Το Ζργο (Μια πρώτη προςέγγιςη)
Ό
λεσ οι δράςεισ του ανκρϊπου, ςτθν ουςία, δεν είναι παρά ςυγκλίςεισ ςε μια ‘θρωικι ζξοδο’… αυτό εξυπθρετοφν και οι προςωρινζσ διαφυγζσ, οι πρόςκαιρεσ αποδράςεισ,
οι κοπιϊδεισ προςπάκειεσ, οι πυρετικζσ δραςτθριότθτεσ, οτιδιποτε μπορεί να αποτελζςει προςομοίωςθ του Ζργου. Εάν ςτο μυθτικό μονοπάτι, το Ζργο νοείται ωσ θ ςυςτθματικι εςωτερικι εργαςία για τθν οριςτικι μετάβαςθ ςτθν ‘άλλθ όχκθ’ με τον μζγιςτο δυνατό βαθμό επίγνωςησ, ςτθν κακθμερινότθτα όλα τα επιμζρουσ ζργα αποςκοποφν ςτθν εξαςφάλιςη ‘ςτακμϊν’ μετεπιβίβαςθσ… θ μια δραςτθριότθτα τελειϊνει και οφείλουμε να ζχουμε ζτοιμθ τθν επόμενθ… εάν μείνουμε αργοί, θ υπενκφμιςθ τθσ κνθτότθτασ και του παραλόγου του βίου μασ βαραίνει, μασ ςυνκλίβει, μασ μουδιάηει. Μοιάηουμε με τον ακλθτι που βάηει ςυνεχϊσ τον επόμενο ςτόχο του… ςπάει το ζνα ρεκόρ και πάει για το επόμενο… δεν ζχει τζλοσ αυτόσ ο δρόμοσ… αλλά χωρίσ τισ ενδιάμεςεσ ςτάςεισ, θ ςτατικότθτα κα επιφζρει τθν κατάκλιψθ και το κάνατο. Ο ακλθτισ, ζπαιηε ακριβϊσ αυτό το ρόλο ςτουσ αρχαίουσ γυμνικοφσ αγϊνεσ (όχι μόνο ς’αυτοφσ τθσ Ολυμπίασ). Θφμιηε τθν υποχρζωςθ όλων ςτθν διαρκι δράςθ, ςτθν υπζρβαςθ των ορίων και τθν μζγιςτθ ςθμαςία του ίδιου του ζργου. Ο ακλθτισ ιταν ζνασ πολεμιςτισ που δεν ςταματοφςε ςε καμιά επίτευξθ κακϊσ ιταν ενταγμζνοσ ςτθ Ροή και θ ροι είναι ατελεφτθτθ… Οι αγϊνεσ άλλωςτε, αποτελοφςαν και προβολζσ των άκλων του Ηρακλι… ενόσ Ήρωα που επζτυχε τθν ζξοδό του και ςε μυκικό