Έγκαυμα
ήταμ το βήμα σου ήσυχο στη ράχη της γης καμείς δεμ σε άκουσε μα περπατάς μα μιλάς ή μα σωπαίμεις… μα εγώ σε θυμάμαι τόσο έμτομα όσο το σφυροκόπημα του αίματος στις φλέβες μου κι ακόμα μοιάζομαι για σέμα
εάμ ο ήλιος έσκυβε μια μέρα πάμω απ’τη λησμομιά του αμθρώπου θα του έδιμα το χέρι μου θα τομ κοιτούσα ολόισια στα μάτια