Κατασάρκιο Στην Κάκια Π.
είμαι ένας ανώνυμος κρυφός θαυμαστής σου... χρόνια τώρα σε διαβάζω, ιχνεύω μέσα στις λέξεις σου μέσα από τις φράσεις σου μέσα από την αναπνοή των ποιημάτων σου μέσα από τις δονήσεις του στοχασμού σου ιχνεύω χρόνια τον άρρητο εκείνο και άγιο λόγο της Γυναίκας της ερωμένης της αδελφής της μητέρας του Αρχαίου Θηλυκού... τα ίχνη δεν είναι κρυφά μα είναι η ψυχή μεγάλη και το βλέμμα μου ακόμη αμάθητο στου ήλιου το πυρπόλημα και δεν είναι πως η αναμέτρηση με τούτο το λίκνισμα της Κίρκης τη σκληρή τελειότητα της Άρτεμης το μεθυσμένο βόρειο σέλας στα μάτια μιας Βαλκυρίας την ασκλάβωτη ανάσα μιας τσιγγάνας δεν έχει ομορφιά και δεν αξίζει να γίνω ολοκαύτωμα μα είναι πως γνωρίζω πως κάθε φορά που αφήνομαι να σε ονειρευτώ με αιχμαλωτίζεις στην Ωγυγία σου με μεταμορφώνεις με υποδουλώνεις και το βλέμμα μου επαναστατεί και ζητάει το πρώτο του αίμα! αλλά κι έτσι ακόμα τώρα εγώ ο ανώνυμος ο κρυφός θαυμαστής σου ο έσχατος και ο σημειακός ανασηκώνομαι τολμητίας θρασύτης
και σου εκδηλώνομαι με όση φωνή μου έχει απομείνει όση δεν μου έκλεψες ακόμη και σε καλώ! αν τούτο είναι ο αφανισμός μου τον καλοδέχομαι! γιατί προτιμώ το αιώνιο κύδος του πολεμιστή που γονάτισε ανδρείος εμπρός στο κατασάρκιο άπειρο των χειλιών σου απ΄την θλιβερή εποποιία των γηρατειών μέσα σε μια ασφάλεια ανυπαρξίας ανηδονίας ουδενίας... κι ας είναι το τρυφερό σου χάδι στην καρδιά μου το έσχατο σύνορο που μου είναι να διαβώ... φεβ12