Το Νέπψνα είδα
ναι, σον Κλαύδιο Αύγοτςσο σον ίδιο να κασεβαίνει ςσην απένα για να μοτ ςυίξει σο φέπι ‘μππάβο ςοτ, σα κασάυεπερ’ μοτ είπε και δεν σον κοίσαζα ςσα μάσια μα επφόσαν ςσ’ατσιά μοτ η θεωκή μελψδική υψνή σοτ και έσςι γεμάσορ αίμασα, λεπόρ και άθλιορ καθώρ ήμοτν από ση ςυαγή ποτ επί ώπερ είφε πποηγηθεί ένιψςα νσποπή ποτ λέπψςα σο απαλό σοτ φέπι με σο δικό μοτ ποτ έςσαζε ακόμα μα δεν σον ένοιαξε ςσιγμή και άπφιςε ςε λίγο να γελάει κάπψρ παπάξενα ςαν να’βλεπε μπποςσά σοτ σο πιο αςσείο απ’όλα έναρ θεόρ μποπεί να ανσικπίςει ‘μα ήςοτν κασαπληκσικόρ! δτο, σπειρ υοπέρ σην ώπα ποτ πετόμοτν αλήθεια ςσο λέψ διέκοχα σο υαγοπόσι μοτ και ςσύλψςα σο βλέμμα μοτ ςε ςένα καθώρ έκοβερ σοτρ λαιμούρ και άνοιγερ ςσομάφια με πόςη δεξιόσησα με πόςη φάπη! Ποιησήρ εγώ, σο ξέπειρ
μποπώ να εκσιμήςψ ση λεπσόσησα, σην ομοπυιά, σην απμονία, ςε κάθε σι…’ Είφε σο κέυι σοτ ανέβει και υλταπούςε Ατσόρ, ο άπφονσαρ σοτ κόςμοτ μ’έναν απλό πολεμιςσή σηρ άμμοτ ποτ διεκδικούςε μια ώπα ακόμα κάσψ απ’σο θεό Ήλιο. Κι ύςσεπα είδα σον άνθπψπο με ση μαύπη μάςκα και σο ξιυίδιο ςσο φέπι να έπφεσαι κονσά μαρ ‘…κι άλλο, πιςσεύψ, ςαν εςένα αδύνασο σώπα κονσά να βπούμε σο πιςσεύψ όλοι σο έλεγαν από σοτρ καλεςμένοτρ μοτ ςσο θεψπείο άλλορ καθώρ έυστνε σα κοτκούσςια απ’σα ςσαυύλια κι άλλορ καθώρ ξέςκιζε ςάπκερ χημένερ πόδινερ ςσο πλούςιο γεύμα βλέπειρ η ώπα πέπαςε και πείναςαν οι ατλικοί μοτ λοιπόν να ξέπειρ…’ άκοτγα σον ατσοκπάσοπα να εκςσομίζει ση μια λέξη πίςψ απ’σην άλλη ενώ η ανάςα σοτ μύπιζε κόκκινο κπαςί από σην όμοπυη Εσποτπία πιςσεύψ ποτ ςσιρ πλαγιέρ σηρ ξαπλψμένα είναι μαγικό να βλέπειρ σα μτθικά αμπέλια σηρ και ο μαςκουόπορ με ση μπέπσα ποτ ανέμιζε επφόσαν πιο γοπγά σώπα κονσά μαρ και σο ξιυίδιο ςήκψςε και η λάμα γτάλιςε ςσον ήλιο ενώ από σιρ κεπκίδερ μια ιαφή ακούςσηκε και ο ατσοκπάσοπαρ ίςα ποτ ππόλαβε να κάνει ένα μοπυαςμό πολύ φαπισψμένο και ώςποτ να ςσπίχει σο ςώμα σοτ να δει 2
σι επφόσαν ςσην καπδιά σοτ ήσαν απγά και ο άγνψςσορ δολουόνορ εν μέςψ ιαφών και αλαλαγμών σοτ όφλοτ βύθιζε σο ξιυίδιο ςσην ετγενική καπδιά σοτ θόλψςε από έκπληξη και αγψνία σο βλέμμα σοτ άπφονσά μοτ και από σα φείλη σοτ έβγαιναν μαύποι αυποί θέαμα υπικώδερ κι ελεεινό για ένα θεό! Το σελετσαίο ποτ θτμάμαι είναι να βγάζψ μια κπατγή οτπανομήκη για σο φαμό σοτ αγαπημένοτ Ατγούςσοτ και δίπλα σοτ να γονασίζψ όσαν η ςκιά εμυανίςσηκε ενόρ φεπιού ποτ ανέβαινε ξανά για να κασέβει πάλι κι έπεςα ετθύρ φψπίρ να σο ςκευσώ σο ςώμα σοτ αθανάσοτ ποτ έθνηςκε ν’αγκαλιάςψ… με ςκέχη σελετσαία σα αμπέλια σηρ Εσποτπίαρ κασάυοπσα από σιρ ππηςμένερ πώγερ να με μεθούν με σο άπψμά σοτρ και να φαμογελώ νεκπόρ και ζψνσανόρ μαζί πάνψ απ’σο άχτφο κιόλαρ μαύπο βλέμμα σοτ ποιησή – ατσοκπάσοπα… Οκτ2014 Colosseum Stefan Nielsen
http://blackrose-nimertis.blogspot.gr/
3