Σύμβολα
Στο πεδίο τθσ ςυμβολικισ όλα ςυνδζονται. Ο κόςμοσ των ςυμβόλων υφίςταται και εν ενεργεία και εν δυνάμει. Μασ ‘υπενκυμίηει’ διαρκϊσ ότι όλα, τα πάντα ςτον ορατό και αόρατο, κτιςτό και άκτιςτο κόςμο ςυνδζονται. Μικρόκοςμοσ και μεγάκοςμοσ. Φλθ και Πνεφμα. Και το χρυςό νιμα που τα διζπει όλα είναι ο Χρόνοσ. Γι’αυτό και τα ςφμβολα δεν ζχουν χρονιςμό, δεν είναι ‘μολυςμζνα’ απ’το χρόνο. Η ςκζψθ είναι μολυςμζνθ απ’το χρόνο. Αλλά όχι ο νουσ. Το βίωμα, όχι το γίγνεςκαι, θ ςάρκα, όχι θ ςάρκωςθ. Τα ςφμβολα ‘ςθμαίνουν’ τθν ενότθτα αλλά δεν μασ αποκαλφπτουν τθ λειτουργικι τθσ ενότθτασ, πολφ δε λιγότερο τθσ ενικότητας. Γιατί αυτό είναι το ζργο του Μφςτθ. Ήταν ςε όλεσ τισ εποχζσ, είναι και ςιμερα. Μπορεί οι δρόμοι να διαφζρουν, τα μζςα, οι ορίηουςεσ. Όμωσ αυτά είναι τα επιφαινόμενα… ‘εκείνο που αναπαφεται και αναςαίνει ςτα αρχαία βάκθ’ δεν άλλαξε. Δεν γζραςε, δεν πζκανε, δεν αποχϊρθςε. Εμείσ αποχωριςαμε, εμείσ του γυρίςαμε τθν πλάτθ. Αλλά, τι ‘περίεργο’… κάκε φορά που ακοφμε μια κεία μελωδία, διαβάηουμε ζνα υπζροχο ποίθμα, καυμάηουμε τθν αρμονία ενόσ γλυπτοφ… κάτι ταράςςεται εντόσ μασ. Κάτι αφυπνίηεται, κάτι προςπακεί να μασ ‘μιλιςει’… για λίγο μζνουμε με τθν αίςκθςθ τθσ αβεβαιότθτασ, του φόβου ακόμα. Όμωσ αν αφεκοφμε ςτο κάλεςμά του ςυγκλονιςτικά πράγματα ςυμβαίνουν… και ίςωσ ακόμα, αλλάηει θ ηωι μασ… Τα ςφμβολα δεν υπάρχουν για να φανερϊνουν αλλά για να κρφπτουν… το κάνουν γιατί κάκε Μθτζρα προςτατεφει τον Υιό τθσ και κάκε Πατζρασ τον Οίκο του… ασ το αναλογιςτοφμε αυτό… για να είμαςτε πιο επιεικείσ απζναντι όχι μονάχα ςε εκείνο που ‘κρφπτεςκαι φιλεί’ αλλά περιςςότερο ςτον εαυτό μασ…