Asturias

Αστούριας... δεν φταίει ο Τζον Ουίλλιαμς που η κιθάρα του πονάει τόσο πολύ και που οι νότες αγκιστρώνονται στη νύχτα και την αθανατίζουν απλά, συμβαίνει κάθε εκατό αιωνιότητες η τρυφερότητα να απλώνεται πιο αργά από την σκιά της και να μην μπορείς να την αντέξεις... Αστούριας... και απόψε είναι μια διαφορετική νύχτα όπως καταράστηκα κάποτε να αισθάνομαι το διαφορετικό και δεν ευθύνεται πια κανείς που το κενό δεν πληρώνεται που ένα απλό άγγιγμα αρκεί για να αιμορραγήσω... Έχω την γεύση μιας κλεμμένης σταγόνας από ανοιξιάτικη δροσιά μέσα στο χειμώνα και είναι η φανατική μου εμμονή να αναλύω το κάθε τι που την αναγκάζει ως κι εκείνη να εξατμιστεί... χάθηκες, όπως ήρθες μέσα στις νότες αλλά, για λίγο έστω σε είχα ολόδική μου... Σάββατο ξεθυμαίνοντας το 2008