Credo, quia absurdum est!
Πεππασούςαν ςσην ηςτφία σοτ ππψινού. Εκείνηρ σηρ ώπαρ ποτ ακποπασάει ςε ένα μεσαίφμιο. Μεσαξύ σηρ ςιδηπάρ νύφσαρ και σηρ εύκπασηρ ππώσηρ αφσίδαρ. Είναι σο ςημείο εκείνο ποτ ακποβολίζονσαι οι σελετσαίοι τπεπαςπιςσέρ σοτ ςκοσαδιού αναμένονσαρ σην ειςβολή σοτ υψσόρ… πάνσα ξέποτν πψρ θα ησσηθούν… και πάνσα πιάνοτν σιρ θέςειρ σοτρ για να δώςοτν σην ύςσαση μάφη… «Μην βιάζεςαι να πειρ πψρ ςφεσίζεςαι με εκείνον ποτ αγαπάρ», σηρ είπε ξαυνικά και η καπδιάρ σηρ ςα να μείψςε σο φσύπημα ςσο ςσήθορ σηρ. «Τι ςημαίνει ςφεσίζομαι; Πψρ βπίςκομαι ικέσηρ ςσο ιεπό ςοτ, κασαδιψγμένορ, κτνηγημένορ από σιρ άππτιερ σηρ βιοσήρ κι εςύ με τποδέφεςαι, με υιλοξενείρ, με αναπαύειρ δίπλα ςσιρ απφαίερ, ιεπέρ πηγέρ ςοτ. Όμψρ, μη νομίςειρ πψρ ακόμα έφοτμε ςφέςη εμείρ οι δτο. Γιασί σο θηπίο μέςα ςοτ δεν έφει πάχει να βπτφάσαι, να καπαδοκεί, να ελπίζει ςε ένα θήπαμα… έςσψ και μέςα ςσον Μεγάλο Ειναιικό Ναό…» Τον άκοτγε και σα λόγια σοτ έμπαιναν μέςα σηρ ςαν από ολάνοιφση πόπσα… όμψρ, απομακπύνθηκε από κονσά σοτ… οι δονήςειρ σοτ δτνάμψναν μαζί με σον ήλιο ποτ επφόσαν… «…πψρ βπέθηκα ψρ εδώ; Δεν ξέπψ… γιασί επέλεξα σο δικό ςοτ ιεπό; Δεν ξέπψ… γιασί εςύ με ςπλαφνίςσηκερ και με υιλοξένηςερ; Δεν ξέπψ… δεν θα μοτ πειρ… Τι ςημαίνει ςφεσίζομαι; Σημαίνει πψρ απουαςίζψ να σο ανακαλύχψ έςσψ κι αν φπειαςσούν όλα σα τπόλοιπα φπόνια σηρ ζψήρ μοτ… γιασί; Γιασί είναι παπάλογο… και μόνο με σο παπάλογο μποπώ αληθινά να ςφεσιςσώ…» Κοισούςε σο ςσεπέψμα όπψρ σο έβαυαν οι εμπποςθουτλακέρ σοτ ήλιοτ ποτ ανέβαινε… ςιγά ςιγά κι όμψρ, με σπομακσική σαφύσησα… «…ςε αναζησούςα από καιπό… αιψνιόσησερ… ατσό θα ςκευσείρ… αν δεν σο ςκευσείρ δεν έφειρ ειςέλθει ςσο ςψςσό ιεπό… όλα σα παπάλογα και αδύνασα θα ππέπει να ςκευσείρ και να έφειρ σην ακλόνηση πεποίθηςη όφι πψρ θα σα εκλογικεύςειρ, θα σα αλλάξειρ, μα πψρ θα σα απολαύςειρ, θα σοτρ επισπέχειρ να ςε ςσοιφειώςοτν, να ςε ενοικήςοτν, να ςε κασαλάβοτν… μάφερ θα δοθούν
από σα κσήνη μέςα μαρ… σα κσήνη δεν θέλοτν ςτγκασοίκοτρ, η πεπιοφή είναι δική σοτρ, αιώνερ σώπα, σα κσήνη δεν θέλοτν παπείςακσοτρ… όμψρ εκείνορ ποτ θα πάπει σην απόυαςη εκείνορ έφει ση δύναμη…» Μια απαλή αύπα σηρ δπόςιςε σα μάγοτλα. Είφε πτπεσό αλλά δεν σο ήξεπε. Κπύψνε και υλεγόσαν σην ίδια ςσιγμή. «…κι ακόμα σόσε, μην επαίπεςαι, μην μεγαλατφείρ, μην πειρ πψρ ςφεσίζεςαι… όσαν θα είςαι έσοιμη όμψρ θα σο γνψπίζειρ… είςαι δίπλα ςσιρ ππψσογενείρ πηγέρ εκείνοτ… θα ςκύχειρ και θα πιειρ, θα λοτςσείρ, θα βτθιςσείρ ολόκληπη ςσο ςκοσεινό νεπό… όμψρ σο φέπι εκείνοτ δεν θα ςοτ επισπέχει να πνιγείρ… σην ύςσαση ώπα, σην ώπα σηρ μέγιςσηρ απώλειαρ και σηρ μέγιςσηρ εμπιςσοςύνηρ, θα ςε ςηκώςει, θα ςε αγκαλιάςει, θα ςε λτσπώςει… να σι θα πει ςφεσίζομαι απόλτσα… ςοτ εμπιςσεύομαι σο θάνασό μοτ πεπιςςόσεπο απ’όςο ςοτ εμπιςσεύομαι ση ζψή μοτ… και ξέπψ όςο παπάλογο κι αν είναι πψρ εςύ θα με ςώςειρ… από όλα σα πλάςμασα, μόνον εςύ… κι είναι παπάλογο… μα μονάφα με σο παπάλογο μποπείρ να ςφεσιςσείρ…» Ο ήλιορ ςηκψνόσαν απγά, ςκαλοπάσι ςκαλοπάσι πάνψ απ’ση θάλαςςα… και ςσεπέψνε μέςα σηρ ένα ςύμπαν…
Beginning Petar Lupic
2