Το κορίτσι της παραλίας
Ο
Αντώνης πήρε τα κιάλια από τον δεσμοφύλακα και κοίταξε προς την
παραλία. Ο Γάτος είχε δίκιο. Ήταν ένα κορίτσι με καστανόξανθα μακριά μαλλιά καθισμένο στην αμμουδιά. Δεν μπορούσε να διακρίνει πολλά. Τα
χυτά μαλλιά της που έπαιζαν με τον άνεμο όμως μπόρεσε να τα δει. Κι ακόμη το λευκό μπικίνι της που έκανε ένα πολύ ερεθιστικό κοντράστ με το μαυρισμένο της κορμί. Ποια να ήταν αυτή η κοπέλα, μόνη, ολόμονη σ'αυτή την ρημαδο-παραλία; "Χανιώτης! Χανιώτης, άσε τα κιάλια και κάτσε κάτω", άκουσε την αγριοφωνάρα του αρχιφύλακα που βγήκε από το κουβούκλιο της γέφυρας για να τον κατσαδιάσει. Αει γαμήσου, αποκρίθηκε σιγανά εκείνος και ακούμπησε τα κιάλια πάνω στο κουτί της μηχανής. "Την είδες;" Ο Αντώνης γύρισε και είδε τον Γάτο να σκύβει και να του χαμογελάει μέσα από τα σάπια δόντια του. "Όμορφη ε;" "Ναι, την είδα", είπε απλά ο Αντώνης και γύρισε το βλέμμα του. "Μωρέ, μπουκιά και συχώριο σου λέω. Λες μεθαύριο που θα πάμε για να καθαρίσουμε να την ξαναβρούμε;" Ο Αντώνης έβγαλε τα τσιγάρα του και άναψε με αργές κινήσεις ένα. "Δεν ξέρω. Αλλά αν δεν την βρούμε θα είναι καλύτερα", είπε και φύσηξε τον καπνό. Το βλέμμα του Γάτου σκοτείνιασε. "Γιατί ρε Φιλέ;" "Σου έχω ξαναπεί να μην με λες έτσι", αποκρίθηκε ο Αντώνης και έριξε στον Γάτο ένα τσατισμένο βλέμμα.
1