Anouar

‘WERKEN BIJ ORANJEBORG IS BESTE KEUZE IN MIJN LEVEN GEWEEST’

Anouar El Ghoulbzouri: van pingelaar tot teamspeler

Het is op deze warme zomerdag in augustus een mooie flashback: de kampioenswedstrijd met de F-pupillen van de Meppeler voetbalvereniging Alcides. Henk Stokvis langs de lijn als trainer, de schuine beker die Anja Stokvis overhandigde nadat de titel een feit was en waarin een Mars of een Snickers zat. ‘Ik herinner me het als de dag van gisteren’, zegt Anouar El Ghoulbzouri. ‘Het was mijn eerste bokaal als voetballer, ik heb ’m heel lang bewaard.’ Het is sowieso een prachtig verhaal: Henk die de jonge voetballer leerde overspelen. Anouar, met een brede grijns: ‘Ik was een echte pingelaar.’

Trainer en speler hadden die dag niet kunnen vermoeden dat ze jaren later in hetzelfde bedrijf zouden werken. Henk als bevlogen directeur, Anouar als enthousiaste assistent-groepsleider op de locatie Westerveld. Een speling van het lot, die bij de jonge werknemer tot veel inspiratie heeft geleid. ‘Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk. De sfeer is hier schitterend.’ Nadat hij een van de bewoners heeft begeleid naar diens kamer schuift Anouar (27) aan in een van de vergaderruimtes. Het is er nog redelijk koel. Hij serveert verse koffie en verontschuldigt zich direct dat hij ‘geen goede verhalenverteller’ is. Dat blijkt in de praktijk reuze mee te vallen. ‘Stel jij vragen of zal ik wat vertellen? Ik spring meestal van de hak op de tak.’ Anouar is geboren en getogen in Meppel. Hij groeit op in een Marokkaans gezin, in de wijk Haveltermade, en leert voetballen op het Troelstraplein. Daar is hij dagelijks te vinden. De pleintjesvoetballer droomt van een grote voetbalcarrière en speelt in de F-pupillen van Alcides samen met onder anderen Alexander Boom en Gijs Stokvis. ‘Een mooie tijd’, kijkt hij terug op zijn jeugdjaren. Van huis uit wordt hem geleerd dat normen en waarden belangrijk zijn om te slagen in het leven. ‘Ik kom uit een hecht gezin, heb twee fijne ouders, een oudere broer, een zusje en een jonger broertje. Ik ben in liefde opgegroeid. Mijn ouders hebben me altijd voorgehouden dat je mensen met respect moet behandelen. Doe niet gek, wees jezelf. Dat werd ons meegegeven. Toen ik Henk Stokvis een keer met ‘jij’ aansprak, werd ik direct gecorrigeerd door mijn vader. Je moet u zeggen, zei hij.’ Na het doorlopen van de middelbare school slaat bij Anouar de keuzestress toe. Hij weet niet goed wat hij wil, vindt voetballen en leuke dingen doen eigenlijk veel belangrijker dan studeren. Ondanks wat hij zelf nu ‘machogedrag’ noemt, rondt hij de mbo-opleiding juridisch medewerker met goed gevolg af, maar stopt vroegtijdig met de hbo-opleiding rechten. Zijn moeder polst hem voorzichtig voor een baan in de zorg, maar dat vindt Anouar op dat moment ‘een vrouwending’. Hij gaat op stap met vrienden, viert vakantie en vindt werk in de productiesector. Sollicitaties voor een baan die aansluit bij zijn opleiding hebben geen resultaat. ‘Ik belandde tussen wal en schip.’ Hij gaat als heftruckchauffeur aan de slag bij Scania, maar is daar niet echt gelukkig. ‘Bovendien kwamen de kilo’s er behoorlijk aan in die tijd, ik zag er niet meer uit als een voetballer.’ Dan loopt zijn vader op zekere dag Henk Stokvis tegen het lijf. Het is een ontmoeting die het leven van de jonge Anouar ingrijpend verandert. ‘Mijn vader wist niks van Oranjeborg. Hij vroeg aan Henk of hij misschien een baantje voor mij had. Ja, natuurlijk, was het antwoord van Henk, laat hem maar een cv opsturen. Binnen een maand was ik bij Oranjeborg aan de slag. Ik durf nu rustig te zeggen dat het de beste keuze in mijn leven is geweest. Mijn moeder was er ook blij mee. Ik had het toch gezegd, zei ze, toen ze hoorde dat ik in de zorg

ging werken.’ Anouar werkt nu drie jaar bij Oranjeborg en hij voelt zich er als een vis in het water. Als assistent-groepsleider is hij onder meer de persoonlijk begeleider van twee bewoners. Hij geniet van de variatie in zijn werk, de contacten met collega’s en bewoners, de sfeer die uitnodigt om met elkaar de schouders eronder te zetten. ‘Elke dag is weer anders.’ Anouar voelt zich nauw betrokken bij de ontwikkeling en filosofie van het bedrijf. Het maakt hem oprecht gelukkig. ‘Oranjeborg is open en eerlijk. Iedereen wordt hier geaccepteerd zoals-ie is. Niemand speelt een rol. Je kunt jezelf zijn. Dat geldt ook voor de bewoners. Wanneer iemand in gangsterkleren wil rondlopen, kan dat. En wanneer ik met dit warme weer met de jongens wil gaan zwemmen, kan dat ook. Dat motiveert. Er zijn korte lijnen. En het is natuurlijk fijn dat ik een band met de jongens heb opgebouwd.’ Hij volgt momenteel een opleiding, om door te groeien binnen de organisatie. Als het aan Anouar ligt, wordt hij oud bij Oranjeborg. ‘Wie weet kan ik ooit locatiemanager worden. Maar dat zijn wilde dromen hoor. Ik ben ook niet zo’n geweldige leerling, ik ben meer van het doen. Ja, ik hoop hier nog heel lang te blijven, ik kan me niet voorstellen dat ik ergens anders met méér plezier zou kunnen werken. Als ik terugkijk, had ik dit tien jaar geleden al moeten doen.’ En zijn voetbalcarrière? Is de voetballer die deel heeft uitgemaakt van het Jeugdplan Nederland ook doorgebroken? Anouar schudt het hoofd. Hij heeft op redelijk hoog niveau gespeeld, maar voetbalt nu met vrienden in het vijfde team van FC Meppel. Ook dáár is plezier het sleutelwoord. Geluk zit niet in status, geluk zit vanbinnen. En de jonge Meppeler is volmaakt gelukkig. Van pingelaar tot teamspeler, zowel binnen als buiten het veld.