ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Θωμάς Τρικούκης
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Σωτήρης Χατζάκης
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
από3 Μαρτίου2012
Άννα Σταυρακοπούλου ΜΕΛΗ
Τζένη Αρσένη Καίτη Ιμπροχώρη Άννα Η. Ιωακειμίδου Γιώργος Σώχος Γιάννης Χρυσούλης
στο
Το ΚΘΒΕ είναι μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης Το ΚΘΒΕ εποπτεύεται και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού
ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Σκηνοθεσία_Φωτεινή Μπαξεβάνη Σκηνικά-κοστούμια-κατασκευές-video art_Γιώργος Κόφτης Φωτισμοί_Στέλιος Τζολόπουλος Σύνθεση & εγκατάσταση video_Γιάννης Πειραλής Μουσική διδασκαλία_Νίκος Βουδούρης Βοηθός σκηνοθέτη_Δόµνα Καβακίδου Βοηθός σκηνογράφου-ενδυµατολόγου_Κλεοπάτρα Αλαγιαλόγλου Οργάνωση παραγωγής_Αθηνά Σαµαρτζίδου
ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ Η Ευγενία Φακίνου γεννήθηκε το 1945 στην Αλεξάνδρεια. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε γραφικές τέχνες και ξεναγός. Εργάστηκε για μερικά χρόνια σε περιοδικά ως γραφίστρια. Το 1975 δημιούργησε το κουκλοθέατρο «Ντενεκεδούπολη». Έχει γράψει και έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία. Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα Αστραδενή. Τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα γερμανικά, αγγλικά, ρωσικά, ουγγρικά, δανέζικα, γαλλικά, ολλανδικά, ιταλικά και σερβικά. Το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου – Σκάι 100,3) για το μυθιστόρημά της Η μέθοδος της Ορλεάνης και το 2008 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων Φιλοδοξίες κήπου.
Παίζουν (µε αλφαβητική σειρά)
Μυθιστορήματα: Το τρένο των νεφών (Καστανιώτης 2011) / Οδυσσέας και Μπλουζ (Καστανιώτης 2010) / Για να δει τη θάλασσα (Καστανιώτης 2008) / Η μέθοδος της Ορλεάνης (Καστανιώτης 2005) / Έρως, Θέρος, Πόλεμος (Καστανιώτης 2003) / Ποιος σκότωσε τον Μόμπυ Ντικ; (Καστανιώτης 2001) / Τυφλόμυγα (Καστανιώτης 2000) / Εκατό δρόμοι και μία νύχτα (Καστανιώτης 1997) / Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα (Καστανιώτης 1994) / Ζάχαρη στην άκρη (Καστανιώτης 1991) / Γάτα με πέταλα (Κέδρος 1990) / Η μεγάλη πράσινη (Καστανιώτης 1987) / Το έβδομο ρούχο (Καστανιώτης 1983) / Αστραδενή (Κέδρος 1982). Διηγήματα: Φιλοδοξίες κήπου (Καστανιώτης 2007) Έργα για παιδιά: Το αστέρι των Χριστουγέννων (Κέδρος 1989) / Μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία (Κέδρος 1986) / Αγριολούλουδα και βότανα (Κέδρος 1986) / Λαχανικά (Κέδρος 1986) / Φρούτα (Κέδρος 1986) / Λουλούδια (Κέδρος 1986) / Ο χειμώνας (Κέδρος 1985) / Το φθινόπωρο (Κέδρος 1985) / Το καλοκαίρι (Κέδρος 1985) / Η άνοιξη (Κέδρος 1985) / Τα ελληνάκια (Κέδρος 1980) / Ο κύριος Ουλτραμέρ (Καστανιώτης 1980) / Το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου (Καστανιώτης 1979) / Ξύπνα Ντενεκεδούπολη (Καστανιώτης 1979) / Στο κουρδιστάν (Κέδρος 1978) / Ντενεκεδούπολη (Κέδρος 1977) Θέατρο για παιδιά: Ντενεκεδούπολη-Πέντε έργα για κουκλοθέατρο (Καστανιώτης 2006).
Ειρήνη Αµπουµόγλι_Μηλίτσα Δηµήτρης Διακοσάββας_Μελένιος, Σκούπα Χρίστος Νταρακτσής_Σαρδέλας Νίκος Ορτετζάτος_Σοφός, Ελατήριο, Σκούπα Δηµήτρης Παπιόπουλος_Καλαµάρης, Λαδένιος Κική Στρατάκη_Μητέρα Μελένιου, Σκιάχτρο, Μικρό Ντενεκεδάκι, Εµερώδ, Μπουκάλι Ευανθία Σωφρονίδου_ Βουτυρένιος, Ελατήριο Βιργινία Ταµπαροπούλου_ Ήλιος, Μαρόν, Μπουκάλι Ευάγγελος Χαλκιαδάκης_ΟΚ Μπαµ Μπαµ, Ουλτραµέρ, Ζουληχτής, Παπούτσια
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ανατράφηκε στην Ιεράπετρα όπου και το πατρικό του σπίτι. Στο τοπικό Ωδείο πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα. Το 1956, στην Αθήνα, συνεχίζει μουσικές σπουδές στο Ωδείο Αθηνών. Εισέρχεται στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Οι πρώτες εφηβικές συνθέσεις είχαν πανελλήνια απήχηση (Πέρα από τη θάλασσα, Γκρεμισμένα σπίτια, Μαλαματένια λόγια). Το 1959 συνθέτει τα Τρία σκίτσα για χορό. Μεταδίδονται από τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΙΡ. Γράφει μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό (Εθνικό Θέατρο, Θέατρο Τέχνης, Αμφιθέατρο κ.ά.). Στα 22 του χρόνια βραβεύεται από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική στις Μικρές Αφροδίτες του Ν. Κούνδουρου. Το 1963 ο Θησέας (χορόδραμα) και Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα. Το 1967 στο Λονδίνο συνεχίζει τις μουσικές του γνώσεις με τη συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Η φιλία του με τον Γιάννη Χρήστου και Ιάννη Ξενάκη τον φέρνουν σε επαφή με πρωτοποριακές μουσικές μορφές. Εκεί τελειώνει τη μουσική νωπογραφία με βάση το ποίημα Ήλιος ο πρώτος του Οδυσσέα Ελύτη, τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος (έργο ανέκδοτο εκτός από το Ζάβαρα-κάτρα-νέμια), τους Χρησμούς για συμφωνική ορχήστρα και τους Πυρρίχιους χορούς Α, Β, Γ, (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), που παίζονται το 1968 από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου. Γράφει τη μουσική στην Τρικυμία του Σαίξπηρ, για το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Το 1969 ηχογραφεί τα έργα του στην Αθήνα. Δημιουργεί μια νέα κίνηση για την τέχνη και τη χρησιμότητά της και αναζητεί φιλοσοφικά τη βαθύτερη ενότητα του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Ιδρύει ένα νέο ορχηστρικό σχήμα με συμφωνικά και ελληνικά όργανα και επιλέγει νέους τραγουδιστές από την περιφέρεια και την πόλη για να ερμηνεύσουν τα έργα του. Προτείνει με έμφαση “Επιστροφή στις Ρίζες” που ορίζει «ως σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου σε συνδυασμό με επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Πρότεινε μια εξέλιξη στραμμένη προς το μέλλον, που πήρε τις διαστάσεις κινήματος τέχνης και πέραν της Ελλάδος. Μουσικά έργα και κύκλοι τραγουδιών της περιόδου: Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Χρονικό, Ιθαγένεια, Ο Στράτης ο θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους, Θητεία, Τα τραγούδια του νέου πατέρα, Οροπέδιο, Θεσσαλικός κύκλος, Μετανάστες, Ανεξάρτητα Σεργιάνι στον κόσμο, Ορίζοντες, Ντενεκεδούπολη, Φίλοι που φεύγουν, σε ποίηση και στίχους: Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαρού, Ν. Καρούζου, Μ. Αναγνωστάκη, Γ. Σκούρτη, Μ. Ελευθερίου, Γ. Χρονά, Π. Θεοδωρίδη, Ε. Φακίνου, Κ. Βίρβου και δικούς του. Το 1976 γράφει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC, Who Pays the Ferryman. Το μουσικό θέμα φτάνει στη κορυφή των αγγλικών charts. Ο συνθέτης γίνεται διεθνώς γνωστός. Το 1980 ιδρύει την 24μελή ορχήστρα Παλίντονος αρμονία με την οποία πραγματοποιεί συναυλιακές παραστάσεις -μέχρι και σήμερα- στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αρχίζει η περίοδος με πιο σύνθετα έργα, όπως εκφράζονται στις Σειρήνες - ορατόριο, στο Κονσέρτο - Ραψωδία για λύρα και ορχήστρα, 5 κουαρτέτα, κομμάτια για βιολί και πιάνο, Μητρώα για έγχορδα. Το 1994 συνθέτει τη Λειτουργία του Ορφέα πάνω σε στίχους που προσάρμοσε από αρχαία ορφικά κείμενα και δικούς του, για το λιμπρέτο του μουσικού έργου. Η Λειτουργία προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον και η νέα έκδοση το 2009, μπήκε πρώτη, στα διεθνή ψηφιακά charts. Ακολουθούν η Ανα-γέννηση - Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη (1995), Shapes in Motion - κονσέρτο για πιάνο (1999), η όπερα Ερωτόκριτος και Αρετή (2000), Το τραγούδι του Αχιλλέα (2001), η Συμφωνία της Ίασης (2002), Ο Ταχύτατος Λούης (2004), ο Νόμος της Θαλπωρής (2005), Τρίπτυχο για φλάουτο, έγχορδα και άρπα (2007), Ερωτική συμφωνία (2010), Τρίπτυχο για βιολί και ορχήστρα (2010). Έργα του κυκλοφορούν από τις εταιρίες Εmi, Minos, Universal και πρόσφατα από την εταιρία κλασικής μουσικής Naxos.
Τριάντα έξι χρόνια μετά… Πέρασαν τριάντα έξι χρόνια από τότε που πρωτοστήθηκε ο μπερντές και παίξαμε τη Ντενεκεδούπολη, «ένα θέατρο που μυθοποιεί τα πράγματα και απομυθοποιεί τα ανθρώπινα», όπως έγραφε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στο ΒΗΜΑ στις 23 Ιανουαρίου του 1976. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια οι ιστορίες της παίχτηκαν σ’ ολόκληρη την Ελλάδα από δασκάλους, νηπιαγωγούς, πολιτιστικούς συλλόγους, αλλά και από επαγγελματίες, όπως το Θεσσαλικό Θέατρο και το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης. Χεράκια παιδικά έφτιαξαν, ζωγράφισαν και έπαιξαν με πεταμένα ντενεκεδάκια, κι αυτό ήταν ό,τι θετικότερο πρόσφερε η Ντενεκεδούπολη. Έφερε σ’ επαφή τα παιδιά με τα πανάρχαια απλά παιχνίδια κι έδωσε το κουράγιο σε μη επαγγελματίες ν’ ασχοληθούν με το κουκλοθέατρο. Οι ιστορίες της Ντενεκεδούπολης προσπαθούν να μεταδώσουν αξίες, που δεν αλλοιώνονται με το πέρασμα του χρόνου, και θεωρώ τιμή μου που η ιστορία με τον Λαδένιο παίζεται κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Νιώθω συγκίνηση που ο Σωτήρης Χατζάκης –συνεργάτης μας τότε και σπουδαστής δραματικής σχολής– παρουσιάζει σήμερα, ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ, τη Ντενεκεδούπολη, στην ευφάνταστη σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπαξεβάνη. Θέλω για μια ακόμα φορά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Γιάννη Μαρκόπουλο, που δούλεψε αφιλοκερδώς και με μεγάλο ενθουσιασμό τις μουσικές στα τέσσερα από τα πέντε έργα της Ντενεκεδούπολης. Επίσης θυμάμαι όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βοήθησαν, στα δύσκολα πρώτα χρόνια: τους ηθοποιούς μας Αντώνη Αντωνίου, Ρένα Καζάκου και τον αξέχαστο Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Αντώνη Καφετζόπουλο (που μας έκανε έκπτωση στις ηχογραφήσεις), τους δημοσιογράφους που στήριξαν –κι αυτό δεν ήταν αυτονόητο– το πρωτοποριακό θέατρο με τα πεταμένα ντενεκεδάκια. Το 1975, λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας, ήμασταν μέσα στην ανάταση και είχαμε την πεποίθηση ότι όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Το 2011 είμαστε μέσα στο άγχος, την αγωνία, τη θλίψη και την αβεβαιότητα ότι δεν ελέγχουμε το μέλλον μας. Θα έλεγα ότι από τότε, ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρη η Ντενεκεδούπολη… Ευγενία Φακίνου