ΕΛΑ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΥ... ΜΕΛΑ

θερινή σκηνή

επιθεώρηση

Έλα απόψε στου.. Μελά ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Θεατρική περίοδος 2011-2012

ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΡΟΕΔΡΟΣ Θωμάς Τρικούκης

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Σωτήρης Χατζάκης

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Άννα Σταυρακοπούλου ΜΕΛΗ Τζένη Αρσένη Καίτη Ιμπροχώρη Άννα Η. Ιωακειμίδου Γιώργος Σώχος Γιάννης Χρυσούλης

Το ΚΘΒΕ εποπτεύεται και επιχορηγείται από το Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού Το ΚΘΒΕ είναι μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης

θερινή σκηνή

επιθεώρηση

Έλα απόψε στου.. Μελά Πρώτη παράσταση

Τετάρτη 25 Ιουλίου Στρατόπεδο Παύλου Μελά

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Θεατρική περίοδος 2011-2012

επιθεώρηση

Έλα απόψε στου... Μελά Μεταξύ α΄ & β΄ μέρους διάλειμμα 10΄

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλατζόπουλος Ιστορική έρευνα-επιλογή κειμένων και τραγουδιών: Ιάσων Τριανταφυλλίδης Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Μουσική: Κώστας Βόμβολος Χορογραφία: Δημήτρης Παπάζογλου Μουσική διδασκαλία: Έλσα Μουρατίδου Βίντεο: Γιάννης Πειραλής Βοηθός σκηνοθέτη: Ιορδάνης Αϊβάζογλου Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Νεφέλη Ανθοπούλου, Λουκία Βασιλείου, Κατερίνα Γιαμαλή, Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, Θανάσης Δισλής, Παύλος Ελευθεριάδης, Ελένη Θυμιοπούλου, Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας, Ήριννα Κεραμίδα, Αννέτα Κορτσαρίδου, Λευτέρης Λιθαρής, Γιολάντα Μπαλαούρα, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Πάολα Μυλωνά, Χρίστος Νταρακτσής, Ρούλα Παντελίδου, Χρήστος Παπαδημητρίου, Τάσος Πεζιρκιανίδης, Αστέρης Πελτέκης, Εύη Σαρμή, Βασίλης Σεϊμένης, Δημήτρης Σιακάρας, Βασίλης Σπυρόπουλος, Γιώργος Σφυρίδης, Στέργιος Τζαφέρης, Χρύσα Τουμανίδου, Γιάννης Τσάτσαρης, Θάνος Φερετζέλης Παίζουν επί σκηνής οι μουσικοί: Παύλος Ελευθεριάδης (μπουζούκι, ποντιακή λύρα), Χάρης Καπετανάκης (σαξόφωνο), Σάκης Λάιος / Νεφέλη Μπραβάκη (πιάνο), Τάσος Μισυρλής (τσέλο), Νίκος Ψοφογιώργος (τύμπανα)

Πρώτη πράξη Τραγούδι έναρξης

Στίχοι: Γιάννης Καλατζόπουλος, Μουσική: Κώστας Βόμβολος Τραγουδάει ο θίασος

Ο σιδηρόδρομος

Νούμερο από την επιθεώρηση «Λίγο απ’ όλα» (1894) Κείμενο: Μίκιος Λάμπρος Ερμηνεύουν: Νεφέλη Ανθοπούλου (Α΄ Εφημεριδοπώλης), Χρίστος Νταρακτσής (Β΄ Εφημεριδοπώλης), Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας (Γ΄ Εφημεριδοπώλης), Χρήστος Παπαδημητρίου (Κομπέρ), Θανάσης Δισλής, Στέργιος Τζαφέρης, Χρίστος Νταρακτσής (Ντενεκετζήδες), Δημήτρης Σιακάρας, Γιώργος Σφυρίδης, Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας (Σιδηρουρουργοί), Γιάννης Τσάτσαρης (Α΄ Πρόεδρος), Λευτέρης Λιθαρής (Β΄ Πρόεδρος), Χρύσα Τουμανίδου (Γυναίκα Β΄ Προέδρου), Βασίλης Σεϊμένης (Αστυφύλακας), Θάνος Φερετζέλης (Πολίτης)

Λίγο απ’ όλα

Τραγούδι Στίχοι: Γιάννης Καλατζόπουλος, Μουσική: Κώστας Βόμβολος Τραγουδούν: Πάολα Μυλωνά, Ελένη Θυμιοπούλου, Ήριννα Κεραμίδα, Λουκία Βασιλείου, Εύη Σαρμή, Θάνος Φερετζέλης, Χρήστος Παπαδημητρίου

Ο Αγροικογιάννης και η Δημαρχία

Νούμερο από την επιθεώρηση «Λίγο απ’ όλα» (1894) Κείμενο: Μίκιος Λάμπρος, Μουσική: Ιωσήφ Καίσαρης Ερμηνεύουν: Βασίλης Σπυρόπουλος (Αγροικογιάννης), Ρούλα Παντελίδου (Δημαρχία)

Η Νέα Γυναίκα

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Παναθήναια 1908» (1908) Στίχοι: Μπάμπης Άννινος-Γεώργιος Τσοκόπουλος, Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης Τραγουδάει η Φωτεινή Μπαξεβάνη Χορεύουν: Στέργιος Τζαφέρης, Θανάσης Δισλής, Θάνος Φερετζέλης, Χρήστος Παπαδημητρίου

Η… αυτοχθονία

Νούμερο από την επιθεώρηση «Παναθήναια 1911» (1911) Κείμενο: Μπάμπης Άννινος- Γεώργιος Τσοκόπουλος, Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης Ερμηνεύουν: Θανάσης Δισλής (Γκαρσόνι), Βασίλης Σεϊμένης (Ενωμοτάρχης), Αννέτα Κορτσαρίδου (Μαριώ), Χρίστος Νταρακτσής (Κοκός), Ήριννα Κεραμίδα (Λιλή), Πάολα Μυλωνά, Ελένη Θυμιοπούλου (Τουρίστριες)

Αχ Μαρί!

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Μπομπονιέρα» (1927) Στίχοι: Αιμίλιος Δραγάτσης, Μουσική: Γρηγόρης Κωνσταντινίδης Τραγουδάει η Κατερίνα Γιαμαλή

Αφεντικά και δούλοι στον στρατό

Νούμερο από την επιθεώρηση «Παναθήναια 1912» (1912) Κείμενο: Μπάμπης Άννινος-Γεώργιος Τσοκόπουλος, Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης Ερμηνεύουν: Χρήστος Παπαδημητρίου (Αγύμναστος), Γιολάντα Μπαλαούρα (Μαριώρα), Γιάννης Τσάτσαρης (Επιλοχίας), Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (Κυρία), Βασίλης Σπυρόπουλος (Κύριος)

Γεια σου Σαλονίκη

Τραγούδι από την ομώνυμη επιθεώρηση (1930) Στίχοι: Κοσματόπουλος-Οικονομίδης-Βεκιάρης, Μουσική: Κώστας Βόμβολος Τραγουδούν: Ελένη Θυμιοπούλου, Πάολα Μυλωνά, Ήριννα Κεραμίδα, Λουκία Βασιλείου

Καλέ πατώνεις;

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Πρωτευουσιάνα» (1924) Στίχοι: Αντώνης Βώττης-Αιμίλιος Δραγάτσης, Μουσική: Γρηγόρης Κωνσταντινίδης Τραγουδάει ο Θάνος Φερετζέλης Χορεύουν: Ελένη Θυμιοπούλου, Πάολα Μυλωνά, Ήριννα Κεραμίδα, Λουκία Βασιλείου 4

Η Βιολετέρα

Νούμερο του Κώστα Πρετεντέρη για τη Γεωργία Βασιλειάδου από επιθεώρηση των αρχών της δεκαετίας του ’60. Ερμηνεύουν: Γιώργος Σφυρίδης (Βιολετέρα), Στέργιος Τζαφέρης (Κομπέρ)

Το σιγαρέτο

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Αναμπαμπούλα» (1915) Στίχοι: Δ. Αγέλαστος-Πολύβιος Δημητρακόπουλος Η μουσική βασίστηκε σε ιταλική μελωδία της εποχής. Το πρωτοτραγούδησε τότε, η κατοπινή μεγάλη πρωταγωνίστρια του Εθνικού Θεάτρου, Αθανασία Μουστάκα. Τραγουδάει η Εύη Σαρμή Χορεύουν: Θάνος Φερετζέλης, Θανάσης Δισλής, Χρήστος Παπαδημητρίου

Την πατρίδα μ’ έχασα

Ποντιακό τραγούδι για τη Μικρασιατική καταστροφή Τραγουδάει ο Τάσος Πεζιρκιανίδης Παίζει ποντιακή λύρα ο Παύλος Ελευθεριάδης Πρόσφυγες: Βασίλης Σπυρόπουλος, Αννέτα Κορτσαρίδου, Στέργιος Τζαφέρης, Νεφέλη Ανθοπούλου, Γιάννης Τσάτσαρης, Ρούλα Παντελίδου, Λευτέρης Λιθαρής, Γιώργος Σφυρίδης, Χρίστος Νταρακτσής, Θανάσης Δισλής

Το Βαγγελάκι & Η Σμυρνιά και ο Παλαιοελλαδίτης

«Το Βαγγελάκι», Νούμερο του 1928, με τον Πέτρο Κυριακό Στίχοι: Δ. Γιαννουκάκης, Μουσική: Δ. Κάσσιος Ερμηνεύει ο Δημήτρης Σιακάρας (Βαγγελάκης) «Η Σμυρνιά και ο Παλαιοελλαδίτης», Νούμερο του 1929, με τη Μαρίκα Νέζερ και τον Πέτρο Κυριακό Στίχοι: Δ. Γιαννουκάκης, Μουσική: Γ. Βιτάλης Ερμηνεύουν: Δημήτρης Σιακάρας (Βαγγελάκης), Κατερίνα Γιαμαλή (Σμυρνιά)

Κοσμογονία

Τραγούδι-νούμερο από την επιθεώρηση «Η Κατεργάρα» (1931) Στίχοι: Κώστας Καπετανάκης-Βασίλης Σπυρόπουλος-Παναγιώτης Παπαδούκας, Μουσική: Γρηγόρης Κωνσταντινίδης Ερμηνεύουν: Αστέρης Πελτέκης (Αυλωνίτης), Ελένη Θυμιοπούλου (Δεσποινίς), Παύλος Ελευθεριάδης (Τραμπούκος)

Ζεχρά

Τραγούδι (1938) Στίχοι: Αιμίλιος Σαββίδης, Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ Τραγουδάει η Φωτεινή Μπαξεβάνη Χορεύουν: Γιάννης Τσάτσαρης, Χρύσα Τουμανίδου, Ελένη Θυμιοπούλου, Πάολα Μυλωνά

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Πολεμική Αθήνα» (1940) Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος, Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ Τραγουδάει ο θίασος

Ευζωνάκι

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Πολεμικά Παναθήναια 1913» (1913) Στίχοι: Μπάμπης Άννινος-Πολύβιος Δημητρακόπουλος-Γεώργιος Τσοκόπουλος Η μουσική βασίστηκε στη μουσική ενός αμερικάνικου στρατιωτικού μαρς του John P. Sousa Τραγουδούν: Λουκία Βασιλείου-Ήριννα Κεραμίδα Χορεύει ο θίασος

Μπράβο Κολονέλλο

Τραγούδι από την ομώνυμη επιθεώρηση (1940) Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος-Δημήτρης Ευαγγελίδης Μουσική: Θεόφραστος Σακελλαρίδης Τραγουδάει ο θίασος 5

Δεύτερη πράξη Το συνοικέσιον

Νούμερο από την επιθεώρηση «Όμορφη πόλη» (1962) Κείμενο: Μποστ Ερμηνεύουν: Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (Μαμά-Ελλάς), Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας (Πειναλέων), Πάολα Μυλωνά (Ανεργίτσα), Λευτέρης Λιθαρής (Πεθερός), Νεφέλη Ανθοπούλου (Πεθερά), Χρίστος Νταρακτσής (Γαμπρός)

Όμορφη Πόλη

Τραγούδι από την ομώνυμη επιθεώρηση Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τραγουδάει η Κατερίνα Γιαμαλή. Συμμετέχει ο θιάσος.

Οδός ονείρων

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Οδός Ονείρων» (1962) Στίχοι-μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Τραγουδούν: Ήριννα Κεραμίδα-Λουκία Βασιλείου. Συμμετέχει ο θιάσος.

Της ξενητιάς (Φεγγάρι μάγια μού ’κανες)

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Όμορφη πόλη» (1962) Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τραγουδάει ο Τάσος Πεζιρκιανίδης. Συμμετέχει ο θιάσος.

Μια μαύρη Φορντ

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Οδός Ονείρων» (1962) Στίχοι-Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Τραγουδάει η Χρύσα Τουμανίδου. Συμμετέχει ο θίασος.

Ο Τραμπαρίφας

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Έχετε γεια βρυσούλες» (1951) Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος- Χρήστος Γιαννακόπουλος, Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ Τραγουδάει ο Αστέρης Πελτέκης. Συμμετέχουν: Ελένη Θυμιοπούλου, Χρύσα Τουμανίδου, Θανάσης Δισλής, Στέργιος Τζαφέρης, Βασίλης Σπυρόπουλος

Το μονοπάτι

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Μανώλης Τραμπαρίφας» (1952) Στίχοι: Γιώργος Γιαννακόπουλος-Χρήστος Γιαννακόπουλος-Αλέκος Σακελλάριος Μουσική: Γιώργος Μουζάκης Τραγουδάει ο Βασίλης Σπυρόπουλος Συμμετέχουν: Γιολάντα Μπαλαούρα, Αστέρης Πελτέκης, Δημήτρης Σιακάρας

Ο Παμείνος

Νούμερο από την επιθεώρηση «Σιγά και με το μαλακό» (1956) Κείμενο: Κώστας Πρετεντέρης- Ασημάκης Γιαλαμάς, Γιώργος Θίσβιος Ερμηνεύουν: Λουκία Βασιλείου (Κικίτσα), Γιολάντα Μπαλαούρα (Σπεράντζα), Λευτέρης Λιθαρής (Γκαρσόνι), Θάνος Φερετζέλης (Παμείνος), Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας (Περαστικός), Αννέτα Κορτσαρίδου (Περαστική)

Δώσε παιδί μου, δώσε

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Τριάντα το δολάριο» (1953) Κείμενο: Γιώργος Ασημακόπουλος-Βασίλης Σπυρόπουλος-Παναγιώτης Παπαδούκας, Μουσική: Γιώργος Μουζάκης Τραγουδάει η Πάολα Μυλωνά. Συμμετέχουν: Θάνος Φερετζέλης, Λευτέρης Λιθαρής

Το τραμ το τελευταίο

Νούμερο & Τραγούδι από την επιθεώρηση «Άνθρωποι, άνθρωποι» (1948) Κείμενο-Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος-Χρήστος Γιαννακόπουλος, Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ Ερμηνεύουν: Ελένη Θυμιοπούλου (Άρτεμις), Χρύσα Τουμανίδου (Ρούλα), Θανάσης Δισλής (Κώστας), Στέργιος Τζαφέρης (Βάσος), Βασίλης Σπυρόπουλος (Σωφέρ) 6

Ένα-δύο-τρία, στήθος

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Κι εσύ χτενίζεσαι» (1973) Στίχοι: Ομάδα του Ελεύθερου Θεάτρου, Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης Τραγουδούν: Ελένη Θυμιοπούλου, Πάολα Μυλωνά, Ήριννα Κεραμίδα, Λουκία Βασιλείου

Οι αμφισβητίες

Νούμερο από την επιθεώρηση «Χίππηδες και Ντιρλαντάδες» (1971) Κείμενο: Γιώργος Λαζαρίδης Ερμηνεύουν: Χρήστος Παπαδημητρίου (Νούλης), Πάολα Μυλωνά (Νινή)

Η Μελίνα επιστρέφει

Νούμερο από την επιθεώρηση «Τη λένε ακόμη δημοκρατία» (1972) Κείμενο: Γιώργος Λαζαρίδης Ερμηνεύουν: Εύη Σαρμή (Μελίνα), Στέργιος Τζαφέρης, Λουκία Βασιλείου, Θάνος Φερετζέλης, Θανάσης Δισλής (Δημοσιογράφοι)

Κοκός και Λιλίκα

Παρλάτα Κείμενο: Γιάννης Καλατζόπουλος Ερμηνεύουν: Χρίστος Νταρακτσής (Κοκός), Ήριννα Κεραμίδα (Λιλίκα)

Θέλω να χορεύω

Τραγούδι Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης, Mουσική: Γιώργος Μουζάκης Τραγουδούν: Αστέρης Πελτέκης, Εύη Σαρμή, Χρύσα Τουμανίδου, Στέργιος Τζαφέρης, Χρήστος Παπαδημητρίου, Πάολα Μυλωνά, Θανάσης Δισλής, Ελένη Θυμιοπούλου, Θάνος Φερετζέλης, Λουκία Βασιλείου

Αν καταπιείς μασέλα

Νούμερο από την επιθεώρηση «Χαράτσι απ’ τον Ανδρέα τον Απάτσι» (1985) Κείμενο: Λάκης Λαζόπουλος-Γιάννης Ξανθούλης Ερμηνεύουν: Τάσος Πεζιρκιανίδης (Άντρας), Νεφέλη Ανθοπούλου (Γυναίκα)

Φλώρα Καπουτσακλή

Νούμερο από την επιθεώρηση «Αλλαγή κι απάνω τούρλα» (1981) Κείμενο: Άννα Παναγιωτοπούλου-Σταμάτης Φασουλής Ερμηνεύει η Φωτεινή Μπαξεβάνη (Φλώρα)

Το μηδέν

Τραγούδι από την επιθεώρηση «Η Κυριακή των παπουτσιών» (1997) Στίχοι: Λάκης Λαζόπουλος, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Τραγουδάει η Φωτεινή Μπαξεβάνη

Δεν φεύγω

Νούμερο σε κείμενα της ομάδας του ΚΘΒΕ «ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι» Ερμηνεύουν: Χρήστος Παπαδημητρίου, Εύη Σαρμή, Χρύσα Τουμανίδου, Θάνος Φερετζέλης

Εγώ ο Μήτσος ο Λεωνίδας

Νούμερο από την επιθεώρηση «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο» (1984) Κείμενο: Λάκης Λαζόπουλος -Γιάννης Ξανθούλης Ερμηνεύει ο Τάσος Πεζιρκιανίδης

Τραγούδι Φινάλε

Στίχοι: Γιάννης Καλατζόπουλος, Μουσική: Κώστας Βόμβολος Τραγουδάει ο θίασος

7

Έλα

Ο θίασος

Η. Κεραμίδα, Ι. Δεληγιαννίδη, Ρ. Παντελίδου, Χ. Τουμανίδου, Λ. Βασιλείου, Τ. Πεζιρκιανίδης, Ν. Ανθοπούλου, Κ. Γιαμαλή, Γ. Μπαλαούρα

8

Τάσος Μυσιρλής, Σάκης Λάιος, Παύλο Χάρης Καπετανάκης, Νίκος Ψοφογιώ

απόψε στου... Μελά

ος Ελευθεριάδης, ώργος

Χ. Νταρακτσής, Χ. Παπαδημητρίου, Β. Σπυρόπουλος, Γ. Σφυρίδης, Β. Σεϊμένης, Α. Καρανικόλας, Δ. Σιακάρας, Φ. Μπαξεβάνη, Γ. Τσάτσαρης, Θ. Δισλής, Θ. Φερετζέλης, Α. Πελτέκης, Σ. Τζαφέρης, Λ. Λιθαρής

9

Τ. Πεζιρκιανίδης, Φ. Μπαξεβάνη

Α. Πελτέκης, Γ. Μπαλαούρα

10

Γ. Τσάτσαρης, Ρ. Παντελίδου, Τ. Πεζιρκιανίδης, Κ. Γιαμαλή

Θ. Φερετζέλης, Χ. Παπαδημητρίου, Θ. Δισλής, Φ. Μπαξεβάνη, Σ. Τζαφέρης

11

Ι. Δεληγιαννίδη, Τ. Πεζιρκιανίδης, Γ. Μπαλαούρα

Π. Μυλωνά, Γ. Τσάτσαρης, Ε. Θυμιοπούλου

12

Ν. Ανθοπούλου, Χ. Τουμανίδου, Α. Κορτσαρίδου

Χ. Νταρακτσής, Α. Καρανικόλας, Β. Σεϊμένης

13

Τ. Πεζιρκιανίδης, Σ. Τζαφέρης, Λ. Λιθαρής, Δ. Σιακάρας

Α. Πελτέκης, Π.Μυλωνά

14

Χ. Παπαδημητρίου, Εύ. Σαρμή

Β. Σεϊμένης, Τ. Πεζιρκιανίδης, Α. Πελτέκης

Κ. Γιαμαλή, Δ. Σιακάρας

Ρ. Παντελίδου, Β. Σπυρόπουλος

15

Χ. Παπαδημητρίου, Θ. Φερετζέλης, Ρ. Παντελίδου, Α. Πελτέκης, Γ. Μπαλαούρα

Λ. Βασιλείου, Θ. Φερετζέλης, Η. Κεραμίδα, Ε. Θυμιοπούλου

16

Π. Μυλωνά, Φ. Μπαξεβάνη, Ε. Θυμιοπούλου

Γ. Σφυρίδης, Τ. Πεζιρκιανίδης, Β. Σπυρόπουλος

17

Η επιθεώρηση, ως ιδιαίτερο θεατρικό είδος, έχει μια διαρκή, ακατάβλητη παρουσία στο ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Όποιες κι αν είναι οι θεατρικές της καταβολές, στην πορεία έχει αποκτήσει έντονα ελληνικά χαρακτηριστικά. Ως ιδιαίτερο είδος μπορεί εξωτερικά να έχει πρωταρχικό στοιχείο τη διακωμώδηση της τρέχουσας κοινωνικής και πολιτικής ζωής, πίσω όμως από τη διακωμώδηση υπάρχει κατά κανόνα μια βαθύτερη κριτική προσέγγιση και μια αυτοκριτική, θα έλεγα, διάθεση όσον αφορά τα οικεία κακά. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στους τόσο δύσκολους καιρούς, όπως οι σημερινοί, και στα πλαίσια των ποικιλόμορφων πρωτοβουλιών του επαφής με το ευρύτερο κοινό, αποφάσισε να εγκαινιάσει και τη Θερινή Σκηνή που θα λειτουργήσει στο άλλοτε Στρατόπεδο Παύλου Μελά ξεκινώντας με τη θεατρική επιθεώρηση Έλα απόψε στου… Μελά. Θέλω και από τη θέση αυτή να ευχαριστήσω τον Δήμο Παύλου Μελά και προσωπικά τον Δήμαρχο, κ. Διαμαντή Παπαδόπουλο, για τη στενή συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Θωμάς Τρικούκης Πρόεδρος ΔΣ του ΚΘΒΕ

Φέτος εγκαινιάζεται μία νέα συνεργασία ανάμεσα στον Δήμο Παύλου Μελά και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αν και είμαστε συνεργάτες από παλιά, κυρίως μέσω της Μονής Λαζαριστών, η νέα αυτή συνεργασία έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία. Είναι χαρά μας που φιλοξενούμε στη Θερινή Σκηνή του ΚΘΒΕ μία δράση με υψηλό επίπεδο και ποιότητα. Στην κρίση απαντάμε με Πολιτισμό. Ο πολιτισμός είναι επένδυση στον Άνθρωπο και την κοινωνία. Ειδικά στις δύσκολες αυτές στιγμές ένα θέατρο δημοσίου συμφέροντος δίνει ένα τόνο θετικότητας και την έχουμε ανάγκη. Και η συνεργασία αυτή έρχεται στη σημαντική για την πόλη συγκυρία του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή της και το κλείσιμο 100 ετών από τη λειτουργία των Δυτικών Συνοικιών. Σημαντικό όμως στοιχείο της νέας συνεργασίας είναι το γεγονός ότι μπαίνουμε στο στρατόπεδο. Ο Δήμος Παύλου Μελά δεν περιμένει άλλο. Οι πολίτες είναι εδώ και διεκδικούν τους ελεύθερους χώρους που τους ανήκουν. Αποδεικνύουμε την ανάγκη αξιοποίησης του χώρου υπέρ του πολιτισμού με έμφαση στο χρηστικό πράσινο. Δίνουμε ζωή στα χαλάσματα, στα ερειπωμένα κτίρια που καταστρέφονται. Διαμαντής Παπαδόπουλος Δήμαρχος Παύλου Μελά

18

Η θερινή σκηνή του ΚΘΒΕ Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, ένα θέατρο δημοσίου συμφέροντος, όπως είναι το ΚΘΒΕ, οφείλει να δίνει στην κοινωνία έναν τόνο θετικότητας, αισιοδοξίας και ελπίδας. Αφήνοντας πίσω μας την γκρίνια και τις επιπτώσεις της, προχωρούμε σε μια «φυγή προς τα εμπρός», που δραστηριοποιεί στο έπακρο το εργατικό μας προσωπικό και ενεργοποιεί την παραγωγική μας δυναμική. Το σημαντικότερο για εμάς είναι να προτείνουμε ιδέες και δράσεις, που δεν θα χαθούν στο ευκαιριακό και στο επικαιρικό αλλά θα συγκροτηθούν και θα παραμείνουν ως θεσμοί της πολιτικής του θεάτρου μας. Έτσι, μετά την επανίδρυση και τη λειτουργία του Κλιμακίου Μακεδονίας – Θράκης, τον «Χώρο Δράσης», το «Θέατρο στα καφέ» της πόλης, το «Θέατρο κατ’ οίκων», το «Κοινωνικό Θεατροπωλείο», ένας καινούργιος θεσμός έρχεται να προστεθεί στη δραστηριότητά μας, η «Θερινή Σκηνή του ΚΘΒΕ». Σε συνεργασία με τον Δήμο Παύλου Μελά στο πλαίσιο πρωτοκόλλου που έχουμε ήδη υπογράψει, διαμορφώνουμε έναν καινούργιο θεατρικό χώρο στις Δυτικές συνοικίες, στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά, έναν χώρο ιστορικής σημασίας και φυσικού κάλλους. Με στόχο την ψυχαγωγία των πολιτών εκείνων που θα παραμείνουν στην πόλη τους θερινούς μήνες και με χαμηλό εισιτήριο, διαλέξαμε για πρώτο έργο μας την επιθεώρηση Έλα απόψε στου… Μελά. Ένα θέαμα λαμπερό, δροσερό και ευχάριστο, στο οποίο εμφανίζονται 30 ηθοποιοί του θεάτρου μας που παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν, υπό τις οδηγίες συντελεστών υψηλού κύρους. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Δήμο Παύλου Μελά για την ολική συμμετοχή του σε αυτή την προσπάθεια και προσωπικά τον Δήμαρχο Διαμαντή Παπαδόπουλο για τη σταθερή στήριξη του εγχειρήματος. Καλούμε τους πολίτες της Θεσσαλονίκης, των όμορων δήμων και της Βορείου Ελλάδος να στηρίξουν την προσπάθειά μας και να στεριώσουν τον θεσμό της Θερινής Σκηνής του ΚΘΒΕ. Η υπαίθρια συνάθροιση και συνεύρεση πολιτών αποτελεί μια μνήμη της ελληνικής εμπειρίας, μια επαναδραστηριοποίηση της κοινότητας, στην οποία ανήκαμε όλοι πριν χαθούμε στα εγώ ενός ατομικού βίου. Με την ελπίδα να ξαναγίνουμε μια μεγάλη παρέα, σε καλούμε, εκεί κάπου στα μέσα Ιουλίου, στη Θερινή μας Σκηνή. Έλα κι εσύ και τραγούδησε μαζί μας τα λόγια της φαντασμαγορικής μας έναρξης: «Έλα απόψε στου Μελά Κρατικό Βορείου Ελλάστην ακρίβεια, στη μιζέρια δεν σταυρώνουμε τα χέρια. Κι αν σε πίκρανε πολύ της Ευρώπης το βιολί οι αρτίστες με το ντέφι θα στο φτιάξουνε το κέφι» Σωτήρης Χατζάκης Καλλιτεχνικός Διευθυντής ΚΘΒΕ

19

1

2

3

1. Μπελίντα («Το δόγμα της γυναίκας», 1957) 2. Ορέστης Μακρής, Ρένα Ντορ, Αλέκος Λειβαδίτης 3. Βασίλης Αυλωνίτης 4. Ρένα Βλαχοπούλου

20

4

Μια ανάμνηση

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος Η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο των «μεγάλων» ήταν το 1957 στο «Ακροπόλ», στην επιθεώρηση «Αλήθειες και ψευτιές» και πήγαινα στη Δευτέρα Δημοτικού. Στην πρώτη πράξη δεν έβγαινα, παίζανε άλλοι... συνάδελφοι, συγκεκριμένα οι Ορέστης Μακρής, Γεωργία Βασιλειάδου, Βασίλης Αυλωνίτης, Ρένα Ντορ, Αλέκος Λειβαδίτης, Καίτη Μπελίντα, Ρένα Βλαχοπούλου, Γιάννης Γκιωνάκης, Νίκος Ρίζος και άλλοι. Σκηνοθέτης ήταν ο κύριος Πέλος Κατσέλης, που συνήθως δεν σκηνοθετούσε επιθεωρήσεις αλλά έργα του Σαίξπηρ και γενικά του «σοβαρού» θεάτρου, και στις πρόβες όλοι τον σέβονταν κι έκαναν ό,τι τους έλεγε αλλά μετά την τρίτη παράσταση άρχισαν τα δικά τους για να γελάει ο κόσμος και τους άκουγα στα καμαρίνια που λέγανε: -Καλός ο Κατσέλης αλλά την επιθεώρηση δεν την ξέρει.

-Ούτε την ξέρει ούτε την αγαπάει, για τα λεφτά ήρθε...

-Τι να κάνει κι αυτός ο μαύρος; Από την πρόζα μπορείς να ζήσεις οικογένεια; Χόρευε το μπαλέτο του Μανώλη Καστρινού και της Χρυσούλας Ζώκα που παντρεύτηκε τον Γιώργο Φούντα και στο μπαλέτο ήταν χορευτές ο Σειληνός, ο Μεταξόπουλος, ο Πλοιός, νομίζω και ο Σαγιώρ. Χόρευαν και κοπέλες, πολύ όμορφες και πολύ μισόγυμνες, αλλά δε θυμάμαι καμία με τ’ όνομά της, εκτός φυσικά από την Ελένη Προκοπίου που είχε παρατσούκλι, «το Κινεζάκι», και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Θυμάμαι ένα χορευτικό που έκανε με τον Σειληνό, όπου η Ελενίτσα ήταν τάχα Κοκκινοσκουφίτσα με κόκκινη κοντή μπαλαρίνα, κόκκινες πουέντ, κόκκινο καλαθάκι και κόκκινο σκουφί εννοείται, και όταν πήγαινε από το καμαρίνι στην κουίντα για να βγει, ο μηχανικός σκηνής, ο Λουίζος, της ψιθύριζε πάντα: «Φωτιά στα κόκκινα κι εγώ πυροσβέστης» και το Κινεζάκι γελούσε και του έλεγε «Α να χαθείς» κι εγώ ζήλευα. Ο Σειληνός έκανε τον Κακό Λύκο, γυμνός από τη μέση και πάνω, με γκρι κολλάν, κοντό μέχρι τη γάμπα και ξυπόλυτος. Είχε μόνο ουρά κι ένα σκουφί με αυτιά και μ’ άρεσε που, αν και γυμνός, φορούσε στον λαιμό του τον γιακά ενός λευκού πουκάμισου και κόκκινη γραβάτα που τον έκανε να «δένει» με την Κοκκινοσκουφίτσα. Και μου φαινόταν έξυπνο που αμέσως μετά το χορευτικό, παιζότανε ένα νούμερο με το ίδιο θέμα και τώρα την Κοκκινοσκουφίτσα την έκανε η Ρένα Ντορ, που όλο της έπεφτε το βρακί κι αυτή το ανέβαζε κωμικά και ήταν χαμένη τάχα στο δάσος και φώναζε «Κύριε Λύκο... κύριε Λύκο...» κι έβγαινε ο Ρίζος και της έλεγε «Δεν με λένε Λύκο, με λένε Νίκο» και της την έπεφτε και καλά, κι εκείνη τα ήθελε, αλλά μετά αυτός έφευγε και η Ντορ τον έψαχνε φωνάζοντας «Νίκο, Νίκο, είσαι εδώ;». Το μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης, που εγώ το έβλεπα για πρώτη φορά, ήταν το βαγόνι. Η ύπαρξή του έδινε τη δυνατότητα στους σκηνογράφους της επιθεώρησης (στη συγκεκριμένη ήταν ο Γιώργος Ανεμογιάννης) να κάνουν παπάδες· φαντάσου, έβλεπες ας πούμε πάνω στη σκηνή στημένη την τότε Πλατεία Ομονοίας με τον τροχονόμο ανεβασμένο πάνω στο στρογγυλό του βάθρο –ο Ρίζος τον έκανε, και φορούσε την περικεφαλαία που είχαν τότε οι τροχονόμοι– κι έμπαινε ο πανύψηλος Αλέκος Λειβαδίτης, ο άντρας της Ρένας Ντορ και αδελφός του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, μέσα σ’ ένα ντεκουπαριστό σαραβαλάκι από κόντρα πλακέ, και τα πόδια του φαινόντουσαν από κάτω επίτηδες, και τον σταματούσε ο τροχονόμος να τον γράψει κι έβγαινε σοβαρός-σοβαρός ο Λειβαδίτης από το αυτοκινητάκι του και ήταν πιο ψηλός από τον Ρίζο –που ήταν και ανεβασμένος στο βάθρο– και ο κόσμος γελούσε μόνο με το θέαμα, και δεν μπορούσανε να συνεχίσουνε το νούμερο απ’ τα γέλια και τα χειροκροτήματα και τέλος πάντων κάποτε τέλειωνε το νούμερο. Και τότε, τα μεν σπετσάτα που παρίσταναν νεοκλασικά κτίρια παρέμεναν δεξιά και αριστερά στο μπροστινό μέρος της σκηνής, 21

αλλά το βαγόνι με το βάθρο του τροχονόμου έφευγε αργά-αργά και από την άλλη μεριά έμπαινε μια αστραφτερή άμαξα με το άλογό της –ντεκουπαριστό, εννοείται, αλλά έτοιμο να σου μιλήσει– και στο κάθισμα του αμαξά –ποιος άλλος– ο Ορέστης Μακρής με το καμτσίκι του, με το ταλέντο του, με τη φαλάκρα του, με τα όλα του! Εγώ έβγαινα μετά το διάλειμμα, αλλά έπρεπε να είμαι απ’ την αρχή στο θέατρο για καλό και για κακό – άλλο που δεν ήθελα. Μ’ έντυνε η μάνα μου στο καμαρίνι της κυρίας Μπελίντας, που αν και τραγουδίστρια έπαιζε κιόλας σαν πρωταγωνίστρια, και μάλιστα έκανε τη μαμά μου στο σκετς της δεύτερης πράξης, που ήταν δραματικό και το άρχιζα εγώ ντυμένος με πιτζάμες και καθιστός στο κρεβατάκι μου με νυχτερινό φωτισμό, προσευχόμουν στον καλό Χριστούλη να γυρίσει η μανούλα μου που κάπου έλειπε, αλλά δεν έπρεπε να μαρτυρήσουμε πού, το φυλάγαμε για έκπληξη στους θεατές και μόλις τέλειωνα την προσευχή, έφευγε αργά το βαγόνι με το κρεβατάκι και μ’ εμένα απάνω του, και κατέβαιναν από ψηλά μ’ ένα σταγκόνι τα σίδερα της φυλακής που δεν ήταν, όπως συνηθίζεται, για τους λεβέντες, ήταν για την κυρία Μπελίντα, η οποία έριχνε ένα δραματικό μονόλογο και στο καπάκι ένα ακόμα πιο δραματικό τραγούδι του άντρα της, του μαέστρου Γιάννη Βέλλα. Και μετά η φυλακισμένη έπαιρνε χάρη και κλαίγαμε από χαρά και τέλειωνε η παράσταση, αλλά πριν τελειώσει κάναμε και τη λεγόμενη «αποθέωση», δηλαδή την υπόκλιση που δεν ήταν όπως στα άλλα θέατρα, αλλά πολύ πιο γκλαμουράτη γιατί στο «Ακροπόλ» υπήρχε η «πασαρέλα» – μια προέκταση της σκηνής που έμπαινε μέσα στους θεατές. Στην αρχή έβγαινα μόνος μου μετά από το μπαλέτο και πριν από τους ηθοποιούς, που έβγαιναν κατά σειρά αρχαιότητος ή ανάλογα με το πόσο μεγάλη φίρμα ήταν ο καθένας. Αλλά μόλις έβγαινα μόνος μου –κάτι θα ήξερε ο Σαρλώ που έγραψε ότι τα παιδιά και τα ζώα πάντα κλέβουν την παράσταση– έπεφτε το θέατρο από τα παλαμάκια και τα μπράβο και μετά σιγά-σιγά κόπαζε το χειροκρότημα και ξαναδυνάμωνε μόνο στη Βασιλειάδου. Έρχεται λοιπόν μια μέρα η κυρία Μπελίντα και μου λέει «Γιαννάκη, συνεννοήθηκα με τον κύριο Μπουρνέλη και από σήμερα, άντε τυχεράκια, θα βγαίνουμε μαζί στην αποθέωση, ποιος στη χάρη σου... με τους πρωταγωνιστές θα χαιρετάς!». Και βγαίναμε μαζί χεράκι-χεράκι κι έτσι το άθροισμα των χειροκροτημάτων μας, ξεπερνούσε όλα τα άλλα και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές τη ζηλεύανε τη Μπελίντα, μέχρι που κάποιος τη γλωσσόφαγε φαίνεται και πάτησε την ουρά της απαστράπτουσας τουαλέτας της και σαβουριάστηκε η κακομοίρα πάνω στο φόρτε του θριάμβου της και μου λέει την άλλη μέρα «Είδες; Δεν χωράμε κι οι δυο στην πασαρέλα Γιαννάκη, βγαίνε καλύτερα μόνος σου όπως πριν», αλλά την άκουσε η Βασιλειάδου, που έτσι κι αλλιώς έπαιρνε το μεγαλύτερο χειροκρότημα, και της λέει «Άσε βρε Καίτη, δεν πειράζει, θα το βγάζω εγώ το παιδί». Και μ’ έπαιρνε από το χεράκι και βγαίναμε μαζί και όταν φτάναμε στη μέση της πασαρέλας, η Βασιλειάδου μ’ έσπρωχνε μπροστά κι αυτή καθότανε λίγο πιο πίσω για να πάρω το δικό μου χειροκρότημα και μετά την έπιανα εγώ και την έφερνα πιο μπροστά και το χειροκρότημα διπλασιαζόταν, γιατί ο κόσμος ήξερε τότε να επιβραβεύει όχι μόνο το ταλέντο αλλά και το ήθος. Τι είπες; Ε, όχι! Δεν ξεχνιούνται αυτά. Γιάννης Καλατζόπουλος Σκηνοθέτης

22

Μια επιθεώρηση βασισμένη σε νούμερα και σε τραγούδια επιθεωρησιακά που γράφτηκαν και παίχτηκαν τα τελευταία 118 χρόνια που το μοναδικό αυτό ελληνικό θεατρικό είδος υπάρχει και θριαμβεύει στον τόπο μας. Αυτό μου ζήτησε ο Σωτήρης Χατζάκης για τα εγκαίνια του καινούργιου θερινού θεάτρου του ΚΘΒΕ στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά – ένα απόλυτα ελληνικό θεατρικό είδος σε ένα απόλυτα ελληνικό είδος θεάτρου, το θερινό θέατρο... Εγώ βέβαια το έκανα ακριβώς επειδή εκτιμώ τον Σωτήρη Χατζάκη και την προσπάθειά του να κρατήσει όρθιο, ακμαίο και υγιές το ΚΘΒΕ γιατί είναι ένας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και ως Διευθυντής αυτού του Οργανισμού και ως σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος... Δεν παριστάνω τον «ειδικό», διεκδικώ όμως τον τίτλο του θαυμαστή. Αυτό που δεν ήξερα και έμαθα είναι το πόσο δύσκολο είναι να βρεις ακόμα και πασίγνωστα νούμερα που έχουν περάσει στην ιστορία του θεάτρου μας. Αντίθετα με τα θεατρικά έργα, τα νούμερα των επιθεωρήσεων συχνότατα τα παίρνει ο άνεμος κι όχι μόνο μεταφορικά... Εν πάση περιπτώσει ευχαριστώ πολύ τον Γιώργο Λαζαρίδη, την Άννα Πρετεντέρη, την Τίνα Σακελλάριου, την Άννα Παναγιωτοπούλου, τον Σιδέρη Πρίντεζη, τον Γιάννη Ξανθούλη και τον Λάκη Λαζόπουλο για τη βοήθειά τους, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια παράσταση πριν και πάνω απ’ όλα ψυχαγωγική. Ευχαριστώ τον «Γιαννάκη» Καλατζόπουλο που ήξερα πως με τη δυσανάλογη για την ηλικία, πείρα του θα έστηνε αυτό το υλικό έτσι όπως του έπρεπε... Και βέβαια, τον υπέροχο αυτό θίασο του ΚΘΒΕ που καλείται να αναμετρηθεί με κείμενα και πρόσωπα που τα ερμήνευσαν από τον χώρο του μύθου. Κακά τα ψέματα το θέατρο δεν είναι παρά ένας αγώνας μποξ ανάμεσα στον ηθοποιό και το κείμενο. Καλορίζικο το θέατρο και καλή σας διασκέδαση... Ιάσων Τριανταφυλλίδης

1

2

3

Μακέτες κοστουμιών του Γιώργου Ανεμογιάννη (1. & 2. «Αστέρια της Αθήνας», Θέατρο Ακροπόλ, 1952, 3. «Το δόγμα της γυναίκας», 1957) 23

24

Η ιστορία της επιθεώρησης του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Η επιθεώρηση είναι ένα θέαμα ποικιλιών, όπου ο λόγος, η μουσική, το τραγούδι, ο χορός συνυπάρχουν σε διάφορες δόσεις ανάλογα τον θίασο, το έργο και την εποχή. Ένα θέαμα ποικιλιών, χωρίς ακροβάτες και ζογκλέρ, αλλά με ωραία κορίτσια, με μεγάλους σταρ –απαραίτητοι αυτοί– και πολιτική σάτιρα. Ένα μουσικό θέαμα ποικιλιών στο οποίο η μουσική, χορός και λόγος συνυπάρχουν, με κάποιες αυξομειώσεις σε κάθε είδος ανάλογα με την περίπτωση ή και την εποχή, γι’ αυτό άλλωστε στα 118 χρόνια όπου υπάρχει αυτό το θεατρικό είδος στην ελληνική πραγματικότητα κάποιες φορές ο λόγος προείχε, κάτι που είναι φυσικό βέβαια, αλλά σε κάποιες εποχές είτε το τραγούδι έβγαινε μπροστά –περίπτωση μεγάλων τραγουδιστριών της επιθεώρησης σαν την Βέμπο ή την Μπελίντα στα χρόνια του ’50– είτε ο χορός – π.χ. η περίπτωση του Φώτη Μεταξόπουλου στα χρόνια του ’70. Όμως όλα αυτά σαν ένα μωσαϊκό με μικρές και μεγάλες ψηφίδες που φτιάχνουν ένα ολοκληρωμένο θέαμα. Μπορεί κάποιος που βλέπει μια επιθεώρηση να πιστεύει πως νούμερα τραγούδια και χορός είναι ολίγον… ατάκτως ερριμμένα, αλλά αυτό δεν ισχύει. Όπως σε όλα τα είδη θεάτρου, όπως σε όλα τα θεατρικά έργα, έτσι και στις επιθεωρήσεις πρέπει να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος και σωστή αρχιτεκτονική για να λειτουργήσει αυτό. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν την επιθεώρηση ένα θεατρικό είδος χωρίς μέτρο κατά την κατασκευή του, αλλά είναι ίσα-ίσα η επιθεώρηση που απαιτεί μέτρο και ισορροπία…. Σχεδόν σε κάθε χώρα, τουλάχιστον στις χώρες που έχει αναπτυχθεί το θέατρο, το θέαμα, κατά καιρούς αναπτύχθηκαν θεατρικές εκφράσεις που μοιάζουν με τη δική μας επιθεώρηση, αλλά με ουσιαστικές διαφορές. Θα μπορούσαμε να βρούμε αντίστοιχά της το Γαλλικό και το Γερμανικό καμπαρέ των χρόνων του μεσοπόλεμου –το πρώτο για την ελαφράδα και τη γοητεία του, το δεύτερο για την πολιτική θέση του– το αμερικάνικο βωντβίλ και πολλά ακόμα παρόμοια είδη που, λίγο ως πολύ, συγγενεύουν με τη δική μας κυρία. Το γαλλικό καμπαρέ που επιζεί ως σήμερα στο Παρίσι φανερά ξεπεσμένο και μόνο για τουρίστες, γεννήθηκε κατά την ευφορία της μπελ επόκ και θριάμβευσε τα πρώτα 50 χρόνια του 20ού αιώνα. Ανάλαφρο θέαμα, ωραία κορίτσια, τραγούδια, κάποια νούμερα, μεγάλες σκηνές, μεγάλα πλήθη. Η έννοια του μεγάλου θεάματος όπως την ξέρουμε σήμερα κυρίως μέσα από το σινεμά και δη τα μιούζικαλ, από εκεί ξεκίνησε για να περάσει από το αμερικάνικο μουσικό θέατρο, να μετεξελιχθεί σε μιούζικαλ και να δημιουργηθεί το κλασικό αμερικάνικο κινηματογραφικό μιούζικαλ που βρήκε μιμητές παντού και επηρέασε ως ένα βαθμό ειδικά τα χρόνια του ’50 και την ελληνική επιθεώρηση. Βέβαια το γαλλικό καμπαρέ, ή μάλλον το παριζιάνικο καμπαρέ, δεν διέθετε πολιτική σάτιρα. Από την άλλη, το βερολινέζικο καμπαρέ που άκμασε στα χρόνια του μεσοπολέμου και μέχρι την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, περιείχε ισχυρή πολιτική σάτιρα, ήταν περισσότερο «σκοτεινό» κι ήταν ο λόγος που υπερτερούσε. Η διαφορά του από την ελληνική επιθεώρηση ήταν πως ο λόγος και η πολιτική θέση ήταν στοιχεία έντονα, στρατευμένα και συγκεκριμένα. Έλεγαν συγκεκριμένα πράγματα και επέμεναν να τα ακούσει συγκεκριμένο κοινό. Το αμερικάνικο βωντβίλ ήταν ανάλαφρο, διασκεδαστικό, παιχνιδιάρικο και μέσα σε αυτό γεννήθηκαν μεγάλα ταλέντα και ολόκληρα μουσικά κινήματα. Κι υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Η επιθεώρηση είναι η μόνη που άντεξε τόσο πολύ στον χρόνο. Που προσαρμόστηκε στην κάθε εποχή ως χαμαιλέων, που έδωσε πάντα ό,τι ζητούσε ο αγαπημένος της θεατής. Η επιθεώρηση έκανε πολιτική σάτιρα, αλλά η στρατευμένη της θέση βασικά ήταν αυτό που θα ήθελε εκείνη τη στιγμή να ακούσει ο θεατής που βρισκόταν στην πλατεία. Ανεξάρτητα από το τι είχε γράψει ο συγγραφέας, οι πανέξυπνοι ηθοποιοί της επιθεώρησης μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να φέρουν το κείμενο στα μέτρα τους και να μιλήσουν στη γλώσσα του κοινού. Κάποια στιγμή στα χρόνια του Εμφυλίου κάποιος φώναξε από την πλατεία στον δημοφιλή κονφερασιέ και θεατρικό συγγραφέα Μίμη Τραϊφόρο: «Και δεν μας λες ρε Τραϊφόρε, εσύ τι είσαι, δεξιός ή αριστερός;» κι εκείνος απάντησε ατάραχος: «Δεν ξέρω, ρώτα τον ράφτη μου…». Η ελληνική επιθεώρηση επιβίωσε μέσα στον χρόνο γιατί είχε πάντα πολύ ταλαντούχους ανθρώπους να ασχολούνται με αυτήν και γιατί ήξερε σαν πλανεύτρα ερωμένη να προσφέρει στον αγαπημένο της αυτό ακριβώς που ζήταγε. Αλλά και αυτός δεν την αρνήθηκε. Κανένα θεατρικό είδος δεν αγαπήθηκε τόσο στην Ελλάδα. Κανενός οι ήρωες και οι σταρ δεν έγιναν τόσο δημοφιλείς. Μπορεί η Κοτοπούλη, η Κυβέλη και ο Βεάκης να είχαν το κύρος του μεγάλου, ποιος όμως από αυτούς είχε τη λαϊκή λατρεία του Πέτρου Κυριακού, του Πετράν δηλαδή, ή της Ζάζας Μπριλλάντη. Είναι αυτοί οι δύο που καθιέρωσαν το να μιλούν απ’ τα παρασκήνια, πριν βγουν στη σκηνή, δυνατά, ώστε να τους ακούσει το κοινό, το οποίο άρχιζε να χειροκροτά και έμπαιναν στη σκηνή με χειροκρότημα. Αυτό ήδη απ’ τα χρόνια του ’20.

25

1. Τα Καλουτάκια («Τα υπουργάκια», Θέατρο Κοτοπούλη, 1929) 2. Άννα Καλουτά, Γιάννης Φλερύ (1942) 3. Μπελίντα και Νάντα Τζάκα στο «Μονοπάτι» («Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα», Θέατρο Παπαϊωάννου, 1952) 4. Σπεράντζα Βρανά («30 κότες κι ένας κόκκορας»,1959) 5. Μπελίντα, Ρένα Βλαχοπούλου, Σπεράντζα Βρανά («Η βασίλισσα της νύχτας», 1952) 6. Άννα Καλουτά, Ορέστης Μακρής («Αστέρια της Αθήνας», 1956)

1

4

26

2

5

3

6

Η επιθεώρηση είναι γέννημα από τη μια της υπέρμετρης ξενομανίας των Ελλήνων και από την άλλη της δυνατότητάς τους από αρχαιοτάτων χρόνων να αφομοιώνουν ό,τι έρχεται απ΄έξω και να το κάνουν δικό τους. Κι αντίθετα από οποιοδήποτε άλλο θεατρικό είδος θα μπορούσε να φτιάξει κάποιος ακόμη και το… ωροσκόπιό της (!!!) μια και έχει συγκεκριμένη ημερομηνία γέννησης. Την άνοιξη του 1984 έφτασε στην Αθήνα ένας ξένος θίασος με ένα θέαμα ποικιλιών, μουσικό θέαμα, που είχε τον τίτλο «Γκραντ Βία». Δεν πρόλαβε να φύγει ο ξένος θίασος και στις 30 Αυγούστου του 1894 ο Μίκιος Λάμπρου παρουσίασε το «Λίγο απ’ όλα», την πρώτη ελληνική επιθεώρηση, με τον θίασο του Δημητρίου Κοτοπούλη, όπου η εφτάχρονη κόρη του, Μαρίκα Κοτοπούλη τραγούδησε «Η κυρά μας η δασκάλα που είναι άγρια και κακή, είπε στα παιδάκια τ’ άλλα, πως δεν είμαι παστρική». Είχε γίνει σχεδόν αγώνας δρόμου ποιος θα προλάβει πρώτος να γράψει και να παρουσιάσει αυτό το κάτι το καινούργιο, αλλά την επίζηλη θέση κατέκτησε ο διανοούμενος Μίκιος Λάμπρου, του οποίου αυτή ήταν και η πιο σημαντική και διαχρονική δημιουργία του ως συγγραφέας. Η επιθεώρηση γεννήθηκε σε μια Ελλάδα μισή από τη σημερινή, ανάμεσα στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και στο μαύρο ’97. Μετά πέρασε μια περίοδο παρακμής, ενώ γύρω τα βαριά δράματα, τα κωμειδύλλια και οι αστικές κωμωδίες έδιναν και έπαιρναν. Γύρω στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, ξαναπήρε τα πάνω της που λένε. Το κίνημα του 1909, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η Μικρασιατική καταστροφή την έφεραν στην πρώτη σειρά της επιτυχίας. Τότε όλοι έπαιζαν επιθεώρηση. Τα θρυλικά «Παναθήναια», ο «Παπαγάλος» και ο «Κινηματογράφος» είναι οι τρεις χαρακτηριστικοί τίτλοι της εποχής, που απλώς κάθε χρόνο άλλαζαν ημερομηνία. «Παναθήναια του 1912», «Παναθήναια του 1913» κ.ο.κ. Εκείνη την εποχή η μουσική ή μάλλον τα τραγούδια έρχονταν έτοιμα απ’ έξω και ντύνονταν με ελληνικούς στίχους. Το «Ευζωνάκι το γοργό», που ακούστηκε στα «Παναθήναια του 1913» ήταν ένα αμερικάνικο μαρς που πολιτογραφήθηκε ελληνικό. Για σταρ της επιθεώρησης είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς, μια και οι ηθοποιοί, ακόμα τότε, έπαιζαν τα πάντα. Μετά χωρίστηκαν σε «του ελαφρού» και σε «της πρόζας». Είναι όμως αξιοσημείωτο πως η μεγαλύτερη και πιο ταλαντούχα σταρ εκείνης της περιόδου στην επιθεωρησιακή σκηνή στάθηκε η Μαρίκα Κοτοπούλη, τόσο που όταν μετά το ’12 η επιθεώρηση και λόγω των πολέμων είχε εξαφανίσει σχεδόν όλα τα άλλα θεατρικά είδη από τις θεατρικές σκηνές, οι θιγμένοι θεατρικοί συγγραφείς έγραφαν εναντίον της πως σπαταλούσε το τραγικό της ταλέντο παίζοντας τη Μενιδιάτισσα σε επιθεωρήσεις, ώσπου κάποια στιγμή και η ίδια το σταμάτησε. Η δύναμη όμως της επιθεώρησης από το 1912 έως το 1922, δηλαδή τα ηρωικά χρόνια από τους Βαλκανικούς έως την καταστροφή της Σμύρνης ήταν τεράστια. Το κοινό και είτε οι πλούσιες αστικές επιθεωρήσεις σαν το «Ξιφίρ Φαλέρ» που στοίχισε πανάκριβα το 1916 με τα εντυπωσιακά σκηνικά του Αραβαντινού, είτε οι λαϊκές επιθεωρήσεις σαν τη «Σκούπα του Μεταξουργείου», συνομιλούσαν λες με τους θεατές, αναπαριστούσαν και ζούσαν το δράμα της Ελλάδος της εποχής με έναν ενθουσιαστικό τρόπο, είτε ως βενιζελικές, είτε ως κωνσταντινικές. Από το «Ξιφίρ Φαλέρ» άλλωστε ξεπήδησε ο ύμνος των βασιλικών «Του αϊτού ο γιος». Όλα αυτά τέλειωσαν 90 χρόνια πριν με τη Μικρασιατική καταστροφή και εκεί η επιθεώρηση και δρόμο και πορεία άλλαξε και ποτέ δεν ξαναγνώρισε τέτοια παντοκρατορία στην ελληνική σκηνή. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μικρασιατική καταστροφή, με την υποδοχή ενάμιση εκατομμυρίου προσφύγων, έως το 1940, η επιθεώρηση αρχίζει να γίνεται αυτό που ξέρουμε σήμερα. Τότε αρχίζουν να εμφανίζονται και τα αστέρια της. Άνθρωποι πολυτάλαντοι σαν τον Κυριακό, την Μπριλλάντη, την Ηρώ Χαντά, τον Κυριάκο Μαυρέα, τα Καλουτάκια, τον Αυλωνίτη, τον Μακρή, την Μαρίκα Νέζερ, τον Σταυρίδη, που πολύ γρήγορα περνάνε στην πρώτη σειρά της επιτυχίας και υποσκελίζουν σε λαϊκή απήχηση τους συναδέλφους τους της πρόζας. Οι επιχειρηματίες της εποχής, ο Μακέδος και ο Σαμαρτζής θησαυρίζουν και τότε αρχίζει η επιθεώρηση να γίνεται η κύρια δύναμη για την επιβολή των τραγουδιστικών επιτυχιών. Και δεν είναι μόνο τα τραγούδια απ’ τα νούμερα που κάνουν σουξέ, είναι και τα τραγούδια που τραγουδούσαν οι τραγουδιστές του θιάσου και που ένα ταμπλό με τα λόγια του τραγουδιού υπάρχει από πίσω τους όσο το λένε για την καλύτερη εμπέδωση από το κοινό. Η Βέμπο ήταν αυτή που το επιβάλλει αυτό από τα μέσα του ’30 σε μια εποχή που δεν υπάρχει ούτε ραδιόφωνο και η βιομηχανία δίσκου είναι στα σπάργανα, τα σουξέ ορμάνε από τη σκηνή της επιθεώρησης. Τότε λοιπόν καθιερώνεται και η Βέμπο. Από την εμφάνιση της Βέμπο, όχι ότι δεν υπήρχαν τραγουδιστές και τραγουδίστριες μέχρι εκείνη τη στιγμή στην επιθεώρηση, αλλά το όλο θέμα αποκτά «ντιβίστικες» διαστάσεις. Ο κόσμος πια αρχίζει να πηγαίνει σε επιθεωρήσεις και για να ακούσει τους αγαπημένους του τραγουδιστές, στις τελευταίες ή και παλαιότερες επιτυχίες τους. Στα ταραγμένα χρόνια του ’30 κυριαρχεί η πολιτική σάτιρα – μην ξεχνάμε τον πυροβολισμό που δέχτηκε ο Αυλωνίτης το 1931 στο Περοκέ, ερμηνεύοντας το τραγουδο-νούμερο «Κοσμογονία» και 27

1

2

3 Σκηνικά του Γιώργου Ανεμογιάννη 1. «Βίρα τις άγκυρες» (Θέατρο Βέμπο, 1950) 2. «Σταρ Ελλάς» (Θέατρο Βέμπο, 1952) 3. «Έχετε γεια βρυσούλες» (Θέατρο Βέμπο, 1951)

28

την ώρα που έλεγε τη φράση «Απ’ τα άχυρα βγήκαν οι ψύλλοι κι η ομορφιά απ’ τον Κονδύλη» από τη γαλαρία ένας οπαδός του Κονδύλη πυροβόλησε στη σκηνή, ο Αυλωνίτης έπεσε στο πάτωμα αποφεύγοντας τη σφαίρα, η οποία όμως διαπέρασε το σκηνικό και σκότωσε τον μηχανικό σκηνής. Αυτή είναι και η πιο τραγική σελίδα της ελληνικής επιθεώρησης. Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά από το 1936 και μετά και με την επιβολή της λογοκρισίας –η οποία στην ουσία άρθηκε μόλις το 1974 με κάποιες περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερες εποχές– κυριαρχούν τα υπονοούμενα. Στα χρόνια μετά τον πόλεμο αρχίζει η ανοικοδόμηση. Ο κόσμος θέλει να ξεχάσει. Θέλει θέαμα, λάμψη, μπαλέτα και κορίτσια με μαγιό. Μέχρι το 1960 περίπου η κλασική επιθεώρηση θα γνωρίσει μια μοναδική ακμή. Πανέξυπνοι και σπάταλοι επιχειρηματίες σαν τον Μπουρνέλλη –ο δικτάτωρ της επιθεώρησης– και τον Βέμπο, θα ανεβάσουν στα θέατρά τους, Παπαϊωάννου, Ακροπόλ, Βέμπο. πανάκριβες επιθεωρήσεις όπου κυριαρχεί ο σκηνογράφος – συνήθως ο Ανεμογιάννης. Τα σκηνικά του Περοκέ το ’53, στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» ήταν τόσο ακριβά, που ο συγγραφέας Γιώργος Θίσβιος είπε χαριτολογώντας: «Αυτό πρέπει να λέγεται όσα παίρνει ο Ανεμο-γιάννης». Η επιθεώρηση δέχεται ισχυρές επιρροές από τα γαλλικά καμπαρέ τα οποία επισκέπτονται οι δημιουργοί της και μεταφέρουν αυτούσιες εικόνες. Αυτό αλλάζει βέβαια και τη δομή της επιθεώρησης με τις μεγάλες αποθεώσεις στο φινάλε, την πασαρέλα για τους πρωταγωνιστές κλπ, κλπ. Συγχρόνως, η Βέμπο στο Θέατρο Βέμπο και η Μπελίντα στις επιχειρήσεις Μπουρνέλλη φέρνουν το τραγούδι σε πρωταγωνιστική θέση, ενώ οι καινούργιες τραγουδιστικές και χορευτικές μόδες σαν το λάτιν εδραιώνονται μέσα από την επιθεώρηση, περνώντας από την μπαγκέτα του Γιώργου Μουζάκη. Τα αρχοντορεμπέτικα γεννιούνται και καθιερώνονται με το «Τραμ το τελευταίο» στο φινάλε της επιθεώρησης «Άνθρωποι, άνθρωποι» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου το καλοκαίρι στο Θέατρο Μετροπόλιταν. Ο Σακελλάριος, οι Γιαννακόπουλοι, η περίφημη «τριάς» Ασημακόπουλος, Σπυρόπουλος, Παπαδούκας, ο Τραϊφόρος, ο Πρετεντέρης, ο Θίσβιος γράφουν συνεχώς, ο Ανεμογιάννης σκηνογραφεί –μετά εμφανίστηκε και η Ρία Κόνη– , μουσική και τραγούδια γράφουν ο Σουγιούλ, ο Θόδωρος Παπαδόπουλος, ο Ιακωβίδης, πάνω απ’ όλους όμως ο βασιλιάς της μουσικής στην επιθεώρηση, ο Γιώργος Μουζάκης. Τίτλοι επιθεωρήσεων της εποχής: «Σταρ Ελλάς», «Βίρα τις άγκυρες», «Άλα Νάσερ», «Ομόνοια πλατςπλουτς», «Τζώνυδες και κάου-μπόυ», «30 κότες κι ένας κόκορας», «Βασίλισσα της νύχτας», «Να τι θέλει η γυναίκα», «30 το δολάριο» κά. Ήταν τότε που η Μπελίντα κατέβαινε με ένα καλάθι λουλούδια απ’ την οροφή τραγουδώντας, που η Βρανά και η Μελάγια ήταν τα σύμβολα του σεξ, που η Βλαχοπούλου αποφάσιζε να κάνει και νούμερα εκτός από τραγούδια. Τότε, με την «μπεμπέκα» της μεγάλης Ρένας Ντορ, με τον μεθύστακα του Μακρή, τον Θύμιο του Χατζηχρήστου, τις μούτες του Αυλωνίτη, τον μεγάλο Μαυρέα, τα γουρλωτά μάτια του Κοκκίνη, την ωραία άσχημη Βασιλειάδου, τα ωραία «δεύτερα» κορίτσια, την Νανά Γκάτση, την Ντόλυ Φλίσκο, την Μπέμπα Δόξα, την Νίκη Ντέμις, την Νάντα Τζάκα. Ήταν τότε που, ακουμπισμένη στην άκρη του σκηνικού, ερμήνευε η Βέμπο την «Ταμπακέρα». Τότε που η Μπελίντα έγραφε ένα γράμμα, για ένα «Μονοπάτι». Τότε που η Βρανά απαιτούσε, «Δώσε παιδί μου Δώσε». Τότε που η Κανελλιά είχε απαγορευτεί απ’ το ραδιόφωνο της εποχής και που ένας λαός έβγαινε από έναν εφιάλτη και ήθελε να ξεδώσει. Ήθελε να αισθανθεί πως «Ευρώπη γίναμε…»… Ενώ η Αμερική έπαιρνε από την Αγγλία τα ηνία της προστάτιδας δύναμης και έφερνε τους δικούς της ρυθμούς στα πράγματα. Η καινούργια επιθεώρηση και η καινούργια ελληνική κοινωνία, το τέλος του Εμφυλίου, τα λεφτά που εν τω μεταξύ είχαν αλλάξει χέρια, οι αστοί που σήκωναν κεφάλι και οι επαρχιώτες που έτρεχαν στα μεγάλα αστικά κέντρα για να γίνουν αστοί. Η ανασυγκρότηση και ο Καραμανλής, η ανοικοδόμηση και η αντιπαροχή βεβαίως. Στο ελληνικό σινεμά της εποχής η «Θεία από το Σικάγο» εξαφάνιζε το παλιό πιάνο κι έβαζε στη θέση του ένα πικάπ. Η επιθεώρηση έπαιρνε τον τίτλο «Τζώνυδες και κάου-μπόυ» και η Βασιλειάδου επί σκηνής μάθαινε ροκ εν ρολ. Αυτά ως τις αρχές του ’60. Γιατί τότε την πρωτοκαθεδρία στην πλατιά λαϊκή διασκέδαση τα πήρε ο κινηματογράφος και η επιθεώρηση άρχισε να επαναλαμβάνεται. Αργά, αλλά σταθερά άρχισε η παρακμή. Για μια τόσο μεγάλη ακμή όμως και η παρακμή θα κρατούσε πολύ. Το είδος δεν ανανεωνόταν αλλά η πολιτική κατάσταση με τις ταραχές, το 1-1-4, τον ανένδοτο, την αποστασία και τέλος τη δικτατορία του 1967 και την απόλυτη επιβολή λογοκρισίας, ήταν συνεχείς και πολύτιμες τονωτικές ενέσεις στο είδος. Οι επιθεωρήσεις πάντα έσκιζαν, όμως τη δύναμη στην επιβολή των αστέρων την είχε πια το σινεμά. Καινούργια αστέρια εμφανίστηκαν στην επιθεώρηση σαν τον Ανδρέα Μπάρκουλη ή τον Θανάση Βέγγο. Κάποιοι από αυτούς είχαν ξεκινήσει από το θέατρο αλλά έγιναν αστέρια της επιθεώρησης αφότου είχαν ανέβει στην υπερταχεία τότε του ελληνικού κινηματογράφου που τους έκανε σταρ πολύ γρήγορα, σαν τον Βουτσά ή την Μάρθα Καραγιάννη.

29

1

2

3

30

Μακέτες σκηνογραφιών του Γιώργου Ανεμογιάννη (1. «30 κότες κι ένας κόκορας», Θέατρο Βέμπο, 1952, 2. & 3. «Σταρ Ελλάς», Θέατρο Βέμπο, 1952)

Στις αρχές του εβδομήντα το είδος ήθελε εξάπαντος ανανέωση.

1973 και στο άλσος Παγκρατίου κάποια νέα παιδιά, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουν τότε κάνουν μπαμ και στρέφουν αλλού την επιθεώρηση με το «Και συ χτενίζεσαι». Μια εποχή ερχόταν, μια άλλη έφευγε. Το θέαμα έδωσε τη σκυτάλη στον λόγο και οι σταρ στην ομάδα. Οι ομάδες δεν κρατούν πολύ. Όταν η ομάδα κατέβηκε στο κέντρο, το 1981, στο Σμαρούλα με το «Της Ελλάδος το κάγκελο», δεν λεγόταν πια Ελεύθερο Θέατρο αλλά Ελεύθερη Σκηνή και απ’ την ομάδα είχαν μείνει ο Φασουλής, η Παναγιωτοπούλου, ο Χρυσομάλλης, η Παπακωνσταντίνου και η Αδαμάκη. Από την αρχική ομάδα του Ελευθέρου Θεάτρου που ξεκίνησε με εφηβικά όνειρα για προοδευτικό θέατρο στην καρδιά της Χούντας και κατέληξε να γράψει ιστορία επεμβαίνοντας και αλλάζοντας άρδην το πιο ελληνικό θεατρικό είδος, είχαν ήδη αποχωρήσει, με διάφορους τρόπους ο καθένας, ο Αρζόγλου, ο Σαμπάνης, η Υβόννη Μαλτέζου, η Νένα Μεντή, ο Αντώνης Αντωνίου, ο Κοτανίδης, ο Σκυλοδήμος και άλλοι. Η Ελεύθερη Σκηνή, συνέχεια του Ελευθέρου Θεάτρου έως το 1981 που κατέβηκε από την «περιφέρεια» στο «κέντρο» κατάφερε να αλλάξει το θεατρικό χιούμορ καταρχήν, το θεατρικό ήθος και βέβαια τη δομή της ίδιας της επιθεώρησης. Στις επιθεωρήσεις σε μεγάλα θέατρα της εποχής ο Φώτης Μεταξόπουλος έβαζε τον χορό να πρωταγωνιστεί στην όλη παράσταση, αλλά στο Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή πρωταγωνιστούσε ο λόγος και τα νούμερα έμοιαζαν περισσότερο με μικρά μονόπρακτα ερμηνευμένα κυρίως από ηθοποιούς της πρόζας. Η επιθεώρηση όμως άλλαξε και το 1981 η καινούργια επιθεώρηση ήταν πλέον καθεστώς. Το 1981 με την Ελεύθερη Σκηνή συνεργάστηκε και ένα νεότατο παιδί, που προερχόταν από το Θεσσαλικό Θέατρο και ενάμιση χρόνο μετά ήταν θιασάρχης και συν-συγγραφέας με τον Ξανθούλη. Κάθε ομάδα υποχρεούται να βγάλει τον σταρ της και κάθε Γαλλική Επανάσταση έχει τον Ναπολέοντά της. Ο Λάκης Λαζόπουλος ξεχώρισε και έλαμψε στα χρόνια του ’80. Επιθεώρηση, επιθεώρηση, επιθεώρηση και ξαφνικά μετεπιθεώρηση. «Ο βλάχος του δεν είναι σαν τον δικό μου, είναι όμως καλός» είπε γι’ αυτόν ο Χατζηχρήστος. Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι το μοναδικό θεατρικό πρόσωπο μεγάλης απήχησης που έβγαλε το «νέο είδος» όπως είπαν οι παλιοί. Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους και η επιθεώρηση. Φυσικό δεν είναι; Γι’ αυτό και είναι ζωντανή πάντα. Στα χρόνια του ’80 ένα ακόμα σούπερ είδωλο, τελευταίο μεγάλο είδωλο της κλασικής επιθεώρησης, άλλαξε τα πάντα στο πέρασμά του κι ήταν ο Στάθης Ψάλτης. Ο Ψάλτης έλαμψε σε ένα παρηκμασμένο μεν, αλλά ζωντανό πάντα είδος, ο Λαζόπουλος προχωρούσε προς τη μετεπιθεώρηση, η Ελεύθερη Σκηνή διαλυόταν οριστικά στα μέσα του ’80, ενώ το σούπερ ταλέντο του Χάρρυ Κλυνν, προερχόμενου απευθείας από την σκληράδα των αμερικάνικων σταντ απ κόμεντι, «χρησιμοποιούσε» την κλασική για να φιλοξενήσει την τεράστια ορμή του. Τι είναι η επιθεώρηση; Η επιθεώρηση είναι ένα θέαμα ποικιλιών…, όχι λάθος. Η επιθεώρηση είναι μια λάμψη. Ένα φως. Μια αστραπή πάνω στη σκηνή. Το βρακί που σήκωνε με τρόπο η Ρένα Ντορ, ο λόξιγκας του μεθυσμένου Μακρή, το «Αμ πώς» του Χατζηχρήστου, το «Δώσε» απ’ τη φωνή της Βρανά, ο Φλερύ και ο Καστρινός με μεγάλα μπαλέτα, η Μπριλλάντη στην Μαρί, ο Κυριακός στο Βαγγελάκι και τα φτερά και οι παγιέτες που λάμπουν στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Η Βλαχοπούλου να αλωνίζει τη σκηνή, «ο θίασος του Ακροπόλ και η κυρία Μπελίντα», η Μαίρη Παναγιωταρά, «Ένα, δύο, τρία στήθος, ένα δύο, τρία μπούτι», η Παναγιωτοπούλου - «αλλά κρατιέμαι». Ο Λάκης Λαζόπουλος να αντιμετωπίζει έντρομος τον πολιτισμό που έρχεται στο χωριό του, η Καλουτά Σμυρνιά και η Κοτοπούλη Νέα Γυναίκα του 1908. Και οι σκάλες και οι πισίνες πάνω στη σκηνή και τα αρχοντορεμπέτικα. Ένα άρωμα, μια αίσθηση, μια νότα νοσταλγίας. Αυτό είναι η επιθεώρηση. Και μετά ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση. Και μετά τα γεγονότα άρχισαν να τρέχουν σαν τρελά. Και μετά τα δελτία ειδήσεων ξεπερνούσαν την επικαιρότητα και η επιθεώρηση ήταν σαν ζαλισμένη. Μετά ήρθε το ίντερνετ και όλα άρχισαν να τρέχουν σε ακόμα πιο τρελούς ρυθμούς, μετά η επικαιρότητα άρχισε να τρέχει μαζί με την τεχνολογία σε μια τρελή κούρσα όπου τα πάντα μετρώνται σε δευτερόλεπτα. Ό,τι συμβαίνει ανεβαίνει, αλλά όχι σε μια επιθεώρηση, σε μια ιστοσελίδα. Μετά ο Λάκης Λαζόπουλος μετέφερε επιτυχημένα την επιθεώρηση στην τηλεόραση. Και μετά σφύριξε ένας απίστευτος άνεμος, πέρασε ένας ανεμοστρόβιλος και δεν έμεινε όρθιο τίποτα. Τα πήρε όλα ο άνεμος και όχι ο… Ανεμο-γιάννης. Τι μας έχει μείνει από το 1894 εκτός της επιθεώρησης και του εξωτερικού χρέους; Τίποτα άλλο…

31

1

2

5

4

7

6

32

8

3

9

10

11

12

13

14

15

16

1. Μανόλης Καστρινός, Χρυσούλα Ζώκα 2. Μαρίκα Νέζερ 3. Ντιριντάουα 4. Νίκος Ρίζος, Σπεράντζα Βρανά 5. Ρένα Ντορ, Μαρία Καλουτά, Άννα Καλουτά, Μαρίκα Κρεβατά 6. Σοφία Βέμπο 7. Ρένα Βλαχοπούλου, Νίκος Σταυρίδης 8. Νάντια Φοντάνα, Φώτης Μεταξόπουλος 9. Κώστας Χατζηχρήστος, Πόπη Άλβα 10. Γιάννης Φλερύ, Λίντα Άλμα 11. Σωτήρης Μουστάκας 12. Στάθης Ψάλτης 13. Σταμάτης Φασουλής 14. Άννα Παναγιωτοπούλου 15. Μίρκα Παπακωνσταντίνου 16. Χάρρυ Κλυνν 17. Λάκης Λαζόπουλος

17

33

34

Κάτω από τον έναστρο ουρανό... του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Κάτω από τον υπέροχο γαλανό ελληνικό ουρανό, τα πάντα μπορεί να συμβούν... Κι αν μπορεί να συμβούν τα πάντα, πολύ περισσότερο μπορεί να συμβεί η ψυχαγωγία... Άλλωστε κάτω από αυτόν τον ουρανό σε αυτή τη χώρα γεννήθηκε το θέατρο και μαζί με το θέατρο γεννήθηκαν και τα θερινά θέατρα. Πέρασαν μερικοί αιώνες μέχρι τα θέατρα να σκεπαστούν και οι θεατρικές παραστάσεις, κάθε είδους να παρουσιάζονται σε θέατρα σκεπασμένα... Φυσικά τα αρχαία θέατρα πολύ σχέση δεν είχαν με τα σημερινά, αλλά όταν με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους ξανάναψε η σπίθα του θεάτρου σε αυτή τη χώρα, πολύ γρήγορα τα θερινά θέατρα έκαναν την εμφάνισή τους και αγαπήθηκαν πολύ. Ήταν και πιο εύκολο να φτιαχτούν. Ένα οικόπεδο, μια μάντρα, μια σκηνή, καρέκλες, ένα ταμείο, υποτυπώδη παρασκήνια, λουλούδια γύρω-γύρω, καμιά φορά και δέντρα, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχαν και τραπεζάκια που μπορούσε κανείς να παραγγείλει. Τα χειμερινά θέατρα ήταν ακριβά, ήταν ασύμφορα, ήταν πολυτελή, όταν φτιάχνονταν, γιατί έπρεπε να ακολουθήσουν την αρχιτεκτονική και τα μεγέθη της εποχής και δεν ήταν και πολύ σίγουρο ότι θα «τα έβγαζαν τα λεφτά τους» κατά το κοινώς λεγόμενο... Κυρίως σε κάτι τέτοιες σκηνές έλαμψε το ταλέντο των πρωτοπόρων του ελληνικού θεάτρου: της Παρασκευοπούλου, της Βερώνη, του Παντόπουλου, του Φυρστ, του Ταβουλάρη και κατόπιν της επόμενης γενιάς, της Κοτοπούλη, της Κυβέλης, του Βεάκη, του Χριστόφορου Νέζερ, της Ροζαλίας Νίκα κ.ά. Σε μια τέτοια θερινή σκηνή στο θέατρο «Παράδεισος» γεννήθηκε και η επιθεώρηση στις 31 Αυγούστου του 1894 από τον οικογενειακό, όπως γινόταν τότε, θίασο του Δημητρού Κοτοπούλη. Ήταν λογικό βέβαια ένα τόσο δροσερό, κεφάτο θέαμα σαν την επιθεώρηση, τουλάχιστον τα πρώτα 30 χρόνια της ύπαρξής του να αναπτυχθεί σε ανοιχτά θέατρα. Μπορεί για τους σημερινούς νέους αυτό να ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά εκεί μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920 δεν ήταν η χειμερινή σεζόν που καθόριζε τα θεατρικά πράγματα. Τα θέατρα παλιά, στα μεγάλα αστικά κέντρα, ήταν κυρίως θερινά. Και σε αυτή τη θερινή σεζόν που ξεκινούσε με το Πάσχα και κατέληγε με τα πρωτοβρόχια του Οκτωβρίου, οι θίασοι ακόμα και των περίφημων μεγάλων πρωταγωνιστριών σαν την Κοτοπούλη και την Κυβέλη, μπορεί να έπαιζαν και δύο διαφορετικά έργα την ημέρα. Με τα πρωτοβρόχια οι θίασοι ξεκινούσαν απίστευτης ταλαιπωρίας περιοδείες σε όλη την ελληνική επαρχία, ακόμα και στο πιο μικρό χωριό, έπαιζαν ακόμα και μέσα σε καφενεία ή στον ελληνισμό εκτός Ελλάδος, από το Βουκουρέστι και την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Κύπρο, την Αίγυπτο, ακόμη και πιο κάτω στην Αφρική, όπου υπήρχαν Έλληνες. Ακόμα και στη Θεσσαλονίκη έως το 1912 που απελευθερώθηκε… Τα χειμερινά θέατρα στην πλειοψηφία τους δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, λόγω έλλειψης θέρμανσης κλπ και το φιλοθεάμων κοινό δεν ήταν ούτε τόσο πολύ, ούτε τόσο οικονομικά ευκατάστατο για να συντηρήσει τους θιάσους… Το καλοκαίρι κάτω από αυτόν τον μοναδικό ουρανό που σκεπάζει την Ελλάδα και με αυτό το κλίμα όλοι απολάμβαναν το θέαμα που τους εκπροσωπούσε… Έτσι γεννήθηκαν τα θερινά σινεμά, τα θερινά θέατρα κλπ, κλπ. Ήταν το Βασιλικό Θέατρο –η συνέχειά του είναι το σημερινό Εθνικό μας Θέατρο– που έφτιαξε ο Γεώργιος Α΄ το 1901 στην Αθήνα, το οποίο λειτούργησε έως το 1907 και επαναλειτούργησε σε πιο στέρεες βάσεις από το 1931, που έκανε τη χειμερινή σεζόν υπαρκτή και κερδοφόρα…

35

Όμως ακόμα και μετά το ’50 πολλά από τα σπουδαία θέατρα που έγραψαν ιστορία ξεκίνησαν θερινά για να γίνουν στην πορεία χειμερινά, σαν το Ακροπόλ το 1957 –ή και τα δύο– όπως το Βέμπο το 1964. Η Θεσσαλονίκη κάποτε ήταν γεμάτη από θερινούς κινηματογράφους και θερινά θέατρα που φιλοξενούσαν κάθε είδους θέαμα, θέατρο, βαριετέ, ταινίες, από θιάσους που έρχονταν από την Αθήνα αλλά και από θιάσους της Θεσσαλονίκης. Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες, ειδικά του μουσικού θεάτρου, ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη πριν κατακτήσουν την Ελλάδα και το περίφημο θέατρο του Λευκού Πύργου έχει πραγματικά γράψει μεγάλη ιστορία στο μουσικό θέατρο της εποχής κι ίσως κάποια στιγμή κάποιος θα έπρεπε να αναφερθεί ειδικά σε αυτό, στην ιστορία και την προσφορά του τελικά… Παρόλο που η Θεσσαλονίκη είχε πάντα ακμάζουσα θεατρική κίνηση, ήταν τελικά και στη Θεσσαλονίκη που το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος –όπως και στην Αθήνα το Εθνικό– με το κτίριο του Κωνσταντίνου Δοξιάδη το ’40 και την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών μετά το ’60, έδωσε μια διαφορετική ώθηση στα θεατρικά πράγματα που συνετέλεσε κι αυτό στην ενίσχυση της χειμερινής σεζόν και τη σταδιακή –μαζί με άλλους παράγοντες βέβαια...– παρακμή των θερινών σκηνών. Τώρα για να είμαστε ειλικρινείς, πολύ βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η τηλεόραση που, από τη γέννησή της στην Ελλάδα, χωρίς να το θέλει κι η ίδια, έκανε κακό και στο σινεμά αλλά και στο θέατρο, μια και έκλεισε τον Έλληνα στο σπίτι του. Με αυτή τη λογική είναι ωραίο που το ΚΘΒΕ είναι που αναβιώνει τον θεσμό των θερινών θεάτρων στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα με μια επιθεώρηση, το κατεξοχήν αγαπημένο θεατρικό είδος… Όσοι είχαμε την τύχη να μιλήσουμε με τους μεγάλους, όχι μόνο του μουσικού αλλά γενικά του θεάτρου μας, πριν φύγουν για πάντα, αλλά και γενικά με όλους όσους ασχολούνται με το θέαμα και την τέχνη, όλοι είχαν κάτι να θυμηθούν από παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και πάρα πολλά ανέκδοτα ακόμα και για την Μαρίκα Κοτοπούλη, κυκλοφορούν από το πέρασμά παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη. Αλλά άσχετα με όλους αυτούς, θα επαναλάβω πως ήταν και η ιδιαίτερη θεατρική ιστορία της Θεσσαλονίκης, που μπορεί να περιείχε και ηθοποιούς ή καλλιτέχνες γενικά που δεν μπόρεσε η φήμη τους να απλωθεί σε ολόκληρη την Ελλάδα, όμως διαμόρφωσαν ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο θεατρικά κοινό, το οποίο ενισχυόταν και από την παρουσία ξένων θιάσων που άνοιγαν το μυαλό των θεατών και «δυσκόλευαν» το γούστο τους όσον αφορά την τσαπατσουλιά, ήδη από την εποχή που η Θεσσαλονίκη ανήκε στην πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ονόματα-θρύλοι όπως η Ζωζώ Νταλμάς, η καλλιτέχνιδα που ερωτεύτηκε τρελά ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο Παρασκευάς Οικονόμου και αργότερα καλλιτέχνες σαν τις αδερφές Σαπουντζάκη, τον Χατζηχρήστο, την κορυφαία Σοφία Βέμπο που στη Θεσσαλονίκη έκανε την πρώτη της εμφάνιση ως τραγουδίστρια και στη Θεσσαλονίκη έκανε και την τελευταία της με απόσταση 40 χρόνων, τον Γιάννη Δαλιανίδη, το θεσσαλονικιώτικο παιδί-θαύμα Νινή Ζαχά, κόρη του μουσικού Ζαχαρόπουλου που σχεδόν την άρπαξε από τη Θεσσαλονίκη σε ένα πέρασμά του ο Αττίκ, τον Κώστα Βουτσά, τη Μαρινέλλα που ξεκίνησε από το μουσικό θέατρο και πολλοί-πολλοί άλλοι. Η Θεσσαλονίκη κάποτε ήταν γεμάτη θερινές σκηνές. Είχε θέατρα, βαριετέ, σινεμά, είχε τόπους ψυχαγωγίας κι ένα κοινό που τα καλοκαίρια αφιέρωνε εκεί τα βράδια του. Ας ελπίσουμε πως αυτή η πρωτοβουλία του ΚΘΒΕ να τολμήσει να κάνει θερινό θέατρο το Στρατόπεδο Παύλου Μελά, να σημάνει την αρχή μιας επιστροφής, στο μέλλον, για κάτι τόσο ζωντανό, τόσο δροσερό και τόσο ελληνικό όσο η συνήθεια να βλέπεις μαζί με τα αστέρια πάνω στη σκηνή και τον έναστρο ουρανό.

36

1

2

3

4

5

Βιογραφικά σημειώματα 1. Ιορδάνης Αϊβάζογλου (βοηθός σκηνοθέτη) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Στο ΚΘΒΕ συμμετείχε ως ηθοποιός σε 35 περίπου παραστάσεις με σκηνοθέτες τους: Γ. Καλαϊτζή, Γ. Ρήγα, Εύ. Γαβριηλίδη, Ν. Νικολάου, Δ. Χρονόπουλο, Ν. Χουρμουζιάδη, Β. Αρδίττη, Σ. Χατζάκη, Μ. Άβκιραν, Ε. Θεοδώρου, Β. Νικολαΐδη, Κ. Αρβανιτάκη, Ν. Κοντούρη, Τ. Ράτζο, Ν. Τσακίρογλου, Γ. Καραντινάκη. Συνεργάστηκε, επίσης, με το ΚΘΒΕ ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα και Οι Γερμανοί ξανάρχονται (σκην. Γ. Ρήγας). Έχει σκηνοθετήσει ερασιτεχνικά έξι παραστάσεις στην ΕΚΦΘ, αποσπώντας 11 βραβεία σε πανελλήνια φεστιβάλ. Είναι διευθυντής σπουδών στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Βασίλης Διαμαντόπουλος, όπου διδάσκει υποκριτική, αυτοσχεδιασμό και ποιητικό λόγο.

2. Νεφέλη Ανθοπούλου (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Tμήμα Γεωλογίας του ΑΠΘ. Δημοσιογραφία και ΜΜΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Ο λόφος με το συντριβάνι, Τρωάδες, Μήδεια, Η θαυμαστή μπαλωματού, Ο Αρχοντοχωριάτης, Το φιόρο του λεβάντε, Ηλέκτρα, Μηχανή Άμλετ, Το καινούργιο σπίτι, Η γυναίκα μυστήριο, Αγγέλα, Ερωτευμένος πειρατής, Βασικά, με λεν Θανάση, Αποστολή στον πλανήτη Γη, Λωξάντρα. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Δ. Μαυρίκιο, Ν. Χαραλάμπους, Π. Οικονομοπούλου, Α. Βουτσινά, Ν. Παπαδάκη, Β. Βαφέα, Β. Θεοδωρόπουλο, Μ. Μαρμαρινό, Π. Βούλγαρη, Θ. Μουμουλίδη, Ν. Χαραλάμπους, Α. Αζά, Σ. Χατζάκη. Σκηνοθέτησε και παρουσίασε τα μονόπρακτα Η Εβραία και Το φάντασμα της Μασσαλίας, σε συνεργασία με το ελληνικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ. Κινηματογράφος: Κοσμικό ανατομείο (σκην. Β. Βαφέας), Siberia (σκην. R. J. Westdijk).

3. Λουκία Βασιλείου (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής και κίνησης. Έγραψε, σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε εικαστικά την παράσταση Χαίρω πολύ Νόρα, με αφορμή τη Νόρα του Ίψεν στο Σχήμα Εκτός Άξονα. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Πήτερ Παν (σκην. Γ. Καλατζόπουλος), Μικρά Διονύ-

σια (σκην. Γ. Ρήγας-Γ. Καραντινάκης), Ελληνική Νομαρχία (σκην. Γ. Ρήγας), To Lose Lautrec (χορ.-σκην. sinequanon), Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς (σκην. Γ. Ρήγας). Συμμετείχε στην ταινία μικρού μήκους The activist.

4. Κώστας Βόμβολος (μουσική) Έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 120 θεατρικές παραστάσεις και για 3 ταινίες. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, το Εθνικό Θέατρο, την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», τα ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Καλαμάτας, Καβάλας και Σερρών, τη Νέα Σκηνή Τέχνης, την Actors Touring Company του Λονδίνου κ.ά. Από το 1994 διευθύνει το συγκρότημα Primavera en Salonico το οποίο, σε συνεργασία με τη Σαβίνα Γιαννάτου, έχει εκδώσει 7 cd και έχει εμφανιστεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, στις μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ, στον Καναδά, την Αργεντινή, την Ταϊβάν, την Αυστραλία κ.ά. Συμμετέχει στο συγκρότημα Χειμερινοί κολυμβητές. Έχει κυκλοφορήσει 4 cd με θεατρικές μουσικές του. Διδάσκει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

5. Κατερίνα Γιαμαλή (ηθοποιός) Σπουδές: Αμερικάνικο Κολέγιο Ανατόλια (με υποτροφία). Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με τα θέατρα: ΚΘΒΕ, Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Πάτρας, Βόλου, Θέατρο της Άνοιξης, Θεατρική Διαδρομή κ.ά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Ιορδανίδη, Σ. Χατζάκη, Ν. Διαμαντή, Π. Ζηβανό, Γ. Μιχαηλίδη, Θ. Μουμουλίδη, Β. Νικολαΐδη, Α. Βουτσινά, Α. Ρέτλυ, Γ. Καλαϊτζή, Π. Μιχαηλίδη, Κ. Τσιάνο, Γ. Μαργαρίτη, Ν. Αρμάο, Γ. Κακλέα, Α. Στάικο, Θ. Εσπίριτου, Ε. Βασιλικιώτη, Κ. Νταλιάνη, Ν. Χαραλάμπους, Κ. Καζάκο κ.ά. Δισκογραφικές συμμετοχές και συναυλίες με τους: Μ. Θεοδωράκη, Τ. Καρακατσάνη, Γ. Κουρουπό, Η. Ανδριόπουλο, Δ. Παπαδημητρίου, Η. Λιούγκο, Μ. Κουμπιό, Σ. Αρσένη, Άγαμους Θύτες, Λιλιπούπολη με τους Σ. Γιαννάτου και Σ. Σακκά και Ρεμπέτικο του Κ. Φέρρη. Τηλεόραση: Σαββατογεννημένες, Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς, Βεντέτα κ.ά. Μεταγλωττίσεις: Αλαντίν (Γιασμίν), Τοσοδούλα, Ο Βασιλιάς κι εγώ (Άννα) κ.ά.

37

6

7

6. Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Έχει συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ, τους θιάσους της Κ. Δανδουλάκη, του Κ. Καρρά, του Γ. Βόγλη, τα Θέατρα Λαμπέτη, Αθήναιον, το Αμφι-θέατρο του Σ. Ευαγγελάτου, τα ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, Ρόδου και Καλαμάτας. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ματωμένος γάμος (Μάνα), Ο γλάρος (Αρκάντινα), Ιφιγένεια εν Ταύροις (Αθηνά), Η γυναίκα του Λωτ (Θεοδώρα), Λυτρωμένοι (Μαίρη), Ο Αρχοντοχωριάτης (Κα Ζουρντέν), Η Εβραία, Ερωφίλη, Κλυταιμνήστρα κ.ά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Ευαγγελάτο, Ν. Κούνδουρο, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Ρεμούνδο, Α. Βουτσινά, Ν. Χαραλάμπους, Γ. Ιορδανίδη, Κ. Κατσουλάκη, Λ. Τριβιζά, Π.

Zηβανό, Β. Αρδίττη, Ν. Μαστοράκη, Γ. Μιχαηλίδη, Ν. Τσακίρογλου, Ν. Κοντούρη, Γ. Κιουρτσίδη.

7. Θανάσης Δισλής (ηθοποιός) Σπουδές: Σχολή Δραματικής Τέχνης Βεάκη. Σχολή Δραματικής Τέχνης Προσκήνιο. Θεατρικό Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου Φλέμινγκ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Πήτερ Παν (σκην. Γ. Καλατζόπουλος), Λωξάντρα (σκην. Σ. Χατζάκης), ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: Η ώρα της κρίσεως (σκην. Ε. Σαρμή), Ο Σιμιγδαλένιος (σκην. Σ. Μιχαηλίδου), O Προεστώς του χωριού (σκην. Γ. Κιουρτσίδης), Ερωτευμένος πειρατής (σκην. Θ. Μουμουλίδης), Μόνοι στο σπίτι (σκην. Π. Χαρέλλα), Φρουτοπία και Φρουτοπία in concert (σκην. Κ. Ρήγος), Δον Κιχώτης και Το μαγικό μαργαριτάρι (σκην. Κ. Αργυρόπουλος), Τα μαξιλάρια της ουρανούπολης (σκην. Σ. Κακάλας), Ελίζα (σκην. Ι. Σιδέρης), Η εξαίρεση και ο κανόνας, Η όπερα της πεντάρας και Γιατρός με το στανιό (σκην. Γ. Μήττας), Η βεγγέρα (σκην. Α. Σαπάτρα), Αχαρνής (σκην. Γ. Δινάλης). Τηλεόραση: Αν μ’ αγαπάς (σκην.

B. Καρφής), Ζωή ξανά (σκην. Γ. Νικολαΐδης), Amore mio (σκην. Σ. Μυλωνά), Στο παρά πέντε (σκην. Α. Αγγελόπουλος), Πάνω από τον νόμο (σκην. Ν. Κρητικός), Για την καρδιά ενός αγγέλου (σκην. Σ. Μαρκίδης), Τα μυστικά της Εδέμ (σκην. Γ. Βασιλειάδης). Κινηματογράφος: Agon (σκην. Ρ. Μπουτίνα) 8. Παύλος Ελευθεριάδης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Μουσική Σχολή Λαϊκών Οργάνων του Δ. Χατζηπαλόγλου (τρίχορδο και τετράχορδο μπουζούκι). Μουσική Σχολή Μ. Καλιοτζίδη (ποντιακή λύρα). Από το 1979 εργάζεται στο ΚΘΒΕ ως οδηγός σκηνής, συντονιστής παραγωγής αλλά και ως ηθοποιός και μουσικός. Συμμετείχε σε περισσότερες από 100 παραστά38

8

9

σεις του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε σε παραγωγές της Ποντιακής Σκηνής του ΚΘΒΕ με τους σκηνοθέτες: Ε. Μουρατίδη (Προξενία, Οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, Τη τρίχας το γεφύρ’) και Γ. Σιαπανίδη (Πουγαλεμένα ψήα). Συμμετείχε στις παραστάσεις: Εκκλησιάζουσες (σκην. Κ. Μιχαηλίδης), Λυσιστράτη και Η τρελή του Σαγιώ (σκην. Α. Βουτσινάς), Γέρμα (σκην. Θ. Τερζόπουλος), Θεσμοφοριάζουσες (σκην. Κ. Αντωνιάδη), Άλκηστη (σκην. Γ. Χουβαρδάς), Βάκχες (σκην. Τ. Ράτζος), Ιουλιανός ο Παραβάτης (σκην. Ν. Τσακίρογλου), Συρανό ντε Μπερζεράκ (σκην. Εύ. Γαβριηλίδης), Αγγέλα (σκην. Π. Βούλγαρης), Η αυλή των θαυμάτων, Ο γενικός γραμματεύς (σκην. Έ. Βασιλικιώτη), Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (σκην. Δ. Μαυρίκιος), Ο Ασυλλόγιστος (σκην. Π. Παπαϊωάννου), Το Φιντανάκι (σκην. Θ. Γκόνης), Ένας ήρως με παντούφλες (σκην. Π. Χαρίτογλου), Ο Προεστώς του χωριού (σκην. Γ. Κιουρτσίδης), Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική (σκην. Τζ. Αρσένη), Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα (σκην. Γ. Ρήγας). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Ευαγγελάτο, Μ. Βολανάκη, Ν. Χουρμουζιάδη, Τ. Μουζενίδη, Τ. Μαρκετάκη, Κ. Μπάκα, Γ. Χουβαρδά, Δ. Χρονόπουλο, Μ. Μαρμαρινό, Λ. Τριβιζά, Ν. Χαραλάμπους, Σ. Χατζάκη κ.ά. Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση συνεργάστηκε με τους Π. Βούλγαρη, Τ. Ψαρρά, Β. Βαφέα κ.ά. Παρουσίαζε επί σειρά ετών στην ΥΕΝΝΕΔ (μετέπειτα ΕΤ3) τις ενημερωτικές εκπομπές Τα κινηματογραφικά έργα της εβδομάδος, Μακεδονικές λαογραφίες, Καθημερινές ιστορίες κ.ά.

9. Ελένη Θυμιοπούλου (ηθοποιός) Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (κατεύθυνση υποκριτικής). University of Exeter-School of Fine Arts, Department of Drama. Είναι φοιτήτρια του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στις παραστάσεις: Εις το φως της ημέρας (σκην. Γ. Παρασκευόπουλος), Οι Γερμανοί ξανάρχονται (σκην. Γ. Ρήγας), Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική (σκην. Τζ. Αρσένη), Με τα παιδιά της πιάτσας (σκην. Κ. Αρβανιτάκης), Δεν αντέχω άλλο, έρχονται συνέχεια, Λόγος και σιγή, Ελένη και Ο Υμπύ Βασιλιάς (σκην. Γ. Παρασκευόπουλος). Με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας: Τα σκουπίδια (σκην. Δ. Μαυρόπουλος), Βάτραχοι (σκην. Ο. Γωνιάδης), Μια σατανική γυναίκα (σκην. Β. Νικοπούλου). Με το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών: Από κοστούμι σε κοστούμι (σκην. Χ. Χατζηβασιλείου) και με το Θέατρο Άρμα: Γιατρός με το στανιό και Ράφτης κυριών (σκην.

10

11

Σ. Αμανατίδης). Συνεργάστηκε, επίσης, στο εικαστικό έργο του Σ. Παναγιωτάκη «ΕΔΕΜ». Συμμετείχε στις ταινίες μικρού μήκους: Η τελευταία μέρα του Αλεξάντερ Καπλάνι (σκην. Τ. Νικολαΐδου) και Το καλάθι (σκην. Π. Σπινθηρόπουλος).

10. Γιάννης Καλατζόπουλος (σκηνοθεσία) Σπουδές: Πάντειο Πανεπιστήμιο (1973). Νομική Αθηνών (1976). Σκηνοθεσία θεάτρου στην Accademia Nazionale d’ Arte Drammatica της Ρώμης (1985–1987). Από μικρός στον κινηματογράφο και στο θέατρο για παιδιά, έγινε γνωστός ως «παιδί-θαύμα». Στο θέατρο των ενηλίκων έπαιξε σημαντικούς ρόλους παιδιών, με δασκάλους και σκηνοθέτες τον Μινωτή, τον Κουν, τον Διαμαντόπουλο, την Κα Κατερίνα κ.ά. Ως επαγγελματίας εργάστηκε στους θιάσους Μυράτ-Ζουμπουλάκη, Μ. Κατράκη, Έ. Λαμπέτη, Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, Θέατρο Στοά, Θεατρική Σκηνή, στα ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Κέρκυρας, Κρήτης, Λάρισας και Βέροιας, καθώς και σε πολλούς συνεταιρικούς θιάσους και ομάδες. Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις για ενήλικες και παιδιά στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ, στα ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Κομοτηνής, Κέρκυρας, Καβάλας, Κρήτης και Βέροιας, καθώς και σε πολλούς ιδιωτικούς ή συνεταιρικούς θιάσους. Από το 1982 διευθύνει την Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης, στο πλαίσιο της οποίας λειτούργησε και η Παιδική Αυλαία. Διετέλεσε πρόεδρος του ΣΕΗ (1990–92), διευθυντής στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου (2004), πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου για τα Παιδιά και τους Νέους και της Eπιτροπής του ΥΠΠΟ για τα Kρατικά Bραβεία παιδικού θεατρικού έργου. Έχει διασκευάσει για παιδιά, έργα του Αριστοφάνη, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Ίψεν, του Λόρκα κ.ά. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Τα ρούχα του βασιλιά (θέατρο), Γιαννάκης: το παιδί-θαύμα (μυθιστόρημα) και Αριστοφάνη Όρνιθες-Ειρήνη-Βάτραχοι (διασκευές και οδηγίες για σχολικές παραστάσεις) από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

11. Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας (ηθοποιός) Σπουδές: Απόφοιτος Ανώτερης Δραματικής Σχολής. Ως επαγγελματίας μουσικός έχει αποσπάσει διάφορες διακρίσεις. Έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου. Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε στις παραστάσεις: Rock Story, Το κορίτσι με τα μαύρα, To Lose Lautrec, Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική, Ο κήπος των πριγκίπων,

12

13

Το αυγό της κότας. Συμμετείχε σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, όπως: Κίτρινη πόλη (σκην. Σ. Κατριτζίδη).

12. Ήριννα Κεραμίδα (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Ροντίδη. Νοσηλευτική στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Είναι πτυχιούχος μονωδίας και ανώτερων θεωρητικών (αρμονία, σολφέζ). Σπουδές στο πιάνο και την κιθάρα. Κλασικό χορό στη Σχολή Καφαντάρη. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σύγχρονου χορού. Συνεργάστηκε σε παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου (Θέατρο Broadway, Θέατρο Θυμέλλη, Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις), καθώς και με τη χορωδία του Δήμου Καλαμαριάς, σε συναυλία αφιέρωμα στον Mozart (με μαέστρο τον Κ. Παπάζογλου). Τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με το jazz τραγούδι.

13. Αννέτα Κορτσαρίδου (ηθοποιός) Σπουδές: Θεατρικός Οργανισμός Εστία Γ. Ρήγα. Συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με το χοροθέατρο Ροές της Σ. Σπυράτου. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Οι Γερμανοί ξανάρχονται (σκην. Γ. Ρήγας), Λωξάντρα (σκην. Σ. Χατζάκης), Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική (σκην. Τζ. Αρσένη), Αν μια νύχτα του χειμώνα… ο Ντε Φιλίππο και ο Πιραντέλλο (σκην. Β. Παπαβασιλείου), Στην εθνική με τα μεγάλα (σκην. Μ. Τσουρουνάκης), Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν (σκην. Α. Μέντης), 15 Λεπτά (σκην. Τ. Τζαμαριάς), Inferno (σκην. R. Castelucci), O έβδομος σταθμός (σκην. Τ. Λύγαρη), Κβετς (σκην. Ο. Ποζέλη), Δωδέκατη νύχτα (σκην. Ε. Γεωργοπούλου), Το μήλο της έριδος (σκην. Π. Μουστάκης), Νύχτες (σκην. Β. Πεφάνη), Τeena Brandon Teena, Playback Theatre και A! Μπα! (σκην. Ν. Καραγέωργος) κ.ά. Συνεργάστηκε σε μουσικές παραστάσεις με τους Σ. Κραουνάκη, Λ. Κηλαϊδόνη και Δ. Σαββόπουλο (σκην.-χορ. Σ. Σπυράτου). Έπαιξε στις κινηματογραφικές ταινίες Ακροπόλ (σκην. Π. Βούλγαρης), Delivery (σκην. Ν. Παναγιωτόπουλος), Μακριά απ’ τη θάλασσα (σκην. Σ. Λιαροπούλου) και στις τηλεοπτικές σειρές Δέκα μικροί Μήτσοι (σκην. Λ. Λαζόπουλος), Όνειρο ήταν και Μωβ ροζ (σκην. Λ. Ζαρουτιάδης), Παρά πέντε και Safe Sex (σκην. A. Aγγελόπουλος), Δις Μαδιάμ (σκην. Γ. Στρατηγός), Πήρα κόκκινα γυαλιά (σκην. Κ. Αθανασίου-Α. Σκλάβος), Κλινική περίπτωση (σκην. Α. Μορφονιός) κ.ά.

39

14

15

16

14. Λευτέρης Λιθαρής (ηθοποιός) Γεννήθηκε στην Πεντάπολη Σερρών. Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Από το 1980 εργάζεται ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ. Έχει συνεργαστεί, επίσης, με καταξιωμένους σκηνοθέτες, θιασάρχες, ηθοποιούς καθώς και με θεατρικά σχήματα και θεατρικούς οργανισμούς στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, παίζοντας μικρούς και μεγάλους κωμικούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου. Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, εκπομπές, εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ κ.ά. καθώς και σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Εργάστηκε επίσης, ως σεναριογράφος, συνεργάτης παραγωγών και παρουσιαστής τηλεοπτικού μάρκετινγκ.

15. Γιάννης Μετζικώφ (σκηνικά-κοστούμια) Σπουδές: Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Ζωγραφική με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη και σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειάδη). Από το 1980, έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις ζωγραφικής και performance στην Αθήνα, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Ρωσία κ.ά., ενώ παράλληλα συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες χώρες. Έχει σκηνογραφήσει θεατρικά έργα στο Εθνικό Θέατρο, στο ΚΘΒΕ, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Θέατρο Τέχνης, στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και σε πολλούς ιδιωτικούς θιάσους.

16. Έλσα Μουρατίδου (μουσική διδασκαλία) Σπουδές: Πιάνο, θεωρία της μουσικής και σύγχρονο τραγούδι με την Ε. Μιχαλοπούλου. Είναι πτυχιούχος Ελληνικής Φιλολογίας του ΔΠΘ. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φωνητικής με τον Σ. Σακκά, ελεύθερου φωνητικού αυτοσχεδιασμού με τη Σ. Γιαννάτου και σεμινάριο για τη δράση του χορού στην αρχαία τραγωδία με τον Μ. Μαρμαρινό. Δίδαξε και διδάσκει σύγχρονο και θεατρικό τραγούδι στο Εργαστήρι Σύγχρονης Μουσικής Σερρών, στο Music Workshop Θεσσαλονίκης και στο θεατρικό εργαστήρι Ούγκα Κλάρα. Έχει τραγουδήσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό πλάι στους: Μ. Μητσιά, Α. Καλογιάννη, Δ. Μπάση, Β. Λέκκα, Σ. Παχίδη, Δ. Ζερβουδάκη, Γ. Καζαντζή κ.ά. Έχει τραγουδήσει για το θέατρο στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Τα ελάφια κι οι κατάρες (σκην. Μ. Άβκιραν), Τραχίνιες, (σκην. Β. Αρδίττης), Βακχες (σκην. Τ. Ράτζος) και Αντιγόνη (σκην. Τ. Ράτζος). Τραγούδησε, επίσης, στα θεατρικά δρώμενα: Ανθρωποφωλιά (σκην.

40

17

18

Δ. Σακατζής, Ούγκα Κλάρα,), Ιφιγένεια εν Ταύροις (μουσ. Γ. Καζαντζής ), Σκοτεινές ιστορίες μιας φωτεινής πόλης (σκην. Σ. Μαυρόπουλος, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»). Στο παιδικό θέατρο: Το σκλαβί της Ξ. Καλογεροπούλου, στο παιδικό μιούζικαλ Να λείπουν τα βύσσινα (σκην. Ε. Δημοπούλου), Τα 13 ρολόγια του J. Thurber, (σκην. Δ. Σακατζής, Ούγκα Κλάρα) . Είναι μέλος του a capella φωνητικού σχήματος StringLESS με το οποίο περιοδεύει δίνοντας συναυλίες ανά την Ελλάδα.

17. Γιολάντα Μπαλαούρα (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη. Συνεργάστηκε με το ΥΠΠΔΒΜΘ και ειδικότερα με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Β΄ Αθήνας πραγματοποιώντας βιωματικά εργαστήρια Θεατρικής Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς της ΔΕ. Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις: Το Τρομπόνι (σκην. Δ. Σακατζής), Το άνθος του κάκτου (σκην. Μ. Ντενίση), Μπαμπάδες με ρούμι (σκην. Γ. Διαμαντόπουλος), Θεσμοφοριάζουσες (σκην. Γ. Μιχαλακόπουλος), Η παράσταση συνεχίζεται (σκην. Α. Αντωνίου), Προμηθέας Δεσμώτης (σκην. Κ. Καζάκος), Θεσμοφοριάζουσες (σκην. Κ. Τσιάνος), Ιστορία για ελέφαντες (σκην. Γ. Καραχισαρίδης), Μια ζωή χωρίς εμένα, Το γαϊτανάκι (σκην. Δ. Παπασταμάτης), Ηλίθιος (σκην. Ρ. Πατεράκη), Το μελτεμάκι (σκην. Θ. Γκόνη), Εγώ η Λασκαρίνα (σκην. Μ. Βολωνάκη), Η αυλή των θαυμάτων (σκην. Γ. Μιχαλίδης), Θεοδώρα (σκην. Γ. Κακλέας), Ιφιγένεια εν Ταύροις, Αντιγόνη (σκην. Χ. Τσάγκας), Πακέτο ντε λόρδα (σκην. Π. Κοντογιαννίδης), Τα Χριστούγεννα των Κουπιέλο (σκην. Γ. Διαμαντόπουλος), Ο όρκος του αιώνιου έρωτα (σκην. Δ. Μυράτ), Τρωάδες (σκην. Γ. Τσαρούχης) κ.ά. Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Ζητείται ψεύτης, Ρόλος και είδωλο, Ευγένιος αγνώστων λοιπών στοιχείων, Το Χάραμα, Γυναίκες δηλητήριο, Νυχτερινός τηλεφωνητής κ.ά. Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές: «Θεατρικά μονόπρακτα»: Γίγαντες (σκην. Έ. Βασιλικιώτη), «Θέατρο της Δευτέρας»: Ματωμένος γάμος (σκην. Σ. Χονδρογιάννης), Πολυκατοικία, Με λένε Βαγγέλη, Παράλληλοι δρόμοι, Ξέχασέ με κ.ά.

18. Φωτεινή Μπαξεβάνη (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου (αριστούχος απόφοιτος 1992). Μουσική στο Εθνικό Ωδείο και στο Ωδείο Φ. Νάκας (πιάνο, κλασικό τραγούδι, σύνθεση για το θέατρο και τον κινηματογράφο). Από το 1992 έως σήμερα συμμετείχε στο θέατρο σε πάνω από σαράντα παραστάσεις ως

19

20

ηθοποιός, συνθέτης, σκηνοθέτης. Υπήρξε βοηθός γνωστών συνθετών και σκηνοθετών. Επίσης, έχει παίξει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και έχει υπογράψει την πρωτότυπη μουσική ταινιών και σίριαλ. Το 2008 ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρία faosmusic με σκοπό την έκδοση πρωτότυπης μουσικής για το θέατρο και τον κινηματογράφο και jazz. Πρόσφατες συνεργασίες: Το 2008 κυκλοφόρησε cd με τη μουσική της για την παράσταση του έργου του Ρ. Τομά Οκτώ γυναίκες (σκην. Ν. Καραθάνος). Το 2009 σκηνοθέτησε στη Νέα Υόρκη το έργο του Γ. Σκαραγκά Prime Numbers (υποψηφιότητα για τα Οff Broadway Awards) και εμφανίστηκε στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου στην παράσταση Το τερατώδες αριστούργημα (αφιέρωμα στον Γ. Ρίτσο, σκην. Δ. Μαυρίκιος), όπου συνυπέγραψε και τη μουσική επιμέλεια. Τη θεατρική περίοδο 2009–2010 σκηνοθέτησε τον Ντον Τζιοβάννι του Μότσαρτ (Όπερα Θεσσαλονίκης) και έπαιξε στο έργο Επισκέπτες (σκην. Π. Ζούλιας, Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη). Την περίοδο 2010–2012 έπαιξε στο ΚΘΒΕ τη Λωξάντρα της Μ. Ιορδανίδου σε θεατρική διασκευή Ά. Δήμου και σκηνοθεσία Σ. Χατζάκη, στην παράσταση Μικρά Διονύσια σε σκηνοθεσία Γ. Ρήγα-Γ. Καραντινάκη (Ελένη, Γριά από τον Πλούτο, Λυσιστράτη), καθώς και τη Μαντάμ Σουσού του Δ. Ψαθά σε σκηνοθεσία Γ. Αρμένη. Σκηνοθέτησε το έργο της Ευ. Φακίνου Στη Ντενεκεδούπολη. Κινηματογράφος: Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (σκην. Γ. Σμαραγδής, πρεμιέρα Οκτώβριος 2012), Zητείται ψεύτης (σκην. Ι. Μιχαηλίδης), Uranya (σκην. Κ. Καπάκας), Η χορωδία του Χαρίτωνα (σκην. Γ. Καραντινάκης), Λουκουμάδες με μέλι (σκην. Ό. Μαλέα), Το όνειρο του σκύλου (σκην. Α. Φραντζής), Θα το μετανιώσεις (σκην. Κ. Ευαγγελάκου), Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο (σκην. Θ. Παπαθανασίου-Μ. Ρέππας), Beautiful People, Αυτή η νύχτα μένει (σκην. Ν. Παναγιωτόπουλος) κ.ά. Ενδεικτικές συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές: Απόστολος και μόνος, Γοργόνες, Το κόκκινο δωμάτιο, Φάε τη σοκολάτα σου, Είσαι πολύ αλήτης τελικά, Εγκλήματα, Εν Ιορδάνη, Mαμά και γιος κ.ά.

19. Πάολα Μυλωνά (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Ροντίδη. Διπλωματούχος Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού. Κάτοχος του επιπέδου Intermediate του συστήματος της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου. Σχολή του χορογράφου-χορευτή Θ. Γκουντή. Σεμινάρια κλασικού μπαλέτου, σύγχρονου χορού και jazz στη Νέα

21

Υόρκη στις σχολές της M. Graham, Broadway Dance Centre, Steps on Broadway και A. Ailey. Πιάνο, σολφέζ και αρμονία με τους Μαντοβάνι, Μ. Αθανασάτου και Μ. Γκουντή. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Υπάρχει και φιλότιμο, Το όνειρο του Χάιμε, Αχαρνής, Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς (Ιωάννα η τρελή), Βάκχες, Πού είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα;, Συρανό ντε Μπερζεράκ, O Επιθεωρητής (Χήρα υπαξιωματικού), Αυτοκράτωρ Μιχαήλ (Ζωστή), Τέλος καλό, όλα καλά (Ισαβέλλα), Επιστροφή στον παράδεισο (Mις Θειάφι), Ιβάνοφ, Ντόλλυ! (και ως βοηθός χορογράφου), Ιφιγένεια εν Ταύροις, Βαβυλωνία (ως βοηθός χορογράφου), Δεύτερη ευκαιρία (ως χορογράφος), Υπάρχει και φιλότιμο (Αλίκη Μαυρογιαλούρου), Οι Άγαμοι Θύται στο δημόσιο. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Χατζάκη, Γ. Ρήγα, Β. Νικολαΐδη, Γ. Μιχαηλίδη, Ν. Μαστοράκη, Γ. Ιορδανίδη, Εύ. Γαβριηλίδη, Τ. Ράτζο, Γ. Κιουρτσίδη, Ι. Μιχαηλίδη, Ν. Τσακίρογλου, Α. Ρεβή, Τ. Τζαμαργιά, Δ. Αβδελιώδη.

20. Χρίστος Νταρακτσής (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή του Θεατρικού Οργανισμού Μορφές-Εμπρός. Θεατρικό Εργαστήρι Καζάκου. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Κακλέα, Π. Μιχαηλίδη, Β. Μυριανθόπουλο, Ε. Μποζά, Χ. Λύγκα, Σ. Χατζάκη, Δ. Αβδελιώδη, Γ. Ρήγα, Γ. Κιουρτσίδη, Τζ. Αρσένη κ.ά. Συνεργάστηκε, επίσης, με την ομάδα χορού sinequanon (To Lose Lautrec, Χοροθέατρο ΚΘΒΕ). Την περίοδο 2011-12 συμμετείχε στην παράσταση της Παιδικής Σκηνής του ΚΘΒΕ Στη Ντενεκεδούπολη (σκην. Φ. Μπαξεβάνη). Κινηματογράφος: Τσίου (σκην. Μ. Παπαδημητράτος), Τέσσερα μαύρα κοστούμια (σκην. Ρ. Χαραλαμπίδης). Τηλεόραση: Ελλάς το μεγαλείο σου, Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα κ.ά.

21. Ρούλα Παντελίδου (ηθοποιός) Σπουδές: Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (θέατρο, κλασικό τραγούδι και θεωρία μουσικής). Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ο Καραγκιόζης (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης), Καληνύχτα Μαργαρίτα (θίασος Ληναίου-Φωτίου), Ξύπνα Βασίλη (θίασος Ν. Ηλιόπουλου), Κυνηγώντας κατσαρίδες (του Γ. Γκλοβάσκι, Δημοτικό θέατρο Νεάπολης). Στο ΚΘΒΕ εργάζεται από το 1979, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Μ. Βολανάκη, Α. Βουτσινά, Κ. Μπάκα, Ν. Χαραλάμπους, Β. Παπαβασιλείου, Κ. Τσιάνο, Γ. Ιορδανίδη, Ν. Αρμάο, 41

22

23

Κ. Μιχαηλίδη, Π. Παπαϊωάννου, Γ. Αρμένη, Π. Γλυκοφρύδη, Κ. Αντωνιάδου, Π. Οικονομοπούλου, Σ. Γούτη, Λ. Κωστόπουλο, Γ. Καλαϊτζή, Β. Νικολαΐδη, Χ. Χατζηβασιλείου, Χ. Κανδραβιώτου, Γ. Κιουρτσίδη κ.ά. Συμμετείχε σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους και σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές.

22. Χρήστος Παπαδημητρίου (ηθοποιός) Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, με κατεύθυνση στην υποκριτική. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στις παραστάσεις: Μαντάμ Σουσού (σκην. Γ. Αρμένης), Ελληνική Νομαρχία (σκην. Γ. Ρήγας), Μικρά Διονύσια (σκην. Γ. Ρήγας-Γ. Καραντινάκης), Ηλέκτρα και Το κορίτσι με τα μαύρα (σκην. Γ. Καραντινάκης), Βασιλιάς Ληρ (σκην. Σ. Λιβαθινός), Ο Προεστώς του χωριού (σκην. Γ. Κιουρτσίδης) και ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: Η ώρα της κρίσεως, P.I.G.S. και P.I.G.S. Reloaded και με την Πειραματική σκηνή της «Τέχνης» στις παραστάσεις: Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο (σκην. Κ. Χαρίτου), Βρικόλακες και Ο έμπορος της Βενετίας (σκην. Ν. Χουρμουζιάδης), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (σκην. Ν. Παπανδρέου), Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του, ο Μάττι (σκην. Ν. Αρμάος), Οικογένεια Νώε (σκην. Ε. Βασιλικιώτη), Τζιτζιμιτζιχοτζιριά (σκην. Σ. Μιχαηλίδου), Φιλονικία θεατρίνων (σκην. Δ. Χουμέτη). Σκηνοθέτησε την παράσταση ΜΠΑΝΤΑρισμένοι P.I.G.S. και P.I.G.S. Reloaded. Συμμετείχε στο μιούζικαλ Annie (σκην. Μ. Τόλη).

23. Δημήτρης Παπάζογλου (χορογραφία) Σπουδές: Κλασικό χορό στη Σχολή της Έ. Ζουρούδη. Πήρε υποτροφία στο μπαλέτο de la Jeunesse Romande της Λωζάνης. Στο Παρίσι, διευρύνοντας τις σπουδές του, σπούδασε κλασικό χορό με τον τότε διευθυντή της όπερας των Παρισίων R. Franquetti και μοντέρνο χορό με τον P. Goss. Συγχρόνως χόρεψε στη Γαλλική τηλεόραση, στο θέατρο Bobino, στο Casino de Paris και στο Moulin Rouge. Υπήρξε πρώτος χορευτής στο θέατρο τoυ Fraiburg in Br. της Γερμανίας και στο Statichebuuen Βέρνης, όπου χόρεψε τα μπαλέτα Coppelia, La dame et la Licorne και Fascimile του Berstein κ.ά. Χορογράφησε τα περισσότερα μιούζικαλ που έχουν ανέβει στην Ελλάδα, ξεκινώντας την καριέρα του με τη συνεργασία του με την Α. Βουγιουκλάκη, ως χορευτής-χορογράφος, στα μιούζικαλ: Εύθυμη Χήρα, Άννυ, Εβίτα, Βίκτωρ-Βικτώρια και H μελωδία της ευτυχίας. Χορογράφησε τις παραστάσεις: Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές (με τη 42

24

Ζ. Λάσκαρη και τη Μ. Καραγιάννη), West Side Story (με την Π. Ζούνη), O βιολιστής στη στέγη (για την οποία απέσπασε το βραβείο Κούλα Πράτσικα), Full Monty, Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί, Το κλουβί με τις τρελές, Μαρινέλλα μιούζικαλ. Με το Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε στις παραστάσεις: Βίρα τις άγκυρες και Το γαλάζιο πουλί. Χορογράφησε, επίσης, τις παραστάσεις: Στέλιος και Καραγκιόζ-Dream (σκην. Θ. Καρακατσάνης), Λατέρνα, φτώχια και φιλότιμο, Πλούτος (Επίδαυρος 2006), Λυσιστράτη (2009), Μήδεια του Μποστ, Όπερα της πεντάρας (σκην. Θ. Μουμουλίδης). Συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους όπως: Θέατρο Κ. Δανδουλάκη (Υπηρέτης δυο αφεντάδων, σκην. Κ. Αρβανιτάκης), Θέατρο Αναλυτή (Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, με τον Κ. Ρηγόπουλο), Θέατρο Αποθήκη (Σκουπίδια, σκην. Γ. Ρεμούνδος και Λόξα και δόξα, σκην. Γ. Διαμαντόπουλος), Θέατρο Καρέζη-θίασος Κ. Καζάκος (Φάλσταφ, σκην. Λ. Τριβιζάς), Θέατρο Καισαριανής (Δον Κιχώτης). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Φασουλή, Κ. Τσιάνο, Θ. Καρακατσάνη, Α. Βουτσινά, Γ. Ρεμούνδο, Γ. Διαμαντόπουλο, Λ. Τριβιζά, Θ. Μουμουλίδη, Κ. Μεγαπάνο. Σκηνοθέτησε και χορογράφησε μουσικές παραστάσεις όπως: Μαρινέλλα στο REX, Φωνές, Ίντριγκα, Εδώ (με τον Τ. Ζαχαράτο, Βεργίνα Theatre). Ως ηθοποιός συμμετείχε στις παραστάσεις: Γλυκιά Ίρμα (σκην. Δ. Μαλαβέτας, με τους Μ. Φωτόπουλο, Ντ. Ηλιόπουλο, Κ. Καρρά, Μ. Τόλη), Βολπόνε (στον ρόλο του Ερμαφρόδιτου, σκην. Μ. Βολονάκη,), Η αγάπη νικά τα πάντα (με την Αι. Υψηλάντη, στον ρόλο του Χ. Κ. Άντερσεν, σκην. Δ. Ιωάννου).

24. Τάσος Πεζιρκιανίδης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Μακεδονικού Ωδείου.

Conservatoire National Superieur D’Art Dramatique του Παρισιού, με δασκάλους τους: Α. Vittez, Γ. Σεβαστίκογλου, Debos, M. Bouquet, P. Rocheler. Σχολή Lecoq. Στέλεχος του ΚΘΒΕ επί επτά χρόνια, συμμετείχε στις παραστάσεις: Ονειρόδραμα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Η κωμωδία των παρεξηγήσεων, Φουέντε Οβεχούνα, Ο κατά φαντασίαν ασθενής, Ο Ψεύτης, Ο κύκλος με την κιμωλία, Ο κύριος Πούντιλα και ο άνθρωπός του Μάτι, Τα Παντρολογήματα, Ένα ευτυχές γεγονός, Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία, Κατσούρμπος, Ο άγιος πρίγκηψ, Τέλος καλό όλα καλά, καθώς και στις παραστάσεις αρχαίου δράματος: Οι Βάτραχοι, Όρνιθες, Νεφέλες, Πλούτος. Στο ελεύθερο θέατρο έχει παίξει σε όλα τα είδη, συμμετέχοντας στις παραστάσεις: Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (Θεσ-

25

26

27

σαλικό Θέατρο), Άννυ (θίασος Α. Βουγιουκλάκη), Το σώσε (Ελεύθερη Σκηνή), Πυξ Λαξ και Δον Ζουάν στο Σικάγο (θέατρο Μουσούρη), Ψεκάστε-σκουπίστετελειώσατε (επιθεώρηση, Ελεύθερη Σκηνή). Συμμετείχε, επίσης, στις παραστάσεις: Πλούτος (Θέατρο Αιγαίου), Ελένη (Θέατρο του Νότου), Το χρήμα στον λαιμό σου (Θέατρο Ακάδημος), Κούκου (θέατρο Κ. Δανδουλάκη), Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), Ο Φιάκας, Λα μοσκέτα (ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης), Δον Ζουάν, Ο Σέντζας, Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο (Εθνικό Θέατρο), Αριστοφανειάδα (Θέατρο Τέχνης) κ.ά. Έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ραδιοφωνικές εκπομπές καθώς και σε κινηματογραφικές ταινίες. Στη θεατρική του διαδρομή συνεργάστηκε με τουλάχιστον τρεις γενιές άξιων σκηνοθετών μεταξύ των οποίων: Μ. Βολανάκης, Σ. Ευαγγελάτος, Σ. Ντουφεξής, Γ. Ρεμούνδος, Γ. Μιχαηλίδης, Α. Βουτσινάς, Δ. Χρονόπουλος, Σ. Φασουλής, Θ. Τερζόπουλος, Κ. Τσιάνος, Σ. Χατζάκης, Ν. Μιλβόγιεβιτς, Γ. Χουβαρδάς κ.ά.

25. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΙΡΑΛΗΣ (βίντεο) Σπουδές: Σχολή Ήχου και Εικόνας Θ. Π. Παπαντωνοπούλου. Από το 1993, εργάζεται ως υπεύθυνος ηχητικών εγκαταστάσεων και ως ηχολήπτης σε κέντρα διασκέδασης, χώρους συναυλιών και στούντιο ηχογραφήσεων. Συνεργάζεται με εταιρείες ηχητικών εγκαταστάσεων (Smart Shark, Art Sound, MGN κ.ά.), καθώς και με διάφορους καλλιτέχνες, όπως τον Θ. Παπακωνσταντίνου, τη Χ. Αλεξίου, τον Γ. Νταλάρα, τις Τρύπες, τον Τ. Πανούση κ.ά. Έχει εργαστεί ως ηχολήπτης και ως καλλιτεχνικός συνεργάτης στον σχεδιασμό ήχου και βίντεο στο ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Ρήγα, Γ. Καραντινάκη, Κ. Αρβανιτάκη, Β. Αρδίττη, Π. Ζηβανό, Σ. Κακάλα, Ν. Μιλιβόγιεβιτς, Κ. Ρήγο, Τ. Μπαντή, Γ. Σεβαστίκογλου, Τ. Ράτζο. Από το 2005 εργάζεται ως τεχνικός υπεύθυνος στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.

26. Αστέρης Πελτέκης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Υποτροφία ΕΘΕ στην Ισπανία με τον Π. Μπρουκ. Συμμετείχε σε περισσότερες από τριάντα παραστάσεις σε έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Α. Βουτσινά, Ν. Milivojevic, Γ. Ρήγα, Α. Rethly, Α. Serban, Σ. Χατζάκη, Ε. Θεοδώρου, Μ. Avkiran, Θ. Μοσχόπουλο, Κ. Αρβανιτάκη, Σ. Λιβαθινό κ.ά. Σκηνοθεσίες: Η νεράιδα του Ζ.

28

29

Ζιρωντού, Η πόλις του Κ.Π. Καβάφη, Πάμε πρόβα του Αρκά, Μίλαν-Κούντερα 1-0. Κινηματογράφος: Κάτω απ’ το μακιγιάζ σου (σκην. Β. Σεϊτανίδης), Αν μ’ αγαπάς (σκην. Χ. Κετικίδης), Πρόσκληση σε δείπνο (σκην. Σ. Αμοιρόπουλος). Τηλεόραση: Η τελευταία στάση (σκην. Γ. Καραπιπερίδης), Το Ρουλεμάν (σκην. Π. Καρκανεβάτος), Σχεδόν ποτέ (σκην. Ν. Περάκης), LAPD (σκην. Σ. Μπλάτσος), Κούκλες (σκην Α. Πανταζούδης). Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με του Άγαμους Θύτες, ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη.

27. Εύη Σαρμή (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος). Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ρωμαίος και Ιουλιέτα... σαν τον σκύλο με τη γάτα, Machinal, Ο γλάρος, Ορέστης, Ιουλιανός ο Παραβάτης, Επιστροφή στον παράδεισο, Τρωάδες, Βαβυλωνία, Ηλέκτρα, Οι στοχαστές του αόρατου, Μικρά Διονύσια. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: Η ώρα της κρίσεως, P.I.G.S. και P.I.G.S. Reloaded. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Καλατζόπουλο, Ν. Κοντούρη, Π. Ζηβανό, Σ. Ούνκοβσκι, N. Τσακίρογλου, Α. Ρεβή, Δ. Αβδελιώδη, Γ. Ρήγα, Γ. Καραντινάκη, Χ. Χατζηβασιλείου. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Les Illusionistes. Τηλεόραση: Ευτυχισμένοι μαζί. Κινηματογράφος: Καθαροί πια.

28. Βασίλης Σεϊμένης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου (με υποτροφία), με δασκάλους τους: Μ. Αρώνη, Α. Φιλιππίδη, Τ. Λιγνάδη, Ι. Ψαρρά, Ε. Χατζηαργύρη, Μ. Χορς. Το 1987, μετά από ακρόαση, επιλέγεται από τον Μίνω Βολανάκη και προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ στο οποίο συμμετείχε σε 40 παραστάσεις. Κορυφαίο γεγονός στην πορεία του, αποτελεί η συνεργασία του (έξι έργα) με τον Α. Βουτσινά, που τον θεωρεί δάσκαλό του και που ελπίζει να φανεί άξιος μαθητής του. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Έχει διδάξει υποκριτική σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε δημοτικά και ιδιωτικά θεατρικά εργαστήρια και στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.

29. Δημήτρης Σιακάρας (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Παρακολούθησε εργαστήρια με τους: T. Suzuki (Toga MuraΙαπωνία) και Eu. Barba (Βερολίνο). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Β. Αναστασίου, Α. Αντύπα, Β. Αρδίττη, Κ. Αρβανιτάκη, Γ. Αρμένη, Έ. Βασιλικιώτη, 43

30

31

Α. Βουτσινά, Σ. Βραχωρίτη, Γ. Διαμαντόπουλο, Ν. Διαμαντή, Γ. Καραχισαρίδη, Γ. Μαργαρίτη, Σ. Ντουφεξή, Μ. Πάσσαρη, Ε. Σωφρονιάδου, Θ. Τερζόπουλο, Σ. Τσακίρη, Κ. Φοντούκη, Ν. Χαραλάμπους, Σ. Χατζάκη, Χ. Χριστοφή, A. Serban, S. Schoenbohm κ.ά., ερμηνεύοντας βασικούς ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Το 1995 συνεργάστηκε με τον B. Wilson στη Ν. Υόρκη στην παραγωγή Περσεφόνη. Πολλές από τις παραστάσεις που συμμετείχε παρουσιάστηκαν σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ και θεατρικές σκηνές: Berliner Ensemble, Schaubuhne, Wiener Fest Buhne, Takanga, Φεστιβάλ της Οζάκα, Φεστιβάλ BITEF κ.ά. Έλαβε μέρος σε αρκετές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Την περίοδο 2002-03, δίδαξε υποκριτική και αυτοσχεδιασμό στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.

30. Βασίλης Σπυρόπουλος (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ηλέκτρα (Πυλάδης, σκην. Κ. Τσιάνος), Όρνιθες-Νεφέλες (Ιερέας-Δανειστής, σκην. Α. Βουτσινάς), Ηρακλής (Λύκος, σκην. Α. Σερμπάν), Ο οίκος του Μπάτλερ (Συνταγματάρχης Μπάτλερ, σκην. Γ. Καλαϊτζή), Το Φιντανάκι (Γιάγκος, σκην. Θ. Γκόνης), Ουζερί Τσιτσάνηs-Παύλου Μελά 22 (Ν. Μουσχουντής, σκην. Σ. Χατζάκης), Γερνάω επιτυχώς και Του νεκρού αδελφού (σκην. Σ. Χατζάκης), Το αμάρτημα της μητρός μου (σκην. Θ. Γκόνης), Ο Γάμος (Γαμπρός, σκην. Κ. Τσιάνος), Επτά επί Θήβας (Αγγελιοφόρος, σκην. Σ. Τσακίρης), Πλούτος (σκην. Δ. Χρονόπουλος), Οπερέτα και Αυτοκράτωρ Μιχαήλ (σκην. Β. Νικολαΐδης), Δον Κάρλος (σκην. Κ. Αρβανιτάκης), Γλάρος (Σαμράγιεφ, σκην. Π. Ζηβανός), Θεοφανώ (σκην. Γ. Ιορδανίδης), Ο Αρχοντοχωριάτης (σκην. Β. Βαφέας), Φονικό στην εκκλησιά (σκην. Ν. Χαραλάμπους), Οθέλλος (σκην. Δ. Έξαρχος), Κοινή λογική (σκην. Σ. Καρακάντζα), Το σακάκι που βελάζει (σκην. Β. Κυρίτσης), Οδυσσεβάχ (σκην. Ε. Πήττα), Rock Story (σκην. Π. Ζούλιας), Βασικά, με λεν Θανάση (σκην. Ν. Χαραλάμπους), Με τα παιδιά της πιάτσας (σκην. Κ. Αρβανιτάκης), Μικρά Διονύσια (Αγγελιοφόρος, σκην. Γ. Ρήγας-Γ. Καραντινάκης), Το Τρομπόνι (Ανακριτής, σκην. Δ. Σακατζής). Συμμετείχε στο μιούζικαλ Fellow the Fellow who Fellows a Dream (συμπαραγωγή ΚΘΒΕ-ΕΛΣ) στον ρόλο του Σάντσο (Δον Κιχώτης). Εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.

44

32

33

31. Γιώργος Σφυρίδης (ηθοποιός) Υπήρξε μέλος της Θεατρικής Λέσχης Βόλου από το 1978 έως το 1998. Από το 1998 συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ και από το 2001 συνεργάζεται ως σκηνοθέτης με το Θεατρικό Εργαστήρι Γιαννιτσών. Φέτος, συνεργάζεται ως σκηνοθέτης και με τη θεατρική ομάδα του Δήμου Αξιού. Συμμετείχε σε έργα των: Σαίξπηρ, Σβαρτς, Μπέκετ, Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Μαγιακόφσκι, Λόρκα, Καμπανέλλη, Σοφοκλή, Κακογιάννη, Σολωμού, Ζαρύ, Τσέχωφ κ.ά. Έπαιξε σε κινηματογραφικές ταινίες των: Ε. Αλεξανδράκη, Λ. Δανίκα, Ν. Κορνήλιου, Θ. Αγγελόπουλου, Β. Κεχαγιά. Σκηνοθέτησε τις Δούλες του Ζ. Ζενέ, στο πλαίσιο του Κοινωνικού Θεατροπωλείου του ΚΘΒΕ.

32. Στέργιος Τζαφέρης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στις παραστάσεις: Κύκλωπας, Ιππείς, Αχαρνής, Γαλιλαίος, Θεοφανώ, Οθέλλος, Ερωφίλη, Ο διθύραμβος του ρόδου, Ο θάνατος του εμποράκου, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, Ο Μορμόλης, Ο γενικός γραμματεύς, Του νεκρού αδελφού, Οι Αλλοπαρμένοι, Λυτρωμένοι, Γερνάω επιτυχώς, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, Tο Κατερινάκι από το Χαϊλμπρόν, Τα ελάφια και οι κατάρες, Εφτά λογικές απαντήσεις, Τέλος καλό όλα καλά, Ειρήνη, Εφιάλτες, Ντόλλυ!, Machinal, Δεύτερη ευκαιρία, Βαβυλωνία, Αποστολή στον πλανήτη Γη, ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι, Το Lose Lautrec, Λωξάντρα, Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική κ.ά. και με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στην παράσταση Πλούτος. Συμμετείχε σε θεατρικά μονόπρακτα στην ΕΤ 1 και στις ταινίες Ήσυχες μέρες του Αυγούστου και Όλα είναι δρόμος (σκην. Π. Βούλγαρης).

33. Χρύσα Τουμανίδου (ηθοποιός) Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (κατεύθυνση υποκριτικής). Σπουδάζει μονωδία στο ΚΩΘ. Πτυχίο πιάνου, ανώτερων θεωρητικών (Αρμονία) και δίπλωμα βυζαντινής μουσικής. Παρακολουθεί μαθήματα παραδοσιακών κρουστών. Παρακολούθησε σεμινάρια για το μικρασιατικό τραγούδι. Είναι μέλος της Χορωδίας Θεσσαλονίκης και του Μουσικού Πολύτροπου. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Μαντάμ Σουσού (σκην. Γ. Αρμένης), Μικρά Διονύσια (σκην. Γ. Ρήγας-Γ. Καραντινάκης), ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: Η ώρα της Κρίσεως, P.I.G.S. και P.I.G.S. Reloaded, Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι (σκην. Γ. Παρασκευόπουλος),

34

35

Ο Σιμιγδαλένιος (σκην. Σ. Μιχαηλίδου), Ο κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο (σκην. Σ. Χατζάκης), Ο Γλάρος (σκην. Π. Ζηβανός), καθώς και στις παραστάσεις της Όπερας Θεσσαλονίκης Ο Βαφτιστικός (σκην. Χ. Ρώμας) και Τραβιάτα (σκην. Μ. Ε. Μexia). Έκανε τη μουσική προετοιμασία στις παραστάσεις Το όνειρο του Ρο (σκην. Σ. Μιχαηλίδου, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης») και ΑριστοFUNης (σκην. Ν. Διαμαντής, ΚΘΒΕ).

34. Ιάσων Τριανταφυλλίδης (ιστορική έρευνα-επιλογή κειμένων και τραγουδιών) Είναι δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου. Δημοσιογραφεί στον «Αδέσμευτο Τύπο», έχει κάνει ραδιόφωνο –από τα ιδρυτικά μέλη της ελεύθερης ραδιοφωνίας στον «Αθήνα 9,84», όπου και έχει εκπομπή μέχρι και σήμερα– και τηλεόραση – όπου ήταν να από τους πρωτεργάτες του Mega Channel. Έχει γράψει πέντε βιβλία με ερευνητική δουλειά γύρω από τον ελληνικό κινηματογράφο και το ελληνικό τραγούδι. (Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Τανίες για φίλημα, εκδ. Εξάντας, Άρχισαν τα όργανα, εκδ. Άμμος, Γιώργος Μουζάκης-Βίρα τις άγκυρες, εκδ. Άγκυρα, Η μαγεία του μιούζικαλ, εκδ. Εξάντας). Έχει κάνει δύο φορές μουσική επιμέλεια σε θεατρικές παραστάσεις, την πρώτη το 1992 με την παράσταση Τα χειροκροτήματα μετά από πρόσκληση του Μίνου Βολανάκη και τη δεύτερη πέρσι στο ΚΘΒΕ με την παράσταση Οι Γερμανοί ξανάρχονται στη μνήμη του Αλέκου Σακελλάριου. Είναι περισσότερο θαυμαστής παρά επαγγελματίας του θεάτρου, αλλά κάθε καλός θαυμαστής ψάχνει τα αντικείμενα του θαυμασμού του από όλες τις πλευρές τους.

36

36. Θάνος Φερετζέλης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή Ροντίδη. Παρακολούθησε σεμινάρια με τους Μ. Μαρμαρινό (μικρουποκριτική), Ν. Καρπόφ (κινησιολογία), Σ. Γιαννάτου (φωνητικός αυτοσχεδιασμός), L. Bauer («Το θέατρο ως παιχνίδι»). Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι (σκην. Γ. Παρασκευόπουλος), Οι στοχαστές του αόρατου (σκην. Χ. Χατζηβασιλείου), ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: P.I.G.S. (σκην. Εύ. Σαρμή-Χ. Παπαδημητρίου), Πήτερ Παν (σκην. Γ. Καλατζόπουλος), O Σιμιγδαλένιος (σκην. Σ. Μιχαηλίδου, ΚΘΒΕ), Ο μικρός πρίγκιπας (σκην. Τ. Ράτζος, ΚΘΒΕ), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (σκην. Γ. Ροντίδης, Σύγχρονο Θέατρο Ροντίδη), Φαύστα (σκην. Δ. Κωνσταντινίδης, Angelus Νovus), Τα μαξιλάρια της ουρανούπολης (σκην. Σ. Κακάλας, Νέο Θέατρο), Φρουτοπία in concert (σκην. Κ. Ρήγος, Νέο Θέατρο), Τα παραμύθια στο μίξερ (σκην. Κ. Ρήγος, Νέο Θέατρο), Φαύλος κύκλος (σκην. Γ. Ρήγας, Θέατρο Μ. Βολανάκης), It’s show time (σκην. Εx Animo-Π. Μεταξόπουλος, Ράδιο City-Coronet).

35. Γιάννης Τσάτσαρης (ηθοποιός) Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Θεοφανώ, Φονικό στην εκκλησιά, Επτά επί Θήβας, Όρνιθες, Οδυσσεβάχ, Δωδέκατη νύχτα, Του νεκρού αδελφού, Πλούτος, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Αυτοκράτωρ Μιχαήλ, Ουζερί ΤσιτσάνηςΠαύλου Μελά 22, Ειρήνη, Εφιάλτες, Καινούργιοι φίλοι, Βασικά, με λεν Θανάση (ΚΘΒΕ), Ρήσος (ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής), Ψύλλοι στ’ αυτιά, Διθυραμβικά (στο ελεύθερο θέατρο). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Ιορδανίδη, Ν. Χαραλάμπους, Σ. Τσακίρη, Α. Βουτσινά, Ε. Πήττα, Εύ. Γαβριηλίδη, Σ. Χατζάκη, Δ. Χρονόπουλο, Β. Νικολαΐδη, Π. Ζηβανό, Α. Τσακίρη, Μ. Βολανάκη, Α. Μίγκα, Α. Popovski.

45

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

Υπεύθυνοι παράστασης

13

1. Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου 2. Οδηγός σκηνής: Παύλος Ελευθεριάδης 3. Οδηγός σκηνής: Κωνσταντίνα Ματζίρη 4. Μηχανικός σκηνής: Αλέξανδρος Αυγερινός 5. Μηχανικός σκηνής: Τιμόθεος Τσαμασλίδης 6. Χειριστής κονσόλας φωτισμών: Βασίλης Αϊβαζίδης 7. Ηλεκτρολόγος σκηνής: Θόδωρος Καραπίντσιος 8. Ηλεκτρολόγος σκηνής: Κώστας Θωμάς 9. Χειριστής βίντεο: Γιάννης Πειραλής 10. Χειριστής κονσόλας ήχου: Νίκος Δρακόπουλος 11. Χειριστής κονσόλας ήχου: Δημοσθένης Παπαδήμος 12. Φροντιστής: Γιάννης Κλειδέρης 13. Φροντιστής: Άννα-Μαρία Βάσιακ Κατασκευές σκηνικών & κοστουμιών: Εργαστήρια ΚΘΒΕ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Γιάννης Ρήγας ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ & ΠΕΡΙΟΔΕΙΩΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ: Βούλα Γεωργιάδου ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Προϊσταμένη Ιωάννα Καρτάση ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ: Ασφάλειας-Φύλαξης-Καθαριότητας: Απόστολος Μπάκας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Προϊστάμενος Μιχάλης Χώρης ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ: Μηχανογράφησης λογιστηρίου-Κεντρικού ταμείου: Στέργιος Κεχαγιάς / Επεξεργασίας οικονομικών στοιχείων: Αθανάσιος Τσολάκης / Οικονομικής εκκαθάρισης εισπράξεων εισιτηρίων-προγραμμάτων: Δημήτρης Μπίκας / Προμηθειών-Διαχείρισης υλικού: Κατερίνα Καράγαλη ΤΜΗΜΑ ΣΚΗΝΩΝ & ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ Προϊστάμενος: Στέλιος Τζολόπουλος ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ: Μηχανικών σκηνής: Κώστας Παπαλεξανδρίδης / Ηλεκτρολόγων: Τάσος Δαηλίδης / Ηχητικών: Γιάννης Αμπατζόγλου / Φροντιστών-κατασκευών φροντιστηριακού υλικού: Νίκος Συμεωνίδης / Σκηνογραφικών εργαστηρίων: Ζαχαρίας Παπαδόπουλος / Βεστιαρίου-ενδυτριών: Ελένη Τσιλιγκαρίδου-Καρανικόλα / Ραπτριών: Ζωή Βλάχου / Εργατών σκηνής-οδηγών: Χάρης Πασχαλίδης ΤΜΗΜΑ ΕΚΔΟΣΕΩΝ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Προϊσταμένη: Ελπίδα Βιάννη ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ: Διεθνών Σχέσεων: Αμαλία Κοντογιάννη / Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων: Καρίνα Ιωαννίδου / Αρχείου–Βιβλιοθήκης: Δήμητρα Βαλεοντή 46

°ÐÃÙ ÉËÃ ÀÎÑÛÙ ÍÃË ÀÎÑË ÕÖÑ ­ ¥

eyeQcreative

... ôïõò ãíùñßæåôå; Åßóôå «öáí»; ÍÐÊÑ¿Ï ÂÚÕо ƾÏÂÊ ¨ÇÂÏ© ÕÉØ ÌÐÚÛ¾ÏÂØ ÕÉØ ÂÕοÔÇÂÊÓÂØ ÌÂÊ ÕÉØ ÆËÚÑÉÓ¼ÕÉÔÉØ ÕÐÚ ¬ ¤ÆÏϾÐÊ ÊÑÑ¿ÕÆØ ÕÉØ ÔÕÓÐÈÈÚÍ½Ø ÌÂÊ ÕÉØ ÕÆÕÓ¡È×ÏÉØ ÕÓÂѼÛÉØ ÚÑÉÓÆÕÐÁÏ ÑÊÔÕ¡ ÕÐÏ ¡ÓÕÐ ÌÂÊ Õ ÖÆ¡ÎÂÕ ¾ÏÂÊ ¿ÍÐÊ ÕÐÚØ ¼ÏÂØ ÌÊ ¼ÏÂØ ¼ÏÂØ ÈÊ ¿ÍÐÚØ ÌÂÊ ¿ÍÐÊ ÔÕÐ ¬ ¤

ÆÔÐÈÆÊÂÌ¡ ÚÖÆÔÕÊÂÕ¿ÓÊÂ

ÂÕÐÁÏÉ ÂÅ¡ÅÊÌÂ ÕÉÍ ]LWKRV#]LWKRV JU

§ÔÊÓÐÈÊ¡ÏÏÉ ÆÚÌ¿Ø ÁÓÈÐØ ÆÔÔÂÍÐϾÌÉ ÕÉÍ Z Z Z ] L W K R V J U

ÕÉÍ ID[ ÕÉÍ VPV GHOLYHU\#]LWKRV JU

ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ Θερινή Σκηνή

επιθεώρηση

Έλα απόψε στου... Μελά

Θεατρική περίοδος 2011-2012 Αρ. δελτίου 621 (217) ΤΜΗΜΑ ΕΚΔΟΣΕΩΝ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Επιμέλεια προγράμματος Ελπίδα Βιάννη, Αιμιλία Καρακόκκινου Γραφιστική επιμέλεια Σταύρος Καρανταγλής

Φωτογραφίες δοκιμών Γιώργος Χρυσοχοΐδης

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Παραγωγή εντύπου Σχήμα & Χρώμα

Ευχαριστούμε θερμά τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο και τον Διοικητή του Γ’ ΣΣ, NDC-GR, Αντιστράτηγο Γεώργιο Μπασιακούλη, για τη συμβολή τους στην παροχή εξοπλισμού για τις ανάγκες της παράστασης.

Πηγές φωτογραφικού υλικού: 1. Γιώργος Ανεμογιάννης, Διαδρομή στο χρώμα και το όνειρο, Αθήνα 1998.

2. Γιώργος Ανεμογιάννης, Θεατρική περιπέτεια, Αθήνα 1990.

3. Μάκης Δελαπόρτας, Άννα Καλουτά-Η κυρία Επιθεώρηση, Ορφέας, ΧΧ.

4. Μάκης Δελαπόρτας, Βίβα Ρένα, Άγκυρα, Αθήνα 2002.

5. Γιώργος Λαζαρίδης, Ένας θρύλος με το όνομα-Άννα-Μαρία Καλουτά, Σμυρνιωτάκης, Αθήνα ΧΧ.

6. Ανδρέας Μαμάης, Σοφία Βέμπο 1910-1978, Πατάκη-Λευκώματα, Αθήνα 2005.

7. Ανδρέας Μαμάης, Σοφία Βέμπο-Η φωνή της Ελλάδας, Κέδρος, Αθήνα 2001.

8. Γιώργος Μουζάκης, Βίρα τις άγκυρες, επιμ. Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Άγκυρα, Αθήνα 2002 9. Κώστας Τομανάς, Το θέατρο στην παλιά Θεσσαλονίκη, Εκδοτικές Νησίδες, Θεσσαλονίκη 1994.

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΡΙΚΚΑΛΙΩΤΗΣ ΑΤΕΒΕ

ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ