Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας | The Lover of the Shepherdess by National Theatre of Northern Greece

Καλοκαίρ

ι 2016

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΌΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΉΣ Γιάννης Αναστασάκης ΑΝΑΠΛΗΡΏΤΡΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΉ ΔΙΕΥΘΎΝΤΡΙΑ Μαρία Τσιμά

ARTISTIC DIRECTOR Yannis Anastasakis DEPUTY ARTISTIC DIRECTOR Maria Tsima

Το ΚΘΒΕ εποπτεύεται και επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού. Το ΚΘΒΕ είναι μέλος της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης. National Theatre of Nothern Greece is supervised and subsidized by the Ministry of Culture & Sports. National Theatre of Nothern Greece is a member of the Union of the Theatres of Europe.

Ημερομηνία πρώτης παράστασης Παρασκευή 1 Ιουλίου - Βασιλικό Θέατρο Καλοκαίρι 2016

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής Σκηνικά-Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης, Παναγιώτης Μπάρλας Βοηθός σκηνοθέτη: Στάθης Βούτος Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χαρά Τσουβαλά Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου Η ηχογράφηση έγινε στο studio19st. Ηχοληψία-μίξη: Κώστας Μπώκος Έπαιξαν οι μουσικοί: Στέλλα Βαλάση (σαντούρι), Αντώνης Καλλιούρης (κλαρίνο), Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο, φλογέρες), Μαρίνος Τρανουδάκης (κρουστά), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο-ενορχήστρωση).

Διανομή: Ταξιάρχης Χάνος Μήτρος Ορέστης Χαλκιάς Λιάκος Κώστας Σαντάς Χρόνης Γιώργος Κολοβός Κώστας Δημήτρης Κολοβός Γκέρλας Δημήτρης Σιακάρας Πανάγος Χάρης Παπαδόπουλος Γιάννος Δημήτρης Μορφακίδης Μανώλης Γιάννης Τσάτσαρης Γιώτης Παναγιώτης Παπαϊωάννου Δήμος Αριστοτέλης Ζαχαράκης Νάσος Δημήτρης Τσιλινίκος Τάσος Νίκος Νικολάου Γκούρας Μιχάλης Γούναρης Φλώρος Φούλης Μπουντούρογλου Τσότρας Μιχάλης Σιώνας Ταγαράς Νικόλας Μαραγκόπουλος Θύμιος Έφη Σταμούλη Κυρά-Γιάνναινα Φιλαρέτη Κομνηνού Κυρά- Στάθαινα Σταυρούλα Αραμπατζόγλου Κρουστάλλω Γιολάντα Μπαλαούρα Αγγέλω Μαρία Καραμήτρη Τασούλα Χρύσα Τουμανίδου Χρούσω Λίλιαν Παλάντζα Κατέρω Μομώ Βλάχου Ρήνη Αναστασία Δαλιάκα Δέσπω Μαριάννα Πουρέγκα Λένη Μαριάννα Λαγουρού Νίτσα Ρούλα Παντελίδου Κρηνιώ Νίκος Καπέλιος Ζάχος Βασίλης Σπυρόπουλος Βάσος Θάνος Φερετζέλης Γούλας Λευτέρης Λιθαρής Τζάλας

Σημείωμα Καλλιτεχνικού Διευθυντή ΚΘΒΕ

Με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας ανοίγει φέτος για όλο το καλοκαίρι η αίθουσα του Βασιλικού και προσφέρει στο κοινό μια παράσταση που σηματοδοτεί μια σειρά από επιστροφές και μια σειρά από προσδοκίες. Επιστρέφει μετά από 13 χρόνια στην κοίτη της η εξαίρετη ηθοποιός Φιλαρέτη Κομνηνού, ο αγαπημένος σκηνοθέτης του κοινού κι Αρχιμάστορας Σταμάτης Φασουλής κι ένα θεατρικό έργο που κουβαλά τις μνήμες μας, τις μουσικές και τα τραγούδια μας. Αλλά κι οι προσδοκίες δεν λείπουν: σχεδιάσαμε μια παράσταση που θα δώσει μια ανάσα δροσιάς στους πολίτες που θα μείνουν το καλοκαίρι στην πόλη και σκεφτήκαμε να προσφέρουμε και στους επισκέπτες μας από το εξωτερικό μια υψηλής αισθητικής πρόταση με ένα ελληνικό έργο. Όλες οι γενιές των ηθοποιών του ΚΘΒΕ συμπράττουν σ‘ αυτήν την προσπάθεια. Και μαζί τους όλοι οι εργαζόμενοι του Θεάτρου μας που δουλεύουν με αυταπάρνηση για να προχωρήσουμε σε μια νέα εποχή. Σας καλωσορίζουμε απόψε, σας ευχόμαστε καλή διασκέδαση και σας θέλουμε μαζί μας χειμώνα-καλοκαίρι. Απ´ τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι περνά απ´ το χέρι μας κι απ´ την καρδιά μας για νά ΄μαστε κι εμείς μαζί σας. Γιάννης Αναστασάκης

Βιογραφία Δημήτριος Κορομηλάς (Αθήνα, 1850-1898) Δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο δημιουργός του κωμειδυλλίου. Γιος του εκδότη Ανδρέα Κορομηλά, σπούδασε φιλολογία στη Λειψία και πολύ νέος ανέλαβε τη διεύθυνση της εκδοτικής επιχείρησης του πατέρα του. Επιδόθηκε παράλληλα στη δημοσιογραφία και το θέατρο. Η Εφημερίς, που ο Κορομηλάς ίδρυσε το 1873 (και διηύθυνε ως το 1885), ήταν η πρώτη αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα που άνοιξε τις στήλες της στα θέματα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. Οι πρωτοβουλίες του Κορομηλά στους τομείς των εκδόσεων, του τύπου και του θεάτρου ανταποκρίνονταν στο αίτημα του αστικού εκσυγχρονισμού της δημόσιας ζωής, που ωρίμαζε γύρω στο 1880. Ο Κορομηλάς άρχισε να γράφει θέατρο από τις αρχές της δεκαετίας του 1870. Δύο κωμωδίες του παίχτηκαν το 1874 από γαλλικό θίασο που περιόδευε στην πρωτεύουσα και την ίδια χρονιά τυπώθηκαν ελληνικά στην Αθήνα και γαλλικά στο Παρίσι: το μονόπρακτο Φίλου Εντολή (Une mission) και το δίπρακτο Έρως αντέρως (A chacun son tour). Αμέσως μετά εκδόθηκαν οι τρίπρακτες κωμωδίες Ο κύριος Κουκάκης και ο υιός του (1874), Ο υιός του οψοπώλου (1875) και ορισμένα μονόπρακτα. Την πρώτη του επιτυχία στη σκηνή του δραματικού θεάτρου ο Κορομηλάς σημείωσε με το δράμα Παγκάστη που έπαιξε ο θίασος Δ. Ταβουλάρη το 1878. Ο ίδιος θίασος ανέβασε και τα έργα Ακτίς εν σκότει (1879) και Ανακρέων (1880). Άλλα δραματικά του έργα που συγγενεύουν με την επικρατέστερη τότε στην ελληνική παραγωγή αρχαΐζουσα τεχνοτροπία (Κάμμα 1885, Κλυτία 1886, Ευρυμέδη 1888) δεν είχαν επιτυχία. Η ανανεωτική συμβολή του συγγραφέα πραγματώθηκε στο είδος της κωμω-

είδους του κωμειδυλλίου στην αθηναϊκή σκηνή για αρκετά χρόνια. Μια άλλη τάση της ελληνικής ηθογραφίας, η στροφή προς τη ζωή και τα αγνά ήθη του λαού της υπαίθρου, βρήκε στο θέατρο την έκφρασή της –αλλά με αρκετή δόση εξιδανίκευσης και απλοποίησης– πάλι χάρη στην πρωτοβουλία του Κορομηλά με το δραματικό ειδύλλιο Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (θίασος Μένανδρος, Κωνσταντινούπολη, 1891, Αθήνα, 1892). Το είδος αυτό, που βρήκε μεγάλη απήχηση στο λαϊκό κοινό, εγκαινίασε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ελληνική θεατρική πρακτική. Με τη δραστηριότητά του, την αρθρογραφία και τις παρεμβάσεις του ο Κορομηλάς προώθησε την ιδέα δημιουργίας εθνικής σκηνής, που εν μέρει πραγματοποιήθηκε, λίγα χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του συγγραφέα, με την ίδρυση του Βασιλικού Θεάτρου (1901-8). Δημήτρης Σπάθης, «Δημήτριος Κορομηλάς», στο: Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών 1990.

δίας κυρίως. Συνεχίζοντας τον δρόμο που άνοιξε ο Άγγελος Βλάχος, ο Κορομηλάς ανέπτυξε μεγαλύτερη ευρηματικότητα και πιο ώριμη θεατρική τεχνική σε ευρύτερη ποικιλία έργων. Το ηθογραφικό στοιχείο αναδείχνεται πολύ πρώιμα στις κωμωδίες Η σύζυγος του Μισέ-Ζανή (1875), Έφαγες βλίττα (1875), που με τους λαϊκούς χαρακτήρες και την ιδιωματική γλώσσα ορισμένων προσώπων προετοιμάζουν το κωμειδύλλιο. Με εύθυμες ή σατυρικές αποχρώσεις αποδίδονται θέματα κοινωνικών ή οικογενειακών σχέσεων, ανθρώπινες αδυναμίες ή τυπικές ελληνικές νοοτροπίες στα έργα Η κυρία Βεράντη (1886), Ο μίτος της Αριάδνης (1882) και στο πιο πετυχημένο μονόπρακτο της σειράς αυτής, Ο θάνατος του Περικλέους (1884). Οι περισσότερες κωμωδίες του Κορομηλά στηρίζονται στην τεχνική της κωμωδίας παρεξηγήσεων και παίχτηκαν σε ερασιτεχνικές παραστάσεις σε σπίτια, καθώς και στη σκηνή του αυλικού θεάτρου, στο παλάτι του Γεωργίου Α΄. Ο ίδιος ο συγγραφέας ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα στην περιοχή του ερασιτεχνικού θεάτρου παίρνοντας μέρος ως σκηνοθέτης και ηθοποιός στις εκδηλώσεις αυτές. Η διάδοση της ελαφράς «κωμωδίας μετ’ ασμάτων», η στροφή προς την ηθογραφία στη δεκαετία του 1880, αλλά και η προετοιμασία που είχε κάνει με τα κείμενά του ο ίδιος ο Κορομηλάς οδήγησαν φυσιολογικά στο κωμειδύλλιο. Μετέτρεψε το μονόπρακτο Η πέτρα του σκανδάλου που ετοίμαζε για την ερασιτεχνική σκηνή (σε συνεργασία με τον Δ. Κόκκο για τα τραγούδια), σε τρίπρακτο με τίτλο Η τύχη της Μαρούλας και το εμπιστεύτηκε στον θίασο Μέναδρο. Η παράσταση (Σεπτέμβριος 1889) σημείωσε μεγάλη επιτυχία και άνοιξε τον δρόμο για την καθιέρωση του

Η προσφορά του Κορομηλά στο θέατρο Ο Δημήτριος Κορομηλάς στο ευρύ θεατρικό κοινό είναι γνωστός από δύο κυρίως θεατρικά του έργα: Την Τύχη της Μαρούλας και τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Προτού όμως γράψει τα έργα αυτά είχε γράψει πενήντα άλλα έργα, δράματα και κωμωδίες. Πολλά από αυτά ανέβηκαν στη θεατρική σκηνή από ερασιτεχνικούς και επαγγελματικούς θιάσους. Γρήγορα όμως παραμερίστηκαν και ξεχάστηκαν γιατί όλα τους –εκτός από τον Θάνατο του Περικλέους– είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα. […] Ο Κορομηλάς βοήθησε το ελληνικό θέατρο –και

το 1870 και δώθε ήταν η εποχή που θεμελιωνόταν– σε πολλούς τομείς: Με την αρθρογραφία του στις εφημερίδες της εποχής του, με τον ερασιτεχνικό του θίασο, με την υποστήριξη κάθε θεατρικής προσπάθειας και τέλος με το γράψιμο θεατρικών έργων. […] Η θεατρική αρθρογραφία του και γενικά τα γραφόμενα του Κορομηλά επηρέαζαν σε σοβαρό βαθμό τα της πολιτιστικής ζωής, γιατί ο Κορομηλάς υπολογιζόταν ως μορφωμένος άνθρωπος και είχε γνωριμίες με όλους τους πολιτικούς παράγοντες του τόπου και ιδιαίτερα με το «παλάτι». Στα θεατρικά

ζητήματα εθεωρείτο ο πιο ειδικός για τη γαλλική παιδεία του και το ιδιαίτερο πάθος του. Πράγματι ο Κορομηλάς είχε πάθος για το θέατρο. Αυτό το πάθος του το δείχνουν εκτός από τα άλλα και η εγκατάλειψη και παραχώρηση της Εφημερίδος για να αφιερωθεί αποκλειστικά στο θέατρο. Κι ακόμα η ενίσχυση που έκανε στους ερασιτεχνικούς θιάσους, ενίσχυση οικονομική, ηθική, δημοσιογραφική, καθώς και η δημιουργία -από τον ίδιο- ερασιτεχνικού θιάσου μια που δεν υπήρχαν ακόμη επαγγελματικοί θίασοι. […]

Οι ερασιτεχνικοί θίασοι που συγκροτούσε ο Κορομηλάς αρχικά έδιναν παραστάσεις στα Ανάκτορα, όπου υπήρχε και ιδιαίτερη αίθουσα με σκηνή. Τις παραστάσεις τις παρακολουθούσε η βασιλική οικογένεια, οι αυλικοί και άλλα επίλεκτα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας, αυτά που ανήκαν στο αυλικό περιβάλλον. Από το παλάτι οι παραστάσεις των ερασιτεχνών μεταφέρθηκαν και στα αθηναϊκά αριστοκρατικά σαλόνια, στις αίθουσες που διέθεταν διάφοροι σύλλογοι (Παρνασσός, Ωδείο) και στο θέατρο Μπούκουρα, το μοναδικό στεγασμένο θέατρο της Αθήνας, προτού χτιστεί το δημοτικό θέατρο Συγγρού. Όταν οι ερασιτέχνες διέθεταν και τα «μεγάλα μέσα», όπως συνέβαινε με τον Κορομηλά τότε έπαιζαν και στο θέατρο Συγγρού. Από τις παραστάσεις των ερασιτεχνών του Κορομηλά και του Κόκκου, μετά το 1880, αναφέρεται στην Ιστορία του Θεάτρου και η παράσταση του 1888. Ανεβάστηκε τότε κατά σκηνοθεσία του Κορομηλά η Αντιγόνη του Σοφοκλή. Το ανέβασμα έγινε με πολύ πλούτο και πολυτέλεια για τα 25χρονα της βασιλείας Γεωργίου του Α΄. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία και γράφτηκαν επαινετικές κριτικές. Τον άλλο χρόνο ανεβάστηκαν οι Πέρσες σε δύο παραστάσεις, 24 Οκτωβρίου και 4 Νοεμβρίου 1889 με επιτυχία και αυτοί. […] Τα έργα που ανεβάζονταν στις ερασιτεχνικές παραστάσεις ήταν συνήθως γαλλικά, μεταφρασμένα και διασκευασμένα από γαλλομαθείς. Μερικές φορές κρατούσαν την υπόθεση του έργου και δημιουργούσαν νέο έργο με κάποια ελληνικότητα. Η έλλειψη θεατρικών έργων ώθησε τον Κορομηλά να ασχοληθεί και με τη συγγραφή έργων. […]

Η κοσμική ζωή της Αθήνας τότε περνούσε στα σαλόνια των αριστοκρατών και των πλουσίων. Σ’ αυτά συγκεντρωνόταν και η πνευματική ζωή. Συνομιλίες, ομιλίες, απαγγελίες ποιημάτων, γνωριμίες λογοτεχνών και κάθε τι σχετικό. Από αυτές δεν έλειπαν και θεατρικές παραστάσεις. Ο Κορομηλάς, λοιπόν, τροφοδοτούσε αυτές τις παραστάσεις με τα έργα που έγραφε, συνήθως μονόπρακτα. Με τον καιρό η ασχολία του αυτή του έγινε πάθος και εγκαταλείποντας την Εφημερίδα απασχολήθηκε αποκλειστικά με το θέατρο, τόσο με τη συγγραφή έργων παντός είδους (δράματα, κωμωδίες, μίμοι, μονόλογοι κλπ.) όσο και με το ανέβασμά τους. Ο ίδιος ο Κορομηλάς ονομάζει τα έργα του μίμους, κωμωδίες, διαλογές, φλύακες, χαρακτήρες, σκώμματα, ιαμβικά ευθυμογραφήματα. Μερικοί χαρακτηρισμοί έχουν εκλείψει από τη σύγχρονη θεατρική μας γλώσσα. […] Γενικά τα έργα του Κορομηλά εκτός από τις πρόσκαιρες επιτυχίες τους δεν επέζησαν για δύο κυρίως λόγους. Γιατί ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα και γιατί ήταν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Η γλώσσα του Κορομηλά στα έργα του είναι μια αυστηρή καθαρεύουσα με δύο αποχρώσεις. Στις έμμετρες τραγωδίες και κωμωδίες, που το θέμα τους είναι ιστορικό, η γλώσσα είναι αμιγής καθαρεύουσα, ακόμα και στους διαλόγους των προσώπων. Στα δράματα και τις κωμωδίες που εμπνέονται από την αστική ζωή του σαλονιού, η γλώσσα είναι μαλακότερη και πολλοί διάλογοι γίνονται αν όχι σε καθαρή δημοτική, τουλάχιστον σε λαϊκή γλώσσα. Τη γλώσσα αυτή δεν την καταλάβαινε ο πολύς λαός, ενώ με τη δημοτική ενθουσιαζόταν και χειροκροτούσε. Αυτό το κατάλαβε πολύ αργά ο Κορομηλάς. Μια κωμωδία του Ο θάνατος του Περικλέους παίχτηκε πολλές φορές, μόνο και μόνο γιατί ήταν γραμμένη στη δημοτική. Και η Τύχη της Μαρούλας και ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας αποθεώθηκαν και για τη δημοτική γλώσσα τους. Για τον Κορομηλά και τους όμοιους αξία είχε αυτό που απασχολούσε τη μικρή μειοψηφία των Αθηνών, την αριστοκρατική τάξη και ό,τι προέρχονταν από την Ευρώπη. Όλα τα άλλα, δηλαδή η ζωή της επαρχίας, της μεγάλης μάζας του λαού, αποτελούσε επαρχιωτισμό και καθυστέρηση. Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε την προσφορά του Δ. Κορομηλά στο ελληνικό θέατρο γιατί το βοήθησε με πολλούς τρόπους. «Αν ποτέ παραχθή σοβαρή δραματική φιλολογία εις την Ελλάδα, εις την Ελλάδα της αύριον, ο Κορο-

μηλάς θα είναι απαραίτητος κρίκος που θα ενώσει το τίποτε με το κάτι» έγραψε ο Γάλλος θεατρικός κριτικός Γ. Μπουρντόν. «Ανήρ ευρυτάτης μορφώσεως ηγάπησε και ειργάσθη για το θέατρον όσον ολίγοι από τους συγχρόνους του» αναφέρεται σε δελτίο της Επαγγελματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. (Το Ελληνικόν Θέατρον, 15 Απριλίου 1929). Βασίλης Χ. Μάκης, «Η προσφορά του Κορομηλά στο Θέατρο», στο: Δημήτριος Α. Κορομηλάς, Η τύχη της Μαρούλας, Ο θάνατος του Περικλή, σειρά Ελληνικό Θέατρο, Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα 1984.

Ο Κορομηλάς ζούσε στα εξευρωπαϊσμένα σαλόνια των Αθηνών, ζούσε στον πλούτο και την πολυτέλεια, αποκομμένος από τη μεγάλη μάζα του λαού και έτσι δεν μπόρεσε να δώσει ζωτικό και γόνιμο έργο. Είχε τόση άγνοια για τα μεγάλα λαϊκά στρώματα, ώστε, όταν άρχισε να γράφει το δραματικό ειδύλλιο Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας χρειάστηκε να πάει στην επαρχία στα χωριά της Ρούμελης κοντά έναν χρόνο για να καταλάβει τη ζωή των κτηνοτρόφων και να συγκεντρώσει λαογραφικό υλικό και δημοτικά τραγούδια.

Το δραματικό ειδύλλιο και το κωμειδύλλιο Ένα μέρος της συγγραφικής ενέργειας που επενδυόταν στη σύνθεση κωμειδυλλίων πήρε νέα κατεύθυνση και ήρθε να δημιουργήσει ένα καινούργιο θεατρικό είδος, περισσότερο προσαρμοσμένο στην αισθητική της όλης κίνησης που συνδέθηκε με τη ακμή του βεντετισμού: το δραματικό ειδύλλιο. […] Στην πραγματικότητα πρόκειται για προϊόν αντίδρασης και εκφραστή ιδανικών διαμετρικά αντίθετων προς τις αξίες και τα ιδανικά των κωμειδυλλιογράφων. Μια πρώτη σύγκριση των δύο ειδών αποκαλύπτει αμέσως σειρά από μορφολογικές και θεματογραφικές διαφορές. Το δραματικό ειδύλλιο είναι πάντα έμμετρο, σε αντίθεση προς το Κωμειδύλλιο που είναι γραμμένο σε πεζό λόγο. Περιέχει έναν πολύ περιορισμένο αριθμό τραγουδιών που είναι, κατά κανόνα, ενσωματωμένα στη δράση με ρεαλιστικό τόπο και που τραγουδιούνται πάντα σε μελωδίες δημοτικές ή δημοτικοφανείς, αλλά ποτέ ευρωπαϊκές. Τόπος εξέλιξης της δράσης του είναι κατά προτίμηση η δυσπρόσιτη ορεινή επαρχία, όχι το νησί ή η πρωτεύουσα, που αποτελούν, κατά προτίμηση, σκηνικό κωμειδυλλίου. Η πλοκή του μπορεί να συμπεριλαμβάνει μερικά σποραδικά κωμικά στοιχεία (που συνδέονται πάντα με τη δράση ενός ειδικού κωμικού ήρωα), αλλά στο σύνολό της περιγράφει γεγονότα σοβαρά, ερωτικά πάθη ή ηρωικά κατορθώματα που, πολλές φορές, έχουν θλιβερή κατάληξη. Τέλος, στο θέμα της γλώσσας, το δραματικό ειδύλλιο ανήκει συνειδητά στο κίνημα του δημοτικισμού, απέναντι στο οποίο οι κωμειδυλλιογράφοι στέκονται πότε με σκεπτικισμό και πότε με αδιαφορία. Θόδωρος Χατζηπανταζής, Το κωμειδύλλιο. Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη, Ερμής, Αθήνα 1981.

Με το κωμειδύλλιο και με το δραματικό ειδύλλιο ολοκληρώνεται η ηθογραφική – λαογραφική προσφορά, αν και όχι αγωνιστικά, ως προς το κίνημα του αθηναϊκού δημοτικισμού. Ο Κορομηλάς και οι άλλοι κωμειδυλλιογράφοι, πολύ λίγο ενδιαφέρον είχαν για τον δημοτικισμό. Αν στράφηκαν προς τις λαϊκές πηγές, τούτο προέρχεται από τη ροπή προς τη λαογραφία και από τον νατουραλισμό που είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη, από το θέατρο του Αντουάν, που άμεσα θα το είχε γνωρίσει στα ταξίδια του, τα τόσα πολλά στο Παρίσι. Το Νέο ελληνικό θέατρο τότε είχε ανάγκη επιτακτική για μια ανανέωση. Ας μην ήταν και από καμία μεγαλοφυΐα. Ο Κορομηλάς του έφτανε. Και το καλό ήρθε. Για να κατανοήσει κανείς, πόσο ξένη τους ήταν η αγάπη προς τη δημοτική γλώσσα, ας θυμηθούμε ότι τις σημειώσεις του έργου τις γράφανε στην πιο αυστηρή καθαρεύουσα. Γιάννης Σιδέρης, «Το κωμειδύλλιο», Νέα Εστία, τ. 926/1, Φεβρουάριος 1966.

Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας: με την ψυχογραφική δύναμη του Δ. Κορομηλά «Η γυνή είνε άγγελος όταν δεν είνε θηρίον» Δ. Κορομηλάς (Πρόλογος του Έρωτος θυσία, 1875) Ο θεατής διατυπώνει το ερώτημα: γιατί ο Αγαπητικός προκαλεί το ενδιαφέρον των σύγχρονων σκηνοθετών; Ποιο είναι το διαχρονικό σκηνικό νόημα που εντοπίζουν στο δραματικό του περιεχόμενο; Η απάντηση στο ζητούμενο συνδέεται με τις αντιλήψεις του Δ. Κορομηλά για τον ενιαίο χαρακτήρα του δράματος. Η άντληση θεμάτων «εκ του αληθούς βίου» αποτελεί μία τακτική την οποία ο συγγραφέας είχε υιοθετήσει και στα προηγούμενα έργα του, σε μία δραματική παραγωγή που περιλαμβάνει περισσότερα από σαράντα έργα είτε αστικές κωμωδίες είτε αστικά δράματα. Ήδη από τη δεκαετία του 1870, πολύ πριν έρθει σε επαφή το ελληνικό κοινό με τη δραματουργία του Ε. Ίψεν στη σκηνή, ο Δ. Κορομηλάς γράφει έργα (Έρωτος θυσία, Ακτίς εν σκότει) με όλα τα συστατικά στοιχεία του οικογενειακού αστικού δράματος, πλάθει υπαρκτούς χαρακτήρες και αντλεί τις υποθέσεις των έργων του από την κοινωνική ζωή, όπου πραγματικά υπάρχουν «τοιαύτα πάθη» και «τοιαύται γυναίκες». Σε όλο σχεδόν το εύρος της δραματουργίας του, το γυναικείο φύλο τίθεται στο επίκεντρο του δραματουργικού του ενδιαφέροντος, καθώς παρακολουθεί τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, τις συναισθηματικές ταλαντεύσεις και τις συγκρούσεις με το ανδρικό φύλο, με άξονα το ερωτικό αδιέξοδο. Αναμφίβολα, ο Κορομηλάς, μπορεί να θεωρηθεί σήμερα ως ένας από τους βασικούς συγγραφείς που εισάγουν το θεατρικό κοινό του 19ου αιώνα στη δραματουργία της λεγόμενης «πραγματικής σχολής». Ειδικότερα το μοτίβο του έρωτα στη σχέση των δύο φύλων, ορίζεται στα έργα του με βάση τους κοινωνικούς κανόνες της εποχής και η ουσία του προβληματισμού του συμπυκνώνε-

ται στο εξής σημείο: ο «ιδανικός έρως» δεν μπορεί να είναι αποδεσμευμένος από την ηθική ποιότητα των χαρακτήρων των δύο ερωτευμένων ανθρώπων. Η ενασχόληση του Κορομηλά με το δραματικό ειδύλλιο είναι η φυσική προέκταση των συγγραφικών αναζητήσεων και πειραματισμών του στο πεδίο των θεατρικών ειδών. Ο Αγαπητικός είναι το τελευταίο μεγάλο έργο που συνέθεσε και συνδέεται οπωσδήποτε με το ζήτημα της προσωπικής του ταλάντευσης σχετικά με το αν θα συνεχίσει να γράφει κωμειδύλλια ή θα επανέλθει στο οικείο γι’ αυτόν έδαφος της αστικής κωμωδίας, με στοιχεία σάτιρας και παρώδησης φαινομένων της σύγχρονής του πραγματικότητας. Το ενδιαφέρον του για σύγχρονα θέματα με επίκεντρο τις αντιδράσεις και τις εκδηλώσεις του συναισθηματικού κόσμου των προσώπων που εμπλέκονται στο θεατρικό παιχνίδι, αλλά και οι προσωπικές του δραματουργικές ανησυχίες είναι το μοναδικό κριτήριο για την κατανόηση της εμπλοκής του Κορομηλά στο είδος του δραματικού ειδυλλίου. Με το ανήσυχο κι ερευνητικό πνεύμα που διαθέτει, δεν μένει ανεπηρέαστος από το κίνημα του δημοτικισμού και τα λαογραφικά ενδιαφέροντα της γενιάς του 1880, όπως είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται με την έκδοση της Νεοελληνικής Μυθολογίας του Ν. Πολίτη (1871) και του αφηγήματος Το Ταξίδι του Γ. Ψυχάρη (1888), δύο βιβλία που θεωρούνται σήμερα ως ορόσημα για την εκκίνηση του ηθογραφικού κινήματος στην Ελλάδα την τελευταία εικοσιπενταετία του 19ου αιώνα. Ο Κορομηλάς δεν έδειξε νωρίτερα κάποιο ειδικό ενδιαφέρον για τη δημοτική παράδοση, με μόνη εξαίρεση τους λαϊκούς τύπους που αξιοποίησε σε ορισμένες κωμωδίες του (Έφαγες βλίττα, 1879) ή την ιδιωματική γλώσσα που μίλησαν τα πρόσωπα αυτά (Η σύζυγος του Μισέ-Ζανή, 1875) τονίζοντας περισσότερο τον γραφικό τους χαρακτήρα και αντιπαραθέτοντάς τον στην αστική κουλτούρα των πρωταγωνιστών της κωμι-

Οι απιθανότητες και οι υπερβολές εντοπίζονται στην πειστικότητα των δραματικών προσώπων και την αναληθοφάνεια των ενεργειών τους, κυρίως ως προς τη διατήρηση του ερωτικού αισθήματος του Μήτρου για τη Μάρω σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η προσεκτική μελέτη των άρθρων των εφημερίδων του 19ου αιώνα που σχολιάζουν εκτενώς την υπόθεση του Αγαπητικού φανερώνει την αμηχανία των κριτικών της εποχής να προσδιορίσουν ακριβώς την ταυτότητα του είδους, όπου ανήκει το έργο. Συγκλίνουν, ωστόσο, σαφώς στην άποψη ότι πρόκειται για σοβαρό δράμα γραμμένο σε αυθεντική δημώδη γλώσσα, το οποίο, παρά τις όποιες «ελλείψεις» ή αδυναμίες του, οφείλεται σε συγγραφέα που καταφέρνει να επεξεργαστεί ένα πρωτόλειο θέμα με την τεχνική της σκηνικής οικονομίας και της δραματικής έντασης, να ψυχογραφήσει τους ήρωες με μία δύναμη που θυμίζει την ικανότητα του Ε. Ζολά να αποκαλύπτει την αλήθεια της πραγματικότητας των ηρώων του. Συνδέοντας τα θεατρικά του κείμενα με την σαφώς ωριμότερη ευρωπαϊκή δραματουργία, βλέπουμε να διαγράφεται η εικόνα του ανήσυχου και τολμηρού, μοντερνικού συγγραφέα. Ίσως μάλιστα ο Κορομηλάς, που έγραψε τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας και θεωρήθηκε ως ο πιο «ελληνικός» συγγραφέας στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, να είναι ένας από τους πιο ευρωπαίους της εποχής του. Ρέα Γρηγορίου, Διδάκτωρ Ιστορίας και Δραματολογίας, Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ Το κείμενο γράφτηκε ειδικά για την παράσταση του ΚΘΒΕ.

κής δράσης. Έτσι, στο τέλος της συγγραφικής του σταδιοδρομίας, στρέφει το βλέμμα του στη ζωή της ελληνικής υπαίθρου, αναζητώντας ένα γνήσιο κι αυθεντικό νόημα ζωής στην ποιμενική κοινωνία. Επέλεξε να ταξιδέψει στα χωριά της Στερεάς Ελλάδας και της Ηπείρου και να παρατηρήσει ο ίδιος τις συμπεριφορές των κατοίκων της επαρχίας, να γίνει αυτόπτης μάρτυρας των συνηθειών, των ηθών και των εθίμων τους, να καταγράψει τις νοοτροπίες και να ψυχογραφήσει, με μεγάλη δόση εξιδανίκευσης, την προσωπικότητα των απλών ανθρώπων που ζούσαν κοντά στη φύση, μακριά από τις συμβάσεις του κοινωνικού κομφορμισμού που χαρακτηρίζει τους κατοίκους των αστικών κέντρων. Εμπνέεται το ερωτικό θέμα του Αγαπητικού από την αγνή και φυσική ζωή των ποιμένων, ένα θέμα που το επεξεργάζεται στη βάση των προηγούμενων αναζητήσεών του στο πεδίο του «ψυχογραφικού δράματος». Η κριτική της εποχής του τον υποδέχεται ως «ψυχολόγο δραματογράφο» αλλά διατυπώνει και σοβαρές αντιρρήσεις ως προς την σύνθεση της πλοκής. Τα ειρωνικά σχόλια του Ν. Πετσάλη σε δημοσίευμα της Ακροπόλεως (22.6.1893) είναι ένα ελάχιστο δείγμα της αμφισβήτησης που δέχτηκε το «εράσμιον» και συγκινητικό κατά τα άλλα «ειδύλλιον» την εποχή που γράφτηκε: «Υπερβολή παντού. Πέντε πράξεις διά μύθον όστις εις δύω, το πολύ τρεις πραξεις ηδύνατο να εκτυλιχθεί θαυμάσια. Είκοσιν ολόκληρα έτη έρως διακαής και αναλλοίωτος από εν τσοπανόπουλον προς μίαν τσοπανοπούλαν, εικοσαετής δε αδιάκοπος αναζήτησις εις περιφέρειαν 100 ή 200 χιλιομέτρων προς ανεύρεσιν της βοσκοπούλας ταύτης. Πάντες γνωρίζομεν πόσο σπάνιοι είνε οι άνδρες, πολλώ δε μάλλον οι τσελιγκάδες, οι μετρούντες την ερωτικήν των σταθερότητα κατά μήνας, όπως μη υπάρχη ανάγκη δεκαετηρίδων προς απόδειξιν της σταθερότητός των».

Το Φίλημα [Μια βοσκοπούλα αγάπησα]

Μια βοσκοπούλα αγάπησα μια ζηλεμένη κόρη, και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί, ήμουν αλάλητο πουλί δέκα χρονών αγόρι. Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα, Μάρω ένα λόγο θα σου πω Μάρω της είπα σ’ αγαπώ, Μάρω της είπα σ’ αγαπώ τρελαίνομαι για σένα. Από τη μέση μ’ άρπαξε με φίλησε στο στόμα, και μου ‘πε για αναστεναγμούς για της αγάπης τους καημούς, για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα. Μεγάλωσα και τη ζητώ μ’ άλλον ζητάει η καρδιά της, και με ξεχνάει τ’ ορφανό εγώ όμως δεν το λησμονώ, εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της. Μια βοσκοπούλα αγάπησα μια ζηλεμένη κόρη, και την αγάπησα πολύ ήμουν αλάλητο πουλί, ήμουν αλάλητο πουλί δέκα χρονών αγόρι. Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ’ ανθισμένα, Μάρω ένα λόγο θα σου πω Μάρω της είπα σ’ αγαπώ, Μάρω της είπα σ’ αγαπώ τρελαίνομαι για σένα. Από τη μέση μ’ άρπαξε με φίλησε στο στόμα, και μου ‘πε για αναστεναγμούς για της αγάπης τους καημούς, για της αγάπης τους καημούς είσαι μικρός ακόμα. Μεγάλωσα και τη ζητώ μ’ άλλον ζητάει η καρδιά της, και με ξεχνάει τ’ ορφανό εγώ όμως δεν το λησμονώ, εγώ όμως δεν το λησμονώ ποτέ το φίλημά της.

Παρασκευή Γ. Κανελλάτου «Το Φίλημα» [Μια βοσκοπούλα αγάπησα] Πηγή: www.kanellatou.gr

Τραγούδι βασισμένο σε μελωδία ιταλικής καντάδας του 19ου αιώνα. Η ελληνική παραλλαγή του τραγουδιού είναι βασισμένη στο ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα «Το Φίλημα» που το εξέδωσε το 1851. Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στο δραματικό ειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» το έτος 1891, με πιθανότητα να έχει ενορχηστρώσει μουσικά το κομμάτι ο Γεώργιος Λαμπίρης. Την αρχική μουσική ενορχήστρωση του κομματιού ενδέχεται να την έχει κάνει και ο Παύλος Καρρέρ, διότι βάσει των πηγών τον Απρίλιο του 1875 υπέβαλε οκτώ τραγούδια στον «Ολυμπιακό Μουσικό Αγώνα» του Ζαππείου Κληροδοτήματος, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και «Το φίλημα» του Ζαλοκώστα. Το τραγούδι έγινε ευρύτατα γνωστό και αγαπητό λόγω της μεγάλης αποδοχής που είχε από το θεατρόφιλο κοινό. Το έτος 1903 τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στη Σεφαραδίτικη διάλεκτο από το ανέβασμα του δραματικού ειδυλλίου του Κορομηλά στη Σμύρνη από εβραϊκό θίασο. Το έτος 1932 ανέβηκε η κινηματογραφική εκδοχή του έργου, το κομμάτι ενορχήστρωσε ο Διονύσιος Λαυράγκας και το τραγούδησε ο Δημήτριος Ζάχος.

Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας Ο Αγαπητικός της Bοσκοπούλας δεν είναι κωμειδύλλιο αλλά δραματικό ειδύλλιο, ειδυλλιακό δράμα. Από το κωμειδύλλιο διατηρεί μερικά κωμικά στοιχεία αλλά είναι ο αντίποδάς του, γιατί τα πιο πολλά στοιχεία είναι δραματικά. Βρίσκεται πλησιέστερα προς το δημοτικό τραγούδι και χρησιμοποιεί το δεκαπεντασύλλαβο του και γλώσσα πιο καθαρή και χωρίς λόγιες λέξεις. Όσον αφορά τα στοιχεία και τις επιδράσεις στη διαμόρφωση υλικού του ο Γιάννης Σιδέρης γράφει ότι υπέστη την επίδραση του Βαλαωρίτη γιατί εκείνος είχε καλλιεργήσει τον στίχο και τη γλώσσα των ορεινών πληθυσμών της Βόρειας Ελλάδας, απ’ όπου κατάγονται και ζουν οι ήρωες του δραματικού ειδυλλίου. Το υπόλοιπο υλικό το δίνει το δημοτικό τραγούδι που μερικές φορές χρησιμοποιείται ατόφιο και παρεμβάλλεται στο έργο. Ο Σιδέρης σημειώνει ακόμα ότι με το δραματικό ειδύλλιο ο Κορομηλάς εγκαταλείπει τον νατουραλισμό του κωμειδυλλίου και γυρίζει πίσω στον ρομαντισμό. Πηγή εμπνεύσεως της υπόθεσής του στάθηκε το ποίημα του Γ. Ζαλοκώστα «Μια βοσκοπούλα αγάπησα…». Για να συνθέσει το έργο του αυτό ο Κορομηλάς, όπως μας πληροφορεί ο γιος του, «γύρισε τη Ρούμελη και τον Μοριά επαρχία-επαρχία», για να ζήσει και να αισθανθεί, αστός αυτός, τη μυστική φωνή της υπαίθρου. «Εγέμισε την ψυχή του εντυπώσεις. Κατά εκατοντάδες εμάζεψε τα ελληνικά μοτίβα. Και γεμάτος από φως ελληνικό εξαναγύρισε στας Αθήνας ενθουσιασμένος. Η φουστανέλα και το γιορντάνι τον είχαν αιχμαλωτίσει… Έμπλεξε ένα ποιμενικό ειδύλλιο γύρω από το αριστοτεχνικό ποιηματάκι του Ζαλοκώστα, τη «Βοσκοπούλα», που θαρρείς πως βγαίνει από τα κατάβαθα της ελληνικής ψυχής… Ποτέ δεν φάνηκε ευτυχέστερος στη ζωή του ο Κορομηλάς όσο στις είκοσι μέρες που έγραφε τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας. Όρθιος, αντικρίζοντας τους Στύλους του Ολύμπιου Διός, απήγγειλε και έγραφε επάνω στο ορθό του γραφείο τον κάθε δεκαπεντασύλλαβο».

Τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας τον έγραψε ο Κορομηλάς το 1890 και δόθηκε για να παιχτεί το καλοκαίρι του 1891, αλλά το ανέβασμα του ματαιώθηκε για λόγους οικονομικούς. Το Δεκέμβριο όμως του ίδιου έτους παίχτηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον περιοδεύοντα ελληνικό θίασο των Αθηνών Μένανδρο με τους Ταβουλάρηδες. Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός που ξεσήκωσε τους εκεί Έλληνες, τόση η συγκίνηση και το παραλήρημα του πλήθους, ώστε να κάνει τους Τούρκους να θυμώσουν και να σκεφθούν τη διακοπή των παραστάσεων, που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. «Η ιστορική πρωτεύουσα γίνεται και πνευματική και ο Κορομηλάς εγκαινιάζει νέαν δραματικήν περίοδον» έγραφε από την Κωνσταντινούπολη ο ανταποκριτής της Εφημερίδος. Από τότε ανεβάστηκε στη σκηνή πολλές φορές, μεταπλάστηκε σε μυθιστόρημα, έγινε ταινία κινηματογραφική, λυρικό μελόδραμα και γνώρισε τιμές και δόξες. Όλα τα δραματικά ειδύλλια που δημιουργήθηκαν μετά τον Αγαπητικό επηρεάστηκαν βαθύτατα από αυτόν και πολύ δίκαια ο Κορομηλάς θεωρείται θεμελιωτής και σ’ αυτό το θεατρικό είδος. Συνεχιστές του κωμειδυλλίου θεωρούνται ο Π. Μελισσιώτης και ο Σ. Περεσιάδης. Και η Τύχη της Μαρούλας και ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας, που παίχτηκαν από ερασιτέχνες, θεατρικά μπουλούκια, επαγγελματικούς θιάσους, βρήκαν μεγάλη απήχηση στο κοινό, άγγιξαν τις λεπτές χορδές των απλοϊκών ανθρώπων και προβλημάτισαν τους σπουδασμένους ανθρώπους του θεάτρου για το τι ζητάει η μεγάλη μάζα του λαού όταν πάει θέατρο. Ανεξάρτητα όμως από την αξία των έργων αυτών η ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου δίνει μια καλή θέση στον Κορομηλά, γιατί ήταν άνθρωπος που αφοσιώθηκε με πάθος στην προκοπή του ελληνικού θεάτρου, έχοντας τη διάθεση του πιστού και φανατισμένου σταυροφόρου. Και δεν ήταν ένας απλός ζηλωτής, αλλά ο βαριά οπλισμένος στρατιώτης, γιατί διέθετε και πνευματικά χαρίσματα και γερή παιδεία με τις σπουδές του στη Γαλλία και Γερμανία.

Βασίλης Χ. Μάκης, «Η προσφορά του Κορομηλά στο Θέατρο», ό.π.

Σαν μ’ αγαπάς

ποιος θε να μας χωρίση,

και σ’ αγαπώ, εξόν κι αν είναι μόν’ ο Θεός.

Αυτός, σαν ήτανε μικρός,

μια βοσκοπουλ’ αγάπησε,

πολύ μικρός ακόμα, μια λυγερή κοπέλλα

Ο Αγαπητικός του Κορομηλά έργο με τύπους θεατρικούς και με έντονη αίσθηση του «finale» σαν θεατρικού στοιχείου (ιδίως στην τρίτη και τέταρτη πράξη), διατηρεί από το κωμειδύλλιο –σε μικρότερο βαθμό βέβαια– τα τραγούδια κι έχει «ευτυχές τέλος», σε αντίθεση με το τέλος του ποιήματος του Ζαλοκώστα. Λέγεται πως ο Κορομηλάς πριν γράψει το έργο του πήγε να ακούσει την προφορά και την αρμονία των δημοτικών τραγουδιών, έναν μήνα στη Ρούμελη. […] Ο θίασος Μένανδρος πρωτόπαιξε τον Αγαπητικό στις 30 Δεκεμβρίου του 1891 στο θέατρο Βέρδη της Κωνσταντινουπόλεως και τον επανέλαβε στις 31 Μαΐου της επόμενης χρονιάς (1892) στο θέατρο Ολύμπια. Οι κύριοι ρόλοι πρωτοερμηνεύτηκαν από τη Σοφία Ταβουλάρη (κυρά Γιάνναινα), τη Χ. Αθανασοπούλου (Στάθαινα), τη Χρ. Καρακάλου (Κρυστάλλω), τον Διονύση Ταβουλάρη (Μήτρος), τον Αθανάσιο Περίδη (Λιάκος), τον Σπύρο Ταβουλάρη (Κώστας) κ.ά. […] Στα τέλη του περασμένου αιώνα τον Μήτρο έπαιξε με μεγάλη επιτυχία και ο Δημήτρης Κοτοπούλης, ενώ στην ίδια παράσταση, σε ηλικίας μόλις έντεκα χρονών, ο τελευταίος γόνος των Κοτοπούληδων, η μεγάλη Μαρίκα Κοτοπούλη ερμήνευσε έξοχα την 70χρονη Κυρά-Γιάνναινα. Από τότε ο Αγαπητικός, που είδε μέχρι τις μέρες μας άπειρες εκδόσεις και κοντά στην πρώτη του έγινε και μυθιστόρημα από τον Π. Αργυρό (Αρ. Κυριακό), κέρδισε μια σταθερή θέση ανάμεσα στα έργα του νεοελληνικού δραματολογίου και γνώρισε αναρίθμητες επαναλήψεις με εκατοντάδες ερμηνευτές, προσφέροντας μια σειρά από ανεπανάληπτα θεατρικά ανέκδοτα. Σημαντική, επίσης, ήταν και η σταδιοδρομία του έργου στον κινηματογράφο. Πρωτογυρίστηκε στα 1931 και ήταν η πρώτη ομιλούσα ελληνική ταινία. Άλλες τρεις φορές που μεταφέρθηκε στην οθόνη με σημαντικές διανομές, ήταν στην περίοδο 1955-56, η τελευταία μάλιστα από τις τρεις φέρνει το χαρακτηριστικό πως ήταν η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία. Γιάννης Γ. Ιορδανίδης, Παρίσι, Γενάρης 1974 Πηγή: Πρόγραμμα της παράστασης του ΚΘΒΕ Ο Aγαπητικός της Bοσκοπούλας, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη, θεατρική περίοδος 1973-1974.

Τα έργα του Δημητρίου Κορομηλά στο ΚΘΒΕ Θεατρική περίοδος 1973-1974 Ο ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑΣ Ημερομηνία πρώτης παράστασης: 25 Ιανουαρίου 1974 Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κωστής Μιχαηλίδης, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Γιάννης Κύρου, ΜΟΥΣΙΚΗ: Χρήστος Λεοντής, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Ντόρα Τσάσου-Συμεωνίδη, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Γιώργος Φουρνιάδης. ΔΙΑΝΟΜΗ: Γεωργία Εμμανουήλ (ΤΑΣΟΥΛΑ), Σμαρώ Γαϊτανίδου (ΔΕΣΠΩ), Γιάννα Κούρου (ΛΕΝΗ), Βίκυ Λαγού (ΚΡΙΝΙΩ), Κατερίνα Σαγιά (ΡΗΝΗ), Λαμπρινή Λίβα (ΚΑΤΕΡΩ), Λία Τσιμπερλή (ΑΝΝΙΩ), Ιωάννα Παχτίτη (ΧΡΟΥΣΩ), Αφροδίτη Ιωαννίδου (ΜΑΡΙΩ), Ρίκα Γαλάνη (ΚΥΡΑ ΓΙΑΝΝΑΙΝΑ), Ελευθερία Σπανού (ΚΥΡΑ ΣΤΑΘΑΙΝΑ), Λίνα Τριανταφύλλου (ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΩ), Παναγιώτης Πλάνος (ΜΑΝΩΛΗΣ), Πέτρος Καμπαγιοβάνης (ΓΙΑΝΝΟΣ), Γιάννης Μαλλούχος (ΓΚΕΡΛΑΣ), Μιχάλης Μπογιαρίδης (ΠΑΝΑΓΟΣ), Κώστας Κωνσταντινίδης (ΚΩΣΤΑΣ), Λάκης Ακριτίδης (ΤΣΟΤΡΑΣ), Χρήστος Στέργιογλου (ΦΛΩΡΟΣ), Γιώργος Βλαχόπουλος (ΜΠΑΡΜΠΑ-ΧΡΟΝΗΣ), Ανδρέας Ζησιμάτος (ΜΗΤΡΟΣ), Δημήτρης Τερζόπουλος (ΓΙΩΤΗΣ), Λίνα Λαμπράκη-Γιάννα Κούρου (ΑΓΓΕΛΩ), Δημήτρης Καρέλλης (ΛΙΑΚΟΣ), Τάσος Ρουμελιώτης (ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ), Θόδωρος Παπαδόπουλος (ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΟΥΛΑΣ), Γιώργος Μαρκολιάς (ΤΖΑΛΑΣ), Γιώργος Ντουμούζης (ΔΗΜΟΣ), Δημήτρης Ναζίρης (ΓΚΟΥΡΑΣ), Γιάννης Σιώπης (ΝΑΣΟΣ), Γιώργος Κώτσος (ΤΑΣΟΣ), Γιάννης Κοκκινίδης (ΠΑΝΟΣ), Χρήστος Πετρίδης (ΤΑΓΑΡΑΣ), Χρήστος Μπίρος (ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑΣ), Δημήτρης Ξενάκης (ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ), Αλέξανδρος Τσιακίρης (ΠΡΩΤΟ ΑΓΓΟΝΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ), Τάκης Καμπερίδης (ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΓΓΟΝΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ).

Μουσικοί: Νίτσα Τσίτρα, Κώστας Κουφογιάνγκος (τραγούδι), Στέλιος Λαζάρου (κλαρίνο), Αντώνιος Ντουπαπλής (νταούλι), Θεόδωρος Παπαντίνος (κιθάρα), Αθανάσιος Ψαρράς (βιολί), Βασίλειος Νεοφώτιστος (λαούτο), Ευάγγελος Τζίτζης (τύμπανο), Δημήτρης Χίντζος (ζουρνάς), Δημήτρης Καμαριώτης (ούτι).

Η παράσταση επαναλήφθηκε κατά τη θεατρική περίοδο 1974-75 και πραγματοποίησε θερινή περιοδεία (15.6.1974 - 14.9.1974). Αλλαγές στη διανομή: Δέσποινα Σφάντζικα (ΤΑΣΟΥΛΑ), Κατερίνα Σιώρη (ΡΗΝΗ), Ελισάβετ Ναζλίδου (ΜΑΡΙΩ), Ελένη Γεράκη (ΚΑΤΕΡΩ), Μαρία Μάλλιου (ΛΕΝΗ), Ελένη Γεωργιάδου (ΧΡΟΥΣΩ), Πόπη Άλβα (ΚΥΡ-ΑΓΓΕΛΩ), Σπύρος Βαρδουνιώτης (ΜΑΝΩΛΗΣ), Προκόπης Δούρβας (ΓΙΑΝΝΟΣ), Βασίλης Γκόπης (ΓΚΕΡΛΑΣ), Κοσμάς Ζαχάρωφ (ΠΑΝΑΓΟΣ), Μιχάλης Μπογιαρίδης (ΚΩΣΤΑΣ), Δημήτρης Αντωνιάδης (ΤΣΟΤΡΑΣ), Τάκης Καμπερίδης (ΤΖΑΛΑΣ), Στράτος Τρίπκος (ΓΚΟΥΡΑΣ), Γιάννης Κοκκινίδης (ΝΑΣΟΣ), Δημήτρης Ξενάκης (ΤΑΓΑΡΑΣ), Γιώργος Δινάλης (ΔΗΜΟΣ), Ανδρέας Χατζηανδρέου (ΤΑΣΟΣ), Βασίλης Παπαγεωργίου (ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑΣ), Θόδωρος Ωραιόπουλος (ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ). Λόγω της επιστράτευσης για τα γεγονότα στην Κύπρο: Στις 26 και 27.8.1974, Δημήτρης Τερζόπουλος (ΛΙΑΚΟΣ), Γιώργος Δινάλης (ΓΙΩΤΗΣ), Παναγιώτης Πλάνος (ΚΩΣΤΑΣ). Στις 28.8.1974, Δημήτρης Τερζόπουλος (ΓΙΩΤΗΣ). Οι ρόλοι της ΚΡΙΝΙΩΣ, της ΑΝΝΙΩΣ, του ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΟΥΛΑ, του ΠΑΝΟΥ και του Β΄ ΑΓΓΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ καταργήθηκαν κατά την περίοδο 1974-75.

Θεατρική περίοδος 1980-1981 Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΡΟΥΛΑΣ Ημερομηνία πρώτης παράστασης: 2 Ιουλίου 1981 Δημοτικό Θέατρο Κήπου ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λάμπρος Κωστόπουλος, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Γιάννης Κύρου, ΜΟΥΣΙΚΗ: Βασίλης Τενίδης, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Γιάννης Φλερύ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ: Αίγλη Χαβά-Βάγια, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Κώστας Κωνσταντινίδης. ΔΙΑΝΟΜΗ: Δημήτρης Βάγιας (ΧΡΗΣΤΟΣ), Χρήστος Πετρίδης (ΑΝΤΩΝΗΣ), Θηρεσία Μανωλούδη (ΖΑΜΠΕΤΑ), Στέλλα Σμουλιώτη (ΕΛΕΝΗ), Ντίνα Νικολαΐδου (ΞΑΝΘΗ), Δήμος Κουτρούλης (ΣΤΑΜΑΤΗΣ), Ζαφείρης Κατραμάδας (ΘΑΝΑΣΗΣ), Γιώργος Κώτσος (ΝΙΚΟΛΑΣ), Χάρης Τσιτσάκης (ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ), Γιάννης Βρανάς (ΓΕΩΡΓΗΣ), Βέρα Κρούσκα - Δέσποινα Σφάντζικα (ΜΑΡΟΥΛΑ), Γιώργος Βλαχόπουλος (ΛΙΝΑΡΔΟΣ), Κώστας Κωνσταντινίδης (ΠΑΓΚΡΑΤΗΣ), Μπάμπης Φορτοτήρας (ΦΑΡΟΠΟΥΛΟΣ). Φιγκιράν: Άννα Γιαννακίδου, Κώστας Αποστολίδης, Κώστας Δημάδης, Φωτεινή Παπαδοπούλου, Αντώνης Καρολίδης.

Η παράσταση παρουσιάστηκε και στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών κατά τη χειμερινή περίοδο 1981-1982. Αλλαγές στη διανομή: Παύλος Ελευθεριάδης / Γρηγόρης Μήττας (ΑΝΤΩΝΗΣ)

Θεατρική περίοδος 1990-1991 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ Ημερομηνία πρώτης παράστασης: 23 Αυγούστου 1991 Δημοτικό Θέατρο Κήπου, Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου Η παράσταση παρουσιάστηκε μαζί με το έργο του Άγγελου Βλάχου Η κόρη του παντοπώλου. ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στέλιος Γούτης, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Λέα Κούση, ΜΟΥΣΙΚΗ: Μιχάλης Τρανουδάκης, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Έλλη Παρασκευά. ΔΙΑΝΟΜΗ: Ελένη Μακίσογλου (ΣΟΦΙΑ), Κώστας Γακίδης (ΗΛΙΑΣ), Γιάννης Βρανάς (ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΝΕΛΛΑΤΟΣ), Γιάννα Κούρου (ΜΑΡΙΑ), Ρούλα Παντελίδου (ΕΛΕΝΗ), Κώστας Σαντάς (ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΟΓΚΛΑΣ), Κώστας Κωνσταντινίδης (ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΣ). Η παράσταση παρουσιάστηκε και κατά τη χειμερινή περίοδο 1991-1992 στο Βασιλικό Θέατρο (24.11.1991-12.1.1992). Επίσης, παίχτηκαν δύο παραστάσεις μόνο με τον Θάνατο του Περικλέως.

Θεατρική περίοδος 2004-2005 Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΡΟΥΛΑΣ Ημερομηνία πρώτης παράστασης: 8 Οκτωβρίου 2004 Μονή Λαζαριστών – Σκηνή Σωκράτης Καραντινός ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ανδρέας Βουτσινάς, ΣΚΗΝΙΚΑ: Ιωάννα Μανωλεδάκη, ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Χρήστος Μπρούφας, ΜΟΥΣΙΚΗ: Σταμάτης Κραουνάκης, ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Γιώργος Ταρκάσης, ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Νίκος Βουδούρης, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Κωνσταντίνος Βατούγιος, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ: Αθανάσιος Κολαλάς, ΒΟΗΘΟΣ ΦΩΤΙΣΤΗ: Γιάννης Τούμπας, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Ηλίας Κοτόπουλος. ΔΙΑΝΟΜΗ (με σειρά εμφάνισης): Θόδωρος Οικονομίδης (ΧΡΗΣΤΟΣ), Γιάννης Τσιακμάκης (ΑΝΤΩΝΗΣ), Ρούλα Παντελίδου (ΖΑΜΠΕΤΑ), Ντίνα Νικολαΐδου (ΕΛΕΝΗ), Δώρα Σκαρλάτου (ΞΑΝΘΗ), Κώστας Ίτσιος (ΣΤΑΜΑΤΗΣ), Παντελής Καλπάκογλου (ΝΙΚΟΛΑΣ), Νίκος Μαγδαληνός (ΘΑΝΑΣΗΣ), Στράτος Τρίπκος (ΓΕΩΡΓΗΣ), Αστέρης Πελτέκης (ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ), Δέσποινα Γιαννοπούλου (ΜΑΡΟΥΛΑ), Φούλης Μπουντούρογλου (ΛΙΝΑΡΔΟΣ), Γιώργος Μπαγιώκης (ΠΑΓΚΡΑΤΗΣ), Νίκος Κολοβός (ΦΑΡΟΠΟΥΛΟΣ). Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Millenium. Έπαιξαν οι μουσικοί: Χρήστος Θεοδώρου (πλήκτρα), Στέφανος Λογοθέτης (κρουστά), Δημήτρης Μαλέγκας (κιθάρα), Γιάννης Χριστοδουλόπουλος (πλήκτρα), Ian Garthy (κρουστά)

Η παράσταση περιόδευσε σε πόλεις της Ελλάδας από τις 24.02.2005 έως 20.04.2005. Αλλαγές στη διανομή: Στέλλα Σμουλιώτη (ΖΑΜΠΕΤΑ, 17-24.11.2004), Άννα Μανουσαρίδου (ΕΛΕΝΗ, 13.01-20.4.2005).

Βιογραφικά σημειώματα συντελεστών Νίκος Βουδούρης μουσική διδασκαλία Σπουδές: Κρατικό ωδείο Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε με το Αέναον Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, ως πιανίστας και ως μουσικός σύμβουλος. Έχει γράψει, προσαρμόσει και διασκευάσει περισσότερα από 300 κομμάτια πιάνου για την άσκηση των χορευτικών της ομάδας. Από το 1993 έως σήμερα συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ ως πιανίστας συνθέτης, μουσικός επιμελητής, μουσικός δάσκαλος. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Β. Παπαβασιλείου, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Ρήγα, Ν. Χουρμουζιάδη, Ευ. Γαβριηλίδη, Β. Αρδίττη, Π. Σεβαστίκογλου, Α. Βουτσινά, Σ. Χατζάκη, Γ. Ιορδανίδη, Β. Νικολαΐδη, Ν. Κοντούρη, Θ. Μουμουλίδη, Γ. Καλατζόπουλο, Φ. Μπαξεβάνη κ.ά. καθώς και με τους μουσικούς: Γ. Χριστιανάκη, Κ. Βόμβολο, Σ. Κραουνάκη, Δ. Παπαδημητρίου, Μ. Χριστοδουλίδη, Γ. Κουρουπό κ.ά. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο. Από το 2000 σκηνοθετεί τα εκπαιδευτικά προγράμματα του ΚΘΒΕ. Είναι ιδρυτικό μέλος στο Σχήμα εκτός Άξονα, όπου έχει σκηνοθετήσει τα έργα: Ιοκάστη της Δ. Μήττα, Μπλομ! του Β. Αμανατίδη, Δεσποινίς Τζούλια του Αυ. Στρίντμπεργκ, Άμλετ του Ου. Σαίξπηρ, Ρ… Αφιέρωμα στον Μπέκετ του Τ. Κοσμέτσα. Έχει, επίσης, γράψει και σκηνοθετήσει τα έργα: Καλιgούλα-God, BlindLight και Ηλέκτρα’s Chord. Στάθης Βούτος βοηθός σκηνοθέτη Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κ. Κουν. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Κ. Κουν, Γ. Λαζάνη, Μ. Βολανάκη, Γ. Αρμένη, Π. Σεβαστίκογλου, Γ. Μιχαηλίδη, Κ. Μπάκα, Γ. Ρεμούνδο, Ρ. Στούρουα, Α. Βιζνιέφσκι, Κ. Τσιάνο, Δ. Έξαρχο, Ν. Χαραλάμπους, Γ. Κιμούλη, Γ. Ρήγα, Σ. Φασουλή, Σ. Τσακίρη, Γ. Κακλέα, Ν. Χατζηπαπά, Θ. Θεολόγη, Γ. Βούρο, Α. Κουτσουρέλη, Χ. Τσάγκα, Α. Κατσαρή, Τ. Μουδατσάκη, Γ. Καραχισαρίδη, Π. Χαρίτογλου, Χανς Ούβε Χάουζ κ.ά. Συμμετείχε σε έργα των: Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ, Γκολντόνι, Τσέχωφ, Καμπανέλλη, Μπρεχτ, Μολιέρου, Μ. Φρέιν, Μπρ. Κλαρκ, Κορρέ, Κορνάρου, Χορτάτζη, Μανιώτη, Έρντμαν, Ευθυμιάδη, Ροΐδη, Κλάιστ, Μπέκετ, Ίψεν, Σακελλάριου, Λαζαρίδη, Μπουλκάκωφ, Σκούρτη, Αρμένη, Σταμουλάκη, Γκογκόλ, Κονδυλάκη, Ντοστογιέφσκι, Ντε Φιλίππο, Ντάριο Φο, Λόρκα κ.ά. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές παραγωγές.

Παναγιώτης Μπάρλας μουσική διδασκαλία Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στις παραστάσεις: Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες (σκην. Τ. Μύρκου), Γλυκό πουλί της νιότης (σκην. Β. Νικολαΐδης), Ο Λεπρέντης (σκην. Ε. Βασιλικιώτη), Ο γύρος του θανάτου (σκην. Ν. Μαστοράκης), καθώς και στο Big Day: Αφιέρωμα στον Α. Μίλλερ.

Σάκης Μπιρμπίλης φωτιστής Είναι σχεδιαστής φωτισμού που από το 1996 έχει αφιερωθεί με πάθος σε θεατρικές και μουσικές παραγωγές. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα δουλεύοντας με τη βραβευμένη με Βραβείο Έμμυ σχεδιάστρια φωτισμού Ελευθερία Ντεκώ. Από τότε έχει συνεργαστεί σε περισσότερες από 300 παραστάσεις.

Θοδωρής Οικονόμου συνθέτης Σπουδές: Μουσική στο Ωδείο Αθηνών και στο Royal College of Music (Λονδίνο). Ως πιανίστας και ενορχηστρωτής, συνεργάστηκε με τους Θ. Μικρούτσικο, Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο κ.ά. Από το 2000 συνεργάζεται με τον Μ. Φραγκούλη. Το 2001 κυκλοφορεί ο 1ος προσωπικός του δίσκος «Δον Κιχώτες» με τη Μ. Δημητριάδη, το 2002 κυκλοφορεί ο δίσκος «Στην ίδια ζωή» με τον Τ. Αποστόλου. Έχει γράψει μουσική για 20 θεατρικές παραστάσεις, 2 ντοκιμαντέρ και 1 ταινία μεγάλου μήκους. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ στην παράσταση Λεωφορείο ο πόθος (σκην. Α. Καλογρίδης, 2008). Έγραψε τη μουσική για την παράσταση Ο θάνατος του εμποράκου (σκην. Γ. Ιορδανίδης, 2008). Το 2004, συνέθεσε τη μουσική της έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων. Έχει αναλάβει τη μουσική επιμέλεια για τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (Πολιτιστική Ολυμπιάδα Κίνας). Από το 2005 διδάσκει στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Μανόλης Παντελιδάκης σκηνογράφος-ενδυματολόγος Σπουδές: Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σκηνογραφία στη Σχολή Βακαλό και στην Ecole Nationale Superieure des Arts Decoratifes (Παρίσι) με υποτροφίες των Ιδρυμάτων Ωνάση και Β. & Ε. Γουλανδρή. Σε θεατρικές παραστάσεις στα περισσότερα αθηναϊκά θέατρα, στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, το Θέατρο Τέχνης, τη Λυρική Σκηνή, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, το Ανοιχτό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής, το Φεστιβάλ Αθηνών και το Φεστιβάλ Επιδαύρου συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Α. Βουτσινά, Μ. Βολανάκη, Γ. Μιχαηλίδη, Ν. Αρμάο, Β. Αρδίττη, Ν. Καμτσή, Κ. Δαμάτη, Π. Ζούλια, Θ. Μουμουλίδη, Δ. Χρονόπουλο, Κ. Καπελώνη, Α. Ρήγα, Β. Μαυρομμάτη, Θ. Αθερίδη, Π. Φιλιππίδη, Γ. Μπέζο, Σ. Φασουλή, Ν. Μαστοράκη, Α. Καραγιαννοπούλου, Κ. Σπυρόπουλο, Γ. Καραμίχο, Γ. Κακλέα. Συνεργάστηκε, επίσης, με πολλούς χορογράφους.

Δημήτρης Παπάζογλου χορογράφος Σπουδές: Κλασικό χορό στη Σχολή της Έ. Ζουρούδη. Μπαλέτο de la Jeunesse Romande της Λωζάνης (με υποτροφία). Κλασικό χορό με τον τότε διευθυντή της όπερας των Παρισίων R. Franquetti και μοντέρνο χορό με τον P. Goss. Χόρεψε στη Γαλλική τηλεόραση, στο θέατρο Bobino, στο Casino de Paris και στο Moulin Rouge. Υπήρξε πρώτος χορευτής στο θέατρο τoυ Fraiburg in Br. της Γερμανίας και στο Statichebuuen Βέρνης, όπου χόρεψε τα μπαλέτα Coppelia, La dame et la Licorne, Fascimile του Berstein κ.ά. Χορογράφησε τα περισσότερα μιούζικαλ που έχουν ανέβει στην Ελλάδα. Χορογράφησε, επίσης, τις παραστάσεις: Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές, West Side Story, O βιολιστής στη στέγη (για την οποία απέσπασε το βραβείο Κούλα Πράτσικα), Full Monty, Δυο τρελοί τρελοί παραγωγοί, Το κλουβί με τις τρελές, Μαρινέλλα μιούζικαλ. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Φασουλή, Κ. Τσιάνο, Θ. Καρακατσάνη, Α. Βουτσινά, Γ. Ρεμούνδο, Γ. Διαμαντόπουλο, Λ. Τριβιζά, Θ. Μουμουλίδη, Κ. Μεγαπάνο. Σκηνοθέτησε και χορογράφησε μουσικές παραστάσεις όπως: Μαρινέλλα στο REX, Φωνές, Ίντριγκα, Εδώ (με τον Τ. Ζαχαράτο, Βεργίνα Theatre). Χαρά Τσουβαλά βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (κατεύθυνση σκηνογραφίας-ενδυματολογίας). Μεταπτυχιακές σπουδές Μουσειολογίας στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ. Συνεργάστηκε με τη 15η Μπιενάλε Νέων Μεσογείου στη Θεσ/νίκη, με το 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης και το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης στο Τμήμα Εκθέσεων. Έλαβε μέρος με ομαδική εργασία στη διεθνή έκθεση σκηνογραφίας Prague Quadrennial, με θέμα «Βαβέλ». Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους σκηνογράφους: Γ. Ασημακόπουλο, Γ. Γαβαλά, Α. Ντούτση, Γ. Πάτσα, Κ. Μπρέισγουελ, Α. Δαγκλίδη, Α. Αποστολίδη κ.ά. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Μ. Παντελιδάκη ως βοηθός σκηνογράφου. Συνεργάστηκε, επίσης, σε θεατρικές παραστάσεις στο ΚΘΒΕ, το θέατρο Παλλάς, το θέατρο Σοφούλη, το θέατρο Κολοσσαίον, το Φεστιβάλ Αθηνών.

Σταμάτης Φασουλής σκηνοθέτης Γεννήθηκε στη Σαλαμίνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ξεκίνησε τη θεατρική του καριέρα το 1971. Έχει σκηνοθετήσει και παίξει όλα τα είδη θεάτρου εκτός από Σαίξπηρ.

Βιογραφικά σημειώματα ηθοποιών Σταυρούλα Αραμπατζόγλου Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Sheffield και της Δραματικής Σχολής ΚΘΒΕ. Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Φασουλή, Μ. Μαρμαρινό, Σ. Σπυράτου, Σ. Χατζάκη, Ν. Βουδούρη, Κ. Γεράρδο, Α. Θεοφανίδου, Γ. Καραούλη, Ι. Σιδέρη, Τ. Δελλή, Τ. Ράτζο, Γ. Καλατζόπουλο κ.ά. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους των: Σ. Παναγιωτίδη, Σ. Κατιρτζίδη, Α. Κουρλίτη, Μ. Πανταζή, Δ. Ψαρρά και Δ. Καραϊσαρίδη. Στην τηλεόραση συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Α. Γιαννίκου (Όλα στον αέρα, Μega), Σ. Μαρκίδη (Χωρίς όρια, ΑΝΤ1), Χ. Νικολέρη (Άγρια παιδιά, Mega), Β. Θωμόπουλο (Πολυκατοικία, Μega), Ό. Μαλέα (Litsa.com, ΑΝΤ1). Μομώ Βλάχου Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (κατεύθυνση υποκριτικής). Κλασικό τραγούδι στο Δημοτικό Ωδείο Νάουσας και στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης. Τρίτη Θερινή Ακαδημία του Εθνικού Θεάτρου. Σεμινάριο υποκριτικής με τον Α. Μανωλικάκη, πάνω στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή. Σεμινάριο υποκριτικής με τον Μ. Μαρμαρινό «Βιοενέργεια–Μικροϋποκριτική». Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ο κουρέας της Σεβίλλης (Όπερα δωματίου Θεσσαλονίκης), Η ωραία κοιμωμένη (σκην. Κ. Ρήγος), Ο έμπορος της Βενετίας (Πόρσια, σκην. Ν. Χουρμουζιάδης), Αίσωπος, κάτι έχει να σας πει (θίασος Κ. Ρουγγέρη), Η χώρα των πουλιών (σκην. Ό. Ποζέλη), Εξομολογήσεις γυναικών (σκην. Κ. Αποστολίδης), Τα σκουπίδια (σκην. Δ. Μαυρόπουλος), Φιλονικία θεατρίνων (σκην. Δ. Χουμέτη), Οι έμποροι (σκην. Γ. Λεοντάρης, Φεστιβάλ Αθηνών), Τα σαράντα κλειδιά (σκην. Ε. Δημοπούλου), Κυμβελίνος (σκην. Κ. Βασιλειάδου), Ερωτικό συμπόσιο (σκην. Ν. Χουρμουζιάδης), Nordost, (σκην. Μ. Σιώνας), Δον Κιχώτης (σκην. Γ. Λεοντάρης). Μιχάλης Γούναρης Σπουδές: Δραματική Σχολή Κ. Χαρατσάρη. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ. Αναστασία Δαλιάκα Σπουδές: Δραματική Σχολή Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη. Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ. Μεταπτυχιακές σπουδές στη Δραματολογία – Παραστασιολογία στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Δον Κιχώτης (σκην. Γ. Λεοντάρης), Ομήρου Ιλιάδα - Τρωικός Πόλεμος, Ο κουρέας της Σεβίλλης, Ρομπέν των δασών, Οι άθλοι του Ηρακλή (σκην. Κ. Ρουγγέρη, θέατρο Εγνατία), Storytelling (σκην. Ε. Ματσίγκου, θέατρο Όρα), καθώς και σε παραστάσεις της ομάδας «Σώμαως» από το 2010 έως το 2012, με σημαντικότερη την περφόρμανς Αντι-σώματα. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία μικρού μήκους Αποθυμιά (σκην. Μ. Γιαμαλάκης) και στην τηλεόραση στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης Rewind (σκην. Ν. Χατζηαγγελής).

Αριστοτέλης Ζαχαράκης Σπουδές: Τμήμα έρευνας και επεξεργασίας της φωνής ΚΘΒΕ. Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος). Δραματική Σχολή Α. Βουτσινάς. Παρακολούθησε μαθήματα σύγχρονου και κλασικού χορού στη Σχολή Χορού της Μπ. Βυτινάρου και του Δήμου Θεσσαλονίκης. Παρακολούθησε το Εργαστήρι Φωνητικής Έρευνας του Σ. Σακκά με θέμα: «Η ανθρώπινη φωνή». Σεμινάριο υποκριτικής με τον Α. Σακελλαρίου. Σεμινάριο μουσικοθεραπείας με τον Θ. Δρίτσα. Σεμινάριο κινηματογράφου με τον Γ. Οικονομίδη. Συνεργάστηκε με τις ομάδες «Προσεχώς Subway», «Άνευ Προηγουμένου», «09». Συνεργάστηκε με το Νέο Θέατρο και από το 2015 μέχρι σήμερα εργάζεται στο ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε, επίσης με το χοροθέατρο «Παρουσίες» της Μπ. Βυτινάρου, καθώς και με τους σκηνοθέτες: Π. Παναγιωτίδη, Σ. Καρακάντζα, Γ. Βούρο, Γ. Μαργαρίτη, Ι. Σιδέρη, Γ. Ρήγα, Τ. Χάνο, Θ. Μοσχόπουλο. Νίκος Καπέλιος Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος). Συμμετείχε σε εργαστήρια των: Theater Lab Company, Drama Classes London, S. Kouyate, S. Zoter, Α. Βουτσινά, Μ. Μαρμαρινού, N. Karpov κ.ά. Έχει ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου όπως: Μακντάφ (Μακμπέθ), Άμλετ (Μηχανή Άμλετ), Όσβαλτ (Βασιλιάς Ληρ), Αστυνόμος (Βαβυλωνία), Ρούπρεχτ (Η σπασμένη στάμνα), Μίμης (Εξορία), Αγγελιοφόρος (Όρνιθες), Φιρουλέ (Οπερέτα) κ.ά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Α. Ρεβή, Σ. Λιβαθινό, Μ. Μαρμαρινό, Δ. Αβδελιώδη, Α. Βουτσινά, Μ. Άβκιραν, S. Zoter, Ν. Κοντούρη, Δ. Χρονόπουλο κ.ά. Συνεργάστηκε, επίσης, με την ΕΛΣ στο musical Follow the fellows who follows a dream ως σολίστ, με το ΜΜΘ, καθώς και με την Ένωση θεάτρων Ευρώπης στην παράσταση Getting Horny στον ρόλο του Πενθέα, η οποία παρουσιάστηκε στις μεγαλύτερες σκηνές της Ευρώπης. Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Μαρία Καραμήτρη Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Όπως σας αρέσει, Όταν οι γυναίκες το γλεντούν, Playmobil, Του νεκρού αδελφού, Εκάβη-Κύκλωπας, Στέλλα Βιολάντη, Γερνάω επιτυχώς, Ο Τρελαντώνης, Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, Τα ελάφια και οι κατάρες, Gόλfω!, Τσικλιντάν, Ευτυχώς τρελάθηκα, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Ντόλλυ!, Λυσιστράτη, Μια κωμωδία, ΑριστοFUNης, Ελένη, Ο Υμπύ βασιλιάς, Ηλέκτρα, ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι: Η ώρα της κρίσης, To Lose Lautrec, Λωξάντρα, Μικρά Διονύσια, Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Β. Παπαβασιλείου, Γ. Ιορδανίδη, Φ. Μακρή, Σ. Χατζάκη, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Ρήγα, Γ. Παρασκευόπουλο, Γ. Καλαϊτζή, N. Mαστοράκη, M. Άβκιραν, Σ. Κακάλα, Τ. Ράτζο, Ν. Αρμάο, Γ. Μιχαηλίδη, Γ. Ρεμούνδο, Ν. Διαμαντή, Γ. Καραντινάκη κ.ά.

Γιώργος Κολοβός Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε σε πάνω από τριάντα παραγωγές με τους θεατρικούς οργανισμούς: Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, Ακτίς Αελίου, Πανδαιμόνιο 7, Ούγκα Κλάρα, Θεσσαλικό Θέατρο, ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Τσακίρη, Θ. Μοσχόπουλο, Μ. Μαρμαρινό, Ν. Κοντούρη, Γ. Βούρο, Γ. Μαργαρίτη, Σ. Φασουλή, Γ. Καραντινάκη, Ν. Σακαλίδη, Εύ. Γαβριηλίδη, Φ. Μακρή, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Ρήγα, Α. Σερμπάν, Γ. Ιορδανίδη, Σ. Χατζάκη.

Δημήτρης Κολοβός Σπουδές: Δραματική Σχολή Βεάκη. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Μικρά Διονύσια, Το τρομπόνι, Ο Λεπρέντης, Πλούτος, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Γέρμα (Θέατρο Καισαριανής), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Οι νταντάδες, Χαιρέτα μου τον πλάτανο, Βαβυλωνία, Οι προστάτες (Θεσσαλικό Θέατρο), Ζήνων, Μανδραγόρας (ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), Νεφέλες, Αχαρνής, Λεόντιος και Λένα, Βαβυλωνία, Φοίνισσες, Δωδέκατη νύχτα, Ο βυσσινόκηπος, Η γυναίκα του Λωτ, Αίας (στον ομώνυμο ρόλο), Φυγή, Iστορίες από το δάσος της Bιέννης, Πλατόνοφ, Ουζερί Τσιτσάνης-Παύλου Μελά 22, Ιβάνοφ, Καινούργιοι φίλοι, ΑριστοFUNης, Με τα παιδιά της πιάτσας, Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του, ο Μάττι, Το ημέρωμα της στρίγγλας κ.ά. (ΚΘΒΕ), O κουρέας της Σεβίλλης (ΔHΠEΘE Αγρινίου). Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες και ραδιοφωνικές εκπομπές. Φιλαρέτη Κομνηνού Γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ και της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ. H σχέση της με την υποκριτική ξεκίνησε στο ΚΘΒΕ, όπου πρωταγωνίστησε σε πολλές παραστάσεις για 14 χρόνια. Από το 1996 ζει πλέον στην Αθήνα και συνεργάζεται με σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, τόσο στο Εθνικό όσο και στο ελεύθερο θέατρο, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους. Παράλληλα με τη θεατρική της πορεία, πρωταγωνίστησε σε πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Έχει ταξιδέψει με παραστάσεις στο εξωτερικό κι έλαβε μέρος σε Παγκόσμιο Συνέδριο για το Αρχαίο Δράμα στο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και μέλος του ΔΣ του ΚΘΒΕ. Τελευταία συνεργασία της με το ΚΘΒΕ ήταν Ο χορός του θανάτου του Στρίντμπεργκ, που παρουσιάστηκε τη θεατρική περίοδο 2002-03, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Μαριάννα Λαγουρού Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής με τον W. Lott (Actors Studio N.Y.) και θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μαθήματα μοντέρνου χορού με την Κ. Χόλντεν και την Ρ. Κούβαρη και φωνητικής με τον Ν. Παναγιωτόπουλο. Έχει λάβει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, καθώς και σε μουσικές παραστάσεις με σημαντικούς σκηνοθέτες, συνθέτες και ηθοποιούς.

Λευτέρης Λιθαρής Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Από το 1980 συνεργάζεται ως ηθοποιός με το Εθνικό Θέατρο και το ΚΘΒΕ. Έχει συνεργαστεί, επίσης, με καταξιωμένους σκηνοθέτες, θιασάρχες, ηθοποιούς, καθώς και με θεατρικά σχήματα και θεατρικούς οργανισμούς στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, παίζοντας μικρούς και μεγάλους κωμικούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου. Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, εκπομπές, εκπαιδευτικά ντοκιμαντέρ κ.ά., καθώς και σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Εργάστηκε, επίσης, ως σεναριογράφος, συνεργάτης παραγωγών και παρουσιαστής.

Νικόλας Μαραγκόπουλος Σπουδές: Δραματική Σχολή Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας του Γ. Κιμούλη. Εργαστήριο Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας θεάτρου mikriskini. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Η αρρώστια της νιότης (σκην. Π. Ζούνη), Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει τον λαό (σκην. Κ. Βασιλειάδου), Débrayage (σκην. Χ. Χατζηβασιλείου), Η Αποκάλυψη του Ιωάννη (σκην. Ν. Παπακώστας), Αστροαπεργία (σκην. Χ. Χριστοδούλου), ZOO (κείμ-σκην. Ν. Μαραγκόπουλος, mikriskini), Το κουρδιστό πορτοκάλι (μτφρ.-σκην. Ν. Μαραγκόπουλος-Γ. Γεωρ/λου, mikriskini), Σκουίκ (διασκ.-σκην. Ν. Μαραγκόπουλος-Γ. Γεωρ/ λου, mikriskini), Μάκβεθ (σκην. Γ. Κιμούλης), Γραμμή (διασκ.-σκην. Ν. Μαραγκόπουλος-Γ. Γεωρ/λου, mikriskini), Το αηδόνι του Αυτοκράτορα (σκην. Μ. Βενιέρης), Αγάπη μου Ουάουα (σκην. Φ. Πετρίδης), Η αναζήτηση (σκην. Κ. Δανίκας), Οιδίποδας Τύραννος (σκην. Γ. Κιμούλης), Η δίκη (διασκ.-σκην. Γ. Κιμούλης, mikriskini), Κωμωδία των παρεξηγήσεων (σκην. Γ. Κιμούλης), Έγκλημα και τιμωρία (σκην. Γ. Βούρος), Όρνιθες (σκην. Θ. Καρακατσάνης), Πατέρας (σκην. Γ. Κιμούλης), Αντιγόνη (σκην. Γ. Κιμούλης), Κοριολανός (σκην. Ρ. Στούρουα). Δημήτρης Μορφακίδης Σπουδές: Δραματική Σχολή Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη. Σχολή Τοπογραφίας. Συμμετείχε σε παραστάσεις έργων των: Αριστοφάνη, Ι. Καμπανέλλη, Ντ. Φο, Α. Τσέχωφ, Μ. Λουντέμη, Ευ. Τριβιζά, Μ. Ρέππα-Θ. Παπαθανασίου, Σ. Πασχάλη, Δ. Κορομηλά κ.ά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Θ. Μουμουλίδη, Δ. Αβδελιώδη, Γ. Ρήγα, Σ. Χατζάκη, Γ. Παρασκευόπουλο, Γ. Βούρο, Σ. Σπυράτου, Γ. Κωνσταντίνου, Σ. Φασουλή.

Γιολάντα Μπαλαούρα Σπουδές: Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη. Συνεργάστηκε με το ΥΠΠΔΒΜΘ και ειδικότερα με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Β΄ Αθήνας πραγματοποιώντας βιωματικά́ εργαστήρια Θεατρικής Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς της ΔΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Το τρομπόνι (σκην. Δ. Σακατζής), Το άνθος του κάκτου (σκην. Μ. Ντενίση), Μπαμπάδες με ρούμι (σκην. Γ. Διαμαντόπουλος), Θεσμοφοριάζουσες (σκην. Γ. Μιχαλακόπουλος), Η παράσταση συνεχίζεται (σκην. Α. Αντωνίου), Προμηθέας Δεσμώτης (σκην. Κ. Καζάκος), Θεσμοφοριάζουσες (σκην. Κ. Τσιάνος), Ιστορία για ελέφαντες (σκην. Γ. Καραχισαρίδης), Μια ζωή χωρίς εμένα, Το γαϊτανάκι (σκην. Δ. Παπασταμάτης), Ηλίθιος (σκην. Ρ. Πατεράκη), Το μελτεμάκι (σκην. Θ. Γκόνη), Εγώ η Λασκαρίνα (σκην. Μ. Βολωνάκη), Η αυλή των θαυμάτων (σκην. Γ. Μιχαλίδης), Θεοδώρα (σκην. Γ. Κακλέας), Ιφιγένεια εν Ταύροις, Αντιγόνη (σκην. Χ. Τσάγκας), Πακέτο ντε λόρδα (σκην. Π. Κοντογιαννίδης), Τα Χριστούγεννα των Κουπιέλο (σκην. Γ. Διαμαντόπουλος), Ο όρκος του αιώνιου έρωτα (σκην. Δ. Μυράτ), Τρωάδες (σκην. Γ. Τσαρούχης) κ.ά. Κινηματογράφος: Ζητείται ψεύτης, Ρόλος και είδωλο, Ευγένιος αγνώστων λοιπών στοιχείων, Το Χάραμα, Γυναίκες δηλητήριο, Νυχτερινός τηλεφωνητής κ.ά.

Φούλης Μπουντούρογλου Σπουδές: Δραματική Σχολή Κ. Χαρατσάρη. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ο άντρας είναι άντρας, Απεργία (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης), Φαύστα, Αυτοσχεδιαστικά, Ιππής, Όρνιθες (Καφεθέατρο-Θεατρική διαδρομή), Ο γενικός γραμματεύς, Κίτρα της Σικελίας (ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας), Λα μοσκέτα, Το πηγάδι των αγίων, Οι δανειστές, Ο αλχημιστής (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας), Παραμύθι χωρίς όνομα, Η γριά, Λυτρωμένοι, Τρικυμία, Η βέρα, Η τύχη της Μαρούλας, Ο πειρασμός, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Ο σοβαρός Ερνέστος, Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς (ΚΘΒΕ). Σκηνοθεσίες: Αναζητώντας τον δολοφόνο, Το τέλος του παιχνιδιού, Ο τίγρης, Σχολείο για κλόουν, Καπέλα, Δάφνες και πικροδάφνες, Ο Μορμόλης, Τέλος, Κυριακάτικος περίπατος, Ρουλέτενμπουργκ. Διδάσκει Υποκριτική στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ και στη Δραματική Σχολή Α. Βουτσινάς. Νίκος Νικολάου Σπουδές: Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε συνεχόμενα με το Εθνικό Θέατρο έως το 1994. Συνεργάστηκε, επίσης, με το Ημικρατικό Θέατρο Κρήτης και το ΔΗΠΕΘΕ Λαμίας. Έλαβε μέρος σε παραστάσεις του ελεύθερου θεάτρου με τους θιάσους Α. Βουγιουκλάκη, Φυσσούν-Γαβαλά, Μοντέρνο Θέατρο Γ. Μεσσάλα, Θ. Καρακατσάνη, με το θέατρο «Τόπος Αλλού» του Ν. Καμτσή, Ά. Βαγενά κλπ. Εξωτερικός συνεργάτης του Δεύτερου και Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, έχει συνεργαστεί σε τηλεοπτικές σειρές για την ΕΤ1, ΝΕΤ, MEGA, ANT1, και τo STAR. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Κέντρο Πολιτισμού «Παλατάκι». Από το 2013 έως σήμερα ανήκει στο καλλιτεχνικό δυναμικό του ΚΘΒΕ. Λίλιαν Παλάντζα Σπουδές: Δραματική Σχολή KΘBE. Μονωδία στο Μακεδονικό και στο Νέο Ωδείο. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε έργα του ελληνικού, ξένου ρεπερτορίου και αρχαίου δράματος, μεταξύ άλλων: Δόνια Pοζίτα (Δόνια Pοζίτα), Ματωμένος γάμος (Nύφη), Tο φιόρο του λεβάντε (Λιλή), Πάρτυ γενεθλίων (Λούλου), Οθέλλος (Μπιάνκα), Tο καινούργιο σπίτι (Μενεγκίν), Καλοκαίρι και καταχνιά (Νέλι), Το φιντανάκι (Εύα), Λωξάντρα (Ελεγκάκη), Του νεκρού αδελφού, Ο κύκλος με την κιμωλία κ.ά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Μιχαηλίδη, A. Βουτσινά, K. Τσιάνο, Γ. Χουβαρδά, Γ. Αρμένη, Γ. Ιορδανίδη, N. Χαραλάμπους, Δ. Έξαρχο, X. Κανδρεβιώτου, Έ. Βασιλικιώτη, N. Αρμάο, Ν. Κοντούρη, N. Χουρμουζιάδη, Π. Οικονομοπούλου, Σ. Τσακίρη, Π. Χαρίτογλου, T. Καλφόπουλο, Γ. Ρεμούνδο, Γ. Καλατζόπουλο, Σ. Γούτη, Γ. Ρήγα, X. Χριστοφή, N. Νικολάου, Θ. Γκόνη, B. Θεοδωρόπουλο, Τ. Ράτζο, Σ. Χατζάκη. Κινηματογράφος: Γάμος στο περιθώριο (σκην. Β. Κεσσίσογλου). Ρούλα Παντελίδου Σπουδές: Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (θέατρο, κλασικό τραγούδι, θεωρία μουσικής). Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ο Καραγκιόζης (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης), Καληνύχτα Μαργαρίτα (θίασος Ληναίου-Φωτίου), Ξύπνα Βασίλη (θίασος Ντ. Ηλιόπουλου), Κυνηγώντας κατσαρίδες (Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης). Στο ΚΘΒΕ εργάζεται από το 1979, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Καραντινό, Μ. Βολανάκη,

Α. Βουτσινά, Κ. Μπάκα, Κ. Μιχαηλίδη, Ν. Χαραλάμπους, Ν. Παπαδάκη, Κ. Αποστόλου, Κ. Τσιάνο, Τ. Καλφόπουλο, Β. Παπαβασιλείου, Γ. Ιορδανίδη, Ν. Αρμάο, Π. Παπαιωάννου, Γ. Αρμένη, Π. Γλυκοφρύδη, Λ. Κωστόπουλο, Κ. Αντωνιάδου, Σ. Γούτη, Π. Οικονομοπούλου, Γ. Καλαϊτζή, Β. Νικολαίδη, Χ. Χατζηβασιλείου, Χ. Κανδρεβιώτου, Ν. Μαστοράκη, Γ. Κιουρτσίδη, Γ. Ρήγα, Γ. Καλατζόπουλο, Δ. Καλό, Β. Αναστασίου, Σ. Σπυράτου, Σ. Φασουλή. Συμμετείχε σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους και έκανε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές. Χάρης Παπαδόπουλος Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος). Τμήμα έρευνας και επεξεργασίας της φωνής ΚΘΒΕ. Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Απόφοιτος μεταπτυχιακού Dinamiche Emotivo - Affetive, Roma Tre. Θεωρία και ακορντεόν στο Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Ιππείς (σκην. Σ. Φασουλής), Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα (σκην. Γ. Ρήγας), Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ (σκην. Τ. Χάνος), Η συλλογή (σκην. Μ. Χατζηιωαννίδου), καθώς και στις παραστάσεις: Μινέττι και Πίστη, αγάπη, ελπίδα (σκην. Π. Ζηβανός), Τρεις αδελφές (σκην. Γ. Καλαϊτζή). Παναγιώτης Παπαϊωάννου Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Είστε όλοι σας καθάρματα (σκην. Δ. Κωνσταντινίδης, Angelus Novus), To συσσύτιο (σκην. Δ. Κωνσταντινίδης, Θέατρο Κήπου), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (σκην. Μ. Μαρμαρινός, Εθνικό Θέατρο), Κύκλοι / Ιστορίες (σκην. Γ. Λεοντάρης, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θίασος ΚΑΝΙΓΚΟΥΝΤΑ), Ο σιμιγδαλένιος (σκην. Γ. Αναστασάκης, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας (σκην. Έ. Βασιλικιώτη, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Δον Κιχώτης (σκην. Γ. Λεοντάρης), Αγγέλα (σκην. Γ. Παλούμπης). Μαριάννα Πουρέγκα Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής ΚΘΒΕ και του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής με τον Α. Ξάφη, τη Δ. Κούρτη και σεμινάριο παντομίμας με τον Θ. Βελισσάρη. Συμμετείχε στο Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης με τον Π. Ζηβανό. Συμμετείχε στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ: Μακμπέθ (σκην. Α. Ρεβή), Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ (σκην. Τ. Χάνος).

Κώστας Σαντάς Σπουδές: Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου (με υποτροφία). Μαθήματα σκηνοθεσίας και υποκριτικής στο Μιλάνο και τη Ρώμη. Συμμετείχε, ερμηνεύοντας τον κύριο ρόλο, στις παραστάσεις: Όρνιθες, Νεφέλες, Βάτραχοι, Πλούτος, Ειρήνη, Κύκλωπας, Σαμία, Το τάβλι, Δαιμονισμένοι, Ο αρχοντοχωριάτης, Ντόλλυ!, Γύπαρης, Το ξύπνημα, Ο επιθεωρητής, Περιμένοντας τον Γκοντό, Το φιόρο του λεβάντε, Το σακάκι που βελάζει, Έξω από την πόρτα, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Ο μπαμπάς ο πόλεμος, Γιατρός με το στανιό, Χαλί μπουχάρα, Στάση λεωφορείου, Ένα καπέλο

από ψάθα Ιταλίας, Τα δημιουργημένα συμφέροντα, Οι εξετάσεις δεν τελειώνουν ποτέ, Συρανό ντε Μπερζεράκ, Ο κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο, Ο Προεστώς του χωριού, Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς, Υπάρχει και φιλότιμο κ.ά. Είναι διευθυντής και δάσκαλος Υποκριτικής στην Δραματική Σχολή Β. Διαμαντόπουλος Θεσσαλονίκης. Πρωταγωνίστησε στην ταινία Οι γενναίοι της Σαμοθράκης. Δημήτρης Σιακάρας Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Παρακολούθησε εργαστήρια με τους: T. Suzuki (Toga Mura-Ιαπωνία) και Eu. Barba (Βερολίνο). Ως βασικό στέλεχος του θεάτρου ΑΤΤΙΣ του Θ. Τερζόπουλου την περίοδο 1985-90 συμμετείχε στις παραστάσεις: Βάκχες (Πενθέας), Πέρσες (Αγγελιαφόρος), Υλικό Μήδειας (Ιάσων). Το 1995 συνεργάστηκε με τον B. Wilson στη Ν. Υόρκη για την παραγωγή Περσεφόνη ερμηνεύοντας τον ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα στο αρχαίο κείμενο, ενώ το 1996, ερμήνευσε με επιτυχία τον μονόλογο της Μ. Λαϊνά Ένα κλεφτό φιλί. Συμμετείχε σε παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και των ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, Λαμίας, Καλαμάτας, Λάρισας. Πολλές από τις παραστάσεις που συμμετείχε παρουσιάστηκαν σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ και θεατρικές σκηνές όπως: Berliner Ensemble, Shau Binne, Winner Festbinne, Taganga Theater, Osaka Festival, Bitef Festival. Έλαβε, επίσης, μέρος σε αρκετές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Την περίοδο 2002-03 δίδαξε Υποκριτική και Αυτοσχεδιασμό στη Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Μιχάλης Σιώνας Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, τις Νέες Μορφές, το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης κ.ά. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις: Nordost του T. Buchsteiner, Ορέστης του Ευριπίδη, Μεσαίωνας 2015 (θεατρική ομάδα Kunst), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Ου. Σαίξπηρ (Εταιρεία Θεάτρου Θέση), Το αγόρι με τη βαλίτσα του Μ. Κένι (ΚΘΒΕ). Είναι ιδρυτικό μέλος του μουσικού συνόλου The Prefabricated Quartet με το οποίο έχει συνθέσει μουσική για κινηματογραφικές ταινίες. Έχει συνθέσει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Διδάσκει Υποκριτική στη Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Βασίλης Σπυρόπουλος Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ηλέκτρα, Ο γάμος (σκην. Κ. Τσιάνος), Όρνιθες-Νεφέλες (σκην. Α. Βουτσινάς), Ηρακλής (σκην. Α. Σερμπάν), Ο οίκος του Μπάτλερ (σκην. Γ. Καλαϊτζή), Το φιντανάκι, Το αμάρτημα της μητρός μου (σκην. Θ. Γκόνης), Ουζερί Τσιτσάνηs-Παύλου Μελά 22, Γερνάω επιτυχώς, Του νεκρού αδελφού (σκην. Σ. Χατζάκης), Επτά επί Θήβας (σκην. Σ. Τσακίρης), Πλούτος (σκην. Δ. Χρονόπουλος), Οπερέτα και Αυτοκράτωρ Μιχαήλ (σκην. Β. Νικολαΐδης), Δον Κάρλος, Με τα παιδιά της πιάτσας (σκην. Κ. Αρβανιτάκης), Γλάρος (σκην. Π. Ζηβανός), Θεοφανώ (σκην. Γ. Ιορδανίδης), Ο αρχοντοχωριάτης (σκην. Β. Βαφέας), Φονικό στην εκκλησιά, Βασικά, με λεν Θανάση (σκην. Ν. Χαραλάμπους), Οθέλλος (σκην. Δ. Έξαρχος), Κοινή λογική (σκην. Σ. Καρακάντζα), Το σακάκι που βελάζει (σκην. Β. Κυρίτσης), Οδυσσεβάχ (σκην. Ε. Πήττα), Rock Story (σκην. Π. Ζούλιας), Μικρά Διονύσια (σκην. Γ. Ρήγας-Γ. Καραντινάκης), Το τρομπόνι (σκην. Δ. Σακατζής), Έλα απόψε στου… Μελά (σκην. Γ. Καλατζόπουλος), Ο γύρος του θανάτου (σκην. Ν. Μαστοράκης), Με μουσικές εξαίσιες… με φωνές (σκην.-χορ. Σ. Σπυράτου). Συμμετείχε στο μιούζικαλ Fοllow the Fellow who Fοllows a Dream (συμπαραγωγή

ΚΘΒΕ-ΕΛΣ). Εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Έφη Σταμούλη Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας ΑΠΘ. Ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», όπου έχει ερμηνεύσει, από το 1979 ως το 2015, πολλούς ρόλους του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, συμμετέχοντας σε πάνω από εκατό παραστάσεις. Με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε το 2002 στο έργο του Γ. Σκαμπαρδώνη Γερνάω επιτυχώς και το 2015-16 ερμηνεύοντας τη Σωτηρία Μπέλλου στο έργο της Σ. Αδαμίδου Σωτηρία με λένε. Έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες, ανάμεσα στους οποίους οι Ν. Χουρμουζιάδης, Κ. Χάρρις, Ν. Αρμάος, Έ. Βασιλικιώτη, Γ. Καλαϊτζή, Π. Ζηβανός, Α. Βουτσινάς, Ν. Χατζηπαπάς, Σ. Χατζάκης, Γ. Μόσχος, Γ. Λεοντάρης, Χ. Χατζηβασιλείου. Είναι καθηγήτρια της υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ. Έχει, επίσης, διδάξει Υποκριτική στη Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Χρύσα Τουμανίδου Σπουδές: Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Μουσικές σπουδές: Πιάνο, ανώτερα θεωρητικά, βυζαντινή μουσική και μονωδία στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Παραδοσιακά κρουστά, παραδοσιακό τραγούδι. Από το 2007 συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε, επίσης, με την Όπερα Θεσσαλονίκης, τη Χορωδία Θεσσαλονίκης, το Μουσικό Πολύτροπο κ.ά. Έχει αναλάβει τη μουσική διδασκαλία σε παραστάσεις του ΚΘΒΕ και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».

Γιάννης Τσάτσαρης Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Θεοφανώ, Φονικό στην εκκλησιά, Επτά επί Θήβας, Όρνιθες, Οδυσσεβάχ, Δωδέκατη νύχτα, Του νεκρού αδελφού, Πλούτος, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, Αυτοκράτωρ Μιχαήλ, Ουζερί Τσιτσάνης-Παύλου Μελά 22, Ειρήνη, Εφιάλτες, Καινούργιοι φίλοι, Βασικά, με λεν Θανάση (ΚΘΒΕ), Ρήσος (ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής), Ψύλλοι στ’ αυτιά, Διθυραμβικά (στο ελεύθερο θέατρο). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Ιορδανίδη, Ν. Χαραλάμπους, Σ. Τσακίρη, Α. Βουτσινά, Ε. Πήττα, Εύ. Γαβριηλίδη, Σ. Χατζάκη, Δ. Χρονόπουλο, Β. Νικολαΐδη, Π. Ζηβανό, Α. Τσακίρη, Μ. Βολανάκη, Α. Μίγκα, Α. Popovski.

Δημήτρης Τσιλινίκος Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε θέατρο, τραγούδι, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής, φυσική και διοίκηση επιχειρήσεων. Εργάζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Γράφει θέατρο, παιδικά βιβλία και στίχους τραγουδιών. Έλαβε το Βραβείο καλύτερου ανδρικού ρόλου στο 4ο Filme 2015, για την ταινία The Noir Project του Γ. Βαρδαρινού. Συνεργάστηκε με τους τους σκηνοθέτες: Μ. Τόλη, Γ. Βούρο, Κ. Αθυρίδη, Β. Νικολαΐδη, Ν. Χαραλάμπους, Κ. Ρουγγέρη, Δ. Αβδελιώδη, Λ. Καραλή, Ι. Μαρτζοπούλου, Σ. Καρακάντζα, Ε. Δημητροπούλου, Μπ. Βυτινάρου κ.ά. Το βιβλίο του Πιρούνια και Μαχαίρια… στα μαχαίρια (εκδ. Πατάκη, 2015) είναι υποψήφιο για καλύτερο βιβλίο του 2015 (Βραχείες Λίστες «Αναγνώστη»).

Θάνος Φερετζέλης Σπουδές: Δραματική Σχολή Ροντίδη. Παρακολούθησε σεμινάρια με τους Μ. Μαρμαρινό, Σ. Γιαννάτου, L. Bauer, Ν. Καρπόφ. Π. Σεβαστίκογλου, Ch. Foster, W. Gibbins, Σ. Κοσκινά. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Κακάλα, Τ. Ράτζο, Κ. Ρήγο, Σ. Μιχαηλίδου, Γ. Παρασκευόπουλο, Γ. Ρήγα, Δ. Κωνσταντινίδη, Χ. Χατζηβασιλείου, Γ. Καλατζόπουλο, Γ. Μαργαρίτη, Γ. Βούρο, Γ. Κιουρτσίδη, Χ. Παπαδημητρίου, Εύ. Σαρμή, Γ. Ρούφα, Α. Καλιάνη, Γ. Λεοντάρη, Γ. Παλούμπη.

Ορέστης Χαλκιάς Σπουδές: Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ (αριστούχος απόφοιτος). Είναι φοιτητής του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Συμμετείχε σε σεμινάρια του N. Karpov (κίνηση), της Σ. Γιαννάτου (φωνητικός αυτοσχεδιασμός), καθώς και του Τμήματος Έρευνας και Επεξεργασίας Φωνής της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, υπό την επίβλεψη του Σ.Σακκά. Μαθήματα φωνητικής με τη σοπράνο Β. Μαυρίδου. Παίζει κιθάρα και ηλεκτρικό μπάσο. Μέλος του Hard Rock συγκροτήματος Parafernelia. Στο ΚΘΒΕ συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Σ. Φασουλή (Αγαπητικός της βοσκοπούλας), Σ. Τσακίρη (Βόυτσεκ), Θ. Μοσχόπουλο (Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων), Μ. Μαρμαρινό (Αυτοκρατορία), Γ. Βούρο (Οι τρεις σωματοφύλακες), Γ. Ρήγα (Μικρός Ήρως κ.ά.), Χ. Παπαδημητρίου (ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι). Ταξιάρχης Χάνος Γεννήθηκε στη Μακρυρράχη Πηλίου. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Πειραϊκού Συνδέσμου. Σπούδασε στο Δημοτικό Ωδείο Πειραιά. Μόνιμο στέλεχος του Εργαστηρίου Φωνητικής Τέχνης του Σ. Σακκά. Παρακολούθησε το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Λ. Βογιατζή. Διδάσκει Υποκριτική στη Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΣΕΗ και μέλος του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με τη Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζη, τη Σ. Γιαννάτου και τη Ν. Ζούκα, τη Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής, το Λύκειο Ελληνίδων Αθηνών, το Εθνικό Θέατρο, τα θέατρα Τζ. Καρέζη, Κιβωτός, Πόρτα, ΗΒΗ, Α. Αλεξανδράκης, το Θέατρο του Νότου, τα ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, Καλαμάτας, Αγρινίου και Πάτρας, τον θίασο Εύμολπις, το Φεστιβάλ Αθηνών και το ΚΘΒΕ. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις Απόψε αυτοσχεδιάζουμε (Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου, θέατρο Άνετον), Ένα μάτσο βιόλες (104) και Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ (ΚΘΒΕ). Έλαβε μέρος σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.

ΥΠΕYΘΥΝΟΙ ΠΑΡAΣΤΑΣΗΣ ΟΔΗΓΟΣ ΣΚΗΝΗΣ Marlen Verschuuren Α΄ ΟΜΆΔΑ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΚΗΝΗΣ Αλέξανδρος Αυγερινός, Χρήστος Μανάφης ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ Τάσος Δαηλίδης, Γιάννης Τούμπας ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΗΧΟΥ Βαγγέλης Καρκαλίνης, Νίκος Δρακόπουλος ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ Γιάννης Κλειδέρης, Βαγγέλης Κουρούπης ΕΝΔΥΤΡΙΕΣ Κυράννα Μήτσα-Δελλή, Έλενα Μαυρίδου Β΄ ΟΜΆΔΑ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΚΗΝΗΣ Ηλίας Παπαλεξανδρίδης, Στέφανος Σαμαρτζίδης ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ Κώστας Θωμάς, Σταύρος Στρατίδης ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΗΧΟΥ Σωτήρης Τσολάκης, Αλέξανδρος Δρακόπουλος ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ Άννα-Μαρία Βάσιακ, Δημήτρης Καρπώσης ΕΝΔΥΤΡΙΕΣ Μαρίνα Κραχμάλ, Αλεξάνδρα Τσιλιγκαρίδου ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ ΒΙΝΤΕΟ Βιργινία Ριγάκη ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΚΗΝΙΚΩΝ & ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ Εργαστήρια ΚΘΒΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΧΩΡΩΝ Δημήτρης Καβέλης Ανέστης Καραηλίας Γιώργος Κασσάρας Δημήτρης Μητσιάνης Βασίλης Μυτηλινός Περικλής Τράιος

ΤΜΗΜΑ ΣΚΗΝΩΝ & ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ Προϊστάμενος Στέλιος Τζολόπουλος ΤΜΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ Προϊσταμένη Ιωάννα Καρτάση ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ Προϊστάμενος Μιχάλης Χώρης ΤΜΗΜΑ ΕΚΔΟΣΕΩΝ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Προϊσταμένη Ελπίδα Βιάννη ΤΜΗΜΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥΔΡΑΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ Προϊσταμένη Άννα Σινιώρη

oromilas

Dimitrios K

R E V O L E H T S S E D R E H P OF THE SHE

Summer 20

ssian

lish and Ru

s in Eng With surtitle

With the support of the General Consulate of Russia in Thessaloniki

oromilas

Dimitrios K

THE LOVER HERDESS OF THE SHEP

Director: Stamatis Fassoulis Sets-Costumes: Manolis Pantelidakis Music: Thodoris Economou Choreography: Dimitris Papazoglou Lighting: Sakis Birbilis Music Instruction: Nikos Voudouris, Panagiotis Barlas Assistant Director: Stathis Voutos Sets-Costumes Design Assistant: Hara Tsouvala Production Co-ordinator: Filothei Eleftheriadou The recording took place at studio19st. Audio Engineering-Sound Mix: Costas Bokos Musicians: Stella Valasi (zither), Antonis Kalliouris (folk clarinet), Dimitris Chountis (soprano saxophone, flutes), Marinos Tranoudakis (percussion), Thodoris Economou (piano-orchestration).

First performance Wednesday 1 July - Vassiliko Theatre Summer 2016

Cast: Taxiarhis Hanos Mitros Orestis Chalkias Liakos Kostas Santas Chronis Giorgos Kolovos Kostas Dimitris Kolovos Gerlas Dimitris Siakaras Panagos Haris Papadopoulos Yiannos Dimitris Morfakidis Manolis Giannis Tsatsaris Yiotis Panagiotis Papaioannou Dimos Aristotelis Zacharakis Nasos Dimitris Tsilinikos Tasos Nikos Nikolaou Gouras Mihalis Gounaris Floros Foulis Boudouroglou Tsotras Mihalis Sionas Tagaras Nikolas Maragopoulos Thymios Efi Stamouli Yiannena Filareti Komninou Stathena Stavroula Arambatzoglou Kroustallo Giolanda Balaoura Angelo Maria Karamitri Tasoula Chryssa Toumanidou Chrouso Marianna Pourenga Leni Momo Vlachou Rini Natassa Daliaka Despo Lilian Palantza Katero Marianna Lagourou Nitsa Roula Pantelidou Krinio Nikos Kapelios Zachos Vassilis Spyropoulos Vasos Thanos Feretzelis Goulas Lefteris Litharis Tzalas

Artistic Directorâ&#x20AC;&#x2122;s Note The Vassiliko Theatre opens its hall this year and for the entire summer with The Lover of the Shepherdess and offers to the public a performance that marks a series of comebacks and a series of expectations: the great actress Filareti Komninou who returns home after 13 years, the beloved director and expert in his field Stamatis Fassoulis and a play that carries our memories, our music and our songs. But there are also expectations: we designed a performance that will give a breath of fresh air to the people who will stay in the city during the summer and we thought to offer our visitors from abroad a Greek play in a production of high aesthetic standards. Actors of all generations of the National Theatre of Northern Greece collaborate in this effort. And with them, all the employees of our theatre who work selflessly to enter a new era. We welcome you tonight, enjoy the performance. We want you with us all year round and we will do everything in our power and in our heart to be with you. Yannis Anastasakis

Plot Summary In the village Artotina, beautiful Kroustallo is in love with Liakos, a young shepherd, who comes from a good but downfallen family. In this corner of the world residents Mitros, the chief shepherd from Karpenisi, looking for his teenage love, Maro, who had married someone from far away. The widowed mother of Kroustallo (Stathena, who is none other than the lost Maro) is opposed to the love of the young couple and prefers as son-in-law her old love, Mitros. Mitros initially refuses, but decides to marry Kroustallo, because of Liakos’ offensive behaviour, who blinded by jealousy, attacks Mitros. While Stathena is preparing for the wedding, Yiannena (Liakos’ mother) tries to change her mind and when her attempt proves fruitless, she utters a curse. Stathena then changes her mind, decides to call the wedding off and reveals her identity to Mitros. The happy end is sealed with the marriage of the two couples. The play was written in 1890 and performed for the first time in December 1891, in Constantinople, by the troupe “Menandros” of the Tavoularis Brothers. In Athens, it was launched by the same troupe on 31.5.1892, under the instruction of the playwright himself. Since then, its presentation on the modern Greek stage has been regular and constant.

Lexiko Neoellinikis Logotechnias [Dictionary of Modern Greek Literature], Patakis Publications, 2007.

The Lover of the Shepherdess The Lover of the Shepherdess is not a comic idyll (musical comedy) but a dramatic idyll (pastoral drama with songs). It keeps some comic elements of the comic idyll but it is its counterpoint, because most of its elements are dramatic. It is closer to folk song, it adopts its decapentasyllabic verse and a clear language without literary words. As far as the elements and the influences in the formulation of its material are concerned, Giannis Sideris writes that there was an influence by Valaoritis because it was him that had practiced the verse and the language of the people of Northern Greece’s mountains, where the dramatic idyll’s characters live. The remaining material comes from folksongs, which, sometimes, are inserted in the play unchanged. Sideris also notes that through the dramatic idyll Koromilas abandons the comic idyll’s naturalism and returns to romanticism. The plot was inspired by G. Zalokostas’ poem “Mia Voskopoula Agapisa…” [I Fell in Love with a Shepherdess…]. As his son informs us, in order to compose this play, Koromilas, a townsman himself, “wandered around Roumeli and Moreas from province to province” to live and feel the secret voice of the countryside. “He filled his soul with impressions. He gathered hun-

dreds of Greek motifs. And full of Greek light, he returned excited to Athens. The fustanela [greek kilt] and the giordani [necklace] had captivated him… He plotted a pastoral idyll around Zalokostas’ excellent rhyme “Mia Voskopoula...” that seems emerging from the very depths of the Greek soul… Koromilas was never happier in his life than in the twenty days he was writing The Lover of the Shepherdess. Standing up, gazing at the Columns of the Temple of Olympian Zeus, he was intoning and writing on his standing desk each decapentasyllabic”. The Lover of the Shepherdess was written by Koromilas in 1890. It was given to be performed in the summer of 1891 but its staging was cancelled for economic reasons. However, in December of the same year it was performed in Constantinople by the touring Greek troupe “Menandros” of the Tavoularis Brothers. The excitement was so much that electrified the Greeks there, as well as the thrill and the frenzy of the crowd, that made the Turks get angry and consider cancelling the performances, something that was not realized. “The historic capital city becomes also intellectual and Koromilas inaugurates a new dramatic era” wrote the Constantinople correspondent of the newspaper Efimeris. Since then, the play was staged many times, adapted to novel, film, lyrical melodrama and enjoyed a great success. All the dramatic idylls created after The Lover were deeply affected by it and it’s fair that Koromilas is considered as the founder of this dramatic genre. P. Melissiotis and S. Peresiadis are regarded as the successors of the comic idyll. Vasilis Ch. Makis «I prosfora tou Koromila sto theatro» [Koromila’s contribution to the theatre] in Dimitrios Koromilas I tychi tis Maroulas, O thanatos tou Perikli [Maroula’s Fate, The Death of Pericles]. Dodoni Publications, Athens-Ioannina 1984.

The dramatic idyll and the comic idyll Part of the authorial energy invested in the composition of comic idylls took a new direction and came to create a new dramatic genre, more adapted to the aesthetics of stardom: the dramatic idyll. […] In reality, it is a reaction and an expression of diametrically opposite ideals to the values of the comic idyll’s authors. A first comparison of the two genres reveals a series of differences in form and subject matter. The dramatic idyll is always in verse, unlike the comic idyll that is written in prose. The dramatic idyll includes a very limited number of songs that are, typically, integrated into the action in a realistic way and are always sung in folk or folk-like melodies, but never European. The action takes place, ideally, in a remote mountainous province, not in an island or the capital, that constitute the ideal sets of the comic idyll. Its plot may include some occasional comic features (always linked with the action of a particular comic character), but as a whole it describes serious events, love, passion or heroic achievements that, most of the times, have a sad ending. Finally, as far as language is concerned, the dramatic idyll takes the side of the demoticism movement, whereas the comic idyll’s playwrights show skepticism or indifference about it.

Thodoros Hatzipantazis To Komeidyllio [The Comic Idyll], Ermis Publications, Athens 1981.

The pioneer Dimitrios Koromilas Born in Athens in 1850, Dimitrios Koromilas studied literature in France and Germany. He was influenced by European culture and thanks to his education he formed a distinct personality in the area of theatre and letters in general. Son of the well-known editor Andreas Koromilas, he followed the family tradition and in October 1873 he published and directed the first daily newspaper entitled Efimeris. Efimeris supported all the modernizing trends of the time, distanced itself from the conflicts between political parties, supported Trikoupis and showed a positive attitude towards all the political, social and cultural novelties. A prolific playwright, Koromilas, wrote more than 50 plays and covered all the genres of comedy and drama. He owes his broad audience popularity to the comic idyll (I tychi tis Maroulas [Maroulaâ&#x20AC;&#x2122;s Fate], 1889) and the dramatic idyll (The Lover of the Shepherdess, 1891): two dramatic genres that he introduced in Greece and cultivated successfully. However, Koromilasâ&#x20AC;&#x2122; contribution to the 19th century culture transcends by far the area and the ethographic (manners-related) objectives of these two genres. It belongs to a field of modern trends and resonates Koromilas attempt to follow another direction in the new Greek theatre that emerged during the last three decades of the foregoing century. His renewing tendencies develop in the theatrical system of the period based on two axes: playwriting and theatre practice. Koromilas moves easily between the Vernardakisâ&#x20AC;&#x2122; type of tragedy and the farcical comedy of manners and attains the renewal of a wide range of literary genres.

Daring Choices At the turn of the first and the second half of the 19th century, A. R. Ragkavis, D. Vernardakis and Sp. Vassiliadis (Galatea, 1872) have already established the tragedy and drama models promoting a literary language style, sometimes tending towards classical emphasis and other times towards romantic exaggeration. Koromilas doesnâ&#x20AC;&#x2122;t belong to the playwrights who repeat or imitate the existing view on tragedy and historical drama in the Greek theatre of the 19th century. On the contrary, he develops his own original propositions that differ radically from the ethnic-related didactic trend the School of Vernardakis wanted to impose. The Impact of Europe The intriguing point of Koromilas overall work is that he exercised his talent experimenting with numerous theatrical genres. The knowledge Koromilas has of the European dramatic literature is clearly visible in the way he processes and conveys the reality of everyday life into his dramas.

Rea Grigoriou, PhD. in Theatre History and Dramaturgy, School of Drama, Aristotle University of Thessaloniki Source: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=101549

КИЙ ТЕАТР КОРОЛЕВС ГРЕЦИИ СЕВЕРНОЙ

й ы н н е л Возлюб пастушки омилас

Кор Димитриос

При поддержке Генерального консульства России в Салониках

й ы н н е л б Возлю пастушки омилас

Кор Димитриос

Режиссер: Стаматис Фасулис Художник по костюмам: Манолис Панделидакис Композитор: Тодорис Иконому Хореограф: Димитрис Папазоглу Художник по свету: Сакис Бирбилис Преподаватели музыки: Никос Вудурис, Панайотис Барлас Ассистент режиссера: Стафис Вутос Ассистент художника по костюмам: Хара Тсувала Продюсер: Филотеи Элефтериаду

ВАСИЛИКО ТЕАТРО (Королевский театр Северной Греции) С пятницы 1 июля и на протяжении всего лета

В ролях: Таксиархис Ханос Митрос Орестис Халкьяс Илюша Костас Садас Хронис Йоргос Коловос Костас Димитрис Коловос Герлас Димитрис Сьякарас Панагос Харис Пападопулос Яннос Димитрис Морфакидис Манолис Яннис Тсатсарис Йотис Панайотис Папаиоанну Димос Аристотелис Захаракис Насос Димитрис Тсилиникос Тассос Никос Николау Гурас Михалис Гунарис Флорос Фулис Будуроглу Тсотрас Михалис Сионас Тагарас Николас Марагопулос Фимиос Эфи Стамули Яннена Филарети Комнину Стафена Ставрула Арабатзоглу Крусталло Иоланда Балаура Ангела Мария Карамитри Тасула Хриса Туманиду Хрусо Лилиан Палантза Катеро Момо Влаху Рини Анастасия Даляка Деспо Марианна Пуренга Лени Марианна Лагуру Нитса Рула Панделиду Криньо Никос Капелиос Захос Василис Спиропулос Васос Танос Феретзелис Гулас Лефтерис Литарис Тзалас

Обращение художественного руководителя Театр «Василико» в этом году летом предлагает публике постановку пьесы «Возлюбленный пастушки», с которой связан ряд ожиданий и возврат к определенным истокам. Спустя 13 лет возвращается на подмостки нашего театра выдающаяся актриса Филарети Комнину, любимец публики постановщик Стаматис Фасулис и пьеса, которая несёт в себе наши песни, музыку и воспоминания.

ское удовольствие от пьесы греческого репертуара. В этом проекте приняли участие все поколения актеров Госудаственного театра Северной Греции и все сотрудники нашего театра самозабвенно трудятся над ним ради открытия новой эпохи. Мы рады приветствовать Вас сегодня, желаем Вам приятного вечера и хотели бы видеть Вас круглый год. Со своей стороны мы постараемся от всей души быть ближе к Вам.

Но и ожиданий не меньше: мы задумали представление, которое подарит жителям города ощущение свежести посреди жаркого лета, а зарубежным зрителям доставит высокое эстетиче-

Яннис Анастасакис Художественный руководитель Государственного театра Северной Греции

Описание произведения да её попытка оказывается бесплодной, изрекает тяжелое проклятие. Тогда Стáфена принимает решение отменить свадьбу и признается Мѝтросу, кто она на самом деле. Пьеса завершается свадьбой двух пар. Пьеса была написана в 1890 году и впервые представлена публике в декабре 1891 года в Константинопольском Театре Верди труппой «Меандр» братьев Тавуларисов. Афинская премьера пьесы в исполнении той же труппы под руководством самого автора состоялась 31 мая 1892 года. С тех пор пьеса почти не сходит с афиш греческих театров и регулярно ставится на греческой сцене. «Возлюбленный пастушки», Словарь новогреческой литературы, изд. «Патаки», 2007.

В деревне Артόтина прекрасная Крустáлло влюблена в Лиáкоса, молодого пастуха, происходящего их хорошей, но обедневшей семьи. В тех же местах проживает выходец с Каперниси, богатый скотовод Мѝтрос, пребывающий в поисках своей юношеской любви, Мáро, которую отдали замуж в далекие края. Вдовствующая мать Крустáлло (г-жа Стáфена, не кто иная, как Мáро) противится любви молодых и предпочитает в качестве жениха для своей дочери свою давнюю любовь — Мѝтро. Тот сначала отказывается, но в конце концов решается жениться на Крустáлло в отместку за оскорбительное поведение ослепленного ревностью Лиáкоса, напавшего на него. В то время, когда г-жа Стáфена занимается свадебными приготовлениями, г-жа Я̀ннена (мать Лиáкоса) пытается отговорить ее, а ког-

«Возлюбленный пастушки» «Возлюбленный пастушки» — это не спектакль-водевиль, а драматическая любовная история, идиллическая драма. Сюжет сохраняет некоторые комические элементы водевиля, однако противопоставляется ему, потому что большинство элементов в нем носят драматический характер. Стилистически пьеса наиболее близка к жанру народной песни и использует 15-стопный стихотворный размер и чистый разговорный, без вычурных литературных слов, язык. Что касается материала, использованного при написании пьесы, литературный критик Яннис Сидерис пишет, что автор пьесы находится под влиянием греческого поэта Валариотиса, который поэтически обработал язык населения горной части Северной Греции, откуда берут свои корни и проживают герои драматической любовной истории. Остальной материал был взят из народных песен, включенных в пьесу и используемых иногда в необработанном виде. Сидерис отмечает также, что обращаясь к жанру драматической любовной истории, Коромилас отказывается от натурализма комической пасторали и становится на путь романтизма. Источником вдохновения произведения послужило стихотворение Г. Залокостаса «Я пастушку полюбил…». При написании пьесы Коромилас, по воспоминаниям его сына, «объездил провинцию за провинцией и Румели, и Морею», чтобы на собственном опыте прожить и прочувствовать тайный голос сельской местности, не сразу раскрывающийся горожанину. «Его душа преисполнилась впечатлений. Он насобирал сотни греческих мотивов и проникнувшись греческим духом, воодушевленный вернулся в Афины. Фустанелла и гердан его пленили… Он сплел пасторальную идиллию вокруг виртуозного стихотворения Залокостаса, «Пастушка», которая так и сквозит из глубины греческой души… Коромилас никогда в жизни не выглядел таким счастливым, как в те двадцать дней, пока писал «Возлюбленного пастушки». Стоя лицом к Храму Зевса Олимпийского, он произносил вслух и немедленно записывал за своей конторкой каждую из 15-стопных рифм». Коромилас написал «Возлюбленного пастушки» в 1890 году и отдал пьесу для постановки на сцене летом 1891 года, но спектакль был отменен по финансовым причинам. Однако, в декабре того же года в Константинополе пьесу сыграла гастролирующая греческая труппа «Меандр» с братьями Тавуларидисами. Успех был настолько велик, что пробудил тамошних греков, а восторг публики был таков, что заставил турок оскорбиться и даже задуматься о закрытии представления, чего, к счастью, все-таки не произошло. «Историческая столица становится и духовной, и Коромилас открывает новый драматический период», — писал из Константинополя корреспондент газеты «Эфимерис». С тех пор пьеса многократно ставилась на сцене, была превращена в роман, в кинофильм, в лирическую мелодраму, была высоко оценена и получила широкую известность и славу. Все драматические идиллии, созданные после «Возлюбленного пастушки», созданы под сильнейшим влиянием этой пьесы, и Коромилас по праву считается основателем данного театрального жанра. Продолжателями жанра считаются П. Мелиссиотис и С. Пересиадис. Василис Х. Макис, «Вклад Коромиласа в театр»: Димитриос А. Коромилас «Судьба Марулы», «Смерть Перикла», серия Греческий театр, Додони, Афины–Янина, 1984 г.

Драматическая идиллия и спектакль-водевиль Часть авторской работы, вкладываемой в создание спектаклей-водевилей, приобрела новое направление и привела к созданию нового театрального жанра, более адаптированного к эстетике всего действа, связанного с расцветом вендетты: драматическую идиллию. […] В действительности речь идет о реакции и выражении идеалов, диаметрально противоположных ценностям и идеалам создателей спектаклей-водевилей. При первом же сравнении двух жанров сразу же становится очевиден целый ряд их морфологических и тематических различий. Драматическая идиллия всегда создается в стихах, в противоположность водевилю, который пишется в прозе. Она содержит определенное количество песен, которые, как правило, соотносятся с реальной местностью и всегда исполняются в фольклорном стиле, и никогда в европейском. Место развития сюжета — в основном труднодоступные горные районы, но не острова и не столица, в которых по большей части развивается действие водевилей. Сюжет может включать в себя отдельные комические элементы (которые всегда связаны с действиями конкретного комического героя), но, в целом, описывает серьезные события, любовные страсти или героические поступки, нередко имеющие печальный конец. И, наконец, что касается языка: драматическая идиллия сознательно относится к димотическому (народному) действу, к которому создатели водевилей относятся либо равнодушно, либо со скептицизмом.

Феодорос Хатзипантазис, «Комидиллион». Новая греческая библиотека, изд. «Эрмис», Афины, 1981 г.

Авангардист Димитрис Коромилас Родившийся в Афинах в 1850 году, Д. Коромилас изучал филологию во Франции и Германии, находился под влиянием европейской культуры и, благодаря своему образованию, сформировался как выдающаяся личность, как в области театра, так и в писательской среде. Сын известного издателя Андреаса Коромиласа, он продолжил традицию издательского дома и в октябре 1873 года начал выпускать первую ежедневную газету в Афинах под названием «Эфимерис» («Ведомости»). «Эфимерис» поддерживает все модернистские тенденции времени, дистанцируется от партийных споров, придерживаясь позиции Х. Трикуписа и находясь в позитивном ключе по отношению ко всем политическим, социальным и культурным инновациям. Коромилас был весьма плодовитым автором и написал более 50 произведений во всех жанрах комедии и драмы. Обращение к широкой публике произошло благодаря романтической комедии

«Судьба Марулы» (1889) и драматической идиллии «Возлюбленный пастушки» (1891): открыв и дав развитие этим двум театральным жанрам. Таким образом, вклад Коромиласа в развитие культуры XIX века выходит далеко за пределы бытоописательной перспективы этих двух жанров. Его произведения являются отражением новых тенденций и представляют собой попытку следовать другому направлению в греческом театре в течение последних 30 лет XIX века. В театральной системе этого периода развиваются тенденции обновления, опирающиеся на две основные оси: написание пьесы и ее театральную постановку. Коромилас свободно чувствует себя между трагедией в стиле Вернардакиса и комедиями–фарсами с оттенками бытоописания и добивается обновления широкого спектра жанров литературы.

ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ Εθνικής Αμύνης 2, 546 21, Θεσσαλονίκη Τ. 2315 200 000 Ε. info@ntng.gr www.ntng.gr Αρ. δελτίου 687 (283) Επιμέλεια έκδοσης: Τμήμα Εκδόσεων & Δημοσίων Σχέσεων ΚΘΒΕ Προϊσταμένη: Ελπίδα Βιάννη Συντονισμός-Επιμέλεια ύλης: Αιμιλία Καρακόκκινου Επιμέλεια μεταφράσεων (αγγλικά): Όλγα Χατζηιακώβου Εκδοτική επιμέλεια-Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου Γραφιστική επιμέλεια: Γεώργιος Δερνίκας Μεταφράσεις (αγγλικά): Χρήστος Ηλιάδης (σ. 46-47), Μαρία Σούφλα (σ. 48-51) Μεταφράσεις (ρωσικά): Γενικό Προξενείο της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη Υποστήριξη: Μαρία Τωμαζινάκη Παραγωγή εντύπου: Pressious Arvanitidis

Με την υποστήριξη του Γενικού Προξενείου της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη Ο υπερτιτλισμός της παράστασης στα αγγλικά και στα ρωσικά έγινε από το Διερμηνευτικό-Μεταφραστικό Κέντρο Τζένη Κανταρτζή Λούστα & Συνεργάτες (Μιχάλης Γουέμπερ [αγγλικά] και Όλγα Σαπολάγιεβα [ρωσικά]) σε συνεργασία με τη δραματολόγο του ΚΘΒΕ Αμαλία Κοντογιάννη. Ευχαριστούμε θερμά το Λύκειο Ελληνίδων για την παραχώρηση παραδοσιακών φορεσιών.