140 × 210 SPINE: 11 FLAPS: 80
Δημήτρης Σταδάς
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
ISBN 978-960-564-141-2
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Α
ν θα παρατηρήσεις το μέτωπο του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, πίσω από την κάμερα, θα δεις καυτό ιδρώτα να χύνεται από εκεί σαν να ήταν καυτό αίμα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς. Όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός, γιατί δεν θα το διακρίνεις από πουθενά αλλού επειδή αυτές τις στιγμές ο ηθοποιός θα δείχνει μόνο τα συναισθήματα που του υπαγορεύει το έργο. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένο αυτή η συλλογή με θεατρικά έργα και σενάρια που έγραψα ο ίδιος, με πολύ αγάπη και μεράκι….
Θεατρικά Σφηνάκια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Ο «Δημήτρης Σταδάς», ή κατά κόσμον Μαζίτσος Διονύσιος, είναι και συγγραφέας θεατρικών έργων, διηγημάτων και παραμυθιών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου γεννήθηκε, (κατά σατανική σύμπτωση την ημέρα της άλωσης της «Πόλης»). Έχει εκδώσει τρία βιβλία και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκδόσεις παραμυθιών. Είναι επίσης μέλος του συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος «Ο ΑΠΕΛΛΗΣ», και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.
Θεατρικά Σφηνάκια ΘΕΑΤΡΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς 0_cover_theatrika sfinakia.indd 1
3/17/2014 4:36:27 AM
Δημήτρης Σταδάς
Θεατρικά Σφηνάκια
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
Τιτλος Συγγραφέας Copyright© 2013 Πρώτη Εκδοση
Θεατρικα σφηνακια Δημήτρης Σταδάς Δημήτρης Σταδάς Αθήνα, Ιανουάριος 2014
ISBN 978-960-564-141-2
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω στην σκηνοθέτιδα και ηθοποιό Αναστασία Μπασσά, γιατί ήταν αυτή που με έκανε να αγαπήσω το θέατρο και στην Κατερίνα Ματρακούκα, γιατί το σενάριο «Περιμένοντας τον κοντό», δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τις καίριες επεμβάσεις της..
4™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Σανίδι, κάμερα και ιδρώτας…
Λίγα λόγια για το βιβλίo
Α
ν θα παρατηρήσεις το μέτωπο του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, πίσω από την κάμερα, θα δεις καυτό ιδρώτα να χύνεται από εκεί σαν να ήταν καυτό αίμα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς. Όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί δεν θα το διακρίνεις από πουθενά αλλού, επειδή αυτές τις στιγμές ο ηθοποιός θα δείχνει μόνο τα συναισθήματα που του υπαγορεύει το έργο. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένη αυτή η συλλογή με θεατρικά έργα και σενάρια που έγραψα ο ίδιος, με πολύ αγάπη και μεράκι…. Ο συγγραφέας, «Δημήτρης Σταδάς», o κατά κόσμον, Διονύσιος Μαζίτσος.
«θεατρικά σφηνάκια» ™5
Περιεχόμενα Α. Θεατρικά έργα: 1. ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Μια ιστορία με 20 με 22 πρόσωπα για τον Αλμάνδο, έναν υπήκοο του βασιλιά ενός φανταστικού βασιλείου που δολοφονείται σε ένα μαγικό δάσος και είναι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα αυτού του βασιλείου και το φάντασμα του παρακολουθεί τα γεγονότα που εξελίσσονται… Ο βασιλιάς αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον πρίγκιπα του γειτονικού βασιλείου και αυτή αν και δεν τον έχει αγαπήσει δέχεται να τον παντρευτεί για να εξασφαλίσει την ειρήνη στην χώρα… Ποιος δολοφόνησε όμως τον Αλμάνδο και τι θα γίνει όταν οι καλεσμένοι για να πάνε στον βασιλιά θα πρέπει να περάσουν από το μαγικό δάσος που βασιλεύουν ξωτικά και όλα μπορούν να συμβούν;… [22 ΠΡΌΣΩΠΑ.] [ΤΟ ΈΡΓΟ ΑΥΤΌ ΈΧΕΙ ΒΡΑΒΕΥΤΕΊ ΜΕ ΈΠΑΙΝΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΈΝΩΣΗ ΕΛΛΉΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ]
2. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΊΑ ΓΙΑ… ΤΑ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ!
Μια ιστορία για έναν ανθρωπάκο που πήγε σε ένα πανηγύρι και μπήκε στην σκηνή μιας τσιγγάνας για να του πει το μέλλον και του είπε ότι σε λίγες ώρες θα πεθάνει… Τι θα συμβεί μετά; [5 ΠΡΌΣΩΠΑ.] [ΤΟ ΈΡΓΟ ΑΥΤΌ ΈΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΊ ΣΤΟ ΒΙΒΛΊΟ «ΤΑ ΜΕΖΕΔΆΚΙΑ»]
3. ΈΡΩΤΑΣ, ΈΝΑ ΑΓΓΕΛΆΚΙ ΜΕ ΜΥΩΠΊΑ…
Ένα έργο με 29 πρόσωπα που παρουσιάζει μικρές ιστορίες για τον έρωτα με δύο πρόσωπα την φορά και με συνδετικό κρίκο ένα παρουσιαστή. 4.ΦΤΕΡΆ ΚΑΙ ΠΟΎΠΟΥΛΑ.
Ένα θεατρικό- φάρσα του Δημήτρη Σταδά με 5 πρόσωπα που μιλά για την φιλία ενός αγγέλου με ένα διάβολο και 6™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
για την απιστία της διάβολο-γυναίκας του με αυτόν τον άγγελο! Το έργο τελειώνει με την λύση που θα φέρει ο «Από μηχανής Θεός». [5 ΠΡΌΣΩΠΑ.] 5. ΜΕ ΜΙΑ ΧΤΥΠΙΑ ΣΚΟΤΩΝΩ ΕΠΤΑ
Το έργο μιλάει για ένα ραφτάκο που ενώ ράβει, σκοτώνει 7 μύγες, και από παρεξήγηση όλοι νομίζουν ότι σκότωσε με μιας εφτά ανθρώπους και του ζητούν να πολεμήσει τους γίγαντες που ταλαιπωρούν την χώρα και αυτός, αν και δειλός, δέχεται για τον έρωτα της πριγκίπισσας της χώρας… [15 ΠΡΌΣΩΠΑ] [ΤΟ ΈΡΓΟ ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ Η ΘΕΑΤΡΙΚΉ ΔΙΑΣΚΕΥΉ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΎ «Ο ΓΕΝΝΑΊΟΣ ΡΑΦΤΆΚΟΣ» ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ]
Β. Μικρά θεατρικά μονόπρακτα ή δύο πράξεων. 1. ΑΣ ΛΑΔΏΣΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ.
Ένας θεατρικός μονόλογος σε δύο πράξεις για έναν εργένη που ακούει κάθε βράδυ τους γείτονες του πάνω ορόφου να κάνουν έρωτα… [ΈΝΑ ΠΡΌΣΩΠΟ.]
2. [2002] Ο ΤΑΞΙΤΖΉΣ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για έναν άνθρωπο που ταλαιπωρείται ψάχνοντας ταξί… [ΈΝΑ ΠΡΌΣΩΠΟ.]
3. Ο ΓΈΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΆΡΟΣ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για έναν ρολογά που δέχεται επίσκεψη από τον χάρο για να του πάρει την ψυχή αλλά τελικά την γλιτώνει γιατί ήταν απλά όλα ένα γραφειοκρατικό λάθος! [ΔΎΟ ΠΡΌΣΩΠΑ]
4. ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ… ΚΟΝΤΌ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για μια γυναίκα που έχει τραβή«θεατρικά σφηνάκια» ™7
ξει πολλά και περιμένει το μικρόσωμο ραντεβού της σε ένα παγκάκι αλλά αυτός δεν εμφανίζεται ποτέ. Αποτέλεσμα; Θα φύγει από το σημείο του ραντεβού με κάποιον άλλο. [ΔΎΟ ΠΡΌΣΩΠΑ]
Γ. Σενάρια ταινιών μικρού μήκους 1. ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ.
Ένας άνθρωπος μας παρουσιάζει τις συνέπειες τις κρίσης στις συναλλαγές μας, [ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΑΚΡΙΒΎΝΕΙ ΠΟΛΎ ΤΑ ΠΡΟΪΌΝΤΑ], στα μέσα μαζικής μεταφοράς, [ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΠΟΤΈ], στις σχέσεις μας μεταξύ μας, [ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ ΌΛΟΙ ΨΥΧΡΑΝΘΕΊ] και στις εργασιακές μας σχέσεις, [ΟΙ ΑΠΟΛΎΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΈΣ ΠΈΦΤΟΥΝ ΣΑΝ ΒΡΟΧΉ]. Το συμπέρασμα; Η κραυγή του τέλους… 2 ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.
Δύο φίλοι συζητούν για τον τρόπο που θα γυρίσουν σπίτι, μετά από ένα μεγάλο μεθύσι. Αποφασίζουν να μην οδηγήσουν μεθυσμένοι και τελικά καταλήγουν να κοιμηθούν σε ένα παγκάκι. Τους βρίσκει το πρωί εκεί και λίγο αργότερα μαθαίνουμε από μια τηλεόραση ότι δύο φίλες που οδήγησαν μεθυσμένες, πέθαναν το προηγούμενο βράδυ. 3. Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ.
Ενώ δουλεύει πάνω σε ένα μεγάλο ρολόι ένας ρολογάς, εμφανίζεται μπροστά του ο χάρος και του λέει ότι ήρθε για να του πάρει την ψυχή. Ο ρολογάς προσπαθεί να τον καθυστερήσει όσο μπορεί, ενώ αυτός θέλει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα μπορεί και βγάζει τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται… Είναι η μετά θάνατον γραφειοκρατία που τον καθυστερεί τελικά και για καλή του τύχη ο καημένος ρολογάς την γλιτώνει γιατί ήταν απλά όλα ένα γραφειοκρατικό λάθος!
8™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
4. Ο ΟΠΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ.
Ένα φάντασμα παλιότερων εποχών εμφανίζεται μπροστά σε έναν στρατιώτη στα χαρακώματα. Συζητώντας μαζί του προσπαθεί να τον πείσει να σταματήσει να πολεμάει έναν ανούσιο πόλεμο. Ο στρατιώτης ισχυρίζεται ότι πολεμάει για την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά το φάντασμα διαφωνεί. Τελικά τον πείθει να πετάξει το όπλο του… Όμως αυτό αρκεί; 5. ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ… ΚΟΝΤΌ.
1η εκδοχή: [1 ΆΤΟΜΟ – ΔΡΆΜΑ] Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού κάνοντας τη δική της «φεμινιστική» επανάσταση, έστω και καθυστερημένα. 2η εκδοχή: [2 ΆΤΟΜΑ – ΚΩΜΩΔΊΑ] Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού με τον πρώτο άντρα που θα της μιλήσει και θα βρεθεί μπροστά της... [ΤΟ ΈΡΓΟ ΒΑΣΊΖΕΤΑΙ ΣΕ ΈΝΑ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΌ «ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΊΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ» ΤΟΥ ΙΔΊΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ, ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΈΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™9
Μέρος πρώτο: Θεατρικά έργα
«θεατρικά σφηνάκια» ™11
Το φάντασμα «Όταν ο θάνατος δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη» Η ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπιόντουσαν τόσο, που όταν η μοίρα από ζήλια θέλησε να τους χωρίσει με τον θάνατο, έφυγε ντροπιασμένη Στη μνήμη του Σαίξπηρ, του Λόρκα αλλά και των απλών ανθρώπων που μας εγκαταλείπουν ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΒΑΣΙΛΙΑΣ 2 ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑ: ΔΟΛΙΟΣ ΑΙΔΕΣΙΟΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: ΑΔΜΗΤΟΣ ΜΑΜΗ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ: ΑΛΚΑΙΟΝΗ 2 ΦΡΟΥΡΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑ 2 ΦΡΟΥΡΟΙ ΑΙΓΙΟΥ ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ ΑΙΓΙΟΣ 2 ΞΩΤΙΚΑ 4 ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΦΩΝΕΣ: ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ
12™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ: Μια ιστορία με 20 με 22 πρόσωπα για τον Αλμάνδο, έναν υπήκοο του βασιλιά ενός φανταστικού βασιλείου που δολοφονείται σε ένα μαγικό δάσος και είναι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα αυτού του βασιλείου και το φάντασμα του παρακολουθεί τα γεγονότα που εξελίσσονται… Ο βασιλιάς αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον πρίγκιπα του γειτονικού βασιλείου και αυτή αν και δεν τον έχει αγαπήσει δέχεται να τον παντρευτεί για να εξασφαλίσει την ειρήνη στην χώρα… Ποιος δολοφόνησε όμως τον Αλμάνδο και τι θα γίνει όταν οι καλεσμένοι για να πάνε στον βασιλιά θα πρέπει να περάσουν από το μαγικό δάσος που βασιλεύουν ξωτικά και όλα μπορούν να συμβούν;…
«θεατρικά σφηνάκια» ™13
ΠΡΟΛΟΓΟΣ -ΜΟΥΣΙΚΗΗ ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, ΑΚΟΥΝΗΤΗ ΣΑΝ ΑΓΑΛΜΑ, ΚΑΙ Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ. -Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΜΑΤΑ-
Με λένε Αλμάνδο, και αυτή την γυναίκα Μυρανθέα. Η ιστορία αυτή είναι σχεδόν παράλογη. Όπως άλλωστε, κάθε ιστορία αγάπης.
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
[ΤΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ... ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ. Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΠΡΟΧΩΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ]
-ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ-
Χρόνια ήμασταν μαζί πριγκίπισσα, ζήσαμε και μεγαλώσαμε μαζί. Πιστός υπήκοος του βασιλιά, του γέρο-πατέρα σου, εκτελούσα κάθε επιθυμία και προσταγή σου. Αυτός θέλοντας να σου δώσει ότι καλύτερο μπορούσε σε έστειλε στον μουσικό Εύλαλο να σου μάθει την τέχνη της μελωδίας… [ΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ..., ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ, ΤΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΕΙ. Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ]
Τρία χρόνια η καρδιά μου πονούσε. Τρία χρόνια η σκιά σου έκανε βόλτες στο μυαλό μου. Όταν σε ξαναείδα το μεθύσι του έρωτα με έκανε να σε ποθήσω πιο πολύ… [ΟΙ ΔΥΟ ΓΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΙ. ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΜΑΣΚΑ, ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΈΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ. Η ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΓΕΛΑΕΙ. ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΑΛΜΑΝΔΟ]
Δεν μπορούσα ποτέ να της πω τι ένιωθα. Έπνιγα τις τρομερές κραυγές που έβγαζε η καρδιά μου, όμως εγώ ήμουν αυτός που σιωπηλά έδιωχνα τα σύννεφα από το πρόσωπο της, εγώ ήμουν αυτός που της ξανάδινε την χαρά… Ήμουν όμως και από τους ανόητους που πιστεύουν ότι θα φέρει δυστυχία η αγάπη από κάποιον που δεν έχει ένα τίτλο ευγε14™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
νείας… Η απουσία της με έκανε να καταλάβω ότι έπρεπε να της μιλήσω… Ίσως… Ίσως δεν ήταν ακόμη αργά… Όμως οι μοίρες που υφαίνουν το μέλλον των ανθρώπων δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν το παιχνίδι τους… [ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΑΓΑΝ ΤΟΝ ΑΛΜΑΝΔΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ.]
ΠΡΑΞΗ 1Η: ΠΑΛΑΤΙ [ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΕ ΘΡΟΝΟ, Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΟΡΘΙΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ Ο ΔΟΛΙΟΣ. ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ 2 ΦΡΟΥΡΟΙ.] ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ:
λήσω!
Βασιλιά μου, άρχοντα… Πρέπει να σας μι-
[ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΜΙΣΟΒΓΑΖΟΥΝ ΤΑ ΞΙΦΗ, ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΗ ΛΑΒΗ.]
Πως τολμάς να εμφανίζεσαι έτσι μπροστά στον βασιλιά σου; ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Μα βασιλιά μου, αγγελιοφόρος είμαι που μήνυμα στην αρχοντιά σου φέρνει! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μήνυμα; Τι μήνυμα; Φρόντισε να είναι καλά τα νέα! ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Μα βασιλιά μου τότε να σωπάσω! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μίλα και πες το μήνυμα που κίνησες να φέρεις! ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Έξω απ’ το παλάτι, στο δάσος της Άβας, καθώς για μεγάλο ταξίδι ο Ατίδης ο ευγενής ετοιμαζόταν, έναν νεκρό μαχαιρωμένο βρήκαν. Σαν άνθρωπος που χρέος σ’ αυτόν δεν παραμένει, στέλνει αγγελιοφόρο τάχιστα και αυτός τον δρόμο τον δικό του ξαναπαίρνει. ΔΟΛΙΟΣ: Μα ποιος τον φόνο ύπουλα στην χώρα έχει κάνει; Μήπως τυχαίνει να είναι από αλλού; ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Θεέ μου! Ποια ψυχή τον θάνατο στο άγριο δάσος βρήκε; ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μα την αλήθεια πες, τον Αχέροντα ποιος τον περ-
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™15
νάει τώρα;
Νεκρός ο Αλμάνδος είναι, ο πιστός σου υπηρέτης βασιλιά μου…
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ:
[Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΤΑΡΑΖΕΤΑΙ, «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ».]
Μοίρα σκληρή σε περιμένει δολοφόνε! ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ο Αλμάνδος;… Δεν μπορεί!... Μα πώς ο αφέντης σου κατάλαβε ποιος ήταν; ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Χρόνια σαν υπηρέτη, τον είχε μάθει, έτσι τον γνώρισε και τώρα… ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Τον είχα στείλει στην Αζανίδα χώρα την ειρήνη να σφραγίσει μεταξύ μας. ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Το σώμα του θα πρέπει με τιμές σε τάφο να ακουμπήσει… ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ο Ατίδης με τιμές το χρέος έχει κάνει. Θαμμένο μεσ’ το δάσος το σώμα του ακουμπάει, στο μαλακό το χώμα, κάτω από αηδονιού φωλιά που ωραία τραγουδάει! ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Πατέρα μου στην κλίνη μου θέλω να αποχωρήσω… ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πήγαινε κόρη μου τον πόνο αν δεν αντέχεις… ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Είμαι πριγκίπισσα, και αντέχω το κακό, μα φεύγω γιατί η κούραση τώρα με κατέχει. ΔΟΛΙΟΣ:
[ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΦΡΟΥΡΟΥΣ]
Οι Αζανίδες ύπουλα την ειρήνη καταπάτησαν. Και αφού τον πόλεμο τον θέλουν… θάνατο απ’ τα χέρια μας, θα βρούνε! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Καλέ μου Δόλιε, η αγαθή εκδίκηση για την ψυχή του υπηρέτη μου Αλμάνδου μην σε τυφλώνει. Γιατί εγώ αντίθετα, την κόρη μου με τον πρίγκιπα Αίγιο της Αζανίδας χώρας θα παντρέψω. ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ναι καλέ μου Δόλιε, τα διαμάντια, ο χρυσός και το ασήμι της, μη σε θαμπώνουν! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Τι ψιθυρίζεις πάλι εκεί πέρα; ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Να… Τα νέα θέλω να τελειώσω που ήρθα ΔΟΛΙΟΣ:
16™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
να σου φέρω… Πολύ καλά, σε ακούω. ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ο Ατίδης ο ευγενής, μου ζήτησε να μην γυρίσω πίσω και το ταξίδι του και αυτόν να μην αργοπορήσω, παρά τον υπηρέτη σου να αντικαταστήσω, να έρθω στο παλάτι σου, εγώ εδώ να ζήσω… ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πολύ καλά, μα πώς να σε φωνάζω; ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Άδμητο, κύριε. ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΞΑΦΝΙΚΑ]
ΠΡΑΞΗ 2Η: ΚΑΜΑΡΗ ΜΥΡΑΝΘΕΑΣ [ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ]
M’ ένα τραγούδι σαν μια κραυγή την αγάπη υμνούμε, τι ωραία στιγμή μέσα στο σκοτάδι, μέσα στη σιωπή ξανά ξεπροβάλλει αέρια ψυχή. Ψυχή που αγαπάει, αυτή τη σκηνή κι εδώ σταματάει της καρδιάς της την ροή ψυχή που αγαπάει... Βρίσκομαι πάλι εδώ, σε μέρος γνώριμο. Μου έρχονται στο μυαλό χαμένες μνήμες. Και αυτή γυναίκα… μοιάζει με τη σκιά που με κυνηγάει τόσα χρόνια… Όχι! Δεν είναι σκιά! Είναι το λαμπερό φεγγάρι! Φεγγάρι μου! Γύρνα και δες αυτόν που σε λάτρεψε!
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
[ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΕΙ, ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.] ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Τώρα όμως κοίτα!... δεν είμαι τίποτα, μόνο σκό-
νη και αέρας! ΜΑΜΗ: Κοίτα, κατά καιρούς, τον άνθρωπο τον δυναστεύουν δαίμονες. Δαίμονες χαράς και δαίμονες λύπης. Όταν αποφασίσουν να μας εγκαταλείψουν, παίρνουν την μορφή κρυστάλλινων δακρύων… ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Καλή μου Μαμή, πέρασε ο καιρός που άκουγα
«θεατρικά σφηνάκια» ™17
παραμύθια. Γιατί; Μεγάλωσες και δεν κλαις πια;
ΜΑΜΗ:
-ΠΑΥΣΗ-
Χρόνια ήμουν κοντά σου. Όταν η μητέρα σου πέθανε εγώ σε ανάθρεψα. Από τότε ήμουν η παρηγοριά σου… Θυμάσαι; ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Θυμάσαι την μητέρα σου; Ήταν μια καλοσυνάτη γυναίκα με ένα ήρεμο πρόσωπο. Την γαλήνη σου, την κληρονόμησες από αυτήν. ΜΑΜΗ: Η αγκαλιά μου είναι πάντα έτοιμη να στεγνώσει τα δάκρυα σου. Τώρα που είναι μακριά σου μπορείς να κλάψεις… ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Είμαι κοντά σου, δεν θέλω να σε αφήσω! ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Τώρα είναι αργά για να δακρύσω… ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Πόσο θα ήθελα να την αγγίξω, πόσο διψώ για ένα της φιλί. Θα μου αρκούσε και ένα χαμόγελο της… όμως οι πόθοι μένουν πόθοι, γιατί αυτά που έγιναν δεν αλλάζουν. Είμαι νεκρός από χέρια προδοτικά που ύπουλα με χτύπησαν. Όμως ακόμα ανάβει μια αδύνατη φλόγα που καίει την καρδιά μου… ΜΑΜΗ:
ΠΡΑΞΗ 3Η: ΔΑΣΟΣ [ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΣΑΚΟ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ-ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ]
Σταματήστε διαβολεμένα ξωτικά! Δεν σας φοβάμαι… Έπαψα να φοβάμαι από μικρή, Όταν τα έχεις χάσει όλα, τίποτα δεν φοβάσαι: Μάνα, πατέρα… και λεφτά, Λεφτά… Σφυράτε λοιπόν όσο θέλετε, εγώ δεν σας φοβάμαι! Εδώ τα σύνεργα του γέλιου, Βαρύ το γέλιο όταν εσύ θέλεις να κλαις! ΦΩΝΕΣ 1, 2: Να κλαις… ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Πλάσματα της νύχτας, δεν σταματάτε ποτέ το παιχνίδι σας; ΦΩΝΗ 1: Πλάσματα της νύχτας... ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
18™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΦΩΝΗ 2: ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ; ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Γελάτε όσο θέλετε!... Μα την αλήθεια, κάνω καλά την δουλειά μου!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ] ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
Τα διαβολεμένα, θα σκάσουν από τα γέλια!
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ] ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ…]
Μα πώς γελούν; Γιατί γελούν Και τι να ψάχνουνε να βρουν; Εδώ κι εκεί να τριγυρνάνε, Όμορφα πάντα να γελάνε, κάτι κοιτούν, μα τι κοιτούν; και τι να ψάχνουνε να βρουν; Εδώ κι εκεί να τραγουδάνε, και όμορφα πάντα να γελάνε. [ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ.]
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Τι μυστικά της νύχτας διαβάζουν και γελούν; Μήπως δυο ερωτευμένους μέσα σε θάμνο να κοιτούν; ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ] ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μήπως κοιτούν το παλικάρι που με την λύρα την
χρυσή θα τραγουδήσει, ενώ εύχεται η καλή του, το τραγούδι του αυτός να σταματήσει;
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Μήπως κοιτούν… Δυο ερωτευμένους που με κόπο προσπαθούν, Με τον έρωτα τους, από όλους να κρυφτούν;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Μήπως κοιτούν… Την πεισματάρα την Ξανθιά, Που μέσα στα πόδια της μπροστά, Πέφτει ένα ανόητο παιδί,
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™19
Που της ζητάει ένα φιλί; ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Μήπως κοιτούν τον εραστή, Που εμπρός στην όμορφη μικρή, Ξεχνά την δύναμη του, Και του κόβεται η φωνή του;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
…Η μήπως τάχα να κοιτούν, Τον έρωτα που όλοι ποθούν Και να που μένουνε βουβοί, Λες και είναι όλοι τους μουγκοί!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
[ΓΕΛΆΕΙ] [ΞΑΦΝΙΚΑ ΗΣΥΧΙΑ] ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα τι συμβαίνει;… Γιατί σταματήσατε;… Γελά-
τε λοιπόν! Τι είπα που σας πείραξε;… Φύγατε; Φοβάμαι να είμαι μόνη μου… ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Ελάτε από εδώ! Υπάρχει κάποιος κατά εκεί… [ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΑΙΓΙΟΣ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ, 2 ΦΡΟΥΡΟΙ] ΦΡΟΥΡΟΣ 2:
Τι μα τον Άδη, είναι αυτό;
[ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΑΛΚΑΙΟΝΗ ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Μπορεί να είναι ξωτικό, και τότε το ξίφος μόνο
εσένα θα απειλεί!
[ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΣΤΗ ΘΗΚΗ]
Μα, Αβασίφιλε δεν είναι ξωτικό… γυναίκα θαρρώ πως είναι! ΑΛΚΑΙΟΝΗ:... Και εγώ θαρρώ πως ο φίλος σου μάντεψε σωστά! ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Γυναίκα με τέτοια γελοία ρούχα; ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα γέλιο να φέρνω είναι η δουλειά μου! ΑΙΓΙΟΣ: Είσαι γελωτοποιός; ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα την αλήθεια, το βρήκες πάλι! ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Γυναίκα γελωτοποιός!... για δες πράγματα! ΑΙΓΙΟΣ: Πως σε λένε; ΑΙΓΙΟΣ:
20™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Αλκαιόνη. Ταιριαστό όνομα για κάποια σαν και εσένα… ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Δεν πρέπει να καθυστερούμε άλλο, η νύφη περιμένει. ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Η νύφη; Στον γάμο της Μυρανθέας, βαδίζετε και εσείς; ΑΙΓΙΟΣ: Ναι. Βλέπεις εγώ είμαι ο γαμπρός. ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Λες ότι την ίδια πορεία με μας θα ακολουθήσεις. Θέλουμε οδηγό για το παλάτι σας, μπορείς να βοηθήσεις; ΑΛΚΑΙΟΝΗ: ΑΙΓΙΟΣ:
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ] [ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΔΕΎΕΙ ΜΟΥΣΙΚΉ]
Μμμ... Στο παλάτι μας εσάς θα οδηγήσω μονάχα αυτόν, τον σάκο μου πρώτα να κουβαλήσω. ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ];: Τι έχει άραγε ετούτο το σακί; ΦΡΟΥΡΟΣ 1 [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]: Μήπως ασήμι ή χρυσό;... ΦΡΟΥΡΟΣ 2 [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]:... Μήπως γλυκό ρακί; ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Μονάχα λίγα ρούχα και λιγοστό φαΐ και γέλιο από ένα τύμπανο που βγάζει μουσική!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ] ΦΡΟΥΡΟΣ 1 [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]:
Γελάνε πάλι, τα τρομερά τα ξωτι-
ΦΡΟΥΡΟΣ 2 [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]:
Γέλια περίεργα, γέλια απ’ το που-
κά...
θενά!
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
Το γέλιο τους να μην το φοβηθείς, Δεν σ’ απειλούν αν το καλοσκεφτείς.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΆ]:
[Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ] ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΓΕΛΏΝΤΑΣ]:
Στην Κίνα, βάζουν ανθρώπους σε πιθάρια, Χρόνια τους ταΐζανε σαν να ήτανε μοσχάρια, «θεατρικά σφηνάκια» ™21
Κι όταν το σχήμα το κατάλληλο, το σώμα θα έχει πάρει, Το τέρας το απαίσιο, το γέλιο θα έχει βγάλει. ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΕΛΑΚΙΑ]
Στην Αφρική, βραχιόλια οι γυναίκες στο λαιμό φορούνε, ταίρι καμηλοπάρδαλης, για αυτές όλες θα βρούνε.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΕΛΑΚΙΑ]
Σε όλο τον κόσμο, οι αρλεκίνοι θα γελάνε, Με όλο τον πόνο που για μας, θα κουβαλάνε!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΕΛΑΚΙΑ], [ΓΕΛΑΝΕ ΟΛΟΙ. ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ, ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΚΑΙΟΝΗ, ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ ’ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ. Η ΣΚΗΝΗ ΑΔΕΙΑΖΕΙ. ΚΑΘΩΣ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ, ΔΥΟ ΞΩΤΙΚΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΧΙΑΣΤΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ ’ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ.]
ΠΡΑΞΗ 4Η: ΠΑΛΑΤΙ [ΟΡΘΙΟΙ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ,, ΜΥΡΑΝΘΕΑ, ΔΟΛΙΟΣ, ΑΛΜΑΝΔΟΣ]
Γιατί αργούν; Στο μαγικό, της Άβας δάσος, να είναι αυτοί μπλεγμένοι και χαμένοι; ΔΟΛΙΟΣ: Γιατί δεν στέλνεις κάποιον να τους βρει, να τους προαπαντήσει; ΑΔΜΗΤΟΣ: Φεύγω εγώ, πετώ, αφέντη, νοικοκύρη. [ΦΕΥΓΕΙ] ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Κόρη μου… ΜΥΡΑΝΘΕΑ: … Πατέρα μην ανησυχείς. Το χρέος θα το κάνω. ΑΛΜΑΝΔΟΣ [ΠΑΓΩΝΟΥΝ» ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ]: Πικρό είναι να μάθεις ότι αυτή που αγαπάς, θα παντρευτεί, και εσύ μοναχός να τραγουδάς, και το τραγούδι σου ποτέ αυτή να μην ακούσει…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑ Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΣΤΗΝ ΜΥΡΑΝΘΕΑ]
Περιπατούσα στην σκιά, κοντά στο παραθύρι, κρυφά ονειρευόμουνα, τα ρόδινά σου χείλη. 22™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Τα χέρια λέει, σου άγγιζα, με τρόπο σε κοιτούσα, τα μάτια μου, σου έλεγαν ότι είχα, ότι ποθούσα Μα όμως ήταν όνειρο, παρήγορος αέρας, που λίγο λίγο ξεφυσά, παντού σε όλο το πέρας γιατί η αγάπη χάθηκε ετούτη την ημέρα, και στο κουτί της σκούριασε μια ασημένια βέρα. [«ΞΕΠΑΓΩΝΟΥΝ» ΟΛΟΙ. ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ Ο ΑΙΔΕΣΙΟΣ]
Βασιλιά μου… … Αιδέσιε, καλέ μου φίλε! ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Ευγενικός αντίζηλος και αυτός την αγαπάει. ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Μυρανθέα, Δεν θα με χαιρετίσεις; ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΑΔΜΗΤΟΣ]
Αφέντη, αφέντη, τους είδα να έρχονται! Εμπρός, να τους καλωσορίσω!
ΑΔΜΗΤΟΣ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΝ ΜΥΡΑΝΘΕΑ, ΤΟΝ ΑΛΜΑΝΔΟ, ΤΟΝ ΑΙΔΕΣΙΟ]
Μυρανθέα, Τι σκέφτεσαι να κάνεις αφού αυτόν δεν τον αγαπάς; ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Αλήθεια λες! Αυτός που αγάπησα, είναι νεκρός. Ποτέ δεν θέλησα άλλον! ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Τότε λοιπόν, τι κάνεις; ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ειρήνη επισφραγίζω σε δυο χώρες! ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Και αν πιο σωστό θα ήταν τον γάμο να αφήσεις;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[ΜΠΑΙΝΟΥΝ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΑΔΜΗΤΟΣ, ΔΟΛΙΟΣ, 2 ΦΡΟΥΡΟΙ, ΑΛΚΑΙΟΝΗ, ΑΙΓΙΟΣ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ] ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
Να και η νύφη η όμορφη!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Χαιρετώ τον άρχοντα της Αζανίδας χώρας. Χαι-
ρετώ τον πρίγκιπα, τον μέλλοντα γαμπρό μου.
[ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΒΑΣΙΦΙΛΟ]
Πριγκίπισσα εγώ είμαι ο γαμπρός σου! ΑΔΜΗΤΟΣ: Το λάθος συγχωρήστε της, ασήμαντο ας είναι. ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα πως στον γάμο της δεν ξέρει τον γαμπρό; ΑΔΜΗΤΟΣ: Σταμάτα ανόητη, σώπαινε, ακόμα προλαβαίνεις! ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Εσένα Αίγιε σε νόμιζα σοφό, άνθρωπο μυαλω-
ΑΙΓΙΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™23
μένο! Ήθελα μόνο την νύφη που μου έλεγαν να έρθω να την κοιτάξω. ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Για κοίτα μες τα μάτια της, είναι άδεια! Δεν έχουν για εσένα αγάπη! ΑΙΓΙΟΣ: Την είδα και είναι όμορφη. Σε γάμο θα την πάρω! ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Ανόητο λοιπόν, εσένα να φωνάζω! ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Για πρόσεξε τι λες στον βασιλιά μας! ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Εάν μου δώσεις διαταγή, την διχαλωτή, φιδίσια γλώσσα της, ευθύς θα της την κόψω! ΑΙΓΙΟΣ: Όχι! Αίμα σε γάμο δεν ταιριάζει! ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Φεύγω, γυρίζω στο σκοτεινό το δάσος μου, που για μένα πιο φιλόξενο είναι! ΑΙΓΙΟΣ:
[ΦΕΥΓΕΙ] [ΣΙΓΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟ]
Εμπρός μα τι καθόμαστε!... Το γλέντι ας αρχίσει, στην αίθουσα των τελετών ας έρθουν όλοι, να φάνε, να γλεντήσουνε. Εμπρός, αύριο ο γάμος τους θα γίνει.
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ]
Δόλιε ώρα να σου μιλήσω. ΔΟΛΙΟΣ: Με τρόπο φίλε μου, αυτοί να μην ακούσουν!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΔΟΛΙΟΣ, ΑΙΔΕΣΙΟΣ, ΑΛΜΑΝΔΟΣ]
Εγώ, μαζί με αυτόν που πλήρωσα με το χρυσό σου, τον φόνο που αποφασίσαμε στα γρήγορα εκτελέσαμε. ΔΟΛΙΟΣ: Αυτά τα ξέρω… ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ήθελες χάρη στον πόλεμο, και άλλο χρυσό, διαμάντια να κερδίσεις. ΔΟΛΙΟΣ: Αχ, ναι… Αζανίδα χώρα πολύτιμη. Όπου και να βαδίσεις βρίσκεις χρυσό, διαμάντια στις σπηλιές της. ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Χώρα ξερή, χωρίς ζωή, το πράσινο της λείπει. Μα ας τα αφήσω όλα αυτά. Τώρα που πόλεμο ο βασιλιάς δεν θα τους κάνει; ΔΟΛΙΟΣ: Μα τώρα δε με νοιάζει! Με αυτόν το γάμο θα ανοίξουνε τα σύνορα και τα διαμάντια, το χρυσάφι τους με ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
24™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
δόλο θα τους πάρω! Ναι, μα... ΔΟΛΙΟΣ: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εμείς οι δυο να πούμε. ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[ΦΕΥΓΕΙ Ο ΔΟΛΙΟΣ. Ο ΑΙΔΕΣΙΟΣ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ. Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΜΕΝΕΙ. ΔΥΟ ΞΩΤΙΚΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ, ΚΑΙ «ΠΑΓΩΝΟΥΝ», ΤΟ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΔΕΞΙΑ.]
Ο φίλος μου ο αδελφικός, προδότης! Τι άσχημα, τα παιχνίδια της ζωής! Πολλές φορές η ζήλια με κυνήγησε, όμως το ξίφος μου, την σάρκα του ποτέ δεν θα άγγιζε. Όμως αυτός τον διάβολο άκουσε, και πράξη άνανδρη, φίλος τον φίλο, στον θάνατο παρέδωσε. Ω! Σύμβουλε διαβολικέ! [ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΛΕΕΙ]: Δόλιε θα σε εκδικηθώ! [ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ]: Τώρα το ξίφος είναι άυλο, κανένα πλάσμα δε θα το φοβηθεί. Είμαι μόνο ένα πνεύμα, που μόνο του τίποτα δεν μπορεί να κάνει.
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
[ΦΕΥΓΕΙ] [ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ « ΞΕΠΑΓΩΝΟΥΝ»]
Μέσα στη νύχτα ξεπετιούνται ξωτικά… ΞΩΤΙΚΟ 2: …του σκοταδιού τα πνεύματα… ΞΩΤΙΚΟ 1: …στους ανθρώπους αόρατα, τον χρόνο να μετράνε. ΞΩΤΙΚΟ 2: Το γλέντι τους σταμάτησαν να πάνε να γλυκαθούνε… ΞΩΤΙΚΟ 1:... τον ύπνο, δώρο θεϊκό, όλοι να το χαρούνε…
ΞΩΤΙΚΟ 1:
[ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑ] ΞΩΤΙΚΟ 2:
Κάθε πρωί γεννιόμαστε με τη ζωή στο αίμα
ΞΩΤΙΚΟ 1: Και από βραδύς πεθαίνουμε σαν να ήταν όλα ψέμα
Μα όμως γεννηθήκαμε ξανά την άλλη μέρα. Και ο κύκλος συνεχίζεται, ξανά απ’ την εσπέρα. ΞΩΤΙΚΟ 2: Κάθε ημέρα, μια ζωή, ας το αναλοιστούμε ΞΩΤΙΚΟ 1: Γι’ αυτό είναι κρίμα να χαθεί, όλοι ας τη χαρούμε! ΞΩΤΙΚΟ 2: ΞΩΤΙΚΟ 1:
[ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΣΤΑΜΑΤΆ, ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΒΗΝΟΥΝ]
«θεατρικά σφηνάκια» ™25
ΠΡΑΞΗ 5η: ΔΑΣΟΣ [Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ. ΠΙΣΩ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Η ΑΛΚΑΙΟΝΗ. ΕΝΑ ΞΩΤΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΙ ΕΝΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ.] ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
Θα φτάσει κάποτε ο καιρός, που όλοι θα ξυπνήσουν, Αν και θα ξέρουν ότι γι’ αυτό πολλοί θα λαχταρήσουν. Μα τώρα όλοι οι άνθρωποι το φως θα το γνωρίσουν, Και οι ηλιαχτίδες της ζωής, την φύση θα στολίσουν. [ΦΕΥΓΕΙ] [ΞΥΠΝΑΕΙ Η ΑΛΚΑΙΟΝΗ]
Αχ… Τι όνειρο, καλά μου ξωτικά, ονειρευόμουνα! Ονειρευόμουν πως ήμουν όμορφη, πως ήμουνα γυναίκα, πως όραμα θεϊκό βρέθηκε ’μπρος μου, πως ήταν ένας πρίγκιπας που μου χαμογελούσε, πως τότε κάτι έγινε παράξενο. Πως ψήλωσα και έγινα θεά, και μάκρυναν τα μαλλιά μου, και έλαμπε το πρόσωπο και η ίδια η καρδιά μου. Όμως το όνειρο έγινε εφιάλτης σε μια στιγμή. Ο πρίγκιπας σε γάμο βάδιζε, στον γάμο τον δικό του, και εγώ εμπρός του, να γίνω οδηγός του. Αιτία λοιπόν έψαχνα, να αρχίσω την φυγή, και απ’ του φόβου να ξεφύγω το φιλί. [ΚΑΘΩΣ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ]: Μα τώρα όμως ξύπνησα, καλά μου ξωτικά, [ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟΝ ΣΑΚΟ]: Και έτσι πάλι το γέλιο σας, θα μου τρυπά τα αυτιά.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ]:
[ΦΕΥΓΕΙ] [ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ]
Λένε πως εμείς τα ξωτικά, κακό θα φέρουμε… …λένε πως είμαστε το ίδιο το σκοτάδι. ΞΩΤΙΚΟ 1: Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. ΞΩΤΙΚΟ 2: Τους ανθρώπους μονάχα τους πειράζουμε… ΞΩΤΙΚΟ 1: Για το καλό τους είναι, γιατί να μάθουν πρέπει αυτά που ξέχασαν… ΞΩΤΙΚΟ 2: … αυτά που όλοι σας ξεχνάτε και αντί για πρώτα, τα έχετε τελευταία. ΞΩΤΙΚΟ 1:
ΞΩΤΙΚΟ 2:
26™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΤΑ ΦΩΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝΟΥΝ ΕΛΑΦΡΑ]
Κοιτάτε! Ο ουρανός συννέφιασε! Κακό σημάδι είναι… ΞΩΤΙΚΟ 1: Τώρα, τα παιχνίδια τα απλά θα σταματήσουν… ΞΩΤΙΚΟ 2: …γιατί τα τέσσερα του κόσμου πνεύματα έρχονται, που είναι η αρμονία της φύσης. ΞΩΤΙΚΟ 1: Και εμείς, τα άκακα της νύχτας ξωτικά, τρέχουμε να κρυφτούμε. ΞΩΤΙΚΟ 2: Το δέος και ο φόβος μας, να μείνουμε δεν μας αφήνει άλλο.
ΞΩΤΙΚΟ 1:
ΞΩΤΙΚΟ 2:
[ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ, ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΝΕΥΜΑ] ΠΝΕΥΜΑ 1: Είμαι το πνεύμα του βορά, άρχοντας του ανέμου.
Πέρασα από πόλεις, χωριά σε μια πνοή. Περνώντας απ’ των υπερβόρειων την χώρα, όταν την εγκατέλειψαν οι κάτοικοι της και ξεχύθηκαν στον κόσμο, με βόρειους άνεμους. Κατάφερα και φύσηξα πολλούς, με όλες τις γνώσεις τους. Γιατί δύναμη αναμφισβήτητη είναι ο άνεμος. Όπως το αλέθει το αλεύρι και τους ανθρώπους δροσίζει, έτσι τον θάνατο στη γη τους και σε αυτούς μπορεί να φέρει. Σε μια πνοή βρέθηκα εδώ τον θάνατο να φέρω. Μα να, του νότου πνεύμα έρχεται μαζί μου να ενωθεί… ΠΝΕΥΜΑ 2: Είμαι του νότου πνεύμα, άρχοντας του εδάφους. Από την πιο ξερή έως την πιο μυρωδάτη και οργωμένη γη έχω πατήσει, μέχρι να έρθω εδώ. Από την γη οι άνθρωποι παίρνουν τα σιτηρά, τα μέταλλα, την δύναμη για να στεριώσουν κάπου. Στη γη θάβουν τους θησαυρούς, τα μυστικά, τις γνώσεις τους, μέσα σε ναούς, σε πυραμίδες και σπηλιές, μέσα σε νησιώτικα βουνά, μακριά από όλους. Η γη, όμως μπορεί στα σπλάχνα της, και ανθρώπους, πόλεις και σπαρτά, με μιας να τα ρουφήξει, και θάνατο να φέρει. Έτσι και εγώ στο δάσος βρέθηκα τον θάνατο να φέρω. Μα, να το πνεύμα της ανατολής μαζί μας έρχεται να ενωθεί. ΠΝΕΥΜΑ 3: Είμαι το πνεύμα της ανατολής, άρχοντας είμαι «θεατρικά σφηνάκια» ™27
του φωτός. Το φως ζωή είναι στη γη, και τα σπαρτά ανθίζει, και δίνει μες την καρδιά και στο μυαλό ψυχή. Μα όμως αν θέλει, να κάψει μπορεί ότι ο γεωργός θα σπείρει, και με την λάβα του να θάψει σπίτια και ανθρώπους. Έτσι τον θάνατο τον έφερα μαζί μου εδώ, στο δάσος. Μα να, μαζί μας έρχεται να ενωθεί της δύσης το πνεύμα. ΠΝΕΥΜΑ 4: Είμαι το πνεύμα της δύσης, του νερού ο άρχοντας. Στη δύση με καράβια έγιναν τα μακρινά ταξίδια των ανθρώπων, μέσα στο νερό να βρούνε νέους τόπους. Κοντά στην θάλασσα, ο Ατίδης ο ευγενής, στην ξενιτιά ταξίδευε, να βρει αυτό που έψαχνε, αυτό που όλοι μας ψάχνουμε να το βρούμε, και αυτό είναι κοντά μας, δίπλα μας. Το νερό, φυλλώματα και σάρκα ανανεώνει, υγρή ανάσα ολόκληρου του κόσμου καθώς είναι. Μα όμως, όπως φέρνει ζωή, έτσι μπορεί και να την πάρει. Μπορεί καράβια να βουλιάξει και νησιά, η μέρος τους μονάχα. Έτσι και εμείς είμαστε εδώ, σαν δικαστές τον θάνατο στη ζυγαριά να ρίξουμε, οι αδικίες με μιας να ισορροπήσουν. ΠΝΕΥΜΑ 1: Άνεμος,.. ΠΝΕΥΜΑ 2: …Φως,... ΠΝΕΥΜΑ 3: …Νερό,… ΠΝΕΥΜΑ 4: …Και γη. ΠΝΕΥΜΑ 1: Αυτά τα τέσσερα είναι η ζωή... ΠΝΕΥΜΑ 2: …και κανείς δεν πρέπει να την αφαιρεί,… ΠΝΕΥΜΑ 3: …είτε είναι του άλλου η ζωή, είτε η δικιά του... ΠΝΕΥΜΑ 4: …Γιατί αν κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, η αρμονία σπάει, σαν γυάλινο όνειρο. ΠΝΕΥΜΑ 1,2,3,4: Με θάνατο ξανά, η αρμονία θα έρθει, σιγά – σιγά, και ξαφνικά. Σ’ αυτούς που έλεος δεν έδειξαν, το τίμημα της πράξεις τους, σ’ εμάς θα πληρώσουν. [ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ]
28™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΡΑΞΗ 6Η: ΚΑΜΑΡΗ ΜΥΡΑΝΘΕΑΣ [Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ] ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ξημέρωσε. Ο χρόνος γοργά κινείται όταν φοβά-
σαι. Αναρωτιόμουν τι είναι σωστό. Να παντρευτώ και η ειρήνη για πάντα να μείνει σφραγισμένη; Αν ο Αιδέσιος, συμβουλή σωστή μου έδωσε και πρέπει τον γάμο να αφήσω; Σίγουρα αυτό μου φαίνεται σωστό, όμως μεγάλη προσβολή θα είναι αν σπάσει τώρα ο γάμος, και η ποτισμένη με αίμα ειρήνη θα χαθεί. Μονάχα μία λύση έμεινε. Αυτό που στην αρχή σκεπτόμουν, είναι σωστότερο απ’ τα άλλα για να γίνει.
[ΒΓΑΖΕΙ ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΟΥΤΙ, Η ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ, Η ΑΠΟ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ ΤΟΥ «ΑΡΕΣΕΙ» ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ.]
Καιρός να πάψω να υποκρίνομαι. Το μαχαίρι αυτό θα σβήσει τις μνήμες, δίχως κανένα να προσβάλλει.
ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
[ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙ, ΑΛΛΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Ο ΔΟΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΙΔΕΣΙΟΣ, ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΨΕΙ ΜΕΣ’ ΤΟ ΣΤΗΘΟ ΤΗΣ] ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μυρανθέα, κόρη μου, έλα κάτω να δεις το νυφικό
που ο Αίγιος έφερε. Θέλει και ο ίδιος πριν από το γάμο του που γίνεται το βράδυ να σε δει. ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ναι πατέρα, έρχομαι. [ΦΕΥΓΟΥΝ, Ο ΑΙΔΕΣΙΟΣ ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ ΤΟΝ ΔΟΛΙΟ, ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟΙ.]
Τι θέλεις πάλι; Όπως πρέπει όλα δεν έγιναν; ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ξέρεις γιατί συμφώνησα τον φόνο να κάνω πράξη; Γιατί τον φίλο πρόδωσα; Δεν ήσουν εσύ που με έπεισε γι’ αυτό. ΔΟΛΙΟΣ: Αλήθεια; Μα τότε ποιος; ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ο φθόνος και η ζήλια που είχα για τον Αλμάνδο. Ο ανόητος δεν είπε και δεν έκανε τίποτα… Μονάχα την κοιτούσε. Και εγώ τον ζήλεψα μόνο γι’ αυτό! Ο άμοιρος! Πόσο εύκολα το μαχαίρι μου του πήρε την ψυχή! ΔΟΛΙΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™29
Θα έπρεπε να χαιρόμουν… Αντί γι’ αυτό ένιωθα άδειος, ακόμα και αν δεν ήξερα τίποτα ακόμα για τον γάμο! ΔΟΛΙΟΣ: Αν με θέλεις γι’ αυτό, εγώ δεν φταίω. Απόφαση του βασιλιά ήταν αυτή. ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Μα τι λες; Το βράδυ δεν έρχονται μπρος σου οι σκιές; Οι τύψεις το μυαλό σου δεν θολώνουν; Δεν νιώθεις το σώμα σου λουσμένο με αίμα ξεραμένο; ΔΟΛΙΟΣ: Μετάνιωσες ή και άλλο χρυσάφι θες; ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Χρυσάφι; Τι να το κάνεις το χρυσάφι όταν τρελαίνεσαι! Άκου, αν θέλεις να σώσεις την ψυχή σου, έλα μαζί μου στον βασιλιά να πούμε την αλήθεια για τον φόνο. ΔΟΛΙΟΣ: Την αλήθεια; Είσαι τρελός! Ξεχνάς ότι θα χάσεις το κεφάλι σου αν κάνεις κάτι τέτοιο; ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Το κεφάλι μου πια, γεμίζει με εφιάλτες. Δεν με νοιάζει αν μένει στον λαιμό μου η όχι. Τώρα κάνε πέρα! ΔΟΛΙΟΣ: Αν είναι πρόβλημα αυτό μπορώ να το διορθώσω. Δεν πρόκειται να αφήσω τα σχέδια μου να σβηστούν! ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ώστε βγάζεις ξίφος; Ας είναι… αφού προτιμάς εμένα για δήμιο σου… [ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ]
Ανόητε! Το ξίφος μου η πείρα το έκανε ευλύγιστο, και γρήγορα την καρδιά σου θα βρει…
ΔΟΛΙΟΣ:
[ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ]
Έχεις γεράσει, τα μάτια σου κουράζονται πιο εύκολα. Δεν θα κρατάς το ξίφος για πολύ.
ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ] ΔΟΛΙΟΣ:
Νομίζεις ότι τα λόγια σου αυτά θα με φοβίσουν; λόγια…
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Όχι τα [ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ]
…μα το σπαθί! Βλέπεις την λάμψη του; Είναι η δικαιοσύνη που υπερασπίζει! ΔΟΛΙΟΣ: Με αυτήν σκότωσες τον φίλο σου; ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Άνανδρε! [ΞΙΦΟΜΑΧΟΥΝ]
30™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΔΟΛΙΟΣ:
Γιατί με μένα τα έβαλες; Εσύ είσαι ο φονιάς! Δειλέ!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[Ο ΑΙΔΕΣΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΔΟΛΙΟΥ]
Λοιπόν φίδι; Το σύρσιμο σου αρέσει; Στην φύση σου είναι! ΔΟΛΙΟΣ: Μην με σκοτώσεις! Δεν θέλεις και άλλο φόνο στην πλάτη σου να κουβαλάς! Πήγαινε και πες στον βασιλιά ότι θες! ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Δειλέ! Κοίτα πως είσαι! Φεύγω, δεν μπορούν άλλο τα μάτια μου, στην όψη σου αηδιάζουν! ΑΙΔΕΣΙΟΣ:
[ΠΑΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΔΟΛΙΟΣ ΒΓΑΖΕΙ ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΓΥΡΙΣΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΧΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ] ΔΟΛΙΟΣ:
Δεν έπρεπε την πλάτη σε μένα να γυρίσεις!
[ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ]
ΤΟ ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗ: ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΠΑΛΑΤΙΟΥ [Ο ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ. ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ]
Εμείς οι υπηρέτες κάνουμε περίεργη δουλειά… Εμείς γνωρίζουμε πολλά που οι άλλοι δεν γνωρίζουν. Εμείς είμαστε του τοίχου τα αυτιά. Έτσι και εγώ, όπως ο μάγειρας, ο σταβλίτης και οι άλλοι, ξέρω σχεδόν τα πάντα… Πως; Τι ακριβώς; Μα, να… Ξέρω κάθε δολοπλοκία που γίνεται μέσα στο παλάτι. Ξέρω ποια κοπελιά την κάμαρη ανοίγει και σε ποιον. Τις έγνοιες και συνήθειες του καθενός. Τα μυστικά τους, πριν από όλους τα μαθαίνω. Ξέρω για σένα… Ξέρω αν έχεις βάλει πολλούς μέσα στο κρεβάτι σου και την παρθένα κάνεις. Ξέρω αν έρωτα έχεις τρελό, η αν για κάποιον μίσος έχεις. Ξέρω αν κάτι άνομο έχεις κάνει και γιατί, η αν σ’ όλα σου, στον νόμο, είσαι εντάξει. Όλα τούτα, πιστέψτε με, εγώ τα ξέρω. Γνωρίζω κάθε κακό πριν γίνει… ΑΔΜΗΤΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™31
Μα τι συμβαίνει; Γιατί γουρλώσατε τα μάτια; Θαρρείτε ότι δεν κάνω το σωστό; Αν άλλοι μάθανε αυτά που θέλατε να κρύψετε, φταίτε μονάχα εσείς. Να ξέρετε τα λόγια δεν τα σκορπάνε άσκοπα και αλόγιστα… Η μήπως για ότι ήξερα, που ανθρώπους θα μπορούσαν να είχαν σώσει, τα μάτια σας με κατηγορούν; Μα ακούστε με, καθήκον του υπηρέτη είναι η σιωπή, και μόνο στον αφέντη του την λύνει… [ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ]
Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι υπηρέτης, μα πάντα την άρνηση φοβόμουν, την πείνα και τον θάνατο να πολεμώ δεν ήθελα. [ΣΚΟΤΑΔΙ]
ΠΡΑΞΗ 7Η: ΠΑΛΑΤΙ [ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ: ΑΙΓΙΟΣ, ΜΥΡΑΝΘΕΑ, ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΔΟΛΙΟΣ, ΑΔΜΗΤΟΣ, ΜΑΜΗ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ]
Πριν πάμε στην αίθουσα των τελετών, εκεί που όλοι οι καλεσμένοι περιμένουν να αρχίσει ο γάμος, θα ήθελα λίγο να σας δω… Αίγιε, για πες μου, πως σου φαίνεται η γυναίκα που θα πάρεις; ΑΙΓΙΟΣ: Είναι, νομίζω όμορφη… ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μα Ναι… Εσύ καλή μου θυγατέρα, τι λες; Σου αρέσει ο πρίγκιπας; ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Λένε πως θα τον παντρευτώ και άντρας μου θα γίνει… ΜΑΜΗ: Είσαι σίγουρη πως είναι αυτό που θες να κάνεις; ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ξέρεις καλά πως σ’ αγαπώ σαν δεύτερη μητέρα μου. Άκου λοιπόν, για την απόφαση που έχω πάρει δεν μετανιώνω, και σύντομα αυτή θα κάνω πράξη. ΔΟΛΙΟΣ: Ωραία λοιπόν, ας μην καθυστερούμε με την τελετή, εμπρός… ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Μην βιάζεστε τόσο. Ο Αιδέσιος ήθελε να τον περιμένουμε για να μας πει κάτι σημαντικό...
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
32™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΔΟΛΙΟΣ: Δεν θα έρθει, έφυγε. Του γυρισμού πήρε τον δρόμο.
Έφυγε;… Σαν έφυγε, ήταν θλιμμένος; ΔΟΛΙΟΣ: Ναι… Ήταν θλιμμένος… ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Μα γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά; ΔΟΛΙΟΣ: Δεν ξέρω… Πώς να το ξέρω, κάτι τέτοιο; ΠΝΕΥΜΑ 1: Ψέματα λες,… ΠΝΕΥΜΑ 3: ... Ψεύτη,… ΠΝΕΥΜΑ 2: ... Μεγάλε ψεύτη,... ΠΝΕΥΜΑ 4: ... πάλι τα ψέματα αρχινάς. ΔΟΛΙΟΣ: Ποιοι είσαστε εσείς και με προσβάλλεται έτσι; ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Τι λες; Δεν μας γνωρίζεις; ΑΔΜΗΤΟΣ: Εξάλλου, κανένας δεν σε πρόσβαλλε! ΠΝΕΥΜΑ 1: Ρώτησες ποιοι είμαστε… ΠΝΕΥΜΑ 3: …Άκου λοιπόν… ΠΝΕΥΜΑ 2: …Είμαστε οι ψυχές που μία- μία, κατάστρεψες και εκδίκηση γυρεύουν… ΠΝΕΥΜΑ 4: …Είμαστε το σκοτάδι του γέροντα που τύφλωσες και τώρα σε τυλίγει… ΠΝΕΥΜΑ 1: …Το αίμα των παιδιών που σκότωσες και τώρα στους πόρους του δέρματος σου, πήζει και σε πνίγει... ΠΝΕΥΜΑ 3: Είμαστε η σκιά σου, που πάντοτε θα σε κυνηγά,… ΠΝΕΥΜΑ 2: …ώσπου ο θάνατος να έρθει,… ΠΝΕΥΜΑ 4: …Για να σ’ ανακουφίσει. ΔΟΛΙΟΣ: Ανόητοι! Αν πλησιάσετε άλλο, τον θάνατο σας θα διατάξω! ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Θεέ μου! Τρελάθηκε και ασυναρτησίες λέει! ΔΟΛΙΟΣ: Μην πλησιάζετε άλλο, θα βγάλω το σπαθί μου! ΑΔΜΗΤΟΣ: Προσοχή βγάζει σπαθί! ΔΟΛΙΟΣ: Φύγετε λοιπόν! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Κάντε πίσω! Μπορεί μέσα στην ζάλη του να σας χτυπήσει! ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
[Ο ΔΟΛΙΟΣ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ, ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΣ.ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ. Ο ΑΔΜΗΤΟΣ ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ]
«θεατρικά σφηνάκια» ™33
Είναι τρελός! Από το ανοικτό παράθυρο πηδάει! Ω, θεέ μου! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πάμε κάτω, να δούμε αν ζει ο ανόητος! ΑΔΜΗΤΟΣ:
ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
[ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ, ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΜΟΝΗ]
Έμεινα μόνη… Ήρθε η ώρα την απόφαση που πήρα, εδώ να κάνω πράξη!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
[ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ]
Καλή μου…, Μα τι κάνεις; Μη!… Έχεις πολλά να κάνεις στη ζωή! Σε αγαπώ, μα να έρθεις δεν πρέπει τόσο βιαστικά! Μην δίνεις στα χέρια σου την φόρα, καλή μου μη!
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
[ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ.]
ΕΠΙΛΟΓΟΣ [8Η ΠΡΆΞΗ] [ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΉ ΤΑ ΔΎΟ ΞΩΤΙΚΆ]
Σαν το ποτάμι ο χρόνος κύλισε,… …που άλλοτε είναι πολύς και άλλοτε είναι λίγος,… ΞΩΤΙΚΟ 1: …και πέρασαν μέρες άσχημες, και τρομεροί χειμώνες,… ΞΩΤΙΚΟ 2: …και άλλαξαν και έγιναν πολλά. ΞΩΤΙΚΟ 1: Τόσα πολλά που ήταν απρόσμενα,… ΞΩΤΙΚΟ 2: …και θα ξαφνιάσουν όλους. ΞΩΤΙΚΟ 1:
ΞΩΤΙΚΟ 2:
[ΒΓΑΙΝΕΙ Η Α ΛΚΑΙΟΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ « ΠΑΓΩΝΟΥΝ « ΣΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ.] ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
Τι όμορφη νύχτα! Τα άστρα και το φεγγάρι μου
γελούν! Αγαπημένη, μπουμπούκι της νυχτιάς, και εγώ γελώ σαν είσαι ευτυχισμένη! ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Σαν χτες θυμάμαι, που μέσα στο δάσος με βρήκες και με έκανες βασίλισσα. ΑΙΓΙΟΣ: Αγάπη μου, σαν ήρθες εδώ κοντά μου, άνθισε η ξερή ΑΙΓΙΟΣ:
34™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
γη της χώρας, άνθισε και η καρδιά μου. Τι όμορφα, καλέ μου, που τα λες… ΑΙΓΙΟΣ: Τι όμορφη που φαίνεσαι μέσα στο σκοτάδι… Να έρθω πιο κοντά; ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Κάτω μας περιμένουν για την γιορτή μας… μη! ΑΙΓΙΟΣ:Το δέρμα σου μοιάζει με μετάξι όταν το αγγίζω… ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Σταμάτα… Δεν πρέπει να μείνουμε πολύ εδώ,… Πάμε κάτω τώρα μαζί, και ύστερα… ΑΙΓΙΟΣ: Και ύστερα τι; ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Ύστερα, όταν η μουσική πάψει να παίζει και οι καλεσμένοι φύγουν, θα είμαι δικιά σου… ΑΙΓΙΟΣ: Και εγώ δικός σου θα είμαι… ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Αγάπη μου…, Γλυκιά μου αναπνοή, Σταμάτα… Μη μου θυμώνεις… Αν περιμένεις πιο γλυκό θα σου φανεί… ΑΙΓΙΟΣ: Τότε καλή μου πάμε. Η αγωνία πιο τολμηρό σαν γίνει πίσσα το σκοτάδι, θα με κάνει… ΑΛΚΑΙΟΝΗ:
[ΦΕΥΓΟΥΝ. ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ ΞΕΠΑΓΩΝΟΥΝ.]
Αυτά έγιναν, και άλλα τόσα,… …που τάραξαν τον κόσμο των πνευμάτων,… ΞΩΤΙΚΟ 1: …και των ανθρώπων τις καρδιές,… ΞΩΤΙΚΟ 2: … και έκαναν κράμα περίεργο,… ΞΩΤΙΚΟ 1: … που αλχημιστής δεν το γνωρίζει,… ΞΩΤΙΚΟ 2: … μήτε κανείς σοφός του κόσμου. ΞΩΤΙΚΟ 1: Μα, να το αίτιο της αναταραχής. Δύο ψυχές αιώνια δεμένες πλησιάζουν…
ΞΩΤΙΚΟ 1:
ΞΩΤΙΚΟ 2:
[ΜΠΑΙΝΟΥΝ Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΠΙΑΣΜΕΝΟΙ ΧΕΡΙ- ΧΕΡΙ.]
Πίσω τους ακολουθεί ο βασιλιάς, βαδίζοντας αργά θλιμμένος.
ΞΩΤΙΚΟ 2:
[ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ «ΠΑΓΩΝΟΥΝ» Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ. ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΜΑΜΗ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ.]
Βασιλιά μου, Τι σε ταλαιπωρεί και είσαι έτσι σκυθρωπός; ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Τι άλλο; Το θάνατο της κόρης μου, θρηνώ…
ΜΑΜΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™35
Γλυκιά μου, μπορώ επιτέλους να στο πω, σ’ αγαπώ! Ναι σ’ αγαπώ! ΜΑΜΗ: Βασιλιά μου άκου, πρέπει για το βασίλειο και τους υπηκόους σου, να σταματήσεις να θρηνείς. ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Γιατί;… Μετά την ζωή ο θάνατος, η πίκρα η δυστυχία! ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Μετά τον θάνατο εσύ, ζωή μου και ευτυχία! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Ποιος θα μπορούσε εδώ να ζει, σε τούτη τη ζωή; ΜΑΜΗ: Σα βασιλιάς, μπροστά να προχωράς… Σήκω τα πόδια σου, και απ’ την αρχή κάνε να ανθίσει η χώρα! ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Απίστευτο, είμαστε και οι δυο μαζί! ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ήταν καιρός χαρά μου… ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
[ΧΟΡΕΥΟΥΝ]
Αυτά που λες ακούγονται σωστά… και ίσως, το δίκιο να έχεις, μα δεν μπορώ τον πόνο να ξεχάσω! ΜΑΜΗ: Καλύτερα τα λάθη να θυμάσαι, ώστε ποτέ να μην τα ξανακάνεις… ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Ευχαριστώ… Ευχαριστώ, που ήσουν πάντα στο πλευρό μου, που είχες πάντα υπομονή. ΜΑΜΗ: Ελάτε τώρα βασιλιά μου, πάμε μέσα…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ:
[ΦΕΥΓΟΥΝ. Η ΜΥΡΑΝΘΕΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΜΑΝΔΟΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ.]
Ακούς την μουσική, καλέ μου; ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Μα ναι… κάθε μια νότα ακούω καθαρά… ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
[ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΟΥ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ.]
Αυτές οι νότες μας μιλούν… Οι νότες μπλέκονται και σχηματίζουν λέξεις… ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Μιλούν για ένα κόσμο που χωρίστηκε στα δυο και έτσι κάθε κομμάτι ένιωθε την έλλειψη του άλλου,.. ΑΛΜΑΝΔΟΣ: … μέχρι, που όταν από θαύμα ενώθηκαν, ο κόσμος τους δέκα φορές πιο ευτυχισμένος ήταν από πριν,… ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Πριν από τότε, που δεν είχαν στα δύο χωριστεί…
ΜΥΡΑΝΘΕΑ:
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
36™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ, ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΑ ΦΩΤΑ]
ΤΕΛΟΣ
«θεατρικά σφηνάκια» ™37
Μια ιστορία για… τα πανηγύρια! Μια ιστορία για έναν ανθρωπάκο που πήγε σε ένα πανηγύρι και μπήκε στην σκηνή μιας τσιγγάνας για να του πει το μέλλον και του είπε ότι σε λίγες ώρες θα πεθάνει… Τι θα συμβεί μετά; Πρόσωπα: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ ΜΑΝΤΑΜ ΜΕΛΟΝΤΙΚΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ [ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ, ΠΙΣΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ. ΦΟΡΑΕΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ «ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ». ΒΓΑΙΝΕΙ Ο “ΕΥΠΙΣΤΟΣ” ΜΕ ΕΝΑ ΑΣΠΡΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ, ΑΣΠΡΟ ΠΑΝTΕΛΟΝΙ, ΑΣΠΡΟ ΣΑΚΑΚΙ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΠΕΛΟ ΚΑΙ ΠΑΠΙΓΙΟΝ, ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ, ΧOΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣIΚΗ. ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥ ΦΩΣ…]
Ωωωω! Για σας! Βλέπω όλοι φοράτε τα καλά σας! Βέβαια! Σε μια τέτοια περίσταση!… Μην σας ξεγελάει όμως το «χορεύοντας στη βροχή» που άρχισα να χορεύω! Είναι μια υπέροχη μέρα χωρίς σύννεφα! Είπα μέρα; … Μια υπέροχη νύχτα ήθελα να πω![ΧΤΥΠΆΕΙ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ:
ΠΑΛΑΜΆΚΙΑ. ΤΏΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΉ ΜΕ ΤΑ ΦΏΤΑ, ΓΊΝΕΤΑΙ ΝΎΧΤΑ.]
Ότι πρέπει για το τοπικό πανηγύρι… Αυτός δεν είναι ο λόγος που φοράτε τα καλά σας; Ωραίο κουστούμι φοράει ο κύριος … και η κυρία ωραίο φόρεμα… Και η νεαρή με τον νεαρό, πολύ ωραίο συνολάκι… Είστε όλοι ζευγάρια ε;… και εγώ που πάω μόνος; Α! Μια κυρία κάθεται σε εκείνο το παγκάκι… Αναρωτιέμαι αν… Με συγχωρείτε έχετε φωτιά; ΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Μήπως έχετε τσιγάρο; 38™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΓΥΝΑΙΚΑ:
όχι!
… Καλά, έτσι και αλλιώς δεν καπνίζω! … τι ώρα είναι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν έχω ώρα! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Μα φοράτε ρολόι! ΓΥΝΑΙΚΑ: Το προσέξατε ε; ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Ωραία νύχτα ε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Καλή είναι… ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Μοναξιά που υπάρχει στον κόσμο ε; Εσείς είστε μόνη; ΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Περιμένετε κανένα; ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Μήπως έχει αργήσει; ΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι. ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Και… δεν μου λες … Πως είναι αυτός που περιμένεις; Είναι κοντός, ψηλός; ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι είναι ψηλός! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Είναι και μελαχρινός; ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι; ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Λέω… του μοιάζω; ΓΥΝΑΙΚΑ: Καθόλου! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: αυτός που περιμένεις… είναι…, είναι… γυμνασμένος; ΓΥΝΑΙΚΑ: ναι! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Δηλαδή; Έχει καθόλου μπράτσα; ΓΥΝΑΙΚΑ: ναι! Έχει και κάτι ποντίκια να! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Είναι σαν να λέμε… αρκετά γεροδεμένος… ΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι ξέρει και καράτε! ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ: Ε; … Ξέρει και καράτε;… Τότε με συγχωρείτε δεσποινίς μου, αλλά έχω μια δουλειά… ΓΥΝΑΙΚΑ: Τον βλάκα… Έφυγε… Και ο δικός μου ακόμα να έρθει… Δεν είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί έτσι… Το έχει ξανακάνει πολλές φορές! Είναι από τους τύπους ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™39
που καθυστερούν! Θυμάμαι πριν τα φτιάξουμε, με κοίταζε σαν χάνος και καθυστερούσε να με πλησιάσει… ναι, με κοίταζε με αυτά τα ηλίθια μάτια… και εγώ, η ακόμα πιο ηλίθια ερωτεύτηκα αυτό το βλακώδες βλέμμα της κουκουβάγιας! ΓΥΝΑΙΚΑ: Και τελικά με τα πολλά… αυτός να με κοιτά και εγώ να χαμογελώ σαν την ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ, έγινε το πρώτο βήμα… [ΜΠΑΊΝΕΙ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΜΕ ΚΑΠΈΛΟ ΚΑΙ ΜΊΑ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΣΤΗΝ ΜΑΣΧΆΛΗ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΉ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΊ ΑΔΊΚΩΣ ΝΑ ΜΙΛΉΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΠΈΛΑ…] ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Με συγχωρείτε…
ΓΥΝΑΙΚΑ: … Και φυσικά αυτό το πρώτο βήμα έγινε από εμέ-
να! ….Τέλος πάντων… Έτσι μιλήσαμε, και κανονίσαμε το πρώτο ραντεβού… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Με συγχωρείτε… ΓΥΝΑΙΚΑ: Και τι έγινε τότε; Φυσικά και καθυστέρησε… «Συγγνώμη δεν θα αργήσω ξανά, Πηνελοπίτσα μου…» μου είπε και καθυστερούσε συνεχώς… Να έρθει στα ραντεβού του, να βρει δουλειά, να τελειώσει τις σπουδές του! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Με συγχωρείτε… ΓΥΝΑΙΚΑ: Μια μέρα τον ρώτησα: «Πότε θα παντρευτούμε;», «Να τελειώσω τις σπουδές μου πρώτα, Πηνελοπίτσα μου...» μού απάντησε… και το καθυστερούσε… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μα με συγχωρείτε! ΓΥΝΑΙΚΑ: …και όταν τελείωσε τις σπουδές του μού είπε «Κάτσε να βρω μια καλή δουλειά Πηνελοπίτσα μου…» και συνέχιζε την καθυστέρηση! [Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ, ΚΑΙ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ ΚΆΘΕΤΑΙ ΘΥΜΩΜΈΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΓΚΆΚΙ, ΑΦΟΎ ΒΛΈΠΕΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΊΝΕΙ ΣΗΜΑΣΊΑ.]
… και μετά;… μετά, αφού βρήκε δουλειά, άρχισε καινούριο τροπάριο… «Τώρα δεν έχουμε λεφτά για έξοδα και γάμους, Πηνελόπη κάτσε να πάρω αύξηση και βλέπουμε…»
ΓΥΝΑΙΚΑ:
40™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Α… Καλά!… [ΒΓΆΖΕΙ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΑΣΧΆΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΒΆΖΕΙ.]
Λες και δεν παντρεύτηκαν οι παππούδες μας που είχαν να φορέσουν μόνο δυο σώβρακα… και μάλιστα τρύπια! … Αλλά δεν θέλει να παντρευτεί! Και έτσι το καθυστερεί!... Αλλά ως εδώ! Κανόνισα αυτό το ραντεβού και του είπα: «Θα έρθεις και θα μιλήσουμε για τον γάμο μας, αλλιώς μην έρθεις καθόλου!» ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Και δεν ήρθε τελικά ε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιος μίλησε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: ΕΓΩ! ΓΥΝΑΙΚΑ: Εσείς; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ναι, εγώ! ΓΥΝΑΙΚΑ: Πρώτα από όλα, μάθε ότι θα έρθει! Καθυστερημένος αλλά θα έρθει! Και δεύτερον τι θέλετε εσείς και ανακατεύεστε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ηρεμήστε κυρία μου, Εγώ ένας απλός περαστικός είμαι που θέλω να ρωτήσω προς τα που είναι το πανηγύρι… ΓΥΝΑΙΚΑ: Το πανηγύρι; Και γιατί δεν το λες τόση ώρα; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μα δεν με αφήνατε να μιλήσω!!! ΓΥΝΑΙΚΑ: Καλά μην κάνεις έτσι! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Λοιπόν; ΓYΝΑΙΚΑ: Τι λοιπόν; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Προς τα που είναι το πανηγύρι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Αα… Νομίζω από εκεί…
ΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΔΕΊΧΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΊΘΕΤΗ ΚΑΤΕΎΘΥΝΣΗ ΑΠΌ ΑΥΤΉΝ ΠΟΥ ΠΉΡΕ Ο ΕΎΠΙΣΤΟΣ]
Ευχαριστώ. ΓΥΝΑΙΚΑ: Καλά γιατί συγχύστηκε αυτός;… Δηλαδή τι να πω εγώ; Που έχω και έγνοιες; Τέλος πάντων… Άντε να δούμε πότε θα έρθει και αυτός, ο ανεπρόκοπος… Άντε γιατί με έχει κάνει άνω κάτω… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Καλή σας, νύχτα κυρία Πηνελόπη… Ε, Συγγνώμη, δεσποινίς Πηνελόπη. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™41
Αυτό το δεσποινίς με έχει φάει κύριε αστυνόμε! … Πως πάνε τα πράγματα; ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Δουλειές…, δουλειές κυρία Πηνελόπη… Βλέπετε η αστυνομία δεν κοιμάται ποτέ!... Όμως εσείς δεν φαίνεστε καλά… Έχετε τίποτα; ΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι τίποτα… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Α… Είπα και εγώ… ΓΥΝΑΙΚΑ: Προς το παρόν, τουλάχιστον… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Τι είπατε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Τίποτα αστυνόμε, είπα καληνύχτα… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Μάλιστα… ε, καληνύχτα και σε εσάς δεσποινίς Πηνελόπη… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Είναι ωραία νύχτα όμως … και περασμένη η ώρα… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Πρέπει να πάω στο πανηγύρι… Να βάλω μια τάξη εκεί πέρα… Βλέπετε εκεί έχει πολύ κόσμο και θα είναι γεμάτο κλεφτρόνια… Έχει γεμίσει η χώρα με δαύτους!!! Α, Και δεν είναι μόνο αυτό… ΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΜΠΑΊΝΕΙ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΊΑ, ΚΑΙ Ο ΑΣΤΥΝΌΜΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΑΊΡΝΕΙ ΧΑΜΠΆΡΙ]
Θα έχει γεμίσει και η αγορά αλλοεθνείς που θα πουλάνε την πραμάτεια τους… Έμποροι με διάφορα, μικρά και μεγάλα εμπορεύματα. μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι, λευκοί… Και φυσικά κανένας τους δεν θα έχει άδεια!... Ευτυχώς που υπάρχει το μακρύ χέρι του νόμου και… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μα φτωχοί άνθρωποι είναι που βγάζουν το ψωμάκι τους… και ναι δεν λέω δεν έχουν άδεια όπως οι ντόπιοι έμποροι όμως δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια πράγματα, Απλά προσπαθούν να επιβιώσουν… και στο κάτω: κάτω και οι δικοί μας μετανάστες τα ίδια κάνανε! ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Και ποιος είσαι εσύ; Ύποπτος μου φαίνεσαι… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: ΕΓΩ;… εγώ… είμαι ένας απλός περαστικός που θέλει να πάει στο πανηγύρι… Από πού είναι το πανηγύρι; ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Από εκεί! 42™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ξέρετε με είχαν στείλει στην ακριβώς αντίθετη
κατεύθυνση και… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Από εκεί είναι! Θα δεις και τον κόσμο, πήγαινε! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μάλιστα, αστυνόμε πηγαίνω… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Άσε, καλύτερα να έρθω μαζί σου μην χαθείς πάλι… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ο… όχι, δεν χρειάζεται… να πηγαίνω… ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Περίμενε έρχομαι και εγώ περίμενε!...
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ [ΤΑ ΦΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ «ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ». ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΑΒΟΥΝ. ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ, ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΕ ΔΥΟ ΚΑΡΕΚΛΕΣ. ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΕΝΑ ΝΤΟΣΙΕ ΚΑΙ Η ΓΥΑΛΑ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΟΥ. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΠΙΣΤΟΣ, ΠΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΡΟΛΟΙ, ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ]
Γεια σας. Ήρθατε και εσείς; Βιαζόμουν τόσο να έρθω στο πανηγύρι, που δεν πρόλαβα ούτε να συστηθώ… Με λένε Γιάννη Εύπιστο και αυτή είναι η ιστορία μου. Εκείνη την μέρα, η μάλλον εκείνη την νύχτα για να είμαι πιο ακριβής, περπατώντας στους δρόμους του πανηγυριού, το μάτι μου πήρε μια ταμπελίτσα μπροστά από μια σκηνή. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ: Η ταμπελίτσα έγραφε: Μαντάμ Μελλόντικα. Μάθετε το μέλλον σας, τώρα. Ξέρω τη μοίρα σας, πριν από σας, για εσάς. Πληροφορίες εντός. Αυτή η επιγραφή μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ξέρετε! Το να ξέρεις το μέλλον σου είναι μεγάλος πειρασμός. Έτσι βρέθηκα «εντός». Εντός της σκηνής, για να είμαι πιο ακριβής. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
[Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΟΥΠΑ ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ] ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
Μαντάμ Μελλόντικα; «θεατρικά σφηνάκια» ™43
Ναι; τι θέλετε παρακαλώ; Το γραμμένο μου… ΜΕΛ.: Ποιο γραμμένο; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Την μοίρα μου;… το ριζικό μου;… το μέλλον μου, βρε αδελφέ! ΜΕΛ.: Δεν μπορώ τώρα έχω δουλειά… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Σας παρακαλώ…, πέστε μου το μέλλον μου, δεν θα σας πάρω πολύ ώρα… ΜΕΛ: Δεν μπορώ χριστιανέ μου, έλα αύριο… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μα αύριο δεν θα έχει πανηγύρι γιατί θα έχει τελειώσει! Εξάλλου, δεν είμαι από εδώ και θα φύγω σήμερα. και έκανα τόσο δρόμο… ΜΕΛ.: Αλήθεια; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ναι!.. Λοιπόν; θα μου πεις το μέλλον μου; ΜΕΛ.: Όχι. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Γιατί; ΜΕΛ.: Γιατί έχω δουλειά, δεν το βλέπεις; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μα σας παρακαλώ… μόνο λίγο ριζικό… ΜΕΛ: Το μέλλον σου μπορεί να είναι και άσχημο, θα το αντέξεις; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ναι, θα το αντέξω! ΜΕΛ: Τότε κοίτα το ντοσιέ που έχω πάνω στο τραπέζι και σε λίγο έρχομαι να τα πούμε… ΜΕΛ.:
ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
[ΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΚΟΥΠΑ]
Το ντοσιέ για το οποίο μίλησε η Μαντάμ Μελλόντικα, ήταν γεμάτο με διάφορα πτυχία και διάφορες φωτογραφίες από τις επιβραβεύσεις που πήρε. «πτυχίο μελλοντολογίας», «πτυχίο αστρολογίας», «πτυχίο ψυχολογίας»…, ένα πτυχίο με ακαταλαβίστικες λέξεις εκτός από την λέξη Ινδία, ένα άλλο με αιγυπτιακά γράμματα και πολλά άλλα. Σίγουρα αυτή η κυρία ήταν άξια θαυμασμού με τόσα πτυχία… σωστός πανεπιστήμων! ΜΕΛ.: Όπως βλέπεις στο book μου, δεν είμαι καμιά τυχαία… Τώρα για να δούμε το μέλλον σου… ΜΕΛ.: Πω: πω, τι βλέπω… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
44™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Τι βλέπεις; Σκοτάδι… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τόσο μαύρο είναι το μέλλον μου; ΜΕΛ.: Όχι, έχει συννεφιά και δεν πιάνω τον άλλο κόσμο με την μια… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι σχέση έχει ο άλλος κόσμος; ΜΕΛ.: Εκεί πέρα, μέσα σε κάτι ιερά βιβλία γράφουνε το μέλλον… εσύ πρέπει να είσαι στον δέκατο τρίτο τόμο…. Κακό σημάδι. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Γιατί; ΜΕΛ.: Γιατί το δεκατρία είναι άτυχος αριθμός, δεν το ξέρεις; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Εγώ νόμιζα ότι το δεκατρία ήταν το τυχερό μου νούμερο! ΜΕΛ.: Τόσο καιρό νόμιζες λάθος… συνεχίζω. Ανοίγω τον τόμο, γυρίζω τις σελίδες … και να σε! Σε πέτυχα! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Που; που; δεν βλέπω! ΜΕΛ.: Βλέπεις εδώ, ένα μαύρο σημάδι; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Αυτό που μοιάζει με σκόνη; ΜΕΛ.: Δεν είναι σκόνη, εσύ είσαι! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Αυτή η κουκκίδα;… ΜΕΛ.: Ναι! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Αυτή η μαύρη κουκκίδα είμαι εγώ; ΜΕΛ.: Αυτό το κατράμι! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μα κουκκίδα; ΜΕΛ.: Όλοι οι άνθρωποι μια κοκκίδα είμαστε. Λοιπόν συνεχίζω… πόσα λεφτά έχεις; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μισό λεπτό να δω… Μόνο αυτά τα δεκαπέντε ευρώ, γιατί;… ΜΕΛ.: Μόνο δεκαπέντε ευρώ είπες; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ναι! ΜΕΛ.: Είσαι σίγουρος ότι έχεις μόνο αυτά; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ναι, δεν έχω άλλα... ΜΕΛ.: Τότε…. Το μέλλον σου είναι απλό, θα πεθάνεις. Άδειασε μου την γωνία τώρα… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Είπατε…, θα πεθάνω; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: ΜΕΛ.:
«θεατρικά σφηνάκια» ™45
Ναι. Όπως λέμε, θα με βρούνε τέζα; ΜΕΛ.: Δόξα τον θεό το κατάλαβες! …και για να είμαι πιο ακριβής, έχεις περίπου Τέσσερεις ώρες. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τέσσερεις ώρες; ΜΕΛ.: Ναι, τέσσερεις ώρες! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα; ΜΕΛ.: Όχι, αφού είναι το γραμμένο σου… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Σίγουρα; δεν μπορεί κάπως να αλλάξει; ΜΕΛ.: Τι να αλλάξει; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Να, στο σινεμά σε παρόμοιες περιστάσεις, κάτι γίνεται την τελευταία στιγμή… ΜΕΛ.: Μα πως να αλλάξει, αφού είναι το ριζικό σου, η μοίρα σου… το μέλλον σου, βρε αδελφέ!… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μα στις ταινίες… ΜΕΛ.: Μην πιστεύεις ότι βλέπεις στις ταινίες. ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μα... ΜΕΛ.: Έλα τώρα μην κάνεις έτσι… άντε πήγαινε τώρα έξω να διασκεδάσεις λίγο… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Να διασκεδάσω λέει! Πως να διασκεδάσω αφού μου έχουν μείνει μόνο Τέσσερεις ώρες ζωής! Δηλαδή, τρεις ώρες και πενήντα εννέα λεπτά και τριάντα δύο δευτερόλεπτα, για να είμαι πιο ακριβής. Τι μπορείς να κανείς μέσα σε τρείς ώρες και πενήντα εννέα λεπτά; ΜΕΛ.:
ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
[ΚΑΘΩΣ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΤΑΚΑ, ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΕΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ, ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ.]
Μην βιάζεσαι τόσο, θα πεθάνεις γρήγορα… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Πόσο δίκιο έχεις! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Με συγχωρείτε… ΜΕΛ.: Ναι, ποιος είναι; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Εγώ… ήμουν περαστικός από εδώ και είδα την πινακίδα σας… Μαντάμ Μελλόντικα. Μάθετε το μέλλον σας… Ε, λοιπόν θέλω να μάθω το μέλλον μου! ΜΕΛ.: Άντε πάλι… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
46™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Πάλι; Πρώτη φορά έρχομαι εδώ! Ναι, το ξέρω… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Πως το ξέρεις; ΜΕΛ.: Το ήξερα πριν έρθεις… Κοτζάμ πτυχίο μελλοντολογίας έχω! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Αλήθεια; ΜΕΛ.: Αμ τι, παίζουμε! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ξέρετε γιατί ήρθα; ΜΕΛ.: γιατί; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Πρόκειται για την γυναίκα που αγαπώ… ΜΕΛ.: Θέλετε να μάθετε, αν σας αγαπά και αυτή, ε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ναι! Πως το καταλάβατε; ΜΕΛ.: Το ήξερα δεν το κατάλαβα… Κοτζάμ πτυχίο μελλοντολογίας έχω! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Πολύ ωραία… ΜΕΛ.: Ας αρχίσουμε λοιπόν… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ας αρχίσουμε… ΜΕΛ.: Ασήμωσε κάτι παλικάρι μου! Πως θα αρχίσουμε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ααα… Ορίστε… ΜΕΛ.: Για να δούμε … ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ναι, για να δούμε… ΜΕΛ.: Λοιπόν…, βλέπω…, βλέπω… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι βλέπεις λοιπόν; ΜΕΛ.: Βλέπω μια γυναίκα… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Η αγάπη μου θα είναι! ΜΕΛ.: Μια γυναίκα μελαχρινή… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μα η δική μου είναι κοκκινομάλλα! ΜΕΛ.: Κοκκινομάλλα; Μήπως είναι βαμμένη; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Όχι, το κόκκινο είναι το φυσικό της! ΜΕΛ.: Ωχ, ωχ… Χάνονται τα χρώματα, χάνεται η εικόνα… Να γιατί μπέρδεψα τα χρώματα! Τα πνεύματα είναι ταραγμένα… Ασήμωσε 20 Ευρώ να ηρεμήσουν… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ε; … Καλά να πάρε. ΜΕΛ.: Τώρα βλέπω καθαρά… Μια κοκκινομάλλα γυναίκα κάθεται σε ένα τραπέζι και…, και… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: ΜΕΛ.:
«θεατρικά σφηνάκια» ™47
και με σκέπτεται; Κάποιον σκέπτεται, αλλά… αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είσαι εσύ. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Σίγουρα ήταν αυτός ο άλλος, που επειδή περνάνε από τα χέρια του τόσα χρήματα νομίζει ότι είναι κάποιος! ΜΕΛ.: Ναι το βλέπω! Ένας πλούσιος φαντασμένος! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ποιος πλούσιος; Τραπεζίτης είναι! ΜΕΛ.: Ε;… Ναι, ναι… Πω, πω… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι είναι; ΜΕΛ.: Τίποτα, χάθηκε η σύνδεση με τον άλλο κόσμο… Ασήμωσε άλλα 20 Ευρώ για να ξανασυνδεθώ… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Αλλά 20; ΜΕΛ.: Ναι, άμα θες να μάθεις την συνέχεια… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Καλά ορίστε…. ΜΕΛ.: Ωραία… μμμ… μάλιστα.. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι είναι; ΜΕΛ.: Θα χάσεις την αγαπημένη σου από αυτόν τον άλλο. ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Και… Δεν μπορώ να κάνω τίποτα; ΜΕΛ.: Τι τα έχω τα πτυχία, αν δεν μπορούσα να σου πω τι να κάνεις! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι να κάνω; ΜΕΛ.: Θα σου δώσω ένα μαντζούνι, να το δώσεις να το πιεί η δικιά σου και να σε ερωτευτεί… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μαντζούνι; ΜΕΛ.: Ναι… με το αζημίωτο βέβαια… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Δηλαδή πόσο κάνει αυτό το μαντζούνι; ΜΕΛ.: 250 Ευρώ… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ορίστε, δώσ’ το μου… ΜΕΛ.: Ωραία… αλά μην ξεχνάς, για να πιάσει πρέπει να είσαι το πρώτο άτομο που θα δει άμα το πιει… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Και θα πιάσει σίγουρα; ΜΕΛ.: Σίγουρα! Τι τα έχω τα πτυχία! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Και που είναι τέλος πάντων αυτά τα πτυχία; ΜΕΛ.: Να μέσα στο book μου… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: ΜΕΛ.:
48™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Α, μάλιστα… πτυχίο μελλοντολογίας, ψυχολογίας, ένα αγγλικό, ένα ιταλικό… Αυτό τι είναι; ΜΕΛ.: … Στα αραβικά, από την Συρία… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μα ξέρω αραβικά, και αυτά που γράφει εδώ είναι αλαμπουρνέζικα! ΜΕΛ.: Μπορεί να είναι σε διάλεκτο που δεν ξέρεις! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Με δουλεύετε;... Μαντάμ Μελλόντικα! Είστε απατεώνας! ΜΕΛ.: Μα τι λέτε… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Είστε απατεώνας και θέλω πίσω τα λεφτά μου! ΜΕΛ.: Σταματήστε πως κάνετε έτσι! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τα λεφτά μου η φωνάζω την αστυνομία! ΜΕΛ.: Ε, φώναξε την αστυνομία! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Πολύ καλά λοιπόν… ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ! ΜΕΛ.: Όχου τι με βρήκε! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ [ΤΑ ΦΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ «ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ». ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΙΓΑ: ΣΙΓΑ, ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ Η ΑΥΛΑΙΑ. ΠΙΣΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. Ο ΕΥΠΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΕΙ…]
Θεέ μου… Πόση ώρα πέρασε; Μου έμειναν δυο ώρες! Δηλαδή μια ώρα και 55 λεπτά! Σπατάλησα στο δρόμο περίπου μια ώρα ζωής! Πόσο πολύτιμα είναι τα λεπτά όταν δεν θες να περάσουν! Δεν πρέπει να σπαταλήσω άλλο χρόνο! Πρέπει να σκεφτώ πως θέλω να περάσω τις τελευταίες μου ώρες… Πως μπορεί να περάσει κάποιος τις τελευταίες ώρες της ζωής του; Μα ναι ξέρω πως θέλω να πεθάνω! [ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ], ακόμα τον περιμένετε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν κατάλαβα;
ΓΙΑΝ.ΕΥΠ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™49
Από το ύφος σας καταλαβαίνω ότι αυτός που περιμένατε δεν φάνηκε… ΓΥΝΑΙΚΑ: Και εσάς τι σας νοιάζει κύριε; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Συγνώμη, δεν ήθελα να φανώ αγενής… Απλώς σας είδα από μακριά και σκέφτηκα πως μια όμορφη κοπέλα σαν και εσάς, είναι κρίμα να είναι μόνη της... Θα σας ζητούσα να πάμε έναν περίπατο αλλά εσείς περιμένετε… ΓΥΝΑΙΚΑ: … το ζώον! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι είπατε; ΓΥΝΑΙΚΑ: περίμενα το ζώον! Αυτόν τον βλάκα, τον αχαΐρευτο που μου πούλαγε αγάπη με το ζύγι! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ώστε είχα δίκιο λοιπόν! Τότε νομίζω πως επιβάλλεται να έρθετε μαζί μου! ΓΥΝΑΙΚΑ: Γιατί; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Γιατί; μα για να τον εκδικηθείτε! Θα αρχίσετε να διασκεδάζετε, ενώ αυτός θα τα χάνει όλα αυτά, θα αρχίσετε να νιώθετε καλύτερα με τον εαυτό σας και…, και… ΓΥΝΑΙΚΑ: Πάμε! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Πάμε να φύγουμε, λέω! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Καθώς προχωρούσαμε, και εγώ προσπαθούσα μάταια, να κατεβάσω μια ιδέα, για να πραγματοποιήσω την τελευταία μου, επιθυμία, να πεθάνω δηλαδή στο κρεβάτι, κάνοντας έρωτα, η κύρια που ήταν δίπλα μου, συνέχιζε το μουρμουρητό: ΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, όχι! Δεν θα του περάσει!... Δεν μου λες, ρε φίλε… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Θες να κάνουμε έρωτα; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Λέω, υπάρχει ένα ξενοδοχείο παρακάτω. Θες να πάμε; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Λέω…, θες να κάνουμε έρωτα; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.:
50™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Αν κατάλαβα καλά, θέλεις εσύ και εγώ… Να την κουνήσουμε την αχλαδιά! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ε…, ναι! Βεβαίως! Οπωσδήποτε! Πάμε! ΓΥΝΑΙΚΑ: Φύγαμε! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Επιταχύναμε το βήμα μας, και το πρόσωπο μου απόκτησε ένα ηλίθιο ύφος. Τότε πρόσεξα έναν αστυνόμο να έρχεται προς το μέρος μας. Όταν πλησιάσαμε πιο κοντά, βρέθηκα προ μεγάλης εκπλήξεως… ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ: Προχώρα! ΜΕΛ.: Μα δεν έκανα τίποτα! Αφήστε με κύριε αστυφύλακα! ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ: Βρε προχώρα! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι συμβαίνει; ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ: Η κυρία είχε κατασκευάσει διάφορα πτυχία και κορόιδευε τον κάθε αφελή ότι θα του πει το μέλλον. Κανένας από αυτούς δεν είχε καταλάβει, ότι το μέλλον το φτιάχνουμε μόνοι μας! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τούς αφελείς! ΜΕΛ.: Μα δεν έκανα τίποτα κύριε αστυφύλακα! ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ: Βρε προχώρα σου είπα! ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι θα γίνει; θα πάμε στο ξενοδοχείο; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Τι; ΓΥΝΑΙΚΑ: Α, μην αρχίζεις πάλι τα ίδια! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Όχι. ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Όχι, λέω, δεν αρχίζω τα ίδια! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: ΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΠΡΟΧΩΡΑΝΕ ΛΙΓΟ, ΚΑΙ Ο ΕΥΠΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ.]
Ποιος θα πληρώσει το ξενοδοχείο; εγώ δεν έχω ούτε ένα ευρώ! ΓΥΝΑΙΚΑ: Έχω εγώ, πάμε… ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Περίμενε! ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι είναι πάλι; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Το καπελάκι! ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιο καπελάκι; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Το καπέλο για το κεφαλάκι… ΓΥΝΑΙΚΑ: Θες καπέλο; Μα δεν έχει ήλιο… «θεατρικά σφηνάκια» ™51
Όχι αυτό το κεφάλι… Εννοώ το αδιάβροχο… Ποιο αδιάβροχο; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Να μωρέ την ασπίδα για… ΓΥΝΑΙΚΑ: Το καπέλο, το αδιάβροχο, την ασπίδα… τη θέλεις να πεις τέλος πάντων; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Έχεις κάποια προφύλαξη; Γιατί εγώ δεν έχω τίποτα! ΓΥΝΑΙΚΑ: Αυτό ήταν; ναι έχω, πάμε τώρα! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Περίμενε! ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι είναι πάλι; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ξέρεις εγώ πάω να κάνω πρώτη φορά αυτό που πάμε να κάνουμε… ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι είσαι παρθένος; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Ναι στο ζώδιο! ΓΥΝΑΙΚΑ: Αλήθεια; Και εγώ είμαι ταύρος ταιριάζουμε, πάμε τώρα! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Περίμενε! Άφησε με να τελειώσω! ΓΥΝΑΙΚΑ: Μα το θέμα δεν είναι να μην τελειώσεις εδώ και μάλιστα τόσο γρήγορα; ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Το παραβλέπω αυτό και συνεχίζω, αυτό που πάμε να κάνουμε το κάνω πρώτη φορά… Δηλαδή με μια γυναίκα που δεν την γνωρίζω, έτσι στα κουτουρού… δεν πιστεύω να έχεις καμία ασθένεια; ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι; ε, είσαι ζώον! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Μην μιλάς άλλο για αυτόν τον ηλίθιο που σε έστησε! ΓΥΝΑΙΚΑ: Για εσένα λέω, βλάκα! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Πως; για πρόσεχε τι λες! Εγώ φταίω που ήρθα μαζί σου! ΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, είσαι για τα πανηγύρια! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: Εσύ δεν ντρέπεσαι να πηγαίνεις με τον οποιοδήποτε; ΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, να! ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: ΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΤΟΝ ΧΑΣΤΟΥΚΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΦΕΥΓΕΙ. ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ. ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ
52™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΕΥΠΙΣΤΟ.] ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Κύριε … ε κύριε… Τι πάθατε;
Ε… Έφαγα ένα χαστούκι, στο μάγουλο. Στο δεξί μάγουλο για να είμαι πιο ακριβής. Όμως δεν παραπονιέμαι... Μου αρκεί μόνο, που ζω και βλέπω τον ήλιο της επόμενης ημέρας… [ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΧΟΡΕΎΕΙ… Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ ΚΆΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΌ
ΓΙΑΝ.ΕΥΠ.: [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΤΟ «ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ»]
ΤΟΥ…] ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Μνήσθητι μου Κύριε!
[Ο ΕΥΠΙΣΤΟΣ ΦΕΎΓΕΙ ΧΟΡΕΎΟΝΤΑΣ, Ο ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ ΞΕΣΚΟΝΊΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΎΓΕΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΜΕΡΙΆ ΕΝΏ ΤΑ ΦΏΤΑ ΣΒΉΝΟΥΝ ΣΙΓΆ: ΣΙΓΆ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™53
Έρωτας, ένα αγγελάκι με μυωπία… Έρωτας, ένα αγγελάκι με μυωπία…: Ένα έργο με 29 πρόσωπα που παρουσιάζει μικρές ιστορίες για τον έρωτα με δύο πρόσωπα την φορά και με συνδετικό κρίκο ένα παρουσιαστή. ΠΡΌΣΩΠΑ: Παρουσιαστής Ζευγαράκι 1 Άντρας 1 Γυναίκα 1 Ζευγαράκι 2 Έρωτας Γυναίκα 2 Ζευγαράκι 3 Άντρας 2 Γυναίκα 3 Ζευγαράκι 4 Άντρας 3 Γυναίκα 4
Ζευγαράκι 5 Άντρας 4 Γυναίκα 5 Ζευγαράκι 6 Γέρος 1 Γριά Ζευγαράκι 7 Γέρος 2 Νοσοκόμα Ζευγαράκι 8 Παπάς Ιερόδουλη Ζευγαράκι 9 Άντρας 5 Γυναίκα 6
Ζευγαράκι 10 Αγοράκι Κοριτσάκι Ζευγαράκι 11 Άντρας 6 Γυναίκα 7 Ζευγαράκι 12 ΓΑΤΟΣ ΣΚΥΛΑ Ζευγαράκι 13 Ηρακλής Καλοζωή Ζευγάρι 14 Άντρας 7 Γυναίκα 8
Παρακαλούμε κλείστε τα κινητά σας… μπορείτε να επικοινωνήσετε με την ερωμένη σας μετά το τέλος της παράστασης…
ΦΩΝΉ:
[ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΜΠΟΜΠ… ΒΓΑΊΝΟΥΝ ΧΟΡΕΎΟΝΤΑΣ, ΌΛΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΊ, ΜΑ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΉΣ, ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΦΉΝΟΥΝ ΜΌΝΟ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΉ…] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έρωτας, έρωτας, έρωτας… Ίσως το δυνατό-
τερο συναίσθημα από όλα… Λένε ότι έχει την δύναμη να μετακινήσει βουνά, να διαλύσει τα πάντα στο πέρασμά του, σαν να ήτανε τυφώνας, αλλά μπορεί ακόμα και να φέρει την άνοιξη στην πιο ξηρή και άνυδρη γη… Για τον έρωτα λοιπόν μιλάει αυτό το έργο που θα έχω την τιμή να σας παρουσιάσω… Τον έρωτα στις περισσότερες μορφές που θα τον συναντήσετε… Σε αυτή την
54™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
σκηνή θα παρελάσουν διάφορα ζευγαράκια που έχουν χτυπηθεί με το βέλος του έρωτα… και εγώ θα είμαι εδώ, μαζί σας, να παρατηρώ τι θα συμβεί με το καθένα από αυτά και θα γελάσω και θα συγκινηθώ όπως και εσείς… Βλέποντας μαζί μου τις ιστορίες που θα σας δείξω, ίσως σας περάσει από το μυαλό η απορία: «Καλά, αυτό το αγγελάκι ο Έρωτας, δεν βλέπει που ρίχνει αυτά τα καταραμένα τα βέλη του;». Ε, λοιπόν θα σας το πω από την αρχή για να το ξέρετε… [ΤΡΑΓΟΥΔΆΕΙ:]
Ο έρωτας έχει μυωπία… ίσως και αστιγματισμό, Για αυτό να μην σας μείνει η απορία, που φέρνει κάθε είδους στεναγμό. Καθώς οπλίζει να χτυπήσει, τον στόχο όταν τον κοιτά, Το τόξο του θα το γυρίσει και άλλον άνθρωπο χτυπά! Για αυτό αν έρως σας χτυπήσει και ερωτευτείτε ξαφνικά, Αυτό το όμορφο μεθύσι, ίσως σας φάει τα λεφτά…, Ίσως με μια να σας ζαλίσει και να σας ρίξει στον γκρεμό. Ίσως την δόξα σας να ρίξει και να σας πάει στον χαμό. Μα όμως μπορεί και να αλλάξει, την ατυχή σας την στιγμή, Στα ουράνια να ανεβάσει, την λίμπιντο σας την μικρή. Στον κάθε άνθρωπο ποιος ξέρει, ο έρωτας τι του ζητά, Τι κέρδος και καλό θα φέρει, η αν θα φέρει σκοτεινιά… Για αυτό με προσοχή να δείτε, ότι θα γίνει στην σκηνή, Και ύστερα μην απορείτε, αν τέτοια γίνουν στην ζωή. …αν τέτοια γίνουν στην ζωή! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: όμως πως γίνεται η πρώτη επαφή με τον έρωτα; …ίσως τυχαία όπως συνέβη με το παρακάτω ζευγαράκι… ΑΝΤΡΑΣ 1: Με συγχωρείτε… ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ναι; ΑΝΤΡΑΣ 1: Μήπως μπορείτε να χαλάσετε δεκάευρο; ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ευχαρίστως! ΑΝΤΡΑΣ 1: Ευχαριστώ… ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Μα τι λέτε, ευχαρίστηση μου! «θεατρικά σφηνάκια» ™55
Με συγχωρείτε, μήπως σας ξέρω από κάπου; Όχι, εγώ είμαι από αλλού… ΑΝΤΡΑΣ 1: Και όμως κάπου σας ξέρω… ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Όχι σου λέω είμαι από αλλού… ΑΝΤΡΑΣ 1: Σε ποιο σχολείο πήγαινες; ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Μα σου λέω είμαι από αλλού! ΑΝΤΡΑΣ 1: Μήπως πηγαίναμε μαζί φαντάροι; ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Μα επιτέλους εγώ είμαι γυναίκα! ΑΝΤΡΑΣ 1: Με συγχωρείτε αλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου… ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ε, ας το διάολο! ΑΝΤΡΑΣ 1: Με συγχωρείτε… μπορώ να έχω το τηλέφωνό σας; ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Σας είπα είμαι από ααα… ΑΑΑ… Το τηλέφωνο μου είπατε; ΑΝΤΡΑΣ 1: Ναι … Αν έχετε την ευχαρίστηση… ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ναι… Γιατί όχι; Μισό λεπτό… 210, 11, 12, 22,3. ΑΝΤΡΑΣ 1: 210, 111, 222, 3 Σωστά; ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Σωστά! ΑΝΤΡΑΣ 1: Ωραία, ευχαριστώ! ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ε! Το δικό σας; ΑΝΤΡΑΣ 1: Ποιο δικό μου;… Α, ναι, συγγνώμη… 210, 44, 45, 55, 6. ΓΥΝΑΙΚΑ 1: 210, 444, 555, 6 Σωστά; ΑΝΤΡΑΣ 1: Σωστά! ΓΥΝΑΙΚΑ 1: Ωραία… ΑΝΤΡΑΣ 1: Ωραία … Γεια σου! ΓΥΝΑΙΚΑ 1: … Γεια! … Θα τα πούμε έτσι; ΑΝΤΡΑΣ 1: Ναι θα τα ξαναπούμε! …. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μερικές φορές επιδιώκουμε τον έρωτα και φλερτάρουμε… αν και δεν είμαστε όλοι τόσο επιδέξιοι στο φλερτ!... και το φλερτ είναι πραγματικά κάτι αναγκαίο για να κερδίσεις το πρόσωπο που θες. Όμως όσοι φλερτάρουν ξέρουν ότι δεν θα βρουν τον έρωτα έτσι εύκολα στον δρόμο και γίνονται θαμώνες κάποιου μπαρ… ΑΝΤΡΑΣ 1:
ΓΥΝΑΙΚΑ 1:
56™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
όπως η κυρία παρακάτω… [Ο ΈΡΩΤΑΣ ΦΟΡΆΕΙ ΈΝΑ ΛΕΥΚΟ ΚΟΥΣΤΟΎΜΙ ΜΕ ΒΟΎΛΕΣ ΚΑΙ ΈΧΕΙ ΦΑΡΈΤΡΑ ΜΕ ΒΈΛΗ ΚΑΙ ΤΌΞΟ ΚΑΙ ΓΥΑΛΙΆ ΜΥΩΠΊΑΣ… ΊΣΩΣ ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΦΤΕΡΆ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ…]
Ο, λα, λα! Νομίζω ότι ερωτεύτηκα! Τι είπατε μαντάμ; Γυναίκα 2: …λέω ότι θα ήθελα να σας κεράσω ένα ποτό! ΕΡΩΤΑΣ: Όχι, ευχαριστώ, αλλά μετά θα πάω για δουλειά και δεν θέλω να πιω άλλο… Έχω να κάνω μεγάλη πτήση… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Είσαστε πιλότος; ΕΡΩΤΑΣ: Όχι, ακριβώς, όμως πετάω καθημερινά… Πάω σε διάφορα μέρη για να χρησιμοποιήσω το τόξο μου, όπου είναι αναγκαίο… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Ααα!... μάλιστα… είσαστε κάποιου είδους τοξοβόλος… ΕΡΩΤΑΣ: Ναι.., περίπου… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: … και ποιο είναι το όνομα σας; ΕΡΩΤΑΣ: Έρωτας! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Και δεν μου λέτε… εδώ περιμένετε κανέναν; ΕΡΩΤΑΣ: Όχι, απλά κάνω ένα διάλειμμα… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: … δηλαδή είστε μόνος; ΕΡΩΤΑΣ:Ναι… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: … Είστε σίγουρος ότι δεν θέλετε ένα ποτό; ΕΡΩΤΑΣ: Ναι… εξάλλου εδώ δεν σερβίρουν το αγαπημένο μου ποτό… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: …και ποιο είναι το αγαπημένο σας; ΕΡΩΤΑΣ: Το αγαπημένο μου είναι το νέκταρ… Μα πάντα συνοδευόμενο με αμβροσία… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Τι ωραία που τα λέτε!... και τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας; ΕΡΩΤΑΣ: Περνάω πολύ χρόνο με την Αφροδίτη… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Μα νόμιζα ότι ήσασταν μόνος! ΕΡΩΤΑΣ: … με παρεξηγήσατε… Η Αφροδίτη είναι η μητέρα μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Και η μητέρα σας είναι όμορφη όπως εσείς;
ΓΥΝΑΙΚΑ 2: ΕΡΩΤΑΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™57
Είναι ακόμη πιο όμορφη… Για την ακρίβεια είναι η θεά της ομορφιάς! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: … Μήπως είστε… πολύ δεμένος με την μητέρα σας; ΕΡΩΤΑΣ: Αν εννοείτε μαμμόθρεπτο, όχι… Η μητέρα μου, αντίθετα, με μεγάλωσε με πολλές ελευθερίες… Έχει ανοιχτό μυαλό… Αν και δεν κατάλαβα ποτέ πως πήρε για άντρα της ένα κουτσό ασχημομούρη σιδερά! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Αν τον αγάπησε τι να πει κανείς… Ο Έρωτας είναι τυφλός! ΕΡΩΤΑΣ: Όχι! Μόνο μυωπία έχω! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Αρκετά όμως με την μητέρα σου… Δεν πάμε σε κάποιο ήσυχο μέρος να μου δείξεις πώς χειρίζεσαι… το όπλο σου; ΕΡΩΤΑΣ: Όχι, αυτό το τόξο δεν το χρησιμοποιώ σαν όπλο! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Ε;… ναι… υποθέτω ότι είναι κάτι σαν άθλημα, ε; ΕΡΩΤΑΣ: Ναι, ακριβώς! ΓΥΝΑΙΚΑ 2:Και… είσαι σε κάποιο άλλο άθλημα ικανός; ΕΡΩΤΑΣ: Ε;… ε, όχι… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Κάτσε να στο πω αλλιώς… Τι ζώδιο είσαι; ΕΡΩΤΑΣ: Δεν βλέπεις; Τοξότης! ΓΥΝΑΙΚΑ 2:Ναι… έπρεπε να το περιμένω… Εγώ ξέρεις τι ζώδιο είμαι; ΕΡΩΤΑΣ: Τι ζώδιο είσαι; ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Παρθένος! … θέλεις να με βοηθήσεις να αλλάξω ζώδιο; ΕΡΩΤΑΣ: Δεν νομίζω… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Τι; ΕΡΩΤΑΣ: Δεν νομίζω ότι είσαι Παρθένος! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Ε;… πως το ξέρεις; …δεν θέλεις να έρθεις σπίτι μου, να σου δείξω το πιστοποιητικό γεννήσεως μου και ύστερα να βρούμε το ζώδιο μου στο ζωδιακό κύκλο και ύστερα… να τα βρούμε; ΕΡΩΤΑΣ: Τι; ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Λέω, και ύστερα… Ποιος ξέρει τι θα βρούμε ΕΡΩΤΑΣ:
58™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ύστερα! Δεν ξέρω αν είσαι Παρθένος… στο ζώδιο… αλλά μόνη δεν είσαι… Είσαι και παντρεμένη! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Ε;… και εσύ πως το ξέρεις; ΕΡΩΤΑΣ: Εμ, εγώ κανόνισα να τα βρείτε! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Πως;… Γιατί δουλεύεις σε κάποιο γραφείο συνοικεσίων; ΕΡΩΤΑΣ: Περίπου… Αλλά και ο άντρα σας δεν πάει πίσω… ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Τι εννοείς; ΕΡΩΤΑΣ: Πριν έρθω εδώ, κανόνισα να τα βρει με μια μικρούλα! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: Για ξανά πες το! ΕΡΩΤΑΣ: Λέω, πριν έρθω εδώ, κανόνισα να τα βρει με μια μικρούλα… με συγχωρείτε όμως τώρα πρέπει να πηγαίνω… η πτήση μου ξέρετε! ΓΥΝΑΙΚΑ 2: … θα τον σκίσω, τον άτιμο! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μερικές φορές ο έρωτας έχει λανθάνουσα μορφή. Μπορεί να νομίζουμε ότι μισούμε αφόρητα κάποιον, αλλά στην πραγματικότητα να είναι αστείρευτη αγάπη, όπως στο επόμενο ζευγαράκι μας… ΑΝΤΡΑΣ 2: Μπορείς να μου πεις τι σε έπιασε; ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Αν νομίζεις ότι σε αυτήν την εταιρεία είσαι ο μόνος που κατεβάζεις ιδέες, σε γελάσανε! ΑΝΤΡΑΣ 2: Το πρότζεκτ ήταν δικό μου από την αρχή, εσύ μου έκλεψες την ιδέα και το παρουσίασες ως δικό σου! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Όχι!... Απλά η ιδέα μου έμοιαζε με την δική σου… όμως δεν είναι αυτό το θέμα… Το θέμα είναι ότι μόλις παρουσίασα την ιδέα μου στον διευθυντή, βάλθηκες να τον πείσεις ότι δεν θα πετύχει καθόλου! ΑΝΤΡΑΣ 2: Γιατί, πραγματικά, δεν θα πετύχει η ιδέα! Βρήκα πράγματα που δεν τα είχα προσέξει όταν την είχα πρώτο-σκεφτεί! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Και έπρεπε να το πεις πρώτα στον διευθυντή; Γιατί δεν το είπες σε εμένα; ΑΝΤΡΑΣ 2: Γιατί από την αρχή που πάτησα το πόδι μου σε ΕΡΩΤΑΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™59
αυτή την εταιρεία μου έδειξες μια μεγάλη αντιπάθεια, για αυτό! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Και έπρεπε να μου δείξεις και εσύ; ΑΝΤΡΑΣ 2: Όπως με αντιπαθείς και εσύ, έτσι και εγώ σου δείχνω την ίδια αντιπάθεια! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Ε, είσαι βλάκας! ΑΝΤΡΑΣ 2: …και εσύ είσαι ζώον! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: … και εσύ είσαι ένα γαϊδούρι και μισό! ΑΝΤΡΑΣ 2: … και εσύ είσαι μια αγελάδα ολόκληρη! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: …Αν είμαι εγώ αγελάδα εσύ είσαι βόδι! ΑΝΤΡΑΣ 2: …Αν εγώ είμαι βόδι εσύ είσαι γουρούνα! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Αν εγώ είμαι γουρούνα εσύ είσαι φίδι!...και μάλιστα κολοβό! ΑΝΤΡΑΣ 2: Αν εγώ είμαι φίδι κολοβό, εσύ είσαι φαρμακερή οχιά! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Α, να χαθείς κοπρόσκυλο! ΑΝΤΡΑΣ 2: Μίλησε η βρομόγατα! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Αν εγώ είμαι βρομόγατα…, Αν εγώ είμαι βρομόγατα… Ε, δεν θα το κάνουμε και ζωολογικό κήπο εδώ μέσα! ΑΝΤΡΑΣ 2: Να ξέρετε κυρία μου ότι δεν τρώμε όλοι κουτόχορτο σε αυτήν την εταιρεία! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Κουτόχορτο δεν ξέρω αν τρώτε, αλλά αν κρίνω απ’ την κοιλιά σας, τρώτε τον αγλέορα! ΑΝΤΡΑΣ 2: Σας παρακαλώ, προσέξτε πως μιλάτε! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Εγώ σας παρακαλώ!... Μια φορά θα παρουσίαζα μια ιδέα στον διευθυντή που θα τον έκανε να καταλάβει την αξία μου και εσείς μου την κάνατε, …σκόνη μου την κάνατε! ΑΝΤΡΑΣ 2:Σας άξιζε κυρία μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Μου άξιζε; Όλο τον καιρό πριν έρθετε σε αυτήν την εταιρεία, όταν είχα μια καλή ιδέα, πάντα μου την κλέβανε οι άνδρες, και τώρα… τώρα που θα έδειχνα ένα καλύτερο εαυτό που θα τον σεβόντουσαν όλοι, ήρθες και με έκανες ένα με τα σκουπίδια!... ούτε καλάθι των 60™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
αχρήστων να ήμουνα! Ελάτε… ελάτε μην κλαίτε τώρα… θα σκεφτείτε και εσείς μια όμορφη ιδέα και θα κερδίσετε ξανά τον σεβασμό όλων… ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Μην με αγγίζετε! Δεν θέλω να ξανά-ακουμπήσετε τα βρομόχερα σας επάνω μου! Δεν θέλω να μου λέτε ούτε καλημέρα!... και άμα με βλέπετε να πηγαίνετε στο απέναντι πεζοδρόμιο! Το ακούσατε κύριε;… ε; το καταλάβατε; ΑΝΤΡΑΣ 2: Ε, δεν τρώγεσαι! [ΤΗΝ ΦΙΛΑΕΙ] ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Τι ήταν αυτό; ΑΝΤΡΑΣ 2: Ήταν φιλί… να σαν και αυτό… [ΤΗΝ ΞΑΝΑΦΙΛΑΕΙ] ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Μα… εσύ δεν με μισείς; ΑΝΤΡΑΣ 2: Ναι, βεβαίως!... και εσύ δεν με μισείς λιγουλάκι; ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Ναι, σε μισώ! σε μισώ πολ… μα πάρα πολ… … μπορείς να μου ξαναδείξεις πόσο πολύ… με μισείς; [ΤΗΝ ΑΝΤΡΑΣ 2:
ΞΑΝΑΦΙΛΑΕΙ]
… Μήπως ήρθε ο καιρός να φτιάχναμε ένα πρότζεκτ μαζί; ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Ναι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα… ΑΝΤΡΑΣ 2: … και ποιο είναι το θέμα; ΓΥΝΑΙΚΑ 3: Το θέμα είναι ότι πρέπει να φύγουμε τώρα, αν θέλουμε να βρούμε κάποιο ξενοδοχείο ανοιχτό! ΑΝΤΡΑΣ 2: Ε, τότε φύγαμε! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έρως ανίκατε μάχαν… Δηλαδή έρωτα ανίκητε στην μάχη… Πόσες μάχες άραγε, έχουν δώσει οι κάθε λογής ερωτευμένοι; Ας υποθέσουμε ότι επιτέλους κάποιο ζευγαράκι έχει κερδίσει αυτήν την μάχη πριν από χρόνια... Πόσο μπορεί να αντέξει ο έρωτας στην ρουτίνα της ζωής; Την απάντηση θα μας δώσει το επόμενο ζευγαράκι… ΑΝΤΡΑΣ 3: Όχι, όχι… για να δούμε αυτό… ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Άντρα μου αργείς? ΑΝΤΡΑΣ 3: Άσε με ρε γυναίκα, και θα κάνω λάθος τους υπολογισμούς! ΑΝΤΡΑΣ 2:
«θεατρικά σφηνάκια» ™61
Μήπως να τα αφήσεις για αύριο? Ώχου ρε γυναίκα… Αύριο πρέπει να είναι έτοιμα… Τρεις- τρεις εννιά… ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Έλα κάνε ένα διάλειμμα να σου κάνω και εγώ ένα μασάζ στην πλάτη… ΑΝΤΡΑΣ 3: Άχ... ωραία που κάνεις το μασάζ… Ωραία αλλά σταμάτα γιατί πρέπει να τελειώσω… οχτώ και οχτώ δεκάξι και ένα το κρατούμενο… ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Καλά…. μήπως μπορώ να βοηθήσω? ΑΝΤΡΑΣ 3: Ε?... Όχι ευχαριστώ! Εσύ έχεις τελειώσει μόνο το δημοτικό… πέντε επί πέντε, εικοσιπέντε.. ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Καλά… Κάνει ζέστη εδώ μέσα όμως ε?... Άχ… ζέστη που κάνει… [ΠΑΊΡΝΕΙ ΛΊΓΟ ΝΕΡΌ ΚΑΙ ΤΟ ΠΊΝΕΙ…] Άχ είναι αφόρητη… [ΒΓΆΖΕΙ ΈΝΑ ΜΑΝΤΗΛΆΚΙ ΤΟ ΜΟΥΣΚΕΎΕΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ 4: ΑΝΤΡΑΣ 3:
ΒΡΈΧΕΙ ΤΟ ΠΡΌΣΩΠΌ ΤΗΣ… ΚΆΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΤΗΣ ΠΈΦΤΕΙ «ΚΑΤΆ
ΛΆΘΟΣ» ΤΟ ΝΕΡΌ ΣΤΗΝ ΜΠΛΟΎΖΑ ΤΗΣ…] Άχ, έπεσε το νερό στην μπλούζα μου… …[Ό ΆΝΤΡΑΣ ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ ΓΙΑ ΛΊΓΟ ΤΗΝ ΚΟΙΤΆΖΕΙ ΜΑ ΜΌΛΙΣ ΤΟΝ ΚΟΙΤΆΖΕΙ ΚΑΙ ΑΎΤΗ ΓΥΡΊΖΕΙ ΠΊΣΩ ΣΤΗΝ
ΔΟΥΛΕΙΆ ΤΟΥ… ΑΥΤΉ ΤΌΤΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΆΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΈΕΙ]
Έπεσε
νερό στην μπλούζα μου βλέπεις? Σιγά! Βλέπω δεν είμαι τυφλός! Απλά άλλαξε μπλούζα! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Όμως με τέτοια ζέστη άναψα… εσύ δεν είσαι ξαναμμένος; ΑΝΤΡΑΣ 3: Όχι, ρε γυναίκα, όχι! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Καλά… Τελικά θα βγάλω και την μπλούζα… θα μείνω με το σουτιέν!... Πω, πω ζέστη! Αχ, αυτή η ζέστη… Λέω να βγάλω και το σουτιέν! Άντρας 3: Δε μπα να βγάλεις και το σλιπάκι σου, εγώ εδώ θα μείνω! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: [ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ ΝΑ ΓΔΎΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΆΖΕΙ ΤΟ ΣΟΥΤΙΈΝ] Ε, δεν τρώγεσαι… [ΠΑΊΡΝΕΙ ΈΝΑ ΤΑΨΊ ΜΕ ΡΎΖΙ ΚΑΙ ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΡΑΣ 3:
ΞΕΣΚΑΡΤΆΡΕΙ…] ΑΝΤΡΑΣ 3:
Τι κάνεις; Ξεσκαρτάρω το ρύζι!
ΓΥΝΑΙΚΑ 4:
62™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Και τώρα βρήκες; Αφού δεν έχω να κάνω τίποτα καλύτερο… άσε που θέλω να το έχω έτοιμο αύριο… ΑΝΤΡΑΣ 3: Τελείωσα!... γυναίκα τώρα μπορούμε να πάμε στο κρεβάτι να κοιμηθούμε… ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Ναι, αλλά εγώ δεν τελείωσα! ΑΝΤΡΑΣ 3: Καλά… Μωρέ, γυναίκα, αργείς; ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Άσε με, άντρα μου, μη μου ξεφύγει κάνας κόκκος … ΑΝΤΡΑΣ 3: Μήπως να το άφηνες για αύριο; ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Όχου, άντρα μου, αφού ξέρεις αύριο πρέπει να είναι έτοιμα! ΑΝΤΡΑΣ 3: Έλα, κάνε ένα διάλειμμα και θα σου κάνω ένα μασάζ στην πλ… ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Να λείπει! Πρέπει πρώτα να τελειώσω! ΑΝΤΡΑΣ 3: … μήπως μπορώ να βοηθήσω; ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Μωρέ τι ξέρεις εσύ από γυναικείες δουλειές; ΑΝΤΡΑΣ 3: Καλά… Κάνει ζέστη εδώ μέσα, ε; Αχ, ζέστη που κάνει! [ΒΓΆΖΕΙ ΤΗΝ ΜΠΛΟΎΖΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΈΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΑΝΕΛΆΚΙ…] Αχ, είναι αφόρητη! [ΠΑΊΡΝΕΙ ΤΟ ΜΑΝΤΊΛΙ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΑΠΈΑΝΤΡΑΣ 3:
ΓΥΝΑΙΚΑ 4:
ΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΆΖΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΉΡΙ ΚΑΙ ΒΡΈΧΕΙ ΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ΤΟΥ… ΡΊΧΝΕΙ
«ΚΑΤΆ ΛΆΘΟΣ» ΤΟ ΝΕΡΌ ΠΆΝΩ ΤΟΥ]
μου!
ωχ, έβρεξα τη μπλούζα
Ε, άλλαξε την! ΑΝΤΡΑΣ 3: Όχι, προτιμώ να την βγάλω γιατί η ζέστη δεν υποφέρεται! ορίστε την έβγαλα! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Με γεια σου, με χαρά σου! ΑΝΤΡΑΣ 3: … Μωρέ άσε τα ρύζια κάτω! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Μα πρέπει να τελειώσω το ξεσκαρτάρισμα! ΑΝΤΡΑΣ 3: Αν περιμένω να ξεσκαρτάρεις τα ρύζια, βράσε όρυζα! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Μα περίμενε σου λέω! Τι θα πάθεις αν περιμένεις; ΑΝΤΡΑΣ 3: Εγώ, θέλω ριζότο, και το θέλω τώρα! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Όχι, θα περιμένω μόνο εγώ πότε θα τελειώσεις ΓΥΝΑΙΚΑ 4:
«θεατρικά σφηνάκια» ™63
τους υπολογισμούς! Τελικά θα έρθεις να πάμε στο αναθεματισμένο κρεβάτι, ναι η ου; ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Περίμενε να το σκεφτώ… Άντρας 3: Τώρα πες μου, γιατί στην βράση κολάει το σίδερο! …Αν είναι να περιμένω και άλλο, άστα, βράστα! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Ποια τα ρύζια; ΑΝΤΡΑΣ 3: Μωρέ, άσε τα ρύζια κάτω! ΓΥΝΑΙΚΑ 4: Καλά, πως κάνεις έτσι… μην τραβάς, άντρα μου, έρχομαι, έρχομαι! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον έρωτα είναι η ζήλεια. Γιατί η ζήλεια μπορεί εύκολα να οδηγήσει στον χωρισμό… Η γυναίκα στο παρακάτω ζευγάρι ζηλεύει το αγόρι της… νομίζει ότι παίρνει κρυφά τηλέφωνο μιαν άλλη κοπέλα… Τι όμως ακολουθεί θα το δείτε παρακάτω… ΑΝΤΡΑΣ 4: Αγαπούλα μου …, λατρεία μου, ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Δε με παρατάς! ΑΝΤΡΑΣ 4: Ανάσα μου, πνοή μου, ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Δε με αφήνεις ήσυχη! ΑΝΤΡΑΣ 4: Λουλούδι μου, ρουμπίνι μου… ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Δεν μου έφτανε η λόξα σου με το χρηματιστήριο … ΑΝΤΡΑΣ 4: Θησαυρέ μου, γλυκιά μου αγάπη! ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Δε μου λες, την άλλη πως την έλεγες; ΑΝΤΡΑΣ 4: Δεν υπάρχει πλέον άλλη! Περίμενε αγάπη μου Εσύ είσαι η επένδυση μου, εγώ εσένα αγαπώ, για εσένα πονάω, και … ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Τα έχω ξανακούσει αυτά! ΑΝΤΡΑΣ 4: Εγώ εσένα θέλω που είσαι φρέσκια, σου υπόσχομαι ότι θα κόψω τις γυναίκες! ΓΥΝΑΙΚΑ 5: … και το χρηματιστήριο; ΑΝΤΡΑΣ 4: Τι πράγμα; ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Λέω, και το χρηματιστήριο; ΑΝΤΡΑΣ 4: Μισό λεπτό … [ΣΤΑΥΡΩΝΕΙ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ] ναι, και ΑΝΤΡΑΣ 3:
64™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
το χρηματιστήριο! Κάτι είναι και αυτό … άκου λοιπόν προσεκτικά, τώρα θα …[ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ] Δεν θα το σηκώσεις; ΑΝΤΡΑΣ 4: Ναι, μισό λεπτό …, μην φύγεις έτσι; … ναι.. Όχι. Ναι, ναι. Όοοοχι! Ναι. [ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ], Τι λέγαμε; ΓΥΝΑΙΚΑ 5: κάποια πιτσιρίκα ήταν πάλι έτσι; ΑΝΤΡΑΣ 4: όχι! ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Έτσι ήσουν πάντα! Άστατος σαν τον Down jones! ΑΝΤΡΑΣ 5: Όχι, καρδούλα μου όχι!Δεν κατάλαβες καλά… απλά ήταν…[ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ] Μισό λεπτό … Ναι; όχι. Όχι. Ναι. Ε.. Όχι Γυναίκα 5:
ΓΥΝΑΙΚΑ 5: [ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ]
ναι; … όχι … όχι! … ναι! … ναι,είπα όχι! Δεν θα πάρεις άλλες μετοχές, γιατί εμείς κλείσαμε με το χρηματιστήριο, όχου! [ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ], Ορίστε! ΑΝΤΡΑΣ 4: Ε.. Ευχαριστώ, όμως δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό γιατί μπορεί να ήθελα να αγοράσω! ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Να αγοράσεις τώρα που περνάει κρίση η σχέση μας; ΑΝΤΡΑΣ 4: Μα και το χρηματιστήριο κρίση περνάει!... ΓΥΝΑΙΚΑ 5: Ε, δεν τρώγεσαι! ΑΝΤΡΑΣ 4: Που πας λουλούδι μου; … λουλούδι μου; Ε, τι να πω τώρα… Είχαμε δεν είχαμε, τελικά δηλώσαμε πτώχευση. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ναι… Ο έρωτας με το χρηματιστήριο είναι και αυτός ένας μεγάλος έρωτας… Μια που μιλάμε για μεγάλους έρωτες… πως θα σας φαινόταν ένας μεγάλος έρωτας που κρατάει χρόνια, μέχρι την ηλικία των παππούδων σας;… ΓΕΡΟΣ 1: [Ο ΓΕΡΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ] Περιστέρα … μωρή περιστέρα! ΓΡΙΑ: Ποια περιστέρα μωρέ, που ξεφλουδίζω σαν σάπιο κρεμμύδι! ΓΕΡΟΣ 1: Για μένα θα είσαι η περιστέρα μου γιατί… «θεατρικά σφηνάκια» ™65
Ναι, ναι! Για σένα θα είμαι η περιστέρα σου, γιατί με αγαπάς και γιατί η γριά κότα έχει το ζουμί και άλλες τέτοιες βλακείες! …Ορίστε … σου έφερα λίγο κρασί να πιεις. ΓΕΡΟΣ 1: Μωρή περιστέρα, ξέρεις τι είδα στο κουτί; ΓΡΙΑ: Τι είδες μάτια μου; ΓΕΡΟΣ 1: Ήμαστε λένε οι στατιστικές, δεύτεροι στο πρωτάθλημα του έρωτα, μετά τους Αμερικάνους. ΓΡΙΑ: Μπα; Πρώτοι οι Αμερικάνοι; ΓΕΡΟΣ 1: Ναι μωρέ! Να δεις που νοθέψανε τα αποτελέσματα! ΓΡΙΑ: Μωρέ, πάλι ξεμωράθηκες; ΓΕΡΟΣ 1: Σου λέω τα νοθέψανε! Αυτοί κάνουν τα πάντα για τα πρωτιά! ΓΡΙΑ: Καλά μάτια μου, καλά … ΓΕΡΟΣ 1: Πρέπει να κάνουμε κάτι μωρέ! ΓΡΙΑ: Και τι να κάνουμε ψυχή μου; ΓΕΡΟΣ 1: Μα, καρδιά μου, όλο και κάτι μπορούμε να κάνουμε … κάποια προθέρμανση … ΓΡΙΑ: Μωρέ γέρος άνθρωπος, πάλι εκεί πάει o νους σου; ΓΕΡΟΣ 1: Αν φοβάσαι μην μείνεις πάλι έγκυος θα πάρουμε προφυλάξεις! ΓΡΙΑ: Παλιόγερε! Τόσα χρόνια ο ίδιος έμεινες! ΓΕΡΟΣ 1: Ναι, όμορφος, κομψός και ευγενής! ΓΡΙΑ: Αχ! … Αγάπη μου αδιόρθωτη! Θυμάσαι όταν ήμασταν νέοι πόσο πολύ ντρεπόσουν; ΓΕΡΟΣ 1: Και εσύ δεν πήγαινες πίσω… Θυμάσαι ότι έτρεμες στο πρώτο ραντεβού; ΓΡΙΑ: Θυμάμαι ότι όταν βρεθήκαμε και οι δύο στο κρεβάτι πρώτη φορά, κοιταζόμασταν σαν χάνοι για ώρα… ΓΕΡΟΣ 1: … και τελικά δεν κάναμε τίποτα Άλλο, παρά να φέρουμε ένα τάβλι και να αρχίσουμε το παιχνίδι… ΓΡΙΑ: Όλα τα παίξαμε εκείνη την νύχτα… Ντάμα, σκάκι, πόρτες ΓΕΡΟΣ 1: … μόνο πλακωτό δεν παίξαμε! ΓΡΙΑ: Ωραίες εποχές τότε… ΓΡΙΑ:
66™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Ναι… αξέχαστες εποχές… Αν δεν είχες και αλτσχάϊμερ θα τις θυμόσουν καλύτερα… ΓΕΡΟΣ 1: Μωρή περιστέρα … Γριά:Τι είναι; ΓΕΡΟΣ 1: Δεν κάνουμε εκείνη την προθέρμανση; ΓΡΙΑ:Ποια προθέρμανση; ΓΕΡΟΣ 1: Για το πρωτάθλημα αγάπη μου, για το πρωτάθλημα! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αχ, έρως, έρως, σαλάμι αέρος, που το τρώει ο γέρος και πάει στο μέρος, μαζί με την γριά του και κάνει την δουλειά του… Όμως τι γίνεται στην περίπτωση που ένας γέρος θέλει να «τα βρει» με μια νεαρή κοπέλα; Ας δούμε λοιπόν μια τέτοια περίπτωση! ΓΕΡΟΣ 1: ΓΡΙΑ:
[Ο ΓΈΡΟΣ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΉ ΚΑΡΈΚΛΑ…] ΓΕΡΟΣ 2: Έλα δω, μωρέ ζαργάνα μου! ΝΟΣΟΚΟΜΑ:[ΕΊΝΑΙ ΝΤΥΜΈΝΗ ΝΟΣΟΚΌΜΑ,, ΑΛΛΆ ΜΕ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΆ ΡΟΎΧΑ, ΣΚΟΎΦΟ, ΜΠΛΟΎΖΑ, ΚΟΝΤΉ ΦΟΎΣΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣΆΕΙ ΤΣΊ-
Σας έχω πει, τόσες φορές να μην με λέτε έτσι! ΓΕΡΟΣ 2: Και πώς να σε λέω, γοργόνα μου; ΝΟΣΟΚΟΜΑ:Σας, έχω πει κύριε Κώστα μου, πως με λένε Κάτια! ΓΕΡΟΣ 2: Μωρέ Κάτια, νομίζω πως έχω πυρετό… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Να σας πιάσω κύριε Κώστα… Όχι κύριε Κώστα δεν είστε ζεστός… ΓΕΡΟΣ 2: Μωρέ… μήπως μου έβαλες και θερμόμετρο; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Καλά, θα σας βάλω το θερμόμετρο… Σηκώστε το χέρι σας… Κατεβάστε το τώρα! [ΑΥΤΌΣ ΤΟ ΚΑΤΕΒΆΖΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΓΕΙΏΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΟΠΌ ΤΗΣ!] Κύριε Κώστα! ΓΕΡΟΣ 2: Συγνώμη, μου ξέφυγε.. ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Καλά… Τώρα ας περιμένουμε… ΓΕΡΟΣ 2: Το ξέρεις Κάτια ότι σε διάλεξα ανάμεσα σε άλλες… για τα προσόντα σου; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Ναι, είναι αλήθεια, έχω τελειώσει Νοσηλευτική, Φαρμακευτική κάνω αερόμπικ και ξέρω και γιόγκα! ΧΛΑ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™67
Μια από αυτές τις μέρες να κάνουμε μαζί μια στάση γιόγκα! ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άμα, θέλετε κανένα πρόβλημα… ΓΕΡΟΣ 2: Ξέρεις, Κάτια, εγώ έχω πολλά λεφτά… Αν ήθελα θα μπορούσα να έκανα οποιαδήποτε γυναίκα ευτυχισμένη… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Τα λεφτά δεν κάνουν την ευτυχία κύριε Κώστα! ΓΕΡΟΣ 2: Ναι …. Τα λεφτά από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία… αλλά βοηθάνε, δεν βοηθάνε; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Ναι… Ίσως…. είναι ώρα να βγάλετε το θερμόμετρο… Σηκώστε το χέρι σας… ΓΕΡΟΣ 2: Να κατεβάσω τώρα το χέρι μου; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Ναι, κύριε Κώστα, να το αφήσεις!![Ο ΓΈΡΟΣ ΤΟ ΓΕΡΟΣ 2:
ΚΑΤΕΒΆΖΕΙ ΜΕ ΔΎΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΟΥΦΤΏΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΠΌ!]
Κύριε Κώστα! ΓΕΡΟΣ 2: Συγνώμη… Δεν ελέγχω τα χέρια μου… βλέπεις έχουν σκουριάσει από τα αρθριτικά! ΝΟΣΟΚΟΜΑ: από ότι βλέπω εδώ δεν έχετε καθόλου πυρετό… Μάλλον είστε λίγο αδιάθετος… ΓΕΡΟΣ 2: Ναι, είναι αλήθεια ότι είμαι λίγο αδιάθετος… Θέλεις να μου φτιάξεις λίγο την διάθεση; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Τι εννοείτε; ΓΕΡΟΣ 2: Να, αν μου δίνατε λίγο Βιάγκρα; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Βιάγκρα;… Α, κύριε Κώστα παραφέρεστε! ΓΕΡΟΣ 2: Όχι, βρε, παιδί μου… Απλά έχω διαβάσει ότι κάνει καλό στην καρδιά…. Έλεγα λοιπόν να αλλάξω αυτά τα κόκκινα που παίρνω με αυτά τα μπλε… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Δεν ξέρω αν κάνουν καλό στην καρδιά αλλά αυτά τα χάπια για άλλο πράγμα φτιάχτηκαν… ΓΕΡΟΣ 2: Καλά… Αλλά γιατί πράγμα φτιάχτηκαν, μωρέ Κάτια; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Άχ, κύριε Κώστα ντρέπομαι να σας πω… Ας πούμε ότι.. ότι ανεβάζουν την διάθεση…. Γέρος 2: Μωρέ Κάτια, και εγώ την διάθεση μου θέλω να ανεβάσω!
ΝΟΣΟΚΟΜΑ:
68™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Είπαμε Κώστα, όχι Βιάγκρα! Καλά… Μωρέ Κάτια, μου φέρνεις ένα ποτηράκι
ΝΟΣΟΚΟΜΑ: ΓΕΡΟΣ 2:
νερό;
Μάλιστα, κύριε Κώστα… …Ξέρεις, Κάτια, εγώ δεν έχω παιδιά… οπότε την περιουσία μου δεν έχω να την κληροδοτήσω σε κανέναν… …και για αυτό έγραψα την περιουσία μου σε εσένα… Σου έπεσε το ποτήρι… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Θα βάλω άλλο… ΓΕΡΟΣ 2: …Σου έλεγα λοιπόν, ότι σε έχω σαν κόρη μου… τι κόρη μου, κάτι παραπάνω… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Ορίστε το νερό σας, κύριε Κώστα… ΓΕΡΟΣ 2: Ευχαριστώ… Οχ! Συγνώμη Κάτια… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Με έκανες μούσκεμα! Τώρα; ΓΕΡΟΣ 2: Μωρέ… δεν βγάζεις την μπλούζα σου, καλύτερα; ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Μα…, θα ήτανε σωστό, μπροστά σας; ΓΕΡΟΣ 2: Μωρέ, βγάλε την, δεν παρεξηγώ εγώ… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Καλά… [Η ΝΟΣΟΚΌΜΑ ΚΆΘΕΤΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΌΔΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΣΟΚΟΜΑ: ΓΕΡΟΣ 2:
ΚΟΥΜΠΏΝΕΙ ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΆ ΤΗΣ ΜΠΛΟΎΖΑΣ ΤΗΣ. ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΓΙΑ ΣΤΡΙΠΤΊΖ… Ο ΓΈΡΟΣ ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΣΑΊΝΕΙ ΔΎΣΚΟΛΑ. ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΆ ΤΗΣ ΜΠΛΟΎΖΑΣ ΤΗΣ ΤΑ ΒΓΆΖΕΙ ΑΡΓΆ – ΑΡΓΆ… Ο ΓΈΡΟΣ ΑΝΑΣΑΊΝΕΙ ΣΕ ΚΆΘΕ ΚΟΥΜΠΊ ΌΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΎΣΚΟΛΑ… ΌΤΑΝ ΜΈΝΕΙ ΠΟΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΟΥΤΙΈΝ Η ΝΟΣΟΚΌΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΆ Η ΜΟΥΣΙΚΉ, ΛΈΕΙ Ο ΓΈΡΟΣ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΊΑ:]
Τα… χάπια μου! Μα… ποιο από όλα; Για το στομάχι, για την δυσκοιλιότητα, για τα αρθριτικά; ΓΕΡΟΣ 2: Για την καρδιά, ηλίθια, για την καρδιά! ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Για την καρδιά… Αυτό είναι για τα αρθριτικά… όχι αυτό είναι για το στομάχι… Μα ποιο είναι για την καρδιά; ΓΕΡΟΣ 2: Τα κόκκινα είναι, τα κοκκ… ΝΟΣΟΚΟΜΑ: Κώστα; Είσαι καλά Κώστα μου; Κώστα; [ΒΆΖΕΙ ΓΕΡΟΣ 2:
ΝΟΣΟΚΟΜΑ:
ΤΟ ΑΥΤΊ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΤΗΣ, ΚΑΙ ΌΤΑΝ ΔΙΑΠΙΣΤΏΝΕΙ ΌΤΙ ΠΈΘΑΝΕ, ΦΤΎΝΕΙ ΤΗΝ ΤΣΊΧΛΑ, ΑΛΛΆΖΕΙ Η ΦΩΝΉ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΈΜΟΙΑΖΕ
ΜΕ ΦΩΝΉ ΧΑΖΉΣ ΞΑΝΘΙΆΣ, ΚΑΙ ΛΈΕΙ:]
Άντε επιτέλους! Μου «θεατρικά σφηνάκια» ™69
έβγαλες την πίστη!... όχι τίποτα άλλο, ήθελες και βιάγκρα τρομάρα σου, να! [ΤΟΝ ΜΟΥΝΤΖΏΝΕΙ… ΠΙΆΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΚΉ ΚΑΡΈΚΛΑ, ΚΑΙ ΒΓΑΊΝΕΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΚΗΝΉ…] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Ένα άλλο είδος έρωτα, ένας έρωτας ταμπού,
είναι ο αγοραίος έρωτας… Τι θα συνέβαινε αν μια γυναίκα ενός τέτοιου έρωτα θα ήθελε να αλλάξει ζωή; Ίσως πρώτα από όλα θα εξομολογούνταν τον προηγούμενο της βίο… και ποιο είναι το πιο κατάλληλο άτομο για αυτήν την δουλειά, αν δεν είναι ένας παπάς; Αυτό ακριβώς συνέβη και παρακάτω…
[ΣΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΗΡΙΟ]
Λέγε τέκνον μου… Ήρθα να εξομολογηθώ … πειράζει που είμαι ιερόδουλη; ΠΑΠΑΣ: Όταν μπήκες στην εκκλησία, φορούσες παντελόνι η φούστα; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ε; φούστα... ΠΑΠΑΣ: νηστεύεις στις νηστείες; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ναι, πάντα! ΠΑΠΑΣ: Η ταυτότητα σου γράφει χριστιανός ορθόδοξος; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Γράφει, γράφει, έχω ακόμη την παλιά! ΠΑΠΑΣ: Τότε λέγε ελεύθερα κόρη μου, γιατί ήμαστε όλοι παιδιά του θεού. ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ερωτεύτηκα πάτερ μου … ΠΑΠΑΣ: Κάποιον παπά; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Όχι! ΠΑΠΑΣ: Τι κρίμα … ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Τι είπατε πάτερ μου; ΠΑΠΑΣ: τίποτα κόρη μου, συνέχισε … ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ερωτεύτηκα έναν κύριο που του δόθηκα μέσα σε ένα πληρωμένο έρωτα. Μου υποσχέθηκε ότι θα μου δώσει μια στέγη και μια αγκαλιά... ΠΑΠΑΣ: Δηλαδή αποφάσισες να αλλάξεις ζωή; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ναι. Και Ήρθα να εξομολογηθώ για τον παλιό ΠΑΠΑΣ:
ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ:
70™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
μου βίο … Και δεν μου λες κόρη μου, πως βγήκες σε αυτό το επάγγελμα; ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Με έβαλε ένας απατεώνας … μετά από μια νύχτα έρωτα, μου υποσχέθηκε ότι θα μου δώσει μια στέγη και μια αγκαλιά. Τότε δεν είχα καταλάβει πως ακριβώς θα προστάτευε τους αστέγους … ΠΑΠΑΣ: Εντάξει παιδί μου. Θα σου δώσω συχώρεση … ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Ευχαριστώ … ΠΑΠΑΣ: Και καλά ξεμπερδέματα … ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Τι είπατε; Πάπας: Λέω, κάντε και εσείς κάτι για την εκκλησία… ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Σαν τι πάτερ μου; ΠΑΠΑΣ: Να… Προσευχηθείτε στον θεό… ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Εντάξει πάτερ μου… ΠΑΠΑΣ: Ρίξτε κάτι στο παγκάρι της εκκλησίας… ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Εντάξει πάτερ μου… ΠΑΠΑΣ: Κάντε δώρο για τους φτωχούς της ενορίας ένα οικόπεδο… ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Σε ποιο μέρος, πάτερ μου; ΠΑΠΑΣ: Στο Άγιο Όρος αν γίνεται, μαζί με τα άλλα… ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ: Εντάξει πάτερ μου… ΠΑΠΑΣ:Άντε τώρα, στο καλό, και με την βοήθεια του θεού. ΠΑΠΑΣ:
[ΜΕΝΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΤΟΥ. ΜΙΛΑ ΜΕ ΤΟΝ
ΘΕΟ] Κύριε, έχω ένα ραντεβού με τον αρχιεπίσκοπο, να σχολάσω πιο νωρίς; τι είπατε; σας ευχαριστώ πολύ… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: … Ας εξετάσουμε τώρα και μια άλλη πλευρά του έρωτα… την περίπτωση του μονόπλευρου έρωτα. Του έρωτα, δηλαδή, χωρίς ανταπόκριση, όπως στο ζευγαράκι που ακολουθεί… ΑΝΤΡΑΣ 5: Φεγγάρι μου, αστέρι μου, ήλιε μου… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Μα θα πάψεις να με ακολουθείς, επιτέλους; ΑΝΤΡΑΣ 5: Τα βήματά σου με οδηγούν, όπως το άστρο της Βηθλεέμ οδήγησε τους Μάγους! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Δηλαδή εγώ είμαι ένα μικρό νιάνιαρο;
«θεατρικά σφηνάκια» ™71
Όχι, Εσύ είσαι ο θεός μου!...αλά και το μωρό μου… μωρό μου εσύ με τρελαίνεις! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Εσύ θα με τρελάνεις που με ακολουθείς σαν κυνηγόσκυλο τόσες μέρες! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μα είμαι το σκυλάκι σου, ένα μικρό χαριτωμένο κουταβάκι… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Δηλαδή εγώ είμαι η σκύλα; ΑΝΤΡΑΣ 5: Ναι, η σκύλα που θα γίνει αρνάκι!... γιατί θα υποκύψεις στο τέλος, μπροστά στην γοητεία μου… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Στην γοητεία του λέει! Άκουσε το άλλη μια φορά και βάλτο καλά στο μυαλό σου: δεν σε γουστάρω πως το λένε! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μωρέ, «λέγε, λέγε το κοπέλι κάνει την κυρά και θέλει…» ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ναι αλλά, «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!» ΑΝΤΡΑΣ 5: Ναι, αλλά, «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.» ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ναι αλλά εγώ σου λέω ξεκάθαρα ότι δεν σε γουστάρω και … «Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει…» ΑΝΤΡΑΣ 5: Και… αν σου χάριζα τον εαυτό μου; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ποτέ δεν δέχομαι φτηνιάρικα δώρα… ΑΝΤΡΑΣ 5: Ναι αλλά εγώ… σου πήρα αυτό το δαχτυλίδι… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες! ΑΝΤΡΑΣ 5: Ναι, αλλά σου πήρα και ασορτί κολιέ! και έχω να σου κάνω πολλά δώρα ακόμα, αν έρθεις μαζί μου… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Και τι να κάνω μαζί σου; ΑΝΤΡΑΣ 5: Να σου δείξω τα προσόντα μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ναι καλά! «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι»! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μα το μέγεθος της… προσωπικότητας μου, θα σε εκπλήξει! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Θα με εκπλήξει; ΑΝΤΡΑΣ 5: Ναι! Είμαι σαν το kider έκπληξη, το… περιεχόμενο είναι το καλύτερο μέρος του προϊόντος… εμπρός ΑΝΤΡΑΣ 5:
72™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ξετύλιξε το αυγό σου! Μωρέ για τα δικά μου «αυγά» κάνω έτσι, που τα θέλω αγονιμοποίητα! Εξάλλου, πάντα σιχαινόμουν τις εκπλήξεις! ΑΝΤΡΑΣ 5: Έλα να σε κάνω να δεις τον ουρανό ανάποδα! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ένα βήμα ακόμα, και θα σε κάνω να δεις, όχι τον ουρανό αλλά τα ραδίκια ανάποδα! ΓΥΝΑΙΚΑ 6:
[ΒΓΑΖΕΙ ΕΝΑ ΠΙΣΤΟΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΤΗΣ]
Θα με πυροβολήσεις; Εμένα το κανόνι σου; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Μην ανησυχείς, έχει άσφαιρα σαν το… πιστολάκι σου! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μα τι λες; Εγώ είμαι ντούρος! Είμαι ένα ηφαίστειο που πάει να εκραγεί! Είμαι μια λάβα που καίει! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Καλά… Βεζούβιε… πιες λίγο νερό να ηρεμήσεις… ΑΝΤΡΑΣ 5: Καλά… θα το πιώ το ποτήριον τούτο… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: … και αυτό είναι το μόνο που θα πάρεις από εμένα! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μωρέ άσε τα νάζια και έλα εδώ! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Κοντά τα χέρια σου είπα! ΑΝΤΡΑΣ 5: Γιατί είσαι τόσο αρνητική μαζί μου; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Γιατί είσαι ένας βλάκας και μισός, για αυτό! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μα με έχεις αποβλακώσει μωρό μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Δεν είμαι το μωρό σου, την έχω περάσει, προ πολλού την βρεφική ηλικία! ΑΝΤΡΑΣ 5: Ούτε εγώ είμαι ανήλικος… και τι κάνουν δύο ενήλικα άτομα μαζί; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Παίζουν σκουός; ΑΝΤΡΑΣ 5: Όχι, αλλά παίζουν διάφορα άλλα παιχνίδια… ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Δηλαδή τι, επιτραπέζια; ΑΝΤΡΑΣ 5: και επιτραπέζια, και επί της καρέκλας, μα συνήθως επί του κρεβατιού… αλλά αν θες επιτραπέζια, επιτραπέζια τότε μανάρι μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Κοντά τα χέρια σου είπα! ΑΝΤΡΑΣ 5: Μα φως μου, δεν φταίω εγώ, η ομορφιά σου φταί-
ΑΝΤΡΑΣ 5:
«θεατρικά σφηνάκια» ™73
ει που με τυφλώνει… Όχι, είναι που έχεις τον ήλιο φάτσα, για αυτό! ΑΝΤΡΑΣ 5: Όσο πιο πολύ με ειρωνεύεσαι, ζωή μου, τόσο πιο πολύ σε θέλω! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Πρώτα από όλα δεν με λένε Ζωή και δεύτερον με ρώτησες αν εγώ σε θέλω; ΑΝΤΡΑΣ 5: Λοιπόν, σταμάτα και άκου… από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ένιωσα κάτι να φτερουγίζει μέσα μου όταν αντίκρισα τα μάτια σου, ένιωσα να με χτυπάει κεραυνός και πίστεψε με, ένιωσα το χαμόγελο σου κάτω από την μαύρη μάσκα σου, στον χορό των μεταμφιεσμένων στο λαϊκό κέντρο που είναι λίγο πιο κάτω… Είμαι σίγουρος ότι εκείνη την μέρα με ποθούσες! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Για μια στιγμή μάτια μου, για πότε λες; ΑΝΤΡΑΣ 5: ήταν σαν σήμερα, πέρσι ακριβώς, που ήμουνα εγώ ντυμένος ιππότης και εσύ ήσουν ντυμένη δεσποσύνη… Εγώ ήμουν ο ιππότης σου για όλο το βράδυ, θυμάσαι; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Σαν σήμερα είπες; Μα εκείνη την ημέρα ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι… το θυμάμαι γιατί είχα πάρει άδεια από την δουλειά τότε… ΑΝΤΡΑΣ 5: Θέλεις να πεις ότι δεν είσαι η βαρόνη μου; ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Θέλω να πω ότι δεν πήγα πέρσι σε κανένα χορό μεταμφιεσμένων! ΑΝΤΡΑΣ 5: φτου σου, που με έχεις τόση ώρα και χαλάω το σάλιο μου! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: …και το είπαν στις ειδήσεις ότι θα βρέξει σήμερα… ΑΝΤΡΑΣ 5: Ντροπή σου, να παίζεις με τον πόνο ενός ερωτευμένου, ντροπή σου! Χαίρετε και αντίο! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Χαίρετε! Χάρη μας κάνεις, χαρά μου που φεύγεις! ΑΝΤΡΑΣ 5: Α! και δώσε πίσω το δαχτυλίδι και τον κολιέ! ΓΥΝΑΙΚΑ 6: Ορίστε πάρτα! ΑΝΤΡΑΣ 5: Αντίο, και μην σκεφτείτε να με πάρετε από πίσω! ΓΥΝΑΙΚΑ 6:
74™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
μνησθητί μου κύριε! Μωρέ δεν θα έπρεπε να λένε «άγνωστες οι βουλές του κυρίου» αλλά «άγνωστες οι βουλές του Έρωτα»! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι είναι ο έρωτας… ποτέ δεν ξέρεις, τι θα σου φανερώσει το επόμενο λεπτό… άγνωστες οι βουλές του Έρωτα… [ΒΓΑΊΝΕΙ Ο ΈΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΎΜΙ ΓΥΝΑΙΚΑ 6:
ΤΟΥ ΜΕ ΒΟΎΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΊΧΝΕΙ ΤΙΣ ΒΟΎΛΕΣ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΩ ΤΟΥ…]
Δεν είπα βούλες ανόητε, είπα βουλές! Ας δούμε κάτι διαφορετικό τώρα… πως βλέπουν τα μικρά παιδιά τον Έρωτα; Την απάντηση μας τη δίνουν τα επόμενα δύο πιτσιρίκια… [ΠΑΊΖΟΥΝ, Ο ΔΗΜΗΤΡΆΚΗΣ ΜΕ ΈΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΆΚΙ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΟΎΚΛΑ-ΚΟΎΝΕΛΟ. ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΆΚΙ ΣΥΓΚΡΟΎΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΎΚΛΑ… ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΌΤΑΝ ΜΙΛΆΕΙ ΒΆΖΕΙ ΤΟ Λ ΣΤΗΝ ΘΈΣΗ ΤΟΥ Ρ]
Σιγά βρε! Έχω προτεραιότητα! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ:Γκαζοφονιά θα σκοτώσεις τον καημένο τον κούνελο… ΑΓΟΡΑΚΙ: Καλά μην κάνεις έτσι, δεν σε είπαμε και νιάνιαρο! … αλήθεια πως σε λένε; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ελενίτσα… εσένα; ΑΓΟΡΑΚΙ: Δημητράκη … μα που είναι η μαμά σου; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Έχει μπει μέσα στο σούπελ μάρκετ. ΑΓΟΡΑΚΙ: και μένα ο μπαμπάς μου μέσα είναι… Ελενίτσα; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναι; ΑΓΟΡΑΚΙ: Έχεις αδελφάκια; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Έχω, τον μεγάλο αδελφό… Παλακολουθεί συνεχώς τι κάνω και δεν με αφήνει να κάνω λούπι… Άμα κάνω καμιά σκανταλιά επεμβαίνει για να με τιμωλήσει… μελικές φολές δεν ξέλω αν με παλακολουθεί για να με πλοστατεύσει η απλά για να κάνει το δικό του κέφι η τον από πάνω από αυτόν… ΑΓΟΡΑΚΙ: Μπερδεύτηκα… για τον αδελφό σου μιλάς ή για τις κάμερες στους δρόμους; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Λέω για τον μεγάλο μου αδελφό! ΑΓΟΡΑΚΙ: και οι «από πάνω από αυτόν» ποιοι είναι; ΑΓΟΡΑΚΙ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™75
Αυτοί που έχουν την εξουσία!... η μαμά και ο μπαμπάς δηλαδή… ΑΓΟΡΑΚΙ: Και δεν μου λες Ελενίτσα… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναι, Δημητλάκη; ΑΓΟΡΑΚΙ: Έχεις φίλο; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ε; ναι, έχω, πως δεν έχω… ΑΓΟΡΑΚΙ: και ποιος είναι; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ο Κύριος κούνελος… ΑΓΟΡΑΚΙ: Όχι, εννοώ, αληθινό φίλο.. ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Σαν αυτόν που έχει η μαμά μου; ΑΓΟΡΑΚΙ: Ε; δεν ξέρω μάλλον… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Όχι… ΑΓΟΡΑΚΙ: Θέλεις να γίνουμε φίλοι; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναι, θέλω! ΑΓΟΡΑΚΙ: Ωραία… Από εδώ και πέρα θα είμαστε φίλοι… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Κύριε λαγέ, από εδώ ο καινούλιος μου φίλος! ΑΓΟΡΑΚΙ: Θέλεις να παίξουμε; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναι! ΑΓΟΡΑΚΙ: Έχεις αυτοκινητάκι; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Όχι… ΑΓΟΡΑΚΙ: Ε, τότε πως θα παίξουμε; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Εσείς οι άντλες είστε ελωτευμένοι με το αμάξι σας! ΑΓΟΡΑΚΙ: Τι θα πει ερωτευμένοι; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Δεν ξέλω… Το λέει η μαμά μου και δεν ξέλω τι σημαίνει.. ΑΓΟΡΑΚΙ: Καλά.. ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ:Να παίξουμε με τον κύλιο λαγό! Να σας βάλω τσάι να πιείτε! ΑΓΟΡΑΚΙ: Οι άντρες δεν ασχολούνται με την κουζίνα! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Γιατί; ΑΓΟΡΑΚΙ: Δεν ξέρω, έτσι λέει ο μπαμπάς μου… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ωλαία, τότε τι να παίξουμε; ΑΓΟΡΑΚΙ: Τι παίζει η μαμά σου με τον φίλο της; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Δεν ξέλω, γιατί όποτε έλχεται με βάζει για ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ:
76™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ύπνο… Όμως νομίζω ότι παίζουν το γιατλό… Γιατί λες ότι παίζουν τον γιατρό; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Γιατί κλείνονται στο δωμάτιο τους και η μαμά βογκάει σαν να είναι άλλωστη και ο φίλος της, λέει: «Τώλα θα σε κάνω καλά…». ΑΓΟΡΑΚΙ: Ωραία, θα παίξουμε τον γιατρό, …ξάπλωσε! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Τώλα, πρέπει να ξαπλώσεις και εσύ… ΑΓΟΡΑΚΙ: Καλά… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ο αδελφός μου λέει πως τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαλγός… ΑΓΟΡΑΚΙ: Αλήθεια; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναι!... Το μωλό μεγαλώνει στην κοιλιά της μαμάς… ΑΓΟΡΑΚΙ: και πως βρίσκεται εκεί πέρα; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ο αδελφός μου λέει: «Η μαμά και ο μπαμπάς ξάπλωσαν μαζί και μετά το μωρό μπήκε στην κοιλιά της.» ΑΓΟΡΑΚΙ:
ΑΓΟΡΑΚΙ: [ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΆΖΕΙ ΤΟ ΑΥΤΊ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΆ ΤΗΣ ΕΛΕΝΊΤΣΑΣ]
Τι κάνεις; Κοιτάω να δω αν είσαι έγκυος! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Δεν γίνεται έτσι! Κάποιος πλέπει να το βάλει εκεί μέσα! ΑΓΟΡΑΚΙ: Ναι; Ποιος; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ε;… Δεν ξέλω! ΑΓΟΡΑΚΙ: Εγώ ξέρω! … Το πουλάκι ο πελαργός! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Μάλλον έχεις δίκιο… Το πουλί κάνει όλη την δουλειά… στην αλχή τουλάχιστον, γιατί μετά όλα τα άλλα τα έκανε η μαμά… ΑΓΟΡΑΚΙ: Και πως ο πελαργός, βάζει το μωρό στην κοιλιά της; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Δεν ξέλω … ΑΓΟΡΑΚΙ: Ούτε,και εγώ… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Το βρήκα! Ξέρω πως μπαίνει το μωρό μέσα στην κοιλιά! ΑΓΟΡΑΚΙ: πώς;
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: ΑΓΟΡΑΚΙ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™77
Με ένεση! Αααα… Για αυτό λένε ότι θα παίξουν τον γιατρό, γιατί οι γιατροί κάνουν την ένεση! ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Και η μαμά βογκάει γιατί πονάει μόλις της την βάζει μέσα! ΑΓΟΡΑΚΙ: Αυτό είναι, το βρήκαμε! ΑΓΟΡΑΚΙ-ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: Ναίαιαι… ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ: ΑΓΟΡΑΚΙ:
[ΠΙΆΝΟΝΤΑΙ ΧΈΡΙ-ΧΈΡΙ ΚΑΙ ΓΥΡΊΖΟΥΝ ΓΎΡΩ-ΓΎΡΩ ΚΑΙ ΦΩΝΆΖΟΥΝ «ΤΟ ΒΡΉΚΑΜΕ, ΤΟ ΒΡΉΚΑΜΕ, ΓΚΈΟ, ΒΑΓΚΈΟ ΤΟ ΒΡΉΚΑΜΕ, ΤΟ ΒΡΉΚΑΜΕ, ΓΚΈΟ, ΒΑΓΚΙΌ» ΚΑΙ ΈΤΣΙ ΒΓΑΊΝΟΥΝ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΚΗΝΉ…]
Τώρα δεν ξέρω τι θα κάνουν οι γονείς τους, όταν τους πουν ότι «ξέρουν ότι κάνανε μωρό επειδή ξαπλώσανε μαζί» και ότι « το πουλί κάνει την δουλειά» και ότι «η μαμά πονάει όταν της την βάζουνε μέσα»… Ας πάμε όμως σε ένα άλλο είδος έρωτα… τον τηλεφωνικό. Όταν εφευρέθηκε το τηλέφωνο, κανείς δεν περίμενε ότι θα γινόταν ένα αντικείμενο που θα κατέληγε να το έχουμε όλοι,, στην τσέπη του παντελονιού μας και δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτό… Ίσως να αποχωριζόμασταν πιο εύκολα την ερωμένη μας, παρά το τηλέφωνο μας! Αλήθεια κλείσατε τα κινητά σας; [ΧΤΥ-
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
ΠΆΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΊΚΑΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΊΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΉ…]
Ναι, ποιος είναι; Εσύ είσαι Νατάσα; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Ναι, εγώ είμαι… ΑΝΤΡΑΣ 6: Δεν μου λες, Νατάσα, είσαι μόνη σου; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Όχι, είμαι με ένα σωρό κόσμο… ΑΝΤΡΑΣ 6: Ώστε είσαι με κόσμο… Μου αρέσει αυτό… Πολύ μου αρέσει… και που ακριβώς βρίσκεσαι τώρα; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Σε μια θεατρική παράσταση… ΑΝΤΡΑΣ 6: Ώστε, έχουμε και κοινό… Μου αρέσει αυτό… Πολύ μου αρέσει… και πως λέγεται το έργο; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: «Έρωτας, ένα αγγελάκι με μυωπία.» ΑΝΤΡΑΣ 6: Ο τίτλος με εξιτάρει… Μου αρέσει να ακούω για τον έρωτα… εσένα; ΓΥΝΑΙΚΑ 7:
ΑΝΤΡΑΣ 6:
78™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Προφανώς, ναι, για να έρθω να δω την παράστα-
ση…
…Και ξέρεις κάτι άλλο Νατάσα; Τι; ΑΝΤΡΑΣ 6: Και εγώ έχω μυωπία… όπως το αγγελάκι στο έργο… Αυτό σε ενθουσιάζει; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Τι να σου πω… ούτε κρύο μου κάνει, ούτε ζέστη… ΑΝΤΡΑΣ 6: Μου αρέσει που είσαι τόσο αντιδραστική… Για πες μου τι φοράς; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Να, ένα πουκάμισο με ένα παντελόνι… ΑΝΤΡΑΣ 6: Παπούτσια δεν φοράς; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Κάτι παλιοτάκουνα… ΑΝΤΡΑΣ 6: Τρελαίνομαι για τακούνια… Βγάλε τα από τα πόδια σου… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Να τα βγάλω; ΑΝΤΡΑΣ 6:Ναι, να τα βγάλεις… αλλά αργά-αργά… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Εδώ που τα λέμε, αυτά τα παπούτσια με έχουν πεθάνει… Ε, λοιπόν θα τα βγάλω! ΑΝΤΡΑΣ 6: Τα έβγαλες; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Όχι ακόμα… καλά εσύ προηγουμένως δεν είπες «Αργά - αργά»; ΑΝΤΡΑΣ 6: Μου την δίνει όταν θυμώνεις! ΓΥΝΑΙΚΑ 7: … ορίστε, τα έβγαλα! ΑΝΤΡΑΣ 6: Ωραία… για πες μου… πως νιώθεις τώρα; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Σαν να μου έφυγε ένα βάρος από πάνω μου… Να είσαι καλά που σκέφτηκες να μου πεις να τα βγάλω… ΑΝΤΡΑΣ 6: Μήπως… να τα έβγαζα και εγώ; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Τι να σου πω… και δεν τα βγάζεις! ΑΝΤΡΑΣ 6: Θα τα βγάλω… ωπ! τα έβγαλα! ΓΥΝΑΙΚΑ 7: …και πως νιώθεις τώρα; ΑΝΤΡΑΣ 6: Ανακουφισμένος… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Σε καταλαβαίνω… και τα δικά μου, με χτυπάγανε στο δόξα - πατρί! ΑΝΤΡΑΣ 6: Τώρα… βγάλε και το πουκάμισο σου… ΑΝΤΡΑΣ 6:
ΓΥΝΑΙΚΑ 7:
«θεατρικά σφηνάκια» ™79
ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Τι πράγμα;… μα αν βγάλω το πουκάμισο, θα μεί-
νω με το σουτιέν! ΑΝΤΡΑΣ 6: Αυτός δεν είναι ο σκοπός;… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: ε; ΑΝΤΡΑΣ 6: Αλήθεια, τι χρώμα είναι το σουτιέν σου; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: μαύρο… ε; Δεν έχει σημασία τι χρώμα είναι το σουτιέν μου, κύριε… κύριε; ΑΝΤΡΑΣ 6: «Γουλιέλμος Τέλλος» ΓΥΝΑΙΚΑ 7: … Αυτό είναι το πραγματικό σας; ΑΝΤΡΑΣ 6: Γιατί; Το «Νατάσα» είναι πραγματικό; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Ναι! Αυτό είναι το πραγματικό μου όνομα, κύριε… «Γουλιέλμο»! ΑΝΤΡΑΣ 6: Τέλος πάντων… Βγάλε το πουκάμισο σου! ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Άκου να δεις κύριε Ρομπέν των δασών… ΑΝΤΡΑΣ 6: «Γουλιέλμος Τέλλος»… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Τέλος πάντων, κύριε Τέλλο… ξέρετε που πήρατε τηλέφωνο; ΑΝΤΡΑΣ 6: Την Νατάσα … ΓΥΝΑΙΚΑ 7:: Ποια Νατάσα; ΑΝΤΡΑΣ 6: Την Νατάσα από την Ρωσία που τα κάνει όλα… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Και ποιος σας είπε ότι «τα κάνω όλα»; ΑΝΤΡΑΣ 6: Δεν μου το είπε κανείς… η αγγελία σου το γράφει… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Ποια αγγελία; ΑΝΤΡΑΣ 6: Αυτή που έχω μπροστά μου… «Τα κάνω όλα… ότι φανταστείς και ότι δεν έχεις βάλει ακόμα στον νου σου… πάρε με τηλέφωνο τώρα… Νατάσα, από την Ρωσία…» ΓΥΝΑΙΚΑ 7: … και δεν μου λες τι τηλέφωνο έχει από κάτω; ΑΝΤΡΑΣ 6: 69,69,69,69,69… όπως η αγαπημένη μου στάση… ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Άκου να δεις, βρε ανώμαλε, έκανες λάθος! Δεν πήρες το σωστό νούμερο και έπεσες σε μια γυναίκα με το ίδιο όνομα! ΑΝΤΡΑΣ 6: Δηλαδή, δεν θα βγάλεις το πουκάμισο σου; ΓΥΝΑΙΚΑ 7: Αϊ - σιχτήρ, βλάκα! [ΤΟ ΚΛΕΊΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΊΡΝΕΙ ΘΥΜΩ80™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΜΈΝΑ ΤΑ ΤΑΚΟΎΝΙΑ ΣΤΟ ΧΈΡΙ ΚΑΙ ΦΕΎΓΕΙ…]
Έτσι είναι ο έρωτας… Γεμάτος παρεξηγήσεις… Η παρεξήγηση λοιπόν, είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στον έρωτα… για αυτό να προσέχετε να μην παρεξηγηθείτε χωρίς λόγο… Τώρα αν σας πουν και ζώο, ε, τότε, τι να σας πω… κάντε ότι θέλετε… και μια που μιλάμε για ζώα, θα πρέπει να σας πω ότι και αυτά ερωτεύονται… Ναι, μάλιστα, καλά ακούσατε… και για του λόγου το αληθές, το επόμενο ζευγαράκι είναι ζώα!... ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την συζήτηση τους… ΓΑΤΟΣ: Είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με την γραβάτα… ΣΚΥΛΑ: Ώστε είσαι κοντός, το παραδέχεσαι! ΓΑΤΟΣ: Όχι, το τραγούδι το λέει… ΣΚΥΛΑ: Το τραγούδι το λέει… εσύ δεν το λες! Φαλτσαδόρε! ΓΑΤΟΣ: Καλά, μην γαυγίζεις κιόλας! ΣΚΥΛΑ: Σκύλα είμαι και οι σκύλες γαυγίζουν! Γάτος: Καλά, πρέπει να τσακωνόμαστε συνέχεια σαν τον σκύλο με την γάτα; ΣΚΥΛΑ: Γιατί; Σκυλί και γατί δεν είμαστε; ΓΑΤΟΣ: Ε, όχι, ακριβώς… Είμαστε γάτος και σκύλα, κορίτσι μου, γάτος και σκύλα! ΣΚΥΛΑ: Πρώτον, τι σκύλος και γάτα, τι γάτος και σκύλα… Δεύτερον… ΓΑΤΟΣ: … Όπως και να έχει, αρσενικό με θηλυκό είναι… ΣΚΥΛΑ: … και δεύτερον, δεν είμαι το κορίτσι σου! ΓΑΤΟΣ: Αυτό διορθώνεται, δεν είναι εκεί το θέμα… ΣΚΥΛΑ: Τι να σου πω μωρέ, που καταπιάνεσαι και παίζεις με κουβαρίστρες και θες και γυναίκα!... Αυτά είναι γυναικεία πράγματα! ΓΑΤΟΣ: Α, για να σου πω, εγώ είμαι αρσενικό 100 τις 100!... Εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι που πίνεις νερό από την τουαλέτα! ΣΚΥΛΑ: Αν σου δαγκώσω τον λαιμό θα σου πω εγώ! ΓΑΤΟΣ: Μωρέ, δεν με δαγκώνεις λέω εγώ… τι θα καταλάβεις; Έτσι και αλλιώς έχω 9 ζωές!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™81
…Εφτά θες να πεις! Όχι, εγώ γεννήθηκα στο εξωτερικό και εκεί οι γάτες έχουν 9 ζωές… και αν βάλουμε και εσένα ζωή μου, έχω πιάσει το 10 το καλό! ΣΚΥΛΑ: Μωρέ τράβα και ψόφα! ΓΑΤΟΣ: Ότι και να λες, εγώ ξέρω ότι μέσα σου με ποθείς! ΣΚΥΛΑ: Ναι, μέσα μου… αλλά στο πολύ βάθος όμως! ΓΑΤΟΣ: Όπως και να έχει εγώ θα σε κάνω να το βγάλεις απέξω σου… ΣΚΥΛΑ: Μωρέ τι μας λες! Δεν πας να κοιταχτείς στον καθρέπτη, που φοράς αυτήν την ηλίθια γραβάτα και αυτά τα απαίσια μποτάκια! Ποιος νομίζεις ότι είσαι ο Παπουτσωμένος Γάτος; ΓΑΤΟΣ: Δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο πεισματάρα! ΣΚΥΛΑ: Μα πρώτα από όλα δεν ταιριάζουμε! Γάτος: Μα τι λες! Είμαστε σαν αδελφές ψυχές! ΣΚΥΛΑ: Ναι, αλά εγώ είμαι σκύλος και εσύ είσαι γάτα! ΓΑΤΟΣ: Ε, και; ΣΚΥΛΑ: Μα πως θα δεχτεί η κοινωνία μας κάτι τέτοιο; …άσε που είσαι μαύρος γάτος! Γάτος: Γιατί είσαι προληπτική; ΣΚΥΛΑ: Όχι! ΓΑΤΟΣ: Σε κάποιες χώρες δεν θεωρούν την μαύρη γάτα κακοτυχία αλλά αντίθετα πιστεύουν ότι θα τους φέρει τύχη! ΣΚΥΛΑ: Όχι, δεν είναι αυτό… έτσι και αλλιώς έχω το φυλακτό μου, από την παναγία της Τήνου… είναι ότι εγώ είμαι άσπρη και εσύ είσαι μαύρος! ΓΑΤΟΣ: Ε, μη μου πεις ότι είσαι ρατσίστρια! ΣΚΥΛΑ: Όχι!... εγώ δεν είμαι… ο κόσμος όμως; ΣΚΥΛΑ: Γάτος:
[ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ]
Βρισκόμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα! Δεν είμαστε η συντηρητική κοινωνία του χτες! ΣΚΥΛΑ: Αυτό το λες εσύ, η κοινωνία συμφωνεί όμως; Γάτος: Μα δεν είναι έτσι! Στο ζωολογικό κήπο ζευγάρωσε ΓΑΤΟΣ:
82™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ένας λευκός πάνθηρας με μια μαύρη φοράδα και δεν είπαν τίποτα! ΣΚΥΛΑ: Ναι και κάνανε δύο παιδάκια… μια ζέβρα και μια τίγρη! ΓΑΤΟΣ: Τι θες να πεις; ΣΚΥΛΑ: Μωρέ τι παιδιά θα κάνουμε εμείς οι δύο; ΓΑΤΟΣ: Γιατί; Αφού υπάρχουν και χειρότερα… Για σκέψου να ερωτευόσουν κάνα ψάρι και να έκανες σκυλόψαρα! ΣΚΥΛΑ: Δηλαδή αν είμαστε μαζί, θα κάνουμε οπωσδήποτε παιδιά; ΓΑΤΟΣ: Κοίταξε, αν είναι αυτό το πρόβλημα, παίρνουμε και προφυλάξεις! ΣΚΥΛΑ: Όχι, εγώ θέλω παιδιά! ΓΑΤΟΣ: Ε, τότε έλα μαζί μου να κάνουμε δυο τρία! ΣΚΥΛΑ: … Ας υποθέσουμε ότι μου αρέσεις και σκεπτόμουν να έρθω μαζί σου… Εσύ θα ήσουν έτοιμος να γίνεις πατέρας; ΓΑΤΟΣ: Πανέτοιμος! Εγώ με τα παιδιά τα πάω περίφημα… έλα… αφού σου αρέσω! …έλα να ανεβούμε στα κεραμίδια να δούμε την πανσέληνο! …Να σου νιαουρίσω μια καντάδα… ΣΚΥΛΑ: Ναι, να φάμε και καμιά παντόφλα από τους γείτονες! ΓΑΤΟΣ: Αν βρεθούμε κάτω από τα άστρα θα αλλάξεις γνώμη… έλα θα σου αρέσει… για σκέψου το… εμείς οι δύο ξαπλωμένοι, έχοντας για σκεπή τον ουρανό… ΣΚΥΛΑ: Δεν ξέρω… ΓΑΤΟΣ: Θα είναι πολύ ρομαντικά! ΣΚΥΛΑ: … καλά! …ίσως θα μπορούσαμε να ανεβούμε για λίγο στα κεραμίδια και να ξαπλώσουμε κάτω από τα άστρα… ΓΑΤΟΣ: Ωραία… Μπορείς να μου απαντήσεις και σε μία ερώτηση; ΣΚΥΛΑ: Τι ερώτηση; ΓΑΤΟΣ: Είναι αλήθεια ότι είσαι σκύλα στο κρεβάτι; ΣΚΥΛΑ: Ε, ας το διάολο ζώον! «θεατρικά σφηνάκια» ™83
Ηρέμησε ένα αστείο έκανα!... άσε που έτσι και αλλιώς, είμαστε ήδη και οι δύο ζώα! ΣΚΥΛΑ: Καλά… να σου κάνω και εγώ μια ερώτηση; ΓΑΤΟΣ: Ότι θες κοπέλα μου! ΣΚΥΛΑ: Είναι αλήθεια ότι μετά το σεξ, η παρτενέρ σου είναι γεμάτη γρατσουνιές; ΓΑΤΟΣ: Μην ανησυχείς εσένα θα σε προσέξω… ΣΚΥΛΑ: Όχι, δεν πειράζει!... Δηλαδή αν τελικά αποφάσιζα να κάνουμε κάτι, δεν θα με πείραζε να μου άφηνες κάποιο σημάδι… ΓΑΤΟΣ: Καλά κορίτσι μου, μην ανησυχείς, θα έχω τα νύχια μου ακονισμένα… ΣΚΥΛΑ: …Και δεν μου λες είσαι καλός στο κρεβάτι; ΓΑΤΟΣ: Είμαι γάτα! Στο κρεβάτι μου ξυπνάνε όλα μου τα ζωώδη ένστικτα μου! …Γιατί ρωτάς; ΣΚΥΛΑ: Έτσι από περιέργεια… ξέρεις κάτι; Τελικά είσαι συμπαθητικός! ΓΑΤΟΣ: Ναι αλά και εσύ κούνησες την ουρίτσα σου λίγο! ΣΚΥΛΑ: Τι σημασία έχει τώρα αυτό… αρκεί που περνάμε καλά… βαρέθηκα… πάμε να ξαπλώσουμε στα κεραμίδια; ΓΑΤΟΣ: Να ξαπλώσουμε; Είσαι ένα τεμπελόσκυλο εσύ… Έτσι σε θέλω, να χαμογελάς! Άντε πάμε στα κεραμίδια… ΣΚΥΛΑ: Άντε πάμε… και θα σου κάνω εγώ κάτι γατόσκυλα, μα κάτι γατόσκυλα! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι είναι ο έρωτας! Μπορεί να ταιριάξει τους πιο αταίριαστους χαρακτήρες… και για αυτό… … [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΤΟ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΤΟΥ…], με συγχωρείτε… Ναι; … Εσύ είσαι γυναίκα; … Τι ώρα θα έρθω; … Μα όταν τελειώσει η παράσταση!... ποια παράσταση; … Η θεατρική παράσταση που παίζω! … τι; … αλήθεια σου λέω αγάπη μου, θέατρο παίζω! … Όχι, δεν «παίζω θέατρο» για να σε ξεγελάσω, παίζω θέατρο κυριολεκτικά! …Όχι δεν είμαι με άλλη γυναίκα! …κλαις; Μην κλαις! …Μην κλαις, μπακλαβαδάκι μου… εγώ είμαι το λουκουμαδάκι σου, άκουσε με… δεν σε απατώ, μπακλαβαδάκι μου… ΓΑΤΟΣ:
84™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
εντάξει με πιστεύεις; … Ωραία, γιατί θα ανοίγαμε ζαχαροπλαστείο αν συνεχίζαμε λίγο ακόμα… άντε, αντίο.. για… Που είχα μείνει; Α, ναι.. για αυτό λοιπόν αν βλέπετε να σας φλερτάρει κάποιος η κάποια που σας φαίνεται ότι δεν θα ταιριάζατε ποτέ μαζί, μην ορκιστείτε κιόλας! Μπορεί να βρεθείτε και παντρεμένοι! … Στην αρχαιότητα τα πράγματα ήταν πιο απλά… Να όπως στο ζευγαράκι παρακάτω… ΗΡΑΚΛΗΣ: Γλυκιά νύμφη όμορφη Καλοζωή που πάς; Περίμενε! ΚΑΛΟΖΩΗ: Αν νομίζεις ότι παριστάνοντας τον Ηρακλή θα με ρίξεις σε γελάσανε! ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα είμαι ο Ηρακλής! ΚΑΛΟΖΩΗ: Θα σταματήσεις την κωμωδία; Δεν είσαι καν ο Αριστοφάνης! ΗΡΑΚΛΗΣ: Τι πρέπει να κάνω για να σε πείσω ότι είμαι ο Ηρακλής; ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ ότι και να λες δεν με πείθεις! Το λες γιατί ξέρεις ότι με ζητάνε για νύφη θεοί και βασιλιάδες! Να τις προάλλες με γυρόφερνε ο Πάρις, το ωραιότερο παλικάρι της περιοχής και του αρνήθηκα! ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα νόμιζα ότι γυρόφερνε την Ελένη! ΚΑΛΟΖΩΗ: Δεν ξέρω για ποια μιλάς! Μάλλον θα είναι καμιά πάμφτωχη ασχημομούρα! Είναι δυνατόν να κοίταξε άλλη εκτός από μένα; ΗΡΑΚΛΗΣ: Πρώτον η Ελένη δεν είναι πάμφτωχη… Είναι η γυναίκα του βασιλιά Μενέλαου! ΚΑΛΟΖΩΗ: Ε, και; Και εγώ είμαι η βασίλισσα της ομορφιάς! ΗΡΑΚΛΗΣ: … Και δεύτερον, δεν είναι ασχημότερη! Δεν έχεις ακούσει για την ωραία Ελένη; ΚΑΛΟΖΩΗ: Μύθος παιδάκι μου, μύθος! ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να κάνουν λάθος; ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ, παντού υπάρχει ένας μύθος…. ΗΡΑΚΛΗΣ: Όπως και να έχει εγώ δεν είμαι βασιλιάς ούτε θεός, …αλλά είμαι ημίθεος! «θεατρικά σφηνάκια» ™85
Ας πούμε ότι σε πιστεύω … Τι θα μπορούσες να μου προσφέρεις; ΗΡΑΚΛΗΣ: Θα σε έπαιρνα μαζί μου στον Όλυμπο γλυκιά μου, νύμφη! ΚΑΛΟΖΩΗ: Στον Όλυμπο; Έχω υψοφοβία!... Αλλά τέλος πάντων, μετά; ΗΡΑΚΛΗΣ: Θα ζούμε εκεί μαζί εμείς οι δύο… ΚΑΛΟΖΩΗ: Και μετά; ΗΡΑΚΛΗΣ: Ε, μετά, θα πίνουμε Νέκταρ και θα τρώμε Αμβροσία! ΚΑΛΟΖΩΗ: Ναι, καλά! Εννοείς ότι εγώ θα μαγειρεύω την Αμβροσία και θα σερβίρω το Νέκταρ! Δεν σφάξανε! Εγώ θα κάνω μεγάλη ζωή θα χω χιλιάδες υπηρέτες! ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα εγώ κατέβηκα από τον Όλυμπο για εσένα! ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ δεν πα να κατέβηκες από το διάστημα! ΗΡΑΚΛΗΣ: Τι; Εννοείς σε ιπτάμενο δίσκο; ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ σε ιπτάμενο δίσκο, σε ιπτάμενη πιατέλα ή σε ιπτάμενο σουβέρ το ίδιο μου κάνει! ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα εγώ είμαι ο γιός του Δία! ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ και ο ίδιος ο Δίας να ερχότανε δεν θα έκανα τίποτα… Νομίζεις ότι δεν ξέρω τι κέρατο φοράει στο κεφάλι της, η κακόμοιρα η Ήρα; ΗΡΑΚΛΗΣ: Κακομοίρα; Κακόψυχη θες να πεις! Το ξέρεις ότι όταν ήμουν μωρό, έστειλε δύο φίδια για να με φάνε; ΚΑΛΟΖΩΗ: Και δεν σε τρώγανε, τότε να είχαμε ησυχάσει από σένα! ΗΡΑΚΛΗΣ: Πραγματικά, δεν συνάντησα τόση δυσκολία ούτε όταν έκανα τους 12 άθλους μου! ΚΑΛΟΖΩΗ: Και ήρθες εδώ να κάνεις και τον 13, Ε; Μωρέ δεν με τρώει καλύτερα ο λέων της Νεμέας! ΗΡΑΚΛΗΣ: Αυτό δεν γίνεται τον έχω σκοτώσει ήδη! ΚΑΛΟΖΩΗ: Μωρέ δεν φεύγεις από μπροστά μου λέω εγώ! ΗΡΑΚΛΗΣ: Το ξέρεις Καλοζωή ότι εγώ ονειρεύομαι να κάνουμε μαζί οικογένεια; ΚΑΛΟΖΩΗ: Και να γεμίσει ο κόσμος κουτσούβελα; Δε σφάΚΑΛΟΖΩΗ:
86™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ξανε! Ποιος θα τα ταΐζει, θα τα κοιμίζει και θα τα παίζει; Η μαμά τους ασφαλώς! Δηλαδή εγώ! … Είχε άλλο έξυπνο η μητέρα σου; ΗΡΑΚΛΗΣ: Δεν ξέρω για πιο έξυπνο, αλλά πιο δυνατό όχι! Άμα σε αρπάξω με δύναμη και σε βάλω κάτω… ΚΑΛΟΖΩΗ: … Άκου, δεν πρόκειται να με βάλεις κάτω με τίποτα! Αυτό μας έλειπε!... Και δεν έχουν εφεύρει ακόμη τα προφυλακτικά… ΗΡΑΚΛΗΣ: Μωρό μου, δεν θα το μετανιώσεις άμα κάνουμε μωρό… ΚΑΛΟΖΩΗ: Αυτό το λες εσύ! Άμα σε ξυπνάει το βράδυ και μένεις όλη την νύχτα άυπνος θα σου πω εγώ!... Μωρέ καλά έκανε ο Κρόνος και έφαγε παιδιά του! ΗΡΑΚΛΗΣ: Το ξέρεις ότι είσαι ένα αιμοσταγές τέρας; ΚΑΛΟΖΩΗ: Στο τέλος θα μου πεις ότι ανήκω και στις Βάκχες του Διονύσου! Έτσι προσπαθείς να ρίξεις εσύ τις γυναίκες; ΗΡΑΚΛΗΣ: Μα είμαι ο Ηρακλής, δεν θα έπρεπε να προσπαθώ καθόλου! ΚΑΛΟΖΩΗ: Ναι καλά και εγώ είμαι η θεά Αφροδίτη! [ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ] ΕΡΩΤΑΣ:
Λίγα λόγια για την μητέρα μου, έτσι;
[ΦΕΥΓΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ]
Για μένα είσαι η Αφροδίτη μου! Κοντά τα χέρια σου μην σου τα κόψω! ΗΡΑΚΛΗΣ: Δηλαδή αυτή είναι η τελευταία σου λέξη; ΚΑΛΟΖΩΗ: Μακάρι, αλλά με την επιμονή σου, δεν το βλέπω… ΗΡΑΚΛΗΣ: Ε, λοιπόν, εγώ μπορεί να κατέβηκα από τα ουράνια για να σε βρω, αλλά εσύ πετάς στα σύννεφα! … Νομίζεις ότι εσύ θα βρεις κανέναν να σε πάρει; ΚΑΛΟΖΩΗ: Που να σε πάρει ο Άδης και να σε ρίξει στα Τάρταρα, ξεκουμπίσου από δω! ΗΡΑΚΛΗΣ: Πολύ καλά… Αντίο… ΚΑΛΟΖΩΗ: « Είμαι ο Ηρακλής! » Μα για ξανθιά με πέρασε; ΗΡΑΚΛΗΣ:
ΚΑΛΟΖΩΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™87
Αχ, ναι ξανθιά είμαι το ξέχασα!... Τέλος πάντων… Ας πηγαίνω και εγώ να βρω κανένα πρίγκιπα… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Τελικά ούτε στην αρχαιότητα ήταν όλα ρόδινα… Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως όλοι αναζητάμε τον έρωτα! Αχ, που βρίσκεσαι έρωτα όταν σε ψάχνουν; [ΕΜΦΑΝΊΖΕΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ Ο ΈΡΩΤΑΣ…]
Εδώ είμαι, ποιος με ψάχνει; ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Κανείς, σχήμα λόγου ήταν! ΕΡΩΤΑΣ: Α, καλά… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μια ακόμα μορφή έρωτα που άφησα τελευταία είναι ο ανομολόγητος έρωτας. Το τελευταίο μας ζευγάρι δεν μπορεί να ομολογήσει ο ένας στον άλλο τον έρωτα του… όμως ας μας τα πουν με δικά τους λόγια οι ίδιοι…
ΕΡΩΤΑΣ:
[ΜΠΑΊΝΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΈΝΑ ΚΟΡΊΤΣΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΉ ΚΑΙ ΔΕΞΙΆ ΈΝΑ ΑΓΌΡΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ… ΣΤΑΜΑΤΆΝΕ ΜΠΡΟΣΤΆ, ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ…]
Ήμουν ερωτευμένη μαζί του, χρόνια, μα τον ντρεπόμουν! Πώς να του το πω; Πώς να βρω τις λέξεις; …και αν κατέστρεφα την καλύτερη φιλία που έχω γνωρίσει; [ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ…] Στο κάτω- κάτω, είμαι γυναίκα! Πως θα μπορούσα να κάνω την πρώτη κίνηση; …και αν μετά, έλεγε στους φίλους του ότι είμαι «εύκολη»; [ΚΟΙΤΆ-
ΓΥΝΑΙΚΑ 8:
ΖΟΝΤΑΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥ-
ΤΌΧΡΟΝΑ…] Όχι! Δεν θα έκανα το πρώτο βήμα!...στο κάτω - κάτω, που κολάει και δεν μιλάει; [ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ…]
Ο πόνος στην καρδιά μου είναι αβάστακτος… πώς να της το πω; Χρόνια την αγάπαγα, την μικρή μου, μα ποτέ δεν μπορούσα να της το πω… [ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑΥ-
ΑΝΤΡΑΣ 7:
ΤΌΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ…]
Όταν με κοιτούν τα μάτια της, νιώθω να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου! Όλο μου χαμογελούσε, μα πάντα με φώναζε «φίλο»… Μα επιτέλους, που το πάει και για μένα δεν μιλάει; [ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΑΜΈΣΩΣ 88™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΜΕΤΆ ΚΟΙΤΟΎΝ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ…] Θα έπρεπε να της έχω μιλήσει, μα ποτέ δεν έβρισκα την δύναμη… Θα μου πείτε ότι εγώ είμαι ο άντρας… μα και εμείς οι άντρες δεν έχουμε καρδιά; …και δεν χτυπάει το ίδιο δυνατά όπως σε εσάς, γυναίκες; Νομίζετε ότι σε εμάς δεν κόβεται η αναπνοή όταν ερωτευόμαστε;… Ο έρωτας παίρνει την μορφή φόβου που σε παγώνει… [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΉ ΚΑΙ ΌΛΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΊ ΒΓΑΊΝΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΉ… ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΚΑΙ ΔΕΞΙΆ ΟΙ ΆΝΤΡΕΣ… ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΠΟΥ ΜΊΛΑΓΕ ΒΓΑΊΝΕΙ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΆΕΙ…] [ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΣΕ ΑΓΑΠΏ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΆΣ.] ΑΓΟΡΙ:
Το βραδάκι μές τα μπαρ που τριγυρνάω, στο όνομά σου θα γελάω θα μεθώ γιατί σου λέω κοριτσάκι σε αγαπάω, μες στην ψυχή σου, πάντα θα σου τραγουδώ! [ΜΈΝΕΙ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΚΡΗ ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΆΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΎΝ ΜΑΖΊ ΤΟΥ…] ΑΝΤΡΕΣ-ΑΓΟΡΙ
Αφού σου λέω σε αγαπώ και με αγαπάς, πες μου επιτέλους κοριτσάκι ου το πας (Χ 2) [ΠΆΕΙ ΣΤΗΝ ΆΚΡΗ, ΚΑΙ ΒΓΑΊΝΕΙ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΆΕΙ…] ΚΟΡΙΤΣΙ
Στο κρεβάτι μου τη νύχτα που γυρνάω, το όνομά σου θα θυμάμαι που ποθώ γιατί σου λέω αγοράκι σε αγαπάω, μες στην καρδιά σου πάντα θα σου τραγουδώ. [ΜΈΝΕΙ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΚΡΗ ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΎΝ ΜΑΖΊ ΤΗΣ…] ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΚΟΡΙΤΣΙ
Αφού σου λέω σε αγαπώ και με αγαπάς, πες μου επιτέλους αγοράκι που κολλάς (Χ 2) [ΈΡΧΕΤΑΙ ΜΑΖΊ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΎΝ ΜΑΖΊ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™89
ΑΓΟΡΙ-ΚΟΡΙΤΣΙ
Όταν στον δρόμο τη μορφή σου συναντάω, σου κάνω νεύμα, και σε λίγο σου γελώ γιατί σου κρύβω πως για σένα θα πονάω, μες το μυαλό σου, πάντα θα σου τραγουδώ! [ΤΑ ΑΓΌΡΙΑ ΠΙΆΝΟΝΤΑΙ ΧΈΡΙ-ΧΈΡΙ, ΜΕ ΤΑ ΚΟΡΊΤΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΌ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΤΟ ΖΕΥΓΆΡΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΎΝ ΜΑΖΊ ΤΟΥΣ…] ΟΛΟΙ
Αφού σου λέω σε αγαπώ και με αγαπάς, πες μου επιτέλους τι θα γίνει πια με μας (Χ 2) [ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΙ ΑΓΚΑΛΙΆΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΌΛΟΙΠΟΙ ΠΆΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΚΑΙ ΔΕΞΙΆ, ΚΥΚΛΏΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΎΝ…] ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΙ-ΚΟΡΙΤΣΙ
Δυο ψυχές μες το βραδάκι αναζητάνε, αυτόν τον άνθρωπο που θέλουν και ποθούν, Για να του πουν πόσο πολύ τον αγαπάνε, Κι έτσι στην νύχτα, εύθυμα μας τραγουδούν. ΑΓΟΡΙ-ΚΟΡΙΤΣΙ
Αφού σου λέω σε αγαπώ και με αγαπάς, πες μου επιτέλους αγαπούλα που κολλάς. Αφού σου λέω σε αγαπώ και με αγαπάς, πες μου επιτέλους αγαπούλα που το πας. [ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ ΓΙΑ ΛΊΓΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΊΖΕΙ Ο ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΉΣ. ΒΓΑΊΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΆ ΚΑΙ ΛΈΕΙ:]
Φαντάζομαι ότι όλοι σας θα έχετε δακρύσει, αν κάποια ιστορία μας εσείς έχετε ζήσει… Μα τώρα πρέπει να έρθουμε μπροστά, άλλος να μη μιλήσει, … γιατί ήρθε η ώρα το κοινό, να μας χειροκροτήσει.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
[ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ] ΤΕΛΟΣ
90™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
«Φτερά και πούπουλα» ή «Kατά παραδείσου μεριά» Ένα θεατρικό- φάρσα του Δημήτρη Σταδά με 5 πρόσωπα που μιλά για την φιλία ενός αγγέλου με ένα διάβολο και για την απιστία της διάβολο-γυναίκας του με αυτόν τον άγγελο! Το έργο τελειώνει με την λύση που θα φέρει ο «Από μηχανής Θεός». Πρόσωπα: ΔΙΆΟΛΟΣ ΆΓΓΕΛΟΣ ΆΓΙΟΣ ΠΈΤΡΟΣ ΔΙΆΟΛΟ-ΓΥΝΑΊΚΑ ΑΠΌ ΜΗΧΑΝΉΣ ΘΕΌΣ
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ [ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΜΕΡΙΑ] [ΣΚΟΤΆΔΙ…]
Παρακαλούμε κατά την διάρκεια της παράστασης να έχετε κλειστά τα κινητά σας, Ευχαριστούμε…
ΦΩΝΗ:
[ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΉΧΟΣ ΚΙΝΗΤΟΎ] ΑΓΓΕΛΟΣ:
Για το όνομα του θεού, κλείστε αυτό το κινητό!
[ΞΑΝΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΉΧΟΣ ΚΙΝΗΤΟΎ] ΔΙΑΟΛΟΣ:
ολος;
Θα το κλείσεις επιτέλους που να σε πάρει ο διά-
[ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΆΔΙ ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΉ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΎ «ΦΤΕΡΆ ΚΑΙ ΠΟΎΠΟΥΛΑ» ΠΟΥ ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗΣ.] [ΑΝΟΊΓΟΥΝ ΤΑ ΦΏΤΑ ΣΙΓΆ ΣΙΓΆ…] [ΔΥΟ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ. Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑΒΛΙ] [ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ Η ΜΟΥΣΙΚΉ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΊΣΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΟΎΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΊ] ΔΙΑΟΛΟΣ:
Μα τον άγιο! Σου έπιασα πούλι!… «θεατρικά σφηνάκια» ™91
Που να με πάρει ο διάολος! Σου έφεξε την τελευταία στιγμή… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα που πετούσε το μυαλό σου; στα ουράνια; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ξέρω εγώ; ΔΙΑΟΛΟΣ: … Άντε ρίξε … ΑΓΓΕΛΟΣ: Δεν το αφήνουμε για μια άλλη φορά; ΔΙΑΟΛΟΣ: Να το αφήσουμε … έτσι κι αλλιώς είμαι στις… άσπρες μου … ΑΓΓΕΛΟΣ: Σοβαρά; μα γιατί; δόξα στο αφεντικό μου, οι δουλειές πάνε καλά …δεν μας ήρθε πελατεία και στις πλημμύρες; ΔΙΑΟΛΟΣ: Σταμάτα επιτέλους! δεν είναι το πρόβλημα στη δουλειά! ΑΓΓΕΛΟΣ: Τότε; …μήπως είδες τίποτα καλό στο ρεπό σου, στην γη; ΔΙΑΟΛΟΣ: σαν τι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ξέρω εγώ;Μπορεί να είδες κανένα πρόσκοπο να κάνει καμιά καλή πράξη,… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μπα … ΑΓΓΕΛΟΣ: …κάποιους Έλληνες να τα βρίσκουν με φιλικό συμβιβασμό; ΔΙΑΟΛΟΣ: Όχι βέβαια! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μήπως είδες την εφορία Αθηνών χωρίς ουρά; ΔΙΑΟΛΟΣ: Σιγά! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ε, τότε, θα είδες κάποιον γιατρό να αρνείται φακελάκι! ΔΙΑΟΛΟΣ: Μη συνεχίζεις! μια χαρά χάλια είναι η γη. ΑΓΓΕΛΟΣ: Αν δεν είναι η δουλειά σου,ούτε κάτι που είδες, τότε … μην μου πεις ότι είναι η γυναίκα σου; ΔΙΑΟΛΟΣ: ναι! είναι μια διαβολογυναίκα αυτή! ΑΓΓΕΛΟΣ: Το ξέρω. ΔΙΑΟΛΟΣ: τι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Δεν ξέρω! ΑΓΓΕΛΟΣ:
[ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΠΑΥΣΗ]
λέω …δεν ξέρω τι θες να πεις! 92™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΔΙΑΟΛΟΣ:
Τι θέλω να πω; να … τα βλέπεις;
[ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ]
Ποια; … ααααααααα! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι …Υποψιάζομαι ότι μου τα έχει φορέσει. ΑΓΓΕΛΟΣ: Μάλιστα… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μάλιστα… :[ΠΑΥΣΗ]: ΑΓΓΕΛΟΣ:Πάντως σου πάει το κέρατο… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, ας το διάολο! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ώστε η γυναίκα σου σε απατάει έτσι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Έτσι υποψιάζομαι … ΑΓΓΕΛΟΣ: …και έρχεσαι εδώ πάνω από την κόλαση, για να ξεχάσεις; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι. Δεν μπορώ αυτό το υπόγειο … Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλά δεν παίρνετε εσείς, μέτρα για τέτοιες περιπτώσεις; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι. Αν απατήσει καμιά γυναίκα τον άντρα της, την δένουμε σε ένα τσιγκέλι πάνω από ένα καζάνι, την μαστιγώνουμε, και την ρίχνουμε μέσα στο νερό να βράζει … ΑΓΓΕΛΟΣ: Πόση ώρα; ΔΙΑΟΛΟΣ: 5 με 10 λεφτά … ΑΓΓΕΛΟΣ: Και φέρνει αποτέλεσμα; ΔΙΑΟΛΟΣ: Μπα! Αρχίζει να τους αρέσει κιόλας! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα αυτά δεν είναι μέτρα! Το παν είναι η πρόληψη. ΔΙΑΟΛΟΣ: Δηλαδή; ΑΓΓΕΛΟΣ: Στην γυναίκα φέρονται τρυφερά..Πες της έναν κακό λόγο που να πάρει ο διάολος! ΔΙΑΟΛΟΣ: Λες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Φέρε της ένα αγριολούλουδο, ΔΙΑΟΛΟΣ: Κατάλαβα … ΑΓΓΕΛΟΣ: Πάρτης έναν διαμαντένιο κολιέ, αγόρασε της μια Πόρσε! ΔΙΑΟΛΟΣ: Με δουλεύεις;
ΑΓΓΕΛΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™93
ΑΓΓΕΛΟΣ:
Όχι, όχι … αστειεύομαι!
ΔΙΑΟΛΟΣ: Με τόσους καλλιτέχνες που έχετε εδώ, πως να μην
αστειεύεσαι συνέχεια! εμείς στο υπόγειο έχουμε μόνο δυο τρεις, που δεν αξίζουν! ΑΓΓΕΛΟΣ: … και η τελευταία φουρνιά ήταν άλλο πράγμα … ΔΙΑΟΛΟΣ: Και όλοι ανέβηκαν στο ρετιρέ! ΑΓΓΕΛΟΣ: Τα πάντα με σοφία τα σκέφτηκε το αφεντικό. Αν ένας από αυτούς πήγαινε στο υπόγειο, τότε η κόλαση θα ήταν σαν παράδεισος... ΔΙΑΟΛΟΣ: Άστα όλα αυτά, και άκου γιατί υποψιάζομαι την γυναίκα μου ότι με απατά … ΑΓΓΕΛΟΣ: Σε ακούω. ΔΙΑΟΛΟΣ: Χτες το βράδυ βρήκα το κρεβάτι μας γεμάτο πούπουλα, κατάλαβες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Και λοιπόν; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, δεν τα άφησαν τα περιστέρια! Κάποιος από εδώ, έκανε την δουλειά! ΑΓΓΕΛΟΣ: Έλα μην κάνεις έτσι! Όλοι εκεί κάτω το κέρατο το έχετε στο κεφάλι σας! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ευχαριστώ ρε! Ωραίος φίλος είσαι! ΑΓΓΕΛΟΣ: Έλα τώρα! … Άκου φίλε μου, πρέπει να φύγεις γιατί σε ζήτησε ο Άγιος Πέτρος. τα λέμε αύριο, εντάξει; ΔΙΑΟΛΟΣ: Εντάξει. ΑΓΓΕΛΟΣ: Άντε και το αφεντικό, μαζί σου … [ΦΕΎΓΕΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ.] ΑΓΓΕΛΟΣ: Ωραία. είμαι μόνος μου… Τι με κοιτάτε; Α… ξέρω
τι σκέφτεστε! Σκέφτεστε ότι με αυτήν την διαβολογυναίκα, την γυναικά του δηλαδή, ήμουν εγώ! … Ε, ναι λοιπόν! Δεν είμαι και άγγελος!...Δηλαδή είμαι άγγελος, αλλά και οι άγγελοι έχουν τις αδυναμίες τους. Έτσι τα πούπουλα που βρήκε αυτός ο διάολος, είναι από τα φτερά μου! Αλλά για να λέμε και την αλήθεια, και η γυναίκα του είναι διαβόλου κάλτσα! Με όλα τα νάζια και τα τερτίπια της είναι σκέτος πειρασμός! Θα πάω στο πυρ το εξώτερον για μια γυναίκα σαν και αυτή!
94™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Βλέπετε εκεί έχουμε κλείσει ραντεβού. Το αφεντικό να με συγχωρέσει, αλλά όσο ο άντρας της, με ψάχνει στον ουρανό εγώ θα είμαι στο υπόγειο. και τώρα γεια σας, και αντίο σας γιατί με περιμένει.
ΑΓΓΕΛΟΣ:
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ [ΠΑΡΆΔΕΙΣΟΣ: ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΟΥ ΆΓΙΟΥ ΠΈΤΡΟΥ] [Ο ΆΓΙΟΣ ΠΈΤΡΟΣ ΚΆΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΟΥ ΣΚΥΦΤΌΣ ΠΆΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΟΊΒΑ ΧΑΡΤΙΆ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΒΆΖΕΙ… ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΧΤΥΠΉΜΑΤΑ ΠΌΡΤΑΣ.]
Εμπρός; ΔΙΑΟΛΟΣ: Με ζητήσατε, ευσεβέστατε; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Μην με αποκαλείς ευσεβέστατο! Δεν θέλω τίτλους… Σαν τους Ανθρώπους και εσύ… ΔΙΑΟΛΟΣ: Σαν τους ανθρώπους τι; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Οι άνθρωποι στις προσευχές τους λένε: «Άγιος ο θεός, Άγιος ισχυρός,..» ΔΙΑΟΛΟΣ: «Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς…» Την ξέρω την προσευχή των ανθρώπων… Τι θέλετε να πείτε; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Το ξέρεις ότι τον Πατριάρχη τον αποκαλούν Παναγιότατο; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, το ξέρω… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Πως είναι δυνατόν ο θεός να θέλει να τον αποκαλούν απλά άγιο, και τον πατριάρχη να τον αποκαλούν πανάγιο; ΔΙΑΟΛΟΣ: Παναγιότατο! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ακόμα χειρότερα! ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι να σας πω κύριε… Εγώ ένας κατώτερος υπάλληλος είμαι… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Τέλος πάντων… Έχω τόση πολλή δουλειά, που δικαιούμαι να γκρινιάζω που και που… ΔΙΑΟΛΟΣ: Βέβαια, πάλι ήρθε τόσος κόσμος στον παράδεισο… στείλτε και κανένα στην κόλαση! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™95
Ξέρεις πόσος κόσμος πεθαίνει από πείνα καθημερινά; … Ξέρεις πόσοι άνθρωποι ζουν μέσα στην αθλιότητα; Στην Αιθιοπία για παράδειγμα… Δεν κυκλοφορούν γυμνοί; Δεν φοράνε για παπούτσια, πλαστικά μπουκάλια νερού; Χωρίς εκπαίδευση; Χωρίς τις βασικές ανάγκες, όπως το νερό; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Το ξέρεις ότι για να ξεδιψάσουν, πίνουν ούρα γκαμήλας; Που θα πάνε όλοι αυτοί; Στην κόλαση; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι αλλά είναι και οι πόλεμοι… Τους έβαλες τους πολέμους; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Φυσικά είναι και οι πόλεμοι, τόσοι άμαχοι πεθαίνουν κάθε μέρα… Ακόμα και παιδιά! ΔΙΑΟΛΟΣ: Και στον πόλεμο του κόλπου; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Τι θέλεις να πεις, που να σε πάρει ο διάολος; Τόσοι αθώοι πέθαναν εκεί! ΔΙΑΟΛΟΣ: Εκτελέστηκαν από τους Αμερικάνους, θέλεις να πεις… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ας είναι… Που θες να καταλήξεις; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ακόμα και τους Αμερικάνους από τον πόλεμο του κόλπου, τους έστειλες στον παράδεισο…Ε, όχι και τους δολοφόνους σε εσάς! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Δεν ήξεραν τι έκαναν δεν φταίνε αυτοί… ΔΙΑΟΛΟΣ: Αυτό έλεγαν και οι Αμερικάνοι: «Δεν φταίμε εμείς…». Και έκαναν την μεγαλύτερη προπαγάνδα στην Αμερική… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Αυτά τα λες από άγνοια… Το ξέρεις ότι μέσα στα άρματα τους βάζανε ροκ μουσική με στίχους που έλεγαν «σκοτώστε τους, σκοτώστε τους»; ΔΙΑΟΛΟΣ: Θέλεις να πεις, ότι ήταν αθώα θύματα; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Κατά κάποιον τρόπο ναι! Ξέρεις πως τους στρατολόγησαν; ΔΙΑΟΛΟΣ: Φαντάζομαι δεν θα με αφήσεις με την απορία! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Στρατολόγοι πήγαν στις χειρότερες και φτωχότερες γειτονιές της Αμερικής, στις ποιο άθλιες συνοικίες, εκεί που δεν υπάρχει κατάλληλη εκπαίδευση, ούτε χρήΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:
96™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ματα, με τους ανθρώπους εκεί να έχουν ένα άθλιο μέλλον, να τους παρουσιάζουν μια δουλειά με αρκετά χρήματα… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: …ένα χρυσό κουφέτο για κάποιον που θα ήθελε να ξεφύγει από την φτώχια την αθλιότητα και τις επικίνδυνες συμμορίες. Τους παρουσίασαν ακόμα, τον πόλεμο σαν παιχνίδι. «Θα είναι σαν videogame!». ΔΙΑΟΛΟΣ: Εγώ ένα ξέρω, αυτοί είναι δολοφόνοι! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Τότε βλέπεις μόνο την μια πλευρά του νομίσματος! Και τώρα πάψε! Δεν θα ανεχτώ άλλη κριτική από εσένα για την δουλειά μου. Αρκετά ασχοληθήκαμε με τους Αμερικανούς… Στο κάτω: κάτω κωμωδία παίζουμε όχι δράμα! ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι θέλετε να πείτε, «παίζουμε κωμωδία;». ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Τίποτα, απλά ότι στο θέατρο του παραλόγου που μας σκαρώνει η ζωή, ήμαστε απλοί ηθοποιοί… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, αλλά τελικά τι είναι η ζωή, κωμωδία, δράμα η θέατρο του παραλόγου; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Κόψε τις κρυάδες! ΔΙΑΟΛΟΣ: Κρυάδες εγώ; Από το πυρ το εξώτερο έρχομαι και θα λέω κρυάδες; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Σοβαρέψου και μην ξεχνάς την θέση σου! ΔΙΑΟΛΟΣ: Μάλιστα, παναγιότατε έχετε δίκιο… εξάλλου, εγώ είμαι απλά, ένας κατώτερος υπάλληλος… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Μια που το ανέφερες… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ποιο ακριβώς; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Το ότι είσαι απλός υπάλληλος… Μόλις θυμήθηκα τον λόγο που σε κάλεσα… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ο οποίος είναι; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ότι έχω παράπονα από τον αρχιδιάολο για εσένα. ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι θέλετε να πείτε; Γιατί δεν ήρθε να εκφράσει τα παράπονα του σε εμένα; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ξέχασες; Δεν είσαι «Απλά ένας κατώτερος υπάλληλος»; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι… έχετε δίκιο… Αλλά τι παράπονα σας έκανε ο Αρχιδιάολος; «θεατρικά σφηνάκια» ™97
Σχετικά με την δουλειά σου… Τι ακριβώς; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Να ότι είσαι αφηρημένος… Όταν είσαι υπεύθυνος σε κάποιο καζάνι, ξεχνιέσαι και σβήνει η φωτιά… Τους αμαρτωλούς τους βασανίζεις μόνο λίγο και μετά βυθίζεσαι στις σκέψεις σου. Τι συμβαίνει; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τίποτα σημαντικό… απλά έχω κάποια προσωπικά προβληματάκια… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ναι, αλλά δεν πρέπει να μεταφέρουμε τα προσωπικά προβλήματα μας στην δουλειά αλλά να αφιερωθούμε εξολοκλήρου στο έργο μας… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, ξέρω… πρέπει να ξεχάσουμε τα βάσανα μας και να βασανίσουμε τους αμαρτωλούς αβασάνιστα… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις και ελπίζω να αλλάξεις τακτική… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μην ανησυχείτε κύριε προϊστάμενε, θα προσέχω από εδώ και εμπρός… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Μην με αποκαλείς κύριε προϊστάμενε…, λέγε με απλά Πέτρο. ΔΙΑΟΛΟΣ:Μάλιστα κύριε Ππρ… Πέτρο! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ωραία… Δεν σε θέλω, τίποτα άλλο, μπορείς να πηγαίνεις… ΔΙΑΟΛΟΣ: Όπως αγαπάτε. ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Η αγάπη του κυρίου, μαζί σου. ΔΙΑΟΛΟΣ: [ΦΤΎΝΕΙ ΤΟΝ ΚΌΡΦΟ ΤΟΥ] Φτου, φτου,φτου! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΦΕΎΓΕΙ]
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ [ΚΌΛΑΣΗ: ΣΠΊΤΙ ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΊΚΑΣ, ΜΙΑ ΤΗΛΕΌΡΑΣΗ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΘΡΌΝΑ, ΈΝΑ ΤΡΑΠΈΖΙ ΜΕ ΔΥΟ ΚΑΡΈΚΛΕΣ.] [Η ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΊΚΑ ΒΛΈΠΕΙ ΤΗΛΕΌΡΑΣΗ. ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΥΔΟΎΝΙ, ΚΑΙ ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΟΊΞΕΙ.] ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
98™
Ποιος διάολος είναι;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΑΝΟΊΓΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ.] ΑΓΓΕΛΟΣ:
Όχι διάολος, αγάπη μου, ο άγγελος σου!
[ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ]
Έλα μέσα… ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι έκανες, έβλεπες τηλεόραση; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι. Έβλεπα
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
ΚΟΛΑΣΗ T.V.
Έχει τίποτα ενδιαφέρον; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι… Η τηλεόραση των ανθρώπων, έχει περισσότερο ενδιαφέρον… ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι. Το βράδυ δείχνει κάτι πονηρά κανάλια… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν εννοώ αυτό! ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι εννοείς; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Η τηλεόραση των ανθρώπων είναι σκέτη κόλαση… Έχει σεξ και βία και αίματα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ότι πρέπει για τα παιδάκια που θα κάνουμε! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν θέλω παιδάκια! ΑΓΓΕΛΟΣ: Γιατί; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Γιατί είναι κάτι διαολάκια αυτά! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ε, καλά θα παίρνουμε τις προφυλάξεις μας! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μην αλλάζεις θέμα τώρα… Μιλάγαμε για την τηλεόραση… ΑΓΓΕΛΟΣ: … Και πόσο καλό κάνει στα παιδιά μας … Μην κάνεις έτσι… δεν εννοώ τα δικά μας παιδιά! Μιλάω γενικά… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: H τηλεόραση είναι ότι πρέπει για εμάς τους διαόλους… Είναι ένα εργαλείο για να παραπλανά και να αποκοιμίζει τον κόσμο. Ξέρεις πόσα ψέματα λέγονται; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι, αλλά μερικές φορές τον ξυπνά! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, αλλά τότε οι άνθρωποι, πολλές φορές αλλάζουν κανάλι! ΑΓΓΕΛΟΣ: Γιατί; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν ξέρω… ίσως γιατί δεν ξέρουν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια… ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι, αλλά άλλες φορές η αλήθεια, φέρνει ακροαΑΓΓΕΛΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™99
ματικότητα και τραβάει περισσότερο κόσμο στην τηλεόραση… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Τότε όμως, όσο ανεβαίνει η ακροαματικότητα, τόσο πιο πολύ φθείρεται αυτή η αλήθεια και πλησιάζει σιγά, σιγά προς το ψέμα… ΑΓΓΕΛΟΣ: Και έτσι λοιπόν, εσύ λατρεύεις την T.V.! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:Όχι όσο πολύ λατρεύω εσένα, λατρεία μου! [ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ…]
Α! Δεν στα είπα τα νέα… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ποια νέα; ΑΓΓΕΛΟΣ: Σήμερα, ήμουν πάλι με τον άντρα σου… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι; Και τι έγινε; ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι να γίνει… Παίξαμε τάβλι…, ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Πλακωτό; ΑΓΓΕΛΟΣ: Πλακωτό, αλλά όχι αυτό που παίζουμε οι δυο μας! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Άσε τα αστεία και συνέχισε… ΑΓΓΕΛΟΣ: Μετά συζητήσαμε, περπατήσαμε… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Και; ΑΓΓΕΛΟΣ: Και όλη την ώρα, ήταν κακομούτσουνος… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Γιατί; ΑΓΓΕΛΟΣ: Γιατί μας υποπτεύεται αγάπη μου, γι’ αυτό! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Καλά πως έγινε αυτό; ΑΓΓΕΛΟΣ: Γιατί δεν καθαρίζεις το σπίτι! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Εγώ; Σαν τον άντρα μου και εσύ που με λέει αχαΐρευτη! Εγώ όταν πιάνω αυτό το διαολεμένο ξεσκονόπανο, το σπίτι γίνεται λαμπίκο! ΑΓΓΕΛΟΣ: Αλήθεια; Και τα πούπουλα στο κρεβάτι πως τα βρήκε; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Πούπουλα; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι, που να σε πάρει ο διάολος, Πούπουλα! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ε… Ίσως ξέχασα να καθαρίσω το κρεβάτι την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε… ΑΓΓΕΛΟΣ: Α, έτσι ε; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι αλλά φταις και εσύ… ΑΓΓΕΛΟΣ: Εγώ;..
ΑΓΓΕΛΟΣ:
100™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Ναι… Αφού ξέρεις ότι μαδάς… Γιατί δεν προσέχεις λίγο;… Γιατί δεν κάνεις κάτι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Έκανα τα πάντα μα δεν γίνεται τίποτα! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Με αγιασμό λούστηκες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ο αγιασμός δεν κάνει για όλα! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Καλά... Αν όμως κλείναμε κάποιο ξενοδοχείο και πηγαίναμε εκεί να κάνουμε την βρομοδουλειά μας, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα, άλλες γυναίκες κάνουν αμάν να γλυτώσουν από τα τραβήγματα στα ξενοδοχεία και εσύ μου λες τέτοια πράγματα; Άσε που με την ακρίβεια που υπάρχει στην γη, οι τιμές των ξενοδοχείων θα έχουν φτάσει τα ύψη! Εκτός αυτού θα πρέπει να πάρουμε και ανθρώπινη μορφή… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Έχεις δίκιο, εσάς τους αγγέλους δεν σας αρέσουν οι μεταμορφώσεις … ΑΓΓΕΛΟΣ: Τέλος πάντων… Έχεις τίποτα να φάμε; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Πάλι πείνασες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι πεινάω… γιατί; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Τίποτα… Σαν τι θες να φας; ΑΓΓΕΛΟΣ: Θέλω να φάω… Εσένα στο πιάτο! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Σταμάτα δεν έχω όρεξη! ΑΓΓΕΛΟΣ: Δεν έχεις ακούσει αγάπη μου, ότι τρώγοντας, έρχεται η όρεξη; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Άστα αυτά… είπαμε θα φάμε! ΑΓΓΕΛΟΣ: Θα φας και εσύ; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι, δεν θα σε αφήσω να φας μόνος σου… ΑΓΓΕΛΟΣ: Δεν μου λες, θες να φας… αμελέτητα; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Κάτσε καλά σου είπα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα δεν μπορώ… Μόνο που σε βλέπω, διαολίζομαι!!! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα θα κάτσεις καλά επιτέλους; ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα δεν μπορώ, είσαι πειρασμός! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Άκου ας φάμε πρώτα κάτι ελαφρύ και μετά θα πάμε στο επιδόρπιο… και για επιδόρπιο θα έχουμε ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™101
αυτό που σκέπτεσαι… Ε τότε θα κάτσω ήσυχος σαν Αγγελούδι… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ωραία… Πάω να φέρω κάτι να τσιμπήσουμε… [ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ] ΑΓΓΕΛΟΣ: Ωραία… [ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ] Θα φάμε καλά απόψε!!! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: [ΑΠΟ ΜΕΣΑ…] Τι είπες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Τίποτα, καλή μου τίποτα… ΑΓΓΕΛΟΣ:
[ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ]
Αυτή η γυναίκα είναι φωτιά και λάβρα… Από την πρώτη στιγμή που την είδα, όταν μας γνώρισε ο άντρας της, ένιωσα κάτι να αλλάζει μέσα μου… Άναψε μέσα μου μια σπίθα, σαν το πυρ της κολάσεως… μόλις την έβλεπα ένιωθα σαν να πετούσα στα ουράνια… Έτσι κάτω από την μύτη του φίλου μου, της έστελνα ποιηματάκια, αργότερα δωράκια και αργότερα βρεθήκαμε πιο κοντά… και ακόμα πιο αργότερα ακόμα πιο κοντά. Όσο πιο κοντά γίνεται δηλαδή… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: [ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ, ΜΕ ΔΥΟ ΠΙΑΤΑ…] Ορίστε… Σούπα… ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι μου είπες; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι… Το φαΐ εννοώ... είναι σούπα… [ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΙΑΤΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ]
Ααα… Ε, τότε να την δοκιμάσουμε… Πώς είναι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Καυτή… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Καυτή;… Πόσο καυτή; ΑΓΓΕΛΟΣ: Να… σαν και εσένα! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Είπαμε το επιδόρπιο μετά… ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα είναι όντως καυτή! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ε τότε, φύσα την, να κρυώσει… ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλά… [ΦΥΣΆΕΙ]
ΑΓΓΕΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΚΟΥΔΟΎΝΙ…]
Κάποιος χτυπάει την πόρτα… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Λες να είναι ο άντρας μου; ΑΓΓΕΛΟΣ: Αποκλείεται… ΑΓΓΕΛΟΣ:
102™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΚΟΥΔΟΎΝΙ…]
Τον κάλεσε ο Άγιος Πέτρος και σίγουρα θα του έβαλε καμία αγγαρεία… ΔΙΑΟΛΟΣ: Γυναίκα!!! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Αμάν!!! Ο άντρας μου είναι!!! ΑΓΓΕΛΟΣ: Οχ!!! Δεν πρέπει να με βρει εδώ! ΔΙΑΟΛΟΣ: Γυναίκα, Άνοιξε!!! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Γρήγορα στην ντουλάπα!!! ΑΓΓΕΛΟΣ: Όχι!!! Στην ντουλάπα ψάχνουν πρώτα οι απατημένοι σύζυγοι… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, τότε κάτω από το τραπέζι!!!
ΑΓΓΕΛΟΣ:
[ΚΡΎΒΕΤΑΙ ΚΆΤΩ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΑΠΈΖΙ]
Τι θα γίνει θα ανοίξεις; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Τώρα έρχομαι…
ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΠΆΕΙ ΝΑ ΑΝΟΊΞΕΙ]
Τι έκανες τόση ώρα; Ήμουν μέσα στην τουαλέτα… ΔΙΑΟΛΟΣ: Στην τουαλέτα; Και αυτά τα πιάτα τι είναι; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα έτρωγα, όταν με έπιασε κόψιμο … ΔΙΑΟΛΟΣ: Και έτρωγες με δύο πιάτα; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι βέβαια… Το δεύτερο είναι για εσένα… ΔΙΑΟΛΟΣ: Και που ήξερες ότι ερχόμουνα; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ε.. ξέρω τι ώρα περίπου γυρίζεις… έλα τώρα κάθισε να φας… ΔΙΑΟΛΟΣ: Καλά … Συγγνώμη ρε γυναίκα αλά είχα, Πολύ ένταση σήμερα στην δουλειά… Τι φαΐ έχεις ετοιμάσει; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Σούπα. ΔΙΑΟΛΟΣ: Όχι δεν μου είπες! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Σούπα το φαΐ. ΔΙΑΟΛΟΣ: Α, καλά…
ΔΙΑΟΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΔΟΚΙΜΆΖΕΙ ΤΗΝ ΣΟΎΠΑ…]
Είναι καυτή! Ναι είμαι! ΔΙΑΟΛΟΣ: Όχι εσύ η σούπα!
ΔΙΑΟΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™103
[Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ ΚΑΤΣΟΥΦΙΆΖΕΙ…]
Δεν το εννοούσα όπως ακούστηκε… φυσικά σε βρίσκω καυτή και σέξι… έλα εδώ.
ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΠΆΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΆΣΕΙ…]
Άσε με… Έλα καυτή μου λάβα… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Πρόσεξε μην καείς!
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΤΟΝ ΣΠΡΏΧΝΕΙ ΚΑΙ ΠΈΦΤΕΙ ΚΆΤΩ…] ΔΙΑΟΛΟΣ: Που να πάρει ο διάολος, εγώ σε αγαπώ!! [ΣΈΡΝΕΤΑΙ ΜΠΟΥΣΟΥΛΏΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΕΊ ΠΙΟ ΠΈΡΑ…]
Μα την φωτιά της κολάσεως, με ωραίο τρόπο δείχνεις την αγάπη σου… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα αγάπη μου… [ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΑ ΣΤΟ ΠΆΤΩΜΑ, ΣΤΑΜΑΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
ΤΆΕΙ ΤΗΝ ΦΡΆΣΗ ΤΟΥ, ΚΟΝΤΟΣΤΈΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΈΔΑΦΟΣ.]
… Μα τον Βελζεβούλ!!! [ΚΆΝΕΙ ΌΤΙ ΠΙΆΝΕΙ ΚΆΤΙ ΑΠΌ ΤΟ ΈΔΑΦΟΣ.] … Τι είναι αυτό; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιο; ΔΙΑΟΛΟΣ: [ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΌΡΘΙΟΣ.] Αυτό! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν ξέρω, τι είναι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Είναι ένα πούπουλο! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ε, και; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, πως βρέθηκε εδώ; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Που θες να ξέρω; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τις προάλλες βρήκα κα άλλα πούπουλα στην κρεβατοκάμαρά μας… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Και τι θες να πεις με αυτό; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, δεν τα άφησαν τα περιστέρια… καταλαβαίνεις τι σου λέω δηλαδή … ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι δεν καταλαβαίνω τι μου λες! ΔΙΑΟΛΟΣ: Λέω ότι κάποιος από εκεί πάνω έχει κάνει την κουτσουκέλα του! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Σαν δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια πράγματα για την γυναίκα σου! 104™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Δηλαδή τα πούπουλα είναι από περιστέρια! Μα ναι, τώρα που το σκέπτομαι, από περιστέρια είναι… ΔΙΑΟΛΟΣ: … Και πώς στο διάολο ήρθανε τα περιστέρια εδώ κάτω, σε αυτή την τρύπα; Να λέγαμε για νυχτερίδες, εντάξει, σε σπηλιές ζούνε…, αλλά περιστέρια; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μην πηγαίνει ο νους σου στο κακό… δεν έγινε τίποτα το πονηρό… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, τότε τι έγινε; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα αντρούλη μου, σου είχα αγοράσει ένα καινούριο μαξιλάρι από πούπουλα περιστεριών, και τρύπησε στην κρεβατοκάμαρα…Έτσι λοιπόν βρήκες πούπουλα, εκεί… ΔΙΑΟΛΟΣ:Και εδώ; Πως βρέθηκε πούπουλο εδώ; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα όταν τρύπησε το μαξιλάρι, ήρθα εδώ να το ράψω, βλέποντας τηλεόραση… Μάλλον θα έφυγε και αυτό το πούπουλο από το μαξιλάρι… Είδες; Τσάμπα σου μπαίνουν ιδέες στο μυαλό… ΔΙΑΟΛΟΣ: Έχεις δίκιο… ύπαγε οπίσω μου σατανά!... ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Έλα τώρα ηρέμησε… [ΤΟΝ ΧΑΪΔΕΎΕΙ…] Αγάπη μου… ΔΙΑΟΛΟΣ: Συγγνώμη… λατρεία μου… ΔΙΑΟΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ. ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΚΆΝΕΙ ΣΉΜΑ ΜΕ ΤΟ ΧΈΡΙ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΎΓΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΑΠΈΖΙ… ΑΥΤΌΣ ΒΓΑΊΝΕΙ ΑΝΟΊΓΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΤΗΣ ΡΊΧΝΕΙ ΈΝΑ ΠΕΤΑΧΤΌ ΦΙΛΊ ΣΤΟΝ ΑΈΡΑ ΚΑΙ ΦΕΎΓΕΙ ΚΑΙ ΚΛΕΊΝΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ … ΌΛΗ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΏΡΑ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ ΦΥΛΆΕΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ. ΜΌΛΙΣ Ο ΆΓΓΕΛΟΣ ΚΛΕΊΝΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ ΔΙΑΚΌΠΤΕΙ ΤΟ ΦΙΛΊ:]
Τι ήταν αυτό;
Τίποτα … ο αέρας έκλεισε την πόρτα… Μα την είχα κλείσει… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Λάθος κάνεις την είχες αφήσει ανοιχτή… έλα τώρα αγάπη μου… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μάλλον έχεις δίκιο.. Λατρεία μου… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΏΤΑ ΣΒΉΝΟΥΝ ΣΙΓΆ:ΣΙΓΆ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™105
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ [ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΜΕΡΙΑ] [ΔΥΟ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ. ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ. Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑΒΛΙ.]
Σου έπιασα την μάνα! Να πάρει η ευχή! Πάλι κέρδισες… ΔΙΑΟΛΟΣ: [ΚΛΕΊΝΕΙ ΤΟ ΤΆΒΛΙ] Τέλος παιχνιδιού! ΑΓΓΕΛΟΣ: Έχεις τα κέφια σου τελευταία, έτσι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, πετάω! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα εγώ έχω τα φτερά… ΔΙΑΟΛΟΣ: Πετάω σου λέω! Βρίσκομαι στον έβδομο ουρανό! ΑΓΓΕΛΟΣ: Βασικά εδώ είναι ο πέμπτος… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ποιος πέμπτος; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ουρανός, φυσικά! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ουρανός! Χα, χα, χα! Να χαρείς με έκανες και γέλασα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλά… Εσύ μέχρι χτες είχες την μούρη κάτω, μέχρι την κόλαση… ΔΙΑΟΛΟΣ: Γιατί μέχρι χτες νόμιζα ο βλάκας ότι η γυναικούλα μου, αυτός ο άγιος άνθρωπος,… ΑΓΓΕΛΟΣ: …Μια στιγμή, η γυναίκα σου ούτε Άγιος είναι ούτε άνθρωπος! ΔΙΑΟΛΟΣ: … Μωρέ ξέρω τι λέω! Η γυναίκα μου είναι μια Αγία!... και εγώ ο βλάκας την υποπτευόμουνα ότι με απατά! ΑΓΓΕΛΟΣ: Για κάτσε μια στιγμή! … Εσύ δεν έλεγες ότι βρήκες πούπουλα στο κρεβάτι σου; ΔΙΑΟΛΟΣ: Από τα περιστέρια, από τα περιστέρια! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ποια περιστέρια; Υπάρχουν περιστέρια στην κόλαση; ΔΙΑΟΛΟΣ: Μωρέ από τα περιστέρια! Ξέρεις τι συμβολίζει ένα περιστέρι; ΔΙΑΟΛΟΣ:
ΑΓΓΕΛΟΣ:
106™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Όχι, αλλά πιστεύω ότι θα με διαφωτίσεις! Να σου δώσω τα φώτα μου λοιπόν! Το περιστέρι είναι σύμβολο της ειρήνης και της αγάπης! ΑΓΓΕΛΟΣ: Της Ειρήνης και της Αγάπης; Δεν τις ξέρω, καινούριες κολασμένες είναι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Όχι μωρέ! Σου μιλάω για την ειρήνη που κάναμε εγώ και η γυναίκα μου! ΑΓΓΕΛΟΣ: Κάνατε και παιδί; και το βγάλατε Ειρήνη; Πότε προλάβατε; ΔΙΑΟΛΟΣ: Δεν κάναμε παιδί, φίλε μου, έρωτα κάναμε! Για τέτοια αγάπη σου μιλάω! ΑΓΓΕΛΟΣ: Είπα και εγώ… Παιδί σε ένα βράδυ; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι είπες φίλε μου; ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλά, λέω, όλα αυτά χτες βράδυ; ΔΙΑΟΛΟΣ: … και σήμερα το πρωί, και σήμερα το απόγευμα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Για μια στιγμή… είχε και συνέχεια το βραδινό; ΔΙΑΟΛΟΣ: Αν είχε λέει! ΑΓΓΕΛΟΣ: Δηλαδή; ΔΙΑΟΛΟΣ: Την στάση 69 την ξέρεις; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ε, ναι την ξέρω… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, λοιπόν, κάναμε όλες τις στάσεις μέχρι την 69 και συνεχίσαμε με την 70, την 71, την 72 και περάσαμε την 100, την 200 και τέλος πάντων Φτάσαμε μέχρι την 666! ΑΓΓΕΛΟΣ: και… είσαι σίγουρος ότι δεν προσποιούταν; ΔΙΑΟΛΟΣ: Να προσποιούταν; Ας γελάσω! 40 οργασμούς και βάλε είχαμε! ΑΓΓΕΛΟΣ: Την Σκύλα! ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι είπες; ΑΓΓΕΛΟΣ: Λέω… ήταν σκύλα στο κρεβάτι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Μόνο σκύλα! Όλο μορφές άλλαζε! ΑΓΓΕΛΟΣ: Την οχιά! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, κάποια στιγμή μεταμορφώθηκε και σε οχιά! Και ξέρεις τι μου είπε; ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι σου είπε; ΑΓΓΕΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™107
Ότι ήμουν ο καλύτερος της! Και σε εσένα; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Λέω, για εσένα το είπε για εσένα; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι για εμένα! Τέτοιο έρωτα μου είπε δεν είχε ξαναζήσει… ΑΓΓΕΛΟΣ: Ε, πως δεν είχε ξαναζήσει! ΔΙΑΟΛΟΣ: Πως κάνεις έτσι μωρέ, δεν την είχα πάρει και παρθένα!... Απλά Εγώ ήμουν ο καλύτερος! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες! ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα ναι παιδί μου, χτες ήτανε μπουκιά και συχώριο! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μπουκιά και συχώριο; Θεέ μου συχώραμε! ΔΙΑΟΛΟΣ: Γιατί να σε συγχωρέσει βρε; Κοτζάμ άγγελος, τι αμαρτίες να έχεις κάνει; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ναι… τι αμαρτίες να έχω κάνει; χμ… εγώ βασικά… ΔΙΑΟΛΟΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ:
[ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΈΝΑ ΚΙΝΗΤΌ]
ΔΙΑΟΛΟΣ:
Α! Το δικό μου είναι!
[ΒΓΆΖΕΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΣΈΠΗ ΤΟΥ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ]
Ναι;… Άγιε Πέτρο μου εσείς;… σε μισή ώρα να είμαι στο γραφείο σας;… Μα είναι κάτι που επείγει;… Αν είναι για την δουλειά, ο Αρχιδιάολος είπε ότι ευχαριστήθηκε με την σημερινή απόδοση μου… ΔΙΑΟΛΟΣ: Δεν είναι αυτό; Δεν είναι κάτι που έκανα εγώ;… Τότε; Θέλετε να τα πούμε από κοντά;… καλά… σε μισή ώρα θα είμαι εκεί… ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι σε θέλει ο προϊστάμενος; ΔΙΑΟΛΟΣ: Θα μάθω όταν πάω εκεί…. ΑΓΓΕΛΟΣ: Ωραίο κινητό…. ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι! Σήμερα το πήρα. Όλοι στην γη, έχουν από ένα… Ξέρεις τώρα, μιλάνε στον δρόμο, την ώρα του φαγητού, στο αυτοκίνητο λίγο πριν το δυστύχημα, στην τουαλέτα, στο σινεμά, στο θέατρο… Να προηγουμένως είχε βγει ο κύριος στο βάθος για να μιλήσει… Εγώ λοι108™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
πόν γιατί να μην έχω κινητό; Τι μάρκα είναι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Το άκουγες πώς βρόνταγε; ΑΓΓΕΛΟΣ: ε; ναι… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, Βρόνταφον είναι! ΑΓΓΕΛΟΣ: Και ακούς καλά με αυτό; ΔΙΑΟΛΟΣ: Καμπάνα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Εσύ ακούγεσαι; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι εννοείς; παραέξω; Αν εννοείς ότι παρακολουθείται, τι με νοιάζει; Το μεγάλο αφεντικό ο θεός, έτσι και αλλιώς είναι πανταχού παρών, και παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα… ούτε η C.I.A της Αμερικής να ήτανε… ΑΓΓΕΛΟΣ: Όχι βρε αδελφέ! Αν σε ακούει καλά ο άλλος, στην άλλη άκρη της γραμμής, θέλω να πω… ΑΓΓΕΛΟΣ: Βέβαια… όλοι ακούνε μια χαρά… ΔΙΑΟΛΟΣ: Και δεν φοβάσαι τα ραδιοκύματα; ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι εννοείς; ΔΙΑΟΛΟΣ: Να, τις προάλλες δεν ήρθε για να κριθεί ένας που φόραγε βηματοδότη; Και την άλλη φορά δεν πέθανε ένας από εγκεφαλικό; ΑΓΓΕΛΟΣ: Ξέρω, ξέρω από τα ραδιοκύματα… μην ανησυχείς, εμείς ανήκουμε ήδη σε άλλο κόσμο… Όμως να πηγαίνω τώρα γιατί θα περιμένει ο άγιος Πέτρος… ΔΙΑΟΛΟΣ: καλά… αντίο φίλε μου… ΑΓΓΕΛΟΣ: Αντίο και στο επανιδείν… ΑΓΓΕΛΟΣ:
ΠΡΑΞΗ ΠΕΜΤΗ [ΠΑΡΆΔΕΙΣΟΣ: ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΟΥ ΆΓΙΟΥ ΠΈΤΡΟΥ] [Ο ΆΓΙΟΣ ΠΈΤΡΟΣ ΕΊΝΑΙ ΚΆΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΤΟΥ ΣΚΥΦΤΌΣ ΠΆΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΟΊΒΑ ΧΑΡΤΙΆ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΒΆΖΕΙ… ΚΆΘΕ ΤΌΣΟ, ΒΉΧΕΙ… ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΧΤΥΠΉΜΑΤΑ ΠΌΡΤΑΣ.]
«θεατρικά σφηνάκια» ™109
Εμπρός; Με ζητήσατε, ευσεβέστατε; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Δεν είπαμε δεν θέλω τίτλους; ΔΙΑΟΛΟΣ: Καλά Πέτρο… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΒΉΧΕΙ Ο ΠΈΤΡΟΣ] Μα τι έχετε;
Καλά δεν σου μυρίζει τίποτα περίεργο; ΔΙΑΟΛΟΣ: Σαν τι δηλαδή δεν καταλαβαίνω… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Καυσαέριο! [ΒΉΧΕΙ] Καυσαέριο από την γη! ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι να σας πω, κύριε Πέτρο μου, όλη μέρα στο θειάφι, συνήθισα τις μυρωδιές… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φέρουν την Αποκάλυψη πριν την ώρα της! [ΒΉΧΕΙ] Έχουν μολύνει τόσο τον ουρανό που έφτασε το καυσαέριο μέχρι και εδώ, στον Παράδεισο! ΔΙΑΟΛΟΣ: …και να ήταν μονάχα ο ουρανός… [ΚΆΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΈΚΛΑ] μολυσμένη και βρώμικη είναι και στεριά και θάλασσα. ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Τις προάλλες μου έλεγε ο σατανάς, ο αρχιδιάολος, ότι από μια σχισμή που έγινε στην επιφάνεια της γης μετά από σεισμό, οι άνθρωποι πετάνε μεταλλικά κουτάκια από αναψυκτικά, και εσείς λέει τα μαζεύετε, συγκεντρώνετε πάρα πολλά, τα λιώνετε σε ένα από τα καζάνια σας, και φτιάχνετε μετά, καρφιά, λάμες, γδάρτες και άλλα χρήσιμα εργαλεία βασανισμού… είναι αλήθεια; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι… αυτό λέγεται ανακύκλωση! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Και στην γη, δεν ξέρουν από ανακύκλωση; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ξέρουν, αλλά δεν έχει μπει ακόμη καλά στην συνείδηση του κόσμου… και υπάρχουν και οι ασυνείδητοι, που παραδείγματος χάρη, πετάνε τα σκουπίδια τους από το αμάξι τους, από το παράθυρο και ας πέσουν όπου να είναι! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Σήμερα ο κόσμος έχει αλλάξει… Ιδιαίτερα στις πόλεις… υπάρχει μια νέα νοοτροπία. Τώρα όλος ο κό-
ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:
110™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
σμος είναι κλεισμένος στον εαυτό του και στο σπίτι του. Τι να σας πω… δεν τους αδικώ… Παλιά έλεγες «Άνοιξε λίγο το παράθυρο, που είσαι κλεισμένος εδώ μέσα, να πάρει και καθαρό αέρα το σπίτι…» Τώρα τι να πεις; «Άνοιξε το παράθυρο να μπει καθαρό καυσαέριο;» ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: [ΒΉΧΕΙ] Βλέπω έχεις κέφια ε; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι… Τώρα πάνε καλύτερα τα πράγματα με την γυναίκα μου και… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Είσαι… [ΒΉΧΕΙ] Είσαι σίγουρος; ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι εννοείτε αν είμαι σίγουρος; Όπως σας βλέπω και με βλέπετε! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: …και βλέπεις καλά; ΔΙΑΟΛΟΣ: Αν βλέπω καλά; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ναι… Δεν ξέρω πως να στο πω… [ΒΉΧΕΙ] Αλλά πρέπει να σας δει οφθαλμίατρος… ΔΙΑΟΛΟΣ: Σας παρακαλώ κύριε Πέτρο, τα ματάκια μου είναι μια χαρά! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Θα προσπαθήσω να στο πω αλλιώς… [ΒΉΧΕΙ] Τα κέρατα που έχεις πάνω στο κεφάλι σου, πότε άρχισες να τα βγάζεις; ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα νομίζω ότι άρχισα να τα βγάζω έφηβος, όταν ήμουν πάνω στην ανάπτυξη… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Α, τόσο νωρίς! ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα τι λέτε κύριε Πέτρο μου, όλοι οι διάολοι τότε τα βγάζουμε! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Να στο πω αλλιώς… [ΒΉΧΕΙ] τις προάλλες μια γειτόνισσα σας είδε να βγαίνει από το σπίτι σας ένας επισκέπτης… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι; Ποιος ήταν; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: [ΒΉΧΕΙ] Ο φίλος σου ο άγγελος. ΔΙΑΟΛΟΣ: Περίεργο… δεν μου είπε τίποτα ούτε αυτός ούτε η γυναίκα μου… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Δεν μου λες, εσύ δεν παίζεις πολλές φορές τάβλι μαζί του; ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, παίζουμε πόρτες… ΔΙΑΟΛΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™111
Ε, Με την γυναίκα σου παίζει πλακωτό! Δεν καταλαβαίνω, τι πειράζει; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Η γειτόνισσα, που τον είδε να βγαίνει από το σπίτι σας… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ε, ναι τι; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Η ίδια γειτόνισσα, τους άκουσε να κάνουν έρωτα! ΔΙΑΟΛΟΣ: ΤΙ; [ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΡΈΚΛΑ] συκοφαντίες! Αυτά είναι λόγια του διαβόλου! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Κάτσε! [ΞΑΝΑΚΆΘΕΤΑΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ] [ΒΉΧΕΙ] δεν είναι συκοφαντίες … Ο ίδιος ο Θεός μου έστειλε e-mail και το επιβεβαίωνε… ήταν και εκεί βλέπεις! [ΒΉΧΕΙ] ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι; Είναι ματάκιας και ο Θεός; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Όχι… είναι απλά πανταχού παρών… [ΒΉΧΕΙ] Έχω φωνάξει και την γυναίκα σου για να σου δώσει εξηγήσεις… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: ΔΙΑΟΛΟΣ:
[ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΧΤΥΠΉΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΌΡΤΑ]
Ναι, ποιος είναι; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Είμαι μια διαόλισσα από την κόλαση… ΔΙΑΟΛΟΣ: Η γυναίκα μου! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: [ΒΉΧΕΙ] Παρακαλώ περάστε… [ΜΠΑΊΝΕΙ ΜΈΣΑ Η ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΊΚΑ.]
Δεν ντρέπεσαι, με τον καλύτερο μου φίλο; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ηρέμησε, σε παρακαλώ… ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα πως το μάθατε; ΔΙΑΟΛΟΣ: …Μα με τον φίλο μου; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα κάτσε να σου εξηγήσω… ΔΙΑΟΛΟΣ: Τι να εξηγήσεις; Τα ανεξήγητα;… και καλά την έκανες την δουλεία, ήταν ανάγκη με τον κολλητό μου; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Αφού ήταν να γίνει, σκέφτηκα να γίνει με δικό μας άνθρωπο… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μωρή ξέρεις τι είσαι; Είσαι φίδι κολοβό! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όλοι οι διάβολοι φίδια δεν είμαστε; Από τον πρώτο που έδωσε το μήλο στην Εύα!
ΔΙΑΟΛΟΣ:
112™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Μωρέ θα σε δέσω από το τσιγκέλι ανάποδα! Πάντα μου άρεσε το bad jabbing! ΔΙΑΟΛΟΣ:Μωρέ θα σε βάλω να βράσεις στο καζάνι της κολάσεως! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Άντε… και έχω καιρό να κάνω σάουνα! ΔΙΑΟΛΟΣ:
ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:
[ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΧΤΥΠΉΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΌΡΤΑ] ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Σταματήστε σας παρακαλώ, στο γραφείο μου εί-
σαστε! [ΒΉΧΕΙ] [ΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ ΧΤΥΠΉΜΑΤΑ ΠΆΛΙ.] Παρακαλώ, ποιος είναι; ΑΓΓΕΛΟΣ: Με ζητήσατε; Είμαι ο άγγελος ο… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ναι παιδί μου πέρασε! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ωραία! Τώρα συμπληρώθηκε το καρέ! [ΜΠΑΊΝΕΙ Ο ΆΓΓΕΛΟΣ]
Χαίρε… τε… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ωραίος φίλος είσαι ρε! Με την γυναίκα μου; ΑΓΓΕΛΟΣ: Με την γυναίκα σου;… τι εννοείς; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Άσε… τα ξέρει όλα για εμάς… ΑΓΓΕΛΟΣ: Ποιους εμάς; Υπάρχει εμείς; Αφού το κάνατε χτες, όλη νύχτα και όλη μέρα! Με σκέφτηκες εμένα αυτές τις ώρες; ΔΙΑΟΛΟΣ: κοίτα που βγάζει γλώσσα και από πάνω! ΑΓΓΕΛΟΣ: Ξέρεις τι είναι να ακούς τον φίλο σου, να λιώνει από ηδονή, όταν περιέγραφε τα αίσχη που κάνατε εχθές; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα να σου εξηγήσω… ΔΙΑΟΛΟΣ: και σε αυτόν να εξηγήσεις; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:Σας… [ΒΉΧΕΙ] σας παρακαλώ! … Για πες μου εσύ διαόλισσα, γιατί πρόδωσες τον άντρα σου; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται… Εγώ τον άντρα μου τον αγαπώ… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, κορόνα στο κεφάλι σου με έχεις! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μα ναι, κορόνα στο κεφάλι μου σε έχω! ΔΙΑΟΛΟΣ: Και εγώ έχω κάτι στο κεφάλι μου, αλλά δεν είναι κορόνα, είναι τα κέρατα! ΑΓΓΕΛΟΣ: Σε παρακαλώ μίλα της καλύτερα, γιατί θα κα-
ΑΓΓΕΛΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™113
ταλάβεις τι θα πει η παροιμία: «ΚΑΙ ΚΕΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ»! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μην τον δείρεις τον αγαπώ! ΔΙΑΟΛΟΣ: Έχει δίκιο εγώ πρέπει να σε πλακώσω, να δεις τον ουρανό σφοντύλι! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Όχι τον εραστή μου! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Έχει δίκιο η γυναίκα σου… [ΒΉΧΕΙ] έτσι και αλλιώς στον ουρανό είμαστε… τι να τον δει σφοντύλι… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα βράζω μέσα μου πιο πολύ και από τα καζάνια της κολάσεως! ΑΓΓΕΛΟΣ: Και εγώ βράζω! ΔΙΑΟΛΟΣ: Άλλος από εκεί! ΑΓΓΕΛΟΣ: Μωρέ διαόλισσα, πες, ποιον θες από τους δύο; Πες ποιος σου αρέσει! ΔΙΑΟΛΟΣ: Ναι, πες ποιον θες, φίδι κολοβό; ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ηρεμήστε!!!! [ΒΉΧΕΙ] Αφήστε την να μιλήσει… λέγε κόρη μου… ποιον θες τελικά; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μια στιγμή… λοιπόν… όπως είπα και πριν τον άντρα μου τον αγαπώ… όμως έχω φαντασιώσεις που δεν μπορεί να μου τις πραγματοποιήσει… δεν μπορεί να με κάνει να πετάξω στα ουράνια… έτσι βρήκα άλλον να με ικανοποιήσει… Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου, να μην είναι στρωμένη με πούπουλα… δεν μπορώ να ξεχάσω πως με σήκωνε στον αέρα όταν κάναμε έρωτα… ΑΓΓΕΛΟΣ: Από κάτι τέτοια κόλπα, πετάω! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ:… Αλλά δεν τον αγαπώ όπως τον άντρα μου… δεν μπορώ να αφήσω κανένα από τους δύο, γιατί χρειάζομαι έναν φύλακα άγγελο από την μία αλλά χρειάζομαι και τον άντρα μου από την άλλη… ΔΙΑΟΛΟΣ: Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις! ΑΓΓΕΛΟΣ: Δεν μπορείς να μας έχεις και τους δύο! ΔΙΑΟΛΟΣ: Αν έρθεις μαζί μου δεν θα με κερατώσεις ξανά! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: Ησυχία!... Τι να σας πω τώρα… δεν μπορώ να βρω λύση στο πρόβλημα σας… 114™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΑΠΌ ΤΟ ΒΆΘΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΉΣ ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΜΙΑ ΦΩΝΉ…]
Μπορώ όμως εγώ! Ποιος μίλησε; Από μηχανής Θεός: Εγώ μίλησα! [ΒΓΑΊΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΉ ΠΆΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΉ!!] …Ο από μηχανής Θεός! ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ό Θεέ μου! Από μηχανής Θεός: Ναι εγώ είμαι κόρη μου… Εγώ λοιπόν έχω την λύση… εσύ άγγελε επειδή αμάρτησες και έκανες και την γυναίκα αυτού του κακόμοιρου διάολου να αμαρτήσει και αυτή, θα μεταμορφωθείς σε διάολο και θα περάσεις την αιωνιότητα στην κόλαση… ΑΓΓΕΛΟΣ: Μα… Από μηχανής Θεός: Δεν έχει μα! Σου μιλά ο θεός ο ίδιος! Φύγε τώρα… ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλά… όπως επιθυμείτε Θεέ μου… [ΒΓΑΊΝΕΙ ΣΙΓΆ, Από μηχανής Θεός:
ΑΓΓΕΛΟΣ:
ΣΙΓΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΚΗΝΉ.]
Όσο για εσένα διάολε θα σε μεταμορφώσω σε άγγελο για να σε ανταμείψω για τις δοκιμασίες που πέρασες… ΔΙΑΟΛΟΣ: Αλήθεια; Από μηχανής Θεός: Και βέβαια! Δεν έχεις ακούσει ότι άμα λες αλήθεια έχεις τον θεό βοήθεια; Από μηχανής Θεός:
[ΓΕΛΆΕΙ Ο ΔΙΆΟΛΟΣ, ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ Ο ΘΕΌΣ] …ΩΡΑΊΑ… ΚΑΙ ΤΏΡΑ… ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: [ΒΉΧΕΙ ΆΓΡΙΑ…]
… Τώρα θα επέμβω για εσένα Πέτρο, για να μην μας διακόπτει ο βήχας σου… [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΒΡΟΝΤΉ
Από μηχανής Θεός:
ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΊΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΣΤΡΑΠΉ…]
…Ο βήχας μου! Έφυγε! Από μηχανής Θεός: Και τώρα συνεχίζω… Αν γίνει άγγελος θα του είσαι πιστή γυναίκα; ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Ναι! Αν γίνει άγγελος θα μπορεί να μου πραγματοποιήσει τις βαθύτερες επιθυμίες μου και δεν θα χρειάζομαι άλλον εκτός τον άντρα μου… Όμως θα με συγχωρέσει;
ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™115
Ναι, γυναικούλα μου σε συγχωρώ! Ωραία… το θαύμα έγινε!… ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα είμαι ακόμα διάολος! Από μηχανής Θεός: Αύριο παιδί μου θα γίνει η μεταμόρφωση… ΔΙΑΟΛΟΣ: Γιατί αύριο; Δηλαδή γιατί δεν μας μεταμόρφωσες την ίδια στιγμή, να κάνεις τον πρώην φίλο μου διάολο πριν φύγει και εμένα άγγελο; Από μηχανής Θεός: Φταίει ο ενδυματολόγος… ΔΙΑΟΛΟΣ: Ο ενδυματολόγος; Από μηχανής Θεός: Ναι ο ενδυματολόγος … Τα λεφτά που του δώσανε δεν φτάνανε και για άλλες δυο στολές… Δεν έχετε και τα ίδια μέτρα για να ανταλλάξετε τις στολές σας! ΔΙΑΟΛΟΣ: Μα δεν θα μπορούσαμε να αλλάζαμε έτσι και αλλιώς, επί σκηνής! Από μηχανής Θεός: Μωρέ ας είχαμε τις δυο στολές και κάποιο τέχνασμα θα βρίσκαμε!!! … Τώρα όμως θα σας αφήσω… η δουλειά μου δεν τελειώνει ποτέ… [ΦΕΎΓΕΙ…] ΔΙΑΟΛΟΣ:
Από μηχανής Θεός:
[Ο ΔΙΆΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΊΚΑ ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΏΤΑ ΧΑΜΗΛΏΝΟΥΝ ΣΙΓΆ: ΣΙΓΆ, ΜΈΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΌΠΤΕΙ Ο ΑΓ. ΠΈΤΡΟΣ ΜΕ ΈΝΑ ΒΉΧΑ …] ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ: [ΒΉΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΏΤΑ ΞΑΝΑΝΆΒΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΆ.] ΔΙΑΟΛΟΣ: [ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ ΝΑ ΦΙΛΆΕΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΈΕΙ…]
Τι;
Δεν έγινες καλά; Όχι βρε αδελφέ, καλά είμαι, απλά βήχω για να καταλάβετε και να φύγετε από το γραφείο μου επιτέλους! ΔΙΑΟΛΟΣ,ΔΙΑΟΛΟΓΥΝΑΙΚΑ: Μάλιστα αμέσως!!! ΑΓ. ΠΕΤΡΟΣ:
[ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΙ ΚΛΕΊΝΟΥΝ ΤΑ ΦΏΤΑ…]
:ΑΥΛΑΊΑ: [ΑΝΆΒΟΥΝ ΤΑ ΦΏΤΑ ΚΑΙ ΒΓΑΊΝΟΥΝ ΌΛΟΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΊ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΆΝΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ «ΦΤΕΡΆ ΚΑΙ ΠΟΎΠΟΥΛΑ» ΚΡΑΤΏΝΤΑΣ ΑΠΌ ΈΝΑ ΦΤΕΡΌ ΣΤΟ ΚΆΘΕ ΧΈΡΙ, ΚΑΙ ΚΆΝΟΥΝ ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΤΆΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΈΛΟΣ ΥΠΟΚΛΊΝΟΝΤΑΙ…]
116™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Φτερά και πούπουλα
Φτερά και πούπουλα, γέμισε ο κόσμος όλος, Φτερά και πούπουλα, μα τι ωραίος ρόλος. Να είναι τάχα όλα αυτά από ένα περιστέρι; Μα αθώο είναι το μικρό, πετάει στο αγέρι... Η μήπως είναι όλα αυτά, από το μαξιλάρι; Με τόσα πούπουλα εδώ, μου έρχεται μια ζάλη… Φτερά και πούπουλα, γέμισε ο κόσμος όλος, Φτερά και πούπουλα, μα τι ωραίος ρόλος. Ακόμα και οι άγγελοι κάνουν την κουτουράδα, Βλέπεις όλα τα λάθη τους σε όλη τη Ελλάδα, Και ας σου λένε όλοι αυτοί, ότι είναι όλοι άγγελοι, Χρήματα κλέβουν όλοι τους, και λένε μη σε μέλλει… Φτερά και πούπουλα, γέμισε ο κόσμος όλος, Φτερά και πούπουλα, μα τι ωραίος ρόλος. Ενώ στο κόσμο μας, οι άνθρωποι πεινάνε, Και οι στρατηγοί μας, στους πόλεμους γελάνε, Εμείς για πούπουλα συνέχεια σας μιλάμε, Και όλα τα βάσανα που έχουμε ξεχνάμε. Φτερά και πούπουλα, γέμισε ο κόσμος όλος, Φτερά και πούπουλα, μα τι ωραίος ρόλος.
«θεατρικά σφηνάκια» ™117
Με μια χτυπιά, σκοτώνω επτά ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΡΑΦΤΑΚΟΣ» ή «Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΡΑΦΤΑΚΟΣ» ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ Το έργο μιλάει για ένα ραφτάκο που ενώ ράβει, σκοτώνει 7 μύγες, και από παρεξήγηση όλοι νομίζουν ότι σκότωσε με μιας εφτά ανθρώπους και του ζητούν να πολεμήσει τους γίγαντες που ταλαιπωρούν την χώρα και αυτός, αν και δειλός, δέχεται για τον έρωτα της πριγκιπέσας της χώρας… ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΕΛΑΛΗΣ ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΡΑΘΥΜΟΣ ΔΥΟ ΦΡΟΥΡΟΙ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ ΡΑΜΙΝΑ ΤΡΕΙΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΑΛΕΠΟΥ
ΠΡΑΞΗ 1η: ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ -ΜΟΥΣΙΚΗ[ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΣΠΙΤΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ, ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΡΑΦΤΑΚΟΥ, ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΝΑ ΡΑΒΕΙ]
-Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΜΑΤΑ-
Α μπα!... Και εσείς εδώ;… Φαντάζομαι θα ήρθατε να δείτε την παράσταση… Μα ξέρετε τι ήρθατε να δείτε; … Α, όχι δεν νομίζω… Αν ξέρατε θα προτιμούσατε κάποιο άλλο έργο! Τι με κοιτάτε έτσι; Σας φαίνονται παράξενα αυτά που λέω; Ε, λοιπόν, μάθετε πως αυτά που θα δείτε είναι…, είναι… παραμύθια! Ναι, ναι καλά ακούσατε! Αυτά που θα δείτε δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα! Είναι γεννήματα της φαντασίας! Τι; Τι είπατε; Σας αρέσει η φαντασία; Ε τι να σας πω, καλά να
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
118™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
πάθετε!... Τέλος πάντων, αυτό δεν έχει τώρα σημασία…, αφού ήρθατε εδώ, τουλάχιστον δυο λόγια να σας πω… Λοιπόν… Η εποχή:… Απροσδιόριστη στον τόπο και τον χρόνο… Τα πρόσωπα:… Αχ! Είναι πολλά και δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα!… Ο πρωταγωνιστής, ο ήρωας του έργου… Ένας δειλός… Ποιος είναι; Μα να… Νά, τον εκεί που κάθεται… Σε μια καρέκλα, με ένα κομμάτι ύφασμα και μια βελόνα, είναι ραφτάκος βλέπετε… Ωραία, τι άλλο να σας πω;… Α, ναι! Φαντάζομαι θα θέλετε και κάτι από την υπόθεση… Λίγη βιτρίνα! Λοιπόν… ΤΕΛΑΛΗΣ: Ακούσατε, ακούσατε! Κακό μεγάλο βρήκε την χώρα, την πόλη μας την Μελισσοχώρα! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Σταμάτα, μιλάω δεν με βλέπεις; ΤΕΛΑΛΗΣ: …Ακούτε συνάνθρωποι μου την συμφορά! ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά: [ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΄Β]
Σκάσε, κοιμόμαστε!
[ΠΑΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ Ο ΤΕΛΑΛΗΣ]
…Μα δεν με ακούτε; Συμφορά μεγάλη! Ακούστε με συνάνθρωποι…
ΤΕΛΑΛΗΣ:
[ΓΥΡΙΖΕΙ Ο ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΡΑΧΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ] ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά:
Συμφοριασμένε εσύ και η συμφορά σου!
[ΓΥΡΙΖΕΙ Ο ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ]
Μωρέ πες του να βγάλει τον σκασμό! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μα σκάστε όλοι με σκάσατε!… Αφήστε με τα λόγια μου να πω! ΤΕΛΑΛΗΣ: Μα δεν ακούτε; Κανείς σας δεν βλέπει την συμφορά; Την πείνα που θα έρθει; ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΄Β: Την πείνα; Αχ, το φαΐ! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΄Β:
[Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ]
Θα πάω πιο κάτω δεν μπορεί! Ας ήμουνα μουγκός, θα ήταν καλύτερα! [ΦΕΥΓΕΙ] ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά: Άντε να ησυχάσουμε και εμείς! [ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙ-
ΤΕΛΑΛΗΣ:
ΤΙ ΤΟΥ]
«θεατρικά σφηνάκια» ™119
Επιτέλους ησυχία… Λοιπόν, ακούστε με χωρίς να μας διακόψουν… Η ιστορία αυτή μιλάει για μια χούφτα μικρά έντομα… Φυσικά, όχι για μέλισσες, ούτε όμως και για σφήκες... Μιλάει μόνο για μύγες… Δυο, τρεις μύγες ενοχλούν τον μικρό μας ραφτάκο… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Παλιό-μύγες!... Καταραμένο καλοκαίρι! Για κοίτα μύγες! Ας ήτανε καλύτερα χειμώνας! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μα δες! Μια μύγα του κάθισε στο αυτί… Ποιος ξέρει τι του ψιθυρίζει… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: …Και αν ήτανε χειμώνας; Όλοι θα απορούσαν πως αντέχω στο κρύο με ένα κουρέλι μοναχά… Και όμως αντέχω! Παλιό-έντομο! Μην με ενοχλείς!! [ΧΤΥΠΑΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
ΕΙ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
ώμο…
Για κοίτα άλλη μια μύγα του κάθισε στον
Και το φαΐ; Σαν μου τελειώσει, τι θα έχω για ψωμί; Όχι, όχι, κάτι θα βρεθεί… [ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟΝ ΩΜΟ] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Μια Τρίτη κάθισε στο λιγοστό κουβάρι, μπρος τα πόδια του… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Για δες! Τελειώνει και η κλωστή… Χωρίς κλωστή, Δεν θα μπορώ να ράψω…[ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ, ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΥΓΑ] Όχι, όχι… Νομίζω ότι θα φτάσει για λίγο ακόμα… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αυτές οι μύγες θα τον τρελάνουν! Να, κιόλας ήρθε μια τέταρτη… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ύστερα… Με αυτά τα ρούχα ποια κοπέλα θα με κοιτάξει; Παλιό - μύγες… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Να μία πέμπτη… να και άλλες δυο… Αυτές θαρρώ πως είναι οι τελευταίες! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Καλύτερα να ήταν χειμώνας, χωρίς εσάς παλιό – μύγες! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Φίλοι μου! Όσο τον βλέπω τον λυπάμαι… Ας τον αφήσω μόνο στην ησυχία του… [ΦΕΥΓΕΙ] ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ξέρετε δεν φοβάμαι τις μύγες, μόνο με ενοχλεί το βουητό τους… Αφού θα προτιμούσα να… να ήταν ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
120™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
σφήκες! Να με τσιμπούσαν και να με πονούσαν μέρες!... Όμως θα τελείωνε! Δεν θα ερχόντουσαν ξανά την άλλη μέρα, για να γυρνάνε πάλι γύρω από το κεφάλι σου, και να βουίζουν!... Και ξανά την άλλη μέρα από την αρχή! Πρέπει να κάνω κάτι… Πρέπει… Πρέπει να ράψω… [ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΤΕΛΑΛΗΣ ΞΑΝΑ]
Κανένας δεν με ακούει… Κανένας! Γιατί δεν με ακούτε φίλοι μου; ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά:[ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ] Στο καλό! Ποιος φωνάζει πάλι; ΤΕΛΑΛΗΣ: Εγώ! Εγώ Φωνάζω!
ΤΕΛΑΛΗΣ:
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ ΄Β: [ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ
Γιατί φωνάζετε μωρέ! Δεν φωνάζουμε… Φωνάζει! ΤΕΛΑΛΗΣ: Ε, ναι φωνάζω, αλλά κανείς δεν με ακούει… ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Πως δεν σε ακούμε, αφού ξεφωνίζεις! ΤΕΛΑΛΗΣ: Ε, ναι! Κάτοικοι της μελισσοχώρας ξεφωνίζω… Ξεφωνίζω γιατί δεν θα έχουμε αλεύρι, ξεφωνίζω γιατί δεν θα έχουμε όσπρια, ξεφωνίζω γιατί δεν θα έχουμε τίποτα να φάμε! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Μα γιατί; ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά: Τι είναι αυτά που λέει αυτός; ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Δεν ξέρω, πάω κάτω να μάθω… ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: Μια στιγμή… Κατεβαίνω και εγώ… ΄Β]
ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α:
[ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ Ά, Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Ά] ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α:
σμα…
ΤΙ Συμβαίνει; Με κόψατε πάνω στο τηγάνι-
Τι φαΐ έχεις σήμερα; ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: Ψάρια… Γιατί; ΤΕΛΑΛΗΣ: Ε, λοιπόν, αυτά τα ψάρια είναι τα τελευταία που θα φάτε… ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: Γιατί; Τι μας εμποδίζει να φάμε ξανά ψάρι; ΤΕΛΑΛΗΣ:
[ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΕΒΕΙ ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ – ΘΟΡΥΒΟΣ ΨΙΘΥΡΩΝ]
«θεατρικά σφηνάκια» ™121
ΤΕΛΑΛΗΣ:…
Μα τώρα ρωτάτε το γιατί;… Μα σας το είπα πιο νωρίς… Σας προειδοποίησα όλους εσάς… [ΤΟΥΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ] Κανένας όμως δεν άκουσε! Ήρθε στη χώρα ένας γίγαντας, που τρώει τα σπαρτά των γεωργών και τους αφήνει τόσα λίγα, που δεν μπορούν να ζήσουν… ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: Και τι μας νοιάζει εμάς; ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Ναι μωρέ! Εμάς τι μας νοιάζει; ΤΕΛΑΛΗΣ: Τι σας νοιάζει; Μα τώρα έχει γίνει αχόρταγος και τρώει τόσο πολύ, που δεν έχουν ποια λόγο οι γεωργοί να οργώσουν τα χωράφια τους, αφού τα βάζει όλα στην κοιλιά του! Χωρίς χωράφια, δεν θα έχουμε φρούτα και λαχανικά, δεν θα έχουμε στάρι… Χωρίς στάρι δεν θα έχουμε ψωμί… Δεν θα έχουμε τίποτα να ταΐσουμε τα γαϊδούρια και τις αγελάδες μας και τις κότες μας… Χωρίς φαΐ οι αγελάδες δεν βγάζουν γάλα και οι κότες αυγά… Χωρίς γάλα και αυγά δεν θα έχουμε βούτυρο και τυριά και δεν θα μπορούμε να φτιάξουμε γλυκά και πίτες… Θα αναγκαστούμε να φάμε όλες τις κότες, τα γουρούνια, τα πρόβατα και τις αγελάδες μας… Μα δεν θα προλάβουμε γιατί θα ζητήσει να του τα δώσουμε να τα φάει αυτός… και ύστερα θα φύγει χωρίς να μας έχει αφήσει τίποτα! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Μα αυτό είναι καταστροφή! Τι θα κάνουμε; ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: Καλέ τι είναι καταστροφή; Δεν ακούω τίποτα απ’ εδώ! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Τι να σου πω τώρα… Πάμε κάτω να στα πω να ανοίξει η καρδιά σου! ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΩ. ΠΡΙΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΤΕΛΑΛΗΣ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΕΣ ΕΧΟΥΝ ΒΓΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ]
Δεν τελείωσα! Έχει και άλλα! Δεν είναι το μόνο τέρας που μας απειλεί! Είναι και άλλα δυο! Δυο γίγαντες ακόμα, που είναι τα αδέλφια του! Όμως αυτά είναι ακόμα μακριά! Ίσως… Ίσως να μην έρθουν ποτέ εδώ…
ΤΕΛΑΛΗΣ:
[ΨΙΘΥΡΟΙ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ: «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ», «ΘΑ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΟΥΝ
122™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ», «ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;». ΠΕΦΤΕΙ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ. ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ, ΚΑΘΩΣ ΟΛΟΙ ΠΑΓΩΝΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΤΟΝ ΡΑΦΤΑΚΟ] ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
παλιό - μύγες! Τώρα… Τώρα θα δείτε!
[Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΧΤΥΠΑ ΤΙΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ, ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΦΤΑ ΜΥΓΕΣ… ΜΙΑ ΛΑΜΨΗ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ…]
Μα… με μια χτυπιά σκότωσα επτά! [Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΣΑΣΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ…., ΟΛΟΙ ΞΕΠΑΓΩΝΟΥΝ, ΞΑΝΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ: «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ;», «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ;», «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ;» ΚΑΙ Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ…]
Με μια χτυπιά σκοτώνω εφτά! [ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΓΙΑ Κυρία μου, είναι καταπληκτικό! Με μια χτυπιά σκοτώνω εφτά! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: Τι είναι αυτά που λες; αλήθεια σκότωσες εφτά; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Αλήθεια! Μπήκαν και απ’ το παράθυρο, με πλησίασαν, ήταν και οι εφτά γύρω μου, και σε μια στιγμή που ήταν κοντά με μια χτυπιά σκότωσα εφτά! ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: δηλαδή μόνο με ένα χτύπημα σκότωσες εφτά; Δεν είναι δύσκολο κάτι τέτοιο; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι, ομολογώ ότι ήταν πιο δύσκολο από άλλες φορές… ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: δηλαδή… Έχεις σκοτώσει ξανά; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Εφτά μαζί ποτέ, αλλά έχω σκοτώσει δυο-τρεις μαζί άλλες φορές… ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: Μήπως λες… Ψέματα; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Α, όχι! Δεν λέω ψέματα! …[ΚΟΙΤΑΕΙ ΨΗΛΑ ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΜΥΓΑ] Μπορώ… μπορώ να σκοτώσω δυοτρεις, μπροστά σας! ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: A, όχι... Σε πιστεύουμε! ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ: Σε πιστεύουμε! Σε πιστεύουμε! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Αυτός… Αυτός θα μας σώσει! ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: Ναι… Ναι αυτή είναι η σωτηρία μας! ΤΕΛΑΛΗΣ: Ζήτω ο σωτήρας μας! ΛΙΓΟ…]
«θεατρικά σφηνάκια» ™123
Ζήτω! Μα δεν ήταν τίποτα… ΤΕΛΑΛΗΣ: Ζήτω ο ήρωας μας! ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ: Ζήτω! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα σας λέω, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο… ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: Μπράβο μετριοφροσύνη! ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Να τον πάμε στον βασιλιά! ΤΕΛΑΛΗΣ: Ναι… Πρέπει να το μάθει ο βασιλιάς! Εμπρός! ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ: ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
Τραγούδι: Έλα, έλα, ήρωα μας, Να σε δει ο βασιλιάς μας. Έλα, έλα, ήρωα μας, Να σε δει ο βασιλιάς μας. ΤΕΛΑΛΗΣ: Απ’ το τέρας να μας σώσεις, Τις τροφές μας να γλυτώσεις. ΟΛΟΙ: Απ’ το τέρας να μας σώσεις, Τις τροφές μας να γλυτώσεις. ΤΕΛΑΛΗΣ: Έλα- Έλα, ήρωα μας, Που ’σαι η ελπίδα και η χαρά μας. ΟΛΟΙ: Έλα-Έλα, ήρωα μας, Που ’σαι η ελπίδα και η χαρά μας. ΤΕΛΑΛΗΣ: Προς τον βασιλιά έλα τώρα, να περάσει αυτή η μπόρα. ΟΛΟΙ: Προς τον βασιλιά έλα τώρα, να περάσει αυτή η μπόρα ΤΕΛΑΛΗΣ: ΟΛΟΙ:
124™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΡΆΞΗ 2Η: ΤΟ ΠΑΛΆΤΙ [ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΡΑΘΥΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΑΜΙΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΦΡΟΥΡΟΙ ΟΡΘΙΟΙ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΠΟ ΠΛΗΘΟΣ.]
Τι είναι αυτό; Ακούς; Δε.. Δεν ξέρω… ΡΑΜΙΝΑ: Πατέρα τι συμβαίνει; ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Κόρη μου Ραμίνα, αυτό θα το μάθουμε τώρα… Φρουρέ πήγαινε δες τι συμβαίνει… ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μάλιστα άρχοντά μου… [ΦΕΎΓΕΙ] ΡΑΜΙΝΑ: πατέρα, ανησυχώ πολύ! Ακούω να δυναμώνουν οι φωνές! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Είσαι μια βασιλοπούλα και δεν πρέπει να δείχνεις έτσι την ταραχή σου! ΡΑΜΙΝΑ: Συγνώμη πατέρα… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Στην θέση μας, δεν πρέπει να δείχνουμε αδυναμία κόρη μου… ΦΡΟΥΡΟΣ1: [ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ] Βασιλιά μου, άρχοντα Αράθυμε! Ένα… «μικρό» πλήθος λαού έρχεται προς τα εδώ… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Ένα πλήθος; ΦΡΟΥΡΟΣ2: Άρχοντα μου κύριε… Τι θα κάνουμε τώρα;
ΦΡΟΥΡΟΣ1:
ΦΡΟΥΡΟΣ2:
[Η ΡΑΜΙΝΑ ΠΑΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ] ΑΡΑΘΥΜΟΣ:
κό…
ΡΑΜΙΝΑ:
Σταματήστε!... Δεν είναι δα και τόσο τρομαχτι-
Περίεργο… Αυτοί ζητωκραυγάζουν!
[ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ
ΠΙΣΩ]
Αλήθεια; [ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΟΡΥΒΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ] Ας ανοίξει κάποιος την πόρτα… Και σεις οι δύο να ’χετε το νου σας…
ΑΡΑΘΥΜΟΣ:
[ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΦΡΟΥΡΟΥΣ] [Η ΡΑΜΙΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΛΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΑΦΤΑΚΟ.] ΟΛΟΙ:
Ζήτω! Ζήτω ο σωτήρας μας! «θεατρικά σφηνάκια» ™125
Τι… Τι συμβαίνει; Βρήκαμε το σωτήρα μας! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Τι εννοείτε το σωτήρα σας: ΤΕΛΑΛΗΣ: Αυτός που θα μας σώσει από την πείνα! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Δεν έχουμε ψωμί στην αποθήκη; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μα πάντα έχουμε άρχοντά μου! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Βασιλιά μου… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μα σήκω όρθιος ήρωα μας! Γιατί είναι ήρωας; ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α: Γιατί θα μας σώσει από την πείνα! ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Σκότωσε επτά με μια χτυπιά μόνο! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μπράβο του! [Ο ΦΡΟΥΡΟΣ 1 ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΑΝΕ ΠΑΡΑΜΕΡΑ. ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΡΟΥΡΟ 1] Για πες μου τι κατάλαβες; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Στα χωράφια μας, είναι ένας γίγαντας, ένα τέρας και τρώει τα αποθέματά μας… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Κινδυνεύουμε; Να στείλουμε στρατό; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Όχι… Έχουμε αποθέματα για πολύ καιρό… Μα θα ’ναι καλό να τον ξεφορτωθούμε και αυτόν και τα άλλα δύο αδέρφια του… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και πως; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μα… Με αυτόν… τον ήρωα… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μα αν δεν θέλει να βοηθήσει; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Ε… Μα είστε ο βασιλιάς… Θα σας ακούσει… ΡΑΜΙΝΑ: Μα είναι αλήθεια αυτά που λέει ο κόσμος; ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Άκου φίλε μου… Πως σε λένε; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Βελονότρυπα… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και… τι δουλειά κάνεις ήρωα μου;… δηλαδή ήρωα μας… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Είμαι ραφτάκος. ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και… όλα αυτά που λέει ο κόσμος είναι αλήθεια; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα ναι! Το κατάφερα! Μπήκαν απ’ το παράθυρο και με περικύκλωσαν απ’ όλες τις γωνίες… Δεν έχασα στιγμή… Συγκεντρώθηκα… και με μια χτυπιά σκότωσα επτά… Βέβαια δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν ήταν όμως και κατόρθωμα… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: ΤΕΛΑΛΗΣ:
126™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Και έχεις σκοτώσει ξανά; Ναι δυο μαζί που με ενοχλούσαν και ήθελαν να φάνε το φαί μου… Αλλά αυτό ήταν εύκολο! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Δηλαδή… Δύο σκοτώνεις εύκολα; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι… Μα, γιατί ρωτάτε; ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Τότε, εσύ θα είσαι ο ήρωας μας... ΟΛΟΙ: Ναι!!! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Ο πολεμιστής μας… ΟΛΟΙ: Ναι!!! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Γιατί όχι; ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Ο άνθρωπός μας… ΟΛΟΙ: Ναι!!! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Αυτός που θα σκοτώσει το γίγαντα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι, βεβαίως… Τι; [ΛΙΠΟΘΥΜΑΕΙ] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι λοιπόν ο ραφτάκος έφυγε μαζί με τους φρουρούς να τον συνοδεύουν μέχρι το σπίτι του για να πάρει μερικά πράγματα- έτσι τουλάχιστον είπε- που θα του χρησίμευαν για να πολεμήσει τους γίγαντες. Όμως από μέσα του έτρεμε από το φόβο του… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΠΡΑΞΗ 3: ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΡΑΦΤΑΚΟΥ Ορίστε… Εδώ είναι το σπίτι σου, πάρε ότι θες. Ναι… όμως περιμένετε εδώ… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Καλά αλλά μην αργείς… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Λοιπόν… Βάζω στην τσάντα μου, λίγο νερό, λίγο ψωμί και φέτα για κολατσιό… τους τυχερούς μου βόλους… την μαγική μου κλωστή. Αυτή η κλωστή κόβεται μόνο με αυτό το μαγικό ψαλίδι. Και τα δύο είναι δώρο από μια μάγισσα γιατί της έφτιαξα ένα ωραίο νυχτικό… και τώρα φεύγω!... μουρμούρη τι κάνεις; Όχι καλό μου περιστέρι, δεν θα σε αφήσω εδώ… έλα… και τώρα θα το σκάσω από το παράθυρο! ΦΡΟΥΡΟΣ1: ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
[ΠΑΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ Ο ΦΡΟΥ-
«θεατρικά σφηνάκια» ™127
ΡΟΣ1]
Ε! Τι κάνεις; Ε… Να… Έφευγα… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Έφευγες; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μα… Πρέπει να σε εμποδίσω! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Να με εμποδίσετε;… Μπορείτε;… Εγώ σκότωσα επτά… και σκοτώνω δύο στην καθισιά μου… ΦΡΟΥΡΟΣ1: ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΦΡΟΥΡΟΣ2: [ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ, ΜΕ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΑ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΤΟΥΣ]
Ναι, αλλά… Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Γιατί… Δε με φοβάστε; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Όχι!.. Δηλαδή... Ίσως... ΦΡΟΥΡΟΣ2: Μα… Δε νομίζεις πως θα ήταν άσχημο να αφήσεις την πριγκίπισσα έτσι; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Την πριγκίπισσα; [ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ]Η πριγκίπισσα Ραμίνα… Η όμορφη πριγκίπισσα… ΦΡΟΥΡΟΣ1: Ναι! Ο βασιλιάς είπε πως αν νικήσεις θα πάρεις την πριγκίπισσα για γυναίκα σου! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Αλήθεια το είπε αυτό;… Δεν ήμουν σίγουρος ότι το άκουσα… Σκεφτόμουν άλλα… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Σκεφτόσουν πως θα νικήσεις τους γίγαντες; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Αχ… Τα μάτια της είναι τόσο όμορφα… ΦΡΟΥΡΟΣ1: Λοιπόν;… Πάμε μέχρι το λημέρι του πρώτου γίγαντα; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τα μαλλιά της τα χρυσαφένια σε μαγεύουν… Τα χείλη της ήταν κατακόκκινα… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Ε, Εσύ! Πάμε για τους γίγαντες; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Θα ήθελα πολύ… να τη…, τη… τι είπατε; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Πάμε για να πολεμήσεις τους γίγαντες; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Πάμε! Εξάλλου δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο να πολεμάς για την αγάπη… ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
[ΚΑΘΩΣ ΦΕΥΓΕΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ] ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α:
Τι είπανε: φεύγει; Ναι, φεύγει! Πάμε κάτω!
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β:
[ΕΞΩ ΒΓΑΙΝΟΥΝ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕ-
128™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ…]
Αλήθεια παιδιά φεύγει! Ναι! φεύγει!
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α: ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β:
[ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΡΑΦΤΑΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΡΟΥΡΟΥΣ]
Φεύγει, φεύγει, ο ήρωας μας, Μοιραστείτε την χαρά μας. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Φεύγει, φεύγει, ο ήρωας μας, Μοιραστείτε την χαρά μας. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Φεύγει, μακριά πηγαίνει, άλλο εδώ τώρα δε μένει. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β:Φεύγει, μακριά πηγαίνει, άλλο εδώ τώρα δε μένει. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Φεύγει, φεύγει, ο ήρωας μας, για να σβήσει η συμφορά μας. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Φεύγει, φεύγει, ο ήρωας μας, για να σβήσει η συμφορά μας. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Κάνε θεέ μου να κερδίσει, και το τέρας να νικήσει. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Κάνε θεέ μου να κερδίσει, και το τέρας να νικήσει. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β:
ΠΡΑΞΗ 4:ΣΤΟ ΛΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:Έτσι
ο ήρωας μας ξεκίνησε να πάει στο λημέρι του γίγαντα με τους δυο φρουρούς. Έτσι…. μετά από δρόμο… πολύ δρόμο… φτάσανε αργά την νύχτα στον προορισμό τους. ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Είναι πολύ μακριά ακόμα; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Ηρέμησε φτάσαμε! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Εδώ σ’ αυτή την ξεραΐλα; Τελείωσε και τον νερό… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Ποια ξεραΐλα δε το βλέπεις το δέντρο; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Το μοναδικό δένδρο εδώ και ώρα! ΦΡΟΥΡΟΣ1: Η αλήθεια είναι ότι περπατήσαμε πολύ… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Κρίμα όμως που δεν συναντήσαμε τίποτα λύκους… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Γιατί κρίμα; «θεατρικά σφηνάκια» ™129
Μα δεν καταλαβαίνεις; Τι πράγμα; ΦΡΟΥΡΟΣ1: Ήθελε να σε δει να παλεύεις με τους λύκους! Αυτό μου έλεγε τόση ώρα! ΦΡΟΥΡΟΣ2: Ναι… Οι λύκοι έναν άλλον άνθρωπο θα τον είχανε κατασπαράξει… Θα τον είχανε αρπάξει από τα χέρια… ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μετά από τα πόδια… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Και στο τέλος θα του άφηναν μόνο το κεφάλι! ΦΡΟΥΡΟΣ1: Όμως εσύ… Εσύ δε θα τους φοβόσουν! ΦΡΟΥΡΟΣ2: Κρίμα που δεν συναντήσαμε κανέναν… ΦΡΟΥΡΟΣ1: ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
[Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΙ ΛΕΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΕΜΟΝΤΑΣ]
Ναι… Κρίμα… ΦΡΟΥΡΟΣ1: Μην ανησυχείς θα συναντήσεις πολλούς όταν θα ’σαι μόνος σου… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τι… Φεύγετε; ΦΡΟΥΡΟΣ2: Ναι… Να μην είμαστε εδώ όταν θα έρθει ο γίγαντας! ΦΡΟΥΡΟΣ1: Εξάλλου με την δύναμή σου δε μας χρειάζεσαι… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Αυτό… Αυτό είναι αλήθεια… ΦΡΟΥΡΟΣ2: Φεύγουμε… Λοιπόν γεια σου… Και άμα τους νικήσεις έλα πίσω στο παλάτι… Τον ξέρεις τον δρόμο! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Όχι! ΦΡΟΥΡΟΣ1: [ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ ΣΤΟ ΦΡΟΥΡΟ2] Πρέπει να πηγαίνουμε πριν έρθει ο γίγαντας για να κοιμηθεί! ΦΡΟΥΡΟΣ2: Να, θα ακολουθήσεις το μονοπάτι και στο τέλος θα φτάσεις πίσω στη χώρα… Γεια σου τώρα! ΦΡΟΥΡΟΣ1: Ναι γεια σου! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι γεια σας… Γεια… Γεια σας… Γεια… Γεια…. Γεια αχ …Με αφήνουν μόνο μου… Πώς έμπλεξα έτσι… Δε με έφαγαν οι λύκοι για να με φάει ο γίγαντας. Τώρα; Αν έρθει λύκος τώρα τι θα κάνω; Πρέπει να είμαι ψύχραιμος… Εξάλλου οι λύκοι θα κοιμούνται… Να και εγώ νυστάζω και πρέπει να κοιμηθώ… ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
[Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑ-ΓΟΥΔΙ]
130™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Πώς έμπλεξα έτσι, σαν ένα κουβάρι, σαν γάτα κλει-
σμένη, μέσα σ’ ένα πιθάρι, και μου ’φερε τόση συμφορά! Πως έμπλεξα έτσι, με δύο λογάκια να γίνω ήρωας για τα παιδάκια, και να ’χει η αλήθεια διαφορά…
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ:
Και τώρα μπλεγμένος, το τέρας προσμένει Και μεσ’ την καρδιά έχει φωτιά αναμμένη, Και σβησμένη είναι έτσι η χαρά! Πώς έμπλεξε έτσι, σαν ένα κουβάρι, σαν γάτα κλεισμένη, μέσα σ’ ένα πιθάρι, και του ’φερε τόση συμφορά! ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ
Και αν οι λύκοι έρθουν εδώ;… Και… Αν αυτή τη στιγμή παραφυλάνε;…. Και αν περιμένουν να κοιμηθώ για να με φάνε;… Όχι, δε θα κοιμηθώ… Θα τους περιμένω!... ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τι είναι αυτό… λύκος;;; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Όχι… είναι απλά βήματα… Και ’γω τρόμαξα… Απλά αυτά τα βαριά βήματα θα είναι του… του…, του γίγαντα! Θα κρυφτώ πίσω απ’ το δέντρο… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ε, αυτό είναι από άλλο παραμύθι! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Ποιος μίλησε; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Κανείς! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Μα ποιος είναι που;... Ποιος είναι πίσω από το δέντρο; Βγες!... Βγες!... Γιατί… Έχω μυωπία και δεν βλέπω καλά… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: … ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Λοιπόν; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: …Αλήθεια γίγαντα έχεις μυωπία και δεν βλέπεις καλά; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Αλήθεια!... ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Και γιατί δε φοράς γυαλιά; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Που να βρω στο μέγεθος μου;… Όμως νομίζω ότι προσπαθείς να ξεγλιστρήσεις! Για πες μου ποιος είσαι εσύ; ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™131
Είμαι ο βελονότρυπας… Εσύ ποιος είσαι; Είμαι ο γίγαντας Καταιγίδας και λένε ότι είμαι κατάρα για τους ανθρώπους! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Και… για μένα λένε ότι είμαι φονιάς γιγάντων! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: ΑΧΑΧΑΧΑ! Εσύ ο μικρούλης είσαι φονιάς γιγάντων; Δεν έχω ακούσει να μιλάνε ποτέ για σένα… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Γιατί…, Γιατί… Δεν έμεινε ποτέ κανένας γίγαντας για να σας τα πει… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: ΑΧΑΧΑΧΑ! Προσπαθείς να με τρομάξεις; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Όλοι με φοβούνται… Μέσα στο σπίτι μου σκότωσα επτά με μια χτυπιά! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Εσύ; Λες ψέματα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Όχι, λέω αλήθεια! Και θα σκότωνα και ’σένα αλλά σκέφτομαι να σου χαρίσω την ζωή. ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Εσύ, να μου χαρίσεις την ζωή; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Υπό έναν όρο… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: ΑΧΑΧΑΧΑ! Και ποιος είναι αυτός; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Να φύγεις από την χώρα και να μην ξαναγυρίσεις, και να μην ξαναπειράξεις άνθρωπο. ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Αρκετά! Μπορώ να σε λιώσω σαν μυρμήγκι! Και εσύ λες ότι μπορείς να με νικήσεις; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα, είμαι πιο δυνατός από ’σένα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Απόδειξε το! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Αν στο αποδείξω θα φύγεις για πάντα από την χώρα και δεν θα ξαναενοχλήσεις ποτέ ανθρώπους; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Αν τα καταφέρεις! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μου δίνεις το λόγο σου; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Σου το δίνω! Και να ξέρεις οι γίγαντες δεν παραβαίνουν ποτέ το λόγο τους! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τότε στύψε μια πέτρα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ: ΑΧΑΧΑΧΑ! Τώρα θα δεις την δύναμή μου! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι ο γίγαντας πήρε μια πέτρα και την έστυβε… την έστυβε… μέχρι που ’βγαλε νερό! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Τώρα τι έχεις να πεις; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Περίμενε να δεις την δικιά μου δύναμη! ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1:
132™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Και τότε… ο μικρός ραφτάκος παίρνει από το σακίδιό του ένα κομμάτι φέτα και το στύβει! Ο γίγαντας που είχε μυωπία και δεν φορούσε γυαλιά δεν μπορούσε να δει ότι δεν ήταν πέτρα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ορίστε εγώ έστυψα την πέτρα μου και βγήκε γάλα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Για να δοκιμάσω… Αλήθεια είναι γάλα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Βλέπεις λοιπόν; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Αυτό… Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ:Τότε θα σου δώσω και άλλη απόδειξη! Πάρε μια πέτρα και πέτα την όσο πιο μακριά μπορείς! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Τώρα θα δεις θα την πετάξω τόσο μακριά που δεν θα μπορείς να με φτάσεις! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Τότε ο γίγαντας με μεγάλη δύναμη πετάει την πέτρα ψηλά, πολύ ψηλά μέχρι που κάποια στιγμή πέφτει πολύ μακριά. Τότε ο μικρός ραφτάκος βγάζει το περιστέρι του τον Μουρμούρη από το σάκο του και τον αφήνει να πετάξει! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Πέτα μουρμούρη, πέτα! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι ο μουρμούρης πέταγε ψηλά πολύ ψηλά μέχρι που χάθηκε πάνω από τον ορίζοντα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1: Απίστευτο! Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός… Ωραία λοιπόν, θα φύγω μακριά όπως υποσχέθηκα! Όμως πρώτα θα πάω να βρω τ’ αδέρφια μου τον Τυφώνα και τον Ανεμοστρόβιλο. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Έτσι, ο ραφτάκος έμεινε μόνος του και κάθισε κάτω από τον δέντρο να κοιμηθεί! ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ:
[ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΦΩΝΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ]
Πως έμπλεξε έτσι, με δύο λογάκια να γίνει ήρωας για τα παιδάκια, και να ’χει η αλήθεια διαφορά… Πώς έμπλεξε έτσι, σαν ένα κουβάρι, σαν γάτα κλεισμένη, μέσα σ’ ένα πιθάρι, και του ’φερε τόση συμφορά! «θεατρικά σφηνάκια» ™133
ΠΡΑΞΗ 5: Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΥΟ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ ΕΝΩ ΑΝΑΒΟΥΝ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΤΑ ΦΩΤΑ]
Αχ, τι εφιάλτης ήταν αυτός; Ευτυχώς ήταν όνειρο… Είδα ότι με έκανε κολατσιό ένας γίγαντας! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ε, τι είναι αυτό; Μαμά μου ένας λύκος! ΑΛΕΠΟΥ: Πρώτον δεν είμαι λύκος, είμαι αλεπού! Δεύτερον δεν ήρθα να σε φάω, απλά βγήκα από την φωλιά μου που είναι λίγο πιο κάτω να πάρω λίγο αέρα, εξάλλου είμαι χορτάτη. Τρίτον και κυριότερο δεν τρώω ανθρώπους, αν και δω που τα λέμε, δεν έχω δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα ποτέ… Ίσως γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει σκληρόπετσοι από τότε που έπαψαν να ονειρεύονται… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Εγώ πάλι ονειρεύομαι… Είδα έναν εφιάλτη πριν ξυπνήσω… Αν και τώρα αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο ο εφιάλτης ή αυτά που ζω; ΑΛΕΠΟΥ: Η ζωή όσο δύσκολη και να είναι μερικές φορές δεν σταματά να είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έδωσε ο θεός στον άνθρωπο! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι, έχεις δίκιο… Γιατί αφού είναι τόσο πολύτιμη θα πρέπει να φύγω πριν έρθουν και άλλοι γίγαντες! ΑΛΕΠΟΥ: Που πας; Δεν πρέπει να σκάμε απ’ τα προβλήματά μας αλλά να τα αντιμετωπίζουμε! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα γιατί να μείνω εδώ; Αφού μπορώ να πάω σε μια χώρα που δεν θα ’χει προβλήματα με γίγαντες! ΑΛΕΠΟΥ: Δηλαδή, θες να μείνεις μακριά από αυτήν τη χώρα που έχει γιγάντιο πρόβλημα με γίγαντες και να μαθαίνεις στις ειδήσεις, των τεράστιων καταστροφών που θα προκαλούν αυτά τα τεράστια τέρατα και θα κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Δε… Δεν ξέρω… ΑΛΕΠΟΥ: Σκέψου ότι είναι και η πριγκίπισσα Ραμίνα έτσι θα ΡΑΦΤΑΚΟΣ: [ΞΥΠΝΑΕΙ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟΣ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΔΕ ΕΦΙΑΛΤΗ]
134™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
την αφήσεις; Ε… Η Ραμίνα… Την είχα ξεχάσει… Δεν μπορώ να την αφήσω την Ραμίνα… Είναι τόσο όμορφη… Την αγαπώ! ΑΛΕΠΟΥ: Δηλαδή θα μείνεις; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Θα μείνω… και ο Θεός βοηθός! ΑΛΕΠΟΥ: Αυτό είναι υπέροχο! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Δε μου λες εσύ πως τα ξέρεις όλα αυτά για την πριγκίπισσα; Δηλαδή και για τους γίγαντες; ΑΛΕΠΟΥ: Μα διαδόθηκε παντού! Το ’πανε τα πουλιά! Ένας ραφτάκος με τόση δύναμη που όταν μπήκανε απ’ το παράθυρο δεκαεπτά κακοποιοί με κοφτερά μαχαίρια και σπαθιά, τους σκότωσε με μια χτυπιά! Θα ξεκινήσει να πολεμήσει τους γίγαντες που ταλαιπωρούν την χώρα και όταν νικήσει θα παντρευτεί την όμορφη Ραμίνα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι αλλά δεν ήτανε δεκαεπτά… αλλά εφτά! Και δεν είχανε μαχαίρια και σπαθιά… Δεν ήταν καν άνθρωποι… ΑΛΕΠΟΥ: Τι ήταν τότε; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μύγες! ΑΛΕΠΟΥ: Το είχα φανταστεί κάτι τέτοιο… Βλέπεις χτες το βράδυ παρακολούθησα το πώς νίκησες τον γίγαντα… Αλήθεια είσαι πιο έξυπνος και από μένα! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι είναι αλήθεια ότι φέρθηκα έξυπνα… όμως εσένα τι σ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά; ΑΛΕΠΟΥ: Ο γίγαντας τρομοκρατούσε όλα τα ζώα! Έτρωγε και όλα τα κουνέλια! Έτρωγε και τις κότες απ’ τα κοτέτσια! Δεν είχα τίποτα να φάω! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι αλλά είσαι χορτάτη! ΑΛΕΠΟΥ: Ναι! Είχε κρύψει ο γίγαντας λίγο κρέας σε μια κρυψώνα λίγο πιο κάτω απ’ εδώ και το έκλεψα και το έφαγα! Είχα να φάω πολύ καιρό κρέας! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τώρα που το λες πεινάω και εγώ… [ΒΓΑΖΕΙ ΛΙΓΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΩΕΙ] Ας φάω λίγο ψωμί… Θες λίγο; ΑΛΕΠΟΥ: Όχι είμαι χορτάτη… Εξάλλου δεν θα σε πλησίαζα τόσο εύκολα… βλέπεις οι άνθρωποι με κυνηγάνε με τις βέρΡΑΦΤΑΚΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™135
γες που βροντούν… Μόνο έναν άνθρωπο εμπιστεύομαι… Ποιόν; ΑΛΕΠΟΥ: Έναν άνθρωπο που κάποτε έβγαλε το πόδι μου από μια δαγκάνα κυνηγού και με γλίτωσε… Όμως αυτό είναι άλλη ιστορία… Τώρα φεύγω πάω στην φωλιά μου… Θα σε αποχαιρετήσω με αυτό το τραγουδάκι. Λένε πως της αλεπούς την πονηριά, άνθρωπος κανένας δεν την ξεπερνά, πως και του μυαλού της όλες της στροφές δεν θα της μετρήσεις όσο και να θες. Μα όμως να που βρέθηκες κι εσύ εδώ και μου λες στην πονηριά σε ξεπερνώ. Με τα δάχτυλά, μου δείχνεις το μυαλό και μου λες πως κάτι τώρα θα σκεφτώ. Έτσι μόνο θα σ’ αφήσω να σκεφτείς, τι θα κάνεις μόνο τώρα μη μου πεις Να σκεφτείς… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Πρέπει να σκεφτώ μια λύση… να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει! … Δεν μου ’ρχεται τίποτα! Καμιά ιδέα. Βήματα! Αυτοί είναι! Πρέπει να κρυφτώ… όχι πίσω απ’ τα δέντρα θα με δουν…. Το βρήκα! Πάνω στο δέντρο… Θα πάρω το σακί στον ώμο και θα ανέβω! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Εδώ είμαστε… Εδώ ήταν το λημέρι του αδερφού μας… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Εδώ δεν είναι κανείς Ανεμοστρόβιλε τι μας είπε ο Καταιγίδας ότι θα τον βρούμε εδώ; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Ηρέμησε Τυφώνα θα φοβήθηκε και θα το ’σκασε!. ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Ξέρεις αδερφέ είμαι κουρασμένος για να τον κυνηγήσουμε… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Και εγώ… Όλη την νύχτα περπατάγαμε… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Ας ξεκουραστούμε λίγο… Να, ας ξαποστάσουμε κάτω από αυτό το δέντρο… [ΚΑΘΟΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΜΕΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ] ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:
136™
Καλόν ύπνο Τυφώνα…. Καλόν ύπνο Ανεμοστρόβιλε…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Τώρα αν κατέβω θα ξυπνήσουν και θα με πιάσουν!... Και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα! Και μέσα στο σάκο μου δεν έχει μείνει τίποτα να φάω, μόνο το άδειο παγούρι και οι βόλοι μου που έπαιζα μικρός… Δεν τους αποχωρίζομαι γιατί μου φέρνουν γούρι… όμως τώρα τι τύχη να μου φέρουν;… Μια στιγμή… Αυτό είναι! Θα πάρω ένα βόλο και… [ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΒΟΛΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΝΕ-
ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΥ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΠΛΙΝΚ]
Αουτς! Τυφώνα, ε Τυφώνα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Τι είναι τι θες; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Γιατί μου ρίχνεις πέτρες; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Τι είναι αυτά που λες εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Ε τότε ποιος μου έριξε πέτρες; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Θα το ονειρεύτηκες πέσε πάλι για ύπνο! [ΞΑΝΑΓΙΓΑΝΤΑΣ 2:
ΠΕΦΤΟΥΝ ΓΙΑ ΥΠΝΟ] ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΩΡΑ.
[ΡΙΧΝΕΙ ΒΟΛΟ ΣΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΠΛΙΓΚ]
Αουτς! Ανεμοστρόβιλε, Ανεμοστρόβιλε! Τι είναι τι θες; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Γιατί μου ρίχνεις πέτρες αφού δεν σού έριξα εγώ πριν… ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Μα δε σου έριξα τίποτα! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Ε τότε τι ήταν; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Θα το ονειρεύτηκες και εσύ… Πέσε για ύπνο! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2:
[ΞΑΝΑΠΕΦΤΟΥΝ ΓΙΑ ΥΠΝΟ]
ΡΑΦΤΑΚΟΣ:Έννοια
σας και δε θα κοιμάστε για πολύ…
[ΡΙΧΝΕΙ ΤΟ ΒΟΛΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΥ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΠΛΙΝΚ]
Αουτς! Τυφώνα πάλι τα ίδια; Τι θες πάλι; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Γιατί μου έριξες πάλι πέτρες; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Για τελευταία φορά δεν σου ’ριξα τίποτα! Κοιμήσου! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2:Καλά…[ΞΑΝΑΠΕΦΤΟΥΝ ΓΙΑ ΥΠΝΟ] ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2:
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:
«θεατρικά σφηνάκια» ™137
ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
Εσείς κοιμάστε και η τύχη σας δουλεύει!...
[ΡΙΧΝΕΙ ΒΟΛΟ ΣΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΠΛΙΓΚ]
Αουτς! Ανεμοστρόβιλε, Τέρμα τα αστεία! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Τι θέλεις να πεις; ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Θέλω να πω πως αν ξαναρίξεις πέτρες θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Άκου, εσύ μου ρίχνεις πέτρες και φωνάζεις από πάνω; Την επόμενη φορά που θα με ενοχλήσεις θα σου δώσω ένα χέρι ξύλο που θα το θυμάσαι! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Εγώ πάντως σε προειδοποίησα! Κοιμήσου! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2: Καλά κοιμάμαι αλλά να θυμάσαι ότι και εγώ σε προειδοποίησα! [ΞΑΝΑΠΕΦΤΟΥΝ ΓΙΑ ΥΠΝΟ] ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Και τώρα η τελική πινελιά! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:
[ΡΙΧΝΕΙ ΒΟΛΟ ΣΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΥ. ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΜΠΛΙΓΚ] ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2,ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Αουτς!
Ως εδώ! πια! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2,ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3: Τώρα θα δεις! ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2:
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3:Φτάνει
[ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΡΑΧΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ!] ΡΑΦΤΑΚΟΣ:Ωραία! Μπορώ να κατεβώ… και τώρα με την βε-
λόνα και την μαγική κλωστή θα τους ράψω!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Και έτσι έκανε! Έραψε τα παντελόνια και τα
μανίκια από τις μπλούζες τους με την μαγική κλωστή και αργότερα σταμάτησε δύο αγρότες και με την βοήθεια τους φόρτωσε σε ένα κάρο και τράβηξε κατά την πόλη και το παλάτι του βασιλιά… Στο δρόμο οι γίγαντες συνήλθανε και προσπαθούσαν να ελευθερωθούν! Μάταια όμως… Μόλις κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, άρχισαν τις φωνές και τις απειλές!... Αλλά ο μικρός ραφτάκος δεν φοβόταν… Ήξερε ότι δεν μπορούσαν να ελευθερωθούν από τα περίεργα δεσμά τους… Μόλις έφτασε στη χώρα οι κάτοικοι άρχισαν να τραγουδούν από την χαρά τους!
138™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
[ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΕΣ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ] ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β:
στείτε την χαρά μας.
Ήρθε, ήρθε ο ήρωας μας, μοιρα-
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β:
ήρθε, ήρθε ο ήρωας μας.
Μοιραστείτε την χαρά μας,
ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Τα νίκησε όλα και τα τρία, τι χαρά
τι ευτυχία.
ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β:
όλα και τα τρία.
Τι χαρά τι ευτυχία, τα νίκησε
Μες την πόλη τώρα μπαίνει, και στον βασιλιά πηγαίνει. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Και στον βασιλιά πηγαίνει, μες την πόλη τώρα μπαίνει. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β: Νίκησε ο ήρωας μας, ευτυχία και χαρά μας. ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Β: Ευτυχία και χαρά μας, νίκησε ο ήρωας μας. ΓΕΙΤΟΝΑΣ Α ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ Β:
ΠΡΑΞΗ 6: ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ Ανησυχώ θα έχει καταφέρει να νικήσει τους γίγαντες ή θα έχει γίνει το δείπνο τους; ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Μην ανησυχείτε βασιλιά μου ξεχάσετε ότι σκότωσε επτά μόνο με μια χτυπιά;Λένε ότι το έκανε μόνο με το να χέρι! ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Δε θυμόσαστε ότι είχε ξανασκοτώσει δυο, τρεις που ήθελαν να φάνε το φαί του; ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Εξάλλου λέγονται κι άλλα γι’ αυτόν… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Τι άλλα λέγονται; ΦΡΟΥΡΟΣ 1:Λένε ότι μια φορά έκοψε ένα βράχο με το μικρό του δαχτυλάκι… ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Λένε μια φορά ότι ήταν συναχωμένος και φταρνίστηκε και από το φτέρνισμά του όλοι οι πάγκοι της αγοράς αναποδογύρισαν! ΑΡΑΘΥΜΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™139
Λένε ακόμη ότι σε ένα μικρό στενό μια άμαξα εμπόδιζε την κυκλοφορία και αυτός την έπιασε με τα δύο του χέρια και… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μα…, Μήπως είναι υπερβολές; ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι τα είδαν με τα ίδια τους τα μάτια! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και… Αν είναι ψέματα; Αν δεν έχει κάνει τίποτα από όλα αυτά; ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Θα το μάθουμε μόνο αν δεν γυρίσει ο Ραφτάκος… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και αν δεν γυρίσει τι θα κάνουμε; ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Τότε θα βρούμε ευκαιρία να βάλουμε φόρο στον λαό με την δικαιολογία ότι χρειαζόμαστε στρατό για να νικήσουν τους γίγαντες! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μάλιστα… ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Ύστερα θα βάλουμε και άλλο φόρο με την δικαιολογία ότι χρειαζόμαστε καλύτερα όπλα για το στρατό μας… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μάλιστα, μάλιστα… ΦΡΟΥΡΟΣ 2:Ύστερα θα βάλουμε και άλλο φόρο με την δικαιολογία ότι θα πρέπει να αγοράσουμε τρόφιμα για τους στρατιώτες μας… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μάλιστα, μάλιστα… ΦΡΟΥΡΟΣ 1:Ύστερα θα βάλουμε και άλλο φόρο στον λαό με την δικαιολογία…. ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Για περίμενε, με τόσο φόρο δεν θα ξεσηκωθεί ο λαός; ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Μην ανησυχείτε βασιλιά μου σε αυτά τα θέματα ο λαός έχει κατανόηση… ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Αυτά συζητάγανε ο βασιλιάς και οι φρουροί του… Μίλαγαν περί ανέμων και υδάτων και ούτε υποψιαζόντουσαν ούτε είχαν ιδέα ποιος ήρθε στην πόλη… Έτσι δεν είναι; ΑΡΑΘΥΜΟΣ- ΦΡΟΥΡΟΙ: Μάλιστα, μάλιστα… ΦΡΟΥΡΟΣ 1:
[ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΡΑΜΙΝΑ]
140™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΡΑΜΙΝΑ:
Πατέρα, πατέρα τα έμαθες τα νέα; Ποια νέα παιδί μου;
ΑΡΑΘΥΜΟΣ:
[ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ Ο ΦΡΟΥΡΟΣ 1 ΕΧΕΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ]
Τι είναι, τι κοιτάς; Βασιλιά μου, αχ βασιλιά μου… Ο λαός είναι που ζητωκραυγάζει! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Τότε εμπρός, ανοίξτε τις πόρτες διάπλατα! ΦΡΟΥΡΟΣ 1 & 2: Μάλιστα κύριε!
ΑΡΑΘΥΜΟΣ:
ΦΡΟΥΡΟΣ 1:
[ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΤΕΛΑΛΗΣ]
Άρχοντά μου ο Βελονότρυπας γύρισε! Έφερε και δύο γίγαντες δεμένους πάνω σε ένα κάρο! Τα κατάφερε και τους νίκησε! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και που είναι φίλε μου ο ήρωας μας τώρα; ΤΕΛΑΛΗΣ: Κάτω ήταν πριν από λίγο βασιλιά μου και… Μα νά,τος έρχεται!
ΤΕΛΑΛΗΣ:
[ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΗΤΩΚΡΑΥΓΑΖΕΙ] ΑΡΑΘΥΜΟΣ:Είσαι
ήρωας νεαρέ! Τι αμοιβή θέλεις; Αυτή που μου τάξατε! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: [ΣΤΟ ΦΡΟΥΡΟ1] Τι αμοιβή υποσχέθηκα; ΦΡΟΥΡΟΣ 1:Την κόρη σας άρχοντά μου! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Να του την δώσω; ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Αν δεν του την δώσετε τόσο δυνατός που είναι μπορεί να σε λιώσει με το χέρι του σα μια μύγα! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Λοιπόν νέε μου θα σου δώσω το χέρι της κόρης μου! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα με θέλει η κόρη σας; ΡΑΜΙΝΑ: Με όλη μου την καρδιά! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Δε μου λες όμως τι έγινε με τον πρώτο γίγαντα; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τον άφησα ελεύθερο γιατί μου έδωσε τον λόγο του ότι δεν θα ξαναπατήσει στην χώρα μας και ότι δεν θα ξαναπειράξει τους ανθρώπους! Οι άλλοι δύο που ήρθαν και αυτοί στην χώρα είναι δεμένοι πάνω σε ένα κάρο που είναι έξω απ’ το παλάτι! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Αλήθεια; Μμμ… Και δεν μπορούν να το σκάΡΑΦΤΑΚΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™141
σουν;
Όχι δεν μπορούν βασιλιά μου! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Και… [ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟ 2] Τι θα τους κάνουμε τώρα; ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Δε… ξέρω βασιλιά μου! Είναι τόσο τεράστιοι που δεν χωράνε σε καμία φυλακή! Άσε που τρώνε τον άμπακο! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ξέρω εγώ!... Φίλε μου πάρε αυτό το ψαλίδι και ελευθέρωσε τους γίγαντες αφού πρώτα δώσουν το λόγο τους ότι δεν θα ξαναέρθουν ποτέ στην χώρα και ότι δεν θα ξαναπειράξουν ποτέ τους ανθρώπους! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μα θα κρατήσουν το λόγο τους; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Οι γίγαντες πάντα κρατάνε τον λόγο τους! Εμπρός πήγαινε! ΤΕΛΑΛΗΣ: Μάλιστα πάω! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Εγώ το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις! Αφού σκότωσες επτά με μια χτυπιά! ΡΑΦΤΑΚΟΣ:Ξέρετε βασιλιά… ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Πιο δυνατός από σένα δε νομίζω να υπάρχει στο παλάτι! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα βασιλιά μου…. ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Είσαι φαινόμενο! ΡΑΜΙΝΑ: Είσαι πολύ γενναίος! ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Θέλω να πω κάτι επιτέλους! ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Μη θυμώνεις αν θέλετε να τα πείτε θα σας αφήσω μόνους… Φρουροί βοηθήστε τον κόσμο να βγει έξω… ΦΡΟΥΡΟΙ: Μάλιστα κύριε! [ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΞΩ] ΑΡΑΘΥΜΟΣ: Φεύγω και εγώ παιδιά μου να σας αφήσω μόνους… [ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ] ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τώρα που μείναμε μόνοι μας θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι… Με τους επτά που… ΡΑΜΙΝΑ: Πρώτα θέλω να σου πω εγώ κάτι… Μια ιστορία… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μια ιστορία;… ΡΑΜΙΝΑ: Ναι… Μια ιστορία για την ζωή μου… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα θέλω να σου πω για… ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
142™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Σςςς! Άκου πρώτα την ιστορία μου! Καλά… ΡΑΜΙΝΑ: Από πολύ μικρή μου άρεσε να παίζω μες το δάσος… Μου άρεσε να μιλάω με τα ζώα… Μου άρεσε να ακούω τα πουλιά να κελαηδούν λέγοντας τα μυστικά τους, να ακούω το θρόισμα των φύλλων, το κελάρυσμα του ποταμού… Έχω γίνει ένα με την φύση… Σου αρέσει το δάσος έτσι δεν είναι; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μου αρέσει αλλά… ΡΑΜΙΝΑ:Φοβάσαι μη συναντήσεις στο δάσος κανέναν λύκο έτσι; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι! Που το ξέρεις; ΡΑΜΙΝΑ: Άκου την ιστορία μου και θα καταλάβεις! Μια μέρα που πήγα στο δάσος είδα πιασμένη σε μια σιδερένια δαγκάνα κυνηγού μια όμορφη αλεπουδίτσα! Την έβλεπα να παλεύει να ελευθερωθεί και να πληγώνεται περισσότερο, και την ελευθέρωσα! Μετά την πήρα κρυφά στο παλάτι και της περιποιήθηκα το πόδι… Από τότε πηγαίνω πολλές φορές στο δάσος με φαί για την αλεπού! Γίναμε οι καλύτερες φίλες! Αυτή μου τα είπε όλα! Πως ξεγέλασες τον πρώτο γίγαντα αλλά και πώς έκανες τους άλλους δυο να τσακωθούν μεταξύ και πως τους έραψες με την κλωστή, γιατί είχε μείνει κοντά και παρακολουθούσε… Μου είπε ακόμη και για τις μύγες και κατάλαβα τι είχε συμβεί… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Τότε ξέρεις ότι δεν είμαι ήρωας! ΡΑΜΙΝΑ: Μα τι είναι αυτά που λες; Εσύ δεν είσαι ήρωας που νίκησες τρεις γίγαντες; ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Ναι αλλά δεν τους νίκησα με την δύναμή μου… Και εσύ δεν θα θέλεις να παντρευτείς έναν αδύναμο σαν και μένα… ΡΑΜΙΝΑ: Μα, σαν κάθε γυναίκα, θα ήθελα έναν έξυπνο σύζυγο σαν εσένα… Εξάλλου ακόμα και αν δεν είχες μυαλό πάλι θα σε ήθελα για άντρα μου… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μα γιατί; ΡΑΜΙΝΑ:
ΡΑΦΤΑΚΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™143
Γιατί από την πρώτη στιγμή που σε είδα στο παλάτι κατάλαβα ότι εσύ θα ήσουν ο άνθρωπος που θα με συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή μου! Όταν σε είδα για πρώτη φορά ένιωσα… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μια ζάλη… ΡΑΜΙΝΑ: Όταν είδα τα μάτια σου ένιωσα ότι βυθιζόμουν σε… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Μια απέραντη θάλασσα! ΡΑΜΙΝΑ:Όταν άκουσα την φωνή σου ήταν σαν να άκουγα… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Την καλύτερη μελωδία… ΡΑΜΙΝΑ: Όταν έφυγες να πολεμήσεις τους γίγαντες κατάλαβα πως… ΡΑΦΤΑΚΟΣ: Σ’ αγαπάω! ΡΑΜΙΝΑ: Ναι μικρέ μου Ραφτάκο σε αγαπώ! [ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ] ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Και παντρεύτηκαν οι δυο ερωτευμένοι σε ένα γάμο μαγικό κει έτσι μένει στο τέλος μόνο να σας πω… ΡΑΜΙΝΑ:
[ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ]
Και παντρεύτηκαν κι δυο, σ’ένα παραμύθι αστείο, κι έκαναν πολλά παιδάκια, στις ζωής μας φιλαράκια. Και έτσι τελείωσε γλυκά, η ιστορία μας παιδιά. Έτσι τώρα τραγουδάμε, και ως το τέλος θα γλεντάμε, με ένα μαγικό ρυθμό, θα το ρίξω στο χορό. Και αργά η αυλαία θα κλείσει, το σκοτάδι να γνωρίσει. Κι όλοι ζήσανε ωραία, και έπεσε έτσι η αυλαία. και έπεσε έτσι η αυλαία. ΚΙ ΟΛΟΙ ΖΗΣΑΝΕ ΩΡΑΙΑ!
144™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Μέρος δεύτερο: Μικρά θεατρικά μονόπρακτα ή δύο πράξεων
«θεατρικά σφηνάκια» ™145
1. Ας λαδώσει κάποιος το κρεβάτι. [Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ. Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΑΠΛΩΜΕΝΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΡΤΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΚΑΙ ΦΟΡΑΕΙ ΕΝΑ ΜΠΟΞΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΦΑΝΕΛΑΚΙ. ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ. ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΡΕΚΛΑ. ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΤΗΣ, ΜΙΑ ΓΡΑΒΑΤΑ. ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΚΑΛΤΣΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΡΟΛΟΪ ΧΕΙΡΟΣ, ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ. Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ:] ΜΟΝ.ΑΝΘΡ.-
Χτες δεν κοιμήθηκα. Ούτε χτες, ούτε προχθές … ούτε αντιπροχθές! Είναι αρκετές μέρες που συμβαίνει αυτό. Δεν ήταν κάποιος θόρυβος από έξω, που διέκοπτε τον ύπνο μου… ήταν ένας θόρυβος που ερχόταν, ακριβώς από επάνω. Ήταν ένα κριτς… μετά ακολουθούσε ένα κρατς μετά πάλι ένα κριτς … ένα κρατς … ήταν κάτι που σου έπαιρνε το κεφάλι! Είχαν βλέπεις ολονυχτία οι από πάνω… και να ήταν μονάχα ένα βράδυ…, κάθε νύχτα η ίδια ιστορία! Κρατς, κριτς, κριτς, κρατς…! ώρες-ώρες, μου έρχεται να ανοίξω το παράθυρο και να φωνάξω: ας λαδώσει κάποιος το κρεβάτι ρε!!! Το περίεργο ήταν ότι ακούγονταν μόνο το κριτς και το κρατς. Τίποτα άλλο… και καλά αυτός… μπορεί να μην είχε την ανάγκη να είναι θορυβώδης! Αλλά αυτή;… ούτε ένα βογκητό;… πως είναι δυνατόν να μην βγάζει κιχ;… τέλος πάντων … Μια νύχτα αποφάσισα να ανέβω πάνω να τους κάνω την παρατήρηση! Έτσι λοιπόν σηκώνομαι, ανοίγω την πόρτα, ανεβαίνω τις σκάλες, σιγά-σιγά…, και βρίσκομαι έξω από την πόρτα τους. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω να μου ανοίξει αυτή η… ακατονόμαστη! Ανοίγει η πόρτα… και 146™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
βγαίνει ένας μαντράχαλος! Χαίρετε … του λέω. Χαίρετε μου λέει. Με συγχωρείτε, αλλά θα μπορούσατε, αυτό που κάνετε… να το κάνετε πιο σιγά;… Να κάνουμε πιο σιγά τι; μου λέει… Να… τι κάνουνε δυο άτομα όταν είναι μόνα τους;… Παίζουνε χαρτιά, μου λέει, σκάκι, ντάμα τάβλι… Ε όχι, του λέω, παίζουνε και πλακωτό!... Ε, και μου έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα… Έτσι, κατέβηκα τις σκάλες, έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου, και ξάπλωσα στο κρεβάτι, περιμένοντας να πάει τέσσερεις, η ώρα που ησυχάζανε, για να μπορέσω επιτέλους να κοιμηθώ. [Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΞΑΠΛΩΝΕΙ. ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ. ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΗΣ. ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ. Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ «ΑΓΟΥΡΟΞΥΠΝΗΜΕΝΟΣ» ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ:] ΜΟΝ.ΑΝΘΡ.-
Δήμητρα …φτιάξε καφέ και ξύπναμε σε λίγο… και σταμάτα αυτό το καταραμένο ξυπνητήρι! …Δήμητρα! … Δήμητρα;… Αυτό το είχα ξεχάσει! Εδώ και κάτι μέρες έχουμε χωρίσει… Στο καλό! Ποιος χρειάζεται την Δήμητρα; Και κάθε Δήμητρα δηλαδή… Σκάσε, σκασμένο … [ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ. ΚΑΙ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ.]
Το καταραμένο ξυπνητήρι! Αλήθεια γιατί το αγόρασα;… Και που είναι το πουκάμισο μου; Α, νάτο! [ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΦΟΡΑ:]
Ωραία!... Όμως τι έλεγα; Α ναι! Ποιος χρειάζεται την Δήμητρα;… Αρκεί… Αρκεί να έχεις μια δουλειά και είσαι εντάξει… Και εγώ, δουλεύω τέσσερα χρόνια σε αυτή την δουλειά!... Τι παραπάνω, να χρειάζομαι;… Έχω και ένα δικό μου διαμέρισμα... Αυτό το διαμέρισμα. Έχω και ένα δικό μου αμάξι!... Έχουν πολλοί δικό τους διαμέρισμα και αμάξι;… Μα που «θεατρικά σφηνάκια» ™147
είναι το παντελόνι μου; Το πήρα ξέρετε, μαζί με ένα σακάκι, για την δουλειά μου. Πρέπει να φοράει κουστούμι ένας καλός ασφαλιστής! Μα νάτο, το βρήκα!... Είδατε κυρία μου… μπορούμε και μόνοι μας, να τα βγάλουμε πέρα! Βέβαια, είναι λιγάκι τσαλακωμένο... Ε, θα το σιδερώσω αύριο… Αύριο;… Αύριο πρέπει να πλύνω και τα πιάτα... Ωραία! Και τώρα η γραβάτα! [ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΟΡΈΣΕΙ.]
Να πάρει! Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γραβάτες!… Μόνο για αυτό ήσουν άξια κορίτσι μου! Να δένεις γραβάτες… Και τώρα οι κάλτσες! [ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ, ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΤΑ]
Μα είναι τρύπιες!… Θα τις φορέσω! Εξάλλου ποιος θα τις δει; Εξάλλου κάποια στιγμή αύριο θα τις μαντάρω! Α, να και το ρολόι μου… Τι ώρα είναι; Αμάν θα αργήσω! [ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΦΟΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ, ΜΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ.]
Τα παπούτσια; Να πάρει! Μα που είναι;… Κάπου εδώ τα είδα τελευταία… Δεν μπορεί να πέταξαν! Να πάρει! Νά,τα! Αν αργήσω, θα με σκοτώσει το αφεντικό! Δεν θα είναι η πρώτη φορά βλέπεις! Το ίδιο συμβαίνει συνέχεια από τότε που… Δεν είναι ώρα για τέτοια!... Τι ώρα είναι; Λίγο γρήγορα και δεν θα αργήσω! [ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΟΜΩΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΕΕΙ:]
Έτσι περνούσαν οι μέρες… ξύπναγα το πρωί, ντυνόμουνα, πήγαινα στην δουλειά, γυρνούσα, και το βράδυ περίμενα ξανά, το κρατς και το κριτς για να κοιμηθώ. Βλέπετε, μετά από λίγο καιρό το συνηθίζεις… Όμως εδώ και λίγες μέρες δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τι; Γιατί;… Όλα άρχισαν πριν τέσσερις ακριβώς μέρες… 148™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Εκείνη την νύχτα ήταν όλα ήσυχα. Δεν ακούστηκε ούτε κριτς, ούτε κρατς! Είχε μια τρομαχτική ησυχία. Έτσι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ από την αγωνιά… Τι είχε συμβεί; Το πρωί έμαθα την τρομαχτική αλήθεια: Οι από πάνω μετακόμισαν… Ναι! Από κείνη την νύχτα δεν υπήρχαν πλέον οι από πάνω. Θα εμένα χωρίς κριτς και κρατς… Μόνος μου … Τώρα;… Τώρα τι θα κάνω τα βράδια; τώρα τι θα φαντάζομαι; Τίποτα!… απλά θα είμαι μόνος μου, χωρίς κριτς, χωρίς κρατς, και χωρίς … ...χωρίς την Δήμητρα!
2. Ο ταξιτζής. [ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ. Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΤΑΞΙΤΖΗ ΣΕ ΑΥΤΗΝ, ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ.]
Φαντάζομαι ότι όλοι μας θα έχουμε χρειαστεί ένα ταξί. Φαντάζομε ακόμα, ότι όλοι μας θα έχουμε παρατηρήσει το εξής παράδοξο φαινόμενο: να βγαίνουμε ήρεμα και καλά στο δρόμο, να ξέρουμε ότι κάποιος θα έρθει να μας πετάξει στην δουλειά μας και να βλέπουμε να περνάνε δίπλα μας δυο-τρία ταξί, που δεν τα χρειαζόμαστε και μάλιστα άδεια. Σε λίγο, η ώρα έχει περάσει και μαζί με αυτήν τέσσερα-πέντε άδεια ταξί ακόμα. Μετά από αρκετή ώρα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται να σε «πετάξει» κάπου ο γνωστός που περίμενες, γιατί απλά κάτι του έτυχε. Έτσι τον βρίσκεις τηλεφωνικώς και του λες: «δεν πειράζει, θα βρω ταξί». Όμως, δυστυχώς για σένα, το ταξί δεν φαίνεται πουθενά και αρχίζεις να ωρύεσαι: «τόση ώρα, περνούσαν δέκα-δέκα. Πως είναι δυνατόν να μην φαίνεται τώρα ούτε ένα;». Αν αυτό το φαινόμενο έχει συμβεί και σε εσάς, μην ανησυχείτε δεν είστε …γκαντέμης. Απλά είναι κάτι που συμβαίνει
ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™149
συχνά στους ανθρώπους της πόλης και που κάνει την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ένα τέτοιο φαινόμενο, έζησα και εγώ μια μέρα και μου χάλασε όλη την καλή μου διάθεση. Θυμάμαι ότι περίμενα αρκετή ώρα, ώσπου τελικά, κάπου στην άκρη του δρόμου φάνηκε ένα ταξί να πλησιάζει θριαμβευτικά. Δυστυχώς όταν πλησίασε αρκετά, κατάλαβα ότι ήταν γεμάτο και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τότε πήρα δυο-τρεις αναπνοές, για το καλό της υγείας μου και ηρέμησα κάπως. Μετά από λίγο φάνηκε ένα δεύτερο ταξί. [ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ.]
Που θέλετε να πάτε κύριε; ρώτησε ο ταξιτζής. Κηφισιά Του απάντησα. Λυπάμαι δεν με βολεύει, μου αποκρίθηκε. Τότε κοίταξα το ρόλοι μου και του είπα: Μήπως σας «βολεύει» να με αφήσετε στον ηλεκτρικό; Δεν ξέρω… τέτοια ώρα; Τι έχει η ώρα; Του λέω. Η ώρα τίποτα, εγώ έχω δουλειά και σχολάω πιο νωρίς. Τότε γιατί σταματήσατε κύριε; Μα για να σας εξυπηρετήσω κύριε! Ε, ας το διάολο, κύριε! Του λέω αγανακτισμένος. Σας παρακαλώ εγώ δεν σας έβρισα και θέλετε να σας βάλω και στο ταξί μου! [ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ]
Με αυτή την κουβέντα, ξεκίνησε το αμάξι του και με άφησε σύξυλο στον δρόμο. Όταν συνήλθα από το ξάφνιασμα, είδα ένα άλλο ταξί να έρχεται και του έκανα σήμα. Που θα πάτε κύριε; Μου είπε ο οδηγός. [ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.]
Εγώ, χωρίς να χάσω στιγμή, ανοίγω την πόρτα, κάθομαι στην θέση του συνοδηγού, κλείνω την πόρτα, φοράω την ζώνη μου και λέω με περήφανο ύφος: Στην Κηφισιά, παρακαλώ. Τότε μου λέει με περίεργο ύφος: Που είπατε; Στην Κηφισιά παρακαλώ… Στην Κηφισιά είπατε; Με ξαναρωτάει… Ναι στην Κηφισιά! Του ξαναλέω και τότε ο οδηγός, άρχισε να παίζει με το γκάζι και το φρένο και να κάνει το αμάξι να χοροπηδάει. Τον ρωτάω τι συμβαίνει με απορία, και πήρα 150™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
δυο-τρεις αναπνοές… Χάλασε το αμάξι. Δεν βλέπεις τους καπνούς; … Ποιους καπνούς; Μπροστά δεν τους βλέπεις; Εγώ, ίσως επειδή έχω μυωπία, δεν έβλεπα κανένα καπνό… Μα που είναι ο καπνός; δε βλέπω τίποτα! Το αμάξι δεν πάει. Κατέβα… Να κατεβώ; Να κατεβείς! Αφού βλέπεις δεν πάει! [ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ Ν ΚΑΡΕΚΛΑ.]
Έτσι κατέβηκα συγχυσμένος, βρίζοντας την κακή μου μοίρα. Όχι όμως τόσο πολύ, όσο έγινα μετά, βλέποντας το ταξί να απομακρύνεται στα γρήγορα. Τότε πήρα τρεις-τέσσερις αναπνοές ακόμα και αποφάσισα να περιμένω το επόμενο ταξί. Σε λίγο, σταμάτησε μπροστά μου ένα άλλο ταξί. [ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΜΙΜΟΥΜΕΝΟΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.]
Χωρίς να χάσω στιγμή, ανοίγω την πόρτα, και ρωτάω: Το ταξί σας δουλεύει καλά; Με συγχωρείτε, δεν κατάλαβα! Λέω το ταξί σας δουλεύει καλά; έχει βενζίνη, η μηχανή είναι σε καλή κατάσταση η θα σταματήσει ξαφνικά; Ηρεμήστε κύριε, όλα στο ταξί μου δουλεύουν μια χαρά! Μου απάντησε. Μόλις πήρα αυτήν την διαβεβαίωση, κάθισα καλά, έκλεισα την πόρτα και έβαλα χαρούμενος ακόμα και την ζώνη μου! Που πάμε κύριε; με ρώτησε ο οδηγός. Κηφισιά! Πάμε στην Κηφισιά! Δεν πιστεύω να μην σας βολεύει; Μα τι λέτε! Ταξιτζής είμαι και πάω όπου θέλετε! Μου είπε χαμογελώντας. Τότε ένοιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου και είδα τον οδηγό να βάζει εμπρός… Μέχρι που σε λίγο έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο που είχε δίπλα του… Με συγχωρείτε…, αλλά δεν έχετε πινακίδα που λέει «απαγορεύεται το κάπνισμα»; Του λέω. Ξέρετε, αυτή υπήρχε από όταν αγόρασα το ταξί… σας ενοχλεί το τσιγάρο; Με ρώτησε. Όχι… Αυτό που με ενοχλεί, είναι ότι μερικοί ταξιτζήδες, βάζουν την πινακίδα «απαγορεύεται το κάπνισμα», και δεν αφήνουν να καπνίσει ο πελάτης τους μη τυχόν και λερωθεί το ταξί, ενώ αυτοί καπνίζουν όταν τους δοθεί η πρώτη ευκαιρία! «θεατρικά σφηνάκια» ™151
Σας είπα ότι έτσι το πήρα το ταξί! Θέλετε να καπνίσετε; Μου είπε θυμωμένα. Όχι δεν καπνίζω του αποκρίθηκα. Τότε τι διαμαρτύρεστε; Έμεινα σιωπηλός, χωρίς να σχολιάσω. Τι να του πω, αφού δεν κάπνιζα; τότε είδα μια εύσωμη καλοντυμένη κύρια, να μας κάνει σήμα, κουνώντας άγαρμπα το λιπαρό της χέρι. Να την πάρουμε; μου είπε ο οδηγός. Εγώ, θέλοντας να φανώ ευγενικός, παρόλο την βιασύνη μου, του απάντησα «βεβαίως, να την πάρουμε», αφού σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι και εγώ σε αυτή την θέση και να περιμένω ένα ταξί. Σε λίγο, έμαθα ότι η εύσωμη κύρια θα μας ξαλάφρωνε από το βάρος της κάπου στην Κηφισίας και ότι δεν έπρεπε να ανησυχώ, γιατί δεν θα μας έβγαζε καθόλου, από την πορεία μας. Τότε σκέφτηκα ότι ήμουν τυχερός, και ότι τελικά θα έφτανα στην ώρα μου… Αργότερα κατάλαβα το λάθος μου, αφού με αυτόν τον ταξιτζή που έμπλεξα, κάθε λίγο και λιγάκι, αλλάζαμε επιβάτες! Έτσι, κάποια στιγμή που μείναμε οι δυο μας, του λέω με θυμωμένο ύφος: Το βλέπεις το μάτι μου;… Τι έχει; Γυαλίζει! Πρόσεξε μην πάρεις κανένα άλλον γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά-χωριάτες! Τότε ο ταξιτζής με κοίταξε περίεργα, τον κοίταξα και εγώ, και γύρισε το βλέμμα του μπροστά. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, με ξανακοίταξε και μου είπε: Το ήξερα! Από την στιγμή που μπήκες εδώ μέσα το κατάλαβα! Τι κατάλαβες; τον ρώτησα. Ότι με εσένα κάτι δεν πήγαινε καλά! Τι θες να πεις; Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, όταν σταματήσει ένα ταξί, δεν ρωτάει τον οδηγό αν έχει βενζίνη το όχημα, και αν η μηχανή δουλεύει καλά… Άσε που κανείς δεν φοράει την ζώνη του στο ταξί! Ε, ναι λοιπόν κάτι δεν πάει καλά με εμένα! Πήγαινε με στον προορισμό μου όσο ποιο γρήγορα γίνεται γιατί… γιατί και εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω! Ο ταξιτζής, λιγάκι ανήσυχος, πάτησε λίγο ακόμα το γκάζι και έκανε τον σταυρό του που σήμερα δεν είχε κίνηση ο δρόμος. Αρκετή ώρα αργότερα, είχα φτάσει στον προορισμό μου και έβγαλα το πορτο152™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
φόλι μου, για να πληρώσω. Μισό λεπτό…, του είπα. Όχι! μου λέει. Όχι τι; Δεν θέλω ούτε μισό λεπτό, μόνο να βγεις από το ταξί! Μα δεν υπάρχει μισό λεπτό στα ευρώ! Δεν με νοιάζει! Κατέβα αμέσως από το αμάξι! Καλά πως κανείς έτσι!… και έτσι κατέβηκα από το «όχημα», χαρούμενος που έφτασα στον προορισμό μου και ο ταξιτζής, ευτυχισμένος που με ξεφορτώθηκε. Τώρα θα αναρωτιέστε, ποιος ήταν ο ακριβής προορισμός μου στην Κηφισιά και… με συγχωρείτε, θα σας έλεγα αλλά είμαι λιγάκι βιαστικός… Μόλις κατάλαβα πως ξέχασα το φάκελο της δουλείας στο σπίτι και έτσι ένα μου έμεινε να κάνω! Ταξί!
3. O γέρος και ο χάρος. [ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΑΣΜΈΝΑ ΜΕΣΆΝΥΧΤΑ. ΡΟΛΟΓΆΔΙΚΟ ΜΕ ΔΙΆΦΟΡΑ ΡΟΛΌΓΙΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΟΎΝ ΡΥΘΜΙΚΆ. Ο ΡΟΛΟΓΆΣ ΦΤΙΆΧΝΕΙ ΈΝΑ ΜΕΓΆΛΟ ΡΟΛΌΙ. ΟΙ ΧΤΎΠΟΙ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΏΝ ΣΤΑΜΑΤΆΝΕ ΜΌΛΙΣ ΜΠΑΊΝΕΙ ΈΝΑΣ ΑΣΠΡΟΝΤΥΜΈΝΟΣ, ΜΕ ΚΟΥΣΤΟΎΜΙ ΚΎΡΙΟΣ. ΕΊΝΑΙ Ο ΧΆΡΟΣ. Ο ΡΟΛΟΓΆΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΜΈΝΟΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ ΤΊΠΟΤΑ. ΤΌΤΕ ΤΟΝ ΒΛΈΠΕΙ ΞΑΦΝΙΚΆ ΚΑΙ ΤΡΟΜΆΖΕΙ.]
Αχ! Με τρόμαξες! ΧΑΡΟΣ: Δεν ήθελα κάτι τέτοιο… ΓΕΡΟΣ: Μα ποιος είσαι; Μπήκες ξαφνικά σαν κλέφτης και… μήπως είστε… ξέρετε κύριε η δουλειά δεν πάει καλά και δεν έχω τίποτα πολύτιμο, μόνο ρολόγια... Και φαίνεται ότι αυτά σταμάτησαν όλα ξαφνικά! ΧΑΡΟΣ: Ηρεμήστε δεν είμαι κλέφτης … ΓΕΡΟΣ: Μήπως είσαστε έφορος; Ξέρετε θα σας κέρναγα κάτι αλλά δεν έχω τίποτε … ΧΑΡΟΣ: Ησυχάστε δεν είμαι έφορος … ΓΕΡΟΣ: Ε, τότε ποιος είσαστε; ΧΑΡΟΣ: Είμαι γνωστός σε όλους, αλλά κανείς δεν θέλει να ΓΕΡΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™153
με συναντήσει… Είμαι ο χάρος… Δεν πρέπει να κάνετε τέτοια αστεία σε έναν γέρο ρολογά, σαν και μένα… ΧΑΡΟΣ: Δεν αστειεύομαι … ο θάνατος είμαι. ΓΕΡΟΣ: Μα ο θάνατος είναι μαυροντυμένος… και κρατάει και ένα δρεπάνι! ΧΑΡΟΣ: Όλα αυτά είναι μύθος. Δοξασίες παλιές, που δεν βασίζονται στην πραγματικότητα… ΓΕΡΟΣ: Ώστε είσαστε ο χάρος… Μα να σας κεράσω κάτι; Ένα γλυκό βύσσινο, μια βυσσινάδα; ΧΑΡΟΣ: Όχι ευχαριστώ … μα γιατί να τα λέμε όρθιοι; καθίστε… ΓΕΡΟΣ: Ε; Δε κάθεστε πρώτα εσείς; ΧΑΡΟΣ: Ορίστε κάθισα! ΓΕΡΟΣ: Να καθίσω και εγώ τότε … ΧΑΡΟΣ: Ωραία… Ξέρετε με τόσους νεκρούς την μέρα, δεν θα προλάβαινα να είμαι στην ώρα μου. Έτσι παγώνω τον χρόνο και όλα είναι μέλι γάλα. Όμως να μην καθυστερούμε, Ορίστε … [ΒΓΆΖΕΙ ΑΠΌ ΜΙΑ ΤΣΆΝΤΑ ΚΆΤΙ ΧΑΡΤΙΆ ΚΑΙ ΓΕΡΟΣ:
ΤΟΥ ΤΑ ΔΊΝΕΙ.]
Τι είναι αυτά; Τυπικά έγγραφα για τον θάνατο σου … Συμπλήρωσε τα, να τελειώνουμε. ΓΕΡΟΣ: Τι να κάνω; ΧΑΡΟΣ: Πάνω, πάνω, κάτω από το όνομα σου γράψε την ημερομηνία γεννήσεως σου. Ύστερα τα άλλα στοιχεία σου. Την ημερομηνία θανάτου θα την συμπληρώσω εγώ. ΓΕΡΟΣ: Δεν μπορώ να το κάνω … ΧΑΡΟΣ: Γιατί; ΓΕΡΟΣ: Γιατί… γιατί δεν ξέρω γράμματα! ΧΑΡΟΣ: Καλά φέρε να τα συμπληρώσω εγώ. ΓΕΡΟΣ: Κύριε χάρε μου …, δεν το συζητάμε λίγο; Να κάνουμε κάποια συμφωνία … ΧΑΡΟΣ: Δεν είμαι ο διάβολος, ούτε εσείς είστε ο Φάουστ. Δεν κάνω συμφωνίες …
ΓΕΡΟΣ:
ΧΑΡΟΣ:
154™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Μα δεν είναι η ώρα μου ακόμα… Άλλο λένε τα χαρτιά μου! ΓΕΡΟΣ: Μα είστε σίγουρος; ΧΑΡΟΣ: Εδώ το λέει καθαρά, ο Κοσμάς Κατακαημένος του Παντελή και της Χρυσάνθης, σήμερα πεθαίνει! ΓΕΡΟΣ: Λέει και της Χρυσάνθης; …Μα εγώ είμαι του Παντελή και της Ασπασίας! ΧΑΡΟΣ: Τι; ΓΕΡΟΣ: Ναι είμαι της Ασπασίας και όχι της Χρυσάνθης! ΧΑΡΟΣ: Μισό λεπτό να κοιτάξω. [ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΆ ΤΟΥ.] Μα την πίστη μου, έχεις δίκιο! [ΜΑΖΕΎΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΆ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΕΎΓΕΙ.] Συγνώμη για την ενόχληση και αντίο! ΓΕΡΟΣ: …για χαρά σου! ΧΑΡΟΣ: … και στο επανιδείν! ΓΕΡΟΣ: Φτου, φτου, φτου! ΓΕΡΟΣ:
ΧΑΡΟΣ:
[ΦΤΎΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΌΡΦΟ ΤΟΥ.] [Ο ΧΆΡΟΣ ΦΕΎΓΕΙ ΚΑΙ ΜΈΝΕΙ ΜΌΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΡΟΛΟΓΆΣ. ΤΑ ΡΟΛΌΓΙΑ ΞΑΝΑΚΟΎΓΟΝΤΑΙ.] ΓΕΡΟΣ:
Τι μέρα και αυτή!
4. Περιμένοντας τον… κοντό. *Το έργο βασίζεται σε ένα απόσπασμα από το θεατρικό «Μια ιστορία για τα πανηγύρια» του ιδίου συγγραφέα Μια γυναίκα περιμένει κάποιον στο παγκάκι. Η γυναίκα κοιτάζει το ρολόι και μετά αρχίζει να μιλάει… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Κοίτα τι ώρα πήγε!!! … Έφαγα την ζωή μου πε-
ριμένοντας! … Στον ΟΑΕΔ περίμενα στην ουρά να βγάλω κάρτα ανεργίας όταν ήμουν άνεργη, περίμενα μετά να βρω δουλειά και ακόμα περιμένω να πάρω αύξηση! Αλλά και σήμερα περίμενα στην τράπεζα να σηκώσω χρήματα και να πληρώσω λογαριασμούς, περίμενα στον δρόμο μέσα στην κίνηση, περίμενα να φορτίσει η μπα«θεατρικά σφηνάκια» ™155
ταρία του κινητού μου και τώρα περιμένω τον κοντό! Σαν να τον ακούω να λέει: «Όχι κοντός, μικρόσωμος να λες, μικρόσωμος». Μικρός, μικρός, αλλά έχει μεγάλη…Καρδιά! Βέβαια αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να καθυστερεί έτσι! Περιμένω τόση ώρα!!! Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί έτσι… Το έχει ξανακάνει πολλές φορές! Είναι από τους τύπους που καθυστερούν!... Θυμάμαι πριν τα φτιάξουμε, με κοίταζε σαν χάνος και καθυστερούσε να με πλησιάσει… ναι, με κοίταζε με αυτά τα ηλίθια μάτια… και εγώ, η ακόμα πιο ηλίθια ερωτεύτηκα αυτό το βλακώδες βλέμμα της κουκουβάγιας και τελικά με τα πολλά… αυτός να με κοιτά και εγώ να χαμογελώ σαν την ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ, έγινε το πρώτο βήμα… … Και φυσικά αυτό το πρώτο βήμα έγινε από εμένα! ….Τέλος πάντων… Έτσι μιλήσαμε, και κανονίσαμε το πρώτο ραντεβού… και τι έγινε τότε; Φυσικά και καθυστέρησε… «Συγγνώμη δεν θα αργήσω ξανά, Πηνελοπίτσα μου…» μου είπε και καθυστερούσε συνεχώς… Να έρθει στα ραντεβού του, να βρει δουλειά, να τελειώσει τις σπουδές του! Μια μέρα των ρώτησα: «Πότε θα παντρευτούμε;», «Να τελειώσω τις σπουδές μου πρώτα, Πηνελοπίτσα μου...» μού απάντησε… και το καθυστερούσε… και όταν αργότερα τελείωσε τις σπουδές του μού είπε «Κάτσε να βρω μια καλή δουλειά Πηνελοπίτσα μου…» και συνέχιζε την καθυστέρηση! … και μετά;… μετά, αφού βρήκε δουλειά, άρχισε καινούριο τροπάριο… «Τώρα δεν έχουμε λεφτά για έξοδα και γάμους, Πηνελόπη κάτσε να πάρω αύξηση και βλέπουμε…». Πηνελόπη σκέτο, και τέλος οι κουβέντες για γάμους! Λες και δεν παντρεύτηκαν οι παππούδες μας που είχαν να φορέσουν μόνο δυο σώβρακα… και μάλιστα τρύπια! Αλλά δεν θέλει να παντρευτεί! Και έτσι το καθυστερεί!... Όσο για κανένα παιδάκι ούτε η σκέψη δεν του περνάει από το μυαλό!! Αλλά ως εδώ! Βαρέθηκα τις υπεκφυγές και τις αναβολές του… Κανόνισα αυτό το 156™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ραντεβού και του είπα: «Θα έρθεις και θα μιλήσουμε για τον γάμο μας, αλλιώς μην έρθεις καθόλου!!! [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΜΉΝΥΜΑ ΚΙΝΗΤΟΎ. ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΤΗΣ.]
Μήνυμα! Από αυτόν θα είναι… Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά τελικά δεν θα μπορέσω να έρθω… Το κανονίζουμε μια άλλη φορά… ΤΙ;;;; ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ;;;; [ΕΜΦΑΝΊΖΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΚΟΙΝΌ ΈΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΈΧΕΙ ΠΛΗΣΙΆΣΕΙ…]
Περιμένετε κανένα; Δεν κατάλαβα; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Από το ύφος σας καταλαβαίνω ότι αυτός που περιμένατε δεν φάνηκε… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Και εσάς τι σας νοιάζει κύριε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Συγνώμη, δεν ήθελα να φανώ αγενής… Απλώς σας είδα από μακριά και σκέφτηκα πως μια όμορφη κοπέλα σαν και εσάς, είναι κρίμα να είναι μόνη της... Θα σας ζητούσα να πάμε έναν περίπατο αλλά εσείς περιμένετε… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: … το ζώον! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι είπατε; ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Περίμενα το ζώον! Αυτόν τον βλάκα, τον αχαΐρευτο που μου πούλαγε αγάπη με το ζύγι! …Και εγώ κατάντησα να είμαι εδώ περιμένοντας τον κοντό… ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ναι, την έχω δει την παράσταση… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Ποια παράσταση; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Το «περιμένοντας τον Γκοντό!» ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Δεν μιλάω για καμία παράσταση! Μιλάω για την ίδια την ζωή! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε είχα δίκιο λοιπόν! Τότε νομίζω πως επιβάλλεται να έρθετε μαζί μου! ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Γιατί; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Γιατί; μα για να τον εκδικηθείτε! Θα αρχίσετε να διασκεδάζετε, ενώ αυτός θα τα χάνει όλα αυτά, θα αρχίσετε να νιώθετε καλύτερα με τον εαυτό σας και…, και…
Περαστικός:
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™157
Καλά, Πάμε! Ε; ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Πάμε να φύγουμε σου λέω!... Εμπρός! Τι με κοιτάς σαν χάνος φύγαμε! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Μάλιστα, εντάξει, Φύγαμε! ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΣΤΑΜΑΤΆΝΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΚΑΙ ΣΤΡΈΦΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙ-
ΝΌ…] Μα τι νομίζατε; Ότι θα τον περιμένω αιώνια σαν την
Πηνελόπη του Οδυσσέα;… Εγώ είμαι μια άλλη Πηνελόπη… είμαι η Πηνελόπη του Παντελή και της Ασπασίας και αφήνω πίσω μου συντρίμμια!!! ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ…
158™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Μέρος Τρίτο: Σενάρια ταινιών μικρού μήκους.
«θεατρικά σφηνάκια» ™159
ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ 2012 ΣΥΝΟΨΗ Ένας άνθρωπος μας παρουσιάζει τις συνέπειες τις κρίσης με χιουμοριστικό τρόπο. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Ένας άνθρωπος μας παρουσιάζει τις συνέπειες τις κρίσης στις συναλλαγές μας,, στα μέσα μαζικής μεταφοράς,, στις σχέσεις μας μεταξύ μας, και στις εργασιακές μας σχέσεις,. Το συμπέρασμα; Η κραυγή του τέλους… 1 – ΕΞΩΤ. / ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΥΡΟΠΙΤΑΔΙΚΟ / ΜΕΡΑ. Ο αφηγητής είναι μπροστά από ένα τυροπιτάδικο που αγοράζουν πίτες οι περαστικοί και μας αφηγείται…
Για σας. Λέγομαι Φράγκος Άφραγκος, και θα σας πω δυο λόγια για την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα. Η κρίση έχει συνέπειες πρώτα από όλα στις συναλλαγές μας. [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΩΛΉΤΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΡΟΠΙΤΆΔΙΚΟΥ] Μια μπουγάτσα με κρέμα παρακαλώ… ΠΩΛΗΤΡΙΑ: Δυόμισι ευρώ παρακαλώ… ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μα δεν έχει τυρί και ο φόρος είναι λιγότερος! ΠΩΛΗΤΡΙΑ: Τα παράπονά σου στο αφεντικό όταν έρθει… Αλλά δεν θα βγάλεις τίποτα… έχουμε και κρίση βλέπεις! ΑΦΗΓΗΤΗΣ [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΆΜΕΡΑ]:
«Παγώνουν» όλοι και η κάμερα προχωράει δίπλα που παίζουν κάτι κοριτσάκια, που όμως δεν είναι «παγωμένα»
Πινακωτή, Πινακωτή… Είπε ο πατέρας μας ότι θα μας δώσει μεγαλύτερο χαρτζιλίκι!
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ 1,2 ΚΑΙ 3:
160™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Από το άλλο μου το αυτί, γιατί είναι η κυβέρνηση κουφή!
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 4:
2 – ΕΞΩΤ./ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ / ΜΕΡΑ. αφηγητής είναι μπροστά από ένα μια στάση λεωφορείων μαζί με άλλον ένα κύριο και μας αφηγείται… ΑΦΗΓΗΤΗΣ [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΆΜΕΡΑ]:
στις συγκοινωνίες…
Η κρίση έχει συνέπειες και
[ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΎΡΙΟ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΔΊΠΛΑ ΤΟΥ]:
μένετε πολύ;
Με συγχωρείτε, περι-
Τρία τέταρτα… βλέπεις τώρα με τις περικοπές και τις μετατάξεις λόγω της κρίσης, έχουν μείνει λίγοι οδηγοί…
ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ:
«Παγώνουν» όλοι και εμφανίζονται κάτι κοριτσάκια, που όμως δεν είναι «παγωμένα» και τραγουδάνε γύρω- γύρω από τον «παγωμένο» αφηγητή και τον «παγωμένο» κύριο της στάσης.
Πού ’ντο - που ’ντο το λεωφορείο, ψάξ’ το ψαξ’ το δεν θα το δεις, Δεν θα το δεις - δεν θα το δεις, το λεωφορείο που ποθείς!
ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ 1,2,3 ΚΑΙ 4:
3 - ΕΣΩΤ./ ΣΠΙΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗ - ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ / ΜΕΡΑ.
Ο αφηγητής είναι μέσα στο σπίτι του, στην κρεβατοκάμαρα, μαζί με την γυναίκα του και μας αφηγείται… ΑΦΗΓΗΤΗΣ: [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΆΜΕΡΑ] Η κρίση έχει συνέπειες ακόμα
και στις προσωπικές μας σχέσεις… [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ] Τι θα γίνει ρε γυναίκα, θα τους τινάξουμε τους σουμιέδες; ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΦΗΓΗΤΗ: Όταν φέρεις ένα φράγκο μέσα στο σπίτι, βρε αχαΐρευτε, θα ξετινάξουμε ότι θέλεις, αλλά μέχρι τότε… [ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΏΧΝΕΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΆΜΑΡΑ] Να πάς να βρεις καμιά δουλειά! Άντε, θα μου πεις για τους σουμιέδες! 4 - ΕΣΩΤ./ ΣΠΙΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗ - ΣΑΛΟΝΙ / ΜΕΡΑ. Ο αφηγητής διώχνεται άρον - άρον στο σαλόνι με ένα κόκκινο μποξεράκι και την φανέλα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μα βρε γυναίκα… Η κρίση βλέπεις…
«θεατρικά σφηνάκια» ™161
ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΦΗΓΗΤΗ: Έξω από εδώ που θα μου πεις εσύ για την
κρίση! [ΤΟΝ ΔΙΏΧΝΕΙ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ]
4 - ΕΞΩΤ./ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗ/ ΜΕΡΑ.
Ο ΑΦΗΓΗΤΉΣ ΔΙΏΧΝΕΤΑΙ ΆΡΟΝ - ΆΡΟΝ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΞΕΡΆΚΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΑΝΈΛΑ. ΑΦΗΓΗΤΗΣ:
Ρε γυναίκα… Τα ρούχα μου…
ΤΟΥ ΠΕΤΆΕΙ ΤΑ ΡΟΎΧΑ ΑΠΌ ΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ. Η ΚΆΜΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΎΠΤΕΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙΑ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΊΣΤΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΕΣ ΣΚΗΝΈΣ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΔΊΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΆΝΕ…
Τι κοιτάτε εσείς;;; ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ 1,2,3 ΚΑΙ 4: Βασιλιά, βασιλιά με τα κόκκινα βρακιά τι ώρα είναι; ΑΦΗΓΗΤΗΣ: [ΘΥΜΩΜΈΝΑ, ΚΆΝΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΥΝΗΓΉΣΕΙ] Μωρέ φύγετε από εδώ παλιόπαιδα! ΑΦΗΓΗΤΗΣ:
[ΣΤΑΜΑΤΆΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΆΕΙ ΒΆΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΡΟΎΧΑ ΤΟΥ]
Και τώρα, που έχει επηρεάσει η κρίση και τις εργασιακές μας σχέσεις, που θα βρω δουλειά; … [ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΆΜΕΡΑ]
Αλήθεια πόσα θα πάρω για την ταινία; Τι; Με τις περικοπές που έγιναν, η ταινία θα είναι μικρού μήκους; [ΚΟΥΝΙΈΤΑΙ Η ΚΆΜΕΡΑ ΠΆΝΩ-ΚΆΤΩ]
Και καλά πόσα θα πάρω; ΤΙ; … ΜΟΥ ’ΡΧΕΤΑΙ… ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ!!! [ΠΆΕΙ ΝΑ ΦΩΝΆΞΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ Η ΣΚΗΝΉ ΠΑΓΏΝΕΙ ΚΑΙ ΠΈΦΤΟΥΝ ΟΙ ΤΊΤΛΟΙ]
162™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ 2012 ΣΥΝΟΨΗ Δύο φίλοι μεθυσμένοι, ξέμειναν στον δρόμο μέχρι το άλλο πρωί γιατί δεν θέλουν να οδηγήσουν στην κατάσταση τους… ΠΕΡΙΛΗΨΗ Δύο φίλοι συζητούν για τον τρόπο που θα γυρίσουν σπίτι, μετά από ένα μεγάλο μεθύσι. Αποφασίζουν να μην οδηγήσουν μεθυσμένοι και τελικά καταλήγουν να κοιμηθούν σε ένα παγκάκι. Τους βρίσκει το πρωί εκεί και λίγο αργότερα μαθαίνουμε από μια τηλεόραση ότι δύο φίλες που οδήγησαν μεθυσμένες, πέθαναν το προηγούμενο βράδυ... 1 – ΕΞΩΤ. / ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΜΙΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ / ΒΡΑΔΥ. Αττική. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Δύο φίλοι παραπατούν από το μεθύσι και ο ένας από τους δύο κοιτά γύρω του σα να ψάχνει κάτι. Αρχίζουν να συζητούν, αλλά φαίνεται το μεθύσι τους στην φωνή τους … Μεθυσμένος 1:
Που άφησες το αμάξι;
Μεθυσμένος 2[ΚΟΙΤΆ ΨΗΛΆ, ΤΟ ΦΕΓΓΆΡΙ.]:
φεγγάρι είναι λιγάκι μεθυσμένο;
Δεν νομίζεις ότι το
Η κάμερα δείχνει την πανσέληνο. Zoom out. Η κάμερα επιστρέφει στους μεθυσμένους. Μεθυσμένος 1:…
Που άφησες το αμάξι, είπα; Μεθυσμένος 2:Δεν θυμάμαι…, κάπου, εδώ κοντά! Μεθυσμένος 1:Καλά, άμα το βρούμε θα οδηγήσω εγώ... Μεθυσμένος 2:Γιατί; Φοβάσαι μην πέσω σε καμιά λακκούβα; Μεθυσμένος 1: Λακκούβα; … Σε ποια από όλες; Βλέπεις… είμαστε στην Αθήνα… ε, κάθε στενό και λακκούβα! Μεθυσμένος 2:Καλά τότε. Θα πάρω τηλέφωνο το ΥΠΕΧΩΔΕ να τους πω για τις λακκούβες... Μεθυσμένος 1:Σταμάτα τις κρυάδες, σου είπα θα οδηγήσω εγώ. Μεθυσμένος 2:Γιατί; Νομίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερα;
«θεατρικά σφηνάκια» ™163
Μεθυσμένος 1:Ναι
είμαι!
Μεθυσμένος 2:Τότε… [ΤΟΥ ΔΕΊΧΝΕΙ ΔΎΟ ΔΆΧΤΥΛΑ ΤΟΥ …]πόσα
είναι αυτά;
Μεθυσμένος 1:Τέσσερα!
Ναι, καλά!… δυο είναι! Μεθυσμένος 1:Καλά εντάξει …, είμαι και εγώ λιγάκι μεθυσμένος… Μεθυσμένος 2:Λιγάκι; Μεθυσμένος 1:Όσο… Όσο πατάει η γάτα! Μεθυσμένος 2:Ε, ποτέ μου δεν έχω δει τόσο μεγάλη γάτα... Μεθυσμένος 1:Ουφ, τώρα άρχισες εσύ τις κρυάδες… Μεθυσμένος 2:Καλά, άστα αυτά και πες μου…, πως θα γυρίσουμε; Μεθυσμένος 1:Με το αμάξι! Μεθυσμένος 2:Και ποιος θα οδηγήσει; Άσε που πρέπει να το βρούμε πρώτα… Μεθυσμένος 1:Τότε… τότε πάμε με τα πόδια! Μεθυσμένος 2:Μα δεν είναι λιγάκι μακριά; Μεθυσμένος 1:Καλά τότε θα πάρουμε το λεωφορείο … Μεθυσμένος 2:Πας καλά; Μεθυσμένος 1:Γιατί; Μεθυσμένος 2:Μα, να φτάσουμε σπίτι μας, μεθαύριο; Μεθυσμένος 1:Καλά, καλά, τότε θα πάρουμε ταξί… Μεθυσμένος 2:Τέτοια ώρα δεν περνάει από εδώ ούτε μύγα! Μεθυσμένος 1:Τότε; Μεθυσμένος 2:Τότε…, το βλέπεις το παγκάκι; … Πιασε την μια γωνία! Μεθυσμένος 1:…την έπιασα! Μεθυσμένος 2:Βολέψου και ξάπλα! Μεθυσμένος 1:Εδώ; Μεθυσμένος 2:Ναι, εδώ! Τι ήθελες κανένα ξενοδοχείο; Αφού δεν έχουμε μία! Μεθυσμένος 1:… καλά… καληνύχτα… Μεθυσμένος 2:Καληνύχτα φίλε μου… Μεθυσμένος 2:
[ΚΆΘΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΆΚΙ ΚΑΙ ΒΟΛΕΎΟΝΤΑΙ.]
164™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
2 – ΕΞΩΤ./ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΜΙΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ / ΜΕΡΑ.
Εικόνα της ανατολής του ηλίου. Zoom out. Η κάμερα δείχνει τους μεθυσμένους να κοιμούνται στο παγκάκι, στην άκρη της πλατείας. Zoom in σε ένα σπίτι δίπλα στην πλατεία. Zoom in στο παράθυρο του σπιτιού που υπάρχει μια τηλεόραση που δείχνει τις ειδήσεις. [ΌΛΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΕΙΚΌΝΕΣ ΣΥΝΟΔΕΎΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΉ.]
3 - ΕΣΩΤ./ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ / ΜΕΡΑ. Μια παρουσιάστρια λέει τις ειδήσεις στο στούντιο της τηλεόρασης.
η οδηγός ήταν μεθυσμένη όπως και η φίλη της. Αν και φορούσαν ζώνη και οι δύο, το δυστύχημα ήταν θανάσιμο για αυτές. Η οδηγός πέθανε ακαριαία, ενώ η φίλη της, απέπνευσε στο ασθενοφόρο… Και τώρα θα περάσουμε σε μια πιο ευχάριστη είδηση
Παρουσιάστρια ειδήσεων:
«θεατρικά σφηνάκια» ™165
Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ ΣΥΝΟΨΗ Ο Χάρος εμφανίζεται σε έναν ρολογά για να του πάρει την ψυχή. Θα τα καταφέρει; ΠΕΡΙΛΗΨΗ Ενώ δουλεύει πάνω σε ένα μεγάλο ρολόι ένας ρολογάς, εμφανίζεται μπροστά του ο χάρος και του λέει ότι ήρθε για να του πάρει την ψυχή. Ο ρολογάς προσπαθεί να τον καθυστερήσει όσο μπορεί, ενώ αυτός θέλει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα μπορεί και βγάζει τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται… Είναι η μετά θάνατον γραφειοκρατία που τον καθυστερεί τελικά και για καλή του τύχη ο καημένος ρολογάς την γλιτώνει γιατί ήταν απλά όλα ένα γραφειοκρατικό λάθος!
1 – ΕΣΩΤ. / ΡΟΛΟΓΑΔΙΚΟ / ΒΡΑΔΥ. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Ρολογάδικο με διάφορα ρολόγια που χτυπούν ρυθμικά. Ο ρολογάς φτιάχνει ένα μεγάλο ρολόι. Οι χτύποι των ρολογιών σταματάνε μόλις μπαίνει ένας ασπροντυμένος, με κουστούμι κύριος. Είναι ο χάρος. Ο ρολογάς απορροφημένος δεν έχει καταλάβει τίποτα. Τότε τον βλέπει ξαφνικά και τρομάζει.
Αχ! Με τρόμαξες! Δεν ήθελα κάτι τέτοιο… ΓΕΡΟΣ: Μα ποιος είσαι; Μπήκες ξαφνικά σαν κλέφτης και… μήπως είστε… ξέρετε κύριε η δουλειά δεν πάει καλά και δεν έχω τίποτα πολύτιμο, μόνο ρολόγια... Και φαίνεται ότι αυτά σταμάτησαν όλα ξαφνικά! ΧΑΡΟΣ: Ηρεμήστε δεν είμαι κλέφτης … ΓΕΡΟΣ: Μήπως είσαστε έφορος; Ξέρετε θα σας κέρναγα κάτι αλλά δεν έχω τίποτε … ΧΑΡΟΣ: Ησυχάστε δεν είμαι έφορος … ΓΕΡΟΣ: Ε, τότε ποιος είσαστε; Χάρος:Είμαι γνωστός σε όλους, αλλά κανείς δεν θέλει να με συναντήσει… Είμαι ο χάρος… ΓΕΡΟΣ:
ΧΑΡΟΣ:
166™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Δεν πρέπει να κάνετε τέτοια αστεία σε έναν γέρο ρολογά, σαν και μένα… ΧΑΡΟΣ: Δεν αστειεύομαι … ο θάνατος είμαι. ΓΕΡΟΣ: Μα ο θάνατος είναι μαυροντυμένος… και κρατάει και ένα δρεπάνι! ΧΑΡΟΣ: Όλα αυτά είναι μύθος. Δοξασίες παλιές, που δεν βασίζονται στην πραγματικότητα… ΓΕΡΟΣ: Ώστε είσαστε ο χάρος… Μα να σας κεράσω κάτι; Ένα γλυκό βύσσινο, μια βυσσινάδα; ΧΑΡΟΣ: Όχι ευχαριστώ … μα γιατί να τα λέμε όρθιοι; καθίστε… ΓΕΡΟΣ: Ε; Δε κάθεστε πρώτα εσείς; ΧΑΡΟΣ: [ΚΆΘΕΤΑΙ.] Ορίστε κάθισα! ΓΕΡΟΣ: [ΚΆΘΕΤΑΙ.] Να καθίσω και εγώ τότε … ΧΑΡΟΣ: Ωραία… Ξέρετε με τόσους νεκρούς την μέρα, δεν θα προλάβαινα να είμαι στην ώρα μου. Έτσι παγώνω τον χρόνο και όλα είναι μέλι γάλα. Όμως να μην καθυστερούμε, Ορίστε … ΓΕΡΟΣ: [ΓΕΛΆΕΙ…]
[ΒΓΆΖΕΙ ΑΠΌ ΜΙΑ ΤΣΆΝΤΑ ΚΆΤΙ ΧΑΡΤΙΆ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑ ΔΊΝΕΙ.]
Τι είναι αυτά; Τυπικά έγγραφα για τον θάνατο σου … Συμπλήρωσε τα, να τελειώνουμε. ΓΕΡΟΣ: Τι να κάνω; ΧΑΡΟΣ: Πάνω, πάνω, κάτω από το όνομα σου γράψε την ημερομηνία γεννήσεως σου. Ύστερα τα άλλα στοιχεία σου. Την ημερομηνία θανάτου θα την συμπληρώσω εγώ. ΓΕΡΟΣ: Δεν μπορώ να το κάνω … ΧΑΡΟΣ: Γιατί; ΓΕΡΟΣ: Γιατί… γιατί δεν ξέρω γράμματα! ΧΑΡΟΣ: Καλά φέρε να τα συμπληρώσω εγώ. ΓΕΡΟΣ: Κύριε χάρε μου …, δεν το συζητάμε λίγο; Να κάνουμε κάποια συμφωνία … ΧΑΡΟΣ: Δεν είμαι ο διάβολος, ούτε εσείς είστε ο Φάουστ. Δεν κάνω συμφωνίες … ΓΕΡΟΣ: Μα δεν είναι η ώρα μου ακόμα… ΓΕΡΟΣ:
ΧΑΡΟΣ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™167
Άλλο λένε τα χαρτιά μου! Μα είστε σίγουρος; ΧΑΡΟΣ: Εδώ το λέει καθαρά, ο Κοσμάς Κατακαημένος του Παντελή και της Χρυσάνθης, σήμερα πεθαίνει! ΓΕΡΟΣ: Λέει και της Χρυσάνθης; …Μα εγώ είμαι του Παντελή και της Ασπασίας! ΧΑΡΟΣ: Τι; ΓΕΡΟΣ: Ναι είμαι της Ασπασίας και όχι της Χρυσάνθης! ΧΑΡΟΣ: Μισό λεπτό να κοιτάξω. [ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΆ ΤΟΥ.] Μα την πίστη μου, έχεις δίκιο! [ΜΑΖΕΎΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΆ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΕΎΓΕΙ.] Συγνώμη για την ενόχληση και αντίο! ΓΕΡΟΣ: …γεια χαρά σου! ΧΑΡΟΣ: … και στο επανιδείν! ΓΕΡΟΣ: [ΦΤΎΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΌΡΦΟ ΤΟΥ.] Φτου, φτου, φτου! ΧΑΡΟΣ: ΓΕΡΟΣ:
Ο χάρος φεύγει και μένει μόνος του ο ρολογάς. Τα ρολόγια ξανακούγονται. ΓΕΡΟΣ. Τι νύχτα και αυτή!
168™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Ο ΟΠΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΥΝΟΨΗ Ένα φάντασμα εμφανίζεται μπροστά σε έναν στρατιώτη και προσπαθεί να τον πείσει να σταματήσει να πολεμάει. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Ένα φάντασμα παλιότερων εποχών εμφανίζεται μπροστά σε έναν στρατιώτη στα χαρακώματα. Συζητώντας μαζί του προσπαθεί να τον πείσει να σταματήσει να πολεμάει έναν ανούσιο πόλεμο. Ο στρατιώτης ισχυρίζεται ότι πολεμάει για την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά το φάντασμα διαφωνεί. Τελικά τον πείθει να πετάξει το όπλο του… Όμως αυτό αρκεί; 1-ΕΞΩΤ. / ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ Εμπόλεμη ζώνη σε μια πόλη. Η κάμερα πλησιάζει και ένας στρατιώτης είναι πίσω από τα χαρακώματα και κοιμάται έχοντας αγκαλιά το όπλο του. Ένα φάντασμα ενός ιππότη με σπαθί τον πλησιάζει. [χωρίς πανοπλία αλλά με ενδυμασία εποχής. Ο στρατιώτης ξυπνά και βλέπει το φάντασμα που έρχεται προς αυτόν και σηκώνει το όπλο.
Ποιος είναι εκεί; Άσε το όπλο που κρατάς… Οπλίτης: Σταμάτα εκεί που είσαι! [ΤΟ ΦΆΝΤΑΣΜΑ ΠΡΟΧΏΡΑ ΚΑΙ Οπλίτης:
Φάντασμα:
Ο ΟΠΛΊΤΗΣ ΠΥΡΟΒΟΛΕΊ.]
Το όπλο σου δεν μου κάνει τίποτα … Δεν είναι δυνατόν! Φάντασμα: Και όμως είναι... Οπλίτης: Εσύ δεν είσαι άνθρωπος! Φάντασμα: Όχι δεν είμαι πια … Οπλίτης [ΧΑΜΗΛΏΝΕΙ ΤΟ ΌΠΛΟ, ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΆ.]: Τι … είσαι; Φάντασμα: Μια σκιά των περασμένων αιώνων … Οπλίτης [ΠΙΣΩΠΑΤΆΕΙ.]: Φάντασμα! Είσαι ένα φάντασμα! Φάντασμα: Είμαι ένα πνεύμα καταραμένο. Οπλίτης: Τι θες από εμένα; Φάντασμα: Ένα μόνο θέλω και θα στο πω... Πες μου, γιατί
Φάντασμα: Οπλίτης:
«θεατρικά σφηνάκια» ™169
ήρθες εδώ; Ήρθα να πολεμήσω! Φάντασμα: Γιατί; Οπλίτης: Για να διαφυλάξω την ειρήνη! Φάντασμα: Κάνοντας πόλεμο; Οπλίτης: Πολεμώ αυτούς που καταπάτησαν την ειρήνη! Φάντασμα: Ήρθες σε μια ξένη χώρα να πολεμήσεις και να σκοτώσεις ανθρώπους που δεν πείραξαν την χώρα σου, η την ελευθερία άλλης χώρας όπως υποστηρίζεις... Ήρθες εδώ σαν κατακτητής! Οπλίτης: Δεν είναι αλήθεια! Ήρθα εδώ να σώσω έναν λαό! Φάντασμα: Σκοτώνοντας αμάχους; … Ξέρω καλά αυτό το είδος του πολέμου. Δολοφόνησα πολλούς αθώους με την λεπίδα μου, στα χρόνια μου. Οπλίτης: Δεν είμαι δολοφόνος! Φάντασμα: Είσαι ένας μισθοφόρος που δεν υπολογίζει το αίμα που έχει βάψει τα χέρια του, όπως ήμουνα και εγώ! Στην εποχή μου λεηλάτησα χωριά, έκαψα σπίτια, βίασα γυναίκες … έγινα ένα τέρας που έσπερνε τον θάνατο και τον τρόμο! Οπλίτης: Δεν ήρθα σε αυτόν τον πόλεμο για να σκοτώσω αμάχους! Φάντασμα: Δεν υπάρχει πόλεμος, που να μην καταστρέφει αθώους! Όποιος σας το είπε αυτό ήταν ψεύτης! Οπλίτης: Μα η ειρήνη δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγώνα! Φάντασμα: Όχι. Μα δεν είναι αυτός ο τρόπος! Κοίτα γύρω σου και πες μου τι βλέπεις; … Οπλίτης:…
2-ΕΞΩΤ. / ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ Καθώς μιλάνε, η κάμερα δείχνει τις αντίστοιχες εικόνες γύρω από την κατεστραμμένη πόλη.
Νεκρούς … χιλιάδες νεκρούς στην σειρά. Κατεστραμμένα σπίτια, διαλυμένα σχολεία… Φάντασμα: Παιδιά που δεν μπορούν να χαρούν πια το παιχνίδι, άνθρωποι πεινασμένοι, άστεγοι, ξεριζωμένοι! Οπλίτης:
170™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
3-ΕΞΩΤ. / ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ Στο πλάνο πάλι ο οπλίτης και το φάντασμα.
Γιατί μου τα λες αυτά; Φάντασμα: Για να σε πείσω να πετάξεις το όπλο σου, να αφήσεις τον πόλεμο, να τα παρατήσεις. Να μην γίνεις καταραμένος σαν και μένα! Οπλίτης: [ΜΙΚΡΉ ΠΑΎΣΗ, ΠΕΤΆΕΙ ΤΟ ΌΠΛΟ ΤΟΥ.]: Έχεις δίκιο. Μου έχει μείνει λίγη συνείδηση ακόμα. Θα αφήσω αυτόν τον ανούσιο πόλεμο… Φάντασμα: Χαίρομαι που ξύπνησες από τον λήθαργο που σε είχαν ρίξει! Οπλίτης:
4-ΕΞΩΤ. / ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ Σηκώνεται και στρέφεται προς τους συστρατιώτες του, χωρίς να τους δείξει η κάμερα.
Ναι, ξύπνησα! Πρέπει να ξυπνήσουν και οι φίλοι μου... Στρατιώτες ξυπνήστε! Πολεμάμε αδέλφια μας! Δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως μας τα λένε! Μας έχουν γεμίσει ψέματα! Δεν είμαστε άνθρωποι της ειρήνης! Είμαστε τέρατα! Είμαστε άψυχες μηχανές του πολέμου! Ξυπνήστε επιτέλους! Γιατί γελάτε; Γιατί σηκώνετε τα όπλα σας ψηλά; Τι κάνετε; Μην πυροβολείτε!
Οπλίτης:
5-ΕΞΩΤ. / ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ Η κάμερα δείχνει τουφέκια που πυροβολούν. Ακούγονται πυροβολισμοί και ύστερα σιγή…
«θεατρικά σφηνάκια» ™171
Περιμένοντας τον… κοντό. [Δύο εκδοχές.
1η εκδοχή: Ένας ηθοποιός. 2η εκδοχή: Δύο ηθοποιοί.] 2012
1η εκδοχή: ΣΥΝΟΨΗ Μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει το μικρόσωμο ραντεβού της, αλλά αυτός δεν εμφανίζεται ποτέ. Αποτέλεσμα; Θα φύγει από το σημείο του ραντεβού μόνη της αποφασίζοντας να μην ξαναπέσει θύμα κανενός άνδρα… ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού κάνοντας τη δική της «φεμινιστική» επανάσταση, έστω και καθυστερημένα.
2η εκδοχή: ΣΥΝΟΨΗ Μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει το μικρόσωμο ραντεβού της, αλλά αυτός δεν εμφανίζεται ποτέ. Αποτέλεσμα; Θα φύγει από το σημείο του ραντεβού με κάποιον άλλο. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμένει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού με τον πρώτο άντρα που θα της μιλήσει και θα βρεθεί μπροστά της... *Το έργο βασίζεται σε ένα απόσπασμα από το θεατρικό «Μια ιστορία για τα πανηγύρια» του ιδίου συγγραφέα, διασκευασμένο για τον κινηματογράφο…
172™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
1Η ΕΚΔΟΧΗ: Σκηνή 1: ΕΞΩΤ. / ΠΑΓΚΑΚΙ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΑ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ. Από μακριά φαίνεται η γυναίκα σαν κουκίδα στο τοπίο. Η κάμερα πλησιάζει όλο και περισσότερο μέχρι που στο τέλος το κάδρο γεμίζει από το σώμα της γυναίκας. Η γυναίκα είναι περίπου 40 χρονών και παχιά αλλά είναι ντυμένη και βαμμένη σαν νεαρή. Εμπριμέ φουστάνι, προκλητικό στήθος, έντονο μακιγιάζ, ξασμένο μαλλί. Κουνάει νευρικά το πόδι της και κοιτάζει εκνευρισμένη το ρολόι της…
Κοίτα τι ώρα πήγε!!! … και εγώ εδώ να περιμένω! Έφαγα την ζωή μου περιμένοντας! … Περίμενα στην ουρά όταν ήμουν άνεργη, περίμενα μετά να βρω δουλειά και ακόμα περιμένω να πάρω αύξηση! Αλλά και σήμερα περίμενα στην τράπεζα να σηκώσω χρήματα και να πληρώσω λογαριασμούς, περίμενα στην στάση το λεωφορείο και μετά περίμενα στον δρόμο μέσα στην κίνηση, περίμενα στο σπίτι να φορτίσει η μπαταρία του κινητού μου και τώρα περιμένω τον κοντό!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
Σκηνή 2: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΣΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ΤΗΣ.] Γελάει ειρωνικά κάνοντας γκριμάτσα με το πρόσωπο της.
Σαν να τον ακούω να λέει: [ΜΙΜΕΊΤΑΙ ΤΗΝ ΦΩΝΉ «Όχι κοντός, μικρόσωμος να λες, μικρόσωμος». Μικρός, μικρός, αλλά εμένα με έχει σούζα… Βέβαια αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να καθυστερεί έτσι!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: ΤΟΥ]
Σκηνή 3: [ΓΕΝΙΚΌ.] [ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΡΟΛΌΙ ΤΗΣ, ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΈΝΗ.] ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
Περιμένω τόση ώρα!!!
[ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΌΡΘΙΑ, ΚΟΙΤΆΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΚΑΙ ΔΕΞΙΆ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΆΘΕΤΑΙ]
Σκηνή 4: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ.]
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί έτσι… Το έχει ξανακάνει πολλές φορές! Είναι από τους
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™173
τύπους που καθυστερούν!... Θυμάμαι πριν τα φτιάξουμε, με κοίταζε σαν χάνος και καθυστερούσε να με πλησιάσει… ναι, με κοίταζε με αυτά τα ηλίθια μάτια… και εγώ, η ακόμα πιο ηλίθια ερωτεύτηκα αυτό το βλακώδες βλέμμα της κουκουβάγιας και τελικά με τα πολλά… αυτός να με κοιτά και εγώ να χαμογελώ σαν την ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ, έγινε το πρώτο βήμα… Σκηνή 5: [ΓΕΝΙΚΌ.]
Και φυσικά αυτό το πρώτο βήμα έγινε από εμένα! ….Τέλος πάντων… [ΚΑΠΝΊΖΕΙ.] Έτσι μιλήσαμε, και κανονίσαμε το πρώτο ραντεβού… και τι έγινε τότε; Φυσικά και καθυστέρησε… «Συγγνώμη δεν θα αργήσω ξανά, Πηνελοπίτσα μου…» μου είπε και καθυστερούσε συνεχώς… Να έρθει στα ραντεβού του, να βρει δουλειά, μετά να ανοίξει το δικό του μαγαζί…
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΒΓΆΖΕΙ ΤΣΙΓΆΡΟ…]
Σκηνή 6: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ].
Μια μέρα τον ρώτησα: «Πότε θα παντρευτούμε;», «Να τελειώσω το στρατιωτικό μου πρώτα, Πηνελοπίτσα μου...» μού απάντησε… και το καθυστερούσε… και όταν αργότερα το τελείωσε, μού είπε «Κάτσε να βρω μια καλή δουλειά Πηνελοπίτσα μου…» και συνέχιζε την καθυστέρηση! … και μετά;… μετά, αφού βρήκε δουλειά, άρχισε καινούριο τροπάριο… «Τώρα δεν έχουμε λεφτά για έξοδα και γάμους, Πηνελόπη κάτσε να φτιαχτώ πρώτα και βλέπουμε…». Πηνελόπη σκέτο, πάει το Πηνελοπίτσα και τέλος οι κουβέντες για γάμους! Λες και δεν παντρεύτηκαν οι παππούδες μας που είχαν να φορέσουν μόνο δυο σώβρακα… και μάλιστα τρύπια! … Αλλά δεν θέλει να παντρευτεί! Και έτσι το καθυστερεί!... Όσο για κανένα παιδάκι ούτε η σκέψη δεν του περνάει από το μυαλό!! Αλλά ως εδώ! Βαρέθηκα τις υπεκφυγές και τις αναβολές του… Κανόνισα αυτό το ραντεβού και του είπα: «Θα έρθεις και θα
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
174™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
μιλήσουμε για τον γάμο μας, αλλιώς μην έρθεις καθόλου!!! [ΜΙΜΕΊΤΑΙ ΤΗΝ ΦΩΝΉ ΤΟΥ] «Αφού επιμένεις τόσο να συναντηθούμε να μιλήσουμε.. αλλά όχι σε καφετέρια, καλύτερα στο παγκάκι της πλατείας…», πάλι καλά που συμφώνησε κιόλας! Σκηνή 7: [ΓΕΝΙΚΌ ΠΛΆΝΟ]. ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΜΉΝΥΜΑ ΚΙΝΗΤΟΎ. ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ
ΤΗΣ.] Μήνυμα! Από αυτόν θα είναι… Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά τελικά δεν θα μπορέσω να έρθω… Το κανονίζουμε μια άλλη φορά… ΤΙ;;;; ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ;;;;
Σκηνή 8: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ].
Μία άλλη φορά; Ποια άλλη φορά; όλη μου τη ζωή εγώ θα την περάσω περιμένοντας τον κοντό; Πόσο ακόμα θα παίζω θέατρο ότι δεν με ενοχλεί; Κι όμως κύριε με ενοχλεί. Με ενοχλεί που έχω πάει σαράντα και κάνω την εικοσιπεντάρα μην τυχόν σου γυαλίσει καμία μικρότερη, με ενοχλεί που τόσα χρόνια βλέπω όλες τις φίλες μου να κοιτάνε ειρωνικά γιατί ξέρουν αυτό που ξέρω και εγώ: όχι ότι για γάμο δεν έχεις καμία διάθεση αλλά ούτε καν για μένα την ίδια. Μου πούλαγες αγάπη με το ζύγι τόσα χρόνια και εγώ το έχαφτα γιατί ήθελα να το χάψω ενώ ήξερα. Όλα τα ήξερα. Ήξερα ότι δεν πλήρωνες ποτέ όχι για οικονομία, «για το μαγαζί Πηνελοπίτσα μου», όπως έλεγες, αλλά γιατί ήσουν τσιγκούνης. Ήξερα ότι δεν ερχόσουν ποτέ σπίτι μου, όχι γιατί ήθελες να με προστατεύσεις, «για να μην σε εκθέσω Πηνελοπίτσα μου», έλεγες, αλλά γιατί δεν είχες ποτέ σκοπό να έρθεις. Ήξερα ότι δεν πρόσεχες ποτέ τις αλλαγές που έκανα, «μα πάντα κούκλα είσαι Πηνελοπίτσα μου», γιατί ούτε καν με κοίταζες. Όλα τα ήξερα αλλά εγώ εκεί. Να παραβλέπω τη τσιγγουνιά σου, την αδιαφορία σου, το μπόι σου όχι για σένα αλλά για μένα. Για μένα γιατί φοβόμουν μην δεν γυρίσει άλλος να με κοιτάξει. Φο-
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™175
βόμουν ότι δεν είμαι όμορφη και έπρεπε να βολευτώ με σένα. Τέρμα όμως. Καλύτερα μόνη μου παρά με κάποιον που βαριέται ακόμα και να μου μιλήσει, που αδιαφορεί ακόμα και να μου πει την αλήθεια. [ΠΙΆΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΕΊ ΈΝΑ ΜΉΝΥΜΑ ΛΈΓΟΝΤΑΣ]: Δεν έχει άλλη φορά. Έχει άλλη ζωή! Σκηνή 9: [ΓΕΝΙΚΌ.]
Τι νομίζατε; ότι σαν την Πηνελόπη του Οδυσσέα πρέπει να τον περιμένω; Εγώ είμαι μία άλλη Πηνελόπη…… είμαι η Πηνελόπη του Παντελή και της Ασπασίας και αν δεν υπάρχουν άλλοι μνηστήρες σίγουρα κάπου εκεί έξω υπάρχει η δική μου Ιθάκη που θα με κάνει ευτυχισμένη.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
[ΧΑΜΟΓΕΛΆ ΚΑΙ ΓΥΡΊΖΕΙ ΠΊΣΩ ΦΕΎΓΟΝΤΑΣ ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΌ ΒΉΜΑ.]
2Η ΕΚΔΟΧΗ: Σκηνή 1: ΕΞΩΤ. / ΠΑΓΚΑΚΙ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΑ / ΜΕΣΗΜΕΡΙ. Από μακριά φαίνεται η γυναίκα σαν κουκίδα στο τοπίο. Η κάμερα πλησιάζει όλο και περισσότερο μέχρι που στο τέλος το κάδρο γεμίζει από το σώμα της γυναίκας. Η γυναίκα είναι περίπου 40 χρονών και παχιά αλλά είναι ντυμένη και βαμμένη σαν νεαρή. Εμπριμέ φουστάνι, προκλητικό στήθος, έντονο μακιγιάζ, ξασμένο μαλλί. Κουνάει νευρικά το πόδι της και κοιτάζει εκνευρισμένη το ρολόι της…
Κοίτα τι ώρα πήγε!!! … και εγώ εδώ να περιμένω! Έφαγα την ζωή μου περιμένοντας! … Περίμενα στην ουρά όταν ήμουν άνεργη, περίμενα μετά να βρω δουλειά και ακόμα περιμένω να πάρω αύξηση! Αλλά και σήμερα περίμενα στην τράπεζα να σηκώσω χρήματα και να πληρώσω λογαριασμούς, περίμενα στην στάση το λεωφορείο και μετά περίμενα στον δρόμο μέσα στην κίνηση, περίμενα στο σπίτι να φορτίσει η μπαταρία του
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
176™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
κινητού μου και τώρα περιμένω τον κοντό! Σκηνή 2: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΣΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ΤΗΣ.] Γελάει ειρωνικά κάνοντας γκριμάτσα με το πρόσωπο της.
Σαν να τον ακούω να λέει: «Όχι κοντός, μικρόσωμος να λες, μικρόσωμος». Μικρός, μικρός, αλλά εμένα με έχει σούζα… Βέβαια αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να καθυστερεί έτσι!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΜΙΜΕΊΤΑΙ ΤΗΝ ΦΩΝΉ ΤΟΥ]
Σκηνή 3: [ΓΕΝΙΚΌ.] ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΡΟΛΌΙ ΤΗΣ, ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΈΝΗ.]
τόση ώρα!!!
Περιμένω
[ΣΗΚΏΝΕΤΑΙ ΌΡΘΙΑ, ΚΟΙΤΆΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΚΑΙ ΔΕΞΙΆ
ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΆΘΕΤΑΙ]
Σκηνή 4: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ.]
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί έτσι… Το έχει ξανακάνει πολλές φορές! Είναι από τους τύπους που καθυστερούν!... Θυμάμαι πριν τα φτιάξουμε, με κοίταζε σαν χάνος και καθυστερούσε να με πλησιάσει… ναι, με κοίταζε με αυτά τα ηλίθια μάτια… και εγώ, η ακόμα πιο ηλίθια ερωτεύτηκα αυτό το βλακώδες βλέμμα της κουκουβάγιας και τελικά με τα πολλά… αυτός να με κοιτά και εγώ να χαμογελώ σαν την ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ, έγινε το πρώτο βήμα…
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
Σκηνή 5: [ΓΕΝΙΚΌ.]
Και φυσικά αυτό το πρώτο βήμα έγινε από εμένα! ….Τέλος πάντων… [ΚΑΠΝΊΖΕΙ.] Έτσι μιλήσαμε, και κανονίσαμε το πρώτο ραντεβού… και τι έγινε τότε; Φυσικά και καθυστέρησε… «Συγγνώμη δεν θα αργήσω ξανά, Πηνελοπίτσα μου…» μου είπε και καθυστερούσε συνεχώς… Να έρθει στα ραντεβού του, να βρει δουλειά, μετά να ανοίξει το δικό του μαγαζί…
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΒΓΆΖΕΙ ΤΣΙΓΆΡΟ…]
Σκηνή 6: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ]. ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
Μια μέρα των ρώτησα: «Πότε θα παντρευ«θεατρικά σφηνάκια» ™177
τούμε;», «Να τελειώσω το στρατιωτικό μου πρώτα, Πηνελοπίτσα μου...» μού απάντησε… και το καθυστερούσε… και όταν αργότερα το τελείωσε, μού είπε «Κάτσε να βρω μια καλή δουλειά Πηνελοπίτσα μου…» και συνέχιζε την καθυστέρηση! … και μετά;… μετά, αφού βρήκε δουλειά, άρχισε καινούριο τροπάριο… «Τώρα δεν έχουμε λεφτά για έξοδα και γάμους, Πηνελόπη κάτσε να φτιαχτώ πρώτα και βλέπουμε…». Πηνελόπη σκέτο, πάει το Πηνελοπίτσα και τέλος οι κουβέντες για γάμους! Λες και δεν παντρεύτηκαν οι παππούδες μας που είχαν να φορέσουν μόνο δυο σώβρακα… και μάλιστα τρύπια! … Αλλά δεν θέλει να παντρευτεί! Και έτσι το καθυστερεί!... Όσο για κανένα παιδάκι ούτε η σκέψη δεν του περνάει από το μυαλό!! Αλλά ως εδώ! Βαρέθηκα τις υπεκφυγές και τις αναβολές του… Κανόνισα αυτό το ραντεβού και του είπα: «Θα έρθεις και θα μιλήσουμε για τον γάμο μας, αλλιώς μην έρθεις καθόλου!!! [μιμείται την φωνή του «Αφού επιμένεις τόσο να συναντηθούμε να μιλήσουμε.. αλλά όχι σε καφετέρια, καλύτερα στο παγκάκι της πλατείας…», πάλι καλά που συμφώνησε κιόλας! Σκηνή 7: [ΓΕΝΙΚΌ ΠΛΆΝΟ]. ΠΗΝΕΛΟΠΗ: [ΑΚΟΎΓΕΤΑΙ ΜΉΝΥΜΑ ΚΙΝΗΤΟΎ. ΚΟΙΤΆΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ
ΤΗΣ.] Μήνυμα! Από αυτόν θα είναι… Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά τελικά δεν θα μπορέσω να έρθω… Το κανονίζουμε μια άλλη φορά… ΤΙ;;;; ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ;;;;
Σκηνή 8: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ] [ΔΕΊΧΝΕΙ ΤΟ ΚΟΚΚΆΛΩΜΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΛΊΓΑ ΔΕΥΤΕΡΌΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΑΝΟΊΓΕΙ ΣΕ ΓΕΝΙΚΌ.] [ΑΝΟΊΓΕΙ ΤΟ ΠΛΆΝΟ ΚΑΙ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ ΈΝΑΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΌΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΈΧΕΙ ΠΛΗΣΙΆΣΕΙ…]
Περιμένετε κανένα; Δεν κατάλαβα;
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
178™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Από το ύφος σας καταλαβαίνω ότι αυτός που περιμένατε δεν φάνηκε… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Και εσάς τι σας νοιάζει κύριε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Συγνώμη, δεν ήθελα να φανώ αγενής… Απλώς σας είδα από μακριά και σκέφτηκα πως μια όμορφη κοπέλα σαν και εσάς, είναι κρίμα να είναι μόνη της... Θα σας ζητούσα να πάμε έναν περίπατο αλλά εσείς περιμένετε… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: … το ζώον! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Τι είπατε; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Σκηνή 9: [ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ.]
Περίμενα το ζώον! Αυτόν τον βλάκα, τον αχαΐρευτο που μου πούλαγε αγάπη με το ζύγι! Αυτόν που όχι για γάμο δεν έχει καμία διάθεση αλλά ούτε καν για μένα την ίδια. Αυτόν τον τσιγκούνη που ήθελε να είναι το ραντεβού μας στο παγκάκι και όχι σε κάποια καφετέρια!, αυτόν που δεν έρχονταν ποτέ σπίτι μου, όχι γιατί ήθελε να με προστατεύσει, αλλά γιατί δεν είχες ποτέ σκοπό να έρθει! Αυτόν δεν πρόσεχε ποτέ τις αλλαγές που έκανα, γιατί ούτε καν με κοίταζε! Αλλά εγώ εκεί. Να παραβλέπω τη τσιγγουνιά του, την αδιαφορία του, το μπόι του… και κάθομαι εδώ περιμένοντας τον κοντό!!!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
Σκηνή 10: [ΓΕΝΙΚΌ.]
Ναι, την έχω δει την παράσταση… Ποια παράσταση; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Το «περιμένοντας τον Γκοντό!» ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Δεν μιλάω για καμία παράσταση! Μιλάω για την ίδια την ζωή! ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε είχα δίκιο λοιπόν! Τότε νομίζω πως επιβάλλεται να έρθετε μαζί μου! ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Γιατί; ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ: Γιατί; μα για να τον εκδικηθείτε! Θα αρχίσετε να διασκεδάζετε, ενώ αυτός θα τα χάνει όλα αυτά, θα αρχίσετε να νιώθετε καλύτερα με τον εαυτό σας και…, ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
«θεατρικά σφηνάκια» ™179
και… Σκηνή 11:[ΚΟΝΤΙΝΌ ΜΠΟΎΣΤΟ.] Πηνελόπη: [ΑΠΌΤΟΜΑ]
Καλά, Πάμε!
[ΓΥΡΊΖΕΙ Η ΚΆΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΌ, ΠΟΥ ΚΆΝΕΙ ΜΊΑ ΓΚΡΙΜΆΤΣΑ ΞΑΦΝΙΆΣΜΑΤΟΣ.] ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Ε;
Σκηνή 12: [ΓΕΝΙΚΌ.] ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Πάμε να φύγουμε σου λέω!... Εμπρός! Τι με κοι-
τάς σαν χάνος φύγαμε! Μάλιστα, εντάξει, Φύγαμε!
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ:
Σκηνή 13: [ΓΕΝΙΚΌ.] [ΟΙ ΔΎΟ ΤΟΥΣ ΣΗΚΏΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΎΓΟΥΝ. Η ΚΆΜΕΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΤΙΣ ΠΛΆΤΕΣ ΤΟΥΣ. ΞΑΦΝΙΚΆ Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΣΤΑΜΑΤΆ, ΓΥΡΊΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΆΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΈΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΑΠΕΥΘΎΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΆΠΟΙΟΝ:]
Μα τι νομίζατε; Ότι θα τον περιμένω αιώνια σαν την Πηνελόπη του Οδυσσέα;… Εγώ είμαι μια άλλη Πηνελόπη… είμαι η Πηνελόπη του Παντελή και της Ασπασίας και αφήνω πίσω μου συντρίμμια!!! ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ…
ΠΗΝΕΛΟΠΗ:
[ΜΟΥΣΙΚΉ, ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΙ Η ΚΆΜΕΡΑ ΣΤΡΈΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΆΔΕΙΟ ΠΑΓΚΆΚΙ ΚΑΙ ΠΈΦΤΟΥΝ ΟΙ ΤΊΤΛΟΙ.]
180™
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
140 × 210 SPINE: 11 FLAPS: 80
Δημήτρης Σταδάς
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
ISBN 978-960-564-141-2
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Α
ν θα παρατηρήσεις το μέτωπο του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, πίσω από την κάμερα, θα δεις καυτό ιδρώτα να χύνεται από εκεί σαν να ήταν καυτό αίμα. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς. Όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός, γιατί δεν θα το διακρίνεις από πουθενά αλλού επειδή αυτές τις στιγμές ο ηθοποιός θα δείχνει μόνο τα συναισθήματα που του υπαγορεύει το έργο. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένο αυτή η συλλογή με θεατρικά έργα και σενάρια που έγραψα ο ίδιος, με πολύ αγάπη και μεράκι….
Θεατρικά Σφηνάκια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
Ο «Δημήτρης Σταδάς», ή κατά κόσμον Μαζίτσος Διονύσιος, είναι και συγγραφέας θεατρικών έργων, διηγημάτων και παραμυθιών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου γεννήθηκε, (κατά σατανική σύμπτωση την ημέρα της άλωσης της «Πόλης»). Έχει εκδώσει τρία βιβλία και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκδόσεις παραμυθιών. Είναι επίσης μέλος του συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος «Ο ΑΠΕΛΛΗΣ», και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.
Θεατρικά Σφηνάκια ΘΕΑΤΡΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς 0_cover_theatrika sfinakia.indd 1
3/17/2014 4:36:27 AM