140 × 210 SPINE: 2 FLAPS: 80
ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
ανώνυμο ανθολόγιο ποιήματα
ISBN 978-960-564187-0 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
0_cover_anonimo anthologio.indd 1
7/25/2014 11:03:07 AM
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Layout - Design Copyright© 2014 Πρώτη Εκδοση
Ανώνυμο ανθολόγιο Στέλιος Χαραλαμπίδης Ποίηση [2358]0714/11 Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Στέλιος Χαραλαμπίδης Αθήνα, Ιούλιος 2014
ISBN 978-960-564187-0
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Μια προσπάθεια αποτύπωσης των πραγμάτων, των δρώμενων και των συναφών. Η ανωνυμία στους στίχους μου προβάλλεται, όπως προβάλλεται και η φύση τους για όσους τελικά κατανοούν. Αν σε πολλούς αυτά θα μοιάζουν ποίηση, σε μένα θα μοιάζουν με αλήθεια που την έζησα και την κατέγραψα για να τη θυμάμαι. Τώρα ίσως ήρθε η ώρα να την μοιραστώ. Άλλωστε η αλήθεια για όλους είναι μια και μοναδική, ενώ έχει διαφορετικά πρόσωπα και αιχμές. Οι στίχοι οι ανώνυμοι, αν τελικά γίνουνε στίχοι μόλις τους διαβάσεις, σε μερικές καρδιές καθιερώνονται. Μέχρι να τους διαβάσεις και να κρίνεις την αλήθεια τους θα μοιάζουν άψυχες γραμμές, που μ’ ένα βλέμμα ζωντανεύουν, με μια σκέψη συμφωνούν μαζί σου, και μ’ ένα ρίγος μέσα σου στο τέλος ξεψυχούν. Έτσι βλέπεις τελικά κάποια δρομάκια που οδηγούνε στην ψυχή. Όμως τον χάρτη ανεκπλήρωτα, ποτέ δεν θα τον μάθεις.
Σ’ αυτούς που πίστεψαν πραγματικά: στον Βασίλη, στη Βένη και στη Βούλα
Άνθρωποι αντίθετοι Είμαι η μέρα που αρχίζει ανυπόμονα, ενώ εσύ το στερημένο ηλιοβασίλεμα. Είμαι το φως, οι ελάχιστες και δυνατές αχτίνες, ενώ εσύ πυκνό σκοτάδι, που σου το χαλώ. Είμαι η ανέλπιστος παρόρμηση, ενώ εσύ διαιρεμένη διχοτόμηση. Είμαι παγίδα και μέσα μου πιάνεται η ζωή, ενώ εσύ ενδιαφέρεσαι για σκεύη και ηδονή. Κρίμα που δε καταλαβαίνεις, τι πάει να πει σιωπή που δεν υπάρχει. Κι ακόμη αναρωτιέσαι αν εμείς ποτέ ταιριάξαμε...
ανώνυμο ανθολόγιο
9
Καθημερινός λογισμός Τα χρώματα της νιότης φανερά ξεθωριασμένα. Όνειρα που ’γιναν βουβά και μετρημένα, και μια σιωπή σκοταδιασμένη, μες το μυαλό μου κόβουν βόλτες. Καθώς κλείνουν της ζωής όλες οι πόρτες. Ο έρωτας έγινε απαγορευμένος, όμως τα χρόνια και η απόσταση δε με σταματούν. Καταραμμένος γίνομαι, και πότε ευλογημένος, σαν κυνηγώ τα άπιαστα, ποτέ που δεν αρκούν. Ανεμοδούρι σταματά τον λογισμό μου, που από μένα πιο ψηλά, και απ’ τον εγωισμό μου, εκτείνεται προκλητικά, χρόνια τώρα πολλά. Ότι γκρεμίζω χτίζεται, και ότι επιχειρώ αναβιώνει. Ότι χτίζω γκρεμίζεται, και ότι αγαπώ, η ίδια η ζωή το αποτελειώνει.
10
ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Η ρήξις των χαμένων ποιητών (Περί αρχεγόνου ποίησις) Η ποίησις η αρχέγονη κατέστη λυρισμός. Και όχι ατημέλητος, συνήθης σπαραγμός. Τα «έσω» και τα «είθε» φραστικά συνδετολόγια. Ποιητικά γλυκίσματα, παίζουν σα κομπολόγια. Δαιμονικά αριστουργήματα, γεννιούνται από τρύπες. Για μέτρο και κατάληξη ούτε λόγος, στίχοι αλήτες.. Η ποίησις η αρχέγονη ήτο φιλολογία, που κάποιοι τώρα προωθούν ωσάν μαύρη μαγεία. Για Έλληνες η ποίησις, ήτο φιλοπατρεία. Όχι εκδόσεις και κακό, ανθρώπων ήτο λατρεία. Η ποίησις η αρχέγονη, του λόγου οδυρμός. Των ποιητών καμώματα, ψυχής βασανισμός. Περί αιδοίου η γραφή σαν κάμει κάποιους ευτυχής, θ’ αδιαφορώ προκλητικά, τυγχάνοντας δεινής αποδοχής. ανώνυμο ανθολόγιο
11
Στην βροχή Πυκνές και ώριμες σταγόνες συνωστίζονται, και με ορμή στο τέρμα τους γκρεμίζονται. Πάλι βροχή, πάλι κακός καιρός. Η λάσπη γύρω φαίνεται να πνίγεται, μαζί με το ολόφρεσκο γκαζόν και με τα κίτρινα λουλούδια στα παρτέρια. Πάλι βροχή, πάλι χαλασμός. Να με μιμείται φαίνεται, μοιάζει να’ ναι δικός μου οδυρμός… Σκέφτομαι, δεν είσαι πάλι εδώ, και τη βροχή ν’ αγγίζει πάλι δειλά το πρόσωπό μου βλέπω απ’ το τζάμι. Σταγόνες πιο πυκνές μα πιο πικρές απ’ της βροχής, νιώθω και πάλι να με πνίγουν. Η καταιγίδα στην ψυχή μου δεν αργεί ποτέ. Το παγωμένο εκείνο βράδυ, τα επαναλαμβανόμενα «αντίο» των βιαστικών βημάτων σου, εξαργυρώνονται από τότε μόνο πια με δάκρυα. Όπως το βράδυ εκείνο που ’φυγες, βιαστικά, μες τη βροχή…
12
ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ