Οι αποθηκάριοι

ΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Μαρίνα Αποστόλου

Οι αποθηκάριοι

Οι αποθηκάριοι Θεατρικό μονόπρακτο

Θ Ε Α Τ Ρ Ι Κ Ο

Μ Ο Ν Ο Π Ρ Α Κ Τ Ο

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα

Copyright© 2011

Πρώτη Εκδοση

ISBN

Οι αποθηκάριοι Μαρίνα Αποστόλου Θέατρο [1061]0212/01 Μαρίνα Αποστόλου Αθήνα, Φεβρουάριος 2012 978-960-9607-35-3

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Ένα μονόπρακτο που κρατάει όσο ένα εργατικό διάλειμμα ικανό να ξεσκεπάσει το καζάνι της ατομικής και κοινωνικής αλήθειας που κοχλάζει δίνοντας τη λύτρωση με ένα τραγικό αποκορύφωμα

Οι αποθηκάριοι

Αθήνα, 2011 Ο Γιάννης και ο Θανάσης είναι δύο άντρες λίγο μετά τα σαράντα, παντρεμένοι με δύο παιδιά ο καθένας. Εργάζονται ως αποθηκάριοι σε μια αποθήκη ενός μεγάλου σούπερ μάρκετ σε κεντρική λεωφόρο της δυτικής Αττικής. Αυτή τη στιγμή, 1 μ.μ. περίπου κάνουν το διάλειμμά τους για να τσιμπήσουν κάτι, να πιουν καφέ και να μιλήσουν λίγο σ’ ένα μικρό διαμορφωμένο καμαράκι μέσα στην αποθήκη. Πέντε χρόνια ήδη σ’ αυτή τη δουλειά, ο ένας ξέρει πολλά για τον άλλο, μεταξύ τους έχει ήδη αναπτυχθεί μια άνετη επικοινωνία και ένα σχετικό θάρρος χωρίς όμως να αποτελούν και τους ιδανικούς ειλικρινείς φίλους. Μέσα από το μονόπρακτο αυτό θα ξεδιπλωθεί η μικροαστική μιζέρια τους, ο κυνισμός τους, η ρηχή οπτική τους για τη ζωή, τα σαχλά τους ενδιαφέροντα αλλά και η φθηνή ενίοτε μικροπρέπειά τους με μια κατάληξη δραματική. Μέτριο ανάστημα, γεροδεμένοι και οι δύο, έντονα

5

μαρινα αποστολου

χαρακτηριστικά, ο ένας καστανός (με αλογοουρά ίσως), ο άλλος μελαχρινός μ’ ένα μεγάλο τατουάζ φιδιού στο δεξιό μπράτσο, φορούν τις σκουρόχρωμες φόρμες εργασίας και κρατούν από ένα σάντουιτς κι ένα καφέ (φραπέ με καλαμάκι) στο χέρι που πήγε ο Θανάσης και αγόρασε υποθετικά στο σαντουιτσάδικο του Παύλου δίπλα απ’ το σούπερ μάρκετ. Κάθονται σε ένα μικρό ξύλινο τραπέζι, οι θεατές μπορούν να διακρίνουν κάποια εύφλεκτα εμπορεύματα που ταξινομούνται από τους δύο άντρες. (Ο καστανός είναι ο Γιάννης κι ο μελαχρινός ο Θανάσης).

•

Γ. Ουφ! Με πέθανε η μέση μου σήμερα! Πολύ πράμα φέρανε τα φορτηγά! Έλα ρε Θανάση, έλα κάτσε να πάρουμε μια ανάσα, 1 πήγε η ώρα… (ξεφυσάει). Πω-πω η μέση μου… Αχ … Θ. Σιγά ρε! Δεν είσαι και εξήντα χρονών! Πώς κάνεις έτσι! Έλα, πάρε τον καφέ σου… Να, πάρε και το σάντουιτς να φάμε μια μπουκιά. Του πα του Παύλου να βάλει και μαγιονέζα σήμερα. Γ. Ευχαριστώ. Ααααχ (έκφραση πόνου, κάθεται) Εξήντα δεν είμαι, είμαι όμως 43. 43… όχι 18 ούτε καν 30! Όταν ήμουν 18 και βοηθούσα τον πατέρα μου στη λαϊκή με τα λουλούδια, πέταγα! Κουβαλούσα κάτι γλαστράρες και κάτι πελώρια σακιά λίπασμα! Πρώτος ήμουν στη δουλειά ρε, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου με καμάρωνε, είχαν όλοι να λένε για

6

Οι αποθηκάριοι

μένα στην πιάτσα. Ο Γιάννος, λέγανε, ο γιος του Ζήση! Ναι, ο Γιάννος. Και τώρα έχω γίνει σκέτο ‘’Γιάννης’’ και μια σακούλα από δαύτα αρχίζει λίγολίγο να μου φαίνεται βουνό. Θ. Σιγά ρε! Μη σε παίρνει από κάτω! Νέοι άντρες είμαστε, έχουμε μικρά παιδιά ακόμη, στο δημοτικό πάνε. Γ. Και σαν έχουμε μικρά παιδιά; Η δουλειά μας είναι βαριά και ανθυγιεινή. Ως πότε θα κουβαλάμε σα γαϊδούρια; Ξέχασες εσύ ότι πριν πέντε μήνες έκανες εγχείρηση κοίλη; Θ. Ε, και; Όλοι όσοι σηκώνουν βάρη, αργά ή γρήγορα την πατάνε. Την κοίλη τους δεν τη γλιτώνουν. Τυπική εγχείρηση είναι ρε αδερφέ! Ρουτίνας! Μπήκες, την έκανες, έφυγες. Πούπουλο! Να, δες εμένα… Γ. Ναι, το λες εσύ που η γυναίκα σου είναι στο δημόσιο και έχετε ένα σίγουρο μηνιάτικο όχι σαν τη δική μου που ναι πωλήτρια σε μαγαζί και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πάρει πόδι… Και νοικιάζετε κι εκείνο το σπιτάκι στα Νέα Λιόσια προίκα από τον πεθερό σου. Έτσι είναι, τσεπώνεις κι από κει. Κι έτσι πήγες σε ιδιωτική κλινική κι ούτε που κατάλαβες τίποτα. Εμένα ρε, αν μου τύχει κάτι τέτοιο, θα τη βγάλω σε κάνα δημόσιο νοσοκομείο της συμφοράς και θα με σφάξουν ολόκληρο για μια κοίλη. Ένας Θεός ξέρει πού θα πέσω, σε ποιουνού τα χέρια! Κι έτσι όπως κλείνουν τώρα τα νοσοκομεία, οι άρρω-

7

μαρινα αποστολου

[...] Αυτά τα πράγματα δεν κρατάνε πολύ. Στο

στοι μαζεύονται όλοι μαζί και σκούζουν στα εφημεανακοινώνουν μ’ ένα σοβαρό και αδυσώπητο ρεύοντα, οι ψυχρού γιατροί επιχειρηματικού κι αυτοί λιγοστεύουν και σιγά ύφος επαγγελματισμού, εσύ κερώνεις γιατί σοκάρεσαι, θυμώτα λεφτά που παίρνουν κι αυτοί…, τι περιμένεις; νεις, μπορεί και να φωνάξεις λίγο, να εκνευριΘ. -Ε, δώσε φακελάκι να ’σαι σίγουρος! Τι να σου κάστείς, να σε πνίξει το δίκιο, το ανθρωπάκι που νουν κικρύβεις οι γιατροί; Έχουν γίνει κι αυτοί θηρία σωμέσα σου να μετατραπεί σε αιμοβόρο κομμουνιστή, να αγχωθείς, να θες να πνίξεις στά! Τους έχει γυρίσει το μάτι! άνθρωπο [...] Γ. Γιατί να δώσω φακελάκι ρε; Άμα είναι δεν πάω σε ιδιωτικό; Θ. Το ιδιωτικό κάνει πιο πολύ απ’ το φακελάκι… Κι «Οι αποθηκάριοι» της Μαρίνας Αποόσο για τη γυναίκα μου που λες, δεν είναι έτσι και στόλου αποτυπώνουν την αγριότητα το ξέρεις. μισθός της έχει περικοπεί καιΟτο αδιέξοδο τηςήδη εποχής μας. με τα νέα μέτρα, τα ΔΝΤ, τις τρόικες, τα μεσοπρόθεσμα, την ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ κρίση, τα σπρεντς,ηθοποιός, τους οίκους –πώςμουσικός τους λένε;σκηνοθέτης, αξιολόγησης και όλες αυτές τις μαλακίες που γίνονται κάθε βδομάδα πια! Εμ, πώς νόμιζες καημένε ότι είναι τα πράγματα, ε;; ένα σύγχρονο-σκληρό-αληθινό Γ. Έτσι, ε;...Τέλος πάντων, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω κείμενο... για μένα είναι από εδώ μέσα δε θα βγω όρθιος με ΤΣΙΡΙΔΗΣ ΜΠΑMΠΗΣ τόση κούραση. Μάλλον ξαπλωτός βγω. Κι όλα Ηθοποιός -θα Σκηνοθέτης αυτά για ένα χιλιάρικο μαζί με τα επιδόματα και τα Σάββατα. Αλλά εγώ έχω όνειρα… Κάνω όνειρα μια μέρα να φύγω από δω… Να κάνω μια δική μου δουλειά, ένα δικό μου μαγαζί… Να σπάσω τις αλυσίδες μου, κατάλαβες;; Θ. – Όνειρα ακούω και σπασμένες αλυσίδες… Α, καλά Γιαννάκη! Και δόξα τω Θεώ να λες ρε ISBN978-960-9607-35-3 αχάριστε! Ε, αχάριστε! Τι θα πεις αν τ’ αφεντικό σε διώξει και πά-

4

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 8 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Οι αποθηκάριοι

ρει στη θέση σου κανα Πακιστανό ή κανέναν Ινδό 25 χρονών; Κάθε μέρα όλοι αυτοί μπαίνουν σωρηδόν στην Ελλάδα αφού βέβαια λαδώσουν σωστά τα ‘’σύνορα’’… Λαδάκι για να τσουλήσει πιο εύκολα ο δρόμος τους… Κι είναι γεροδεμένοι και παρακαλάνε για δουλειά. Κι αν τα χαρτιά τους φαίνονται οκ άσχετα που μπορεί να είναι και πλαστά, μια χαρά μπορούν να σηκώσουν το τσουβάλι που εσύ τώρα βλαστημάς! Γ. Θες να ’μαι κι ευχαριστημένος τώρα;; Ευχαριστημένος που δεν είμαι Ινδός να μένω με άλλους δέκα μαζί σε ένα δυάρι και να στέλνω 100 ευρώ στην πατρίδα μου που φτάνουν για να περάσει μια οικογένεια ένα μήνα;; Να ’μαι ευχαριστημένος που δε ζω σα ζώο δηλαδή; Θ. Δεν είπα να ’σαι κι ευχαριστημένος. Σου πα να δεις την αλήθεια. Όλοι απολύονται, πού ζεις; Τα νούμερα που δίνει η τηλεόραση και ο ΟΑΕΔ για την ανεργία είναι πολύ μικρότερα απ’ την πραγματικότητα. Στο όνομα της ‘’κρίσης’’, χάνεις τη δουλειά σου για πλάκα. Και καλά περικοπές… Κοροϊδεύουν την κοινωνία… ’Κονομάνε οι επιχειρηματίες, σαν τους δικούς μας εδώ, μην πας μακριά, για να γυρνάνε με τις τζιπάρες τους στα καλά προάστια κι εμείς οδηγούμε τα σαράβαλα και φοράμε παντελόνι από την Κίνα και το Μπαγκλαντές… Υποφέρουν οι πολλοί για να τρων, να πίνουν, να ψωνίζουν κι άλλο οι πλούσιοι,

9