Βρέχει σιωπές απόψε by Εκδόσεις Οσελότος

143 × 210

SPINE: 2.9 FLAPS: 80

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ

βρέχει σιωπές βρέχει σιωπές απόψε απόψε ΠΟΙΗΣΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Στέλιος Καλαθάς

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βρέχει σιωπές απόψε Αναστάσιος Χαραλαμπάκης Λία Κτιστάκη Ποίηση [2358]0213/2 Αναστάσιος Χαραλαμπάκης Αθήνα, Φεβρουράριος 2013

ISBN 978-960-564-034-7

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Ανα στά σιος Χαρα λ αμπάκης

βρέχεισιωπές απόψε ΠΟΙΗΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Προλογικό Σημείωμα

Αναστάσης μου τηλεφωνεί νύχτα· άλλωστε νύχτα γράφονται τα ποιήματα. Με ενθουσιασμό μικρού παιδιού

ζητάει να προλογίσω τις «οργισμένες λέξεις» του. Λέω ένα «ναι» αβίαστα και μετά συνειδητοποιώ την ευθύνη και το βάρος της ποίησης. Γιατί να το προτείνει σε μένα; Σκέψεις παράλληλες «χτυπούν» την πόρτα του νου μου. Ίσως τα σεμινάρια της «Συναισθηματικής Διαλεκτικής», το όμορφο μπλέξιμο της τέχνης με την ψυχολογία· ίσως η φιλίας μας· ίσως… τι; Δεν έχει πάντα απαντήσεις ο λογισμός. Έτσι είναι αυτός ο Κρητικός φίλος, απρόβλεπτος κι αυθεντικός, όπως η ποίησή του. Άρχισα να διαβάζω τα ποιήματά του μια νύχτα που δεν έβρεχε «σιωπές», αλλά μια ρέουσα, ζωντανή βροχή. Κι απόμεινα εκεί στον ήχο αυτής της βροχής, στις αναγνώσεις μιας άλλης σκέψης ώσπου το ξημέρωμα να σημάνει το ξεκίνημα μιας νέας μέρας, πιο ποιητικής ή με πιότερους προβληματισμούς και κοινωνικές αναζητήσεις;

Όπως και να’ χει ο λόγος της ποίησής του είναι ένα αμάλγαμα ρομαντισμού και ακραίου ρεαλισμού, με τρόπο μαγικό παίζει με τη θερμή επικοινωνία των λέξεων και δημιουργεί κόσμους έντεχνους και ταξίδια ψυχής. Άλλοτε ένιωσα σαν να ταξιδεύω σ’ έναν πίνακα εκστατικής ομορφιάς, κι άλλοτε απρόσμενα και σχεδόν βίαια προσγειωνόμουν σε μια πεζή, μα τόσο αληθινά δοσμένη πραγματικότητα. Με λόγο σκληρό ενίοτε καθρεφτίζει τις διάφορες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του σήμερα, ενώ με ένα βάθος ψυχαναλυτικό δίνει «φωνή» στα διάφορα ψυχολογικά φαινόμενα που ταλανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο. Με βαθιές επιρροές από την αξέχαστη Κατερίνα Γώγου, παίζει με τις λέξεις ώσπου να αποδώσουν εκείνο που θέλει να περάσει στον αναγνώστη ως «αλήθεια». Ο καθένας σ’ αυτό το έργο νιώθω πως θα ανταμώσει μια δική του αλήθεια, ένα δικό του κομμάτι, μια δική του εκδοχή, ίσως και μια άλλη πτυχή της ύπαρξής του. Σίγουρα πάντως αυτό το εγχείρημα έχει ένα θάρρος έκφρασης και μια δυναμική που ξεπερνάει το μέρος και αγγίζει το όλον. Δεν έχω παρά να ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο και να βρει μια αγκαλιά στις ψυχές όλων όσων το διαβάσουν. Με εκτίμηση, Στέλιος Καλαθάς Ηθοποιός-Σκηνοθέτης Αθήνα, 5/02/2013

πορεί αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας να ονομάστηκε ποιητική συλλογή, αλλά σεβόμε-

νος την ποίηση, θα ξεπεράσω τους εννοιολογικούς προσδιορισμούς και θα αποδώσω την ουσία του πράγματος. Θα το ονομάσω «Λέξεις Οργισμένες» ή όπως αλλιώς εσείς θέλετε. Η πρόθεσή μου άλλωστε δεν είναι να γίνω ποιητής, ένας συλλέκτης εμπειριών είμαι, και το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Καταρρίπτοντας τους καθωσπρεπισμούς και τα λογοτεχνικά κλισέ επέμεινα σ’ ένα λόγο οξύ, ίσως ακραίο για κάποιους, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου όπως την άκουσα, όπως την ένιωσα, όπως τη βίωσα τόσο ως συνοδοιπόρος της ζωής των θεραπευομένων μου, όσο και ως ταξιδιώτης της δικής μου ζωής. Με εκτίμηση, Αναστάσιος Χανιά, 26/01/2013

«Μνήμη» Ψιθυρίζει η νύχτα λόγια της φύσης, συνθηματικά. Αγναντεύοντας τη σιωπή της σε κύκλους ομόκεντρους, γαλήνη μοναχική. Είναι τα ανείπωτα, παράδεισοι μακρινοί, που ο λόγος μέθυσος, δεν τα αφήνει σε ησυχία. Μια άλλη Ιθάκη, ξεχασμένη στο χρόνο, αποδιοπομπαίος τράγος της πρόσκαιρης ευτυχίας. Κι ύστερα έρχονται τα αφρόψαρα να ατενίσουν τον σκουρόχρωμο ορίζοντα, μνήμη μικρή, καλότυχη τούτη η μνήμη. Κι εγώ ασάλευτος στη σιωπή, στο λόγο, τον άφωνο. Παρατρεχάμενος στα παραμύθια εκείνου του άλλου, του παράλληλου σύμπαντος. Δεν είναι η νύχτα, είναι η μνήμη. Δεν είμαι εγώ… Είναι εκείνος ο ξεχασμένος στα συρτάρια λόγος, που η φωνή δεινοπαθεί να γεννήσει σε λέξεις την εμπειρία.

Βρεχει σιωπεσ αποψε

µην α σ µε ο χολείσαι ρή, ες κ «Νοσταλγία» ι δ µ ά η µ τ γ ιδ µνή οκαυ τικοί τούτη αξίζει λ ήποτε η ρ χ κ υ ι τ ό µ ιγ α καλ από ότερο κοµµ ρηδων ν νήµη µ η δ ντά ισµένω στιγµ ύο εξηΤο ν θρόισμα των φύλλων ακούγεται βουβά, σχεδόν έ ς... οχρο ώσπου ετερ υφέρπει… οι λέξε ν ά α λ υ κ α ς ποκτήσο ις Ο χρόνο υ ές το βανασκαλεύει ιωπ άρος τη νστη μνήμη τας τις σστο Μια χρόνο μουριά ονξεχασμένη αλέθ ς ς ο τότητ ς νιότη τηχρόνια ης τα κείντης που έκαμε ίσκιονστην ομήγυρη. ας Τα συµπε υ, ρά µατα , καλή µο τη ία ρ ο τ ισ Η δίψα τηςσνοσταλγίας σου με ξεπερνά. σ η η ας ανήκουν ιαµφισβήτ δ α ια µ ι ε έχ συνέχεια ς υ ο τ ς ύ ο κ α Ένα μπλουζάκι μακό κίτρινο… ς Στις σιωπέ ο λόγος Λαµόγια, κρε που ατοφάγοι ουςαπέμεινε… ήχΌ,τι .. ι. ε ύ ε τ σ το α ν υ υ χρήµατος, καταδ σας αφιερών Ο χρόνος κυλά αλέθοντας της νιότης. ω τηνκείνης που τις σιωπές παγκόσµια ηµ ά ι δ ι α έρα ά π µό της αποταµίε α καλ από σαδισ υσης στΦευγαλέα υν κοιτάγματα στ’ αστέρια, μήπως προβλέψουν το βράζο ναι χτισµένη στη εί ή αύριο… ζω Η µα η α της ονείρ φαντασιακή πρέζ επι έ ωξη ανοµίας… νει η νύχτα… Απέραντη τη δ µτούτη ική αλήθ της εια Μα, πιο απέραντη η επιθυμία μου να θυμηθώ το άγγιγμά σου! ISBN 978-960-564-034-7 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com Αναστασιοσ χαραλαμπακησ www. ocelotos. gr

«Σε θέλω» Ωφέλιμο τούτο το φορτίο του «σε θέλω»… Απόμερα στέκεται ολοζώντανο ένα άλλο όνειρο, λιγότερο λυρικό. Σκιές ομίχλης χαράζουν τον ορίζοντα, χαμένες στο χρόνο λέξεις ξεφυτρώνουν σαν μικρά αγριόχορτα. «Σε θέλω», λες, μα ακούω τον αντίλαλο ήχο. Κι ύστερα; Αυτό το χρονικό επίρρημα, το αναπάντητο. Δεν είναι μόνο οι φόβοι, είναι και η Πυθία της απώτερης σκέψης να ορίζει τα μελλούμενα. «Σε θέλω», λες, μα τα λόγια χάνονται τούτη τη νύχτα που τα τριζόνια υμνούν τη φθινοπωρινή έκσταση. Ο χρόνος έχει ακόμα πορεία ως το ξημέρωμα… φόρεσε κάτι ανώδυνο και ελαφρύ ώσπου οι λέξεις να αποκτήσουν το βάρος της οντότητας.

Βρεχει σιωπεσ αποψε