140 × 210 SPINE: 20 FLAPS: 80
[...]«Θέλω να μου φέρεις εδώ τον ονειρευτή που πρόκειται να μην ονειρευτεί ξανά. Καλά θα κάνεις να τον βρεις πριν πέσει στα χέρια του αδερφού μου... Έχω την υποψία ότι και αυτός τον ψάχνει... Γνωρίζει την ύπαρξή του, αλλά είναι πολύ σίγουρος ότι θα καταλήξει μόνος του στον Τάρταρο. Έχει αυτή τη γνωστή αλαζονεία γνωρίζοντας ότι όλοι οι θνητοί κάποτε θα τον γνωρίσουν από κοντά... Και περιμένει…» …Ο Μορφέας φάνηκε να αδυνατεί να πιστέψει αυτά που του ζητούσε ο πατέρας του…[...]
Ο Γ.Κ. γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό. Έμαθε μπάνιο στον Πόρο Τροιζηνίας και πήγε φαντάρος στη Λήμνο, δηλαδή στα αγαπημένα λημέρια του Ύπνου. Αν δεν είχε πτυχίο μηχανικού βιοϊατρικής τεχνολογίας, δε θα είχε γράψει αυτό το βιβλίο και αν ήξερε ότι του αρέσει να γράφει, δε θα σπούδαζε ποτέ για μηχανικός βιοϊατρικής τεχνολογίας. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου έγινε φίλος με το Μουστάκια, έκανε γιο-γιο μια αράχνη και έμαθε την ύπαρξη μιας αληθινής μυστικής πύλης για τον Κάτω Κόσμο. Οι «Ονειρευτές» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Τι θα συνέβαινε αν ο Θάνατος, αποφάσιζε να σφετεριστεί την εξουσία του αδερφού του, του Ύπνου, και πλέον εξουσίαζε αυτός τον ύπνο και τα όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας; Πώς μπορεί ένας θνητός ο οποίος έχει καταφέρει άθελά του να περιπλανηθεί στη χώρα των Ονείρων, να αντισταθεί στα σχέδια του Θανάτου; Οι «Ονειρευτές» είναι το πρώτο μυθιστόρημα φαντασίας του Γιάννη Κελεπούρη και θα σας ταξιδέψει τόσο στη χώρα των Ονείρων όσο και στον ίδιο σας τον εαυτό.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
j.kelepouris@gmail.com
ISBN 978-960-564-203-7
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
cover_dreamers.indd 1
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
οσελότος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
6/10/2014 10:55:19 μμ
Ονειρευτές
Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Επιmελεια - Διορθωση Σχεδιο Εξωφυλλου Layout - Design Copyright© 2014 Πρώτη Εκδοση
Ονειρευτές Γιάννης Κελεπούρης Φανταστικό [1358] 1014/14 Όλγα Παλαμήδη Ίρις Φουστέρη Παύλος Ξενικουδάκης Γιάννης Κελεπούρης Αθήνα, Οκτώβριος 2014
ISBN 978-960-564-203-7
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ
Ονειρευτές
Ευχαριστίες
Ο
ι «Ονειρευτές» είστε όλοι εσείς που κρατάτε αυτό το βιβλίο στα χέρια σας. Όλοι εσείς που ονειρεύεστε με τα μάτια ανοιχτά αλλά κυρίως όλοι εσείς που κυνηγάτε αυτά τα όνειρα, κάτι που θα έκανε το Μορφέα να σας συμπαθήσει. Δεν ήξερα πώς είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου, μέχρι που κατάφερα να ολοκληρώσω αυτό το βιβλίο. Δεν είναι εύκολο. Όχι το να γράψεις ένα βιβλίο, αυτό μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε έχει το χρόνο να γράψει μια ιστορία κι εγώ ήμουν τυχερός που μου δόθηκε όσος χρόνος χρειαζόταν. Το να κυνηγήσεις όμως τα όνειρά σου... αυτό είναι το θέμα. Σ’ αυτό λοιπόν το δύσκολο κυνήγι, που έφτασε αισίως στο τέλος του, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν να αδράξω τους καρπούς των κόπων μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Αθηνά, τον Παναγιώτη και (κυρίως) τον Φάνη που πίστεψαν πρώτοι σε αυτήν την προσπάθεια. Την Ελένη που θα μπορούσε να είναι η Ελπίδα. Την Κατερίνα που της άρεσε μια πρόταση από το βιβλίο καθώς τα λέγαμε στην αυλή και τον Σωτήρη, τον παλιότερο φίλο μου, που ερχόταν λίγο μετά και τα πίναμε όλοι μαζί. Τον Μουστάκια που καθόταν στα πόδια μου όταν έγραφα. Όλους τους φίλους και φίλες που κάναμε μαζί τις βουτιές μας στο Μοναστήρι. Τον Παρασκευά που περνούσε το βράδυ και λέγαμε δυο κουβέντες πριν συνεχίσω να γράφω. Τον Νίκο που πρόσθεσε την κυρία Νίτσα και που χωρίς αυτήν η εισαγωγή θα ήταν λειψή. Τον Αλεζί που δεν ξέρω πώς, αλλά με βοήθησε και αυτός με το δικό του τρόπο. Τον Γιάννη που με μύησε σε ένα κόσμο γεμάτο φαντασία, αλλά κυρίως γιατί
με «έσπρωξε» να τελειώσω το βιβλίο. Τον ευχαριστώ γιατί ήταν και ο πρώτος που κατάφερε να το διαβάσει ολόκληρο. Τη Βαγγελιώ που με κοιτούσε με βλέμμα όλο έκπληξη και θαυμασμό όταν της μιλούσα γι’ αυτό και που μου πρόσφερε αρκετή από τη δύναμή της για να συνεχίσω. Τον Τάκη που με άκουγε καθώς άλλαζε τα κομμάτια, αλλά κυρίως μετά, στο σχόλασμα, όταν ήθελα πραγματικά να μιλήσω. Τον Βαγγέλη που μου τύπωσε μια κόπια. Την Ίρις, αυτήν την καταπληκτική και αληθινή καλλιτέχνιδα που έφτιαξε το υπέροχο σχέδιο για το εξώφυλλο. Τον Παύλο που έκανε φοβερή δουλειά στη σελιδοποίηση και στο εξώφυλλο. Την κυρία Λένα την εκδότριά μου και την Όλγα που έκανε καταπληκτική δουλειά στην επιμέλεια του κειμένου. Τους «υπόγειους» φίλους μου (αλλά και τον Φώτη), που διαμόρφωσαν τα μουσικά μου ερεθίσματα και κατά συνέπεια το χαρακτήρα μου. Χωρίς τη μουσική τους αυτό το βιβλίο δε θα υπήρχε… Τους barfliers για την υποστήριξή τους. Inknotez, Flying Dutchman, Fallopian και οι υπόλοιποι… Thank you guys & gals… Το Ταμπάκο και το Ελληνικό που μου πρόσφεραν για κάποιο καιρό συγγραφική στέγη. Ευχαριστώ όλους εσάς που, σήμερα που γράφω τα thanks, δε θυμάμαι πώς, πού και πότε μου δώσατε κάτι (πολλές φορές χωρίς να το ξέρετε) που με βοήθησε να γράψω αυτό το βιβλίο. Τέλος ευχαριστώ τους γονείς μου, που η ανεκτικότητά τους με αφήνει πάντοτε να αναρωτιέμαι μέχρι πού φτάνει η γονική αγάπη. Κι εγώ σας αγαπώ… Ευχαριστώ όλους εσάς που ονειρεύεστε και διαμορφώνετε καθημερινά την Ενύπνια με τα μοναδικά όνειρά σας… Θα σας δω εκεί!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ « Είναι μια καλή άποψη να βλέπεις τον κόσμο σαν ένα όνειρο. Όταν βλέπεις κάτι σαν εφιάλτη, μπορείς να ξυπνήσεις και να πεις στον εαυτό σου ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Λέγεται ότι ο κόσμος που ζούμε δεν διαφέρει και πολύ από αυτό». Hagakure – Το Βιβλίο Των Σαμουράι
Π
ίσω από το θολωμένο από την υγρασία παρμπρίζ, το φανάρι άναψε κόκκινο σαν φάρος στην πρωινή ομίχλη. Το cd στο αμάξι έπαιζε το «Violet’s in a Pool» από Tamaryn και η καλή μουσική ήταν ό,τι χρειαζόταν για να κρατηθεί ξύπνιος. Αυτό, και ο δυνατός καφές που είχε πάρει από το φούρνο της γειτονιάς του. Αν και η κυρία Νίτσα, η χοντρή φουρνάρισσα, ήταν η μεγαλύτερη κουτσομπόλα σε αυτό το γεωγραφικό διαμέρισμα της Αττικής, ήταν πολύ γραφική και σχετικά καλοπροαίρετη για να παρεξηγήσει κάποιος τα σχόλια, τα κουτσομπολιά ή τις αδιάκριτες ερωτήσεις της. «Πάλι για ψάρεμα θα πάτε, κύριε Τζων μας;» του είπε με το χαμόγελό της να της ζαρώνει τα προγούλια, κάνοντάς τη να μοιάζει και η ίδια με γλυκό από το φούρνο της που παραφούσκωσε. «Τι να κάνω, κυρία Νίτσα μου; Πάω να δω αν κουνιούνται οι βάρκες πριν πάω στο γραφείο...» Συνήθιζε τον πρώτο καφέ της μέρας να τον πίνει σπίτι του, σήμερα όμως πήγε από το φούρνο, γιατί οι επισκέψεις στης κυρίας Νίτσας και οι στιχομυθίες τους ήταν από τα λίγα πράγματα που του είχαν δώσει το κουράγιο να συνεχίσει να ζει τον τελευταίο καιρό. Η χοντρή κυρία τού είχε λείψει. «Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, κύριε Τζων μας. Παλικάρι σαν και εσάς, σαν τα κρύα τα λουτρά, να ταλαιπωριέστε έτσι...» «Τι να κάνω, κυρία Νίτσα μου... Υποχρεώσεις...» αποκρίθηκε ξέροντας ότι η δικαιολογία ήταν όχι απλώς φτηνή, ήταν τσάμπα.
7
ःः Ονειρευτές ःः
«Τι υποχρεώσεις, καλέ, άγρια χαράματα; Δεν ξέρω εγώ τι ώρα πάτε στο γραφείο; Άλλος είναι ο καημός σας... Τι καφέ θέλετε;» Ήξερε ότι η τελευταία ερώτηση ήταν για να περάσει το προηγούμενο σχόλιο απαρατήρητο, για να επιστρέψει δυναμικά σε λίγο. Χαμογελώντας από μέσα του και περιμένοντας το «κήρυγμα», της απάντησε: «Φραπέ, κυρία Νίτσα μου. Σκέτο. Δυνατό». «Φραπέ, καλέ, σκέτο; Πρωινιάτικα; Θα σας τσακίσει το στομάχι... Αααχ, κύριε Τζων μας, δεν προσέχετε καθόλου... Ούτε η κυρία Ελπίδα σας προσέχει...» του είπε με προσποιητό μάλωμα καθώς έβαζε τον καφέ και το νερό στο πλαστικό ποτήρι. Να το, σκέφτηκε και γέλασε. «Ε, η Ελπίδα ακόμα και από μακριά με προσέχει...» της είπε, αν και ήταν σίγουρος ότι το ήξερε. «Μακριά; Καλέ; Τα “χαλάσατε”;» τον ρώτησε με τέτοια έκπληξη, σαν να της είχε πει ότι η Ελπίδα είχε πάει για καλόγρια, ενώ χτύπαγε το φραπέ με θρησκευτική ευλάβεια κουνώντας γύρω γύρω το ποτήρι με μαεστρία, για να χτυπηθεί καλά. «Όχι, κυρία Νίτσα μου... Δεν τα “χαλάσαμε”. Είναι στην Αγγλία, κάνει το διδακτορικό της...» «Ααα, καλέ, δόξα τω Θεώ. Νόμιζα ότι τα “χαλάσατε”. Και ήσταν τόσο ταιριαστοί. Να της πείτε, κύριε Τζων μας, να το αφήσει το “δικτατορικό” και να γυρίσει να σας προσέξει. Ακούτε; Αυτό να της πείτε!» «Θα της το πω, κυρία Νίτσα μου, θα της το πω...» «Α! Έτσι μπράβο. Έτοιμο το καφεδάκι σας». «Ευχαριστώ, κυρία Νίτσα μου. Καλή σας μέρα». «Καλημέρα, κύριε Τζων μας! Πάρτε και αυτό το κουλουράκι από μένα. Μη σας “κόψει” ο καφές...» «Ευχαριστώ, κυρία Νίτσα μου. Να ’στε καλά. Καλή σας μέρα». Είχε ξυπνήσει πάλι την ώρα που ξυπνάνε οι φουρνάρηδες, λόγω της κατάστασής του, και είχε ξεκινήσει για το γραφείο πολύ νωρίς για να θεωρηθεί ευσυνείδητος υπάλληλος. Αν έκρινε κανείς και από το παρουσιαστικό του, μάλλον υπάλληλος με σοβαρό πρόβλημα αϋπνίας μπορούσε να θεωρηθεί. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, που έκαναν μια ωραία αντί-
8
ःः Βιβλίο 1 ःः
θεση με τη νεοαποκτηθείσα χλομάδα του προσώπου του, σε συνδυασμό με την απώλεια βάρους, είχαν φτιάξει ένα σύνολο ενός ανθρώπου που βάδιζε σταθερά στην κατάρρευση. Η αντιμετώπιση στο γραφείο τον τελευταίο καιρό ήταν πιο απογοητευτική ακόμα και από την κατάστασή του. Αν και τον πρώτο καιρό ήταν συγκρατημένα ευγενικοί όπως το περίμενε, αφού ήταν ο καινούργιος από την Αγγλία, μετά από ένα χρόνο μερικοί συνάδελφοι είχαν καταλήξει να τον αποφεύγουν σαν να είχε κάτι κολλητικό. Δεν μπορούσε όμως να τους κατηγορήσει. Ακόμα και ο ίδιος τρόμαζε τελευταία με την εικόνα που παρουσίαζε. Τώρα, περιμένοντας το φανάρι να ανάψει πράσινο, έριξε μια ακόμα ματιά στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και τα κουρασμένα μάτια του γέλασαν με το θλιβερό θέαμα. Βλέποντας το ταλαιπωρημένο πρόσωπό του, σκέφτηκε να μείνει αξύριστος, να βάλει παλιόρουχα και να πάει στο γραφείο, για να δει αντιδράσεις. Τι γέλια θα έκανε και τι αποζημίωση θα έπαιρνε... Ο ήχος της κόρνας από πίσω του τον έκανε να τιναχτεί, αν και τα νεύρα του ήταν αρκετά τεντωμένα από την αϋπνία για να τινάζεται με το παραμικρό. Του είχε πάρει αρκετό καιρό να συνηθίσει το κορνάρισμα όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και στην αρχή νόμιζε ότι ήταν έτσι ο νόμος, και όταν άναβε το φανάρι, έπρεπε κάποιος να κορνάρει, για να ξεκινήσουν τα αμάξια. Τώρα που το είχε συνηθίσει, είχε έρθει η αϋπνία να τον κάνει να τινάζεται πάλι. Έβαλε ταχύτητα, ήπιε μια γουλιά καφέ και έψαξε το κουλούρι της κυρίας Νίτσας. Ο καφές ήταν αρκετά δυνατός για να τον κρατάει ξύπνιο και για να του τρυπήσει το στομάχι. Έφτασε στο γραφείο της «Επίλυσις» την ώρα που έμπαιναν οι καθαρίστριες. Κοίταξε το ρολόι του, 07:07, και αποφάσισε να μείνει στο αμάξι ν’ ακούσει όλο το cd. Προσπάθησε να θυμηθεί τους στίχους, αλλά το μυαλό του γύριζε στην Ελπίδα. Τέτοια ώρα στην Αγγλία θα κοιμόταν και αναρωτήθηκε αν τον σκεφτόταν όσο συχνά τη σκεφτόταν κι εκείνος. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα όσο τα έβλεπε η κυρία Νίτσα. Μακάρι να της έλεγε να αφήσει το «δικτατορικό» της και να
9
140 × 210 SPINE: 20 FLAPS: 80
[...]«Θέλω να μου φέρεις εδώ τον ονειρευτή που πρόκειται να μην ονειρευτεί ξανά. Καλά θα κάνεις να τον βρεις πριν πέσει στα χέρια του αδερφού μου... Έχω την υποψία ότι και αυτός τον ψάχνει... Γνωρίζει την ύπαρξή του, αλλά είναι πολύ σίγουρος ότι θα καταλήξει μόνος του στον Τάρταρο. Έχει αυτή τη γνωστή αλαζονεία γνωρίζοντας ότι όλοι οι θνητοί κάποτε θα τον γνωρίσουν από κοντά... Και περιμένει…» …Ο Μορφέας φάνηκε να αδυνατεί να πιστέψει αυτά που του ζητούσε ο πατέρας του…[...]
Ο Γ.Κ. γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Κορυδαλλό. Έμαθε μπάνιο στον Πόρο Τροιζηνίας και πήγε φαντάρος στη Λήμνο, δηλαδή στα αγαπημένα λημέρια του Ύπνου. Αν δεν είχε πτυχίο μηχανικού βιοϊατρικής τεχνολογίας, δε θα είχε γράψει αυτό το βιβλίο και αν ήξερε ότι του αρέσει να γράφει, δε θα σπούδαζε ποτέ για μηχανικός βιοϊατρικής τεχνολογίας. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου έγινε φίλος με το Μουστάκια, έκανε γιο-γιο μια αράχνη και έμαθε την ύπαρξη μιας αληθινής μυστικής πύλης για τον Κάτω Κόσμο. Οι «Ονειρευτές» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Τι θα συνέβαινε αν ο Θάνατος, αποφάσιζε να σφετεριστεί την εξουσία του αδερφού του, του Ύπνου, και πλέον εξουσίαζε αυτός τον ύπνο και τα όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας; Πώς μπορεί ένας θνητός ο οποίος έχει καταφέρει άθελά του να περιπλανηθεί στη χώρα των Ονείρων, να αντισταθεί στα σχέδια του Θανάτου; Οι «Ονειρευτές» είναι το πρώτο μυθιστόρημα φαντασίας του Γιάννη Κελεπούρη και θα σας ταξιδέψει τόσο στη χώρα των Ονείρων όσο και στον ίδιο σας τον εαυτό.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
j.kelepouris@gmail.com
ISBN 978-960-564-203-7
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
cover_dreamers.indd 1
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
οσελότος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
6/10/2014 10:55:19 μμ