Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες

Ελένη Καρακατσάνη ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ

Μεσιέ 42 Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες και άλλες ιστορίες

δ ι η γ η μ ατα

Δ Ι Η Γ Η Μ ΑΤΑ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσελότος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

οσελότος

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα

Copyright© 2013

Πρώτη Εκδοση

Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες Ελένη Καρακατσάνη Ελληνική λογοτεχνία [1358]0513/09 Ελένη Καρακατσάνη Αθήνα, Απρίλιος 2013

ISBN 978-960-564-055-2

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Αφιερωμένο στη μνήμη της πολύτιμης Πηγής, της μητέρας μου

Η ληστεία

Η

Μαργαρίτα Στεργίου χτύπησε την κόρνα του SX4 κοφτά τρεις φορές. Αυτό ήταν το σύνθημα που είχαν επιλέξει η Σαβίνα και ο Αλέξης. Έριξε μια αγχωμένη ματιά πρώτα στο ρολόι της και στη συνέχεια στην είσοδο της πολυκατοικίας. Εννέα ακριβώς. Στην ώρα της, όπως κάθε Σάββατο. Για την περιοχή του Γκύζη ακόμα και η στιγμιαία στάση ήταν απαγορευτική. Θα χρειαζόταν να κάνει τουλάχιστον μία φορά τον γύρο του τετραγώνου για να τους δώσει χρόνο να κατεβούν. Σε λίγα λεπτά θα έβλεπε τα πρόσωπά τους. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο ηλιακό πλέγμα. Της είχαν λείψει. Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά τους καθημερινά. Κανονικά. Η πίεση που της ασκούσε η κίνηση την ανάγκασε να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. Στο παράλληλο στενό είχε λαϊκή και οι περισσότεροι οδηγοί πάσχιζαν να ξεφύγουν από την περιοχή το συντομότερο δυνατό. Μια απλή βόλτα στο τετράγωνο γινόταν επιχείρηση διαφυγής ανάμεσα σε αγροτικά ατάκτως παρκαρισμένα και περίοικους εξοπλισμένους με καρότσια γεμάτα ζαρζαβατικά. Η πρόσφατη μετάθεσή της ως ειδική ανακρίτρια οικονομικών υποθέσεων στα Ιωάννινα θεωρείτο ευ-

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

5

νοϊκή. Άλλωστε δεν ήταν η κατάλληλη εποχή για να είναι κανείς εκλεκτικός. Έπαιρνες ό,τι σου πρόσφεραν. Εντούτοις είχε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της μέχρι να καταλαγιάσει η ορμή που σάρωνε τις ευαίσθητες ισορροπίες της ζωής της λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων. Τα παιδιά της, δίδυμα στη Γ΄ γυμνασίου, είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα να την ακολουθήσουν στην πρωτεύουσα της Ηπείρου. Σχολεία, φροντιστήρια, παρέες και μια υπέροχη γιαγιά, η μάνα της, να τους κάνει όλα τα χατίρια – δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να τα εγκαταλείψουν όλα για τη μετάθεση της μητέρας τους. Η Μαργαρίτα τελικά συμφώνησε. Στην τελευταία στροφή του τετραγώνου με χαρά είδε τις γνώριμες φιγούρες των παιδιών της να την περιμένουν. Οι προσδοκίες της από τις συναντήσεις αυτές ήταν μεγάλες. Ήθελε να τα μάθει όλα για τα παιδιά. Όλα όσα δεν μάθαινε από το τηλέφωνο κι από τα sms που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια της φυσικής της απουσίας. Πώς είναι στην υγεία τους, πώς τα πάνε στο σχολείο, τι καινούργιο τους συνέβη με τις παρέες και τους φίλους τους... Η γιαγιά τους; Τα φροντίζει όπως πρέπει; Όλες αυτές οι απορίες και η λαχτάρα της Στεργίου για τα παιδιά της συσσωρεύονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Κι όμως, κάθε φορά που

6

ελενη καρακατσανη

άνοιγε η πόρτα και έσκυβε να τα καλωσορίσει, ένα παχύ πέπλο λησμονιάς, ως διά μαγείας, σκέπαζε τα συναισθήματά της κι ένα ζιζάνιο με ακαθόριστη μορφή παρουσιαζόταν και της υπαγόρευε μια αντίστροφη συμπεριφορά. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο γρήγορα έσβηνε το χαμόγελό της. Μια παγωμένη καλημέρα ψιθυριζόταν εκατέρωθεν, τα παιδιά έμπαιναν βιαστικά στο αμάξι και όλοι εντάσσονταν σε μία προκαθορισμένη ρουτίνα διαπραγματεύσεων. Άλλωστε, εκείνη ήταν που έλειπε τον περισσότερο καιρό. Χωρίς να εξετάζεται εκ μέρους τους ούτε το αίτιο ούτε οι συνθήκες, την έχριζαν εκ προοιμίου ένοχη. Συνεπώς, σύμφωνα με το ενδοοικογενειακό τους δίκαιο, δεν είχε δικαίωμα επιλογής για το πώς θα περάσουν την ώρα τους μέχρι να εξαντληθεί το άχαρο Σαββατοκύριακο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επισκεφτούν κάποιον συγγενή τους ή κάποια οικογενειακή φίλη. Κατά τη γνώμη των παιδιών, όλοι ήταν βαρετοί και επικριτικοί. Φυσικά, ούτε κουβέντα για θέατρο ή έστω για μια καλή ψαροταβέρνα με θέα τον Αργοσαρωνικό. Ψάρια; Άγνωστη λέξη. Το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, είχε ήδη δρομολογήσει την πορεία του χωρίς τη γνώμη του καπετάνιου. Πρώτα πρώτα, μια υποχρεωτική στάση σε ταχυφαγεία με δελεαστικά ονόματα και διακόσμηση επηρεασμένη από την ποπ κουλτούρα, όπου οι

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

7

λέξεις «υγιεινή» και «διατροφή» ήταν στημένες στη γωνία και διαστρεβλωμένες. Στη συνέχεια, ανάλωση δίωρης ψυχαγωγίας σε τοπικό μούλτιπλεξ όπου η έβδομη τέχνη, με ασύλληπτα εφέ, πειραματιζόταν πάνω στα ευαίσθητα αφτιά και τους τρυφερούς αμφιβληστροειδείς χιτώνες των παιδιών της, ενώ οι λέξεις υπόθεση, μουσική επένδυση και φωτογραφία ήταν τιμωρημένες – για την ακρίβεια πυροβολημένες. Για το τέλος, το πρόγραμμα τής επεφύλασσε τα καλύτερα. Ανάλογα με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες, η τριμελής οικογένεια κατευθυνόταν είτε σε αίθουσες μπόουλινγκ είτε σε open air πάρκα οικογενειακής διασκέδασης. Γι’ αυτά η Μαργαρίτα Στεργίου δεν είχε καθορίσει ακόμη θέσφατο, βρισκόταν όμως πολύ κοντά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως οι επισκέψεις αυτές αποτελούσαν τεράστια απειλή για το ήδη πολύπαθο πορτοφόλι της. Παρ’ όλα αυτά, συναινούσε και υποχωρούσε σε αυτές τις επιλογές. Ακόμη κι έτσι, με αυτόν τον κάπως εκβιαστικό τρόπο, της δινόταν η δυνατότητα να βλέπει τα παιδιά της για αρκετές ώρες. Γνωρίζοντας πως κι εκείνα στερούνταν για χάρη της τις παρέες τους, προσπαθούσε να συμβιβάσει τις ανάγκες της με τις δικές τους. Το SX4 ξεκίνησε απαλά και φεύγοντας από την περιοχή του Γκύζη μέσω της λεωφόρου Αλεξάνδρας, βρέθηκε σύντομα να ακολουθεί υπομονετικά

8

ελενη καρακατσανη

ένα ατελείωτο σαββατιάτικο μποτιλιάρισμα επί της Κηφισίας. Στόχος ήταν το Mall στο Μαρούσι. Η Μαργαρίτα είχε ήδη καταλήξει σε ποια καφετέρια θα περνούσε την ώρα της, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να παρακολουθήσει ταινία σε μούλτιπλεξ. Ήταν θέμα τιμής για κάποια που ξημερωνόταν στην περιοχή του ιστορικού «Ααβόρα» –άραγε να υπήρχε ακόμα;– ενός κινηματογράφου συμβόλου τόσο για τις πρωτοποριακές ταινίες του όσο και για το είδος του κοινού που σύχναζε εκεί τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα. Θα τους περίμενε λοιπόν απ’ έξω. Χωρίς δυσκολία βρήκαν θέση στο υπόγειο πάρκινγκ του κτηρίου. Σύντομα είχαν όλα τακτοποιηθεί. Τα παιδιά, με ηλεκτρονικό εισιτήριο στην ώρα τους για το έργο κι εκείνη, στο άνετο τραπεζάκι της, όσο το δυνατόν πιο μακριά από το αγριεμένο πλήθος των καταναλωτών του Σαββάτου, να απλώνει με τάξη τα χαρτιά της δουλειάς μπροστά της. Το ευτύχημα ήταν πως είχε μια εξαιρετικά απαιτητική εργασία. Το μυαλό της επικεντρωνόταν σε αυτήν κι έτσι είχε μια πρώτης τάξεως δικαιολογία να μη σκαλίζει τα δύσκολα θέματα των παιδιών. Ίσως έτσι ήταν καλύτερα. Από την πρώτη στιγμή που πήρε τον φάκελο της υπόθεσης Σταθάκη στα χέρια της, ένιωσε πως με κάποιον τρόπο την αφορούσε. Είτε από ένστικτο είτε

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

9

από επαγγελματική ευσυνειδησία είχε αναλάβει την υπόθεση με ευχαρίστηση. Είχαν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης εις βάρος της εικοσάχρονης φοιτήτριας και δύο ακόμη ατόμων, έπειτα από καταγγελία εκ μέρους των καζίνων Ρίου και Κέρκυρας για οικονομικές ατασθαλίες, καθώς και δεκάδες αναφορές για υποκλοπές σε ηλεκτρονικά καζίνο. Επίσης εκκρεμούσαν αυτεπάγγελτες μηνύσεις για απόπειρα ληστείας με τη μέθοδο του ριφιφί σε γνωστό κοσμηματοπωλείο της Θεσσαλονίκης. Για πρώτη φορά σήμερα είχε την ευκαιρία να μελετήσει την κατάθεση της φοιτήτριας. Στον φάκελο φιγουράριζε η εντυπωσιακή φωτογραφία μιας ψηλής ξανθιάς με αρμονικά χαρακτηριστικά. Τα μοναδικά στοιχεία που έθεταν ερωτηματικά στην καθ’ όλα δυναμική εικόνα της ήταν τα ιδιόρρυθμα σκούρα γυαλιά της και ο σκύλος που στεκόταν δίπλα της. Άνοιξε την αυλαία μιας υπόθεσης, λεπτομέρειες της οποίας είχαν φτάσει μέχρι και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Η Μαργαρίτα ξεκίνησε από τα πρακτικά της προανάκρισης της Αλεξάνδρας. Αστυνομικό τμήμα Κέρκυρας Διενέργεια προανάκρισης της Αλεξάνδρας Σταθάκη. Καταθέσεις: Αστυνόμος: Θα ήθελα, πριν ξεκινήσουμε την κα-

10

ελενη καρακατσανη

τάθεση, να μου μιλήσεις για τον εαυτό σου. Χρειαζόμαστε κατά κάποιον τρόπο ένα εκτενές βιογραφικό. Σταθάκη: Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Σταθάκη. Του Ιωάννη και της Σταυρούλας, το γένος Καραθανάση. Είμαι 20 ετών, φοιτήτρια επί πτυχίω της Σχολής Μεταφραστών και Διερμηνέων. Η περιοδική έλλειψη της όρασης είναι μέρος της προίκας μου. Όπως και το υπέροχο ολόλευκο δέρμα μου. Επίσης και το φυσικό –στα όρια του άσπρου– σαντρέ μαλλί, με εξαίρεση τη μοβ φράντζα, ένα καπρίτσιο που οφείλεται στην Ιουλία, την κολλητή μου από το λύκειο Χολαργού, και τους πειραματισμούς της στον Αμάραντο. Θα έπρεπε να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την τύχη μου που δεν φιλοξενούμαι σε οικοτροφείο στην Κεντρική Αφρική μαζί με άλλους πεντακόσιους εκλεκτούς της γης, οι οποίοι απολαμβάνουν το προνόμιο της ίδιας λευκότητας. Θα έπρεπε, επίσης, να είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι δεν έχω κανένα μέλος μου ακρωτηριασμένο και μοσχοπουλημένο στον τοπικό μάγο της φυλής, όπως συμβαίνει σε αρκετούς που πάσχουν από την ίδια ασθένεια και έχουν την ατυχία να γεννηθούν σε μια αφρικανική επαρχία. Αντί γι’ αυτήν τη βάρβαρη πραγματικότητα, η ζωή επέλεξε για μένα μια ευρωπαϊκή χώρα με πανάρχαιο πολιτισμό και ιστορία, μια χώρα με προοδευτικούς και ευαισθητοποιημένους κατοίκους, όπου η «Μικρή», η συντροφιά μου και επίσημη βοηθός μου, εί-

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

11

ναι αποδέκτης σεβασμού και θαυμασμού για το έργο που επιτελεί. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει τις φράσεις «... σας παρακαλώ, πάρτε το σκυλί από εδώ, είναι κατάστημα τροφίμων, είναι πλοίο, είναι εστιατόριο, είναι νοσοκομείο, δεν επιτρέπονται σκυλιά εδώ μέσα και μάλιστα χωρίς φίμωτρο!» Αυτό το τελευταίο είναι ευτύχημα που δεν το καταλαβαίνει η «Μικρή» –η οποία είναι ανεξακρίβωτο τι δεν αντιλαμβάνεται– διότι σίγουρα θα είχε πέσει σε βαριά μελαγχολία. Η δυσκολία στην οποία υποβάλλω τον κόσμο γύρω μου με τις ιδιομορφίες μου ως άνθρωπος –με τη συνδρομή μάλιστα ενός «δυσοίωνου» μαύρου πόιντερ– θα μπορούσαν κάλλιστα να με έχουν οδηγήσει σε έναν περιθωριακό τρόπο ζωής. Δυσκολεύομαι όμως να υιοθετήσω αυτή τη στάση. Η απόκτηση του σκύλου ήρθε όταν ήμουν τελειόφοιτη λυκείου. Τότε ξεκίνησαν και οι περιπέτειές μας. Ήμουν άριστη μαθήτρια κι έτσι είχα τη δυνατότητα να επιλέξω για σπουδές την εν λόγω σχολή στην Κέρκυρα, μακριά από τη γεμάτη κατανόηση μεν, ασφυκτική δε, οικογενειακή εστία. Οι κατά τα άλλα ψύχραιμοι γονείς μου έφθασαν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, όταν γύρω από ένα αυγουστιάτικο τραπέζι τούς ανακοίνωσα την απόφασή μου. Η δημοσίευση των βάσεων για τις πανελλήνιες ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τους

12

ελενη καρακατσανη

αποκαλύψω τη γεωγραφική θέση των σπουδών μου μέσα στο μηχανογραφικό δελτίο. Κάθε φορά υπέβοσκε ένα «γιατί» στο ύφος των επιφανειακά ψύχραιμων συζητήσεων που κάναμε για αρκετό καιρό μετά τη βόμβα που τους άφησα στο τραπέζι. Στο τέλος πείστηκαν, αλλά με όρους. «Εμπιστευόμαστε την επιθυμία σου, όμως χρειάζεσαι προστασία όπου κι αν πας», είπε ο πατέρας μου. Προστασία... Τι φριχτή λέξη! Επιτέλους την είχαν ξεστομίσει. Κάπως έτσι υποχώρησα και μπήκε στη ζωή μου η «Μικρή», ένα από τα ελάχιστα σκυλιά που υπάρχουν στην Ελλάδα και είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα για να καθοδηγούν τυφλούς. Από την άλλη μεριά εγώ, ως Αλεξάνδρα, αισθανόμουν πάντοτε μια παράξενη σιγουριά για τον εαυτό μου. Δεν χρειαζόμουν προστασία. Γι’ αυτό και δυσκολευόμουν στην αρχή να δεχτώ την παρουσία και την προστασία ενός σκύλου. Στην αρχή δεν είχα αντιληφθεί ότι δεν έβλεπα. Οι άλλοι προθυμοποιούνταν πάντοτε να με ενημερώσουν. Οι λέξεις αλφισμός, αλμπινισμός, λευκοπάθεια είναι ταμπέλες των άλλων. Είναι ταμπέλες των γιατρών, των ζωολόγων και των βοτανολόγων για να σε ταξινομήσουν, να σε μετρήσουν, να σε κατατάξουν σ’ έναν κόσμο που τρομάζει στη θέα του διαφορετικού. Έτσι εμπέδωσα από νωρίς ότι χρειαζόταν να προστατεύσω τους δικούς μου από την δεισιδαιμονία των άλλων. Είχαν φέρει ένα λευκό τέρας στη ζωή;

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

13

y αξίδι, έγκλημα, έρωτας και οικογένεια τα βασικά θεΗ Μαργαρίτα Στεργίου σήκωσε τα μάτιαείναι της από στοιχεία που πλαισιώνουν τις ιστορίες της συλλογής τιςματικά τυπωμένες σελίδες. Ήπιε μια γουλιά καπουτσίΜεσιέ 42. Ενδιαφέροντες αφηγηματικοί χειρισμοί διεγείρουν νο. Ο καφές είχε αρχίσει να παγώνει και παρήγγειλε την αναγνωστική περιέργεια: η πανταχού παρούσα μουσική επένακόμη έναν. Κοιτώντας για δεύτερη φορά τη φωτοδυση, η μετάβαση των ηρώων σε διάφορους τόπους διασκορπισμέγραφία της Αλεξάνδρας, άρχισε να την παρατηρεί με νους σε χώρες, ηπείρους και φανταστικούς κόσμους, τα φλας μπακ, την ύστερη γνώση που προσφέρει η εξομολόγηση. η κινηματογραφική ροή μεταξύ των σκηνών. Στο τέλος όλων των Μια αναπόφευκτη αίσθηση συμπάθειας την κατέιστοριών, οι ήρωες μεταβάλλονται και βιώνουν καταστάσεις που κλυσε. Δεν το περίμενε να βρεθεί αντιμέτωπη με μια καταλύουν τις αρχικές τους βεβαιότητες. τόσο συγκινητική ιστορία από ένα κορίτσι που είχε Μια γραφή ζωντανή, νεανική και πολύχρωμη που δεν στερείται όλες τις δικαιολογίες του κόσμου να είναι γεμάτο ωριμότητας. άρνηση εξαιτίας της πάθησής της. Πώς, όμως, έφθασε στην άλλη πλευρά; Φαίνεται πως κι ο αστυνόμος είχε την ίδια απορία διότι...

Τ

y Αστυνόμος: Όλα αυτά μου δίνουν τη βεβαιότητα πως είσαι ένα κορίτσι εξαιρετικών ικανοτήτων. Είσαι ευαίσθητη, έξυπνη, όμορφη. Δεν χρειάζεται κανείς πάνω από ένα λεπτό για να το διαπιστώσει. Όμως, η ενασχόλησή σου με τις σπουδές και η δυναμική σου απόφαση να ανεξαρτητοποιηθείς δεν δικαιολογούν την εμπλοκή σου σε οικονομικά σκάνδαλα.

ISBN 978-960-564-055-2 Σταθάκη: Οι δυσκολίες που συνάντησα στην Ε Κ ∆ Ο Σνα ΕΙΣ προσπάθειά μου ανεξαρτητοποιηθώ μάλλον με ο σ ε λ ότ ο ς πείσμωσαν παρά με αποθάρρυναν. Πολύ σύντομα η ίδια η ζωή μού έδειχνε τη λύση. Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 Το: ekdoseis.ocelotos@gmail.com καφέ «Έκλειψη» έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με E-MAIL www. ocelotos. gr την εγκατάστασή μου στην Κέρκυρα το αναγκα-

14

ελενη καρακατσανη

στικό μου στέκι για δύο λόγους. Ο δεύτερος ήταν γιατί μου άρεσε η μελέτη εκεί τις πρωινές ώρες που όλα ήταν ήσυχα – σίγουρα πολύ περισσότερο από το θορυβώδες δώμα που νοίκιαζα, με τους αδιάκριτους ζωοφοβικούς γείτονες. Ο πρώτος ήταν ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος ήταν ο γοητευτικός ιδιοκτήτης και μπάρμαν της «Έκλειψης». Η κόντρα μας υπήρξε συνεχής. Αν δεν ήταν για την πολυτέλεια του σκύλου, θα ήταν για την εμμονή μου στο συγκεκριμένο τραπεζάκι, την άρνησή μου να δοκιμάσω οτιδήποτε άλλο πρόσφερε το κατάστημα εκτός από μαύρο καφέ, την αντίθεσή μου στις μουσικές επιλογές του Λάζαρου που είχαν σκαλώσει στα βαλσαμωμένα ροκ χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα, λες κι αυτό τις καθιστούσε περισσότερο ποιοτικές. Οι καβγάδες μας για ανώδυνα θέματα –όπως το τέλος της ροκ μετά τον θάνατο του Λένον ή του Πρίσλεϊ– ήταν ατέρμονες. Προσπαθούσα να εξηγήσω πως η δήθεν εμμονή στην ποιοτική ροκ παρελθόντων δεκαετιών τον καθιστούσε μάλλον κολλημένο και στατικό, αλλά μάταια. Η εύκολη λύση για τον Λάζαρο ήταν μία. Η ειρωνεία στο ύφος, υπονοώντας πως όποιος έχει μεγαλώσει στην πρωτεύουσα θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία σε θέματα μόδας και τάσεων σε όλους τους τομείς. Κατά βάθος, βέβαια, το διασκέδαζα και με κολάκευε αφάνταστα που με αντιμετώπιζε ισότιμα και

ΜΕΣΙΕ 42 ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

15