Να μείνω παιδί ακόμη... by Εκδόσεις Οσελότος

140 × 210 SPINE: 7.8 FLAPS: 80

να μείνω παιδί ακόμη...

Ο μικρός Νίκος, ένα αγόρι εννέα χρονών «ταξιδεύει» στον κόσμο της Αλήθειας για να βρει απαντήσεις στα θέματα που τον απασχολούν. Πόσο αγνή μπορεί άραγε να μείνει η ψυχή ενός παιδιού μέσα στην καθημερινότητα που βιώνει στην προεφηβική ηλικία; Πόση επιρροή μπορεί να έχει στους γύρω του και πώς τον αντιμετωπίζουν ενήλικες και συνομήλικοί του; Από πού τελικά πηγάζει η δύναμή του;

Σοφία Στράτου Σοφία Στράτου

[...] Όλο του το είναι, απλώθηκε παντού, έγινε ένα με το φως, με τη χρυσόσκονη. Ήταν μαγικά! Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει κανείς αυτό που ένιωθε. Όλα τα συναισθήματα μαζί να χορεύουν γύρω και μέσα του. Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη, που αισθανόταν πως αν περνούσε μια στιγμή ακόμη, θα έσκαγε. Ήθελε να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο, τον πλανήτη, τα ζώα, τους ανθρώπους. Να τα κλείσει όλα μέσα στην καρδιά του και να τα προστατεύσει. Εκείνος που ήταν τόσο μικρός, ένιωθε ξαφνικά τόσο μεγάλος, σαν να ήταν παντού! Το μεγαλύτερο κι ωραιότερο δώρο να του έδιναν, εκείνη τη στιγμή δεν θα την άλλαζε με τίποτα. Ήταν σαν να έπεφταν τα δώρα από τον ουρανό! [...]

να μείνω παιδί ακόμη...

ISBN 978-960-564-050-7

Η Σοφία Στράτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο πολυτεχνείο της Λωζάνης, στην Ελβετία. Έζησε αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας –σε χώρες της Αφρικής και της Ευρώπης– και από το 1994 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως αρχιτέκτων. Έχει δύο παιδιά. Ύστερα από μακρόχρονη ενασχόληση με τις κοινωνικές επιστήμες, είχε την ευκαιρία να μαθητεύσει δίπλα στον Ελβετό δάσκαλο και μυστικιστή Manuel Schoch παρακολουθώντας συστηματικά σεμινάρια ψυχοθεραπείας και αυτογνωσίας. Την τελευταία πενταετία έχουν δημιουργήσει με τον σύντροφό της τη δική τους ομάδα διαλογισμού.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_cover_stratou.indd 1

Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο. ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

6/3/2013 12:27:19 PM

Τιτλος να μείνω παιδί ακόμη... Συγγραφέας Σοφία Στράτου Σειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0513/10 Επιmελεια - Διορθωση Δημήτρης Καραναστάσης Σκιτσα Σοφία Στράτου Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Copyright© 2013 Σοφία Στράτου Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Μάιος 2013

ISBN 978-960-564-050-7

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_soma_stratou.indd 4

6/3/2013 12:30:53 PM

στους αγαπημένους μου...

0_soma_stratou.indd 5

6/3/2013 12:30:53 PM

0_soma_stratou.indd 6

6/3/2013 12:30:53 PM

«Αγαπάς –ό,τι κι να κάνεις– τον αληθινό σου εαυτό, αυτό που είσαι, για τη δική σου ευτυχία. Η βασική σου επιθυμία είναι να τον ανακαλύψεις, να τον γνωρίσεις, να τον αγαπήσεις. Ανέκαθεν αγαπούσες τον εαυτό σου, όχι όμως σοφά. Χρησιμοποίησε με σοφία το σώμα και τον νου στην υπηρεσία του εαυτού σου, αυτό είναι όλο. Να είσαι αληθινός μαζί του, να τον αγαπάς απόλυτα. Μην προσποιείσαι ότι αγαπάς άλλους όπως τον εαυτό σου. Αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι είναι ένα μ’ εσένα, δεν μπορείς να τους αγαπήσεις. Μην προσποιείσαι αυτό που δεν είσαι, μην αρνείσαι την πραγματική σου ύπαρξη. Η αγάπη προς τον πλησίον είναι το αποτέλεσμα της αυτογνωσίας και όχι η αίτια. Χωρίς αυτοπραγμάτωση καμία αρετή δεν είναι γνήσια. Όταν αναγνωρίσεις, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η ίδια ζωή ρέει μέσα σε όλα τα όντα, και ότι εσύ είσαι αυτή η ζωή, θα αγαπήσεις τα πάντα φυσικά και αυθόρμητα. Όταν συνειδητοποιήσεις το βάθος και την πληρότητα της αγάπης για τον εαυτό σου, θα γνωρίζεις ότι κάθε ζωντανή ύπαρξη και ολόκληρο το σύμπαν περικλείονται στη στοργή σου. Αλλά όταν βλέπεις το οτιδήποτε ξεχωριστά από εσένα, δεν μπορείς να το αγαπήσεις γιατί το φοβάσαι. Η αποξένωση προκαλεί φόβο και ο φόβος βαθαίνει την αποξένωση. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Μόνον η αυτοπραγμάτωση μπορεί να τον σπάσει. Προχώρα, έτσι, αποφασιστικά». Απόσπασμα, σε ελεύθερη μετάφραση, από το βιβλίο ‘I Am That’ του Nisargadatta Maharaj εκδόσεις Chetana, Mumbai, σελ. 213, κεφ. 46.

0_soma_stratou.indd 7

6/3/2013 12:30:53 PM

0_soma_stratou.indd 8

6/3/2013 12:30:53 PM

Αντί προλόγου…

εν είμαι συγγραφέας και δεν γνωρίζω, τη στιγμή αυτή, αν θα συνεχίσω να γράφω. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας αυτή την εμπειρία. Ένα πρωί στα τέλη Ιουνίου του 2012, καθήμενη μπροστά στον υπολογιστή, μου ήρθε μία ξεκάθαρη σκέψη, έμπνευση ίσως, να γράψω ένα βιβλίο. Άνοιξα ένα νέο αρχείο που ονόμασα «book», μία λευκή σελίδα στο Microsoft Word, κοίταξα για λίγα λεπτά έξω από το παράθυρο και άρχισα να γράφω το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας. Δεν συνάντησα καμία δυσκολία στην συγγραφή και ήταν μία πολύ ευχάριστη ασχολία, για όσο χρόνο κράτησε. Η ιστορία του μικρού Νίκου βασίζεται σε προσωπικά βιώματα, εμπειρίες και «πιστεύω». Η διαδρομή μέσα από τη ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη και συναρπαστική που μία ακόμη διήγηση, μια διαφορετική οπτική γωνία θα μπορούσε να διασαφηνίσει κάποια θέματα ή να απαντήσει σε συγκεχυμένα ερωτήματα που ο καθένας μας μπορεί να έχει. Ο τίτλος του βιβλίου φέρνει στ’ αυτιά μου τους στίχους ενός τραγουδιού της Ελένης

0_soma_stratou.indd 9

6/3/2013 12:30:53 PM

Πέτα, που πρωτοάκουσα ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2006. Εκείνη τη στιγμή συγκλονίστηκα, ίσως… να ήταν η απαρχή όλης αυτής της εμπειρίας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους που με στήριξαν στην προσπάθεια αυτή. Κυρίως όμως, οι ευχαριστίες μου πηγαίνουν σε όλους τους ανθρώπους που συνάντησα στη, μέχρι σήμερα, ζωή μου. Ο καθένας με άγγιξε με τον δικό του τρόπο, άλλος με ένα χάδι, σαν το δροσερό αεράκι, άλλος με αγκάλιασε δυνατά και άλλος πάλι σαν τυφώνας με ταρακούνησε συθέμελα. Χωρίς όλους εσάς δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να ξεχωρίσω κανέναν. Εύχομαι, το βιβλίο αυτό, να σας ταξιδέψει σε κόσμους αληθινούς και να σας ξανασυνδέσει με αυτό που υπήρξε ο καθένας μας στην ηλικία της αθωότητας… Ευχαριστώ και πάλι Σ. Σ.

νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 10

6/3/2013 12:30:53 PM

Ταξιδεύω

απλωμένος στο κρεβάτι του, κοιτούσε με μάτια ορθάνοικτα το ταβάνι. Το παιδικό του δωμάτιο ήταν τόσο όμορφο! Οι γονείς του είχαν αλλάξει πρόσφατα την διακόσμηση. Τη μία γωνία καταλάμβανε ένα μεγάλο κρεβάτι, επενδυμένο με μονόχρωμο γκρι ύφασμα και κεφαλάρι σε γκρι και μπλε χρωματισμούς. Δίπλα από το παράθυρο, ήταν το γραφείο με την πολύχρωμη συρταριέρα στις ίδιες αποχρώσεις, ενώ τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι κάλυπτε εξ ολοκλήρου η γεμάτη παιχνίδια και βιβλία βιβλιοθήκη. Ένα μαλακό μπλε χαλί, στο χρώμα του ουρανού, σκέπαζε όλο το δάπεδο. Οι τοίχοι ήταν ολόλευκοι δημιουργώντας αντίθεση με τα πιο σκούρα χρώματα. Εκεί έπαιζε με τις ώρες ο Νίκος, αλλά κυρίως ονειρευόταν. Αυτό όμως που τον ταξίδευε περισσότερο –σε άλλους κόσμους, μακρινούς– ήταν το ταβάνι. Ήταν ζωγραφισμένο σαν τον έναστρο ουρανό και ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιους πολύχρωμους πλανήτες. Έτσι ξαπλωμένος ο Νίκος, έμοιαζε να χάνεται στο

0_soma_stratou.indd 11

6/3/2013 12:30:53 PM

απέραντο σύμπαν. Ένιωθε σαν να έβγαινε από το δωμάτιο. Λες και μια δύναμη να τον τραβούσε από το κρεβάτι και να τον σήκωνε προς τα πάνω. Αισθανόταν ότι αιωρείται, και να, βγήκε απ’ το παράθυρο. Πετούσε πάνω από τον κήπο της πολυκατοικίας και τις στέγες των σπιτιών, ενώ απομακρυνόταν συνεχώς. Νιώθω να σφίγγεται λίγο το στομάχι μου. Μήπως φοβάμαι; Μήπως χαθεί το όνειρο; Μήπως πέσω; Όχι, όχι! Να χαλαρώσω, να αφεθώ… κι αν πέσω, στο κρεβάτι θα βρεθώ και πάλι! Και το ταξίδι συνεχιζόταν. Έβλεπε την πόλη από ψηλά όλο και πιο μικρή, τόσο, που ίσα ίσα διέκρινε τα φώτα των δρόμων. Έμοιαζαν κι αυτά με αστέρια… Τα κτήρια ήταν μικρά σαν ζάρια, σαν κι αυτά που έριχνε ο πατέρας του όταν έπαιζε τάβλι. Και οι δρόμοι λεπτοί σαν κλωστές. Κοίταξε γύρω του, κι έβλεπε μόνο ουρανό και αστέρια. Τι γρήγορα που πήγαινε! Μα αυτά είναι χιλιάδες αστέρια! Με τι ταχύτητα ταξιδεύω; Και οι γονείς; Τι θα πουν αν δεν με βρουν στο δωμάτιο; Μα, είμαι στο κρεβάτι η πετάω στον ουρανό; Πόση ώρα πέρασε; Το στομάχι μου πονάει όπως όταν έχω κάνει σκανταλιές και περιμένω πως θα με ανακαλύψουν. Όοοοχι! Τελείωσε το ταξίδι; Μα γιατί πάλι; Κάθε φορά που αρχίζω να φοβάμαι και το στομάχι μου σφίγγεται από αγωνία, το ταξίδι τελειώνει! 12

νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 12

6/3/2013 12:30:54 PM

Μια μικρή απογοήτευση τον κατέλαβε, αλλά ήξερε ότι την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα θα χανόταν πάλι κοιτάζοντας το ταβάνι πριν κοιμηθεί. Θα ταξίδευε και πάλι. Αν ήξεραν οι γονείς του τι δώρο του έκαναν στα γενέθλιά του πέρυσι! Είχε κλείσει τα οκτώ και θα πήγαινε στην τρίτη τάξη τον Σεπτέμβριο. Όταν έλειψαν για λίγες μέρες με την Ιόλη, την μεγαλύτερη κατά δυόμισι χρόνια αδελφή του, η μαμά του, τα κανόνισε όλα. Αντικατέστησε τα πάντα στο δωμάτιο με καινούργια· τα έπιπλα, το χαλί, τις κουρτίνες. Αλλά αυτό που τον μάγεψε, ήταν το ταβάνι. Όταν μπήκε στο δωμάτιο του, αισθάνθηκε όλο το σύμπαν να τον τυλίγει. Ήταν σαν να χάθηκε για ένα λεπτό μέσα σε παραμύθι. Δεν θυμόταν πολύ καλά πού βρέθηκε, ένιωσε όμως μία τρελή χαρά να τον κυριεύει. Κι από τότε, πολλά βράδια, ταξιδεύει! Δεν είχε μιλήσει στη μητέρα του για τα ταξίδια που έκανε. Η Ιόλη τον άκουγε προσεκτικά τις πρώτες φορές. Κι εκείνη, όταν ήταν μικρότερη, ταξίδευε. Αλλά τώρα ταξίδευε όλο και λιγότερο, και δεν έδινε πλέον σημασία στις διηγήσεις του αδελφού της. Παλιά, του έλεγε ότι ένιωθε να πέφτει με δύναμη πίσω στο κρεβάτι της και ξυπνούσε κλαίγοντας μερικές φορές. Όχι, ο Νίκος δεν έκλαιγε. Στεναχωριόταν λίγο που τελείωνε γρήγορα το ταξίδι. Βέβαια, δεν ήξερε ποτέ πόσο κρατάει, γιατί συνήθως τον έπαιρνε αμέσως ο ύπνος, και ούτε που καταλάβαινε για πότε έκλειναν τα μάτια του. νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 13

6/3/2013 12:30:54 PM

Οι ημέρες στο σχολείο κυλούσαν ήρεμα, του άρεσαν τα μαθήματα, και είχε κάνει μερικούς φίλους. Περισσότερο απ’ όλα όμως προτιμούσε να ζωγραφίζει, να παίζει με τα παιχνίδια του και να φαντάζεται πώς είναι η ζωή σε άλλους κόσμους, υπαρκτούς και μη. Είχε δει πριν από λίγες μέρες στο σινεμά, σε τρισδιάστατη προβολή, το «AVATAR». Τι όμορφα και αρμονικά που ζούσαν εκεί αυτά τα όντα! Και πόσο άσχημα τους φέρθηκαν οι άνθρωποι. Το ίδιο βράδυ, παρακάλεσε να ταξιδέψει σ’ έναν τέτοιο πλανήτη κι εκείνος. Δεν είχε πάει ακόμη, αλλά ήταν σίγουρος πως υπάρχει κάπου ένας τέτοιος κόσμος. Ρώτησε και τη μητέρα του για τη ζωή στους άλλους πλανήτες. Εκείνη δεν μπορούσε να του απαντήσει με βεβαιότητα, αλλά ο Νίκος ήταν σίγουρος ότι κι εκείνη πίστευε πως κάπου αλλού, σε άλλα άστρα, οι κάτοικοι θα ζουν καλύτερα, χωρίς πολέμους, χωρίς σκουπίδια, χωρίς να σκοτώνουν τα ζώα, χωρίς παιδάκια να πεθαίνουν από ασιτία. Άκουγε καμιά φορά τις ειδήσεις στην τηλεόραση και σφιγγόταν το στομάχι του… Στεναχωριόταν σαν να συμβαίνουν στον ίδιο όλα αυτά. Ο πατέρας του δεν ασχολούνταν με τέτοια θέματα. Δεν του ήταν εύκολο να συζητήσει μαζί του, αλλά δεν τον πείραζε, γιατί έκαναν μαζί άλλες δραστηριότητες. Πήγαιναν παρέα για ποδόσφαιρο, για ποδήλατο και για ορειβασία. Έπαιρναν τον σκύλο τους, τον Τόφι –ένα πανέμορφο golden retriever– και έφευγαν για πολλές ώρες. Έμοιαζαν κι αυτά με τα ταξίδια της νύχτας, μιας και ανακάλυπταν καινούργια μέρη κάθε 14

νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 14

6/3/2013 12:30:54 PM

φορά. Μερικές Κυριακές, ακολουθούσαν η μητέρα με την Ιόλη. Η οικογένεια του Νίκου ήταν πολύ δεμένη. Οι γονείς του παντρεύτηκαν όταν ήταν νέοι. Είχαν τελειώσει μόλις τις μεταπτυχιακές τους σπουδές στην Αγγλία όπου γνωρίστηκαν και πέρασαν μαζί τα φοιτητικά τους χρόνια. Ο πατέρας του είχε τελειώσει με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις πριν ξεκινήσει τις σπουδές του. Τα παιδιά δεν είχαν ακούσει ποτέ φωνές και τσακωμούς μέσα στο σπίτι. Με την αδελφή του μάλωναν καμιά φορά, αλλά όταν ο Νίκος αποτραβιόταν για λίγα λεπτά στο δωμάτιο του, χωρίς να σκέπτεται τον τσακωμό, ως δια μαγείας, όλα ξεχνιούνταν. Λες και κάποια μαγική γόμα έσβηνε από το μυαλό τα προβλήματα και τις σκέψεις. Ξαλαφρωμένος τότε, συνέχιζε το παιχνίδι. Είδες, όταν δεν κολλάνε οι σκέψεις στο μυαλό μου και αφήνω τα πράγματα να γίνονται μόνα τους χωρίς να τα πιέζω, συμβαίνει κάτι μαγικό και ξεχνάω τον θυμό μου. Όταν όμως μένω κολλημένος, γιατί φοβάμαι πως η Ιόλη δεν θα μου ξαναμιλήσει ή δεν θα με αφήσει να παίξω στον υπολογιστή της, τότε ακούω συνέχεια αυτή την φωνούλα μέσα μου που όλο μιλάει και βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες για ό,τι συμβαίνει. Ψάχνει να ρίξει τις ευθύνες στους άλλους και με σπρώχνει να αποφύγω να τις αναλάβω εγώ! Μα κι αυτή η φωνούλα, εγώ δεν είμαι; Έμεναν στην Αθήνα, στο Μαρούσι, και οι γονείς του εργάζονταν. Η μητέρα του ήταν νηπιαγωγός, και νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 15

6/3/2013 12:30:54 PM

γύριζε στο σπίτι νωρίς το απόγευμα. Το όνειρό της ήταν να ανοίξει τον δικό της παιδικό σταθμό, να δημιουργήσει έναν χώρο όπου τα παιδιά θα μπορούν να απασχολούνται, τόσο με εκπαιδευτικά παιχνίδια, όσο και με διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες: χορό, θέατρο, μουσική. Θα ήθελε να έχει και έναν κήπο, στον οποίο θα μπορούν να καλλιεργούν λαχανικά και να φυτεύουν λουλούδια. Να έρχονται σε επαφή με τη γη και τη φύση! Ο πατέρας του είχε σπουδάσει πληροφορική, εργαζόταν σε μία εταιρία, και συνήθως επέστρεφε από το γραφείο του λίγο πριν το βραδινό φαγητό. Ο αγαπημένος τους χώρος του σπιτιού ήταν η μεγάλη, φωτεινή κουζίνα όπου μαζεύονταν και συζητούσαν. Η Ιόλη μονοπωλούσε συνήθως την κουβέντα, ενώ ο Νίκος που ήταν πιο συγκρατημένος και λιγομίλητος, απλώς παρατηρούσε τους γύρω του. Είναι σαν να κάθομαι λίγο πιο πίσω και να βλέπω τι ξετυλίγεται μπροστά μου. Σαν να μην συμμετέχω σε αυτά που γίνονται, όπως όταν πηγαίνω στο θέατρο, σαν να είμαι ο θεατής. Νιώθω πολλές φορές τι αισθάνονται οι άλλοι, το καταλαβαίνω στο ίδιο μου το σώμα. Τον φόβο, τη στεναχώρια, την τρελή χαρά! Ο Νίκος θυμήθηκε τη φορά που ο μπαμπάς του είχε γυρίσει πολύ στεναχωρημένος από την δουλειά. Τι να είχε συμβεί; Δεν είπαν τίποτα στα παιδιά και όταν κάθισαν στο τραπέζι η ατμόσφαιρα ήταν τόσο βαριά που δεν μπορούσε ούτε να αναπνεύσει. Ακόμα και η Ιόλη δεν μίλησε εκείνο το βράδυ. Τα λεπτά δεν περνούσαν και το φαγητό κολλούσε 16

νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 16

6/3/2013 12:30:54 PM

στον λαιμό του. Έριχνε κρυφές ματιές δεξιά κι αριστερά, αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Κάποια στιγμή, ο Τόφι, σαν να αντιλήφθηκε κι εκείνος πως υπήρχε πρόβλημα, κάθισε με λυπημένο βλέμμα δίπλα στον πατέρα και ακούμπησε το μπροστινό του πόδι επάνω του, σαν να ήθελε να τον παρηγορήσει. Εκείνος χαμογέλασε αμυδρά, ενώ από τα μάτια του Νίκου ξέφυγε ένα δάκρυ. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη θλίψη του. Πήγε να καθίσει στην αγκαλιά του πατέρα του. Έβαλε τα χέρια γύρω από τον λαιμό του και τον φίλησε. Και να, που το βαρύ πέπλο σηκώθηκε, και η κουζίνα φωτίστηκε. «Ευχαριστώ, αγόρι μου» ψιθύρισε ο πατέρας και του χάιδεψε το κεφάλι. «Σ’ αγαπώ, μπαμπά» είπε ο μικρός. Ο Νίκος σηκώθηκε, τους καληνύχτισε όλους και πήγε στο δωμάτιο. Εκείνο το βράδυ δεν ταξίδεψε. Τα μάτια του έκλεισαν πολύ γρήγορα και κοιμήθηκε βαριά. Η ατμόσφαιρα όμως, είχε ξαναγίνει όπως πριν. Επικρατούσε ηρεμία. Η στεναχώρια σαν να είχε βγει από το παράθυρο… Το επόμενο βράδυ, τα παιδιά έμαθαν πως στο γραφείο του πατέρα τους είχε προκύψει ένα σοβαρό θέμα που ίσως οδηγούσε στην απόλυσή του, αλλά εκείνος το αντιμετώπισε πολύ ψύχραιμα το επόμενο πρωί που πήγε στη δουλειά. Τους εξήγησε ότι ανέλαβε όλη την ευθύνη για το λάθος, καθώς είναι ο επικεφαλής του τμήματος. Είχε βρει τη δύναμη νωρίτερα να αντιμετωπίσει την κατάσταση χωρίς πανικό και φόβο, χωρίς να επιρρίψει ευθύνες σε κανέναν συνεργάτη, και η λύση βρέθηκε έτσι απλά… μπροστά του. Ο πατέρας είπε, νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 17

6/3/2013 12:30:54 PM

ότι λάθη, γίνονται, αλλά πρέπει να έχουμε ειλικρίνεια και θάρρος για να τα αντιμετωπίσουμε. Μερικές φορές, επειδή φοβόμαστε, προσπαθούμε να αποφύγουμε τις επιπτώσεις. Όμως, η αγνή έκφραση της αγάπης του Νίκου, του είχε δώσει τόσο κουράγιο, που μπόρεσε να δει ξεκάθαρα την ουσία των πραγμάτων. Θα χρειαζόταν βέβαια αρκετή δουλεία τις επόμενες μέρες για να διορθωθεί το λάθος, άλλα η λύση που πρότεινε, είχε γίνει πλέον αποδεκτή απ’ όλους και η ατμόσφαιρα στο γραφείο ήταν και πάλι ευχάριστη. Από πού προέρχεται ο φόβος μας, άραγε; Μπορούμε να τον ξεπεράσουμε πραγματικά; Και τι είναι αυτό που μας δίνει την δύναμη; Πολλές τέτοιες σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό του μικρού μας φίλου. Θα τον απασχολούσαν για καιρό ακόμη, μα ασυνείδητα ήξερε ότι οι απαντήσεις θα έρχονταν.

νΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΑΚΟΜΗ ...

0_soma_stratou.indd 18

6/3/2013 12:30:54 PM

140 × 210 SPINE: 7.8 FLAPS: 80

να μείνω παιδί ακόμη...

Σοφία Στράτου Σοφία Στράτου

να μείνω παιδί ακόμη...

ISBN 978-960-564-050-7

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_cover_stratou.indd 1

Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο. ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

6/3/2013 12:27:19 PM