Νοτιάς by Εκδόσεις Οσελότος

ΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

νοτιασ ΜΑΡΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΠΟΙΗΣΗ

Νοτιάς

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσ ελότος

Nοτιάς Μαρίνα Αποστόλου Ποίηση [2358]0411/03 Shutterstock photos Μαρίνα Αποστόλου Αθήνα, Απρίλιος 2011 978-960-9499-59-0

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Ώρα νυχτερινή Ώρα για περισυλλογή Όσα δε φτάσαμε γίναν ποιήματα Όσα σε χίλια κομμάτια σπάσαμε γίναν χαμένα στοιχήματα Όσα στιχάκια σε λευκό χαρτί γράψαμε του μυαλού και της ψυχής πονήματα

12 στίχοι Οκτωβρίου Φώναξα μα η φωνή μου δεν ακούστηκε από κανέναν. Κραύγασα μα η κραυγή μου γύρισε ξανά σε μένα. Πόνεσα και ο πόνος μου μου φούσκωσε τον αδένα. Δάκρυσα και το δάκρυ μου στάλαξε πάνω στο ραγισμένο δέρμα. Φοβήθηκα και ο φόβος μου έγινε φάντασμα μέσα στη νύχτα. Τρόμαξα και ο τρόμος μου έγινε σκιά πάνω σε μνήμα. Έτρεξα και η τρεχάλα μου με λαχάνιασε. Ανηφόρισα και η ανηφοριά μου με εξάντλησε. Κουράστηκα και ο κάματός μου με ίδρωσε. Στάθηκα και η στάση μου με καθήλωσε. Μίλησα, μα η μιλιά μου έχασε την έντασή της. Διαμαρτυρήθηκα, μα η διαμαρτυρία μου πνίγηκε μες τη σιγή της.

Αλί στον άντρα Αλί στον άντρα που δεν κοιμίζει δίπλα του τη γυναίκα που αγαπάει πραγματικά. Αλί στον άντρα που φιλάει και χαϊδεύει ένα σώμα υποκριτικά. Αλί στον άντρα που βογγάει και ιδρώνει σε σεντόνια μουσκεμένα, μα η καρδιά του είναι κρύα, τα αισθήματά του σε φυλακή υγρή τιμωρημένα. Αλί στον άντρα που φοβάται να διεκδικήσει και οπισθοχωρεί κι αυτό που κάνει την ψυχή του αληθινά να τρέμει, να υπερασπιστεί πια δεν μπορεί.

Αν είχα οινομαγειρείο Μυρωδιές από κουζίνα καρυκεύματα και νοστιμιές ατμοί απ’ την κατσαρόλα ζωντανεύουνε την πείνα τομάτες, κρεμμύδια και πιπεριές. Πιάτα μαγειρευτά, φρεσκοβρασμένα τηγανητά, καλοψημένα, κρασιά λευκά και κόκκινα, μακαρόνια χοντρά απ’ τη σάλτσα ρόδινα. Κρέας στη γάστρα λαχταριστό, σαλάτες από μαρούλια και κουνουπίδια, ψωμί κομμένο ζυμωτό, ψάρια, γαρίδες και μύδια. Πελάτες, με τα σάλια να τρέχουν, στομάχια άδεια, που άλλο δεν αντέχουν, κι εγώ ανάμεσά τους να συντονίζω, να σερβίρω και με τις οσμές τις μύτες τους να βασανίζω. Αν είχα οινομαγειρείο, πόσο όμορφα θα αισθανόμουν. Βασίλισσα στο θρόνο του μαγαζιού μου θα καθόμουν. Τον κόσμο θα εξυπηρετούσα. Τη λιγούρα τους θα ικανοποιούσα. Αν είχα οινομαγειρείο πόσο πιο δημιουργική θα γινόμουν, πόσο θα πρόσφερα, τον εαυτό μου δε θα σιχαινόμουν, θα φορούσα την ποδιά μου και δε θα με μισούσα, θα έδινα την καρδιά μου κι αυτό που θα ’κανα θα αγαπούσα

Αόρατη παγίδα Αόρατη παγίδα, ήσουν καλά κρυμμένη, δε σε είδα, σα να πήγαινα στον πόλεμο χωρίς ασπίδα, με νίκησες και έχτισες ναπολεόντεια θριάμβου αψίδα. Αόρατη παγίδα, ποτέ δε σε φαντάστηκα, γυάλιζες κι έλαμπες, να ’ρθω σιμά σου βιάστηκα. Μέσα σου έπεσα σαν άμαθο παιδί, και η ζωή μου χάλασε, χρώμα πήρε σταχτί. Αόρατη παγίδα, αλήθεια πόσους έχεις παρασύρει; Πόσων το ενδιαφέρον πονηρά έχεις εγείρει; Πόσους διέλυσες, χαντάκωσες, πόσους έχεις διαφθείρει; Πόσους ακόμα αρρώστησες, πόσους έχεις διασύρει;

Άσπρη τουλίπα Άσπρη τουλίπα, σε δοχείο με νερό, στο πριν με ταξιδεύεις με καράβι νοερό, την πρώτη μέρα που μου μίλησες ανακαλώ, σε μια επανάληψη στις μέρες της χαράς σε προσκαλώ. Άσπρη τουλίπα, με κοιτάζεις χαρωπή, περήφανη και όμορφη και γελαστή∙ ο ήλιος δεν σε βλέπει, το χώμα δεν σε τρέφει, μα είσαι επίμονη και σθεναρή. Άσπρη τουλίπα, μη σκύβεις το κεφάλι, μην απογοητεύεσαι, μην παρασύρεσαι απ’ τη ζάλη, μην παραδίνεσαι, συνέχισε το χώρο να στολίζεις, εύκολα μην αφήνεσαι, ποτέ μην πάψεις να ελπίζεις.