O μικρός Αλέξανδρος και ο Χάρης το Ελεφαντάκι by Εκδόσεις Οσελότος

240 × 220 SPINE: 2.5 FLAPS: 70

«Πες μου, σε παρακαλώ, γνωρίζει κανένας άλλος ότι είσαι ένα μαγικό και ξεχωριστό ελεφαντάκι;» «Αυτό θα είναι το μεγάλο μας μυστικό. Μόνο τη νύχτα ζωντανεύω. Έτσι θα μπορούμε να παίζουμε και να μεταφερόμαστε μακριά, σε όποιον τόπο επιθυμείς!»

Ονομάζομαι Πώλα Σπηλιάδη και γεννήθηκα στην Καλαμάτα Μεσσηνίας. Σπούδασα Management & Organizational Behaviour. Έζησα στο Λονδίνο και επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκα για δέκα χρόνια στο marketing και την παραγωγή διαφήμισης, ενώ τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια διατηρώ τη δική μου επιχείρηση.

Έπειτα απ’ αυτόν τον διάλογο, αναρωτιέστε ακόμη αν τα όνειρα των παιδιών παίρνουν πνοή και αν τα παιχνίδια τους ζωντανεύουν τις νύχτες; Απλά ακολουθήστε τον μικρό Αλέξανδρο και τον αχώριστο φίλο του, τον Χάρη το ελεφαντάκι.

Μοίρασμα ή αλλιώς... απλόχερη αγάπη! Ελάτε κι εσείς μαζί μας! Το παραμύθι μας θα είναι η αφορμή για ν’ αποκτήσετε πολλούς νέους φίλους μέσα από τις μαγικές, πολύχρωμες σελίδες του...

ISBN 978-960-564-098-9 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ΠΩΛΑ ΣΠΗΛΙΑΔΗ • O ΜΙΚΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΗΣ ΤΟ ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙ

Μια απίθανη περιπέτεια, όπου τα ζώα του δάσους μάς ξαναθυμίζουν την αξία του να μοιράζεσαι στιγμές με όσους αγαπάς, αλλά και να βοηθάς όσους σε χρειάζονται.

Είμαι παντρεμένη και μητέρα ενός πεντάχρονου αγοριού, του μικρού μου Αλέξανδρου. Το δέσιμό του με το ελεφαντάκι, τον Χάρη, ήταν η έμπνευση για να γράψω αυτό το παραμύθι που αποτελεί και την πρώτη μου συγγραφική δουλειά. Όλα ξεκίνησαν μια χριστουγεννιάτικη νύχτα. Επηρεασμένη από την οικογενειακή θαλπωρή και το πνεύμα των ημερών, ένιωσα πως το παραμύθι ήρθε ως επισφράγισμα μιας ευτυχισμένης περιόδου... Η συγγραφή του βιβλίου ήταν ένα ταξίδι στην παιδικότητα, ενώ παράλληλα μου χάρισε ελπιδοφόρες στιγμές, σαν εκείνες που μόνο τα παραμύθια και τα παιδιά μπορούν να μας προσφέρουν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

cover_alexandros.indd 1

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στη μαγική μας περιπέτεια στο χιονισμένο δάσος!

11/20/2013 11:10:26 PM

Πώλα Σπηλιάδη

Τιτλος O μικρός Αλέξανδρος και ο Χάρης το ελεφαντάκι Συγγραφεας Πώλα Σπηλιάδη Σειρα Παιδική λογοτεχνία [3358]1113/09 Εικονογραφηση Παυλίνα Βαγιωνή Διορθωσεισ Ελένη Χρήστου Copyright© 2013 Πώλα Σπηλιάδη Πρωτη Εκδοση Αθήνα, Δεκέμβριος 2013 ISBN 978-960-564-098-9 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

ια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα σπίτι κάπου πολύ πολύ κοντά μας, ζούσε ένα καλοσυνάτο, χαμογελαστό αγόρι με μεγάλα καταπράσινα μάτια, που το έλεγαν Αλέξανδρο. Στο δωμάτιό του υπήρχαν πολλά και όμορφα παιχνίδια, αλλά ο μικρός Αλέξανδρος είχε ξεχωρίσει ένα χνουδωτό, γλυκό ελεφαντάκι με γαλάζιο ζακετάκι. Τα βράδια, το έπαιρνε στην αγκαλιά του, χάιδευε το μικρό ελεφαντίσιο αφτάκι του και σιγά σιγά αποκοιμιόταν. Καθώς οι μέρες περνούσαν, ο μικρός αγαπούσε όλο και περισσότερο τον χνουδωτό του φίλο και δεν τον αποχωριζόταν ούτε στιγμή. Όμως, έλα που κανείς δεν ήξερε ότι το ελεφαντάκι μας δεν ήταν σαν όλα τ’ άλλα παιχνίδια του δωματίου... Όταν το φως της μέρας έπεφτε κaι η νύχτα άπλωνε τ’ αστέρια της στον ουρανό, το ελεφαντάκι έπαιρνε ζωή! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

να βράδυ, λοιπόν, ενώ ο μικρός κοιμόταν βαθιά, το ελεφαντάκι τον άγγιξε στον ώμο και του γαργάλησε τη μυτούλα με την προβοσκίδα του. Το αγόρι άνοιξε τα μάτια κι έκπληκτο είδε τον φίλο του να του χαμογελάει. «Βλέπω καλά ή ονειρεύομαι; Είσαι αληθινός;» ψιθύρισε διστακτικά. Βλέποντας όμως το ελεφαντάκι να κουνάει τ’ αφτιά του απαλά, άρχισε να φωνάζει από τη χαρά του: «Απίστευτο! Είσαι αληθινό!» Οι γονείς του, ακούγοντας τις φωνές, έτρεξαν στο δωμάτιο για να δουν τι συμβαίνει. «Ξάπλωσε! Μας κατάλαβαν...» είπε το αγόρι κι αμέσως έκαναν πως κοιμούνται και οι δύο βαθιά. «Μάλλον θα ονειρευόταν ο μικρός μας», είπαν οι γονείς και αφού χάιδεψαν τον γιο τους τρυφερά, γύρισαν στο κρεβάτι τους. Μόλις έκλεισε η πόρτα, ο Αλέξανδρος σηκώθηκε από το κρεβάτι, αγκάλιασε τον χνουδωτό του φίλο και είπε ψιθυριστά: «Πες μου, σε παρακαλώ, γνωρίζει κανένας άλλος ότι είσαι ένα μαγικό και ξεχωριστό ελεφαντάκι;» «Αυτό θα είναι το μεγάλο μας μυστικό. Μόνο τη νύχτα ζωντανεύω. Έτσι θα μπορούμε να παίζουμε και να μεταφερόμαστε μακριά, σε όποιον τόπο επιθυμείς!» «Τι εννοείς;» ρώτησε το αγόρι διστακτικά. «Μικρέ μου φίλε, σου αρέσουν τα ταξίδια;» «Πολύ! Αλλά πάλι δεν καταλαβαίνω...» «Αν με κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου, φανταστείς ένα μέρος οπουδήποτε στον κόσμο και πεις τη μαγική λέξη λελεπαντάκι, μπορούμε σε μία μόνο στιγμή να βρεθούμε εκεί και να ζήσουμε απίθανες περιπέτειες!» «Απίθανες περιπέτειες;» «Ακριβώς! Σκέψου πού θα ήθελες να βρισκόσουν αυτή τη στιγμή και τα υπόλοιπα άσ’ τα σε μένα!» απάντησε το ελεφαντάκι.

«Διαβάζω πολλά παραμύθια για απέραντα χιονισμένα δάση όπου ζουν όλα τα ζώα που αγαπώ! Εκεί θέλω να πάμε! Και να πάρουμε μαζί μας αρκετό φαγητό, για να ταΐσουμε τα καημένα τα ζωάκια που θα τουρτουρίζουν από το κρύο και σίγουρα θα πεινάνε πολύ!» «Ας μην καθόμαστε άλλο, λοιπόν! Το απέραντο χιονισμένο δάσος μας περιμένει!» συνέχισε το ελεφαντάκι. «Στάσου μια στιγμή! Είσαι το αγαπημένο μου παιχνίδι και μου δίνεις τη μεγαλύτερη χαρά. Γι’ αυτό, θα σε ονομάσω... Χάρη!» ανακοίνωσε ο Αλέξανδρος, ενώ το ελεφαντάκι, νιώθοντας πια ήρεμο κοντά στον καλό του φίλο, χαμογελούσε ευχαριστημένο.

μικρός Αλέξανδρος ντύθηκε βιαστικά με τα πιο ζεστά του ρούχα και, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, γέμισε το σακίδιό του με τρόφιμα. Φόρεσε το αγαπημένο του ζεστό σκουφί και προσπαθώντας να κρύψει την αγωνία του, είπε με χαμηλή φωνή: «Είμαι πανέτοιμος!» Το ελεφαντάκι πήδηξε στην αγκαλιά του νέου του φίλου. Αγκαλιασμένοι σφιχτά, έκλεισαν και οι δύο τα μάτια, ενώ ο Αλέξανδρος ψιθύρισε αργά: «Λελεπαντάκι!» Ξαφνικά, αισθάνθηκε το σώμα του να στροβιλίζεται και ν’ ανεβαίνει, ν’ ανεβαίνει και να στροβιλίζεται όλο και πιο γρήγορα. Τ’ αφτάκια του βούιζαν και τα πόδια του άρχισαν να μουδιάζουν. Αισθάνθηκε μια ζαλάδα κι ένιωσε ότι ήθελε να κοιμηθεί… «Αλέξανδρε, άνοιξε τα μάτια σου, φτάσαμε!» ακούστηκε ο Χάρης. Ο μικρός με δυσκολία άνοιξε τα μάτια. Μόλις αντίκρυσε το τοπίο, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ένα ολόλευκο, μαγευτικό δάσος με πανύψηλα δέντρα. Τα κλαδιά τους βάραιναν από το χιόνι. Στο βάθος, παγωμένες λιμνούλες και ποταμάκια. Ήταν όλα τόσο παραμυθένια που ο Αλέξανδρος τσιμπούσε το μάγουλό του προσπαθώντας να καταλάβει αν ήταν ξύπνιος ή ονειρευόταν. «Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ας ξεκινήσουμε τη βόλτα μας στο δάσος!» του είπε ο Χάρης. «Σύμφωνοι!» φώναξε με χαρά ο Αλέξανδρος. Άρχισαν να τρέχουν ανάμεσα στα δέντρα, να γελάνε, να τραγουδάνε και να παίζουν χιονοπόλεμο. «Τι λες; Πάμε να βρούμε τα ζωάκια του δάσους και να τα ταΐσουμε; Θα είναι τόσο πεινασμένα!» είπε ο Αλέξανδρος.

ροχωρούσαν μέσα στο δάσος, όταν το αγόρι πρόσεξε πέντε σκιουράκια να ξεπροβάλουν από τις βαθιές τρύπες στον κορμό ενός δέντρου. Έβγαλε αμέσως από το σακίδιό του φουντούκια και φιστίκια και τα πέταξε προς το μέρος τους. Τα σκιουράκια άρχισαν να τρώνε ασταμάτητα. Αφού χόρτασαν, τον πλησίασαν για να τον ευχαριστήσουν. Ο Αλέξανδρος έμεινε έκπληκτος για μία ακόμη φορά. Τα ζώα μιλούσαν σαν να ήταν άνθρωποι! «Είσαι καλό παιδί. Είχαμε πολλές μέρες να φάμε και πεινούσαμε πάρα πολύ! Εσύ όμως ήρθες εδώ για να μας βοηθήσεις! Ευχαριστούμε!» «Από τα παραμύθια που διαβάζω, γνωρίζω ότι τα ζωάκια δεν βρίσκουν εύκολα τροφή τον χειμώνα, γιατί τα πάντα είναι χιονισμένα. Αυτό με στενοχωρεί πολύ. Τώρα, λοιπόν, που κατάφερα να βοηθήσω, νιώθω πολύ ευτυχισμένος». «Αν χρειαστείς οτιδήποτε, όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι, χτύπα πέντε φορές παλαμάκια κι εμείς θα βρεθούμε αμέσως κοντά σου», είπαν τα σκιουράκια, προτού χαθούν στα πυκνά φυλλώματα των πανύψηλων δέντρων.