140 × 210 SPINE: 4.2 FLAPS: 80
Tα παιδιά της θάλασσας
Πώς όμως την ζει καθένας από εμάς; Αφήνεται στο ποτάμι της Ιόλης; Γυρεύει το χρυσόψαρο του Κροίσου; Ή μήπως έχει για οδηγό το φανάρι της Ηρούς; Μέσα από μια σειρά διηγημάτων που ταλαντεύονται ελεύθερα ανάμεσα στην αφιλτράριστη φαντασία ενός παιδιού και τον ρεαλισμό των προβληματισμών του, καθώς εκείνο μεγαλώνει, ένα αγόρι μας γνωρίζει τους φίλους του και μας καλεί να μην ξεχάσουμε όλες εκείνες τις ιστορίες των παιδιών της που δίνουν γεύση, χρώμα κι άρωμα στη θάλασσα, τη ζωή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
[...] «Με μαλώνει γιατί πάω να κάνω το αδύνατο», με πρόλαβε πριν ρωτήσω. «Βλέπεις, όλη μου τη ζωή γράφω στην άμμο κι εγώ όπως κι όλοι», μου είπε. «Μα τη θάλασσα δεν τη χωράνε γράμματα. Τη θάλασσα την ζεις. Θυμάσαι τι μου είπες; Είναι παιχνίδι». [...]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Tα παιδιά της θάλασσας ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984 και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στο Ε.Κ.Π. Αθηνών και μετέπειτα δημιουργική γραφή στα εκπαιδευτικά προγράμματα του ιδίου πανεπιστημίου. Από το 2011 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. “Τα παιδιά της θάλασσας” είναι το πρώτο του βιβλίο.
ISBN 978-960-564-190-0 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_cover_ta paidia.indd 1
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
7/31/2014 12:01:39 PM
Τιτλος Τα παιδιά της θάλασσας Συγγραφέας Κωνσταντίνος Οικονόμου Σειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0714/11 Εικονογραφηση Αγγελική Θύμη Επιmελεια - Διορθωση Κωνσταντίνα Σαρή Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Copyright© 2014 Κωνσταντίνος Οικονόμου Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Αύγουστος 2014 ISBN 978-960-564-190-0
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
2
Μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ, στους Μ, Π, Α, Γ, Σ, Μ και Μ, R, J, X, L, Σ.
4
Αλμύρα
Γ
νώρισα την πρώτη μου φίλη στον παραλιακό μιας παραθαλάσσιας πόλης. Ήταν ένας μικρός, αλλά πολυάσχολος δρόμος που με το μέτρημα που έκανα τότε απλωνόταν για χιλιόμετρα. Από τη μεριά της θάλασσας, παράλληλα στον δρόμο, υπήρχε ένα κακοστρωμένο πλακόστρωτο για τους πεζούς που σαν τόξο έτοιμο να υπερασπιστεί την πόλη δημιουργούσε έναν πλατύ κόλπο. Υπήρχε ένα πεζούλι δίπλα στον πεζόδρομο αυτό, γεμάτο αλάτι και ξεβρασμένα φύκια από τις μέρες με φουσκοθαλασσιά, να προφυλάσσει τους πεζούς από τη θάλασσα να μη βραχούν, λες κι αυτό ήταν κακό. Κάτω απ’ το πεζούλι όμως απλωνόταν μια στενή παραλία από άμμο και μικρές πέτρες, όπου ίσα ίσα χώραγε ένας μεγάλος να περπατήσει χωρίς να βραχούν τα πόδια του όταν έσκαγε το κύμα. Είχα ανέβει στο πεζούλι να ισορροπήσω και γέλασα όταν είδα την παραλία. Είναι αστείο πόσο κοντά είναι οι μεγάλοι σε όμορφα πράγματα κάποιες φορές, αλλά δεν τα προσέχουν. Εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή μου τους λυπήθηκα, αλλά παράλληλα χάρηκα. Πήγαινα συχνά από τη μέρα που την ανακάλυψα κι έπαιζα μόνος μου, χωρίς να το πω ποτέ σε κανέναν γιατί όσο δεν την πρόσεχε άλλος σήμαινε ότι αυτή η παραλία ήταν μόνο δικιά μου. Έκανα λάθος βέβαια, γιατί μια μέρα εκεί βρήκα τη φίλη μου. Η θάλασσα ήταν σκούρα, θυμάμαι, το ίδιο 5
και το φόρεμά της σχηματισμένο από πλατιές κορδέλες σαν φύκια μπλε και πράσινα και κόκκινα που έφταναν μέχρι χαμηλά κι έπαιζαν με το νερό καθώς το κύμα της χάιδευε τα πόδια, ενώ κολλούσαν στις γάμπες της όταν το κύμα έκανε πίσω. Στους αστραγάλους και στα χέρια κουδούνιζαν χαϊμαλιά και χάντρες, ενώ τον λαιμό της κοσμούσε ένα κρεμαστό από δύο ή τρεις σειρές κοχύλια. Έσκυβε και χάζευε ανάμεσα στις πέτρες και την άμμο να βρει κι άλλα, πετώντας όσα δεν της άρεσαν ή όσες πέτρες την ξεγέλαγαν κι αυτά που της γυάλιζαν τα σήκωνε, τα έφερνε κοντά στα μάτια της, τα καθάριζε και χαμογελώντας τα έριχνε στο ταγάρι που είχε κρεμασμένο. Τα μακριά της μαλλιά, σίγουρα μέχρι τη μέση, απλώνονταν στο νερό σαν μαύρες βεντάλιες όταν έσκυβε, και ας είχε μια πλατιά κίτρινη κορδέλα πίσω από τη φράντζα της να τα κρατάει από το να πέφτουν στο πρόσωπό της. «Γεια!» της είπα. Δεν μ’ άκουσε. «Γεια!» ξαναείπα πιο δυνατά. Δυο τρεις περαστικοί γύρισαν και με κοίταξαν, αλλά απλά χαμογέλασαν μεταξύ τους λέγοντας τη λέξη που σημαίνει ότι όλα συγχωρούνται: «Παιδιά». Εκείνη σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε περίεργη. «Γεια», απάντησε διστακτικά. Της χαμογέλασα και χαμογέλασε κι εκείνη. Ήταν πολύ όμορφη, θυμάμαι να σκέφτομαι, και νομίζω πως την ερωτεύτηκα με αυτό τον έρωτα τον παιδικό, τον αθώο, που δεν έχει την αμαρτία του έρωτα των μεγάλων. «Τι κάνεις εκεί;» ρώτησα και πήδηξα στην κρυφή μας παραλία, με τα παπούτσια μου να βρέχονται και το νερό να βρίσκει τον δρόμο για τα πόδια μου. Την ζήλεψα λίγο που είχε γυμνά τα πόδια της. Μου έδειξε μια πέτρα που κρατούσε. «Ψάχνω», μου απάντησε. «Κοχύλια». «Γιατί;» ξαναρώτησα την αιώνια παιδική ερώτηση κι εκείνη κοντοστάθηκε για λίγο. «Γιατί είναι όμορφα, υποθέτω», είπε ύστερα από λίγο. «Και γιατί είναι λίγο από τη θάλασσα που μπορώ να πάρω μαζί μου». 6
«Κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θάλασσα μαζί του», γέλασα. «Ούτε καν λίγο». «Εγώ μπορώ», είπε με πείσμα. «Να, δες!» και μου έδειξε το ταγάρι της γεμάτο κοχύλια. «Έχω πολύ από τη θάλασσα μαζί μου! Εσύ τι κάνεις εδώ;» «Είναι η παραλία μου», είπα και μετάνιωσα αμέσως, γιατί γέλασε. «Σου; Γιατί σου; Οι παραλίες δεν μπορούν να είναι δικές σου. Είναι η άκρη της θάλασσας και η θάλασσα είναι όλων». «Αυτή είναι δική μου παραλία», είπα ξανά πεισμωμένα με τη σειρά μου. «Την είδα πρώτος κι έρχομαι εδώ και δεν την ξέρει κανείς εκτός από μένα, γιατί κανείς δεν την είδε ποτέ πριν εκτός από μένα». Με κοίταξε νευριασμένα. «Κι εγώ;» είπε με φωνή επικίνδυνη που δεν την κατάλαβα. «Εγώ που είμαι εδώ; Είμαι κι εγώ δικιά σου;» «Όχι, φυσικά όχι», είπα μετανιωμένος. «Κοίτα, αν θες, μπορούμε να την μοιραστούμε. Την παραλία λέω». Δεν ηρέμησε όμως. «Δεν χρειάζομαι την άδειά σου, είμαι ήδη εδώ. Ή μήπως επειδή με είδες εσύ πρώτος; Μήπως αυτό με κάνει δικιά σου;» Γέλασα πάλι γιατί νόμιζα ότι αστειεύεται, και ας έδειχνε ακόμα νευριασμένη. «Δεν σε είδα πρώτος! Σίγουρα σε είδαν άλλοι! Κι ύστερα, οι άνθρωποι δεν είναι σαν τις παραλίες». «Εγώ είμαι», είπε και κοίταξε χάμω, καθώς βουτούσε τα γυμνά της πόδια βαθιά μέσα στην άμμο και το κύμα τα τύλιγε με αγάπη. Συνέχισε μελαγχολικά, ίσως λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε: «Και είμαι σαν αυτήν την παραλία. Όλη η πόλη περνάει δίπλα μου, βλέπει τη θάλασσα, την θαυμάζει και την βρίσκει ωραία, αλλά δεν βλέπει την αμμουδιά μου, γιατί την κρύβει το πεζούλι. Γι’ αυτό νομίζω το έβαλε εκεί η θάλασσα. Είναι τοίχος για να κρύβει την παραλία από τον κόσμο, να μη βλέπει πού ξεκινά η θάλασσα που έχουν. Να είναι κάτι μυστήριο η θάλασ7
140 × 210 SPINE: 4.2 FLAPS: 80
Tα παιδιά της θάλασσας
Πώς όμως την ζει καθένας από εμάς; Αφήνεται στο ποτάμι της Ιόλης; Γυρεύει το χρυσόψαρο του Κροίσου; Ή μήπως έχει για οδηγό το φανάρι της Ηρούς; Μέσα από μια σειρά διηγημάτων που ταλαντεύονται ελεύθερα ανάμεσα στην αφιλτράριστη φαντασία ενός παιδιού και τον ρεαλισμό των προβληματισμών του, καθώς εκείνο μεγαλώνει, ένα αγόρι μας γνωρίζει τους φίλους του και μας καλεί να μην ξεχάσουμε όλες εκείνες τις ιστορίες των παιδιών της που δίνουν γεύση, χρώμα κι άρωμα στη θάλασσα, τη ζωή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
[...] «Με μαλώνει γιατί πάω να κάνω το αδύνατο», με πρόλαβε πριν ρωτήσω. «Βλέπεις, όλη μου τη ζωή γράφω στην άμμο κι εγώ όπως κι όλοι», μου είπε. «Μα τη θάλασσα δεν τη χωράνε γράμματα. Τη θάλασσα την ζεις. Θυμάσαι τι μου είπες; Είναι παιχνίδι». [...]
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Tα παιδιά της θάλασσας ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1984 και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στο Ε.Κ.Π. Αθηνών και μετέπειτα δημιουργική γραφή στα εκπαιδευτικά προγράμματα του ιδίου πανεπιστημίου. Από το 2011 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. “Τα παιδιά της θάλασσας” είναι το πρώτο του βιβλίο.
ISBN 978-960-564-190-0 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
0_cover_ta paidia.indd 1
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ε λ ότ ο ς
7/31/2014 12:01:39 PM