Tijdens de afgelopen maand heeft mijn laptop het begeven. Net een maandje te vroeg, want ook hij had na het verschijnen van deze editie mogen genieten van enkele extra weekjes rust, net als wij. Maar misschien was ik dat gewoon vergeten te vertellen. Of misschien was genoeg gewoon genoeg voor dat arme ding. Een vroegtijdige digitale burn-out, te veel gedram en getokkel te verwerken gekregen, zoals we dat allemaal wel eens meemaken. En dus moest ik enkele dagen lang weer met pen en papier op stap. Iets wat ik in mijn begindagen als journalist eigenlijk elke dag deed. Ik voel me op slag twintig jaar ouder als ik vorige zin herlees, maar goed. Buiten het feit dat ik duidelijk sneller kan typen dan schrijven, viel die terugkeer naar de analoge wereld best mee. Mijn eerste prioriteit was wel om ook met pen en papier voldoende professioneel over te komen bij mijn gesprekspartners. Het ergste wat er in mijn gedachten kon gebeuren, was dat mijn balpen het zou begeven.
