Ondernemer, waarschijnlijk tot de laatste snik

Na anderhalf uur gesprek komt ineens de ontboezeming. ‘Deze zomer stop ik ermee.’ Wie het nog niet heeft gehoord – zijn leidinggevende bij bouwgigant Van Wijnen is al ingelicht – weet het nu: Klaas Haasjes (65) gaat met pensioen. ‘Maar... hij voegt er meteen aan toe dat hij met ‘Spijker op zijn kop’ al weer een bedrijfje is gestart. Het woord ‘stoppen’ heeft in zijn woordenboek blijkbaar een heel andere betekenis.

In het woordenboek van Klaas Haasjes staat bij stoppen met werken waarschijnlijk als omschrijving: een einde aan werkweken van gemiddeld zestig uur. Of zoiets. Want, waar een ander op zijn leeftijd de wereld rondtrekt met een camper of een cursus geraniums kweken volgt, gaat de inwoner van Zeewolde gewoon minder werken. Om niet zoals abrupt gestopte topsporters in het zwarte gat te verdwijnen, wil hij met ‘Spijker op zijn kop’ in de komende jaren een brug slaan tussen onderwijs en bedrijfsleven. Dat ligt in het verlengde van zijn huidige functie: accountmanager learning & development bij bouwgigant Van Wijnen. ‘Wat ik graag wil doen, is scholen bezoeken om te vertellen hoe belangrijk techniek is en om jongeren warm te krijgen voor de bouw. Het is dan van onschatbare waarde om de lesstof ook in de praktijk toe te passen, dus ik neem de leerlingen graag mee naar allerlei bouwplaatsen. Met als motto ‘motiveren, doceren, adviseren en enthousiasmeren’, vertelt Klaas die tevens tien uurtjes in de week actief blijft om commerciële activiteiten te ontplooien voor zijn huidige werkgever. ‘Het is de manier om mijn hoofd rustig te krijgen in een wereld waarin ik vanaf mijn vijftiende keihard aan het werk ben.’

Het tekent de mens Klaas Haasjes: ondernemer én ondernemend. Een gesprek met hem over de mens achter de zakenman betekent anderhalf uur praten over het werk. Om dan nog zo’n twintig minuten te wijden aan zijn andere passies: zijn tweede vrouw, zijn vijf kinderen en zeven kleinkinderen, en de sport. Met name PEC Zwolle. Zowel passief (toeschouwer bij de meeste wedstrijden) als actief (keeper in het businessteam van de bijna-eredivisionist).

Neutraal terrein

Het interview kan dus eigenlijk niet op een beter moment komen. De kroon op het werk van een mooie én bewogen carrière van de man die weliswaar als Dedemsvaarter is geboren en momenteel in Zeewolde resideert, maar die zonder enige twijfel blauw (Zwols) bloed door de aderen heeft stromen. ‘Ik ben trots op wat ik allemaal heb meegemaakt, maar het is zeker niet vanzelf gegaan’, is zijn aftrap van het gesprek.

We ontmoeten elkaar in Victorium Sports & Health, het prachtige en veelzijdige sport- en trainingscomplex in Zwolle. Het idee voor de locatie kwam van Klaas. ‘Een bewuste keuze’, geeft hij aan. Alsof het om een beslissingswedstrijd gaat: ‘Neutraal terrein!’ Hij ziet de vraagtekens en legt het graag nog even uit: ‘Het gaat nu vooral om wie is Klaas. Dan vind ik het prettig om in een omgeving te zijn waar geen relatie is met een bedrijf. En wel een locatie waar ik affiniteit mee heb. Want, ik hou van sport.’

Natuurlijk is Klaas ook jong geweest en heeft hij in het bedrijfsleven genoeg bourgondische uitspattingen gehad, maar momenteel past hij goed op zichzelf. En dat is hem aan te zien. Geen grammetje teveel en een gezonde blos op de wangen. ‘Als je zorgt dat je fit bent, kun je gemakkelijker met tegenslagen omgaan. Elke dag doe ik ’s ochtends mijn rek-, strek- en buikspieroefeningen. Als de agenda het toelaat, wandel ik en elke dinsdag ga ik tien kilometer hardlopen. Op vrijdag volg ik met een aantal ondernemers een hardlooprondje en op zondag ga ik naar het strand in Zeewolde en spring ik het water in. Warm of koud, dat maakt niet uit. Sommigen denken misschien dat ik niet wies bin, maar ja, het zorgt voor balans. Voor innerlijke rust inderdaad. En soms kom ik in het water op de mooiste ideeën.’

Zilveren troffel

Laten we eerst maar even zijn doopceel lichten. Klaas Haasjes, in 1957 geboren in Dedemsvaart en op tweejarige leeftijd verhuisd naar de Noordoostpolder. Destijds het beloofde land en zijn ouders werden uitverkoren. Pa was tuinder en de jonge Klaas moest meehelpen op het land. Soms al om vier of vijf uur zijn bed uit om groente te oogsten. ‘Tja, mijn vader wilde graag dauw op de groente en de veilingauto kwam altijd om zeven uur. Dus… ’Een bestaan als tuinder zag hij niet echt zitten. Zijn grote droom was om als timmerman door het leven te stappen. Min of meer in de voetsporen van zijn opa die als echte vakman te boek stond. En – toen al… - wat Klaas in zijn kop heeft, heeft hij niet in zijn kont. Want het traject om dat doel te bereiken, was lang niet eenvoudig. Na een mislukte Cito-toets was hij voorbestemd om naar een lomschool voor moeilijk lerende kinderen te gaan, maar het geloof bood uitkomst. Na een gesprek met de dominee mocht hij naar de lts. Een gouden greep, want hij bleek ook nog aanleg te hebben als metselaar. Wat heet: zijn leraar schreef hem in voor regionale wedstrijden en hij won de zilveren troffel! Na de lts volgde – ‘dankzij een gematste zes voor wiskunde’ zelfs nog de mts die hij ook op z’n eigen manier goed wist af te ronden. Tijd om aan de slag te gaan, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Zijn eerste baan? Het metselen van open haarden in boerderijen. ‘Een tip van een maatje uit het voetbalteam in Ens. Kwam ik met een tasje van de ViVo-supermarkt met daarin mijn diploma’s bij de baas. Zei hij meteen: Daar heb ik niets aan. Kun je timmeren of metselen? En wanneer kun je beginnen. Die houding was me op het lijf geschreven. ’Na anderhalf jaar kwam hij op kantoor terecht, want de werkgever zag wel dat de jonge Klaas meer in z’n mars had. Scherp inkopen werd zijn specialisme en later bij Bouwbedrijf Hekkert ging hij als calculator aan de slag. Daarna ging het snel: assistent-uitvoerder, uitvoerder, hoofduitvoerder, projectleider, hoofd Technische Dienst en adjunct-directeur. Zoals hij het zelf omschrijft: zijn entree in de grote mannenwereld. Hoe hij zich als polderjongen staande hield en een enorm netwerk opbouwde? ‘Zorgen dat je gezien wordt en niet gezien willen worden.’

‘Deurgoan!’

Zo’n uitspraak, het is één van zijn vele tegeltjeswijsheden. Kan ook niet anders als je zo’n bewogen leven hebt gekend. De korte versie: Klaas kocht eerst tien en later veertig procent van de aandelen van Bouwbedrijf Hekkert. En toen was de tijd rijp voor een overname, maar dat had nog wel wat voeten in de aarde. ‘Nee, geld speelt eigenlijk geen rol. Het was een familiebedrijf, dus het zijn meer de emoties.’

Al met al nam het overnametraject bijna drie jaar in beslag. De handtekening werd gezet in crisistijd. Hoewel er nog voldoende werk was, trok de huisbankier na twee jaar toch de stekker eruit. Wat volgde, was een doorstart als De Gilden Bouw & Onderhoud, onderdeel van het overkoepelende concern in Kampen, maar helaas ging ook die holding failliet. ‘Tja, tegenslagen zijn er voldoende geweest, maar mijn vader zei altijd dat we niet in een hoekje moesten gaan jammeren. Deurgoan!’

En dat doet hij! Zijn uitgebreide aantekeningen doet vermoeden dat er nog veel te vertellen is, maar het is tijd om er een einde aan te breien. Hij legt zich erbij neer. ‘Het is goed. Ik vertel mijn volledige levensverhaal slechts een paar keer per jaar, want daarna ben ik kats kapot.’ •

Bestuurslid Ronald de Vries roept maakindustrie op om werkomgeving te moderniseren