2 minute read
Persoonlijk – Ruben Flach
Ruben Flach
Onbevangen
Geloven als een kind heeft iets te maken met het durven leven met spanning, onzekerheid en onvoorspelbaarheid.
Hoeveel wij hechten aan planning, voorspelbaarheid en het vermijden van alle vormen van risico’s werd me opnieuw duidelijk toen ik onlangs voor twee weken terug was in ‘mijn land’, Brazilië. Een land van ‘ontoelaatbaar’ slechte wegen, wandelingen langs oude paden in de bergen met het risico van wilde dieren en samenkomsten die te laat beginnen en eindeloos uitlopen.
Nederland is een redelijk strak georganiseerd land, al is dat voor sommige mensen nog lang niet strak genoeg. Het liefst plannen we alles, niet alleen ons professionele leven, maar ook onze afspraken met vrienden en relaties en zelfs ons geloofsleven. In Brazilië, en zeker in het binnenland, gaat het heel anders. Het tempo ligt een stuk lager, het leven is minder voorspelbaar en relaties zijn het belangrijkste
in het leven, vooral familie. Een afspraak met een vriend plannen over drie weken is ondenkbaar, je gaat gewoon langs. En als er iemand thuis is, komt het meestal wel uit.
Gemeenschap Geloven is onderdeel van het hele leven. Elkaar groeten, op straat en aan het begin van ieder Whatsapp gesprek met ‘de vrede van de Heer’ (a paz do Senhor), is heel normaal. Het gemeenteleven is veel meer een gemeenschap (community) waar mensen veel met elkaar optrekken. Huwelijkscursussen die weken duren, diploma-uitreikingen van school, alles gebeurt in de kerk. Het bijzondere van het kennen van verschillende culturen is dat je de mogelijkheid krijgt om, soms dichtbij en soms op afstand, te observeren, te evalueren en… te leren. Het ene is niet beter dan het andere, het is vooral anders, heel anders. Ik weet niet of ik gemakkelijk opnieuw zou wennen aan alles wat zo’n Braziliaanse cultuur met zich meebrengt. Toch heeft het me weer aan het denken gezet.
Een lamp of een licht Ik moest denken aan de woorden van Psalm 119:105: Uw woord is een lamp voor mijn voet, een licht op mijn pad. In deze Psalm zie ik eigenlijk de twee culturen terug: In Nederland houden we van een ‘licht op mijn pad’, zodat we zover mogelijk kunnen kijken: ‘Een stip aan de horizon’, ‘werken aan je toekomst’, ‘zo s.m.a.r.t. mogelijk leven’, we kennen vele termen. In Brazilië houden ze van een ‘lamp voor mijn voet’: ‘Zo God het wil’, ‘we leven vandaag, morgen zien we wel’, ‘geniet’, ook daar hebben ze vele termen.
De werkelijkheid is dat God, door zijn geschreven en gesproken Woord, soms licht werpt op de toekomst, openbaring geeft over de richting die Hij met ons op wil. Maar net zo vaak schijnt de lamp alleen op de eerstvolgende stap die we moeten nemen. Dan komt het neer op gehoorzaamheid, vertrouwen en geloof. Zoals Abram die al zijn mensen en spullen moest verzamelen en gewoon moest gaan lopen, zonder te weten waarheen.
Is dat misschien wat Jezus bedoelde met geloven als een kind? De Vader vertrouwen en onbevangen het risico durven nemen om naar Hem te luisteren?
A paz do Senhor!
