Gezondheid

Verder werden er kritische vragen geuit over de emotionele lading rondom de procedure. Een abortus is voor sommigen erg spannend, eng of emotioneel. Hanna, die direct naar de kliniek is gegaan, heeft een goede band heeft met haar huisarts en geeft juist aan hoe fijn ze die extra optie had gevonden: ‘”Als de abortuspil beschikbaar was geweest bij de huisarts had ik dat zeker overwogen. Ik denk dat ik ook voor die optie was gegaan. Dan kon ik gewoon op de fiets naar mijn eigen vertrouwde huisarts, en de pil in een eigen gekozen fijne omgeving nemen.” Eva, die ook rechtstreeks naar de kliniek ging, sluit zich hierbij aan: “Ik heb geluk met een hele fijne vrouwelijke huisarts waarbij ik me heel comfortabel voel. Als ik dan toch voor een abortuspil zou kiezen, zou ik het prima kunnen bespreken.” Tegelijkertijd geeft ze aan dat het een ander verhaal was geweest als haar huisarts een man was. Dat is voor Maria het geval en zij weet niet of ze zich comfortabel genoeg zou voelen bij haar huidige huisarts. “Ten eerste is hij een man. Wel een hele aardige man, maar dat maakt het een minder aantrekkelijk idee. Bij een abortuskliniek weet je tenminste zeker dat iedereen pro-choice is, om het zo te zeggen.” Ze kaart ook aan dat sommige huisartsen misschien hun persoonlijke kijk op de kwestie laten doorschemeren, iets wat je juist niet wilt op zo’n moment. Natuurlijk verschilt dit per individu, en zullen mensen die een goede band met hun huisarts hebben het juist fijn vinden om naar iemand toe te gaan die ze kennen. Maar door de wetswijziging blijven beide opties dan ook bestaan. Alle vier de geïnterviewde vrouwen (die toentertijd vier verschillende abortusklinieken hebben bezocht) geven aan erg tevreden te zijn met de zorg die ze ontvingen. Ze voelden zich veilig en zijn goed geïnformeerd. “Ik voelde mij daar best op mijn gemak, hoe gek dat misschien ook klinkt,” vertelt Hanna. “Ik denk nog vaak terug aan de artsen, verpleegkundigen en receptionisten, hoe veilig zij mij lieten voelen en hoe ze, ondanks alle ellende, toch zorgde voor een bijna gezellige sfeer,” zegt Eva. En die kwaliteit moet natuurlijk gewaarborgd worden. Buurman heeft dan ook aan de wetswijziging gewerkt met de insteek dat zij, met haar praktijk, die zorg ook wil bieden aan de vrouwen. “Ik wil ze óók helpen. Mijn patiënten vragen er zelf om dat het bij de huisarts kan. Hoe fijn dat ik dat nu ook kan?”

Dan, tot slot, zijn er nog enkele praktische zaken. Bijvoorbeeld dat niet iedere huisartspraktijk een echoapparaat heeft, dat ze in principe vijf dagen open zijn en dat er al een flinke werkdruk wordt ervaren. Buurman antwoordt: “Er zijn simpele berekeningen bij een reguliere cyclus waarmee je iemands zwangerschapsduur kan uitrekenen, die twee á drie gevallen waar het per jaar om gaat zullen geen invloed hebben op de werkdruk en de huisartsenpost is altijd bereikbaar in de avond, nacht en weekenduren mocht een vrouw na de inname van de pil zorg nodig hebben.” En praktische bezwaren moeten niet de reden zijn om iets wel of niet te doen wat betreft de zorg, geeft ook Van Straaten aan. Hoewel Van Straaten en Buurman dus andere meningen hebben over de wetswijziging, staan de neuzen van hen, de geïnterviewde vrouwen én van Kuipers in het grotere plaatje wel dezelfde kant op. De keuzevrijheid en gezondheid van vrouwen staat bovenaan de prioriteitenlijst. Als een zwangere een abortus overweegt of daarvoor kiest, heeft ze recht op de best mogelijke begeleiding en zorg en vanuit dat perspectief is er nu en moet er in de toekomst worden gemanoeuvreerd door de Nederlandse zorgsector. Wat de meerwaarde is van deze verbreding en wat de exacte gevolgen zijn, zal de tijd ons moeten leren. Hopelijk verslapt de aandacht rondom abortuszorg niet en blijven de besluitvormers die aan zet zijn zich hard maken voor het welzijn en het zel eschikkingsrecht van vrouwen, en daarmee de gezondheid van ons hele land. O

*’Vrouwen’ betekent in deze context alle vrouwen, trans- en non-binaire personen die zwanger kunnen worden en/of menstrueren.

De Balie lanceert een nieuwe serie met programmamaker Ianthe Mosselman, waarin ze met verschillende gasten in gesprek gaat over feminisme en de culturele nasleep van de #MeToo-beweging.

De eerste gast is Lotte Houwink ten Cate. Zij bepleit dat de vrouwenbeweging los moet komen van haar verstrengeling met slachtofferschap; en terug moet naar waar het eind jaren zestig mee begon: een vurig verlangen naar radicale verandering. Afgelopen oktober schreef ze in NRC dat we gedurende vijf jaar #MeToo van incident naar incident zijn gegaan, maar dat dit nog niet heeft geleid tot de zo gewenste hervertelling van het heteroseksuele script. Hoe zou die systeemkritiek eruit moeten zien en waar zou ze zich op moeten richten?

Maandag 20 maart 2023 om 20:00 vindt de eerste editie plaats. Kaartjes zijn verkrijgbaar via debalie.nl.

Het is inmiddels meer dan vijf jaar geleden dat vrouwen onder de hashtag #MeToo op grote schaal hun ervaringen met seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag deelden. Wat zijn we in de vijf jaar opgeschoten en waar liggen de valkuilen?

Lotte Houwink ten Cate (1990) is historica gespecialiseerd in de sociale en politieke geschiedenis van WestEuropa. Ze promoveert op de feministische tweede golf en seksuele ethiek aan Columbia University in New York, en is Past & Present Fellow aan het Institute of Historical Research in Londen. Haar boek over het spanningsveld tussen feminisme en heteroseksualiteit van de jaren zeventig tot vandaag zal verschijnen bij De Bezige Bij. Ze is dol op mannen.