Etchica Voorn

Etchica Voorn (1963) is talentcoach, auteur en blogger. Ze won in juni 2018 de OPZIJ literatuurprijs voor haar autobiografi e Dubbelbloed. Ze woont met haar witte herder Luna in Amsterdam.

Het was maandag 8 maart Internationale Vrouwendag en het zinderde in mij. Voor het eerst in tijden mocht ik eropuit om een lezing te geven. Dit keer voor het personeel van een groot internationaal ICTFOTOJULIEBLIK bedrijf. Het wil meer vrouwen in hun bedrijf en aan mij vrouwen van de zeshonderd medewerkers is discussie de eer om deze boodschap kracht bij te zetten. Het zou verzekerd. Nieuwe inzichten werden gedeeld en de een ‘hybride’ meeting worden. Dat wil zeggen een ambitie om het percentage vrouwen fl ink te laten combinatie van zowel live- als online publiek. stijgen, uitgesproken. Ik was in mijn nopjes dat ik een

Het gebouw was groot en het parkeerterrein nagenoeg feministisch steentje bij had kunnen dragen. Blij met leeg. Vriendelijk werd ik ontvangen in een grote hal. alle positieve reacties vertrok ik via de A2 van Utrecht

Verder was er geen mens te bekennen. naar mijn hometown Amsterdam.

Even later zat ik aan een grote tafel met echte mensen Terwijl ik me op de meest rechtse baan keurig aan de van vlees en bloed –hoe hevig had ik daarnaar snelheid hield, kwam in mijn achteruitkijkspiegel een verlangd– en een scherm vol bewegende pasfoto’s. auto snel dichterbij. Vol ongeloof zag ik de auto dichter

De sfeer was prettig en het kostte me dan ook geen en dichter naderen. Ik kon geen kant op en zette me enkele moeite om mijn eigen vooroordelen en schrap. beperkende gedachten vrijelijk op tafel te leggen. Met een knal botste de automobilist achterop. Trillend

Ik begon over mijn gevoelens rondom de boodschap over mijn hele lichaam nam ik de afslag naar het van Black Lives Matter. Door de moord op George dichtbijgelegen benzinestation, gelukkig volgde de

Floyd was deze beweging sterker aanwezig dan ik ooit aanrijder. eerder in mijn leven had meegemaakt. Het hoe en Het bleek een reus, twee koppen groter dan ik. Zijn waarom van BLM was hele voorkomen was daarom bij mij niet direct ‘top of mind’. Toen ik voor het eerst black lives ‘BOT SING’ imposant, inclusief een buik van enorme omvang. Mijn tranen liet ik de vrije matter hoorde scanderen, loop. schuurde het bij mij. Waar hoorde ík dan bij? Mijn leven “Wat was je in godsnaam aan het doen?” is toch net zo belangrijk, dacht ik verongelijkt. In “Ik ben gewoon heel moe,” zuchtte hij.

Dubbelbloed beschrijf ik mijn ervaringen noch bij zwart “Dan moet je niet achter het stuur zitten,” foeterde ik, noch bij wit te horen, het blijft een gevoelig punt. Ik “bovendien, ik reed honderd, dus dan reed jij harder.” schaamde me een beetje om het te bekennen, maar Opnieuw begon ik te huilen. dát waren mijn eerste gedachten en gevoelens. “Wat is er?” Een stomme vraag in deze situatie, maar

Gelukkig weet ik inmiddels beter, het is eigenlijk heel kennelijk raakte hij in de war van mijn tranen. eenvoudig. Zolang zwarte mensen, mensen van kleur, “Ik zit al in een scheiding,” snifte ik, “en nu dit!” geen gelijkwaardige behandeling slash kansen krijgen, Nu pas leek hij écht te schrikken. zijn wij als gemeenschap verantwoordelijk. BIJ1, de “Ach, wat rot voor je, ik ben helaas getrouwd. Ik wou partij van Sylvana Simons, noemt het radicale dat ik je kon knuffelen.” gelijkwaardigheid. Radicaal of niet, iedereen verdient “Dat zou ik ook wel willen,” antwoordde ik en we gelijke kansen en rechten. Zolang mensen van kleur te lachten schaapachtig naar elkaar. Er was nauwelijks een maken hebben met racisme en uitsluiting, hebben we meter afstand tussen ons. Hij had lieve ogen, een de morele plicht om tegen ongelijkwaardige zachte blik. Plotseling voelde ik de drang opkomen om behandeling in te gaan. me tegen zijn enorme buik aan te vlijen, me in zijn

Het lijkt een eenvoudige benadering, maar in feite armen te nestelen. gelden dezelfde principes voor de positie van vrouwen. Vaag dacht ik aan mijn feministische optreden die

Zolang vrouwen niet dezelfde kansen en middag. Nog geen uur later wilde ik me in de armen mogelijkheden krijgen om zich –op welk terrein dan werpen van de eerste de beste man die nota bene op ook– te ontwikkelen, moeten wij als gemeenschap voor mijn bumper botste. deze gelijke kansen ópstaan. Ik deed een stapje naar voren… en weer terug. We

Het kwam lekker op gang met een stelling zoals wisselden gegevens uit voor de verzekering.

Mannen zijn betere leiders dan vrouwen. Waar of niet “Nou dag, rij voorzichtig, hè.” waar? In een bedrijf met slechts veertien procent Met gloeiende wangen reed ik de snelweg op. O