OZON June July 2010 'Summer Kisses WInter Tears'

JUNE - JULY 2010 / ISSUE 79

[L I F E A F T E R S K AT E]

2010

We A c t i v i s t s SHOT BY C H E RY L D U N N w w w. w e s c . c o m

INDEX 4

Editorial...4 Unforgettable...6 Backstage...8 Album Reviews...10 Noises...11 Matteus...12 Dapper Dan...14 Summer Festivals...16 Summer Re-Issues...18 A Cannes Story...20 Bread&Butter...22 Summer Buys...24 Art Athina...28 Art Agenda...30 Summer Kisses Winter Tears...32 Stefania Goulioti...34 Au Revoir Simone...36 Kostis Velonis...38 Mikael Delta...40 Sarah Lucas..42 William Klein...44 Trentemoller...46 Mick Rock...48 Matthieu Lavanchy...52 Polaroid Comeback..54 Summer Kisses, Winter Tears...56 The fire of love, the fire of love...60 Can burn from afar...64 Like a falling star...68 Summer Kisses, Winter Tears...72 Like the stars they fade away..76 With dreams of yesterday...80 New Faces...84 Beauty...88 Trends...90 Fashion News...92 P.L.US....96

Cover Credits Photography: Nuria Rius | Stylist: Carlitos Trujillo Model: Anna Nemeth @ Elite Model Management Σορτς / Shorts Cheap Monday (SHOP ΕRMOU 112Α) - Πουκάμισο / Shirt Lee (VF Hellas) Μποτες / Boots Chanel - Γυαλιά / Sunglasses Adrian Mustelin - Μαντίλι / Neckerchief Stylist’s Own

OZON Ιούνιος 2010 / Τεύχος 79, μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα info@ozonweb.com Creative Art Director Πάνος Παπαναγιώτου art@ozonweb.com Διευθύντρια Διαφήμισης Έφη Λυμπεροπούλου sales@ozonweb.com Διευθύντρια Marketing & Communications Κίκα Κυριακάκου ad@ozonweb.com Direct Market Σίμος Μιχαλόπουλος simos@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com Fashion Department Μαριάνθη Χατζηκίδη fashion@ozonweb.com Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου OZONWEB Content Manager Βάνια Μίχα Editorial Intern Κυριακή - Ντομένικα Χανδρά Fashion Interns Ευτυχία Κουρούση / Ελένη Μαλάμη Digital Editor Intern Μελισσάνθη Σπέη Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Artville, Μαρία Άντελμαν, Μάνος Νομικός, Black Athena, Βαγγέλης Καμαράκης, Γιώργος Σταμκόπουλος, Λουκάς Μέξης, Βιβιάνα Μηλιαρέση, Σάντρα-Oντετ Κυπριωτάκη, Αντώνης Κατσούρης, Σπήλιος Γιαννακόπουλος, Αλεξάνδρα Πετσετάκη, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος Φωτογράφοι Jolijn Snijders, Κώστας Αυγούλης, Cristina Capucci Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Eisuke Negishi, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Krzysiek Kozanowski, Χάρης Κυπριανού Απόδοση σε Ελληνικά/ Αγγλικά Πανδώρα Γιαμαλίδου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος Διανομή distribution@ozonweb.com, Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Βαλτετσιού 50-52, 106 81, Αθήνα Τ: 210 3634008 F: 210 3634008 E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

OZON June 2010 / Issue 79, monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea | info@ozonweb.com Creative Art Director Panos Papanagiotou | art@ozonweb.com Advertising Director Efi Lymperopoulou | sales@ozonweb.com Marketing Director & Communications Kika Kyriakakou | ad@ozonweb.com Direct Market Simos Michalopoulos | simos@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris Karatarakis | web@ozonweb.com International Coordinator Janosch Boesche international@ozonweb.com Fashion Department Marianthi Chatzikidi fashion@ozonweb.com Beauty Editor Maria Papadopoulou, London OZONWEB Content Manager Vania Micha Editorial Intern Kiriaki - Domenika Chandra Fashion Interns Eftihia Kourousi / Eleni Malami Digital Editor Intern Melissanthi Spei Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Manos Nomikos, Artville, Vagelis Kamarakis,Yorgos Stamkopoulos,Loukas Mexis,Viviana Miliaresi, SandraOdette Kypriotaki, Antonis Katsouris, Alexandra Petsetakis, Spilios Gianakopoulos,Black Athena, Janosch Boesche, Oliver Arlt, Matthew Zorpas, George Nikas, Andreas Dimopoulos Photographers Jolijn Snijders, Costas Avgoulis, Cristina Capucci Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios,Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Eisuke Negishi, Anouk Morgan, Quentin de Briey, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Krzysiek Kozanowski, Harris Kyprianou English/Greek Adaptation Pandora Giamalidou Distribution distribution@ozonweb.com Editorial Consultant Spyros Vlachos Address Yorgos Kelefis - Contempo Publications, 50-52 Valtetsiou St., 10681 Athens, Gr, T: 210 3634009, F: 210 3634008, E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine myspace.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag This magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.

EDITORIAL 6 Photography Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti

Περπατούσαμε χέρι με χέρι και όταν κουραζόμαστε ψάχναμε το πρώτο παγκάκι. Στο ξενοδοχείο ο χρόνος σταματούσε και εμείς γελoύσαμε. Το βράδυ μεθούσα, μόνο εγώ, εσύ συνόδευες τη ζάλη μου. Λίγες μέρες αργότερα βρεθήκαμε στο κέντρο μιας άλλης πόλης, μας φάνηκε τόσο περίεργο σαν σκηνικό ταινίας έτοιμο να καταρρεύσει. Με πήγες σε ένα κήπο γεμάτο με δεκάδες διαφορετικά είδη κάκτου, άρχισε να βρέχει και κρυφτήκαμε στο αγαπημένο σου καφέ, αυτό που αγάπησες από την πρώτη μας επίσκεψη. Και ύστερα έγινε καλοκαίρι και καλοκαίρι σημαίνει ζέστη στα Εξάρχεια, μπύρα σε ένα πεζόδρομο και αναμονή. Aπό τον αόριστο περνάμε στον ενεστώτα διαρκείας, σε αυτό που δεν ξέρουμε πότε άρχισε και πότε θα τελειώσει. Το καλοκαίρι λοιπόν, παθαίνουμε για λίγο μπλακ άουτ και μετά μπαίνουμε σε safe mode μέχρι να επιστρέψουμε στην πόλη νομίζοντας πως γεμίσαμε μπαταρίες. Ψέμματα. Το καλοκαίρι απλά αναβάλλουμε αυτά που δεν μας αρέσουν και το Φθινόπωρο αναθεωρούμε τις προτεραιότητές μας. Φέτος το καλοκαίρι θα είμαστε χώρια γιατί δεν σου αρέσει η θάλασσα, έτσι απλά. Το μυαλό μου προτρέχει και χρησιμοποιώ πια μέλλοντα όταν σκέφτομαι. Μόλις καθόρισα την πρώτη μου προτεραιότητα για το Σεπτέμβριο... θα είμαστε εδώ.

We would hold hands while walking and sat on the first available bench each time we felt tired. At the hotel, time stopped and we would burst into laughter. At night I would get drunk, you accompanied my dizziness. A few days later, we found ourselves in the centre of another city, it seemed strange like a movie set about to collapse. You took me to a garden full of cactuses, dozens of different types. When the rain started, we found shelter in your favourite cafe, the one you loved on our first visit. And then it was summer and summer in Exarchia equals heat. It means beer on a pedestrian street, it means anticipation. From the past tense we pass onto the present continuous, the one we don't know when it starts nor when it ends. Lies. At summer time we just postponing the things we dislike and in Autumn we review our priorities. This summer we will be apart because you just don't do sea, simple as that. My mind jumps ahead when I'm thinking and I now use the future tense. I have just determined my first priority for September… we will be here.

Every door hides a story, discover them all at onitsukatiger.com

ULTIMATE 81

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ: ASC MAP Α.Ε.Β.Ε, Γρ. Λαμπράκη 24, 166 74 Γλυφάδα, Τηλ: 210 9870970

UN FORGET TABLE 8

SUMMER KISSES WINTER TEARS

TEXT Νατάσσα Παπαχρήστου | Natasha Papachristou

Για κάποιο λόγο όλα τα ρομάντζα εκτυλίσσονται το καλοκαίρι, όλοι οι έρωτες ξεκινάνε το καλοκαίρι. Ε, και; Τι σημασία έχει αν ένα φιλί είναι καλοκαιρινό ή χειμερινό; Ένα φιλί μπορεί να είναι ζεστό ακόμη κι όταν είναι στην καρδιά του χειμώνα, στη μέση του πουθενά και όλα σου τα άκρα έχουν παγώσει και νοιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ούτε μια κίνηση. Ο Elvis Presley ήξερε να δημιουργεί καρδιoχτύπια χειμώνα-καλοκαίρι, ήξερε να κάνει τα κορίτσια να κλαίνε από ενθουσιασμό ή πανικό, ήξερε να κινείται (ή να λικνίζεται) ακόμη και όταν τραγουδούσε μια μπαλάντα, όπως το ‘Summer Kisses, Winter Tears’ For some reason all romances unfold at summer, love starts at summer. But is there such a thing as a difference between a summer and a winter kiss? A kiss is always warm even in the heart of winter, in the middle of nowhere with all your limbs frozen unable to move. Elvis Presley knew how to create heartbeats both in winter and summer. He knew how to make girls cry from enthusiasm or even panic, he knew how to move (or to rock) even while singing a ballad, like ‘Summer Kisses, Winter Tears.’

Θα ήταν 75 ετών αν ζούσε σήμερα. Πέθανε, όμως, στα 42 του. Τον βρήκε νεκρό η τότε αρραβωνιαστικιά του. Ο Elvis, ο καλός γιος, μπήκε το 1953 στο στούντιο της Sun Records για να ηχογραφήσει δύο τραγούδια, δώρο στη μητέρα του. Τρία χρόνια αργότερα είχε γίνει ήδη η φαντασίωση κάθε κοριτσιού και η μετενσάρκωση του πολυπόθητου ‘American Dream’. Όπως οι περισσότεροι θνητοί – αν και ‘Βασιλιάς’- δεν είχε το κουράγιο να αντισταθεί στις καταχρήσεις, η φήμη του τον είχε ξεπεράσει. Φαντάζομαι πως όταν ανακοινώθηκε η είδηση του θανάτου του οι θαυμάστριές του θα έκλαιγαν γοερά, οι αντιδράσεις τους θα έφταναν στα όρια της υστερίας αν και τίποτα δεν θύμιζε τότε το rockabilly νέο που είχαν λατρέψει. Οι πιστοί του οπαδοί δεν το πίστευαν και ακόμη δεν το πιστεύουν... ενώ οι κληρονόμοι του απολαμβάνουν τα οφέλη από τα 75 άλμπουμς που έβγαλε από το 1956 έως και το 1977 κι έχουν βρει θαλπωρή στην ξακουστή Graceland. Όλα τα φιλιά που είχε ανταλλάξει επί οθόνης δεν προκαλούσαν πια καρδιοχτύπια αλλά δάκρυα. Το ‘Summer Kisses, Winter Tears’ γράφτηκε το 1960 με σκοπό να συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας ‘Flaming Star’. Η σκηνή όπου ακουγόταν το τραγούδι γυρίστηκε αλλά κόπηκε, όχι εξαιτίας δακρύων αλλά γέλιων που χάλασαν την όλη ατμόσφαιρα. Το τραγούδι κατάφερε όμως να βγει στην ‘επιφάνεια’ . Τίποτα δεν αμαύρωσε τη φήμη του. Στην υστεροφημία του βοήθηκε και η ιδιαίτερη εκτέλεση από την Julee Cruise όταν ακούστηκε το 1992 στην ταινία του Wim Wenders ‘Μέχρι το τέλος του κόσμου’. Το

τέλος του κόσμου δεν ήρθε για τον Elvis ακόμη και όταν παντρεύτηκε. Οι θαυμάστριες έβαλαν γι ακόμη μία φορά τα κλάματα αλλά εξακολουθούσαν να τον θαυμάζουν από το ραδιόφωνο, από το πικάπ, στο σινεμά, στις συναυλίες του. Έφυγε νωρίς, τόσο γρήγορα όσο περνάει και ένα καλοκαίρι. Πρόλαβε όμως να γίνει μύθος ενώ ήταν ακόμη ζωντανός όπως και ένας καλοκαιρινός έρωτας που ξεκινάει να είναι παρελθόν πριν καν τελειώσει. Πρέπει όμως κάθε καλοκαιρινός έρωτας να τελειώνει; Μάλλον όχι. Πρέπει κάθε έρωτας να απομυθοποιείται; Μάλλον όχι όπως δεν απομυθοποιήθηκε και ο ίδιος ο Βασιλιάς. Τα όνειρα του χθες κάνουν παρέα στους απανταχού θαυμαστές του. Θυμόμαστε ό,τι αγαπάμε, κλαίμε για ό,τι αξίζει. Γι’αυτούς ο βασιλιάς ζει και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία ακόμη και στην περίπτωση ενός έρωτα που ξέρουμε ότι θα τελειώσει...

He would have been 75 today. He died, however, at 42 found by his then fiancee. Elvis, the good son, entered Sun Records studio in 1953 to record two songs as a gift to his mother. Three years later he was already the fantasy of each and every girl and the reincarnation of the long-cherished ‘American Dream’. Still being a mortal, the ‘King’ had no resistance to addiction while his reputation was growing larger than him. I guess when his death was announced his fans cried bitterly with reactions reaching hysteria although at that time, their idol had nothing to do with the rockabilly youth they’d loved. His faithful followers never believed

his death happened and still don’t… while his heirs enjoy the benefits of 75 albums recorded between 1956 and 1977 and found warmth in notorious Graceland. All kisses he had exchanged on screen, were not the cause of heartbeats anymore but tears.

‘Summer Kisses, Winter Tears’ written in 1960 was meant to be included on the soundtrack of the film ‘Flaming Star’. The scene where the song would feature, was not included; cut not because of tears, but spoiling laughter. Nevertheless the song managed to get out in the surface, nothing could ruin its reputation. A helping hand was also offered by Julee Cruise when her version of the song appeared in the 1992 film by Wim Wenders ‘Until the End of the World’. The end of the world did not come to Elvis, even when he married. His fans cried once again but keep on idolising him on the radio, the turntable, in the movies, in concerts. He left early, as quickly as summer time goes by. But he managed to become a legend while still alive like a summer love that is past even before it’s over. But does every summer love come to an end? Probably not. Does love have to debunk? Probably not too as the King himself was never challenged. The dreams of yesterday hang on with his fans everywhere. We remember what we have loved and we cry for what it worths. For them the King is still alive and hope is always the last to die just like when it comes to love coming to the end ...

NOTOS COM S.A. TEL 210 8007300

Š Copyright and design rights Pentland Chaussures ltd 2009.

www.lacoste.com

BACK STAGE 10

STRANGE SUMMER DAYS TEXT Danai alaska Photography Μαριοσ Καλαμαρησ | Marios Kalamaris

Κάθε βράδυ συναντιόμαστε τη γνωστή ώρα στο γνωστό σημείο για να πάμε στο ίδιο μέρος για ακόμα μια φορά. Φτάνουμε και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Έχει τόσο πολύ κόσμο - κάποιος πάει στην τουαλέτα και τον χάνουμε. Ψάχνουμε να βρούμε μια γωνιά να καθίσουμε. Καθόμαστε. Ψάχνουμε να βρούμε μια θέση στην ουρά για να πάρουμε και μια μπύρα. Πίνουμε και μετά ξεκινάμε να κοιτάμε ολόγυρα και να ψάχνουμε κάποιους που έχουν σταματήσει να μας ψάχνουν εδώ και χρόνια. Όλο αυτό το κάνουμε όλοι μαζί. Σε τέτοιες εξορμήσεις είμαστε πάντα στον πληθυντικό. Βλέμματα αναζήτησης, συζητήσεις που μένουν στη μέση - όταν μιλάμε μεταξύ μας δεν κοιταζόμαστε στα μάτια γιατί μπορεί να χάσουμε κάτι από τη δράση. Και οι άλλοι το ίδιο κάνουν, τόσα βλέμματα περνούν από πάνω σου, στέκονται ή όχι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως και μπλουζ να μας έβαζαν να χορέψουμε θα το κάναμε ευχαρίστως, κοιτώντας πάντα κάπου αλλού για να τα προλάβουμε όλα. Ένα ερωτικό ντελίριο στην αρχή του καλοκαιριού. Πίσω στο γραφείο η ρετρό ταπετσαρία ταιριάζει με τη διάθεσή μας και επιλέγουμε Elvis Prisley για το καλοκαιρινό μας τεύχος. Σε Αθήνα, Λονδίνο, Μιλάνο και Βαρκελώνη, έξι φωτογράφοι εμπνέονται από το τραγούδι ‘Summer Kisses, Winter Tears’ και οι σελίδες του OZON γεμίζουν με χαρούμενα κορίτσια, θλιμμένα κορίτσια, μπερδεμένα κορίτσια που φλερτάρουν με αντίστοιχα κυκλοθυμικά αγόρια. Σε κάθε περίπτωση μέχρι το Σεπτέμβρη τα πράγματα θα έχουν ηρεμήσει. Αλλά μπορεί και όχι... Καλύτερα όχι.

Every night we meet in the usual place at the usual time just to go once again to the same place. We arrive feeling happy. It is very crowed -so much so that the one going to the loo, might never come back. We are looking for a small corner and we sit down. We are queueing for a beer; we drink and then start looking around for the ones who have stopped looking for us. We do this all together. In outings like that, we are always in plural. Seeking peeks, unfinished chats, when we talk together we don’t look at each other’s eyes, scared we might miss some of the action. And this is how it goes for everyone in there, you become the receiver of numerous glances regardless if they become gazes or not. Even if music turned to blues and were forced to dance, we gladly would even if we continued looking somewhere else, anticipating everything. An early summer erotic delirium.

Back to the office the retro wallpaper matches our mood and we go for Elvis Prisley for our summer issue. In Athens, London, Milan and Barcelona, six photographers are inspired by the song 'Summer Kisses, Winter Tears’ and OZON's pages are flooded with happy girls, sad girls, confused girls that flirt with respectively moody boys. In any case things will calm down until September. But maybe not. Better not.

Š 2010 adidas AG. adidas, the Trefoil, and the 3-Stripes mark are registered trademarks of the adidas Group.

TEXT ΓΙωργοσ Νικασ | George Nikas

ALBUM REVIEWS 12

SUMMER KICKS

CRYSTAL CASTLES Crystal Castles

HOLE Nobody’s Daughter

THE BOY Κουστουμάκι

NAS & DAMIAN MARLEY Distant Relatives

(Fiction)

(Mercury)

(Inner Ear)

(Universal Republic)

Οι Crystal Castles μπορεί να βρίσκονταν μέχρι τώρα στην ουρά της nu rave/blog-house σκηνής, με το δεύτερο ομώνυμο τους άλμπουμ όμως έκαναν την υπέρβαση και από τελευταίος τροχός της αμάξης μετατράπηκαν σε indie αστέρες. Ο λόγος είναι απλός. Οι Crystal Castles είναι μοναδικοί και δύσκολα θυμίζουν στο άκουσμά τους κάποιον άλλον, παρά τον ίδιο τους τον εαυτό, ενώ η επιτυχία τους ολοκληρώνεται όταν κλείνουν την πόρτα στο πομπώδες και κάποτε μοδάτο είδος με τον καλύτερο τρόπο, κάνοντας ένα καλλιτεχνικό βήμα πάνω από τα όριά του. Και το μίσος καλά κρατεί.

Ή αλλιώς ‘η σκύλα είναι πίσω στην πόλη’ ή αλλιώς ‘ποιος σκότωσε τον Kurt Cobain’ ή αλλιώς ‘ο Corgan έχει τόσο ταλέντο ακόμα που γράφει τραγούδια και για άλλους’ ή αλλιώς ‘το κορίτσι με το μεγαλύτερο κομμάτι κέικ, έφαγε όλο το ταψί’. Και επέστρεψε λοιπόν μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια κληρονομικής άνεσης και προ του ντόρου της ταινίας, όπου θα ενσαρκωθεί από την Scarlett για να κάνει τα κοριτσάκια που τώρα πια έχουν μεγαλώσει λίγο, αλλά ακόμα προτιμούν τις κόκκινες Martins, το ασορτί κραγιόν και τον κρίκο στη μυτούλα, να δείχνουν πάλι cool. Ακόμα και μέσα στο δωμάτιό τους με τη βούρτσα-μικρόφωνο.

Βέβαια. Νέο κύμα, γυαλιά μυωπίας, ‘Ελλάδα’, το πραγματικό του όνομα είναι καλλιτεχνικό. Το αγόρι ίσως είναι και ο πιο δραστήριος τραγουδοποιός της ανεξάρτητης σκηνής. Και όταν επιλέγει να τραγουδήσει στα ελληνικά δεν σας ενοχλεί καθόλου. Μάλιστα σας αρέσει. Θυμηθείτε τώρα ποιοι είναι αυτοί που έχουν τραγουδήσει τα ελληνικά τόσο καλά, ποια είναι η τωρινή τους αξία. Δεν θα υπερβάλατε αν πολύ σύντομα τον συγκαταλέγατε ανάμεσά τους. Το ηλεκτρονικό του μελόδραμα είναι πραγματικά αριστουργηματικό.

Το θερμόμετρο έδειξε 30, τα κοριτσάκια δείχνουν ξαφνικά περισσότερα, οι αντρικές ορμόνες χτυπούν κόκκινα, οι παραλίες γεμίζουν, ήδη αρχίζουν οι φαντασιώσεις των καλοκαιρινών κατάλευκων νησιών κάτω από τον μεσογειακό ήλιο και κάπου εκεί πίσω ο Dj παίζει αυτό το άλμπουμ. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η reggae μουσική του μικρότερου απογόνου του πατέρα της Ιαμαϊκής μουσικής δεν έχει ακριβώς τέτοιο σκοπό. Με τραγούδια όπως τα ‘Africa must wake up’, ‘Leaders’, ‘My Generation’, ‘Despair’, οι εξωτικές διακοπές σε μαγικά νησιά δείχνουν ανέκδοτο. Αρκεί να διαβάσεις το περιεχόμενο.

Crystal Castles till now, had been standing at the bottom of nu rave/ blog-house scene. However they have reinvented themselves, becoming new indie stars. The reason for this is simple: Crystal Castles have a unique sound reminding of hardly anyone but themselves and their success is fulfilled when slamming the door in style to a once fashionable genre.

And how do they manage that? By taking an artistic leap beyond indie music’s limits. And the loathing keeps on going.

Or else; ‘the bitch is back in town’ or ‘who killed Kurt Cobain’ or else ‘Corgan is so talented, he still writes songs for others’ or else ‘the girl with the biggest piece of cake who ate it all’. Indeed she is back after twelve years of inherited comfort and right in the middle of the storm caused by the up and coming movie, where she is played by Scarlett. Right back to make the slightly grown up girls who are still wearing red Martins with matching lipstick, look cool again; even if it is only inside their bedroom using the hair brush as a microphone.

Of course. New wave, myopic spectacles, ‘Greece’, an artistic real name. The Boy is probably the most active independent song-maker who does not disappoint even when he chooses to sing in greek. In fact, he does it really good. It wouldn’t even be an exaggeration to include The Boy together with musicians who in the past have sung well in greek and their contribution is still valid; his electronic melodrama is truly exceptional.

Temperature is rising to 30 degrees and all of a sudden girls are everywhere to be seen, boys’ hormones hit sky high, everyone is heading for the beach and summer time white washed island fantasies keep growing. Somewhere there hidden behind the decks the Dj is playing this album. The truth is that for the kind of reggae music coming from the king of Jamaican music youngest son, this is not the right set. With song titles such as ‘Africa must wake up’, ‘Leaders’, ‘My Generation’, ‘Despair’ exotic holidays in magic islands seem like a joke. Just read the ingredients.

NOISES SUMMER VIBES TEXT Βαγγέλης Καμαράκης | Vangelis Kamarakis

Grovesnor >> grovesnor-music.co.uk

Δύσκολο να βάλει κανείς ταμπέλα στη μουσική του Rob Smoughton, ή αλλιώς Grovesnor. Soul, 80s soft rock, electro και pop μπαίνουν στο χωνευτήρι και παράγουν έναν ιδιαίτερο ήχο που μοιάζει να καλύπτει το κενό ανάμεσα στον Billy Joel και τους Daft Punk. Για άλλους πάλι η μουσική του είναι κάτι μεταξύ της πειραματικής νεο-soul Jamie Lidell και της dance floor pop των Hot Chip. Άλλωστε των τελευταίων υπήρξε για καιρό drummer. O ίδιος αναφέρει ως επιρροές του μουσικούς σαν τον Todd Rundgren και τον Lionel Richie. O μουσικός τύπος γράφει για αυτόν: ‘Μοιάζει σαν καθηγητής σχολείου και τραγουδάει σαν τον Usher’. O Grovesnor έχοντας ήδη κυκλοφορίες στις ανοιχτόμυαλες Kitsuné και Grecoroman records κυκλοφόρησε στο τέλος Απριλίου το καινούργιο του άλμπουμ ‘Soft Return’ που ήδη συγκαταλέγεται στις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς.

It’s hard to label the music by Rob Smoughton.

Grovesnor, as he is known as, seems to be bridging the gap between Billy Joel and Daft Punk with a blend of soul, 80’s soft rock, electro and pop elements. Some say his music is something between the new soul experimental Jamie Lidell and Hot Chip’s dance floor pop. Having also served as a drummer for the latter, Grovesnor includes in his influences artists like Todd Rundgren and Lionel Richie while music press write about him that ‘he is like a school teacher signing like Usher’. Having already released under the open-minded Kitsune and Grecoroman records, his new album ‘Soft Return’ is out since end of April and is already included in this year’s most interesting releases.

Kink & Neville Watson >> myspace.com/nevillewatson | myspace.com/kinkpbpm

To δίδυμο αυτό μοιάζει να αποτελεί τον ορισμό της επιτυχημένης συνέργειας σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο. Για πολλά χρόνια ο Neville Watson, έχοντας ζήσει την φρενίτιδα του Acid House κινήματος στην ακμή του, κυκλοφορούσε μουσική είτε με το ονοματεπώνυμο του είτε ως Lovejuice, Strobefunk κτλ. Ωστόσο δεν γνώρισε την προσοχή που πίστευε ότι δικαιούταν μέχρι που υπό απροσδιόριστες συνθήκες γνώρισε και άρχισε να συνεργάζεται με τον Strahil Velchev, γνωστότερο ως Kink που ζει μόνιμα στη Σόφια. Οι δυο τους σύντομα κυκλοφορούν δυο ep στην ποιοτική ολλανδική house εταιρία Rush Hour και ξαφνικά μπαίνουν στο χάρτη της dance μουσικής. Οι Kink και Watson δεν αποτελούν μόνιμο δίδυμο και ακολουθούν κατά μονάς αρκετά πετυχημένη σόλο καριέρα. Οι ατομικές τους όμως κυκλοφορίες σπάνια φτάνουν στο επίπεδο των old school Chicago house παραγωγών που ηχογραφούν από κοινού. Το δίδυμο έχοντας ήδη ως υποθήκη πλήθος ατομικών, κοινών κυκλοφοριών και remixes ετοιμάζει την live εκδοχή του σχήματος που αναμένεται να δώσει νέα ώθηση σε αυτή τη βρετανό-βουλγαρική σύμπραξη.

This duet seems to encompass the absolute meaning of a successful partnership on an international level. For many years Neville Watson released music within the Acid House movement frenzy either under his own name or as Lovejuice, Strobefunk etc. However the attention received was not what anticipated, until under undisclosed circumstances he met and begun working with Strahil Velchev a Sofia permanent resident, best known as Kink.

The duo soon released two eps under Rush Hour the Dutch house label and immediately entered the dance music map. Kink and Watson are not in permanent partnership, both following relatively successful solo careers. Their personal releases however rarely reach the level of old school Chicago house producers joint recordings. Kink and Neville Watson, have a collection of both personal and joint releases as well as remixes and are now preparing their live version ready for a new push in this british-bulgarian collaboration.

Silver Columns >> myspace.com/silvercolumns

Είναι βέβαιο πως ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του hype που ακολουθεί τους Silver Columns έχει να κάνει με το μυστήριο που τους περιέβαλε. Μέχρι πρόσφατα κανείς δεν γνώριζε την ταυτότητά τους, με τις εικασίες να δίνουν και να παίρνουν σχετικά με το ποιοι διάσημοι παραγωγοί κρύβονται πίσω από το πρότζεκτ. Υποψήφιοι από τον Andy Butler των Hercules & Love Affair, μέχρι τον Joe Goddard των Hot Chip και τον Jimmy Somerville. Όλη αυτή η παραφιλολογία σίγουρα βοήθησε πολύ τους Adem και Johny Lynch (γνωστό και ως the Pictish Trail) που είναι τελικά τα πρόσωπα πίσω από τις ασημένιες στήλες, αλλά είναι βέβαιο πως και το όμορφο κράμα από pop, electro, disco και indie που παράγουν έβαλε το χεράκι του. Οι Silver Columns πρόσφατα κυκλοφόρησαν το νέο τους 12” ‘Cavalier’ στην εξαιρετική Moshi Moshi records και βιάζονται να αποδείξουν ότι η αποκάλυψη της ταυτότητάς τους δεν τους πάει πίσω, αλλά είναι ένα ακόμα καλά μελετημένο βήμα στο δρόμο για την παγκόσμια pop κυριαρχία.

It is certain that large part of the hype following Silver Columns has to do with the mystery surrounding them. Until recently no one was aware of their true identity resulting in growing speculations regarding the supposed famous producers behind them; candidates varied from Andy Butler from Hercules & Love Affair, till Joe Goddard from Hot Chip and even Jimmy Somerville. However all this side talk had a positive effect on Adem and Johny Lynch (also known as Pictish Trail) who in reality are the people behind the Silver Columns. It is a fact that their beautiful blend of pop, electro, disco and indie elements also gave a helping hand to their success.

Silver Columns have recently released ‘Cavalier’ their new 12’’ under the exceptional Moshi Moshi records and are here to prove that their identify revelation, is yet another strategic step on their way to global pop domination.

MATTEUS 14

One man BAND

Interview Ανδρέας Δημόπουλος | Andreas Dimopoulos Photography Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti

Ο Matteus είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές συμμετοχές του φετινού Synch. Έχει δημιουργήσει ένα άλμπουμ που μοιάζει με κουκλόσπιτο ηχογραφημένο στην Αθήνα και σε μια εκκλησία στη βορειοδυτική Ισλανδία. Η μουσική του Matteus είναι οι απόκοσμοι ήχοι και οι φωνές που του δανείζουν οι κούκλες/αφηγητές του δίσκου.

Matteus is one of the most interesting greek artists appearing in this year’s Synch. His album, recorded both in Athens and a church in northwest Iceland, seems like a dollhouse with a collection of eerie sounds and voices lend by the dolls/narrators of the album Θα χαρακτήριζες το δίσκο σου ως concept album; Ποια είναι τα θέματα που σε εμπνέουν και πώς τα μεταφράζεις μουσικά; Ναι, είναι ένα concept album και διαπραγματεύεται θέματα, όπως η αγάπη, τα συναισθηματικά breakdowns, ο χωρισμός, η απομόνωση και η ευτυχία και κυρίως η μη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Οι ανθρώπινες σχέσεις του σήμερα είναι η έμπνευσή μου για αυτό που κάνω. Η ανάγκη του να κατανοήσω χαρακτήρες και συμπεριφορές με έβαλε στη διαδικασία να δημιουργήσω αυτούς τους φανταστικούς χαρακτήρες – κούκλες κρατώντας μόνο κάποια στάνταρ χαρακτηριστικά του καθενός και να δημιουργήσω το ψυχογράφημά τους. Μουσικά δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ακριβώς το μεταφράζω, μου είναι αδύνατον να το περιγράψω. Απλώς συμβαίνει. Έρχεται αυτό και σε βρίσκει. Είσαι ο φορέας, έχεις το χαρτί, το μολύβι και τον εξοπλισμό για να του δώσεις αυτό που χρειάζεται. Σου αρέσει ο χαρακτηρισμός one-man-band; Τα keyboards μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση μίας πλήρους μπάντας; Δε θα έλεγα ότι μου αρέσει, όχι όμως ότι και με ενοχλεί. Όταν σε ένα live είσαι εντελώς μόνος σου στη σκηνή, παίζεις όλα τα όργανα μόνος σου, χειρίζεσαι τα ηλεκτρονικά και τραγουδάς, τότε, ναι, τι άλλος χαρακτηρισμός να υπάρχει; Δεν το κάνω όμως γιατί με βολεύει, αλλά γιατί είμαι πολύ νευρωτικός και δυσλειτουργικός όταν έχω να συνεργαστώ με άλλους μουσικούς. Τον τελευταίο καιρό κάνω κάποια δειλά βήματα να το ξεπεράσω. Συνεργάζομαι με μια πολύ καλή τσελίστρια. Τα keyboards από μόνα τους σίγουρα δεν μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση μίας πλήρους μπάντας, χρειάζεσαι και πολλά άλλα πράγματα και όργανα. Είναι όμως αναμφισβήτητα από τα πολύ καλά και τεχνολογικά εξελιγμένα πλέον μουσικά εργαλεία που σου λύνουν τα χέρια.

Από τις επιρροές που αναφέρεις στην ιστοσελίδα σου, ποιοι ήταν αυτοί οι καλλιτέχνες των οποίων την επίδραση πιστεύεις δεν θα ξεπεράσεις ποτέ; Οι επιρροές μου ανήκουν σ’ ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος και τα παρακλάδια αυτού. Δεν γίνεται να με αφήσουν ανεπηρέαστο οι σκοτεινές ιστορίες του Nick Cave ή οι χειμαρρώδεις και φρενήρεις μονόλογοι της Lydia Lunch, η αφοπλιστική ειλικρίνεια, οι ψίθυροι και η γλυκύτητα της Stina Nordenstam, οι εξομολογήσεις και το πιάνο της Tori Amos, οι κραυγές και τα ουρλιαχτά των Maja S.K Ratkje και Diamanda Galas, η τεχνολογική εμμονή και ιδιοφυία της Laurie Anderson, η γοητευτικά καταθλιπτική και εύστοχη Lisa Germano και το εθιστικό χάος των Sigur Ros. Υπάρχουν πολύ αξιόλογα ονόματα και στην Ελλάδα που για μένα αξίζουν μεγάλης προσοχής, όπως η Manekinekod, ο Aris Forvitinn, οι Love Boat Orchestra, ο Larry Gus, ο Naono & ο Melorman, η Etten, ο Pan Pan και άλλοι. Το άλμπουμ του Matteus ‘Ugly Doll’s Stories’ μόλις κυκλοφόρησε από την ORL.

Would you describe your new realease as concept album; What are the topics that provide inspiration and how do you translate them to music?

Yes, it is a concept album and it deals with issues like love, emotional breakdowns, separation, isolation, happiness and especially lack of communication between people. Human relations in today’s world is the inspiration for what I do. The need to understand characters and attitudes, put me in the process to create these fictional characters -dolls with only standard human features- and to analyse their nature. As to how I translate it to music, this I find impossible to explain; it just happens, it comes

> Ευχαριστούμε το Plan 59, Ζωοδόχου Πηγής 59 στα Εξάρχεια που μας φιλοξένησε για τη φωτογράφηση. > We would like to thank Plan 59, 59 Zoodoxou Pigis str. at Exarcheia that hosted the photo-shoot.

and finds you. You are the medium, with your paper, pencil and equipment ready to reveal what is needed.

Do you like being called a ‘one-man-band’; Can the keyboards create the sense of a full band?

I wouldn’t say I like it but it doesn’t bother me either. During a live show you are completely on your own on stage, playing all instruments by yourself, handling the electronics and singing and there is no other way to describe it. The reason I’m doing it, is not because it suits me but because I’m too neurotic and dysfunctional to collaborate with other musicians. However lately I have been making some small progress; I work with a very good cellist. Keyboards alone certainly cannot create the impression of a full band, you need many other things and instruments. Undoubtedly they are very good and technologically advanced audio tools with endless potentials.

Out of the artists you mention on your website as influences, who had the most profound affect on you?

My influences belong to a particular musical genre and its branches. I can only be affected by Nick Cave’s dark stories or the torrential frenzied monologue of Lydia Lunch, the disarming frankness, whispers and sweetness by Stina Nordenstam, the confessions and piano playing by Tori Amos, the cries and screams by Maja SK Ratkje and Diamanda Galas, the the technological genius of Laurie Anderson, the depressive charm and relevance of Lisa Germano and the addictive mess by Sigur Ros. In my view, there are very notable names in Greece too that deserve careful attention, like Manekinekod, Aris Forvitinn, Love Boat Orchestra, Larry Gus, Naono & the Melorman, Etten, Pan Pan and others.

‘Ugly Doll’s Stories’ by Matteus is released by ORL.

>> myspace.com/matteusx

πουλο. τσέλο και Χρήστο Σιταρό Κα ία Ηλ k, re De τή ον Λι υς 3Guys και μπορείτε να θηκε με νικητές το ς ρώ τη λη ής οκ ογ ολ λλ s συ uy ής 3G ιν ός ιρ σμ κα ς καλο Ο διαγωνι ελούν επίσημο κομμάτι τη e Mall. Τρεις φίλοι του ΟΖΟΝ, φωτογραφήθηκαν οτ απ ν τώ κη νι ν τω s irt Τα T-Sh στο Th τικότητα στο 3Guys store, τα σχέδια των νικητών. ισ ν λε ού οκ στ νι απ γω τά τα κα ω ε πρ είτ α βρ οί τα α οπ ινά Τ-Shirts της 3Guys στ με τα υπέροχα καλοκαιρ tos Sitaropoulos. The ris Ch d an s elo ts Ka s Ilia e, ti Derek, and the winners are Lion n and you can find them exclusively in 3Guys stor ed ish fin n io tit pe m co s 3Guy uys llectio part of 3Guys summer co ed with the fabulous winning designs from the 3G e m ca be s irt sh Tng ni in w ph of OZON were photogra at the Mall. Three friends 440 3GUYS - t: 210 2846 N competition.

OZO by li Pub

DAPPER DAN 16

A NEW MAGAZINE FOR ALL SEASONS

Text ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΛΕΦΗΣ | YORGOS KELEFIS

‘Οταν αγοράσαμε το Dapper Dan απο το βιβλιοπωλείο μέσα στο ξενοδοχείο Hilton χαρήκαμε για δυο λ’ογους. Ο πρώτος, γιατί δυο παιδιά της ελληνικής μόδας και της αισθητικής της, ο fashion editor Νικόλας Γεωργίου και o φωτογράφος Βασίλης Καρύδης έφτιαξαν ένα πανέμορφο ασπρόμαυρο αντρικό περιοδικό γεμάτο συναίσθημα και φως. Και ο δεύτερος επειδή σε καιρούς δύσκολους το Dapper Dan στέκεται ισότιμα ανάμεσα σε πολλά ανεξάρτητα περιοδικά μόδας στα bookstores της Ευρώπης. Συναντήσαμε τον Βασίλη Καρύδη και τον ρωτήσαμε για το φιλόδοξο εγχείρημά τους.

When we bought ‘Dapper Dan’ from the bookstore at Hilton, we were glad for two reasons.

Firstly because two young men in the world of Greek fashion; fashion editor Nikolas Georgiou and photographer Vasilis Karidis have launched a beautifully made, black and white, men’s magazine full of light and emotion. Secondly because in such difficult times, Dapper Dan stands in equal terms amongst other independent magazines in bookshops around Europe. We meet with Vasilis Karidis and talked to him about their ambitious venture.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα του περιοδικού αυτού; Από δημιουργική ανάγκη. Θελήσαμε κάπως να αντιδράσουμε στην αθηναϊκή μελαγχολία, την οποία νομίζω πως όλοι αισθανόμαστε τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, ως αναγνώστες, νιώθαμε ένα μεγάλο κενό στον διεθνή αντρικό περιοδικό τύπο το οποίο και αποφασίσαμε και ελπίζουμε να καλύψουμε. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο; Ξοδέψαμε κάμποσες εβδομάδες αναζητώντας τίτλο. Κάποιος από εμάς πρότεινε το Dapper Dan. Πρόκειται για το ψευδώνυμο του ‘Dapper’ Danny Hogan (Dapper δηλαδή κομψός), μιας χαρισματικής φυσιογνωμίας του αμερικάνικου υποκόσμου, στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης. Το βρήκαμε πολύ ταιριαστό -ίσως και με έναν λίγο ειρωνικό τρόπο- στο concept του περιοδικού. Πώς θα περιέγραφες με λίγα λόγια την εικόνα του και την αισθητική των φωτογραφιών και φωτογραφήσεων του; Καθαρό και λειτουργικό layout. Στοιχεία κλασσικής τυπογραφίας, χωρίς να ακολουθεί πιστά κάποιους κανόνες. Ασπρόμαυρη, ωμή φωτογραφία. Ήταν σημαντικό για μας να αποφύγουμε εμπορικά και δημιουργικά κλισέ, θέλοντας να ξεκινήσουμε με αυτόν τον τρόπο έναν φρέσκο και ειλικρινή διάλογο με αυτόν που εμείς θεωρούμε σύγχρονο άντρα. Σε ποιους θέλεις να απευθύνεται; Αντί για απάντηση παραθέτω μια μικρή παράγραφο από το manifesto του Dapper Dan: ‘We enjoy opinionated men. Men with a sense of purpose and a soul. Smart, intelligent and creative; Men with ideas and ideology. Men who are their own men, who don’t fit others’ standards.

Misfits? Yes’. Ποιο είναι το πρώτο feedback, τα πρώτα σχόλια και εντυπώσεις; Δυο μέρες μετά την κυκλοφορία του πρώτου μας τεύχους λάβαμε ένα συγχαρητήριο email από την Colette, στο Παρίσι, ένα από τα σημαντικότερα trendsetting καταστήματα στην Ευρώπη. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσαμε ότι το περιοδικό για το όποιο είχαμε τόσο κοπιάσει θα πήγαινε καλά, όπως και έγινε. Ποια είναι η γνώμη σου για το αμφιλεγόμενο ‘τέλος των περιοδικών όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα’, και πώς τοποθετείται το Dapper Dan σε αυτό το νέο δεδομένο; Δεν είναι αμφιλεγόμενο. Ο χάρτης του διεθνούς περιοδικού τύπου έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Τα περιοδικά ενημέρωσης, και ειδικά τα μηνιαία, έχουν χτυπηθεί άγρια από το internet. Πολλά έχουν κλείσει, άλλα ψάχνουν να μεταμορφωθούν ενσωματώνοντας multimedia content στις ψηφιακές τους εκδόσεις. Ταυτόχρονα η αγορά έχει γεμίσει με νέα ανεξάρτητα περιοδικά, όπως το Dapper Dan, που μπορούν να εκφράσουν και να παρακολουθήσουν πολύ καλύτερα τις ανάγκες του αναγνωστικού κοινού, καθώς είναι από την φύση τους πιο ευέλικτα και δε δεσμεύονται από την αρτηριοσκληρωτική, εμπορική λογική που έχει φέρει τον mainstream τύπο σε αυτήν την κατάσταση.

What gave you the idea for this magazine?

Creative urge. We wanted to react to the melancholy that for the last years we feel has spread in Athens. At the same time, judging as readers, we felt there was a gap in international men’s press which we decided to and hopeful are, covering.

>> dapperdanmagazine.com

Why did you choose this title?

We spent weeks looking for the right title. One of us suggested Dapper Dan, a pseudonym of ‘Dapper’ Danny Hogan (dapper meaning elegant) a charismatic underground character in America during the time of alcohol ban. We found it suited, if not in a slightly ironic way, the magazine’s concept.

How would you summarise the image and overall aesthetics of the magazine’s photography?

Clean and functional layout with elements of classic typography without a set of firm rules. Black and white, raw photography. It was important for us to avoid commercial and creative standards and to initiate a fresh and honest dialogue with who we consider is a contemporary man.

What is your target group?

Instead of an answer, I would like to quote a small paragraph from Dapper Dan’s manifesto: ‘We enjoy opinionated men. Men with a sense of purpose and a soul. Smart, intelligent and creative; Men with ideas and ideology. Men who are their own men, who don’t fit others’ standards.

Misfits? Yes’.

What was the first feedback, the first comments and impressions?

Two days after the first issue was published, we received a congratulating email from Colette in Paris, one of the most important trendsetting stores in Europe. It was the first time I realised that the magazine we worked so hard for would do well, and it did.

What is your view on the controversial subject for ‘the end of magazines as we know them’ and where does Dapper Dan stands in this new order?

I don’t think there is a controversy. During the last years we view a dramatic shift in the map of international press. Information magazines and especially monthly ones, have been hit hardly by internet. Some have shut, others seek to reinvent adding multimedia content in their digital editions. At the same time the market is full of new independent magazines, such as Dapper Dan, which can observe and represent the needs of the body of readers. This is due to them being naturally flexible and not tied by the hardcore commercial logic that has trapped the mainstream press.

SUMMER FESTIVALS 18

HAPPY HOURs

Text Παναγιώτης Φέτσης | Panayiotis Fetsis

Το 2010 είναι σίγουρα η πιο δυνατή μουσική χρονιά της δεκαετίας. Μια χρονιά που οι απανταχού διοργανωτές φεστιβάλ ανταγωνίζονται να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους τα καλύτερα καλλιτεχνικά σχήματα του σήμερα. Για να σας βοηθήσουμε να επιλέξετε, ετοιμάσαμε μια προσεκτική παρουσίαση από διοργανώσεις διαφορετικές από τα πασίγνωστα Glastonbury, Reading, Primavera, Sonar και Werchter. Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει λεπτομερώς.

2010 is by far the best year for music since the turn of the century and there’s no question music festival promoters are gonna get busy hosting all kinds of artistic grandeur and catch everything that counts out there.

To help you around, we have made a careful selection. Glastonbury, Reading, Primavera, Sonar, Werchter are fine, but let’s have a closer look at what goes on.

PHOTO by Leigh Ann Hines

Pitchfork Music Festival 16-18.07.2010 (Chicago Union Park)

Latitude Festival 15-18.07.2010 (Suffold, Uk)

Guča Brass Bands Festival 13-22.08.2010 (Serbia)

>> pitchforkmusicfestival.com

>> latitudefestival.co.uk

>> guca.rs

Τα παιδιά από το Pitchfork που πολλοί λατρεύουν να μισούν, διοργανώνουν την πέμπτη εκδοχή του αγαπημένου τους ετήσιου φεστιβάλ με απίθανες συμμετοχές όπως οι LCD Soundsystem, Panda Bear, Bear In Heaven, Beach House, Titus Andronicus, Pavement, Jon Spencer, Best Coast, Sleigh Bells, Girls, Lighting Bolt, Broken Social Scene και διάφοροι ακόμα με επιπλέον ατού το λογικό κόστος εισόδου: 90$ (3 μέρες), 40$ (κάθε μέρα ξεχωριστά).

Η φετινή διάρκεια του Latitude Festival αυξήθηκε στις τέσσερις ημέρες γεμάτες από σύγχρονα αστέρια της μουσικής και του stand-up comedy. Έχετε το νου σας στους headliners της πρώτης μέρας Florence & The Machine αλλά και στη νέα δύναμη της φολκ Laura Marling (υποψήφια για άλμπουμ της χρονιάς) καθώς και τους Dirty Projectors, Horrors, Noah And The Whale, Yeasayer, School Of Seven Bells, Archie Bronson Outfit, Charlotte Gainsbourg, τους περσινούς πρωτοεμφανιζόμενους The Big Pink και την αγαπημένη του Tom Waits, Jesca Hoop.

Ίσως ένα από τα πιο τρελά και πιο αυθόρμητα φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο είναι η συγκέντρωση από μπάντες χάλκινων πνευστών που πραγματοποιείται στην μικρή πόλη Guca της Σερβίας, περίπου τρεις ώρες από το Βελιγράδι. Αναμφισβήτητα πρόκειται για τη μεγαλύτερη γιορτή τρομπέτας στον κόσμο συγκεντρώνοντας μερικούς από τους πιο ταλαντούχους και δραστήριους οργανοπαίκτες και μπάντες. Θετική ενέργεια, λίτρα φθηνής μπύρας και πρωτότυπη βαλκανική έθνικ μουσική απλώνονται σε όλη την πόλη για ένα δεκαήμερο γεμάτο τρελή ευφορία.

The love-em-or-hate-em guys from Pitchfork organise the fifth edition of their beloved annual festival inviting an awesome line-up of both acclaimed and innovating acts such as LCD Soundsystem, Panda Bear, Bear In Heaven, Beach House, Titus Andronicus, Pavement, Jon Spencer, Best Coast, Sleigh Bells, Girls, Lighting Bolt, Broken Social Scene and many more. Affordable prices too :90$ (3-day ticket), 40$ (each day).

This year’s Latitude Festival has been increased to four days and will include lots of modern music’s shining stars as well as comedy acts. Watch our for: Day 1 headliners Florence & The Machine, folk sensation Laura Marling (candidate for album of the year), Dirty Projectors, Horrors, Noah And The Whale, Yeasayer, School Of Seven Bells, Archie Bronson Outfit, Charlotte Gainsbourg, last year’s breakthrough act The Big Pink and Tom Waits’ favourite Jesca Hoop.

Maybe one of the craziest, most spontaneous and life-celebrating festivals in the globe is arguably this brass band gathering held in the town of Guca, a small town located about three hours away from Belgrade. It is arguably the biggest trumpet festival in the world and gathers some of the most talented and prolific players and bands around. Positive energy, tons of cheap beer and the most original balkan ethnic music spread over the whole city over ten days of euphoric madness.

Green Man Festival 20-22.08.2010 (Wales, Uk)

All Tomorrow’s Parties 03-05.09.2010 (Monticello, New York)

Bestival 2010 9-12.09.2010 (Isle Of Wight, Uk)

Berlin Festival 10-11.09.2010 (Berlin)

>> GrEENMAN.NET

>> ATPFESTIVAL.COM

>> BESTIVAL.NET

>> BErLINFESTIVAL.DE

Όπως το όνομά του εύστοχα υποδηλώνει, αυτό είναι το πιο φιλικό προς το περιβάλλον φεστιβάλ του Ηνωμένου Βασιλείου. Η φολκ μουσική έχει την τιμητική της εδώ, αλλά υπάρχει και πληθώρα από βιολογικά τρόφιμα, νεο-παγανιστικά τοπία και πρωτότυπα περιβαλλοντικά εργαστήρια. Όσο για τη μουσική; Flaming Lips (headliners), Joanna Newsom, Beirut, Efterklang, John Grant, These New Puritans, Erland And The Carnival, Laura Marling, Neon Indian, Smoke Fairies, Alasdair roberts, The Unthanks και άλλοι.

Με τον σκηνοθέτη Jim Jarmusch ως τον κύριο επιμελητή του αμερικάνικου ATP, η ποικιλία των καλλιτεχνών από διαφορετικά είδη σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη: Τhe Stooges (παίζοντας ολόκληρο το ‘raw Power’), οι drone πρωτοπόροι Sleep, Sonic Youth, Explosions In The Sky (η πλέον αντιπροσωπευτική μπάντα του post rock), Fuck Buttons, BEAK> του Geoff Barlow, Papa M, Apse, Avi Buffalo, οι ατμοσφαιρικοί drone Sunn O))), Hope Sandoval, οι hardcore αναρχικοί Fucked Up, Wooden Shjips, Black Angels, Vivian Girls, White Hills κ.α.

Ιδρυμένο το 2004 απο τον left-field DJ του radio One, rob Da Bank, το Bestival είναι ένα από τα πιο αξιαγάπητα φεστιβάλ στην Ευρώπη ιδιαίτερα για εσάς που σας αρέσει το φανταχτερό ντύσιμο, η εκλεκτική σύσταση καλλιτεχνών αλλά και μια μοναδική εμπειρία κάμπινγκ. Μην χάσετε: Hot chip, Gil Scott-Heron, Mumford & Sons, ΧΧ, Jonsi, Four Tet, La roux, Jim Jones revue, Nneka, Flying Lotus, Wild Beasts, Adrian Sherwood, Dengue Fever, και πολλούς άλλους που θα σας κάνουν να τρέχετε σαν τρελοί από σκηνή σε σκηνή, πιθανώς ντυμένοι ινδιάνοι ή cowboy ή... οτιδήποτε άλλο.

Ο Σεπτέμβρης είναι ίσως ο πιο ηλιόλουστος μήνας στο Βερολίνο, οπότε δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για να συνδυάσετε μια επίσκεψη στο πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης με ένα από τα καλύτερα και φθηνότερα (59 €) φεστιβάλ του 2010. Το lineup είναι πιο εκτεταμένο από ποτέ και περιλαμβάνει καλλιτέχνες, όπως Fever ray, Editors, 2ManyDJ’s, Seabear (το κρυφό διαμάντι της Ισλανδίας), Caribou, Herman Dune, First Aid Kit, Adam Green, Tricky, Port O’Brien κ.α.

As its name aptly suggests, this is UK’s eco-friendly festival. Here, folk music is the main thing celebrated, but you should also check out organic food, neo-pagan landscapes and all sorts of enviromental sensivities and workshops held there. As for the music? Flaming Lips (headliners), Joanna ‘I have a four-disc record coming_up’ Newsom, Beirut, Efterklang, John Grant, These New Puritans, Erland And The Carnival, Laura Marling, Neon Indian, Smoke Fairies, Alasdair Roberts, The Unthanks and more.

Director Jim Jarmusch is the main curator of the american version of ATP and it comes as no surprise that he wants to make all ends meet, inviting diverse artists such as The Stooges (playing ’’Raw Power’’ in its entirety), drone pioneers Sleep, Sonic youth, Explosions In The Sky (post-rock’s definitive act), Fuck Buttons, Geoff Barlow’s BEAK>, Papa M, Apse, Avi Buffalo, ambient dronelords Sunn O))), Hope Sandoval, hardcore anarchists Fucked Up, Wooden Shjips, Black Angels, vivian Girls, White Hills etc.

Founded by left-field Radio One DJ Rob Da Bank in 2004, it is one of the most fancy-dressed and feel_good festivals in Europe, bringing eclectic acts to the stage, along with a unique campsite experience. Don’t miss: Hot Chip, Gil Scott-Heron, Mumford & Sons, XX, Jonsi, Four Tet, La Roux, Jim Jones Revue, Nneka, Flying Lotus, Wild Beasts, Adrian Sherwood, Dengue Fever, and so many more you’ll run from stage to stage like crazy and probably dressed as an indian or cowboy or...whatever.

September is maybe the sunniest month in Berlin, so there’s no better chance to combine a visit to the cultural centre of Europe with one of the best and cheapest (59€) crossgenre festivals of 2010. The line-up is more extensive than ever and icludes acts such as Fever Ray, Editors, 2ManyDJ’s, Iceland’s hidden gem Seabear, Caribou, Herman Dune, First Aid Kit, Adam Green, Tricky, Port O’Brien etc.

SUMMER REISSUES 20

A LOVE LETTER TO THE CLASSICS

Text Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis

Πέντε επανεκδόσεις κλασικών ταινιών κάνουν το φετινό καλοκαίρι να μοιάζει με έναν technicolor θρίαμβο σινεμασκόπ διαστάσεων.

Five classic movies are reissued this summer making it look like a technicolor triumph in cinemascope.

Το ‘Dial M For Murder’ του Alfred Hitchcock γυρίστηκε το 1954 προορισμένο να αποθεώσει την απαστράπτουσα σαγήνη της Grace Kelly αλλά ταυτόχρονα και την πρωτοπόρα τότε τεχνική του 3D. Πιστό στις θεατρικές του καταβολές, παραμένει μια από τις πιο περίτεχνες ταινίες του Βρετανού μετρ με τουλάχιστον μια σκηνή ανθολογίας και έναν σοβαρό λόγο για να μην νιώσεις ποτέ ασφαλής στη θέα ενός ψαλιδιού. (10 Ιουνίου) Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος (του σινεμά) αν το 1952 o Gene Kelly και ο Stanley Donen δεν είχαν σκηνοθετήσει το ‘Τραγουδώντας Στη Βροχή’. Ακόμη και με κατιούσα φήμη μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν την έξοδο του, ο θρύλος μένει ζωντανός, εξήντα χρόνια μετά, για μια ταινία που μιλάει πρωτίστως για τo πόσο αληθινός είναι Gene Kelly όταν χορεύει το ‘Singin’ In The Rain’ κάτω από μια ψεύτικη βροχή.

(15 Ιουλίου) Τα ‘Κόκκινα Παπούτσια’ των Michael Powell και Emeric Pressburger (1948) ξεκινάνε ορμώμενα από το ομώνυμο παραμύθι του Hans Christian Andersen πριν απογειωθούν σε ένα technicolor παραλήρημα πάνω στον έρωτα και την τέχνη που όμοιο του γνώρισε σπάνια η ιστορία του σινεμά. Ακόμη κι αν ο Martin Scorsese δεν την είχε ανακηρύξει ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, το αριστούργημα μοιάζει τόσο λίγο για να μεταφέρει την εμπειρία.

(22 Ιουλίου) Ο τίτλος ‘Η καλύτερη ταινία του Hitchcock που o Hitchcock δεν γύρισε ποτέ’ είναι αρκετός για να περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει επί της οθόνης όταν εκεί συναντιούνται η Audrey Hepburn, ο Cary Grant και μια περίτεχνη ιστορία μυστηρίου. Γυρισμένο από τον Stanley Donen το 1963, το ‘Charade’ είναι κλασικό όσο το θέμα του Henry Mancini και ρομαντικό όσο ο τρίτος πρωταγωνιστής του, το Παρίσι. (1η Ιουλίου) Καταδικασμένοι να μείνουν στην αιωνιότητα, ο Clyde Barrow και η Bonnie Parker έζησαν και πέθαναν ως παράνομοι στα χρόνια του οικονομικού κραχ στην Αμερική πριν γίνουν δύο από τους πιο βίαιους

και τραγικούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες που γνώρισε ποτέ το σινεμά. Με ένα φινάλε που προκαλεί ακόμη και σήμερα ανατριχίλες και ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι (Warren Beatty και Faye Dunaway) που εκρήγνυται σε κάθε σκηνή, το ‘Bonnie And Clyde’ του Arthur Penn (1967) είναι μία από αυτές τις ταινίες που μπορείς να χαρακτηρίσεις χωρίς ίχνος ενοχής κλασικά μοντέρνα. (25 Ιουλίου) ‘Dial M For Murder’ filmed in 1954 by Alfred Hitchcock, was meant to be the apotheosis of glittering Grace Kelly in, at the time, pioneering 3D technique. Faithful to its theatrical origins, it remains one of the most elaborate films by the British master with at least one classic scene and every good reason to feel unsafe in view of scissors. (June 10) Nobody will ever know how different the world (of the movies) would be had ‘Singing in the rain’ not been directed in 1952 by Gene Kelly and Stanley Donen. Despite its falling reputation in the years that followed, the legend remains alive sixty years on of a film that speaks primarily on how true Gene Kelly is when dancing ‘Singin ‘In The Rain’ under a fake rain. (15 July).

‘Red Shoes’ by Michael Powell and Emerik Pressburger (1948) begins inspired by so-called fairytale by Hans Christian Andersen before taking off in a technicolor frenzy on love and art rarely seen in the history of cinema. Even if Martin Scorsese had not proclaimed it as the best film of all times, the word ‘masterpiece’ is still unable to convey the experience. (July 22) The statement ‘The best Hitchcock movie that Hitchcock never did’ is enough to describe what happens on screen when Audrey Hepburn meets Cary Grant in an elaborate story of mystery. Shot by Stanley Donen in 1963, ‘Charade’ is as classic as Henry Mancini’s theme and as romantic as its third star, Paris. (July 1) Doomed to remain in eternity, Clyde Barrow and Bonnie Parker, lived and died as outlaws at the time of America’s economic crash before becoming two of the most violent and tragic film characters ever seen in cinema. With a finale still causing shivers and a key pair (Warren Beatty and Faye Dunaway) exploding in every scene, ‘Bonnie And Clyde ‘by Arthur Penn (1967) is one of these movies that one can label, without a trace of regret, a classic modern. (July 25)

A CANNES STORY 22

TRAIL of MEMORIES

Text Μανώλης Κρανάκης | Manolis Kranakis

Το Φεστιβάλ Των Καννών δεν είναι ένα φεστιβάλ. Είναι τόσα φεστιβάλ όσοι και οι διαφορετικοί άνθρωποι που για δέκα μέρες γεμίζουν την Κρουαζέτ χτίζοντας επίμονα τον μύθο του μεγαλύτερου και του πιο αντιφατικού κινηματογραφικού φεστιβάλ στον πλανήτη.

Cannes Film Festival is not one festival. It is as many festivals as the number of people who for ten days flood the Croisette insisting on supporting the myth of the planet’s largest and most controversial cinema festival. Οι Κάννες δεν είναι καν το ωραιότερο παραθαλάσσιο θέρετρο της Κυανής Ακτής. Η πρόσοψή του, με θέα στην θάλασσα, κυριαρχείται από μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία που καταλήγουν στο θρυλικό Carlton του ‘Catch A Thief’ του Alfred Hitchcock. Στις εσωτερικές εμπορικές οδούς του, κάθε μεγάλος οίκος μόδας θεωρεί υποχρέωσή του να αλλάζει βιτρίνα σχεδόν κάθε μέρα, ενώ στην παλιά πόλη τα γραφικά σοκάκια μοιάζουν να αποικιοκρατούνται από όλο και περισσότερα κάθε χρόνο εστιατόρια. Η νυχτερινή ζωή είναι μηδενική, με τα lounges των ξενοδοχείων να συγκεντρώνουν τους ισχυρούς και διάσημους, τη γωνιά έξω από το Petit Majestic να συγκεντρώνει όλους τους υπόλοιπους και το Zanzibar, το μοναδικό gay bar της πόλης να προσπαθεί να ξεπεράσει κάθε χρόνο τον ήδη υπερβολικά κιτς εαυτό του. Τις μέρες του φεστιβάλ οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αγχωμένους δημοσιογράφους που τρέχουν από προβολή σε προβολή, από αγοραστές που ‘χτυπάνε’ τις ταινίες της επόμενης σεζόν, από τουρίστες που κατεβαίνουν από κάθε γωνιά της Γαλλίας για να ζήσουν τη ‘φρενίτιδα’, από αστυνομικούς και υπαλλήλους του φεστιβάλ που κλείνουν τους δρόμους τέσσερις ώρες πριν από κάθε επίσημη πρεμιέρα στο πιο διάσημο κόκκινο χαλί του κόσμου μετά από αυτό των αμερικανικών Όσκαρ. Στο επίκεντρο όλων των παραπάνω, αλλά και μέσα σε μια ατμόσφαιρα που από την ζέστη και την υγρασία μετατρέπουν το όλο τοπίο σε ένα ιδρωμένο –και ενίοτε δύσοσμο- πανηγύρι ματαιοδοξίας, βρίσκονται οι ταινίες. Αυτές ξεκινούν από τις 8:30 το πρωί και τελειώνουν αργά μετά τα μεσάνυχτα. Ταινίες που προβάλλονται όλες για πρώτη φορά εδώ και θεωρούνται οι πιο προνομιούχες της χρονιάς, αφού η δημοσιότητα που παίρνουν ξεπερνά κάθε άλλη συμμετοχή στα φεστιβάλ του κόσμου. Ταινίες που χωρίζονται σε αυτές που αποτελούν το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ, αυτές που ανήκουν στο επίσημο πρόγραμμα ‘Ενα Κάποιο Βλέμμα’, αυτές που παίζονται στα παράλληλα προγράμματα ‘Δεκαπενθήμερο Των Σκηνοθετών’ και ‘Εβδομάδα Κριτικής’ και έναν αμέτρητο αριθμό ταινιών που αραδιάζονται σε αίθουσες της αγοράς έτοιμες προς πώληση. Ταινίες από κάθε γωνιά του κόσμου με έμφαση στις εθνικές κινηματογραφίες και την κοινωνική (!) πλευρά του κινηματογράφου, ταινίες υπερφύαλες, έξυπνες, ανούσιες, εφευρετικές, ανολοκλήρωτες, ‘καλλιτεχνικές’. Ταινίες που απέχουν κατά κράτος από την επίφαση της λάμψης

που γεμίζει καθημερινά τα tabloids του πλανήτη εστιάζοντας στις στάρλετ, τους χολιγουντιανούς σταρ και τα celebrities που εκμεταλλεύονται τις μέρες του φεστιβάλ για να παρευρεθούν σε μυστικά πάρτι και ειδικές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ταινίες, που ακόμη και αν επιλέγονται με κριτήρια ευρωπαϊκών συμπαραγωγών και γαλλικών χρηματοδοτήσεων παραμένουν ένας σαφής χάρτης για το τι ακριβώς συμβαίνει κάθε χρόνο στον πλανήτη σινεμά. Υπάρχουν λοιπόν δύο τρόποι να ζήσεις το φεστιβάλ Καννών. Ο ένας είναι να κυνηγάς προσκλήσεις για τα καθημερινά πάρτι, να ντύνεσαι με κοστούμι από τις πέντε το απόγευμα, να περπατάς πάνω κάτω τη λεωφόρο Κρουαζέτ μήπως πετύχεις κάποιον διάσημο και να πιστεύεις πως ανήκεις στην ανώτερη τάξη της ευρωπαϊκής σόου μπιζ. Ο άλλος είναι να κλείνεις τα αυτιά σου στο θόρυβο της ματαιοδοξίας και να ανοίγεις τα μάτια σου στις ταινίες. Και ω τι έκπληξη! Για πρώτη φορά τα τελευταία πολλά χρόνια, το φετινό 63ο φεστιβάλ έμοιαζε απόλυτα συγχρονισμένο με το περιεχόμενό του. Οι πραγματικοί σταρ του δεκαημέρου δεν ήταν ούτε ο Russell Crowe - Ρομπέν Των Δασών που άνοιξε το φεστιβάλ, ούτε η Naomi Watts (πρωταγωνίστρια τόσο στην ταινία του Woody Allen ‘You Will Meet A Tall Dark Stranger’ όσο και του υποψηφίου για Χρυσό Φοίνικα ‘Fair Game’ του Doug Liman), ούτε ο Oliver Stone και ο Michael Douglas με το ανεκδιήγητο sequel του Wall Street, ούτε οι συνήθεις καλεσμένοι του φεστιβάλ που ανέβηκαν με βαριές τουαλέτες το κόκκινο χαλί του Palais Des Festivals. Ανάμεσα στην αφρόκρεμα του παγκόσμιου σινεμά (Abbas Kiarostami, Ken Loach, Bernard Tavernier, Manoel de Oliveira κ.α.) η σημαντικότερη ‘παρουσία’ της φετινής 63ης διοργάνωσης ήταν η… απουσία του Jean Luc Godard που έστειλε την ταινία του ‘Film Socialisme’, εκτός διαγωνιστικού προγράμματος, συνοδεύοντας την από μια αμφίσημη επιστολή και επικαλούμενος ‘προβλήματα ελληνικού τύπου’ για την άρνηση του να παρευρεθεί στο φεστιβάλ. Πιο avant – garde από το avant – garde, ο 80χρονος πατέρας της nouvelle vague έκλεισε το θέμα ‘οικονομική κρίση’ μέσα σε ένα ψηφιδωτό από εικόνες, ιδέες, λέξεις για την σύγχρονη Ευρώπη και τις χαμένες της ρίζες στέλνοντας κάθε έννοια συμβατικού σινεμά (για ακόμη μια φορά) στα σκουπίδια.

Apichatpong Weerasethakul: Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives Στον αντίποδα του Godard, ο Βρετανός Mike Leigh ήρθε στις Κάννες με το ‘Another Year’ για να αναγκάσει τους κριτικούς να υποκλιθούν ακόμη μια φορά στο μεγαλείο της κινηματογραφικής του τέχνης. Με τέσσερις βινιέτες (όσες και οι τέσσερις εποχές) από τη ζωή ενός ζευγαριού και σχεδόν χωρίς πλοκή χαρτογράφησε με χειρουργική ακρίβεια την ψευδαίσθηση ευτυχίας των ηρώων του υπογράφοντας τη σχεδόν ομόφωνα καλύτερη στιγμή του φετινού φεστιβάλ. Μοναδικός αντίπαλος του, ο Γάλλος Xavier Beauvois, πάλαι πότε τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα με την ταινία ‘Des Hommes Et Des Dieux’. Με την αληθινή ιστορία μιας ομάδας Γάλλων μοναχών στην Αλγερία, οι οποίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το μοναστήρι τους μετά από τις απειλές των μουσουλμάνων εξτρεμιστών, ο Beauvois παρέδωσε μια ταινία – θρησκευτική εμπειρία βάζοντας υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς. Αν υπήρχε Θεός, ο Φοίνικας έπρεπε τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να βρίσκεται στα χέρια του. Οσο για τον Ταιλανδό σκηνοθέτη, ακτιβιστή και conceptual καλλιτέχνη Apichatpong Weerasethakul που μετά από αρκετές συμμετοχές στο φεστιβάλ κατάφερε να κερδίσει δια χειρός του Tim Burton τον Χρυσό Φοίνικα για το αδιάτρητο ερμηνευτικά και άκρως επιτηδευμένο δημιούργημα του ‘Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives’ αρκεί να επαναλάβει κανείς πως το φεστιβάλ των Καννών δεν είναι ένα. Είναι τόσα φεστιβάλ και οι διαφορετικοί άνθρωποι που το ζουν. Σε αυτό το σημείο είναι που μπορεί κανείς εύκολα να αναζητήσει την σπουδαιότητα, την γοητεία αλλά και τις αμφιλεγόμενες ‘πολιτικές’ του.

Cannes is not the most beautiful seaside resort in the Riviera. The seafront is dominated by imposing hotels ending to the legendary Carlton from Alfred Hitchcock’s ‘To Catch A Thief’. On the inner shopping streets, every major fashion house considers it an obligation to change its shopfront almost every day while the old town seems colonised by even more restaurants each year.

The nightlife is zero with all hotel lounges collecting the rich and famous while the rest hang out outside the Petit Majestic and Zanzibar, the only gay bar in town, which makes it its business to upgrade the already overly kitsch interior every year. During the festival the streets are full of anxious reporters running from show to show, buyers ‘hitting’ nest season’s movies, tourists invading out of all France’s corners to experience the ‘frenzy’, and finally police and festival officials closing access to the streets four hours before any official premiere at the most famous red carpet in the world after that of the Oscar’s.

At the heart of all this, in an environment where warmth and humidity turns the entire landscape into a sweaty - and sometimes smelly- vanity fair are, of course, the movies. Starting at 8:30 in the morning and ending late after midnight, all films shown for the first time are considered the year’s most privileged, since the publicity received is like no other in the world of festivals. The movies are divided into the official Selection taking part in the competition, the ones under the official programme ‘Un Certain Regard ‘, those screened in side programmes ‘Director’s Fortnight’ and ‘Critic’s Week’ as well as an abundance of films screened in commercial theatres ready for sale. Movies from each and every corner of the globe with emphasis on national productions and the so-

cial (!) side of cinema; voluble movies, witty ones, silly, inventive, unfinished, ‘artistic’ ones. Movies that keep a distance from the flash lights feeding the tabloids with stories on the starlets, the Hollywood stars and celebrities who take advantage of their time there to attend secret parties and charity events.

Movies that each year, even when selected due to their European co-funding or French funding productions, they still offer a clear forecast of what is happening in the world of cinema.

So there are two ways to experience the festival at Cannes. One is to chase invitations to parties, dress in suit from 5:00 p.m., walk up and down the Boulevard de la Croisette in case you succeed to see someone famous while fantasise that you belong to upper european show biz. The other one is to keep your ears shut to the noise of vanity and open your eyes to the movies.

And oh what a surprise! For the first time in many years, this year’s 63rd festival seemed to be perfectly synchronised to its content. The real stars of the tenday session was not Russell Crowe - in Robin Hood opening the festival, nor Naomi Watts (actress in both Woody Allen’s film ‘You Will Meet A Tall Dark Stranger’ and ‘Fair Game’ by the Palm d’Or candidate Doug Liman) nor Oliver Stone and Michael Douglas in the pointless sequel to Wall Street, not even the usual festival guests in luxurious outfits walking up the red carpet of the Palais Des Festivals.

Among the elite of world cinema (Abbas Kiarostami, Ken Loach, Bernard Tavernier, Manoel de Oliveira, etc.) the most significant ‘presence’ in this year’s event was the... absence of Jean Luc Godard, who removed his movie ‘Film Socialisme’ from competition and issued an ambiguous letter, citing ‘Greek style problems’ for his refusal to attend the festival. More avant-garde than avant-garde in his 80’s, the father of nouvelle vague summed up the ‘crisis’ subject in a mosaic of images, ideas, words on modern Europe and the loss of roots sending (once more) any notion of conventional cinema to trash.

As an antithesis to Godard, Mike Leigh from Britain brought ‘Another Year’ to Cannes just to make sure the critics would bow once more to the greatness of his film art. With four vignettes (as many as the seasons) from a couple’s life and almost no plot, Lee illustrated with surgical precision the illusion of happiness for his protagonists in what was almost unanimously admitted as the best time of this year’s festival. Sole opponent; Frenchman Xavier Beauvois, the once terrible child of french cinema, participated in the official competition with ‘Des Hommes Et Des Dieux’. A true story of a group of French monks in Algeria who were forced to leave their monastery after being threatened by Muslim extremists. Beauvois delivered a movie - religious experience in one of this years the best films. If God existed and while these lines were being written, he should now be holding the Palm d’Or. And as for Thai director, activist and conceptual artist Apichatpong Weerasethakul, after several festival participations, managed to win the Palme d’Or - from the hand of Tim Burton- for his highly sophisticated creation ‘Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives’. That and only is enough to reiterate that Cannes festival is not one. It is as many festivals as many are the people who live it and it is this point that outlines its significance, charm as well as its controversial ‘politics’.

BREAD & BUTTER JULY 2010 24

SUMMER TRADESHOW

Περισσότερες από 600 μάρκες, εταιρίες και σχεδιαστές μόδας παρουσιάζουν τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές τους συλλογές για το 2011 στην ερχόμενη Bread & Butter που είναι εμπνευσμένη από το Mundial. Ένα tradeshow αφιερωμένο στο streetwear που ξεπερνά πάντοτε τις προσδοκίες, η Bread & Butter είναι μία έκθεση η οποία δίνει στο style society μια περισσότερο καλλιτεχνική και εκκεντρική διάθεση. Η Bread & Butter διεξάγεται στο Βερολίνο, ξεκινά στις 7 Ιουλίου και για 3 ημέρες υπόσχεται μία ατζέντα γεμάτη από εκθέσεις, μουσική, καλλιτέχνες, περιοδικά, μαγαζιά και ιστοσελίδες στεγασμένα στο ιστορικό αεροδρόμιο του Tempelhof. Το ΟΖΟΝ θα παρευρεθεί στο event για ακόμα μια φορά, με μεγαλύτερη ομάδα, δικό του booth και φυσικά ακόμα περισσότερη διάθεση για να καλύψει ζωντανά το πιο σημαντικό ευρωπαϊκό tradeshow στην πιο αρτιστικ πόλη της Ευρώπης.

More than 600 brands, companies and fashion designers are presenting their Spring and Summer collections for 2011 in the upcoming Bread & Butter which is inspired from the Mundial. A trade show devoted to street wear that always overcomes the expectations, Bread & Butter is an exhibition that gives street wear a more artistic and eccentric touch. It is taking place at Berlin and begins at 7th of July and for three days it promises an agenda full of exhibitions, music, artists, magazines, shops and websites hosted in the historical airport of Tempelhof. Once more OZON is going to be there with bigger team, its own booth and of course a larger ‘appetite’ for live coverage of the most important trade show in the most artistic city of Europe.

>> breadandbutter.com

SUMMER BUYS 26

SUMMER ESSENTIALS

Text ΕΛΕΝΗ ΜΑΛΑΜΗ | ELENI MALAMI PHOTOS ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΡΦΑΝΟΥ | GEORGE ORFANOU

Περπατήσαμε στους δρόμους της καλοκαιρινής Αθήνας και ανακαλύψαμε μερικά από τα πιο ιδιαίτερα καταστήματα για τις θερινές αγορές σας και σας παρουσιάζουμε ρούχα και στιλ που μας φτιάχνουν τη διάθεση.

We walked around the hot streets of Athens and we discovered some of the best Athenian boutiques for your summer buys.

Here are some garments and styles that boost our mood.

room 96

Tο ROOM 96 είναι ένα κατάστημα με αυθεντικό χαρακτήρα και ιδιαίτερο στιλ. Πάνω από 30 μάρκες, απευθυνόμενες σε όλη της οικογένεια, κοσμούν τον όμορφα διαμορφωμένο - industrial χώρο. Οι τσάντες FRNC του Έλληνα Francesco αποτελούν αναμφισβήτητα ένα μοναδικό αξεσουάρ για κάθε στιγμη και περίσταση ενώ τα Victoria Couture είναι η καλύτερη πρόταση στα παιδικά. To Room96 μοιάζει ιδανικό για total look συνδυασμούς ενώ κάθε corner του αποτελεί ταξίδι σε διαφορετικό πολιτισμό: βρετανικά brands όπως Anglomania by Vivienne Westwood, Religion και Andy Warhol, αφίξεις από USA όπως E.vil T-shirts, Dirtee Hollywood, J brand jeans και παπούτσια Juicy Couture αλλά και προτάσεις από Σκανδιναβία όπως Insight και Cheap Monday και τα πολύχρωμα Desigual από Ισπανία. Τέλος, ξεχωρίζουν τα ρετρό και vintage γυαλιά Jeepers Peepers και RetroSuperFuture αλλά και οι νέες αφίξεις στο street corner του Rome96 με Nike 6.0 και Lacoste.

ROOM 96 is a shop with authentic character and unique style. More than 30 brands, for all ages, fit in nicely in the industrial architected space. The Greek FRNC bags of Francescos are definitely an irreplaceable accessory for every moment of the day while Victoria Couture is the best children’s suggestion. Room 96 looks ideal for total looks whereas its corner constitutes a trip to a different culture : british brands like Anglomania by Vivienne Westwood, Religion and Andy Warhol, USA entries like E.vil T-shirts, Dirtee Hollywood, J brand jeans and Juicy Couture shoes, Scandinavian labels like Insight and Cheap Monday and colorful Desigual pieces from Spain. Inimitable are the retro – vintage style sunglasses Jeepers Peepers and RetroSuperFuture as well as the new entries in the street corner of Room96 like Nikes 6.0 and Lacoste.

Φιλοκτήτου 96, Ίλιον, Αθήνα / 96 Filoktitou str. Ilion Athens | T: 210 2692822

elevensouls

Κολοκοτρώνη 11, 10562, Αθήνα/ 11 Kolokotroni str. , 10562, Athens. | T: 210 3319677 / >> elevensouls.gr

Το elevensouls είναι μία καλοστημένη μπουτίκ στην κορυφή της οδού Κολοκοτρώνη, στο κέντρο της Αθήνας. Έχει επιλέξει ιδιαίτερες μάρκες και έχει δημιουργήσει έναν μοναδικό χαρακτήρα μαγαζιού. Μπορεί κανείς να βρει τα γυαλιά ηλίου COLAB, τα αντρικά t-shirt της African Apparel από απαλό cotton και με αστείες στάμπες, τις ‘urban travelling’ τσάντες της Qwstion, τα elegant ρούχα της Ελληνίδας Samantha Sotos, τα κοριτσίστικα δανέζικα Nϋmph και τα όμορφα καλοσχεδιασμένα σανδάλια και τσάντες της Black Lilly. Επίσης, θα βρείτε ρούχα και αξεσουάρ των Fred Perry, FullCircle, Edwin, Kulte, Stϋssy, παπούτσια της New Balance, καθώς και τα κοσμήματα της Βιργινίας Τζιώτη.

Elevensouls is a nicely designed boutique at the top of Kolokotroni Street in the centre of Athens.

Specific brands have been chosen and as a result the shop has created a distinctive character.

Someone can find the sunglasses of Colab, the men t-shirts by African Apparel made of soft cotton and embellished with colourful stamps, the ‘urban travelling’ square shaped handbags by Qwstion, the elegant garments of the Greek Samantha Sotos, the girly Danish Nϋmph and the beautiful well designed sandals and bags of Black Lilly. You can also find clothes and accessories by Fred Perry, FullCircle, Kulte, Stϋssy, Edwin, shoes by NewBalance as well as jewellery by Virginia Tzioti.

10ten Στην καρδιά της πολυσύχναστης περιοχής του Μοναστηρακίου, πάνω στο πολυπερπατημένο πλακόστρωτο της οδού Ηφαίστου βρήκαμε το 10. Απευθυνόμενο κυρίως στο νεαρόκοσμο της πόλης, προσφέρει όλα τα θέλω και τα πρέπει της σημερινής fashion εμφάνισης και του streetwear lifestyle, με έμφαση στα αντρικά. Τα καινούργια αλλά καθιερωμένα Superdry, τα διαχρονικά Nike, Adidas και Levi’s και τα πιο σπορ Kr3w, Fox, HumÖr, Defect, Carhartt, Hurley και Stϋssy καθώς και πολλά άλλα. Jeans, βερμούδες, μαγιώ και tshirt για όλες τις προτιμήσεις, ενώ για τα κορίτσια οι Ιnsight, Ηurley, Franklin καθώς και Superdry σχεδιάζουν μοναδικά φορέματα και καλοκαιρινά outfits. Συνδυάστε τα με τα γυαλιά ηλίου της Spy+, Sabre.

In the heart of the crowded area of Monastiraki, on Ifaistou Street we found 10, a shop dedicated to the youths of the city offering all the musts and the wants of today’s fashionable and streetwear look, emphasising on menswear. The new but established Superdry, the all-time-classic Nike, Adidas and Levi’s, the more sporty Kr3w, Fox, HumÖr, Defect, Carhartt, Hurley and Stϋssy as well as many more. Jeans, shorts, swimming wear and t-shirts for all tastes while for girls Insight, Ηurley, Franklin as well as Superdry design original dresses and summer outfits. Combine them with the Spy+, Sabre sunglasses.

Hφαίστου 10, 10555, Αθήνα / 10 Ifaistou str., 10555, Athens | T: 210 3223950

sublime

Ερμού 112-114, Αθήνα / 112-114 Εrmou str, Athens | T: 210 9859685 / >> sublime.gr

Το Sublime είναι αναμφισβήτητα το ιδανικό κατάστημα για ένα λάτρη του skate ή τουλάχιστον για έναν υποστηρικτή της streetwear κουλτούρας. Εισάγει στο ελληνικό κοινό μία τεράστια γκάμα ενδυμάτων και αξεσουάρ του snowboard και του skate χωρίς ωστόσο να παραμελεί όσους προτιμούν τις πιο casual εμφανίσεις. Οι μάρκες που θα βρείτε είναι αναρίθμητες, Emerica, Enjoi, Fallen, Baker Skate, Speed Demons, GioGoi, Volcom, Blind Gravis και πολλές άλλες. Επισκεφτείτε ένα από τα τρία καταστήματά τους σε Αθήνα, Κηφισιά και στο Village Park στο Ρέντη και αποκτήστε αυτό το little exta something…

Sublime is for sure the ideal place for a skate lover or at least for a fun of streetwear culture. Sublime brings to the Greek audience a wide range of clothes and accessories for snowboard and skateboard, without forgetting though all those who prefer a more casual outfit. You will find innumerable brands, Emerica, Enjoi, Fallen, Baker Skate, Speed Demons, GioGoi, Volcom, Blind Gravis and many more. Visit one of the three stores of Sublime in Athens, Kifisia or at Village Park at Renti and get that little extra something…

tube Ένα κατάστημα με λονδρέζικη ατμόσφαιρα που δεν φοβάται τα εκκεντρικά σχέδια. Επιλεγμένα κομμάτια με ιδιαίτερο πατρόν και κόψιμο, ωστόσο βολικά και άνετα για κάθε στιγμή της μέρας. Θα βρείτε τα ελληνικά Akira Mushi, με ιαπωνικές επιρροές και στιλ, Brokequeens και Αcrobat καθώς και ρούχα των CG Collection, Chilly Pepper, Toheka, Fever, Uttam London και Υumi. Επίσης, στο Tube βρήκαμε μία μεγάλη ποικιλία από αξεσουάρ. Η Άννα Οικονόμου δημιουργεί μία σειρά από τσάντες, ζώνες από τη Romeo & Juliet και κοσμήματα από τη Diuppie.

A shop in Athens with the atmosphere of London, that is not afraid to choose eccentric designs. Carefully selected pieces from various collections, well designed and nicely produced, comfortable during the whole day. Greek labels such as the Japanese inspired Akira Mushi, Brokequeens and Acrobat come together with international brands including CG Collection, Chilly Pepper, Toheka, Fever, Uttam London and Υumi. We also found a wide range of accessories. Anna Oikonomou creates a line of handbags, Romeo & Juliet designs belts and jewellery by Diuppie.

Σόλωνος 114, Αθήνα / 114 Solonos Street, Athens | T: 210 3827706

ART ATHINA 30

ART for your eyes

Text Κυριακή - Ντομένικα Χανδρά | Kiriaki - Domenika Chandra

Η ΑRT- ATHINA, ένας θεσμός που αναδεικνύει τη σύγχρονη τέχνη και προβάλλει τη δυναμική της αθηναϊκής καλλιτεχνικής σκηνής πραγματοποιήθηκε για 16η χρονιά. Και φέτος έλαβε χώρα στις εγκαταστάσεις του Παλαιού Φαλήρου στο κλειστό γήπεδο TaeKwonDo από τις 13 έως τις 16 Μαΐου. Ο χώρος γέμισε με γκαλερί, μουσεία, ιδρύματα, εκδόσεις τέχνης και media που σχετίζονται με τη σύγχρονη τέχνη.

ART- ATHINA took place for the 16th time. A festival emphasising modern art but also highlighting the potentiality of the Athenian art scene. It took place at Palaio Faliro facilities in the TaeKwonDo closed stadium from the 13th until the 16th of May. The space was filled with galleries, museums, foundations, art editions and media related to contemporary art.

Η φετινή ART-ATHINA ξεχώρισε για τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου, την καλή οργάνωση και την εμπορική επιτυχία που ξεπέρασε τις προσδοκίες, όπως δήλωσαν πολλές γκαλερί, ενώ όσον αφορά στα εκθέματα κυριάρχησε η ζωγραφική και δόθηκε μικρότερη έμφαση στη φωτογραφία σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Το ΟΖΟΝ φυσικά συμμετείχε στο σημαντικό αυτό καλλιτεχνικό γεγονός και παρευρέθηκε στην ART-ATHINA για να καλύψει ζωντανά όσα διαδραματίστηκαν. Περιπλανήθηκε ανάμεσα στους πίνακες, συνομίλησε με τους καλλιτέχνες, ‘ανέκρινε’ τους γκαλερίστες, συμμετείχε στη δημιουργία ενός συλλογικού βιβλίου με θέμα την κρίση στα πλαίσια του πρότζεκτ CRIseS, CRIsES και μεταμορφώθηκε φορώντας τις τεράστιες περούκες που δημιούργησε επί τόπου ο σχεδιάστης Charlie le Mindu, φετινός καλεσμένος του Πολιτιστικού Οργανισμού ATOPOS. Όλες οι συνεντεύξεις έγιναν στο υπέροχο booth του ΟΖΟΝ το οποίο ήταν επιπλωμένο με τη σειρά της DIESEL by Foscarini, ευγενική παραχώρηση της Moda Bagno/ Interni.

This year’s ART-ATHINA stood out with the large number of visitors, the good organisation and its commercial success which according to the gallerists overcame their expectations. As far as the art pieces are concerned, painting dominated with less emphasis given to photography compared with previous years.

Of course, OZON participared in this important art event being present in ART-ATHINA in order to cover live all ongoing activities. Wandering around the art pieces, talking with the artists, ‘interogating’ the gallerists, it contributed to the creation of a collective book inspired from the crisis as outlined by the project CRIseS, CRIsES while getting transformed by wearing the huge wigs, creations of Charlie le Mindu, this year's guest of the ATOPOS Cultural Organisation.

All interviews took place at the OZON booth @ ArtAthina which was fully furnished by DIESEL by Foscarini items, kind courtesy of Moda Bagno/Interni.

euM s u w.M ww .ch ive ler

M e u e v s i u r M lle Be rich.2010 Z3u0.4.–1.8 ltural

Bel

n atio

per u o o sc in c

h wit

po iZation o t a ga n or ens ath

ART AGENDA 32

SUMMER ART

‘ashes to ashes’ / ‘ashes to ashes’ @ γκαλερί amp / amp gallery 27.05.10 – 31.07.10 κορύνης 4, αθήνα / 4 korinis str., athens τ: +30 210 3251881

'once removed' @ γκαλερί the apartment / the apartment gallery 06.10 – 30.09.10 ιθάκης 29α, αθήνα / 29a ithakis str., athens τ: +30 210 3215469

'rooms to let' @ taf the art foundation 24.06.10 – 15.07.10 νορμανού 5, αθήνα / 5 normanou str., athens τ: +30 210 3238757

αλέξανδρος γεωργίου / alexandros georgiou @ γκαλερί ελένη κορωναίου / eleni koroneou gallery 07.05.10 – 20.07.10 δημοφώντος 30 & θορικίων 7, αθήνα / dimofontos 30 & thorikion 7, athens τ: +30 210 3411748

philip taaffe @ γκαλερί gagosian / gagosian gallery 18.05.10 – 16.07.10 μέρλιν 3, αθήνα / 3 merlin str., athens τ: +30 210 3640215

‘καλοκαίρι 10 * 10 καλλιτέχνες / ‘summer 10 * 10 artists’ @ γκαλερί elika / elika gallery 24.06.10 – 24.07.10 ομήρου 27, αθήνα / 27 omirou str., athens τ: +30 210 3618045

ντιάννα μαγκανιά / deanna maganias @ αίθουσα τέχνης ρεβέκκα καμχή / rebecca camhi art space 03.06.10 – 23.09.10 λεωνίδου 9, μεταξουργείο, αθήνα / 9 leonidou str., metaxourgeio, athens τ: +30 210 5233049

μαριάννα γκιόκα / marianna gioka @ kalfayan gelleries 24.06.10 – 18.09.10 χάρητος 11, κολωνάκι, αθήνα / 11 haritos str., kolonaki, athens τ: +30 210 7217679

yang fudong - κωστής βελώνης / yang fudong kostis velonis @ εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης / national museum of contemporary art 11.05.10 – 05.09.10 βασ. γεωργίου Β 17 -19 & ρηγίλλης, αθήνα / Β 17 -19 vassileos georgiou & rigillis str., athens τ: +30 210 92.42.111

‘γλυπτικές αφηγήσεις’ / ‘sculptural narration’ @ μουσείο άλεξ μυλωνά - μακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης / alex mylona museum macedonian museum of contemporary art 14.05.10 – 31.07.10 πλατεία αγίων ασωμάτων 5, θησείο, αθήνα / 5 agion asomaton square, thision, athens τ:+30 210 3215717

anna boghiguian @ μουσείο ισλαμικής τέχνης / museum of islamic art 15.05.10 – 19.09.10 αγ. ασωμάτων 22 & διπύλου 12, αθήνα / 22 agion asomaton & 12 dipilou str., athens τ: +30 210 32 51 311

ara güler @ μουσείο μπενάκη / benaki museum 13.05.10 – 25.07.10 πειραιώς 138 & ανδρονίκου, αθήνα / 138 pireos & andronikou str., athens τ: +30 210 3453111

34

PHOTOGRAPHY NIKOLAS VENTOURAKIS

STEFANIA GOULIOTI 36

Η Στεφανία Γουλιώτη θα υποδυθεί ξανά την Ηλέκτρα, η δεύτερη Ηλέκτρα της μετά την παράσταση του Peter Stein για την οποία κέρδισε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2007. Αυτή τη φόρα στον ‘Ορέστη’ του Ευριπίδη που ανεβαίνει στην Επίδαυρο από το Εθνικό και υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Χουβαρδά, η Στεφανία επιθυμεί να ανακαλύψει από την αρχή ‘τα πιο αθώα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ψυχή ενός κοριτσιού.’

Stefania Goulioti will play Elektra - her second Elektra after the one directed by Peter Stein, a role which gave her the Melina Mercouri award at 2007. This time in ‘Orestes’ by Euripides brought to Epidaurus by the National Theatre and under the guidance of John Houvardas, Stefania aims to find out from the beginning ‘the most innocent materials that make the soul of a girl.’

ηθοποιός / actress

Interview Danai Alaska Photography Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis

Πόσο διαφορετική νιώθεις τρία χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης του Peter Stein; Τρία χρόνια δεν είναι σίγουρα αρκετά για να παρατηρήσει κανείς μεγάλες αλλαγές στον εαυτό του, παρόλα αυτά νομίζω πως έχω μεγαλύτερη συνείδηση των δυνάμεων μου και ξέρω πώς να τις χρησιμοποιώ πιο εύστοχα χωρίς να είμαι σκόρπια και ανεξέλεγκτη! Φυσικά έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Σου έχει μείνει κάτι ανικανοποίητο σε σχέση με το συγκεκριμένο ρόλο; Κάτι που ανακάλυψες στην πορεία για το πως θα μπορούσες να αποδώσεις διαφορετικά το χαρακτήρα της Ηλέκτρας; Αλίμονο αν είχα μείνει ικανοποιημένη από ό,τι έκανα. Συνειδητοποίησα αφετέρου τα πιο απλά πράγματα τα οποία είχα προσπεράσει στη διάρκεια της διαδικασίας της παράστασης, τα πιο αθώα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ψυχή ενός κοριτσιού. Αυτό θα χρειαζόταν από μένα, να είμαι εκτεθειμένη απόλυτα στις αισθήσεις μου, πράγμα που δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να του συμβει. Μεγάλο λάθος αλλά και πολύ δύσκολο να συμβεί όταν δουλεύεις υπό την, παρόλα αυτά πολύτιμη, καθοδήγηση κάποιου άλλου. Εσύ η ίδια πόσο μπορείς να κρίνεις μια παράσταση στην οποία συμμετέχεις; Νομίζω πως δεν είναι δύσκολο αυτό. Δύσκολο είναι να κρίνεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτή. Ποια είναι λοιπόν τα όπλα που κουβαλάς σε κάθε καινούργια θεατρική περιπέτεια; Η διαθεσιμότητα, το ένα και μοναδικό και απόλυτο όπλο. Είναι μεγάλο χάρισμα και πολύ σπάνιο. Ποια είναι η πιο ωραία θεατρική ιστορία που σου έχουν διηγηθεί; Οι ιστορίες για την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή και τους ατέλειωτους τσακωμούς τους, που διηγείται υπέροχα η Μαρία Χορς. Αυθεντικότητα, μεγαλείο και ξεχασμένες αξίες σε καθεμιά από αυτές… Ποια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση που παίρνεις από τη δουλεία σου; Η κούραση στο τέλος της πρόβας, μου παίρνει γύρω στο δίωρο να συνέλθω από μια πεντάωρη πρόβα. Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει; ‘Ο φόβος είναι αμαρτία.’ Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάται ένας ηθοποιός; Πως δεν τελειώνει ποτέ η μάθηση και άρα δεν μπορεί να απαρνηθεί το παιδί που κουβαλάει μέσα του. Έχεις δουλέψει στο Μιλάνο και έχεις μείνει κάποιο καιρό Λονδίνο. Για πιο λόγο θα έφευγες ξανά και τι είναι αυτό που σε κρατά στην Αθήνα; Θα έφευγα ξανά για αποσυμπίεση και για να αδειάσω τα πιστεύω μου και να γεμίσω με άλλα. Με κρατάει στην Ελλάδα η γλώσσα και στην Αθήνα …τίποτα μάλλον. Τι σε εμπνέει αυτή τη στιγμή; Ο αέρας. Πού πας όταν κάνεις βόλτες στην πόλη; Στη θάλασσα στο Παλαιό Φάληρο. Μετά το καλοκαίρι και τον ‘Ορέστη’, ποια είναι τα σχέδιά σου για το χειμώνα; Το χειμώνα συνεχίζω στο Εθνικό με τις παραστάσεις ‘Emilia Galotti’ και ‘Τρισεύγενη’, αυτά προς το παρόν.

How different do you feel three years after the great success you had with Peter Stain?

Three years is not enough time for anyone to observe massive chances in oneself. However I do think I am more conscious of my abilities and I know how to use them more efficiently, not being all over the place! Without a doubt I have a long way to go.

Is there something unfulfilled in relation to your treatment of Electra’s role, something you discovered on the way that you could have done differently?

Alas had I been satisfied with everything I did! I realised that it was the simple things I had neglected during the show; the most innocent materials which make out a girl’s soul. This would require me being left totally exposed to my senses, something I didn’t allow myself to do, a common mistake when working under the guidance of a director. However an undoubtedly valuable experience!

How can you judge a show in which you take part?

I don’t think it’s difficult. The hard part is to judge yourself in it.

So which are the tools of trade you carry with you in every theatrical venture?

Being available, the one and only tool. A great and rare gift.

Is there any good theatre story you know off?

The stories about Katina Paxinou and Alexis Minotis and their endless quarrels, told beautifully by Maria Hors. Originality, dignity and values long forgotten in each and one of them..

What is the greatest pleasure you get from work?

Feeling tired at the end of rehearsal. It takes me at least two hours to get my feet back on track after a five-hour rehearsal.

What is the best advice you have been given?

‘Fear is a sin.’

What is the most important thing an actor needs to remember?

That you never stop learning and so you cannot deny the child in you!

You have worked in Milan and lived in London for a while. What would be the reason you would leave again and what keeps you in Athens?

I would leave again to release myself, to remove my ideas and beliefs, ready for some new ones. The language is what keeps me in Greece and as far as Athens...nothing I guess.

What inspires you at the moment?

The air.

Where do you usually go for walks in the city?

By the sea, at Palio Faliro.

After participating at ‘Orestis’ during the summer, what are your winter plans?

I continue at the National Theatre of Greece with the plays ‘ Emilia Galotti’ and ‘Trisevgeni’.

> Η Στεφανία Γουλιώτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση ‘Ορέστης’ του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο. Από 30/07 έως 26/09. > Stefania Goulioti stars at the play ‘Orestis’ by Evripidis, by the National Theatre of Greece. From 30/07 to 26/09.

AU REVOIR SIMONE 38

συγκρότημα / band

Interview Ανδρέας Δημόπουλος | Andreas Dimopoulos Photography Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti

Η ηλεκτρονική dreampop των ‘Au Revoir Simone’ ανανέωσε τη σκηνή του Μπρούκλιν το 2007 με το πρώτο τους άλμπουμ ‘The Bird of Music’. Η Annie, η Erika και η Heater και τα keyboards τους επέστρεψαν πέρυσι με το εξαίρετο ‘Still Night, Still Light’. Αποτελούν πρότυπο ομαδικότητας και συνεργασίας για μια μπάντα της οποίας τα λυπητερά τραγούδια σε κάνουν να αισθάνεσαι χαρούμενος. Το ΟΖΟΝ μηλά με την Annie λίγο πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα.

Au Revoir Simone with their electronic dreampop debut album ‘The Bird of Music’ managed to make a come back for the scene of Brooklyn in 2007. Annie, Erika, Heater and their keyboards returned last year with the excellent ‘Still Night, Still Light’. An ideal example of teamwork and collaboration for a band whose sad songs make you feel happy. OZON talks to Annie some time before their live concert at Athens.

Ο τρόπος που κάνετε ζωντανές εμφανίσεις δείχνει δημιουργική ισότητα και αρμονία. Στο στούντιο δουλεύετε με τον ίδιο τρόπο; Κατά πόσο οι εμφανίσεις και οι επιδόσεις σας επί σκηνής υποδηλώνουν την καλλιτεχνική σας ταυτότητα; Η δουλειά στο στούντιο και στις πρόβες είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Είμαστε σίγουρα μια πραγματική μπάντα με την έννοια ότι δεν έχουμε αρχηγό ή έναν κύριο τραγουδοποιό, αλλά συνεργαζόμαστε για να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τραγούδια. Η διαδικασία αυτή είναι διασκεδαστική αλλά εξίσου κουραστική όταν δουλεύουμε για μήνες πάνω σε ένα κομμάτι που δεν προχωράει. Αντιθέτως όταν πετύχεις το κατάλληλο σύνολο, όλα στον κόσμο γίνονται όμορφα. Στη σκηνή είμαστε όπως και εκτός οπότε η καλλιτεχνική μας ταυτότητα είναι αυτό που βλέπεις. Ως μπάντα είστε εντυπωσιακά ομοιογενής. Αυτή η ομοιομορφία στην εξωτερική σας εμφάνιση και κυρίως στον τρόπο που τραγουδάτε μαζί, έγινε εκ προθέσεως από την αρχή ή ήρθε απλά κατά τη διάρκεια του χρόνου; Κατευθυνθήκαμε ο ένας προς τον άλλο γιατί είχαμε πολλά κοινά στοιχεία, δεν έγινε σκόπιμα. Όσοι μας γνωρίζουν προσωπικά, διαπιστώνουν ότι ο καθένας μας διαθέτει εντελώς μοναδική προσωπικότητα, αν και μοιραζόμαστε κοινή αγάπη για το κορεάτικο φαγητό και τα spa. Φαίνεται ότι μπορείτε με ευφάνταστο τρόπο και επιδεξιότητα να κάνετε τα λυπημένα τραγούδια να ακούγονται χαρούμενα. Είναι αυτή η άποψή σας για τη ζωή; Προτείνετε την αναζήτηση αισιοδοξίας στις θλιβερές στιγμές; Ακόμη και ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ δείχνει κάτι τέτοιο. Εύστοχη παρατήρηση! Όταν δούλευα το ‘Sad Song’ είχα στο μυαλό μου τους Belle & Sebastian, και ειδικά to Tigermilk, με όλα τα τραγούδια του για θλίψη και καταστροφή που ακούγονται

σαν χαριτωμένα ποπ κομμάτια. Όταν γράφουμε τραγούδια, καταλαβαίνουμε ότι κάτι το λυπηρό με θλιβερούς στίχους μπορεί να φανεί υπερβολικά δραματικό και κοινότυπο, οπότε θα πρέπει να εμπεριέχει έξυπνες αλληγορίες και εκπλήξεις για να δείξει ότι κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται. Ποια είναι τα σχέδιά σας μετά το τέλος της καλοκαιρινής περιοδείας; Ετοιμάζετε ένα επόμενο άλμπουμ σύντομα; Τι να περιμένουμε από ένα τρίτο άλμπουμ; Προς το παρόν όλοι μας προετοιμάζουμε ξεχωριστά τα τραγούδια του επόμενου άλμπουμ, οπότε δεν έχω ιδέα για το πώς τελικά θα καταλήξει. Προσθέτοντας τα ντραμς αλλάζει πάντα η διάθεση του τραγουδιού φέρνοντάς το σε άγνωστες κατευθύνσεις. Ιδανικά για μένα αυτό το άλμπουμ θα έχει περισσότερο ακουστικά όργανα, δυναμισμό, και κάτι που ζωντανά θα είναι πραγματικά διασκεδαστικό.

The way you perform in your live shows connotes to a kind of creative equality and harmony. Do you work in the studio in the same way? How is your appearance and performance on stage indicative of your artistic identity?

We definitely work in the studio and the rehearsal space completely collaboratively. We’re definitely a true ‘band’ in the sense that we have no leader or principal songwriter. We just work together to make the best songs possible. It’s really fun, though that method can be tedious when you’re playing a song you know can be good, but isn’t sounding right about four months straight of trying different things.

But when you hit the jackpot of the right sounds and parts, it’s an incredible feeling of everything being right in the world. On stage, we act much as we do off, so you can see our artistic identity for yourself live.

As a band you are impressively homogenous.

Has this similarity in your physical appearance and in the way you sing together been intentional since the beginning of the band or did it simply come along in the course of time?

We gravitated towards each other because we had a lot in common, it’s not an intentional activity. And, for anyone who knows us personally, you’ll find that we each possess completely unique personalities, though we do share a common love for Korean food and spas.

You manage in an imaginative way to skilfully make sad songs sound happy. Is this your point of view in life as well? Do you suggest to find optimism in a sad situation? Even the title of your latest album could be said that it reflects something like that.

What an astute observation! When working on ‘Sad Song’, I definitely thought of Belle & Sebastian, especially ‘Tigermilk’, with all of its songs about sadness and destruction sung in the catchiest of pop twee loveliness. We feel, when writing songs, if you have something so sad and mopey with sad lyrics, it can seem really overdramatic and banal, so you really need that twist in order to be able to take yourself seriously and know that life moves on.

What are your plans after the summer tour is over? Are you thinking of recording another album soon? What should we expect from a third album?

We’re all working on songs for the next record.

We haven’t been working on them together yet, so I have no idea what they are going to sound like.

Adding the drums always changes the mood of the song and brings it in directions you’d never expect.

Ideally for me, this album will be driven by more acoustical instruments. I want lots of dynamics, and something that is really fun to watch being played live.

aurevoirsimone.com

KOSTIS VELONIS 40

καλλιτέχνης / artist

O Κωστής Βελώνης δεν είναι μόνο αυτό που τετριμμένα ονομάζουμε 'σημαντικός καλλιτέχνη της νεότερης γενιάς' αλλά ένας ανήσυχος άνθρωπος που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τα δύσκολα σε καιρούς χαλεπούς. Στα 42 του χρόνια και μέσα από την τρέχουσα έκθεσή του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας ακροβατεί μεταξύ της νοσταλγίας και της ουτοπίας προσπαθώντας να μιλήσει για την μοναξιά του σήμερα μέσα από την συλλογική αποτυχία του παρελθόντος.

Kostis Velonis is what could easily be described as a 'a significant artist of the younger generation'. However, he is far from being just that; a restless spirit, one that dares to deal with difficult issues during hard times. At 42 and through his current exhibition at the national Museum of Contemporary Art in Athens he hangs between nostalgia and utopia, wanting to speak on today's loneliness through the collective failure of the past.

Interview ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΛΕΦΗΣ | YORGOS KELEFIS Photography Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis

kostisvelonis.blogspot.com

Πιστεύεις πως η τέχνη έχει αναπόφευκτα ένα πολιτικό χαρακτήρα και πόσο πολιτικοποιημένος νιώθεις ως σύγχρονος καλλιτέχνης; Η τέχνη είναι ο κατεξοχήν τόπος της πολικής. Προσφέρει οράματα, θέσεις, συγκρούσεις, αντιστάσεις, κριτική, αισθητική, τρόπους του ζειν. Mέσα σε αυτό το πλαίσιο και σύμφωνα με την ιδιότητα μου επινοώ και διαμορφώνω μια πολιτική αλλά τίποτα περισσότερο. Η πολιτική της τέχνης είναι ουσιαστικά η διαφορά της από την υπάρχουσα 'πολιτική' της πολιτικής. Η πολιτική της τέχνης είναι η ετερότητα και η διαφοροποίηση της προς κάθε κατεύθυνση του αισθητού όσο και η δυνατότητα της να μεταμορφώνει τη πρακτική της ζωής.

Do you believe that art is inevitably political and do you feel political yourself as a contemporary artist?

Art has always been a place where politics take place. It offers vision, positions, controversy, resistance, criticism, aesthetics, ways of living. Through this framework and in accordance to my role I invent and formulate politics and nothing more. Politics of art is essentially the difference from the current 'politics' of politics. Politics of art is heterogeneity and differentiation in all tangible levels as well as an ability to transform how life is practiced.

Στην έκθεσή σου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας καταπιάνεσαι με την ρωσική πρωτοπορία αλλά και την αρχαία ελληνική δημοκρατία. Τι σε ελκύει περισσότερο σε κάθε μια από αυτές τις έννοιες και ποια πιστεύεις πως μπορεί να είναι η σημασία τους σήμερα; Και στις δυο περιπτώσεις διαμορφώνεται το αίτημα μιας καλλιτεχνικής παράγωγης που συνυπάρχει με την πολιτειακή δομή, αποτελεί κοινό τόπο για τους πολίτες και ως 'πρωτοπορία' λειτουργεί κριτικά απέναντι σε κάποιες παραδόσεις. Η οκτωβριανή επανάσταση αλλά και η δημοκρατία του Περικλή επιδεικνύουν ένα 'κατασκευαστικό ζήλο', εφαρμόζουν ένα αρχιτεκτονικό πρόγραμμα το όποιο έχει σημαντικές συνέπειες σε πολλά επίπεδα. Υπάρχει δηλαδή ένα οικοδομικό πρότυπο γύρω από τη θεμελίωση κάθε εξουσίας, όπου η δημοκρατία δεν αποτελεί εξαίρεση. Ασφαλώς στη συνέχεια υπάρχουν και μεγάλες διαφορές, συχνά αγεφύρωτες που σε μια έκθεση και σε κάθε έργο ξεχωριστά προτείνονται και επιδέχονται και αυτές κριτική με τη σειρά τους. Η ριζοσπαστική θεώρηση μιας τέχνης που συμβάλει ενεργά στη καθημερινότητα χωρίς να είναι μονόπλευρα και παθητικά προπαγανδιστική είναι αυτό που με ενδιαφέρει ιστορικά να αναπτύξω. Επίσης αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιες σημερινές αναγκαιότητες που η φανέρωση αυτών των στιγμών κρίνεται περισσότερο απαραίτητη τα τελευταία χρόνια. Μια κοινωνία που αποτελείται από ενεργά υποκείμενα οφείλει να δημιουργεί συνθήκες ανταγωνιστικότητας και αγωνιστικότητας και να μην εξαλείφει τις συγκρούσεις. Στο κλειστό χώρο της ρωσικής πρωτοπορίας συνέβησαν αυτές οι δημιουργικές ρήξεις όμως στην ιδία τη πολιτική της διαχείρισης της εξουσίας οι ρήξεις αυτές κατέληξαν σε μαζικές εκτελέσεις. Παρόλα αυτά πρέπει να έχουμε το θάρρος να επιλέγουμε και να διευκρινίζουμε τις προθέσεις μας, και αυτό είναι δημοκρατία.Γιατί σε ενδιαφέρει η αποτυχία των ιδεολογικών κινημάτων του παρελθόντος;Η αποτυχία είναι σχεδόν καθολική σε κάθε οργανωμένη ουτοπία, τουλάχιστον τη στιγμή που θα προσπαθήσει να γίνει εφικτή. Αλλά υπάρχει ένα ποσοτικό ζήτημα. Αν θα παραμείνει ο λόγος της ουτοπίας στη naiveté του κειμένου ενός μανιφέστου ή αν θα θρηνήσουμε εκατομμύρια νεκρούς. Και αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο για να μην είμαστε επιφυλακτικοί. Την αποτυχία όμως την εκλαμβάνω και στη προσωπική διάσταση συνήθως σε αντίστιξη με το βάρος της ιστορίας. Αποτυχία που ξεκινάει από τη προδοσία της ιστορίας και καταλήγει στη διάλυση μιας σχέσης.

In your exhibition at the National Museum of Contemporary Art in Athens there are references to the Russian avant-garde as well as the ancient Greek democracy. What is it that mostly attracts you in each of these concepts and what do you think might be their significance today?

In both cases there is a need for artistic production that coexists with state structure; one that forms a point of reference for its citizens and being an 'avant-garde', it holds a critical stance against certain traditions. The October Revolution as well as the Democracy of Pericles both demonstrate a 'building zeal'. They apply an architectural programme with significant implications in many levels. There is therefore a construction prototype at the foundations of every expression of power and democracy is not an exception to that. Naturally there are major variations and differences, often irreconcilable ones, which are expressed in an exhibition and in individual projects that themselves become the subject of criticism. A radical vision of an art that contributes actively in the every day life and is liberated from being a one-sided passive propaganda is what I am interested in developing at a historical level. I am also being aware that certain contemporary circumstances in recent times, make such manifestations absolutely necessary.A society made up by active subjects must create the right conditions for competitiveness and healthy dispute and not eliminate conflicts.

Within the confined space of the Russian avant-garde certain creative clashes took place. At the same time the divisions within the political management of power lead to mass killings… However we must have the courage to chose and clarify our intentions as this is democracy.

Ποιο πιστεύεις πως είναι το συλλογικό ιδεολογικό κίνημα της εποχής μας, και ποια είναι κατά τη γνώμη σου η ουτοπία μετά από την παρούσα παγκόσμια οικονομική κρίση; Πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με τις ουτοπίες. Η ουτοπία της αριστεράς για παράδειγμα, όπου στο 'ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού' σύμφωνα με τον Marx ο καθένας απαλλάσσεται από την πολύχρονη δουλεία του και επιλέγει τα χόμπι του, διαπιστώνουμε ότι η πρακτική του συγκεντρωτικού σοσιαλισμού παρήγαγε ανθρώπινες συνειδήσεις στερημένες από κάθε μορφή ευτυχίας. Αντίστοιχα η ουτοπία της κοινωνίας της αλόγιστης αφθονίας μέσα ατό σύστημα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού παρήγαγε πολλές κρίσεις τόσο στο ηθικό όσο και στο οικολογικό επίπεδο. Επίσης η δυνατότητα του κέρδους και της απληστίας είναι καταστροφική δύναμη του καιρού μας. Είμαστε ώριμοι για την αντικατάσταση της κατευθυνόμενης ουτοπίας στην ατζέντα των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών; Υπάρχει μια τάση όπως υπήρχε πάντα άλλα τώρα διαφαίνεται περισσότερο η αναγκαιότητα της, της σύστασης μιας λογικής της κοινότητας όπου τα αιτήματα της είναι άμεσα και απαιτούν συνήθως ταπεινές λύσεις. Κάποιοι αναφέρονται στην αυτοδιαχείριση άλλοι θα σας μιλήσουν για μικροτοπίες, δεν θέλω να σταθώ στο πως ιδεολογικά ερμηνεύεται. Αυτό που είναι κρίσιμο είναι ότι έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψουμε κάποιες ευκολίες που οι δυτικές κοινωνίες πρόσφεραν στους πολίτες. Πρέπει να απαλλαγούμε από αυτές και να αποφασίσουμε που μπορούμε να συνεισφέρουμε.

In your view which is the collective ideological movement of our time and what could be the utopia following the present world economy crisis?

One should be suspicious of utopias. In utopias towards the left for example where according to Marx, on the 'highest state of communism' one is released from years of labour and is free to practice hobbies, we see that centralised socialism produced human consciousness deprived from happiness. At the same time the utopia of a thoughtless abundance in the framework of financial capitalism produced a number of crises, both ethical and ecological. Profit and greed are the distractive forces of our time.

Εσύ τελικά τι ονειρεύεσαι; Κάποτε ονειρευόμουν πιο εύκολα, τώρα πια έχω μάθει να χαίρομαι με αυτό που συμβαίνει. > Η έκθεση του Κωστή Βελώνη 'Μοναξιά σε κοινό έδαφος: Πως μπορεί η κοινωνία να πράξει αυτό που ο καθένας ονειρεύεται' σε επιμέλεια της Δάφνης Βιτάλη θα διαρκέσει έως τις 5 Σεπτεμβρίου 2010. Τ: 210 92.42.111

What is it that interests you in the failure of ideological movements of the past?

Failure is almost catholic in any organised utopia, at least at the moment it tries to become feasible. However, there is a quantitative issue: whether the reason behind the utopia remains in the naiveté of a text or whether it leads to millions of deaths.

And such distinction calls for scepticism, as it is nothing but trivial. Nevertheless I also consider failure in a personal level, usually as a counterpoint to the weight of history. Failure that begins with the betrayal of history and ends with a relationship breakdown.

Are we ready to replace the current intentional utopia bred by politicians and religious leaders?

There is a tendency, one that has always been but whose necessity lately is immediate, for a community logic where claims are instant and usually call for modest solutions. Some would call this self-management, some otherwise, I wouldn't dwell on the ideological interpretation. What is crucial is that the time has come to let go of certain conveniences the western societies have offered. We need to abandon them and decide the ways we could contribute.

What is it that you dream of?

Once I used to dream easily, now I have learnt to be content with what is occurring.

> The exhibition 'Kostis Velonis, Loneliness on Common Ground: How Can Society Do What Each Person Dreams' curated by Dafni Vitali is on until 5th of September 2010.

T: 210 92 42 111

MIKAEL DELTA μουσικός / musician

Ο Μιχάλης Δέλτα κυκλοφορεί το ‘Tech Me Away’ και η Αθήνα χορεύει. Σώματα που αγαπούν, σώματα που μάχονται. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ισορροπία. Εκείνος προσπαθεί να παραμένει ψύχραιμος απέναντι σε όσα συμβαίνουν, παρατηρεί την αγωνία της πόλης και φτιάχνει μουσική που θυμίζει κάτι από την ελευθερία της παιδικής ηλικίας.

Michalis Delta releases Tech Me Away and Athens dances away. Bodies in love, bodies fighting, when all we need is a bit of balance. Michalis Delta tries hard to remain calm in the face of what is happening, observing the city’s distress and making music that reminds us of our childhood freedom.

42 Interview Danai Alaska Photography Δάφνη Ανέστη | Dafni Anesti

Τι διαφορετικό φέρνει το ‘Tech Me Away’; Αυτό θα το πουν πιθανόν οι ακροατές του. Στον προσωπικό μου ‘χώρο’ νιώθω διαφορετικός απ’ ότι πριν κάποια χρόνια. Έχω αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο υπερασπίζομαι το ‘Εγώ’ μου και πως αυτή η σχέση με ‘καθυστερεί’ από συναντήσεις και εμπειρίες πιο ενδιαφέρουσες. Το ίδιο σώμα για να αγαπάς το ίδιο σώμα για να μάχεσαι, λένε οι στίχοι που τραγουδά η Etten στο ‘She is a boy’. Ποια είναι εκείνη; Ένα καταπιεσμένο σώμα που παλεύει με τον εαυτό του; Συχνά πυκνά κουβαλάμε με ενοχικό τρόπο το σώμα, διαχωριζόμαστε από αυτό, το τιμωρούμε ασυνείδητα, δεν γνωρίζουμε την ιερότητά του. Ωστόσο, αυτό το τραγούδι, σε ένα δεύτερο επίπεδο ας πούμε, κάνει σχόλιο για τη συμφιλίωση της θηλυκής και αρσενικής πλευράς των ανθρώπων. Εκεί σε τούτο το σημείο ένωσης νομίζω πως κάποιος ολοκληρώνεται και γαληνεύει υπαρξιακά. Εμπειρίες, εικόνες, βιώματα, από ποια πλευρά της πόλης κοιτάζεις τα πράγματα; Είμαι ρεαλιστής και όποτε έχω κάποια δευτερόλεπτα έκλαμψης, γίνομαι παρατηρητής με μια ποιητική ματιά, αλλά είναι τόσο έντονη η ανασφάλειά μου που με παρεκκλίνει της πορείας συχνά. Μερικές φορές που ψωνίζομαι και νομίζω πως κάτι ξέρω, η επόμενη εμπειρία το απομυθοποιεί και αυτό έχει μια εσωτερική γοητεία. Το μόνο θετικό είναι πως έπαψα να είμαι πονο-λάγνος. Ποια είναι η σχέση σου με την περίεργη καθημερινότητα που βιώνουμε; Θέλω να διατηρώ τη ψυχραιμία μου. Να επανεκτιμώ όλα όσα έχω και με κάνουν να μοιάζω ‘πλούσιος’ όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Αναζητώ στιγμές σιωπήςαδειάσματος από το θόρυβο των σκέψεων. Η σκέψη είναι η φωνή μιας χαμηλού επιπέδου συχνότητας. Η μουσική μου δίνει νόημα και δύναμη, με επιστρέφει στην παιδικότητα. Οι επιρροές σου είναι καθαρά ‘ηλεκτρονικές’; Ποτέ δεν ήταν. Άκουγα πάντοτε ετερόκλητα είδη μουσικής. Θεωρώ πως ήμουν τυχερός στην εφηβεία όπου άρχισε να διαμορφώνεται η μουσική μου παιδεία. Σήμερα ακούω συχνά παλιότερους ήχους, από Jazz κυρίως, αλλά θαυμάζω και δουλειές νέων καλλιτεχνών. Σε τι φάση βρίσκεται η ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Σε πολύ καλύτερη απ’ ό,τι πριν είκοσι χρόνια. Νέα παιδιά με ταλέντο όπως ο Σεραφείμ Τσοτσώνης, μιλούν με μουσικό πάθος και συναισθηματική ευφυΐα μέσα από τις δουλειές τους και διαγράφουν μια νέα αισθητική στη μουσική τροχιά της ελληνικής electronica. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει από τα ΜΜΕ η υποστήριξη που χρειάζεται αυτή η μουσική για να φτάσει σε κάθε άκρη της χώρας. Υπάρχει κάποια σκέψη για μια μελλοντική συνεργασία με κάποιον από αυτή τη νεότερη γενιά; Με τον Σεραφείμ συζητάμε για αυτή τη συνεργασία ήδη. Σε αυτό το δίσκο συνεργάστηκες με την Etten και ξανά με την Billie Ray Martin. Πώς προέκυψαν αυτές οι συμμετοχές; Την Etten την είχα προσέξει από τους Film. Γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία και γίναμε καλοί φίλοι, περνώντας ύστερα δημιουργικά στις μουσικές μας. Την Billie την γνώρισα πριν οχτώ χρόνια στο Βερολίνο όπου συνεργαστήκαμε και γράψαμε ένα δίσκο, ο οποίος δεν κυκλοφόρησε τότε. Ενορχήστρωσα διαφορετικά ένα από τα κομμάτια εκείνου του πρότζεκτ και το συμπεριέλαβα στο ‘Tech Μe Αway’. Τι ακούς αυτή την περίοδο; Ένα τραγούδι που εκφράζει καλύτερα τη διάθεση σου; Liza Gerrard ‘Space weaver΄. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Πέρα από συναυλίες… δεν έχω ιδέα!

>> MIKAELDELTA.NET

What is different in Tech Me Away?

The audience is probably the best to decide. In my personal ‘space’ I feel different than some years ago. I have understood the way I defend ‘me’ and I think that this standpoint might delay some interesting events and experiences from unravelling.

‘A body to love, a body to fight’ in the lyrics of ‘She is a boy’ sung by Etten. Who is she? An oppressed body struggling with herself?

We often full of guilt experience the separation from the body and we unconsciously punish it, totally unaware of its sacredness. However this song, in let’s say a second level, is commenting on the reconciliation of the female and male side. There, in this point of union, I think one is fulfilled and finds harmony.

Occurrences, images, experiences, what is the perspective you look at things?

I am a realist but in a few moments of enlightenment, I become an observer with a poetic eye. However my insecurity is so intense that soon takes me off the track. At times when I go over the top and think I know better, follows an experience that demystifies it all and this hold an inner charm. The good thing is that I have stopped having a victim mentality.

What is your relationship with the strange everyday life we experience?

I want to keep calm. To re-appreciate all I have that make me feel ‘rich’ when I look in the mirror. I seek moments of silence so I can let go from the noise of thoughts. Thinking is a low value frequency whereas music gives me meaning and strength and takes me back to childhood.

Your influences are purely ‘electronic’?

They never were, I have always listened to diverse genres. I feel I was lucky as a teenager where my music education began taking shape. Today I listen to old sounds, Jazz mainly, but I also like the work of young artists.

What is the state of electronic music in Greece right now?

Much better than what was twenty years ago. New talented artists, like Seraphim Tsotsonis, speak with music passion and emotional intelligence through their work and paint a new musical aesthetic in greek electronica. Unfortunately the media do not give the necessary support for this music to reach out.

Is there a thought for a collaboration with someone from the younger generation?

We are already talking about it with Seraphim.

In this album you collaborated with Etten and again with Billie Ray Martin. How did these came up?

I took notice of Etten when she was with Film. We met completely by chance, became good friends and naturally progressed in working creatively with music. Billie I met eight years ago in Berlin where we worked together in an album that was never released. I changed the music in one of the tracks of that project and included it in ‘Tech Me Away’.

What are you listening to lately? A song that best expresses your mood?

Liza Gerrard ‘Space weaver’.

What are your plans?

Besides concerts ... I have no idea!

> Το ‘Tech Me Away’ κυκλοφορεί από την Klik Records. > ‘Tech Me Away’ is released by Klik Records.

SARAH LUCAS 44

καλλιτέχνης / artist

Η Sarah Lucas είναι μία από τις σημαντικότερες Βρετανίδες καλλιτέχνιδες της σύγχρονης γενιάς. Στην καινούργια της έκθεση Nuds που μέχρι το Σεπτέμβριο θα φιλοξενείται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης η Sarah Lucas παρουσιάζει τα γλυπτά της τα οποία είναι κατασκευασμένα από νάιλον καλσόν. Ενώ στο παρελθόν έχει πραγματευτεί θέματα περισσότερο ρεαλιστικά, αυτή τη φορά τα γλυπτά της είναι πρωτόγονες μορφές. ‘‘Hταν μία τόσο μυθική εποχή πριν το διαχωρισμό των φύλων και τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά’, όπως λέει και η ίδια. Η Sarah Lucas συμπληρώνει τόσο τα έργα της όσο και τα λόγια της με χιούμορ και υπαινικτικά στοιχεία για να μας αφήσει να ανακαλύψουμε τα ζητήματα που την απασχολούν.

Sarah Lucas is one of the greatest contemporary British artists. In her latest exhibition Nuds featured in the Museum of Cycladic Art until September, Sarah Lucas presents sculptures made out of nylon stockings. While in the past she has dealt with realism this time her sculptures suggest a certain primitivism. ‘It was such a mythical time before the separation of sexes and things could have evolved quite differently’, she says. Her humour and allusive references in both her works and words, let us free to discover the world of Sarah Lucas.

INTERVIEW Κυριακή-Ντομένικα Χανδρά | Kiriaki-Domenika Chandra ελενη μαλαμη | ELENI MALAMI Photography Νικόλας Βεντουράκης | Nikolas Ventourakis

Πώς αισθάνεσαι εκθέτοντας έργα σου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ένα χώρο με αρχαία γλυπτά διαχρονικής αξίας; Η αλήθεια είναι πως όλοι μας αντικρίζουμε αυτά τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του Τώρα. Κοιτάζοντας τα γλυπτά του μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο μυστήριο. Τι να σημαίνουν, αναρωτιόμαστε. Πολλοί θέλουν να μάθουν την σημασία των Nuds. Δεν έχω ιδέα τι είδους απάντηση περιμένουν. Τα Nuds σημαίνουν αυτό που είναι. Αυτό ακριβώς. Δεν εικονογραφούν μια ιδέα και δεν αναφέρονται σε άλλη μορφή τέχνης. Είναι πρωτόγονα. Στην ομιλία σου ‘In Conversation with Gregor Muir’ η ερμηνεία της λέξης ‘Nuds’ σε σχέση με τα ‘nudes’ (γυμνά) μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Θα μπορούσες να το αναλύσεις στους αναγνώστες μας; Υπάρχουν ουσιαστικές έννοιες που εκφράζονται με λέξεις με τρία γράμματα. Συγκεκριμένα αναφέρομαι σε λέξεις όπως: ‘God, Mum, Dad, Sex, Art’. Η πρωτόγονη διάσταση των Nuds λοιπόν απαιτούσε, κατά τη γνώμη μου, μια λέξη με τρία γράμματα. Επίσης στα Αγγλικά υπάρχει μια αργκό έκφραση ‘in the noddy’ ή ‘in the nod’ που αργότερα εξελίχθηκε στο ‘in the nud’ (ολόγυμνα) που έχει σχέση με το naked (γυμνός) και το nude (γύμνια). Από την άλλη το Nuds πιθανώς κάνει ένα νεύμα στο χρόνο, σαν κάποιο ψηφίο: το Nud. Πιστεύεις ότι η ωμή αναπαράσταση της ανθρώπινης ύπαρξης καθρεφτίζει τη ζωή ή αντικατοπτρίζει τα δικά σου συναισθήματα, τον κόσμο σου; Δεν προσπαθώ να γίνομαι αυτοβιογραφική. Στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησα καν να φτιάξω τα Nuds. Θα ήταν πιο ακριβές να έλεγα ότι απλώς έγιναν. Φυσικά είναι αδύνατον να αφήσω τον εαυτό μου τελείως εκτός: τα γλυπτά μου, είναι γεμάτα από τα αποτυπώματά μου. Έχω επίσης διαπιστώσει ότι ακούγοντας μουσική όταν δημιουργώ, κάτι από το συναίσθημα βρίσκει τρόπο να εμφανιστεί στο δημιούργημα. Αυτό μάλλον συμβαίνει και με μένα προσωπικά αλλά μου είναι δύσκολο να το συλλάβω και πολλές φορές μπορεί να αποδειχτεί ντροπιαστικό. Ίσως απλώς η δημιουργία είναι σαν τη σκέψη, καλύτερα να αφήνεται μόνη να εκφραστεί, εξάλλου δεν πιστεύω στις εξηγήσεις -είναι σαν να προσπαθείς να περάσεις ένα τετράγωνο κομμάτι ξύλο από μια στρογγυλή τρύπα- καταλήγεις σε ένα εργαλείο δίχως σχήμα ή σε κάτι που απλώς καθησυχάζει για λίγο. Είναι τα Nuds οι δεσμοί του αρσενικού και του θηλυκού; Προηγούνται τα γένη. Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς το διαχωρισμό αρσενικού και θηλυκού, αυτό γνωρίζουμε και όλη μας η ύπαρξη βασίζεται σε αυτό. Αλλά υπήρξε μια μυθική εποχή, πριν το διαχωρισμό τους, που όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Τα Nuds είναι στην πραγματικότητα μωρά, αδύνατον να καταλάβεις αν ποτέ θα μεγαλώσουν. Αντλείς έμπνευση από τη μυθολογία του Lovecraft; Πιθανόν. Χρησιμοποιώ τον Lovecraft προς τιμή του ως περιγραφικό όρο σε συνδυασμό με τη φιλοσοφική έννοια της αγάπης (love) και της χειροτεχνίας (craft) που εξάλλου εμπεριέχουν το υπερφυσικό και το φανταστικό ιδιαίτερα στη φύση. Είμαι διαρκώς στην αναζήτηση αυτών των στοιχείων, του παράγοντα της αβύσσου. Πώς αισθάνεσαι για το ότι έργα σου εκτίθενται στον ίδιο χώρο και χρόνο με έργα της Louise Bourgeois; Πιστεύεις ότι η έκφραση σου συνεχίζει το όραμα της Louise; Μου έχουν θέσει αυτήν την ερώτηση συχνά τελευταία και αυτό που ξεχνάω να πω είναι ότι: Ανήκω στην εργατική τάξη.

How do you feel exhibiting work in the Cycladic Art Museum, a space that presents ancient pieces with timeless value?

Well the fact is we all have to look at this stuff in the Now. Looking at the Cycladic sculptures we feel faced with a great mystery. What do they mean? We ask.

People ask me what the Nuds mean. I don’t know what sort of answer they’re expecting. What the Nuds mean is what they are. Exactly that. They don’t illustrate an idea or refer to other art. They’re primitives.

We liked the definition of ‘Nuds’ in relation to ‘nudes’ in your talk ‘In Conversation with Gregor Muir’. Could you please explain the concept to our readers?

A three letter word is the nub of the matter. I’m thinking God, Mum, Dad, Sex, Art. The Nuds, being primitive, required a three letter designation, I felt. We have a slang expression in English, ‘in the noddy’ or, ‘in the nod’. Later, for fun, mutated into, ‘in the nud’, bearing a resemblance to naked or nude. Probably also winking at the time. And a digit of some kind. Nud. Do you think that the raw representation of the human existence mirrors real life or reflects your own feelings-world?

I don’t set out to be autobiographical. Actually I didn’t set out to make the Nuds.

It would be more accurate to say they happened. Having said that I can’t leave myself out of it entirely. I’ve found while listening to music as I make, something of the mood finds its way in to what’s made. That must be even more the case with my own self but it’s somehow difficult to pay attention to it and potentially very embarrassing I suspect. Perhaps making is a sort of thinking, best left in its own terms. I’m wary of explanations – too much like trying to get a square peg in a round hole and ending up with a shapeless tool or something that merely conforms. Suffice it to say, as their agent, my fingerprints are all over them.

Are the Nuds the knots of male and female?

They’re pre-gender. It’s hard for us to imagine a world without the division into male and female. That’s what we know and all our meaning is founded upon it.

But there was such a mythical time, before the differentiation of the sexes, and it could have developed differently. The Nuds are babies really. Impossible to tell from here whether they’ll ever grow up.

Did you get any inspiration by the mythology of Lovecraft?

Possibly. I use Lovecraft, in his honour, as a descriptive term which, in addition to conveying the philosophy of love and craft, also connotes the supernatural and fantastical elements, especially in nature. These I’m always on the lookout for. The dingle factor.

How do feel that your work is exhibited in the same space and time with Louise Bourgeois? Do you feel that your expression is continuing Louise’s vision?

I’ve been asked this question a lot lately and what I keep omitting to say is, I’m Working Class. > Η συνέντευξη με τη Sarah Lucas πραγματοποιήθηκε μερικές εβδομάδες πριν το θάνατο της Louise Bourgeois.

Sarah Lucas’ intervriew was held some weeks before Louise Bourgeois passed away. > Sarah Lucas 'NUDS', Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, έως 12/09 Sarah Lucas 'NUDS', Museum of Cycladic Art until 12/09

WILLIAM KLEIN 46

dreams of yesterday

Το έργο του William Klein επανέρχεται στο προσκήνιο με την πρόσφατη επανέκδοση του λευκώματος ‘Rome’ από τις εκδόσεις Aperture Foundation. Με φωτογραφίες που χρονολογούνται από το 1956, όταν ο Klein βρέθηκε στη Ρώμη μαζί με τους Federico Fellini, Pier Paolo Pasolini και Alberto Moravia, η συλλογή αυτή χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο το Fellini ως η απόλυτη φωτογραφική καταγραφή της ιταλικής πρωτεύουσας. Η νέα έκδοση περιλαμβάνει πρωτότυπες φωτογραφίες μόδας αλλά και νέα, ανανεωμένα κείμενα από τον ίδιο το William Klein.

The recent revised edition of William Klein’s photo book ‘Rome’ by Aperture Foundation has brought the work of the multitalented artist into the frontline once more. Shot in Rome in 1956 when Federico Fellini, Pier Paolo Pasolini and Alberto Moravia served as Klein’s guides, ‘Rome’ is a radical visual diary of the Italian capital still marked by Fellini’s acclaim: ‘Rome is a movie and Klein did it’. The new edition is enriched with never-published fashion photos shot in Rome as well as new, original, updated text by the photographer himself.

TEXT ΚΙΚΑ ΚΥΡΙΑΚΑΚΟΥ | KIKA KYRIAKAKOU

Ο William Klein, γνωστός ως ο καλλιτέχνης που επαναπροσδιόρισε το φωτογραφικό ντοκουμέντο, ασχολήθηκε και με άλλα καλλιτεχνικά πεδία πέρα από τη φωτογραφία όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, η σκηνοθεσία και το graphic design. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη, από φτωχή εβραϊκή οικογένεια, από νωρίς ανακάλυψε την αγάπη του για την τέχνη καθώς ως έφηβος περνούσε τον ελεύθερο του χρόνο στο ΜoΜΑ, που το θεωρούσε δεύτερο σπίτι του. Το 1948 θα βρεθεί στο Παρίσι όπου θα μαθητεύσει δίπλα στους Andre Lhote και Fernard Leger. Ο Leger συμβούλευε τους σπουδαστές του να είναι αντικομφορμιστές και να δουλεύουν έξω από τα ατελιέ τους, στους δρόμους, κάτι που ο Klein εφαρμόζει σχεδόν μέχρι σήμερα. Μετά το γάμο του με τη Jeanne Florin ο Klein αποφασίζει να μείνει στο Παρίσι, το οποίο ακόμη παραμένει η βάση του. Θα παρουσιάσει την εποχή εκείνη τις πρώτες του εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής στη Γαλλία και στην Ιταλία. Στη συνέχεια θα συνεργαστεί με τον αρχιτέκτονα Angelo Mangiarotti αλλά η συνάντησή του με τον Alexander Liberman, καλλιτεχνικό διευθυντή της αμερικανικής Vogue, είναι αυτή που θα του ανοίξει το δρόμο σε ένα αντικείμενο εντελώς άγνωστο για τον ίδιο μέχρι τότε, τη φωτογραφία μόδας.

Οι φωτογραφίες του Klein χαρακτηρίζονται από μαύρο χιούμορ, εικαστική καινοτομία και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Η δουλεία του θεωρείται αντίφωτογραφική εξαιτίας της θολής κίνησης, του υψηλού κοντράστ και της χρήσης ευρυγώνιων φακών. Όπως αποκάλυψε και ο ίδιος σε συνέντευξή του, πρόθεσή του είναι: ‘να κάνει μια γαμήλια τελετή να μοιάζει με εξέγερση και μια διαδήλωση να μοιάζει με οικογενειακό πορτρέτο’. Η πρώτη του δουλεία για τη Vogue ήταν μια συλλογή φωτογραφιών από τους δρόμους της Νέας Υόρκης με τίτλο ‘Life Is Good & Good for You in New York’, με την οποία κέρδισε το Prix Nadar το 1956. Ακολούθησαν τρεις ακόμη προσωπικές συλλογές, το ‘Rome’ το 1959 και οι ‘Moscow’ και ‘Tokyo’ πέντε χρόνια αργότερα. Όσον αφορά στις φωτογραφήσεις μόδας ο Klein προτιμούσε να γίνονται στο δρόμο ή σε εξωτερικές τοποθεσίες. Δεν τον απασχολούσαν τόσο τα ρούχα όσο ο πειραματισμός με νέες τεχνικές, όπως οι φακοί μακρινής εστίασης και η πολλαπλή έκθεση καταδεικνύοντας έτσι την ειρωνική αλλά και ερευνητική στάση του απέναντι στον κόσμο της μόδας.

Το ‘Qui êtes vous, Polly Maggoo?’ (1966), μια από τις πρώτες ταινίες του Klein αποτελεί την επιτομή της ειρωνικής διάθεσής του απέναντι στη μόδα. Το έργο σατιρίζει τα media, τις διασημότητες, τη βιομηχανία της μόδας και τις υπερβολές της. Ο Klein επηρεασμένος από τη Nouvelle Vague και το θέατρο του Παραλόγου δημιουργεί μια ταινία που μοιάζει να μην έχει δομή σε πολλά σημεία, ωστόσο διακρίνεται για την εξαιρετική της φωτογραφία και τα ασυνήθιστα σουρεαλιστικά σεκάνς της. Το ενδιαφέρον του για το σινεμά θα συνεχιστεί με το ‘Mr Freedom’ (1969), μια από τις πιο αντί-αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών. Το ‘Mr Freedom’, αποτελεί μια αντί-ιμπεριαλιστική σάτιρα με τους Delphine Seyrig, Philippe Noiret και Serge Gainsbourg. Οι πολιτικές αναφορές της ταινίες, απόλυτα σύμφωνες με το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε στο Παρίσι την εποχή εκείνη, αντικατοπτρίζουν την πολιτική ευαισθητοποίηση του διάσημου φωτογράφου. Ο Klein στην πορεία δημιούργησε πολλές ταινίες και ντοκιμαντέρ, όπως το ‘Muhammad Ali the Greatest’ (1969), το ‘Le couple Temoin’ (1977), το ‘The Little Richard Story’ (1980) και το ‘In and Out of Fashion’ (1998) μεταξύ άλλων.

Τα τελευταία χρόνια πολλές μητροπόλεις παγκοσμίως έχουν φιλοξενήσει κινηματογραφικά αφιερώματα του William Klein, ενώ οι συλλογές του έχουν παρουσιαστεί στο ΜοΜΑ, το μουσείο Pushkin και το Museum of Modern Art de la Ville. Ο αμερικάνος καλλιτέχνης έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις, όπως τα βραβεία Hasselblad και Agfa – Bayer/ Hugo Erfurt καθώς και το Medal of the Century από την Royal Photographic Society του Λονδίνου. Σήμερα, στην ηλικία των 82, ο William Klein ακόμη διατηρεί το στούντιο του στο Παρίσι και παραμένει ένας καινοτόμος, αντισυμβατικός, εκλεκτικός καλλιτέχνης, ο οποίος όχι μόνο εισήγαγε νέες τεχνικές στη φωτογραφία αλλά δε δίστασε να καταρρίψει κανόνες και να πειραματιστεί με την κάμερά του ανά χείρας.

William Klein, renowned as the artist who re-invented the photographic document, has managed to excel at several more art media like painting, sculpture, film direction as well as graphic design throughout the years. Born in New York in a poor Jewish family he expressed an interest in the Arts from an early age. Klein spent his free time as an adolescent in MoMA which he considered a second home. 1948 finds him in Paris, where he studied under Andre Lhote and Fernard Leger. Leger advised his students to reject conformity and work away from ateliers, in the streets, something that Klein applied in his work ever since. After his marriage to Jeanne Florin, William Klein decided to stay in Paris, which still remains his basis. He originally was interested in painting and sculpture and his work was exhibited in France as well as in Italy at that time. He collaborated with architect Angelo Mangiarotti but it was his meeting with Alexander Liberman, art director of American Vogue, that would introduce him to a field he had no prior knowledge or experience of, that of fashion photography.

William Klein’s photography is characterised of black humour, graphic invention and sociological interest. He has established himself a reputation of antiphotographer due to his excessive use of blur motion, high contrast film and wide angles. As he himself revealed in an interview his intention was to photograph: ‘a marriage like a riot and inversely a demonstration like a family portrait’. His primary project for Vogue was a photographic logbook about New York – entitled ‘Life Is Good & Good for You in New York’ - that earned him the Prix Nadar in 1956. Three more books followed: ‘Rome’ in 1959 and ‘Moscow’ and ‘Tokyo’ five years later. As far as fashion photography is concerned Klein preferred shooting in the streets or on location. He appeared disinterested in clothes and more focused in experimenting with new techniques such as long focus lenses and multiple exposures revealing his ironic yet innovative approach of the fashion world.

His ironic attitude towards fashion is also epitomised in one of his first films ‘Qui êtes vous, Polly Maggoo?’ which satirises the media, celebrities and fashion industry and its excesses. Influenced by Nouvelle Vague and the theatre of the Absurd Klein has created a film that at some points seems to lack structure yet is adorned with spectacular photography and rare surreal film sequences. His interest in film making continues with ‘Mr Freedom’, one of the most anti-American films ever made. ‘Mr. Freedom’ is an anti-imperialistic satire with Delphine Seyrig, Philippe Noiret and Serge Gainsbourg. Its political connotations, in total accordance with general atmosphere in Paris at that time, reflect William Klein’s political awareness. Klein has remained a prolific creator of films and documentaries like ‘Muhammad Ali the Greatest’ (1969), ‘Le couple Temoin’ (1977), ‘The Little Richard Story’ (1980), ‘In and Out of Fashion’ (1998) to name but a few.

Over the last few years retrospectives of Klein’s films have taken place in various metropolitan areas around the world and his work has been exhibited in MoMA, the Pushkin Museum and the Museum of Modern Art de la Ville. Furthermore, he has received the Hasselblad Award, the Agfa – Bayer/ Hugo Erfurt Prize as well as the Medal of the Century by the Royal Photographic Society in London. Today, at the age of 82, William Klein still keeps his studio in Paris and remains an innovative, unconventional, eclectic artist who has introduced new techniques in photography and was never afraid to break rules and experiment with his camera at hand.

> Σκηνή από την ταινία ‘Qui êtes vous, Polly Maggoo?’ του William Klein / Scene from the movie ‘Qui êtes vous, Polly Maggoo?’ by William Klein

ANDERS TRENTE MØLLER 48

electric summer nights

Interview ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΜΑΡΑΚΗΣ | VANGELIS KAMARAKIS Photography NOAM GRIEGST

Η ζωή στον κόσμο του Anders Trentemøller σίγουρα ήταν συναρπαστική την τελευταία δεκαετία. Ο Δανός παραγωγός που ξεκίνησε σαν ένας από τους πιο ενδιαφέροντες producers/remixers στην dance μουσική στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, πρώτα κατάφερε να κατακτήσει τις καρδιές (και τα πικάπ) των techno/electro/ minimal djs με τις καθαρά ηλεκτρονικές του παραγωγές. Το 2006 ο Anders κάνει το μεγάλο βήμα με το άλμπουμ του ‘Last Resort’. O ήχος του εκείνη την εποχή, σε συνδυασμό με τα live του που περιελάμβαναν αρκετά οργανικά στοιχεία του εξασφάλισαν θέσεις headliner σε μερικά από τα καλύτερα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ και τον τοποθέτησαν στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους επιτυχημένους crossover καλλιτέχνες των 00s. Μόλις πριν μερικές εβδομάδες ο Trentemøller επέστρεψε με το νέο του άλμπουμ ‘The great wide yonder’. Με αυτή την κυκλοφορία, ο μουσικός από την Κοπεγχάγη κάνει μια ακόμα μουσική στροφή που ίσως απογοητεύσει κάποιους από τους fans του πρώιμου ήχου, αλλά ίσως τον βοηθήσει να κατακτήσει και νέα ακροατήρια. Ένα είναι σίγουρο: Στο μυαλό του Anders Trentemøller πρώτη προτεραιότητα αποτελεί η ανάγκη του να κυκλοφορεί τη μουσική που του αρέσει να γράφει και δεν φοβάται να πάρει σημαντικά ρίσκα για να το καταφέρει αυτό. Το ΟΖΟΝ μίλησε με τον Anders για το νέο του άλμπουμ, την Ισλανδία και την εμβληματική μπάντα Suicide και τη συμβολή της στη μουσική του.

Things have definitely been exciting during the last years in the world of Anders Trentemøller. The Danish producer that emerged as one of the most promising dance music producers/remixers around the middle of the last decade, first managed to make it to the heart (ανδ decks) of techno/electro/minimal djs with his pure electronic releases. In 2006 Anders took the giant step forward with his album ‘Last Resort’. His sound at the time, coupled with an exciting live set up that comprised of several organic parts, secured him headlining slots at some of the biggest festivals in Europe and established him as one of the major crossover success stories of the 00s . Just a few weeks ago, Trentemøller has returned with his new album ‘Into the great wide yonder’ . With this release the artist from Copenhagen takes another major shift in his sound, that might disappoint some of his earlier fans but might also extend his fan base to new audiences. One thing is certain: in Anders Trentemøller’s mind, putting out the kind of music he really wants to produce comes first and he is not afraid to take big risks when it comes to that. OZON magazine talked with Anders regarding his new album, Iceland and the emblematic band Suicide and its effect on his music.

Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το καινούργιο σου άλμπουμ ‘Into The Great White Yonder’, που μόλις κυκλοφόρησε; Αυτό είναι το δεύτερο άλμπουμ που κάνω σε στούντιο. Το πρώτο ήταν το ‘Last Resort’, που διαφέρει από το ‘Into The Great White Yonder’. Τότε δούλευα περισσότερο με ηλεκτρονικό ήχο, αλλά τώρα ήθελα κάτι πιο αναλογικό, πιο ‘σκονισμένο’ πιο ‘βρώμικο’. Για αυτό το άλμπουμ έπαιξα πολλά από τα όργανα μόνος μου και έτσι ο ήχος του είναι πολύ διαφορετικός, αλλά παρόλα αυτά θυμίζει τον δικό μου ήχο (ελπίζω). Εμπνεύστηκες από κάπου; Πώς εξελίσσεται o ήχος σου σε αυτό το άλμπουμ; Πιθανότατα επηρεάστηκα από τα ταξίδια μου στην Ισλανδία τον περασμένο χρόνο. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ σε αυτή τη χώρα είναι η αίσθηση ότι είσαι πολύ κοντά στη φύση και το τοπίο είναι τόσο δραματικό. Ο καιρός αλλάζει αρκετές φορές τη μέρα. Μπορεί να έχει ήλιο και ξαφνικά καταιγίδες με πολύ βροχή και ξανά ήλιος μετά από λίγο. Προσπάθησα να συμπεριλάβω αυτές τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις στον ήχο μου. Κατά κάποιο τρόπο είναι κάτι το οποίο με ενέπνεε ακόμα και με τον πιο χορευτικό ήχο μου. Είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν αναδειχθεί στην ηλεκτρονική σκηνή τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια και που έχουν καταφέρει να έχουν απήχηση σε ευρύτερα μουσικά κοινά, παρόλο που οι πρώτες σου κυκλοφορίες ήταν καθαρά ηλεκτρονικές. Για μένα είναι η φυσική εξέλιξη γιατί υπήρξα μέλος ροκ συγκροτημάτων πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με την ηλεκτρονική μουσική. Έτσι είναι πολύ φυσικό για μένα να χρησιμοποιώ αυτό το μουσικό παρελθόν και να συμπεριλάβω κάποια όργανα στη μουσική μου. Μου είχε λείψει αυτό όταν έκανα μόνο ηλεκτρονική μουσική. Τα πάντα ήταν προγραμματισμένα στον υπολογιστή και ήθελα αυτό το άλμπουμ να είναι περισσότερο οργανικό. Πιστεύω ότι είναι λογικό να χρησιμοποιώ περισσότερο μουσικό υπόβαθρο. Έχω επίσης αρκετούς μουσικούς με τους οποίους παίζω στα live και έτσι παίρνω ιδέες και ανταπόκριση στις ιδέες μου , πράγμα που λειτουργεί θετικά. Όταν έκανα το άλμπουμ ήμουν μόνος μου και ήταν πολύ μοναχική η διαδικασία να δουλεύω στον υπολογιστή κάθε βράδυ. Έτσι το να βγαίνω ξαφνικά με μία μπάντα μου δίνει κάτι παραπάνω.

Νιώθεις ακόμα μέρος της ηλεκτρονικής/ χορευτικής σκηνής, ή πιστεύεις ότι ανήκεις σε μία μεγαλύτερη και ευρύτερη σκηνή; Ίσως πιστεύω ότι πλησιάζω προς την άλλη κατεύθυνση γιατί το κοινό της ηλεκτρονικής/κλαμπ σκηνής είναι μεγαλύτερο. Αυτό το άλμπουμ μπορεί να μην φτάσει σε πωλήσεις το προηγούμενο. Αυτό για μένα δεν είναι τόσο σημαντικό γιατί προέχει η μουσική που κάνω να ευχαριστεί εμένα πρώτα. Φυσικά είναι τέλειο και είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που αγοράζουν τη μουσική μου, αλλά ίσως αυτό το άλμπουμ είναι περισσότερο απαιτητικό για τους ακροατές. Μπορεί να είναι από αυτά τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις δύο με τρεις φορές για να το καταλάβεις. Αυτή την εποχή, τι μουσική ακούς; Είμαι μεγάλος μουσικός φαν και έτσι ακούω πολλά διαφορετικά είδη, από φολκ μέχρι τζαζ και ροκ μουσική. Αλλά νομίζω ότι ακούω λιγότερη ηλεκτρονική μουσική από ότι παλιότερα. Κάποιος αγαπημένος δίσκος που ακούς ξανά και ξανά το 2010; Νομίζω ότι το τελευταίο άλμπουμ των LCD Soundsystem είναι πραγματικά σπουδαίο. Πρόσφατα, ανακάλυψα από την αρχή και το πρώτο άλμπουμ των Suicide. Πραγματικά αγαπώ τον ήχο τους και αποτέλεσαν μεγάλη έμπνευση για το καινούργιο μου άλμπουμ. Ήταν από εκείνα τα σχήματα που ακούγονταν τόσο cool ακόμα και χωρίς κιθάρες. Χρησιμοποιούσαν απλά rhythm boxes και παλιά σακατεμένα synth. Φαίνεται ότι οι Suicide είναι της μόδας ξανά, ειδικά τώρα που σαμπλαρίστηκαν για το νέο σίνγκλ της Μ.Ι.Α. Δεν μου πολυαρέσει αυτό το σίνγκλ. Δεν νομίζω ότι χρησιμοποιεί σωστά τους Suicide. Απλά λουπάρει ένα sample από τους Suicide και βάζει φωνητικά από πάνω. Κατά την άποψή μου το να ‘δανείζεσαι’ αυτό το σπουδαίο κομμάτι και να μην το αξιοποιείς πιο δημιουργικά είναι ‘βλασφημία’ (γελώντας), αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας έχει το δικό του γούστο. Σχέδια για περιοδεία; Τον Οκτώβρη ξεκινάμε μεγάλη περιοδεία. Ελπίζω αλήθεια να έρθουμε και στην Αθήνα. Έχουμε παίξει μια φορά εκεί (σημ: το 2007) και πέρασα υπέροχα. Σπουδαία χώρα. Εύχομαι πραγματικά να μπορέσουμε να ξαναέρθουμε. > Το ‘Into The Great White Yonder’ κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την Klik Records. > ‘Into The Great White Yonder’ is released in Greece

by Klik Records.

>> myspace.com/trentemoeller

Can you tell us a little bit about your new album ‘Into The Great White Yonder’, which will be released at the end of the month?

This is my second studio album. The first one was the ‘Last Resort’, which sounds quite different compared to ‘Into The Great White Yonder’. Back then I was working with more electronic sound and this time I was into a more analogue, dusty and trashy sound. I wanted it to be a little bit darker. For this album I played a lot of the instruments myself, so the sound of the album is very different, but with the same Trentemøller sound I hope.

Where did you draw your inspiration from? How is your sound evolving in this album?

It most probably has to do with my visits in Iceland during the past year. What I really loved about Iceland is that you get the feeling that you are very near to nature and the scenery is so dramatic. Weather changes several times during one day, so it can be sun and suddenly storm with a lot of rain and then the sun comes back. I tried to put those contrasts and clashes into my music. In a way it is something that has always inspired me also when I did the more ‘clubby’ staff.

You are one of the few electronic artists to have emerged in the last five-six years that have managed to have a more crossover appeal, although your first releases were more straight forward electronic.

For me, it is part of a natural development because I was playing in several rock bands before starting making electronic music. So it is just natural to use my musical background in playing instruments. I missed that in a way when I only made electronic music. Everything was programmed in the computer and I really wanted this album to be a little bit more organic. So I think that it makes sense that I use a more musical background. I also have a lot of musicians that I play with live that also give feedback and ideas to me. When I did the album I was doing it on my own and it is a very lonely process to sit with your computer every night and work, so suddenly going out with the band gives me something extra.

Do you steel feel part of the greater electronic/dance scene, or do you think that you have moved to a bigger, wider playground?

Maybe I think I am going the other way because there are more people that are into the more club/electronic sound. Maybe this album will not sell as much as the previous one and for me it is not that important because I am making music for my own pleasure first. Of course it is great and I am very grateful to people that are buying my music, but maybe this album demands a little bit more of the listener and I think it can be one of this albums that you should hear three or four times before you can feel it growing.

So nowadays what kind of music do you listen to at home ?

I am a big music lover so listen to a lot of different kinds of music from folk, to jazz, to rock music. But I think that a listen to less electronic music than I did earlier Any favourite albums you keep listening to again and again in 2010?

I think that the new LCD Soundsystem album is really great. Just recently, I rediscovered the first Suicide album. I really love their sound and they were a big inspiration for me for this album. It was one of the first acts, that sounded so cool, even without guitars. They were just using rhythm boxes and old crappy synths.

Suicide seem to be in fashion again, having been sampled for the new M.I.A. track and all..

That single. I don’t really like. I don’t think that she is using Suicide in a great way. She is just looping one sample from Suicide and she is putting some vocals over it. For me using such a great track and not going more artistic about is actually ‘blaspheme’ (laughing) but anyway, everybody has his own taste.

Any plans about touring?

In October we are going on this big tour. I really hope we can make it to Athens.

We played there once and I had an amazing time (Note : 2007). Such a great country. I am really crossing my fingers that we can make it again.

MICK ROCK 50

burning from afar

Interview Danai Alaska

Ο Mick Rock ξεκίνησε να φωτογραφίζει τότε που οι Pink Floyd δεν ήταν παρά μόνο οι γάτες του Syd Barrett. Τότε που ο David Bowie φορούσε παπούτσια πλατφόρμες και διαστημικό μέικ-απ, ο Iggy Pop κοβόταν με σπασμένα μπουκάλια και ο Lou Reed πόζαρε σαν παρακμιακός θηλυπρεπής δανδής. Στις εικόνες του οι ήρωες δεν μοιάζουν και τόσο θαρραλέοι. Καταραμένες φιγούρες σε φωτογραφίες κρεμασμένες στα εφηβικά μας δωμάτια. Ζωγραφισμένες αστραπές και χαρακιές στο στήθος και μία εποχή που όσο περισσότερα λάθη έκανε κανείς τόσο πιο συμπαθητικός γινόταν. Σήμερα ο Mick Rock φωτογραφίζει τη νέα, πιο καθαρή, γενιά του rock ‘n’ roll, ενώ προετοιμάζει το ‘Exposed’ το καινούργιο του φωτογραφικό βιβλίο που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Κοιτώντας εκείνες τις πρώτες φωτογραφίες μετά από καιρό είναι σαν να χάνεσαι μέσα σε ένα μεθυσμένο ερωτικό παραμύθι ξανά από την αρχή. Υποθέτω δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Έτσι κι αλλιώς κι εμείς δεν είμαστε και τίποτα γενναίοι.

Mick Rock is the photographer who captured the essence of a period when Pink Floyd were just Syd Barrett’s cats. David Bowie wore platform shoes and space make-up, Iggy Pop was cutting himself with a bottle messing around with blood and Lou Reed posed as a decadent effeminate dandy. Mick Rock was their friend, always inspired by their outrageous behaviours. More than an eye-witness or a compulsive observer, he spent his time living it. There is a recurrent pattern in Mick Rock’s images. Portraying his subjects as self-destructive anti-heroes that the more bad things they do, the more you want them to be ok. Today he is busy taking pictures of the new generation of rock ‘n’ rollers along with preparing ‘Exposed’, his latest photography book that will be out next autumn. Mick Rock’s attitude about life and art sums up to one word: experimentation. Talking to him is the next best thing to falling in ‘drunk, punk, love.’

>> mickrock.com

Σπούδαζες στο Cambridge όπου έτυχε να γνωρίσεις τον Syd Barrett. Πώς συνέβη αυτό; Ήταν αυτή η γνωριμία ο λόγος που ξεκίνησες τη φωτογραφία; Ήμουν πρωτοετής στο Cambridge και κάποιοι φίλοι μου είπαν για έναν δικό τους φίλο τον Syd Barrett, που είχε μια μπάντα με το όνομα Pink Floyd. Είχε επίσης και δύο γάτες με ονόματα από μπλούζ μουσικούς, η μία λεγόταν Pink και η άλλη Floyd. Ο Syd είχε έρθει με το συγκρότημά του για να παίξει στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του Cambridge Arts College το Δεκέμβριο του 1966, και έτσι πήγαμε για να τους δούμε. Για την ακρίβεια το μόνο που είδαμε ήταν τον Syd, αυτήν την εξωπραγματική φιγούρα να πηδάει πάνω κάτω στο μέσον ενός ψυχεδελικού σόου. Την βραδιά εκείνη, κατάφερα να τον γνωρίσω και να διαπιστώσω ότι ήταν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος. Τον φωτογράφισα για πρώτη φορά γύρω στο Σεπτέμβριο του 1969 γιατί ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες στα τέλη του ‘68. Έζησες ανάμεσα στους ανθρώπους που φωτογράφιζες και μοιράστηκες τον τρόπο ζωής τους. Πόσο σημαντικό είναι για ένα φωτογράφο να είναι περισσότερο από παρατηρητής, να συμμετέχει; Ήμουν μέρος της ζωής αυτής και μετά σιγά σιγά έγινα φωτογράφος. Απλώς ακολούθησα αυτό που ένιωθα χωρίς πολλές σκέψεις. Κατέγραφα τις καθημερινές μου εμπειρίες με τους ανθρώπους που ήξερα, που ζούσα και αγαπούσα τη δουλειά τους. Έχω διαβάσει ότι κατά τη διάρκεια των σπουδών σου σε γοήτευαν οι λεγόμενοι ‘καταραμένοι ποιητές’ (Verlaine, Baudelaire κ.α.). Έχει ενδιαφέρον το ότι οι πολύ πρώιμες φωτογραφίες σου αναδεικνύουν τους, τότε ακόμη εντελώς άγνωστους φίλους σου, σαν παρηκμασμένους σταρς της ροκ. Τότε σπούδαζα σύγχρονη γλώσσα και λογοτεχνία και αυτό μου έδωσε τον τρόπο θεώρησης του κόσμου. Έβλεπα τους ανθρώπους με μια ρομαντική ματιά μέσα από το πρίσμα των σπουδών μου, η οποία όπως είπες ήταν οι Γάλλοι συμβολιστές, όπως ο Baudelaire και ο Verlaine ή Άγγλοι ρομαντικοί ποιητές, όπως ο Byron και ο Shelley. Έβλεπα μια σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ καλλιτεχνών και μουσικών. Εκείνη την εποχή η κουλτούρα άλλαζε σε μεγάλο βαθμό και μεταξύ των νέων συνέβαιναν βαθιές αλλαγές. Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν πάνω από 25, αυτή ήταν κάτι σαν ηλικία αποκοπής. Αυτό μου θυμίζει τους στίχους του τραγουδιού ‘All the young dudes’, ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της Glam περιόδου. Στην πρώτη στροφή οι Mott the Hoople τραγουδούν για τον Billy, ο οποίος δηλώνει πως όταν πατήσει τα 25 θα αυτοκτονήσει. Ακριβώς. Ήταν η γέννηση ενός νέου πολιτισμού,

που κανείς δεν ήταν πολύ μεγάλος. Υπήρχαν τριαντάχρονοι επιχειρηματίες που τότε τους βλέπαμε πολύ μεγαλύτερους. Δεν είναι όπως σήμερα, που ο Mick Jagger είναι 66 και ο Iggy Pop είναι 63, ή ακόμη εγώ που συνεχίζω να φωτογραφίζω στην ηλικία μου. Τότε η ιδέα και μόνο ήταν γελοία. Το καλύτερο έργο ενός καλλιτέχνη πολύ συχνά παράγεται όταν είναι σε νεαρή ηλικία, πριν γίνει πολύ διάσημος. Εάν βρεθείς στην αιχμή των πραγμάτων, δεν μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα. Κανείς δεν το κατάφερε, ούτε ο Jean Cocteau, ούτε ο Man Ray, ούτε καν ο Picasso, όποιος και αν είσαι είναι αδύνατον να παραμείνεις στην πρωτοπορία αλλά μπορείς ακόμα να παράγεις και να πειραματίζεσαι. Η πλειοψηφία των μουσικών που φωτογράφιζες προερχόταν από την τότε ζωντανή underground σκηνή που διαρκώς παρήγαγε καλλιτέχνες με τεράστιο αντίκτυπο στη νεολαία. Κατά κάποιον τρόπο η μουσική ήταν η πηγή δημιουργίας ηρώων μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτό είναι αλήθεια. Στις μέρες μας είναι εύκολο να γίνεις γρήγορα γνωστός αλλά λείπει το underground ρεύμα. Ακόμα και αν υπάρξει, διαρκεί μόνο ένα πεντάλεπτο. Αλλά προσπάθησε να φανταστείς τον καιρό που όλα ήταν διαφορετικά και που η νεολαία δεν είχε τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Συγκροτήματα, όπως οι Velvet Underground ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι αφού δεν ακούγονταν στο ραδιόφωνο και πολλοί λίγοι τους γνώριζαν. Προφανώς τα μέσα ενημέρωσης τότε δεν ήταν τα μέσα ενημέρωσης του σήμερα: δεν υπήρχε internet, ούτε καλωδιακή τηλεόραση, υπήρχαν πολύ λιγότερα περιοδικά. Όλα ήταν λιγότερα και το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η μουσική. Φυσικά η μουσική είναι και σήμερα σημαντική και πολύ περισσότερο οι συναυλίες, αλλά τότε η ψυχολογία των νέων ήταν συνδεδεμένη με τη μουσική. Σήμερα έχει αντικατασταθεί από το ίντερνετ που περιλαμβάνει μουσική αλλά περισσότερο σαν σάουντρακ οχί σαν ‘θρησκεία’ που ήταν τότε. Μπορείς να μας αποκαλύψεις την ιστορία της φωτογραφίας με τον Iggy Pop, τον David Bowie και τον Lou Reed; Θυμάσαι εκείνη την ημέρα; Είναι φωτογραφία ενός πάρτι. Ήταν πριν την πρώτη περιοδεία του David στην Αμερική το φθινόπωρο του 1972 στο ξενοδοχείο Dorchester όπου η RCA, η αμερικανική δισκογραφική εταιρία που συνεργάζονταν, αποφάσισε να στείλει μερικούς δημοσιογράφους για να του πάρουν συνέντευξη. Έχω δύο ονόματα για τη φωτογραφία αυτή, μερικές φορές ‘Το Φοβερό Τρίο’ και αργότερα άρχισα να την αποκαλώ η ‘Η Αν-άγια Τριάδα’. Το ενδιαφέρον είναι ότι παρόλο που ο Iggy και ο Lou γνώριζαν ο

Photo Copyright Mick Rock 2010

ένας τον άλλον, υπήρχε ένα είδος άμιλλας μεταξύ τους, λόγω της διαφορετικής τους μουσικής, και γιατί και οι δύο είχαν σχέση με τη Nico. Ο David ήταν πιο κοντά και στους δυο ξεχωριστά, και ήταν η δύναμη που τους έφερε μαζί εκείνο το απόγευμα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας σου έχεις συνδεθεί με καλλιτέχνες που πειραματίζονταν με τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Υπήρχε κάτι που σε τραβούσε σε τέτοιους ανθρώπους; Για μένα η ζωή είναι ένας μεγάλος πειραματισμός. Η σεξουαλική ταυτότητα ήταν ένα πεδίο πειραματισμού και οι άνθρωποι που άσκησαν έλξη πάνω μου αντιμετώπιζαν τη σεξουαλική ταυτότητα σαν κάτι ευμετάβλητο. Οι δημιουργικοί άνθρωποι έχουν την τάση να παράγουν έργο βγαλμένο από πειραματικές εμπειρίες και εμένα με γοήτευαν όλα αυτά χωρίς διακρίσεις. Λάτρεψα την ενέργεια, τη μουσική, την εμφάνιση ... Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ήταν το Glam Rock και το Λονδίνο. Μετά η Punk και το New Wave στη Νέα Υόρκη. Βρισκόσουν πάντα στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Πώς κατάφερνες να βρίσκεσαι εκεί που συνέβαινε καθετί καινούργιο; Ακολουθώντας το πολιτιστικό ρεύμα. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, το glam μεταλλασσόταν

σε punk, και η σχέση μου με τη Νέα Υόρκη έγινε σημαντικότερη από τη σχέση μου με το Λονδίνο. Απλώς πήγαινα στον τόπο που βρισκόταν η πιο ενδιαφέρουσα δράση. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις το rock ‘n’ roll ρουτίνα; Πόσο διασκεδαστική είναι τελικά η υπερβολική διασκέδαση; Σε κάποιο σημείο το ‘sex, drugs and rock ‘n’ roll’ εξελίχθηκε σε τρόπο ζωής και υπάρχουν πολλοί θάνατοι που το αποδεικνύουν. Εγώ μόνο, έχω πολλούς νεκρούς φίλους. Μεταξύ 1971 και 1976 έγραψα πολλά μικρά άρθρα συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας συνέντευξης του Syd Barrett που περιγράφει την εποχή με φράσεις όπως: ‘ Έχω πολύ ακανόνιστο κεφάλι’ ή ΄Η ζωή μου όλη είναι σκόνη και κιθάρες’. Το θαύμα βέβαια είναι ότι ο David, ο Lou και ο Iggy είναι ακόμα ζωντανοί, πράγμα αρκετά παράλογο. Τα τελευταία χρόνια φωτογραφίζεις τη νέα γενιά του rock ‘n’ roll. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, πώς έχει εξελιχθεί για σένα η διαδικασία της φωτογράφησης; Λατρεύω να φωτογραφίζω και για μένα η φωτογραφία είναι ένα είδος θεραπείας. Πιστέυω πως ο εσωτερικός μας μηχανισμός πρέπει να γεμίζει σε τακτική βάση, αλλιώς κάτι δεν πάει καλά. Μου

αρέσουν συγκροτήματα, όπως οι Yeah Yeah Yeahs, οι Scissor Sisters, οι Killers, οι Queens of the Stone Age και οι Foo Fighters. Τώρα πλέον έχω μάθει να επικοινωνώ με το θέμα μου γρήγορα, κάτι που υποθέτω πως έρχεται με την εμπειρία. Παραμένω φανατικός του rock ‘n’ roll και καμιά φορά όταν φωτογραφίζω είναι σαν να παίζω μουσική. Μίλησε μας για το νέο σου βιβλίο. Αυτή τη στιγμή βάζω τις τελευταίες πινελιές στα περιεχόμενα του νέου μου βιβλίου που πρόκειται να εκδοθεί το φθινόπωρο. Θα περιλαμβάνει ένα ευρύτερο φάσμα φωτογραφιών εκτός από την glam και punk περίοδο, αν και θα υπάρχουν και αυτά, και θα προχωρά σε σύγχρονους χαρακτήρες, όπως οι Gossip, η Alicia Keys, ή η Lady Gaga. Όλα με πολύ δραματική ματιά, με κοινό παρονομαστή πάντοτε την ευαισθησία.

Photo Copyright Mick Rock 2010

You were studying at Cambridge where you happened to meet Syd Barrett. How did this happen? Was he the reason you started taking photographs?

It was in my first year in Cambridge and some people I knew told me about this friend of theirs Syd Barrett, who had a band called Pink Floyd. He also had two cats, one was called Pink and one was called Floyd and they were named after blues musicians. Syd was coming at Cambridge with his band, to play at the Cambridge Arts College Christmas Party in December of 1966. So I went along with them to see Pink Floyd. Well all you could see was Syd Barret, this extraordinary figure bouncing up and down in the middle of a psychedelic light show. I got to know Syd that night. He was a very happy fellow. I photographed him first time probably around September of 1969. I think I didn’t pick up a camera until late ‘68.

You lived among the people that you photographed and you shared the same lifestyle with them. How important is it for a photographer to be more than an observer, to be involved?

I was part of it and then I became sort of bit by bit a photographer. I was just doing what I felt like doing. I didn’t look at it from an outside perspective.

These were the people I knew and lived among and those were my day to day experiences. I just went along because I knew who these people were and I loved their work.

I read that during your studies you were fascinated by the ‘accursed poets’ (Verlaine,

Baudelaire etc). What is interesting is that in your very early pictures you manage to portray your friends that were still unknown at that time, as completely decadent rockstars.

I was studying modern language and literature.

That provided the way of seeing the world. I romanticised in a way the people I was looking at and I saw them through the prism of my education, which as you say were the French symbolists, like Baudelaire and Verlaine or the English romantics poets like Byron or Shelley. I saw a co-relation between artists and musicians. That was a time when the culture was shifting dramatically; there were so many profound changes going on and most of it happening amongst young people. I hardly knew anybody over 25, that was sort of a cutoff age.

That reminds me of the lyrics of the song ‘All the young dudes’, one of the best known songs of the Glam period. In the first verse Mott the Hoople sings about Billy. One of the dudes, who brags that as soon as he turns 25 he is going to kill himself.

Exactly. It was a very young emerging culture. Back then nobody was very old, some of the entrepreneurs were in their early 30s and we thought of them as being a lot older. It’s not like today when Mick Jagger is 66, or Iggy Pop is 63, or even me still taking pictures of musicians my age. The whole idea would have been ridiculous back then. An artist’s best work is quite often produced when they are young before they become too famous or too established. If you get on the cutting edge you can’t stay there forever. Nobody has, Jean Cocteau

didn’t, Man Ray didn’t, Picasso didn’t, no matter who you are you cannot stay on the cutting edge but you can still produce and you can still experiment. Iggy just did a French album with jazz ‘chansons’.

The majority of musicians you shot came from an underground scene that was alive and kicking and kept producing artists that had a tremendous impact in the youth culture. In a way music was the central point building up heroes for a whole generation.

That is true. It is not hard to be popular these days, you can get the word out very fast but there really isn’t an underground today. If there is, it is about a five minute thing. But try to imagine yourself back in a time when it wasn’t like that and also the youth culture didn’t have much control of the media. The Velvet Underground couldn’t get on the radio and most people didn’t even know they existed. Obviously the media of back then was not the media of today.

There was no internet, there was no cable television, there were far less magazines, there was far less of everything. Music was much more dominant; everything was built around it. Music of course is very important today and live music is probably bigger than ever but psychologically in the youth culture, music was the dominant thing. Today the internet is the dominant thing and of course it includes music but it is not the music in and of itself, it is a soundtrack whereas back then it was almost like a religion.

Photo Copyright Mick Rock 2010

Can you give me the background story of the picture with Iggy Pop, David Bowie and Lou Reed in it? Do you remember that particular day?

This is a party picture. It was before David’s first tour in America in the autumn of 1972. The American record label to whom he had been signed, RCA, decided to send over a bunch of American journalists to interview him. It was at the Dorchester hotel. I have two names for that photograph, sometimes ‘The Terrible Trio’ and later I started calling it ‘The Unholy Trinity’. The interesting thing is that although Iggy and Lou knew each other, there was a sort of a little bit of rivalry between them, as different as their music was, plus they both had relationship with Nico. David was closer to them both, individually, and he was the force that actually brought them together that afternoon.

During your career you have been linked to artists that have been mostly known of messing around with sexual identity. Why are you attracted to such collaborations?

To me life is always about experimentation. Sexual identity was a great area of experimenting and the people I was attracted to treated sexual identity as something mutable. Creative people do tend to produce work out of experimental experiences. I was just fascinated by all of it. It wasn’t about discriminating. I just loved the energy, the music , the looks…

During the early seventies it was Glam Rock and London. Then it was Punk and New Wave in New York. You have always been at the right place at the right time. How did you manage to be wherever new things were emerging?

There was a thread in the culture and I followed it.

By the late ‘70s, glam mutated into punk, and my relationship with New York became more significant than my relationship with London. I think I just went where the more interesting action was.

How hard is it to have rock ‘n’ roll as your routine? How much fun is too much fun?

At one point ‘sex, drugs and rock n’ roll’ developed into a lifestyle. There are a lot of dead people to prove it. I have a lot of dead friends. Between 1971 and 1976 I wrote a number of little articles, including the very last interview with Syd Barrett, where Syd [sums it all up] with quotes like ‘I have a very irregular head.’ or ‘My life is all dust and guitars.’

The miracle of course is that David, Lou and Iggy are still alive, that is the wildest thing, because they shouldn’t have been.

During the past years you have been busy photographing the young generation of rock ‘n rollers. How has the procedure of taking pictures evolved throughout all these years?

I keep doing it simply because I love to shoot. To me it is more like therapy. Your internal mechanism, at least to me and to the people I am talking about, needs to be primed on a regular basis, otherwise you don’t feel right. I love the Yeah Yeah Yeahs, The Scissor Sisters, The Killers, Queens of the Stone Age and Foo Fighters. I don’t have to hang around for several days in a row anymore. Now I can open things up very quickly and communicate and that is probably born of experience and understanding my own communicative mechanics. I love rock ‘n’ roll so much, sometimes when I shoot I dj.

Can you talk to me about this new book of yours?

I have done this series of books in the past years but lately I am actually putting the finishing touches to the picture content of a new book that is coming out next autumn. It is not just about glam and punk, although there are all these people in it but it goes right up to Gossip, Alicia Keys even Lady Gaga, all these modern characters. It gives you a much broader range. It also will include some Japanese kabuki theatre. All very dramatic. The sensibility remains though, you can see this thread in there.

MATTHIEU LAVANCHY 54

rising star

Ο φετινός μεγάλος νικητής του του φωτογραφικού διαγωνισμού του φεστιβάλ μόδας και φωτογραφίας της Hyères, είναι ο 24χρονος Matthieu Lavanchy του οποίου οι πολυδιάστατες απεικονίσεις αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και έχουν εμφανιστεί σε μερικά από τα πιο γνωστά περιοδικά ανά τον κόσμο. Επιπλέον ο ίδιος, είναι απόδειξη ότι η Ελβετία γρήγορα εξελίσσεται σε έναν πολύ εύφορο τόπο δημιουργίας νέων καλλιτεχνών.

This year’s Hyères’ festival big photography winner is Matthieu Lavanchy. The 24 year-old Swiss photographer is an awarded artist whose multidimensional works capture the eye and have appeared in some of the world’s greatest magazines. Plus, he is one more proof that Switzerland is rapidly turning into an artists’ breeding ground.

Interview Ανδρέας Δημόπουλος | Andreas Dimopoulos Photography Matthieu Lavanchy

Ποιοι είναι οι φωτογράφοι που σε έχουν επηρεάσει περισσότερο και με ποιους τρόπους; Θα έλεγα με βεβαιότητα ο Joel Sternfeld και ιδίως το βιβλίο του ‘American Prospects’ με την υποβλητική και αφηγηματική διάσταση στις εικόνες. Επίσης ο John Divola με τη δουλειά του ‘The Zuma series’ όπου ο θεατής αμφιβάλει για το αν ο καλλιτέχνης δημιούργησε τα μέρη που φωτογράφησε ή αν απλώς τα βρήκε έτσι. Από την άλλη υπάρχουν οι Ελβετοί φωτογράφοι όπως ο Olaf Breuning, ο Tonk ή Lukas Wassmann που πειραματίζονται με την ιδέα της κατασκευασμένης φωτογραφίας και το DIY που σίγουρα με έχει επηρεάσει. Πώς ξεκίνησες την φωτογραφία; Ήσουν παιδί-θαύμα; Όχι, δεν θα έλεγα ότι ήμουν παιδί-θαύμα. Κάποια στιγμή όταν ήμουν μικρότερος, αναρωτιόμουν αν θα γίνω στυλίστας, αρχιτέκτονας, σκηνογράφος, ή ακόμα ζωγράφος. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι η φωτογραφία μου επέτρεπε να είμαι όλα αυτά ταυτόχρονα! Γι ‘αυτό και άρχισα να φωτογραφίζω πράγματα που είχα δημιουργήσει: κοστούμια, μακέτες, αντικείμενα, κλπ.

To προηγούμενο τεύχος μας είχε θέμα τη Ζυρίχη και την καλλιτεχνική δημιουργία που φαίνεται να ανθίζει εκεί. Μπορεί η Ελβετία να προσφέρει κατάλληλες συνθήκες για νέους καλλιτέχνες; Ναι, έτσι νομίζω. Η Ελβετία έχει πολύ πλούσια δημιουργική σκηνή σε σχέση με το μέγεθός της. Υπάρχουν καλές σχολές τέχνης και η χώρα είναι ένθερμος υποστηρικτής των νέων καλλιτεχνών (με επιχορηγήσεις, residencies, εκθέσεις). Βοηθάει επίσης και η τοποθεσία της γιατί είναι εύκολο να ταξιδέψεις σε άλλες χώρες για εργασία. Θεωρώ ότι είναι μια καλή βάση, αρκεί να μένεις σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Ποια διαδικασία ακολουθείς στη δουλειά σου; Έχω συνήθως μια γενική ιδέα του κόνσεπτ και του τι θέλω να αποδώσω και τότε επιλέγω τους χώρους και τα αντικείμενα. Αντλώ έμπνευση από αντικείμενα και τόπους, και έτσι δημιουργώ την αφήγηση. Όταν το σύνολο είναι έτοιμο, τραβάω μερικές φωτογραφίες, δοκιμάζω διαφορετικές γωνίες, συνήθως με μια μεγάλη φωτογραφική μηχανή και συχνά στο τέλος κρατάω μόνο μία φωτογραφία. Στη δουλειά σου, μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες νεκρής φύσης, τοπία, εσωτερικούς χώρους που φλερτάρουν με δρώμενα εγκαταστάσεων και παραστάσεων. Πόσο καιρό παίρνει για να δημιουργήσεις το σκηνικό; Από που αντλείς τις ιδέες σου; Η δουλειά μου είναι πολύ χρονοβόρα. Μπορώ να δουλεύω στο στήσιμο μιας εικόνας για μια ολόκληρη εβδομάδα, ή να την αλλάζω πολλές φορές μέχρι να βγει σωστή. Επίσης κάνω έρευνα στο internet, το Google image είναι σίγουρα μεγάλη πηγή έμπνευσης, αλλά συνήθως, οι ιδέες ξεπηδούν μέσα από σκίτσα μου. Ποιες είναι οι συνολικές εντυπώσεις σου για το φεστιβάλ της Hyères; Φαντάζομαι ότι μετά από όλη αυτή τη δημοσιότητά, τα πράγματα έχουν ήδη αλλάξει; Ήταν πραγματικά μια μεγάλη εμπειρία. Η τοποθεσία, τα μέλη της κριτικής επιτροπής, όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί... τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν αργά και ναι είμαι σίγουρα περισσότερο απασχολημένος. Εκτός από τις προσωπικές σου δουλειές, έχεις κάνει μόδα, φωτογραφία για ταινίες, θέματα για περιοδικά όπως το Wallpaper και πολλά άλλα. Νιώθεις ότι η τέχνη και η δημιουργικότητά σου περιορίζεται όταν εργάζεσαι για άλλους; Απολαμβάνω αυτούς τους περιορισμούς. Είναι ευκαιρία να προσπαθήσω πράγματα που δεν θα είχα κάνει με δική μου πρωτοβουλία. Είναι ένας τρόπος να παράγω νέες ιδέες για τα έργα μου και μέχρι τώρα είχα την ευκαιρία να συνεργάζομαι με ανθρώπους που πάντα επετρεψαν ένα δίκαιο ποσοστό ελευθερίας στο έργο που μου ανέθεσαν. >> matthieulavanchy.com

Who are the photographers who have mostly influenced you and in what way?

I would have to say Joel Sternfeld, especially his book ‘American Prospects’, for its very evocative and narrative dimension. I would also say John Divola, particularly his work called ‘The Zuma series’. In this work, there is always a doubt whether the artist created the places he photographed himself or if he has just found them, which is something I find really interesting. Then of course, other artists from the Swiss scene, such as Olaf Breuning, Tonk or Lukas Wassmann have been working with the idea of construction in photography, and this characteristic DIY aspect. This has also definitely been an influence.

How did you begin taking photographs? Were you a photographerchild prodigy?

No, I wouldn’t call myself a photographer child-prodigy. At some point, when I was younger, I was wondering if I should be a stylist, an architect, a set designer, a sceneographer or even a painter. But then I realised photography could allow me to be all of these things at the same time! So I started taking pictures of things I created: costumes, small models, objects, etc.

Our previous issue was the Zurich issue. We got an idea about how artistic creation proliferates there.Can Switzerland provide a home for future artists?

Yes, I think so. Switzerland has a very rich creative scene, considering its size.

There are some very good art schools and the country is very supportive of young artists (grants, residencies, exhibitions...). It’s also very well located, which makes it easy to travel to other countries for work. I consider it a good base, as long as you stay in tune with the rest of the world.

What is your process of working?

I usually have an overall concept of what the work I’m doing should say. And then I start selecting the locations and/or the objects. I get very inspired by objects and places, and that’s how I create the narrative. When the set is ready I take a few pictures, try different angles, usually with a large-format camera, and then I tend to only keep photograph one at the end.

In your work one can see pictures of nature morte, landscapes, interiors, that flirt with the concept of installations and performance.

How long does it take to create your setting? Where do you get your ideas from?

All my work is very time-consuming. I can work a whole week to make a picture, or re-do it three times until I get it right. I do a lot of internet research; Google image is definitely a big source of inspiration. But usually, the ideas I have start from sketches I do.

What are your overall impressions and feelings for the Hyères festival? After all this publicity you have received, have things already changed?

It’s really been a great experience. The location, the jury members, all of the people I was able to meet there...Things are starting to change slowly, yes. I’m definitely busier!

Apart from your personal work, you’ve done fashion, photography for films, stories for magazines like Wallpaper and many more. Do you feel your creativity and artistry run any danger of being confined when working for other people?

I enjoy the constraints of commissioned work from time to time. It is an opportunity for me to try things I would not try on my own initiative. It’s a way of generating new ideas for my artwork. And until now, I have had the chance of working with people that always let me a fair amount of freedom in the work they have commissioned me.

> Mr. Schuhlmann or the Man in the High Castle part of the series that won the Grand Jury Prize at the Hyères festival 2010

POLAROID COMEBACK 56

blast from the past

Ένα άρθρο για την polaroid είναι είτε, στην καλύτερη περίπτωση, σχετικό με το μακρινό παρελθόν, είτε επικήδειος λόγος. Ο Edwin Land, εμπνευσμένος από την εύλογη ερώτηση της κόρης του: ‘Μπαμπά, γιατί δεν μπορώ να δω αμέσως την εικόνα που φωτογράφησες;’ Μετά από τρία χρόνια σκληρής δουλειάς, εφηύρε το φιλμ και την μηχανή polaroid το Νοέμβριο του 1947.

Any article about polaroid is an article about times long past - if not an obituary. Edwin Land invented the polaroid film and camera in November 1947 after 3 years of very hard work -inspired by a comment made by his daughter: ‘Daddy, Why can’t I see the picture you took of me right away?’ Edwin Land introduced it to the public in 1948 and it proved to be a huge success, gaining soon iconic status.

TEXT Ν. Β. | N. V. illustration Τάσος Παπαϊωάννου | TASOS PAPAIOANOU >> onemanshowstudio.com

Η επίσημη εισαγωγή της polaroid στο κοινό έγινε το 1948 με τεράστια επιτυχία, αποκτώντας σύντομα θέση σαν ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο των δεκαετιών ‘60 και ‘70. Ωστόσο, η polaroid δεν έχει ουσιαστικά εξελιχθεί από το μοντέλο SX-70. Η ψηφιακή φωτογραφία έφτασε στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και είχε όλα τα πλεονεκτήματα του στιγμιαίου φιλμ: εστίαση, λήψη και έτοιμη φωτογραφία. Το μεγαλύτερο της βέβαια πλεονέκτημα και αυτό που οδήγησε στην κατάρρευση της polaroid, ήταν φυσικά το χαμηλό κόστος. Υπήρχαν μόνο ελάχιστοι που ήταν διατεθειμένοι να ξοδέψουν τις 7.000 δραχμές σαν αντίτιμο για μόλις δέκα φωτογραφίες polaroid. Οι περισσότεροι από αυτούς, καλλιτέχνες, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν το αγαπημένο τους ‘εργαλείο’. Το ευρύ κοινό αδιάφορο στους συναισθηματισμούς, γύρισε την πλάτη στη μαγεία της polaroid. Η εταιρία ήταν πλέον καταδικασμένη και η τελευταία παρτίδα παράχθηκε το 2008, με ημερομηνία λήξης τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Τα τελευταία εναπομείναντα πακέτα πωλήθηκαν το 2009 και από εκεί και πέρα μόνο μερικοί τυχεροί κατάφεραν να εντοπίσουν λίγα σπάνια, υπερβολικά δαπανηρά και προ πολλού ληγμένα κομμάτια στο eBay. Και έτσι έφτασε το τέλος.

Παρόλα αυτά η polaroid -αναφερόμαστε στο στιγμιαίο φιλμ και όχι στην εταιρία Polaroid που ακόμη υπάρχει αλλά με διαφορετική μορφή- δεν θα μπορούσε να μείνει νεκρή για πολύ. Όπως σε κάθε καλή ιστορία, έτσι και η polaroid αποφάσισε να δοκιμάσει την εκδοχή της ‘ανάστασης’. Η αρχική ιδέα του Land ήταν ότι προκειμένου η εφεύρεση του να πετύχει, έπρεπε να γίνει ένα αναγνωρισμένο και επιθυμητό προϊόν. Μία από τις πρώτες κινήσεις που έκανε λοιπόν μετά την κυκλοφορία της polaroid, ήταν να προσκαλέσει μεγάλους φωτογράφους σε μια συμφωνία: θα τους παραχωρούσε όσο φιλμ θέλανε αν αυτοί χρησιμοποιούσαν την εφεύρεση του και του επέτρεπαν να αναδείξει τις φωτογραφίες τους. Συμφωνία που τελικά είχε αποτέλεσμα. Σε μια εποχή που η μηχανική πτυχή της φωτογραφίας έκανε την σκηνή της τέχνης να δυσπιστεί στο να αποδεχτεί τους φωτογράφους σαν καλλιτέχνες, μια polaroid με τη μοναδικότητα της, γινόταν έργο τέχνης αν είχε τραβηχτεί από τον David Hockney ή τον Andy Warhol και αργότερα τον Robert Mapplethorpe και άλλους. Και όταν καλλιτέχνες όπως ο Lucas Samaras ξεκίνησε να χρησιμοποιεί μηχανές μεγάλου μεγέθους με εκτυπώσεις σε διαστάσεις 20x25 εκατοστών, η polaroid βρήκε την θέση που της άξιζε σε μεγάλα μουσεία τέχνης, ακριβώς όπως ο Land είχε οραματιστεί. Η κληρονομιά αυτή επέτρεψε στην polaroid του 21ου αιώνα, να παραχωρήσει τις οικογενειακού περιεχομένου φωτογραφίες στην ψηφιακή τεχνολογία, και η ίδια να ασπαστεί ένα πιο καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Τη στιγμή που εξαντλήθηκε από την κυκλοφορία, πολλοί νέοι καλλιτέχνες ‘θυμήθηκαν’ πόσο αισθητικά άρτιο είναι το στιγμιαίο φιλμ (όπως ο Dash Snow με τις polaroid του για παράδειγμα) και φυσικά οι φοιτητές σχολών τέχνης σύντομα ακολούθησαν.

Σήμερα το μέλλον της polaroid προβλέπεται λαμπρό: με σημαντικές εκθέσεις, δημιουργία καινούργιων μηχανών καθώς και εκατοντάδες ιστοσελίδες αφιερωμένες σ’ αυτή -τα polaroid flickr groups μονάχα είναι ατελείωτα- και με την ‘The Impossible Project’ εταιρία που στοχεύει να παράγει ‘Μια νέα γενιά στιγμιαίου φιλμ για μηχανές polaroid, σχολαστικά κατασκευασμένο για αργή εμφάνιση στα χέρια σας’. Αχ, ναι. Αυτό και αν ακούγεται λίγο… λάθος; Η polaroid δεν ήταν ποτέ αργή, η ταχύτητα και η δυνατότητα που προσέφερε για γρήγορη απεικόνιση, ήταν το βασικό της χαρακτηριστικό. Μάλλον αυτή της η πτυχή ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Τώρα ήρθε η ώρα για στιγμιαία καρτερικότητα.

In the 60’s and the 70’s it was perceived as a physical representation of the spirit of the era. Yet polaroid hasn’t really evolved since the introduction of the SX-70 model. Digital photography arrived in the late 90’s, with all the advantages of instant film: point, shoot and view the photo right away without waiting for prints to come back from the drugstore; plus one that would eventually lead to the demise of polaroid: It was cheap. There were but a few customers left, willing to pay 7000 Drachmas for just 10 pictures. Most of them artists, unwilling to change their brushes. Yet the wider public was indifferent and there was no magic left to a polaroid anymore. The company was doomed and the final package was produced in 2008 with an expiry date of October 2008. The last few remaining boxes were sold in 2009 and then only the lucky ones could locate a rare listing of too expensive, long expired items on eBay. End of story.

Now polaroid -the instant film not the company Polaroid which still exists but has little in common with its past- as in any good story, could not stay dead for long. Instead of just lying there it decided that it would play the reincarnation game. Land had decided that in order for instant film to succeed it had to be desired and respected. One of the first things he did after presenting his invention was to contact famous photographers and make a deal with them: ‘I’ll give you all the film that you want as long as you get to use it. What you have to do for me is to allow me afterwards to show everyone what you did with it’. It worked. At a time when the art scene had a problem accepting photographers as artists due to the mechanical aspect of photography a polaroid due to its uniqueness would be considered a work of art if it was shot by David Hockney or Andy Warhol and later Robert Mapplethorpe and others. And when artists like Lucas Samaras started shooting in the 20x25cm and larger sizes using huge custom made cameras and then manipulating the emulsion the polaroid found a welcoming place in the Art Museums, exactly as Land intended. This legacy is what allowed polaroid in the 21st century to leave all family- and-friends-photos to digital and take on an I-am-creating-art-now stance whenever instant film is used. The moment it became next to impossible to buy it a lot of new artists emerged that remembered how arty it is to use instant film (Dash Snow and his polaroids being one example of the trent). Art school students soon followed.

Nowadays the future of polaroid is bright. New cameras come out, hundreds of websites are dedicated to the medium -flickr groups alone are countlessand exhibitions take place all the time in prestigious galleries. There is also a company called ‘The Impossible Project’ whose goal is to produce ‘A new generation of instant film for polaroid cameras. Carefully manufactured to slowly develop in your hands.’ Ah, yes. That sounds about...wrong? Polaroid was never slow. Speed and being able to show what you did right away was the main attraction. Well, that aspect of polaroid is long gone. Now it is about instantly taking your time.

>> polaroid.com

58

Έξι φωτογράφοι / Τέσσερις Ευρωπαϊκές πόλεις: Αθήνα - Λονδίνο - Μιλάνο - Βαρκελώνη / Ένα κοινό θέμα: ‘Summer Kisses, Winter Tears’ Six photographers / Four European Cities: Athens - London - Milan - Barcelona / One theme: ‘Summer Kisses, Winter Tears’

PHOTOGRAPHY: YIORGOS MALEKAKIS | STYLING: MARIANTHI CHATZIKIDI | MAKEUP: MAIRY FAKINOU | MODEL: KSENIA TSVIRKO (VN MODELS)

ΦΟΡΕΜΑ / DRESS YUMI (TUBE)

ΤΖΙΝ / JEANS FREESOUL (PRIME TIMERS)

60

T-SHIRT BENCH (PRIME TIMERS) | ΜΠΙΚΙΝΙ / BIKINI VINTAGE (PRELOVED) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ASICS (ASC MAP)

ΦΟΡΕΜΑ / DRESS FULL CIRCLE (ELEVEN SOULS)

62

The fire of love, the fire of love

PHOTOGRAPHY: ASCARI LUCA | ART DIRECTOR: JOVANKA SAVIC | STYLING: LUCA TERMINE | HAIR & MAKEUP: ALEMKA KRUPIC MODEL: ALINA DORONINA (FASHION MODEL MANAGEMENT)

T-SHIRT PAM | ΤΖΙΝ / JEANS LEVI’S (LEVI’S HELLAS) | ΒΡΑΧΙΟΛΙ / BRACELET BINGLABANGLES | ΖΩΝΗ & ΤΟΥΡΜΠΑΝΙ /BELT & TURBAN LIPSTICK VINTAGE

TOP GF FERRE | ΣΟΡΤΣ / SHORT FORNARINA (FASHION DISTRIBUTION) | ΖΩΝΗ /BELT LIPSTICK VINTAGE

64

TOP ANGELOS FRENTZOS | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / PANTs H&M | ΚΑΡΦΙΤΣΑ / BROOCH LIPSTICK VINTAGE | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ERNESTO ESPOSITO

ΣΑΛΙ /SHAWL MSGM | ΣΟΡΤΣ / SHORT CRISTINA MIRALDI | ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ / SUNGLASSES LOZZA | ΒΡΑΧΙΟΛΙ / BRACELET GALLIANO

66

Can burn from afar

PHOTOGRAPHY: CRISTINA CAPUCCI | STYLING: MATTEO GRECO | MAKE UP & HAIR: PAOLO SFARRA | STYLIST’S ASSISTANT: FRANCESCO CASAROTTO MODELS: ALEXANDRE CUNHA (ELITE MILANO), KALINA (ELITE MILANO)

GIRL: T-SHIRT TSIKO | ΤΖΙΝ / JEANS GAS (ELMEC) BOY: T-SHIRT WRANGLER BLUE BELL (VF HELLAS) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT 55 DIESEL (DIESEL HELLAS) | ΤΖΙΝ / JEANS GAS (ELMEC) OPOSSITE PAGE > BOY: ΤΖΙΝ / JEANS 55 DIESEL (DIESEL HELLAS) GIRL: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT CHEAP MONDAY (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΦΟΥΣΤΑ / SKIRT GAS (ELMEC) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES ANGLOMANIA VIVIENNE WESTWOOD AND MELISSA

68

GIRL: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT KILLAH (SIXTY HELLAS) | ΤΖΙΝ / JEANS WRANGLER (VF HELLAS) BOY: ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT WRANGLER (VF HELLAS) | ΤΖΙΝ / JEANS LEE (VF HELLAS)

GIRL: ΤΖΑΚΕΤ / JACKEΤ CHEAP MONDAY (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LEE (VF HELLAS) | ΦΟΥΣΤΑ / SKIRT MISS SIXTY (SIXTY HELLAS) BOY: ΤΖΙΝ / JEANS LEE (VF HELLAS) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT WRANGLER (VF HELLAS)

70

Like a falling star

PHOTOGRAPHY: NIKOLAS VENTOURAKIS | STYLING: ALEXANDRA PETSETAKIS | MAKE UP ARTIST: ELIZABETH HSIEH HAIR STYLING: AKIKO KAWASAKI | MODEL: PAISHA (SELECT LONDON)

top LACOSTE (NOTOS COM) | VINTAGE SHORTS SOCKS TRASPARENZE CINZIA | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES COMME DES GARÇONS | ΓΥΑΛΙΑ ΗΛΙΟΥ / SUNGLASSES CUTLER & GROSS

ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT GAP | ΤΖΙΝ φουστα / JEAN SKIRT LEE (VF HELLAS) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / LOAFERS CHURCH’S | ΚΑΛΤΣΕΣ / SOCKS STYLIST’S OWN

72

ΜΑΓΙΟ / SWIMSUIT ACNE | TOP SONIA RYKIEL FOR H&M | ΖΩΝΗ / BELT STYLIST’S OWN

TOP ZIMMERMANN | VINTAGE ΣΟΡΤσ (ΦΟΡΕΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΖΙΝ) / VINTAGE SHORTS (WORN UNDERNEATH) ΤΖΙΝ / JEANS VIVIENNE WESTWOOD ANGLOMANIA FOR LEE (ZOE PROKAKIS SHOWROOM) | ΚΑΠΕΛΟ / HAT STYLIST’S OWN

74

Summer kisses, Winter tears

PHOTOGRAPHY: YIORGOS KAPLANIDIS | STYLING: MANOS JOJOS | MODEL: KOSTAS (VN MODELS)

ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ & ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / SHIRT & TROUSERS BEN SHERMAN (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΣΑΚΑΚΙ / SUIT MESSAGERIE (SHOP ΕRMOU 112Α) ΚΑΠΕΛΟ / HAT GOORIN BROS (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES SUPERDRY (SHOP ΕRMOU 112Α) OPOSSITE PAGE > ΟΛΟΣΩΜΗ ΦΟΡΜΑ / BODYSUIT DIGITARIA | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT BEN SHERMAN (SHOP ΕRMOU 112Α)

76

ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT FARHI BY NICOLE FARHI (FENA FRESH) | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS HACKETT (FENA FRESH) ΜΠΟΥΦΑΝ / JACKET WeSC (PRIME TIMERS) | ΚΑΠΕΛΟ / HAT GOORIN BROS (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES SUPRA (PRORAD)

ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT ENERGIE (SIXTY HELLAS) | T-SHIRT & JEANS WeSC (PRIME TIMERS) ΤΖΙΝ ΤΖΑΚΕΤ / JEAN JACKET FREESOUL (PRIME TIMERS) | ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ / SHOES SUPRA (PRORAD)

78

Like the stars they fade away

PHOTOGRAPHY: MARIOS KALAMARIS | STYLING: MARIANTHI CHATZIKIDI | COORDINATION: EFTIHIA KOUROUSI | MODEL: MARYAM RAZAVI (ACE MODELS)

ΜΑΓΙΟ / SWIMSUIT STÜSSY (BOARDSPORTS) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT NÜMPH (ELEVENSOULS) OPOSSITE PAGE > ΦΟΡΕΜΑ / DRESS TWENTY8TWELVE BY S.MILLER (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LACOSTE (NOTOS.COM)

80

TOP COAST (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΤΖΙΝ / JEANS CHEAP MONDAY (SHOP ΕRMOU 112Α)

ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ / SHIRT LACOSTE (NOTOS.COM)

82

With dreams of yesterday

PHOTOGRAPHY: NURIA RIUS | STYLING: CARLITOS TRUJILLO | HAIR & MAKE UP: JAMES HURUNUI DE KASTEEL + AGENT PARA MAC Y AVEDA (LE SALON) | MODEL: ANNA NEMETH (ELITE MODEL MANAGEMENT) | PHOTOGRAPHY ASSISTANT: GHERARDO NITRICI | STYLIST ASSISTANT: IVONA IVON TOP AMERICAN APPAREL | ΤΖΙΝ ΓΙΛΕΚΟ VINTAGE / VINTAGE DENIM VEST LOIS (PREMIUM GIFTS) OPOSSITE PAGE > ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ VINTAGE / SHIRT VINTAGE CHRISTIAN DIOR | ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΓΙΛΕΚΟ VINTAGE / VINTAGE LEATHER VEST STYLIST’S OWN ΤΖΙΝ VINTAGE / VINTAGE JEANS LEVIS 501 (HOLALA BARCELONA)

84

ΣΑΚΑΚΙ VINTAGE / VINTAGE JACKET

ΦΟΡΕΜΑ / DRESS JUAN VIDAL EXCLUSIVELY FOR LE SWING BARCELONA ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΣΑΚΑΚΙ VINTAGE / VINTAGE LEATHER JACKET HOLALA BARCELONA | ΜΠΟΤΕΣ / BOOTS DR MARTENS

86

SUMMER YOUTH

PHOTOGRAPHY Νίκος Κατσαρός | Nikos Katsaros STYLING Μαριάνθη Χατζηκίδη | Marianthi Chatzikidi INTERVIEWS Ευτυχία Κουρούση | Eftihia Kourousi

Deanna Pinkerton, 20, Κάνσας Ace Models

Ποιος είναι ο καλοκαιρινός σου προορισμός; Η Σκιάθος.

Ποιος είναι ο καλοκαιρινός σου προορισμός; Η παραλία της Καλιφόρνια.

Ποια στιγμή αναπολείς; Τη στιγμή που μου ανακοίνωσαν ότι θα αποκτήσω τη Vespa μου.

Ποια στιγμή αναπολείς; Όταν με έκλεισαν για την επίδειξη της Betsey Johnson.

Τι κάνεις για να αποδράσεις από την πραγματικότητα; Μου αρέσει να πηγαίνω για ποδηλασία και για τρέξιμο.

Τι κάνεις για να αποδράσεις από την πραγματικότητα; Γιόγκα.

Which is your summer destination?

Skiathos island.

Which is your summer destination?

California beach.

A moment that you recall?

When I was announced that I was going to get my Vespa.

Do you have a moment that you recall?

When I was booked for the Betsey Johnson show.

How do you escape from reality?

I like to bicycle and go for running.

How do you escape from reality?

I do yoga.

T-SHIRT DIGITARIA | ΤΖΙΝ / JEANS VOLCOM (BOARDSPORTS) ΑΞΕΣΟΥΑΡ ΛΑΙΜΟΥ / NECK ACCESSORY JANETE ZAMBONI (JOIN CLOTHES)

NEW FACES

Giorgos S., 18, Αθήνα VN Models

ΦΟΡΕΜΑ / DRESS FULL CIRCLE (ELEVEN SOULS) | ΣΟΤΡΣ / SORTS BODY TALK | ΜΠΙΚΙΝΙ / BIKINI ADIDAS BY STELLA MC CARTNEY (ADIDAS HELLAS)

ΦΑΝΕΛΑΚΙ / TANKTOP OBEY (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΜΑΓΙΟ / SWIMSUIT COAST (SHOP ΕRMOU 112Α) | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSERS 3GUYS

Mihalis C., 24, Αθήνα VN Models

Liz Jelle, 19, Νέα Υόρκη New Model

Ποιος είναι ο καλοκαιρινός σου προορισμός; Τα Χανιά.

Ποιος είναι ο καλοκαιρινός σου προορισμός; Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ τα ελληνικά νησιά.

Ποια στιγμή αναπολείς; Το σχολείο.

ΚΑΠΕΛΟ / HAT CATHARINA M (JOIN CLOTHES) | ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ / TROUSESRS CHEAP MONDAY (SHOP ΕRMOU 112Α) ΜΑΓΙΟ / SWIMSUIT DESPI (MONOI)

Τι κάνεις για να αποδράσεις από την πραγματικότητα; Βλέπω ταινίες.

Ποια στιγμή αναπολείς; Τη φωτογράφηση που έκανα στο Mont Blanc. Τι κάνεις για να αποδράσεις από την πραγματικότητα; Βλέπω καρτούν.

Which is your summer destination?

Chania, Crete.

Which is your summer destination?

I hope to get a chance and visit Greek islands.

A moment that you recall?

School.

A moment that you recall?

A shooting I did at Mont Blanc.

How do you escape from reality?

By watching movies.

How do you escape from reality?

By watching cartoons.

PHOTOGRAPHY Vicki Churchill

BEAUTY 90

SUMMER COLORS

Η σειρά προϊόντων AQUA CREAM είναι μια ανάλαφρη και καλοκαιρινή πρόταση της MAKE UP FOREVER. Κυκλοφορεί σε 22 αποχρώσεις και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα χείλη, στα μάγουλα και στα μάτια. Κρεμώδη, αδιάβροχα και με μεγάλη διάρκεια τα AQUA CREAM προσφέρουν ένα άψογο αποτέλεσμα και ενισχύουν την καλοκαιρινή μας διάθεση.

AQUA CREAM is a summer series of products by MAKE UP FOREVER. You can find it in 22 shades and they can be used in lips, cheeks and eyes. Creamy, waterproof and long lasting are the basic characteristics of AQUA CREAM. A flawless result that is the perfect boost to our summer mood.

Make Up & Styling Maria Papadopoulou Hair Maria Papadopoulou with KMS products Model Kathleen Burbridge (Premier) TEXT Ευτυχία Κουρούση | Eftihia Kourousi

Head piece (Elli Nis) ΠΡΟΣΩΠΟ / FACE: HD Elixir, HD Primer No.00 Neutral, HD Foundation No.115 Ivory and HD Concealer No.315 Ivory, Make Up For Ever (Sephora) ΜΑΤΙΑ / EYES: Aqua Cream No.10 Orange, Pure Pigments No. 02 Yellow and No.04 Orange, Make Up For Ever (Sephora) ΧΕΙΛΙΑ / LIPS: Moisturizing Lip Balm, Make Up For Ever (Sephora)

TRENDS SUMMER BASICS 92 ΤΕΧΤ έυτυχιά Κουρουση | eftihia kourousi

Οι ρίγες, τα σορτς είτε υπερβολικά κοντά είτε σε αντρικό στιλ συνδυασμένα με old-school sneakers, τα ασύμμετρα κοψίματα, τα prints και τα τζιν σε όλες τις μορφές, είναι μερικές από τις τάσεις που προτείνουμε για φέτος το καλοκαίρι. Συνδυάστε βασικά κομμάτια με καλοκαιρινά αξεσουάρ και δημιουργείστε sporty looks εμπνευσμένα από περασμένες δεκαετίες. Μεταμορφώστε το sportswear σε street wear και το σλόγκαν της Ολίβια Νιούτον Τζον 'lets get physical' θα ταιριάξει τέλεια στις τάσεις του καλοκαιριού για το 2010.

Stripes, hot pants and boy shorts combined with oldschool sneakers, asymmetric cuts, graphic patterns and of course denim in all its styles are some of the trends that we suggest for this summer.

Combine your basic pieces with summer accessories and create sporty looks inspired from past decades.

Transform sportswear into street wear and Olivia Newton John's slogan 'lets get physical' will fit perfect into 2010 summer trends.

04

02

03

01

08

06

05

07 12

10

09

11 16

14

13 15

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

CARHARTT (BOArDSPOrTS) 3GUYS ATTRATTIVO LACOSTE (NOTOS COM) BJÖRN BORG (KANELLAKIS GrOUP) kILLAH (SIXTY HELLAS) ELEMENT (SPOrTSErVICE) ADIDAS (ADIDAS HELLAS) WeSC (PrIME TIMErS) CARHARTT (BOArDSPOrTS) LACOSTE (NOTOS COM) ATTRATIVO ASICS (ASC MAP) ELEMENT (SPOrTSErVICE) ADIDAS BY DAVID BECkHAM (ADIDAS HELLAS) ASICS (ASC MAP) LACOSTE (NOTOS COM)

3GUYS ASICS (ACS MAP) ATTRATTIVO FREESOUL (PrIME TIMErS MISS SIXTY (SIXTY HELLAS) ADIDAS BY JEREMY SCOTT (ADIDAS HELLAS) ENERGIE (SIXTY HELLAS) AMBIGOUS (NEW CULT) VON ZIPPER (SPOTrSEVrICE) WeSC (PrIME TIMErS) DIESEL (DIESEL HELLAS) ELEMENT (SPOrTSErVICE) DIESEL (DIESEL HELLAS) ADIDAS (ADIDAS HELLAS) EZEkIEL (NEW CULT)

19

18

17

20 23

22 24

26

21

28 25

27

29

31 32 30

FASHION NEWS

Harley Davidson harley-davidson.com 210 9699300 H Harley Davidson παρουσιάζει τη νέα καλοκαιρινή σειρά ενδυμάτων μοτοσικλέτας, μία συλλογή δροσερών ρούχων που συνδυάζουν φυσικές και ζεστές χρωματικές αποχρώσεις με άνετα και ευκολοφόρετα υφάσματα. Η σχεδιαστική ομάδα επιλέγει σχέδια που αναδεικνύουν τον μοναδικό χαρακτήρα, στιλ biker της Harley Davidson. Το ανδρικό jacket Legion Reversible ταιριάζει σε κάθε περίσταση και σας εξασφαλίζει ένα άνετο ταξίδι, ενώ το γυναικείο πουκάμισο Performance Microstripe Woven σας προστατεύει από τις ακτίνες του ήλιου και από τις υψηλές θερμοκρασίες.

SUMMER FASHION 94

Harley Davidson presents the new summer collection of motorcycle clothes, a series of cool garments that combine natural and warm colour tones with flexible and easy fabrication. The team chooses designs that highlight the original character, biker style of Harley Davidson. The men’s jacket Legion Reversible works in every occasion and ensures you an easy journey while the women’s shirt Performance Microstripe Woven protects you from the sun and the high temperatures.

Diane Von Furstenberg dvf.com 2310 471093 H Diane Von Furstenberg σχεδιάζει από το 1972 ρούχα που αναδεικνύουν τον θηλυκό δυναμισμό και την ελευθερία. Η φετινή συλλογή της ξεχωρίζει από τα ιδιαίτερα μεταξωτά ζέρσεϊ φορέματα. Ενδύματα που προτιμώνται από γνωστές γυναίκες καθώς είναι άκρως καλοραμμένα και τα πολυτελέστατα υφάσματά τους εφαρμόζουν όμορφα σε όλες τις σιλουέτες . Θα τα βρείτε στα καταστήματα Fena και Fena Fresh.

Diane Von Furstenberg designs since 1972 garments that highlights the female power and freedom. This year’s collection stands out because of its beautiful silk jersey dresses. Famous women chose Furstenberg’s line because of its high quality in stitching and its luxurious fabrics that fit perfectly on every body. You will find them at Fena and Fena Fresh.

Lacoste lacoste.com 210 8007300

WeSC wesc.com 210 5765920

H Lacoste παρουσιάζει τη νέα γυναικεία σειρά σανδαλιών. Η συλλογή της Suzy επιλέγει μία διαφορετική προσέγγιση στις συνηθισμένες σαγιονάρες και εμπλουτίζει το κλασσικό σχέδιο με λουράκια από κοτσίδες σε πετσετέ ύφασμα. Κυκλοφορούν σε χρώματα για όλες τις προτιμήσεις, κόκκινο, κίτρινο, μπλε, μαύρο και ροζ.

Η WeSC φέτος το καλοκαίρι συνεργάζεται με τους ‘WeACTIVISTs’ και δημιουργούν μία σειρά από t-shirts σχεδιασμένα από προσωπικότητες, όπως οι Αlex Prager, Chris Pastras, Stash και άλλοι. Πρόκειται για απλά μονόχρωμα μπλουζάκια εμπλουτισμένα με τυπώματα φωτογραφιών είτε σχεδίων που προτείνουν οι παραπάνω. Στην Ελλάδα θα τα βρείτε στα Prime timers.

Lacoste presents the new female line of sandals. The Suzy collection chooses a new approach to the usual flip flops and enriches the original design with strings made of braiding out of terry cloth. They come in colours for all kind of tastes, red, yellow, blue, black and pink.

WeSC collaborates with the ‘WeACTIVISTs’this summer.

They create a t-shirt’s line designed by personalities such as Αlex Prager, Chris Pastras, Stash and others. Simple, single coloured tops enriched with photography and drawing prints.

You can find them in Greece by Prime Timers.

Sanuk sanuk.com 210 9739384 H Sanuk προτείνει για το φετινό καλοκαίρι τα πιο stylish παπούτσια, τα οποία προτιμούν περσόνες του Hollywood, όπως ο Brad Pitt και ο Matthew McConaughey. Εμπνευσμένη από την καλιφορνέζικη ατμόσφαιρα, τη μουσική του Donavan Frankenreiter και το σερφάρισμα του Dave Rastovitch, η εταιρεία δημιουργεί τα πιο άνετα και εύχρηστα υποδήματα, ιδανικά για έναν soul surfer.

Sanuk suggests for the summer 2010 the most stylish shoes, beloved by Hollywood stars such as Brad Pitt and Mathew McConaughey. Inspired by the Californian atmosphere, Donavan Frankenreiter’s music and Dave Rastovitch’s surfing, the brand creates the most comfortable and easy shoes, ideal for a soul surfer.

Ivana Helsinki ivanahelsinki.com 210 3408400 Η Φιλανδή σχεδιάστρια Paola Ivana Suhonen δημιουργεί τη δική της σειρά, την Ιvana Helsinkι, μια συλλογή με Fennofolk χαρακτήρα. Συναισθήματα πλεγμένα συνθέτουν μία μοναδική ατμόσφαιρα, η σλαβική μελαγχολία συναντά τη σκανδιναβική διάθεση μίας αρκτικής καλοκαιρινής νύχτας. Ρούχα για κορίτσια που αγαπούν τα παραμύθια, τα φεγγαρόφωτα τοπία, τα σκοτεινά δάση και τις ευαίσθητες πεταλούδες ψάχνοντας για το δικό τους αληθινό πρίγκιπα.

The Finnish designer Paola Ivana Suhonen creates her own line, named Ivana Helsinki, a collection with Fennofolk character. Mixed feelings compose a unique atmosphere; the Slavic melancholy meets the Scandinavian mood of an arctic summer night. Garments for girls that love fairytales, moonlighted landscapes, dark forests and fragile butterflies while they are looking for their real prince.

Tokidoki tokidoki.it 210 9635000

Stüssy stussy.com 210 9859685

Τα Ιταλικά Tokidoki κατακτούν πολύ γρήγορα το διεθνές κοινό με τα χρωματιστά ρούχα και αξεσουάρ τους. Αντρικά και γυναικεία ενδύματα απευθυνόμενα κυρίως στη νεολαία με fashion street χαρακτήρα. T-shirts με παιχνιδιάρικα σχέδια, φούτερ για τις δροσερές βραδιές του καλοκαιριού και σορτσάκια για την παραλία. Συνοδεύονται από μία μεγάλη σειρά αξεσουάρ και τσαντών. Θα τα βρείτε στο κατάστημα της Fornarina στο Golden Hall καθώς και στη Diesel της πλατείας Μοναστηρακίου.

Τα Stüssy ξεκίνησαν στα 80s εμπνευσμένα από το surfing στιλ, ωστόσο στην πορεία καθιερώθηκαν από τη street wear και hip hop κουλτούρα. Ο Shawn Stüssy πουλούσε τα ρούχα του με την κατατεθέν υπογραφή του από το αυτοκίνητό του μέχρι που άνοιξε τη δική του μπουτίκ στο Soho της Νέας Υόρκης. Σπορ ρούχα με ιδιαίτερη γραμμή, ενώ ξεχωρίζουν τα κλασσικά πλέον t-shirt και καπέλα με την υπογραφή του ιδρυτή και οι συνεργασίες με καλλιτέχνες της street art από όλο τον κόσμο.

Τhe Italian Tokidoki are getting established rapidly in the international market with their colourful clothes and accessories.

Women’s and men’s garments addressed mainly to youths with fashion street character. T-shirts with playful stamps, sweatshirts for the cool summer nights and short pants for the beach. They are accompanied by a large range of accessories and bags. You can find them at Fornarina store in the Golden Hall as well as in the Diesel shop of Monastiraki square.

Stüssy started in the 80s inspired by the surfing style.

However, they got established by the street wear and hip hop culture. Shawn Stüssy used to sale his clothes with his trademark signature from his car until he opened his own boutique in New York’s Soho.

Sportive garments with unique cutting. The classic t-shirts and hats with the signature of the founder as well as the collaborations with street art artists from all over the world stand out.

GEORGIA SKALIDI georginaskalidi. blogspot.com 213 0024253 Η Γεωργία Σκαλίδη δημιουργεί μία σειρά από κλασσικά σχέδια clutch bag δίνοντας το δικό της προσωπικό τόνο και την ιδιαίτερη αισθητική της. Επηρεάζεται από τη διαχρονική ‘Povre Chique’ της Coco Chanel, τη νοσταλγική διάθεση της ‘Belle Epoque’ και τη θεατρικότητα που κρύβει κάθε vintage αντικείμενο και τα συνδυάζει με τη ρομαντικότητα και τη δυναμικότητα της σύγχρονης γυναίκας. Τις τετράγωνες τσάντες της σε σχήμα φακέλου μπορείτε να τις βρείτε στο κατάστημα ‘Ma Chambre’, Σκουφά 71 και Μασσαλίας στο Κολωνάκι.

Georgia Skalidi creates a classic line of clutch bags proposing her personal style and distinctive aesthetics. She gets inspired by the diachronic ‘Povre Chique’

by Coco Chanel, the nostalgic mood of ‘Belle Epoque’ and the theatrical atmosphere of any vintage piece and she combines them with the romantic character and the dynamism of the modern female. You can find her square bags in the envelope shape at ‘Ma Chambre’ shop in Kolonaki, Skoufa 71 and Massalias.

Despi Swimwear despi.com.br 210 8943336 Η Δέσποινα Φίλιος είναι η σχεδιάστρια που κρύβεται πίσω από τη δυναμικά αναπτυσσόμενη σειρά μαγιό Despi. Με βάση το Rio De Janeiro η εταιρεία φέρνει στο γυναικείο πληθυσμό μαγιό και ενδύματα για τις εμφανίσεις στη θάλασσα με στοιχεία φινέτσας και γοητείας. H Despi έχει συμπεριληφθεί σε εξώφυλλα γνωστών περιοδικών και έχει κερδίσει την πρώτη θέση του διαγωνισμού μόδας του Fashion Week του Rio. Despina Filios is the designer behind the dynamically developing swimwear collection Despi. Based in Rio de Janeiro the brand brings to female population swimsuits and resort wear with an element of elegance and luxury. Despi has achieved front covers of well-known magazines and the first place in Rio’s Fashion Week design contest.

The Art of Sharing - Absolut Vodka absolutdrinks.com 210 6601400 Η Absolut ενισχύει την τέχνη και συνεργάζεται με δύο σύγχρονους urban καλλιτέχνες, τον Νεοϋορκέζο Stephen Powers και τη Γιαπωνέζα Chiho Aoshima. Η τελευταία εμπνέεται από Buildings και Lotus, ενώ ο Αμερικανός προτιμά τους θεματικούς τίτλους Arms and Faces. Οι δύο τους δημιούργησαν ένα σύνολο τεσσάρων συλλεκτικών κανατών για να συνοδεύσουμε τα πιο απολαυστικά καλοκαιρινά Absolut κοκτέιλ. Παράλληλα, επισκεφθείτε το absolutdrinks.com για τις καλύτερες κοκτέιλ προτάσεις και extra tips!

Absolute supports the arts and collaborates with two contemporary urban artists, the New Yorker Stephen Powers and the Japanese Chiho Aoshima. The last is working under the themes of Buildings and Lotus while the American goes for Arms and Faces. They created together a total of 4 collector’s jugs for 4 delicious cocktails, sharing with people their passion for art and they love for culture. Visit absolutdrinks.com for more Absolut cocktail inspirations and extra tips!

Levi’s 201 Fit levi.com 210 6873500 Supra pro-rad.gr 210 9950891 Η ολοκαίνουργια σειρά από τη Supra είναι μια δημιουργική συνεργασία με το γνωστό skater Lizard King. Ο επαγγελματίας Αμερικανός skateboarder υπογράφει το πρώτο του pro model σε τρία χρώματα και δύο υφάσματα, μαύρο και μωβ σουέντ και κόκκινο καμβά. Περισσότερες συλλογές από Supra στο νέο κατάστημα Prorad στην Κωνσταντινουπόλεως στο Γκάζι.

The brand new release by Supra is a creative collaboration with the well known skater Lizard King. The American professional skateboarder signs his first pro model in three colours and two fabrications, black suede, purple suede and red canvas. More Supra collections are available in the new Prorad store in Konstantinoupoleos, Gazi.

To αντρικό Levi’s 201 Fit επανέρχεται στην αγορά ανανεωμένο και προσαρμοσμένο στη νέα γενιά. Το απόλυτο workwear στιλ του 201 Jean & Trucker έχει μίνιμαλ γραμμή, είναι δημιουργημένο από denim άριστης ποιότητας, ενώ η μονή του τσέπη εντυπωσιάζει. Το συγκεκριμένο μοντέλο έχει ιστορία 100 ετών, είχε ανέκαθεν μία τσέπη αλλά φτιαχνόταν με χαμηλότερης ποιότητας υλικά και είχε λινά μπαλώματα. Το νέο 201 σας περιμένει στα καταστήματα της Levi’s για μοναδικές εμφανίσεις.

The men’s Levi’s 201 Fit returns in the market renewed and adjusted to the young generation’s wants. The cool workwear look by 201 Jean & Trucker has a minimal line, is made out of the best quality of denim and impresses the market with its single pocket.

The particular style has a history of a century, always stitched with one pocket but made of lower material’s quality and linen patches. 201 is waiting for you at the Levi’s stores for unique outfits.

Happy Birthday Carroten 210 6173000

DITCHER ditcher09.com 210 2853513 Η Ditcher είναι η ανδρική σειρά της Attrattivo, διαθέσιμη από το 2009. Η καλοκαιρινή συλλογή περιλαμβάνει urban hip προτάσεις και άνετες γραμμές δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια και στην ποιότητα.

Ditcher Corners θα βρείτε στην Αθήνα (οδό Πατησίων, οδό Αγίου Μελετίου, Notos Galleries Loft) αλλά και σε επιλεγμένα σημεία σε όλη την Ελλάδα.

Ditcher is the men’s collection of Attrattivo, available since 2009.

The summer collection includes urban hip and comfortable pieces focusing on detail and quality. You can find Ditcher Corners in Athens (Patision street, Agiou Meletiou street, Notos Galleries Loft) as well as in a selection of stores all over Greece.

Η Carroten, μοναδική ελληνική εταιρεία στο είδος της, γιορτάζει φέτος τα 20 χρόνια παρουσίας στο αγοραστικό κοινό και δημιουργεί μία πλήρη σειρά αντηλιακών προϊόντων. Κατάλληλα για κάθε τύπο δέρματος, προσαρμόζονται στις απαιτήσεις μας με μία μεγάλη γκάμα δεικτών SPF προστατεύοντας την επιδερμίδα και χαρίζοντας το ιδανικό μαύρισμα.

Carroten, the unique Greek brand of its kind, celebrates the 20th year of its presence in the market creating a full series of sunscreen cosmetic products. Appropriate for all types of skin, they adjust to our needs with a wide variety of SPFs protecting skin while allowing a natural tanning.

POINTS DIRECTORY

ΑΘΗΝΑ Booze Cooperativa, Hell’s Kitchen, Μαγκαζέ, Pepe Jeans, Pop, Baba Au rum, Café 46, It, Costa Coffee, Six Dogs, Pairi Daeza, Πρίζα, Use Bar, Higgs, Icon, Staff Jeans+Co, Levis Store, Discobole, Art Hotel, Art Tower ΚΟΛΩΝΑΚΙ Costa Coffee, Κομμωτήριο Gino, Circus, Janetto’s, Βρακί, Tribeca, rosebud, Siran, Μουρλοκούκου, Σκουφάκι, Be Seen, It, Αλεα, Underground, Sotris, Freeshop, Miss Sixty/Εnergie, Antonios Markos, Heel, Parthenis, Catalogue, Cop.Copine, Carla G, .Lak, Art Wear Dimitriadis, Pepe Jeans, Nine Below, Diesel, Embassy Filmnet Odeon, Αστρολάβος Artlife, Kartell, Αστρολάβος, Lena Katsanidou, Ράτκα, Αμαλία Αυγέρη, Prime Cut, Preview, Number 3, Lillypute, Koukoutsi, Ίζημα, Mommy, Christos Costarellos, Κοαν Βιβλιοπωλείο, rere Papa, Χημείο, Ifa ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ/ΠΛΑΚΑ SHOP ΕrMOU 112Α, Sublime, Diesel, Prime Timers, Bench, red Light District, Inoteka (Οινοθήκη), Taf, Fnac, Staff Jeans & Co ΣΥΝΤΑΓΜΑ/ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ Αμπάριζα, Νικης Café, Staff Jeans & Co, It, Obi, Orfanidis, Elevensouls, Joe Weider, Chroma, Capu Bar, Bartesera, Diesel & More, Evergreen, Ιανός, Odeon Όπερα ΨΥΡΡΗ Still Café, Xippas, Ακτο Βιβλιοθήκη, Μofu, Occhi, Philipp, AMP, Abused, Soul, Formika Design, Scanner, Color, Lazy Dayz, Yoga Bala, A.Antonopoulou. Art, ΑΔ, Central Hair Company ΕΞΑΡΧΕΙΑ Skiadopoulos, Play House, Floral, Πρωτοπορία, Vinyl Microstore, Κόκκοι Café, Φασόλι, Χάρτες, Ίντριγκα, Wunderbar, Barbara’s Food Company, Cheap Art, Tube, Φασόλι ΓΚΑΖΙ The Hive, Hoxton, Νηπιαγωγείο, Mamaca’s, Mayo, Tapas, Fantaseed, Blue Train, Meli Meli, Swing Bar, Prosopa ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ/ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ Bios, Nixon, Belafonte, rebecca Camhi Gallery ΓΛΥΦΑΔΑ Costa Cofee, Μiss Sixty & Energie, Prime Timers, Slick Bitch, Free Shop, Carla G, Phat Sole, Diesel, New CultUndergound, New Cult-Fashion, New Cult-Extreme, Miss Sixty, Κομμωτήριο Beautique, Gym Tonic, .Lak, Τριπτυχο, Fornarina, Petros C, Best O ΠΑΓΚΡΑΤΙ Diesel & More, Prime Timers, Petrohair, Staff Jeans & Co, Frozen Wave, Ακαδημία Φωτογραφίας, Andreas Hasiotis Hair Style ΘΗΣΕΙΟ Loop, Bernier/Eliades, Καφενείο Θησείο, Σταύλος ΜΑΡΟΥΣΙ Frozen Wave - The Mall, Costa Coffee, Kartell, Viale, Frozen Wave, Αdidas Golden Hall, Diesel & More, Prime Timers, Diesel - Golden Hall, Staff Jeans & Co- The Mall, Diesel - The Mall, Levi’s - The Mall, Fnac - The Mall, Paul Frank - The Mall, Animal - The Mall ΚΗΦΙΣΙΑ Parthenis, Diesel, 21 The Fashion Market, Semiramis, 21 Kifisia, Carla G, Paul Frank, Sublime, Miss Sixty & Energie, Kix ΠΑΤΗΣΙΩΝ Bado, Diesel. ΧΑΛΑΝΔΡΙ Frock & roll, Cake, Be Seen, Diesel, Prime Timers, .Lak, Best O. ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΒΙΛΗ Paloma Negra, Μπρίκι ΚΟΥΚΑΚΙ Microcosmos ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ ΚΥΨΕΛΗ The Apartment, Select BΟΤΑΝΙΚΟΣ Αθηναις KΟΛΩΝΟΣ Bado ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ Dressing Bar ΓΑΛΑΤΣΙ Diesel ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ Ποτοπωλείο, Ιλεάνα Τούντα ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Prime Timers, Sempre, Cake, Best O ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ Essence Cafe, Coffee House ΤΑΥΡΟΣ Shop & Trade, Prime Timers, Staff Jeans &

Co - Athens Heart, Easy Espresso Café - Athens Heart ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Sae Athens ΦΙΞ Θέατρο Του Νέου Κόσμου, Xiλton Κομμωτήριο Beauty, Καλλιρόης Micro X Treme, Ρουφ Μουσειο Μπενακη ΑΙΓΑΛΕΩ Diesel ΜΕΛΙΣΣΙΑ Petrogaz, Ίλιον Oilresto, room 96 ΑΧΑΡΝΑΙ Athlorama ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Neighborhood, Nine Eleven Ν. ΨΥΧΙΚΟ Αλέα, Free Shop ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ Γιώργος Καρδαράς, Best O ΚΑΛΛΙΘΕΑ Pagosmio ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ Prime Timers, Pop Up ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ Billabong, Levi’s Store, Costa Coffee ΚΑΛΛΙΘΕΑ Prime Timers, Skunkworks, Diesel ΚΟΡΥΔΑΛΟΣ Prime Timers ΜΟΣΧΑΤΟ Φιλων-Δωρημα, Gatzelis ΔΑΦΝΗ Fida Sport ΚΑΜΙΝΙΑ First ΠΕΙΡΑΙΑΣ Lemon, Diesel, Nodus, .Lak, Prime Timers, Staff Jeans & Co., Nodus Style ΑΡΤΑ Bakagiannis Jeans, Loft Urban living, White Wolf ΒΕΡΟΙΑ Gab-Plus ΒΟΛΟΣ Prime Timers ΔΡΑΜΑ Prime Timers ΗΡΑΚΛΕΙΟ Παγοποιείο, Mario Urban Store ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Αίγλη, Applebees, Artion, Καταστήματα Abracadabra, Adidas Originals Store, Anthropology, Bazaar, Bliss, Boyz room, C yes D, Carla G, Defacto, Del Arte, Design Plus Galanis, Διατηρητέο, Diesel, Elvis, El Fumo, Friends, Fena Fresh, Ήλιος, Kartell, Kitchen 29, .Lak, Lola Mundo, Harri's Spot, Local, Mac, Μουσείο Κινημετογράφου, Miles, Micro X Treme, Modus Vivendi, Σαχάρα, Σπίρτο, Παπαρούνα, Prime Timers, Ράνια Ξανθοπούλου, Σπανίδης, Soho Soho, Ultra, Underground Εστιατόρια, Καφέ, Bars, Clubs 35, Θερμαϊκός, Ολύμπιον, Όμιλος, Allos Mondo, Elvis, Lori M., Pastaflora, Darling!, Partisan, Playhouse, ruby Tuesday, Social, Stretto, Zuka Διάφορα ΙΕΚ Δέλτα, Μύλος, Ολύμπιον, Ansura Fitness, Art House, Soul, Seven Gallery, Gallery Kalfayan, Gallery Terracotta, Joint, Nestor Yannakis Coiffure, Υποβρύχειο, Patsis, republic radio 100,3fm, Z3, Joint, Tint ΝΕΑ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑ Fine Day ΙΩΑΝΝΙΝΑ Bakagiannis Jeans ΚΑΛΑΜΑΤΑ WE_[r] ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ Spell-bound ΚΑΤΕΡΙΝΗ Prime Timers ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ Point13 ΚΙΑΤΟ Prime Timers ΚΟΡΙΝΘΟΣ Prime Timers ΚΥΘΗΡΑ Καφενείο Αστικόν ΛΑΜΙΑ Prime Timers ΛΑΡΙΣΑ Prime Timers, Βιβλιοπωλείο Γνώση, Το Κουτί Της Πανδώρας, De Tox, Cube, g, Glam, Mellow Yellow, Must Next Generation, O, People, Playhouse, Selly Fellous ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ Slide Urbanwear ΝΑΥΠΛΙΟ Obbi Photogallery ΠΑΤΡΑ Καταστήματα Φωτογραφία Τσακανίκας, Diesel, Firme, Genious, .Lak, Octopus, Play Maker, Prime Timers Εστιατόρια, Καφέ, Bars Bara rara, Dolce, Kokoriko, Pas Mal, Si Doux, Square 34, Sud Αίθουσες Τέχνης-Διάφορα Ελευθερουδάκης, Πολυχώρος Millenioum ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ Prime Timers ΣΕΡΡΕΣ Prime Timers ΧΑΛΚΙΔΑ Prime Timers ΧΑΝΙΑ Καταστήματα Extreme Εστιατόρια, Καφέ, Bars Δύο Λούξ, Metropolitan, Ντεμέκ, Το Μικρό Καφέ Διάφορα Hair Lab OZON EUROPE AMSTErDAM Lucky Strike, The Otherside BArCELONA La Veronica BErLIN Nice & Fit Gallery, Sankt Oberholz STOCKHOLM Petsounds

ένας χρονος Floral Την Πέμπτη 24 Ιουνίου, το FLORAL πραγματοποιεί την 130ή εκδήλωσή του – TA ΠρΩτα μας ΓένέΘΛΙα! Μουσική, ποτό, φλυαρία και απρόβλεπτα…

FASHION DIRECTORY ADIDAS ORIGINALS - T: 210 6837837 ATHANASSOPOULOS - Τ: 22950 22625-7 ΑNTONIOS MARkOS - Τ: 210 7218712 ASC MAP - T: 210 9870970 ATTRATTIVO - T: 210 2853813 BOARDSPORTS - T: 210 9859685 BOARD TECH - T: 210 9739384 BODY TALk - T: 210 3400000 BSB - T: 210 2509000 CRIMINAL DEPT - T: 210 3222060 DIGITARIA - ATHENS - T: 210 3458889 DIESEL - T: 210 6021900 DRAGOSTA - T. 210 2236290 ELMEC SPORT - T: 210 9699300 FASHION DISTRIBUTION - T: 210 9635000 FENA FRESH - T: 2310 257447 FENA FRESH MED.COSMOS - T: 2310 474032 FREE SHOP - T: 210 3641308 JOHN ENZZO - T: 2310 951616 LEVI'S HELLAS - T: 210 6873500 LYC SAC - T: 210 2817528 MICRO X TREME - T: 2310 240832/210 9220939 MONOΪ PROJECT DISTRIBUTION Τ: 210 8943336 NEW CULT - T: 210 9601018-9 NIkE HELLAS - T: 210 9464400 NOTOS COM - T: 210 8007300

ΠέμΠτη 24 ΙουνΙου 2010:

PREMIUM GIFTS (LOIS) - T: 210 6147480 PRIME TIMERS - T: 210 5765920 PRO-RAD - T: 210 9950891 RADICAL FASHION - T: 210 2526888 REEBOk GREECE - T: 210 8930800 SkIADOPOULOS - T: 210 3818301 3GUYS - T: 210 2846440 SHOP ΕρΜοΥ 112Α - T: 210 3231683 SHOP & TRADE - T: 210 3408400 SIXTY HELLAS - T: 210 3402000 SCOTCH & SODA HELLAS - T: 210 5773344 SOTRIS - T: 210 3610662 SPORTSERVICE - T: 210 8955213 STAFF JEANS & CO. - T: 210 2514800 STRATIGOS - T: 210 3250915 TERRA - T: 210 2755790 TOP TRENDS - T: 210 9689120-2 V DAY LTD (GORILLA) - T: 210 5131300 VALLIS & VALLIS - T: 210 2236290 VETO SA- T: 210 4839480 VF HELLAS - T: 210 6198650 W8 STORE - T: 22410 35218 ZOE PROkAkIS WHITEROOM - T: 210 5133223 2XM - T: 210 8079726 55DSL - T: 210 6021900

Στα decks του FLORAL Λουκία ςούπουλη, Monsieur μinimal, Cayetano, Γιάννης Λώλος, ςταύρος TsagLee, ανδρέας Who και άλλοι.

Floral • BOOKS + COFFEE Θεμιστοκλέους 80 • Πλατεία Εξαρχείων T 2103800070 • www.floralcafe.gr

P.L.US. 98

PEOPLE LIKE US

OZON @ Art-Athina 2010 & Adidas Originasl Street Party

★★★ ★★★

BEST BRANDS. BEST BUYERS. BEST BUSINESS. BEST BRANDS. BEST BUYERS. BEST BUSINESS.

W W W. B R E A D A N D B U T T E R . C O M