I S S U E 1 0 7
J U L Y A U G U S T 2 0 1 4
HERE COMES THE SUN
1
2
ch e ck out
h s e r f e th
4 1 S S ctions www.oz
o
.co e u q i t u nbo
m
e l l o c
the new fashion e store selected designers + brands for selective people www.ozonboutique.com
OZON RAW ΙΟΥΛΙΟΣ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 Τεύχος 107
OZON RAW JULY -AUGUST 2014 Issue 107
μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ
monthly publication / ATHENS
Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Νέλλυ Σκουφάτογλου info@ozonweb.com Art Director Δημήτρης Κουρκούτης art@ozonweb.com Fashion Editor Μάνος Τζότζος fashion@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου, Λονδίνο
Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Νelly Skoufatoglou info@ozonweb.com Art Director Dimitris Kourkoutis art@ozonweb.com Fashion Editor Μanos Jojos fashion@ozonweb.com Finance Manager Vasilis Sourtis Beauty Editor Maria Papadopoulou, London
Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Μαρία Άντελμαν, Βαγγέλης Καμαράκης, Δέσποινα Ραμαντάνη, Βίκυ Φλώρου, Εύα Γουβιανάκη
Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Vagelis Kamarakis, Despina Ramantani, Vicky Florou, Eva Gouvianaki
Φωτογράφοι Γιώργος Μαυρόπουλος, Θοδωρής Μάρκου, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Κώστας Αυγούλης, Δημήτρης Σκουλός, Κώστας Σταυρόπουλος, Χρήστος Τζίμας, Κωνσταντίνος Καρτελιάς, Λάμπρος Τυρλής, Winter Vandenbrick, Masami Naruo
Photographers Yiorgos Mavropoulos, Thodoris Markou, Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Yiorgos Kaplanidis, Costas Avgoulis, Dimitris Skoulos, Kostas Stavropoulos, Christos Tzimas, Konstantinos Kartelias, Labros Tyrlis, Winter Vandenbrick, Masami Naruo
Απόδοση-επιμέλεια σε Ελληνικά - Αγγλικά Μάκης Παπασημακόπουλος Fashion Intern Λάζαρος Τζοβάρας Editorial Intern Δήμητρα Παπανίκα Oisin Fogarty-Graveson
English - Greek adaptation Μakis Papasimakopoulos Fashion Interns Lazaros Tzovaras Editorial Intern Dimitra Papanika Oisin Fogarty-Graveson
Σύμβουλος έκδοσης Σπύρος Βλάχος
Editorial consultant Spyros Vlachos
Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Aγίου Μάρκου 29, 10560, Αθήνα Τ: 210 3634009 F: 210 3634008 E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.
Cover photo by Costas Avgoulis Fashion Editor Lazaros Tzovaras T-shirt Trussardi (Attica)
2
Address Yorgos Kelefis – Contempo Publications, Agiou Markou 29, 10560 Athens, Gr, T: 210 3634009 F: 210 3634008, E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag This magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.
contents 6 Editorial Unforget Tab le 7 8 sonar PlisskËn 9 europavox 10 11 Roskilde 12 sterna lena papaligoura 13 14 Blazed their path george tsioutsias 18 22 leonard wong lucas simÕes 24 28 j.w.anderson ludovic florent 30 32 nir arieli aumorfia 34 36 another girl blue jay way 46 60 get back a day in the life 68 74 b eaut y selections 76 77 new faces PLUS 80
4
editO rial Here comes the sun.
Christos Tzimas
Σε ένα ιδανικό κόσμο… σιωπή και κάπου εκεί σταματάω. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος κόσμος. Ούτε τον έχω ονειρευτεί, ούτε τον έχω φανταστεί. Ούτε τον θέλω, γιατί τα θέλω όλα. Θέλω τον ήλιο και την βροχή, θέλω τους φίλους και την μοναξιά, θέλω τα πάντα. Πίνω μια ακόμα γουλιά από το τζιν τόνικ μου και χαζεύω τους υπόλοιπους στον κήπο. Το σόου έχει τελειώσει, ήταν ωραίο, το χειροκρότημα ήταν θερμό. Και τώρα απολαμβάνουμε το τίποτα που τελικά μπορεί να είναι και το πιο σημαντικό. Ο ήλιος βγήκε ξανά, σα να είχαμε όλοι συνεννοηθεί μεταξύ μας και μαζί του, συμμέτοχοι όλοι σε μια αυθόρμητη γιορτή μέσα στο κατακαλόκαιρο, ναι λίγο μετά τη βροχή. Πού είσαι, πίνω απαντώ στο μήνυμα. Και ξεκινώ, έρχομαι με τα πόδια.
6
un forget table NATASHA PAPACHRISTOU
Μία μέρα, φεύγει από το σπίτι του και πηγαίνει στον Eric, απομονώνεται στον κήπο του και γράφει ένα τραγούδι. Τουλάχιστον, έτσι λέει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του “I, Me, Mine” για το πως προέκυψε το “Here Comes the Sun”. Τόσο απλά, ο George Harrison, μέλος των Beatles –ή Σκαθάρια όπως αρέσει σε εμάς στην Ελλάδα να τους μεταφράζουμε– έγραψε το “Here Comes the Sun” το οποίο συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ “Abbey Road” το 1969. Ένα ακόμη τραγούδι με ρομαντικά λόγια και επαναλαμβανόμενο στίχο, όπως ήταν και το τότε στυλ του συγκροτήματος, πριν ακόμη αρχίσουν να αποτυπώνουν την κοινωνική τους άποψη μέσα από τη μουσική τους. Τα παιδιά από το Λίβερπουλ ξεκίνησαν λίγο πριν μπει το ’60 με διασκευές R&B κομματιών. Το 1962 τους βρίσκει με την τελική σύνθεσή τους και με ένα δικό τους τραγούδι. ”Love me do” τραγουδάνε τα αγόρια με τις ιδιαίτερες φράντζες, τα σακάκια χωρίς κολάρο και τις γραβάτες. Τραγουδιστής και κιθαρίστας ο John Lennon, τραγουδιστής και μπασίστας ο Paul McCartney, κιθαρίστας ο George Harrison, ντράμερ ο Ringo Star. Από το Λίβερπουλ, στα μεγαλύτερα club του Λονδίνου και από εκεί στο σαλόνι της βασίλισσας. Τι άλλο έμενε γι αυτούς; Να γίνουν Νο1 στις ΗΠΑ. Κι όντως έγιναν. Τι ακολούθησε μετά; Η Γιόκο Όνο, η πρώτη παγκόσμια ταυτόχρονη μετάδοση μέσω δορυφόρου, όπου τραγούδησαν το "All You Need Is Love" σε 200 εκατομμύρια ανθρώπους, η στροφή τους στην Ανατολή και στο τέλος το “Let it Be”, το τελευταίο άλμπουμ τους. Πιο διάσημοι κι από τον Ιησού, είχε πει ο Ήταν μία δύσκολη Lennon σε μία συνέντευξή του. Άραγε πόσο στιγμή, ο George από αξίζει αυτό; Αξίζει όσο μία ηλιόλουστη μέρα; μουσικός είχε γίνει Όσο μία ευτυχισμένη μέρα; Αυτός ο χειμώκαι επιχειρηματίας, νας δεν ήταν ούτε βαρύς, ούτε μοναχικός. Το ξεκινούσε την ημέρα του ίδιο φαίνεται να είναι κι αυτό το καλοκαίρι που υπογράφοντας χαρτιά έχει σκάσει μύτη χωρίς πολλές ζέστες με λίγια τη δισκογραφική γες βροχές που ξεσπάνε απρόσμενα. Το καεταιρεία που είχε ιδρύσει λοκαίρι, όμως παραμένει πάντα καλοκαίρι. Τι με τους άλλους «Τρεις μπορεί να πάει στραβά το καλοκαίρι; Σχεδόν Υπέροχους», παράλληλα τίποτα, γιατί ένα βράδυ μέσα στο ταξί σε κοίέκανε αποτοξίνωση ενώ ταξε και σου είπε μην στεναχωριέσαι, όλα θα είχε αποτραβηχτεί από πάνε καλά, και σου έπιασε το χέρι κι εσύ έγειτα υπόλοιπα μέλη του ρες και αποκοιμήθηκες όπως κάνεις πάντα. Κι συγκροτήματος αλλά και αυτό ήταν πιο ζεστό κι από το πιο καυτό καλοαπό τη γυναίκα του. καίρι, από το πιο ηλιόλουστο κυκλαδίτικο νησί, από την πιο αλαβάστρινη αμμουδιά. Καλοκαίρι It was a difficult time for είναι, θα περάσει... και θα είμαστε ακόμη μαζί George. Having added και το φθινόπωρο.
the role of entrepreneur to that of musician, he would start his day signing papers for the record company he had set up with the other members of the “Fab Four”, while trying to balance his rehabilitation schedule and dealing with his alienation from the rest of the band as well as his wife.
One day, he packs up and leaves his home, goes to Eric, shuts himself off in his garden house and writes a song. At least, that’s how he says “Here Comes the Sun” came into being in his autobiography “I, Me, Mine”. That is all I took for George Harrison, a member of a little band called the Beatles, to write “Here Comes the Sun”, that was included in 1969’s Abbey Road. Another track brimming with romantic words and repeating lyrics, a staple for the band at the time, before they started to form their social views through their music. The Liverpool lads had started together just before the 60’s began to roll, covering R&B classics and by 1962, they had finalized their line up and come up with their very own track. It was “Love me do”, sung by four boys with mop tops, collarless suits and ties. Bassist Paul McCartney and lead guitarist John Lennon handled the main vocal duties, with drummer Ringo Star and second guitarist George Harrison completing the lineup. They went from Merseyside to the biggest London clubs and from there on straight into the Queen’s living room. The Unite States was their next target. And they conquered them as well. Yoko Ono appeared on the scene somewhere along the line, the first ever global broadcast too, singing “All You Need Is Love” to 200 million people, their infatuation with the East and finally “Let It Be” that turned out to be their final album. “More popular than Jesus” was Lennon infamous quote. But how is that ultimately worth? Is it as important, as vital as a sunny day? A happy day? This past winter was neither heavy, nor was it lonely. The same applies for the summer that is upon us, that knocked on our door carrying with it a few bags of rain and not a lot of heat. But the summer is still the summer right? What could go wrong in the summer? Almost nothing, because one night, riding in a cab he looked at you, took you by the hand and told you that everything will be alright and you leaned against him and drifted into sleep, like you always do. And that was warmer than the hottest summer, warmer than the sunniest island of the Cyclades, warmer than the finest beach. It’s just the summer, this too shall pass… and we shall still be together in the fall.
Και όμως εξακολουθεί να μας εκπλήσσει. Το γνωστό πια στους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής Sonar της Βαρκελώνης καταφέρνει και ξεπερνά τον εαυτό του παρά τα 21 χρόνια ιστορίας του.
music
Sonar Festival Barcelona 2014 nelly skoufatoglou
Χωρισμένο στην ημερήσια και την νυκτερινή του έκδοση (Sonar Day It's been two decades &Sonar Night) συγκέντρωσε φέτος πάνω από 109.000 επισκέπτες από 99 already and it keeps χώρες παρουσιάζοντας παράλληλα 155 live acts καλύπτοντας ένα ευρύ surprising us. Sonar φάσμα της ηλεκτρονικής διεθνούς σκηνής. Το φετινό φορμάτ του άλλαfestival of Barcelona, ξε εγκαινιάζοντας για πρώτη φόρα το συνεδριακό μέρος του Sonar +D europe's favorite στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 3.500 επαγγελματίες του χώρου, αλλά electronic music festival, και το Sonar Planta, μια νέα πλατφόρμα ανάδειξης των νέων μορφών keeps getting better and ψηφιακής τέχνης με κύρια οχήματα την δημιουργικότητα και την τεχνολοmature after 21 years of γία. Στις καινοτομίες της φετινής διοργάνωσης συμπεριλαμβάνεται και ο history. νέος χώρος Despacio, ίσως η ιδανική αναβίωση του θεσμού της ντισκοτέκ, όπου ο James Murphy παρέα με τους 2manydjs (και την ηχητική υπεροχή της McIntsoh) δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα παιδικής χαράς για χιλιάδες clubbers. Το φετινό Sonar όμως δεν αποτυπώνεται μόνο στα εντυπωσιακά νούμερα αλλά ακόμα περισσότερο στις εικόνες και τα συναισθήματα. Την πρώτη μέρα αναμφίβολα κυριάρχησε η μοναδική performance με τίτλο The Object του καναδού Plastikman (Richie Hawtin) που παρέπεμπε σε μια σχεδόν παγανιστική τελετή, ένα μυστικιστικό χορό γύρω από το εμβληματικό σύγχρονο τοτέμ που στήθηκε ειδικά για το show στο κέντρο του Sonar Village. Τη δεύτερη και την τρίτη μέρα το μενού περιελάμβανε εντυπωσιακές εμφανίσεις των σύγχρονων ποπ σταρ όπως η Lykke Li, o Woodkid, η Yelle, οι Massive Attack, οι Royksopp παρέα με την Robyn, απολαυστικά show των Bonobo, Matmos, John Hopkins, Audion, Ben Frost, Tarek Atoui, Daito Manabe, Loco Dice. Μπορεί ο Todd Terje, οι Μoderat, o Caribou και o Richie Hawtin να συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των χιλιάδων παρευρισκόμενων, αλλά η μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον Nile Rodgers και τους Le Chic που έστησαν ίσως το μεγαλύτερο και πιο αισιόδοξο πάρτυ που φιλοξενήθηκε στην ιστορία του φεστιβάλ. Tι και αν λίγη ώρα μετά ξέσπασε καταιγίδα ακυρώνοντας τις μισές από τις εναπομείνασες εμφανίσεις της τελευταίας βραδιάς. Μουσκεμένοι από την βροχή αποχαιρετήσαμε το 21ο Sonar με τη σκέψη στο μέλλον. Και η ιστορία συνεχίζεται.
8
Still divided in a day and night version (Sonar DAy, and Sonar Night) this year's edition gathered more than 109.000 visitors from 99 countries showcasing 155 live acts covering a wide variety of the electronic international scene. This year's format introduced the new congress type section of Sonar +D where more than 3.500 professionals were present, Sonar Planta which is a new platform dedicated to digital art, creativity and technology. From the novelties of this season we absolutely enjoyed the new space Despacio, a revival of a discotheque where James Murphy with 2manydjs (and McIntosh super sound system) created a contemporary playground for clubbers. This Sonar however, it is not only all about extravagant number but also about precious feelings and amazing images. During the festival's first day Plastikman's (Richie Hawtin) performance with his Object stood out as an exceptional act. It was a clear reference to a pagan's feast, a mystical dance around an contemporary totem place in the center of Sonar Village. The second and third the musical menu included passionate acts of the contemporary pop electronica such as Lykke Li, Woodkid, Yelle, Massive Attack, Royksopp with Robyn, and impressive shows by Bonobo, Matmos, John Hopkins, Audion, Ben Frost, Tarek Atoui, Daito Manabe, Loco Dice. Todd Terje, Moderat, Caribou and Richie Hawtin may have attracted the biggest crowds however the big surprise came from Nile Rodgers and Le Chic who actually created the most optimistic party ever hosted by the festival in it's history. Noone really minded the sudden rainstorm during the early hours of sunday morning who actually stopped some of the last performances. Wet but happy we said goodbye to the 21st edition of Sonar thinking about the future. To be continued… www.sonar.es
Tο Plisskën Festival δικαίως παραμένει μία από τις μεγαλύτερες μουσικές διοργανώσεις της πόλης, ανοίγοντας τις πόρτες του στο κοινό στις 6 και 7 Ιουνίου. Με περισσότερα από 45 ονόματα, μπάντες και djs, απολαύσαμε ένα ξέφρενο μουσικό διήμερο που μας προσέφερε γύρω στις 20 ώρες σε live performances και χορό κάθε μέρα. Μεγάλα ονόματα και νέα ενδιαφέροντα σχήματα, ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους από τις 17.00 το απόγευμα, φτάνοντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες σε 5 διαφορετικά stages.
music
Plisskën festival Nelly Skoufatoglou Photo by Pinelopi Gerasimou
Αν εξαιρέσει κανείς την εξερευνητική διάθεση στον ήχο την πρώτη μερα, την ξαφνική βροχή της δεύτερης ημέρας και την τεράστια ουρά στις τουαλέτες σε μόνιμη βάση, μόνο ευχάριστα έχει να θυμάται από τη φετινή διοργάνωση του Plisskën Festival. Μας μάγεψε στο εξωτερικό stage o Son Lux με το ακουστικά άρτιο και σχεδόν ταξιδιάρικο set του, παρασυρθήκαμε σε ένα σκοτεινό mood με τους Suuns και τον ιδιαίτερο noise drug ήχο τους, παραδεχτήκαμε τους Wild Beasts και γνωρίσαμε τις Αυστραλοσουηδές Say Lou Lou που αν και αποτελούν ένα όχι και τόσο ταιριαστό με το φεστιβάλ ντουέτο, δικαίωσαν τη φήμη τους. Μείναμε σχεδόν άφωνοι με την καταιγιστική performance και τις πολυσύνθετες μελωδίες των 65daysofstatic, παρακολουθώντας τη μπάντα να εναλλάσει τους αναλογικούς ήχους με ηλεκτρονικούς σε απόλυτη αρμονία. Ακολούθησε το γεμάτο The Plisskën Festiva rightly remains one of the ενέργεια duo των Fuck Buttons που μας έκανε να χορέψουμε σε εκκωφαντικό ύψος ντεσιμπέλ, με το kinect να μας υπνωτίζει στο wall, παρακαλώcity's biggest events, and opened its doors to the ντας να μην κατέβουν ποτέ από τη σκηνή. public on the 6th and 7th Τη δεύτερη μέρα απολαύσαμε τους synth noise of June. With more than ήχους των Dirty Beaches, με τον Alex Zhang να 45 acts, bands and djs, we τριπάρει στο ρυθμό του drum machine. Χαθήenjoyed a wild musical καμε σε ένα groovy ψυχεδελικό ταξίδι με τους weekend that produced Wooden Shjips, πιασμένοι νοερά από τη γενειάaround 20 solid hours of δα του Ripley Johnson στην πρώτη γραμμή, χωρίς live performances and να μας νοιάζει καν το ξύλο που φάγαμε σε ένα dance events every day. ανεκδιήγητο και ανεξήγητο ταυτόχρονα mosh Εstablished names and pit. Eκτιμήσαμε τη solo performance του Damien breakthrough acts, would Jurado, παρότι η ακουστική κιθάρα χωρίς τη λοιstart performing at five in πή ενορχήστρωση δεν ήταν αρκετή για να γεμίthe afternoon across five σει όσο οι δίσκοι του τη σκηνή. Οι Αμερικανοί stages and would not let The Soft Moon, με τον Luis Vasquez κατάφεup until the early hours of ραν να δικαιώσουν επίσης τις προσδοκίες μας the next day. και να προσφέρουν ένα καλό neo-post-punk live, ενώ οι Black Lips ενθουσίασαν το κοινό με έναν άρτιο ‘60s garage δίσκο, ίσως τον καλύτερό τους μέχρι στιγμής, παρασύροντάς το σε ένα rock ‘n’ roll party. Εμφανίστηκαν ακόμη οι: Bombing The Avenue, Cooly G, D/R/U/G/S, Deadbeat, Djuma Soundsystem, Dub Pistols, Vitalic, Eagles For Hands, Fink, Ghost Culture, Girls Against Boys, Imam Baildi Soundsystem, Kyoka, Lifelike, Mickey Lightfoot, Mount Kimbie, Nadia Ksaiba, Nightmare Air, A Victim of Society, beGun, Nightmares on Wax, No Age, Pad Trio, Plastic Flowers, Raketkanon, Saint Pepsi, Seams, Shackleton, The Noise Figures και Tijuana Panthers. Χωρίς αμφιβολία και παρά τα όποια προβλήματα δίνουν το “παρών” σε κάθε ανάλογη διοργάνωση, το Pissken παραμένει ένα δυνατό φεστιβάλ σε ελληνικό έδαφος, που μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε σημαντικά είτε πολλά υποσχόμενα ονόματα της μουσικής.
If one was to put aside certain sound problems on the first day, the sudden downpour on the second day and the soul-crushing queues for the toilet facilities throughout the two days, then there are only positive memories to store away from this year’s Plisskën Festival. Son Lux was mesmerizing on the outside stage, with his acoustically perfect and dream-like set, the Suuns took us on journey into darkness with their unique noise sound, we bowed before Wild Beasts and we were cordially acquainted with the Australian-Swedish team-up of Say Lou Lou, who were as close to vindicating their reputation as they could be, even though their sound was perhaps not best suited for the festival’s profile. We were then left all but speechless by the multilayered stylings of 65daysofstatic, before the Fuck Buttons took over and made us dance through a deafening wall of decibels, the hypnotizing effect of their video wall, making us wish they could stay on stage forever. On the second day we enjoyed the synth noise sounds of Diry Beaches, with Alex Zhang tripping out to the steady rhtythms of the drum machine, and we lost ourselves on a groovy psychedelic trip with the Wooden Shjips, mentally hanging on the Ripley Johnson’s beard, as the mosh pit threatened to engulf us. We made time for Damien Jurado’s solo performance, even though his acoustic guitar alone was not enough to flesh out his songs and the Luis Vasquez led Soft Moon were as we expected they would be, offering up a solid neo-post-punk live performance. To top it all off, the Black Lips whipped the crowd into a frenzy with generous helpings from their latest garage-tinted record, possibly their best one to date, and staged a proper rock n roll party. Also performing were: Bombing The Avenue, Cooly G, D/R/U/G/S, Deadbeat, Djuma Soundsystem, Dub Pistols, Vitalic, Eagles For Hands, Fink, Ghost Culture, Girls Against Boys, Imam Baildi Soundsystem, Kyoka, Lifelike, Mickey Lightfoot, Mount Kimbie, Nadia Ksaiba, Nightmare Air, A Victim of Society, beGun, Nightmares on Wax, No Age, Pad Trio, Plastic Flowers, Raketkanon, Saint Pepsi, Seams, Shackleton, The Noise Figures and the Tijuana Panthers. Without a doubt and despite the problems that any event of this size has, the Plisskën festival remains a very strong event on Greek soil, providing us with the opportunity to enjoy important and promising acts from the world of music. www.plisskenfestival.gr
9
Τo Roskilde Festival δεν είναι μόνο μουσική. Πολύς κόσμος δουλεύει για να γίνει το φεστιβάλ μια κοινότητα όπου όλοι είναι ευπρόσδεκτοι.
music
Roskilde festival 2014 Christina Kousgaard Nanna Rosenfeldt Tine Winther Rysgaard
Διαφορετικά σημεία έχουν δημιουργηθεί για το κοινό, ενώ οι περιοχές κατασκήνωσης του φεστιβάλ γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Φέτος το φεστιβάλ μάζεψε κόσμο κάθε ηλικίας που τραγουδούσε και μοιράστηκε την μία εμπειρία μετά την άλλη. Στο Roskilde Festival φαίνεται πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά –όλοι είναι χαρούμενοι. Είχαμε την ευχαρίστηση να ζήσουμε μερικές υπέροχες συναυλίες φέτος, αλλά και να παρακολουθήσουμε το “Unfair Fashion”, ένα κομμάτι της διοργάνωσης που προσκάλεσε 9 ανερχόμενους Σκανδιναβούς σχεδιαστές να πάρουν μέρος στο κατάστημα της Unfair Fashion του φεστιβάλ. Το project επικεντρώνεται στη βιωσιμότητα της μόδας. Από το μεγάλο κατάλογο των σημαντικών live εμφανίσεων, αναφέρουμε ενδεικτικά Rolling Stones, Lykke Li, Connan Mockasin, Kelela, Interpol που μας ταξίδεψαν με το album “Turn on the Bright Lights” του 2002, Deerhunter, Stevie Wonder και Jack White. Την Κυριακή παρακολουθήσαμε κάτι διαφορετικό: Toumani & Sidiki Diabaté. Πατέρας και γιος παίζουν μαζί Kora (ένα Αφρικανικό μουσικό όργανο) με τηλεπαθητική επικοινωνία, προσφέροντας στο κοινό μια υπέροχη εμπειρία αρχαίας παραδοσιακής μουσικής. Το Roskilde έλαβε τέλος και τη θέση του πήραν τα Roskilde Blues, όπως κάθε χρόνο.
10
The Roskilde Festival is not just about music. Many people work to make the festival a community where everyone is welcome.
Different places have been created for the public, while the camping areas of the festival are getting bigger. This year, people of all ages came together, to dance and sing along the same songs, sharing one experience after another. At Roskilde Festival, it seems that nothing can go wrong-everyone is happy. We had the pleasure to attend some wonderful live gigs this year, but also to witness the "Unfair Fashion" show, a part of the organization that invited nine emerging Scandinavian designers to take part in the Unfair Fashion Festival organised by Roskilde’s main pop-up store that bares the same name. The project focuses on sustainability in fashion. From the long list of major names that took over the stage, we fell in-love allover again with the Rolling Stones, Lykke Li, Connan Mockasin, Kelela. Interpol took us on a journey through the past with their 2002 album "Turn on the Bright Lights" and the amazing moments culminated with the Deerhunter, Stevie Wonder and Jack White. On Sunday we watched something completely different: Toumani & Sidiki Diabaté. Father and son playing together the Kora (an African musical instrument) with telepathic communication, offering the audience a wonderful experience of ancient traditional music. The Roskilde festival came to an end, giving its place to the Roskilde Blues, like every year.
Η ένατη έκδοση του Europavox Festival έλαβε χώρα στο Clermont-Ferrand της Γαλλίας, από τις 5 έως τις 7 Ιουνίου 2014.
music
Europavox festival 2014 Nelly Skoufatoglou
Το Auvergne είναι μια περιοχή γνωστή για το νόστιμο τυρί Cantal, το νερό Volvic και τα αρκετά φαινομενικά ανενεργά ηφαίστεια. Και τι καλύτερη αρχή για το καλοκαίρι μας από το να βρεθούμε στην ετήσια γιορτή της Ευρωπαϊκής ενναλακτικής μουσικής, δηλαδή το Europavox; Το φετινό line-up προσέφερε αρκετές ειδικά επιλεγμένες δράσεις, που πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με αρκετή φανταστική Γαλλική electro. Τρεις ημέρες και σαράντα συναυλίες να φέρνουν κοντά πολλούς καλλιτέχνες, να αναδεικνύουν ένα πραγματικό μίγμα του εκλεκτικού φάσματος, που η Ευρώπη παράγει. Όλα τα είδη εκπροσωπούνται, όλα τα γούστα ικανοποιούνται, ο μόνος κανόνας είναι όλοι οι καλλιτέχνες να κατάγονται από κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Κι έτσι, κάθε χρόνο το φεστιβάλ φιλοξενεί ένα εξαιρετικά πλούσιο και ποικιλόμορφο line-up, δίνοντας έμφαση σε νέες υποσχόμενες δράσεις. Το φεστιβάλ επίσης φιλοξενεί εκθέσεις τέχνης και ειδικές προβολές, αναδεικνύοντας την περιοχή του Clermont-ferrand σε πολιτισμικό hotspot. Φέτος, απολαύσαμε τον αγαπημένο Έλληνα Larry Gus, τους Etienne de crecy, Girls in Hawaii, Findlay, Stromae, Kadebostany, Kim Ki O, Baby in Vain, Elliphant, Thomas Azier, La Cafeteria Roja, Lydmor, Pat, Psycho Mutants, Artaban, Odd Hugo, Purist, Rebeka, Congopunq, Noserv, Bon Homme,Baskerville, Fac’Tory, Liz Green, Benjamin Clementine, Forum Polydrôme, Gundrun Von Laxenburg, Robbing Millions, Amatorksi, The Experimental Tropic Blues Band présente The Belgians, The Pepper Pots, Milky Chance, Salut C’est Cool, DJ Pravda & Chef Berna, Carbon Airways, Comasaure, My little cheap Dictaphone, Melanie De Biasio και φυσικά τους Casseurs Flowters.
Auvergne is a region famous for its delicious cantal cheese, Volvic water and a vast range of phenomenically dormant volcanoes. What better head start to the summer than to find ourselves in the middle of the annual celebration of European alternative music culture that is Europavox? This year’s line-up offers a handful of specially selected acts filling the air along with some mind-blowing French electro. 3 days and 40 concerts bringing together various artists, showcasing a true mix of the eclectic range of music that Europe is currently creating. All genres are represented, all tastes are catered for, the only rule is that each artist performing, comes from a European country. As such, each year the festival plays host to an extremely rich and varied line-up, particularly highlighting new promising acts. The Festival also hosts art exhibitions and special screenings, accentuating the Clermont-Ferrand hub area, to a cultural hotspot. This year we enjoyed the Greek Larry Gus, Etienne de crecy, Girls in Hawaii, Findlay, Stromae, Kadebostany, Kim Ki O, Baby in Vain, Elliphant, Thomas Azier, La Cafeteria Roja, Lydmor, Pat, Psycho Mutants, Artaban, Odd Hugo, Purist, Rebeka, Congopunq, Noserv, Bon Homme,Baskerville, Fac’Tory, Liz Green, Benjamin Clementine, Forum Polydrôme, Gundrun Von Laxenburg, Robbing Millions, Amatorksi, The Experimental Tropic Blues Band présente The Belgians, The Pepper Pots, Milky Chance, Salut C’est Cool, DJ Pravda & Chef Berna, Carbon Airways, Comasaure, My little cheap Dictaphone, Melanie De Biasio and of course Casseurs Flowters.
The ninth edition of the Europavox Festival took place in ClermontFerrand, France, from 5th to 7th of June 2014.
11
Η ιδέα του Sterna Nisyros Residences ήρθε πριν τρία χρόνια, το καλοκαίρι του 2011, όπου ευθύς εξαρχής o Γρηγόρης Χατζηιωαννιδης ήθελε να δημιουργήει έναν χώρο φιλοξενίας καλλιτεχνών. Στην Ελλάδα μέχρι τότε δεν υπήρχε art-residency. Παράλληλα, η αγάπη του για την Νίσυρο (το δωμάτιο πανικού όπως την αποκαλεί) αλλά και για την τέχνη τον οδήγησαν στην απόφαση του. Άλλωστε, η λογική του art-residency ή artistin-residence είναι η παραμονή δημιουργικών ανθρώπων για ένα χρονικό διάστημα μακριά από το συνηθισμένο περιβάλλον και τις υποχρεώσεις τους, με σκοπό την έρευνα, την παρουσίαση ή την δημιουργία.
12
art
Sterna
The Time Capsule Project dimitra papanika
Η διοργάνωση εικαστικών δρώμενων, όπως το Time Capsule Art Project, ήταν από την αρχή κομμάτι της σύλληψης των Sterna Nisyros Residences; Το Time Capsule Art Project ήρθε μετέπειτα. Σκεφτήκαμε με την συνεργάτιδά μου και επιμελήτρια του προγράμματος, Ελένη Κούκου, ότι η έναρξη ίσως δικαίως μας ανήκει. Και το λέω αυτό γιατί πέραν από την δική μας όρεξη και διάθεση να οργανώσουμε το πρώτο πρόγραμμα τέχνης που θα φιλοξενήσει η Sterna όλο το καλοκαίρι, σκοπός είναι ο χώρος να αξιοποιηθεί από ιδρύματα/οργανισμούς που σχετίζονται με την τέχνη ή και από ανεξάρτητους καλλιτέχνες όπου επιχορηγούνται από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς για artresidency ή/και έκθεση. Ποιος είναι ο στόχος του project; Υπό ποιες προϋποθέσεις θεωρείτε ότι θα έχει επιτευχθεί αυτός; Ο στόχος του project στο σύνολο του είναι η συνάντηση καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων και η δημιουργία έργων in situ ή εμπνευσμένων από τη Νίσυρο, τόσο το καλοκαίρι όσο και τον χειμώνα σε έναν χώρο τόσο παραδοσιακό και παράλληλα τόσο σύγχρονο, γεμάτο ιστορία, εικόνες και ενέργεια. Στο πλάνο μου είναι τον επόμενο χρόνο να υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας χώρος φιλοξενίας καλλιτεχνών και το studio εργασίας έτσι ώστε να αναπτυχθεί αυτή η συνάντηση. Ποιες είναι οι μέχρι στιγμής αντιδράσεις των κατοίκων του νησιού, αλλά και των επισκεπτών; Οι αντιδράσεις είναι πολύ θετικές τόσο για τον ίδιο τον χώρο, μιας και όπως ανέφερα πριν, η Sterna αποκτά και έναν συμβολικό ρόλο για τους ντόπιους αφού δίνει το έναυσμα για την αναβίωση της ιστορικής γειτονιάς του Κάστρου του Εμπορειού, όσο και για το γεγονός ότι δημιουργείται ένα τέτοιο art project σε έναν τόπο απομακρυσμένο. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα που έχουμε ήδη λάβει αιτήσεις από Έλληνες και δυο ξένους καλλιτέχνες για του χρόνου. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τους καλλιτέχνες, αλλά και πώς βοήθησαν -πέρα από την καλλιτεχνική τους συμβολή- στην ολοκλήρωση του Time Capsule Art Project; Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι το Time Capsule Art Project δεν είναι one off; δηλαδή σκοπός είναι να συνεχιστεί για αρκετό καιρό ώστε να δημιουργηθούν time capsules από τους καλλιτέχνες που θα μπορέσουν να ανοιχτούν είτε στην Sterna είτε σε άλλους χώρους. Η επιλογή των καλλιτεχνών προέκυψε από το περιεχόμενο που θέλαμε να έχει φέτος το Time Capsule Art Project, στην πραγματικότητα η αξιοποίηση στο 100% των πόρων και παροχών της Νισύρου, καθώς και ο συνδυασμός της παράδοσης, της ιστορίας αλλά και της σύγχρονης ζωής όπου όλοι οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες για φέτος βρίσκουμε ότι φέρουν στα δημιουργήματα τους. Ήταν ομολογώ πολύ ενθαρρυντική η αντίδραση των τριών εικαστικών -Κώστας Μπασάνος, Augusta Atla, Δημήτρης Παπαιωάννου- καθώς και των designers που συμμετέχουν φέτος.
Was hosting art events, such as the Time Capsule Art Project, part of the Sterna Nisyros Residences initial idea? The Time Capsule Art Project came afterwards. My partner and project curator, Eleni Koukou, and I thought that the inception rightly belonged to us. And I say so, because apart from our personal spirit and attitude in organizing the first art project hosted by Sterna, our goal is that the space be reclaimed by art-related foundations/ organizations or freelance artists, either through state or private funding for and art-residency or/and exhibition. What is the project’s goal? Under what circumstances do you think it will have been completed? The project is aiming achieved meeting of artists, both Greek and foreign and the creation of in situ or Nisyros-inspired works, during both summer and winter, in a space, simultaneously traditional and contemporary, filled with history, images and energy. My plan for next year is the existence of at least one more art-residency and of a studio, so that meeting can be unfolded. How have islanders and visitors reacted so far? The idea of Sterna The reactions are really positive, since as I have Nisyros Residences already mentioned, Sterna plays a symbolic role came into being 3 years for the locals, since it provides for the revival of ago, during the summer the historic neighborhood of Emporios Castle, of 2011. Gregory and for the fact that such an art project takes Chatziioannidis had place in such a distant place. It makes us really the idea of creating happy to receive requests by Greek and foreign a hosting space for artists, for next year. artists. There was no art How did the collaboration with the artists come residency in Greeceat about? Did they help –apart from their artistic the time. Moreover, his contribution– in completing the Time Capsule love for Nisyros (the Art Project? First of all, we have to make it clear panic room, as he calls that the Time Capsule Project is not a one off; it) and the arts led to meaning that the goal is its prolonged continuahis decision. Besides, tion, so time capsules can be created by the artthe rationale of art- ists who will be able to open to either Sterna or residency or artist-in- other places. The artists were chosen based on residence is to help what content we wanted the Time Capsule Art creative people away Project to have this year and how they were to from their ordinary rely on the resources the island had to affer, plus environment and of course how the tradition, history and contemcommitments for some porary life, were to transmit through their works. time, letting them I have to admit that the reaction of the three visfocus on research, ual artists –Kostas Basanos, Augusta Atla, Dimidevelopment and tris Papaioannou- and the participating designcreation. ers, as well, was really encouraging.
Lena Papaligoura
“Euripides’s Iphigenia, is at the heart of Lemoine’s heroine” despina ramantani
Από την εξαιρετική της ερμηνεία στην «Αόρατη Όλγα» του Γιάννη Τσίρου, που της χάρισε την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη το 2013, ως την συμμετοχή της ως Σειρήνα στην Οδύσσεια του Ρόμπερτ Γουίλσον, την ανυπότακτη Αντιγόνη που υποδύθηκε με εξαιρετική επιτυχία πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών, και την στιβαρή ερμηνεία της στην Ιφιγένεια του Ζαν Ρενέ Λεμουάν φέτος, η Λένα Παπαληγούρα θεωρείται δικαίως μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Το Ozon Raw την πρόλαβε ασθμαίνουσα μετά της παράσταση όπου πρωταγωνιστεί στο καμαρίνι του Θεάτρου Από Μηχανής λίγο πριν φύγει τρέχοντας για να προλάβει να ενδυθεί το ρόλο της Κέιτ στο Blasted της Σάρα Κέιν.
Πως αντέδρασες όταν σου προτάθηκε ο ρόλος της Ιφιγένειας και προέκυψε η συνεργασία σου με τον Λεμουάν; Ήταν ένα κείμενο που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Με συνεπήρε η δύναμη κι η ευαισθησία του. Όταν έμαθα, ότι θα το σκηνοθετήσει ο ίδιος ο συγγραφέας χάρηκα πολύ. Ήθελα να πάω στην ακρόαση μόνο και μόνο για να τον γνωρίσω. Στις δυο φάσεις της οντισιόν ένιωσα αρκετά άνετα, δουλέψαμε πολύ με τον συγγραφέα και σκηνοθέτη του κειμένου και ύστερα μιλήσαμε. Από την αρχή μου έκανε εντύπωση η ήρεμη δύναμη του Λεμουάν και το πόσο ουσιαστικές ήταν οι λιγοστές παρατηρήσεις του. Ένιωσα ότι είχαμε ωραία επικοινωνία και έφυγα ευχόμενη να με διαλέξει. Όταν με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν τα καλά νέα σχεδόν ούρλιαξα απ τη χαρά μου! Έχοντας κατά νου και τον προηγούμενο ρόλο σου, εκείνο της Αντιγόνης, πέρυσι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, αισθάνεσαι περισσότερο επαναστάτρια ή συμβατική; Και οι δυο ρόλοι είναι υπέροχοι και αισθάνομαι τυχερή που τους έπαιξα, κυρίως γιατί και τα δυο αυτά πρόσωπα λειτουργούν ως σύμβολα. Εμπεριέχουν άπειρα στοιχεία, πολύπλοκα και αντιφατικά. Δε νομίζω ότι η Αντιγόνη είναι μονάχα επαναστάτρια κι η Ιφιγένεια συμβατική. Νομίζω ότι η μεγάλη τους διάφορα είναι ότι η Αντιγόνη παίρνει η ίδια την απόφαση για τη μοίρα της ενώ η Ιφιγένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με αποφάσεις άλλων. Βρίσκω κοινά στοιχεία και με τις δυο ηρωίδες, κυρίως ως προς την αθωότητα τους και τη μεγάλη τους ανάγκη για αγάπη. Ποια θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη Ιφιγένεια; Η ηρωίδα του Λεμουάν είναι η Ιφιγένεια του Ευριπίδη, είναι ένα κορίτσι που θυσιάζεται σε κάθε εποχή, είναι το θύμα κάθε πολέμου, είναι ένα παιδί που κακοποιείται , μπορεί να είναι ένας λαός η ένα Έθνος ολόκληρο. Από ποια δικά σου στοιχεία άντλησες για να προσεγγίσεις το ρόλο μιας νεαρής γυναίκας μπροστά στην στιγμή της θυσίας; Από τους φόβους μου για τη βία, τον πόλεμο και το θάνατο, απ την αγάπη μου για τους ανθρώπους μου και τη ζωή. Από τα όνειρα και τους εφιάλτες μου. Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει ή που θα έκανες σαν άνθρωπος; Νομίζω ίσως να μπορούσα να πεθάνω για έναν άνθρωπο η για μια ιδέα.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που να είναι ανακοινώσιμη για φέτος το καλοκαίρι; Το καλοκαίρι θα είμαι στις «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη. Θα κάνω την Θεά Αθηνά. Είναι ένας υπέροχος θίασος και θα κάνουμε μια μεγάλη και ωραία περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Ανυπομονώ! How did you react when you were offered From her excellent the role of Ifigenia and how did working with performance in Lemoine come about? It grabbed me from the “Invisible Olga” by first moment I read it. I was so taken with its Giannis Tsiros, that gave intensity and sensitivity and I was really happy her the Melina Merkouri to learn that the writer himself was also going pin in 2013, to her role as to direct it. I wanted to go to the audition just the Siren in The Odyssey to meet him. During the two auditioning stagby Robert Wilson and es, I felt quite comfortable; we worked closefrom her rebellious ly with the writer and then we had a chance to Antigone in last year’s talk. You can’t help but be impressed by LemAthens Festival, to her oine’s serene strength and how vital his very few steady performance in comments are. I felt like we communicated well Jean Rene Lemoine’s and I left hoping that he would call me back, so Iphigenia this year, when my phone rang and I got the good news, Lena Papaligoura has I almost squealed with joy! rightfully established Considering your previous role, that of Antiherself as one of the best gone in last year’s Athens Festival, do you feel actors of her generation. like more of a rebel, or more of a conventionOzon Raw caught up al character? Both roles are fantastic and I feel with her as she was blessed to have played them, mainly because hurriedly trying to of the symbolic character of these two women. make her way from the They contain so many complex and contradicting changing rooms of the characteristics. I don’t think that Antigone is just Apo Mihanis Theatre, a rebel, or that Iphigenia is strictly conventionwhere she stars in a play, al. I think the fundamental difference between to get to her next show, them is that Antigone manages to determine her where she takes on the own fate, while Iphigenia is faced with the othrole of Kate in Sara er people’s decisions. I find that I can connect Kane’s Blasted. with both of them, especially because they are both innocent and have a great need to be loved. What would a modern Iphigenia be like? Lemoine’s heroine is Euripides’s Iphigenia, a girl that offers herself to be sacrificed in any age, she is a victim of any war, an abused child, she could be a symbolic representation of a country’s people or an entire nation. What parts of you did you draw the energy from, in order to approach the role of the young woman just before she is sacrificed? From my fears concerning violence, war and death and my love for people and life in general. From my dreams and nightmares. What’s the greatest sacrifice you’ve made or would be prepared to make? I think I could possibly give up my life for a person or an idea. Is there any project you would like to inform us about for the summer? This summer I’ll be in “Troades”, directed by Themis Moumoulidis, where I will be playing the role of the goddess Athina. It’s a wonderful cast and we’ll be touring all over Greece. I can’t wait!
vasia anagnostopoulou
theatre
13
Αν θέλετε να βγάλετε πραγματικά αξέχαστες και κινούμενες φωτογραφίες, μπορείτε να μάθετε κάτι μελετώντας τις φωτογραφίες διάσημων φωτογράφων, που μας γοητεύουν με τις εικόνες τους. Αυτή η μικρή λίστα περιλαμβάνει κάποιους από τους διασημότερους φωτογράφους, που επηρεάζουν ακόμα τον κόσμο της μόδας. Μερικοί θέλουν να αφηγηθούν κάτι μέσα από τις εικόνες τους, ενώ άλλοι ενδιαφέρονται περισσότερο να καταγράψουν τη στιγμή, αφήνοντας τον θεατή να δώσει την δική του ερμηνεία. Οι περισσότεροι καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα απαράμιλλο επίπεδο αντίθεσης και πολυεπίπεδης σύνθεσης, ενώ άλλοι παραμένουν πιστοί στον αστικό ρεαλισμό, πιο προσωπικοί και περιγράφουν το υποκείμενο.
PHOTOGRAPHERS
B
l
a
z
e
d
Ένας Γερμανός με έδρα το Λονδίνο, κατάφερε να αλλάξει τα δεδομένα της φωτογραφίας της μόδας μια για πάντα. Από τους πιο καταξιωμένους και καθιερωμένους σύγχρονους φωτογράφους. O Juergen Teller. Μια άκρως εκκεντρική φιγούρα του χώρου, που στο βιογραφικό του απαντώνται συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής, της μεγάλης οθόνης καθώς και με πασίγνωστους οίκους μόδας, όπως Celine, Marc Jacobs, Moschino. H δουλειά του, χαρακτηρίζεται από τη μοναδική χρήση του φωτός και τον τολμηρό ρεαλισμό, στοιχεία που τον κάνουν να διαφέρει από τους υπόλοιπούς φωτογράφους μόδας, ενώ οι εικόνες του αποπνέουν μια δόση decadence.
SteveN Meisel Η δουλειά του έχει ντύσει φωτογραφικά αρκετά τεύχη των Vogue, W καθώς και αναρίθμητες καταχωρήσεις. Τον χαρακτηρίζει ο μινιμαλισμός και ο υπέρμετρος εκλεκτισμός. Ο λόγος για τον Steve Meisel, τον χαμαιλέοντα της φωτογραφίας. Γεννηθής στο Long Island της Νέας Υόρκης μεγάλωσε μέσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Η αγάπη του για τη φωτογραφία και τη μόδα εκδηλώθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησε ως illustrator στο Women’s Wear Daily, ενώ αγόρασε τη πρώτη του κάμερα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. His work has adorned many issues of Vogue, W and a whole host of other publications. Welcome to the minimalist and eclectic world of Steve Meisel, the chameleon of photography. Born in Long Island, New York, he grew up in an artistic household and expressed his love for photography and fashion at a tender age. He started out as an illustrator for Women’s Wear Daily and bought his first camera at the start of the 80s.
14
h
Mert & Marcus
Juergen Teller
A German national based in London, Teller has managed to singlehandedly change fashion photography forever. A highly eccentric figure, he has worked with major names in the film and music industry as well as world famous fashion labels such Celine, Marc Jacobs and Moschino. His work is famous for its unique use of light, its decadent stare and bold sense of realism, elements that help him stand out among his peers.
t
Στο όνομα Mert & Marcus ( a.k.a Mert Alas and Marcus Piggott).ακούει το φωτογραφικό δίδυμο που κρύβεται πίσω από ευφάνταστα editorial και ιδιαίτερες καταχωρήσεις που δίνουν έντονα την αίσθηση έργων τέχνης. Ο Toυρκικής καταγωγής Mert Alas, ξεκίνησε ως στιλίστας ενώ μετακόμισε στο Λονδίνο για να μάθει αγγλικά. Ο Marcus Piggott, γεννημένος στην Ουαλία, σπούδασε στο Kent γραφιστική και φωτογραφία. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1995, ενώ δύο χρόνια αργότερα δημοσίευσαν τη πρώτη τους κοινή δουλεία στο περιοδικό Dazed & Confused. Οι φωτογραφίες τους έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική ενώ με τη βοήθεια του Photoshop, δημιουργούν συγκλονιστικές εικόνες δίχως ατέλειες και τα μοντέλα μοιάζουν με αιθέριες υπάρξεις. Mert and Marcus are the photography duo behind some of the most inventive editorials out there, their work often lending an art piece feel to their subjects. Mert Atlas, who hails from Turkey, began his career as a stylist, before moving to London to learn English. Welsh born Marcus Piggott, studied graphic design and photography in Kent. Their collaboration began in 1995 and two years later they published their work in Dazed & Confused. Their images show a highly unique dynamic, while their subjects, through the use of Photoshop, are presented as ethereal beings .
e
text DANAI TERZAKOU
i
r
p
a
t
h
Richard Avedon
Irving Penn Ένας από τους σπουδαιότερους φωτογράφους του 20 αιώνα, ένα ανήσυχο καλλιτεχνικά πνεύμα είναι ο Irving Penn. Ξεκίνησε ως ζωγράφος ενώ μαθήτευσε κοντά στον μεγάλο Alexey Brodovitch –art director του Harper’s Bazaar. Mε τη φωτογραφία ξεκίνησε να ασχολείται το 1943, δημιουργώντας ένα still life εξώφυλλο για την Αμερικάνικη Vogue του Οκτωβρίου. Τέσσερα χρόνια μετά γνωρίζει το μοντέλο και μετέπειτα σύζυγό και μούσα του, Lisa Fonssagrives όταν τη φωτογραφίζει για ένα editorial. Μαζί έχτισαν ένα μοναδικό portofolio με δημιουργίες από καταξιωμένους σχεδιαστές της εποχής εκείνης όπως Cristobal Balenciaga, Jacques Fath και Jean Desses. Oι εικόνες του –κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρες- χαρακτηρίζονται από το σφηνοειδές γκρίζο background και τον έντονο μινιμαλισμό. One of the most important photographers of the 20th century, a restless artistic spirit, Irving Penn started out as a painter and learnt his craft next to the great Alexey Brodovitch, art director for Harper’s Bazaar. He started out his relationship with photography in 1943, creating a still life cover for the October issue of American Vogue. Four years later, he meets model Lisa Fonssagrives, who would go on to become his wife and muse. Together, they built up an impressive portfolio, using creations from respected designers of the era, such as Cristobal Balenciaga, Jacques Fath and Jean Desses. His images, mostly in black and white, are notable for the wedge shaped grey backgrounds and strong sense of minimalism.
H φωτογραφία της μόδας, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οφείλει την εξέλιξή της στην ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Richard Avedon γνωστός και ως «o πατέρας της κίνησης». Κατατάχθηκε στο εμπορικό ναυτικό, όπου έβγαζε φωτογραφίες για ταυτότητες, μια εμπειρία που συνέβαλε στην αγάπη του για τη δημιουργία πορτραίτων. Το 1944, ξεκινά να εργάζεται στο Junior Section του περιοδικού Harper’s Bazaar, για να καταταγεί πέντε χρόνια μετά δίπλα στους Alexey Brodovitch, Carmel Snow και Diane Vreeland, την τότε «αφρόκρεμα» της μόδας. Πέρα από τις εικόνες μόδας, δημιούργησε μοναδικά, αυστηρώς ασπρόμαυρα πορτραίτα, ωδή στα έντονα συναισθήματα και τις αντιθέσεις. Ήταν ένας πρωτοπόρος στη φωτογραφία μόδας, ο οποίος μέχρι και τον θάνατό του το 2004, δε σταμάτησε ποτέ να επαναπροσδιορίζεται. Fashion photography, after the end of the Second World War, owes a lot of its evolution to the genius of Richard Avedon. He developed his love for portraits, after taking identification shots, while working in the Merchant Navy. In 1944, he starts up at the Junior Section of Harper’s Bazaar, before joining the ranks of fashion heavyweights such as Alexey Brodovitch, Carmel Snow and Diane Vreeland five years later. Beyond fashion imagery, he also created unique portraits, always in black and white, that pay tribute to strong feelings and contrasts. He was a fashion photography pioneer, a man constantly looking to re-define himself, until his death in 2004.
Tim Walker Το όνομα του είναι συνυφασμένο με το ονειρικό και το εκκεντρικό. Οι εικόνες του δε σταματούν να συναρπάζουν τον αναγνώστη, ενώ το στοιχείο της υπερβολής και της θεατρικότητας κάνει ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία του. Γεννημένος στην Αγγλία της δεκαετία του 1970, ο Τim Walker ανέπτυξε την αγάπη του για τη φωτογραφία όταν -στα πλαίσια μιας εργασίας του- έκανε έρευνα για τον φωτογράφο Cecil Beaton. Σύντομα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, ύστερα από την αποφοίτηση του το 1994, για ένα μικρό χρονικό διάστημα όπου δούλεψε ως fulltime βοηθός του Richard Avedon, διαγράφοντας ύστερα τη δική του εμβληματική πορεία. His name is connected to the dreamlike, the eccentric, while his images never stop fascinating the viewer, through their extravagant nature and theatricality. Born in England in the 1970s, Tim Walker fell in love with photography, when researching photographer Cecil Beaton for an academic project. After graduating in 1994, he moved to New York, where he started his own grand career, after working briefly as a full time assistant for Richard Avedon.
If you want to take truly memorable and moving photographs, you can learn something by studying the pictures of famous photographers out there, delighting us with their images. This mini list includes some of the more famous contemporary photographers that still impact the fashion world. Some like to tell stories with their photos, while others are more interested in cepturing the moment, letting the viewer give his own intepretation. Most of them achieve an unparalleled level of contrast and composition, while others remain intimate, faithfull to urban realism and describe the subject.
15
fnews by lazaros tzovaras
Silvian Heach
Spring/Summer2collection Shop&Trade, T: 2103408400
1
"Ageless " είναι ο τίτλος της καλοκαιρινής συλλογής της Silvian Heach. Στο επίκεντρο βρίσκεται η εμμονή της για την δημιουργία ενός προτύπου που στόχο του έχει την ανάδειξη των μοναδικών χαρακτηριστικών της γυναίκας. Αυτός είναι και ο λόγος που λανσάρει δύο σειρές, την "Real" και την "Fresh". Η πρώτη, απευθύνεται σε γυναίκες με έντονο και δυναμικό χαρακτήρα, ενώ η δεύτερη σε νεαρές, που τολμούν και πειραματίζονται με το στυλ τους. Οι εκσυγχρονισμένες, κλασικές γραμμές, τα ιδιαίτερα prints και οι έντονοι χρωματικοί συνδυασμοί, αποτελούν την βάση της συλλογής. Ageless is the title of the latest summer collection by Silvia Heach, which spins around her obsession with creating an ideal form upon which to accentuate the unique characteristics of the female form. That is the main reason behind launching two unique lines, “Real” and “Fresh”. The first one addresses women with a strong and dynamic personality, while the second line is focused on younger women, who to dare to experiment with their style. Her modern take on classic lines, her standout prints and strong color combinations, form the foundation of the collection.
16
Instapump Fury
PUMA
www.reebok.com/ T: 2018930800
T: 2111088400
2
by Reebok Classics
Μοιάζει να βγήκε από το μέλλον, το sneaker αυτό όμως έρχεται κατευθείαν από το παρελθόν, είκοσι χρόνια μεγαλύτερο αλλά απόλυτα ανανεωμένο. Το θρυλικό Instapump Fury κλείνει τα είκοσι και τα Reebok Classics δημιούργησαν ένα επετειακό βίντεο για το σκοπό αυτό. Στο βίντεο παρουσιάζεται όλη η διαδικασία, από την σύλληψη έως την τελική μορφή του παπουτσιού. Μάλιστα, βλέπουμε ξανά τον Steven Smith και τον Paul Litchfield, τους δημιουργούς του εν λόγω sneaker, οι οποίοι αποκαλύπτουν μερικές από τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν προσπαθώντας να μετατρέψουν το πολύπλοκο, φουτουριστικό σχέδιο του Ιnstapump Fury, σε ένα γνήσιο αθλητικό παπούτσι. It may look like it came straight from the future, but this sneaker has strong links with the past, now twenty years older and with a brand new look. The now legendary Instapump Fury is celebrating its twentieth birthday and Reebok Classics have created a celebratory video clip to commemorate this definite milestone. The clip presents the entire procedure, through which the shoe is designed and ultimately produced. We even get another look at Steven Smith and Paul Litchfield, who created the sneaker, as they guide through some of the challenges they faced, as they tried to transform the complicated, futuristic design of the Instapump Fury, into a genuine sport shoe.
Trinomic Plus XT2
3
Τη δεκαετία του 90 η PUMA συμμετείχε στην επανάσταση της εικόνας με τα Trinomic: Τα πρώτα αθλητικά παπούτσια με εμφανείς ελαστικές κυψέλες που συμπιέζονταν και ανακτούσαν το σχήμα τους για προστασία, σταθερότητα και έλεγχο της κίνησης. Το πρώτο ζευγάρι που ξεχώρισε ήταν τα PUMA XT2. Το αυθεντικό και θρυλικό trainer, Trinomic Plus XT2, επανέρχεται από την δεκαετία του ‘90 με ρετρό χρωματισμούς. Ένα από τα πιο γνήσια running sneakers που έχουν κατασκευαστεί ποτέ! During the 90s, PUMA had a hand in the sneaker revolution with the Trinomic: the first sport shoe to have visible elastic cells that could absorb pressure and regain their shape, offering protection, support and movement control. The first design to stand out was the PUMA XT2. The original and historic trainer, the Trinomic Plus XT2, now blasts out of the 90s with a retro color patterns. One of the most original running shoe designs that have ever been created!
fnews
Raw
Atlas
www.g-star.com/ T: 2106241000
www.ozonboutique.com/ T: 2103634009
4 for the Oceans
H G-Star Raw σε συνεργασία με τις εταιρείες Bionic Yarn, the Vortex project, Parley for the Oceans και υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Pharrell Williams, παρουσιάζει τη συλλογή RAW for the Oceans. Η μοναδική αυτή συλλογή, κατασκευάστηκε από το πρωτοποριακό οικολογικό νήμα Bionic Yarn, με ίνες που προέρχονται από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια. Η G-Star Raw υπερήφανα παρουσιάζει τα πρώτα eco-friendly denims που κατασκευάστηκαν ποτέ. Η συλλογή “Raw for the Oceans” αποτελείται από jeans, μπλουζάκια, φούτερ, καπέλα, για άνδρες και γυναίκες, ενώ θα διατεθεί σε επιλεγμένα σημεία πώλησης τον Σεπτέμβριο. G-Star Raw, in collaboration with Bionic Yarn, the Vortex project, Parley for the Oceans– curated by Pharrel Williams, presents the RAW for the Oceans collection. This unique line, was built with the revolutionary eco-friendly Bionic Yarn thread, with fibers that are produced from recycled plastic bottles. G-Star Raw proudly presents the first ever line of eco-friendly denim. The RAW for the Oceans collection is made up of jeans, t-shirts, jumpers and hats for both men and women and will be available selected stores, September onwards.
Ozon Boutique
5
Vans
6
Πίσω από το STUDIOLAV βρίσκονται ο Λουκάς Αγγέλου και η Βάσω Ασφή. Αντλούν έμπνευση από την παράδοση και τη σύγχρονη πραγματικότητα ενώ έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τη χρήση και την εφαρμογή των μοτίβων. Με την Altas Shopper, μια τσάντα χειρός από μέταλλο και δέρμα ,το STUDIOLAV μετατρέπει το καλτ αυτό αντικείμενο σε αξεσουάρ μόδας για μια βόλτα στην πόλη ή ακόμα και τη διακόσμηση του σπιτιού. Η Altas Shopper εξερευνά τη χρήση του παραδοσιακού τενεκέ λαδιού και φέτας, ως πρώτη ύλη για το σχεδιασμό ενός σύγχρονου αντικειμένου.
sidestripe
www.vans.com/ T:2103443900
Περίπου 40 χρόνια πριν, το θρυλικό Sidestripe πρωτoσχεδιάστηκε σε αφηρημένη μορφή από τον ιδρυτή της Vans, Paul Van Doren. Στο πέρασμα των χρόνων, το απλό αυτό μοτίβο εξελίχθηκε στο απόλυτο σύμβολο της κληρονομιάς του brand. Το Sidestripe ή αλλιώς "Jazz Stripe" καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά footwear styles της Vans. Η συλλογή Old Skool τιμά την κληρονομιά του Sidestripe παρουσιάζοντας ανδρικά και γυναικεία μοντέλα. Από ρετρό χρωματισμούς με αναφορές στα 70s και 80s μέχρι prints από τα αρχεία της Vans με το original Van Doren ταμπελάκι στη φτέρνα, αυτή η συλλογή εστιάζει στο χρώμα, τα patterns και τα ανθεκτικά υλικά. Almost forty years ago, the now famous Sidestripe was first designed as an abstract pattern by Vans founder, Paul Van Doren. Through the years, this simple design became the ultimate symbol of the brand’s history and legacy. The Sidestripe, or “Jazz Stripe”, was established as of the company’s most characteristic footwear styles. The Old Skool line pays tribute to the Sidestripe legacy, through its latest designs for men and women. From retro color patterns that touch on the 70s and the 80s and all the way to prints from the Vans archives with the original Van Doren heel tag, this collection is all about color, patterns and materials.
Lucas Aggelou and Vaso Asfi are the two individuals behind STUDIOLAV. They draw their inspiration from both tradition and modern life and have developed a special relationship with pattern use and application. With the Altas Shopper, a handbag made of metal and leather, STUDIOLAV transforms this cult-status item into a fashion accessory, ideal for a wander around town or just for decorating the house. The Altas Shopper explores the usage of the tin container used for oil and feta cheese and makes it the basis for the design of this modern accessory.
17
interview
george tsioutsias the perception of beauty Ο George Tsioutsias κέρδισε ένα Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Ζωγραφικής μόλις στην ηλικία των 9 χρονών. Αποφοίτησε από το Chelsea College of Arts & Design και με βάση του πλέον το Λονδίνο, έχει πλέον διοχετεύσει τη δημιουργικότητά του στο design και το art direction για λογαριασμό σημαντικών εταιριών στο χώρο της μουσικής και της μόδας. Η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στις Κάννες, στο Georges Pompidou, στην gallery Barbican του Λονδίνου και χαρακτηρίζεται από την συνύπαρξη πολλών μέσων και καλλιτεχνικών πρακτικών. Έχει συνεργαστεί με τους Vivienne Westwood, Sony BMG, MTV, Coca Cola, ενώ η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι το video για την εφαρμογή #appyDays των Microsoft και Nokia. London-based George Tsioutsias received a Pan-European award in painting at the age of 9. He graduated from the Chelsea College of Arts & Design and ever since, has channeled his creativity to designing and art directing for brands in the music and fashion industry. His work has been shown at Cannes, at the Georges Pompidou Centre, at the Barbican Gallery of London and combines multiple means and art disciplines. He has worked with Vivienne Westwood, Sony BMG, MTV, Coca Cola, while his most recent work is the video for the #appyDays application of Microsoft and Nokia. Interview Dimitra Papanika Photos by Nikolas Ventourakis
@chewcowski/georgetsioutsias.com
Πώς προέκυψε το διαφημιστικό #appyDays; Σου ζητήθηκε να κάνεις κάτι συγκεκριμένο ή ήσουν εντελώς ελεύθερος να δημιουργήσεις μόνος σου; Οι εμπορικές δουλειές σε αυτό το επίπεδο είναι δεσμευτικά πολύ συγκεκριμένες. Τα concept μπορούν μερικές φορές να είναι αρκετά καθορισμένα. Οι βασικές ιδέες, τουλάχιστον. Τα γραφεία, όμως, προσλαμβάνουν σκηνοθέτες, υπό την προϋπόθεση ότι θα δώσουν το δικό τους όραμα και στυλ. Ο πελάτης στην προκειμένη περίπτωση, ήθελε κάτι με αρκετά γρήγορο ρυθμό, ενθουσιώδες, σαν video clip, το οποίο θα ήταν ελκυστικό στους νέους σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα, αν το ποτήρι σου είναι μισο-άδειο, θα σκεφτείς “ΟΚ, αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο”. Εγώ απο την άλλη, προσπαθώ να δω προοπτική και να βρω χώρο για εξερεύνηση και βελτίωση. Συνήθως λειτουργεί - ειδικά όταν το κάνεις με τη σωστή ομάδα. Έχεις δουλέψει σε τηλεοπτικά διαφημιστικά, στον χώρο της μόδας, σε animation, κ.ο.κ. Πως επηρεάζει το κάθε πεδίο τον τρόπο που δουλεύεις; Πιστεύεις ότι μπορούν να περιορίσουν την καλλιτεχνική σου άποψη; Η προσέγγισή μου είναι σχετικά η ίδια. Με το πέρασμα των χρόνων, έχω αναπτύξει κάποιου είδους δημιουργική διαδικασία. Η έρευνα είναι μεγάλο κομμάτι της, όπως επίσης
18
και η σε βάθος εξέταση των πραγμάτων, με δοκιμές κλπ, αν και μπορώ να είμαι εξίσου αρκετά ενστικτώδης και αυθόρμητος κατά καιρούς. 'Οσο για το πόσο περιοριστικά μπορεί να είναι κάποια πεδία, θα έλεγα και ναι και όχι. Τα budget μπορεί να είναι περιοριστικά. Αλλά κυρίως μπορεί να είναι η νοοτροπία των πελατών. Υπάρχουν επίσης παρανοήσεις όπως π.χ. ότι τα μουσικά video είναι ένα αρκετά συναρπαστικό και δημιουργικό μέσο, κυρίως για τους νέους σκηνοθέτες. Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ πλέον με αυτό, καθώς στο σημερινό οικονομικό κλίμα, οι δισκογραφικές (του εξωτερικου τουλάχιστον) ελέγχουν σε υπερβολικό βαθμό τι παράγουν οι καλλιτέχνες τους, το οποίο κάνει τα πράγματα λιγότερο δημιουργικά. Χρειάζεται ο κόσμος ακόμα ένα βαρετό, χωρίς φαντασία video clip; Δεν θα το έλεγα. Συνδυάζεις διαφορετικά μέσα. Αυτό προκύπτει κατά τη διαδικασία ή είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο; Εάν αναφέρεσαι στην διαδικασία πριν την παραγωγή, ναι. Όλα παίζουν, μέχρι να βρούμε την σωστή αισθητική. Υπάρχει αρκετός πειραματισμός και πολλές δοκιμές. Αφού περάσουμε αυτό το σημείο, δεν αφήνω τα πράγματα στην τύχη. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό θα ήταν πολυτέλεια. Τα πάντα πρέπει να είναι οργανωμένα αρκετά προ-
σεχτικά, πριν από κάθε γύρισμα. Υπάρχουν όλα αυτά τα θέματα που προκύπτουν εκείνη την ημέρα, και χρειάζεται να είσαι συγκεντρωμένος αν θέλεις πραγματικά να πάει καλά το γύρισμά σου. Μη ξεχνάς ότι έχεις μόνο μια ευκαιρία για να το κάνεις σωστά. Προσπαθείς να μεταδώσεις κάποιο μήνυμα, πέρα από ό,τι σου έχει ζητηθεί; Εξαρτάται πραγματικά από το project. Εάν είναι ένα μουσικό video ή κάποια προσωπική δουλειά, μάλλον θα το έκανα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ποιο είδος μηνύματος πέρα από αυτό που είναι σχετικό με αυτό που διαφημίζεται, μπορείς να μεταδώσεις μέσω ενός διαφημιστικού. Παρ’ όλ’ αυτά, οτιδήποτε visual έχει μια αδιαμφισβήτητη δύναμη. Βλέπουμε κάτι και έχουμε άμεσα μια συναισθηματική ανταπόκριση σε αυτό. Άμεσα ξέρουμε αν μας αρέσει ή όχι. Κι αυτό γιατί δεν σκεφτόμαστε την ομορφιά. Την νιώθουμε, πρώτα απ’ όλα. Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μεταδώσω κάθε είδους μήνυμα, υποσυνείδητο ή όχι, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που πραγματικά με ενδιαφέρει. Η αντίληψη της ομορφιάς. Και αυτό όχι απαραίτητα με την παραδοσιακή έννοια, αλλά με έναν πιο προσωπικό, υποκειμενικό τρόπο. Συγκεκριμένα visual σημαίνουν συγκεκριμένα πράγματα για εμένα, αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι το πώς θα μπορούσα να επηρεάσω
19
SXSW 2014 Visuals for The British Music Partnership shows
κάποιον ή πώς θα μπορούσα να τον κάνω να νιώσει όταν του δείχνω όλα αυτά που μου αρέσουν να αποτυπώνω. Υπάρχει κάποιο brand με το οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον; Δεν έχω τέτοια λίστα. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα και να δουλεύω με ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, που θέλουν να καινοτομήσουν. Διάφοροι συνεργάτες σχολιάζαν πάντα την ποικιλομορφία της δουλειάς μου. Για μένα αυτό είναι κάτι καλό και δείχνει ότι επιδιώκω ενδιαφέρουσες δουλειές, παρά συγκεκριμένες μάρκες. Είμαι αρκετά χαλαρός σε αυτό το κομμάτι. Οι σωστοί άνθρωποι ξέρουν τι κάνω και αν αυτό ταιριάζει, τότε θα κάνουμε κατι. Όλα έχουν να κάνουν με την πρόκληση. Με κρατάει σε εγρήγορση και είναι αυτό που κάνει την δουλειά μου ενδιαφέρουσα. Έχεις κάποιο αγαπημένο project μέχρι τώρα; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Είναι πολλά. Υπάρχουν μικρά project που έχω κάνει στο παρελθόν, τα οποία αγαπάω εξίσου με πράγματα που κόστισαν εκατοντάδες χιλιάδες λίρες. Θυμάμαι ότι μου είχε πάρει πολύ χρόνο να αποφασίσω τι θα συμπεριληφθεί στο website μου. Έυχάριστο πρόβλημα. Υπάρχουν κάποιο καλλιτέχνες από τους οποίους έχεις επηρεαστεί; Φυσικά. Θα έλεγα περισσότερο κομμάτια ή κινήματα όμως, παρά συγκεκριμένοι καλλιτέχνες. Σου άρε-
20
σε ποτέ κάθε κομμάτι ή album έβγαλε η αγαπημένη σου μπάντα; Εμένα ποτέ. Γι’ αυτό τείνω να έχω διάφορα αγαπημένα ανάλογα με το πως αισθάνομαι. Η διάθεση μου σήμερα είναι αρκετά μεταμοντέρνα. Το Memphis group συναντάει το εξωφρενικό φόρεμα εγκυμοσύνης που σχεδίασε ο Antonio Lopez για την Grace Jones, με πινελιές pop ζωγραφικής από τον James Rosenquist, ενώ ο Tadao Ando ρίχνει στο μιξ μερικές από τις αρχιτεκτονικές του κατασκευές, ίσα για να χαλαρώσει λίγο το όλο πράγμα. Σαν σκηνοθέτης με μια αντισυμβατική πορεία και παρελθόν στο design, νιώθω μια έλξη στα περισσότερα πράγματα με graphic look και βρίσκω την έμπνευσή μου σε διάφορες πρακτικές. Είναι πολύ ενδιαφέρον, όταν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται και δημιουργούν τόσο ενδιαφέροντα υβρίδια. Ποιο είναι το ωραιότερο κομμάτι του να δημιουργείς; Πιθανότατα τα πολύ πρώτα στάδια, όταν αυτό το κάτι μέσα σου, σου λέει “είσαι κοντά”. Μετά κάνεις έρευνα συνεχόμενα και τελικά, φτάνεις σε κάτι στέρεο. Και μετά αρχίζεις να δοκιμάζεις πράγματα, κτλ. Μέχρι αυτό το σημείο, βρίσκω τη διαδικασία πραγματικά συναρπαστική. Παρ' όλα αυτά, αναγνωρίζω ότι δίνει μεγάλη ευχαρίστηση το να φτιάχνεις κάτι με τα χέρια σου. Τα πράγματα, όμως, αυτές τις μέρες, έχουν γίνει
τόσο τεχνικά που μερικές φορές αυτή η χαρά χάνεται. Πώς νιώθεις μόλις ολοκληρώσεις ένα project; Χαρούμενος. Ανακουφισμένος. How did the #appyDays commercial occur? Were you asked to do something specific, or were you completely free to create on your own? Commercial work at this level is bound to be quite specific. Concepts can sometimes be pretty fixed. The core ideas, at least. Agencies, though, hire directors on the premise that they will bring in their own vision and style. These guys wanted something quite fast-paced, exciting and music video-ey, that would appeal to young people on a global scale. Now, if your glass is half empty, you'd think 'okay, that's very specific'. Well, I try to see potential and find room for exploration and improvement. It usually works – especially when you are doing this with the right team. You have worked on TV commercials, fashion, animation, etc. How does each field affect the way you work? Do you think that they can limit your artistic point of view? My approach is rather similar. Over the years, I've developed a bit of a creative ritual. Research is a big part of it, as well as testing things out and obviously thinking things through over and over, although I can be quite intuitive or spontane-
Vivienne Westwood Anglomania for La Rinascente Milan
ous at times. Regarding how limiting certain fields can be, I'd say both yes and no. Budgets can sometimes be limiting. But mostly clients’ mindsets are. There's also misconceptions like the fact that music video for instance is a rather fun and creative medium, especially for young directors to play with. I'm not sure I agree with that anymore, as in today's economic climate, record labels are being extremely controlling about their artists output which really takes away all the fun. Does the world need another boring, unimaginative music video? I wouldn't think so. You combine diverse media. Does this come up during the procedure, or is it a well-organized plan? If you are referring to pre-production then yes. Anything goes until we get the look and feel right. There's a lot of experimentation and loads or trial and error. Otherwise, when I pass this point, I don't really leave things to chance. To be honest, that would be a luxury. Everything needs to be pre-planned quite meticulously before every shoot. There are all sorts of issues that always crop up on the day, so you need to be focused if you really want to nail your shots. Remember, you only have one chance at getting this right. Do you try to convey some message, besides what you are asked for? It really depends on the project. If it's
a music video or some kind of personal work I probably would, but I'm not sure what kind of message besides the one that is relevant to whatever is advertised one would convey through a commercial. Nevertheless, anything visual has undisputed power. We see something and we immediately have an emotive response to it. Within a split second we know if we like it or not. And that's because we don't think about beauty. We primarily feel it. I could try and get all sorts of messages across, subliminal or not, but there's one thing that really interests me. The perception of beauty. And that's not necessarily in the traditional sense, but in a more personal, subjective manner. Specific visuals mean certain things to me, but what's interesting is how I could influence someone or how I would make them feel when I show them all those things I like and capture. Which one is your favorite project so far? I can't really pick one out. They are just too many. There are small projects I've done in the past that I love equally to things that I've shot for hundreds of thousands of pounds. I remember it took me ages to figure out what to include on my website. A nice problem to have. Are there any artists that have influenced you? Of course. I'd say pieces or movements, though, rather than specific artists. Did you ever like every single track or album your
favorite band put out? I didn't. That's why I tend to have different favorites depending on how the wind blows. Today's mood is rather postmodern. Memphis meets Antonio Lopez's outrageous maternity dress for Grace Jones, with a touch of pop painting by James Rosenquist, while Tadao Ando stirs in some of his signature architectural structures just to dial the whole thing back a little. As a filmmaker with an unconventional trajectory and a background in design, I'm attracted to most things graphic and I find inspiration across various disciplines. I'm always fascinated when all these different worlds collide and create intriguing hybrids. Which is the best part of creating? It's probably the very early stages when that something in your gut tells you 'you're onto something'. Then you research and research and research and eventually you come up with something solid. You then start trying things out etc. Up until this point, I do find the process remarkably exciting. Don't get me wrong though; there's always joy in the actual craft of making something too. However these days, things have got a little bit too technical which can sometimes take some of the fun away. Once you have completed a project, how do you feel? Happy. Relieved.
21
interview
leonard wong hinabi Ο Leonard Wong, είναι ένας Κινέζος σχεδιαστής που ζει και εργάζεται στο Τόκιο, όπου και παράγονται οι συλλογές του. Σπούδασε στο κολλέγιο μόδας Bunka, αποφοιτώντας το 2013. Το 2012 έλαβε το βραβείο νέου ανερχόμενου σχεδιαστήτου Τόκιο, ενώ το 2013 κέρδισε το πρώτο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και το βραβείο της Air France. Tην ίδια χρονιά πήρε επίσης τα Bunka Fukusou Gakuin και Bunka Fashion College Design Award. Φέτος, τα σχέδιά του που χρησιμοποιήθηκαν στην επερχόμενη ταινία ''Ghost in the Shell", τον έφεραν στους φιναλίστ για τα βραβεία της Ιταλικής Vogue. Leonard Wong is a Chinese designer based in Tokyo, Japan, where he produces his collections. He studied at the Bunka fashion college and graduated in 2013. In 2012 he was awarded the 'up and coming designer grand prix' in Tokyo, he got the Ministry of Culture award and the Air France award in 2013. Two more awards followed in 2013, the Bunka Fashion College Design Award and Bunka Fukusou Gakuin. His designs placed him among the finalists for the Italian Vogue young fashion designer award and have been used for the upcoming movie ''Ghost in the Shell". Interview Nelly Skoufatoglou
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το σχέδιο μόδας; Όταν ήμουν μαθητής Λυκείου, όπως πολλοί ακόμα, έπρεπε να αποφασίσω αν ήθελα να ακολουθήσω κάποια καριέρα ή να πάω στο πανεπιστήμιο. Πέρασα δίπλα από κάποια ρούχα του Kris van Assche και του Martin Margiela σε ένα κατάστημα, και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από τη μόδα, μετά από αυτό. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σχεδιαστής που θαυμάζεις, σαν μέντορα; Οι δύο σχεδιαστές που ανέφερα πιο πάνω, αν και δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ. Επίσης ο Gianfranco Scotti, ο συνεργάτης μου, με τον οποίο έχω εργαστεί ως freelance σχεδιαστής και μοντελίστ. Από πού αντλείς την έμπνευσή σου; Από τις κινήσεις μου, και ιδιαίτερα από κατασκευές, τον πολιτισμό, την τέχνη και κάποιους σχεδιαστές και ανθρώπους. Η έμπνευση έρχεται όταν βλέπω κάτι που δεν έχω ξαναδεί, που αλλάζει το μοντέρνο. Προσπαθώ να κάνω κάτι καινούργιο για να δώσω σε κάποιον άλλο την έμπνευση την οποία έχω πάρει. Πες μας κάποιους από τους προσωπικούς σου στόχους, που συνδέονται με τον χώρο της μόδας. Δεν έχω σκεφτεί πραγματικά τους στόχους μου, αλλά θα ήθελα να είμαι επιμελητής ή κάτι καινούργιο στον κόσμο της μόδας. Τι είδους αισθήματα θα ήθελες να μεταδώσεις στο κοινό σου μέσα από τη δουλειά σου; Όπως είπα για την έμπνευση: θα ήθελα το κοινό μου να νιώθει κάτι διαφορετικό, όταν φοράει τα ρούχα μου. Είναι επίσης καλό να δέχονται εγκωμιαστικά σχόλια για αυτά που φοράνε, από τους άλλους. Θέλεις να εργαστείς ως σχεδιαστής κάποιου μεγάλου brand ή να συνεχίσεις να σχεδιάζεις για το δικό σου; Θα ήθελα να δουλεύω για τη δική μου εταιρία. Ετοιμάζω την συλλογή που έκανα για το φεστιβάλ Hyères, για να την δείξω στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι για να την πουλήσω. Αφού πήρες το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Hyères (15,000 €), και ολοκλήρωσες τη συνεργασία σου με το Atelier des Métiers της Chanel, ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Και τα δύο επιτεύγματα είναι σημαντικά για εμένα. Επειδή αποφάσισα να ιδρύσω την δική μου εταιρία, χρειάζομαι κάποιο budget. Έχω ήδη επισκεφτεί κάποια atelier, που τους ενδιαφέρει αρκετά μια συνεργασία με την επαγγελματική μου ομάδα.
22
Πως θα όριζες την Παριζιάνικη μόδα και νιώθεις πως θα ήθελες να την αλλάξεις; Το Παρίσι είναι το κέντρο του κόσμου της μόδας∙ η κουλτούρα και η ιστορία του, η πιο δημιουργική και πολυτελής. Αλλάζει, αλλά δεν είναι μόνο η μόδα. Κάτι που έχει μια ισχυρή ιστορία και κουλτούρα έχει τη δύναμη να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, πρέπει να εξακολουθήσει να αλλάζει, ανάλογα με την ηλικία και τις πολιτισμικές αξίες, ώστε να διατηρήσει τη θέση του ως κέντρου της μόδας. Η συλλογή σου ονομάζεται “Hinabi”. Τι σημαίνει Hinabi για σένα; Το Hinabi είναι μια Ιαπωνική λέξη που αναφέρεται στην ομορφιά της εξοχής. Έχει εφευρεθεί από τον Masahito Yamamoto, τον CEO του Taneya, ένα παραδοσιακό Ιαπωνικό φούρνο. Η εταιρία έχει την έδρα της στην εξοχή της Ιαπωνίας. Κάποια στιγμή είχαν την ευκαιρία να πουλήσουν τα προϊόντα τους σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, και έκαναν κάτι πολύ ιδιαίτερο για να προσαρμόστουν το κατάστημα, αλλά δεν λειτούργησε. Μετά από αυτό, επανέφεραν τα αρχικά προϊόντα τους, τα οποία είναι πολύ απλά, αλλά δούλεψε! Μου αρέσει να δουλεύω με τις λεπτομέρειες, και να κόβω. Είναι σημαντικό να ερευνάς την ομορφιά με αυτό τον τρόπο. When did you decide to become fashion designer? When I was a high school student, as with many, I had to decide if I would follow a career or go to university. I walked by some clothes of Kris van Assche and Martin Margiela in a retailer. I couldn't think of anything else but fashion, after this. Do you have a specific designer that you admire, like a mentor? The two designers above, although I’ve never met them. Also Gianfranco Scotti, my collaborator designer, with whom I worked as a freelance designer and modelist. Where do you get your inspiration ? From my movements, and especially from structures, culture, art and some designers and people. Inspiration comes when I see something I've never seen before, that changes the modern. I try to do something new to give someone else the same inspiration I get.
Tell us some of your personal fashion goals. I've never really thought of my goals, but I would like to be the curator of something new in the modern fashion world. What kind of emotions, would you want to transfer to your audiences through your work? Like I said about inspiration: I would like my audience to feel something different when they wear my clothes. It is also good if they are praised for what they are wearing, by others. Do you want to work as a designer for a big brand or continue to work designing your own label? I would like to work with own label. I'm developing the collection that I did for Hyeres Festival to present at the next fashion week in Paris, to sell my collection. After receiving the first prize at Hyeres Festival (the amount of 15.000 €), and finishing the collaboration with Chanel's Atelier De Metiers, what are your plans for the future? Both these accomplishments are mportant to me, because I decided to launch my own label, I need a budget. I already visited some ateliers that are very interest to work with my professional team. How would you define Parisian fashion and do you feel like changing it? Paris is the center of the fashion world; its culture and history, the most creative and luxe. It's changing, but it's not only fashion. Something which has a powerful history and culture has the power to expand all over the world. However, it must keep changing depending on the age and values of culture, so it can retain its place as the center of fashion. Your collection is called "Hinabi" what does Hinabi mean to you? Hinabi is a Japanese word referring to the beauty of the countryside. It was invented by Masahito Yamamoto, the CEO of "Taneya", a traditional Japanese bakery. This company is based in the countryside in Japan. One day they got a chance to sell their products in a big department store, and they did something special to adapt to the store, but it didn't work. After that they brought back their original products, which are very simple, but it worked! I like to work with details, and cutting. It is important to research beauty in this way.
23
24
interview
lucas simÕes deconstruction O Lucas Simões είναι ένας καλλιτέχνης που λίγοι μπορούν να συναγωνιστούν σε στυλ και πρωτοτυπία, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Σάο Πάολο. Οι σπουδές του Simões πάνω στην αρχιτεκτονική και το design, είναι εμφανείς μέσα από τα έργα του, μέσα από τη γεωμετρική παραμόρφωση και την αποδόμηση, στοιχεία βασικά της δουλειά του, που ενσωματώνει τόσο στη γραφιστική και ψηφιακή επεξεργασία των έργων του, όσο και στο σχεδιασμό κτηρίων. Lucas Simões, Sao Paulo based artist, has a style few can rival in terms of originality. Having studied architecture and design, Simões' education shines through his work; the geometric distortion and deconstruction, elements of much of his art, evocative of digital graphic work, and building design. Interview Oisin Fogarty-Graveson
www.lucassimoes.com.br
Lucas, το website σου πληροφορεί τους αναγνώστες του ότι χρησιμοποιείς “ως πρώτη ύλη, χάρτες, βιβλία και φωτογραφίες”, τα διπλώνεις, τα κόβεις και γενικά τα μετατρέπεις σε νέες, πιο ενδιαφέρουσες μορφές. Πως στράφηκες προς αυτή την καλλιτεχνική στρατηγική, και όχι σε πιο παραδοσιακές ζωγραφικές τεχνικές; Πριν από αυτό ζωγράφιζα και σχεδίαζα πολύ, αλλά έφτασε ένα σημείο όπου θεωρούσα ότι μερικές ιδέες, χρειάζονταν διαφορετική προσέγγιση, ώστε να τονιστεί η δύναμή τους, έτσι ξεκίνησα να ανακατεύομαι σε άλλα πράγματα. Επομένως, το πρώτο βήμα ήταν να παίζω με διάφορα concept που είχαν ήδη κάποιο νόημα (όπως τα βιβλία, οι χάρτες και οι φωτογραφίες) και πραγματικά με ενέπνευσε. Στο τέλος, θεώρησα πως έχω τελειώσει με την εκτυπωμένη εικόνα και άρχισα να σκέφτομαι τον χώρο ως μια ακατέργαστη ύλη για τα πειράματά μου. Δεν είναι ότι δεν με φαντάζομαι να ζωγραφίζω ξανά. Για εμένα, η καλλιτεχνική εξερεύνηση είναι ένα σπειροειδές μονοπάτι, όπου συμπεριλαμβάνουμε διαφορετικές τεχνικές, τις οποίες όταν ταιριάζουμε με τη δική μας ιστορική εμπειρία, μας οδηγούν σε νέα πράγματα. Από που προέρχονται όλα αυτά τα υλικά; Επιλέγεις ό,τι σου αρέσει σαν εικόνα και παίζεις μαζί του μέχρι κάτι να φανταστείς, ή προηγείται η τελική ιδέα, και έπεται η σάρωση; Ναι, αυτό είναι. Συνήθως, συγκεντρώνω πολλά υλικά και πειραματίζομαι μαζί τους στο στούντιό μου, μέχρι να αποκτήσουν ένα καινούργιο νόημα για εμένα, που μπορεί να είναι είτε εννοιολογικό είτε αισθητικό, και μετά ξεκινάω να δουλεύω πάνω στις πιθανότητές του. Είναι μια αργή διαδικασία, εξαιρετικά πειραματική επίσης, μέχρι να νιώσω ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Η δουλειά σου ταλαντεύεται στο όριο μεταξύ όμορφου και περίεργου. Τι προσπαθείς να πεις αλλοιώνοντας αντικείμενα σε νέες μορφές; Υπάρχει κάποιο μήνυμα, ή είναι ξεκάθαρα αισθητικές; Για εμένα είναι περισσότερο ένα αισθητικό μήνυμα το οποίο ξεκινάει από μια αισθητική πλατφόρμα. Πολλές από τις δουλειές μου κάνουν τον
κόσμο να θέλει να τις αγγίξει, γιατί παρουσιάζουν μια νέα χρήση για ένα κοινό αντικείμενο. Είναι ο τρόπος μου να εξετάσω την μνήμη των αισθήσεων από καθημερινά αντικείμενα, όπως πλαστικές σακούλες, Styrofoam, χαρτί, κτλ. Δημιουργώ μια τοπογραφική αρχιτεκτονική κατάσταση για αυτά, ώστε να αποσυνδεθούν από την συνήθη κατάστασή τους, αποκτώντας ορισμένες φορές αρχιτεκτονική κλίμακα. Στην τελευταία μου έκθεση “The Weight of Time”, κάποιοι με αποκάλεσαν σαδιστή, επειδή όλα μου τα έργα σε καλούσαν να τα αγγίξεις, αλλά εκεί υπήρχε το σήμα “Μην αγγίζετε”, αποτέλεσμα της πολιτικής της gallery. Το ΟΖΟΝ πρόσφατα εντόπισε τις φωτογραφίες σου “Desmemόrias”, η γεωμετρική αναδημιουργία των οποίων μας φάνηκε πραγματικά πολύ όμορφη. Στοιχειώνει η κτηνώδης παραμόρφωση του ανθρώπινου προσώπου, κάτι που κάνεις αρκετά συχνά σε αυτή τη συλλογή. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτές τις φωτογραφίες; Είναι οι άνθρωποι πίσω από τις φωτογραφίες σημαντικοί, ή είναι περισσότερο η επικάλυψη των τομών και σχημάτων, το υποκείμενο εδώ; Έφτιαξα δύο διαφορετικές σειρές χρησιμοποιώντας κομμένα πορτραίτα, και οι δύο οδήγησαν σε κάποιο σημείο, σε “Μη-Πορτραίτα” και “Μη-Αναμνήσεις” (Desretratos και Desmemόrias). Στην περίπτωση των Μη-Πορτραίτων, κάλεσα κοντινούς φίλους να μου πουν ένα μυστικό όσο έκανα το πορτραίτο τους. Η πρόθεσή μου ωστόσο, δεν ήταν να ακούσω το μυστικό τους, αλλά να συλλάβω τις εκφράσεις του κάθε προσώπου τη στιγμή που αποκάλυπταν το μυστικό τους. Έτσι, ζήτησα από καθέναν τους να επιλέξει ένα μουσικό κομμάτι για να ακούω στα ακουστικά μου, όσο θα τους φωτογράφιζα. Μετά την φωτογράφηση, τους ρώτησα αν το μυστικό τους είχε κάποιο χρώμα, κι αυτά είναι τα χρώματα που έχει κάθε πορτραίτο. Κάθε φωτογράφηση παρήγαγε 200 με 300 φωτογραφίες, από τις οποίες διάλεξα 10 διαφορετικά πορτραίτα, επεξεργάστηκα κάθε εικόνα με το “χρώμα” του μυστικού, και μετά τις εκτύπωσα, ώστε να αρχίσω τη διαδικασία των κοψιμά-
των. Έφτιαξα κάθε πρότυπο κοπής σύμφωνα με το άτομο που φωτογράφισα, ένα υποκειμενικό concept, την προσωπική μου ερμηνεία του προσώπου ή της στιγμής, κατά την οποία φωτογραφήθηκαν. Η αιτιολόγηση ήταν ότι μπορούσα πάντα να βλέπω ένα κομμάτι του κάθε πορτραίτου, σαν σε στρώματα ώστε κανένα πορτραίτο να μην χωρίζεται στα δύο. Η τελευταία φωτογραφία είναι πάντα ολόκληρη, χωρίς κοψίματα, και μετά κάθε φωτογραφία που ακολουθεί κόβεται σταδιακά. Όσο πιο κάτω είναι, τόσο λιγότερα κομμάτια έχουν αφαιρεθεί και αυτές που είναι προς την κορυφή, είναι κομμένες σχεδόν ολόκληρες, αφήνοντας πρακτικά μόνο τα όρια. Όσο για τις Desmemόrias, η λογική είναι λίγο διαφορετική. Φωτογράφισα παλιούς παιδικούς φίλους με τους οποίους δεν είχαν πλέον κρατήσει επαφή κι επίσης κάποιους τυχαίους, που μόλις είχα γνωρίσει. Σε αυτή την περίπτωση βρήκα τα στοιχεία επικοινωνίας τους και τους κάλεσα να συζητήσουμε. Τα πορτραίτα έγιναν κατά τη διάρκεια της συζήτησης, αλλά σε αυτή την περίπτωση χωρίς τραγούδια και μυστικά. Από αυτή τη συνάντηση, ξεχώρισα ακόμα 10 φωτογραφίες του καθένα και δεν τις επεξεργάστηκα με ένα συγκεκριμένο χρώμα στο μυαλό μου, αφήνοντας το φως και το χρώμα όπως ήταν εκείνη την στιγμή, χωρίς κάποια επεξεργασία. Τα κύρια κοψίματα σε αυτές τις φωτογραφίες είναι πιο γεωμετρικά και μοιάζουν να αποτελούν ένα συνεχές πρότυπο, αλλά στην πραγματικότητα δεν επαναλαμβάνονται, αν και συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Και στις δύο σειρές, όταν η δουλειά είχε ολοκληρωθεί, δεν ήταν πλέον δυνατό να δεις το πρόσωπο αυτού που είχε φωτογραφηθεί. Δεν ήταν πια ένα επίπεδο πορτραίτο∙ ήταν ένα αντικείμενο με βάθος, που δημιουργήθηκε από πολλά στρώματα ακρυλικών φύλλων και διαφορετικών φωτογραφιών. Πάνω σε τι δουλεύεις τώρα; Θα εμπλακείς σε πολιτικά/κοινωνικά χωράφια∙ ή σκοπεύεις να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις; Μόλις γύρισα από το Recife. Ήμουν εκεί για να φτιάξω μια κατοικία, , το αποτέλεσμα της
25
οποίας ήταν μια ατομική έκθεση στο Μοντέρνο Μουσείο της πόλης. Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Πριν πάω εκεί, είχα κάποια ερευνητικά project στο μυαλό μου, αλλά όταν έφτασα εκεί, εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά, ιδιαίτερα επειδή η πόλη παλεύει να βρει τον δρόμο προς πολιτιστικές επενδύσεις. Ο τίτλος του project που παρουσίασα ήταν “Desert”, που είναι μια αναφορά σε ένα bar που υπήρχε στο Recife στα 60s, όπως περιγράφεται στο ημερολόγιο του Tulio Carella, ένα μέρος στο οποίο ήταν συχνός πελάτης, όπου συναντούσε πόρνες, ομοφυλόφιλους, μέθυσους και κοινό τέχνης. Το μουσείο βρίσκεται προς το παρόν σε μια ιστορική τοποθεσία, μια αστική, εξουθενωμένη περιοχή της πόλης, που ο κόσμος σπάνια επισκέπτεται καθόλη τη διάρκεια της μέρας. Επομένως, χρησιμοποιώντας φώτα που αναβοσβήνουν και έναν πίνακα ηλεκτρονικών ανακοινώσεων στην πρόσοψη του μουσείου, δημιούργησα μια κατάσταση η οποία κερδίζει την προσοχή του κόσμου. Δηλαδή, στην υπάρχουσα συνθήκη, αλλά και στις πιθανότητες που έχει, κάτι πού όλες οι παρόμοιες ιστορικές περιοχές έχουν. Μέσα στο μουσείο, κάλυψα και συσκεύασα τα πάνελ της έκθεσης με τις ίδιες πλαστικές τέντες που οι έμποροι του δρόμου που πλαισιώνουν την περιοχή, χρησιμοποιούν, με ένα ποιητικό τρόπο να δείξω ότι το μουσείο πρέπει να είναι πιο συγκεντρωμένο στο κομμάτι του πληθυσμού σε αυτή την περιοχή. Αυτή η εμπειρία της κατοίκησης, μου έδειξε ότι η τέχνη πρέπει να αντιμετωπίσει τις πιθανότητες και τις συνθήκες που βρίσκει στον εαυτό της, και να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία που βρίσκει ως κινητήριο δύναμη, πίσω από κάθω έργο. Έχεις ένα πραγματικά μοναδικό στυλ. Είναι προφανές. Ποιος θα έλεγες ότι σε έχει επηρεάσει; Προς οποιονδήποτε έχεις εμπνεύσει, ποιον άλλον θα πρότεινες να μελετήσει; Λοιπόν, πολλά πράγματα με έχουν επηρεάσει. Λογοτεχνία, κινηματογράφος, η πόλη, οι διαδηλώσεις, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που είναι κοντά μου, οι φίλοι μου και οι εραστές μου, με τους οποίους μπορώ να έχω βαθιές συνομιλίες για οτιδήποτε, και να συζητήσω την άποψή μου. Lucas, your website informs its readers that you use “source materials such as maps, books and photography”, folding, cutting, and generally distorting these to new, more interesting forms. Why did you lean towards this artistic strategy, rather than more traditional drawing techniques? Before all this Ι did a lot of painting and drawing, but it got to a point where I found that some ideas needed a different approach in order to accentuate their strength, so I started dabbling with other things. So the first step was to play with concepts that already carried a meaning (like books, maps and photographs) and it was really inspiring to me. In the end, I found myself done with the printed image and started to think of space itself as a raw material for my experiments. It’s not that I don’t imagine myself making paintings again. For me, artistic research is a spiral path, where we include many different techniques, which when coupled
26
with our own historic experience, lead us to new things. Where do these materials come from? Do you pick up anything you like the look of, and play around with it until something catches your imagination; or does the finished idea come first, then you go scavenging? Yes, that’s it, I usually collect many materials and experiment with them in my studio, until it takes on a new meaning for me, that can be conceptual or aesthetic, and then I start working on the possibilities of it. It’s a slow process, a hugely experimental one too, until I’m finally satisfied with the result. Your work teeters on the edge of the beautiful and the strange. What are you trying to say by altering objects into new forms? Is there a message, or is it purely aesthetic? For me it’s more of a sensory message that starts from an aesthetic platform. Many of my works make people feel like touching it, because they present a new use for a common object. It’s my way of questioning the sensory memory of everyday things like plastic bags, Styrofoam, paper, etc. I create a topographic architectural situation for them, so they are also disconnected from their usual state, sometimes gaining an architectural scale. In my last exhibition “The weight, the time”, some people called me sadistic, because all the works were really appealing to touch, but there was a ‘do not touch’ sign there, due to gallery politics. OZON recently stumbled across your 'Desmemόrias' photos, the geometric recreation of which really struck us as quite beautiful. There's something haunting about the brutal distortion of the human face, something which you do repeatedly in this collection. What's the story behind these photos? Are the people behind the picture important, or is it more the overlay of cuts and shaping that is the subject here? I made two different series using cut out portraits, and both of them led to the same point: ‘Unportraits’ and ‘Unmemories’ (Desretratos and Desmemόrias). In the case of the Unportraits, I invited close friends over to tell me a secret as I took their portrait. However, my intention was not to hear their secret, but to capture the expressions of each person in the moment when they revealed their secret. So I asked each of them to choose a song for me to listen to in my headphones while I photographed them. After the photo session, I asked each of them if the secret had a color, and these are the colors that the portraits carry. Each photo session generated between 200 and 300 photos, of which I chose 10 different portraits, treated each image with the “color” of the secret, and then printed them, in order to start the cutting process. I created each cutting pattern according to the person photographed, a subjective concept, my personal interpretation of the person or perhaps the moment in which they were photographed. The reasoning behind it was so I could always see a piece of each portrait as it is layered and so no portrait is divided into two separate pieces. The last photo is always whole, without any cuts, and then each subsequent photo is gradually cut. Those closer to the bottom
have fewer spaces cut out and those nearer the top are almost entirely cut, leaving practically only the border. As for the Unmemories series, the rationale is a bit different. I photographed old childhood friends with whom I no longer maintain contact and also random individuals I had just met. In this case, I found their contact details and called them for a conversation. The portraits were made during this conversation, but in this case with no songs or secrets. From this encounter, I also separated 10 photos of each person and, for the most part, did not treat them with any particular color in mind, leaving the color and light as they were at that moment, without any treatment. The basic cuts for these photos are more geometric and appear to be a continuous pattern, but they actually do not repeat, though they do complement each other. In both series, when the work was finished, it was no longer possible to view the face of the person photographed. It was no longer a flat portrait; it was an object with depth, created through the layering of the acrylic sheets and the different photographs. What are you working on now? Will you venture in political/social territory, or are you going to keep doing what your doing? I just came back from Recife, I was there to make a residency, the result of which was a solo exhibition at the Modern Museum of the city. It was an interesting experience. Before going to Recife I had research projects in mind, but then when I arrived there it turned out completely different, especially because the city is now struggling to find avenues for cultural investment. The title of the project I developed was “Desert”, which is a reference to a bar that existed in Recife during the 60s, as described in the diaries of Tulio Carella, a place where he was a regular costumer, where he would meet prostitutes, homosexuals, drunks and the art crowd. The museum is currently situated in a historic location, an urban, run down area of the city that is scarcely visited by the public throughout the day. So, using flashing lights and an electronic announcement board in the museum façade, I created a situation that attracts people’s attention to the current state of the area. That is to say, it’s current run down condition, but also the possibilities it carries, something that all similar historic locations have. Inside the museum, I covered and packed the exhibition panels with the same plastic tents that the street merchants that surround the area use, a way of pointing out that the museum should be more focused on that part of the population in that area. This residency experience showed me that art has to face the possibilities and conditions it finds itself in, and use the elements it finds as the driving force behind each work. You have a really unique style. That's obvious. Who would you say inspired this? For anybody inspired by you, who else would you recommend researching? Well, many things influence me. Literature, movies, the city, the protests, but mostly the people that are close to me, my friends and my lovers, whom I can have deep conversations about anything, and discuss my point of view.
27
fashion
J.W.ANDERSON The androgynous Σ’έναν κόσμο που η έννοια «φύλο» έχει σχεδόν εξαλειφθεί και το χάσμα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού έχει γίνει μια λεπτή, ακαθόριστη γραμμή, βασιλεύει ο Jonathan William Anderson. Σε αυτήν την όχι και τόσο ουτοπική ιδέα περιπλανώνται, χάνονται και ξαναεμφανίζονται οι πρωταγωνιστές του έργου του, το κορίτσι και το αγόρι του J. W. Anderson, η Εύα και ο Αδάμ που έχουν ξαναενωθεί σε ένα σώμα, μια ανεξιχνίαστη υπόσταση, μια ανδρόγυνη οντότητα.The world in which the concept of 'gender' has almost entirely disappeared and the gap between male and female has been a fine, undefined line, is the world of Jonathan William Anderson. In this not so utopian place, his protagonists, his own take on Adam and Eve are left to wander, to lose themselves and find themselves all over again, in a singular vessel, in an androgynous entity. Text Polina Paraskevopoulou
j-w-anderson.com
Ο Ιρλανδικής καταγωγής σχεδιαστής, στο προφίλ του στο Βρετανικό Συμβούλιο Μόδας, περιγράφει τις δημιουργίες του ως “πράγματα που μπορεί να δανειστούν από έναν άνδρα σε μια γυναίκα και από μια γυναίκα σε έναν άνδρα”. Αυτό το μοτίβο συνεχίζει να υφίσταται από το 2008 που λανσάρει το όνομά του ως αντρική φίρμα και δείχνει την collection του για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Ένα θηλυπρεπές αντρικό πρότυπο, που ωστόσο την ίδια στιγμή, έχει την ικανότητα να δείχνει αρρενωπό, ακολουθείται από μια ανδρόγυνη γυναικεία collection για την άνοιξη του 2011. Το πείραμα της ανακατανομής των χαρακτηριστικών αντιθετικών εννοιών, στέφεται με εμπορική επιτυχία, αφού στη συνεργασία του με το Topshop το 2012, το κοινό τον επιβραβεύει από την πρώτη μέρα, σχηματίζοντας ουρές έξω από τη ναυαρχίδα του Topshop στην Oxford Circus. Επιλέγεται να σχεδιάσει μια capsule συλλογή για τη Versus και δηλώνει «Είναι πραγματικά συναρπαστικό. Αυτά που βλέπω εδώ είναι όλα σχετικά με ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ένα κορίτσι και ένα κορίτσι, ένα αγόρι και ένα αγόρι, από την αρχή, η Donatella [Versace] ήταν πάντα πρωτοπόρος με την έννοια του είδους της Versus φυλής. Με αυτό σχετίζομαι πραγματικά». Ο σχεδιαστής στη συλλογή του για την Άνοιξη - Καλοκαίρι ‘14, έπαιξε με διάφορους τρόπους το draping, την αναστολή, τη συστροφή, και τη συγκέντρωση υλικού, προκειμένου να αποκαλύψει το μέγιστο δυνατό από το γυμνό δέρμα. «Ήθελα να αντιπαραθέσω αντίθετα υφάσματα. Να ανακατέψω συνθετικό δέρμα με αληθινό δέρμα, βαμβάκι με νάιλον και μετάξι με πολυεστέρα», εξήγησε ο Jonathan Anderson. «Ήθελα επίσης να προκαλέσω τον εαυτό μου και να εξερευνήσω νέα υφάσματα - όπως το jersey». Η επίδειξη άνοιξε με ένα seethrough baby-doll φόρεμα σε λευκό και στη συνέχεια σε μαύρο, και γρήγορα μετατοπίστηκε στις κλασικές αποδομημένες δομές του Anderson με σύνολα με μακριές απόλυτες φούστες συνδυασμένες με κοντά ή σε χαλαρό στυλ tops σε τόνους του λευκού, γκρι και μαύρου. Κάποια look της συλλογής φέρνουν
28
στο νου την εικόνα της Ιφιγένειας, από την αρχαία ελληνική μυθολογία του Αισχύλου, την ευγενική ηρωίδα που στο τέλος αποδέχεται την ποθούμενη πράξη και οικειοθελώς προσφέρεται να θυσιαστεί για την Πατρίδα. Τα ρούχα του Anderson είναι δύο πολικές ιδέες, μεταξύ των οποίων ο σχεδιαστής καταφέρνει να παρακινήσει ένα ενδιαφέροντα διάλογο. Ο J. W. Anderson δίνει άλλοθι στο γυναικείο πληθυσμό να δανείζεται ρούχα από τον αντρικό. Άλλωστε «ποια κοπέλα μπορεί να μην παραδεχτεί πως έχει κάνει επιδρομή στη ντουλάπα του αγοριού της τελευταία;» αναρωτιέται ο σχεδιαστής και συνεχίζει μέχρι και την τελευταία του collection που παρουσίασε για το Φθινόπωρο-Χειμώνα ’14-’15 να σχεδιάζει μινιμαλιστικά tomboyish looks που λειτουργούν και για τα δύο φύλα. Με τη LVMH να επενδύει σε αυτόν τον σχετικά νέο σχεδιαστή, το brand J. W. Anderson είναι βέβαιο ότι θα είναι ένα εμπορικό σήμα που θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο τις σεζόν που έρχονται. Αναμένοντας, ακούμε στα μεγάφωνα να αντηχεί η μελωδία των Blur «Girls who are boys, Who like boys to be girls, Who do boys like they're girls, Who do girls like they're boys…» και εισχωρούμε στο σκεπτικό του Anderson καλύτερα από ποτέ. The Irish-born designer, on his British Fashion Council profile, describes his creations as «things that can be borrowed from a man to a woman and from a woman to a man». This pattern continues to exist from 2008 when he launches his name as a male brand and shows his collection for the first time in London. An effeminate male standard that at the same time has the ability to show masculinity is followed by an androgynous women's collection for spring 2011. The experiment of redistributing opposing concepts, is crowned with commercial success, when through his collaboration with Topshop in 2012, the audience rewards him from day one, forming queues outside the Topshop flagship store in Oxford Circus. Selected to design a capsule collection for Versus he declares that «It's really exciting. What I see in here is all about a girl and a boy, a girl and a girl, a boy and a boy, from the beginning, Donatella [Versace] was always a pioneer with that sense of a Versus tribe. That’s what I really relate to». The designer in his collection for Spring-Summer ‘14, experimented with various ways of draping, suspending, twisting, and gathering material in order to reveal the maximum amount of naked skin. «I wanted to juxtapose opposing fabrics; mix pleather with leather, cotton with nylon, and silk with polyester», explained Jonathan Anderson. «I also wanted to challenge myself and explore new fabrics – like jersey». The show opened with a see-through baby doll dress in white and then in black, and quickly shifted into Anderson's classic deconstructed structures with long sheer skirts and matching cropped tops or tops in loose style in tones of whites, greys and blacks. Elements of the collection bring to mind an image of Iphigenia, from Aeschylus' Ancient Greek myth, the noble heroine who in the end offers herself voluntarilyas a sacrifice for her country. The clothes of Anderson present two polar ideas between which the designer manages to spur an interesting dialogue. J.W. Anderson provides his females with an excuse to borrow clothes from men. Besides, «What girl hasn't raided boyfriend’s closet recently?» wonders the designer and continues on to designing his last collection for Fall - Winter '14 - '15, featuring minimalistic tomboyish looks that work for both sexes. With LVMH investing in this relatively newcomer, J.W. Anderson is sure to be one we’ll be hearing a lot more of in the seasons to come. Meanwhile, we listen to Blur, singing «Girls who are boys, Who like boys to be girls, Who do boys like they're girls, Who do girls like they're boys ...» and start to grasp the logic behind J.W.Anderson.
29
interview
Ludovic Florent shoot for the soul Ο Ludovic Florent είναι ένας 37χρονος φωτογράφος από την Γαλλία. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες εκθέσεις στο Παρίσι, το Λουξεμβούργο, το Στρασβούργο και στο Μετς όπου και κατοικεί. Επίσης, παραδίδει μαθήματα και σεμινάρια στο προσωπικό του στούντιο ενώ έχει κυκλοφορήσει και 2 φωτογραφικά βιβλία. Μέσα από τις εικόνες του όπου πρωταγωνιστεί το γυμνό, επιδιώκει να αναδείξει την ομορφιά και τις κινήσεις του ανθρωπίνου σώματος. Ludovic Florent is a 37 year old French photographer, whose work has been on display in a number of exhibitions in Paris, Luxemburg, Strasburg and Metz where he currently resides. He also teaches classes and seminars in his private studio and has published two photography books. Through his images, he focuses on nudes, attempting to highlight the beauty and the movement of the human body. Interview Eva Gouvianaki
www.ludovicflorent.fr
Στις φωτογραφίες σου, το κυρίαρχο στοιχείο είναι το γυμνό. Τι σε ώθησε στο συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας; Έχεις δίκιο, η πλειοψηφία των φωτογραφιών μου είναι γυμνές, όμως αυτό δεν είναι ένας στόχος παρά μόνο ένα στοιχείο των εικόνων. Για παράδειγμα, αν στην συλλογή μου με τίτλο "poussières d'étoiles" οι χορεύτριες ήταν ντυμένες, το τελικό αποτέλεσμα θα έχανε την ρευστότητα του. Θέλω να δημιουργώ μινιμαλιστικές εικόνες που αποπνέουν μια αγνότητα και τα γυμνά σώματα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι για να το
30
πετύχω. Βέβαια, υπάρχει και μια ανθρωπιστική ιδέα πίσω από αυτό. Συνήθως τα γυναικεία σώματα χρησιμοποιούνται στην διαφήμιση για να περιγράψουν επιθυμία. Εγώ θέλω να εναντιωθώ σε αυτό και έτσι παρουσιάζω σώματα που αποπνέουν ελευθερία, αυτοπεποίθηση, χάρη και δύναμη. Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείς γυναίκες μοντέλα- χορευτές. Γιατί αυτό; Θα ήθελα να δουλέψω και με άντρες αλλά παραδόξως οι άντρες είναι πιο σεμνότυφοι από τις γυναίκες. Είναι πολύ δύσκολο για μένα να βρω
κάποιον που θα ήθελε να δουλέψει και να γδυθεί για τις συλλογές μου. Επιλέγω χορευτές γιατί γοητεύομαι από την χάρη τους. Αισθάνομαι ότι οι χορευτές έχουν λίγη παραπάνω ψυχή. Μου είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω αυτό, αλλά είναι πραγματικό εκπληκτικό. Μπορώ να τους παρακολουθώ για ώρες. Είναι εθιστικό. Οι εικόνες σου αποπνέουν έντονα συναισθήματα. Πριν την φωτογράφιση έχεις προαποφασίσει τι θέλεις να αποτυπώσεις; Έχεις κάποια ιδέα στο μυαλό σου; Υπάρχει ένα κάποιου είδους σενάριο; Στην πραγμα-
τικότητα απλά προσχεδιάζω την ατμόσφαιρα η οποία αποτελείται από το σκηνικό, το φώς, τη μουσική κ.α. Στην συνέχεια απλά αφήνω το μοντέλο να καταλάβει τον χώρο. Την αφήνω στην ουσία μόνη με τον εαυτό της για να δω τι μπορεί να μου προσφέρει. Μετά απλά κρατάω τις καλύτερες στιγμές και συνεργάζομαι μαζί της για να τις βελτιώσουμε. Πως θα περιέγραφες την τέχνη σου; Ίσως δεν είμαι ο καταλληλότερος για να δώσω μια περιγραφή. Εγώ απλά φωτογραφίζω αυτό που ενστικτωδώς βγαίνει από μέσα μου. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι το ότι θέλω να αναδείξω τις ψυχές των μοντέλων μου. Αυτός είναι και ένας ακόμη λόγος που δημιουργώ καλλιτεχνικές γυμνές φωτογραφίες. Όταν είσαι γυμνός δεν μπορείς να πεις ψέματα. Είσαι ίσος με όλους. Είσαι απλά εσύ, χωρίς τίποτα τεχνητό. Μέσα στο μυαλό μου έχω ένα γλυκό και ήρεμο σύμπαν που μοιάζει με όνειρο. Αυτός είναι ο τρόπος μου να αντιπαρατεθώ στην σκληρή σύγχρονη κοινωνία που τρέχει με υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς και μέρα με την μέρα αλλοτριώνεται. Εκτός από το ότι φωτογραφίζεις, διδάσκεις κιόλας. Ποιο είναι το “μάθημα” ή η συμβουλή που θα έδινες σε κάποιον που επιθυμεί να ασχοληθεί με την φωτογραφία; Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που θα ήθελα να πω. Αν όμως πρέπει να επικεντρωθώ μόνο σε ένα,
θα έλεγα ότι πρέπει απλά να δημιουργείς, να ονειρεύεσαι και να αφήνεσαι στα συναισθήματα σου. In your images, the naked form is the main element. What made you go for this type of photography? You’re right, most of my images are nudes, but that is not so much an ultimate goal as it is an element of my images. For example, if in my collection "poussières d'étoiles", the dancers were clothed, the final result would not have been as fluid. I want to create minimalist imagery that exudes a sense of purity and the use of naked bodies is an ideal medium through which to achieve that. There is also a humanistic idea behind all this. Usually, the female body is used in advertising as a way to express desire. I want to oppose that and present bodies that express freedom, self-confidence, grace and power. You mainly use female dancers as your models. Why is that? I’d like to work with men too, but strangely men are more prudish than women. It’s very hard for me to find someone that would be willing to work and pose for my collections. I choose dancers because I’m mesmerized by their grace. I feel that dancers have a little more soul. It’s hard for me to explain that, but it’s nevertheless astounding. I could watch them for hours. It’s addictive. Your imagery is highly emotional. Do you decide what
you want to capture before you start shooting? Do you have a set idea in your mind? Is there some form of script? In truth, I only predetermine the atmosphere, which is defined by the scenery, the lighting, the music and so on. I then just allow the model to take over the space. I leave her alone with herself, so as to see what she can offer me. I then just keep her best moments and work with her to make them even better. How would you describe your art? I’m not sure I would be the right person to describe it. I just shoot what instinctively comes from inside of me. What I can say is that I try and capture the souls of my models. That is one more reason behind my need for artistic nude imagery. There is no place for lies when you are naked. You are equal with everyone. You’re just you, with nothing artificial to distort that. I have this notion of a sweet and gentle universe in my head, it resembles a dream. This is my way of standing against the harsh society we live in, that races by with such breakneck speed and is ultimately alienating. Besides photography, you also teach. What is the “lesson” or piece of advice you would give someone who wants to get into photography? There are many things I would like to say. If I had to focus on one, I’d say just create, dream and let yourself be one with your emotions.
31
interview
nir arieli dancing imagery O Nir Arieli ξεκίνησε την καριέρα του ως στρατιωτικός φωτογράφος συνεργαζόμενος με το Ισραηλινό περιοδικό Bamachane, προτού πάρει την υποτροφία του για BFAστην Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, το οποίο ολοκλήρωσε με επαίνους. Το πάθος του Nir για τη φωτογραφία είναι άρρηκτα δεμένο με το χορό και τα πορτραίτα. Θαυμάζει την λεπτότητα και την ομορφιά της φυσικής κίνησης, που συχνά είναι γεμάτη αντιθέσεις. Ο Nir έχει λάβει επίσης πολλά βραβεία και διακρίσεις. Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε έντυπα, εκτίθεται και γίνεται αντικείμενο συλλογών σε Η.Π.Α. Ευρώπη και Ισραήλ. Στους σταθερούς του πελάτες στη Ν.Υόρκη, βρίσκει κανείς μεταξύ άλλων το Julliard, τη σχολή Alvin Ailey, το Πανεπιστήμιο Οπτικών Τεχνών, το Time Out NY, το Pontus Lidberg, τη MADboots, τη Σχολή FJK, τους Shannon Gillen + Guests, την κολλεκτίβα Hewman, την Company XIV και τους The People Movers Dance Company. Nir Arieli launched his career as a military photographer for the Israeli magazine Bamachane, before receiving a scholarship to pursue a BFA at New York’s School of Visual Arts; he graduated with honors. Nir's photographic passion is within the portraiture and dance fields. He is an admirer of gentleness, beauty that embodies a sense of conflict and physical intelligence. Nir has received multiple awards and nominations. His work has been published, exhibited and collected in the USA, Europe and Israel, and his New York clients include the Juilliard School, The Alvin Ailey school, The School of Visual Arts, Time Out NY, Pontus Lidberg, MADboots, FJK Dance, Shannon Gillen + Guests, Hewman collective, Company XIV and The People Movers Dance Company, among others. Interview Eva Gouvianaki Photo by Asaf Einy www.nirarieli.com
Έχεις πει πως αισθάνεσαι πως έρχεσαι σε επαφή με το χορό μέσα από τη δουλειά σου. Τι σημαίνει ο χορός για σένα; Αν μπορώ να πω κάτι προσωπικό είναι πως δε χορεύω καθόλου. Ούτε καν σε πάρτυ. Θαυμάζω τους χορευτές επειδή μπορούν να κάνουν πράγματα που σε μένα φαίνονται αδύνατα. Η εκπαίδευση ενός χορευτή, μαθαίνει το σώμα να κάνει πράγματα που από φυσικού του δεν θα μπορούσε. Παρατηρώ το χορό σαν παιδί, σαν να είναι υπερδύναμη. Μπαίνοντας βαθιά στον κόσμο του σύγχρονου χορού, συνειδητοποίησα πως μπορώ να κάνω ένα χορευτή να κινηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς να χρειαστεί να του δείξω πρακτικά πώς να το κάνει, αλλά μιλώντας του. Κατά μία έννοια, χορεύω μέσα από ό, τι φωτογραφίζω. Δουλεύεις κυρίως με άντρες χορευτές. Γιατί αυτό; Δεν θα ήθελες να φωτογραφίσεις γυναίκες; Αραιά και πού προσπαθώ να φωτογραφίζω γυναίκες και νιώθω πως δεν προκύπτει εξίσου καλό αποτέλεσμα. Σκέφτομαι πως για να καταφέρεις να πετύχεις ένα αληθινά καλό πορτραίτο κάποιου θα πρέπει να γνωρίζεις κάτι πολύ προσωπικό του. Με τους άντρες το καταφέρνω επειδή είμαι άντρας κι εγώ, ενώ τη γυναίκα τη θεωρώ απροσπέλαστη σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο. Δεν θα ήθελα πάντως να κάνω μόνο ένα πράγμα σε όλη μου τη ζωή. Αφήνεις τους χορευτές να αυτοσχεδιάσουν μπροστά στην κάμερα. Έχεις κάποια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου για το τι θέλεις να φωτογραφήσεις; Τι σε γοητεύει περισσότερο; Στο project μου "Tension", προσπαθώ να συνδυάσω την ουσία και των δύο αυτών μορφών τέχνης- του χορού και της φωτογραφίας. Η φωτογραφία έχει να κάνει με την αποφασιστικότητα της στιγμής, ενώ ο χορός είναι μια συλλογή στιγμών σε εξέλιξη. Στο Tension συγχωνεύω μερικές στιγμές, αποτυπώνοντας μια κίνηση σε μία εικόνα. Ακριβώς επειδή δεν είμαι χορευτής ή χορογράφος και το λεξιλόγιό μου είναι περιορισμένο, έδινα στους χορευτές τα συναισθήματα ή τα επίθετα που θα ήθελα να αντικατοπτρίζονται στην κίνησή τους, τις περισσότερες φορές πολύ αφηρημένα. Οι χορευτές με τους οποίους συνεργάζομαι (συχνά
32
σπoυδαστές τους περιβόητου Juilliard) δεν είναι απλά πολύ καλοί performers; είναι επίσης πολύ έξυπνοι και εκπαιδευμένοι να παίρνουν τις λέξεις και να τις μετατρέπουν σε κίνηση. Αυτό είναι κάτι σύνηθες σε μία σύγχρονη χορογραφία. Σε αντίθεση με τον κλασικό χορό, όπου οι χορευτές οφείλουν να επαναλαμβάνουν την προμελετημένη κίνηση που τους επιβάλλει ο χορογράφος. Στη σφαίρα του σύγχρονου χορού οι χορευτές είναι συνεργάτες και μεταφράζουν συχνά κατά βούληση τις οδηγίες του χορογράφου. Κάπως έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι κι εγώ. Tι είδους συναισθήματα θέλεις να προκαλέσεις στο κοινό με τα έργα σου; Αισθάνομαι πως ο ρόλος μου σαν καλλιτέχνης είναι να δημιουργήσω κάτι ενδιαφέρον που θα προκαλέσει συναισθήματα. Δεν έχω την πρόθεση να μορφώσω ή να προδιαθέσω τον αντίκτυπο που θα έχουν οι εικόνες μου στο θεατή. Όταν κάποιος περνά περισσότερο από μια στιγμή μπροστά στη δουλειά μου, το θεωρώ επιτυχία. Υπάρχει μία χορογράφος, η Sharon Eyal και κάθε φορά που βλέπω δουλειά της κάτι κινείται μέσα μου. Αν ποτέ καταφέρω να μεταδώσω στο κοινό μου παρόμοιο συναίσθηαμα θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος You’ve stated that you “feel engaged with dancing through your work”. What does dance mean to you? If I can say something personal, I don't dance at all, not even at a party. I admire dancers because they can do what seems to me impossible. The training process of a dancer teaches the body to do things that it can't do naturally. I observe it like a child, like it's a super power. Diving into the word of contemporary dance, I realized that I can make a dancer move in a certain way without physically showing him how to do it, but just using words. In some sense, I am dancing through my subjects.School was an immersive experience for me, I practically lived You mostly work with men dancers. Why is that? Would you like to photograph women? Every once in a while I try to photograph women and I feel that I'm not getting as
good as a result. When I'm thinking about it, I believe that in order to make a really good portrait of someone you need to know something very private about them. With men I have that because I am one, and women in some sense are inaccessible to me on this level. I wouldn't want to do just one thing for my whole life. You let the dancers improvise in front of your camera. Do you have a concept in mind of what you want to capture? What fascinates you more about this? In my project "Tension" I wanted to make something that uses the qualities of the two art forms - dance and photography. Photography is all about the one decisive moment and dance is necessarily about a collection of moments. In Tension I'm merging a few moments, a movement, into one image. Because I’m not a dancer or choreographer and my vocabulary was limited, I would give the dancers the feelings or adjectives that I would want to have in the movement language, sometimes in really abstract descriptions. The dancers I work with are not just really good performers; they are also really smart and trained in taking words and turning them into physical form. This is something that happens a lot in contemporary choreography as well. As opposed to classical dance where the dancers had to repeat the movement the choreographer prepared in advance, in the contemporary sphere the dancers are often collaborators and interpreters of the choreographers instructions. I am trying to think about it in a similar way. What kind of feelings would you like to create to the viewers of your art-pieces? I feel like my role as an artist is to create something interesting and raise questions, I don't have an agenda to educate or predetermine the impact the work has on the viewers. When someone spends more than one moment in front of my work, I consider it a success. There is one choreographer, her name is Sharon Eyal, and every time I see her work something moves inside of me, almost physically moves.If I ever get to give my viewers a similar feeling, I'd be the happiest man.
33
34
fashion
aumorfia shapeless H Θεανώ Ραβαζούλα-Ποταμιάνου είναι αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων, graphic designer και σχεδιάζει τα εναλλακτικά και πολυμορφικά κομμάτια, Aumorfia. Είναι ένα project βασισμένο στο αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό της υπόβαθρο, το οποίο εξερευνά τα όρια της ομορφιάς και της αμορφίας. Theano RavazoulaPotamianou is an interior and graphic designer, who also creates the alternative items and multiform garments, Aumorfia. It is a project based on her architectural and artistic background, which explores the boundaries between beauty and shapelessness. Interview Dimitra Papanika Photo by Pinelopi Gerasimou
aumorfia.com
Η λέξη Aumorfia δεν υπάρχει σε κάποιο λεξικό. Προέρχεται από τις λέξεις ομορφιά και αμορφία και δημιουργήθηκε από την Θεανώ Ραβαζούλα-Ποταμιάνου για να περιγράψει τον δικό της κόσμο, έναν τόπο στον οποίο η ομορφιά δεν έχει ορισμένη μορφή. Και ο τρόπος που αυτό εκφράζεται και έρχεται στον ρεαλιστικό κόσμο, είναι τα alternative items ή multiform garments της, όπως τα χαρακτηρίζει η ίδια. “Είναι αξεσουάρ που μπορούν και αλλάζουν μορφή στα χέρια και στη διάθεση του χρήστη τους. Τα περισσότερα κομμάτια φοριούνται με πάνω από έναν τρόπους και η γεωμετρία τους αλλάζει ανάλογα με τον κάθε σωματότυπο, το ρούχο που συνοδεύουν, καθώς και τη γωνία θέασής τους”, λέει η ίδια για τις γεωμετρικές συνθέσεις της. Σαφώς επηρεασμένη από τις σπουδές και την απασχόλησή της ως αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων, προσεγγίζει τον σχεδιασμό περισσότερο από την πλευρά του design, κι όχι του fashion ή jewelry design. “Δεν μπορώ να αποφύγω την εμμονή μου με την αρχιτεκτονική σύνθεση. Παράλληλα, όμως, είναι μια αυθόρμητη ανάγκη μου. Όταν βλέπω γύρω μου ωραίες συνθέσεις, (στη φύση, στη μόδα, σε ένα πρόσωπο, σε μια παράσταση) θέλω να τις μεταφράσω σε αντικείμενα Aumorfia. Μέσα από τον περιορισμό των κανόνων της σύνθεσης, νιώθω απεριόριστη ελευθερία”. Μια ελευθερία που τη βιώνει και στη Λευκάδα, ένα νησί στο οποίο φωτογραφήθηκε η τελευταία καμπάνια για την
σειρά Polygons. “Δεν έχει την δομή των Κυκλάδων και τα τελευταία χρόνια έχει καταστραφεί από αυτή την αναρχία. Όμως ο αέρας που φυσάει εκεί, έχει μεγάλες δόσεις ελευθερίας και τρέλας. Στη Λευκάδα, έχω την ηρεμία, το χώρο και τον χρόνο να επεξεργαστώ όλες τις εικόνες που μαζεύω κατά καιρούς και να τις σχηματοποιήσω σε αντικείμενα”. Δεν απευθύνεται μόνο σε ένα τύπο ανθρώπου, αλλά σε πολλούς, που έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ανήσυχο πνεύμα. Τα αντικείμενά-δημιουργίες της, παρά την έντονη γεωμετρία και σχηματοποίησή τους, μόνο ελευθερία αποπνέουν. Την οποία μπορεί να συναντήσει κανείς μόνο στον τόπο Aumorfia. The word Aumorfia does not exist in any known dictionary. It’s the result of splicing the words beauty (omorfia) and amorphism (amorphia) and it was born in the mind of Theano Ravazoula-Potamianou, as a way of describing her own world, a realm where beauty does not have a specific form. How this is achieved in the “real” world is through her alternative items and multiform garments, as she herself describes them. “They are accessories that can and do change forms according to their user. Most of my creations can be worn in a variety of ways and their geometry changes depending on body type , the garment that they are worn with and
of course the viewing angle applied”, she says of her geometrically defined creations. Clearly influenced by her studies and work as an interior designer, she approaches her work mostly through this starting point and less so through fashion or jewelry design. “I can’t avoid my obsession with architecture and yet at the same time it’s also a spontaneous need. When I see beautiful designs around me, whether they be in nature, fashion, in a human face, or in a show, I want them to be translated into Aumorfia items. Through the limitations of the rules of design, I feel unbridled freedom”. It is a freedom that she has plenty of in Lefkada, an island where her latest campaign for the Polygons line was photographed. “It doesn’t have the structure that the rest of the Cyclades has and in the last few years it has really suffered through this form of anarchy. The wind that blows there however carries with it so much madness and freedom. In Lefkada, I have the tranquility, the space and the time to process all the images I gather over time and formulate them into items”. Her creations are not made for one type of person, but for many, as long as they share a single characteristic: a restless spirit. Her items exude freedom, even though their strict geometry and shape could tell you otherwise. It is a sense of freedom that you could only find in the land of Aumorfia.
35
Another Girl Photos by Panayiotis Simopoulos Styling Riccardo M. Eduardo Chiacchio
Model Daniel Stowe (EliteModelLondon)
Photos by Christos Tzimas (ThisisNotAnotherAgency) Fashion Editor Lazaros Tzovaras Hair & Make up Marita Politou (ThisisNotAnotherAgency) Model Carine (D-Models) Photographer’s assistant Martha Vosdou
All clothes by Orsalia Parthenis Sandals Dries Van Noten (Sotris)
37
Coat/παλτό, shorts/βερμούδα Wildwood (Free Shop) Shirt/πουκάμισο Dries Van Noten (Sotris)
Dress/ Φόρεμα Balenciaga (Balenciaga Boutique) Jacket Saint Laurent (Luisa)
Headpiece Balenciaga (Balenciaga Boutique) Top Sotiris Georgiou Trouser/παντελόνι Alexander Wang (Attica) Shoes/παπούτσια Dries Van Noten (Sotris)
40
Blazer/σακάκι Alexander McQueen (Attica) Shorts/ βερμούδα Wildwood (Free Shop)
41
Top/μπλούζα & skirt/φούστα Celine (Luisa) Coat/παλτό Helmut Lang (Attica)
Here comes the sun (doo doo doo doo) Here comes the sun, and I say It's all right Little darling, it's been a long cold lonely winter Little darling, it feels like years since it's been here Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right Little darling, the smiles returning to the faces Little darling, it seems like years since it's been here Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right Sun, sun, sun, here it comes Sun, sun, sun, here it comes Little darling, I feel that ice is slowly melting Little darling, it seems like years since it's been clear Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right Here comes the sun Here comes the sun, and I say It's all right
All clothes by H&M Shoes/παπούτσια Dries Van Noten
Body H&M Jerkin Marc Jacobs (Attica)
Shirt/πουκάμισο Paul Smith (Attica) Shorts/βερμούδα Tom Tailor (Shop&Trade) Shoes/παπούτσια Converse(Folli Follie Group)
Blue JaY WaY
Photos by Costas Avgoulis (D-Tales) Fashion Editor Lazaros Tzovaras Hair Christos Bairabas (D-Tales) Make up Efi Ramone (D-Tales) Model Ellie Gaidasova, Iasonas Laios (VN Models)
Shirt/πουκάμισο Attr@ttivo
Suits/κοστούμι Hugo (Boss Stores) T-shirt/μπλούζα Franklin & Marshall(Folli Follie Group) Shoes/παπούτσια Adidas originals (Adidas Hellas)
All clothes by Ann Demeulemeester (Sotris) Shoes/παπούτσια Vans(VF Hellas)
Shirt/Πουκάμισο Digitaria T-shirt/Μπλούζα Boss (Boss Stores) Trousers/Παντελόνι Hackett (Shop&Trade) Shoes/Παπούτσια Converse (Folli Follie Group)
Shirt/πουκάμισο Boss (Boss Stores) Blazer/σακάκι Digitaria Shorts/βερμούδα PUMA (Sportswind SA)
Shirt /πουκάμισο Comme Des Garçons T-shirt TOPMAN, Shorts/Βερμούδα Versace(Attica) Shoes/παπούτσια PUMA (Sportswind SA)
Shirt/πουκάμισο Paul Smith (Attica) Shorts/βερμούδα Tom Tailor (Shop&Trade) Shoes/παπούτσια Converse(Folli Follie Group)
Τ-shirt Trussardi (Attica)
All clothes by Digitaria Παπούτσια/Shoes Vans (VF Hellas)
Αll clothes by Pepe Jeans (Shop&Trade) Shoes/παπούτσια Converse (Folli Follie Group)
Shirt/πουκάμισο Digitaria Shorts/Βερμούδα Topshop (Sotris) Shoes/παπούτσια Adidas Originals (Adidas Hellas)
Get Back
Photos by Nikos Vardakastanis Fashion Editor Manos Jojos (ThisisNotAnotherAgency) Make up & Hair George Fitas Model Leena, Martina (VN Models) Photographer's assistant Jenny Kontopoulou Stylist's assinstant Lazaros Tzovaras
Dress WeSC (WeSC BB), Sunglasses Thom Browne (Tartaras)
Suit/Κοστούμι Antony Morato (Shop&Trade) Shirt/ΠουκάμισοDstrezzed Shirt/πουκάμισο Hackett London (New Cult) (Shop&Trade)
XENIA
All clothes by Orsalia Parthenis Sunglasses Deep Shallow Exposition
Left: All clothes by WeSC (WeSC BB) Sunglasses Icberlin(Classroom) Right: Jacket H&M, Trouser/παντελόνι Freddy (Body Art) Sunglasses Thom Browne (Tartaras)
Shirt/πουκάμισο Ben Sherman (Shop&Trade) Jerkin WeSC(WeSC BB), Body H&M
Cardigan/Ζακέτα Biblos Shirt/πουκάμισο Dstrezzed Neckerchief/ Μαντίλι Etro (New Cult)
Jumpsuit/ολόσωμη φόρμα G-Star RAW (Folli Follie Group), shirt/πουκάμισο Devergo, shoes PUMA (Sportswind SA)
67
Dstrezzed (New cult)
68
a day in the life Photos by Christos Tzimas (ThisisNotAnotherAgency) Composition Lazaros Tzovaras
WeSC (WeSC BB)
Dsquared2 (Attica)
Kling (ozonboutique.com)
71
G-Star RAW (Folli Follie Group)
Balenciaga (Balenciaga Boutique)
Superdry (Shop & Trade)
73
Beauty STILL-LIFE SHOT Contour Blush in Olympia,, NARS
Model Claudia Etherington (MODELS 1)
Make Up & Styling Maria Papadopoulou
Photos by Winter Vandenbrink
Hair Stylist Maria Papadopoulou using Bumble and bumble
MODEL SHOT Lace, vintage bodysuit, Mary Quant. FACE Radiant Cream Compact Foundation in Gobi, Radiant Creamy Concealer in Honey, Matte Multiple in Anguilla, NARS EYES Cream Eyeshadow in Cosmic Girl and Mykonos and Larger Thank Life LongWear Eyeliner in Santa Monica Blvd., NARS LIPS Satin Lip Pencil in Biscyne Park and Rikugien, NARS FOR MORE INFO www.narscosmetics. co.uk/the-latest/ what-s-new/~/ contour-blush
LUST FOR BLUSH. H NARS προτείνει το απόλυτο προϊόν για sunkissed επιδερμίδα αυτό το καλοκαίρι. Το νέο CONTOUR BLUSH δεν είναι παρά ένας συνδυασμός δύο αποχρώσεων ρουζ, που θα μας βοηθήσουν να τονίσουμε το περίγραμμα του προσώπου δίνοντας φυσική όψη με ένα ελαφρύ φωτεινό αποτέλεσμα. Μια βαθύτερη απόχρωση τονίζει τις γωνίες, ενώ η απόχρωση φωτίζει τα υψηλά σημεία του προσώπου. NARS brings us the ultimate summer product for the perfect sunkissed look. The new CONTOUR BLUSH , is a duo of contouring blush shades to create natural-looking dimension for the face with a lightweight luminous finish. A deeper shade enhances definition while a lighter shade illuminates the high points of the face.
74
75
selections
Photos by Christos Tzimas (ThisisNotAnotherAgency) Styling Lazaros Tzovaras Models Diana & Jacob
1
7
2
3
8
4
9
5
10
6
11
Diana. 1)Blazer/Σακάκι Devergo ,Shirt/Πουκάμισο Superdry (Shop&Trade), Dress/Φόρεμα Kocca (Shop&Trade), Shoes/Παπούτσι Reebok Classics 2) Top/Μπούζα Cycle(Shop&Trade), Shirt/Πουκάμισο A.L.E, Trousers/Παντελόνι Tom Tailor (Shop&Trade), Sandals/Σανδάλια Devergo 3)Jacket Religion (Shop&Trade), Dress/Φόρεμα Pepe Jeans (Shop&Trade), Shoes/Παπούτσια adidas Originals (Adidas Hellas) 4) Cardigan/Zακέτα G-Star Raw (Folli Follie Group), Top/Μπλούζα Freddy(Body Art), Jumpsuit Shorts G-Star Raw(Folli Follie Group), Shoes/Παπούτσια Vans (Vf Hellas) 5. Shirt/Πουκάμισο Dstrezzed (New Cult), Dress/Φόρεμα Attr@ttivo, Shoes/Παπούτσια Vans (Vf Hellas) 6) Shirt/Πουκάμισο A.L.Ε., Shorts/Βερμούδα G-Star Raw (Folli Follie Group), Shoes/Παπούτσια Converse (Folli Follie Group) Jacob. 7)Shirt/Πουκάμισο Quiksilver (Shop&Trade),Shorts/Βερμούδα adidas Originals (Adidas Hellas), Shoes/Παπούτσια PUMA(Sportswind SA), Belt/ Ζώνη Devergo 8)Shorts/Βερμούδα Dstrezzed (New Cult),Shirt Quiksilver (Shop&Trade), Shoes Converse (Folli Follie Group) 9)Trousers/Παντελόνι adidas Originals (Adidas Hellas), Shirt/Πουκάμισο Dstrezzed (New Cult), Shoes Vans (Vf Hellas) 10)T-Shirt/Μπλούζα Franklin&Marshall (Folli Follie Group), Shorts/Βερμούδα PUMA (Sportswind SA), Shoes/Παπούτσια Frank Wright (Hotel) 11)All Clothes By We Are Still Bold And Beautiful (www.ozonboutique.com), Shoes/Παπούτσια Vans(Vf Hellas)
76
new faces
jacob
diana
Denmark / 19 / X-Ray
Moldova/ 17 / Agencia
O Jacob είναι δεκαεννέα ετών, κατάγεται από την Δανία και ασχολείται επαγγελματικά με το μόντελινγκ. Με τί ασχολείσαι στον ελευθερό σου χρόνο; Μου αρέσει πολύ να αθλούμαι. Συχνά πηγαίνω με φίλους μου για τρέξιμο ή παίζω ποδόσφαιρο. Βγαίνω αρκετά το βράδυ και δεν μπορώ να πω όχι σε ένα καλό ποτό και χορό. Το πιο ενδιαφέρον όμως για μένα, είναι να λύνω σταυρόλεξα. Πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου ιδανικά μετά από χρόνια; Θα ήθελα πολύ να συνεχίσω επαγγελματικά το μόντελινγκ και ιδανικά να μπορώ να συντηρούμαι απ'αυτό. Αυτό που έχω επιλέξει έχει ημερομηνία λήξης, οπότε σκέφτομαι μελλοντικά να ανοίξω ένα club στην χώρα μου. Jacob is nineteen years old, hails from Denmark and is a professional model. What do you do in your spare time? I like exercising a lot. I often go running or play football with my friends. I go out a lot too and can’t say no to a good drink and a dance. But what I find really interesting are crosswords. How do you see yourself in the future? I’d really like to continue with my modelling career and hopefully be able to make a living through it. Τhis job has an expiration date however, so eventually, I’d like to open up a club back home.
Η Diana είναι δεκαεπτά ετών, κατάγεται από την Μολδαβία και βρίσκεται στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Τι σκέφτεσαι να ακολουθήσεις μετά το σχολείο; Αυτό το διάστημα έχω επικεντρώσει την προσοχή μου στις εξετάσεις. Θέλω να σπουδάσω Δημοσιογραφία. Μου αρέσει πολύ η επαφή με τον κόσμο και η αναζήτηση της αλήθειας. Εννοείται πως ταυτόχρονα με ενδιαφέρει και το μόντελινγκ. Είναι κάτι που με γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο; Ασχολούμαι επαγγελματικά με τον χορό, κάνω hip-hop. Προσπαθώ, επίσης, όσο μπορώ να γυμνάζομαι και να παρακολουθώ τις τάσεις της μόδας. Diana is seventeen, hails from Moldova and is finishing up high school. What do you think you want to do after school? I’m just focusing on my exams right now. I want to study journalism. I really like communicating with people and searching for the truth. Obviously I’m also interested in modelling, since it’s something that gives me confidence. What do you do in your spare time? I’m a professional dancer, I’m really into hip-hop. I also try to work out as much as I can and follow the latest fashion trends.
Shirt PUMA (Sportswind SA)
Shirt Pepe Jeans (Shop&Trade)
77
ADIDAS ORIGINALS www.adidas.gr Golden Hall, Λεωφ. Κηφισίας 37Α A.L.E www.ale.com.gr Αθηνα The Mall Athens Μαρούσι Διονύσου 25-27 Αγρίνιο 43 Παπασταύρου & Δημοστέλιου Πάτρα 115 Μαίζονος Θεσσαλονίκη Mediterranean Cosmos ATTICA Αθηνα Λεωφ. Ελευθερίου Βενιζέλου 9 Μαρούσι Golden Hall ATTR@TTIVO www.attrattivo.gr Μεταμόρφωση Μεσογίτη και Σωρού 1 BALENCIAGA ΒΟUTIQUE www.balenciaga.com Αθηνα Τσακάλωφ 28 DEVERGO www.devergo.com DIGITARIA www.digitaria.gr FOLLI FOLLIE GROUP: G-STAR RAW Μαρούσι Τhe Mall Athens Collective Γλυφάδα Λεωφ.Βουλιαγμένης 96 Νέο Ψυχικό Λεωφ. Κηφισίας 268
78
FRANKLIN&MARSHALL www.franklinandmarshall.com Γλυφάδα Collective Λεωφ.Βουλιαγμένης 96 Νέο Ψυχικό Λεωφ. Κηφισίας 268 Νέα Ερυθραία Τατοΐου 102 CONVERSE ALL STAR www.converse.gr Κηφισιά KIX Παναγίτσας 3 Γλυφάδα Αγγέλου Μεταξά 34 Γλυφάδα Collective Λεωφ. Βουλιαγμένης 96 Νέο Ψυχικό Λεωφ. Κηφισίας 268 Νέα Ερυθραία Τατοΐου 102 FREE SHOP www.freeshop.gr Αθηνα Βουκουρεστίου 50 Μύκονος Παναχρότου16 FREDDY www.freddy.com exclusive store Golden Hall, Λεωφ. Κηφισίας 37Α HERMES BOUTIQUE www.hermes.com Αθηνα Σταδίου 4 & Βουκουρεστίου 1 H&M www.hm.com Αθηνα Eρμού 54 LUISA www.luisa.gr Αθηνα Σκουφά 5 Αθηνα Κωλοκοτρώνη 11 Μύκονος Ψαρρού
NEW CULT www.newcult.gr Γλυφάδα Μεταξά 9 Γλυφάδα Μεταξά 11 Γλυφάδα Βουλιαγμένης 22 Λαμία Β. Καποδιστρίου & Αμαλίας 2 Κορωπί Κωνσταντίνου 210 ORSALIA PARTHENIS Αθηνα Δημοκρίτου 20 και Τσακάλωφ PUMA Περιστέρι Λεωφ. Κηφισού 86-88 Πειραιάς Γρηγορίου Λαμπράκη 138 Κηφισιά Λεωφ. Κηφισίας 242 & Παναγίτσας, Πτολεμαϊδα Βασιλίσσης Σοφίας 4 REEBOK CLASSICS www.reebok.com SHOP&TRADE ΤΑΥΡΟΣ Πειραιώς 222 SUPERDRY STORE www.superdry.com Μαρούσι The Mall, Ανρ. Παπαπανδρέου 35 SOTRIS www.sotris.gr Golden Hall, Λεωφ. Κηφισίας 37Α Αθηνα Αναγνωστοπούλου 30 VF HELLAS www.vans.eu Μαρούσι The Mall, Ανρ. Παπαπανδρέου 35 WeSC BB www.wesc.com Γλυφάδα Αρτέμιδος 2 Θεσσαλονίκη Κουσκούρα 5
Carroten Superdry Oil
Η φετινή συλλογή Carroten κρύβει πολλές εκπλήξεις, όπως τα ολοκαίνουργια Carroten Islands Escape Superdry Oils, για ηλιοθεραπεία με έξτρα δόση βελούδινης περιποίησης. Η απόλυτη πρόταση Carroten για το ακαταμάχητο χρώμα που θέλετε, με την ασφάλεια που χρειάζεστε και την υπέροχη επιδερμίδα που επιθυμείτε. Νιώστε αυτό το καλοκαίρι τη super εμπειρία μαυρίσματος που σας προσφέρει το Carroten Superdry Oil. This year's collection by Carroten hides many surprises, like the brand new Carroten Islands Escape Superdry Oils, for sunbathing with an extra dose of velvety protection. Carroten has the ultimate product to help you get the irresistible color of your dreams with the protection you need, providing the softs skin you desire. This summer, immerse youreslf into the super tanning experience Carroten Superdry Oil offers.
79
p.l.us PLISSKﾃ起 festival 6-7 JUNE 2014
PHOTOS BY PINELOPI GERASIMOU
80
web.com
n www.ozo
e
nmagazin
om/ozo twitter.c
/ozonmag
.com facebook
zon_mag
m.com/o instagra
3
4