OZON Raw Dancing in the dark

dancing in the dark | march 2013

© 2013 adidas AG. adidas, the Trefoil logo and the 3-Stripes mark are registered trademarks of the adidas Group.

MARCH 2013 / no 99

unite all originals

adidas.com/originals

dancing in the

dark

99 N°

runNING INSPIRED

Z The The relaunch relaunch hero ofofaahero shoe shoe

Photgraphy Yiorgos Kaplanidis, ThanosHoutos Model Stephen(VN Models)

X ZX shoes

Τα ZX των adidas Originals σχεδιάστηκαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 και αγαπήθηκαν, για τον πρωτοποριακό σχεδιασμό τους, από τους απανταχού λάτρεις του στυλ, που τα καθιέρωσαν ως σύμβολο της “club culture” στη δεκαετία του ’90. Φέτος, το αγαπημένο running παπούτσι επιστρέφει για τη σεζόν Α/Κ ’13 στη sneaker εκδοχή του. Highlight της σειράς είναι τo ZX 750, που μαγνητίζει τα βλέμματα με τις neon λεπτομέρειες και τα έντονα χρώματά του. // ZX running shoes were first introduced by adidas Originals in the 80’s. Thanks to the revolutionary design, they were established as the club-culture symbol by style lovers all around the world in the 90’s. This summer the favorite running shoes return in a sneaker version. The collection highlight is ZX 750 which captures the eye thanks to the neon details and the vivid colors.

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 1

3/15/13 5:28 PM

in this issue

04 EDITORIAL 05 ���������������������� UNFORGETTABLE 06 ������������������������������ OZON INSANITY 10 ��������������������������������������� OZON EVENTS 18 ���������������������������������������������������������������� F NEWS 20 ������������������������������������������� SELECTIONS 22 ������������������������������������������������������������������������ WLYS 24 ����������������������������������������� ART AGENDA 26 ������������������������������� GUNS FOR HIRE 32 ��������������������������� ILLUMINATIONS .

OF WEDDING 35 ��������������� THEY’RE ELECTRIC 56 �������WE’RE JUST DANCING .

IN THE DARK 66 ����������������������������� LOVE REACTION 74 ������������������������ I CHECK MY LOOK .

IN THE MIRROR 76 ������������������������������������������������ NEW FACES 78 �������������������������������������������������������������� BEAUTY 80 ��������������������������������������������������������������������� P.L.US ������������������������������������������������

OZON RAW ΜΑΡΤΙΟΣ 2013 Τεύχος 99

OZON RAW MARCH 2013 Issue 99

μηνιαία δωρεάν έκδοση / ΑΘΗΝΑ Εκδότης Γιώργος Κελέφης Αρχισυντάκτρια Δανάη Δραγωνέα info@ozonweb.com Art Director Δημήτρης Κουρκούτης art@ozonweb.com Marketing Λώρη Μοσχοβάκη ad@ozonweb.com Finance Manager Βασίλης Σούρτης Digital Director Άρης Καραταράκης web@ozonweb.com Beauty Editor Μαρία Παπαδοπούλου, Λονδίνο

monthly publication / ATHENS Publisher Yorgos Kelefis Editor in Chief Danai Dragonea info@ozonweb.com Art Director Dimitris Kourkoutis art@ozonweb.com Marketing Lori Moschovaki ad@ozonweb.Com Finance Manager Vasilis Sourtis Digital Director Aris Karatarakis web@ozonweb.com Beauty Editor Maria Papadopoulou, London

Συνεργάτες Μανώλης Κρανάκης, Νατάσσα Παπαχρήστου, Δάφνη Ανέστη, Μαρία Άντελμαν, Βαγγέλης Καμαράκης, Oliver Arlt, Γιώργος Νίκας, Ανδρέας Δημόπουλος, Παναγιώτης Φέτσης, Δέσποινα Ραμαντάνη, Βίκυ Φλώρου, Κυριακή Ντομένικα Χανδρά, Ιλιάνα Φύλλα, Βασίλης Τσιγκρής, Ιωάννα Παπάζογλου

Contributors Manolis Kranakis, Natasha Papachristou, Dafni Anesti, Maria Antelman, Vagelis Kamarakis, Oliver Arlt, George Nikas, Andreas Dimopoulos, Panayiotis Fetsis, Despina Ramantani, Vicky Florou, Kiriaki Domenika Chandra, Iliana Fylla, Vasilis Tsigkris, Joanna Papazoglou

Φωτογράφοι Elena Rizza, Cristina Capucci, Μάριος Καλαμάρης, Γιώργος Μαλεκάκης, Νικόλας Βεντουράκης, Γιώργος Καπλανίδης, Θάνος Τσάκωνας, Πάνος Δάβιος, Άλκηστις Τσιτούρη, Ελίνα Γιουνανλή, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Κώστας Αυγούλης, Χρήστος Σαρρής, Νίκος Κατσαρός, Kevin Wong, Elena Kholkina, Δημήτρης Σκουλός, Κώστας Σταυρόπουλος, Χρήστος Τζίμας, Νίκος Νικολάου, Lorenzo Dalbosco, Nuria Rius, Nicole Maria Winkler, Jonathan Waiter, Ross Shields, Clara Copley, Winter Vandenbrick

Photographers Elena Rizza, Cristina Capucci, Yiorgos Malekakis, Nikolas Ventourakis, Panos Davios, Thanos Tsakonas, Marios Kalamaris, Alkistis Tsitouri, Elina Giounanli, Anouk Morgan, Akio, Ascari Luca, Jovanka Savic, Costas Avgoulis, Stefan Giftthaler, Frankie Nazardo, Christos Sarris, Nikos Katsaros, Elena Kholkina, Dimitris Skoulos, Kostas Stavropoulos, Cristos Tzimas, Nikos Nikolaou, Lorenzo Dalbosco, Nuria Rius, Nicole Maria Winkler, Jonathan Waiter, Ross Shields, Clara Copley, Winter Vandenbrick

Απόδοση σε Ελληνικά - Αγγλικά Δήμητρα Καραβασίλη Editorial Intern Aλεξάνδρα Ζωγράφου Photo Editor Intern Μάνος Κατσαπρίνης Events Νάντια Χριστοδούλου Σύμβουλος Έκδοσης Σπύρος Βλάχος

English - Greek adaptation Demetra Karavasili Editorial Intern Alexandra Zografou Photo Editor Intern Manos Katsaprinis Events Nantia Christodoulou Editorial Consultant Spyros Vlachos

MARCH 2013 / no 99

dancing

dark

in the

Cover photo Costas Avgoulis

Σάρωσε την εικόνα με το smart phone σου για να συνδεθείς με την ιστοσελίδα μας

Ιδιοκτησία- Διεύθυνση Γιώργος Κελέφης – Εκδόσεις Contempo, Aγίου Μάρκου 29 , 10560, Αθήνα Τ: 210 3634009 | F: 210 3634008 | E: info@ozonweb.com www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag Κωδικός Εντύπου 7915 Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή του περιοδικού μόνο με άδεια του εκδότη.

Address Yorgos Kelefis – Contempo Publications, Agiou Markou 29, 10560 Athens, Gr, T: 210 3634009 F: 210 3634008, E: info@ozonweb.com, www.ozonweb.com twitter.com/ozonmagazine facebook.com/ozonmag This magazine cannot be republished or reproduced without the permission of the publisher.

2

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 2

3/15/13 5:28 PM

PALI R IA S P R I N G/S U M M E R 2 01 3

K3 WE ARAB LE THINKING HE AD O FFICE: T. +30 210 9 942731 W W W. IOANNAKOURB EL A .CO M IOANNA KOURB EL A SHO P: 10 9 ANDRIANOU STR ., & 12 HATZIMICHALI STR ., PL AK A , ATHENS , GREECE . T. +30 210 32 24 591 Κ ΑΙ ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ Κ ΑΤΑ ΣΤΉΜΑΤΑ ΣΤΉΝ ΕΛ Λ Α Δ Α Κ ΑΙ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ E S H O P. IOAN NAKO U R B E L A .COM

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 3

3

3/15/13 5:28 PM

M editorial

έσα σε μια σκοτεινή αίθουσα μπορούν να συμβούν πολλά διαφορετικά πράγματα. Κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να τα φανταστείς. Ξεκινάς με σκοτάδι, ίσα ίσα διακρίνεις το πρώτο σχήμα να ξεπροβάλει. Η πρώτη αγωνία εξελίσσεται σε περιέργεια, σε πάθος, σε εμμονή. Tρεμοπαίζοντας με το φως όλα διαμορφώνονται αλλιώς, από τη διάθεσή σου μέχρι τη σχέση σου με τον χρόνο και το χώρο, με τον εαυτό σου ή με τους άλλους. Μείνε μέσα στο σκοτάδι και με κάθε ίχνος φωτός κάνε ό,τι σου έρθει πρώτο στο μυαλό. Μην σκέφτεσαι, αντέδρασε. Χόρεψε, φώναξε, γέλα. Έντονα, δυνατά, ξανά!

Photography Costas Avgoulis Editor Danai Dragonea Styling Manos Jojos (thisisnot anotheragency.com) Special guest Sakis Rouvas

Κοστούμι/ Suit Comme des Garçons (Number3 Store) Παπούτσια/ Shoes Antony Morato 4

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 4

3/15/13 5:28 PM

Τον είχα ξεχάσει, αλλά φαίνεται ότι αυτό ισχύει μόνο για μένα αφού το 2012 ανακηρύχθηκε "Άντρας της Χρονιάς" για τη συνεισφορά του στην τέχνη και σε φιλανθρωπικούς σκοπούς από τη Δισκογραφική Ακαδημία των ΗΠΑ. Χάρη σε μικρές και μεγάλες αφορμές βάζω καμιά φορά να ακούσω τη μεγαλύτερη -έως και σήμερα- επιτυχία του το "Dancing in the Dark", το βιντεοκλίπ του οποίου με έκανε να ριγώ κάθε φορά που το άκουγα όταν ήμουν μικρή. Σκεφτόμουνα τι θα έκανα αν πήγαινα σε μία συναυλία και ο τραγουδιστής επέλεγε εμένα από το πλήθος να χορέψω μαζί του. Πόσο το ζήλευα αυτό το κορίτσι και αναρωτιόμουνα αν πότε θα σταθώ κι εγώ τόσο τυχερή. Τότε ήμουν μόλις τεσσάρων, πίστευα αυτό που έβλεπα στην οθόνη, πίστευα ότι η Courtney Cox ήταν μία φαν του Bruce Spingsteen που εκείνη τη μέρα της συναυλίας δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε, κι όμως ήξερε πολύ καλά αφού όλα ήταν στημένα για να γυριστεί το βιντεοκλίπ από τον Brian De Palma και αυτή ήταν μία ηθοποιός που είχε πληρωθεί για το ρόλο της. Έτσι, το 1984, ο Springsteen και το "Dancing in the Dark" διαμορφώνουν την εικόνα μου για το πώς είναι -ή πρέπει να είναι- οι συναυ-

λίες, ώσπου πηγαίνω στην πρώτη μου συναυλία λίγα χρόνια αργότερα με γονική συνοδεία και διαψεύδομαι (=απογοητεύομαι). Η απογοήτευση δεν υπάρχει ως έννοια για όσους έχουν παρακολουθήσει συναυλία του "Αφεντικού" (χαϊδευτικό το οποίο απέκτησε στα τέλη των 60's όταν μετά το τέλος των εμφανίσεων σε club μαζί με το συγκρότημά του ήταν αυτός που εισέπραττε την αμοιβή και μετά τη μοίραζε στα υπόλοιπα μέλη). Οι φαν του κάνουν λόγο για ένα πραγματικό αλλά ασύλληπτο τετράωρο υπερθέαμα. Αυτό το επιβεβαιώνει και το επίσημο fan club του στην Ελλάδα, "No Surrender", που από τη στιγμή που ακούστηκαν οι φήμες ότι υπάρχει πιθανότητα η Αθήνα να αποτελέσει σταθμό στην περιοδεία του "Wrecking Ball Tour" το καλοκαίρι που μας έρχεται, δε σταματούν να παρακαλούν διοργανωτές και ιθύνοντες να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο νέος από το New Jersey, φαίνεται ότι είναι η απόδειξη του αμερικανικού ονείρου αφού μπορεί άνετα σήμερα, στα 63 χρόνια του, να υποστηρίξει ότι τα κατάφερε με sold out συναυλίες σε όλο τον κόσμο, με 20 βραβεία Grammy, 2 Χρυσές Σφαίρες και 1 Όσκαρ. Μάλλον η Αμερική του το χρώσταγε αφού οι στίχοι του πάντα πατριωτικοί, εξυμνούσαν το μεγαλείο της καθημερινότητας της

Κείμενο Νατάσσα Παπαχρήστου Text Natascha Papachristou

αμερικάνικης ζωής και της πάλης του να ανταπεξέρθεις σε αυτήν. Κι επανέρχομαι στο νεαρό Springsteen με το στενό, ψηλόμεσο τζην, τη σφιχτή ζώνη, το πουκάμισο με τον ανοιχτό γιακά και τον σταυρό στο λαιμό υπενθύμιση της καθολικής του ανατροφής. Τώρα, ακούγοντας το "Dancing in the Dark", χωρίς να χρειάζομαι αφορμές, νοιώθω ότι συμπάσχω μαζί του για τότε που δεν μπορούσε να ολοκληρώσει το έβδομο άλμπουμ του "Born in the USA" γιατί έλειπε αυτό το κομμάτι που θα έκανε τη διαφορά: ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδι χωρίς να έχει αλλάξει κάτι .... Ευτυχώς υπάρχει η σπίθα μου, που είναι γενναιόδωρη, υπομονετική, έτοιμη να υμνήσει κάθε προσόν μου και να κρύψει κάθε μου ελάττωμα. Δεν εύχομαι για τίποτα πλέον, παρά μόνο να μπορώ να χορεύω στο σκοτάδι μαζί του.

I had forgotten about him, but as it happens I was the only one considering that in 2012 he was awarded ‘Person of the Year’ in recognition of his contribution in art and philanthropic causes by the US Recording Academy. Big or small occasions –like the one above- prompt me every now and then to listen to his biggest – until now- music hit ‘Dancing in the Dark’, whose music video used to give me the shivers when I was a little girl.

I used to fantasize of what I would do, if I attended one of his concerts and the singer chose me to dance with him. I was hopelessly jealous of that girl, and I couldn’t help thinking if I would ever be that lucky like her. I was only four years old back then, and I used to believe what I was seeing; I used to believe that Courtney Cox was a mere fan of Bruce Springsteen and the day of the concert she couldn’t even imagine what was expecting her. But as it turns out, she knew exactly, as everything was pre- fixed for the sake of the video clip directed by Brian de Palma and Courtney Cox was just an actor who was paid to play her part.

This is how ‘Dancing in the Dark’ in 1984 shaped my idea of how concerts are – or should be-, until I actually went to my first concert a few years later under parental supervision and I was proven wrong (=disappointed). On the other hand, the word ‘disappointment’ doesn’t exist in the vocabulary of those who were present at the ‘Boss’s’ concert -the nickname he was given in the late 60’s, when after the end of his performance in several clubs he used to be the one to get the whole payment for his band and pass it around to the rest of the members-. His fans describe it as a truly and simultaneously inconceivable 4- hour spectacular show. The same was actually attested by his official fan club in Greece, ‘No Surrender’, whose members did their best to convince arrangers and managers to make their dream come true, as soon as they had heard the rumors of Springsteen including Athens in his ‘Wrecking Ball Tour’ the following summer.

The image of this young man from New Jersey seems to be the living proof of the American dream, since he can confidently state today, at the age of 63, that he made it with sold out concerts around the world, 20 Grammy awards, 2 Golden Globes and an Oscar. Probably America owed it to him, since his patriotic lyrics paid homage to the grandeur of the American daily routine and the on-going struggle to live up to it. Let’s go back now to young Springsteen in his skinny, high-waist jeans, his tight belt combined with an open-collar shirt and a cross on his chest, that refers to his catholic background. Now, without needing any occasions to listen to ‘Dancing in the Dark’ anymore, I feel like sympathizing with him for not managing to finish his 7th album ‘Born in the USA’ back then, because the song that would make the difference was missing: I wake up in the morning and sleep at night without anything changing… Luckily I have my spark, which is generous, patient, ready to praise every merit of mine and hide my flaws. I wish nothing no more, only to dance in the dark with him.

unforgettable 5

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 5

3/15/13 5:28 PM

Κείμενο Γιώργος Νίκας Text George Nikas musicismypill.tumblr.com

Fade (Matador) Δέκατο τρίτο το “Fade” για το το τρίο από το New Jersey στα 30 του πλέον χρόνια ζωής, με μια βαριά ιστορία σε αυτό που αγαπήσαμε και τώρα πια ντρεπόμαστε να λέμε indie rock και τα αγαπημένα παιδιά της Matador δε λένε να μεγαλώσουν και να ξεπεράσουν την εφηβεία τους. Εκεί που το γρασίδι είναι πιο πράσινο, ο ήλιος είναι πιο λαμπερός, που η μυρωδιά της νέας ηλεκτρικής κιθάρας δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Οι Yo La Tengo δεν δικαιολογούν τον τίτλο του νέου τους άλμπουμ. Κάθε άλλο παρά να ξεθωριάζουν δείχνουν και από το εισαγωγικό groove του ”Ohm” μέχρι το θριαμβευτικό κλείσιμο του “Before We Run” μας πηγαίνουν δύο δεκαετίες πίσω, προσθέτοντας ταυτόχρονα άλλο ένα αριστούργημα στη συλλογή τους.

AlunaGeorge Κείμενο Βαγγέλης Καμαράκης Text Vangelis Kamarakis

Yo La Tengo

ozoninsanity

Οι AlunaGeorge είναι ένα μουσικό δίδυμο που αποτελείται , αρκετά προβλέψιμα, από την Aluna Francis , στα φωνητικά, και τον George Reid, στην παραγωγή. Γνωρίστηκαν και ξεκίνησαν να συνεργάζονται 2009 αλλά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP μόλις πέρυσι και από τότε θεωρούνται από τον μουσικό τύπο το νέο ζεστό χαρτί της σύγχρονης Βρετανικής pop. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά μιας και ενσωματώνουν στον ήχο τους όλα τα στοιχεία της σύγχρονης Λονδρέζικης αστικής μουσικής κουλτούρας (garage, bass,house) με την τσαχπίνικη και σχεδόν παιδική φωνή της Aluna και r&b ακούσματα, δημιουργώντας ένα μείγμα που ακούγεται προοδευτικό και hip αλλά όχι τρομακτικό για τα αυτιά του μέσου ακροατή. Κατά την προσφιλή όσο και κακή του συνήθεια, ο Βρετανικός τύπος προσέθεσε την κατάληξη -step στον ήχο των AlunaGeorge για να τους περιγράψει: Popstep λοιπόν για όσους ζητούν ταμπέλες για τον ακριβή ήχο μιας μπάντας. Το 2013 έχει ξεκινήσει ιδανικά για το μουσικό δίδυμο: υποψήφιοι για τα Brit Awards και μάλιστα στην ελιτίστικη κατηγορία "Critic's Choice", υποψήφιοι για τη διάκριση "the sound of 2013" , ένα βραβείο που 8/10 φορές είναι προποπμπός μια σπουδαίας καριέρας, συνεργασία με τους Disclosure στο κομμάτι White Noise που είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει τα ραδιόφωνα και τα clubs τους επόμενους μήνες και προετοιμασία για τις live εμφανίσεις τους. Όσοι έχετε το νου σας στα "φρέσκα" πρόσωπα του 2013, μη χάσετε από τα μάτια σας τους AlunaGeorge.

AlunaGeorge is the music duo comprising of – oh, what a coincidence!Aluna Francis (vocals) and George Reid (production). They met and started collaborating in 2009 but their debut EP was released last year and since then they are considered by the music press as the new card that contemporary British pop music has to show. This is no surprise at all, since all the types of contemporary London urban music culture (garage, bass, house), alongside with r&b sounds, are met in their sound through the arch, almost child-like voice of Aluna, creating a mixture which sounds progressive and hip but not scary in the ears of the average listener. The British press in turn, with its endearing but also bad habit, added up the suffix –step in order to describe the sound of AlunaGeorge: So, for those who are in search of tags, popstep is the exact sound of the band. 2013 has began quite favourably for this music duo: shortlisted for the Brit Awards in the elitist category ‘Critic’s Choice’, nominated for ‘the sound of 2013’ poll, an award that 80% of the times is the herald of a huge career, collaboration with Disclosure in the track White Noise which the following months will definitely take radio stations and clubs by storm and preparations for their live performances. For those who want to be up-to-date with the ‘fresh’ faces of 2013, don’t leave AlunaGeorge out of your sight! alunageorge.com

Matador’s beloved sons definitely don’t seem to be willing to grow up and overcome their adolescence; counting 30 years in the music scene and a significant history on its back playing the music we loved and now we are too ashamed to call indie rock, the trio from New Jersey, Yo La Tengo, returns with its 13th album entitled ‘Fade’.

Where the grass is greener, the sun shines brighter and there is nothing better than the smell of a brand new electric guitar, Yo La Tengo disprove their latest album’s title as they don’t seem to be fading at all. On the contrary, from the intro groove ‘Ohm’ to the triumphant closing track ‘Before We Run’, they take us decades back, adding up at the same time one more masterpiece to their collection.

6

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 6

3/15/13 5:28 PM

Τα Μυθικά πλάσματα του Νότου Beasts of the Southern Wild

Κείμενο Μανώλης Κρανάκης Text Manolis Kranakis

ci ne ma

Ξεκίνησε ως μια μικρή ταινία που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Sundance, πριν γίνει ένα από τα πιο πολυβραβευμένα φιλμ της χρονιάς και καταλήξει στη δεκάδα των δέκα υποψήφιων ταινιών για Οσκαρ καλύτερης ταινίας. «Δίκαια;», θα ρωτήσει κάποιος.

It started as a no stars film that premiered at Sundance Film Festival before becoming one of the biggest award winners of the year as well as one of the ten nominees for the Best Picture Oscar award. ‘Rightfully?’ one could ask.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία», είναι η απάντηση. Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Μπεν Ζάιτλιν ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ταινιών που έχουν φτιαχτεί για να ενθουσιάσουν. Για να σε παρασύρουν σε έναν άγνωστο κόσμο και να στον κάνουν να μοιάζει τόσο οικείος σαν να ήταν «σπίτι σου». Για να σε βυθίσουν σε ένα σύμπαν, όπου κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την πιο σκληρή πραγματικότητα μπορείς να ανακαλύψεις ανεξερεύνητους θησαυρούς, φτιαγμένους από παιδικές επιθυμίες και ενήλικες αδυναμίες. Τοποθετημένα ανάμεσα στην πλημμυρισμένη Νέα Ορλεάνη και έναν κόσμο σχεδόν μυθολογικό, τα “Μυθικά Πλάσματα του Νότου” μας ξεναγούν στον μικρόκοσμο του Μπάθταμπ, ενός νησιού στην ακτή της Λουιζίανα, όπου οι κάτοικοι του ζουν από τη λάθος πλευρά των τεράστιων φραγμάτων που έχουν στηθεί για να προστατεύσουν τη ξηρά και η ζωή τους είναι άρρηκτα δεμένη με τη χλωρίδα και την πανίδα που τους περιβάλλει. Με οδηγό τη μικρή Χασπάπι που μεγαλώνει σαν αγόρι σε έναν κόσμο που απαιτεί από την ίδια να μάθει να επιβιώνει πριν ακόμη μάθει να ζει, θα περιπλανηθούμε στην σκληρή και ταυτόχρονα ξέφρενη καθημερινότητα του Μπάθταμπ. Σε έναν τόπο σχεδόν διονυσιακό και κινηματογραφημένο με το πάθος, την αγάπη και την ορμή ενός σκηνοθέτη που εισβάλλει στις ζωές των κατοίκων του για να αναδείξει τη δύναμή τους, την άσβεστη επιθυμία τους να διεκδικήσουν τη διαφορετικότητά τους και τη σημασία του να μεγαλώνεις όχι μόνο ερχόμενος αντιμέτωπος με τους φόβους σου, αλλά κάνοντας τους μέρος της ύπαρξής σου.

‘Without any doubt, yes’ is the answer. The film of the first- time filmmaker Benh Zeitlin belongs to this type of films that were made to impress; that were made to take you to an unknown world and make it seem to you familiar, as if you were ‘at home’. To emerge you into a universe, where somewhere between fantasy and crude reality you can discover hidden treasures made out of infantile wishes and adult weaknesses.

Being set somewhere between flooded New Orleans and a world almost mythological, the ‘Beasts of the Southern Wild’ lead us to this microcosm of Bathtub, an island at the coast of Louisiana, where its inhabitants live on the wrong side of a huge levee that protects their tiny strip of land and their life which is totally dependent on the flora and fauna that surrounds them.

With Hushpuppy being our guide, who is raised as a boy in a world that demands from her to learn how to survive before even learn how to live, we will wander through the rough but simultaneously frenzy everyday life of Bathtub. In a place almost Dionysian and filmed with passion, love and the urge of a filmmaker to invade into the lives of those inhabitants in order to show their strength, their insatiable wish to stand up for their diversity and the importance of growing up not only by confronting your fears, but also by becoming part of your existence.

7

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 7

3/15/13 5:28 PM

ozoninsanity

Η Ισιδώρα Χανδέλη, interior designer και General Manager της Vernicos Group of Companies και η Κατερίνα Σταματελάτου, Business Manager του Now Showroom, ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία της Iσιδώρα Gallery. Το ατμοσφαιρικό περιβάλλον ενός παλιού αρχοντικού θα αποτελεί στο εξής τον χώρο φιλοξενίας εκδηλώσεων που παντρεύουν αρμονικά όλες τις μορφές τέχνης. Μέχρι στιγμής η γκαλερί έχει φιλοξενήσει τη δουλειά σχεδιαστών και καλλιτεχνών όπως η Τόνια Πουλάκη, ο Σωτήρης Γεωργίου, ο Παναγιώτης Μακρής, Λευτέρης Ματθαίος, η Μαρίνα Βερνίκου και τα brands Milk & Honey, Digitaria και Ippolito. Η συνέχεια έπεται δυναμική!

Isidora Handeli, interior designer and General Manager of Vernicos Group of Companies and Katerina Stamatelatou, Business Manager of Now Showroom, joined forces for the creation of Isidora Gallery.

From now on, the pleasant environment of an old manor house will be hosting events that combine successfully every art form. Until now, the gallery has showcased works of designers and artists like Tonia Poulaki, Sotiris Georgiou, Panagiotis Makris, Lefteris Mathaios, Marina Vernicos and last but not least, Milk & Honey, Digitaria and Ippolito brands.

What comes next is expected to be a blast!

Η μουσική βραδιά "Music Sounds Better With You", είναι η πρώτη και μοναδική βραδιά αφιερωμένη στη σουηδική ποπ μουσική. Στόχος είναι να τιμηθεί η σουηδική μουσική, η οποία τελευταία θεωρείται το κέντρο της παγκόσμιας ποπ σκηνής. Η Astrogirl, κατά κόσμον Ελευθερία Ιωαννίδου, αναλαμβάνει τη διοργάνωση της βραδιάς, στην οποία οι παρευρισκόμενοι όχι μόνο απολαμβάνουν μουσική και κοκτέιλ, αλλά φεύγουν με αναμνηστικά που παραπέμπουν στη σουηδική κουλτούρα. Οι βραδιές έχουν την υποστήριξη της Σουηδικής Πρεσβείας, του Σουηδικού Ινστιτούτου, του Σκανδιναβικού εστιατορίου SAFKA και του καταστήματος Myran - Scandinavian Design.

28/3 @ KEY BAR, Πραξιτέλους 37

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Φωτογραφίες Ιωάννα Χατζηανδρέου PhotοgraphyIoanna Chatziandreou

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou

Isidora

Gallery

Music Sounds

“Music sounds better with you”

‘Music Sounds Better With You’ club night is the one and only party dedicated to Swedish pop music. Its goal is to pay tribute to the Swedish music scene, which is lately considered as the cradle of international pop music. Eleftheria Ioannidou, aka Astrogirl, is the arranger of the event, wherein the attendees have the chance not only to enjoy Swedish music compilations and cocktails but also leave the event with souvenirs related to the Swedish culture. The night was organized under the auspices of the Embassy of Sweden, the Swedish Institute, the Nordic restaurant SAFKA and the shop Myran-Scandinavian Design.

28/3 @ KEY BAR, Praxitelous st. 37

8

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 8

3/15/13 5:28 PM

the

ozon events our very own

athEnian nights

➸ 9

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 9

3/15/13 5:28 PM

Το 4FASHIONSHAKE, η δημιουργική πρωτοβουλία του περιοδικού ΟΖΟΝ που πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια με μεγάλη επιτυχία, έχει λάβει πλέον διαστάσεις θεσμού. Για ακόμα μια φορά αποτέλεσε αφορμή συνάντησης ανθρώπων από διάφορους τομείς του καλλιτεχνικού χώρου, συνδυάζοντας αρμονικά τη μόδα, τη σύγχρονη τέχνη, τη μουσική και την τέχνη του video art. Την Τρίτη 18 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το έκτο κατά σειρά 4FASHIONSHAKE, το οποίο αυτή τη φορά βασίστηκε στην έννοια του “Impossible”. Η ομάδα του περιοδικού ΟΖΟΝ έχοντας ως μότο τη φράση “Somehow it all seems impossible” έθεσε ως στόχο της να αποδείξει το αντίθετο: τα πάντα μπορούν να συμβούν. Το μεταλλικό κτήριο επί της Βασιλίσσης Σοφίας δεν επελέγη τυχαία, καθώς συνδεόταν άμεσα με το concept του “Impossible” και αποτέλεσε την ιδανική βάση ώστε να στηθεί το κατάλληλο σκηνικό να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα για την εκδήλωση, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ώρα προσέλευσης 20.30. Οι καλεσμένοι αρχίζουν να συγκεντρώνονται από νωρίς. Σύντομα, ο χώρος της υποδοχής γεμίζει με κόσμο που απολαμβάνει αγαπημένες γεύσεις τσαγιού στο welcome tea party της Lipton. Στη συνέχεια ο κόσμος κατεβαίνει στο χώρο που θα πραγματοποιηθεί η παράσταση του 4fashionshake και όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Η φετινή θεματική του Impossible οπτικοποιείται με το εναρκτήριο video της βραδιάς που επιμελήθηκε η video artist Maria Antelman. Πρόκειται για μία συρραφή από πλάνα αρχείου, τα οποία παραχώρησε η NASA στην Antelman κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της έρευνας με θέμα την εξερεύνηση του διαστήματος. Είναι η «σκηνοθετημένη» πρώτη προσσελήνωση 10

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 10

3/15/13 5:28 PM

fashion shake

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Φωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης , Ιωάννα Χατζηανδρέου Photοgraphy Yiorgos Kaplanidis, Ioanna Chatziandreou

του ανθρώπου, σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά με τη μετάδοση της πραγματικής. Ακολουθεί το ατμοσφαιρικό video του label Digitaria, μέσα από το οποίο αινιγματικές φιγούρες παρουσίασαν τη νέα συλλογή του brand. Στην συνέχεια ξεκινά η παρουσίαση της συλλογής του ανερχόμενου Καναδού σχεδιαστή Steven Tai, για τον οποίο το βραβείο Chloé design prize στο Διεθνές Φεστιβάλ Μόδας και Φωτογραφίας της Hyères ήταν μόνο η αρχή. Η συλλογή S/S13 που παρουσίασε συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την αγάπη του Tai για τα βιβλία με μια περισσότερο urban διάσταση. Η nerd αισθητική αποτυπώνεται στα ψηλόμεσα παντελόνια, τα τζάκετς και τα χαρακτηριστικά στρογγυλά γυαλιά, ενώ τα κλασικά πουκάμισα εμπλουτίζονται με πιέτες και σκισίματα που θυμίζουν σελίδες περιοδικού. Άλλωστε, όπως δηλώνει ο ίδιος, η τέχνη της βιβλιοδεσίας θυμίζει την τέχνη της ραπτικής. Την παρουσίαση της συλλογής του Steven Tai συνόδευσε ιδανικά το μουσικό σύνολο σύγχρονης μουσικής των ARTéfacts ensemble. Τα μέλη του κατέχουν εξέχουσες θέσεις σε μερικές από τις σημαντικότερες ελληνικές ορχήστρες και πειραματίζονται με τη σύγχρονη μουσική, έχοντας ως σκοπό να εξοικειώσουν το κοινό με τη δική τους διευρυμένη οπτική για τη μουσική και τον τρόπο παρουσίασής της. Στα πλαίσια του 4fashionshake οι ARTéfacts ensemble επέλεξαν να παρουσιάσουν το “Music for Pieces of Wood” του Steve Reich. Ακολούθησε η παρουσίαση της συλλογής “Mantra” του Ισπανού σχεδιαστή Carlos Diez Diez. Αέρινες δημιουργίες, ονειρικές μορφές με το λευκό χρώμα να κυριαρχεί εμφανίζονται στην πασαρέλα υπό τους ήχους της performance της mezzo soprano Άννας Παγκάλου η οποία ερμήνευσε το έργο No. 84 Songbook του John Cage. Το έκτο 4FASHIONSHAKE έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο με ένα μοναδικό Absolut party και αγαπημένα cocktail που πρόσφεραν εξειδικευμένοι bartenders της Absolut Vodka. Οι μουσικές επιλογές των djs Panos Lilis, Kissing Strangers και Niadoka που βρέθηκαν στα decks ολοκλήρωσαν την εορταστική ατμόσφαιρα του πάρτι.

11

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 11

3/15/13 5:28 PM

The sixth edition in a row of 4FASHIONSHAKE was held on Tuesday, December 18 and this time it was based on the notion of the ‘Impossible’. OZON magazine team, having as a motto ‘Somehow it all seems impossible’, aimed at proving the exact opposite: that anything can happen.

The metal building at Vassilissis Sofias Avenue was not a random choice, as it was closely related to the concept of the ‘Impossible’; It created the ideal scenery and atmosphere for the event, proving that nothing is infeasible. Arrival time: 20.30. The guests arrive early at the building.

Soon, the foyer is flocked by people sipping beloved tea flavors at the welcoming Lipton tea party.

After the reception they make their way down to the fashion show venue. The lights dim and the introductory video curated by video artist Maria Antelman is on: The video was a series of archives, that

NASA granted Antelman during her creative research on space exploration, put together. It's a «fictional» first landing of the man on the moon, in case the transmission of the real one wouldn't work out.

Afterwards, the atmospheric video

by Digitaria label follows suit, where enigmatic figures present the new collection of the brand.

Right then the fashion show begins. The catwalk is now occupied by models, who wear the creations of the up-and-coming Canadian designer, Steven Tai, who has recently won the famous Chloé design prize, at Hyères International Festival of Fashion and Photography His S/S ’13 collection uniquely combined Tai’s love for books with an urban aspect. His “nerdy” aesthetic is expressed through high-wasted pants, jackets and typical round glasses, while classic shirts are enriched with pleats and sharp cuts, making it look like stacking up pages of magazines or books. Besides, “the craft of book binding reminds me of the craft of clothes making”, he says.

The fashion show was ideally accompanied with the sounds of “ARTéfacts ensemble”, a music ensemble, whose members hold significant positions in some of the most prominent Greek orchestras and they experiment with contemporary music, aiming to familiarize the public with their wide perspective on music and its performance. During 4fashionshake they performed Steve Reich’s “Music for Pieces of Wood”.

Afterwards, it was time for the Spanish designer Carlos Diez Diez to present his collection entitled ‘Mantra’. Flowy lines, dreamy whitewashed human forms appear on the catwalk under the sounds of a song performed by the talented mezzo soprano Anna Pangalou who chose to perform John Cage’s No. 84 Songbook.

The 6th 4FASHIONSHAKE drew to its close ideally with a unique Absolut party and our favorite cocktails served by professional bartenders of Absolut Vodka. The festive mood of the party reached its peak with the music played by djs Panos Lilis, Kissing Strangers and Niadoka on the decks.

4fashionshake.com

12

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 12

3/15/13 5:28 PM

13

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 13

3/15/13 5:28 PM

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Φωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης Photgraphy Yiorgos Kaplanidis

Βράδυ Πέμπτης, 20 Δεκεμβρίου. Τα νέα γραφεία του περιοδικού ΟΖΟΝ ανοίγουν για πρώτη φορά για να υποδεχτούν τους καλεσμένους του OZON Wish List 2013. Σε έναν χώρο στο κέντρο της Αθήνας, με εντυπωσιακή αισθητική και θέα στην Ακρόπολη, η ομάδα του ΟΖΟΝ σε συνεργασία με δώδεκα καταξιωμένους Έλληνες φωτογράφους μόδας και συνεργάτες του περιοδικού παρουσίασε μέσα από μια έκθεση φωτογραφίας την Wish List της για το νέο έτος. Οι φωτογράφοι προσέγγισαν με την δική τους ματιά προϊόντα αγαπημένων εταιρειών που θα είναι διαθέσιμα μέσα στο 2013: ο Γιώργος Καπλανίδης για την Basehit και την Emerson και σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπουτσάκη για την Microsoft, ο Γιώργος Μαλεκάκης για την Milk & Honey, ο Γιώργος Μαυρόπουλος για την Absolut και τη Lipton, ο Νίκος Κατσαρός για την Attr@ttivo, ο Χρήστος Σαρρής για τη WeSC, ο Θάνος Χούτος για την Heel, ο Χρήστος Τζήμας για τη Fitness, ο Στέφανος Ζαούσης για την Bepanthol, ο Κώστας Σταυρόπουλος για την Inglot και η Ιωάννα Χατζηανδρέου για τη Frulite και τη Sony. Ακολούθησε η εμφάνιση της Nalyssa Green, η οποία έντυσε την εκδήλωση με τις νοσταλγικές μελωδίες του νέου της άλμπουμ "The Seed". Φυσικά, δεν έλειψαν τα δροσιστικά cocktail της Absolut, απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε επιτυχημένο πάρτι, τα οποία προσέφεραν εξειδικευμένοι

bartenders. Η ABSOLUT VODKA παρουσίασε την ABSOLUT UNIQUE, το νέο της project για το οποίο παρήχθησαν περίπου τέσσερα εκατομμύρια συλλεκτικές, μοναδικά σχεδιασμένες και αριθμημένες φιάλες. Εκεί ήταν και η Nestle Fitness μοιράζοντας στους παρευρισκόμενους αγαπημένες γεύσεις δημητριακών.

Thursday night, December 20.

The brand new OZON magazine headquarters open their doors for the first time to welcome the guests of the OZON Wish List 2013 event.

In a brand new place at the heart of Athens, with impressive aesthetics and a spectacular view from Acropolis, OZON team, in collaboration with twelve highly regarded Greek fashion photographers and contributors of the magazine, presented its Wish List for the new year with a photography exhibition. The photographers approached -through their own perspective- consumer goods of favorite labels which will be in stock within 2013: Yiorgos Kaplanidis for Basehit and Emerson and in collaboration with Yannis Papoutsakis for Microsoft, Yiorgos Malekakis for Milk & Honey, Yiorgos Mavropoulos for Absolut and Lipton, Nikos Katsaros for Attr@ttivo, Christos Sarris for WeSC, Thanos Houtos for Heel, Christos Tzimas for Fitness, Stephanos Zaousis for Bepanthol, Kostas Stavropoulos for Inglot and Ioanna Chatziandreou for Frulite and Sony.

Afterwards, the guests had the chance to enjoy Nalyssa Green performing her nostalgic melodies from her new album, ‘The Seed’.

ABSOLUT easy breezy cocktails – a basic prerequisite for every successful party- served by specialized bartenders couldn’t also be missing from the event for one more time. ABSOLUT VODKA had also the chance to present its new project entitled ABSOLUT UNIQUE, for the sake of which four million uniquely designed and numbered limited edition bottles were produced. Nestle Fitness was also there distributing to the crowd beloved cereal flavors.

Wish 14

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 14

List

3/15/13 5:28 PM

p.L.us

drinks by

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 15

3/15/13 5:28 PM

Maggoosh

Bartuggi

adidas Originals

service NORTH ATHENS EDITION V Society

On Saturday, February 2 Fashion Room Service North Edition took place with great success.

This time the date was set at Y Hotel at Kefalari. The rooms of the fourth and fifth floor were transformed for one day into a designers' and brands' showroom, the majority of who were participating for the first time!

The designers, using the limited-edition Absolute Unique bottles and their favorite personal items, created their own Absolut corner. Photographers, stylists, fashion editors, bloggers and all types of visitors had the chance to admire their spring collections for 2013 at a unique event. In the end the visitors had the chance to sip an evening cool cocktail accompanied by a DJ set at the hotel bar, served by the specialized Absolut Vodka bartenders.

Deep Shallow Exposition

One evening, one hotel, eleven rooms, eleven designers and brands participating, and a huge party.

room adidas Originals by Jeremy Scott

Το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε το Fashion Room Service στα Βόρεια Προάστια. Το ραντεβού δόθηκε στο Y Hotel στο Κεφαλάρι. Τα δωμάτια του τετάρτου και του πέμπτου ορόφου μεταμορφώθηκαν για μία μέρα σε showroom νέων σχεδιαστών και brands, οι περισσότεροι από τους οποίους συμμετείχαν στο Fashion Room Service για πρώτη φορά! Οι σχεδιαστές δημιούργησαν τη δική τους Absolut γωνία με τις αγαπημένες τους Absolut Unique φιάλες και αγαπημένα τους αντικείμενα. Φωτογράφοι, στυλίστες, fashion editors, bloggers αλλά και το ευρύτερο κοινό είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τις ανοιξιάτικες συλλογές τους για το 2013 σε ένα μοναδικό event. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ένα απογευματινό cocktail soiree με DJ set στο μπαρ του ξενοδοχείου με τους εξειδικευμένους bartenders της Absolut Vodka να προσφέρουν δροσιστικά cocktail.

FASHION

Bela Louloudaki

Ένα απόγευμα, ένα ξενοδοχείο, έντεκα δωμάτια, έντεκα συμμετέχοντες σχεδιαστές και brands και ένα μεγάλο πάρτι.

NIZAL

Angelo Di Spirito Rosa

rien

Zoi Giakoumatou

σομφ

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Photgraphy The Dreamer

16

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 16

3/15/13 5:29 PM

p.L.us

drinks by

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 17

3/15/13 5:30 PM

INGLOT

ANGELO DI SPIRITO ROSA

www.inglotgreece.gr / +30 210 8940889

BARTUGGI

www.bartuggi.com / +30 210 6891902

www.angelodispiritorosa.com / + 30 210 3610637

2 1 3 FREEDOM SYSTEM is one of the most notable innovations exclusively applied by INGLOT. It is a totally practical make up suggestion, with customizable palettes that fulfill very need concerning color and texture.

Aside from the hundreds of combination choices offered, the palettes come in various sizes, they are easy to carry and refillable thanks to their innovative magnetic packaging mechanism.

fnews

Το FREEDOM SYSTEM αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές καινοτομίες που εφαρμόζεται αποκλειστικά από τα INGLOT. Πρόκειται για μία απόλυτα πρακτική πρόταση μακιγιάζ, με προσωποποιημένες παλέτες καλλυντικών που ανταποκρίνονται σε κάθε ανάγκη χρώματος και υφής. Εκτός από τις εκατοντάδες επιλογές συνδυασμών που προσφέρουν, οι παλέτες διατίθενται σε πολλά διαφορετικά μεγέθη, ενώ μεταφέρονται εύκολα και παρέχουν τη δυνατότητα “refill”, χάρη στον πρωτότυπο μαγνητικό μηχανισμό packaging.

Το brand κοσμημάτων Angelo di Spirito Rosa ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 2011, με τη σχεδιαστική φιλοσοφία της εταιρείας να βασίζεται στη λογική του ροζάριο. Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούνται πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι, καθώς και πρωτότυπα υλικά, ενώ η πρωτότυπη συσκευασία τους αποτελεί πια σήμα κατατεθέν της εταιρείας. Τα κοσμήματα διατίθενται στο online store, αλλά και σε διάσημες boutique του εξωτερικού όπως Luisa Via Roma, BANNER (BIFFI BOUTIQUES) και επιλεγμένες boutique της εγχώριας αγοράς.

Κειμενα Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou

(Fashion) Jewelry brand Angelo di Spirito Rosa was founded in the summer of 2011, representing a designing philosophy based on rosaries.

The collection pieces are exclusively made out of precious and semi-precious gemstones, as well as innovative material, while the imaginative packaging is now considered the trademark of the label. The pieces are available at the brand’s online store but alo at notable boutiques abroad, like Luisa via Roma, BANNER (BIFFI BOUTIQUES) and selected Greek boutiques.

Η νέα συλλογή της BARTUGGI εμπνέεται από τον ήλιο και την θάλασσα. Με τα έντονα χρώματα να κυριαρχούν, τα κομμάτια της συλλογής συνδυάζουν ποιότητα και προσιτή πολυτέλεια και υπόσχονται να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα. Ψάθινες τσάντες για την παραλία σε φωτεινούς καλοκαιρινούς τόνους θα συνοδεύσουν τις καλοκαιρινές σας διακοπές, ενώ οι χειροποίητες τσάντες από δέρμα υψηλής ποιότητας, ιδανικές για κάθε μέρα, θα ολοκληρώσουν κάθε εμφάνιση.

The new BARTUGGI collection draws inspiration from the sun and the sea; vivid colors and pieces that combine quality with affordable luxury and promise to cater for everyone’s tastes. Rattan bags for the beach in bright summer shades will accompany you at your summer vacations and handmade bags of high quality leather are ideal every day and will complete your outfits.

18

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 18

3/15/13 5:30 PM

HEEL

www.heel.gr / +30 210 3634009

EVMORFI

www.evmorfi.com / +30 210 3239543

adidas originals

BY JEREMY SCOTT www.adidas.com / +30 210 8930800

456 Το εργαστήρι μόδας HEEL προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής που βασίζεται στην ομαδικότητα, την ισότητα και την εργασία με δίκαιους όρους. Η μόδα γίνεται μέσο έκφρασης των ανησυχιών για τη ζωή και τη φύση, η οποία αποτελεί πηγή αστείρευτης έμπνευσης. Τα ρούχα σχεδιάζονται και παράγονται εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, ενώ η εκάστοτε συλλογή εμπλουτίζεται με νέα σχέδια καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν· τα υφάσματα εναλλάσσονται και όλα βρίσκονται στην αρμονική κίνηση της δημιουργίας και της αλλαγής.

Heel Fashion Lab suggests an alternative production model (which is) based on team-work, equality and work on fair terms. Fashion has become a means of expression concerning life and nature, which is an exhaustible source of inspiration.

The pieces are designed and produced exclusively in Greece, while each collection is enriched with new patterns throughout the whole season; the textiles are alternated and are found in a harmonic situation of creation and change.

Η εταιρεία Evmorfi ασχολείται αποκλειστικά με τον σχεδιασμό χειροποίητων κοσμημάτων. Η έμπνευση πίσω από τον σχεδιασμό προκύπτει από την αρχαιοελληνική ιστορία και τον πολιτισμό, και τη φύση. Τα σκουλαρίκια, τα δαχτυλίδια, τα κολιέ και τα βραχιόλια της συλλογής κατασκευάζονται με βάση το ασήμι, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις επιχρυσώνεται, σε γεωμετρικά και κλασικά σχήματα.

Evmorfi brand exclusively designs handmade jewelry. The label draws inspiration from the ancient Greek history and culture, as well as the nature. The earrings, rings, necklaces and bracelets of the collection are mostly made out of silver, which in many pieces is gold plated, in geometric and classic shapes.

Ο Jeremy Scott εμπνέεται από την pop κουλτούρα και, χρησιμοποιώντας χαρούμενα μοτίβα και απρόσμενους συνδυασμούς, δημιουργεί μια συλλογή με unisex προϊόντα που ξεχωρίζει. Τα ρούχα και τα παπούτσια της συλλογής adidas Originals

by Jeremy Scott Α/Κ ’13 εκφράζουν το πάθος του σχεδιαστή για τα «μυστηριώδη» φτερωτά πλάσματα, τα Highlands της Σκωτίας, αλλά και το μπιλιάρδο. Ξεχωρίζουν τα πολύχρωμα eagle prints, που χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά και εμφανίζονται ακόμη και στα κλασικά JS Wings!

Jeremy Scott is inspired by pop culture and using colorful prints and unexpected combinations, he creates an outstanding collection of unisex shoes and apparel. The pieces of the Adidas Originals collection by Jeremy Scott S/S ’13 reflect the designer’s passion for mysterious feathered creatures, the Highlands of Scotland and brilliant. Another eye-catching element is the colorful eagle prints, which are used for the first time and also appear at the classic JS Wings!

19

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 19

3/15/13 5:30 PM

Μπουφάν/ Jacket Nike (Nike Hellas)

T-Shirt adidas Originals (adidas Hellas)

Photography Manos Katsaprinis Text/Styling Stavros Sgouros

Μπουφάν/ Jacket adidas Originals (adidas Hellas)

Jeans Lee (Vf Hellas)

20

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 20

se le ct io ns 3/15/13 5:30 PM

Μπλούζα/ T-Shirt Σομφ

Άνοιξη σε τόνους..vintage! Ακόμα και αν ο καιρός επιμένει να είναι βροχερός, λεπτά καρό πουκάμισα, ανοιχτόχρωμα T-shirts και ξεβαμμένα τζιν ήρθε η

ώρα να βγουν στο φως. Στάμπες, ανάλαφρα μπουφάν με σχέδια, τζιν πουκάμισα συμπληρώνουν μία άνοιξη γεμάτη όμορφα χρώματα και διαφορετική διάθεση.

Μπλούζα/ T-Shirt Wrangler (Vf Hellas)

Πουκάμισο/ Shirt Attr@ttivo

Spring comes in vintage tones! In spite of the persistent rainy weather, it is time for light plaid shirts, fair- colored T-shirts and washed out jeans to come

to light. Prints, light printed jackets and denim shirts create a spring mood full of pretty colors and a different energy.

Πουκάμισο/ Shirt

WeSC (Wesc BΒ)

Γυαλιά/ Sunglasses Persol (Luxottica Hellas S.a.)

-Grandvision Hellas stores

Jeans Wrangler (Vf Hellas)

Παπούτσια/ Shoes Vans (Vf Hellas)

21

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 21

3/15/13 5:30 PM

Photography Manos Katsaprinis Styling Vicky Florou, Alexandra Zografou Models Lee-Ann, Polina Karabanova (New Model) Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou

Polina Μπλούζα/ T-Shirt Lacoste (Notos Com) Φούστα/ Skirt Gant (Notos Com) Κάλτσες/ Socks Calzedonia (Calin A.E.) Παπούτσια/ Shoes Wesc (Wesc BΒ)

Lee-Ann Σακάκι/ Jacket Anna Riska Πουκάμισο/ Shirt Stefanel Jeans Lee (Vf Hellas) Παπούτσια/ Shoes Wesc (Wesc BΒ)

Polina Πουκάμισο /Shirt Levi’s (Levi Strauss Hellas) Μπλούζα/T-Shirt Lee (Vf Hellas) Παντελόνι/ Trousers Bel Air (Milk & Honey) Παπούτσια/ Shoes Superga (Milk & Honey) Γυαλιά ηλίου/ Sunglasses Ralph By Ralph Lauren (Grandvision Hellas) Βραχιόλια/ Bracelets Li-La-Lo

22

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 22

3/15/13 5:30 PM

we like your style

Lee- Ann Καπαρντίνα/ Trench Coat Carling (Milk & Honey) Πουκάμισο /Shirt Lee (Vf Hellas) Jeans Lee (Vf Hellas) Παπούτσια/ Shoes Wesc (Wesc BΒ)

Polina Καπαρντίνα/ Trench Coat WeSC (Wesc BΒ) Πουκάμισο /Shirt WeSC (Wesc BΒ) Jeans Wrangler (Vf Hellas) Παπούτσια/ Shoes Superga (Milk & Honey) Δαχτυλίδι/ Ring Li-La-Lo

Καθώς περνάμε το κατώφλι του Μαρτίου, βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα σε χειμώνα και άνοιξη. Τι κι αν δεν ήρθε ακόμα η ώρα να αποχωριστούμε τα χειμωνιάτικα ρούχα μας; Τα συνδυάζουμε με έντονα χρώματα και φανταχτερά prints για να αποφύγουμε τη μονοτονία του χειμώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα κλασικά, preppy κομμάτια της γκαρνταρόμπας μας!

March is about to set in and we are somewhere between winter and spring. What if it isn't time to part with our winter clothes? We match them with vivid colors and fancy prints to push away the winter gloominess, while classy and preppy pieces of our wardrobe hold sway!

Lee-Ann Μπλούζα/ T-Shirt Gant (Notos Com) Φούστα/ Skirt Lacoste (Notos Com) Κάλτσες/ Socks WeSC (Wesc BΒ) Παπούτσια/ Shoes WeSC (Wesc BΒ) Κολιέ/ Necklace Li-La-Lo

23

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 23

3/15/13 5:31 PM

art agenda ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΗΘΕΙΝΟΣ / DIMITRIS ALITHINOS ΕΜΣΤ/ National Museum of Contemporary Art 14.02.13 - 26.05.13 Βασ. Γεωργίου Β’ 17-19 & Ρηγγίλης, Αθήνα/ 17-19 Vas. Georgiou B’ & Riggilis st., Athens 210 924 2111-3

ΝΙΚΟΣ ΣΙΣΚΟΣ / NIKOS SISKOS Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου / Ekfrasi – Yianna Grammatopoulou 14.03.13 - 13.04.13 Βαλαωρίτου 9α, Κολωνάκι / 9a Valaoritou st., Kolonaki / 210 360 7598

AT TABLE AND IN BED Andreas Melas & Helena Papadopoulos 30.01.13 - 23.03.13 Επικούρου 26 & Κορίνης 4, Αθήνα / 26 Epikourou & 4 Korinis st., Athens 210 3251881

ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ / MINOS ARGYRAKIS Xippas Gallery 14.02.13 - 27.04.13 Πατριάρχου Ιωακείμ 53, Κολωνάκι / 53 Patriarchou Ioakeim st., Kolonaki 210 3319333

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΑΚΟΣ / YIANNIS ADAMAKOS Μουσείο Μπενάκη / Benaki Museum 01.02.2013 - 31.03.2013 Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Αθήνα / 138 Pireos & Andronikou st., Athens 210 345 3111

DAVID GATES Qbox gallery 04.02.2013 - 30.03.2013 Αρμοδίου 10, Αθήνα / Armodiou 10 st., Athens 211 119 9991

BOHEMIANS The Breeder 21.02.13 - 23.03.13 Ιάσονος 45, Αθήνα / 45 Iasonos st., Athens 210 3317527

I NEVER PROMISED YOU A ROSE GARDEN Gallery Genesis 26.02.13 - 30.03.13 Χάρητος 35, Κολωνάκι / 35 Charitos st., Kolonaki 211 7100566

ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ / PAVLOS TSAKONAS Can Christina Androulidaki Gallery 06.03.13 - 06.04.13 Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι / 42 Anagnostopoulou st., Kolonaki 210 3390833

VALÉRIE MANNAERTS Bernier-Eliades Gallery 08.03.13 - 06.04.13 Επταχάλκου 11, Αθήνα / 11 Eptachalkou st., Athens 210 3413936-7

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΡΑΒΗΤΑΣ / PERIKLIS PRAVITAS Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων / TV Control Centre 09.03.13 - 31.03.13 Κύπρου 91Α, Κυψέλη / 91A Kyprou st., Kypseli 213 0040496

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΕΛΙΜΑΣ / VASSILIS SELIMAS Thanassis Frissiras Gallery 21.02.2013 - 22.03.2013 Κριεζώτου 7, Αθήνα / 7 Kriezotou st., Athens 210 3640288

24

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 24

3/15/13 5:31 PM

25

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 25

3/15/13 5:31 PM

26

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 26

3/15/13 5:31 PM

guns for hire Photography Nelli Palom채ki 27

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 27

3/15/13 5:31 PM

NELLI PALOMAKI

Τα πορτρέτα της Nelli Palomäki αποπνέουν μια αύρα νοσταλγίας, δίνοντας την εντύπωση ότι ανήκουν σε περασμένο αιώνα, ενώ σχεδόν πάντα είναι απομονωμένα από τον χωρο και τον χρόνο και επικεντρώνονται στο αντικείμενο. Μετά από αρκετές προσωπικές και ομαδικές εκθέσεις, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει μέσα στους επόμενους μήνες το πρώτο της βιβλίο “Breathing the same air” με τα πορτρέτα παιδιών και εφήβων που έχει κατά καιρούς φωτογραφίσει. Η Φινλανδή φωτογράφος μιλά στο ΟΖΟΝ Raw για τη δουλειά της, την πρόσφατη έκθεσή της “Sons of Nakhimov” στο Λονδίνο, καθώς και τη σχέση που αναπτύσσει με τους πρωταγωνιστές της. // Nelli Palomäki portraits exude an aura of nostalgia, creating the impression that they belong in a past century, while almost always seem timeless and focused on the subject. Following many solo and group exhibitions, her first book “Breathing the same air”, which will include children and teenage portraits that she has previously photographed, is expected in a couple of months. The Finnish photographer talks to OZON Raw about her work, her latest exhibition “Sons of Nakhimov” in London, as well as the relationship between herself and her objects.

Breathing the same air

Συνέντευξη Αλεξάνδρα Ζωγράφου Interview Alexandra Zografou

Στην τελευταία σου έκθεση με τίτλο ‘Sons of Nakhimov’, στο Λονδίνο, παρουσιάζεις μία σειρά φωτογραφιών από τη Ναυτική Ακαδημία Ναχίμοβ της Αγίας Πετρούπολης. Πώς θα περιέγραφες αυτήν την εμπειρία, συγκριτικά με τις προηγούμενες; Όλο το project ήταν πραγματικά συναρπαστικό για εμένα και εύχομαι να μπορέσω να το συνεχίσω κάποια στιγμή και να παρακολουθήσω την πρόοδο των μαθητών. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία δημιουργίας των πορτραίτων ήταν πολύ πιο σημαντική από το

τελικό αποτέλεσμα. Άρχισα ακόμη και να αμφισβητώ τη δουλειά μου ως φωτογράφος κατά τις επισκέψεις μου στην Αγία Πετρούπολη. Μερικές φορές αρκεί μόνο να είσαι εκεί· το πορτραίτο είναι μόνο ένα στιγμιότυπο της συνάντησής μας. Σε αυτήν τη δουλειά επιφορτίζεσαι με μία συγκεκριμένη ευθύνη: να χτίσεις μία σχέση εμπιστοσύνης με το αντικείμενο σου και όχι να του αποσπάς μόνο κάποιες φωτογραφίες. Η έκθεση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η γκαλερί “Wapping ProjectBankside” είναι ιδανικό μέρος: τα

τεράστια παράθυρα του φωτίζουν με άπλετο φυσικό φως το χώρο, πράγμα που βοηθά τα πορτραίτα μου, αφού όλα φωτογραφήθηκαν υπό το φυσικό φως που έμπαινε από το παράθυρο. Έχεις πει πως τα πορτρέτα των μαθητών για την έκθεση “Sons of Nakhimov” αντικατοπτρίζουν τον τρόπο που θα τους θυμάσαι και αναρωτιέσαι «πώς θα σε θυμούνται εκείνοι». Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται; Αυτό ισχύει για όλη τη δουλειά μου. Εννοώ ότι όταν βγάζεις τη φωτογραφία ενός άγνωστου, αυτός

είναι και ο μοναδικός τρόπος να τον θυμάσαι. Κατά μία έννοια, αυτό το κάνει πιο απόλυτο· αυτό το πορτραίτο είσαι εσύ. Για εμένα η στιγμή που βγάζεις αυτή τη φωτογραφία είναι πάρα πολύ σημαντική. Πρέπει να είναι έντονη, άβολη, εύθραυστη και ήσυχη. Είμαι ιδιαίτερα νευρική όταν τραβάω μια φωτογραφία και υποθέτω πως και αυτό αποτελεί μέρος της δουλειάς μου και επηρεάζει την τελική μορφή των πορτραίτων. Δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να με θυμούνται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά έχω όντως την περιέργεια του πώς θα με θυμούνται: εάν έχουν προσέξει κάποια από

28

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 28

3/15/13 5:31 PM

29

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 29

3/15/13 5:31 PM

Εκεί βρίσκεται η δύναμη της προσωπογραφίας (και η δύναμη του φωτογράφου): στη μίζερη σκέψη του μόνιμου. Τώρα έχω τον έλεγχο να παρουσιάσω τις φωτογραφίες, αλλά πέρα από αυτό, μπορώ να τις κάνω να κρατήσουν για πάντα. Γίνονται συνώνυμο της αθανασίας αλλά την ίδια στιγμή, με ένα σατανικό τρόπο, μας υπενθυμίζουν ότι αναμφίβολα όλοι μας κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Όλες αυτές οι αποδείξεις θανάτου και γηρατειών τις φυλάμε σαν θησαυρούς, τις γεμίζουμε με νόημα και αναμνήσεις: είναι τα πιο πολύτιμα αντικείμενα στη ζωή μας· όπως οι φωτογραφίες των αγαπημένων μας που έχουν φύγει εδώ και καιρό τις φυλάμε σαν θησαυρό, σαν κρυμμένα γράμματα γεμάτα με γλυκούς και οικείους χαρακτήρες, που θέλουμε να φυλακίσουμε μέσα μας για πάντα». τις αδυναμίες μου ή εάν ήταν τόσο φοβισμένοι όσο και εγώ. Περιέγραψέ μας τη σχέση σου με τη φωτογραφία; Δεν είμαι η συνηθισμένη φωτογράφος που έχει πάντα μαζί της τη μηχανή της. Είναι απλά κάτι που έτυχε να κάνω αλλά δεν καθορίζει τη ζωή μου. Με συναρπάζει να γνωρίζω ανθρώπους και να έχω αλλόκοτες εμπειρίες και συζητήσεις με αυτούς, να ζω στο έπακρο. Η φωτογραφία είναι μέρος της ζωής μου, αλλά δεν είναι η ζωή μου. Γιατί ασχολήθηκες με τα πορτρέτα; Οι άγνωστοι με συνάρπαζαν πάντα, όπως και το να γνωρίζω καινούργιο κόσμο. Το ότι επέλεξα, όμως, τον συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς οφείλεται στις κρίσεις πανικού που πάθαινα πιο μικρή. Ακόμα το παθαίνω, αλλά είμαι πολύ καλύτερα σήμερα. Δεν ήταν εύκολο να περάσω αυτές τις τόσο έντονες στιγμές με αγνώστους. Ξεκίνησα, κατά μία έννοια, να πιέζω τον εαυτό μου να γνωρίσει καινούργια άτομα και να περάσει στιγμές ηρεμίας μαζί τους. Επίσης, λατρεύω να ακούω ιστορίες και πάντα ακούω υπέροχες ιστορίες από αυτά. Δεν μιλώ πολύ όταν τραβάω τις φωτογραφίες. Μου αρέσει αυτή η αμηχανία. Για κάποιον λόγο δεν πρέπει να υπάρχει άνεση. Οι φωτογραφίες σου είναι πάντα ασπρόμαυρες, παρόλο που έχεις δηλώσει στο παρελ-

θόν: «έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο και μαύρο». Τι θέλεις να πεις με αυτό; Θέλω να πω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά αυτή η δήλωση μου δεν έχει να κάνει με την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έχοντας μία συγκεκριμένη στάση όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Ρώσικη Ναυτική Ακαδημία, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά ότι τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πως ο τρόπος που βλέπω τις καταστάσεις είναι πολύ μονοδιάστατος. Έχεις επίσης δηλώσει πως «κάθε φωτογραφία που έχεις τραβήξει είναι και ένα κομμάτι του εαυτού σου». Τι σχέση αναπτύσσεις με τα άτομα που φωτογραφίζεις; Για να πάρεις κάτι από τους άλλους, πρέπει πρώτα να δώσεις κάτι από εσένα. Ακόμα και αν η σχέση φωτογράφου και φωτογραφιζόμενου δεν είναι ισότιμη, προσπαθώ να αντιστρέψω αυτήν την ισορροπία. Μπορώ, επίσης, να αποκαλύψω ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν έχω την ανάγκη να κρύβομαι πίσω από το ρόλο του φωτογράφου. Μερικές φορές μάλιστα χτίζεις πολύ δυνατές σχέσεις με τα αντικείμενα σου: κάποιοι μπορεί να γίνουν φίλοι σου· άλλοι είναι πιο αποστασιοποιημένοι. Κάποτε είχα γράψει: «Τώρα είμαι εγώ ο κάτοχος του πορτραίτου, που διατηρεί αυτή τη σχέση και μας δεσμεύει για πάντα.

Μεγάλωσες και σπούδασες στη Φινλανδία. Νιώθεις πως η πόλη που μεγάλωσες και η σημερινή καλλιτεχνική σκηνή της έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου; Εννοείται πως τα πάντα εδώ έχουν επηρεάσει τη δουλειά μου. Προέρχομαι από μία μικρή βιομηχανική πόλη, μία πραγματική πόλη της εργατικής τάξης. Αυτό με έκανε αρκετά δυνατή για να επιβιώσω στη ζωή μου, αλλά ταυτόχρονα με έκανε και πολύ φιλόδοξη. Δεν παραδίδω εύκολα τα όπλα και έχω πάντα πολλά όνειρα για το μέλλον. Αλλά με ένα φυσικό τρόπο τα πάντα επηρεάζονται από οτιδήποτε εδώ. Πιθανώς, εμείς οι σκανδιναβικοί λαοί έχουμε μια τάση να βλέπουμε τα πράγματα μελαγχολικά. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Θα πειραματιζόσουν με κάποιο άλλο είδος πέρα από το φωτογραφικό πορτρέτο; Θα προτιμούσα να συνεχίσω τη δουλειά μου χωρίς να πολυσκέφτομαι το μέλλον. Φυσικά ελπίζω να συνεχίσω αυτήν τη δουλειά, να κάνω εκθέσεις, να συνεχίσουν να μου παρουσιάζονται ευκαιρίες και να ταξιδέψω. Είμαι ακόμη πολύ νέα, άρα υποθέτω πως με περιμένουν ακόμα πολλές προκλήσεις. Προς το παρόν, θέλω να συνεχίσω με τα πορτραίτα· είναι κάτι που βλέπω τον εαυτό μου να κάνει για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είμαι ανοιχτή και σε άλλα

πράγματα. Μην εκπλαγείτε αν με δείτε να ασχολούμαι με κάτι τελείως διαφορετικό στο κοντινό μέλλον!

Your most recent exhibition, “Sons of Nakhimov”, in London, demonstrates photos of St. Petersburg’s Nakhimov Naval Academy. Compared to your previous experience, how would you describe this last one?

The whole project was truly fascinating to me. I still wish I could carry on with it some day and watch the students grow up. Actually, the process of doing the portraits was much more important than the final result. I even started to question my work as a photographer during my visits to St. Petersburg. Sometimes just being there was enough; a portrait was only a small stain of our meeting. There’s a certain responsibility in this work.

Building trust with the subject is much more important to me than “stealing” their images.

This is the first time we exhibit these portraits in the UK. The Wapping Project Bankside Gallery is a great place; the huge windows give a certain feeling of natural light. This worked for these portraits, since they were all shot using natural window light.

You said that the portraits of the students you took for “Sons of Nakhimov” signify the way you remember them and you wondered “how they remember you”. How would you want to be remembered by?

This is how I feel about my work in general. What I meant was that if you do a portrait of a stranger, this is the only way you will remember them. In a way, this makes it absolute – this is you. For me, the moment of taking the photo is very important. It should be intense, awkward, fragile and quiet. I’m very nervous while taking the picture. I guess this is a part of my work and what makes the portraits come out the way they do. I can’t say that I would like to be remembered in a certain way, but I do wonder how people remember me. Maybe they noticed some of my weaknesses; maybe they were just as scared as I was.

30

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 30

3/15/13 5:31 PM

How would you describe yourself as a photographer?

I don’t carry my camera with me, so I’m not a typical photographer at all. This is something I happen to do, but it doesn’t control my life.

I’m more fascinated meeting new people, having strange experiences and conversations with them, living my life full. Photography is a part of my life, but it’s not my whole life.

Δεν μιλώ πολύ όταν τραβάω τις φωτογραφίες. Μου αρέσει αυτή η αμηχανία. Για κάποιον λόγο δεν πρέπει να υπάρχει άνεση

Why did you choose to focus on portrait photography?

Strangers always fascinated me; meeting new people is something that I always loved. But I actually started working this way, because I had a panic disorder when I was younger. I still do, but I can handle it better now. It wasn’t easy to spend this intense moment with strangers. I kind of started forcing myself to meet new people and spend this quiet time with them. I also love storytelling and you always hear great stories from new people. I don’t talk a lot while doing a portrait. I like the awkwardness of photography. Somehow it shouldn’t be comfortable.

The photos you take are always black and white, although in a previous statement you mentioned: “I had proven myself that things are not that blackand-white.” Can you elaborate on that?

I meant that things are not that simple. This had nothing to do with black and white photography.

Because I had a certain attitude when visiting the Russian Naval Academy the first time, I once again realized that things are way more complicated and my way of seeing things is just often too one-dimensional.

You have stated that “each and every photo you have taken is a photograph of you too”. What kind of relationship do you develop with those you choose to photograph?

In order to get something from people, you need to give something from yourself. Even if the relationship between the photographer and the one being photographed is never equal, I try to make it as equal as I can. I can also reveal something from myself; I don’t have to

hide behind the role of a photographer. Sometimes you even build strong relationships with the subjects; some of them become your friends, some of them are more distant. I once wrote about this: “I am now the holder of the portrait, the preserver, forcing us to be bound forever. There lies the power of the portraiture (and the power of the photographer); the miserable thought of permanence. I now have the control to present the photographs, but more than that, I can make them everlasting. They become the enemies of mortality, at the same time devilishly underlining the fact that we all will, without a doubt, die in the end. These captivating proofs of aging and death we keep as treasures, fill them with meanings and memories; they are the most valuable objects in one’s life. Like we worship the photographs of our long gone lovers, as hidden letters filled with sweet and familiar characters, wanting them to be forever trapped with us.

You grew up and studied in Finland. Do you feel that the city you grew up in as well as the current art scene there has affected your work?

Of course. Everything I experience here has affected my work. I’m originally from a small industrial town, a true small Finnish working-class town. It made me tough enough to survive in my life, but also made me very ambitious. I don’t give up easily and I always have many big dreams for the future.

Can you picture yourself in the future? Would you ever attempt to tackle a different genre, other than portrait photography?

I wish to continue my work without thinking too much about the future. I sure hope to be able to continue doing my work, have exhibitions and great opportunities, as well as travel. I’m still very young, so I guess I have many challenges ahead. At the moment, I want to continue with portraiture and I can see myself doing it for many years.

But I wouldn’t say “no” to other things. I guess it wouldn’t be such a surprise if I tried something different in the future. nellipalomaki.com 31

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 31

3/15/13 5:31 PM

Σε μία πολυσυζητημένη κοινότητα και κομβικό σημείο του καλλιτεχνικού κόσμου του Βερολίνου, το Wedding, δύο επιμελήτριες, η Kristin Trethewey και η Michelle O’ Brien, διοργανώνουν μια τριήμερη εκδήλωση στα πλαίσια του φετινού Transmediale Festival, και συγκεντρώνουν καλλιτέχνες από Βερολίνο, Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία. Το Illuminations of Wedding, στήθηκε σε έναν χώρο ονόματι SUPERMARKT της περιοχής Wedding, όπου ένα παλιό σούπερ μάρκετ μετατράπηκε σε εκθεσιακό χώρο. Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο project που συμπεριλαμβάνει ένα workshop, μία ομαδική έκθεση και μία δημόσια συζήτηση σχετικά με την αστική κουλτούρα, τις καλλιτεχνικές κοινότητες, τη δημόσια τέχνη και τον αστικό εξπρεσιονισμό. // In Berlin’s much talked-about, artistic hub borough, Wedding, two curators, Kristin Trethewey and Michelle O'Brien, are organizing a three-day event, part of this year’s Transmediale festival, and bringing together various artists from Berlin, Canada, the US and Australia. Illuminations of Wedding, held in Wedding’s SUPERMARKT venue, an old supermarket turned into an exhibition space, is a multi-dimensional project including a workshop, a group exhibition and a panel discussion about urban culture, artistic communities, public art and urban expressionism.

Illuminations OF

Wedding Different perspectives

Πώς γνωριστήκατε και ποια είναι η εμπειρία σας πάνω στις τέχνες και την καλλιτεχνική επιμέλεια; Μας σύστησε ο Malcom Levy, ο οποίος είναι και ένας από τους καλλιτέχνες του show. Μέναμε και οι δύο στο Βερολίνο, οπότε μας πρότεινε να γνωριστούμε και από τότε γίναμε φίλες. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Η Kristin έχει ασχοληθεί με τη τέχνη νέων μέσων (media

arts) και πιο συγκεκριμένα πάνω στην ομαδική performance, στις εγκαταστάσεις και στη γλυπτική μέσα από το φάσμα της τεχνολογίας και του βίντεο . Ξεκίνησε την καλλιτεχνική επιμέλεια εκδηλώσεων κατά τη διαμονή της στο Τορόντο ενώ ασχολήθηκε πιο συστηματικά στη Νέα Υόρκη όταν σκηνοθέτησε δύο φεστιβάλ νέων μέσων: το Play With Fire Festival (2009) και το INDEX Festival (2011). Η Michelle έγινε προσφάτως η Καλλιτεχνική

Παραγωγός στο SUPERMARKT, την τοποθεσία του event, και έχει εργαστεί ως επιμελήτρια, καλλιτεχνική διευθύντρια, ερευνήτρια και φωτογράφος. Έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια και παραγωγή εκδηλώσεων σε σε Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Γερμανία και Καναδά όπως στο Sydney Festival, στη Μουσική Ακαδημία του Μπρούκλιν (BAM) στη Νέα Υόρκη, στο Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, στο Fringe

32

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 32

3/15/13 5:31 PM

Συνέντευξη Ανδρέας Δημόπουλος Interview Andreas Dimopoulos Photography Erica Svensson

Festival (επίσης στο Εδιμβούργο),σ το φεστιβάλ τεχνών και ψηφιακής κουλτούρας Transmediale στο Βερολίνο, στο Digital Art & Sound Weekend στο Βερολίνο και στο New Forms Festival στο Βανκούβερ . Είναι επίσης η ιδρυτής του The Festival Circuit, μίας διαδικτυακής πηγής πληροφοριών που απευθύνεται στην παγκόσμια κοινότητα των καλλιτεχνικών διευθυντών. Πώς γεννήθηκε η ιδέα του project; Είχαμε ενθουσιαστεί με την ιδέα του να εξερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες έρχονται σε επαφή με τις κοινότητες και να πειραματιστούμε με τον φυσικό χώρο των γειτονιών του Wedding. Θέλαμε να την εφαρμόσουμε συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του Wedding όπου βρίσκεται και η γκαλερί ‘SUPERMARKT’, η οποία βιώνει και μία περίπλοκη μεταβατική φάση στα πλαίσια της πόλης. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το project; Μέσα από το project προσδοκούμε σε έναν διάλογο με την κοινωνία και επίσης στον εορτασμό της τοποθεσίας με ποικίλους τρόπους. Έχουμε προσπαθήσει να στήσουμε μία πολυδιάστατη έκθεση και με αυτό τρόπο πιστεύουμε ότι είναι ένας 33

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 33

3/15/13 5:31 PM

Προσδοκούμε σε έναν διάλογο με την κοινωνία και στον εορτασμό μιας τοποθεσίας με ποικίλους τρόπους πολύ καλός τρόπος εξερεύνησης του πώς μας επηρεάζει ο χώρος, η κοινότητα και το αστικό περιβάλλον καθώς και του πώς ζούμε όλοι δυναμικά σε έναν αστικό χώρο. Πώς έγινε η επιλογή των καλλιτεχνών και ποια κοινά στοιχεία μοιράζονται; Ποιες ιδιαιτερότητες φέρει ο καθένας ξεχωριστά; Στόχος μας ήταν η προβολή της κοινότητας μέσα από διαφορετικές προοπτικές, έτσι λοιπόν επιλέξαμε Γερμανούς καλλιτέχνες (γνήσιους Βερολινέζους και μη), καλλιτέχνες που δουλεύουν σε στούντιο του Wedding, καλλιτέχνες από το εξωτερικό που μετακόμισαν προσφάτως στη πόλη και καλλιτέχνες που ήρθαν να επισκεφτούν το Βερολίνο. Το Illuminations of Wedding απαρτίζεται από μία έκθεση που συμπεριλαμβάνει video art, εκθέσεις φωτογραφίας, βίντεο προβολές (projection mapping), οπτικοακουστικές παρουσιάσεις και γλυπτική, ένα workshop ανοιχτό για το κοινό και μία δημόσια συζήτηση. Ο καθένας ξεχωριστά από αυτούς τους καλλιτέχνες δίνει τη δική του χροιά και απάντηση στο τι σημαίνει γι’ αυτόν το Wedding. Γιατί στο Wedding; Το Wedding είναι μία κοινότητα με μεγάλη ιστορία, που προσφάτως δέχεται μεγάλες πιέσεις να αλλάξει. Πολύς κόσμος έχει μόλις μετακομίσει στη περιοχή. Η κοινότητα μεγαλώνει και τα ενοίκια εξυψώνονται ιλιγγιωδώς λόγω της κερδοσκοπίας που παρατηρείται στα πλαίσια της ανάπλασης του χώρου. Αποτελεί λοιπόν μεγάλο ερώτημα το τι θα γίνει με το Wedding. Ποια είναι η άποψη σας για την αστική κουλτούρα στο Βερολίνο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες αμερικάνικες πόλεις του Βορρά; Η αστική κουλτούρα του Βερολίνου έχει αναμφίβολα μοναδικό χαρακτήρα. Παρόλο που έχει περισσότερα κοινά με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, παραδόξως συχνά συγκρίνουν τη κουλτούρα του με της Νέας Υόρκης. Το σύστημα μεταφοράς είναι βέβαια λίγο πιο περίπλοκο αλλά και οι δύο είναι πολιτισμικά ηγετικές πόλεις σε παγκόσμιο επί-

πεδο. Σε γενικές γραμμές πάντως η ατμόσφαιρα του Βερολίνου είναι τελείως διαφορετική συγκριτικά με τις πόλεις στη Βόρειο Αμερική.

How did you meet and what is your background in art and curating?

We met actually through Malcolm Levy, one of the artists in the show.

We were both living in Berlin so he suggested we meet up and we've been friends ever since. This is the first time we work together. Kristin has a media arts background mostly with collaborative performance, installations and sculpture using technology and video. She came to curation while in Toronto and Banff with various artists and then more heavily in New York directing two media arts festival, Play With Fire Festival in 2009 and INDEX festival in 2011. Michelle is currently the Creative Producer for SUPERMARKT, the venue of the event, and has worked as a curator, arts manager, researcher and photographer. She has curated and produced events across Australia, UK, USA, Germany and Canada including Sydney Festival, Brooklyn Academy of Music (BAM) NYC, Edinburgh International Festival, Edinburgh Festival Fringe, transmediale festival for art & digital culture Berlin, Digitial Art & Sound Weekend Berlin and New Forms Festival Vancouver. She is also the founder of The Festival Circuit, an online resource for an international community of arts managers.

How was the idea first born?

We were excited to explore the way that artists relate to community and the physicality of these neighbourhoods. We wanted to bounce this off of the site specifics of Wedding where ‘Supermarkt’, the gallery, is based and undergoing a very complex transition within Berlin.

What are your expectations from this project?

We hope to open up a dialog about the community and really also cel-

ebrate the location in many ways.

We tried to incorporate a number of different perspectives in the exhibition. So it should be a really exciting exploration of the way that space, the community and urban environments impact us and how we live together dynamically in city space.

How the artists were chosen and what do they all have in common? What does each one bring to the table?

We wanted to represent different perspectives on the community so we chose artists who are German but not from Berlin as well as native Berliners, artists working in Wedding studios, artists who recently moved to the city from abroad and artists who are just visiting the city. Illuminations of Wedding consists of an exhibition featuring video art, photographic works, projection mapping, A/V performance and sculptural works, an open workshop and a panel discussion. Each of these artists brings a different voice and response to what Wedding means to them.

So why did you choose Wedding?

Wedding is a community with a very deep history and is under intense pressure to change currently. Many new people have just moved to the neighbourhood. The community is growing and rents are rising at a rapid rate in speculation of gentrification. So it’s a big question right now what will happen here.

How do you feel about urban culture in Berlin in relation to other North American cities?

Berlin has a unique urban culture absolutely. The city has a lot more in common with other European cities but culturally it is often compared to New York City. Its public transportation is complex and they are both leading culturally dynamic cities worldwide. But in general the atmosphere in Berlin is totally different from North American cities.

34

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 34

3/15/13 5:31 PM

they�re electric

Στην αρχή της άνοιξης το ΟΖΟΝ κάνει 13 τυχερές επιλογές για τη σεζόν που διανύουμε. Ένα νεοσύστατος χώρος με το περίεργο όνομα Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, ένας φωτογράφος που δημιουργεί εικόνες γεμάτες καθημερινούς παραλογισμούς, ένας σκηνοθέτης που θέλει να φτιάξει μια ταινία και να ζήσει μέσα της, μια ομάδα καλλιτεχνών που διαφωνούν μεταξύ τους και ακόμα μερικοί από τους πολύ ενδιαφέροντες δημιουργούς της πόλης παρουσιάζονται στις σελίδες που ακολουθούν. // At the beginning of spring OZON is making 13 lucky choices for this season. A brand new space under the peculiar name Television Control Centre, a photographer who creates images full of everyday absurdities, a director who wants to create a film and live in it, a group of artists, who agree to disagree and also a few of the most interesting creators of the city are presented in the following pages.

35

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 35

3/15/13 5:31 PM

Συνέντευξη Δανάη Δραγωνέα Interview Danai Dragonea

petrosefstathiadis.com

Ο Πέτρος Ευσταθιάδης είναι φωτογράφος. Συνεργάζεται με έντυπα όπως το Wallpaper, το Monocle, η Le Monde και οι Financial Times ενώ αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Νότιο Γαλλία, καθώς η δουλειά του επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ της Hyères. Είναι, επίσης, μέλος της ομάδας pocproject και κάθε έξι μήνες συμμετέχει σε φωτογραφικά workshops ανά τον κόσμο. Ο Πέτρος είναι σίγουρα πολύ ταλαντούχος. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Σημαντικές είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί μέσα από τις εικόνες του, σημαντικό είναι ότι το βλέμμα του είναι καθαρό και κυρίως ότι είναι ένας τύπος έξυπνος, ψύχραιμος και μέσα στα παράλογα σύμπαντα που φωτογραφίζει, απόλυτα κανονικός. Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές όταν κοιτάζω τις εικόνες του είναι πως το χωριό που τόσο τον εμπνέει έχει ξεπηδήσει από τη δική του τη φαντασία και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ή αντίθετα πώς ο Πέτρος ήταν απλά τυχερός και ανακάλυψε ένα μέρος που οι άνθρωποι συνηθίζουν να κυκλοφορούν τυλιγμένοι με αλουμινόχαρτα, κρατώντας μαύρα δρεπάνια. Για εκείνον, πάντως, το πιο σημαντικό όταν κοιτάμε τις φωτογραφίες του είναι να πιστεύουμε πως το παιδάκι που ασημίζει είναι όντως αστροναύτης και πως η κουκουλοφόρος κυρία με τα χαμηλοτάκουνες μπεζ γόβες ετοιμάζεται να κάψει την πόλη απόψε κιόλας.

PETROS

Με ποια λογική συνταιριάζεις όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία που συνθέτουν τις εικόνες σου; Υπάρχει μια γλώσσα που χρησιμοποιώ με διαφορετικά αντικείμενα, ανθρώπους, τεχνικές για να γίνει η εικόνα όπως τη φαντάζομαι. Βλέπω τους ήρωες και τις κατασκευές μου σαν πολύπλοκες-πολύχρωμες προσωπικότητες και θέλω να χτίζω πάνω τους, να τους κάνω περισσότερο από αυτό που είναι και να τους δίνω το νόημα που θέλω εγώ. Τι συναισθήματα θα ήθελες να νιώσει κάποιος που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη δουλειά σου; Το να νιώσει έκπληξη και το να αφιερώσει χρόνο για να δει τη φωτογραφία, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εύκολο να νιώσουν κάτι από τις φωτογραφίες μου. Υπάρχει μια ιστορία που λένε οι φωτογραφίες, αλλά ο καθένας ευτυχώς την ερμηνεύει και τη νιώθει διαφορετικά ή στέκεται αδιάφορα. Είναι ένα κομμάτι ανθρώπων που ξέρω ότι επικοινωνούμε μέσα από τις εικόνες μου και τους δίνει ερεθίσματα και τους προκαλεί έκπληξη και ίσως τις βρίσκουν όμορφες. Πιστεύεις πως κάποιος που δεν έχει αντίστοιχες αναφορές ή ακόμα περισσότερο κάποιος που δεν είναι Έλληνας μπορεί να βρει κάποιο σημείο επαφής με τις φωτογραφίες σου; Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Eίναι πιο εύκολο για κάποιον που δεν είναι Έλληνας να κατανοήσει για το τι μιλάω και να γνωρίσει ουσία ελληνική. Οι φωτογραφίες μου είναι Ελλάδα, αλλά στο τέλος καταλήγω να μιλάω για κάτι με μια γλώσσα κατανοητή για όλους. Επίσης, οι φωτογραφίες μου μιλάνε για μια πλευρά της Ελλάδας που δεν είναι τόσο αστραφτερή και περισσότερο φτωχή. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, νομίζω, έχει ξεχάσει ότι πριν 30 χρόνια ζούσαμε πολύ λιτά και ταπεινά μόνο με τα βασικά.

Ποια είναι η βασική ιστορία που θέλεις να διηγηθείς; Υπάρχουν πολλές βασικές ιστορίες που συνήθως είναι καθημερινές. Καθημερινοί άνθρωποι, καταστάσεις, καθημερινά όνειρα και καθημερινοί παραλογισμοί, καθημερινές εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Αυτό που κάνει τη διαφορά στις φωτογραφίες μου είναι το να πιστέψεις ότι το παιδάκι είναι όντως αστροναύτης, ότι η βόμβα θα εκραγεί στο μπαρ, ότι κάποιος θα κάτσει σύντομα να τα πιει, ότι ο κόσμος είναι πολύπλοκος και παράξενος και ότι όλοι κυκλοφορούν με δρεπάνια. Πώς σε επηρεάζει κάθε φορά το χωριό; Με βοηθά να εκτιμώ κάποια πράγματα που είναι ξεχασμένα, λίγο πρωτόγονα, πολύ αυθεντικά. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι, έρχομαι σε επαφή με τη λάσπη, τη φωτιά, τη σκόνη, με παλιά αντικείμενα που στον σύγχρονο κόσμο θα ήταν σκουπίδια. Eκεί έχουν ακόμα σκοπό και λειτουργία. Καταλαβαίνω τις εποχές, τις γεύσεις, βλέπω τα ζώα να τριγυρίζουν άναρχα σε ένα ακατάστατο τοπίο. Ο χρόνος κυλά αργά, το φαΐ είναι πιο νόστιμο, οι άνθρωποι μερικές φορές ανυποψίαστοι, άλλες φορές κουτοπόνηροι, καθόλου φιλόδοξοι. Μια απλή καθημερινότητα που βασίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Εσύ πώς έχεις επηρεάσει τη ζωή εκεί; Ποια είναι η άποψη που κυκλοφορεί για αυτά που κάνεις; Καμιά φορά βλέπω πράγματα και μένω άφωνος. Λέω πως δεν γίνεται αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να τα φτάσω με τίποτα. Εικόνες βγαλμένες από άλλες δεκαετίες με μια αφέλεια και μια χρηστικότητα και έναν παραλογισμό που δεν νικιέται, δεν μπορεί να αναπαρασταθεί. Μόλις με δουν να τριγυρνώ με μια τεράστια κάμερα και ένα τρίποδι, με κράζουν και γελάνε, αλλά την

efstathiadis Υπάρχει μια ιστορία που λένε οι φωτογραφίες, αλλά ο καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά

36

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 36

3/15/13 5:31 PM

37

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 37

3/15/13 5:31 PM

ίδια στιγμή τρελαίνονται να ασχοληθώ μαζί τους. Δεν κατανοούν τι κάνω, αλλά κατανοούν τη δύναμη της φωτογραφίας και με εμπιστεύονται και συνεργάζονται και φτιάχνουμε μαζί το σκηνικό από το μηδέν και μου δίνουν ιδέες και καμιά φορά το παρακάνουν. Ποιος είναι ο κίνδυνος και το ρίσκο με τις δικές σου εικόνες; Υπάρχει το ρίσκο του να κάνεις κάτι απλώς για να εντυπωσιάσεις και να δημιουργήσεις θέαμα και να μην έχει ουσία.

Petros Efstathiadis is a photographer. He is also a contributor to Wallpaper and Monocle magazine, as well as to Le Monde and the Financial Times, to name a few. He is presently about to travel to North France, as his work has made it to the final selection of the photography competition held at Hyères Festival. He is also a member of the pocproject team and every six months he participates in photography workshops around the world.

Petros is indisputably very talented. Yet this is not the most important thing to consider; the stories he tries to tell through his images are the ones that count the most, let alone his clear eyes and mostly the fact that he is a smart, poised and regardless of this whole absurdity met in his photography, still a totally normal guy.

When looking at his pictures, I can't help thinking many times that this village that inspires him so much has been born out of his imagination and that it doesn't actually exist. Or, to say the opposite, I think that Petros discovered out of pure luck this place where people usually walk the streets wrapped up in tinfoil and holding sickles. To him anyway, the most important thing is to make us believe, when looking at his photos, that the silver boy is an astronaut in reality too and that the hooded lady on the low heels is truly about to burn down the whole city, maybe even tonight.

How do you manage to combine all those incongruous el-

ements that make up your photographs?

There is this certain language I use with various objects, people and techniques in order to create a picture exactly the way I imagine it. I see my heroes and my constructions as multiplexed- multicolored personalities and I want to build upon them, make something more of what they presently are and give them the meaning I want.

What sort of feelings would you like to evoke to someone who comes in touch with your work for the first time?

Firstly surprise and also make him spend some time to take a look at my photography, but I don’t think that my pictures conjure up feelings so easily. Photographs tell us some kind of stories, but luckily every individual interprets it differently or remains indifferent. There is a number of people that I know and communicate through my pictures and it stimulates them, it provokes them and probably they find them beautiful.

drink, that the world is perplexed and weird, and that everyone is walking down the streets with a sickle in his hand.

How much do you feel influenced by the village itself?

It really helps me to appreciate some things which are a thing of the past, a bit primitive, very authentic. Every time I visit it, I come in touch with mud, fire, dust, old objects which in the modern world are seen as trash; there they have a use and a reason. I grasp different eras, the tastes; I see animals running around disruptively within an unruly scenery. Time goes by slowly, the food is more succulent, people are mostly unsuspicious, other times smartass, definitely not ambitious whatsoever.

A simple routine strictly based on the essentials.

In turn, how have you influenced life there? Which is the

prevailing opinion concerning what you do?

I sometimes see things that leave me speechless. Their absurdity is so inconceivable that many times I don’t believe what I am seeing.

Pictures that take you back to past decades with a hint of naivety usefulness and absurdity which is impossible to beat and recreate.

As soon as they see me wandering around with a huge camera and a tripod, they start booing and laughing, but at the same time they love it when they catch my attention.

They don’t understand what I do, but they understand the power of photography, so they trust me, collaborate with me and help me form the scenery together from square one, sometimes they give me ideas, other times they overdo it.

Where does the whole risk lie with your own pictures?

There is the risk of doing something only to impress and create a meaningless spectacle.

Do you believe that someone with none too similar references, or, even more, someone who is not Greek, could find a point of reference with your photography?

I believe the exact opposite; it is much easier for someone who is not Greek to understand what I am talking about and grasp the Greek essence. My photos are Greece itself, but eventually I end up talking about something in an intelligible language for everyone. In addition, my photos talk about this side of Greece, which is less glistening and poorer. The majority of the Greeks, I think, has forgotten that 30 years ago we were barely making ends meet.

Which is the main story you try to recount?

There are various main stories which usually come from our everyday lives; everyday people, situations, everyday dreams and absurdities, everyday surprises and disappointments. What makes the difference in my photos is that you actually believe that the kid is an astronaut indeed, that the bomb will explode at the bar and that someone will soon sit for a

38

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 38

3/15/13 5:31 PM

Η Ραλλού Παναγιώτου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γλασκόβη, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία εφτά χρόνια. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις σε πόλεις όπως, Λονδίνο, Γλασκόβη, Βερολίνο, Παρίσι, Μαιάμι και Αθήνα. Μας αρέσουν τα γλυπτά της, κυρίως από ανθεκτικά υλικά, τα οποία πραγματεύονται έννοιες και καταστάσεις, όπως ψυχολογική ένταση, απομόνωση, απώλεια εξουσίας και απώλεια πολυτέλειας. Συναντήσαμε τη Ραλλού σε ένα μικρό καφέ στην Καλλιδρομίου, όπου μας μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται, τη ζωή στη Γλασκόβη και τη σχέση της με την Αθήνα. Στις αρχές του χειμώνα αναμένουμε με ανυπομονησία την ατομική της έκθεση στην γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos. Πού παραπέμπει το έργο σου; Πες μας τις 5 πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό, συνειρμικά. Τοπολογία, διαμεσολαβημένη υλικότητα, εννοιολογική διαστρωμάτωση.

Συνέντευξη Κυριακή Ντομένικα Χανδρά Interview Kiriaki Domenica Chandra Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης Photgraphy Yiorgos Kaplanidis

Τον τελευταίο καιρό γίνονται πολλές εκθέσεις με αφορμή την κρίση στην Ελλάδα. Υπάρχει η αναγκαιότητα αυτή; Δεν ξέρω αν είναι η κρίση που οδηγεί σε όλη αυτήν την δραστηριότητα, όσο το ότι στην Ελλάδα υπάρχει σίγουρα ένα πολύ σημαντικό συσσωρευμένο υλικό από διαπιστώσεις και παράλογες αισθητικές καταστάσεις το οποίο περιμένει να εκφραστεί. Το διάστημα που ήσουν Ελλάδα ποιες εκθέσεις ή πρωτοβουλίες στην καλλιτε-

χνική σκηνή σου τράβηξαν το ενδιαφέρον; Θαυμάζω τα περισσότερα πράγματα που γίνονται τώρα, επειδή γνωρίζω πως γίνονται σε αντίξοες συνθήκες και με προσωπικό σθένος. Μου αρέσουν οι περιπτώσεις μεγάλων διοργανώσεων που βάζουν τη σύγχρονη τέχνη πιο έντονα στο δημόσιο αθηναϊκό βίο, όπως ας πούμε η Μπιενάλε και το Remap. Όπως και το Εμπρός ως κίνηση, αλλά και όλες οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες μικρότερου μεγέθους. Τα τελευταία χρόνια μένεις στην Γλασκόβη. Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει από τη ζωή στην Αθήνα; Στην Γλασκόβη μου λείπουν οι δικοί μου, οι φίλοι μου και το πεκινουά μου, όπως πολλές φορές αισθάνομαι πως έχει πιο πλάκα να δουλεύεις στην Αθήνα, να πηγαίνεις για υδροκοπή στον Πειραιά, για πλακάκια στην πλατεία Βάθη, για bubblewrap στου Ψυρρή. Η Γλασκόβη είναι τρομερή πόλη, αλλά η Αθήνα έχει ένα μοναδικό je ne sais quoi.

Rallou Panagiotou studied Fine Arts in Athens and later in Glasgow, where she lives and works for the last seven years. She has contributed in exhibitions in London, Glasgow, Berlin, Paris, Miami and Athens. We are fond of her sculptures, especially the ones made out of robust material, which deal with notions and situations, like psychological tension, isolation and loss power and luxury as well. We met with Rallou in a small coffee place at Kallidromiou Street, where she talked about the way she works, her life in Glas-

RALLOU

panagiotou

gow and her connection with Athens. At the beginning of winter we look forward to her personal exhibition at Andreas Melas & Helena Papadopoulos gallery.

Which are the main topics of your work? Describe them to us with the first 5 words that pop up associatively to your mind!

Topology, mediated physicality, conceptual layering.

Lately 'crisis in Greece' has become a common subject for a significant number of exhibitions. Do you consider it as a necessity?

I am not sure if it is the crisis that motivates all this activity as much as the fact that in Greece there is a significant stock of conclusions and of paradoxical aesthetic situations, waiting to be expressed.

Which were the exhibitions or initiatives that caught your at-

tention the most during your stay in Greece?

I admire most things that happen now, since I know that they happen against all odds and with individual struggle. I like the cases of large scale exhibitions which place contemporary art more into the Athenian public life, like the Biennial and Remap. This also goes for Empros as an initiative, and all smaller-scale private initiatives.

Over the last years you have become a Glasgow citizen. Is there anything that you miss from your life in Greece?

When in Glasgow, I miss my folks, my friends and my Pekingese dog, as well as I sometimes feel that working in Athens is more fun: going to Peraious for lasercuts, to Vathi Square for tiles, to Psyri for bubble-wrap. Glasgow is an awesome city but Athens has a certain je ne sais quoi.

Η Αθήνα έχει ένα μοναδικό je ne sais quoi 39

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 39

3/15/13 5:31 PM

Οι ΒΑ17 είναι μια ομάδα καλλιτεχνών που αποτελείται από τους Έρση Βαρβέρη, Κωνσταντίνο Λιανό και Σωτήρη Φωκέα στην Αθήνα και τον Αντρέα Χρονόπουλο που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ρώμης και Αθήνας. Η ομάδα ιδρύθηκε στις αρχές του 2011. Από τότε έχουν βρεθεί ως VJs σε διάφορα d’n’b parties σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και έχουν λάβει μέρος σε διάφορα street art festivals. Τον Φεβρουάριο του 2012 πραγματοποίησαν την πρώτη τους έκθεση στο Stigma Lab στην Αθήνα και τον Μάιο του 2012 εξέθεσαν τη δουλειά τους στο Βερολίνο, στον χώρο Bauer & Ewald. Το πιο πρόσφατο project τους ήταν η συμπαραγωγή στην έκδοση του ECCE HOMO FANZINE σε συνεργασία με το studio Pillar στη Ρώμη. Τον τελευταίο καιρό θα τους βρείτε σε party και σε μπουφέδες δίπλα στους σολομούς και τα χαβιάρια. Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε την ομάδα σας και πώς προέκυψε το όνομά σας ΒΑ17; Το ΒΑ17 (Brodmann Area 17) αναφέρεται στο κομμάτι του εγκεφάλου που σχετίζεται με την επεξεργασία των εικόνων. O Korbinian Brodmann, στον οποίο και αφιερώσαμε με τον τρόπο μας την πρώτη μας έκθεση, ήταν εκείνος που χαρτογράφησε τον εγκέφαλο και όρισε τη συγκεκριμένη περιοχή, από την οποία και προέκυψε το ΒΑ17. Η ψυχοπαθολογία μας είναι περίπλοκη, οι λόγοι που μας ένωσαν πολλοί και η συνεργασία μας είναι ένας τρόπος να τους ανακαλύψουμε!

Πείτε μας λίγα λόγια για το πώς σχηματίστηκε η ομάδα σας. Ξεκινήσαμε σαν μια παρέα με διαφορετικές καλλιτεχνικές δυναμικές. Συνεργαζόμασταν για αρκετό καιρό και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα η οποία θα μας έδινε την ευκαιρία να δουλεύουμε κοινά projects κάτω από το ίδιο όνομα. Μετά αποφασίσαμε πως το όνομα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μετά αποφασίσαμε πως δεν έχει νόημα να δουλεύουμε projects σαν ομάδα. Μετά αποφασίσαμε πως η ζωή είναι μάταιη. Μετά αποφασίσαμε, όπως και να ‘χει, να μείνουμε φίλοι. Μετά είπαμε να μην αποφασίζουμε άλλο. Και το όνομα απλά μας έμεινε... Εκτός από ατομικά έργα έχετε δημιουργήσει και ομαδικά. Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία που ακολουθείτε σε καθεμιά από τις δύο περιπτώσεις; Τα ατομικά έργα τα δουλεύει o καθένας με το τρόπο του. Αφήνουμε περιθώρια ώστε να επηρεάζει ο ένας τον άλλο, το αποτέλεσμα, όμως, είναι καθαρά προσωπικό. Όταν δουλεύουμε ομαδικά, συνήθως τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε, βρίζουμε πολύ, ακούμε Madonna και Εminem και τελικά, ως δια μαγείας, τα βρίσκουμε και όλα πάνε καλά. Τι ρόλο παίζει ο πειραματισμός και η διαδραστικότητα για εσάς και τη δουλειά σας; Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν αυτοσαρκαστικό διαδραστικό πειραματισμό με το σώμα μας, με το χώρο μας, με την

τέχνη, το φαγητό, την ορθογραφία, την πολιτική, την κοινωνία, τα έργα μας, γενικά ό,τι μας αγγίζει και ό,τι μπορούμε να ακουμπήσουμε εικαστικά και μη. Ο καθένας σας έχει ξεχωριστό στυλ. Πόσο εύκολο είναι να ενσωματώνεται το προσωπικό ύφος του καθενός στις ομαδικές σας δημιουργίες; Συνήθως στα projects που δουλεύουμε όλοι μαζί προσπαθούμε να μην ενσωματώνουμε ο καθένας το δικό του στυλ, αλλά την άποψη του για τα πράγματα. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη δυσκολία (αυτή είναι και η πρόκληση εξάλλου) καθώς και οι τέσσερις χρησιμοποιούμε διαφορετικές τεχνικές και έχουμε διαφορετικούς χειρισμούς αντιμετώπισης των πραγμάτων. Καταλήγουμε, όμως, σχεδόν πάντα σε μια πολύ καλή συνεννόηση και αυτό νομίζουμε φαίνεται κυρίως στις live vj performances που παίζουμε στα πάρτι αλλά φάνηκε και στις εκθέσεις, τις δράσεις και τα events μας. Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας; Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε μεταξύ μας, ενώ παράλληλα ζούμε την μαγεία του να προσπαθούμε να πάρουμε πτυχίο όσοι δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα. Σταθερά προσπαθούμε να προκριθούμε στο ΝΒΑ, ενώ μεγάλη μας επιθυμία είναι να παίξουμε σε hip hop βίντεο κλιπ, όπως επίσης να καταφέρουμε να μπούμε στη Μονάδα Αποκατάστασης της Τάξης (ΜΑΤ), που όμως δε μας δέχονται λόγω ύφους. Στόχος μας για φέτος είναι να συγκεντρώσουμε αισί-

ως 1000 likes στο Facebook, γιατί μας είπαν πως αυτό είναι καλό και, τέλος, περιμένουμε πώς και πώς να φωτογραφηθούμε για το ΟΖΟΝ φορώντας τα καλά μας.

BA17 is an artistic team comprising of Ersi Varveri, Constantine Lianos and Sotiris Fokeas based in Athens and Andrea Chronopoulos who shares his time between Rome and Athens.

The team was founded at the beginning of 2011. Since then they have performed as VJs in various D'n'B parties both in Athens and Thessaloniki as well as in street art festivals. On February 2012 they conducted their first exhibition at Stigma Lab in Athens and on May 2012 showcased their work in Berlin at Bauer & Ewald venue. Their latest project, in collaboration with studio Pillar in Rome, was their co-production at ECCE HOMO FANZINE. Lately you will find them in parties and buffets next to salmons and caviar.

Συνέντευξη Βίκυ Φλώρου, Αλεξάνδρα Ζωγράφου Interview Vicky Florou, Alexandra Zografou Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης Photography Yiorgos Kaplanidis

What led you to create BA17 and how did you come up with that name?

BA17 (Brodmann Area 17) is referring to the part of our brain which is related to image processing.

Korbinian Brodmann, to whom we dedicated in our way our first exhibition, was the first to create a roadmap of the cerebral cortex and defined that specific region, from which we came up with BA17. Our psychopathology is complicated, and the factors

Βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν αυτοσαρκαστικό

BA17 40

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 40

3/15/13 5:31 PM

that brought us together many, but our collaboration is a way to find them out.

Tell us briefly about how your team was formed.

We started as a group of eclectic artistic dynamics. We had already been collaborating for a long time so we decided to team up and thus have the opportunity to work on mutual projects under the same name. Then we decided that the name doesn’t matter, but then, we decided that it doesn’t matter working on projects as a team. Then we decided that life is pointless. Then we decided that no matter what, we will remain friends. Finally we decided to stop making decisions. The name just remained, and so we kept it…

Apart from individual works you have also some collaborative projects. Which are the differences regarding the creative process you follow on each case?

On the individual pieces, each one works his own way. We leave some space for the exchange of ideas but the outcome is purely personal. When we work as a team, we usually fight, get nervous, swear a lot, listen to Madonna and Eminem and finally, we miraculously work it out and everything goes swell.

How important is experimentation and interactivity to you and your work?

We believe that we are constantly found on a self-sarcastic inter-

active experimentation with our body, our space, art, food, spelling, politics, society, our works, in general with anything that moves us and anything we can reach artistically or not.

Each of you has an individual style. Is it easy to integrate all of them in your group creations?

In our team works we usually try not to amalgamate each one’s personal style, but his outlook on things. There surely lies a great difficulty in that (besides, this is our challenge) as the four of us use different techniques and different approaches of dealing with things. However, in the end we always understand each other and we want to believe that the viewers can see that too, mostly in our live vj performances in parties, as well as in our exhibitions, actions and events.

What about your future plans?

At the moment we are only working within the frameworks of our team, while experiencing the magic of striving to get our diploma (the ones who haven’t managed that yet). Slowly but surely we try to qualify for NBA, but our biggest dream is to star in a hip hop video clip, and also join the Units for the Reinstatement of Order, where unfortunately they keep on rejecting us due to our ‘style’. Our goal for this year is to reach 1000 likes in Facebook, because we are told that we should, and finally we are looking forward to our photo shooting for OZON on our glad rags!

διαδραστικό πειραματισμό

41

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 41

3/15/13 5:31 PM

42

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 42

3/15/13 5:32 PM

ELINA Psykou

Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους φίλους μου σκηνοθέτες

Συνέντευξη Μανώλης Κρανάκης Interview Manolis Kranakis Φωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης Photography Yiorgos Kaplanidis

H πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Forum του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η Ελίνα Ψύκου μιλάει στο Ozon για όλα όσα την οδήγησαν εκεί. Πώς ξεκίνησε η ιδέα της «Αιώνιας Επιστροφής του Αντώνη Παρασκευά»; Από ένα άρθρο που διάβασα σε μια εφημερίδα: «Τηλεπαρουσιαστής στη Βραζιλία κατηγορείται ότι παρήγγειλε δολοφονίες για να ανεβάσει τα νούμερα της εκπομπής του». Ο συγκεκριμένος (Wallace Souza) ήταν μάλιστα και βουλευτής της περιφέρειας της Αμαζονίας. Με εξίταρε αυτή η ιστορία και δημιούργησα τον δικό μου ήρωα, τον Αντώνη Παρασκευά, έναν τηλεπαρουσιαστή στην Ελλάδα που σκηνοθετεί την εξαφάνιση του για να ανεβάσει τα νούμερα της εκπομπής του. Πώς θα περιέγραφες την ταινία σε κάποιον που δεν ξέρει τίποτα γι' αυτήν; Σαν ένα πολύ πολύ ιδιότυπο road movie. Ο Αντώνης Παρασκευάς είναι ένας ήρωας που έχει εγκαταλείψει το σπίτι του, με την κυριολεκτική και την μεταφορική έννοια. Ένας ήρωας που περιπλανιέται με στόχο την αναζήτηση ταυτότητας. Πρόσφατα, κάνοντας το sound design της ταινίας και συγκεκριμένα αναπαράγοντας στο studio όλα τα βήματα του, συνειδητοποίησα το πόσα πολλά χιλιόμετρα διανύει στη διάρκεια της ταινίας. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρό-

κληση που αντιμετώπισες γυρίζοντας την πρώτη σου ταινία; Να βρω χρήματα για να την εκτελέσω, χωρίς να χρειαστεί να περιμένω δύσκαμπτους και αργούς μηχανισμούς. Δεν βρήκα… Πόσο ενθαρρύνει τους νέους κινηματογραφιστές το ενδιαφέρον στο εξωτερικό για το ελληνικό σινεμά; Πάρα πολύ! Είναι ο μόνος τρόπος για να ισορροπηθεί η αδιαφορία του εσωτερικού. Πιστεύεις ότι η άνθιση του ελληνικού σινεμά είναι κάτι που θα κρατήσει; Πώς θα μπορούσαμε να διαφυλάξουμε αυτήν τη σημαντική στιγμή για το ελληνικό σινεμά; Πιστεύω πως θα κρατήσει γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους φίλους μου σκηνοθέτες! Πιστεύω πως θα κρατήσει γιατί οι ταινίες που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι καλύτερες από ένα μεγάλο ποσοστό των παλιότερων ταινιών. Δε θέλω μ’ αυτό που λέω να προσβάλλω την παλιότερη γενιά σκηνοθετών. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα ή μόνο με το ταλέντο. Από τη μια τα σενάρια δουλεύονται πολύ περισσότερο, μέσα από τη δημιουργική σχέση παραγωγού – σκηνοθέτη, αλλά και μέσω των workshops σεναρίου. Από την άλλη υπάρχει όλη αυτή η επικοινωνία με το εξωτερικό, τόσο σε επίπεδο καλλιτεχνικών ερεθισμάτων (πρόσβαση μέσω του ίντερνετ και των επισκέψεων στα φεστιβάλ σε πολύ μεγαλύτερο όγκο ταινιών), όσο και σε επίπεδο εύρεσης πόρων χρηματοδότησης. Αυτή η επικοινωνία μόνο καλό κάνει στο επίπεδο των ταινιών. Γενικά, όσο βλέπουμε γύρω

μας και δεν ομφαλοσκοπούμε, μπορούμε να παγιώσουμε αυτή τη στιγμή του ελληνικού σινεμά και να την διαχωρίσουμε από τάσεις και μόδες. Πώς αντιμετωπίζεις την κρίση σαν κινηματογραφίστρια και σαν απλός πολίτης; Στο δημιουργικό κομμάτι προσπαθώ να μην με επηρεάζει, δηλαδή να μην με καταθλίβει και απομονώνει. Εξακολουθώ να είμαι δημιουργική όσο και πριν (ούτε λιγότερο, μα ούτε και περισσότερο). Όμως αν το δω καθαρά αφηγηματικά, προφανώς δεν γίνεται να μην συμπεριλάβω την κρίση στα θέματα που με απασχολούν, αλλά δεν θα ήθελα να μου γίνει εμμονή. Σίγουρα θέτει τα πράγματα σε άλλη βάση. Δεν μπορώ να την αγνοώ, αλλά δε θέλω και να με ευνουχίσει, να με εμποδίσει να σκεφτώ κάτι άσχετο, κάτι ουδέτερο. Στο οικονομικό κομμάτι βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα ρομαντικός, ούτε να απαιτείς από τους άλλους να είναι. Οι ταινίες χρειάζονται χρήματα, κυρίως γιατί κουβαλούν μια στρατιά ανθρώπων. Μπορεί να έκανα την πρώτη μου ταινία χωρίς χρήματα, δε θα επιτρέψω όμως στον εαυτό μου να κάνει και τη δεύτερη με τον ίδιο τρόπο. Με αυτή την έννοια δεν μπορώ να αγνοώ την κρίση. Σαν πολίτης τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Με αμηχανία την αντιμετωπίζω. Τη μια με θυμό και την άλλη με άγνοια κινδύνου. Δεν έχω βρει τον τρόπο νομίζω. Τι σημαίνει για σένα η επιλογή της ταινίας στο Forum του 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου; 43

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 43

3/15/13 5:32 PM

Ευκαιρία να δουν την ταινία πολλοί άνθρωποι και άρα να επιτευχθεί ο πρωταρχικός στόχος του να κάνει κάποιος μια ταινία. Ευκαιρία να ανταμειφθούν έστω ηθικά όσοι δούλεψαν γι’ αυτήν χωρίς να έχουν ανταμειφθεί οικονομικά. Ευκαιρία να χαρούν οι γονείς μου. Ευκαιρία να κάνω την επόμενη ταινία. Ευκαιρία να διασκεδάσουμε!

Her debut full length film ‘The Eternal Return of Antonis Paraskevas’ will make its world premiere at the Forum of the 63rd Berlin International Film Festival. Elina Psykou talks to Ozon about all those things that made her get her.

Η «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Forum του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες μέσα στο 2013.

How did you come up with the idea of ‘The eternal return of Antonis Paraskevas’?

One day I was reading a newspaper article about a ‘TV presenter in Brazil who was accused of ‘order-

ing’ murders in order to boost the ratings of his TV show.’ This man (Wallace Souza) also happened to be an Amazonian MP. I was so intrigued by the story, that I created my own character, Antonis Paraskevas, a Greek TV presenter who staged his own disappearance in order to increase the numbers of his show.

How would you describe the film to someone who doesn’t have the faintest idea of it?

I would describe it as a quite peculiar road movie. Antonis Paraskevas is a hero who has abandoned his home, both literally and metaphorically; He is an itinerant hero, who is in search of his identity. Recently, during the sound design process of the film, and, more specifically, when I was reproducing at the studio his route in total, I was astonished by the number of kilometers he had traversed during the whole filming.

What was the biggest challenge you came across when shooting your first film?

To raise money for my film, without facing inflexible and slow mechanisms. Ι didn’t raise it.

Are young filmmakers encouraged by the interest shown abroad about Greek cinema?

Tremendously! It is the only way to balance this whole indifference they face in their home country.

Greek cinema is undergoing its flourishing phase right now. Do you believe that it will last? How can we preserve this crucial period for the Greek cinema?

I am confident it will last because I have faith in my director buddies! I am also confident it will last because the films produced over the last years are much better comparing to a significant percentage of films from previous decades. I don’t mean to offend the directors from the past generations. It is not just a matter of talent after all! Let’s take into consideration that today’s scripts are processed more thoroughly, through a more creative producer- director interaction, but also through script writing workshops. There is also a closer contact with foreign factors in terms of

artistic stimuli (access to the web, visits to festivals and thus to a great deal of films) as much as in terms of budget finding. This kind of communication is more than helpful in the cinema field. In general, the more we keep our eyes open and stop idling, the more we are able to consolidate this moment for the Greek cinema and prevent it from becoming just a trend.

How do you handle the crisis as a filmmaker and as a common citizen?

I don’t let it affect me in the creative part, which means I don’t let it depress and isolate me. I am the same creative as before (nothing more, nothing less). However, in a more general context, there is obviously no way to leave it on the outside, but, on the other hand, I really don’t want it to become an obsession. The crisis has definitely affected things, it is impossible to ignore that, but I don’t want to be emasculated by it and reach the point of being unable to think something irrelevant, neutral when I want to. In the financial part, sure things are not that simple. You can’t be a romantic forever, nor demand from the others to be. Films require a budget mainly because they have a whole crew behind. I may have filmed my first movie without any budget, but I won’t let myself do the same thing with the second too. In this sense I cannot ignore crisis. Now as a citizen, things are even tougher. I deal with it mostly with disconcert. Other times with anger and other times I am unaware of the danger… I still haven’t found the way, I think.

Your film has been selected at the Forum of the 63rd Berlinale.

What does this mean to you?

I see it as a chance to show it to a large audience and thus make the first and foremost goal of every filmmaker come true; a chance for those, who contributed voluntarily to the film making process, to be at least ethically rewarded. A chance to make my parents happy. A chance to gear up for my next film. A chance to have fun!

‘The Eternal Return of Antonis Paraskevas’made its world premiere at the Forum of the 63rd Berlin International Film Festival. The film will be out in Greek theatres within 2013.

44

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 44

3/15/13 5:32 PM

Συνέντευξη Μαρία Πασσαριβάκη Inteview Maria Passarivaki Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

Από τo ντεμπούτo της στο θεατρικό σανίδι στο έργο του Μπέρφους “Οι Σεξουαλικές Νευρώσεις των γονιών μας”, ως το ρόλο της πόρνης πολυτελείας στο “J.A.C.E” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, η Κόρα Καρβούνη παραμένει μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.Tο Οzon τη συναντά στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, όπου βρίσκεται εδώ και μερικούς μήνες να ερμηνεύει την εμβληματική Ευρυδίκη. Συνήθως, τα πρόσωπα στο θέατρο ή το σινεμά είναι ακραία. Δεν αποτελούν τον μέσο άνθρωπο κι αυτό έχει πολύ μεγάλο υποκριτικό ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό. “Εμένα με ελκύουν περισσότερο οι ρόλοι με πολύ χιούμορ”, λέει η Κόρα. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει τους ρόλους της είναι σε μεγάλο βαθμό βιωματικός. “Με κάθε ήρωα που υποδύεται ένας ηθοποιός οφείλει να βρει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά” συνεχίζει και εξηγεί πως στην περίπτωση της Ευρυδίκης, στο μεταμοντέρνο έργο της Σάρα Ρουλ, βρίσκει μεγαλύτερη συγγένεια στη σχέση που έχει η ηρωίδα με τον πατέρα της. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και να υποδυθεί απαιτητικούς ρόλους. “Θεωρώ πως είμαι τυχερή ηθοποιός, αλλά έχω δουλέψει και σκληρά. Ο συνδυασμός αυτός οδήγησε σε αυτές τις συνεργασίες”, λέει. Τα περισσότερα από τα όνειρα που είχε ξεκινώντας υλοποιήθηκαν. “Θα ήθελα να σκηνοθετήσω άμεσα”, προσθέτει ένα ακόμα. Ανήκει στην καινούργια φουρνιά ηθοποιών του ελληνικού θεάτρου. Πώς βλέπει τα δεδομένα σήμερα; “Εγώ, ως ηθοποιός, βιώνω μια δύσκολη πραγματικότητα. Το επάγγελμά μας ήταν πάντοτε επισφαλές, αλλά τώρα είναι επισφαλέστατο”. Μέσα σε αυτό το κλίμα συζητάμε γιατί το τελευταίο διάστημα πολλοί ηθοποιοί αποφασίζουν να φύγουν από την χώρα μας. Αυτό

είναι ενδεχόμενο ανοικτό και για εκείνη. Άλλες φορές το να φύγει της φαίνεται πολύ πιθανό και άμεσο και άλλες προτιμά να περιμένει λίγο ακόμα να δει τι θα συμβεί.

Kora Karvouni has been expanding her acting horizons throughout her career with her role characters. From her professional stage debut at “The Sexual Neuroses of Our Parents” by Lukas Bärfuss performing as an adolescent with special needs, to the part of a luxury escort at “J.A.C.E.”

by Menelaos Karamaghiolis, Kora is still regarded as one of the best actors of her generation. Ozon met with Kora at POREIA theatre, where she is found over the last few months playing the emblematic part of Eurydice of the Greek mythology.

‘Role characters in theatre or cinema are mostly extreme. They barely represent the average man, and for an actor, this is where the whole interest in role approaching lies.

I am more attracted to comical or more humorous roles’, states Kora. The way she is working on her roles is strongly connected with her experiences. ‘When an actor is to perform a role, he is expected to find the common things he shares with that role and enrich it with his personality’, says Kora, who as far as Eurydice at the postmodern play by Sarah Ruhl is concerned, she finds herself identified with the heroine and her close connection with her father.

Within a very small time frame she has managed to collaborate with laudable directors and perform formidable roles. ‘I consider myself as a lucky actor, but I have also worked very hard. The combination of both led to all those collaborations’, she goes on saying. Most of the dreams she had at the begin-

ning of her career have become true. She feels fulfilled. ‘I would like to direct in the short run,’ she adds.

She belongs to the fresh crop of greek theatrical actors. What is her opinion about today’s standards?

Has the state enhanced its stance towards modern theatre? ‘I find myself, as an actor, before a very tough reality. Our profession has

always been unsecure, but now it is even more unsecure.’ Given the present circumstances, we discuss about the reasons that push many actors to move out of Greece. This is a consideration to be left open for her too. Other times it seems more probable and direct, while other times she prefers to stay a bit more and see what happens.

kora

karvouni

Συνήθως, τα πρόσωπα στο θέατρο ή το σινεμά είναι ακραία

45

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 45

3/15/13 5:32 PM

keT

Mια νέα γλώσσα έκφρασης σε μια πόλη που αλλάζει «Ό,τι καλύτερο παίζει στην Αθήνα τώρα». Με αυτή τη φράση μου σύστησε μια φίλη τον πολυχώρο πολιτισμού που λειτουργεί τους τελευταίους τρεις μήνες στην Κυψέλη με το παράξενο όνομα «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων». Ο Δημήτρης Αλεξάκης και η Φωτεινή Μπάνου, φιλοξένησαν το OZON στο φωτεινό τους υπόγειο, όπου μιλήσαμε για το σήμερα, το αύριο και την ανάγκη για μια νέα γλώσσα έκφρασης σε μία χώρα, μια πόλη που αλλάζει· κάτι που τελικά δεν είναι και τόσο κακό.

Το «Κέντρον»

Για τον θείο της Φωτεινής το να φτιάξει στο 91Α της οδού Κύπρου ένα Κέντρον Διασκέδασης έμεινε απλά ένα όνειρο. Αντ’ αυτού, τη δεκαετία του ’70 ξεκίνησε να επιδιορθώνει εκεί τις πρώτες ασπρόμαυρες τηλεοράσεις που έφταναν στην Αθήνα. Στην είσοδο κρέμασε μία μεγάλη, μαύρη ταμπέλα με τη λευκή επιγραφή «Κέντρον Ελέγχου Τηλεοράσεων». Το 2010, όταν η Φωτεινή με το Δημήτρη πήγαν να δουν αυτό το, για μια δεκαετία εγκαταλελειμμένο πλέον, ψηλοτάβανο ημιυπόγειο, αποφάσισαν αμέσως ότι κάτι πρέπει να κάνουν εκεί. Μωσαϊκό στο δάπεδο, ένα θεωρείο σε σχήμα «Γ», ιδιαίτερο φως, ανέλπιστη θεατρικότητα. Φαντάστηκαν εκεί ένα θεατρικό εργαστήρι για να κάνουν πρόβες και να δοκιμάσουν νέες ιδέες. Το πρώτο πράγμα που αποφάσισαν ήταν να κρατήσουν την ταμπέλα του παλιού εργαστηρίου και μαζί μ’ αυτήν κράτησαν και το όνομά του. Υποψιάζομαι όμως ότι αυτός ο

χώρος ήταν απ’ την αρχή προορισμένος να είναι Κέντρο. Μη μπορώντας να ξεφύγει απ’ το πεπρωμένο του, το «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων» εξελίχθηκε σε έναν χώρο που αναζητά και γεννάει το διάλογο, τη συνάντηση και τη συνομιλία με τους καλλιτέχνες, το κοινό, αλλά κυρίως με όλους.

Ο κόσμος όλος στην Κυψέλη Και εκεί που δεν το περίμενε κανείς, άνοιξε από την Κυψέλη ένα παράθυρο προς τα έξω. Οι μαρτυρίες του ’90 από τα περίχωρα του Παρισιού, που διαβάστηκαν στην παρθενική εκδήλωση του ΚΕΤ, ήταν σαν μια περιγραφή της Αθήνας του σήμερα. Είναι σαν να θέλει να χωρέσει όλο τον κόσμο σε ένα χώρο 60 περίπου θεατών και να αγκαλιάσει την πολλαπλότητά του. Με τον Άρη Ασπρούλη και την Τέτα Αποστολάκη να προστίθενται λίγο αργότερα στην ομάδα του, το ΚΕΤ δημιούργησε έναν πρόγραμμα ανοιχτό στην πολυφωνία και στους θορύβους της πόλης, στους πολιτισμούς και στις ιστορίες που κουβαλάνε οι άνθρωποι της γειτονιάς, ανοιχτό στο πειραματισμό, σε μορφές έκφρασης όπου ο λόγος, η εικόνα και ο ήχος διασταυρώνονται. Μια μίξη μορφών έκφρασης που ο ίδιος ο χώρος ζητάει. Η μουσική και το θέατρο, η αρχιτεκτονική, το βίντεο, ο χορός και η φωτογραφία συνδυάζονται σε ένα κράμα, αλληλεπιδρούν και προσαρμόζονται στον χαρακτήρα και το ξεχωριστό πνεύμα που κουβαλάει το ΚΕΤ. Την ιδιαίτερη ενέργειά του δεν μπορεί να μη τη νιώσεις τη στιγμή που θα βρεθείς εκεί.

Η νέα γλώσσα

Ο Δημήτρης στο μανιφέστο του ΚΕΤ γράφει «…ένας τόπος όπου μπορεί κανείς να ψάξει τις λέξεις, τις εικόνες, τις νότες που θα περιγράφουν την Αθήνα του σήμερα…». Ο ίδιος είναι δίγλωσσος και η πολυπολιτισμικότητα είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει να επικοινωνεί σε όλη του τη ζωή. Σε μία χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο παγκοσμίως και γνωρίζει τόσο θεμελιώδεις αλλαγές στο εσωτερικό της, η ανάγκη να βρεθεί μια νέα γλώσσα είναι επιτακτική. Μία γλώσσα που να μιλάει το νέο και να περιγράφει τον πολιτισμό μας ως κοινωνία σήμερα. Έτσι ένιωσαν τα παιδιά στο ΚΕΤ ότι μπορούν να απαντήσουν έμπρακτα στην κρίση και την ανάγκη αυτή τη μοιράζονται με όσους συναντιούνται εκεί. Όπως στο «Εργαστήρι του Δημιουργού», όπου κάποιες Τετάρτες καλλιτέχνες ανοίγουν τα χαρτιά τους και μιλούν για το έργο τους που δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει. Ένα work in progress, στο οποίο βρισκόμαστε αυτό τον καιρό όλοι και που ένα πέρασμα απ’ την Κυψέλη μπορεί να το κάνει πιο διασκεδαστικό, πιο ομαδικό και πιο δημιουργικό.

“It’s the hottest set in Athens at the moment”. This is how a friend of mine introduced me to the new cultural venue which opened its doors three months ago at Kypseli under the peculiar name “TV Control Center (KET)”. Dimitris Alexakis and Foteini Banou, invited OZON

46

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 46

3/15/13 5:32 PM

at their illuminated basement, where we discussed about today, tomorrow and the necessity of creating a new language of expression in a country and city that is changing, and that it might not be that bad at all.

The “Center” For Foteini’s uncle the dream of creating an Entertainment Center at 91A Kyprou Street, remained just a dream. Instead, at the 70s he began repairing there the first black- and- white televisions that arrived in Athens. At the entrance he hung a big, black sign with a white inscription “TV Control

Center”. In 2010, when Foteini and Dimitris went to visit this for a decade abandoned, high ceiling semi- basement, they immediately decided that something must be done there. Mosaic floor, an L shaped balcony, exquisite lighting, and unexpected theatricality; they envisaged a theater workshop for rehearsals and new ideas. The first thing they agreed on was to keep the sign of the old workshop, so they kept the name too.

I am under the impression that the venue was intended to become a Center from the very beginning.

Apparently it was impossible to

escape from its fate, so “TV Control Center” has eventually morphed into a place that promotes the creation of discussion, meetings and conversation with artists, the audience, but mostly with everybody.

The whole world in Kypseli So, when least expected Kypseli opened a window towards the outside world. The references of the 90s regarding the outskirts of Paris, which were read at the inaugurating event of KET, were more of a description of Athens nowadays. It was as if they wanted to

Κείμενο Βάνια Μίχα Text Vania Micha Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης Photography Yiorgos Kaplanidis

fit the whole world in a space that contains 60 people and embrace its versatility.

With Aris Asproulis and Teta Apostolaki joining the founding team a bit later, KET formed a programme, which was open to polyphony and the noises of the city, to cultures and the stories that people from the neighborhood carry with them, a programme, which is open to experimentation, to various forms of expression and which binds speech, images and sounds.

A mixture of forms of expression, that the place itself demands.

Music, theater, architecture, video art, dance and photography blend in, interact and adjust to the character and special spirit of KET. It is impossible not to feel the special energy it exudes as soon as you get there.

The new language According to Dimitris at his KET manifest, KET is “…a place where someone can look for the words, images, and keynotes, that describe Athens of today…”. Dimitris is bilingual, so multiculturalism is the only way he knew how to communicate throughout his whole life. In a country that is in the spotlight on a global scale and is going under fundamental changes on the inside, the urge to find a new language is imperative; a language that embraces the new and describes culture as if it were an integral part of our society today.

This is how the guys of KET felt that they can practically answer to crisis and they try to share that feeling with the visitors of the venue too. Like on ‘The Creator’s Workshop’ Wednesdays, where the artists open their cards and talk about their works that are still in progress; a work in progress we are all still into at the moment and a drop by from Kypseli might make it more fun, co-operative and creative.

polychorosket.gr 47

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 47

3/15/13 5:32 PM

LILIS BROTHERS Ο Πάνος ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική φτιάχνοντας mixtapes για τα κορίτσια που ερωτευόταν. Ο Δημήτρης από μια ραδιοφωνική εκπομπή και ένα studio με δύο πικ απ και χιλιάδες δίσκους. Οι δύο τους είναι οι Lilis Brothers και πέρα από το να δημιουργούν απρόβλεπτες βραδιές σε αθηναϊκά club, πρόσφατα έστησαν την δική τους εταιρία ώστε να κυκλοφορούν μουσικές μαζί με τους φίλους τους. Πώς ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το DJing; Πάνος: Μαζεύοντας δίσκους από αρκετά μικρή ηλικία και ακολουθώντας τις μουσικές τάσεις που πρότεινε ο Γ. Πετρίδης και ο Rock Fm, αρκετές φορές προσπαθούσα με σχεδόν γελοίους τρόπους, αλλά ιδανικό αποτέλεσμα, να φτιάξω μια κασέτα για το εκάστοτε κορίτσι που είχε κερδίσει το ενδιαφέρον μου. Δημήτρης: Είχα την τύχη από την εφηβεία μου να διατηρώ μια εκπομπή σε ένα ραδιοσταθμό στην Αργολίδα και θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν και μετά το live πρόγραμμα να πειραματιζόμαστε με τον Πάνο σε ένα studio με δύο πικ απ και άπειρους δίσκους του σταθμού από τα 70s-80s. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής που παίζετε; Το ενδιαφέρον μας για την μουσική δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, οπότε πάντα προσπαθούμε να χτίσουμε ένα set, του οποίου βασικό χαρακτηριστικό είναι η πολυσυλλεκτικότητα.

Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε τη δική σας εταιρεία παραγωγής; Η συλλογή μας "City Campers" για την T.S.O.E. Records το 2008 μεγάλωσε ξαφνικά τον κύκλο των μουσικών φίλων μας. Μια σειρά από αντίστοιχα parties ήταν ο λόγος για να κάνου-

με παρέα και να ταξιδέψουμε μαζί με ονόματα που σήμερα είναι στην καθημερινότητα πολλών Ελλήνων (βλ. Monika,Monsieur Minimal, My Wet Calvin, Sillyboy κ.α.) Στις αρχές του 2010, συνειδητοποιήσαμε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μαζί με τους οποίους περνάμε χρόνο φτιάχνουν μουσική και θεωρήσαμε ότι είναι ιδανική στιγμή για να στήσουμε την δική μας εταιρεία ώστε να κυκλοφορούμε μουσική μαζί με τους φίλους μας.

Πλάνα και άμεσοι στόχοι για το 2013; Σε επίπεδο παραγωγής, ο στόχος μας είναι να συνδέσουμε το όνομα μας με μερικά ακόμα albums που ο κόσμος θα μπορεί να απολαμβάνει τόσο σε άμεσο επίπεδο όσο και χρόνια αργότερα. Τέλος, σε λίγες μέρες εγκαινιάζουμε τα νέα γραφεία μας στο κέντρο της Αθήνας.

was lucky enough to host my own radio show in a local radio station at Argolida- our birthplace- and I vividly remember us –Panos and Iexperimenting before and after the live show with two pickup devices and loads of records of the station from the 70s and 80s.

Which are the basic characteristics of your music?

Our music interest is not strictly confined to a specific genre, so we always try to form a set, which is mainly based on multi-selectivity.

Which factors made you set up your own production company?

Our collection entitled ‘City Campers’ for T.S.O.E. Records in 2008, suddenly broadened our circle of music friends. Then, it winded up that a series of analogue parties resulted in us hanging around and

touring with music names which have been totally integrated in the daily music intake of the wider Greek audience (Monika, Monsieur Minimal, My Wet Calvin, Sillyboy etc.). Early in 2010, we realized that most of the people, that we spend time with, are involved in music, so we thought that it’s the right time to make the ‘mistake’ to set up our own label so as to release our music with our friends.

How about your plans or shortterm goals for 2013?

On music production terms, we aim at relating our name to a few more albums that the audience will be enjoying in the short, as well as in the long run. Finally, in a few days we will inaugurate our new headquarters at the centre of Athens. soundcloud.com/lilis-bros

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

Panos became initially involved in music by making mixtapes for the girls he used to fall in love with. Dimitris, in turn, started with a radio show in a studio with two pickup devices and thousands of records.

The music duo under the name ‘Lilis Brothers’, aside from contriving unpredictable nights in various Athenian clubs, has recently set up its own label so as to release its collab music with friends.

How did you become involved with DJing?

Panos: By collecting albums from a pretty early age and by following the music trends suggested by G. Petridis and Rock Fm. Many times I tried in ridiculous, successful though, ways to make a mixtape for every girl that used to catch my attention.

Dimitris: In my adolescent years I

Είναι ιδανική στιγμή για να στήσουμε την δική μας εταιρεία 48

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 48

3/15/13 5:32 PM

Θα ήθελα να έχω αυτή την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση σε κάτι

Στα 26 της χρόνια η Βασιλική Τρουφάκου, αποτελεί ένα από τα νέα και ανερχόμενα ταλέντα του ελληνικού θεάτρου. Η περσινή της ερμηνεία στην «Παρέλαση» της Λ. Αναγνωστάκη άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και ξάφνιασε κοινό και κριτικούς με την επιβλητική σκηνική της παρουσία. Φέτος την συναντάμε ξανά στο ρόλο μιας νεαρής κοπέλας από την Ουκρανία στην “Καύση” του Στράτου Τζίτζη, στο θέατρο Όλβιο και με ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι στο χέρι μιλά στο Ozon για την ελπίδα και την πίστη που τροφοδοτεί την δική της ζωή. Παρατηρώντας κανείς το πρόσωπο της διαπιστώνει την πρώτη μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στα μεγάλα, καταγάλανα μάτια της, που μοιάζουν μελαγχολικά και στο χαμόγελο της που εκφράζει βαθιά αισιοδοξία. Δύσκολες φάσεις και περίοδοι που έχει περάσει στην ζωή της την έχουν συμφιλιώσει με την μελαγχολία και με τον πόνο. “Τι να κάνουμε; Θα ζήσουμε!...”, μου λέει, γελώντας χρησιμοποιώντας μια φράση από τον αγαπημένο της ρόλο της Σόνιας στον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ, που αποτελεί και ένα από τα καλλιτεχνικά της όνειρα. Ο κόσμος της αντικειμενικότητας από τον οποίο προέρχεται, ακαδημαϊκά, μοιάζει για πολλούς να συγκρούεται με την υποκειμενικότητα της τέχνης. Εκείνη όμως την γοήτευαν πάντα και τα δύο. Σήμερα εξακολουθεί να είναι επί πτυχίο φοιτήτρια της σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού. Γεννημένη στην Αθήνα το μόνο όνειρο που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει είναι οι σπουδές σε άλλη πόλη. Γι αυτό πήρε νωρίς την απόφαση να απογαλακτιστεί από το γονέϊκο περιβάλλον.

Mόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές

της μετακόμισε μόνη της στο Κουκάκι. Χαρακτηριστικά της η ελπίδα και η πίστη σε ό,τι κι αν κάνει, αν και παραδέχεται, πως τα πράγματα ωθούνται οικονομικά στα άκρα για τους ηθοποιούς: “Στο επάγγελμά μας πρέπει να έχεις έναν ενεργό πομπό ελπίδας να σε τροφοδοτεί...”. Η πίστη είναι μια λύση μας λέει: " Νιώθω ότι έχω πίστη αλλά ταυτόχρονα θα ήθελα να έχω και αυτή την αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση σε κάποιον ή σε κάτι.

She is twenty-six years old and already one of the most upand- coming young talents of the Greek theatre scene. Vasiliki Troufakou’s performance at ‘The Parade’ by Loula Anagnostaki left last year the best impressions and took both audience and critics by a pleasant surprise with her imposing stage presence. This year we meet her again playing the role of a young girl from Ukraine at the theatrical play ‘Burn’ (Kausi) directed by Stratos Tzitzis at Olvio theatre and with a warm cup of coffee in her hands, she talks to Ozon about hope and faith that fortify her own life.

A girl full of contradictions: When looking at her face, one can notice the antithesis between her big, blue eyes which seem kind of gloomy and her sweet, glowing smile exuding profound optimism; Τhe rough times she has been through in her life, have made

Κείμενο Δέσποινα Ραμαντάνη Text Despina Ramantani Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

her get used to melancholy and pain; What can we do? We shall live…!’ she says with a wide smile, borrowing a line from her favorite role of Sonya in Chekhov’s ‘Uncle Vanya’, which represents one of her artistic dreams. This contrast of joy and sorrow is not the only one to notice. Her world of pragmatism, which seems to stem from her academic background, comes in stark contrast to this whole subjectivity of art. But she had always been fascinated by both. Today she is still a pending graduate at the Faculty of Civil Engineering at the National Technical University of Athens (NTUA) and graduate of the Drama School of the

National Theatre. Born in Athens, the only dream she didn’t fulfill was studying in another city. That is the reason she decided to move to Koukaki, near the center of Athens, after completing her studies in the Drama School of N.T. One thing that represents her personality is hope and faith in anything she does, although she professes that things for actors are reaching a financial dead-end: ‘ In our profession you need to be constantly fortified with hope…’ Faith, according to her, is one option: ‘I feel that I have faith in me but at the same time I would like to have this unconditional loyalty to someone or something."

VASSILIKI

TROUFAKOU

49

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 49

3/15/13 5:32 PM

Θέλω να φτάσω ανθρώπους που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να προσεγγίσω

οι εμφανίσεις της είναι πάντα τόσο ατμοσφαιρικές όσο και η μουσική της: «Με απασχολεί πολύ το εικαστικό κομμάτι. Μ’ ενδιαφέρει η εικόνα να συνάδει με τον ήχο». Πρωταρχικός στόχος της Nalyssa μέσα στο 2013 να διαδώσει τη μουσική της: «Θέλω να κάνω πολλές συναυλίες, κυρίως στην επαρχία. Θέλω να φτάσω ανθρώπους που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να προσεγγίσω».

Κείμενο Αλεξάνδρα Ζωγράφου Text Alexandra Zografou Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

Tο άλμπουμ της The Seed κυκλοφορεί από την Inner Ear.

NALYSSA

green

Αν μπορούσε να ντύσει μουσικά κάποια ταινία, αυτή θα ήταν ”Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού“ κι αν ζούσε σε παλιότερη εποχή θα διάλεγε τα 70s. Η Nalyssa Green συστήθηκε στο αθηναϊκό κοινό το 2010 με το πρώτο της άλμπουμ “Barock”. Τρία χρόνια μετά επιστρέφει με τη νέα της δουλειά το "The Seed" και ήχο πιο εξελιγμένο, αφού όπως λέει η ίδια δεν της αρέσει να επαναλαμβάνεται. Τραγουδάει, συνθέτει, ενορχηστρώνει η ίδια τα τραγούδια της, συμμετέχει στην ηχοληψία και τη μίξη, κανονίζει μόνη της τις εμφανίσεις της, πράγμα λίγο κουραστικό για εκείνη, αλλά το μαθαίνει. Στη σκηνή αισθάνεται απόλυτη ελευθερία κι

If she were able to borrow her music to a film, that would be ‘The eternal sunshine of a spotless mind’ and if she were living in a previous era, that would be the 70s. Nalyssa Green was introduced to the audience of Athens in 2010 with her debut album ‘Barock’. Three years later she is back in the game with a new album and a more developed sound, as, according to her, she despises repetitions. She sings, composes and orchestrates her songs herself. She is present during the sound mixing process, she is the one who arranges her gigs, which is rather tiring but she gets used to that. Onstage she is overwhelmed by a strong sense of freedom and her gigs are always as much atmospheric as her own sound: ‘I am pretty concerned about the conjectural part. I want it to go hand in hand with the sound.’

Her first and foremost goal within 2013 is to make her music widely known: ‘I want to do many concerts, mostly in provincial cities. I want to reach people that I haven’t managed to reach so far.’ Ηer new album The Seed is distributed

by Inner Ear records. nalyssagreen.com

50

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 50

3/15/13 5:32 PM

Μαχητική και παθιασμένη, η Άρτεμις Λαμπίρη ανήκει στη νέα γενιά χορογράφων με βάση την Αθήνα. Ο χορός για εκείνη είναι έμπνευση, σανίδα σωτηρίας, αλλά και εργοδότης. Υπάρχουν πολλές ομάδες χορού στην Ελλάδα πλέον. Οι ηθοποιοί για παράδειγμα δυσκολεύονται να βρουν δουλειά εκτός συνόρων γιατί έχουν το εμπόδιο της γλώσσας. Τι ισχύει με εσάς τους χορευτές; Οι ομάδες χορού της χώρας μας εδώ και κάποια χρόνια έχουν αρχίσει να συμμετέχουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Και επίσης γιατί πρέπει όλοι να πάμε έξω; Κάποιοι πρέπει να μείνουμε και να επενδύσουμε στην Ελλάδα.

Μιλώντας για χορό, πρόσφατα παρακολούθησα την ταινία του Βιμ Βέντερς για την Πίνα Μπάους. Κάποια στιγμή, λοιπόν, εμφανίζεται και η ατάκα της: Danc e dance otherwise we are lost. Πώς λειτουργεί για εσένα αυτό το μοτίβο; Έχουμε ανάγκη από το χορό και γενικότερα τον πολιτισμό, ως αντίβαρο στην πολιτικοκοινωνική μιζέρια ή κι αυτό είναι ένας ακόμη αστικός μύθος; Ο χορός είναι επάγγελμα. Δε λειτουργεί λοιπόν αναγκαστικά σαν αντίβαρο στην πολιτικοκοινωνική μιζέρια αλλά κάποιες στιγμές σαν σανίδα σωτηρίας, σαν πηγή έμπνευσης ή ακόμα και σαν εργοδότης. Θέλει πάρα πολλή δουλειά και ευτυχώς το 2013 αναγνωρίζουμε όλοι πως θέλει και τεχνική και σπουδές και ενημέρωση. Στα μαθήματά σου δίνεις έμφαση στη κινητική μνήμη, τη δημιουργία αισθήσεων και συναισθημάτων μέσω της κίνησης. Πώς αντιλαμβάνεσαι την ποίηση της σωματικής έκφρασης; Αυτό που αισθάνεται ή μάλλον καλύτερα αυτό που λαμβάνει ο θεατής μέσα από την κίνηση του χορευτή είναι μια τρίτη πληροφορία. Για μένα αυτό είναι η ποίηση της σωματικής έκφρασης και αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει να εντάσσω στις δικές μου παραστάσεις ως χορογράφος.

Radical and passionate, Artemis Lampiri belongs to a new gen-

Artemis

Lampiri Ο χορός είναι επάγγελμα

Συνέντευξη Μαρία Πασσαριβάκη Inteview Maria Passarivaki Φωτογραφίες Γιώργος Καπλανίδης Photgraphy Yiorgos Kaplanidis

eration of choreographers in Greece. Dance to her is inspiration, her personal salvation and her employer as well.

In Greece nowadays there is a great deal of dance groups.

What stops them from moving abroad? Actors, for instance, find it difficult to find a job abroad as the language is a huge obstacle. What is the case with dancers?

Dance groups in Greece have started over the last few years participating in festivals abroad. But I don’t get it: Why moving abroad?

Speaking of dancing, I recently

watched a film by Wim Wenders about Pina Bausch. At some point there comes her line: dance, dance, otherwise we are lost. How does this motive work for you? Are we strongly in need of dance and, generally, of culture as a counterweight to today’s all-pervasive social and political misery or is it just one more urban legend?

The way I see dance is as an integral part of the society, which means that he doesn’t act as a counterweight in this whole social and political misery but as a lifeline, as a source of inspiration and sometimes even as an employer.

Dancing is a profession. It requires

loads of work and luckily in 2013 we all acknowledge the fact that it requires technique, studies and constant updating.

In your classes you place more emphasis on kinesthetic memory; sensations and feelings created through movement.

Tell us, how do you perceive the poetry of body expression?

What the viewer feels, or – even better receives through the dancer’s movement is a third piece of information. This is how I perceive the poetry of body expression and this is exactly what I want to integrate into my own performances as a choreographer.

51

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 51

3/15/13 5:32 PM

deep shallow

Το όνομα μου είναι Elisabeth Leau. Γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 στην Αθήνα. Σπούδασα αρχιτεκτονική και Spatial Design στο Central Saint Martins, πράγμα που όμως δεν μου ήταν αρκετό. Πάντα ήθελα να δημιουργώ αντικείμενα πρακτικά και όμορφα που να προσφέρουν χαρά. Ήμουν ένα υπερδραστήριο αγοροκόριτσο χωμένο στα μηχανήματα και τα πλαστικά του οικογενειακού μας εργοστασίου. Κάπου εκεί, ο παππούς μου μού έμαθε την τέχνη του και μου κληροδότησε την αγάπη του για το χειροποίητο γυαλί. Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να δημιουργώ μικρά γλυπτά παίζοντας με την οξική κυτταρίνη, ένα φυτικό πλαστικό που παράγεται με βάση το βαμβάκι και το ξύδι, γλυπτά που με το χρόνο εξελίχθηκαν και πήραν αλλιώτικη μορφή. Χρόνια αργότερα, αυτή η ανάγκη μου για δημιουργία με έστειλε πίσω στα χνάρια του παππού μου. Ξεκίνησα φτιάχνοντας μοναδικά γυαλιά ηλίου και κοσμήματα που προορίζονταν για προσωπική χρήση και για τους φίλους μου. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Deep Shallow Exposition. Επέλεξα το συγκεκριμένο όνομα, επειδή μέσα από αυτό το εγχείρημα εκτίθεμαι η ίδια. Παρατηρώ τα πάντα, εμπνέομαι από τα πάντα και σχεδιάζω κάθε μέρα. Μακάρι να μπορούσα να πραγματοποιήσω όλα τα σχέδια, αλλά στέκει εμπόδιο ο χρόνος. Έτσι περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους. Η διαδικασία που ακολουθώ αλλάζει από μέρα σε μέρα, ανάλογα για το ποιον σχεδιάζω και τι ήταν αυτό που με ενέπνευσε. Όταν κάτι γεννιέται και παίρνει μορφή, κοιτώντας τις λεπτομέρειες νιώθεις μια πρωτόγνωρη περιέργεια για το πώς κατάφερες εσύ να δημιουργήσεις ένα τέτοιο αντικείμενο, λες και κάποιος άλλος είχε καταλάβει το σώμα σου εκείνη την ώρα. Μπορώ να μιλάω συνέχεια για αυτή την,

Παρατηρώ τα πάντα, εμπνέομαι από τα πάντα

exposition Eπιμέλεια Αλεξάνδρα Ζωγράφου Review Alexandra Zografou Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photography Christos Tzimas

κατά τη γνώμη μου, μαγική στιγμή της δημιουργίας.

My name is Elisabeth Leau. I was born in the early 90s in Athens.

I studied Architecture and Spatial Design at Central Saint Martins, which, however, was not enough for me.

I always wanted to create practical and beautiful objects that bring joy. I was a hyperactive tomboy messing around with the machinery and plastics of our family factory. Somewhere there my grandfather taught me his craftsmanship

and passed on me his love for handmade glass.

One of my first memories was creating small sculptures while playing around with cellulose acetate - an organic plastic which is produced based on cotton and vinegar- .Those sculptures shaped up with the passing of time and took a different form. Years later, this urge to create brought me back to the footsteps of my grandfather.

I started creating unique pieces of glass and jewelry for personal use or for my friends. This is how the idea of Deep Shallow Exposition was born. I chose that specific name, because through this venture of mine I am the one who is exposed.

I observe everything, draw inspiration from anything and sketch every day. I wish I could fulfill all my dreams but time is a great obstacle. So, I am patiently waiting until everything takes its turn.

The process I follow changes on a daily basis depending on the person for whom I sketch and the things that inspired me. When this creation is born and takes form, you look at the details and are overwhelmed by an unprecedented sense of curiosity of how you managed to create such an object; as if someone else had taken over your body all this time. I could talk for hours about this, to my mind, magical moment of creating.

52

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 52

3/15/13 5:32 PM

Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότητα

Eπιμέλεια Γιώργος Νίκας Review George Nikas Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας Photgraphy Christos Tzimas

Η μουσική μου δραστηριότητα ξεκίνησε μόλις από το καλοκαίρι του 2012 και παρόλα αυτά αρκετός κόσμος έχει ακούσει τα κομμάτια μου, πράγμα που με κάνει να χαίρομαι πολύ. Την ίδια μεγάλη χαρά μου δίνει η δημιουργική διαδικασία, που κάθε φορά ξεκινάει από διαφορετική αφορμή. Αν έπρεπε να εξηγήσω σε κάποιον τον ήχο μου με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι είναι indie pop. Με πολλά, θα έλεγα ότι είναι μια διαδικασία, που ξεκίνησε από το “Bad” του Michael Jackson, πέρασε από το “Nevermind” των Nirvana και το “Grace” του Jeff Buckley και κορυφώθηκε με το ”Ill Communication” των Beastie Boys. Κάπως έτσι έγραψα το “Detox”, το “Keep me Naked”και το “Libya”. Η μουσική μου απορροφά αρκετό χρόνο και αυτή είναι η βασική επιλογή μου τον τελευταίο καιρό. Απολαμβάνω τις συνεργασίες με άλλους μουσικούς , όπως και κάθε λεπτό που περνάω στο στούντιο. Όταν δεν παίζω, ασχολούμαι με τους φίλους μου, ζωγραφίζω αρκετά, μου αρέσει να χαζεύω στα σουπερ μάρκετ. Το σπίτι μου, το σπίτι της Θάλειας, το σπίτι της Σοφίας, το σπίτι της Όλγας, το σπίτι του Γιώργου, το “στούντιο” της Αλέξιας, το στούντιο του Μπάμπη, το στούντιο του Αλέξη, το «Δίπορτο» κάτω από την Αθηνάς που τρως όσπρια και ψάρι και η Καλλιδρομίου όταν φουντώνουν οι μουριές είναι τα αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι μια πόλη ανοιχτή στη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Απλά κάποιοι άνθρωποι είναι λίγο κλειστοί. Όλες οι πόλεις έχουν διαφορετικά όρια. Από εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής. Η λίστα μου με τα πράγματα που θέλω να κάνω το 2013 έχει στο νούμερο ένα την κυκλοφορία του καινούργιου μου υλικού που ηχογράφησα πριν τα Χριστούγεννα με τον Sillyboy στην παραγωγή, ενώ παράλληλα θα συνεχίσω τις πρό-

TELLA

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 53

βες με τη Δανάη, τον Βελισσάριο και τον Κοπούλ και ελπίζω να κάνω όσο περισσότερα live μπορώ. Α, και να πάρω καλά πλήκτρα και μια καλή κιθάρα!

My involvement in music had just began in the summer of 2012, however many people are familiar with my music and that makes me really happy. I feel the same happy during the whole creative process, which is triggered every time by a different occasion. If I had to describe my sound briefly, I would say it is indie pop. But in detail I would say it is a process, that began with ‘Bad’ by Michael Jackson, passed by the ‘Nevermind’ by Nirvana and ‘Grace’ by Jeff Buckley stage, only to culminate with ‘Ill Communication’

by Beastie Boys. So this is how ‘Detox’, ‘Keep me Naked’ and ‘Libya’ were produced. My music absorbs plenty of my time and this is my top priority choice lately. I love collaborating with other musicians too, as much as I love every minute I spend at the studio.

When I don’t play music, I hang out with my friends, I paint a lot and I love browsing at the super markets.

My house, Thalia’s house, Sophia’s house, Olga’s house, Yorgos’s house, Alexia’s ‘studio’, Babi’s studio, Alex’s studio , ‘Diporto’ restaurant next to Athinas street, where you eat legumes and fish and Kallidromiou street, when the blueberries bloom are my favourite spots in Athens. Athens is a city, which is very tolerant towards diversity among individuals. But some people are simply a wee bit more restrained. Every city has different boundaries. Aside from that, it is all a matter of choice.

My number one priorities of my ‘things to do in 2013’ list is to release my new songs I recorded at Christmas in collaboration with Sillyboy (production), in parallel continue rehearsing with Danae, Velissarios and Kopul and arrange many performances. The more the merrier. Last but not least, I plan to buy high quality keyboard and guitar. soundcloud.com/stellaonly 53

3/15/13 5:32 PM

Έχεις μείνει πολλά χρόνια εξωτερικό, ενώ αρκετοί φίλοι σου βρίσκονται εκτός Ελλάδας, πώς βιώνεις αυτό το αδιάκοπο πήγαινε- έλα; Έχουμε καλύτερες ιστορίες να λέμε μεταξύ μας, τελικά; Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό της γενειάς μας αλλά υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στη μονιμότητα. Μετακινούμαστε και δοκιμάζουμε συνεχώς. Η Ελλάδα μας φαίνεται φτωχή σε ιδέες και προοπτική, το εξωτερικό συχνά άσκοπο να το αγαπήσεις. Είναι δύσκολο να βρεις το που ανήκεις. Υπάρχει κάποια ιστορία που διηγήσαι ξανά και ξανά; Το όνειρό μου είναι κάποτε να κάνω μία ταινία που να θυμίζει την αίσθηση που έχεις μετά από ένα μεσημεριανό ύπνο το καλοκαίρι. Κάτι που θα βρίσκεται μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Κάτι που θα μπορείς να το ακολουθήσεις αφηγηματικά αλλά το παζλ θα οδηγεί πέρα από την έκβαση της ιστορίας. Μία ταινία όπου θα ζεις μέσα της κι όχι μαζί της. Πώς συνδέονται οι δύο μικρού μήκους σου 'Δύση' και 'Αποστάσεις' με τον 'Λιγνίτη'; Μου αρέσει να σκέφτομαι τον “Λιγνίτη” ως την ολοκλήρωση μίας τριλογίας πάνω στη θεματολογία πατέρα-γιου. Με έναν τρόπο πρόκειται για σικουελ της ίδιας σχέσης δύο ανδρών που αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για τον άλλο. Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το θέμα της μοναξιάς; Η μοναξιά των χαρακτήρων μου είναι κάτι που δεν μπορώ να αποβάλλω από πάνω τους, είναι το στοιχείο που αγαπάω περισσότερο σε αυτούς. Γενικότερα με ενδια-

φέρει πολύ η μοναχικότητα. Ζούμε τόσες μοναδικές στιγμές κλεισμένοι στον εαυτό μας που είναι αδύνατον να τις μοιραστούμε. Κάνουμε συνειρμούς, πλάθουμε ιστορίες, έχουμε φαντασιώσεις, σκεφτόμαστε πράγματα που δεν θα προφέραμε ποτέ. Και νομίζω ότι το σινεμά καταφέρνει κάτι προς την εξωτερίκευση αυτή της κατάστασης. Αν μια ταινία έχει κάνει τη δουλειά της, επιστρέφεις στην πραγματικότητα ζαλισμένος. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι και άλλοι είδαν την ίδια ταινία αλλά η εμπειρία παραμένει διαφορετική από τη δική τους. Είναι μοναδική και μοναχική. Επειδή κανείς δεν βλέπει πραγματικά την ταινία. Βλέπουμε μία εκδοχή της ταινίας. Η εμπειρία μας είναι ένα όνειρο που προβάλουμε πάνω της. Πότε κλείνεις τους λογαριασμούς σου με μια ιστορία; Λένε ότι ο κάθε δημιουργός αφηγείται μία μόνο ιστορία.Ότι όσο κι αν αλλάξει το περιτύλιγμα (το είδος, η μουσική, το στυλ) η προσωπικότητα και η θεματολογία παραμένει ίδια. Η ταινία, πέρα από ένας τρόπος να επικοινωνήσω, είναι και μία αφορμή για να σκεφτώ καλύτερα γιατί με ταλαιπωρεί κάτι τόσο καιρό. Δεν είναι εύκολο αλλά προσπαθώ καθετί που κάνω να πηγάζει από κάτι ειλικρινές, αληθινό και προσωπικό. Νομίζω ότι μία ταινία, στην ουσία της, πρέπει να είναι απογυμνωτική. Μίλησέ μου για τους ήρωες που συναντάμε στις ταινίες σου; Οι ήρωες μου είναι αρκετά εσωστρεφείς: μιλάνε λίγο, δεν εμπιστεύονται πολύ τους άλλους και τους είναι δύσκολο να πλησιάσουν τους γύρω τους. Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο παρατηρείς/ χρησιμοποιείς την καθημερινότητα; Πώς χειρίζεσαι το μπανάλ; Μεγαλώνοντας, καταβάλλουμε μία υπερπροσπάθεια για να βρούμε τον εαυτό μας συχνά απορρίπτοντας όσα μας περιβάλλουν τα οποία στην ουσία μας περιορίζουν. Με σοκάρει το ότι συνήθως επιστρέφουμε σε αυτά – ακόμα κι όταν αυτό γίνεται μέσα από μία προσωπική οπτική. Οι πρώτες μου εικόνες, τα πρώτα μου ακούσματα ήταν στα στη 10ετία του 80. Οι πρώτες μου στιλιστικές επιλογές στα ‘90ς. Με συγκινεί το κιτς και το μπανάλ. Δεν είναι μέρος της

Συνέντευξη Δανάη Δραγωνέα Interview Danai Dragonea Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης Photgraphy Yiorgos Kaplanidis

Το όνειρό μου είναι να κάνω μία ταινία όπου θα ζεις μέσα της

Ο Γρηγόρης Ρέντης σπούδασε σκηνοθεσία στο California Institute of the Arts και μετά από μια θεατρική παράσταση και μερικές βραβευμένες μικρού μήκους, αυτή την περίοδο ετοιμάζεται για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τον "Λιγνίτη". Στο ΟΖΟΝ μιλά για τις ιστορίες που του αρέσει να διηγείται ξανά και ξανά, για τους μοναχικούς χαρακτήρες που κατασκευάζει και για τα όνειρα που προβάλλουμε πάνω στις ταινίες.

54

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 54

3/15/13 5:32 PM

αισθητικής μου, δεν θα φορέσω ποτέ hot pink αλλά είναι μέρος της ταυτότητάς μου. Τραγούδια όπως “Τα κορίτσια ξενυχτάνε”, “Η Μπάμπολα”, το “Δώδεκα” με συγκινούν όποτε τα ακούσω. Σκέφτομαι τους γονείς μου να χορεύουν σε κάποιο αποκριάτικο πάρτι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μπανάλ αλλά είναι ενός είδους νοσταλγίας για αναμνήσεις που έχω στο υποσυνείδητο. Μπορείς να δεχθείς έναν ήρωα που είναι απρόβλεπτος; Μια ιστορία που δεν γνωρίζεις ακριβώς πώς θα εξελιχθεί; Αυτό που με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο από έναν απρόβλεπτο ήρωα είναι ένα απρόβλεπτο γύρισμα. Στο “Μου ζήτησες να περιμένω”περάσαμε κάποιες μέρες σε ένα μοναστήρι μαζί με την Αρασέλη Λαιμού και τον Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο, δύο πραγματικά ταλαντούχους σκηνοθέτες. Δεν υπήρχε σενάριο, σκαλέτα, προετοιμασία. Υπήρχαν ιδέες και χρόνος. Αντιδράσαμε σε αυτό που βλέπαμε. Καταγράψαμε τη ζωή στο μοναστήρι, γυρίσαμε μυθοπλαστικές σκηνές, γράψαμε σκηνές που ήταν εκτός μοναστηριού, μοντάραμε επιτόπου. Το αποτέλεσμα είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχω κάνει και ανυπομονώ να βρεθώ σε τέτοιες συνθήκες ξανά.

gregory

rentis We constantly keep moving out and experimenting. Greece seems to us poor in ideas and prospective, while, on the other hand, it is often considered pointless to get attached to a foreign country. It is so difficult to find where you belong.

Is there any story you keep recounting over and over again?

My dream goal is to create someday a film that would give you the same feeling you get after a siesta on a hot summer day. Something found between consciousness and unconsciousness. Something whose plot would be easy to follow but the main idea would transcend the boundaries of the story. A film you don’t just watch, but you live in the flesh.

Gregory Rentis studied film directing at California Institute of the Arts and after a theatrical play and a few awarded short films, lately he has been preparing his first full length film, 'Lignite'. Gregory talks to OZON about the stories he keeps telling over and over again, about the lonely characters he shapes and the dreams we tend to project upon films.

Is there any connection between your two short films ‘Sundown’ and ‘Distances’ and ‘Lignite’?

I’d like to consider ‘Lignite’ as the culmination of a trilogy which explores father-son relationships.

In a way, it is about a sequel concerning the same relationship between two men who have difficulties in expressing their feelings to one another.

You have lived abroad for lots of years, while many friends of yours have moved out of Greece. Tell us how you experience this relentless come -and -go in your life. Does it give you eventually better stories to tell?

It never seems to stop. I don’t know if it is a characteristic of our generation but one could notice a lack of trust towards permanence.

The subject of loneliness seems to be concerning you a lot in your films.

Loneliness is an integral part of my film characters and I cannot take it out from them, it is what I love the most about them. In general, I am quite into loneliness. We experience so many situations closed into ourselves, that it is impossible to share them with others. We make associations, invent stories,

fantasize, think of things we would never say out loud and I believe that the cinema contributes to the externalization of this situation. If a film has done its job right, you are brought back to reality after its ending with a messed up head.

Another striking thing is that everyone, who watched the film, conceived it in a different way, as a different experience. This experience is unique and lonely to each one of us and that is because nobody actually sees the film. We watch a version of it and our experience is a dream we project on it.

When do you know that you are done with a story?

They say that the creator tells only one story, that as much as the wrap (genre, music, style) changes, its character and the topic are always the same. To me, aside from being a means of communication, a film acts as a reason to think harder about why something bothers me for such a long time. It is not that easy but I strive all of my creations to be made out of something authentic, genuine and personal, because I believe that a film should, in its essence, be electrifying.

Tell us a bit about your film characters.

They are really introvert, they barely talk, they don’t trust the others and have difficulties in approaching other people.

In what ways do you observe/ use everyday life? How do you handle banality?

Growing up, we do our utmost to find ourselves, often by rejecting everything that surrounds us

and limit us. However, it is really shocking to me that we usually return to those things- even if it happens through a personal view.

My first images and sounds date back to the 80s, my first sartorial choices to the 90s. So, Kitsch and banality are two things that I am emotionally attached to. They are not part my aesthetic – I’ll never wear hot pink- but they are part of my identity. Songs like ‘Girls just wanna have fun’ or ‘La bambola’ conjure up so many emotions; they make me think of my parents dancing at some costume party.

I don’t know if this is considered as banal but it is a kind of nostalgia about memories hidden in my subconscious.

Would you accept an unpredictable character? A story you don’t know exactly how it will end up?

What intrigues me even more from an unpredictable character is an unpredictable shooting. During the making of ‘You asked me to wait’ we spent a few days in a monastery with Araseli Laimou and Konstantinos Antonopoulos, two extremely talented directors There was no script, no step outline or preparation. There were only ideas and time. We instantly reacted to what we were seeing. We documented life in the monastery, filmed some fiction scenes, also shot a few scenes outside of the monastery and edited them right that moment. The outcome was the most authentic thing I have ever created and I cannot wait to find myself in such circumstances again.

gregoryrentis.com 55

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 55

3/15/13 5:32 PM

Μάσκα/Mask Stylist’s Own Ζιβάγκο/ Turtle Neck Stylist’s Own

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 56

3/15/13 5:33 PM

ις ψύχραιυ, να παραμένε ινούρο σ ς ει ίν α εις μαθ ι να επινοείς κα Όταν χορεύ μιαία μος κα σεις. γ τι σ ίς τε η β να αμφισ . γιες κινή τα του χώρου Σε ένα editorial φωτογρα τη σταθερότη υ ή Α γρ τα ια σ Κώ αι σε μ μένο από τον η φ Καθώς κινείσ ε ν σ υ ί ζο τε ιά ισ όλα μο η πρωταγων γορη στροφή . Όλα γούλ υ νες που ο ό σ κ ζί ει α ό μ ι π α α ια σειρά μ να κινούντ ό ερ θ τα εσα στο ύν σ ούνται ανάμ ιν κ όσα σε κρατο υ ο σ εν δ ν πραγματιη και νειρο και στη ό αλλάζουν θέσ . ιά υρ ο ιγ πό τις φωμιά σ τητα. Μέσα α ό κ προκαλούν κα ι να εί ι α ς αναδύεται στεύεσ γραφίες αυτέ το Όλα όσα εμπι ύ ο λλ α υ σαγηνευκάπο α περιβάλλον έν εκεί αλλά και ο χ ν τα όνος κυλά μή. Ό κό όπου ο χρ τι την ίδια στιγ ειμ ντ α α ανοιξιάς να ωχελικά. Έν ε ένα διεύεις μαθαίνει ν ρ ι. τα χε έρ που Hair μα σ τωπίζεις εκείνο άς περνά τικο απόγευ s di ili κέντρο της ha β ic υ το ο M σ s Ρ to α ς Chris Σάκη μέρισμ α Ο ν ) τη es σ al η -T σ (D κά όλα μοιάτάστα πόλης, ξαφνι κόσμο του από τη μια κα υ σ ια Make- Up μ ς ντα τον os άλλη διατηρώ ό που συν- ζουν οικεία. Σ George P. Kritik ) μ αλλιώς είναι θ κι υ ι ρ σ α έτ ονείρου νέχεια, έν (D-Tales ι α ίν Ε . υ κόμα και οι πιο τά το nt όλα πιθανά. Α δέει τα βήμα Styling Assista ι α κ ει εύ ρ χο υναντήσεις.

Vicky Florou άπως σαν να αθαίνεις απρόβλεπτες σ κ Δ.Δ. ς μ

ssistants

όταν χορεύει Photography A artas, ία π ο ρ ρ ο ν ισ Damianos K να διατηρείς τη is Sakis Kasap

57

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 57

3/15/13 5:33 PM

Πουκάμισο/ Shirt Antony Morato (Shop&ΤRADE) Πουκάμισο/ Shirt Hackett London (Shop&ΤRADE) Παντελόνι/ Trousers H&M Παπούτσια/ Shoes Camper

by Bernhard Willhelm

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 58

3/15/13 5:33 PM

Τζάκετ/Jacket H&M Κουστούμι/ Suit Hugo Boss (Boss Store) Πουκάμισο/ Shirt Religion (Shop&ΤRADE) Μάσκα/ Mask Stylist’s Own Κολάρο/ Collar Stylist’s Own

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 59

3/15/13 5:33 PM

T-Shirt & Πουκάμισο/Shirt H&M Παντελόνι/ Trousers Etro (Luisa) Παπούτσια/ Shoes Shoe The Bear (Shop&ΤRADE) Κάλτσες/ Socks Stylist’s Own

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 60

3/15/13 5:33 PM

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 61

3/15/13 5:33 PM

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 62

3/15/13 5:34 PM

Σακάκι/ Suit Rollman (Notos Com) Πουκάμισο/ Shirt Cheap Monday (Shop&ΤRADE) Μπλούζα/T-Shirt Cheap Monday (Shop&ΤRADE) Παντελόνι/ Trousers Comme des Garçons (Number3 Store) Καπέλο/ Hat Reinhard Plank (Shop&ΤRADE)

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 63

3/15/13 5:34 PM

T-Shirt & Πουκάμισο/Shirt H&M

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 64

3/15/13 5:34 PM

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 65

3/15/13 5:34 PM

Φόρεμα/Dress Wood Wood (Shop&ΤRADE) 66

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 66

3/15/13 5:34 PM

love reaction Photography Marios Kalamaris Stylist Manos Jojos (thisisnotanother agency.com) Model Chaun Loose (Ace Models)

Φόρεμα/Dress Wood Wood (Shop&ΤRADE) 67

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 67

3/15/13 5:34 PM

Jacket Goosecraft (Shop & Trade) Jeans Lee (VF Hellas) 68

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 68

3/15/13 5:34 PM

T-shirt Cycle (Shop & Trade) Jeans Wrangler (VF Hellas) 69

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 69

3/15/13 5:34 PM

Φούστα/Skirt Attr@ttivo T-shirt Lee (VF Hellas) Πουλόβερ/Sweater Religion (Shop & Trade) 70

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 70

3/15/13 5:34 PM

71

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 71

3/15/13 5:34 PM

Φόρεμα/Dress TrafficPeople (Shop & ΤRADE) 72

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 72

3/15/13 5:34 PM

Πουλόβερ/Sweater Konstantina Konstantinidi Πουκάμισο/Shirt Cheap Monday (Shop & ΤRADE) 73

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 73

3/15/13 5:34 PM

Πουλόβερ/ Sweater Opening Ceremony x adidas Originals (adidas Hellas) Body Piece Chromat

Σακάκι/Jacket Jeremy Scott x adidas Originals (adidas Hellas) Bra & Bottoms Chromat Παπούτσια/ Shoes Jimmy Choo

Πουλόβερ/ Sweater Opening Ceremony x adidas Originals (adidas Hellas) Φούστα/ Skirt adidas Originals (adidas Hellas) Παπούτσια/ Shoes adidas Originals

by Jeremy Scott x (adidas Hellas) Neckpiece Chromat

Πουλόβερ/ Sweater Φόρμα/ Jumpsuit Παπούτσια/ Sneakers adidas Originals

by Jeremy Scott x (adidas Hellas) Cage Chromat

74

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 74

3/15/13 5:34 PM

Πουλόβερ/ Sweater Φόρμα/ Jumpsuit Παπούτσια/ Sneakers adidas Originals

by Jeremy Scott x (adidas Hellas) Cage Chromat

Μπλούζα/ Top Opening Ceremony x adidas Originals (adidas Hellas) Γυαλιά Ηλίου/ Sunglasses Stylist's own

I check my look in the mirror

Photography Nicholas Prakas Stylist Ruby Jun Model Valeria Leonova (Q Management) Hair Osmane Da Cunha Phytovolume Actif- volumizing spray ; Meta revive dry shampoo

by Serge Normant) Make-up Pascale Poma for CK1

75

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 75

3/15/13 5:34 PM

Photography Thanos Houtos Styling, Text Alexandra Zografou, Stavros Sgouros

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 76

Τι είναι αυτό που σε κουράζει στην καθημερινότητά σου; Με κουράζουν τα λεφτά και αυτοί που μεταφράζουν τα πάντα σε λεφτά. Με κουράζουν, επίσης, όσοι δεν καταλαβαίνουν το νόημα της ζωής. Τι σε κάνει να ξυπνάς χαρούμενος το πρωί; Ξυπνάω χαρούμενος, αν έχω ονειρευτεί κάτι όμορφο ή αν πρόκειται να πάω ταξίδι ή για surf.

What makes you feel tired in your every day life? Money and people who would do anything for the money; also, people who fail to see what life is all about. What makes you wake up happy in the morning? I wake up happy, if I dream a pleasant dream or if I am getting ready for a trip or I am going to go surfing.

new faces

HARIS

24 / GREECE / X-RAY

Παντελόνι/ Trousers Mamuut Denim (Castor Group) Πουκάμισο/ Shirt WeSC (Wesc BΒ) Μπλούζα/ T-Shirt WeSC (Wesc BΒ) Skate Iriedaily (Dragosta Distribution)

76

3/15/13 5:34 PM

Τι είναι αυτό που σε κουράζει στην καθημερινότητα σου; Με κουράζει πολύ η αναμονή, ειδικά στα casting και η τωρινή οικονομική κατάσταση στη Ρωσία. Τι σε κάνει να ξυπνάς χαρούμενη το πρωί; Σίγουρα όταν η μαμά μού φέρνει πρωινό στο κρεβάτι ή μπορεί να είναι απλά κάποιες εικόνες και χρώματα. What makes you feel tired in your every day life? Waiting makes me feel tired, especially at castings and the current economical situation in Russia. What makes you wake up happy in the morning? For sure when my mother brings me breakfast in bed or it could just be some pictures and colors.

OLESYA

21 / RUSSIA / NEW MODEL

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 77

Μπλούζα/ T-Shirt WeSC (Wesc BΒ) Ζακέτα/ Jacket WeSC (Wesc BΒ) Παντέλονι/ Trousers Lee (Vf Hellas)

77

3/15/13 5:35 PM

STILL-LIFE SHOT

Photographer Winter Vandenbrink Make Up & Styling Maria Papadopoulou Hair Stylist Atsushi Takita (using Bumble and bumble) Nails Gregory Kara Model Jessica Patano (NEXT)

Pearlmatte Face Powder in Veronica's Bluush, Limited Edition from the Archie's Girls Collection,

MAC (www.maccosmetics.com) MODEL SHOT Body American Apparel (www.americanapparel. eu) Charm necklace (stylists own design) FACE

Mineralize Charged Water Cleanser, Moisture Gel and Moisture Eye Cream; Matchmaster SPF15 Foundation No.1.5; Pro Conceal and Correct Palette in Light; Cremeblend Blush in So Sweet, So Easy;

MAC

EYES

Eye Shadow in Electric Eel, Deep Truth, Typographic and Gesso; In Extreme Dimension Lash; Velvet Brow Liner in Deep Dark Brunette

MAC LIPS

Lip Pencil in Vino; Lipstick in MAC Red

MAC

NAILS

Nail Lacquer in Shirelle and Nocturnelle

MAC

BEAUTY Η νέα συλλογή της MAC εμπνέεται από τον αγαπημένο ήρωα των κόμικ Άρτσι και τα κορίτσια του, Μπέτυ και Βερόνικα, στα οποία αφιερώνεται η συλλεκτική συλλογή. Η κακομαθημένη, ζάμπλουτη Βερόνικα αποτελεί έμπνευση για τη δημιουργία μιας σειράς με βάση

σκουρόχρωμες, αισθησιακές αποχρώσεις σε σκιές, κραγιόν, gloss και βερνίκια νυχιών σε έντονα χρώματα.

MAC cosmetics draws inspiration from our beloved comic character Archie and

his girls Betty and Veronica, to whom its brand new, limited-edition collection is dedicated. Spoiled, super-rich Veronica smoulders with a color collection in dark, sensual shades as a base, found in a line-up of eye shadows, lipsticks, gloss and nail lacquers in vivid colors.

78

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 78

3/15/13 5:35 PM

79

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 79

3/15/13 5:35 PM

4FASHIONSHAKE

p.L.us

drinks by

OZON Raw DANCINGDARK_M1_CMYK.indd 80

3/15/13 5:35 PM

r un NING INSPIR ED

Z The The relaunch relaunch hero ofofaahero shoe shoe

Photgraphy Yiorgos Kaplanidis, ThanosHoutos Model Stephen(VN Models)

dancing in the dark | march 2013

© 2013 adidas AG. adidas, the Trefoil logo and the 3-Stripes mark are registered trademarks of the adidas Group.

MARCH 2013 / no 99

unite all originals

adidas.com/originals

dancing in the

dark

99 N°