Ιερά Μητρόπολις Καλύμνου, Λέρου και Αστυπαλαίας
Κατασκήνωση Αγίας Παρασκευής Άργους Καλύμνου Κορίτσια Δημοτικού Ιούλιος 2016 Αγιογραφικά Αναγνώσματα
Ιερά Μητρόπολις Καλύμνου, Λέρου και Αστυπαλαίας Κατασκήνωση Αγίας Παρασκευής Άργους Καλύμνου Κορίτσια Δημοτικού Ιούλιος 2016 Αγιογραφικά Αναγνώσματα (Δες σύνδεσμο : https://tackk.com/5bmjtm) Ημέρα 1η – Ονοματοδοσία (02/07/2016) Κατά Ματθαίον, κεφ. 28, στ. 16 : «Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς. 17 καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. 18 καὶ προσελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. 19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος…» 11/. Ο άγγελος λέει ακόμη στις γυναίκες: «Αλλ’ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν». Τι σημαίνει αυτή η συνάντηση στη Γαλιλαία, που τόσο συχνά αναφέρεται στα Ευαγγέλια; Θέλει απλώς να προστατεύσει τους μαθητές από την περιέργεια και την εχθρότητα των Ιουδαίων; Θέλει, μετά τις αγωνιώδεις και δύσκολες ημέρες, να τους εξασφαλίσει ένα διάλειμμα ηρεμίας, σε μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από αυτή της Ιερουσαλήμ; Ίσως να είναι έτσι. Ίσως όμως να μην ήταν λάθος, αν δίναμε στα λόγια του Ιησού μια πιο βαθιά ερμηνεία. Η Γαλιλαία ήταν ο τόπος όπου οι περισσότεροι από τους μαθητές συναντήθηκαν για πρώτη φορά με τον Διδάσκαλο. Εκεί Τον πρωτάκουσαν, εκεί Τον ακολούθησαν, εκεί Του έδωσαν στην καρδιά τους. Τώρα που η πίστη τους υποβλήθηκε σε μια τόσο σκληρή δοκιμασία – και αποδείχθηκε ελλιπής – θα ήταν καλό να ξαναβρεθούν στο περιβάλλον της Γαλιλαίας, να ξαναβρούν εκεί τον Ιησού, ανακαλύπτοντας μαζί και τη φρεσκάδα και τη χαρά της πρώτης συνάντησης και να ανανεώσουν εκεί την πίστη και την υπακοή τους. Αυτό ισχύει και για μας. υπάρχει μια Γαλιλαία στη ζωή των περισσοτέρων. Μια Γαλιλαία, δηλαδή, μια στιγμή, ίσως πια πολύ μακρινή, κατά την οποία συναντήσαμε τον Ιησού προσωπικά, και όπου, για πρώτη φορά, Τον ακούσαμε και αποφασίσαμε να Τον ακολουθήσουμε. Η βαθιά αμαρτωλότητα, η λησμονιά, η αμέλεια μπορεί στη συνέχεια να μας χώρισαν από τον Κύριο . Σε ώρα κρίσιμη και αποφασιστική, ίσως, όπως οι απόστολοι, να εγκαταλείψαμε τον Διδάσκαλο. Και σ’ εμάς λοιπόν ο Αναστάς ορίζει συνάντηση στη Γαλιλαία. Μας ζητά να ξαναζωντανέψουμε μέσα μας την ανάμνηση του ζήλου και της πρώτης συνάντησης. Ας μην πούμε «είναι πολύ δύσκολο», γιατί Εκείνος θα μας ετοιμάσει τον δρόμο: «Προάγει υμάς εις
Γαλιλαίαν…». Αόρατος αλλά παρών, προπορεύεται προς εκείνη τη Γαλιλαία της ψυχής. Αν Τον ακολουθήσουμε, κάθε βήμα θα γίνεται ευκολότερο, και θα έρθει μια στιγμή που, αν όχι με τα σωματικά μας μάτια, σίγουρα όμως με τα μάτια της πίστης και της αγάπης θα μας δοθεί η ακλόνητη βεβαιότητα της παρουσίας Του, «εκεί Αυτόν όψεσθε». Lev Gillet (Mοναχός της Ανατολικής Εκκλησίας). 2/. Θεολογικό σχόλιο – αφιέρωμα στους Αγίους Αποστόλους – Βιογραφική αναφορά στη ζωή και το έργο τους· του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού. Στις 30 Ιουνίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει με ξεχωριστή λαμπρότητα τη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων.
Βεβαίως
προσωπικές
μνήμες
υπάρχουν τους
σε
και
οι
διάφορες
ημερομηνίες του έτους, αλλά με αυτόν τον συλλογικό εορτασμό τιμάται σύμπασα η χορεία των μεγάλων αυτών ανδρών, οι οποίοι ως συνεχιστές του σωτηριώδους έργου του Κυρίου επί της γης, έστρεψαν τον ρου της ιστορίας και άλλαξαν κυριολεκτικά την μορφή του κόσμου! Εμείς
ως
συνειδητό
εκκλησιαστικό
σώμα
γνωρίζουμε την ανεκτίμητη προσφορά τους στην εδραίωση και επέκταση της Εκκλησίας στον κόσμο και γι’ αυτό με την ευκαιρία της σεπτής εορτής τους εναποθέτουμε σ’ ατούς τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας. Οι ιερές μορφές τους είναι ιστορημένες σε περίοπτες θέσεις στους ναούς μας και η μνεία και αναφοράς τους στις ιερές ακολουθίες είναι συχνές, διότι αυτοί αποτελούν τη σπουδαιότερη αγιολογική χορεία της Εκκλησίας μας. Χάρη στο δικό
τους
τιτάνιο
αγώνα,
τις
αφάνταστες
προσωπικές
τους
θυσίες,
θεμελιώθηκε η Εκκλησία στον κόσμο, μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό για την εν Χριστώ σωτηρία και αλήθεια περιβάλλον. Επισφράγισμα του έργου τους υπήρξε ο εμποτισμός του με το αίμα τους. Στο σύνολό τους έδωσαν και αυτή τη ζωή τους για τον ευαγγελισμό του κόσμου. Είναι πάντως γεγονός πως πολλοί χριστιανοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα πρόσωπα και το έργο των αγίων Αποστόλων. Η σύντομη αυτή εργασία έχει ως στόχο να κάμει γνωστές τις προσωπικότητες και το έργο τους. Όμως ο συνειδητός χριστιανός δεν είναι παθητικός οπαδός και ουραγός κανενός αρχηγού, αλλά ενεργό κύτταρο του εκκλησιαστικού σώματος με γνώση, γνώμη και δημιουργική πρωτοβουλία στη ζωή της Εκκλησίας. Έτσι τον θέλει η ορθόδοξη παράδοσή μας.
Η λέξη απόστολος σημαίνει τον απεσταλμένο. Απόστολοι ονομάσθηκαν οι εκλεγμένοι και καλεσμένοι από τον Κύριο μαθητές Του να συνεχίσουν το σωστικό Του έργο, μετά την εις τους ουρανούς Ανάληψή Του. Επίσης, σύμφωνα με την χαρακτηριστική Του προτροπή έγιναν οι μάρτυρες της Αναστάσεώς Του «έως εσχάτου της γης» ( Πράξ.1,8). Η εκλογή και η κλήση των Αποστόλων, οι οποίοι ως την Πεντηκοστή καλούνταν μαθητές, έγινε αμέσως με την αρχή της δημόσιας δράσης του Κυρίου, στη Γαλιλαία. Ευθύς μετά τη Βάπτισή Του κατευθύνθηκε στις όχθες της λίμνης Γενησαρέτ, όπου απευθύνθηκε στους εκεί αλιείς, στους οποίους είπε: «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.4,20). Αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ.4,21).Άλλοι «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μαρκ.1,20). Οι μαθητές ορίσθηκαν από τον Κύριο σε τρεις κύκλους ήτοι: τον στενό κύκλο των δώδεκα, τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα και τον ευρύτατο κύκλο των πολυπληθών φίλων Του. Μεγαλύτερη σημασία είχε ο κύκλος των δώδεκα. Αυτοί βρισκόταν πλησίον Του και σ’ αυτούς αποκάλυψε τα μυστήρια του Θεού. Αυτοί έλαβαν την ειδική χάρη της ιεροσύνης να επιτελούν τις αγιαστικές και λειτουργικές πράξεις της Εκκλησίας και να τη μεταδίδουν στους διαδόχους τους. Αυτοί είχαν την τιμή να ορισθούν ως οι κατ’ εξοχήν συνεχιστές του έργου Του, διότι μόνο σε αυτούς είπε: «Εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγετε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη» (Ιωάν.15,16). Μετά τη Ανάσταση τους κατέστησε επίσημα διαδόχους του έργου Του: «καθώς απεσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς΄ λάβετε Πνεύμα Άγιον΄ αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν.20,21). Επίσης στο όρος της Γαλιλαίας, όπου είχαν συναχθεί οι έντεκα μαθητές, λίγο πριν την Ανάληψη τους είπε:«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν επέλεξε τους Αποστόλους Του από την ελίτ της τότε αριστοκρατίας, ή από τις τάξεις των πολιτικά ισχυρών, των οικονομικά δυνατών, ή τους κλειστούς κύκλους της διανόησης, διότι η διαφθορά, η
κατάπτωση και η έπαρση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων. Αντίθετα
τους
επέλεξε
από
τους
άσημους, αδύναμους
και αγράμματους
ανθρώπους, οι οποίοι βίωναν την δυστυχία και την κακοδαιμονία της πτώσεως και της αμαρτίας καλλίτερα από τους πρώτους και καλλιεργούσαν έντονα στην ψυχή τους την προσδοκία της από το Θεό απολυτρώσεως. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν… τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.» (Α΄Κορ.1,21-29). Η άσημη προέλευση των Αποστόλων είναι από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια ως σήμερα σημείο αναφοράς όλων των πολεμίων του Χριστιανισμού, ως δήθεν θρησκεία των παρακατιανών ανθρώπων. Η σάπια ψευτοδιανόηση θα ήθελε έναν Χριστιανισμό «φιλοσοφικό», ο οποίος θα έδινε έναυσμα για ανώφελες συζητήσεις στους
κλειστούς
«πνευματικών
κύκλους
ανθρώπων»,
των
αποκομμένο
από τον αγιαστικό και σωστικό του ρόλο. Επειδή αυτός δεν ταιριάζει στα δικά τους μέτρα, γι’ αυτό απορρίπτεται από αυτούς και πολεμείται λυσσαλέα σε όλες τις εποχές! Το Άγιο Πνεύμα κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2ο κεφ.) μεταμόρφωσε τους άσημους, δειλούς και αγραμμάτους ψαράδες σε σοφούς άνδρες, σε πανίσχυρες προσωπικότητες, σε ολόφωτες υπάρξεις, οι οποίοι καταύγασαν την οικουμένη. Η συγκλονιστική εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου και η επέλευση της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος έδωσαν σε αυτούς αφάνταστη ορμή. Διασκορπίστηκαν σε όλον τον κόσμο για να διαλαλήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Οι πυρωμένες από θείο ζήλο καρδιές τους και το φλογερό τους κήρυγμα έκαναν τις καρδιές των ανθρώπων να δονούνται από λαχτάρα για λύτρωση. Ο σπόρος του Ευαγγελίου ρίχνονταν από αυτούς τους άοκνους και θείους εργάτες σε κάθε μέρος της οικουμένης και αύξανε θεαματικά. Τα σκοτάδια της πλάνης διαλύονταν με το άκουσμα της ευαγγελικής αλήθειας. Οι δεισιδαίμονες τυραννικές αντιλήψεις παραμερίζονταν μπροστά στην πνευματική ελευθερία του χριστιανικού μηνύματος. Οι ασήμαντοι αυτοί αλιείς της Γαλιλαίας έστρεψαν την ιστορία του κόσμου στον δρόμο της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της προόδου. Οι ταπεινοί και καταφρονημένοι άνθρωποι της παλαιάς εποχής, οι οποίοι δεν είχαν μεγαλύτερη αξία από εκείνη των ζώων και των πραγμάτων,
αναδείχτηκαν, χάρις στο κήρυγμα εκείνων, για πρώτη φορά σε ανθρώπινες αξίες και ακόμα περισσότερο, σε ζωντανές εικόνες του Θεού! Πολλοί ισχυροί κατάλαβαν ότι η εγκόσμια ισχύς τους δεν είχε πραγματική αξία και γι’ αυτό την αποποιήθηκαν. Μια νέα πρωτόγνωρη παγκόσμια αδελφότητα γεννήθηκε στον κόσμο, η Εκκλησία του Χριστού, ως μια νέα πραγματικότητα αγάπης και συναδελφώσεως των ανθρώπων και των λαών μέσα στον απάνθρωπο κόσμο της αμαρτίας και του κακού, ως μέσον σωτηρίας και απολυτρώσεως από την δουλεία της αμαρτίας και της φθοράς. Η ανθρωπότητα και ο σύγχρονος πολιτισμός οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη στους αγίους Αποστόλους. Ό,τι δεν κατόρθωσε η διανόηση και η δύναμη του αρχαίου κόσμου, το κατόρθωσε η χορεία των Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού. Όμως ο κόσμος, δυστυχώς, όχι μόνο δεν εκτίμησε την προσφορά τους, αλλά το αντίθετο, έκαμε ό,τι μπορούσε για να ματαιώσει και να γκρεμίσει ό,τι εκείνοι έκτιζαν. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τις δυσκολίες της αποστολής τους ως εξής: «ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις, ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς φρόνιμοι εν Χριστώ, ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί ΄υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί΄ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν΄ ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων ερίψημα έως άρτι» (Α΄Κορ.4,9-13). Οι μύριες αυτές δυσκολίες, οι κακουχίες, οι κόποι και προπαντός
οι
απάνθρωποι
διωγμοί
δεν
τους
πτόησαν.
Το
έργο
τους
καρποφορούσε, διότι το αύξανε το ενοικούν στην Εκκλησία Άγιο Πνεύμα (Ιωάν.15,26). Το έργο των αγίων Αποστόλων συνεχίστηκε και συνεχίζεται δια των διαδόχων αυτών. Σε κάθε μέρος, όπου ίδρυαν τοπικές εκκλησίες, χειροτονούσαν επισκόπους και πρεσβυτέρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Γράφει ο άγιος Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, το κατ’ εξοχήν βιβλίο της ιεραποστολής της Εκκλησίας μας: «Χειροτονήσαντες δε αυτοίς πρεσβυτέρους κατ’ εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθετο αυτούς τω Κυρίω, εις ον πεπιστεύκασι» (Πράξ.14,23). Αυτή η αδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ως σήμερα και χαρακτηρίζεται ως αδιάκοπη διαδοχή προσώπων και πίστεως και γι’ αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Αποστολική.
Όλοι λοιπόν όσοι εργάζονται στην Εκκλησία του Χριστού,
κληρικοί και λαϊκοί συνεχίζουν κατ’ ουσίαν το έργο των αγίων Αποστόλων. Τόσο μεγάλο είναι το έργο που επιτελούν! Όλοι εμείς οι πιστοί του Χριστού και προσκυνητές της σεπτής εορτής των Αγίων Αποστόλων, των «Συνεργών του Χριστού» (Β΄Κορ.6,1), έχουμε χρέος να αποδίδουμε σε αυτούς την αρμόζουσα τιμή, διότι η αγία μας Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω σε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες. Αυτό το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος είδε στην Αποκάλυψη την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία του Χριστού, θεμελιωμένη επί «θεμελίους δώδεκα και επ’ αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Αποκ.10,21).
Όπως όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες έχουν τις δικές τους προσωπικότητες, οι οποίες συνέβαλλαν στη διαμόρφωσή τους έτσι και η αγία μας Εκκλησία έχει τα δικά Της ιερά πρόσωπα, τα οποία έθεσαν την προσωπική τους σφραγίδα στη θεμελίωση, την ανάπτυξη και την εδραίωσή της σωστικής Της παρουσίας στον κόσμο. Είναι τα αμέτρητα νέφη των αγίων Της, οι οποίοι στο δισχιλιόχρονο διάβα Της έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν τον «καλόν αγώνα» για να επικρατήσει το θέλημα του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης», να επεκταθεί η Βασιλεία Του σε όλους τους κόσμους, να εξοβελιστεί το παρείσακτο κακό από τη θεία δημιουργία μαζί με τον ενσαρκωτή του το διάβολο. Αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να τύχουν όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις της εν Χριστώ απολυτρώσεως και να ανυψωθεί το ανθρώπινο γένος στον θεόσδοτο στόχο του, στην κατά χάριν θέωσή του. Πρωτοπόροι σε αυτόν τον τιτάνιο αγώνα υπήρξαν οι άγιοι Απόστολοι, οι οποίοι εστάλησαν από τον Κύριο «εν μέσω λύκων» (Ματθ.10,16) για να αναγγείλουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας σε όλα τα έθνη. Δηλαδή να γνωρίσουν στην «εν σκότει και σκιά θανάτου» (Ματθ.4,16) καθήμενη ανθρωπότητα ότι ο μεγάλος Θεός της αγάπης ευδόκησε να σωθεί ο κόσμος διά του Ιησού Χριστού. Να διακηρύξουν με όλη
τη
δύναμη
της
ψυχής
τους
πως «ουκ
έστι
εν
άλλω
ουδενί
σωτηρία» (Πραξ.4,12), καταδεικνύοντας τα εγκόσμια σχήματα ανεπαρκή
η να
σώσουν πραγματικά και καθολικά το ανθρώπινο γένος. Δεν είχαν φήμη, ούτε χρήματα, ούτε μόρφωση, ούτε ευγενική καταγωγή, ούτε συστάσεις, ούτε καμιά άλλη βοήθεια όταν στάλθηκαν στα έθνη. Είχαν όμως κάτι ασύγκριτα ανώτερο από όλα αυτά: τη ζέση του Παναγίου Πνεύματος, το Οποίο τους μεταμόρφωσε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής στο υπερώο της Ιερουσαλήμ και τους κατέστησε πολύτιμα δοχεία της χάρητός Του, ολόφωτους νοητούς φωστήρες, αστραφτερά ορόσημα για τους λαούς του κόσμου. Είχαν επίσης και κάτι άλλο, το ίδιο σημαντικό: τη συγκλονιστική εμπειρία της τριετούς μαθητείας τους κοντά στον Κύριο Ιησού Χριστό, της παναγίας ζωής Του, της υπερτέλειας διδασκαλίας Του, των άπειρων θαυμάτων Του και πάνω απ’ όλα της λαμπροφόρου αναστάσεώς Του από τους νεκρούς. Έχοντας αυτά τα πνευματικά εφόδια κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: να καταυγάσουν και να μεταμορφώσουν την ανθρωπότητα. Πέτυχαν σε ελάχιστο χρόνο αυτό που δεν πέτυχε η ανθρώπινη δύναμη και διανόηση από την αρχή της ιστορίας, αλλάζοντάς κυριολεκτικά τον ρου της! Αυτό βεβαίως δεν κατορθώθηκε χωρίς τίμημα. Το έργο της μεταμορφώσεως του κόσμου επισφραγίστηκε με το τίμιο αίμα τους. Οι άγιοι Απόστολοι κατέχουν στη χωρία των αγίων της Εκκλησίας μας διπλή τιμητική ιδιότητα: του Αποστόλου και του Μάρτυρα, γι’ αυτό και απολαμβάνουν τέτοιας μεγάλης τιμής από τους πιστούς! Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: “ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ” (Ματθ.28,19) http://agiosharalabos.blogspot.com/2012/06/2819.html#ixzz4B5uXJ8N Y
Ημέρα 2η – 03/07/2016
Κατά Ματθαίον, κεφ. 28, στ. 20 : «διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·». Προτού δε αναληφθή στον ουρανό ο Κυριος, έδωσε στους Αποστόλους αυτή την εντολή:«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. κη´ 19 – 20). Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές (χριστιανούς) όλα τα έθνη με το να τους βαπτίζετε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, με το να τους διδάσκετε να τηρούν όλα όσα σας είπα. Με τους άλλους λόγους του περί αναγεννήσεως του ανθρώπου «εξ ύδατος και Πνεύματος» και περί βαπτίσεως «εν Πνεύματι Αγίω», κυρίως δε με την ειρημένη εντολή προ της αναλήψεώς Του ο Κυριος συνέστησε, ίδρυσε, το χριστιανικό βάπτισμα, βασικό μυστήριο της Εκκλησίας, με το
οποίο
ο
άνθρωπος
γίνεται
μαθητής,
χριστιανός,
και
μέλος
της Εκκλησίας. Κατά την εντολή του Κυρίου εμείς είμεθα βαπτισμένοι «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αλλ έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτός ο λόγος του Κυρίου, με τον οποίο ο λειτουργός του Υψίστου μας βάπτισε και γίναμε χριστιανοί και μέλη της Εκκλησίας; Πρώτον είνε άξιο παρατηρήσεως, ότι ο Χριστός δεν είπεν «εις τα ονόματα», κατά πληθυντικό, αλλ είπεν «εις το όνομα», κατά ενικό, καίτοι εδώ δεν πρόκειται περί ενός προσώπου, αλλά περί τριών προσώπων, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αλλωστε κατά την Αγία Γραφή ουδέποτε γίνεται κάτι σε «ονόματα», κατά πληθυντικό,
αλλά
πάντοτε
σε
«όνομα»,
κατά ενικό, στο όνομα του Θεού
η
του
Χριστού,
ενανθρωπήσαντος
του
Θεού. Στην
εντολή περί του βαπτίσματος ο ενικός «το όνομα» σημαίνει, ότι
τα
τρία
πρόσωπα,
ο
Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα, είνε μία φύσις, μία ουσία,
μία
θεότης,
ένας
Θεός. Αν μας ερωτήση κανείς, ποιο είνε το όνομα του Θεού μας, και θέλωμε να δώσωμε ακριβή και πλήρη απάντησι, πρέπει να ειπούμε, ότι το όνομα του Θεού μας είνε Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα, τριπλό όνομα. Επίσης, αν μας ερωτήση, ποιός είνε ο Θεός μας, πρέπει ν απαντήσωμε: Ο Θεός μας είνε ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον
Πνεύμα.
Τρία
πρόσωπα,
ένας
Θεός,
αλήθεια
φυσικώς
αδιανόητη και ανεπινόητη, φανερωμένη δε από τον ίδιο το Θεο. Που είνε οι λεγόμενοι Μαρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί, οι οποίοι δεν παραδέχονται
την Αγία
Τριάδα; Αντιτριαδίτες
είνε
και
οι
αλλόθρησκοι Ιουδαίοι, διότι και αυτοί απορρίπτουν τον Υιό και το Αγιο Πνεύμα ως πρόσωπα της Θεότητος. Και όμως ο Πατριάρχης μας δήλωσε, ότι εμείς οι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι έχουμε τον ίδιο Θεο! Αφού δε τα τρία πρόσωπα είνε ένα «όνομα», τουτέστι μία φύσις, μία ουσία, μία θεότης, ένας Θεός, τα τρία πρόσωπα είνε ίσα μεταξύ των, κανένα δεν είνε ανώτερο η κατώτερο του άλλου. Καθε πρόσωπο έχει ολόκληρη τη θεία ουσία, είνε ολόκληρος Θεός. Η διαφορά μεταξύ των τριών προσώπων έγκειται σε τούτο μόνο, ότι ο Πατήρ είνε αγέννητος, ο Υιός γεννάται προαιωνίως από τον Πατέρα, και το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται προαιωνίως από τον Πατέρα. Οτι δε το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα, τούτο δίδαξε ο Χριστός ( Ιωάν. ιε´ 26) και διατύπωσαν ως δόγμα πίστεως οι άγιοι πατέρες της Α´ Οικουμενικής Συνόδου προς καταισχύνη του πάπα, ο οποίος εισήγαγε την καινοτομία, αίρεσι, ότι το Αγιον Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιόν. Το «βαπτίζομαι» με την έννοια του μυστηρίου της Εκκλησίας σημαίνει βυθίζομαι εντός του αγιασμένου ύδατος, λούομαι, καθαρίζομαι από την αμαρτία, αναγεννώμαι, γίνομαι χριστιανός και έτσι καθίσταμαι μέλος
της
μεγάλης
καινοτόμησε
οικογενείας σε
πολλά
του
άλλα,
Θεού,
της Εκκλησίας. Ο
καινοτόμησε
και
στον
πάπας
τρόπο
του
βαπτίσματος. Ενώ το
«βαπτίζω»
σημαίνει
βυθίζω,
αυτός
δεν
βυθίζει
εντός
του
ύδατος,
αλλά ραντίζει με το ύδωρ. Το εις
το
«βαπτίζομαι όνομα
του
Πατρός και του Υιού και
του Αγίου
Πνεύματος» σημαίνει, ότι δια της πίστεως παραδίδομαι στον Τριαδικό Θεο. Δεν ανήκω πλέον σε κανένα άλλον, αλλά στον Τριαδικό Θεο. Κυριος μου, αυθέντης μου, είνε ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιον Πνεύμα. Και οφείλω ν αγωνίζωμαι για να κάνω όχι το δικό μου θέλημα, όχι το θέλημα του κόσμου, όχι το θέλημα του Σατανά, αλλά το θέλημα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Οι Τρεις ένα θέλημα έχουν, άγιο, και προς το συμφέρον μας. Η Εκκλησία βαπτίζει και τα νήπια, στα οποία βεβαίως δεν υπάρχει η πίστις ως προϋπόθεσις του βαπτίσματος. Αλλ ο Χριστός είπεν, « Αφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μη κωλύετε αυτά· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών… Και εναγκαλισάμενος αυτά κατηυλόγει τιθείς τας χείρας επ αυτά» (Μαρκ. ι´14-16). Οι ανάδοχοι, οι γονείς και οι κληρικοί έχουν το καθήκον να κατηχήσουν τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, και να τα οδηγήσουν στην πίστι. Στο Εφεσ. δ´ 5 ο Απόστολος διακηρύττει· «Εις Κυριος, μία πίστις, εν βάπτισμα». Και κάθε πιστός απαγγέλλων το Συμβολο της Πιστεως αναφωνεί· « Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Ποιο είνε το «εν
βάπτισμα»,
το
σωστό
και
σωτήριο,
το
οποίο
διακηρύσσει
ο Απόστολος και ομολογεί ο πιστός; Είνε το βάπτισμα, το οποίο τελείται εκεί, όπου υπάρχει η «μία πίστις», η ορθή πίστις, τελείται δηλαδή στην Εκκλησία, στην Ορθοδοξία. Το βάπτισμα των αιρετικών είνε άκυρο, δεν είνε μυστήριο. Οι αιρετικοί δεν έχουν μυστήρια. Και είνε αίρεσι το ότι ο Πατριάρχης μας αναγνώρισε το βάπτισμα αιρετικών ως
έγκυρο. Υπάρχουν βεβαίως περιπτώσεις, κατά τις οποίες η Εκκλησία δέχθηκε στους κόλπους της επιστρέφοντες αιρετικούς χρίοντας αυτούς με μύρο, χωρίς δηλαδή να τους βαπτίση. Αλλά τούτο δεν σημαίνει, ότι η Εκκλησία αναγνώρισε το βάπτισμα των αιρετικών ως έγκυρο· τούτο σημαίνει,
ότι
το
άκυρο
βάπτισμα
των
αιρετικών
την
ώρα
της
επιστροφής και χρίσεως αυτών με το μύρο η βούλησι της Εκκλησίας κατέστησεν έγκυρο. Αγαπητοί αναγνώστες! Για να είμεθα συνειδητοί χριστιανοί και ζωντανά
μέλη
συνειδητοποιούμε
της Εκκλησίας, και
συχνά
πρέπει να
να
εξετάζωμε
σκεπτώμεθα
τη
και
σημασία
να του
βαπτίσματός μας στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Προπάντων να σκεπτώμεθα, ότι κατά την ώρα του βαπτίσματος παραδοθήκαμε στον Πατέρα, στον Υιό και στο Αγιο Πνεύμα, δεν ανήκουμε πλέον σε κανένα άλλον, αλλά σ αυτούς τους Τρεις, και οφείλουμε ν αγωνιζώμεθα, για να εκτελούμε το άγιο θέλημά τους και να κατακτήσωμε τη σωτηρία και τη δόξα στην απέραντη αιωνιότητα. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
Ημέρα 3η – 04/07/2016 Κατά Λουκάν, κεφ. 24 : στ. «36 Ταῦτα δὲ αὐτῶν λαλούντων αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς ἔστη ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. 37 πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν. 38 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 39 ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα. 40 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐπέδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. 41 ἔτι δὲ ἀπιστούντων αὐτῶν ἀπὸ τῆς χαρᾶς καὶ θαυμαζόντων εἶπεν αὐτοῖς· ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; 42 οἱ δὲ ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου, 43 καὶ λαβὼν ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγεν. 44 εἶπε δὲ αὐτοῖς· οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. 45 τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς, 46 καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, 47 καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ. 48 ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων. 49 καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει ῾Ιερουσαλὴμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους. Οι μαθητές τρομάζουν με την εμφάνιση του Κυρίου. Τον θεωρούν φάντασμα. Ο Χριστός τους εξηγεί πως το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά. Και όντως ο Χριστός είχε σάρκα και οστά, αλλά πλέον δεν έχει το σώμα που είχα πριν από τη Σταύρωση. Το σώμα του πλέον είναι πνευματικό και γι΄αυτό τον βλέπουμε να περνάει άνετα μέσα από τις πόρτες και από τους τοίχους. Ο Χριστός δείχνει στους μαθητές τα χέρια και τα πόδια Του. Όπως κάθε στρατιώτης που επέστρεψε από τον πόλεμο δεν ντρέπεται για τα τραύματά του και τα δείχνει με υπερηφάνεια, έτσι και ο Χριστός δείχνει τα σημάδια στα χέρια και τα πόδια Του για να φανερώσει ότι στα αλήθεια έπαθε για το άνθρωπινο γένος.
Ο Χριστός ζήτησε τροφή για να φάει. Ο Χριστός το έκανε αυτό όχι γιατί είχε ανάγκη από τροφή, γιατί μετά την Ανάσταση δεν είχε ανάγκη από τίποτα υλικό, αλλά για να φανερώσει με αυτό τον τρόπο την Ανάστασή Του. Ο Χριστός ευλογεί τους μαθητές του κατά τη διάρκεια της Ανάληψής του. Τους ευλογεί μέχρι τη στιγμή που χάνεται από τα μάτια τους. Διότι η μεσιτεία Του, την οποία εξακολουθεί προς τον Πατέρα Του για μας, είναι η συνέχεια αυτής της ευλογίας. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον. Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ’ αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό. Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20). Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου». Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το
θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου. Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20). Για σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή του ο Ιησούς παρουσιαζόταν στους μαθητές
του
και
μιλούσε
μαζί
τους
για
τη
Βασιλεία
του
Θεού.
Συναναστρεφόταν κι έτρωγε μαζί τους, για να βεβαιωθούν ότι δεν ήταν πνεύμα, αλλά είχε σάρκα. Είχε αναστηθεί ως άνθρωπος. Τους παράγγειλε μάλιστα να μην απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ, αλλά να περιμένουν εκεί, συγκεντρωμένοι όλοι για να δεχτούν το Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο, που θα τους έστελνε όταν αυτός θα άφηνε αυτόν τον κόσμο. Τους έλεγε τα εξής: « Ο
Ιωάννης βάφτιζε τους ανθρώπους με νερό. Εσείς όμως θα βαφτιστείτε με Άγιο Πνεύμα μετά από λίγες ημέρες. Θα πάρετε δύναμη από το Άγιο Πνεύμα και θα γίνετε κήρυκες και μάρτυρες της ζωής και της διδασκαλίας μου στην Ιερουσαλήμ και σ’ όλη την Ιουδαία και στη Σαμάρεια και σ’ όλα τα πέρατα της γης». Άλλη φορά πάλι τους είπε: «Ο Θεός μού έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και τη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάντε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε
τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα ως τη συντέλεια αυτού του κόσμου». Κι αφού τους είπε αυτά τα λόγια, τους οδήγησε έξω από την Ιερουσαλήμ, στη Βηθανία, σήκωσε τα χέρια του και τους ευλόγησε. Καθώς τους ευλογούσε, άρχισε να απομακρύνεται από αυτούς και να σηκώνεται προς τον ουρανό. Οι μαθητές τον προσκύνησαν και επέστρεψαν χαρούμενοι στην Ιερουσαλήμ κι έμεναν συνεχώς στον ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας τον Θεό. Εσείς είστε μάρτυρες όλων αυτών. Και εγώ θα σας στείλω αυτό που σας υποσχέθηκε ο Πατέρας μου. Εσείς καθίστε στην Ιερουσαλήμ ωσότου ο Θεός σας οπλίσει με τη δύναμή του». Κατόπιν τους οδήγησε έξω από την πόλη ως τη Βηθανία, σήκωσε τα χέρια του και τους ευλόγησε. Καθώς τους ευλογούσε, άρχισε να απομακρύνεται από αυτούς και να ανεβαίνει στον ουρανό. Αυτοί τότε τον προσκύνησαν και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά, κί έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό. Αμήν. (ευαγγέλιο Λουκά 24, 36-53)
Ερμηνεία της εικόνας Ο Χριστός στην εικόνα της Αναλήψεως βρίσκεται μέσα στη δόξα του. Με το δεξί του χέρι ευλογεί και με το αριστερό κρατάει ειλητάριο που γράφει: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί της γης». Τη δόξα στην οποία βρίσκεται ο Χριστός την κρατάνε δύο άγγελοι. Συμβολίζουν τη μεγαλειότητα και την εξουσία. Οι Απόστολοι είναι χωρισμένοι στα δύο έχοντας στη μέση την Παναγία. Πίσω από την Παναγία βρίσκονται
δύο λευκοφορεμένοι άγγελοι που δείχνουν τον αναληφθέντα Χριστό. Η Παναγία βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον Χριστό και σε λίγο υπερυψωμένη θέση. Η στάση της είναι στάση προσευχής, σε αντίθεση με τους Αποστόλους, που με τις χειρονομίες τους έρχονται σε αντίθεση με την ατάραχη μορφή της Θεοτόκου. Το πρόσωπο το οποίο βρίσκεται δεξιά από την Παναγία είναι ο Απόστολος Παύλος. Ο Απ. Παύλος δεν ήταν παρών στο γεγονός της Ανάληψης, καθώς ακόμα δεν είχε γίνει η μεταστροφή του. Θα γίνει και αυτός μέλος αργότερα και μάλιστα εκλεκτό Το Απολυτίκιο της εορτής Ἦχος δ’ Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺεἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Αναλήφθηκες μέσα στη δόξα, Χριστέ και Θεέ μας, δίνοντας χαρά στους μαθητές σου με την υπόσχεση πως θα στείλεις το Άγιο Πνεύμα, βεβαιώθηκαν με την ευλογία που τους έδωσες, ότι εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.
Ημέρα 4η – 05/07/2016 Κατά Ιωάννην, κεφ. Κατά Ιωάννην κεφ. ΚΑ : «ΜΕΤΑ ταῦτα ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν πάλιν ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς μαθηταῖς ἐπὶ τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος· ἐφανέρωσε δὲ οὕτως. 2 ἦσαν ὁμοῦ Σίμων Πέτρος, καὶ Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος, καὶ Ναθαναὴλ ὁ ἀπὸ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οἱ τοῦ Ζεβεδαίου, καὶ ἄλλοι ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο. 3 λέγει αὐτοῖς Σίμων Πέτρος· ὑπάγω ἁλιεύειν. λέγουσιν αὐτῷ· ἐρχόμεθα καὶ ἡμεῖς σὺν σοί. ἐξῆλθον καὶ ἐνέβησαν εἰς τὸ πλοῖον εὐθύς, καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ νυκτὶ ἐπίασαν οὐδέν. 4 πρωΐας δὲ ἤδη γενομένης ἔστη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸν αἰγιαλόν· οὐ μέντοι ᾔδεισαν οἱ μαθηταὶ ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστι. 5 λέγει οὖν αὐτοῖς
ὁ
παιδία,
᾿Ιησοῦς· μή
τι
προσφάγιον
ἔχετε;
ἀπεκρίθησαν
αὐτῷ·
οὔ.
εἶπεν
6
ὁ
δὲ
αὐτοῖς· βάλετε εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ πλοίου τὸ
δίκτυον,
καὶ
εὑρήσετε. ἔβαλον οὖν, καὶ
οὐκέτι
αὐτὸ
ἑλκύσαι ἴσχυσαν ἀπὸ τοῦ
πλήθους
τῶν
ἰχθύων. 7 λέγει οὖν ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος, ὃν ἠγάπα ὁ ᾿Ιησοῦς, τῷ Πέτρῳ· ὁ Κύριός ἐστι. Σίμων οὖν Πέτρος ἀκούσας ὅτι ὁ Κύριός ἐστι, τὸν ἐπενδύτην διεζώσατο· ἦν γὰρ γυμνός· καὶ ἔβαλεν ἑαυτὸν εἰς τὴν θάλασσαν· 8 οἱ δὲ ἄλλοι μαθηταὶ τῷ πλοιαρίῳ ἦλθον· οὐ γὰρ ἦσαν μακρὰν ἀπὸ τῆς γῆς, ἀλλ' ὡς ἀπὸ πηχῶν διακοσίων, σύροντες τὸ δίκτυον τῶν ἰχθύων. 9 ὡς οὖν ἀπέβησαν εἰς τὴν γῆν, βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον καὶ ἄρτον. 10 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐνέγκατε ἀπὸ τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν. 11 ἀνέβη Σίμων Πέτρος καὶ εἵλκυσε τὸ δίκτυον ἐπὶ τῆς γῆς, μεστὸν ἰχθύων μεγάλων ἑκατὸν πεντήκοντα τριῶν· καὶ τοσούτων ὄντων οὐκ ἐσχίσθη τὸ δίκτυον. 12 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· δεῦτε ἀριστήσατε. οὐδεὶς δὲ ἐτόλμα τῶν μαθητῶν ἐξετάσαι αὐτὸν σὺ τίς εἶ, εἰδότες ὅτι ὁ Κύριός ἐστιν. 13 ἔρχεται οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ λαμβάνει τὸν ἄρτον καὶ δίδωσιν αὐτοῖς καὶ τὸ ὀψάριον ὁμοίως. 14 Τοῦτο ἤδη τρίτον ἐφανερώθη ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν. 15 ῞Οτε οὖν ἠρίστησαν, λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ ᾿Ιησοῦς· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου. 16 λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. 17 λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου.
Ο Ιησούς και ο Πέτρος 15Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς περισσότερο απ' όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ' αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ' αρνιά μου». 16Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ' αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». 17Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ' αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ' αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα1 εσύ ξέρεις ότι σ' αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Ένα υπέροχο κείμενο του αγίου Λουκά του Ιατρού της Ρωσίας για τη σημασία του «Ποίμαινε τα πρόβατά μου» : Ο Κύριος δέχθηκε όλες τις θυσίες που του πρόσφερα, και όχι μόνο δέχθηκε, αλλά πολλά άλλαξε και διόρθωσε. Εγκατέλειψα τη χειρουργική, χάρη του κηρύγματος για τον Ιησού Χριστό. Δεν σκεφτόμουν καν τη δόξα του χειρουργού, που σίγουρα μου ανήκε. Ενώ στον Θεό η δόξα αυτή ήταν χρήσιμη, σε μεγάλο βαθμό αύξανε την δύναμη και τη σημασία του κηρύγματος μου. Το αναγνωρισμένο και φημισμένο βιβλίο μου «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» το ολοκλήρωσα στην εξορία, όταν ήμουν πια αρχιεπίσκοπος. Για την αποφασιστικότητά μου να θυσιάσω τα πάντα προς δόξαν Του, ο Κύριος μού έδωσε ένα άλλο μεγάλο τάλαντο, του εκκλησιαστικού κηρύγματος, και οι εννιά τόμοι των κηρυγμάτων έχουν αναγνωριστεί από την πνευματική ακαδημία της Μόσχας ως «εξαιρετικό φαινόμενο στην σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία» και «θησαυρός ερμηνείας της Αγίας Γραφής». Κι εγώ, ο αυτοδίδακτος στη θεολογία εξελέγην μέλος της πνευματικής Ακαδημίας της Μόσχας. Για την Εκκλησία, τα κηρύγματά μου θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία απ' ό,τι τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Εκτός απ’ αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, για τα οποία μίλησα παραπάνω και διά των οποίων ο Κύριος χωρίς να γνωρίζω πώς, μυστικά, με οδηγούσε στην Αρχιερατική διακονία, βίωσα πολλές φορές ακόμη την παρουσία του Θεού.
Αισθάνθηκα αρκετά και αισθητά την παρουσία κι επικοινωνία με τον Θεό στην πνευματική ζωή και στις προσευχές μου. Όμως, εάν για κάποιον από σας, όλα όσα είπα παραπάνω δεν είναι αρκετά (για να πεισθεί), νομίζω πως η ενασχόλησή του με τις φυσικές επιστήμες τόσο τον έχουν μαγέψει, που δεν θέλει να ακούει αυτά που έχω ζήσει, στα όσα έχω βιώσει αρκετά αισθητά και αδιαμφισβήτητα. Άλλωστε, θα σας πω, όπως και νάχει, πόσο εκπληκτικά και ξεκάθαρα αποκαλύπτει ο Κύριος ο Θεός το θέλημά Του σε όσους Τον φοβούνται και Τον αγαπούν. Όταν ήμουν στο Λένινγκραντ για εγχείρηση, κατά την τέλεση της παννυχίδας, ο Κύριος με θαυματουργικό τρόπο και συγκλονιστική δύναμη που μου προκάλεσε ρίγη τρόμου, μου έδωσε την εντολή: «Ποίμαινε τα πρόβατα μου, βόσκε τα αρνία μου». Πέρασαν τα χρόνια κι εγώ από ύπουλο διαβολικό πειρασμό, ξέχασα την εντολή αυτή του Θεού. Και ο σατανάς έβαλε και πάλι στην ψυχή μου την ασυγκράτητη ορμή για τη χειρουργική. Γι’ αυτό και ο Κύριος με τιμώρησε με αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Δύο φορές χειρούργησε το μάτι μου ο καθηγητής Οντιντσώφ, αλλά ανεπιτυχώς, γιατί η τιμωρία έπρεπε να μείνει πάνω μου. Τη μέρα μετά τη δεύτερη εγχείρηση, όταν ήμουν ξαπλωμένος με τα μάτια δεμένα, με κυρίευσε και πάλι το πάθος για τη χειρουργική, ενώ ο Κύριος μού έστειλε ένα εκπληκτικό όνειρο: Ήμουν σε μία εκκλησία χωρίς φώτα. Το μόνο φωτισμένο σημείο ήταν το ιερό. Λίγο πιο πέρα απ’ το ιερό υπήρχε η λάρνακα ενός αγίου. Πάνω στην Αγία Τράπεζα είχαν βάλει μια σανίδα και είχαν ακουμπήσει πάνω ένα γυμνό ανθρώπινο πτώμα. Πίσω και δίπλα στο ιερό, είδα τους φοιτητές και τους γιατρούς να καπνίζουν τσιγάρα κι εγώ να τους κάνω μάθημα ανατομίας πάνω στο πτώμα... Ξαφνιάστηκα από ένα κρότο και, όταν γύρισα το κεφάλι μου, είδα ότι είχε πέσει το σκέπασμα από τη λάρνακα του αγίου. Ο άγιος ανακάθισε μέσα στη λάρνακα, γύρισε και με κοίταξε μ ' ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο και επίπληξη. Με τρόμο κατανόησα, τελικά, το τεράστιο βάρος της αμαρτίας μου, την παρακοή μου στην εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ποίμαινε τα πρόβατα μου, ποίμαινε τα αρνία μου». Εδώ και δεκαπέντε χρόνια εκλιπαρώ τον Κύριο Ιησού Χριστό να με συγχωρήσει, επαναφέροντας στην μνήμη μου με σαφήνεια το τρομακτικό μου όνειρο και το σώμα του νεκρού που κείτονταν στην Αγία Τράπεζα. Πρόσφατα πληροφορήθηκα από τον Θεό πως η αμαρτία μου συγχωρήθηκε. Από μέρα σε μέρα, όλο και λιγότερο ξεκάθαρα έβλεπα το πτώμα στην Αγία Τράπεζα, ώσπου τελικά εξαφανίστηκε εντελώς. Και τώρα, παιδιά μου, ας περάσω στα τελευταία λόγια των εντολών και διαθηκών μου προς εσάς. Πιστεύω βαθειά στον Θεό και όλη την ζωή μου την
έκτισα πάνω στις εντολές Του. Και σε σας κληροδοτώ όλη τη ζωή σας να την αφιερώσετε στον Θεό και να χτίζετε όλα και πάντα πάνω στις εντολές του Χριστού. Για πολύ καιρό και με μεγάλη επιμονή έπλεα κόντρα στο ρεύμα, και σε σας τα παιδιά μου κληροδοτώ να πλέετε κόντρα στο ρεύμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Να αποστρέφετε το βλέμμα σας και την καρδιά σας από εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που επιδιώκει όχι τους υψηλούς στόχους, αλλά εκείνους που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν. Να μην προσχωρήσετε σ' αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία που ζει όχι με το δικό της νου, αλλά με το νου των ηγετών και χτίζει τη ζωή της, όχι με τις ιερές εντολές του Χριστού, αλλά με τις υποδείξεις εκείνων που έχουν την εξουσία να καθοδηγούν τους ανθρώπους μόνον εκεί, όπου κατά τη γνώμη τους πρέπει να πηγαίνουν, όχι χάρη της βασιλείας των ουρανών, αλλά για χάρη της επίτευξης των αγαθών της επίγειας βασιλείας. Σκοπό της ζωής να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και να μην παρεκκλίνετε απ’ αυτό το δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.Να είσαστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφ' όσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα, να τηρείτε πλήρη πίστη ακόμη και στις σκέψεις, στους άντρες και τις γυναίκες σας, όπως τήρησα κι εγώ. Στις επιστημονικές ενασχολήσεις και στο έργο σας πάνω στη μελέτη των μυστηρίων της φύσης, μην επιδιώκετε τη δόξα για τον εαυτό σας, αλλά μόνο το να ελαφρύνετε τον πόνο των ασθενών και αβοήθητων συνανθρώπων σας. Να θυμάστε ότι σ' αυτό το έργο εγώ, ο πατέρας σας, αφιέρωσα όλη μου τη ζωή. Μιμηταί μου γίνεσθε, όπως κι εγώ του Απ. Παύλου και να μην εργάζεστε για την κοιλιά σας, αλλά πρώτ' απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να φροντίζετε εκείνους που δίχως την βοήθειά σας δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τη μέγγενη της ανέχειας και του ψέματος. Εάν εκπληρώσετε όλα, όσα κληροδοτώ σε σας, θα κατέβη σε σας η ευλογία του Θεού, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του προφητάνακτα Δαβίδ. «Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβούμενους αυτόν, και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών τοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς» (Ψαλμ. 102). Γι' αυτή την ευλογία και τη χάρη του Θεού πάντα προσευχόμουν στη ζωή μου για σας τα παιδιά μου, τα εγγόνια και δισέγγονά μου και, βέβαια, πάντα θα προσεύχομαι στην αιώνια ζωή, όταν θα σταθώ εμπρός στο βήμα του Θεού μου και Θεού σας, Δημιουργού μου και Δημιουργού σας. Και ο καιρός αυτός προφανώς είναι κοντά, γιατί εξασθένησαν η καρδιά μου και οι δυνάμεις μου. Ο πατέρας σας Αλούστα 22 Ιουλίου 1956
Ημέρα 5η – Λουκ. 13-35 : 13 Και ιδου δύο εξ αυτων ἠσαν πορευόμενοι εν αυτῆ τῆ ημέρα εις κώμην απέχουσαν σταδίους εξήκοντα απο Ιερουσαλήμ, ἧ ὀνομα Εμμαούς. 14 και αυτοι ωμίλουν προς αλλήλους περι πάντων τω ν συμβεβηκότων τούτων. 15 και εγένετο εν τῶ ομιλειν αυτους και συζητειν και αυτος ο Ιησους εγγίσας συνεπορεύετο αυτοις· 16 οι δε οφθαλμοι αυτων εκρατουντο του μη επιγνωναι αυτόν. 17 εἰπε δε προς αυτούς· τίνες οι λόγοι οὑτοι οὑς αντιβάλλετε προς αλλήλους περιπατουντες καί εστε σκυθρωποί; 18 αποκριθεις δε ο εἱς, ὧ ὀνομα Κλεόπας, εἰπε προς αυτόν· συ μόνος παροικεις εν Ιερουσαλημ και ουκ ἐγνως τα γενόμενα εν αυτῆ εν ταις ημέραις ταύταις; 19 και εἰπεν αυτοις· ποια; οι δε εἰπον αυτῶ· τα περι Ιησου του Ναζωραίου, ὁς εγένετο ανηρ προφήτης δυνατος εν ἐργω και λόγω εναντίον του Θεου και παντος του λαου, 20 ὁπως τε παρέδωκαν αυτον οι αρχιερεις και οι ἀρχοντες ημων εις κριμα θανάτου και εσταύρωσαν αυτόν. 21 ημεις δε ηλπίζομεν ὁτι αυτός εστιν ο μέλλων λυτρουσθαι τον Ισραήλ· αλλά γε συν πασι τούτοις τρίτην ταύτην ημέραν ἀγει σήμερον αφ οὑ ταυτα εγένετο. 22 αλλα και γυναικές τινες εξ ημων εξέστησαν ημας γενόμεναι ὀρθριαι επι το μνημειον, 23 και μη ευρουσαι το
σωμα
αυτου
ἠλθον
λέγουσαι
και
οπτασίαν αγγέλων εωρακέναι, οἱ λέγουσιν αυτον ζην. 24 και απηλθόν τινες των συν ημιν επι το μνημειον, και εὑρον οὑτω καθως και αι γυναικες εἰπον, αυτον δε ουκ εἰδον. 25 και
αυτος
προς αυτούς· καρδία
του
εἰπε
ανόητοι και βραδεις τῆ πιστεύειν
επι
πασιν
οἱς
ελάλησαν οι προφηται! 26 ουχι ταυτα ἐδει παθειν τον Χριστον και εισελθειν εις την δόξαν
αυτου;
27
και
αρξάμενος
απο
Μωϋσέως και απο πάντων των προφητων διηρμήνευεν αυτοις εν πάσαις ταις γραφαις τα περι εαυτου. 28 Και ἠγγισαν εις την κώμην οὑ επορεύοντο, και αυτος προσεποιειτο πορρωτέρω πορεύεσθαι· 29 και παρεβιάσαντο αυτον λέγοντες· μεινον μεθ ημων, ὁτι προς εσπέραν εστι και κέκλικεν η ημέρα. και εισηλθε του μειναι συν αυτοις. 30 και εγένετο εν τῶ κατακλιθηναι αυτον μετ αυτων λαβων τον ἀρτον ευλόγησε, και κλάσας επεδίδου αυτοις. 31 αυτων δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και επέγνωσαν αυτόν· και αυτος ἀφαντος εγένετο απ αυτων. 32 και εἰπον προς
αλλήλους· ουχι η καρδία ημων καιομένη ἠν εν ημιν, ως ελάλει ημιν εν τῆ οδῶ και ως διήνοιγεν ημιν τας γραφάς; 33 Και αναστάντες αυτῆ τῆ ὡρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ, και εὑρον συνηθροισμένους τους ἑνδεκα και τους συν αυτοις, 34 λέγοντας ὁτι ηγέρθη ο Κύριος ὀντως και
φθη Σίμωνι.
35 και αυτοι εξηγουντο τα εν τῆ οδῶ και ως εγνώσθη αυτοις εν τῆ κλάσει του ἀρτου. Διήγηση Μετά την Ανάσταση του Χριστού, οι μαθητές Του δεν μπορούσαν να πιστέψουν το γεγονός. Ο Χριστός εμφανίστηκε στις Μυροφόρες και την Μαρία τη Μαγδαληνή. Ταυτόχρονα, στον τάφο του Χριστού έσπευσαν οι απόστολοι Ιωάννης και Πέτρος για να βρουν το σώμα Του, αλλά βρήκαν μονάχα τα νεκρικά σπάργανα με τα οποία τον είχαν τυλίξει, όπως επίσης και την πετσέτα (το σουδάριο), με το οποίο είχαν καλύψει το κεφάλι Του. Ο Χριστός, εν τω μεταξύ, προκειμένου να βοηθήσει τους μαθητές Του να καταλάβουν το θαυμαστό γεγονός το οποίο είχε συμβεί, εμφανιζόταν συνεχώς. Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, δύο από τους 70 μαθητές του Χριστού, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, βάδιζαν έξω από τα Ιεροσόλυμα, πηγαίνοντας προς ένα χωριό που ονομαζόταν Εμμαούς. Είχαν ακούσει τα νέα της Ανάστασης, αλλά δεν τα είχαν πιστέψει. Ήταν πολύ στενοχωρημένοι για τα γεγονότα που είχαν συμβεί, για το ότι ο Χριστός πέθανε μαρτυρικά στο Σταυρό. Τότε πλησίασε κοντά τους ο Αναστημένος Χριστός, αλλά δεν τον γνώρισαν. Ο Κύριος τους ρώτησε γιατί ήταν ταραγμένοι και περπατούσαν σκυθρωποί. Τότε αυτοί του εξήγησαν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ο Κύριος τους μάλωσε και τους είπε ότι αυτά έπρεπε να πάθει ο Χριστός, καθώς έτσι έλεγαν οι Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη και αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού. Οι δύο μαθητές δεν χόρταιναν να τον ακούνε. Προχώρησαν τόσο πολύ, ώστε έφτασαν στο χωριό Εμμαούς, που πηγαίνανε. Και οι δύο μαθητές, κατασυγκινημένοι και καταγοητευμένοι από τα λόγια του Χριστού, τον παρακάλεσαν έντονα λέγοντας: «Μείνον μεθ’ ημών», «μείνε μαζί μας, καθώς πέρασε η ημέρα και βράδιασε». Και ο
Χριστός τους ακολούθησε στο σπίτι του Κλεόπα. Εκεί έστρωσαν τραπέζι. Τότε ο Χριστός πήρε το ψωμί, όπως έκανε όταν ήταν μαζί με τους μαθητές, το ευλόγησε και τους το έδωσε. Τότε ανοίχτηκαν τα μάτια τους, αλλά ο Χριστός έγινε άφαντος από αυτούς. Έμειναν στη θέση τους άφωνοι. Και είπαν στους εαυτούς τους: «Δεν καιγόταν η καρδιά μας από αγάπη για το Χριστό, γι’ αυτό και δεν πιστέψαμε στην Ανάσταση, αλλά ούτε και τον γνωρίσαμε. Τώρα όμως μάθαμε». Και έφυγαν, πηγαίνοντας το ίδιο βράδυ να μιλήσουν στους άλλους μαθητές και να τους ανακοινώσουν το σπουδαίο γεγονός. Ο Χριστός όμως είχε εμφανιστεί και στον Πέτρο και σε άλλους, ώστε να μπορέσουν όλοι να καταλάβουν το σπουδαίο γεγονός της Ανάστασής
Του
και
κανένας
να
μην
δυσπιστήσει
πλέον
σ’
αυτό.
(Λουκ. 24, 13-35)
Στοχοθεσία Α. Να καταλάβουν τα παιδιά ότι όλη η ζωή μας είναι μια διαρκής πορεία με τον αναστημένο Χριστό, εφόσον ζούμε τη ζωή της Εκκλησίας και η καρδιά μας φλέγεται από αγάπη γι’ Αυτόν και διάθεση να ζούμε την χαρά της πνευματικής προσπάθειας, ακόμη κι αν όλος ο κόσμος λέει ότι ο Χριστός δεν έχει αξία για τη ζωή μας. Β. Ο άνθρωπος που αγαπά κάτι, το κάνει με κέφι, διάθεση, χαρά. Γι’ αυτό αν δεν αγαπήσουμε τους ανθρώπους, το σχολείο, τη ζωή, δεν πρόκειται να είμαστε χαρούμενοι ό,τι κι αν κάνουμε. Η καρδιά, πάντως, που αγαπά νοιάζεται για όλο τον κόσμο. Γ. Η αγάπη μας για το Χριστό αυξάνει, αν διαβάζουμε το Λόγο του Θεού, αν προσευχόμαστε, αν κοινωνούμε, αν χαιρόμαστε τη ζωή της Εκκλησίας. Τότε ο Χριστός μένει για πάντα μαζί μας.
Αφόρμηση Να ρωτήσουμε τα παιδιά κατά πόσον μπορούν να κρατήσουν τη χαρά της Ανάστασης στη ζωή τους. Αν λένε «Χριστός Ανέστη» στους φίλους και συμμαθητές τους την αναστάσιμη περίοδο, αν εξακολουθούν να πηγαίνουν στην εκκλησία της ενορίας τους όπως πήγαιναν την Μεγάλη Εβδομάδα, αν εξακολουθούν να κοινωνούν, αν εξακολουθούν να προσεύχονται. Να πούμε σ’ αυτά ότι τον Αναστημένο Χριστό τον κρατάμε στη ζωή μας, αν κρατήσουμε τη χαρά, την αγάπη και την συγχώρεση σε όσους μας έχουν πειράξει, που μας δίδαξε η Ανάσταση. Ερωτήσεις Α. Γιατί δεν πίστεψαν οι δύο μαθητές, αλλά και οι άλλοι στην Ανάσταση του Χριστού; Β. Τι έκανε το Λουκά και τον Κλεόπα να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος που τους συνόδευε ήταν ο Χριστός; Γ. Είναι η Ανάσταση κοινή πορεία με το Χριστό; Δ. Τι σημαίνει να καίγεται η καρδιά μας για το Χριστό; Είναι αυτό εύκολο στη ζωή μας; Σχόλια Εμμαούς: το απόσπασμα αυτό από το Ευαγγέλιο του Λουκά το διαβάζουμε την Τρίτη της Διακαινησίμου, της εβδομάδας που ακολουθεί την Ανάσταση, όπως επίσης και κάθε πέντε Κυριακές στην ακολουθία του Όρθρου, πριν τη Θεία Λειτουργία. Είναι από τα ωραιότερα ευαγγέλια, διότι μας παρουσιάζει πώς ο Αναστημένος Χριστός πορεύτηκε μαζί με τους δύο μαθητές, τους εξήγησε τι έλεγε η Παλαιά Διαθήκη και οι Προφήτες γι’ Αυτόν και για την Ανάστασή Του. Είναι το πιο συναρπαστικό γεγονός για τη ζωή ενός ανθρώπου, να πορεύεται μαζί με το Χριστό. Μείνε μαζί μας: οι μαθητές, χωρίς να αναγνωρίζουν Ποιος είναι, εντούτοις διαισθάνονται ότι αυτός ο συνοδοιπόρος και πνευματικός οδηγός είναι κάποιος ξεχωριστός άνθρωπος. Το παράδειγμά τους μας διδάσκει ότι όταν βρίσκουμε ανθρώπους που μας αγαπούνε αληθινά, να προσπαθούμε να αντλήσουμε από αυτούς ό,τι μπορούν να μας δώσουν. πήρε το ψωμί και το ευλόγησε: ο Χριστός μένει κοντά μας όταν προσφέρουμε το ψωμί και το κρασί στη Θεία Κοινωνία. δεν καιγόταν η καρδιά μας: αυτή είναι η αιτία που δεν μένει ο Χριστός μαζί μας,
δεν καίγεται η καρδιά μας γι’ Αυτόν, δεν προσευχόμαστε, δεν μελετούμε το Ευαγγέλιο, δεν πάμε συχνά στην Εκκλησία, δεν Τον κοινωνάμε. Γι’ αυτό και δεν καίγεται η καρδιά μας τελικά, γιατί ο Χριστός γίνεται συνήθεια. έφυγαν: από τη χαρά τους ξαναγύρισαν πίσω στα Ιεροσόλυμα, για να ανακοινώσουν και στους άλλους το μήνυμα της Ανάστασης. Αυτή είναι και η στάση του πραγματικού χριστιανού, αν νιώθει χαρά για την πίστη και την αγάπη του Θεού, μοιράζεται ό,τι όμορφο με τους άλλους.
Προβληματισμοί- εντοπισμός στο σήμερα
Α. Ο χριστιανός καλείται να ζήσει με συνεχή πορεία με τον Αναστημένο Χριστό. Αυτή η πορεία δεν σταματά στο χρόνο και τις εποχές, ούτε έχει να κάνει με τις ηλικίες. Έχει να κάνει με την αγάπη της καρδιάς προς το Χριστό. Η καρδιά που αγαπά το Χριστό, αγαπά τον συνάνθρωπο, αγαπά τον κόσμο, αγαπά τη ζωή. Β. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι είναι το ότι δεν αγαπούμε αυτό που κάνουμε. Τα παιδιά δεν αγαπούν το σχολείο, δεν αγαπούν το βιβλίο, δεν αγαπούν τα δύσκολα, αλλά προτιμούν ό,τι τους ξεκουράζει και τους ευχαριστεί. Το ίδιο και οι μεγάλοι, δεν αγαπούν τη δουλειά τους, δεν αγαπούν τους δικούς τους, θα ήθελαν κάτι άλλο να κάνουν. Η Εκκλησία, με την πορεία προς Εμμαούς, μας δείχνει πως αν αγαπάς το Χριστό, αν αγαπάς τη ζωή, αν αγαπάς αυτό που κάνεις, τότε καίγεται η καρδιά
σου και προχωράς με κέφι και διάθεση στη ζωή σου. Γ. Η αγάπη μας για το Χριστό αυξάνεται όταν μελετούμε το Ευαγγέλιο, όταν προσευχόμαστε,όταν εκκλησιαζόμαστε, όταν ζούμε τη χαρά της Εκκλησίας. Ιδίως μέσα στη Θεία Λειτουργία κοινωνούμε το Χριστό και Αυτός μένει κοντά μας.
Συμπέρασμα Να παρακαλούμε στη ζωή μας να μένει μαζί μας ο Αναστημένος Χριστός και να βαδίζουμε κοντά Του με καρδιά που καίγεται από την αγάπη προς Αυτόν. Αναστάσιμοι ύμνοι Ήχος α’ . Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα, Κυρίου Πάσχα. Εκ γάρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας. Ω θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης σου φωνής.Μεθ’ ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.
Ημέρα 6η – 07/07/2016 Κατά Ματθαίον κεφ. 28, στ. 20 : «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν».
Ομιλία του Μητροπολίτου Κορίνθου Διονυσίου «Ἰδού Ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»(Ματθ. κη’, 20). Πόσο παρηγορητικὰ ἀκούγεται ἀνὰ τοὺς αἰῶνες αὐτή ἡ Ἀναστάσιμη ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου μας! Ἐγὼ θὰ εἶμαι μαζί σας σ᾿ ὅλες τὶς ἡμέρες μέχρις ὅτου συντελεσθῇ καὶ λάβῃ τέλος ὁ αἰώνας αὐτός, «ὁ ἀπαταιώνας»!!! Ἐγὼ ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου θὰ εἶμαι πάντοτε μαζί σας!!! Οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε Ἄγγελος ἀλλ᾿ ὁ Σταυρωθείς καὶ Ταφείς καί Ἀναστάς Θεάνθρωπος. Ἐγὼ ὁ ἴδιος θὰ εἶμαι μαζί σας «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ὑπόσχεται ὁ Θεός, ὄχι κάποιος ἄνθρωπος. «Πιστὸς (ἀξιόπιστος) δὲ ὁ Θεὸς» (Β’ Κορ. α’, 18) μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ ἄνθρωποι προκειμένου νά ἐμφανίσουν τό ἔργο τους πιθανὸν κάποτε νὰ ψεύδωνται καὶ νὰ ὑπόσχωνται ψευδῶς. Κι ἀκόμη πιθανὸν νὰ θέλουν νὰ ἐκπληρώσουν τὴν ὑπόσχεσή τους ἀλλά νὰ μὴν δύνανται. Εἶναι ἀδύναμοι, εἶναι τρεπτοί, εὐμετάβολοι. Δὲν ἔχουν συνέχεια, οὔτε συνέπεια. Σήμερα λέγουν αὐτὸ καὶ αὔριο τὸ ἄλλο. Ἐδῶ ὅμως ὑπόσχεται ὁ Ἰσχυρός. Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ Θριαμβευτής, ὁ «τὸν θάνατον πατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ δωρησάμενος». Ἐδῶ δίνει ὑπόσχεση ὁ ἀψευδὴς Θεός. Ἀλήθεια! Μετά ἀπ᾿ αὐτό, τί ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε; Μήπως τὸν πικρὸ θάνατο; «Καταβροχθίσθηκε ὁ θάνατος καί ἐνικήθηκε. Ποῦ εἶναι, θάνατε, τό κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, Ἄδη ἡ νίκη σου;» θριαμβολογεῖ ὁ Ἀπόστολός μας (Α’ Κορ. ιε’, 54-55).
Μήπως τὸν μισόκαλο διάβολο; «Ἐπειδή, λοιπόν, ὅλα τά παιδιά τοῦ Θεοῦ ἔχουν συμμετάσχει στήν ἀσθενῆ ἀνθρώπινη φύση (αἷμα καί σάρκα) διά τοῦτο καὶ αὐτὸς (ὁ Χριστὸς), κατά παρόμοιο τρόπο, ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύσι, διά νά καταργήσῃ διά τοῦ θανάτου Του ἐκεῖνον πού ἔχει τήν δύναμι καί τό κράτος τοῦ θανάτου, δηλαδή τόν διάβολο» μᾶς διαβεβαιώνει καί πάλι θεολογικά (Ἑβρ. β’, 14 ). Μήπως τὴν κακία τοῦ κόσμου; «Εἰς τόν κόσμον θά ἔχετε θλῖψι, ἀλλὰ ἔχετε θάρρος, ἐγὼ ἔχω νικήσει τὸν κόσμον» μᾶς ἐνημερώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Ἰω. ιστ’, 33). Μήπως τούς κακούς καί διεστραμμένους; «Καί ποιός μπορεῖ νά σᾶς βλάψῃ, ἐάν μιμῆσθε τό καλό;» μᾶς καθησυχάζει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Α’ Πετρ. γ’, 13). Μήπως τὴν κακία πού κατοικεῖ στὸν ἑαυτό μας; Καί πάλι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει: «Μετανόησε λοιπόν ἀπὸ τήν κακίαν αὐτήν καί παρακάλεσε τόν Θεό γιά την λύτρωσή σου» (Πράξ. η’, 22). Ἐάν, ἀδελφοὶ μου, εἴμαστε πλησίον στὸν Ἀναστάντα Χριστόν, ἐὰν ἔχουμε σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ τὰ Ἅγια Μυστήρια, ἐὰν πιστεύουμε σ᾿ Αὐτὸν καὶ ζοῦμε βίον ἔντιμο κατὰ τὸ Εὐαγγέλιό Του, ἐὰν στὴν καρδιὰ μας κατοικῇ ὁ Νικητὴς Ἰησοῦς Χριστὸς τίποτε ἀπολύτως δὲν πρόκειται νὰ μᾶς φοβίση καί νά μᾶς νικήσῃ. Καὶ ἐὰν τὰ πάντα ἀλλοιωθοῦν καὶ καταστραφοῦν, δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦμε. Τό Θεοσεβές ἱστορικό παρελθόν τοῦ γένους μας μέ στεντόρεια φωνή μᾶς διαβεβαιώνει γι᾿ αὐτό ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων. Νά λοιπόν, γιατί ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θριαμβευτῆ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σήμερα, πού ὁ κόσμος ὅλος διέρχεται πνευματική, ἠθική, κοινωνική καί οἰκονομικὴ κρίσι καὶ ἡ χώρα μας πλήττεται ἀπό τὰ ἀποτελέσματά της, ἀκούγεται ὅλο καὶ πιὸ γλυκειά, ὅλο καὶ πιὸ παρηγορητική. Ἔχομε τὴν διαβεβαίωση ἀπὸ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Κυρίου μας:
«Ἰδοὺ Ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». «Θαρσείτω, λοιπόν, λαὸς τοῦ Θεοῦ». Καί ἐπειδή Χριστὸς ἀνέστη καί διά τῆς Ἀναστάσεώς Του «Ζωή πολιτεύεται» ἄς τόν δοξάσουμε, ἄς τόν τιμήσουμε, ἄς τόν εὐχαριστήσουμε και ἄς ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη του «πάσας τάς ἡμερας τῆς ζωῆς ἡμῶν», λέγοντες προσκυνητικά: Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν Μ᾿ αὐτήν τήν διάθεση καί χαρά ἀπό τήν πατρική μου καρδία εὔχομαι, ὅπως ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐνισχύῃ, παραμυθῇ, φωτίζῃ, ἐπευλογῇ καὶ ἁγιάζῃ ἅπαντας. Μετά πατρικῶν εὐλογιῶν καί ἀναστασίμων ἀσπασμῶν Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ὁ Κορίνθου, Σικυῶνος, Ζεμενοῦ, Ταρσοῦ καί Πολυφέγγους ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ 2/ Στα τελευταία συγκλονιστικά λόγια, τα οποία ο αναστάς Χριστός απευθύνει στους μαθητές Του, δεσπόζουν τρία θέματα, που συνιστούν μια αδιάσπαστη οργανική ενότητα: Πρώτον, μια διαπίστωση παγκόσμιας σημασίας: «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί της γης»· δεύτερον, μια καταληκτική εντολή: «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»· και τρίτον, ως συνέπεια και εγγύηση. ακολουθεί η υπόσχεση: «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί…». Οι σύνδεσμοι «ουν», «και» τονίζουν την αλληλουχία. Οι τρεις αυτές προτάσεις αλληλοσυνδέονται, όπως στο σώμα μας τα τρία συστήματα, μυϊκό, κυκλοφορικό και νευρικό.
Ἡ χαρὰ ἡ μεγάλη τῆς Ἀναλήψεως
Ἀνάληψη. Ἡ μεγάλη καὶ λαμπρὴ δεσποτικὴ ἑορτὴ τοῦ Κυρίου μας. Τὴν πανηγυρίζουμε μὲ ὕμνους τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Τὴν περιμένουμε μὲ λαχτάρα κάθε χρόνο. Γιὰ νὰ πορευθοῦμε μὲ τοὺς ἁγίους μαθητὲς στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀπηύθυνε στοὺς μαθητές Του τὶς τελευταῖες Του ὑποθῆκες, «ἀνελήφθη ἐν δόξῃ». Ὑψώθηκε καὶ χάθηκε ἀπὸ τοὺς χοϊκοὺς ὀφθαλμούς τους. Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ζωγραφισθεῖ στὰ πρόσωπα τῶν ὀρφανεμένων μαθητῶν θλίψη καὶ ὀδύνη. Συνέβη ὅμως τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ὅμως μᾶς διασώζει εἴδηση θαυμαστή, ὅτι οἱ μαθητὲς «ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ [24] 52). Ποῦ ὀφείλεται αὐτὴ ἡ μεγάλη χαρά; Πρῶτα χαροποίησε τοὺς μαθητὲς ἡ δόξα τοῦ θείου Διδασκάλου τους. Καθὼς Τὸν ἔβλεπαν μὲ τέτοια μεγαλοπρέπεια μέσα σὲ σύννεφο τυλιγμένο, καὶ μὲ συνοδεία λαμπρῶν Ἀγγέλων νὰ ἀνέρχεται στὰ ἄνω βασίλεια δοξασμένος, πίστεψαν ἀκράδαντα στὴ θεϊκή Του παντοδυναμία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Διδάσκαλός τους, εἶναι Θεός, κυρίαρχος τῶν πάντων. Ἑπομένως οἱ μαθητὲς χαίρονται γιὰ τὸν ἔνδοξο θριαμβευτὴ καὶ νικητὴ Διδάσκαλο καὶ Θεό τους. Τώρα δὲν θὰ ὑποχωροῦν οὔτε θὰ δειλιάζουν μπροστὰ σὲ ἐχθροὺς βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες, οὔτε θὰ φοβοῦνται τοὺς πονηροὺς δαίμονες. Καὶ τὸν θάνατο τὸν φοβερὸ θὰ περιγελοῦν, γιατὶ ὁ ἔνδοξος Χριστὸς τὰ νίκησε ὅλα. Καὶ θὰ εἶναι μαζί τους. Καὶ θὰ τοὺς ἐνισχύει. Καὶ τὶς δικές Του νίκες θὰ τὶς χαρίζει σ’ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅλους τοὺς δικούς Του ἀκολούθους. Καὶ θὰ τοὺς δοξάζει ὁ Κύριος ὄχι μόνο στὴ γῆ αὐτὴ ἀλλὰ καὶ στὸν οὐρανό. Γιατὶ ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος «συνεζωοποίησε... συνήγειρε καὶ συνεκάθισε» στὸ θρόνο τοῦ οὐρανίου Του Πατρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση (Ἐφ. β΄ 5-6). Καὶ ἐκεῖ στὸν Παράδεισο κάθε πιστὸς ποὺ θὰ θελήσει νὰ ζήσει τὸν θεάρεστο βίο, θὰ ἀπαστράπτει μὲ δόξα ἀθάνατη καὶ κάλλος ἐκτυφλωτικό. Ὑπάρχει ὅμως καὶ δεύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ μαθητὲς δοκιμάζουν χαρὰ μεγάλη. Εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου. «Καὶ ἐγένετο», μᾶς λέει ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν» (Λουκ. κδ΄ [24] 51). Ἄνοιξε ὁ Κύριος τὰ ἄχραντα χέρια Του ποὺ εἶχαν ἀποτυπωμένα τὰ σημάδια τῆς θυσίας
Του. Καὶ δὲν εὐλόγησε ἁπλῶς μιὰ στιγμὴ τοὺς μαθητές Του, ἀλλά, καθὼς ἀνέβαινε, συνεχῶς τοὺς εὐλογοῦσε. Καὶ μὲ τὴ στάση αὐτὴ τῆς διαρκοῦς καὶ παρατεταμένης εὐλογίας ἀνέβαινε, ἕως ὅτου ἔσβησε καὶ χάθηκε ἀπὸ τὰ μάτια τους. Καὶ αὐτοὶ ἀπέμειναν νὰ κοιτάζουν ἔκθαμβοι τὴ μεγαλειώδη εἰκόνα τῆς τελευταίας πράξεως τοῦ ἀγαπημένου Διδασκάλου τους. Τί αἴσθηση πλούσιας ἀγάπης! Ἀπολαμβάνουν οἱ μαθητὲς ἐκείνη τὴν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ μοναδικὴ ἀγάπη. Γνωρίζουν πολὺ καλὰ πόσο Τὸν εἶχαν πικράνει. Πόσες φορὲς εἶχαν ἐπιδείξει φιλοπρωτίες, εἶχαν φανερώσει φιλοδοξίες, εἶχαν ἐκδηλώσει ὀλιγοπιστίες, εἶχαν ἀθετήσει ὑποσχέσεις. Καὶ ὅμως ὁ Κύριος τοὺς ἀποχαιρετᾶ μὲ ἀγάπη! Εἶναι σὰν νὰ τοὺς ἔλεγε: «Εἶμαι μαζί σας, δικός σας. Θὰ εὐλογῶ ὅλα σας τὰ βήματα. Καὶ τὰ δικά σας καὶ ὅλων ὅσοι θὰ πιστέψουν στὸ κήρυγμά σας καὶ θὰ θελήσουν νὰ μὲ ἀκολουθήσουν. Ὅλοι χωρᾶτε στὴ θεϊκή μου ἀγκάλη. Μὲ τὴν παντοδύναμη εὐλογία μου θὰ ἁπαλύνονται οἱ πόνοι σας καὶ θὰ στηρίζεσθε στοὺς πειρασμούς. Ἐδῶ στὰ ἀνοικτά μου χέρια βρίσκεται ἡ ἄκρα ἀγαθότητα καὶ ἡ ἄπειρη ἀγάπη μου. Ἡ χωρὶς ὅρια ἀγάπη. Προχωρεῖτε λοιπὸν μὲ θάρρος. Θὰ σᾶς εὐλογῶ πάντα καὶ ὅπου θὰ βρίσκεσθε, ʽʽἕως ἐσχάτου τῆς γῆςʼʼ» (βλ. Πράξ. α΄ 8). Δύο μεγάλες χαρὲς ἀπήλαυσαν οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν τὴν ἡμέρα τῆς θείας Του Ἀναλήψεως: τὴν ὑπερκόσμια δόξα Του καὶ τὴ θεία εὐλογία Του. Ἀπέμενε ὅμως καὶ μία ἀκόμη μεγαλύτερη χαρὰ ποὺ κατὰ τὴν ὑπόσχεσή Του ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος θὰ χάριζε στοὺς μαθητές Του λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του. Ποιὰ χαρά; Ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἄφηνε μόνους. Τὴν πνευματική τους μοναξιὰ θὰ τὴν ἀνεπλήρωνε μὲ τὴν παρουσία τοῦ «ἄλλου Παρακλήτου», δηλαδὴ μὲ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο θὰ τοὺς ἀπέστελλε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιδ΄ [14] 16, ις΄ [16] 13). Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τοὺς ὑπενθύμιζε μὲ κρυστάλλινη διαύγεια ὅλες τὶς θεϊκὲς διδασκαλίες ποὺ εἶχαν ἀκούσει ἀπὸ τὸν Ἴδιο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ τὶς κηρύττουν ἀνόθευτα καὶ νὰ τὶς καταγράφουν αὐθεντικά. Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τοὺς ἐνθουσίαζε στοὺς ἱεραποστολικοὺς ἀγῶνες τους καὶ θὰ ἐνεργοῦσε τὶς θαυμαστὲς ἀλλοιώσεις στὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν τους καὶ τὰ θαύματα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας! Ὅλα αὐτὰ πραγματοποιήθηκαν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ συνεχίσθηκαν καὶ συνεχίζονται μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς νὰ μὴ χαίρονται λοιπὸν μὲ χαρὰ μεγάλη οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου; Ἂς χαροῦμε κι ἐμεῖς μαζί τους. Γιατὶ μέσα στὴν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γευόμαστε καὶ ἐμεῖς τὶς ἴδιες χαρές, τὰ πανάκριβα δῶρα τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου: τὴν παντοδύναμη προστασία Του, τὴν πλούσια εὐλογία Του, τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τέλος τὸν δοξασμό μας μαζί Του στὸν Παράδεισο! Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”