Βιβλίο μελέτης 2ης Ομάδας Β' Περιόδου by Maria panou

Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις Ι.Μ. Καλύμνου, Λέρου και Αστυπαλαίας «Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» «Πάντα ισχύω έν τω ένδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ' 13) ****

**** Υλικό μελέτης και προγράμματος κατασκήνωσης ανά ομάδες **** Κάλυμνος Ιούνιος - Ιούλιος 2019

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το πρόγραμμα φέτος θα αφιερώσει τη μελέτη του υλικού στη λειτουργική διδασκαλία της εκκλησίας μας. Θα εξετάσει τους βαθμούς ειδικής ιερωσύνης, τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, τους αγίους Πατέρες που συνέγραψαν λειτουργικά κείμενα, τους Κανόνες του Χριστού, Παρακλητικούς, Αγίων Αγγέλων, Σταυρού και θα ασχοληθεί με τον αγιασμό της ύλης και τις συνήθειες των ορθοδόξων να ανάβουν κεριά, καντήλια, να τιμούν τις εικόνες σύμφωνα με τους όρους και κανόνες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου. Παράλληλα, θα υπάρχουν παιχνίδια, δραστηριότητες, εκδρομές, εξόρμηση για θαλάσσιο μπάνιο, συζητήσεις, μαθήματα πλεξίματος, ραπτικής, κατασκευών, θα δούμε κινηματογράφο, θα μελετήσουμε σύγχρονα θέματα που μας απασχολούν, θα έχουμε βιβλιοθήκη με εκλεκτά βιβλία, εφημερίδα τοίχου και επιτραπέζια παιχνίδια. Κυρίως, θα γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια λειτουργίας της Κατασκήνωσής μας με εορταστικές εκδηλώσεις.

ΟΔΗΓΊΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΑΔΑΡΧΗ

Αγαπητέ φίλε ή φίλη, αυτό το καλοκαίρι διάλεξες την κατασκήνωση μας για να εργασθείς ως ομαδάρχης. Αναλαμβάνεις ένα πολύ υπεύθυνο και δύσκολο ρόλο γι'αυτό σου εύχομαι να διαχωρήσεις τις διακοπές από την εργασία να δεθείς με τα παίδια και τους συναδέλφους σου και να περάσεις ένα όμορφο καλοκαίρι. Τα λογία που διαβάζεις γράφτηκαν ειδικά για εσένα, γι' αυτό διάβασε προσεκτικά και εντόπισε τις απορίες σου. Ανέλαβες το ρόλο του ηγέτη μιας μικρής ομάδας 8-12 παιδιών. Τα παιδιά αυτά θα σε βλέπουν σαν δικό τους άνθρωπο. Φρόντισε να μην τα απογοητεύσεις. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις φίλος τους. Να τα πλησιάσεις, και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό τους. Είναι σημαντικό να τα κερδίσεις χωρίς να

Το μεσημέρι φρόντισε να εκλέξουν τον Εκπρόσωπο της ομάδος τους που θα τους εκπροσωπήσεις στην Σύνοδο με τον Αρχηγό που θα γίνεί κάποια από τις επόμενες δύο ημέρες. Σημεία Προσοχή 

Έλεγξε διακριτικά αν κάποιο παιδί έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία αλλεργία και παίρνει κάποιο φάρμακο. Ολα τα φάρμακα πρέπει να παραδίδονται στην Νοσοκόμα Πρέπει πάντα να δρας κατευναστικά σε 

αψιμαχίες μεταξά παιδιών. Πρέπει να παρακολουθείς αν τα παιδιά σιτίζονται κανονικά. Αν αποφεύγουν κάποια φαγητά για οποιονδήποτε λογο(αισθητικό ή υγειονομικό) και τι φαγητά προτιμάνε Εντόπισε το "ταραχοποιό " στοιχείο της ομάδας σου και σύνεργα σου με του ανωτέρους σου για

ισοπεδωθείς στα μάτια τους. Να γίνεις φίλος

την αντιμετώπιση του.

τους χωρίς να χάσεις το κύρος σου. Στο



Επιστρέψτε στη σκηνή, γνωριστείτε καλύτερα και περιμένετε ανακοινώσεις για τις επόμενες κινήσεις

συμβεί το κακό. Μία φορά είναι αρκετή για να

Πρέπει να τα οδηγείς να ακολουθούν τους κανόνες υγιεινής. Να κάνουν λουτρό δύσκολο έργο σου θα έχεις αμέριστη βοήθεια σώματος τουλάχιστον μία φορά κάθε δεύτερη και υποστήριξη από τον Αρχηγό σου. Να είσαι ημέρα. σίγουρος ότι αξίζει να προσπαθήσεις o Να ελέγχεις διακριτικά αν τα παίδια Βασικές ΚΙΝΗΣΕΙΣ έχουν κανονικές κενώσεις. Πολλές φορές Την πρώτη ημέρα που θα έρθουν παιδιά στην κάποια παίδια δυσκολεύονται να εμπιστευθούν τους χώρους υγιεινής της κατασκήνωσης λόγω κατασκήνωση ο Αρχηγός θα σον δώσει την ομάδα σου. Από αυτή τη στιγμή και μετά πρέπει του μαζικού τους χαρακτήρα. o Τα παιδιά πρέπει να είνα το ίδιο καθαρά να κάνεις τα ακόλουθα. όπως στο σπίτι τους και ακόμα και αν στο σπίτι Οδηγείς τα παιδιά στη σκηνή και γίνεται τους δεν είναι στην κατασκήνωση ΠΡΕΠΕΙ να διανομή κλινών. Ετσι κάθε παιδί μαθαίνει το είναι. δικό του χώρο o Ρώτησε τα παιδιά σου αν έχουν αρκετά  Σε ένα χαρτί γράφεις αναλυτικά τα εσώρουχα και ενδύματα μαζί τους., διαφορετικά ονοματεπώνυμα τις ηλικίες και την δύναμη της φρόντισε να ειδοποιούνται οι γονείς του ώστε ομάδος σου. » Δίνεις στα παιδιά πληροφορίες να τα εφοδιάζουν έγκαιρα με καθαρά για το ημερήσιο πρόγραμμα της κατασκήνωσης o Έλεγξε αν τα παιδιά έχουν  Παίρνεις την ομάδα σου και κάνεις μια ακριβά πράγματα μαζί τους. ΑΝ ναι φρόντισε ή σύντομη περιήγηση στην κατασκήνωση. Τους να απομακρυνθούν από την κατασκήνωση ή να δείχνεις όλους τους χώρους και τους τονίζεις φυλαχθούν προσωρινά. Σε περίπτωση κλοπής η να αποφεύγουν να προσέρχονται άσκοπα στην κατασκήνωση δεν έχει ΚΑΜΙΑ ευθύνη Γραμματεία, στην Πύλη και το Αρχηγείο o ΜΗΝ αμελείς ποτέ την  Τόνισε τους να δίνουν προσοχή στις ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΟΥ γιατί είναι πάντα εύκολο να ανακοινώσεις 

χαλάσει το καλοκαίρι όλων μας. o

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Εγώ και η ομάδα μου ή μάλλον η ομάδα μου και εγώ Προβληματισμός:  Η σχέση μου με τα άλλα μέλη της ομάδας.  Βάζω μήπως το προσωπικό μου όφελος πάνω από τις επιδιώξεις και τα ιδανικά της ομάδας μου;  Ποια είναι η συμπεριφορά μου απέναντι στα πιο «αδύναμα» πρόσωπα της ομάδας;  Μήπως οι απαιτήσεις μου ξεπερνούν πολλές φορές τα «όρια» του Άλλου;  Αν είχα τη δυνατότητα ίσως και να έδιωχνα κάποιους από την ομάδα! Γιατί όμως; Ποια είναι τα κριτήρια μιας τέτοιας επιλογής;  Πώς συμπεριφέρομαι σε ένα καυγά μεταξύ δυο μελών της ομάδας;  Μπορείς να πεις τελικά τι είναι αυτό που φταίει και δημιουργούνται προβλήματα στην ομάδα; Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την ομάδα;

 Είμαι πάντα πρόθυμος να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε όποιον κι αν χρειαστεί, όποτε κι αν χρειαστεί.  Τονώνω την αυτοπεποίθηση των άλλων, με πνεύμα συντροφικότητας, όταν χρειαστεί.  Προσπαθώ να συμφιλιώσω τα πρόσωπα μετά από έναν καυγά.  Ξέρω ότι χωρίς πειθαρχία φθάνω στην αταξία! Τηρώ τους κανόνες και σε σέβομαι τους Άλλους. Δεν ξεχνώ ποτέ ότι οι Άλλοι εκτιμούν το καλό παράδειγμά μου.  Φέρομαι με ΑΓΑΠΗ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε όλους. Αυτές οι δύο αρετές είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ο Αββάς Απολλώ, λέγουν πως είχε τόση αγάπη για τον πλησίον του, ώστε ουδέποτε στη ζωή του αρνήθηκε σε άνθρωπο βοήθεια ή οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξυπηρέτηση. Όταν οι αδελφοί ζητούσαν τη συνεργασία του, την προσέφερε ευχαρίστως, λέγοντας πάντα

Βοηθώ την ομάδα όταν:

με χαμόγελο.

 Αισθάνομαι υπεύθυνος, προσεκτικός και γενναιόδωρος για τους άλλους.

-Μαζί με τον Κύριον μου θα εργαστώ σήμερα

Για τραπεζαρία: μουσικές καρέκλες, παντομίμα, το δωράκι

Υλικά που θα χρειαστούμε: 1 χυμός κ

πάει περίπατο, φουντούνια, διαγωνισμός

καλαμάκια όσα τα παιδιά (για το διαγωνισμό

χυμού, σοκολάτα με ζάρι, καρπουζομαχίες,

χυμού-μπορεί να παιχτεί και με νερό)

εμπόδια, το μάτι του καπετάνιου, βούτα και

6 σοκολάτες και 6 ζάρια ( από 1 για κάθε

πιάσε, μπισκοτομαχία, διαγωνισμός αφής:

ομάδα για τη σοκολάτα με το ζάρι),

αναγνώριση αντικειμένων μέσα σε κουτιά,

6 πακέτα μπισκότα (για τη μπισκοτομαχία),

διαγωνισμός ζωγραφικής με το στόμα,

γιαούρτι ή μερέντα για το «τάισε το φίλο σου».

ηλεκτρισμένο αντικείμενο, κρύο-ζεστό, τάισε

Επίσης: 2-3 δωράκια για το παιχνίδι του

το φίλο σου: γιαουρτομαχίες ή μερεντομαχία,

θησαυρού (ανάλογα με το σε πόσες κοινότητες

κινέζικο, μαέστρος, διαγωνισμός πολυλογίας,

θα χωριστούμε τελικά. Τα δωράκια καλύτερα

διαγωνισμός χιουμοριστικής ποίησης,

να είναι για όλη την ομάδα π.χ. πακέτο από

διαγωνισμός χειροτεχνίας με χαρτοπετσέτες,

σοκοφρέτες κλπ.)

διαγωνισμός κατασκευής από διάφορα υλικά

Απλά παιχνίδια μεταξύ των ομάδων στις

κουζίνας, διαγωνισμός καλαισθησίας-

σκηνές ή στο γήπεδο: ζούγκλα, μουσικές

ομορφότερης παρουσίασης των αποφαγιών,

καρέκλες, το δωράκι πάει περίπατο, ουρίτσες,

Quiz γνώσεων. Αν έχουμε προτζέκτορα στην

μαντήλι, σπασμένο τηλέφωνο-συνειρμοί,

τραπεζαρία μπορούμε να προβάλουμε

μαέστρος, μικρό-μεγάλο καλάθι, γιατί –διότι,

ακροστιχίδες, σταυρόλεξα κλπ.

το δώρο, η κάμπια, ζητούμε πόλεμο,

για την ωφέλεια της ψυχής μου.

καλαμάκια για κάθε ομάδα = 6 λίτρα χυμοί

αγάλματα, ηλεκτρισμένο αντικείμενο, κρύο-

τζαμί, για τα πιο μικρά: ιππικό, μακριά στην

ζεστό, εμπόδια, διαγωνισμός πολυλογίας,

Ισπανία, ο ψίλος, φιφίκα, περνά-περνά η

αγαλματάκια ακίνητα, πράσινο φως, άναψέ μου

μέλισσα, κουτσό

το κεράκι, δολοφόνος, σκλαβάκια, ψείρες, ΠΡΟΣΕΥΧΗ 3) Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ Ὁμαδάρχης πού θά Δέν ἀρκεῖ νά μιλᾶμε μέ ἐνθουσιασμό γιά τή δύναμη τῆς προσευχῆς καί τά θαυμαστά ἀπο-

ἀναγνώσει τά ἱερά κείμενα πρέπει νά εἶναι ἄ-

τελέσματά της. Εἶναι ἀνάγκη τά παιδιά νά νιώ-

ριστα ἑτοιμασμένος.Ὑπάρχει ἡ δεδομένη δυ-

σουν δίπλα τους τόν Ὁμαδάρχη τους σάν ἄν-

σκολία μέ τήν ἐλλιπῆ γνώση τῆς γλώσσας ἀλλά

θρωπο προσευχόμενο.

πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ. Μιά σωστή, εἰλι-

Ὁ κάθε Ὁμαδάρχης μέ λαχτάρα θά προσβλέπει σ΄ αὐτή τήν ὥρα. Εἶναι στιγμές μυσταγωγίας πού ἡ ψυχή θά δοκιμάσει ἀνατάσεις καί ἀναβάσεις πνευματικές (Ψ. πγ΄ 6 ), στιγμές πού θά συναντήσει τό Δημιουργό της τόν Πατέρα της, τόν «ἐν Τριάδι ἅγιο Θεό». Ὅλα θα πρέπει νά γίνονται σωστά, νά μεταδίδουν κατάνυξη, νά ὑμνοῦν καί νά εἰσάγουν στή θελκτική ἀτμόσφαιρα, τή χάρη ὅσο καί τήν πάλη τῆς προσευχῆς. Καλό εἶναι νά καθοδηγήσει ὁ Ἁρχηγός τούς κατασκηνωτές μέ ὀλιγόλεπτη ὁμιλία πρίν ἀπό τήν πρώτη βραδυνή προσευχή. Ἐπίσης καί τά Στελέχη νά συμμετάσχουν ἐνεργῶς στήν προσπάθεια, ὥστε ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα τῆς Κατασκηνώσεως πρίν καί μετά τήν προσευχή νά εἶναι ἤρεμη καί σοβαρή. 1) Κατά τήν πρωϊνή προσευχή ἄς συνηθίσουν τά παιδιά νά προσέρχονται στό προσευχητήριο πρίν ἀπό τήν καθορισμένη ὥρα τῆς κοινῆς προσευχῆς, ὥστε νά προηγεῖται ἡ ἀτομική τους προσευχή, ἀφοῦ μάλιστα μετά τό "δι΄ εὐχῶν" τῆς κοινῆς προσευχῆς ἀκολουθεῖ τό Ἁγιογραφικό Ἀνάγνωσμα. 2) Ὁ κάθε Ὁμαδάρχης πρέπει νά φροντίσει γιά τήν ἔγκαιρη ὅσο καί εὐλαβική προσέλευση τῶν παιδιῶν. Συστῆστε καί παρακαλέστε γιά τή σεμνή καί προσεγμένη ἐμφάνιση ὅλων. Μέ ἤρεμο τρόπο ὑποδεῖξτε ἀπόλυτη σιγή καί περισυλλογή ὅσο πλησιάζουμε στό Προσευχητήρι.

κρινής καί νοηματικά χρωματισμένη ἀπαγγελία, βοηθᾶ πολύ τό σύνολο. Συντελεῖ στό νά μυοῦνται τά παιδιά ἀβίαστα καί σωστά στούς θησαυρούς τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειμένων. Ὁ Ὁμαδάρχης λοιπόν θά ἔχει μελετήσει τόν Ψαλμό καλά (κείμενο καί ἑρμηνεία). Ὅτι που συναντήσει δυσκολία θά συμβουλευτεῖ τόν Ἀρχηγό. Θά ἀπαγγείλει μερικές φορές δυνατά (μόνος του) τόν Ψαλμό, ὅσο καί τήν εὐχή. 4) Σχετικά μέ τό πρόβλημα τῆς παρακολουθήσεως πρέπει νά προσεχθεῖ ὄτι πολλά παιδιά μάλιστα τοῦ Γυμνασίου ἔχουν δυσκολία κατανοήσεως ἀκόμη καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς προσευχῆς. Τῆς προοιμιακῆς δηλαδή προσευχῆς (Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός Βασιλεῦ οὐράνιε... Παναγία Τριάς... Πάτερ ἡμῶν...) καθώς καί τοῦ Ψαλμοῦ, τῆς Εὐχῆς, τῆς δοξολογίας κλπ. Εἶναι θέμα πού θά πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ πέρα ἀπό τή σωστή ἀπαγγελία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς (ἀργά, καθαρά, ζωηρά). Θά πρέπει ὁ Ἁρχηγός καί οἱ Ὁμαδάρχες νά κάνουν μία ἀνάπτυξη στά παιδιά ὥστε αὐτά νά ἐμβαθύνουν στό νόημα. Ἄς γνωρίζουμε ὅτι ἐάν τά παιδιά προσοικειωθοῦν μέ τόν καιρό μέ τά νοήματα τῆς Χριστιανικῆς μας πίστεως καί ἀληθείας καί ἐάν μέ εὐλάβεια παρακολουθοῦν τήν προσευχή θά μπορέσουν καί στά νοήματα νά εἰσχωρήσουν καί νά τά παρακολουθήσουν καί ἀπό αὐτά νά ἐλκυσθοῦν καί νά κατανυγοῦν. 5) Ἔχει σημασία ἡ εὐλαβής στάση μας, ἡ θερμή συμμετοχή μας, ἡ ἐξοικείωση μας μέ τό

«τυπικό» τῆς προσευχῆς καί ἡ ἐν εἰρήνη ἀπο-

Ὄχι μόνο στήν κοινή προσευχή, ἀλλά καί στήν

μάκρυνσή μας ἀπό τόν ἱερό χῶρο. Ἐάν ἡ φωνή

ὥρα συγκεντρώσεως τῆς Ὁμάδος. Ἀρκετούς

μας δέν μᾶς βοηθᾶ ἄς κινοῦμε τουλάχιστον τά

γνωρίζουν ἤδη τά παιδιά. Σ΄ αὐτούς θά προ-

χείλη καί ἄς λέμε τά λόγια στούς διάφορους

σθέσουμε καί ἄλλους διαλέγοντας ἀπό τόν ἀ-

ἐκκλησιαστικούς ὑμνους, γιατί κινδυνεύουμε

πέραντο λειμῶνα τῆς ὑμνολογίας μας. Καί θά

νά θεωρήσουν τά παιδιά ὅτι δέν ἐνδιαφερθή-

εἰσαγάγουμε φυσικά στό νόημά τους βοηθών-

καμε νά μάθουμε κάτι ἀπό τήν ὑμνολογία τῆ-

τας στή σωστή κατανόηση καί τή συνειδητή

ςἘκκλησίας μας ἡ ὁποία βέβαια ἀποτελεῖ ἀνε-

ψαλμωδία τους.

κτίμητο θησαυρό τῆς Ἐκκλησίας μας.

11) Καλό εἶναι νά συστηθοῦν καί σχετικά μέ

6) Ὁ χῶρος τοῦ προσευχητηρίου πρέπει νά

τήν προσευχή βιβλία ὅπως τό νεανικό προ-

ἀγαπηθεῖ ἀπό τούς Κατασκηνωτές καί νά συ-

σευχητάριο «Ἁγιασθήτω», τό Ψαλτήριο, τό

νηθίσουν αὐτοί νά τόν ἐπισκέπτονται καί ἄλ-

Προσεύχεσθε καί ἄλλα. Ἄς σημειωθεῖ ἀκόμη

λες στιγμές τῆς ἡμέρας, κατά τήν ἀρέσκειά

ὅτι τήν προσευχή τῆς Κατασκηνώσεως πρέπει

τους, τήν ἀνάγκη τους, χωρίς βέβαια ἐξαναγ-

κάθε «Χαρούμενου Ἀγωνιστή» νά τή μεταφέ-

κασμό. Τό παράδειγμα ἄς τό δίνουν πάντοτε

ρει κατά τό δυνατό καί στό σπίτι του καί νά

οἱὉμαδάρχες.

τήν ἀκολουθήσει ὅλο τό διάστημα τοῦ ἔτους. ἕ-

7) Πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι καί ἡ προ-

νας κατάλληλος χώρος τοῦ εὐσεβοῦς σπιτιοῦ

σευχή τῆς τραπέζης πρέπει νά γίνεται θερμά

ἤ τοῦ δωματίου τοῦ «Χαρούμενου Ἀγωνιστῆ»

καί βιωματικά.ὄχι σάν τύπος ἀλλά ὡς ἀνάταση

θά βοηθήσει πολύ.Μέ ὅλα αὐτά καί προπαντός

ψυχῆς καί ἐνσυνείδητη ἐπίκληση τῆς θείας εὐ-

μέ τήν εὐδοκία καί νεύση τοῦ Ἁγίου Πνεύμα-

λογίας.

τος θ᾿ ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε τίς Κατασκηνώσεις

8) Ὁ Ὁμαδάρχης μέ τήν Ὁμάδα του στό τέλος

μας «Στρατόπεδα Προσευχῆς» καί τούς Κα-

κάποιας συγκεντρώσεως, στή λήξη ἑνός περι-

τασκηνωτές, μιά εὐλογημένη «γενεά ζητούν-

πάτου, σέ κάποια γωνιά τοῦ δάσους πού θά

των τόν Κύριον, ζητούντων τό πρόσωπον τοῦ

βρεθοῦνε ἤ σ΄ ἕνα ἐξωκκλήσι, ἄς πεῖ δυό λό-

Θεοῦ Ἰακώβ» (Ψαλμ. κγ΄ 6).

για προσευχῆς μέσα ἀπό τήν καρδιά του. Κι ὁ ἴδιος πολύ θά βοηθηθεῖ. Καί τήν ἀτμόσφαιρα τῆς Ὁμάδος θά χρωματίσει μέ ἱεροπρέπεια. Καί τήν κάθε μιά ψυχή τῶν Κατασκηνωτῶν θά παροτρύνει καί θά διδάξει σέ βιωματική προσευχή. 9) Σέ κάποιο ἐκπαιδευτικό μπορεῖ ν΄ ἀναπτυχθεῖ τό νόημα καί ἡ ἀξία τῆς προσευχῆς, νά παρουσιασθοῦν παραδείγματα ἁγίων ἀνδρῶν καί νά δοθοῦν ὁδηγίες γιά τό περιεχόμενο καί τόν τρόπο μιᾶς καλῆς προσευχῆς. 10) Πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε ὕμνους ἐκλησιαστικούς.

Π Ρ Ω Ϊ Ν Η

Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η

Τραγούδι : Σύ πού κόσμους κυβερνάς (Βιβλιαράκι τραγουδιών, όλοι) «Εις το όνομα του Πατρός…» (Ομαδάρχισσα) «Βασιλεύ Ουράνιε…» (όλοι) «Άγιος ο Θεός…» (3 φορές) (Ομαδάρχισσα) «Παναγία Τριάς ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταις αμαρτίαις υμών, Δέσποτα συγχώρησον τάς ανομίας ημών. Άγιε, επίσκεψαι και ίασε τάς ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός Σου. Κύριε ελέησον (τρίς) (Ομαδάρχισσα) «Δόξα Πατρί καί Υιό … αιώνων. Αμήν» (Ομαδάρχισσα) «Πάτερ Ημών…» (Όλοι) «Ἐκ τοῦ ὕπνου ἐξανιστάμενος εὐχαριστῶ Σοι, Ἁγία Τριάς, ὅτι διά τήν πολλήν Σου ἀγαθότητα καί μακροθυμίαν, οὐκ ὠργίσθης ἐμοί τῶ ραθύμῳ καί ἁμαρτωλῶ, οὐδέ συναπώλεσάς με ταῖς ἀνομίαις μου, ἀλλ’ ἐφιλανθρωπεύσω συνήθως καί πρός ἀπόγνωσιν κείμενον ἤγειράς με, εἰς τό ὀρθρίσαι καί δοξολογῆσαι τό κράτος Σου. Καί νῦν φώτισόν μου τά ὄμματα τῆς διανοίας, ἄνοιξόν μου τό στόμα, τοῦ μελετᾶν τά λόγιά Σου, καί συνιέναι τάς ἐντολάς Σου, καί ποιεῖν τό θέλημά Σου, καί ψάλλειν Σοι ἐν ἐξομολογήσει καρδίας, καί ἀνυμνεῖν τό πανάγιον ὄνομά Σου, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν(Ὁμαδάρχισσα) «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα…» (Ὅλοι) «Δόξα σοι τῶ δείξαντι το φως. Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Ὑμνοῦμεν σε, εὐλογοῦμεν σε, προσκυνοῦμεν σε, δοξολογοῦμεν σε, εὐχαριστοῦμεν διά τήν μεγάλην σου δόξαν. Κύριε Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ. Κύριε Υἱέ Μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ καί Ἅγιον Πνεῦμα. Κύριε, ὁ Θεός, ὁ Ἁμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱός τοῦ Πατρός, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ αἴρων τάς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου. Πρόσδεξαι τήν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾶ τοῦ Πατρός καί ἐλέησον ἡμᾶς. Ὅτι σύ εἶ μόνος Ἅγιος, σύ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. ἀμήν. Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε καί αἰνέσω τό ὄνομά σου εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰώνα τοῦ αἰῶνος. Κύριε καταφυγή ἐγεννήθης ἡμῖν ἐν γενεᾶ καί γενεᾶ, ἐγώ εἶπα, Κύριε, ἐλέησόν με. Ἴασαι τήν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι. Κύριε, πρός σε κατέφυγον, δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός μου. Ὅτι παρά σοι πηγή ζωῆς, ἐν ταῶ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς. Παράτεινον τό ἔλεός σου τοῖς γινώσκουσί σε. Καταξίωσον Κύριε, ἐν τῆ ἡμέρα ταύτη, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Εὐλογητός εἶ Κύριε, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, καί αἰνετόν καί δεδοξασμένον τό ὄνομά σου εἰς τούς αἰῶνας, ἀμήν. Γένοιτο Κύριε τό ἔλεός σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί σέ. Εὐλογητός εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου. Εὐλογητός εἶ, Δέσποτα, συνέτισόν με τά δικαιώματά σου. Εὐλογητός εἶ ἅγιε, φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί Σου. Κύριε, τό ἔλεός σου εἰς τόν αἰῶνα, τά ἔργα τῶν χειρῶν σου μή παρίδης. Σύ πρέπει ὕμνος, σοί δόξα πρέπει, τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Ὅλοι, ψαλτά). «Κύριε, βοήθησέ με νά ἀντιμετωπίσω μέ ψυχική γαλήνη, ὅλα ὅσα θά μοῦ φέρει ἡ σημερινή ἡμέρα. Βοήθησέ με νά παραδοθῶ ὁλοκληρωτικά στό ἅγιο θέλημά Σου. Στήν κάθε ὥρα τῆς σημερινῆς ἡμέρας φώτιζέ με καί δυνάμωνέ με γιά τό κάθε τι. Ὅποιες εἰδήσεις κι ἄν λάβω στό διάστημα τῆς σημερινῆς ἡμέρας, δίδαξέ με νά τίς δεχθῶ μέ ἡρεμία καί μέ τήν πεποίθηση ὅτι προέρχονται ἀπό τό ἅγιο θέλημά ΣΟΥ. Καθοδήγησε τίς σκέψεις μου καί τά συναισθήματά μου σέ ὅλα τά ἔργα μου

καί τά λόγια μου. Σέ όλες τίς απρόοπτες περιστάσεις μή μέ αφήσεις να ξεχάσω ὅτι τά πάντα προέρχονται ἀπό ΣΕΝΑ. Δίδαξέ με νά συμπεριφέρομαι σέ κάθε μέλος τῆς οικογενείας μου μέ ευθύτητα καί σύνεση, ὥστε νά μή συγχύσω καί στενοχωρήσω κανένα. Κύριε, δός μου τή δύναμη νά ὑποφέρω τόν κόπο καί ὅλα τά γεγονότα τῆς ἡμέρας αὐτῆς, καθ’ ὅλην τή διάρκειά της. Καθοδήγησε τή θέλησή μου καί δίδαξέ με νά προσεύχομαι, νά πιστεύω, νά ὑπομένω, νά συγχωρώ καί ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ» (Ομαδάρχισσα) «Ευλογητός ει», απολυτίκιο άγιας Παρασκευής, Άγιου Σάββα, ευφραινέσθω (βιβλιαράκι) «Δι’ ευχών …ημάς» (Όλοι). ΒΡΑΔΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ  Ύμνος εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. (ψάλλουμε όλοι μαζί) Φῶς ἱλαρόν, ἁγίας δόξης Ἀθανάτου Πατρός, Οὐρανίου, Ἁγίου, Μάκαρος Ἰησοῦ Χριστέ· ἐλθόντες ἐπί τήν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἐσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν. Ἄξιόν σε έν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱέ Θεοῦ, ζωήν ὁ διδούς· διό ὁ κόσμος σέ δοξάζει. Μετάφραση Γλυκό φως της αγίας δόξας του Αθανάτου, του Υψίστου, του Αγίου, του ευτυχισμένου Πατέρα, Ιησού Χριστέ! Τώρα που φθάσαμε στη δύση του ήλιου και πρωτοαντικρύσαμε το βραδινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον Θεό μας! Διότι είναι άξιο να σε υμνούμε κάθε ώρα και στιγμή με ευχάριστες φωνλές, Υιέ του Θεού, Συ που δίνεις ζωή. Γι’ αυτό και ο κόσμος Σε δοξάζει! (Από την ακολουθία του Εσπερινού)  Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν. Δόξα σοι ο Θεός η ελπίς ημών κύριε δόξα σοι. Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος και σώσον αγαθέ, τας ψυχάς ημών. Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος ελέησον ημάς (γ΄).

Δόξα Πατρί και Υίω και αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον. Δόξα, και νυν. Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· καί μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Κύριε ελέησον (12 φορές). Δόξα, και νυν. Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω βασιλεί ημών Θεώ. Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω βασιλεί ημών Θεώ. Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ, Χριστώ τω βασιλεί και Θεώ ημών. 

Ν’ ψαλμός

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου

ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα˙ όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου, και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφορά και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους. 

Το Σύμβολο της Πίστεως

Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων. Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων˙ φως

εκ φωτός, θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο. Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος άγιου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα. Και αναστάντα τη τρίτη ήμερα κατά τας Γραφάς. Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός. Και πάλιν έρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς· ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος. Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον το ζωοποιόν το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υίω συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λάλησαν δια των προφητών. Εις μίαν αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.  Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και μητέρα του Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.  Ευχή εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Και δος ημίν, Δέσποτα, προς ύπνον απιούσιν, ανάπαυσιν σώματος και ψυχής, και διαφύλαξον ημάς από του ζοφερού ύπνου της αμαρτίας και από πάσης σκοτεινής και νυκτερινής ηδυπαθείας. Παύσον τας ορμάς των παθών, σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ' ημών δολίως κινούμενα. Τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον και παν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα κοίμισαν. Και δώρησαι ημίν, ο Θεός, γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ύπνον ελαφρόν και πάσης σατανικής φαντασίας απηλλαγμένον. Διανάστησον δε ημάς εν τω

καιρώ της προσευχής εστηριγμένους εν ταις εντολαίς σου και την μνήμην των σων κριμάτων εν εαυτοίς απαράθραυστον έχοντας. Παννύχιον ημίν την σην δοξολογίαν χάρισαι εις το υμνείν και ευλογείν και δοξάζειν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα σου, του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Γίνε σύμμαχος στους άρχοντές μας και

 Υπερένδοξε, αειπάρθενε, ευλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε την ημετέραν προσευχήν τω Υιώ σου και Θεώ ημών, και αίτησαι ίνα σώση δια σου τας ψυχάς ημών.

τους πνευματικούς πατέρες και ευεργέτες

 Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το άγιον· Τριάς αγία, δόξα σοι.

Φανέρωσε την Αλήθειά Σου, σε αυτούς που

 Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου. 

Ευχή Συγχωρήσεως

Συγχώρεσε Κύριε αυτούς που με μισούν και

στους στρατιωτικούς. Συγχώρεσε και ελέησε, Κύριε, αυτούς που μας παρακαλούν να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Θυμήσου στη Βασιλεία Σου, τους αναδόχους και τους αναδεκτούς μας, τους δασκάλους, μας, και κάνε μας να μη φανούμε αχάριστοι απέναντί τους.

δεν την γνωρίζουν. Ανάπαυσε τις ψυχές όσων έχουν φύγει από αυτόν κόσμο. Θυμήσου, Κύριε, και εμάς τους αμαρτωλούς, ταπεινούς και ανάξιους δούλους σου και και φώτισε μας με το Φως της θείας γνώσης

αυτούς που με αγαπάνε.

Σου και οδήγησέ μας στο δρόμο της

Δώσε πλούσια τα θεία αγαθά Σου, σε αυτούς

πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας Σου και

που κάνουν το καλό σε μένα. Στους γονείς, τους αδελφούς μου, στούς οικείους και τους φίλους μου, εκπλήρωσε κάθε επιθυμία τους που θα είναι ωφέλιμη

εφαρμογής των θείων Σου εντολών, με τις όλων σου των Αγίων. Αμήν. 

Ύμνος εις την Θεοτόκον, Ἦχος γ'

(ψάλλουμε όλοι μαζί)

Γίνε συνοδοιπόρος και σύντροφος σε αυτούς

Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοὶ Θεοτόκε, Ποιόν σοὶ ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοί, Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.

που κάνουν οδοιπορίες, αυτούς που

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών,

ταξιδεύουν στον αέρα και τη θάλασσα.

Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και

για τη σωτηρία της ψυχής τους. Επισκέψου τους ασθενείς αδελφούς μας και δώσ’ τους την ίαση.

Βοήθησε αυτούς που βρίσκονται σε φυλακές, σε εξορίες, σε πόλεμο και κάθε είδους δοκιμασία. Πρόσθεσε αγαθά στους πτωχούς και ανήμπορους.

σώσον ημάς. Αμήν.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΕΥΜΑ Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ. ᾿Αμήν. Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί ῾Αγίῳ Πνεύματι καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν. Κύριε, ἐλέησον (3). Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, εὐλόγησον τήν βρῶσιν καί τήν πόσιν τῶν δούλων σου, ὅτι ἅγιος εἶ πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΕΥΜΑ Εὐχαριστοῦμεν σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὅτι ἐνέπλησας ἡμᾶς τῶν ἐπιγείων σου ἀγαθῶν· μή στερήσῃς ἡμᾶς καί τῆς ἐπουρανίου σου Βασιλείας, ἀλλ᾿ ὡς ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν σου παρεγένου Σωτήρ, τήν εἰρήνην διδούς αὐτοῖς, ἐλθέ καί μεθ᾿ ἡμῶν καί σῶσον ἡμᾶς. ᾿Αμήν. Δόξα σοι ὁ Θεός (3). Διά πρεσβειῶν τῆς παναχράντου σου Μητρός καί πάντων σου τῶν Ἁγίων, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ - ΙΟΥΛΙΟΣ Μήν Ἰούλιος, ἔχων ἡμέρας τριάκοντα μία

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός

(ΛΑ΄).

νουπόλεως.

Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας δεκατέσσαρες (ΙΔ΄) καί

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ῾ἀγίων μαρτύ-

ἡ νύξ ὥρας δέκα(Ι΄).

ρων Θεοδότου, Θεοδότης, Διομήδους, Εὐ-

1 Ἰουλίου

λαμπίου, Ἀσκληπιάδου καί Γολινδούχ.

‡ Τῇ πρώτῃ (1) τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἄθλησις τῶν ἁγίων μαρτύ-

Ἁγίων καί θαυματουργῶν Ἀναργύρων, Κοσμᾶ

ρων Μάρκου καί Μωκιανοῦ.

καί Δαμιανοῦ, τῶν ἐν Ρώμῃ τελειωθέντων.

‡ Ὁ ἅγιος ὁσιομάρτυς Γεράσιμος ὁ νέος, ὁ ἐκ

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡ-

Μεγάλου χωρίου Εὐρυτανίας, ἐν Κωνσταντι-

μῶν Βασιλείου, τοῦ συστησαμένου τήν Ἱεράν

νουπόλει μαρτυρήσας, ἐν ἔτει 1812, ξίφει τε-

Μονήν τοῦ Βαθέως ρύακος.

λειοῦται.

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πέτρου

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

πατρικίου γενομένου, τοῦ ἐν τοῖς Εὐάνδρου.

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

‡ Ὁ ὅσιος Λέων ὁ ἐρημίτης, γυμνός διάγων,

4 Ἰουλίου

ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

‡ Τῇ τετάρτῃ (4) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ

‡ Οἱ ἅγιοι Δισχίλιοι Μάρτυρες, ξίφει τελει-

ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἀνδρέου Κρήτης, τοῦ

οῦνται.

῾ Ιεροσολυμίτου.

‡ Ὁ ἅγιος μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθείς

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ

καί ὑπό μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται.

ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοδώρου, ἐπισκόπου

‡ Οἱ ἅγιοι 25 Μάρτυρες, οἱ ἐν Νικομηδείᾳ,

Κυρήνης.

πυρί τελειοῦνται.

‡ Μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κυπρίλλης, Ἀ-

‡ Ὁ ἅγιος μάρτυς Κωνσταντῖνος καί οἱ σύν

ρόας καί Λουκίας.

αὐτῷ ξίφει τελειοῦνται.

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

Θεοδότου καί τοῦ ἁγίου Δονάτου, ἐπισκόπου

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Λιβύης, καί τῆς ὁσίας Μάρθας, μητρός τοῦ

2Ἰουλίου

ἁγίου Συμεών τοῦ ἐν τῷ θαυμαστῷ ὄρει.

‡ Τῇ δευτέρᾳ (2) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμην

‡ Ἡ ἁγία Ἀσκληπιάς, ἡ θαυματουργός, ἐν εἰ-

ποιούμεθα τῆς ἐν τιῆ

ρήνῃ τελειοῦται.

Ἁγίᾳ σορῷ καταθέσεως τῆς τιμίας Ἑσθῆτος

‡ Ὁ ὅσιος Μένιγνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Βλαχέρναις, ἑπί

‡ Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Θεόφιλος, ξίφει τελει-

Λέοντος τοῦ μεγάλου, καί Βηρίνης τῆς αὐτοῦ

οῦται.

γυναικός.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ἁγίου μάρτυρος Κοϊντου καί μνήμη τοῦ ἐν Ἁ-

5 Ἰουλίου

γίοις πατρός ἡμῶν Ἱουβεναλίου, ἀρχιεπισκό-

‡ Τῇ πέμπτῃ (5) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ

που Ἱεροσολύμων.

ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

τοῦ ἐν ἄθῳ.

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡ-

3Ἰουλίου

μῶν Λαμπαδοῦ.

‡ Τῇ τρίτῃ (3) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ ἁ-

‡ Ὁ ἅγιος ὁσιομάρτυς Κυπριανός ὁ νέος, ὁ ἐκ

γίου μάρτυρος Ὑακίνθου τοῦ κουβικουλαρίου

κώμης Κλειστοῦ τῶν Ἀγράφων, ἐν Κωνσταν-

(θαλαμηπόλου).

ἡμῶν Ἀνατολίου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντι-

τινουπόλει μαρτυρήσας, ἐν ἔτει 1679, ξίφει

‡ Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἀντίοχος, Νικόστρατος,

τελειοῦται.

Ἀβδᾶς καί Σάββας, ξίφει τελειοῦνται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

‡ Ὁ ὅσιος Θεόφιλος, ὁ κατά τό ἅγιος ὄρος

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

τοῦ ἄθω ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

6 Ιουλίου

‡ Ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς Ἀναστάσιος, ὁ ἐξ

‡ Τῇ ἕκτῃ (6) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ ὁ-

Ἁγίου Βλασίου

σίου πατρός ἡμῶν Σισώη τοῦ μεγάλου.

Ἡγουμενίτσης, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρ-

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀθλήσεως τῆς

τυρήσας ἐν ἔτει 1743, ξίφει τελειοῦται.

ἁγίας μάρτυρος Λουκίας τῆς παρθένου καί

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

Ρήξου Βικαρίου, καί ἄλλων πλείστων παθόν-

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

των ἐν Καμπανίᾳ.

9 Ἰουλίου

‡ Οἱ ἅγιοι 24 μάρτυρες, οἱ τῇ Λουκίᾳ καί τῷ

‡ Τῇ ἑνάτῃ (9) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ ἁ-

Ρήξῳ μαρτυρήσαντες, ξίφει τειλοῦνται. ‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀστείου, ἐπισκόπου Δυρραχίου. ‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀρχίππου, Φιλήμονος καί Ὀνησίμου. ‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀπολλωνίου, Ἀλεξανδρίωνος καί Ἐπιμάχου. Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. 7 Ιουλίου ‡ Τῇ ἑβδόμῃ (7) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Κυριακῆς. ‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θωμᾶ, τοῦ ἐν τῷ Μαλεῷ. ‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων

γίου ἱερομάρτυρος Παγκρατίου, ἐπισκόπου

Περεγρίνου, καί τῶν σύν αὐτῷ Λουκιανοῦ,

Ταυρομενίας.

Πομπηίου, Ἡσυχίου, Παππίου, Σατορνίνου

‡ Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἀνδρέας καί Πρόβος

καί Γερμανοῦ.

πυρί τελειοῦνται.

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων

‡ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ

Εὐσταθίου, Πολυκάρπου καί Εὐαγγέλου.

σεβασμίου ναοῦ τῆς παναχράντου Δεσποίνης

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας,

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

τοῦ ὄντος ἐν τῇ πηγιῆ. ‡ Μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Διονυσί-

8 Ἰουλίου

ου τοῦ ρήτορος καί Μητροφάνους, τῶν ἐν τῷ

‡ Τῇ ὁγδόῃ (8) τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ

ἁγιονύμῳ ὄρει τοῦ ἄθῳ ἀσκητικῶς διαλαμ-

ἁγίου μεγαλομάρτυρος Προκοπίου.

ψάντων καί δή ἐν τῇ Μικριᾶ Σκήτῃ τῆς Ἁγίας

‡ Ἡ ἁγία Θεοδοσία, ἡ μήτηρ τοῦ ἁγίου Προ-

ἄννης κειμένων.

κοπίου, ξίφει τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέη-

‡ Αἱ ἅγιαι 12 γυναῖκες, αἱ Συγκλητικαί, ξίφει

σον ἡμᾶς. Ἀμήν.

τελειοῦνται.

Τι και ποιά είναι τα Μυστήρια της Εκκλησίας; Τα μέλη της Εκκλησίας για να αγιαστούν, είναι απαραίτητο να μετέχουν στα Μυστήριά της. Μυστήρια στη χριστιανική ορολογία είναι ιερές τελετές, με τις οποίες μεταδίδεται στον άνθρωπο η χάρη του Θεού. Τα μυστήρια όλα, όπως και κάθε ένα ξεχωριστά, δεν μπορούν να θεωρηθούν αποκομμένα από την φυσική και ιστορική πραγματικότητα, ούτε ως αφηρημένες ή μαγικές πράξεις. Αντίθετα τα χριστιανικά μυστήρια δεν γίνονται "μηχανιστικά" αλλά προάγουν την ζωή μέσα στα φυσικά πλαίσια και με βάση την προκοπή και τη συνεργία του μέλους. Πρέπει δηλαδή να γίνει κατανοητό πως αν δεν ενεργοποιηθεί η θέληση του ανθρώπου, τα μυστήρια δεν μπορούν να πραγματώσουν κανένα από τα έργα της τελείωσης. Με αυτή την προοπτική κατανοείται η χρήση των υλικών στοιχείων, τα οποία μεταβάλλονται και καθαγιάζονται, λαμβάνοντας ειδικό νόημα και περιεχόμενο. Τα μυστήρια τελικά είναι υπεύθυνα για την διαρκή καθαίρεση των δαιμονικών δυνάμεων, η οποία επιτελείται μέσα από την εκκλησιαστική δομή του σώματος της εκκλησίας, προς θεραπεία, πρόοδο και θρίαμβο κατά των δαιμονικών δυνάμεων. Τα Μυστήρια είναι επτά: Tο βάπτισμα, το χρίσμα, η θεία ευχαριστία, η ιερωσύνη, η μετάνοια, (εξομολόγηση), το ιερό ευχέλαιο και ο γάμος. Συνεργάτριες του Αποστόλου Παύλου : http://miteriko.blogspot.com/2011/01/blog-post_25.html

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ Β’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (04/07/2019 – 09/07/2019) ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ Ι.Μ.ΚΑΛΥΜΝΟΥ ΛΕΡΟΥ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ ΑΡΓΟΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2019 – ΓΥΜΝΑΣΙΟ-ΛΥΚΕΙΟ ΩΡΑ 7:30

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

8:00

ΠΡΩΪΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ – ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΠΡΩΪΝΟ

8: 20 9:00

ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΚΗΝΩΝ 9:10

9: 40

10: 30 11. 00 12. 30 13:0 0 13:3 0 14:4 5 15:0 0

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΡΧΗΓΟΥ – ΟΜΑΔΑΡ/ΣΩΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΑΘ’ΟΜΑΔΕΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΣΚΗΝΩΝ ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ (2) ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΘ’ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ ΓΕΥΜΑ -5/ΠΤΟΨ/ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ – ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

16:3 0

ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ – ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΥ

16:5 0

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ

18:3 0 19:3 0

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ, ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ, ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΔΙΟΜΑΔΙΚΕΣ Ή ΜΕ ΟΜΑΔΑΡΧΙΣΣΑ ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ – ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ

20:3 0 21:0 0 21:3 0

22:1 5 22:3 0

ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡ/ΤΑΕΤ/ΜΑΣΙΑ ΥΠΝΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 04/07

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 05/07 ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΠΡΩΪΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ – ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ

ΑΦΙΞΗ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ Α’ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΟΜΑΔΩΝ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΡΑΠ/ΡΙΑΣ

ΠΡΩΙΝΟ, ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΣΑΒΒΑΤΟ 06/07 ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΠΡΩΪΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ – ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΠΡΩΙΝΟ,

ΚΥΡΙΑΚΗ 07/07 ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ - ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ Θεια Λειτουργία ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΠΡΩΙΝΟ,

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΡΑΣΕΙΣ

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΠΑΣΚΕΤ – ΜΗΛΑ

ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΑΠΛΗ

ΓΕΥΜΑ -5/ΠΤΟΨ/ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ – ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤ Α ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ – ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝ ΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ – ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ – ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΡΑΥΓΕΣ, ΥΜΝΟΙ ΓΙΑ ΒΩΜΟ, ΣΚΕΤΣ ΨΥΧ/ΓΙΑ – ΩΡΑ ΟΜΑΔΑΣ ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ – ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΝΟΜ/ΣΙΑ(;) ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘ/ΤΑ-ΕΤ/ΣΙΑ ΥΠΝΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ 08/07 ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΠΡΩΪΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ – ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΠΡΩΪΝΟ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΟΥ-ΑΡΤΟΥ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΟΜΑΔΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΜΠΑΝΙΟ- ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΡΑΓΠΕΖΑΡΙΑΣ

ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ ΓΕΥΜΑ -5/ΠΤΟΨ/ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ – ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ ΓΕΥΜΑ -10ΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ – ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ – ΑΡΧΗΓΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ – ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΜΑΣ - ΔΙΑΓΩΓΙΣΜΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ–

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ – ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ – ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ (ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ), ΣΚΕΤΣ ΨΥΧ/ΓΙΑ – ΩΡΑ ΟΜΑΔΑΣ : ΘΕΜΑ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ – ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΚΗΝΩΝΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ – ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ – ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ – ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ – ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡ/ΤΑΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΥΠΝΟΥ

ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡ/ΤΑΕΤ/ΜΑΣΙΑ ΥΠΝΟΥ

ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ – ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ –ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΓΛΥΚΑ επ/σης ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-

ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡ/ΤΑΕΤ/ΣΙΑ ΥΠΝΟΥ

ΓΕΥΜΑ -10ΛΕΠΤΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ – ΧΟΡΟΙ –

ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΔΕΙΠΝΟ – ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΗΣΥΧΙΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙ – ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΒΡΑΔΥΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑθ/ΤΑΩΡΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

ΤΡΙΤΗ 09/07 ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ Θεια Λειτουργία ΕΠΑΡΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΠΡΩΙΝΟ, ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΧ)ΣΗ

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ ΛΕΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ – ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΑΡΓΟΥΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ- ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ******* «Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (Θεία Λειτουργία) «Πάντα ισχύω έν τω ένδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ' 13) ******* ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β’ ΟΜΑΔΑ ΔΕΥΤΕΡΗ : ΚΡΙΝΑ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ

ΣΚΗΝΗ : 1ο ΣΠΙΤΑΚΙ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ

ΟΜΑΔΑΡΧΙΣΣΕΣ: ΤΡΙΚΟΙΛΗ ΓΑΛΑΤΙΑΝΗ (ΜΕΓΑΛΕΣ) ΟΜΑΔΑ ΑΓΑΠΗΣ: 04/07/2019 ΒΡΑΔΥ – 07/07/2019 ΒΡΑΔΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ 1.ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ 2. ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΧΡΩΜΑ ΣΗΜΑΙΑΣ:

ΑΓΙΑ ΟΜΑΔΟΣ: ΑΓΙΑ ΔΙΑΚΟΝΣΣΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ : ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ : Μικρός Παρακλητικός Κανών ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ : ΒΑΠΤΙΣΜΑ - ΧΡΙΣΜΑ **********

Λίγα λόγια για την ομάδα μας Κρίνα Αγνότητας Σύμβολα αγνότητας, αθανασίας, ανάστασης, αναγέννησης, ειρήνης,εγκράτειας, θηλυκότητας, γονιμότητας και καρποφορίας. Το λευκό χρώμα εκφράζει την αγνότητα, την καθαρότητα, ενώ το σχήμα του παραπέμπει στη γονιμότητα. Το δε στέλεχος του άνθους υποστηρίζεται ότι εκφράζει το θείο πνεύμα. Οι ποιητές τον συνδέουν με την παρθενία και τα ανέμελα χρόνια της τρυφερής ηλικίας, που όλα είναι όμορφα και τα πάντα κυλούν κυματιστά. Αγνότητα Εορτάζουμε Μαρία την Παρθένο. Δεν πρόκειται για τονισμό μόνο του υπερφυσικού τρόπου της γεννήσεως του Χριστού. Η ονομασία της Θεοτόκου ως Παρθένου δεν τονίζει μόνο μια πτυχή της ζωής της, αλλά χαρακτηρίζει το σύνολο του βίου της και μας δίνει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμά της. Είναι «παρθένος αγνή» η Παναγία μας. Όχι μόνον εξωτερικά, αλλά σ’ όλη την έκταση, σ’ όλη την ομορφιά και σ’ όλο το βάθος που έχει η έννοια στην αγία Γραφή. Η αγνότητα είναι μια άλλη έκφραση για να τονιστεί η ομορφιά της ψυχής της Θεοτόκου. Αυτό που οι ζωγράφοι το έδωσαν με τη γαλήνια και υπερκόσμια χάρη της μορφής, αυτό το ίδιο γνώρισμα η θεολογία και η ποίηση το εκφράζει με την αγνότητα της Παναγίας. Αγνότητα είναι η δυνατότητα να βλέπει κανείς τον κόσμο, όπως τον έβλεπε ο Αδάμ πριν πέσει. Είναι η αντιμετώπιση πραγμάτων και ανθρώπων ως πλασμάτων του Θεού, χωρίς κανένα τείχος εγωισμού και εκμεταλλεύσεως ανάμεσα τους. Αγνότητα είναι η καθαρότητα της καρδιάς, που αντικρίζει τον συνάνθρωπο ως πλάσμα του ίδιου Θεού -Πατέρα και όχι ως μέσο για την ικανοποίηση του εγωισμού μας. Αγνότητα είναι η καθαρή ματιά, που βγαίνει από μια καθαρή καρδιά, που έχει δεχτεί τη χάρη και την ομορφιά του αγίου Πνεύματος. Αυτή την αγνότητα είχε η Παναγία και αυτή την αγνότητα υμνεί και η Εκκλησία, όταν τονίζει την παρθενική της χάρη. Δεν είναι μια φυσική λεπτομέρεια, αλλά δώρο του Θεού και χάρη του αγίου Πνεύματος, που επισκέφθηκε την ταπεινή κόρη στην Ιουδαία. Είναι μια χάρη που ήλθε να στέψει σαν στέμμα την ταπείνωση της Παναγίας. «Ιδού γαρ επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού», λέγει η ίδια στη γνωστή ωδή της. Η παρθενία είναι μια πτυχή της αγνότητας. Και η αγνότητα είναι ένα λουλούδι που βλάστησε σε μια καρδιά γεμάτη ταπείνωση. Ταπείνωση που σημαίνει υπακοή στο Θεό, αποδοχή της καθοδηγήσεως από το πανάγιο Πνεύμα του, αντίκρυσμα του κόσμου με το κριτήριο της αγάπης του. Η ταπείνωση, που αποτελεί το υπόβαθρο της αγνότητας της Παναγίας μας, δεν είναι μια πράξη εύκολη ή φυσική τάση μέσα στον άνθρωπο. Είναι πράξη ηρωική, νίκη πάνω στη φυσική ροπή του ανθρώπου προς την ανταρσία, την ύβρη, τον εγωκεντρισμό. Ακόμη και προφήτες, όπως ο Ιωνάς, αισθάνονται αδύναμοι να υπακούσουν απόλυτα στο Θεό. Η Παναγία όμως υπακούει, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προσωπικά κριτήρια, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις. Αύτη η υπακοή της δίνει την καθαρότητα και την αγνότητα της καρδιάς, που λάμπει και στη ζωή της, που δίνει στον χαρακτηρισμό της από τη Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας ως Παρθένου ένα ουσιαστικό νόημα.

Πολιούχος αγία της ομάδας μας Οσία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα Η Εκκλησία στις 25 Ιουλίου τιμά τη μνήμη της Αγίας Ολυμπιάδας της Διακόνισσας. Η Αγία Ολυμπιάδα έζησε στα χρόνια των Πατριαρχών Νεκταρίου και Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (395 μ.Χ.). Ο πατέρας της Ακούνδος είχε το αξίωμα του κόμητος. Κατ’ άλλους όμως ονομαζόταν Σέλευκος. Η Αγία Ολυμπιάδα είχε μεγάλη σωματική ωραιότητα, ευφυΐα, παιδεία, αλλά και πολλά πλούτη. Παντρεύτηκε τον έπαρχο Κωνσταντινούπολης Νευρίδιο, αλλά αυτός μετά από λίγο χρόνο πέθανε και έτσι η Ολυμπιάδα έμεινε χήρα σε πολύ μικρή ηλικία. Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια, για να την πείσει να πάρει δεύτερο άνδρα, κάποιο αξιωματούχο Ελπίδιο. Αυτή όμως, τιμώντας τη μνήμη του άντρα της και φλεγόμενη από τον πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία με τα πλούτη της, ήταν αμείλικτη και σταθερή στην άποψή της και απέρριψε το δεύτερο γάμο. Αφοσιώθηκε λοιπόν στο μέγα αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης Ιωάννη το Χρυσόστομο και γεμάτη ενθουσιασμό έδωσε στην αρχιεπισκοπή του χιλιάδες χρυσά νομίσματα και κτήματα. Μέσα στην Εκκλησία η Αγία Ολυμπιάδα είχε τον τίτλο της Διακόνισσας. Ίδρυσε μάλιστα και μοναστήρι, κοντά στο ναό της αγίας Ειρήνης. Αργότερα, όταν ο Χρυσόστομος εξορίστηκε, η Ολυμπιάδα έπεσε σε βαθύ πένθος. Για να την παρηγορήσει ο μέγας ιεράρχης, της έστειλε αρκετές επιστολές (σώζονται 17). Η Αγία Ολυμπιάδα πέθανε εξορισμένη στη Νικομήδεια, μόλις 50 ετών, λίγο μετά από το θάνατο του ιερού Χρυσοστόμου. Προσευχές και Ακολουθίες : Μικρός Παρακλητικός Κανών στην Υπεραγία Θεοτόκο. O Μικρός Παρακλητικός Κανόνας, είναι ποίημα του Μοναχού Θεοστήρικτου (9ος αιώνας) ή του Θεοφάνη του Ομολογητή, με θερμές πρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον Δεκαπενταύγουστο εναλλάξ με τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, αλλά και σε κάθε περίπτωση θλίψης ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ Ἱερεὺς Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νύν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ψαλμὸς 142 Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος

καὶ ἠκηδίασεν ἐπ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι ταχὺ εἰσάκουσόν μου Κύριε ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου ὅτι

ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· γνώρισόν μοι Κύριε ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου Κύριε πρὸς σὲ

Τὶς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

κατέφυγον δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου Κύριε ζήσεις με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολoθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Ψαλμὸς 50 Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος των οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντὸς σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

ἐποίησα ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε

Στίχ, α'. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καὶ ἐπικαλεῖσθε τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ. Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Στίχ, β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς, Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Στίχ, γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη,

καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

ἐξάλειψον

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ἦχος δ' Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί, καὶ προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ, κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς· Δέσποινα, βοήθησον ἐφ' ἡμῖν σπλαγχνισθεῖσα, σπεῦσον, ἀπολλύμεθα ὑπὸ πλήθους πταισμάτων, μὴ ἀποστρέψῃς σοὺς δούλους κενούς· σὲ γὰρ καὶ μόνην ἐλπίδα κεκτήμεθα. Δόξα... Καὶ νῦν... Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τὶς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;

καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιόν μὴ ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου

Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου

Προστασίαν καὶ σκέπην, ζωῆς ἐμῆς τίθημι, Σέ, Θεογεννῆτορ, Παρθένε, σύ με κυβέρνησον,

ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἂν,

πρὸς τὸν λιμένα σου, τῶν ἀγαθῶν ἡ αἰτία, τῶν

ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις

πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνη πανύμνητε.

θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον καρδίαν

Ἱκετεύω, Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον, καὶ

συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς

τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην, διασκεδάσαι μου· σὺ

οὐκ ἐξουδενώσει

γάρ, Θεόνυμφε, τὸν ἀρχηγὸν τῆς γαλήνης, τὸν

ἀγάθυνον Κύριε ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιὼν καὶ

Χριστὸν ἐκύησας, μόνη πανάχραντε.

οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν

Δόξα... Εὐεργέτην τεκοῦσα, τὸν τῶν καλῶν αἴτιον, τῆς

καὶ ὁλοκαυτώματα, τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ

εὐεργεσίας τὸν πλοῦτον, πᾶσιν ἀνάβλυσον·

θυσιαστήριόν σου μόσχους

πάντα γὰρ δύνασαι, ὡς δυνατὸν ἐν ἰσχύϊ, τὸν

Ἦχος πλ. δ' ᾨδὴ α' Ὁ Εἱρμὸς

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὑγρὰν διοδεύσας ὡσεὶ ξηράν, καὶ τὴν αἰγυπτίαν μοχθηρίαν διαφυγών, ὁ Ἰσραηλίτης ἀνεβόα· τῷ Λυτρωτῇ καὶ Θεῷ ἡμῶν ᾄσωμεν. Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν· Ὦ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν με διάσωσον. Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας, ἐμπιπλῶσαί μου τὴν ψυχήν, εἰρήνευσον, Κόρη, τῇ γαλήνῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου, Πανάμωμε. Δόξα... Σωτῆρα τεκοῦσάν σε καὶ Θεόν, δυσωπῶ, Παρθένε, λυτρωθῆναί με τῶν δεινῶν· σοὶ γὰρ νῦν προσφεύγων ἀνατείνω, καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν. Καὶ νῦν... Νοσοῦντα τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν, ἐπισκοπῆς θείας, καὶ προνοίας τῆς παρὰ σοῦ, ἀξίωσον, μόνη Θεομῆτορ, ὡς ἀγαθὴ ἀγαθοῦ τε λοχεύτρια. ᾨδὴ γ' Ὁ Εἱρμὸς

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οὐρανίας ἁψῖδος, ὀροφουργὲ Κύριε, καὶ τῆς Ἐκκλησίας δομῆτορ, σύ με στερέωσον, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ, τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

Χριστὸν κυήσασα, Θεομακάριστε. Καὶ νῦν.... Χαλεπαῖς ἀρρωστίαις, καὶ νοσεροῖς πάθεσιν, ἐξεταζομένῳ, Παρθένε, σύ μοι βοήθησον· τῶν ἰαμάτων γάρ, ἀνελλιπῆ σε γινώσκω, θησαυρόν, Πανάμωμε, τὸν ἀδαπάνητον. Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν. Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος. Κάθισμα Ἦχος β' Τὰ ἄνω ζητῶν

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Πρεσβεία θερμή, καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον, ἐκτενῶς βοῶμέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἡ μόνη ταχέως προστατεύουσα. ᾨδὴ δ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εἰσακήκοα, Κύριε, τῆς οἰκονομίας σου τὸ μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα σου, καὶ ἐδόξασά σου τὴν Θεότητα. Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ἡ τὸν κυβερνήτην τεκοῦσα Κύριον, καὶ τὸν κλύδωνα

κατεύνασον, τῶν ἐμῶν πταισμάτων,

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν, ἑαυτὸν

Θεονύμφευτε.

ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ φθορᾷ καὶ

Εὐσπλαγχνίας τὴν ἄβυσσον, ἐπικαλουμένῳ τῆς

θανάτῳ μου φύσιν, κατασχεθεῖσαν, Παρθένε,

σῆς παράσχου μοι, ἡ τὸν εὔσπλαγχνον

δυσώπησον, τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς

κυήσασα, καὶ Σωτῆρα πάντων, τῶν ὑμνούντων

ἐχθρῶν κακουργίας με ῥύσασθαι.

σε.

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ φρουρὰν Δόξα...

ἀσφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν πειρασμῶν

Ἀπολαύοντες, Πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων

διαλύουσαν ὄχλον, καὶ ἐπηρείας δαιμόνων

εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ

ἐλαύνουσαν, καὶ δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς

γινώσκοντές σε Θεομήτορα.

τῶν παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

Καὶ νῦν...

Δόξα...

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος

Ὡς τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ ψυχῶν σε

ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε, Πανύμνητε,

παντελῆ σωτηρίαν, καὶ πλατυσμὸν ἐν ταῖς

δυσχερείας πάσης, ἐκλυτρούμεθα.

θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ φωτί σου ἀεὶ ἀγαλλόμεθα·

ᾨδὴ ε'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Φώτισον ἡμᾶς, τοῖς προστάγμασί σου, Κύριε,

Ὧ Δέσποινα, καὶ νῦν ἡμᾶς, τῶν παθῶν καὶ κινδύνων διάσωσον.

καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ, τὴν σὴν

Καὶ νῦν...

εἰρήνην, παράσχου ἡμῖν, φιλάνθρωπε.

Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ οὐκ ἔστιν

Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν καρδίαν

ἴασις τῇ σαρκί μου, ἀλλ' ἡ Θεὸν καὶ Σωτῆρα τοῦ

μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς

κόσμου, καὶ τὸν λυτῆρα τῶν νόσων κυήσασα,

εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα τὸν αἴτιον.

σοῦ δέομαι τῆς ἀγαθῆς, ἐκ φθορᾶς νοσημάτων

Λύτρωσαι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων, Θεοτόκε Ἁγνή, ἡ

ἀνάστησον.

αἰωνίαν τεκοῦσα λύτρωσιν, καὶ τὴν εἰρήνην, τὴν

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου,

πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ

Δόξα...

καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ

Λῦσον τὴν ἀχλύν, τῶν πταισμάτων μου,

προστασίαν.

Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς λαμπρότητος, ἡ

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον

φῶς τεκοῦσα, τὸ θεῖον καὶ προαιώνιον.

ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν

Καὶ νῦν...

τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν

Ἴασαι Ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθένειαν,

παρρησίαν.

ἐπισκοπῆς σου ἀξιώσασα, καὶ τὴν ὑγείαν, τῇ

Ἱερεὺς

πρεσβείᾳ σου παράσχου μοι.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου,

ᾨδὴ ς'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τὴν δέησιν ἐκχεῶ πρὸς Κύριον, καὶ αὐτῷ ἀπαγγελῶ μου τὰς θλίψεις, ὅτι κακῶν ἡ ψυχή

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον. Κύριε ἐλέησον (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ του

μου ἐπλήσθη, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾍδῃ

Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεινός) καὶ πάσης

προσήγγισε, καὶ δέομαι ὡς Ἰωνᾶς· Ἐκ φθορᾶς, ὁ

της ἐν Χριστῷ

Θεὸς με ἀνάγαγε.

ἡμῶν ἀδελφότητος. Κύριε ἐλέησον (3)

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης,

Ἀπολαύοντες, Πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων

ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως,

εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ

συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως των

γινώσκοντές σε Θεομήτορα.

ἁμαρτιῶν των δούλων του

Καὶ νῦν...

Θεοῦ, πάντων των εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος

χριστιανῶν, των

ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε, Πανύμνητε,

κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τη (

δυσχερείας πάσης, ἐκλυτρούμεθα.

κώνῃ, πόλη) ταύτη, των ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδορομητῶν καὶ

ᾨδὴ ε'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ἀφειρωτῶν του

Φώτισον ἡμᾶς, τοῖς προστάγμασί σου, Κύριε,

ἁγίου ναοῦ τούτου. Κύριε ἐλέησον (3)

καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ, τὴν σὴν

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ των δούλων

εἰρήνην, παράσχου ἡμῖν, φιλάνθρωπε.

του Θεοῦ, (ὀνόματα). Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις,

Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν καρδίαν

καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν,

μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς

τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ

εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα τὸν αἴτιον.

Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων.Ἀμήν.

Λύτρωσαι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων, Θεοτόκε Ἁγνή, ἡ αἰωνίαν τεκοῦσα λύτρωσιν, καὶ τὴν εἰρήνην, τὴν

Κάθισμα Ἦχος β' Τὰ ἄνω ζητῶν

πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δόξα...

Πρεσβεία θερμή, καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον,

Λῦσον τὴν ἀχλύν, τῶν πταισμάτων μου,

ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον, ἐκτενῶς

Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς λαμπρότητος, ἡ

βοῶμέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον,

φῶς τεκοῦσα, τὸ θεῖον καὶ προαιώνιον.

καὶ ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἡ μόνη ταχέως προστατεύουσα. ᾨδὴ δ'

Καὶ νῦν... Ἴασαι Ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθένειαν,

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Εἰσακήκοα, Κύριε, τῆς οἰκονομίας σου τὸ μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα σου, καὶ

ἐπισκοπῆς σου ἀξιώσασα, καὶ τὴν ὑγείαν, τῇ πρεσβείᾳ σου παράσχου μοι. ᾨδὴ ς'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ἐδόξασά σου τὴν Θεότητα.

Τὴν δέησιν ἐκχεῶ πρὸς Κύριον, καὶ αὐτῷ

Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ἡ τὸν

ἀπαγγελῶ μου τὰς θλίψεις, ὅτι κακῶν ἡ ψυχή

κυβερνήτην τεκοῦσα Κύριον, καὶ τὸν κλύδωνα

μου ἐπλήσθη, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾍδῃ

κατεύνασον, τῶν ἐμῶν πταισμάτων,

προσήγγισε, καὶ δέομαι ὡς Ἰωνᾶς· Ἐκ φθορᾶς, ὁ

Θεονύμφευτε.

Θεὸς με ἀνάγαγε.

Εὐσπλαγχνίας τὴν ἄβυσσον, ἐπικαλουμένῳ τῆς

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν, ἑαυτὸν

σῆς παράσχου μοι, ἡ τὸν εὔσπλαγχνον

ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ φθορᾷ καὶ

κυήσασα, καὶ Σωτῆρα πάντων, τῶν ὑμνούντων

θανάτῳ μου φύσιν, κατασχεθεῖσαν, Παρθένε,

σε.

δυσώπησον, τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς Δόξα...

ἐχθρῶν κακουργίας με ῥύσασθαι.

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ φρουρὰν

κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τη (

ἀσφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν πειρασμῶν

κώνῃ, πόλη) ταύτη, των ἐνοριτῶν,

διαλύουσαν ὄχλον, καὶ ἐπηρείας δαιμόνων

ἐπιτρόπων, συνδορομητῶν καὶ

ἐλαύνουσαν, καὶ δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς

ἀφειρωτῶν του

τῶν παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

ἁγίου ναοῦ τούτου. Κύριε ἐλέησον (3)

Δόξα... Ὡς τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ ψυχῶν σε

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ των δούλων του Θεοῦ, (ὀνόματα).

παντελῆ σωτηρίαν, καὶ πλατυσμὸν ἐν ταῖς

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις,

θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ φωτί σου ἀεὶ ἀγαλλόμεθα·

καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν,

Ὧ Δέσποινα, καὶ νῦν ἡμᾶς, τῶν παθῶν καὶ

τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν

κινδύνων διάσωσον.

καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων.Ἀμήν.

Καὶ νῦν...

Κοντάκιον Ἦχος β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ οὐκ ἔστιν

Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε,

ἴασις τῇ σαρκί μου, ἀλλ' ἡ Θεὸν καὶ Σωτῆρα τοῦ

μεσιτεία πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετε. Μὴ

κόσμου, καὶ τὸν λυτῆρα τῶν νόσων κυήσασα,

παρίδῃς ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ

σοῦ δέομαι τῆς ἀγαθῆς, ἐκ φθορᾶς νοσημάτων

πρόφθασον, ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν,

ἀνάστησον.

τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εἰς

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου,

πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ

Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ

προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν τιμώντων σε.

καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ

Α' Ἀντίφωνον

προστασίαν.

Ἦχος δ'

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον

Ἐκ νεότητός μου, πολλὰ πολεμεῖ μὲ πάθη, ἀλλ'

ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν

αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον,

τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν

Σωτήρ μου. (δίς)

παρρησίαν.

Οἱ μισοῦντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου,

Ἱερεὺς

ὦς χόρτος γάρ, πυρὶ

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου,

ἔσεσθε ἀπεξηραμμένοι. (δίς)

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον. Κύριε ἐλέησον (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ του Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεινός) καὶ πάσης της ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος. Κύριε ἐλέησον (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης,

Δόξα... Ἁγίω Πνεύματι, πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τὴ Τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως. Καὶ νύν... Ἁγίω Πνεύματι, ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα,

ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως,

ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν.

συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως των

Προκείμενον

ἁμαρτιῶν των δούλων του

Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός

Θεοῦ, πάντων των εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων

σου ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεά.

χριστιανῶν, των

Στίχ. Ακουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε,

μακαριούσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. ὅτι ἐποίησέ μοὶ

καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ

μεγάλεία ὁ δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ τὸ ὄνομα

ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου

αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτὴ ὡσεὶ μῆνας

τοῦ πατρός σου, καὶ

τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

Δόξα... Ἦχος β'

Τοῦ ὀνόματός σου

Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι,

ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεὰ μνησθήσομαι.

ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Ἱερεὺς Καὶ ὑπέρ του καταξιωθῆναι ἡμᾶς της

Καὶ νύν...

ἀκροάσεως του

Ταὶς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,

ἁγίου Εὐαγγελίου, Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν ἱκετεύ

ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

σωμεν.

Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός

Χορὸς Κύριε, ἐλέησον (γ').

σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου

Ἱερεὺς Σοφία. Ὀρθοῖ, ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου

ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Εὐαγγελίου. Ἱερεὺς Εἰρήνη πᾶσι.

Ἦχος πλ. β' Ὅλην ἀποθέμενοι

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Χορὸς Καὶ τῶ Πνεύματί σου.

Μὴ καταπιστεύσῃς με, ἀνθρωπίνη προστασία,

Ἱερεὺς Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου...

Παναγία δέσποινα, ἀλλὰ δέξαι δέησιν, τοῦ

Ἱερεὺς Πρόσχωμεν.

ἱκέτου σου· θλίψις γὰρ ἔχει με, φέρειν οὐ

Χορὸς Δόξα σοί, Κύριε, δόξα σοί.

δύναμαι, τῶν δαιμόνων τὰ τοξεύματα, σκέπην

Ἀναστάσα δὲ Μαριὰμ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις

οὐ κέκτημαι, οὐδὲ ποῦ προσφύγω ὁ ἄθλιος,

ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς

πάντοθεν πολεμούμενος, καὶ παραμυθίαν οὐκ

πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον

ἔχω πλήν σου· Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπὶς καὶ

Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ, καὶ

προστασία τῶν πιστῶν, μή μου παρίδῃς τὴν

ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν

δέησιν, τὸ συμφέρον ποίησον.

τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλία

Ἕτερα Θεοτοκία

αὐτῆς, καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατῃσχυμένος ἀπὸ

Ἐλισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνὴ μεγάλη, καὶ

σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ'

εἶπεν, Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ

αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα,

εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, καὶ

πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

πόθεν μοὶ τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγὴ τῶν

μου πρὸς με; ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ

ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε,

ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὤτά μου, ἐσκίρτησεν ἐν

σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ

ἀγαλλιάσει τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλία μου, καὶ

εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη

μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοὶς

προστασία τῶν πιστῶν.

λελαλημένοις αὐτὴ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε

Ἱερεὺς Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου, καὶ

Μαριάμ, Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ

εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου: ἐπίσκεψαι τὸν

ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῶ Θεῷ τῶ

κόσμον σου ἐν ἐλέει καὶ οἰτιρμοίς: ὕψωσον

σωτήρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν

κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, καὶ κατάπεμψον

τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γάρ, ἀπὸ τοῦ νὺν

ἐφ ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου τὰ πλούσια: πρεσβείαις της

παναχράντου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ

Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας, καταντήσαντες Παῖδες ἐν

ἀειπαρθένου Μαρίας: δυνάμει του τιμίου καὶ

Βαβυλῶνι ποτέ, τῇ πίστει τῆς Τριάδος, τὴν

ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις των τιμίων

φλόγα τῆς καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες· Ὁ

ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις του

τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου προδρόμου καὶ

Τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, ὡς ἠθέλησας Σῶτερ,

βαπτιστοῦ Ἰωάννου, των ἁγίων, ἐνδόξων, καὶ

οἰκονομήσασθαι, ἐν μήτρᾳ τῆς Παρθένου, κατῴ

πανευφήμων Ἀποστόλων. των ἐν ἁγίοις

κησας τῷ κόσμῳ, ἣν προστάτιν ἀνέδειξας· Ὁ

Πατέρων ἡμῶν, μεγάλων Ἱεραρχῶν, καὶ

τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητός εἶ.

Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου του

Θελητὴν τοῦ ἐλέους, ὃν ἐγέννησας, Μῆτερ ἁγνὴ

Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου καὶ Ἰωάννου

δυσώπησον, ῥυσθῆναι τῶν πταισμάτων, ψυχῆς

του Χρυσοστόμου, Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου,

τε μολυσμάτων, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας· Ὁ

Ἰωάννου του Ἐλεήμονος, πατριαρχῶν

τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Ἀλεξανδρείας: Νικολάου του ἐν Μύροις της

Δόξα...

Λυκίας, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος,

Θησαυρὸν σωτηρίας, καὶ πηγὴν ἀφθαρσίας, τὴν

καὶ Νεκταρίου της Πενταπόλεως, των

σὲ κυήσασαν, καὶ πύργον ἀσφαλείας, καὶ θύραν

θαυματουργῶν. των ἁγίων ἐνδόξων

μετανοίας, τοῖς κραυγάζουσιν ἔδειξας· Ὁ τῶν

μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόρου,

Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Δημητρίου του Μυροβλύτου, Θεοδώρου του

Καὶ νῦν...

Τήρωνος, καὶ Θεοδώρου του Στρατηλάτου καὶ

Σωμάτων μαλακίας, καὶ ψυχῶν ἀρρωστίας,

Μηνᾶ του θαυμαρτουργοῦ, των ἱερομαρτύρων

Θεογεννήτρια, τῶν πόθῳ προσιόντων, τῇ σκέπῃ

Χαραλάμπους καὶ Ἐλευθερίου: των ἁγίων,

σου τῇ θείᾳ, θεραπεύειν ἀξίωσον, ἡ τὸν Σωτῆρα

ἐνδόξων, μεγάλων μαρτύρων Θέκλας,

Χριστόν, ἡμῖν ἀποτεκοῦσα.

Βαρβάρας, Ἀναστασίας, Κυριακῆς Φωτηνής,

ᾨδὴ η'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Μαρίνης: Παρασκευῆς καὶ Εἰρήνης: των ἁγίων

Τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν, ὃν ὑμνοῦσι στρατιαὶ

ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, των ὁσίων

τῶν Ἀγγέλων, ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς

καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (ναοῦ), των

πάντας τοὺς αἰῶνας.

ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ

Τοὺς βοηθείας τῆς παρὰ σοῦ δεομένους, μὴ

Ἄννης, (ἡμέρας), καὶ πάντων σου των Ἁγίων.

παρίδῃς Παρθένε, ὑμνοῦντας, καὶ

ἱκετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε, ἐπάκουσον

ὑπερυψοῦντάς σε, Κόρη, εἰς αἰῶνας.

ἡμῶν των ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καὶ

Τῶν ἰαμάτων τὸ δαψιλές, ἐπιχέεις τοῖς πιστῶς

ἐλέησον ἡμᾶς.

ὑμνοῦσί σε Παρθένε, καὶ ὑπερυψοῦσι τὸν

Χορὸς Κύριε, ἐλέησον (ιβ')

ἄφραστόν σου τόκον.

Ἱερεὺς Ἐλέει, καὶ οἰκτιρμοίς, καὶ φιλανθρωπία

Δόξα...

του μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μεθ οὐ εὐλογητὸς εἰ,

Τὰς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις, καὶ

σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῶ καὶ ζωοποίω σου

σαρκὸς τὰς ὀδύνας, Παρθένε, ἵνα σε δοξάζω

Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των

τὴν Κεχαριτωμένην.

αἰώνων. Χορὸς Ἀμήν. ᾨδὴ ζ'

Καὶ νύν... ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τῶν πειρασμῶν σὺ τὰς προσβολὰς ἐκδιώκεις,

πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην,

καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους Παρθένε· ὅθεν σε

ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σὺ μοὶ βοήθησον.

ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ,

ᾨδὴ θ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν,

Κυρίως Θεοτόκον, σὲ ὁμολογοῦμεν, οἱ διὰ σοῦ

ἵνα μεσιτεύσης πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα.

σεσωσμένοι, Παρθένε ἁγνή, σὺν Ἀσωμάτων

Ὧ Δέσποινα, τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια.

χορείαις, σὲ μεγαλύνοντες.

Ψάλλομεν προθύμως σοὶ τὴν ὠδήν,

Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ ἀποποιήσῃς, ἡ τὸν

νὺν τὴ πανυμνήτω, Θεοτόκω χαρμονικῶς,

παντὸς ἐκ προσώπου πᾶν δάκρυον, ἀφῃρηκότα

μετὰ τοῦ Προδρόμου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων,

Παρθένε, Χριστὸν κυήσασα.

δυσώπει, Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς.

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον, Παρθένε,

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν,

ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς

τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου

ἁμαρτίας τὴν λύπην, ἐξαφανίσασα.

τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ

Λιμὴν καὶ προστασία, τῶν σοὶ προσφευγόντων,

ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν.

γενοῦ Παρθένε, καὶ τεῖχος ἀκράδαντον,

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί,

καταφυγή τε καὶ σκέπη, καὶ ἀγαλλίαμα.

Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ

Δόξα... Φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι, λάμπρυνον, Παρθένε, τὸ

Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

ζοφερὸν τῆς ἀγνοίας διώκουσα, τοὺς εὐσεβῶς Θεοτόκον, σὲ καταγγέλλοντας. Καὶ νῦν...

Τρισάγιον Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (γ')

Κακώσεως ἐν τόπῳ, τῷ τῆς ἀσθενείας,

Δόξα... Καὶ νύν...

ταπεινωθέντα, Παρθένε, θεράπευσον, ἐξ

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.

ἀρρωστίας εἰς ῥῶσιν, μετασκευάζουσα.

Κύριε, ἱλάσθητι ταὶς ἁμαρτίαις ἡμῶν.

Μεγαλυνάρια

Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.

Ἄξιόν ἐστιν ὦς ἀληθῶς,

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,

μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον, Κύριε,

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ

ἐλέησον.

ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,

Δόξα... Καὶ νύν...

τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοίς, ἁγιασθήτω τὸ

τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου,

Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν,

γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὦς ἐν οὐρανῷ, καὶ

καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν,

ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν

τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας,

τόν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ

τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὦς καὶ

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν,

ἡμεῖς ἀφίεμεν τοὶς ὀφειλέταις ἡμῶν,

ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή,

καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ἀμήν.

Ἦχος πλ. β'

διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ'

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς,

ἡμῶν κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς

πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες,

ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς, καὶ ἐλεῆσαι

ταύτην σοὶ τὴν ἱκεσίαν, ὦς Δεσπότη, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλεῆσον ἡμᾶς. Δόξα... Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν, μὴ ὀργισθὴς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθὴς

ἡμᾶς. Κύριε, ἐλέησον. (3) Ἔτι δεόμεθα καὶ ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς. Κύριε, ἐλέησον. (3) Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν

τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, ἀλλ' ἐπίβλεψον καὶ νύν,

θαλάσσῃ μακράν, καὶ ἵλεως, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν,

ὦς εὔσπλαγχνος, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθ

Δέσποτα ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, καὶ ἐλέησον

ρῶν ἡμῶν, σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ

ἡμᾶς. Κύριε, ἐλέησον. (3)

ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου, καὶ τὸ

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ

ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ

Καὶ νύν... Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σέ, μὴ ἀστοχήσωμεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σὺ γὰρ εἶ ἡ σωτρηρία τοῦ γένους τῶνχριστιανῶν. Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου,

τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι. Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας Αὐτοῦ μητρός, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον. Κύριε,

Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων,

ἐλέησον. (3)

ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου

ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν ὁσίων καὶ

ἡμῶν, (δεῖνος) καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν

θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (τοῦ Ναοῦ) τῶν ἁγίων καὶ

ἀδελφότητος. Κύριε, ἐλέησον. (3)

δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, (τῆς

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας,

ἡμέρας) καὶ πάντων τὸν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι

σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως

ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων

τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων

Θεός.

τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ

Ἦχος β' Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

πόλει ταύτη, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ

Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων

ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου. Κύριε,

ἐν πίστει τὴ κραταιά σου χειρί, ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν

ἐλέησον. (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, (ὀνόματα). Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην, καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, καὶ αἰφνιδίου

θανάτου, ὑπὲρ τὸν ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλακτον, γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί,

ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν, ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ὅθεν σοὶ προσπίπτομεν, Ῥύσαι πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου. Ὅμοιον Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων

ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις,

Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου,

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε,

σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν,

Γεθσημανὴ τῶ χωρίω, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ

ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.

σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.

Ἦχος πλ. δ'

Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά,

Δέσποινα, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου,

χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου,

καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ

ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥύσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.

θλίψεως.

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, Ἦχος β'

μή μου ἐλέγξη τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ

παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοὶ ἐν τάχει.

Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις,

Κατὰ τὴν περίοδον τοῦ 15 Αὐγούστου εἴθισται ἵνα

ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως,

ψάλλωνται, ἀντὶ τῶν ἀνωτέρω Θεοτοκίων, τὰ

ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;

ἑπόμενα Ἐξαποστειλάρια.

Ἱερεὺς Δι' εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.

Ἦχος γ'

Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας – Βάπτισμα – Χρίσμα Βάπτισμα: είναι μια θεοσύστατη τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο νερό και ανάδυση και την επίκληση της Αγίας Τριάδοςαπαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννιέται πνευματικώς καιγίνεται μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα Θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, δηλαδή τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά. Του παρέχει δεύτερη γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται παιδί του Θεού, λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριο εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή, προέρχονται μέσω αυτού. Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο νερόεικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει

έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση. Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα. Χρίσμα: εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποία χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξάμενης πνευματικής ζωής. Με το μυστήριο αυτό μεταδίδεται μυστηριωδώς το Άγιο Πνεύμα, η δύναμη, η δωρεά, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζεται ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγεται η φράσις: σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Με το μυστήριο αυτό επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Το μυστήριο του Χρίσματος και του Βάπτισματος δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριαανεπανάληπτα. Η σφραγίδα του Χρίσματος εγχαράσσεται βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνεται κατά τρόπο ανεξάλειπτο. Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν

το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο. Βάπτισμα και Χρίσμα Για να εισέλθει κανείς στην Χριστιανική εκκλησία, για να κεντριστεί στην καλλιέλαιο, που είναι το σώμα του Χριστού, χρειάζεται να σφραγιστεί με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του Χρίσματος. Περί των δυο αυτών μυστηριακών τελετών, κυκλοφορούν από τα στόματα των αιρετικών πολλές λανθασμένες ιδέες. Χρειάζεται λοιπόν για τα δυο αυτά βασικά μυστήρια της Εκκλησίας, να πούμε λίγα λόγια ώστε και οι Ορθόδοξες θέσεις να τονιστούν και οι απόψεις των αιρετικών να αποδειχθούν λανθασμένες και αντίθετες προς την Αγία Γραφή. Αρχίζουμε με το μυστήριο του βαπτίσματος. Για εμάς το βάπτισμα είναι μια θεοσύστατος τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο ύδωρ και ανάδυση και την αντίστοιχο επίκληση της Αγίας Τριάδος απαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννάτε πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά. Του παρέχει δευτέρα γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται τέκνο του Θεού λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριον εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία,

στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή προέρχονται μέσω αυτού. Βάπτισμα κλείς ουρανών βασιλείας, Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος. Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο ύδωρ του βαπτιστηρίου εικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση. Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα, βάπτισμα τοίνυν εστίν, σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αμαρτιών κάθαρσις, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία. Όπως ο Ιησούς πέθανε έχοντας στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, ώστε αφού θανατώσει την αμαρτία να αναστηθεί εν δικαιοσύνη, έτσι και εσύ, αφού καταβείς στο ύδωρ και τρόπον τινά ταφείς μέσα σε αυτό, όπως ετάφη ο Χριστός, εγείρεσαι πάλι και περιπατείς σε καινούργια ζωή, Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων 3η Κατήχησις. Με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημμυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 40ος. Γι' αυτό στην αρχαία εκκλησία ονομαζόταν και φώτισμα. Άλλο χαρακτηριστικό του μυστηρίου αποτελεί το ότι είναι ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο, δεν ανήκει στα επαναλαμβανόμενα μυστήρια. Αυτή είναι η θέσις των Ορθοδόξων ως προς το βάπτισμα. Πρέπει όμως εν συνεχεία να την κατοχυρώσουμε με Αγιογραφικά χωρία, ώστε να μπορούμε να αποκρούομε τον κάθε αιρετικό που θα θελήσει να την παρουσιάσει σαν αντιγραφική. Βασικότατο χωρίο για το βάπτισμα είναι αυτό που υπάρχει στο τέλος του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου

Πνεύματος, κη'19 Εδώ φαίνεται πιο καθαρά και από τον Ήλιο ότι το βάπτισμα πρέπει να γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Το επόμενο εδάφιο δηλώνει καθαρά ότι το βάπτισμα είναι αναγκαίο στην σωτηρία, πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Μαρκ. ιστ’16 Η αναγκαιότης του μυστήριου στην σωτηρία παρουσιάζεται πιο κατηγορηματικά στο Ιωάννης γ’ 5. Ο στίχος έχει ληφθεί από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο, ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ύδωρ και πνεύμα σημαίνει βάπτισμα και στον Ιορδάνη στην βάπτιση του Χριστού είχαμε ύδωρ και πνεύμα. Ου δύναται, δε μπορεί να εισέλθει κανείς στην Βασιλεία του Θεού, στην περιοχή δηλαδή της σωτηρίας, εάν δεν έχει βαπτιστεί. Ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία που έκανε ο Απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τον ερωτούν οι Ισραηλίτες τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; Και τους απαντά: μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πραξ β’38. Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζεται και στο Πράξεις, το 22 κεφάλαιο στίχος 16, όπου ο Ανανίας λέγει προς τον Σαύλον τον μετέπειτα Παύλον, αναστας βάπτισε και απόλουσε τας αμαρτίας σου, σήκω να βαπτιστείς και να λουστείς από τις αμαρτίες σου. Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια, οι διάφοροι αιρετικοί, όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά, υποστηρίζουν με φανατισμό ότι το βάπτισμα δεν είναι μυστήριο και δεν παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών, αλλά απλώς είναι μια τελετή με συμβολικό χαρακτήρα. Σαν τι άλλο έπρεπε να έγραφε η Βίβλος για

να δείξει ότι το βάπτισμα καθαρίζει και λούζει από τις αμαρτίες; Για τους αιρετικούς δυστυχώς έχουν εδώ θέση τα λόγια το προφήτου Ησαΐα,βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. Η πιο παράδοξη τύφλωση… Στο όγδοο κεφάλαιο των Πράξεων στίχοι 36-38 όχι μόνο γίνεται λόγος για το βάπτισμα, αλλά φαίνεται καθαρά η ύπαρξις βαπτισματικής τελετουργίας. Πριν δε βαπτισθεί ο Ευνούχος από τον Ευαγγελιστή, πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Κλασσικό χωρίο είναι το Ρωμαίους στ' 3-8 όπου το βάπτισμα παρουσιάζεται σαν ξεχωριστό και ιδιότυπο μυστήριο που κάνει τον άνθρωπο κοινωνό του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού. Η καταβύθισις στο ύδωρ αντιστοιχεί προς τον θάνατο και ενταφιασμό του Χριστού, ενώ η ανάδυσις προς την ανάσταση. Η φράσις είναι σαφής ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, σύμφυτοι, εικόνα από φυτά που έχουν συμφυΐα, ένωσις στην βλάστηση και ανάπτυξη τους, ομοίωμα του θανάτου του Χριστού. Αυτός ο αξιοπρόσεκτος χαρακτηρισμός αφορά το βάπτισμα και στον 8ο στίχο απεθάνομεν συν Χριστώ, έχουμε ταυτισμό του βαπτίσματος με τον θάνατο του Κυρίου. Ο αναστάσιμος χαρακτήρας δηλώνεται στον στίχο 4, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν, ότι παλαιό και αμαρτωλό καταργήθηκε και θανατώθηκε μέσα στο ύδωρ του βαπτιστηρίου. Ίδιες αλήθειες τονίζονται στα χωρία Κολοσσαείς γ’11-12. Δεν το αναλύουμε εδώ, θα το αναλύσουμε άλλη φορά ομιλώντας περί >> Νηπιοβαπτισμού <<. Σημειώνουμε μόνο τα δυο χαρακτηριστικά ρήματα του, συνθάπτομαι, συνεγείρομαι, μετά του Χριστού. Δηλαδή στο βάπτισμα κατά τρόπο

ανεξιχνίαστο και μυστηριακό, ζει ο άνθρωπος τον Σταυρό, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού και λαμβάνει την λύτρωση και την χάρη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση, απολυτρώνεται από κάθε του ενοχή και αμαρτία όπως φαίνεται και στο επόμενο εδάφιο, οὔτε πλεονέκται, ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι καὶ ταῦτά τινες ἦτε·(ήσασταν) ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Α’ Κορινθίους στ’10-11. Το ἀπελούσασθε αναφέρεται στο βάπτισμα. Με το μυστήριο πλένεται, καθαρίζεται πλήρως, απολλούεται ο άνθρωπος και απαλλάσσεται από κάθε ρύπο. Τον χαρακτηρισμό του βαπτίσματος ως λουτρού θα τον ιδούμε και πιο κάτω σε άλλο χωρίο. Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις:εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης, αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε Βιβλικοί και Γραφικοί περισσότερο από κάθε άλλον. Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τέκνα του Θεού, όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαφτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού. Ως γνωστόν ο στίχος, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, ψάλλεται κατ' επανάληψη στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος και εδώ ο Βιβλικός χαρακτήρας. Στο χωρίο Εφεσίους δ' 4-5 ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα... εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· Επιβεβαιώνεται η πίστις μας ότι πρόκειται για μυστήριο, ότι πρόκειται για μυστήριο που γίνεται μια φορά και δεν επαναλαμβάνεται. Ομολογώ εν βάπτισμα. Το βάπτισμα είναι υπερφυσικό λουτρό, σημειώνει σχετικά ο Απόστολος Παύλοςδια να αγιάσει αυτήν την εκκλησίαν αφού την καθαρίσει δια του λουτρού του ύδατος εν ρήμματι, με λόγον, δια να την στήσει εις το

πλευρόν του ένδοξον χωρίς σπίλον ή ρυτίδα. Εφεσίους ε’26-27 Εν ρήμματι, με λόγον, σημαίνει την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Όσοι θα εισέλθουν στην Εκκλησία λούζονται καθαρίζονται λάμπουν από καθαρότητα χάρις στο βάπτισμα. Σχετικώς αναφέρει και η προς Εβραίους, είμεθα λουσμένοι στο σώμα με ύδωρ καθαρόν ι’23. Και στην προς Τίτον Επιστολή υπάρχει η φράσις λουτρόν παλιγγενεσίας γ’5, δηλαδή λουτρό που επιφέρει όχι απλώς καθαρισμό αλλά μια καινούργια γέννηση, φεύγει ένας παλαιός κόσμος και έρχεται ένας καινούργιος και το κατά το έλεος του μας έσωσε δια λουτρού παλιγγενεσίας και το έσωσε έχει τη σημασία του. Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή, όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετηταί της Γραφής. Για το ανεπανάληπτο του μυστηρίου ομιλεί και το Εβραίους στ’4, τους άπαξ φωτισθέντας, άπαξ, μια φορά. Το βάπτισμα στην αρχαία εκκλησία ονομάζονταν και φώτισμα. Και το Εβραίους ι’ 32 τους βαπτισθέντας τους αποκαλεί φωτισθέντας. Και ένα τελευταίο εδάφιο, εις την οποίαν κιβωτόν, ολίγαι δηλαδή οκτώ ψυχαί διεσώθησαν δια του ύδατος του οποίου αντίτυπον τώρα είναι το βάπτισμα το οποίον μας σώζει. Είναι δε όχι απαλλαγή από ρύπον σωματικόν αλλά θερμή αίτησις προς τον Θεον δια την αποκτησιν αγαθής συνειδήσεως. Α’ Πέτρου γ’21 Και εδώ τονίζεται ότι το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση και ότι χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια. Ας έλθουμε τώρα και στο εισαγωγικό μυστήριο στην Εκκλησία, το Χρίσμα. Και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και όλες οι

Προτεσταντικές παραφυάδες, αγνοούν και αρνούνται το μυστήριο του χρίσματος ωσάν να μην έγραφε τίποτα γι' αυτό η Καινή Διαθήκη. Πριν όμως ιδούμε το πράγμα Αγιογραφικώς ας εκθέσουμε δι' ολίγον την Ορθόδοξο πίστη επάνω στο εν λόγω μυστήριο. Λέγοντας Χρίσμα εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποίαν χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξάμενης πνευματικής ζωής. Με το μυστήριο αυτό μεταδίδεται μυστηριωδώς όπως είπαμε το Άγιο Πνεύμα, η δύναμις, η δωρεά, η χάρις, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζεται ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι' αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγεται η φράσις σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Με τον μυστήριο αυτό επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Μετά την λήψη του χρίσματος ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνον από το σώμα του και την ψυχή του, αλλά και από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία παρουσιάζεται σαν νέο ανθρωπολογικό στοιχείο αφού συνυφαίνεται οργανικά μαζί του. Το εδάφιο Ιούδα 19 είναι ενδιαφέρον από την αντίθετη πλευρά, Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες. Το Χρίσμα έχει χαρακτηριστεί ως τελεσιουργία ομοταγής της Θείας Ευχαριστίας αναφέρεται στα κείμενα που επιγράφονται στο όνομα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ως έλαιον χρίσεως, στον Μέγα Βασίλειο ως μυστικόν χρίσμα, στον Κύριλλο Ιεροσολύμων ως σφραγίδα της συσσωματώσεως τον Χριστόν, ως αρραβών της επουρανίου κληρονομίας. Εάν η Θεία Ευχαριστία είναι κοινωνία Χριστού, το Χρίσμα είναι κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.

Όπως ο άρτος της Ευχαριστίας, γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, μετά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πλέον απλούς άρτος, αλλά σώμα Χριστού, έτσι και το Άγιο Μύρο μετά την επίκληση είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με το φαινόμενο μύρο χρίεται το σώμα, ενώ με το Άγιο και ζωοποιό αγιάζεται η ψυχή. Το μυστήριο του χρίσματος τελείται μετά το βάπτισμα και το επισφραγίζει, το επικυρώνει και το βεβαιώνει. Κατά την εν Λαοδίκεια σύνοδο 364μΧ οι φωτιζόμενοι μετά το βάπτισμα χρίονται με επουράνιο χρίσμα. Σχετικά παρατηρεί και ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων ότι όπως στο Χριστό έγινε η βάπτιση, και έπειτα επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έπειτα η έξοδος για την πάλη με τον διάβολο, έτσι και στους Χριστιανούς προηγείται το ιερό βάπτισμα, ακολουθεί το μυστικό χρίσμα και έπεται η πάλη προς τον εχθρό. Στην αρχή το χρίσμα γινόταν με την επίθεση στην κεφαλή των βαπτισθέντων των χειρών των αποστόλων, ακουμπούσαν οι απόστολοι τα χέρια τους, αλλά κατόπιν η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την χρίση δι' Άγιου Μύρου, για την αντικατάσταση αυτή θα μιλήσουμε και πιο κάτω. Όλοι όσοι εδώ στην Ελλάδα λαμβάνουμε το χρίσμα, χριόμεθα με το Άγιο Μύρο το οποίον παραλαμβάνουμε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το οποίο εμπεριέχει έλαιο αναμεμιγμένο με 40 περίπου αρωματώδεις ουσίες που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ο καθαγιασμός του γίνεται σε λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από συνοδικούς Αρχιερείς, προσεύχεται στον Θεό να καταπέμψει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει το μύρο και να το καταστήσει, μύρον αγαλλιάσεως Πνεύματος Αγίου, θώρακα δυνάμεως εις αποτροπήν πάσης διαβολικής ενεργείας, σφραγίδα ανεπιβούλευτον, αγαλλίαμα καρδίας ευφροσύνην αιώνιον. Για το Άγιο Μύρο νεώτερος θεολόγος σημειώνει τα εξής: Άγιο Μύρο είναι η μυστηριώδης ύλη η οποία ετοιμαζόμενη

καταλλήλως εξ’ ελαίου και άλλων ευωδών ουσιών και καθαγιαζομένη κατά τα σχετικάς εκκλησιαστικάς διατάξεις, καθίσταται φορεύς της επισκοπικής ευλογίας και ως τοιαύτη αποτελούσα άλλην μορφήν και τύπον της επιθέσεως των χειρών, χρησιμοποιείται εν τη τελέσει του μυστηρίου του χρίσματος ως ορατόν σημείον της μεταδόσεως της δυνάμεως και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος προς τους βαπτιζομένους. Το μυστήριο του Χρίσματος όπως και το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριο ανεπανάληπτο, η σφραγίδα του εγχαράσσεται βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνεται κατά τρόπο ανεξάλειπτο. Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο. Εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε τώρα είναι να ερευνήσουμε την Αγία Γραφή και να δούμε, εάν γίνεται λόγος για κάποια μυστηριώδη πράξη με την οποία μεταδίδεται το Άγιο Πνεύμα. Εάν δεν βρούμε σχετικές περικοπές τότε βέβαια το δίκιο θα ανήκει τους αιρετικούς. Στην Γραφή υπάρχουν πολυάριθμες περικοπές οι οποίες δείχνουν ότι στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει το χρίσμα, η μυστηριώδης μετάδοσις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Θα τις παρουσιάσουμε αυτές τις περικοπές ώστε να κατοχυρωθεί η θέσις της Εκκλησίας μας και να καταισχυνθούν οι αιρετικοί που την αρνούνται. Στο 7ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, στίχοι 37-39 αναφέρεται ότι ο Κύριος στην τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας, στον ναό των Ιεροσολύμων, προσκάλεσε με δυνατή φωνή τους Ιουδαίους για να τους δώσει άφθονο νερό, νερό που θα τους ξεδιψάσει, νερό που θα τους χορηγήσει την ζωή. Και εξηγεί ο Ευαγγελιστής ότι αυτό το είπε δια το πνεύμα που επρόκειτο να λάβουν όσοι θα επίστευον σε Αυτόν.

Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος απευθύνεται ως εξής προς τα πλήθη, ας μετανοήσετε και ας βαπτιστεί ο καθ εις, εις το όνομα του Χριστού και θα λάβετε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Πράξεις β’38. Στο 8ο κεφάλαιο των Πράξεων φαίνεται πολύ καθαρά ότι η μετάδοσις του Αγίου Πνεύματος αποτελούσε ξεχωριστή πράξη, διαφορετική από το βάπτισμα. Αναφέρεται εκεί ότι οι Σαμαρείτες πίστευσαν στον Χριστόν και εν συνεχεία βαπτίσθηκαν από τον Ευαγγελιστή Φίλιππο. Ο Φίλιππος όμως ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων, δεν ανήκε στους δώδεκα αποστόλους, και είχε δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα. Γι’ αυτό παρέστη ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17. Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί. Ο Απολλώς ο οποίος φαίνεται ότι ήταν δάσκαλος τους, τους είχε βαπτίσει μόνο στον βάπτισμα του Ιωάννου, όταν λοιπόν τους ρώτησε ο Απόστολος Παύλος εάν έλαβαν Άγιο Πνεύμα του απήντησαν πως αγνοούν και εάν υπάρχει ακόμη Άγιο Πνεύμα. Εν συνεχεία ο Παύλος τους διευκρίνισε την διαφορά ανάμεσα στο βάπτισμα του Ιωάννου και στο βάπτισμα του Χριστού, αυτοί με την σειρά τους επείσθησαν και δέχτηκαν το Χριστιανικό βάπτισμα και στην συνέχεια αφού επέθεσε ο Παύλος εις αυτούς τας χείρας ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επάνω τους. Μάλιστα όπως συνέβαινε στους Αποστολικούς χρόνους, μόλις έλαβαν το χρίσμα από το Άγιο Πνεύμα, παρουσίασαν και εξωτερικά σημεία, ομιλούσαν ξένες γλώσσες και προφήτευαν. Στο 5ο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής γίνεται λόγος για την δικαίωση που πραγματοποιεί η σταυρική θυσία του Χριστού και ότι η δικαίωση αυτή χορηγεί

υπομονή και ελπίδα και ο στίχος 5 σημειώνει, η δε ελπίς δεν φέρει αισχύνην διότι η αγάπη του Θεού προς εμάς έχει ξεχυθεί εις τας καρδίας μας δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον εδόθη εις εμάς. Εδώ δηλαδή βεβαιώνεται οι Χριστιανοί της Ρώμης έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα. Το Ρωμαίους η’11 ομιλεί για ενοίκηση του Πνεύματος του Θεού μέσα στους πιστούς. Το Πνεύμα οικεί εν υμίν, το Πνεύμα είναι το ενοικούν εν υμίν. Από το επόμενο εδάφιο Β’ Κορινθίους ια' 4 δίνεται η βεβαίωσις ότι οι Χριστιανοί της Κορίνθου είχαν λάβει το Άγιον Πνεύμα, εάν μεν εκείνος που έρχεται σε εσάς ως διδάσκαλος κηρύσσει άλλον Ιησούν τον οποίον εμείς δεν εκηρύξαμε ή αν λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίο δεν ελάβετε, καλώς θα τον ανείχεσθε. Στο 3ο κεφάλαιο της Προς Γαλάτας επιστολής επιτιμώνται οι Γαλάτες από τον Απόστολο για την στάση τους απέναντι στο Ευαγγέλιο που τους παρέδωσε. Στη θέση της πίστεως στον Χριστό άρχισαν να τοποθετούν διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Μεταξύ άλλων τους λέγει, τούτο μόνο θέλω να μάθω από εσάς, από τα έργα του νόμου ή από την ακοή της πίστεως ελάβετε το Πνεύμα; Επίσης τους λέγει, εκείνος που επιχορηγεί σε εσάς το Πνεύμα και ενεργεί σε εσάς δυνάμεις τα πραγματοποιεί αυτά δια τα έργα του νόμου ή δια την ακοή της πίστεως; Στην ίδια επιστολή τονίζεται ότι ο Θεός έχει στείλει στις καρδιές των Χριστιανών το Άγιο Πνεύμα, το οποίον επισφραγίζει την υιοθεσία, επειδή είστε υιοί εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζων αββά ο Πατήρ, αββά ίσον Πάτερ. Στο εδάφιο δ’8 της πρώτης προς Θεσσαλονικείς επιστολής βεβαιώνεται η αλήθεια ότι μας εδόθη από τον Θεόν το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λοιπόν που αθετεί δεν αθετεί άνθρωπον αλλά τον Θεόν ο οποίος σας έδωσε το Πνεύμα του το Άγιον. Δεν θα αναφέρουμε όμως όλα τα χωρία φαίνεται καθαρά ότι δίδεται μέσα στην

Χριστιανική εκκλησία δια μια ορισμένης τελετουργίας η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Ερώτησις Πού φαίνεται το χρίσμα όπως παρασκευάζεται σήμερα από το πατριαρχείο; Δε θα έπρεπε να γίνεται με τα χέρια όπως έκαναν οι Απόστολοι; Είναι το χρίσμα με τα αρώματα εφεύρεση; Απάντησις Το έλαιο του Χρίσματος όχι μόνο δεν είναι νεωτερισμός ή εφεύρεση αλλά είναι παραδεδομένο από τους Αποστόλους ενώ προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη. Αντιθέτως νεωτερισμοί και σατανική εφεύρεση είναι όχι μόνο οι διδαχές αλλά καθαυτή η ύπαρξις του κάθε αιρεσιάρχου ο οποίος ενεφανίσθη πριν από 100 ή 50 χρόνια και αρνείται όχι απλά τον τρόπο αλλά το μυστήριο καθ' ολοκληρίαν. Επειδή το έλαιον του Χρίσματος είναι Θεϊκή εντολή για αυτό το συναντούμε στους πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς σαν κάτι σύνηθες ενώ η πρώτη αντίθεση κατ΄αυτού προήλθε μάλλον από τους αιρετικούς Αλβιγηνούς τον 13ο αιώνα και αργότερα ο λήρος και φλεδονώδης Καλβίνος απέρριψε το Χρίσμα ως μυστήριο εντελώς.

πριν πέσει. Είναι η αντιμετώπιση πραγμάτων και ανθρώπων ως πλασμάτων του Θεού, χωρίς κανένα τείχος εγωισμού και εκμεταλλεύσεως ανάμεσα τους. Αγνότητα είναι η καθαρότητα της καρδιάς, που αντικρίζει τον συνάνθρωπο ως πλάσμα του ίδιου Θεού -Πατέρα και όχι ως μέσο για την ικανοποίηση του εγωισμού μας. Αγνότητα είναι η καθαρή ματιά, που βγαίνει από μια καθαρή καρδιά, που έχει δεχτεί τη χάρη και την ομορφιά του αγίου Πνεύματος. Αυτή την αγνότητα είχε η Παναγία και αυτή την αγνότητα υμνεί και η Εκκλησία, όταν τονίζει την παρθενική της χάρη. Δεν είναι μια φυσική λεπτομέρεια, αλλά δώρο του Θεού και χάρη του αγίου Πνεύματος, που επισκέφθηκε την ταπεινή κόρη στην Ιουδαία. Είναι μια χάρη που ήλθε να στέψει σαν στέμμα την ταπείνωση της Παναγίας. «Ιδού γαρ επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού», λέγει η ίδια στη γνωστή ωδή της. Η παρθενία είναι μια πτυχή της αγνότητας. Και η αγνότητα είναι ένα λουλούδι που βλάστησε σε μια καρδιά γεμάτη ταπείνωση. Ταπείνωση που σημαίνει υπακοή στο Θεό, αποδοχή της καθοδηγήσεως από το πανάγιο Πνεύμα του, αντίκρυσμα του κόσμου με το κριτήριο της αγάπης του. Η ταπείνωση, που αποτελεί το υπόβαθρο της αγνότητας της Παναγίας μας, δεν είναι μια πράξη εύκολη ή φυσική τάση μέσα στον άνθρωπο. Είναι πράξη ηρωική, νίκη πάνω στη φυσική ροπή του ανθρώπου προς την ανταρσία, την ύβρη, τον εγωκεντρισμό. Ακόμη και προφήτες, όπως ο Ιωνάς, αισθάνονται αδύναμοι

να υπακούσουν απόλυτα στο Θεό. Η Παναγία όμως υπακούει, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προσωπικά κριτήρια, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις. Αύτη η υπακοή της δίνει την καθαρότητα και την αγνότητα της καρδιάς, που λάμπει και στη ζωή της, που δίνει στον χαρακτηρισμό της από τη Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας ως Παρθένου ένα ουσιαστικό νόημα. Πολιούχος αγία της ομάδας μας Οσία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα

Αυτή όμως, τιμώντας τη μνήμη του άντρα της και φλεγόμενη από τον πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία με τα πλούτη της, ήταν αμείλικτη και σταθερή στην άποψή της και απέρριψε το δεύτερο γάμο. Αφοσιώθηκε λοιπόν στο μέγα αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης Ιωάννη το Χρυσόστομο και γεμάτη ενθουσιασμό έδωσε στην αρχιεπισκοπή του χιλιάδες χρυσά νομίσματα και κτήματα. Μέσα στην Εκκλησία η Αγία Ολυμπιάδα είχε τον τίτλο της Διακόνισσας. Ίδρυσε μάλιστα και μοναστήρι, κοντά στο ναό της αγίας Ειρήνης. Αργότερα, όταν ο Χρυσόστομος εξορίστηκε, η Ολυμπιάδα έπεσε σε βαθύ πένθος. Για να την παρηγορήσει ο μέγας ιεράρχης, της έστειλε αρκετές επιστολές (σώζονται 17). Η Αγία Ολυμπιάδα πέθανε εξορισμένη στη Νικομήδεια, μόλις 50 ετών, λίγο μετά από το θάνατο του ιερού Χρυσοστόμου. Προσευχές και Ακολουθίες : Μικρός Παρακλητικός Κανών στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Εκκλησία στις 25 Ιουλίου τιμά τη μνήμη της Αγίας Ολυμπιάδας της Διακόνισσας. Η Αγία Ολυμπιάδα έζησε στα χρόνια των Πατριαρχών Νεκταρίου και Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (395 μ.Χ.). Ο πατέρας της Ακούνδος είχε το αξίωμα του κόμητος. Κατ’ άλλους όμως ονομαζόταν Σέλευκος. Η Αγία Ολυμπιάδα είχε μεγάλη σωματική ωραιότητα, ευφυΐα, παιδεία, αλλά και πολλά πλούτη. Παντρεύτηκε τον έπαρχο Κωνσταντινούπολης Νευρίδιο, αλλά αυτός μετά από λίγο χρόνο πέθανε και έτσι η Ολυμπιάδα έμεινε χήρα σε πολύ μικρή ηλικία. Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια, για να την πείσει να πάρει δεύτερο άνδρα, κάποιο αξιωματούχο Ελπίδιο.

O Μικρός Παρακλητικός Κανόνας, είναι ποίημα του Μοναχού Θεοστήρικτου (9ος αιώνας) ή του Θεοφάνη του Ομολογητή, με θερμές πρακλήσεις προς τη Θεοτόκο. Ψάλλεται πριν από τον Δεκαπενταύγουστο εναλλάξ με τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, αλλά και σε κάθε περίπτωση θλίψης ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ Ἱερεὺς Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νύν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ψαλμὸς 142 Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ

ἀληθείᾳ σου εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι

δικαιοσύνῃ σου

Κυρίου.

καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ

Στίχ, α'. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ,

δούλου σου ὅτι οὐ δικαιωθήσεται

καὶ ἐπικαλεῖσθε τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.

ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι

ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου

Κυρίου.

ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς

Στίχ, β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με,

αἰῶνος

καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς,

καὶ ἠκηδίασεν ἐπ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων ἐμελέτησα ἐν

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

πᾶσι τοῖς ἔργοις σου ἐν ποιήμασι τῶν

Στίχ, γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη,

χειρῶν σου ἐμελέτων

καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι ταχὺ εἰσάκουσόν μου Κύριε ἐξέλιπε τὸ

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ

Ἦχος δ' Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ΤΟ

πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ καὶ

ΑΚΟΥΤΕ

ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς

Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν

λάκκον

προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοὶ καὶ ταπεινοί,

ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός

καὶ προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ,

σου ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· γνώρισόν μοι

κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς· Δέσποινα,

Κύριε ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι ὅτι πρὸς

βοήθησον ἐφ' ἡμῖν σπλαγχνισθεῖσα,

σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου

σπεῦσον, ἀπολλύμεθα ὑπὸ πλήθους

ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου

πταισμάτων, μὴ ἀποστρέψῃς σοὺς

Κύριε πρὸς σὲ κατέφυγον

δούλους κενούς· σὲ γὰρ καὶ μόνην

δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου Κύριε ζήσεις με

ἐλπίδα κεκτήμεθα. Δόξα... Καὶ νῦν... Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι· εἰμὴ

ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ

γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τὶς

θλίψεως τὴν ψυχήν μου

ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;

καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολoθρεύσεις τοὺς

Τὶς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους;

ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας

Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ·

τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου ὅτι

σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ

ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

παντοίων δεινῶν.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

Ψαλμὸς 50

Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεός

ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς τῆς

σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος των

σωτηρίας μου ἀγαλλιάσεται ἡ

οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά

γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου

μου ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ

Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἂν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον

ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ

καρδίαν συντετριμμένην καὶ

παντὸς

τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ

σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν

ἐξουδενώσει

ἐνώπιόν σου ἐποίησα ὅπως ἂν

ἀγάθυνον Κύριε ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν

δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ

Σιὼν καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη

νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε

Ἱερουσαλήμ

ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου· ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιόν μὴ ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι

τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα, τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους Ἦχος πλ. δ' ᾨδὴ α' Ὁ Εἱρμὸς

ΤΟ

ΑΚΟΥΤΕ Ὑγρὰν διοδεύσας ὡσεὶ ξηράν, καὶ τὴν αἰγυπτίαν μοχθηρίαν διαφυγών, ὁ Ἰσραηλίτης ἀνεβόα· τῷ Λυτρωτῇ καὶ Θεῷ ἡμῶν ᾄσωμεν. Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν· Ὦ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν με διάσωσον. Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας, ἐμπιπλῶσαί μου τὴν ψυχήν, εἰρήνευσον, Κόρη, τῇ γαλήνῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου, Πανάμωμε. Δόξα... Σωτῆρα τεκοῦσάν σε καὶ Θεόν, δυσωπῶ, Παρθένε, λυτρωθῆναί με τῶν δεινῶν· σοὶ γὰρ νῦν προσφεύγων ἀνατείνω, καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν. Καὶ νῦν...

Νοσοῦντα τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν,

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε

ἐπισκοπῆς θείας, καὶ προνοίας τῆς παρὰ

Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ

σοῦ, ἀξίωσον, μόνη Θεομῆτορ, ὡς

σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς

ἀγαθὴ ἀγαθοῦ τε λοχεύτρια.

μου τὸ ἄλγος.

ᾨδὴ γ' Ὁ Εἱρμὸς

Κάθισμα Ἦχος β'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Οὐρανίας ἁψῖδος, ὀροφουργὲ Κύριε, καὶ

Τὰ ἄνω ζητῶν

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τῆς Ἐκκλησίας δομῆτορ, σύ με

Πρεσβεία θερμή, καὶ τεῖχος

στερέωσον, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ, τῶν

ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή, τοῦ

ἐφετῶν ἡ ἀκρότης, τῶν πιστῶν τὸ

κόσμου καταφύγιον, ἐκτενῶς βοῶμέν

στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καὶ

Προστασίαν καὶ σκέπην, ζωῆς ἐμῆς

ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἡ μόνη

τίθημι, Σέ, Θεογεννῆτορ, Παρθένε, σύ με

ταχέως προστατεύουσα.

κυβέρνησον, πρὸς τὸν λιμένα σου, τῶν

ᾨδὴ δ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ἀγαθῶν ἡ αἰτία, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα,

Εἰσακήκοα, Κύριε, τῆς οἰκονομίας σου τὸ

μόνη πανύμνητε.

μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα σου, καὶ

Ἱκετεύω, Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον,

ἐδόξασά σου τὴν Θεότητα.

καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην, διασκεδάσαι

Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ἡ τὸν

μου· σὺ γάρ, Θεόνυμφε, τὸν ἀρχηγὸν τῆς

κυβερνήτην τεκοῦσα Κύριον, καὶ τὸν

γαλήνης, τὸν Χριστὸν ἐκύησας, μόνη

κλύδωνα κατεύνασον, τῶν ἐμῶν

πανάχραντε.

πταισμάτων, Θεονύμφευτε. Δόξα...

Εὐσπλαγχνίας τὴν ἄβυσσον,

Εὐεργέτην τεκοῦσα, τὸν τῶν καλῶν

ἐπικαλουμένῳ τῆς σῆς παράσχου μοι, ἡ

αἴτιον, τῆς εὐεργεσίας τὸν πλοῦτον,

τὸν εὔσπλαγχνον κυήσασα, καὶ Σωτῆρα

πᾶσιν ἀνάβλυσον· πάντα γὰρ δύνασαι,

πάντων, τῶν ὑμνούντων σε.

ὡς δυνατὸν ἐν ἰσχύϊ, τὸν Χριστὸν κυήσασα, Θεομακάριστε. Καὶ νῦν....

Δόξα... Ἀπολαύοντες, Πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον,

Χαλεπαῖς ἀρρωστίαις, καὶ νοσεροῖς

ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ γινώσκοντές

πάθεσιν, ἐξεταζομένῳ, Παρθένε, σύ μοι

σε Θεομήτορα.

βοήθησον· τῶν ἰαμάτων γάρ, ἀνελλιπῆ

Καὶ νῦν...

σε γινώσκω, θησαυρόν, Πανάμωμε, τὸν

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας

ἀδαπάνητον.

τεῖχος ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε,

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους

Πανύμνητε, δυσχερείας πάσης,

σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς

ἐκλυτρούμεθα.

σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστασίαν.

ᾨδὴ ε'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Φώτισον ἡμᾶς, τοῖς προστάγμασί σου, Κύριε, καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ,

τὴν σὴν εἰρήνην, παράσχου ἡμῖν,

Δόξα...

φιλάνθρωπε.

Ὡς τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ

Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν

ψυχῶν σε παντελῆ σωτηρίαν, καὶ

καρδίαν μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα

πλατυσμὸν ἐν ταῖς θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ

χαράν, τῆς εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα

φωτί σου ἀεὶ ἀγαλλόμεθα· Ὧ Δέσποινα,

τὸν αἴτιον.

καὶ νῦν ἡμᾶς, τῶν παθῶν καὶ κινδύνων

Λύτρωσαι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων, Θεοτόκε

διάσωσον.

Ἁγνή, ἡ αἰωνίαν τεκοῦσα λύτρωσιν, καὶ

Καὶ νῦν...

τὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν

Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ

ὑπερέχουσαν.

οὐκ ἔστιν ἴασις τῇ σαρκί μου, ἀλλ' ἡ Θεὸν Δόξα...

καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καὶ τὸν λυτῆρα

Λῦσον τὴν ἀχλύν, τῶν πταισμάτων μου,

τῶν νόσων κυήσασα, σοῦ δέομαι τῆς

Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς

ἀγαθῆς, ἐκ φθορᾶς νοσημάτων

λαμπρότητος, ἡ φῶς τεκοῦσα, τὸ θεῖον

ἀνάστησον.

καὶ προαιώνιον.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους

Καὶ νῦν...

σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς

Ἴασαι Ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν

σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος

ἀσθένειαν, ἐπισκοπῆς σου ἀξιώσασα,

καὶ προστασίαν.

καὶ τὴν ὑγείαν, τῇ πρεσβείᾳ σου

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον

παράσχου μοι.

ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν

ᾨδὴ ς'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα

Τὴν δέησιν ἐκχεῶ πρὸς Κύριον, καὶ αὐτῷ

μητρικὴν παρρησίαν.

ἀπαγγελῶ μου τὰς θλίψεις, ὅτι κακῶν ἡ

Ἱερεὺς

ψυχή μου ἐπλήσθη, καὶ ἡ ζωή μου τῷ

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς

ᾍδῃ προσήγγισε, καὶ δέομαι ὡς Ἰωνᾶς·

κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου,

Ἐκ φθορᾶς, ὁ Θεὸς με ἀνάγαγε.

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν,

ἐλέησον. Κύριε ἐλέησον (3)

ἑαυτὸν ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ του

φθορᾷ καὶ θανάτῳ μου φύσιν,

Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεινός) καὶ

κατασχεθεῖσαν, Παρθένε, δυσώπησον,

πάσης της ἐν Χριστῷ

τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς ἐχθρῶν

ἡμῶν ἀδελφότητος. Κύριε ἐλέησον (

κακουργίας με ῥύσασθαι.

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης,

φρουρὰν ἀσφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν

ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως,

πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον, καὶ

συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως των

ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν, καὶ

ἁμαρτιῶν των δούλων του

δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς τῶν

Θεοῦ, πάντων των εὐσεβῶν καὶ

παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

ὀρθοδόξων χριστιανῶν, των

κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων

ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ γινώσκοντές

ἐν τη (κώνῃ,

σε Θεομήτορα.

πόλη) ταύτη, των ἐνοριτῶν,

Καὶ νῦν...

ἐπιτρόπων, συνδορομητῶν καὶ

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας

ἀφειρωτῶν του

τεῖχος ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε,

ἁγίου ναοῦ τούτου. Κύριε ἐλέησον (

Πανύμνητε, δυσχερείας πάσης,

ἐκλυτρούμεθα.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ των δούλων του Θεοῦ, (ὀνόματα).

ᾨδὴ ε'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπά

Φώτισον ἡμᾶς, τοῖς προστάγμασί σου,

ρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν,

Κύριε, καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ,

τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ

τὴν σὴν εἰρήνην, παράσχου ἡμῖν,

Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους

φιλάνθρωπε.

αἰῶνας των αἰώνων.Ἀμήν. Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν Κάθισμα Ἦχος β' Τὰ ἄνω ζητῶν

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Πρεσβεία θερμή, καὶ τεῖχος

καρδίαν μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς εὐφροσύνης, ἡ γεννήσασα τὸν αἴτιον.

ἀπροσμάχητον, ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον, ἐκτενῶς βοῶμέν

Λύτρωσαι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων, Θεοτόκε

σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, καὶ

Ἁγνή, ἡ αἰωνίαν τεκοῦσα λύτρωσιν, καὶ

ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ἡ μόνη

τὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν

ταχέως προστατεύουσα.

ὑπερέχουσαν.

ᾨδὴ δ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δόξα...

Εἰσακήκοα, Κύριε, τῆς οἰκονομίας σου τὸ

Λῦσον τὴν ἀχλύν, τῶν πταισμάτων μου,

μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα σου, καὶ

Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς

ἐδόξασά σου τὴν Θεότητα.

λαμπρότητος, ἡ φῶς τεκοῦσα, τὸ θεῖον

Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ἡ τὸν

καὶ προαιώνιον.

κυβερνήτην τεκοῦσα Κύριον, καὶ τὸν

Καὶ νῦν...

κλύδωνα κατεύνασον, τῶν ἐμῶν

Ἴασαι Ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν

πταισμάτων, Θεονύμφευτε.

ἀσθένειαν, ἐπισκοπῆς σου ἀξιώσασα,

Εὐσπλαγχνίας τὴν ἄβυσσον,

καὶ τὴν ὑγείαν, τῇ πρεσβείᾳ σου

ἐπικαλουμένῳ τῆς σῆς παράσχου μοι, ἡ

παράσχου μοι.

τὸν εὔσπλαγχνον κυήσασα, καὶ Σωτῆρα πάντων, τῶν ὑμνούντων σε. Δόξα... Ἀπολαύοντες, Πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον,

ᾨδὴ ς'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τὴν δέησιν ἐκχεῶ πρὸς Κύριον, καὶ αὐτῷ ἀπαγγελῶ μου τὰς θλίψεις, ὅτι κακῶν ἡ ψυχή μου ἐπλήσθη, καὶ ἡ ζωή μου τῷ

ᾍδῃ προσήγγισε, καὶ δέομαι ὡς Ἰωνᾶς·

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς

Ἐκ φθορᾶς, ὁ Θεὸς με ἀνάγαγε.

κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου,

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν,

δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ

ἑαυτὸν ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ

ἐλέησον. Κύριε ἐλέησον (3)

φθορᾷ καὶ θανάτῳ μου φύσιν,

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ του

κατασχεθεῖσαν, Παρθένε, δυσώπησον,

Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεινός) καὶ

τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς ἐχθρῶν

πάσης της ἐν Χριστῷ

κακουργίας με ῥύσασθαι.

ἡμῶν ἀδελφότητος. Κύριε ἐλέησον (

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ

φρουρὰν ἀσφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης,

πειρασμῶν διαλύουσαν ὄχλον, καὶ

ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως,

ἐπηρείας δαιμόνων ἐλαύνουσαν, καὶ

συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως των

δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς τῶν

ἁμαρτιῶν των δούλων του

παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

Θεοῦ, πάντων των εὐσεβῶν καὶ

Δόξα...

ὀρθοδόξων χριστιανῶν, των

Ὡς τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ

κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων

ψυχῶν σε παντελῆ σωτηρίαν, καὶ

ἐν τη (κώνῃ,

πλατυσμὸν ἐν ταῖς θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ

πόλη) ταύτη, των ἐνοριτῶν,

φωτί σου ἀεὶ ἀγαλλόμεθα· Ὧ Δέσποινα,

ἐπιτρόπων, συνδορομητῶν καὶ

καὶ νῦν ἡμᾶς, τῶν παθῶν καὶ κινδύνων

ἀφειρωτῶν του

διάσωσον.

ἁγίου ναοῦ τούτου. Κύριε ἐλέησον ( Καὶ νῦν...

Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις τῇ σαρκί μου, ἀλλ' ἡ Θεὸν

3) Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ των δούλων του Θεοῦ, (ὀνόματα).

καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καὶ τὸν λυτῆρα

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπά

τῶν νόσων κυήσασα, σοῦ δέομαι τῆς

ρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν,

ἀγαθῆς, ἐκ φθορᾶς νοσημάτων

τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ

ἀνάστησον.

Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους

αἰῶνας των αἰώνων.Ἀμήν.

σου, Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς

Κοντάκιον Ἦχος β' ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

σὲ καταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος

Προστασία τῶν Χριστιανῶν

καὶ προστασίαν.

ἀκαταίσχυντε, μεσιτεία πρὸς τὸν Ποιητὴν

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον

ἀμετάθετε. Μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν

ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν

δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον, ὡς

τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα

ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν

μητρικὴν παρρησίαν.

πιστῶς κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον εἰς

Ἱερεὺς

πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ

προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν

Χορὸς Καὶ τῶ Πνεύματί σου.

τιμώντων σε.

Ἱερεὺς Ἐκ Α' Ἀντίφωνον Ἦχος δ'

τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου... Ἱερεὺς Πρόσχωμεν.

Ἐκ νεότητός μου,

Χορὸς Δόξα σοί, Κύριε, δόξα σοί.

πολλὰ πολεμεῖ μὲ πάθη, ἀλλ'

Ἀναστάσα δὲ Μαριὰμ ἐν ταῖς ἡμέραις

αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον,

ταύταις ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ

Σωτήρ μου. (δίς)

σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν

Οἱ μισοῦντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ

εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου, καὶ ἠσπάσατο

Κυρίου, ὦς χόρτος γάρ, πυρὶ

τήν Ἐλισάβετ, καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ

ἔσεσθε ἀπεξηραμμένοι. (δίς)

Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας,

Δόξα...

ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλία αὐτῆς,

Ἁγίω Πνεύματι, πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται,

καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ

καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται

Ἐλισάβετ, καὶ ἀνεφώνησε φωνὴ μεγάλη,

τὴ Τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως.

καὶ εἶπεν, Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ

Καὶ νύν...

εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου,

Ἁγίω Πνεύματι, ἀναβλύζει

καὶ πόθεν μοὶ τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ

τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα,

τοῦ Κυρίου μου πρὸς με; ἰδοὺ γάρ, ὡς

ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν,

ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς

πρὸς ζωογονίαν.

τὰ ὤτά μου, ἐσκίρτησεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ

Προκείμενον

βρέφος ἐν τῇ κοιλία μου, καὶ μακαρία ἡ

Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός

πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοὶς

σου ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεά.

λελαλημένοις αὐτὴ παρὰ Κυρίου. Καὶ

Στίχ. Ακουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε,

εἶπε Μαριάμ, Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν

καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ

Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ

ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου

τῶ Θεῷ τῶ σωτήρι μου, ὅτι ἐπέβλεψεν

τοῦ πατρός σου, καὶ

ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ.

ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

ἰδοὺ γάρ, ἀπὸ τοῦ νὺν μακαριούσί με

Τοῦ ὀνόματός σου

πᾶσαι αἱ γενεαί. ὅτι ἐποίησέ μοὶ μεγάλεία

ἐν πάσῃ γενεὰ καὶ γενεὰ μνησθήσομαι.

ὁ δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ τὸ ὄνομα αὐτοῦ.

Ἱερεὺς Καὶ ὑπέρ του

Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτὴ ὡσεὶ μῆνας

καταξιωθῆναι ἡμᾶς της ἀκροάσεως του

τρεῖς, καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον

ἁγίου Εὐαγγελίου, Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶ

αὐτῆς.

ν ἱκετεύσωμεν.

Δόξα... Ἦχος β'

Χορὸς Κύριε, ἐλέησον (γ').

Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν

Ἱερεὺς Σοφία. Ὀρθοῖ, ἀκούσωμεν τοῦ

Μονάδι, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν

ἁγίου Εὐαγγελίου.

ἐγκλημάτων.

Ἱερεὺς Εἰρήνη πᾶσι.

Καὶ νύν...

Ταὶς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις,

παναχράντου, Δεσποίνης ἡμῶν,

Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν

Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας:

ἐγκλημάτων.

δυνάμει του τιμίου καὶ ζωοποιοῦ

Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα

Σταυροῦ, προστασίαις των τιμίων

ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν

ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων,

οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά

ἱκεσίαις του τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου

μου.

προδρόμου καὶ βαπτιστοῦ Ἰωάννου, των Ἦχος πλ. β'

Ὅλην ἀποθέμενοι

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ἁγίων, ἐνδόξων, καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων. των ἐν ἁγίοις Πατέρων

Μὴ καταπιστεύσῃς με, ἀνθρωπίνη

ἡμῶν, μεγάλων Ἱεραρχῶν, καὶ

προστασία, Παναγία δέσποινα, ἀλλὰ

Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου

δέξαι δέησιν, τοῦ ἱκέτου σου· θλίψις γὰρ

του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου

ἔχει με, φέρειν οὐ δύναμαι, τῶν

καὶ Ἰωάννου του Χρυσοστόμου,

δαιμόνων τὰ τοξεύματα, σκέπην οὐ

Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου, Ἰωάννου του

κέκτημαι, οὐδὲ ποῦ προσφύγω ὁ ἄθλιος,

Ἐλεήμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας:

πάντοθεν πολεμούμενος, καὶ

Νικολάου του ἐν Μύροις της Λυκίας,

παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλήν σου·

Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος,

Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπὶς καὶ

καὶ Νεκταρίου της Πενταπόλεως, των

προστασία τῶν πιστῶν, μή μου παρίδῃς

θαυματουργῶν. των ἁγίων ἐνδόξων

τὴν δέησιν, τὸ συμφέρον ποίησον.

μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του

Ἕτερα Θεοτοκία

Τροπαιοφόρου, Δημητρίου του

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί,

Μυροβλύτου, Θεοδώρου του Τήρωνος,

κατῃσχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται,

καὶ Θεοδώρου του Στρατηλάτου καὶ

ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ' αἰτεῖται τὴν

Μηνᾶ του θαυμαρτουργοῦ, των

χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ

ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καὶ

συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Ἐλευθερίου: των ἁγίων, ἐνδόξων,

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγὴ

μεγάλων μαρτύρων Θέκλας, Βαρβάρας,

τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε

Ἀναστασίας, Κυριακῆς Φωτηνής,

Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν

Μαρίνης: Παρασκευῆς καὶ Εἰρήνης: των

πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν

ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων

χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη

Μαρτύρων, των ὁσίων καὶ θεοφόρων

προστασία τῶν πιστῶν.

Πατέρων ἡμῶν, (ναοῦ), των ἁγίων καὶ

Ἱερεὺς Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου,

δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης,

καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου:

(ἡμέρας), καὶ πάντων σου των Ἁγίων.

ἐπίσκεψαι τὸν κόσμον σου ἐν ἐλέει καὶ

ἱκετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε,

οἰτιρμοίς: ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν

ἐπάκουσον ἡμῶν των ἁμαρτωλῶν

Ὀρθοδόξων, καὶ κατάπεμψον ἐφ ἡμᾶς τὰ

δεομένων σου καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

ἐλέη σου τὰ πλούσια: πρεσβείαις της

Χορὸς Κύριε, ἐλέησον (ιβ')

Ἱερεὺς Ἐλέει, καὶ οἰκτιρμοίς, καὶ

Τοὺς βοηθείας τῆς παρὰ σοῦ

φιλανθρωπία του μονογενοῦς σου Υἱοῦ,

δεομένους, μὴ παρίδῃς Παρθένε,

μεθ οὐ εὐλογητὸς εἰ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ

ὑμνοῦντας, καὶ ὑπερυψοῦντάς σε, Κόρη,

ἀγαθῶ καὶ ζωοποίω σου Πνεύματι, νῦν

εἰς αἰῶνας.

καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των

Τῶν ἰαμάτων τὸ δαψιλές, ἐπιχέεις τοῖς

αἰώνων. Χορὸς Ἀμήν.

πιστῶς ὑμνοῦσί σε Παρθένε, καὶ

ᾨδὴ ζ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ὑπερυψοῦσι τὸν ἄφραστόν σου τόκον.

Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας, καταντήσαντες

Δόξα...

Παῖδες ἐν Βαβυλῶνι ποτέ, τῇ πίστει τῆς

Τὰς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις,

Τριάδος, τὴν φλόγα τῆς καμίνου,

καὶ σαρκὸς τὰς ὀδύνας, Παρθένε, ἵνα σε

κατεπάτησαν ψάλλοντες· Ὁ τῶν

δοξάζω τὴν Κεχαριτωμένην.

Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Καὶ νύν...

Τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, ὡς ἠθέλησας

Τῶν πειρασμῶν σὺ τὰς προσβολὰς

Σῶτερ, οἰκονομήσασθαι, ἐν μήτρᾳ τῆς

ἐκδιώκεις, καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους

Παρθένου, κατῴ κησας τῷ κόσμῳ, ἣν

Παρθένε· ὅθεν σε ὑμνοῦμεν εἰς πάντας

προστάτιν ἀνέδειξας· Ὁ τῶν Πατέρων

τοὺς αἰῶνας.

ἡμῶν Θεός, εὐλογητός εἶ.

ᾨδὴ θ'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Θελητὴν τοῦ ἐλέους, ὃν ἐγέννησας,

Κυρίως Θεοτόκον, σὲ ὁμολογοῦμεν, οἱ

Μῆτερ ἁγνὴ δυσώπησον, ῥυσθῆναι τῶν

διὰ σοῦ σεσωσμένοι, Παρθένε ἁγνή, σὺν

πταισμάτων, ψυχῆς τε μολυσμάτων, τοὺς

Ἀσωμάτων χορείαις, σὲ μεγαλύνοντες.

ἐν πίστει κραυγάζοντας· Ὁ τῶν Πατέρων

Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ

ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

ἀποποιήσῃς, ἡ τὸν παντὸς ἐκ

Δόξα...

προσώπου πᾶν δάκρυον, ἀφῃρηκότα

Θησαυρὸν σωτηρίας, καὶ πηγὴν

Παρθένε, Χριστὸν κυήσασα.

ἀφθαρσίας, τὴν σὲ κυήσασαν, καὶ

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον,

πύργον ἀσφαλείας, καὶ θύραν μετανοίας,

Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ

τοῖς κραυγάζουσιν ἔδειξας· Ὁ τῶν

πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην,

Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

ἐξαφανίσασα.

Καὶ νῦν...

Λιμὴν καὶ προστασία, τῶν σοὶ

Σωμάτων μαλακίας, καὶ ψυχῶν

προσφευγόντων, γενοῦ Παρθένε, καὶ

ἀρρωστίας, Θεογεννήτρια, τῶν πόθῳ

τεῖχος ἀκράδαντον, καταφυγή τε καὶ

προσιόντων, τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ,

σκέπη, καὶ ἀγαλλίαμα.

θεραπεύειν ἀξίωσον, ἡ τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ἡμῖν ἀποτεκοῦσα. ᾨδὴ η'

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Δόξα... Φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι, λάμπρυνον, Παρθένε, τὸ ζοφερὸν τῆς ἀγνοίας

Τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν, ὃν ὑμνοῦσι

διώκουσα, τοὺς εὐσεβῶς Θεοτόκον, σὲ

στρατιαὶ τῶν Ἀγγέλων, ὑμνεῖτε, καὶ

καταγγέλλοντας.

ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Καὶ νῦν...

Κακώσεως ἐν τόπῳ, τῷ τῆς ἀσθενείας,

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί,

ταπεινωθέντα, Παρθένε, θεράπευσον, ἐξ

Πρόδρομε Κυρίου,

ἀρρωστίας εἰς ῥῶσιν, μετασκευάζουσα.

Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες,

Μεγαλυνάρια Ἄξιόν ἐστιν ὦς ἀληθῶς,

μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακά

Τρισάγιον

ριστον καὶ παναμώμητον,

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός,

καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (γ')

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ

Δόξα... Καὶ νύν...

ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.

τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,

Κύριε, ἱλάσθητι ταὶς ἁμαρτίαις ἡμῶν.

τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.

Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν,

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι

καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν,

τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,

τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας,

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου,

Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον, Κύριε,

ὕμνοις τιμήσωμεν.

ἐλέησον.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν,

Δόξα... Καὶ νύν...

ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοίς,

ἡ ψυχή,

ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου,

πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην,

ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου,

ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σὺ μοὶ βοήθησον.

γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὦς ἐν οὐρανῷ,

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ,

καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν

δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν,

τόν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ

ἵνα μεσιτεύσης πρὸς τὸν ἐκ

ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὦς καὶ

σοῦ τεχθέντα. Ὧ Δέσποινα, τοῦ κόσμου

ἡμεῖς ἀφίεμεν τοὶς ὀφειλέταις ἡμῶν,

γενοῦ μεσίτρια.

καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,

Ψάλλομεν προθύμως σοὶ τὴν ὠδήν,

ἀλλὰ ῥύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

νὺν τὴ πανυμνήτω, Θεοτόκω

Ἀμήν.

χαρμονικῶς, μετὰ τοῦ Προδρόμου,

Ἦχος πλ. β'

καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, δυσώπει,

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς,

Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς.

πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες,

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν,

ταύτην σοὶ τὴν ἱκεσίαν, ὦς Δεσπότη, οἱ

τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου

ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλεῆσον ἡμᾶς.

τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ

Δόξα...

ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου,

Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς,

τὴν Ὁδηγήτριαν.

ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν, μὴ ὀργισθὴς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθὴς

τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, ἀλλ'

ὀργὴν καὶ νόσον, τὴν καθ' ἡμῶν

ἐπίβλεψον καὶ νύν,

κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς

ὦς εὔσπλαγχνος, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τ

ἐπικειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς, καὶ

ῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ

ἐλεῆσαι ἡμᾶς. Κύριε, ἐλέησον. (3) Ἔτι δεόμεθα καὶ ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν

ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα

ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς. Κύριε,

χειρῶν σου, καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

ἐλέησον. (3) Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ

Καὶ νύν...

ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ

Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖ

τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν, καὶ ἵλεως, ἵλεως

ν, εὐλογημένη Θεοτόκε,

γενοῦ ἡμῖν, Δέσποτα ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις

ἐλπίζοντες εἰς σέ, μὴ ἀστοχήσωμεν,

ἡμῶν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε,

ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων, σ

ἐλέησον. (3)

ὺ γὰρ εἶ ἡ σωτρηρία τοῦ γένους τῶνχριστιανῶν. Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεὸς Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον. (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, (δεῖνος) καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος. Κύριε, ἐλέησον. (3) Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ πόλει ταύτη, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Δόξα σοι ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα Σοι. Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου καὶ παναμώμου ἁγίας Αὐτοῦ μητρός, δυνάμει τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων

καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ ἁγίου ναοῦ τούτου.

ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν

Κύριε, ἐλέησον. (3)

ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, (τοῦ

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, (ὀνόματα). Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν

Ναοῦ) τῶν ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, (τῆς ἡμέρας) καὶ πάντων τὸν Ἁγίων, ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς, ὡς

Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην, καὶ πᾶσαν

ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός.

πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ,

Ἦχος β'

σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας,

Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου,

Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθή, τῶν

καὶ αἰφνιδίου θανάτου, ὑπὲρ τὸν ἵλεων,

καταφευγόντων ἐν πίστει τὴ κραταιά σου

εὐμενῆ καὶ εὐδιάλακτον, γενέσθαι τὸν

χειρί, ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς

ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν,

Θεόν, ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ

τοῦ ἀποστρέψαι καί, διασκεδάσαι πᾶσαν

μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ

πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ

Μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας –

Ὑψίστου, ὅθεν σοὶ προσπίπτομεν, Ῥύσαι

Βάπτισμα – Χρίσμα

πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου. Ὅμοιον Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου. Ἦχος πλ. δ' Δέσποινα, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Ἦχος β' Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου. Κατὰ τὴν περίοδον τοῦ 15 Αὐγούστου εἴθισται ἵνα ψάλλωνται, ἀντὶ τῶν ἀνωτέρω Θεοτοκίων, τὰ ἑπόμενα Ἐξαποστειλάρια. Ἦχος γ' Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις

ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανὴ τῶ χωρίω, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα. Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥύσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων. Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξη τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοὶ ἐν τάχει. Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην; Ἱερεὺς Δι' εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.

Βάπτισμα: είναι μια θεοσύστατη τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο νερό και ανάδυση και την επίκληση της Αγίας Τριάδοςαπαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννιέται πνευματικώς καιγίνεται μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα Θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, δηλαδή τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά. Του παρέχει δεύτερη γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται παιδί του Θεού, λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριο εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή, προέρχονται μέσω αυτού. Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο νερόεικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση. Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα. Χρίσμα: εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποία χρίονται

σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξάμενης πνευματικής ζωής. Με το μυστήριο αυτό μεταδίδεται μυστηριωδώς το Άγιο Πνεύμα, η δύναμη, η δωρεά, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζεται ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγεται η φράσις: σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Με το μυστήριο αυτό επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Το μυστήριο του Χρίσματος και του Βάπτισματος δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριαανεπανάληπτα. Η σφραγίδα του Χρίσματος εγχαράσσεται βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνεται κατά τρόπο ανεξάλειπτο. Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο. Βάπτισμα και Χρίσμα Για να εισέλθει κανείς στην Χριστιανική εκκλησία, για να κεντριστεί στην καλλιέλαιο, που είναι το σώμα του Χριστού, χρειάζεται να σφραγιστεί με τα μυστήρια του βαπτίσματος και του Χρίσματος. Περί των δυο αυτών μυστηριακών τελετών, κυκλοφορούν από τα στόματα των αιρετικών πολλές λανθασμένες ιδέες. Χρειάζεται λοιπόν για τα δυο αυτά βασικά μυστήρια της Εκκλησίας, να πούμε λίγα λόγια ώστε και οι

Ορθόδοξες θέσεις να τονιστούν και οι απόψεις των αιρετικών να αποδειχθούν λανθασμένες και αντίθετες προς την Αγία Γραφή. Αρχίζουμε με το μυστήριο του βαπτίσματος. Για εμάς το βάπτισμα είναι μια θεοσύστατος τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο ύδωρ και ανάδυση και την αντίστοιχο επίκληση της Αγίας Τριάδος απαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννάτε πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά. Του παρέχει δευτέρα γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται τέκνο του Θεού λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας. Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριον εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή προέρχονται μέσω αυτού. Βάπτισμα κλείς ουρανών βασιλείας, Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος. Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Η καταβύθιση στο ύδωρ του βαπτιστηρίου εικονίζει την ταφή του Χριστού, ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει

καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση. Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα, βάπτισμα τοίνυν εστίν, σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αμαρτιών κάθαρσις, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία. Όπως ο Ιησούς πέθανε έχοντας στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, ώστε αφού θανατώσει την αμαρτία να αναστηθεί εν δικαιοσύνη, έτσι και εσύ, αφού καταβείς στο ύδωρ και τρόπον τινά ταφείς μέσα σε αυτό, όπως ετάφη ο Χριστός, εγείρεσαι πάλι και περιπατείς σε καινούργια ζωή, Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων 3η Κατήχησις. Με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημμυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 40ος. Γι' αυτό στην αρχαία εκκλησία ονομαζόταν και φώτισμα. Άλλο χαρακτηριστικό του μυστηρίου αποτελεί το ότι είναι ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο, δεν ανήκει στα επαναλαμβανόμενα μυστήρια. Αυτή είναι η θέσις των Ορθοδόξων ως προς το βάπτισμα. Πρέπει όμως εν συνεχεία να την κατοχυρώσουμε με Αγιογραφικά χωρία, ώστε να μπορούμε να αποκρούομε τον κάθε αιρετικό που θα θελήσει να την παρουσιάσει σαν αντιγραφική. Βασικότατο χωρίο για το βάπτισμα είναι αυτό που υπάρχει στο τέλος του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κη'19

Εδώ φαίνεται πιο καθαρά και από τον Ήλιο ότι το βάπτισμα πρέπει να γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Το επόμενο εδάφιο δηλώνει καθαρά ότι το βάπτισμα είναι αναγκαίο στην σωτηρία, πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Μαρκ. ιστ’16 Η αναγκαιότης του μυστήριου στην σωτηρία παρουσιάζεται πιο κατηγορηματικά στο Ιωάννης γ’ 5. Ο στίχος έχει ληφθεί από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο, ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ύδωρ και πνεύμα σημαίνει βάπτισμα και στον Ιορδάνη στην βάπτιση του Χριστού είχαμε ύδωρ και πνεύμα. Ου δύναται, δε μπορεί να εισέλθει κανείς στην Βασιλεία του Θεού, στην περιοχή δηλαδή της σωτηρίας, εάν δεν έχει βαπτιστεί. Ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία που έκανε ο Απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τον ερωτούν οι Ισραηλίτες τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; Και τους απαντά: μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πραξ β’38. Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζεται και στο Πράξεις, το 22 κεφάλαιο στίχος 16, όπου ο Ανανίας λέγει προς τον Σαύλον τον μετέπειτα Παύλον, αναστας βάπτισε και απόλουσε τας αμαρτίας σου, σήκω να βαπτιστείς και να λουστείς από τις αμαρτίες σου. Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια, οι διάφοροι αιρετικοί, όπως

οι μάρτυρες του Ιεχωβά, υποστηρίζουν με φανατισμό ότι το βάπτισμα δεν είναι μυστήριο και δεν παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών, αλλά απλώς είναι μια τελετή με συμβολικό χαρακτήρα. Σαν τι άλλο έπρεπε να έγραφε η Βίβλος για να δείξει ότι το βάπτισμα καθαρίζει και λούζει από τις αμαρτίες; Για τους αιρετικούς δυστυχώς έχουν εδώ θέση τα λόγια το προφήτου Ησαΐα,βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. Η πιο παράδοξη τύφλωση… Στο όγδοο κεφάλαιο των Πράξεων στίχοι 36-38 όχι μόνο γίνεται λόγος για το βάπτισμα, αλλά φαίνεται καθαρά η ύπαρξις βαπτισματικής τελετουργίας. Πριν δε βαπτισθεί ο Ευνούχος από τον Ευαγγελιστή, πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Κλασσικό χωρίο είναι το Ρωμαίους στ' 3-8 όπου το βάπτισμα παρουσιάζεται σαν ξεχωριστό και ιδιότυπο μυστήριο που κάνει τον άνθρωπο κοινωνό του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού. Η καταβύθισις στο ύδωρ αντιστοιχεί προς τον θάνατο και ενταφιασμό του Χριστού, ενώ η ανάδυσις προς την ανάσταση. Η φράσις είναι σαφής ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, σύμφυτοι, εικόνα από φυτά που έχουν συμφυΐα, ένωσις στην βλάστηση και ανάπτυξη τους, ομοίωμα του θανάτου του Χριστού. Αυτός ο αξιοπρόσεκτος χαρακτηρισμός αφορά το βάπτισμα και στον 8ο στίχο απεθάνομεν συν Χριστώ, έχουμε ταυτισμό του βαπτίσματος με τον θάνατο του Κυρίου.

Ο αναστάσιμος χαρακτήρας δηλώνεται στον στίχο 4, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν, ότι παλαιό και αμαρτωλό καταργήθηκε και θανατώθηκε μέσα στο ύδωρ του βαπτιστηρίου. Ίδιες αλήθειες τονίζονται στα χωρία Κολοσσαείς γ’11-12. Δεν το αναλύουμε εδώ, θα το αναλύσουμε άλλη φορά ομιλώντας περί >> Νηπιοβαπτισμού <<. Σημειώνουμε μόνο τα δυο χαρακτηριστικά ρήματα του, συνθάπτομαι, συνεγείρομαι, μετά του Χριστού. Δηλαδή στο βάπτισμα κατά τρόπο ανεξιχνίαστο και μυστηριακό, ζει ο άνθρωπος τον Σταυρό, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού και λαμβάνει την λύτρωση και την χάρη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση, απολυτρώνεται από κάθε του ενοχή και αμαρτία όπως φαίνεται και στο επόμενο εδάφιο, οὔτε πλεονέκται, ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι καὶ ταῦτά τινες ἦτε·(ήσασταν) ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Α’ Κορινθίους στ’10-11. Το ἀπελούσασθε αναφέρεται στο βάπτισμα. Με το μυστήριο πλένεται, καθαρίζεται πλήρως, απολλούεται ο άνθρωπος και απαλλάσσεται από κάθε ρύπο. Τον χαρακτηρισμό του βαπτίσματος ως λουτρού θα τον ιδούμε και πιο κάτω σε άλλο χωρίο. Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις:εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης, αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε Βιβλικοί και Γραφικοί

περισσότερο από κάθε άλλον. Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τέκνα του Θεού, όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαφτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού. Ως γνωστόν ο στίχος, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, ψάλλεται κατ' επανάληψη στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος και εδώ ο Βιβλικός χαρακτήρας. Στο χωρίο Εφεσίους δ' 4-5 ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα... εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· Επιβεβαιώνεται η πίστις μας ότι πρόκειται για μυστήριο, ότι πρόκειται για μυστήριο που γίνεται μια φορά και δεν επαναλαμβάνεται. Ομολογώ εν βάπτισμα. Το βάπτισμα είναι υπερφυσικό λουτρό, σημειώνει σχετικά ο Απόστολος Παύλοςδια να αγιάσει αυτήν την εκκλησίαν αφού την καθαρίσει δια του λουτρού του ύδατος εν ρήμματι, με λόγον, δια να την στήσει εις το πλευρόν του ένδοξον χωρίς σπίλον ή ρυτίδα. Εφεσίους ε’26-27 Εν ρήμματι, με λόγον, σημαίνει την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Όσοι θα εισέλθουν στην Εκκλησία λούζονται καθαρίζονται λάμπουν από καθαρότητα χάρις στο βάπτισμα. Σχετικώς αναφέρει και η προς Εβραίους, είμεθα λουσμένοι στο σώμα με ύδωρ καθαρόν ι’23. Και στην προς Τίτον Επιστολή υπάρχει η φράσις λουτρόν παλιγγενεσίας γ’5, δηλαδή λουτρό που επιφέρει όχι απλώς καθαρισμό αλλά μια καινούργια γέννηση, φεύγει ένας παλαιός κόσμος και έρχεται ένας καινούργιος και το

κατά το έλεος του μας έσωσε δια λουτρού παλιγγενεσίας και το έσωσε έχει τη σημασία του. Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή, όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετηταί της Γραφής. Για το ανεπανάληπτο του μυστηρίου ομιλεί και το Εβραίους στ’4, τους άπαξ φωτισθέντας, άπαξ, μια φορά. Το βάπτισμα στην αρχαία εκκλησία ονομάζονταν και φώτισμα. Και το Εβραίους ι’32 τους βαπτισθέντας τους αποκαλεί φωτισθέντας. Και ένα τελευταίο εδάφιο, εις την οποίαν κιβωτόν, ολίγαι δηλαδή οκτώ ψυχαί διεσώθησαν δια του ύδατος του οποίου αντίτυπον τώρα είναι το βάπτισμα το οποίον μας σώζει. Είναι δε όχι απαλλαγή από ρύπον σωματικόν αλλά θερμή αίτησις προς τον Θεον δια την αποκτησιν αγαθής συνειδήσεως. Α’ Πέτρου γ’21 Και εδώ τονίζεται ότι το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση και ότι χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια. Ας έλθουμε τώρα και στο εισαγωγικό μυστήριο στην Εκκλησία, το Χρίσμα. Και οι μάρτυρες του Ιεχωβά και όλες οι Προτεσταντικές παραφυάδες, αγνοούν και αρνούνται το μυστήριο του χρίσματος ωσάν να μην έγραφε τίποτα γι' αυτό η Καινή Διαθήκη. Πριν όμως ιδούμε το πράγμα Αγιογραφικώς ας εκθέσουμε δι' ολίγον την Ορθόδοξο πίστη επάνω στο εν λόγω μυστήριο. Λέγοντας Χρίσμα εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποίαν χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και

έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση, ανάπτυξη και τελείωση της αρξάμενης πνευματικής ζωής. Με το μυστήριο αυτό μεταδίδεται μυστηριωδώς όπως είπαμε το Άγιο Πνεύμα, η δύναμις, η δωρεά, η χάρις, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζεται ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, γι' αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγεται η φράσις σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Με τον μυστήριο αυτό επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Μετά την λήψη του χρίσματος ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνον από το σώμα του και την ψυχή του, αλλά και από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία παρουσιάζεται σαν νέο ανθρωπολογικό στοιχείο αφού συνυφαίνεται οργανικά μαζί του. Το εδάφιο Ιούδα 19 είναι ενδιαφέρον από την αντίθετη πλευρά, Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες. Το Χρίσμα έχει χαρακτηριστεί ως τελεσιουργία ομοταγής της Θείας Ευχαριστίας αναφέρεται στα κείμενα που επιγράφονται στο όνομα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ως έλαιον χρίσεως, στον Μέγα Βασίλειο ως μυστικόν χρίσμα, στον Κύριλλο Ιεροσολύμων ως σφραγίδα της συσσωματώσεως τον Χριστόν, ως αρραβών της επουρανίου κληρονομίας. Εάν η Θεία Ευχαριστία είναι κοινωνία Χριστού, το Χρίσμα είναι κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Όπως ο άρτος της Ευχαριστίας, γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, μετά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πλέον

απλούς άρτος, αλλά σώμα Χριστού, έτσι και το Άγιο Μύρο μετά την επίκληση είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με το φαινόμενο μύρο χρίεται το σώμα, ενώ με το Άγιο και ζωοποιό αγιάζεται η ψυχή. Το μυστήριο του χρίσματος τελείται μετά το βάπτισμα και το επισφραγίζει, το επικυρώνει και το βεβαιώνει. Κατά την εν Λαοδίκεια σύνοδο 364μΧ οι φωτιζόμενοι μετά το βάπτισμα χρίονται με επουράνιο χρίσμα. Σχετικά παρατηρεί και ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων ότι όπως στο Χριστό έγινε η βάπτιση, και έπειτα επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έπειτα η έξοδος για την πάλη με τον διάβολο, έτσι και στους Χριστιανούς προηγείται το ιερό βάπτισμα, ακολουθεί το μυστικό χρίσμα και έπεται η πάλη προς τον εχθρό. Στην αρχή το χρίσμα γινόταν με την επίθεση στην κεφαλή των βαπτισθέντων των χειρών των αποστόλων, ακουμπούσαν οι απόστολοι τα χέρια τους, αλλά κατόπιν η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την χρίση δι' Άγιου Μύρου, για την αντικατάσταση αυτή θα μιλήσουμε και πιο κάτω. Όλοι όσοι εδώ στην Ελλάδα λαμβάνουμε το χρίσμα, χριόμεθα με το Άγιο Μύρο το οποίον παραλαμβάνουμε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το οποίο εμπεριέχει έλαιο αναμεμιγμένο με 40 περίπου αρωματώδεις ουσίες που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ο καθαγιασμός του γίνεται σε λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από συνοδικούς Αρχιερείς, προσεύχεται στον Θεό να καταπέμψει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει το μύρο και να το καταστήσει, μύρον αγαλλιάσεως Πνεύματος Αγίου, θώρακα δυνάμεως

εις αποτροπήν πάσης διαβολικής ενεργείας, σφραγίδα ανεπιβούλευτον, αγαλλίαμα καρδίας ευφροσύνην αιώνιον. Για το Άγιο Μύρο νεώτερος θεολόγος σημειώνει τα εξής: Άγιο Μύρο είναι η μυστηριώδης ύλη η οποία ετοιμαζόμενη καταλλήλως εξ’ ελαίου και άλλων ευωδών ουσιών και καθαγιαζομένη κατά τα σχετικάς εκκλησιαστικάς διατάξεις, καθίσταται φορεύς της επισκοπικής ευλογίας και ως τοιαύτη αποτελούσα άλλην μορφήν και τύπον της επιθέσεως των χειρών, χρησιμοποιείται εν τη τελέσει του μυστηρίου του χρίσματος ως ορατόν σημείον της μεταδόσεως της δυνάμεως και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος προς τους βαπτιζομένους. Το μυστήριο του Χρίσματος όπως και το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριο ανεπανάληπτο, η σφραγίδα του εγχαράσσεται βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνεται κατά τρόπο ανεξάλειπτο. Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν, αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο. Εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε τώρα είναι να ερευνήσουμε την Αγία Γραφή και να δούμε, εάν γίνεται λόγος για κάποια μυστηριώδη πράξη με την οποία μεταδίδεται το Άγιο Πνεύμα. Εάν δεν βρούμε σχετικές περικοπές τότε βέβαια το δίκιο θα ανήκει τους αιρετικούς. Στην Γραφή υπάρχουν πολυάριθμες περικοπές οι οποίες δείχνουν ότι στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει το χρίσμα, η μυστηριώδης μετάδοσις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Θα τις παρουσιάσουμε αυτές τις περικοπές ώστε να κατοχυρωθεί η

θέσις της Εκκλησίας μας και να καταισχυνθούν οι αιρετικοί που την αρνούνται. Στο 7ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, στίχοι 37-39 αναφέρεται ότι ο Κύριος στην τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας, στον ναό των Ιεροσολύμων, προσκάλεσε με δυνατή φωνή τους Ιουδαίους για να τους δώσει άφθονο νερό, νερό που θα τους ξεδιψάσει, νερό που θα τους χορηγήσει την ζωή. Και εξηγεί ο Ευαγγελιστής ότι αυτό το είπε δια το πνεύμα που επρόκειτο να λάβουν όσοι θα επίστευον σε Αυτόν. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος απευθύνεται ως εξής προς τα πλήθη, ας μετανοήσετε και ας βαπτιστεί ο καθ εις, εις το όνομα του Χριστού και θα λάβετε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Πράξεις β’38. Στο 8ο κεφάλαιο των Πράξεων φαίνεται πολύ καθαρά ότι η μετάδοσις του Αγίου Πνεύματος αποτελούσε ξεχωριστή πράξη, διαφορετική από το βάπτισμα. Αναφέρεται εκεί ότι οι Σαμαρείτες πίστευσαν στον Χριστόν και εν συνεχεία βαπτίσθηκαν από τον Ευαγγελιστή Φίλιππο. Ο Φίλιππος όμως ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων, δεν ανήκε στους δώδεκα αποστόλους, και είχε δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα. Γι’ αυτό παρέστη ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17. Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι

δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί. Ο Απολλώς ο οποίος φαίνεται ότι ήταν δάσκαλος τους, τους είχε βαπτίσει μόνο στον βάπτισμα του Ιωάννου, όταν λοιπόν τους ρώτησε ο Απόστολος Παύλος εάν έλαβαν Άγιο Πνεύμα του απήντησαν πως αγνοούν και εάν υπάρχει ακόμη Άγιο Πνεύμα. Εν συνεχεία ο Παύλος τους διευκρίνισε την διαφορά ανάμεσα στο βάπτισμα του Ιωάννου και στο βάπτισμα του Χριστού, αυτοί με την σειρά τους επείσθησαν και δέχτηκαν το Χριστιανικό βάπτισμα και στην συνέχεια αφού επέθεσε ο Παύλος εις αυτούς τας χείρας ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επάνω τους. Μάλιστα όπως συνέβαινε στους Αποστολικούς χρόνους, μόλις έλαβαν το χρίσμα από το Άγιο Πνεύμα, παρουσίασαν και εξωτερικά σημεία, ομιλούσαν ξένες γλώσσες και προφήτευαν. Στο 5ο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής γίνεται λόγος για την δικαίωση που πραγματοποιεί η σταυρική θυσία του Χριστού και ότι η δικαίωση αυτή χορηγεί υπομονή και ελπίδα και ο στίχος 5 σημειώνει, η δε ελπίς δεν φέρει αισχύνην διότι η αγάπη του Θεού προς εμάς έχει ξεχυθεί εις τας καρδίας μας δια του Αγίου Πνεύματος το οποίον εδόθη εις εμάς. Εδώ δηλαδή βεβαιώνεται οι Χριστιανοί της Ρώμης έχουν λάβει το Άγιο

Πνεύμα. Το Ρωμαίους η’11 ομιλεί για ενοίκηση του Πνεύματος του Θεού μέσα στους πιστούς. Το Πνεύμα οικεί εν υμίν, το Πνεύμα είναι το ενοικούν εν υμίν. Από το επόμενο εδάφιο Β’ Κορινθίους ια' 4 δίνεται η βεβαίωσις ότι οι Χριστιανοί της Κορίνθου είχαν λάβει το Άγιον Πνεύμα, εάν μεν εκείνος που έρχεται σε εσάς ως διδάσκαλος κηρύσσει άλλον Ιησούν τον οποίον εμείς δεν εκηρύξαμε ή αν λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίο δεν ελάβετε, καλώς θα τον ανείχεσθε. Στο 3ο κεφάλαιο της Προς Γαλάτας επιστολής επιτιμώνται οι Γαλάτες από τον Απόστολο για την στάση τους απέναντι στο Ευαγγέλιο που τους παρέδωσε. Στη θέση της πίστεως στον Χριστό άρχισαν να τοποθετούν διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Μεταξύ άλλων τους λέγει, τούτο μόνο θέλω να μάθω από εσάς, από τα έργα του νόμου ή από την ακοή της πίστεως ελάβετε το Πνεύμα; Επίσης τους λέγει, εκείνος που επιχορηγεί σε εσάς το Πνεύμα και ενεργεί σε εσάς δυνάμεις τα πραγματοποιεί αυτά δια τα έργα του νόμου ή δια την ακοή της πίστεως; Στην ίδια επιστολή τονίζεται ότι ο Θεός έχει στείλει στις καρδιές των Χριστιανών τ

ο Άγιο Πνεύμα, το οποίον επισφραγίζει την υιοθεσία, επειδή είστε υιοί εξαπέστειλεν ο Θεός το Πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζων αββά ο Πατήρ, αββά ίσον Πάτερ. Στο εδάφιο δ’8 της πρώτης προς Θεσσαλονικείς επιστολής βεβαιώνεται η αλήθεια ότι μας εδόθη από τον Θεόν το Άγιο Πνεύμα, εκείνος λοιπόν που αθετεί δεν αθετεί άνθρωπον αλλά τον Θεόν ο οποίος σας έδωσε το Πνεύμα του το Άγιον. Δεν θα αναφέρουμε όμως όλα τα χωρία φαίνεται καθαρά ότι δίδεται μέσα στην Χριστιανική εκκλησία δια μια ορισμένης τελετουργίας η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Ερώτησις Πού φαίνεται το χρίσμα όπως παρασκευάζεται σήμερα από το πατριαρχείο; Δε θα

έπρεπε να γίνεται με τα χέρια όπως έκαναν οι Απόστολοι; Είναι το χρίσμα με τα αρώματα εφεύρεση; Απάντησις Το έλαιο του Χρίσματος όχι μόνο δεν είναι νεωτερισμός ή εφεύρεση αλλά είναι παραδεδομένο από τους Αποστόλους ενώ προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη. Αντιθέτως νεωτερισμοί και σατανική εφεύρεση είναι όχι μόνο οι διδαχές αλλά καθαυτή η ύπαρξις του κάθε αιρεσιάρχου ο οποίος ενεφανίσθη πριν από 100 ή 50 χρόνια και αρνείται όχι απλά τον τρόπο αλλά το μυστήριο καθ' ολοκληρίαν. Επειδή το έλαιον του Χρίσματος είναι Θεϊκή εντολή για αυτό το συναντούμε στους πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς σαν κάτι σύνηθες ενώ η πρώτη αντίθεση κατ΄αυτού προήλθε μάλλον από τους αιρετικούς Αλβιγηνούς τον 13ο αιώνα και αργότερα ο λήρος και φλεδονώδης Καλβίνος απέρριψε το Χρίσμα ως μυστήριο

εντελώς.