ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΗΣ
ΕΛΕΝΑΣ
Το γενεαλογικό μου δένδρο
Η γεύση Κείμενο 1: «Να είχα νερ' απ' τον τόπο μου και μήλ' απ' τη μηλιά μου, σταφύλι ροδοστάφυλο απ' την κληματαριά μου». Κείμενο 2: Η πολίτικη κουζίνα (απόσπασμα ταινίας) Κείμενο 3: Κρητική κουζίνα Τα άγρια χόρτα ( βλίτα, στύφνος, ραδίκια) είναι τρόπος ζωής για τους Κρητικούς και δεν περνάει μέρα στην Κρήτη χωρίς να συνοδεύουν το γεύμα τους, αρκετές φορές βουτηγμένα στο λάδι. Υπέροχα σταφιδωτά παρασκευάζονται με ελαιόλαδο και όσοι φιλοξενούμενοι τα δοκιμάζουν μένουν εντυπωσιασμένοι. Το ζυμωτό ψωμί και η ελιά είναι και σήμερα το αγαπημένο κολατσιό των Κρητικών. Πηγαίνοντας στις καθημερινές αγροτικές τους δουλειές έπαιρναν από το σπίτι το ψωμί και έκοβαν τις ελιές από το δέντρο όποτε πεινούσαν! Οι γνωστές αυτές σταφιδολιές όπως χαρακτηριστικά ονομάζονται είναι ένα καθαρό φυσικό τρόφιμο. Επίσης το κρίθινο παξιμάδι που είναι γεμάτο φυσικές ίνες, με φρέσκια ντομάτα, αρωματική ρίγανη, τριμμένο χωριάτικο τυρί και περιχυμένο με φρέσκο παρθένο ελαιόλαδο μπορεί και να θεωρηθεί εκτός από ορεκτικό σαν ένα πλήρες γεύμα σε ιχνοστοιχεία, ασβέστιο και πολλές βιταμίνες, απαραίτητες για τον οργανισμό. Η παραδοσιακή ονομασία του εδέσματος αυτού, το οποίο προσφέρεται ακόμα και στα καλύτερα εστιατόρια του νησιού, είναι "κουκουβάγια" ή "ντάκος" (Από πτυχιακή εργασία του Δραγάση Κ.: https://goo.gl/36RcE8). Κείμενο 4: Λωξάντρα Καλοτάισε τον άντρα σου, αν θέλεις να έχεις άντρα. Βάλε μπόλικο κρεμμύδι στο γιαλαντζί ντολμά για να κάνεις το ντολμά νόστιμο, όμως ρίξε μέσα και δυόσμο για να τον κάνεις χωνευτικό. Στο κυδωνάτο πού είναι στυφτικό ρίξε μαζί να βράσουν και τα κουκούτσια του κυδωνιού πού είναι πολύ μαλαχτικά για να φέρεις την ισορροπία. Το λάδι μην το λυπάσαι στο λαδερό. Κάθε λαχανικό στην εποχή του είναι και πιο ωραίο και πιο φτηνό, τι να την κάνεις την κονσέρβα; [...]
Να φας μύδια τσακιστά Απ’ της Λωξάντρας το χέρι και να πεθάνεις. Να φας χουνκιάρ - μπεγιεντί
και γιαρτλού κεμπάπ, και κρεατερά
ντολμαδάκια τυλιγμένα όχι σε κληματόφυλλα, που το χειμώνα δεν υπάρχουν, Αλλά σε φύλλα πουράντζας, πού λιώνει στο στόμα (είναι και εφιδρωτικά και διουρητικά). Να φας χτένια ψημένα μέσα στο καύκαλό τους πάνω σε χόβολη και να πεθάνεις...
Ο αγαπημένος τόπος Για τον όρο μετανάστες- Μπρεχτ (σχολικό βιβλίο), Αιολική γη- Βενέζης, Το ταξίδι-Κουγιάλης)
Κείμενο 1: Αιολική γη- Βενέζης Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά μας όνειρα. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε, όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν' ανατείλουν; […] Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρά μας. Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ' τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους. Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία. Σαν ένας βόλος να είναι κάτω από το πουκάμισο του γέροντα. – Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα. Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω απ' το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του. – Τι είναι; – Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι. – Χώμα! Ναι, λίγο χώμα απ' τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει, στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.
Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σαν να το χαϊδεύουν. Tα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί. – Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου.
Κείμενο 2: Το ταξίδι- Κουγιάλης Έβαλε στο μπαούλο του είδη πρώτης ανάγκης μόνο εκείνα που θα του χρειάζονταν που πίστευε πως θα του ήταν απαραίτητα γι’ αυτό το μακρινό και άγνωστης διάρκειας ταξίδι. Έβαλε ρούχα, μερικά βιβλία, σημειώσεις του, τα όνειρα, τις έμμονες ιδέες και τα βάσανά του. Έβαλε ακόμη μια φωτογραφία πρόσφατη μήπως και το ταξίδι τον αλλάξει τόσο δραστικά που δεν θ’ αναγνωρίζει πια τον εαυτό του, τον εαυτό του που εγκατέλειπε για ένα τόσο μακρινό και άγνωστης διάρκειας ταξίδι
Φωτογραφίζω κάτι αγαπημένο (μέρος, γειτονιά, αντικείμενο, κ.λπ.) που θα έπαιρνα μαζί μου στη βαλίτσα. Η Αγόριανη
Μια φωτογραφία με τα αγαπημένα μου πρόσωπα
Αγαπημένο αντικείμενο
Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα-Χατζής& σχολιασμός του εικαστικού έργου του Β. Κανιάρη (άντρας με βαλίτσα χωρίς κεφάλι)
Αγαπημένο τραγούδι : Το τρένο Γερμανίας- Αθηνών