Vervormd en vervreemd
Ik ben Luiza, 22 jaar en ik begin in oktober aan mijn eerste masterjaar Animatiefilm. In de eerste editie van Pardon! schreef ik de tekst ‘ik voel het, jij ook?’ waarin ik sprak over mijn ervaring als vrouwelijke toeschouwer bij films.
Wat was het onderwerp van je project?
In deze editie van Pardon! verdiepte ik me in mijn achtergrond. Ik vond het moeilijk om te werken rond het thema ‘gelukkig zijn’ en stelde mezelf de vraag wat gelukkig zijn voor mij betekent. Het was een zoektocht naar iets heel intens en persoonlijks. In het ‘gelukkig zijn’ ontstond voor mij al snel een ruimte. Een plaats waar ik verbonden ben met mezelf en waar ik liefde, begrip en acceptatie voel tegenover wie ik ben. Die ruimte wordt al snel vervormd door de buitenwereld. Met mijn dubbele nationaliteit vind ik het soms moeilijk om mezelf te zien als een compleet geheel. Hier ben ik een latina, daar ben ik een gringa. Het voelt aan alsof ik nooit genoeg zal zijn, nooit volledig in de ogen van anderen. Met mijn tekst creëer ik een metaforisch terrein waarin ik verlang naar aanvaarding. Tegen het einde van mijn werk kom ik tot het besluit dat ik geen aanvaarding nodig heb van anderen, enkel die van mezelf. Mijn bladzijden geven een oneindige ruimte weer waarin ik op zoek ga naar mezelf en de grenzen aftoets van mijn drang naar erkenning.
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en vertel eventueel een leuk feitje over jezelf.
Ik hoop dat ik met mijn tekst anderen bereik die zich ook zo voelen, dat ze weten dat ze niet alleen zijn. Terwijl ik mijn tekst schreef, heb ik ook veel gesprekken gevoerd met mensen die ook twee nationaliteiten hebben. Het is moeilijk om te beschrijven wat een opluchting het was om te horen dat ik niet de enige was die me zo voelde. Al waren onze ervaringen anders of hadden we andere standpunten, dezelfde kern was er wel. Zo kreeg ik een gevoel van community. Een knusse plaats waar ik eindelijk begrepen werd.
Dat hoop ik ook te bereiken met de lezers van Pardon!. Voor de mensen die zichzelf hier niet in herkennen, kan mijn tekst ook zorgen voor een inzicht, een kijk op iets heel intiems en persoonlijks.
Heb je iets bijgeleerd door je samenwerking met Pardon!?
Bij Pardon! kreeg ik de kans om over mijn werk te spreken met anderen. Het is altijd leuk om je tekst te kunnen bespreken met mensen die er open voor staan en naar je luisteren. Het was zeer motiverend om andere mensen bezig te zien en het zorgde voor veel inspiratie en moed. Soms is het niet gemakkelijk om zelfzeker te zijn als je weet dat je werk gepubliceerd zal worden. Ik was bang dat niet iedereen mijn tekst zou begrijpen en dat hij niet goed genoeg was, Pardon! creëerde een opvangnet waar ik me veilig voelde om eerlijk en open te zijn. Het was echt mooi om te zien hoe verschillend alle werken waren en hoe perfect alles samen kwam. Ik ben enorm dankbaar, zowel voor de eerste editie als de tweede. Werken met Pardon! is ongelofelijk verrijkend.
Misschien zal mijn tekst niet altijd even duidelijk zijn, de metaforen komen meestal uit mijn eigen ervaringen. Voor mij is het belangrijk dat er ruimte is voor eigen interpretatie en ik hoop dat de lezers hier ook de vrijheid toe vinden.
Welk gevoel/ welke indruk denk je dat jouw werk achterlaat bij de ontvanger?
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en deel eventueel een leuk feitje over jezelf.
Ik ben Elsbet (zij/haar) en schrijf voornamelijk poëzie, maar zoek het liefst tekstuele mengvormen op.
Wat was het onderwerp van je project?
Al sinds mijn kindertijd ben ik me bewust van de blik van de ander, van hoe machtig en verwoestend die blik kan zijn, vooral wanneer het gaat om de blik van een (cishet) man. Het idee dat we voortdurend door een ander waargenomen worden, bezorgt me een onbehagen waar ik me nooit van heb kunnen loswrikken. Er schuilt een contradictie in: ik voel een grote afkeer voor het idee gezien te worden en toch
6
hunker ik ernaar, heb ik het gevoel dat ik niet besta zonder. Lang ben ik op zoek geweest naar een manier om die contradictie te begrijpen. Mijn tekst maakt deel uit van dat proces. Na werk van Audre Lorde en Virginie Despentes te lezen, lukte het me om er op een andere manier naar te kijken.
Watervrees biedt geen sluitend antwoord, maar zie ik vooral als mijn persoonlijke confrontatie met ‘male validation’* als queer persoon. In mijn tekst probeer ik daarmee af te rekenen door het concept in eerste instantie beter te begrijpen. Daarin schuilt voor mij de link met het thema van het tweede zine: zodra ik de kracht van hun ogen van me af kan schudden, kan ik een autonome route kiezen, kan ik voor authenticiteit kiezen. Mijn tekst is, zoals bijna al mijn werk, erg persoonlijk en openhartig. Dat is soms eng, maar ik merk dat dat persoonlijke element voor veel herkenning zorgt bij wie de tekst leest.
*(het idee dat de meningen en aandacht van een man waardevoller zijn dan die van iemand anders)
Hoe zie jij de link tussen jouw werk en het thema van het zine?
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
7
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en deel eventueel een leuk feitje over jezelf.
Literatuur, katten en eten: die drie dingen vatten mij als persoon samen. Ik hou vooral van fictie - zowel proza als poëzie - en haal dus ook inspiratie uit verhalen die ik lees. Katten zijn gewoon fantastische dieren en zijn hartendiefjes. Ten slotte eten: iets dat me zeer blij maakt. Als ik kook, voel ik me al snel rustig. Voila, die drie zaken brengen me geluk.
Wat was het onderwerp van je project?
Mijn teksten tasten de grens af tussen geluk en ongeluk, maar gaan ook over de zoektocht naar geluk. Die zoektocht verwoord ik met verwijzingen naar het concept van verhalen/fictie, maar ook naar dromen en verbeelding. Wat ik vooral belangrijk vind om over te brengen tot de lezer, is het gevoel dat je voor een moment aan het zweven bent tijdens het lezen. Dat is ook de reden waarom mijn teksten kort zijn, om het vluchtige te kunnen uiten.
Tijdens de tussentijdse meetings van het zine merkte ik op dat de aanwezigheid van een bepaalde grens tussen gelukkig zijn en ongelukkig zijn ook voorkomt bij de andere makers. Geluk is iets dat iedereen probeert te bereiken en iedereen doet dat op hun eigen manier. Voor personen die zich niet als cis heteromannen identificeren, weegt die zoektocht helaas meer door.
Hoe zie jij de link tussen jouw werk en het thema van het zine (intersectioneel feminisme en gelukkig zijn)?
Misschien een melancholisch gevoel? Ik vind het moeilijk om deze vraag te beantwoorden omdat ik mijn werk niet vanuit het standpunt van de lezer heb geschreven, maar eerder vanuit mijn perspectief.
Ik vermoed dat dat afhangt van wie de lezer is. Als je me goed kent, kan het zijn dat je mijn werk duidelijk vindt. Dat kan natuurlijk ook als je me helemaal niet kent. Soms denk ik wel dat mijn teksten een beetje vaag kunnen klinken, maar dat vind ik eigenlijk niet erg. Duidelijkheid vind ik geen prioriteit, ook niet wanneer ik andere teksten lees. Uiteindelijk is het belangrijkste dat een lezer iets uit een tekst kan halen.
Waarom koos je voor het medium dat je hebt gebruikt?
Woord is voor mij het meest natuurlijke medium om mijn creativiteit mee uit te drukken. Ik hou van spelen met taal door gebruik te maken van herhaling, alliteraties, en ongewone woordkeuzes.
Ik heb wel de indruk dat woord, en voornamelijk poëzie, als een ontoegankelijk medium wordt beschouwd. Dat vind ik jammer, want een lezer heeft de mogelijkheid om met hun verbeelding zelf een verhaal te creëren uit de woorden van een schrijver. Misschien ligt het aan de vorm van teksten: fictie kan in verschillende stijlen geschreven worden en wordt eigenlijk bijna nooit geschreven in duidelijk taalgebruik. Hoe dan ook: ik vind niet dat we woord op een zogenaamd hoger, onbereikbaar niveau moeten plaatsen. Literatuur is voor iedereen!
Heb je iets bijgeleerd door je samenwerking met Pardon!?
Dat ik door meer actief te schrijven effectief ook meer moois kan maken. Een writer’s block bestaat niet: er is altijd een moment om te kunnen schrijven. Of je zin hebt om te schrijven, dat is iets anders. Maar schrijven kan altijd.
Welk gevoel/ welke indruk denk je dat jouw werk achterlaat bij de ontvanger?
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
Ik ben Leah en ik moet superhard nadenken over hoe ik mezelf kan voorstellen. Ik hou van zonnebloemen en katten en vrienden beter leren kennen door op weekend te gaan met hen.
Wat was het onderwerp van je project?
"feestje" gaat over een feestje (haha). Het is echter een specifieke vorm ervan, het is een feestje waar je heel veel NIET mag! Ik heb een collage gemaakt over een "queer" feministisch getint feestje. Ik werd geïnspireerd door de posters die vaak in de wc's hangen en die ik ook verwerkt heb in mijn werk: op die posters staan alle dingen die "verboden" zijn, vaak een hele lijst. Die lijst kan je centraal in de collage terugvinden: op feestjes als deze is er geen plek voor “fobisch” gedrag tegenover groepen die vaak uitgesloten worden (zowel op feestjes als erbuiten), en die zelfs vaak vergeten worden. Fobisch gedrag komt voort uit fobieën, die fobieën zijn onder andere seksisme, racisme, bifobie (discriminatie van biseksuele personen), fatphobia (discriminatie van dikke personen), validisme (discriminatie van personen met een beperking) en xenofobie (angst en haat voor wat gezien wordt als vreemd, onbekend of buitenlands). Die opmerkzaamheid, al is
het maar een poster op de wc, geeft me een veel veiliger gevoel voor mezelf en alle anderen op het feestje.
Hoe zie jij de link tussen jouw werk en het thema van de zine (intersectioneel feminisme en gelukkig zijn)?
Ik kwam op het idee omdat ik recent naar een feestje geweest was en het geweldig was hoe vrij en chill ik me voelde. De combinatie van uitgaan met mijn bestie en de setting van (queer) kunst en vriendelijkheid, wetende dat er vrienden van ons aan "sfeerbeheer" deden: dat gaf me een gelukzalig en welkom gevoel. Ik merk mijn voorkeur voor intersectioneel feministische omgevingen extra in omgevingen die dat niet zijn - de meeste omgevingen, jammer genoeg. Een lijst
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en eventueel een leuk feitje over jezelf.
met "angsten" die niet aanvaard worden voor mijn neus zien als ik op de wc zit (zichtbaar centraal op de pagina's), is wat intersectioneel-feministische vrijheid voor mij betekent. Zorg dragen, opmerkzaam zijn, liefhebben, plezier maken.
Waarom koos je voor het medium dat je hebt gebruikt?
De snipperende kleuren geven volgens mij duidelijk de vaagheid van het nachtleven weer, de kleuren van een dansclub. Het "hoofdgevoel" is zeker energie en beweging.
Ik hou van collages maken omdat het me tegelijk inperkt en enorme vrijheid geeft. Specifieke kleuren of dingen knippen en plakken kan nogal tijdsintensief zijn, maar tijdschriften, kranten of folders gebruiken als leidraad voor een idee werkt enorm inspirerend. Ik ben ook (nog) niet bekend met digitale kunst en zelfs mijn werk inscannen was nieuw voor me. Het fysieke van een collage maken en de mogelijkheid om te verplaatsen en te verknippen, is cool en rustgevend voor mij. Ik denk niet dat ik een ander medium zou gebruikt kunnen hebben om mijn idee uit te werken, ik wou echt het snippereffect.
Ik heb mijn idee redelijk letterlijk uitgewerkt en ook zo genoemd: het is duidelijk een feestje. Toegankelijkheid is belangrijk voor Pardon! en ik voelde dat ik dat bij mijn werk ook liever wou doortrekken. Er is veel onduidelijkheid in kunst en in het leven rondom ons, een heel duidelijk en herkenbaar kunstwerk is puur comfort: zalig! Al hou ik soms ook wel van mysterie in bijvoorbeeld wat abstractere kunst, waar ik de onduidelijkheid zie als een soort geheim van de kunstenaar voor de ontvangers. Abstractie wekt meer inspanning op van de ontvanger, wat de relatie tussen de ontvanger, het werk en de kunstenaar zeer elektrisch maakt.
Heb je iets bijgeleerd door je samenwerking met Pardon!?
Ja!!! ZO VEEL!!! Ik heb nu aan den lijve ondervonden hoeveel je kan teweegbrengen als je talenten bundelt voor een gemeenschappelijk doel. Het gaf me zo veel energie om met al deze fijne mensen samen te werken om een prachtig resultaat als dit zine te krijgen. Ook om verschillende werkwijzen en media te leren kennen waarnaar ik zelf niet meteen zou grijpen, was een enorme verrijking. Het was ook gewoon een super gezellige bende om mee te hangen en wat kunstigs of iets dergelijks mee te doen :D
Welk gevoel/ welke indruk denk je dat jouw werk achterlaat bij de ontvanger?
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
Mijn naam is Ester. Mijn favoriete kleur is blauw, mijn favoriete dier is de stadsduif en mijn favoriete element is de lucht. (deze opsomming verandert zowat elke dag)
Wat was het onderwerp van je project?
Een zoektocht naar mijn (non-binaire?) lichaam, te vroeg in de ochtend waardoor de horizon nog blauw kleurt en het gefluit van de eerste vogel me erop wijst dat ik leef, wat een geluk!
Hoe zie jij de link tussen jouw werk en het thema van de zine (intersectioneel feminisme en gelukkig zijn)?
Mijn lichaam en het steeds terugkerende vraagstuk over wat mijn relatie tot die hoop ledematen is, zijn onvermijdelijk geworteld in de strijd van het intersectioneel feminisme.
Als tiener wou ik een ander lichaam, een mooier. Later bleek dat lichaam helemaal niet van mij te zijn waardoor ik me ervan loskoppelde en besloot liever geen lichaam te willen zijn. Mijn psycholoog wees me er dan op dat ik mijn geluk juist zal vinden in de zachte ontmoeting met dat lichaam. Sindsdien ben ik op zoek, vooral via dans en via beelden. Zo verzin
ik onder andere figuren die (de zoektocht naar) mijn lichaam symboliseren om de tocht minder eenzaam te maken. Het gelukkigst ben ik dus als ik me verbonden voel met mijn eigen lichaam, als het van mij voelt, als ik het graag heb. En daar ben ik niet alleen in, denk maar aan hoe leuk samen dansen is. Er zit een kracht in collectief ons eigen lichaam terugvinden, omarmen.
Welk gevoel/ welke indruk denk je dat jouw werk achterlaat bij de ontvanger?
Wie weet vormt het een zaadje voor een eigen zoektocht, even goed beseft iemand dat die de kleur blauw haat.
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
Ik denk dat ik wat bang was toen ik het werk indiende en me daardoor heb verscholen in de onduidelijkheid omdat ik het nog eng vind om duidelijk te zeggen: mijn lichaam voelt soms niet van mij en dat maakt me ongelukkig. Voila, zo moeilijk was dat eigenlijk niet. De zoektocht naar verbinding met mijn lichaam groeit door intuïtieve keuzes tot er uiteindelijk enkele symbolische tekens blijven terugkomen.
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en vertel eventueel een leuk feitje over jezelf.
12
13
Met deze korte handleiding wordt het werk misschien wat meer leesbaar, al mag iedereen het interpreteren zoals die wil.
- Het dwaaluur:
is het uur voordat de zon opkomt en er al een blauwe schijn boven het landschap hangt, ik bevind me hier omdat dit moment een nieuw begin aankondigt, een moment waar alles nog mogelijk is, het maakt me nieuwsgierig.
- De blauwe vogel: is een symbool voor geluk. In de Chinese mythologie (Tang dynasty, 618–906) is de driepotige blauwe vogel de beschermer van alle vrouwen die niet passen binnen
traditionele rolpatronen. Ik kijk op naar die blauwe vogel, voel me aanvaard, mag een non-binair lichaam hebben, of een groen lichaam met gele bollen, alles mag. In het theaterstuk L’oiseau Bleu (1908) van Maurice Maeterlinck gaan ze op zoek naar de blauwe vogel, naar het ‘geluk’ om uiteindelijk te ontdekken (spoiler) dat het geluk al in henzelf verscholen zat.
- De cyanotype-prenten van de vogels: (= het medium)
zijn gemaakt door een printtechniek met zonlicht, cyanotype. Ik koos voor dat medium omdat het het beste converseerde met mijn onderwerp: de zon die opkomt na het dwaaluur.
14
Waar de zon het papier raakt, wordt het blauw, waar de schaduw valt, blijft het wit. De bruinere vogels zijn nog in proces en nog niet helemaal blauw geworden.
- Blauw: is de kleur van de tussenruimte, van de lucht die eigenlijk doorzichtig is, van de zee die eigenlijk doorschijnend is. Blauw is overal en toch nergens, dat intrigeert me.
- De cirkel: verwijst weer naar de zon(sopgang).
- De vrouwendans: is een ritualistische dans, vaak in een cirkel. Je wordt er een met je eigen
lichaam en staat open voor verbinding met de ander. Onlangs durfde ik niet naar een vrouwencirkel gaan omdat ik even niet meer wist of dat wel kon met een non-binair lichaam.
Heb je iets bijgeleerd door je samenwerking met Pardon!?
Dat er verdomme (pardon) mooie mensen aan het werk zijn in deze stad, met een hart voor hun medium en een oog voor de gezamenlijke strijd, die bij Pardon! een zachte landing vindt in de vorm van een gesprek, een beeld, een picknick. Het leert me hoe ik delen soms moeilijk vind en tegelijk hoe belangrijk dat is. Dank jullie wel om te bestaan.
15
Ik ben Marie, ik ben 23 jaar, en woon en werk in Gent. Iedere keer dat ik mezelf moet voorstellen krijg ik een kleine existentiële crisis, want ja, wie ben ik? Als wie ik ben bepaald wordt door wat ik doe: ik doe als doctoraatsstudent onderzoek naar de impact van nanoplastics op de laagste voedselniveaus van mariene ecosystemen. Daarnaast lees ik graag en veel, breng ik veel tijd door in de keuken, en probeer ik me zoveel mogelijk te omringen door en tijd door te brengen met mensen die me gelukkig maken.
Wat was het onderwerp van je project?
Ik wilde voor het zine graag een werk maken rond ecofeminisme. Dat is het denkkader dat de onderdrukking van minderheden verbindt aan de onderdrukking van de planeet (denk aan klimaatverandering en de verwoesting van biodiversiteit als gevolg van expansie en extractieprocessen). Wat ik interessant vind aan dat denkkader, is het concept dat bepaalde binariteiten die voor ons erg vanzelfsprekend zijn, eigenlijk een artificieel product zijn. Hun doel is om een bepaalde onderdrukking te legitimeren en in stand te houden. Denk bijvoorbeeld aan de binariteit tussen mens en natuur, terwijl wij eigenlijk allemaal deel uitmaken van eenzelfde ecosysteem. Of de binariteit tussen geest en lichaam, waarbij ons wordt aangeleerd dat we
steeds met onze geest de controle moeten houden over ons lichaam, maar ook om ons lichaam puur werktuigelijk te zien. Maar ook de binariteit man-vrouw, waarin een wij-zij verhaal gecreëerd wordt waarin de een onderdrukker is en de andere onderdrukte. Uiteraard zijn er veel meer voorbeelden van binariteiten, die ieder op hun beurt een vorm van discriminatie met zich meebrengen. Al die vormen van discriminatie scheppen dan een ervaring die uniek is per persoon. Maar om terug tot de vraag te komen: ik wilde met mijn werk die zogenaamd vanzelfsprekende binariteiten in vraag stellen en een droom creëren waarin de zorg voor elkaar eigenlijk de essentie wordt. Een radicaal gezamenlijke wereld dus eigenlijk.
Hoe zie jij de link tussen jouw werk en het thema van het zine?
Het thema van het zine is gelukkig zijn. Zelf ben ik echt een ‘natuurmens’. Ik geniet er enorm van om me af te zonderen van de drukte van alledag en megalange wandelingen te maken, terwijl ik het dagelijkse leven even vergeet. Bij ons thuis is een plant die op straat groeit erin geslaagd via de kelder langs de verwarming onze woonkamer binnen te kruipen. Uit die veerkracht van de natuur die je overal terug ziet, haal ik op een bepaalde manier een beetje hoop: we kunnen de planeet dan wel compleet verwoesten, toch denk ik dat de natuur altijd een manier zal vinden om haar plaats terug op te eisen. Die standvastigheid kan mij enorm ontroeren.
Wie ben jij? Stel jezelf kort voor en deel eventueel een leuk feitje over jezelf.
16
In die ontroering schuilt dan weer een vorm van geluk.
Welk gevoel/ welke indruk denk je dat jouw werk achterlaat bij de ontvanger?
Ik hoop dat het werk mensen meevoert naar de plaats die ik me probeer te verbeelden. Die utopische andere wereld waar niemand alleen is en iedereen voor elkaar zorgt. Ik hoop dat je door de tekst te lezen en naar de tekeningen te kijken de zon op je huid kan voelen branden en de vogels kan horen fluiten, en dat je verlangt naar een plaats in de natuur waar iedereen vrij en blij kan zijn.
Heb je het gevoel dat je werk duidelijk spreekt of eerder meer vragen oproept?
Ik denk dat de tekst eerder vragen oproept. Ik had het moeilijk om het idee dat in mijn hoofd heel concreet was, om te zetten naar een tekst die ook voor de lezer duidelijk is. Zoals je hierboven leest, zit er een gigantisch idee achter een vrij kort en simpel tekstje. Ik denk dus dat de tekst ook vragen kan oproepen, maar ik denk ook niet dat het per se erg is dat de lezer de tekst niet leest zoals ik hem schreef.
Heb je iets bijgeleerd door je samenwerking met Pardon!?
Ik leerde bij Pardon! dat samenwerken belangrijk is! Ik denk dat Leah kan beamen dat ik niet de makkelijkste persoon was om mee samen te werken, maar ik ben zó blij
met de tekeningen die Leah bij de tekst heeft gemaak. Ze hebben er echt een prachtig geheel van hebben gemaakt.
Ik schepte met de combinatie van tekeningen en tekst een soort sereniteit. Die sereniteit verzacht de vragen die de tekst oproept.
We waren het erover eens dat de eerder ‘simpele’ tekeningen zeker niet afdoen aan het geheel van ons werk. Omdat het eerste idee eerder complex is, reflecteren de tekeningen ook letterlijk de woorden van de tekst. Ik vond het eerst en vooral heel cool en een eer om tekeningen te maken bij iemands tekst. Dat gaf me een gevoel van validering van het talent dat ik zelf vaak vanzelfsprekend vind! Ik ben heel blij dat Marie en ik de samenwerking echt hebben doorgezet, ook al leende de situatie zich daar niet vaak toe haha!
17
- Leah
Pardon! is
Inhoud: Ester Bosschaert Devroe, Sam Verhé, Chiara Sap, Wout Bonroy, Marie Sioen, Finn Goethals, Erinn De Waele, Karlien Wittoeck, Janne Wittoeck, Leah Van de Putte, Beyza Çalışkan, Eliza Peters, Elsbet De Pauw, Jade Van Der Moere, Luiza De Coninck
Eindredactie: Silke Eloot, Sam Verhé, Marie Sioen Grafisch ontwerp: Saška Pallayová, Erinn De Waele, Azra Zanin, Adam Vromman, Finn Goethals
Communicatie: Sam Verhé, Luiza De Coninck, Silke Eloot
Financiën: Erinn De Waele, Silke Eloot
Evenement: Marie Sioen, Luiza De Coninck, Sam Verhé, Erinn De Waele
Met dank aan Alles Kan voor de financiering en het advies omtrent financiering Girls Go Boom voor de vergaderruimte en het gezelschap op de Zine Happening
Contact Wil je nog iets kwijt? We horen het graag! pardon.zine@gmail.com www.instagram.com/pardon.zine www.facebook.com/pardonzine
