І елачцы баліць

Серыя “Промні ліхтарыка”

Елчыны гісторыі 2015 год

І елачцы баліць… Жыла ў лесе елачка. Яна была прыгожай, роўненькай і пышнай. Аднойчы бег па лесе лось, зацапіў сваімі вялікімі рагамі прыгажуню – елачку і зламаў яе галінку. Заплакала елачка, гэтак ёй было балюча і крыўдна. Была яна стройнай, прывабнай, а стала аднабокай калекай. Прырода – лекар, як магла, лячыла елачку. Дожджык абмыў ранку. Ветрык падуў, каб менш балела. Сонейка сваімі цёплымі праменямі гладзіла і цалавала хворую. Прайшоў год, другі. Загаілася ранка, выраслі новыя галінкі. Елачка падрасла, распушылася, акрэпла, стала зноў прыгажуняй. Не будзьце такімі ласямі. Беражыце ўсё жывое на зямлі! Крэнь Міхаіл

Вавёрчын падарунак Быў прыгожы восеньскі дзень. Я з бацькамі паехаў у лес па грыбы. Недалёка ад вялікай елкі я заўважыў грыб. Толькі нахіліўся да яго, як раптам нешта стукнула мяне па галаве. Гэта была шышка. Я падняў галаву і ўбачыў на дрэве вавёрку. Дык вось ад каго гэты падарунак! “Пакажу сябрам”, падумаў я і паклаў шышку ў кішэню. Але, на жаль, я згубіў вавёрчын падарунак. Вясною, калі сыйшоў снег, недалёка ад дому я заўважыў маленькі парастак елачкі. Я здагадаўся, што прарасло зярнятка з той самай шышкі. Тут я расказаў усё сваім сябрам, і мы вырашылі аберагаць елачку. Мы абгарадзілі яе, палівалі ў спёку. Елачка расла і прыгажэла. Прыбліжаўся Новы год. Мы дамовіліся ўпрыгожыць нашу елачку. Усе прынеслі па некалькі цацак і павесілі на галінкі. Елачка ператварылася ў маленькую прынцэсу. Свята сустракалі ўсе разам. Яно атрымалася сапраўды цудоўным! Дзякуй, вавёрачка! Повараў Дзіма

Свята для ўсіх Зімою ў лесе ціха. Не чуваць птушыных спеваў. Многія звяры спяць ці схаваліся ў сваіх норках ад холаду. Толькі вецер гойдае галінкі дрэў, і яны патрэскваюць ад марозу. Але вось пачуліся крокі. Гэта пад Новы год тата і дзеці прыйшлі выбраць ёлачку на свята. Ім спадабалася прыгожая, пышная елка, якая расла на палянцы. На лапках ляжаў снег і зіхацеў на сонцы. Тата дастаў сякеру і ўжо хацеў ссячы яе, як дзяўчынка спытала: - Тата, а мы вернем ёлачку назад, на яе палянку?

- Не, дачушка, яна засохне і пойдзе на дровы.

- Татачка, не сячы ёлачку, яна такая прыгожая! Хай жыве! Яны вырашылі ўстроіць свята для лясных жыхароў. На наступны дзень вярнуліся на палянку. Прынеслі розных прысмакаў для звяроў і птушак, паклалі іх пад елачку. Няхай і яны парадуюцца і сустрэнуць Новы год з прыгожай ёлачкай і з падарункамі. А дзецям купілі штучную навагоднюю ёлку. Франкова Ульяна

Зберагла жыццё Аднойчы па лесе ішлі людзі. Яны спыніліся, каб адпачыць каля елачкі. Расклалі на сурвэтцы бутэрброды, слівы і гарбату ў тэрмасе. Перакусіўшы, яны прыбралі рэшткі ежы ў заплечнікі, а костачкі сліў кінулі пад елку. Адна костачка звалілася ў ямку. Праз нейкі час вецер засыпаў яе зямлёй. А па вясне на гэтым месцы з’явіўся маленькі расток. Увосень ён ператварыўся ў невялічкае дрэўца. Наступілі першыя маразы. Маладая сліва магла б загінуць, але елка загарнула яе касматымі лапкамі. Маленькае дрэва з удзячнасцю прыняло клопат і, саграваючыся, схілілася да ствала елкі. Кожную зіму елка грэла маладую сліву ў хвойнай коўдры. А тая ўсё мацней тулілася да яе, абвіваючыся вакол ствала. Праз некалькі гадоў сліва вырасла вышэй за елку, стала моцным і прыгожым дрэвам. Цяпер ёй былі не страшныя любыя маразы. А летам на галінках вырасла шмат невялікіх дзікіх сліў. Пятроўская Ксеня

Падарыла свята У сям’і дарослых елак нарадзілася маленькая елачка. Яе назвалі Ялінка. Ялінка хутка падрасла і стала сапраўднай прыгажуняй – стройнай, пухнатай, з бліскучымі іголчатымі галінкамі. Дарослыя дрэвы не маглі налюбавацца на яе. Ішлі гады. А Ялінка расла і станавілася яшчэ больш прывабнай. Яна пасябравала з многімі звярамі і птушкамі. Ад іх даведалася, што кожную зіму ў лесе знікаюць самыя прыгожыя елачкі, якія ссякаюць і кудысьці вязуць людзі. З той пары Ялінка стала баяцца сустрэчы з людзьмі. Аднойчы так і здарылася. Прыйшлі людзі і забралі Ялінку з сабою. Яна ўся дрыжала ад страху. Вось яе прынеслі ў дом, паставілі пасярод пакоя і сталі ўпрыгожваць бліскучымі шарамі, цацкамі, гірляндамі. А на самую верхавіну надзелі залатую звязду. Ялінка ўбачыла сваё адлюстраванне ў люстэрку і анямела: “Сапраўдная каралева!” Людзі сталі вадзіць вакол Ялінкі карагоды, спяваць песні. Ялінцы таксама зрабілася весела. Яна была шчаслівая ад таго, што падарыла людзям свята.

Аўсяпян Наста Лясное братэрства Жыла-была ў лесе вельмі прыгожая елачка. Бег міма зайчык, спыніўся і замер: “Вось дык прыгажосць! Трэба прывесці сюды зайчанят, хай палюбуюцца”. Уся заячая сям’я вырашыла спраўляць Новы год каля гэтай елачкі. Прыскакалі яны напярэданні, каб падрыхтавацца да святкавання, аж бачаць - там ужо шмат звяроў сабралася: вавёркі, лісы, ваўкі. Яны таксама аблюбавалі елачку для свята. Вось будзе весела! Але раптам пачуліся крокі. Звяры замерлі, а потым на ўсякі выпадак схаваліся за ствалы дрэў. Да елачкі падыйшоў чалавек. Нейкі час палюбаваўся на яе, затым дастаў з-за пазухі сякеру. Звяры, не змаўляючыся, разам выскачылі з засады, акружылі елачку: - Не дадзім сячы! – закрычалі яны, - Гэта наша елачка! Звяры крычалі, раўлі, скакалі. Чалавек ад нечаканасці на нейкі момант застыў на месцы. А потым кінуўся наўцёкі. Адбегся далей, схаваў сякеру за пазуху: - Не так і патрэбна мне ваша елка! – сказаў ён са злосцю і патопаў, як мядзведзь. А шчаслівыя звяры сталі ў харавод і заскакалі вакол елачкі.

Лыціна Эвеліна Лясная прыгажуня Расла ў лесе прыгожая елачка. Яна была сапраўднай сяброўкай для лясных жыхароў – звяроў і птушак. Птушкі ласаваліся зярняткамі з яе шышак, адпачывалі ў ценю яе пышных галінак у час спёкі. Елачка ахіляла сваімі лапкамі зайцаў, каб іх не пакрыўдзілі драпежнікі. Мурашы будавалі свае хаткі з апалых іголак. Усе любілі елачку, паважалі яе, любаваліся яе прыгажосцю. Ляснічы таксама запрымеціў пухнатую прыгажуню. Пад Новы год ён зорка сачыў, каб ніхто яе не ссек. Яго дачушка прапанавала ўпрыгожыць дрэўца бліскучымі цацкамі, каб у звяроў таксама было свята. Ляснічы згадзіўся, але сказаў: “Бліскучымі цацкамі – інеем – яе упрыгожыць Дзед Мароз. А каб у звярат было сапраўнае свята, давай павесім на галінкі яблычкі, абаранкі, пячэнне. І пад елачку таксама пакладзём смачныя падарункі”. Яны так і зрабілі. І было свята ў лесе ў звяроў і птушак. Будаеў Яўген

Хуткая дапамога Жыла – была ў лесе елачка. У параўнанні з сваімі сяброўкамі, яна была вельмі маленькая. Елачка расла павольна, таму што месца, дзе яна нарадзілася, было не спрыяльным: елачцы не шмат даставалася цяпла і свету, не было абароны ад злых вятроў. Але ж, як вядома, дрэўцы не мяняюць сваю радзіму, якой бы яна не была. Лясныя жыхары любілі і шкадавалі маленькую елачку, заўсёды віталіся з ёй. Зімой ударылі моцныя маразы, і елачка пачала замярзаць. Ад холаду ў яе апусціліся лапкі. Першымі гэта заўважылі вавёрачкі і вырашылі выратаваць елачку. Непадалёку ад лесу стаяла старая закінутая хатка. Вавёрачкі пабеглі туды і знайшлі на падлозе старэнькую коўдру. Яна была цяжкая, вавёрачкі ўдваіх чуць здолелі падняць яе. Але думка аб тым, што елачка можа загінуць, прыдавала ім сілы. Па дарозе яны сустрэлі ваўка і вельмі спалохаліся.

- Куды скачыце? – грозна спытаў воўк.

- Да маленькай елачкі!

- Навошта коўдру цягнеце?

- Яна замярзае, мы павінны сагрэць яе. Даведаўшыся, што вавёрачкі стараюцца дапамагчы агульнай любіміцы – елачцы, воўк адпусціў іх. Хутка вавёрачкі былі на месцы. Яны ўзялі коўдру за куточкі і скокнулі ў розныя бакі. Ураз елачка была накрыта. Яна падзякавала вавёрачак за цяпло і ўтульнасць. А тыя былі рады, што елачка будзе жыць.

Волегава Ліяна Жаданне елачкі Жыла – была маленькая елачка. Кожны год, падрастаючы, яна марыла аб тым, каб яе аднойчы людзі ўзялі на Новы год да сябе дамой. Елачка вельмі хацела, каб вакол яе весяліліся дзеці, спявалі песні і вадзілі карагоды. Але, чамусьці, людзі выбіралі не яе, і яна вельмі сумавала. Так яна стаяла некалькі год у адзіноце. Аднойчы ў лес завітаў маленькі хлопчык, якога звалі Міхаська. Ён разам з бацькаі напярэданні свята прыйшоў у лес па елачку. Доўга хадзіў Міхаська, пакуль не натрапіў на прыгажуню – елачку. Яна адразу ўразіла хлопца, бо была стройная, зялёная, густая. Міхаська сказаў: - Тата, я хачу вось гэту елачку. Яна мне вельмі спадабалася! Праз міг мара елачкі збылася: яна апынулася ў чыстым цёплым пакойчыку, яе апранулі ў залатое ўбранне, павесілі цукеркі і агеньчыкі. А вакол бегалі і весяліліся дзеці.

Мельнік Андрэй

Прыгожая елка Жыла – была ў лесе маленькая елачка. Яна была вельмі прыгожая – зялёная, стройная, пухнатая. Ёй хацелася хутчэй вырасці.

- Ах, калі б я была вялікай! – марыла яна, - тады б я шырока раскінула свае галінкі, была б высокай, каб бачыць усё навокал! Прайшоў нейкі час, і мара елачкі збылася. Па ўсіх мерках яна б магла стаць пераможцай у елачным конкурсе прыгажунь. Аднойчы пад Новы год у лес прыйшла сям’я – тата, мама і дачушка Волечка. Яны хацелі выбраць ёлачку на свята.

- Тата, паглядзі, якая прыгожая елачка! – усклікнула мама.

- І сапраўды. Яе мы і забяром, - адказаў тата І дастаў сякеру.

- Не трэба сячы елачку! – раптам закрычала Волечка, - Мы загубім яе, і яна загіне. Давайце лепш купім у краме штучную ёлачку. А да гэтай мы зможам прыходзіць у госці ў лес, адпачываць, любавацца яе прыгажосцю! Бацькі пагадзіліся з дачушкай. Купілі ў краме штучную ёлачку, паставілі яе ў пакоі, упрыгожылі цацкамі. У сям’і наступіла сапраўднае свята. Летам Волечка разам з бацькамі пайшла ў лес па суніцы і яны зноў сустрэліся з лясной прыгажуняй. Волечцы здалося, што елачка прыветліва памахала ім сваімі галінкамі.

Даўгель Вольга Казка ў дзіцячым доме На ўскрайку лесу жыла елачка Ялінка. На прасторы, ўдалечыні ад іншых дрэў, яна вырасла вялікай і прыгожай. Але ёй было сумна і адзінока. Аднойчы ўзімку да елачкі на кані, запрэжаным ў прыгожую карэту, пад’ехаў сівы дзядуля. Ён быў апрануты ў чырвоную вопратку, у руках трымаў незвычайны серабрысты кіёк.

- Чаму сумуеш, Яліначка?

- Адзінока мне, дзядуля, нават пагутарыць няма з кім.

- Паехалі са мной у чароўную краіну! Ялінка з радасцю згадзілася. Прывёз дзядуля елачку да будынка, які называўся “Дзіцячы дом”, паставіў яе пасярод вялікай залы. Махнуў чароўным кіем, і ўраз Ялінка апранулася ў святочнае ўбранне – рознакаляровыя цацкі, гірлянды, засвяцілася мігаючымі агеньчыкамі. А на верхавіне заззяла чырвоная зорка. Хутка ў залу прыйшлі дзеці – шмат хлопчыкаў і дзяўчынак. Дзеці з захапленнем разглядалі прыгажуню – ёлку. І пачалося свята. Дзеці вадзілі карагод вакол ёлкі, пелі песні, скакалі. Было вельмі весела. Увечары, калі ўсе разышліся, дзядуля спытаў Ялінку: - Ці спадабалася табе?

- Так! – усклікнула Ялінка, - Я нібыта пабывала ў чароўнай казцы!

- Так і ёсць, - адказаў дзядуля, - і гэта казка называецца Новы год.

Качан Карына І ў лесе таксама свята У лесе на палянцы вырасла елачка. Яна радавала жыхароў леса сваёй прыгажосцю і зімой, і ўлетку. Асабліва зімой. Іншыя дрэвы стаялі голыя, без лісця, а елачка была ярка – зялёнай. А калі ішоў снег, яна станавілася самай пухнатай. У сонечны зімовы дзень яе галінкі іскрыліся і пераліваліся на сонцы. Да елачкі заўсёды наведваліся яе сябры – звяры і птушкі. Аднойчы на палянку прыйшлі людзі – тата з дзецьмі.

- Глядзіце, якая прыгожая елачка! – усклікнуў хлопчык.

- Прыйдзем заўтра і ссячом яе, - вырашыў тата.

- Не! Не трэба, - запярэчыла дзяўчынка, - няхай расце на радасць усім! Тата паглядзеў на елачку і пагадзіўся: - І сапраўды, шкада губіць такую прыгажосць. На наступны дзень дзеці ўгаварылі тату зноў прыйсці на лясную палянку, каб упрыгожыць елачку да навагодняга свята. На Новы год каля елачкі сабраліся розныя звярушкі. Яны вадзілі карагоды, скакалі і весяліліся. Бабіцкі Іван

Аднойчы ўзімку Надыйшла зіма. Лясныя жыхары загадзя падрыхтаваліся да гэтай суровай пары. Мядзведзь залёг у бярлог, каб спаць усю зіму, сасаць лапу ды бачыць каляровыя сны. Заяц змяніў футра – шэрае на белае, пад колер снегу. Іншыя звяры набылі больш цёплыя і густыя футры. Елачка таксама накінула белую пухнатую шубку з снегу і стала яшчэ прыгажэйшай. Толькі сумна было елачцы. Не пелі свае звонкія песні птушкі, не цешылі прыгожыя матылькі і руплівыя пчолкі. Звяры пахаваліся ў свае норкі. Толькі зрэдку прабяжыць побач воўк ці шмыгане ліса. Аднойчы пад Новы год ляснік, аглядаючы лес, заўважыў елачку і вырашыў зрабіць яе каралевай ляснога балю. Ён прапанаваў сваім дзецям дапамагчы яму, і дзеці з радасцю згадзіліся. Яны зрабілі з паперы рознакаляровую гірлянду і іншыя цацкі і павесілі іх на елку. А на ніжнія галінкі – цукеркі, пернікі, абаранкі і іншыя прысмакі.А навакол пасыпалі зярнятак і хлебных крошак. Ніколі не было каля елачкі так шмат ляснога народу. Усе ласаваліся пачастункамі і любаваліся прыгажуняй – елачкай. Паляшчук Яна

Калючыя сябры Каціўся па лясной сцяжынцы вожык Калючык. Убачыў густую елку. Падлез пад яе лапкі, аглядзеўся: “А што: зацішна, утульна.” Вожык папрасіў дазволу ў елачкі пабудаваць хатку пад яе галінкамі. Елачка з радасцю згадзілася: “Што ж, ты – вожык Калючык, і я Ёлачка – калючыя іголачкі. Будзем сябраваць!” Вожык адразу прыступіў да працы. Елачка таксама дапамагала яму. Падсыпала іголкі, падкідвала шышкі – усё гэта спатрэбілася, як будаўнічы матэрыял. Хутка хатка была гатова. Засталося толькі нарыхтаваць прыпасаў, бо зіма ж не за гарамі. Елачка назірала за руплівым вожыкам, які то грыбок прынясе, то яблык. Прыпасы сушыліся на яловых галінках. Вось ужо першыя маразы насталі, зацерушыў сняжок. Вожык схаваўся ў сваёй хатцы. Елачка прыкрыла жыллё свайго сябра густымі лапкамі. Калючык забаўляў сяброўку – елачку цікавымі гіторыямі пра тое, што яму давялося пабачыць у сваім жыцці. Так і жывуць яны і цяпер разам – вожык Калючык і Ёлачка – калючая іголачка. Нездарма ж кажуць: “Аднаму добра, а з сябрам – лепш!” Чалей Вадзім

Лясная гасцёўня Аднойчы мы за мамай пайшлі ў лес па суніцы. Весела свяціла сонейка. Мы набралі поўныя вядзерцы ягад і ўжо збіраліся пайсці дадому. Неўзабаве наляцеў вецер, неба пацямнела, і пайшоў дождж. Мы кінуліся пад вялікую елку, якая расла непадалёку. Пад яе густымі лапкамі было суха і зацішна. Раптам нехта сігануў мне пад ногі. Гэта быў вожык, які таксама хацеў укрыцца ад непагоды. Аднекуль зверху пад елачку скокнула вавёрка. Потым пад яловыя лапкі прыбегла прыгажуня – лісічка, каб не намокла яе рыжае футра. За лісой – шэры воўк і дзікі кабан. Пасля наведвання кожнага звера, усе астатнія заміралі ад страху. Але пад елкай усе шукалі прытулку і, як па дамове, не чапалі адно аднаго. Елачка на нейкі момант стала лясной гасцёўней для ўсіх. Але, як толькі першыя сонечныя праменьчыкі прабіліся праз гутыя елчыны лапкі, усе ў адзін момант кінуліся ў розныя бакі… Я працёр вочы. Мама кранула мяне за плечы і сказала: “Ну што, дождж скончыўся, пара ісці.” Я ішоў дадому, і мне не давала спакою думка: “Што гэта было – сон ці ява?”

Таранаў Мацвей Наша ёлачка Кожны раз на Новы год тата прыносіў з базару сапраўдную жывую ёлачку. Адразу ж увесь пакой запаўняўся цудоўным водарам. Для ўсёй сям’і з’яўляліся прыемныя святочныя клопаты: устанавіць ёлачку, упрыгожыць яе. Нават кот Васька кідаў усе свае справы і круціўся вакол прыгажуні ёлкі, чапаючы лапай бліскучыя цацкі. Але праходзіла некалькі дзён, і ёлачка становіласа сумнай, высыхалі і асыпаліся яе іголачкі. Урэшты рэшт, ёлачка адпраўлялася на сметнік… Убачыўшы мае слёзы па ёлачцы, тата сказаў: “Не сумуй. У наступным годзе ў нас будзе свая ёлачка – жывая і вясёлая, якая з кожным годам будзе станавіцца большай і прыгажэйшай”. Праз некалькі дзён тата прынёс маленькі парастак елкі, пасадзіў яго на двары непадалёку ад хаты. Маленькая елачка хутка расла пад даглядам усёй сям’і. Мы разам – я і елачка - з кожным годам станавіліся ўсё большымі. А на Новы год мама, тата і я ўпрыгожвалі нашу елачку цацкамі, гірляндамі, пачастункамі. Яна радавала не толькі нашу сям’ю, але таксама нашых гасцей і ўсіх навокал. І нічога больш не азмрочвала цудоўны святочны настрой!

Касцюкевіч Вольга Набыла сяброў На адной палянцы ў дрымучым лесе расла маленькая ялінка. Вакол стаялі высокія магутныя дрэвы, якія гаманілі паміж сабою. А ялінцы было адзінока ўнізе адной. Напярэданні навагодняга свята зайкі, якія часта хаваліся пад густымі елчынамі лапкамі, вырашылі развесяліць дрэўца і наладзіць для яго свята. Прынеслі скрыначку з цацкамі, серабрыстым дожджыкам, рознакаляровымі зорачкамі. Павесілі ўсё гэта на яловыя лапкі і стала елачка прыгожай, засмяялася, заіскрылася. Зайкі запрасілі лясных гасцей: мішку касалапага, рыжую вавёрку, вясёлую сінічку, лісічку – сястрычку. Сабраліся ўсе разам, сталі вадзіць карагоды. Раптам на паляну выйшаў дравасек. Звяры пахаваліся. Дравасек убачыў прыбраную елачку, вырашыў яе забраць сабе на свята. Заплакала дрэўца, не хацелася яму пакідаць родную палянку. Пачала ялінка прасіць звяркоў абараніць яе. Пасталі ўсе звяры вакол дрэва, каб не пусціць да яго лесаруба. Той зразумеў, што для лясной дзетвары патрэбна гэта ялінка, і пайшоў дадому. А вакол елачкі прадоўжылася свята. З той пары ялінка больш не сумавала. Яна стала хутка расці і ўсміхацца кожнаму дню, бо цяпер у яе быў цэлы лес сяброў. Качан Паліна

Ёлка – чараўніца Набліжаўся Новы год. Я і мой старэйшы брат з нецярпеннем чакалі гэтае свята. Нам вельмі хацелася, каб у нас дома стаяла сапраўдная лясная ёлачка. Раніцай мы з татам паехалі ў лес за ёлачкай. Елак было шмат. Кожная з іх была асаблівая і прыгожая. Тут мы ўбачылі нашу елачку. Яна была не высокая, але пухнатая і крэпкая. Такая прыгажуня! Мы прывезлі елачку дамой, і ўсе разам узяліся упрыгожваць яе рознакаляровымі цацкамі, цукеркамі, гірляндамі. На самую верхавіну памясцілі чырвоную зорку. Вечарам мы з братам ляглі спаць. А на наступны дзень знайшлі пад елачкай навагоднія падарункі. Наша ёлачка – сапраўдная чараўніца! Чалей Андрэй

Не сумуй, елачка! На лясной палянцы расла маленькая елачка. Ёй было вельмі сумна, таму што яна не мела сяброў. Вакол толькі дрымучы лес. Наступіла зіма, зацерушыў пухнаты сняжок, і елачка стала сапраўднай прыгажуняй. Вось на палянку, дзе расла елачка, прыскакалі зайчыкі. Яны ўбачылі сумную адзінокую елачку і вырашылі развесяліць яе. Увесь дзень зайцы думалі, як гэта зрабіць. І нарэшце прыдумалі! Яны прапанавалі лясным жыхарам прынесці да елачкі розных прысмакаў – сушаных грыбоў, жалудоў, - што ў каго было! Вакол елачкі сабраліся зайцы, вавёркі, лісы. Яны зрабілі гірлянды і ўпрыгожылі елачку. Потым сталі весяліцца, вадзіць хараводы. А пасля дамовіліся заўсёды наведваць елачку, каб яна больш не сумавала. Камандзірчык Ксеня

Серыя “Промні ліхтарыка”

Гурток “Ліхтарык” 3 “А” клас Кіраўнік: Грынь Раіса Віктараўна

2015 год