YOU W I L L F I N D M E HE R E !
πεζοδρόμιο | 3
Σημεία των καιρών Μήπως δεν φταίμε μόνο εμείς;
AZZOURO CAFÉ CAFÉ GALA GRAPPA MOLIENDO PUERTO REEF TOY STORIES ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ BISTRO ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ ΜΙΝΕΡΒΑ ΠΛΑΓΙΩΣ ΡΟΥΣΣΟΥ ΕΡΙΦΥΛΗ ΓΛΥΚΟ ΣΤΥΛΛΑΣ
BOLLOCKS BROTHERS IN LAW KAVEH KANES KUBRICK LAS RAMBLAS MOSH PIT PLAY HOUSE WISEDOG ΑΤΤΙΚΑ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΓΗ ΚΛΙΜΑΞ ΠΟΡΤΕΓΟ
ΚΑ ΡΔ Ι Τ ΣΑ AMANO AVANTI BLUES BOTECO BROTHERS EATERY & DRINK CADILLAC RECORDS DEL CORSO GASPAR HONDOS CENTER MAMALOU MERCATO PIU CAFÉ ΚΑΒΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ ΚΑΦΕΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΝΩΤΙΑΔΗ ΟΠΤΙΚΑ ΚΑΜΙΝΙΩΤΗ ΠΛΑΣΤΗΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΟΣΟΔΑ
ΚΑ Λ Α Μ ΠΑ Κ Α DIVERSO ΜΕΛΥΔΡΟΝ
Μ ΟΥΖΑ ΚΙ MOUZAKI PALACE PEOPLE CAFÉ
ΠΑ Λ Α ΜΑ Σ NO LIMIT
Λ ΙΜΝ Η ΠΛ Α ΣΤΗΡΑ ΑΙΟΛΙΔΕΣ ΗΔΥΜΕΛΕΣ ΚΑΖΑΡΜΑ
ΣΟΦ Α Δ Ε Σ FLOU CAFÉ
ΤΡΙΚΑ Λ Α 4 PLAY BAR ROUGE DIVERSO HOME’S PETIT DEJEUNER THE LOVE SHAKE ZERONINE ΑΣΣΟΣ ΜΥΛΟΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΝΑΤΡΑ ΣΟΥΙΤΑ ΦΑΝ ΦΙΛΙΟΝ
Ε
λευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη κατά το “Liberté – égalité - fraternité” της Γαλλικής Επανάστασης. Τρεις λέξεις που μέσα τους περικλείουν ισάριθμους θεμέλιους λίθους των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Λέξεις που προσδιορίζουν τις βασικές αρχές, που οφείλουν να διέπουν μια κοινωνία: Τοπική, εθνική, σε μια Ελλάδα, η οποία δεν ευτύχησε να γνωρίσει τον Διαφωτισμό ή ακόμα και υπερεθνική. Σαν υπερεθνική κοινωνία θα μπορούσε να αναφερθεί η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα μακροπρόθεσμα μεν - υπαρκτά δε, σχέδια περί ομοσπονδιοποίησής της. Για ποια ομοσπονδία όμως μπορούμε να μιλάμε, όταν η Ένωση που φιλοδοξεί να φέρει κοντά τα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου, εστιάζει περισσότερο στην ευημερία των αριθμών και όχι των ανθρώπων, ενώ αντιμετωπίζει τα κράτη-μέλη της, σαν χώρες δύο ή και τριών ταχυτήτων; Η επικαιρότητα βρίθει εξελίξεων οι οποίες είναι κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Για άλλη μια φορά η Ευρώπη, προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, αφού βιώσει το πρώτο σοκ. Το ίδιο συμβαίνει και στο προσφυγικό. Αντί να οδηγηθούμε σε μία δίκαιη λύση η οποία θα μοιράσει ισομερώς τα «βάρη» σε όλες τις χώρες, η Ελλάδα μετατρέπεται σε «σάκο του μποξ», καθώς θεωρείται υπεύθυνη για την εισροή όλων αυτών των προσφύγων, ανθρώπων που εκδιώχθηκαν κακείν-κακώς από τα σπίτια τους. Η απειλή αποβολής μας από τη Ζώνη του Σένγκεν πλανάται απειλητικά στον ορίζοντα, τη στιγμή που η ίδια η Frontex, κατεξοχήν αρμόδια σε θέματα φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ομολογεί πως τα θαλάσσια σύνορα της χώρας μας, είναι φύση αδύνατον να φυλαχθούν σε όλη τους την έκταση. Κανείς δεν αρνείται πως έχουν γίνει λάθη από τη χώρα μας στη διαχείριση του προσφυγικού, αλλά απέχουν πολύ από την πρωτοφανή, και συνάμα προκλητική, απειλή από επίσημα χείλη, περί ελληνικής εξόδου από το κεκτημένο του Σένγκεν. Προσωπικά αρνούμαι να ανανεώσω το διαβατήριό μου, καθώς θεωρώ πως, έστω και την τελευταία στιγμή, θα πρυτανεύσει η λογική.
Γιάννης Μαρκούτης
Λ Α ΡΙΣΑ
Editorial #20
ΒΟΛΟΣ
Υπάρχει και η εσωτερική επικαιρότητα, στην οποία κυριαρχεί το Ασφαλιστικό: Αυτή η βραδυφλεγής βόμβα που κληροδοτούνταν από γενιά σε γενιά και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και αντί να εξουδετερωθεί όταν έπρεπε, σκόνταφτε συνεχώς υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς σήμερα, μιας και βλέπουμε πλέον το έργο μπροστά στα μάτια μας, τι θα ήταν τελικά προτιμότερο: Mία προσωρινώς επώδυνη, προ δεκαετίας λύση, η οποία σήμερα θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα του όλου συστήματος, ή το αδιέξοδο στο οποίο έχουν παρέλθει σήμερα τα Ταμεία, τα οποία καταρρέουν υπό το βάρος των μη ανταποδοτικών εισφορών και της κακοδιαχείρισης; Παρ’ όλα αυτά, ζω κι αναπνέω σε μια άλλη Ελλάδα, φωτεινή και δημιουργική, η οποία δεν αποτελεί τον ιδανικά πλασμένο μικρόκοσμό μου, αλλά μία καθημερινή πραγματικότητα. Ίσως απλά να είμαι τυχερός στις συναναστροφές μου, όμως δίπλα μου βλέπω ανθρώπους που στέκονται στα πόδια τους βασισμένοι στις δυνάμεις τους. Άνδρες και γυναίκες που παλεύουν αξιοκρατικά για το δικαίωμα και την ευκαιρία, για μία τίμια και δημιουργική εργασία, χωρίς να τους χαρακτηρίζει η κατήφεια. Ανθρώπους που πασχίζουν να δημιουργήσουν, τις πιο πολλές φορές εκ του μηδενός, μέσα σε ένα περιβάλλον που από κάποιους χαρακτηρίζεται έως και «τοξικό». Στην Ελλάδα και την Ευρώπη αυτών των ανθρώπων ελπίζω, εκεί όπου η Ισότητα και η Δικαιοσύνη θα γράφονται με κεφαλαίο. Γιατί, ευτυχώς, με την ελευθερία τα έχουμε καλά εδώ και χρόνια.
Αν ενδιαφέρεστε να σας αποστέλλεται το έντυπο κάθε μήνα, επικοινωνήστε μαζί μας στο email syndromi@pezodromiomag.gr ή τηλεφωνήστε μας στο 2441079000
STAFF
INDEX
Έκδοση // Pave P.C. Διευθυντής Χρήστος Αρκομάνης Αρχισυνταξία Χρήστος Αρκομάνης Γιάννης Μαρκούτης Παραχώρησαν τα κείμενά τους: Φαίδρα Αποστολίκα Λίλα Βαρελά Παναγιώτης Δουλόπουλος Νίκος Θεοδώρου Θανάσης Καρανίκας Γιώργος Καργιολάκης Αθηνά Κατσή Μαρία - Κάρμεν Κυπαρίσση Θανάσης Λάμπρου Αγγελική Θεοχάρη - Μίχου Μαριάννα Μπεβενίου Κίμωνας Μπλάτζιος Ελένη Πρίτσα Δημήτρης Ράκος Κώστας Τσέλιος Εµπορική Διαχείρηση Φώτης Αρκομάνης sales@pezodromiomag.gr
Διαφήµιση 2441079000 adv@pezodromiomag.gr
Γιώργος Ρόρρης «Τα ωραιότερα πρόσωπα νομίζω ότι δεν τα έχω ζωγραφίσει ακόμα» σελ.36
Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς και τα κόμικς Ο συνεχιστής μίας σπουδαίας, οικογενειακής, εκδοτικής παράδοσης, μας μιλά για την επιστροφή των εικονογραφημένων εκδόσεων. σελ.14
Μηνιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γρα-πτή έγκριση του ε έσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη γι΄ αυτές. Επίσης η εφημερίδα ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, όπως και ο ιστότοπος www.pezodromiomag.gr συνιστά ελέυθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο και εδώ των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.
Φλερτάροντας στην εποχή του Facebook Το φλερτ ως διαχρονική έννοια και μια σύγχρονη προσέγγιση του φαινομένου. σελ.20
1000mods Εικονογράφηση εξωφύλλου Κώστας Φραγκιαδάκης
www.pezodromiomag.gr Pave Ι.Κ.Ε. Μπλατσούκα 36 Καρδίτσα | 43100 T. 24410 79000 F. 24410 79444
Ήχοι Stoner Rock από το Χιλιομόδι Κορινθίας, με φόντο την έρημο της Αριζόνα. σελ.26
πεζοδρόμιο | 5
V C
Vaggelis Chasiotis
Luxury Concept Ο χαρισματικός pastry chef Ευάγγελος Χασιώτης ανατρέπει τα δεδομένα στον χώρο της σοκολάτας, και όχι μόνο...
Το όνομα του Ευάγγελου Χασιώτη είναι συνυφασμένο με την τέχνη της ζαχαροπλαστικής και οι απαράμιλλης αισθητικής δημιουργίες γίνονται εδώ και χρόνια αντικείμενο συζήτησης. Το μεράκι, η αστείρευτη γνώση και η φαντασία του οδηγούν σε γλυκά... κολασμένους γευστικούς προορισμούς. Ο πολυσυζητημένος pastry chef, συνώνυμο του “talk of the town”, Tel 6989431450 σας προ(σ)καλεί να τον ανακαλύψετε. evchasiotis@gmail.com
Συνθήκη Σέγκεν και κίνδυνοι εξόδου Ελλάδα Μεγάλο κίνδυνο διατρέχει η χώρα να τεθεί εκτός χώρου Σέγκεν, αν δεν εφαρμόσει μέσα σε 3 μήνες τους κανόνες που επιβάλλει η συγκεκριμένη συνθήκη για έλεγχο και ταυτοποίηση προσφύγων και μεταναστών. Η ζημιά από ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι τεράστια φυσικά…
Η Ευρώπη και το Προσφυγικό Ζήτημα
Με μέτρο και χωρίς υπερβολές
Χρήστος Μακρής
Κατοπτεύσεις
Δημήτρης Ράκος
30ημέρες
πεζοδρόμιο | 6
Βρισκόμαστε σχεδόν τρεις μήνες από το μακελειό στο Παρίσι, ένα μήνα μετά το χτύπημα στη Κωνσταντινούπολη. Λίγο πριν η ατζέντα της επικαιρότητας αλλάξει και αντικατασταθεί από κάποιο νέο γεγονός, ας παραθέσουμε λίγες σκέψεις για να βοηθηθούμε και εμείς, που είμαστε κολλημένοι στις οθόνες μας κάθε φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο περιστατικό και κατακλυζόμαστε από φόβους και τρόμο στη σκέψη, ότι ίσως είμαστε οι επόμενοι. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα σχετίζονται άμεσα με δύο φαινόμενα. Την αυτοαναιρετική κουλτούρα που καλλιέργησε η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα στους λαούς της και την αντιφατική της εξωτερική πολιτική, που ακολούθησε στις χώρες του αραβικού κόσμου. Δεν έχει σημασία ποιο συνέβη πρώτο ή δεύτερο χρονικά. Σημασία έχει πως αυτά είναι δεδομένα, συμβάντα, facts που λέμε και μάλιστα τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Το πρώτο φαινόμενο, λοιπόν, με τις λεγόμενες πολιτικές ανοχής και της πολιτικής ορθότητας, είχε δυο αποτελέσματα. Από τη μία οι Ευρωπαίοι ορθά, αποδέχτηκαν τις μεταναστευτικές ροές ακολουθώντας το πρότυπο του Αμερικανικού μοντέλου, ως τόπο σύνθεσης διαφορετικών μεταξύ τους ιδεών. Από την άλλη, αφού αποδέχτηκε όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους εγκλώβισε σε προαστιακές περιοχές δημιουργώντας γκέτο, στιγματίζοντας έτσι το διαφορετικό. Έτσι κατά συνέπεια, οι μετανάστες δεν αποτέλεσαν ζωτικό και ενεργό μέλος μιας καινούργιας πραγματικότητας, αλλά μια εγκλωβισμένη κοινότητα που επιβιώνει στο περιθώριο. Το δεύτερο φαινόμενο οδηγεί τις αποφάσεις που παίρνονται σε κεντρικό επίπεδο να είναι αντιφατικές. Αφού η Αμερική θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μια δεκαετία νωρίτερα, η Ευρώπη θα ακολουθήσει, χωρίς να αναλογιστεί πλήρως ούτε τους λόγους, αλλά ούτε και τις συνέπειες. Έχοντας στο παρελθόν στηρίξει αντικαθεστωτικές και αποσταθεροποιητικές δυνάμεις στις χώρες αυτές, σήμερα τις συναντά στο αντίπαλο στρατόπεδο, να υποκινούν τρομοκρατικά χτυπήματα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Μια μετά την άλλη οι χώρες, αντί να αυξήσουν τους ελέγχους στην μεταναστευτική ροή και να ακολουθήσουν πολιτικές εξομάλυνσης, κλείνουν τα σύνορά τους, νομίζοντας σαν άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, πως λύνουν έτσι το όποιο πρόβλημα. Συνδέοντας αυτά τα δύο φαινόμενα, βλέπουμε την Ευρώπη να κινείται φοβικά και διστακτικά, χωρίς να λαμβάνει πρωτοβουλίες. Στο παρελθόν κινήθηκε ενοχικά, ξεχνώντας πως οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν την Ευρώπη, για την ελευθερία που αποδίδει στις κοινωνίες της και όχι για να την μετασχηματίσουν. Ήρθαν για να ξεφύγουν από τους δυνάστες τους και όχι να αποκτήσουν νέους, μέσα στα γκέτο και τις θρησκευτικές σέχτες που έχουν εγκλωβιστεί. Ήρθαν θαυμάζοντας την ευρωπαϊκή κουλτούρα, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και όχι για να επιβάλλουν τις δικές τους συνήθειες, καθώς από τις πατρίδες τους φεύγουν κυνηγημένοι.
Ιστορικό χαμηλό για το αργό πετρέλαιο Κόσμος Το αργό πετρέλαιο παρουσιάζει επιτέλους την χαμηλότερη τιμή από το 2003 παγκοσμίως στα 28 δολάρια το βαρέλι κι αυτό έχει σαν φυσικό επακόλουθο να μειώνονται κι οι τιμές στη βενζίνη. Ευκαιρία να πάμε επιτέλους εκείνο το ταξίδι στη Λίμνη Πλαστήρα…
Είμαστε όμως στην κόψη του ξυραφιού. Σε ποιο σημείο αυτές οι σκέψεις σταματούν να είναι μετρημένες και ορθές και γίνονται ακραίες, οδηγώντας έτσι σε άλλα μονοπάτια; Έλεγχος των μεταναστευτικών ροών, ταυτοποίηση των ανθρώπων, μετακίνηση πληθυσμών και εγκατάστασή τους σε συγκεκριμένες χώρες, άρνηση εισόδου σε κάποιους, επαναπατρισμός κάποιων άλλων, ενσωμάτωση στις κοινωνίες που θα εγκατασταθούν. Είμαστε στο σημείο όπου τέτοιες πολιτικές θα βελτίωναν κάτι ή η υιοθέτησή τους θα έκανε τα πράγματα χειρότερα; Ήταν αυτές οι πολιτικές που έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρώπη στην αρχή ή τώρα είναι αργά; Αυτός είναι εξάλλου ο σκοπός των τρομοκρατών. Να ολισθήσουμε προς την υπερβολική αντίδραση. Να χάσουμε το μέτρο. Εκμεταλλευόμενοι τη φοβικότητα της Ευρώπης, ανοίγει ο δρόμος για να την μετασχηματίσουν και να διαλύσουν τις αξίες αυτές, στις οποίες βρίσκουν καταφύγιο οι κατατρεγμένοι ομόθρησκοί τους. Στα κηρύγματα μίσους τους, η Δύση βομβαρδίζει τις χώρες τους και γκετοποιεί τους συμπατριώτες τους, στις πόλεις της. Η αυξημένη ευαισθησία του ευρωπαίου απέναντι στα θέματα του ρατσισμού, της ανεξιθρησκίας, της ανοχής και της ελευθερίας, παρουσιάζεται σαν μια υποκριτική παρωδία. Προκαλείται λοιπόν ο Ευρωπαίος από τα συνεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα, να φύγει από τον δρόμο της λογικής και του μέτρου, να μισήσει και αυτός, να επιβεβαιώσει με αυτό τον τρόπο την υποκρισία του. Δεν μπορούμε να πάμε το χρόνο πίσω και να αλλάξουμε τις πολιτικές μας. Σίγουρα έπρεπε πολλά πράγματα να γίνουν διαφορετικά. Η Ευρώπη, πρέπει τώρα να ανοίξει τα σύνορά της και με αυστηρό έλεγχο να επιτρέψει την προσέλευση των προσφύγων. Από τη πλευρά τους, οι μουσουλμανικές κοινότητες ανά την υφήλιο, πρέπει να πάρουν τη πρωτοβουλία να καθαρίσουν τα του οίκου τους, από τα εξτρεμιστικά στοιχεία. Απαίτηση στην οποία η Ευρώπη πρέπει να σταθεί αμετακίνητη. Τέλος, σαν ενιαία οντότητα, η Ευρώπη θα πρέπει να αποφασίσει επιτέλους τι στάση θα κρατήσει απέναντι στο φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους, ως ενιαίας οντότητας.
«Θα πρέπει όλοι να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα» Βρυξέλλες Τις ευχαριστίες του στη χώρα μας, η οποία παρόλες τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, φροντίζει όσο το δυνατόν περισσότερο τους πρόσφυγες που καταφθάνουν σε αυτή, εξέφρασε ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Τζιάνι Πιτέλα, σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Euroactiv.
Όσο νωρίτερα τελειώσει ο πόλεμος που συντηρείται, τόσο γρηγορότερα θα σταματήσει και η προσφυγική ροή, θα εκμηδενιστεί ο φόβος της τρομοκρατίας και θα επιστρέψουμε στη φάση της σύνθεσης και της πραγματικής προόδου. Με αποκλειστικό στόχο, τον εναγκαλισμό αυτών των ανθρώπων και των όσων διαφορετικών στοιχείων έχουν να προσφέρουν στη κοινωνία μας.
πεζοδρόμιο | 7
Η νέα γενιά εκγύμνασης
ΚΛΕΙΣΤΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΩΡΑ. ΔΩΡΕΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ!
Το Miha Bodytec είναι ένα σύστημα εκγύμνασης που βασίζεται στη μέθοδο της ηλεκτρομυοδιέγερσης, που γυμνάζει ταυτόχρονα όλες τις μυϊκές ομάδες του σώματος με γρήγορο και ασφαλή τρόπο. Γρήγορα, γιατί τα 20 λεπτά που αντιστοιχούν σε μια συνεδρία μπορούν να αντικαταστήσουν 3 με 4 ώρες συμβατικής προπόνησης. Με ασφάλεια, διότι ο ασκούμενος δεν επιβαρύνεται στα κόκκαλα και στις αρθρώσεις, ενώ γυμνάζονται ταυτόχρονα «αγωνιστές-ανταγωνιστές» μύες. Το Miha Bodytec απευθύνεται σε όλους: Σε όσους αδυνατούν να γυμναστούν λόγω έλλειψης χρόνου, σε κείνους που θέλουν να χάσουν βάρος, αλλά και σε αθλητές που επιζητούν γρήγορη ενδυνάμωση. Σε γυναίκες που θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της κυτταρίτιδας, αλλά και σε όσους πασχίζουν να εξαλείψουν τους πόνους στην πλάτη, τη μέση, τα γόνατα και τον αυχένα. Το Miha Bodytec απευθύνεται σε όλους, χωρίς κανέναν ηλικιακό περιορισμό! Όλοι μπορούν να γυμναστούν, και μία προπόνηση την εβδομάδα αρκεί για να δείτε τα πρώτα αποτελέσματα σε 10 μόλις συνεδρίες.
Χαρίτου 22 Τ. 2441 775958 Καρδίτσα
Επισκευές Smartphone - Tablet Αλλαγή Μπαταρίας | USB Φόρτισης Ηλεκτρονικές Βλάβες Αλλαγή Οθόνης
Επισκευές Laptop - Desktop Συστήµατα Παρακολούθησης CCTV 0,0 0,2 0,4 0,6 0,8 1,0
www.recode.gr | info@recode.gr Χαρίτου 3 | Καρδίτσα τηλ.2441303138
Advanced Rework
30ημέρες
πεζοδρόμιο | 8
Ξεχάστε τον αγαπημένο browser των παιδικών μας κι όχι μόνο χρόνων. Πάει, απεβίωσε μια μέρα ξαφνικά που τα επιτελεία του Bill Gates θεώρησαν ότι δεν είναι πια ανταγωνιστικός και έπαθαν μια κρίση τεχνολογικού πανικού…
Ακτιβισμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτή η μάστιγα...
White Noise
Τέλος εποχής για τον Internet Explorer http://
Slacktivism
Κώστας Τσέλιος
Το “Kony 2012” είναι μια ταινία μικρού μήκους που δημιουργήθηκε από την ακτιβιστική ομάδα Invisible Children (Αόρατα Παιδιά) και είχε ως στόχο να εκθέσει τα εγκλήματα του Αφρικανού πολέμαρχου Τζόζεφ Κόνι. Η προσπάθεια έγινε παγκόσμια επιτυχία συγκεντρώνοντας πάνω από εκατό εκατ. χτυπήματα στο YouTube, ένα κατακλυσμό από Like στο Facebook και μεγάλη αναγνωρισιμότητα (και χρήματα) στους δημιουργούς της. Το πρόβλημα δεν λύθηκε, αφού ο Γκανέζος φυγάς και ο στρατός του, τέσσερα χρόνια μετά, συνεχίζουν ακάθεκτοι αλλά δόξα τω Θεώ, τα θεματικά μπλουζάκια και βραχιόλια ξεπούλησαν. Ο σκηνοθέτης Ιλάι Ροθ, το έθεσε πολύ ωραία όταν μέσα από την νέα του ταινία “The Green Inferno”, μίλησε περί “slacktivism”, το οποίο αν θέλουμε να μεταφράσουμε στα ελληνικά είναι περίπου κάτι σαν «τεμπέλικος ακτιβισμός». Ο δημιουργός μεταξύ άλλων του Hostel και του Cabin Fever, παρατήρησε πως το να υπερασπίζεσαι ιδέες και να προβάλλεις σκοπούς μέσω σχολίων, re-tweet ή Like στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξοδεύοντας ελάχιστο χρόνο και το κυριότερο, χωρίς να «ξεβολεύεσαι», το μόνο που βοηθάει είναι τη δημόσια εικόνα και την συνείδησή σου. Τους τελευταίους μήνες στο Facebook, γίνεται έπαρση και υποστολή της εκάστοτε σημαίαςφίλτρο στην φωτογραφία του προφίλ μας, πιο συχνά κι από στρατόπεδο. Βάλαμε την Γαλλική και την Τουρκική για τρομοκρατικές επιθέσεις, το ουράνιο τόξο για το Σύμφωνο Συμβίωσης, κεραυνούς όταν πέθανε ο Μπάουι, κάτι θα είχαμε και για τον Λέμι των Motorhead που μου διαφεύγει αυτή την στιγμή κι ένας Θεός ξέρει τι θα δούμε, από αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο έως τον Φεβρουάριο που θα κυκλοφορήσει το περιοδικό (θα είχε πλάκα πάντως του Αγίου Βαλεντίνου να βγει κάνα πορφυρό φίλτρο και να θυμίζουν όλα σπλατεριά). Να μην το πολυλογούμε, η ευαισθητοποίηση έχει χτυπήσει κόκκινο... Η ιδέα το ιντερνετικού ακτιβισμού συνοψίζεται στην λέξη αλληλεγγύη. Μια ιδέα βέβαια με την οποία έρχεται σε σύγκρουση η κυνική άποψη που υποστηρίζει πως οι εκάστοτε διακηρύξεις στήριξης είναι βραχυπρόθεσμες, ματαιόδοξες και το κυριότερο, χωρίς νόημα. Π.χ. έχοντας στο μυαλό το Παρίσι, αν κανένας από τους φίλους σου στο Facebook δεν επηρεάστηκε προσωπικά από τις επιθέσεις (στην Ελλάδα ζούμε…) τότε οι μόνοι που θα δουν την φωτογραφία του προφίλ σου, με την δήλωση στήριξης που διατείνει το φίλτρο της Γαλλικής σημαίας, είναι άνθρωποι που δεν χρειάζονται στήριξη. Αλλάζοντας την φωτογραφία για μια εβδομάδα δεν προσφέρεις κάτι στα θύματα. Αντίθετα «φτιάχνεις» το διαδικτυακό σου βιογραφικό, προσθέτοντας σε όλες τις υπόλοιπες αρετές σου και το «συμπονετικός».
YouTube τώρα και στο Πακιστάν Κόσμος Έπειτα από 3 χρόνια το Πακιστάν αίρει την απαγόρευση του YouTube, καθώς πλέον μπορεί να καθορίζει και να ξεδιαλέγει τι θα προβάλλεται στη χώρα. Δηλαδή ναι μεν θα βλέπεις, αλλά θα σου λέω εγώ τι θα βλέπεις, το καταλαβαίνεις;
Μια άλλη περίπτωση, είναι και το σύμφωνο συμβίωσης. Φυσικά και μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ένα σκοπό χωρίς να είναι άμεσα ενδιαφερόμενος. Αλλά εκτός από το να δείχνει κανείς ότι γνωρίζει τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής, διατυμπανίζοντας μια θέση για την οποία άλλοι έχουν δεινοπαθήσει, βοηθάει κάποιον άλλο χειροπιαστά εκτός από το στάτους του; Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο διαδικτυακός αχταρμάς όχι απλά δεν σημαίνει τίποτα στην πραγματική ζωή, αλλά μπορεί και να υποβαθμίζει την σοβαρότητα των γεγονότων. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ανησυχητικό σημάδι ελαφρότητας το να στοιβάζεται το #RefugeesWelcome ανάμεσα στα #NoMakeUpSelfie και #NewHipsterHair (και άντε να βγάλεις άκρη εσύ μετά, σε τι αναφέρεται το #ThisIsaCoup). Οι άνθρωποι γοητεύονται από την ιδέα ότι μπορεί να αποτελούν μέρος μιας κρίσης, ότι ζουν ιστορικές στιγμές. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόνωσαν το ναρκισσισμό και έπαιξαν κύριο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. Και στην αρχή είχε πλάκα, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας να (θέλει να) γράψει ιστορία. Με το στανιό, άμα λάχει. Και πάντα στο επίκεντρο. Γιατί όταν μιλάμε για διαδικτυακό ακτιβισμό όλα καταλήγουν στο «ΕΓΩ». Κάτι που οδηγεί στην παρανόηση, ότι η γνώμη του έχει βαρύτητα εκτός από τον ίδιο και για κάποιους από τους πεντακόσιους «φίλους» του (όχι, δεν έχει). Παρεξήγηση που θα είχε αποφευχθεί αν εκτός από το Like υπήρχε κι ένα κουμπί So What (Ε και;) να μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε φορά που κάποιος ποστάρει π.χ. «Στις επόμενες εκλογές ξέρω τι θα ψηφίσω και ξέρω και τι ΔΕΝ θα ψηφίσω» μπας κι επανέλθουμε όλοι στα ίσα μας. Αλλά ξεφύγαμε...
Γίνε σαν αυτόν που δεν είσαι-Βασίλης is his name! Facebook Μια νέα τάση στο Facebook παρακινεί τους χρήστες του να ακολουθούν το παράδειγμα του ήρωα της σελίδας, εν προκειμένω του Βασίλη, και να κάνουν πράγματα για τη βελτίωση της ζωής τους (λέμε τώρα).
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από αυτή την ιστορία είναι ότι το φαινόμενο slacktivism οδηγεί σε στρουθοκαμηλισμό, αφού όχι απλά δεν εμβαθύνει σε ένα πρόβλημα, αλλά ανάθεμα τις περισσότερες φορές κι αν ξύνει την επιφάνειά του. Και ναι, δεν πρέπει να υποτιμάται η δύναμη της αλληλεγγύης. Το να την παρέχουν όμως εκατομμύρια ανθρώπων έστω, αλλάζοντας μια εικόνα προφίλ ή χαρίζοντας κλικ, δεν είναι ουσιαστική βοήθεια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προωθούν την ιδέα να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο… μη κάνοντας τίποτα. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι αυτό που συμβαίνει αποτελεί μια σύγχρονη βερσιόν της flower power, της ανούσιας «γενιάς των λουλουδιών». Κι όλοι ξέρουμε, σαράντα χρόνια μετά, πως τελείωσε αυτό το έργο…
πεζοδρόμιο | 9
30ημέρες
πεζοδρόμιο | 10
Διαλέγοντας υπερδύναμη…
Μια αδικαιολόγητα καθυστερημένη ατάκα και ο τρόπος της να κινητοποιεί τη διαδικασία της ζωής
Μην γεννάτε, χανόμαστε… Κίνα Στην Κίνα σταματάει η πολιτική του 1 παιδιού ανά οικογένεια και πλέον επιτρέπεται και δεύτερο παιδί… Φαντάσου να αντιμετωπίσουν σε άξονα εκατονταετίας κι αυτοί θέμα με την υπογεννητικότητα. Να δούμε τι θα απογίνει τόσο ρύζι…
«Τα Φιλαράκια» ξανά μαζί ΗΠΑ Η πρώτη συνάντηση έγινε σε δείπνο εκτός τηλεοπτικών στούντιο, αλλά όλοι περιμένουν να ξεκινήσουν τα γυρίσματα με τους αγαπημένους ήρωες να παίζουν ξανά μαζί μετά από τόσα χρόνια. Ο μόνος που έλειπε ήταν ο Mathew Perry (Chandler), λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στο Λονδίνο.
Πλανητάριουμ
Φαίδρα Αποστολίκα Στην ερώτηση «ποια υπερδύναμη θα ήθελες να έχεις» πάντα απαντούσα «θα ήθελα να μπορώ να γυρίζω το χρόνο πίσω». Όχι για να ξαναγίνω μικρότερη, πραγματικά θα ήταν ένα μαρτύριο αν έπρεπε να ξαναπεράσω όσο πέρασα ως έφηβη και ποτέ δεν με απασχόλησε η ηλικία μου -δεν πέρασα καμία κρίση από τις γνωστές ηλικιακές-. Το μόνο που θα ήθελα, ήταν να μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω στιγμιαία, για 5-10 λεπτά, ώστε να γίνομαι λιγότερο ρεζίλι μερικές φορές. Σε βάθος χρόνου, δεν υπάρχει κάτι στη ζωή μου για το οποίο να ντρέπομαι ιδιαίτερα, που έχω κάνει. Εστιάζοντας όμως σε συγκεκριμένα γεγονότα, υπήρξαν στιγμές που πραγματικά έγινα ρεζίλι. Ανούσιες στιγμές, που, αν κάποιος μπορούσε να επέμβει και να τις σβήσει γυρίζοντας το χρόνο πίσω στιγμιαία, νομίζω πως θα είχα εντελώς άλλο αυτοσεβασμό. Όλο αυτό ξεκινάει από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Είμαι στην πρώτη δημοτικού, στο σχολείο μου στα Τρίκαλα και βρέχει καταρρακτωδώς. Μόνο λίγα παιδιά έχουμε βγει στην αυλή για το διάλειμμα, αυτά που έχουμε ομπρέλες. Εγώ όχι μόνο έχω βγει για διάλειμμα, αλλά στροβιλίζομαι στη μέση της αυλής κάτω από τη βροχή με την τεράστια ομπρέλα μου, κοροϊδεύοντας τους υπόλοιπους συμμαθητές μου για τις δικές τους. Σιγά-σιγά το πλήθος αρχίζει να διαλύεται γύρω μου, αλλά εγώ συνεχίζω εκστασιασμένη για λίγο ακόμα, το χορό της νίκης της ομπρέλας, με κατάληξη να τη χαλάσω. Αποφασίζω να γυρίσω στην τάξη λίγο αφού έχει χτυπήσει το κουδούνι για να δω, πως εικοσιπέντε περίπου μαθητές, αλλά και η δασκάλα, βρίσκονται ανήσυχοι έξω από αυτήν. Θυμάμαι να περπατάω χαρούμενη στο διάδρομο προς την τάξη και ξαφνικά, σαν να μου έχουν αγοράσει καινούργιο εγκέφαλο, αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ, πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα. Σταματάω στη μέση του διαδρόμου και κοιτάζω την ομπρέλα. Στη συνέχεια, όλη η τάξη και η δασκάλα κοιτάζουν εμένα και την ομπρέλα. Πετάγεται κάποιος και φωνάζει «να τη!». Εγώ ή η ομπρέλα, σκέφτηκα; Μα φυσικά η ομπρέλα, αφού ήταν της δασκάλας και την έκλεψα, βάζοντάς την τιμωρία για ολόκληρο το διάλλειμα να παραμείνει μέσα στην τάξη. Θα ήθελα να μπορώ να πω, ότι το προαναφερθέν γεγονός μου έγινε μάθημα και ότι από κει και πέρα στη ζωή μου, όλα όσα έκανα ήταν προσεκτικά και μελετημένα. Αλλά τα πράγματα δυστυχώς δεν πήγαν έτσι. Σε κάθε τάξη της σχολικής μου ζωής, αλλά και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια και στη δουλειά μου, γίνονταν πάντα πράγματα, που με κάνανε ρεζίλι. Δεν ήταν θέμα τύχης ή κακών συγκυριών. Αυτά τα γεγονότα τα προκαλούσα, και τα δημιουργούσα εγώ η ίδια και στη συνέχεια ένιωθα αυτό το ίδιο συναίσθημα της πρώτης δημοτικού. Προς υπεράσπισή μου, αυτά τα γεγονότα είναι από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια και είναι σίγουρα αυτά, τα οποία, αν και ντροπιαστικά, με κάνουν να νιώθω ότι έζησα τη ζωή μου όπως ακριβώς την ήθελα, χωρίς να φοβάμαι για τίποτα, παρόλο που η μέχρι τότε εμπειρία μου, μου είχε αποδείξει με σαφήνεια, ότι θα έχω ακόμα μια ιστορία ντροπής να διηγούμαι στα μελλοντικά μου παιδιά. Επανεξετάζοντας λοιπόν την αρχική μου σκέψη για την ιδανική υπερδύναμη, κατέληξα στην υπερδύναμη της αλλαγής των διαλόγων, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Πάντα ήμουν από αυτούς, που, ενώ φαινομενικά ήταν ετοιμόλογοι, ήξεραν πολύ καλά πως ο διάλογος που κάνουν σε δεύτερο χρόνο, ξαναπερνώντας το μακαρίτη διάλογο μέσα στο κεφάλι τους, ήταν πολύ πιο έξυπνος και αστείος από τον αυθεντικό. Είχα δηλαδή την πιο φανταστική ατάκα, απλά την είχα πέντε λεπτά αργότερα και δυστυχώς την άκουγα μόνο εγώ. Είναι δηλαδή σαν να έχω δύο εγκεφάλους: τον πολύ έξυπνο αλλά μουγκό, και τον πιο ανάλαφρο και φλύαρο, αλλά κοινωνικό. Μα πως είναι δυνατόν να κάνει τις δημόσιες σχέσεις μου ο δεύτερος;
Στην κορυφή των charts Κόσμος Τα παγκόσμια πρωτεία σε πωλήσεις δίσκων κατέχει ακόμα η Adele (αναμενόμενο άλλωστε) και φαίνεται πως θα έχει το… κοκαλάκι της νυχτερίδας και το 2016. Ο νέος δίσκος της δημοφιλούς τραγουδίστριας από την Αγγλία “25” βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στο να σπάσει το φράγμα των 8 εκατομμυριών αντιτύπων μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ οι συνολικές πωλήσεις του ανέρχονται μέχρι στιγμής σε 15 εκατομμύρια!
Σίγουρα το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος δύο ταχυτήτων, με κάνει να θέλω να προσπαθώ περισσότερο, για να είμαι πιο έτοιμη την επόμενη φορά, στον επόμενο διάλογο. Το ίδιο γεγονός με κινητοποιεί να διαβάζω και να απομνημονεύω ατάκες, να μιλάω με έξυπνους ανθρώπους και να θέλω να ταξιδέψω, ώστε να καταφέρω κάποια στιγμή να πω, πως αυτός ήταν ο διάλογος πρότυπο. Από αυτόν δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί τίποτα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα. Και έτσι είναι. Γιατί τελικά η ζωή είναι στιγμές. Στιγμές που σε κάνουν ρεζίλι και σε κάνουν να νιώθεις λίγος, αλλά και στιγμές, που νιώθεις ότι προσπάθησες καιρό και τα κατάφερες. Ότι είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, γιατί είναι το αποτέλεσμα μιας καθημερινής δοκιμασίας ντροπής και εξέλιξης. Αυτό άλλωστε είναι και η καθημερινότητα: κάθε προηγούμενη μέρα, είναι η πρόβα τζενεράλε κάθε επόμενης.
πεζοδρόμιο | 11
30ημέρες
πεζοδρόμιο | 12
Αλλάζοντας (σ)τον κόσμο Πώς η νέα παγκόσμια κοινότητα μας κάνει καινούργιους ανθρώπους
Το πρώτο εργοστάσιο στέβιας στην Ευρώπη Ελλάδα Από την Καρδίτσα ξεκινά και το πρώτο εργοστάσιο στέβιας στην Ευρώπη. Με αυτόν τον τρόπο, η στέβια μπαίνει σε πλήρως καθετοποιημένη παραγωγή, από την καλλιέργεια στον ελληνικό αγρό, μέχρι την τελική μεταποίηση και διανομή, με προφανή τα οφέλη τόσο για το ίδιο το προϊόν όσο και για τους παραγωγούς που το καλλιεργούν.
Trick Or Treat?
Μαρία - Κάρμεν Κυπαρίσση
Υπογραφή πρώτου συμφώνου συμβίωσης Ελλάδα Υπεγράφη το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλου ζευγαριού στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα (Αύγουστος Κορτώ - Αναστάσιος Σαμουηλίδης), αφού πρώτα είχε προηγηθεί ο γάμος τους στο εξωτερικό. Μια απόφαση για την υιοθεσία και το αποτεφρωτήριο έμεινε ακόμα, για να αποδείξει η κυβέρνηση ότι μεριμνά για τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Άκουγα πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τους πιο μεγάλους να λένε πόσο ωραία έχουν περάσει κατά τη διάρκεια σπουδών, μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας, στο εξωτερικό. Τους άκουγα να λένε για το πόσο διεύρυνε τον τρόπο σκέψης τους, για τους πολιτισμούς και τους ανθρώπους που γνώρισαν, αλλά πάντα τους θεωρούσα λίγο γραφικούς, υπερβολικούς και συναισθηματικούς. Κάποιοι ακόμα έλεγαν πως καθόρισε το μέλλον τους. Μα γίνεται ένα εξάμηνο στο εξωτερικό να καθορίσει το μέλλον, αναρωτιόμουν; Η πραγματικότητα ήρθε να δώσει την απάντηση, αφού με τη μετακίνηση κατά τη διάρκεια των σπουδών ασχολήθηκε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με πρόσφατο tweet της αναφέρει πως το 62% των εργοδοτών πιστεύουν ότι η διεθνής εμπειρία (συμπεριλαμβανομένου του Erasmus) είναι σημαντική και το 64% ότι οι πτυχιούχοι με διεθνείς σπουδές είναι πιο υπεύθυνοι επαγγελματικά. Το 92% ψάχνουν για εργαζόμενους με «πολλαπλής χρήσης» δεξιότητες όπως η περιέργεια, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, η ανοχή και η εμπιστοσύνη. Συνεπώς αυτοί που έχουν μετακινηθεί για λόγους σπουδών, θεωρείται πως έχουν κερδίσει πολύτιμες δεξιότητες και κατέχουν ήδη ένα μικρό προβάδισμα στον εργασιακό στίβο. Αποδεικνύεται καθημερινά πως οι απαιτήσεις στον εργασιακό χώρο έχουν αλλάξει πολύ. Η ζήτηση που παλιότερα ήταν για εργάτες, τώρα φαίνεται να είναι για δημιουργούς. Πλέον αναζητούνται άτομα με δημιουργικότητα, καινοτόμο τρόπο σκέψης και φαντασία. Σε αυτές τις συνθήκες καλούμαστε να προσαρμοστούμε, να αλλάξουμε και να εκφράσουμε τον καλύτερο εαυτό μας (μας αρέσει αυτό!). Να εκμεταλλευτούμε χαρακτηριστικά, όπως η φιλομάθεια, η τάση προς ανακάλυψη, ακόμα και το θράσος. Δεν μετράει τόσο πια το πόσα ξέρεις και με τι πτυχία μπορείς να το αποδείξεις αυτό αλλά το τι κάνεις με αυτά που ξέρεις. Κάποιες από τις πιο γνωστές παγκόσμιες εταιρείες ξεκίνησαν από ένα φοιτητή ή ένα πτυχιούχο χωρίς περαιτέρω εξειδικευμένες γνώσεις αλλά με όραμα και πείσμα. Και μεγαλούργησε! Δεν μετράει τόσο πια η χώρα καταγωγής (τουλάχιστον όταν μιλάμε για τις ανεπτυγμένες χώρες) εφόσον η μετακίνηση έχει γίνει τόσο εύκολη. Μέσα σε 2 ώρες ταξιδεύεις εύκολα από τη γαλλική πρωτεύουσα, σε μια μικρή πόλη της Ολλανδίας. Μέσα σε 3.5 ώρες μπορείς να βρεθείς από την ελληνική επαρχία στην ισπανική. Μέσα σε 1.5 ώρα πηγαίνεις από το Μιλάνο στη Γενεύη, ενώ είναι πολλοί αυτοί που ζουν σε άλλη χώρα και δουλεύουν σε άλλη, χρησιμοποιώντας το τρένο (δουλεύοντας μάλιστα μέσα σε αυτό) ως μέσο μεταφοράς. Ακόμα και η συνεννόηση είναι σχετικά εύκολη, τουλάχιστον στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, αν σκεφτούμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών των περιοχών μιλάει συνολικά πέντε γλώσσες. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι σαν Έλληνες θεωρούμαστε γλωσσομαθείς καθώς και το γεγονός πως είμαστε ιδιαίτερα ευπροσάρμοστοι, μας κάνει ιδανικούς υποψήφιους θέσεων εργασίας στο σημερινό, αυξημένων απαιτήσεων χώρο εργασίας. Δεν μετράει πια τόσο η κοινωνική κάστα και η οικονομική επιφάνεια. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει, καθώς το αμερικάνικο όνειρο παγκοσμιοποιήθηκε χάρη στο Διαδίκτυο. Οι πληροφορίες είναι στα χέρια μας και μέσα από το παράθυρο ενός υπολογιστή απλώνεται ο κόσμος. Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος μιας μέσης κοινωνικής τάξης μπορεί να ανατρέψει τη σύγχρονη πραγματικότητα και να δημιουργήσει νέα δεδομένα χρησιμοποιώντας το μυαλό του, το ποντίκι και το πληκτρολόγιο, ενός συμβατικού υπολογιστή. Τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με τη φήμη που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια πως είμαστε εξαιρετικοί επιστήμονες (σαν λαός είμαστε το 0.2% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το 3% των κορυφαίων επιστημόνων παγκοσμίως είναι Έλληνες) αλλά και με πρόσφατα άρθρα γερμανικών μέσων ενημέρωσης που αναφέρουν πως οι Έλληνες ιατροί της Γερμανίας έχουν καταφέρει να ανεβάσουν το επίπεδο του συστήματος υγείας, με κάνουν να πιστεύω πως είμαστε η πιο δυναμική γενιά από όσες γνωρίζουμε και με τα μεγαλύτερα εφόδια (σχεδόν όλοι μιλάνε αγγλικά και οι περισσότεροι μια ακόμα γλώσσα τουλάχιστον). Με γεμίζουν δε βεβαιότητα, πως θα συνεχίσουμε να μεγαλουργούμε, αλλά και πως θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τη ρήση που οι γονείς μας έλεγαν ότι «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της», εντός και εκτός συνόρων.
Διάσημοι θάνατοι με το καλημέρα για το 2016 Κόσμος Πολύ θανατικό έπεσε εγχώρια και παγκοσμίως με την έναρξη του 2016: Ντέιβιντ Μπόουι, Άλαν Ρίκμαν, Φράνκο Τσίτι, Έττορε Σκόλα, Μπλακ αλλά κι εδώ, Άννα Συνοδινού, Νίκος Παναγιωτόπουλος, προσωπικότητες που έδωσαν πολλά όχι μόνο με το έργο τους, αλλά και με την υπόστασή τους.
Ανοίξτε τα φτερά σας αγάπες μου. Και μη φοβάστε. Όσοι σας αγαπάνε θα είναι πάντα εδώ! Ξεπερνώντας τις μικροαστικές λογικές και την εσωστρέφεια που περιβάλλει την ελληνική οικογένεια και οδηγώντας του εαυτούς μας εκτός της ζώνης ασφαλείας μας, μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά. Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να ανακαλύψουμε τον κόσμο όλο. Listen to: The Jezabels - Dark storm
πεζοδρόμιο | 13
ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!
Το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι ο πιο υγιεινός τρόπος καπνίσματος. Το κατάστημά μας σας παρέχει μεγάλη ποικιλία τέτοιου είδους συσκευών, καθώς και υγρών αναπλήρωσης. Η υψηλή ποιότητά τους αγγίζει τα κορυφαία standard του χώρου, ενώ η γκάμα μας εμπλουτίζεται συνεχώς.
ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΙΛΙΩΝΗΣ Ηρ. Πολυτεχνείου 18 (δίπλα στο Γερμανό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τ. 24415 50190 | What’s up 697 0679680 ovaleshop karditsas ovaleshoptr.olympicbiz.com
πεζοδρόμιο | 14
Λεωκράτης Ανεμοδουράς
Θανάσης Λάμπρου Φωτογραφία: Κώστας Καρατέλιος
πεζοδρόμιο | 15
Από πιτσιρικάς, θυμάμαι να με γοητεύουν οι χάρτινοι ήρωες με τις συναρπαστικές περιπέτειές τους. Περιπέτειες γεμάτες ηρωισμό, δράση και αγωνία, οι οποίες συγκινούσαν, διασκέδαζαν και γέμιζαν με τη λαχτάρα της προσμονής του επόμενου τεύχους, όλη τη γενιά της εποχής μου! Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές άλλαξαν και ενήλικος πια, εξακολουθώ να τρέφω την ίδια αγάπη για τους παιδικούς μου χάρτινους ήρωες. Παρ’ όλα τα εμπόδια και τις δύσκολες συνθήκες της εποχής, οι αρχετυπικοί αυτοί ήρωες είναι ακόμα εδώ. Σε πείσμα των καιρών και μέσα από δυσκολίες, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που προσπαθούν και επιμένουν. Κουβαλώντας το βαρύ όνομα της οικογενειακής παράδοσης, ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς μας μιλάει για την πορεία, τις δυσκολίες και την εξέλιξη του χώρου των εικονογραφημένων εκδόσεων.
Πότε αποφάσισες να επαναλειτουργήσεις τις εκδόσεις και ποιο ήταν το έναυσμα που οδήγησε στην απόφασή σου αυτή; Ουσιαστικά το 2010, σταμάτησε η εκδοτική δραστηριότητα, όχι μόνο των εικονογραφημένων, αλλά και όλων των εκδόσεων «Ανεμοδουράς». Από τότε υπήρχε πάντα η σκέψη αναβίωσης, όμως το έναυσμα δόθηκε μέσω μιας συνεργασίας που κάναμε με την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου μας ζήτησαν την περίοδο της 28ης Οκτωβρίου να κυκλοφορήσουν ως ένθετο, κάποια τεύχη του «Μικρού Ήρωα». Ξεκινήσαμε λοιπόν και μπήκαν ως ένθετο τα τριάντα πρώτα τεύχη, σε τόμους των πέντε τευχών. Μόλις τελείωσε η συνεργασία αυτή, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από διάφορους αναγνώστες για την συνέχισή του. Αυτό ήταν ουσιαστικά το έναυσμα και είπαμε να το συνεχίσουμε και αυτόνομα, οπότε συνεχίσαμε τον «Μικρό Ήρωα», καθώς είδαμε ότι «περπατούσε» σαν έκδοση και στην συνέχεια, συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους που ασχολούνται με τον χώρο των εικονογραφημένων, με πρωτοστάτη τον Νίκο Νικολαΐδη, οι οποίοι με παρότρυναν να συνεχίσουμε και σε άλλες εκδόσεις, με πρώτο το «Μπλεκ». Το κάναμε και αυτό, τον Απρίλη του 2014, πάλι ως ένθετο μέσα στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» αυτή την φορά, αυτονομήθηκε στην πορεία και η έκδοση του «Μπλεκ» και στην συνέχεια δημιουργήθηκε μια πεποίθηση, ότι μπορούν να «περπατήσουν» αυτές οι εκδόσεις ξανά και εκδώσαμε και το «Μίστερ Νο» τον Απρίλιο του 2015.
Μέχρι να πάρεις την απόφαση να προχωρήσεις ενεργά στην επανέκδοση εικονογραφημένων τίτλων, σίγουρα λάμβανες κάποια feedback, τόσο από φίλους όσο και από τους συνεργάτες σου, κυρίως όσον αφορά το target group των αναγνωστών. Ποια η κατάσταση που επικρατούσε ως τότε; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι, εξαρτάται την έκδοση. Όσον αφορά τον «Μικρό Ήρωα», δεν μπορείς να κάνεις πολλά, γιατί είναι ουσιαστικά η παλιά έκδοση. Είναι μία ανατύπωση των παλιών ιστοριών. Οπότε εκ των πραγμάτων, απευθύνεσαι στο παλιό αναγνωστικό κοινό, δηλαδή στους 55 ετών και πάνω, οι οποίοι διάβαζαν την δεκαετία του ’50 και του ’60 τον «Μικρό Ήρωα». Και φυσικά, από αυτούς τους αναγνώστες ερχόταν και το feedback το οποίο είχαμε. Όσον αφορά το «Μπλεκ», ξεκίνησε πάλι, στοχεύοντας στο κοινό που διάβαζε τότε «Μπλεκ», δηλαδή σε ηλικίες 35 - 55 ετών, γιατί είναι έκδοση που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με αρχές ’70. Στην πορεία όμως, θελήσαμε να φέρουμε και νεότερο κοινό. Έτσι ανά 3-4 τεύχη, επειδή έχουμε μια επικοινωνία με τους αναγνώστες μας, προσπαθήσαμε να προσθέσουμε καινούργια στοιχεία στην έκδοση, που θεωρούμε ότι θα έχουν απήχηση και σε πιο νεανικό κοινό. Νομίζω ότι σε ένα βαθμό το έχουμε καταφέρει.
Δεδομένης της χρονικής στιγμής που αποφάσισες να επαναδραστηριοποιηθείς εκδοτικά, κυρίως λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί, υπήρξαν κάποιες σκέψεις σου ή/και σχέδια, που δεν υλοποιήθηκαν ή δεν εξελίχθηκαν όπως επιθυμούσες; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, επειδή είχα και εγώ μια επιχειρηματική προσπάθεια, η οποία δεν ευοδώθηκε, εκεί στο τέλος του ‘10 προς το ’11, δεν θα καταπιανόμουν ξανά με εκδόσεις, τουλάχιστον έντυπες. Έτσι, από όλη αυτή την εμπειρία, θα έλεγα ότι όλα τα βήματα τα οποία προσπάθησα να κάνω, ήταν πολύ σίγουρα και πολύ ασφαλή. Βέβαια ό,τι έκανα, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι υπάρχει περίπτωση και να σταματήσει. Το άλλο θέμα είναι ότι οι αναγνώστες, επειδή αυτό το αναγνωστικό κοινό είναι, ας το πούμε, πολύ φανατικό, πραγματικά αγαπούν αυτόν τον χώρο και έχουν να δώσουν κάποιες ιδέες. Οπότε αντλούμε αμέτρητες ιδέες, τις οποίες προφανώς και δεν μπορούμε να τις υλοποιήσουμε όλες και πρέπει να κάνεις ένα screening σε όλο αυτό και να πεις ότι «μπορώ να κάνω αυτό, αυτό και αυτό». Έχουμε πράγματα τα οποία θα κάνουμε στο άμεσο μέλλον, αλλά εκ των πραγμάτων, “screen-άρουμε” και προχωρούμε με αργά βήματα…
πεζοδρόμιο | 16 Η εκδοτική εταιρεία, στην πορεία των χρόνων, με τις όποιες αλλαγές και προσαρμογές έχει κάνει, ήταν πάντα μια οικογενειακή επιχείρηση; Εξακολουθεί να διατηρεί αυτό το χαρακτηριστικό, με εσένα πλέον στο «τιμόνι» της και σήμερα; Ναι, ήταν πάντα μια οικογενειακή επιχείρηση. Αν και το μέγεθος της είναι μικρότερο πλέον από αυτό του παρελθόντος, συνεχίζει να είναι οικογενειακή επιχείρηση. Ακόμα και τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και μέχρι τα μέσα του ‘00, που είχε γιγαντωθεί και είχε πάρα πολύ μεγάλο αριθμό προσωπικού -αριθμούσε πάνω από 100 άτομα- είχε πάντα αυτό το στοιχείο της οικογενειακής επιχείρησης.
Έπαιξε θετικό ρόλο στην πορεία της εταιρείας, αυτό το χαρακτηριστικό; Ναι, ισχύει αυτό, αλλά δεν έχει να κάνει με το αν είναι οικογενειακή ή όχι. Έχει να κάνει με το αν υπάρχει κάποιος, τον οποίο σέβονται όλοι, τον εκτιμούν, ξέρουν ότι γνωρίζει την δουλειά πάρα πολύ καλά, ότι είναι δίκαιος και θα πάρει τις σωστές αποφάσεις. Όποτε επειδή υπήρχε ένα τέτοιο πρόσωπο, ο οποίος είχε ξεκινήσει από χαμηλά και έχτισε κάτι, ήταν συγγραφέας, δημιουργός και τα πάντα, όλο αυτό χτίστηκε γύρω από το πρόσωπο του Στέλιου Ανεμοδουρά και αυτό ήταν το στοιχείο. Νομίζω ότι υπάρχουν και οικογενειακές επιχειρήσεις, οι οποίες δεν έχουν καλό κλίμα. Θεωρώ, ότι ήταν το ένα αυτό πρόσωπο, γύρω από το οποίο χτίζονταν όλοι. Τον σέβονταν, ήξερε πολύ καλά που πάμε, κατεύθυνε πάρα πολύ σωστά και τον ακολουθούσαν!
Είσαι ικανοποιημένος από την πορεία των εκδόσεων μέχρι σήμερα; Ναι, είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος, τηρουμένων όμως των συνθηκών πάντοτε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να αυτονομηθούν οι εκδόσεις, να κυκλοφορούν και τουλάχιστον να είναι βιώσιμες. Δεν το πίστευα αυτό στην αρχή. Είχαμε απογοητευτεί λίγο από τον χώρο. Είμαι ικανοποιημένος με το γεγονός ότι είναι βιώσιμες. Σίγουρα, δεν είναι τα νούμερα του παρελθόντος, αλλά αντέχουν και εύχομαι να συνεχίσουν έτσι. Για πολλά χρόνια...
Βλέπεις δηλαδή να είναι θετική η εξέλιξη και η πορεία των κόμικς στην Ελλάδα, είτε πρόκειται για ελληνικές δημιουργίες, είτε για μεταφρασμένες, στα ελληνικά, εκδόσεις; Ναι, βλέπω να εξελίσσεται θετικά. Γενικότερα υπάρχει μία άνοδος σε αυτό τον χώρο και το συζητούν. Έχουν ρωτήσει μάλιστα, γνώστες του συγκεκριμένου χώρου, που οφείλεται αυτή η αναβίωση που παρατηρείται τα τελευταία 2-3 χρόνια. Αναβίωση είτε παλαιών ηρώων τους οποίους ξαναζητούν οι αναγνώστες, αλλά και γενικότερα μια άνθηση των εικονογραφημένων και των κόμικς, η οποία μπορεί να οφείλεται για παράδειγμα στις ταινίες, ας πούμε των αμερικανικών blockbusters, μιας και πολλά κόμικς έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, οπότε η ζήτηση των εικονογραφημένων αρχίζει σιγά-σιγά και από τις μικρές ηλικίες, δείχνει να το ζητάει ο κόσμος. Βέβαια, δεν υπάρχει παραγωγή ελληνικού κόμικ, είναι πάρα πολύ μικρή, μιλάμε κυρίως για μεταφρασμένο από το εξωτερικό.
Η επανακυκλοφορία ενός αναγνώσματος, όπως ο «Μικρός Ήρωας», μπορεί να βρει σήμερα έρεισμα στη νέα γενιά; Πολύ δύσκολα, γιατί το συγκεκριμένο ανάγνωσμα άνθησε και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, γιατί εκδόθηκε και κυκλοφόρησε σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όπου ήταν νωπές οι μνήμες του πολέμου και του εμφυλίου. Στην τότε γενιά των 13-17 ετών, τους άγγιζε πάρα πολύ. Βασικά δεν νομίζω ότι άγγιξε καν την γενιά μου ο «Μικρός Ήρωας», που είμαι στην ηλικία των 35 ετών. Πιστεύω ότι απευθύνθηκε σε εκείνη την γενιά τότε, η οποία είχε τα συγκεκριμένα βιώματα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί σήμερα. Μπορεί βέβαια να το διαβάσει σαν ανάγνωσμα και να του αρέσει., αλλά όχι να μπορέσει να ταυτιστεί με τον ήρωα ή κάτι τέτοιο, απλά να του αρέσει σαν ιστορία.
Οι υπόλοιποι χάρτινοι ήρωες της εκδοτικής εταιρείας, όπως ο Μπλεκ, ο Λοχαγός Μαρκ, ο Ζαγκόρ, ο Τεξ κ.λπ., τι έχουν να προσφέρουν σήμερα στον νέο αναγνώστη; Καταρχήν, νομίζω ότι οι περισσότεροι γονείς θα προτιμούσαν τα παιδιά τους να διαβάσουν, έστω και εικονογραφημένες ιστορίες, που είναι πολύ καλά μεταφρασμένες και επιμελημένες, παρά να χάνουν τον χρόνο τους στα social media ή σε άλλου είδους ψυχαγωγίες. Δεν παύουν να είναι ιστορίες που έχουν να περάσουν αρκετά μηνύματα. Συζητούσα μάλιστα με έναν αναγνώστη και μου άρεσε πάρα πολύ η απάντηση του, γιατί μου λέει «ρώτησα τον γιο μου τι είναι αυτό που σου αρέσει και διαβάζεις το Μπλεκ;»
και του απάντησε ότι, «μου αρέσει γιατί με κάνει να νιώθω ότι τα πάντα είναι δυνατά, τα πάντα είναι εφικτά». Οπότε το μήνυμα το περνάει, ότι τα καταφέρνει ενάντια στους κακούς, βγαίνει πάντα νικητής κ.λπ. Δεν είναι ο υπερήρωας με την γνωστή έννοια, αλλά ουσιαστικά είναι κάτι το υπερφυσικό. Αφελές υπό μία έννοια, αλλά υπερφυσικό. Οπότε τέτοιου είδους μηνύματα, μπορεί να προσφέρει μία εικονογραφημένη ιστορία, ενδεχομένως όχι μόνο ο Μπλεκ, αλλά και οι άλλοι ήρωες. Πιστεύω ότι αντιπροσωπεύουν και έχουν αξίες και προσόντα, τα οποία θα ήθελα να τα έχει και κάποιος νέος σήμερα. Να είναι έξυπνος, να είναι δραστήριος, να βρίσκει πάντοτε τη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα, να τα καταφέρνει ενάντια σε οτιδήποτε, να προσπαθεί μέχρι τέλους. Νομίζω περνούν τέτοιου είδους μηνύματα τα κόμικς, με τον δικό τους τρόπο, με δικούς τους μηχανισμούς. Γενικότερα το βρίσκω εξαιρετικό μέσο ψυχαγωγίας.
Λεωκράτη, έζησες από κοντά την χρυσή εποχή των κόμικς και μάλιστα δίπλα σε έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν ένας από τους πρωτεργάτες για τα ελληνικά δεδομένα, τον παππού σου, τον Στέλιο Ανεμοδουρά. Θες να μας πεις τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αρχικά, θα έλεγα ότι ήμουν ένας μέσος αναγνώστης κόμικς, παρότι είχα το προνόμιο να διαβάσω τουλάχιστον τα δικά μας. Δεν ήμουν αυτός ο φανατικός, που τα ξέρει όλα, που ξέρει όλες τις ιστορίες. Ήμουν ένας μέσος αναγνώστης, που διάβαζε κάποιες από τις εκδόσεις μας, όχι όλες, γιατί ήταν και πάρα πολλές. Εκτός αυτού, το βίωσα όλο αυτό, ως παιδί. Ο Στέλιος Ανεμοδουράς, «έφυγε» το 2000, οπότε και σε εκείνη την ηλικία δεν καταλαβαίνεις και πάρα πολλά, έχεις άλλες προτεραιότητες. Πάντως, ήταν γενικότερα πολύ ωραίες εποχές. Αξέχαστη ήταν η αναμονή του κάθε νέου τεύχους, να περιμένεις την επόμενη ιστορία, όλη αυτή η «ιεροτελεστία» ας πούμε. Κάτι που δεν το βιώνουν οι σημερινοί νέοι. Τώρα δεν έχω πολλά να σου πω, γιατί ούτε μέσα στην εταιρεία ήμουν πριν τα 20 μου χρόνια, εγώ απλά τον Στέλιο Ανεμοδουρά έζησα, γιατί ζούσαμε μαζί. Παρότι εγώ τον βίωσα σαν παππού μου και ας πούμε στη δύση της δραστηριότητάς του, ήταν άνθρωπος απίστευτα δραστήριος. Μέχρι την τελευταία μέρα ήταν στο γραφείο του, έπαιρνε σημαντικές αποφάσεις, διάβαζε πάρα πολύ, διάβαζε ασταμάτητα, κυρίως αναγνώσματα ξένα, επιστημονικής φαντασίας, αλλά και όλων των ειδών και νομίζω ότι αυτό ήταν που του κινητοποιούσε την φαντασία, ώστε να δημιουργήσει και να γράψει και ο ίδιος. Άνθρωπος γεμάτος, είχε να σου πει πράγματα, να σε κατευθύνει, να σε συμβουλεύσει. Ήξερες ότι θα τον ρωτήσεις κάτι και θα σου έδινε μια απάντηση, η οποία θα ήταν φιλοσοφημένη, θα την είχε σκεφτεί αρκετά και κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν και σωστή!
Θεωρείς ότι είσαι συνεχιστής μιας παράδοσης, ενός εκδοτικού οράματος, ενός εκ των πρωτεργατών του χώρου στην Ελλάδα, όπως του Στέλιου Ανεμοδουρά; Βασικά να τονίσω εδώ, ότι η δικιά μου γενιά, είναι η τρίτη γενιά. Μεσολάβησε ο Γιώργος Ανεμοδουράς, γιος του Στέλιου και θείος μου, ο οποίος και αυτός είχε πολύ σημαντικό ρόλο. Στην ουσία, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ήταν μαζί στο «τιμόνι» της εταιρείας. Οπότε ότι έγινε, στις δεκαετίες ’80 και ’90, είχε πολύ σημαντική συνεισφορά ο Γιώργος Ανεμοδουράς, ασχέτως αν μετά το 2000, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά. Υπό μία έννοια λοιπόν, ναι θεωρώ ότι είμαι, αλλά συνεχίζουμε κάτι το οποίο μας κληροδοτήθηκε. Ναι, νιώθω ότι προσπαθώ να συνεχίσω την οικογενειακή παράδοση. Αλλά, θέλει μια διάρκεια για να το πεις αυτό. Δεν θέλω να το πάρω ακόμα αυτό το πράγμα. Να πεις ότι είσαι σε αυτό τον χώρο για μια 5ετία, 10ετία ή κάτι τέτοιο.
πεζοδρόμιο | 17
πεζοδρόμιο | 18
Ήρωες σαν τον Μπλεκ “ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ αξίες -Σπίνο, θέλεις να φας ψητό μπούτι γουρουνόπουλου; ρωτάει ο Σπίθας τον καινούργιο μικρό του φίλο. Ο μικρός ξεκαρδίζεται στα γέλια, πράγμα που κάνει τον Σπίθα να θυμώσει με την γκάφα του. -Στάσου να σου δείξω κι εγώ τι ξέρω...! του λέει το χοντρό αγόρι, που σκέφτηκε να κάνει και αυτός ένα αστείο στον μικρό καινούργιο του φίλο, που η παρουσία του το δίχως άλλο τον έκανε να ξεχάσει για λίγο την αιώνια πείνα του. -Θες να φας κι εσύ γουρουνόπουλο, σαν και μένα; - Πού θα το βρεις; ρώτησε ο Σπίνος παραξενεμένος. Ο Σπίθας, που παλιά είχε εξασκηθεί στην τέχνη του ταχυδακτυλουργού, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν χόρτασε πραγματικά τρώγοντας “μεταμορφωμένα” αντικείμενα σε τρόφιμα, πέρασε το χέρι του πάνω από το κομμάτι του ψωμιού, που κρατούσε το αγο-
-Μιμείσαι το τιτίβισμα του σπίνου; ρωτάει με θαυμασμό ο Σπίθας. -Μιμούμαι όποιον άνθρωπο, όποιο ζώο και όποιον θόρυβο ή ήχο ακούσω, έστω και μια φορά...! απαντάει ο Σπίνος με τη φωνή του... Σπίθα. -Και πώς τα καταφέρνεις; ρωτάει και ψάχνει γύρω του ξαφνιασμένος να δει πού είναι ο άλλος... Σπίθας. -Δεν ξέρω... Μπορώ ακόμα να κάνω τη φωνή μου να έρχεται από όπου θέλω... Ούτε κι αυτό ξέρω πώς το καταφέρνω...! -Είσαι εγγαστρίμυθος, λοιπόν! κάνει ο Σπίθας, σφυρίζοντας θαυμαστικά. -Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, αλλά για να το λες... απαντάει ο Σπίνος, κάνοντας τον Σπίθα να γυρίσει ξαφνιασμένος, γιατί η φωνή του αγοριού ερχόταν από πίσω του. Εκεί που ήταν ντουβάρι! 273
Οι χαρακτήρες που χρησιμοποιείτε στις εκδόσεις, τόσο οι παλιοί, όσο και οι νέοι που έχουν προσαρμοστεί στα νέα περιοδικά, προέρχονται από την ιταλική σχολή κόμικς. Ποια είναι η δυναμική τους στην γείτονα χώρα, αυτή την στιγμή; Ο Μπλεκ πουλάει στην Ιταλία, όσο πουλάει και εδώ. Δηλαδή, υπάρχουν κάποιοι ήρωες, οι οποίοι είναι εντελώς παρωχημένοι. Ο Ζαγκόρ φθίνει, αλλά δεν βγαίνουν και καινούργιες του ιστορίες. Από τους ήρωες, τους οποίους εμείς εκδίδουμε, οι πιο δυνατοί, που είναι γενικότερα οι πιο δυνατοί στην Ιταλία, είναι ο Tex και ο Dylan Dog. Δηλαδή, απ’ όσο γνωρίζω, ο Tex πουλάει 500 χιλιάδες φύλλα και ο Dylan Dog γύρω στις 300 χιλιάδες φύλλα, κάθε μήνα στην Ιταλία.
Εσένα Λεωκράτη, ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας; Ο Μίστερ Νο είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, από τους ήρωες που εκδίδαμε τότε, γιατί ήταν ο πιο ρεαλιστικός, γι’ αυτό και μου άρεσε. Γενικότερα, δεν μου αρέσουν πάρα πολύ τα υπερηρωικά κόμικς, δεν είμαι φαν. Παρότι μ’ αρέσει να τα βλέπω σαν σκίτσο, όπως και σαν σενάριο μπορεί να είναι καλά, δεν με ελκύει το να διαβάσω υπερηρωικό κόμικ. Ο Μίστερ Νο, ήταν ότι πιο κοντινό σε αυτό που ήθελα. Εντάξει και ο Μπλεκ, και ο Λοχαγός Μαρκ, αλλά ο Μίστερ Νο, πιο πολύ…
Πρόσφατα κυκλοφόρησες ένα νέο βιβλίο, με τίτλο «ΗΡΩΕΣ του Στέλιου Ανεμοδουρά», στο οποίο καταγράφεται το συγγραφικό και εκδοτικό του έργο. Μίλησέ μας για αυτή την κυκλοφορία. Ήταν μία σκέψη που την είχαμε πολλά χρόνια, να εκδώσουμε το συγγραφικό και εκδοτικό έργο του Στέλιου Ανεμοδουρά, οπότε πριν 1,5 - 2 χρόνια το βάλαμε εμπρός, σαν project. Συνεργαστήκαμε με τρεις ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά το έργο του, τον Γιώργο Βλάχο, τον Νίκο Νικολαΐδη και τον Γιώργο Παπαδάκη. Καλύψαμε το έργο του Στέλιου Ανεμοδουρά τόσο προ-εκδοτικά, από την εποχή που ήταν μεταφραστής, επιμελητής και έγραφε ιστορίες για το περιοδικό «Μάσκα», συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, με όλες τις εκδόσεις που γράφτηκαν ή εκδόθηκαν από τον ίδιο. Είναι πανέμορφο σαν λεύκωμα και γενικότερα έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, αποφασίζοντας να το διανθίσουμε με κάποιες νέες ιστορίες. Οπότε σε σκίτσο του Κώστα Φραγκιαδάκη και με νέο σενάριο των συγγραφέων, φτιάχτηκαν τρεις νέες ιστορίες, μία του Μικρού Ήρωα και δύο του Μπλεκ, οι οποίες συνοδεύουν την έκδοση αυτή.
και προσόντα, ΔΗΛΑΔΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΣΗΜΕΡΑ
”
Παρατηρώ ότι στην πορεία της εκδοτικής σου προσπάθειας, έχεις στο πλευρό σου, σημαντικούς ανθρώπους με γνώσεις πάνω στον χώρο. Πόσο σημαντική είναι η βοήθεια και η στήριξή τους; Η βοήθεια τους ήταν απίστευτη, γιατί ουσιαστικά μέχρι το 2014, δεν ήμουνα και τόσο μέσα στον χώρο των εικονογραφημένων και ούτε τον γνώριζα και τόσο καλά. Πέραν της ενασχόλησης μου, ως αναγνώστης, αυτοί οι άνθρωποι, είναι σαν δάσκαλοι για μένα. Η κάθε συνομιλία μαζί τους (σ.σ. με τους προαναφερθέντες συντελεστές του βιβλίου), είναι σχολείο για μένα και καθημερινά μαθαίνω νέα πράγματα, γιατί έχουμε σχεδόν καθημερινή επαφή. Υπάρχουν όμως και άλλοι, όπως ο Παναγιώτης Πλαφουτζής, που είναι εξαιρετικός γνώστης των λαϊκών αναγνωσμάτων, μεγάλος φαν του Μικρού Σερίφη και του Μικρού Κάου-Μπόυ. Επίσης ο Νίκος Ζώης, ο Αντρέας Τσιρώνης, ο οποίος είναι και συλλέκτης και με βοήθησε πάρα πολλές φορές με περιοδικά του και γενικότερα με πληροφορίες, όπως και ο Κώστας Γιαννακόπουλος.
Θα ήταν ο Στέλιος Ανεμοδουράς ικανοποιημένος σήμερα, από την πορεία της δουλειάς σου μέχρι τώρα; Αυτό θέλω να πιστεύω, δεν ξέρω αν θα ήταν! Σίγουρα θα είχε κάτι να πει, γιατί προφανώς υπάρχουν ψεγάδια σε οτιδήποτε και να κάνεις, όπως και περιθώρια βελτίωσης. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να φανούμε αντάξιοι των παλιών εκδόσεων που υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι σε ένα βαθμό το πετυχαίνουμε, προσπαθώντας να φέρουμε και κάτι καινούριο, δηλαδή σχεδιαστικά, όσον αφορά το λογότυπο, τις ιστορίες, το περιεχόμενο, την ποιότητα του χαρτιού. Ελπίζω, ότι θα ήταν ικανοποιημένος!
Να περιμένουμε κάτι νέο, από τις εκδόσεις C&C Public, στο άμεσο μέλλον; Αυτή την στιγμή περιμένω κάποιες απαντήσεις από το εξωτερικό, οπότε, ναι, να περιμένετε κάτι. Επίσης, κλείνοντας τα δύο χρόνια του «Μπλεκ», στο τεύχος Μαρτίου, υπάρχει μία έκπληξη πάρα πολύ ωραία, απλά δεν θα ήθελα τώρα να πω περισσότερα. Υπάρχει επίσης, άλλος ένας ήρωας, είναι ο Λοχαγός Μαρκ, που προσπαθούμε εδώ και καιρό να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα και να προχωρήσουμε σε μια νέα αυτόνομη έκδοση.
Να σε ευχαριστήσω για την όμορφη συζήτηση που είχαμε… Κλείσε με μια κουβέντα προς τους αναγνώστες του ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ… Θα συνεχίσουμε, όσο οι συνθήκες και τα περιθώρια το επιτρέπουν, μέχρι τέλους, αυτό το εκδοτικό «ταξίδι». Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί υπάρχει πραγματικά ένα αγκάλιασμα όλης αυτής της προσπάθειας.
Facebook: Comics & Crosswords Publications Lp || Site: www.ccpublic.gr
πεζοδρόμιο | 19
πεζοδρόμιο | 20
Φλερτάροντας στην εποχή του Facebook Οι «πεταλούδες» στο στομάχι στα πρώτα ραντεβού, η αναμονή ενός τηλεφωνήματος και η επίπονα απολαυστική διαδικασία της γνωριμίας του άλλου βαίνουν προς κατάργηση; Λίλα Βαρελά «Να του δώσω το τηλέφωνό μου;», «Nα πάω να της μιλήσω;», «Nα βγω μαζί του;» είναι μερικές μόνο από τις ατάκες που όλοι έχουμε ακούσει και αποτελούν βασικά ερωτήματα στη διαδικασία του φλερτ και της προσέγγισης του άλλου φύλου. Κάθε εποχή έχει τη δική της τελετουργία στο ρομάντζο, ωστόσο το παραμικρό λάθος, μπορεί να χαλάσει αμέσως το «γλυκό»! Βρισκόμαστε στην εύθραυστη επικράτεια του φλερτ… εκεί που δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, αλλά καρδιοχτύπια και κινήσεις «στρατηγικής»! Η ιστορία του φλερτ μετρά χιλιάδες χρόνια, με επιτυχίες και αποτυχίες, περίεργα έθιμα και κοινωνικά αποδεκτές πρακτικές, μια σωστή ιεροτελεστία με βήματα και ακρίβεια. Κι αν σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά με την εισαγωγή της τεχνολογίας στην καθημερινότητα, δεν ήταν πάντα έτσι…
Αργότερα, στη Βικτωριανή Εποχή, ο έρωτας έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για τον γάμο, κάτι που εκτόξευσε το φλερτ των ανώτερων τάξεων σε πραγματική, ρομαντική τέχνη. Ο ερωτοχτυπημένος νέος μπορούσε να πλησιάσει ελεύθερα το αντικείμενο του πόθου του, αν και θα έπρεπε να περάσει ικανό χρονικό διάστημα, μια περίοδος γνωριμίας, για να μπορεί το ζεύγος να κυκλοφορεί δημόσια. Απαραίτητη προϋπόθεση μάλιστα ήταν η αποδοχή των γονιών, στοιχείο που πάνω κάτω ισχύει ως σήμερα για την επισημοποίηση μιας σχέσης. Έκτοτε, το κόρτε και η εκδήλωση του ερωτικού ενδιαφέροντος, απελευθερώθηκε γενικά και κάθε εποχή έχει να επιδείξει το δικό της τύπο «Δον Ζουάν», με τις αντίστοιχες κινήσεις και ατάκες, που συνήθως «μπολιάζονται» με στοιχεία υπερβολής και δημιουργούν σύγχρονους μύθους. Ωστόσο, πού θα ήμασταν χωρίς ρομάντζο;
Πολλά από τα παραδοσιακά ιεροτελεστικά του ευγενικού τζέντλεμαν, έλκουν την καταγωγή τους από τη μεσαιωνική ιπποτική Ευρώπη. Κινήσεις που σήμερα φαντάζουν παλιομοδίτικες, όπως το ρομαντικό δείπνο ή το άνοιγμα της πόρτας, καθιερώθηκαν εκείνη την περίοδο, και «πιάνουν» ως σήμερα! Τότε στην ουσία «αναδύθηκε» η αξία της αληθινής αγάπης ως κοινωνική αντίδραση στα συνοικέσια συμφέροντος, αν και ο έρωτας δεν επηρέαζε εν τέλει, αποφάσεις όπως ο γάμος.
Στην Ελλάδα, είναι γνωστά τα «καμάκια» των δεκαετιών του ‘70 και του ’80 που εμφανίζονται πλέον σε πιο ήπια μορφή τα καλοκαίρια στις παραλίες, οπότε και η διάθεση όλων είναι ανάλαφρη. Οι ικανότητές τους θεωρούνται απαράμιλλες, ενώ οι ατάκες τους θρυλικές και πασίγνωστες: «Είσαι κουρασμένη; Γιατί όλη μέρα στριφογυρνούσες στο μυαλό μου!», «Μήπως έχουμε ξαναγνωριστεί; Στα όνειρα μου…», «Ελπίζω να ξέρεις τεχνητή αναπνοή, γιατί μου έχεις κόψει την ανάσα!»… και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Σήμερα όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ζούμε σε ένα κόσμο συνεχούς επικοινωνίας… Facebook, Twitter, Google+, Youtube, Blogger, LinkedIn, Instagram, Pinterest, Foursquare, Flickr, μετρούν ήδη δισεκατομμύρια χρήστες και επηρεάζουν καταλυτικά τον τρόπο που ενημερωνόμαστε, διασκεδάζουμε, επικοινωνούμε και φλερτάρουμε... Σου αρέσει κάποιος και πριν εκδηλώσεις οποιοδήποτε ενδιαφέρον ζητάς Facebook. Οι γονείς μας ζητούσαν οδό και αριθμό, μετά εμείς σταθερό τηλέφωνο, μετά κινητό και τώρα το Facebook είναι το πρώτο σημείο «επαφής». Στο μέλλον θα ζητείται κάτι άλλο, σύμφωνα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, και μετά απλά, κάποιο site θα μπορεί να αναλαμβάνει όλη τη διαδικασία, χωρίς άγχος, προσπάθεια, αλλά και χωρίς συναίσθημα… Η τεχνολογία προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς και είναι πλέον ένα σημαντικό εργαλείο στην καθημερινή ζωή όλων. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση, ότι θα πρέπει να έχει οποιαδήποτε εξουσία επάνω σε κάποια ανθρώπινη προσωπικότητα. Οι σχέσεις που δημιουργούνται και στηρίζονται στην προσωπική επικοινωνία, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουν τα chat και το διαδίκτυο. Το θέμα είναι ότι, για να βρεις κάποιον άνθρωπο που να μη φοβάται τον ήλιο και να δεχτεί να πάτε για καφέ, αντί να φλερτάρετε με μια οθόνη απέναντί σας, θα πρέπει να ψάξεις πολύ… Για να φύγει όμως, κάποιος από την «εικονική» πραγματικότητα, χρειάζεται σίγουρα η δική του θέληση και μια όμορφη μέρα!
πεζοδρόμιο | 21
Let your voice be heard!
Στα πλαίσια του αφιερώματος που φιλοξενούμε σχετικά με το φλερτ στο Facebook και την προέκταση του chat του, το Messenger, δίνουμε το λόγο σε σας, τους αναγνώστες μας. Τέσσερις νέοι ανθρώποι από τη Θεσσαλία μιλούν στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ και παρουσιάζουν τη δική τους θέση και πραγματικότητα σχετικά με αυτό το πολυσυζητημένο θέμα.
Γιώργος | 18 | Καρδίτσα Αλέξανδρος – Λάζαρος | 19 | Βόλος «Βρίσκομαι σε σχέση εξ αποστάσεως και χρειάζομαι τα social media, αλλά και προγράμματα όπως το Skype, σε καθημερινή βάση. Μόνο έτσι καταφέρνω να επικοινωνήσω με την κοπέλα μου. Το Facebook και το Messenger είναι πολύ χρήσιμα ως προς αυτό, και όχι μόνο: Όπου κι αν κοιτάξεις, όλοι βρίσκονται online κι αυτό καθιστά το φλερτ κομματάκι δύσκολο στο face to face. Δυστυχώς λοιπόν, για να έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας, πρέπει να ξεκινήσεις από το Internet, πράγμα που έχω αποδεχτεί. Όσον αφορά τις γνωριμίες, η πρώτη εντύπωση είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Η γνωριμία από κοντά είναι περισσότερο ειλικρινής, γιατί γνωρίζεις τον άλλο και καταλαβαίνεις τι άτομο είναι. Μέσα από τα social media ο καθένας προβάλει τον εαυτό του του ως κάτι άλλο, κάτι πιο “likeable”. Το Facebook βοηθάει σε μεγάλο βαθμό τα άτομα που ίσως ντρέπονται ή που δεν νιώθουν άνετα να κοινωνικοποιούνται από κοντά. Επίσης, η άνεση που χαρίζει το Facebook είναι μεγάλη, γιατί βρίσκεσαι πίσω απο το laptop σου όπου νιώθεις προστασία και έχεις χρόνο να σκεφτείς τι θα απαντήσεις, αλλά μόλις κάτσεις και μάθεις το άλλο άτομο απο κοντά, θα είναι πολύ πιο ωραία. Όταν έχω μια συζήτηση με κάποια κοπέλα, προτιμώ το face to face από το Messenger, γιατί είναι πολύ πιo αληθινό. Προτιμώ λοιπόν την προσέγγιση από κοντά: Μιλάς σε μία κοπέλα που έχει αφιερώσει χρόνο στο να βγει μαζί σου και αυτό μόνο αυτοπεποίθηση και θετική ενέργεια μπορεί να σε γεμίσει - τα δύο πράγματα που χρειάζεται ένας άντρας για να περάσει μία όμορφη και πετυχημένη νύχτα».
Ανδρομάχη | 20 | Λάρισα «Θεωρώ, όπως και πολλά παιδιά της γενιάς μου, τα social media λίγο απρόσωπα έως και ανούσια. Από τη μία χαρίζουν άνεση στην επικοινωνία, αλλά από την άλλη, προτιμώ τις συναναστροφές και το φλερτ από κοντά: Στο δρόμο, στη σχολή ή στις εξόδους μου. Οι εικόνες που αποτυπώνονται από την πρώτη ματιά και την πρώτη επαφή με το άτομο του άλλου φύλου, είναι αυτές που σε κάνουν να καταλάβεις πολλά για εκείνο. Η έλξη και η χημεία ενός νέου ζευγαριού γίνεται αντιληπτή μόνο από κοντά, κι αυτό είναι που θέλω και μου αρέσει. Όμως όπως είναι λογικό το Facebook και το Messenger μας παρουσιάζουν διαφορετικούς. Υπάρχει βέβαια η άνεση του χρόνου: Μπορείς να καθυστερήσεις να απαντήσεις όσο πρέπει για να σκεφτείς τι να πεις στο chat. Επίσης, δεν υπάρχει ο φόβος της απόρριψης, γιατί μέσω Internet, μπορείς να παρουσιάσεις το φλερτ σου, σαν απλό ενδιαφέρον. Όμως τα social media εμποδίζουν τον αυθορμητισμό και νιώθω πως μερικές φορές βάζουν φρένο, στο να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς».
«Πιστεύω ότι τα συναισθήματα των ατόμων, και ειδικά των νέων, επηρεάζονται κατά ένα μεγάλο βαθμό από τα social media. Χωρίς να αποκλείω και μένα, δεν είναι και λίγες οι φορές που ολόκληρη η συμπεριφορά αλλάζει, καθώς οι εκφράσεις αντικαθίστανται από emoticons, οι στιγμές από εικόνες και check-in και η σιωπή από τελίτσες. Δίνεται μεγάλη σημασία στη φιλοσοφία του like, το οποίο μπορεί να προκαλέσει από χαρά μέχρι θυμό. Όμως τα social media αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων, καθώς και ένα εύκολο και γρήγορο μέσο για φλερτ. Ωστόσο, πιστεύω στην αναντικατάστατη μαγεία της πρώτης γνωριμίας από κοντά. Προσωπικά, προτιμώ την αμεσότητα του face to face. Γνωρίζοντας άτομα από κοντά, αντιλαμβάνεσαι αντιδράσεις και κατά ένα μέρος τις εκφάνσεις του χαρακτήρα τους. Μέσω Facebook όμως, οι καταστάσεις αλλάζουν, αφού οι σχέσεις παρουσιάζονται παγερές και κατά μία έννοια ειδυλλιακές, αφού σου δίνεται η δυνατότητα να αποκρύψεις χαρακτηριστικά του εαυτού σου. Και είναι δεδομένο πως η γενιά μας βρήκε πάτημα στην απρόσωπη επικοινωνία που π ρ ο σ φ έ ρ ε ι το Messenger. Προφανώς και μέσω αυτού υπάρχει μεγαλύτερη άνεση, αφού μπορείς να επεξεργαστείς τις απαντήσεις σου και να μην νιώθεις αμηχανία όπως πιθανότατα θα ένιωθες, αν μιλούσες ζωντανά με το αντίθετο φύλο. Προσωπικά, προτιμώ την ζωντανή επικοινωνία, επειδή δεν χάνεται ο αυθορμητισμός, χωρίς ταυτόχρονα να απορρίπτω και το Facebook με το Messenger του».
Κρυσταλλία | 18 | Τρίκαλα Θεωρώ τα social media σαν έναν καλό τρόπο να προσεγγίσεις κάποιον που ήδη σε ενδιαφέρει, αφού όλοι ούτως ή άλλως σήμερα, περνούν σχεδόν όλη τη μέρα τους στο Internet. Προσωπικά, κατάφερα μέσω Facebook να προσεγγίσω κάποιον που με ενδιέφερε ήδη, παρότι δεν τον ήξερα προσωπικά. Σίγουρα όμως, μια face to face γνωριμία είναι πολύ όμορφη. Για μένα όμως, ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει και μια γνωριμία μέσω Facebook. Γενικότερα στο Internet κινούμαστε σε συγκεκριμένους κύκλους με πράγματα που μας αφορούν, οπότε είναι πολύ πιο εύκολο να γνωρίσουμε άτομα με παρόμοια ενδιαφέροντα με τα δικά μας. Επίσης όταν δεν γνωρίζεις τον άλλον (και προφανώς ξέρεις ότι δεν πρόκειται για κάτι επικίνδυνο) νιώθεις ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα, σε συναρπάζει πιο πολύ το όλο πράγμα! Σίγουρα λοιπόν αισθάνομαι άνετα μέσω Facebook, και ντρέπομαι λίγο για αυτό, αλλά νομίζω είναι κοινό στις περισσότερες κοπέλες. Δεν φοβάσαι μην πεις κάποια «πατάτα», καθώς έχεις τον ανάλογο χρόνο να σκεφτείς πριν πεις κάτι ή να το διορθώσεις. Δεν υπάρχει και η αμηχανία του face to face, το πώς θα «σπάσει ο πάγος». Κι αν εγώ, σαν κορίτσι, μπορεί να ντραπώ να προσεγγίσω κάποιον από κοντά, από τα αγόρια δεν το δέχομαι! Οφείλουν να βρουν την αυτοπεποίθηση να φλερτάρουν και από κοντά, όχι μόνο μέσω Facebook!
πεζοδρόμιο | 22
Έρωτας στα χρόνια… του διαδικτύου. Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις μάθει τα βασικά τουλάχιστον για να πορευτείς σ’ αυτή τη ρημάδα τη ζωή, τα πράγματα αλλάζουν άρδην και να σου πάλι να ψάχνεις τον έρωτα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και σε φόρουμ για κάθε λογής πικραμένο και μη. Οι μεν νεότεροι μαθαίνουν να επικοινωνούν εικονικά, οι δε γηραιότεροι, κάνοντας το ίδιο, ανακαλύπτουν για άλλη μια φορά τις «πύλες της κολάσεως». Και γεννιούνται ερωτήματα και αντιπαραθέσεις, χωριζόμαστε σε υποστηρικτές και πολέμιους, υπεραμυνόμαστε και αφορίζουμε, ανακαλύπτουμε και κρυβόμαστε (πίσω από το δάκτυλό μας). Ξεχνάμε ότι ο κόσμος αλλάζει, χωρίς πάντα τη συγκατάθεσή μας και χωρίς να περιμένει από εμάς να ετοιμαστούμε. Έτσι και η είσοδος του Διαδικτύου, μας βρίσκει απροετοίμαστους και ανεκπαίδευτους. Μάθαμε εμπειρικά να χρησιμοποιούμε ένα μέσο που μας προσφέρει σχεδόν τα πάντα, μας ανοίγει άγνωστους τόπους-τρόπους επικοινωνίας, χωρίς manual, χωρίς οδηγίες χρήσεως. Μέσα από αυτό συλλέγουμε και ανταλλάσουμε πληροφορίες, ψυχαγωγούμαστε, φλερτάρουμε, ερωτευόμαστε και χωρίζουμε. Το Διαδίκτυο μας προσφέρει ασφάλεια στο φλερτ. Η επικοινωνία δεν είναι προσωπική γίνεται μέσα από το μήνυμα, όπου δίνεται στον καθένα η δυνατότητα να παρουσιάσει τον εαυτό του όπως και όσο θέλει (ρευστή-πολλαπλή ταυτότητα). Η ανωνυμία που προσφέρεται από το μέσο, μου επιτρέπει να γίνω πιο απελευθερωμένος/-η, πιο διεκδικητικός/-η, πιο επίμονος/-η, πιο προκλητικός/-η. Μπορώ να φλερτάρω όσο θέλω, με όποιον και όσους θέλω την ίδια στιγμή.
Ο τρόπος της επικοινωνίας μέσα από την οθόνη του υπολογιστή ή του έξυπνου τηλεφώνου (smartphone), μου δίνει το χρόνο να σκεφτώ τι θα πω/γράψω, δε με περιορίζει στο πότε, το μέσο είναι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ώρο, ούτε στην απόσταση, μπορώ να φλερτάρω με όποιον θέλω, όπου κι αν βρίσκεται ο άλλος (πλουραλισμός στην επικοινωνία). Η εικονική συνεύρεση με προστατεύει από την άμεση έκθεση. Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά και το αντικείμενο του πόθου μου δεν ανταποκρίνεται στο ερωτικό μου κάλεσμα, δεν χάλασε και ο κόσμος! Λίγοι το έμαθαν και ακόμα λιγότεροι μας «είδαν», σαν το ανέκδοτο… πάλι καλά που δεν πάθαμε τίποτα, καθώς μαζεύουμε τα κομμάτια μας και την πληγωμένη μας περηφάνια από το πάτωμα. Και γεννιέται το ερώτημα: τελικά είναι καλό να ψάχνει κανείς το άλλο του μισό μέσα από μια οθόνη; Η απάντηση είναι σαν τους χρησμούς της Πυθίας, δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Το διαδίκτυο είναι το μέσο. Ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσουμε αφορά αποκλειστικά εμάς. Όταν το φλερτ είναι αποτέλεσμα και εκδήλωση ερωτικού ενδιαφέροντος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όταν το φλερτ έχει σκοπό να γνωρίσω τον άλλο αρχικά ίσως μέσα από την ασφάλεια και ευκολία του διαδικτύου, προκειμένου να προετοιμάσει την κατά πρόσωπο επαφή μας, τότε δε διαφέρει σε τίποτα από τον τρόπο που φλέρταραν στην παγκόσμια ιστορία οι άνθρωποι μεταξύ τους. Εξαρτάται από τον τρόπο που το χειριζόμαστε. Εξαρτάται από το πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε, από το πόσο μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους με τους οποίους επικοινωνούμε και εν κατακλείδι, εξαρτάται από το πόσο μπορούμε να είμαστε αληθινοί σε έναν φανταστικό κόσμο.
Αγγελική Θεοχάρη - Μίχου | Ψυχίατρος
πεζοδρόμιο | 23
Στείλε μας τη φωτογραφία σου στο photo@pezodromiomag
Επίσης, ανέβασε τη φωτογραφία σου στο Ins
If yo just cl
Pezodromio Free Press
g.gr ή χαμογέλασέ μας αν σε συναντήσουμε στο πεζοδρόμιο.
stagram, βάζοντας #pezodromiomagazine
ou are at home and want to listen some good music... lick www.cadillacrecords.gr and push the play button!
PezodromioMag Pezodromio
πεζοδρόμιο | 26
Νίκος Θεοδώρου
1000mods Κάθε συναυλιακή τους εμφάνιση, αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα μουσικά γεγονότα. Το εκάστοτε venue που τους φιλοξενεί, φαντάζει πάντα μικρό για τη συγκεκριμένη μπάντα. Είναι οι 1000mods, με όνομα-λογοπαίγνιο από την περιοχή καταγωγής τους, και αποτελούν ένα από τα πιο «δυνατά χαρτιά» του ελληνικού ήχου: Θα μπορούσαν να κάνουν τους Kyuss να σκεφτούν σοβαρά την επανένωση, για να κοντράρουν στα ίσα το βαρύ blues και την stoner rock του συγκροτήματος από την Κόρινθο. Οι 1000mods έχουν ήδη 2 άλμπουμ στο ενεργητικό τους, όπως και αμέτρητα χιλιόμετρα σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Το ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον ντράμερ του σχήματος, τον Λάμπρο, σχετικά με το παρόν και το μέλλον της μπάντας, αλλά και της ελληνικής σκηνής.
Photo by: G.N.P. Productions
Βάλτε λοιπόν μπροστά το βαν, το CD να παίζει και καλό σας ταξίδι!
πεζοδρόμιο | 27
Υπάρχει κάποιο μέρος όπου έχετε σαν απωθημένο να εμφανιστείτε; Η αλήθεια είναι ότι έχουμε επισκεφθεί σχεδόν όλη την Ευρώπη και δεν υπάρχει κάποιο μέρος να μας έχει μείνει απωθημένο. Θέλουμε πάρα πολύ, εκτός από Βόρεια και Λατινική Αμερική, κάποια στιγμή να επισκεφτούμε την Ιαπωνία και την Αυστραλία, καθώς έχουμε ακούσει τα καλύτερα από μπάντες, οι οποίες έχουν περιοδεύσει εκεί.
Μέχρι στιγμής ποιες είναι οι χώρες στις οποίες έχετε την μεγαλύτερη ανταπόκριση; Η χώρα στην οποία έχουμε την μεγαλύτερη ανταπόκριση εκτός Ελλάδας, είναι η Γερμανία. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι η stoner σκηνή εκεί είναι πολύ μεγάλη. Οι χώρες όμως με το πιο ένθερμο και φανατισμένο κοινό, είναι αυτές της ανατολικής Ευρώπης, με τις δύο πιο δυνατές να είναι, η Βουλγαρία και η Πολωνία.
Αυτή τη στιγμή, μόνο ο κιθαρίστας μας ο Γιώργος κατοικεί στο Χιλιομόδι. Ο Γιάννης στην Κόρινθο, ενώ ο Δάνης και εγώ, μένουμε στην Αθήνα.
Έχει παρατηρηθεί μεγάλη στροφή του κόσμου τα τελευταία χρόνια προς τη stoner μουσική, τουλάχιστον στην Ελλάδα, η οποία καλά κρατεί. Τι είναι αυτό που μας έκανε να φανταζόμαστε πως είμαστε στην έρημο και θέλουμε να μείνουμε εκεί; Είναι ένα είδος μουσικής το οποίο προσφέρεται ταυτόχρονα για live καλοπέραση, αλλά και για ακρόαση στο σπίτι. Ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, καθώς συνδυάζει το laid back (χαλαρό) ύφος, με φουλ ενέργεια στις συναυλίες.
Το φθινόπωρο παρατηρήσαμε μια μικρή στασιμότητα της μπάντας, μέχρι που ανακοινώθηκαν τρεις συναυλίες σε Θες/νίκη, Λάρισα και Αθήνα. Δεδομένου ότι ο κύκλος του “Vultures” κλείνει, να αναμένουμε σύντομα νέο υλικό; Έχουμε ξεκινήσει ήδη την σύνθεση και την προ-παραγωγή του νέου μας άλμπουμ και ευελπιστούμε να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2016.
Λένε πως το τρίτο άλμπουμ μιας μπάντας είναι συνήθως και το πιο δύσκολο. Πόσο μάλλον στη δική σας περίπτωση, όπου έχουν προηγηθεί δύο εξαιρετικές δουλειές. Νομίζετε πως είστε έτοιμοι να πάτε ακόμα ένα βήμα παραπέρα; Απ’ όταν ξεκινήσαμε, προσπαθούσαμε κάθε φορά που ηχογραφούσαμε κάποιο υλικό να μας ικανοποιεί 100%. Αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε και αυτή τη φορά. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε ένα άλμπουμ χωρίς να είμαστε από πριν σίγουροι για το υλικό που θα κυκλοφορήσουμε.
Πόσο αρμονικά πιστεύετε ότι λειτουργούν οι επιρροές σας, αλλά και σεις σαν μουσικοί, ώστε να παρουσιάζετε έναν τόσο συμπαγή και συνάμα διαφορετικό από τα συνηθισμένα, ήχο; Οι βασικές μας επιρροές παραμένουν σταθερές από την στιγμή που ξεκινήσαμε και πάντα θα αποτελούν την βασική πηγή έμπνευσής μας. Όσο περνάνε τα χρόνια εξελισσόμαστε και εμείς σαν μουσικοί, αλλά και οι επιρροές μας, είτε μέσω νέων μουσικών που ακούμε καθημερινά, είτε από μπάντες που μοιραζόμαστε μαζί τη σκηνή. Το βασικό στοιχείο, πιστεύω, για να γράφει μια μπάντα ενδιαφέρουσα μουσική, είναι να καταφέρνει να «τιμά» τις επιρροές της και να τις ανακατεύει με το προσωπικό της στυλ. Όσο πιο αυθόρμητα γίνεται αυτό, τόσο το καλύτερο.
Βλέπουμε πως ο κόσμος στηρίζει όλο και περισσότερο τις εγχώριες μπάντες, οι οποίες σαφώς και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις υπόλοιπες. Έχει συμβάλει κατά τη γνώμη σας και η κατάσταση της χώρας και πως πλέον δεν μας επισκέπτονται μεγάλα ή και μικρότερα ονόματα με τόση ευκολία; Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλη την κρίση, η ποιότητα των συναυλιών έχει ανέβει κατακόρυφα και στα τοπικά, αλλά και στις συναυλίες με συγκροτήματα εξωτερικού. Επιτέλους βλέπουμε μπάντες στο απόγειό τους και όχι μόνο τους «δεινόσαυρους» που είχαμε τη δυνατότητα να δούμε μέχρι το 2009-2010. Αυτό που βλέπουμε εμείς ότι έχει αλλάξει και είναι πολύ θετικό, είναι το γεγονός, ότι έχει «μπει» στη συνείδηση του Έλληνα, να συνδυάσει την έξοδό του με μία συναυλία. Παλιότερα ήταν το clubbing και τα μπουζούκια, ενώ τώρα οι συναυλίες κερδίζουν πολύ έδαφος, κυρίως στις νέες ηλικίες.
Έχετε πραγματοποιήσει ήδη τέσσερις ευρωπαϊκές περιοδείες και όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει πλέον τους 1000mods. Ταυτίζεται ο στόχος σας, με αυτόν, από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές μπάντες του φάσματος της rock: Το μεγάλο άλμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Έχουμε μπει ήδη σε διαδικασίες συζητήσεων, με διάφορους διοργανωτές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και αν όλα πάνε καλά, ελπίζουμε να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας περιοδεία εκτός Ευρώπης, μέσα στο 2016. (σ.σ. Να και η αποκλειστικότητα!)
1000mods
Χιλιομόδι Κορινθίας: Ο τόπος καταγωγής σας, αλλά και το μέρος στο οποίο κάνατε τα πρώτα μουσικά σας βήματα. Εδρεύετε ακόμα εκεί ή πλέον έχετε μετακινηθεί;
“Η χώρα, στην οποία έχουμε την μεγαλύτερη ανταπόκριση εκτός Ελλάδας, είναι η Γερμανία”
Κάτι που δε θα ξεχάσετε ποτέ το οποίο έγινε κατά τη διάρκεια περιοδείας; Είτε ευτράπελο είτε κάτι ξεχωριστό. Μία ιστορία που θα θυμόμαστε για καιρό, έγινε στη Μπρατισλάβα της Σλοβακίας. Είχαμε κλείσει μια συναυλία στο τρίτο μας ευρωπαϊκό τουρ, η οποία όμως δεν φαινόταν να έχει ανταπόκριση. Ο διοργανωτής δεν είχε κολλήσει ούτε αφίσα, δεν είχε σπρώξει τη συναυλία μέσω social media κλπ. Περιμέναμε λοιπόν να παίξουμε σε ένα άδειο μαγαζί, μέχρι που ανοίγουν οι πόρτες και το μαγαζί γεμίζει από Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν εκεί και η συναυλία έγινε ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι της περιοδείας.
Ανάμεσα στα διάφορα φεστιβάλ που συμμετείχατε φέτος σε Ελλάδα & Ευρώπη, επιστρέψατε στο Rockwave Festival το 2015, όπου παίξατε μπροστά σε περίπου 20.000 κόσμο. Μεγάλο κλισέ η ερώτηση, αλλά τί προτιμάτε; Μεγάλο ανοιχτό φεστιβάλ ή κλειστό live club; Σίγουρα το κλειστό live club δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, που δεν μπορείς να την πετύχεις εύκολα σε ένα ανοιχτό φεστιβάλ. Απ’ την άλλη και συγκεκριμένα για το Rockwave, το να παίζεις μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο -απ’ όποια μεριά του stage και αν κοιτάξεις- είναι μια εμπειρία που δύσκολα επαναλαμβάνεται.
Τί είναι αυτό που σας γεμίζει χαρά κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας σας; Σε κάθε συναυλία, κοιτάμε πρώτα απ’ όλα να διασκεδάσουμε εμείς, παίζοντας τη μουσική μας. Όταν αυτό συνδυάζεται και με ένα κοινό, το οποίο διασκεδάζει και εκδηλώνεται μαζί με μας, τότε η συναυλία απογειώνεται.
Φέτος συμπληρώνετε 10 χρόνια παρουσίας. Υπάρχουν σκέψεις για κάποιο ιδιαίτερο επετειακό live; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε σκεφτεί κάτι τέτοιο. Αυτή τη στιγμή θέλουμε να συγκεντρωθούμε στο νέο υλικό και με το που κυκλοφορήσει ο δίσκος, να περιοδεύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε, οπότε ίσως το αφήσουμε για τα 15 ή για τα 20 χρόνια!
Τέλος, τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους 1000mods; Πέρα από την ηχογράφηση του δίσκου την άνοιξη, θα κοιτάξουμε να κάνουμε και κάποιες συναυλίες σε ελληνικές πόλεις, που δεν έχουμε παίξει ακόμα. Έχουμε επίσης κλείσει ήδη κάποια ευρωπαϊκά και ελληνικά φεστιβάλ για το καλοκαίρι και πιθανότατα θα βρεθούμε προς τα μέρη σας, κάπου προς τον Αύγουστο!
πεζοδρόμιο | 28
David Bowie | Blackstar
The Record Store
Είναι αρκετά δύσκολο να αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά και να γράψει κανείς μια «αντικειμενική» κριτική για το τελευταίο και πιο πρόσφατο άλμπουμ, ενός καλλιτέχνη που πέθανε πριν λίγες ημέρες, αφήνοντας πίσω του τόσο σημαντικό έργο, όπως ο David Bowie. Αρχικά, το μάτι πέφτει στο ασπρόμαυρο εξώφυλλο, όπου κυριαρχεί ένα μαύρο αστέρι σε άσπρο φόντο, ιδιαίτερα συμβολικό και σε πλήρη συμφωνία με το περιεχόμενο και το πρώτο από τα 7 κομμάτια του album, το Blackstar. Το “Blackstar” είναι ένα τραγούδι με σκοτεινούς στίχους, σχετικούς με το Ισλαμικό Κράτος και φωνητικά σαν ανατολίτικος θρήνος, που συνοδεύονται από μια εξίσου σκοτεινή και αλλόκοτη, έως αγχωτική, μουσική. Έντονος πειραματισμός με σαξόφωνο και φλάουτο, που οδηγεί σε μια απότομη αλλαγή, σαν λύτρωση, στη μέση του τραγουδιού και τελικά ολοκληρώνεται με τον ίδιο τρόπο, σαν ανατολίτικο μοιρολόι. Η συνέχεια είναι περισσότερο jazz, με τη φωνή να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, ενώ το “Lazarus” ξεχωρίζει ως ένας αποχαιρετισμός με μια υπόσχεση αθανασίας μέσω της μουσικής. Υπέροχοι στίχοι, που δεν γίνεται να αφήσουν ασυγκίνητο τον ακροατή και ανεπιτήδευτα απλό μουσικά, αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του album. Η φωνή του Bowie συχνά με ρωγμές, αδύναμη και βραχνή, όπως οι παραμορφωμένες κιθάρες και το σαξόφωνο του McCaslin, δημιουργούν αναμφισβήτητα ένα μελαγχολικό ηχητικό τοπίο, ελεγειακό στην ατμόσφαιρα. Συνεχίζοντας τους πειραματισμούς με jazz αποχρώσεις, το “Sue” είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι του album και προτείνω να το ακούσετε με ακουστικά. Προσωπικά, ένιωσα να απογειώνομαι και ταυτόχρονα να με θάβει ένα στρώμα τοξικής ομίχλης. Ο Bowie καταφέρνει σε όλο τον δίσκο να συμπυκνώσει τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο και να σε εγκλωβίσει σε μια απόκοσμη μουσική σφαίρα, γεγονός το οποίο γίνεται περισσότερα αισθητό στο “Girl Loves Me”. Χρησιμοποιώντας την αργκό από «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι», είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς τους στίχους με τα σχεδόν υστερικά φωνητικά και τις παραφωνίες με αντίλαλο. Με τα δύο τελευταία αυτοαναφορικά τραγούδια του, ο Bowie αποκτά ένα πιο ανάλαφρο μουσικά ύφος και με στίχους αναδρομής στο παρελθόν και το έργο του. Η φωνή του ειδικά στο τελευταίο κομμάτι αποκτά μια δραματική χροιά, που το κάνει τόσο δυνατό στιχουργικά που αναρωτιέσαι, πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να μας αποχαιρετάει με αυτόν τον τρόπο, με τόση αξιοπρέπεια και χωρίς κανένα συναισθηματικό εξαναγκασμό. Η φωνή του σε αγκαλιάζει σαν ένα φίλο που σε αποχαιρετάει, αλλά ξέρεις ότι κάποτε θα συναντήσεις και πάλι.
Γιώργος Καργιολάκης
The Hateful Eight OST V.A. κατά το “various artists”, πoυ λέμε και στον κάμπο. Βέβαια ως όνομα καλλιτέχνη στον τίτλο θα μπορούσε να υπάρχει αυτό του Ennio Morriconne, αλλά ας μην προτρέχουμε. Ακούς «κυκλοφόρησε το soundtrack της νέας ταινίας του Tarantino» και σκέφτεσαι πως ο μαέστρος των soundtrack, σκάρωσε μια φοβερή λίστα τραγουδιών και τη μετέφερε σε CD και βινύλιο. Τσεκάρεις και τη φοβερή διασκευή των πρωτοεμφανιζόμενων Welshly Arms στο “Hold On, I’m Coming” -που τελικά δεν περιλαμβάνεται στο δίσκο, αλλά ακούγεται κατά τη διάρκεια του trailer- και σκέφτεσαι πως αυτό που θα ακούσεις σαν σύνολο θα είναι κάτι το εξωπραγματικό. Έστω, ότι θα έχει λίγη από τη λάμψη των διαχρονικών κυκλοφοριών του “Pulp Fiction” και “Kill Bill”. E λοιπόν, καμία σχέση, γιατί πρόκειται για ένα συμπαγές film score. Τη μουσική υπογράφει ο μεγάλος Ennio Morriconne, πλην τριών εξαιρέσεων. Το γεγονός είναι από μόνο του σπουδαίο, όμως δεν είναι αυτό που περιμέναμε από τον αγαπημένο μας σκηνοθέτη. Αρχικά, το διπλό βινύλιο έφτασε πριν λίγες μέρες στα χέρια μας, και η συσκευασία του μας εξέπληξε: Στο εικαστικό μέρος του, πρόκειται για μία ακριβή και καλαίσθητη δουλειά. Ανοίγοντάς το, διαπιστώσαμε πως είναι gatefold, και πως σε κάθε μεριά του υπάρχουν εικόνες των πρωταγωνιστών της ταινίας. Τα καλά νέα δε σταματούν όμως εδώ. Σε αντίθεση με το soundtrack του “Django Unchained”, ο σκηνοθέτης δεν πραγματοποίησε και σε αυτή την κυκλοφορία το φετίχ του να ηχογραφεί τη μουσική από τα δικά του, πολλές φορές φθαρμένα, βινύλια. Συμπερασματικά το soundtrack έχει άψογη ποιότητα ήχου. Στα του δίσκου, η μουσική αποτελείται από νέες συνθέσεις του Morriconne, με τους κλασικούς, εμβόλιμους διαλόγους από την ταινία, γιατί κάποιες καλές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Ο ρυθμός του soundtrack ακολουθεί την εξέλιξη του φιλμ, με τον mid-tempo ηχητικό προσανατολισμό, να διακόπτεται από πομπώδεις ενορχηστρωτικές εξάρσεις, συνοδεία πολλών πνευστών. Από το “L’Ultima Diligenza di Red Rock” μέχρι τον επίλογο του “La puntura della morte” η δράση, η αγωνία και ο θάνατος, παραμονεύουν σε κάθε δευτερόλεπτο. Όμως δυστυχώς, δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να ταυτιστεί με ένα τέτοιο άκουσμα, αν δεν έχει δει προηγουμένως την ταινία. Αν επίσης μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι από έναν δίσκο που πρέπει να ακούγεται ολόκληρος, θα ήταν το “Neve (Snow)” με τα αριστοτεχνικά κοντραμπάσα του. Αλλά και η -ομολογουμένως ευφυής- χρήση του “Apple Blossom” των τεράστιων White Stripes στην αρχή, αποτελεί το κερασάκι σε μια τούρτα, που δυστυχώς δεν προλάβαμε να γευτούμε. Σίγουρα αποτελούσε διακαή πόθο του Tarantino η συνεργασία του με τον Morriconne. Πόσο μάλλον το να του συνθέσει ο Ιταλός, ένα ολόκληρο soundtrack βασισμένο σε νέες δημιουργίες του. Σε προσωπικό επίπεδο, ο σκηνοθέτης φαντάζει σίγουρα δικαιωμένος. Κι αν η ποιότητα της κυκλοφορίας αγγίζει το «άριστα», προσωπικά δικαιούμαι να αναφέρω ξανά, πως περίμενα κάτι διαφορετικό. Κι ας έδινε λαβή σε σχόλια του τύπου «Ο Tarantino ακολουθεί την πεπατημένη». Συμπερασματικά, μην το προσπεράσετε αδιάφορα, ειδικά όσοι είστε εθισμένοι στα film scores: Θέλω να πιστεύω πως όταν ξεπεράσω το πρώτο σοκ, ο δίσκος θα «μεγαλώσει» μέσα μου.
Γιάννης Μαρκούτης
πεζοδρόμιο | 29
πεζοδρόμιο | 30
The Record Store
The Souljazz Orchestra - Resistance Έβδομο κατά σειρά άλμπουμ για τους αγαπημένους Καναδούς The Souljazz Orchestra, πιστοί στο -σχεδόν- ετήσιο ραντεβού τους, με τις προθήκες των δισκοπωλείων. Στο “Inner Fire” του 2014, τα λέγαμε κι από δω, μας φανέρωσαν ίσως την πιο εσωτερική πλευρά του εαυτού τους, μια πλευρά η οποία έκλεινε το μάτι στη μελαγχολική jazz των 60’s και του John Coltrane, αλλά και στην ethnic πολυχρωμία του Mulatu Astatke. Στο φετινό “Resistance” τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Πρόκειται ίσως για την πιο εξωστρεφή μέχρι στιγμής δουλειά του group, αφού η uptempo χορευτική διάθεση, κυριαρχεί σχεδόν στο σύνολο των 10 κομματιών. Το “Ware Wa” είναι μια εξαιρετική περίπτωση afrolatin μουσικής, σε σημείο που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως δεν πρόκειται για παραδοσιακό κομμάτι, αλλά για πρωτότυπη σύνθεση του σχήματος. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία στα πλήκτρα του “Courage” ξαφνιάζουν ευχάριστα, ενώ το slow funky (και σε σημεία hip-hop) “Life Is What You Make It”, θα σας κάνει να πατήσετε αρκετές φορές το repeat. Άλλη μια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με όλους τους προηγούμενους δίσκους, είναι ότι ενώ μας είχαν συνηθίσει κυρίως σε ορχηστρικές συνθέσεις, στο Resistance η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών περιέχει στίχους και συνεπώς, φωνητικά. Άλλοτε από τον «ηγέτη» Pierre Chrétien, άλλοτε από τη μοναδική θηλυκή ύπαρξη του γκρουπ, Marielle, ακόμα κι από τον ντράμερ Philippe Lafrenière. Μέσω του περιορισμού σε σχέση με τη διάρκεια των κομματιών, συγκεντρώθηκε ένα πιο στρογγυλεμένο υλικό, καθιστώντας το Resistance τον πιο προσιτό και ίσως τον πιο ραδιοφωνικό δίσκο στην καριέρα των Souljazz Orchestra Αποκαλυπτικοί και στη ζωντανή παρουσίαση του δίσκου, στην πρόσφατη συναυλία της Αθήνας, άλλος ένας θρίαμβος για μια . απ’ τις κορυφαίες afrobeat μπάντες των καιρών μας, των οποίων η πλήρη συνέπεια στο όραμα τους, αποδεικνύεται μέσα από την σταθερότητα των μελών της εξάδας, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, μέχρι στιγμής, άλμπουμ.
Θανάσης Καρανίκας
Coldplay | A Head Full Of Dreams Για να βάλουμε εξαρχής τα πράγματα σε μια σειρά, το νέο άλμπουμ των Coldplay, έχει τόση σχέση με το ροκ, όση ο Άι-Βασίλης με το Πάσχα. Το συγκρότημα από το Λονδίνο αποφάσισε ότι προτιμά να παίζει μπάλα στο γήπεδο της Adele και της Rihanna, παρά σε αυτό των Muse και των Radiohead, κλείνοντας με την καινούργια του δουλειά, οριστικά την πόρτα του ένδοξου μουσικού παρελθόντος (του). Που δεν είναι κακό, απλά πρέπει να συνηθίσουν στο γεγονός ότι, όσον αφορά τον ποπ ήχο τους, τα έως τώρα δείγματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Τουλάχιστον παίζουν το παιχνίδι σωστά. Το οποίο σημαίνει εξώφυλλα σε κουτσομπολίστικα περιοδικά και συνεντεύξεις για την προώθηση του δίσκου, που είχαν ως κύριο θέμα το χωρισμό του Chris Martin με την Gwyneth Paltrow (η οποία δανείζει τα φωνητικά της στο Everglow), συνεργασίες με την Beyonce (Hymn for the Weekend) και παραγωγή από το νορβηγικό δίδυμο Stargate, που ευθύνεται για τα χιτ τις Katy Perry. Στο ηχητικό μέρος, ο δίσκος ακολουθεί την πεπατημένη. Έχουμε τα ντίσκο κομμάτια (Birds, Adventure Of A Lifetime, Army Of One) που ικετεύουν να μετατραπούν στο επόμενο Get Lucky, αλλά Daft Punk δεν μπορούν να γίνουν όλοι σ’ αυτή τη ζωή. Είναι τα πάμε-όλοι-μαζί-δικό-σας τραγούδια, που προορίζονται για τα στάδια και τα φεστιβάλ (A Head Full Of Dreams, Amazing Day). Και είναι και οι μπαλάντες, το μόνο πράγμα στο οποίο έμειναν πιστοί σε σχέση με τις πρώτες δουλειές τους. Οι οποίες ήταν ανέκαθεν και παραμένουν τόσο νερόβραστες, που μπροστά τους τα τραγούδια της Taylor Swift είναι λες και βγήκαν από δίσκο των Manowar. Εν κατακλείδι, η αλλαγή πλεύσης, η εξέλιξη, ακόμη κι αν σημαίνει σπατάλη ταλέντου, δεν είναι κακό πράγμα, αρκεί να αποδέχεσαι αυτό στο οποίο έχεις μετατραπεί. Και όχι, το να «πετάς» κι έναν Noel Gallagher (Up and Up) επειδή μπορείς: αυτό δεν σε βάζει μέσα στα «ροκ χωράφια». Το “A Head Full Of Dreams” είναι ένας μέτριος ποπ δίσκος, που βάλλεται από έλλειψη ψυχής. “Don’t say it was all a waste/Didn’t we have fun?” τραγουδάει ο Martin στο κομμάτι “Fun”. Τα τρία πρώτα άλμπουμ ήταν όντως καλά, αλλά δε θα σε εξιλεώνουν για πάντα αγαπητέ, καιρός να πάμε όλοι παρακάτω.
Κώστας Τσέλιος
DJ Krush | Butterfly Effect Ο DJ Krush επέστρεψε. Έπειτα από 11 χρόνια σιωπής, ο θρυλικός αυτός παραγωγός και dj, μας σερβίρει το πολυαναμενόμενο νέο του άλμπουμ, με τίτλο “Butterfly Effect”, που κυκλοφορεί από την Vinyl Digital. Έντεκα χρόνια αναμονής για τους fans του, όσα ακριβώς είναι και τα νέα τραγούδια που περιέχει το άλμπουμ, έξι των οποίων, είναι αποτέλεσμα συνεργασίας με άλλους καλλιτέχνες και τα υπόλοιπα πέντε, καθαρά προσωπικές του δημιουργίες. Όσον αφορά τον ήχο του “Butterfly Effect”, κινείται ανάμεσα από το instrumental hip-hop και trip hop, ύφος που υπηρετεί τόσα χρόνια ο DJ Krush. Ξεκινώντας από τα πιο ήρεμα κομμάτια, φυσικά θα σταθούμε στο “My Light”, ένα αρκετά χαλαρωτικό τραγούδι που κυριαρχούν τα υπέροχα φωνητικά της Yasmine Hamdan, όπως και στο “Nostalgia”, κομμάτι που συνυπογράφει ο Takashi Niigaki, μια ατμοσφαιρική δημιουργία με μελωδία από πιάνο, που καταφέρνει να ταξιδέψει τον ακροατή. Συμπαραγωγή υπάρχει και σε ένα ακόμη κομμάτι, το “Strange Light”, στο οποίο συμμετέχουν οι Free The Robots, προσθέτοντας μια «αγριάδα» στην μελωδία του. Τέλος, υπάρχουν και δύο καθαρά hip-hop δημιουργίες, το “Sbayi One” με φωνητικά του Crosby και το “Everything and Nothing” με τον Divine Styler. Συνοψίζοντας, η δισκογραφική επιστροφή του DJ Krush, μόνο χαρά μπορεί να προσφέρει στους fans του. Ας ελπίσουμε, ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε ξανά τόσο καιρό για νέες κυκλοφορίες του.
Παναγιώτης Δουλόπουλος
πεζοδρόμιο | 31
πεζοδρόμιο | 32
Ιστορίες από τον εξώστη
Hail, Caesar! (2016)
Ελένη Πρίτσα
H νέα, πολυαναμενόμενη ταινία των αδελφών Coen (Joel, Ethan), κυκλοφόρησε στις 5 Φεβρουαρίου. Tα αδέρφια, όπως και στις περισσότερες ταινίες τους, έτσι και σε αυτήν, έχουν αναλάβει από κοινού την σκηνοθεσία, το σενάριο, αλλά και την παραγωγή. Πρόκειται για μία κωμωδία τύπου μιούζικαλ, η οποία θα σηματοδοτήσει την αρχή του 66ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου, στις 11 Φεβρουαρίου. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Josh Brolin, George Clooney, Scarlett Johansson, Channing Tatum, Jonah Hill, Ralph Fiennes και Tilda Swinton. Η ιστορία εκτυλίσσεται κάπου στη δεκαετία του ’50 και επικεντρώνεται σε μία ιδιαίτερη μέρα του Eddie Mannix (Josh Brolin). Ο Eddie δουλεύει στην κινηματογραφική βιομηχανία του Hollywood και η δουλειά του είναι να λύνει τα προβλήματα των μεγάλων αστέρων. Να τους γλιτώνει, με λίγα λόγια, από τους μπελάδες. Όλα λοιπόν, ξεκινούν, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας, εμπνευσμένης από την αρχαία Ρώμη με τίτλο “Hail, Caesar!”, όταν ο πρωταγωνιστής Baird Whitlock (George Clooney), εξαφανίζεται ή μάλλον τον απαγάγουν. Ο Mannix είναι τώρα αυτός που θα πρέπει να συγκεντρώσει τα 100.000 δολάρια, προκειμένου να τον σώσει. Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται με αριστοτεχνικό τρόπο και η αγωνία του θεατή παραμένει αμείωτη κατά τη διάρκειά της.
Deadpool (2016) Ένας νέος ήρωας της Marvel κάνει την εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη: Το όνομά του είναι Deadpool, με την ταινία να βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ. O Tim Miller κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με μία ταινία δράσης-επιστημονικής φαντασίας και αναθέτει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ryan Reynolds. Στο πλευρό του βρίσκονται η Morena Baccarin, η Gina Carano, ο Ed Skrein, η Brianna Hildebrand και ο T.J. Miller. Αντισυμβατικός. Αντι-ήρωας. Ο Wade Wilson, ένας πρώην κατάσκοπος των Ειδικών Δυνάμεων, μαθαίνει πως είναι καρκινοπαθής και σε μία προσπάθειά του να θεραπευτεί, υποβάλλεται σε ένα μη εγκεκριμένο πείραμα. Ως συνέπεια του πειράματος, αποκτά κάποιες νέες ικανότητες. Έχει τη δυνατότητα να θεραπεύεται μόνος του και μία «μαύρη» αίσθηση του χιούμορ. Με αυτές τις ικανότητες, καταδιώκει τώρα τον άνθρωπο που του άλλαξε τη ζωή. Η ταινία θα βρεθεί για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 18 Φεβρουαρίου.
πεζοδρόμιο | 33
πεζοδρόμιο | 34
Αμπελώνας Κοντοζήση
Η Παρεξήγηση
Στο Φώς του Πάλκου
Στο Θέατρο Radar Σ’ ένα καλαίσθητο μικρό περιφερειακό θέατρο, στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού στη Δάφνη, στο θέατρο “RADAR” και σ’ ένα σκηνικό που σε παραπέμπει σε μια πραγματική σπηλιά σκότους και μίσους, εξελίσσεται ένα αποτρόπαιο έγκλημα εκμετάλλευσης, που παρασύρει στον αφανισμό μια ολόκληρη οικογένεια. Η παράσταση έχει ρυθμό, κίνηση, εγκράτεια, αγανάκτηση και ελεγχόμενη τρυφερότητα. Δύο μαυροφορεμένες γυναίκες, η μάνα (Μαρία Σκούντζου) και η κόρη (Αναστασία Παπαστάθη) στο χώρο υποδοχής ενός απομονωμένου έρημου πανδοχείου, απεργάζονται το θάνατο πλούσιων επισκεπτών προς ίδιον όφελος. Σπάνιοι και ιδιαίτεροι επισκέπτες, το «κομπόδεμα» ακόμα μικρό. Επιθυμούν να μαζέψουν πολλά χρήματα, για να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό, υγρό, σκοτεινό τόπο τους. Μια μητέρα κουρασμένη με μικρή διάθεση συγκατάνευσης πια. Στόμωσε από τους φόνους πελατών. Κούραση χρόνων και απογοήτευση. Σκότωσε και την ηρεμία της ταυτόχρονα. Η κόρη ελπίζει, καθώς σήμερα αναδύεται μια νέα ευκαιρία. Η έλευση ενός καινούργιου, περίεργου και ασυνήθιστου θύματος, ενεργοποιεί το μίσος, τη σκληρότητα και τον κυνισμό. Σαν έτοιμες από καιρό, για τον εύκολο, εκ πείρας φόνο. Τα θηριώδη ένστικτα καιροφυλαχτούν. Γεμάτο δροσιά και τρυφερότητα εμφανίζεται το νέο πλούσιο ζευγάρι, με το υποψήφιο θύμα. Ο Γιαν του Κώστα Καζανά και η Μαρία της Ηλέκτρας Αρσενίδου. Ερωτευμένοι, τρυφεροί, αλλά και ανήσυχοι. Διχασμένοι, ως προς την επιλογή της απόκρυψης της ταυτότητας του άντρα. Σύντομες φράσεις, παροτρύνσεις και αθωότητα. Η εμφάνιση του αμίλητου και αργοκίνητου υπηρέτη, του Γιώργου Βούτου, δημιουργεί ατμόσφαιρα μυστηρίου. Αργοκίνητος, σκοτεινός, δύσθυμος. Επιβάλλεται. Να τον αναγνώρισε; Η αποτρόπαιη πράξη θα μπει σε εφαρμογή. Δείτε την παράσταση και για τις σκηνές αναγνώρισης της ταυτότητας του φονευθέντος νέου. Λιτή σκηνοθεσία, λιτός, αλλά αληθινός σπαραγμός της μάνας. Πάνω στη σκηνή μια συντετριμμένη μάνα, με θλιμμένο βλέμμα, μελαγχολική διάθεση, βουβό πόνο που πληγώνει, λεπτή, τρυφερή συγκίνηση που στεναχωρεί. Δεν αντιστέκεται. Απλά παραιτείται. Και μια κόρη που υποψιάζεται ότι τα σχέδιά τους οδηγούνται σε ματαίωση: Αυτά, για τη φυγή στο Νότο. Πόνος και απελπισία. Θρηνεί η μάνα από κούραση, ενοχές, τύψεις κι από φιλότιμο. Οικοδομεί μέσα από τις ελεγχόμενες κινήσεις, από εκφράσεις, μάτια, χέρια την πλήρη παραίτησή της και πριμοδοτεί ταυτόχρονα την καινούργια απόφασή της. Θα ξεφύγει «επαναστατώντας» με την αυτοκτονία της. Θρηνεί και η κόρη της, επαναστατεί και κραυγάζει για τα χαμένα όνειρα και γιατί χάνει τη μάνα της, τη συνεργό της. Η «συμμαχία» χρόνων μεταξύ τους μεταβάλλεται. Θρηνεί από αγανάκτηση, πίκρα, μίσος, επιθυμία. Από τις ίδιες τις αποκαλύψεις της και τις απαντήσεις της. Επιζητεί τη συγκατάνευση, τη συμπόρευση. Προσέξτε τις κινήσεις, τα μάτια της, τα δάκρυά της. «Αλωνίζει» τη σκηνή, που μεγεθύνεται έξυπνα, για να «χωρέσουν» τα πάθη της, μια γυναίκα-πληγή με τα ματαιωμένα όνειρα. Κι όσο η ώρα προχωράει, οι προσδοκίες της εξαφανίζονται. Η σκληρότητά της απογειώνεται... Σαν να μην την αφορά ο φόνος που διέπραξε. Σκότωσε τον αδελφό της χωρίς να το γνωρίζει.
Τ. 24410 20344 Μ. 6979108118 kontozisisewines.gr KontozisisOrganicVineyards
Κίμωνας Μπλάτζιος Ωστόσο, παραδέχεται πως θα το έκανε ακόμα κι αν τον αναγνώριζε. Δεν μετα-νοεί. Προσέξτε την απελπισία, το φόβο, την οργή, την αποφασιστικότητα της στο μονόλογο της όταν μένει μόνη, αφού η μάνα της έχει επιλέξει το θάνατο αντί για τη φυγή στο Νότο. Το γιο αντί της κόρης. Ρωτάει η κόρη. «Μα, υπάρχει τίποτα πιο δυνατό για σένα από την απελπισία της κόρης σου;». Για να πάρει την απάντηση από τη μάνα της: «Ίσως η κούραση και η δίψα για λίγη ανάπαυση». Άρνηση-απόρριψη, αλλά και «προδοσία»... Αλλά και πριν, όταν διαδοχικά μπαίνουν στο δωμάτιο του υποψήφιου θύματος και επιζητούν διακριτικά και μάταια, μια δικαιολογία ακύρωσης του φόνου. Η δικαιολογία δεν έρχεται. Και προχωρούν στο έγκλημα. Δείτε την παράσταση και για τη σκηνή της «σύγκρουσης» αδελφής και νύφης. Χαμηλότονη, χωρίς υστερισμούς. Πόσο εύκολα μπαίνει στη δίνη της υπόθεσης η Μαρίανύφη.Υποφέρει με αληθινό πόνο. Διεκδικεί τον άντρα της, τον ψάχνει με αθωότητα και ελπίδα. Αγνοεί την αλήθεια και συνθλίβεται. Και η φονιάς άτεγκτη, αλύγιστη, ψυχρή. Φωνάζει: «Μιλάς μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, λέξεις που δεν καταλαβαίνω». Είναι ανίκανη να κατα-νοήσει συναισθήματα και δεν μπορεί να τα αισθανθεί. Στέλνει και τη νύφη της στο θάνατο χαρακτηρίζοντας και την επιλογή της. Ειρωνική: «Δεν έχετε παρά να διαλέξετε ανάμεσα στην ηλίθια ευτυχία των χαλικιών (όπου το θάνατο συνάντησαν ο αδελφός της και η μάνα) και το γλιστερό κρεβάτι, όπου θα σε περιμένουμε». Δεν προσπαθούν να μας πείσουν σ’ αυτή την παράσταση. Είναι εκεί ανθρώπινοι και απάνθρωποι. Ελπίζουν, μηχανορραφούν, σχεδιάζουν, ματαιοπονούν και τυραννιούνται, αποτυγχάνουν. Το απόλυτο σκοτάδι. Δεν αφήνουν ούτε μια χαραμάδα ανοιχτή. Δεν υπάρχει φως. Το όχι που ακούγεται στο τέλος από τον υπηρέτη στην έκκληση της αθώας νύφης-θύμα, σοκάρει και απενεργοποιεί. Απελπισία και σκληρότητα στην έκκληση για βοήθεια. Απόρριψη-άρνηση... Η μουσική επιμέλεια του Πάνου Φορτούνα ντύνει, προϊδεάζει και υποβάλλει τη σκοτεινή αποπνικτική ατμόσφαιρα και μαζί με τη σκηνογραφία-ενδυματολογία τηςΕιρήνης Παγώνη, υποβοηθούν και καλλιεργούν το ζοφερό περιβάλλον, όπου τελούνται φόνοι συμφερόντων, φόνοι αδικαιολόγητοι, στυγνοί. Ακυρώνουν κάθε «θετικό» συναίσθημα. Το θέμα της «παρεξήγησης» του Αλμπέρ Καμύ, είναι η εξορία του ανθρώπου στον άφιλο κόσμο. Ο ήρωας επιστρέφει στην οικογένειά του και στη γενέθλια γη, για να δολοφονηθεί από τη μητέρα του και την αδελφή του, που δεν τον αναγνωρίζουν. Έργο γραμμένο το 1944 σε μια Ευρώπη που σκοτώνει τα παιδιά της, επειδή αδιαφορεί, κωφεύει, τρέφει φιλοδοξίες και καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία. Χάνεται μια οικογένεια από παρεξήγηση, από ασυνεννοησία. Μια σημερινή Ευρώπη που σήμερα σκοτώνει, ξεκληρίζει και επειδή αναγνωρίζει. Ένα εξαιρετικό έργο και μια εξαιρετικά σημαντική παράσταση με έξυπνη σκηνοθεσία (Αναστασία Παπαστάθη) που γόνιμα θα σας προβληματίσει. Μια δεξαμενή κάθαρσης. Μην το χάσετε!
πεζοδρόμιο | 35
Μαριάννα Μπεβενίου
Ταξίδι Μέλιτος Στην πλώρη του θρυλικού “Aquitania”, παρέα με ένα βιβλίο του Θουκυδίδη και την σύζυγό του, ο «εξοστρακισμένος» πρώην πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ξεκινά το γαμήλιο ταξίδι του στην Αμερική. Βρισκόμαστε στο 1921, και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ο αναγνώστης βλέπει μικρά καρέ από τη ζωή ενός κατατρεγμένου πρώην ηγέτη της χώρας: Την πολιτική του διαδρομή, την προσωπική του ζωή, την αμηχανία της κάθε στιγμής. Η πίκρα του είναι διάχυτη, ενώ όσοι τον γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται πως «Ο όρκος του να αφήσει την πολιτική, είναι ο όρκος ενός μέθυσου να αφήσει το κρασί». Σταθμοί του ταξιδιού του, η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και η Ουάσινγκτον, όπου γνώρισε την αποθέωση από το συγκεντρωμένο πλήθος. Έπειτα ακολουθεί το Χόλυγουντ, όπου θα γνωρίσει όλους τους μεγάλους κινηματογραφικούς αστέρες της εποχής. Έπειτα, από την Αβάνα ως τη Λίμα με ένα καρβουνιασμένο τρένο, θα γοητευτεί από το επιβλητικό Μάτσου Πίτσου, αλλά ο νους του θα είναι αλλού. Η Μικρασιατική εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη και τα γεγονότα που φτάνουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ανησυχούν τον Βενιζέλο. Απελπίζεται, τη στιγμή που όλοι κάτι του προτείνουν. Καθημερινότητά του πλέον, αποτελούν οι παρασκηνιακές διεργασίες, με το βλέμμα στραμμένο στην Ελλάδα. Το «Ταξίδι Μέλιτος», αποτελεί το απόσταγμα μιας μεγάλης ιστορικής έρευνας, που φέρνει στο φως αληθινά περιστατικά και άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές της ελληνικής, αλλά και ευρωπαϊκής ιστορίας. Πτυχές που τις διηγείται ο ίδιος ο Βενιζέλος, μέσω των προσώπων που παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Κάποιοι από αυτούς είναι ο Μπίλι Ζαχάρωφ, έμπορος όπλων, ο οποίος περιβάλλεται από σκάνδαλα και οι Χιώτες πλοιοκτήτες, που «λύνουν και δένουν» στη σκακιέρα του εμπορίου. Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος κάνει συνεχώς αισθητή την παρουσία του, ενώ η τριαρχία των Λόιντ Τζορτζ, Κλεμανσώ και Κέινς, φωτίζει άγνωστες πτυχές της ιστορικής μνήμης. Τα πρόσωπα όμως δεν τελειώνουν εδώ, καθώς ο πατριάρχης Μελέτιος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης συναντούν την Βιρτζίνια Γουλφ, την Πηνελόπη Δέλτα και τον μετέπειτα αρχηγό του ΕΛΑΣ, Στέφανο Σαράφη. Το βιβλίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μία ωδή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά εν αντιθέσει, παρουσιάζει έναν άνθρωπο εύθραυστο, γεμάτο ελαττώματα, κι αυτό είναι που το καθιστά εθιστικό, διδακτικό και εν τέλει, πραγματικά σπουδαίο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
Βαγγέλης Ντελής
Ο Καλλιτέχνης Δύο διαφορετικές ιστορίες εξελίσσονται στις σελίδες του βιβλίου του Βαγγέλη Ντελή. Ο τόπος, κοινός: οι Κυκλάδες και συγκεκριμένα το νησί της Νάξου. Η πρώτη διαδραματίζεται γύρω στα 2300 π.Χ. όπου συναντάμε έναν ανώνυμο καλλιτέχνη, που ονομάστηκε συμβατικά από τους αρχαιολόγους Καλλιτέχνης Γουλανδρής. Ο Γουλανδρής κατασκευάζει κυκλαδίτικα ειδώλια απαράμιλλης ομορφιάς και υψηλής τέχνης, που τον καθιστούν αξεπέραστο στον χρόνο. Μέσα από τη διήγηση, παρακολουθούμε την πορεία του Καλλιτέχνη από το γενέθλιο νησί του στο νησί της Σαντορίνης, όπου θα συναντήσει και θα γοητευτεί από μία πανέμορφη και δυναμική γυναίκα, η οποία θα αποτελέσει και τη σύντροφό του. Θα τον ακολουθήσουμε στο παλάτι του Μίνωα στην Κρήτη, όπου θα πάει να ζητήσει την απελευθέρωση της Σαντορίνης και των υπόλοιπων νησιών από την μινωική κατοχή. Αλλά οι επιθυμίες του Μίνωα και η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας θα φέρουν μεγάλες ανατροπές στη ζωή του Καλλιτέχνη, αλλά και στον κόσμο γύρω του. Όμως οι δημιουργίες του θα μείνουν αιώνιες, για να μνημονεύονται από κάθε γενιά. Η δεύτερη ιστορία, διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή, στη Νάξο του 1997. Ένας νεαρός αρχαιολόγος αναζητά τα ίχνη του Καλλιτέχνη. Προσπαθεί λοιπόν να βρει και να φέρει στο φως τα ειδώλιά του. Όμως σ’ αυτή την αναζήτηση θα ανασύρει και τη δικιά του ιστορία. Έτσι θα ανακαλύψει, εκτός από τα ειδώλια, προσεκτικά κρυμμένα μυστικά που όρισαν ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Ένα βιβλίο συναρπαστικό με πολλές ανατροπές. Κυριαρχείται από έντονα συναισθήματα και διδάσκει στον αναγνώστη ότι τα συναισθήματα είναι αυτά που ορίζουν την ίδια μας την ύπαρξη, και οδηγούν τον πολιτισμό μας στο μέλλον. Πως οι αξίες στα πιστεύω μας είναι αυτά που καθορίζουν το είναι μας, γιατί όπως αναφέρει και ο συγγραφέας «… αυτό που κοιτώ είναι το τώρα, πόσο όμορφο είναι να αγωνίζεσαι για κάτι μεγάλο, πόσο ωραία χρωματίζουν τη ζωή μας οι υψηλοί στόχοι και πόσο μικροί φαίνονται στο τέλος όσοι προσπάθησαν να την καταστρέψουν. Η ευτυχία είναι ένα ποτάμι που θα βρει κάποτε την θάλασσα. Υπομονή χρειάζεται και σταθερότητα. Πάντα να ελπίζουμε, και κυρίως ποτέ να μην ξεχνάμε». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος
The Reader’s Corner
Μίμης Ανδρουλάκης
πεζοδρόμιο | 36
Γιώργος Ρόρρης ο κόσμος για το ζωγράφο είναι παράσταση… Ανθρώπινες μορφές σε εσωτερικούς χώρους, μοναχικές φιγούρες, γυναικεία γυμνά, μελαγχολική διάθεση, τα βασικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής του γνωστού Έλληνα καλλιτέχνη με το πλούσιο βιογραφικό.
Λίλα Βαρελά Φωτογραφία: Κώστας Καρατέλιος
Έ
να νεοκλασικό στο κέντρο της πολύβουης Αθήνας, είναι το «καταφύγιο» του καταξιωμένου ζωγράφου Γιώργου Ρόρρη. «Αυτό το ατελιέ το έχω 23 χρόνια. Γενικώς τρία ατελιέ είχα, αλλά αυτό είναι το βασικό μου. Νομίζω ότι είναι το κύριο ατελιέ της ζωής μου. Όπου και να φύγω τώρα, ό,τι και να γίνει, όπου και να πάω, δε νομίζω ότι θα έχω τη δυνατότητα, άλλα 23 χρόνια να δημιουργώ». Ανεβαίνοντας την στριφογυριστή ξύλινη σκάλα, το χαμογελαστό πρόσωπο του καλλιτέχνη, μας υποδέχεται στην είσοδο. Και η ξενάγηση αρχίζει... Γεννημένος στον Κοσμά Κυνουρίας το 1963, σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, κοντά στους Παναγιώτη Τέτση και Γιάννη Βαλαβανίδη (1982-87) και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts του Παρισιού (19881991), στο εργαστήριο του Leonardo Cremonini. Παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση το 1988 (Μέδουσα, Αθήνα) και έκτοτε έχει παρουσιάσει περιορισμένο αριθμό ατομικών εκθέσεων, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις, σε Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Η.Π.Α. και έχει λάβει πλήθος διακρίσεων. Δεν θεωρείται άδικα ένας από τους πιο γνωστούς παραστατικούς ανθρωποκεντρικούς ζωγράφους. Ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που συναντά έξω, τον άνθρωπο που έχει απέναντί του και συνομιλεί. «Με συγκινούν οι άνθρωποι. Αλλά όχι στον αέρα, σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Μέλημά μου είναι να ζωγραφίσω τι συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος κάθεται σε αυτό το χώρο, τις αντανακλάσεις του, την αύρα του, αυτό που εκπέμπει. Ξεκινώ από τις μορφές, από τα μάτια τους. Όταν ολοκληρωθούν αυτές, αυτό που μένει να ζωγραφιστεί είναι ο χώρος, το ντεκόρ. Το εσωτερικό χωρίς τον άνθρωπο δε μου λέει πολλά πράγματα. Σπάνια έχω ζωγραφίσει εσωτερικά άδεια, χωρίς τον άνθρωπο. Πιθανόν, αν έχω μέσα σε ένα εσωτερικό ένα σκυλί, θα μπορούσα να το ζωγραφίσω… ή μια γάτα.Υπάρχουν δύο πράγματα, το κέλυφος και η μορφή. Θα μου πεις το κέλυφος δεν έχει μορφή; Έχει! Άλλα όσο και να έχει, παραμένει κέλυφος. Επιπλέον, μου αρέσει αυτό που ζωγραφίζω να έχει περάσει κάποια πράγματα, να έχει ζήσει κάποια χρόνια, να έχει προλάβει η ζωή να του αφήσει τα αποτυπώματά της. Είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι τοίχος. Και για αυτό το λόγο και εδώ στο ατελιέ, δεν έχω βάψει ή ασπρίσει τους τοίχους. Και δυσκολεύομαι να κάνω και οποιαδήποτε αλλαγή». Ο λόγος του χειμαρρώδης, παρασύρει όταν γίνεται αναφορά για την ουσία της ζωγραφικής. «Και τι είναι η ζωγραφική ξέρετε; Είναι πολύπλοκο πράγμα. Η ζωγραφική για εμένα, απαιτεί μια ισχυρή συγκίνηση αυτού που έχω ζωγραφίσει. Η οποία, όμως, για να γίνει βαθιά θα πρέπει να σχηματιστεί, να ανακλαστεί εντός μου, δηλαδή προκύπτει από μέσα μου. Ο ζωγράφος ζωγραφίζει με το σώμα, δε ζωγραφίζει με το μυαλό. Ζωγραφίζει με το αίμα του. Ζωγραφίζει με τα χέρια του. Ζωγραφίζει με τη μέση του, με τον αγκώνα του. Ποτέ δε ζωγραφίζει το μυαλό. Το πνεύμα δε μπορεί να ζωγραφίσει μόνο του, αν το χέρι είναι αδρανές.
Το σώμα ζωγραφίζει και το σώμα πρέπει να το κρατάς κάπως σε κατάσταση εγρήγορσης, ώστε να μπορείς να έχεις τα πόδια σου. Το χέρι είναι το ακροτελεύτιο όργανο, το οποίο το δονεί και το κινητοποιεί το σώμα, το οποίο με τη σειρά του δονείται και κινητοποιείται, από τη συγκίνηση που δέχτηκε ο ζωγράφος από αυτό που είδε. Και που αυτό που είδε, τι είναι; Αν υποθέσουμε ότι η ζωγραφιά είναι μια ερμηνεία του κόσμου, όχι καταγραφή του, ούτε λογιστική απαρίθμησή του, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ερμηνευτεί για το θεατή. Ο κόσμος δεν είναι ορατός. Ο κόσμος για το ζωγράφο είναι παράσταση». Δουλεύει πολλά έργα ταυτόχρονα. Διορθώνει και αλλάζει τα έργα του, αφαιρώντας και προσθέτοντας μορφές και στοιχεία, τα μεγαλώνει με την προσθήκη καβαλέτων, μέχρι να αισθανθεί ότι έχει αποτυπώσει ακριβώς αυτό που θέλει. «Πολλοί άνθρωποι λένε το εξής: “έχεις κάνει εξαιρετικό ψυχογράφημα”. Εγώ αυτό το θεωρώ λιγάκι αυθαίρετο. Εγώ νομίζω ότι ψυχογραφείται ο ίδιος ο ζωγράφος. Τι θα πει ψυχογραφώ το μοντέλο μου; Να καταφέρεις σχεδιάζοντας το πρόσωπο, να το συλλάβεις. Είναι πολύπλοκη κατάσταση και έχει να κάνει με το στόμα, τη μύτη, τα μάτια, το δέρμα. Εγώ δεν κάνω κάτι τέτοιο. Εγώ κάνω καταγραφή και μετά πρέπει να γίνει ερμηνεία. Πολλές φορές σου λένε, γιατί δεν παίρνεις το ποτήρι να το κολλήσεις πάνω στον πίνακα και το ζωγραφίζεις; Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες, γιατί απλά τότε, ο πίνακας θα φαίνεται ψεύτικος. Ενώ ο πίνακας για εμένα δεν είναι ψεύτικος. Ίσα-ίσα, ο πίνακας είναι μια ιστορία, η οποία για να την πιστέψει ο θεατής, πρέπει να την πιστέψεις εσύ ο ίδιος. Εσύ ο ίδιος που τη φτιάχνεις να την πιστέψεις και μάλιστα σε βάθος». Ο Γιώργος Ρόρρης δε ζωγραφίζει όπως πιστεύεται μόνο γυναίκες. «Γυμνό μόνο γυναίκες. Πορτραίτα μια χαρά ζωγραφίζω και άνδρες. Απλώς, δεν παίρνω μοντέλα για πορτραίτα. Τα ωραιότερα πρόσωπα εγώ νομίζω, ότι δεν τα έχω ζωγραφίσει ακόμα. Είναι αυτά που βλέπω στο δρόμο. Και αυτοί είναι λαϊκοί άνθρωποι και πολλές φορές και κοπέλες λαϊκές, αλλά ντρέπομαι να τους πω να ποζάρουν». Το μοντέλο διαδραματίζει βασικό ρόλο στη ζωγραφική του. Είναι «συνδημιουργός», όπως ο ίδιος το έχει χαρακτηρίσει παλαιότερα. Η εύρεσή τους δεν είναι πάντα εύκολη. «Συνήθως μια κοπέλα λέει σε μια άλλη. Μια κοπέλα που έχει ποζάρει και που έχει δει ότι ήρθε και έφυγε σώα και αβλαβής και ακέραια, λέει σε κάποια άλλη. Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί μπορεί με την άλλη κοπέλα να μην μπορέσουμε να συνεργαστούμε. Υπήρξαν κάποιες φορές μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, που η κοπέλα στην οποία το είπε, δεν είχε κάτι… κάναμε ένα μικρό έργο και μετά σταματήσαμε. Επί το πλείστον, έχω δουλέψει με ηθοποιούς, είτε που σπουδάζουν, είτε που αποφοιτήσαν και έχουν και μια μεγαλύτερη άνεση με την ιδέα, του να είναι χωρίς ρούχα και οι ίδιες το βλέπουν ως ένα είδος άσκησης. Ένα είδος ρόλου, τον οποίο λαμβάνει το μοντέλο. Το καλοκαίρι συνήθως δυσκολεύεσαι να βρεις μοντέλο και μετά από πολλά χρόνια, αυτό το καλοκαίρι ζωγράφισα και εγώ κάτι χωρίς να υπάρχει άνθρωπος, “Το κρεβατάκι του μοντέλου”». Ως καλλιτέχνης
πεζοδρόμιο | 37
δε μένει ανεπηρέαστος από την κατάσταση των τελευταίων ετών στη χώρα μας. «Μετά από χρόνια, μπορεί να κάνω μια έκθεση με τα έργα της περιόδου της κρίσης. Τα έργα μου αλλάξανε με την κρίση… όχι κραυγαλέα ή με επαναστατικό τρόπο, αλλά αλλάξανε… Δηλαδή χρησιμοποίησα σε πίνακα ως μοντέλο μια ξαδέρφη μου, που είναι ένα πρόσωπο τόσο πολύ οικείο από τα παιδικά μου χρόνια, που δυσκολεύομαι να το ζωγραφίσω. Αλλά ήρθε… Ξαφνικά το ποζάρισμα που εγώ το θεωρούσα μη κύρια δουλειά, για πολλές κοπέλες αποτελεί ένα εισόδημα.» Πέρα από την ανθρώπινη παρουσία, στα έργα του σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το φως. «Το δύσκολο δεν είναι το συναίσθημα. Το δύσκολο είναι να κουμαντάρεις το φως. Γιατί το φως της ημέρας αλλάζει συνεχώς. Ένας προβολέας είτε πρωί δουλεύω, είτε απόγευμα δουλεύω, είτε νύχτα δουλεύω, το ίδιο πράγμα είναι». Διευκρινίζει ότι αντίθετα σε ένα πίνακα με φως ημέρας, υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που μπορείς να δουλέψεις το έργο. Το πρωί ο ήλιος έρχεται από ένα παράθυρο και το απόγευμα από άλλο παράθυρο. Συνεπώς αλλάζουν οι χώροι που είναι φωτεινοί. «Αλλάζει το φως, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έντονες αντιθέσεις φωτός και σκιάς και για αυτό το λόγο και για πολλούς άλλους λόγους, πιστεύω κάποια έργα ζωγραφίζονται πιο πολύ, σαν να μην θέλεις να τελειώσεις το έργο ποτέ…» Ο στόχος του όταν ζωγραφίζει είναι ξεκάθαρος. «Αν με ρωτήσει κάποιος τι θα ήθελες να μείνει, είναι πολύ απλό. Θα ήθελα κάποτε οι άνθρωποι, βλέποντας ένα πίνακα να λένε «Να κοίτα, κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι Έλληνες την εποχή εκείνη». Συγκεκριμένα, οι Ελληνίδες. Αυτός είναι ο μοναδικός μου στόχος και δεν είναι απλός. Βλέποντας τα έργα του Μόραλη της περιόδου του ’40 ή του ’50, αισθάνομαι ότι έχω την πληρέστερη εικόνα της μέσης αστικής τάξης που μπορεί να μου δώσει… και διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα του Καραγάτση, πιθανόν βοηθιέμαι να το φανταστώ. Αλλά διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα του Καραγάτση, τους ανθρώπους τους φαντάζομαι σαν να έχουν βγει από τα έργα του Μόραλη! Ή βλέποντας τα έργα του Μόραλη, φαντάζομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ή οι γυναίκες, ερωτευόντουσαν, όπως στα έργα του Καραγάτση!» Η ζωή του Γιώργου Ρόρρη δεν είναι ούτε άστατη, ούτε τακτοποιημένη. «Ζωγραφίζοντας, ουσιαστικά κάθε μέρα ασχολείσαι με το να τακτοποιήσεις το χάος που βρίσκεται εντός σου και το χάος που σε περιβάλλει, καθώς και τη χαοτική ροή των πραγμάτων τα οποία περνούν μπροστά από τα μάτια σου. Κάθε μέρα καλείσαι να βάλεις τάξη. Και για αυτό το λόγο στο εργαστήριο αυτό που δουλεύω και το οποίο το θεωρώ, το χώρο όπου έχω μορφοποιηθεί πνευματικά και καλλιτεχνικά, δε θέλω καμία τάξη. Τάξη καλούμαι να βάλω στον καμβά. Για να γίνει ζωγραφική χρειάζεται να “πεθάνουμε”. Όπως πεθαίνει ο σπόρος για να γίνει δέντρο. Ένα καρύδι μπορεί να μείνει μέσα στο χώμα και να φυτρώσει μια νεαρή καρυδιά. Αλλά το καρύδι πρέπει να πεθάνει, για να προκύψει η καρυδιά. Έτσι και το χρώμα στην κατάσταση της μπογιάς που είναι
στην παλέτα, πρέπει να “πεθάνει” για να προκύψει στην κατάσταση του δέρματος, του ματιού, του χείλους, του βλέμματος, του φωτός, της σκιάς, του πλεκτού, του παντελονιού, της μπογιάς που έβαψε τη σκάλα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να λάβει και τις αποχρώσεις που το φως δημιουργεί και τις αποχρώσεις των πραγμάτων. Πρέπει λοιπόν να “πεθάνει”. Συνεπώς, είναι σε μια κατάσταση συνεχούς μεταβλητότητας και εξέλιξης». Πέρα από τη ζωγραφική αγαπά πολλά πράγματα. «Βιβλία. Μου αρέσουν τα βιβλία. Καινούργια, αυτά που βγαίνουν τώρα. Ο κινηματογράφος, ο παλιός κινηματογράφος, το μεγάλο μυθιστόρημα, ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπαλζάκ, το αγγλικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, τα μεγάλα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, ο Προυστ, ο Μπροχ, ο Μαν. Η μουσική, ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, τα μπλουζ, τα ρεμπέτικα, ο Κολτραίν. Αγαπάω και τη ζωή: ένα ποτήρι νερό, τον αέρα, το φως της μέρας, τη νύχτα, τις μορφές της ζωής όλες, την καλή παρέα, τη συζήτηση, τους φίλους, τους καλούς φίλους και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το αίσθημα του προσωρινού, του πρόσκαιρου, του περαστικού. Ξέρετε, κάνοντας αυτά εδώ τα έργα διδάσκεσαι
Έκθεση ζωγραφικής με έργα του Γιώργου Ρόρρη που ανήκουν στη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου, πραγματοποιείται στον εκθεσιακό χώρο της Φωκίωνος Νέγρη 16, κατά το διάστημα 3 Φεβρουαρίου - 27 Μαρτίου 2016.
το εξής: ότι αυτά σου λένε «κοίταξε να δεις, θα μείνουμε εδώ και εσύ θα έχεις φύγει. Εμείς θα είμαστε αδιάψευστοι μάρτυρες της μετριότητάς σου. Δεν μπορείς να πεις της δεξιοτεχνίας σου. Αν το πεις αυτό, θα είσαι αφελής. Έχω δει από κοντά την πολύ μεγάλη ζωγραφική και έχω καταλάβει και έχω νιώσει, ένα λυτρωτικό συναίσθημα. Το μηδενισμό μπροστά στο μεγάλο έργο τέχνης, μπροστά στο αριστούργημα». Ο Γιώργος Ρόρρης δεν προπωλεί τα έργα του. «Το θεωρώ γρουσουζιά να πουλήσεις έργο πριν ζωγραφιστεί. Δεν μπορείς επίσης να το ζωγραφίσεις καλά. Δεν μπορείς να το ζωγραφίσεις καλά, γιατί για να το ζωγραφίσεις καλά, χρειάζεται να του εμφυσήσεις τον καημό σου και τον πόνο σου, τόσο πολύ, ώστε να το καταστήσεις άξιο να πουληθεί».
Ο ίδιος αποφεύγει τις παραγγελίες. «Αποφεύγω, αν και το έχω κάνει 3-4 φορές. 4 μακαρίτες! Αυτό ήταν το πρόβλημα… ότι δεν μπορούσαμε να τους ζωντανέψουμε. Τα πορτραίτα παλαιότερων ανθρώπων για τους οποίους έχεις μόνο φωτογραφίες, είναι δύσκολα. Δεν μπορείς να ζωγραφίσεις έτσι, γιατί η ζωγραφική έχει να κάνει με πράγματα που αφορούν τον ορατό κόσμο και που ίσως θεωρούνται δευτερεύοντα τώρα για τον υπόλοιπο κόσμο, όπως τι χρώμα ματιών είχε… πώς να ζωγραφίσεις αν δεν ξέρεις τέτοια στοιχεία; Τώρα μια παραγγελία του τύπου “φτιάξε ένα έργο” εξαρτάται από τη γκαλερί, γιατί δεν ξέρω για ποιον είναι. Αλλά αν υπάρχει ένας άνθρωπος που ξέρω καλά και ακόμα χειρότερα, αν έχω πάει σπίτι του, δυσκολεύομαι να το κάνω. Γιατί τότε έχω επηρεαστεί από το προσωπικό του γούστο και το έργο που κάνω, το κάνω, υπηρετώντας μια ιδέα που έχω για το προσωπικό του γούστο και όχι το προσωπικό μου γούστο». Όσον αφορά τις γκαλερί και τους εκθεσιακούς χώρους και την κατάσταση που υπάρχει σήμερα, η άποψή του είναι σαφής. «Όλος ο κόσμος που κάνει αυτή τη δουλειά, καλό είναι να μπορεί να εκθέσει. Γιατί είναι καλό; Γιατί για να είναι σε ένα τόπο 3 ζωγράφοι καλοί, πρέπει να υπάρχουν άλλοι 30 λιγότερο καλοί και άλλοι 50 λιγότερο καλοί και άλλοι 500 που να το προσπαθούν. Αλλά 3 ζωγράφοι καλοί, δεν μπορούν να εμφανιστούν ως εκ θαύματος! Και οι μείζονες και οι ελάσσονες φωνές έχουν την αξία τους». Συνεχίζοντας, είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα υπάρχει επόμενη γενιά ζωγράφων στην Ελλάδα και το τονίζει με έμφαση. «Βεβαίως. Θα πρέπει να συμβεί ένα πολύ μεγάλο κακό σε ένα τόπο, για να διακοπεί μια αγάπη για την εικονοποιία, που υπάρχει στον τόπο μας και η οποία έρχεται από πολύ παλιά. Έρχεται από τα χρόνια του κυκλαδικού πολιτισμού και δεν διακόπηκε σχεδόν ποτέ και στο Βυζάντιο συνεχίστηκε και συνεχίζεται και στα χρόνια της τουρκοκρατίας, μέσω της λαϊκής τέχνης, των υφαντών… Και μια γκλίτσα που κάποιος τη σκαλίζει και κάνει μια γοργόνα ή στις βάρκες και στα καΐκια που σκάλιζαν τις γοργόνες στην πλώρη και το πρόσφορο και το χριστόψωμο… όλα τα βλέπω εικονοποιία. Και σήμερα ο άνθρωπος που κάνει graffiti, χαρά μου είναι… εικόνες είναι. Και υπάρχουν και πολύ ωραία graffiti εδώ στην Αθήνα».
πεζοδρόμιο | 38
Σκέψεις πρωινές
Τη ζωή με το κουτάλι
...σκέτες με καϊμάκι
Αθηνά Κατσή Απολαμβάνω τα πρωινά του χειμώνα, να χαζεύω από το παράθυρο την πόλη να ξυπνάει και να κρατάω σφιχτά στα χέρια μου μια κούπα ελληνικό καφέ, να κλέβω τη θέρμη του και τα αρώματά του… ίσως από τις καλύτερες στιγμές της ημέρας, με τα σχέδια στο μυαλό μου και την ημέρα μπροστά μου… Μία σχεδία για το μέλλον ή μήπως η καραβέλα του παρελθόντος; Ο μικρός πικρός και σκληρός καρπός του καφέ κρατούσε για πολλά χρόνια τα μυστικά του κρυμμένα, μόνο τα κατσίκια της υποσαχάριας περιοχής τον μασουλούσαν και έκαναν τρελό πάρτι, τρομάζοντας τους ανθρώπους και ανησυχώντας τους σαμάνους. Σχεδόν πριν από μία χιλιετηρίδα, ένας τολμηρός έβρασε τους κόκκους και απόλαυσε τον πρώτο καφέ, αλλάζοντας την παγκόσμια ιστορία. Ένας μουφτής καθιέρωσε τον καφέ, η ενεργητικότητα του και η απαγόρευση του αλκοόλ, έκαναν τον καφέ δημοφιλή ανάμεσα στους Σούφι και έτσι γεννήθηκε η κοινωνική υπόστασή του, αφού τα «καφεποτεία» ήταν τόπος συνάντησης, διασκέδασης αλλά και τζόγου. Γι’ αυτά κι άλλα πολλά, η καθολική εκκλησία τον αφόρισε, μολονότι οι δόγηδες και οι ευρωπαϊκές αυλές λάτρευαν τον καφέ. Δεν άργησε όμως η μέρα που κάποιος Πάπας γεύτηκε ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ και αποφάσισε όχι μόνο να άρει όλες τις απαγορεύσεις, αλλά να προωθήσει και την κατανάλωση από το λαό.
Τότε, τα φτυάρια και τα κουπιά πήραν φωτιά για να καλύψουν τις ανάγκες και οι Άραβες απαγόρευσαν την εξαγωγή καρπών, όμως οι πανούργοι θαλασσοπόροι Ολλανδοί, έκαναν μια ιστορική κλοπή και ο καρπός βρέθηκε να φυτρώνει σε όλη την τροπική ζώνη, αναπτύσσοντας όχι μόνο την επιστήμη, αλλά κυρίως τη φιλοσοφία του καφέ. Στην ανατολική λεκάνη της μεσογείου ο αγαπημένος καφές είναι ο ελληνικός ή… ο τούρκικος ή… ο αραβικός ή… ο αρμένικος ή… όπως και να τον πεις τον ίδιο καφέ θα πιεις! Με την ίδια απαράλλαχτη συνταγή, σκόνη από καβουρδισμένο καφέ, νεράκι, ζάχαρη κατά τις ορέξεις και αργό βράσιμο στη χόβολη κατά προτίμηση. Η φωτιά κάνει τη δουλειά της, η θερμότητα αγκαλιάζει το μπρίκι, ο καφές την απορροφά και αρχίζει να φουσκώνει δημιουργώντας ένα πυκνό και λαχταριστό καϊμάκι. Η τελετουργία ολοκληρώνεται στο χοντρό χλιαρό φλιτζάνι, που προσφέρει μια αγκαλιά θαλπωρής στον καφέ. Εντάξει, ξέρω κι εσείς δεν έχετε χρόνο κι εγώ το πρωί βιάζομαι, σε θέλει από πάνω για να μη χυθεί ή μην κόψει, αλλά πραγματικά είναι το καλύτερο ξύπνημα, μια γουλιά πλούσιας γεύσης, ένα άρωμα εξωτικό και σχεδόν πάντα αφήνεις το βλέμμα σου να τρέξει πάνω στα σημάδια του στο λευκό φλιτζάνι και να αναλογιστείς ποια μελλούμενα κρατάει φυλαγμένα και δεν μπορείς να τα διαβάσεις.
άρωμα Τεργέστης
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΠΑΔΑΝΙΗΛ Αντιπρόσωπος Καρδίτσας Ταλιαδούρου 5 | Καρδίτσα 6942610261 6976681019 2441600731 fax. 2441 600732 AchPdaniel@hotmail.com
πεζοδρόμιο | 39
&
To Gaspar café & resto αποτελεί ένα χώρο εξαιρετικής αισθητικής, με άρτια εναρμονισμένες παροχές σε όλο το φάσμα της μαζικής εστίασης. Ανοιχτά από νωρίς το πρωί με το αγαπημένο σας ρόφημα και την κουζίνα να ανοίγει από τις 12 το μεσημέρι έως αργά το βράδυ, προσφέροντάς σας μία πιο “street” επιλογή πέρα από τα συνηθισμένα. Έπειτα το βράδυ πλησιάζει υπό τους ήχους των καλύτερων DJs. Kαζαμπάκα 6 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24411 01666 | Καρδίτσα
23 χρόνια Blues. Ιστορικό, διαχρονικό, παλαιωμένο, μοντέρνο. Από την τέχνη του να φτιάξεις έναν καλό espresso ή τα μοτίβα σε μια καλή κρέμα, έως τον τρόπο που θα παρουσιάσεις μια συναρπαστική και αναπάντεχη πορεία προς τα blues, με το ποτό να μας ηρεμεί και να μας φέρνει πιο κοντά, στο Blues κινείται ένας ολόκληρος κόσμος. Δ. Τερτίπη 19 | τ. 24410 71528 | Καρδίτσα
Σε ένα άριστα διακοσμημένο, αλλά παράλληλα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον το Avanti pizza - restaurant μπορεί να φιλοξενήσει και να εξυπηρετήσει όλες τις γαστρονομικές σας επιθυμίες, από ένα απλό γεύμα ως ένα ιδιαίτερο δείπνο, αλλά και κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Oι συνταγές του που συνδυάζουν κρέας και λαχανικά αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των γευμάτων, γεύματα στα οποία πρωταγωνιστεί το ελαιόλαδο στα πλαίσια της Μεσογειακής διατροφής.
30 χρόνια πριν, άνοιξε στην πόλη μας ένα bar με σκοπό στην αρχή να λειτουργήσει με την μορφή ενός τόπου για άτομα που αγαπούν το jazz και το blues. Σήμερα, το pianobar Πουθενά παραμένει αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου, κρατώντας ένα μοναδικό ύφος και χωρίς να αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24410 73012 Καρδίτσα
Βενιζέλου 98 – Πλατεία Λάππα | τ. 24410 75772 | Καρδίτσα
πεζοδρόμιο | 40
Cadillac Records, ή αλλιώς ό,τι πιο κοντινό μπορείς να βρεις σε μια ευκαιρία για απόδραση από τα στενά νοητά όρια της πόλης. Η διακόσμηση είναι λιτή και άνετη στο μάτι, ενώ τα μεγάλα τραπέζια του μπορούν να φιλοξενήσουν δύο και τρεις διαφορετικές παρέες, πράγμα που μπορεί να σταθεί ως αφορμή νέων γνωριμιών. Δ. Τερτίπη & Χατζημήτρου | τ. 24410 75105 | Καρδίτσα
Στο στενό της οδού Βάλβη υπάρχει ένας ιδιαίτερος χώρος στον οποίο με το που μπεις θα νιώσεις πως μεταφέρεσαι αυτόματα σε ένα υπέροχο bar του Δουβλίνου. Αυτή είναι η Μαργαρίτα, το κατάστημα όπου η ζεστή ατμόσφαιρα, τα προσεγμένα ποτά και η σαφής άποψη για την καλή μουσική αποτελούν ένα ιδανικό τρίπτυχο επιτυχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας, τα 19 χρόνια της. Πεζόδρομος Βάλβη | τ. 24410 42434 | Καρδίτσα
Το Cafeina είναι ένα από τα παλαιότερα coffe & cocktail bar στην πόλη της Καρδίτσας. Από το 2002 βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Βαλταδώρου στο κέντρο της πόλης. Θα το βρείτε ανοιχτό όλες τις μέρες του χρόνου, από νωρίς το πρωί για έναν χαλαρό καφέ, έως και αργά το βράδυ για τη διασκέδασή σας. Ένα cocktail list από τους καλύτερους και βραβευμένους bartenders της πόλης, τα πολλά allday parties καθώς και τα πολυποίκιλα event είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητα του Cafeina. Πεζόδρομος Βαλταδώρου | τ. 24410 74131 κ. 6972 011394 | Καρδίτσα
Το όνομα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Το Ρεμπέτικο είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα καταστήματα της πόλης, με ένα ηχόχρωμα που παντρεύει με μεγάλη άνεση το παλιό με το νέο. Είναι ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ενώ διοργανώνει συνεχώς συναυλίες ρεμπέτικης μουσικής, και όχι μόνο.
Η κεντρική ιδέα των ανθρώπων του Πλάστη ήταν να προσδώσουν σ’ ένα τυροπιτάδικο την ταυτότητα ενός σημείου συνάντησης ανθρώπων, ιδεών, θετικής ενέργειας. Το κατάστημα αποτελεί προορισμό επί 20 συναπτά έτη για τους ξενύχτηδες που ζητούν ένα πεϊνιρλί ή μία κασερόπιτα, για εκείνους που ξεκινούσαν τη μέρα τους με τυρόπιτα με φέτα και καφέ, όπως και για τους μαθητές που αγάπησαν την λαχταριστή του πίτσα.
Ηρακλείτου 12 | τ. 24410 76013 | Καρδίτσα
Υψηλάντου 37 | τ. 24410 25948 | Καρδίτσα
πεζοδρόμιο | 41
H τοποθεσία ενός espresso bar που φιλοδοξεί να κάνει τη διαφορά στον χώρο του καφέ. Χώρος ιδανικός για να απολαύσετε ένα υπέροχο ρόφημα, αλλά και με υπηρεσία delivery που λειτουργεί από τις 8 το πρωί έως τις 8 το απόγευμα. Mamalou, όχι μόνο για τον ποιοτικό καφέ, αλλά και για την υπέροχη ποικιλία φρέσκων μικρογευμάτων! Καραϊσκάκη 47 & Αβέρωφ τ. 24410 28161 | Καρδίτσα Aπό το 2011 έως και σήμερα, το A Mano έχει ταυτιστεί με τον καλό καφέ. Όλα ξεκίνησαν από το take-away κατάστημα στη γωνία των οδών Καποδιστρίου και Αζά. Έπειτα γνωρίσαμε το hotspot της πόλης, στην οδό Υψηλάντου. Εκεί οπου η σύγχρονη αρχιτεκτονική σέβεται το παλαιό, και η εμπειρία του καφέ μεταφράζεται σε άψογη εξυπηρέτηση. Εδώ και δύο χρόνια η οδός Διάκου έχει αποκτήσει άλλο χαρακτήρα στον τομέα της διασκέδασης, κι αυτό οφείλεται στο Mercato. Έναν προσεγμένο χώρο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που παραπέμπει σε σαλόνι σπιτιού. Εκτός από τον καφέ και το ποτό, τη διαφορά κάνει η κουζίνα του, καθώς κάθε μέρα σερβίρονται διαφορετικά και αυστηρώς μελετημένα πιάτα, υπό τους ήχους όμορφης μουσικής. Διάκου 11 – Νέα Αγορά | τ. 24414 00587 Καρδίτσα
Καποδιστρίου & Αζά Υψηλάντου & Πλαστήρα Υψηλάντου & Γαριβάλδη τ. 24410 42425 | Καρδίτσα
Brothers, ή αλλιώς η συνέχεια του Avanti, εξού και η ονομασία! Ένα steakhouseπου δημιουργήθηκε με σκοπό να σας προσφέρει διαφορετικές επιλογές στην καθημερινότητά σας και φιλοδοξεί να γίνει το νέο σας στέκι, προσφέροντάς σας ξεχωριστές και ιδιαίτερες γεύσεις. Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24411 00344 | Καρδίτσα
Brothers, ή αλλιώς η συνέχεια του Avanti, εξού και η ονομασία! Ένα steakhouse που δημιουργήθηκε με σκοπό να σας προσφέρει διαφορετικές επιλογές στην καθημερινότητά σας και φιλοδοξεί να γίνει το νέο σας στέκι, προσφέροντάς σας ξεχωριστές και ιδιαίτερες γεύσεις. Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24411 00344 | Καρδίτσα
πεζοδρόμιο | 42
Online Delivery www.assosfood.gr Το ολοκαίνουριο ταχυφαγείο Άσσος προσφέρει ασυναγώνιστη ποιότητα για τους πιο απαιτητικούς πελάτες με χειροποίητο γύρο, χειροποίητο σουβλάκι, χειροποίητο μπιφτέκι – κοτόπουλο. Επίσης φημισμένο για τις light γεύσεις του με πίτες ολικής αλέσεως και καλαμποκιού, το ταχυφαγείο Άσσος ήρθε για να απογειώσει τις γευστικές σας επιλογές.
Αλεξάνδρας 1 – Πλατεία Παλαιού Δεσποτικού | τ. 24310 23777 | What’s Up 6986 720090 | Τρίκαλα
Το Piu είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και πιο αγαπημένα μαγαζιά της πόλης. Είτε με την τωρινή του ονομασία, είτε ως Βίβλος παλιότερα, ο προορισμός είναι πάντα ένας, Καζαμπάκα 4 στην πλατεία Δικαστηρίων. Εδώ και χρόνια θεωρείται το ιδανικότερο μέρος συνάντησης και διασκέδασης, και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.
Boteco, σαν τα βραζιλιάνικα μπαρ της γειτονιάς, εκεί που οι παρέες μαζεύονται για μια μπύρα “στα γρήγορα”. Eκεί όπου πρωταγωνιστούν τα δροσιστικά κοκτέιλ, τα γευστικά πιάτα, οι αρωματικοί καφέδες και η υπέροχη ατμόσφαιρα. Το Boteco, στον κεντρικό πεζόδρομο της Καρδίτσας, είναι όλα αυτά μαζί! Ηρ. Πολυτεχνείου & Πεζόδρομος Δ. Τερτίπη | τ. 6937 289915 | Καρδίτσα
Δ. Τερτίπη και Σμύρνης γωνία. Μια ξεχασμένη γειτονιά στην οποία το Τόσο Δα τα τελευταία χρόνια έδωσε ζωή και έθεσε τη διασκέδαση της Καρδίτσας σε νέες βάσεις. Δημιούργησε ένα εναλλακτικό ρεύμα και άλλαξε τις συνήθειες της πόλης, καθιερώνοντας τον specialty καφέ, τα cocktails και τα μουσικά ακούσματα πέρα από τα δεδομένα!
Δ. Τερτίπη & Σμύρνης | τ. 24410 42369 | Καρδίτσα
Καζαμπάκα 4 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24410 41401 | Καρδίτσα
πεζοδρόμιο | 43
Στην καρδιά της Λάρισας το «Καταλανικό» στέκι Las Ramblas είναι ένα καφέ μπαρ για όλες τις ώρες της ημέρας με specialties μονοποικιλιακούς καφέδες από όλο τον κόσμο και υπέροχα πρωϊνά brunch τόσο με κλασικές γεύσεις αλλά και με εκδοχές τους βγαλμένες από τους σεφ του μαγαζιού. Ξύλο, τούβλο και μεγάλα παρεΐστικα τραπέζια εναρμονίζονται μέσα στο Las Ramblas coffee and breakfast brewers.
Απόλλωνος 8 | τ. 2411110390 | Λάρισα
Η νέα πρόταση στον χώρο της εστίασης για την πόλη της Λάρισας έχει όνομα: Mamakas eatery. Σπιτικό φαγητό, από μαγειρευτά της ελληνικής και μεσογειακής κουζίνας, πιάτα ημέρας που εναλλάσσονται σε καθημερινή βάση, έως και ψητά της σχάρας, σε έναν νέο χώρο μοντέρνου design. Απολαύστε τις αγαπημένες σας γεύσεις και στον χώρο σας, με ένα τηλεφώνημα. Μεγ. Αλεξάνδρου 23 | τ. 2410259190 6983641439 για What’s Up | Λάρισα
Μέσα στα 3 χρόνια λειτουργίας του, το ψητοπωλείο – fast food 3 Γεύσεις προσφέρει μία άνετη και όμορφη εμπειρία εστίασης. Από τoν χειροποίητο γύρο, το σουβλάκι, το μπιφτέκι και τις ολόφρεσκες σαλάτες, μέχρι την σπεσιαλιτέ του καταστήματος: Το κοτόπουλο σχάρας λεμονάτο, σε μία συνταγή από τον Καναδά. Delivery εντός και εκτός πόλεως, από τις 12 το πρωί έως και τα μεσάνυχτα. Kαποδιστρίου 61 | Delivery 24414 00576 και 6989 207799 | Καρδίτσα
Το καφενείο η Γη στον λόφο φρουρίου της Λάρισας είναι ο χώρος στον οποίο καθένας μπορεί να απολαύσει ποιοτικό καφέ, τσίπουρο ή φαγητό σε πραγματικά χαμηλές τιμές. Το περιβάλλον της Γης είναι οικείο, ιδανικό για παρέες αλλά και ανθρώπους που προτιμούν τις εξόδους παρέα με το βιβλίο τους. Καφενείο λαϊκό και παραδοσιακό με αισθητική μοντέρνα και μοναδική.
Ξάνθου 22 – Λόφος Φρουρίου | τ. 695 567 7250 | Λάρισα
πεζοδρόμιο | 44
The Cosmic Whisperer Project Κριός
Ζυγός
«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς», λέει ένα παλαιό και αγαπημένο άσμα, γλυκά μου Κριαράκια. Και για να μην φτάσει η ώρα που δεν θα ξέρετε πού χρωστάτε, κοιτάτε σιγά-σιγά να βάλετε τα οικονομικά σας σε μια τάξη. Τα άστρα είναι με το μέρος σας, γι’ αυτό φροντίστε να μην αφήσετε την ιδανική συγκυρία να πάει χαμένη. Kαι μην ξεχνάτε να ευγνωμονείτε τον Θεό Έρωτα, ο οποίος αποτελεί πλέον μόνιμο συνοδό σας!
Εντάσεις, σφαλιάρες και κατάγματα βλέπουν για σας τα άστρα στις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου. Το μόνο θετικό απ’ όλη αυτή την ιστορία, είναι πως στο τέλος οι αντίζηλοί σας, που είναι πολλοί(!), θα καταλάβουν πως το να σας ανταγωνίζονται, δεν είναι δα και η σοφότερη ιδέα. Κι επειδή τα άστρα είναι με το μέρος σας και προβλέπουν χρήματα και ταξίδια, καλό θα ήταν, να έχετε τις γροθιές σας μέσα στις τσέπες του μπουφάν!
Ταύρος
Σκορπιός
Κάτι μου λέει πως ο ερχομός του Φεβρουαρίου συνοδεύεται από τάσεις φυγής, κι αυτό πρέπει να το προσέξετε ακαταμάχητα Ταυράκια μου. Αποφύγετε αν είναι δυνατόν τις μεγάλες μετακινήσεις και φροντίστε να γεμίσετε τις μπαταρίες σας, γιατί σας περιμένει μία απαιτητική άνοιξη. Τα οικονομικά σας δείχνουν να ισορροπούν μετά τις σπατάλες των γιορτών, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός, προσέχετε για να έχετε. Κι αν είστε φοιτητές, σιγά-σιγά, ανοίξτε και κανένα βιβλίο!
Άνοιξε η καταπακτή και ρούφηξε το σεντούκι με τις λίρες! Οι πλανήτες γελάν με την περίπτωση σας, αλλά καλό θα ήταν να αγνοήσετε επιδεικτικά την κοροϊδία τους. Κάποια έκτακτα έξοδα που μπορεί να προκύψουν στα μέσα του μήνα, ενδέχεται να σας βγάλουν εκτός προϋπολογισμού, γι’ αυτό έχετε να μάτια σας 14! Αλλά τι να τα κάνεις τα πολλά χρήματα όταν έρχεται ο Έρωτας; Προετοιμαστείτε λοιπόν για τον ερχομό μιας νέας, μεγάλης αγάπης, ακόμα κι αν η τσέπη είναι άδεια!
Δίδυμοι
Τοξότης
Είστε λάτρεις της περιπέτειας Διδυμάκια μου, και ο Φεβρουάριος δε θα σας χαλάσει χατίρι. Καταρχήν στα επαγγελματικά θα σας ανοίξει ένα μεγάλο παράθυρο, μια ευκαιρία για επαγγελματική αποκατάσταση, που δύσκολα θα αρνηθείτε. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Κάποιες παλιές φιλίες θα αναθερμανθούν, με αποτέλεσμα η ζωή σας να γίνει ακόμα πιο όμορφη. Προσοχή όμως στο τέλος του μήνα, όπου ενδέχεται να σας απασχολήσει κάποιο μικρό πρόβλημα υγείας.
Από πότε είστε τόσο ανοιχτοχέρηδες μικροί μου Τοξότες και δε λέτε ακόμα να καταλάβετε πως οι γιορτές έχουν τελειώσει; Έχει ξυπνήσει μέσα σας το party animal και θέλετε πάση θυσία να επιβεβαιώσετε και να γιγαντώσετε το κοινωνικό σας προφίλ. Αντ’ αυτού, προσπαθήστε σιγά-σιγά να επανέλθετε σε πιο κανονικούς ρυθμούς, δίνοντας λίγη προσοχή στους φίλους σας: Κάτι μου λέει πως τους έχετε ξεχάσει, γι’ αυτό σηκώστε κανένα τηλέφωνο!
Καρκίνος Νιώθετε άβολα Καρκινάκια μου και με δυσκολία το κρύβετε. Φροντίστε λοιπόν να βάλετε σε μια τάξη όσα σας απασχολούν. Απαριθμήστε τα προβλήματά σας και ασχοληθείτε με ένα κάθε φορά, αλλιώς η υπερένταση που νιώθετε, αναμένεται να σας κρατάει συντροφιά για όλο το μήνα. Χαλαρώστε λοιπόν, γιατί τα πράγματα εκεί έξω είναι πολύ χειρότερα απ’ όσα συμβαίνουν στο κεφάλι σας. Επίσης από τα μέσα του μήνα και μετά, μη φοβηθείτε να ρισκάρετε, γιατί το αποτέλεσμα σίγουρα θα σας δικαιώσει!
Λέων Αντιμετωπίσατε κάποια προβλήματα υγείας στο τέλος του Ιανουαρίου, αλλά ήδη τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος απαισιοδοξίας, Λιονταράκια μου. Οι απρόσκλητοι φίλοι και οι ανεπιθύμητοι συγγενείς θα σας απαλλάξουν σιγά-σιγά από την παρουσία τους, ενώ η ζωή σας, ήδη αποκτά την ισορροπία που χάθηκε κατά τη διάρκεια των γιορτών. Τέλος φροντίστε τα σχέδια που κάνετε για το μέλλον να είναι όσο το δυνατόν πιο φωτεινά, γιατί τα άστρα θα σας δικαιώσουν.
Υψηλάντου 32 Καρδίτσα 24410 76588 PanKo Shoes
Δανάη Τ.
Αιγόκερως Τα άστρα, σας έχουν ήδη αποδώσει, τον τίτλο του καλού συγγενή του μήνα. Μη γελάτε! Αν δημιουργηθούν οικογενειακές εντάσεις αναμένεται να λειτουργήσετε πυροσβεστικά για το καλό όλων, ενώ υπάρχει και περίπτωση να γίνετε αποδέκτης μίας πολύ μεγάλης κληρονομιάς. Επίσης ο Φεβρουάριος ενδείκνυται για νέες γνωριμίες, χωρίς φυσικά να είναι βέβαιο ότι θα βρείτε αυτό που ψάχνετε. Τέλος, προσοχή στα μυστικά σας, γιατί κάποιοι φίλοι σας ήδη μιλούν πολύ!
Υδροχόος Με πιάνει πονοκέφαλος όταν σκέφτομαι ότι πονοκεφαλιάζετε, ενώ κατά τα άλλα, όλα πηγαίνουν μια χαρά! Υδροχόε χαμογέλα, γιατί τα άστρα δεν σκοπεύουν να σου βάλουν τρικλοποδιές αυτό το μήνα. Αντιθέτως, θα υπάρξει αναθέρμανση της σχέσης σου, και στα επαγγελματικά οι συνθήκες θα γίνονται ολοένα και καλύτερες. Αλλά μην ξεχνάς, πως τα χρήματα δεν έρχονται συνήθως από μόνα τους, αλλά αποτελούν προϊόν κοπιαστικής δουλειάς!
Παρθένος
Ιχθύες
Το 2016 σας βρήκε στη μέση ενός αγώνα ταχύτητας, και σεις δρώντας απερίσκεπτα δεν λέτε να βάλετε φρένο. Ηρεμήστε Παρθενάκια μου, η ζωή δεν είναι ράλλυ! Τυχόν ανασφάλειες στα αισθηματικά και τα επαγγελματικά αναμένεται να είναι πρόσκαιρες, καθώς δεν πρόκειται να ταράξουν συθέμελα τη ζωή σας. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και φροντίστε όσα δημιουργικά πράγματα κάνετε, να γεμίζουν πρώτα εσάς και μετά τους άλλους.
Σας ζηλεύω Ψαράκια, γιατί ήδη απολαμβάνετε τους καρπούς όσων έχετε χτίσει. Τα ερωτικά σας πηγαίνουν πρίμα, η εργασία σας αποδίδει κέρδη, η υγεία σας βαίνει καλώς. Όμως χτυπά ένα κόκκινο καμπανάκι, που έχει να κάνει με το στρες. Απαλλαγείτε από αυτό, γιατί δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ πως αποτελεί πολύ κακό σύμβουλο! Κι αν θέλετε να επενδύσετε κάπου περισσότερο, κάντε το στην αγάπη: Δεν θα το μετανιώσετε.
πεζοδρόμιο | 45
πεζοδρόμιο | 46
πεζοδρόμιο | 47
Τ: 2410259190 | what’s up: 6983641439 Μεγάλου Αλεξάνδρου 23 | Λάρισα ώρες λειτουργίας: 11:00 έως 19:00