ΜΑΡΤΙΟΣ 2016

URBAN LIFE | INTERVIEW | CULTURE | ART ΜΑΡΤΙΟΣ 2016 | #0021

FREE PRESS

πεζοδρόμιο | 3

Y OU W I L L F I N D M E H E R E ! ΛΑΡΙΣΑ BROTHERS IN LAW HAIR 2 PIT KAVEH KANES KUBRICK LAS RAMBLAS MOSH PIT PLAY HOUSE WISEDOG ΑΤΤΙΚΑ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΓΗ ΚΛΙΜΑΞ ΠΟΡΤΕΓΟ

ΚΑΡΔΙΤΣΑ AMANO AVANTI BLUES BOTECO BROTHERS EATERY & DRINK CADILLAC RECORDS DEL CORSO GASPAR HONDOS CENTER MAMALOU MERCATO PIU CAFÉ ΚΑΒΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ ΚΑΦΕΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΝΩΤΙΑΔΗ ΟΠΤΙΚΑ ΚΑΜΙΝΙΩΤΗ ΠΛΑΣΤΗΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΟΣΟΔΑ

Π Α Λ Α ΜΑ Σ NO LIMIT

ΚΑΛΑΜΠΑΚ Α DIVERSO ΜΕΛΥΔΡΟΝ

ΜΟ Υ Ζ Α Κ Ι MOUZAKI PALACE PEOPLE CAFÉ

Λ Ι ΜΝ Η Π Λ Α Σ ΤΗ ΡΑ ΑΙΟΛΙΔΕΣ ΗΔΥΜΕΛΕΣ ΚΑΖΑΡΜΑ ΣΟΦΑΔΕΣ FLOU CAFÉ

ΤΡ Ι Κ Α Λ Α 4 PLAY BAR ROUGE DIVERSO HOME’S PETIT DEJEUNER THE LOVE SHAKE ZERONINE ΑΣΣΟΣ ΜΥΛΟΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΝΑΤΡΑ ΣΟΥΙΤΑ ΦΑΝ ΦΙΛΙΟΝ

Γιάννης Μαρκούτης Ο Έλληνας, όσα αρνητικά κι αν κουβαλά στην πλάτη του, υπήρξε ανέκαθεν φιλόξενος. Έτσι, δεν μας αποδόθηκε άδικα ο χαρακτηρισμός ενός λαού ευγενούς και καλόκαρδου, που στέκεται με σεβασμό και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς μπροστά στον πόνο των κατατρεγμένων. Μέσα σ’ αυτή την πρωτόγνωρη προσφυγική κρίση, μια κοινωνία που δε βρίσκεται στην καλύτερη οικονομική και συνάμα ψυχολογική κατάσταση, πέρασε με «άριστα» την όλη δοκιμασία, υπενθυμίζοντας σε όλους πως ο Ξένιος Δίας ήταν κάτι περισσότερο από μία κωδική ονομασία κάποιας επιχείρησης της αστυνομίας. Αφαιρώ βέβαια από το κάδρο κάποια φαινόμενα προκλητικής αισχροκέρδειας σε βάρος των προσφύγων, αλλά αυτά από μόνα τους δεν είναι ικανά να αμαυρώσουν την υπερπροσπάθεια η οποία καταβάλλεται από της κατοίκους αυτής της μικρής χώρας. Είδαμε πολλά αυτές τις μέρες σχετικά το προσφυγικό. Ανθρώπους ταλαιπωρημένους που έγιναν μπαλάκι στα πλαίσια συμφωνιών πίσω από κλειστές πόρτες. Οι άνθρωποι αυτοί έφτασαν και στη Θεσσαλία. Σχεδόν ενστικτωδώς, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έκαναν αυτό που έπρεπε, μέχρι που αρχίσαμε, με αίσθημα ανακούφισης αλλά και ικανοποίησης, να μαθαίνουμε πως στην περιοχή μας τα αποθέματα τροφών και ενδυμάτων που είχαν συγκεντρωθεί για τους πρόσφυγες ήταν ήδη υπεραρκετά. Αυτό από μόνο του μου αρκεί για να ανακτήσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Αξίζει τέλος να αναφερθεί, πως εκεί που ο κρατικός μηχανισμός στέκεται πολλές φορές ανήμπορος, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά. Το είδαμε με τα μάτια μας να συμβαίνει. Γι’ αυτό και στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, φιλοξενούμε τη συνέντευξη του Χρήστου Αλεφάντη, του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από την Σχεδία, το μοναδικό περιοδικό δρόμου της χώρας μας.

Η τρέχουσα ειδησεογραφία λόγω του προσφυγικού πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Λίγοι βρήκαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν την 88η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, και ακόμα λιγότεροι ενθουσιάστηκαν με το γεγονός ότι οι Ένιο Μορικόνε και Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι πλέον κάτοχοι των μικρών αλλά επιβλητικών αγαλματιδίων. Σημεία των καιρών, σε μία τελετή που μπορεί να μην ενθουσίασε, αλλά από την άλλη, είδαμε στα πλαίσιά της να αποκαθίστανται κάποιες ιστορικές αδικίες, ενώ ταυτόχρονα ο διεθνής κινηματογράφος πατά σε στέρεες βάσεις, με ολοένα και καλύτερες παραγωγές.

Editorial #21

ΒΟΛΟΣ AZZOURO CAFÉ CAFÉ GALA GRAPPA MOLIENDO POCO PICO PUERTO REEF TOY STORIES ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ BISTRO ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ ΜΙΝΕΡΒΑ ΠΛΑΓΙΩΣ ΡΟΥΣΣΟΥ ΕΡΙΦΥΛΗ ΓΛΥΚΟ ΣΤΥΛΛΑΣ

Είναι στα μόριά μας*

Ξέχωρα από τα κινηματογραφικά δρώμενα, το Πεζοδρόμιο έχει τη χαρά να φιλοξενεί τον Παύλο Παυλίδη. Έναν τραγουδοποιό που υπηρέτησε και υπηρετεί με επιτυχία, πάθος και συνέπεια το ποιοτικό τραγούδι. Το εξώφυλλο του τεύχους επιμελήθηκε ο Θωμάς Τουρναβίτης. Ένας νεαρός ζωγράφος που με τα έργα του αποδεικνύει πως οι ταλαντούχοι και εργατικοί καλλιτέχνες δε θα μείνουν ποτέ στο περιθώριο. Εύχομαι η άνοιξη που έρχεται να αποτελέσει την απαρχή μίας νέας, δημιουργικής περιόδου για όλους μας. Κι αν με αφορμή τη γιορτή των Αποκριών φορέσετε κάποια μάσκα, φροντίστε να αποφύγετε αυτή της υποκρισίας. Μέχρι να τα ξαναπούμε, φροντίστε να χαρίζετε το χαμόγελό σας σε αυτούς που πρέπει και αφήστε στην άκρη σκοτεινές σκέψεις και ταμπού.

Ο τίτλος του κειμένου είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο βίντεο που ανέβηκε πρόσφατα στο YouTube. Πρωταγωνιστές του είναι οι μαθητές του 17ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών και η σκηνοθεσία ανήκει στον δάσκαλο του σχολείου,

κύριο Μολυδρή.

Αν ενδιαφέρεστε να σας αποστέλλεται το έντυπο κάθε μήνα, επικοινωνήστε μαζί μας στο email syndromi@pezodromiomag.gr ή τηλεφωνήστε μας στο 2441079000

πεζοδρόμιο | 4

STAFF

INDEX

Έκδοση // Pave P.C. Διευθυντής Χρήστος Αρκομάνης Αρχισυνταξία Χρήστος Αρκομάνης Γιάννης Μαρκούτης Παραχώρησαν τα κείμενά τους: Λίλα Βαρελά Χρήστος Γιαλαμάς Παναγιώτης Δουλόπουλος Θανάσης Καρανίκας Γιώργος Καργιολάκης Παναγιώτης Καρόπουλος Αθηνά Κατσή Μαρία - Κάρμεν Κυπαρίσση Χρήστος Μακρής Μαριάννα Μπεβενίου Ελένη Πρίτσα Δημήτρης Ράκος Κώστας Τσέλιος Δανάη Τ. Εµπορική Διαχείρηση Φώτης Αρκομάνης sales@pezodromiomag.gr

Χρήστος Αλεφάντης «Οι άνθρωποι που φορούν τα κόκκινα γιλέκα και μοιράζουν τη Σχεδία είναι ήρωες της ζωής» σελ.12

Οι Μάσκες του χτες και του σήμερα Ένα ταξίδι στην ιστορία του συμβόλου της Αποκριάς

Διαφήµιση 2441079000 adv@pezodromiomag.gr

Μηνιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές. Επίσης η εφημερίδα ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, όπως και ο ιστότοπος www.pezodromiomag.gr συνιστούν ελέυθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο και εδώ των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.

σελ.16

Παύλος Παυλίδης «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μεγάλος ή αξιόλογος frontman xωρίς να υποστηρίζεται από το περιεχόμενο του show»

σελ. 20

Θωμάς Τουρναβίτης Επιμέλεια εξωφύλλου Θωμάς Τουρναβίτης “Mask off 2016“ Oil on Cavas

«Η Τέχνη είναι “δικτάτωρ“. Η Τέχνη θα σου πει τι θα κάνεις»

www.pezodromiomag.gr Pave Ι.Κ.Ε. Μπλατσούκα 36 Καρδίτσα | 43100 T. 24410 79000 F. 24410 79444

σελ. 30

πεζοδρόμιο | 5

πεζοδρόμιο | 6

Κατοπτεύσεις

Πολιτιστική πρωτεύουσα 2021

Ελευσίνα, Καλαμάτα και Ρόδος διεκδικούν τα σκήπτρα της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021. Τέλη Οκτωβρίου τα αποτελέσματα.

Καρναβάλι made in Brazil Ολυμπιακοί Αγώνες και στο βάθος ανάπτυξη;

Χρήστος Μακρής

Η Mars ανακαλεί παρτίδες από τις σοκολάτες τις σε 55 χώρες Αναστάτωση προκαλεί στους… σοκολατόπληκτους η είδηση πως η μεγάλη σοκολατοβιομηχανία αποσύρει τεράστιο αριθμό προϊόντων Mars και Snickers, καθώς σε μία μπάρα σοκολάτας βρέθηκαν κομμάτια πλαστικού. Το ατύχημα συνέβη στο εργοστάσιο της ολλανδικής πόλης Βέγκελ.

Το καρναβάλι γιορτάζεται σε όλη τη Βραζιλία, ολόκληρη η ανατολική ακτή πάλλεται στο ρυθμό του φεστιβάλ, όπου οι πόλεις παραδίδουν τους δρόμους τους στις παρελάσεις και υποδέχονται έως και 700.000 επισκέπτες με ελεύθερη πρόσβαση και πολύ καλύτερες τιμές. Στο Σάο Πάολο οι ξένοι τουρίστες του καρναβαλιού ήταν 25.000. Υπολογίζεται ότι όλοι οι εορτασμοί σε όλη τη χώρα συνεισφέρουν στην οικονομία της Βραζιλίας πάνω από 3 δισ. ευρώ. Για σύγκριση, το περσινό Παγκόσμιο Κύπελλο απέφερε στη χώρα -μόνο από τα χρήματα των επισκεπτώνπερίπου 4,8 δισ. ευρώ.

Οι συμμετέχοντες στη γιορτή είναι περισσότεροι από 6 εκατομμύρια και η εκδήλωση δημιουργεί 250.000 θέσεις εργασίας. Οι 200 σχολές της σάμπα που συναγωνίζονται για το έπαθλο έχουν ξοδέψει συνολικά 2,5 έως 3,5 εκατ. ευρώ σε στολές, άρματα και μαθήματα χορού. Τα έσοδα που αποφέρει η παρέλαση και μόνο είναι 37 εκατ. ευρώ από πωλήσεις εισιτηρίων, CD μουσικής, τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγίες και διαφήμιση. Εκατοντάδες εταιρείες κάθε είδους κλείνουν συμφωνίες με τους διοργανωτές ή απλώς βρίσκουν επιχειρηματικές ευκαιρίες. Εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών, τροφίμων και ποτών, κρουαζιέρας, μεταφορών, καλλιτεχνικοί διευθυντές, χορογράφοι πολλά από τα οποία χρηματοδοτούνται και από την κυβέρνηση. Το τελευταίο happening της φετινής διοργάνωσης ήταν μια εντυπωσιακή παρέλαση των πρωταθλητών του καρναβαλιού που δεν ήταν άλλοι από τους μαθητές της σχολής του απόλυτου βραζιλιάνικου χορού Mangueira Samba School.

30ημέρες Δημήτρης Ράκος

Λέγοντας Βραζιλία έρχονται στο μυαλό η σάμπα, το πασίγνωστο καρναβάλι, οι όμορφες παρουσίες, ο Αμαζόνιος και η εντυπωσιακή φύση. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν μια χώρα που εξάπτει τη φαντασία και εντυπωσιάζει όσους την επισκέπτονται. Είναι η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στη Νότια Αμερική. Η Βραζιλία αποτελεί τη δέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο σε δυναμικό αγοράς, μέλος των BRICS και κατέχει την ένατη θέση, σε αγοραστική δύναμη.

Η πόλη με την υψηλότερη ποιότητα ζωής Η Βιέννη ψηφίστηκε για 7η χρονιά ως η πόλη με την υψηλότερη ποιότητα ζωής, χρησιμοποιώντας 39 αυστηρά κριτήρια γι’ αυτό και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Αθήνα βρίσκεται στην 87η θέση…

Η χώρα όμως αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα τα οποία δεν αφήνουν ανεπηρέαστες τις εκδηλώσεις για το καρναβάλι. Αρκετές πόλεις έχουν αναγκαστεί να ακυρώσουν την ετήσια παρέλαση του καρναβαλιού, καθώς η χώρα ετοιμάζεται γι' αυτό που θεωρείται πως είναι η χειρότερη ύφεση τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1930. Το κυβερνών κόμμα των Εργατικών της Ντίλμα Ρούσεφ, αφού ενθαρρύνθηκε από τις εισπράξεις της έκρηξης στα εμπορεύματα, πέρασε τα περισσότερα από τα 13 τελευταία χρόνια στην εξουσία επιδιώκοντας, αναπτυξιακές μεν, δημοσιονομικές πολιτικές, αλλά αγνοώντας δε, ευρύτερες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται για βιώσιμη ανάπτυξη.

Φέτος η Βραζιλία ανέλαβε να πραγματώσει τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2016 στο Ρίο. Η φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων θα φωτίσει τον ουρανό του σταδίου Μαρακανά στις 5 Αυγούστου και η σημαία με τους πέντε κύκλους θα κυματίσει στην οροφή του σταδίου. Τα δύο τρίτα των κονδυλίων των αγώνων, επενδύθηκαν σε αστικές υποδομές με στόχο το Ολυμπιακό Πάρκο Μπάρα, με σκοπό μετά τους αγώνες να αποτελέσει το θεμέλιο για το μελλοντικό Ολυμπιακό προπονητικό κέντρο, όπου θα προετοιμάζονται οι αθλητές των ερχόμενων γενεών.

Οι διοργανωτές είναι απίθανο να αντιμετωπίσουν διαδηλώσεις στην κλίμακα και την ένταση εκείνων πριν και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου στη Βραζιλία το καλοκαίρι του 2014. Οι ταραχές του 2014 δεν είχαν τόσο πολύ στο στόχαστρο τη σπατάλη χρημάτων για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά περισσότερο την ελλιπή κατά την άποψη των διαδηλωτών κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, τη διαφθορά και την απόλυτη αντίθεση πλούτου και φτώχιας μεταξύ του πληθυσμού. Όλοι θυμόμαστε την σκληρή πραγματικότητα του φτωχοποιημένου μέσου Βραζιλιάνου που προσπαθεί να επιβιώσει ζώντας στις φαβέλες.

Φέτος όμως οι θεατές θα παρακολουθήσουν μια χώρα που βγαίνει με αξιώσεις από μια εποχή συνεχών κοινωνικών συγκρούσεων, μιας πληγωμένης οικονομίας αλλά με μια πιο ισχυρή δημοκρατία καθώς θα έχει αφήσει πίσω της τη σπατάλη και την αυτοκαταστροφική πολιτική του παρελθόντος. Είναι ένα στοίχημα που μένει να δούμε αν τελικά θα κερδηθεί.

πεζοδρόμιο | 7

Επισκευές Smartphone - Tablet Αλλαγή Μπαταρίας | USB Φόρτισης Ηλεκτρονικές Βλάβες Αλλαγή Οθόνης

Επισκευές Laptop - Desktop Συστήµατα Παρακολούθησης CCTV 0,0 0,2 0,4 0,6 0,8 1,0

www.recode.gr | info@recode.gr Χαρίτου 3 | Καρδίτσα τηλ.2441303138

Advanced Rework

πεζοδρόμιο | 8

Trick Or Treat? Απίστευτη καταδίκη τετράχρονου στην Αίγυπτο

Ο Τοίχος της Καλοσύνης Τετράχρονος καταδικάστηκε σε ισόβια για έγκλημα που φέρεται πως διέπραξε πριν 3 χρόνια, όντας μόλις 1 έτους! Φυσικά και πρόκειται για τρομερό λάθος των αιγυπτιακών δικαστικών αρχών, που αναδεικνύει με τον πιο προφανή τρόπο την ανεπάρκειά τους

Μαθαίνοντας -εν μέσω κρίσης- πώς να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και όχι απέναντι Μαρία – Κάρμεν Κυπαρίσση Όταν ξεκίνησε η επονομαζόμενη οικονομική κρίση στη χώρα μας κανείς δεν φανταζόταν το πιθανό μέγεθός της. Ίσως φανταζόμασταν πως θα ήταν κάτι τόσο παροδικό και θεωρητικό που δεν θα έφτανε στο εσωτερικό των σπιτιών μας και πως θα μπορούσαμε ως άλλος πολυμήχανος Οδυσσέας να τη σκαπουλάρουμε με κάποιο ευφάνταστο τέχνασμα. Η πραγματικότητα ήρθε να αποδείξει πως όχι απλά δεν θα τη σκαπουλάραμε, αλλά θα τη βιώναμε σε όλο της το μεγαλείο, συνοδευόμενη από διάφορες έννοιες και λέξεις που δεν γνωρίζαμε – raise funds, capital controls, ΔΝΤ.

30ημέρες

Η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός των Όσκαρ Η Τζένιφερ Λόρενς δεν είναι μόνο η νεαρότερη ηθοποιός που έχει συγκεντρώσει τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ, αλλά είναι και η πιο ακριβοπληρωμένη. Η 25χρονη ηθοποιός είναι υποψήφια για το ρόλο της στην ταινία “Joy”, στην κατηγορία καλύτερη ηθοποιός μαζί με τις Κέιτ Μπλάνσετ (Κάρολ), Σίρσα Ρόναν (Brooklyn), Μπρι Λάρσον (Το δωμάτιο) και Σαρλότ Ράμπλινγκ (45 Χρόνια).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πριν κάποιο καιρό στους δρόμους της πόλης άρχισαν να εμφανίζονται περίεργες σακούλες κρεμασμένες στα χερούλια έξω από κάδους απορριμμάτων που είχαν ένα μικρό ταμπελάκι που έλεγε «καθαρό φαγητό». Συνάνθρωποί μας που τους περίσσευε ένα πιάτο φαγητό από το μεσημεριανό ή το βραδινό τους γεύμα ευαισθητοποιήθηκαν, βλέποντας την εικόνα της ένδειας γύρω τους και σκέφτηκαν πως τα σκουπίδια δεν είναι η ιδανική κατάληξη του φαγητού που δεν έχει χαλάσει. Έκαναν την απλή κίνηση του να το τοποθετήσουν σε συσκευασία μιας χρήσης και το έβαλαν δίπλα στον κάδο απορριμμάτων, ώστε αυτός που θα έψαχνε να βρει ένα πιάτο φαγητό να το βρει δίπλα, αντί μέσα στα σκουπίδια. Με αφορμή την παραπάνω εικόνα δημιουργήθηκαν οι «Τοίχοι της Καλοσύνης» και στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν ως ιδέα το 2014 στο Ιράν από κάποιον που βλέποντας την κατάσταση της χώρας του και της πόλης του, αυθόρμητα δημιούργησε έναν «τοίχο καλοσύνης» όπου τοποθέτησε μια κρεμάστρα και ώθησε τον κόσμο να αφήσει κάτι που του περισσεύει (φαγητό, ρούχα ακόμα και βιβλία) για να το πάρει κάποιος που το έχει ανάγκη. Τέλη του 2015 και αυτή η απλή ιδέα φτάνει στα αυτιά μιας παρέας ανθρώπων από τη Λάρισα, που αποφασίζουν να σηκωθούν από τον καναπέ και να εφαρμόσουν το ίδιο στην πόλη τους. Για να σταματήσουμε να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, δημιουργήθηκαν οι «τοίχοι» όπου σε μια απλή κρεμάστρα από αυτές που η ομάδα έχει τοποθετήσει σε διάφορα σημεία της πόλης μπορεί ο καθένας να αφήσει κάτι που του περισσεύει και έτσι σε πιο αξιοπρεπείς και υγιεινές συνθήκες, κάποιος που έχει ανάγκη να πάρει ό,τι χρειάζεται. Η ιδέα υλοποιήθηκε γρήγορα, τοποθετήθηκαν οι πρώτες κρεμάστρες και ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια. Οι καλοσύνες των πολιτών είναι ουκ ολίγες και ανανεώνονται έως και αρκετές φορές τη μέρα. Άλλες μικρότερες πόλεις έμαθαν για την ιδέα και θέλησαν να την υλοποιήσουν φτάνοντας αυτή τη στιγμή να υπάρχουν τοίχοι της καλοσύνης σε πάνω από 50 πόλεις στην Ελλάδα, σε Λάρισα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καλαμάτα, Πάτρα, Χανιά, Ηράκλειο, Καρδίτσα. Στις κρεμάστρες αφήνο με καθαρό φαγητό μαγειρεμένο ή αμαγείρευτο, φρούτα και λαχανικά, συσκευασμένα τρόφιμα (μακαρόνια, ρύζι, γάλα εβαπορέ κ.λπ.), καθαρά ρούχα, παπούτσια και ό,τι άλλο μπορεί να έχει ανάγκη κάποιος. Φυσικά ακόμα και σε αυτή την προσπάθεια που πασιφανέστατα βελτιώνει την κατάσταση (εννοείται πως δεν λύνει το πρόβλημα) έχουν υπάρξει εκείνοι οι οποίοι ενοχλήθηκαν από την εμφάνιση μιας κρεμάστρας στη γειτονιά τους και αποφάσισαν να την ξηλώσουν αλλά και εκείνοι που θέλησαν να λάβουν προσωπικά εύσημα για μια προσπάθεια που από την πρώτη της μέρα παραμένει ανώνυμη. Δεν γνωρίζουμε το όνομα του Ιρανού, παρότι το θέμα έχει προβληθεί ακόμα και στο BBC ούτε τα ονόματα της ομάδας της Λάρισας ή των άλλων πόλεων. Σήμερα τοίχους καλοσύνης μπορούμε να βρούμε στη Θεσσαλία σε Λάρισα, Βόλο και Καρδίτσα και να ενημερωθούμε από τις αντίστοιχες σελίδες στο Facebook για κάποιο τοίχο που μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά μας ώστε να τον επισκεπτόμαστε και να τον τροφοδοτούμε. Γιατί αυτό που για κάποιον μπορεί να είναι άχρηστο, για κάποιον άλλον να είναι θησαυρός! Δεν κλείνουμε τα μάτια, δεν γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη για να μην βλέπουμε το πρόβλημα. Συμμετέχουμε, συνδράμουμε και γινόμαστε όλοι μαζί η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο!

Οι Τοίχοι της Καλοσύνης στη Θεσσαλία

Ο θεσμός παρακολουθεί τον δείκτη της αξιοπιστίας του να καταρρέει αργά αλλά σταθερά τα τελευταία 10 χρόνια, καθώς οι παραγωγές δεν ήταν αντάξιες του πάλαι ποτέ διεθνούς φεστιβάλ και οι χρηματοδοτήσεις μειώνονται δραματικά, κάνοντας τους παραγωγούς να στρέφονται σε μικρότερες διοργανώσεις.

Λάρισα: Θα τις βρείτε σε πάνω από 40 σημεία στην πόλη! Ενδεικτικά Ογλ και 31ης Αυγούστου, Ανθίμου Γαζή και Ηπείρου, Κουμουνδούρου δίπλα στην εκκλησία, Πτολεμαίου 9 πριν το σταθμό Καρδίτσα: Χαρίτου κ Καποδιστρίου στην πλατεία Στρατολογίας, Γαμβέτα 18 στην πλατεία Λάππα, Μπλατσούκα 30, Πρώτο Λύκειο επί της Μυρμιδόνων Βόλος και Τρίκαλα: Υπό κατασκευή

Listen to: Johnny Cash - Bridge over troubled water

πεζοδρόμιο | 9

πεζοδρόμιο | 10

White Noise

I don’t want to thank the Academy...

Κώστας Τσέλιος Η παραπάνω φράση μπορεί να μην ακούστηκε φωναχτά, αλλά συμπυκνώνει όσα ζήσαμε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, στο οποίο παρακολουθήσαμε την μετάβαση στην νέα, ευαισθητοποιημένη φάση που περνάει η τελετή των Όσκαρ. Το οποίο σημαίνει ότι παραμερίζονται οι μακροσκελείς και ανούσιες αναφορές σε ατζέντηδες, παραγωγούς, συμπρωταγωνιστές, θρησκείες και οτιδήποτε άλλο προλαβαίνει να ευχαριστήσει κάποιος σε 45 δευτερόλεπτα και μπαίνει στο προσκήνιο η κοινωνική ατζέντα. Οι ευχαριστήριοι λόγοι της 88ης απονομής μεταφέρθηκαν στο επίκεντρο και μετατράπηκαν στο βασικό πεδίο ανταγωνισμού των αστέρων, παραμερίζοντας ακόμη και τις ίδιες τις ταινίες, γεγονός απολύτως ειρωνικό όταν μιλάμε για το απόλυτο ετήσιο πάρτι της πιο αυτάρεσκης βιομηχανίας. Πάρτε το Λεονάρντο Ντι Κάπριο λόγου χάριν, που ανεβαίνοντας να παραλάβει το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία “The Revenant”, πρόλαβε σε κάτι λιγότερο από ένα λεπτό να μπλέξει την κλιματική αλλαγή με τις φυλετικές διακρίσεις και να τονίσει την ανάγκη για λαϊκή αφύπνιση (#SyntrofosLeo) και μαζική πολιτικοποίηση. Και ήταν και πειστικός. Ή ο Μεξικάνος σκηνοθέτης Γκονζάλες Ινιαρίτου, που πήρε σπίτι του για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το χρυσό αγαλματίδιο για το “The Revenant” (μια ταινία που έμεινε τελικά στα τρία βραβεία, μαζί με αυτό της φωτογραφίας) και μίλησε για την ανάγκη το χρώμα του δέρματος να γίνει κάτι τόσο ασήμαντο όσο το μήκος των μαλλιών ενός ανθρώπου. Θα ακουστούνε επίσης φωνές για τους διαφυλικούς (transgender, το θέμα με το οποίο ασχολείται όλη η Αμερική φέτος), τον φεμινισμό, την σεξουαλική κακοποίηση, μέσα σε όλα αυτά θα εμφανιστεί και η Lady Gaga και βγήκε το βράδυ. Το πρόβλημα, αν το βλέπει κάποιος σαν πρόβλημα, είναι ότι οι νικητές, εξαιτίας αυτής της κατάστασης που επικράτησε, μπήκαν σε δεύτερο πλάνο. Δύσκολα θα θυμάται κανείς την εξαιρετική Μπρι Λάρσον, νικήτρια στο Α’ γυναικείου ρόλου (για το “Room”) ή ότι το βραβείο του Β’ γυναικείου ρόλου το παρέλαβε η Αλίσια Βικάντερ για την ερμηνεία της στο “Κορίτσι από την Δανία” (για τον Μαρκ Ράιλανς, νικητή του Β’ ανδρικού για την “Γέφυρα Των Κατασκόπων” ούτε λόγος). Όλοι θα θυμούνται όμως τον παρουσιαστή Κρις Ροκ. Επαναλαμβάνω. Τον παρουσιαστή Κρις Ροκ. Πόσο δίκαιο είναι αυτό; Η αλήθεια είναι ότι ο σταρ του “Rush Hour” είναι ένας πολύ συμπαθητικός τύπος. Σαν ηθοποιός δεν ξετρελαίνει, είναι όμως εξαιρετικός stand-up comedian και στις συνεντεύξεις φαίνεται πάντα να λέει τα σωστά πράγματα. Και ναι, είχε δίκιο να μιλήσει για ρατσιστικό Χόλυγουντ λόγω της απουσίας εγχρώμων ηθοποιών από τις φετινές υποψηφιότητες, αλλά και γενικότερα ευκαιριών στο χώρο. Άλλωστε το 94% της Ακαδημίας είναι λευκοί και το 77% άνδρες και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Σίγουρα κάπου θα μπορούσε να χωρέσει ο Ίντρις Έλμπα (“Beasts Of No Nation”) ή το Straight Outta Compton, ακόμη και ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν (“Creed” ). Αλλά αυτή η ριμάδα η τελετή διαρκεί τέσσερις και βάλε ώρες, δεν γίνεται κάθε φορά που παίρνεις το λόγο (και θα τον πάρεις και πολλές φορές γιατί είσαι ο παρουσιαστής) να αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το νόημα πέρασε στην αρχή με αρκετές εύστοχες ατάκες. Από ένα σημείο και μετά επικρατούσε αμηχανία. Σε τελική αν ήσουν τόσο τσατισμένος με την φετινή κατάσταση μπορούσες να την μποϋκοτάρεις. Όπως έκανε ο Γουίλ Σμιθ, που για να τα λέμε κι όλα βέβαια, μάλλον ήταν και λίγο τσατισμένος που δεν ήταν υποψήφιος για την ερμηνεία του στο “Concussion” (παρεμπιπτόντως, Νιγηριανοί δεν είμαστε αλλά από ότι κατάλαβα από τις κριτικές της ταινίας, η απόπειρα νιγηριανής προφοράς του ήταν τόσο επιτυχημένη όσο του Αθηναίου που προσπαθεί να μιλήσει βλάχικα). Την πιο ψύχραιμη άποψη πάνω στο ζήτημα πάντως, την διατύπωσε ο Μόργκαν Φρίμαν που έχει κάνει και τον θεό σε 4-5 ταινίες οπότε ξέρει και δυο πράγματα παραπάνω. Ο 78χρονος,

τιμημένος με όσκαρ για το “Million Dollar Baby”, τόνισε ότι όλη αυτή η κουβέντα που έγινε στα όσκαρ είναι απλά θόρυβος χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα κι ότι για να λυθεί το πρόβλημα θα πρέπει να γίνουν βαθύτερες τομές, που θα ξεκινούν από τους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες, τους ατζέντηδες και τους σεναριογράφους. Κατά τ’ άλλα, δόθηκαν και βραβεία. Εκτός από τα προαναφερθέντα, τα όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου πήγανε στο “Spotlight”, το κινηματογραφικό δράμα που αναφερόταν στο σκάνδαλο των παιδεραστών καθολικών ιερέων της Βοστόνης, το κουκούλωμα του από την εκκλησία και τον επαγγελματισμό των δημοσιογράφων που το αποκάλυψαν (σε όποιον άρεσε η ταινία ας δει επίσης το “Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου”). Το “Mad Max-Fury Road” αναδείχθηκε νικητής σε έξι κατηγορίες (Μακιγιάζ, Κοστουμιών, Σκηνογραφίας, Μοντάζ, Ηχητικού Μοντάζ, Ηχητικού Μιξάζ) και το “Ex Machina” πήρε την κατηγορία των ψηφιακών εφέ (τα “The Martian” και “Star Wars” έφυγαν με άδεια χέρια). Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ κέρδισε το “Amy”, καλύτερης ξενόγλωσσης “Ο γιος του Σαούλ”, κινουμένων σχεδίων το “Inside Out”, καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το “Stutterer” (στην οποία διευθυντής φωτογραφίας είναι ο δικός μας, Μιχάλης Παλαιοδήμος) και μουσικής ο Ένιο Μορικόνε, στα 87 παρακαλώ, για τους “Μισητούς Οκτώ” του Ταραντίνο. Τέλος, το εξαιρετικό “The Big Short” (η ιστορία πίσω από το μεγάλο ξεφάντωμα της Wall Street και την Αμερικάνικη κτηματομεσιτική φούσκα που έσκασε το 2008 και μας πήρε και μας σήκωσε παγκοσμίως) μπορεί να αρκέστηκε μόνο στο Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, αλλά ήταν η ταινία στην οποία ο Στιβ Καρέλ ξεστόμισε την ατάκα της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας: “Έχω την αίσθηση πως σε λίγα χρόνια (τα γεγονότα διαδραματίζονται την περίοδο 2006-08) ο κόσμος θα κάνει αυτό που πάντα κάνει όταν η οικονομία βουλιάζει. Θα ρίξει το φταίξιμο στους φτωχούς και τους μετανάστες”. Και του χρόνου.

πεζοδρόμιο | 11

πεζοδρόμιο | 12

πεζοδρόμιο | 13

Χρήστος Αλεφάντης Χρήστος Αρκομάνης Έγινε γνωστός σαν αρχισυντάκτης της Γαλέρας, ενώ το 2007 ανήκε στους ανθρώπους που δημιούργησαν την ποδοσφαιρική ομάδα της Εθνικής Αστέγων, μιας ομάδας που έφτασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στην Κοπεγχάγη. Οι βλέψεις για την κατάκτηση της... μεγάλης κούπας αποτέλεσαν τελικά ένα μακρινό όνειρο, όμως στη συγκεκριμένη διοργάνωση, οι ιθύνοντες της ελληνικής αποστολής γνωρίστηκαν με το Διεθνές Δίκτυο Εφημερίδων Δρόμου. Το δίκτυο αυτό απαρτίζεται από 116 «περιοδικά δρόμου» σε πάνω από 30 χώρες. Ένα από αυτά τα έντυπα βρίσκεται στη χώρα μας, και είναι η Σχεδία. Στις σελίδες που ακολουθούν, θα διαβάσετε τα κυριότερα αποσπάσματα της συζήτησης που κάναμε με τον Χρήστο Αλεφάντη, διευθυντή και εκδότη της. Ενός ανθρώπου που από μικρός «μπολιάστηκε» με την έννοια του εθελοντισμού και αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα ατόμου που μάχεται για να βοηθήσει τους ευπαθείς συνανθρώπους μας.

πεζοδρόμιο | 14 Να ξεκινήσουμε από το προσφυγικό; Tι να πούμε γι’ αυτό το ζήτημα που να μην έχει ήδη ειπωθεί; H ουσία είναι πως οι άνθρωποι της Σχεδίας εκφράζουν τη συμπαράστασή τους προς όλους τους ανθρώπους, και όχι μόνο τους ομοίους μας. Η μικρή αγκαλιά μας είναι ανοιχτή σε όλο τον κόσμο. Στην τελική, είμαι κι εγώ μετανάστης. Στην Αυστραλία γεννήθηκα, και ξέρω καλά τι σημαίνει προσφυγιά, ξενοφοβία και ρατσισμός. Γι’ αυτό δε μπορώ να σταθώ αμέτοχος.

Σαν παιδί μεταναστών, πόσο δύσκολη ήταν για σένα η προσαρμογή σου στην ελληνική πραγματικότητα; Θα είμαι μια ζωή μετανάστης, με τη λογική ότι όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα μου λείπει η Αυστραλία, αλλά και το αντίστροφο. Πάντα μέσα μου θα υπάρχει αυτή η τυραννία της απόστασης. Όμως σπίτι μου είναι εκεί που υπάρχει αγάπη, και η αγάπη τώρα βρίσκεται εδώ. Γεννήθηκα στην Αυστραλία το ’65, είμαι 50 και στην Ελλάδα ήρθα τον Αύγουστο του 2005. Το θέμα είναι ότι πάρα πολλοί φίλοι μου λένε «ρε συ εσύ είσαι από την Αυστραλία, η σύντροφος σου είναι από τη Γερμανία και κάθεσαι στην Ελλάδα;». Κάτι αγαπάω πολύ εδώ πέρα, κάτι μου αρέσει πολύ και επιμένω. Έτσι κι αλλιώς, όσο μεγαλώνεις οι μετακομίσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ψυχικά κυρίως.

‘‘Αν συναντήσετε κάποιον διανομέα στο δρόμο, σκεφτείτε πως τα τρία ευρώ από το υστέρημά σας μπορεί να σημαίνουν μια αχτίδα αισιοδοξίας, στην προοπτική εύρεσης μίας μόνιμης στέγης’’

Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίστηκε και η Σχεδία. Η Σχεδία είναι ένα project που ξεκίνησε «ανάποδα»! Τα περιοδικά δρόμου δημιουργούσαν ποδοσφαιρικές ομάδες αστέγων. Στην Ελλάδα κάναμε το αντίθετο: To 2007 φτιάξαμε την ομάδα, και στις αρχές του 2013 τυπώσαμε το πρώτο τεύχος της Σχεδίας. Σε όλο αυτό το διάστημα μέχρι τη δημιουργία του πρώτου μας τεύχους ήμουν σίγουρος πως θα καταφέρναμε κάτι τέτοιο, πράγμα που τελικά πετύχαμε.

Πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη ζωή σου ο «ιός» του εθελοντισμού; Μπορείς να το πεις και ένστικτο. Από παιδί ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου ως ενεργό πολίτη. Ήδη από τη δεκαετία του ’80 με θυμάμαι να συμμετέχω σε διαδηλώσεις υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού των κρατών. Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως ήταν να αποτελώ ενεργό μέρος της κοινωνίας, και κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος βοηθώντας όσο μπορώ τους γύρω μου. Και αυτό που κάνω σήμερα – το λέω με κάθε σεμνότητα – το θεωρώ ιερό καθήκον μου.

Είμαι δημοσιογράφος 26 χρόνια και ένιωθα πως θα συμβεί. Από την εποχή που βρισκόμουν στην Αυστραλία διάβαζα το Big Issue. Όμως η εικόνα που καθόρισε περισσότερο το είναι μου, είναι αυτή των τριών αστέγων στα Εξάρχεια, που έφευγαν κάθε πρωί από ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο και χάνονταν στην ανηφόρα της Θεμιστοκλέους.

πεζοδρόμιο | 15 Αν σου ζητούσαν να περιγράψεις με ελάχιστες λέξεις την Σχεδία, πώς θα το έκανες; Δε μου αρέσει καθόλου ο όρος «περιοδικό ποικίλης ύλης». Όμως είμαστε ένα βαθιά ανεξάρτητο δημοσιογραφικό περιοδικό που το χαρακτηρίζει η αισιοδοξία και το χιούμορ. Δεν βγάζουμε προς τα έξω μιζέρια. Στη Σχεδία χωράει ο πολιτισμός, η υγεία, το ποδόσφαιρο, η μοναξιά, οι σχέσεις και γενικότερα ό,τι απασχολεί την κοινωνία. Το σπουδαίο είναι ότι δεν εγκλωβιζόμαστε θεματολογικά. Μάλιστα οι Αγγλοσάξονες χρησιμοποιούν μία πολύ ωραία ατάκα όταν καλούνται να απαντήσουν στο τι είναι το περιοδικό δρόμου: “The Big Issue – Part of the solution”.

Ένα έντυπο δηλαδή που προσπαθεί να δώσει λύση στο πρόβλημα των αστέγων. Αυτό ακριβώς. Θέλουμε να «επανενεργοποιείται» ο άνθρωπος, να βγάλει ένα μεροκάματο, να επανενταχθεί στην κοινωνία και σιγά-σιγά να νοικιάσει ένα σπίτι. Να ξεφύγει με λίγα λόγια από τον φαύλο κύκλο της φτώχειας. Εμείς προσπαθούμε να είμαστε ένα κομμάτι αυτής της λύσης, βοηθώντας αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και δημοσιογραφικά, προτείνοντας λύσεις στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.

Πράγμα σημαντικό, μιας και η κοινωνία έχει κουραστεί από τις στείρες καταγγελίες που δε συνοδεύονται από δημιουργικές προτάσεις με σκοπό τη λύση των προβλημάτων. Μα γι’ αυτό και τα ρεπορτάζ μας δεν δείχνουν απλά αυτό που πιστεύουμε πως φταίει. Πάντα προσπαθούμε να δείξουμε έναν δρόμο, να προτείνουμε τη λύση που λες. Σε όλα μας τα ρεπορτάζ, ακόμα και εκεί που θέλουμε να στηλιτεύσουμε κάτι, πάντα δείχνουμε κάτι παραπάνω. Από ένα οικονομικό μοντέλο μέχρι έναν εναλλακτικό τρόπο διαχείρισης. Και μένα με έχουν κουράσει οι αναφορές σε λαμόγια και διαπλοκή. Λύσεις θέλω να προτείνω και να ακούω για το πώς θα προχωρήσουμε.

Φαντάζομαι πως έχετε κάνει κάποια έρευνα σχετικά με το ηλικιακό φάσμα του αναγνωστικού κοινού σας. Ποιες ηλικίες σας διαβάζουν περισσότερο; Είναι πολύ δύσκολο να το προσδιορίσουμε επιστημονικά. Ήδη όμως έχουμε στα σκαριά μία τέτοιου είδους έρευνα που θα ξεκινήσει πολύ σύντομα. Το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή, καθαρά εμπειρικά, είναι ότι οι αναγνώστες της Σχεδίας στο ξεκίνημα του εντύπου ήταν κυρίως γυναίκες. Τώρα έχει ισορροπήσει λίγο αυτό, αλλά και πάλι οι γυναίκες πλειοψηφούν. Ηλιακά, οι αναγνώστες μας ξεκινάν από την εφηβική ηλικία και φτάνουν μέχρι αυτή των 90!

Ένα τέτοιο ευρύ φάσμα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Έτσι είναι, γιατί μέσα από τις 56 σελίδες της Σχεδίας όλοι πρέπει να διαβάσουνε κάτι. Από τις αγωνίες του δεκαεξάχρονου, μέχρι αυτές του ογδοντάρη. Δύσκολο πράγμα. Γι’ αυτό και δεν έχουμε προσωπικές στήλες γνώμης στο έντυπο. Κανείς δε θέλει να αγοράσει τη Σχεδία για να ακούσει τη γνώμη του Αλεφάντη για το Χ ζήτημα. Μπορεί να ακούγεται ισοπεδωτικό, αλλά προτιμάμε μία ζωντανή σχέση με πρωταγωνιστή μας τον άνθρωπο.

Αξίζει να αναφερθούμε και στους πωλητές της Σχεδίας, οι οποίοι είναι άστεγοι και γενικότερα ευάλωτοι. Ο νεαρότερος πωλητής της Σχεδίας είναι 20 χρονών και αυτή τη στιγμή προσπαθεί να μπει στη Γυμναστική Ακαδημία και ο μεγαλύτερος είναι 79. Οι άνθρωποί μας είναι άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και είναι οι πρώτοι που χτύπησε η κρίση: Ανειδίκευτοι εργάτες, πλανόδιοι πωλητές, έμποροι των οποίων οι επιχειρήσεις ισοπεδώθηκαν από το τσουνάμι της κρίσης, ακόμα και δημοσιογράφοι που βρέθηκαν άνεργοι όταν έκλεισε η ΕΡΤ. Άνθρωποι όχι απλά της διπλανής πόρτας, αλλά και της δικής μας: Oι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας.

Τους υποστηρίζετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και γι’ αυτό είστε άξιοι συγχαρητηρίων. Η δική μας υποστήριξη φτάνει ως την υπενθύμιση πως με αυτό που κάνουν υποστηρίζουν τον εαυτό τους. Δεν τους κάνουμε καμία χάρη, αυτοί είναι που πουλάν το περιοδικό. Και αυτό λειτουργεί όμορφα. Είναι σαν να φωτίζεται η ψυχή τους. Δε βρίσκονται στην επαιτεία. Εν αντιθέσει, νιώθουν χρήσιμοι και καλά με αυτό που κάνουν. Κι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι η Σχεδία να παραμείνει ένα ποιοτικό έντυπο, ώστε εκτός από τον αναγνώστη, να νιώθει ικανοποιημένος και αυτός που το πουλάει. Χαίρονται όταν ακούν καλά λόγια για κάποιο άρθρο του εντύπου, αλλά είναι όμορφο που βλέπουν τον κόσμο να νοιάζεται. Κι αυτό το νοιάξιμο, γίνεται και δικό τους.

Πόσοι ήταν οι διανομείς στην αρχή της πορείας σας; Ξεκινήσαμε λοιπόν 27 Φεβρουαρίου του ‘13 με 15 περίπου ανθρώπους. Ήδη από τη πρώτη μέρα έκανε ένα «γκελ». Εμείς συνεχίσαμε και συνεχίζουμε και τις ενημερώσεις, αλλά πλέον έρχονται και μόνοι τους άνθρωποι. Ρωτάνε κάποιον διανομέα στο δρόμο για τη φύση του περιοδικού μας, οπότε μας μαθαίνει ο κόσμος, ερχόμαστε σε επαφή και έτσι μεγαλώνει η ομάδα μας.

Δηλαδή έρχονται και μόνοι τους. Δεν ψάχνετε μόνο εσείς να τους βρείτε. Συμβαίνουν και τα δύο. Από εκεί και πέρα είναι μια νίκη όλων μας και ένα στοίχημα. Αν ο άνθρωπος που με το μικρό εισόδημα που θα βγάλει από την πώληση της Σχεδίας καταφέρει να νοικιάσει μια γκαρσονιέρα, τότε μπορούμε να μιλάμε για θρίαμβο όλης της κοινωνίας. Κι αυτό έχει ήδη συμβεί 25 φορές. Πάντως η Σχεδία πρέπει να είναι το μοναδικό περιοδικό δρόμου στον πλανήτη που έχει λίστα αναμονής. Αυτό από μόνο του είναι στενάχωρο.

Πρόσφατα η Σχεδία προβλήθηκε σε όλα τα ΜΜΕ με αφορμή τους διάσημους συμπολίτες μας που βγήκαν στον δρόμο για να πουλήσουν το περιοδικό. Αυτή η δράση ήταν για μας σημαντική, γιατί βοηθάει να έρθει περισσότερος κόσμος. Δεν έχει να κάνει τόσο με το να πουλήσουμε 100 περισσότερα περιοδικά, όχι βέβαια πως αυτό δε μας ενδιαφέρει, αλλά κυρίως με το γίνουμε γνωστοί σε όσους δεν μας ήξεραν. Και θέλω να πω πως χαίρομαι σαν άνθρωπος από τη στήριξη αυτών των καλλιτεχνών. Δεν είναι λίγο πράγμα να σε βοηθούν όλοι αυτοί: Η Μποφίλιου, η Σκαφιδά, ο Μουζουράκης και πολλοί άλλοι, και θα σου πω γιατί το λέω. Ποτέ δεν είναι αυτονόητο ότι οι διάσημοι ανταποκρίνονται σε τέτοιου είδους καλέσματα. Κι όμως, έκαναν ένα πράγμα που τους τιμά πάρα πολύ και βοηθά πολύ κι εμάς. Οι άνθρωποι που στέκονται στην Πλατεία Συντάγματος και στην Τσιμισκή, φορούν τα κόκκινα γιλέκα και μοιράζουν την σχεδία είναι ήρωες της ζωής και τέτοιες πράξεις τους δίνουν δύναμη.

Επιστρέφοντας λίγο στον άνθρωπο Χρήστο Αλεφάντη και μακριά από την εθελοντική σου δράση, τι σου λείπει περισσότερο από την Αυστραλία; Μου λείπει η όλη κουλτούρα της μπυραρίας. Μεγάλωσα στη Μελβούρνη και η διασκέδασή μας ήταν η νυχτερινές έξοδοι στις μπυραρίες, όπου με λίγα χρήματα πίναμε καλή μπύρα και βλέπαμε νέα και ενδιαφέροντα μουσικά γκρουπάκια. Η σκηνή της Αυστραλίας είναι φοβερή και σε κάθε γωνιά της θα βρεις και ένα όμορφο live event.

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη Σχεδία στην ιστοσελίδα shedia.gr . Εκεί θα ενημερωθείτε για τις δράσεις της καθώς και για το πώς μπορείτε να συνεισφέρετε και εσείς στο δύσκολο αλλά αξιέπαινο έργο του εντύπου και των πωλητών του.

πεζοδρόμιο | 16

Οι μάσκες του χτες και του σήμερα

Από τις μάσκες της λίθινης εποχής ως τις μάσκες εικονικής πραγματικότητας του 21ου αιώνα ένα ταξίδι στην ιστορία του συμβόλου της Αποκριάς

Λίλα Βαρελά Μέρες Αποκριάς και οι μάσκες έχουν την τιμητική τους, αποτελώντας βασικό στοιχείο μεταμφίεσης των μασκαράδων. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της αποκριάς, αλλά και της καθημερινότητάς μας και της εποχής μας, το προσωπείο, η μάσκα, αποτελεί αρχετυπικό στοιχείο της προσωπικότητας καθενός και είναι τόσο παλιό όσο και ο ίδιος ο άνθρωπος. Η ίδια η λέξη έχει πολλές πιθανές καταγωγές: από τη γαλλική λέξη masque, ίσως από την αραβική “maskharah” (παλιάτσος) ή από το προβηγκιανό και καταλανικό ρήμα mascarar (μαυρίζω το πρόσωπο) ή ακόμα από την ισπανική φράση “mas que la cara”, που σημαίνει «πρόσθετο πρόσωπο». Οι έννοιες της στη σημερινή εποχή πολλές, καθώς και οι χρήσεις της, αφού μάσκες χρησιμοποιούνται από πολλά είδη επαγγελματιών και αθλητών για διάφορους λόγους, κυρίως προστασίας. Η πρόσθετη μάσκα, με τη μορφή κατασκευασμένου προσωπείου έλκει την καταγωγή της από την αυγή της ανθρωπότητας. Γεννήθηκε από την έμφυτη ανάγκη της αλλαγής προσωπικότητας και σε κάθε περίπτωση είχε να κάνει με την κάλυψη της ταυτότητας ενός ατόμου και της προβολής προς τα έξω κάποιου άλλου. Βασικό στοιχείο της μεταμφίεσης είναι ούτως ή άλλως η συγκάλυψη του αληθινού προσώπου, της αληθινής ταυτότητας του ατόμου, η παραπλάνηση και ακολούθως συχνά η διακωμώδηση. Χρησιμοποιείται πολλές φορές για να κρύψει ό,τι θέλουμε να μην φαίνεται, να μας δείξει διαφορετικούς, συνήθως καλύτερους, ακόμα και για παραπλανητικούς λόγους. Σε κάθε περίπτωση κρύβει την αλήθεια για το τι πράγματι είμαστε… Δεν υπάρχει λαός που για διαφορετικούς έστω λόγους και σε διαφορετικές περιόδους του έτους να μην έχει το έθιμο της μασκαράτας. Οι ειδικοί ανάγουν την εμφάνιση της μάσκας στην εποχή που πάτησε στη γη το πόδι του ο άνθρωπος και τη θεωρούν ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης που έχουν δημιουργηθεί, ως ένα

πνευματικό προϊόν. Η μάσκα δεν γνωρίζει σύνορα και κάθε λαός της δίνει τη δική του ερμηνεία και τη χρησιμοποιεί σύμφωνα με τις παραδόσεις του. Προσωπίδες λατρείας που καλόπιαναν τα κακά πνεύματα, πολεμικές που τρομοκρατούσαν τους εχθρούς, καθώς και νεκρικές για να διώχνουν τα πνεύματα στο ταξίδι τους για τον άλλο κόσμο, συναντά κανείς σε πολλές ιστορικές περιόδους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Στην Ελλάδα το προσωπείο κατά καιρούς είχε πολλές και διαφορετικές χρήσεις. Άλλα προσωπεία τοποθετούνταν στα ιερά των ναών ως τάματα και αφιερώματα και τα πιο αποκρουστικά κρέμονταν στα σπίτια και τα καταστήματα και χρησίμευαν ως φυλακτά για τη βασκανία. Σαν πολιτιστικά αντικείμενα, οι μάσκες έχουν χρησιμοποιηθεί παγκοσμίως και σε όλες τις χρονικές περιόδους με διαφοροποίηση σε εμφάνιση όσο και σε χρήση και συμβολισμό. Στα πρώιμα στάδια εξέλιξης, ο άνθρωπος προσπαθεί να προσομοιάσει προς το θείο, και ανάλογα με τα αντικείμενα λατρείας που μπορεί να ήταν ιερά ζώα ή ζωόμορφες θεότητες, χρησιμοποιεί σε θρησκευτικές τελετές, μάσκες ως πολεμιστής, ιερέας και μάγος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πρωτόγονοι κυνηγοί που χόρευαν μασκαρεμένοι και επεδίωκαν μέσω της μετενσάρκωσης να εξομοιωθούν με το κορμί των άγριων θηρίων, να αποκτήσουν τη μορφή και τις ικανότητες τους. Σε αυτό το στάδιο, τα μορφολογικά στοιχεία της μάσκας προέρχονται από φυσικές κυρίως μορφές και κατηγοριοποιούνται ως ανθρωπομορφικές και θηριομορφικές. Συνήθως αναπαριστούν υπερφυσικά όντα, προγόνους ή

πεζοδρόμιο | 17

φανταστικές φιγούρες. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή της μάσκας, είναι φυσικά και μη υλικά, που υπάρχουν σε αφθονία στην περιοχή και είναι στη διάθεση του κάθε κατασκευαστή: ξύλο, μέταλλο, όστρακα, φελλός, ελεφαντόδοντο, πηλός, πέτρα, φτερά, δέρμα, γούνα, χαρτί ύφασμα και κέρατα. Τη χρήση μάσκας συναντάμε στην πρώιμη λίθινη εποχή, όπου χρησιμοποιήθηκε για να ελέγξει τον αόρατο κόσμο. Τα παλαιότερα προσωπεία βρέθηκαν στο βασιλικό νεκροταφείο της Ουρ, στη Μεσοποταμία και αποτελούσαν στοιχεία αρχαίων μυστηριακών θρησκευτικών τελετών. Χρησιμοποιείται σε θρησκευτικές τελετές για πρόληψη και θεραπεία ασθενειών στις κοινωνίες της Βορείου Αμερικής. Επίσης, σε τελετές γονιμότητας, από χορευτές που αναπαριστούν σύννεφα, πνεύματα βροχής και αστέρια και ανευρίσκονται κυρίως στις Νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Στην κεντρώα Αφρική, στο Κονγκό, χρησιμοποιούνται σε μυητικές τελετές ενηλικίωσης, τεράστιες έγχρωμες μάσκες που μοιάζουν με περικεφαλαίες και ενσαρκώνουν τον νέο ρόλο του μυηθέντος στην κοινωνία. Στο Θιβέτ, οι ιερείς και οι λάμας, χρησιμοποιούν μάσκες σε ιερές τελετουργίες εξορκισμού δαιμόνων, που αναπαριστούν μορφές θεών και δαιμονικών μορφών. Στο μεταφυσικό επίπεδο, χρησιμοποιούνται επίσης και οι νεκρικές μάσκες, ως αποτύπωση της μορφής υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Στοχεύουν στην επικοινωνία του θανόντα με το σύμπαν, τον βοηθούν να αποχωρήσει και τον προστατεύουν από κακόβουλα πνεύματα στο ταξίδι του προς τον Άλλο Κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αρχαία Αίγυπτο αποτελούν οδηγό επιστροφής του πνεύματος στο μουμιοποιημένο σώμα. Κατασκευασμένες από χρυσό ή από πέτρα, είχαν σκοπό να διατηρήσουν άφθαρτο το πρόσωπο του νεκρού. Έτσι, ο νεκρός μπορούσε να διατηρεί επαφή με τους

πεζοδρόμιο | 18

ζωντανούς. Χρυσές νεκρικές μάσκες, έχουν ανευρεθεί σε τάφους βασιλέων των Ασιατικών Βασιλείων, σε μούμιες των Ίνκας και αλλού. Ιδιαίτερα στα κτερίσματα των ταφικών κύκλων των Μυκηνών συμπεριλαμβάνονται και χρυσές προσωπίδες, που υποδηλώνουν τη βασιλική ή πριγκιπική καταγωγή του νεκρού. Νεκρικό, καμωμένο από χρυσό για να προσδίδει την ανάλογη λάμψη στο νεκρό βασιλιά, κάλυπτε τις δυσμορφίες του παγωμένου προσώπου. Η διασημότερη όμως, παγκοσμίως, νεκρική μάσκα, είναι αυτή του Φαραώ Τουτανγχαμών. Ο τάφος του Τουτανγχαμών που ανακαλύφθηκε το 1922, έκρυβε ένα καταπληκτικό θησαυρό από πολύτιμα αντικείμενα, κοσμήματα , τρόφιμα και ρούχα. Η μούμια του Φαραώ, έφερε μάσκα φτιαγμένη από χρυσό, λάπις, λάζουλι και άλλους ημιπολύτιμους λίθους (1340 π.Χ. περίπου). Οι θεατρικές μάσκες εμφανίζονται στην Ελλάδα, σε αρχαία τραγωδία που ανέβασε ο Θέσπις τον 6ο αιώνα π.Χ. Οι ηθοποιοί φορούσαν τα προσωπεία για να αποδώσουν την έκφραση που απαιτούσε ο ρόλος τους, τη χαρά, τη λύπη, τον πόνο, την απελπισία κλπ, και για να διαφοροποιηθούν προς την ηλικία και το φύλλο, αφού μόνο άνδρες ήταν ηθοποιοί που ερμήνευαν και τους γυναικείους ρόλους. Ο λυρικός ποιητής Οράτιος αναφέρει ότι οι ηθοποιοί είχαν το πρόσωπό τους αλειμμένο αρχικά με τρυγία (λάσπη κρασιού), που άλλαζε τα χαρακτηριστικά τους. Απαρίθμηση προσωπείων έχει κάνει ο Έλληνας φιλόσοφος από τη Ναύκρατη της Αιγύπτου Πολυδεύκης στο έργο του «Ονομαστικόν», αλλά τα προσωπεία, μας είναι περισσότερο γνωστά από τις παραστάσεις και τα πήλινα προσωπεία- που έχουν σωθεί. Αρχικά, τη θεατρική μάσκα, με τραγικά ή κωμικά στοιχεία, έφτιαχνε ο τεχνίτης πάνω στο πρόσωπο του ηθοποιού, το οποίο άλειφε με λάδι. Μετά χρησιμοποιώντας βαμβακερό ύφασμα βουτηγμένο σε αλευρόκολλα και με τελική επικάλυψη γύψου, της έδινε μορφή την οποία στο τελευταίο στάδιο έβαφε. Η θεατρική μάσκα από

τη στιγμή που θα φορεθεί από τον ηθοποιό, αποκτά μία ουσιαστική δυναμική. Ο ηθοποιός υπόκειται σε μία ψυχολογική αλλαγή και όντας σε μία ενδιάμεση κατάσταση, αφομοιώνει την πνευματική δύναμη του χαρακτήρα που παριστά η μάσκα. Στην αρχαία Ελλάδα, η μεταμφίεση σχετίζεται άλλωστε, εκτός των άλλων καταβολών και συμβολισμών, με τα διονυσιακά δρώμενα. Αρχικά η λατρεία του υιού του Δία και της Σεμέλης περιορίζονταν στους διθυράμβους που έψελνε ο άτακτος χορός, η ακολουθία του Διονύσου. Ιερό έμβλημα του Διονύσου ήταν ο τράγος, γι’ αυτό οι πιστοί συνοδοιπόροι του θεού της μέθης μεταμφιέζονταν σε Σάτυρους, με τραγίσια αυτιά, κέρατα και σκέλη τράγου. Έτσι ξεφεύγουν από την ανθρώπινη κατάσταση και περνούν σε μία θεϊκή έκσταση, κάνοντας πράξεις μιμητικές των αναπαραγωγικών κυρίως στοιχείων της ζωής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η λατρεία του Διονύσου συνδεόταν με τη λατρεία της γονιμότητας και το κύκλο των αγροτικών εργασιών. Οι εορταστικές μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν στις λαϊκές τελετές από την αρχαιότητα έως σήμερα, προέκυψαν με αυτό τον τρόπο. Είναι οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν σε περιόδους, όπως στο Δωδεκαήμερο και την Αποκριά όπου οι μασκαράδες μεταμφιέζονται σε ζώα ή ανθρώπους ανακαλώντας τους δαίμονες και τους σατύρους του αρχαίου Διονύσου. Στην Ελλάδα σε πολλές περιοχές χρησιμοποιούνται σε έθιμα ζωόμορφες μάσκες, συνδέοντας έτσι το καρναβάλι με τις Προχριστιανικές, παγανιστικές τελετές και με τη λατρεία του Διονύσου, του θεού της χαράς, του κεφιού, του κρασιού και των ανθρώπινων απολαύσεων. Η μάσκα χρησιμοποιείται από τον Μεσαίωνα και μέχρι τον 16ο αιώνα σε έργα μυστηρίου, με θέματα από τη Βίβλο. Στην Αναγέννηση, όπου παρατηρείται έξαρση του θεατρικού δρώμενου, μέχρι και τον 18ο αιώνα, το θέατρο βασίζεται σε δραματουργικά σενάρια των Αρχαίων Ρωμαίων. Αργότερα, στην Commedia dell’Arte, συναντάμε στον Αρλεκίνο και στην Κολομπίνα, τις απλές μαύρες μάσκες, οι οποίες δεν εκφράζουν συγκεκριμένο συναίσθημα σε αντίθεση με τις περισσότερες αρχαίες μάσκες. Έτσι, οι ηθοποιοί εκφράζονται περισσότερο με την παντομίμα. Η Commedia dell’Arte χρησιμοποιούσε κωμικές «μουτσούνες», συνήθως μισές, επίδραση πιο πολύ του ιταλιάνικου καρναβαλιού, παρά του ελληνορωμαϊκού θεάτρου. Με την πάροδο του χρόνου όμως, οι ηθοποιοί αυτού του είδους άρχισαν να εγκαταλείπουν την μάσκα. Είναι εντυπωσιακό ότι στο πασίγνωστο θέατρο ΝΟ, της Ιαπωνίας, καταγράφονται 125 διαφορετικές θεατρικές μάσκες, οι οποίες είναι όλες παραδοσιακές και αναπαριστούν μορφές ηλικιωμένων ανθρώπων, θεούς, θεές, δαίμονες και ξωτικά.

Η μάσκα ως αξεσουάρ γνώρισε μεγάλη άνθηση κυρίως τον 14ο αιώνα στις χώρες της Μεσογείου, παράλληλα ως μέσο μεταμφίεσης πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Ιταλία. Είναι πασίγνωστοι οι περίφημοι μασκοφόροι της Ρώμης, της Φλωρεντίας και της Βενετίας! Τον 16ο αιώνα δεν νοείται κάποια κυρία της αριστοκρατίας να μην φορά μάσκα, όταν μεταμφιεζόταν στις Απόκριες, ενώ η βενετσιάνικη μάσκα είχε κάνει την εμφάνισή της ήδη από το Μεσαίωνα. Αρχικά χρησιμοποιείται στη Βενετία, σαν επαναστατική πράξη για απόκρυψη ταυτότητας ή συναισθημάτων. Πολύ συχνά για την κάλυψη παράνομων δραστηριοτήτων και παράνομων σχέσεων ή εμπλοκής σε πολιτικά σκάνδαλα. Η χρήση μάσκας δημόσια απαγορεύεται σταδιακά με νομοθετικές διατάξεις και περιορίζεται στα θρυλικά βενετσιάνικα καρναβάλια. Η βενετσιάνικη μάσκα αποτελεί όχι μόνο κεντρικό πυρήνα του καρναβαλιού, αλλά αποκτά και θρυλική διάσταση. Αριστουργήματα τέχνης, οι βενετσιάνικες μάσκες είναι χειροποίητες, ζωγραφισμένες στο χέρι, από δέρμα, πεπιεσμένο χαρτί, πορσελάνη ή πρωτότυπη τέχνη από γυαλί, διακοσμημένες με φτερά, πολύτιμα μέταλλα και λίθους. Χορηγοί του καρναβαλιού είναι τηλεοπτικά δίκτυα και άλλοι φορείς. Οι μεταμφιέσεις παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη κοινωνική ζωή της Βενετίας. Οι μεταμφιεσμένοι δημιουργούν μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Οι μάσκες που φορούν και οι αναρίθμητες στις βιτρίνες, είναι έργα τέχνης. Στολισμένες με δαντέλες ή ζωγραφισμένες στο χέρι, είναι πραγματικά αριστουργήματα. Πλην όμως αποπνέουν μία αίσθηση ήρεμης μελαγχολίας. Τελικά, οι μάσκες επιβίωσαν και μάλιστα επικράτησαν στην εποχή μας ως το σύμβολο του καρναβαλιού, σε όλα τα μέρη του κόσμου. Δεν νοείται καρναβάλι χωρίς μάσκα, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε ένα ανελέητο διαγωνισμό δημιουργίας εξαιρετικής τέχνης

και αισθητικής. Μάσκες εντυπωσιακές, αστείες, εξωφρενικές, γκροτέσκ, τρομακτικές ή χαρούμενες στολίζουν τα πρόσωπα των μασκαράδων σε κάθε γωνιά του κόσμου και στις αντίστοιχες γιορτές, όπως το καρναβάλι του Ρίο, το Halloween, τη Mardi Gras, κ.α. Φυσικά από περιοχή σε περιοχή αλλάζουν τα υλικά κατασκευής: μεταξωτές στη Βενετία, πορσελάνες ζωγραφισμένες στο χέρι στη Νίκαια της Γαλλίας, εντυπωσιακές με φτερά στο Ρίο, αλλά και τα πρόσωπα που αποτυπώνονται. Από χαρακτήρες του κινηματογράφου και υπερήρωες, ως προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και πολιτικού χώρου, η γκάμα των επιλογών είναι απεριόριστη, αναλόγως με τη διάθεση του καθενός. Άλλωστε, είναι διασκεδαστικό, και σουρεαλιστικό ταυτόχρονα, να συναντάς αυτές τις μέρες στο δρόμο το Spiderman να διασκεδάζει παρέα με ένα γορίλα, τη Μέρκελ και το Zorro! Η μάσκα αποτελεί στοιχείο που συναντάται και ακόμα σε πολλά είδη τέχνης, και κυρίως στη ζωγραφική. Για τη κοινωνική ανθρωπολογία, τη λαογραφία και τη θρησκειολογία, η μάσκα αποτελεί ένα παμπάλαιο αντικείμενο μελέτης και για την τέχνη μία ιδιαίτερη πηγή έμπνευσης. Για παράδειγμα, οι Αφρικάνικες μάσκες είχαν επηρεάσει πίνακες του Ντερέν, του Ματίς και του Πικάσο, ιδιαίτερα κατά τη περίοδο από το 1905 μέχρι και το 1909.

Η ιστορία της μάσκας χάνεται στα βάθη των αιώνων και στις άκρες των ηπείρων. Δεν υπάρχει πολιτισμός, από εκείνον των Μάγια μέχρι του σύγχρονου της παγκοσμιοποίησης και του διαδικτύου, που δεν έχει χρησιμοποιήσει μάσκες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σήμερα συνηθίζουμε να βλέπουμε μάσκες συνήθως την περίοδο της Αποκριάς με σκοπό τη μεταμφίεση. Ωστόσο, οι μάσκες δεν χρησιμοποιούνται μόνο μια φορά τον χρόνο για διασκέδαση: τις μάσκες τις έχουμε όλοι πάντοτε μαζί μας. Φοράμε μάσκα κάθε μέρα και είναι δύσκολο να την αποχωριστούμε. Τις μάσκες τις φοράμε, λίγο ως πολύ, σαν τα …ρούχα μας! Ανάλογα του τι θέλουμε να φαινόμαστε, τι θέλουμε να κρύψουμε, πού πηγαίνουμε, ποιους θέλουμε να «κερδίσουμε», τι ζητάμε να επιτύχουμε και είναι επικίνδυνο να γίνει μια μόνιμη κατάσταση, ένας τρόπος συμπεριφοράς… Είναι ίσως τελικά οι Απόκριες μια μοναδική ευκαιρία μέσα στο χρόνο να βγάλουμε προς τα έξω τον πραγματικό μας εαυτό; Αν ναι, θα πρέπει να προσέξουμε καλά τι μάσκα θα διαλέξουμε!

πεζοδρόμιο | 19

πεζοδρόμιο | 20

ΠAΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ Βρισκόμαστε στην τελευταία Πέμπτη του Ιανουαρίου, μίας κατά τα άλλα συνηθισμένης μέρας που έμελλε να εξελιχθεί σε μία νύχτα που χαράχτηκε στη μνήμη μας. Ο Παύλος Παυλίδης, μουσικός που δεν χρειάζεται περιττές συστάσεις, εμφανίζεται στη σκηνή του Blues Bar της Καρδίτσας, με μόνη του συνοδεία την κιθάρα του και τα πλήκτρα του Ορέστη Μπενέκα, σε μία unplugged μουσική αναδρομή, από τις πρώτες μέρες των Ξύλινων Σπαθιών έως το σήμερα, με τους B-Movies. Η συζήτηση ξεκίνησε απρόβλεπτα, με αναφορές στην κιθάρα που κρατά στα χέρια του από τα τέλη των 90’s. Μία Telecaster που θαρρείς πως αφέθηκε σε μια ντουλάπα που ξεχάστηκε απ’ τον χρόνο. «Για να σου πω την αλήθεια, η κιθάρα ανήκει σε κάποιο παιδί που χάθηκε νωρίς, τον Μίμη Κυριακόπουλο, ο οποίος ήταν ένας κιθαρίστας - θρύλος. Στην Θεσσαλονίκη, έπαιζε στους Μωβ, μια μπάντα η οποία, από τις αρχές των 80’s ήταν πολύ δημοφιλής. Ο Μίμης χάθηκε νωρίς, έτσι η κιθάρα έμεινε στον αδερφό του, τον Νίκο Κυριακόπουλο, τον περιβόητο Mad Max», ο οποίος έπειτα εισχώρησε στα Ξύλινα Σπαθιά: «Ακριβώς. Μπήκε στη μπάντα μετά το 1999 παίζοντας κρουστά. Κάποια στιγμή, μου λέει “Έχω την κιθάρα του Μίμη και δεν θέλω να την δώσω σε κάποιον άλλον”. Την είδα, την ερωτεύτηκα και ακόμα συνεχίζει και παίζει. Αυτή είναι η ιστορία της». Συνεχίζουμε να μιλάμε για κιθάρες και στην πορεία της συζήτησης γίνεται μία αναφορά στην Telecaster του αδικοχαμένου Βασίλη Πετρίδη, κιθαρίστα των Απροσάρμοστων του Παύλου Σιδηρόπουλου. Αυτομάτως, κάνουμε ένα roadtrip στον χωροχρόνο: «Έχω παίξει 2-3 φορές με τα “Μωρά Στη Φωτιά” ως support στις εμφανίσεις του Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους στη Θεσσαλονίκη. Και με την ευκαιρία, θα σου πω κάτι που αναφέρω πρώτη φορά σε συνέντευξη: Με το που ήρθα από το Παρίσι, βρέθηκα στο θρυλικό καμαράκι στο σπίτι του Βασίλη Πετρίδη, κάπου ανάμεσα στο Κουκάκι και τα Πετράλωνα. Η πρώτη μπάντα, με την οποία δοκίμασα να παίξω τα κομμάτια που έφερα από το Παρίσι, που αυτό σημαίνει, όλο το “Ξεσσαλονίκη” και το μισό “Πέρα Απ’ Τις Πόλεις της Ασφάλτου”, ήταν οι Απροσάρμοστοι». Μετά από μια τέτοια «πάσα» είναι αδύνατον να μην τον ρωτήσεις γιατί δεν προχώρησε αυτή η συνεργασία: «Φυσικά έπαιζαν καταπληκτικά, ήταν οι Απροσάρμοστοι και ήταν μεγάλη μου τιμή να είναι η μπάντα που έπαιζε τον “Βασιλιά της Σκόνης”, το “Τρένο Φάντασμα” και όλα αυτά, αλλά

Γιάννης Μαρκούτης Στέλιος Μπισκανάκης

φαίνονταν από την αρχή, ότι θα έπρεπε να ακολουθήσω μία άλλη πορεία, θα έπρεπε να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσα να σταθώ στην Αθήνα τότε. Από την μία αυτό, από την άλλη ότι ήταν η σκιά του Σιδηρόπουλου τόσο έντονη, επάνω τους κυρίως, και είναι λογικό ας πούμε. Καταλάβαινα ότι μάλλον δεν πρέπει να γίνει αυτό». Έπειτα ήρθαν τα Ξύλινα Σπαθιά και η απορία έγκειται στο αν λειτούργησαν λυτρωτικά στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι του Παύλου Παυλίδη ή αποτέλεσαν και το βασικό εγχείρημα ώστε να σταθεί βιοποριστικά στα πόδια του. Η αμεσότητα της απάντησης, ίσως και να εκπλήσσει: «Τα πράγματα ήταν απλά: Ή θα έκανα ένα συγκρότημα και θα ζούσα από την μουσική ή θα συνέχιζα να μεταφέρω καλοριφέρ, που ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα, όταν ήρθα από το Παρίσι στη Θεσσαλονίκη. Για μένα δεν ήταν ένα ζήτημα αισθητικής επιλογής, ήταν ζήτημα επιβίωσης το να κάνω ένα συγκρότημα, αλλιώς θα έπρεπε να κάνω κάποια άλλη δουλειά. Αισθανόμουν ότι το υλικό αξίζει και να κυκλοφορήσει δισκογραφικά και να υπάρχει μια μπάντα που να το υποστηρίζει». Ακόμα και η πόλη στην οποία δημιουργήθηκε το συγκρότημα ήταν κομβική. «Η Θεσσαλονίκη ήταν η πόλη στην οποία μπορούσα να σταθώ και γι’ αυτό και η μπάντα έγινε εκεί». Δε γίνεται να μην αναφερθεί πως η πρώτη συναυλία των Ξύλινων Σπαθιών, με το όνομα “Brancaleone”, έγινε στην Καρδίτσα, και συγκεκριμένα στη Ραστώνη, ενώ η πρώτη τους «μεγάλη» εμφάνιση, έγινε στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, ο οποίος εκείνη την εποχή αποτελούσε ένα πραγματικό κέντρο πολιτισμού. «Όταν κυκλοφόρησε το “Ξεσσαλονίκη” ήμουν ηχολήπτης στον Μύλο. Σε αυτό τον χώρο συνέβαιναν μαγικά πράγματα, που για την πόλη της Θεσσαλονίκης ήταν ασύλληπτα, τουλάχιστον μια δεκαετία πριν. Αισθάνθηκα ότι ήταν κάποιου είδους καταφύγιο για εμένα εκεί πέρα, με βοήθησαν και τα παιδιά που ήταν ήδη εκεί. Όταν έγινε η πρώτη συναυλία με τα Ξύλινα Σπαθιά στον Μύλο, το οποίο ήταν ένα τρελό sold out για την εποχή εκείνη, ήταν τεράστια έκπληξη ακόμα και για εμάς». Τα Ξύλινα Σπαθιά που ξεκίνησαν με θόρυβο και σίγησαν ξαφνικά. Θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με ένα τρένο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και ξαφνικά βγήκε εκτός πορείας. Καθώς ξεφυσά τον καπνό του τσιγάρου του, γνέφει καταφατικά: «Εκτροχιάστηκε, και τέτοιου είδους ομάδες, όπως καταλαβαίνεις, δεν διαλύονται με κάποιο στρατηγικό σχέδιο…». Όμως το παρόν ανήκει στους “B-Movies”, ένα συγκρότημα που είτε τους βάλεις σε ένα λεβητοστάσιο να παίξουν, είτε στο μεγαλύτερο open-air festival, θα αποδώσουν με την ίδια εκρηκτικότητα. «Χαίρομαι πάρα πολύ που ακούω αυτό, γιατί είναι και η αληθινή ιστορία των B-Movies. Τα Ξύλινα Σπαθιά είχαν απολαύσει μεγαλύτερη πολυτέλεια ως όνομα, ενώ οι B-Movies, έζησαν όλη την ελληνική επαρχία σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Έχει τύχει πάρα πολλές φορές, να παίζουμε σε sold out συναυλίες στην Αθήνα, και την επόμενη μέρα σε ένα μικρό χώρο των 150 ατόμων, και να βλέπω τα παιδιά του συγκροτήματος να παίζουν ακόμα καλύτερα σε σχέση με το μεγάλο live των Αθηνών», αναφέρει, χαμογελώντας με ικανοποίηση. Στη συνέχεια η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το «Στον Διπλανό Ουρανό», τον πρόσφατο δίσκο του. Του μεταφέρω την αίσθησή μου πως οι δουλειές του ακολουθούν ένα ιδιόμορφο concept, καθώς κάθε δισκογραφική δουλειά του που περιέχει ως επί το πλείστον μπαλάντες, ακολουθείται από έναν up-tempo δίσκο. Κι εδώ είναι που «αλιεύουμε» άλλη μία είδηση: «Tα τραγούδια του “Διπλανού Ουρανού” μαζεύτηκαν, στην ουσία, για να αφήσουν στην ησυχία του το επόμενο υλικό που έρχεται και θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο. Δηλαδή, μάζεψα όλες τις μπαλάντες σε έναν δίσκο, δημιουργώντας μία δουλειά με συγκεκριμένο ύφος και ατμόσφαιρα, που δεν ήθελα ούτε να διαταράσσεται πολύ, με σκοπό να έχω ένα δίσκο ήσυχο και ενιαίο. Να το βάζεις και από την αρχή ως το τέλος να παρακολουθείς μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Έτσι τώρα, μπορούμε να πούμε πως έχουμε και τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Μία δουλειά που είναι πιο φωτεινή, πιο γρήγορη, πιο

πεζοδρόμιο | 21 αλέγκρο, που θα λέγεται “Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο” και θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο». Σαν μια κυκλοφορία με πολύ συγκεκριμένο concept, ένα διπλό βινύλιο που κυκλοφόρησε λίγο ετεροχρονισμένα.«…Κάνουν έναν κυματισμό. Είναι μία πιο πάνω, μία πιο κάτω… Όσο για την παρομοίωση που έκανες, θα μπορούσαν όντως οι δύο αυτοί δίσκοι να είναι σαν το “Mellon Collie and the Infinite Sadness” των Smashing Pumpkins, που είχε μία ήσυχη πλευρά και μία πιο θορυβώδη». Με αφορμή την δεύτερη δισκογραφική δουλειά του Παύλου Παυλίδη σε λιγότερο από ένα χρόνο, η προφανής ερώτηση έχει να κάνει με το feedback. Γίνεται ένας καλλιτέχνης του διαμετρήματός του να εστιάζει στις κριτικές των μουσικόφιλων; «Δεν γίνεται να μην σκέφτεσαι τι εντύπωση θα κάνει, αυτό που κάνεις. Έτσι και αλλιώς, φτιάχνουμε δίσκους για να τους ακούν όλοι. Δεν τους κάνουμε για να τους ακούμε εμείς. Οπότε, σίγουρα το σκέφτεσαι, αλλά δεν μπορεί να είναι και το κριτήριο σου, γιατί κάθε φορά ονειρεύομαι έναν δίσκο, που με κάποιο τρόπο φαντάζομαι πως θέλω να ακουστεί. Φυσικά αυτό μας κάνει να συνεχίζουμε να κάνουμε δίσκους. Εμένα και την παρέα μου δηλαδή, γιατί όσο και να ονειρευτούμε έναν δίσκο, στην ουσία, κατά την διάρκεια της παραγωγής αποκαλύπτεται η εικόνα του, το πρόσωπό του και το περιεχόμενο του. Δεν είναι κάτι που το σχεδιάζεις εκ των προτέρων και πας να εκτελέσεις κάτι που έχεις απόλυτα σχεδιάσει. Το ανακαλύπτουμε και εμείς καθώς προχωράει. Υπάρχει και για εμάς πάντα το στοιχείο της έκπληξης, ακριβώς επειδή λειτουργούμε σαν ομάδα και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γράψει ο κάθε παίκτης». Ο πειραματισμός στους ήχους και η εξέλιξη στη μουσική είναι χαρακτηριστικά των δίσκων του. Νιώθει όμως την ανάγκη, εν έτει 2016 και όντας τόσο δημιουργικός, να ακούγεται επίκαιρος; «Έχω μία συνέχεια σε αυτό που κάνω. Ζητάω πράγματα από τον εαυτό μου και θέλω το επόμενο βήμα να έχει κάποιο ενδιαφέρον για μένα. Πάντα προσπαθώ να πάω ένα βήμα παραπέρα. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός ή κάποιου είδους πρωτοπορία, ούτε η ιδέα του πειραματισμού σε αυτή την ποπ που τελικά κάνουμε. Είναι ένα παιχνίδι, το οποίο έχει ενδιαφέρον όσο δεν είναι προδιαγεγραμμένο». Καθώς συζητάμε για τους δίσκους του, μου γεννάται η απορία αν ο Παυλίδης ακούει στο σπίτι του Παυλίδη. «Ναι, βέβαια. Όχι όμως φανατικά, επειδή χορταίνω σε βαθμό αηδίας, ας πούμε, από την υπερβολική επανάληψη η οποία συμβαίνει κατά την διάρκεια της παραγωγής. Δηλαδή, όταν έχεις ακούσει ένα κομμάτι 600 φορές, το αφήνεις λίγο και περιμένεις να πάρεις μια απόσταση από αυτό για να μπορέσεις να το απολαύσεις, να το κρίνεις και να το καταλάβεις καλύτερα». Ο μικρόκοσμος του Παύλου Παυλίδη, που έρχεται στο φως μέσα από τα τραγούδια του, τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά και από την συζήτηση που κάνουμε, είναι μοναδικός. Η αμεσότητα του λόγου του, η ειλικρίνεια και η αίσθηση της οικειότητας που μας δίνει, οδηγούν τη συζήτηση μακριά από συμβατικές φόρμες.

¨Θα ζούσα από την μουσική ή θα συνέχιζα να μεταφέρω καλοριφέρ¨ Έχω αναρωτηθεί δεκάδες φορές, σαν μουσικόφιλος, αν είναι εύκολο για κάποιο τραγουδιστή να ανέβει στη σκηνή και να παρουσιάσει το show του. Υπάρχει μία κάποια συστολή; «Αν δεν είχα να πάω να τραγουδήσω εμπρός στα μικρόφωνα, δεν θα υπήρχε περίπτωση να πλησιάσω καν, δεν με ενδιαφέρει. Δεν είναι του χαρακτήρα μου τέτοιου είδους ακραία κοινωνικότητα, όπως είναι μία συναυλία. Γιατί είναι κάτι το ακραίο, που ζει ένας άνθρωπος που βγαίνει να πει το ποιηματάκι του. Βγαίνω κάθε φορά που αισθάνομαι ότι αξίζει να πω κάτι, κάθε φορά που πάω στο μικρόφωνο αισθάνομαι προστατευμένος από αυτό που έχω να πω. Ως χαρακτήρας, δεν μου ταιριάζει, δεν είμαι γεννημένος περφόρμερ, ούτε κονφερασιέ. Νομίζω ότι θα μου ήταν δυσάρεστο να πάω μέσα στα φώτα και να πω ότι κάποιος έχασε τα κλειδιά του. Από την άλλη, αισθάνομαι, επειδή εγώ χάνω συνέχεια τα κλειδιά μου, ότι είναι σαν να βγαίνω και να λέω στον εαυτό μου ότι τα κλειδιά βρέθηκαν. Το χαμένο κλειδί μπορεί να ονομάζεται “Στον Βράχο” ή “Μόχα” για παράδειγμα». Οι συναυλίες αποτελούν την πεμπτουσία της ροκ μουσικής. Πόσο μάλλον όταν ένας καλλιτέχνης απαγκιστρώνεται για λίγες στιγμές από το συγκρότημά του, και οδηγείται σε unplugged

εμφανίσεις. «Αισθάνομαι ότι στοιχηματίζεται το κάθε χτύπημα. Αισθάνομαι σαφώς πιο ανασφαλής, αλλά νομίζω ότι επειδή αφαιρείται και όλο το ροκ της υπόθεσης μαζί με τα κείμενα, εκ των πραγμάτων και με την μία, συνοδεύονται με κάτι πάρα πολύ κλασικό, όπως είναι ένα πιάνο και μια κιθάρα και αυτό όταν πετυχαίνει, είναι νομίζω ότι πιο κομψό. Αισθητικά, με αφορά πάρα πολύ αυτό το πράγμα. Το να υπάρχει η αφήγηση στο κέντρο και να συνοδεύεται, σχεδόν, από τίποτα». Ο Παύλος Παυλίδης βλέπει τα ακουστικά του live, σαν ένα είδος άσκησης: «Είσαι στα αλήθεια αβοήθητος κυρίως, όσον αφορά το ρυθμικό μέρος, που στην δικιά μου μουσική και πορεία, ο βασικός στόχος ήταν ο χορός. Το groove. Δηλαδή, αν δεν χορεύει, δεν με ενδιαφέρει. Νομίζω πως αυτό ήταν που τονίσαμε και στα Ξύλινα Σπαθιά». Σε δίσκους όπως το «Mια Ματιά Σαν Βροχή» αυτό το groove είναι ξεκάθαρο. «Αλλά και το πρώτο κομμάτι των Ξύλινων Σπαθιών, το “Αφού Σου Το ‘Πα”, είναι τελείως funky/hip-hop/beat. Λίγο πριν κυκλοφορήσει το “Ξεσσαλονίκη”, είχε βγει το “Blood Sugar Sex Magik”των Red Hot Chili Peppers». Επιστρέφουμε στο σήμερα και στις μεγάλες μπάντες που λείπουν. Του αναφέρω πως λείπουν οι μεγάλοι frontmen, αλλά και το καλό πρωτογενές υλικό. «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει μεγάλος ή αξιόλογος frontman χωρίς να υποστηρίζεται από το περιεχόμενο του show. Αν προσέξεις οι μπάντες που ξεχώρισαν την δεκαετία του ’90, ήταν οι Στέρεο Νόβα, οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά». Συγκροτήματα που εκτός από χαρισματικούς μουσικούς-συνθέτες, είχαν τραγουδιστές που σήκωναν στους ώμους τους τη μπάντα, και όχι μόνο: «Νομίζω πως αυτό που έκανε τα συγκεκριμένα συγκροτήματα να ξεχωρίσουν, ήταν το στιχουργικό κομμάτι. Δηλαδή, κυρίως τα αναφέρουμε για τα κείμενα, τα οποία μας έδιναν και την δυνατότητα να βγαίνουμε στο πάλκο και να κάνουμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Μπορείς να φανταστείς, ένα σπουδαίο frontmanπου λέει ασυναρτησίες;» Οι δύο εξ’ αυτών, οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά είχαν σχεδόν κοινή πορεία. Μέχρι και το μουσικό τους «άλμα» το 1996, ήταν παρόμοιο. «Γράφαμε στο ίδιο στούντιο, είχαμε τον ίδιο παραγωγό» - «... οι Τρύπες ήταν πολύ σπουδαίο γκρουπ - τα “9 Πληρωμένα Τραγούδια” είναι μεγάλος δίσκος». Έζησε όμως ανάμεσα στις χιλιάδες συναυλίες που έχει δώσει, κάποιες μοναδικές στιγμές; «Oι εκστατικές στιγμές από μόνες τους, είναι τόσο έντονες, που με δυσκολία τις θυμάσαι με ακρίβεια. Όμως κάποιες νύχτες με τα Σπαθιά, ο συντονισμός μας ήταν τρομερός, κάτι που συμβαίνει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και με τους B-Movies». Είναι όμως οι B-Movies συγκρότημα, σαν τα Ξύλινα Σπαθιά, ή αποτελούν την backing μπάντα του ηγέτη τους; «Είναι καθαρόαιμη μπάντα, με κεφαλαία γράμματα. Όταν φέρνω τα κομμάτια που έχω γράψει, υπάρχει σε όλους η ελευθερία να ζωγραφίσουν στον πίνακα που φέρνω με τον τρόπο που θέλουν. Μία ελευθερία πολύτιμη που οδηγεί κάποιον μουσικό στο peak του, και μπορεί να φτάσει το τραγούδι κάπου αλλού». Τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη είναι γεμάτα εικόνες που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτυπωθούν σε κινηματογραφικά καρέ. Αγαπημένη του ταινία, είναι το “Pat Garrett and Billy the Kid” του Sam Peckinpah. «Είναι η ταινία που έχει γράψει το soundtrack ο Bob Dylan. Περιέχει το περιβόητο “Knockin’ On Heaven’s Door”. Τώρα, νομίζω πως θα βαριόμουν να την ξαναδώ, αλλά θα τη συνιστούσα σε όλους». Tέλος, έχω μια εμμονή με το να ταυτίζω τις δουλειές του Παυλίδη με κείνες του Damon Albarn, νιώθοντας ότι κατά έναν μυστήριο τρόπο, επικοινωνούν: «Έχω την εντύπωση ότι η πιο ξεχωριστή παραγωγή που έγινε τα τελευταία χρόνια, ήταν δική του: Tο “Everyday Robots”. Είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που άκουσα». Είπαμε και άλλα, πολλά: Για τον Beck, τη Norah Jones, το καταφύγιο που βρίσκει στους δίσκους του Ben Harper και τη μουσική του σήμερα. Για τους “hi-endάδες” φίλους του, που δεν χορταίνει να ακούει μουσική από τα στερεοφωνικά τους. Για ένα, θρυλικό πλέον, συγκρότημα, που πριν από λίγο καιρό βρέθηκε πολύ κοντά στην επανένωση, τη «ροκ» Θεσσαλονίκη των 90’s, αλλά και για ταλαντούχους μουσικούς που εγκατέλειψαν την κοσμική ζωή και έψαξαν αλλού την Ιθάκη τους. Για μια μυστήρια, και συνάμα αξέχαστη, νύχτα πριν από 11 χρόνια κάπου στη Θεσσαλία. Όμως τέτοιες συζητήσεις είναι προτιμότερο να αφήνονται στη σφαίρα της φαντασίας ή ακόμα και στη σιωπή της νύχτας.

πεζοδρόμιο | 22

The Record Store

Bloc Party Hymns Κώστας Τσέλιος

Ο νέος δίσκος των Bloc Party κρεμάει στην ντουλάπα τη σήμα κατατεθέν indie post-punk τους και φέρνει στο προσκήνιο τη soul electronica και τα trip-hop beats... φυσικά (μετά τους Xx, τα trip-hop beats σε ένα άλμπουμ είναι υποχρεωτικά από το νόμο). Η αλήθεια είναι πως αυτή η μεταστροφή δεν έγινε ξαφνικά. Η electronica των προσωπικών δίσκων του τραγουδιστή Kele Okereke, η αποχώρηση του μπασίστα Gordon Moakes και του (για πολλούς καλύτερου) ντράμερ της indie σκηνής Matt Tong, το γεγονός πως το καλύτερο κομμάτι τους τα τελευταία χρόνια ήταν dance anthem (Flux) και κυρίως το προηγούμενο, εντελώς μπερδεμένο, “Four”, μαρτυρούσαν πως έρχεται αλλαγή. Αλλαγή που κάνει αισθητή την παρουσία της στην λάπτοπ R&B του “Fortress”, στο χορευτικό και παραπλανητικά χαρούμενο single “The Love Within” (καλύτερο κομμάτι του δίσκου) και στα ατμοσφαιρικά, σόουλ “Living Lux” και “Fortress”. Και οι κιθάρες; Όταν αναμιγνύονται είτε προκύπτει

Massive Attack Ritual Spirit Γιάννης Μαρκούτης Midnight ronkers, city slickers, η πολυαναμενόμενη δισκογραφική επιστροφή των Massive Attack είναι γεγονός. Προπομπό της, αποτελεί, κατά την προσφιλή συνήθεια των Βρετανών πρωτοπόρων της trip-hop, ένα EP τεσσάρων κομματιών, το “Ritual Spirit”. Έξι χρόνια λοιπόν μετά την κυκλοφορία του πολυσυλλεκτικού “Heligoland”, οι 3D και Daddy G επιστρέφουν, και προς τέρψιν των απανταχού μουσικόφιλων, δεν είναι μόνοι τους: Έπειτα από απουσία 12 ετών, ο Tricky πλαισιώνει το μεγάλο δίδυμο του Bristol, σε μία δισκογραφική (και δυστυχώς όχι συναυλιακή) επανένωση που θα συζητηθεί όσο λίγες. Εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου αποτελεί το “Dead Editors”, με τη συμμετοχή του χαρισματικού και ασυμβίβαστου μουσικά Roots Manuva. Από την πρώτη στιγμή και τον πρώτο ήχο μέχρι τον τελευταίο, το κομμάτι είναι καθηλωτικό. H ερμηνεία του Manuva «γκαζώνει» τον mid-tempo ρυθμό, μέσα σε ένα ηχητικό περιβάλλον που φλερτάρει με την πρωτόλεια drum n’ bass. Τουλάχιστον ψαρωτικό, στη γλώσσα των μουσικόφιλων, το εναρκτήριο λάκτισμα, καθώς και μια συνεργασία που κάποιος θα μπορούσε να είχε προβλέψει εδώ και κάποια χρόνια. Συνέχεια με ένα τραγούδι που φωνάζει από μακριά πως είναι Massive Attack, με ψυχεδελικά περάσματα τύπου “Protection meets Heligoland”: Tο “Ritual Spirit”, που ερμηνεύεται από τον χαρισματικό Ezekel. Μικρό σε διάρκεια, που ακούγεται «ξεροσφύρι» και σε ξαφνιάζει με το απότομο τελείωμά του. Σίγουρα θα αποτελέσει ένα από τα must των ηλεκτρισμένων συναυλιών

καταστροφή “The Good News” (country riff; σοβαρά τώρα;) είτε μεγαλείο. Μεγαλείο που συναντάμε στo “So Real” (deep house με χανγκόβερ αναμεμιγμένη με κιθαριστικές μελωδίες μέσα από το “Silent Alarm”) και στο μαγευτικό, επίκεντρο του άλμπουμ, “Different Drugs”, στο οποίο οι Bloc Party συναντούν τους Massive Attack και συζητούν για πρώην μέλη που αποχώρησαν. Κι εδώ κείτεται και η θεματική που υποβόσκει σε όλο το “Hymns”, ο (από)χωρισμός κι έπειτα η αβεβαιότητα και η σύγχυση που ακολουθεί. Στη γενική σούμα που θα γίνει στο τέλος της μέρας, οι «Ύμνοι» δεν θα μείνουν στην ιστορία ως ο καλύτερος δίσκος τους. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο όταν το “The Silent Alarm” εθεωρείτο το “OK Computer” των 00’s (το “Whatever People say that i am…” των Arctic Monkeys έπαιξε το ρόλο του “Definitely Maybe” για όποιον ενδιαφέρεται). Κι αν υπάρχει ένα πρόβλημα, είναι ότι το κλίμα παραείναι ατμοσφαιρικό και ήπιο. Αλλά δεν πειράζει, διότι ο δίσκος είναι πραγματικά καλός και η χρυσή ισορροπία θα βρεθεί στη συνέχεια. “Rock’n’roll has got so old, just give me neosoul”, τραγουδούν στην κιθαριστική (ειρωνεία;) μπαλάντα “Into The Earth”, χωρίζοντας οριστικά με το παρελθόν. Η αναγέννηση λοιπόν, κάποιες φορές πετυχαίνει. Ναι Bloc Party, ναι.

της μπάντας. Το track που ακολουθεί είναι το “Voodoo In My Blood”, που κι αυτό με τη σειρά του ξαφνιάζει. Θαρρείς πως οι Massive Attack υιοθετούν περισσότερο τον ήχο του “Battlebox”, project του 3D, στο κομμάτι με τους Young Fathers. Το beat «ξεχειλώνει» και ο γρήγορος ρυθμός δεν λειτουργεί υπέρ της μπάντας, τουλάχιστον κατά την πρώτη ακρόαση. Ακούγοντας και πάλι τον δίσκο ολόκληρο, το αντιλαμβάνεσαι περισσότερο σαν ένα αγχώδες intro, προορισμένο να ανοίξει την αυλαία στον μεγάλο headliner. Το όνομα αυτού, Adrian Thaws, κοινώς γνωστού ως Tricky. Το κομμάτι της ιστορικής επιστροφής ονομάζεται “Take It There”. Θα μπορούσε να ξεκινά με μια ανακοίνωση του στυλ «Είμαστε οι Massive Attack» χωρίς άλλα, περιττά λόγια. Το “Take It There” είναι όσα αγαπάς (ή και μισείς) στους Massive Attack. Δεν χωρά κριτικής, γιατί αποτελεί το μουσικό τους «είναι». Αρκούμαι απλά στο να αναφέρω πως ο Tricky αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κεφαλαίου Massive Attack και δείχνει να το αντιλαμβάνεται, καθώς «κεντάει» με τον 3D στο πλάι του. Εσύ απλώς πληκτρολογείς τον τίτλο του τραγουδιού στο YouTube και εκστασιάζεσαι ΚΑΙ από το video που επιμελήθηκε ο Hiro Murai, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο “macho” John Hawkes. Ανακεφαλαίωση: Το “Ritual Spirit” και τα 4 κομμάτια – συνεργασίες των Massive Attack με ισάριθμους καλλιτέχνες μας δείχνει πως κάτι σπουδαίο ετοιμάζεται. Οι φωνές των μελών του συγκροτήματος, «θυσιάστηκαν» για καλό σκοπό, λόγω των πολλών συνεργασιών, αλλά ελπίζουμε να λάμψουν στον δίσκο που θα ακολουθήσει. Μέχρι τότε, και εν αναμονή του επόμενου EP όπως και του full album, μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο πως η μεγάλη σχολή του Bristol επέστρεψε. Shall we take a spin again in business? Οι Massive Attack ήρθαν για να μείνουν, σε αντίθεση με τα 1000 αριθμημένα αντίτυπα του βινυλίου που έχουν ήδη εξαφανιστεί.

πεζοδρόμιο | 23

πεζοδρόμιο | 24

The Record Store

Steven Wilson 4 1/2

Γιώργος Καργιολάκης

Το 4 ½ είναι το νέο mini album ενός από τους πιο παραγωγικούς και ταλαντούχους μουσικούς των τελευταίων ετών, του Steven Wilson. Αποτελείται από 6 μικρά διαμαντάκια χαρακτηριστικά του ήχου των Porcupine Tree (που είναι ένα από τα συγκροτήματα που είναι/ήταν μέλος ή έχει συνεργαστεί, μαζί με Blackfield, Opeth, King Crimson, Marillion, Anathema). Το album ξεκινάει με το μελωδικό και ρυθμικό “My Book of Regrets”, στο οποίο ο Wilson αναδεικνύει όλες του τις επιρροές, από Pink Floyd και Tangerine Dream, μέχρι King Crimson. Δυνατό ξεκίνημα που δεν αποτυπώνεται όμως στη μουσική μας μνήμη και απλά μας θυμίζει πόσο αριστοτέχνης είναι ο Wilson. Το “Year of the Plague” είναι ένα εξ ολοκλήρου instrumental κομμάτι, σύντομο και μελαγχολικό, όπου κυριαρχεί η κιθάρα και το βιολί και με εξαιρετική ενορχήστρωση, στην οποία φυσικά μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης. Στους στίχους του “Happiness III”, ο Wilson επανέρχεται με τη γνωστή θεματολογία της ρουτίνας και του εγκλωβισμού στην καθημερινότητα, σε ένα πιο «εύκολο» και up tempo κομμάτι που είναι από τα πιο αδύναμα στο διάρκειας 37 λεπτών album. Ίσως φταίει το ότι είναι ανάμεσα σε δύο αρκετά

Tricky Presents Skilled Mechanics Θανάσης Καρανίκας Από το 2013 και το “False Idols”, μπορούμε να διακρίνουμε μια ανάσα ουσιαστικής ανανέωσης, ίσως και την αρχή της τρίτης, και σαφώς ανώτερης της προηγούμενης, εποχής του Tricky. Ο καλλιτέχνης μοιάζει επιτέλους να έχει ξορκίσει πολλούς από τους δαίμονες που τον παιδεύουν, κρατώντας μόνο αυτούς που τρέφουν αποτελεσματικά τη δημιουργικότητά του. Το παράξενο στο «Tricky presents Skilled Mechanics» είναι ότι ενώ πρόκειται για τον πιο εξωστρεφή και φωτεινό δίσκο της μέχρι τώρα καριέρας του, και αυτόν που εκτίθεται περισσότερο από ποτέ και σαν ερμηνευτής, μας τον παρουσιάζει μέσω του καινούργιου αυτού συνεργατικού project, κι όχι απαραίτητα μόνος του. Φίλοι από τα παλιά, σαν τον DJ Milo από τους πρώιμους Massive Attack, ο επί αρκετά χρόνια ντράμερ της μπάντας του Luke Harris και φυσικά μερικές γυναικείες υπάρξεις σε κάποια απ’ τα φωνητικά,

Ntemos Tarantism Παναγιώτης Δουλόπουλος Μία ακόμη νέα κυκλοφορία για τον Γιώργο Ντέμο είναι γεγονός και είναι ιδιαίτερη, καθώς είναι η πρώτη του με την δισκογραφική “Guy Code Label” που εδρεύει στο Τόκυο. Πρόκειται για ένα EP αυτήν την φορά τεσσάρων κομματιών με τίτλο “Tarantism”, στο οποίο συμμετοχή στα δύο κομμάτια έχει και ο πολύ καλός του φίλος Plus.t. Ο Γιώργος Ντέμος θεωρείται από τους πρωτεργάτες του ήχου που ονομάζουμε minimal techno στην πόλη της Καρδίτσας, αφού εδώ και αρκετά χρόνια που έχει ξεκινήσει την παραγωγή της μουσικής, μετρά αρκετές κυκλοφορίες. Στο ύφος της minimal techno κινείται και η νέα του δουλειά. Ωραία μπάσα, κρουστά αλλά και μελωδίες, συναντάμε στα δύο πρώτα κομμάτια, το ομότιτλο και το “Precaution”, με το δεύτερο να αποτελεί και την

μελωδικά instrumental κομμάτια, μιας και το “Sunday Rain Sets In” που ακολουθεί, δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα με αρκετές progressive εναλλαγές, και κινείται σε παρόμοιο ύφος με το Year of the Plague και το album γενικότερα. Το κομμάτι όμως που θα σας ξεσηκώσει, θα σας κάνει να ανατριχιάσετε, να σπάσετε ό,τι έχετε μπροστά σας και θα ερεθίσει το όργανο του Corti στο αυτί σας, είναι το “Vermillioncore”. Με το μπάσο να κυριαρχεί, το κομμάτι γίνεται μετά το δεύτερο λεπτό, ένας ακουστικός οργασμός, ένα progressive αριστούργημα και αποτελεί με διαφορά το καλύτερο κομμάτι του album και ένα από τα καλύτερα του είδους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Παντοδύναμο και σκοτεινό, σκέτος πνευματικός εκτροχιασμός, ακούγεται μόνο δυνατά και ιδανικά με καλά ακουστικά. Μετά από αυτό το κομμάτι, είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσει κανείς να ακούει το album χωρίς να πατήσει repeat. Κι όμως για το τέλος, ο Wilson μας μεταφέρει στο μακρινό 1998, με τη διασκευή του “Don’t hate me”, το οποίο μαζί με το “Piano lessons” είναι από τα πρώτα κομμάτια που άκουσα από τους Porcupine Tree. Αν και ήταν ήδη υπέροχο, οι αλλαγές εδώ περιλαμβάνουν ντουέτο στα φωνητικά με τη Ninet Tayeb, πιο επιθετική προσέγγιση στα drums και περισσότερες εναλλαγές στο μπάσο. Αν και μάλλον θα απογοητεύσει τους παλιούς φαν των Porcupine Tree με την περισσότερο «τεχνική» του προσέγγιση, προσωπικά βρίσκω εξαιρετική τη διασκευή και με ένα σαξόφωνο που σκοτώνει και θυμίζει τόσο πολύ Pink Floyd

ως συνήθως, σαν της μούσας του, Francesca Belmonte στο «Necessary». Στο αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό «Boy» περνά όλη του η ζωή μπροστά από τα... αυτιά μας, μέσα σε μόλις 3 λεπτά, ενώ στο «How’s your life» διακρίνουμε κάποιες όμορφες ποπ αρετές. Οι DJ’s της χορευτικής electronica θα χωρέσουν ωραία και διακριτικά τα ελαφρώς midtempo «Hero» και «Βeijing to Berlin» στα set τους, ξαναβάζοντας τον Tricky στο παιχνίδι των clubs. Δεν διστάζει να διασκευάσει ακόμα και Porno For Pyros, δημιουργώντας ένα γλυκό trip-hop νανούρισμα στο «Diving away», που θα είχε ακόμα πιο ωραία θέση στο τέλος του άλμπουμ. Στον αντίποδα, βασικό πρόβλημα του υλικού, η περιορισμένη διάρκεια των κομματιών που δεν επιτρέπει σε κάποιες πολύ ωραίες και πρωτότυπες ιδέες να απλωθούν-εξελιχθούν περισσότερο και να «καθίσουν» καλύτερα μέσα μας, αλλά και μια γενική ασάφεια που αιωρείται στο στιχουργικό μέρος της θεματολογίας κάποιων κομματιών, πάνω που θα ήμασταν έτοιμοι να αφουγκραστούμε το σύνολο σαν concept (ίσως βέβαια και να είναι). Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι ένα ακόμα βήμα παραπέρα για τον Tricky και, παρέα με το νέο EP των Massive Attack στο οποίο και συμμετέχει, μια σημαντική χρονιά για τη μουσική του Bristol.

αγαπημένη σύνθεση του δίσκου. Ακολουθούν τα δύο κομμάτια που είναι σε συμπαραγωγή με τον Plus.t, το “Blindless”, στο οποίο το βαθύ μπάσο και η υπνωτική μελωδία σε κρατούν καθηλωμένο σε όλο το εννιάλεπτο που διαρκεί, και το “Ratoon”, το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου, με μια μελωδία που σίγουρα θα σε κάνει να κουνηθείς. Ο Γιώργος Ντέμος χρόνια τώρα ακολουθεί πιστά τον δρόμο της ηλεκτρονικής μουσικής και σίγουρα θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλα πράγματα από αυτόν στο μέλλον.

πεζοδρόμιο | 25

πεζοδρόμιο | 26 Ελένη Πρίτσα

Ιστορίες από τον εξώστη

Μία πολυαναμενόμενη ταινία γεμάτη δράση και περιπέτεια έρχεται αυτό το μήνα από την Warner Bros Pictures. Ο σκηνοθέτης της, Zack Snyder, τολμά να ενώσει σε μία ταινία τις δυνάμεις δύο πασίγνωστων χαρακτήρων της DC, του Batman και του Superman. Τον Batman υποδύεται ο Ben Affleck και τον Superman ο Henry Cavill. Οι δύο ήρωες ξεκίνησαν αρχικά ως κόμικ, στην πορεία όμως εμφανίστηκαν πολλές φορές στη μεγάλη οθόνη, και αγαπήθηκαν από ανθρώπους όλου του ηλικιακού φάσματος. Η ιστορία ξεκινά με τους πολίτες να αποστασιοποιούνται από τους υπερήρωες που συμπεριφέρονται σαν θεοί. Πολλές φορές οι ενέργειές τους οδηγούν σε απρόβλεπτα αποτελέσματα που η ανθρωπότητα δεν βλέπει με καλό μάτι. Την ίδια στιγμή, o Batman και ο Superman βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι, ενώ η πόλη, τους θεωρεί πλέον απειλή. Καθώς όμως η Gotham City αντιμετωπίζει την Metropolis σε μία μάχη μέχρις εσχάτων, μια νέα απειλή έρχεται για να τους φέρει στο ίδιο στρατόπεδο: Ο Lex Luthor (Jesse Eisenberg) με τη νέα του φονική κατασκευή, το Doomsday, απειλεί την ύπαρξη της Metropolis αλλά και όλης της ανθρωπότητας. Έτσι οι δύο ήρωες έχοντας κατά νου το κοινό καλό, όπως και την ανάγκη της πόλης για προστασία και δικαιοσύνη, συμφιλιώνονται και αντιμετωπίζουν από κοινού τον εχθρό. Στην πορεία ανακαλύπτουν πως δεν είναι μόνοι τους, καθώς έχουν την αμέριστη στήριξη του Aquaman (Jason Mamoa – του πασίγνωστου Khal Drogo από το Game of Thrones) και της Wonder Woman (Gal Gadot). Είναι το “Batman v Superman” το πρώτο blockbuster του 2016 ή οι σινεφίλ θα του γυρίσουν την πλάτη; H απάντηση, εντός λίγων ημερών. Η «Αυγή της Δικαιοσύνης» θα προβληθεί στους κινηματογράφους στις 23 Μαρτίου.

Η κωμωδία εμπλέκεται με τα πολεμικά γεγονότα σε μία ταινία με τίτλο “Whiskey Tango Foxtrot”. Η ταινία αρχικά έφερε τον τίτλο “The Taliban Shuffle” και έπειτα “Fun House”, λόγω του ότι βασίζεται στο βιβλίο της δημοσιογράφου Kim Barker: “The Taliban Shuffle: Strange Days in Afghanistan and Pakistan”. Το “Whiskey Tango Foxtrot” είναι λοιπόν μία ταινία που αφηγείται ένα κομμάτι της επαγγελματικής ζωής της Barker. Για την σκηνοθεσία της, ένωσαν τις δυνάμεις τους οι Glenn Ficarra και John Requa, δύο εξαιρετικοί δημιουργοί και συνεργάτες όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, εφόσον μαζί υπογράφουν την σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας “Focus”, που «έσπασε τα ταμεία» όταν κυκλοφόρησε. H Kim Barker, την οποία υποδύεται η χαρισματική ηθοποιός Tina Fey, είναι μία πολεμική ανταποκρίτρια, η οποία ταξιδεύει στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, ώστε να μεταφέρει τις ειδήσεις από την εμπόλεμη ζώνη κατά τη διάρκεια του επιχείρησης “Enduring Freedom”.

To “Enduring Freedom” ή αλλιώς “Global War On Terrorism”, είναι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Μία διεθνής, με άλλα λόγια, στρατιωτική προσπάθεια να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Όλη η ιστορία, όμως, περιπλέκεται γύρω από τη σχέση που αναπτύσσει η Kim, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού της, με έναν επίσης δημοσιογράφο από τη Σκωτία, τον Iain McKelpie, τον οποίο ενσαρκώνει ο Martin Freeman. Μία διόλου συνηθισμένη, κατά τ’ άλλα, σχέση. Το “Whiskey Tango Foxtrot” έκανε πρεμιέρα στις αρχές αυτού του μήνα.

Από τον Σουηδό σκηνοθέτη Babak Najify, γνωστό επίσης από το “Easy Money 2: Hard To Kill”, κυκλοφόρησε στις αρχές αυτού του μήνα η ταινία δράσης, “London Has Fallen”. Πρόκειται για το sequel του “Olympus Has Fallen”, μίας ταινίας που έκανε έναν σχετικό «θόρυβο» όταν κυκλοφόρησε, το 2013. Το σενάριο της νέας ταινίας αναλαμβάνουν από κοινού οι Creighton Rothenberger, Katrin Benedikt, Chad St. John και Christian Gudecast. Μετά το θάνατο του Βρετανού Πρωθυπουργού, ο οποίος έφυγε από τη ζωή κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το σύνολο των ηγετών του δυτικού κόσμου βρίσκεται στο μουντό και βροχερό Λονδίνο, με σκοπό να του αποδώσει τον ύστατο φόρο τιμής. Όμως η κηδεία είναι πιθανόν να μετατραπεί σε μία παγίδα θανάτου, καθώς ο καλύτερα φυλασσόμενος χώρος στον κόσμο εκείνη τη στιγμή μπορεί να αποδειχθεί το ακριβώς αντίθετο. Η συνομωσία που απειλεί τους «δυνατούς» αυτού του κόσμου πρέπει να ξεσκεπαστεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, καθώς κάθε δευτερόλεπτο αργοπορίας μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες και να σκεπάσει τον πλανήτη με ένα πέπλο φόβου. Η μόνη ελπίδα για να αποφευχθεί αυτή η τρομοκρατική ενέργεια βασίζεται στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Benjamin Asher (Aaron Eckhart), στον αρχηγό της μυστικής του υπηρεσίας, Mike Banning (Gerard Butler) καθώς και στον Βρετανό μυστικό πράκτορα MI6 (Charlotte Riley). Η παρουσία του Morgan Freeman στο ρόλο του Allan Trumbull, αντιπροέδρου των ΗΠΑ, λειτουργεί ευεργετικά σε σχέση με την όλη ταινία, καθώς η περσόνα του Αμερικανού ηθοποιού χαρίζει στο film μια εξαιρετική ερμηνεία, «φωτίζοντας», το ως ένα βαθμό προβλέψιμο σενάριο. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως η τριάδα των Eckhart, Butler και Freeman συμμετείχε και στην πρώτη εκ των δύο ταινιών, γεγονός που «δένει» περισσότερο πρόσωπα και γεγονότα, ειδικά για όσους έχουν παρακολουθήσει το “Olympus Has Fallen”. Το “London Has Fallen” προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις αρχές Μαρτίου.

πεζοδρόμιο | 27

Tech

Παναγιώτης Καρόπουλος

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του τουρισμού και του πολιτισμού

Τους τελευταίους μήνες έχουν τοποθετηθεί σε αξιοθέατα διαφόρων δήμων της χώρας πινακίδες με κωδικούς QR. Οι συγκεκριμένοι κωδικοί είναι barcodes που επιτρέπουν στους χρήστες smartphones και tablets να τους σκανάρουν και αυτόματα να ανοίγει μια ιστοσελίδα με πληροφορίες για το κάθε αξιοθέατο ξεχωριστά και οδηγίες για την πρόσβαση σε άλλα σημεία. Οι πινακίδες αυτές έχουν τοποθετηθεί από τους δήμους με χρήση της UrboTour, μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας για τουριστικές υπηρεσίες. Στόχος της είναι να δίνει άμεση πληροφόρηση στον επισκέπτη για σημεία ενδιαφέροντος, μέσω της κινητής του συσκευής. Οι υπηρεσίες που προσφέρονται μέσω της UrboTour απευθύνονται σε δήμους, τουριστικές επιχειρήσεις, ξεναγούς, μουσεία και εκθεσιακούς χώρους. Ο τελικός αποδέκτης των υπηρεσιών είναι ο επισκέπτης, ο οποίος θα πληροφορείται για τα αντίστοιχα σημεία ενδιαφέροντος (αξιοθέατα, εκθέματα, επιχειρήσεις). Η λύση της UrboTour έχει ως βασικό της πλεονέκτημα τη φυσική παρουσία στα σημεία ενδιαφέροντος, μέσω της πινακίδας με κωδικό QR, για κάθε αξιοθέατο, έκθεμα ή επιχείρηση. Η φυσική αυτή παρουσία στα σημεία ενδιαφέροντος είναι μια πρωτοποριακή προσέγγιση που δεν έχει εφαρμοστεί ξανά στην Ελλάδα, και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις στο εξωτερικό. Στις λύσεις της UrboTour περιλαμβάνεται και η δωρεάν εφαρμογή Traveller Companion, διαθέσιμη για κινητές συσκευές με λειτουργικό σύστημα Apple iOS, Android και σύντομα και Windows 10. Η εφαρμογή περιλαμβάνει το σύνολο των πληροφοριών που έχει καταχωρηθεί για τα σημεία ενδιαφέροντος από τους συνεργαζόμενους φορείς. Με αυτόν τον τρόπο, αποτελεί έναν πλήρη τουριστικό οδηγό για όλες τις περιοχές και τα μουσεία που χρησιμοποιούν την UrboTour, με ενσωματωμένο αναγνώστη κωδικών QR και λειτουργία χωρίς σύνδεση στο Διαδίκτυο, αφού όλα τα δεδομένα μπορούν να κατέβουν στη συσκευή. Η UrboTour χρησιμοποιείται ήδη σε 10 δήμους (Αγκιστρίου, Αστυπάλαιας, Βοΐου, Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας, Κέας, Κύθνου, Μαλεβιζίου, Ναυπακτίας, Πύλης, Φούρνων) και έχει εγκριθεί από άλλους 23. Ανάμεσα τους οι δήμοι της Θεσσαλίας, Αγιά, Ζαγορά-Μούρεσι και Σκιάθος, αλλά και οι δήμοι της Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, Σερρών, Βέροιας, Επιδαύρου, Δίου-Ολύμπου, Κηφισιάς, Λέσβου, Πρέβεζας. Στο τέλος του 2015 ολοκληρώθηκε και η πρώτη εγκατάσταση σε μουσείο και συγκεκριμένα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και Μουσείο Μανιταριών στην Καλαμπάκα. Σε κάθε έκθεμα του μουσείου τοποθετήθηκε ένας κωδικός QR, επιτρέποντας σε κάθε επισκέπτη να δει αναλυτικές πληροφορίες, εικόνες και video από το φυσικό περιβάλλον, ενώ σύντομα θα ενσωματωθούν περισσότερες μεταφράσεις για να εξυπηρετηθούν επισκέπτες στη μητρική τους γλώσσα.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί η θετική ανταπόκριση που καταγράφεται για την ιδέα και το σχεδιασμό της πλατφόρμας. Το business plan της UrboTour διακρίθηκε ανάμεσα στα δύο καλύτερα στον Επιχειρηματικό Διαγωνισμό της Μονάδας Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας του ΕΑΠ, ενώ η προτεινόμενη υλοποίηση έχει ήδη προκριθεί στη δεύτερη φάση του 6ου διαγωνισμού «Καινοτομίας και Τεχνολογίας» της Εθνικής Τράπεζας, ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη.

πεζοδρόμιο | 28 Χρήστος Γιαλαμάς

Στο Φουαγιέ

Οι 12 Ένορκοι

στο Θέατρο Αλκμήνη

Τα αμιγώς ορκωτά δικαστήρια δεσπόζουν στο σύστημα απονομής της ποινικής δικαιοσύνης των Η.Π.Α. Απλοί πολίτες επιλέγονται να αποφανθούν για την ενοχή ή την αθωότητα των κατηγορουμένων. Ο δικαστής περιορίζεται στην επίβλεψη της αποδεικτικής διαδικασίας που λαμβάνει χώρα στο δικαστήριο, διασφαλίζοντας το δίκαιο χαρακτήρα της δίκης. Η αντίληψη ότι το κοινωνικοηθικό πάθος, το οποίο διοχετεύεται και εκφράζεται στον διάλογο που ανοίγει η έννομη τάξη με τον δράστη, σκοπεύοντας να τον πείσει για το δίκαιο της αποδοκιμασίας και της τιμωρίας του ή για την κήρυξη της αθωότητάς του, εκπροσωπείται καλύτερα από τον μέσο πολίτη και αποτελεί τη δικαιολογητική βάση αυτής της επιλογής. Ο Reginald Rose αξιοποιεί ως όχημα το θεσμό αυτό (αναδεικνύοντας, εντούτοις, τα μειονεκτήματά του) για να προσεγγίσει την έννοια της δικαιοσύνης και τη διαδικασία απονομής της. Ο θεατής αυτομάτως τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση ενός εκ των ενόρκων. Εκεί έγκειται, άλλωστε, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η επιτυχία των δικαστικών δραμάτων εν γένει. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’50, λοιπόν, στη Νέα Υόρκη, το αποδεικτικό σκέλος μιας ποινικής δίκης ανθρωποκτονίας με κατηγορούμενο έναν αλλοδαπό ανήλικο έχει ολοκληρωθεί και οι 12 ένορκοι αποσύρονται, προκειμένου να διατυπώσουν την ετυμηγορία τους ως προς την ενοχή ή την αθωότητά του. Η απόφαση πρέπει να είναι ομόφωνη, αλλιώς η αποδεικτική διαδικασία θα επαναληφθεί ενώπιον νέων ενόρκων. Στην εκκίνηση της συζήτησης μόνον ένας εξ αυτών διατηρεί αμφιβολίες για την ενοχή του κατηγορουμένου. Εν όψει του ότι η ύπαρξη εύλογης αμφιβολίας αρκεί για την αθώωσή του, διότι τεκμαίρεται αθώος μέχρις πλήρους αποδείξεως του εναντίου, η δράση περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τις συζητήσεις των 12 αυτών διαφορετικών ανθρώπων μέχρι την τελική ετυμηγορία τους. Το κείμενο έτυχε αναρίθμητων παρουσιάσεων ανά τον κόσμο τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά, με διασημότερη την κινηματογραφική ταινία του Sidney Lumet (πρωτότυπος τίτλος 12 Angry Men), που απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (1957) και ήταν υποψήφιο για τρία Όσκαρ (1958 - Καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερης προσαρμογής σεναρίου). Στην Αθήνα του 2016 η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη ανεβάζει το κείμενο αυτό στο Θέατρο Αλκμήνη (η παράσταση διανύει ήδη το δεύτερο χρόνο με τεράστια εμπορική επιτυχία), αντιμετωπίζοντας ήδη εκ προοιμίου δύο κεφαλαιώδεις δυσκολίες: την αναπόφευκτη σύγκριση με την εξαιρετική κινηματογραφική ταινία του Lumet και το γεγονός ότι στον κυρίως ευρωπαϊκό χώρο, όπως και στην Ελλάδα, ο θεσμός των αμιγών ορκωτών δικαστηρίων δεν υφίσταται (προβλέπονται μόνον μικτά ορκωτά δικαστήρια, δηλ. με τη συμμετοχή και τακτικών δικαστών, για ελάχιστα υψηλής ποινικής απαξίας εγκλήματα). Εν αντιθέσει με την κινηματογραφική εκδοχή, οι σκηνογραφικές δυσκολίες σε ένα δράμα «δωματίου» 12 ατόμων είναι δεδομένες και δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά στην συγκεκριμένη παράσταση. Οι 12 ένορκοι, διαρκώς παρόντες άπαντες επί σκηνής, διαλέγονται στατικά, περιστρεφόμενοι σποραδικά εναλλάξ γύρω από το τραπέζι που δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής. Εμφανής η αμηχανία των λοιπών όταν η σκηνοθέτης επιλέγει να χρησιμοποιήσει τον φωτισμό για να εστιάσει την προσοχή σε επιμέρους διαλόγους μεταξύ δύο ή τριών εξ αυτών. Δεν αποφεύγεται η μη δικαιολογούμενη σκηνική δράση με πλάτη στον θεατή. Ατυχής, επίσης, ακόμη και σε επίπεδο συμβολισμού, η τοποθέτηση δύο καθήμενων θεατών επί σκηνής, όπως επίσης και η «αξιοποίηση» ορισμένων καθισμάτων της πρώτης σειράς από 2 ενόρκους.

Το κεντρικό πρόβλημα, ωστόσο, της παράστασης εντοπίζεται στην αδυναμία της να αναδείξει εναργώς τα ζητήματα που θέτει το κείμενο. Οι σκηνοθετικές οδηγίες μετατοπίζουν το κέντρο βάρος στην εξέταση των αποδεικτικών μέσων και στο αν είναι εν τέλει ένοχος ή αθώος ο κατηγορούμενος. Ακροθιγώς μόνον συνδέεται η εξέταση αυτή με την διείσδυση στους βαθύτερους προβληματισμούς του Rose. Στο αποτέλεσμα αυτό συμβάλει και η διεκπεραιωτική υφή των περισσοτέρων ερμηνειών της φετινής διανομής, ιδίως των αλλεπάλληλων, κομβικής σημασίας, μονολόγων προς το τέλος της παράστασης. Σαφώς διασώζονται και ξεχωρίζουν οι Μανώλης Ιωνάς, ο Τρύφων Καρατζάς και ο Χριστόδουλος Στυλιανού (η ερμηνεία του δανείζεται πάρα πολλά στοιχεία από την αντίστοιχη του HenryFonda στην ταινία του Lumet). Εν κατακλείδι, η απόπειρα της Νικολαΐδη δεν καταφέρνει να υπερβεί τις εγγενείς δυσχέρειες του εγχειρήματος. Ταυτόχρονα λείπουν ευρήματα ή πρωτότυπα εμπνευσμένες στιγμές που θα μπορούσαν να διαφοροποιήσουν την τελική εικόνα. Η ασφαλής οδός, στην οποία βαδίζει η δημιουργός, καταλήγει στην εμπορική επιτυχία και στην προσέγγιση ενός ευρύτερου κοινού, φέρνοντάς το τουλάχιστον σε επαφή με τους προβληματισμούς αυτούς. Τούτο σε συνδυασμό με τη διάθεση μέρους των εσόδων στο Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα συγκαταλέγονται ανενδοίαστα στα θετικά σημεία της εν θέματι παραγωγής.

πεζοδρόμιο | 29

The Reader’s Corner

Ο Ουμπέρτο Έκο δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο έφτασε «στο πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, στον θάνατο» σε ηλικία 84 ετών, νικημένος από την επάρατη νόσο. Πέθανε στο Μιλάνο την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου, μέσα στο δαιδαλώδες διαμέρισμά του, δίπλα στη βιβλιοθήκη με τους 30.000 τόμους και βιβλία, έχοντας καταφέρει να πλάσει και να εξερευνήσει με την αδογμάτιστη προσωπικότητα και διπλωματική του φωνή, πτυχές και κοιλότητες πραγματικών και φανταστικών κόσμων. Γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε, της δυτικότερης περιφέρειας της Ιταλίας, το 1932. Ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Ο πολύγλωσσος και πολυμαθής Έκο, βρέθηκε να διδάσκει σε πολλά πανεπιστήμια, και ειδικά σε αυτό της Μπολόνια, όπου και διατηρούσε έδρα ως καθηγητής Σημειωτικής έως το 2007, όταν και συνταξιοδοτήθηκε. Ο Έκο είχε εξηγήσει πως καταπιάστηκε αργά με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, από την ηλικία των 48 και έπειτα, γιατί μέχρι τότε τη θεωρούσε «παιδική ενασχόληση». Πρώτο του συγγραφικό έργο αποτέλεσε το αξεπέραστο εκδοτικό bestseller «Το Όνομα του Ρόδου», που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα, και μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες. Επίσης μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ Ανό και πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι στο ρόλο του αδελφού Γουλιέλμου της Μπασκερβίλ. Έπειτα ακολούθησαν τα έργα του «Το εκκρεμές του Φουκώ», «Το νησί της προηγούμενης μέρας», «Μπαουντολίνο», «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα», «Το κοιμητήριο της Πράγας», και το κύκνειο συγγραφικό του άσμα «Φύλλο Μηδέν» που κυκλοφόρησε πέρυσι. Παράλληλα, συνέγραψε δεκάδες δοκίμια με κάποια εξ αυτών να αναφέρονται στον Μεσαίωνα, ενώ δε σταματούσε ποτέ να διευρύνει το πνεύμα του, πότε μελετώντας δοκίμια και πότε ανατρέχοντας σε φθαρμένα και σκονισμένα χειρόγραφα που εξιστορούσαν γεγονότα από άλλες, μακρινές εποχές. Αγαπούσε την παράδοση χωρίς να στρέφει όμως μόνιμα τα μάτια του προς το παρελθόν. Υπήρξε δηλωμένος Αριστερός, αλλά ποτέ δεν αυτοπαγιδεύθηκε στις πολιτικές του πεποιθήσεις. Δεν υιοθέτησε καμία ελιτίστικη προσέγγιση ως προς αυτές, ενώ συχνά βρέθηκε στο στόχαστρο μερίδων του τύπου αλλά και του κλήρου, καθώς έκανε κατά καιρούς σκληρή κριτική στα κακώς κείμενα της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Ουμπέρτο Έκο υπήρξε ένας ευθύς άνθρωπος, ο οποίος δεν δίσταζε να στηλιτεύσει γεγονότα και συμπεριφορές, ακόμα και με μεγάλο προσωπικό κόστος. Όπως την εποχή που αποχώρησε από τον μεγάλο εκδοτικό οίκο Μπομπάνι, όταν αυτός εξαγοράστηκε από την οικογένεια Μπερλουσκόνι. Μέχρι το τέλος της ζωής του, έγραφε συχνά στο εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό L’ Espresso, αφουγκραζόμενος τον παλμό της κοινωνίας του 21ου αιώνα. Τέλος, σε λίγες μέρες αναμένεται να κυκλοφορήσει το βιβλίο του “Pape Satan Aleppe”, με τον τίτλο του σαφώς εμπνευσμένο από την «Θεία Κωμωδία» του Δάντη. Αυτή η κυκλοφορία θα αποτελέσει και το ιδανικό συγγραφικό φινάλε γι’ αυτόν τον μεγάλο δημιουργό, τα έργα του οποίου θα μνημονεύονται για πάντα.

Μαριάννα Μπεβενίου

πεζοδρόμιο | 30

Θωμάς Τουρν α β ί τη ς Λίλα Βαρελά Κώστας Καρατέλιος Ο Θωμάς Τουρναβίτης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Φοίτησε στο εργαστήρι του γλύπτη Νίκου Στέφου και αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Ντέρμπι, ενώ έχει και μεταπτυχιακές σπουδές σε αντίστοιχη σχολή Philharmonie στο Βερολίνο. Εργάστηκε ως καθηγητής σημειολογίας στο Τμήμα Φωτογραφίας του Δ. ΙΕΚ Βόλου και ως δάσκαλος καλλιτεχνικών σε ιδιωτικά και δημόσια δημοτικά της πόλης του Βόλου. Σήμερα ζει και εργάζεται στο ατελιέ του στο Κερατσίνι, με πλήθος εκθέσεων, ατομικών και ομαδικών, στο πλούσιο βιογραφικό του. Η ενασχόληση του Θωμά Τουρναβίτη με τη ζωγραφική ξεκίνησε με τον πιο απλό τρόπο… ως παιδί και με τα χρόνια κυριάρχησε στη ζωή του. Όπως λέει και ο ίδιος με την τέχνη βρήκε «μια κατεύθυνση να του δώσει μια πορεία». «Ζωγραφίζουμε όλοι στην παιδική ηλικία, μετά το αφήνουμε και μετά ανακαλύπτουμε ότι γουστάρουμε κάτι μέσα σε αυτό. Αυτό ξεκίνησε από τα 14 - 15, το ’94 – ‘95 εκεί πέρα, και ασχολήθηκα όχι μόνο με το σχέδιο. Μέχρι να φτάσει η ώρα το ’97 – ‘98 να πάω στο εργαστήρι του Νίκου Στέφου για να παρακολουθήσω

‘‘ Το μόνο πράγμα που θα μου προσφέρει το εξωτερικό σαν όνομα είναι περισσότερα χρήματα’’ μαθήματα σχεδίασης προτομής, αγαλμάτων και ελεύθερου μοντέλου, έκανα ό,τι μπορούσα μόνος μου δηλαδή έγραφα, ζωγράφιζα. Ασχολούμουν και με video art, φιλμογραφήσεις και έκανα και μικρού μήκους ντοκιμαντέρ…» Ωστόσο, αντί να δώσει για τη Σχολή Καλών Τεχνών, με τη σύμφωνη γνώμη και την υποστήριξη της οικογένειάς του και του δασκάλου του έφυγε μετά τη θητεία του στο στρατό για το εξωτερικό και σπούδασε γύρω από τη δημιουργία εικόνας, τη φωτοτεχνία και τη φωτογραφία. Η τεχνική του είναι λαδομπογιές οικοδομής και ταρατσών πάνω σε καμβά και δουλεύει με τελάρο στο πάτωμα. Τα χρώματά του είναι έντονα και αδιάλυτα σε μια ζωγραφική, όπου υπάρχει ο άνθρωπος και κανένα άλλο ξεχωριστό σύμβολο. Μια ζωγραφική ανθρωποκεντρική, λοιπόν, αν και έχει κάνει και τοπία και αντικείμενα. Παρ’ όλα αυτά η θεματολογία των έργων του δεν είναι σταθερή. «Εξαρτάται τη σειρά. Έχω κάνει τρεις σειρές. Η μία είναι τα “Κυκλώπεια”, η δεύτερη τα “Είδωλα” που είναι βασισμένη πάνω στο βιβλίο Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, και η τρίτη μου σειρά είναι η “THA-

LASSA©”, η οποία εκτός από το γεωπολιτικό στοιχείο της χώρας μας, δείχνει ότι η θάλασσα και το λιμάνι και όλο το περιβάλλον είναι μια αρένα που περνάνε όλες οι κοινωνικές βαθμίδες. Μπορείς να δεις από τον ιδιοκτήτη της ναυτιλιακής εταιρίας μέχρι τον άστεγο. Βέβαια, υπάρχουν ώρες διαφορετικές που τους συναντάς την ημέρα. Εγώ ήρθα εδώ το 1997 και όλα αυτά τα χρόνια είμαι παρατηρητής της θάλασσας. Δηλαδή η εμπειρική μου φιλοσοφία μαζί με την δική μου φιλοσοφία από την άποψη της θάλασσας βγήκε μέσα σε αυτή τη σειρά». Για την προετοιμασία των έργων του κατασκευάζει ιδιότυπα γλυπτά και τα μελετάει ως προς το χρώμα και τα υλικά. Στο εργαστήριό του τώρα «κατοικούν» ένας σκύλος και ένα ψαροπούλι, «κομμάτια από την πορεία διερεύνησης της καινούργιας μου σειράς, που δεν ξέρω πότε και τι θα γίνει», τα οποία θα επεξεργαστεί χρωματολογικά. «Είναι κομμάτια προεργασίας και δεν τα παρουσιάζω ποτέ στις σειρές μου. Αν τελειώσουν οι πίνακες και η σειρά και βάλω μέσα ένα κομμάτι ή δύο, θα είναι γιατί ολοκληρώνει την αναζήτηση που έχω κάνει για να φτάσω εδώ. Όπως κάποια κεφάλια που παρουσιάστηκαν με τη σειρά “Κυκλώπεια”. Στη γλυπτική μου δείχνω τη γραμμή του καμβά μου, αλλά μεταφορικά, για να δω τη γραμμή πίσω από το μουσαμά. Η γλυπτική είναι μάλλον και κάτι που κουβαλάω από τον πρώτο μου δάσκαλο. Εκεί δουλεύαμε με σφυρήλατη λαμαρίνα και ξύλο. Έχει κάνει και ένα γνωστό έργο τον Κένταυρο, που είναι ξύλινο το άλογο και ένας άνθρωπος με σφυρήλατη λαμαρίνα μέσα από το άλογο και το έχει παρουσιάσει μόνο στον εκθεσιακό χώρο της καλών Τεχνών. Ήταν γενικά ένας άνθρωπος που δούλευε και τα έδινε όλα για την τέχνη του. Ήταν εξωκαλοτεχνίτης, δεν ήταν στην κοπτοραπτική μηχανή των υπογείων που βγάζουν τα παιδιά». Το φως αποτυπώνεται έντονα στη δουλειά του. Είναι μια δουλειά φωτεινή, όπου το ελληνικό φως κάνει έντονη την παρουσία του. Είναι και ο λόγος για τον οποίο μένει στην Ελλάδα για να δημιουργήσει. Αν και άνθρωπος συνεχώς στην κίνηση και με μεγάλα διαστήματα παραμονής στο εξωτερικό, όπως στο Βερολίνο την περίοδο 2004 – 2005, πιστεύει ότι στην Ελλάδα μόνο μπορεί να δώσει πνοή στην τέχνη του. «Δεν είναι που πας, είναι τι είσαι. Το μόνο πράγμα που θα μου προσφέρει το εξωτερικό σαν όνομα είναι περισσότερα χρήματα. Τίποτα άλλο. Γιατί αυτό που μου προσφέρει το άλλο, είναι το ταξίδι και οι δουλειές που κάνω έξω». Η τέχνη για αυτόν δεν είναι πάντως ένα μέσο για να γίνει διάσημος ή πλούσιος. Έντονα καλλιτεχνική φύση παλαιότερα ασχολούνταν και με τη μουσική hip-hop. «Η μουσική ήταν πιο πολύ κομμάτι της παρέας μου, αλλά δεν μπορείς με αυτού του είδους τη μουσική να φτάσεις πουθενά. Καταρχάς δεν υπάρχει γκέτο στην Ελλάδα. Και έχουν μπερδέψει πολλά πράγματα σε αυτό

πεζοδρόμιο | 31

«Η Τέχνη είναι “δικτάτωρ”. Η Τέχνη θα σου πει τι θα κάνεις. Όλα τα άλλα που υπεισέρχονται είναι περισσότερο θέμα προβολής»

άποψη. «Είναι ένα πρόβλημα να έχεις γκαλερίστα που έχει λιγότερη “εμβέλεια” από ότι έχεις εσύ ως καλλιτέχνης. Εξάλλου, δεν υπάρχουν γκαλερίστες. Υπάρχουν έμποροι, οπορτουνιστές, τσιμπάνε ό,τι μπορούν να τσιμπήσουνε, και οραματιστές. Οι οραματιστές είναι άνθρωποι, οι οποίοι βλέπουν το έργο τώρα και ξέρουν ότι σε 10 χρόνια, επειδή αγαπάς αυτό που κάνεις, στηρίζουνε με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Από το να κάνεις κάτι γιατί θέλεις εσύ να ολοκληρώνεσαι ως άνθρωπος, μέχρι το σημείο να μου το βγάζεις βιτρίνα για να το πουλάς είναι μεγάλο διάστημα. Και έτσι ο θεατής, ο συλλέκτης δεν μπερδεύεται, ούτε ο οραματιστής…»

το χώρο». Με συγκεκριμένη άποψη για τη ζωή του δείχνει να ξέρει ποιος είναι και τι κάνει. «Το prestige δεν είναι αυτό που με απασχολεί κυρίως. Υπάρχει σε ένα ποσοστό και παίζει το ρόλο του σε ένα σώμα που ασχολείται και με άλλα πράγματα. Όταν εστιάζεις μόνο στο φαίνεσθαι ή μόνο στο αντίθετο του φαίνεσθαι πιστεύω ότι είναι συμπλοκές ανισορροπίας ψυχικού κόσμου. Όπως όταν παίρνεις τα άκρα. Δε μιλάω τα άκρα ούτε ιδεολογικά, ούτε πολιτικά. Μιλάω για τη ζωή». Παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, ο Θωμάς Τουρναβίτης έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστός και έργα του βρίσκονται στις συλλογές πολλών σημαντικών συλλεκτών. Ωστόσο, δεν ανήκει σε καμία γκαλερί. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος για αυτή του την επιλογή δεν ξέρει «αν υπάρξει κάποιος που μπορεί να μου κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που κάνω εγώ για τον εαυτό μου: το συγκεκριμένο promotion, το συγκεκριμένο marketing, το συγκεκριμένο τρέξιμο». Αντίθετα ως άνθρωπος «της εποχής που οι άνθρωποι συναντιόντουσαν κατά πρόσωπο και όχι από διαδικτυακά μέσα» στηρίζεται πολύ στην προώθηση του ονόματός του και των έργων του με τη διαρκή παρουσία του σε εκθέσεις, σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και στον τύπο. «Το διαδίκτυο προφανώς βοηθάει, είναι σημαντικός καταλύτης να δείξεις και να προωθήσεις πράγματα. Πέρα απ’ αυτό, όπως λέγαμε και παλιότερα με τα συγκροτήματα στα οποία ήμουνα για να βγάλουμε εισιτήρια: DIY, do it yourself! Ξεκινάς ένα “Γολγοθά” να έρθεις σε επαφές, από διαδικτυακά κανάλια μέχρι κρατικά κανάλια, από περιφερειακές εφημερίδες μέχρι κρατικές εφημερίδες, παίρνεις μέρος σε ομαδικές, πηγαίνεις σε εγκαίνια εκθέσεων, ταξιδεύεις στο εξωτερικό ανάλογα με τα οικονομικά σου. Βεβαίως και πρέπει να μην

“κοιμάσαι”, να μην κάνεις καταχρήσεις, πρέπει να κοιμάσαι από τις 12 το βράδυ…» Αυτή η επιλογή του προσφέρει μεγαλύτερες προσωπικές επαφές με ανθρώπους που αγαπούν την Τέχνη και τα έργα του έχουν κάτι να τους πουν. «Δηλαδή όταν κάποιος αγοράζει ένα έργο μου, δεν είναι πια ξένος. Έχουμε επαφές, θα πάμε για ένα καφέ, θα έρθει πάλι από εδώ να δει σχέδια. Δεν υπάρχει απροσωπία. Δεν ασχολούμαι, όμως, με το πώς επηρεάζει η ζωγραφική μου τους ανθρώπους. Από τη στιγμή που ο άλλος βρίσκει το δικό του νόημα μέσα στο έργο, είναι δικό του θέμα. Δεν χρειάζομαι εγώ πειστήρια για το λόγο. Αν μου πει “πες μου τι έχεις κάνει σε αυτό το έργο” θα του πω, αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται. Γενικά δε συναντάω δυσκολίες με τους ανθρώπους». Όσον αφορά τους συλλέκτες, τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με την εποχή που ήταν στα πρώτα καλλιτεχνικά του βήματα. «Ο συλλέκτης θα σε βρει όχι από στόμα σε στόμα πια, αλλά από την παρουσία σου στο διαδίκτυο. Αλλά όταν έχεις μια πορεία 10 ετών, όπως έχω εγώ, πάει και από στόμα γκαλερίστα, πάει και με άλλους τρόπους. Βασικά πρέπει να είσαι αυτό που κάνεις. Και παίζει ρόλο και πόσο θάρρος και θράσος έχεις και πώς τα ζυγίζεις όλα αυτά. Και πλέον το πιο σημαντικό είναι το χρηματιστήριο της Τέχνης. Ο χώρος της Τέχνης είναι ποικιλόμορφος. Δεν έχει ανθρώπους από τη μία ή την άλλη πλευρά. Για να γίνεις κάτι, πρέπει να το λέει και ο οργανισμός σου. Το αν θέλεις να αποκτήσεις φήμη είναι άλλο θέμα». Το θέμα με τις γκαλερί είναι πάντα επίκαιρο για τους καλλιτέχνες και ο Θωμάς Τουρναβίτης έχει συγκεκριμένη

Ο πάντα δραστήριος καλλιτέχνης, παρουσίασε την προηγούμενη περίοδο ένα έργο του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Seokdang στη Νότια Κορέα, σε μια ομαδική έκθεση και μια ατομική έκθεση της σειράς “THALASSA©” στην Gallery Cit στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας. Τα επόμενα σχέδια του καλλιτέχνη περιλαμβάνουν μια ποικιλία δραστηριοτήτων. «Το έτος ξεκινάει με κάποια σχέδια που θα βγουν από μια εταιρία που προωθεί ελληνικά παραδοσιακά αντικείμενα και τα δίνει για τουριστικούς λόγους. Εγώ εμπλέκομαι καθώς αγοράζουν έργα μου και θα τα τυπώσουν σε τσάντες και μπλουζάκια. Μέχρι το καλοκαίρι θα έχει βγει η συλλεκτική σειρά κρασιών του A. Potsios, περιορισμένης έκδοσης, με επιλεγμένα έργα μου στην ετικέτα. Στις 6 Μαρτίου παρουσιάζω για 15 λεπτά ένα θέμα στην TEDx στην Καβάλα. Δουλεύω 10λεπτα και 15λεπτα και σταματάω. Δεν δουλεύω σερί, γιατί μετά μπαίνει η κοινή λογική και το κίνητρο. Και αυτό είναι και το θέμα μου. Θα παρουσιάσω ένα στάδιο από τη δουλειά μου, που μπορεί να ολοκληρώσει το έργο ή να χρειαστούν πολλά 15λεπτα για να ολοκληρωθεί. Ακόμα, ευελπιστώ μέχρι το καλοκαίρι να ολοκληρώσω την καινούργια μου δουλειά. Δεν θέλω να την παρουσιάσω κάπου μέσα ή έξω. Θέλω να την ολοκληρώσω! Και όλα αυτά με παραγγελίες να τρέχουν...» Ο ίδιος δηλώνει «Εγώ λέω την άποψή μου και ο άλλος αγοράζει την άποψή μου. Το που έχω ζήσει, το που έχω πάει. Γιατί δεν έκανα τις σπουδές μου και γύρισα στο εργαστήριο. Έχω έναν έντονο βίο».

πεζοδρόμιο | 32

Τη ζωή με το κουτάλι

Αθηνά Κατσή

ΜΕ ΚΩΛΟΧΤΥΠΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΝΗΣΤΕΙΑ Γλυκέ μου αναγνώστη που έσυρες καχύποπτα το βλέμμα σου στις πρώτες αράδες, απολαμβάνεις τις πρώτες μαρτιάτικες λιακάδες, να λύνεται το κορμί σου από τη θερμότητα και να σκέφτεσαι πως επιτέλους έφτασε η μέρα που πετάς χαρταετό χωρίς παρεξήγηση… Η τσίκνα και η μπύρα βγάζουν ακόμη από μέσα σου τον Ινδιάνο ή την Κολομπίνα που θέλουν να πετάξουν χαρτοπόλεμο στα σύννεφα, να χορέψουν στα λασπόνερα, να φιληθούν σαν παπαγάλοι και να αποκοιμηθούν σαν νούφαρα στη λίμνη. Η αγνότητα και η βρωμιά, αγκαλιά σα δίδυμες αδελφές, το κορμί και η ψυχή του άρρωστου Βάκχου, έτσι είναι οι Απόκριες και η Σαρακοστή, η απώλειας της μιας εξασφαλίζει την ανυπαρξία της άλλης.

Αποχαιρετάμε το χειμώνα με ακολασίες και κραιπάλες για να υποδεχθούμε την άνοιξη μέσα από μια μακρά περίοδο εξαγνισμού και εγκράτειας, σύμφωνα με τις συνήθειες στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αργότερα, οι θρησκείες έντυσαν τις συνήθειες των ανθρώπων με Κιπά, Στιχάριο και Χιτζάμπ, για να εξευμενίσουν τους νέους και μοναδικούς θεούς. Το συνηθισμένο ταξίδι στο παρελθόν μας φέρνει πάλι μπροστά στη λατρεία της Φύσης. Η μέρα μεγαλώνει, η θερμοκρασία ανεβαίνει και η γη θέλει φροντίδα για να μας χαρίσει τα γεννήματά της. Κι εμείς, τόσο μακριά από αυτές τις δραστηριότητες όσο κοντά στις ίδιες και αμετάβλητες από τις εποχές πολυκατοικίες και οθόνες, μια ανάμνηση της πρωτόγονης φύσης μας. Ευτυχώς στη μικρή μας πόλη είμαστε αρκετά μακριά από τις «κρεατόμαζες» και πολύ κοντά στα φρέσκα λαχανικά και πολλές άλλες λιχουδιές που αρχίζουν να κατακλύζουν τα μανάβικα και τους πάγκους της λαϊκής.

Ο Μάρτης δεν λείπει από τη Σαρακοστή κι έτσι τα χλιαρά ανέφελα πρωινά είναι θαυμάσιος σύμμαχος για να κάνετε τη βόλτα σας και να διαλέξετε ολόφρεσκα υλικά για μαγειρέματα απαλλαγμένα από τοξίνες και συντηρητικά. Οι συνταγές παραδοσιακές, σύγχρονες και fusion που λένε και στο χωριό μου, δεν έχουν τελειωμό. Τα χορταρικά έχουν

την τιμητική τους σε όλες τις συνταγές. Χορτόπιτα με φρέσκα άγρια χόρτα και τρυφερές τσουκνίδες, λαχανοκεφτέδες με σκορδαλιά, με σάλτσα, με ντιπ ταραμά, ριζότο με αρωματικά τις αρεσκείας σας, βελούδινη χορτόσουπα, άγρια ραδίκια σαλάτα με ελιές και λεμόνι ή… Συνταγές με άλλα λαχανικά όπως ντολμάδες γιαλαντζί, στιφάδο με μανιτάρια, τουρσί γιαχνί, κοκκινιστό πρασοσέλινο με πουρέ πατάτας. Φυσικά και δεν ξεχνάμε ζυμαρικά και όσπρια, σε όλες τις παραλλαγές και σε όλα τα σκεύη. Κατσαρόλα, τηγάνι και φούρνο. Φασολάδα, μινεστρόνε, φακές, ρεβίθια γιαχνί, μακαρονάδα με κωλοχτύπα, λαζάνια με λαχανικά, γίγαντες και φυσικά γαρίδες σαγανάκι.

Η νηστεία απαλλαγμένη από τα θρησκευτικά στερεότυπα δεν είναι απαραίτητο να είναι άνοστη. Η αυστηρή νηστεία έχει τις ρίζες της στα χρόνια της οικονομικής και πνευματικής ένδειας, οπότε οι ταγοί της κοινωνίας ενοχοποίησαν το φαγητό μέσω του προπατορικού αμαρτήματος, η αποχή από τις αισθητικές απολαύσεις ήταν ο δρόμος για τη λύτρωση αλλά και τη χειραγώγηση. Κι εδώ να σημειωθεί ότι στη Μεγάλη Σαρακοστή δεν καταλύεται το ψάρι, γιατί είναι η εποχή αναπαραγωγής των περισσοτέρων ειδών στη Μεσόγειο, όχι γιατί υπάρχει κάποιος άλλος θεοτικός λόγος. Για λόγους υγείας ή θρησκείας, κοντά στη φύση ή μέσα στην εικονική πραγματικότητα, το νερό και το φαγητό μας κρατάνε στη ζωή. Ας το κάνουμε νόστιμο και διασκεδαστικό, χωρίς δεισιδαιμονίες και μεταφυσικές ιδιότητες.

Ευτυχώς και φέτος «καρναβαλιστήκαμε» με το παραπάνω, ίσως έτσι μας περισσεύει λίγος χρόνος και πολύ διάθεση για μερικές αλλαγές. Οι πιο επιδέξιοι μπορείτε να πλάσετε την κυρά Σαρακοστή με επτά ποδαράκια, ένα για κάθε εβδομάδα, οι πιο τολμηροί μπορείτε να πειραματιστείτε με άπειρα υλικά και τεχνικές, ενώ οι αθεράπευτα σαρκοφάγοι μπορείτε να φλερτάρετε με νηστίσιμες λιχουδιές. Όλοι μας όμως έχουμε μια ευκαιρία για την ουσιαστική σημασία της Σαρακοστής ή της νηστείας, χωρίς θρησκευτικές προκαταλήψεις, που είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά μας και η συγχώρεση.

...ΚΑΙ Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΑΡΤΗ

πεζοδρόμιο | 33

Στην καρδιά της Λάρισας το «Καταλανικό» στέκι Las Ramblas είναι ένα καφέ μπαρ για όλες τις ώρες της ημέρας με specialties μονοποικιλιακούς καφέδες απ΄ όλο τον κόσμο και υπέροχα πρωϊνά brunch τόσο με κλασικές γεύσεις αλλά και με εκδοχές τους βγαλμένες από τους σεφ του μαγαζιού. Ξύλο, τούβλο και μεγάλα παρεΐστικα τραπέζια εναρμονίζονται μέσα στο Las Ramblas coffee and breakfast brewers.

Απόλλωνος 8 | τ. 2411110390 | Λάρισα

23 χρόνια Blues. Ιστορικό, διαχρονικό, παλαιωμένο, μοντέρνο. Από την τέχνη του να φτιάξεις έναν καλό espresso ή τα μοτίβα σε μια καλή κρέμα, έως τον τρόπο που θα παρουσιάσεις μια συναρπαστική και αναπάντεχη πορεία προς τα blues, με το ποτό να μας ηρεμεί και να μας φέρνει πιο κοντά, στο Blues κινείται ένας ολόκληρος κόσμος. Δ. Τερτίπη 19 | τ. 24410 71528 | Καρδίτσα

30 χρόνια πριν, άνοιξε στην πόλη μας ένα bar με σκοπό στην αρχή να λειτουργήσει με την μορφή ενός τόπου για άτομα που αγαπούν το jazz και το blues. Σήμερα, το pianobar Πουθενά παραμένει αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου, κρατώντας ένα μοναδικό ύφος και χωρίς να αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24410 73012

Εδώ και δύο χρόνια η οδός Διάκου έχει αποκτήσει άλλο χαρακτήρα στον τομέα της διασκέδασης, κι αυτό οφείλεται στο Mercato. Έναν προσεγμένο χώρο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που παραπέμπει σε σαλόνι σπιτιού. Εκτός από τον καφέ και το ποτό, τη διαφορά κάνει η κουζίνα του, καθώς κάθε μέρα σερβίρονται διαφορετικά και αυστηρώς μελετημένα πιάτα, υπό τους ήχους όμορφης μουσικής.

Καρδίτσα

Διάκου 11 – Νέα Αγορά | τ. 24414 00587 Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 34

Online Delivery www.assosfood.gr Το ολοκαίνουριο ταχυφαγείο Άσσος προσφέρει ασυναγώνιστη ποιότητα για τους πιο απαιτητικούς πελάτες με χειροποίητο γύρο, χειροποίητο σουβλάκι, χειροποίητο μπιφτέκι – κοτόπουλο. Επίσης φημισμένο για τις light γεύσεις του με πίτες ολικής αλέσεως και καλαμποκιού, το ταχυφαγείο Άσσος ήρθε για να απογειώσει τις γευστικές σας επιλογές.

Cadillac Records, ή αλλιώς ό,τι πιο κοντινό μπορείς να βρεις σε μια ευκαιρία για απόδραση από τα στενά νοητά όρια της πόλης. Η διακόσμηση είναι λιτή και άνετη στο μάτι, ενώ τα μεγάλα τραπέζια του μπορούν να φιλοξενήσουν δύο και τρεις διαφορετικές παρέες, πράγμα που μπορεί να σταθεί ως αφορμή νέων γνωριμιών. Αλεξάνδρας 1 – Πλατεία Παλαιού Δεσποτικού | τ. 24310 23777 | What’s Up 6986 720090 | Τρίκαλα

Δ. Τερτίπη & Χατζημήτρου | τ. 24410 75105 | Καρδίτσα

Μέσα στα 3 χρόνια λειτουργίας του, το ψητοπωλείο – fast food 3 Γεύσεις προσφέρει έντονες γεύσεις και λαχταριστές λιχουδιές για του λάτρεις της καλής κουζίνας . Είναι το στέκι των καλοφαγάδων με όλων των ειδών τα κρεατικά και ποικιλίες που τρελαίνουν. Επιλογές από κρασιά και σαλάτες της επιλογής σας που συνδυάζονται απόλυτα με τις αγαπημένες σας γεύσεις.

Boteco, σαν τα βραζιλιάνικα μπαρ της γειτονιάς, εκεί που οι παρέες μαζεύονται για μια μπύρα “στα γρήγορα”. Eκεί όπου πρωταγωνιστούν τα δροσιστικά κοκτέιλ, τα γευστικά πιάτα, οι αρωματικοί καφέδες και η υπέροχη ατμόσφαιρα. Το Boteco, στον κεντρικό πεζόδρομο της Καρδίτσας, είναι όλα αυτά μαζί! Ηρ. Πολυτεχνείου & Πεζόδρομος Δ. Τερτίπη | τ. 6937 289915 | Καρδίτσα

Στο στενό της οδού Βάλβη υπάρχει ένας ιδιαίτερος χώρος στον οποίο με το που μπεις θα νιώσεις πως μεταφέρεσαι αυτόματα σε ένα υπέροχο bar του Δουβλίνου. Αυτή είναι η Μαργαρίτα, το κατάστημα όπου η ζεστή ατμόσφαιρα, τα προσεγμένα ποτά και η σαφής άποψη για την καλή μουσική αποτελούν ένα ιδανικό τρίπτυχο επιτυχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας, τα 19 χρόνια της. Πεζόδρομος Βάλβη | τ. 24410 42434 | Καρδίτσα

Delivery εντός και εκτός πόλεως, από τις 12 το πρωί έως και τα μεσάνυχτα.

Kαποδιστρίου 61 | Delivery 24414 00576 και 6989 207799 | Καρδίτσα

Το Cafeina είναι ένα από τα παλαιότερα coffe & cocktail bar στην πόλη της Καρδίτσας. Από το 2002 βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Βαλταδώρου στο κέντρο της πόλης. Θα το βρείτε ανοιχτό όλες τις μέρες του χρόνου, από νωρίς το πρωί για έναν χαλαρό καφέ, έως και αργά το βράδυ για τη διασκέδασή σας. Ένα cocktail list από τους καλύτερους και βραβευμένους bartenders της πόλης, τα πολλά allday parties καθώς και τα πολυποίκιλα event είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητα του Cafeina. Πεζόδρομος Βαλταδώρου | τ. 24410 74131 κ. 6972 011394 | Καρδίτσα

Το όνομα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Το Ρεμπέτικο είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα καταστήματα της πόλης, με ένα ηχόχρωμα που παντρεύει με μεγάλη άνεση το παλιό με το νέο. Είναι ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ενώ διοργανώνει συνεχώς συναυλίες ρεμπέτικης μουσικής, και όχι μόνο.

Η κεντρική ιδέα των ανθρώπων του Πλάστη ήταν να προσδώσουν σ’ ένα τυροπιτάδικο την ταυτότητα ενός σημείου συνάντησης ανθρώπων, ιδεών, θετικής ενέργειας. Το κατάστημα αποτελεί προορισμό επί 20 συναπτά έτη για τους ξενύχτηδες που ζητούν ένα πεϊνιρλί ή μία κασερόπιτα, για εκείνους που ξεκινούσαν τη μέρα τους με τυρόπιτα με φέτα και καφέ, όπως και για τους μαθητές που αγάπησαν την λαχταριστή του πίτσα.

Ηρακλείτου 12 | τ. 24410 76013 | Καρδίτσα

Υψηλάντου 37 | τ. 24410 25948 | Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 35

H τοποθεσία ενός espresso bar που φιλοδοξεί να κάνει τη διαφορά στον χώρο του καφέ. Χώρος ιδανικός για να απολαύσετε ένα υπέροχο ρόφημα, αλλά και με υπηρεσία delivery που λειτουργεί από τις 8 το πρωί έως τις 8 το απόγευμα.

Mamalou, όχι μόνο για τον ποιοτικό καφέ, αλλά και για την υπέροχη ποικιλία φρέσκων μικρογευμάτων!

&

Καραϊσκάκη 47 & Αβέρωφ τ. 24410 28161 | Καρδίτσα

To Gaspar café & resto αποτελεί ένα χώρο εξαιρετικής αισθητικής, με άρτια εναρμονισμένες παροχές σε όλο το φάσμα της μαζικής εστίασης. Ανοιχτά από νωρίς το πρωί με το αγαπημένο σας ρόφημα και την κουζίνα να ανοίγει από τις 12 το μεσημέρι έως αργά το βράδυ, προσφέροντάς σας μία πιο “street” επιλογή πέρα από τα συνηθισμένα. Έπειτα το βράδυ πλησιάζει υπό τους ήχους των καλύτερων DJs. Kαζαμπάκα 6 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24411 01666 | Καρδίτσα

Σε ένα άριστα διακοσμημένο, αλλά παράλληλα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον το Avanti pizza - restaurant μπορεί να φιλοξενήσει και να εξυπηρετήσει όλες τις γαστρονομικές σας επιθυμίες, από ένα απλό γεύμα ως ένα ιδιαίτερο δείπνο, αλλά και κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Oι συνταγές του που συνδυάζουν κρέας και λαχανικά αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των γευμάτων, γεύματα στα οποία πρωταγωνιστεί το ελαιόλαδο στα πλαίσια της Μεσογειακής διατροφής. Βενιζέλου 98 – Πλατεία Λάππα | τ. 24410 75772 | Καρδίτσα

Aπό το 2011 έως και σήμερα, το A Mano έχει ταυτιστεί με τον καλό καφέ. Όλα ξεκίνησαν από το take-away κατάστημα στη γωνία των οδών Καποδιστρίου και Αζά. Έπειτα γνωρίσαμε το hotspot της πόλης, στην οδό Υψηλάντου. Εκεί οπου η σύγχρονη αρχιτεκτονική σέβεται το παλαιό, και η εμπειρία του καφέ μεταφράζεται σε άψογη εξυπηρέτηση. Καποδιστρίου & Αζά | Υψηλάντου & Πλαστήρα | Υψηλάντου & Γαριβάλδη τ. 24410 42425 | Καρδίτσα

Δ. Τερτίπη και Σμύρνης γωνία. Μια ξεχασμένη γειτονιά στην οποία το Τόσο Δα τα τελευταία χρόνια έδωσε ζωή και έθεσε τη διασκέδαση της Καρδίτσας σε νέες βάσεις. Δημιούργησε ένα εναλλακτικό ρεύμα και άλλαξε τις συνήθειες της πόλης, καθιερώνοντας τον specialty καφέ, τα cocktails και τα μουσικά ακούσματα πέρα από τα δεδομένα! Δ. Τερτίπη & Σμύρνης | τ. 24410 42369 | Καρδίτσα

Το Piu είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και πιο αγαπημένα μαγαζιά της πόλης. Είτε με την τωρινή του ονομασία, είτε ως Βίβλος παλιότερα, ο προορισμός είναι πάντα ένας, Καζαμπάκα 4 στην πλατεία Δικαστηρίων. Εδώ και χρόνια θεωρείται το ιδανικότερο μέρος συνάντησης και διασκέδασης, και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.

Καζαμπάκα 4 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24410 41401 | Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 36 Δανάη Τ.

ΚΡΙΟΣ

ΖΥΓΟΣ

Δέχεστε ένα τρομερό boost δύναμης και ενέργειας για να βάλετε τα θεμέλια ενός νέου ξεκινήματος. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας, λοιπόν, αφήστε πίσω σας ό,τι σας κάνει κακό και μπείτε στο χορό της αλλαγής! Στον εργασιακό τομέα θα πρέπει να προσέξετε τις συγκρούσεις με αφεντικά και συναδέλφους, γιατί δεν υποχρεούνται να διαχειριστούν την ενέργεια και το πείσμα σας. Στα ερωτικά, το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ σας ποτίζει με ενθουσιασμό και γνωρίζετε πολλούς νέους ανθρώπους, ενώ οι δεσμευμένοι ενισχύετε τη διάθεσή σας να τονώσετε τη σχέση σας.

Ο Μάρτιος θα είναι για εσάς περίοδος εξυγίανσης σε όλα τα επίπεδα. Εξυγίανση όχι μόνο μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική, αφού θα μπορέσετε να ξεκινήσετε τη δίαιτα που σκεφτόσασταν και να κόψετε κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα. Δείτε τι θέλετε, επενδύστε ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους σας και μη διστάσετε να βάλετε όρια και να διεκδικήσετε αυτά που δικαιούστε στην εργασία σας, αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις.

ΤΑΥΡΟΣ Ταυράκια, το quest σας θα είναι να διαχειριστείτε καταστάσεις και ανθρώπους που είναι τελείως διαφορετικοί από αυτό που συνηθίζετε να βρίσκετε μπροστά σας. Θα μπορέσετε να ελιχθείτε και να αναπροσαρμοστείτε ή θα αντισταθείτε με πείσμα ώσπου να σπάσετε; Στα ερωτικά θα πρέπει να είστε εκεί για το σύντροφό σας. Τέλος, πολλές προκλήσεις θα αντιμετωπίσετε και στα εργασιακά, αφού στο πλαίσιο της δουλειάς θα σας ανατεθούν ακόμα περισσότερες ευθύνες, οπότε οπλιστείτε με ψυχραιμία και λογική και αφήστε τη βόλτα στα υαλοπωλεία για κάποιον άλλο μήνα.

ΔΙΔΥΜΟΙ Είναι η ευκαιρία σας να διακριθείτε και να ξεχωρίσετε στη δουλειά, στις σπουδές αλλά και στις καλλιτεχνικές σας ενασχολήσεις. Θα δείτε ποιοι θέλετε να είστε και πώς θέλετε να σας βλέπουν οι άλλοι και θα κάνετε τη σκέψη σας πράξη. Προσοχή, όμως, μην υπερκαείτε από τη χαρά της δημιουργίας γιατί τα κοντινά σας πρόσωπα θα σας ψάχνουν με το κυάλι! Στον ερωτικό τομέα, η σκανδαλιάρικη ενέργεια του Μαρτίου θα σας κάνει να σπάσετε κανόνες και ταμπού και οτιδήποτε θεωρούσατε απαγορευμένο τώρα θα σας εξιτάρει να το κυνηγήσετε. Προσέξτε μόνο μην διαπράξετε κανένα ποινικό αδίκημα!

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

ΣΚΟΡΠΙΟΣ Βρίσκεστε ήδη ένα βήμα μπροστά, αφού γίνεστε Πήτερ Παν! Το Μάρτιο, λοιπόν, είναι ο καιρός να βρείτε χρόνο για εσάς και να τον γεμίσετε με πράγματα που σας διασκεδάζουν. Χόμπι, ταξίδια, νέες συγκινήσεις είναι εκεί και σας περιμένουν, ώστε να τα αδράξετε και να γεμίσετε τη ζωή σας με νόημα και νέες εμπειρίες. Η ίδια σπίθα της ανανέωσης υπάρχει και στον έρωτα αλλά και στην εργασία, όπου κυριολεκτικά θα φέρετε τα πάνω κάτω, όπως μόνο εσείς μπορείτε. Μη φοβηθείτε, λοιπόν, και τολμήστε όσα σκέφτεστε, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!

ΤΟΞΟΤΗΣ Ο Μάρτιος σας ποτίζει με περισσή ενέργεια, την οποία κι έχετε την τάση να διοχετεύσετε σε διαπροσωπικές σχέσεις. Χτυπάει μάλλον το βιολογικό σας ρολόι και θέλετε να πολλαπλασιαστείτε. Γι’ αυτό και αυτό το μήνα θα περάσετε χρόνο με τους αγαπημένους σας ανθρώπους και θα προσπαθήσετε να βρείτε ένα κοινό σημείο συνεννόησης. Επίσης, σας δίνεται η ευκαιρία να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας με μαθήματα και προγράμματα και να ανανεωθείτε με νέες ευκαιρίες, εμπειρίες και ταξίδια.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Η ηλιακή έκλειψη του Μαρτίου σας κάνει υπαρξιακό blitzkrieg. Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης έρχεται στο φως! Αυτό δεν είναι κακό, δεδομένου ότι μεγαλώνετε και είναι καιρός να ξεσκαρτάρετε συναισθήματα και καταστάσεις. Ωστόσο, η ανάπτυξη αυτή φέρνει αλλαγή και αυτή με τη σειρά της συγκρούσεις, ακόμα και με πολύ κοντινά σας πρόσωπα, τα οποία θα δυσκολευτούν να δεχτούν το νέο σας εαυτό. Η αλλαγή αυτή θα φέρει εντάσεις και στη σχέση σας, οπότε εκεί εφαρμόστε το πάνσοφο ρητό make love, not war!

Ο μήνας αυτός θα σας αγχώσει λίγο καθώς θα βρεθείτε σε ένα κλίμα συνεχών αλλαγών και προκλήσεων. Παίξτε γρήγορα και έξυπνα χωρίς άγχος και κόψτε τις πάσης φύσεως αναβολές. Επίσης, όταν τα πράγματα σκουραίνουν, μην πέφτετε σε rage γιατί οι λύσεις θα βρίσκονται σχεδόν αμέσως. Δώστε βάση στις σχέσεις σας με τους άλλους και ακούστε τις ανάγκες τους με δεκτικότητα και χωρίς να ακονίζετε τα κέρατά σας. Στον επαγγελματικό τομέα, κρατάτε πάντα μαζί σας ένα σημειωματάριο κι ένα μαστίγιο, καθώς όλοι οι άλλοι θα είναι τρελαμένοι και ο κλήρος θα πέσει σε εσάς να τους συντονίσετε και να τους συνετίσετε.

ΛΕΩΝ

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Λιονταράκια, το Μάρτιο μπορείτε να κάνετε κυριολεκτικά τα πάντα. Από αυτά όμως, θα πετύχουν μόνο όσα κάνετε με την καρδιά σας. Μη τσιγκουνευτείτε χρόνο, κόπο και ενέργεια. Επίσης, ξέρουμε όλοι ότι είστε οι πρωταγωνιστές, αλλά οι σχέσεις, στηρίζονται στην αμοιβαία συνδιαλλαγή και εμπιστοσύνη. Κοινώς, δώστε και δοθείτε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πρώτα. Κάποιες φορές πρέπει να εκτίθεστε στον κίνδυνο να σας δούνε γυμνό, ακόμη κι αν είστε ο βασιλιάς. Στα οικονομικά επίσης υπάρχει αυτή η περίεργη εύνοια, οπότε ό,τι εγχείρημα προσπαθήσετε θα ευοδώσει, αρκεί να δουλέψετε σκληρά και με μεράκι.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Υψηλάντου 32 Καρδίτσα 24410 76588 PanKo Shoes

The Cosmic Whisperer Project

Παρθενάκια, οι πράξεις των άλλων σας επηρεάζουν πιο πολύ από ό,τι οι δικές σας (παραδόξως). Δείτε με ποιους ανθρώπους θέλετε πραγματικά να συμπορεύεστε, είτε στα επαγγελματικά, είτε στη ζωή, και μην τους πρήζετε να γίνουν κάτι που δε θέλουν. Οι σχέσεις είναι δυναμικές, και όχι μια ευθεία, ζεν γραμμή (το οποίο, σε τελική ανάλυση, είναι και βαρετό, αλλά αυτό το θυμάστε μόνο όταν σάς πιάνει η κάψα για περιπέτεια, δηλαδή σπάνια). Κατά τα άλλα, ο Μάρτιος ενδείκνυται για να κάνετε τα κουμάντα σας στα οικονομικά σαν καλά, τακτοποιημένα παιδάκια.

Η ηλιακή έκλειψη στις 9 Μαρτίου θα σας λούσει με αυτοπεποίθηση. Το θέμα είναι να ξεκαθαρίσετε μέσα σας ότι αυτά που κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους δεν είναι απαραίτητο να κάνουν και εσάς και τούμπαλιν. Από την άλλη, η αυτοπεποίθηση που νιώθετε σας μεταμορφώνει σε λαμπτήρα πυρακτώσεως και οι Άλλοι πέφτουν πάνω σας σαν τις νυχτοπεταλούδες. Είτε πρόκειται για μια νέα γνωριμία είτε για μια ήδη υφιστάμενη σχέση, έχετε όλα τα εφόδια να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό και να δουλέψετε με τον Άλλο σαν ομάδα. Στα επαγγελματικά, η αυτοπεποίθησή σας θα σάς φέρει νέες ευκαιρίες για εξέλιξη ή ακόμη και για συμπληρωματικό εισόδημα.

ΙΧΘΥΕΙΣ Θα δεχθείτε ένα φοβερό τονωτικό boost από την έκλειψη στις 9 Μαρτίου, η οποία θα βελτιώσει απίστευτα την αυτοπεποίθησή σας. Πλέον ξέρετε τι θέλετε και θα βγείτε έξω να διεκδικήσετε αυτό που αξίζετε. Είναι καιρός να γίνετε το πρώτο βιολί της ορχήστρας και να πάρετε τη ζωή σας στα λέπια σας. Στα επαγγελματικά, ακολουθήστε το ένστικτό σας και μη φοβηθείτε να προχωρήσετε τις ιδέες σας, όσο εξωφρενικές κι αν ακούγονται: το Σύμπαν, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι το μεγαλύτερο troll και αρκετές φορές ευνοεί τους τρελούς!

πεζοδρόμιο | 37

πεζοδρόμιο | 38

πεζοδρόμιο | 39