ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2016

URBAN LIFE | INTERVIEW | CULTURE | ART ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2016 | #0028

Ο Σταμάτης Κραουνάκης περπατά στη φωτεινή πλευρά του Πεζοδρομίου

Το σαξόφωνο

Dana Colley των θρυλικών Morphine σε μία αποκλειστική συνέντευξη

YOU WI L L F I N D M E HE R E !

ΛΑΡΙΣΑ BROTHERS IN LAW HAIR 2 PIT KAVEH KANES KUBRICK LAS RAMBLAS MOSH PIT PLAY HOUSE WISEDOG ΑΤΤΙΚΑ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΓΗ ΚΛΙΜΑΞ ΠΟΡΤΕΓΟ

ΚΑΡΔΙΤΣΑ AMANO AVANTI BLUES BOTECO BROTHERS EATERY & DRINK CADILLAC RECORDS CHARLOT DEL CORSO GASPAR HONDOS CENTER MAMALOU MERCATO PIU CAFÉ ΚΑΒΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ ΚΑΦΕΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΝΩΤΙΑΔΗ ΟΠΤΙΚΑ ΚΑΜΙΝΙΩΤΗ ΠΟΥΘΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΟΣΟΔΑ

Π Α Λ Α ΜΑ Σ NO LIMIT

ΚΑΛΑΜΠΑΚ Α DIVERSO ΜΕΛΥΔΡΟΝ

ΜΟ Υ Ζ Α Κ Ι MOUZAKI PALACE PEOPLE CAFÉ

Λ Ι ΜΝ Η Π Λ Α Σ ΤΗ ΡΑ ΑΙΟΛΙΔΕΣ ΗΔΥΜΕΛΕΣ ΚΑΖΑΡΜΑ ΣΟΦΑΔΕΣ FLOU CAFÉ

ΤΡ Ι Κ Α Λ Α 4 PLAY BAR ROUGE DIVERSO HOME’S PETIT DEJEUNER THE LOVE SHAKE ZERONINE ΑΣΣΟΣ ΜΥΛΟΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΝΑΤΡΑ ΣΟΥΙΤΑ ΦΑΝ ΦΙΛΙΟΝ

Το περίεργο momentum μιας σειράς ανατρεπτικών ειδήσεων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα Γιάννης Μαρκούτης

Αν στρέψει κανείς το βλέμα του μακριά από τα του οίκου μας, σε παγκόσμια δηλαδή κλίμακα, σπάνια έχουν καταγραφεί τόσα πολλά και σημαντικά γεγονότα σε διάστημα τόσο λίγων ημερών, από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι και σήμερα: Καταρχήν το Νόμπελ Λογοτεχνίας που κέρδισε ο Μπομπ Ντίλαν, για τη «νέα ποιητική εκφραστικότητα που εισήγαγε στην μεγάλη παράδοση της αμερικανικής μουσικής», ήταν η μεγάλη έκπληξη που επιφύλαξε η Σουηδική Ακαδημία για τα βραβεία του 2015. Μία γενναία και διφορούμενη κίνηση, για την οποία γράφτηκαν εκατομμύρια γραμμές στους ωκεανούς του Διαδικτύου και χύθηκαν τόνοι μελάνι. Ο Ροβέρτος Δίλαν, όπως αρέσκονταν να τον αποκαλεί ο Νίκος Γκάτσος – ο οποίος μάλιστα τον θεωρούσε «πνευματικό του συγγενή», είναι ο σπουδαιότερος «μουσικός λαογράφος» της εποχής μας. Από τον καταγγελτικό λόγο του “Oxford Town” και τον κυνισμό του “Ballad of a Thin Man” μέχρι τον «μπρουτάλ», ματωμένο ερωτισμό του “Brownsville Girl” ο Αμερικανός τραγουδοποιός ανέβασε τον πήχη της στιχουργίας σε δυσθεώρητα ύψη.

Editorial #28

ΒΟΛΟΣ AZZOURO CAFÉ CAFÉ GALA GRAPPA MOLIENDO POCO PICO PUERTO REEF TOY STORIES ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ BISTRO ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ ΜΙΝΕΡΒΑ ΠΛΑΓΙΩΣ ΡΟΥΣΣΟΥ ΕΡΙΦΥΛΗ ΓΛΥΚΟ ΣΤΥΛΛΑΣ

Αλλαγή σελίδας

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο μεγάλο τετράδιο της ελληνικής τραγουδοποιίας με τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έθεσε τις βάσεις για να λάβει ο λόγος το κύρος που του αρμόζει σε σχέση, καταρχήν, με το πεντάγραμμο. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία. Η ουσία του μεγάλου debate, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, είναι το αν είναι σωστό οι στιχουργοί να «παίζουν» στα ίδια χωράφια με τους ποιητές. Προσωπικά αντιμετωπίζω τη στιχουργική και την ποίηση σαν δύο δίδυμες, προικισμένες αδελφές και δεν τις διαχωρίζω σε καμία περίπτωση. Ένα ποιητικό έργο μπορεί, και έχει συμβεί δεκάδες φορές ανά το παρελθόν, να μελοποιηθεί χαρίζοντάς μας ένα διαχρονικό τραγούδι. Στο ίδιο μήκος κύματος, πόσες φορές νιώσαμε δέος από αριστουργηματικά τετράστιχα στιχουργών, χωρίς να ακούσουμε καν τη μουσική; Κι αυτή η μικρή, αλλά ευλογημένη χώρα που λέγεται Ελλάδα, έχει γεννήσει εκατοντάδες επιδέξιους «μάστορες» του γραπτού λόγου. Ενδεικτικά: Οδυσσέας Ελύτης, Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Κώστας Τριπολίτης, Κώστας Βάρναλης, Άλκης Αλκαίος, Νίκος Καζαντζάκης, Λίνα Νικολακοπούλου, Κωστής Παλαμάς, Μάνος Ελευθερίου. Ο κύριος Τζόουνς του Ντίλαν σιωπά εκκωφαντικά. Κι ενώ η τέχνη του στίχου αποτελεί ένα αναγκαίο υλικό για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, την ίδια στιγμή, στη Μέση Ανατολή αυτή η αλλαγή έρχεται με τη δύναμη των όπλων: Επί του πιεστηρίου, όλα δείχνουν πως η πολύπαθη πόλη της Μοσούλης απελευθερώνεται από τα δεσμά του ISIS, που κρατούσαν επί δύο συναπτά έτη «το στολίδι του Τίγρη» σε ομηρεία. Το ισχυρό προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους αλλάζει χέρια χάρη στον αγώνα του Ιρακινού Στρατού καθώς και των Κούρδων ανταρτών. Δεν έχει προλάβει να αλλάξει η μέρα, και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο εκκεντρικός Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Κόντρα στις προβλέψεις δημοσκόπων, πολιτικών αναλυτών αλλά και bookmakers, ο Νεοϋορκέζος μεγιστάνας φαίνεται πως εκφράζει μία σιωπηλή πλειοψηφία της οποίας η φωνή δεν κατεγράφη ποτέ στα γκάλοπ. Η εκλογή του φαντάζει σαν εικόνα αμφισβήτησης ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Όμως η παρακαταθήκη του Ομπάμα τουλάχιστον στην εξωτερική πολιτική, που αφορά ως ένα βαθμό και εμάς, είναι τεράστια, και δύσκολα ο νέος πρόεδρος θα τελειώσει αυτό που ξεκίνησε ο προκάτοχός του: Nα αποδεσμεύσει τις ΗΠΑ από τον ρόλο του «χωροφύλακα του πλανήτη». Αν μένει λοιπόν κάτι να ευχηθώ σ’ αυτή την περίεργη και συνάμα άβολη συγκυρία, είναι η επόμενη μέρα να βρει τον κόσμο λίγο πιο γαλήνιο.

Αν ενδιαφέρεστε να σας αποστέλλεται το έντυπο κάθε μήνα, επικοινωνήστε μαζί μας στο email syndromi@pezodromiomag.gr ή τηλεφωνήστε μας στο 2441079000

πεζοδρόμιο | 4

STAFF

INDEX

Έκδοση // Pave P.C. Διευθυντής Χρήστος Αρκομάνης Αρχισυνταξία Χρήστος Αρκομάνης Γιάννης Μαρκούτης Παραχώρησαν τα κείμενά τους: Χρήστος Γιαλαμάς Παναγιώτης Δουλόπουλος Θανάσης Καρανίκας Γιώργος Καργιολάκης Αθηνά Κατσή Θωμάς Κραμποκούκης Μαριάννα Μπεβενίου Μαριάννα Μπολτσή Δημήτρης Πάττας Ελένη Πρίτσα Δημήτρης Ράκος Χρήστος Σφήκας Κώστας Τσέλιος Δανάη Τ. Εµπορική Διαχείρηση Φώτης Αρκομάνης sales@pezodromiomag.gr

Αμερικάνικες Προεδρικές Εκλογές 2016

Η πιο αμφιλεγόμενη εκλογική αναμέτρηση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έφτασε στο τέλος της. Σελ. 8

Σταμάτης Κραουνάκης «Μία δυνατή φράση που λέει πολλά, είναι καλύτερη από ένα κατεβατό»

Διαφήµιση 2441079000 adv@pezodromiomag.gr Μηνιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές. Επίσης η εφημερίδα ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, όπως και ο ιστότοπος www.pezodromiomag.gr συνιστούν ελέυθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο και εδώ των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.

Σελ. 12-15

Vapors of Morphine O σαξοφωνίστας των θρυλικών Morphine, Dana Colley, μιλά στο Πεζοδρόμιο λίγο πριν την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας. Σελ. 22-23

Ευρώπη εναντίον τσιγάρου Επιμέλεια εξωφύλλου Αποστόλης Κεντρόπουλος

Μπορούν οι εικόνες φρίκης στα πακέτα να λειτουργήσουν αποτρεπτικά;

www.pezodromiomag.gr Pave Ι.Κ.Ε. Μπλατσούκα 36 Καρδίτσα | 43100 T. 24410 79000 F. 24410 79444

Σελ. 6

πεζοδρόμιο | 5

Στήλη Άλατος

Κατοπτεύσεις

Ευρώπη εναντίον τσιγάρου

Βραβεία Νόμπελ 2016 Γιώργος Καργιολάκης

Χρήστος Μακρής

Όταν ο Αλφρέδος Νομπέλ κληροδότησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, για την αθλοθέτηση πέντε ετήσιων βραβείων, που θα τιμούσαν την πρωτότυπη έρευνα, προκάλεσε μια σειρά αντιδράσεων μιας και η θέσπιση βραβείου για οποιαδήποτε επιστήμη ήταν καινοτόμος και αμφιλεγόμενη εκείνη την εποχή. Μετά από 573 βραβεία σε 870 άτομα και 23 οργανισμούς, και μια σειρά από αμφιλεγόμενες βραβεύσεις, φτάσαμε στο 2016, με αρκετό κόσμο να αναρωτιέται για τη σημασία που έχουν πλέον αυτά τα βραβεία και να μιλά για «σκοπιμότητες» της Ακαδημίας. Τα φετινά βραβεία Νομπέλ δεν αποτελούν εξαίρεση. Το πρώτο που ανακοινώθηκε, αυτό της Ιατρικής, απονεμήθηκε στον Ιάπωνα Γιοσινόρι Οσούμι για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τον τρόπο που τα κύτταρα απελευθερώνονται από τις τοξίνες και αυτό-επισκευάζονται με τους μηχανισμούς της αυτοφαγίας. Στην πραγματικότητα, η αυτοφαγία είναι σημαντικό μέρος της ομοιόστασης του οργανισμού και διαδραματίζει ρόλο κομβικής σημασίας στην ανοσολογία, στην αποτροπή της εμφάνισης κακοήθειας, στη διατήρηση υγιούς μεταβολισμού, αλλά και στην προστασία έναντι νοσημάτων όπως είναι ο διαβήτης. Μεταλλάξεις στα γονίδια που συνδέονται με την αυτοφαγία σχετίζονται με πληθώρα ασθενειών. Το δεύτερο βραβείο, αυτό της Φυσικής, απονεμήθηκε κατά το ένα ήμισυ στον Thouless, και το άλλο ήμισυ στους Haldane και Kosterlitz, για τις ανακαλύψεις τους και την θεωρητική κατανόηση των μυστηρίων της ύλης. Δημιούργησαν νέες προοπτικές στην ανάπτυξη καινοτόμων υλικών, όπως οι τοπολογικοί μονωτές, οι υπεραγωγοί και τα τοπολογικά μέταλλα, τα οποία αναμένεται να αποτελέσουν τον «θεμέλιο λίθο» των κβαντικών υπολογιστών στο μέλλον. Το τρίτο βραβείο, αυτό της Χημείας, απονεμήθηκε επίσης σε τρεις ερευνητές, τους Sauvage, Stoddart και Feringa, «για τον σχεδιασμό και την σύνθεση των μοριακών μηχανών». Ουσιαστικά, αυτά τα μικροσκοπικά αεικίνητα χρησιμοποιούν ενέργεια προερχόμενη από μοριακές αντιδράσεις για συγκεκριμένο σκοπό. Μελλοντικές εφαρμογές τους πιθανότατα θα είναι η ανάπτυξη νέων υλικών, αισθητήρων και συστημάτων αποθήκευσης ενέργειας ή ακόμη και η χρήση τους στην Ιατρική ως φορείς-οχήματα νεών φαρμάκων. Τα επόμενα δύο βραβεία, της Ειρήνης και της Λογοτεχνίας, ήταν αυτά που προκάλεσαν για άλλη μια φορά αρκετές αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, της Ειρήνης δόθηκε στον Κολομβιανό Πρόεδρο Santos για τις προσπάθειές του να δώσει ένα τέλος στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας,ο οποίος εδώ και περίπου 50 χρόνια έχει κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 220.000 Κολομβιανούς. Οι αντιδράσεις οφείλονται στο αντιφατικό γεγονός ότι σε δημοψήφισμα που έγινε λίγες μέρες πριν την απονομή, το 50,2% είπε όχι στην ειρήνη. Ακόμη περισσότερες ήταν οι αντιδράσεις για το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν για «τις νέες ποιητικές εκφράσεις μέσα στη μεγάλη παράδοση του αμερικανικού τραγουδιού». Με αυτή την «έκπληξη» η Σουηδική Ακαδημία έκανε πιθανότατα πολλούς συγγραφείς και ποιητές να νιώσουν ότι τους απαξίωσε. Παράλληλα, ξεκίνησαν συζητήσεις για το τι θεωρείται λογοτεχνία, αν το άξιζε ο Ντύλαν και τελικά ποια ήταν τα κίνητρα της Ακαδημίας. Τέλος, το «βραβείο της Τράπεζας της Σουηδίας για τις οικονομικές επιστήμες στη μνήμη του Αλφρεντ Νομπέλ», απονεμήθηκε στους Χαρτ και Χόλμστρεμ για τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της Θεωρίας Συμβολαίων, ώστε να γίνουν κατανοητά στη δομή τους στην πραγματική ζωή, καθώς και να αναγνωριστούν οι πιθανές παγίδες στο σχεδιασμό τους». Και φέτος λοιπόν, είναι φανερή η προσπάθεια της Ακαδημίας να απονείμει βραβεία αναγνώρισης σε επιστήμονες και καλλιτέχνες με μακροχρόνια συνεισφορά και έργο που προσφέρει στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να πρωτοπορεί, να δημιουργεί και να βελτιώνεται. Εξάλλου, τα βραβεία, είναι αυτό ακριβώς, πολιτική και αγορά. Είναι μηχανισμοί αναγνώρισης, δηλαδή δημιουργίας δύναμης (πολιτική) και διάδοσης (αγορά). Μέσω αυτών των δυο, της πολιτικής και της αγοράς διαδίδονται και εμπεδώνονται, υπάρχουν και γράφουν Ιστορία, τόσο η επιστήμη όσο και η τέχνη.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι καπνιστές αγοράζοντας το πακέτο ή τον καπνό τους παρατήρησαν κάτι διαφορετικό. Σάπια δόντια, άρρωστοι πνεύμονες, μωρά πνιγμένα στον καπνό, ασθενείς με μάσκα. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις εικόνες οι οποίες πλέον εμφανίζονται στα πακέτα τσιγάρων συμφώνα με τη νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία για την καταπολέμηση του καπνίσματος και στην χώρα μας. Ο δρόμος για τη ρύθμιση αυτή άνοιξε μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο απέρριψε το αίτημα καπνοβιομηχανιών, δημιουργώντας ένα σημαντικό προηγούμενο. Ο στόχος ήταν να αποτρέψουν ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους από το να ξεκινήσουν το κάπνισμα χρησιμοποιώντας σοκαριστικά στοιχεία που θα κάνουν τα καπνικά προϊόντα λιγότερο ελκυστικά. Η νέα αυτή κοινοτική Οδηγία λοιπόν, αφορά την κατασκευή, την παρουσίαση και την πώληση προϊόντων καπνού σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το υπουργείο υγείας ακολούθησε πιστά την οδηγία και εναρμονίστηκε πλήρως από τις 20 Μαΐου 2016 και έπειτα. Με τη νέα Οδηγία, η περιεκτικότητα ανά τσιγάρο σε πίσσα έχει καθοριστεί σε 10mg, νικοτίνη 1mg και μονοξείδιο του άνθρακα 10mg και απαγορεύονται τα προϊόντα καπνού που έχουν χαρακτηριστικά αρώματα ή γεύσεις, όπως φρούτων ή σοκολάτας. Η μεγαλύτερη όμως καινοτομία που προκάλεσε και τον περισσότερο θόρυβο, είναι οι έγχρωμες φωτογραφίες που καλύπτουν το 65% της επιφάνειας του πακέτου και τα προειδοποιητικά μηνύματα υγείας που τις συνοδεύουν. Το μήνυμα είναι ότι το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο του στόματος και του φάρυγγα, καταστρέφει τους πνεύμονες, σεξουαλική ανεπάρκεια και αρκετά άλλα και συνοδεύεται με φωτογραφίες, ιδιαίτερα σοκαριστικές, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. 12 από τις 36 εικόνες που υπάρχουν εναλλάσσονται κάθε έξι μήνες με στόχο να κάνουν πολλούς να το ξανασκεφτούν προτού πάρουν την απόφαση να βάλουν τσιγάρο στο στόμα τους. Ο βασικός στόχος όμως είναι η πληθυσμιακή ομάδα των νέων ανθρώπων οι οποίοι είναι και οι μελλοντικοί εν δυνάμει νέοι καπνιστές. Θα ήταν ευχής έργον να λειτουργήσει αποτρεπτικά στα νέα παιδιά τα οποία υιοθετούν το κάπνισμα όλο και σε μικρότερη ηλικία. Οι παρέες, τα αδέρφια και οι γονείς που καπνίζουν συντελούν στη διάδοση της κακιάς αυτής συνήθειας. Το υπουργείο υγείας πιστεύει πως με αυτό το μέτρο, ο νεαρός πρόθυμος καπνιστής θα αποτραπεί από το να δοκιμάσει το κάπνισμα ακόμα και αν θέλει απλά να το επιχειρήσει για εντυπωσιασμό των συνομήλικων του. Θα έχει όμως αυτό το μέτρο αποτέλεσμα; Ή θα οδηγηθούμε σε ταχείς ρυθμούς σε πατέντες που θα ελαττώσουν αυτή την αίσθηση τεχνητού τρόμου και φόβου που απορρέει από αυτά τα πακέτα; Σύμφωνα με όσα ανέφερε στέλεχος μεγάλης καπνοβιομηχανίας η εφαρμογή του μέτρου σε άλλες χώρες έδειξε ότι το μέτρο δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό καθώς δεν παρατηρήθηκαν δραματικές μειώσεις στην κατανάλωση τσιγάρων. Το εμπόριο εξάλλου έχει ήδη προσφέρει λύσεις με θήκες τσιγάρων και ταμπακιέρες, οι οποίες θα κρύβουν τις εικόνες αυτές. Από την άλλη πλευρά, πολλοί χαρακτηρίζουν το νέο μέτρο ως υπερβολικό, ακόμα και υποκριτικό. Αν αντιμετωπίζεται έτσι το κάπνισμα, γιατί άλλες συνήθειες που είναι πολύ πιο βλαβερές δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο ζήλο; Έχουμε για παράδειγμα μπουκάλια αλκοολούχων ποτών με φωτογραφίες από διαλυμένα συκώτια; Δεν πληρώνουν οι καπνιστές υψηλότατο φόρο αξίας για κάθε πακέτο που αγοράζουν (από 01/01/2017 τα τσιγάρα θα ακριβύνουν κατά 50 λεπτά); Οφείλουμε να σκεφτόμαστε κριτικά μεν, αλλά με την ελπίδα πως αν μη τι άλλο θα λειτουργήσει σε κάποιο βαθμό θετικά. Σίγουρα αυτοί που θα αγοράσουν το πρώτο τους πακέτο τσιγάρων και για πρώτη φορά θα ανατριχιάσουν και ίσως τελικά αποτραπούν από το να καπνίσουν. Μπορεί και για τους καπνιστές, παρατηρώντας κάθε φορά, πριν ανάψουν ένα τσιγάρο, αυτές τις εικόνες να αρχίσουν να αμφισβητούν για το πόσο πολύ τελικά θέλουν να καπνίζουν. Πάντα όμως θα υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι θα πουν «ό,τι και να κάνετε εγώ αυτή την ευχαρίστηση δεν την στερώ από τον εαυτό μου». Θα πετύχει τουλάχιστον να αποτρέψει τους νέους ανθρώπους από το κάπνισμα; Η ιστορία θα δείξει.

ΑΤΜΙΣΤΗΡΙΟ Το Ατμιστήριο δραστηριοποιείται στο εμπόριο ηλεκτρονικών τσιγάρων και υγρών αναπλήρωσης που πληρούν όλα τα στάνταρ. Πάντα με γνώμονα το συμφέρον του καταναλωτή βρισκόμαστε δίπλα σας στον αγώνα της απεξάρτησης από το συμβατικό τσιγάρο. ΑΝΔ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 3 ΚΑΡΔΙΤΣΑ ΤΗΛ 24410 79553 ΚΙΝ 6987777232

HyGIENE SERVICE Βελτιώστε την ποιότητα του επαγγελματικού σας χώρου επιδρώντας θετικά στη διάθεση των πελατών και υπαλλήλων σας. Επιλέξτε τη μηνιαία υπηρεσία αρωματισμού χώρων. Ιδανικό για ξενοδοχεία, επιχειρήσεις, εμπορικά καταστήματα, café, εστιατόρια αποδυτήρια, χώρους WC. ΤΑΥΡΩΠΟΥ 10 ΚΑΡΔΙΤΣΑ ΦΘΙΩΤΙΔΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ ΤΗΛ. 6955693395

πεζοδρόμιο | 7

White Noise

Winter Is Coming

Κώστας Τσέλιος

Από το ριάλιτι σόου μιας προεκλογικής περιόδου που κράτησε δύο χρόνια, έως τον βαθύ θυμό που καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερη μερίδα του δυτικού κόσμου, η εκλογή Τραμπ ήταν μάλλον το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Καλύτερα από όλους το έθεσε ο σχολιαστής του CNN, Anthony Kapel Van Jones “Λες στα παιδιά σου: Μην γίνεσαι νταής, μη γίνεσαι μισαλλόδοξος, να διαβάζεις τα μαθήματά σου, να είσαι προετοιμασμένος. Και μετά έρχεται αυτό το αποτέλεσμα και αναρωτιέσαι: "Πώς θα το εξηγήσω αυτό στα παιδιά μου;”. Πώς να εξηγήσεις ότι επικράτησε ένας δημαγωγός χωρίς πρόγραμμα που απλά εξέφρασε μια φωνή διαμαρτυρίας; Ότι εκλέχθηκε πρόεδρος ένας τύπος που τα σεξιστικά σχόλια τα έχει ψωμοτύρι; Που έχει μιλήσει για απαγόρευση της εισόδου όλων των μουσουλμάνων σε αμερικάνικο έδαφος κι ότι εγκρίνει τα βασανιστήρια; Με σκέψη τόσο συγκροτημένη ώστε να χαρακτηρίσει βιαστές όσους Μεξικανούς περνάνε τα αμερικάνικα σύνορα, έπειτα να προτείνει το χτίσιμο ενός τείχους, το οποίο όταν του διευκρίνισαν πόσο θα κοστίσει, υποστήριξε ότι θα υποχρεώσει την Μεξικάνικη κυβέρνηση να το πληρώσει; Που αδιαφορεί για την κλιματική αλλαγή; Αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ο 70χρονος Νεοϋορκέζος, βρήκε στη μορφή που έχουν πάρει οι αμερικάνικες εκλογές τα τελευταία χρόνια το καλύτερο σόου για να κάνει το κομμάτι του και στο τέλος κέρδισε κιόλας. Ο λόγος που η Αμερική την προεκλογική περίοδο είναι ένα μέρος όπου όλοι οι υποψήφιοι μοιάζουν καλογυαλισμένοι κι ατσαλάκωτοι, είναι επειδή το βάρος πέφτει στην προσωπικότητα τους κι όχι στο τι θα κάνουν για τους ψηφοφόρους. Το προεκλογικό ριάλιτι έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να περιορίσει την πολιτική σκέψη σε μια απλή απόφαση, ψηφίζεις τον έναν ή τον άλλο. Κι όπως κάθε ριάλιτι που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό αποθαρρύνει την (όποια) ευφυΐα ή προβληματισμό και προκρίνει τη σύγκρουση. Κι απ’ ότι φάνηκε τελικά, ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ο απόλυτος διαγωνιζόμενος στο κατάλληλο τάιμινγκ. Διότι εκτός της πρότερης τηλεοπτικής του εμπειρίας (ήξερε να χειρίζεται κοινά), προέκυψε σε μια περίοδο που ο μέσος Αμερικάνος ένιωθε προδομένος από το πολιτικό σύστημα. Και με σημαία την αυτοχρηματοδότηση της καμπάνιας του (άρα δεν θα ήταν υποχρεωμένος σε κανέναν) και το να λέει ό,τι του κατέβει (χοντράδες μεν, ουδεμία σχέση με τον "ξύλινο" πολιτικό λόγο, δε) μετέτρεψε εαυτόν σε επαναστάτη εναντίον του υπάρχοντος κατεστημένου. Τόσο εύκολο. Το οποίο και πάλι δεν θα έφτανε αν δεν έβαζε η δημοκρατική παράταξη το τέλειο αυτογκόλ. Αδυνατώντας να διαβάσει τα σημεία των καιρών που ζητούσαν αουτσάιντερ και προσπερνώντας τον προοδευτικό Μπέρνι Σάντερς, που μιλούσε ήδη για ριζοσπαστικές αλλαγές, προτίμησαν να προωθήσουν μια υποψηφιότητα που ήταν ο ορισμός του κατεστημένου που όλοι πλέον μισούσαν. Γνωρίζανε για τις στενές σχέσεις της Χίλαρι Κλίντον με τις τράπεζες, τις επί πληρωμή ομιλίες, τις πολεμοχαρείς τάσεις που είχε επιδείξει κατά καιρούς, τα “χαμένα” e-mail… Όλα αυτά για τα οποία θα την “σταύρωνε” ο αντίπαλός της. Τα ξέρανε αλλά προτίμησαν να προχωρήσουν μ’ αυτή, διότι ήταν η σειρά της να γίνει υποψήφια και η σειρά δεν έπρεπε να ταραχθεί, αφού περίμεναν και οι επόμενοι στην ουρά... Θα μπορούσαν να ειπωθούν κι άλλα. Για τον Ομπάμα που παρά την Χολιγουντιανή γοητεία και τις καλές προθέσεις κάτι πρέπει να έκανε λάθος κι οδηγήθηκε η κατάσταση στον Τραμπ. Για επιφανή μέλη των Ρεπουμπλικάνων που τάχθηκαν ανοιχτά εναντίον του, βοηθώντας να τονωθεί το αντισυστημικό του στάτους. Για τα ΜΜΕ που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν πως μεγάλο μέρος του κόσμου τα θεωρεί μέρος του συστήματος κι οποιαδήποτε μαζική σύνταξη τους προς μια κατεύθυνση σπρώχνει αυτόματα ένα σημαντικό κομμάτι προς την αντίθετη. Και κυρίως, για την αίσθηση ύπαρξης ενός βαθύ θυμού που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα του κόσμου κι έχει αρχίσει να λειτουργεί σε διάφορα μέρη του πλανήτη σαν ντόμινο με άγνωστη κατάληξη. Αυτό το τελευταίο είναι που πρέπει να προβληματίσει περισσότερο. Γιατί ας μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι πιάσαμε τον πάτο του βαρελιού. Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει.

πεζοδρόμιο | 9

Χαοτικές Σκέψεις

Θωμάς Κραμποκούκης

Ballad of Donald White

Η Ευρώπη ψάχνει ακόμα τον τρόπο

Οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τελείωσαν, με τους πολίτες να έχουν τώρα μπροστά τους την μετά-Ομπάμα εποχή. Η Ευρώπη από την άλλη μεριά, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα δικά της μεγάλα εσωτερικά προβλήματα (οικονομία, μεταναστευτικό, ανεργία). Κάνοντας μιας πολύ σύντομη ιστορική αναδρομή, πριν από πολλά χρόνια είχε ειπωθεί η “ουτοπική” έννοια “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”! Ο σημαντικότερος, με βάση της επιροή που άσκησε, πολεμικός ηγέτης όλων των εποχών Τζορτζ Ουάσινγκτον (1732 - 1799, πέτυχε την ανεξαρτησία των ΗΠΑ και καθιέρωσε το πρώτυπο για μια Αμερική που είναι στις μέρες μας η μακροβιότερη δημοκρατία και ένα από τα έθνη που επηρεάζει τις τύχες όλου του κόσμου), είχε πει “μια μέρα, κατά το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα δημιουργηθούν”. Ο Βίκτωρ Ουγκώ (1802 - 1885, Γάλλος ποιητής), το μακρινό 1849 δήλωνε μεταξύ άλλων “θα έλθει μια μέρα όπου θα δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης πρόσωπο με πρόσωπο, να απλώνουν το χέρι τους η μια προς την άλλη κατά πλάτος της θάλασσας”. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ (1874 - 1965, Βρετανός πολιτικός) το 1946 (μετά από τα τριάντα χρόνια των δύο ολοκληρωτικών πολέμων στην Ευρώπη) κάνει μια σαφή πρόταση για

συνένωση των ευρωπαικών κρατών σε ένα πολιτικό - εμπορικό οργανισμό. Ο Ζαν Μονέ (1888 - 1979, Γάλλος οικονομολόγος και διπλωμάτης) είχε παρόμοιες “ανησυχίες”. Θεωρείται ως ο αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ενοποίησηςκαι ο πατέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα τελευταία χρόνια ακούγονται και πάλι διάφορες σκέψεις για το ρόλο της Ευρώπης στο παγκόσμιο χάρτη, για τις συμμαχίες και τις ενώσεις της. Ο Βέλγος πολιτικός Γκι Φερχόφστατ (1953 - ) για παράδειγμα, δήλωνε πως “η έλλειψη μίας κοινής κοινωνικοοικονομικής πολιτικής καιμίας πραγματικής πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη, θα οδηγούσε τη νομισματική πολιτική, σε κρίση”. Το 2012, σε συνεργασία με τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ(1945 - , Γερμανός πολιτικός), εξέδωσε το μανιφέστο “Ξύπνα, Ευρώπη” (For Europe), αναζητώντας τις πραγματικές αιτίες της Ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και προτείνοντας την “οικονομική, φορολογική και πολιτική”Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως τη μόνη βιώσιμη λύση για το μέλλον. Στις αρχές του καλοκαιριού που μας πέρασε, υπήρξαν δημοσιεύματα στον ευρωπαικό τύπο (κυρίως στο Βρετανικό) που έκαναν αναφορά στη προσπάθεια δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Η Ευρώπη, για ακόμη μια φορά στην ιστορία της, έχει να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά εσωτερικά ζητήματα προκειμένου να βρει τη ταυτότητά της. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας.

πεζοδρόμιο | 10

πεζοδρόμιο | 11

Ρακοσυλλέκτης

Δημήτρης Ράκος

Movember

Ένας μήνας γεμάτος… μουστάκια

Αν δείτε πουθενά τη λέξη Movember, μη σκεφτείτε αμέσως ότι πρόκειται για ορθογραφικό λάθος, καθώς έχει το νόημά της: Πρόκειται για τον συνδυασμό των λέξεων Μο (moustache) και November και αφορά το παγκόσμιο κίνημα για την προστασία της ανδρικής υγείας κατά τον μήνα Νοέμβριο. Η αλήθεια είναι ότι οι άνδρες δίνουν ελάχιστη σημασία όταν πρόκειται για θέματα υγείας. Είναι επίσης γνωστό πως οι άνδρες πεθαίνουν περίπου 6 χρόνια πιο νωρίς από τις γυναίκες! Όχι για να… γλιτώσουν από αυτές, αλλά από καθαρή άγνοια και αμέλεια. Με τις παραδοχές αυτές, δύο φίλοι από την Αυστραλία, ο Travis Garone κι ο Luke Slattery βλέποντας το 2003 πως το μουστάκι έχει εκλείψει από την ανδρική μόδα και πως αντιθέτως η πρόωρη θνησιμότητα στους άνδρες χτυπούσε κόκκινο, θεώρησαν πως μπορούσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Μάζεψαν 30 φίλους κι αποφάσισαν να αφήσουν μουστάκι, το κατ’ εξοχήν ανδρικό σύμβολο, ως το έμβλημα για την ανάληψη δράσης και την στερεοτυπική σχέση του με την υγεία και την πρόωρη διάγνωση. Από τους 30 φίλους έφτασαν να αριθμούν 5 εκατομμύρια μέλη μέχρι τα τέλη του 2015, ονομαζόμενοι Mo bros (οι άνδρες) και Mo sistas (οι γυναίκες, που συμπαρίστανται ), με κεντρική εταιρεία και παρακλάδια σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Ο σκοπός πάντα ένας: για τον μήνα Νοέμβριο οι συμμετέχοντες άνδρες είτε αφήνουν μουστάκι (και μόνο μουστάκι, όχι γενειάδα), είτε ξεκινούν να ασχολούνται με αθλητισμό και άλλες δραστηριότητες, που αφορούν στην υγεία τους. Οι 3 τομείς που στοχεύουν είναι : ο καρκίνος του προστάτη καθώς και αυτός των όρχεων , όπως και η ψυχική υγεία, με επέκταση στις τάσεις αυτοκτονίας. Μέσω του επίσημου site μπορούν να ξεκινήσουν μια δική τους καμπάνια, να κάνουν δωρεές που θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των παραπάνω ασθενειών, να βοηθηθούν οι ίδιοι για να ξεκινήσουν να επισκέπτονται τον γιατρό και φυσικά να παρακινήσουν και άλλους να κάνουν το ίδιο. Στην Ελλάδα υπάρχει το αντίστοιχο Movember group, με εκδηλώσεις και δράσεις για όλο το μήνα, οι οποίες τελειώνουν την 1η Δεκέμβρη, ημέρα ενημέρωσης και προστασίας από τον ιό του AIDS. Αλλάζοντας το πρόσωπο, αλλάζει και το πρόσωπο της ανδρικής υγείας. Κι είναι σωτήρια μία τυπική απλή εξέταση που μπορεί να προλάβει μια ύστερη άσχημη εκτροπή. Οι κύριοι λόγοι θανάτων παγκοσμίως οφείλεται κυρίως στον καρκίνο των γεννητικών

οργάνων και την κατάθλιψη, που μπορεί να οδηγήσει στην ψυχασθένεια ή ακόμα χειρότερα την αυτοκτονία. Πέρα από την απλή ιατρική εξέταση, η βασική πρόληψη είναι η άθληση κι η συνεχής δραστηριοποίηση. Οι βασικές αρχές ευζωίας και μακροζωίας του Movember συνοψίζονται στα εξής : - Συχνή συνεύρεση με φίλους και οικογένεια. Για το δικό μας αλλά και το δικό τους καλό, θα πρέπει να μπαίνει στις πρώτες προτεραιότητες.

- Κίνηση. Ό,τι κι αν κάνουμε, θα πρέπει να βρίσκουμε χρόνο στη διάρκεια της μέρας να κάνουμε μια μικρή ή μεγάλη εξάσκηση, έτσι για το… ξεσκούριασμα. Κι αν το βάλουμε και στο πρόγραμμά μας, ακόμα καλύτερα.

- Ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας, είναι καλό να το συζητάμε. Από τη γέννηση του παιδιού μας, την προαγωγή στη δουλειά, μέχρι τον χωρισμό ή την ανεργία, όλα αυτά είναι θέματα που μπορούμε να τα μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους μας.

- Η γνώση είναι δύναμη. Το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό μας βοηθάει να προλάβουμε τυχόν εμφανίσεις παρόμοιων περιστατικών και να τα εμποδίσουμε.

- Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Κάθε αλλαγή στο σώμα μας, θα πρέπει να μας προβληματίζει και να μας οδηγεί σε ένα ιατρείο για τον απαραίτητο έλεγχο. Αυτόν τον Νοέμβριο λοιπόν μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Μπορούμε να αλλάξουμε το «πρόσωπο» της υγείας μας.

πεζοδρόμιο | 12

Καίριος, καυστικός, ευαίσθητος, επιδραστικός, ουσιώδης, εύστοχος, πληθωρικός, ευθύβολος, δημιουργικός, εργατικός, αυτάρκης, ειλικρινής, οικείος, ερωτικός κ.ο.κ. Η παλέτα των επιθετικών προσδιορισμών είναι αναμφίβολα πλούσια τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Δεν είναι πια υπερβολή να θεωρήσει κανείς το Σταμάτη Κραουνάκη ως έναν από τους πλέον σημαντικούς και εμπνευσμένους δημιουργούς των τελευταίων δεκαετιών στην ελληνική καλλιτεχνική (εν γένει) σκηνή. Σύνθεση, στίχος, ερμηνεία, θέατρο, επιθεώρηση, υποκριτική, διασκευή είναι μερικοί μόνον από τους τομείς, τους οποίους έχει σφραγίσει καταλυτικά (και ενδεχομένως ανεξίτηλα) κατά τη διάρκεια της δημιουργικής έκθεσής του.

Χρήστος Γιαλαμάς – Γιάννης Μαρκούτης Λένα Βλασταρά – Δημήτρης Μοντόγια

περπατά στη φωτεινή πλευρά του Πεζοδρομίου

SYNENTEFKSH KRAOUNAKIS

Συναντηθήκαμε μαζί του στο καλαίσθητο bar-restaurant του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, εκεί όπου επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων η περσινή παράσταση «ΟΛΟΙ ΕΝΑ – Φίλα με», φέτος με την εύγλωττη προσθήκη στον τίτλο «… λίγο ακόμα» (info: 4.11.2016 – 14.1.2017, Παρασκευές και Σάββατα, 21.00). Αναγνωριστική εκκίνηση με την καλλιτεχνική επικαιρότητα εκείνων των ημερών και δη τη βράβευση του Bob Dylan με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το θάνατο του Dario Fo. Από τις πρώτες κουβέντες, ο «πληθυντικός ευγενείας» (sic!) κατέστη απαγορευτικός. «Για μένα είναι συμβολικό ότι εκείνη τη μέρα [σ.σ την 13.10.2016] είχαμε δύο γεγονότα. Τη βράβευση του Dylan και τον θάνατο του Dario Fo, τον αποχαιρετισμό. Τον πρόλαβα τον άνθρωπο αυτόν. Όχι μόνο τον πρόλαβα, έκανα και μια τεράστια βουτιά στο έργο του. Πάρα πολλά τραγούδια του. Κάναμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου, στην τελευταία μας συνάντηση επί σκηνής, την παράσταση στο Ηρώδειο [σ.σ. Avanti Dario], για ένα μόνο βράδυ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πρέπει να το ξανακάνουμε κάποια στιγμή. Ήταν το τελευταίο εκτός Μνημονίου [σ.σ. 9.7.2015]. Παταγώδες βράδυ. Βρεθήκαμε ξαφνικά στην αιχμή του δόρατος. Το βράδυ που άλλαξαν όλα. Όταν μπήκε ο Βαρουφάκης στο Ηρώδειο ακούστηκε για χιλιόμετρα ένα ΟΧΙ. Για μένα ήταν και ένας αποχαιρετισμός στην περίοδο αυτή ο θάνατος του Dario Fo. Ξαναγύρισα στα τραγούδια μου. Παρόλο που ο Κολοκοτρώνης που έκανα φέτος στην Επίδαυρο είχε πολιτικό θέμα. Ασχολήθηκε με αυτά που τραβάει η Ελλάδα. Η πιο επαναστατική βράβευση στα Νόμπελ, επομένως, ήταν αυτή του Dario Fo. Όσο για την επιλογή του Bob Dylan, αυτή μου δείχνει ότι κάτι έχει αλλάξει στο σκεπτικό. Μου δείχνει ότι έχει αλλάξει η σκέψη, ο τρόπος που αποφασίζουν ποιον θα βραβεύσουν. Το σημαντικό είναι ότι αναγνωρίζεται η δύναμη του στίχου…». Ρωτάμε, λοιπόν, κατά πόσον ο στιχουργός θεωρείται λογοτέχνης ή σε τι θα μπορούσε να διαφέρει από τον πεζογράφο, τον διηγηματογράφο ή τον ποιητή. «…Για μένα είναι το ίδιο, από τη στιγμή που κανείς βάζει στο στίχο νοήματα – το Αιγαίο της Λίνας δεν είναι τεράστιο; - σου τραβάω ένα στην τύχη. Επίσης, ο Dylan είναι αυτός που εισήγαγε αυτήν τη λογική στο στίχο. Εγώ, σαν μουσικός, χάρηκα που το τραγούδι παίρνει Νόμπελ Λογοτεχνίας. Να τολμήσω να πω και κάτι. Μία δυνατή φράση που λέει πολλά, είναι καλύτερη από ένα κατεβατό.» Επ’ αφορμή αυτών, μας αποκαλύπτει και τα μελλοντικά του σχέδια, που τοποθετούνται χρονικά στις αρχές του 2017. Αναμένουμε τη διασκευή του Σταμάτη, άλλως μεταφορά, του έργου με τίτλο «Βικτώρ (ή Τα παιδιά στην εξουσία)» του Roger Vitrac. Θα ανέβει στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. «… Σας μιλάω τώρα, έχοντας μόλις τελειώσει ένα λιμπρέτο. Στην ουσία πρόκειται για μεταφορά σε ρυθμό και στίχο ενός πάρα πολύ δύσκολου έργου, του. Θεωρείται αριστούργημα του σουρεαλιστικού θεάτρου. Το διάλεξα ακριβώς γιατί πιστεύω ότι μιλάει για τη διάλυση της Ευρώπης. Ένα παιδί 9 ετών διαλύει το βράδυ των γενεθλίων του ένα σπίτι. Διαλύει, ουσιαστικά, τον κοινωνικό ιστό και, έπειτα, πεθαίνει. Ο Vitrac αφήνει μόνο την υπηρέτρια ζωντανή. Ο μόνος που μένει ζωντανός δηλαδή είναι ο λαός, ο άνθρωπος ο λαϊκός…». Αυτονόητη είναι η ερώτησή μας για το τι μέλλει γενέσθαι με τη ομάδα Σπείρα-Σπείρα. «…Τους συνάντησα. Με τα παιδιά ήταν ένα καρμικό πράμα. Θα σου πω ένα απ΄ τα καρμικά. Τα περισσότερα αγόρια δεν είχανε πατέρα ή τον χάσανε κατά τη διάρκεια των χρόνων. Αυτό λέει κάτι. Κι όσα είχανε… είχαν μαζί του περίεργη σχέση. H επιτυχία τους μέσα στην ομάδα τους έφερε, μεταξύ άλλων, πολύ πιο κοντά στους γονείς τους. Όταν η Σπείρα έγινε, τότε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, δεν υπήρχε μουσική ομάδα στην Αθήνα. Ξεκλειδώσαμε το φόβο και άρχισαν να γίνονται ομάδες. Δεν υπήρχε, επίσης, μουσικό θέατρο. Οι παραγωγοί φοβόντουσαν για τα λεφτά. Η Σπείρα έφερε ξανά αυτά τα δύο πράγματα στην επιφάνεια. Την ομάδα και το μουσικό θέατρο, και έπειτα δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες και πολλές μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Ύστερα από 16-17 χρόνια, τα παιδιά είναι σε πολύ καίριο σημείο για το αν θα κρατήσουν την ομάδα. Εγώ δεν αντέχω άλλο να υπηρετώ αποκλειστικά αυτό. Θέλω να κάνω δικά μου πράγματα, στα οποία σαφέστατα θα χρησιμοποιήσω ανθρώπους από την ομάδα, συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν θέλω άλλο την αναγκαστική παντρειά. Δε θα φάω τα χρόνια μου όρθιος στη σκηνή. Θέλω να κάνω δυο-τρία πράγματα ακόμα με την παρουσία μου. Μετά έχω πάρα πολλά πράγματα στα συρτάρια, όπως λ.χ. δύο όπερες. Αυτό που κάνω τώρα στο Τέχνης είναι μια πρώτη γενική δοκιμή προς τα κει. Το έχω μελετήσει πολύ αυτό το πράγμα. Στο θέατρο έχω παίξει πάρα πολύ, αλλά θέλω πια να έχω περιορισμένη ευθύνη του πράγματος. Στο πώς μεταγλωτίζεται σε μουσική πράξη για το θέατρο. Αυτό που κάνω τώρα στο Τέχνης είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ένα ιστορικό έργο για το θέατρο που γίνεται μουσικό. Αυτό με ιντριγκάρει. Η καινούρια περιπέτεια στη δημιουργία.…».

πεζοδρόμιο | 13

πεζοδρόμιο | 14 Η συζήτηση περιστράφηκε, κατόπιν, γύρω από τη διαδικασία της δημιουργίας. Αναφερόμενος στην παράσταση «ΟΛΟΙ ΕΝΑ – φίλα με» επισημαίνει ότι «…Την ώρα που ο πολιτισμός ξεβράζει μία εικόνα, ένα αίσθημα από κάπου έρχεται. Έντυσα πέντε αγόρια άσπρα, εγώ ήμουν μαύρος με κόκκινα παπούτσια. Δύο πιάνα, ένα τσέλο και ένα μπουζούκι. Αυτή η εικόνα είχε ήδη ένα στυλ. Μ’ αυτή τη μαγιά, το διάβασμα των τραγουδιών ξαναγέννησε αισθήματα που τα τραγούδια δεν τα είχαν στην πρώτη τους γραφή. Μου λένε πως κάνω ρετροσπεκτίβα. Όχι. Απλά ξαναγεννάω το υλικό. Με μία συνθετική φόρμα που δίνει ένα έργο καινούριο, φτιαγμένο με ψηφίδες από όλη την δισκογραφία του Κραουνάκη. Αυτό ήταν το «Όλοι Ένα». Την ώρα που σκέφτεσαι πως αυτό το κάνεις για σένα και δε σε πειράζει αν θα έχει απήχηση, τελικά αυτό το έργο έχει πάντα απήχηση. Ίσως επειδή δεν σκέφτεσαι την παράμετρο της επιτυχίας όταν το δημιουργείς. Η δύναμη, ωστόσο, ενός τραγουδιού καταξιώνεται από τη συλλογική κατανάλωση, όταν περνάει στη συλλογική μνήμη. Με συλλαμβάνω να κυοφορώ μέσα στο Σύμπαν μου, όλες τις ώρες. Επίσης πολλές φορές όταν λειτουργώ υπό πίεση, αφήνω το έργο να γεννηθεί την τελευταία στιγμή…». Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, φωναχτά αν η δημιουργία είναι ασυνείδητη διαδικασία ή έστω υποσυνείδητη… «Eίναι συνειδητότατη. Έχω κάνει, όμως, πολλά χιλιόμετρα με το αμάξι. Γι αυτό προσπαθώ να αιφνιδιάζω τον εαυτό μου. Εκεί έρχεται αυτό που ξαναείπα. Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο λόγος. Έχει σημασία τι νότα θα βάλεις στη λέξη. Εκεί, λοιπόν, ως λάτρης του λόγου από παιδί, έχω μια πολύ δυνατή σύνδεση. Το γεννάω με πολύ μεγάλη ησυχία. Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές όταν μελοποιώ κάτι, απλώς να χρειάζεται να ξεφλουδίσω τη νότα του. Απ’ τη λέξη. Τώρα που έχω τελειώσει όλο το λιμπρέτο του Βικτώρ και αρχίζω να του βάζω μουσική, υποσυνείδητα ξέρω όλη του τη μουσική. Με ρωτάει η σκηνοθέτρια, η Μαριάννα, τι θα κάνω και της απαντώ πως θέλω το μαγνητόφωνο για να καταγράψω τη μουσική που σκέφτομαι. Το ίδιο συμβαίνει και με την επεξεργασία των κειμένων. Ο μουσικός μου εαυτός με βοηθάει να «χτίζω» την ανάπτυξη του κειμένου. Τους ρυθμούς, ακόμα και τις νότες. Αν δείτε το βιβλίο μου του Βάρναλη [σ.σ. αναφέρεται στο έργο του Κ. Βάρναλη “Η αληθινή απολογία του Σωκράτη” που διασκεύασε και ανέβασε το πρώτον το καλοκαίρι του 2014], είναι γεμάτο πεντάγραμμα ή ρυθμικά σχήματα. Στο λόγο των άλλων, όμως, κάνω άλλο ταξίδι, εκτός κι αν δέσει με τη μία. Εκτός κι αν προκύψει αμέσως, αυθόρμητα. Παρατηρώ, πλέον, ένα πράγμα και ξέρω πού θα πάω. Όταν είχα κάνει τη Μήδεια του Χειμωνά, έμενα σε ένα διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. Ξυπνούσα στις 6 το πρωί, έφτιαχνα τον καφέ μου, και η ίδια η μετάφραση μου υπαγόρευε μόνη της τις νότες. Ένιωθα πως δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα άλλο εκτός απ’ το να το απομαγνητοφωνήσω. Ένα κείμενο είναι πάντα μια παρτιτούρα. Έχοντας παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις στο εξωτερικό, έχω δει μουσικούς με σπουδαίους performer γύρω τους πάντα να δουλεύουν με αυτό τον τρόπο: νότα, σιωπή, ρυθμός …». Όσον αφορά στην επιβίωση των καλλιτεχνών, σημείωσε ότι η τέχνη ακολούθησε την κοινωνία στο πρόβλημα. «…Το χειμώνα του 2011 έπαιξα στην επαρχία με δέκα ευρώ εισιτήριο. Πλήρωσα πολύ καλά τους μουσικούς μου (από τη Βόρεια Ελλάδα, για να μην έχω εκτός έδρας), και βγάλαμε όλοι μεροκάματο με χαμηλό εισιτήριο. Γίνεται. Τότε μου έλεγαν πως χαλάω την πιάτσα. Το χειμώνα άνοιξα μαγαζιά που ήταν χρόνια κλειστά και λειτούργησαν. Ήμουν ο πρώτος διδάξας του δεκάρικου στην είσοδο…». Του αντιπαραβάλουμε το προγενέστερο καθεστώς με εισιτήρια άνω των είκοσι ευρώ σε απλές καλοκαιρινές συναυλίες και μας λέει τα εξής: «…Ήταν κακομαθημένοι όλοι οι καλλιτέχνες. Πήγαιναν, τους πλήρωναν οι δήμαρχοι, γεια σας! Όταν τέλειωσε αυτό, βρεθήκαν όλοι σε δύσκολη θέση. Φτιάξαν σπίτια, πήραν αυτοκίνητα, έχουν λεφτά στο εξωτερικό. Εγώ μένω στα εξήντα τετραγωνικά στην Καλλιθέα και είμαι υπερευτυχής, βάζω πλυντήριο, κάνω τις δουλειές του σπιτιού…». Άλλο επίκαιρο ζήτημα που συζητήθηκε ήταν το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού για την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων. «Εγώ θέλω να τηρηθεί η ευρωπαϊκή οδηγία. Τέλος. Ο νέος νόμος έχει παραθυράκια, ξανά. Γι αυτό έχουμε αντιδράσεις. Ήμουνα υπέρ του κάποιος να μαζεύει τα λεφτά μας. Αυτός ο κάποιος πρέπει να είναι μία πολύ δυνατή κρατική επιχείρηση η οποία να μοιράζει τα πνευματικά δικαιώματα. Κανονικά το κράτος θα έπρεπε να αγοράσει την τεχνογνωσία της ΑΕΠΙ. Κι επειδή είμαστε στην Ελλάδα, πάντα θα εκφράζεται μία γκρίνια. Είμαστε η χώρα που σκότωσε τον Καποδίστρια, που τύφλωσε τον Κολοκοτρώνη, που έδωσε το κώνειο στον Σωκράτη. Αυτά μην τα ξεχνάμε. Παρόλα αυτά οι μειονότητες, οι έλλογες μειονότητες – και στην τέχνη και στην πολιτική καμιά φορά - τα πήγαν τα πράγματα μισό βηματάκι μπροστά».

πεζοδρόμιο | 15 Η κουβέντα οδηγείται αναπόφευκτα από τις επιδοτήσεις στην τέχνη στην υφιστάμενη γενική κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας. «Θα πω κάτι βαρύ. Επειδή για πάρα πολλά χρόνια η κατοχή, η καινούρια κατοχή, έφαγε σαν κακιά υγρασία τα σπίτια από μέσα, τώρα οι τοίχοι πέσανε προς τα μέσα. Δίνω πολύ μεγάλη ευθύνη στα σπίτια. Στον τρόπο που τα σπίτια εκπαίδευσαν τις καινούριες γενιές. Για μένα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήτανε τεράστια καταστροφή για τη χώρα. Αυτοί αποφασίσανε και κουρντίσανε στην εκποίηση. Αυτοί μοιράσανε το χρήμα. Αυτοί τσεπώσανε με τη σέσουλα. Γκάριζα, φώναζα, έγινα γραφικός, ή μάλλον για την ακρίβεια θέλησαν να με κάνουν γραφικό, έτρωγα μέχρι και πιστολιές στα πόδια. Είναι προφανής, όμως, ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη του κόσμου να αλλάξει κάτι στη ζωή του. Έβαλαν έναν λαό να γίνει υπόδουλος στα ΕΣΠΑ και να διαλύσει την παραγωγή και τα σπίτια. Μία χώρα και μια κοινωνία που εξ ολοκλήρου πουλήθηκε στα ΕΣΠΑ. Όλοι να ζήσουν απ΄ τα ΕΣΠΑ. Παρατήσαν φάμπρικες. Διαλύθηκαν χωράφια. Τα σπίτια παίξανε πολύ μεγάλη σημασία. Το πώς το κάθε σπίτι αποφάσισε να διαχειριστεί τον εαυτό του. Θέλω, όμως, παράλληλα να επισημάνω ότι αυτός ο λαός έχει δείξει πολύ υψηλό ανάστημα σε θέματα αλληλεγγύης. Η γενική ψυχή της χώρας έχει σταθεί όρθια αυτή τη στιγμή. Πρέπει να το πούμε αυτό. Το διαπίστωσα αυτό ιδίοις όμμασι κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιοδείας απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Από την Κέρκυρα και την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη...».

“

Μία δυνατή φράση που λέει πολλά, είναι καλύτερη από ένα κατεβατό

”

Του υπενθυμίζουμε ότι έχει δηλώσει αριστερός με πένθος στο μανίκι. «...Ελευθέρας βοσκής! Για να εξηγούμαστε, έτσι; Δηλαδή δεν είμαι κάπου. Δε στηρίζω κάποιον. Ο καλλιτέχνης δεν το χρειάζεται αυτό. Δηλώνω Αριστερός με τη λογική ότι με ενδιαφέρει να υπάρχει μεροκάματο στους ανθρώπους. Να δουλεύουνε, να πληρώνονται και να μπορούν να ζούνε…». Θέλουν, όμως, οι άνθρωποι να δουλέψουν; «… Δουλειά των κυβερνήσεων είναι να κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν και να τους ενδιαφέρει να δουλέψουν». Ο Σταμάτης Κραουνάκης δε νιώθει την ανάγκη να ακούγεται επίκαιρος, «Δεν αφήνω την εποχή να με περάσει. Πολλές φορές προλέγω τη γλώσσα που θα ‘ρθει. Γιατί είμαι ανήσυχος. Έχω ταλέντο στο να φτιάνω λέξεις. Όπως λ.χ. όταν θέλω να δηλώσω ότι πρέπει να φύγουν τα τοξικά στοιχεία από γύρω μου. Εκεί χρησιμοποιώ τη λέξη «ξεπαρεού» (Γέλια) … Ο κόσμος έρχεται σε εμάς για να γιατρευτεί . Όταν έπαιζα στα μαγαζιά ρωτούσα τους φίλους μου αν μετά την παράσταση έκαναν κάποιο θέμα. Τους συνιστούσα από πριν να μην πιουν πολύ για να μείνει και κάτι για το σπίτι. Όταν φεύγουν τα ζευγάρια, δουλεύει το πράγμα! Ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί, τα βλέπω να αγαπιούνται, να κρατιούνται χέριχέρι. Σπουδαίο. Κάτι δουλεύει και δεν είναι ψέματα…». Στις αποχαιρετιστήριες κουβέντες, μας εκμυστηρεύεται ότι έχει στο repeat την πρόσφατη εργασία του Rufus Wainright πάνω σε σονέτα του Shakespeare και ότι αναμένει τη Μαρίζα Ρίζου να του φέρει το καινούριο της album να το ακούσει. Αναχωρώντας από το φιλόξενο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, συμφωνήσαμε πως η Αθήνα εκείνη τη μέρα φάνταζε ομορφότερη απ’ ότι συνήθως.

the greatest wealth is health

λ υ ν ω τ ή ω ζ Η

ν ω μ ό τ ο

ι μας

… Και η πορεία το

το τζάκ ι ρ χ έ μ ς ο σ ά δ ο τ ό υ ξύλου απ

πεζοδρόμιο | 17

Όταν ήμασταν παιδιά, ακούγαμε ιστορίες για νεράιδες και λύκους που σε κοιτάνε και σου παίρνουν τη λαλιά, με ήρωες ξυλοκόπους που δουλεύουν στο δάσος και βάζαμε στοιχήματα για το ποιος από την παρέα είναι πιο θαρραλέος, ώστε να πάει στο δάσος μόνος του τη νύχτα. Στο μυαλό μας δημιουργούσαμε κόσμους παραμυθένιους, σχεδόν στοιχειωμένους, με δέντρα που σου μιλάνε και επικίνδυνα ζώα. Μεγαλώνοντας, η ίδια η αλήθεια της ζωής μας διέψευσε, μας προσγείωσε μάλλον στην πραγματικότητα. Έτσι οι νεράιδες εξαφανίστηκαν και οι ήρωες - ξυλοκόποι βαφτίστηκαν υλοτόμοι που δουλεύουν σκληρά σε μια εποχική εργασία, είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με το άγριο φυσικό τοπίο και δεν πιστεύουν τίποτα για νεράιδες και εμφανίσεις αγίων.

Μαριάννα Μπολτσή Γρηγόρης Ντουρντούνης - Βαλάντης Γιαννούλας

Ένα με τη φύση Πριν από λίγο καιρό ακολουθήσαμε μία ομάδα τέτοιων ανθρώπων, που αποτελείται από υλοτόμους και μετατοπιστές για να δούμε πως γίνεται η δουλειά από κοντά. Ξεκινήσαμε στις 6:30 το πρωί. Στις 7:00 έπρεπε να είμαστε στο δάσος, ώστε να αρχίσει η εργασία. Οι μετατοπιστές είχαν ξυπνήσει ήδη από τις 5:00 για να ταΐσουν τα μουλάρια που τους βοηθάνε στη μεταφορά. «Αυτές οι δουλειές γίνονται πολύ πρωί», μας είχαν τονίσει την προηγούμενη. Σταματήσαμε με το αυτοκίνητο στις παρυφές του βουνού και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το δάσος με τα πόδια. Το κόψιμο των καυσόξυλων κρατάει από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, όσο το επιτρέπει ο καιρός και όσο διαρκεί η ξυλεία, με την ποσότητα να καθορίζεται από τη δασική υπηρεσία. Οι υλοτόμοι είναι πολύ προσεκτικοί ώστε να μην προξενήσουν ζημιές στο δάσος, προσέχοντας ακόμη και πως θα ρίξουν ένα δέντρο, ώστε να μην πέσει πάνω σε άλλα και τα καταστρέψει. Στις 10:30 σταμάτησαν για το πρώτο διάλειμμα, αφού και τα μουλάρια έπρεπε να ξεκουραστούν και να πιούν νερό. Το επόμενό διάλειμμα θα ήταν στις 12:30 το μεσημέρι. Έπειτα ήρθε η σειρά των μετατοπιστών. Στο συνεργείο δούλευαν 2 μετατοπιστές που έφεραν μια ομάδα 12 μουλαριών ο καθένας. «Στο δάσος, το ζώο πρέπει να το προσέχεις καλύτερα απ’ τα μάτια σου, γιατί αλλιώς δεν θα αποδώσει», μας τόνισε ένας υλοτόμος. Οι εργάτες φόρτωναν πολύ προσεκτικά τα ξύλα, ώστε να μη καρφωθούν από κανένα κλαδί. Αφού έδεσαν μερικά φορτία στα μουλάρια, κατηφόρισαν. Είναι αξιοθαύμαστο πόση αντοχή και υπομονή έχουν αυτά τα ζώα: πρέπει να υπακούνε, να προσέχουν που πατάνε αλλά και πως θα μεταφέρουν το φορτίο. Φτάσανε ως το δρόμο, όπου τα ξύλα στοιβάζονται σε μία σειρά περίπου 150 μέτρων και δύο μέτρα ύψους. Το δασαρχείο θα έρθει στο τέλος να τα μετρήσει, να τα σημαδέψει και να δει πόσο δουλέψαν οι υλοτόμοι αλλά και πόσα κόπηκαν.

πεζοδρόμιο | 18

πεζοδρόμιο | 19

Συζητήσεις γύρω από τη φωτιά Όταν πλησιάζει η ώρα του φαγητού, η φασολάδα έχει συνήθως τη τιμητική της! Άναψαν από νωρίς φωτιά με ξύλα για να μαγειρέψουν. Δύο άτομα ασχολούνταν με την ετοιμασία του φαγητού, ένας τρίτος ανέλαβε το πλύσιμο των πιάτων, ενώ οι υπόλοιποι έφτιαξαν, με πασσάλους που έμπηγαν στη γη, μία αυτοσχέδια κατασκευή απ’ όπου κρέμασαν την κατσαρόλα με ένα σύρμα. Από κάτω η φωτιά σιγόκαιγε και η φασολάδα άρχισε να σιγοβράζει. Η φασολάδα δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο συστατικό, αλλά η φωτιά του ξύλου της έδωσε μία ιδιαίτερα έντονη γεύση. Δεν σιγοβράζει απλώς, αλλά παίρνει και τα αρώματα του έλατου. Καθισμένοι άλλοι σε κορμούς δέντρων και άλλοι στη γη, σχηματίσαμε έναν κύκλο και μιλούσαμε για τους κινδύνους της δουλειάς τους. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απειλητικά όσο μπορεί να φανταστεί. Οι αρκούδες, που κυκλοφορούν ελεύθερα στο δάσος δεν επιτίθενται σε άνθρωπο. Αντιθέτως, όταν αντιληφθούν την παρουσία του, απομακρύνονται. Ούτε τα έντομα μπορούν να θεωρηθούν απειλή αν κάποιος πάρει τις σωστές προφυλάξεις. Όμως τα φίδια είναι ένα χρόνιο πρόβλημα και πρέπει ο υλοτόμος να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση. Ξέχωρα από τους κινδύνους, μάθαμε πως οι κορμοί δέντρων μεταφέρονται χρησιμοποιώντας βίντζι*. Για τους κορμούς δουλεύουν 2 - 3 μουλάρια, στην καλύτερη περίπτωση 4, όταν είναι καλά εκπαιδευμένα. Δεν χρησιμοποιούν σαμάρι, όπως στα καυσόξυλα, αλλά λαιμαριά*, η οποία βοηθάει το άλογο να σπρώχνει το φορτίο κατά τη μεταφορά. Όταν το δάσος είναι μακριά, οι υλοτόμοι μένουν σε μία καλύβα που φτιάχνουν με ξύλα. Φέτος η ομάδα κατασκήνωσε για ένα μήνα. Μπάνιο κάνουν κάθε μέρα με κρύο νερό που παίρνουν με λάστιχο από κάποια κοντινή πηγή.

Εικόνες απ’ το παρελθόν Παλαιότερα συνήθιζαν να μένουν μέσα στο δάσος ακόμα και ένα τρίμηνο. Μία φορά τη βδομάδα πήγαινε κάποιος από την ομάδα για προμήθειες, κυρίως ψωμί που τους ήταν απαραίτητο! Συνήθως παίρνανε μαζί τους από το σπίτι φασόλια και τυρί. Κρέας δεν υπήρχε για να βράσουν. Πολλές εργασίες που σήμερα γίνονται στα πριστήρια, τότε γινόντουσαν μέσα στο δάσος. Για παράδειγμα τα ξύλα γίνονταν μαδέρια και καδρόνια επιτόπου. Έφτιαχναν ένα υπερυψωμένο «κρεβάτι» (όπως το ονόμαζαν) όπου ανέβαζαν το κούτσουρο και με ένα τεράστιο πριόνι, που το δουλεύαν 3 άτομα, ανεβαίναν πάνω στο κούτσουρο και το ραμμάτιζαν. Το σημάδευαν δηλαδή με σπάγκο που τον βάφανε με κάρβουνο. Κατόπιν βγάζανε τον φλοιό με τσεκούρι, το τεμάχιζαν και έβγαζαν τα ρόζια.

φή

κορυ ν η τ τας

άζον ι σ η λ Π

Όταν πέφτει το σκοτάδι O ήλιος βασίλευε. Η φωτιά κόντευε να σβήσει και η κουβέντα περιορίστηκε στα δύσκολα σημεία που συνάντησαν και στο πως θα τα αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα. Οι υλοτόμοι δεν είναι δυσαρεστημένοι από τη δουλειά τους, το αντίθετο. Μάλιστα, τους συγκινεί πολύ η καθημερινότητα στο δάσος που είναι διαφορετική. Όμως μας εκμυστηρεύονται ότι οι περισσότεροι όταν αποσύρονται δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις λόγω της σκληρής εργασίας. Η έλλειψη εργατών κάνει τη κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη. Δυστυχώς, το επάγγελμα του υλοτόμου, τείνει να εκλείψει. Οι ίδιοι ψάχνουν να βρουν εργάτες να δουλέψουν στην υλοτομία, αλλά η δουλειά είναι βαριά και οι νέοι δεν την προτιμάνε. Φύγαμε. Τους αφήσαμε να ξεκουραστούν. Η επόμενη μέρα θα ήταν εξίσου απαιτητική. *Μηχάνημα ή κατασκευή για την ανύψωση βαρών *Γεωργικό εξάρτημα που χρησιμοποιείται στο όργωμα. Η λαιμαριά προστάτευε το λαιμό του ζώου όταν τραβούσε το αλέτρι.

οφ ρ τ σ ι π ης ε τ ς ο μ Ο δρό

ής

Pezodromio Free Press PezodromioMag Pezodromio

O σαξοφωνίστας των θρυλικών Morphine Dana Colley σε μία αποκαλυπτική συζήτηση, λίγες μέρες πριν από την ιστορική εμφάνισή τους στην Αθήνα.

Vapors Of Morphine

πεζοδρόμιο | 22

Δημιουργήθηκαν στη Βοστώνη στα τέλη των ’80, σε μια εποχή που ευνοούσε τη γέννηση καινοτόμων πραγμάτων. Το σπάνιο μουσικό χαρμάνι των Morphine, με επιρροές από την ροκ, τη μπλουζ αλλά και την τζαζ, εγκαθίδρυσε ένα νέο όρο στα μουσικά πράγατα, το Low Rock. Μια δεκαετία και πέντε δίσκοι, ήταν αρκετοί για να αφήσουν το δικό τους ανεξίτηλο στίγμα, προτού το άδοξο και απότομο τέλος. Το 1999, ο frontman του γκρουπ, Mark Sandman, έπεσε νεκρός από καρδιακή προσβολή, κατά τη διάρκεια μιας συναυλία τους στην Ιταλία. Συνομιλήσαμε με τον Dana Colley, σαξοφωνίστα και ιδρυτικό μέλος του γκρουπ, με αφορμή την εμφάνιση των Vapors Of Morphine στην Αθήνα, στις 19 του Νοέμβρη. Του γκρουπ, που συνεχίζει να κρατά την πλούσια κληρονομιά των Morphine ζωντανή. Τραγούδια όπως τα “Buena”, “Have A Lucky Day”, “Honey White”, και τόσα ακόμα, θα ακουστούν επιτέλους μπροστά στο ελληνικό κοινό σε μια βραδιά, που έχει όλα τα φόντα να αποδεχθεί ιστορική. Θανάσης Καρανίκας Επιμέλεια μετάφρασης Καλλίνα Μπακάλη Είναι πολύ μεγάλη η χαρά μας να συνομιλούμε με έναν τόσο σπουδαίο μουσικό. Aς ξεκινήσουμε από το πώς δημιουργήθηκαν οι Morphine. Καταρχάς xαιρετoύμε όλους τους Έλληνες και σας ευχαριστούμε που δείχνετε τόσο ενδιαφέρον για την μουσική των Morphine. Η Βοστώνη τη δεκαετία του ‘80 ήταν μια πολύ ζωντανή και δραστήρια πόλη. Υπήρχαν κλαμπ που κάθε βδομάδα διοργάνωναν events, με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να τα προωθούν πολύ. Υπήρχε ένα γόνιμο περιβάλλον για καινούρια πράγματα. Μπορούσες να δεις συναυλίες με όλα τα στυλ συγκροτημάτων. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον λοιπόν, δημιουργήθηκαν και οι Morphine. Tα πρώτα χρόνια παίζαμε κυρίως σε loft parties, και εμφανιζόμασταν συνήθως δεύτεροι, αναμέσα σε δύο εντελώς διαφορετικές ηχητικά απο μας, κιθαριστικές μπάντες. Αυτό βοήθησε στο να αφομοιώσει πιο εύκολα το κοινό, τον δικό μας ήχο. Πιστεύεις πως αν δε συνέβαινε το τραγικό γεγονός της απώλειας του Mark Sandman, η μπάντα θα είχε αρκετά πράγματα να δώσει ακόμα; Φυσικά, θα θέλαμε να είχαμε περισσότερο χρόνο για να εκπληρώσουμε περισσότερες από τις δυνατότητές μας. Δουλέψαμε σκληρά για να ολοκληρώσουμε το “The Night” (σσ.: ο τελευταίος δίσκος των Morphine, που κυκλοφόρησε ένα χρονό μετά τον θάνατο του Sandman). Ο Μark είχε δουλέψει πολύ πάνω σ› αυτό και πιέστηκε αρκετά στο στιχουργικό και το συνθετικό κομμάτι. Θα ευχόμασταν να είχε προλάβει να δει το τελικό αποτέλεσμα. Απο κει κι έπειτα, κατά τη γνώμη μου οι προσδοκίες των Morphine θα ήταν οι εξής : Πρώτον, να παραμείνουμε φίλοι, να είμαστε μια πραγματικά καλή μπάντα και να βιοποριζόμαστε απ’ αυτό. Κατά δεύτερον, να έχουμε παραμείνει καλλιτεχνικά αυτόνομοι. Και τρίτον, να έχουμε μια μακροχρόνια δισκογραφική και συναυλιακή καριέρα.

2009. Με την αφορμή ενός tribute στον Mark Sandman στην Ιταλία, επανενωθήκατε με το επίσης αρχικό μέλος και ντράμερ των Morphine, Jerome Deupree, αλλά και την προσθήκη του Jeremy Lyons στο μπάσο και τη φωνή. Πως έγινε η γνωριμία σας μαζί του και τι ήταν αυτό που σας έπεισε πως είναι ο κατάλληλος για την τόσο σημαντική αυτή θέση στο γκρουπ; Οι Μοrphine παίζανε για πρώτη φορά στη Νέα Ορλεάνης, το 1993. Την ημέρα της συναυλίας, καθώς περπατούσαμε την Bourbon Street, φτάσαμε στην Jackson Square όπου γοητευτήκαμε απ’ τους μουσικούς του δρόμου. Υπήρχαν πάρα πολλοί ιδιαίτεροι οργανοπαίχτες. Τράβηξα δύο φωτογραφίες με την Polaroid και άφησα την μία στην θήκη της κιθάρας. Είχα αφιέρωσει μάλιστα κι ένα σχετικό κείμενο στην εφημερίδα που έγραφα τότε, μαζί με τη φωτογραφία που είχα κρατήσει. Κάποια στιγμή, το 2005, μια φίλη μου ζήτησε τη βοήθειά μου, σχετικά έναν φίλο της μουσικό, που αναγκάστηκε να μετακομίσει απ’ τη Νέα Ορλεάνη, λόγω του τυφώνα Κατρίνα. Ο Jeremy Lyons λοιπόν, ήρθε στο “Ηi-n-Dry” (προσωπικό στούντιο του Mark Sandman, όπου εμείς ακόμα προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε), φέρνοντας μαζί του την κιθάρα και το μπάντζο του. Έπαιξε γύρω στα 30 τραγούδια, με χαρακτηριστική άνεση και ικανότητα, τραγουδώντας και παίζοντας είτε με δάχτυλα, είτε με πένα, είτε με slide τεχνική. Νιώσαμε αμέσως μια απίστευτη οικειότητα. O Jeremy και ο Jerome Deupree ξεκίνησαν να παίζουν μαζί και στη συνέχεια, πήρα τη πρωτοβουλία να συμμετάσχω κι εγώ στο jam.

Kάποια στιγμή αργότερα, μιλώντας στη τηλέφωνο, του διάβασα το απόσπασμα απ’ την εφημερίδα, σχετικά με τους πλανόδιους μουσικούς στη Jackson Square. Με σταματά και μου λέει ‘‘Aυτό που περιγράφεις είναι το συγκρότημά μου’’ .“ Πρέπει να αστειεύεσαι!”, του απαντώ. “ Έχω μια polaroid και την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, θα σου δείξω το βιβλίο με τη φωτογραφία”, και λέει “ Έχω την άλλη φωτογραφία σε ένα κουτί στο σπίτι «. Το 2009, μας έγινε πρόταση να παίξουμε στο φεστιβάλ “Nel Nome Del Rock” στην Παλεστρίνα της Ιταλίας, το μέρος όπου ο Mark πέθανε το 1999. Είχαμε εμφανιστεί εκεί το 2000 με την “Orchestral Morphine”, μια 9μελη μπάντα που σχηματίσαμε, παίζοντας τραγούδια απ› το “The Night” αλλά και από την μυστική μπάντα του Mark, “Hypnosonics”. Το 2009 ήταν η δέκατη επέτειος από τον θάνατο του Mark και είχα την επιθυμία να ξαναεμφανιστούμε πάλι εκεί ως τρίο. Σκέφτηκα τον Jeremy, και τον ρώτησα αν ήταν πρόθυμος να μάθει ένα σετ από τραγούδια των Morphine. Δέχθηκε! Περιέγραψέ μου το συναίσθημα του να καταπιάνεσαι ξανά μ› αυτό το σπουδαίο υλικό, και πως ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου στις πρώτες εμφανίσεις των Vapors Of Morphine.

Credit - Micaela Muro

Noμίζω πως ποτέ δε παράτησα τη μουσική των Morphine. Επομένως, όταν κάτι είναι μέρος του DNA σου, είναι αδύνατον να το επανεξετάσεις. Για έναν μουσικό, το να παίζει

πεζοδρόμιο | 23 τραγούδια, στην δημιουργία των οποίων έχει συμβάλλει, είναι η πιο αυθεντική μουσική έκφραση. Όσον αφορά τις αντιδράσεις του κόσμου, ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι μας παρακολουθούν σήμερα, φαίνεται να αγαπούν πραγματικά αυτό που ακούνε. Δεν προσπαθούμε να είμαστε οι Morphine, αυτό δε θα συμβεί ποτέ. Ο Μark Sandman δεν αντικαθίσταται και ούτε πρόκειται ποτέ να αντικατασταθεί. Απλώς η μουσική που βγαίνει μέσα απ΄τους Vapors of Morphine, πηγάζει απ΄την παρακαταθήκη των τραγουδιών του Sandman. Τα πουλιά πρέπει να πετάνε, τα ψάρια να κολυμπάνε. Έτσι και τα τραγούδια πρέπει να τραγουδιούνται. Προσωπικά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες δεν έχω βρει κάτι παρόμοιο με τον ήχο των Morphine, σε κάποιο άλλο συγκρότημα. Τι πιστεύεις πως είναι αυτό που έκανε (και ακόμα κάνει) την μουσική σας μοναδική; Ίσως το ότι ο ακροατής ακούει μια συνεκτικότητα, από ένα τρίο που χρησιμοποιεί αποκλειστικά βαρύτονο σαξόφωνο, δίχορδο μπάσο - φωνή, και ντραμς. Είναι δηλαδή αυτομάτως ευδιάκριτος ο ήχος, απ΄ την βασική ορχηστρική φόρμα του γκρουπ. Αν συνδυάσεις την ανθρώπινη χημεία των μουσικών με έναν τρόπο που είναι αναγνωρίσιμος αλλά και μεταφράσιμος, η μουσική επιτυγχάνει κάτι σπάνιο αλλά περιζήτητο - τη δική της φωνή. Μίλησε μας λίγο και για την προσωπική σου βιογραφία. Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την μουσική, καθώς και για άλλα projects και συνεργασίες που πιθανόν έχεις κάνει. Πάντα είχα βλέψεις να παίζω με άλλους ανθρώπους. Στην αρχή έπαιζα με διάφορους μουσικούς του δρόμου στη Βοστώνη. Αυτός που πραγματικά με πήρε υπό την επίβλεψή του, ήταν ο Chrid Harford που είχε τότε μια μπάντα που ονομαζόταν “Three Colors. Στήναμε το σετ μας στο μετρό και παίζαμε τα τραγούδια που έγραφε. Έπαιζα, και συνεχίζω ακόμα να παίζω και να ηχογραφώ με διάφορους μουσικούς. Το σαξόφωνο ακούγεται καλύτερα όταν είναι μέρος ενός ευρυτέρου ήχου. Γι’ αυτό είχα θέσει και ως στόχο να ενώσω τις δυνάμεις μου με όσους περισσότερους σπουδαίους οργανοπαίχτες μπορούσα. Αισθάνομαι αρκετά τυχερός σήμερα, που έχω τη δυνατότητα να κάνω μια βόλτα μέχρι τη γωνιακή pub, και να κάθομαι παρέα με μερικούς απ› τους καλύτερους μουσικούς της χώρας. Η Boστώνη είναι ακόμα πολύ πλούσια σ΄αυτό τον τομέα. Τώρα πια με το διαδίκτυο βέβαια, μπορώ να συνεργάζομαι και με ανθρώπους απ› όλο τον κόσμο. Πρόσφατα συμμετείχα σ΄ ένα πρότζεκτ, που ονομάζεται “The Deltahorse”. Κυκλοφορήσαμε το “Transatlantic”. Ο ιθύνων νους πίσω απ΄ αυτό, ζει στο Βερολίνο, ο τραγουδιστής στο Μπέλφαστ κι εγώ στη Βοστώνη. Δεν έχουμε ποτέ βρεθεί όλοι στον ίδιο χώρο. Οι δυνατότητες που σου δίνει το διαδίκτυο λοιπόν, είναι απεριόριστες. Ο κόσμος που παρευρίσκεται στις συναυλίες σας είναι κυρίως παλιότεροι fans των Morphine; Υπάρχει νέος κόσμος που γνωρίζει τα τραγούδια σας; Έχουμε την τύχη να έχoυμε ένα ευρύ φάσμα ακροατών. Υπάρχουν πχ αυτοί που μας λένε «Σας είχα δει το ‘95, που είναι όμως ισάριθμοι των «Δεν κατάφερα ποτε να σας δω ζωντανά, αλλά ακούω τους Morphine από τότε που ήμουνα παιδί». Άλλοι πάλι επίσης που δεν μας έχουν ξανακούσει ποτέ και μας λένε ότι αυτή είναι η πρώτη τους επαφή με τους Morphine. Με

τους Vapors Of Morphine προσπαθούμε να μην υποτιμούμε ποτέ τα μεταμορφωτικά αποτελέσματα μιας κοινής εμπειρίας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να παρακολουθείς τα βλέμματα των ανθρώπων όταν ακούν τον ήχο του μπάσου, στα χέρια του Jeremy Lyons. Είτε για αυτούς που ακούν αυτόν τον ήχο για πρώτη φορά, είτε για αυτούς που πίστευαν πως δε θα τον ξανακούσουν ποτέ. Το χαμόγελο είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις. Φέτος κυκλοφορήσατε το ντεμπούτο σας ως Vapors Of Morphine, “A New Low”. Περιλαμβάνει κάποιες διασκευές σε υλικό των Morphine αλλά και σε άλλων καλλιτεχνών. Μίλησε μας λίγο για αυτήν την δουλειά. Το “A New Low” προήρθε από την περίοδο των τελευταίων 6 χρόνων. Εγώ με τον Jeremy Lyons, τον Jerome Deupree και τον Jeff Allison (ντράμερ επίσης), ήμασταν στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα ενός τοπικού μπαρ, το “Atwood’s Tavern” στο Cambridge. Στην αρχή τις Τετάρτες, ενώ αργότερα τα Σαββατόβραδα. Μέσω όλης αυτής της εξέλιξης προέκυψε μια καινούρια κατεύθυνση, μ’ ένα καινούριο όνομα επίσης, το Vapors Of Morphine. Τα τραγούδια του “A New Low”, προήρθαν από διάφορες ηχογραφήσεις επιμελημένες απ’ την μπάντα, κι απ’ τον καλό μας φίλο και παραγωγό Pete Weiss. Πολλές απ’ τις ηχογραφήσεις έγιναν στο studio “Armory Sound”. Θα μπορούσαμε να ασχολούμαστε για μήνες με το υλικό, μέχρι να έχουμε αρκετά αντικειμενική άποψη για αυτό που ακούμε. Όσο περισσότερο παίζαμε, τόσο καλύτερα νιώθαμε για τον ήχο που βγάζαμε. Γι’ αυτό και το ηχογραφημένο υλικό μερικές φορές μας μοιάζει ανολοκλήρωτο. Συνεχίσαμε λοιπόν να παίζουμε , μέχρις ότου oι βάσεις των κομματιών μας, άρχισαν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, κι έτσι αρχίσαμε να χτίζουμε και τις ενορχηστρώσεις. Ο καθένας μας συνέβαλλε με δικιές του ιδέες, μέχρι να επιτυγχανθεί η βέλτιστη εμπειρία ακρόασης.

Yπάρχουν καινούριες συνθέσεις των Vapors Of Morphine στα σκαριά; Είναι αυτός ο δίσκος το ξεκίνημα μιας καινούριας εποχής για την μπάντα; Ο Jeremy έχει γράψει δύο τραγούδια, τα οποία δουλεύουμε παίζοντάς τα στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Είναι μια διαδικασία που δοκιμάζοντας πράγματα, γεννιούνται συνεχώς καινούριες ιδεές. Ένα καινούριο ξεκίνημα λοιπόν, θα σήμαινε ίσως ότι σε κάποιο σημείο είχαμε σταματήσει, ενώ εμείς κάνουμε μουσική όλη μας τη ζωή, και θα συνεχίσουμε να κάνουμε, για όσο αυτή μας χαρίζεται. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε τη χώρα μας. Οι Morphine να ξέρετε πως αποτελούν μεγάλο απωθημένο αρκετών μουσικόφιλων της Ελλάδας, εδώ και πολλά χρόνια. Τί να περίμενουμε λοιπόν στις 19 Νοεμβρίου στο Fuzz; H εμπειρία θα είναι γνώριμη στους φίλους της μπάντας. Θα παίξουμε ένα μεγάλο μέρος απ’ τις επιτυχίες των Morphine, καθως και τραγούδια απ την Αφρική και το Δέλτα του Μισσισιπή. Είναι μια ζωντανή μουσική εμπειρία, όπου μπάντα και κοινό συνδέονται για να δημιουργήσουν μια μοναδική στιγμή. Δίνουμε πολύ σημασία στον ήχο και στο πώς η διάθεση μπορεί να ζωντανέψει έναν χώρο, μέσω της μουσικής. Σε ευχαριστούμε πολύ! Περιμένουμε να σας απολαύσουμε ζωντανά. Εμείς ευχαριστούμε! Aνυπομονούμε να παίξουμε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Ελπίζουμε να σας δούμε όλους εκεί!

Credit - Zack Smith

πεζοδρόμιο | 24

The Record Store Bon Iver - 22, A Million Έπειτα από τα πρώτα τους δύο άλμπουμ όπου και μας συστήθηκαν αποσπώντας σπουδαίες κριτικές, η μπάντα του Justin Vernon, Bon Iver, επανέρχεται με την καινούργια της δουλειά ονόματι 22, A Million. Οι Αμερικάνοι λοιπόν που κατάφεραν να εισέλθουν δυνατά στην παγκόσμια indie-folk σκηνή με τους δύο πρώτους τους δίσκους, είναι πάλι εδώ με σκοπό να επιβεβαιώσουν τα όσα καλά λόγια είχαν ακουστεί και γραφτεί ώστε έτσι να εδραιωθούν ως μια από τις καλύτερες μπάντες του είδους. Και σε εννιά χρόνια ζωής που μετρούν οι Bon Iver, τα τρία μόλις άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει δείχνουν ότι δίνουν ιδιαίτερη βάση στην ποιότητα των δημιουργών τους. Βέβαια, το “22, A Million” απέχει πολλά μουσικά… μίλια από το “For Emma, Forever Ago” αφού στους γνώριμους ήχους της folk μπάντας, ο Justin Vernon θέλησε να προσθέσει επεξεργασμένα φωνητικά, synth αλλά και samples, φροντίζοντας ταυτόχρονα να μη χαθεί ο ήχος – trademark της μπάντας. Όλα αυτά φαίνονται στο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο, το “22 (OVERSooN)”, μια σαμπλαρισμένη vintage μελωδία που εκτός από την κιθάρα και την φωνή του Vernon, αίσθηση κάνουν και τα φωνητικά της Mahalia Jackson. Ακολουθεί το ανατρεπτικό “10 Death Breast”, μια μάχη ανάμεσα στο brokenbeat και τα πνευστά που υπάρχουν στο δεύτερο μισό του κομματιού, τραγούδι που ίσως έκανε κάποιους να ξανακοιτάξουν εάν όντως έβαλαν το CD των BonIver. Στην συνέχεια υπάρχει το “715 – CRΣΣΚS”, μια ψαρωτική ακαπέλα μπαλάντα, που σου δίνει την εντύπωση ότι θα καταλήξει σε ένα pop κομμάτι, το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ. Κάπου εκεί όμως εμφανίζεται το “33 GOD”, μια εκπληκτική δημιουργία του Vernon, που πάτησε σε samples από τέσσερα τραγούδια, συμπεριλαμβανομένου και του προσωπικά αγαπημένου μου “Iron Sky” του Paolo Nutini με τον στίχο “We find Gods and religions to” να καταφέρνει να μας ανατριχιάσει για ακόμη μια φορά. Ένα ακόμη κομμάτι που μας κέρδισε είναι το “8 (circle)”, που είναι και το μεγαλύτερο του δίσκου. Το “8 (circle)” θα λέγαμε ότι θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλο τον τελευταίο δίσκο της μπάντας και είναι και από τα πιο «καθαρά» αφού ο Vernon αποφάσισε να μην πειράξει τόσο πολύ τα φωνητικά σε σχέση με τα υπόλοιπα του δίσκου, με το αποτέλεσμα να είναι μία ιδιαίτερα όμορφη καλλιτεχνικά στιγμή. Κλείνοντας, υπάρχει το “_45_”, τραγούδι που θυμίζει έντονα τις folk ρίζες της μπάντας και τελευταίο, το λιτό και “00000 Million”, στο οποίο την υπέροχη φωνή του Justin συνοδεύει μόνο ένα πιάνου. Ένας ιδιαίτερος επίλογος σε έναν εξίσου ιδιαίτερο δίσκο. Ο Vernon λοιπόν ρίσκαρε και δοκίμασε νέα πράγματα στο “22, A Million” που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα περίεργο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Εν αντιθέσει όμως, μέσα από αυτό το περίεργο «μίξερ» οι Bon Iver εξακολουθούν να ακούγονται σαν Bon Iver, πράγμα που μας αρέσει ιδιαίτερα. Παναγιώτης Δουλόπουλος

Kings Of Leon - WALLS Κάποτε οι Kings Of Leon είχανε το συνοδευτικό “οι χωριάτες Strokes” κι έβγαζαν τον έναν δίσκο καλύτερο από τον άλλο (ψάξτε τους τρεις πρώτους). Έπειτα ήρθανε τα “Sex on fire”, κομμάτι που αρχικά προοριζόταν για B-side αλλά η δισκογραφική τους επέμενε να το βάλουν στο άλμπουμ και “Use Somebody” που τους έκαναν γνωστούς σε ένα ευρύτερο κοινό (βασικά, τους έμαθε η μάνα μου, η μάνα σου, οι μάνες όλου του κόσμου) και ακολούθησαν έναν mainstream δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Το WALLS, ακρωνύμιο του “We Are Like Love Songs” δεν διαφέρει από τις τελευταίες, άκρως εμπορικές κι εντελώς ακίνδυνες δουλειές τους, με τραγούδια που παρακαλάνε για airplay και που τους εξασφαλίζουν την θέση του headliner σε αδιάφορα φεστιβάλ. Πάρτε για παράδειγμα το “Waste a moment”, είναι βασικά μια παραλλαγή του “Sex on fire” στην οποία είναι όλα τόσο προβλέψιμα, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο “Lead single from our new album”. Τα “Reverend” και “Muchacho” είναι ο ήχος που αυτή τη στιγμή πλασάρεται ως κάντρι από το Nashville (η κάντρι εκεί είναι σαν τα δικά μας λαϊκο-ποπ, με εγχώριους σταρ που πουλάνε εκατομμύρια δίσκους κι έξω από την Αμερική δεν τους ξέρει κανείς), ενώ το “Find me” είναι 80s ροκ σαν τις ατυχίες που κυκλοφορούν οι Killers τώρα τελευταία, βασικά σκεφτείτε το “Drove all night” της Cindy Lauper. Κι έπειτα είναι οι μπαλάντες, το “Conversation Piece” με κιθάρες που θυμίζουν το “No Surprises” των Radiohead αλλά άπαξ και κάνεις την συγκεκριμένη σύγκριση στο μυαλό σου εκεί τελειώνουν όλα, διότι τα φωνητικά και οι στίχοι είναι κατώτερα του αναμενόμενου, ενώ το “WALLS” θυμίζει το δικό τους παλιότερο “Arizona”, μια μπαλάντα που σιγοκαίει και τελικά χάνεται στην έρημο, δεν είναι κακό, αλλά έχει ξαναγίνει. Έπειτα είναι το “Eyes on you”, vintage KOL βγαλμένο από το ντεμπούτο τους ενώ κορυφαία στιγμή, είναι το “Over”, που μιλάει για την πίεση που φέρνει η δόξα, από την οπτική σκοπιά ενός κρεμασμένου. Τραγούδια σαν κι αυτό είναι που κάνει κάποιον να μην παρατάει αυτή την μπάντα, διότι σου θυμίζουν πόσο καλοί ήταν κάποτε κι αν σε κάθε δίσκο υπάρχουν 1-2 τέτοιες στιγμές, η δουλειά έγινε. Εν κατακλείδι, το WALLS δεν είναι κακός δίσκος, έχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, ότι υπάρχει μέσα ηχητικά και στιχουργικά το έχουμε ξανακούσει, σε πολύ καλύτερα τραγούδια, από τους ίδιους! Χώρια που η παραγωγή παραείναι καθαρή και το ροκ παραείναι αρένα για ένα συγκρότημα που κάποτε ήταν όντως garage και “βρώμικο” όσο δεν πήγαινε Καλύτερα απ’ όλους το έθεσε το Pitchfork “οι χωριάτες Strokes μετατράπηκαν στους χωριάτες U2...”, αυτό. Κώστας Τσέλιος

πεζοδρόμιο | 25

πεζοδρόμιο | 26

The Record Store Pink Floyd - Cre/ation Το Cre/ation είναι ένα μικρός παράδεισος για τους φίλους των Pink Floyd. Περιέχει 27 κομμάτια σε ένα διπλό CD, ενώ λειτουργεί σαν ένα κατατοπιστικό “best of” του γιγαντιαίου box-set 27 δίσκων που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες το συγκρότημα. Τί πιο ιδανικό για αρχή από τους γνώριμους ήχους του “Arnold Layne” και του “See Emily Play”; Ένα μουσικό κολάζ εφηβικής αγνότητας στα πρώτα μουσικά, ψυχεδελικά βήματα της μπάντας. Συνέχεια με τα “Matilda Mother” και “Jugband Blues”. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς ακούγοντάς τα είναι πως είναι πιο «απλωμένα» σε σχέση με την πρώτη τους παρουσιάση στους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας. Το “Paintbox” που ακολουθεί, με την μελωδική φωνή του Rick Wright σε πρώτο πλάνο, είναι από κείνα τα τραγούδια που μπορούν εντελώς ψαρωτικά να μπάσουν έναν πιτσιρικά στο θέμα που λέγεται Pink Floyd. Ανάλογη συνέχεια, “Flaming”, ηχογραφημένο ζωντανά σε ένα session για το ραδιόφωνο του BBC. Κι αν αυτή τη στιγμή αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι πραγματικά ξεχωριστό σε αυτή την κυκλοφορία, ήρθε η ώρα σου. “In The Beechwoods”, μια απ’ τις τελευταίες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος με τον Syd Barrett στα φωνητικά. Άνευ κριτικής λόγω του πρωτόγνωρου δέους. Μετά το σοκ, ακολουθεί το «Point Me At The Sky”, ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι της εποχής που το γκρουπ έψαχνε τη νέα του μουσική ταυτότητα. Έπειτα από την προσγείωση, red alert με το spooky άσμα “Careful With That Axe, Eugene”. H στουντιακή εκδοχή του, παρακαλώ. Ο θείος Roger ψιθυρίζει και το Σύμπαν πάλλεται. Στα ίδια σκοτεινά μονοπάτια κινείται και το “Embryo”, η πρώτη πιθανότατα ηχογράφηση με τον David Gilmour. Ξαφνικά η όλη αφήγηση αλλάζει, και ακούγεται μία ραδιοφωνική διαφήμιση, στα πλαίσια της προώθησης του “Ummagumma”. To πρώτο CD κλείνει με μία τετράδα ενός BBC session του ’69: Ξεκινά με το λιτό και συνάμα γαλήνιο “Grantchester Meadows”, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και το επίσημο βίντεοκλιπ του. “Cymbaline” στη συνέχεια, σε μία ενδιαφέρουσα εκτέλεση. Επίλογος με τα “Green Is The Color” και “Careful With That Axe, Eugene”, με την εμβόλιμη παρουσία του “Interstellar Overdrive” σε μια πετσοκομμένη αλλά εξαιρετική εκτέλεση. Αλλαγή CD με βουτιά στο κινηματογραφικό σύμπαν του Μικελάντζελο Αντονιόνι: 5 ορχηστρικά που ακούστηκαν στο Zabriskie Point αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ. Μία εναλλακτική εκδοχή του “Embryo” εμφανίζεται και πάλι σε μία οριακή εκτέλεση. Από το σημείο αυτό και για το επόμενο μισάωρο, ο μυημένος ακροατής θα ζήσει μία μυσταγωγική εμπειρία. “Atom Heart Mother Suite”, live.In your face, χωρίς τη συνοδεία ορχήστρας. Κι αν ακούς το CD χωρίς να τσεκάρεις την tracklist, ίσως οι ήχοι του “Nothing Part 14” σου φανούν πολύ οικείοι... Όσον αφορά τα τελευταία κομμάτια της συλλογής, βρίσκονται στο εξαιρετικό, φετινό remaster του “Obscured By Clouds”.

Tα “Childhood’s End” με την οργισμένη φωνή και τα κοφτά riff του Gilmour, το κυνικό “Free Four” του Waters και το αδίκως παραμελημένο “Stay”. Αντί επιλόγου, το Cre/ation απευθύνεται κυρίως σε “superfans” των Pink Floyd. Ακόμα κι αν δεν είστε απ’ αυτούς, δώστε του μια ευκαιρία: Θα σας μυήσει στη μουσική τους δια της πλαγίας οδού. Γιάννης Μαρκούτης

Nicolas Jaar - Sirens Αναφέρονται στο όνομα του συχνά, τον χαρακτηρίζουν μάγο της ηλεκτρονικής μουσικής, το παιδί φαινόμεν κι άλλα τόσα κολακευτικά σχόλια, τα οποία φυσικά μόνο αδικαιολόγητα δεν είναι. Γιατί όταν στα 21 σου χρόνια κυκλοφορείς ένα τόσο εξαιρετικό ντεμπούτο, αφού έχουν προηγηθεί μερικά διόλου ευκαταφρόνητα ΕPs ήδη από τα 18 σου, τέτοια ενθουσιώδης αποδοχή είναι απολύτως αναμενόμενη. Ο Αμερικανοχιλιανός παραγωγός, στο “Space Is Only Noise” του 2011 μας είχε παρουσιάσει ένα μείγμα ψυχεδελικής αλλά και downtempo χορευτικής μουσικής, το οποίο εξέλιξε και εμπλούτισε ακόμα περισσότερο δύο χρόνια μετά, με το παράλληλο πρότζεκτ του, τους Darkside. Ένα άλμπουμ που επίσης αγαπήθηκε καθολικά, μιας και μέσα του έκρυβε πανέξυπνα, έστω και μικρά ψεγάδια από όλο το φάσμα των επιρροών της σύγχρονης μουσικής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως ο Νιcolas Jaar χαίρει μεγάλης αγάπης και εκτίμησης και πολλών ακροατών, που ελάχιστη επαφή με την ηλεκτρονική μουσική, έχουν. Λίγους μήνες πριν, πληροφορηθήκαμε πως το δεύτερο άλμπουμ του, βρίσκεται προ των πυλών και πως κυριαρχεί σ’ αυτό έντονα, το πολιτικό στοιχείο στη θεματολογία του. Και πράγματι, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το τέταρτο κατά σειρά κομμάτι με τίτλο “No”, που εμπνέεται απ την Χιλιανή εκστρατεία ενάντια στο καθεστώς του Πινοσέτ. Κάθε κομμάτι όμως αξίζει πραγματικά εκτενούς αναφοράς, γι’ αυτό θα αναφερθώ συνοπτικά στο γεύση που σου αφήνει συνολικά, η κάθε ακρόαση του συνόλου. Το “Sirens” είναι ένα ενιαίο κολάζ συναισθημάτων, τοποθετημένα περίτεχνα σε πολύχρωμα και δαιδαλώδη ηχητικά τοπία. Άλλοτε φωτεινά, άλλοτε ολοσκότεινα. Με σιωπές σαν κραυγές, αλλά και κραυγές σαν σιωπές. Λούπες, φωνές, διάλογοι βγαλμένοι μέσα από cinematic όνειρα. Ξεσπάσματα ροκ φιλοσοφίας, φιλτραρισμένα μέσα από ambient ατμόσφαιρες. Αλλά πάνω απ’ όλα αυτά, η φυσικότητα με οποία την σχηματίζονται και αναπαράγονται οι ήχοι του Jaar, λες και πηγάζουν από κάποιο απόκοσμο αλλά και ταυτόχρονα τόσο γήινο τοπίο. Ίσως σε άλλη περίπτωση καλλιτέχνη, ένας τέτοιος σύντομος κύκλος 6 τραγουδιών, και μάλιστα με τόσα πειραματικά και underground στοιχεία, θα μπορούσε να αποτελεί ένα χορταστικό μεν, αλλά κάπως δύσπεπτο και δοκιμαστικού χαρακτήρα EP δε, στα πλαίσια, ίσως, μιας αναζήτησης ενός πρωτοποριακού ηχητικού στίγματος. Όμως στα μαγικά χέρια του Nicolas Jaar, και με κρατούμενο της προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές σαν ήδη πολύτιμη παρακαταθήκη, μοιάζει σαν ένα απολύτως ολοκληρωμένο, σύγχρονο έργο τέχνης. Τόσο σε μουσικούς, όσο και σε συναισθηματικών και κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων, όρους. Ενός δημιουργού που μόλις στα 27 του χρόνια, όχι απλώς έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια (βασικά) θέματα όπως η αναζήτηση καλλιτεχνικής ταυτότητας, αλλά που έχει πλέον δημιουργήσει μια ολόκληρη προσωπική σχολή, βάσεις της οποίας είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ανακαλύπτουμε σε πληθώρα μελλοντικών κυκλοφοριών της ηλεκτρονικής μουσικής. Θανάσης Καρανίκας

πεζοδρόμιο | 27

Ιστορίες από τον εξώστη

Jack Reacher: Never Go Back. Πολυσυζητημένη για αυτόν τον μήνα είναι και η καινούρια ταινία με τον Tom Cruise, Jack Reacher: Never Go Back. Σκηνοθέτης της ταινίας: ο Edward Zwick.Ο Zwick έχει συνεργαστεί ξανά με τον Cruise στον Τελευταίο Σαμουράι ενώ έχει σκηνοθετήσει και τα Αγάπη σαν ναρκωτικό (2010) και Ματωμένο Διαμάντι (2006).Επίσης, είναι η πρώτη φορά που ο Cruise πρωταγωνιστεί σε sequel μιας ταινίας πέρα από τις Επικίνδυνες Αποστολές. Συνεπώς, το Never Go Back αποτελεί sequel της ταινίας Jack Reacher του 2012 και όπως και το πρώτο κεφάλαιο, έτσι και αυτό βασίζεται στο ομώνυμο bestseller του μυθιστοριογράφου Lee Child. Η πρώτη ταινία μας παρουσιάζει τον Jack Reacher, έναν πρώην στρατονόμο και ερευνητή μυστικών υποθέσεων. Αυτός καλείται να ρίξει φως στην υπόθεση ενός ελεύθερου σκοπευτή που σκότωσε πέντε τυχαία άτομα, που στην ουσία δεν έχουν τίποτα να τα συνδέει μεταξύ τους.Τέσσερα χρόνια μετά ο Reacher επιστρέφει στην παλιά του βάση για να αποκαλύψει τι πραγματικά συνέβη με τη δολοφονία δύο στρατιωτών. Καθώς γυρίζει στην Νέα Ορλεάνη προκειμένου να συναντήσει και την παλιά του φίλη και συνεργάτιδα Susan Turner (Cobie Smulders ή Θεία Ρόμπιν από το How I Met Your Mother) και να την απαλλάξει από τις κατηγορίες για κατασκοπεία, ξαφνικά βρίσκεται ο ίδιος κατηγορούμενος για έναν φόνο που συνέβη πριν πολλά χρόνια. Τώρα λοιπόν ο ευφυής και δυναμικός Jack Reacher πρέπει να ξεσκεπάσει την αλήθεια σε μια ιστορία που εμπλέκεται ο ίδιος. Από τις 10 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.

Allied Brad Pitt, Marion Cotillard. Αυτά τα δύο μεγάλα ονόματα του Hollywood, με ένα υποτιθέμενο σκάνδαλο να τα ενώνει, βρίσκονται συμπρωταγωνιστές στην ταινία που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Νοεμβρίου. Ίσως αυτή θυμίζει λίγο Mr. and Mrs. Smith. Ίσως πάλι να φλερτάρει με το Inglourious Basterds. Σίγουρα όμως θυμίζει τη θρυλική ταινία του ’43, Casablanca.Το Allied είναι μία πολεμική και συνάμα ερωτική ταινία του Robert Zemeckis, σκηνοθέτη επίσης των ταινιών Πολικό Εξπρές, Forrest Gump και Επιστροφή στο μέλλον. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που πραγματεύεται την αποστολή δύο κατασκόπων των Συμμαχικών δυνάμεων κατά της Ναζιστικής Γερμανίας. Έτσι τοποθετούμαστε στο 1942 στη Βόρεια Αφρική και συγκεκριμένα στην μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκο, την Καζαμπλάνκα.Η πόλη αυτή, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε σημαντικό λιμάνι και μεγάλο οικονομικό-διοικητικό κέντρο, ενώ φιλοξένησε και τα σχέδια των 3 μεγάλων ηγετών της εποχής (Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ, Στάλιν) για την δολοφονία του Χίτλερ. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, ο Max Vatan (Brad Pitt),κατάσκοπος και εκτελεστής για λογαριασμό των Αμερικανών, και η Γαλλίδα κατάσκοπος Marianne Beausejour (Marion Cotillard) άγνωστοι ως τότε, συνεργάζονται για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού: τη δολοφονία ενός Γερμανού αξιωματούχου. Ο Max στην πορεία ερωτεύεται και παντρεύεται την Marianne και γυρίζουν μαζί στο Λονδίνο. Μετά από λίγα χρόνια όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια φήμη που θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή του: Οι ψίθυροι που κυκλοφορούν στους κατασκοπευτικούς κύκλους του Λονδίνου αναφέρουν ότι η σύζυγός του δεν είναι απλά πράκτορας των Συμμάχων, αλλά και των Γερμανών. Και από ‘κει πέρα, η κατάσταση περιπλέκεται... Το Allied πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 23 Νοεμβρίου. Stay tuned.

Ελένη Πρίτσα

πεζοδρόμιο | 29

Tech It Home

Δημήτρης Πάττας

Made by

Η επέλαση της Google στον χώρο του hardware Οποιαδήποτε νέα κίνηση από την Google αναμένεται πάντα με προσμονή από φίλους και εχθρούς της εταιρίας, η οποία συνηθίζει να είναι πρωτοπόρος στις εξελίξεις. Ο τεχνολογικός κολοσσός έχει διαθέσει μια σειρά νέων προϊόντων στην αγορά, τα σημαντικότερα από τα οποία σας παρουσιάζουμε.

Pixel: Πρόκειται για το νέο κινητό της Google, τον διάδοχο θα λέγαμε του Nexus. Κατασκευάζεται σε συνεργασία με την HTC και κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις, την απλή και την XL. Η βασική τους διαφορά είναι φυσικά στο μέγεθος, με την οθόνη του Pixel να είναι 5 ίντσες (1080p) και του Pixel XL 5,5 (1440p). Στο μεγαλύτερο μοντέλο συναντάμε και μεγαλύτερη διάρκεια μπαταρίας, η οποία μετρά 3450 mAh, έναντι των 2770 mAh της απλής έκδοσης. Η εταιρία διαφημίζει την κάμερα των 12,3MP, των 1,55 μm pixels και του f/2.0 φακού ως αυτήν με τις καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με τον ανταγωνισμό, αν και αυτό μένει να αποδειχθεί με περαιτέρω μετρήσεις, ενώ υποστηρίζεται και η λήψη βίντεο 4K. Η πίσω κάμερα κρίνεται επίσης ικανοποιητικότατη, με ανάλυση στα 8MP, 1,4μm pixels και φακό f/2.4. Στα υπόλοιπα βασικά χαρακτηριστικά, έχουμε 4GB RAM και έως 2.15GHz τετραπύρηνο επεξεργαστή. Όσον αφορά τη χωρητικότητα, τα νέα smartphones διατίθενται με εσωτερική μνήμη 32 ή 128GB, η οποία φαίνεται υπεραρκετή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι προσφέρεται απεριόριστος χώρος για τις φωτογραφίες και τα βίντεο που τραβάμε, στον Google λογαριασμό μας! Το λειτουργικό σύστημα είναι φυσικά η τελευταία έκδοση του Android, 7.1 Nougat. Η τιμές κυμαίνονται από 759€ έως 1009€, ανάλογα με τη χωρητικότητα και το μέγεθος.

Daydream: Το Daydream αποτελεί τη νέα πρόταση της Google στον χώρο της εικονικής πραγματικότητας. Δεν πρόκειται για αυτόνομο σύστημα όπως το Oculus Rift, αλλά για ένα headset εικονικής πραγματικότητας στο οποίο εφαρμόζει το smartphone μας ώστε να προβάλει VR περιεχόμενο, εφόσον φυσικά είναι ικανό για κάτι τέτοιο. Εννοείται ότι το Pixel της Google είναι πλήρως συμβατό με το Daydream από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του. Διατίθεται σε τρία χρώματα (κόκκινο, γκρι και άσπρο) και έρχεται μαζί με ένα χειριστήριο που μας επιτρέπει να αλληλεπιδρούμε με τις εφαρμογές που τρέχουμε, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν παιχνίδια όπως το “Fantastic Beasts and Where to Find Them”, βασισμένο στο spin-off του Harry Potter, αλλά και εφαρμογές streaming όπως YouTube και Netflix, οι οποίες θα προσφέρουν βίντεο 360 μοιρών. Το Daydream είναι ήδη διαθέσιμο στην Αμερική στην τιμή των $79, ενώ η τιμή του στην Ευρωπαϊκή αγορά παραμένει άγνωστη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Home: Ένα μεγάλο βήμα προς τη νέα τεχνολογική εποχή: Ξυπνάς, λες καλημέρα και μια φωνή σου απαντά υπενθυμίζοντάς σου το σημερινό σου πρόγραμμα, τον καιρό, τί ώρα πρέπει να ξεκινήσεις για τη δουλειά για να μη συναντήσεις κίνηση και τί ώρα αναχωρεί η αυριανή σου πτήση. Έπειτα σου λέει διακριτικά ότι έχεις επέτειο με το έτερον ήμισυ, οπότε ζητάς από τη φωνή να κάνει κράτηση στο νέο εστιατόριο που έχει ανοίξει στην περιοχή σου. Στη συνέχεια της ζητάς να παίξει την αγαπημένη σου playlist από το Spotify όσο φτιάχνεις πρωινό και να ανοίξει την τηλεόραση όταν κάθεσαι να το φας στον καναπέ σου. Μία παρόμοια καθημερινότητα υπόσχεται το Google Home, ένα ηχείο που δέχεται φωνητικές εντολές και χρησιμοποιεί το Google Assistant, τη νέα έκδοση του Google Now και αποτελεί τον προσωπικό μας βοηθό στις καθημερινές μας ασχολίες. Μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες στο Google Search, να επικοινωνήσει με τις smart συσκευές μας και να διαχειριστεί online εφαρμογές, αρκεί να του το ζητήσουμε λέγοντας “Ok Google”, ενώ θα κοστίζει κοντά στα 100 €.

πεζοδρόμιο | 30

The Reader’s Corner

Χρήστος Τερζίδης Ο Χρήστος Τερζίδης είναι ένα πολυτάλαντο πρόσωπο, το οποίο υπηρετεί το χώρο του θεάματος εδώ και πολλά χρόνια μέσα από διαφορετικά πόστα. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του, ξεχωρίζει η αγάπη του για τη δημοσιογραφία όπως και η ενασχόληση με τη μουσική και κυρίως το κομμάτι της προώθησής της, ενώ την τελευταία και πλέον δεκαετία της ζωής του, έχει κολλήσει το συγγραφικό μικρόβιο. Μέσα σ’ αυτό το σύντομο διάστημα, έχει προλάβει να μας χαρίσει μερικά πολύ αξιόλογα μυθιστορήματα. Αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη στάθηκε η παρουσίαση του τελευταίου του έργου με τίτλο “Frankin, Killer on the Road”. Στις παρακάτω γραμμές μπορείτε να διαβάσετε την ενδιαφέρουσα συζήτηση που κάναμε μαζί του. Μαριάννα Μπεβενίου - Χρήστος Σφήκας

Το νέο σας παιδί είναι το τέταρτο κατά σειρά μυθιστόρημα που γράφετε. Ποια συναισθήματα σας γεννά η νέα σας δουλειά; Η ολοκλήρωση κάθε δουλειάς που επιμελούμαι σκληρά από κάθε άποψη, ψυχολογικά και σωματικά, προσφέρει οπωσδήποτε ένα αίσθημα ικανοποίησης και λύτρωσης. Και μία γλυκιά έξαψη για το τι του επιφυλάσσει το ταξίδι από αναγνώστη σε αναγνώστη. Ο Franklin είναι ο πρωταγωνιστής-serial killer της ιστορίας σας. Τι τον διαφοροποιεί και τον κάνει να ξεχωρίζει από τους ήρωες των άλλων ιστοριών; Ο Franklin είναι ο σκοτεινός δολοφόνος που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Γιατί όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι, βασανιστές αλλά και ήρωες και ηγέτες. Το ποια πλευρά μας θα βγάλουμε στην επιφάνεια σαφώς και ορίζεται από τον χαρακτήρα μας αλλά πιστεύω ότι κατά ένα μεγάλο μέρος έχει να κάνει περισσότερο με τις συγκυρίες της ζωής. Ο Franklin είναι η πιο σκοτεινή εκδοχή του εαυτού μας που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Βασανίζεται και έχει κυριευτεί από τις πιο σκοτεινές ένοχες σκέψεις που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ποια είναι η μέχρι στιγμής αποδοχή από πλευράς κόσμου; Από ποιες περιοχές έχει περάσει η παρουσίαση του βιβλίου; Βρισκόμαστε στην αρχή των εκδηλώσεων/παρουσιάσεων του Franklin. Ξεκίνησα από την πόλη που μεγάλωσα, την Θεσσαλονίκη και βρέθηκα κοντά σε φίλους στην πόλη της Λάρισας και του Βόλου. Στις αρχές του Νοέμβρη έγινε η μεγάλη παρουσίαση της Αθήνας. Οι φίλοι που έχουν διαβάσει τον Franklin εκφράστηκαν με ενθουσιασμό. Μία άγνωστη φίλη με χαρακτήρισε ως τον Σκοτεινό Σωματοφύλακα της Ελληνικής Λογοτεχνίας. Ιδιαίτερα συγκινητικά και ενθαρρυντικά όλα αυτά για εμένα. Χαρακτηρίζεστε ως ο πιο αντισυμβατικός συγγραφέας της γενιάς σας. Τι έχετε να απαντήσετε σε αυτόν τον χαρακτηρισμό; Σε μία «κοινωνία» συγγραφέων, στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία προσπαθεί να μοιάσει στους πετυχημένους εμπορικά συγγραφείς που ασχολούνται με τις ερωτικές περιπέτειες και ανησυχίες μεσήλικων γυναικών και οι υπόλοιποι έχουν αγωνία μόνο να επιδείξουν τον ακαδημαϊκό τους λόγο σε ανούσιες ιστορίες, σίγουρα δεν γράφω ακολουθώντας τις επιταγές τις εμπορικής επιτυχίας. Δεν ανήκω στον είδος των συγγραφέων που είχα τρεις

εραστές στην διάρκεια της ζωής μου αλλά αλλάζω εραστή ανά τρεις σελίδες στα βιβλία μου. Ναι, είμαι ο πλέον αντισυμβατικός της γενιάς μου γιατί είμαι ειλικρινής σε αυτά που γράφω. Και αυτό είναι το δυστύχημα για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Να θεωρείται αντισυμβατικότητα η ειλικρίνεια.

Aν το νέο σας βιβλίο ήταν ταινία, ποιος Έλληνας σκηνοθέτης θα την επιμελούνταν; Θα διάλεγα, αν και δεν έχω πια την δυνατότητα, τον Νίκο Νικολαΐδη γιατί είναι ο μοναδικός Έλληνας σκηνοθέτης που έχει αυτή την σκοτεινή προσέγγιση που είναι απαραίτητη για την οπτικοποίηση του Franklin. Συμπληρωματικά, τον Βασίλη Κατσίκη λόγω της προσωπικής φιλίας και της γνώσης των δυνατοτήτων του. Πόσο οικεία σας είναι η αίσθηση του περιθωρίου όπως παρουσιαζόταν από τις ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη; Οι ταινίες του Νικολαΐδη είναι πλημμυρισμένες από συμβολισμούς και κατά μία έννοια δημιουργούν έναν κόσμο ο οποίος ανήκει στο φανταστικό. Σε όλη μου την ζωή ήμουν σε επαφή με το περιθώριο αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω ζήσει σε αυτό. Θα δήλωνα απλός παρατηρητής του. Εκτός από τη συγγραφή, δείχνετε μια μεγάλη αγάπη και στις άλλες τέχνες όπως η μουσική. Ποια είναι η σημερινή σας σχέση μαζί της; Όσον αφορά την μουσική ασχολήθηκα μαζί της από την πλευρά του μάνατζμεντ και της παραγωγής καθώς δεν διέθετα κανένα μουσικό ταλέντο, όμως

το πάθος μου για αυτό το είδος τέχνης δεν με άφηνε σε ησυχία. Σήμερα έχω λιγότερες δραστηριότητες καθώς έχω επιλέξει να ασχοληθώ με projects και καλλιτέχνες με γνώμονα όχι το εμπορικό κέρδος αλλά την μοναδικότητα τους.

“

πεζοδρόμιο | 31 Δεν αρεσκόμαστε στις ταμπέλες, όμως οι – φαινομενικά έστω- ανόμοιες μουσικές που αγαπάτε μας οδηγούν σε μία απορία: To hip-hop που δεν σταματά μπορεί να συμπορευτεί με το Too Old To Rock N’ Roll – Too Young To Die? Η μουσική είναι μία και σε κάθε εκδοχή της περιέχει μέσα ένα κομμάτι της αλήθειας για αυτό τον κόσμο.

Σε όλη μου την ζωή ήμουν σε επαφή με το περιθώριο αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω ζήσει σε αυτό. Θα δήλωνα απλός παρατηρητής του.

”

Στην ουσία, είστε ένας από τους πιο πετυχημένους καλλιτεχνικούς μάνατζερς της χώρας. Ξέχωρα λοιπόν από τη μουσική, νιώθετε πως οι συγγραφικές σας «παρενθέσεις» εμπεριέχουν ρίσκο; Είχα αυτό τον φόβο στο ξεκίνημα της συγγραφικής μου πορείας. Σε αυτή την χώρα όποιος έχει να πει κάτι, εκτός αν είναι πολιτικός, είναι ύποπτος. Το ξεπέρασα με τον καιρό όταν κατάλαβα ότι το μόνο μη συμβατό επάγγελμα με την ιδιότητα του συγγραφέα, είναι ο επαγγελματίας συγγραφέας.

Όσον αφορά το πολυσυζητημένο θέμα των ημερών, πώς νιώσατε όταν πληροφορηθήκατε πως ο αγαπημένος Μπομπ Ντίλαν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας; Θεωρείτε πως η στιχουργική εργασία που «ντύνεται» με μουσική οφείλει να διαχωρίζεται από την συμβατική λογοτεχνία και ποίηση; Νομίζω ότι οι αρνητικές αντιδράσεις για την βράβευση του Μπομπ Ντίλαν, οφείλονται σε ένα διαχρονικό ιδιότυπο ρατσισμό ανθρώπων που έχουν μία ψευδαίσθηση ότι μπορούν να είναι κριτές στο ύψιστο δημιούργημα του ανθρώπινου είδους. Την τέχνη σε οποία μορφή της. Είναι γνωστή η προσφορά του Ντίλαν, μέσα από τους στίχους του, στην σκιαγράφηση του αμερικάνικου τρόπου σκέψης. Τώρα το ότι ενδεχομένως υπάρχουν κάποιοι εξίσου άξιοι άνθρωποι των γραμμάτων που θα πρέπει να λάβουν το Νόμπελ, δεν αποτελεί επιχείρημα για τους επικριτές αυτής της βράβευσης. Κλείνοντας, τι σας φέρνει στο νου η λέξη πεζοδρόμιο; Αλητεία, καύλα και παράνομη ηδονή.

πεζοδρόμιο | 32

Τη ζωή με το κουτάλι

Αθηνά Κατσή

.

Με ή χωρίς γλυκάνισο ο μεζές θα έρθει Πάμε να φάμε τσίπουρα;

Μεζεδάκια μου, για το θέμα μας αυτή τη φορά δεν απαιτεί κανένας πρόλογος και είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Το άκουσμα και μόνο της λέξης ‘‘μεζές’’ φέρνει στο μυαλό μας χρώματα, αρώματα και γεύσεις που ο καθένας μας διαλέγει για να συνοδεύσει το αγαπημένο του ποτό. Ουζομεζές, τσιπουρομεζές, κρασομεζές και άλλα συνθετικά! Προφανώς, γιατί είναι αναγκαίος ο συνδυασμός για την απόλυτη ευχαρίστηση του ουρανίσκου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που κατά τας γραφάς, ο μεζές ως λέξη έχει τις ρίζες της στην περσική λέξη για τη ‘‘γεύση’’. Ακόμη βέβαια αναζητώ τη συσχέτιση με το ελληνικότατο ‘‘μέζεα’’, οι ελλιπείς φιλολογικές μου γνώσεις δεν αρκούν για να επιβεβαιώσω την ευθεία σχέση με τον εξαιρετικό μεζέ που λέμε αμελέτητα! Και αφήνοντας στην άκρη τη μελέτη θα επικεντρωθώ στους μεζέδες. Φυσικά, σε κανέναν δεν αρέσει να πίνει το ποτό του ξεροσφύρι… κι έγινε ο μεζές το συνοδευτικό του. Ο μεζές δεν είναι γεύμα αλλά γεύση, σκοπός του δεν είναι να κορέσει την πείνα μας αλλά να μας ανοίξει την όρεξη. Γι’ αυτό άλλωστε οι μεζέδες φιγουράρουν στη λίστα με τα ορεκτικά στα μενού. Είναι αλμυροί, πικάντικοι, παστοί και στοχεύουν ακριβώς στη διέγερση της γεύσης μας και στην κατανάλωση ποτού. Αρχικά, ήταν οι πτωχές ελίτσες και τα ξινά αγγουράκια λαϊκά σερβιρισμένα με οδοντογλυφίδες ή και χωρίς αυτές. Με τη διεύρυνση των κοινωνικών στρωμάτων αυξήθηκε και η ποικιλία και τα είδη των μεζέδων, διατηρώντας ωστόσο τη μορφή τους, μικρές λαχταριστές ακαταμάχητες μπουκιές. Τα κλασσικά μεζεδοπωλεία διαθέτουν εξ’ ορισμού συνοδευτικά πιάτα για κάθε παραγγελία ποτού και μεγάλη ποικιλία για επιπλέον επιλογές σε ορεκτικά. Ακόμη θυμάμαι τις ατελείωτες ντουζίνες από πιάτα με λαχταριστούς μεζέδες την πρώτη φορά που άβγαλτη πήγα σε τσιπουράδικο στο Βόλο, στη σχολική εκδρομή. Κι εδώ θα μου επιτρέψετε μια μικρή παρένθεση στην τέχνη του μεζέ που έχει κάνει διάσημη την πόλη του Παγασητικού. Κοντεύει ένας αιώνας από την ίδρυση των προσφυγικών στη Νέα Ιωνία που έφεραν μαζί τους τις παραδόσεις τους και την ανάγκη για καλή ζωή. Καλή ζωή, δηλαδή λιτή και ευτυχισμένη. Αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τη ζωή τους και το βιός τους να καταστρέφονται βρήκαν το στήριγμά τους στα απομεινάρια τους και από το τίποτα έφτιαξαν ξανά τα πάντα. Τα απομεινάρια τους ήταν μεγαλειώδη, οι αρχές τους και οι συνταγές τους. Σε εκείνα τα πρώτα μεζεδοπωλεία της Νέας Ιωνίας μεταλαμπαδεύτηκε το ευ ζην της Ιωνίας και ευτυχώς για εμάς κρατούν ζωντανά τη γεύση της καλοπέρασης. Ο μεζές συνοδεύει κυρίως δυνατά ποτά γι’ αυτό και οι κατάλληλοι μεζέδες είναι δυνατοί στη γεύση, οι ελληνικοί μεζέδες είναι τουρσιά, ελιές, λακέρδες και παστά κρέατα για τσίπουρα, ρακί και ούζο. Οι λατινικές χώρες έχουν κάνει διάσημα ανά τον κόσμο τα tapas που είναι ο δικός τους μεζές για να συνοδεύουν το ρούμι και την τεκίλα. Και φυσικά δεν μπορώ να παραβλέψω την ατελείωτη ποικιλία σε snacks που έχουν κατακλείσει την παγκόσμια αγορά τροφίμων, η μεγάλη διαφορά τους βεβαία είναι ότι τα snacks είναι έτοιμα προς κατανάλωση, σε αντίθεση με τους μεζέδες που θέλουν το χεράκι του νοικοκύρη να τα ετοιμάσει… κι ο Ζήκος να τα σερβίρει. Μεζέδες, μεζεδάκια και μεζεκλίκια, λογής - λογής μπορούμε να βρούμε σε κάθε μεζεδοπωλείο, παραδοσιακό, λαϊκό, διεθνές, έθνικ, τρέντυ ή φιούζιον… γιατί στο Dry Martini η ελιά είναι ο μεζές.

Στα πρώτα “μεζεδοπωλεία της Νέας Ιωνίας μεταλαμπαδεύτηκε το ευ ζην της Ιωνίας

”

πεζοδρόμιο | 33

Aπό το 2011 έως και σήμερα, το A Mano έχει ταυτιστεί με τον καλό καφέ. Όλα ξεκίνησαν από το take-away κατάστημα στη γωνία των οδών Καποδιστρίου και Αζά. Έπειτα γνωρίσαμε το hotspot της πόλης, στην οδό Υψηλάντου. Εκεί όπου η σύγχρονη αρχιτεκτονική σέβεται το παλαιό, και η εμπειρία του καφέ μεταφράζεται σε άψογη εξυπηρέτηση. Καποδιστρίου & Αζά | Υψηλάντου & Πλαστήρα | Υψηλάντου & Γαριβάλδη τ. 24410 42425 | Καρδίτσα

Το Σουβλάκι του Παππού είναι το ψητοπωλείο στο οποίο η γεύση και η ποιότητα είναι αδιαπραγμάτευτη. Εδώ μπορείτε να γευτείτε, εκτός από το φημισμένο σουβλάκι μας χοιρινό ή κοτόπουλο, γύρο, σις κεμπάπ καθώς και μπιφτέκι. Όλα χειροποίητα και όλα με την υπογραφή μας. Σμύρνης 7| Delivery 24410 71806 – What’s Up 697 8793457| Καρδίτσα

Δ. Τερτίπη και Σμύρνης γωνία. Μια ξεχασμένη γειτονιά στην οποία το Τόσο Δα τα τελευταία χρόνια έδωσε ζωή και έθεσε τη διασκέδαση της Καρδίτσας σε νέες βάσεις. Δημιούργησε ένα εναλλακτικό ρεύμα και άλλαξε τις συνήθειες της πόλης, καθιερώνοντας τον specialty καφέ, τα cocktails και τα μουσικά ακούσματα πέρα από τα δεδομένα! Δ. Τερτίπη & Σμύρνης | τ. 24410 42369 | Καρδίτσα

23 χρόνια Blues. Ιστορικό, διαχρονικό, παλαιωμένο, μοντέρνο. Από την τέχνη του να φτιάξεις έναν καλό espresso ή τα μοτίβα σε μια καλή κρέμα, έως τον τρόπο που θα παρουσιάσεις μια συναρπαστική και αναπάντεχη πορεία προς τα blues, με το ποτό να μας ηρεμεί και να μας φέρνει πιο κοντά, στο Blues κινείται ένας ολόκληρος κόσμος. Δ. Τερτίπη 19 | τ. 24410 71528 | Καρδίτσα

30 χρόνια πριν, άνοιξε στην πόλη μας ένα bar με σκοπό στην αρχή να λειτουργήσει με την μορφή ενός τόπου για άτομα που αγαπούν το jazz και το blues. Σήμερα, το pianobar Πουθενά παραμένει αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου, κρατώντας ένα μοναδικό ύφος και χωρίς να αλλάζει μουσικές προτιμήσεις.

Cadillac Records, ή αλλιώς ό,τι πιο κοντινό μπορείς να βρεις σε μια ευκαιρία για απόδραση από τα στενά νοητά όρια της πόλης. Η διακόσμηση είναι λιτή και άνετη στο μάτι, ενώ τα μεγάλα τραπέζια του μπορούν να φιλοξενήσουν δύο και τρεις διαφορετικές παρέες, πράγμα που μπορεί να σταθεί ως αφορμή νέων γνωριμιών. Δ. Τερτίπη & Χατζημήτρου | τ. 24410 75105 | Καρδίτσα

Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24410 73012

Εδώ και δύο χρόνια η οδός Διάκου έχει αποκτήσει άλλο χαρακτήρα στον τομέα της διασκέδασης, κι αυτό οφείλεται στο Mercato. Έναν προσεγμένο χώρο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που παραπέμπει σε σαλόνι σπιτιού. Εκτός από τον καφέ και το ποτό, τη διαφορά κάνει η κουζίνα του, καθώς κάθε μέρα σερβίρονται διαφορετικά και αυστηρώς μελετημένα πιάτα, υπό τους ήχους όμορφης μουσικής.

Καρδίτσα

Διάκου 11 – Νέα Αγορά | τ. 24414 00587 Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 34

Ένα από τα πιο εναλλακτικά και ιδιαίτερα καταστήματα της πόλης. Ένας πανέμορφος,ατμοσφαιρικός χώρος, αγαπημένο νεανικό στέκι για ποιοτικό καφέ, επιτραπέζια παιχνίδια και επιλεγμένες μουσικές. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο ζωντανή ρεμπέτικη μουσική, μια ανεπανάληπτη μουσική πανδαισία,από τα δημοφιλέστερα ρεμπετάδικα της χώρας. Ηρακλείτου 12 | τ. 24410 76013 | Καρδίτσα

Στο στενό της οδού Βάλβη υπάρχει ένας ιδιαίτερος χώρος στον οποίο με το που μπεις θα νιώσεις πως μεταφέρεσαι αυτόματα σε ένα υπέροχο bar του Δουβλίνου. Αυτή είναι η Μαργαρίτα, το κατάστημα όπου η ζεστή ατμόσφαιρα, τα προσεγμένα ποτά και η σαφής άποψη για την καλή μουσική αποτελούν ένα ιδανικό τρίπτυχο επιτυχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας, τα 19 χρόνια της. Πεζόδρομος Βάλβη | τ. 24410 42434 | Καρδίτσα

&

To Gaspar café & resto αποτελεί ένα χώρο εξαιρετικής αισθητικής, με άρτια εναρμονισμένες παροχές σε όλο το φάσμα της μαζικής εστίασης. Ανοιχτά από νωρίς το πρωί με το αγαπημένο σας ρόφημα και την κουζίνα να ανοίγει από τις 12 το μεσημέρι έως αργά το βράδυ, προσφέροντάς σας μία πιο “street” επιλογή πέρα από τα συνηθισμένα. Έπειτα το βράδυ πλησιάζει υπό τους ήχους των καλύτερων DJs.

Το Cafeina είναι ένα από τα παλαιότερα coffe & cocktail bar στην πόλη της Καρδίτσας. Από το 2002 βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Βαλταδώρου στο κέντρο της πόλης. Θα το βρείτε ανοιχτό όλες τις μέρες του χρόνου, από νωρίς το πρωί για έναν χαλαρό καφέ, έως και αργά το βράδυ για τη διασκέδασή σας. Ένα cocktail list από τους καλύτερους και βραβευμένους bartenders της πόλης, τα πολλά all-day parties καθώς και τα πολυποίκιλα event είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητα του Cafeina.

Kαζαμπάκα 6 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24411 01666 | Καρδίτσα

Πεζόδρομος Βαλταδώρου | τ. 24410 74131 κ. 6972 011394 | Καρδίτσα

Το Piu είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και πιο αγαπημένα μαγαζιά της πόλης. Είτε με την τωρινή του ονομασία, είτε ως Βίβλος παλιότερα, ο προορισμός είναι πάντα ένας, Καζαμπάκα 4 στην πλατεία Δικαστηρίων. Εδώ και χρόνια θεωρείται το ιδανικότερο μέρος συνάντησης και διασκέδασης, και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.

To Aερόστατο Technopolis Live αποτελεί μία μουσική όαση που χαρίζει στην πόλη της Καρδίτσας αυτό που έλειπε για πάρα πολλά χρόνια: Ποιοτική μουσική, παιγμένη ζωντανά από τo εξαμελές γκρουπ του. Τραγούδια εποχής, τραγούδια κακώς ξεχασμένα αλλά και άλλες, αναπάντεχες μουσικές επιλογές χωρίς τον φόβο της ανομοιογένειας. Όλα αυτά σε έναν όμορφα διακοσμημένο και φιλόξενο χώρο που σας περιμένει κάθε Παρασκευή και Σάββατο.

Καζαμπάκα 4 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24410 41401 | Καρδίτσα

H τοποθεσία ενός espresso bar που φιλοδοξεί να κάνει τη διαφορά στον χώρο του καφέ. Χώρος ιδανικός για να απολαύσετε ένα υπέροχο ρόφημα, αλλά και με υπηρεσία delivery που λειτουργεί από τις 8 το πρωί έως τις 8 το απόγευμα.

Mamalou, όχι μόνο για τον ποιοτικό καφέ, αλλά και για την υπέροχη ποικιλία φρέσκων μικρογευμάτων! Καραϊσκάκη 47 & Αβέρωφ τ. 24410 28161 | Καρδίτσα

Λεωφ. Δημοκρατίας 22 | τ. 6988922 222 | Καρδίτσα | FB Page : aerostatotechnopolislive

πεζοδρόμιο | 35

Brothers, ή αλλιώς η συνέχεια του Avanti, εξού και η ονομασία! Ένα steakhouse που δημιουργήθηκε με σκοπό να σας προσφέρει διαφορετικές επιλογές στην καθημερινότητά σας και φιλοδοξεί να γίνει το νέο σας στέκι, προσφέροντάς σας ξεχωριστές και ιδιαίτερες γεύσεις.

Σε ένα άριστα διακοσμημένο, αλλά παράλληλα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον το Avanti pizza - restaurant μπορεί να φιλοξενήσει και να εξυπηρετήσει όλες τις γαστρονομικές σας επιθυμίες, από ένα απλό γεύμα ως ένα ιδιαίτερο δείπνο, αλλά και κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση. Oι συνταγές του που συνδυάζουν κρέας και λαχανικά αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των γευμάτων, γεύματα στα οποία πρωταγωνιστεί το ελαιόλαδο στα πλαίσια της Μεσογειακής διατροφής.

Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24411 00344 | Καρδίτσα

Βενιζέλου 98 – Πλατεία Λάππα | τ. 24410 75772 | Καρδίτσα

Το Solair ανακαινίστηκε και σας περιμένει. Βρίσκεται στην καρδιά της Καρδίτσας, στην πλατεία Δικαστηρίων και είναι κοντά σας από νωρίς το πρωί με τον καλύτερο καφέ της πόλης, έως το βράδυ με μια μεγάλη γκάμα ποτών και κρασιών. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον industrial αισθητικής χώρο, κάνουν το Solair το μέρος που αξίζει να επισκεφθείτε και να γνωρίσετε και τον προορισμό που θα σας ταξιδέψει.

Πλαστήρα 1 – Πλατεία Δικαστηρίων | τηλ. 697 903 0199 | Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 36 Δανάη Τ.

The Cosmic Whisperer Project

ΚΡΙΌΣ

ΖΥΓΌΣ

Το ανήσυχο πνεύμα σου θα κοντραριστεί με το περίεργο για σένα αίσθημα ηρεμίας του Νοεμβρίου, Κριέ. Δεν είναι όλη μας η ζωή άγχος και πίεση. Κοίταξε καταρχήν να ξεκουραστείς γιατί από τις αρχές Σεπτεμβρίου έχεις εξαντλήσει τις σωματικές και ψυχικές σου αντοχές στον επαγγελματικό σου χώρο. Η πολλή δουλειά δε φέρνει οπωσδήποτε την ευτυχία. Στα ερωτικά, καλό θα ήταν να γίνει μία ειλικρινής συζήτηση με το άλλο σου μισό ώστε να αποφευχθούν αναίτιες εντάσεις. Μην ξεχνάς πως η αγάπη και η εμπιστοσύνη είναι τα πάντα σε μία σχέση. Είναι κρίμα μία κρίση ζήλιας να καταστρέψει όσα έχετε χτίσει με τόσο κόπο.

Φαίνεται πως έχεις κουραστεί και η καθημερινότητα δε σε ευνοεί, Ζυγέ. Μάλιστα δεν διστάζεις να ρίξεις την ευθύνη στη θεά Τύχη για όλα τα στραβά και τα ανάποδα που σου συμβαίνουν. Η παρατεταμένη ατυχία δεν είναι κάτι το ιδανικό, όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση και το τέλος του κόσμου. Ξεκίνησε από τα βασικά, όπως θα έκανες format στο desktop σου: Μία γενική καθαριότητα στον προσωπικό σου χώρο θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Επίσης η προσέγγιση κάποιων παλιών φίλων θα σε «δέσει» και πάλι μαζί τους. Τί πιο ιδανικό για έναν στραβό κι ανάποδο μήνα;

ΤΑΎΡΟΣ Η λογική θα υπερισχύσει σε έναν κατά τα άλλα δύσκολο μήνα αλλά δε χρειάζεται να φοβηθείς, Ταύρε. Ο τρόπος που έχεις θέσει τις προτεραιότητές σου σε ευνοεί. Κάποια στραβοπατήματα στις αρχές του μήνα θα τα αντιμετωπίσεις με χαμόγελο κι αυτός είναι ο τρόπος σου. Είσαι ξεχωριστός και πρέπει να το καταλάβεις. Οπλίσου λοιπόν με ψυχραιμία και φρόντισε σε κάποια κομβικά σημεία να σκεφτείς αρκετά πριν πάρεις μία απόφαση που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου. Στα προσωπικά σου, αν και το φθινόπωρο έχει έρθει για τα καλά, φαίνεται πως ο έρωτας ανθίζει.

ΔΊΔΥΜΟΙ Πέρα από την καθαριότητα, μισή αρχοντιά είναι και η διακριτικότητα, Δίδυμε. Γι’ αυτό μη «στήνεις αυτί» και μην πασχίζεις να μάθεις πράγματα που δε σε αφορούν. Βαδίζεις σχεδόν μηχανικά, γι’ αυτό και θα χρειαστείς κάποιες πυξίδες στην καθημερινότητά σου. Ίσως έναν στόχο που θα σου δώσει το κίνητρο για να κάνεις μία μικρή υπέρβαση. Για παράδειγμα, να χάσεις 5 κιλά μέχρι τα Χριστούγεννα. Τί λες; Στον επαγγελματικό σου χώρο μην «τσιμπήσεις» κατά τη διάρκεια εντάσεων και αρχίσεις τους παραληρηματικούς μονολόγους και τις φωνές. Θα χάσεις το δίκιο σου ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να «γκριζάρεις» και τη σχέση σου.

ΚΑΡΚΊΝΟΣ Ο Νοέμβριος φωνάζει «αλλαγή περιβάλλοντος», Καρκίνε. Λίγο κάποια προβλήματα επικοινωνίας, λίγο η θύμηση κάποιων άβολων στιγμών του παρελθόντος, και οι αναμνήσεις θα σας οδηγήσουν στην απαγκίστρωση από ανθρώπους και στέκια. Όμως καμία τέτοια απόφαση δεν πρέπει να παίρνει κανείς εν ψυχρώ. Οι συνέπειες μπορεί να σε κάνουν να ακούς Νοέμβριο και να θέλεις να το βάλεις στα πόδια! Κράτησε χαμηλούς τόνους και άσε τη λογική να πρυτανεύσει. Βρίσκεσαι σε μεταβατικό στάδιο και το μόνο που χρειάζεσαι είναι έναν άνθρωπο που θα στέκεται δίπλα σου και θα σε εκτιμά γι’ αυτό που πραγματικά είσαι.

ΛΈΩΝ

Υψηλάντου 32 Καρδίτσα 24410 76588 PanKo Shoes

ΣΚΟΡΠΙΌΣ Η Νέα Σελήνη που έκανε την εμφάνισή της στο τέλος του προηγούμενου μήνα σηματοδοτεί την προσωπική σου αναγέννηση, Σκορπιέ. Μπορεί λοιπόν να πέσεις αλλά, ως γνωστόν, επιβάλλεται να σηκωθείς. Έτσι, ιδανικά για σένα, το πρώτο μισό του Νοεμβρίου ευνοεί τα νέα ξεκινήματα. Μη διστάσεις λοιπόν στην προοπτική μιας νέα σχέσης, ούτε και στο ενδεχόμενο αλλαγής επαγγελματικού περιβάλλοντος. Κι αν σε προβληματίζουν τα μεταβατικά στάδια, να σκέφτεσαι συνεχώς πως βρίσκεσαι στην αναμονή για ένα λάμπρο και πολύχρωμο σκηνικό. Ξεκίνησε να χαμογελάς από τώρα, ώστε να είσαι από τώρα έτοιμος για τη στιγμή της μεγάλης σου δικαίωσης.

ΤΟΞΌΤΗΣ Σύνεση, εγκράτεια, οικονομία και... συνταγή Δ.Ν.Τ. προβλέπει ο Νοέμβριος για σένα Τοξότη. Μην χάνεις όμως την ψυχραιμία σου γιατί άλλο πράγμα το οικονομικό στρίμωγμα, κι άλλο το οικονομικό αδιέξοδο. Το μόνο που θα χρειαστεί θα είναι να μην είσαι large στις εξόδους και στις αγορές σου. Για να σε προλάβουμε ριν θυμώσεις, δε σου προτείνουμε να κόψεις και τον καφέ. Απλά, με την κατάλληλη οικονομική στρατηγική ίσως καταφέρεις ακόμα και να αποταμιεύσεις χρήματα σε έναν δύστροπο μήνα. Κι αν δεν είσαι large στα έξοδά σου, φρόντισε να μην κάνεις το ίδιο στην αγάπη. Ξέρεις εσύ!

ΑΙΓΌΚΕΡΩΣ Αυτή η ερωτική αύρα που φαίνεται να σε χτυπά κατακούτελα κάνει το μυαλό μας να φέρνει σβούρες, Αιγόκερε. Η σχέση σου βρίσκεται στο ζενιθ της και καλά θα κάνεις να απολαύσεις αυτές τις ιδανικές στιγμές με το ταίρι σου. Τα δύσκολα λοιπόν πέρασαν και δεν έχεις άδικο όταν εξιδανικεύεις την κατάσταση που ζεις. Όμως επειδή ο έρωτας κάνει τα πάντα εκτός απ΄ το να μας φέρνει φαγητό, καλό θα ήταν να κινητοποιηθείς λίγο στον επαγγελματικό τομέα. Έτσι, μην επιμείνεις σε καμία περίπτωση στην αδράνεια που εδώ και δύο μήνες σε επισκέπτεται ανά πυκνά χρονικά διαστήματα.

ΥΔΡΟΧΌΟΣ

Επιτέλους, το Σύμπαν σε κερνάει ένα κοσμικό τζακ-ποτ, φιλόδοξο Λιοντάρι. Ο Νοέμβριος θα σε βρει παντού πρωταγωνιστή, με τις προσωπικές σου μετοχές να σημειώνουν φυσικά limit-up! Η αύρα σου φέρνει μια ανάσα δροσιάς ακόμα και στο περίεργο επαγγελματικό περιβάλλον. Ο μήνας ευνοεί συνεργασίες σε όλους τους τομείς και εσύ οφείλεις να μην αφήσεις τέτοιου είδους ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Στα αισθηματικά σου, η σχέση σου φαίνεται να ανακτά την αρμονία που υπήρχε το καλοκαίρι, ενώ αν είσαι ελεύθερος, δε θα χρειαστείς προσπάθεια για να κατακτήσεις το άτομο που επιθυμείς. Αρκούν τα vibes που εκπέμπεις!

Δημιουργικέ Υδροχόε, ο Νοέμβριος θα σε βοηθήσει να εκφραστείς με έναν διαφορετικό τρόπο. Μέχρι τώρα, και κυρίως λόγω συστολής, δίσταζες να φανερώσεις τα καλλιτεχνικά σου χαρίσματα στο φιλικό σου περιβάλλον. Αυτό όμως αναμένεται να αλλάξει και μην εκπλαγείς όταν ξαφνικά γίνεις δέκτης πολλών κολακευτικών σχολίων. Σε αυτό θα συμβάλει σε τεράστιο βαθμό η γενικότερη αυτοπεποίθησή σου. Σε αντίθεση με τους χαμηλούς τόνους που κρατούσες τον Οκτώβριο, αυτός ο μήνας ίσως σε κάνει, ξέχωρα από τα καλλιτεχνικά σου ερείσματα, τον πιο περιζήτητο ομιλητή της παρέας. Καλωσήρθες λοιπόν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Το νου σου όμως στη διαχείριση της όλης κατάστασης.

ΠΑΡΘΈΝΟΣ

ΙΧΘΎΕΣ

Περίεργος μήνας ο Νοέμβριος για εσένα Παρθένε. Σα να ξεπροβάλλει ένα γιγαντιαίο ερωτηματικό το οποίο όμως δεν κάνει ερωτήσεις αλλά ούτε δίνει και απαντήσεις. Το πρόσκαιρο μούδιασμα που νιώθεις οι Αμερικανοί το λένε burnout. Λίγες ανάσες ξεκούρασης χρειάζεσαι και όλα θα επανέλθουν στην κανονική τους ροή. Μαζί με όλα και η λογική, την οποία μερικές φορές αφήνεις «στην απ’ έξω» όταν καλείσαι να πάρεις γρήγορες αποφάσεις. Και επειδή σ’ αρέσει να διαμαρτύρεσαι, θυμήσου πως η γκρίνια μπορεί να σε ευνοήσει μόνο πρόσκαιρα. Στα δύσκολα να θυμάσαι πως σημαίνεις πάρα πολλά γι’ αυτούς που σ’ αγαπάνε.

Μπορεί τα Χριστούγεννα να απέχουν πενήντα ημέρες, αλλά εσύ Ψαράκι μου σκέφτεσαι από τώρα διακοπές και γιορτινά τραπέζια. Που και να πιάσουν τα πρώτα χιόνια: θα βιαστείς να στολίσεις τον χιονάνθρωπο! Ο διάχυτος ενθουσιασμός σου δεν είναι κατ’ ανάγκη κακός, όμως μη φτάσεις στο σημείο να θεωρηθείς από την παρέα σου φλύαρος. Και αν κάποια στιγμή χάσεις τον μπούσουλα, να θυμάσαι πως ο φετινός Νοέμβριος ευνοεί τα reality check. Αφιέρωσε λοιπόν λίγο χρόνο για να αξιολογήσεις λόγια και πράξεις που πιθανότατα αδίκησαν διάφορα πρόσωπα του κοντινού σου περιβάλλοντος. Και προσοχή στο πολύ αλκοόλ. Το νου σου!

πεζοδρόμιο | 37

πεζοδρόμιο |38

πεζοδρόμιο | 39