ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016

URBAN LIFE | INTERVIEW | CULTURE | ART ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016 | #0026

Λαέρτης – Αντώνης Βασιλείου

Από το αναχρονιστικό «Έτσι είναι το σύστημα», στην επική και συνάμα πρωτοποριακή Casa Brutale

Το σχολείο του χθες και του σήμερα Οι ρίζες της εκπαίδευσης είναι πικρές, μα ο καρπός της γλυκός» Αριστοτέλης

The Trumpdashians: Η αυγή της τηλεδημοκρατίας των celebrity;

πεζοδρόμιο | 3

YOU WI L L F I N D M E HE R E !

ΚΑΡΔΙΤΣΑ AMANO AVANTI BLUES BOTECO BROTHERS EATERY & DRINK CADILLAC RECORDS CHARLOT DEL CORSO GASPAR HONDOS CENTER MAMALOU MERCATO PIU CAFÉ ΚΑΒΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ ΚΑΦΕΙΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΝΩΤΙΑΔΗ ΟΠΤΙΚΑ ΚΑΜΙΝΙΩΤΗ ΠΟΥΘΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΟΣΟΔΑ

ΚΑΛΑΜΠΑΚ Α DIVERSO ΜΕΛΥΔΡΟΝ

ΛΑΡΙΣΑ BROTHERS IN LAW HAIR 2 PIT KAVEH KANES KUBRICK LAS RAMBLAS MOSH PIT PLAY HOUSE WISEDOG ΑΤΤΙΚΑ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ Η ΓΗ ΚΛΙΜΑΞ ΠΟΡΤΕΓΟ ΜΟ Υ Ζ Α Κ Ι MOUZAKI PALACE PEOPLE CAFÉ Π Α Λ Α ΜΑ Σ NO LIMIT Λ Ι ΜΝ Η Π Λ Α Σ ΤΗ ΡΑ ΑΙΟΛΙΔΕΣ ΗΔΥΜΕΛΕΣ ΚΑΖΑΡΜΑ ΣΟΦΑΔΕΣ FLOU CAFÉ

ΤΡ Ι Κ Α Λ Α 4 PLAY BAR ROUGE DIVERSO HOME’S PETIT DEJEUNER THE LOVE SHAKE ZERONINE ΑΣΣΟΣ ΜΥΛΟΣ ΜΑΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΙΝΑΤΡΑ ΣΟΥΙΤΑ ΦΑΝ ΦΙΛΙΟΝ

Μην πυροβολείτε τους… κυνηγούς

Γιάννης Μαρκούτης

H αγορά των video games είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο επικερδείς στον κόσμο. Το γεγονός αυτό οφείλεται στα ολοένα και μεγαλύτερα ποσά που δαπανώνται για την αγορά παλιών και νέων τίτλων παιχνιδιών σε κονσόλες, υπολογιστές και κινητά. Σε αντίθεση με την διαχρονική πεποίθηση πως αυτού του είδους τα παιχνίδια απευθύνονται σε παιδιά, η συντριπτική πλειοψηφία των gamers είναι ενήλικοι. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες, αξιόπιστες έρευνες, το 25% των παικτών ανήκει στο ηλιακό φάσμα των 41-48 ετών! Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά πίσω στο χρόνο, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 τα βιντεοπαιχνίδια έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, που τείνουν να γίνουν αγνώριστα στους θαμώνες των πάλαι ποτέ… ουφάδικων. Ποιος στ’ αλήθεια φανταζόταν ότι η μετεξέλιξη των θρυλικών Space Invaders και Pac-Man θα ήταν άνθρωποι οι οποίοι αντί να «ταΐζουν» με κέρματα κάποιες υπερμεγέθεις κατασκευές, παίρνουν τους δρόμους αναζητώντας τους ηλεκτρονικούς ήρωες-πρωταγωνιστές του αγαπημένου τους παιχνιδιού; Σίγουρα η Nintendo, και φαίνεται εκ του αποτελέσματος πως δικαιώθηκε.

Editorial #26

ΒΟΛΟΣ AZZOURO CAFÉ CAFÉ GALA GRAPPA MOLIENDO POCO PICO PUERTO REEF TOY STORIES ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ BISTRO ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΜΠΑΧΑΡΙΚΟ ΜΙΝΕΡΒΑ ΠΛΑΓΙΩΣ ΡΟΥΣΣΟΥ ΕΡΙΦΥΛΗ ΓΛΥΚΟ ΣΤΥΛΛΑΣ

Οι nerds, το Pokémon Go και η «οικιακή ψυχαγωγία» του χθες και του σήμερα

Η Νintendo, όσο σκληρό ανταγωνισμό κι αν έχει γνωρίσει έπειτα από την έλευση των Sony και Microsoft στον χώρο του gaming, είναι κοινώς αποδεκτό πως πάντα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά απ’ όλους: Αυτή λανσάρισε την πρώτη φορητή κονσόλα –που Gameboy λέμε και… κλαίμε- ενώ η ίδια ήταν που στις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς «θυσίασε» τον τομέα των γραφικών για να προσφέρει στους χρήστες τα πρώτα, αμιγώς διαδραστικά, παιχνίδια με αισθητήρα κίνησης (βλέπε Wii). Σήμερα όλα δείχνουν πως τα περισσότερα έσοδα από την αγορά παιχνιδιών προέρχονται από τις υπερπολυτελείς εκδόσεις δημοφιλών τίτλων σε κονσόλες, καθώς και τα παιχνίδια που κατεβάζονται δωρεάν στο κινητό, αλλά απαιτούν πληρωμή για κάποιες επιπλέον παροχές: Aπό τη δυνατότητα να ξαναγεμίσεις την ενέργεια ενός χαρακτήρα σου μέχρι και το «ξεκλείδωμα» κάποιων επιπλέον πιστών. Ίσως μάλιστα όλη η αγορά των video games σε λίγα χρόνια να στραφεί σε αυτό το μοντέλο. Κάπως έτσι, ήρθε στη ζωή μας και το Pokémon Go. Αυτό το νέο trend έχει κάνει ανθρώπους όλων των ηλικιών να καταπιούν… αμάσητα δεκάδες χιλιόμετρα με σκοπό να πιάσουν ένα Pokémon, με μόνο τους οδηγό το GPS του κινητού τους. Όπως κάθε μόδα λοιπόν, έτσι και το συγκεκριμένο παιχνίδι δε θα μπορούσε να γλιτώσει από τα πυρά των αυτόκλητων «δικαστών» των social media, καθώς και της κοινωνίας γενικότερα. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που θα έπαιζε το Pokémon Go: Θεωρώ κεκτημένο της γενιάς μου το «δικαίωμα της πολυθρόνας» όταν στον λίγο ελεύθερο χρόνο μας παίζουμε κάποιο video game. Όμως δε μπορώ να μην υπερασπιστώ το αναφαίρετο δικαίωμα μικρών και μεγάλων να ορίσουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Πόσο μάλλον να βάλουν λίγο περισσότερο χρώμα σε αυτή. «Οι χρήστες του Pokémon Go είναι αντικοινωνικά άτομα», το ακούω συνεχώς και γελάω. Μήπως ρέπουν και προς τον αλκοολισμό; «Πεζός που διέσχιζε αυτοκινητόδρομο προκάλεσε καραμπόλα επειδή έπαιζε Pokémon Go». Έπειτα από την ανάγνωση αυτής της είδησης στέκεσαι με δέος (ενώ συνάμα κρυφογελάς) με το συλλογιστικό επιχείρημα που πλανιέται απειλητικά στην ατμόσφαιρα. Πάμε λοιπόν στα αυτονόητα: Aν κάποιος φλερτάρει με τον κίνδυνο παίζοντας ένα video game, δε σημαίνει πως όσοι βρίσκονται εκεί έξω είναι κινούμενες βόμβες διασποράς. Με την ίδια λογική, δε γνωρίζω κανέναν δολοφόνο που να μην πίνει νερό. Μήπως λοιπόν η κατανάλωση νερού «μπολιάζει» τους ανθρώπους με επιθετικότητα; Aς επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Όσοι κατακρίνουν τον κόσμο που βρίσκεται εκεί έξω με το κινητό στο χέρι, μου θυμίζουν εκείνους που στα μέσα της δεκαετίας του ’90 «ανακάλυψαν» πως η ηλεκτρονική μουσική ήταν η αιτία όλων των δεινών που μαστίζουν την κοινωνία μας. Σήμερα, η γενιά των millennials κάνει τη διαφορά. Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ: Για κάθε παρέα εφήβων που δεν ανταλλάζουν κουβέντα την ώρα που βρίσκονται σε μια καφετέρια, και αντ’ αυτού ασχολούνται μόνο με τα social media, υπάρχουν πλέον εκατομμύρια άτομα σε κάθε γωνιά αυτού του πολύπαθου πλανήτη που βρίσκονται στο δρόμο και κοινωνικοποιούνται, ακόμα και αν η αφορμή για αυτό είναι η… αναζήτηση Pokémon.

Aς δώσουμε στη νέα γενιά την ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστεί. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά να ανακαλύψουν τη δική τους αλήθεια και πραγματικότητα, ακόμα κι αν αυτή έχει… ψηφιακή υπογραφή.

Αν ενδιαφέρεστε να σας αποστέλλεται το έντυπο κάθε μήνα, επικοινωνήστε μαζί μας στο email syndromi@pezodromiomag.gr ή τηλεφωνήστε μας στο 2441079000

πεζοδρόμιο | 4

STAFF

INDEX

Έκδοση // Pave P.C. Διευθυντής Χρήστος Αρκομάνης Αρχισυνταξία Χρήστος Αρκομάνης Γιάννης Μαρκούτης Παραχώρησαν τα κείμενά τους: Λίλα Βαρελά Παναγιώτης Δουλόπουλος Θανάσης Καρανίκας Αθηνά Κατσή Θωμάς Κραμποκούκης Άρης Κυριάκος Μαριάννα Μπεβενίου Μαριάννα Μπολτσή Μιχάλης Τακόπουλος Δημήτρης Πάττας Ελένη Πρίτσα Δημήτρης Ράκος Χρήστος Σφήκας Κώστας Τσέλιος Δανάη Τ. Εµπορική Διαχείρηση Φώτης Αρκομάνης sales@pezodromiomag.gr

Διαφήµιση 2441079000 adv@pezodromiomag.gr Μηνιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική ή μερική, ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Το περιεχόμενο των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές. Επίσης η εφημερίδα ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ, όπως και ο ιστότοπος www.pezodromiomag.gr συνιστούν ελέυθερο βήμα έκφρασης των πολιτών. Το περιεχόμενο και εδώ των δημοσιευμάτων δεν αποτελεί επίσημη θέση της ιδιοκτήτριας εταιρείας, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν υιοθετεί τις εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις των συντακτών, ούτε φέρει οποιαδήποτε ευθύνη για αυτές.

Λαέρτης – Αντώνης Βασιλείου

Αρχιτεκτονικά όνειρα στο χείλος του γκρεμού

σελ.14

Το σχολείο του χθες και του σήμερα Οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και τα αξέχαστα μαθητικά χρόνια

σελ.18

Νίκος Γυφτάκης Ζωγραφική, σχέδιο και σκηνογραφία στον καμβά της Τέχνης σελ.38

Ground Zero Το low-bap φοράει τα καλά του Επιμέλεια εξωφύλλου Αλέξανδρος Σουλιώτης

www.pezodromiomag.gr Pave Ι.Κ.Ε. Μπλατσούκα 36 Καρδίτσα | 43100 T. 24410 79000 F. 24410 79444

σελ.26

πεζοδρόμιο | 5

πεζοδρόμιο | 6

Free the nipple

Τόπλες δράσεις, σουτιέν στην... πυρά, γυμνόστηθοι αγώνες, φεμινισμός. Οι γυναίκες σε κάθε εποχή και σε κάθε ευκαιρία διεκδικούν τα χαμένα δικαιώματά τους και ταράζουν τα νερά του συντηρητισμού που θέλει να τις κρατάει φυλακισμένες σε στείρες και καταπιεστικές διαδικασίες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άραγε τις γυναίκες που απαθανατίστηκαν ανά τον κόσμο από τους φωτογράφους την ώρα που στέκονταν αγέρωχα και στωικά μπροστά στα ΜΑΤ και έδιναν τον δικό τους αγώνα; Τελευταία ήταν η περίπτωση της Leshia Evans, η οποία έγινε viral σε λίγες ώρες και σύμβολο του αγώνα των έγχρωμων στις ΗΠΑ. Φορώντας ένα λεπτό φόρεμα με τιράντες και γυαλιά ηλίου, περιμένει τους αστυνομικούς που κάνουν έφοδο για να διαλύσουν μια διαδήλωση στην Λουιζιάνα.

Κακοποίηση ζώων στην Ελλάδα Δυστυχώς στη χώρα μας καταγράφονται συχνά περιστατικά που δεν τιμούν τον πολιτισμό μας, με υποθέσεις που αφορούν ζητήματα προστασίας ζώων να φτάνουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Σε πολλές, μάλιστα, περιπτώσεις επιβάλλεται στους δράστες το ανώτατο διοικητικό πρόστιμο των 30.000 ευρώ που προβλέπεται από το Φεβρουάριο του 2012, όταν τέθηκε σε ισχύ ο Νόμος 4039/2012 «για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίηση με κερδοσκοπικό σκοπό». Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες η εγκατάλειψη ζώων αυξάνεται σε ποσοστό - ρεκόρ.

Δημήτρης Ράκος

30ημέρες

Βιβλίο - γρίφος για λίγους Ένα βιβλίο για δυνατούς λύτες καθώς το συγκεκριμένο πρέπει πρώτα να καταφέρεις να το ξεκλειδώσεις και μετά να το διαβάσεις. Το όνομα του Codex Silenda, και πρόκειται για ένα χειροποίητο βιβλίο πέντε σελίδων που δημιουργήθηκε από τον Brandy Whitney. Ο βιομηχανικός σχεδιαστής συγκέντρωνε χρήματα για το συγκεκριμένο προϊόν μέσα από ένα Kickstarter. Κάθε σελίδα του βιβλίου αποτελεί και ένα μοναδικό παζλ, το οποίο είναι απαραίτητο να λυθεί, για να μπορέσει ο αναγνώστης να πάει στην επόμενη σελίδα. Η λύση του παζλ αποτελεί την αρχή μιας ιστορίας. Όχι όμως μιας τυχαίας ιστορίας, αλλά εκείνης ενός μαθητή του Da Vinci που είχε έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο κώδικα.

road trip

Μακρύ ζεστό καλοκαίρι

Μακροβούτι για όλο το χρόνο Αθηνά Κατσή

Λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετίσει ο Αύγουστος, έχουμε παντρέψει τους φίλους μας και βαφτίσαμε τα ξαδελφάκια μας, χαρίζοντας τα Σαββατοκύριακα μας για τη χαρά τους, πήγαμε σε συνηθισμένες και ασυνήθιστες εκκλησίες ή δημαρχεία, ανακατευτήκαμε με γνωστούς και αγνώστους, ανεχτήκαμε αφόρητους συγγενείς ή ανταμώσαμε φίλους από τα παλιά. Η άδεια για τους περισσότερους αποτελεί παρελθόν, όχι όμως και το καλοκαίρι που συνεχίζει να ψήνει τα τσιμέντα και να κάνει ανυπόφορη την πόλη. Η καθημερινότητα έχει καταφέρει, σε λιγότερο από μία εβδομάδα, οι διακοπές να φαντάζουν ανάμνηση. Αλλά, μετά το Δεκαπενταύγουστο, έχουμε σχεδόν δύο μήνες ζεστούς και ιδανικούς για να τραβήξουμε λίγο τις διακοπές και να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας, με μικρές αποδράσεις ημερήσιες ή διήμερες, σε κοντινούς και ιδανικά σε άγνωστους προορισμούς. Ένα απόγευμα, μετά τη δουλειά, τα όμορφα βουνά που ατενίζουμε από το θεσσαλικό κάμπο όλο το χρόνο, βρίσκονται μισή ώρα μακριά μας και κρύβουν δροσερές αναπνοές. Αγνάντι από δασώδεις κορυφές, γάργαρα νερά και χωριουδάκια όπου ξεχειλίζουν η αυθεντικότητα και η φιλοξενία. Το οξυγόνο και η παχιά σκιά των δένδρων μπορούν να κρατήσουν μακριά το λιοπύρι και τις έγνοιες μας. Μία Κυριακή, ίσως στη θάλασσα που έχει πλέον ζεσταθεί από τις καλοκαιρινές κάψες και έχει ηρεμήσει από τα μελτεμάκια… ακυμάτιστη, νωχελική και χωρίς πολύ βαβούρα μας περιμένει σε μυστικούς κόλπους και φανερές αμμουδιές να δοκιμάσουμε τις χάρες της στο ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι. Η αργοπορημένη πλέον ανατολή και το πρώιμο ηλιοβασίλεμα είναι το καλύτερο κάδρο για το μακροβούτι που θα μας κρατάει συντροφιά όλο το χρόνο. Ακόμη θυμάμαι τη λαχτάρα μου για μια βουτιά μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, σχεδόν αρχές Οκτώβρη. Αποκαμωμένοι όλοι από το πραγματικά εξαντλητικό καλοκαίρι με κραιπάλες και ξενύχτια, από την επιστροφή στην καθημερινότητα και από την προσπάθεια της εξεταστικής. Δύο μέρες στο κάμπινγκ του πανεπιστημίου, ήρεμα, αβίαστα, γεμάτοι από το καλοκαίρι και με το σχεδιασμό της νέας χρονιάς στο μυαλό μας ατενίζοντας στον νυχτερινό ουρανό την Αφροδίτη δίπλα στη Σελήνη… Με κάποιον τρόπο έχει σχηματιστεί στο μυαλό μου ένα μοτίβο που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Οι καλοκαιρινές διακοπές μας αποφορτίζουν από το ‘‘πέρυσι’’ και οι αποδράσεις αυτής της εποχής μας ετοιμάζουν για το ‘‘φέτος’’. Ξεκούραστοι και ανανεωμένοι να βάλουμε τους στόχους μας και να κάνουμε τα σχέδια μας, να κρατήσουμε τη γλύκα από το σύκο και το σταφύλι στα χείλη μας, να είναι λιγότερο πικρές οι δυσκολίες που μας περιμένουν. Για όσο ακόμη οι θερμοκρασίες παραμένουν υψηλές αφού ο ευλογημένος τόπος μας κρατάει στην αγκαλιά του το καλοκαίρι λίγο περισσότερο, μην αμελήσετε μια βόλτα στην ακρογιαλιά ή στη ρεματιά, ρουφήξτε ιώδιο και οξυγόνο, ονειρευτείτε και ευχηθείτε… αργότερα, στην πίεση του γραφείου να έχετε αυτές οι στιγμές στο μυαλό σας για βαλβίδα αποσυμπίεσης. Τις περισσότερες φορές, πραγματικά βοηθάει! Έφυγα για το τελευταίο μακροβούτι… σας περιμένω στο αστερισμό της Παρθένου…

πεζοδρόμιο | 7

BLACK HAWK

SECURITY SERVICES ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΦΥΛΑΞΕΙΣ | ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ | ΑΜΕΣΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΙ | ΠΥΡΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ CCTV | ACCESS CONTROL ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ 77, ΚΑΡΔΙΤΣΑ ΤΗΛ. (24410) 74115 |ΚIN. 690 9806 200 www.bhss.gr | info@bhss.gr

bhss.gr

bhssgr

πεζοδρόμιο | 8

White Noise

«Αντιτρομοκρατικό» twitter Ο ιστότοπος κοινωνικής δικτύωσης Twitter ανακοίνωσε ότι τους τελευταίους έξι μήνες διέγραψε 235.000 λογαριασμούς χρηστών, στο πλαίσιο του αγώνα που καταβάλει για να περιορίσει τις δημοσιεύσεις μηνυμάτων που προωθούν την τρομοκρατία. Συνολικά, από τα μέσα του 2015 το Twitter έχει κλείσει 360.000 λογαριασμούς με «τρομοκρατικό περιεχόμενο».

30ημέρες

Pokemon Go Το Pokemon Go είναι γεγονός ότι καταφέρνει να γράψει ιστορία 28 χρόνια μετά την εμφάνιση ενός παγκόσμιου φαινομένου made in Japan. Ανεξάρτητα με το εάν κάποιος ασχολείται ή όχι με το παιχνίδι επαυξημένης εικονικής πραγματικότητας, έχει σίγουρα ακούσει για την τρέλα που επικρατεί, ενώ σαφώς και γνωρίζει τον διάσημο Πίκατσου (Pikachu). Όσοι περνούν από το Σύνταγμα, αλλά και μεγάλες πλατείες άλλων πόλεων, δεν αποκλείεται να έχουν συναντήσει τους φανατικούς του παιχνιδιού, καθώς το σημείο θεωρείται «hot spot» για να βρει κανείς τα μικρά τερατάκια.

Τελικά μας ψεκάζουν;

Οι χημικοί που πρόσφατα εξέτασαν τις αναλύσεις για τη σύνθεση του αέρα δεν βρήκαν ενδείξεις για αεροψεκασμούς. Μόλις ένας ειδικός κατέγραψε σε απομακρυσμένη περιοχή ασυνήθιστα υψηλή συγκέντρωση βαρίου. Δεν υπάρχουν ωστόσο ενδείξεις ότι οι τιμές αυτές σχετίζονται με αεροψεκασμούς. Το συμπέρασμα των 77 ειδικών είναι σαφές: «Η παραμονή των ιχνών συμπύκνωσης οφείλεται στην νέα τεχνολογία αεροσκαφών. Παράλληλα η βιομηχανική ανάπτυξη έχει αυξήσει τις εκπομπές ρύπων σε ορισμένες περιοχές. Όσοι επομένως εστιάζουν

στην θεωρία περί γενικευμένου σχεδίου αεροψεκασμού δεν ασχολούνται με μείζονα περιβαλλοντικά προβλήματα για τα οποία πρέπει επειγόντως να βρεθούν λύσεις».

TrumpDashian Yes We Kanye Κώστας Τσέλιος

“Είμαστε Καρντάσιαν και σ’ αυτή την οικογένεια το να είσαι καλός άνθρωπος και πιστός φίλος είναι σημαντικότερο του να είσαι διάσημος. Η φήμη δεν σημαίνει τίποτα, είναι φευγαλέα, ρηχή και κούφια”. Τάδε έφη, Ρόμπερτ Καρντάσιαν προς τις μικρές του κόρες Κιμ, Κλόι και Κόρτνεϊ σε μια από τις πιο έξυπνες σκηνές του “American Crime Story People Vs O.J. Simpson”, του πιο απρόσμενου χιτ της φετινής σεζόν. Είκοσι χρόνια μετά μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα, τα λόγια αυτού του πατέρα, δεν έπιασαν τόπο… Το 2016 οι Καρντάσιαν, μέσω του “Keeping Up With The Kardashians”, εκπομπή που ακολουθεί την καθημερινότητα των Καρντάσιαν και των Τζένερ (είναι μεγάλο σόι), αποτελούν την πιο γνωστή οικογένεια παγκοσμίως. Γάμοι που κρατάνε 1-2 μήνες, γέννες, αλλαγή φύλλου, αλλαγή φίλων μεταξύ των νεότερων μελών (το Μπέβερλι Χιλς ήταν βγαλμένο απ’ την ζωή), ο Κάνι Γουέστ (εδώ θα επανέλθουμε σε λίγο) και πολλές, μεγάλες δόσεις τηλεοπτικού χρόνου που στην πραγματικότητα δε συμβαίνει ΤΙΠΟ-ΤΑ. Εκτός από τοποθετήσεις προϊόντων βέβαια και το γεγονός ότι πλέον ορίζουν τι εστί τρεντ και μόδα (που μικρό πράγμα δεν το λες). Η επιτυχία βέβαια δεν είναι τυχαία, η Αμερικανική τηλεόραση είναι αδυσώπητη και δεν σου χαρίζει δώδεκα σεζόν αν δεν κάνεις κάτι πολύ καλά. Και χίλια στραβά να χρεώσεις σ’ αυτό το ριάλιτι δε μπορείς να μην παραδεχθείς ότι, στην εποχή της παντοκρατορίας της σέλφι, η κεντρική ιδέα της αποθέωσης του εγωκεντρισμού, μίλησε στην ψυχούλα εκατομμυρίων τηλεθεατών παύλα ψηφοφόρων. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο φλερτ των υπερτροφικών «ΕΓΩ» με την πολιτική.

Ο Ομπάμα τους καλεί στον Λευκό Οίκο. Η Χίλαρι επιζητεί την σέλφι με την Κιμ (και την επαφή με τα 35 εκατ. ακόλουθούς της στο Τουίτερ). Και ο Κάνι Γουέστ, το πιο διάσημο όνομα της χιπ-χοπ, άντρας της Κιμ και κατά πολλούς ο πιο εγωκεντρικός καλλιτέχνης της μουσικής βιομηχανίας, ανακοινώνει ότι θα βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών το 2020. Η Ριάνα κάνει επίσημη δήλωση στήριξης, ο Τραμπ (ΚΑΙ εδώ θα επανέλθουμε σε λίγο) του εύχεται να βρεθούν αντίπαλοι σε τέσσερα χρόνια και η δημοκρατική παράταξη καλωσορίζει την υποψηφιότητά του! Διότι αν μπορεί να το κάνει ο Ντόναλντ… Αν ο Κάνι φλερτάρει με την πολιτική, ο Τραμπ είναι ήδη στο κρεβάτι μαζί της. Ένας (όχι τόσο επιτυχημένος όσο διαφημίζει) επιχειρηματίας που έγινε διάσημος από τις διοργανώσεις καλλιστείων κι ως παρουσιαστής του “The Apprentice”. Με στυλ που παραπέμπει σε ήρωα του South Park, λέει ό,τι του κατέβει χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες, θεωρώντας δεδομένο ότι όλο το Σύμπαν περιστρέφεται γύρω του (φυσικά). Κι αυτό το πράγμα σε συνδυασμό με το σελεμπριτισμό του ήταν αρκετό ώστε να του δώσουν το χρίσμα οι Ρεπουμπλικάνοι. Και το πραγματικά επικίνδυνο είναι πως, παρά το γεγονός πως με αυτά που έχει πει μέχρι τώρα έχει προσβάλλει οποιονδήποτε δεν είναι λευκός και πλούσιος, το γεγονός ότι είναι διάσημος του αρκεί για να έχει σοβαρές πιθανότητες να νικήσει. Άντε και κέρδισε, και μετά από τέσσερα χρόνια (αν έχει απομείνει όρθιο τίποτα…) έχουμε αλλαγή σκυτάλης και αναλαμβάνει ο κύριος Γουέστ, με την Κιμ δίπλα του ως πρώτη κυρία. Το πρόβλημα με τις παραπάνω ποπ περσόνες είναι ότι δεν μπορείς να διακρίνεις αν τα ιδεώδη που διατυμπανίζουν είναι τα πραγματικά τους πιστεύω ή απλώς άλλη μια ενέργεια για να τραφεί ο εγωισμός τους. Όταν μιλάμε για πολιτική όμως το πράγμα σοβαρεύει. Σε ένα μουσικό στούντιο μπορείς να «γυαλίσεις» τον ήχο σου όσο θες. Στo ριάλιτι γράφεις εσύ το σενάριο της καθημερινότητάς σου. Στην πραγματική ζωή όμως δεν μπορείς να απολύσεις τον ISIS. Ούτε να ανορθώσεις την οικονομία τοποθετώντας την τέλεια μπασογραμμή… Και φτάνουμε στο απόλυτο φετινό ριάλιτι: Τις Αμερικάνικες εκλογές. Ο Τραμπ προσπαθεί να κάνει κάτι που μέχρι πρότινος φαινόταν ανέφικτο, σε δημοκρατικό περιβάλλον τουλάχιστον. Επιδιώκει να ενώσει δυο δυνάμεις που από μόνες τους η κάθε μία προκαλούν τρόμο, πόσο μάλλον αν συνδυαστούν: αυτές της μοναρχίας και του όχλου. Αν τα καταφέρει με την τωρινή μορφή που έχει ο αγώνας του, χωρίς στιβαρές θέσεις, χωρίς σοβαρό πολιτικό background, αλλά με κύρια όπλα του την αναγνωρισιμότητα, τον επιδέξιο χειρισμό των παραδοσιακών μέσων μαζικής ενημέρωσης και των social media, τότε θα μιλάμε για μια νέα εποχή που ξημερώνει σε όλο τον πλανήτη. Θα γίνουμε μάρτυρες της αυγής της τυραννίας των σελέμπριτι.

πεζοδρόμιο | 9

πεζοδρόμιο | 10

30ημέρες

Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2016 έλαβαν χώρα στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας από τις 5 έως τις 21 Αυγούστου του 2016. Είναι η 31η διοργάνωση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ). Περισσότεροι από 11.000 αθλητές από 206 χώρες συμμετείχαν στους αγώνες, με δύο νεοεισελθούσες χώρες, το Κόσσοβο και το Νότιο Σουδάν. Με 306 μετάλλια στο σύνολο, οι αγώνες εμπεριέχουν 28 ολυμπιακά αθλήματα, συμπεριλαμβανομένων του ράγκμπι σέβενς και του γκολφ, τα οποία προστέθηκαν από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή το 2009. Αυτές οι αθλητικές εκδηλώσεις τελέστηκαν σε 33 χώρους στην πόλη υποδοχής και σε 5 χώρους στις πόλεις του Σάο Πάολο (μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας), Μπέλο Οριζόντε, Σαλβαδόρ, Μπραζίλια (πρωτεύουσα της Βραζιλίας) και Μανάους.

Το «χρώμα» της θάλασσας Πολύ πιθανόν να έχετε αναρωτηθεί κάποια στιγμή στη ζωή σας για ποιο λόγο το νερό της θάλασσας είναι μπλε, γαλάζιο ή ακόμη και πράσινο ενώ για παράδειγμα αν το βάλετε σε ένα μπουκάλι θα είναι διάφανο. Τι καθορίζει όμως το χρώμα της θάλασσας και το βλέπουμε έτσι; Είναι πράγματι μπλε; Ο βασικός παράγοντας που επηρεάζει το χρώμα που βλέπουμε είναι ο ήλιος. Σύμφωνα με τους ειδικούς τα σωματίδια του νερού απορροφούν τα κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλί και κίτρινα μήκη κύματος του φωτός του ήλιου, ενώ ουσιαστικά αποβάλλουν ή αλλιώς αντανακλούν τα μπλε, δίνοντας έτσι το συγκεκριμένο χρώμα στην θάλασσα αφού αυτά που βλέπουμε είναι όσα δεν απορροφώνται.

Λίμνη Κάρλα : SOS Είναι γνωστό στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, με βάση τα δημοσιευμένα δεδομένα, ότι η Λίμνη Κάρλα χαρακτηρίζεται από έντονες και παρατεταμένες «ανθίσεις» τοξικών κυανοβακτηρίων και ευκαρυωτικών μικροοργανισμών (τοξικών φυκών) από τα πρώτα χρόνια της επαναδημιουργίας της. Δυστυχώς, το φετινό καλοκαίρι δεν αποτελεί εξαίρεση και διαφαίνεται ότι μετά από πέντε και πλέον έτη διαχείρισης της λίμνης το πρόβλημα του οικοσυστήματος αυτού είναι πια φανερό και δια γυμνού οφθαλμού.

χΑΟΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Train A – Travelin’ Ένα άρθρο για όλες τις «Άννες»

Θωμάς Κραμποκούκης Η χώρα μας ζει τη «δημιουργική καταστροφή» της. Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά πράγματα, που θα πρέπει επιτέλους να αλλάξουν και αλλάζουν. Σε κάθε επίπεδο. Προέχει όμως η αλλαγή της νοοτροπίας. Της κουλτούρας. Η αλλαγή του καθενός μας. Δυστυχώς, ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που συντροφεύουν την ιστορία του έθνους μας, είναι η διχόνοια. Αυτό το «ζιζάνιο» που χώνεται και δε μας επιτρέπει τις συνεργασίες, την αλλαγή απόψεων χωρίς το «στιγματισμό», την ομαλή μας λειτουργία ως σύνολο. Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε αυτό που ακολούθησε στη χώρα, έπειτα από την τεράστια επιτυχία της Άννας Κορακάκη. Η ελληνίδα πρωταθλήτρια πραγματοποίησε άθλους στη χώρα της σάμπα. Κατέκτησε δύο ολυμπιακά μετάλλια και το όνομά της άρχισε δικαίως, να «παίζει» παντού. Στη χώρα μας της επιφύλαξαν θερμή υποδοχή και επιθυμία της ίδιας ήταν να το γιορτάσει με όσους τη στήριξαν και εξακολουθούν να τη στηρίζουν πραγματικά, όπως δήλωσε. Είναι αυτονόητο. Είθισται, μετά από σπουδαίες επιτυχίες, οι αθλητές να επισκέπτονται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τους τοπικούς φορείς. Έχουμε πολλές τέτοιες στιγμές. Η πιο έντονη είναι ίσως αυτή με την Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου το 2004. Ένας επίσης άθλος. Ακούστηκαν πολλά όμορφα λόγια που ηχούσαν στα αυτιά όλων σα μελωδίες χωρίς βαθυστόχαστες έννοιες, αφού όλοι τότε ζούσαμε σε ένα παραμύθι. Τί ακολούθησε όμως; Ποιες κινήσεις έγιναν ώστε να γίνουμε ακόμα καλύτεροι; Όλο αυτό είναι κάπως υποκριτικό. Όπως είναι και η κοινωνία μας. Είναι σα να είναι τα δύο άκρα και στη μέση το μη δημιουργικό χάος. «Μη δημιουργικό» γιατί το «χάος» έχει τις προϋποθέσεις να είναι δημιουργικό (βλ. Tom Peters, Philip Kotler). Αυτό είναι ένα μεγάλο βάσανο για τη κοινωνία μας εδώ και χρόνια και ένα από τα πράγματα που επιβάλλεται να αλλάξουν. Υπερηφάνεια λοιπόν νιώθει η Άννα (Κορακάκη), ο Λευτέρης (Πετρούνιας), ο Σπύρος (Γιαννιώτης), ο Παναγιώτης (Μάντης), ο Παύλος (Καγιαλής), η Κατερίνα ( Στεφανίδη) και όλοι οι έλληνες αθλητές. Εμείς, είμαστε απλά χαρούμενοι και ευτυχισμένοι για τις επιτυχίες τους. Τους άθλους και τις θυσίες τους κάνουν αυτοί. Αυτοί ενστερνίζονται σκέψεις του «πρίγκιπα του αμερικανικού περιθωρίου» (χαρακτηρισμός για τον Μπουκόφσκι από το περιοδικό Times το 1986), «ήθελα όλο τον κόσμο ή τίποτα», «πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές, πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις» και έχουν ως στόχο τη διαρκή τους βελτίωση. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλές τέτοιες «Άννες» στη χώρα μας. Το πρόβλημα είναι στην αντιμετώπιση που έχουν κατά τη διάρκεια των προσπαθειών τους. Μετά την επιτυχία, τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα και δε χρειάζονται τη βοήθεια – στήριξη τόσο όσο πριν. Η «Άννα» είναι τα χιλιάδες ελληνικά μυαλά που έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα και έχουν φύγει για να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Είναι οι άλλες τόσες χιλιάδες που σπούδασαν και για ποικίλους λόγους έμειναν εδώ. Είναι οι πρωταθλητές που χωρίς στήριξη, καθημερινά παλεύουν για το «ακατόρθωτο». Είναι αυτοί που βλέπουν τους εαυτούς τους ως «εργάτες της γνώσης» όπως έλεγε ο Peter Drucker. Είναι αυτοί που προσυπογράφουν τα λόγια του Σαίξπηρ «Είμαι από πολύ ψηλή γενιά για να γίνω κτήμα. Για να ‘μια δεύτερης σειράς στην εξουσία άλλων ή χρήσιμος υπηρέτης και όργανο, σε όποιο κράτος ισχυρό πάνω σε αυτή τη γη». Η Άννα έκανε προπονήσεις σε ένα χώρο που έφτιαξε ο πατέρας της, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς στήριξη. Έτσι απλά, έκανε το «μπαμ» και ταρακούνησε τα νερά. Ο Λευτέρης συνεχίζει να κατακτά τα χρυσά. Ο Σπύρος πραγματοποίησε ένα όνειρό του αποδεικνύοντας στη πράξη το μεγαλείο του. Ο Παναγιώτης με το Παύλο είχαν πεισμώσει, δούλεψαν και πλέον τους έχει ανοίξει η όρεξη και για τα επόμενα μετάλλια. Η Κατερίνα εντυπωσίασε για ακόμη μια φορά. Ο κάθε αθλητής έχει τη δική του ιστορία. Τον δικό του δρόμο. Είμαστε «τυχεροί» αλλά κυρίως ικανοί, που ως έθνος έχουμε αναδείξει τόσο σπουδαίους ανθρώπους σε κάθε κλάδο (αθλητισμό, επιστήμη, επιχειρήσεις, ναυτιλία). Πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο για αυτό το «ζιζάνιο» όμως της ελληνικής κοινωνίας, πέρα από «την κατσίκα του γείτονα», είναι το «Άνθρωποι, άνθρωποι». Ένα σπουδαίο τραγούδι που γράφτηκε το μακρινό 1948 από τον Κώστα Μάνεση. Κλείνει ως εξής: «Άνθρωποι, άνθρωποι γλεντήστε τη ζωή. Μόνο μ’ αγάπη αληθινή και καλοσύνη. Γιατί η ζωή μας θα χαθεί σε μια στιγμή και μια κακία μον’ απ’ όλ’ αυτά θα μείνει. Άνθρωποι, άνθρωποι σκληροί». Τι μένει λοιπόν στο τέλος του ταξιδιού? Η ανάμνηση! Η προσπάθεια! Ας γίνουμε λοιπόν περισσότερο «ανθρώπινοι», με περισσότερο «χρώμα». Να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των άλλων. Αυτά μας δίδαξαν τα παιδιά στις μέρες του Ρίο. Έτσι θα μπορέσουμε σίγουρα να κάνουμε σπουδαία πράγματα για τη πατρίδα μας. Ο σπουδαίος Bob Dylan στο «Train A – Travelin» κλείνει «Then you’ve heard my voice a-singin’ and you know my name».

πεζοδρόμιο | 11

πεζοδρόμιο | 12

Ολυμπιακοί Αγώνες 2016: Η ανασκόπηση Στο Ρίο γράφτηκε ο επίλογος ενός άκρως αθλητικού καλοκαιριού

Η

31η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων μόλις τελείωσε και μας άφησε όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς για κάτι παραπάνω από μισό μήνα έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας. Οι 11 και πλέον χιλιάδες συμμετέχοντες, από 207 χώρες, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στις κατηγορίες των 28 Ολυμπιακών αθλημάτων. Από τις 3 Αυγούστου με τους πρώτους προκριματικούς αγώνες στο ποδόσφαιρο, μέχρι την τελευταία μέρα των τελικών σε ομαδικά και ατομικά αθλήματα, που έκλεισε με τη φαντασμαγορική τελετή λήξης, οι οθόνες όλων των νοικοκυριών σε όλα τα μέρη του πλανήτη, γέμισαν από τις υπερπροσπάθειες των αθλητών. Τέτοια γεγονότα που στρέφουν πάνω τους το παγκόσμιο ενδιαφέρον, αποτελούν το έναυσμα για την ενασχόληση με τον αθλητισμό για εκατομμύρια παιδικές ψυχές και αυριανούς πρωταθλητές.

Χρήστος Σφήκας Σπύρος Γιαννιώτης. Τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον υπεραθλητή… Οι εικόνες από το 2012 με τον ίδιο «συντετριμμένο» που είχε χάσει στο νήμα την 3η θέση, είχαν συγκινήσει το Πανελλήνιο. Τέσσερα χρόνια μετά και βαδίζοντας πλέον στα 36, κατάφερε να νικήσει όχι μόνο τη μάχη με το χρόνο, αλλά και μια κούρσα απέναντι σε πολύ νεότερους αθλητές φτάνοντας μαζί ως το τέλος του Μαραθωνίου των 10 χιλιομέτρων, με τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν, χάνοντας για μια «χεριά» το χρυσό μετάλλιο.

Ήταν όλα όμως τέλεια; Όχι βέβαια. Τα «όργανα» για τους συγκεκριμένους αγώνες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, πριν καν την έναρξή τους. Ο φόβος για την εξάπλωση του ιού Ζίκα, μετατράπηκε σε ανοιχτή επιστολή μιας ειδικής ομάδας 150 γιατρών προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και παραλίγο να τινάξει του αγώνες στον αέρα. Παρότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη, υπήρξαν περιπτώσεις αθλητών που δεν παραβρέθηκαν, υπό το φόβο της εξάπλωσης του ιού. Σίγουρα η άσχημη εικόνα του κόλπου Γκουαναμπάρα που έγιναν τα αγωνίσματα της ιστιοπλοΐας και της ιστιοσανίδας με τα σκουπίδια και τα πτώματα, επηρέασε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ούτε και το μεγάλο σκάνδαλο ντόπινγκ που ξέσπασε στη Ρωσία ένα μήνα πριν την έναρξη των αγώνων, βοήθησε στη διαμόρφωση ενός ευχάριστου κλίματος, αλλά όλα αυτά αποτελούν θέμα για κάποιο άλλο άρθρο. Καλύτερα να μείνουμε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Εκτός από τους Έλληνες πρωταγωνιστές υπήρξαν και άλλες τεράστιες προσωπικότητες που έβαλαν την υπογραφή τους στους αγώνες. Πρώτα απ’ όλα ο πιο γρήγορος άνθρωπος στο νερό, μαζί με τον πιο γρήγορο στη γη. Οι Μάικλ Φέλπς και Γιουσέιν Μπόλτ, ήταν για μια τελευταία φόρα, αντάξιοι των προσδοκιών. Ο πρώτος απέσπασε 6 μετάλλια, από τα οποία τα 5 ήταν χρυσά και ένα ασημένιο, αφήνοντας πίσω του ένα μυθικό Ολυμπιακό ρεκόρ, κατακτώντας από το 2004 και την Αθήνα μέχρι σήμερα, 28 συνολικά μετάλλια, με 23 χρυσά και μόλις 3 ασημένια και 2 χάλκινα. Ο Τζαμαϊκανός κατάφερε να κάνει το 3 Χ 3, για 3η συνεχόμενη Ολυμπιάδα, δείχνοντας πως είναι το απόλυτο αφεντικό στα 100 και 200 μέτρα, αλλά και με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4 Χ 100 της Τζαμάικα. Παράλληλα, το δικό τους στίγμα άφησαν αθλητές όπως οι Αμερικανίδες κολυμβήτριες Κέιτι Λεντέκι, Σιμόν Μάνιουελ και Μάγιο Ντι Ράντο που σάρωσαν τα μετάλλια, αλλά και οι Ράιαν Μέρφι και Νέιθαν Έιντριαν, καθώς έδειξαν πως η Αμερική θα παραμείνει παντοδύναμη στην Κολύμβηση στην νέα εποχή. Στους πρωταγωνιστές των αγώνων συμπεριλαμβάνονται και η Σιμόν Μπάιλς των ΗΠΑ στην Ενόργανη, οι Ουγγαρέζες Κατίνκα Χόζου στην Κολύμβηση και η Ντανούτα Κόζακ στο Κανόε σπριντ, ο Τζέισον Κένι της Μεγάλη Βρετανίας στην Ποδηλασία πίστας, η Αμερικανίδα σπρίντερ Άλισον Φίλιξ, η σπρίντερ από τη Τζαμάικα Ελέιν Τόμσον (που άγγιξε το ρεκόρ του Μπολτ), όπως και ο Βρετανός αθλητής της Ενόργανης Μαξ Γουίτλοκ. Προσθέστε σ’ αυτούς και τον μεγάλο Μοχάμεντ Μο Φάρα, που παρά την πτώση του κατάφερε να κερδίσει το χρυσό στα 10.000 μ. (και λίγες μέρες μετά και αυτό στα 5.000 μ.) όπως και τον νέο κάτοχο του χρυσού στα 400 μ. ανδρών, τον Νοτιοαφρικανό Γουέιντ φαν Νίκερκ, που συνδύασε την επιτυχία του, με ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ, καταρρίπτοντας το χρόνο του θρύλου του αγωνίσματος Μάικλ Τζόνσον από το 1999. Στα ομαδικά αθλήματα ξεχώρισε ο τελικός των ανδρών στο ποδόσφαιρο, που κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι ανάμεσα στη Βραζιλία και τη Γερμανία, με νικήτρια την παρέα του Νεϊμάρ, προσφέροντας στους Βραζιλιάνους την εξιλέωση που έψαχναν από το 2014. Μέσα σε λίγες γραμμές είναι αδύνατο να περιγραφούν ο αγώνας, ο κόπος και οι θυσίες των αθλητών που συμμετείχαν στους φετινούς Ολυμπιακούς, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι οι μεγάλες στιγμές θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας.

Η ελληνική αποστολή ή αλλιώς… Ελλάς; ΠΑΡΟΥΣΑ! Στους αγώνες του Ρίο, η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από 95 αθλητές. Παρά τα αρνητικά προγνωστικά που έκαναν λόγο για καμία κατάκτηση χρυσού μεταλλίου, που θα παρέπεμπε σε άλλη μια φτωχή συγκομιδή, γυρίσαμε έχοντας στις αποσκευές μας 6 μετάλλια, με 3 από αυτά μάλιστα χρυσά, 1 ασημένιο και 2 χάλκινα. Τον χορό των επιτυχιών άνοιξε η Άννα Κορακάκη, που ζέστανε το χέρι της με το χάλκινο μετάλλιο στο Αεροβόλο Πιστόλι 10 μ. και συνέχισε με το χρυσό, στο Πιστόλι 25 μ. σε ένα τελικό με έντονες συγκινήσεις. Έγινε παράλληλα, ο πρώτος Έλληνας που κατακτά 2 μετάλλια σε μια Ολυμπιακή διοργάνωση μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912 στη Στοκχόλμη, σπάζοντας μια παράδοση που κράτησε για πάνω από 100 χρόνια και βάζοντας μας ξανά στο χάρτη των χρυσών μεταλλίων, μετά το 2004 και τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Όλα αυτά στην ηλικία των 20 ετών, έχοντας μια μεγάλη καριέρα μπροστά της. Ακολούθησε το χρυσό του Λευτέρη Πετρούνια, που μπήκε ως το μεγάλο φαβορί στους Κρίκους, αποδεικνύοντας με το άψογα εκτελεσμένο και γεμάτη αρμονία πρόγραμμά του, πως ουσιαστικός του αντίπαλος, δεν ήταν άλλος, παρά ο ίδιος του ο εαυτός. Έπειτα ακολούθησε ο

Μεγάλες στιγμές

Εκπλήρωσε το μεγάλο όνειρο της ζωής του, βάζοντας τον ιδανικό επίλογο σε μια πολυετή καριέρα. Στη συνέχεια, ήρθε το αργυρό μετάλλιο των Παύλου Καγιαλή και Παναγιώτη Μάντη, στην Ιστιοπλοΐα, στο 470. Ένα πολύ απαιτητικό και επίπονο αγώνισμα, σε έναν τελικό που «σφράγισε» το 5ο ελληνικό μετάλλιο. Το κερασάκι στην τούρτα, το έβαλε η Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία με κεκτημένη ταχύτητα από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Ιουλίου, κατέκτησε και το χρυσό στους αγώνες του Ρίο, στον τελικό του Άλματος επί κοντώ, σφραγίζοντας άλλη μια μεγάλη επιτυχία κατά τη διάρκεια του έτους. Σε κάθε περίπτωση, άξια συγχαρητηρίων είναι ολόκληρη η ελληνική αποστολή, καθώς η συμμετοχή και μόνο στους αγώνες, είναι τεράστια υπόθεση.

Το σημαντικό που μας δίδαξαν και θα συνεχίσουν να μας διδάσκουν οι αγώνες, είναι ότι δεν φτάνουν οι στιγμιαίοι πανηγυρισμοί και τα χειροκροτήματα, για να πάρει ο καθένας μας από ένα κομμάτι επιτυχίας. Οι πρωταθλητές μας, έφεραν, φέρνουν και θα συνεχίσουν να φέρνουν μεγάλες επιτυχίες. Αν η πολιτεία αδυνατεί ή σφυρίζει αδιάφορα όταν τα φώτα σβήνουν, καλό να είναι να θυμόμαστε, πως πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι που αφιερώνουν τη ζωή τους στον αθλητισμό, αγωνίζονται σε κάποιο γειτονικό γήπεδο, που παρότι δεν χρειάζεται συνήθως αντίτιμο, εντούτοις βρίσκονται αντιμέτωποι με τις άδειες κερκίδες. Εκεί το χειροκρότημά μας και η υποστήριξη, έχει 100πλάσια αξία. Τόκιο ερχόμαστε!

πεζοδρόμιο | 13

delivery

24410 75772 17:00 - 1:00

Ελευθερίου Βενιζέλου 98 Πλατεία Λάππα ,Καρδίτσα

http://www.pizzaavanti.gr

Λαέρτης – Αντώνης Βασιλείου

πεζοδρόμιο | 14

πεζοδρόμιο | 15

Ανήκει στη γενιά των τριαντάρηδων που τα όνειρά τους δε χώρεσαν στην αγκαλιά της χώρας μας. Ο Λαέρτης – Αντώνης Βασιλείου είναι αρχιτέκτονας με έδρα το Haarlem της Ολλανδίας. Εκεί, μια ανάσα δρόμο από το μέρος που διεξάγεται το Pinkpop Festival, δημιούργησε μαζί με τον Παντελή Καμπουρόπουλο το πιο δημοφιλές αρχιτεκτονικό project του έτους, την Casa Brutale. Η άκρως ενδιαφέρουσα συνέχεια της ιστορίας, ακολουθεί στις επόμενες σελίδες. Μιχάλης Τακόπουλος Επιμέλεια μετάφρασης Φαίδρα Αποστολίκα Πότε μπήκε στο αίμα σας το… μικρόβιο της Αρχιτεκτονικής; Σεπτέμβριος του 2005, μαζί με το μικρόβιο των διαγωνισμών, έπειτα από τον πρώτο διαγωνισμό αρχιτεκτονικής που λάβαμε μέρος με την Ελένη Ιωαννίδου για το Πρότυπο Πρακτορείο του ΟΠΑΠ, όπου κερδίσαμε το 2ο Πανελλήνιο βραβείο. Ήταν η στιγμή που μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα ότι η Αρχιτεκτονική μπορεί και να ανταμείβει, αν έχεις κάποιες καλές ιδέες, αρκεί αυτές να παρουσιαστούν σωστά. Το γεγονός ότι η μητέρα σας είναι από την Ιαπωνία συνέβαλε στους ανοιχτούς δημιουργικούς σας ορίζοντες; Σίγουρα έπαιξε ρόλο στο να μη θεωρώ ότι η δημιουργικότητα πρέπει να έχει σύνορα, γεωγραφικά ή και κοινωνικοπολιτικά. Ωστόσο πιστεύω πως το γεγονός ότι και οι δύο μου γονείς είναι τρομερά δημιουργικοί και ταλαντούχοι στον τομέα τους, με επηρέασε περισσότερο και με υποκίνησε να θέλω να τους μοιάσω.

H μετακίνηση και μόνιμη εγκατάστασή σας στην Ολλανδία θεωρείτε πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επαγγελματική σας εξέλιξη; Ουσιαστικά η μετακίνηση και η (τότε επιθυμητή) μετακίνηση στην Ολλανδία έγινε γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό, προκειμένου να εξελιχθώ επαγγελματικά. Μου πήρε 5-6 χρόνια (ένα έξτρα Μάστερ Αρχιτεκτονικής, 150+ αποτυχημένες αιτήσεις δουλειάς και 1-2 κακές εργασιακές εμπειρίες) αλλά τελικά συνέβη, κυρίως χάρη στη συνεχή ηθική υποστήριξη της συζύγου μου.

Tί μπορεί να προσφέρει το εξωτερικό σε σχέση με την Ελλάδα; Mήπως το επαγγελματικό περιβάλλον εδώ είναι γεμάτο «δηλητηριώδη αγκάθια»; Δυστυχώς είναι, και δηλητηριάζει τις νέες γενιές συνεχώς. Όντας ρομαντικός και ιδεαλιστής δεν μπορούσα με τίποτα να χωνέψω πως ως φοιτητής, που έκανα την πρακτική μου σε ένα μικρό αρχιτεκτονικό γραφείο, δεχόμουνα καθημερινά οικονομικές προσφορές (χαρτζιλίκια) από εργολάβους στις οικοδομές που προμετρούσα/επιμετρούσα, προκειμένου να «μαγείρεψω» τα νούμερα και να κλέψουμε τον πελάτη. “Έτσι είναι το σύστημα”, μου έλεγαν. Ή πως οι καθηγητές μου από το ΕΜΠ, όταν με κάλεσαν να συμμετάσχω σε έναν διεθνή διαγωνισμό μαζί τους, όταν παραδώσαμε αρνήθηκαν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους, με κακοπλήρωσαν και μου στέρησαν credit. Όταν όλα αυτά γίνονται σε τελειόφοιτους ή νέους αποφοίτους, δεν θέλει και πολύ για να τους στρέψει εκτός Ελλάδας. Πώς γεννήθηκε η ΟPA Works; Μου αρέσει να παρομοιάζω την γέννηση των ΩΠΑ με την κατασκευή των ξιφών - μέσα από φωτιά και σφυρηλάτηση. Αλλά η αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε με θεμέλια μια γερή φιλία (με τον Παντελή), μερικούς αποτυχημένους διαγωνισμούς (όπου σχεδιάσαμε πράγματα που μας άρεσαν πολύ και τα περάσαμε πολύ καλά κάνοντας το), και μια επίσκεψη στο Εμπορικό Επιμελητήριο του Αμστερνταμ, την 1 Δεκέμβρη του 2014.

Tα αρχιτεκτονικά σας concept έχουν μία… νότα κινηματογράφου ή είναι απλά ιδέα μας; Ναι, εξαιρετική παρατήρηση! Για μας, η «επικίλα» των πρότζεκτ μας, σε πρώτη φάση πάντοτε μεταφέρεται στα κινηματογραφικά πλατώ, όπου σιωπηλά μετενσαρκωνόμαστε σε Directors of Photography και γυρίζουμε ταινία εντός τους. Θέλουμε να δημιουργούμε χώρους τους οποίους ο κόσμος θα δει και θα φανταστεί τον εαυτό του μέσα τους. Και η εμπειρία αυτή θα είναι μοναδική! Πριν από λίγο καιρό, η Casa Brutale μονοπώλησε το ενδιαφέρον των χρηστών του Internet. Μιλήστε μας γι’ αυτό το φιλόδοξο και συνάμα εκπληκτικό εγχείρημα. Η Casa Brutale πέρα από το δημοφιλές και πλέον βραβευμένο πνευματικό παιδί μας, ήταν και παραμένει ένα προσωπικό στοίχημα μεταξύ ημών και των «απέναντι». Εντός αυτών συμπεριλαμβάνονται οι αρχιτεκτονικές σχολές (στις οποίες πάμε κόντρα με αυτό το πρότζεκτ), οι χίλιοι-μύριοι δύσπιστοι ανά τον κόσμο που θεωρούν ότι αυτό θα αποτύχει, καθώς και οι haters, που σιχαίνονται την επιτυχία ή διάκριση κάποιου άλλου. Εν τέλει όμως, είναι ένα προτζεκτ-δικαίωση για μας, αλλά και για τις επόμενες γενιές που πασχίζουν να αφήσουν το στίγμα τους, όπως και μείς.

Αν η Casa Brutale ήταν το σπίτι σας, ποιο soundtrack θα ακουγόταν από το στερεοφωνικό; Θα μπορούσα να σας γράψω ένα ατελείωτο playlist με κομμάτια ενός Casa Brutale mixtape, αλλά το πιο ταιριαστό που μπορώ να σκεφτώ (και που έπαιξε αρκετά στο repeat ενόσω σχεδιάζαμε) είναι το "On the sea" απ' τους Beach House. Εναλλακτικά, οποιοδήποτε τραγούδι των National θα ταίριαζε επίσης.. Θα μπορούσε το συγκεκριμένο πρότζεκτ να έχει εφαρμογή στην Ελλάδα; Αρχικά ήταν σχεδιασμένο (και εμπνευσμένο) για κάποιο ελληνικό νησί, π.χ. Αντίπαρος, Σέριφος ή καλύτερα Φολέγανδρος. Πλέον όμως πιστεύω ακράδαντα ότι θα μας μπλόκαρε η Πολεοδομία και θα ζητούσαν παχυλές μίζες για να προχωρήσουμε. Οπότε, μάλλον όχι. Τα έργα σας φαντάζουν σαν αναπόσπαστο κομμάτι του φυσικού τοπίου. Πώς θα μπορούσατε να τα χαρακτηρίσετε, αν χρειαζόταν να το κάνετε με μία μόνο φράση; "Blend in or you better run, mojito!", μια επική φράση & σκηνή από την ταινία κινουμένων σχεδίων "Rango", του 2011. Γενικότερα πιστεύουμε ότι η Φύση απαιτεί σεβασμό (ένταξη), ενώ τα δομημένα περιβάλλοντα όχι (αυτός που ορίζει τους κανόνες (context) δεν είναι απαραίτητα αλάθητος). Είναι λογικό μετά από την δημοσιότητα της Casa Brutale, οι «μετοχές» σας να σημειώσουν limit-up. Θα φεύγατε για λίγο από αυτή την μορφή δημιουργίας, σχεδιάζοντας για παράδειγμα μία συμβατική πολυκατοικία; Σίγουρα και δίχως συζήτηση. Θεωρούμε κάθε πρότζεκτ μια καινούργια πρόκληση αλλά και μια ευκαιρία να εκφράσουμε την αισθητική μας, βρίσκοντας κάποιο κοινό παρανομαστή με τον εκάστοτε πελάτη. Ίσως να αποφεύγαμε τις νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων και τους διαγωνισμούς Δημοσίου, προκειμένου να διαφυλάξουμε την πνευματική υγεία μας.

Tί θα συμβουλεύατε ένα παιδί που μόλις τελείωσε το λύκειο και αγαπά το σχέδιο; H αρχιτεκτονική μπορεί να δικαιώσει τα όνειρά του; Το ίδιο δίλημμα είχα και εγώ, κλίνοντας περισσότερο προς την ΑΣΚΤ. Τότε ο πατέρας μου με συμβούλευσε να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, καθώς ως καλλιτέχνης "θα πεινούσα, αργότερα στη ζωή". Τελικά μου πήρε 12 χρόνια (μας πέτυχε και η ριμάδα η Κρίση) να ορθοποδήσω και να συντηρούμαι οικονομικά (thanks Dad!), αλλά κατέληξα να σπουδάσω και να εξασκώ ένα επάγγελμα που καταφέρνει να είναι μεν τρομερά τεχνικό αλλά ταυτόχρονα μια τρομερή πολυτέλεια και τόσο "larger than life"!

H οικονομική κατάσταση στη χώρα μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Τί απαντάτε στο δίλημμα «Σπουδές για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση» ενάντια στις σπουδές που πραγματικά θέλει ένας νέος. Η Κρίση είναι ένα state-of-mind, σε κάθε εποχή θα υπάρχουν αντίστοιχες δυσκολίες που θα δημιουργούν στους νέους διλήμματα. Προσωπικά θα πρότεινα "προσεχτική επιλογή σπουδών που πραγματικά θέλει ένας νέος, για άμεση επαγγελματική αποκατάσταση" (όσο πιο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο πιο γρήγορα θα πετύχεις σε αυτό). Πιστεύετε στον θεσμό των Πανελληνίων εξετάσεων, ή θεωρείτε πως αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνεται αυστηρά από τα πανεπιστήμια; Δύσκολη ερώτηση, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Με την γενιά μου, δώσαμε Πανελλήνιες σε 12 μαθήματα στη Β´ Λυκείου και 13 στην Γ´ Λυκείου, ενώ μετρούσε και ο προφορικός βαθμός (των τοπικών καθηγητών) σε μαθήματα όπως Θρησκευτικά, Ιστορία Επιστημών κτλ. Με μια τέτοια πληθώρα είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξειδικευτείς και να εστιάσεις. Από την άλλη, το σύστημα με την επιλογή των πανεπιστημίων δεν προετοιμάζει επαρκώς τους μαθητές, ενώ το «ξεκαθάρισμα» των non-applicable πονάει περισσότερο όταν έρχεται αργότερα.. Τί πιστεύετε πως έπαιξε ρόλο στο να θεωρούνται οι αρχιτέκτονες περισσότερο σαν… celebrities παρά σαν «άνθρωποι της διπλανής πόρτας»; Ένας περίεργος συνδυασμός του Ίντερνετ και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν εξαιρέσουμε την εποχή της Κρίσης που επηρέασε βαθύτατα την οικοδομή παγκοσμίως (2008-σήμερα), οι αρχιτέκτονες πάντοτε θεωρούνταν ως κάτι το ανώτερο και ξεχωριστό, δεν ήταν ποτέ επαγγελματική μας επιδίωξη το να μας θεωρήσουν «ανθρώπους της διπλανής πόρτας». Όλα αυτές οι πεποιθήσεις πηγάζουν από τις αρχιτεκτονικές σχολές, αλλά και απο τις παρωχημένες κοινωνικές μας πεποιθήσεις. Φυσικά υπάρχουν και Megastar/Celebrities starchitects που έχουν ξεφύγει από τη σφαίρα του λογικού, ωστόσο όλα αυτά είναι κόλπα για το marketing. Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Να ασχοληθούμε με την Αρχιτεκτονική όσο χρειάζεται, ώστε να μπορέσουμε αργότερα να αποσυρθούμε και να γίνω συγγραφέας μυθιστορημάτων σε μια ανακαινισμένη αγροικία στην επαρχία της Τοσκάνης, με 2-3 Ducati, να μαστορεύω, να καβαλάω και να έχω μια ήσυχη ζωή.

Aντί επιλόγου, θα θέλατε να μας πείτε πως φαντάζεστε το ιδανικό ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ; Ένα πεζοδρόμιο για όλους, όπου όλοι χαίρονται, δημιουργούν, γιορτάζουν και κανένας δεν ενοχλεί ή εμποδίζει. Αυτό που ουσιαστικά λείπει από τις κοινωνίες μας, προκειμένου να επιτευχθεί ευημερία για όλους.

πεζοδρόμιο | 17

πεζοδρόμιο | 18

πεζοδρόμιο | 19

Το σχολείο του χθες και του σήμερα

Οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες και τα αξέχαστα μαθητικά χρόνια

Μαριάννα Μπολτσή Από μικροί τον Σεπτέμβρη τον έχουμε συνδέσει με το σχολείο και όλα όσα μας το θυμίζουν. Οι μαθητές ίσως το βλέπουν ως αγγαρεία και οι μεγαλύτεροι αναπολούν τα μαθητικά χρόνια, αρχίζοντας ατέλειωτες συζητήσεις με τη φράση «Θυμάσαι τότε που..». Το σχολείο το έχουμε συνδυάσει με τις μέρες αθωότητας, με συνήθειες χαμένες που μας θυμίζουν την εφηβεία και στιγμές που αναπολούμε με νοσταλγία. Και πόσοι από εμάς δεν έχουμε συγκρίνει το σχολείο του σήμερα με αυτό του χθες, κρίνοντας ταυτόχρονα ένα «ακατάλληλο» για πολλούς εκπαιδευτικό σύστημα και τους κανονισμούς του, αλλά και τις αλλαγές στα ήθη των νεότερων γενιών; Μάθε παιδί μου γράμματα… Στα χρόνια των παππούδων μας και των γονιών μας τα Γυμνάσια και τα Λύκεια ήταν χωρισμένα σε αρρένων και θηλέων, ενώ τα δημοτικά ήταν μεικτά. Τα σχολεία λειτουργούσαν και το Σάββατο -κάτι που καταργήθηκε μόλις το 1982- ενώ οι μαθητές πάλευαν με το πολυτονικό και τη καθαρεύουσα. Τα θρανία ήταν πράσινα και ο πίνακας μαύρος. Οι μαρκαδόροι δεν υπήρχαν και οι μαθητές έγραφαν με κιμωλία. Συνήθως σε επαρχιακές πόλεις και κυρίως στα χωριά, τα σχολεία είχαν ένα δάσκαλο που αναλάμβανε όλες τις τάξεις. Οι ώρες των Μαθηματικών στα γυμνάσια θηλέων ήταν ελάχιστες, και η διδασκαλία του μαθήματος της Σωματικής Αγωγής γινόταν χωριστά. Στο Γυμνάσιο δινόταν έμφαση στη γενική και ανθρωπιστική παιδεία, ενώ το Λύκειο χωριζόταν σε Πρακτικό και Κλασικό, με κύριο στόχο την προετοιμασία εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών δεν συνέχιζαν στο Γυμνάσιο και όταν συνέχιζαν δεν το τελείωναν ποτέ. Μάλιστα σε περιοχές απομακρυσμένες το ποσοστό αυτών που συνέχιζαν στη μέση εκπαίδευση ήταν ακόμη πιο μικρό. Μετά τη μεταπολίτευση η υποχρεωτική εκπαίδευση γίνεται εννιάχρονη, περιλαμβάνοντας και το Γυμνάσιο (τάξεις 7η έως 9η). Οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο καταργήθηκαν και ιδρύεται οι θεσμοί του Γενικού και του Τεχνικού – Επαγγελματικού Λυκείου των οποίων η παρακολούθησε δεν ήταν υποχρεωτική. Το 1976 καθιερώνεται το μονοτονικό σύστημα και η δημοτική ως γλώσσα διδασκαλίας και γλώσσα των διδακτικών βιβλίων όλων των βαθμίδων. Την ίδια χρονιά το Υπουργείο Παιδείας, στην προσπάθειά του να καθιερώσει τα μεικτά ημερήσια Γυμνάσια και Λύκεια, ζητά από τους γονείς να ταχθούν υπέρ η κατά μεικτών σχολείων. Η πλειοψηφία των γονέων τάσσεται αρνητικά, θεωρώντας πως η συνεκπαίδευση μπορεί να ενέχει «ηθικούς κινδύνους» και πως

πεζοδρόμιο | 20

μπορεί να διασπαστεί η προσοχή των παιδιών λόγω της σωματικής και συναισθηματικής ανάπτυξης κατά τη περίοδο της εφηβείας. Παρ’ όλα αυτά, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς 1979-80 η μεικτά σχολεία αποτελούσαν πλέον γεγονός. Οι ξένες γλώσσες, η μουσική και τα καλλιτεχνικά άρχισαν να διδάσκονται τη δεκαετία του ’80, σε μία προσπάθεια προσαρμογής της χώρας στα διεθνή δεδομένα. Σήμερα τα αγγλικά διδάσκονται στα σχολεία από την πρώτη δημοτικού και στο Γυμνάσιο οι μαθητές διδάσκονται και δεύτερη ξένη γλώσσα της επιλογής τους, όταν φυσικά οι επιλογές από το υπουργείο δεν περιορίζονται στα γαλλικά και τα γερμανικά. Μάλιστα, παρατηρείται προσπάθεια μεταρρύθμισης ώστε οι μαθητές να αποκτούν επάρκεια ξένης γλώσσας μέσω του σχολείου με το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας.

είναι πικρές, μα ο καρπός της

Αργότερα, τη θέση του επιθεωρητή παίρνει ο σχολικός σύμβουλος που λειτουργεί υποστηρικτικά και λιγότερο ελεγκτικά στο διδακτικό έργο των εκπαιδευτικών. Την ίδια περίοδο οι δέσμες γίνονται από δύο τέσσερις (έως το 1998), οι οποίες ελάχιστες διαφορές έχουν με τη σημερινή πραγματικότητα των προσανατολισμών του Γενικού Λυκείου. Καίριας σημασίας θεωρείται το γεγονός ότι οι μαθητές πλέον συμμετέχουν ενεργά στη λήψη αποφάσεων που αφορούν το σχολείο.

γλυκός»

«Κάτσε καλά Γεράσιμε»

Αριστοτέλης

Τα χρόνια περνάνε και η δεκαετία ‘90 χαρακτηρίζεται από τροποποιήσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, συνεχείς πειραματισμούς στην ύλη και στο σύστημα εξέτασης για την εισαγωγή των μαθητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο θεσμός του Λυκείου αλλάζει ονόματα: Το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο (ΕΠΛ) καταργείται και το Ενιαίο Λύκειο παίρνει τη θέση του έως το 2006 που θα πάρει το όνομα Γενικό Λύκειο. Το Τεχνικό Λύκειο γίνεται Τεχνικό-επαγγελματικό Λύκειο (ΤΕΛ), για να αντικατασταθεί από τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ), τα οποία με τη σειρά τους καταργήθηκαν για να δημιουργηθεί τα σημερινό Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ.). Το ολοήμερο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο είναι πλέον γεγονός και η πιθανή κατάργησή τους πριν κάποιος μήνες είχε ξεσηκώσει τόσο τους γονείς, που διευκολύνονται στο ημερήσιο πρόγραμμά τους, όσο και τους εκπαιδευτικούς που βλέπουν τις ώρες τους να μειώνονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

«Οι ρίζες της εκπαίδευσης

Ένα από τα πρώτα σχολεία του σύγχρονου ελληνικού κράτους που λειτουργεί ανελλιπώς μέχρι σήμερα, είναι το 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας. Θεμελιώθηκε το 1829 από

ο τον Ιωάννη Καπωδίστρια.

Οι αλλαγές στην εκπαίδευση δημιούργησαν κύμα αντιδράσεων και καταλήψεων που διακόπτονταν ακόμη και με τη χρήση βίας. Οι μαθητές, το 1991, άρχισαν να διαδηλώνουν εναντίον ενός συντηρητικού νομοσχεδίου, που ήθελε να επαναφέρει τις γραπτές εξετάσεις στο δημοτικό, να καταργήσει τις αδικαιολόγητες απουσίες και τα δωρεάν συγγράμματα στα πανεπιστήμια, να επιβάλει την μαθητική στολή και τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Το 1998 οι μαθητές ξεσηκώνονται πάλι, αυτή τη φορά εναντίον του νόμου του Αρσένη που επιφέρει αλλαγές στο σύστημα εξέτασης στο Λύκειο. Είναι το τέλος των δεσμών και η αρχή των κατευθύνσεων (θεωρητική – θετική – τεχνολογική), που ανάγκαζαν τους μαθητές να εξετάζονται πανελλαδικά, αρχικά σε 14, μετέπειτα (το 2001) σε 9 μαθήματα, ενώ πανελλήνιες εξετάσεις έδιναν και οι μαθητές της Β’ Λυκείου (μέχρι το 2005). Οι καταλήψεις ανάγκασαν τον υπουργό να προβεί σε τροποποιήσεις του νόμου, οι αλλαγές ωστόσο ήταν καθοριστικές για τη δημιουργία ενός σχολικού συστήματος λίγο πολύ όπως το ξέρουμε σήμερα. Τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα σταδιακά περιορίστηκαν από 9 σε 6, για να καταλήξουν στα 4 μαθήματα που δίνουν πλέον οι μαθητές στο Γενικό Λύκειο. Αξίζει να σημειωθεί πως οι δαπάνες των γονιών για τα φροντιστήρια αυξήθηκαν κατά πολύ από την στιγμή που άρχισε να ισχύει ο συγκεκριμένος νόμος -με όλες του τις παραλλαγές- και σήμερα το ποσοστό των παιδιών που καταφέρνει να εισαχθεί στην επιθυμητή σχολή χωρίς φροντιστήρια, αν και υπαρκτό, είναι μηδαμινό. Βέβαια, το 99% των μαθητών θα καταφέρουν τελικά να εισαχθούν σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας, αφού πλέον δεν ισχύει η βάση του 10 ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στη σημερινή πραγματικότητα, σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για αναλφαβητισμό, οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ημιμάθεια καθώς και από το φαινόμενο ύπαρξης μαθητών που, παρόλο που ολοκληρώνουν τη φοίτησή τους στο σχολείο, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα κατανόησης ενός κειμένου, παρουσιάζουν αδυναμία έκφρασης, σύνδεσης γεγονότων, αλλά και σύνταξης μια ολοκληρωμένης πρότασης. Από τη μαθητική ποδιά στα Stan Smith Ποιος θυμάται τα πηλήκια και τη μαθητική ποδιά; Τα πηλήκια με τη χαρακτηριστική κουκουβάγια πάνω από το γείσο, που φορούσαν οι παππούδες μας καταργήθηκαν το 1964, καθώς θεωρήθηκαν απότοκα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και με το λογικό επιχείρημα πως σε καμιά χώρα του δυτικού κόσμου δεν επιβαλλόταν στους μαθητές πηλήκιο και ομοιόμορφη στολή, φαινόμενο που έβλεπε κανείς περισσότερο στα σχολεία της επαρχίας. Εκτός από το πηλήκιο, η μαθητική στολή συμπληρωνόταν από σακάκι, άσπρο πουκάμισο, μπλε πουλόβερ, υφασμάτινο παντελόνι, κάλτσες ως τα γόνατα και σκαρπίνια. Το δε πηλήκιο ήταν απαραίτητο για να ξεχωρίζουν οι μαθητές από τους συνομήλικούς τους και να διεξάγεται πιο αποτελεσματικά ο έλεγχος των μαθητών. Τα κορίτσια με τη σειρά τους φορούσαν μαύρη ή μπλε ποδιά με άσπρο κολλάρο, η κατάργηση της οποίας, το 1982, επικροτήθηκε από γονείς και μαθητές ως ένδειξη εκδημοκρατισμού και ελευθερίας, καθώς οι μαθητές ένιωθαν πλέον ελεύθεροι να αναπτύξουν και να αναδείξουν την προσωπικότητά τους. Σήμερα, ωστόσο, αρκετοί υποστηρίζουν πως η υιοθέτηση της μαθητικής στολής θα βοηθούσε στην εξομάλυνση των φαινομένων κοινωνικών διακρίσεων και θα υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας, μία ομοιομορφία που παρατηρείται μόνο στη τέλεση των παρελάσεων, οι οποίες από τον Οκτώβρη του 2016 πιθανότατα θα καταργηθούν. Με τη κατάργηση της μαθητικής ποδιάς, η εξωτερική εμφάνιση των μαθητών ακολουθεί τα πρότυπα της μόδας. Ενώ μέχρι και τη δεκαετία του ’70 η εμφάνιση μαθήτριας χωρίς ποδιά ή μαθητή ακούρευτου θεωρούνταν λόγος αποβολής, όπως αργότερα θεωρούνταν λόγος αποβολής το τσιγάρο ή το φλερτ μεταξύ μαθητών στα μεικτά πλέον Γυμνάσια και Λύκεια, σήμερα δεν λείπουν και οι περιπτώσεις όπου οι ενδυματολογικές επιλογές μπορεί να είναι κάπως προκλητικές ή ακραίες για το χώρο του σχολείου. Την μαθητική ποδιά διαδέχτηκαν τα σκισμένα

Μέχρι και το 1976, τα γυμνάσια και λύκεια της χώρας διαχωρίζονταν σε αρρένων και θηλέων. Ο νόμος 309 του 1976, επί υπουργίας Παναγιώτη Ζέπου, άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία μεικτών σχολείων. Με τον ίδιο νόμο, η δημοτική γλώσσα παίρνει οριστικά τη θέση της καθαρεύουσας στην εκπαίδευση.

πεζοδρόμιο | 21

πεζοδρόμιο | 22 jeans, τα t-shirt, οι φούστες σε όλα τα μήκη και σχέδια και μετέπειτα τα σορτσάκια, τα all star, τα vans και τα stan smith. Ο καιρός που οι μαθητές έπρεπε να είναι κοντοκουρεμένοι έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το κοντοκουρεμένο -σχεδόν ξυρισμένο- μαλλί μάκρυνε, κουρεύτηκε καρφάκια, κόπηκε φράντζα, σε ακραίες περιπτώσεις ακόμη και μοϊκάνα! Οι μαθητές πλέον επιλέγουν να κάνουν τα πιο περίεργα κουρέματα ή να υιοθετήσουν το Man Bun Hairstyle, τα κορίτσια να βάψουν τα μαλλιά τους μπλε ή και πράσινα, να τρυπήσουν τη μύτη και να «χτυπήσουν» tattoo. O δε λόγος αποβολής δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση, αλλά με τη συμπεριφορά που εμφανίζει ο μαθητής στο χώρο του σχολείου και κυρίως τη παραβατική συμπεριφορά. Κι αν κρύβονταν οι γονείς μας το ’70 για να κάνουν τσιγάρο, το ’90 οι καθηγητές απλά έκαναν τα στραβά μάτια, ενώ το 2016 οι μαθητές του Λυκείου καπνίζουν ελεύθερα και ο καφές αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς τους. Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο;

Σύμφωνα με στοιχεία του

«Θυμάσαι τότε που…; »

nomics, από το 2009 μέχρι

Ζούσαμε στη δραχμή! Μοιάζει να έχει περάσει αιώνας από τότε, κι όμως μέχρι το 2001 οι μαθητές αγοράζαν την τυρόπιτα και το ψημένο κρουασάν με δραχμές. Μάλιστα με λιγότερο από 1 ευρώ μπορούσαν να φάνε και να πιούνε. Σήμερα τα 3 ευρώ δεν έχουν αξία αλλά τότε ήταν ένα χιλιάρικο και με ένα χιλιάρικο, στην ηλικία των 10, ένιωθες πλούσιος! Κρυβόμασταν από τον διευθυντή κατά την πρωινή προσευχή ή αργούσαμε να πάμε σχολείο για να αποφύγουμε τη σειρά μας για προσευχή που κάθε μέρα πλησίαζε όλο και πιο απειλητικά. Από τον Οκτώβρη του 2016, όπως φαίνεται, θα καταργηθούν και αυτές. Σε μερικά σχολεία κάνανε ακόμη και έπαρση σημαίας μέχρι πρόσφατα.

εξωτερικό περισσότεροι από 150.000 πτυχιούχοι.

χρησιμοποίησε τον όρο «παιδεία» ήταν ο Αισχύλος.

Μπορεί μέχρι και τη δεκαετία του '70 ο δάσκαλος να επέβαλε την τάξη με τον χάρακα και οι γονείς να τον θεωρούσαν αυθεντία, δεχόμενοι κάθε είδους νουθεσία προς το παιδί τους, θεωρώντας ότι «το ξύλο μπορεί να κάνει τον άτακτο μαθητή άνθρωπο», όμως με τη πάροδο των χρόνων το σχολείο αποκτά έναν χαρακτήρα πιο παιδαγωγικό ανθρώπινο. Πλέον θεωρείται αδιανόητο και κατακριτέο δάσκαλος να βιαιοπραγήσει σε μαθητή και οι γονείς είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν και δικαιολογήσουν τα παιδιά τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Περιστατικά βίας υπήρχαν ανέκαθεν στο σχολείο. Ο δάσκαλος θα έδινε καμιά σφαλιάρα, θα τραβούσε κανένα αυτί ή θα χρησιμοποιούσε τη βέργα. Οι μαθητές με τη σειρά τους αρκετές φορές έλυναν τις διαφορές τους με το ξύλο. Οι «αθώες» εκείνες εποχές όπου, ιδίως τα αγόρια, «έπαιζαν» στο διάλειμμα με μπουνιές και κλωτσιές έχουν παραδώσει τη σκυτάλη στη σημερινή πραγματικότητα, όπου χρησιμοποιούμε -πολλές φορές απρόσκοπτα-τον όρο bullying, μια έννοια που δηλώνει «αντικοινωνικές» συμπεριφορές στο χώρο του σχολείου που εκδηλώνονται με εκφοβισμό μέχρι και τις βίαιες επιθέσεις, το ποσοστό των οποίων τείνει να είναι αυξημένο τα τελευταία χρόνια. Ο εκφοβισμός, στη χώρα μας τουλάχιστον, είναι συνυφασμένος με την κοροϊδία, το πείραγμα και τον αστεϊσμό. Το πότε κάποιο από τα στοιχεία αυτά σχετίζεται με τη βία, εξαρτάται από την υποκειμενική αξιολόγηση του θύματος και υπάρχει σαφώς διαφορά μεταξύ του σχολικού εκφοβισμού και του «πειράγματος» στα πλαίσια ενός παιχνιδιού.

London School of Ecoσήμερα έχουν φύγει στο

Ο πρώτος που

Κάναμε party γενεθλίων σε σπίτια και καφετέριες και όχι σε club. Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, «αγαλματάκια ακούνητα», σχοινάκι, κουτσό, «κλέφτες κι αστυνόμους», «μήλα» και «ψείρες». Παίζαμε με γιο-γιο, νεροπίστολα, τρελομπαλάκια και «γκαζάκια», όπως λέγαμε τις μπίλιες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο συλλέγαμε τάπες, θεματικά αυτοκόλλητα που τα κολλούσαμε στο αντίστοιχο άλμπουμ με το όνειρο να κερδίσουμε το σούπερ δώρο. Γράψαμε και στο «Λεύκωμα» που κυκλοφορούσε από θρανίο σε θρανίο, ζωγραφίσαμε και στο τετράδιο το κλασικό “Smile”. Κάπου θα υπάρχει κι ένα ξεχασμένο Viewmaster, ένα Tetris, ένα Gameboy. Υπήρξε στη ζωή μας και η κονσόλα Nintendo, όπου παίζαμε PacMan, Super Mario, Mortal Kombat, αργότερα Pokemon. Σήμερα τα εξελιγμένα γραφικά επικρατούν στο χώρο του gaming, οι μαθητές παίζουν League of Legends (aka LoL), Hearthstone, Counter Strike, Dota 2 και είναι πιο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, οι δισκέτες δεν χρησιμοποιούνται. Το κινητό στο σχολείο, το γνωστό Nokia, αρχικά απαγορευόταν. Σταδιακά άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στις μαθητικές αίθουσες, ενώ σήμερα χρησιμοποιείται ακόμη και από μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου. Η χρήση του στην αίθουσα επισήμως απαγορεύεται, όμως όλοι κάνουν τα στραβά μάτια. Τα check-in τα selfies σε σχολικές αίθουσες είναι συχνό φαινόμενο. Αλλά λείπει, κατά τη γνώμη μου, αυτή η μαγεία και η ελευθερία που έδινε η ζωή χωρίς το smartphone: να τρέχεις στις αλάνες και στις πλατείες να βρεις τους φίλους σου, να συναντάς τους συμμαθητές σου και όχι να μιλάς μαζί τους μέσω μιας οθόνης γράφοντας στα greeklish “ti knc?”, “ti nea?”, “to 3erw”. Κλείνοντας, η παιδεία στην Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε μπαλάκι που πετούσαν ο ένας υπουργός παιδείας στον άλλο, έρμαιο των πολιτικών εξελίξεων και χαρακτηριστικό της επιθυμητής αναδιαμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Η ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης συνυφαίνεται με την αντίστοιχη του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Οι όποιες παρεμβάσεις στην εκπαίδευση δεν αποτελούσαν ολοκληρωμένες προτάσεις όπως στη δυτική Ευρώπη. Αποσκοπούσαν στην προσαρμογή της εκπαίδευσης στο μοντέλο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης και άρα στην εξάρτηση της πρώτης από τη δεύτερη. Σίγουρα η κρίση στην εκπαίδευση μπορεί να αφήσει μία όχι και τόσο καλή κληρονομιά, σίγουρα όμως το σχολικό περιβάλλον και τα μαθητικά χρόνια μπορούν να αφήσει τις καλύτερες, τις πιο γλυκές αναμνήσεις!

Το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας ήταν το «Οθώνειο Πανεπιστήμιο». Βρίσκεται στην Πλάκα και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο της ιστορίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

πεζοδρόμιο | 23

πεζοδρόμιο | 24

Στείλε μας τη φωτογραφία σου στο photo@pezodromiomag.gr ή χαμογ Επίσης, ανέβασε τη φωτογραφία σου στο Instagram, πληκτρολογώντας

γέλασέ μας αν σε συναντήσουμε στο πεζοδρόμιο. ς #pezodromiomagazine

πεζοδρόμιο | 25

Pezodromio Free Press PezodromioMag Pezodromio

Ground Zero

πεζοδρόμιο | 26

Ένας Καρδιτσιώτης, ένας Σερραίος, ένας Θεσσαλονικιός και ένας Αιγιώτης με πολλά κοινά, και ακόμα περισσότερα διαφορετικά, ακούσματα ενώνουν τις μουσικές τους ανησυχίες κάπου στα μέσα του 2012. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι Ground Zero. Μετά από πολλές ώρες συζητήσεων και ακόμα περισσότερΕς στο studio, κατέληξαν στην τελική τους μορφή (Ονειρευτής , SunD , C.Saw & Dj Found) και σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον γνώριμο ήχο του Low-Bap, ενώ προσθέτοντας παράλληλα την live κιθάρα δίνουν ένα νέο εναλλακτικό στοιχείο στην μουσική που τους ανοίγει καινούργιους δρόμους σε ότι αφορά το κομμάτι της παραγωγής. Το συναυλιακό βιογραφικό τους είναι ήδη «βαρύ», με συμμετοχές σε πολλά festival αλλά και μεμονωμένες εμφανίσεις, σε όλη την Ελλάδα, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή τους στο Rockwave Festival (Ioύλιος 2014). O νέος τους δίσκος με τίτλο «Σημείο Μηδέν» μόλις κυκλοφόρησε και αξίζει της προσοχής σας.

Πώς ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι ;

Γιάννης Μαρκούτης Χάρης Πάλλας

Ονειρευτής (Χρήστος Τσανάκας) : Τα πρώτα demos (σε κασέτες) σκαρώθηκαν κάπου στο 1999, σ΄ ένα παιδικό δωμάτιο στο πατρικό μου στην Καρδίτσα, όταν ακόμα έψαχνα τρόπο να κάνω αυτό που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει σαν hip hop, παρακολουθώντας τα πράγματα είτε απ› τα ελληνικά συγκροτήματα , είτε απ› την ξένη σκηνή, σε μια περίοδο που το internet δεν είχε μπει σε κάθε σπίτι και η αγορά ενός δίσκου, ειδικά στην επαρχία, γινόταν με χρονοκαθυστέρηση. Εκείνη την εποχή αρκούσε ένα κασετόφωνο με υποδοχή ενός μικροφώνου, ένα tele μικτάκι και ένας δίσκος για να παίζει το instrumental του στο repeat, μέχρι να γραφτούν δυο-τρεις πρόχειροι στίχοι. Έπειτα, ψάχνοντας τα απαραίτητα για την εποχή προγράμματα, οι ώρες στο studio γίναν μέρες, οι πειραματισμοί και τα σκαρώματα από μέρες διαρκούσαν βδομάδες μέχρι να βγει μια αξιοπρεπής ηχητική δουλειά και τα δρομολόγια

από πόλη σε πόλη για μια συμμετοχή σ› ένα live ή festival γεμίζαν το «βιογραφικό», χωρίς να’ χουν αλλάξει και πάρα πολλά μέχρι και σήμερα. Απλά τώρα έχουμε τη δυνατότητα με 2-3 προγράμματα ή μηχανήματα παραπάνω να κάνουμε πιο σωστά κάποια πράγματα.

C.saw (Χρήστος Κοσμίδης) : Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου είχα στενή σχέση με τη μουσική καθώς ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας μουσικός. Από νωρίς στο ωδείο και μόνη επιλογή η μουσική. 4 χρόνια στη Μουσική Ακαδημία Φιλιππούπολης, άλλα 5 στο Τμήμα μουσικών σπουδών του ΑΠΘ, και όλα τα θεωρητικά πτυχία από ωδεία καθώς και προετοιμασία για το δίπλωμα κλασσικής κιθάρας, συνθέτουν την διαδρομή μου ως κιθαρίστας και μουσικολόγος / μουσικοπαιδαγωγός.

SunD (Κωνσταντίνος Πανταζής) : Δεν ξεκίνησαν ποτέ και δεν θα τελειώσουν και ποτέ. Η μουσική νομίζω

πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω αγκαλιά στα κρυφά το τραντζιστοράκι του παππού μου και ακούω οτιδήποτε. Πάντα προσπαθούσα να σιγοτραγουδώ τα τραγούδια που μου άρεσαν: Στο σχολείο , στο περπάτημα, στη δουλειά. Μεγαλώνοντας βεβαία δεν μου αρκούσε απλά να σιγομουρμουρίζω τα λόγια. Ήθελα να πιαστώ και με το μουσικό κομμάτι, έτσι άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την κιθάρα. Έπειτα το ένα φέρνει τ’ άλλο. Γιατί hip-hop και όχι pop/rock; Στα μέσα των 90’s μεσουρανούσαν αυτές οι μουσικές. Ονειρευτής: Γιατί με το hip hop ήταν πιο εύκολο για εμάς, με τις απειροελάχιστες μουσικές γνώσεις, να βγάλουμε κάποια μουσικά θέματα προς τα έξω. Πόσο μάλλον όταν το ζητάς από κάποιον άνθρωπο που δεν ξέρει ούτε μία νότα. Γι› αυτό και οι μουσικές που βγαίνουν λέγονται και θεωρούνται

πεζοδρόμιο | 27

παραγωγές κι όχι συνθέσεις. Κάπου στο ‘95, σε μια γειτονική αλάνα της Καρδίτσας, όταν ακόμα ο χωματόδρομος ήταν σήμα κατατεθέν, μια κασέτα ενός φίλου με «εναλλακτικές» (για την εποχή) επιλογές από Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες και Panx Romana μπορώ να πω ότι «έκανε τη δουλειά της» , γιατί ανάμεσα στα γνώριμα ακούσματα, ήταν και το «’Ακου Μάνα» των Active Member, που ξεχώριζε αισθητικά και μ› έβαλε στο τριπάκι να ψαχτώ με το είδος.

SunD: Στα μέσα του 90› ήμουν περισσότερο κολλημένος με ελληνικό και ξένο ροκ. Πολύ Διάφανα Κρίνα, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Λευκή Συμφωνία, όπως και Pink Floyd, Scorpions, Eloy κτλ. Γύρω στο 95 -96 πιάστηκα με το hip-hop. Στην αρχή ήταν οι Cypress Hill και οι Fugees, μέχρι που έφτασε στα χέρια μου ένα cd των Active Member. Τότε ήταν που ο αντιδραστικός έφηβος αντάμωσε τους αντιδραστικούς στίχους του B.D. Foxmoor! Πόσο διαφορετικό είναι το όχημα έκφρασης του low bap σε σχέση με αυτό που μάθαμε ως hip-hop; SunD: Να σου πω την αλήθεια, πέρα από κάποια κομμάτια των FFC, δεν ασχολήθηκα με το ελληνικό hip-hop, γιατί με κάλυψαν αισθητικά οι Active Member και αρκέστηκα σ’ αυτό. Έτσι επέλεξα το low-bap. H μόνη διαφορά νομίζω πως βρίσκεται στην αισθητική μεριά του πράγματος. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται καθένας τα πράγματα γύρω του και να τα περάσει στο κομμάτι της παραγωγής. Ονειρευτής: Το low bap έχει ξεχωρίσει τη θέση του στο hiphop απ› τη κούνια του. Όπως έχει γράψει και η Sadahzinia «εδώ τριγύρω, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμασταν λίγοι» χωρίς να μας κάνει να νιώθουμε μόνοι ή αποκομμένοι απ› τους μουσικούς πειραματισμούς ή τις συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη μουσικής. Είναι τα μηνύματα που εκπέμπει αυτή η μουσική επίκαιρα εν έτει 2016; Ονειρευτής: Έτσι κι αλλιώς απ› τη γέννα του το hip-hop είχε το ρόλο αυτού που θα προβληματίσει, θα τσιγκλίσει και θα σε κάνει να ψαχτείς λίγο παραπάνω για κάποια πράγματα. Πόσο μάλλον εν έτει 2016 που τα πράγματα βρίσκονται στο ζενίθ της ανθρώπινης (πρώτα) και της οικονομικής έπειτα εξαθλίωσης.

SunD: Όσο αυτός ο κόσμος θα αποτελείται από ανθρώπους, η ιστορία πάντα θα επαναλαμβάνεται. Μόνο τα ονόματα και τα πρόσωπα αλλάζουν. Νομίζω λοιπόν πως όταν σε κάποιο κομμάτι εκφράζεται η ανησυχία κάποιου σε κοινωνικό ή προσωπικό επίπεδο, πάντα θα είναι επίκαιρο ώστε να βρει κάποιον «ομοιοπαθούντα». Στο κλασικό lineup του hip-hop συναντάμε συνήθως 2 ή 3 MCs και έναν DJ. Στη δική σας περίπτωση, μέλος του συγκροτήματος αποτελεί και ένας κιθαρίστας, ο Χρήστος Κοσμίδης. Ως προς τι αυτή η διαφοροποίηση; SunD: Όπως το είπες, ως προς τη διαφοροποίηση! Ο ήχος της κιθάρας είναι για μας πολύ οικείος. Σαν συγκρότημα δεν παραβαίνουμε κάποιον άγραφο κανόνα, ενώ ο Χρήστος εμπλουτίζει πολύ τον ήχο μας. Αφορμή για τη συζήτηση αποτελεί το δισκογραφικό σας ντεμπούτο με ένα full length LP. Ποια ήταν η δημιουργική διαδικασία γύρω από το «Σημείο Μηδέν» ; Ονειρευτής: Μετά από 2 χρόνια σκληρής δουλειάς στο studio, πολλές αλλαγές και στις παραγωγές, αλλά και στους στίχους

των κομματιών, αρκετές αγωνίες , ξενύχτια σε πρόβες και αρκετά recording sessions καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα που αποτελείται από 16 κομμάτια . Τα πάντα σκαρώθηκαν επηρεασμένα από ζούσαμε και βλέπαμε γύρω μας τα τελευταία χρόνια.

SunD: Στην εποχή που ζούμε το περιβάλλον είναι τέτοιο που σε προκαλεί να γεννήσεις σκέψεις και προβληματισμούς , οπότε ευδοκιμούν οι στίχοι με το κατάλληλο πότισμα… Οι συμμετοχές εκπλήσσουν: Από τον Νομίκ, που γνωρίσαμε στις ζωντανές εμφανίσεις των Μήτση και Δερμιτάσογλου, τον ιστορικό DJ Μcd, όπως και την εμβληματική μορφή του Θάνου Ανεστόπουλου. Ονειρευτής: Όλες οι συμμετοχές του δίσκου έγιναν σε φιλικό επίπεδο. Με τα παιδιά είχαμε και «εξωμουσικές» διαπροσωπικές σχέσεις, μας συμβούλευαν για κάποια πράγματα, βρεθήκαμε και στο studio κατόπιν κάποιων δικών τους ηχογραφήσεων και κάπως έτσι προέκυψαν και οι συμμετοχές τους στο συγκεκριμένο δίσκο.

Eίναι το φάσμα των μουσικών επιρροών σας όσο ευρύ φανταζόμαστε; C.Saw: Πλέον στη μουσική πραγματικότητα οι ταμπέλες έχουν καταρριφθεί σε μεγάλο βαθμό, αν όχι ολοκληρωτικά. Πλέον ακούω ό,τι αξίζει να ακουστεί και με επηρεάζουν πολλοί μεγάλοι κιθαρίστες, ειδικά όσοι εμπλουτίζουν τον ήχο τους με πολλά εφέ. Ονειρευτής: Αρκετή «μαύρη» μουσική. Πολλά πράγματα από trip-hop, soul, funk, jazz , downtempo και ρέγκε. Στο καινούργιο δίσκο φαίνεται εξάλλου ότι είμαστε επηρεασμένοι από διαφορετικά είδη: Στο ομώνυμο κομμάτι για παράδειγμα (σ.σ. Σημείο Μηδέν) υπάρχει ποντιακός ρυθμός. Επίσης το «Μη μου γνέψεις» σκαρώθηκε πάνω σε trip-hop βάσεις. Δε σου κρύβω ότι με αρρωσταίνει το «Ακούω τα πάντα, μ› αρέσουν όλα». Είναι σα να ζητάς απ› τον «μαέστρο» ενός πανηγυριού να σου παίξει James Brown! Θα λέγατε πως λειτουργείτε γεφυρώνοντας φαινομενικά ασύνδετες μουσικές; C.Saw: Η μουσική δεν έχει δυο όχθες για να χρειάζεται γεφύρωση. Είναι μια τέχνη που από μόνη της έχει την δυνατότητα να ενώνει κόσμους και να δημιουργεί νέες πραγματικότητες. Δεν υπάρχουν λοιπόν ασύνδετες μουσικές αλλά άνθρωποι που δεν θέλουν να αφήσουν την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους. Εμείς δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αφήνουμε ελεύθερη τη δημιουργικότητα μας, χωρίς να βάζουμε κανένα όριο στην έμπνευση.

SunD: Λειτουργούμε ελευθέρα, με κριτήριο το προσωπικό μας γούστο. Για παράδειγμα, μεγάλωσα με τα τραγούδια του Θάνου Ανεστόπουλου, από την εποχή των Διάφανων Κρίνων. Ποτέ δε φαντάστηκα πως θα έμπαινα στο στούντιο μαζί του. Κι όμως, έγινε και νιώθω πολύ τυχερός που τέτοιες συνεργασίες δημιουργούν πραγματικές φιλίες.

Oνειρευτής: Ακούγεται τραβηγμένο και παρεξηγήσιμο πολλές φορές, αλλά ο Θάνος ήταν περισσότερο επαγγελματίας και «πιο hip-hop» από κάποιους άλλους με ταμπέλες που έτυχε παλιότερα να συνεργαστούμε στο στούντιο ή σε κάποιο live. Δεν είναι κακό να δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα, αρκεί πάντα να› χουν τη δική τους ταυτότητα κι όχι την ταυτότητα που ζητάει κάποιο μουσικό κανάλι ή κάποια ραδιοφωνική εκπομπή.

πεζοδρόμιο | 28

Με κεντρικό άξονα την Αθήνα του 2016 και δώδεκα ολοκαίνουρια τραγούδια, μας ξανασυστήνεται η πιο σημαντική δημιουργική τριάδα καλλιτεχνών της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, τέσσερα χρόνια μετά τις «Μέρες Του Φωτός». Η Νατάσσα Μποφίλιου, με σταθερό στιχούργο τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και συνθέτη και ενορχηστρωτή τον Θέμη Καραμουρατίδη, μας παρουσιάζουν τον νέο κύκλο τραγουδιών με γενικό τίτλο «Βαβέλ». Τίτλος που ταιριάζει γάντι στην σημερινή κοινωνία και καθημερινότητα, που πάσχει από έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας μετάξυ των ανθρώπων της. Tραγούδια με έντονο τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, ακόμα και μέσα στα πιο συναισθηματικά/ ερωτικά και αυτά της εσωτερικής αναζήτησης, που πιάνουν επιτυχώς τον παλμό της εποχής, με όλο το συγκινησιακό φορτίο που χαρακτηρίζει έντονα αυτή της «σχολής» τα τραγούδια. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά, με ένα μεγάλο επιτελείο εξαιρετικών μουσικών στο θρυλικό στούντιο Sierra, πράγμα που φανερώνει το πραγματικό μεράκι των δημιουργών αλλα και τη διάθεση να φτιάξουν έναν δίσκο παλαιάς κοπής. Εδώ όμως αρχίζουν και ορισμένα απ’ τα πρόβληματα. Σε επανειλημμένες ακροάσεις της δουλειάς, μπορείς με σχετική άνεση να αναγνωρίσεις τις ολοφάνερες επιρροές από ιστορικές συνεργασίες των Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη, Τσανακλίδου με δημιουργούς όπως Bregovic, Κραουνάκης, Αντύπας, Νικολακοπούλου κλπ, από το παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι κι από τις πρώτες δουλειές τους οι επιρροές αυτές ήταν φανερές, εδώ όμως σε κάποια σημεία φλερτάρουν εμφανώς με την μίμηση, ακόμα κι αν αυτό γίνεται ασυνείδητα. Τουλάχιστον όσον αφορά το συνθετικό και στιχουργικό κομμάτι, μιας και η Μποφίλιου σαν ερμηνεύτρια αναδεικνύεται η μεγαλύτερη «νικήτρια» της τριάδας, με μερικές πραγματικά υπέροχες ερμηνείες, μακριά από άσκοπες υπερβολές του παρελθόντος. Είναι πολύ σπουδαίο να μην επαναύεσαι στις δάφνες σου, να μην τυφλώνεσαι απ’ την όποια επιτυχία, να ωριμάζεις και να εξελίσσεσαι συνεχώς, και η συγκεκριμένη τριάδα το ‘χει καταφέρει με το σπαθί της όλα αυτά τα χρόνια. Το πραγματικά σπουδαίο όμως, είναι όλη αυτή η ωριμότητα να είναι ικανή να χαράξει πραγματικά νέους δρόμους και να διαμορφώσει ένα εντελώς προσωπικό στυλ, κι όχι να στηρίζεται σε ένδοξες, στην προκειμένη περίπτωση, εποχές των 80’s και 90’s του έντεχνου τραγουδιού. Σε κάθε περίπτωση, η «Βαβέλ» είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά, ίσως και η πιο ολοκληρωμένη και μεστή τους εως τώρα, με αρκετά απ’ τα τραγούδια (Μεθύσια, Δάκρυ, Αντιγόνη – αναφέρουμε ενδεικτικά) να ακολουθούν, πιθανώς, για χρόνια την ερμηνεύτρια και να συγκαταλέγονται στις καλύτερες στιγμές της. Απλώς πάει καιρός που έχουμε να ακούσουμε κάτι πραγματικά σπουδαίο και ρηξικέλευθο στην ελληνική δισκογραφία, και σε καλλιτεχνικές ομάδες σαν κι αυτή των Μποφίλιου, Ευαγγελάτου και Καραμουρατίδη, είχαμε εναποθέσει πολλές απ’ τις ελπίδες μας. Θανάσης Καρανίκας

Biffy Clyro - Ellipsis

Νατάσσα Μποφίλιου - Βαβέλ

The Record Store Μπίφι Κλάιρο προφέρονται αλλά γυρίζουν το κεφάλι και στο “Foo Fighters των φτωχών”. Οι Σκωτσέζοι είναι ένα από τα πιο αναπάντεχα success story στην μουσική αφού, εκείνες οι πρώτες πειραματικές, στα σύνορα του hardcore, δουλειές τους δεν προδιέθεταν ούτε καν airplay. Nα, όμως, που είκοσι χρόνια και έξι δίσκους μετά θεωρούνται ένα από τα μεγάλα βρετανικά ροκ ονόματα. Οπότε το εύλογο ερώτημα είναι, τι κατεύθυνση να ακολουθήσεις όταν το τελευταίο, διπλό σου άλμπουμ σκαρφάλωσε στην κορυφή, οι περιοδείες πλέον είναι sold-out και κλείνεις τις βραδιές σε όλα τα μεγάλα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου φέτος και του (κύριου ανταγωνιστή του Glastonbury) Reading&Leeds; Για αρχή προσλαμβάνεις τον Rich Costey, παραγωγό των Muse, ώστε να σου προσδώσει τον arena rock ήχο που επιτάσσουν οι νέες ανάγκες (και το κάνει, στα “Wolves Of Winter”, “Howl”), την αύρα και τα ριφ της παρέας του Bellamy (“Animal Style”) και κάτι για να εξασφαλίσεις ότι θα σε παίζει το ραδιόφωνο (“Friends And Enemies” με τις U2 κιθάρες και τα παιδικά φωνητικά). Το συγκρότημα θα ισχυριστεί ότι δημιουργικά πίεσαν τα όρια τους όσο ποτέ (αυτό δεν ισχύει...) και ανέφεραν σαν επιρροές, τους A$AP Rocky, Kanye West και Aesop Rock. Στα παραπάνω αξίζει να προστεθούν και τα βαριά, υπέροχα χαοτικά “On A Bang” και “In The Name Of The Wee Man” που, απαλλαγμένα από το άγχος της κλασσικής δομής ενός τραγουδιού, είναι κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες και κάπου εδώ, τα θετικά τελειώνουν. Οι πολλές μπαλάντες (το “Re-arrange” κάπως ξεχωρίζει) και η παντελής έλλειψη μιας κάποιας φυσικής ροής ανάμεσα στα κομμάτια είναι τα “φωναχτά” προβλήματα. Στιχουργικά, ο Simon Neil, για άλλη μια φορά διαλέγει να κινηθεί στα γνώριμα γι’αυτον μονοπάτια της θλίψης, της οργής και γενικότερα της πάλης με τους δαιμονές του (οπότε τίποτα καινούργιο κι εδώ). Ο κύριος λόγος όμως που το “Ellipsis” δεν φτάνει τα καλλιτεχνικά ύψη του “Only Revolution” και του “Puzzle” είναι η αίσθηση ότι οι δημιουργοί του, ανακόλουθοι σε όσα διατυμπάνιζαν στις συνεντεύξεις για την προώθηση του δίσκου, ακολούθησαν την πεπατημένη, δεν πήρανε ρίσκα, δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Κι εδώ κείτεται το μεγάλο πρόβλημα, όλα παραείναι αναμενόμενα. Και με τους ίδιους να τραγουδάνε “We have achieved so much more than you possibly thought we could” δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς ότι, αυτη η στατικότητα ίσως και να είναι αποτέλεσμα της αναπάντεχης επιτυχίας που λέγαμε παραπάνω, απόρροια του φόβου να μη χαθούν τα (απρόσμενα) κεκτημένα. Εν κατακλείδι, είναι ένας τίμιος ροκ δίσκος που δεν θα είναι καθόλου παράξενο μάλιστα να γίνει ο πιο επιτυχημένος τους εμπορικά. Από ένα σημείο και μετά όμως κρίνεσαι με βάση και τις προηγούμενες δουλειές σου και το “Ellipsis” δεν προσθέτει κάτι καινούριο. Κώστας Τσέλιος

πεζοδρόμιο | 29

πεζοδρόμιο | 30

5 χρόνια αναμονής δεν τα λες και πολλά, ειδικά για περιπτώσεις σαν αυτή των Death In Vegas. Στο “Transmission”, η «ηλεκτρονική πεντάδα» από το Λονδίνο ακροβατεί ανάμεσα στην trance και την minimal techno, με το αποτέλεσμα να μην είναι σε καμία περίπτωση θεαματικό. Κομμάτια σαν το εναρκτήριο “Metal Box” φαίνεται να ασφυκτιούν από τον μπερδεμένο ηχητικό προσανατολισμό, ενώ άλλα σαν το “Sequential Analog Memory” ενώ φαίνεται πως πατάν γερά, το μόνο που στο τέλος καταφέρνουν είναι φλερτάρουν με την rave σκηνή των 90’s. Δίσκος μίλια μακριά από της μέρες της δόξας της μπάντας. Άρης Κυριάκος

Οι Badbadnotgood επιστρέφουν με το “IV”, την τέταρτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, θέλοντας να προσθέσουν ένα ακόμη καλό άλμπουμ στην δισκογραφία τους. Επίσης είναι ο πρώτος δίσκος όπου ο Leland Whitty μονιμοποιείται ως μέλος της πολλά υποσχόμενης μπάντας από το Τορόντο. Το “IV” φανερώνει ξεκάθαρα αρκετές πλευρές της νεάρης μπάντας, ξεκινώντας από τα πιο ευχάριστα jazz τζαμαρίσματα στα “Speaking Gently” και “Chompy’s Paradise” μέχρι τις πιο ψυχεδελικές δημιουργίες που συναντάμε στα “And That, Too.” και “Structure No. 4”. Έπειτα κάνουν ένα πέρασμα στην hip hop με το “Hyssop of Love” σε συνεργασία με τον Mick Jenkins. Στο άλμπουμ βρίσκουμε και το πανέμορφο “Times Moves Slow”, στο οποίο συμμετέχει με την ξεχωριστή φωνή του ο Sam Herring των Future Islands σε ένα τραγούδι που έχει κερδίσει τους ακροατές από την πρώτη στιγμή. Ενδιαφέρουσα συνεργασία υπάρχει επίσης με τον Kaytranada στο πιο σκοτεινό “Lavender”, με εμφανή την πινελιά του Καναδού παραγωγού στο συγκεκριμένο κομμάτι. Τέλος, στο χαλαρωτικό “In Your Eyes” έχει δώσει την φωνή της η Charlotte Day Wilson κλείνοντας τον δίσκο με ένα όμορφο κομμάτι. Βέβαια σαφώς και υπάρχουν κάποιες μικρές αδυναμίες στο άλμπουμ, και προσωπικά θα ήθελα να ακούσω ένα-δύο πιο δυνατά τραγούδια όπως μας είχαν συνηθίσει στα προηγούμενα, άλλα το “IV” είναι σίγουρα μια προσεγμένη δουλειά και δίνει συνέχεια στην ανοδική πορεία των Badbadnotgood. Παναγιώτης Δουλόπουλος

Red Hot Chili Peppers – The Getaway

BADBADNOTGOOD – IV

Death In Vegas – Transmission

The Record Store Νέος δίσκος Red Hot Chili Peppers, ένα σχετικό σφίξιμο στο στομάχι και καούρες μετά την πρώτη ακρόαση. Μήπως μας έκαψε το μπούκοβο από τις πιπεριές; Μην τρομάζετε: Oι γερόλυκοι της funk, punk, πες-με-όπως-θέλεις-rock είναι εδώ. Τριάντα χρόνια καριέρας, από τα μικρά club των 80’s μέχρι τις sold-out αρένες των 90’s και του σήμερα, περιοδείες με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής και μια δισκογραφία που όσο περνάν τα χρόνια βασίζεται περισσότερο στη βιομηχανία του hype. Αν ανήκεις στους φίλους της περιόδου του “Californication”, έχεις ήδη φτιάξει πλακάτ με την επιγραφή “Bring Back John Frusciante”, αλλά – δυστυχώς ή ευτυχώς – η ζωή προχωρά και μαζί της η μουσική. Αν πάλι αναζητάς μια συνέχεια του αξεπέραστου “Blood Sugar Sex Magik” 25 χρόνια μετά, κατέβασέ το από το ράφι και πάτα απλά το play. Για τους υπόλοιπους, οι Red Hot Chili Peppers είναι (ευτυχώς) ακόμα εδώ. Και να που ξαναβρισκόμαστε μαζί τους, 5 χρόνια μετά το άνισο “I’m With You”. Οι Αμερικανοί άρχοντες του groove επιστρέφουν με μία δισκογραφική πρόταση που θα χαρακτηρίζαμε σαφώς πιο στιβαρή σε σχέση με τον προκάτοχό της. Σε αυτό βοηθά σε μεγάλο βαθμό η παραγωγή του Danger Mouse, του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια έχει σώσει πάνω από δέκα καλλιτέχνες και συγκροτήματα πριν η δημιουργικότητά τους φτάσει στο ναδίρ. Στο “Getaway” καταρχήν υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές στιγμές, με αποκορύφωμα το “Go Robot”, του οποίου το πιασάρικο, «ημιηλεκτρονικό» κλίμα φέρνει προς David Bowie της εποχής του “Scary Monsters”. Από την άλλη, συνθέσεις σαν το κάτω του μετρίου “Encore”, με τη συμμετοχή γυναικείων φωνητικών παρακαλώ, δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στον μακρύ κατάλογο σπουδαίων τραγουδιών της αμερικανικής μπάντας. Όμως ο δίσκος καταφέρνει και ισορροπεί, καθώς οι καλές στιγμές είναι εμφανώς περισσότερες από τις αντίστοιχες κακές. Είτε μιλάμε για το “Dark Necessities”, πρώτο single και ξεχωριστή στιγμή της νέας δουλειάς – με την ομοιότητα με την μπασογραμμή του “Can’t Stop” να συγχωρείται – είτε για το μπαλαντοειδές “The Longest Wave”, με την αφηγηματική ροή των φωνητικών του Kiedis να παιχνιδίζει αρμονικά με τη μουσική. Τα «σλαπάκια» του Flea είναι ακόμα εδώ. Το ίδιο ισχύει για τα “pop/rock meets rap” vocals του Anthony. O Chad Smith εξακολουθεί να βασανίζει όταν πρέπει το drum set του, ενώ ο Josh Klinghoffer συμμετέχει ουσιαστικά στο συνθετικό μέρος, με τα εμβόλιμα κιθαριστικά riffs του να βρίσκονται παντού. Το ότι, δυστυχώς, θα βρίσκεται πάντα στη σκιά του πρωκατόχου του είναι μια άλλη ιστορία. Αν λοιπόν καταφέρνει κάτι ο δίσκος, πέρα απ' το να μας χαρίσει 5-6 στιγμές που θα μας συντροφεύουν για πάντα είναι ότι "μυρίζει Λος Άντζελες" χωρίς τις επαναλαμβανόμενες αναφορές των στίχων στην Καλιφόρνια, που όσο μας άρεσαν, άλλο τόσο τις βαριόμασταν, στις προηγούμενες κυκλοφορίες των Red Hot Chili Peppers. Μετά από 5 ακροάσεις, η αμηχανία και η... καούρα έδωσαν τη θέση τους σε ένα πλατύ χαμόγελο. Χαμόγελο αρκετά μεγάλο για να φτάσει από τη Θεσσαλία ως το Λος Άντζελες. Γιάννης Μαρκούτης

πεζοδρόμιο | 31

πεζοδρόμιο | 32

Ιστορίες από τον εξώστη

Ελένη Πρίτσα

Finding Dory (2016) Μία από τις πολυαγαπημένες μας παιδικές ταινίες, το Finding Nemo, αλλάζει πρωταγωνιστή και μας καλεί να την ανακαλύψουμε στη νέα της εκδοχή. Το Finding Dory είναι η συνέχεια του Finding Nemo του 2003 από τον σκηνοθέτη Andrew Stanton. Συνοπτικά, η πρώτη ταινία αναφέρεται στον Νέμο, το μικρό ψάρι-κλόουν, που απομακρύνθηκε από το σπίτι του, έπεσε στα χέρια μοχθηρών δυτών για να καταλήξει σε ένα ενυδρείο. Όμως για καλή του τύχη, ο πατέρας του, Marlin, και η Dory, έπειτα πολύ καλή του φίλη, έκαναν ένα μεγάλο ταξίδι για να τον σώσουν. Το Finding Dory τώρα είναι μια εξίσου χαριτωμένη ταινία κινουμένων σχεδίων που θα αγαπήσουν ιδιαίτερα οι μικροί μας φίλοι. Η Dory (Ellen DeGeneres) είναι ένα καλόκαρδο, αισιόδοξο, βασιλικό μπλε Τανγκ με αμνησία, και η γνωριμία της πριν από ένα χρόνο με τον Marlin (Albert Brooks) και τον γιο του, Νέμο (Hayden Rolence), της «ξύπνησε» την επιθυμία να βρει τους γονείς της με τη βοήθεια των δύο φίλων της. Η μοναδική όμως ανάμνηση που έχει από αυτούς είναι το μέρος όπου ζούσαν. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς της θα εγκλωβιστεί σε ένα τεράστιο θαλάσσιο ενυδρείο που φιλοξενεί ποικίλα είδη ψαριών. Για καλή της τύχη, το χταπόδι Hank (Ed O’Neill) θα τη βοηθήσει να ξεφύγει από εκεί, με αντάλλαγμα φυσικά. Μόλις η μικρή μας πρωταγωνίστρια βρεθεί και πάλι στο βυθό, ένα μονοπάτι από κοχύλια θα τη βοηθήσει να βρει το δρόμο για το σπίτι. Μία ταινία με ισχυρό μήνυμα, όπου η ελπίδα και η επιμονή είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του στόχου μας. Το “Finding Dory” θα κυκλοφορήσει στη χώρα μας τη 1η Σεπτεμβρίου από τη Pixar Animation Studios και τη Walt Disney Pictures.

Jason Bourne (2016) Το Jason Bourne είναι η πέμπτη, στη σειρά, ταινία με κύριο πρόσωπο τον Bourne, δημιούργημα της φαντασίας του Robert Ludlum. Η κινηματογραφική του ιστορία αρχίζει το 2002 με το The Bourne Identity και ακολουθεί το The Bourne Supremacy (2004), το The Bourne Ultimatum (2007) και το The Bourne Legacy (2012). Πρόκειται για μια σειρά ταινιών δράσης με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Matt Damon, με εξαίρεση την τέταρτη ταινία, το Legacy, λόγω της διαφωνίας του με το σεναριογράφο. Η περίπλοκη ιστορία που είχε κατασκευάσει έφτασε τον Damon σε σημείο να προσπαθεί να καταλάβει μόνος του τον ήρωά του, ενώ παράλληλα ήθελε αποκλειστικά για σκηνοθέτη του τον Paul Greengrass, όπως και στις άλλες ταινίες. Ο αμερικανός ηθοποιός ενσαρκώνει λοιπόν ένα μυστικό πράκτορα της CIA, με άγνωστο παρελθόν. Ως πράκτορας ο Bourne απέτυχε στη δολοφονία ενός συγκεκριμένου προσώπου που του ανέθεσαν, οπότε τώρα η CIA θέλει τη δική του δολοφονία. Και εκεί που όλοι τον θεωρούν πλέον νεκρό, έρχεται η καινούρια ταινία. Στο Jason Bourne, το οποίο θα πρέπει να θεωρηθεί συνέχεια των άλλων ταινιών και όχι αυτόνομο κεφάλαιο, αρχίζει με φόντο τις επεισοδιακές διαδηλώσεις στην Αθήνα της κρίσης (παρόλο που τα γυρίσματα έγιναν στην Τενερίφη) ενώ κάποιες σκηνές διαδραματίζονται και στο Λονδίνο, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη, επιδιώκοντας μια όσο το δυνατόν ρεαλιστική απεικόνιση του σημερινού κόσμου. Ο Bourne επιστρέφει μετά από επτά χρόνια και επανασυνδέεται με την Julia Stiles (Nicky Parsons), ενώ δεν μπορεί να κρυφτεί από τον Robert Dewey (Tommy Lee Jones) και την Heather Lee (Alicia Vikander), πράκτορες της CIA. Σκοπός του όμως τώρα είναι να ολοκληρώσει το ταξίδι της αναζήτησης της ταυτότητάς του. Γιατί το γεγονός ότι θυμάται πια τα πάντα, δεν σημαίνει ότι τα ξέρει όλα… Το Jason Bourne θα βρεθεί στους κινηματογράφους την πρώτη μέρα του Σεπτεμβρίου.

Finding Dory Jason Bourne

πεζοδρόμιο | 33

πεζοδρόμιο | 34

Tech It Home

Δημήτρης Πάττας

Ρομπότ και τεχνητές νοημοσύνες Σύμμαχοι ή εχθροί; Ίσως θα ήταν πιο συναρπαστικό αλλά όχι, αντίθετα με την εντύπωση που μπορεί να δίνει ο τίτλος, στο παρόν άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με σενάρια υποδούλωσης της ανθρωπότητας από κάποιους μεταλλικούς δυνάστες. Η αιώνια μάχη όμως ανάμεσα στους φανατικούς υποστηρικτές της τεχνολογικής ανάπτυξης και σε αυτούς που είναι καχύποπτοι και ανήσυχοι για τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί κορυφώνεται όσο η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτική εξελίσσεται. Και μπορεί τα ρομπότ να μην απειλούν (ακόμα) να καταλάβουν την εξουσία, το ίδιο όμως δε θα λέγαμε ότι συμβαίνει και με τις θέσεις εργασίας. Ας δούμε μερικά παραδείγματα της σχετικά πρόσφατης επικαιρότητας.

Serve (noodles) and protect Στην Κίνα (φυσικά), αρκετά εστιατόρια χρησιμοποιούν ρομποτικό προσωπικό, είτε για ως σερβιτόρους είτε ακόμα και για την παρασκευή φαγητού! Αν και πρόσφατα κάποια από αυτά αναγκάστηκαν να... «απολύσουν» τους μηχανικούς τους σερβιτόρους λόγω της δυσκολίας να μεταφέρουν σούπες ή λόγω συχνών βλαβών, η εποχή που τα ρομπότ θα είναι σε θέση να μας σερβίρουν ακριβώς όπως οι άνθρωποι δε φαίνεται να αργεί. Στη Σαγκάη, για παράδειγμα, άνοιξε πρόσφατα ένα νέο κατάστημα KFC, όπου ένα μικρό ρομπότ μπορεί να καταλάβει πλήρως (σε συγκεκριμένη κινέζικη διάλεκτο για την ώρα) και να πάρει τις παραγγελίες των πελατών ή ακόμα και να τις αλλάξει, αν του ζητηθεί. Μένοντας στην ίδια χώρα, το Εθνικό Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας Άμυνας της Κίνας ανέπτυξε έναν δικό του... Robocop. Το “Anbot” έχει ύψος 1,5 μέτρο και τη δυνατότητα να κυνηγά και να ακινητοποιεί υπόπτους με ηλεκτροσόκ, να κάνει περιπολίες, καθώς και να αναγνωρίζει παράνομες δραστηριότητες. «Γιατρό ή δικηγόρο να τον κάνετε» Στην Αμερική, τώρα, η δικηγορική εταιρία Baker & Hostetler ανακοίνωσε πρόσφατα ότι έχει προσλάβει έναν δικηγόρο-ρομπότ που θα ασχολείται με υποθέσεις πτώχευσης. Ο Ross, όπως ονομάζεται, καταλαβαίνει τις ερωτήσεις των πελατών και απαντάει δίνοντας τις κατάλληλες νομικές συμβουλές, ενώ ενημερώνεται συνεχώς για νέα νομοθετήματα και βελτιώνεται όσο αποκτά εμπειρία. Και μπορεί να ρισκάρατε την τύχη της εταιρίας σας εναποθέτοντας τις ελπίδες σας σε ένα πρόγραμμα, θα το εμπιστευόσασταν όμως το ίδιο εύκολα αν από αυτό εξαρτιόταν η ίδια σας η ζωή; Αυτό πιστεύει μια ομάδα χειρούργων στο Παιδικό Κέντρο Υγείας στην Ουάσινγκτον, η οποία έδειξε ότι ένα ρομπότ μπορεί να εκτελέσει άψογα εγχειρήσεις μαλακού ιστού. Αποτελούμενο από ένα ρομποτικό χέρι και εργαλεία που ελέγχουν οπτικά το σώμα προς εγχείρηση και λειτουργούν με ακρίβεια μικρότερη του χιλιοστού, το “STAR” κατάφερε να εγχειρήσει επιτυχώς μέρη από γουρούνια, με επιδόσεις αντίστοιχες και καλύτερες από αυτές των θνητών συναδέλφων του. Αν και σε πρώτη φάση σκοπός είναι να βοηθήσει τους χειρούργους στο έργο τους, ο Peter Kim, ο επικεφαλής του project, δηλώνει ότι το θα ήθελε να φτάσει σε σημείο που να μπορεί να αυτοματοποιήσει την όλη διαδικασία της εγχείρησης. Ήρθε το τέλος; Η αλήθεια είναι ότι είναι λογικό πολλοί να βλέπουν με δυσπιστία την ολοένα αυξανόμενη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στους χώρους εργασίας. Κάτι ανάλογο όμως συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τη στιγμή που η χρήση των μηχανών μείωσε την ανάγκη για χειρονακτική εργασία. Παρ' όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ζωή είναι κατά πολύ καλύτερη από ότι ήταν τον 19ο αιώνα. Κατά τη «δημιουργική καταστροφή», όπως ονομάζουν οι οικονομολόγοι την εξαφάνιση επαγγελμάτων λόγω της τεχνολογικής προόδου, οι θέσεις εργασίας που χάνονται αργά ή γρήγορα αντικαθίστανται. Έτσι και σήμερα, το να αναθέσουμε στα ρομπότ κάποιες εργασίες θα πυροδοτήσει την ανάγκη για περισσότερους προγραμματιστές, μηχανικούς κ.ο.κ. Από την άλλη βέβαια, η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης ποτέ δεν ήταν τόσο ραγδαία όσο σήμερα – δεν αποκλείεται στο άμεσο μέλλον να δούμε μηχανές που θα κατασκευάζουν και θα προγραμματίζουν άλλες μηχανές, καθιστώντας μας μη απαραίτητους. Έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρία Deloitte σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δείχνει ότι μέσα στην επόμενη 20ετία υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αυτοματοποιηθεί περί το 60% των θέσεων εργασίας στον τομέα των πωλήσεων και το 74% στον τομέα των μεταφορών! Το πώς θα διαχειριστούμε σαν είδος μία κοινωνία όπου κανένας μας δε θα χρειάζεται να εργαστεί, είναι θέμα που ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Μαζί, φυσικά, με το γεγονός ότι θα πρέπει να τα έχουμε καλά με τους μηχανικούς μας υπηρέτες. There's a storm coming in…

πεζοδρόμιο | 35

πεζοδρόμιο | 36

The Reader’s Corner

Perfidia Elroy James

Δεκέμβριος του 1941 και στην Ευρώπη μαίνεται ο πόλεμος, με τις φλόγες του να έχουν σαρώσει τα πάντα. Την ίδια στιγμή στην Αμερική οι ελπίδες για ειρήνη εξανεμίζονται έπειτα από τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ από τους Ιάπωνες. Ταυτόχρονα, στον παράδεισο του Λος Άντζελες όλοι κυριεύονται από τον πυρετό του πολέμου, με τα ρατσιστικά επεισόδια να κάνουν καθημερινά την εμφάνισή τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης αβεβαιότητας, μία οικογένεια Ιαπωνικής καταγωγής βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της, με τη μέθοδο εκτέλεσης όμοια με το χαρακίρι. Το πρόσωπο του ενόχου καλύπτεται από πυκνό μυστήριο, όμως και η ίδια η οικογένεια ήταν γεμάτη ένοχα μυστικά. Την υπόθεση έχουν αναλάβει να διελευκάνουν τέσσερα άτομα, τη στιγμή που οι Ιάπωνες της Καλιφόρνια ζουν αγωνιώδεις στιγμές. Πρόκειται για τους Γουίλιαμ Πάρκερ – επίδοξο αρχηγό της αστυνομίας που ρέπει μεταξύ θρησκοληψίας και αλκοολισμού, Ντάντλεϊ Σμιθ –πρώην στελέχους και εκτελεστή του IRA, Χίντεο Ασίντα – το μόνου Ιάπωνα που έχει θέσει στην αστυνομία του Λος Άντζελες και της μόνης γυναίκας της ομάδας, Κέι Λέικ. Ο Σμιθ, βουτηγμένος μέχρις εσχάτων στη διαφθορά βρίσκει σε αυτή την έρευνα την αφορμή για να βάλει σε εφαρμογή τα καιροσκοπικά του σχέδια. Ο Ασίντα, με τη σειρά του, είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους εγκληματολόγους των ΗΠΑ. Ένας ευφυής και επίμονος άνθρωπους που προδίδεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Τέλος η Λέικ, γεμάτη φιλοδοξίες και δίψα για περιπέτεια, είναι μία καταπιεσμένη, καλλιτεχνική φύση που δε θα διστάσει να φλερτάρει με την προδοσία με σκοπό τη λύση του μυστηρίου. Αυτή η ετερόκλητη ομάδα θα βρεθεί στο επίκεντρο ενός πολιτικού κυκλώματος, στο οποίο εμπλέκονται σύντροφοι, αντίπαλοι, εραστές και πιόνια της ιστορίας σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι. Στην πραγματικότητα, στο Perfidiaο ο Elroy κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν, βουτώντας στα ταραγμένα νερά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δημιουργεί μία καλά δομημένη διήγηση μέσα στα αχανή δώματα της παγκόσμιας ιστορίας Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος

Η γέφυρα των μυστικών Jennifer Donnelly Στη Νέα Υόρκη του 1980 η Τζο Μόντφορντ, μια όμορφη και πλούσια κοπέλα, σύντομα θα αποφοιτήσει και θα παντρευτεί έναν από τους πιο περιζήτητους και εύπορους εργένηδες της πόλης, έπειτα από προτροπή της οικογενείας της. Όμως ο συγκεκριμένος γάμος είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί η ίδια. Το όνειρό της είναι να γίνει δημοσιογράφος και να βρει δουλειά σε μια εφημερίδα. Όμως για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να δώσει αγώνα ενάντια στα στερεότυπα και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις της κοινωνικής τάξης της, όπως και της εποχής της. Ξαφνικά, έπειτα από μια στραβή ζαριά της τύχης, καλείται να αντιμετωπίσει την απώλεια του πατέρα της, που προήλθε από την εκπυρσοκρότηση του όπλου που ο ίδιος καθάριζε. Ο πατέρας της Τζο είναι ένας από τους πιο επιφανείς επιχειρηματίες της Νέας Υόρκης, ιδιοκτήτης εφημερίδας, βασικός μέτοχος σε μία από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες του πλανήτη, και κυρίως, ευφυής και διορατικός. Ο θάνατος του πέρα από απροσδόκητος, φαντάζει και περίεργος. Η Τζο θα ξεκινήσει μία αγωνιώδη αναζήτηση για να μάθει τί κρύβεται πίσω από την άδοξη απώλειά του, και σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γνωρίσει έναν γοητευτικό δημοσιογράφο, τον Έντι. Αυτός με τη σειρά του, εργάζεται στην εφημερίδα του πατέρα της, και μαζί του, η ηρωίδα του βιβλίου θα ανακαλύψει έναν άγνωστο για εκείνη κόσμο, πέρα από τα δικά της κοινωνικά στάνταρτς. Στο πρόσωπο του Έντι θα βρει τον έρωτα που έλειπε από τη ζωή της και θα ανακαλύψει το τίμημα της αγάπης, αλλά και της αλήθειας που έψαχνε. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα

Μαριάννα Μπεβενίου

πεζοδρόμιο | 37

πεζοδρόμιο | 38

Νίκος Γυφτάκης Ζωγράφος και μουσικός ο Νίκος Γυφτάκης επέστρεψε πριν από εννέα μήνες από τη Σουηδία, όπου ζούσε τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια και μας παρουσιάζει το έργο του που είναι γεμάτο κίνηση και ρυθμό. Λίλα Βαρελά Ο Νίκος Γυφτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και πριν καν αρχίσει να γράφει, άρχισε να ζωγραφίζει. Με τη στήριξη των γονιών του σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., ενώ παράλληλα ασχολήθηκε σε υψηλό επίπεδο και με τη μουσική. «Από πολύ μικρός, από 5-6 χρονών ξεκίνησα πιάνο και για πολλά χρόνια έκανα κλασικό πιάνο και θεωρία της μουσικής. Αφού μπήκα στην Καλών Τεχνών και ήμουνα σε υψηλό επίπεδο στο πιάνο έπρεπε να αποφασίσω τι θα ακολουθήσω επαγγελματικά, γιατί απαιτούν άπειρο χρόνο και πολλή εξάσκηση και τα δύο. Βέβαια, εδώ και τρία χρόνια έχω αρχίσει να ασχολούμαι ξανά με το πιάνο και δίνω κάποιες συναυλίες, όχι όμως κλασικό πιάνο». Για τον ίδιο ζωγραφική και μουσική είναι αλληλένδετα και προσπαθεί να τα συνδυάσει. «Το ρυθμό και την κίνηση προσπαθώ να τα βάλω στη ζωγραφική μου. Όλη την αντιληπτικότητα που έχω για τη μουσική τη βάζω στην πινελιά και τη γραφή μου». Τα έργα του, κυρίως στις σειρές Self Portraits και Liquid Friends, χαρακτηρίζονται από αέναες καμπύλες και πινελιές με ροή που φανερώνουν έναν άνθρωπο με μουσικότητα. Είναι μια “γραφή” όπως λέει και ο ίδιος, που ήρθε πολύ φυσικά ίσως ένα δύο χρόνια πριν “καταλήξει” στην πτυχιακή του στη Σχολή. «Ήταν ακριβώς η έλλειψη της μουσικής και τα ακούσματα που είχα που με οδήγησαν σε αυτή την καμπύλη. Δηλαδή, όπως

αντιλαμβανόμουνα τη μουσική, συνδυαστικά με την οπτική πραγματικότητα, οδήγησε στην καμπύλη και στον κύκλο, στην ουσία». Καμπύλες που προσφέρουν στα πρόσωπα των έργων του ηρεμία, αλλά δίνουν και μια αίσθηση συνεχούς κίνησης, ίσως και κάποια ταραχή σε ορισμένα από αυτά. «Βασικά, πρωταρχικός μου σκοπός είναι να αποδώσω αυτό που νιώθω και όταν προσπαθώ να ψυχογραφήσω έναν άνθρωπο, βλέπω ότι ενώ τη μία μπορεί να είναι χαρούμενος, την άλλη είναι λυπημένος, ή ότι μεγαλώνει. Προσπάθησα με ένα, δεν ξέρω αν είναι τέχνασμα, να βρω ένα τρόπο ο ρυθμός να δείχνει αυτή τη συνεχή μεταβλητότητα. Αυτή την αλλαγή και σε διάθεση και σε ψυχολογία, και σε χρόνο και σε εμπειρίες και στα πάντα». Τα πρόσωπα ασκούν ιδιαίτερη γοητεία στον καλλιτέχνη και ασχολείται με αυτά πάρα πολλά χρόνια, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει συναισθήματα και ψυχολογικές καταστάσεις. «Εμμένω στα χαρακτηριστικά, προσέχω πολύ το βλέμμα και προσπαθώ να ψυχογραφώ. Με γοητεύει αυτό πάρα πολύ. Οπότε στην ουσία είναι σαν να βλέπω ένα τοπίο που μου αρέσει πολύ. Βλέπω το τοπίο και φυσάει και παίρνει ο αέρας τα φύλλα από τα δέντρα και υπάρχει αυτή η κίνηση… αυτό προσπαθώ να κάνω με το πρόσωπο. Βλέπω τις ρυτίδες,

δημιουργώ προσωπικές ιστορίες, μπορεί να ρωτάω και κάποια πράγματα και έτσι κάνω μια ψυχογραφία, ένα τοπίο…». Στα τελευταία έργα του, από το 2011 και μετά, υπάρχει μια διαφοροποίηση. «Αυτό συνέβη για δύο λόγους. Πρώτα από όλα γιατί άλλαξα πραγματικότητα με τον πηγεμό μου στο Βορρά. Ήταν και οπτικό το σοκ που βίωσα και ψυχολογικό, γιατί έφυγα από μια Ελλάδα που τότε ήταν προσωπικά για εμένα η κρίση στο αποκορύφωμά της. Στον επαγγελματικό τομέα ήταν λίγο έντονη η κατάσταση και είχα ήδη απαντήσει κάποια αισθητικά προβλήματα, ένιωθα ότι είχε ήδη κλείσει ένα κύκλο η προηγούμενη δουλειά, οπότε έπρεπε να σχολιάσω τη νέα πραγματικότητα για να τη συγκρίνω με αυτή του Βορρά. Οπότε πήγα σε πολιτικό σχόλιο, σε κοινωνικό σχόλιο, σε θρησκευτικό σχόλιο. Αυτό που σε κάποια απουσιάζει είναι η καμπύλη, την οποία όμως από πέρσι ή πρόπερσι έχω αρχίσει πάλι να τη βάζω στη δουλειά μου». Αναφέροντας το διάστημα στο οποίο έμενε και δούλευε στη Στοκχόλμη είναι αναπόφευκτο να γίνουν κάποιες συγκρίσεις. «Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά σε όλα τα επίπεδα, πολιτιστικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Και από άποψη καιρού είναι όλα ακριβώς αντίθετα, βασικά. Όχι απλά διαφορετικά, μαύρο – άσπρο». Η απόφαση για την επιστροφή στην Ελλάδα

πεζοδρόμιο | 39 ήταν ένας συνδυασμός προσωπικών και καλλιτεχνικών λόγων. «Βασικά έκανα έρευνα στο Πανεπιστήμιο εκεί και μόλις ολοκλήρωσα μια σειρά έργων που είχαν να κάνουν με τον διάλογο του Βορρά με το Νότο της Ευρώπης, του πλούσιου και του φτωχού τμήματος, και ό,τι σχετικό ήθελα να επεξεργαστώ τέλος πάντων και να πραγματευτώ, μόλις μου τελείωσε αυτό δεν είχα να πιαστώ από πουθενά, γιατί οι αισθήσεις κοιμόντουσαν... Σαφώς υπήρχαν και προσωπικοί λόγοι. Θα έλεγα ότι μόνο ο οικονομικός είναι ο λόγος που θα μπορούσε να με κρατήσει». Τα έργα με τα οποία ασχολείται αυτό το διάστημα χωρίζονται σε δύο ενότητες και αποτελούν σαφές δείγμα της εξέλιξής του ως καλλιτέχνη. Μια ολοκληρωμένη, «με τα έργα της Σουηδίας που λέω εγώ, και είναι αυτά που κάνω τώρα και έχουν έντονη τη ρευστότητα, είναι ελαιογραφίες και συνδυάζονται και αυτά και με μεικτές τεχνικές. Και τώρα επειδή είχα και ερεθίσματα, είμαι μέλος μιας κολεκτίβας στη Γερμανία, την Compassion, παίρνοντας ερεθίσματα και από εκεί προσπαθώ να πω κάποια θέματα για πρώτη φορά πιο “δοσμένα” θα μπορούσα να πω και να προσαρμοστώ εγώ, το οποίο με γοητεύει πολύ αυτή την περίοδο. Οπότε άρχισα να βάζω και έννοιες άλλες στην καινούργια δουλειά, εκτός από τη δομική δύναμη και σημαντικότητα της καμπύλης». Σε αυτά τα πλαίσια τα επόμενα πλάνα του περιλαμβάνουν αρκετές ομαδικές εκθέσεις και την προετοιμασία μιας ατομικής στη Γερμανία για την επόμενη χρονιά, «τώρα είμαι στη συλλογή πληροφοριών και στην πολλή δουλειά! Βασικά, ζωγραφίζω αρκετά…». Ήδη στο πλούσιο βιογραφικό του έχει τρεις ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Self portrait, oil pastel on canvas, h190Xw160cm, 2005 «Ο Χρόνος, ο χρόνος είναι πάρα πολύ σημαντικός και με ενδιαφέρει πολύ να προσπαθήσω να τον βάλω σε κάτι που υπό άλλες συνθήκες είναι ακίνητο, σε ένα πίνακα…»

Από το 2005, ο Νίκος Γυφτάκης διδάσκει ζωγραφική/ σχέδιο και ενδυματολογία θεάτρου, στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Παράλληλα, συμμετέχει σκηνογραφικά σε παραγωγές κινηματογραφικών και θεατρικών έργων και επιμελείται εικαστικές εκθέσεις. Ο δραστήριος καλλιτέχνης έχει βρει το δικό του κοινό τόπο σε όλα αυτά. «Έχουν όλα τον ίδιο παρανομαστή και από τη στιγμή που με κάνουν να εκφράζομαι, να δημιουργώ είναι το ίδιο πράγμα. Είτε να διδάξω ζωγραφική σε ένα μικρό παιδάκι, είτε να κάνω ένα σκηνικό, είναι στην ουσία το παιχνίδι που κάνω και με τη μεικτή τεχνική: ζωγραφική. Φτάνω τα όριά του, απαντάω σε αισθητικά προβλήματα… είναι πολύ ευχάριστο. Βγαίνει εύκολα και μου είναι αναγκαίο. Η ζωγραφική και η σκηνογραφία έχουν διαφορές στον τρόπο που δουλεύει ένας καλλιτέχνης: η μία είναι πιο μοναχική διαδικασία, ενώ το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι πιο συλλογική. Η δουλειά του ζωγράφου προχωράει παράλληλα με αυτή των ηθοποιών και των υπόλοιπων συντελεστών και επιπλέον είναι διαρκώς εκτεθειμένη στην κρίση τους πριν ολοκληρωθεί, σε αντίθεση με την τελική έκθεση ενός πίνακα. «Αν κλεισθούμε μόνοι μας σε ένα εργαστήριο είναι πολύ επικίνδυνο για εμάς τους καλλιτέχνες αυτό το πράγμα. Έχω νιώσει δηλαδή ότι φτάνω τα όριά μου όταν είμαι συνέχεια σε ένα εργαστήριο και δεν ξέρω αν μου αρέσει συνέχεια η δουλειά σε αυτή την κόκκινη γραμμή. Οπότε, με ισορροπεί να κοινωνικοποιούμαι και είναι πολύ ευχάριστο να παίρνεις και γνώμες και να συζητάς, να σου λένε τι περιμένουν να δουν και να τους εκπλήσσεις ή να κάνεις αυτό που πρέπει να δουν. Είναι κάτι διαφορετικό, αλλά από την άλλη είναι έκφραση». Από την άλλη πολύτιμη εμπειρία αποτελεί και η διδασκαλία, ειδικά σε μικρά παιδιά. «Είναι εξαιρετικό. Ειδικά όταν νιώθω ότι έχω φτάσει σε κάποιο έρμα, σε κάποιο ‘τοίχο’ ζωγραφικά, από το πουθενά μου έρχεται μια απάντηση από ένα παιδάκι που απλά μου τοποθετεί δύο χρώματα ας πούμε δίπλα και μου βάζει και μια φιγούρα από την άλλη μεριά και μου λέει «νάτο, ορίστε» χωρίς να το ξέρει. Ή το ότι προσπαθώ να εξηγήσω για την κίνηση, για την ισορροπία, με κάνει να θυμάμαι την κλασική σπουδή, που θεωρώ άκρως απαραίτητη και για τη δημιουργία της σύγχρονης τέχνης. Ναι, μεν εμείς την έχουμε μέσα μας ως επαγγελματίες ζωγράφοι, αλλά είναι ωραίο μια στο τόσο να γυρνάμε και να κάνουμε αυτό ακριβώς, σπουδή, μελέτη. Και όταν εξηγείς κάνεις αυτό ακριβώς το πράγμα, δεν χρειάζεται δηλαδή απαραίτητα να πιάσεις το μολύβι και να το κάνεις και εσύ». Εν τέλει, μέσα από αυτή τη διαδικασία γίνεται αντιληπτό και το πραγματικό νόημα της ζωγραφικής για το Νίκο Γυφτάκη. «Προσπαθώ να μην εξηγήσω τι είναι ζωγραφική, αλλά να τους δείξω τι είναι η τέχνη, η έκφραση, η δημιουργία. Δεν είμαι πολύ της άποψης ‘ναι, μάθε αυτά τα βήματα, κάνε αυτό, γιατί δεν αφορά όλους. Βέβαια, η δημιουργική σύνθεση αφορά όλους τους ανθρώπους. Εμένα σκοπός μου, κυρίως, είναι να τους δείξω τα μέσα, τα εργαλεία, να τους δώσω ερεθίσματα, με παιχνίδια στην ουσία να αρχίζουν να μπαίνουν σε αυτό το φαντασμαγορικό κόσμο των χρωμάτων, των φορμών, των δράσεων και παράλληλα μπορώ να τους βάλω και μουσική, να τους δείξω κάποιους ζωγράφους. Και εκεί είναι που εκπλήσσεσαι γιατί βλέπεις ότι υπάρχει εύφορο έδαφος, όντως, να χτίσεις και κάτι σε σχέση και με τη ζωγραφική. Πιο τεχνικό εννοώ, δηλαδή ότι είναι πιο έτοιμα από τους ενήλικες, γιατί δεν έχουν τα κουτάκια και γιατί είναι πιο εύκολη η ελεύθερη έκφραση. Έχουν πιο καλή σχέση με το χέρι, με την κίνηση, με το ρυθμό…»

Haroula, oil on canvas, 60X40cm,2010 Από αυτά τα έργα «υπάρχουν κάποια που τα αγαπώ για λόγους ίσως προσωπικούς εκείνης της περιόδου που τα έκανα, όχι ότι θεωρώ ότι έχω πετύχει το στόχο καλύτερα, ίσως μία δύο από τις προσωπογραφίες της πτυχιακής μου, και μετά υπάρχουν ένα δύο κεφάλια που συνδέονται με ανθρώπους που με έκαναν και ένιωσα κάτι περισσότερο».

Sweet child of mine, 72X59cm Στα τελευταία του έργα «υπάρχει πολύ πιο έντονος σχολιασμός σε αυτές τις δουλειές, σε όλες συνδυάζεται με τη ζωγραφική, είναι μεικτές τεχνικές. Όλα έχουν πάλι σχέση με το χρόνο και τη μεταβλητότητα».

πεζοδρόμιο | 40

Τη ζωή με το κουτάλι

Αθηνά Κατσή

Μαμά… τι έχουμε για φαγητό;

Κολοκύθια με τη ρίγανη, αχ, δε θα πας φοιτητής να ησυχάσω;

Καλή χρονιά σε όλους! Όχι, δεν είμαι εκτός τόπου και χρόνου, αλλά για χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και δασκάλους ο Σεπτέμβριος είναι μια νέα χρονιά, μια ακαδημαϊκή χρονιά που μας περιμένουν γνώσεις, αγωνίες, εκπλήξεις και έρωτες. Μπορεί η αλμύρα να καίει ακόμη τα χείλη μας και να απολαμβάνουμε το μπρούντζινο χρώμα στο δέρμα μας, όμως είναι και οι αγαπημένοι μου φοιτητές που πρέπει κλειστούν και να διαβάσουν για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Αυτήν την επαναληπτική που θέλεις να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα της χρονιάς. Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και οι αθώοι εγκληματίες μου επιστρέφουν στην τόπο της κολάσεως… εεε, φοιτήσεως. Στις αποσκευές έχουν τις καλοκαιρινές εμπειρίες και τα λατρεμένα ταπεράκια της μαμάς. Η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των αιώνων, το προσφάι, το κολατσιό και ο τρουβάς ακολουθούσε πάντα τους οδοιπόρους που θα έτρωγαν μακριά από την οικογενειακή εστία. Ειδικά, στις μακρινές εποχές που δεν υπήρχαν ταχυφαγεία οπουδήποτε. Τον περασμένο αιώνα, η ευρεία χρήση των πλαστικών και άθραυστων δοχείων ευνόησε την εύκολη μεταφορά και με τα χρόνια μπήκαν στη ζωή μας, αεροστεγή καλύμματα, ισοθερμικά, από την ψύξη στο φούρνο κ.ά. Και μετά η ελληνική κοινωνία γνώρισε την άνθιση των ελληνικών σπουδών, περίπου μετά τη μεταπολίτευση (πριν από αυτή οι σπουδές ήταν σχεδόν άθλος ιδίως για τους επαρχιώτες, αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε άλλη φορά). Οι φοιτητές πλέον εγκαταλείπουν τα σπίτια τους κατά χιλιάδες, εσωτερική μετανάστευση με σκοπό τις σπουδές. Πραγματική ανταλλαγή πληθυσμών, μπολιάζονται οι αυτόχθονες με νέο αίμα και οι νέοι γνωρίζουν άλλες νοοτροπίες, δεκαετίες τώρα ο φοιτητόκοσμος παραμένει η τροφή των πόλεων, ιδίως της επαρχίας. Η τροφή των φοιτητών όμως έρχεται με τις γεύσεις και τη φροντίδα της μαμάς, στριμωγμένη σε τάπερ, μπολ και μιας χρήσης αλουμινάκια, ταξιδεύει με ΚΤΕΛ, πούλμαν, ΟΣΕ και πλοία για να φτάσει στον κανακάρη και στην κοπελούδα. Αγαπάμε όλοι παστίτσιο, μουσακά και σουφλέ που φιγουράρουν πρώτα στις προτιμήσεις. Κοκκινιστό, λουκάνικα, κοτόπουλα, έτοιμα μαγειρεμένα να μας μείνει μόνο το συνοδευτικό. Γεμιστά, παπουτσάκια και φρικασέ για να τρώμε και κανένα λαχανικό. Πίτες, πιτάκια, κέικ και κουλουράκια για τις λιγούρες. Και πάντα μία κατεψυγμένη σούπα… μην κρυώσει το παιδί, εναλλακτικά ανοίγεις και κρασί, αλλά αυτό είναι εκτός θέματος. Και όλα σε μεγάλες ποσότητες, γιατί οι μαμάδες είναι υπερβολικές αλλά και γιατί «δεν πρέπει να τρως μόνο σου, δυσκολεύει την πέψη, φώναξε και τα παιδιά να έχεις παρέα»! Για την αξία του

τάπερ σημειώνεται ότι υπάρχουν ταχυφαγεία με αυτό το όνομα, εταιρίες ταχυμεταφοράς με ψυγεία γι’ αυτό το σκοπό και πλέον αεροπορικές εταιρίες εξυπηρετούν δέματα για το εξωτερικό. Κι εντάξει, δεν είναι οικονομικό το θέμα, μία ή άλλη έρχεται. Ούτε θέμα μαγειρέματος είναι. Με τόσες εκπομπές μαγειρικής όλοι λίγο-πολύ μια μακαρονάδα, μια μπριζόλα, μια ομελέτα επιτέλους ξέρουμε να τη φτιάξουμε. Μάθαμε νωρίς ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι και πειραματιζόμαστε συχνά με φιλετάκια, μανιτάρια και σαντιγί. Ούτε θέμα συνήθειας είναι. Μας αρέσει το βρώμικο και το ντιλίβερι γιατί δεν έχουμε πήξει στο προκάτ φαγητό. Ούτε θέμα ηλικίας είναι, το τάπερ της μαμάς έχει ενθρονιστεί στα ψυγεία όλων όσων δεν μένουμε στο πατρικό μας. Ούτε θέμα χρόνου είναι, πρώτα πεινάμε και μετά σκεφτόμαστε τι θα φάμε… Είναι η ευκολία, είναι η γεύση, είναι η επάρκεια, είναι ο ομφάλιος λώρος των πεντακοσίων χιλιομέτρων περίπου που μας αρέσει να παίζουμε. Τα ελληνόπουλα δεν απογαλακτίζονται εύκολα, θέλουμε την υπερπροστατευτική μαμά, όχι από παλιμπαιδισμό αλλά από αγάπη. Από αγνή, πηγαία και ανιδιοτελή αγάπη, θέλουμε να δίνουμε την ευκαιρία στις μαμάδες να νιώθουν χρήσιμες, γιατί στο τάπερ της μαμάς κοιμάται το τζίνι μας.

πεζοδρόμιο | 41

Το Charlot εμφανίστηκε στην πόλη της Καρδίτσας πριν από λίγο καιρό με σκοπό να χαρίσει στην έξοδό σας μία απόδραση από την καθημερινότητα. Βρίσκεται μια ανάσα από τον χώρο του Παυσιλύπου και σας προσκαλεί από νωρίς το πρωί να απολαύσετε τον καφέ σας συνοδεύοντάς τον με ένα καλό πρωινό. Ο ιδιαίτερος και οικείος χώρος του θα σας κερδίσει από την πρώτη στιγμή αφήνοντάς σας μόνο ευχάριστες εντυπώσεις. Μην παραλείψετε όμως να δοκιμάσετε και τα ολόφρεσκα, χειροποίητα γλυκά του! Δ. Τερτίπη & Μπότση 2 | τ. 2441076760 | Καρδίτσα

Ο μοντέρνος πολυχώρος του Brown Coffee & Bakery αποτελεί φιλοδοξεί να γίνει σημείο αναφοράς. Η μέρα ξεκινά στις 6 το πρωί με το ζεστό ψωμί όπως και με διάφορα προϊόντα αρτοποιίας, και συνεχίζεται με τον φρεσκοαλεσμένο καφέ καθώς και με όλων των ειδών τα μικρογεύματα, όπως γευστικές μπαγκέτες και κρουασάν.

Μέσα στα 4 χρόνια λειτουργίας του το Cielo σας προσφέρει έναν καφέ που ξεφεύγει από τα δεδομένα της Καρδίτσας! Συστατικά αυτής της διαφοράς το καλό χαρμάνι, οι χειροκίνητες μηχανές, όπως και το αξιόπιστο προσωπικό του καταστήματος. Τρικάλων 125 – Λεωφόρος Δημοκρατίας 77 | τ 24410 42111 - 6978016496 | Καρδίτσα

Mε 2 χρόνια λειτουργίας στο ενεργητικό του, το Ταψάκι αποτελεί έναν ιδανικό χώρο γευστικών απολαύσεων. Ο καφές κάνει τη διαφορά, ενώ η μεγάλη ποικιλία μικρογευμάτων, από πίτες μέχρι μπαγκέτες, εγγυώνται ένα νόστιμο διάλειμμα από τη ρουτίνα. Για τους λάτρεις της καλής διατροφής, οι δροσερές σαλάτες αποτελούν μία ιδανική διατροφική πρόταση, χωρίς να στερούνται γεύσης!

Ωράριο λειτουργίας: Kαθημερινά από 06:00 – 16:00. Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκεύη 06:00 – 21:00

Ηρώων Πολυτεχνείου 33 | τηλ 24414 00566 – 6989472558 | Καρδίτσα

Κουμουνδούρου 33 | Delivery service 24410 80110 – What’s Up 6976697610 | Καρδίτσα

Δεν εμφανίστηκε στην πόλη από ανάγκη, ούτε εκ παραδρομής. Σκοπός του Ciaoespressobar ήταν και είναι, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, να γίνει συνυφασμένο με την έννοια του ποιοτικού take-away καφέ. Έτσι, εδώ και μια δεκαετία οι γεύσεις του Ciao ξεχωρίζουν και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της Καρδίτσας. Από τον εξαιρετικό καφέ, το γευστικό και συνάμα υγιεινό σάντουιτς, μέχρι το αυθεντικό, γαλλικό, κρουασάν βουτύρου, σας υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να σας παρέχουμε γεύσεις γεμάτες μνήμες και αρώματα. Αν. Παπανδρέου 15, Καρδίτσα, τηλ 24410 40039 | Καραϊσκάκη και Βασιαρδάνη, Καρδίτσα, τηλ 24410 21110 | Online delivery: www.ciaoespressobar.gr

Εδώ και 28 χρόνια, με τάξη και καθημερινά, παρασκευάζονται από τα πιο αγνά υλικά οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί το κατάστημά μας όπως ζύμη πίτσας, σάλτσες, σφολιάτες κτλ.Επίσης κυρίαρχο μέλημά μας είναι η σωστή οργάνωση των διανομών μας ώστε οι πελάτες μας να παραλαμβάνουν έγκαιρα στον χώρο τους την παραγγελία τους. Η χαρακτηριστική υφή και γεύση της ζύμης και της σάλτσας μας, τις καθιστούν μοναδικές. Ώράριο λειτουργίας delivery 08:30 - 24:00 Καραϊσκάκη 12 & Μετάξη Β.| Delivery 24410 71870 – What’s Up 6975758856| Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 42

Aπό το 2011 έως και σήμερα, το A Mano έχει ταυτιστεί με τον καλό καφέ. Όλα ξεκίνησαν από το take-away κατάστημα στη γωνία των οδών Καποδιστρίου και Αζά. Έπειτα γνωρίσαμε το hotspot της πόλης, στην οδό Υψηλάντου. Εκεί όπου η σύγχρονη αρχιτεκτονική σέβεται το παλαιό, και η εμπειρία του καφέ μεταφράζεται σε άψογη εξυπηρέτηση. Καποδιστρίου & Αζά | Υψηλάντου & Πλαστήρα | Υψηλάντου & Γαριβάλδη τ. 24410 42425 | Καρδίτσα

Δ. Τερτίπη και Σμύρνης γωνία. Μια ξεχασμένη γειτονιά στην οποία το Τόσο Δα τα τελευταία χρόνια έδωσε ζωή και έθεσε τη διασκέδαση της Καρδίτσας σε νέες βάσεις. Δημιούργησε ένα εναλλακτικό ρεύμα και άλλαξε τις συνήθειες της πόλης, καθιερώνοντας τον specialty καφέ, τα cocktails και τα μουσικά ακούσματα πέρα από τα δεδομένα! Δ. Τερτίπη & Σμύρνης | τ. 24410 42369 | Καρδίτσα

23 χρόνια Blues. Ιστορικό, διαχρονικό, παλαιωμένο, μοντέρνο. Από την τέχνη του να φτιάξεις έναν καλό espresso ή τα μοτίβα σε μια καλή κρέμα, έως τον τρόπο που θα παρουσιάσεις μια συναρπαστική και αναπάντεχη πορεία προς τα blues, με το ποτό να μας ηρεμεί και να μας φέρνει πιο κοντά, στο Blues κινείται ένας ολόκληρος κόσμος. Δ. Τερτίπη 19 | τ. 24410 71528 | Καρδίτσα

30 χρόνια πριν, άνοιξε στην πόλη μας ένα bar με σκοπό στην αρχή να λειτουργήσει με την μορφή ενός τόπου για άτομα που αγαπούν το jazz και το blues. Σήμερα, το pianobar Πουθενά παραμένει αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου, κρατώντας ένα μοναδικό ύφος και χωρίς να αλλάζει μουσικές προτιμήσεις. Πλατεία Στρατολογίας | τ. 24410 73012 Καρδίτσα

Το Cafeina είναι ένα από τα παλαιότερα coffe & cocktail bar στην πόλη της Καρδίτσας. Από το 2002 βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Βαλταδώρου στο κέντρο της πόλης. Θα το βρείτε ανοιχτό όλες τις μέρες του χρόνου, από νωρίς το πρωί για έναν χαλαρό καφέ, έως και αργά το βράδυ για τη διασκέδασή σας. Ένα cocktail list από τους καλύτερους και βραβευμένους bartenders της πόλης, τα πολλά all-day parties καθώς και τα πολυποίκιλα event είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητα του Cafeina. Πεζόδρομος Βαλταδώρου | τ. 24410 74131 κ. 6972 011394 | Καρδίτσα

Cadillac Records, ή αλλιώς ό,τι πιο κοντινό μπορείς να βρεις σε μια ευκαιρία για απόδραση από τα στενά νοητά όρια της πόλης. Η διακόσμηση είναι λιτή και άνετη στο μάτι, ενώ τα μεγάλα τραπέζια του μπορούν να φιλοξενήσουν δύο και τρεις διαφορετικές παρέες, πράγμα που μπορεί να σταθεί ως αφορμή νέων γνωριμιών. Δ. Τερτίπη & Χατζημήτρου | τ. 24410 75105 | Καρδίτσα

Στο στενό της οδού Βάλβη υπάρχει ένας ιδιαίτερος χώρος στον οποίο με το που μπεις θα νιώσεις πως μεταφέρεσαι αυτόματα σε ένα υπέροχο bar του Δουβλίνου. Αυτή είναι η Μαργαρίτα, το κατάστημα όπου η ζεστή ατμόσφαιρα, τα προσεγμένα ποτά και η σαφής άποψη για την καλή μουσική αποτελούν ένα ιδανικό τρίπτυχο επιτυχίας. Αδιάψευστος μάρτυρας, τα 19 χρόνια της. Πεζόδρομος Βάλβη | τ. 24410 42434 | Καρδίτσα

Εδώ και δύο χρόνια η οδός Διάκου έχει αποκτήσει άλλο χαρακτήρα στον τομέα της διασκέδασης, κι αυτό οφείλεται στο Mercato. Έναν προσεγμένο χώρο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που παραπέμπει σε σαλόνι σπιτιού. Εκτός από τον καφέ και το ποτό, τη διαφορά κάνει η κουζίνα του, καθώς κάθε μέρα σερβίρονται διαφορετικά και αυστηρώς μελετημένα πιάτα, υπό τους ήχους όμορφης μουσικής. Διάκου 11 – Νέα Αγορά | τ. 24414 00587 Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 43

Το Solair ανακαινίστηκε και σας περιμένει. Βρίσκεται στην καρδιά της Καρδίτσας, στην πλατεία Δικαστηρίων και είναι κοντά σας από νωρίς το πρωί με τον καλύτερο καφέ της πόλης, έως το βράδυ με μια μεγάλη γκάμα ποτών και κρασιών. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον industrial αισθητικής χώρο, κάνουν το Solair το μέρος που αξίζει να επισκεφθείτε και να γνωρίσετε και τον προορισμό που θα σας ταξιδέψει.

Πλαστήρα 1 – Πλατεία Δικαστηρίων | τηλ. 697 903 0199 | Καρδίτσα

&

To Gaspar café & resto αποτελεί ένα χώρο εξαιρετικής αισθητικής, με άρτια εναρμονισμένες παροχές σε όλο το φάσμα της μαζικής εστίασης. Ανοιχτά από νωρίς το πρωί με το αγαπημένο σας ρόφημα και την κουζίνα να ανοίγει από τις 12 το μεσημέρι έως αργά το βράδυ, προσφέροντάς σας μία πιο “street” επιλογή πέρα από τα συνηθισμένα. Έπειτα το βράδυ πλησιάζει υπό τους ήχους των καλύτερων DJs.

Boteco, σαν τα βραζιλιάνικα μπαρ της γειτονιάς, εκεί που οι παρέες μαζεύονται για μια μπύρα “στα γρήγορα”. Eκεί όπου πρωταγωνιστούν τα δροσιστικά κοκτέιλ, τα γευστικά πιάτα, οι αρωματικοί καφέδες και η υπέροχη ατμόσφαιρα. Το Boteco, στον κεντρικό πεζόδρομο της Καρδίτσας, είναι όλα αυτά μαζί!

Kαζαμπάκα 6 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24411 01666 | Καρδίτσα

Ηρ. Πολυτεχνείου & Πεζόδρομος Δ. Τερτίπη | τ. 6937 289915 | Καρδίτσα

Το Piu είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα και πιο αγαπημένα μαγαζιά της πόλης. Είτε με την τωρινή του ονομασία, είτε ως Βίβλος παλιότερα, ο προορισμός είναι πάντα ένας, Καζαμπάκα 4 στην πλατεία Δικαστηρίων. Εδώ και χρόνια θεωρείται το ιδανικότερο μέρος συνάντησης και διασκέδασης, και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Καζαμπάκα 4 – Πλατεία Δικαστηρίων | τ. 24410 41401 | Καρδίτσα

H τοποθεσία ενός espresso bar που φιλοδοξεί να κάνει τη διαφορά στον χώρο του καφέ. Χώρος ιδανικός για να απολαύσετε ένα υπέροχο ρόφημα, αλλά και με υπηρεσία delivery που λειτουργεί από τις 8 το πρωί έως τις 8 το απόγευμα.

Mamalou, όχι μόνο για τον ποιοτικό καφέ, αλλά και για την υπέροχη ποικιλία φρέσκων μικρογευμάτων! Καραϊσκάκη 47 & Αβέρωφ τ. 24410 28161 | Καρδίτσα

πεζοδρόμιο | 44 Δανάη Τ.

The Cosmic Whisperer Project

ΚΡΙΌΣ

ΖΥΓΌΣ

Σεπτέμβριος, επιστροφή, καταστροφή στη στροφή, άπονη ζωή, λοιπά λαϊκά άσματα και τα κεφάλια μέσα. Κι όμως, αναμένεται να υποδεχτείτε το μήνα με χαμόγελο, αλλά οι δυσκολίες που θα παρουσιαστούν θα είναι πολλές. Από τις πρώτες μέρες του θα χρειαστεί να πάρετε σημαντικές αποφάσεις, με κάποιες από αυτές να σας συνοδεύουν για πολλά χρόνια. Μη λυγίσετε από το βάρος των περιστάσεων, γιατί ίσως να χαθούν μοναδικές ευκαιρίες. Όσο περισσότερο γνωρίσετε τον εαυτό σας, τόσο περισσότερο αυξάνετε και τις πιθανότητες επιτυχίας σας, Κριοί. Λίγα λόγια λοιπόν, και πολλές, σοφές σκέψεις.

Είστε σαν τα ζωδιακά γειτονάκια σας, τους Παρθένους, Ζυγοί μου. Χαμογελάστε προκαταβολικά, γιατί ο Σεπτέμβριος είναι για σας ο μήνας των πολύ ευχάριστων εκπλήξεων. Όσο απασχολημένοι κι αν θα είστε, στο σπίτι, στη σχέση και στη δουλειά σας, θα κάνετε ό,τι κάνετε με αγάπη και υπομονή, γιατί η ηθική και η υλική ανταμοιβή που θα λάβετε θα αξίζει την κόπο. Η τάση να κάνετε πολλά πράγματα και γρήγορα θα σας χαρίσει και άπλετο ελεύθερο χρόνο. Μεταξύ μας όμως, μην αρχίσετε να διαφημίζετε στους γύρω σας ότι ετοιμάζετε νέες, μίνι-διακοπές!

ΤΑΎΡΟΣ Ταύρος εν υαλοπωλείο, και όχι σκέτο Ταύρος. Ναι, καλά διαβάζεις Ταυράκι μου, ο Σεπτέμβριος μας φοβίζει και πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς να σε αντιμετωπίσουμε! Έχεις φορτωθεί με τεράστιο όγκο δουλειάς και όλο αυτό σύντομα θα σε κάνει νευρικό και ανυπόμονο. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν εξωτερικεύεις τα νεύρα σου και ξεσπάς στους άλλους. Κάνε λοιπόν το προφανές: Bάλε σε μια σειρά τις υποχρεώσεις σου, προσπάθησε να εστιάζεις σε καθεμία ξεχωριστά και μην ορμάς να φας εμάς που σ’ αγαπάμε.

ΔΊΔΥΜΟΙ Τζακ ποτ ρομαντισμού για τους Δίδυμους. Το ξέραμε πως είστε πολυ ρομαντικοί και το κρύβετε αλλά αυτή τη φορά δε θα μπορέσετε να κρυφτείτε. Ο Σεπτέμβριος ευνοεί τη σχέση σας, ενώ για τους ελεύθερους, οι πρώτες μέρες του μήνα είναι ιδανικές για την εύρεση συντρόφου. Προσοχή όμως στη γκρίνια, είτε με τη μορφή κρεβατομουρμούρας, είτε στα πρώτα στάδια του φλερτ. Θα απωθήσει το άτομο που σας ενδιαφέρει και θα καταστρέψει την ευνοϊκή αύρα της τύχης. Αγαπήστε λοιπόν και αγαπηθείτε, ο έρωτας αυξάνει το προσδόκιμο ζωής!

ΚΑΡΚΊΝΟΣ Καρκινάκια μου σίγουρα δεν πιστεύετε στα φαντάσματα. Ούτε και μεις, αλλά δε γίνετε να μη σας προειδοποιήσουμε για τα φαντάσματα του παρελθόντος που θα κάνουν δυναμικό μπάσιμο στη ζωής σας. Μία τυχαία συνάντηση ή ένα τηλεφώνημα αναμένεται να παιδέψει εσάς και το μυαλό σας. Θα είναι ένας παλιός –πιθανότατα ανεκπλήρωτοςέρωτας που αν πάρει σάρκα και οστά θα γυρίσει τη ζωή σας ανάποδα. Η λογική είναι ο καλύτερος σύμμαχος και γι’ αυτό σκεφτείτε πολύ πριν πάρετε αποφάσεις, πόσο μάλλον τώρα, που βλέπετε και μια αχτίδα φωτός στα εργασιακά σας.

ΛΈΩΝ Το ηθικό δίδαγμα του Σεπτεμβρίου θα είναι ένα και μοναδικό: Μην αναθέτετε στους άλλους τη δουλειά που πρέπει να κάνετε εσείς, Λιοντάρια μου. Και όχι μόνο. Η ουσία είναι πως περνάτε μία περίοδο που δε μπορεί να χαρακτηριστεί κακή, αλλά όχι και άριστη. Δεν ήσασταν ποτέ η ψυχή του πάρτι, και ούτε θα γίνετε τώρα. Όμως μην χαλάσετε την καλή εικόνα που έχουν οι άλλοι για σας. Τέλος να θυμάστε πως όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμό σας δεν αφορούν πολύ κόσμο. Keep it low, που λεν’ και στα ορεινά.

ΠΑΡΘΈΝΟΣ Κάνατε υπομονή κι ο ουρανός έγινε πιο γαλανός, μικροί και χαριτωμένοι Παρθένοι. Μπορεί η Θεά Τύχη να σας μούτζωσε στις αρχές του Αυγούστου αλλά τώρα παίρνετε το αίμα σας πίσω. Το νέο σας εργασιακό περιβάλλον εκτός από άνετο είναι και πολλά υποσχόμενο, ενώ η επιστροφή σας στην καθημερινότητα του Σεπτεμβρίου σας βρίσκει ανανεωμένους και με καλή διάθεση. Η δεύτερη εβδομάδα του μήνα ευνοεί πολύ και τα ερωτικά σας, πράγμα που σημαίνει πως οι ευκαιρίες που θα έχετε με το άλλο φύλο θα είναι περισσότερες από μία.

ΣΚΟΡΠΙΌΣ Μάθημα διαχείρισης κρίσης, αριθμός 1: Η καψυποψία δεν είναι σύμμαχος, αλλά εχθρός. Πάψτε να υποψιάζεστε πως όλοι θέλουν να σας βλάψουν. Αντί λοιπόν να σπαταλάτε φαιά ουσία σε τέτοιου είδους σενάρια, θα ήταν καλύτερο να ανοίξετε κανένα βιβλίο, μιας και στην τελευταία εξεταστική σας ακούστηκαν... πολλοί πυροβολισμοί. Ακόμα κι αν «κρυφτείτε» λίγο από τα κοσμικά στέκια, δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας. Όλοι θα κατανοήσουν πως στρωθήκατε στη δουλειά ή στο διάβασμα και από τα μέσα του μήνα η ζωή σας θα επανέλθει σε κανονικούς, φωτεινούς ρυθμούς.

ΤΟΞΌΤΗΣ Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια, όπως λέει και το ομώνυμο, λαϊκό άσμα, αγαπημένοι μου Τοξότες. Εσείς πάντως δε φαίνεται να πτοείστε καθόλου, μιας και πιο εύκολα σας βρίσκει κανείς σε κάποιο καφέ, μπαρ ή κλαμπ, παρά στο σπίτι σας. Ο Σεπτέμβριος είναι μια ιδανική ευκαιρία για να ανασύνταξη, αφού έχετε αφήσει κάποια ανοιχτά μέτωπα στις σχέσεις σας. Φροντίστε να τα κλείσετε όσο το δυνατόν πιο νωρίς και κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να γυρίσετε έστω και μία φορά στο σπίτι πριν το ξημέρωμα!

ΑΙΓΌΚΕΡΩΣ Μήνας – ερωτηματικό για εσάς ο Σεπτέμβριος, με το Σύμπαν να σας στέλνει περίεργα μηνύματα. Μήπως τελικά μέθυσε αυτό και όχι εσείς; Στην ουσία, το μπέρδεμα θα ξεκινήσει όταν φτάσετε στο σημείο να ζητήσετε βοήθεια σε κάποιο θέμα από φίλους ή συγγενείς, και αντί να συμβεί αυτό, καταλήξετε να τους βοηθάτε εσείς! Αν πάλι αισθάνεστε ένοχοι για κάτι το οποίο συνέβη, απαλλάξτε τον εαυτό σας από τις τύψεις κάνοντας μία σοβαρή συζήτηση με τον άνθρωπο που θεωρείτε πως αδικήσατε. Στο τέλος και η... θολούρα θα φύγει, και θα βρείτε την ηρεμία σας.

ΥΔΡΟΧΌΟΣ Μετά τα προβλήματα επικοινωνίας που είχατε το καλοκαίρι, ο Σεπτέμβριος θα τα γυρίσει όλα ανάποδα, και για καλό σκοπό! Παραδεχτείτε το, ήσασταν τα πιο απαισιόδοξα πλάσματα του Αυγούστου... Όμως όπως γνωρίζετε από τα βιβλία της Φυσικής, ο πλανήτης γυρίζει, ενώ το ίδιο κάνει και η τύχη. Έτσι, επιτέλους, το δεύτερο δεκαήμερο του μήνα αυτή θα είναι με το μέρος σας. Θα βρεθείτε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και πρέπει να προετοιμαστείτε γι’ αυτό. Γιατί άλλους η επιτυχία τους άνοιξε πόρτες, και κάποιους τους έκανε να μη μπορούν να τη διαχειριστούν. Κάντε τη διαφορά!

ΧΘΎΕΣ Αν ο Σεπτέμβριος είχε στόμα, θα σφύριζε κλέφτικα καθώς περνάτε καμαρωτοί, αγαπητά Ψαράκια. Πού το βρήκατε τόσο ταλέντο και δεν το είχαμε καταλάβει όλον αυτό τον καιρό; Mπροστά σας ανοίγονται άπειρες ευκαιρίες και είναι βέβαιο πως είστε ένα από τα πιο ευνοημένα ζώδια αυτού του μήνα. Η καθημερινότητά σας μυρίζει ακόμα καλοκαίρι, και το χαμόγελο δύσκολα φεύγει απ’ τα χείλη σας. Κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και στους γύρω σας, και θυμήστε τους πόσο χαρούμενοι και όμορφοι δείχνουν και αυτοί. Έχουν ανάγκη να το ακούσουν. Κι αν σας έρθουν χρήματα από κάποιο λαχείο, εδώ θα είμαστε να τα μοιραστούμε!

πεζοδρόμιο | 45

πεζοδρόμιο | 46

πεζοδρόμιο | 47