en Griekenland staat in het rood Jaargang 0, Nummer 0
Dit magazine wordt uitgegeven door jongerenpersagentschap StampMedia. www.stampmedia.be
Alles op nul!
Foto: Pauline Poelmans
Naar e en wer eld
zonde
r schu ld
Leve de ironie. U houdt een blad in handen dat PIDMAG heet, een afkorting van ‘Print is Dood-Magazine’. U mag dit gerust begrijpen als een daad van baldadigheid. In weerwil van de onheilsberichten is het gedrukte woord nog niet dood. Er verschijnen meer boeken dan ooit tevoren en er zijn wereldwijd nog steeds meer mensen die kranten lezen dan mensen die surfen op het internet. Vooral in Azië en Latijns-Amerika stijgen de oplages met 10 tot 15%. De Romeinen publiceerden in hun Acta Diurna alle beslissingen en heldendaden van hun keizers en consuls. Ze werden in steen gehouwen of in metaal gegraveerd. In China verspreidde de overheid ook een soort Staatsblad
(tipao genaamd) onder de ambtenaren. Op het moment dat er een collectief belang is, is er pers. Want een goede krant is een “natie die tegen zichzelf praat”, zei de Amerikaanse schrijver Arthur Miller ooit. De Acta Diurna werden vervangen door boekrollen op papyrus of handschriften op perkament. Daarna kwam de boekdrukkunst die met de komst van de rotatiepers het industriële tijdperk intrad. Toen in de negentiende eeuw de telegraaf doorbrak, leek de krant veroordeeld. En toch overleefden de printmedia de uitvinding van radio, televisie en het internet. Kranten krijgen wel een andere functie: ze lijken steeds meer op weekbladen omdat de breaking news-functie gemonopoliseerd wordt door onlinemedia (en radio en tv). Weekbladen gaan op maandbladen gelijken en maandbladen komen steeds
Inhoud
meer op het terrein van de non-fictie. Non-fictieuitgevers gaan dan weer veel sneller op de bal spelen en maken impulsboeken die soms niet meer dan lang uitgesponnen tijdschriftenartikels zijn. De enige handicap van print is het dure en omslachtige productieproces. Voor het overige hebben kranten, magazines of boeken alleen maar voordelen: ze zijn mobiel, ze zijn sociaal (je kunt ze delen met anderen), ze worden aan huis bezorgd, ze verbruiken geen elektriciteit en ze kunnen niet crashen. Daar kan geen laptop, smartphone of tablet tegenop. PIDMAG is het eerste gedrukte kindje van StampMedia, het persagentschap voor jongeren. Jongeren worden volwassen. U zegt het.
Karl van den Broeck Gasthoofdredacteur
Colofon
4 INTERVIEW
PIDMAG- Print is dood magazine
De jongerenvoorzitters van SP.A en N-VA willen wegen op hun moederpartijen
Charlotte Jaros, Emilie Laurent, Erica Michiels, Karolien Segers, Lieze Neven, Lynn Symons, Michaël Verest, Yves Torbeyns, Marieke Van Cauwenberghe, Nick Lodewijckx, Nils Deputter, Noémie Six, Pauline Poelmans, Robert Guss, Sander Carollo, Thomas Verstrepen, Vincent Buyssens
6 COVERSTORY
Alles op nul: Wat als we nu eens alle schulden zouden kwijtschelden? De schuldencrisis ook in uw buurt
8 DOSSIER
‘Jongeren zijn de motor van de Arabische Lente’
10 Plug jezelf
Dit magazine is een realisatie van jongerenpersagentschap StampMedia. StampMedia wordt betoelaagd door stad Antwerpen, de Vlaamse Gemeenschap en stad Genk. Onder begeleiding van Piazza dell’Arte
De neergang van YouTube en Second Life. Beroemd worden met/ zonder talentenjacht
12 Fondsenwerving NV
U geeft niet alleen aan het goede doel
13 OPINIE
Wat is de laatste wens van een kind waard?
14 SPORT
No Drugs Team: mountainbiken zonder doping
15 ARCHEOLOGIE
‘Er zitten nog enorm veel schatten onder de grond’
16 FEUILLETON
Het Bestek (1)
PIDMAG - 2
V.U.: Stefan Kolgen, Prekersstraat 25 - 2000 Antwerpen
Een daad van baldadigheid
Print is dood (?)
Papier is geduldig. Het rijpt van wortel tot blad. Van pulp tot krant. Deze drukkerij zorgt al meer dan dertig jaar voor uw dagelijkse dosis informatie en cultuur. Print is dood? Niets is minder waar. De papieren krant blijkt onvervangbaar. Even leek het alsof ze door de iPad, de online krant en sociale media murw zou worden geslagen. Maar papier is sterk. Een krachttoer voor een nieuwe weekendkrant: voller en met nieuwe bijlages zorgt ze voor een comeback als nooit te voren. Alleen in de echte krant vind je duiding en achtergrond, neem je de tijd om een lang, diepgaand interview te lezen, word je ontroerd door mooie foto’s en blijf je nu en dan stilstaan bij een artikel dat je op een ander medium nooit zou gelezen hebben. Verse koffie en ritselend papier zijn de voorboden van een rustig moment waarin de geprinte letters een afdruk laten op je netvlies en je beseft dat cyberspace heel even ver weg is.
8985
Charlotte JaroĹĄ
8458
ton x 1000
1990
PIDMAG - 3
2000
2010
Foto: Pauline Poelmans
Papierproductie in Europa
Bron: '1990-2010 - Demand and Supply Statistics Newsprint and Magazine Paper Grades', Juni 2011, Cepiprint
7329
[ INTERVIEW]
‘Wij begrijpen dat de bevolking het beu is’ te
ai
M
n rre
o
M
Favoriete stad Brussel Favoriete nieuwsmedium Standaard Online Favoriete film Gattaca
Jongerenvoorzitters van sp.a en N-VA hebben begrip voor indignados De regeringsonderhandelingen slepen al meer dan vijfhonderd dagen aan, de Europese leiders lijken maar geen antwoord te vinden op de eurocrisis en de Belgische economie stagneert. Welke rol is er voor de jongeren weggelegd? Maite Morren (27), voorzitster van Animo, de jongerenpartij van SP.A, en Kim Van Cauteren (23), haar evenknie bij Jong N-VA, zijn duidelijk: "Het ergste dat er kan gebeuren is dat iedereen onverschillig wordt." Vincent Buyssens en MichaĂŤl Verest
m
Ki
n Va
Favoriete stad Aalst Favoriete nieuwsmedium Knack Favoriete film alles van Quentin Tarantino
Hoe kan een jongerenpartij zich tegenover de moederpartij profileren? Maite Morren (Animo): We zijn vrijer in wat we kunnen doen, maar bij de gemeenteraadsverkiezingen komen we samen op. We proberen dan ook meer jongeren op de lijst te krijgen. Ook mogen we onze hand er niet voor omdraaien om kritiek te geven op SP.A. De communicatie naar de buitenwereld toe kan beter en de debatten mogen meer ideologisch zijn. Kim Van Cauteren (Jong N-VA): Wij zitten ook in het bestuur van de N-VA. Op die manier hebben we inspraak en willen we jongerenthema's op de agenda zetten. Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 zetten we zwaar in op gezinsbeleid en kinderopvang. Wat vinden jullie van de tussentijdse resultaten van de regeringsonderhandelingen? Morren: Ik heb er een dubbel gevoel bij. Hoewel dit het einde van de impasse
PIDMAG - 4
u
Ca
en
r te
betekent, heeft het veel te lang geduurd. De kernuitstap is voor ons belangrijk. Minder bedrijfswagens kunnen de staat miljarden opleveren. Daarnaast is voor ons een staatshervorming meer dan regionaliseren. Milieu zou bijvoorbeeld terug federaal moeten worden. Een gifvlek in de Zenne trekt zich heus niks aan van de taalgrens. Van Cauteren: Voor ons gaat het niet ver genoeg. Er is te weinig homogenisering van bevoegdheden, en op die manier blijft het wat gerommel in de marge. Ik begrijp dat niet, want institutionele hervormingen komen iedereen ten goede. Zouden de onderhandelingen bij jullie dan minder lang geduurd hebben? Van Cauteren: Op Vlaams niveau is het natuurlijk makkelijker. Daar bestaan geen communautaire spanningen tussen de partijen, enkel ideologische. Ik moet wel toegeven dat we niet zoveel contacten hebben met de Franstalige jongerenpartijen.
Mevrouw Morren, uw partij is voor kernuitstap in 2015. Zou u nog twee jaar kunnen wachten?
Foto: Vincent Buyssens
Morren: Eventueel. Maar vanaf 2015 moet er echt werk van worden gemaakt. (lacht).
Maite Morren (l) en Kim Van Cauteren: kritisch zijn voor onze moederpartijen.
Kim Van Cauteren: ‘Ik ben echt benieuwd naar de resultaten van de G1000’
Welke stappen zouden jullie ondernemen tegen de graaicultuur van banken?
Morren: In ons geval liggen de zaken anders. We doen bijvoorbeeld acties samen met onze Franstalige zusterorganisatie. We hebben minder te verliezen, en geraken er zo sneller uit. Toch merk ik ook meer politieke belangstelling bij jongeren, we krijgen er steeds nieuwe leden bij.
Morren: We moeten ook ijveren voor een taks op transacties. Het spreekt voor zich dat we tegen het bonussysteem zijn. Maar niet alleen bij de banken zijn er problemen. Electrabel bijvoorbeeld zou veel meer moeten bijdragen.
Hoe staan jullie tegenover burgerbewegingen zoals de indignados en de G1000? Morren: Ik ben blij met de verontwaardiging van jongeren. Het ergste wat er kan gebeuren is dat iedereen onverschillig wordt. Maar verontwaardiging moet actie worden. Van Cauteren: Ik begrijp dat de bevolking het beu is en dat er de roep is om een burgerplatform. Ik ben echt benieuwd naar de resultaten van de G1000. Voor ons is inspraak van iedereen belangrijk, dus is het een goed initiatief.
Van Cauteren: Ik denk nu direct aan Dexia, en daar moest een volwaardige onderzoekscommissie worden ingesteld. Een hoorzitting is veel te slap. Wij willen ook geen politici in de raden van bestuur.
Over Electrabel gesproken, wat zou er moeten veranderen op de Belgische energiemarkt? Morren: Op dit moment zitten we in het slechtste van twee werelden: een speler met de monopoliepositie van een oud staatsbedrijf, maar die winsten opstrijkt zoals in de privésector. We willen ook groepsaankopen aanmoedigen. Van Cauteren: Het probleem is dat de markt nog niet vrij genoeg is. Er moet inderdaad een gezonde mix zijn van energiebronnen. Toch zien wij de kernuitstap niet zitten voor 2017, en zeker niet voor 2015. Verschillende studies tonen dit aan. Onze energiefactuur moet veel transparanter, want die is nu te ingewikkeld.
PIDMAG - 5
Maite Morren: 'Europa is niet neutraal zoals vaak wordt beweerd, maar is op dit moment rechts' De eurocrisis toont aan dat de Europese Unie structurele problemen heeft. Wat zouden jullie oplossingen zijn? Morren: Eerst en vooral, Europa is op dit moment niet neutraal zoals vaak wordt beweerd, maar is voornamelijk rechts. Bijna alle regeringen in Europa bestaan nu uit rechtse partijen. De focus ligt op besparingen, terwijl wij net voorstander zijn van een sociaal en solidair Europa. Landen moeten meer samenwerken. Jammer dat veel Europese leiders te veel begaan zijn met hun nationale verkiezingen. Daarom pleiten wij voor een federaal Europa, waar via een Europese kieskring een deel van de Europarlementsleden wordt gekozen. Van Cauteren: Een federaal Europa gaat ons te ver, net zoals een Europese kieskring. Een Europa der Volkeren lijkt ons een beter alternatief, zodat regio's als Schotland, Baskenland en Vlaanderen tenminste een stem krijgen. Het kan toch niet dat er programma's zijn waaraan regio's niet kunnen deelnemen. Neem nu ruimtevaarttechnologie. Vlaanderen is hierin een topregio, maar we moeten via de federale staat deelnemen aan projecten. Dat is niet efficiënt. Morren: Dat de regio's niet aan bod komen in de Europese unie, is toch wat kort door de bocht. De Cohesie- en Structuurfondsen (fondsen die geld geven aan armere regio's, nvdr.) bewijzen dit, en ook dat Europa een herverdelende kant kan hebben. We stellen ons trouwens ook vragen bij de functie van Herman Van Rompuy, de Europese president. Het zou beter geweest zijn de functie van Barosso, de huidige Commissievoorzitter, te versterken.
[ COVERSTORY]
Wat als we elkaars schulden kwijtschelden en opnieuw beginnen?
Alles op nul? Waarom kan alle staatsschuld niet kwijtgescholden worden? Een simpele vraag op een probleem dat maar geen einde kent: de financiële crisis. Het lukte bij Argentinië en IJsland en dringt zich nu ook op bij bepaalde eurolanden. Is schulden kwijtschelden de oplossing voor de crisis of eerder een recipe for disaster? Vincent Buyssens Iedereen heeft schulden. De ene voor vijf euro bij de zus en de andere voor miljarden bij Europa. In die laatste categorie zitten een aantal landen die momenteel een gigantisch probleem hebben: ze kunnen die schulden niet meer afbetalen. Een probleem niet enkel voor de banken en landen die miljarden hebben geïnvesteerd, maar ook voor de bevolking die draconische besparingen en belastingen moet slikken om toch maar met geld over de brug te komen. Zo’n schuldenberg zorgt voor een straatje zonder eind. Om geld te laten rollen is een gezonde economie nodig, die staat of valt met investeringen en de koopkracht van haar bevolking. Maar in tijden van besparingen verliezen duizenden mensen hun baan omdat zij de grootste kost zijn voor bedrijven. Geen werk betekent dus geen geld om goederen te kopen, waardoor de economie min of meer stilvalt. Veel burgers moeten ook een deel van hun loon inleveren. De sterke landen zoals Duitsland of Frankrijk lossen dit probleem op door
een juiste balans te vinden tussen besparingen en investeringen. Andere landen hebben minder geluk en belanden in een neerwaartse spiraal van besparingen en belastingen. Bakermat Een van die landen is Griekenland waar geen enkele maatregel de financiële markten bedaard krijgt. Zelfs de 1 biljoen euro uit het Europees noodfonds niet. De bevolking protesteert al maanden tegen de besparingen die ze in januari waarschijnlijk met een referendum definitief zullen wegstemmen. "De besparingen die Europa oplegt aan Griekenland zijn waanzinnig", vindt Brieuc Van Damme, fellow bij de economische denktank Itinera. “De Britse econoom David Ricardo stelde dat je maar maximum 10% loon mag eisen van de burgers. Vraag je meer dan valt de economie stil. Europa vraagt de Grieken om 30% in te leveren.” Vooral het paternalistische gedrag van Europa stoot de Grieken tegen de borst, meent hij: “Griekenland is de bakermat van de democratie en opgelegde besparingen raken aan hun trots. Maar als Europa niets doet, dreigt Griekenland uit de eurozone te verdwijnen.” Catastrofaal IJsland zat in 2008 ook in nauwe schoentjes. De banken hadden zoveel schulden gemaakt dat gigantische besparingen zich opdrongen. Maar de IJslandse overheid, die borg stond voor de banken, zag dat niet zitten en koos ervoor de banken failliet te laten gaan. Ondanks de miljarden verliezen klom het land uit een diep
PIDMAG - 6
dal en slaagde het erin haar economie terug op gang te trekken. Moet Griekenland het voorbeeld van IJsland volgen? “Neen” zegt Van Damme: “IJsland kampte met een bankencrisis, terwijl Griekenland haar staatsschuld niet meer kan afbetalen”, verklaart hij. Schulden kwijtschelden of niet betalen zou volgens Van Damme catastrofaal zijn: “Veel landen hebben Griekse staatsobligaties die waardeloos worden bij een kwijtschelding. Een land met een kwijtgescholden schuld kan ook amper geld lenen omdat de banken geen vertrouwen meer hebben”, zegt de econoom. Dit gebeurde bij Argentinië dat aan het einde van de 20ste eeuw getroffen werd door een gelijkaardige crisis. Het land mocht haar staatsschuld laten vallen om de economie terug aan te zwengelen, maar kan tot op heden amper vers kapitaal aantrekken. De kleine euro Van Damme meent dat de structuur van Europa een herverdeling van de staatsschuld haast onmogelijk maakt: “Als Griekenland haar staatsschuld mag laten vallen dan volgt er een kettingreactie. Beleggers zullen hun vertrouwen opzeggen in landen die in hetzelfde bedje ziek zijn, zoals Portugal, Italië en Spanje”, licht hij toe. “De gevolgen voor de eurozone zouden niet te overzien zijn.” Daarom denkt de econoom dat een ordelijke begeleiding uit de eurozone de enige oplossing is voor deze landen. “Een Europa waar de sterke landen de zwakkere nog meer helpen is ondenkbaar voor Duitsland. Neen, ik denk dat de euro net iets kleiner is geworden.”
15 procent van de Belgen leeft in armoede en een derde zou de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen zonder steun van de overheid. PIDMAG zocht en vond drie jongeren die op straat moeten leven. Noodgedwongen of omdat ze daar zelf voor kiezen.
te dealen of ‘in het zwart’ jobs te zoeken in de bouw of horeca. Wanneer je alleen op straat leeft is het heel gemakkelijk om aan drugs te geraken. Jonge meisjes laten zich meeslepen door oudere junkies en je wilt ook gewoon je zorgen even ontvluchten. Mijn eerste joint rookte ik op de dag dat ik voor het eerst werd geslagen. Ik was toen 11.
Erica Michiels
Het zou tof zijn om het terug wat beter te hebben. Als ik mij nu eens als dakloze zou registreren bijvoorbeeld, maar dat is zeer moeilijk. Er komen een hele hoop problemen bij kijken en je wordt al snel terug in dezelfde put geduwd waar je uitkomt. Alleen zijn is het zwaarste. Moest ik morgen wakker worden en met een nieuwe lei kunnen beginnen zou ik graag iets in de sociale sector doen. Iets teruggeven.
TJ: 21 jaar, straatmuzikant ‘Ik was 14 jaar toen ik de eerste keer van huis wegliep. Ik ging een hele zomer bij vrienden logeren tot ik terug naar huis moest. Een jaar later werd ik op straat gezet. Mijn moeder had een drankprobleem en kon daardoor wel eens verkeerd reageren. Ik schopte toen ook keet op school en werd al snel geschorst. Toen kwam ik terecht bij BZW (Begeleid Zelfstandig Wonen), daar kon ik een tijdje terecht maar ik werd al vlug doorgestuurd.
Foto: Erica Michiels
Dieptepunten waren er genoeg zoals slapen in het Centraal Station, aangevallen worden voor een sigaret ... Jongeren vinden elkaar wel op straat. Bedelaars zeggen je vaak hoe je aan eten en onderdak moet geraken. Zo kom je bijvoorbeeld al snel in ‘t Klooster en bij De Steenhouwer terecht. Dat zijn alleen maar tijdelijke oplossingen. Maar zelfs in een gemeenschap die bestaat uit kansarmen is er veel rivaliteit. Als je wil werken ben je vaak genoodzaakt drugs
'Mijn motto? Dit land is niet van jullie en de planeet is van ons allemaal’ Floortje (schuilnaam): 19 jaar, wees ‘Ik ben Floortje, wees, 19 jaar. Zes weken geleden kwam ik in dit kraakpand terecht. Daar ben ik terecht gekomen omdat het appartement waar ik verbleef zich in heel slechte staat bevond. Vroeger had ik nog mijn grootouders maar daar kon ik het niet uithouden. Het is mijn eigen keuze om als een losbol door het leven te gaan. Hoe minder je hebt, hoe minder je mist. Je kan niks winnen of verliezen. Het is niet goed om afhankelijk te worden van dingen. Mensen die op de dool zijn, zoeken elkaar op. Ik volg een opleiding lassen aan TNA. Daarmee zou ik later kunstzinnig bezig kunnen zijn. Zo kan ik ook tekenen, schilderen en gedichten schrijven. Maar of ik er iets mee wil doen of bereiken? Nee niet echt. Misschien denk ik daar ooit anders over maar ik ben blij met wie ik ben.’
PIDMAG - 7
Foto: Erica Michiels
De schuldencrisis? Ook in uw buurt
Angelo: 21 jaar, tegen het systeem ‘Je mag er vanuit gaan dat ik heel mijn leven in instellingen heb doorgebracht. Zoals zovelen kom je daarna terecht bij BZW maar dat is vaak niet genoeg. Toen ik niet meer op het appartement van mijn zus terecht kon, mocht ik aankloppen bij het OCMW voor werk. Ik werd al snel ontslagen. Bovendien kreeg ik mijn vakantiegeld niet uitbetaald, alles werd automatisch doorgestort naar de belastingen. Als er niet naar je wordt omgekeken, kom je al snel verkeerde mensen tegen, het is een vicieuze cirkel. Dit is nu mijn situatie: ik leef in het klooster, geen recht op werk, dop of daklozenuitkering. Als je nergens ingeschreven of geregistreerd staat, moet je het zelf maar zien uit te vissen. Een gewone werkende mens worden, zou ik zelf niet zien zitten. Om elke dag aan een lopende band schroeven vast te draaien voor een systeem waar ik zelf niet achtersta, is niet voor mij weg gelegd. Mijn motto? Eigenlijk maakt het niet uit wat je doet, zo lang je het maar doet met een goed gevoel, ook al doe je niks.’
Voor hulp of vragen kan je terecht bij: Begeleid Zelfstandig Wonen: http://www.decocon.be/BZW.html
Opvangcentrum De Steenhouwer: http://www.desteenhouwer.be/ ‘t Klooster: opvangcentrum Ploegstraat 25, Antwerpen
[ DOSSIER]
‘Jongeren zijn de motor van de revolutie’ Nieuw tijdperk breekt aan in de Arabische wereld
te gaan. Ik reis telkens opnieuw naar die landen om de sfeer op te snuiven en met mensen te praten. Enerzijds maak je de revoluties van binnenuit mee, maar anderzijds blijft er een grote graad van onvoorspelbaarheid. Wat je vandaag schrijft, kan volgende week alweer onzin zijn.”
kan je in alle openheid werken, maar in Egypte riskeer je nog in de cel gegooid te worden. Wie in Syrië zijn ontevredenheid uit, zet zijn leven op het spel.” De Cock is daarom voorzichtig in het trekken van conclusies. “Als ik mensen hoor die in Syrië hun leven wagen, dan word ik nederig. In België klinken soms negatieve commentaren, maar we mogen de hoop niet meteen in de kiem smoren. Een jaar geleden had niemand gedacht dat de corrupte leiders zo snel verdreven zouden worden.” El Khalfioui krijgt soms het verwijt dat hij schrijft vanuit een veilige positie in België. “In het Nederlandstalig taalgebied is er een echt vacuüm in de nieuwsberichtgeving over Marokko”, reageert hij. “Ik voel me gedwongen om de reguliere media aan te vullen.”
Kritiek Kritiek leveren op Arabische regimes blijft een heikel punt. “Het hangt er hoofdzakelijk van af in welk land je bent”, meent De Cock. “In Tunesië
Brandpunt van de belangstelling El Khalfioui denkt dat zijn artikels een impact hebben in België en Nederland. Door zijn positie van studentenvoorzitter kent hij veel activisten in binnen - en
Bij het begin van de winter lijkt de stormachtige Arabische lente geluwd. Mohamed El Khalfioui, voorzitter van PAS, het Platform voor Allochtone Studentenverenigingen en Jorn De Cock, correspondent in de Arabische wereld, volgen de revoluties op de voet. Yves Torbeyns en Marieke Van Cauwenberghe “Politieke veranderingen hebben mij altijd geboeid en de culturele band met mijn land van herkomst, Marokko, laat mij niet los”, vertelt El Khalfioni. Vanuit België probeert hij zowel Arabische als Westerse bronnen te raadplegen. “Ik beschouw mezelf meer als een analist, dan een activist”, zo omschrijft hij zijn rol. Ook journalist Jorn De Cock voelt zich persoonlijk verbonden met de regio. Hij is gehuwd met een Syrische en woonde tot voor enkele maanden nog in Damascus. “Wat ik belangrijk vind, is om zoveel mogelijk ter plaatse
21/02, Marokko
17 /11/2010, Tunesië
Mohamed Bouazizi, een wanhopige student, steekt zichzelf in brand.
23/01, Yemen
14/01/2011, Tunesië
17/02, Libië
President Ben Ali vlucht weg na aanhoudend protest.
Eerste betogingen tegen regime hebben 15 doden tot gevolg.
Protesten na arrestatie van 19 opposanten, oa Tawakul Karman, bekende activiste die de val van president Saleh had afgeroepen.
14/02, Iran
Grootste protesten wakkeren aan sinds verkiezingen van 2009.
25/01, Libanon
11/02, Egypte
Duizenden soennieten betogen op ‘Dag van Woede’.
Na 2 weken bezetting van het Tahrirplein wordt president Mubarak verdreven. PIDMAG - 8
Protesten worden afgewenteld op voetbalsupporters.
Mohamed Bouazizi, een wanhopige student steekt zichzelf in brand op 17 december 2010. Ondanks zijn universitaire opleiding kan hij geen werk vinden. Om zijn familie te ondersteunen baat hij een standje met groente en fruit uit. Zijn spullen worden echter in beslag genomen door de politie bij een vergunningscontrole. Zonder toekomstperspectief begaat hij zijn ultieme wanhoopsdaad. Velen herkennen zich in zijn verhaal en protesten verspreiden zich in het hele land. De Tunesische president bezoekt het slachtoffer nog, maar op 4 januari overlijdt Bouazizi aan zijn verwondingen op 26-jarige leeftijd.
buitenland. “Naast Marokkanen, heb ik een breed netwerk met Iraniërs, Turken en mensen uit verschillende ideologische en etnische stromingen”, aldus El Khalfioui. Hij vreest dat de meeste Belgen ondertussen hebben afgehaakt en het nieuws na de eerste maanden van de revoluties links laten liggen. Journalist Jorn De Cock wijst op het tegendeel:
20/10, Libië
Kadhafi wordt gedood door rebellen. september, Syrië
Opstanden worden bloedig onderdrukt door regime van president Assad.
Hebben Vlaamse allochtonen invloed op de Arabische revolutie? Yassine Channouf staat mee aan de wieg van de ‘20 Februari-beweging’. Deze volksbeweging ijvert voor een democratische rechtsstaat in Marokko. “Het zijn de mensen in Marokko die verandering teweeg moeten brengen”,
Hoopvolle vooruitzichten Wat voor toekomst staat het MiddenOosten te wachten? Beide auteurs menen dat hier een belangrijke rol is weggelegd voor de jongeren in de regio. “Ik zie een jongere generatie die sterke veranderingen wil, los van ideologie en etnische afkomst”, aldus El Khalfioui. “We vergeten soms dat de revoluties zijn begonnen door het protest van jongeren die geen werk en waardigheid kregen. Zij zijn er de motor van”, zegt De Cock. “De economie van de revolutionaire landen ligt grotendeels in duigen. Dit zal een uitdaging van járen worden. Libië kan rekenen op olieinkomsten, maar landen zoals Egypte en Tunesië staan bijna zeker voor een nieuwe economische crisis.” Is er ruimte om optimistisch te zijn over de toekomst van de Arabische wereld? “Zeker”, vindt De Cock, “Alles wat democratie en mensenrechten dichterbij brengt, is volgens mij positief.”
vertelt Channouf, “maar vanuit Europa
Meer weten?
oppositie heeft meer gewicht dan de
Jorn De Cock schreef het boek "De Arabische Lente. Een reis tussen revolutie en fatwa" bij uitgeverij De Bezige Bij.
kunnen wij ze laten weten dat ze niet alleen staan in hun strijd tegen onrecht.” De initiatiefnemers in Vlaanderen willen jongeren uit hun gemeenschap sensibiliseren door onregelmatige gebeurtenissen uit Marokko te rapporteren. Daarnaast hebben ze een manifest met 20 principes om de situatie in hun land van herkomst te verbeteren. In heel Europa zijn er verschillende coördinatiebureaus opgericht die om de drie maanden samenkomen. Op 20 november plant de Vlaamse groep een straatprotest in Brussel waarbij ze oproepen om de Marokkaanse parlementsverkiezingen te boycotten. “We zijn ervan overtuigd dat deze verkiezingen zullen vervalst worden, net zoals het referendum van 1 juli over de grondwet”, aldus Channouf. Hoewel het aantal Marokkaanse migranten in het buitenland groot is, blijft hun impact beperkt. “De Syrische Marokkaanse”, meent Channouf, “Ze kunnen zich sneller organiseren en zijn niet zo intern verdeeld.”
Mohamed El Khalfioui houdt een blog bij op De Wereld Morgen, zijn artikels vind je via deze link:
www.dewereldmorgen.be/people/mohamed
17/03, Bahrein
18/03, Saudi-Arabië
Oppositieleiders met buitenlandse contacten worden opgepakt door veiligheidsdiensten.
Koning Abdullah belooft miljarden aan hervormingen door te voeren.
23/10, Tunesië
23/03, Syrië
Eerste democratische verkiezingen waarbij vooral de gematigde islamitische partij Ennahda stemmen wint.
Opstanden na arrestatie van tieners die grafitti-slogans achterlaten in stadje Dara’a.
01/07, Marokko
08/04, Egypte
Tegen de verwachting in stemmen Marokkanen vóór een nieuwe grondwet onder de monarchie.
100.000 verzamelen op het Tahrirplein om proces voor Mubarak af te dwingen bij militaire raad.
PIDMAG - 9
Infografiek: Noémi Six
Foto: Pauline Poelmans
Hoe het begon...
“Het thema krijgt momenteel enorm veel aandacht vanuit de Vlaamse media. Jammer genoeg gaan er veel stemmen op die zeggen dat de islamisten metde overwinning gaan lopen. Voorlopig hebben enkel de gematigde islamisten in Tunesië 40% van de stemmen behaald. Zolang ze gematigd blijven, is er geen probleem. Tunesië, Egypte en Libië zijn samenlevingen die in een overgangsperiode zitten, dat mogen we niet vergeten.”
[ CULTUUR]
Foto: Nick Lodewyckx
Beroemd worden met of zonder talentenjacht
Geplet tussen popsterren en poezen Kattenvideo’s en Justin Bieber, YouTube kampt met een flauw imago. Ooit was dat wel anders. Bij de opstart was de slogan ‘Broadcast Yourself’ en straalde de videosite vooral kracht uit. Op 23 april 2005 werd de eerste video, een banaal bezoek aan de dierentuin, geüpload. Het gebruiksgemak van de site stimuleerde mensen om zich in te schrijven. Voortaan kon iedereen zonder technische kennis zelf uitzenden via video. Er ontstond een levendige gemeenschap die ideeën en meningen uitwisselde. Een nieuw tijdperk voor diversiteit leek geboren. Yves Torbeyns
Jong en oud gingen in discussie. Blank en zwart filmden elkaar. Muurbloempjes postten persoonlijke bespiegelingen. De eerste bekende figuur werd Peter Oakley, een 79-jarige oorlogsveteraan uit het Verenigd Koninkrijk. Het publiek raakte gefascineerd door de ongefilterde menselijkheid op beeld. Deze rijkdom maakte van YouTube een efficiënt lanceerplatform voor nieuw talent. Het vooruitstrevende forum veranderde met rasse schreden. De overname door Google maakte YouTube definitief dominant en andere sites moesten het onderspit delven. Vele redesigns later is de gewone gebruiker naar het achterplan verdreven ten voordele van popsterren en filmproducties. Protest van de gebruikers bracht niet veel zoden aan de dijk. De mogelijkheid om interessante kanalen te doorzoeken werd nooit echt uitgewerkt en werd nadien zelfs weggehaald. Discussie leeft nu enkel voort op livestreamkanalen zoals BlogTV en Stickam. Terwijl Oakley zijn ervaringen deelde
PIDMAG - 10
in de reeks Telling it All, is vijf jaar later grootprater Ray William Johnson de nummer 1 die de nieuwste kattenvideo’s en homevideostunts aan elkaar bekt. Waar de oude media steevast worden aangevallen op hun beperkte gezichtsveld, lijkt het nog erger gesteld met het nieuws. De top 100-kanalen worden voor driekwart gevuld met 20-jarige blanke komieken uit de VS. Van de 11 vrouwen die een plaatsje veroverden mag de helft schoonheidsadvies uitdelen. Vanaf november rolt YouTube stelselmatig een honderdtal professionele zenders uit. Wie het idee had dat de populairste videosite een afspiegeling zou bieden van de maatschappij, kan die droom weer opbergen. Ondanks het wereldwijde publiek, levert de site geen internationale opiniemakers op. YouTube is verworden tot een veredelde entertainmentsite, waar ‘de sterren’ hun content hebben geformatteerd. Een imitatie van televisie in 3 minuten. Met katten.
En de winnaar is... Veel bands werden bekend na hun deelname aan talentenjachten, denk maar aan dEUS, Admiral Freebee of The Hicky Underworld. Deze bands spelen nu op festivals en hebben het gemaakt. Maar zijn dergelijke wedstrijden nu echt de enige manier om bekend te worden? En geldt dat ook voor andere genres dan muziek of theater, bijvoorbeeld? Thomas Verstrepen & Karolien Segers Eén van de bands die het nu ook maken door deel te nemen aan een talentenjacht is Geppetto and the Whales. Ze wonnen in 2010 de Kunstbende en konden
zo hun eerste single uitbrengen. Luka Bloom koos hen uit om op het Dranouter Festival te spelen. Ze wonnen op 29 oktober ook de finale van de Rockrally Kamp Noord. Volgens Jan Fransen van Geppetto and the Whales zijn talentenjachten niet de enige manier om bekend te geraken maar wel de beste. “Als je wint wordt je naam rondverteld en zo raak je bekend”, aldus Jan Fransen. Dat het niet altijd de bekendere muziekwedstrijden moeten zijn, bewijst de groep Intergalactic Lovers. Ze namen deel aan een paar lokale wedstrijden en wonnen een jaar coaching. Ze schreven zich ook in voor Humo’s Rock Rally maar werden niet geselecteerd. Ze sloegen toch aan bij het grotere publiek. Volgens Raf De Mey van Intergalactic Lovers spelen de sociale netwerken
tegenwoordig ook een heel grote rol. “Voor muziek zijn talentwedstrijden dan wel een uitgelezen kans maar voor theater en woord zijn ze niet ideaal", zegt Louis Janssen. Louis is nog maar zestien maar hij heeft al een mooi oeuvre opgebouwd. Zo heeft hij al een eigen theaterstuk geschreven en heeft hij een eigen compagnie, Compagnie DeSnor. Hij speelde zijn eerste voorstelling bij hem thuis, waar hij een klein zaaltje had. Al snel ging hij optreden in verschillende cultuurcentra en in het voorjaar van 2012 speelt hij met zijn gezelschap in HETPALEIS. “Je krijgt op dergelijke wedstrijden maar 10 minuten om je ding te doen en dat is niet genoeg om te laten zien wat je in je mars hebt”, vertelt Louis. Maar hoe kan je het dan wel maken ? “Neem de touwtjes in eigen handen en ga op zoek naar mensen die je kunnen ondersteunen.”
Welkom in Necrofilië Vuil, verlaten en bezweken onder zijn eigen excessen als een modern Sodom en Gomorra. Dat is het lot van Second Life, ooit het wonderkind van web 2.0. Rocksterren, multinationals, zelfs Barack Obama, stonden vijf jaar geleden in de rij voor een perceel in deze parallelle wereld. Nu is het een virtuele spookstad bevolkt door zombies. Nils Deputter De toekomst leek in 2007 zo zonnig voor Second Life en creator Linden Labs. De onlinewereld lag op ieders tong. Toen doofde de hype uit en stroomde Second Life langzaam leeg. Dit jaar was een dieptepunt met in augustus het laagste aantal gelijktijdige gebruikers in ruim twee jaar: nauwelijks 50.000. Dat is bijna de helft minder dan de pieken van net geen 90.000 in 2009. Bovendien is een groot deel van de ‘bezoekers’ afkomstig van computergestuurde bots. Enkel Zindra, het continent exclusief voor volwassenen, is nog drukbezocht, voor zover je een half dozijn levende doden die als bevroren in een stripclub staan een menigte kan noemen. Soms doet een organisator niet eens de moeite om op zijn of haar eigen
evenement op te dagen. Seks verkoopt, maar blijkbaar niet genoeg om mensen weg te houden van het echte leven. De rosse buurten waren toch de populairste trekpleisters van Second Life. Niemand keek op van al het gokken en seksuele uitspattingen waar de meest hardcorepornografen van zouden blozen. De casino’s zouden in 2007 eerst sneuvelen, de seksclubs kregen respijt. Tot Linden Labs CEO Philip Rosedale in 2008 de scepter doorgaf aan de conservatievere Mark Kingdon. Hij zag in dat bedrijven als Microsoft of IBM weinig heil zagen in een kantoor vlak naast Cindy’s Live Sex XXX. Kingdons toorn was snel en hard. Hij verbande seks naar
PIDMAG - 11
een eigen eiland, ver weg van de goegemeente. Opeens was de laatste meerwaarde van Second Life weggemoffeld voor het grote publiek. Wat naast seks overblijft, is een enorme showroom van enen en nullen. Die is wel mooi, maar je kunt er weinig meer doen dan prullaria kopen voor je virtuele avatar. Second Life heeft nog altijd niet meer bestaansreden dan in 2006. Toen kwam een nieuwe lichting aan sociale media zoals Facebook en Twitter en het lot van de online tegenwereld was bezegeld. Gevolg: een lege spookstad die ‘gokken’ verbiedt, maar bij ‘verkrachting’ een stortvloed aan zoekresultaten geeft.
[ DOSSIER]
Wie geeft aan het goede doel, geeft ook aan een commercieel bedrijf
Fondsenwerving nv
o tie: Th Illustra
erstrep mas V
en
“Mevrouw, heeft u een hart voor solidariteit?” Trouwe passanten van de bekende Vlaamse winkelstraten kennen deze aanspreking wel. Velen van hen hopen op een dagje ontspanning zonder zorgen, maar worden pardoes aangeklampt door een knappe jongeman in een felgekleurd T-shirt van – pakweg – het WWF. Hij zegt een lesje op over het uitsterven van de tijgers en de penibele situatie van een exotische vlindersoort om u vervolgens te verzoeken een doorlopende opdracht te starten. Veel voorbijgangers schuwen deze vraag en gaan er niet op in, terwijl de wereldverbeteraars zich aangesproken voelen om hun steentje bij te dragen. Nick Lodewyckx
PIDMAG - 12
Maar waar gaat uw geld naartoe? Voor een deel natuurlijk naar het goede doel in kwestie, maar ook naar een nv waarmee Oxfam, Unicef, WWF, Child Focus en Amnesty International samenwerken. Die knappe jongeman die u op straat aansprak, is een jobstudent. Hij wordt door de nv Direct Dialogue Fundraising (DDF) 9,5 euro per uur betaald om u ervan te overtuigen maandelijks een bepaald bedrag te storten op de rekening van het goede doel. Wie toestemt, vult een papiertje in. Dat geeft de werver vervolgens aan DDF, dat het op zijn beurt doorverkoopt aan het goede doel. Eén euro betalen, drie euro krijgen Voor elke doorlopende opdracht betalen de goede doelen 75 euro aan DDF. Uw zuurverdiende centjes gaan de eerste 15 maanden dus naar een commercieel bedrijf en daarna pas naar de ngo waaraan u dacht al meer dan een jaar geld te geven. “Dat is te verantwoorden”, vertelt Stijn Raes, diensthoofd Fondsenwerving bij Oxfam-Solidariteit. “De samenwerking
met DDF biedt ons een organisatorische en een financiële meerwaarde. Als wij de fondsenwerving op eigen houtje organiseren, zijn er veel risico’s aan verbonden. Als een werver geen doorlopende opdrachten schrijft, zouden wij hem toch zijn loon moeten uitbetalen, terwijl die verantwoordelijkheid nu bij DDF ligt. Daarnaast moeten
‘Mensen zijn maar zelden op de hoogte van het feit dat wij betaald worden door een bedrijf’ we ons ook niet bezighouden met de administratie en uitbetalingen van de straatwervers.” De samenwerking met de nv biedt de ngo’s volgens Jeroen Janssens, medewerker fondsenwerving bij Amnesty International, enorme voordelen. “Voor elke euro die wij in DDF steken, krijgen we meer dan 3 euro terug.”
Maar wat vertellen de jobstudenten aan de goedwillige passant? “Mensen zijn maar zelden op de hoogte van het feit dat wij betaald worden door DDF”, verduidelijkt Timmy Vrancken, werver in dienst van het bedrijf. “We mogen het niet verzwijgen, maar vertellen het alleen maar als het ons gevraagd wordt. Als passanten het zouden weten, denk ik dat ze minder snel zouden toehappen. Negen op de tien mensen die me vragen of ik dit vrijwillig doe, zijn teleurgesteld en hebben vervolgens geen interesse meer in de ngo.” Nochtans doen wervers dit niet alleen voor het geld. Er zit veel meer achter. “We mogen onze dagen zelf kiezen, waardoor ik het kan combineren met mijn studies. Daarnaast ligt mijn hart ook bij mijn ngo, want zonder ideologie hou je deze job niet vol.” Enkele voorbijgangers keken beteuterd toen ze te horen kregen dat deze goedgeluimde mensen tegen een uurloon werken. “Dit had ik echt niet verwacht”, zegt Lucie Spiering (41) verbouwereerd, “Ik was ooit lid van WWF en dacht dat de wervers dit op vrijwillige basis deden uit pure liefde voor de ngo.”
[ OPINIE] Boetedoening met champagne
tijdelijke sterrenstatus. Alles schitterde
Is dit doel goed gekozen?
tijdens haar walk of fame: extensions,
Make A Wish geniet al grote bekend-
nieuwe borsten, de gouden juwelen.
heid en wordt wel vaker gesteund in
Charlotte Jaroš
Gooische vrouwen moet hier bedacht
tv-shows en door BN’ers. Het was
zijn. Mannen zijn ook zo maar dan
voorspelbaar dat er veel geld zou
Onlangs werd in Amsterdam de Man
vulgairder: hier geldt de wet van de
worden opgehaald en geld geven is
of the Year verkozen. Ik zal het u al
dikste portemonnee
de snelste manier om je geweten te sussen. Make A Wish zegt dat één
verklappen; topvoetballer Edwin van der Sar werd een award rijker. Bij dergelijke
En passant werden er ook donaties op-
wens invullen gemiddeld €6000 kost
events is de locatie prestigieuzer dan
gehaald voor de Make A Wish organisa-
– op zich een hoog bedrag voor een
de prijs: de vernieuwde feestzaal
tie. Dat is mooi meegenomen, te weten
kinderwens. Bij Plan België kan je voor
van het hotel (vijf sterren, minder zou
dat zich onder de ongeveer vierhonderd
dat bedrag 240 kinderen per maand
onwaardig zijn) waren verpakt in rood
gasten ook minister-president Mark
(of één kind 20 jaar) helpen. Die avond
fluweel en de logo’s van de sponsors.
Rutte, mediamagnaat John de Mol, ac-
werd er €480.000 opgehaald; bijna een
Het thema 'a touch of gold' verenigde
teurs, voetballers en de doordeweekse
half miljoen euro. De ambassadrice
de nouveaux riches op de rode loper,
miljonair bevonden en een ticket voor
verkondigde trots dat daar 70 kinderen
geflankeerd door een rij paparazzi.
het diner-spektakel een luttele €250
mee geholpen konden worden. Ik
Binnen stonden kortgerokte dienstmeis-
kostte. De organisatie probeert de
twijfel geenszins aan het nobele doel
jes klaar en koelden flessen Moët &
wens te vervullen van kinderen met een
van de organisatie. Ik vraag me wel af
Chandon in ijsemmers op elke tafel.
levensbedreigende ziekte.Daarvoor
of er in tijden van toenemende crisis,
De crisis leek even heel ver weg.
werden 25 items geveild; van een
kanker en aardopwarming geen instel-
O ironie, buiten manifesteerde net de
achtdaagse Saharareis, over een kunst-
ling is die met dit geld meer mensen
inmiddels wereldwijde Occupy-
werk tot een VIP-arrangement voor de
kan helpen dan de 70 die nu hun wens
beweging. Elke vrouw aan de arm van
Miljonair Fair. Moreel besef is nog niet
in vervulling zien gaan.
haar man, samen tot de armoede hen
verloren maar aflaten kopen betekent
scheidt, werd dolenthousiast door de
niet dat het onbaatzuchtig moet zijn.
PIDMAG - 13
[ SPORT]
Geef jongeren een kans. Durf in hen te investeren.
‘Sporten
zonder dope’ Maarten Dybels (30) is mountainbikecoach van het ‘No Drugs Team’, een jongerenopleidingsploeg. Het team hanteert een heldere visie met nadruk op vorming en persoonlijke begeleiding. Sander Carollo Eind 2009 stopte de jeugdploeg van het mountainbiketeam Saeco. Al hun jeugdrenners werden toen op straat gezet. Hun jeugdcoach Maarten Dybels zag zijn kans schoon om een nieuw, ambitieus project op te starten. "We wilden de jeugd een nieuwe ploeg bieden en tegelijkertijd de mountainbikewereld een belangrijk signaal geven: Investeer in de jeugd", vertelt Dybels. “Met het No Drugs Team willen we de jeugd kansen geven en klaarstomen voor de elites. In ons project worden jongeren op een verantwoorde en professionele manier begeleid. Elke renner draagt zorg voor zijn eigen fiets, maar wij kijken verder. We leren
we samen met het Versluys-Evenza UCI MTB eliteteam. Voor volgend jaar gaan we een stap verder met de uitbouw van onze begeleiding en kunnen we al een sportpsycholoog inschakelen. Dit seizoen hadden we acht jeugdrenners. Voor volgend seizoen werken we met slechts zes jeugdrenners. In een gewoon team zijn dat weinig renners, maar voor ons is dat noodzakelijk om professioneler te werken. Met 2.500 euro kun je niet tot het einde van de wereld. Daarom kunnen we gelukkig een beroep doen op vrijwilligers. Vroeger zaten bij Saeco jeugdrenners uit verschillende categorieën bijeengepropt, wat nefast was voor de werking.”
de pet op. Pas op, want de sporten die niet in beeld komen zoals rugby doen het wel goed. Maar het is moeilijk om in dit land te vernieuwen. Ten eerste heb je het communautaire aspect. Daarnaast is het in Vlaanderen not done om out of the box te denken. Wij zijn hier zo conservatief. We moeten over onze grenzen heen durven kijken.” De naam ‘No Drugs Team’ lokt wellicht een pak reacties uit. “Het scheelde bijna zelfs geen haar of onze naam werd niet goedgekeurd door de Wielerbond. Onze naam viel meteen op in het mountainbikecircuit, wat natuurlijk goed is voor de sponsor. De naam was vaak een struikelpunt bij ploegen waarmee een eventuele samenwerking in de maak was. Met deze naam mag natuurlijk niemand van onze ploeg doping nemen, anders verdwijnt onze geloofwaardigheid." "Bij bijna iedere rennersvoorstelling krijgen onze renners een vraag voorgeschoteld waarom we het No Drugs Team heten. Onze renners krijgen mediatraining en we hameren erop dat we daarmee bedoelen: ‘All for the team, but no drugs.’ Met een professionele omkadering hebben jongeren geen doping nodig.”
Waar haal je je ideeën?
Wanneer komen de resultaten?
Hoe is het team inmiddels geëvolueerd?
“Door veel naar de werking in andere sporten in het buitenland te kijken. In het voetbal bijvoorbeeld, ben ik heel erg te spreken over de trainers naar Engels model. Daarbij werkt de trainer als manager, krijgen spelers specifieke begeleiding en draagt de trainer de eindverantwoordelijkheid."
“Het eerste seizoen bouwden we een identiteit op. Afgelopen jaar toonden we andere teams dat ze rekening met ons moeten houden. Dit seizoen werkten
"Nederland heeft ook een prachtige sportstructuur. Daar staan ze tien jaar verder. In het hockey, tennis, voetbal… In België is de structuur huilen met
“Met onze aanpak verwacht iedereen natuurlijk resultaat. Maar we zijn niet het team met het meeste aantal overwinningen. Bij ons krijgen renners een totaalopleiding. Een renner van ons, Brecht Thaens, is enorm geëvolueerd naar een echte leider. Die jongen staat sterk in zijn schoenen. Hij is klaar voor het echte leven.”
hen omgaan met sponsors, supporters, blessures, verantwoordelijkheid,… tal van bijkomende zaken die vaak verwaarloosd worden. De bedoeling is dat onze renners probleemloos de overstap maken naar de elite. Vaak zijn daar, zelfs bij de profs, nog problemen.”
PIDMAG - 14
[ cultuur]
De grond leeft Belgische bodem verbergt nog talloze archeologische schatten
maar ook wij hebben geen glazen bol, we kunnen enkel schatten en hopen dat we wat archeologisch waardevols vinden wanneer we aan een project beginnen.”
België loopt storm voor de grote ‘Sagalassos – City of Dreams’tentoonstelling in het Gallo-Romeins Museum in Tongeren. Archeologie staat volop in de belangstelling. Ook in ons eigen land verbergt de bodem nog veel onbekende schatten.
Potscherven Archeologie in België is natuurlijk niet te vergelijken met die in Peru, Egypte of Turkije (waar Sagalassos ligt). Waar de projecten in deze landen vaak omvangrijk en belangrijk zijn, vinden wij hier in Vlaanderen dikwijls enkel potscherven. De opgegraven artefacten worden per stad of district verzameld in een depot. Wanneer de voorwerpen presentabel of belangrijk genoeg zijn, worden zij tentoongesteld aan het grote publiek. Toch staat archeologie vaak in een slecht daglicht. “Wanneer er opgravingen gedaan worden, moet de eigenaar van de grond opdraaien voor alle kosten. In de media tovert men maar al te graag met astronomische cijfers terwijl wij hier in Antwerpen bijvoorbeeld nog nooit te maken hebben gehad met zulke grote dossiers. Het is normaal dat de eigenaar van de grond eens in de haren krabt wanneer er archeologen komen aanzetten om onderzoek uit te voeren en zich afvraagt waarom hij nu in godsnaam moet opdraaien voor de kosten. Waarom kan de Vlaamse Overheid de rekening niet voor zich nemen? Archeologie is namelijk iets wat de hele gemeenschap aanbelangt. Gelukkig buigt minister van onroerend erfgoed Geert Bourgeois (N-VA) zich over een nieuwe manier om deze opgravingen te financieren. Het is en blijft alleen nog de vraag hoe en vooral of dit gaat werken.”
Karolien Segers en Lieze Neven artefacten vaak beter om ze in de grond te laten zitten, omdat wij momenteel nog niet over genoeg technische kennis beschikken om ze te bewaren. Het zou zonde zijn om voorwerpen nodeloos op te graven om ze daarna te laten wegrotten, gewoonweg omdat wij niet weten hoe ze te conserveren. Hoeveel er nog onder de grond ligt? Ontzettend veel,
Illustratie: Robert Guss
“In België graaft men enkel die sites op die bedreigd worden door bouwprojecten", vertelt Johan Veeckmans, hoofd van de Dienst Archeologie en Monumentenzorg Antwerpen. “In de Belgische bodem vind je nog heel wat materiaal. Wanneer je een put van enige diepte graaft, heb je zo goed als altijd kans om ‘archeologische vondsten’ tegen te komen. Het is voor de
PIDMAG - 15
Verdrag van Malta Is er nog toekomst voor de archeologie? Veeckmans gelooft van wel. “Archeologie is momenteel aan het boomen. Dankzij het verdrag van Malta moet de Vlaamse Overheid ervoor zorgen dat bij elk bouwproject een ploeg archeologen wordt betrokken, al is het maar om te bekijken wat er al dan niet onder de grond zit. Er zijn zelden zoveel archeologen aan het werk geweest, ook al kan dit in de toekomst kantelen. De dienst archeologie van Antwerpen werkt momenteel samen met andere diensten zoals stedenbouw zodat wij kunnen anticiperen op grote projecten.” Mochten er besparingen komen, houdt Veeckmans zijn hart vast, want het zijn vaak de culturele projecten die het eerste sneuvelen.
Feuilleton
Het bestek (1)
In de eerste aflevering van ons feuilleton ontdekt onze held onbekende kantjes van zijn vriendin. Toch lijkt haar onvoorwaardelijke liefde hem in verwarring te brengen. Tot ze poedelnaakt uit bed stapt en haar identiteitskaart op de radiator legt.... Michaël Verest
‘Ach ja, bestek kan ook sensueel zijn’ Wat een vreemd vrouwtje lag er toch naast mij. Ze is knap, maar haar beperkte taalgevoel speelt haar parten. Het is alsof ze steentjes in het water gooit en de rimpelingen op het taaloppervlak niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. Haar leven is geschreven in een onleefbare poëzie. Na de liefde bedreven te hebben, lagen we lepeltje in een veel te klein bed. Naspel is niet echt mijn dada, alleszins niet in de zin van lieve woordjes uiten die de naakte schaamte moeten maskeren. Ik hou het liever bij het gezellig bij elkaar liggen. Mannen weten dat een te rigide uitoefening van deze methode niet echt effectief is, omdat het hele gebeuren dan nogal onpersoonlijk wordt. Vrouwen nemen ‘het woord bij de daad voegen’ heel letterlijk. Vandaar dat een man, wil hij een ongezonde mate van chagrijn op voorhand de das omdoen, af en toe de vrouw een woordje moet toewerpen. Een geste die eigenlijk een berekende gok is om nog meer woorden te vermijden. Dus zei ik:“Ik vind het leuk om je lichaam te voelen wanneer we lepeltje liggen.” De sensualiteit van bestek ontgaat me een beetje. Toch ben ik niet geschrokken omdat ze ‘lepeltje liggen’ met echt bestek associeerde, dus vroeg ik haar waarom ze bestek sensueel vond. “Omdat jij dat ook vindt, liefste. Je zei het daarnet zelf. Je bent een schatje”, antwoordde ze. De communicatie tussen man en vrouw is niet altijd even makkelijk, maar in mijn geval lijkt de noeste arbeid die Champollion stak in het ontcijferen van de steen van Rosette een peulschil. Ze legt haar geflipte associaties in mijn mond en hoofd! Maar toch, ze houdt van me. Belangrijker dan de letterlijke of figuurlijke betekenis, zegt ze eigenlijk dat ze zich voor me wil opofferen. Dat ze de zaken, die voor mij belangrijk zijn, ook belangrijk vindt. Ze plant mijn zaad om onvoorwaardelijke liefde te oogsten. “Ik heb het koud”, zei ze plots. Ze stapte poedelnaakt uit bed – fantastisch uitzicht, dank u – rommelde wat in haar handtas, haalde haar portemonnee eruit, haalde haar identiteitskaart eruit en legde die op de chauffage, waarna ze terug in bed kroop. “Voilà, ik zal wel snel opwarmen”, zei ze met een grappig lachje op haar gezicht terwijl ze in mijn wang kneep. “Kom, laten we terug lepeltje liggen, maar niet te lang. Ik krijg honger. Soep zou me wel smaken, denk ik.” Het is alom bekend dat de meeste vrouwen gespeend zijn van humor, maar deze vrouw werkte oprecht op mijn lachspieren.
Niet omdat ik haar uitlachte. Niet omdat haar ongewilde moppen van zo een niveau waren dat ik me al billenkletsend op de rand van het bed zou zetten en mijn tranen de vrije loop zou laten. Nee, ze was ontwapenend. Ontwapenend naïef. Of ontwapenend gek, wie weet.
Het is alom bekend dat de meeste vrouwen gespeend zijn van humor, maar deze vrouw werkte oprecht op mijn lachspieren. “Liefje? Het spijt me dat ik zo bezitterig ben. Misschien is dat wel eigen aan de vrouw, dat weet ik niet, maar ik wil me er tegen verzetten. Ik ben vergeten vragen of jij ook wat moet hebben.” “Wat, schatje?”, vroeg ik enigszins verward. “Honger. Ik heb meer dan genoeg. Hoor maar. Mijn buikje grolt. Moet jij ook wat honger hebben? Ik wil het wel delen met jou. Je bent mijn liefje.” Ik weet dat ik tot de categorie mensen behoor die bekend staan als ‘normaal’, aangezien ieder normaal mens na deze uitspraak met zijn mond vol tanden zou staan en uit mijn mond puilden kiezen, snijtanden, hoektanden en vullingen. Voorbode van een geforceerd antwoord. “Dank je, schatje. Geef me maar wat van je honger. Dan kunnen we straks samen tafelen. Je had zin in soep, zei je? Ik zal dan wat voor je klaarmaken. En er soeplettertjes in doen. Wie weet wat we in de soep zullen lezen?” “Je bent een poëet”, zei ze terwijl we nog steeds in lepeltjeshouding lagen. Ze draaide haar hoofd en haar zwarte, krullende lokken accentueerden haar blauwe ogen door ze net niet te bedekken. Geil. Toen ik haar zo zag liggen, begon mijn libido met stevige tred aan zijn verovering van mijn lichaam en sloeg mijn fantasie op hol. Ik vond het plots vrij kinky dat haar identiteitskaart daar lag. Het was het voyeuristische element in ons liefdesspel en ik hoopte op een goedkeurend knikje van haar pasfoto. Stel je voor. Zij met haar mond vol pik en haar pasfoto die haar aanmoedigt: “Dieper! Dieper!” Ja, mijn glimlach zou nog twee weken nazinderen. Ik voelde mijn ogen glazig worden door de dagdroom en mijn mondhoeken verrieden een onverschillige gelukzaligheid, toen plots de directeur van de psychiatrische instelling kwam binnengestormd.
Volgende keer in aflevering 2: de verboden liefde