StampWerpen: de stad door jonge ogen

Foto: Musti

‘T STAD STIKT

N E P R

E W P

M A T S

OR

DO D A T S DE

EN

E OG JONG

‘T STAD STEPT

Foto: Musti

Foto: Yassin

Foto: Musti

Antwerpen snakt naar adem Antwerpen staat op de vierde plaats van een wereldranglijst. Geen slechte prestatie, zou je denken, ware het niet dat het over de lijst van de meest vervuilende steden ter wereld gaat. Volgens Greenpeace, die de lijst publiceerde, staat België daarmee tussen grootvervuilers als India en China. Een trieste vaststelling, zoveel is zeker. Hoe is het mogelijk dat onze stad zo slecht scoort? Dat de luchtkwaliteit hier niet

4 slecht, maar barslecht is? Onze jonge reporters zochten het uit en spraken met experts en buurtbewoners die op de allerzwartste punten van Antwerpen wonen. Wie is nu de echte boosdoener? Volgens burgemeester Bart De Wever is dat de Antwerpse haven, volgens anderen draagt het verkeer in de stad de schuld. Op pagina 4 en 5 kom je er meer over te weten.

5

“Ik bedoel het altijd goed” Foto: Musti

Stopt step stikstof?

De rage van de elektrische steps kwam overwaaien uit de Verenigde Staten. Het Amerikaanse bedrijf Bird introduceert een nieuwe, hippe manier van vervoer voor korte afstanden. De e-steps waren al een tijdje beschikbaar in Brussel. Nu kun je ze ook in Antwerpen gebruiken.

Na de Poppy auto’s en de Mobit fietsjes wordt het deelsysteem naar een hoger niveau getild. De weg naar deelsegways -of hoverboards ligt nu helemaal open. De steps vallen duidelijk in de smaak; ze zijn behendiger dan een fiets, maar halen snelheden tot

Foto: Musti

25 kilometer per uur. Ideaal om je snel over de Meir te verplaatsen op een drukke winkeldag.

De steps zijn zeer gebruiksvriendelijk en worden ontgrendeld met een applicatie. Bovendien zijn ze zichtbaar via een GPS-tracking systeem. Het grote voordeel is dat ze overal kunnen achtergelaten worden.

Onze fotograaf ging op zoek naar de nieuwste transportrage. Hij vond elektrische steps op de gekste plaatsen in Antwerpen, en bracht deze in beeld.

6

11 Cohousing steeds populairder Het kost minder, het is gezelliger, je leert nieuwe mensen kennen en in sommige gevallen moet je zelfs minder belastingen betalen: cohousen - of samenwonen - met andere jongeren zit in de lift.

Je leest er alles over op pagina 11.

2

| STAMPWERPEN

STAMPWERPEN |

Liefde voor de stad

3

Foto: Musti

Yasmina El Messaoudi (35) werkt voor Radio 2 en Charlie Magazine. Deze week is ze gast-hoofdredacteur van Stampwerpen.

Foto: Bert

Beste lezer, Een week lang werkten we met een groep van acht jongeren aan een stadskrant. Van maandag tot vrijdag hebben we gebrainstormd, rondgebeld, gezocht en geschreven. Net zoals het er op een ‘echte’ drukke krantenredactie aan toe gaat. Het einddoel: verhalen produceren over Antwerpen door de jonge ogen van de stad.

We maakten de krant in het kader van de workshop ‘Maak mee een krant’ van Stampmedia, en kregen alle ondersteuning die we nodig hadden tijdens het schrijfproces. Ook fotografie mocht natuurlijk niet ontbreken. Het redactieteam – onder leiding van Yasmina El Messaoudi en Gil Plaquet – werkte van de vroege redactievergadering tot de late krappe deadlines aan een unieke krant vol pakkende getuigenissen, sappige weetjes en interessante visies.

Het project was hoofdzakelijk bedoeld als leerschool voor toekomstige journalisten. Jongeren met allerhande profielen die hun krachten bundelen om deze unieke ervaring tot een

goed einde te brengen. We trokken de Antwerpse straten in, op zoek naar verhalen. We kwamen terug met verhalen over zedenschennis, de verontrustende luchtkwaliteit in de stad en een aantal pittige politieke stellingen..

Op vrijdag was het stressniveau zeer duidelijk voelbaar, maar op het resultaat mogen we meer dan trots zijn. We slaagden erin om ons eigen drukke schema te combineren met geplande interviews, fotoshoots en brainstormsessies.

Gelukkig waren er sloten koffie koffie en thee om het leed te verzachten.

Deze krant gaat voorbij aan de waan van de dag en biedt graag een alternatief voor de berichtgeving die we dagelijks in de mainstream media lezen..

Veel leesplezier!

De redactie van Stampwerpen

“Je moet op zoek gaan naar gelijkenissen, niet naar verschillen.” Het zijn profetische woorden van mijn moeder, die ze mijn broer en mij heeft ingeprent. En zij weet waar ze over praat.

Belgische én katholiek. En al 45 jaar getrouwd met mijn vader. Marokkaans en moslim. Grote verschillen, en toch zijn de gelijkenissen dat ook.

De liefde voor boeken, andere culturen, lekker eten, hun kinderen, kleinkinderen en elkaar.

Het zijn de woorden waar ik ook weer aan denk als ik de redactie van StampMedia binnen wandel. Voor me zit een groep die niet diverser kan zijn. Te beginnen met het palet aan namen: Elise, Musti, Thomas, Freedom, Joppe, Ine, Yassin, Lieven en fotograaf Gil. Maar ook hun afkomst (Belgisch, Congolees, Antwerps, Turks, Limburgs, Marokkaans, Vilvoords, Ghanees) en leeftijd (tussen de 18 en 25). Toch steken de gelijkenissen er na exact één brainstorm al met kop en schouders bovenuit. Deze jongeren barsten van de creativiteit, goesting, ambitie en gedrevenheid. Ze hebben elk hun talent, al verschillen die onderling dan weer van elkaar. De ene is vlotter met het fototoestel dan met de pen en omgekeerd. Wat hen zonder twijfel verbindt, is talent. En elk van hen wil de allerbeste, en fijnste krant van het land maken. Die heeft u nu in handen. Met reportages, rubrieken, artikels en foto’s van de stad. Door hun jonge ogen.

Antwerpen kreeg eerder dit jaar de twijfelachtige eer om in de top vijf van meest vervuilde steden ter wereld te staan. Elise en Thomas zochten buurtbewoners op die in ‘de zwartste zone’ wonen. Lieven legde twee politieke tegenstanders het vuur aan de schenen met gedurfde dilemma’s.

Joppe zocht en vond de jongste auteurs van de boekenbeurs. Yassin ging praten met de beruchte komiek Latif. Freedom zette enkele buitenlandse studenten voor zijn lens bij hun favoriete plek in Antwerpen. Heeft u de nieuwe elektrische steps trouwens al gespot in de stad? Musti fotografeerde ze op de gekste plekken in de stad.

Samenwonen was nog nooit zo populair. Niet alleen koppels en gezinnen, maar ook vrienden, studenten en vluchtelingen delen vaker een huis.

Elise zocht uit waarom.

U leest het: de onderwerpen zijn net zo divers als de stad zelf. Een groot lappendeken, net als de redactie die ze heeft gemaakt. Maar misschien is net dat wat ons verbindt: dat we allemaal onze eigen talenten en achtergrond hebben, maar toch steeds terugkomen op die ene gemeenschappelijke factor: de liefde voor de stad.

Foto: RR

“Ik had gewoon vriendelijk gelachen” Studente Silke Wossman (22) werd in oktober het slachtoffer van seksuele intimidatie. Tijdens een wandeling in het centrum van Antwerpen werd ze belaagd door een exhibitionist.

Thomas Franken Op maandag 22 oktober vertrekt Silke uit de erfgoedbibliotheek richting huis in de Kloosterstraat. Een route van nog geen kilometer door de historische binnenstad. Het is nog licht en Silke kent de buurt, maar deze keer gaat het anders dan verwacht: “Toen ik op het Hendrik Conscienceplein vertrok, passeerde er een jongeman, naar wie ik vriendelijk lachte. Bij de kathedraal stopte ik even om een foto te maken. Ik keek over mijn schouder en zag dat dezelfde man vlak achter mij stond. Ik besloot meteen verder te wandelen.”

Plastiek zakje

COLOFON WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER Yasmina El Messaouidi (hoofdredacteur) Gil Plaquet (Chef Beeld) Elise Schroons (journalist) Thomas Franken (journalist) Ine Philippe (journalist/fotograaf) Mustafa Körüçü (fotograaf) Joppe Nuyts (journalist/fotograaf) Lieven Miguel Kandolo (journalist) Freedom Richard Eastwood Agyemang (fotograaf/journalist) Yassin Akouh (journalist/fotograaf)

Wat dan gebeurt, tart elke verbeelding. De man begint kreungeluiden te maken, en rare gezichtsuitdrukkingen. Hij houdt een plastic zakje vast ter hoogte van zijn kruis, om te verbergen wat hij doet. “Ranzig. Ik heb meteen geroepen dat hij moest stoppen en ben weggesneld. Hij bleef me maar achtervolgen.” In de Hoogstraat stapt Silke een bloemenwinkel binnen en doet ze haar verhaal aan de winkelierster. Op dat moment komt de bewuste man ook de winkel binnen. En is de maat vol voor Silke. “De vrouw van de bloemenwinkel heeft de man naar buiten geduwd, waarop hij ging wachten in de nachtwinkel aan de overkant. Ik besloot mijn stiefvader, die thuis zat, op te bellen. Ook al was het nog maar honderd meter naar huis.”

DEZE UITGAVE KWAM TOT STAND MET DE STEUN VAN:

#MeToo

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Fried Aernouts De Coninckplein 26, 2060 Antwerpen

Foto: Elise

Foto: Freedom

LAYOUT

FREEDOM (18 jaar)

ELISE (22 jaar)

Els De Pauw

“Zowel als reporter als fotograaf heb ik deze week veel bijgeleerd. Dat was vaak best wel spannend, maar door steeds het hoofd koel te houden, sloeg ik me er door.

Doorheen de week maakten we zoveel artikels, dat het moeilijk was om er een favoriet uit te kiezen. Ik vind het gewoon zo mooi dat verschillende mensen samenkomen met in eerste instantie wat vage ideeën lijken te zijn, en er uiteindelijk geweldige en originele stukken van maken.”

“Raar maar waar, deadline day was mijn hoogtepunt van de week. Wie zou het niet geweldig vinden als al het zware werk al achter de rug is, en je op de dag van de waarheid alleen maar rustig naar de eindversie moet toewerken?

Wat me vooral zal bijblijven, naast de fijne tijdelijke collega’s natuurlijk, is dat je als journalist grenzen moet stellen wanneer je mensen interviewt. Ik ben van nature iemand die graag luistert, maar ook graag véél luistert. Die bundel informatie kan ik natuurlijk niet helemaal gebruiken in een artikel, dus de boodschap is: blijf ter zake!”

EINDREDACTIE Marjorie Blomme Wilfried Vanden Bossche

Eenmaal veilig thuis, belt Silke de politie. “Aanvankelijk wou ik dat niet meer doen, omdat alles goed was afgelopen. Maar mijn zus drong er toch op aan: “Als jij het slachtoffer niet bent vanavond, is iemand anders het misschien wel.” Er kwamen twee agenten langs, maar die konden de dader niet vinden.”

Meteen na de gebeurtenissen voelde Silke de behoefte om haar verhaal te doen via Instagram. Of de #MeToo-beweging haar ertoe heeft aangezet om alles online te delen? “Misschien wel. Toen die beweging net opkwam, engageerde ik mij er ook voor om online mijn mening over discriminatie van vrouwen te geven.” De reacties die Silke kreeg op haar ervaringen waren allemaal meelevend. “Vaak krijgen vrouwen die zoiets meemaken, het verwijt dat ze ’s avonds laat nog op straat rondliepen, of dat ze aanstootgevende kledij droegen. Maar dat was bij mij niet het geval: ik liep rond op klaarlichte dag en ik heb gewoon vriendelijk gelachen.”

Hoewel Silke zich nu minder veilig voelt op straat, is ze de avond zelf wel nog naar buiten geweest om over haar grootste schrik heen te geraken.

Meer seksueel geweld of meer meldingen?

De afgelopen twee jaar stegen de klachten over seksueel misbruik spectaculair.

Slachtoffers laten steeds vaker hun stem horen, en seksueel geweld staat sinds kort ook hoog op de politieke agenda. Nochtans is er in absolute cijfers niet meer seksueel geweld dan vroeger. Hoe is deze evolutie te verklaren? En wat is de invloed van de #MeToo-beweging hierop geweest?

Thomas Franken

“Mensen durven sneller melding doen van aanranding” In 2017 lag het aantal meldingen van zedenfeiten bij de Antwerpse politie op 833. Dat zijn er exact 200 meer dan in 2015. Volgens professor Seksuele en Reproductieve Gezondheid Ines Keygnaert (UGent) voelen mensen zich de laatste jaren minder geremd om melding te doen, een positieve evolutie die onder andere aan de #MeToo-beweging te danken is.

Volgens de Antwerpse politie valt de term zedenfeiten ruim te interpreteren. Zo vallen aanranding van de eerbaarheid op straat en verkrachting onder die noemer, maar is ook seksueel misbruik van kinderen een zedenfeit. In ieder geval durven mensen die het slachtoffer zijn van een aanranding of grensoverschrijdend gedrag sneller melding doen, zegt professor Keygnaert: “Openlijk praten over seksualiteit en grensoverschrijdend gedrag gebeurt steeds meer in de maatschappij: in de media, op school, op het werk,... Meer mensen vragen zich dus af: wat gebeurt er eigenlijk met mij?”

Schuldgevoel “Er heerst minder schuldgevoel tegenover vroeger.

Verwijten als “Draag dan minder uitdagende kleren!

Loop toch niet zo laat rond in die buurt”, hoor je minder vaak. Zeker in de stad is er meer sociale controle en lijkt het minder erg om er melding van te doen. In landelijke regio’s voelen mensen zich eerder alleen en is er een grotere barrière.”

Invloed van de #MeToo-beweging?

“De #MeToo-beweging heeft het taboe weggenomen.

Er is al veel veel gediscussieerd over wat wel grensoverschrijdend zou zijn en wat niet. Sommigen zeggen dat we doorslaan en te preuts aan het worden zijn.

Volgens mij is het goed dat er verschillende meningen gedeeld worden. We maken gewoon een verandering door om ergens anders uit te komen”, aldus professor Keygnaert.

VOELEN MEISJES ZICH VEILIG IN ANTWERPEN? Thomas Franken Yasmine (20)

Lore (23)

Suzanne (20)

“Ik ben opgegroeid in Hoboken en kom dus van kleins af aan in Antwerpen. Ik heb me nog nooit echt onveilig gevoeld. Ik ben wel al eens lastig gevallen door jongens, maar dat kan natuurlijk overal gebeuren.”

“Ik probeer altijd te vermijden om alleen naar huis te wandelen ‘s nachts. Zeker in bepaalde buurten zoals de Paardenmarkt. Ik ben eens aangevallen geweest vlak voor mijn kot toen ik terugkwam van Café de Prof. Daardoor heb ik wel schrik gekregen.”

“Ik kom af en toe in Antwerpen, maar eerder in de veilige buurten.

Zowel overdag als ‘s avonds. Ik ben al eens nageroepen, maar er is nog nooit iets ergs gebeurd. Ook niet bij vriendinnen van me, dus echt onveilig voel ik mij niet.”

4

| STAMPWERPEN

STAMPWERPEN |

NO2 uitstoot in beeld Elise Schroons en Thomas Franken

weekends

werkdagen Foto: Musti

“Haven grote vervuiler, maar vooral verkeer schadelijk voor inwoners” Volgens Thomas Goorden van de actiegroep stRaten-generaal is de haven ook een grote vervuiler, maar merken we daar lokaal weinig van: “Op luchtkaarten zie je wel uitstoot op hoogte omdat die uit de schoorstenen komt, maar die hangt echt boven de stad.

De haven vervuilt daarmee eerder de naburige dorpen en steden dan de binnenstad zelf. Brussel en Nederland zitten dus opgescheept met de vuile Antwerpse havenlucht, maar Antwerpen krijgt dan weer de vuile lucht uit het Ruhrgebied te verwerken.”

Volgens Goorden is het niet de haven waar de inwoners van de Antwerpse binnenstad zich het meeste zorgen over moeten maken, maar wel het verkeer. “Ongeveer 70% van de stikstofdioxide is afkomstig van auto’s. De Antwerpenaren ademen minder lucht van de haven en industrie in, omdat die overwaait en wordt omgezet. Ook de scheepvaart in Antwerpen is bijvoorbeeld maar voor 2% verantwoordelijk voor stikstofdioxide.”

Volgens de woordvoerder van Greenpeace België Joerie Thijs is het aan het stadsbestuur van de komende zes jaar om zich te focussen op het verkeer. Thijs was dan ook teleurgesteld dat burgemeester Bart De Wever in de media vooral op de haven focuste: “Het verkeer heeft de grootste impact op de bevolking. Hij zou zich beter daarop concentreren. Volgens hem “kunnen we niet toveren”, maar dat is een kwinkslag, want niemand verwacht van de burgemeester om plots zoveel jobs in de haven te schrappen. Hij kan hij wel de focus op het verkeer leggen in de komende legislatuur.”

Maar hoe pakken we het probleem van de slechte lucht in Antwerpen aan? Volgens Eric Corijn, hoogleraar Sociale en Culturele Geografie aan VUB, ligt de sleutel bij de steden in de toekomst. Die moeten groen, dichtbewoond en zelfvoorzienend worden.

Dat kan door bijvoorbeeld je eigen voedsel te produceren, zodat er minder import en dus ook minder vrachtvervoer nodig is.

Elise Schroons en Thomas Franken Dat de luchtkwaliteit in Antwerpen slecht is, bewees het onderzoek van Curieuze Neuzen al. Voor die studie maten 5.051 Antwerpenaren de luchtkwaliteit in de stad. Die metingen hielden echter enkel rekening met stikstofdioxide, een bijproduct van stikstof, terwijl Greenpeace in het recentste onderzoek via satellietbeelden analyseerde hoeveel stikstof er in het algemeen zichtbaar was vanuit de lucht.

Ondanks de verschillende aanpak, concluderen beide onderzoeken hetzelfde: de luchtkwaliteit in Antwerpen is barslecht.

Volgens Joeri Thijs, expert luchtkwaliteit voor Greenpeace, is de grootste boosdoener het verkeer: “In de totale uitstoot van fijnstof, weegt de impact van het verkeer minder zwaar door. Maar als we kijken naar hoeveel mensen worden blootgesteld aan fijnstof, zien we dat het verkeer en dieseluitlaten een grotere impact hebben dan bijvoorbeeld de schoorstenen van de haven. Die staan namelijk niet in woongebied.”

Buurtbewoners in zwarte zone “Ik had het jammer genoeg wel verwacht” “Wij hebben meegedaan aan Curieuze– Neuzen en het resultaat was donkerrood.

Daar schrik ik niet van. Kijk maar eens op de vensterbanken en de balustrade: ze zien zwart van het roet. Mijn voorstel zou zijn

om de binnenstad – tussen de Leien dus – autovrij, en het gebied tussen de Leien en de Singel autoluw te maken. Maar dan moet het openbaar vervoer wel aangepast worden. Dat gebeurt nu al: het verkeer is minder erg dan vroeger, maar in Antwerpen is er gewoon geen goed mobilteitsbeleid.” Jan (58), Lange Beeldekensstraat “Klanten spreken over de haven” “Toen ik in de krant las dat Antwerpen één van de vuilste steden van Europa is, schrok ik wel. Toch heb ik nog nooit last gehad van ademhalingsproblemen. De krantenwinkel waar ik werk bestaat al 35 jaar, en ik werk hier al vijf jaar. Voorlopig denk ik nog niet aan verhuizen. Ik weet niet wie of wat de belangrijkste oorzaak is van de vuile lucht, maar ik hoor veel klanten zeggen dat de haven vooral schuld treft.” Zabi (41), Vondelstraat “Zwarte strepen boven de deur” “Ik had wel verwacht dat het resultaat van Greenpeace slecht ging zijn, maar niet zo slecht. Dat Antwerpen het vierde vuilste gebied van Europa is, is erg. In onze straat zal het waarschijnlijk door de bussen komen die hier stilstaan. Door de knip van de Leien worden veel lijnen omgeleid, waardoor het verkeer in onze straat vaststaat. Je kan ook de roetafzetting zien op onze deur. Ik heb hier onlangs binnen nog geschilderd om de zwarte strepen boven de deur weg te werken.” Eline (27), Van Maerlantstraat

Waar knelt het schoentje volgens jou?

“Tegenwoordig is er zeker al meer bewustzijn rond ecologie. En er zijn ook al bepaalde maatregelen genomen, maar het probleem ligt bij het beleid: dat is niet rechtlijnig genoeg. Eenzelfde partij wil er bijvoorbeeld voor zorgen dat er vlot verkeer is in en naar de stad, maar wil ondertussen niet dat er een tramlijn door Brasschaat aangelegd wordt. Daarnaast wordt zowel het gebruik van het openbaar vervoer als het gebruik van bedrijfswagens aangemoedigd, dat staat recht tegenover elkaar.”

Foto: Musti

“ Het verkeer is minder erg dan vroeger, maar in Antwerpen is er gewoon geen goed mobiliteitsbeleid.”

Jan

Welke veranderingen staan de Antwerpenaren te wachten?

“De stadsbewoners zullen zelf weinig moeilijkheden ondervinden wanneer ze zich aanpassen om de luchtkwaliteit te verbeteren. Voor mensen die buiten de stad wonen, zal er daarentegen wel veel veranderen.

Vlamingen blijven namelijk liever in het dorp wonen waar ze geboren zijn, maar ze werken wel in de grote steden. Veel van dat woon-werkverkeer is overbodig en vervuilend. Vandaag gebruiken veel mensen nog hun auto, maar in de toekomst zullen ze die misschien aan de kant moeten laten staan en naar alternatieven zoeken.”

AEL

Ben ik in gevaar?

“Voorlopig zijn er weinig gezondheidsklachten. Die kunnen er op lange termijn misschien wel komen, maar daar hebben we momenteel nog geen gegevens over beschikbaar. Bij kinderen worden er wel meer gevallen van astma vastgesteld.”

Latif begint als jeugdwerker, een job die hem aanstaat. Na een reis met zijn werk naar de Verenigde Staten laat hij zich inspireren door de burgerrechtenactivist Malcolm X. Tijdens het voetballen leert hij Dyab Abou Djajah kennen en wordt hij met de politicus bevriend. Ze kunnen het van het begin goed met elkaar vinden en denken hetzelfde.

Dat leidt tot het ontstaan van de Arabisch-Europese Liga (AEL) - een beweging die kritiek heeft op de politiek.

Wat kunnen bewoners zelf doen?

“Belangrijk is dat mensen de luchtvervuiling niet als een individueel probleem, maar als een maatschappelijk probleem zouden moeten bekijken. Jammer genoeg neemt het individualistisch en egocentrisch denken de laatste jaren toe. Mensen zouden samen moeten nadenken in functie van hun wijk en bijvoorbeeld een parking bekijken als een mogelijke plek voor groen.”

STOP-principe Uit het onderzoek van Greenpeace blijkt dat het verkeer in Antwerpen de grootste boosdoener is van vuile lucht. Daar kan volgens Corijn het STOP-principe een oplossing op bieden. Door eerst te focussen op Stappers (voetganger), dan op Trappers (fietsers), vervolgens op Openbaar vervoer en als laatste op Personenwagens, wordt privé-gebruik van de auto overbodig en is er meer ruimte voor groen en zuivere lucht.

Op 24 november gaat de nieuwe show ‘Relatif’ van Abdelatif Ait Ahmed (44) in première in de Arenberg, in Antwerpen. Ait Ahmed heeft het altijd goed bedoeld, maar heeft het gevoel dat hij nooit goed begrepen werd. In zijn show praat hij over zijn jeugd, zijn lidmaatschap bij de Arabisch-Europese Liga (AEL) en zijn betrokkenheid bij Sharia4Belgium.

Ait Ahmed groeide op in Deurne en verhuisde op 12-jarige leeftijd naar AntwerpenNoord. Zijn leven verliep niet altijd even makkelijk, maar hij beschikte over een talent: humor. “Ik was al heel vroeg met comedy bezig, al besefte ik dat toen nog niet. Ik was een klein dun ventje dat door humor met veel wegkwam”, vertelt de stand-upcomedian. “Ik heb altijd alles met goede intenties en met veel enthousiasme ondernomen, maar telkens weer moest ik ondervinden dat mensen het verkeerd begrepen of interpreteerden. Deze show is goed bedoeld en ik hoop dat ik ook voor één keer goed begrepen zal worden”, aldus Ait Ahmed.

Bewoners Antwerpse binnenstad hebben het meest last van luchtvervuiling Steden van de toekomst

“Ik heb het altijd goed bedoeld, maar werd nooit goed begrepen”

Yassin Akouh

Antwerpenaren bijten in het (stik)stof De luchtkwaliteit in Antwerpen is volgens onderzoek van Greenpeace catastrofaal. De stad behoort tot de vierde meest vervuilde regio in Europa. Uw krant polste naar reacties bij de bewoners van de plaatsen met de hoogste concentratie stikstofdioxide, maar ook naar wat de bewoners te wachten staat in de toekomst.

Foto: Yassin

De AEL kan goed gebruik maken van Latifs talenten. Tijdens de polemiek rond de Mohammed-cartoonwedstrijd, vond de AEL dat ze hierop moest reageren. Latif tekende een cartoon, niet per se als tegenreactie, maar eerder om de vrijheid van meningsuiting te testen. “We ondervonden al snel dat het recht op de vrijheid van meningsuiting alleen op het eigen volk of de eigen visie wordt toegepast. Uiteindelijk werden we veroordeeld, dus hadden we ons punt gemaakt”, aldus Latif.

Takeldienst met Belkacem Het blijft niet enkel bij zijn lidmaatschap van de AEL. Samen met Fouad Belkacem start Latif een takeldienst, die ze samen anderhalf jaar uitbaten. Na een tijdje draait de zaak niet meer goed en moeten ze het faillissement aanvragen. Een tijdje later radicaliseert Fouad.

Na het faillissement gaat Latif op zoek naar een nieuwe baan. Dat wordt geen makkelijke klus. Hij leeft onder andere van een uitkering en richt drie zaken op, die een voor een floppen. Uiteindelijk belandt hij bij DHL in de luchthaven en werkt hij zich op tot check-in agent bij Brussels Airlines, waar hij tot op vandaag werkt.

Foto: Musti

Waarom een show?

“ Toen ik in de krant las dat Antwerpen één van de meest vervuilde steden in Europa is, schrok ik wel.”

Zahi

De show is voor Latif een logische stap, en het is ook de perfecte timing. Hij wil een bepaald hoofdstuk van zijn leven afsluiten, en dat doe je volgens hem het best met een show. “Ik ben er klaar voor, al weet ik niet of het publiek dat ook is. Maar ik voel de drang om deze show te spelen”, vertelt hij enthousiast.

Zichzelf als rolmodel Latif heeft veel rolmodellen die hem hebben gevormd tot wie hij nu is, toch vindt hij zichzelf het grootste rolmodel. “Dat klinkt arrogant, maar dat is het zeker niet. Zonder al die grote namen had ik nooit de moed gevonden om bij de AEL of op persoonlijk vlak enig succes te boeken. Alles is met elkaar verbonden”, lacht hij.

5

6

| STAMPWERPEN

STAMPWERPEN |

De Uber van de trottinettes rolt ‘t Stad binnen

Je kunt ze niet missen, de meer dan honderd elektrische steps die de voorbije weken in het Antwerpse straatbeeld zijn opgedoken. Met de Amerikaanse app Bird kunnen Antwerpenaren nu een deelstep huren, en die dan op een zelfgekozen locatie weer achterlaten. Het bedrijf bestaat pas een jaar, maar richt zich na overdonderend succes in de Verenigde Staten nu zijn ogen op Europa, en dus ook op Antwerpen.

Foto’s: Musti

ijn we

z baant p e t s l De dee erpen. w t n A in

erken

de w g door

De dee lstep e n de de op de R elscoo ooseve ter oog ltplaat in oog s.

eg, de step de w t r e p s r e v s Som ckplein. het De Conin

zoals hier op

m en

Eenzaa

op de n e e l l a

Meir.

De step in gezelschap op de Leien, klaar om de wereld in te ‘rollen’

7

8

| STAMPWERPEN

STAMPWERPEN |

Jeugdhuis stimuleert artistieke talenten uit de buurt

9

Met de pen in de hand geboren jonge auteurs op de Boekenbeurs

Antwerpen is een majority-minority city (een stad waar minderheidsgroepen de meerderheid van de bevolking vormen) en staat daarmee in dezelfde lijst als Rotterdam, Brussel en zelfs New York. Helaas is die culturele diversiteit in Antwerpen niet altijd zichtbaar. Youth Zone, een jeugdwerking die de artistieke talenten van jongeren stimuleert, wil daar iets aan veranderen.

Tijdens de eerste tien dagen van november ontving de Antwerp Expo naar jaarlijkse gewoonte weer massaal veel boekenliefhebbers op de 82ste editie van de Boekenbeurs. Tussen de ervaren schrijversrotten, bevindt zich hier en daar ook jong talent.

Roxanne (20), Lena (21), Yannick (29) en Quinten (16)vertellen over hun wedervaren als jonge auteurs op de Boekenbeurs.

Lieven Miguel Kandolo

Joppe Nuyts

Youth Zone zag het licht na de rellen in de Antwerpse wijk Luchtbal in 2016. Die kwamen er nadat Abdel Arbi hardhandig was aangepakt door de Antwerpse politie.

“Na zijn arrestatie zijn jongeren van de wijk op het Terloplein samengekomen om politiecombi’s te bekogelen. Ik heb nog geprobeerd om ze tegen te houden,” zegt Rodney, initiatiefnemer en bestuurslid van Youth Zone. “Ik begrijp hun woede; toen ik jonger was maakte ik gelijkaardige situaties mee. Maar dat wil niet zeggen dat hun aanpak goed was. Helaas wilde niet iedereen luisteren.”

Uit de isolatie breken “Ik had al eerder het idee om iets als Youth Zone op te richten. Toen ik de rellen zag gebeuren, wist ik dat het moment was aangebroken om iets te doen voor de jongeren van de wijk Luchtbal. Het idee was om deze jonge mensen in een positief daglicht te plaatsen en hen een stem te geven” Amanda, penningmeester van Youth Zone vult aan: “Rond mijn elfde verhuisden we van Berchem naar Luchtbal. Er was daar niets te doen. En dus bleef ik thuis en tekende ik de hele dag. De jongeren van mijn generatie kenden elkaar niet echt, waardoor we wat geïsoleerd geraakten.”

Empoweren Michael, voorzitter van Youth Zone, legt uit dat de oprichters verschillende methodes hebben bekeken om te zien wat zou werken. “Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om de artistieke talenten van jongeren te stimuleren: rappen, slam poetry, graffiti, etc. Op die manier kunnen we ze employeren en een netwerk aanbieden.”

“Het geeft voldoening om de jongeren te zien evolueren. We geven hen een duwtje in de rug om een mooie toekomst op te bouwen.,” zegt Amanda. “We zijn erin geslaagd om een familiale sfeer binnen Youth Zone te creëren en we zijn trots wanneer we zien dat sommige jongeren die elkaar ontmoeten bij Youth Zone, ook buitenaf afspreken om bijvoorbeeld samen naar de studio te gaan.”

“Vroeger was onze doelgroep jongeren tussen 12 en 21 jaar, maar dat evolueerde naar 14 tot 25 jaar,” zegt Rodney. De standplaats is in Antwerpen-Luchtbal, maar ook jongeren van andere districten en wijken zijn hier welkom. “We hebben leden gehad die van buiten Antwerpen kwamen. Zo waren er zelfs uit Leuven en Beveren.”

Foto: Joppe

Yannick Dangre:

“Mijn eerste Boekenbeurs was razend spannend”

Foto: RR

Quinten Goethals:

“Tolkien en JK Rowling zijn mijn grote voorbeelden” Quinten Goethals (16) is de benjamin onder de Vlaamse auteurs. Op zijn elfde schreef hij aan zijn eerste fantasyroman. Vijf jaar later ligt zijn tweedelige reeks in de winkelrekken en schrijft hij intensief aan een volledig nieuw verhaal.

“Ik zou graag voltijds schrijver worden, maar ik blijf realistisch: het is weinigen gegeven. Tolkien en JK Rowling zijn mijn grote voorbeelden.”

“In vergelijking met mijn eerste boek schrijf ik al een stuk beter. Toch voel ik me nog steeds een groentje, zeker in het bijzijn van al die ervaren schrijvers op de boekenbeurs. Ik weet niet of ik echt al deel uitmaak van die community Boek: De rand van de wereld Uitgeverij: beefcake publishing

(lacht). In het begin voelde alles redelijk overweldigend.”

“Op de Boekenbeurs spreek ik af en toe wel af met bepaalde auteurs om tips te vergaren. Dit jaar heb ik afgesproken met Johan Vandevelde, die ook fantasy romans schrijft. Door al dat schrijven ben ik een echte taalperfectionist geworden. Ik wil dus nog veel leren.”

Yannick Dangre (29) is de ervaren wolf tussen de jonge boekenwelpen. Hij begon al vroeg met schrijven. Zijn eerste boek verscheen op z’n 22e. Zeven publicaties en een paar duizend verkochte exemplaren later, wordt hij beschouwd als een van Vlaanderens meest beloftevolle auteurs. Zelf doet hij het nu liever wat rustiger aan, en schrijft hij vooral over wat hij leuk vindt..

“Ik bracht een tijd geleden een dichtbundel uit. Nu werk ik aan een nieuw boek, al doe ik dat op een rustig tempo. Het maakt me niet uit of dat nu één, twee of vijf jaar duurt. Vroeger werkte ik wel met deadlines, maar dat bezorgde me veel stress en beïnvloedde ook in zekere zin het schrijfproces.”

“Mijn eerste Boekenbeurs was razend spannend,” vult Yannick aan, “Stel je voor, als jonge auteur tussen alle grote namen. Toen voelde ik me als een kind in een speeltuin. Nu voelt dat al wat normaler aan. Mijn idolen van toen zijn

nu al acht jaar collega’s. Je weet meestal niet naast wie je zal zitten, dus dat blijft wel elke editie spannend.”

“Een schrijversbubbel stimuleert me vaak niet. Ik heb een tijdje in Amsterdam gewoond tussen allemaal auteurs. In het begin is dat leuk, maar na verloop van tijd begint dat te vervelen. Daarom probeer ik mijn gedachten te verzetten binnen andere milieus. Ik neem zo nu en dan bijbaantjes. Dat is veel vruchtbaarder, al is het niet gemakkelijk om telkens van job te veranderen (lacht).”

Foto: Joppe

Boek: De idioot en de tederheid Uitgeverij: Standaard Uitgeverij

Roxanne Wellens:

“Mijn boek hielp me om met verlies om te gaan”

Lena De Coninck:

“De Boekenbeurs was een reality check” Lena De Coninck (21) begon te schrijven op haar achttiende. Ze bracht al twee romans uit, telkens met een maatschappelijke insteek. Haar laatste boek, De hoogste prijs, gaat over kinderprostitutie in Antwerpen. Dit jaar signeert ze opnieuw op de Boekenbeurs.

Foto: Joppe

“De Boekenbeurs was een goede reality check,” begint Lena, “Vroeger beschouwde ik mezelf als uniek, samen met een handvol collega’s die ik bewonder. Op de Boekenbeurs voelde ik me plots weer een klein druppeltje in een grote oceaan van creativiteit. Sinds mijn tweede publicatie voel ik me wel deel van de schrijverscommunity. Op dode momenten ga ik om tips vragen bij andere auteurs.”

Wat doet Youth Zone?

Youth Zone organiseert workshops rappen, slam poetry en teksten schrijven.

Maar ook evenementen zoals Youth Zone Sessions en Talentendag. Die dag worden bekende artiesten uit Antwerpen gekoppeld aan opkomend talent van het jeugdhuis.

Bovendien wil de organisatie ook een buurtbewoners betrekken zodat mensen elkaar beter leren kennen.

Ze werkt ook samen met andere organisaties zoals Kilalo, CC Luchtbal, Mama’s Open Mic en de Koning Boudewijnstichting.

Foto: Joppe

Boek: De hoogste prijs Uitgeverij: Clavis

“Later zou ik graag fulltime schrijfster worden. Die gedachte lijkt me utopisch, al hoorde ik van mijn collega Kaat De Cock dat het best mogelijk is. Voorlopig studeer ik nog Taal- en Letterkunde, om toch een zekere bagage te hebben. Soms verschijnen mensen met mijn twee boeken tijdens een signeersessie.”

Roxanne Wellens (20) bracht vorig jaar haar debuutroman Te waar om mooi te zijn uit.

Ze kon meteen rekenen op heel wat aandacht. Haar boek gaat over Otello, die zijn zus verliest aan zelfdoding; een onderwerp dat vandaag nog steeds taboe is.

Het is geen toeval dat Roxanne over dit onderwerp schreef. “Ik ben binnen mijn familie veel met zelfdoding geconfronteerd. Drie van mijn vier grootouders beroofden zichzelf van het leven; mijn grootvaders hingen zichzelf op, en mijn grootmoeder stierf aan een alcoholverslaving en depressie. Ik zie haar alcoholgebruik ook als een vorm van zelfdoding, ze dronk zelfs in het ziekenhuis.”

“Het boek hielp me om met dat verlies om te gaan. Daarnaast wil ik mensen die in hetzelfde schuitje zitten een hart onder de riem te steken. Ik merk dat zelfdoding nog Boek: Te waar om mooi te zijn Uitgeverij: Querido

steeds taboe is en dat er maar zelden over wordt geschreven.”

“Vorig jaar stond ik voor het eerst op de boekenbeurs. Toen voelde ik me een echte auteur. Ik signeerde samen met Bart Moeyaert en Dirk Bracke. Dat waren vroeger mijn jeugdhelden, nu zijn het kennissen. Door mijn boodschap kwamen mensen spontaan naar me toe. Ik kreeg vaak te horen dat mijn boek hen geholpen heeft tijdens het verwerkingsproces van de zelfdoding van een van hun geliefden.

Dat is extra speciaal.”

10

| STAMPWERPEN

STAMPWERPEN |

Aimen Horch

(Gemeenteraadslid Vilvoorde, Groen, 22 jaar)

vs.

11

Soufiane Amrani

(30 jaar, CD&V, 2de opvolger gemeenteraad Antwerpen; 1ste opvolger districtsraad Borgerhout;)

Mijn partij staat open om in de toekomst samen te werken met N-VA Bij Groen komt inhoud altijd op de eerste plaats. En die verschilt erg hard met die van N-VA. De partij leidt momenteel de meest rechtse regering in België en in Vlaanderen. Toch staan we altijd open voor discussie, omdat dat onze democratische plicht is.

CD&V wil met iedereen samenwerken, behalve met extreme partijen. Vlaams Belang is een no-go en we zien het ook niet zitten om met PVDA in zee te gaan. Voor ons is het belangrijk om ons programma te kunnen waarmaken. Dat is alleen mogelijk door in dialoog te gaan. En niet met extreme figuren samen te werken.

Praktijktesten zijn een belangrijk onderwerp dat tijdens deze legislatuur behandeld moet worden Helemaal akkoord. Discriminatie en racisme moeten niet alleen federaal of regionaal aangepakt worden, maar ook lokaal. Dat is perfect mogelijk via het gemeentebestuur.

Praktijktesten dringen discriminatie op de huur- en arbeidsmarkt terug. Het is belangrijk dat iedereen zich goed voelt in zijn/haar eigen stad. Praktijktesten zijn daarvoor een middel.

Uiteraard. Alles wat gelijke rechten betreft is prioritair voor ons Dit had 10 jaar geleden al moeten gebeuren.

De wet rond mystery calls, die door Kris Peeters werd doorgevoerd, is daar een goed voorbeeld van. Ik hoop dat de praktijktesten, in een breed pakket van maatregelen, binnen het bestuursakkoord zullen worden opgenomen.

De opkomst van extreemrechts in Vlaanderen en die van extreemlinks in Franstalig Brussel en Wallonië moeten in het oog gehouden worden In dit land kennen we vrijheid van meningsuiting en die moet bewaard blijven. Aan de andere kant vind ik dat partijen die ondemocratisch handelen, niet mee mogen regeren. We moeten niet met de vinger wijzen naar de politiek, maar luisteren naar de kiezer. Angst voor het onbekende is de reden waarom kiezers extreem stemmen.

Een wisselwerking tussen de stad en de verschillende gemeenschappen kan voor meer begrip zorgen.

Met de opkomst van extreme partijen, stel ik mij de vraag af: hoe komt het? We moeten die ideeën ernstig nemen en kijken waarom mensen zo hard zijn geworden. Ik wil graag dat deze mensen terug in liefde en verbondenheid geloven. Het klinkt misschien wat geitenwollensokken, maar datis volgens mij het echte probleem.

Foto’s: Musti en Ine

Mijn partij maakt kans bij de Vlaamse, Federale en Europese verkiezingen van volgend jaar

Lieven Miguel Kandolo Foto’s: Ine

Als oppositie heeft Groen geprobeerd door te wegen op verschillende thema’s, maar in de meerderheid kan je meer doen. We hebben gezien dat het rechts beleid van de laatste vijf jaren veel mensen in de kou heeft laten staan. Groen wil het tij keren met een beter socio-economisch beleid voor de mens en het klimaat.

CD&V heeft een geweldig verbindend verhaal, dat mensen aanspreekt. Dus ik geloof zeker dat we kans maken bij de volgende verkiezingen. Ons programma is erg gebalanceerd en biedt een antwoord op de open vragen van de samenleving.

Cohousing zit in de lift Samenwonen in de stad steeds populairder bij twintigers

Jong zijn kost geld

Jaimy (24) “Voor ik vast begon te werken, heb ik nooit als student gewerkt. Ik vind dat geld moet rollen. Het is belangrijk dat je plezier hebt.”

In de stad valt er veel te beleven voor jong geweld: kleren kopen, uitgaan, koffiebars bezoeken, noem maar op. Maar daar is vaak een Freedom Richard Eastwood Agyemang prijskaartje aan verbonden. Hoe gaan jongeren om met het geld dat ze verdienen? We vroegen het aan de jeugd in de Antwerpse straten.

Hibaq (19) “Natuurlijk koop ik kleren en ga ik eens uit eten, maar sinds ik vast werk heb, spaar ik echt wel. Van dat spaargeld blijf ik af en zal ik ooit een huis kopen.”

Noah (15)

Cheyenne (16)

“In de vakanties help ik mijn oom in de bouw. Een deel van het geld dat ik maandelijks verdien, zet ik meestal opzij om te sparen voor grote aankopen zoals een Playstation of mooie kleren. Vaak is dat maar voor een korte periode, want voor de verre toekomst spaar ik nog niet.”

“Het meeste geld dat ik verdien, geef ik uit als ik wegga met vrienden. Maar ik ben van plan om binnenkort geld opzij te zetten om mijn rijbewijs te kunnen betalen.

Daar ben ik echt wel mee bezig.”

Beau (15) “Ik doe af en toe klusjes bij familie. Daarvoor krijg ik ongeveer vijf euro per uur. Als ik mijn loon krijg, zet ik altijd iets opzij. Ik vind het belangrijk dat ik in de toekomst nog op iets terug kan vallen.

Natuurlijk koop ik soms wel eens nieuwe kleren, maar daar gaat zeker niet al mijn geld naartoe.”

Foto’s: Elise

Queeny (20) “Het geld dat ik met mijn studentenjob verdien, geef ik integraal uit aan kleren... Sparen is moeilijk voor mij (lacht).”

Babs (16) “Met het geld dat ik verdien ga ik feesten en koop ik kleren en make-up. Ik zou later eigenlijk graag in het buitenland studeren en daar zou ik voor moeten sparen, maar dat lukt me niet.”

Pas afgestudeerde jongeren kiezen er tegenwoordig steeds vaker voor om een aantal jaar met hun vrienden of zelfs onbekenden samen te wonen. Jochem, Sebastien, Vincent en Samuel zetten de stap en doen hun verhaal.

Ine Philippe Cohousing is al lang niet meer enkel weggelegd voor Monica, Rachel, Chandler, Ross, Joey en Phoebe uit Friends. De Facebookgroep ‘Samenhuizen en Cohousen Antwerpen’ telt meer dan 10.000 leden.

Dagelijks verschijnen er berichten van mensen die op zoek zijn naar huisgenoten.

Ook Jochem vond via deze groep zijn huidige stek. Hij woont nu al meer dan twee jaar samen met drie andere jongeren in het centrum van Antwerpen: “Ik heb drie jaar op kot gezeten in Antwerpen. De eerste twee jaren waren top. Ik had fijne huisgenoten en we zaten vaak samen ’s avonds in de keuken gezellig te babbelen. Maar toen kreeg het pand een nieuwe eigenaar, verhuisden er een paar huisgenoten en plots zat er niemand meer in de keuken. Toen ben ik op zoek gegaan naar iets anders, en ben ik op dit appartement uitgekomen.”

gemeenschappelijke bankrekening te openen, om zo alle rekeningen te betalen. “Wij storten daar allemaal hetzelfde bedrag op, en daarvan betalen wij dan de vaste kosten zoals de huur, en elektriciteit. We storten net iets meer, waardoor er altijd een potje overblijft. Mocht onze wasmachine bijvoorbeeld een keer stuk gaan, kunnen we ze met dat geld laten maken.”

Toch is cohousen met onbekenden niet voor iedereen weggelegd. Vincent en Sebastien besloten begin september om samen met hun vriend Kourosh hun intrek te nemen in een appartement in Berchem.

Ze kennen elkaar al bijna tien jaar en samen iets zoeken was voor hen een logische stap. Maar cohousen met mensen die ze niet kennen, zagen ze niet zitten. “Dat zou ik sowieso maar met een paar mensen kunnen”, zegt Sebastien. Ook Vincent denkt er zo over: “Ik zou liever alleen wonen dan met vreemden.”

Zowel voor Jochem als voor Vincent en Sebastien was het financiële aspect niet de hoofdreden om te gaan cohousen. “Het sociaal contact is de hoofdreden dat ik ben gaan cohousen”, zegt Jochem.

Gemeenschappelijk potje Bij een cohousingproject komt wel wat administratie kijken, en vaak moet je ook wel aardig wat zaken met je huisgenoten regelen en goede afspraken maken. Jochem en zijn huisgenoten losten dat op door een

Vincent en Sebastien hebben geen vaste regels. “We doen samen onze boodschappen en die delen we ook gewoon door drie.

Zo hoeven we niet alles uit te rekenen. Het zou stom zijn om zoveel tijd te verliezen om te kijken of iemand een paar euro’s meer of minder heeft betaald.”

blijven, maar dat hebben we opgelost door een poetsvrouw in huis te nemen.” Ook Sebastien ziet geen nadelen. “Het is nog beter dan ik mij hadkunnen voorstellen.

Het is hier een echte thuis voor mij.”

Voor Jochem is praten erg belangrijk.

“Als ik kijk naar de mensen met wie ik in het verleden heb samengewoond, dan is communicatie echt cruciaal. Als dat niet goed zit, lopen er dingen mis en geraak je geïrriteerd.”

Wetgeving

“Wij eten meestal ook samen. Op dat gebied zijn wij meer een “gezin” dan toen we op kot zaten. Toen deden we meer dingen apart”, zegt Sebastien. “We hebben ook veel gemeenschappelijke interesses”, voegt Vincent toe. “De Playstation neemt veel tijd in beslag. Die hebben we trouwens ook samen gekocht”.

Maar cohousing heeft niet alleen voordelen. Op juridisch en fiscaal vlak is de wetgeving nog niet aangepast. Er is dus nog veel onduidelijkheid. De bewoners wonen onder een dak, delen ruimtes en hebben een gemeenschappelijk huurcontract. In die optiek worden ze door de overheid als samenwonend of als een gezin beschouwd.

En dat kan gevolgen hebben voor bewoners die recht hebben op een uitkering.

Die kan daardoor verminderen, of zelfs wegvallen, omdat zij niet meer als alleenstaanden worden beschouwd. Ook andere huisgenoten kunnen daar de gevolgen van merken, al zijn die niet altijd negatief. Zo merkte Jochem dat hij vorig jaar een belastingvoordeel kreeg omdat één van zijn huisgenoten een uitkering ontving, en die persoon bij hem ten laste stond.

Poetsvrouw

Cohousen met jonge nieuwkomers

Zijn er dan geen negatieve aspecten aan cohousen? Voor Vincent en Sebastien alvast niet. “Het enige probleem dat zich had kunnen stellen is dat het hier schoon moet

Voor Samuel was cohousen een ideale oplossing tegen de eenzaamheid. Hij maakt deel uit van het project Curant, waarbij erkende vluchtelingen samenwonen

Sociaal contact

met een ‘buddy’. Samuel is de buddy van Mohammad, en woont samen met nog twee anderen in een huis in Borgerhout. “Ik wilde cohousen omdat ik mij wat eenzaam voelde. Alleen wonen was voor mij niet zo gezond. Ik had veel slechte gewoontes. Ik verlangde naar een andere levensstijl. Op Facebook zag ik een bericht van Curant. Ik ben naar één van de infosessies geweest en dat heeft mij helemaal overtuigd. Omdat het heel goedkoop is, maar ok omdat het een verrijkende ervaring is en dat je in contact komt met mensen die je anders nooit zou ontmoeten.”

Samuel werd gematcht met Mohammad en daarna volgde een eerste ontmoeting. Die ging goed, en Samuel en Mohammad besloten om te verhuizen. Veel tijd had Samuel niet nodig om zich aan te passen. Hij had zich goed voorbereid. Bovendien was alleen wonen volgens Samuel niet zo gezond voor hem. “Ik had veel slechte gewoontes. Dus ik kwam hier eigenlijk al met de mentaliteit ‘ik wil een andere levensstijl’. Ik had die sociale controle toch wel wat nodig.”

Volgens Samuel is cohousen toch nog anders dan op kot zitten. De verbondenheid maakt voor hem het grote verschil. “Hier heeft ook iedereen zijn kamer, maar het voelt wel aan alsof je samenwoont. Vaak zitten wij ’s avonds samen tv te kijken. Of als ik een dood moment heb, kom ik even in de zetel chillen. In het begin dronken wij bijvoorbeeld ook elke avond samen thee.”

Over één jaar loopt het project af, en dan moeten Samuel, Mohammad en de andere twee huisgenoten weer verhuizen. En dat vinden ze allemal heel jammer. Als het aan hen lag, zouden zij nog langer samenwonen.

12

| STAMPWERPEN

“Elke hoek in Antwerpen is een ander werelddeel” Jaarlijks vertrekken duizenden studenten naar het buitenland om er te studeren of stage te lopen. Onder hen zijn er ook die voor Antwerpen kiezen. Wat vinden zij van de koekenstad en wat zijn hun favoriete plekken?

Elise Schroons YRLA (21), Nederland, tweede jaar Orthopedagogie Karel de Grote Hogeschool

CHRISTIAAN (25), Zuid-Afrika, Master Rechten aan de Universiteit Antwerpen.

“Eén van mijn favoriete plekken in Antwerpen is het Eilandje. Ik hou van de uitgestrektheid van de wijk en de combinatie van het water, de boten en de moderne twist van het MAS. Een kleine tegenvaller is het weer. Het kan nu al erg koud worden en dat ben ik in Kaapstad niet gewoon. Maar eigenlijk heb ik niet te klagen. Ik spendeer vijf maanden in het buitenland, dat is al mooi op zich.”

“Als plattelandsmeisje mis ik de natuur het meest.

Die leegte vul ik op door te wandelen in de parken en straten van Antwerpen. Ik hou ervan om een boekje te lezen op de Grote Markt. Wat me vooral opvalt aan Belgen is dat ze terughoudend zijn. Als ik nieuwe mensen ontmoet weet ik niet goed hoe ik ze moet begroeten. In Nederland geven we meestal een hand, maar in België durven mensen me wel eens gek aankijken.”

Foto: Freedom

Stikstof, snot en stress OPINIE

Thomas Franken

Vorige week was een goed gevulde week: met brainstorms, interviews en schrijfwerk, maar vooral met zakdoeken en thee met honing. Je raadt het al: het verkoudheidsseizoen – het beruchte vijfde seizoen - is weer aangebroken. Geen pretje dus, maar gedeelde smart is halve smart. Op de bus worden we getrakteerd op een symfonie van snotteren en hoesten, bij de bakker onderdrukken klanten hun nies boven de croissants. De loopneuzen en kriebelhoesten zijn echter ook het gevolg van een andere, veel pijnlijkere oorzaak: de befaamde slechte luchtkwaliteit in deze stad. De koude lucht die we inademen bevat namelijk niet enkel ziektekiemen. Onze longen absorberen ook fijnstof en andere schadelijke stoffen. Een frisse neus halen krijgt op die manier een geheel andere invulling.

Het is waar: de bus waarop we met z’n allen zitten te snotteren is mede verantwoordelijk voor de luchtvervuiling in Antwerpen.

Maar denk eens aan hoeveel auto’s daardoor blijven staan? Het vracht-en personenverkeer is de grootste oorzaak van de hoge concentraties stikstof in de stad. Dat is me deze week duidelijk geworden. We vergiftigen onszelf: uitlaten hijgen in onze nek en fijnstof dwarrelt geruisloos onze woonkamers, badkamers en garages binnen. De stad biedt een waaier aan alternatieven voor het gebruik van de auto: deelfietsen, -steppen, en – scooters die je allemaal schoner, maar vooral vaak zelfs snéller op je bestemming brengen. De moeite waard om te proberen, lijkt me.

Foto: Freedom

Foto: RR

Altijd al willen weten hoe je de beste foto’s en video’s maakt?

Foto: Freedom

ADRIANO (26), Mexico, Master Politieke Wetenschappen aan de Universiteit Antwerpen.

DAVID (20), Oostenrijk, Journalistiek aan AP Hogeschool “Per toeval ontdekte ik de koffiebar Coffeelabs, die mijn favoriete plek in Antwerpen werd. Ik hou van de koffie en de gezellige sfeer, en kan er uren slijten.

Het enige dat me aan Antwerpen stoort is het openbaar vervoer. Het is duur en het netwerk is beperkt.

Vaak moet ik nog een lange afstand te voet afleggen omdat er geen tram of bus op dat traject rijdt. Langs de andere kant neem ik nu wel vaak de fiets, terwijl ik dat thuis nooit zou doen.”

“De diversiteit van Antwerpen trok me meteen aan.

Voor mij is dit één van de enige plaatsen waar je het gevoel krijgt dat je in een multiculturele omgeving leeft. Elke hoek van de straat kan een weerspiegeling zijn van een ander deel van de wereld. Dat heeft zijn charmes, maar maakt het ook moeilijk om vast te stellen wat het ‘echte’ Antwerpen nu juist definieert. Een favoriete plaats kiezen is dus moeilijk, maar ik denk dat het MAS dan toch net dat tikkeltje specialer is. De stijl van het gebouw breekt volledig met die van de omringende gebouwen.

Op vlak van wonen is Antwerpen duur in vergelijking met Latijns-Amerika. Een goed kot vinden was dus niet vanzelfsprekend, ondanks het grote aanbod.

Dan is er ook nog het gevaar dat er oplichters zijn die je voor een mooi prijsje lucht verkopen in plaats van een slaapplek. Verhuizen naar en studeren in een vreemd land met een vreemde taal vereist veel administratie, die bijna altijd Nederlandstalig is. De taal vormt vaak een obstakel. Het gebeurt wel eens dat ik papieren teken zonder zeker te weten wat er op staat.”

Of je wil een straffe interviewer worden en een sterk artikel in elkaar steken? gratis StampMedia biedt je de kans om creatief aan de slag te gaan met woord en beeld en je skills aan te scherpen.