Sinkhan

นามแห่งข้ า คือ ...สิงคาล ไม่ร้ ตู งแต่ ั ้ ยามใดที่ข้ามิเคยชายตาแลอิสตรี หากแต่นิยมความเป็ นบุรุษของผู้อื่น จนชื่อ เสียดังกระฉ่ อนว่าเป็ นหมา..ตัวเมีย ในยามนี ้ที่โจรกองทัพหมาในไร้ ผ้ ใู ดต่อกร สิงคาลกลับได้ รับคาร้ องขอจากเหมันต์ สหาย ในวัยเด็ก สหายที่เขาเคยต้ องตาต้ องใจมัน... ให้ ช่วยเหลือ องค์จรัสรวี รัชทายาทเพียงพระองค์ เดียวแห่งวนาวสี หนุ่มน้ อยวันละอ่อนที่มีภัสดาถึ งสี่คน ที่นึกถึ งทีไรก็ พาลให้ เขาอิจฉาคนผู้นี ้เสีย เหลือเกิ น หากจะบอกว่าเขาทาเพื่อทดบุญคุณเหมันต์นนมิ ั ้ ใช่ ซะทีเดียว เหตุที่เขายอมเป็ นศัตรูกับ รุสรัล คือ ใบหน้ าของจรัสรวี ที่มีพิมพ์เดียวกันกับคนผู้หนึ่งในความทรงจาของเขา... ยามที่กองทัพหมาในยกพลไปชิงองค์จรัสรวีกลับมาเป็ นเชลย เขาก็ ได้ พบกับบุรุษที่ อ่อนแอและเจ้ าน ้าตา ...เรื อนร่ างโปร่ งบางสัน่ คลอนจากแรงสะอื ้นไห้ พาลให้ สิงคาลเกิ ด ความรู้สึกเบื่ อหน่ายกับท่าทีไม่ส้ คู นและทาอะไรไม่ได้ นอกจากร่ าไห้ อีกทังเขาเองก็ ้ ไม่นิยมบุรุษ ที่มีรูปหน้ าและท่าทีที่เหมือนสตรี บอบบางเช่นนี ้ จนกระทัง่ เข้ าวันที่สองที่จรัสรวีอยู่ในค่าย สิงคาลสังเกตเห็นว่าจรัสรวีไม่ยอมเสวย เด็ก น้ อยที่ไม่ร้ จู กั สู้คนทังที ้ ่ตนเองถูกรังแก เขาจึงมอบไมตรี เล็กๆ น้ อยๆ ให้ แก่ จรัสรวี ยิ่ งนานวัน ไมตรี นนก็ ั ้ ก่อเกิ ดเป็ นความรู้สึกเอ็นดูต่อเด็กน้ อยที่ใสจนซื่อผู้นี ้ ผ่ านไปอีกหลายวัน เขาเห็นจรัสรวีนงั่ เดียวดายในค่าย เขารู้ว่าเด็กนี่คงอยากกลับไปหา พวกสี่ภัสดามากกว่าที่จะอยู่ในค่าย แต่จะทาเช่นไรได้ ในเมื่อคนพวกนันไม่ ้ ยอมมารับจรัสรวี ตามที่ได้ ตกลงกันไว้ สิงคาลรู้สึกระอาใจ จนเป็ นผ่ านเดินเข้ าไปสนทนาด้ วยเพื่อให้ จรัสรวีคลายความเศร้ า หมอง แต่แน่นอนว่าตัวเขาไม่เคยพูดจาหวานหู ดังนัน้ คาพูดแรกที่เอ่ยออกมาจึงเป็ น “ข้าว่าเจ้า โดนผัวทิ้ งแล้วล่ะ” ..พริ บตานันใบหน้ ้ านวลก็ ซีดขาวลง ก่ อนที่จะโต้ แย้ งอย่ างเด็กเอาแต่ใจ

การอยู่ท่ามกลางรังโจรที่มีแต่บุรุษบึ กบึ นและหยาบคาย จรัสรวีจึงถื อเป็ นของแปลกใหม่ สาหรับสิงคาล ยิ่ งเด็กน้ อยซื่อบื อ้ เซ่อซ่าเท่าใด ก็ ยิ่งทาให้ การกลัน่ แกล้ งหยอกล้ อสนุก สนานขึ ้น เท่านัน้ เมื่อจรัสรวีถูกลวงให้ ไปในสถานที่อโคจรอย่ างหอโสเภณี เขาก็ รีบตามไปรับกลับมาอย่ าง รวดเร็ ว ด้ วยกลัวว่านกหงส์หยกตัวนี ้จะเป็ นอันตราย แม้ จะหัวเสีย แต่ก็โล่งใจที่จรัสรวีไม่มี อันตราย ....แต่จะเป็ นอันตรายจากตัวเขามากกว่าที่ร้ วู ่าจรัสรวีถูก ยาปลุกสวาท แม้ เขาจะบอก ปั ดอย่ างแล้ งน ้าใจว่าให้ ทรงช่วยตนเอง แต่เพียงแค่มองสิงคาลก็ ร้ ถู ึ ง ความไม่ประสีประสาของ จรัสรวีทาให้ เขาทังอ่ ้ อนอกอ่อนใจ แกมสงสัยว่าผู้ที่มีถึงสี่ภัสดาทาไมถึ งยังอ่อนต่อโลกได้ ขนาดนี ้ ..สุดท้ ายก็ เป็ นตัวเขาเองที่กลับมาช่วยปลดเปลื ้องความไม่สบายตัวให้ จรัสรวี ร่ างโปร่ ง บางซุกซบอยู่กับแผงอกอุ่นหนาของสิงคาล ทังเนื ้ ้อตัวแดงร้ อนอย่ างที่ร้ วู ่าจรัสรวีคงอับอายมาก ทาให้ สิงคาลอดไม่ได้ ที่จะพูดเย้ าแหย่ เด็กน้ อยตรงหน้ า และยังต้ องปลอบเด็กน้ อยที่เมื่อเสร็ จกิ จ ก็ เอาแต่ร่ าไห้ สะอึกสะอื ้น.. “เจ้านอกใจผัวเจ้าโดยมี ข้าเป็ นชู้ แต่คิดเข้าข้างตัวเองให้สบายใจ ... ถื อซะว่ามาเรี ยนศาสตร์ กามาไปปรนนิบตั ิ ผวั เจ้าก็แล้วกัน” แต่ผลลัพธ์ ที่ได้ กลับเป็ นการสะบัด ตัวออกและน ้าตาของคนงามไปเสียอย่ างนัน้ อดไม่ได้ จนต้ องดึงตัวจรัสรวีเข้ ามาซบอกปลอบละ โลม ปล่อยให้ น ้าตาหยดน้ อยๆ ไหลเปื อ้ นตนอย่ างไม่ใส่ใจ “ความจริ งคื อข้ารังแกเจ้า ใครๆ ก็รู้ เจ้าไม่ได้แพศยา ..ใครมันพูดนินทาเจ้า ข้าจะตัดลิ้ นมัน” อีกเหตุการณ์ หนึ่งที่สิงคาลหลุดปากเอ่ยความในอย่ างไม่ได้ ตงใจ ั ้ คือยามแกล้ งเย้ าแหย่ นกน้ อยยามชาระร่ างกายในลาธาร เมื่อเอ่ยปากสนทนาทีไรจรัสรวีก็เอาแต่พร่ าบ่ นอยากไปจาก เขาอยู่ตลอดเวลา ทาให้ ฝ่ายที่ร้ วู ่าเหตุใดเหมันต์ถึงได้ มาช้ าจากที่นดั ไว้ มาก พูดขึ ้นมาอย่ างไม่ ใคร่ พอใจ ...ต่อให้ สามีของจรัสรวีมาก็ จริ งก็ ยังต้ องสู้กับเขาให้ ชนะก่ อน ถึ งจะชิงตัวคนกลับไปได้ "หากเหมันต์ ไม่ชนะ เจ้าก็อยู่ในกรงทองของข้า ..ข้าจะเลี ้ยงเอง" ทว่าในท้ ายที่สดุ นกน้ อยที่มีเจ้ าของแล้ ว ผู้เป็ นเจ้ าของก็ ย่อมกลับมารับคืน.. เขาจึงทาได้ เพียงแกล้ งเชยชมโอบอุ้มจรัสรวีต่อหน้ าต่อตาบรรดาภัสดา หนึ่งคือแกล้ งคนงามด้ วยความ หมัน่ ไส้ และสะใจยามที่ได้ เห็นเพลิงโทสะในดวงตาของสี่ภัสดา สองคือไม่อยากให้ เด็กน้ อยต้ อง

มาตกระกาลาบาก ทางขึ ้นเขาลงเขาของค่ายโจรใช่ว่าจะเดินสบายๆ ดัง่ ที่เดินเล่นในพระราชวัง แต่เด็กดื ้อก็ ยังคงเป็ นเด็กดื ้อวันยันค่า “ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าเหนือ่ ย” จรัสรวีหยุดดิ ้น ด้ วยถ้ อยคา เรี ยบๆ ที่ออกมาจากปากสิงคาล แรกเริ่ มเดิมทีสิงคาลไม่ได้ สงั เกตว่าตนเองปฏิ บัติต่อจรัสรวีแตกต่างจากที่เคยกระทาต่อ ผู้อื่นอย่ างไร จนกระทัง่ ได้ ยินเสีย งลือหนาหูว่าหมาเช่นเขาจะเปลี่ยนไปเป็ นตัวผู้ จากการกระทา ที่ดเู หมือนเกี ย้ วพาราสีนกหงส์หยกตัวนัน้ ....ใช่ เขายอมรับ ว่าเขาเกิ ดความรู้สึกรักใคร่ เอ็นดู จรัสรวีมากเกิ นกว่าที่เคย ถึ งขันยอมให้ ้ ซบคลอเคลียบนอกตนเอง ถึ งขันยอมให้ ้ นอนร่ วมเตียง เดียวกัน แม้ ว่าเขาจะทาเพียงเพื่อปลอบใจจรัสรวีเท่านัน้ แต่สิ่งเหล่านันเขาไม่ ้ เคยกระทามันแก่ ผู้ใด... ...ชายผู้ซึ่งไม่เคยมอบความรักให้ ใคร บัดนี ้กลับรักทะนุถนอมคนๆ หนึ่งไว้ ในอ้ อมแขน ... หากแต่ก็ร้ วู ่าต้ องปล่อยไป เพราะนกน้ อยตัวนี ้ไม่เคยมีใจให้ และเขาก็ ไม่ได้ ต่าช้ าถึ งขันบั ้ งคับขืน ใจเพื่อยัดเยี ยดตนเองให้ แก่ จรัสรวี …..ยามใดที ่เหมันต์ มาถึ ง เจ้าก็จะไปจากข้า..... การที่สิงคาลไม่มอบจรัสรวีให้ แก่ สิสิระและวัสสานะที่มาขอเจรจาก่ อน ...อาจเป็ น ความเห็นแก่ ตวั เขาเพียงแค่ยืดวันเวลาที่จะได้ อยู่ร่วมกันกับจรัสรวีออกไปอีกแม้ เพียงสักวันก็ ยัง ดี ...แต่เขาคงคิดผิ ด การให้ จรัสรวีพบเจอสองคนนัน้ แม้ ว่าจะทาเพื่อให้ เห็นความสุขในดวงตา และเพิ่มความมัน่ ใจให้ เด็กน้ อยว่าบรรดาภัสดาจะไม่มีวนั ทิ ้ง กลับทาให้ เขาพบกับโทสะสะเทือน ฟ้ายามที่ร้ วู ่าจรัสรวีพยายามหนีออกไป สิงคาลจับจรัสรวีได้ กลางทางและจับมากักขังเพื่อลง ทัณฑ์ ….อย่างไรพรุ่งนีเ้ หมันต์ ก็มาแล้ว

ไยจึ งรี บร้อนไปจากข้า?? เขาไม่เคยโกรธการทาผิ ดอื่น ใดเท่าเวลานี ้.... การลงทัณฑ์ที่เต็มไปด้ วยอารมณ์ หึงหวง จึงจบลงด้ วยการรี ดเค้ นหยาดอารมณ์ สีขาวขุ่นของจรัสรวี เมื่อวันตัดสินศึกมาถึ ง สิงคาลมองผู้ที่อยู่ในสนาม เหมันต์.. คู่ต่อสู้ของเขาในยามนี ้ดูกะ ปลกกะเปลี ้ยกว่าที่เคย เนื ้อตัวของแม่ทพั หนุ่มเต็มไปด้ วยผ้ าพันแผล ....ข้ านับถื อเจ้ าที่เจ้ า อุตส่าห์ลากสังขารโรยแรงนี ้มาสู้กับข้ าเพียงเพื่อจรัสรวี.... ยามนันเองที ้ ่เขาได้ เห็นแววตาร้ อนรุ่ม

ระคนเป็ นห่วงของจรัสรวีที่ทอดไปยังร่ างของเหมันต์ ....เขารู้ รู้มาตลอด ว่าอย่ างไรก็ ไม่มีหนทาง รัง้ นกน้ อยไว้ ข้างกายไว้ ได้ อีก ... ”ข้า....แพ้เจ้า” เรื อนร่ างกายาล้ มตัวลงหนุนตักนิ่มของจรัสรวี ...คืนนี ้เป็ นคืนสุดท้ ายที่จรัสรวีจะอยู่ใน ความคุ้มครองของเขา ดังนันเขาจึ ้ งมัดมือชกให้ จรัสรวีมาเปลี่ยนผ้ าผันแผลกับใส่ยาบาดแผลที่ เกิ ดจากคมดาบของเหมันต์ จรัสรวีเองก็ ไม่ใช่คนใจร้ าย ยอมเป็ นหมอนหนุนให้ สิงคาล ....ความ เจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความง่ วงงุน ในไม่ช้าสิงคาลก็ หลับไป ...ร้อน... สิงคาลไม่ร้ สู ึกตัวยามที่จรัสรวียกหัวเขาให้ หนุนนอนหมอนแทน เขามีไข้ จาก อาการบาดเจ็บ ฝ่ ายจรัสรวีที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงครางแหบพร่ าของคนป่ วย เมื่อเห็นคนที่แต่ ไหนแต่ไรมาก็ แข็งแกร่ งดุจภูผาต้ องมาล้ มหมอนนอนเสื่อเช่นนี ้ก็ ร้ สู ึกแปลกใจ เมื่อได้ อ่างน ้าและ ผ้ าสะอาดผื นน้ อย จรัสรวีก็บรรจงซับหยาดชื ้นให้ แก่ โจรหนุ่ม ทรงเช็ดตัวให้ หมาป่ าหนุ่ม ยามที่ แผงอกกายาสีเข้ มปรากฏแก่ สายตา ความอายก็ พวงพุ่งพาลให้ ใบหน้ าเปลี่ยนสี แต่ก็ต้องสะกด ความอายนัน้ แม้ จะทรงไม่เคยแต่ก็กระทาอย่ างเบามือด้ วยเกรงว่าสิงคาลจะตื่น ดวงตาคู่งามพินิจพิจารณ์ ใบหน้ าคมคายที่ฉายชัดถึ งความทระนงตนที่อยู่ห่างจาก พระองค์ไม่ไกล จมูกที่คมสันและคิ ้วเข้ มที่รับกับรูปหน้ า ในยามมีสติหมาป่ าหนุ่มผู้นี ้มักชอบทา ตัวหื่นกระหายใส่พระองค์อยู่ร่ าไป แต่ยามหลับนี ้กลับดูอ่อนโยนสง่ าสมชาย แม้ ว่าคิ ้วดกหนาจะ ขมวดเข้ าหากันเนื่องจากความไม่สบายตัวก็ ตาม ...มือคู่น้อยยื่ นไปลูบไล้ หวั คิ ้วหวังให้ คลาย ก่ อนจะแนบพระหัตถ์ เย็ นลงบนหน้ าผากแคบของสิงคาล ในขณะที่ทรงล่องลอยอยู่ในห้ วงความคิด มือซุกซนก็ ไล้ ขึ ้นมาลูบเส้ นไหมสีนิลที่ชื ้นเหงื่ อ เล็กน้ อยของสิงคาล.... ...ไยเจ้าถึ งอ่อนโยนต่อข้า ทัง้ ที ่ข้าพึ่ งจะลงทัณฑ์ เจ้า ในความเป็ นจริ งสิงคาลรู้สึกตัว ตังแต่ ้ ตอนที่จรัสรวียกศีรษะตนออกจากตักนุ่ม แต่ด้วยอาการไข้ จึงไม่อยากฝื นลุกขึ ้นมาถามไถ่ ให้ มากความ หากแต่จรัสรวีไม่ได้ ทิ ้งตนไปไหนตามที่คาดเดา นกน้ อยตัวนี ้กลับไปหาผ้ าหาน ้า มาเช็ดตัวให้ เขาเสียนี่ เขารู้ว่ายามที่จรัสรวีคลายเสื ้อของเขาลง เจ้ าตัวจะต้ องอับอายเป็ นแน่แท้ หากเขาตื่นขึ ้นมา เขาจึงทาได้ เพียงนิ่งเฉยนอนเป็ นผักให้ จรัสรวีดแู ลเฝ้าไข้ แต่เหมือนเด็กน้ อย

คงไม่ร้ คู วามหลังจากเช็ดตัวซับเหงื่ อให้ เขาแล้ ว แทนที่จะไปพักผ่ อน กลับมานัง่ ลูบหน้ าลูบตา แถมยังลูบผมเขาอีก ....จะให้ข้าทาเช่นไร หื ้มม จรัสรวี.... สิงคาลได้ แต่คิด เมื่อมือน้ อยยังไม่ไปจากศีรษะเขา สุดท้ ายดวงตาคู่ดจุ ึงลืมโพลงในความมืดที่มีเพียงแสง สว่างจากเทียนเล่มน้ อย ก่ อนจะเอื ้อนเอ่ยด้ วยน ้าเสียงอ่อนใจ “...ท่านนีน่ ะ...” แววตาดุดนั เปลี่ยนเป็ นทอดมองอย่ างอ่อนโยน ฝ่ ายผู้ที่นงั่ เฝ้าอยู่ด้านข้ างกลับ ตกใจจนนิ่งค้ างไป สิงคาลหลับตาลงอีกครัง้ เพื่อซ่อนงาความรู้สึก เขาไม่อยากให้ นกน้ อยตัวนี ้ตกใจไป มากกว่านี ้ เมื่อลืมตามองอีกครัง้ แววตาที่มองจรัสรวีก็กลับไปเป็ นแววตาดุดนั เช่นเดิม แล้ วออก คาสัง่ ต่อจรัสรวี “เสร็จแล้วก็มานี ่ ข้าจะหนุนตักเจ้า ส่วนเจ้าก็...เล่นผมข้าที ” ปลายเสียงเบาลง เล็กน้ อยอย่ างที่ถ้าคนอื่นมาได้ ยินคงผิ ดสังเกต สิงคาลไม่ปล่อยให้ จรัสรวีได้ สงสัย ชายหนุ่มดึง ว รองค์โปร่ งขึ ้นมานัง่ ข้ างกายบนเตียงก่ อนจะเคลื่อนศีรษะไปหนุนตักนิ่ม ส่วนมือหนายังจับพระ หัตถ์ น้อยขึ ้นมาวางบนหัวตนเองอย่ างไม่เกรงใจเช่นกัน ....เส้นผมที ่ถือว่าเป็ นจุดสูงสุด ..ข้ามอบ ให้เจ้า มี เพี ยงเจ้าที ่ข้ายอมให้สมั ผัส มัน.... แม้ จะได้ รับคาอนุญาต แต่จรัสรวีก็ลบู ผมสิงคาลอย่ างกล้ าๆ กลัวๆ แต่ไม่นานก็ ทรง เพลิดเพลินกับสัมผัสจากเส้ นไหมสีนิลเรี ยบลื่นในมือตนเอง ในใจคล้ ายว่ากาลังทรงลูบไล้ สนุ ขั ตัวโตๆ ที่กาลังออดอ้ อน เพราะคราวนี ้ที่สิงคาลนอนตักก็ คล้ ายจะซุกซบพระองค์ไปทังตั ้ ว... เมื่อแสงอรุณมาถึ ง ผู้ที่ได้ ครองตักนิ่มทังคื ้ นก็ ผุดลุกจากตัก จรัสรวีเพิ่งปรื อขึ ้นอย่ าง ง่ วงงุน ยังไม่ทนั ที่พระองค์จะเอ่ยเอื ้อนถามสิ่งใด หมาป่ าหนุ่มก็ หายออกจากห้ องไปเสียแล้ ว เวลาเสวยที่ปกติหมาป่ าหนุ่มจะมานัง่ รับประทานอาหารเป็ นเพื่อน หากแต่วนั นี ้กลับไม่ เห็นแม้ แต่เงา จรัสรวีมองที่นงั่ ประจาของสิงคาลสักพักก่ อนจะเริ่ มเสวยดังเช่นทุกวัน... หลังมื ้อ เสวย ข้ ารับใช้ ผ้ หู นึ่งก็ นาความจากสิงคาลบอกกล่าวแก่ จรัสรวี “สิ งคาลเชิ ญองค์ ชายเสด็จกลับ แล้ว” ....น้อยใจ มันเป็ นความน้ อยใจที่เกิ ดขึ ้นหลังจากที่จรัสรวีได้ ยิน ทรงรู้สึกประหนึ่งถูกขับ ไล่ ในใจพลันเคว้ งคว้ าง ....ท่านเห็นตัวเราเป็ นอะไรกันแน่ ยามจับก็มาด้วยตนเอง ไยยามปล่อย ถึ งส่งข้ารับใช่มาบอกเท่านัน้ …. เมื่อตัดสินพระทัยได้ จึง ยื ดวรองค์ แล้ วตรัสด้ วยน ้าเสียงเด็ดขาด

“เราคื อรัชทายาทแห่งวนาวสี ! หากจะให้เรากลับ... สิ งคาลจะต้องเป็ นคนส่งเราคื นแก่เหมันต์ ด้วยตนเอง!!" แม้ จรัสรวีจะประกาศเช่นนันไป ้ แต่หมาป่ าหนุ่มกลับไม่ยอมปรากฏตัว ทรงแคลงพระทัย ..เหตุใดสิงคาลจึงจงใจเลี่ยงพระองค์ ทรงเบื อนพระพักตร์ กลับไปมองภูเขาอันเป็ นที่ตงของค่ ั้ าย โจร ...มองประหนึ่งว่าจะทรงสามารถมองเห็นหัวหน้ าหมาป่ าผู้นนั ้ ได้ ...ในที ่สุดท่านก็ไม่มา... พระบาทคู่น้อยกาลังก้ าวเพื่อหันหลังกลับไปหาสี่ภัสดาที่รอคอยพระองค์อยู่ ก็ ได้ ยิน เสียงฝี เท้ าหนักดังขึ ้นที่ด้านหลัง ครัน้ ทรงหันกลับไปด้ วยความหวัง ..ทว่าต้ องผิ ดหวัง ผู้ที่มาเป็ น เพียงนายทหารชันเลว ้ มันเพียงส่งสิ่งของบางอย่ างให้ จรัสรวี ...เป็ นวัตถุทรงกลมแบนราบสีทอง อร่ ามเป็ นประกาย สิ่งนี ้คือ ..ตราประทับหมาป่ า.. ผู้ที่ถือครองตราจะสามารถขอความช่วยเหลือ จากเหล่าโจรทัว่ สารทิศได้ จรัสรวีเบิ กตากว้ างมองสิ่งของในมืออย่ างตกใจ ...ตราสาคัญเช่นนี.้ ..ท่านกลับยกให้ ข้า?? แผ่ นผื นหนังสัตว์ผืนน้ อยที่แนบมาพลันร่ วงหล่น บนนันปรากฏเพี ้ ยงข้ อความสันๆ ้ หากแต่สลักลึกประทับอยู่ในพระทัย ...ลายมือนันทั ้ งดุ ้ ดนั หนักแน่น และมัน่ คง... “...อยู่นานไป ข้าจะอดตัดปี กตัดหางเก็บไว้ไม่ได้ แต่กรงขังนีไ้ ม่ใช่ของเจ้า ...ไปซะ...” ณ จุดสูงสุดบนภูเขา เห็นเพียงแผ่ นหลังแกร่ งของคนผู้ หนึ่ง แสงแดดกระทบต้ องร่ างสูง ใหญ่ เกิ ดเป็ นเงาทอดยาวสุดลูกหูลกู ตา คนผู้นนทอดมองลงไปเบื ั้ อ้ งล่างของภูเขา แม้ นสายตา ดุดนั จะเห็นแต่พงไพรรกทึบเบื อ้ งหน้ า หากแต่ในใจกลับมองเห็นเรื อนร่ างโปร่ งบางของใครบาง คนที่ยังคงร้ อยรัดติดตรึ งอยู่ในจิตใจ .....แม้วา่ ไม่ได้กายเจ้าใจเจ้า แต่ตวั ข้าจะยังคงปกปั กษ์ พิทกั ษ์ เจ้า จะเป็ นดัง่ พฤกษา ใหญ่แผ่กิ่งไพรปกป้องเจ้า จะเป็ นดัง่ ภูผาหิ นสูงตระหง่านให้เจ้าได้พึ่งพิ ง .....