Rain-at-Rose
1
บาปรักสีเลือด โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ ์ตามพระราชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ ์ พ.ศ. 2537
Genre Incest , Drama , Historical Cover By Snowcastel Proof Editor akazu Sub Editor เสีย้ วดอกขาว , Emotion – P Book Design เสีย้ วดอกขาว Special Thanks Kurumi Contact Us http://my.dek-d.com/rain-at-rose/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/pirunsaikulap https://www.facebook.com/Navaratta kissing_in_ice@hotmail.com pirunsaikulap@hotmail.com พิ มพ์ครัง้ ที่ 1 สิงหาคม 2555 ราคา 290 บาท นิยายเรือ่ งนี้แต่งขึน้ เพือ่ ความบันเทิง ไม่เกีย่ วข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทัง้ สิน้
ชิงชังเหลือเกิน...เหมือนไร้ตัวตน
บาปรักสีเลือด
บทน�ำ แสงตะวันโพล้เพล้ แดดอ่อนๆ ยามเย็นฉาบผิวน�้ ำเป็ น
ประกายระยิบระยับ ใบมะพร้าวท้ายคุง้ น�้ำเอนลู่ เรือพายคัดท้ายลัดเลาะ ตามคุง้ น�้ำหายลับไปทางสวนมะพร้าว บนท่าสะพานศาลาริมน�้ำไม่ไกล นักมีตน้ ไทรเก่าแก่ รากไทรห้อยย้อยลงปริม่ จนคลื่นน�้ำไหวเป็ นระลอก เด็กหนุ่ มวัยสิบห้าปี นัง่ เหม่อมองสายน�้ ำสีขนุ่ สะดุง้ โหยงเมื่อได้ยนิ เสียง เรียกแว่วๆ ค�ำร้องเรียกท�ำให้อนลถอนใจเล็กน้อยเมือ่ เห็นทอง บ่าวรับ ใช้ลงจากเรือนขนมปงั ขิงของตระกูลพฤษไพศาล ตัวบ้านตัง้ ในอาณา บริเวณกว้างขวางจรดคุง้ น�้ำ ร่างอ้วนท้วนกึง่ วิง่ กึง่ เดิน ผ้าถุงปลิวสะบัด ตามสายลม ปากร�่ำร้องหาเด็กหนุ่ มด้วยความกังวลใจปนหอบเล็กน้อย พอนางเดินผ่านพ้นดงดอกมะลิซอ้ นก็โล่งอกเมือ่ เห็นร่างผอมนังท� ่ ำหน้า เซื่องซึมอยูต่ รงตีนสะพานศาลาริมน�้ำ “ตานล...ตานลอยู่ ไ หน คุ ณ นายเรีย กเอ็ง แล้ ว ” ร่ า งอ้ ว น โบกมือหย็อยๆ ร่างเล็กลุกขึน้ มือก็ปดั เสือ้ ปา่ นขะมุกขะมอม กางเกงแพรใหญ่
บาปรักสีเลือด กว่าตัวเป็ นมรดกตกทอดมาจาก ‘พีช่ าย’ ผูกขมวดเป็ นปม ดวงตาสีนิล มองสีหน้าโล่งใจของป้าทอง “นึกว่าซ่อนอยูท่ ไ่ี หน ทีแ่ ท้กแ็ อบมานังเล่ ่ นอยูท่ น่ี ่ีเอง” ป้าทองก้าวขึน้ มานัง่ ข้างเคียง นางใช้สายตามองอย่างเอ็นดู ยกมือลูบหัวเด็กหนุ่มราวปลอบใจเมือ่ เห็นสีหน้าโศก รอยยิม้ อ่อนๆ พาด บนสีหน้าไร้เดียงสา “แม่ใหญ่มอี ะไรจะเรียกใช้ผมหรือขอรับ” ค�ำพูดค�ำจาแสนต�่ำต้อยท�ำให้นางสงสารจับใจเพราะเด็กคนนี้ม ี ศักดิ ์เป็นนายของบ้านพฤษไพศาลเช่นกัน หากถูกกดขีจ่ นตกต�่ำด้วยเป็น ลูก ‘เมียน้อย’ จึงมีฐานะอะไรไม่ต่างจากคนรับใช้ในบ้านคนหนึ่ง “ป้าก็ไม่รหู้ รอกจ้ะ นลเอ๊ย...เอ็งช่างเป็ นเด็กทีน่ ่าสงสารแท้” ป้า ทองร�ำพึงเบาๆ เด็กหนุ่มลุกขึน้ ด้วยท่าทีอดิ เอือ้ น “แล้วแม่ใหญ่อยูไ่ หนขอรับ” ดวงตาดังนิ ่ ลบริสทุ ธิ ์คูน่ นั ้ สบกับดวงตาของนาง มันไม่บ่งบอก ความรูส้ กึ ใดๆ เลย “อยูท่ เ่ี รือนโน้น รีบๆ ไปเถอะ เดีย๋ วเอ็งก็โดนคุณนายเอ็ดเอา อีกหรอก” ป้าทองเตือน เด็กหนุ่ มนิ่งไปสักพักก่อนจะหันหลังวิง่ ตือ๋ ไปทางเรือนปี กขวา ส่วนทองทรุดนัง่ บนศาลาริมน�้ ำต่อ เฝ้านึกถึงวันที่ได้พบเด็กน้ อยงาม ราวกับเทพนิมติ แปลง หากอาภัพโชคชะตา เด็กหนุ่ มคลานเข้ามาหมอบแต้ ท�ำท่าทางแสดงท่าทีเคารพ นอบน้อมต่อหน้าผูห้ ญิงทีถ่ อื ได้วา่ คือเมียแต่งของบ้าน ใบหน้าของหล่อน 6
Rain-at-Rose เชิดขึน้ ด้วยอาการผยอง “มาก็ดแี ล้ว” กิรยิ าแสดงต่อเขาไม่ตา่ งอะไรไปจากขีข้ า้ ชัน้ ต�่ำ วาจากอปรด้วย ท่าทีจองหองท�ำให้อนลกล�้ำกลืนความอดสูลงในล�ำคอ “แม่ใหญ่มอี ะไรให้นลรับใช้หรือขอรับ” “เออ ไปเอาชาร้อนๆ มาให้สกั กาสิ ฉันบอกนังทองชงชาไว้แล้ว” อนลก้มศีรษะ รีบเดินไปยังครัวซึง่ อยูท่ า้ ยบ้าน ป้าทองก�ำลังยก กาด�ำปิ๊ดปี๋ออกจากเตาถ่านถ่ายน�้ำร้อนๆ ลงไปในกาซึง่ มีใบชาชัน้ ดี พอ น�้ำร้อนถูกรินลงไปจนใบชาคลายตัว กลิน่ หอมก็อวลฟุ้ง ป้าทองวางกาชา ลง เอ่ยด้วยน�้ำเสียงเมตตา “มาพอดีเลย เสร็จแล้วจ้ะ” “ยกไปเลยนะขอรับ” ทองผงกศีรษะ เพ่งพิศใบหน้าเนียนด้วยความเวทนา แม้จะมี ชะตาอะไรไม่ต่างคนใช้ แต่ยงั คงสง่าราศีผดู้ ไี ว้เต็มตัว เมือ่ จัดชาใส่ถาด เรียบร้อย นางร�ำพันเสียงเบา “เอ็งไม่นึกน้อยใจในชะตาบ้างหรือวะนล” อนลช้อนตามอง แพขนตาหนากะพริบน่ าชมนัก “จะให้ท�ำ อย่างไรได้ นึกน้อยใจไปก็เท่านัน้ ฉันกับแม่มขี า้ วกินก็ดเี ท่าไรแล้ว ฉัน ไปก่อนนะจ๊ะ” เด็กหนุ่มยกถาดชาขึน้ แล้วตรงไปทางเรือนเล็กทีค่ ณ ุ สอางค์ใช้ พักผ่อน เด็กหนุ่มประคับประคองถาดน�้ำชาซึง่ เป็นเครือ่ งกังไสเนื้อดีอย่าง ระมัดระวังกระทังเจออิ ่ ม่ สาวใช้ประจ�ำตัวของคุณสอางค์ อนลระมัดระวัง ไม่ให้ถกู แกล้ง แต่กพ็ ลาดจนได้ เพราะอิม่ แสร้งเดินมาชน เด็กน้อยทีไ่ ม่ทนั 7
บาปรักสีเลือด ระวังท�ำถาดชาหล่นแตก เพล้ง! เสียงของตกแตก คุณสอางค์รบี เดินเข้ามาดูทนั ที อิม่ คุกเข่าลง จีบปากจีบคอรายงานเมือ่ พบหน้านาย อนลท�ำอะไรไม่ถูก ได้แต่กม้ ลง เก็บเศษกระเบือ้ งกังไสมือไม้สนั ่ “คุณนายเจ้าขา เจ้านลมันท�ำชุดน�้ ำชาราคาแพงของคุณนาย แตกไม่มชี น้ิ ดีเลยเจ้าค่ะ” สายตาของอิม่ เหยียดหยามเจ้าเด็กทีไ่ ม่ต่าง อะไรไปจากคนรับใช้ “เอ็งตามมานี่ นังอิม่ แกเก็บต่อ” อิม่ ทีท่ ำ� หน้ากระหยิม่ ยิม้ ย่องนัน้ หุบยิม้ ทันใด อนลละมือจากการ เก็บเศษกระเบือ้ งเพือ่ เดินตามคุณนายใหญ่ของบ้านไปอย่างหวาดๆ คุณ สอางค์นงบนตั ั่ งพลางเหลื ่ อบตามองเด็กหนุ่มทีน่ งหมอบแต้ ั่ นิ้วเรียวจิม้ เข้าทีศ่ รี ษะเป็ นการสังสอน ่ “แกนี่มนั โง่เง่าซะเหลือเกิน สังสอนอะไรไม่ ่ เคยจ�ำ สงสัยเลือด ของแม่แกมันแรงเกินไปใช่ไหม สังอะไร ่ บอกอะไรกลับท�ำผิดพลาดไป หมด ดูส ิ นี่เป็ นเครือ่ งกาน�้ำชากังไสราคาแพงนะ แกท�ำแตกแบบนี้จะมี ปญั ญาชดใช้หรือ” เด็กหนุ่มนังคุ ่ กเข่า ใบหน้าจิม้ ลิม้ พริม้ เพราก้มงุดเมือ่ ฟงั ค�ำสอน สังแกมหยั ่ นของคุณสอางค์ ภริยาเอกของพลโทประยูรเวกผูม้ ศี กั ดิ ์เป็ น บิดา ถึงหล่อนจะเข้าวัยกลางคนแล้วยังสวยไม่สร่าง คุณนายใหญ่นงอยู ั่ ่ บนตังด้ ่ วยกิรยิ าเชิด ในมือถือพัดจีนพัดคลายร้อน แหวนประดับแต่ละ นิ้ววูบวาบ สีหน้าสมใจเมือ่ ได้สงสอนเด็ ั่ กทีไ่ ม่ต่างอะไรจากลูกคนใช้ทงั ้ ที่ มีศกั ดิเป็ ์ นลูกของพลโทประยูรเวกคนหนึ่ง 8
Rain-at-Rose “ผมขออภัยขอรับ” อนลกัดฟนั ข่มศักดิ ์ศรีให้หายไป ก้มหัวลง นอบน้อม “คราวหลังผมจะระมัดระวังมากกว่านี้ ขอบคุณทีส่ อนสังนะ ่ ขอรับ” วาจาอ่อนน้อมถ่อมตน หากในใจส่วนลึกไม่เป็ นเช่นนัน้ นึกถึง วัน ที่เ ข้า มายังเรือนขนมป งั ขิง หรูหรานี้ ครัง้ แรก ความคับ แค้นใจยิง่ พอกพูน
อดีตทีเ่ จ็บช�้ำน�้ ำใจเริม่ ต้นจากทีพ่ ลโทประยูรเวกได้พา
ปรางทิพย์ อนุ ภรรยางามสะคราญเข้าบ้านพร้อมบุตรตัวจ้อยในวัยห้า ขวบ ความเกรี้ยวกราดของภรรยาหลวงอย่างคุณสอางค์ลงทีส่ ามีกบั ภรรยาใหม่ทนั ใด ความชิงชังของคุณสอางค์เกิดจากการทีน่ งั เมียน้อยคน ปจั จุบนั มีลกู ชายผิดกับเมียเล็กๆ ทีอ่ ยูใ่ นบ้านอีกสองนางซึง่ มีแต่บตุ รสาว เกรงว่าลูกของตนจะกลายเป็ นหมาหัวเน่ าเพราะดูท่าทางพลโทประยูร เวกจะรักนังเมียใหม่เหลือเกิน เด็กทีไ่ ม่รอู้ โิ หน่อเิ หน่จงึ พลอยมารับกรรม ไปด้วย คุณนายใหญ่ใช้สายตาจับจ้องดวงหน้าสวยซึง้ ดุจจะกินเลือดกิน เนื้อ สามีกห็ ลงใหลนังเมียน้อยทีย่ งั สาวยังแส้ ดีหน่อยทีน่ ายพลเกรงใจ หล่อนอยูบ่ าง ยกเรือ่ งในบ้านให้หล่อนจัดการ เพราะเจ้าคุณพ่อของหล่อน ช่วยให้สามีเจริญก้าวหน้าทัง้ ฐานะและหน้าตาทางสังคม ภรรยาหลวงพิศมองนังเมียน้ อยนัง่ โอบลูกชายตัวกระเปี๊ ยก อย่างสงบเสงีย่ มเจียมเนื้อเจียมตัว หล่อนส�ำรวจทัง้ แม่และลูกโดยละเอียด 9
บาปรักสีเลือด คนเป็ นแม่มผี มด�ำดุจขนกาเกล้าสูง ผิวขาวละเอียดเป็ นยองไย ริมฝีปากแดงระเรือ่ ตามธรรมชาติ จมูกก็โด่งได้รปู งามนัก ถึงว่าคุณพีถ่ งึ หลงใหลจนได้มารหัวขน คุณสอางค์ชมในใจ แต่มารยาท กิรยิ าท่าทางจะงามตามหน้า ตามตารึเปล่านะ ดูเสือ้ ผ้าทีใ่ ส่มาก็กระจอกงอกง่อยเหลือเกิน เนื้อผ้าซิน่ ก็เก่ามอ ลูกของมันล่ะจะดูต่ำ� เหมือนแม่มนั รึเปล่า สายตาจิกกดให้อยูใ่ ต้ อาณัตทิ �ำให้เด็กน้อยทีข่ ดตัวนัง่ อยู่เคียงข้างมารดาเกาะเอวผูใ้ ห้ก�ำเนิด เพราะสายตากระจ่างใสแลสบกับดวงตาคูน่ นั ้ โดยบังเอิญ “นันสอางค์ ่ เมียแต่งฉัน แล้วคนทีน่ งอยู ั ่ ต่ รงนัน้ คือแม่ซ่อนกลิน่ เมียคนทีส่ อง แล้วก็เมียคนทีส่ ามคือก้านบัว” นายพลประยูรเวกมีรปู ร่างสูงใหญ่ เสีย้ วหน้าคมเข้มเอ่ยแนะน�ำ บรรดาเมียซึง่ นังตามล� ่ ำดับ มีเพียงเมียสองกับเมียสามทีด่ จู ะต้อนรับขับสู้ เป็ นอย่างดี ปรางทิพย์ไม่ได้รสู้ กึ น้อยใจนักทีจ่ ะมาเป็ นเมียสี่ ด้วยแรงรัก ท�ำให้หล่อนจ�ำยอมเข้าบ้านใหญ่ ประจวบกับอยากให้ลกู ได้อยูส่ ขุ สบายจึง ยอมทิง้ ชีวติ สาวชาวบ้านมาอาศัยใบบุญในบ้านแห่งนี้ หล่อนก้มตัวกราบ อย่างนอบน้อม เด็กน้อยเห็นมารดาท�ำอะไรก็ทำ� ตาม พอไหว้เสร็จก็กลับ ไปเกาะเอวมารดาแจ “อิฉนั ชือ่ ปรางทิพย์เจ้าค่ะ นี่อนลลูกชายอิฉนั ” น�้ำเสียงแผ่วเบา อ่อนหวานเอ่ย คุณสอางค์รบั ฟงั อย่างขอไปทีซง่ึ ท�ำให้หญิงสาวทีแ่ นะน�ำตัวเอง เจือ่ นไป ดวงตาคุณนายใหญ่แลเลยไปจับจ้องลูกของนังเมียน้อยแทน เด็กน้อยอายุห่างจากลูกชายของหล่อนสักสิบปี รูปหน้าถอด 10
Rain-at-Rose พิมพ์เดียวกับแม่มนั ไม่ผดิ ดวงตาคูเ่ ล็กด�ำสนิทคล้ายนิลเนื้อดี ดวงหน้า ละมุนตาผสมความคมเข้มจากสามีท�ำให้รปู ลักษณ์ของเด็กน้อยงามนัก หากแม้นจะงามเพียงใดก็ยงั ไม่ตอ้ งชะตา “แม่สอางค์ ช่วยดูแลแม่ปรางหน่อยนะ เอ็นดูลกู นลด้วยนะแม่ สอางค์ ฉันรับทัง้ สองคนมาจากทางเหนือ มาอยูน่ ่ีแรกๆ อาจจะล�ำบาก หน่อย ขอให้แนะน�ำแม่ปรางด้วย” สามีฝากฝงั ภรรยาหลวงสงวนท่าที แต่กร็ บั ปากสามีดว้ ยกิรยิ าถือตัวเล็ก น้อย “ค่ะ เดีย๋ วจะดูแลให้ แล้วคุณท่านจะให้พกั เรือนไหนหรือคะ” คุณสอางค์ถามสามี พลโทประยูรเวกครุน่ คิด ภรรยาเห็นสามีคดิ นานจึงเอ่ยขึน้ “เดีย๋ วให้นงั ทองไปจัดเรือนเล็กหลังสวนก็แล้วกัน” พูดจบก็ตวัดสายตาหาสองแม่ลกู ปรางทิพย์กม้ หน้างุด คนทีไ่ ม่ คุน้ ชินกับเรือนหลังใหญ่รสู้ กึ อึดอัดใจ พลโทประยูรเวกขมวดคิว้ หลังจาก ได้ยนิ ค�ำพูดภรรยาหลวง “หาทีด่ กี ว่านี้ไม่ได้แล้วรึ เรือนหลังนัน้ ไม่มใี ครใช้นานแล้วนะ อีก อย่างมันก็เป็นเรือนคนใช้เก่าด้วย ในบ้านเราก็มหี อ้ งหับออกเยอะแยะ ให้ อยูร่ ว่ มเรือนกับแม่ซ่อนกลิน่ หรือก้านบัวก็ได้” เมือ่ ได้ยนิ ค�ำแย้ง ภรรยาหลวงนึกขุน่ เคืองอยูใ่ นใจ แม้สามีจะมี อนุภรรยามากมายแต่กไ็ ม่ได้เป็นผูจ้ ดั สรรถิน่ พ�ำนักให้ หล่อนเป็นคนดูแล เมียน้อยทัง้ หมดด้วยว่าสามีเกรงใจและตนก็เป็ นเมียทีต่ บแต่งออกหน้า ออกตา พอมาถูกแย้งแบบนี้กช็ กั สีหน้าไม่พอใจรุนแรง ปรางทิพย์ลอบสังเกตคุณสอางค์ พอรูอ้ ยู่บา้ งว่าภรรยาหลวง 11
บาปรักสีเลือด ของนายพลเป็นคนเช่นไรจากปากสามีทเ่ี ปรยให้ฟงั ก่อนเดินทางมาทีน่ ่จี งึ นิ่งเฉยอยูไ่ ด้ยามทีบ่ า้ นนี้ไม่แสดงอาการต้อนรับ หล่อนไม่ต่อล้อต่อเถียง ให้มากความ เกรงกลัวสายตาทีค่ ณ ุ นายใหญ่มองบุตรชายตนเต็มไปด้วย รอยอาฆาต ทางทีด่ ที ส่ี ดุ จึงนิ่งเฉยเสีย “เอ่อ...อิฉนั อยูท่ ไ่ี หนก็ได้เจ้าค่ะ คุณท่านอย่าล�ำบากเลย” หญิง สาววัยก�ำดัดเอ่ยเจียมตน เจียมฐานะ พลโทประยูรเวกจ้องหน้ าอนุ ภรรยาสาวคนที่สด่ี ้วยความรัก เวทนา “จะดีหรือ...” ท่านย้อนถาม ทว่าคุณสอางค์กช็ งิ พูดขึน้ ก่อน “จะดีหรือไม่ดกี ม็ แี ต่เรือนหลังนัน้ แหละทีว่ า่ งพอจะให้สองแม่ลกู ซุกหัวกันอยูไ่ ด้ กระไรกันคุณพีจ่ ะให้ไปอยูแ่ ออัดยัดเยียดกับแม่ซอ่ นกลิน่ หรือแม่กา้ นบัว” คุณสอางค์กล่าว สองแม่ลกู ก้มหน้าเมือ่ คุณนายใหญ่ของบ้านหันหน้ามาเป็ นเชิง ถาม “อิฉนั อยูท่ ไ่ี หนก็ได้เจ้าค่ะ คุณท่านไม่ตอ้ งล�ำบากล�ำบนหรอก เจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบเอ่ยย�ำ้ ภรรยาหลวงหัน ไปยิ้ม หยัน กับ สามี พลโทประยูร เวกเห็น อนุภรรยายอมตกลงอยูท่ เ่ี รือนหลังสวนจึงได้แต่เออออตาม “ถ้าอย่างนัน้ ก็เรียกทองให้ไปจัดการเรือ่ งเรือนพักของแม่ปราง ทิพย์เถอะ” สายตาของนายพลเหลียวมองรอบๆราวกับจะหาใครสักคน “แล้วเจ้านิลล่ะ ไปไหนกัน” ท่านเอ่ยถามถึงบุตรชาย คุณสอางค์ได้ยนิ ก็ทำ� หน้าเนือย “กลับจากโรงเรียนแล้ว คงไป เล่นแถวนี้ละ่ ค่ะ จะให้นงั อิม่ ไปตามไหมคะ” นายพลส่ายหน้า “ไม่ล่ะ พีม่ ธี ุระทีก่ รมอีก แค่พาแม่ปรางมา 12
Rain-at-Rose แนะน� ำตัวกับแม่สอางค์เท่านัน้ ...เอ่อ แม่ปรางอยู่ทน่ี ่ีกท็ �ำตัวให้คุน้ ชิน เหมือนกับบ้านของหล่อนนะ” ปรางทิพย์กม้ กราบนายพล คุณท่านเดินผ่านลงจากเรือน ปล่อย ให้เหล่าภรรยาเผชิญหน้ากันตามล�ำพัง เด็กน้อยเฝ้ามองผูเ้ ป็ นบิดาเดิน ลงจากเรือนด้วยแววตาละห้อย พอหมดคนคุม้ หัว สายตาชิงชังของคุณ สอางค์กฉ็ ายชัด “หล่อนมาเจอกับคุณท่านได้ยงั ไง” คุณสอางค์ตงั ้ ค�ำถาม ปรางทิพย์รูอ้ ยู่แล้วว่าจะต้องถูกซักไซ้ไล่เรียงจึงก้มหน้าตอบ อย่างนอบน้อม สายตาบรรดาเมียคนอืน่ ๆ ก็แสดงความอยากรูอ้ ยากเห็น “อิฉนั กับท่านนายพลเจอกันตอนทีท่ ่านไปราชการทีเ่ ชียงใหม่ เจ้าค่ะ ท่านอยู่กบั อิฉันทีโ่ น่ นเดือนหนึ่งแล้วก็น�ำอิฉันมาอยู่ทบ่ี างกะปิ จนนลโต ท่านจึงตัดสินใจน�ำอิฉนั เข้าบ้านมากราบคุณสอางค์เจ้าค่ะ” คุณสอางค์ถอนใจ ว่าสิทำ� ไมพักหลังๆ สามีของหล่อนมักไม่คอ่ ย อยูบ่ า้ นอยูเ่ รือนนัก ทีแ่ ท้กไ็ ปนอนค้างอ้างแรมกับนังเมียน้อยคนใหม่น่เี อง “เราก็มาอยู่ท่ีบางกอกเสีย หลายปี แล้ว สินะ คุ้นชินหรือ ยัง ” ค�ำถามเหมือนเอ็นดูปราณี ปรางทิพย์ยม้ิ ซื่อบริสทุ ธิ ์ไม่รทู้ นั “ก็ยงั ไม่คนุ้ ชินเท่าไรเจ้าค่ะ” รอยยิม้ ทีค่ ณ ุ สอางค์มอบให้ปรางทิพย์ไม่รวู้ า่ มันสือ่ ความหมาย ใด “นันลู ่ กเรารึ” ดวงตาอ่อนโยนหันมองบุตรชายอย่างรักใคร่ “เจ้าค่ะ นี่อนล...” ปรางทิพย์แนะน�ำ เด็กชายตัวน้อยก้มหน้าแทนด้วยความกลัว “อายุกข่ี วบแล้วล่ะเรา” คุณสอางค์ทน่ี งสู ั ่ งกว่าโน้มกายลงมาถาม 13
บาปรักสีเลือด ปรางทิพย์สะกิดบุตรชายให้ตอบ “หะ...ห้า...ขวบ” เด็กน้อยตอบตะกุกตะกัก คิว้ เรียวของคุณนายใหญ่ของบ้านพฤษไพศาลขมวดมุน่ “พูดกับผูห้ ลักผูใ้ หญ่ตอ้ งลงท้ายด้วยขอรับสิ แม่ปราง...หล่อน สอนลูกหล่อนอย่างไรกัน” คุณสอางค์ตำ� หนิ ปรางทิพย์หน้ าเสีย “ขออภัยเจ้าค่ะ นลยังเด็กนัก ขอความ เมตตาคุณสอางค์อย่าถือสา” คุณนายใหญ่สา่ ยหน้า “ฉันไม่ถอื สาหรอก เฮ้อ...มาอยูใ่ นกรุง แล้วนิสยั มารยาท การพูดการจาก็ตอ้ งท�ำให้ดี ลูกของหล่อนเป็ นถึงบุตร ของพลโทแห่งกองทัพบกนะ เราน่ะมีหน้ามีตาทางสังคม จ�ำเอาไว้ดว้ ย” ปรางทิพย์นงตั ั ่ วแข็งทือ่ น�้ำเสียงแดกดันเหมือนต�ำหนิชาติเกิด ต้อยต�่ำซึง่ หล่อนและบุตรไม่อาจเลือกเกิดได้ “เอาเป็ นว่าฉันจะขออบรมสังสอนตานลเอง ่ หล่อนจะขัดข้อง ไหม” “ไม่ขดั ข้องเจ้าค่ะ” ปรางทิพย์ไม่กล้ากล่าวขัดขืน ด้วยคิดว่าหาก ให้คณ ุ นายใหญ่ของบ้านอบรมอนลคงจะนึกเอ็นดูเด็กชายขึน้ บ้าง อนลได้ยนิ ค�ำกล่าวของมารดา เด็กน้ อยก็ท�ำหน้ าราวกับจะ ร้องไห้ แต่สายตามารดาก็สงให้ ั ่ เงียบอย่าโต้เถียง เขาจึงต้องนิ่ง แล้วเสียงวิง่ ตึงตังก็ดงั เข้าหู ร่างของเด็กหนุ่มอายุอานามสิบห้า ปีในชุดนักเรียนโผล่ขน้ึ มาบนเรือนไม้ขดั มันวาววับ ใบหน้าเปียกชืน้ เหงือ่ คุณสอางค์ละสายตาจากปรางทิพย์จบั จ้องเด็กหนุ่มด้วยแววตาต�ำหนิแทน “ใครสังใครสอนให้ ่ วงิ่ ขึน้ เรือนอย่างนัน้ ตานิล แล้วนี่ไปเล่นทีไ่ หน มา เลิกเรียนถึงไม่ยอมกลับบ้านช่อง” 14
Rain-at-Rose เด็กหนุ่มคลานเข้ามาประจบพร้อมรับค�ำต�ำหนิอย่างสงบเสงีย่ ม เขาส่งยิม้ แห้งๆ จากนัน้ สายตาก็สะดุดกับร่างสองร่างทีน่ งั ่ พับเพียบอยู่ บนพืน้ “นันใครหรื ่ อครับคุณแม่” อนิล บุตรชายเพียงคนเดียวของคุณ สอางค์มองมาทางร่างของผูม้ าใหม่ ในดวงตาของเด็กหนุ่ มสะท้อนดวง หน้าหวานละมุนทีแ่ อบซ่อนหลังมารดา ท่าทางหวันๆ ่ ตรึงตราตรึงใจ ไม่น้อย “แม่พดู กับลูกอยูน่ ะตานิล” มารดาเสียงเขียวเมือ่ ผูเ้ ป็ นบุตรไม่ รับฟงั อนิลยิม้ ทะเล้น ทว่ายังไม่คลายสายตาจากการจับจ้องเด็กตัว น้อยแสนน่าเอ็นดู คุณสอางค์สา่ ยหน้าระอาใจ “เอาเถอะ มานังนี ่ ่มา” คุณนายใหญ่ของบ้านสัง่ เด็กหนุ่ มย�่ำเท้าแผ่วเบาเดินมานัง่ เคียงมารดา จับจ้องคนมา ใหม่อย่างสนใจ “นันแม่ ่ ปรางทิพย์ เมียใหม่ของคุณพ่อ กับอนลน้องชายลูกไง” มารดาแนะน�ำ เด็กหนุ่มท�ำหน้าบึง้ ไม่พอใจการกระท�ำของบิดา “อะไรกัน พ่อ พาผูห้ ญิงอื่นเข้าบ้านอีกแล้วหรือครับ” ค�ำถามขัดข้องใจ แววตาทีน่ ึก ชืน่ ชมเอ็นดูแปรเปลีย่ นเป็ นความไม่พอใจทันใด “นิลไม่ชอบใจเลยครับ” เด็กหนุ่ มโพล่งอย่างไม่ไว้หน้าด้วยถือ ศักดิ ์เป็ นลูกชายคนเดียวของตระกูลจึงท�ำเอาแต่ใจได้ ปรางทิพย์กบั บุตร หน้าเสีย คุณสอางค์ตมี อื เพียะ ตาขุน่ เขียว “อย่าพูดจาแบบนี้อกี นะตานิล ค�ำพูดต�่ำเหมือนไพร่ แม่ไม่ชอบ” 15
บาปรักสีเลือด เด็กหนุ่มโดนต�ำหนิพร้อมลงโทษต่อหน้าลูกเมียน้อยก็หน้าบึง้ ตึง อนลเห็นคนทีอ่ ายุมากกว่าตนท�ำตัวเอาแต่ใจก็นกึ แปลก ‘โตกว่าเราแท้ๆ’ “นี่ นิล พีช่ ายของเอ็ง รูจ้ กั กันไว้เสีย” คุณนายเอ่ยกับเด็กน้อย อนลจับจ้องอนิล เด็กหนุ่มใช้สายตาดุขม่ ขวัญ นันเป็ ่ นสิง่ ทีเ่ ด็ก น้อยไม่ชอบใจสักนิด ปรางทิพย์เห็นบุตรชายนิง่ ไปนานจึงหยิกแขนเบาๆ ให้ยกมือไหว้ ‘พีช่ าย’ เด็กน้อยจึงจ�ำใจต้องยกมือไหว้อย่างเสียมิได้ “เขาจะมาอยู่ทบ่ี ้านเราจริงๆ หรือครับคุณแม่” บุตรของคุณ สอางค์ยงั ไม่วายถามซ�้ำด้วยสีหน้าบึง้ คุณสอางค์ผงกศีรษะ “ใช่จะ้ ...แม่ปรางก็เป็ นแม่เราอีกคน” แม้จะเป็ นค�ำพูดฟงั ดูแสนดี แต่ทว่าความจริงแล้วไม่ใช่แบบนัน้ เลยสักนิด! ความทุกข์ทรมาน อิจฉาริษยาดุจดังไฟสุ ่ มขอนเร่งเร้าอยูภ่ ายใน ใจของอนลก็คอ่ ยๆ ปะทุ ณ เวลาทีไ่ ด้อาศัยอยูท่ เ่ี รือนหลังนี้ เสียงเจีย๊ วจ๊าวดังขึน้ ร่างของสองเด็กหญิงต่างวัยถือกระเป๋า หยุดชะงักหน้าห้องโถง “ยายอร ยัยอ้อมเดินซะบ้านสะเทือนเลยนะ บอกสอนไม่รูก้ ่ี ครัง้ กุลสตรีตนี หนักมีซะทีไ่ หน อ้าว แล้วยังไม่เข้ามาไหว้คุณเขาล่ะ” คุณสอางค์แหว กนกอรและอ้อมใจชะงัก เด็กหญิงมีอายุไล่เรียงกัน กนกอรสิบ เอ็ดขวบ อ้อมใจสิบขวบ ใบหน้าจิม้ ลิม้ แสดงความย�ำเกรงต่อคุณนายใหญ่ ของบ้าน ซ่อนกลิน่ และก้านบัวออกไปรับบุตรสาวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว อนิลซึง่ เป็ นพีใ่ หญ่กอดอกด้วยกิรยิ าถือดี อนลมองแล้วไม่คอ่ ยชอบใจนัก “กราบสวัสดีคณ ุ น้าสิคะลูก เขาจะมาอยูก่ บั เรา” ซ่อนกลิน่ บอก 16
Rain-at-Rose เมียคนทีส่ องของนายพลประยูรเวกมีแววตาเศร้าหมองผิดกับก้านบัวซึง่ ดูจริตกร้านมากกว่า เด็กหญิงทัง้ สองกราบไหว้ได้อย่างงดงาม ปรางทิพย์ยกมือรับ ไหว้ ในใจคิดว่าเด็กทัง้ คูค่ งทะนงในศักดิ ์เหมือนกับบุตรของคุณนายใหญ่ หากกิรยิ าท่าทีทแ่ี สดงออกมาไม่ได้เป็ นอย่างทีค่ ดิ หล่อนจึงค่อยเบาใจ “สวัสดีคะ่ ” สายตาของเด็กสาวทัง้ สองจับจ้องมายังแขกแปลก หน้า ปรางทิพย์ฝืนยิม้ หันมองบุตรชายซึง่ เหม่อมองเด็กสาวในชุด นักเรียนฝรัง่ “กนกอรน่ะเป็ นลูกของแม่ซ่อนกลิน่ ส่วนแม่ออ้ มใจเป็ นลูกของ แม่กา้ นบัว” คุณสอางค์เอ่ย “รูจ้ กั กับพีเ่ ขาไว้นะ” ซ่อนกลิน่ บอกเด็กชาย รอยยิม้ ของเด็กสาวทัง้ สองมอบให้แก่น้องคนใหม่อย่างยินดี หลังแนะน�ำตัวคุณสอางค์กเ็ รียกอิม่ ให้ไปตามทองมาเพือ่ พาสอง แม่ลกู ไปเรือนพัก อิม่ ท�ำตามอย่างไม่พอใจเท่าไรนักแต่เก็บอาการมิดเม้น อนลมองภาพของครอบครัวทีพ่ วกเขาเข้ามาเป็ นสมาชิกใหม่ ด้วยแววตาหวันหวาด ่ มารดาดึงร่างจ้อยขึน้ เมือ่ ป้าทอง แม่บา้ นเก่าแก่ ขึน้ มาเพือ่ น�ำทางไปยัง ‘บ้านใหม่’ ในเรือนหลังนี้ หลังการแนะน�ำตัวคร่าวๆ ปรางทิพย์กไ็ ด้รจู้ กั ป้าทอง บ่าวรับ ใช้ของตระกูลพฤษไพศาล ทองเป็ นคนใจดี นางยิม้ ให้อย่างไม่นกึ รังเกียจ ท�ำให้อนลทีเ่ ดินตามหลังใจชืน้ ขึน้ บ้าง เพราะในสายตาของขีข้ า้ คนอื่นๆ นัน้ ดูแคลน หยามหมิน่ อย่างไม่เกรงใจ 17
บาปรักสีเลือด “มาจากทางเหนือรึ มิน่าล่ะ ผิวพรรณผุดผ่องเชียว” ทองเอ่ยชม ระหว่างทีน่ �ำสองแม่ลกู ไปยังเรือนเล็กหลังสวน “ลูกชายหน้าตาดีนะ ชือ่ อะไรล่ะ” เด็กชายเป็ นฝา่ ยแนะน�ำตัวเอง “อนลครับ หมายถึงไฟ” เสียง ใสๆ เอ่ยตอบ ทองชะงัก นางส่งยิม้ ให้เด็กน้อยพลางนึกในใจ ‘นึกว่าไม่กล้า พูดจา ดูทา่ จะฉะฉานอยูพ่ อตัว น�้ำเสียงยามเจรจาก็ไพเราะ’ “ช่างพูดช่างคุยเหมือนกันนะเรา” ปรางทิพย์ยม้ิ น้อยๆ ก่อนอธิบายเรือ่ งชือ่ ของบุตรชายให้ฟงั ด้วย น�้ำเสียงอบอุน่ “เป็นชือ่ ทีค่ ณ ุ ท่านตัง้ ให้เจ้าค่ะ” หญิงสาวเสริมก็พอดีไปถึง เรือนไทยหลังเล็กทีต่ งั ้ แยกห่างจากเรือนใหญ่ไปพอประมาณ “เจ้าของคนเก่าของเรือนนี้ตายไปเมือ่ สองปีก่อน” ทองผลักประตูกา้ วข้ามธรณีประตู ภายในห้องมืดครึม้ เต็มไป ด้วยฝุน่ ละออง ปรางทิพย์มองแหล่งพ�ำนักกายแหล่งใหม่อย่างไม่แน่ใจนัก “อะ...เอ่อ เจ้าของเรือนนี้เป็ นอะไรตายหรือจ๊ะพี”่ ทองไม่ยอมตอบ ฝืนยิม้ เลีย่ งไปเรือ่ งอืน่ แทน “อยูไ่ ด้ไหม เรือ่ ง ฝุน่ ผงพวกนี้จะสังเด็ ่ กมาปดั กวาดเช็ดถูหอ้ งหับให้นะ ส่วนผ้าหงผ้าห่มที่ หลับทีน่ อนหมอนมุง้ ก็เก็บอยูใ่ นตูน้ นล่ ั ่ ะ ใช้ตามสบายเลย ผืนใหม่ๆ ทัง้ นัน้ ” ปรางทิพย์ปดั ฝุ่นบนพืน้ แล้วทรุดนัง่ ลง หล่อนไม่กล้าถามต่อ อนลเดินดูบา้ นหลังใหม่ “ขอบคุณพีท่ องมากนะจ๊ะ เอ่อ...แล้วคุณนายท่านใจดีหรือเปล่า จ๊ะ” 18
Rain-at-Rose ค�ำถาม
ทองทรุดนังพั ่ บเพียบ หน้าตาของนางมีรอยล�ำบากใจเมือ่ ได้ยนิ
“ก็บางครัง้ แหละจ้ะ” ค�ำตอบอ้อมแอ้ม ปรางทิพย์ทำ� หน้าหนักใจ “คุณนายท่านไม่ชอบเมียน้อยหรือจ๊ะ” “ก็ตามธรรมดาของเมียหลวงล่ะนะ โชคดีหน่อยเมียน้อยสองคน นัน้ ต่างมีลกู สาว ไม่มใี ครกล้าหืออือ คุณนายเลยไม่คอ่ ยอาละวาดมาก แต่ ถ้าเป็ นลูกชายนี่ส ิ น่าล�ำบากใจ” ทองบอก ปรางทิพย์เม้มปากแน่ น “แล้วฉันจะท�ำอย่างไรดีละจ๊ะพี่ ฉัน สงสารลูก ถ้าถูกรังแก ฉันไม่มที างสูไ้ ด้แน่” “ฉันก็พอจะแนะน�ำได้อย่างเดียวล่ะว่าอย่าท�ำให้คณ ุ นายท่านไม่ พอใจก็แล้วกัน ถ้าคุณนายไม่พอใจหรือชิงชังเกลียดเข้าล่ะก็ จะโดนราวี ไม่มสี น้ิ สุด อย่างแม่นวลลออ รายนัน้ จะเผยอเชิดหน้าชูตาเป็ นคุณหญิง คุณนาย คุณสอางค์รเู้ ข้าก็จบั เฆีย่ นตีจนแม่นวลลออแทบปางตาย” น�้ำ เสียงของคนเล่ายังนึกหวันหวาดไม่ ่ หาย อนุภรรยาคนใหม่หนักอกหนักใจ กังวลเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ “แล้วคุณนวลลออตอนนี้อยูท่ ไ่ี หนจ๊ะ” หญิงสาวหลับตาไม่อยาก นึกภาพทีค่ ณ ุ สอางค์เฆีย่ นตีทำ� ร้ายผูค้ นเลย ทองนังเหม่ ่ อ สายตาร�ำลึกถึงนวลลออ ภรรยาน้อยทีค่ ดิ เผยอ ทัดเทียมเมียแต่งจนถูกคุณนายใหญ่กดขีข่ ม่ เหง นายพลก็ไม่รู้ ไม่มใี คร กล้าปริปากทัง้ นัน้ “ตายไปแล้ว!” ปรางทิพย์ปิดปาก ดวงตาเบิกกว้าง หวันเกรงต่ ่ ออ�ำนาจของ คุณนายใหญ่ของบ้าน 19
บาปรักสีเลือด “คุณนายฆ่าหรือ” คนเล่าส่ายหน้า หลบตามองไปทีเ่ ด็กชายตัวน้อยเกาะฝาประ กนของบ้านเรือนไทย ร่างเล็กพยายามปี นออกนอกหน้าต่าง หลังบ้าน มีพมุ่ ไม้แปลกๆ ออกดอกขาวพร่างเป็ นช่อๆ สายตาเด็กน้อยฉงนฉงาย “ไม่ใช่หรอก หลังจากแม่นวลลออถูกเฆีย่ นตีเลยเป็ นไข้สงู จน กระทังตายเพราะพิ ่ ษไข้น่ะ” ‘มันก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าเลย’ ปรางทิพย์นึก “นับตัง้ แต่นนั ้ ก็ไม่มใี ครอยากอยูใ่ กล้คณ ุ นายใหญ่เท่าไร ถึงอยู่ ก็พยายามอยูก่ นั เงียบๆ” หญิงสาวได้ฟงั ก็แย้งขึน้ “แล้วเรือ่ งของคุณนวลลออ คุณท่าน ไม่รหู้ รือ” ทองส่ายหน้า ก่อนจะว่า “ไม่หรอก มีคนบอกว่าแม่นวลลออปว่ ย ตาย อีกอย่างคุณท่านก็ยงุ่ กับงานราชการ ท้ายทีส่ ดุ เรือ่ งก็เลยเงียบๆ ไป” ‘ไม่ยุตธิ รรมเลยสักนิด’ ปรางทิพย์คดิ สายตาของทองทอด มายังหล่อน “ว่าแต่แม่ปรางเถอะ ระวังตัวเอาไว้กด็ ี เพราะแม่ปรางมีลกู ชาย คุณสอางค์คงไม่พอใจ คงจะเกรงไปทัดเทียมคุณนิล” หญิงสาวชาวเหนือท�ำหน้าไม่เข้าใจ ทองถอนใจเมือ่ เห็นท่าทาง เมียน้อยคุณท่านคนนี้ซ่อื ไม่ทนั คน “ก็เรื่องคนสืบสกุล คุณนายใหญ่ท่านหวงทรัพย์สมบัติ สักวัน ตานลอาจถูกเลือกขึน้ เป็ นทายาทก็ได้ ท่าทางคุณท่านก็เอ็นดูแม่ปราง มากด้วย คนอย่างคุณสอางค์คงยอมไม่ได้” “...ฉันมาทีน่ ่ีโดยไม่หวังอะไรทัง้ นัน้ ” ปรางทิพย์ตอบด้วยสีหน้า 20
Rain-at-Rose เด็ดเดีย่ วเพราะไม่ได้ตอ้ งการอะไรมากมาย ขอแค่ให้ลกู ได้อยูส่ บายไม่ อดอยากเหมือนทีห่ ล่อนเคยผจญก็เพียงพอแล้ว “ทุกคนมาบ้านหลังนี้ก็หวังจะเป็ นคุณนายนายทหารทัง้ นัน้ หล่อนเป็ นผูห้ ญิงแปลกนะแม่ปราง เรือ่ งการสืบทอดตระกูลน่ะ นายพล ประยูรเวกท่านยุตธิ รรม ถ้ามีลกู ชายสองคนก็จะให้ทรัพย์สมบัตเิ ท่าๆ กัน เรือ่ งนี้คณ ุ สอางค์ตอ้ งไม่ยอมรับแน่” ค�ำอธิบายของทองเพิม่ ความหนักใจให้แก่ปรางทิพย์ “แล้วฉันต้องท�ำไงดีละ่ จ๊ะ ตานลกับฉันมาขออาศัยใบบุญอาศัย อยูแ่ ท้ๆ ไม่เคยคิดเรือ่ งนี้เลย” ทองมองดวงหน้าปรางทิพย์อย่างสงสาร “อยูเ่ ฉยๆ เถอะ บางที คุณสอางค์อาจจะไม่ทำ� อะไรก็ได้” บ่าวรับใช้ลุกขึน้ ปรางทิพย์เดินลงมาส่ง ทองขอตัวไปรับใช้คณ ุ สอางค์ทบ่ี า้ นใหญ่เมือ่ เด็กรับใช้มาช่วยกวาดถูเรือนไทย “นลมานี่เถอะลูก” ปรางทิพย์เรียกบุตร อนลทีพ่ ยายามปี นดูทวิ ทัศน์ดา้ นนอกหล่นตุบ้ กลิง้ โคโล่บนพืน้ ่ เปื้อนฝุน “เจ็บไหมจ๊ะ” ปรางทิพย์ผวาเข้าหาบุตร กอดไว้แน่น เด็กน้อยหัวเราะแทน “ไม่” “ต้องพูดว่าไม่ขอรับสิ นล” ปรางทิพย์อุม้ บุตรชายไว้แล้วสอน ให้พดู ใหม่ “ไม่ขอรับ” อนลพูดซ�้ำตามทีม่ ารดาสอน มารดาใช้น้วิ เช็ดฝุน่ ติดแก้มยุย้ “ลูกเอ๊ย เรามาอยูท่ น่ี ่เี ราต้องเชือ่ ฟงั คุณสอางค์นะ เราจากบ้านมายังแดนไกล ไม่รวู้ า่ ใครเป็ นมิตรใครเป็ น 21
บาปรักสีเลือด ศัตรู แม่หว่ งหนูเหลือเกิน” อนลมองดวงหน้าของมารดาแล้วท�ำหน้าสงสัย “เป็ นอะไรเหรอจ๊ะ หรือว่าบ้านหลังนี้ทำ� ให้แม่ทรมาน” ใบหน้างามดุจจันทร์ฉายส่ายปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอกจ้ะ นลจ๊ะ หากเกิดอะไรขึน้ นลอดทนไว้นะ จ�ำไว้ ว่าเรามาอยูท่ น่ี ่ีได้เป็ นเพราะบุญคุณของใคร นลจงเชือ่ ฟงั ค�ำสังของคุ ่ ณ สอางค์นะจ๊ะ เราเป็ นคนต�่ำศักดิ ์มิอาจเผยอเทียบชัน้ คุณๆ ทีอ่ ยูบ่ นเรือน ใหญ่ได้” ปรางทิพย์สงสอนบุ ั่ ตรชาย อนลยังเล็กนัก ไม่เข้าใจในค�ำของ ผูใ้ ห้ก�ำเนิดหรอก เด็กน้อยจึงพยักหน้าอย่างแกนๆ แล้วสนอกสนใจสิง่ ใหม่ๆ รอบกายต่อ สายตาของปรางทิพย์จบั จ้องบุตรชายเพียงคนเดียว เฝ้านึกถึงวันทีไ่ ด้พบกับนายพล หล่อนเป็ นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดาแท้ๆ กลับได้ประสบพบรัก กับคนร�่ำรวย มียศมีศกั ดิ ์ พลโทประยูรเวกออกมาส�ำรวจตลาดของเมือง เชียงใหม่พบเธอขายผักกับยาย เพียงพบสบตาก็ท�ำให้หลงอยู่ในบ่วง สิเน่หา ยังคิดถึงค�ำร�ำพันยามท่านเอ่ยเกีย้ ว งามเลิศพิไลลักษณ์ เพียงพิศรูปโฉมก็นึกเอ็นดู งามจริงยอดพธู เฝ้าให้พเี ่ พ้อร�ำพัน อยากให้เจ้ารับรักพีเ่ อย ณ จันทร์แรม ทอเสี้ยวครึง่ ฟ้า ดวงบุหลันงามตา ทอแสงยวน ใจ ซ่อนกายเพียงเสี้ยวใต้เมฆา จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอ แหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า ยามใดเล่าทีจ่ นั ทร์เจ้าจะทอเสี้ยวเต็มฟ้า ดวงจันทราทีอ่ ยูใ่ นเงาของหัวใจ 22
Rain-at-Rose ค�ำเกีย้ วเกีย่ วสัมพันธ์ หล่อนอาจจะยังเยาว์นกั จึงหลงเข้าสูบ่ ว่ ง สิเน่หามิอาจถอน เฝ้าปลูกดอกรักจนกระทังมี ่ โซ่ทองคล้องใจ วันทีม่ คี วาม สุขคือวันทีไ่ ด้อยูร่ ว่ มเคียงชีวติ กับชายคนรักพร้อมกับลูกชาย ‘ให้ลกู ชายของเราชือ่ อนลนะ ให้เขาเป็ นไฟส่องน�ำทางสองเรา ไฟแสนอบอุน่ สาดส่องในเดือนมืด’ ชือ่ ของลูกชายสุดทีร่ กั ก็ได้จากคุณท่าน อนลเป็นดังแสงอาทิ ่ ตย์ คอยเชือ่ มโยงระหว่างสามีเอาไว้ตอนทีส่ ามีกลับบางกอก หล่อนโหยไห้ ตาม หากนายพลท่านบอกให้อดทน ดวงตาคูง่ ามเจือไปด้วยน�้ำตาคลอ อนลเห็นมารดาน�้ำตาร่วงจึงกอดเอวไว้แน่น “แม่เป็ นอะไรหรือ...เจ็บตรงไหนหรือจ๊ะ” หญิงสาวเกลีย่ น�้ำตา ยิม้ บางๆ ให้ “แม่ไม่เจ็บตรงไหนหรอกจ้ะ นลจ�ำค�ำแม่ไว้นะ ขอให้เชือ่ ฟงั คุณสอางค์และคุณพ่อนะจ๊ะ” เด็กน้ อยให้ค�ำตอบโดยการเกาะเอวมารดาแทน แม้จะรู้ว่า ต้องท�ำตาม หากท้ายทีส่ ดุ คงเหลือแต่ความเกลียดชัง ชีวติ ทีเ่ ป็ นดังแสง ่ จันทร์หรุบกายใต้เงาเมฆมืดมัว เดียวดายและแสนเศร้าสร้อย
23
บทที่ 1 แสงแดดแรงจัดจ้าน แผดเผาจนแทบละลาย
ร่างจ้อย กระเดียดกระบุงทีม่ ขี นาดเกินตัวไว้ขา้ งเอว เดินโซเซไปมาดูน่ากลัว เท้า เล็กข้ามสะพานไม้สภาพผุพงั ดวงหน้าเปื้ อนคราบเหงือ่ ไคล แก้มแดง เปล่งปลังเพราะถู ่ กไอแดดบ่ม เด็กชายค่อยๆ เดินข้ามสะพานพาดผ่าน ล�ำคลองอย่างระมัดระวัง ข้ามล�ำคลองกว้างขวาง หน้านี้น้�ำก�ำลังใส มอง ไปไกลลิบๆ จะเห็นเรือแจวลอยไปตามกระแสน�้ำเอือ่ ยๆ สายตาของเด็กน้อยจับจ้องอย่างสนใจอยูช่ วขณะ ั่ ก่อนจะซอย เท้ารีบเดินอย่างรีบเร่งผ่านพงหญ้าทีข่ น้ึ สูงท่วมหัว เหงื่อหยดไหลริน ตามหน้าผากแต่เขาไม่กล้าหยุดซับ อนลเดินไปจนถึงบ้านขนมปงั ขิงที่ กินอาณาเขตกว้างใหญ่ ก�ำแพงไม้มตี ำ� ลึงเลือ้ ยพันรุงรัง ใบเขียวจัดมีลกู สี แดงก�่ำห้อยย้อยตัดกันน่าชม อนลถอนใจอย่างเสียดาย อยากเก็บไปเล่น กับกนกอรและอ้อมใจผูเ้ ป็ นพีส่ าวต่างแม่ แต่ไม่กล้าหยุดเก็บ เท้าน้อยๆ เปลีย่ นทิศทางไปยังช่องก�ำแพงโหว่ ร่างเล็กจ้อยคูต้ วั ลง มองซ้ายขวา อย่างระมัดระวังแล้วคลานต�่ำมุดหายเข้าไปหลังก�ำแพง เมือ่ ออกมาพ้นก็
Rain-at-Rose ยืดกายขึน้ ยกมือปดั เสือ้ ทีเ่ ปรอะใบไม้แห้งอยูเ่ ต็มตัว เศษใบไม้รว่ งกราว เสียงกรอบแกรบจากการย�่ำใบไม้แห้งท�ำให้เด็กน้อยตัวแข็งทือ่ เสียงร้อง เมีย๊ วดังขึน้ เบาๆ ร่างจ้อยจึงถอนใจ หันไปมองเจ้าของเสียง “เจ้าด�ำปลอด เอ็งท�ำให้ฉนั ตกใจรูไ้ หม” เด็กน้อยเอ็ดเมือ่ เห็นแมวสีดำ� สนิททัง้ ตัวเดินมาคลอเคลีย มือ เล็กวางกระบุงลงเพือ่ ลูบหัวเจ้าแมวอย่างไม่นึกเกรง ดวงตาสีเขียวเรือง จับจ้องร่างเล็กจ้อย มันส่งเสียงร้องครางอย่างพออกพอใจ หัวเล็กๆ ถูไถ ไปตามหน้าขา รอยยิม้ ของอนลผุดขึน้ ยิง่ เกาหลังหูสดี ำ� มากขึน้ เท่าไรด�ำ ปลอดยิง่ ถูไถหน้าขามากขึน้ เท่านัน้ “เจ้าด�ำปลอด เอ็งไปกระโดดข้ามโลงไหนมา เขาว่าถ้าแมวด�ำ กระโดดข้ามโลงมันจะเฮีย้ นนัก” อนลเล่นกับเจ้าแมวจนลืมไปว่าต้องท�ำ อะไร เสียงหัวเราะคิกคักสดใสท�ำให้คนทีค่ ลานมุดช่องก�ำแพงโหว่ ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาสมเป็ นผูด้ ตี นี แดงโผล่พน้ ช่องก�ำแพง สายตา คมกริบมองเห็นเด็กน้อยเล่นกับแมวเพลิน ดวงตาเรียวจึงเพ่งมองอย่าง สนใจ เพ่งพิศจนแน่ใจแล้วริมฝีปากจึงเปิดอุทานเสียงแผ่ว “เจ้านลนี่น่า” อนลรูส้ กึ ตัวจึงหันไปมองแล้วต้องนิ่ง “คุณนิล...” ค�ำเรียกขาน อย่างตกใจส่งผลให้คนทีเ่ พิง่ มุดมาครึง่ ยิม้ ครึง่ บึง้ ดวงตาเล็กเหลียวมอง รอบๆ ด้วยความสงสัยว่าคุณอนิลเข้ามาจากทิศทางไหน เมือ่ เห็นใบไม้ ติดตามเนื้อตามตัวก็เข้าใจ “คุณนิลมุดมาจากทางนัน้ หรือขอรับ” เด็กน้อยถามอย่างนอบน้อม พลางมองเสือ้ สีขาวกับกางเกง 25
บาปรักสีเลือด สีน้� ำเงินและมือทีถ่ อื กระเป๋าหนังด้วยสายตาอิจฉาเล็กน้อย เด็กหนุ่ มที่ ถูกเรียกขานชือ่ ตีหน้านิ่ง “จะมาทางไหนก็ชา่ งฉัน หลบไป” เด็กหนุ่มตีรวน อนลยืนนิง่ ปล่อยเจ้าแมวด�ำทีอ่ ยูใ่ นวงแขนลง “ไม่ดเี ลยนะขอรับ โดดเรียนแบบนี้” ค�ำต่อว่าต�ำหนิ ส่งผลให้ใบหน้าของคนทีโ่ ตกว่าแดงขึน้ “พูดอะไรเพ้อเจ้อ โรงเรียนของฉันเลิกแล้วต่างหาก” ค�ำกล่าว แก้ตวั เสียงขุน่ เด็กน้อยก็ไม่ได้คา้ น ร่างเล็กจับกระบุงขึน้ เบีย่ งทางให้แก่บุตร ชายของคุณนาย “แกมันโง่เขลาเบาปญั ญาไม่รเู้ รือ่ งก็อย่าพูดเลย ทีโ่ รงเรียนเป็ น อย่างไรก็ไม่รู้ แกเคยไปแล้วรึ” ค�ำพูดเยาะส่งผลให้ร่างเล็กนิ่ง ตวัดสายตามองขวางๆ เด็ก หนุ่มเป็นต่อจึงยืดอกขึน้ ก่อนจะส่งเสียงร้องดังลันเมื ่ อ่ เจ้าด�ำปลอดเกาะขา “เฮ้ย! ไอ้แมวด�ำนี่ วอนนัก” เท้าของเด็กหนุ่ มเตะเจ้าแมวด�ำจนมันกระเด็นไปไกล ก่อนจะ ลุกขึน้ วิง่ หนีลบั ไป อนลเห็นก็ไม่พอใจ หลุดเอ่ยปากต่อว่าต่อขานอย่าง ไม่เกรงอ�ำนาจของคนตรงหน้า “ไอ้ดำ� ปลอดมันไปท�ำอะไรให้กบั คุณนิลหรือขอรับ ถึงได้ไปเตะ มันอย่างนัน้ คุณนิลนิสยั ไม่ด”ี ใบหน้างามบึง้ ตึง ริมฝีปากเม้มแน่น คนที่ โตกว่าอึกอักหากไม่ยอมรับผิด “มันผิดเองนะทีม่ นั มาเกาะแข้งเกาะขาฉัน ฉันตกใจเลยเตะมัน ไปทีหนึ่ง ผิดตรงไหน” ค�ำพูดยียวน เด็กน้ อยวางกระบุงโครม ก�ำมือแน่ น “ผิดสิ คุณนิลไม่ยอม 26
Rain-at-Rose ไปเรียนกลับมาก่อนเวลา แถมยังเตะแมวทีไ่ ม่รูเ้ รื่องอะไรด้วยเรียกว่า กระท�ำผิดนะขอรับ ไม่สมกับเป็ นผูด้ เี ลย” ค�ำพูดจากล่าวเกินอายุ คนฟงั ก็ชกั ไม่พอใจ “เอ๊ะ...ไอ้นลนี่ แกชักจะลามปามก�ำเริบเสิบสานได้ใจใหญ่แล้ว นะ เป็ นผูอ้ ยูอ่ าศัยแท้ๆ เดีย๋ วแกได้เนื้อเขียวแน่ ฉันจะท�ำอะไรก็เรือ่ งของ ฉัน อย่ามายุง่ !” เด็กหนุ่มกอดอก ท่าทีบง่ บอกถึงความเป็ นเด็กเอาแต่ใจ อนลโกรธจนหูออ้ื ยังดีทเ่ี สียงทองดังเจือ้ ยแจ้วขึน้ ก่อน “นลเอ๊ย กลับมารึยงั ไปไหนหนอเจ้าเด็กคนนี้” ร่างจ้อยได้ยนิ เสียงเรียกจึงหันไปมอง บ่าวรับใช้นามว่าทองเดิน โผล่พน้ ต้นมะม่วงแล้วส่ายหน้า “มาอยูน่ ่ีเอง ป้าตามหาเอ็งตัง้ นาน เอาขนมไปให้บา้ นของคุณ สะอิง้ เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” สายตาของนางจ้องมองกระบุงเปล่าๆ สายตาก็เห็นลูกของ คุณนายใหญ่ ดวงตาเบิกกว้าง ท�ำหน้าราวกับเห็นผี “คุณนิล! วันนี้ไม่มเี รียนหรือเจ้าคะ แล้วท�ำไมถึงมาอยูท่ น่ี ่ี” นาง ถามอย่างกังขา พลางเหลียวหามองทางหลบเข้าบ้านของคุณหนูคนโต อนิลท�ำหน้าท�ำให้ดโู รยๆ สมองครุน่ คิดหาค�ำตอบไว้เสร็จสรรพ แล้วกุเรือ่ งดือ้ ๆ เขาแสร้งท�ำหน้าเจ็บปวด “ฉันรูส้ กึ ปวดหัวนะจ้ะป้าทอง เลยขอครูมาพัก กะว่าจะให้พวก รถลากมาส่งอยูท่ ห่ี น้าบ้านแต่มนั ปวดจนทนไม่ไหวเลยมุดมาทางนี้” นิ้วเรียวสะอาดชีไ้ ปทางโพรงก�ำแพง ทองได้ฟงั จึงลุกขึน้ เดิน ผ่านเด็กน้อยทีแ่ อบเบ้หน้ายามได้ยนิ ค�ำกุพร้อมขมุบขมิบปากบอกว่าขี้ ปด มือหยาบกร้านแตะแขนของเด็กหนุ่มเบาๆ ลูบคล�ำอย่างอ่อนโยน 27
บาปรักสีเลือด “โธ่...น่าสงสารจริงพ่อคุณ เดีย๋ วทองเตรียมยาให้นะเจ้าคะ ขึน้ ไปพักก่อนเถิด” ทองเชือ่ ค�ำพูดปดของอนิลสนิทใจ อนิลจึงเดินผ่านเด็กน้อยทีใ่ ช้ สายตาจับจ้องอย่างรูเ้ ท่าทันได้อย่างหน้าตาเฉย เด็กน้อยขุน่ ใจนัก “รีบไปล้างหน้าล้างตาเสียไป หน้าตาดูไม่ได้เลย เสร็จแล้วก็ม ี ขนมอยูใ่ นครัว เอาไปกินเสีย” นางหันมาพูดกับอนลทีโ่ อบอุม้ กระบุงแน่น ก่อนจะรับค�ำเบาๆ “จ้ะ ป้าทอง” สองร่างเดินผ่านเด็กน้อยไป อนลใช้สายตากระจ่างจ้องมอง อย่างไม่เข้าใจ ‘ท�ำไมเราสองคนถึงต่างกันจริงหนอ’ อนลถามตัวเองอยู่ ในใจ ทัง้ ทีเ่ ขาก็เป็ นลูกของนายพลคนหนึ่งแท้ๆ เพราะอะไรกัน เด็กน้อยเดินหงอยๆ ไปยังครัว วางกระบุงลงบนพืน้ ดิน เหล่า บ่าวรับใช้ตา่ งหุงหาอาหารเย็นเตรียมไว้ดชู ลุ มุน สายตาจับจ้องขนมใส่ไส้ ทีว่ างอยูใ่ นกระจาด ก่อนจะหยิบมาสองชิน้ ร่างจ้อยค่อยๆ เลีย่ งไปจาก ครัวอันแสนวุ่นวาย เขาเดินตัดผ่านกระถางพุดจีบชูช่อพราวพร่างตัด กับใบสีเขียวแก่ เด็กน้อยยังเดินไม่พน้ กระถางก็ได้ยนิ เสียงเรียกท�ำให้ ต้องหันหลังกลับ “เดีย๋ ว ตานล คุณนายเรียกเอ็งแน่ะ” อนลหยุดนิ่งมองผูเ้ รียกอย่างสงสัย “มีอะไรหรือจ๊ะป้าอิม่ ” คนเรียกคืออิม่ ผูม้ หี น้าทีต่ ดิ ตามคอยรับใช้คณ ุ สอางค์ หน้าตา ของนางจ้องเด็กน้อยอย่างไม่เป็ นมิตรเท่าไรนัก อนลเห็นสายตานัน้ เขา ก็รดู้ อี ยูเ่ สมอว่าเป็ นเพราะอะไร อิม่ คงถูกคุณนายพูดเรือ่ งมารดาของเขา เป็ นแน่จงึ ท�ำให้นึกชิงชังเขา 28
Rain-at-Rose “คุณนายท่านให้เอ็งขึน้ ไปหา รีบๆ ไป อย่าโอ้เอ้ชกั ช้า” เด็กน้อยจงใจเดินเอือ่ ยเฉื่อย นึกไม่พอใจต่อบ้านหลังใหญ่น้มี าก ขึน้ ทุกขณะจิต เพราะนับตัง้ แต่กา้ วขาเข้ามาปราการแรกทีป่ ระสบพบ เจอคือคุณสอางค์ ภรรยาหลวงของบ้านแสดงกิรยิ าชิงชังอย่างเห็นได้ชดั ั งความรูส้ กึ นี้วา่ คุณนายใหญ่คงไม่โปรดคน มารดาของเขาก็อธิบายให้ฟงถึ ต�่ำศักดิ ์เช่นพวกเขา เด็กน้อยคิดอยูเ่ สมอว่า อย่างไรเสียเขาก็เป็ นลูกของ คุณพ่อคนหนึ่งจึงควรได้รบั การปฏิบตั อิ ย่างเท่าเทียมกัน เพราะอะไรเขา ถึงต้องมาเป็นแบบนี้ ใช้ชวี ติ เยีย่ งลูกไพร่แทนทีจ่ ะได้ใช้ชวี ติ แบบคนชัน้ สูง มารดาของเขาก็เช่นกัน ไม่เคยร้องขออะไรเลยทัง้ ทีม่ สี ทิ ธิ ์ เข้า มาอยูบ่ า้ นหลังใหญ่อะไรๆ ก็ขน้ึ กับค�ำว่า ‘ผูด้ ’ี เด็กน้อยนึกถึงค�ำนี้ทไี รก็ แสลงใจ หากถูกคุณนายด่าก็จะหาว่าเขาเป็ นพวกไพร่พวกทาส ยังสงสัย อยู่ไม่คลายว่าเขาเป็ นพวกชนชัน้ ต�่ำตรงไหนทัง้ ทีค่ ุณนายใหญ่เป็ นคน สอนมารยาทเองแท้ๆ เด็กน้อยหยุดล้างเท้าตรงตุ่มใบย่อม ใช้กระบวยตักน�้ำล้างเท้า สกปรกก่อนเท้าเล็กเดินย�่ำกระดานไม้กา้ วอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง ดังจนถูกดุ คุณสอางค์รออยู่บนเตียงไม้ขดั มัน เอนทับหมอนสามเหลีย่ ม เคียงข้างด้วยบุตรชาย สีหน้าของคุณนายหงุดหงิดใจ เด็กน้อยคลานเข้า มานังพั ่ บเพียบอยูเ่ งียบๆ สักพักก่อนจะเอ่ยปากถาม “แม่ใหญ่มอี ะไรเรียกใช้ผมหรือขอรับ” ดวงตามองเห็นสีหน้าของ คุณอนิล ผูม้ ศี กั ดิเป็ ์ นพีช่ ายต่างแม่ ...พี.่ .. ค�ำๆ นี้อนลแทบลืมเลือนมันด้วยซ�้ำ ด้วยความคุน้ ชินทีจ่ ะเรียก 29
บาปรักสีเลือด ‘คุณนิล’ เสียมากกว่า “เห็นตานิลบอกว่าเอ็งด่าตานิลรึ” คุณสอางค์ถาม ในใจของเด็กน้อยมีแต่ความเบือ่ หน่าย อนลไม่ตอบค�ำอะไร ก้ม หน้าก้มตาแทนเหมือนยอมรับข้อกล่าวหา คุณนายใหญ่นิ่วหน้า “เอ้า ท�ำไมไม่พดู อมเบีย้ ไว้รไึ ง ตานิลไปท�ำอะไรไว้ละ่ เอ็งถึงได้ กล้าด่าลูกฉัน” เมือ่ เด็กน้อยไม่พดู คุณสอางค์จงึ หันไปทางบุตรชายแทน “ลูกนิลไปท�ำอะไรไว้ บอกมานะท�ำไมถึงทะเลาะกันกับลูกของนังปรางได้” มารดาคาดคัน้ เอาความจริง อนิลจึงท�ำหน้าเบีย้ วหน้าบูดตบตา จนผูใ้ ห้กำ� เนิดใจอ่อนยวบแต่กท็ นเอาไว้กอ่ น หล่อนตกใจเหมือนกันทีจ่ ๆู่ ตอนบ่ายโมง บุตรชายคนเดียวเดินขึน้ เรือนมากะทันหัน ถามอะไรก็ไม่ ตอบ นอกจากจะบอกว่าปวดหัวแล้วก็เล่าเรื่องลูกนังเมียน้อยต่อว่าต่อ ขานตัวเองด้วยความโกรธเคือง “นิลไม่สบาย เลยมาขอพัก แม่คงไม่วา่ นะจ๊ะ” อนิลอ้อน คุณสอางค์ยกมือลูบศีรษะเบาๆ อนลเห็นอย่างนัน้ จึงหมันไส้ ่ ยิง่ นัก “ขีป้ ด คุณนิลไม่ยอมไปเรียนน่ะสิ อ้างว่าปวดหัว ไม่เห็นมีอาการ อะไรสักนิด” เด็กน้อยโพล่งขึน้ คุณสอางค์ได้ฟงั ความโกรธก็พงุ่ ปรีด๊ “ไอ้นล เอ็งว่าลูกใครปด เอ็งนี่มนั น่าเฆีย่ นหลังลายนัก ฉันว่าจะ ไม่ถอื สาเรือ่ งทีเ่ อ็งด่าว่าลูกนิลแล้วเชียว” เด็กน้อยฟงั แล้วหน้าชา อยากจะร้องไห้ขน้ึ มาบัดนัน้ อิม่ ก็แทรก ขึน้ “มันคงอิจฉาคุณนิลน่ะเจ้าค่ะ แม่มนั ก็สอนไม่จำ� เลย” ค�ำด่าทิม่ แทงลึกเข้าไปในจิตใจดวงน้อยๆ อนลสูดลมหายใจ 30
Rain-at-Rose ลึกๆ พยายามจะไม่รอ้ งไห้ เพราะจ�ำได้วา่ เขาร้องไปแล้วจะมีผลกลับมา เช่นไร “เรียกป้าทองขึน้ มาถามก็ได้นะขอรับว่าเรื่องมันเป็ นอย่างไร” อนิลแทรกขึน้ คุณนายใหญ่จงึ ใช้อมิ่ ไปตามทองขึน้ มา ซักไซ้จนได้ความ ว่าอนลเป็ นฝา่ ยด่าเด็กหนุ่มจริงๆ “หน็อย....หาว่าลูกฉันขีป้ ด นังอิม่ ไปหยิบหวายมา” คุณนาย ใหญ่สงั ่ นังอิม่ ขยับกาย อนิลได้ยนิ ก็หา้ มไว้ก่อนอย่างตกใจ ไม่คดิ ว่า มารดาจะโกรธจัด “คุณแม่ครับ เราแค่ทะเลาะกันตามประสาพีๆ่ น้องๆ เท่านัน้ เอง อย่าถือสาเลย” อนิลเห็นว่าเรือ่ งทีต่ นเองก่อชักจะบานปลายก็รบี หยุดไว้ อนล ได้ยนิ แค้นใจนัก เด็กน้อยจะขยับปากด่า ทองเห็นดังนัน้ จึงรีบตะครุบ ปากเอาไว้ “เดีย๋ วก็ได้หลังลายจริงๆ หรอก อย่าเอ็ดอึงไป” ค�ำกระซิบของทองท�ำให้อนลนิ่งงัน มีเพียงรอยอาฆาตจับจ้อง พีช่ ายต่างมารดาเท่านัน้ มันไม่ใช่ความผิดเขาเลยกลับท�ำราวเขาผิดเสีย เต็มประดา อนิลโล่งใจ เขาสบสายตาทีม่ องอย่างแค้นเคืองอย่างเสียใจ เสียง คุณสอางค์แผดไล่เด็กน้อย “ไอ้เด็กสามหาว เอามาชุบเลีย้ งยังไม่สำ� นึก ไปไป๊ ไปถูเรือน แล้วตักน�้ำใส่ตุ่มให้เต็ม ท�ำไม่เสร็จเอ็งไม่ตอ้ งกินข้าว” อนลลุกขึน้ นังอิม่ มองอย่างสะใจ ทองตามลงมาด้วย สายตา 31
บาปรักสีเลือด ของนางมองเพือ่ นบ่าวรับใช้ดว้ ยกันอย่างไม่พอใจ นางตามเด็กน้อยทีเ่ ดิน คอตกจับราวบันไดบ้านไว้ พลันนัน้ เสียงร้องไห้สะอึกสะอืน้ จนตัวโยนก็ดงั ขึน้ ด้วยความทีก่ ลัน้ ไม่ไหวแล้ว “โธ่...เจ้านลเอ๊ย ป้าท�ำให้เอ็งล�ำบาก ป้าขอโทษ” ทองกอดเด็ก น้อยทีก่ ำ� ลังร้องไห้ไว้ อนลเกาะทองแน่น “ไม่เป็ นไรหรอกจ้ะ นลผิดเองแหละทีไ่ ปต่อ ล้อต่อเถียงกับคุณนิล” ทองลูบเส้นผมนุ่มสลวย นางรูส้ กึ ไม่ดี นับตัง้ แต่ถกู เรียกตัวขึน้ บ้านใหญ่กร็ อู้ ยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่องแน่ นางไม่ได้บอกว่าใครผิดใครถูก หากเล่าตามทีเ่ ห็นจริง “นลไม่ได้ผดิ เสียหน่อย” เด็กน้อยเอ่ยสะอึกสะอื้น น�้ ำตาใสๆ ไหลหยดเปื้ อนแก้มนวล ทองเวทนายิง่ นัก เป็ นเด็กเป็ นเล็กกลับถูกโขกสับจากผูใ้ หญ่ จิตใจดวง เล็กๆ ไม่บุบสลายก็ดแี ล้วแท้ๆ บ่าวรับใช้ของตระกูลพฤษไพศาลมองขึน้ ไปบนเรือนเมือ่ รูส้ กึ ถึง สายตาทีจ่ บั จ้องลงมา คุณอนิลนันเอง ่ เด็กหนุ่มมองภาพทีน่ างกอดเด็ก น้อยทีร่ ่ำ� ไห้เอาไว้แน่น หน้าตาไม่สบายใจ สายตาของทองมองดูลกั ษณะ ของคนปว่ ยแล้วไม่เห็นจริงนัก นางก็รสู้ กึ แปลกแล้วฉุกคิด ทองตัง้ ใจจะต้ม ยาหม้อให้คณ ุ อนิลแท้ๆ พอเป็ นแบบนี้แล้วนางเลยไม่ทำ� มือกร้านจับมือ เล็กไว้พาเดินไปในครัว ทิง้ ให้อนิลมองตาละห้อยละเหีย่ อนลมองป้าทองทีห่ าของกินให้ เด็กน้อยมองร่างท้วมก้มๆ เงยๆ เหนือตูก้ บั ข้าว จึงเลีย่ งออกมาเงียบๆ ทองหันมาไม่พบจึงออกมาตาม 32
Rain-at-Rose เห็นหลังไหวๆ รีบวิง่ ไปแตะบ่า “นล เอ็งจะไปไหนหรือ” “ฉันจะไปนังเล่ ่ นตรงศาลาท่าน�้ำน่ะจ้ะ” ทองหันมองศาลาท่าน�้ำซึง่ มีกนกอรและอ้อมใจเล่นขายของกัน อยูส่ องคน เด็กน้อยแสดงอาการลังเล กนกอรเห็นลูกของปรางทิพย์กร็ บี กวักมือเรียก สีหน้าแย้มยิม้ กว้าง “นลจ๊ะ มาเล่นด้วยกันเร็ว” กนกอรตะโกนเรียก ทองจึงดันร่างของอนลไปด้านหน้า “เดีย๋ วป้าจะเอาขนมมาให้ นะเจ้าคะ” อนลจึงยอมเข้าไปรวมกลุม่ เขานังเล่ ่ นขายของกับเด็กสาว เจ้า ้ ด�ำปลอดเดินเข้ามาปวนเปี้ยน “เมีย๊ ว เมีย๊ ว ด�ำปลอดมานี่เร็ว” เด็กน้อยคว้าตัวเจ้าแมวด�ำมา เล่นด้วย อ้อมใจลูบหัวมันอย่างชอบใจ “เมีย๊ ว เมีย๊ วชอบกินปลาทู ฉันทอดปลาทูให้เมีย๊ ว เมีย๊ ว” เด็ก หญิงตักเศษใบไม้ซง่ึ สมมติว่าเป็ นปลาทูลงไปในจานสังกะสีสนิมเขรอะ ตักข้าวทีส่ มมติจากดินลงไปด้านข้าง เจ้าเหมียวด�ำเข้ามาดมๆ ก่อนผละ ออกไป “อะไรกัน เมีย๊ ว เมีย๊ วไม่ชอบหรือ” อนลทีจ่ ดๆ จ้องๆ อยูน่ นั ้ อุม้ เจ้าแมวไปให้ออ้ มใจ เด็กหญิงยิม้ กว้าง ลูบเจ้าแมวเหมียว “พีอ่ อ้ มมาดูน่ีเร็ว” กนกอรก�ำลังนัง่ เลี้ยงลูกทีเ่ ป็ นตุ๊กตาผ้าเงยหน้าขึน้ เห็นน้อง สาวจับเจ้าแมวหงายท้องเกาพุงให้ สีหน้าของแมวด�ำดูมคี วามสุข อนล 33
บาปรักสีเลือด หยิบเชือกของอ้อมใจซึง่ ม้วนเป็ นก้อนกลมขึน้ ล่อเจ้าเหมียว ด�ำปลอดที่ ท�ำหน้าพึงพอใจนัน้ พลิกตัวขึน้ ใช้ขาหน้าไล่พวงเชือก กนกอรหัวเราะคิก “มันน่ารักดี ด�ำปลอด เมีย๊ ว เมีย๊ ว” เด็กทัง้ สามรุมล้อมแมว อนลนังยองๆ ่ ยิม้ กริม่ กับภาพตรงหน้า ทองถือขนมมาขัดจังหวะเด็กๆ “ทานขนมก่อนเถอะเจ้าค่ะคุณหนู” เด็กทัง้ สองนัน้ หันมาทานขนมผิดกับอนลซึง่ ถอยออกไปห่างๆ อย่างเจียมตน “มากินด้วยกันสิจ๊ะ” กนกอรหันมาชวนรอยยิม้ รื่นตา อนลขัด เขินเพราะรูด้ วี า่ ตนไม่มสี ทิ ธิ ์ทีจ่ ะไปเผยอหน้ากับพวก ‘คุณๆ’ ทัง้ หลาย “คงไม่ดกี ระมังขอรับ” “อะไรกัน นลชอบท�ำตัวเหมือนพวกขีข้ า้ เลย” อ้อมใจบอกอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าเป็ นน้องแต่ชอบท�ำตัวห่าง เหินเหมือนไม่ต่างอะไรไปจากข้ารับใช้คนหนึ่ง กนกอรพอจะทราบดีจงึ ยิม้ บอกน้อง “น้องนลไม่หวิ หรอกจ้ะ” อนลยิม้ ฝืน เตรียมลุกขึน้ ขณะเรียกเจ้าด�ำปลอด ร่างของคุณ อนิลโผล่ออกจากหลังต้นไม้ “มันเป็ นขีข้ า้ ...ไม่ควรมาเล่นกับเราหรอก น้องอ้อมก็ร”ู้ อ้อมใจมีทา่ ทีอดึ อัด กนกอรเงียบขรึม “ยังไงคะคุณพี”่ อ้อมใจถามอย่างซื่อๆ อนิลยิม้ แสยะ เหยียดตามองเจ้าเด็กต้อยต�่ำตามทีม่ ารดาพร�่ำ บอก “มันเป็ นขีข้ า้ ไม่ใช่ลกู ของคุณพ่อหรอก” 34
Rain-at-Rose วงหน้าจิม้ ลิม้ แม้จะเริม่ เบะปากก็ยงั พยายามฝืนทนไม่ให้น้�ำตา ร่วงหล่นต่อหน้าพีช่ าย “แต่คุณพี่คะ น้ องนลมีศกั ดิ ์ทัดเทียมเรา เป็ นลูกคุณพ่อคน หนึ่งเหมือนกัน แล้วควรหรือคะทีไ่ ปว่าน้องนลแบบนัน้ ” กนกอรสอดขึน้ อย่างกล้าๆ กลัวๆ อนิลกอดอกด้วยท่าทีเหยียดหยาม “อย่าไปเชือ่ มันน่ะลูกใครก็ ไม่รู้ แม่มนั ส�ำส่อน ได้มาอยูบ่ า้ นเราก็บุญแค่ไหนแล้ว” กนกอรปิดปากต่อค�ำว่ากล่าวของอนิล ฝา่ ยอ้อมใจมีทา่ ทางลังเล มองน้องคนสุดท้องอย่างตกใจ “พีน่ ิลคะ ใครบอกให้พดู จาแบบนี้คะ!” กนกอรกล่าวเตือน อนิลท�ำหยิง่ ไม่รบั ฟงั ความเห็นอืน่ “ไม่รอู้ ะไรล่ะซิ” กนกอรได้แต่เงียบไม่กล้าถกเถียง เด็กสาวเขยิบเข้าไปกอดอ้อม ใจ ฝา่ ยอนลก�ำมือแน่น ในใจดวงเล็กกักเก็บความรูส้ กึ โกรธเกลียดผสม ความความชิงชัง ทนเสียใจต่อไปไม่ไหว น�้ำตาจึงไหลเอ่อ “ไปเถอะ อิม่ มันมาจดๆ จ้องๆ แล้ว” ทองว่าเมือ่ เห็นคนรับใช้ลน้ิ สองแฉก นังอิม่ อยูห่ ลังพุม่ ลันทมออก ่ มาด้วยอาการกระฟดั กระเฟียด “คุณนายใหญ่เรียกเอ็งไปตักน�้ ำให้เต็มตุ่มหลังบ้านแน่ ะ เสร็จ ธุระตอนไหนก็ไป คุณนิลเจ้าขา คุณแม่เรียกเจ้าค่ะ คุณอรกับคุณอ้อม ด้วย เข้าบ้านเถอะเจ้าค่ะ” อิม่ รุนหลัง ‘คุณ’ ไปบ้านใหญ่ กนกอรและอ้อมใจมองอนลซึง่ ยืน ร้องไห้สะอืน้ อย่างละล้าละหลัง ทองเห็นเหตุการณ์กไ็ ม่รวู้ า่ จะช่วยอย่างไร ดี เพราะนางเองก็ไม่อยากขัดใจลูกของคุณนายใหญ่เช่นกัน ท�ำได้แต่จงู 35
บาปรักสีเลือด เด็กน้อยเข้าครัวเป็ นการเลีย่ งปะทะ อนลนังแปะอยู ่ บ่ นกระต่ายขูดมะพร้าว เมือ่ มาถึงครัว น�้ำตายัง ไหลรินไม่หยุด ทองควักผ้าซับน�้ ำตาบนดวงหน้าจิม้ ลิม้ พวกสาวใช้คน อืน่ เห็นต่างก็ถามเสียงอือ้ อึง ซ�้ำยังละมือจากการตระเตรียมอาหารเย็น “เอ็งโดนอีกแล้วรึเจ้านล น่าสงสารเอ็งจริงๆ เป็ นถึงลูกของท่าน นายพลคนหนึ่งแท้ๆ คุณนายใหญ่ยงั กล้าท�ำได้ ดู๊ด.ู ..” นังช้อยว่าขณะพัดไฟในเตาถ่านให้ลุก ทองท�ำตาเหลือกเมื่อ ได้ยนิ ค�ำพูดจา “อีชอ้ ยอย่าเอ็ดไป เดีย๋ วมึงได้คอขาด บ่าวทีไ่ หนเขานินทานาย ฮึ” ช้อยไม่สนใจ ปากพรรณนาถึงความร้ายกาจของคุณสอางค์ต่อ อย่างออกรส “ใครมันจะเป็ นปากฆ้องแตกไปฟ้อง ในนี้ก็มแี ต่เราสามคน เท่านัน้ แม่ปรางก็น่าสงสาร พอคุณท่านไม่อยูก่ โ็ ดนโขกโดนสับ ลูกของ แม่ปรางเหมือนกัน ท�ำไม๊ ท�ำไม คุณสอางค์ถงึ ได้ทำ� กับเจ้านลราวกับเป็น ลูกทาสนะ ไม่เข้าใจจริง๊ ” ช้อยยังพูดพล่ามจนน�้ำลายแตกฟอง แล้วก็รอ้ งโวยเมือ่ แกงเขียว หวานทีต่ ม้ ไว้เดือดพล่านจนล้น “สมน�้ ำหน้า รีบไปจัดการกับข้าวโน่ นไป ไม่ทนั ตัง้ เย็นนี้ เอ็ง หลังลายแน่นงั ช้อย” ช้อยได้ฟงั จึงรีบกระวีกระวาดไปดูกบั ข้าว อนลหยุดร้องไห้ ท่อน แขนเล็กๆ เช็ดแก้ม คราบฝุน่ ไคลจึงติดแก้มเปียกชืน้ เปรอะ 36
Rain-at-Rose “ขอบคุณป้าทองมากจ้ะ เดีย๋ วนลไปท�ำงานตามทีค่ ณ ุ สอางค์สงั ่ ก่อนนะจ๊ะ” เด็กน้อยคืนผ้าให้แก่ทองแล้วหยิบถังน�้ำขึน้ ทองมองอย่างห่วงๆ “แล้วเอ็งท�ำได้หรือ มันหนักนะ เดีย๋ วป้าจะเรียกไอ้ทดิ ไปช่วย” อนลส่ายหน้า ยิม้ อย่างเข้มแข็งผิดวัยแค่เจ็ดขวบ “อย่าเลยจ้ะ เดีย๋ วพีท่ ดิ จะโดนว่าอีก” เด็กน้อยกล่าว เพราะทิด....หนุ่ มรุน่ พีเ่ คยช่วย งานของอนลจนกระทังคุ ่ ณสอางค์ต่อว่าเมือ่ รูเ้ ข้า ทองได้แต่ปล่อยไปโดย ไม่อาจท�ำอะไรได้เลย สายตาของหญิงวัยกลางคนได้แต่มองร่างจ้อยทีเ่ ดิน ถือถังน�้ำด้วยท่าทางไม่มนคง ั่ “นลเอ๊ย เอ็งตักน�้ำเต็มตุม่ แล้วก็มาเอาขนมใส่ไส้ไปกินซะนะ ยก ไปให้แม่เอ็งด้วย” เด็กน้อยผงกศีรษะ รีบท�ำหน้าทีข่ องตนให้สำ� เร็จ
อนลเดินไปยังท่าน�้ ำ
หย่อนถังลงในน�้ ำใส สายตามอง เงาของตัวเองทีส่ ะท้อนบนสายน�้ ำ เด็กน้อยใช้แรงดึงถังน�้ ำขึน้ มาพักไว้ ก่อนจะค่อยๆ หิว้ เดินไปเทน�้ำในตุ่มใกล้ๆ แม้จะเป็ นงานทีห่ นักเอาการ หากอนลก็ท�ำได้สบายๆ เทน�้ ำได้ถงั หนึ่งแล้ว เด็กน้อยก็เดินมาตักอีก ถัง ท�ำช้าๆ อย่างไม่เร่งร้อน จนกระทังน� ่ ้ ำเกือบเต็มตุ่ม ร่างสูงก็โผล่ตรง หน้า อนลหันมอง “คุณ นิ ล ...” อนลอุ ท านเมื่อ เห็น คนที่ไ ม่ค าดฝ นั ว่า จะได้พ บ ใบหน้าบึง้ ทันใด เด็กน้อยมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่รวู้ า่ อีกฝา่ ยจะกลัน่ 37
บาปรักสีเลือด แกล้งหรือเปล่า “เอ่อ...ช่วยไหม” เด็กหนุ่มพูดออกมาจนได้ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก�่ำ อนลท�ำเป็ น ไม่ได้ยนิ เด็กน้อยก้มหน้าก้มตาเดินผ่านหากอนิลกางแขนกัน้ ไว้ อนลจ�ำ ต้องเงยหน้าขึน้ กล่าวอย่างสุภาพ “อย่าเลยขอรับ เดีย๋ วชุดของคุณนิลจะเปื้อนเสียเปล่าๆ” น�้ำเสียง เรียบเฉยเกินวัยกล่าว อนลมองชุดนักเรียนทีค่ ดิ ว่าหรูหราทีส่ ดุ ในชีวติ ยังนึกเคืองทัง้ ปนด้วยความริษยากับชะตาทีเ่ หมือนฟ้ากับเหว ร่างเล็กเดินผ่านพีช่ าย ต่างมารดาราวกับเป็ นหัวหลักหัวตอ หิว้ ถังน�้ำหนักอึง้ จนตัวโอนเอนไป มากระทังมั ่ นกระฉอกไปครึง่ ถัง อนิลถูกเมินก็คอแข็ง เด็กน้อยลื่นไถลพื้นไม้ทเ่ี ปี ยกน�้ ำ เด็ก หนุ่ มผวาเข้ามายือ้ แย่งถังน�้ำ อนลไม่ยอมท่าเดียว เด็กน้อยตีมอื พีช่ าย ต่างมารดาอย่างลืมตัวพร้อมท�ำหน้าบึ้งบอกให้ปล่อย อนลใช้เรีย่ วแรง ทัง้ หมดยือ้ ยุดกลับคืนมาได้ เขามองตาขวาง สุดท้ายเท้าก็ลน่ื น�้ำทีก่ ระฉอก ออกมา อนลเซจนล้มฉุ ดให้เด็กหนุ่ มล้มตาม น�้ำในถังสาดร่างของทัง้ คู่ เปียกชุม่ โชก อนลร้องโอ๊ยเมือ่ ถูกร่างหนักๆ ทับ ฝา่ ยอนิลก็จกุ เด็กหนุ่ม ได้ยนิ เสียงร้องใต้ร่างก็นึกหวันว่ ่ าน้องชายต่างมารดาจะเจ็บจึงยกแขน ออกคร่อมร่างเล็กไว้ มือเกลีย่ เส้นผมนุ่มสลวยติดหน้าผาก อารามตกใจ เขาเผลอเรียกเสียงดัง “นล...นลเป็ นอะไรหรือเปล่า” แก้มยุย้ ถูกพีช่ ายตบเบาๆ อนลลืมตาปริบๆ สายตาโกรธคนที่ เข้ามายุง่ แต่พอเห็นดวงตากังวลใจจึงนอนนิ่ง อนิลจ้องอย่างโล่งอก อนล 38
Rain-at-Rose ก็เม้มริมฝีปากแน่น เด็กน้อยยามขุน่ เคืองใจช่างน่ารักและดูวา่ ง่ายจนอด คิดถึงดอกบุหงาส่าหรีไ่ ม่ได้ ดอกเล็กจ้อย ขาวพร่างพราว บอบบางจน ก�ำในมือก็ราวจะแหลกช�้ำ อนิลจ้องดวงหน้าเล็กด้วยความรูส้ กึ หวามไหวอยูใ่ นอก ทัง้ เอ็นดู ทัง้ คิดพิสมัยและขุน่ เคืองในคราวเดียวกัน เด็กหนุ่ มไม่รหู้ รอกว่านัน่ คือ ความรูส้ กึ ใด เพราะยังเล็กนัก ความคิดเลยไม่กว้างไกล...หากรู.้ ..ความ รูส้ กึ แสนหวานนันจะกลายเป็ ่ นน�้ำผึง้ อาบยาพิษในพริบตา
39
บทที่ 2 ดวงตาคู่นัน้ จับจ้องใบหน้าตีเหยเก อนลกะพริบตาถี่ๆ
ก่อนจะลุกขึน้ ผลักร่างพีช่ ายต่างมารดาออก ใบหน้าแดงก�่ำ มองเสือ้ สี ขาวเปี ยกน�้ำจนเห็นผิวเนื้อ กางเกงแพรตัวใหญ่เกินตัวของอนลหลุดลุย่ ทัง้ สองนิง่ เงียบจนกระทังป ่ ้ าทองมาเห็น นางส่งเสียงร้องวีด้ ว้ายเพราะคิด ว่าอนลลงมือต่อยตีกบั คุณหนูใหญ่ “อกอีแป้นจะแตก คุณนิลท�ำอะไรเจ้าคะ” นางถามพลางกุลกี ุจอ ฉุดร่างเด็กหนุ่มให้ลุกขึน้ สายตาของป้าทองมองอนลทีท่ ำ� ตาลุกวาว “ไปแกล้งอะไรคุณนิลหรือเปล่า ตานล?” นางถาม เด็กน้อยลุกขึน้ ส่ายหน้าพรืด นิ้วเล็กๆ แตะท้อง จุกเสียดเหลือ เกิน ตัวก็โตยังล้มทับลงมาเต็มแรงยังมาว่าเขาผิด! อนิลเป็ นคนอธิบายให้ฟงั “ไม่อะไรหรอกครับป้าทอง ผมลืน่ ล้ม เอง อย่าเอ็ดเขาเลย” ค�ำอธิบายส่งผลให้เด็กน้อยชักสีหน้าไม่พอใจ อะไร นีค่ ดิ จะพูด ให้ตวั เองดูดสี นิ ะ คิดรึวา่ แค่น้ีจะท�ำให้อภัยกับเรือ่ งทัง้ หมดได้ เด็กน้อย
Rain-at-Rose บีบถังไม้แน่น “คุณนิลไปผลัดเปลีย่ นเสือ้ ผ้าเถิดเจ้าค่ะ ตานลพอได้แล้ว เอา ถังน�้ำไปเก็บเสียไป” อนิลเดินตามทอง หากยังไม่วายเหลียวมองเด็กน้อยทีต่ หี น้า บึง้ ใส่ “คุณนิลเปียกอย่างนี้คณ ุ นายต้องเอ็ดตานลอีกแน่ๆ เลย” ทอง เอ่ยอย่างเป็ นห่วง อนิลท�ำหน้าไม่สบายใจ ตอนทีเ่ ด็กหนุ่มจะก้าวขึน้ บ้านใหญ่กห็ นั ไปดูน้องชายเดินไปเก็บถังก่อนจะกลับไปทีเ่ รือนหลังสวน “เดีย๋ วฉันจะพูดให้คณ ุ แม่เข้าใจเอง ขอบใจป้าทองมากนะ” เด็กหนุ่ มเอ่ยอย่างสุขุม ทองปล่อยให้คุณอนิ ลเดินขึ้นเรือน ใบหน้าครุน่ คิดหลากหลาย ยังดีทไ่ี ม่มใี ครอยูบ่ นบ้านเลย มารดาของเขา คงเอนหลังช่วงบ่าย เด็กหนุ่มจึงเร่งฝีเท้ารีบเข้าห้อง ผลัดเปลีย่ นเสือ้ ผ้าที่ เปียกชืน้ กลิน่ เทียนอบร�่ำเนื้อผ้ากรุน่ จมูก เด็กหนุ่มดึงกางเกงแพรจากผ้า ทีพ่ บั ไว้สวมทับกับเสือ้ ปา่ นแล้วนังลงริ ่ มเตียง มองห้องอันแสนเงียบเหงา กะว่าจะล้มตัวนอนเพือ่ ให้สมกับค�ำอ้างทีว่ า่ ปว่ ยจนต้องกลับจากโรงเรียน ก่อนเวลา ทว่าต้องลุกขึน้ เมือ่ ได้ยนิ เสียงเรียกจากมารดา “ลูกนิลจ๋า หลับหรือยังจ๊ะ” เด็กหนุ่ มลุกตามเสียงมารดาเรียกขาน มือทีไ่ ม่เคยสัมผัสงาน หนักผลักประตูเรือนไปยืนตรงหน้ามารดา “มีอะไรหรือครับ” เด็กหนุ่ มท�ำหน้าสงสัยหลังเห็นรอยยิม้ ของ มารดา “ลูกหายปวดหัวรึยงั จ๊ะ” คุณสอางค์เอามืออังหน้าผากบุตร 41
บาปรักสีเลือด ชาย
อนิลแสร้งยิม้ เซียวๆ ดวงตาของหล่อนเพ่งมองใบหน้าของบุตร
“อะไรกัน อาบน�้ำแล้วรึ ผมเผ้าเปียกเชียว” เด็กหนุ่มลดดวงหน้าลง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วอยูใ่ นล�ำคอ “นิลร้อนเลยอาบน่ะครับ คุณแม่มอี ะไรหรือครับ” อนิลเอ่ยถาม “วันนี้คุณพ่อจะกลับบ้าน พร้อมมีข่าวดีมาบอกลูกนิ ลด้วย” หล่อนเกริน่ อนิลเงยหน้ามองมารดา “อะไรหรือครับ” รอยยิม้ ของคุณสอางค์ผดุ ขึน้ ช่างเป็นรอยยิม้ ทีเ่ ต็มไปด้วยความ สุขใจ ปลาบปลืม้ “เอาไว้ลกู นิลมาทานข้าวเย็นก่อนเดีย๋ วแม่จะได้ประกาศข่าวดี ให้ทราบทัวกั ่ น ลูกนอนพักก่อนเถอะจ้ะ” หล่อนว่า พลางบีบบ่าเด็กหนุ่ม เบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องของบุตรชาย อนิลปิ ดประตู นึกสงสัยอยู่ครามครันว่าเรื่องดีๆ นัน่ คืออะไร กันแน่ อนลเดินสะเปะสะปะไปยังหลังสวน จนเรือนไทยหลังเล็กปรากฏ แก่สายตา เสือ้ ผ้าทีเ่ ปียกเริม่ หมาด ดวงตาติดเศร้าสร้อยแดงก�่ำมองตรง ไปยังชานบ้านซึง่ มีหญิงสาวนางหนึ่งนัง่ ร้อยมาลัย เก้าอีต้ งตั ั ่ วเล็กมีผา้ แพรคลุมทับ พวงมาลัยกลิน่ หอมกรุ่นวางทับบนผ้า ดอกพุดร้อยด้วย ฝี มอื ประณีตบรรจง นิ้วกลมดุจล�ำเทียนขาวสะอาดหากแต่หยาบกร้าน หยิบดอกพุดเสียบใส่ในเข็ม หญิงสาวร้อยพวงมาลัยอย่างเชือ่ งช้า ดวง หน้าจัดว่างามผุดผาดก้มลงเล็กน้อย ซ่อนภายใต้กลุ่มผมด�ำขลับปล่อย 42
Rain-at-Rose สยายเต็มแผ่นหลังบาง เด็กน้อยเหม่อมองภาพของมารดาแล้วสลักลงกลางใจ มารดาที่ ไม่เคยขัดใจใคร วันๆ เอาแต่กม้ หน้าก้มตาร้อยพวงมาลัยให้แก่คณ ุ นาย ใหญ่ใจยักษ์ มารดาทีไ่ ม่เคยคัดค้านเรือ่ งทีเ่ ขาต้องใช้ชวี ติ เยีย่ งเด็กรับใช้ อนลลากเท้าขึน้ บ้าน ปรางทิพย์ได้ยนิ เสียงฝีเท้าย�่ำขึน้ บันไดเรือน หล่อนก็ เงยหน้ามองยิม้ แย้มก่อนจะหุบยิม้ ทันที มือเรียวสวยวางเข็มร้อยมาลัยลง กะทันหัน รีบลุกขึน้ ไปรับบุตรชายทีต่ วั โงนเงนทรุดนังบนบั ่ นไดขันสุ ้ ดท้าย “นลไปท�ำอะไรมาจ๊ะ ท�ำไมตัวเปียกเชียว” หล่อ นใช้น้ิ ว หยาบกรุ่น กลิ่น น�้ ำ ปรุง แตะดวงหน้ า อ่ อ นละมุน พิศสบดวงตากระจ่างทีป่ รือลงแล้วจึงเห็นดวงตางามดุจตากวางทราย แดงก�่ำ “ใครท�ำอะไรจ๊ะ พุทโธ่...ลูกยาแม่เอ๋ย...” วงแขนกอดกระชับตัวบุตรชายแน่ น อนลซุกตัวเข้าหามารดา จมูกได้กลิน่ เครือ่ งหอมอบอวล มันช่วยผ่อนคลายจิตใจไม่น้อย ดวงตา กระจ่างหลับลงสักครูก่ ่อนจะลืมขึน้ “นลลืน่ ล้มมาจ้ะแม่ เจ็บเหลือเกิน” เด็กน้อยชูแขนถลอกเปื้ อนเลือดให้มารดาดู ปรางทิพย์ลูบไล้ แขนอย่างเจ็บยอกในอก อนลมองการกระท�ำของมารดาตาแป๋ว “นลไปว่าลูกของแม่ใหญ่มาจ้ะ นลก็เลยโดนแม่ใหญ่ลงโทษให้ ไปตักน�้ำจนเต็มตุ่ม แล้วคุณนิลมายุง่ ด้วย นลเลยลืน่ น่ะจ้ะ” เด็กน้อยอธิบาย พลางมองมารดาไปด้วย ดวงตาของปรางทิพย์ หรีล่ งจนดูอมโศกขึน้ ไปอีก “แม่เห็นลูกเจ็บแบบนี้ แม่กเ็ จ็บด้วย...มามะเดีย๋ วจะทายาให้” 43
บาปรักสีเลือด หล่อนตบตัก อนลนิ่งไปเพียงแค่ชวขณะเท่ ั่ านัน้ เด็กน้ อยก็ คลานไปนังบนตั ่ ก ด้วยส�ำเหนียกรูด้ วี า่ มารดานัน้ เป็ นเช่นไร เขามาอยู่ ณ เรือนหลังนี้กไ็ ม่มสี ทิ ธิ ์บ่นพร�่ำ น้อยใจโชคชะตานัก เขาสมควรจะชา ชินกับชีวติ แบบนี้เสียที ปรางทิพย์แอบเช็ดน�้ำตาด้วยแขนเสือ้ ม่อฮ่อมระหว่างเอีย้ วตัว หยิบเชีย่ นหมากทีบ่ รรจุดว้ ยของกระจุกกระจิกแทนหมากพลู หล่อนหยิบ ตลับเล็กๆ ทีด่ า้ นนอกเป็นสีน้�ำตาลคล�ำ้ ขัดมันวาวถมด้วยสมุก1ขัดจนเรียบ เป็ นลายดอกก๋ากอก2และดอกสารภีคลุมทัวภาชนะ ่ พอเปิดออกก็จะเห็น ภายในเป็ นสีแดงชาดบรรจุเนื้อยาสมุนไพรเอาไว้ นี่เป็ นสมบัตขิ องปราง ทิพย์ทน่ี �ำติดตัวจากเหนือซึง่ ครัง้ ก่อนมันเคยเป็ นของยาย นิ้วเรียวป้าย ยาทีฝ่ นมาจากเปลือกต้นแคแต้มบนแผลทีเ่ ช็ดจนสะอาดเบาๆ พยายาม ทีจ่ ะไม่ให้บุตรชายเห็นดวงตาแดงๆ ของตัวเอง “เจ็บไหมจ๊ะ แม่ทำ� แรงไปไหม” เด็กน้อยยิม้ หวานบอกว่าไม่เจ็บ หล่อนจึงเบาใจ พอทาแผล เสร็จปรางทิพย์กย็ กตัวของเด็กน้อยลง ซิน่ ทีห่ ล่อนสวมใส่เป็ นประจ�ำชืน้ เป็ นวงหากหล่อนไม่สนใจ หล่อนพับเพียบเก็บขาให้เรียบร้อย แตะศีรษะ ของลูกชายไว้เบาๆ “นลโกรธคุณสอางค์ไหมจ๊ะทีล่ งโทษลูกแบบนัน้ ” ดวงตางามโศกสบดวงตาใสแจ๋ว อนลเงียบไป ลึกๆ แล้วเขาก็ รูส้ กึ เคืองอยูห่ รอกเพราะว่าวัยประมาณเขาต้องการทีจ่ ะเล่นซนบ้าง บางที 1 สมุก เป็ นวัสดุทล่ี กั ษณะเป็ นผง หรือปน่ เป็ นฝุน่ สมุกทีใ่ ช้ในงานเครือ่ งรัก แบบ ไทยประเพณีอย่างโบราณวิธ ี 2 ลวดลายบนเครือ่ งเขิน เป็ นลักษณะดอกไม้ทเ่ี ป็ นก้านต่อกันขึน้ ไป
44
Rain-at-Rose ั ่ น้�ำ เด็กน้อยก็จะเห็นเพือ่ นรุน่ ราวคราวเดียวกันเล่นหัว ทีม่ องไปริมฝงแม่ กระโดดลงน�้ำกันอย่างสนุ กสนาน พอเขาจะไปเล่นบ้างก็ถกู ดุถกู ด่า จน ต้องเก็บความต้องการไว้เงียบๆ บางคราวก็แอบเทีย่ ว พอถูกจับได้ป้า ทองก็จะเอ็ดด้วยวาทะทีท่ ำ� ให้เด็กน้อยกลัว ‘เอ็งไปเล่นน�้ำเล่นท่าระวังผีพรายจะดึงแข้งดึงขาเอ็งลงไปใต้น้ �ำ ควักไส้ควักพุงเอ็งกินจนหมด ตะเข้ตะโขงแถวนี้กช็ ุมไป เอ็งไม่นึกกลัว บ้างรึเจ้านล’ เด็กหัวแข็งอย่างอนลก็ไม่เชื่อฟงั แอบลงเล่นน�้ ำเสมอๆ จน กระทังมี ่ ขา่ วเด็กถูกจระเข้คาบไปกินแว่วออกมาจริงๆ อนลจึงหยุดไป และทีเ่ ล่นใหม่เขาก็คอื ศาลาท่าน�้ ำ มันเป็ นสถานทีส่ งบเงียบและเป็ นที่ ซุกตัวทีด่ ที ส่ี ดุ ส�ำหรับคนไร้เพือ่ นอย่างอนล เสียงมารดาแทรกเข้ามาในหู “นล...ลูกอย่าไปถือโกรธท่านเลยนะจ๊ะ แม่รวู้ า่ บางทีลกู อาจจะ ไม่เข้าใจ แต่จำ� ไว้วา่ นลยังเป็ นเด็กเป็ นเล็ก ต้องเชือ่ ฟงั ผูใ้ หญ่น่ะถูกแล้ว เป็ นเด็กดีนะจ๊ะลูกแม่” ปรางทิพย์สงสอน ั่ แม้อนลจะไม่ยอมรับหากต้องจ�ำใจผงกศีรษะ “จ้ะแม่ เดีย๋ วนลไปผลัดเสือ้ ก่อนนะจ๊ะ หนาวเหลือเกิน” อนลลุกขึน้ หายเข้าไปในเรือนชัน้ ใน ปรางทิพย์มองลูกชาย ‘ลูกยังเล็กนัก ชะตาของลูกก็มาประสบพบเจอกับเรืองเช่ ่ นนี้แล้ว เป็ นเพราะแม่ไม่ดเี อง ทีม่ าหลงรักคนต่างศักดิ์ ต่างชัน้ ’ หล่อนเก็บตลับยาลงเชีย่ นหมากอย่างเหม่อลอย ความรักยาก ตัดเยือ่ ใย พอลุม่ หลงก็มดื มัวเมาดังคนตาบอด ่ มองไม่เห็นความหวังข้าง หน้าและไม่เห็นความทุกข์ขา้ งหลัง เสียงตึงตังดังภายในห้องของบุตรชายเรียกให้ต่นื จากภวังค์ 45
บาปรักสีเลือด ปรางทิพย์ลุกขึน้ ไปดูดว้ ยใจห่วงลูกยา ร่างบางชะงักเมือ่ ได้ยนิ เรียกชื่อ แจ๋วๆ “แม่ปราง...แม่ปรางอยูไ่ หมจ๊ะ” เสียงของทองดังลัน่ ปรางทิพย์จงึ เปลีย่ นทิศทางลงจากเรือนมาหาบ่าวรับใช้ทม่ี า จากเรือนใหญ่ “มีอะไรหรือจ๊ะพีท่ อง” ค�ำพูดค�ำจาอ่อนหวานเสมอ ทองทีก่ ระเดียดกระด้งไว้ขา้ งสะเอวยิม้ ให้ปรางทิพย์ ดวงตา งามฉายความสงสัยเมื่อเห็นทอง เนื่องเพราะทองจะไม่มาทีน่ ่ีบ่อยนัก นอกจากมาธุระจากเรือนใหญ่ พอแจ้งข่าวแล้วจึงหาโอกาสคุยธุระปะปงั ในเรือ่ งทัวๆ ่ ไป “อ้อ...คุณสอางค์ให้เชิญไปทีเ่ รือนใหญ่ตอนเย็นนี้ เห็นว่าจะมี ข่าวอะไรก็ไม่รู้ ทีส่ ำ� คัญนะ คุณท่านก็จะกลับมาด้วย” ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ “จริงหรือจ๊ะพีท่ อง” บ่าวรับใช้ทเ่ี รือนใหญ่พดู ต่อเหมือนนึกได้ “เออ เจ้านลน่ะโดน...” ยังเอ่ยไม่ทนั จบ ปรางทิพย์กบ็ อกว่าทราบจากบุตรชายของตนแล้ว ทอง ถอนใจเฮือก “เจ้านลนี่กน็ ่าเวทนานัก วาสนามันมีแต่เหมือนมีกรรมบัง ฉัน ล่ะสงสารเจ้านลจริงๆ เห็นก็อยากจะช่วย คุณสอางค์กเ็ หลือเกิน” ทองพูด “ฉันไม่โทษใครหรอกจ้ะ” ปรางทิพย์บอกอย่างเศร้าสร้อย ทองเอากระด้งใบเล็กทีก่ ระเดียดมายืน่ ตรงหน้าอนุ ภรรยาของ นายพล “ตานลเอาขนมมาให้ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้เอามา ฉันเอามาให้ เก็บ ไว้กนิ ซะ” ปรางทิพย์รบั ขนมห่อใบตองไว้สองสามชิน้ หล่อนได้ยนิ ค�ำที่ 46
Rain-at-Rose บ่าวรับใช้เอ่ยแล้วไม่ถอื โกรธเพราะสนิทสนมชิดเชือ้ กันดี “ขอบใจจ้ะ เรื่องของตานลเป็ นฉันทีผ่ ดิ เองแหละจ้ะทีป่ กป้อง ลูกไม่ดนี กั ” “หล่อนท�ำดีทส่ี ดุ แล้วล่ะ อย่าลืมเรือ่ งทีฉ่ นั บอกล่ะ” “เย็นนี้ใช่ไหมจ๊ะ ขอบใจพีท่ องมากนะจ๊ะ” ทองยิ้มกว้างก่อนจะเดินกลับไปยังเรือนใหญ่ ปรางทิพย์รบี สาวเท้าขึน้ เรือนไปดูบุตรชาย เจ้าตัวน้อยนังมองปลาตะเพี ่ ยนสานอย่าง เหม่อๆ นางมองดูภาพนัน้ ผ่านประตูแง้มเพียงเล็กน้อย แล้วเดินข้ามธรณี ประตูไปหาบุตรชาย “นล...” เรียกเบาๆ เด็กน้อยแหงนหน้าตามเสียงเรียก ปรางทิพย์ทรุดนังใกล้ ่ ๆ “ท�ำงานมาเหนื่อยแล้วก็นอนเสีย เดีย๋ วแม่จะกล่อมเอง” อนลนอนหนุนตักมารดา ดวงตางัวเงียง่วงงุน มารดาลูบไล้ตน้ แขนเบาๆ เอ่ยเสียงแผ่ว “เย็นนี้เราจะขึน้ เรือนใหญ่ ใกล้ถงึ เวลาแม่จะปลุกหนูนะจ๊ะ” เด็กน้อยผงกศีรษะ คูต้ วั หลับเมื่อเสียงมารดาร้องเพลงกล่อม หรือเพลงอือ่ ลูกเป็ นภาษาถิน่ เดิม “อือ่ อือ่ อือ จา ป้อนายแต้งสา แม่นายไปนานอกบ้าน เก็บบ่าส้านใส่โถง เก็บลูกก๋งใส่วา้ เก็บบ่าห้าใส่ป๊ก หน่วยหนึง่ เอาไว้กนิ เมือ่ แลง หน่วยหนึง่ เอาไว้ขายแลกข้าว หน่วยหนึง่ เอาไว้เป็ นเปื้อนเจ้า อือ่ อือ จา” เสียงเอือ้ นเย็นยะเยือก ไพเราะดุจระฆังแก้วกังวาน หล่อนร้อง 47
บาปรักสีเลือด เพลงพืน้ บ้านขับกล่อมลูกหัวแก้วหัวแหวน อนลนอนฟงั จนเคลิม้ หลับไป จิตใจเครียดขึงเกินเด็กผ่อนคลาย ปรางทิพย์ยงั ไม่หยุดร้องแม้วา่ บุตรชาย จะหลับสนิทแล้วก็ตาม นิ้วดังล� ่ ำเทียนเกลีย่ เส้นผมนิม่ สลวย ประคองศีรษะ เล็กวางไว้บนหมอน น�ำผ้าแพรคลุมห่มตัว จากนัน้ ปรางทิพย์จดั การร้อย มาลัยให้เสร็จเรียบร้อย ใช้เวลาไปนานพอควรจนแดดวาย ท้องฟ้าเป็ น สีชมพู ตะเกียงถูกจุดขึน้ มองเห็นทางเดินเชือ่ มสูเ่ รือนใหญ่สลัวราง หล่อน ลุกขึน้ อาบน�้ำอาบท่า พอเรียบร้อยจึงไปปลุกบุตรชายให้แต่งตัว ปรางทิพย์นงหน้ ั ่ ากระจกทองเหลือง สางผมดกด�ำเตรียมเกล้า ั างดีทน่ี ายพลให้มาด้วย ผม สายตามองชุดเสือ้ ลูกไม้กบั ซิน่ แพรไหมปกอย่ แววตาหนักใจเพราะไม่คนุ้ ชิน หล่อนตัดสินใจหยิบซิน่ ย้อมครามเก่าคร�่ำ คราและเสือ้ หม้อฮ่อมขึน้ มาแทนผลัดเปลีย่ นให้เรียบร้อย ชุดทีห่ ล่อนใส่ มักถูกคุณสอางค์กระแนะกระแหนอยูเ่ สมอจนบางครัง้ ก็อ่อนใจ หล่อนก็ พยายามจะไม่สนใจ เพราะนึกเจียมตน เจียมใจ หากใส่ชดุ ทีส่ ามีจดั หา ให้ ลูกชายก็คงจะโดนกระทบกระเทียบไม่หยุดหย่อนอีก สูใ้ ห้โดนด่าโดน ดูถกู เช่นนี้กด็ แี ล้ว ไม่นานนักอนลก็ขน้ึ มาทัง้ ทีต่ วั เปียกโชก ผูเ้ ป็ นมารดาต้องช่วย เช็ดเนื้อเช็ดตัว จัดเสือ้ ผ้าสวมใส่ให้ดนู ่ารักน่าชังแล้วก็พากันเดินจูงมือไป ตามทางมืดสลัว เสียงหริง่ หรีดเรไรร้องระงม ไฟบนเรือนใหญ่เปิ ดเสีย สว่าง อนลกับมารดาล้างเท้าก่อนจะขึน้ ไปบนเรือน บริเวณชานบ้านนัน้ มีอนุภรรยาและคุณสอางค์อยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตา จะขาดแต่ลกู สาวของ ก้านบัวคนเดียว คุณสอางค์และอนิลนัง่ สูงกว่าบรรดาเมียรอง ทุกคน ต่างมองไปทีผ่ ทู้ ม่ี าใหม่เป็ นตาเดียว ปรางทิพย์ท�ำเฉยเสีย หล่อนเลือก มุมทีไ่ ม่เด่นสะดุดตา พอไหว้คุณสอางค์ตามมารยาทก็พาอนลทรุดนัง่ 48
Rain-at-Rose พับเพียบเรียบร้อย “มาแล้วหรือจ๊ะแม่ปราง” ก้านบัว เมียน้อยคนทีส่ ามทัก ปราง ทิพย์ยม้ิ ให้ ก่อนจะไหว้หญิงทีอ่ ายุไล่เรียงกัน “จ้ะ วันนี้มาคนเดียวหรือจ๊ะ คุณอ้อมไม่มาด้วยรึ” ปรางทิพย์ ถามหาบุตรสาวของก้านบัว “รายนัน้ เขาติดเรียนท�ำอาหารอยู่ทบ่ี า้ นคุณมัลลิกา มาไม่ได้ หรอกจ้ะ วันนี้พาตานลมาด้วยหรือ แหม น่ารักน่าชังเชียว” ก้านบัวหยิก แก้ม อนลยิม้ แย้มประจบ “ทีม่ าก็มแี ต่แม่อรเท่านัน้ แหละจ้ะ” ก้านบัวพยักพเยิดหน้าไปทางกนกอร บุตรีของซ่อนกลิน่ ปราง ทิพย์กวาดสายตามองรอบๆ นายพลประยูรเวกยังไม่กลับ ส�ำรับคับค้อน ก็ถกู ล�ำเลียงมาโดยพวกคนรับใช้วยั ก�ำดัด ทุกคนนังร่ ่ วมโต๊ะ เว้นแต่ปราง ทิพย์กบั บุตรชายทีน่ งเก้ ั ่ อ คุณสอางค์กม็ ไิ ด้เชือ้ เชิญสองแม่ลกู บ่าวรับใช้ ยกส�ำรับเสร็จก็ทยอยหลบไปรอรับใช้หา่ งๆ เหล่าเมียน้อยต่างนึกสงสัยว่า เพราะอะไรคุณสอางค์ถงึ เชิญมาทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ สายตาทุกคูต่ ่างมองเป็ นจุดเดียวเมือ่ ร่างสูง ใบหน้าทีย่ งั คงเค้าหล่อเหลา งามสง่า ทรงผมรองทรงเรียบแปล้ เครือ่ งแบบสะอาดสะอ้านเดินเข้ามา คุณสอางค์ลุกขึน้ มาต้อนรับสามีอย่างบูชา “อ้าว จัดส�ำรับไว้แล้วรึ พีข่ อโทษนะทีม่ าช้า บังเอิญคุยกับผู้ บังคับบัญชากองทัพใช้เวลานานไปหน่อย” หยิบนาฬิกาพกขึน้ มาดูก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า ท่านเดินไปนัง่ กับภรรยาแต่ง อนิลนังลงบนพื ่ น้ เคียงกับมารดา นายพลเห็นก็แปลกใจ 49
บาปรักสีเลือด “อ้าว แม่ปรางกับตานลท�ำไมมานังกั ่ บพืน้ แบบนัน้ มาๆ นังด้ ่ วย กัน แล้วดูชดุ แม่ปรางสิ ฉันเคยให้เสือ้ ลูกไม้อย่างดีกบั ผ้าซิน่ ไหม ท�ำไม ไม่ใส่มา” ปรางทิพย์ฝืนยิม้ นายพลประยูรเวกเข้าไปประคองร่างของเมีย น้อยกับบุตรขึน้ ด้วยสีหน้ายิม้ แย้มแจ่มใส แม้สายตาของคุณนายสอางค์จะ แสดงความไม่พอใจขนาดไหน “หิวหรือยังคะ” คุณสอางค์หนั ไปถามสามี หล่อนยกขันลอยน�้ำ ดอกไม้ให้ก่อน แล้วจึงจัดส�ำรับให้ตาม บรรดาเมียๆ ปล่อยให้สามีทาน ข้าวก่อนจะลงมือทานตาม อนิลแตะข้าวไม่มากนัก สายตาจับจ้องทีบ่ ดิ า นานมาก “คุณพ่อมีอะไรจะบอกนิลหรือครับ” อนิลอดรนทนไม่ไหวเอ่ย ปากถาม นายพลประยูรเวกยิม้ ตอบบุตรชายคนโต “อ้อ จริงสิ พ่อจะส่ง นิลไปเรียนยุโรปกับทูตทหารทีไ่ ปท�ำงานทีน่ นั ่ อีกไม่กเ่ี ดือนนี้จะออกเดิน ทางแล้ว นิลก็เตรียมตัวไว้ซะ” “อะไรนะครับ ไม่จริงใช่ไหมครับ” เด็กหนุ่มมีทา่ ทางตืน่ เต้นและ กังวลในคราวเดียว “ใช่ ท�ำไมล่ะ ท�ำเสียงแปลกใจเชียว” “ผมคิดว่าจะให้น้องนลเข้าโรงเรียนซะอีก” อนลหันมองบิดา สายตามีความหวังทันใด ปรางทิพย์เหลือบตา ไปทางคุณหญิงสอางค์ซง่ึ ตีหน้าเฉย “แต่แม่บอกว่าน้องไม่ตอ้ งไปเรียนหรอก” กนกอรหลุดปากพูด ตามทีเ่ คยได้ยนิ ผูใ้ หญ่เอ่ย 50