Dlr1 print new

DF

lP

Fil

PD

ith

ito rw

Ed ee

Fr rit

W er

dT oo

an

ls

Delusion Romance เล่ม 1 กับดักรักมายา โดย Rain-at-Rose

dT oo an

er

Contac Us

rit

Romantic, Fantasy Netchand Jirito De Las Espadas Kazahana เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว W

Genre Cover Artwork Comics Editor Book Design

http://www.navarattashop.com// http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/Navaratta navarattaboard@hotmail.com

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

ls

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2558 ราคาชุดละ 1,185 บาท นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น

DF

lP

Fil

PD

ith

ito rw

Ed ee

Fr rit

W er

dT oo

an

ls

DF

lP

Fil

PD

1 ith

ito rw

Ed ee

Fr rit

W er

dT oo

an

ls

dT oo

ls

1

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

“ตายแล้ว! เจ้าหญิงเพคะท�ำอย่างนี้ ไม่ได้นะเพคะ” เสียงอุทานของนาง ก�ำนัลดังกลบเช้าอันสดใสเมือ่ ร่างโปร่งระหงถือหมอนอิงสีชมพูหวานขว้างใส่รา่ ง บอบบางที่ขดตัวนอนหลับพริ้ มบนเตียงนุ่ มสีโอลด์โรส หมอนนุ่ มกระทบเป้า หมายอย่างแม่นย�ำ เป้าหมายที่นอนอยูก่ ระเด้งตัวขึ้ นเพื่อหลบหมอนอีกใบแต่ พลาดไปโดนเสาเตียง มือเรียวยกคล�ำศีรษะป้อยๆ “โอ๊ย! อะไรกันนี่ ” เจ้าชายองค์นอ้ ยผูม้ ีดวงหน้างดงามไม่ต่างผูเ้ ป็ นพี่ สาวงุนงง “อ้าว พี่เรซ่ามาท�ำอะไรแต่เช้าเนี่ ย” ดูท่าคนตกเป็ นเป้าหมายยังไม่รู ้ ตัวว่าชะตาจะถึงฆาตเสียแล้วก็อา้ ปากหาวติดกันหลายที “น่ าเกลียด” เจ้าหญิงเรซ่าต�ำหนิ “มาถึงก็มาด่าว่าแล้วก็ขว้างหมอนใส่ ข้าหรือท่านพีก่ นั แน่ ที่น่าเกลียด” เจ้าชายเรนกระเซ้าหน้าตาย “มีธุระอะไรหรือเปล่า” คราวนี้ เสียงของน้องชาย ตัวดีก็เป็ นการเป็ นงานขึ้ น “คริสทีนจ๊ะ เจ้าช่วยไปรอข้างนอกก่อนนะจ๊ะ” เจ้าหญิงผินร่างไล่นาง ก�ำนัล “เพคะ” นางก�ำนัลจับชายกระโปรง ย่อตัวค�ำนับเจ้านายทั้งสอง ก่อน ที่ จะออกจากห้องนอน พอเหลื อกันแค่สองคนพี่น้อง ดวงหน้าของเจ้าหญิง โฉมงามก็หมองเศร้า “พี่มีเรื่องบอกเจ้านะเรน”

5

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“ถ้าไม่สำ� คัญ ข้าขอนอนตัวนะ” สุม้ เสียงของเจ้าหญิงทุกข์ระทมแต่นอ้ ง ชายก็ยงั เป็ นลิงเป็ นค่างหยอกเย้าจนเจ้าหญิงอดโมโหไม่ได้ คว้าหมอนอิงโยน ป้าบใส่จึงท�ำให้เจ้าลิงตัวดีสงบลงแล้วเอ่ยเสียงจริงจัง “ท่านพี่มีอะไรจะรับสัง่ หรือ” เรซ่าพิศมองเรน ปี นี้ เรนมีอายุได้สิบหกปี ทั้งสองมีดวงหน้าคล้ายกัน หากแต่นิสยั ผิดกันลิบลับ เรนชอบอยูไ่ ม่สุขจนท�ำให้พวกพี่เลี้ ยงระอาตามๆ กัน กลับกันกับเรซ่าที่มีจริยวัตรงดงามสมเป็ นเจ้าหญิงรัชทายาท “ท่านพี่ มีอะไรก็พดู มาสิ เอาแต่นัง่ มองหน้าข้าอยูน่ ัน่ ล่ะ” เจ้าชายน้อย เบื่อ “เออ จ้ะเสด็จพ่อกับเสด็จแม่มีเรื่องที่จะคุยกับเราทั้งสองน่ ะจ้ะพี่ก็เลย มาเตือนน้อง” เจ้าหญิงเรซ่าพูดเป็ นงานเป็ นการขึ้ น เธอกล�้ำกลืนเรื่องบางอย่าง ไว้ในใจ “เหรอ ม่ายยักรูแ้ ฮะ ไหงพวกนางก�ำนัลช่างพูดไม่บอกข้าสักคน” เจ้า ชายน้อยยังท�ำตัวกวนจนพี่สาวเกิดอาการหมัน่ ไส้ขึ้นอีกครา ดูท่าเจ้าลิงตัวดีจะ รูต้ วั ว่าใกล้จะถึงฆาตจึงกระโดดลงจากเตียงเพื่ออาบน�้ำ “เจอกันก่อนเที่ยงนะจ๊ะ” เรซ่าบอกก่อนที่จะออกจากห้องบรรทม

PD

Fil

lP

เรนแช่ตวั อยูใ่ นน�้ำอุ่นในอ่างอาบน�้ ำกระเบื้ องเคลือบอย่างดีโดยไร้เงา นางก�ำนั ลรับใช้ เพราะไม่ชอบให้พวกนางก�ำนั ลมานั ง่ ดูยามอาบน�้ ำ ใบหน้า งดงามผ่อนคลาย กลิ่นกุหลาบหอมอบอวล ชวนให้พริ้ มเปลือกตาหลับต่อ จึง พลิกร่างซบขอบอ่าง เรือนผมสีเชสนัทยาวถึงบัน้ เอวเปี ยกน�้ำแนบหลังที่ขาวเนี ยน ราวกับหิมะ ซึ่งเจ้าชายเรนไม่โปรดเฉกเช่นเดียวกับใบหน้าอันงดงามที่เล่าลือ กันไปหลายแคว้นจนกลายเป็ นข่าวลือว่าโรสทาวน์มีเจ้าหญิงสองท่าน เมือ่ อาบน�้ำเสร็จ เจ้าชายตัวแสบก็ถกู บรรดานางก�ำนัลจับแต่งตัวโดยที่ ขัดขืนไม่ได้ เขารูว้ า่ ต้องเป็ นฝี มือพี่เรซ่าที่แก้เผ็ดเรื่องที่ตนแกล้ง นางก�ำนัลแต่ง ตัวให้ดว้ ยชุดรุม่ ร่ามที่ไม่โปรดเลยสักนิ ด ยังไม่ทนั จะเรียบร้อยดีก็รบี หนี ออกจาก ห้องก่อนที่จะถูกรุมแกล้งจากบรรดานางก�ำนัลอีก เจ้าชายเรนเดินตัดผ่านสนามหญ้าโดยไม่สนใจ ทางนี้ เป็ นทางลัดที่ตดั

6

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ผ่านสวนกุหลาบสีมว่ งอันเป็ นสัญลักษณ์ของโรสทาวน์ไปที่วงั กุหลาบแดงที่ใกล้ ที่สุด เจ้าชายตัวแสบเห็นทหารองครักษ์ก็รีบรุดหลบไปในวงกตกุหลาบเพือ่ ซ่อน ตัว ในเขาวงกตนี้ เคยเล่นกับฌอน สหายคนสนิ ทจนเบื่อจึงหาทางออกได้ไม่ยาก ใกล้ได้เวลาประชุม เจ้าชายน้อยก็รุดไปที่พระราชวังกุหลาบแดงให้เร็วที่สุด ก่อน ที่จะถูกต�ำหนิ พระราชวังกุหลาบแดง เป็ นสถานที่ออกท้องพระโรงขององค์ราชาและ ราชินีแห่งโรสทาวน์ สถานที่นี้สะพรัง่ ไปด้วยเหล่ากุหลาบแดงอันเป็ นที่มาของ ชือ่ วัง ห้องประชุมวันนี้ เป็ นห้องโอซิเรียโรสซึ่งเป็ นห้องประชุมใหญ่ เมือ่ ทุกคนนัง่ ประจ�ำที่ได้แล้วเจ้าชายตัวดีก็คอ่ ยๆ โผล่หน้ามา “เจ้าชายมาสายนะพ่ะย่ะค่ะ” ลอร์ดวิลเลียม อาจารย์ที่ถวายการสอน ตักเตือนแต่เจ้าลิงก็ทำ� เป็ นไม่ได้ยนิ ท�ำหูทวนลมไปนัง่ ประจ�ำเก้าอี้ ที่อยูด่ า้ นซ้าย ของอาจารย์ ทุกคนที่มาประชุมเอ่ยทักทายซึ่งกันและกันแล้วก็สนทนาถึงหัวข้อที่จะ ประชุมในวันนี้ อย่างเคร่งเครียดจริงจัง เรนนัง่ ฟั งอย่างเงียบๆ อย่างไม่สนใจนัก เพียงแต่เบื่อซ้อมดาบกับฌอนแล้วเท่านั้นจึงมาประชุมอันน่ าเบื่อนี้ “ราชาแกรนสัน ราชินีการ์ดิเนี ยเสด็จแล้ว” เสียงมหาดเล็กพูดขึ้ นยาม ที่พระราชาและพระราชินีเสด็จมาถึงห้องประชุม ทุกคนต่างโค้งค�ำนับ “ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้าร่วมประชุมส�ำคัญในครั้งนี้ ” ราชาแกรนสัน เอ่ยเมื่อสัง่ ให้ทุกคนนัง่ ลง “อ้อ พวกท่านคงรูก้ นั ใช่ไหมว่าวันนี้ เป็ นวันอะไร” “วันอาทิตย์” เสียงใครบางคนโพล่งขึ้ น ทุกคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลัก่ แล้วหันไปทางเจ้าชายแห่งเมืองกุหลาบ “นี่ เรน ลูกรูไ้ หมว่ามันเสียมารยาทมากนะ” พระราชินีวา่ บุตรชายจอม แก่นแต่เจ้าตัวดีนัง่ เฉยจนพระราชินีโกรธแต่ก็ทำ� อะไรไม่ได้ “นี่ เจ้าจะหัดเอาเยี่ยงอย่างพี่สาวเจ้าบ้างได้ไหม” ค�ำพูดนี้ ท�ำให้ท่าน ลอร์ดทั้งหลายหน้าซีดเผือดโดยเฉพาะวิลเลียมผูเ้ ป็ นอาจารย์ถวายการสอน “เป็ นความผิ ดของกระหม่อมที่ สัง่ สอนเจ้าชายไม่ดี หากกริ้ วก็ลงที่ กระหม่อมเถิด” อัศวินชราเอาคอมารับมีดแทน เรนยิ้ มอย่างผูช้ นะเมื่อมีคนคอยปกป้องจนองค์ราชาเหนื่ อยใจกับนิ สยั

7

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เหมือนเด็กของเจ้าชาย เมือ่ ไรจะมีใครปราบเจ้าลิงนี้ ให้เชือ่ ฟั ง ‘ถ้าเรซ่าจากแคว้น ไปละก็’ องค์ราชากลัดกลุม้ “เอาเถอะวิลเลียม ข้าไม่อยากโทษเจ้าหรอก” องค์ราชาแกรนสันปล่อย วางเรื่องโอรสไว้กอ่ น เนื่ องด้วยมีเรื่องส�ำคัญมากกว่ารออยู่ “ที่ขา้ เรียกพวกเจ้า มานี่ คงรูก้ นั หมดแล้วนะเพราะสาเหตุใด” เหล่ารัฐมนตรีกรมต่างๆ ต่างพยักหน้าแทนค�ำตอบ เรนมองคนโน้นที คนนี้ ทีราวกับหาค�ำตอบ เขายังไม่รเู ้ ลยว่าจะประชุมเรื่องอะไร องค์ราชาแกรนสันส่ายศีรษะอย่างระอาก่อนสัง่ ให้ลอร์ดวิลเลียมบอก หัวข้อประชุมแก่เรน เมือ่ เด็กหนุ่ มทราบก็ตกใจ แต่เก็บอาการไว้ ใบหน้างามฉาย ยิ้ มเจ้าเล่หท์ ำ� ให้วลิ เลียมรูส้ ึกหนาวๆ ร้อนๆ เมื่อเดาจากสีหน้าของเจ้าชายตัวดี ได้ คงจะท�ำอะไรให้ท่านเดือดร้อนอีกแน่ ๆ “เรซ่าล่ะ มารึยงั ” ถามถึงพระธิดา “ก�ำลังเสด็จพ่ะย่ะค่ะ” ท่านลอร์ดคนหนึ่ งตอบ ประจวบกับที่เจ้าหญิง เรซ่ามาถึงพอดี เธอส่งรอยยิ้ มอ่อนหวานให้แก่ทุกคน มือเรียวจับชายกระโปรง ถอนสายบัวให้แก่ผเู้ ป็ นพระราชบิดาและพระราชมารดาแล้วนัง่ นัง่ ข้างเจ้าชาย เรน “เรซ่า เจ้ารูใ้ ช่ไหมว่าวันนี้ เป็ นวันอะไร” “ทราบเพคะท่านพ่อ วันนี้ เป็ นวันที่ราชวงศ์เราต้องส่งบรรณาการแก่ เมืองดาร์กใช่ไหมเพคะ ทุกปี เราต้องส่งกุหลาบเพชรสีมว่ งไปให้นี่เพคะ” เจ้าหญิง เอ่ยค้างไว้ “ปี นี้ ทางดาร์กไม่ตอ้ งการกุ หลาบเพชรสีม่วงแล้ว คือทางดาร์กส่ง ราชสาส์นมาขอ เอ่อ” องค์ราชาชะงักวาจา “ขออะไรเพคะ” เจ้าหญิงเรซ่าขมวดคิ้ ว ดวงตาสีน้�ำตาลคูง่ ามมองหน้า ทุกคนในห้องประชุม ไม่มใี ครตอบค�ำถามเธอซึง่ พอสังเกตก็เห็นความแปลกของ ทุกคน “ลูกต้องไปเป็ นราชินีของเมืองดาร์ก นัน่ แหละสิ่งที่เมืองดาร์กขอ” องค์ ราชินีเอ่ยสะอื้ น “ไม่จริงใช่ไหมเพคะ” เจ้าหญิงถามขึ้ นเสียงสัน่ “ท่านพ่อท�ำไมท�ำแบบ

8

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

นี้ เพคะ นี่ เท่ากับฆ่าลูกเลยนะเพคะ ลูกไม่อยากไปเป็ นราชินีแห่ง ดาร์ก!” เจ้าหญิงผูเ้ รียบร้อยโวยวาย ทุกคนในห้องมีท่าทีเคร่งเครียดแต่มีเพียงเรนเท่านั้ นที่ท�ำสีหน้าเบื่อ หน่ าย “ถ้าหากท�ำตามที่เจ้าต้องการ อย่างนี้ ทางเมืองดาร์กอาจไม่พอใจแล้ว เลิกส่งทหารมาช่วยรบ แล้วเมืองเราก็จะเดือดร้อนนะ” องค์ราชาแกรนสันเอ่ย กับธิดาเสียงขรึม พันธสัญญาระหว่างดาร์ก แคว้นที่ถกู เรียกได้วา่ เมืองปี ศาจกับโรสทาวน์ แคว้นที่อ่อนแอด้านก�ำลังทหาร เริ่มต้นเมื่อสองร้อยปี ก่อน เป็ นต�ำนานระหว่าง สองแคว้นที่ผกู พันกันมาเนิ่ นนาน “ช่างสิเพคะ เมืองปี ศาจอย่างนั้นน่ ะ ใครจะกล้าไปอยูด่ ว้ ย” เจ้าหญิงผู้ เรียบร้อยอาละวาดเป็ นครั้งแรก ราชินีการ์ดิเนี ยเข้าไปกอดพระธิ ดาปลอบ ประโลม “ท่านพ่อไม่เคยถามลูกเลยว่าลูกเต็มใจไหม แต่บงั คับด้วยค�ำว่าหน้าที่ จนลูกคิดว่าที่เลี้ ยงลูกมาในฐานะเจ้าหญิงก็เพื่อสังเวยแกปี ศาจพวกนั้น ใช่ไหม เพคะ” เจ้าหญิงเรซ่าเอ่ยประชด ก่อนที่จะขืนร่างออกจากอ้อมกอดของมารดา มือขาวรวบชายกระโปรงขึ้ น ปลายนิ้ วเรียวยกเช็ดคราบหยดน�้ำใสที่กบดวงตา วิง่ ออกจากห้องประชุม นางก�ำนัลกับมหาดเล็กก�ำลังจะออกไปห้าม แต่ทว่าองค์ ราชายกมือขึ้ นเชิงห้าม “ปล่อยไปก่อน เราจะคุยกับเรซ่าเอง” ท่านบอกอย่างกลัดกลุม้ “จบการประชุมแล้วใช่ไหม” เจ้าชายเรนโพล่งถาม ก่อนที่จะได้คำ� ตอบ เจ้าชายน้อยก็เดินออกจากห้องประชุมอย่างไร้มารยาท ลอร์ดวิลเลียมหน้าซีด ละล�ำ่ ละลักขอพระราชทานอภัยโทษแทบไม่ทนั เจ้าชายแห่งโรสทาวน์เดินชมสวนกุหลาบอันงดงาม เจ้าชายน้อยเดิน ตัดผ่ านสวนกุ หลาบไปยังปราสาทของพี่ สาวแต่ ก็เปลี่ ยนใจหันหลังกลับไป หาฌอนเพื่อนรักแทน “ไง เรน ท�ำไมหน้าตาบูดนักเล่า” ฌอนเอ่ยถามเจ้าชายเพื่อนรัก

9

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนยักไหล่แทนค�ำตอบ ชายหนุ่ มที่แต่งตัวปอนๆ นั ง่ อยู่บนขอนไม้ ใบหน้ากร้าวแกร่งสมชายเหลียวมองดูดวงหน้างดงามงามอย่างขบขัน “ไม่มีอะไรหรอกแค่รสู ้ ึกเบื่อๆ น่ ะ” ฌอนเลิกคิ้ ว “เบื่อ นายนี่ นะ” เขากวาดสายตามองดูร่างบางแต่งตัว เต็มยศนัง่ อยูข่ า้ งๆ “โดนพระราชบิดากับพระราชมารดาดุมารึไง” “งั้นแหละ โดนหนักด้วยถ้าวิลเลียมไม่พดู กันให้นะรับรองว่าโดนหนัก ยิง่ กว่านี้ น่ าเบือ่ ชะมัด แถมยังเอะอะโวยวายบังคับให้พเี่ รซ่าแต่งงานกับพวกเมือง ดารค์อะไรนักก็ไม่รู ้ ก็เลยแย่” “แต่งงานหรือ ท่านเรซ่านี่ นะ ฉันรูม้ าว่าท่านกับ...” ฌอนรีบหยุดเมื่อ เกือบจะหลุดปากพูดความลับที่เขาปิ ดเพื่อนผูส้ งู ศักดิ์ เรนขมวดคิ้ วเมื่อเห็นเพื่อนชะงักไปดื้ อๆ หากแต่เด็กหนุ่ มไม่เอ่ยอะไร “ช่างเถอะ ถ้านายไม่อยากพูดละก็ฌอนไปเที่ยวกันไหม” เจ้าชายน้อย เปลี่ยนเรื่องเสียดื้ อๆ “นายจะไปทั้งชุดนี่ นะ” ดวงตาคูส่ ีเขียวกวาดขึ้ นลง เจ้าชายแห่งเมืองโรสทาวน์ไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้ น เอื้ อมมือขาวสะอาดคว้า ข้อมือเพื่อนต่างฐานะเข้าไปในป่ าโปร่งที่ทา้ ยปราสาท ฌอนต้องท�ำตามอย่าง เสียมิได้ ระหว่างทางเรนเดินยิ้ มอย่างมีเลศนัยจนฌอนต้องเอ่ยถาม “เมือ่ กี้ นายยังซึมๆ นะแต่ทำ� ไมตอนนี้ นายถึงยิ้ มอย่างมีความสุขนักล่ะ” “ฉันยิ้ มแล้วมันผิดด้วยรึฌอน” เจ้าชายจอมแก่นย้อนถามหน้าซื่อ “นี่ ฌอน ถ้าฉันจะให้นายช่วยท�ำอะไรสักอย่างนายจะท�ำเพื่อฉันไหม” ฌอนส่ายศีรษะแทบจะทันทีเพราะบางครั้งเรื่องที่เจ้าชายคิดนั้ นมัน อันตรายจนเขานึ กกลัว เจ้า หญิ ง เรซ่ า วิ่ ง ออกจากห้อ งประชุ ม โอซิ เ รี ย โรสก็ ม านั ่ง ร้อ งไห้ที่ ปราสาทกุหลาบขาว คริสทีนนางก�ำนัลคนสนิ ทได้แต่นัง่ ปลอบโยน “คริสทีน เจ้าช่วยออกไปได้ไหม เราอยากอยูเ่ งียบๆ คนเดียวสักพัก” เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์กล่าวอย่างอ่อนแรง มือเช็ดดวงตาสีน้�ำตาลอ่อน ที่คลอขังด้วยหยดน�้ำใส คริสทีนต้องเลี่ยงถอยไปอย่างเสียมิได้ แต่มิวายที่จะหัน

10

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

มองเจ้าหญิงอย่างห่วงใย ร่างโปร่งระหงนัง่ อยูใ่ นความมืดอย่างหงอยเหงา หญิงสาวลุกขึ้ นไปยัง ระเบียงของปราสาทพลางเลิกม่านลูกไม้ขึ้น ก้มตัวมองลงไปข้างล่างที่มีอศั วิน เดินขวักไขว่พทิ กั ษ์ปราสาทหลังนี้ เจ้าหญิงเรซ่าระบายลมหายใจแล้วกลับมานัง่ ที่เก้าอี้ เหมือนเดิม เธอหยิบหมอนอิงที่ตดั เย็บเองขึ้ นมากอดแนบอก “เกรย์สนั เราจะท�ำอย่างไรดี” เจ้าหญิงผูส้ งู ศักดิ์รำ� พึงร�ำพันเบาๆ ถึง คนรักที่เธอต้องซุกซ่อนไว้ในเงามืด “กระหม่อมก็ ไม่ได้อยากจากท่านไปเหมือนกัน” เสียงอัศวินหนุ่ ม กระซิบตอบ เจ้าหญิงเรซ่าตกใจ หันหน้าไปที่ประตู อัศวินเกรย์สนั สาวเท้าเข้ามา ใกล้เจ้าหญิงโฉมงามผูเ้ ป็ นจ้าวดวงใจ คุกเข่าลงตรงหน้า “ท่าน ท่าน...เข้ามาได้ อย่างไร” “กระหม่อม” อัศวินเกรย์สนั จะอธิบายแต่เจ้าหญิงก็ขดั ขึ้ น “ช่างเถอะ ท่านมาก็ดีแล้ว เราอยากจะเจอท่านอยูพ่ อดี” เจ้าหญิงเอ่ย ด้วยความขัดเขิน อั ศ วิ น หนุ่ มกุ ม มื อ ขาวสะอาดดุ จ หิ ม ะของเรซ่ า ขึ้ นแนบใบหน้ า “กระหม่ อ มทราบดี ว่า ไม่ คู่ค วรกับ ท่ า น หากแต่ ท่ า นก็ ยัง มอบความรัก ให้ กระหม่อมกลัวว่าท่านจะตัดใจไม่ได้ ปล่อยให้เกล้ากระหม่อมเจ็บปวดคนเดียว เถิด” เกรย์สนั เอ่ยเสียงเศร้า เมือ่ เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ได้ฟังจึงนิ่ งเงียบก่อนเอ่ย ถาม “ท่านทราบได้อย่างไรว่าเราต้องไปเป็ นบรรณาการ” “กระหม่อมได้ยินอัศวินที่ ปราสาทของเจ้าชายเรนคุ ยกันพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินเกรย์สนั ตอบเบาๆ “ท่านรักเราไหมเกรย์สนั ” เจ้าหญิงเรซ่าเอ่ยถามเสียงเศร้า ผิดหวังที่ ชายหนุ่ มคนรักรูแ้ ต่ไม่ทกั ท้วงสักค�ำว่าอย่าได้จากไป “กระหม่อมรักและจงรักภักดีต่อท่านเสมอพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ใช่ เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเราหมายถึงท่านรักเราจริงๆ ไหม” กว่าจะเอ่ยจบ ดวงหน้างามก็แดงก�ำ่

11

เกรย์สนั ยิ้ มจุมพิตที่หลังมือเรียวอย่างเทินทูน “หัวใจของกระหม่อมได้ วางไว้แทบเท้าท่ านนั บตั้งแต่ มีเมตตามอบหัวใจให้ผูต้ �ำ่ ต้อยเช่นกระหม่อม พ่ะย่ะค่ะ” อัศวินหนุ่ มเอ่ยเสียงจริงจัง “กระหม่อมต้องไปแล้ว” เกรย์สนั เอ่ยลา คนรักผูส้ งู ศักดิ์อย่างเสียดาย เจ้าหญิงเรซ่าจ�ำยอมต้องปล่อยให้เกรย์สนั ไป เธอตัดสินใจแน่ วแน่ วา่ จะลองไปคุ ย กับ พระบิ ด าอี ก ครั้ง ให้ส่ ง สิ่ ง มี ค่ า อื่ น ไปแทน จะไม่ ย อมเป็ น บรรณาการมีชีวติ ให้แก่พวกปี ศาจโดยเด็ดขาด

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เจ้าชายเรนยืนอยูต่ รงหน้ากระจกที่กรอบฉลุลวดลายเถาองุน่ อ่อนช้อย พิจารณาดูดวงหน้าของตัวเอง เด็กหนุ่ มลองหันซ้ายหันขวาพลางยิ้ มยิงฟั นแล้ว ท�ำหน้าพอใจ ร่างโปร่งสาวเท้าไปยังเตียงนอน หยิบชุดนอนที่นางก�ำนัลเตรียม ไว้แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นเป็ นชุดนอนตัวยาวเป็ นลายกุหลาบแสนหวานซึ่งเจ้าชาย น้อยท�ำหน้าบิดเบ้ หวนนึ กไปยังเรื่องสมัยเด็กที่เหล่านางก�ำนั ลชอบแกล้งจับใส่ชุดของ ท่านพีเ่ รซ่า ที่เป็ นชุดกระโปรงยาวลายกุหลาบ สีชมพูหวาน แถมยังมีลกู ไม้ระยับ ทั้งตัว จนต้องหนี ออกมาที่สวน วันนั้นมีแขกบ้านแขกเมือง แต่ตอนนั้นเขายัง เยาว์วยั เกินกว่าจะได้ร่วมงานเลี้ ยง เหตุการณ์ครั้งนั้ นท�ำให้ถูกไอ้ทหารบ้าคน หนึ่ งต่างเมืองที่มาแอบนอนหลับใต้ซุม้ กุหลาบมองอย่างตัวอย่างประหลาด แปลกทั้งที่เรื่องมันก็เกิดมาตั้งนานแล้วแต่ทำ� ไมยังจ�ำได้อีกก็ไม่ร!ู ้ เรนและเรซ่าตอนเด็กๆ เหมือนกันมากจนท�ำให้บางทีใครๆ ต่างก็พา กันจ�ำไม่ได้ ไอ้บา้ นัน่ คงไม่รกู ้ ระมังว่าเขาคือเจ้าชายเรนแห่งโรสทาวน์จงึ จ้องเอาๆ จนต้องรีบเดินหนี อย่างเขินอาย นึ กว่าตัวเองเป็ นตัวประหลาด เรนนึ กถึงอดีตอย่างแค้นๆ แล้วล้มตัวนอนทั้งชุดทหารอย่างไม่ใส่ใจตัว เองเหมือนเดิม อรุณรุ่ง เจ้าชายน้อยรีบเดินลัดเลาะตัดสวนกุหลาบแดงที่แข่งกันบาน สะพรัง่ เขาเดิ นตัดผ่ านสวน เหยียบย�ำ่ หญ้าพร้อมกับหลบเลี่ ยงนางก�ำนั ล ปากมาก ถ้ายัยพวกนี้ รูว้ า่ เขาเดินตัดสนามหญ้าอีกละก็ วิลเลียมเอาตายแน่ ๆ

12

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ในที่สุดเด็กหนุ่ มเดินไปถึงยังพระราชวังกุหลาบแดง นึ กครึ้ มใจ วันนี้ ไม่ถกู จับได้ แต่พอพ้นซุม้ กุหลาบเท่านั้นแหละ อาจารย์ชราก็ยนื หน้าขรึมรอรับ “กระหม่อมเคยสอนท่านแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะว่าอย่าเดินตัดสวน” “ทีพวกนางก�ำนัลยังเดินกันได้เลย” เจ้าชายเรนเถียงข้างๆ คูๆ “ถ้าหากท่านเดินอย่างคนทัว่ ไป กระหม่อมไม่วา่ แต่นี่ท่านเดินเหยียบ ย�ำ่ สนามเสียจนเละเทะจนท�ำให้คนสวนต�ำหนิ มาน่ ะสิพะ่ ย่ะค่ะ” อัศวินชราเอ่ย แก้ขอ้ สงสัยของเจ้าชาย เรนเอามือขึ้ นปิ ดหู ไม่ฟังเสียงบ่นว่า ผูเ้ ป็ นอาจารย์ถวายการสอนตั้งแต่ เยาว์วยั ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ‘เมื่ อไรเจ้าชายเรนจะท�ำตัวเป็ นผูใ้ หญ่สกั ทีนะ’ “ท่านพี่เรซ่าละ” รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะถูกบ่นจนหูชา “เจ้าหญิงคุยอยูก่ บั องค์ราชาอยูพ่ ะ่ ย่ะค่ะ” ลอร์ดวิลเลียมตอบ เจ้าชายพยักหน้ารับทราบอย่างแกนๆ “อื้ อ งั้นรออยูน่ ี่ ดีกว่า” บอกแล้วก็เดินเตร็ดเตร่คอยพีส่ าวโดยมีทา่ นวิลเลียมควบคุมพฤติกรรม อย่างใกล้ชิด จนเจ้าหญิงเรซ่าก้มหน้ายกมือเรียวเช็ดพวงแก้มสีกุหลาบแรกแย้ม ออกมาจากห้องประชุม เจ้าชายปราดเข้าไปหาพีส่ าว เพือ่ หาข้ออ้างหนี องครักษ์ ชรา เด็กหนุ่ มเดินตามหลังของพี่สาวที่เอาแต่รำ� ่ ไห้ เจ้าชายเรนท�ำสีหน้าจริงจัง เมือ่ ทั้งคูเ่ ดินไปถึงปราสาทกุหลาบขาว ร่าง โปร่งก็ทอดตัวคว�ำ่ หน้าร้องไห้อยูบ่ นเตียงนอน เด็กหนุ่ มไล่นางก�ำนัลคนสนิ ท “ข้ามีเรื่องคุยกับท่านพี่เรซ่า ออกไปก่อนได้ไหม” คริสทีนจ้องใบหน้าเจ้าชายจอมป่ วนอย่างระแวง ดูท่าเจ้าชายเรนจะรู ้ ว่านางก�ำนัลคนสนิ ทของพี่คิดอะไรจึงก็เอ่ยรับประกัน “ข้าไม่แกล้งอะไรนายของเจ้าหรอก!” ในที่สุดคริสทีนต้องล่าถอยแต่ไม่วายส่งสายตาระแวดระวังมาให้เขา เจ้าชายเรนนัง่ มองดูพี่สาวที่ยงั คงถอนสะอื้ นฮัก “ดีใจเหรอที่จะได้ไปแต่งงาน” น้องชายส่งเสียงยัว่ โมโหก่อกวน เจ้าหญิงเรซ่าเงยหน้าขึ้ น คว้าหมอนอิงสีชมพูใบหนึ่ งขว้างใส่น้องชาย ร่างโปร่งโปร่งบางเบนหลบ หมอนจึงปลิวไปกระทบพื้ น “ข้ารูว้ า่ ท่านพี่ไม่ชอบที่ถกู บังคับ ข้าช่วยท่านพี่ได้นะ” น�้ำเสียงของเรน

13

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

มัน่ อกมัน่ ใจเต็มประดา “จะช่วยยังไง” เจ้าหญิงเอ่ยถามอย่างท้อแท้เพราะไม่เห็นทางสว่างสัก นิ ด “ข้ามีวธิ ีให้พี่และเกรย์สนั สมหวังแล้วกัน!” เจ้าชายเรนประกาศก้อง เจ้าหญิงเรซ่าตกใจที่น้องชายรูว้ า่ เธอลอบรักอยูก่ บั อัศวินเกรย์สนั จะ เอ่ยปากถามหากแต่เจ้าชายเรนบอกให้เงียบ ลูกแก้วคูส่ ีน้�ำตาลมีแววเจ้าเล่หเ์ จ้า น้องชายตัวดีกระซิบแผนการให้ผเู้ ป็ นพี่สาวฟั ง เจ้าหญิงเรซ่าขมวดคิ้ วอย่างไม่ แน่ ใจ “มันไม่เสี่ยงไปเหรอ” เจ้าตัวร้ายยิ้ มอย่างมัน่ ใจจนเรซ่าชักจะไม่ใจน้องชายเสียแล้วสิ ว่าที่เจ้า ตัวร้าย จะท�ำเพื่อความสนุ กหรือคิดจะช่วยเธอกันแน่ !

14

dT oo

ls

2

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

หลังจากที่ตกปากรับค�ำว่าจะช่วยท่านพี่เรซ่า เด็กหนุ่ มก็เดินดุ่มไปหา อัศวินเกรย์สนั เหล่าอัศวินต่างโค้งค�ำนั บเมื่อเจ้าชายแห่งโรสทาวน์ มาเยี่ยม กะทันหัน เจ้าชายโบกมือเป็ นท�ำนองว่าไม่ตอ้ งมากมารยาท “อัศวินเกรย์สนั อยูไ่ หม” อัศวินคนหนึ่ งก้าวออกมาแล้วโค้งค�ำนับ เรนคว้าแขนชายหนุ่ มเดินออก จากห้องพักอย่างไม่ถือศักดิ์ เมื่อทั้งคูอ่ อกมาข้างนอกอัศวินเกรย์สนั ก็เอ่ยถาม “มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้พะ่ ย่ะค่ะ” เรนมองดูท่าทีกงั วลใจของเกรย์สนั แล้วก็ยมกว้ ิ้ าง “ข้าอยากให้เจ้าช่วย ท�ำเรื่องเรื่องหนึ่ งเจ้าจะยอมท�ำไหม” เกรย์สนั รับค�ำอย่างหนักแน่ นท�ำให้เรนยิ้ มกว้างกว่าเดิม เด็กหนุ่ มรัง้ ตัว อัศวินลงแล้วกระซิบกระซาบบางอย่าง มันท�ำให้เกรย์สนั ต้องยิ้ มอย่างตื้ นตัน เรน ยิ้ มอย่างสมหวังเมื่อแผนทุกอย่างที่วางไว้เป็ นรูปร่าง เด็กหนุ่ มเดินยิ้ ม ถ้าหากวิลเลียมรูว้ า่ เขาจะท�ำอะไรละก็ งานนี้ สนุ กล่ะ ถึงวันที่ตอ้ งส่งบรรณาการ เรซ่ายืนให้นางก�ำนัลรวบเรือนผมเป็ นมวย ดวงตาคูง่ ามเศร้าหมอง เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เจ้าหญิงผูเ้ ลอโฉมก็ยนื มองเงาใน กระจกอย่างเศร้าสร้อย ภาพที่สะท้อนออกมาช่างงดงาม มวยผมที่ถกู ถักล้อม ศีรษะเข้ากับดอกไม้ที่ทำ� จากแซฟไฟร์สีชมพู ชุดกระโปรงฟูฟ่อง ประดับไปด้วย

15

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

โบหลากสีเข้ากับลวดลายสีเขียวสลับครีมดูงดงาม ต้นคอขาวผ่องสวมใส่ไข่มุก งามสง่า คริสทีน นางก�ำนัลคนสนิ ทส่งผ้าคลุมศีรษะลูกไม้โปร่งสีขาวให้ เรซ่า เอื้ อมมือรับแล้วน�ำมาคลุมใบหน้า คริสทีนประคองเจ้าหญิงลงมาที่พระราชวังกุหลาบแดงเพื่อมาส่งเป็ น ครั้งสุดท้ายเพราะเจ้าหญิงจะต้องเดินทางเพียงล�ำพังโดยไร้ผูต้ ิดตามจากโรส ทาวน์ เหล่าเชื้ อพระวงศ์และอัศวินต่างมารอส่งเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ พระราชวัง ถูกประดับประดาอย่างงดงาม รถม้าสีดำ� สนิ ทประทับตราราชวงศ์กุหลาบไว้ขา้ ง ประตูพร้อมคนขับที่แต่งชุดทหารเต็มยศ “เกรย์สนั ” เรซ่าอุทานเบาๆ อัศ วิ น หนุ่ ม ยิ้ มให้แ ก่ ค นรัก พลางกระซิ บ “เจ้า หญิ ง งามสง่ า มาก พ่ะย่ะค่ะ” เจ้าหญิงบรรณาการถูกมารดาโอบกอดอย่างรักใคร่ เธอจึงกอดตอบ ส่วนองค์ราชาแกรนสันมองนิ่ งเฉยแต่เรซ่าก็ไม่ได้ใส่ใจแต่แล้วองค์ราชาแกรนสัน ก็กล่าวช้าๆ “เรซ่าพ่อขอโทษ ที่พอ่ บังคับเจ้า” เรซ่ายืนนิ่ งแล้วหันหลังเข้าไปกอดผูเ้ ป็ นบิดา “ค่ะ ลูกไม่โกรธท่านพ่อ สักนิ ด” “ถ้าพวกเราเสร็จธุระที่นี่ พ่อกับแม่จะรีบไปหาลูกทันทีนะจ๊ะ เรซ่า” ราชินีการ์ดิเนี ยร์ให้สญ ั ญา เพราะความเป็ นห่วงเรือ่ งสงครามที่กำ� ลังคุกรุน่ ระหว่างสามแคว้น องค์ ราชาและราชินีไม่อาจทิ้ งบ้านเมืองไปในยามนี้ ได้เวลาที่ตอ้ งเคลื่อนขบวน เจ้าหญิงก้าวขึ้ นรถม้า ดวงตาก็สอดส่ายหา น้องชายจอมแก่น ทว่าดอกไม้ท้งั หลายบดบังสายตา “ท่านพี่เรซ่า” เจ้าชายเรนพยายามมุดฝ่ าฝูงชนเข้าไปหาพี่สาวแล้วยืน่ ดอกไม้ให้ เรซ่ารับช่อดอกไม้มาจากน้องชาย เหล่าคณะทูตเดินลงจากพระราชวัง เจ้าชายน้อยพยายามหลบเลี่ยงจนผูเ้ ป็ นพี่สาวสงสัย เรนจุป๊ ากห้าม เรียกพี่สาว ให้กม้ ตัวลงมาคุยแล้วกระซิบอย่างรวดเร็ว

16

“ข้าจะไปรอพี่ที่ชายแดนนะ” “แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ละ” เรซ่าเอ่ยอย่างกลุม้ ใจเมื่อรูแ้ ผน ทว่ามัน ก็ยอ้ นคืนไม่ได้ เมือ่ น้องชายโบกไม้โบกมือ แล้วหายไปกับกลุ่มคนที่มารอส่งเธอ เจ้าหญิงคิดใคร่ครวญขณะรถม้าแล่นออกจากเมือง ดวงตาคูง่ ามมองดู ภาพบ้านเมืองบ้านเกิดที่แสนงดงามและสงบสุข ชาวเมืองต่างก็มายืนรออวยพร พร้อมโปรยดอกไม้ยามรถแล่นผ่าน เธอก�ำลังทรยศมัน!

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ขบวนรถของเรซ่าถูกปกป้องโดยทหารจากเมืองดาร์กเพราะทางดาร์ก ไม่อนุ ญาตให้กลุ่มทหารแคว้นอื่นเข้าประเทศ ดังนั้นทหารของโรสทาวน์จะสิ้ น สุดหน้าที่ที่เขตชายแดนและจะหยุดขบวนเจ้าสาวเป็ นเวลาครึ่งชัว่ โมงเพื่อที่จะ เปลี่ยนทหารรักษาการณ์พร้อมกับให้เจ้าหญิงบรรณาการพักผ่อนเพื่อเตรียม เดินทางไกล เจ้าหญิงเรซ่าแจ้งความประสงค์วา่ ต้องการความสงบเพือ่ ท�ำใจก่อน จากบ้านเกิดเป็ นครัง้ สุดท้าย รถม้าพระที่นัง่ จึงมีแต่อศั วินพิทกั ษ์คอยรักษาความ ปลอดภัยคนเดียวตรงริมล�ำธารใส ใกล้ๆ กับป่ าโปร่งที่มีพุม่ ไม้ขึ้นสลับหนาตา เรซ่าเลิกผ้าคลุมหน้าขึ้ น มองออกไปยังนอกหน้าต่างรถม้า พลางระบาย ลมหายใจแผ่วเบา แล้วจึงคลุมใบหน้างดงามไว้ตามเดิม เกรย์สนั เข้ามารายงานให้ฟังตามหน้าที่ “เราจะหยุดพักกันสักครึ่ง ชัว่ โมงพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่ มพูดอย่างกระวนกระวาย เขาเองก็รอคอยเงาของ เจ้าชายเรน ตรงนี้ เป็ นสถานที่ที่เจ้าชายแห่งโรสทาวน์นัดหมายไว้วา่ จะท�ำการ สับเปลี่ยนตัวกัน “เกรย์สนั ” เสียงกระซิบดังลอดพุม่ ไม้ที่รถม้าของเจ้าหญิงบรรณาการ จอดอยู่ อัศวินหนุ่ มหันซ้ายขวาส�ำรวจว่าไม่มีคนนอกก็รีบรุดไปรับคนเรียกมา ซ่อนในรถม้า เรซ่าอุทานเบาๆ เมื่อเห็นน้องชายแต่งตัวเป็ นเลียนแบบเธอ เกรย์สนั มองอย่างอึ้ งๆ “เกือบตาย! กว่าจะหลุดออกมาได้” เรนถลกกระโปรงยาวขึ้ นอย่าง ร�ำคาญ แล้วส่งถุงเสื้ อผ้าผูช้ ายให้แก่เรซ่า

17

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“มองอะไรนักหนา แต่งตัวประหลาดเรอะ” เรซ่าพิศดวงหน้าอ่อนเยาว์ของน้องชาย เธอหันไปคว้าหีบใบเล็ กที่ ประดับพลอยชิ้ นเล็ก จับคางเรียวได้รูปไว้มนั ่ แล้วช่วยแต่งเติมสีสนั ให้หวาน ละมุ นยิ่งขึ้ น เรนต้องทนนิ่ งให้เครื่ องประทิ นโฉมสตรี แต้มบนใบหน้าอย่าง ขยะแขยง แต่ตอ้ งฝื นทน เกรย์สนั ที่รออยูน่ อกรถม้ากระวนกระวาย ทหารก�ำลัง จะเปลี่ยนกองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่วงผลัดกองจะเป็ นช่วงเวลาชุลมุนที่สุด ต้อง อาศัยเวลานี้ หลบหนี เรซ่าปิ ดหีบเครื่องส�ำอาง ดึงผ้าคลุมหน้ายืน่ ให้แก่เรน “เออ! พี่ยงั ไม่ให้พวกดาร์กเห็นหน้าใช่ไหม” เรนถามก่อนคลุมหน้า “ยังไม่ได้พบทูตของทางดาร์กเลยจ้ะ” เรซ่าบอก “งั้นก็เยี่ยม ท่านพี่กลับบ้านพร้อมเกรย์สนั นะ เดี๋ยวทางนี้ ข้าจัดการ เอง” เรซ่ารวบชายกระโปรงก่อนจะฉวยถุงผ้าที่หนักอึ้ งขึ้ นมา เปิ ดประตูรถ ม้า อัศวินเกรย์สนั ฉวยข้อมือเรียวไว้แน่ น สบสานสายตาคูง่ าม ก่อนที่จะพาเจ้า หญิงหลบเร้นไปตามสุมทุมพุม่ ไม้ เรนรอคอยจนอัศวินหนุ่ มพาท่านพี่เรซ่าซ่อน ตัวที่บา้ นลับในป่ าที่เขากับฌอนช่วยกันสร้างในยามเยาว์เพื่อหลบมาเล่นซุกซน จากนั้นอัศวินหนุ่ มก็รีบกลับมาเพื่อส่งเจ้าหญิงบรรณาการเป็ นครั้งสุดท้าย ทูตจากทางดาร์กมารับเจ้าหญิงเรซ่าเมื่อกองทัพพร้อมเคลื่อนขบวน เกรย์สนั ค้อมศีรษะลงด้วยความส�ำนึ กในบุญคุณที่เจ้าชายเรนเสียสละให้ เขา สาบานกับตนเองว่าตนจะดูแลเจ้าหญิงเรซ่าให้มีความสุขอย่างที่สุด ร่างบางของเจ้าหญิงตัวปลอมกุมมือซ้อนกันไว้ที่หน้าตัก เลียนแบบ กิริยาของเรซ่า ก่อนที่จะยืน่ มือให้ทตู ของดาร์กเพื่อเปลี่ยนไปขึ้ นรถม้าสีดำ� สนิ ท ขบวนเจ้าสาวบรรณาการก็พร้อมออกเดินทาง เมื่อขบวนเจ้าสาวบรรณาการถึงเมืองดาร์กในอีกสามวันต่อมาในยาม ค�ำ่ รถม้าทุกคันก็ถกู ตรวจ ไม่เว้นแม้แต่รถม้าพระที่นัง่ ของเจ้าหญิง เรนนัง่ คอย อยูบ่ นรถม้าอย่างกระสับกระส่าย เฝ้ ามองราตรีอนั มืดมิด เด็กหนุ่ มนัง่ พิงเบาะ ท�ำจิตใจให้สงบ ตลอดระยะเวลากว่าสามวันที่ผ่านมา เขาต้องคอยหลบเลี่ยงไม่ ให้ใครรูว้ า่ ตนเองไม่ใช่พี่เรซ่าก็เหนื่ อยแทบแย่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

18

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

‘เอาละ จะเริ่ มเปิ ดฉากละครละครฉากใหญ่แล้ว’ เจ้าชายเรนจัดเครื่องแต่งตัวที่อุตส่าห์เลือกที่ใส่ง่ายและใส่แล้วงดงาม สมสง่า ช่างโชคดีที่เรนกับเรซ่ามีรปู ร่างคล้ายกัน พอส�ำรวจว่าทุกอย่างเรียบร้อย ดีก็ดึงผ้าคลุมลงปกปิ ดใบหน้า เมื่อเสร็จสิ้ นการตรวจค้น สารถีแห่งเมืองดาร์กก็ เปิ ดประตูให้ ลมยามค�ำ่ คืนพัดแรงจนท�ำให้เรนหนาวสัน่ ต้องรีบก้าวไปหาที่อนุ่ ๆ เหล่าราชทูตเชื้ อเชิญเจ้าหญิงตัวปลอมเข้าไปยังห้องรับรอง เด็กหนุ่ มถูกประคองโดยอัศวินชั้นสูงคนหนึ่ ง เจ้าชายแห่งโรสทาวน์ดู เตี้ ยไปถนัดตาเมือ่ เทียบส่วนสูงกับอัศวินแห่งดาร์ก จึงท�ำให้เขาดูเหมือนเด็กสาว ไปทันที เจ้าชายเรนยืดตัวหมายจะให้สง่า เขาพยายามเดินช้าๆ อย่างนุ่ มนวล บนพรมที่ปลู าดตลอดเส้นทาง ดวงตาคู่สีน้�ำตาลเข้มลอบส�ำรวจสภาพอาคาร ช่างดูงดงามแต่ก็งามไม่เทียบเท่าพระราชวังกุหลาบแดง “อีกไกลไหม” เรนกระซิบถามผ่านผ้าคลุมเสียงแหบแห้งด้วยความ กระหายน�้ำ ‘พระราชวังมันก็เล็กแค่น้ ี แต่ทำ� ไมมันกว้างจังนะ’ เด็กหนุ่ มลอบบ่น ในใจ แต่อศั วินแห่งดาร์กไม่ตอบ นอกจากพาเขาเดินและก็เดิน ตามรายทางจุด เทียนวางไว้บนเชิงเทียนท�ำให้บรรยากาศดูเศร้าสร้อยหดหู่พิกล เขาไม่ชอบ บรรยากาศของที่นี่สกั นิ ดจนอดเปรียบเทียบกับความโอ่อา่ ของพระราชวังกุหลาบ แดงอีกครั้งไม่ได้ รองเท้าเจ้ากรรมที่เรนใส่เริม่ กัด เด็กหนุ่ มนิ่ วหน้าในใจอยากจะนัง่ เร็วๆ เขานึ กสงสัยทุกครั้งว่าท่านพี่เรซ่าทนยืนเขย่งอยูบ่ นรองเท้าส้นสูงนี้ ได้อย่างไร ในที่สุดก็มาถึงยังห้องห้องหนึ่ ง คณะราชทูตเปิ ดประตูสลักลวยลาย แปลกตาที่ทำ� เป็ นรูปนกฟี นิ กซ์บินล้อมกองเพลิง เรนรีบเดินก้าวตามแต่ไม่ถนัด นักจนท�ำให้หญิงสาวที่นัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ ตัวที่เรนเดินผ่านหัวเราะคิก เด็กหนุ่ มจ้อง ผ่านผ้าคลุมตาถลึง ใบหน้าของเธอคนนั้นช่างงดงาม แต่มีใบหูที่เรียวแหลม แล้วเจ้าหญิง ตัวปลอมก็ละสายตาจากเธอมองดูชายหนุ่ มในชุดทหารสีแดงที่ยืนหันหลังให้ ชายหนุ่ มมีรปู ร่างที่สงู ใหญ่ ไหล่กว้าง ผมสีดำ� สนิ ท สวมชุดกษัตริยเ์ ต็มยศ เสียง คณะราชทูตกลบเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่นัง่ อยูเ่ ก้าอี้ นวมที่จอ้ งมองมาทาง

19

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนอย่างอาฆาตมาดร้าย “กระหม่อมพาคูห่ มั้นมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่ มผูน้ ้ันเพียงยืนเฉย เรนที่ยนื สงบนิ่ งนึ กหมัน่ ไส้ “นี่ เหรอคูห่ มัน้ ของท่าน ท่านฮาเดส” หญิงสาวคนนั้นเอ่ยเสียงขึ้ นจมูก เหมือนเยาะ ตอนนี้ เรนชักร�ำคาญเต็มที เขาทั้งหิวน�้ำทั้งอยากจะพักผ่อนแล้ว แถมรองเท้าเจ้ากรรมก็กดั อีก ดูเหมือนชายหนุ่ มจะรูว้ า่ เรนคิดอะไรก็สงั ่ ให้คนพาเด็กหนุ่ มไปพัก “พา เจ้าหญิงเรซ่าแห่งโรสทาวน์ไปพักที่หอ้ งทางตะวันตกนะ ดูท่าเจ้าหญิงจะเหนื่ อย กับการเดินทางมาก” ชายคนนั้ นกล่าวสั้นๆ น�้ ำเสียงอ่อนโยนละลายความ หงุดหงิดของเจ้าหญิงตัวปลอมไปกว่าครึ่ง ‘เดินอีกแล้ว’ เด็กหนุ่ มคิดอย่างเบื่อหน่ าย ท�ำราวกับเจ้าหญิงแห่งโรส ทาวน์เป็ นบรรณาการไร้คา่ อยูไ่ ด้ แถมยังโดนยัยหูยาวนี่ หวั เราะเยาะเอาอีก ยัย นี่ เป็ นใครนะ นี่ โชคดีวา่ เป็ นเขามาแทนท่านพี่เรซ่า ไม่อยากจะคิด หากเป็ นพี่ สาวผูแ้ สนอ่อนโยนคงจะร้องไห้แน่ ๆ เรนรีบก้าวตามคณะทูตและอัศวินให้ทนั อีกครัง้ หลังถูกไล่ กระโปรงยาว ฟูฟ่องท�ำให้เด็กหนุ่ มเดินไม่ถนัด ด้วยความไม่เคยชินท�ำให้เด็กหนุ่ มเหยียบชาย กระโปรงล้มโครมอย่างหมดท่า “โอ๊ย!” เรนอุทานอย่างเจ็บปวด นึ กโกรธทุกอย่างๆ ที่ขวางหูขวางตา ยัยหูยาวที่นัง่ อยูห่ วั เราะคิกคัก ชายหนุ่ มร่างสูงหันกลับมาดูแล้วดุ “รีเวน อย่าเสียมารยาท” รีเวนนัง่ หน้าบึ้ งอย่างแง่งอน เหล่าข้าราชบริพารของดาร์กต่างตกตะลึง ยืนนิ่ ง ไม่กล้าแตะร่างเจ้าหญิงบรรณาการ ฮาเดสสาวเท้าเข้ามาดูคหู่ มั้น ซึ่งพอ เงยหน้ามองก็ทำ� ให้เรนตกตะลึง ตาค้างอย่างคาดไม่ถึง ใบหน้าของชายหนุ่ มช่างหล่อเหลา อ่อนโยน แต่เสียอย่างเดียว หูยาว! เรนคิดว่าคูห่ มัน้ ของพีส่ าวคงดูน่ากลัว ถ้าเรซ่าไม่รกั กับเกรย์สนั เขาคงสนับสนุ น เต็มที่ เรนพยายามลุกเองแต่ก็ลม้ เผละลงไปอีกพลางกุมข้อเท้าไว้ “เจ็บ” เด็กหนุ่ มโอดครวญ ฮาเดสนัง่ ลงถามขณะเอื้ อมมือใหญ่ลงกุม ข้อเท้าของเรนเบาๆ

20

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“เป็ นยังไงบ้าง” ฮาเดสถามอย่างนุ่ มนวลอ่อนโยนกับคูห่ มั้นตัวปลอม เมื่อบีบเท้าเรียวงามของเด็กหนุ่ มเบาๆ “ก็เจ็บน่ ะสิถามได้” เรนตอบเสียงห้วนอย่างลืมตัวผ่านผ้าคลุมหน้า แต่ ฮาเดสไม่คิดถือสากับเสียงตอบทักทายค�ำแรกอย่างห้วนๆ ของพระคูห่ มั้น ผม ยาวสีเชสนั ทของเจ้าหญิงตัวปลอมถักไว้เป็ นมวยหลุดสยายลงเต็มหลัง ส่วน อัญมณีประดับผมหลุดร่วงไปกองแทบเท้า สภาพของเรนตอนนี้ ดูไม่จืดจริงๆ “ท่านทั้งหลายเชิญพักผ่อนตามสบาย เดี๋ยวเราจะไปส่งเจ้าหญิงเอง” พูดจบชายหนุ่ มก็ชอ้ นร่างเจ้าหญิงตัวปลอมขึ้ น เรนตกใจดิ้ นขลุกขลักในอ้อมแขนของคู่หมั้น ใบหน้าใต้ผา้ คลุมแดง ระเรื่อ ฮาเดสกระชับอ้อมแขนแน่ นขึ้ นเมื่อคูห่ มั้นตัวปลอมพยามดิ้ นจะลง เหล่า คณะทูตและนางก�ำนัลภายในห้องต่างยิ้ มกับภาพที่แสนน่ ารัก เรนหน้าแดงก�ำ่ ยิง่ กว่าเดิม รีเวนก็สะบัดตัวลุกขึ้ นอย่างโกรธๆ ทันทีเมื่อเห็นฮาเดสท�ำอย่างนั้น “ปล่อยนะ” เด็กหนุ่ มกระซิบบอก หากแต่ฮาเดสยังนิ่ งเฉย “ท�ำไมตัวเบาจัง” ฮาเดสถามแล้วก็ยมนุ ิ้ ่ มนวลไม่ฟังค�ำพูดของเรน ชาย หนุ่ มอุม้ ร่างโปร่งไปยังห้องห้องหนึ่ ง ที่มนี างก�ำนัลเปิ ดประตูรอก่อนจะย่อตัวแล้ว ออกไปรอห่างๆ เรนมองดูสภาพของห้อง เตียงสี่เสาติดม่านสีหวานผูกอย่างเรียบร้อย มันหวานเสียจนน่ าขนลุก เตียงนอนบุดว้ ยขนนกอย่างดี พร้อมหมอนสีเข้าชุด กับเตียงวางไว้หลายใบเรียงอย่างเป็ นระเบียบ เขามองดูที่พกั ของตัวเองอย่าง สยอง คิดว่าจะรอดพ้นสภาพหวานปานจะหยดจากโรสทาวน์เสียแล้วซะอีก คูห่ มัน้ หนุ่ มเอ่ยกับสาวใช้นางหนึ่ งที่ยนื นิ่ งคอยรับใช้ “วิลย่า เจ้าช่วยไป เอายาที่หอ้ งข้ามาหน่ อยได้ไหม” ชายหนุ่ มพูดอย่างเป็ นกันเองกับสาวใช้จนเรน นึ กชมกับความไม่ถือตัว วิลย่ารับค�ำ เธอถอนสายบัวเดินออกไปอย่างนอบน้อม ฮาเดสจะกุม ข้อเท้าของเรน เด็กหนุ่ มเขยิบหนี “ไม่เจ็บหรือ” มือใหญ่อบอุ่นก็เอื้ อมมาดึงข้อเท้าของเรน แล้วก็ต้งั ต้น นวดช้าๆ สัมผัสจากมือของฮาเดสท�ำให้เรนหน้าแดง ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ มแม้ จะมีผา้ คลุมกั้นไว้

21

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“ท�ำไมท่านต้องคลุมหน้าด้วยละ” ฮาเดสเอ่ยถามเพราะอยากจะยล โฉมเจ้าหญิงโดยไร้สิ่งปิ ดกั้น คูห่ มั้นตัวปลอมตอบสั้นๆ “มันเป็ นประเพณี” วิลย่าเปิ ดประตูเข้ามาเบาๆ ถือตลับยาให้ฮาเดสแล้วเดินเลี่ยงคอยรับ ใช้หา่ งๆ ร่างสูงเปิ ดตลับยา มือหนาป้ายยาสีมว่ งดูน่ากลัวบนข้อเท้าเล็ก จากนั้น ก็นวดข้อเท้าขาวสะอาดให้เรนเบาๆ เด็กหนุ่ มดูสีของยาก็หน้าเบ้ แต่แล้วก็รสู ้ ึก เย็นข้อเท้า ความเจ็บปวดจางหาย ชายหนุ่ มไล้ลบู นวดเท้าท�ำให้ใจของเรนเต้น แรง รีบปลดมือใหญ่ออก ก้มหน้างุด “พะ...พอแล้ว เรารูส้ ึกดีขึ้นมากแล้ว” แต่ชายหนุ่ มคว้าข้อเท้าของคูห่ มัน้ ตัวปลอมไปนวดต่อเหมือนไม่มอี ะไร เกิดขึ้ น “ลูซิเฟอร์กลับมารึยงั ” ฮาเดสถามถึงน้องชาย “ยังเพคะ หม่อมฉันว่าท่านลูซิเฟอร์คงล่าสัตว์เพลินอยูเ่ ป็ นแน่ ถึงลืมวัน เวลาแบบนี้ ” วิลย่า นางก�ำนัลที่มหี น้าที่ดแู ลทั้งสองเอ่ยถึงเจ้าชายองค์ที่สองอย่าง มันเขี้ ยว ฮาเดสหัวเราะ “ช่างเถอะ หวังว่าเขาคงกลับมาทันงานเลี้ ยงในวันพรุ่ง นี้ นะ” ท้ายประโยคราวกับจะพูดกับตัวเองก่อนจะนึ กได้วา่ มีแขกส�ำคัญจึงอธิบาย “ลูซิเฟอร์เป็ นน้องชายเราเอง เขาก็เป็ นแบบนี้ ละ ชอบหลบเลี่ยงงานพิธีการเลย ไม่ได้อยูต่ อ้ นรับท่าน” ‘ไม่ได้เกี่ ยวกับเขาสักหน่อยจะบอกท�ำไม’ เรนว่าในใจ เขาเองก็ไม่อยาก รูจ้ กั น้องสามีสักเท่าไรหรอก เมื่อฮาเดสนวดข้อเท้าให้เสร็จก็ปล่อยลงอย่าง เสียดาย เด็กหนุ่ มอุบอิบพูดขอบคุณชายหนุ่ มเบาๆ ท�ำให้ฮาเดสยิ้ มกว้าง สัง่ กับ วิลย่าให้ดแู ลคูห่ มั้น “ถ้าเจ้าหญิงเรซ่าต้องการสิ่งใดก็ให้จดั ให้นะ” วิลย่ารับค�ำ ฮาเดสก้าวออกห้องคูห่ มัน้ อย่างเสียดาย ในใจอยากจะเห็น ใบหน้าของคนที่ตวั เองหลงรัก แต่ก็ทำ� ได้เพียงหักห้ามใจปล่อยให้คหู่ มัน้ พักผ่อน รอคอยวันพรุ่งนี้ อย่างใจจดใจจ่อ “หม่อมฉันมีนามว่าวิลย่าเพคะ” นางก�ำนัลสาวแนะน�ำตัว ซึ่งเรนกระ ชากผ้าคลุมทิ้ ง วิลย่าพิศโฉมที่เลอลักษณ์อย่างชื่นชม

22

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“เรียกเราว่าเรซ่าก็ได้นะ” เรนแนะน�ำตัวเองสั้นๆ “เราเหนื่ อยแล้ว เจ็บ เท้าด้วย” “หม่อมฉันไม่เคยเห็นท่านฮาเดสเป็ นอย่างนี้ มาก่อนเลยเพคะ” วิลย่า พูดคุยกับเรนอย่างสนิ ทสนิ มแต่เด็กหนุ่ มกลับถามเรื่องอื่น “เอ่อ วิลย่ารูไ้ หมว่า รีเวนคือใคร” วิลย่าที่จดั เตรียมเครื่องนอนให้ก็กล่าวเสียงไม่พอใจเมื่อเอ่ยถึงรีเวน “ท่านหญิงรีเวนเป็ นลูกสาวของลอร์ดฮิวจ์แกรน เธอหลงรักท่านฮาเดส อย่างหัวปั กหัวป� ำแล้วก็ชอบตวาดใส่เวลาไม่พอใจเหมือนเด็กๆ ไม่เหมาะกับท่าน ฮาเดสเลยสักนิ ด” วิลย่าจาระไน เรนยิ้ มออกมาในทันทีเมื่อรูว้ ่ารีเวนคู่แค้นเป็ นใคร ไม่ยกั รู ้ ที่ไหนๆ ผูห้ ญิงก็ช่างนิ นทาและพูดมากเกินความจ�ำเป็ นเสมอ เจ้าชายที่โตมากับนาง ก�ำนัลกับพี่สาวจึงรูว้ า่ จะหาข้อมูลได้งา่ ยที่สุดจากไหน “เตรียมเครื่องนอนแล้วออกไปเถอะ เราดูแลตัวเองได้ คือยังไม่ชินเท่า ไรน่ ะ” เด็กหนุ่ มกล่าวขอบใจแล้วไล่วลิ ย่าออกไป หญิงสาวต้องท�ำตามอย่างเสีย มิได้ เรนนัง่ พักอยูใ่ นห้องที่ฮาเดสจัดเตรียมไว้ เด็กหนุ่ มก็เดินเขยกไปปิ ดประตู ห้องลงกลอนแน่ นหนา แล้วกลับมานอนกางแขนแผ่เต็มเตียง วันแรกผ่านไปเกือบดี แล้ววันพรุ่งนี้ จะรอดไหมเนี่ ย เด็กหนุ่ มนอนคิด เพลินๆ จนผล็อยหลับไป กระทัง่ เสียงประตูเคาะเรียกพร้อมๆ กับเสียงวิลย่า เรน ต้องลุกขึ้ นทั้งสภาพเดิมไปเปิ ดประตูให้ หญิงสาวมองอย่างประหลาดใจเมือ่ เห็น เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ยงั ไม่เปลี่ยนเสื้ อ “มีอะไร” เรนถามเสียงงัวเงีย “เอ่อ ท่านฮาเดสเชิญให้ไปทานอาหารเช้าเพคะ” เจ้าชายพยักหน้าหาวติดๆ กัน “อื้ อ เช้าเร็วจริง” วิลย่าหน้าย่น ‘โธ่! เจ้าหญิงคงจะเพลียเกินไป’ เธอนึ กอย่างสงสาร “เดี๋ยวหม่อมฉันจะช่วยแต่งตัวนะเพคะ” เรนหูผึ่งตื่นเต็มตา “ไม่ตอ้ ง เราจัดการได้” เขารีบไล่นางก�ำนัลเสียง แข็ง วิลย่าต้องยอมแพ้ไม่เซ้าซี้ ต่อ เธอยืนคอยข้างนอกด้วยความงุนงงกับ

23

การ กระท�ำของเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ เมื่อเรนไล่นางก�ำนัลไปได้แล้ว เขาก็เดินไปเปิ ดกล่องสัมภาระที่อศั วิน ของดาร์กยกมาไว้ให้ต้งั แต่เมือ่ คืนเปิ ดดู เด็กหนุ่ มหยิบชุดสีหวานชุดหนึ่ งออกมา แล้วหน้าเบ้ ท�ำไมกล่องสัมภาระเสื้ อผ้าของท่านพี่ถึงมีแต่ชุดพวกนี้ นะ เรนวาง ชุดลง เอาเถอะ ถึงอย่างไรเขาก็ตอ้ งแสดงบทเรซ่าอยูแ่ ล้ว ปลอบตัวเองเบาๆ แล้ว เด็กหนุ่ มก็หยิบชุดเดินเข้าไปเปลี่ยนด้วยอารมณ์ที่สนุ กสนานเต็มเปี่ ยม

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

โรสทาวน์ “เจ้าว่าอะไรนะ เรนหายไป!” เสียงราชินีการ์ดิเนี ยอุทาน พร้อมกับ สังหรณ์อะไรบางอย่าง “เรนหายไปตั้งแต่เมือ่ ไร” ราชาแกรนสันถามแล้วหันไปทางองค์ราชินี พลางตบแขนเบาๆ เป็ นเชิงปลอบใจ “กระหม่อมคาดว่าเจ้าชายเรนหายไประหว่างการส่งตัวเจ้าหญิงเรซ่า กระหม่อมคิดว่า เจ้าชายเรนคงติดตามขบวนเจ้าหญิงไปเป็ นแน่ ” พระราชาแกรนสันและพระราชินีการ์ดิเนี ยระบายลมหายใจ “เป็ นไป ไม่ได้ ก็ทางเราส่งเกรย์สนั ไปด้วยนี่ ” วิลเลียมไม่ตอบ “ท่านสัง่ ให้เกรย์สนั กลับมาเมื่อไร” พระราชาแกรนสันถาม “กระหม่อมสัง่ เกรย์สนั ให้กลับมาส่งสาส์นภายในสามวันพ่ะย่ะค่ะ” องค์ราชาแกรนสันได้ฟังก็หนักใจยิง่ กว่าเดิม วิลย่าพาเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์มายังที่อาหาร นางก�ำนัลสาวเล่าถึงแขก ที่มาในงานเลี้ ยง เมื่อมาถึงด็กหนุ่ มลอบท�ำหน้าเหม็นเบื่อ ‘ยัยหูยาวนั่นมาด้วยเหรอเนี่ ย คงเป็ นรายการอาหารที่ น่ าเบื่ อเป็ นแน่ ’ ระหว่างทางเหล่าอัศวินต่างชื่นชมกับความงามของเจ้าหญิงแห่งโรส ทาวน์ เรนเดินเชิดหน้า ต้องท�ำตัวให้สมกับเรซ่าผูน้ ่ ารักหน่ อย พอเด็ กหนุ่ มเปิ ดประตูเข้าไปท�ำให้การสนทนาภายในห้องเงียบลง ฮาเดสที่คุยอยูก่ บั รีเวนพิศอย่างแปลกใจเมือ่ เห็นสาวงามคนหนึ่ งยืนอยูต่ รงหน้า

24

ประตู

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

วิลย่ายิ้ มแก้มปริเมื่อเห็นฮาเดสมองอย่างตกตะลึง สมกับความตั้งใจที่ ช่วยเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ประทินโฉมหลังจากไม่ยอมให้ชว่ ยแต่งตัว “หม่อมฉัน พาเจ้าหญิงเรซ่ามาส่งเพคะ” เมื่อเรนได้ฟังวิลย่าเอ่ยชื่อก็ถอนสายบัวให้อย่างงดงามแล้วแนะน�ำตัว เอง “เจ้าหญิงเรซ่าแห่งโรสทาวน์เพคะ ยินดีที่ได้รจู ้ กั ทุกท่าน” รีเวนมองอย่างริษยายามที่เห็นสายตาของฮาเดส เธอกระแทกช้อนเงิน ลงกับจาน ฮาเดสลุกขึ้ นแล้วเอ่ยชม “ท่านงดงามยิง่ นัก สมเป็ นกุหลาบที่องค์ราชา แกรนสันหวง” ยังไม่ทนั ที่คู่หมั้นหนุ่ มจะลุกขึ้ นเพื่อไปรับว่าที่เจ้าสาว ประตูก็ถูกเปิ ด เข้ามาอย่างกะทันหัน แถมคนคนนั้นยังไร้มารยาท เดินผ่านเกือบจะชนไหล่เล็ก เรนเสียหลักเกือบถลา แต่มือหนาของชายในชุดด�ำ ผมเป็ นสีเงินสลวยมัดรวบ ครึ่งศีรษะด้วยหนังสัตว์ประคองไว้ทนั เจ้าหญิงตัวปลอมมองหน้าผูเ้ ปิ ดประตูเข้ามาอย่างเอาเรื่องหากแต่ชาย หนุ่ มคนนั้นไม่สนใจที่จะขอโทษ แล้วชายหนุ่ มก็ปล่อยปล่อยตัวเด็กหนุ่ มลงอย่าง แรง ฮาเดสเห็นการกระท�ำนั้นก็รีบรุดมายืนข้างๆ แตะแขนเจ้าหญิงคูห่ มั้น อย่างสุภาพให้มายืนอยูข่ า้ งตัว รีเวนจ้องภาพนั้น เธอก็ได้แต่นัง่ หน้าบึ้ ง “ไง...โผล่มาได้แล้วรึลซู ิเฟอร์” ลูซิเฟอร์พยักหน้าตอบรับอย่างแกนๆ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย “เป็ นไงบ้างเที่ยวป่ าสนุ กไหม นึ กยังไงถึงกลับมาเอาป่ านนี้ เกือบจะไม่ ได้มารับคูห่ มั้นของพี่” ลูซิเฟอร์ไม่ตอบค�ำถาม หันมาทางเรนแล้วถาม “ท่านพี่นี่ใคร หน้าตา เหมือนลิงชะมัด” เรนได้ฟังแล้วหน้าตึง รีเวนหัวเราะคิกอย่างอดไม่อยู่ “อ้อ ก�ำลังจะแนะน�ำพอดี นี่ เจ้าหญิงเรซ่า คูห่ มั้นของพี่” ฮาเดสตอบ “เหรอ ยินดีที่ได้รจู ้ กั นะเจ้าหญิง” หนุ่ มชุดด�ำทักสั้นๆ ห้วนๆ

25

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนยิ้ มให้อย่างอ่อนหวานที่พยายามฝื นปลุกปั้ น “เช่นกันเพคะ!” ลูซิเฟอร์เดินผ่านเข้าไปนัง่ ทุกคนนัง่ เงียบกริบ รวมทั้งลอร์ดฮิวจ์แกรน เมื่ อเห็ นองค์ชายรัชทายาทอันดับสองของดาร์กนั ่งลงข้างๆ กิ ตติ ศัพท์ของ ลูซิเฟอร์เลื่องลือจนน่ าหวาดกลัว ถ้าใครได้เป็ นศัตรูกบั เจ้าชายลูซิเฟอร์ละก็ เท่ากับว่าตายทั้งเป็ น “เป็ นอย่างไรบ้างเพคะท่านลูซเิ ฟอร์ ประพาสป่ าสนุ กไหม เล่าให้หม่อม ฉันได้ไหมเพคะ” รีเวนอ้อน ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบ ตาจับจ้องมองเรนกับฮาเดสที่พากันนัง่ ลงข้างๆ กัน รีเวนมองทั้งคูอ่ ย่างริษยา “สนุ ก” เจ้าชายชุดด�ำตอบสั้น รีเวนจึงไม่กล้าเอ่ยอีก การทานอาหาร ก็ดำ� เนิ นขึ้ น ฮาเดสตักอาหารใส่จานให้ค่หู มั้นอย่างเอาใจ แต่เรนแอบท�ำหน้า ย่น ทั้งรีเวนและลูซิเฟอร์ต่างก็มองด้วยความรูส้ ึกที่ต่างกัน เรนพยายามจะตักไก่อบเข้าปากแต่ไก่เจ้ากรรมดันหล่นลงพื้ น ทุกคน นิ่ งไปทันที เด็กหนุ่ มอับอายเพราะท�ำให้พี่สาวขายหน้า รีเวนมีสีหน้ายิ้ มเยาะ ฮาเดสหยิบผ้าเช็ดหน้าหมายจะเช็ดให้ แต่ลซู ิเฟอร์ยนื่ ผ้าเช็ดหน้าให้กอ่ น เด็ก หนุ่ มไม่รบั กลับหยิบของฮาเดสที่นัง่ ใกล้กว่า ผู้ พี่ ยื่ น ผ้ า ให้ แ ก่ เ จ้ า หญิ ง เช็ ด ชุ ดสี ห วานด้ ว ยกิ ริ ย าอ่ อ นโยน ลูซิเฟอร์หน้าตึงทันทีที่เห็นเจ้าหญิงปฏิเสธ ชายหนุ่ มไม่ได้โกรธหากแต่ตอ้ งการ แกล้งเรนให้ได้รบั ความอับอาย รีเวนเจ็บใจขึ้ นมาเพราะเห็นความเอาใจใส่ของ ฮาเดสต่อคูห่ มั้นสาว แวบหนึ่ งที่ เ รนหั น ไปสบตากั บ ลู ซิ เ ฟอร์ ในใจก็ เ ต้น แรงอย่ า ง น่ าประหลาด “ขอบคุณเพคะท่านฮาเดส” เรนกล่าวหลังจากเช็ดเสร็จเก็บผ้าเช็ดหน้า ของฮาเดสไว้ ลูซิเฟอร์กลับไปนัง่ ที่เดิม “เดี๋ ยวหม่อมฉันจะซักคืนให้นะเพคะ” วิลย่ามารับผ้าเช็ดหน้าแล้ว กระซิบบอก “ดีนะเพคะที่ท่านฮาเดสปกป้องท่านไว้ ไม่อย่างนั้นท่านรีเวนคงจะ ว่าอะไรอีกเป็ นแน่ ” เธอบอกอย่างห่วงใย เรนพอจะเดาได้เลาๆ ว่ารีเวนหลงรักฮาเดส ‘คูห่ มัน้ ท่านพี่ เรซ่านี่ เสน่ห์

26

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

แรงดีแฮะ’ เจ้าชายแห่งโรสทาวน์แอบค่อนขอด “ค�ำ่ คืนนี้ เราจะงานต้อนรับเจ้าหญิงคู่หมั้นของเรา” ฮาเดสประกาศ หลังทุกคนรับประทานอาหารอิ่มหน� ำ “วิลย่า เจ้าส่งท่านเรซ่าแล้วมาหาเราที่ ห้องด้วยนะ” เรนนิ่ งเงียบ ซ่อนสีหน้ากังวล ‘งานเลี้ยงเหรอ’ ถ้าพูดถึงงานเลี้ ยงมัน ต้องมี ‘ไอ้นัน่ ’ ทุกงาน ซึ่งเขาเองไม่ชอบซะด้วยสิ ไม่สิ เรียกได้วา่ ส�ำนึ กเสียใจที่ ไม่เคยตั้งใจเรียนกับลอร์ดวิลเลียม ลูซิเฟอร์ที่สงั เกตสีหน้าของเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ ยิ้มอย่างมีเลศนั ย ส่วนรีเวนก็ยมคิ ิ้ ดแผนดึงตัวฮาเดส เรนซ่อนสีหน้าแหย งานเลี้ ยงต้อนรับหนี ไม่พน้ ที่เขาต้องเต้นร�ำ!

27

dT oo

ls

3

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

หลังส่งเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์กลับห้อง วิลย่าก็เคาะประตูของฮาเดส เบาๆ เมื่อได้รบั ค�ำอนุ ญาตก็เปิ ดประตูเข้าไป “ท่านฮาเดสมีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ” “อ้อ มาพอดีเลย” ฮาเดสกล่าวขณะยืน่ จดหมายฉบับหนึ่ งให้อศั วินนาย หนึ่ งก่อนที่จะโค้งค�ำนับให้อย่างนอบน้อมแล้วรุดออกไป เมื่อเสร็จธุระ ร่างสูงก็ หันมาทางวิลย่า “ช่วยส่งชุดนี้ ไปมอบให้แก่เจ้าหญิงเรซ่าได้ไหม” ฮาเดสกล่าวแล้วยืน่ ห่อกระดาษที่หอ่ อะไรนุ่ มนิ่ มอยูข่ า้ งในให้แก่วลิ ย่า “เจ้าหญิงเรซ่าคงจะดีใจมากเพคะ” นางก�ำนัลสาวยิ้ มกว้าง “เจ้าหญิงเรซ่าเป็ นอย่างไรบ้าง” ฮาเดสถามถึงคูห่ มั้นอย่างห่วงใย “รูส้ ึกว่าเมื่อครู่เห็นท่านเรซ่าเนื อยๆ ท่านฮาเดสจะไปดูหน่ อยไหม เพคะ” นางก�ำนัลสาวถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นฮาเดสห่วงคูห่ มั้น “คงไม่ เรามีงานที่ตอ้ งท�ำเยอะ แล้วลูซิเฟอร์ล่ะ” เอ่ยถามหาน้องชาย ตอนนี้ แคว้นอีวลิ เริ่มแข็งข้อ เขาต้องเรียกประชุมโดยด่วน “เอ่อ ท่านลูซิเฟอร์ประพาสป่ าอีกแล้วเพคะ” คนเป็ นพี่ชายทอดถอนใจก่อนจะเอ่ยบอกให้นางก�ำนัลสาวออกไปได้ วิลย่ากลับมาถึงห้อง แล้วเคาะประตูเบาๆ เพราะเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์

28

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

มักจะลงกลอนประตูเสมอ คนที่อยูใ่ นห้องปล่อยให้นางก�ำนัลสาวรอเป็ นเวลา นาน กว่าเจ้าหญิงจะเปิ ดประตูหอ้ งให้ “ตายแล้ว! ท่านเรซ่า ท�ำไมเหงื่อโทรมขนาดนี้ เพคะ ไม่สบายรึเปล่า เพคะ” วิลย่าอุทานเมื่อเห็นสภาพเจ้าหญิงโฉมงาม ผมสีเชสนัทรุ่ยร่าย เหงื่อผุด พราวบนใบหน้า สภาพของเจ้าชายเรนดูไม่ได้เพราะแอบฝึ กเต้นร�ำคนเดี ยว ลอร์ด วิลเลียมเคยให้เขาลองเป็ นฝ่ ายผูห้ ญิงเมือ่ เริ่มสอนเต้นร�ำท่าวอลซ์จงึ พอท�ำให้จำ� ท่าของฝ่ ายหญิงได้บา้ ง กระนั้นก็ตอ้ งรื้ อฟื้ นความจ�ำกันยาว “ไม่มีอะไรหรอก” เรนตอบพลางมองดูหอ่ กระดาษที่วลิ ย่าถือมาแทน “อะไรน่ ะวิลย่า” “ชุดงานเลี้ ยงที่ท่านฮาเดสมอบให้ท่านเรซ่าเพคะ ท่านฮาเดสไม่เคย ท�ำแบบนี้ กับหญิงสาวคนไหนเลยนะเพคะ” ‘ไม่เคยท�ำกับกับหญิงสาวคนไหนแต่มาท�ำกับผูช้ ายนี่ นะ’ เรนคิดอย่าง ข�ำๆ แล้วรับห่อกระดาษมาถือไว้เอง “ขอบใจเจ้ามาก ไปพักเถอะ” เรนไล่ อะไรกันท�ำไมต้องท�ำอย่างนี้ เสมอนะเมื่อเธอจะเข้าไปปรนนิ บตั ิช่วย แต่งตัวให้ วิลย่าคิดอย่างงุนงง เรนแก้ห่อกระดาษออกดู ชุดไหมสีชมพูอ่อน ประดับช่อกุหลาบเล็กๆ ตรงอกหล่นจากห่อกระดาษ เด็กหนุ่ มแอบเบ้หน้า ชุด เสื้ อผ้าพี่เรซ่าที่วา่ หวานแล้วยังสูข้ องฮาเดสไม่ได้เลย “เตรียมแต่งตัวดีกว่าเพคะ เดี๋ยวจะไม่ทนั เวลา” วิลย่าเร่งให้เจ้าหญิง ตัวปลอมแต่งตัว “ทันน่ า งานจัดค�ำ่ ไม่ใช่เหรอ นี่ เพิง่ จะเลยเที่ยงเอง รีบไปไหน” เจ้าชาย ตัวร้ายตอบเรื่อยๆ “ไม่ได้เพคะ หม่อมฉันต้องแต่งหน้าท�ำผมให้ท่านเรซ่าอีก แค่ไม่ให้ หม่อมฉันช่วยแต่งตัวก็เสร็จช้าแล้วนะเพคะ” นางก�ำนัลสาวเอ่ยร้อนใจ เรนต้องลุกขึ้ นค้นหาเสื้ อผ้าของท่านพีเ่ รซ่าในหีบเสื้ อผ้าขึ้ นมาแทนแล้ว เทียบดู เด็กหนุ่ มถอนหายใจ เมื่อคุย้ ดูทีละชุด ‘ก็เหมือนๆ กัน ผูห้ ญิงนี่ ชอบสี เลี่ ยนๆ พวกนี้ ซะจริง’ บ่นในใจก็หนั มาฝื นปั้ นยิ้ มให้วลิ ย่า “ขอบใจจ้ะ” เกือบลืม

29

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ทอดค�ำลงท้ายอ่อนหวาน “เดี๋ยวเราจะอาบน�้ำเอง ออกไปเถอะ” บอกด้วยวาจา ไม่พอ เจ้าชายน้อยลุกมารุนหลังนางก�ำนัลสาวให้ออกจากห้องแล้วรีบลงกลอน ประตู เด็กหนุ่ มวางชุดของท่านพีเ่ รซ่าลงข้างชุดของฮาเดสที่สง่ มาให้ จากนั้น ก็ถอดชุดกระโปรงสีหวานและเครื่องประดับออกเพือ่ ไปอาบน�้ำ เมือ่ เห็นอ่างโรย ด้วยกลีบดอกไม้ เรนก็ตอ้ งถอนหายใจกับความฟุ่ มเฟื อยของบรรดาผูห้ ญิง ร่างเล็กก้าวเท้าลงในน�้ำที่หอมกรุน่ เอนศีรษะพาดขอบอ่าง ปิ ดเปลือก ตาอย่างผ่อนคลายชัว่ ครูแ่ ล้วจึงลืมตา ลูบไล้สบู่หอมทัว่ ตัวก่อนวักน�้ ำล้างเนื้ อตัว ลวกๆ ซึ่งหากอยูท่ ี่โรสทาวน์ เขาคงถูกพวกนางก�ำนัลจับขัดสีฉวีวรรณจนเนื้ อ หลุดล่อนแน่ อาบน�้ำอย่างที่คิดว่าสะอาดในแบบของตัวเองก็ลุกขึ้ นเดินไปแต่ง ตัว เรนหยิบชุ ดของท่ านพี่เรซ่าขึ้ นมาเลื อกอี กครั้งแล้วตัดใจใส่ชุดของ ฮาเดสที่ส่งมาให้แทน ตัวเสื้ อเป็ นแบบนิ ยมของหญิงสาวชาวดาร์กที่ปกคอตั้ง ตรงอกมีกุหลาบดอกน้อย จับจีบลูกไม้ที่กระโปรง ที่น่าหนักใจกว่าคือชุดชั้นใน สมัยที่ยงั เด็กกว่านี้ เคยแอบดูพสี่ าวแต่งตัว ต้องใส่ชุดชัน้ ในรุม่ ร่ามหลายชัน้ มิน่า วิลย่าถึงเร่งหนักหนา เจ้าชายเรนขบริมฝี ปาก สวมชุดชั้นในตัวหลวมยาวคลุม เข่าก่อน ซึ่งช่วยอ�ำพรางหน้าอกเล็กได้ดี แต่กว่าจะผูกคอร์เซ็ตได้ เรนก็นึกว่าจะ ต้องสิ้ นลมหายใจก่อน สุดท้ายก็น�ำชุดราตรีที่ฮาเดสก�ำนัลสวมทับเป็ นชิ้ นสุดท้าย เรนมองเงาตัวเองอย่างพิศวง เงาที่ สะท้อนมาดูเหมือนหญิงสาวที่ งดงาม อ่อนหวาน น่ าทะนุ ถนอม ผมสีเชสนัทสยายเต็มแผ่นหลังท�ำให้เรนไม่ แตกต่างกับท่านพีเ่ รซ่า เพียงแต่เขาดูซุกซนกว่า เมื่อสวมเสื้ อผ้ามิดชิด เด็กหนุ่ ม ก็เปิ ดประตูให้วลิ ย่า หญิงสาวมองอย่างชื่นชม “สวยมากเพคะ” วิลย่าเอ่ยชมก่อนจะช่วยแต่งเติมสีสนั บนใบหน้ากับ ช่วยถักเปี ยแซมดอกไม้เล็กๆ “ไม่แต่งหน้า ท่านเรซ่าว่าสวยแล้ว แต่งแบบนี้ ยิง่ สวยมากขึ้ นเลยเพคะ ท่านฮาเดสคงหลงเพ้อแน่ ๆ” นางก�ำนัลสาวเอ่ยชมไม่หยุด แต่คนถูกชมยิ้ มเจื่อน ฝื นพูดอ่อนหวาน “ขอบใจจ้ะ” ถูกผูช้ ายด้วยกันชมว่าสวย เขาคงดีใจตายล่ะ!

30

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

พลบค�ำ่ วิลย่าก็น�ำเรนไปยังปราสาทอีกหลัง เสียงเพลงไพเราะดังลอด มาแว่วๆ เด็กหนุ่ มใจเต้นแรง เมื่อวิลย่าพาก้าวเข้าไป ผูช้ ายทุกคนต่างหันมอง อย่างชื่นชมกับความงามที่ผิดแผกหญิงสาวชาวดาร์ก ผูห้ ญิงหลายคนก็มอง เรนอย่างริษยากับความงาม ทหารองครักษ์เปิ ดทางให้เรนเดินไปหาฮาเดสที่แต่งชุดกษัตริยแ์ ห่ง ดาร์กเต็มยศ ผ้าคลุมไหล่สีแดงเข้มพลิ้ วยามที่คหู่ มัน้ หนุ่ มยืน่ มือแตะมือน้อยของ ว่าที่เจ้าสาว เรนเดินเข้าไปหาอย่างประหม่าแต่เมือ่ เห็นลูซเิ ฟอร์ที่สวมชุดทหารสีดำ� สนิ ท เรือนผมสีเงินมัดรวบไว้เช่นเคยยืนใกล้กบั รีเวนที่เชิดหน้าขึ้ นอย่างสง่างาม ทั้งฮาเดสและลูซิเฟอร์ต่างมองเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ ดว้ ยความรูส้ ึกต่างกัน เรนเดินเข้าไปหาฮาเดส จับชายกระโปรง ย่อตัวค�ำนับให้แก่ฮาเดสอย่างงดงาม แล้วหันไปเคารพลูซิเฟอร์ที่มองออกว่าท�ำอย่างเสียมิได้ ลูซิเฟอร์มองหน้าเรนนิ่ งเฉย ส่วนรีเวนก็มองศัตรูหวั ใจอย่างริษยา เธอ สาวเท้าไปใกล้ฮาเดสมากกว่าเดิม กษัตริยห์ นุ่ มจ้องเรนอย่างหลงใหล เด็กหนุ่ ม แย้มยิ้ มให้อย่างอ่อนหวาน คูห่ มัน้ หนุ่ มก�ำลังจะมายืนข้างๆ แต่ลซู ิเฟอร์ก็กา้ วมา ยืนในต�ำแหน่ งนั้นแทน เขาจึงต้องมายืนอีกข้างพลางโอบมือกระชับไหล่เล็กของ คูห่ มั้นสาวไว้แน่ น “นี่ คือคูห่ มัน้ ของเรา เจ้าหญิงเรซ่าจากโรสทาวน์” ฮาเดสพูดอย่างยินดี ซึง่ ค�ำประกาศความเป็ นเจ้าของนั้นหญิงสาวทุกคนพร้อมทั้งรีเวนต่างฝื นยิ้ มอย่าง ริษยาที่เจ้าหญิงต่างเมืองกลายเป็ นผูโ้ ชคดี ลูซเิ ฟอร์หน้าขรึมลงเมือ่ ได้ยนิ ค�ำประกาศ เรนมองดูสหี น้าของชายหนุ่ ม ที่เรียบเย็น ในใจกระตุกวูบลงอย่างประหลาด เมื่อฮาเดสกล่าวจบ เพลงไพเราะ ก็บรรเลงขึ้ น ฮาเดสจูงมือเรนเดินไปเปิ ดฟลอร์ เด็กหนุ่ มใจเต้นตูมตาม เหงื่อซึม เมื่อต้องเต้นร�ำ ฮาเดสโอบเอวไว้ห ลวมๆ เรนก็ เ ต้น ตามจนจบได้โ ดยไม่เ สี ย หน้ า เด็กหนุ่ มถอนหายใจที่ค่หู มั้นหนุ่ มเป็ นคู่เต้นที่เก่งพอควร น�ำเขาเปิ ดฟลอร์จน จบเพลง แต่เมือ่ เพลงเปลี่ยนจังหวะ เหล่าหญิงสาวและพวกผูช้ ายก็ลงเต้นร�ำโดย การเปลี่ยนคู่ เรนมึนงงกลางฟลอร์ตอนที่ฮาเดสถูกรีเวนดึงตัวไป คูห่ มัน้ หนุ่ มจะ

31

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

รั้งกลับก็ไม่ได้เพราะกลัวรีเวนจะเสียหน้า ลูซิเฟอร์กา้ วมายืนข้างๆ เรนที่กำ� ลัง ถูกชายคนอื่นขอเต้นร�ำ มือหนาตวัดแขนโอบเอวเล็กเอาดื้ อๆ จนชายหนุ่ มผูโ้ ชค ร้ายงุนงงที่ถูกแย่งคู่เต้นร�ำแสนสวย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของลูซิเฟอร์ ชายผูโ้ ชค ร้ายต้องค้อมศีรษะแล้วหลบออกไป เรนที่ถูกโอบกอดดิ้ นแต่ชายหนุ่ มกระชับ แน่ นกว่าเดิมพลางกระซิบ “กลัวรึไง” เรนหน้าแดงเมื่อลมหายใจอุ่นๆ เป่ ารดใบหู “ใครว่า หม่อมฉันไม่ได้ กลัวสักหน่ อย” “ถ้าไม่ได้กลัวแล้วท�ำไมตัวสัน่ แล้วเหยียบเท้าข้าละ” เด็ กหนุ่ มหน้าร้อนผ่าวจนจ�ำจังหวะไม่ได้และเขินที่ ลูซิเฟอร์เข้าใกล้ ท�ำให้กะจังหวะเท้าผิดเหยียบเท้าลูซิเฟอร์หลายครั้ง “แล้วท�ำไมไม่มีใครมาขอท่านเต้นร�ำเลยละ ไม่เหมือนท่านฮาเดสเลย สักนิ ด อย่ามาว่าคนอื่นให้มากเลย” เรนไม่ยอมแพ้หรอก ลูซิเฟอร์ยมเศร้ ิ้ าเมื่อเรนเอาแต่พดู ถึงแต่ฮาเดส “ข้าคงดูโหดไปมั้ง” เรนสบตาของลูซิเฟอร์ ดวงตาสีน้�ำตาลประสานกับดวงตาสีดำ� นิ่ ง ทั้ง คู่ต่างสงบศึกลงชัว่ คราว เสียงเพลงบรรเลงอย่างโศกซึ้ ง ทุกคู่ต่างพากันผลัด เปลี่ยนคู่ ยกเว้น เรนกับลูซิเฟอร์ เรนซบลงอกของลูซิเฟอร์อย่างใจลอย โดย ไม่ทนั สังเกตสายตาของฮาเดสที่มองมายังการกระท�ำของทั้งคู่แล้วก�ำมือของ รีเวนแน่ น ท่านหญองคลี่ยมคิ ิ้ ดว่ากษัตริยห์ นุ่ มแห่งเมืองดารค์สนใจในตัวเธอ จูๆ่ ลูซิเฟอร์ก็ปล่อยมือเรนลง ก้าวเดินออกจากงาน ‘ไม่ได้ เธอเป็ นของพี่ ’ ลูซิเฟอร์คิดอย่างปวดแปลบ เรนมองตามอย่างงุนงง ใจรูส้ กึ วูบลง ท�ำไมตัวเองรูส้ กึ เปลี่ยนไปเมือ่ เข้า ใกล้ลซู ิเฟอร์ ฮาเดสปล่อยมือรีเวนทันที หญิงสาวคนอื่นจะแทนที่หากแต่ฮาเดส เดินผ่านทุกคนไปยังเรนที่ยนื มองดูประตูที่ลซู ิเฟอร์เดินออกไป “เป็ นอะไรรึเปล่า” ฮาเดสถามเสียงเรียบเฉยแต่ดวงตาวับวาว เรน ไม่ทนั ฟั ง “หม่อมฉันขอไปพักสักหน่ อยนะเพคะ” พูดจบก็เดิ นออกไปอีกคน ฮาเดสจะตามแต่รีเวนตามมารั้งเอาไว้

32

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

โรสทาวน์ ราชิ นี ก าร์ดิ เ นี ย กับ ราชาแกรนสัน ต่ า งก็ ค อยพระราชสาส์น อย่า ง กระวนกระวาย นี่ เป็ นวันที่สามแล้ว วันนี้ จะได้รขู ้ า่ วของเรซ่ากับเรนแล้ว “ผูส้ ง่ สาส์นจากดาร์กมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” ลอร์ดวิลเลียมไปกราบทูล ราชาแกรนสัน แล้วเรียกพบผูถ้ ือสาส์น “อ้าว ท่านไม่ใช่อศั วินเกรย์สนั ของเราหรือ” องค์กษัตริยต์ รัสถาม อัศวินผูส้ ง่ สาส์นท�ำหน้างุนงง “คนของท่านกลับมายังเมืองก่อนหน้านี้ แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาทูลตอบ ราชินีการ์ดิเนี ยหน้าซีด “แล้วแล้วลูกชายข้าละ มีคนไปส่งเรซ่ากี่คน” ราชินีการ์ดีเนี ยถาม ผูส้ ง่ พระราชสาส์นแห่งดาร์กงุนงงขึ้ นอีก “เจ้าหญิงเรซ่าถึงโดยปลอดภัย พ่ะย่ะค่ะและไม่มีผตู้ ิดตามตามธรรมเนี ยม” ทั้งสองท่านสบตากันและกันอย่างหนักใจ “ท่านมีสาส์นอะไรจะมอบให้เราหรือ” องค์ราชาแกรนสันตรัสถาม อัศวินแห่งดาร์กส่งพระราชสาส์นให้ลอร์ดวิลเลียมที่รบั ไปเปิ ดอ่านเสียง ดัง

PD

Fil

lP

DF

ทางดาร์กยินดีเป็ นอย่างยิ่ งที่ เจ้าหญิงเรซ่าตอบรับพิธอี ภิเษกสมรส และ หวังว่าจะพาเจ้าหญิงไปเยี่ ยมโดยเร็ว ทางเมืองดาร์กขอถอนก�ำลังที่ คอยพิทกั ษ์ เมืองโรสทาวน์คืนส่วนหนึ่ งเนื่ องจากก�ำลังทหารที่ รบกับอีวลิ ไม่เพียงพอ หากผล การรบ เราชนะ จะส่งกองทัพมาเพื่ อพิทกั ษ์อีกครัง้ หวังว่าท่านคงจะเห็นชอบ ด้วย ฮาเดส เมื่อวิลเลียมอ่านจบ ทั้งหมดก็มีสีหน้าหนักใจ “ดาร์กอยากถอนทัพคืนไปส่วนหนึ่ ง แถมเจ้าตัวดีก็หายไปอีก ข้าควร ท�ำอย่างไรดีวลิ เลียม” ราชาแกรนสันเอ่ยอย่างหนักใจ

33

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“กระหม่อมจะขอไปตามท่านเรนเอง” อัศวินชรารับอาสา เพราะเป็ น คนเลี้ ยงดูเจ้าชายน้อยมากับมือ จึงนึ กระแคะระคายว่า งานนี้ เจ้าชายเรนคงเล่น ซนอยูเ่ บื้ องหลังความวุน่ วาย หากแต่ราชาแกรนสันโบกมือเป็ นเชิงห้าม “แล้วศึกด้านเหนื อล่ะ ทางเมืองดาร์กขอถอนก�ำลังคืนแล้ว ท่านต้อง เป็ นคนคุมทัพ” อัศวินชราครุน่ คิดหนัก ศึกทางเหนื อตรงบริเวณชายแดนโรสทาวน์และ วอเตอร์ก็สำ� คัญ ทิ้ งทางไหนไปไม่ได้เลยจริงๆ “ถ้าหากให้ฌอนไปตามท่านเรน เขาคงรูด้ ีวา่ เจ้าชายหายไปไหน” วิลเลียมนึ กขึ้ นได้วา่ มีคนคนหนึ่ งที่น่าจะรูน้ ิ สยั ของเจ้าชายจอมซนดีที่สุดจึงสัง่ คนให้ไปตามฌอน ชายหนุ่ มเร่ร่อน “ไว้ใจได้รึเปล่า” ราชินีถามอย่างเป็ นกังวล รูว้ า่ บุตรชายคบหาคนต่าง ศักดิ์แต่ก็ไม่หา้ มปราม แม้เรนจะผลักดันอยูเ่ บื้ องหลังให้อดีตคนเร่ร่อนเข้ามา เป็ นอัศวินพิทกั ษ์ของตนก็ตาม “ไว้ใจได้แน่ นอนพ่ะย่ะค่ะ” วิลเลียมรับรองหนักแน่ นจากวันและเวลา ที่เจ้าชายน้อยทอดไมตรีแก่ชายหนุ่ มลึกลับเป็ นเวลากว่าสิบปี และเขาเองก็เป็ น คนลอบทดสอบความภักดีหลายต่อหลายครั้ง จนฌอนเป็ นที่ไว้วางใจของเจ้า ชายแห่งราชวงศ์กุหลาบ เมือ่ ฌอนมาถึงก็ได้ฟังเรือ่ งทั้งหมดก็อาสาไปตามหาเรนโดยจะเดินทาง พร้อมอัศวินผูส้ ่งสาส์น ซึ่ งฌอนจะต้องไปเพียงล�ำพังเพื่อความรวดเร็ วและ เงียบเชียบ เนื่ องจากหากให้ประชาชนหรือศัตรูรวู ้ า่ เจ้าชายเรนหายสาบสูญไป คงไม่เป็ นผลดีนักในยามบ้านเมืองที่เสียเจ้าหญิงรัชทายาทให้แก่ดาร์ก หากมี ข่าวคราวเล็ดลอดออกไป บ้านเมืองจะระส�ำ่ ระสาย “กระหม่อมจะพยายามเต็มที่ในการพาเจ้าชายกลับมา” ชายหนุ่ มพอ จะรูแ้ ล้วละว่า เรนหายไปไหน ถ้าหากไม่ใช่เมืองดาร์ก ฌอนออกเดินทางโดยมีความกังวลใจอยูเ่ ต็มเปี่ ยม ท�ำไมวอเตอร์ถึงได้ เคลื่อนไหวโดยพลการ แล้วดาร์กยังถอนก�ำลังออกอีก แปลกจริงๆ ชายหนุ่ มนัง่ คิดอยูข่ า้ งๆ กองไฟ เสียงฟื นดังประทุแตกเปรี๊ยะในยามราตรีกาล ปั ญหาเดิมยัง ไม่หมด เรนยังไปก่อเรื่องยุง่ ยากอีก เขาเอนหนังพิงต้นไม้คิดอย่างหนักใจ ลม

34

dT oo

ls

หนาวพัดโชยจนฌอนต้องรื้ อผ้าห่มออกจากถุงย่ามที่ใส่สมั ภาระมาห่ม เขามอง เปลวไฟอย่างใจลอย สีสม้ ของเปลวไฟสะท้อนในดวงตาที่เศร้าสร้อย หลังจากที่ฌอนได้รบั ค�ำสัง่ จากองค์ราชาแกรนสันให้ไปตามหาเรนและ เกรย์สนั เขาก็รีบเก็บสัมภาระเพื่อไปตามเพื่อนสนิ ทกลับ ส่วนอัศวินที่ส่งสาส์น มาให้ก็ออกเดินทางพร้อมกับเขา ผูส้ ่งสาส์นจากดาร์กนอนห่างไปจากเขาเพียง ไม่กี่กา้ ว ฌอนส�ำรวจคนของเมืองดาร์กแล้วนึ กอย่างพิศวง แปลกที่เรนทนอยูก่ บั พวกประหลาดหูยาวได้อย่างไรกันนะ เขานึ กไม่ ออกเลยจริงๆ

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

หลังจากที่เรนกลับมาจากงานเลี้ ยงก็เอาแต่เก็บตัว เด็กหนุ่ มไม่ได้เบื่อ หรือเป็ นอะไรทั้งสิ้ น เขาเพียงต้องการใส่ชุดของผูช้ ายบ้าง เบื่อที่ตอ้ งท�ำตัวเป็ น ผูห้ ญิงตลอด หลังงานเลี้ ยง ฮาเดสก็คอยแต่วุน่ กับเรื่องสงครามกับอีวลิ จนไม่ได้ มีเวลาสนใจกับเรื่องอื่น วิลย่าก็ถกู เรนไล่ให้ไปดูแลฮาเดสแทน “ทั้งสองท่านเป็ นอะไรไปนะ หลังจากกลับมาจากงานเลี้ ยงเมื่อคืน” วิลย่านึ กแต่ก็ไม่กล้าถาม ส่วนท่านลูซิเฟอร์ก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ ลูซิเฟอร์เปิ ดประตูเข้ามา วิลย่าสะดุง้ ฮาเดสเงยหน้ามองน้องชายอย่าง เฉยชาแตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้ นเชิง “ท่านพี่มีธุระอะไร” ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงเรียบตามแบบฉบับของเขา วิลย่าลอบมองดูเจ้านายทั้งสองท่านด้วยความรูส้ ึกหลาดกลัวที่เกิดขึ้ น โดยไม่มีสาเหตุ หญิงสาวหลบไปยืนข้างประตู “ท�ำไมมาช้า” ฮาเดสท้วง ลูซิเฟอร์ขมวดคิ้ วเมื่อเห็นพี่ชายโกรธเขา “ขออภัย ท่านพี่” กษัตริยแ์ ห่งดาร์กถอนหายใจ “เจ้าไม่มีเหตุผลมาให้ขา้ ฟั งอีกแล้ว” ผูเ้ ป็ นน้องชายก้มหน้า ไม่กล่าวตอบ “ช่างเถอะ ข้าเรียกเจ้าเพื่อจะมาให้ดสู ิ่งนี้ ” ฮาเดสยืน่ แผนที่ฉบับหนึ่ งให้ ลูซิเฟอร์หยิบขึ้ นมาดูแล้วขมวดคิ้ ว “นี่ มนั จุดที่อวี ลิ โจมตีเมือ่ ครัง้ ก่อนนี่ ” ชายหนุ่ มชุดด�ำหน้าเครียด เพราะ เขาน� ำทัพเองในศึกนั้ น ลูซิเฟอร์จะเอ่ยถาม หากแต่ประตูก็ถูกเคาะเสียก่อน วิลย่าเดินไปเปิ ดประตู

35

“อัศวินเธเรมขอเข้าพบเพคะ” วิลย่ากล่าวทูลแก่ฮาเดสซึง่ ชายหนุ่ มพยัก หน้าเป็ นเชิงอนุ ญาต อัศวินเธเรมจึงก้าวเข้ามาแล้วโค้งค�ำนับถวายแก่ฮาเดสและ ลูซิเฟอร์ “อัศวินผูถ้ ือสาส์นกลับมาแล้ว พร้อมกับผูถ้ ือสาส์นจากทางโรสทาวน์ พ่ะย่ะค่ะ” อัศวินเธเรมกราบทูล ฮาเดสกล่าวอนุ ญาตให้ท้งั คู่เข้าเฝ้ า วิลย่าได้โอกาสก็เลี่ยงออกมาเพื่อ บอกเรื่องราวส�ำคัญให้เจ้าหญิงเรซ่าทราบ

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนเอนหลัง อิ ง กรอบหน้า ต่ า งกว้า ง นั ่ง มองดูภ าพดาร์ก ทางนอก หน้าต่าง ขุนเขาที่ถกู ปกคลุมด้วยหมอกอยูไ่ กลโพ้น บรรยากาศทึบทะมึนหนาว เหน็ บ ช่างไม่เหมือนโรสทาวน์เอาเสียเลย เจ้าชายจอมซนผินหน้ามองประตูเมือ่ ได้ยนิ เสียงเคาะ “เจ้าหญิงเรซ่าเพคะ ทูตจากเมืองโรสทาวน์มาเพคะ” วิลย่าแจ้งผ่าน ประตูที่ปิดสนิ ท เรนกระโดดลงจากขอบหน้าต่างสีหน้าตื่นตกใจ ‘ทูตจากเมืองโรสทาวน์ มาเหรอ’ เด็กหนุ่ มเกรงว่าเป็ นวิลเลียม เจ้าชายตัวร้ายเริ่มมีสีหน้าเครียด ‘เอาไงดีถา้ วิลเลียมเห็นคงตายแน่ ๆ คราวนี้ ’ “อืม เดี๋ยวเราออกไปนะ รอสักครู่จะ้ ” เรนตอบกลับเสียงหวาน แล้ว ตัดสินใจเปลี่ยนชุดของเขาออกแล้วรีบเปลี่ยนเป็ นชุดของเรซ่าแทน ปั ญหาใหญ่มาแล้ว! ฌอนรอคอยอยู่ในพระราชวัง สายตาคมกล้าของชายหนุ่ มก็หนั มอง รอบข้างอย่างสังเกต ราชทูตจ�ำเป็ นยืนสักพัก ฮาเดสกับลูซิเฟอร์กา้ วมาอย่าง เงียบเชียบ ฌอนหันหลังกลับไปมอง แล้วยิ้ มราวกับเดาได้ว่าผูม้ านั้ นเป็ นคน ส�ำคัญระดับอันตราย เขาจึงถวายค�ำนับ “กระหม่อมเป็ นอัศวินที่ ทางโรสทาวน์ ส่งมาเพื่อดูแลเจ้าหญิ งเรซ่า พ่ะย่ะค่ะ นี่ เป็ นพระราชสาส์นจากราชาแกรนสัน” ฮาเดสรับจดหมายที่ฌอนประคองส่งให้ดว้ ยกิริยาเคารพ ชายหนุ่ มโค้ง

36

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ค�ำนับให้อย่างนอบน้อมหากแต่แววตาคมกล้า ลูซเิ ฟอร์จอ้ งมองมาทางฌอนเขม็ง ระหว่างเสือกับสิงห์ยอ่ มมองเหลี่ยมกันออก ฮาเดสวางจดหมาย กษัตริยแ์ ห่ง ดาร์กไม่เหลือบแลพระราชสาส์นส�ำคัญแม้แต่นิดเดียว “ท่านคือทูตที่เคยมาส่งเจ้าหญิงเรซ่าหรือ” ฮาเดสถามฌอน “มิใช่กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ท่านนั้นคืออัศวินเกรย์สนั กระหม่อมนามว่า ฌอน” ราชทูตหนุ่ มตอบสุภาพ ฮาเดสไม่กล่าวซักอะไรต่อ ฌอนรูส้ ึกว่าสองคนนี้ ดูน่ากลัว เขารูส้ ึกได้ หากเป็ นศัตรูกบั ทั้งสองคนนี้ ก็นับว่าอันตรายยิ่งกว่าตกอยู่ในกองทัพศัตรูนับ หมื่นเสียอีก รีเวนส่งเสียงดังสดใสมาแต่ไกล เมื่อเธอเห็นฮาเดสก็ถอนสายบัว ส่วน ลูซิเฟอร์น้ัน ท่านหญิงแกล้งท�ำเมิน เพราะเธอยังเจ็บใจที่ลซู ิเฟอร์ไม่เคยสนเธอ เมื่อครั้งที่เธอตกหลุมรัก “นี่ ใครหรือเพคะท่านฮาเดส” รีเวนถามเสียงหวาน ฮาเดสแนะน�ำตัวสั้นๆ ว่าฌอนคือทูตจากโรสทาวน์ ท่านหญิงคนสวย ก็มองอีกฝ่ ายอย่างดูถกู ฌอนยิ้ มให้หากแต่รีเวนไม่แม้แต่จะชายตามองคนที่คิด ว่าต�ำ่ ศักดิ์กว่า ถึงจะได้รบั การดูหมิ่นซึ่งหน้า ทว่าทูตจ�ำเป็ นก็นิ่งเฉย ทั้งหมดนั ง่ ลงบนโต๊ะประชุมใหญ่ ฌอนถามถึงเรซ่า ก่อนที่ใครจะได้ ตอบ ‘เจ้าหญิงบรรณาการ’ ก็เดินก้าวเข้ามาในห้องอย่างรีบเร่ง ดวงหน้างามก้ม ลงต�ำ่ “ท่านเรซ่า” ฮาเดสทักเสียงห่างเหินแต่เรนถวายค�ำนับตามมารยาท อย่างไม่ใส่ใจเพราะตอนนี้ เรื่องส�ำคัญกว่ารออยู่ ลูซิเฟอร์จอ้ งใบหน้างดงามเขม็ง ส่วนฌอนก็เงยหน้าขึ้ นดู เมื่อเห็นว่าเป็ นใครชายหนุ่ มก็อา้ ปากค้าง “ระ...เร” ฌอนเกือบหลุดปาก “ฌอน!” เด็กหนุ่ มเอ่ยอย่างดีใจ ฌอนมองนิ่ งเหมือนยังไม่แน่ ใจกับภาพ ตรงหน้า ภาพเด็กสาวหน้าตาน่ ารักท่าทางอวดดีใช่เพื่อนของตนแน่ หรือ “ยินดีที่ได้พบพ่ะย่ะค่ะ” ฌอนลุกขึ้ นกล่าวอย่างระมัดระวัง ร่างเล็กรีบ ก้าวเข้าไปหาเพื่อนสนิ ทอย่างดีใจ “มีใครมาอีกหรือเปล่า” เรนเลียบเคียงถามเสียงหวานที่คนเคยฟั งน�้ำ

37

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เสียงเพื่อนสนิ ทมาหลายสิบปี รูด้ ีวา่ เสแสร้ง “ฉันมาคนเดียว” ฌอนกระซิบตอบ เรนยิ้ มกว้างเมื่อได้ยนิ ค�ำตอบ ฮาเดสและรีเวนก็มองกิริยาที่สนิ ทสนม ของทั้งสองคนอย่างงุนงง ลูซิเฟอร์เพียงนิ่ งเฉย “นี่ คอื ฌอน เพือ่ นสนิ ทของหม่อมฉันเพคะ” เรนเอ่ยแนะน�ำเพือ่ นสนิ ท อย่างลืมระวังตัว “เพื่อนสนิ ท?” ฮาเดสทวนค�ำ ส่วนฌอนขมวดคิ้ วเคร่งเครียดเมื่อเรน หลุดปากพูดเรื่องไม่สมควรต่อฐานะท่านเรซ่า “กระหม่อมเป็ นเพียงอัศวินที่เจ้าหญิงอุปถัมภ์ มิบงั อาจไปเทียบเสมอ หรอกพ่ะย่ะค่ะ” ฌอนตอบด้วยเสียงนอบน้อม เรนขมวดคิ้ วที่เพื่อนไม่ยอมรับ ฐานะที่เขาอุตส่าห์ให้เกียรติ แต่ฌอนก็ส่งสัญญาณทางสายตาให้เรนคุยกันตาม ล�ำพัง “ขอหม่อมฉันถามเรื่องของโรสทาวน์กบั ฌอนตามล�ำพังได้ไหมเพคะ” เรนขอดื้ อๆ “ได้ส”ิ ฮาเดสเอ่ยอนุ ญาตเรียบๆ เรนรวบชายกระโปรงขึ้ น จับมือเพือ่ น แต่ฌอนดึงออกอย่างสุภาพ ถวายค�ำนับแก่สองสิงห์แห่งดาร์กกับท่านหญิง จาก นั้นจึงเดินตามหลังเจ้าหญิงตัวปลอม “ดูสิ ท่านฮาเดส ท�ำไมเจ้าหญิงจากโรสทาวน์ถึงกล้าเสียมารยาทอย่าง นี้ ” รีเวนเอ่ยอย่างไม่พอใจแกมสาแก่ใจที่เจ้าหญิงศัตรูหวั ใจท�ำตัวไม่เหมาะสม “ท่านเรซ่าคงต้องการเวลาส่วนตัวกับคนของตัวเองบ้างน่ ะ” ฮาเดส ตอบเสียงเรียบนิ่ ง ส่วนลูซิเฟอร์ได้แต่ส่งสายตาตามหลังทั้งสองเงียบงัน

38

dT oo

ls

4

an

er rit

ล�ำพัง

“ไง ท�ำให้ฉนั เดือดร้อนอีกแล้วนะ” ฌอนเอ่ยอย่างฉุนๆ เมือ่ อยูก่ นั ตาม

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

“เดือดร้อนตรงไหนนายก็ไม่ได้มาเกี่ยวข้องกับแผนนี้ สักหน่ อย” เรน ลอยหน้าลอยตาพูดใส่เพือ่ นสนิ ท ยังกรุน่ โกรธไม่หายที่ชายหนุ่ มไม่ยอมให้ความ ร่วมมือ ฌอนกุมขมับ “โธ่! ถ้าความแตกละ ไม่เอาล่ะ นายไปบอกความจริงกับ ทุกคนซะดีกว่าน่ าเรน ตอนนี้ ยังพอแก้ไขได้ทนั ถ้าความแตกเป็ นปั ญหาระดับ แคว้นเลยนะ” “ไม่” เรนตอบอย่างหนักแน่ น ‘เรื่ องอะไรจะบอก ฉันก�ำลังสนุกอยูน่ ี่ ’ เจ้าชายตัวร้ายไม่บอกประโยคที่นึกในใจออกมา เพื่อนสนิ ทหน้าขรึมลง “นายไม่รตู ้ วั เลยรึวา่ นายก�ำลังเล่นกับไฟอยู”่ “ไม่มีใครเอาชนะฉันได้” เรนตอบอย่างโอหัง จนฌอนปวดศีรษะกับ อาการดื้ อดึงของเจ้าชายจอมแก่น ชายหนุ่ มจ้องใบหน้าที่งดงามประดับรอยยิ้ ม อวดดี “นายรูอ้ ะไรไหม หลังจากที่นายมานี่ ทางเมืองโรสทาวน์วนุ่ แค่ไหน ท่าน วิลเลียมต้องออกรบแล้วยังมัวพะวงห่วงนายกลัวนายท�ำอะไรไม่เข้าท่า รูไ้ หมว่า โรสทาวน์ไม่มีกำ� ลังจากเมืองดาร์กคอยหนุ นแล้ว วอเตอร์ก็ยงั รุกเข้ามาในพื้ นที่ ภาคเหนื อ” ฌอนพูดอย่างหัวเสีย

39

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนได้ยนิ ศึกกับวอเตอร์ ศัตรูตลอดกาลก็หน้าเครียด “แล้วถ้าความแตกละ นายคิดไหมว่าองค์ราชาและราชินีจะเดือดร้อน สักแค่ไหนกับเรื่องที่นายก่อ” ชายหนุ่ มยังบ่นไม่หยุด “แต่นายก็จะปกป้องฉันใช่ไหม” เรนฉีกยิ้ มกว้างประจบจนฌอนต้อง ยอมแพ้ ทว่าใจส่วนหนึ่ งวูบลง ‘ปกป้องหรือ? บางทีฉนั อาจจะหักหลังนายก็ได้’ “สุดท้ายฉันก็แพ้นายอยูด่ ีนัน่ แหละ ที่นี้จะเอายังไงไงต่อไปถึงจะโกหก ตลอดรอดฝัง่ แล้วจบเรื่องนี้ โดยไม่มีใครเสียหาย” “ไม่ร”ู ้ เรนตอบง่ายๆ “รูแ้ ต่ตอนนี้ ต้องเล่นละครต่อ เอาไว้ฉนั สนิ ทกับ คูห่ มั้นท่านพี่เรซ่า ฉันจะคุยกับเขาตรงๆ เอง” “ฉันรูแ้ ล้วเรื่องนั้ น แต่ที่ฉันถามน่ ะมันหมายถึงเรื่องที่เมืองดาร์กขอ ถอนทหารกลับไปครึ่งหนึ่ งต่างหากละ” ฌอนดึงเพื่อนเข้าสู่ประเด็นส�ำคัญ “ดาร์กถอนทหารกลับเหรอ” เรนทวนค�ำ สีหน้าเคร่งเครียด “ค�ำสัง่ ใคร” เจ้าชายน้อยถามช้าๆ “นายไม่รเู ้ รื่องเหรอ” “ฉันไม่รู ้ ฮาเดสไม่ได้บอกฉัน” เรนลดเสียงลงด้วยความไม่พอใจ ฌอนฟั งน�้ ำเสี ยงของเรนแล้วนึ กสังหรณ์ “เอ่อ เรน ทางดาร์กก็ มี สงครามเหมือนกัน ฉันว่านายใจเย็นๆ ก่อนดีไหม” เรนก�ำมือแน่ น วิญญานเจ้าชายเข้าสิงเต็มเปี่ ยม “ทางดาร์กจะเล่นโกง กันเหรอ หน็ อย! พอเจ้าสาวมาแล้วเล่นถอนทหารกลับหน้าตาเฉยแบบนี้ คง รูจ้ กั ฉันน้อยไปซะแล้วมั้ง” เจ้าตัวร้ายสะบัดหน้ากลับทางห้องประชุม ฌอนห้ามไม่ทนั เมื่อตอน อยูใ่ นห้อง สิงห์แห่งดาร์กทั้งสองเห็นท่าทางที่เรนสนิ ทสนมกับเขาด้วยสายตาที่ น่ ากลัว เจ้าตัวดีก็ไม่สงั เกต ตอนนี้ เจ้านัน่ ยังกล้าเข้าไปโวยวายอีก เขาไม่อยาก นึ กสภาพต่อจากนั้นเลย เจ้าชายแห่งโรสทาวน์เดินกลับไปยังห้องประชุมอย่างขุน่ เคืองใจ ฌอน ซึ่งเดินตามหลังพยายามเร่งฝี เท้าตาม เมื่อตามไปทันก็ยดึ แขนไว้ “ใจเย็นหน่ อยสิ!” เขาห้ามเพื่อน แต่เรนไม่ฟังเสียแล้ว เด็กหนุ่ มเดิน

40

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เข้าไปในห้องประชุมด้วยใบหน้าบูดบึ้ ง “ท�ำไมท่านถึงถอนก�ำลังทหารออกจากโรสทาวน์” เรนเท้าแขนลงบน โต๊ะ ดวงตาจ้องฮาเดสที่งุนงงแปลกใจกับค�ำถาม “ท่านว่าอะไรนะ” ฮาเดสทวนค�ำถาม “หม่อมฉันถามว่าท�ำไมท่านต้องถอนก�ำลังจากเมืองโรสทาวน์ ดว้ ย” เจ้าชายน้อยถามย�ำ้ ใบหน้างดงามบึ้ งบูด “ดีแล้วที่เราขอถอนก�ำลังส่วนหนึ่ ง เพราะก�ำลังทหารในการต่อสูก้ บั พวกอีวลิ ที่คอยแข็งข้อไม่พออยูพ่ อดี” ลูซิเฟอร์กล่าวเรียบๆ ดวงตาคูส่ ีน้�ำตาลตวัดไปทางคนพูดอย่างขุน่ เคือง “โรสทาวน์ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากหรอกพ่ะย่ะค่ะ” ฌอนรีบกล่าวเมือ่ เห็นสายตาของเรนพร้อมอาละวาดได้ทุกเมื่อ คนที่ให้คำ� ตอบได้อย่างฮาเดสนิ่ ง เฉยก่อนจะทอดถอนใจ “ทางเรามีเหตุผลที่ถอนก�ำลังเช่นนั้นจริง ถ้าหากโรสทาวน์ไม่พอใจทาง เราก็ขออภัยเป็ นอย่างยิง่ แต่ก็เพียงไม่นานนัก เราจะส่งกองก�ำลังใหม่ไปสมทบ ซึ่งเราเองก็แจ้งในพระราชสาส์นไปแล้ว” ฮาเดสเอ่ยช้าๆ “จริงด้วยนะเพคะ เมืองเราก็ติดสงครามก�ำลังก็ไม่พอ ยังต้องส่งก�ำลัง ไปช่วยคนอืน่ อีก ถ้าเราเพลี่ยงพล�้ำ โรสทาวน์กแ็ ย่ไปด้วย จริงไหมเพคะเจ้าหญิง” รีเวนกล่าวสนับสนุ นกษัตริยห์ นุ่ ม เรนปรายตามองคนที่พดู มาก ถ้ายัยปากมากนี่ ไม่ใช่ผหู้ ญิงละก็ เขาก็ อยากจะต่อยหน้าสักที “ท่าน!” เขาเจ็บใจที่ฮาเดสไม่เข้าข้างกลับเอ่ยปฏิเสธ อย่างเรียบเฉย ห่างเหิน “ถ้าท่านไม่ส่งก�ำลังกลับไปละก็” เรนเอ่ยเสียงเย็น “ท่านก็ไม่ตอ้ งมา ให้หม่อมฉันเห็นหน้าอีก” เจ้าชายน้อยใช้วิธีเดียวกันกับที่เห็นเวลาพี่สาวงอน เขา ลูซเิ ฟอร์ได้ยนิ ก็หวั เราะข�ำขัน ผูห้ ญิงก็แบบนี้ ทุกคน พอไม่พอใจก็เอาแต่ ใจตัวเอง เรนได้ยินน�้ำเสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็จอ้ งหน้าชายหนุ่ มผมสีเงินตรงๆ เขารูส้ ึกคุน้ เหมือนเคยเห็นรอยยิ้ มนี้ ‘เคยเห็นที่ ไหนนะ’ แล้วเด็กหนุ่ มก็นึกออก ไอ้ทหารบ้าคนนั้นเอง!

41

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนกลัวว่าลูซิเฟอร์จะรูว้ า่ เขาไม่ใช่ท่านพีเ่ รซ่า แต่เขาก็โล่งใจเมือ่ นึ กว่า ลูซิเฟอร์คงลืมไปแล้ว เรื่องมันก็ผ่านมานานกระทัง่ เขาเองยังเลือนๆ ในความ ทรงจ�ำ ร่างโปร่งรวบชายกระโปรงขึ้ น กระแทกเท้าออกจากห้องอย่างกรุ่นโกรธ โดยมีวลิ ย่าตามไปติดๆ ทุ กคนภายในห้องเห็ นการกระท�ำของเรนอย่างหนั กใจโดยเฉพาะ ฮาเดส ฌอนจะรีบตามเรนไปแต่ถกู รั้งตัวไว้ “โรสทาวน์ไม่มีผลกระทบมากใช่ไหม” ฮาเดสถามอย่างกังวล “อย่า กัง วลเลยพ่ะ ย่ะ ค่ะ การที่ ด าร์ก ถอนก�ำ ลัง ไปครึ่ ง หนึ่ ง ราชา แกรนสันทราบเหตุผลดี โรสทาวน์ก็มีลอร์ดวิลเลียมเป็ นแม่ทพั ใหญ่อยู่ แล้วที่ กระหม่อมถูกส่งมาไม่ใช่มาทวงถามเรื่องกองก�ำลังหรอก ราชาแกรนสันให้ กระหม่อมมาดูแลท่านเรซ่าพ่ะย่ะค่ะ” ฮาเดสยิ้ มอย่า งโล่ ง ใจ แล้ว สัง่ ให้น างก�ำ นั ล จัด หาที่ พัก ให้แ ก่ฌ อน ลูซิเฟอร์ลุกขึ้ นเมือ่ การประชุมจบ ฌอนหนักใจยามที่เห็นปฏิกริ ิยาบางอย่างจาก สิงห์หนุ่ ม เรนท�ำให้ท้งั ฮาเดสและลูซิเฟอร์ต่างมีความรูส้ ึกล�้ำลึกให้แก่เจ้าหญิง มายา

PD

Fil

lP

DF

หลังจากกลับจากห้องประชุม เรนก็ไล่วลิ ย่าออกอย่างหัวเสีย เจ้าชาย น้อยปิ ดประตูดงั โครม นางก�ำนัลสาวแอบสะดุง้ ไม่น่าเชือ่ ที่เจ้าหญิงผูอ้ อ่ นหวาน กลับมีอารมณ์รุนแรงได้ถึงเพียงนี้ วิลย่าคิดขณะจะไปรายงานสถานการณ์ให้ ฮาเดสฟั ง กษั ต ริ ย์ห นุ่ ม กลับ มายัง ห้อ งท�ำ งาน ในมื อ ถื อ พระราชสาส์น ของ โรสทาวน์อย่างใจลอยแล้วนัง่ ลงบนเก้าอี้ วางจดหมายลง วิลก็ยา่ เปิ ดประตูเข้า มา “เจ้าหญิงเรซ่าโกรธเรื่องอะไรเพคะ” เธอถามฮาเดสที่ใจลอย “เจ้าหญิงโกรธมากไหม” กษัตริยห์ นุ่ มเอ่ยถาม “เอ้อ...ถึงขนาดไล่หม่อมฉันออกมา ไม่ยอมให้ปรนนิ บตั ิ แล้วยัง เอ่อ ปิ ดประตูใส่หน้า” “เราควรท�ำอย่างไรดี เราไม่อยากถูกเกลียด” ฮาเดสเอ่ยความในใจต่อ

42

an

dT oo

ls

หน้านางก�ำนัลคนสนิ ทมาตั้งแต่เยาว์วยั วิลย่ารูส้ ึกสงสารเจ้านาย เธอรูว้ า่ ท่าน ฮาเดสแสดงความอ่อนไหวออกไปไม่ได้เพราะฐานะกษัตริยค์ ำ้� คอ จึงเจ็บปวด เสมอเมือ่ เห็นคนที่ตวั เองรักโกรธเมือ่ ท�ำไม่ถกู ใจ ส่วนลูซิเฟอร์ เธอเดาความรูส้ กึ ไม่ได้วา่ รักหรือต้องการท�ำอะไรเพือ่ ความพอใจกันแน่ เธอทราบว่าทั้งฮาเดสและ ลูซิเฟอร์เริ่มเข้าหน้ากันไม่ติดตั้งแต่เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์มาเยือน “หม่อมฉันไปบอกให้นะเพคะว่าท่านจะขอโทษ” วิลย่าอาสาอย่าง กระตือรือร้น “ขอบใจมาก” ชายหนุ่ มยิ้ มกว้างก่อนล้วงกล่องก�ำมะหยี่สีน้�ำเงินจาก ในลิ้ นชักขึ้ นมายืน่ ให้แก่นางก�ำนัลคนสนิ ท “ช่วยส่งไปให้เจ้าหญิงเรซ่าด้วยนะ” หลังจากวิลย่าปิ ดประตูออกไปใบหน้าของฮาเดสก็เคร่งเครียดขึ้ น

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

ระหว่างที่วลิ ย่าถือแหวนอย่างระวัดระวัง ลูซเิ ฟอร์ที่เดินสวนก็หยุดชะงัก “สวัสดี วิลย่า” เจ้าชายหนุ่ มกล่าวทักแล้วยิ้ มให้วลิ ย่าเล็กน้อย “สวัสดีเพคะท่านลูซิเฟอร์” นางก�ำนัลสาวแย้มยิ้ มตอบ ใครๆ ต่างก็วา่ ลูซิเฟอร์เย็นชาแต่เธอว่าเจ้าชายที่สองอ่อนโยนเป็ นที่สุดเพียงแต่ชอบท�ำเย็นชา เท่านั้น “ถืออะไรน่ ะ” ลูซเิ ฟอร์ถามเมือ่ เห็นเธอถือกล่องใบจ้อยอย่างระมัดระวัง “ของขวัญจากท่านฮาเดสที่ให้แก่ท่านเรซ่าเพคะ” เธอตอบแล้วสังเกต ความรูส้ ึกของลูซิเฟอร์ “เหรอ แล้วเจ้าหญิงไม่รบั หรือไง” ลูซิเฟอร์ถามเรียบๆ “หม่อมฉันยังไม่ได้มอบให้เพคะ” เมื่อเห็นลูซิเฟอร์ไม่รสู ้ ึกอะไรกับเจ้าหญิงแห่งเมืองโรสทาวน์ หญิงสาว ก็รสู ้ ึกโล่งใจที่ไม่ตอ้ งเห็นทั้งฮาเดสกับลูซิเฟอร์ทะเลาะกัน วิลย่าเอ่ยลา แต่พอ เธอหันหลังกลับลูซิเฟอร์ก็หน้าเศร้า ภายในห้องนอนของเจ้าหญิง ผูท้ ี่เป็ นเจ้าของห้องอาละวาดอยูค่ นเดียว ท่าทางของเรนโมโหจัด มือเรียวกอดหมอนอยูบ่ นเตียงเพื่อระงับอารมณ์ “โธ่เอ๊ย ไอ้หยู าวบ้าดันมาขัดคออยูไ่ ด้มนั หน้าเอาดาบฟั นคอเสียจริงๆ”

43

rit

er

an

dT oo

ls

เรนนึ กถึงลูซิเฟอร์อย่างโกรธๆ เสียงเคาะประตูดงั ขึ้ น เขาจึงวางหมอนเดินไป เปิ ดประตูให้ “มีอะไร” เจ้าหญิงตัวปลอมถามฉุนๆ “หม่อมฉันมีของมาฝากเพคะ” วิลย่ายิ้ มแล้วยืน่ กล่องเล็กๆ ให้ เรนรับ มาเปิ ดดู “จากใคร” ถามเมื่อเห็นแหวนเพชรน�้ำงามอยูใ่ นกล่องก�ำมะหยี่ “ท่านฮาเดสส่งมาขอโทษเพคะ” วิลย่ากล่าวอย่างอ่อนโยน เรนยื่น แหวนคืนทันที “ถ้าต้องการจะขอโทษก็ให้มาพูดกับเราเอง” เรนกล่าวอย่างเย็นชา “ช่วยเรียกฌอนให้ดว้ ย” พูดจบ เรนก็ปิดประตูหอ้ ง วิลย่ายืนนิ่ ง ท�ำอะไรไม่ถกู อยูท่ ี่หน้าประตู

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

“นายเรียกฉันท�ำไม เดี๋ยวคนอื่นได้สงสัยอีกหรอก นายนี่ ชอบหาเรื่อง ซะจริงนะเรน” ฌอนกล่าวขณะอยูใ่ นห้องของเจ้าหญิง ท่าทางของชายหนุ่ มอึดอัด “ก็ฉนั เบื่อนี่ นา” ร่างเล็กในชุดกระโปรงสีหวานนอนคว�ำ่ หน้าบนเตียง โงแค่ศีรษะขึ้ นมาคุยกับเขา “ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่านายท�ำไมถึงชอบท�ำแต่เรือ่ งเดือดร้อน” ชายหนุ่ ม เอ่ย ในใจรูส้ กึ หงุดหงิดอย่างประหลาดเมือ่ เห็นเรนแต่งตัวเป็ นผูห้ ญิงนอนพังพาบ อยูต่ รงหน้า “แล้วไง” เรนตอบอย่างไม่ใส่ ใจจนฌอนต้องระเบิ ดอารมณ์อย่าง หงุดหงิด “นายชอบนักรึไงที่ตอ้ งแต่งตัวเป็ นผูห้ ญิงปั ่นหัวคนอื่นเล่น!” “นายเป็ นอะไรไปน่ ะ” เรนลุกขึ้ นนัง่ จ้องเพื่อนอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ าย ขึ้ นเสียงใส่ ชายหนุ่ มเอื้ อมมือมาเชยหน้าเรนขึ้ น สายตาดื่มด�ำ่ ลึงซึ้ งสานสบกับ ดวงตาสีน้�ำตาล “นายเป็ นอะไร” เรนถามซ�้ำ ปั ดมือฌอนออกให้พน้ ใบหน้า “นายว่า ฉันชอบรึไงแต่งตัวแบบนี้ ถ้าท่านพีเ่ รซ่าไม่รกั กับอัศวินเกรย์สนั ฉันจะมานัง่ แต่ง ตัวแบบนี้ รึไงฮะ! ไม่ชว่ ยก็อย่ามายุง่ สิ!”

44

ฌอนรูส้ ึกตัวรีบปล่อยมือลง “ฉันขอโทษ” เขากล่าวเบาๆ “ช่างเถอะ นายออกไปซะ ฉันอยากอยูค่ นเดียว” เรนไล่ ชายหนุ่ มลุกขึ้ นเงียบๆ นึ กด่าตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ท�ำไมถึง กล้าท�ำบ้ากับเรนอย่างนั้นได้ ทั้งที่ที่ผ่านมา ไม่วา่ จะถูกแกล้ง ถูกปั ่นหัวแค่ไหน เขาก็ยงั รับมือเรนได้แท้ๆ ร่างโปร่งที่ นัง่ อยู่บนเตี ยงมองตามแผ่ นหลังใหญ่ของฌอนแล้วถอน หายใจออกมา

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ในขณะที่ฌอนออกจากห้องนอนของเจ้าหญิงเรซ่า ฮาเดสที่รีบรุดมา เพื่ อ ขอโทษคู่ ห มั้น ด้ว ยตัว เองชะงัก อยู่ต รงมุ ม ก�ำ แพงเมื่ อ เห็ น ราชทู ต แห่ ง โรสทาวน์ออกมาจากห้องนอนของคูห่ มั้น กษัตริยห์ นุ่ มก�ำหมัดแน่ น หันหลังจน ชายเสื้ อคลุมสะบัด จากไปด้วยความกรุ่นในหัวใจ

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ท้องฟ้ ายามค�ำ่ คืนช่างเงียบเหงา หากแต่เจ้าหญิงเรซ่าก็อบอุน่ ใจที่มคี น รักเคียงข้าง เกรย์สนั นอนกอดร่างบางไว้แน่ น ชื่นชมท้องฟ้ าที่พร่างพราวไปด้วย ดาวนับล้าน ตอนนี้ เธอหนี มายังบ้านเกิดของเกรย์สนั และจัดพิธีแต่งงานที่มเี พียง เขากับเธอถึงแม้วา่ มันจะไม่สุขสบายเท่าที่วงั แต่เจ้าหญิงบอกตัวเองว่าทนได้ “เป็ นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ เจ้าหญิง” เกรย์สนั ถามเมื่อเห็นคนรักยิ้ ม “ข้าไม่ใช่เจ้าหญิงแล้วนะเกรย์สนั แต่ขา้ เป็ นภรรยาท่านนะ ต้องเรียก ว่าเรซ่าสิ” เจ้าหญิงเรซ่าบอกเสียงหวาน “เรซ่าที่รกั ” เกรย์สนั บอกอย่างรักใคร่ “ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่และเรนจัง เขาอุตสาห์ชว่ ยเราถึงขนาดนี้ จะ เป็ นยังไงบ้างก็ไม่ร”ู ้ เรซ่ายังคงรูส้ ึกผิดที่ละทิ้ งหน้าที่ในฐานะเจ้าหญิง เพือ่ ความ รูส้ ึกส่วนตัว สีหน้างดงามหมองหม่นตามอารมณ์ เกรย์สนั กอดคนรักแน่ นกว่า เดิม “ข้ารู”้ ถึงแม้จะมีความสุขแค่ครั้งคราวแล้วหมดไป เขาจะเก็บมันไว้ใน ใจตลอดไป “เกรย์สนั คะพรุ่งนี้ ทานอะไรดีคะ” เรซ่าเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อรูส้ ึกว่า

45

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

บรรยากาศอึมครึม เกรย์สนั ยิ้ ม “อะไรก็ได้ ฝี มอื ของท่านอร่อยทุกอย่าง” อารมณ์ออ่ นหวาน หลัง่ ไหลอาบเอ่อหัวใจ ถึงกาลเวลาจะผ่านไป ดวงดาวจะดับแสง หรือทุกอย่าง สูญสิ้ น เขาจะปกป้องไว้ เรซ่าที่รกั

46

dT oo

ls

5

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

โรสทาวน์ “เมืองวอเตอร์บุกมาทางเหนื อรวดเร็วมากพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินเรวาน หนึ่ ง ในผูน้ �ำทัพรบกับวอเตอร์ แคว้นศัตรูรีบกราบทูลราชาแกรนสัน “ถ้าทัพแคว้นดาร์กไม่สง่ ทัพมาเสริม ท่านวิลเลียมต้องแย่แน่ พะ่ ย่ะค่ะ” อัศวินเรวานเคร่งเครียด เขาถูกส่งกลับจากแนวหน้าเพือ่ มารายงานสถานการณ์ อันย�ำ่ แย่ “ท่านจะให้เราท�ำอย่างไรล่ะ เรวาน ทางดาร์กก็ติดสงครามกับอีวลิ อยู่ เจ้าจงสัง่ ให้ทางเราต้านไว้กอ่ นแล้วอพยพประชาชนจากแนวชายแดนเข้ามา ข้า สัง่ ให้วลิ เลียมจัดส่งคนถือสาส์นไปยังเมืองดาร์กแล้ว “ องค์ราชาแกรนสันดูแก่ ชราลงหลายปี “กระหม่อมจะสูร้ บอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ” อัศวินหนุ่ มใหญ่ ค้อมศีษะเคารพ ก่อนจะไปพักตามค�ำบัญชาก่อนที่จะเดินทางไปที่ชายแดนด้าน เหนื อหลังจากนี้ อีกสองวันเพื่อรายงานต่อลอร์ดวิลเลียม เรนตื่นเช้าแต่งตัวลงมายังห้องอาหารอย่างอ้อยอิ่ง เด็กหนุ่ มหยิบชุดที่ ฮาเดสให้เป็ นของขวัญขึ้ นมามอง จะตัดสินใจวางพับคืนแต่นึกถึงค�ำพูดของ วิลย่าก็เปลี่ ยนใจ ฮาเดสไม่ได้เป็ นคนผิ ด เขาต่างหากที่ วู่วามไม่สมกับเป็ น เจ้าชายเลย พอใจเย็นขึ้ น เรนก็คิดว่าต้องไปขอโทษดีๆ เผื่อกษัตริยห์ นุ่ มจะ

47

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เปลี่ยนใจส่งทัพไปช่วย เป็ นเพราะไอ้นอ้ งชายบ้านัน่ แท้ๆ ที่มาขวางทางคนอื่น เขา เด็กหนุ่ มตัดสินใจใส่เสื้ อผ้าที่ค่หู มั้นมอบให้ ชุดไหมงามระยับ เรนไม่ แต่งทรงผมเพราะขี้ เกียจเรียกนางก�ำนัลสาวให้ยุง่ ยาก เด็กหนุ่ มปล่อยเรือนผม สีเชสนั ทลงแล้วยิ้ ม ร่างเล็กเดินไปยังห้องอาหารคนเดียว เขาโผล่หน้าเข้าไป ภายในห้องอาหารเงียบกริบ เรนขมวดคิ้ วมุ่นที่ไม่เห็นมีใครสักคน ตั้งใจว่าจะ เดินไปหาฌอน ไปรับประทานข้าวด้วย แต่เขายังไม่รเู ้ ลยว่าฌอนพักอยูห่ อ้ งไหน นางก�ำนัลคนหนึ่ งเดินเข้ามาเด็กหนุ่ มเข้าไปถาม “เจ้ารูไ้ หมว่าห้องของท่านทูตจากโรสทาวน์อยูท่ างไหน” นางก�ำนัลชี้ นิ้ วไปยังปี กขวาของพระราชวัง “เหรอ ขอบใจนะ อ้อ แล้วท�ำไมไม่มีใครมาเลยละ นี่ มนั ก็สายแล้วนะ” เรนถามด้วยความสงสัย “เอ่อ หม่อมฉันมิทราบ ท่านลูซิเฟอร์ออกไปน�ำทัพตามปกติเพคะ ส่วน ท่านฮาเดสคงพักอยู่ในห้องกระมังเพคะ เห็นเมื่อคืนนอนดึก เจ้าหญิงจะรับ ประทานอะไรเป็ นอาหารเช้าดีเพคะ หม่อมฉันจะสัง่ พ่อครัวอุ่นให้” เรนส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่เป็ นไรหรอก เรายังไม่หวิ เท่าไรนัก” เจ้าหญิง ตัวปลอมครุ่นคิดชัว่ ครู่ ก่อนเอ่ยถามขึ้ น “นี่ ห้องของท่านฮาเดสน่ ะ อยูต่ รงไหน ของปราสาท เจ้ารูห้ รือเปล่า” “ทางปี กขวาเพคะ” นางก�ำนัลตอบ “ขอบใจนะ” บอกแล้วเด็กหนุ่ มก็เดินออกจากห้องอาหาร เรนเดินวน จนทัว่ ‘ห้องทางด้านปี กขวามันห้องไหนนะ ท�ำไมมีเยอะจัง’ เด็กหนุ่ มเดินวนไป วนมา ในที่สุดเรนก็ตดั สินใจเดินไปห้องริมสุด เคาะประตูรปู สิงห์เบาๆ เมื่อไม่มี ใครมาเปิ ด แถมประตูไม่ได้ลงกลอน เด็กหนุ่ มก็ถือวิสาสะเข้าไป เตียงสี่เสาติด ผ้าม่านปลิวตามกระแสลมเบาๆ คนที่นอนอยูเ่ หมือนก�ำลังหลับสบาย เขาเข้ามาในห้องใครเนี่ ย? คนบนเตียงขยับพลิกตัว เรนที่กำ� ลังค่อยๆ ย่องออกจากห้องสะดุง้ โหยง เอี้ ยวตัวกลับไปมอง “เจ้าหญิง ข้าขอโทษ” เสียงคนบนเตียงพึมพ�ำละเมอ

48

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนนิ่ งตอนได้ยนิ เสียงละเมอ นี่ เขาเข้ามาในห้องของคนที่ตามหาแล้ว โดยไม่รตู ้ วั เหรอเนี่ ย เด็กหนุ่ มสาวเท้าไปยังเตียงมือเรียวเลิกม่านขึ้ น จ้องมอง ร่างสูงโปร่งอย่างพิจารณา เรือนผมด�ำยาวระหมอนนุ่ ม ตรงหัวเตียงมีกล่อง ก�ำมะหยีห่ นึ่ งกล่องวางโดดเด่น เขาก้มมองอย่างเผลอตัว ผมสีเชสนัทที่ไม่ได้มดั รวบตกลงกระทบจมูกของฮาเดสพร้อมกลิ่นหอมระรวย ชายหนุ่ มลืมตาขึ้ น เรน ที่มองเหม่อสะดุง้ เฮือก หลบไม่ทนั “เอ่อ...เอ่อ...หม่อมฉันขออภัยคือ คือหม่อมฉันหลงทางไปหน่ อยเลย โผล่มาห้องนี้ ” เจ้าชายน้อยเอ่ยแก้ตวั น�้ำขุน่ ๆ ก่อนส่งยิ้ มเจื่อนจืด ฮาเดสลุกขึ้ นจ้องมองหน้าเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์นิ่ง “เอ่อ...หม่อมฉันขอตัว” เรนจะหนี แต่ฮาเดสฉุ ดมือไว้ก่อน คิ้ วเรียว ขมวดมุน่ “ท่านคิดจะท�ำอะไรน่ ะ” “แล้วท่านละคิดท�ำอะไร” ฮาเดสไม่ตอบกลับย้อนถาม “ก็บอกแล้วไงว่าเข้าห้องผิด” เรนตอบหน้าตาย “เราเชื่อว่าท่านเข้าห้องผิด” กษัตริยห์ นุ่ มยิ้ มอย่างมีเลศนัยขณะคว้า เอาของบางสิ่งในกล่องออกมา “งั้นก็ปล่อยสิ จับมืออยูไ่ ด้” เรนพูดพลางสะบัดมือออกแต่นิ้วมือของ ฮาเดสก็กำ� แน่ น ชายหนุ่ มรวบมือทั้งสองข้างของเรนขึ้ นชิดระดับอก แล้วสวม แหวนบนนิ้ วนางข้างซ้าย จากนั้นก็กม้ จูบหลังมือเบาๆ เรนนิ่ งอึ้ งตกตะลึง “เราขอโทษที่ทำ� ให้ท่านโกรธ ท่านจะยกโทษให้เราได้ไหม” ฮาเดสพูด อย่างอ่อนโยน “ยะ...ยกโทษละเรื่องอะไร” เรนถามตะกุกตะกักด้วยความตกใจ ฮาเดสคลี่รอยยิ้ มอบอุ่น “พูดแบบนี้ ท่านเรซ่ายกโทษให้เราแล้วสินะ” เจ้าชายน้อยพยักหน้าเหมือนให้อภัย เขามึนงงจนท�ำอะไรไม่ถกู ฮาเดส จะรั้งตัวเรนมากอด เด็กหนุ่ มก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว กษัตริยห์ นุ่ มหน้าเสีย “ท่านเคยรักข้าบ้างไหม” ฮาเดสถามสบตาเรนตรงๆ “ระ...รัก อะ...อะไร กะ...กัน เราเพิ่งรูจ้ กั กันนะ” เจ้าหญิงตัวปลอมรีบ ตั้งสติตอบ “ข้ารักท่าน! รักจนหมดหัวใจ” ฮาเดสตะโกนลัน่ ห้องด้วยแรงอารมณ์

49

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

แววตาเจ็บช�้ำ เรนยืนตัวสัน่ ด้วยความกลัวอย่างแท้จริง “ท่านเคยเห็นข้าส�ำคัญ บ้างไหม ในฐานะคูห่ มั้น อย่าหลอกกันได้ไหม ถ้าถ้าท่านรักเขาคนนั้น” “ท่านพูดเรื่องบ้าอะไร!” เรนโมโหจัด คราวนี้ เขาโกรธขึ้ นมาจริงๆ “ท่านดูถกู ข้ามากนะ” เด็กหนุ่ มพูดอย่างเย็นชา ฮาเดสมึนงงไปทันทีกบั ท่าทีของเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ “หม่อมฉันไม่ได้รกั ใครทั้งนั้ นและไม่มีวนั รักด้วย แม้แต่ท่าน!” เรน บอกเสียงกร้าว “ข้าขอโทษ ข้าไม่อยากเสียท่านไป” ฮาเดสตวัดรัดเอวเล็กไว้แน่ น เรนสะบัดตัวออก รวบชายกระโปรง จ�้ำเท้าเดินไปเปิ ดประตูที่สลักรูป สิงห์ เปิ ดอ้าไว้กว้าง “ท่านท�ำให้หวั เย็นลงก่อนเถอะแล้วค่อยมาอธิบายเหตุผล ให้หม่อมฉันฟั ง” เด็กหนุ่ มนึ กฉุน จึงไม่ยง้ั วาจาหยาบกระด้าง ฮาเดสสาวเท้าตาม คว้าเอวของเรนไว้ได้ตรงหน้าประตู มือหนาเชย ใบหน้างดงามขึ้ น ชายหนุ่ มทาบริมฝี ปากบนกลีบปากสีชมพูระเรื่อ แตะแต้ม อย่างเป็ นเจ้าข้าวเจ้าของ เรนตัวแข็งไปทันที ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่คิดว่าจะถูก ผูช้ ายด้วยกันจุมพิต ลูซิเฟอร์ในชุดนักรบสีดำ� สนิ ท เดินกลับห้องนอนที่อยูไ่ ม่หา่ งจากห้อง ของพี่ชายมากนักเงยหน้าขึ้ นมองภาพของทั้งสองแล้วนิ่ ง เขาเหลือบเห็นแหวน ที่สวมใส่ในมือข้างซ้ายของเรน แววตาของแม่ทพั หนุ่ มขรึมเครียด เจ้าชายหนุ่ มสะบัดตัวออก โกรธจัดกับการกระท�ำหากแต่พดู อะไรไม่ ได้ เรนมองเห็นลูซิเฟอร์ที่นิ่งเฉยก็ตกใจ ส่วนฮาเดสจ้องน้องชายนิ่ ง “อรุณสวัสดิ์ท่านพี่” ลูซิเฟอร์ทกั พี่ชายเสียงเย็น เรนถือโอกาสนั้นเดิน ออก สายตาก็เหลือบมองฮาเดสอย่างเดือดดาล เด็กหนุ่ มเดินผ่านหน้าเจ้าชาย ผมสีเงิน ก้มหน้าลงอย่างอับอายที่คนนอกเห็นภาพไม่สมควร เรนหงุดหงิดกับการกระท�ำจาบจ้วงของฮาเดส เด็กหนุ่ มเดินหาที่สงบ สติอารมณ์ที่สวนกว้างที่มีแต่ตน้ ไม้หนา มือก็ยกขึ้ นเช็ดปากแรงๆ ด้วยอาการ ขยะแขยง เพราะมัวแต่โมโหจึงไม่ได้มองทาง กระทัง่ ถูกชนล้มกลิ้ งก้นจ�้ำเบ้า “เฮ้ย หาเรื่องรึไง” ความโมโหที่ยงั คุกรุ่นท�ำให้เจ้าชายแห่งโรสทาวน์

50

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ไม่สำ� รวมกิริยา ทว่าคนที่ชนกลับหัวเราะ พลางฉุดร่างเล็กขึ้ นจากพื้ น “ฌอน! หาตั้งนานแน่ ะ” เรนกล่าวอย่างดีใจเรียกเพื่อนรักแล้วโผกอด คอ “เฮ้...เดีย๋ วใครก็มาเห็นแล้วเข้าใจผิดหรอก” ฌอนบอกด้วยรอยยิ้ มกว้าง เรนรวบกระโปรง กระแทกตัวนัง่ บนพื้ นหญ้าอย่างคนก�ำลังหงุดหงิด ร่างสูงนัง่ ลงข้างเพื่อน “ช่างสิ! มีแต่คนงี่เง่าทั้งนั้น” เรนบอกอย่างฉุนๆ “ใครงี่เง่าละ ใครท�ำอะไรให้นายโกรธอีกฮึ” ฌอนถามแล้วหัวเราะ เรนมักเป็ นอย่างนี้ เสมอเวลาเวลาใครท�ำให้โกรธ ถึงไม่รจู ้ กั โตสักที มือหนาขยี้ เรือนผมสีเชสนัทจนยุง่ เหยิงอย่างเอ็นดู “มีเรื่องอะไรมาเล่าให้ฟังอีก” ร่างสูงมองดูเรนที่สวมชุดไหมสีเงิน มอง ไม่ออกเลยว่าเป็ นแค่เด็กหนุ่ มคนหนึ่ ง ด้วยใบหน้าที่งามเทียบเทียมท่านเรซ่า รูปร่างเล็ก บอบบาง แววตาสีนิลวาววับหากแต่ซ่อนไว้ไม่ให้เพื่อนสนิ ทรู ้ “ก็ไอ้หยู าวสองพีน่ อ้ งนั้นน่ ะสิ ท�ำอะไรปั ญญาอ่อนชะมัด โดยเฉพาะฮา เดส” เด็กหนุ่ มระบายอารมณ์ ฌอนเลิกคิ้ ว “โอ๊ะ นายกล้าว่าคูห่ มั้นด้วยรึ” เขาล้อจนเพื่อนต้องมอง เหล่ “นายพูดอย่างนี้ อยากถูกต่อยเรอะ” เรนก�ำหมัดชูขึ้น ฌอนรีบชูมือยอมแพ้ “ขอโทษ แค่ลอ้ นิ ดล้อหน่ อยก็ไม่ได้ เอ้า เล่าต่อ สิ” เจ้าชายน้อยวางแขนลง เล่าเรื่องให้ฟังแล้วใส่อารมณ์โกรธผสมอยูล่ ง ไป ฌอนก�ำหมัดแน่ นเมื่อเรนเล่าถึงตอนที่ฮาเดสจูบตนเอง ใบหน้ากร้าวแกร่งก็ โกรธขึ้ นมาทันที “น่ าเสียดายนะ ถ้าฮาเดสรูว้ า่ ฉันเป็ นใครคงจะตกใจตายแน่ ๆ” ว่าแล้ว เรนก็หวั เราะเมื่อนึ กถึงสีหน้าตอนฮาเดสรูค้ วามจริง ฌอนคว้าตัวเพื่อนเข้ามากอด “ถ้าไอ้บา้ นัน่ มันท�ำอะไรอีกละก็ นายก็ มาบอกฉันนะ ฉันจะปกป้องนายเอง” ร่างเล็กนิ่ งงันคาอ้อมกอด “อือ” เด็กหนุ่ มแกะแขนเพื่อน “ฉันดูแลตัวเองได้น่า นายก็อย่าบ้าไป

51

อีกคนสิ นายก็รนู ้ ี่ วา่ ฉันเป็ นใคร” เรนบอกเสียงเรียบเฉย ทว่ากลับหงุดหงิดเมื่อ นึ กถึงฮาเดส

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

หลังจากที่เรนเดินออกไป ลูซิเฟอร์ก็ยนื นิ่ ง โดยมีผเู้ ป็ นพี่ชายมองหน้า ด้วยแววตาเรียบนิ่ ง “เจ้ามีธุระอะไร” ฮาเดสถามก่อนเดินเข้าไปในห้องนอน ลูซเิ ฟอร์กต็ าม เข้าไปในห้องบ้างก่อนจะปิ ดประตูไล่หลัง “มีสถานการณ์อะไรเร่งด่วนหรือ ท�ำไมเจ้าถึงรีบกลับจากชายแดน” กษัตริยห์ นุ่ มนัง่ ลงบนเก้าอี้ พลางเท้าแขนมองน้องชายที่ยนื อยูต่ รงหน้า ลูซิเฟอร์โค้งค�ำนับก่อนรายงาน “ข้าจ�ำเป็ นต้องกลับ เพราะที่ชายแดน เหล่าอีวิลกลับเปลี่ยนทิ ศทางโจมตี ราวกับรูส้ ถานการณ์ทางเรา” ชายหนุ่ ม รายงานด้วยน�้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเคย ฮาเดสถอนหายใจ เขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่าเหตุการณ์มนั ต้องออกว่าเป็ นรูปแบบ นี้ “ทางฝ่ ายเราท�ำอย่างไร” เจ้าชายหนุ่ มไม่ยอมตอบค�ำถาม กลับลากเก้าอี้ ทรุดนัง่ ลงข้างๆ ผูเ้ ป็ น พี่ชาย “ข้าถามเจ้านะ!” ฮาเดสถามซ�้ำด้วยความหงุดหงิดเมื่อเห็นผูเ้ ป็ นน้อง ชายได้แต่นิ่งเงียบ รอยยิ้ มพาดอยูร่ ิมฝี ปากของลูซิเฟอร์ราวกับยิ้ มเยาะ “ข้าว่าท่านพี่ควรใจเย็นๆ ก่อน ทางอีวลิ ไม่เท่าไรหรอก ข้าแค่แปลกใจ ว่าท�ำไมพวกอีวลิ ถึงกล้าแข็งข้อทั้งๆ ที่ยอมอยูใ่ ต้อาณัติการปกครองของเรามา ตั้งเนิ่ นนาน” ฮาเดสมองน้องชายตรงๆ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร” “ท่านพี่เชื่อเรื่องพันธสัญญาในสมัยราชินีเมโรสและท่านลิเวียธาน ไหม” ลูซิเฟอร์เอ่ยถามขึ้ นด้วยสีหน้าจริงจัง “ท�ำไมเจ้าถึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ ” ฮาเดสถามด้วยน�้ำเสียงระแวง “เจ้าหญิงเรวินธิยา่ ผูเ้ ป็ นบุตรีของราชินีเมโรส ต้นสัญญาระหว่างสอง แคว้นที่ ให้ก�ำเนิ ดพันธสัญญาแห่งราชวงศ์ เจ้าหญิ งผูฟ้ ั ่นเฟื อนหลงรักท่ าน ลิเวียธานและสัญญาที่จะแต่งงานกับท่านลิเวียธานผูเ้ ป็ นต้นก�ำเนิ ดของราชวงศ์

52

แห่งดาร์กจนต้องฆ่าตัวเองตาย ทางอีวลิ เชื่อว่าเจ้าหญิงที่ท่านพี่จะอภิเษกสมรส ด้วยคือเรวินธิยา่ กลับชาติมาเกิด!” ฮาเดสสบตาน้องชาย สีหน้าของเขายากจะหยัง่ อารมณ์ “เป็ นไปไม่ได้” “ข้าก็ไม่รูว้ ่ามันคือเรื่องจริงรึเปล่า แต่ขา้ คิดว่ามันคือเรื่องไร้สาระ มากกว่าซะอีก” ลูซิเฟอร์บอกอย่างไร้ความรูส้ ึก ใบหน้าเย็นชาลงกว่าเดิ ม ฮาเดสมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ถ้ามันเกีย่ วกับพันธะสัญญา เรื่องก็ชกั ยุง่ ยาก ขึ้ นอีกแล้ว

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนยังนั ง่ คุยกับฌอนอย่างสนุ กสนาน ใบหน้าของเด็กหนุ่ มสดใสขึ้ น หลังจากได้คุยกับเพือ่ นที่รใู ้ จ ฌอนพิศใบหน้างามอย่างดื่มด�ำ่ ใบหน้ากร้าวแกร่ง กลับมีรอยยิ้ มผุดขึ้ นโดยไม่รตู ้ วั ท�ำให้อ่อนโยนขึ้ น “นายคิดไหม ว่าท�ำไมฮาเดสถึงอยากแต่งงานกับท่านพีเ่ รซ่านัก แปลก จริงๆ ทั้งๆ ที่ทางโรสทาวน์ส่งของมีคา่ มากมาย แถมไม่ได้สนิ ทสนมพอจะเกิด ความรัก หมอนัน่ ก็บา้ เนอะ” ฌอนตื่นจากภวังค์ รีบปั้ นหน้าเรียบซ่อนใบหน้าอันมีพิรุธไว้ เขาพอจะ เดาได้เลาๆ จากการมาอยู่ที่เมืองนี้ ทางดาร์กก�ำลังมีความลับเกี่ยวกับพันธ สัญญาแห่งราชวงศ์กบั โรสทาวน์ “ไม่รสู ้ ิ” ชายหนุ่ มเหมือนไม่ใส่ใจ “เป็ นอย่างนี้ ทุกทีเลยนายนี่ น่ าเบื่อชะมัด” เรนบ่นพึมพ�ำ “เออ ฌอน พรุ่งนี้ นายอยากจะไปเที่ยวป่ ากับฉันไหม” ใบหน้างามยิ้ มเจ้าเลห์ “นายอย่าท�ำให้ฉนั ล�ำบากใจนักได้ไหม” ฌอนบอกระอายามเห็นรอย ยิ้ มเผล่ที่ชวนให้ใจอ่อน “ช่างสิ! ก็ฉนั เบื่อท�ำอย่างนี้ แล้วนี่ ฉันอึดอัดจะแย่ นายตามใจฉันสักวัน ไม่ได้รึไงฮะ” เด็กหนุ่ มเอาแต่ใจเสมอยามอยูก่ บั เพื่อนสนิ ท ไม่ตอ้ งส�ำรวมกิริยา มารยาท อีกอย่างฌอนก็ตามใจเขาด้วย “ถ้าเบื่อนายก็รีบไปสารภาพผิดแล้วกลับโรสทาวน์สิ” เพื่อนสนิ ทบอก หน้าตาย “ไม่ นายต้องไปกับฉัน” เรนบอกดื้ อดึง คนที่เอาใจกันจนเคยตัวทอด

53

ถอนใจ ยอมแพ้ “ก็ได้ แต่ระวังด้วยนะ คูห่ มั้นนายเข้าใจผิด ฉันจะเดือดร้อน” เด็กหนุ่ มยิ้ มร่าเมือ่ เพือ่ นรักยอมตกลง อารมณ์รา่ เริงแจ่มใสขึ้ น “สัญญา แล้วนะ” ร่างเล็กย�ำ้ ก่อนจะลุกขึ้ นปั ดกระโปรง โบกมือให้เพื่อนรักหนึ่ งที แล้ว เดินกลับปราสาท

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนเดินชมสวนไปเรื่อยๆ จนได้ยนิ เสียงที่เขาคุน้ เคย เด็กหนุ่ มรีบสาว เท้าตามไปดูทนั ที กระโปรงที่ยาวย้วยท�ำให้ตอ้ งถลกมันขึ้ นมาพ้นข้อเท้า พอพ้น พุม่ ไม้หนาก็เห็นม้าร้องอยูใ่ นคอก แผงคอมันระยับ ขนเป็ นสีดำ� สนิ ทไร้สีอื่นปน ม้าหนุ่ มดูผยองไม่ยอมใคร เด็กหนุ่ มยิ้ มอย่างถูกใจเมื่อเห็นสิ่งที่ตนเองชอบ ว่า แล้วเรนก็มองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นมีคนเลี้ ยงม้า เขาจึงย่องเข้าไปใกล้มนั “ไง เด็กดี” เรนทักทาย ม้าส่งเสียงร้องฮี้ มือเล็กเอื้ อมไปลูบขน แต่กลับ ถูกเตะออกมาจนกระเด็นอย่างหมดท่า เด็กหนุ่ มรูส้ ึกแค้นใจเพราะเขาคือมือ หนึ่ งในการขี่มา้ ที่โรสทาวน์เหมือนกัน ร่างเล็กพยายามเข้าใกล้มนั อย่างไม่ยอม แพ้ จนขี่มนั ได้ เรนยิ้ มอย่างมีชยั จูๆ่ มันก็สะบัดเขาตกลงอย่างแรงจนรูส้ ึกมึนงง “หึๆ” เสียงหัวเราะทุม้ ดังขึ้ น ร่างเล็กชันตัวลุกขึ้ นก็เห็นร่างสูงในชุดสี ด�ำสนิ ท เรือนผมสีเงินรวบไว้ครึ่งศีรษะส่งรอยยิ้ มคล้ายเยาะมาที่เขา “อยากจะ ขี่เจ้าแบล็กรึไง” ลูซิเฟอร์ถาม ใบหน้าคมสันยังฉายยิ้ มอย่างขบขัน เรนมองดูสีหน้าที่แสดงอารมณ์ของลูซิเฟอร์อย่างงุนงง ทุกทีเห็นท�ำ สีหน้าเย็นชา “ว่าไง เจ้าหญิง” ลูซิเฟอร์ถามต่อ เจ้าหญิงตัวปลอมลุกขึ้ นอย่างเก้ๆ กังๆ เจ็บสะโพกจะแย่ ทว่าก็ยงั วาง บุคลิกเย่อหยิง่ “มันเรื่องอะไรของท่านละ” “ถ้าอยากจะขี่เจ้าแบล็กก็บอกมาสิ ม้าของข้าเองละ รูไ้ หมมันเป็ นม้าที่ หยิง่ มากนะ” เจ้าชายผมสีเงินยังหัวเราะ เรนหน้าบึ้ ง ม้าก็เหมือนเจ้าของเปี๊ ยบ ยิง่ พยศสิยงิ่ น่ าปราบ รอให้เห็น เจ้าแบ็คกี้ ของเขาก่อนเถอะ คนตัวเล็กเข่นเขี้ ยวในใจ “ท่านนี่ ตลกดีนะ ภายนอกพยายามเรียบร้อย แต่ก็ซุกซนเหมือนลิง

54

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ไม่มีผิดเลย ท�ำให้รสู ้ ึกนึ กถึงใครบางคน” ลูซิเฟอร์พดู อ่อนโยนขึ้ น เรนมองอย่างแปลกใจ ที่พดู น่ ะหมายถึงใครกัน “คนคนนั้นอาจจะลืม ไปแล้วก็ได้” “ไม่! เขาจะไม่ลืม” ลูซิเฟอร์พดู อย่างมัน่ ใจ เพราะคนคนนั้นคือท่าน แม้จะยืนอยูต่ รงหน้าแต่ก็ไม่อาจแตะต้องได้ เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ไม่ได้เกิดมา เพื่อเขา ระหว่างที่ท้งั คูย่ นื คุยกัน ฮาเดสก็เดินตรงเข้ามา เรนย่อตัวถวายค�ำนับ แล้วเลี่ยงไปอีกทาง กษัตริยแ์ ห่งดาร์กหน้าเสีย “ท่านพี่มีเรื่องอะไรให้ขา้ รับใช้อีกหรือ” ลูซิเฟอร์ถามเมื่อเห็นผูเ้ ป็ นพี่ ชายออกมาหาตน ฮาเดสโบกมือเป็ นเชิงปฏิเสธ “เจ้าหญิงมาท�ำอะไรที่นี่ละ” ฮาเดสเอ่ยถามเสียงแผ่ว “แค่อยากจะมาเดินเล่นเท่านั้น” เรนเอ่ยเสียงเย็น ฮาเดสหน้าเจื่อนลง เด็ กหนุ่ มเลิ กสนใจคู่หมั้น ไปดูมา้ อย่างสนใจ กษัตริยห์ นุ่ มเห็นช่องทางที่จะคืนดีกบั คูห่ มัน้ ได้ “ลูซิเฟอร์ เจ้าช่วยเรียกให้คนไป จูงเจ้าไวท์มาให้หน่ อยได้ไหม” ลูซเิ ฟอร์กวักมือเรียกคนเลี้ ยงม้ามาคนหนึ่ งแล้วสัง่ เสียงเฉยชาตามนิ สยั เมือ่ คนเลี้ ยงม้าได้ฟังก็รบี เดินไปยังคอกม้าอีกคอกแล้วจูงม้าสีขาวสะอาดมาหนึ่ ง ตัว “นี่ คือเจ้าไวท์ ม้าของเราเอง มันดูเชื่องแต่วา่ มันก็แกร่งพอทนนะ” เรน เลิกคิ้ วเรียวขึ้ น ฮาเดสจึงเสริมอีก “พวกเราสองพี่นอ้ งจะมีมา้ ประจ�ำตัวคนละตัว น่ ะ ลูซิเฟอร์คือเจ้าแบล็ก มันไม่คอ่ ยเชื่องกับใครนอกจากลูซิเฟอร์เท่านั้น ท่าน อย่าไปขี่มนั เถอะ มันอันตราย” เขาตัดช่องทางของน้องชาย “ไม่ หม่อมฉันจะขีเ่ จ้าแบล็กเท่านั้น” เรนที่ยนื นิ่ งก็ปฏิเสธด้วยนิ สยั ดื้ อ ดึง กษัตริยห์ นุ่ มซ่อนสีหน้าผิดหวัง “ข้าคงไม่วา่ งพาเจ้าหญิงชมสวนหรอก ท่านพี่” ลูซิเฟอร์เอ่ย ดวงตา เฉยชาไร้ความรูส้ ึก เรนเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วก็เดินตรงไปยังเจ้าแบล็ก เด็กหนุ่ ม พยายามปี นขึ้ นบนหลังม้า แต่ก็ถกู สะบัดลงทุกครั้งจนเนื้ อตัวถลอกปอกเปิ ก ฮา

55

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เดสรีบรุดมาดู ส่วนลูซิเฟอร์ก็มองอย่างเยาะหยันกับความไม่เจียมตัว “เป็ นยังไงบ้างท่านเรซ่า” ฮาเดสเอ่ยถามคูห่ มัน้ ตัวปลอมอย่างเป็ นห่วง เรนกัดฟั นลุกขึ้ น เขาจะชนะมันให้ดู วิญญานแห่งเจ้าชายเข้าสิง เด็ก หนุ่ มสาวเท้าอย่างมุง่ มัน่ เลิกชายกระโปรงขึ้ น ฮาเดสตกตะลึงในความดื้ อดึงของ เจ้าหญิงคูห่ มั้น เด็กหนุ่ มพยายามปี นขึ้ นไปบนม้าที่ดิ้นไม่หยุดนิ่ ง จูๆ่ มือใหญ่คหู่ นึ่ งก็ รวบเอว อุม้ ลงมา เรนหันขวับไม่พอใจ คิดว่าเป็ นฮาเดส ทว่ากลับกลายเป็ น เจ้าของม้าพยศ ใบหน้าที่เรียบเฉยมีแววอ่อนโยน “พอเถอะเจ้าหญิ ง ข้ารีบไปชายแดนคงไม่ว่างให้เจ้าแบล็ กเป็ นตัว ทดลองมานะของท่านหรอก” เจ้าชายผมสีเงินพูดเย็นชาผิดกับสีหน้าลึบลับ ร่าง สูงในชุดด�ำกระโดดขึ้ นม้าอย่างสง่า ชายหนุ่ มชักม้าควบออกวิ่ง เรนแยกเขี้ ยว ยิงฟั นส่งไล่หลัง ฮาเดสสาวเท้าเข้าใกล้ค่หู มั้นช้าๆ วางมือแตะบ่าเล็กอย่างนุ่ ม นวล “เห็นไหมว่าเจ้าแบล็กมันเชือ่ งกับลูซิเฟอร์คนเดียวเท่านั้น ท่านไม่ตอ้ ง โกรธหรอก เดี๋ยวเราจะพาขี่เจ้าไวท์ชมสวนเอง” เรนแอบถอนหายใจ ‘ยังไงก็ตอ้ งแพ้ไอ้หยู าวนั่นอยูด่ ี คงต้องยอมท�ำตัว เป็ นคู่หมัน้ ที่ น่ ารักสักวันไม่ให้เสียชื่ อท่านพี่ ’ ร่างเล็กเดินไปยังม้าอย่างหงอยๆ เขาอยากจะขี่เจ้าแบล็กมากกว่าเพราะมันเหมือนกับเจ้าแบ็คกี้ ม้าตัวโปรด ทว่า ต้องจ�ำใจท�ำตัวไร้เดียงสาให้ฮาเดสพาขี่มา้ ควบไปรอบๆ สวน ลมพัดผมยาวสี เชสนัทของเรนต้องใบหน้าของคูห่ มั้นหนุ่ ม ร่างสูงสูดกลิ่นผมที่หอมอ่อนๆ เข้า เต็มปอด เรนมีสีหน้าสดชื่น หายโกรธขึ้ นบ้างเมือ่ ได้ทำ� กิจกรรมโปรด ฮาเดสชัก ม้าหยุดอย่างเสียดายเมือ่ เจ้าหญิงสัง่ ให้หยุด ร่างเล็กกระโดดลงจากม้าเองลงมา ยืนยิ้ มแฉ่ง “ขอบคุณท่านฮาเดสมากเพคะที่พาหม่อมฉันขีม่ า้ เล่น” เรนย่อตัวถวาย ค�ำนับให้ฮาเดสที่ยงั นัง่ อยูห่ ลังม้า กษัตริยห์ นุ่ มยังไม่ทนั ตอบอะไร เสียงรีเวนก็ ดังแทรก “ท่านฮาเดสเพคะ หม่อมฉันหาเสียตั้งนาน ที่แท้ก็หลบมาขี่มา้ อยูท่ ี่ นี่ เอง” ท่านหญิงเรียกเสียงหวาน “หม่อมฉันก็อยากจะขีเ่ จ้าไวท์เหมือนกันจะได้

56

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ไหมเพคะ” หญิงสาวกล่าวโดยไม่หยุดหายใจ เพราะความเป็ นสุภาพบุรุษ กษัตริยห์ นุ่ มจึงไม่ปฏิเสธ เรนก็อาศัยช่วง ที่ฮาเดสคุยอยูก่ บั รีเวนแวบหายไปอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่ มเดินผิวปากอย่างครึ้ ม ใจ เขาเดินเรื่อยๆ กลับที่หอ้ งเพื่อไปหาอาหารรับประทาน แต่เด็กหนุ่ มชะงัก ‘ท�ำไมทางมันไม่เหมือนเก่านะ’ เรนแปลกใจ ดวงตาคู่สีน้� ำตาลสอด ส่ายสายตาส�ำรวจไปทัว่ โถงทางเดินกว้างที่ไม่มีใครสักคน ใบหน้างามนิ่ วอย่าง สงสัยแกมแปลกใจ ไม่ใช่พระราชวังเดิ มหรื อไงนะ เรนเดิ นวนจนทัว่ ไปยัง พระราชวังที่เงียบสงบ เขาลองเปิ ดประตูทุกห้องแต่มนั ก็ถกู ปิ ดสนิ ท จนมาถึงยัง ห้องสุดท้ายในความมืดมิด ไม่มีแสงเทียนสักเล่ม เรนเปิ ดประตูเข้าไปโดยไม่ เกรงกลัว ฝุ่นในห้องฟุ้ งกระจายเพราะความเก่าของสถานที่ ภายในห้องกว้าง ใหญ่ต่างแขวนรูปวาดไว้เต็มผนัง เด็กหนุ่ มเดินส�ำรวจ เท้าเล็กย�ำ่ ไปตามฝุ่นที่ฟุ้ง ขึ้ น มือเล็กไล้บนภาพแต่ละภาพ ใต้กรอบภาพจะมีชื่อของเจ้าของภาพอยู่ ปลาย นิ้ วเรียวแตะภาพบุรุษชุดด�ำ ใบหน้าคร้ามคม ดวงตาคูส่ วยจ้องชื่อ ท่านลิเวียธาน แล้วนี่ คงเป็ นเหล่าราชวงศ์ดาร์ก เรนเดาเอาบ้าง เขาเองก็ เรียนรู ้ ประวัติศาสตร์ระหว่างแคว้นมาพอสมควรถึงแม้จะไม่ต้งั ใจก็ตามที เด็กหนุ่ มเดิน มาสุดทาง ไม่เห็นมีอะไรน่ าสนใจ เขาก็คิดจะกลับออกไป แต่เหลือบไปเห็นภาพ ภาพหนึ่ งซ้อนทับไว้หลังภาพเหล่าราชวงศ์ดาร์กท�ำให้เขาชะงักฝี เท้า แล้วย้อน กลับไปแกะภาพที่ถกู ซ่อนไว้ออกมา ฝุ่นฟุ้ งกระจายเต็มใบหน้า เรนใจเต้นแรง ขึ้ น รูส้ ึกเหมือนโดนดึงดูด มือเรียวปั ดฝุ่นที่เปื้ อนภาพออก ภาพที่เก่าซีดตาม กาลเวลาปรากฏขึ้ น รูปของหญิงสาวที่ยิ้มอย่างหงอยเหงามองตรงมายังเรน ราวกับมีชีวติ เด็กหนุ่ มใจเต้นแรงราวกับรัวกลอง เขาพิศดูชื่อบุคคลในภาพเจ้าหญิง เรวินธิยา่ แห่งโรสทาวน์ ใครกัน เรนนึ ก เขาไม่เคยได้ยนิ ชื่อของเจ้าหญิงองค์นี้ ในประวัติศาสตร์ของเมืองโรสทาวน์ เลยสักครั้ง ดวงตาคู่สวยมองภาพอย่าง ส�ำรวจ ใบหน้าของหญิงในภาพงามโศกซึ้ งหากไม่ติดดวงตาที่เศร้าสร้อย เขา ส�ำรวจทัว่ ทั้งภาพจนมาสะดุดตรงแหวน เรนรูส้ ึกคุน้ ตาเหมือนเคยเห็นแหวนวงนี้ ที่ไหน เขาเอื้ อมมือข้างที่สวม

57

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

แหวนไปแตะ ความรูส้ ึกอ่อนหวานเริ่มหลัง่ ไหลเข้าสู่ร่างกาย คลับคล้ายคลับ คลาเหมือนแหวนที่ฮาเดสสวมติดนิ้ วเขา แต่ในความรูส้ ึกอีกส�ำนึ กหนึ่ งบ่งบอก ว่าไม่ใช่ เรนตื่นจากภวังค์ สะบัดหน้างุนงง ที่นี่ที่ไหน เด็กหนุ่ มเหลียวมองรอบๆ ตัว ไม่ใช่ที่เมืองดาร์กเหรอ เสียงเอะอะโวยววายดังจากนอกห้องจนเขาต้องเดิน เข้าไปดู เหล่าองครักษ์วงิ่ ผ่านหน้าไป เด็กหนุ่ มขมวดคิ้ ว ท�ำไมไม่มีใครสังเกต เห็นเขานะ “เจ้าหญิงหายไป” เสียงตะโกนบอกต่อกันอย่างสับสน ‘มันเรื่ องบ้าอะไรอี กเนี่ ยะ’ เด็ กหนุ่ มเดิ นอย่างหงุ ดหงิดไปหาเหล่า องครักษ์หยู าว “ฉันอยูน่ ี่ ” เรนตะโกนบอกแต่กลับไม่มีใครได้ยนิ เลยสักคนเดียว ร่าง เล็กเอื้ อมมือแตะองครักษ์คนหนึ่ งกลับถูกความว่างเปล่า เรนตาเบิกกว้าง ใบหน้า งามซีด เขาอยูท่ ี่ไหน แต่เขาก็วบู ไปอีกครั้ง ภาพแต่ละภาพไหลผ่านราวกลับกาล เวลาย้อนกลับ หญิงสาวคนหนึ่ งนัง่ อยูใ่ นศาลาหินอ่อนท่ามกลางแสงจันทร์ ท�ำไม เขาถึงมาโผล่ที่นี่ เรนส�ำรวจตัวเองที่เปลี่ยนไป เด็กหนุ่ มพยายามขยับตัวแต่รสู ้ ึกว่าเขา จะถูกบีบอัดในร่างของหญิงสาวที่นัง่ หน้าเศร้า “ท่านลิเวียธาน” ค�ำพูดหลุดออกมาจากปากงดงามของหญิงสาว “เฮ้ย ท�ำไมมือมันขยับไปเอง” เด็กหนุ่ มโวยวาย หญิงสาวหยิบกริชสั้นขึ้ นมาจ่อไว้ตรงอก “อย่านะ เดี๋ยวก็ได้ตายกันทั้งคู่หรอก” ตัวตนของเรนพูดแต่ก็ไม่อาจ ห้ามได้ หญิงสาวหลับตาแทงลงสุดแรง ร่างโปร่งบางล้มลงเลือดซึมออกมาเต็ม ชุดสีขาวสะอาด พร้อมๆ กับสติของเรน เด็กหนุ่ มกลับมายังตัวตนเดิมที่ยนื พิง ภาพนิ่ งหายใจแรง เหงื่อผุดซึมเต็มใบหน้า เด็กหนุ่ มยกมือลูบปาดเหงื่อทิ้ ง ใน ใจเริม่ อยากจะร้องไห้ปนความรูส้ กึ อยากจะอาเจียน น�้ำตาไหลรินลงมาหยดหนึ่ ง ลงบนแหวน เรนเดินออกจากห้องเก็บภาพอย่างอ่อนแรง เขาปิ ดประตูลงไล่หลังแล้ว ล้มกองกับพื้ น

58

dT oo

ls

6

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

เรนนัง่ ซึมอยูห่ น้าประตูหอ้ งเก็บภาพพักใหญ่ เขาลุกเดินอย่างโซเซกลับ ไปยังทิศทางเดิมอย่างเลื่อนลอยจนวิลย่าที่เห็นคู่หมั้นขององค์กษัตริยร์ ีบปราด เข้ามาหา “เจ้าหญิง เจ้าหญิงเพคะ” วิลย่าเรียกเรนที่เดินสายตาเหม่อลอยไปข้าง หน้าเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ยนิ เสียงใคร “เจ้าหญิงเรซ่า!” นางก�ำนัลสาวเรียกด้วย เสียงที่ดงั ขึ้ นอีก เธอมองเจ้าหญิงอย่างเป็ นห่วง “มีอะไร เรียกท�ำไม” เด็กหนุ่ มถามจนวิลย่าท�ำสีหน้าประหลาด “เอ่อ หม่อมฉันเห็นเจ้าหญิงดู เอ่อ” เธออึกอักไม่ยอมพูดต่อ “มีธุระอะไร” เรนถามต่อด้วยน�้ำเสียงอ่อนแรง ยกมือขยี้ ตาสายตามอง ผ่านวิลย่าตรงไปยังเงาเงาหนึ่ งที่ยนื พิงเสา ฌอนนัน่ เอง ชายหนุ่ มเดินตรงมายัง ทั้งคู่ วิลย่าหลบที่ดา้ นหลังของเรน “อยูน่ ี่ เอง เจ้าหญิง” ฌอนเอ่ย “กระหม่อมและวิลย่าตามหาท่านเสีย ตั้งนาน” “ขอโทษที่ทำ� ให้เดือดร้อนนะ” เรนเอ่ยเสียงเบาพลางเดินต่อ ‘ขอโทษเหรอ?’ ค�ำค�ำนี้ ไม่เคยหลุดออกจากปากของเรนเลยสักครั้ง ฌอนสังเกตเพื่อนด้วยสายตาครุ่นคิด วิลย่าเดินตามหลังเมื่อเห็นเจ้าหญิงแห่ง โรสทาวน์กลับไปยังห้อง “เจ้าหญิงเรซ่าเพคะ” วิลย่าเอ่ยเรียกเสียงเบา “เป็ นอะไรไปเพคะ แล้ว

59

dT oo

ls

หายไปไหนมาเพคะ ท่านฮาเดสเป็ นห่วงมากเลยเพคะ” เธอพูดรัวเร็ว “ฉันเป็ นอะไรน่ ะเหรอ” เขากล่าวน�้ำเสียงเลื่อนลอย แล้วถอนหายใจ วิลย่าเดินไปเปิ ดประตูให้แก่เจ้าหญิง เรนสาวเท้าก้าวเข้าห้องอย่างช้าๆ ไปยังริม เตียง “ออกไปได้แล้ว” เรนไล่วลิ ย่า “แต่เจ้าหญิงยังไม่ทานข้าวเช้าเลยนะเพคะ” วิลย่ามีสีหน้ายุง่ ยากใจจน เรนต้องย�ำ้ อีกครั้งจนหญิงสาวต้องเดินออกจากนอกห้อง วิลย่ามองดูประตูที่ปิด ลงอย่างชัง่ ใจก่อนจะเดินไปยังห้องของฮาเดส

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

“เจอเจ้าหญิงแล้วรึ วิลย่า” ฮาเดสผุดลุกจากเก้าอี้ ท�ำงานวางปากกา ขนนกลงรีบเอ่ยถาม หลังจากปลีกตัวจากท่านหญิงรีเวนได้โดยอ้างว่าต้องท�ำงาน แต่พอกลับถึงวังก็รจู ้ ากวิลย่าว่าเจ้าหญิงเรซ่ายังไม่กลับถึงวัง “เพคะหม่อมฉันกับท่านฌอนออกตามหาเจ้าหญิงจนเจอที่พระราชวัง กลาง” เธอรายงานเสียงแผ่ว ฮาเดสยืนนิ่ งเมื่อได้ยนิ ว่าเจ้าหญิงคูห่ มั้นหลงไปที่พระราชวังกลาง “ท่านฮาเดสเพคะ หม่อมฉันสังเกตว่าเจ้าหญิงดูซึมๆ ไปนะเพคะ” นาง ก�ำนัลสาวรายงานต่อ “แล้วเจ้าหญิงเป็ นอะไรละ เราเห็นเจ้าหญิงยังร่าเริงอยูเ่ ลย ท่านเรซ่า ป่ วยรึเปล่า” กษัตริยห์ นุ่ มพึมพ�ำอย่างกลุม้ ใจ วิลย่ายืนนิ่ งอย่างใช้ความคิดก่อนจะลงความเห็นอย่างระมัดระวัง “เจ้า หญิงมาประทับอยู่ที่เมืองเรานานแล้วนะเพคะ หม่อมฉันคิดว่าเจ้าหญิงคงจะ คิดถึงบ้าน” “เธอไม่มีความสุขรึอย่างไรเมื่ออยูท่ ี่นี่” ฮาเดสร�ำพึง “แล้วเราควรท�ำ อย่างไรดี” ชายหนุ่ มกล่าวเบาๆ กับตัวเอง “หม่อมฉันคิดว่าเราน่ าจะพาเจ้าหญิงไปพักผ่อนที่ สวนเฮลิคอฟนะ เพคะ” นางก�ำนัลสาวแนะน�ำเพิ่มเติม เมือ่ ฮาเดสได้ยนิ ค�ำแนะน�ำก็ยมออกมาแต่ ิ้ กลับหุบยิ้ มอย่างรวดเร็วตอน นึ กถึงชายแดนที่กำ� ลังมีสงคราม

60

dT oo

ls

“ทางอีวิลจะได้คิดว่าเมืองเราเข้มแข็งแล้วเราก็จะได้ส่งทัพไปที่ โรส ทาวน์เพื่อให้เจ้าหญิงหายโกรธด้วยเพคะ” วิลย่าเสริม “เป็ นเช่นนั้นก็ดี ลูซิเฟอร์จะได้พกั ผ่อนด้วย ขอบใจนะ” ฮาเดสเห็นด้วย “เจ้าหญิงพักอยูท่ ี่หอ้ งใช่ไหม วิลย่า” “เพคะ” “ขอบใจ เจ้าออกไปเถอะ” นางก�ำนัลสาวบอกก่อนถอนสายบัวแล้วก้าวออกจากห้อง ฮาเดสเดิน ไปมาอยูช่ วั ่ ครู่กอ่ นเปิ ดประตูเดินตรงไปยังห้องเจ้าหญิงคูห่ มั้น

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

ลูซิเฟอร์ยนื หน้าบูดบึ้ งอย่างอารมณ์เสีย ลายสิงห์ผยองบนเกราะเหล็ก ที่เคยมันวาวตอนนี้ เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงและเลือดฉาบคละคลุง้ เหล่าทหารทุก คนสะดุ ง้ ตัวลีบทุ กครั้งเมื่อได้ยินเสียงอันเต็ มไปด้วยอารมณ์โกรธ ชายหนุ่ ม กระโดดลงจากม้าศึก มือใหญ่เสยผมสีเงินที่สกปรก ดวงตาสีด�ำเย็นชาผสม อารมณ์โกรธท�ำให้สายตาดูราวกับปี ศาจ เหล่าทหารต่างเปิ ดทางถอยหนี สิงห์ที่ อยู่ในอารมณ์โกรธอย่างรูใ้ จและหลบสายตาที่มองกราดไปทัว่ ลูซิเฟอร์โยน กระบังหน้าทิ้ งลงพื้ นด้วยแรงอารมณ์ มีทหารคนสนิ ทวิง่ เก็บกระบังหน้าขึ้ นอย่าง นอบน้อมก่อนก้าวไปยืนข้างๆ ก้มหน้าต�ำ่ “ข้าบอกให้พวกเจ้าไปทางด้านซ้ายข้างป่ าท�ำไม่พวกเจ้าไม่ยอมท�ำ!” น�้ำเสียงเย็นเยียบ สายตาอันแกร่งกร้าวมองรอบๆ เหล่าทหารที่ขดั ค�ำสัง่ “คือพวกกระหม่อมมีเหตุผลที่ตอ้ งท�ำเช่นนั้น” หนึ่ งในทหารที่ขดั ค�ำสัง่ แม่ทพั หนุ่ มคุกเข่าลง “เหตุผลอะไร” ลูซิเฟอร์ถามไร้ปรานี “ทหารบางส่วนตามทัพท่านลูซิเฟอร์ไม่ทนั ซึ่งเราอาจโดนตลบหลัง จึง ต้องรัง้ ทัพไว้กอ่ นพ่ะย่ะค่ะ” นายทหารกล่าวรายงานเสียงหนักแน่ น ลูซเิ ฟอร์ถอน หายใจ จริงอย่างที่วา่ เขาวูว่ ามผิดวิสยั เร่งรีบน�ำทัพออกตีโต้กองทัพพวกอีวลิ จน ลืมไปว่าบางส่วนตามทัพเขาไม่ทนั “ครั้งนี้ ข้าจะให้อภัย! แต่ถา้ พวกเจ้าขัดกล้าสัง่ อีกครั้งละก็” ชายหนุ่ ม เว้นไว้ เหล่าทหารต่างรูด้ ีวา่ มันหมายถึงอะไร

61

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ฮาเดสเดินไปยังห้องของคู่หมั้น เขาหยุดหน้าห้อง แล้วเดินไปเดินมา อย่างลังเลก่อนตัดสินใจเคาะประตู เรนที่กำ� ลังนอนทอดตัวยาว สายตาเหม่อไป ยังราตรีกาลด้านนอกต้องลุกขึ้ นมาเปิ ดประตูให้ “สวัสดี” ฮาเดสทักอย่างเขินๆ เมื่อเห็นใบหน้าคนที่ตนหลงรักตั้งแต่ แรกพบ “มีธุระอะไรเพคะ” เรนถามด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ “เราอยากบอกข่าวดีกบั ท่านน่ ะ” ฮาเดสกล่าวแล้วหยุดไป เรนมีทีท่า สงสัย “ข่าวดี?” เด็กหนุ่ มตีสีหน้างุนงง “ใช่ พรุ่งนี้ เราจะส่งทหารไปที่โรสทาวน์ และเราจะไปพักผ่อนที่สวน เฮลิคอฟกัน” ชายหนุ่ มเฉลย เรนได้ฟังก็มสี หี น้าประหลาด ‘ไปพักผ่อนระหว่างที่ ติดสงครามนี่ นะ บ้า ไปแล้ว’ ดูเหมือนฮาเดสจะเดาใจเรนได้ ชายหนุ่ มจึงรีบบอก “ที่ทำ� แบบนี้ ก็เพือ่ ท่านนะ” กษัตริยห์ นุ่ มกล่าวเสียงแผ่วด้วยเสียงอ่อนโยน จนเรนนิ่ งอึ้ งไป “ท่าน จะไปที่เฮลิคอฟไหม” กษัตริยห์ นุ่ มพูดด้วยน�้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง เรนท�ำ ท่าคิดก่อนกล่าวช้าๆ “หม่อมฉันจะไป ถ้าฌอน เพือ่ นของหม่อมฉันไปด้วย” เด็กหนุ่ มต่อรอง เมื่อนึ กถึงค�ำพูดของตัวเองยามเช้ากับฌอนได้ ฮาเดสชักสีหน้าทันทีเมื่อได้ยิน ค�ำว่าฌอนหลุดจากปากของคูห่ มั้น “ท�ำไมต้อง...” ฮาเดสจะบอกปั ดแต่เมื่อเจอสีหน้าจริงจังของคนที่ตวั เองหลงรักเขาจึงจ�ำยอม ราตรีนี้แสงดาวพราวเต็มฟ้ า ลูซิเฟอร์นัง่ ข้างกองไฟสีหน้าเครียด เมื่อ ยามบ่ายแผนที่เขาวางไว้ตอ้ งพังลงอย่างไม่เป็ นท่า มันช่างน่ าโมโหนักเมือ่ นึ กถึง ชายหนุ่ มโยนหญ้าแห้งเข้ากองไฟ ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้ ง มองดูเหล่าทหาร ที่นอนพักกระจัดกระจายไม่เป็ นระเบียบและกวาดตาดูบางส่วนที่ยนื เวรยาม เสียงม้าควบในความมืดท�ำให้เหล่าทหารที่นอนอยูพ่ ากันตื่นหยิบดาบ

62

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ข้างกายด้วยอาการระแวดระวัง เหล่าเวรยามต่างวิง่ ไปดูชคู บไฟขึ้ นมองม้าที่ควบ มา “คนส่งสาส์นพ่ะย่ะค่ะ ท่านลูซิเฟอร์” หนึ่ งในเวรยามวิง่ มารายงาน ลูซิเฟอร์เพียงชายสายตาเหลือบมองก่อนลุกขึ้ นปั ดฝุ่นที่เปื้ อนชุดออก ลุกขึ้ นยืน คนส่งสาส์นวิง่ มารายงาน “สาส์นด่วนจากท่านฮาเดสพ่ะย่ะค่ะ” คนส่งสาส์นส่งกระบอกหนังให้ อย่างเกรงกลัวสีหน้าบึ้ งตึง ลูซิเฟอร์หยิบขึ้ นมาดู เขากวาดสายตาอ่านคร่าวๆ ก่อนสัง่ “ท่านพี่มี ภารกิจด่วน ทิเมีย เจ้าจงรักษาการแทนข้า!” ชายหนุ่ มสัง่ กับทหารคนสนิ ท และ เดินไปขึ้ นเจ้าแบล็ก เหล่าทหารจ�ำนวนหนึ่ งจะเดินตามเพือ่ คุม้ กันแต่ถกู ลูซิเฟอร์ บอกปฏิเสธ “ไม่ตอ้ งตามข้า” เมื่อกล่าวจบ ลูซิเฟอร์ก็ควบม้าหายไปในเงามืด

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ลูซิเฟอร์ที่ควบม้าเป็ นระยะทางยาวไกลมาถึงเมืองหลวงก็เป็ นเวลาเช้า ตรู่พอดี เขากระโดดลงจากม้าเข้าสู่พระราชวังอย่างอ่อนแรงเพราะต้องเร่งเดิน ทางเพื่อให้ทนั นัดหมายจากผูเ้ ป็ นพี่ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ความรูส้ ึก แม่ทพั หนุ่ ม ก�ำจดหมายเดินตรงไปห้องพีช่ าย เหล่านางก�ำนัลที่เดินผ่านต่างพากันหลบเลี่ยง สภาพของลูซิเฟอร์ไม่ต่างอะไรกับกองขยะดีๆ นี่ เอง เกราะผสมไปด้วยเลือดกับ ฝุ่น ผมสีเงินยุง่ เหยิงไม่เป็ นทรงเพราะการควบม้ามาอย่างเร่งด่วน แม่ทพั หนุ่ มเดินตรงเข้าไปยังห้องผูเ้ ป็ นพี่ชายโดยไม่เคาะประตู ฮาเดส นัง่ บนเก้าอี้ มีพนักเท้าแขนอย่างสบายใจ ชุดที่ดสู ะอาดสะอ้านตัดกับเขาโดยสิ้ น เชิง “ว่าไง เจ้าได้รับจดหมายจากพี่แล้วใช่ไหม” ฮาเดสถามน้องอย่าง อารมณ์ดีเป็ นพิเศษ “ท่านพี่ธุระอะไรรีบด่วนหรือ” ลูซิเฟอร์ยอ้ นด้วยน�้ำเสียงอ่อนแรง ผูเ้ ป็ นพี่พดู ด้วยน�้ำเสียงสนิ ทสนม “พี่ขอโทษ ถ้าไม่ทำ� เช่นนี้ เจ้าก็ไม่มา หรอก” ลูซิเฟอร์เช็ดเหงื่อที่หยดย้อยออกจากใบหน้าด้วยความร้อนอบอ้าว

63

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“พี่อยากจะพาเจ้าไปพักผ่อนด้วยกันน่ ะ เจ้าต้องไปกับพี่ วันนี้ ตอน บ่าย!” ฮาเดสกล่าว น้องชายไม่เชื่อหู คิดว่าฟั งผิด แต่เมื่อได้ฟังผูเ้ ป็ นพี่ยำ้� อีกครั้ง ชายหนุ่ ม ก็เม้มปากสนิ ท ข่มความหงุดหงิดซ้อนใต้ใบหน้าเรียบเฉย “เรียกข้ามาด้วยธุระแค่นี้น่ ะรึ” ลูซิเฟอร์กล่าวดุดนั “ใช่ เห็นเจ้าดูเครียดกับการศึก ไปผ่อนคลายบ้างก็ดีนะ” กษัตริยห์ นุ่ ม เอ่ยอย่างไม่ทุกข์รอ้ น “ข้าไม่ได้วา่ งพอที่จะพาคูห่ มั้นของท่ะ” เขาพูดยังไม่ทนั จบ ฮาเดสก็ส่ง สายตาห้ามปรามจนลูซิเฟอร์ตอ้ งยอมแพ้ ซ่อนความหงุดหงิด ถวายค�ำนับพีช่ าย แล้วเดินไปยังห้องนอนที่เขาไม่เคยใช้มานานแสนนาน ลูซิเฟอร์ตรงไปยังห้อง จับจ้องคนคนหนึ่ งที่ติดตรึงอยูใ่ นใจ ภาพร่าง โปร่งบางเดินอย่างอารมณ์ดีตรงทางเดินกว้าง แม่ทพั หนุ่ มมองตามอย่างปวดใจ เมื่อเห็นรอยยิ้ มอันสดใสที่ไม่สามารถครอบครอง

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

การเดินทางไปพักผ่อนที่สวนเฮลิคอฟเต็มไปด้วยความวุน่ วาย เหล่า นางก�ำนัลต้องตระเตรียมข้าวของ รถม้าจอดรับเหล่าราชวงศ์ถึงสามคัน เรนก้าว ขึ้ นรถม้าคันหนึ่ งพร้อมกับลูซิเฟอร์ ฮาเดสที่มาตามหลังได้นัง่ กับท่านหญิงรีเวน แต่ก็เห็นชัดเจนบนสีหน้าว่าเสียดาย คันสุดท้ายเป็ นของฌอนและวิลย่าที่ตาม ไปปรนนิ บตั ิรบั ใช้ รถม้าควบโขยกไปตามถนน เรนพยายามเชิดหน้า นัง่ หลังตรง ให้ดสู ง่า งามสมฐานะ ‘เจ้าหญิง’ ลูซิเฟอร์หลับตานอนนิ่ งเพราะอ่อนเพลียจากการเดิน ทางท�ำให้เรนส�ำรวจใบหน้าของลูซิเฟอร์ได้อย่างชัดเจน เขาช่างแตกต่างจากเมือ่ ก่อน ใบหน้ายามหลับใหลดูอบอุน่ และอ่อนโยนไม่เหมือนเด็กหนุ่ มวัยรุน่ เหมือน ที่เคยเจอครั้งนั้น ดวงตาคูส่ ีน้�ำตาลจ้องหูเรียวยาวที่เขาเคยลูบไล้ และนัน่ ท�ำให้ เรนยิ้ มออกมาโดยไม่รตู ้ วั ม่านบนรถม้าพลิ้ วไหวไปตามแรงลม เรนมองดูมนั ก่อนเอี้ ยวตัวปิ ดไว้ขา้ งหนึ่ งท�ำให้ภายในรถดูมืดลง เสียงลมหายใจของเจ้าชาย แห่งดาร์กดังอย่างสม�ำ่ เสมอท�ำให้เด็กหนุ่ มนัง่ อยูเ่ งียบๆ สายตามองไปยังนอก หน้าต่างเบื้ องนอกโดยหารูไ้ ม่วา่ ลูซิเฟอร์ยมที ิ้ ่มุมปากกับการกระท�ำของเขา

64

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

รถม้าจอดที่สวนเฮลิคอฟ เรนก้าวลงโดยมีฮาเดสช่วยรับ ส่วนรีเวนมี ลูซิเฟอร์คอยประคอง ท่านหญิงสะบัดตัวออกจากลูซิเฟอร์กา้ วไปยืนเคียงข้าง ฮาเดสแทน รถม้าของฌอนและเหล่านางก�ำนัลต่างทยอยมา เด็กหนุ่ มวิง่ ไปหา เพื่อนด้วยสีหน้าแบบเด็กๆ จนฮาเดสเจ็บปวด กษัตริยห์ นุ่ มสอดแขนควงคูห่ มั้น ทันทีเมื่อเรนก้าวเดินมา เด็กหนุ่ มขืนร่างหนี แต่คหู่ มั้นหนุ่ มไม่ยอมปล่อย วิลย่า ที่ตามมาภายหลังยิ้ มเมื่อเห็นเจ้านายของตนกล้าท�ำสิ่งที่ตวั เองหวัง รีเวนเดินห่างๆ ริษยาต่อภาพที่เห็นต�ำตา แล้วดวงตาทอแววเศร้า ลูซิเฟอร์เดินห่างเมื่อเห็นทั้งสองประคองกอดกันราวกับมีความสุข ฌอนถอนหายใจแรง หันสายตามองไปยังต้นไม้ ดอกไม้รปู ร่างแปลก ตา บางทีถา้ ทุกคนต่างรูแ้ ก่ใจตัวเองว่าคิดอย่างไร ใครกันแน่ ที่ตอ้ งเจ็บปวด ฌอนเดินเกือบรั้งท้าย เพราะครุ่นคิดถึงปั ญหาที่เพื่อนสนิ ทก่อ มัน ค่อยๆ สร้างรอยร้าวที่กว้างขึ้ น สายตาส�ำรวจลูซิเฟอร์ที่เดินรองจากเขา ตอนนี้ เจ้าชายผูไ้ ด้ชอื่ ว่าโหดร้ายช่างดูอา้ งว้าง ซ่อนความรูส้ ึกเหงาไว้ รูท้ นั ทีวา่ ชอบเรน เข้าให้แล้ว ชายหนุ่ มถอนหายใจอีกครั้ง นักรบมักพ่ายแพ้เสมอในเรื่องความรัก บางทีเขาอาจจะไม่ตา่ งไปจากลูซเิ ฟอร์กเ็ ป็ นได้ ความรูส้ กึ วูบหนึ่ งเข้ามาในใจของ ฌอน ฮาเดสพาเรนเดิ นข้ามสะพานที่ ทอดข้ามแม่น้� ำสายเล็ กๆ สะท้อน แสงแดดเป็ นประกาย สีหน้าของชายหนุ่ มดูมีความสุข ส่วนเรนแอบปั้ นสีหน้า เบื่อหน่ าย ‘เมื่ อไรจะปล่อยสักที ร้อนชะมัดมาเบียดอยูไ่ ด้’ เด็กหนุ่ มคิดอย่างหงุดหงิดจนไม่สนใจสภาพรอบตัว รีเวนสาวเท้าเข้า มาใกล้ๆ ฮาเดส ท่านหญิงคนสวยยิ้ มหวาน ก่อนจะเอ่ยนุ่ มนวล “ท่านฮาเดสดูซิเพคะ ดอกไลแลคสวยจังเพคะ” เธอพูดพลางเกาะแขน กษัตริยห์ นุ่ มอย่างสนิ ทสนม ฮาเดสคลี่รอยยิ้ มนุ่ มนวล ปลดแขนคูห่ มั้นอย่างสุภาพ ก่อนจะดึงแขน ตนเองออกจากท่านหญิง ย่อตัวลงเด็ดช่อดอกไลแลคยื่นให้คนเอ่ยชมดอกไม้ งาม เมื่อเด็กหนุ่ มได้รบั อิสรภาพก็คอ่ ยๆ หนี จากทั้งสองคน เรนกลับมาหา

65

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เพือ่ นรักที่เดินรัง้ ท้ายขบวน วิลย่าที่ถือตะกร้าอาหารว่างจ้องอย่างข้องใจเมือ่ เห็น เจ้าหญิงกลับมา “เจ้าหญิงมาท�ำไมเพคะ เดี๋ยวท่านฮาเดสก็คอยแย่หรอกเพคะ” นาง ก�ำนัลสาวกล่าวเบาๆ เรนไหวไหล่นอ้ ยๆ ก่อนตอบ “เรามีธุระจะคุยกับฌอนสักหน่ อยแค่น้ัน เอง” เมื่อฌอนได้ยนิ เสียงเรียกชื่อเขา ชายหนุ่ มรีบมาหาทันที “ร้อนชะมัด อึดอัดจัง” เรนพูดเบาๆ กับเพื่อน สีหน้าเริ่มเบื่อหน่ าย แดดย่ามบ่ายส่องประกายเจิดจ้า ฌอนยิ้ มก่อนเอ่ยแหย่เพื่อนเบาๆ ด้วยน�้ำเสียงขบขัน “ท�ำไม ฉันว่ามัน เหมาะกับนายออก” เรนหงุดหงิดขึ้ นมาทันทีเมื่อได้ยินค�ำพูดไม่สบอารมณ์ “ฌอน นาย อยากตายนักรึไง นายก็รนู ้ ี่ วา่ ฉันเกลียดอะไรมากที่สุด” เด็กหนุ่ มพูดกรรโชก พลางแอบขยับเสื้ อสีฟ้าที่ ติดระบายสีหวานด้วยความร�ำคาญ นึ กอยากสวม กางเกงแบบผูช้ ายขึ้ นมาตงิดๆ แต่ก็ตอ้ งอดทน สายตาของวิลย่ามองตรงมายังทั้งคูอ่ ย่างจับผิด ฌอนจึงท�ำตัวนอบน้อม ลงกว่าเดิมเอ่ยเสียงแผ่ว “ถ้านายไม่ชอบแล้วท�ำไมถึงท�ำล่ะ” คราวนี้ น�้ำเสียงของฌอนต�ำหนิ เปิ ด เผย เรนจ้องดูเพื่อนทันที “นายอยากจะบอกให้ฉนั เลิกล้มแผนใช่ไหมละ ไม่ เราทั้งคูก่ า้ วเข้ามา ไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว มันต้องมีทางออกดีกว่านี้ ที่ทำ� ให้ไอ้หยู าวบ้านัน่ เลิกยุง่ กับท่านพีเ่ รซ่า” เรนพูดเสียงเย็น ในใจหวนนึ กถึงหญิงในภาพวาด เขาจะอ้าปาก บอกเพื่อนเมื่อนึ กได้ แต่ก็ถกู ขัดโดยฮาเดสและรีเวนที่เดินถือช่อดอกไม้เคียงคู่ กัน วิลย่ารีบเตือนทันที “ท่านเรซ่าเพคะ ท่านฮาเดสมาตามแล้วเพคะ” เรนซ่อนสายตาเบื่อหน่ าย เขาจ�ำใจเดินไปหา ดอกไลแลคสีเงินแปลก ตาที่มดั เป็ นช่อถูกยืน่ ให้ต่อหน้า เด็กหนุ่ มต้องจ�ำยอมรับ ฝื นยิ้ มแหย ใครชอบ ดอกไม้กนั น่ าขนลุกชะมัด เขาอยากขี่มา้ วิง่ ไปในทุ่งกว้างๆ มากกว่ามาเด็ดดม

66

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ชมดอกไม้ การมาพักผ่อนครั้งนี้ มันช่างเป็ นกิจกรรมที่น่าเบื่อที่สุดส�ำหรับเรนใน ตอนนี้ “ดูท่าท่านหญิงรีเวนและท่านเรซ่าจะเหนื่ อยนะ วิลย่าปูพรมแถวนี้ แหละ” ฮาเดสสัง่ เหล่านางสนมต่างกุลีกุจอจัดการปูพรมยาวกว้าง รีเวนและเรนต่างนัง่ ลง สายลมพัดผ่านท�ำให้ท้งั คู่รสู ้ ึกสดชื่นขึ้ นบ้าง เรนดึงริบบิ้ นที่ผกู ผมสีเชสนัท ทิ้ งตัวลงคลุมแผ่นหลัง รีเวนมองอย่างดูถกู เมื่อเห็นเรนท�ำเช่นนั้น เธอพยายาม นัง่ อย่างเรียบร้อย เมื่อวิลย่าเห็นเจ้าหญิงนัง่ แบบนั้น เธอรีบกระซิบบอกทันที เรนไม่พอใจ และเริ่มจะอึดอัดขึ้ นเรื่อยๆ เด็กหนุ่ มสังเกตเห็นว่าลูซิเฟอร์หายไป เรนแอบมองหาจนทัว่ ก็ไร้เงาชายหนุ่ มผมเงิน “ลูซิเฟอร์หนี อีกแล้ว เฮกเตอร์ไปตามมาสิ” ฮาเดสบอกอัศวินคนหนึ่ ง ไปตามหาลูซิเฟอร์ที่หายไป เฮกเตอร์รบั ค�ำ แล้วรีบออกตามหาเจ้าชายที่สอง เขาสังเกตว่าท่าน ลูซิเฟอร์อารมณ์เสียอย่างรุนแรงจนเขาไม่อยากยุง่ เลย วิลย่าวางตะกร้า จัดขนมปั งและเหล้าองุน่ ให้แก่เจ้านายแต่ละคน นาง ก�ำนัลอีกคนรินเหล้าองุ่นส่งให้ฮาเดสกับเรนและรีเวนตามล�ำดับ เด็กหนุ่ มรีบ คว้ามาดื่มทันทีดว้ ยความกระหาย ฮาเดสมองอย่างทึ่งๆ ส่วนรีเวนก็จิบช้าๆ “ท่านลูซิเฟอร์ไปส�ำรวจแถวนี้ พ่ะย่ะค่ะ จึงไม่สะดวกมาร่วมรับประทาน อาหารว่างด้วย” เฮกเตอร์กลับมารายงานด้วยสีหน้าไม่สดู ้ ีนัก ฮาเดสไม่ถามอะไรต่อ เขารูจ้ กั นิ สยั น้องชายดี ชายหนุ่ มจึงโบกมือไล่ให้ นายหารออกไป เมื่อทานอิ่ม กษัตริยห์ นุ่ มก็เอนหลังพิงต้นไม้ หลับตาพริ้ ม เรนต้องทนนั ง่ อยู่กบั รีเวน ทั้งคู่ไม่พดู อะไรกันทั้งสิ้ น หลังจากวิลย่าปรนนิ บตั ิ เจ้านายเรียบร้อย เธอก็ออกไปหาเพือ่ นนางก�ำนัลที่นัง่ อยูอ่ กี ฝัง่ เรนวางถ้วยเหล้า องุน่ ลง ลุกขึ้ นเดินไปรอบๆ สวนเฮลิคอฟเต็มไปด้วยดอกไม้และพรรณไม้แปลก ตานานาชนิ ด เรนมองดูอย่างพิศวงเพราะดอกไม้สีแสบตาเหล่านี้ ไม่มใี ห้เห็นใน โรสทาวน์ เขาเดินไปเรื่อยๆ แต่เห็นอะไรขยับตัวในพุม่ ไม้ เด็กหนุ่ มสาวเท้าไป ส�ำรวจอย่างระแวดระวัง เงาหนึ่ งก็พุง่ ออกมาพร้อมดาบ เรนก้าวถอยหลังอย่าง รวดเร็ว เงาอีกร่างโผล่ออกมาอีกด้าน ผูบ้ ุกรุกซ่อนตัวปกปิ ดตัวเองในชุดสีด�ำ

67

สนิ ทไม่อาจเห็นหน้าค่าตาได้ เรนตวาดถามทันที “พวกเจ้าเป็ นใคร!” น�้ำเสียงดุดนั ไม่เกรงกลัว จนคนชุดด�ำทั้งคูแ่ ปลก ใจ ดาบในมือกระชับแน่ น “ข้าถามพวกเจ้าแล้วนะ” เรนพูดยังไม่ทนั จบ เขาก็ ถูกปิ ดปากอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่ มดิ้ นทันที มือทั้งสองข้างถูกยึดไว้แน่ น คนชุด ด�ำกระซิบบอกเพื่อนให้ถอย เรนยิ้ มเล็กน้อยแล้วแสร้งท�ำเป็ นกลัว เด็กหนุ่ มถูก พาให้เดินห่างไกลจากขบวนของฮาเดส เรนถูกผลักให้ขึ้นรถม้าที่จอดซ่อนอยู่ คนชุดด�ำควบม้าที่น�ำมาซ่อนไว้ที่ชายป่ าก่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ฮาเดสลืมตาขึ้ น พร้อมลุก รีเวนนอนหลับอยูข่ า้ งๆ ชายหนุ่ มส�ำรวจหา คู่หมั้น เมื่อไม่เห็น ก็รอ้ งเรียกเหล่าทหารและนางก�ำนัลที่นอนหลับใหลอย่าง ไม่รูส้ ึกตัว ชายหนุ่ มในใบหน้าเคร่งเครียด ‘มียานอนหลับอยูใ่ นเหล้าเหรอ’ รีเวนตื่นขึ้ นหลังจากกษัตริยห์ นุ่ ม “ท่านฮาเดสมีอะไรเพคะ ตะโกนเอะอะโวยวายอะไรกัน” ท่านหญิงลุก ขึ้ นสะบัดศีรษะอย่างมึนงง คงเพราะฤทธิ์เหล้าแน่ ๆ ที่ทำ� ให้เธอหลับใหลไป “เจ้าหญิงเรซ่าไปไหน” ฮาเดสถามร้อนรน “ก่อนหม่อมฉันหลับ เห็นเจ้าหญิงออกไปชมสวนนี่ เพคะ” เธอตอบ อย่างงุนงง ฮาเดสหน้าเคร่งขรึม ไม่ใช่เพราะฤทธิ์เหล้าแน่ เพราะเจ้าหญิงเรซ่าก็ ดื่มเข้าไปด้วย แล้วเป็ นเพราะอะไร ทหารค้นหารอบสวนเฮลิคอฟ เมื่อไม่เห็น แม้แต่เงาคูห่ มั้น ชายหนุ่ มก็หน้าถมึงทึง “พระอาญามิพน้ เกล้า พวกกระหม่อมสะเพร่าให้ศตั รูวางยาสลบเสีย ได้” นายทหารคุกเข่าลง เกรงกลัวโทษทัณฑ์กนั ถ้วนหน้า “ถ้าพวกเจ้ามีเวลามาขอโทษละก็ ไปตามหาเจ้าหญิงซะ! แล้วฌอน ละ” ฮาเดสถาม “เอ่อ ไม่เห็นเลยพ่ะย่ะค่ะ” กษัตริยห์ นุ่ มขบฟั นแน่ น รีบสัง่ ให้เหล่าทหาร ออกตามหาเจ้าหญิงคูห่ มั้น ฌอนที่นอนแอบใต้ร่มเงาสังเกตเห็นเพื่อนถูกชิงตัวไปเขาก็รีบวิ่งตาม จนรถม้าหายลับ ชายหนุ่ มวิง่ กลับมารายงานแก่ฮาเดสอย่างรวดเร็ว

68

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“ท่ านเรซ่ าถูกคนกลุ่ มหนึ่ งชิ งตัวไป ขอประทานอภัยที่ กระหม่อม ติดตามไม่ทนั ” ฌอนรายงานอย่างร้อนรน ในใจนึ กห่วงเพือ่ น ฮาเดสหน้าเครียด พวกที่กล้าหยามเกียรติตอ้ งเป็ นพวกอีวลิ แน่ นอน

69

dT oo

ls

7

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

เรนนั ง่ สบายๆ ในรถม้าจนกระทัง่ มันจอดในซอยแคบๆ มือมือหนึ่ ง เอื้ อมมาเปิ ดม่าน พร้อมทั้งกระชากเรนลงมาอย่างไม่ปรานี เด็กหนุ่ มกระโดด ตาม ฉีกยิ้ มจนสายสืบจากอีวลิ งุนงงกับท่าที เรนชูมือที่เขาแก้มดั ออก ใบหน้า เปี่ ยมชัยชนะ ทั้งคู่จบั ดาบข้างตัวขึ้ น เด็กหนุ่ มกระโดดไปด้านหลังของทั้งสอง อย่างคล่องแคล่ว ร่างเล็กฟาดสันมือไปยังแขนคู่หนึ่ งจนดาบร่วงหล่น เรนเตะ ดาบขึ้ นจนกระโปรงพัดพลิ้ ว เด็กหนุ่ มกระชับดาบให้มนั ่ ทหารจากอีวลิ คนหนึ่ ง ประดาบอย่างชะล่าใจ ไม่คิดว่าเจ้าหญิงผูบ้ อบบางจะต้านรับได้ แต่ทว่ามันคิด ผิด “นี่ แค่เตือนนะ” เรนบอกเสียงเย็น ทหารจากอีวลิ กุมท้องที่ดาบถากไป กรีดชุดขาด ใบหน้าซ่อนใต้ผา้ คลุมสีดำ� เริ่มหวาดกลัว เรนสาวเท้าเข้าหา ชี้ ปลาย ดาบไปยังทั้งคู่ “พวกแกมาจากไหน ใครส่งพวกแกมา!” ทหารจากอีวลิ ไม่ตอบ เรน ตะคอกถามซ�้ำ “ฉันให้โอกาสพวกแกแล้วนะ!” เหล่าทหารอีวิลมองหน้ากันเลิ่กลัก่ ใบหน้าที่งดงามท�ำไมซ่อนด้วย ความโหดร้ายเช่นนี้ นะ เธอเป็ นใคร เสียงม้าควบดังเข้าใกล้ เรนหันมองเมื่อเห็นว่าเป็ นลูซิเฟอร์ เด็กหนุ่ มก็ ตวาด “พวกแกลุกขึ้ นเดี๋ยวนี้ ! เอาดาบไปแล้วพาดคอฉันไว้!” เรนโยนดาบให้

70

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

กับเหล่าทหารอีวลิ ที่ยงั งุนงง เด็กหนุ่ มปรับสีหน้าให้ดเู หมือนหวาดกลัว อ่อนแอ ไม่เหลือเค้าความเก่งกาจเมื่อสักครู่ ทหารอีวลิ ทั้งสองต่างมองหน้ากัน แล้วโยนดาบทิ้ ง พากันซ่อนหายไร้ ร่องรอย ลูซิเฟอร์กระโดดลงจากม้า รีบวิง่ มาหาเรนที่ทรุดอย่างอ่อนแรง ใบหน้า หวาดกลัว ชายหนุ่ มคุกเข่าลงกับร่างเล็กที่สนั ่ ระริก “ไม่เป็ นไรแล้ว” ลูซิเฟอร์บอกอย่างอ่อนโยน เรนซุกตัวกับอก ชายหนุ่ ม จึงกอดเรนไว้หลวมๆ แล้วลูบผม “ไม่เป็ นไรแล้ว ข้าตามมาทันแล้ว” เขากล่าวเบาๆ ขบกรามแน่ นจน เป็ นกรามนูน พวกเขาประมาทจนเจ้าหญิงได้รบั อันตราย เรนตัวสัน่ งันงก ลูซิเฟอร์จึงกอดร่างเล็กแน่ นยิง่ กว่าเดิม เด็กหนุ่ มลอบ ยิ้ มขันเมื่อไม่มีใครสงสัย มือที่โอบกอดกระชับแน่ นท�ำให้เรนเริ่มรูส้ ึกอึดอัด เขา พยายามดิ้ นออกจากอ้อมกอด แต่กถ็ กู อ้อมแขนของลูซเิ ฟอร์กอดเสียแน่ นราวกับ ไม่ตอ้ งการที่ จะสูญเสีย ในที่ สุดทั้งคู่ก็ลุกขึ้ นโดยลูซิเฟอร์อุม้ เรนขึ้ นจนเท้าที่ เปลือยเปล่าอยูส่ งู จากพื้ นดินเล็กน้อย ดวงตาของทั้งสองประสานกัน “หม่ อ มฉัน ไม่ เ ป็ นไรมากหรอกเพคะ” เรนแสร้ง ตอบอ่ อ นหวาน ชายหนุ่ มจึงรูส้ ึกตัวปล่อยร่างเล็กน่ าทะนุ ถนอมนั้นลง “ท่านไม่เป็ นไรแน่ นะ” ลูซิเฟอร์ถามเสียงแผ่ว “ไม่เป็ นไร!” เรนตอบเสียงมัน่ ใจจนลูซิเฟอร์ตอ้ งรูส้ ึกแปลกใจ ส�ำรวจ ใบหน้าสวยซึ้ งของเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ เสียงฝูงม้าควบมาจนแผ่นดินสะเทือน เรนและลูซเิ ฟอร์หนั มองพร้อมกัน เมือ่ เห็นเป็ นทัพของผูเ้ ป็ นพีช่ ายที่ตามฌอนมา แม่ทพั หนุ่ มก็ถอนหายใจ ถอยห่างจากคูห่ มั้นของพี่ ฮาเดสรีบกระโดดลงจากม้า รีบเดินอย่างรวดเร็วตรงมาหาเรนกับลูซิ เฟอร์ กษัตริยห์ นุ่ มคว้าตัวเรนมากอดทันที จนฌอนตกตะลึง ฝ่ ายลูซิเฟอร์หน้า เรียบเฉย เด็กหนุ่ มยืนตัวแข็งทื่อเมื่อฮาเดสกอดตัวเองอย่างแน่ นหนา “เราขอโทษ” ฮาเดสพร�ำ่ บอก “มะ...หม่อมฉันปลอดภัยดี” เรนตอบเสียงหอบ ตอนนี้ เขารูส้ ึกอึดอัด และร�ำคาญ คอแห้งผาก เหงื่อก็ไหลเต็มใบหน้าด้วยอากาศที่รอ้ นระอุและชุดที่ หนารัดเอวของเรซ่าผูเ้ ป็ นพี่สาว เด็ กหนุ่ มเริ่มดิ้ น จนเหยียบเท้าของฮาเดส

71

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“ปล่อยเถอะ ร้อนชะมัด กอดอยูไ่ ด้!” เรนโพล่งออกมาจนฮาเดสมองอย่างไม่ เชื่อหู เมือ่ ฌอนได้ยนิ เพือ่ นหลุดประโยคทีไ่ ม่สภุ าพออกมา เขาก็อยากตบหน้า ผากตนเอง “หม่อมฉันขออภัยเพคะ” เรนรูต้ วั เอ่ยแก้สถานการณ์อย่างวุน่ วาย “เจ้าหญิงคงเหนื่ อยแล้ว” ฮาเดสกล่าวพลางช้อนตัวเรนขึ้ นอุม้ “มะ...ไม่ตอ้ งท�ำแบบนี้ ก็ได้ หม่อมฉันไม่เป็ นอะไรมาก” เรนบอก ใบหน้าแดงก�ำ่ รูส้ ึกอายที่เห็นฮาเดสท�ำแบบนี้ ต่อหน้าเพื่อน ฌอนต้องหัวเราะ ตายแน่ ๆ หากแต่เรนมองดูเพื่อนรักสักนิ ด เขาจะเห็นดวงตาที่เจ็บปวด ลูซิเฟอร์เรียกทหารให้เอาม้ามาให้ ชายหนุ่ มกระโดดขึ้ นม้าแล้วควบ ออกไปก่อนอย่างรวดเร็ว “เอล เจ้าน�ำทัพกลับไปก่อน แล้วตามล่าหาพวกอีวลิ ให้ด่วนที่สุด!” ฮา เดสสัง่ นายทหารคนสนิ ทเสียงเครียด สัง่ จบ ฮาเดสก็อุม้ เรนขึ้ นม้า เด็กหนุ่ มมองเพื่อนรักอย่างขอความช่วย เหลือ ฌอนถอนหายใจก่อนโบกมือเป็ นสัญญานปฏิเสธ เขาไม่อยากเห็นภาพ อันน่ าเจ็บปวด เรนหน้าบึ้ งเมื่อเพื่อนรักขัดใจแต่เขาก็ทำ� อะไรไม่ได้เสียแล้ว เมื่อ เจ้าไวท์ควบกลับวังอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเรนต้องอยูใ่ นอ้อมกอดของฮาเดส ชายหนุ่ มจูบที่เรือนผมเบาๆ “เจ้าหญิงเรซ่า ท่านเป็ นอย่างไรบ้าง” ฮาเดสกล่าวอย่างอ่อนโยน ระหว่างอยูต่ ามล�ำพัง “พวกมันท�ำอะไรท่านหรือเปล่า” ‘ถามค�ำถามเดียวกันกับไอ้หยู าวคนน้องอีกแล้ว’ เรนคิด “ไม่เพคะ ท่านลูซเิ ฟอร์ตามไปทัน” เจ้าชายแห่งโรสทาวน์บอกด้วยรอย ยิ้ มอ่อนหวาน ฮาเดสกอดแน่ นอีกครั้ง ปราสาทที่ทำ� จากหินอ่อน ปรากฏขึ้ นอย่างราง เลือนในระยะทางอันไกล “อย่าห่างจากข้าไปอีกนะ” ชายหนุ่ มกระซิบข้างหู ดวงตาเป็ นประกาย ด้วยความพิศวาส “หม่อมฉันอยากพักแล้วเพคะ” เรนเปลี่ยนเรื่อง ฮาเดสจึงควบม้าไป

72

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

อย่างรวดเร็ว บางที เรื่องที่เขาท�ำมันชักจะวุน่ วายแล้วสิ แวบหนึ่ งของจิตส�ำนึ กของ เรนเตือน เหล่านางก�ำนัลและวิลย่าต่างยืนออหน้าปราสาทอย่างกระวนกระวาย วิลย่าถลาออกมาทันทีเมื่อเจ้านายควบเจ้าไวท์มาถึง ใบหน้าของนางก�ำนัลสาว เต็มไปด้วยคราบน�้ำตา “เจ้าหญิงเป็ นอะไรไหมเพคะ” เธอลูบมือขาวสะอาดของเรนเบาๆ “โธ่ เรายังไม่ตายสักหน่ อย” เรนกล่าวด้วยรอยยิ้ มหวาน “ท่านฮาเดสเป็ นห่วงแทบแย่” นางก�ำนัลสาวเสริม ฮาเดสลงจากหลังม้า พร้อมอุม้ เรน เด็กหนุ่ มขัดขืน “หม่อมฉันไม่เป็ นไรมาก ปล่อยเถอะเพคะ” แต่ฮาเดสไม่ฟังค�ำทักท้วงเสียแล้วชายหนุ่ มอุม้ คู่หมั้นตัวปลอมไปยัง ห้องตัวเอง วิลย่ามองภาพนั้นแล้วยิ้ ม เธอรูส้ ึกว่าเจ้าหญิงอ่อนโยนขึ้ นอย่างจน แปลกใจ

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ลูซิเฟอร์ยนื อยูห่ น้ากระจกเงาบานใหญ่ มือหยาบกร้านเพราะการจับ ดาบและการสูร้ บลูบใบหน้าที่เปี ยกน�้ ำออก ผมสีเงินที่เปี ยกน�้ ำไหลหยดย้อย ใบหน้าที่เย็นชากลับเศร้า เขาไม่อาจได้คนที่รกั สุดไว้ในอ้อมแขนเลยหรือเช่นไร “ท่านลูซิเฟอร์เพคะ” เสียงนางก�ำนัลคนหนึ่ งเรียก แล้วเธอก็ถือวิสาสะ เข้ามา ลูซิเฟอร์มองดูเธอ “หม่อมฉัน ไอริสเพคะ” ไอริสเอ่ยด้วยน�้ำเสียงอ่อนหวาน มือขาวที่โผล่ พ้นเสื้ อแขนยาวฉลุลายถือผ้าขนหนูสีขาวใบหน้างามยัว่ ยวน “ข้ายังไม่อนุ ญาต เข้ามาได้อย่างไร” ลูซิเฟอร์ถาม ไอริสยิ้ มหยาดเยิ้ ม “ขออภัยเพคะ ท่านลูซิเฟอร์ เรเอลสัง่ ให้หม่อมฉัน มาปรนนิ บตั ิท่านเพคะ” เธอเอ่ยพาดพิงเพื่อนนางก�ำนัล ดวงตาลูซิเฟอร์วบิ วับ ในความหมายที่นางก�ำนัลคนสวยพูดคือการขึ้ น เตียง! เรเอลเป็ นนางก�ำนัลที่คอยปรนนิ บตั ิลซู ิเฟอร์ในยามที่แม่ทพั หนุ่ มกลับ มาพักยังวัง เธอเป็ นสาวใช้ที่รใู ้ จลูซิเฟอร์ดีที่สุดพอๆ กับวิลย่า ชายหนุ่ มคว้าตัว

73

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ไอริสเข้ามากอด หญิงสาวแสร้งดิ้ น ใบหน้างามแดงก�ำ่ “อย่าเพคะ หม่อมชะ-” เธอห้ามแต่ถกู ลูซิเฟอร์ปิดปาก ไอริสดิ้ นด้วย ความสุขสันต์ ลิ้ นที่เกี่ยวกระหวัดอย่างเร่าร้อนและมีช้นั เชิงท�ำให้เธอครางออก มา ลูซิเฟอร์กอดรัดแน่ น มืออีกข้างไล้ลบู ผ่านเนื้ อผ้าจนถึงทรวงอกเนิ นอกผ่อง หญิงสาวครางเบาๆ ริมฝี ปากหยักหนาควานหาความเร่าร้อนในโพรงปาก ชาย หนุ่ มหอบหายใจอย่างตกอยูใ่ นห้วงด�ำฤษณาอันดื่มด�ำ่ ลูซิเฟอร์มองใบหน้าของ ไอริส ชัว่ ขณะนั้นเขากลับเห็นใบหน้าของเจ้าหญิงเรซ่าแทน ชายหนุ่ มอุทาน “เจ้าหญิงเรซ่า” ลูซิเฟอร์ครางชื่อคู่หมั้นพี่ชายเสียงพร่า ไอริสที่ยงั อารมณ์คา้ งจากรสสิเน่ หางุนงง “เรซ่า” ชายหนุ่ มยังเรียกชื่อรักต้องห้ามอย่างโหยหา “มะ...หม่อมฉันไม่ใช่...” นางก�ำนัลคนสวยพยายามจะบอก อารมณ์ ใคร่กลับเลือนหาย รูส้ ึกอับอายแทน แต่มืออันหยาบกร้านกลับเชยใบหน้าของ เธอขึ้ น ดวงตาสีนิลกาฬฉายแววปรารถนา เสียงเคาะประตูดงั ขัด ลูซิเฟอร์รสู ้ ึก ตัว ชายหนุ่ มปล่อยตัวนางก�ำนัลออกห่างทันที “ท่านลูซิเฟอร์พะ่ ย่ะค่ะ ท่านฮาเดสเรียกให้ไปพบด่วน” เสียงมหาดเล็ก รายงานผ่านประตูที่ปิดสนิ ท เจ้าชายปรับสีหน้าให้กลายเป็ นเย็นชา “ออกไปก่อน” ลูซิเฟอร์ไล่ไอริสเสียงเย็น หญิงสาวถอนสายบัวแล้วหลบออกไปเงียบๆ แม่ทพั หนุ่ มเพียงมองดู เธอเปิ ดประตูแล้วเดินผ่านมหาดเล็กของพี่ชายด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้ามีธุระอะไร” เจ้าชายหนุ่ มทวนถาม “ท่านฮาเดสเรียกท่านไปประชุมพ่ะย่ะค่ะ” มหาดเล็กตอบด้วยความ นอบน้อม ลูซิเฟอร์พยักหน้ารับทราบแล้วปิ ดประตูใส่หน้ามหาดเล็กของผูเ้ ป็ นพี่ ชายเอาดื้ อๆ ซึ่งเขารูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่ามาขัดจังหวะสิงห์แห่งดาร์ก ช่างโชคดีที่เขาไม่ โดนฆ่าไปเสียก่อนถึงแม้เขาจะเป็ นมหาดเล็กในสังกัดของฮาเดสผูเ้ ป็ นพี่ก็เถอะ แต่ลซู ิเฟอร์ไม่เคยไว้หน้าใครทั้งนั้น! หลังจากลูซิเฟอร์อยูใ่ นห้องเพียงล�ำพัง ชายหนุ่ มกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องที่เขาไม่คอ่ ยได้พกั เขาถอนหายใจก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่ไอริสน�ำมาให้เดิน

74

ไปยังอ่างอาบน�้ำ ระหว่างแช่ตวั ในสายน�้ำอันเย็นเฉียบ สายตาเหม่อลอยไปไกล เขารูส้ ึกผิดที่ทำ� เรื่องนั้นกลับสาวใช้ ทั้งๆ ที่ เขามักจะท�ำตลอด เป็ นเพราะอะไร กัน

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ภายในห้องประชุมเงียบกริบ ฮาเดสกอดอกแน่ น เดินไปเดินมาภายใน ห้อง เหล่าเสนาอ�ำมาตย์ตา่ งนัง่ เงียบทุกคนรูเ้ มือ่ กษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กหงุดหงิด ขึ้ นมาเมื่อไรละก็ น่ ากลัวยิง่ กว่าลูซิเฟอร์เป็ นร้อยเท่า! เสียงเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่ มผมสีเงิน “เจ้ามาสายนะลูซิเฟอร์” ผูเ้ ป็ นพี่ชายต�ำหนิ ลูซิเฟอร์ไม่ตอบ แม่ทพั หนุ่ มเดินเข้ามายังห้องด้วยท่าทีสบายๆ จน ฮาเดสมองอย่างระอา ชายหนุ่ มเลือกที่นัง่ ใกล้ๆ กับลอร์ดฮิวจ์แกรนที่นัง่ ด้วย สีหน้าเป็ นปกติ “เอาละ เมื่อพวกท่านทั้งหลายมาครบแล้ว ข้าก็จะเปิ ดประชุม ท่านทั้ง หลายคงรูว้ า่ มีไส้ศึกในเมืองเรา” ฮาเดสเอ่ยช้าๆ ทุกคนพยักหน้าแล้วมองหน้า กัน “ลูซิเฟอร์ เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร” เขาย้อนถามน้องชายที่นัง่ ไขว่หา้ ง แล้วหันมามองเหล่าเสนาในห้อง “ยังมีอีกเรื่อง เราจะน� ำเจ้าหญิงเรซ่ามาพักห้องเราแทนเพื่อข้าจะได้ ดูแลเจ้าหญิงได้สะดวก พวกท่านมีความเห็นว่าอย่างไร” ฮาเดสขอความเห็น “และเราก็จะส่งทัพกลับไปยังโรสทาวน์ส่วนหนึ่ งด้วย” เหล่าเสนาต่างวิพากษ์วจิ ารณ์กนั วุน่ วาย “กระหม่อมไม่เห็นด้วยกับความคิดของท่านเลยทางเรายังมีศึกและ กระหม่อมคิดว่าการที่น�ำเจ้าหญิงมาดูแลอย่างนั้ น กระหม่อมเกรงว่าทางโรส ทาวน์จะกล่าวครหา” ท่านลอร์ดไพลอตแย้ง ทุกคนต่างมีความเห็นเช่นเดียวกันจึงพยักหน้าเป็ นเชิงเห็นด้วย ฮาเดส รับฟั งต่างนิ่ งเงียบ “เจ้าว่าอย่างไร ลูซิเฟอร์” เขาถามน้องชายที่นัง่ ฟั งการประชุมเงียบๆ “แล้วแต่ท่านพี่จะตัดสินใจ” ลูซิเฟอร์ไม่ออกความคิดเห็น

75

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ฮาเดสถอนหายใจ “กระหม่อมคิดว่า ท่านสมควรส่งทหารไปทางโรส ทาวน์ครึ่งหนึ่ งดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ แล้วเจ้าหญิงก็ให้อยูห่ อ้ งเดิมดีกว่า” ลอร์ดฮิวจ์ แกรนไกล่เกลี่ย ลูซิเฟอร์ที่นัง่ เคียงข้างมองหน้าอย่างส�ำรวจหาความผิดปกติ แต่กลับ ไม่พบ “นัน่ สิ พวกกระหม่อมก็คิดไม่ถึง” ทุกคนพูด “ในเมื่อทุกคนมีความคิดเห็นตรงกันแล้ว ข้าก็จะท�ำตาม ลูซิเฟอร์เจ้า จงส่งทัพไปครึ่งหนึ่ งนะ” ฮาเดสหันคุยกับผูเ้ ป็ นน้อง “ท่านพี่ ทัพของข้าต้องต่อสูก้ ลับอีวลิ นะ” ลูซิเฟอร์แย้ง ในใจนึ กสังหรณ์ และรูส้ ึกแปลกประหลาดกับเรื่องที่เกิด “ทางเราเคยถอนทัพออกจากโรสทาวน์ที่กำ� ลังย�ำ่ แย่ ทางโรสทาวน์มี ศึกที่หนักกว่า ทัพของเจ้าแข็งแกร่งที่สุด ทางฝ่ ายนั้นย่อมไม่พอใจเป็ นแน่ ถา้ ทาง เราไม่สง่ ทัพที่แข็งแกร่งไปช่วย ส่วนศึกอีวลิ ก็ให้ทพั ของพีไ่ ปแทน” ฮาเดสอธิบาย หากแต่ดวงตาแหลมคมส�ำรวจเหลือบมองเหล่าเสนาในห้อง “แต่...” ลูซิเฟอร์แย้ง ทว่าชายหนุ่ มหยุดพูดเมื่อเห็นสายตาของพี่ชาย “ข้าจะสัง่ ทัพของข้าไปยังโรสทาวน์” แม่ทพั หนุ่ มรับค�ำว่าง่าย ฮาเดสยิ้ มที่มุมปาก ได้เวลาล่าเหยือ่ แล้ว! เรนนัง่ อย่างเบื่อหน่ ายอยูใ่ นห้องนัง่ เล่นของฮาเดส รีเวนที่ถกู เรียกมา ให้คุยเป็ นเพื่อนก็นัง่ ถักนิ ตติ้ งเงียบๆ นานๆ ถึงจะมองเรนสักครั้งด้วยสายตาที่ ไม่พอใจ เด็กหนุ่ มก็เอาแต่ถอนหายใจเฮือกๆ แกว่งเท้าเล่นไปมา “น่ าเบื่อ” เรนบ่นเบาๆ รีเวนเงยหน้ามอง “เบื่อ ท่านน่ ะหรือเบื่อ” เธอถามอย่างเยาะๆ “ใช่ แปลกตรงไหน” เด็กหนุ่ มถามเสียงซื่อ ท่านหญิงคนสวยยิ้ มเยาะ ปรายตามองเจ้าหญิงตัวปลอมตรงๆ “ท่าน น่ ะท�ำตัวไม่เหมาะสมกับต�ำแหน่ งเจ้าหญิงเลยนะ” รีเวนบอกแล้วนัง่ หน้าเชิด เรนหัวเราะพรืด ถ้าเธอรูว้ า่ เขาเป็ นใครคงข�ำตายเป็ นแน่

76

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“ท่านหัวเราะอะไร” รีเวนถามอย่างไม่เกรงกลัว “เปล่า ถึงเราจะท�ำตัวไม่สมกับเป็ นเจ้าหญิง แต่เราก็ทำ� ให้พระคูห่ มั้น พอใจได้ก็แล้วกัน” เรนตอบพร้อมมองดูรีเวนด้วยรอยยิ้ มหวานจับใจ ท่านหญิงเห็นสายตาสีน้� ำตาลคู่น้ั นแล้วรูส้ ึกสะท้าน มันช่างเหมือน สายตาของชายผูม้ ีอำ� นาจ! “ท่าน...ท่าน” เธอไม่อาจหาค�ำพูดมาแย้งได้ จึงวางไหมพรมเดินเชิด หน้าออกไป เรนหัวเราะออกมาทันที รูส้ ึกข�ำที่ได้แกล้งคนอื่นให้เสียหน้า เด็ก หนุ่ มปิ ดปาก ยิ้ มเจ้าเล่ห์ พร้อมๆ กับคนคนหนึ่ งจะยืนกอดอกส�ำรวจ แต่คนถูก มองกลับไม่รตู ้ วั

77

dT oo

ls

8

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

เรนยังไม่หยุดหัวเราะจนฮาเดสที่เฝ้ ามองเดินเข้ามาข้างหลังเรนโดยที่ เด็กหนุ่มไม่ทนั รูต้ วั แม้สกั นิ ด ชายหนุ่ มยืน่ หน้าลงมาชิดแก้มนุ่ มแล้วพูดริมหูเบาๆ “หัวเราะอะไรหรือที่รกั ” กษัตริยห์ นุ่ มพูดเสียงอ่อนหวานจนเด็กหนุ่ ม สะดุง้ เฮือก เอียงใบหน้ามองดูจนใบหน้าของทั้งสองเกือบปะทะกัน หากเป็ นเช่น นั้นเรนต้องได้ประทับจูบกับฮาเดสเป็ นแน่ “ทะ...ท่านเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร” ใบหน้าของฮาเดสอยูใ่ นระยะประชิด ลมหายใจอุน่ ๆ รินรดต้องใบหน้า กษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กยิ้ ม “ก็ตอนท่านก�ำลังหัวเราะไง” ชายหนุ่ มตอบง่าย ดวงตาสีดำ� จ้องลึกภาย ใต้ดวงตาสีน้�ำตาลที่ชวนลุ่มหลง เรนยิ้ มแหย เอียงศีรษะหลบ ภายในใจครุ่นคิดหาทางออก ฮาเดสลุก ขึ้ นเดินไปริมหน้าต่างมือไขว้หลังจนเรนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ชายหนุ่ มไม่ เซ้าซี้ หาค�ำตอบ “ดาร์กจะส่งทหารกลับไปยังโรสทาวน์” จูๆ่ ฮาเดสก็โพล่งขึ้ นมา “อะไร ท่านยังไม่ส่งไปอีกหรือ ท�ำไมกัน” เรนถามเสียงเรียบเฉย อารมณ์สนุ กสนานเมื่อครู่หายไป เด็กหนุ่ มลุกขึ้ นเผชิญหน้ากับร่างสูง “ท่านคง มีเหตุผลตอบหม่อมฉันนะเพคะ” เรนถามย�ำ้ อีกครั้ง “เราขอโทษที่ ไม่ได้ท�ำตามความต้องการของท่ าน” ชายหนุ่ มเอ่ย

78

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ปากขอโทษไม่ตอบค�ำถามราวกับต้องการจะปกปิ ดบางอย่าง “ทางเราจะส่งทัพ ที่แข็งแกร่งไปให้ หวังว่าทางโรสทาวน์คงพอใจ” “ทัพที่ แข็ งแกร่ง แล้วเมืองท่ านละ หม่อมฉันไม่ได้หมายความว่า ต้องการทัพที่แข็งแกร่งจากท่าน เพียงแต่วา่ ที่หม่อมฉันพูดเพราะต้องการกองทัพ ชุดเดิมที่เคยส่งไปยังโรสทาวน์ ต่างหาก” เรนพูดเสียงแข็งที่ฮาเดสคิดว่าเขา ต้องการทัพที่ใหญ่ที่สุดของดาร์กอย่างเห็นแก่ตวั ชายหนุ่ มถอนหายใจเมือ่ ได้ยนิ น�้ำเสียงอันห่างเหิน “ไม่ ทางเมืองดาร์กต้องการขอโทษที่ถอนทัพกลับเสียดื้ อๆ เช่นกัน” “ไม่จำ� เป็ น!” เรนสวนขึ้ นทันที “หม่อมฉันต้องขออภัย ถ้าหากหม่อม ฉันขอมากไป” ว่าแล้วเรนก็เดินยังประตูหอ้ งท�ำงานด้วยอารมณ์ขุน่ มัว มือใหญ่ ก็ทาบทับมือเล็กที่วางทาบยังบานประตู ชายหนุ่ มก�ำมือเรนแน่ น คางก็เกยบ่า เล็ก กระซิบข้างริมหูอีกครั้ง คราวนี้ แผ่วเบายิง่ กว่าเดิมจนเรนเริ่มรูส้ ึกแปลกๆ “ท่านยังฟั งไม่จบ” ลมหายใจอุ่นจัดกระทบริมใบหูที่อ่อนไหว เรนรูส้ ึก ว่าเข่าอ่อนยวบ “เราเลือกทัพที่แกร่งที่สุดในดาร์กให้ท่านทัพของลูซิเฟอร์ ถึงแม้ ก�ำลังทหารไม่ถึงครึ่งที่เคยส่งไป แต่แข็งแกร่งกว่ามาก หวังว่าท่านคงพอใจ” เรนเข้าใจความหมายที่ฮาเดสพูด เพราะคู่หมั้นเข้าใจเขาผิด ที่คิดว่า เขาต้องการทัพใหญ่ เมื่อเด็กหนุ่ มรูถ้ ึงเจตนาของฮาเดสก็นิ่ง เขาตีโพยตีพายไป อีกแล้ว “ท่านจะส่งทัพของท่านลูซิเฟอร์ให้หม่อมฉันครึ่งหนึ่ งเหรอเพคะ” ฮาเดสไม่ตอบ กลับฝังริมฝี ปากบนบ่าที่สวมเสื้ อยาวปิ ดถึงคอ “เอ่อ” เรนถามพลางเบียดตัวออกจากวงแขนของฮาเดสจนหลุดพ้น เด็กหนุ่ มมองดูกษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กอย่างไม่แน่ ใจ ตอนนี้ เขาก�ำลังงุนงง ราวกับ กษัตริยห์ นุ่ มเดาความคิดได้ ฮาเดสกลับเลี่ยงที่จะไม่ตอบ “แหวน ท่านชอบมันหรือเปล่า” กษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กเอ่ยถามลอยๆ เหมือนไม่มีความหมาย เด็กหนุ่ มลืมค�ำถามของตัวเองชัว่ ครู่ ยกมือขึ้ น แหวนวงงามส่องประกาย อยูบ่ นนิ้ วที่เรียวยาว เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ยิง่ เป็ นคนไม่ระมัดระวังอีกด้วย ฮาเดสยิ้ มเมือ่ ยังเห็นคูห่ มัน้ รักษาแหวนตัวเองอย่างดี ราวกับนึ กได้เมือ่ เรนเห็ นแหวน เด็ กหนุ่ มก็ นึกถึ งเรื่ องห้องภาพลึ กลับที่ เขาลื มมันเสี ยสนิ ท!

79

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เรนนิ่ งไปชัว่ ครู่ เขาอยากจะถาม แต่เขารูส้ ึกว่าเรื่องนี้ มันซับซ้อนกว่าที่จะเอ่ย ออกมา “ท่านฮาเดส” เรนเรียกเบาๆ กษัตริยห์ นุ่ มสบดวงตาสีน้� ำตาลจนเรนต้องก้มหน้าลงหลบสายตาที่ หวานเชื่อม “อะไรหรือ” เรนกัดริมฝี ปากแน่ น มันพูดยากนะเนี่ ย “เอ่อ หม่อมฉันอยาก เอ่อ ขะ...ขอบคุณ” เจ้าชายที่ขึ้นชื่อว่าซุกซนและไม่ยอมใครกลั้นใจพูดช้าๆ แล้วรีบ ก้มหน้าลงด้วยความอับอายยิง่ ฮาเดสยิ้ มน้อยๆ ใบหน้าเปี่ ยมด้วยความสุข อย่างน้อยๆ เจ้าหญิงก็เปิ ด ใจกับเขาแล้ว “เปลี่ยนค�ำขอบคุณนั้นเป็ นอย่างอื่นได้ไหม” ชายหนุ่ มพูดด้วยน�้ำ เสียงล้อเลียน “อย่างเช่น” “อย่างเช่นอะไรหรือ หากหม่อมฉันท�ำได้ ก็จะท�ำสุดความสามารถ” เรนถามเสียงซื่อ กษัตริยแ์ ห่งดาร์กอมยิ้ ม ก่อนจะยืน่ หน้าเข้าใกล้ “จุมพิตสักครั้ง คงไม่เกินความสามารถของท่านนะ” เรนหน้าแดงก�ำ่ “ท่าน!” “ว่าอย่างไร” ฮาเดสทวงสัญญา ดวงตาพราวระยับ เรนชัง่ ใจชัว่ ครู่เพื่อ หาทางออก คนทวงสัญญายิง่ สนุ กเมื่อเห็นกิริยาเขินอายของคูห่ มั้น “ท่านพี่” เสียงเรียกไม่เบานักดังจากนอกประตู เรนรีบฉวยโอกาสนั้น เปิ ดประตู “ขอโทษนะ สัญญาติดไว้กอ่ นละกันเพคะ” เจ้าหญิงตัวปลอมรีบหนี เร็ว ที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ ฮาเดสถอนหายใจก่อนจะปรับใบหน้าให้เคร่งขรึม เจ้าชายที่สองแห่ง ดาร์กก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบกริบ “เจ้าช่างท�ำให้ขา้ ระอาจริงๆ ลูซิเฟอร์ พอจบจากงานประชุ มก็เล่น หายตัวไป ตอนนี้ ยังโผล่มาเหมือนเล่นกลอีก อยากเป็ นนักเวทย์เหมือนชาวเมือง ลอริเอลหรือไง” เอ่ยคล้ายต่อว่าหากแต่คนพูดกลับใส่น้�ำเสียงเรียบเฉย “ข้าเข้ามารบกวนท่านพี่หรือ” น�้ำเสียงคนน้องเฉยชาพอๆ กัน คราว นี้ คนที่นิ่งงันกลับเป็ นฮาเดส บรรยากาศเหมือนมีน้�ำแข็งเคลือบคลุม “ข้าเตรียม

80

rit

er

an

dT oo

ls

ทัพเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่คำ� สัง่ ย้ายทัพ” ลูซิเฟอร์ทำ� ลายบรรยากาศน่ าอึดอัด นั้นก่อน ฮาเดสถอนหายใจยาว “แล้วเจ้าพูดกับพวกทหารแล้วหรือ” “ยัง” เป็ นค�ำตอบสั้นๆ แต่บอกนิ สยั ของลูซิเฟอร์ได้เป็ นอย่างดี คือเย็น ชายิง่ กว่าน�้ำแข็ง ดวงตาของฮาเดสอ่อนแสงลง “หวังว่านายคงเข้าใจนะ ลูซิเฟอร์ ถึง เหตุผลที่ตอ้ งใช้ทพั ของเจ้าเกือบครึ่งแบบนี้ ” “เหยื่อ ถ้าต้องล่าแล้ว เสียเนื้ อชิ้ นใหญ่ล่อมันก็คุม้ กันอยู่ไม่ไช่หรือ” สายตาคบกริบสองคูส่ บกันตรงๆ “ได้เวลาล่าคนทรยศแล้ว” ฮาเดสพูดเบาๆแต่แฝงด้วยน�้ ำเสียงเหี้ ยม เกรียม

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

หลังจากที่เรนออกจากห้องของฮาเดสได้ เขาก็ระบายลมหายใจยาว ปากของเขาเกือบฆ่าตัวเองตายแล้วแท้ๆ เจ้าชายน้อยเดินคิดก่อนจะเดินไปยัง ห้องนอนของฮาเดสที่ชายหนุ่ มให้อาศัยอยูช่ วั ่ คราวแทนห้องเดิมเพราะกลัวว่า เขาจะถูกจับไปอีกครั้ง ในห้อง วิลย่าก�ำลังวุน่ วายกับการจัดเตรียมที่นอน เด็กหนุ่ มเปิ ดประตู เบาๆ แล้วแทรกตัวเข้าไปก่อนจะปิ ดลงอย่างเงียบกริบ วิลย่าที่กำ� ลังจัดเตรียม ที่นอนส่งยิ้ มอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าเป็ นใคร “มีอะไรหรือเพคะเจ้าหญิง ได้พบท่านฮาเดสหรือเปล่าเพคะ แล้วท่าน หญิงรีเวนท�ำอะไรเจ้าหญิงหรือเปล่า” ประโยคท้ายของค�ำถาม เธอพูดอย่าง ห่วงใย เรนส่ายศีรษะแล้วยิ้ มเยาะเมื่อนึ กถึงรีเวน วิลย่าห่วงคนผิดซะแล้ว “วิลย่าฉันต้องการพักเงียบๆ เธอช่วยตามฌอน ทูตแคว้นเรามาให้ดว้ ย ได้ไหม” วิลย่านิ่ งราวกับไม่อยากไปจนเรนต้องพูดย�้ำอีกครั้ง นางก�ำนัลสาวจึง ยอมออกไป ปล่อยให้เด็กหนุ่ มอยูต่ ามล�ำพังภายในห้องเงียบกริบ ช่วงเวลาเช่น นี้ เรนชอบเพราะมันท�ำให้เขาได้ใช้เวลาคิดสิ่งต่างๆ ตอนอยูท่ ี่โรสทาวน์เขาไม่มี

81

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เวลามานัง่ คิดอย่างนี้ หรอก เพราะเขาต้องร�ำ่ เรียนวิชาศาสตร์ความรูต้ ่างๆ เพื่อ เตรียมจะขึ้ นเป็ นราชาในอนาคต ในวันที่เรซ่าผูเ้ ป็ นพีส่ าวอภิเษกสมรสกับคูห่ มัน้ จากดาร์ก เสียงเคาะประตูดงั ขึ้ นเบาๆ เรนส่งเสียงอนุ ญาต วิลย่าเปิ ดประตูเข้ามา พร้อมๆ กับฌอนเพือ่ นรัก ชายหนุ่ มร่างสูงยืนนิ่ งอยูด่ า้ นหลังวิลย่าอย่างนอบน้อม เรนกวักมือเรียกเขา ฌอนคุ กเข่าลงยังตรงหน้าผูเ้ ป็ นเพื่อนรักที่ ครึ่งยิ้ มครึ่ง หัวเราะยามเห็นผูเ้ ป็ นเพื่อนต้องแสร้งนอบน้อม เพราะนี้ มันไม่ใช่นิสยั ฌอนที่ไม่ ยอมก้มหัวให้ใคร เด็กหนุ่ มหันไปไล่วลิ ย่า “วิลย่าออกไปก่อนนะ เราต้องการคุยธุระกับทูตของเราตามล�ำพัง เอ่อ ขอโทษด้วยนะที่ตอ้ งไล่เธอ” “ไม่เป็ นไรเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะออกไปคอยข้างนอก ถ้าเจ้าหญิง ต้องการให้หม่อมฉันรับใช้ก็เรียกนะเพคะ” เจ้าชายหนุ่ มพยักหน้ากับค�ำพูดของวิลย่า ก่อนเธอจะออกจากห้อง ฌอนปรายตาจับจ้องสาวใช้แห่งเมืองดาร์กก่อนจะลุกขึ้ นไปล็อกประตู เรนเห็น การกระท�ำเพื่อนรักแล้วนัง่ เท้าคาง “ฉันจะบอกนายยังไงดีนะเรน ท�ำไมนายถึงชอบเรียกฉันปุบปั บอย่าง นี้ นะ รูไ้ หมมันท�ำให้ท้งั นายและฉันต้องเดือดร้อนทั้งคู”่ ฌอนบ่นพร้อมสัง่ สอน เขาเสยผมจนมันยุง่ เหยิง สายตาก็มองเพื่อนรักที่นัง่ ยิ้ มกริ่มแล้วยักคิ้ วให้อย่าง ล้อเลียน “ฉันไม่-” “ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ เลยใช่ไหมละ” เรนพูดขัดด้วยรอยยิ้ ม “นายมีธุระอะไร” ชายหนุ่ มถามเพื่อนรัก “ท�ำไมนายต้องหงุดหงิดด้วย มีอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นนายดูเปลี่ยน ไปนะตั้ง แต่ น ายมายัง ดาร์ก ” เรนย้อ นถามเมื่ อ ฌอนที่ เ คยรูจ้ ัก เปลี่ ย นไป ชายหนุ่ มรูส้ ึกตัวจึงมองเพื่อนรักแล้วปฎิเสธ “ฉันปกติดีทุกอย่าง” ฌอนพูดเรียบเฉย “ช่างเถอะ ฉันรูว้ ่านายไม่ยอมพูดแน่ ขอโทษนะ แค่หยอกนายเล่น เท่านั้นเอง” เด็กหนุ่ มบอก “ที่ฉนั เรียกนายมาเพราะว่าต้องการบอกนายบาง

82

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

อย่าง” ถัดจากรอยยิ้ มกลายเป็ นความเศร้า เศร้าใจจนฌอนสังเกตเห็นการ เปลี่ยนแปลงของเพื่อน “เรน เรนเฮ้ย เรน!” มือหนาเขย่าร่างเล็กบางที่จๆู่ ก็เหม่อลอย ‘เรน’ เสียงสะท้อนดังก้องในหัวของเรน เด็กหนุ่ มพลันสะดุง้ “ฉันเป็ นอะไร” เรนพึมพ�ำถามพลางส่ายศีรษะไปมา “ฌอน พักนี้ ฉัน เป็ นอะไรก็ไม่ร”ู ้ ฌอนจับบ่าแล้วบีบเบาๆ “นายเรียกฉันมาเพราะเรื่องนี้ ใช่ใหม” “อือ ฉันไปเจอห้องห้องหนึ่ ง มันเก็บรูปภาพไว้มากมาย ห้องนั้ นมี รูปภาพผูห้ ญิงคนหนึ่ ง เธอสวยมากเลยนะ เธอมีชื่อด้วยว่าเป็ นเจ้าหญิงเรวินธิ ย่าแห่งโรสทาวน์แล้วฉันก็รสู ้ กึ วูบไป ไม่เป็ นตัวของเองแล้วเห็นภาพแปลกๆ ด้วย” เรนเล่าเรื่องอย่างไม่ปะติดปะต่อ ฌอนคุกเข่าอยูบ่ นพื้ นที่ปพู รมอ่อนนุ่ มตรงหน้าเรนที่นัง่ ปล่อยเท้าแตะ พื้ น ดวงตาคูค่ มพิจารณาร่างเล็ก “ฉันควรท�ำอย่างไรดีละฌอน เรื่องนี้ มันน่ าจะมีลบั ลมคมในนะ เท่าที่ ฉันจ�ำได้ฉนั ไม่เคยเห็นรูปของเธออยูท่ ี่โรสทาวน์เลยน่ ะ” เรนปรึกษา “ห้องนั้นอยูไ่ หนละ” ฌอนถามช้าๆ อย่างระมัดระวัง เรนสัน่ ศีรษะ เขา จ�ำไม่ได้มนั เหมือนถูกกักไว้ในความทรงจ�ำ “โธ่เอ๊ย!” ฌอนเผลอบ่น “มีอะไร” “นายอยากรูไ้ ม่ใช่รึ เอาอย่างนี้ นายไปหาฉันที่หอ้ งนะ ห้องของฉันอยู่ ทางปี กขวาของตึกนี้ ประตูสีน้�ำตาลลายเถาไอวี”่ ชายหนุ่ มนัดแนะ “เอ๋ ทุกทีนายต้องบ่นฉันนี่ วา่ ชอบหาเรื่องเดือดร้อน” เรนถามระแวง “นายก็คิดมากไปได้น่า” ฌอนเอ่ย “ก็นายกลุม้ ใจไม่ใช่เหรอ เพื่อน อย่างฉันก็ตอ้ งช่วยเต็มที่สิ” “งัน้ นายวาดแผนที่หอ้ งนายให้ฉนั ดีกว่า ตอนที่ฉนั แอบไปหานายเดี๋ยว ฉันก็หลงอีก” เรนนึ กถึงตอนที่หลงเข้าไปในห้องของฮาเดสแล้วหน้าแดงก�ำ่ ฌอน จับจ้องดวงหน้าที่ เจือสีระเรื่อด้วยความรูส้ ึกซ่อนเร้น เสียงเคาะประตูดังขัด

83

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

พร้อมๆ เสียงเรียกของวิลย่า “ดูเหมือนสาวใช้ของฮาเดสจะหวงนายมากนะ” ชายหนุ่ มประชด “เอ๋?” เรนไม่เข้าใจค�ำประชดนั้น “ไม่มีอะไรหรอก เอ้า นี่ แผนที่” ฌอนยืน่ แผนที่ให้แก่เพื่อนรัก ก่อนจะ เปิ ดประตูเดินผ่านวิลย่าโดยไม่ทกั ทาย รีบหลบไประงับอารมณ์หวัน่ ไหว ก่อนที่ เขาจะหมดความอดทนจนเปิ ดเผยความในใจ “เจ้าหญิงเพคะ ท่านฌอนมาท�ำอะไรหรือเพคะ” วิลย่าเลียบเคียงถาม “เราแค่เรียกถามถึงเรื่องราชกิจแค่น้ั นเอง เอ่อ วันนี้ ไม่ตอ้ งดูแลเรา หรอก เราอยากนอนคนเดียว” เรนบอกเรียบๆ แกมสัง่ “ตะ...แต่วา่ ท่านฮาเดส” นางก�ำนัลสาวเอ่ยขัด “แต่ทำ� ไม เรื่องของท่านฮาเดสน่ ะ ช่างเถอะน่ า เธอไม่พดู เขาก็ไม่รสู ้ กั หน่ อย” เรนว่าอย่างนั้น นางก�ำนัลสาวจ�ำใจถวายค�ำนับแล้วเลี่ยงออกจากห้อง ตามประสงค์ เรนรีบปิ ดประตูไล่หลังแล้วพิงประตูไ้ ม้โอ๊กอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็รีบ เปลี่ยนเสื้ อผ้ายาวรุม่ ร่ามเป็ นชุดส�ำหรับขีม่ า้ ซึ่งกระชับและคล่องตัว เด็กหนุ่ มยิ้ ม อย่างพอใจเมื่อได้ใส่ชุดผูช้ ายอีกครั้ง มือเรียวสวยมัดผมเป็ นมวยแล้วนัง่ รอเวลา เห็นว่าน่ าจะปลอดคนแล้วเขาจึงเปิ ดประตู ย่องเบากริบผ่านหายเข้าไปความมืด สลัวของทางเดินยาว เด็กหนุ่ มเดินคล�ำทางไปอย่างเงียบๆ นางก�ำนัลนางหนึ่ งเดินถือเทียน ตรวจตรารอบๆ เรนสังเกตเห็นจึงรีบมองซ้ายมองขวาหาที่หลบ ดีวา่ ตรงนี้ เป็ น มุมเสาจึงสามารถใช้มนั บังสายตาได้พอควร เรนถอนหายใจ รอกระทัง่ เธอคน นั้ นเดินลับตาจึงเดินออกมาจากซอกที่เขาใช้หลบ เรนหาห้องของฌอนตาม แผนที่ ‘ประตูลายเถาไอวี่ อยูท่ างทิศเหนื อของปราสาท แล้วมันอยูต่ รงไหน กัน’ เรนจ้องฝ่ าความมืด ลองคล�ำทางไปเรื่อยๆ จนเห็นประตูลายเถาไอวี่ ปรากฏแก่สายตา เขาถลาเข้าไปหาทันที ประตูไม่ได้ลงกลอน ภายในห้องนั้น เงียบกริบ ม่านไหวไปตามแรงลมจากหน้าต่างที่ถกู เปิ ดค้างไว้ เด็กหนุ่ มมองแล้ว

84

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

หัวเสียที่เห็นเพื่อนไม่ทำ� ตามสัญญา กลับนอนอย่างสบายใจ เขาเดินไปยังเตียง แล้วงุนงง ฌอนหายไปไหนกัน เรนหันมองไปทัว่ จน นิ้ วข้างหนึ่ งปั ดถูกผ้าม่านคลุมเตียง แหวนที่ฮา เดสสวมให้ร่วงหล่น เขาหน้าเสีย ยิง่ รีบๆ แหวนเจ้าปั ญหาก็ดนั หายไปอีก เด็ก หนุ่ มจึงควานหาทัว่ พื้ น แต่ก็ไม่พบ เขาก็ยงิ่ หัวเสีย เสียงประตูเปิ ดดังขึ้ นในความสงัดเงียบ เรนตัดสินใจพุง่ ตัวเข้าไปหลบ ใต้เตียงทันที ศีรษะทุยกระแทกขอบเตียงจนเกือบจะเผลอร้อง ต้องเอามือปิ ดปาก ภายใต้เตียงแคบๆ ที่ผา้ คลุมเตียงคลุมมิด เรนนอนนิ่ งเงียบๆ เสียงเปิ ดประตูดนั ขึ้ นอีกครัง้ เขาต้องกลั้นหายใจแอบมองลอดผ่านรอย แยกของผ้าคลุม คนที่เข้ามาเป็ นลูซิเฟอร์ เรือนผมสีเงินสะท้อนกับแสงเทียนวิบ วับ ชายหนุ่ มกอดรัดฟั ดเหวีย่ งสาวใช้ที่เรนเจอระหว่างทาง เสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมท�ำให้เรนต้องลอบแอบมอง ลูซิเฟอร์ ก�ำลังจูบกับสาวใช้คนสวยอย่างเร่าร้อน ด็กหนุ่ มมองภาพนั้นแล้วรูส้ ึกโกรธวูบ คนทั้งคูก่ อดตระกองกอดมายังเตียง เรนจึงผลุบหลบใต้เตียง อดทนฟั ง เสียงครวญคราง แล้วเอามือปิ ดหูราวกับไม่อยากได้ยนิ ท�ำไมต้องท�ำอย่างนั้น กับคนอื่นด้วย ตอนนี้ เรนรูส้ ึกอยากไปกระชากคนบนเตียงลงมาแล้วตบหน้าสัก สองสามทีเสียจริงๆ น�้ำตาอุ่นๆ รินไหลอย่างที่ตวั เองก็ไม่เข้าใจ เสียงกระจกตกแตกเพล้ง ลูซิเฟอร์หวั เสีย ผละจากร่างงาม เขาลุกขึ้ น ท่อนบนเปลือยเปล่า ไอริสผวาลุกขึ้ นตาม “เธอออกไปก่อน” ชายหนุ่ มไล่นางก�ำนัลออกไป ไอริสหน้าเสีย “หม่อมฉันท�ำอะไรผิดเหรอเพคะ” เธอออดอ้อน ตอนนี้ อารมณ์ของลูซิเฟอร์เปลี่ยนไปแล้ว เขารูส้ ึกโกรธตัวเองอย่างน่ า ประหลาด ถ้าเสียงกระจกแตกนัน่ ไม่เตือนเขาละก็ “ข้าบอกว่าให้ออกไป!” ลูซิเฟอร์ตวาด ไอริสต้องรีบลุกขึ้ นเมือ่ เดาอารมณ์ของผูเ้ ป็ นนายได้ “ทูลลาเพคะ” หญิง สาวยอบกาย ก่อนจะรีบออกจากห้อง ลูซิเฟอร์ตอ้ งลูบใบหน้าด้วยอารมณ์เสีย ชายหนุ่ มนั ง่ อิงเสาเตียงใน ความสลัวตามล�ำพัง เสียงสะอึกสะอื้ นดังลอดออกมาให้ได้ยนิ เจ้าชายหนุ่ มผม

85

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

สีเงินเหลียวมองต้นเสียง เมือ่ เห็นว่าอยูใ่ ต้เตียงเขาก็เลิกผ้าคลุมเตียงขึ้ น เห็นร่าง บางนอนยาวเหยียดซ่อนใต้เตียง “ท่านเรซ่า!?” เจ้าชายที่สองตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็ นเจ้าหญิงคูห่ มั้น เด็กหนุ่ มคลานออกจากใต้เตียงพร้อมปาดน�้ำตาป้อยๆ “ท่านทรยศ ข้า” เรนพูดเสียงแผ่ว มือก็เอื้ อมแกะมวยผมจนมันคลี่สยายปกคลุมไหล่มน “ทรยศ เจ้าหญิงท่านพูดถึงเรื่องอะไรกัน” ลูซิเฟอร์ถามเสียงเย็น “ท่านทรยศข้า” เรนยังพูดซ�้ำค�ำเดิม แล้วเดินอย่างเลื่อนลอยไปเปิ ด ประตู ลูซิเฟอร์กา้ วตามคว้าแขนเรนไว้ แล้วเชยคางขึ้ น โน้มใบหน้าลงประทับ รอยจุมพิตหวาน “ท่านต้องการแบบนี้ เองหรือ” ชายหนุ่ มผละจากความหวานล�้ำเพือ่ พูด ประชด ลมหายใจอุ่นจัดรินรดแก้มนวลก่อนที่จะส่งลิ้ นกระหวัดลิ้ นเล็กที่เอาแต่ หนี เรนดิ้ นขลุกขลักแต่ลิ้นของลูซิเฟอร์ก็รุกล�้ำจนคนที่ไม่เคยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เข่าอ่อน “ท�ำบ้าอะไรวะ” เรนตั้งสติได้ ผลักลูซิเฟอร์ออกเต็มแรง “ท�ำไมละ ก็ท่านต้องการเองไม่ใช่หรือ ถึงมาซ่อนตัวอยูใ่ นห้องของข้า” เจ้าชายหนุ่ มเชยคางมนขึ้ น ดวงตาคู่สีน้�ำตาลวาวด้วยโทสะ “บ้าสิ แค่เข้าห้องผิดต่างหาก!” เรน ตอบหอบๆ แล้วเช็ดถูปากตัวเองอย่างขยะแขยง “เข้าห้องผิด?” ลูซิเฟอร์ฉงน “ใช่แล้วมันผิดเหรอ ก็พระราชวังมันออกจะกว้างและก็มหี ลายห้อง ใคร จะไปจ�ำไหว” เรนตอบทื่อๆ แล้วรีบเปิ ดประตูออก “เอ่อ ขอโทษนะ” เด็กหนุ่ ม รีบบอกแล้วรีบเดินหนี ลซู ิเฟอร์ยดึ แขนไว้ “เข้าห้องผิดแล้วท�ำไมต้องหลบอยูท่ ี่ใต้เตียงด้วย ท่านมีอะไรปิ ดบังพวก เรา” ลูซิเฟอร์ถามเสียงเย็น “ก็มนั ตกใจ” เรนตอบพร้อมพยายามบิดมือออก “ตกใจ หรือมีอะไรปิ ดบังกันแน่ ” ลูซิเฟอร์เยาะ “บอกว่าตกใจก็ตกใจสิ จะมีเหตุผลอะไร ปล่อยมือหม่อมฉันได้แล้ว ท่านลูซิเฟอร์” เรนเสียงแข็ง

86

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ลูซิเฟอร์ยึดแขนไว้แน่ นยิ่งกว่าเดิ ม เรนกระชากออกสุ ดแรง “เสีย มารยาทกับว่าที่พสี่ ะใภ้มากนะท่าน ถ้าพีช่ ายของท่านรูค้ งไม่พอใจแน่ ” เด็กหนุ่ ม เยาะกลับ เจ้าชายหนุ่ มหน้าชา ร่างเล็ กรีบหมุนตัวกลับ วิ่งออกจากห้องด้วย อารมณ์ที่แม้แต่ตวั เองยังไม่เข้าใจ นี่ เป็ นครั้งที่สองแล้วที่เขาหลงทางและถูกจูบ เหมือนฮาเดสจูบเขา การเข้าห้องผิ ดมันต้องท�ำแบบนั้ นหรือไง ธรรมเนี ยม ประเทศนี้ แปลกจริงๆ สุดท้ายเขาต้องล้มเลิกแผนการทั้งหมด เพราะความผิด พลาดของตัวเอง หลังจากที่เรนหลุดออกมาจากห้องของลูซิเฟอร์ได้ เขาก็รีบเดินกลับไป ยังห้อง หวังว่าลูซิเฟอร์คงไม่บอกใครเรื่องที่เขาหลบๆ ซ่อนๆ ท�ำตัวลึกลับนะ เรนคิดอย่างวิตก ตอนนี้ เขาท�ำเรื่องซวยขึ้ นมาอีกเรื่องแล้ว ฌอนต้องต�ำนิ เขา แน่ นอน อาการเหม่อลอยของเขาเริ่มจะเป็ นหนักขึ้ น ถ้าเป็ นแบบนี้ เขาต้องแย่ แน่ ลูซิเฟอร์ยงั ยืนนิ่ ง ชายหนุ่ มลูบใบหน้าอีกครั้ง เขาท�ำผิดแบบที่ไม่อาจ ให้อภัย เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ต้งั แต่เจ้าหญิงอยูใ่ กล้ๆ เขาต้องหนี จากความ รูส้ ึกนี้ ไปอีกนานเท่าไรนะ ต้องทนเจ็บปวดไปอีกนานเท่าไรนะ

87

dT oo

ls

9

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

เรนต้องยกเลิกแผนกลับเข้าห้อง เด็กหนุ่ มรีบเปลี่ยนเสื้ อแล้วซุกไว้ใต้ เตียงทันทีพร้อมๆ กับเข้านอน ในใจเริ่มสับสนวุน่ วายขึ้ นมาอีกครา จนผล็อย หลับไป ในความฝันอันรางเลือน ตัวเขาอยูใ่ นอ้อมกอดของลูซิเฟอร์ เรนยิ้ มอย่าง เป็ นสุข พร้อมๆ กับเงยหน้ารับการจุมพิตอันหอมหวาน “ว้า ก” เรนทะลึ่ ง ตัว ผุ ด ขึ้ น เขาฝั น บ้า ๆ ว่า เขากับ ลูซิ เ ฟอร์จูบ กัน เด็กหนุ่ มหน้าแดง ดวงตาคูส่ ีน้�ำตาลเหลือบมองดูแสงแดดที่สอ่ งลอดเข้ามา เขา ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่ามันเป็ นแค่ความฝัน เด็กหนุ่ มปาดเหงื่อที่ไหล ซึมแล้วลุกขึ้ นอาบน�้ำไล่ความรูส้ ึกประหลาดออกจากใจ เรนก�ำลังนัง่ แปรงผมอยู่ หน้ากระจก ฮาเดสก็เดินเข้ามากะทันหัน ใบหน้าของชายหนุ่ มยิ้ มแย้ม เขาเดิน เข้ามาจับบ่าของเรน “ท่านฮาเดสมีธุระอะไรหรือ” เรนถามอย่างมีพิรุธแล้วลุกขึ้ น เขากลัว ว่าฮาเดสจะรูค้ วามลับว่าเขาแอบหายตัวไป “เปล่า แค่จะพาท่านไปรับประทานอาหารเช้าเท่านั้นเอง” ฮาเดสพูด ด้วยรอยยิ้ ม เรนขมวดคิ้ ว “หม่อมฉันไปเองได้ ไม่เห็นท่านต้องวุน่ วายเลย” “ไม่เห็นเป็ นไรเลย เราไม่เดือดร้อนหรอก” ว่าแล้ว กษัตริยห์ นุ่ มก็จบั มือของเรนขึ้ นจูบเบาๆ เรนชักมือมาซ่อนไว้ดา้ นหลัง ฮาเดสขมวดคิ้ ว

88

“หม่อมฉันหิวแล้ว” เรนเดินน�ำออกไปก่อน ฮาเดสนิ่ งชัว่ ครู่ ก่อนรีบ ก้าวตามเจ้าหญิงคูห่ มั้น

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

บรรยากาศห้องอาหารอึมครึม ท่านหญิงรีเวนนัง่ หน้าตรง คอแข็ง พอ เรนก้าวเข้ามาพร้อมเจ้าชาย สายตาริษยาของเธอก็จบั มายังเรนโดยไม่อำ� พราง อี กคนที่ ดูอึมครึ มพอกันคื อหญิ งสาวที่ เขาเจอในห้องของลูซิ เฟอร์เมื่ อคื นนี้ ฮาเดสนัง่ ลงเหมือนไม่รบั รูบ้ รรยากาศน่ าอึดอัดนี้ “วิลย่าล่ะ” ฮาเดสถามไอริส “ท่านลูซิเฟอร์เรียกใช้อยูเ่ พคะ” ไอริสตอบ “อีกแล้ว เจ้านัน่ ช่างไม่รกู ้ าลเทศะจริงๆ” ฮาเดสบ่น “ถ้าวิลย่าไปรับใช้ แล้วคงไม่ตอ้ งห่วงแล้วล่ะ เจ้าหญิงท่านจะรับอะไรเป็ นอาหารเช้าดี” คูห่ มัน้ หนุ่ ม ถามอย่างนุ่ มนวล เรนที่เอาแต่เหม่อถึงกับสะดุง้ “อะไรนะเพคะ” “ท่านอยากทานอะไรเป็ นอาหารเช้า” ฮาเดสถามย�ำ้ เรนมองดูจานคน นูน้ คนนั้นที แล้วตอบ “ทานอะไรก็ได้เพคะ” ตอนนี้ เรนยังไม่หิว เขาต้องการไปหาฌอน มากกว่า “งัน้ ก็เอาซุปดีไหม” ฮาเดสพูดอย่างเอาใจ ชายหนุ่ มรูว้ า่ เธอไม่หวิ เท่าไร รีเวนมองการกระท�ำแล้วน่ าเศร้า ไอริสซึง่ สังเกตเห็นหญิงสาวหน้าเศร้า เธอก็ยมอย่ ิ้ างชัว่ ร้าย การรับประทานอาหารด�ำเนิ นเงียบๆ เรนที่เอาแต่เขีย่ จาน ไปมาไม่ยอมตักซุปสักที ฮาเดสมองแล้วนิ่ ง ท่าทางของเธอเหมือนคอยใครอยู่ ลูซิเฟอร์กา้ วเข้ายังห้องอาหารพร้อมกับวิลย่าที่เดินตามหลังมา ชายหนุ่ มสวม ชุดเกราะมันวาวเต็มยศ “ท่านพี่ ข้าจัดทัพเสร็จทัพเรียบร้อยแล้ว” ชายหนุ่ มพูดอย่างเฉื่อยชา ทัพของเขาไม่อยากไปโรสทาวน์เท่าไร ไม่ใช่เพราะไม่ชอบ หากแต่ทหารทุกคน ไม่อยากจากเขา เขาต้องวุน่ วายกว่าจะอธิบายให้ลกู น้องเข้าใจได้ ชายหนุ่ มจึง อารมณ์บดู แววตาขุน่ มัวตั้งแต่เช้า ฮาเดสวางช้อนลง พยักหน้ารับทราบ เรนมองดูท้งั คู่ดว้ ยสายตากลม

89

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

โต ฌอนก้าวเข้ามาแล้วมองเรนที่นัง่ อยูโ่ ต๊ะอาหาร ไอริสใช้สายตาจับจ้องดูลซู ิ เฟอร์พร้อมส่งสายตาเป็ นห่วงให้ แต่ลซู ิเฟอร์ไม่เหลือบแล “เราจะออกรบ” ฮาเดสลุกขึ้ นพูดช้าๆ รีเวนยกมือปิ ดปาก เรนนัง่ นิ่ ง “ท่านฮาเดสจะออกรบ” รีเวนเอ่ยขึ้ นอย่างกังวล ฮาเดสพยักหน้า ทุก คนในห้องต่างตกใจที่ฮาเดสจะออกรบเอง “แต่” รีเวนจะเอ่ยห้ามแต่ฮาเดสสัง่ ให้เงียบ “วันนี้ เราจะน�ำทัพออกรบ” การที่ฮาเดสน�ำทัพใหญ่ออกรบคงต้องมีศึกใหญ่เป็ นแน่ เรนครุ่นคิด “แล้วทัพของลูซิเฟอร์จะไปยังโรสทาวน์” ชายหนุ่ มอธิบายต่อ เรนที่นัง่ ฟั งหยิบซ้อนซุปขึ้ นตักรับประทานอย่างไม่สนใจคนอื่น เมื่อ ลูซิเฟอร์นัง่ ลง “แล้วฌอนทูตแห่งโรสทาวน์ตอ้ งไปกับเรา!” กษัตริยห์ นุ่ มเอ่ยสัง่ ช้อนในมือของเรนเกือบหล่น ฌอนจะออกศึก เด็กหนุ่ มตระหนก ความ รูส้ กึ หวัน่ หวาดของเจ้าชายเริม่ แผ่ซา่ น ฌอนที่เห็นสายตาของเพือ่ นแล้วทอดถอน ใจ “กระหม่อมขออภัยที่ไม่อาจอยูร่ บั ใช้เจ้าหญิงได้ตลอดเวลา” ฌอนค้อม ศีษะลง เรนนัง่ ตัวตรง วางช้อนลงเบาๆ จับจ้องใบหน้าอันเคร่งขรึมของเพื่อน สนิ ทแล้วหันไปทางฮาเดส “รักษาตัวด้วยนะเพคะ” ด้วยฐานะคูห่ มั้น เด็กหนุ่ ม ส่งยิ้ มอย่างอ่อนหวนแล้วพูดอวยพร ฮาเดสผงกศีรษะรับ เหลือบมองไปทางมือขาวสะอาดที่วางอยูบ่ นโต๊ะ อาหารที่ปราศจากแหวนหมั้น “แหวนท่านล่ะ” ค�ำถามนั้นท�ำให้เรนสะดุง้ ขึ้ นมาทันที รีบวางมือไว้บนตัก ฌอนสังเกต อากัปกิริยาของเพื่อนแล้วหน้าขรึม “อ่า...เอ่อหม่อมฉันถอดไว้เพคะ” เรนตอบเลี่ยงๆ ดวงตาสีน้�ำตาลจับ จ้องที่ลซู ิเฟอร์ หวังว่าเขาคงไม่ปากโป้งนะ เด็กหนุ่ มสวดมนตร์อธิษฐานไปร้อย แปด “เหรอ” ฮาเดสรับค�ำเสียงยาวแล้วถอนหายใจ เอนตัวพิงเก้าอี้ มองดู

90

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ทุกๆ คนภายในห้องอาหาร “ท่านฮาเดสจะไปกีว่ นั เพคะ” รีเวนที่นัง่ เงียบอยูน่ านเอ่ยถามเสียงเครือ จนท�ำให้กษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กทอดยิ้ มอย่างอ่อนโยน “เราไม่รู”้ ค�ำตอบที่ส้นั และเรียบง่ายท�ำให้ให้รีเวนต้องร้องไห้สะอึก สะอื้ น หมายความว่าฮาเดสต้องน�ำทัพสูร้ บเป็ นแรมเดือน! เรนมองดูสภาพภายในห้องอาหาร อะไรกันท�ำอย่างกับฮาเดสจะไป ตายงัน้ แหละ เด็กหนุ่ มคิดแล้วลุกขึ้ นอย่างมีขอตัวออกจากห้องอาหาร วิลย่าสาว ใช้รีบตามไปทันทีเมือ่ เห็นเรนลุก บรรยากาศอึมครึมเมือ่ เจ้าหญิงคูห่ มัน้ ลุกออก จากห้องอาหาร “หม่อมฉันจะคอยท่านอยูท่ ี่หอ้ งนะเพคะ อ้อ! แล้วฌอนช่วยไปกับเรา เดี๋ยวนี้ ด้วยเรามีเรื่องจะรับสัง่ ” พูดจบเรนก็ถอนสายบัวค�ำนับทุกคน แล้วเดิน ดุจหงส์กรีดกรายผ่านลูซิเฟอร์ ความรูส้ ึกที่พงุ่ ขึ้ นจากใจ ท�ำให้เรนต้องหยุดชะงัก ความรูส้ ึกที่อยากจะร้องไห้จบั หัวใจ อยากจะฉุดกระชากลูซิเฟอร์ไม่ให้ออกรบ ความรูส้ ึกที่ไม่อยากสูญเสีย หวาดกลัวมันคืออะไรกัน แวบหนึ่ งของห้วงค�ำนึ ง คิดเมื่อเรนผ่านหน้าลูซิเฟอร์

PD

Fil

lP

DF

เรนเดินอย่างเชือ่ งช้าไปยังห้องพ�ำนักของฮาเดส ฌอนเดินตามหลังออก มา วิลย่าสังเกตเจ้าหญิงตัวปลอมแล้วกังวล ประหลาดใจที่เจ้าหญิงไม่หว่ งท่าน ฮาเดสเลย แต่เธอต้องสลัดความคิดนั้นทิ้ ง เด็กหนุ่ มลากเก้าอี้ มาไว้ตรงหน้าต่างลมที่พดั แรงท�ำให้ผมสีเชสนัทปลิว สยาย สายตาเหม่อมองไปไกล จนวิลย่าไม่กล้าเรียก จนฌอนก้าวเข้ามา “บ้านเมืองเราเป็ นอย่างไรบ้าง ท่านพ่อท่านแม่ละสบายดีไหม” เรน ถามเหมือนละเมอ วิลย่ารูส้ กึ ว่าเจ้าหญิงอยากจะอยูต่ ามล�ำพังกับคนของตนเอง เธอจึงเปิ ด ประตูแผ่วเบาเดินออกไป ฮาเดสเดินก้มหน้ามาพร้อมลูซเิ ฟอร์ตอ้ งชะงักเมือ่ เห็น วิลย่าเดินออกมา “เกิดอะไรขึ้ น” ฌอนถามเสียงแผ่ว “ท�ำไมเมื่อคืนนายไม่ไปหาฉันละ” “เกิดเรื่องนิ ดหน่ อย” เรนตอบเรียบๆ “ฉันอยากไปชายแดนบ้างจัง”

91

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“นายอย่าคิดเชียวนะ ฉันยังไม่อยากเดือดร้อน” อดีตชายเร่ร่อนเตือน แต่ดทู ่าทางเจ้าตัวดื้ อจะไม่ฟังจนฌอนต้องเปลี่ยนเรื่องคุย “นายยังไม่ตอบฉันเลยว่าท�ำไมไม่ไปหาฉัน” “นายอยากจะรูไ้ ปท�ำไม” เด็กหนุ่ มเลี่ยง “ฉันเป็ นเพื่อนกับนายนะ นายบอกฉันเองไม่ใช้เหรอว่าเราเป็ นเพื่อน กันแล้วต้องไม่มีความลับต่อกัน” ฌอนย้อนค�ำเพื่อนจนเรนต้องถอนหายใจ “เอาอย่างนั้นก็นายถ้านายอยากจะรูน้ ัก” เด็กหนุ่ มประชดความอยาก รูอ้ ยากเห็นของเพือ่ นสนิ ท “ฉันหลงทาง” เรนกอดอกเมื่อเริ่มต้นพูด รอรับเสียง หัวเราะเยาะของเพื่อน แต่ฌอนเงียบไม่เยาะเหมือนเช่นเคย เรนจึงพูดต่อ “แล้วดันไปหลงในห้องของ...” เด็กหนุ่ มมองหน้าของชายหนุ่ มก่อน ฌอนจะต่อให้ น�้ำเสียงแฝงความริษยาและความหงุดหงิดอย่างไรพิกล “ห้องใครละ ฮาเดสอีกรึ” เรนส่ายศีรษะ “เปล่า คือฉันดันโผล่ไปห้องของลูซิเฟอร์น่ะสิ!” เด็ก หนุ่ มตอบหน้าตาย จนเพือ่ นรักตะลึง “ฉันก็นึกว่าความลับจะแตกซะแล้ว ยังเซ่อ ซ่าท�ำแหวนของฮาเดสหายอีก ซวยซะมัด แล้วหมอนัน่ ยังจูบอีก” เรนบ่นพึมเล่า เรื่องให้ฌอนฟั ง “ฉันแค่หลงไปเท่านั้นเองแท้ๆ ท�ำไมต้องท�ำแบบนั้นด้วย” เมื่อฌอนได้ฟังก็ถอนหายใจ เรนไม่รอู ้ ะไรเลย ยังไร้เดียงสานักสมกับ เป็ นคนที่ลอร์ดวิลเลียมเลี้ ยงดูมาชะมัด ต้องสุภาพ เป็ นเจ้าชายทุกกระเบียดนิ้ ว ลอร์ดวิลเลียมช่างเสี้ ยมสอนมาดีจริงๆ “นายไม่ รู จ้ ริ ง เหรอว่ า ลูซิ เ ฟอร์ท�ำ อะไรกับ นาย” ฌอนถามเสี ย ง ประหลาด “ก็เขาบอกว่ามันเป็ นการลงโทษ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นนะเพราะฮาเดสก็ เคยท�ำอย่างนี้ เหมือนกัน ประหลาดเนอะธรรมเนี ยมของเมืองนี้ ” เรนพูดอย่าง ประหลาดใจ จนฌอนต้องเดินเข้าไปใกล้ๆ เอื้ อมมือจับปอยผมสีเชสนัทนุ่ มสลวย ขึ้ นมาแล้วยกขึ้ นจูบ “นายไม่รอู ้ ะไรเลยสินะ ไม่รเู ้ ลย” ฌอนพึมพ�ำแล้วปล่อยผมของเพื่อน รักลง “ขอโทษ” ชายหนุ่ มบอกเสียงแผ่วราวกับกระซิบจนเรนต้องลุกขึ้ นมองหน้า เพื่อนตรงๆ อย่างค้นหา

92

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เสียงเคาะประตูดงั ขัด ฌอนละสายตามองประตูที่เปิ ดออก ฮาเดสก้าว ช้าๆ เข้ามาใบหน้าเรียบเฉย ลูซิเฟอร์ยนื กอดอกอยูห่ น้าประตู “ท่านคงหมดธุระแล้วใช่ใหม” ชายหนุ่ มถามฌอน เพื่อนรักก้มหัวเล็ก น้อยเป็ นค�ำตอบแล้วยืนข้างๆ เรน ฮาเดสละสายตาจากฌอนแล้วตรงมาที่เรน แทน “เจ้าหญิงท่านมีธุระอะไรหรือ” ฮาเดสถามพลางถอดถุงมือยื่นให้แก่ วิลย่า “เอ่อ” เรนอึกอัก “ฌอน เราหมดธุระกับเจ้าแล้ว ออกไปเก็บของเถอะ” เด็กหนุ่ มบอกกับเพื่อนรัก ชายหนุ่ มจึงเลี่ยงออกจากห้องทันที ภายในห้องเหลือแต่เขา ฮาเดส ลูซิเฟอร์และวิลย่า ถึงแม้จะมีคนเยอะ แต่ท้งั ห้องก็เงียบกริบ นางก�ำนัลสาวขอตัวโดยอ้างว่ามีธุระ คราวนี้ เรนต้องเป็ น คนที่อึดอัด สายตาของสองพี่น้องนี้ ท�ำให้เรนรูส้ ึกอยากจะไปให้พน้ ๆ เพราะ ดวงตาของทั้งสองจับจ้องแต่เขา “ท่านยังไม่ตอบค�ำถามข้าเลยนะ” ฮาเดสถามซ�้ำ “เจ็บ” เรนอุทานเบาๆ นิ่ วหน้าพลางบิดแขนออกแต่ทำ� เช่นนั้นรังแต่ จะให้ฮาเดสบีบแน่ นยิง่ ขึ้ น ตอนนี้ เด็กหนุ่ มเริ่มโมโหขึ้ นมาบ้างแล้ว “ท่านพี่...” ลูซิเฟอร์เรียกเสียงเรียบ ฮาเดสมองหน้าผูเ้ ป็ นน้องชาย “ปล่อยมือเธอเถอะ รูส้ ึกว่าท่านพี่จะท�ำเกินไปนะ” เจ้าชายที่สองพูด ช้าชัดผิดวิสยั เดิม ฮาเดสไม่ปล่อยมือตามที่นอ้ งชายร้องขอเขากับจ้องมองหน้า ลูซิเฟอร์ “เจ้ามายุง่ เกี่ยวอะไรด้วย!” ฮาเดสตวาดจนวิลย่าที่เพิ่งออกไปต้องวิง่ เข้ามาดู สายตากษัตริยแ์ ห่งดาร์กถมึงทึง วิลย่ารูเ้ วลาที่ท่านฮาเดสโกรธขึ้ นมา เมื่อไรละก็ น่ ากลัวยิง่ กว่าเสือกับสิงห์รวมกันเสียอีก ฮาเดสรั้งตัวเรนเข้ามากอดราวกับไม่อยากสูญเสีย ลูซิเฟอร์เพียงมอง ด้วยความเจ็บปวด วิลย่าไม่กล้าเข้าไปห้าม ส�ำหรับเจ้าชายผมเงินนั้น นี่ มนั ชัดเจนแล้วกับค�ำตอบที่ได้รบั เขาไม่มี สิทธิ์ ก่อนที่เรื่องจะรุนแรง ท่านลอร์ดไพลอตและท่านลอร์ดฮิวจ์แกรน รัฐมนตรี

93

อาวุโสแห่งดาร์กก็เข้ามา เด็กหนุ่ มรูต้ วั เสียแล้วว่าเริ่มท�ำเรื่องให้แย่ลง

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

สองพีน่ อ้ งแทบจะฆ่ากันตายแต่ท้งั คูก่ ็ชะงักเอาดื้ อๆ เมือ่ เห็นสองอาวุโส เดินตรงเข้ามาหา ฮาเดสปล่อยตัวเรนออกจัดแจงเสื้ อผ้าให้เรียบร้อย ปรับสีหน้า ให้เป็ นปรกติ ส่วนลูซิเฟอร์เช่นกัน ใบหน้าของเขาเรียบเย็น เรนมองการกระท�ำ แล้วต้องงุนงง แต่เด็กหนุ่ มต้องยืนอยูไ่ ด้ไม่นานวิลย่าก็เตือน เด็กหนุ่ มถือโอกาส หลบออกมา ใจเต้นตูมตาม “สวัสดีท่านไพลอต ลอร์ดฮิวจ์แกรน” ฮาเดสทักทายสองรัฐมนตรีแห่ง ดาร์ก ผูอ้ าวุโสทั้งสองผงกศีรษะรับค�ำ “ท่านฮาเดสจะออกรบหรือ กระหม่อมคิดว่ามันไม่เป็ นความจริงเสีย อีกจนกระทัง่ รีเวนมาบอกกับกระหม่อม” ลอร์ดฮิวจ์แกรนพูด “กระหม่อมเกรงว่าถ้าท่านออกรบแล้วใครจะเป็ นคนดูแลเมืองล่ะ” ลอร์ดไพลอตเอ่ยขึ้ นบ้าง “เรื่องนี้ ท่านพี่สงั ่ ให้ท่านลอร์ดฮิวจ์แกรนแล้วมิใช่หรือ” ลูซิเฟอร์สวน ขึ้ น จนลอร์ดไพลอตต้องหุบปากนิ่ งสนิ ท “เราไว้ใจท่านนะ ท่านฮิวจ์แกรน ข้าขอฝากเจ้าหญิงเรซ่าด้วย” กษัตริย์ หนุ่ มพูดอย่างมีลบั ลมคมใน ดวงตาสีนิลจ้องมองข้ารับใช้ดว้ ยแววตาเรียบนิ่ ง ลอร์ดฮิวจ์แกรนรับค�ำอีกครั้ง ฮาเดสก็เดินเข้าไปในห้องแล้วปิ ดประตูหอ้ งอย่าง เงียบกริบ ลูซิเฟอร์ที่มองการกระท�ำของพี่ชาย เขายักไหล่เดินออกไปเหมือนกัน ทิ้ งให้ท้งั ลอร์ดไพลอตและลอร์ดฮิวจ์แกรนงุนงง “รูส้ ึกว่าฮาเดสจะหงุ ดหงิดนะ ท่านว่าไหมท่านฮิ วจ์แกรน” ลอร์ด ไพลอตมองถามท่านลอร์ดฮิวจ์แกรนที่นิ่งขรึม “นัน่ สิ” ลอร์ดฮิวแกรนจ์เอ่ยแค่น้ันก็อำ� ลาลอร์ดไพลอต ลูซิเฟอร์เดินออกมาจากพระราชวัง สายตาของชายหนุ่ มจ้องมองไปที่

94

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

บานหน้าต่างบานหนึ่ งที่ปิดตายแล้วเขาก็ถอนหายใจ “ท่านฮาเดสเพคะ” เสียงเล็กเสียงหนึ่ งดังลอดออกจากพุม่ ไม้ ลูซิเฟอร์ เหลียวมองเมื่อได้ยนิ เสียงหวานหยาดเยิ้ ม ไอริสก้าวเท้าออกมา สายตาอันแข็ง กร้าวของลูซิเฟอร์ไร้เยือ่ ใยจนหญิงสาวนึ กใจฝ่ อ “มีอะไร” ลูซิเฟอร์ดว้ ยน�้ำเสียงห่างเหิน “เอ่อ หม่อมฉันมาอวยพรเพคะ ท่านต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ เพคะ” ไอริสเอ่ยเสียงเครือ โดยที่ลซู ิเฟอร์ไม่คาดฝัน เธอก็พุง่ กอดเขาไว้อย่าง เหนี ยวแน่ นแล้วร้องไห้ “ท�ำอะไร!” ชายหนุ่ มตวาดด้วยความตกใจพลางเบี่ยงตัวออกจากร่าง นุ่ มนิ่ ม พลันนั้นเขาก็รสู ้ กึ ว่าถูกลอบมอง ลูซเิ ฟอร์เงยหน้าขึ้ นหาสายตาที่จอ้ งมอง เขา คงรูส้ ึกไปเองแน่ ๆ ใจหนึ่ งคิด แต่ไม่ใช่ เขารูส้ ึกจริงๆ!

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

เรนถูกวิลย่าลากเข้ามาในห้องเดิมที่เขาไม่ได้ใช้มานาน วิลย่าถอนหาย ในอย่างโล่งอกจนเรนต้องมองอย่างแปลกใจ “นึ กว่าท่านลูซิเฟอร์กบั ท่านฮาเดสจะทะเลาะกันเสียแล้ว ท�ำไมถึงได้ โมโหกันถึงขนาดนั้นนะ” เธอเอ่ยอย่างสงสัย “เราไม่ร”ู ้ เรนตอบเสียงแผ่ว” แล้วใครจะดูแลเมืองแทนละ ในเมื่อ กษัตริยน์ �ำทัพเองแบบนี้ ” “รูส้ ึกว่าจะเป็ นท่านลอร์ดฮิจว์แกรนนะเพคะ” เธอตอบ “แล้วท่านพ่อกับท่านแม่ของทั้งคูล่ ะ ตั้งแต่เรามาก็ยงั ไม่เห็นเลย” ค�ำถามนี้ ท�ำให้วลิ ย่าต้องเงียบ ตาก็แดงๆ “ท่านฮาเมียร์และท่านลาริน ถูกลอบสังหารตั้งแต่ท่านฮาเดสและท่านลูซิเฟอร์ยงั เยาว์แล้วเพคะ” นางก�ำนัล สาวบอกเศร้าๆ เรนนิ่ งอึ้ ง พ่อและแม่ถกู ฆ่า ท�ำไมเขาไม่เคยถามนะ “เหรอ ช่างน่ าสงสารนะ” เรนกล่าวเบาๆ สายตาจ้องมองวิลย่าที่ถือ ผ้าเช็ดหน้าไว้ซบั น�้ำตา เธอพยักหน้าเป็ นเชิงเห็นด้วย “วิลย่าต้องไปเก็บเสื้ อให้ท่านฮาเดสไม่ใช่หรือ” เรนเตือนท�ำให้หญิง

95

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

สาวนึ กได้ จึงรีบออกไป เรนยิ้ มให้เมื่อวิลย่าออกจากห้อง ฮาเดสสวมเกราะที่ถกู ขัดจนแวววาว วิลย่ามาช่วยจัดสัมภาระอย่างเร่ง รีบ เธอสอดสายตาอยากรูอ้ ยากเห็นมองเจ้านายของตน ฮาเดสที่ยนื นิ่ งเสียจน เธอกังวลจนต้องเอ่ยปากถาม “ท่านฮาเดสเพคะ” วิลย่ากลั้นใจพูด กษัตริยแ์ ห่งดาร์กจ้องหน้านาง ก�ำนัลสาวแล้วขมวดคิ้ ว “มีอะไรเหรอ วิลย่า หาอะไรไม่เจอรึ” ฮาเดสมองกองเสื้ อผ้าที่วางเทิน กันไว้บนกล่องไม้ฉลุลาย “ไม่ใช่อย่างนั้น เพคะ คือว่า...คือ” วิลย่าพูดตะกุกตะกักจนฮาเดสต้อง ถามอย่างหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน “มีอะไรอย่าอ�้ำอึ้ งสิ มีอะไรก็พดู มาสิ” “หม่อมฉันไม่กล้าถามเพคะ เกรงว่าท่านจะโกรธ” เธอก้มหน้าท�ำทีวา่ เก็บเสื้ อต่อ ฮาเดสเดินเข้ามาใกล้สาวใช้คนสนิ ท เพราะเป็ นเพื่อนกันมาตั้งแต่ เด็กๆ “พูดมาเถอะ ถ้าไม่ใช่เรือ่ งหนักหนา เราก็จะฟั ง” ฮาเดสเอ่ยเสียงเหนื่ อย หน่ ายจนนางก�ำนัลสาวต้องยิ้ ม “ท่านโกรธเจ้าหญิงเรซ่ากับท่านลูซิเฟอร์เหรอเพคะ” เธอถามตรงๆ “มะไม่” ฮาเดสต้องรีบปฏิเสธ พลางกลบเกลื่อน “เจ้าหญิงรักท่านนะเพคะ” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยน รักหรือเป็ นไม่ได้ แต่ฮาเดสก็ตอ้ งเชื่อเพราะผูห้ ญิงด้วยกันย่อมดูออก ชายหนุ่ มนึ กแล้วก็ยิ้มออกมา วิลย่าเห็นเจ้านายอารมณ์ดีขึ้นเธอก็ยิ้มอย่าง โล่งใจ ลอร์ดไพลอตแยกกับลอร์ดฮิวจ์แกรนเมือ่ มาถึงห้องของเรน ทั้งสองหยุด สนทนากันอยูช่ วั ่ ครู่ “ลอร์ดฮิวจ์แกรน ข้าขอตัวไปเข้าเฝ้ าเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์สกั หน่ อย นะ ท่านต้องการฝากเรื่องอะไรไปทูลเจ้าหญิงไหม” ลอร์ดไพลอตหันถามลอร์ด ฮิวจ์แกรน

96

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

รัฐมนตรีแห่งดาร์กปฏิเสธ ลอร์ดไพลอตจึงขอตัวเข้าเฝ้ าเจ้าหญิง หลัง จากที่ลอร์ดไพลอตขอตัวไปเข้าเฝ้ าเรซ่า ลอร์ดฮิวจ์แกรนก็ตรงดิ่งกลับบ้าน เมื่อ ไปถึงคฤหาสน์ เขาก็พบรีเวนผูเ้ ป็ นลูกสาวนัง่ น่ าเศร้าไม่ได้อยูใ่ นราชวังเหมือน เคย “กลับมาจากทานอาหารเช้าตามค�ำเชิญของท่านฮาเดสแล้วหรือลูก” ชายชราเดินเข้าไปโอบกอดลูกสาว รีเวนพยักหน้าอย่างเนื อยๆ “มีอะไรไม่สบายใจรึ ลูกสาวข้า” ลอร์ด ฮิวจ์แกรนถามเมื่อเห็นลูกสาวนัง่ หน้าเศร้า “ไม่มอี ะไรหรอกค่ะ ท่านพ่อ” เธอบอกปั ดพลางเบี่ยงตัวออกกจากอ้อม กอดของผูเ้ ป็ นบิดา ลอร์ดฮิ วจ์แกรนพิศดูลูกสาวอย่างพินิจแล้วเดาได้ “เรื่ องของท่ าน ฮาเดสรึ” ชายชราเดา”พ่อรู ้ เจ้าเจ็บปวดเพราะเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ อีกไม่นาน เจ้าจะได้ทุกสิ่ง!” บิดาพูดเป็ นนัย รีเวนจ้องใบหน้าของผูเ้ ป็ นบิดาอย่างฉงน แล้วเธอก็ยมออกมา ิ้

97

dT oo

ls

10

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

เสียงเคาะประตูทำ� ให้เรนประหลาดใจ เด็กหนุ่ มวางหนังสือที่อ่านค้าง ลง ลุกขึ้ นจากเก้าอี้ ที่วางชิดกับหน้าต่างเดินไปเปิ ดประตู “สวัสดียามบ่ายพ่ะย่ะค่ะ” ลอร์ดไพลอตโค้งค�ำนับ “ท่านคือใคร” เรนนิ่ วหน้าอย่างสงสัย “กระหม่อม ลอร์ดไพลอต รัฐมนตรีกรมการปกครองพ่ะย่ะค่ะ” ลอร์ด ไพลอตบอกต�ำแหน่ ง “สวัสดีท่านลอร์ด” เรนย่อร่างค�ำนับตามมารยาท ลอร์ดไพลอตมองเห็นหน้าชัดๆ ก็รสู ้ ึกคุน้ เคยเห็นที่ไหนนะ “ท่านลอร์ดมีธุระอะไรหรือ” เรนเชื้ อเชิญท่านลอร์ดเข้ามาภายในห้อง พลางเรียกนางก�ำนัลที่อยูแ่ ถวนั้นยกน�้ำชามาให้แก่ เรนทรุดนัง่ ตรงหน้าชายชรา “กระหม่อมมาทูลถวายรายงานที่ท่านฮาเดสออกรบพ่ะย่ะค่ะ” ท่าน ลอร์ดนัง่ ตัวตรง เรนเลิกคิ้ วเมื่อได้ยนิ ค�ำพูดของท่านลอร์ด “เรื่องอะไรละ” เขาถามอย่างระแวง “ท่านฮาเดสสัง่ กระหม่อมให้มาดูแล” ท่านลอร์ดยยังพูดไม่ทนั จบเรนก็ แทรกขึ้ น “เรื่องนั้นเรารูแ้ ล้ว!” น�้ำเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิดเต็มที คนทูลรายงาน จึงเข้าเรื่อง “ท่านฮาเดสสัง่ กระหม่อมและลอร์ดฮิวจ์แกรนให้เป็ นพระอาจารย์ถวาย

98

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

การสอนแด่ท่าน” ท่านลอร์ดหยุดไปชัว่ ครู่ “แล้วท่านฮาเดสให้เราเรียนเรื่องอะไรกัน” เรนถามเหนื่ อยหน่ าย “เจ้าหญิงต้องเรียนประวัติศาสตร์ของระหว่างสองเมืองเพิ่มเติมจากที่ ท่านเคยเรียนและเรียนการปกครองบ้านเมืองเพื่อการเป็ นราชินีพะ่ ย่ะค่ะ” “อะไรนะ!” เรนอุทานอย่างคนไม่ชอบการเรียน เขานึ กฉุ นคนที่ถือ วิสาสะสัง่ โดยลืมฐานะตนว่าเป็ นใคร “ท่านฮาเดสทราบว่าเจ้าหญิงต้องไม่ชอบใจ ท่านก็เลยฝากค�ำขอโทษ มาให้และท่านฮาเดสยังเสริมอีกว่าถ้าเจ้าหญิงไม่พอใจก็ไม่ตอ้ งเรียนก็ได้” ลอร์ด ไพลอตกล่าวช้าๆ เมื่อรูว้ า่ คูห่ มั้นองค์กษัตริยเ์ ริ่มไม่พอใจ แน่ นอน ฮาเดสรูต้ อ้ ง ใช้วธิ ีใด เจ้าหญิงนิ สยั ประหลาดนี้ ถึงจะยอม “วันไหนละ” น�้ำเสียงของเรนทอดอ่อนอ่อย “ท่านฮาเดสสัง่ ให้เริ่มในวันพรุ่งนี้ หลังจากที่ท่านยกทัพไปแล้วพ่ะย่ะ ค่ะ” ชายชราตอบ เรนพยักหน้าเป็ นเชิงรับรู ้ เขาก็ยงั แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าท�ำไมเขา ไม่ปฏิเสธนะ เป็ นเพราะอะไรกัน

PD

Fil

lP

DF

วิลย่ารีบเดินมายังห้องเจ้าหญิง เกือบเย็นแล้วท่านฮาเดสจัดทัพและ เตรียมออกเดินทางอย่างวุน่ วาย เหล่ารัฐมนตรีต่างมายืนอวยพรรวมทั้งรีเวน นางก�ำนัลสาวแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างรีบด่วน เธอถวายค�ำนับแก่ท่านลอร์ด แล้วเอ่ยธุระ “ท่ า นฮาเดสจะออกทัพ แล้ว ” เธอกล่ า วเสี ย งหอบๆ พลางรอดู สถานการณ์ “เราไม่วา่ ง” เรนตอบเสียงเรียบ วิลย่าหน้าเสีย “เราติดธุระกับท่านลอร์ดอยู่ ฝากค�ำขอโทษให้ดว้ ยที่เราไม่ได้ไปส่ง” พูดจบเด็กหนุ่ มก็หนั มาพูดคุยกับท่านลอร์ดต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้ น ลอร์ดไพลอตจะทักท้วงแต่เรนยิ้ มแล้วบังคับให้ทา่ นลอร์ดอยูต่ อ่ กระทัง่ วิลย่าเห็นว่าเจ้าหญิงคงไม่ไปเป็ นแน่ แท้ จึงถวายค�ำนับแล้วรีบไปที่ขบวนส่งเสด็จ

99

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ฮาเดสรูต้ วั อยู่แล้วว่าคู่หมั้นต้องไม่มาส่งตัวเองอย่างแน่ นอน ที่เขารู ้ เพราะเห็นวิลย่าเดินหน้าตาเจือ่ นๆ กษัตริยแ์ ห่งเมืองดาร์กนัง่ อยูบ่ นอานม้าอย่าง สง่างาม เจ้าไวท์มา้ คูศ่ ึกคึกคักร่าเริง ชายหนุ่ มมองดูเหล่ากองทัพที่แยกออกเป็ น สองฝ่ าย เริ่มเย็นลงทุกทีเขาเห็นผูเ้ ป็ นน้องควบเจ้าแบล็กม้าคู่กายออกมา เขา ท�ำเพียงโบกมือทัก ลูซิเฟอร์ทำ� ราวกับไม่เห็นอาการนั้น ส่วนฌอนที่ตอ้ งออกรบ ด้วยก็ควบม้าถอยห่างจากสองพี่นอ้ งที่ดมู ึนตึง ไม่ใช่เพราะอะไร เขารูว้ า่ ฮาเดส โกรธเขาที่ไปบังอาจจับผมคูห่ มั้น ฌอนอยากจะหัวเราะจริงๆ ถ้าหากชายหนุ่ มทั้งสองท่านแห่งดาร์กรู ้ ความจริงว่าเรนไม่ใช่เรซ่าแล้วรูว้ า่ เรนเป็ นเด็กผูช้ าย พวกนั้นจะท�ำหน้าอย่างไง ชายหนุ่ มคิดแต่แล้วก็หน้าเจือ่ นลงด้วยความรูส้ กึ บางอย่างที่คอยก่อตัวขึ้ นภายใน ใจ ธงรบโบกสะบัด เหล่าเสนาต่างตะโกนอวยพรให้ ฮาเดสยิ้ มให้แก่ทุก คนเป็ นการรับประกันว่าจะต้องได้รับชัยชนะกลับมา ลูซิเฟอร์ก็ชักม้าไปยัง กองทัพของเขาที่ถกู ส่งไปยังโรสทาวน์ ทิเมียทหารคนสนิ ทที่ถกู แต่งตั้งเป็ นแม่ทพั น�ำทัพไปเมืองกุหลาบเมื่อเห็นผูเ้ ป็ นนายจึงชักม้ามาหา “ท่านลูซิเฟอร์ พวกเราไม่อยากจะไป เราอยากจะรบเคียงข้างท่าน” ทิเมียกล่าว เหล่ากองทัพของลูซิเฟอร์ตะโกนเป็ นเชิงอ้อนวอน ลูซิเฟอร์ หน้าขรึม เขารูว้ า่ เหล่าทหารจงรักภักดีต่อเขาขนาดไหน แต่เพือ่ แผนเขาจึงสัง่ ให้ ทิเมียกลับเข้าแถว เหล่ากองทัพของฮาเดสเมื่อเห็นกองทัพของลูซิเฟอร์ท�ำเช่น นั้นก็มองเขม้น ฌอนมองดูเหล่าทหารทั้งสองฝ่ ายก็ยมหยั ิ้ น “เอาละ ได้เวลาเคลื่อนทัพแล้ว” เสียงแตรเป่ าเป็ นสัญญาน เหล่าทหาร ที่ไปยังโรสทาวน์เริม่ เคลื่อนทัพจนฝุ่นฟุ้ งกระจาย ฮาเดสมองกองทัพของน้องชาย ที่เคลื่อนที่จนลับตาแล้วหันมามองกองทัพของตน “พวกเจ้าจงรบเพื่อชัยชนะแห่งดาร์ก จงเป็ นเหล่านั กรบที่ เก่งกาจ อีวลิ ต้องถูกกองทัพเราบดขยี้ !” กษัตริยแ์ ห่งดาร์กเอ่ยเสียงดุดนั แววตาประดุจ ดัง่ สิงโตล่าเหยือ่ เหล่าทหารตะโกนรับค�ำอย่างกึกก้อง ธงแห่งราชวงศ์ดาร์กโบก สะบัดราวกับเป็ นสัญญาณแห่งชัยชนะ ฉับพลัน ร่างร่างหนึ่ งวิง่ แหวกฝูงชนเข้า มาในมือของเธอถือบางสิ่ง

100

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

“รีเวน!” ฮาเดสอุทานเมื่อเห็นรีเวนวิง่ เข้ามาหาตัวจนเขาต้องหยุดม้า ไม่ทนั ชายหนุ่ มกระโดดลงจากม้ารีบเข้าไปประคองตัวเธอ “หม่อมฉันมาอวยพร” เธอกล่าวพลางยืน่ ถุงไหมใบเล็กให้ ฮาเดสเอื้ อม มือรับแล้วเปิ ดออกดู ภายในถุงมีหอ่ เล็กใส่ไว้อีกใบ “เครื่องรางเพคะ หม่อมฉันนัง่ ท�ำให้ท้งั คืน” เธอบอกด้วยกิริยาเอียง อาย ฮาเดสได้ฟังก็นิ่งอึ้ ง ได้แต่เก็บถุ งใบนั้ นไว้แล้วลุกขึ้ น ใบหน้ามีแวว ประหลาดใจบางอย่าง รีเวนเห็นชายอันเป็ นที่รกั เงียบ เธอก็หน้าเสีย “ขอบใจ” ฮาเดสกล่าวเสียงแผ่วแล้วยืน่ เครื่องรางคืนให้แก่รีเวน “มัน อาจจะท�ำให้เธอเสียใจ ขอโทษ” ชายหนุ่ มพูดจบเขาก็ยื่นถุงคืนโดยที่รีเวนยัง ไม่ทนั รับ ถุงไหมร่วงหล่นช้าๆ ตกลงบนพื้ น รีเวนน�้ำตาเริม่ ไหล เธอเป็ นฝ่ ายพ่าย แพ้ ในตอนที่เธอหลงรักลูซเิ ฟอร์เธอก็ถกู ปฏิเสธอย่างเฉยเมยและนี่ กอ็ กี ครัง้ เธอ ไม่สวยหรืออย่างไร ท�ำไมใครๆ ต้องไปหลงรักยัยเจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ดว้ ยนะ เมื่อคิดเช่นนี้ จึงก�ำถุงเครื่องรางที่เธอเก็บขึ้ นไว้อย่างแน่ นหนา มือมือหนึ่ งเอื้ อม มือมาลูบศีรษะอย่างแผ่วเบา ลอร์ดฮิวจ์แกรนผูเ้ ป็ นบิดาของเธอนัน่ เอง “ไม่ตอ้ งกังวล รีเวน เจ้าต้องได้ทุกสิ่ง!” ฮาเดสกระโดดขึ้ นม้า ฌอน อยากจะกล่าวอะไรสักหน่ อยกับเจ้าชายแต่เขาต้องชะงักเมือ่ เห็นลูซเิ ฟอร์ตดั หน้า ไป พูดอะไรบางอย่างที่ทำ� ให้ฮาเดสต้องหัวเสีย “เคลือ่ นทัพ!” น�้ำเสียงของชายหนุ่ มสัน้ และห้วน เหล่ากองทัพจึงเคลือ่ น ตัวช้าๆ โดยมีฮาเดสน�ำ ลูซิเฟอร์ควบม้าออกมาข้างนอกแล้วปิ ดกระบังหน้าของ ชุดเกราะ ดวงตามีแววครุ่นคิดแล้วเขาควบม้าช้าๆขึ้ นไปยังข้างหน้าแต่เขาก็ยงั ไม่วายที่จะหันมองไปยังราชวัง เรนที่อา้ งว่าติดธุระกับลอร์ดไพลอตเมื่อเห็นวิลย่าออกไปเขาก็ไล่ท่าน ลอร์ดออกไปทันที แล้วกลับไปนัง่ ยังเก้าอี้ ริมหน้าต่างที่มองเห็นขุนเขาที่อยูไ่ กล ลิบๆ เขาชักจะชอบห้องนี้ ขึ้ นมาบ้างแล้วละ ทั้งที่หอ้ งนี้ มีการตกแต่งที่เขาเกลียด เด็กหนุ่ มเดินไปหยิบหมอนสีหวานขึ้ นมาวางไว้บนตัก ป่ านนี้ ฌอนคงออกรบแล้ว

101

เขาต้องเบื่อไปอีกนาน เด็กหนุ่ มครุน่ คิดถึงการเรียนในวันพรุง่ นี้ แล้วถอนหายใจ ช่างเป็ นวันที่น่าเบื่อเสียจริง

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

รุ่งอรุณ เรนนอนหลับอุตุจนวิลย่านึ กเป็ นห่วงเมื่อไม่เห็นเจ้าหญิงตื่น เธอยืนลังเลอยู่หน้าประตูอย่างชัง่ ใจ เรนที่นอนหลับเป็ นตายต้องตื่นขึ้ นเมื่อ ได้ยนิ เสียงเคาะประตูเริ่มจากเบาๆ แล้วค่อยดังขึ้ นตามล�ำดับ เด็กหนุ่ มที่ลืมตัว ไปชัว่ คราวว่าตัวเองไม่ได้อยูใ่ นโรสทาวน์ก็ตะโกนบ่นงึมง�ำไปด้วยเสียงอันดังด้วย ความร�ำคาญ “วิลย่าเพคะ ขออภัยที่มารบกวนในยามเช้า” วิลย่าตะโกนบอก เมื่อเจ้าชายตัวยุง่ ได้ยนิ ก็รีบกระโดดลงจากที่นอนมองดูชุดนอนที่เป็ น เสื้ อเชิ้ ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ� เรนรีบลัน่ ดาลประตู “อ้อ วิลย่าหรือ ขอโทษนะมีธุระอะไรหรือ” เรนพูดผ่านประตู “หม่อมฉันมาปลุกเจ้าหญิงเพคะ ท่านฮิวจ์แกรนฝากมาบอกว่าหลัง ทานอาหารเช้าให้เจ้าหญิงไปพบที่หอ้ งเรียนเพคะ” เธอรายงานเสียงเจื้ อยแจ้ว เรนนิ่ งเงียบจนวิลย่านึ กห่วง “เจ้าหญิง” เธอเรียกซ�้ำอย่างเป็ นห่วง เรนไม่ได้อยูห่ น้าประตูแล้ว เด็ก หนุ่ มถอดเสื้ อออกแล้วหยิบอ่างทองเหลืองใส่น้�ำจากอ่างใหญ่จนเต็ม เสียงวิลย่า ยังเรียกจนเรนรูส้ ึกหงุดหงิดอย่างไรพิกล “เราก�ำลังอาบน�้ำอยู่ วิลย่าไปท�ำอย่างอื่นเถอะ เราบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามายุง่ ตอนที่เราอาบน�้ำหรือแต่งตัว ถ้ามีอะไรเราก็จะเรียก” เด็กหนุ่ มพูด พลางวักน�้ำจากอ่างล้างหน้า เงาที่สะท้อนอยูบ่ นผิวน�้ำที่กระเพื่อมเบาๆ ปรากฏ เป็ นใบหน้าของหญิงสาวที่มีดวงตาเศร้าหมอง เรนที่มวั แต่ลา้ งหน้าอยู่ไม่ทนั สังเกตเห็น ใบหน้านั้นก็เลือนหายเมื่อเขายกน�้ำเททิ้ ง ‘เจ้าชาย---อยูใ่ นอันตราย’ เรนสะดุง้ เมื่อรูส้ ึกว่ามีใครกระซิบอยูข่ า้ งๆ ทว่าเขาอยูค่ นเดียวจึงสรุป ว่าหูแว่ว เมื่อคิดเช่นนั้น เรนก็แต่งตัวอย่างรวดเร็ว พลางเปิ ดประตูออกมา เขา เดาได้อยูแ่ ล้วว่าวิลย่าต้องยืนรอเขาอย่างอดทนแน่ นอน เรนจึงไม่กล่าวอะไรมาก แค่เดินตรงไปยังห้องอาหาร

102

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เจ้าชายตัวร้ายเริ่มรูส้ ึกว่าราชวังนี้ คลายความเงียบเหงาและดูสดใสขึ้ น มาได้ เด็กหนุ่ มคิดเรื่อยเปื่ อยจนมาถึงห้องอาหารอันเงียบกริบ เรนกวาดสายตา มองบนโต๊ะที่จดั วางจานไว้ชุดเดียว “เจ้าหญิงไม่ทานอาหารเช้าก่อนหรือเพคะ” วิลย่าถามเมือ่ เห็นเรนเดิน ผ่านโต๊ะ เธอเป็ นห่วงเพราะท่านฮาเดสสัง่ ให้เธอดูแลเจ้าหญิงให้ดีๆ อย่าให้ขาด ตกบกพร่องระหว่างที่ไม่อยู่ เรนตอบปฎิเสธ วิลย่าจะอ้าปากพูด เรนรูท้ นั จึง ตัดบท “ยกแค่น้�ำชามาให้ก็พอ แล้วห้องเรียนละ” เรนถามต่อ วิลย่าจึงจ�ำยอมพาเจ้าหญิงไปยังห้องเรียน ตามรายทางเงียบเชียบ แสงแดดสะท้อนเข้ามาตามกระจกท�ำให้บรรยากาศดูสดชืน่ ขึ้ นบ้าง พวกเขาเดิน ไปหยุดที่หอ้ งห้องหนึ่ งที่มปี ระตูเป็ นลวดลายธรรมดาต่างจากห้องอืน่ นางก�ำนัล สาวเปิ ดประตูเข้าไป แสงแดดสาดกระจายจนรูส้ ึกแสบตา เรนปรับตัวได้ก็ลืมตา ขึ้ น ในห้องติดม่านก�ำมะหยีข่ ลิบด้ายทอง หน้าต่างกระจกบานใหญ่มองเห็นข้าง นอกได้เป็ นภาพทะเลสาบเล็กๆ จนเรนรูส้ ึกทึ่งกลับการสร้างราชวังของดาร์ก เขาเคยคิดว่าที่นี่ไม่สวยเท่าโรสทาวน์แต่เขากลับคาดผิดเสียได้ เรนยืนมองแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาก็รสู ้ กึ ชอบใจเดินเข้าไปแตะกระจก ดื่มด�ำ่ ภาพทะเลสาบสะท้อนประกายแดดระยับ ด้านหลังมีเทือกเขาขาวโพลน จากหิมะตัดกับท้องฟ้ าสีคราม วิลย่ายืนถอยห่างๆ เมื่อร่างร่างหนึ่ งก้าวเข้ามา ลอร์ดฮิวจ์แกรนแต่งตัวด้วยเสื้ อคลุมตัวยาวสีเข้มหยุดจ้องเจ้าหญิงคู่หมั้น นาง ก�ำนัลสาวถวายค�ำนับ ส่วนเรนไม่รตู ้ วั เลยว่าอาจารย์ได้มาถึงแล้ว “ท่านแม่ทพั มีสาส์นเข้ามาขอรับ” ลอร์ดวิลเลียมเอื้ อมมือรับสาส์น แล้วเปิ ดอ่าน ใบหน้าที่ชราภาพยิ้ มออกมาอย่างดีใจสุดขีด อัศวินชราเดินเข้าไป หากองก�ำลังที่อ่อนแรงแล้วประกาศ “ทางดาร์กส่งกองทัพมาแล้ว เรามีความหวังแล้ว เพราะทางดาร์กส่ง กองก�ำลังอันเข้มแข็งมาให้” เหล่าทหารต่างโห่รอ้ งอย่างมีชยั อัศวินวิลเลียมยิ้ ม อย่างอ่อนแรง ในใจส่วนลึกครุ่นคิดถึงเจ้าชายตัวน้อยที่หายไป “ท่านว่ามันแปลกไหม ท่านวิลเลียม” อัศวินเรวาน สหายสนิ ทของ

103

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ลอร์ดวิลเลียมกล่าวอย่างกลัดกลุม้ “แปลกอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ” ลอร์ดวิลเลียมถามอย่างสงสัย อัศวินเรวานถอนหายใจ “ท�ำไมทางดาร์กต้องส่งกองก�ำลังที่เข้มแข็งมา ให้ฝ่ายเราด้วยทั้งที่ทางนั้นก็ติดพันการรบกับพวกอีวลิ อันชัว่ ร้ายอยู่ ท่านไม่นึก แปลกใจเลยรึ ในใจข้ารูส้ ึกไม่สบายใจเลยที่ได้ยนิ ทางดาร์กถูกพวกอีวลิ บุก ข้า กลัวต�ำนาน ข้ากลัวเจ้าหญิงเรซ่าจะตกอยูใ่ นอันตราย จดหมายจากคนที่ท่านส่ง ไปก็ยงั ไม่มีมา” ลอร์ดวิลเลียมมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้ นมาทันที “ท่านคิดรึว่าข้าจะไม่ หวาดกลัว เจ้าชายเรนก็หายไป แต่ท่านก็ไว้ใจได้วา่ ฌอนต้องดูแลเจ้าหญิงเรซ่า ได้ ถ้าข้าเสร็จการศึกกับพวกวอเตอร์ ข้าจะไปเยีย่ มเจ้าหญิง เมื่อสักครู่ท่านว่า ท่านกลัวต�ำนานอันเหลวไหลนั้นรึ ข้าคิดว่ามันไม่เป็ นจริงหรอก” ท้ายประโยค ลอร์ดวิลเลียมกล่าวขรึมเครียด แต่กอ่ นทั้งคูจ่ ะได้ปรึกษากันต่อ ทหารนายหนึ่ ง ก็วงิ่ เข้ามาหาและยืน่ สาส์นอีกฉบับให้ “ทางกองทัพแห่งดาร์กจะยกมายังชายแดนเย็นนี้ ” วิลเลียมอ่านเสียง ดัง “อีริคเจ้าจงน� ำข้อความนี้ ไปประกาศให้แก่เหล่าทหารแล้วเจ้าจงบอก ให้ทหารให้ทำ� การต้อนรับกองทัพ ท่านมีขอ้ เสนอแนะอะไรหรือไม่ท่านเรวาน” อัศวินชราหันถามเพื่อนที่ยนื นิ่ ง อัศวินเรวานส่ายศีรษะเป็ นเชิงปฏิเสธ เมือ่ ไม่เห็นเพือ่ นรักไม่กล่าวอะไร ลอร์ดวิลเลียมก็ยนื่ จดหมายคืนแก่อีริค เรนนัง่ อย่างง่วงเหงาหาวนอน เด็กหนุ่ มนัง่ สัปหงกฟั งลอร์ดฮิวจ์แกรน ที่กำ� ลังสอนเรื่องประวัติศาสตร์ระหว่างสองแคว้นเป็ นชัว่ โมงแรกแห่งการเรียน หลังจากวิลย่ายกน�้ำชามาให้แก่เจ้าหญิง เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก�ำนัลสาว ก็ไปท�ำงานอื่นต่อ “ประวัติศาตร์แห่งดาร์กกับโรสทาวน์เริ่มตั้งแต่สมัยท่านลิเวียธาน เมือ่ เกิดสงครามกลางเมืองโรสทาวน์และเมืองอีวลิ ท่านเมโรส ราชินีแห่งโรสทาวน์ หนี จากการคุกคามของเหล่าอีวลิ ” เสียงของลอร์ดฮิวจ์แกรนดังหึง่ ๆ เหมือนเสียง

104

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ผึ้ งกระพือ ดวงตาคูส่ ีน้�ำตาลปรือลง “ท่านลิเวียธานแห่งดาร์กจึงเข้าช่วยเหลือโดยบังเอิญในระหว่างการ เดินทาง เหล่าอีวิลที่เห็นท่านลิเวียธานก�ำลังสับสนและพะวักพะวนกับท่าน เมโรสที่เจ็บพระครรภ์จึงมุง่ เข้าลอบท�ำลายจนท่านลิเวียธานบาดเจ็บ โดยที่ยงั พยายามต่อสูจ้ นปากแผลที่เปิ ดมากขึ้ นเรือ่ ยๆ แล้วลิเวียธานก็ลม้ ลงต่อหน้าท่าน เมโรสที่พยามเดินเข้าไปหาคนที่คอยปกป้อง ท่านเจ็บพระครรภ์เกินกว่าจะไป ถึงท่านลิเวียธาน ท่านจึงสลบไป จูๆ่ ก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดขึ้ น” เสียงของฮิวจ์แกรนยังดังสะท้อนไปมา เรนเริ่มรูส้ ึกตกในภวังค์บาง อย่าง “แสงสีทองสะท้อนจากร่างของราชินีแห่งโรสทาวน์จนท�ำให้พวกอีวลิ ที่ จ้อ งรุ ม ท� ำ ลายท่ า นเมโรสสลายกลายเป็ นผุ ย ผง ท่ า นลิ เ วี ย ธานที่ เ ห็ น ปรากฏการณ์น้ันเมื่อเห็นราชินีแห่งโรสทาวน์ปลอดภัย จึงสิ้ นชีพอย่างสงบ เมื่อ เสร็จสิ้ นศึกท่านราชาฟารอนก็ออกตามหาราชินี เมื่อเห็นราชินีนอนอยูภ่ ายใต้ ต้นแอปเปิ ลสีมว่ งพร้อมกับท่านลิเวียธานที่ตายไปแล้ว สายตาดัง่ เหยีย่ วของท่าน ก็สำ� รวจรอบด้าน จนเห็นซากศพของพวกอีวลิ ก็เดาได้ ท่านรีบวิง่ เข้าไปหาราชินี เมือ่ รูว้ า่ ท่านเมโรสจะคลอด ท่านราชาฟารอนจึงเรียกเหล่านางก�ำนัลที่รอดชีวติ มาท�ำคลอดทันที ท่านเมโรสคลอดพระธิดา ท่านรูส้ ึกผิดหวังแต่เก็บง�ำไว้ เมื่อ เห็นราชินีฟื้น ท่านราชาฟารอนสอบถามเกี่ยวกับชายหนุ่ มที่เข้าช่วยเหลือ ท่าน เมโรสเล่าให้สามีให้ฟังจนหมด ท่านราชาฟารอนจึงตั้งชื่อให้แก่ลกู สาวว่า เรวิน ธิยา่ เพื่อเป็ นเกียรติแก่ท่านลิเวียธาน” ท่านลอร์ดพูดอย่างระมัดระวังเมื่อเอ่ยค�ำว่า ‘เรวินธิยา่ ’ ชายชราจ้อง เจ้าหญิงที่นอนหลับไปแล้วจนเรนสะดุง้ เมื่อเห็นว่าเงียบเกินไป เด็กหนุ่ มจึงตื่น ขึ้ นแต่ตอ้ งพบกับสายตาต�ำหนิ จากท่านลอร์ด เรนจึงยิ้ มแหย “ถะ…ถึงไหนแล้วหรือท่านฮิวจ์แกรน” เรนพูดพลางหาวหวอด “เจ้าหญิง วันนี้ พอแค่นี้ หวังว่าครั้งหน้าท่านจะใส่ใจให้มากกว่านี้ เพื่อ การเป็ นราชินีที่สมบรูณใ์ ห้กบั เมืองดาร์กของเราได้” เรนได้ยนิ ค�ำพูดนี้ ถึงกับยิ้ มให้อย่างอ่อนหวานสุดๆ “เราทราบ แต่ถา้ ท่านจะหาวิธีสอนให้แก่เราใหม่เพื่อให้มนั น่ าสนมากกว่านี้ เราก็ไม่วา่ อ้อ เรื่องที่

105

dT oo

ls

ท่านสอนมาเรารูห้ มดแล้ว หาเรื่องใหม่มาสอนเราบ้าง” เด็กหนุ่ มพูดช้าๆ แล้ว ยืนขึ้ นอย่างปลอดโปร่ง เขาเดินไปริมหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นบรรยากาศ ข้างนอก ลอร์ดฮิวจ์แกรนรูส้ ึกอับอายที่ถูกฉี กหน้าอย่างรุนแรงแต่ชายชราไม่ กล่าวอะไรต่อ ท่านลอร์ดรูส้ ึกกลัวกับอ�ำนาจบางอย่างที่เจ้าหญิงแห่งโรสทาวน์ มีแตกต่างกับหญิงสาวคนอื่นๆ “กระหม่อมขอตัว!” ท่านลอร์ดกล่าวอย่างเย็นชาแล้วเดินออกจากห้อง ปล่อยให้เรนนัง่ มองข้างนอก เขาได้ยนิ ค�ำพูดของท่านลอร์ดชรา

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

ฮาเดสเดินไปเดินมาอย่างงุม่ ง่ามและหงุดหงิด สายตาที่ขนุ่ มัวมองออก ไปนอกกระโจมพักที่มืดมิดเพราะฝนตกกระหน�ำ่ ปากของชายหนุ่ มพึมพ�ำอะไร บางอย่างจนลูซิเฟอร์ที่เอนตัวพิงเสากระโจมหรี่ตามอง “ฝนบ้า ดันมาตกเอาตอนนี้ เสียได้” ฮาเดสบ่นอย่างหัวเสีย “เป็ นลางร้า ยจริ ง ๆ” องค์ก ษั ตริ ย์แ ห่ง ดาร์ก บ่ น ต่ อ อย่า งหงุ ด หงิ ด ลูซิเฟอร์เห็นท่าทีของผูเ้ ป็ นพี่ชายจึงกล่าวเสียงเรียบสนิ ท “ท่านพี่ ใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ทางอีวลิ คงเกลียดสายฝนนี้ เหมือนกัน” “แต่วา่ ” ฮาเดสขัด “มันดูเหมือนลางร้าย ฉิบ!” เขาสบถเมื่อเดินสะดุด กองสัมภาระ “มันเป็ นลางชัยชนะ--” เจ้าชายที่สองแห่งดาร์กยังไม่ทนั พูดจบ นาย ทหารคนหนึ่ งวิง่ เข้ามาในหกระโจมด้วยตัวที่เปี ยกโชกเข้ามาขัดเสียก่อน “มีอะไร” ฮาเดสเป็ นคนถาม น�้ำเสียงดูเหมือนจะลงใส่ใครก็ได้ง่ายๆ ถ้ามีคนขัดหรือพูดไม่ถกู หู “หน่ วยลาดตระเวนจับคนสอดแนมได้พ่ะย่ะค่ะ” นายทหารผูน้ ้ั น รายงาน “จับคนสอดแนมได้ง้นั หรือ” ฮาเดสถามห้วนๆ นายทหารนายนั้นนึ กภาวนาอย่าให้ทา่ นฮาเดสลงความโกรธใส่เขาเลย “แล้วมันอยูไ่ หน” ฮาเดสถามเสียงเย็น นายทหารนายนั้นชี้ ไปยังด้านนอกที่มืดมิด ฝนเริ่มซา ลูซิเฟอร์ลม้ ตัว

106

นอนทันทีเมื่อผูเ้ ป็ นพี่สงั ่ การกับอัศวินเสร็จ เขาหลับในเวลาอันรวดเร็วโดยไม่รู ้ ว่าเหยือ่ ที่จบั ได้จะท�ำให้ฮาเดสผูอ้ ่อนโยนสนุ กแค่ไหน

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

เหยือ่ ดิ้ นรนออกจากพันธนาการอย่างทุกข์ทรมาน ฮาเดสยืนมองการ กระท�ำของเหยือ่ อย่างเรียบเฉย “ไม่ใช่คนของเมืองอีวิลนี่ !” เสียงอุทานหลุดออกมาจากปากใครคน หนึ่ งท�ำให้สายตาของทุกคนเพ่งมองอย่างพิจารณา เชลยที่ถูกจับมีผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าน�้ำทะเล ใบหน้าที่แม้จะแปดเปื้ อนโคลนก็ยงั พอเห็นเค้าความงาม “วอเตอร์” ใครคนหนึ่ งกล่าว ฌอนถอนหายใจอย่างเหนื่ อยหน่ ายเมื่อมองออกนอกกระโจม เสียง เอะอะโวยวายมันท�ำให้เขานอนไม่หลับจนต้องออกมาดู เขาเห็นกลุม่ คนรุมล้อม บางสิ่ง ซึ่งกระตุน้ ความสนใจของเขา ชายหนุ่ มเบียดเสียดฝูงคนเข้าไปอย่าง ล�ำบาก สายตาของฌอนจับจ้องที่ฮาเดสที่มองใครบางคนนัง่ อยูบ่ นพื้ นเฉอะแฉะ คนผมทองเงยหน้าขึ้ นช้าๆ พร้อมกับสายตาที่ตื่นตะลึงของฌอน “ท่า--” ร่างนั้นพยายามกล่าวบางสิ่งแต่ชะงักไป ฮาเดสจับความผิดปกติน้ันได้จงึ ถามทูตแห่งโรสทาวน์ “เจ้ารูจ้ กั มันรึ” ฌอนมองเชลยที่ถกู พันธนาการอยูช่ วั ่ ครูแ่ ล้วส่ายศีรษะเป็ นเชิงปฏิเสธ แต่แววตาเรียบลึกปรากฏแววกังวล “คนของแคว้นวอเตอร์” ฮาเดสกล่าวเหมือนเยาะท�ำให้เหยือ่ ต้องเอ่ย ปากกล่าวอย่างเจ็บใจ “เจ้าคนถ่อย อย่าดูถกู อาณาจักรอันยิง่ ใหญ่ของเรานะ!” “เปล่า ดาร์กไม่เคยดูถกู อาณาจักรวอเตอร์หรอก” ฮาเดสเน้นค�ำพูด สุดท้ายด้วยความพอใจและเยาะยิง่ กว่าเดิม คนผมสีทองรูต้ วั ว่าพลาดไป เขากัดริมฝี ปากแน่ นอย่างเจ็บใจ กษัตริย์ แห่งดาร์กเห็นการกระท�ำแบบนั้น จึงสัง่ ให้อศั วินในสังกัดบีบคางไว้เพือ่ ไม่ให้กดั ลิ้ นตาย ฌอนรีบปราดเข้าไปบีบคางคนแรกเพราะอยูใ่ กล้ที่สุด “อย่างเพิ่งท�ำอะไรบุ่มบ่าม” เสียงที่กระซิบอย่างรวดเร็ว ท�ำให้คนผม ทองใจเย็นกว่าเดิม

107

เครียด

“ท่านฮาเดสจะท�ำอย่างไรกับเขา เอ่อ...มันดีพะ่ ย่ะค่ะ” ฌอนถามเสียง

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito rw

ith

Fr

ee

W

rit

er

an

dT oo

ls

ฮาเดสมองท้องฟ้ า สายฝนเริ่มโปรยปรายอีกครั้ง “เอาเชือกผูกมันไว้ กับต้นไม้ โน่ น!” ชายหนุ่ มสัง่ นายทหารนายหนึ่ ง คนผมทองมองอย่างอาฆาต เชลยหนุ่ มไม่ปริปากอ้อนวอนเด็ดขาด ผมสีทองเปี ยกแนบศีรษะ ดวงตา สีฟ้ากลายเป็ นสีน้�ำเงินเข้มดัง่ สีทะเลลึกแฝงแววทระนง น�้ำฝนช่วยชะคราบโคลน ออกเผยให้เห็นผิวขาวซีด ส่วนเสื้ อผ้าขาดกะรุง่ กะริ่ง และบาดแผลที่เกิดจากการ ต่อสูก้ บั อัศวินแห่งดาร์ก สายฝนเยียบเย็นที่ไร้ความเมตตายังไม่หยุดกระหน�ำ่ เชลยหนุ่ มพยายามแก้มดั เชือกที่พนั รอบข้อมือ เขาพยายามหลายครั้งหลายครา จนเลือดไหลซึม เพราะเชือกบาดข้อมือ “พยายามดีนี่” ฮาเดสกล่าวเยาะจากหลังต้นไม้ เสื้ อเกราะวับวาว ดูน่า สะพรึงยามยืนอยูท่ ่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน�ำ่ สายฟ้ าที่ผ่าลงมาเป็ นระยะๆ ส่องให้เห็นแววตาดุจดัง่ ปี ศาจร้ายล่าเหยือ่ ที่ไม่ยอมปล่อยเหยือ่ ให้หลุดมือ ฮาเดสเดินตรงไปหาเชลยหนุ่ มช้าๆ โดยไม่ใส่ใจกับสภาพเปี ยกโชก

108