หวงรักเสนหา
1
Rain-at-Rose
2
หวงรักเสนหา
3
Rain-at-Rose
4
หวงรักเสนหา
D กลางฤดูฝน อากาศยังร้ อนอบอ้ าวจนเหงื อไคลไหลย้ อยเต็มหน้ าทําให้ รู้ สึกเหนอะหนะ ต้ นธาราปาดเหงื อออกจากหน้ าผาก ชายหนุ่มคลี รอยยิม0 อบอุ่น มอบให้ แก่เด็กๆ ทีม ารอรับฉีดวัคซีนพร้ อมมารดา “อากาศอบอ้ าวแบบนี 0 ดูทา่ ฝนคงจะตกนะครับ” ชายหนุม่ วางเข็มลงบนถาด คุยกับมารดาของเด็กน้ อยเบะหน้ าร้ องไห้ เมื อ เห็นเข็มฉีดยาแหลมคม มารดาของเด็กน้ อยเหลือบมองท้ องฟ้ าก่อนหันมาพูดกับ คุณหมอพร้ อมปลอบบุตรไปพลาง “ได้ ยินเสียงฟ้ าคํารามครื นๆ คงไม่เกินเย็นนี 0ดอกคุณหมอ” นํ 0าเสียงแปร่งๆ พยายามเอื 0อนเอ่ยภาษาไทย ต้ น ธาราใช้ สํา ลีเ ช็ ด ตรงรอยเข็ ม ฉี ด ยา คุณ หมอยิ ม0 บางๆ ให้ ส าวชาว กะเหรี ยงสะกอหรื อชาวกะเหรี ยงขาว “เสร็ จแล้ วครับ” ชายหนุม่ บอกเธอ หญิ งสาวแม่ลกู อ่อนยิ 0มให้ นางก้ มหน้ าถามบุตรชายด้ วยสําเนียงภาษา ถิ นที ต้นธารายังไม่ชินเสียที “ต่า กุ๊ ญ่า ถ่อ เตอ แจ๊ ะ หา” (อาการดีขึ 0นหรื อยัง)
5
Rain-at-Rose เด็กน้ อยผงกหัว คุณหมอหนุ่มมองภาพแม่ลกู อ่อนเดินจากไป รู้ สกึ สะทก สะท้ อนเรื องตัวเองในหัวใจ ต้ นธาราดึงถุงมือยางออก แตะขมับ “เหนื อยหรื อคะ?” เสียงใสๆ ของคุณหมอมาริ สาถามขึ 0น ชายหนุม่ มองเธอขณะเก็บของลงในกระเป๋ า “นิดหน่อยครับ” สายตามอง ชาวบ้ านที มารอรักษาในศาลามุงแฝกเริ มบางตา ต้ นธาราสะพายกระเป๋ าขึน0 บ่า เขาเดินตามคุณหมอมาริ สาขึน0 รถที ทาง ค่ายสิงหราชส่งมารับเพื อความปลอดภัย เนื องจากปั ญหาความไม่สงบในเขตแดน ประเทศเวียงนวรัฐะ นับตัง0 แต่การล่มสลายของอํานาจกษั ตริ ย์ แผ่นดินของชนกลุ่มน้ อยใน เวียงนวรัฐะถูกยึดครองโดยนายพลคะฉิ นตังตนเป็ 0 นเจ้ าหลวง ผู้ที ภกั ดีต่อเจ้ าหลวง องค์ก่อนถูกเข่นฆ่าอย่างทารุ ณรวมทังองค์ 0 หญิ งมนัสหยาผู้เป็ นเจ้ านางหลวง เจ้ า หลวงและรัชทายาทจึงต้ องหนีออกจากเวียง กลุ่มผู้คนที ยงั ภักดีจึงจับอาวุธก่อตังเป็ 0 นกลุ่มกองโจรกู้แผ่นดินขึ 0นสู้เพื อ ปลดแอกประเทศและสถาปนาเจ้ าหลวงขึ 0นใหม่ เหตุการณ์ว่นุ วายในเวียงนวรัฐะ ก่อให้ เกิดกองโจรที อาศัยแฝงเหตุการณ์พลิกผันทางการเมืองเข้ าปล้ นสะดมหมูบ่ ้ าน ตามเขตชายแดนจนเป็ นที หวาดกลัว ทางกองกําลังรักษาดินแดนจึงเข้ มงวดกวดขัน ออกตรวจพื 0นที และคุ้มครองเหล่าแพทย์อาสาเมื อออกพื 0นที ตรวจรักษาโรคฟรี ต้ นธารายกลังยาขึน0 หลังรถ มือหนาคู่หนึ งยื นมาช่วยอย่างมีมิตรไมตรี คุณหมอหนุ่มเงยหน้ าขึ 0น เห็นร่ างสูงใหญ่ ดวงหน้ าอ่อนโยนยิ 0มให้ ด้วยความเป็ น มิตร “ขอบคุณครับผู้กองนาคี” ต้ นธาราเอ่ยขอบคุณเบาๆ เมื อร่ างสูงยกลังยา หนักๆ ขึ 0นหลังรถยีเอ็มซีให้ “เห็นคุณหมอตัวผอมๆ แบบนี 0แต่แข็งแรงน่าดูนะครับ” ร้ อยเอกนาคีเอ่ย 6
หวงรักเสนหา ต้ นธาราเพียงยิ 0ม แล้ วรับลังยามาจากเพื อนร่วมงานอีกที “เฮ้ ย ไอ้ น าคี มึ ง อยู่นี เ องรึ ว ะ? มาอู้ง านอะไรแถวนี ”0 เสี ย งห้ า วๆ ดัง เบื 0องหลัง คุณหมอหันมอง ในใจเต้ นกระหนํ า ใบหน้ าขาวเบือนหนี ส่งลังกระดาษให้ เพื อนที รอรับอยูบ่ นรถอีกทอด ร้ อยเอกนาคียืนจ้ องมองผู้มาใหม่ “อุวะ เอ็งมีอะไรหนักหนาไอ้ ภานุ” นํา0 เสียงร้ อยเอกนาคีหงุดหงิด ท่าที คล้ ายเสียดายบางสิง บางอย่าง สายตาคมกร้ าวของผู้มาใหม่จ้องแผ่นหลังผอมๆ ของคุณหมอต้ นธารา ก่อนเบนสายตามาทางเพื อนสนิท “แกนี ก็เหลือเกิน มานี โว้ ย ไป! ไปช่วยเก็บของให้ เสร็ จเลยโว้ ย จะได้ กลับ ค่ายเร็ วๆ” ร้ อยเอกภานุวา่ ดึงเพื อนออกห่างจากคุณหมอ ต้ นธาราพรูลมหายใจเบาๆ หันมองร่างสูงสองร่างเดินเคียงกันไปในศาลา ดวงตาสีนํ 0าตาลมีรอยความรู้สกึ บางอย่างเอ่อล้ น ...ก็ได้ แต่คิดเท่านันแหละ... 0 สายตาทอแววเศร้ า ความรู้ สึกในหัวใจเอ่อล้ นจนแทบระงับไม่อยู่ อยาก ร้ องเรี ยกจนไม่อาจห้ ามใจ มองแผ่นหลังของร่างสูงคุยกับเพื อนสนิท ต้ นธารารู้ ว่าไม่ มีวนั ที จะก้ าวข้ ามเส้ นแห่งความจริ งออกไปได้ จึงกักขังตัวเองอยูใ่ นโลกแห่งความฝั น ...มันน่าสมเพชตัวเองจริ งๆ... คุณหมอกลํ 0ากลืนความขมขื นจากผลความรู้สกึ ไว้ “หมอธารครับ เหลือลังสุดท้ ายแล้ วครับ” คําพูดดังเหนือหัว ต้ นธารารู้ สึกตัว ก้ มลงหยิบลังยาส่งให้ เพื อนต่อจนกระทัง เสร็ จงาน คุณ หมอขึ 0นนัง หลังรถ เหล่าแพทย์อาสาทุกคนเหนื อยอ่อนจนไม่มีใครอยากพูดอะไร ทุก คนนัง เงียบงัน 7
Rain-at-Rose ต้ นธาราพิง แผ่นหลังกับพนัก เบาะ ตัว โยกไปมาเมื อ รถขับ บนเส้ น ทาง ขรุขระ เขาเผลองีบไปเหมือนกันแต่สะดุ้งตื นเพราะจู่ๆ รถยีเอ็มซีก็หยุดกะทันหัน ต้ น ธาราเงยหน้ า ปรื อดวงตาขึ 0นมอง ผู้กองภานุยืนเท้ าเอวบอกเหตุขดั ข้ อง “ขอโทษด้ วยครับ หม้ อนํ 0ารถเสีย เรา ต้ องรออยูท่ ี นี สกั ระยะ” เสียงบ่นอุบดังขึ 0นเบาๆ ผู้กองหนุ่มกล่าวขอโทษขอโพย ก่อนลงจากรถไป ดู ต้ นธาราลงมานัง ขัดสมาธิบนพื 0นรถ มองนาฬกิ าข้ อมือ “นี ก็เย็นแล้ ว จะถึงโรงพยาบาลก่อนคํ ารึ เปล่าไม่ร้ ู ” เสียงเล็กๆ ของพวก ผู้หญิงดังขึ 0น สายตาของพวกหล่อนกังวลใจ “น่าจะถึงก่อนคํ านะครับ ผู้กองคงใช้ เวลาซ่อมไม่นาน” ต้ นธาราบอกพวกเธอ ตัวเขากังวลใจไม่แพ้ กนั เพราะจู่ๆ รถเสียกลางทาง ขึ 0นมา เกรงว่าจะถูกปล้ น แม้ วา่ มีทหารคุ้มกันก็ตาม ต้ นธาราลุกขึ 0นเพื อจะไปถามความคืบหน้ าเมื อรู้ สกึ ว่านานเหลือเกิน เขา กระโดดลงจากหลังรถ เดินไปข้ างหน้ า “ไอ้ เวรเอ๊ ย กูบอกให้ มึงเช็คดีๆ แล้ วนะ มึงก็ร้ ู ว่าหม้ อนํ 0าคันนี 0ไม่ดี” เสียง ห้ าวของผู้กองภานุดงั ลัน “ไอ้ เวร กูอยู่หน่วยพลขับรึ วะ?” ร้ อยเอกนาคีแหงนหน้ ามองเพื อนที ทงมื ั0 อ และหน้ ามอมแมมด้ วยคราบเขม่า ภานุโคลงศีรษะ “กูไม่นา่ หลวมตัวมากับมึงเลยว่ะไอ้ นาคี เพราะมึงคิด...” เอ่ยไม่จบเพราะเห็นคุณหมอต้ นธาราเยี ยมๆ มองๆ อยู่ “มีอะไรครับคุณหมอ?” ผู้กองภานุทําสีหน้ ากระด้ าง ต้ นธาราใจเสียทุกครัง0 ที เห็นแววตานัน0 ร้ อยเอกนาคีหนั ขวับทันที ดวงตาคู่ อ่อนโยนเป็ นประกาย 8
หวงรักเสนหา “เอ่อ...ขอโทษครับที มารบกวน คือว่าอยากจะทราบน่ะครับว่าจะซ่อมรถ เสร็ จตอนไหน?” “ไม่นานหรอกครับ คุณหมอไปรออยู่บนรถดีกว่า” ภานุเอ่ยด้ วยนํ 0าเสียง ห้ วนสัน0 ต้ นธาราหมุนตัวหนีแต่ยังทันได้ ยินเสียงของผู้กองนาคีกระซิบกับเพื อน แว่วๆ “ไอ้ เวร! มึงไล่คุณหมอธารไปแบบนันได้ 0 ไงวะ เขาอุตส่าห์ห่วง มีนํ 0าใจลง มาดู” ร้ อยเอกภานุยน่ คิ 0ว ฟั งเพื อนเอ่ยชมคุณหมอแสนดี “มีแต่เอ็งที คิดแบบนัน0 ถ้ ารู้สกึ ว่าน่ารักก็จีบเลยสิวะ” นํ 0าเสียงประชดกลายๆ ร้ อยเอกนาคีกอดอก หรี ตามองเพื อน “กูร้ ูวา่ มึงเกรงใจกู” ภานุเงยหน้ าขึ 0น “มึงพูดอะไรวะ?” นํ 0าเสียงของร้ อยเอกหนุม่ เข้ มขึ 0น ผู้กองนาคีสา่ ยหน้ า “เปล๊ า...กูแค่พดู เรื อยเปื อย ว่าแต่มึงเถอะ ซ่อมเสร็ จ ยังวะ” ภานุจมจ่ออยู่กับการซ่อมรถแทน ปกปิ ดสิ งที อยู่ในใจส่วนลึกจนยากจะ หยัง ว่ารู้สกึ เช่นไร
ต้ นธาราหลับตาลง เอนหลังพิงเบาะรถ จมจ่อในภวังค์ นึกถึงวันที พบเจอ กับคนที ทําให้ หวั ใจรู้ สึกว่า ‘รัก’ ได้ อย่างมากมาย แม้ จะรู้ ว่าความหวังนันน้ 0 อยนิด แต่ก็อยากจะลองดูสกั ครัง0 …พบกันครัง0 แรกเมื อยังเป็ นนักศึกษาแพทย์ ต้ นธาราติดตามบิดาไปยังที ทํางานเพื อเตรี ยมตัวไปงานสโมสรกับท่านพร้ อมด้ วยธีรเดชซึง เป็ น ทส.คนสนิทของ 9
Rain-at-Rose บิดา จึงได้ พบกับ ‘เขา’ โดยบังเอิญ ณ เวลานันได้ 0 มองอยูไ่ กลๆ ในตอนนันยั 0 งไม่ร้ ูสกึ อะไรมากนักจนกระทัง แอบได้ ยิน ‘เขา’ คุยกับผู้บงั คับบัญชาด้ วยนํ 0าเสียงจริ งจัง “หน้ า ที ข องเราแม้ อ ัน ตรายหรื อ เหนื อ ยยากเพี ย งไร เราต้ อ งทํ า เพื อ ประชาชนและอธิ ปไตย” จู่ๆ ในใจก็เต้ นแรง มันเป็ นความรู้ สึกที ไม่อาจระงับได้ แม้ ว่าจะพรํ าบอก กับตัวเองว่ามันดูไร้ สาระขนาดไหนก็ไม่อาจหยุดหัวใจที เต้ นแรงนี 0ได้ ต้ นธาราคิดว่ามันเป็ นพรหมลิขิตเมื อพบ ‘เขา’ ที ค่ายอาสาพัฒนาชนบท หมูบ่ ้ านที ต้นธารามาทําโครงการนันบั 0 งเอิญอยูใ่ นพื 0นที เดียวกันกับค่ายทหารที ภานุ ประจําอยู่ เขาได้ พบกันตอนที ภานุเข้ ามาดูแลความปลอดภัยให้ เมื อได้ อยู่ชิดใกล้ ชายหนุ่มคนนี 0 เขาก็ ได้ เห็นอีกด้ าน ได้ เห็นความน่าประทับใจ ผู้กองภานุเป็ นคน จริ งจัง ทําอะไรก็ทําจริ ง มันคืออีกเหตุผลที ทําให้ ต้นธาราประทับใจมากยิ งขึ 0น ก่อให้ เป็ นอารมณ์ลกึ ซึ 0งเปี ยมด้ วยความคาดหวัง วินาทีที ได้ พบกันนัน0 เขาก็ตกหลุมรักใน ชัว พริ บตา ...คุณเชื อในรักแรกพบไหม? การทีค ณ ุ รักใครสักคน คุณจะทํ าเช่นไร แม้รู้ ว่ า ความรั ก ที คุณ มี ใ ห้แ ก่ เ ขา มัน ไม่ อ าจตอบสนองได้ใ นความเป็ นจริ ง บางที ความรู้สึกบางอย่างก็ไม่อาจตอบได้เลย สิ งทีห วั ใจรู้สึก อยากจะตามหาความรู้สึกนี / มันอาจเป็ นแค่ความฝั น หรื อว่าคงอยู่ในโลกแห่งความจริ งกัน เป็ นเพราะอะไรถึงได้ มี ความผูกพัน เพราะโชคชะตาอย่างนัน/ หรื อ หรื อเพราะจังหวะหัวใจที เต้นถี กนั เรา ถึงได้พบกัน... ต้ นธาราตื นจากภวังค์หวานเมื อรถยีเอ็มซีติดเครื องได้ อีกครัง0
10
หวงรักเสนหา ผู้กองภานุพิงเบาะรถหลังจากส่งคณะแพทย์อาสาหน้ าโรงพยาบาล ร้ อย เอกนาคีเพื อนสนิทไปช่วยแพทย์อาสายกของไปเก็บ เจ้ านาคีก็ทําอย่างเต็มใจจน เห็นได้ ชดั มันรี บไปช่วยคุณหมอต้ นธาราทันทีโดยไม่มีใครบอก ท่าทีของเพื อนสนิทมันไม่ต่างอะไรไปจากวันที ได้ พบกับคุณหมอครัง0 แรก รอยยิ ม0 แย้ ม คลี จนเต็ ม ดวงหน้ า ดวงตาคู่สีนํ า0 ตาลก็ ร าวจะยิ ม0 ตามด้ วย ท่า ที มี เมตตาและอ่อนโยนอยู่เป็ นนิจ ช่างนําความรู้ สกึ อยากรู้ จกั จนลึกซึ 0งได้ ง่ายดาย แต่ ต่อให้ ร้ ูสกึ ‘หลงใหล’ ขนาดไหนก็ได้ แต่เก็บไว้ เงียบๆ เพราะอะไรน่ะหรื อ? หากเพื อน สนิทไม่สารภาพว่าชอบหมอคนใหม่ก็คงไม่ทรมานใจแบบนี 0 ยังจําได้ ติดตา ในงานเลี 0ยงต้ อนรับหมอคนใหม่ คุณหมอที ดูระมัดระวัง เรื องสุขภาพดื มเหล้ าป่ าไปเพียงแก้ วเดียวก็เมาเสียแล้ ว ต้ องวุ่นวายด้ วยการให้ เจ้ า นาคีมนั ไปส่งถึงที พกั ซึง อยูไ่ ม่หา่ งโรงพยาบาลนัก ภานุเห็นก็ร้ ู ว่าเพื อนสนิทคิดอะไร อยูใ่ นใจ เดินตามเพื อนรักหากต้ องชะงักเมื อได้ ยินเสียงอ่อนโยน คุณหมอต้ นธาราครางในลําคอ รู้ สึกผะอืดผะอมชอบกล ขนาดหลับตา นิ งๆ ยังรู้สกึ เลยว่าโลกโคลงเคลง หยุดเดินกะทันหัน มือขาวปิ ดปากตัวเองไว้ “อยากอ้ วก...” เสียงคุณหมอแผ่วดุจเสียงกระพือปี กของแมลง มือหนาลูบหลังอย่างอ่อนโยน “ใจเย็นครับ รอไปถึงบ้ านพักก่อนดีไหม?” คนเมาผงกหัว รู้ สึกว่าโลกทังโลกหมุ 0 นคว้ าง มือหนาสอดเข้ าไปใต้ เเขน ก่อนอุ้มขึ 0น “อา...ไร?” พยายามจะถาม แต่ความรู้สกึ อยากจะอาเจียนผุดเป็ นระยะจึง ปิ ดปากแน่น นาคีกระชับร่างต้ นธาราแนบอก เอามืออ่อนปวกเปี ยกคล้ องคอ ดวงหน้ า ขาวซุกแผ่นอกที เจือกลิน เหงื อจางๆ นาคียิ 0มอ่อนโยน ค่อยๆ วางร่างของคุณหมอลง บนเตียงแผ่วเบา ใช้ หลังมือแตะหน้ าผาก ลุกขึ 0นเตรี ยมผ้ าเช็ดตัว เสียงกุกกักส่งผล 11
Rain-at-Rose ให้ ต้นธาราลืมตาขึ 0น นาคีหนั มอง ยิ 0มอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีนํ 0าตาลพร่ ามัว นํ 0าตา คลอหน่วย “ผมจะเช็ดตัวให้ คุณหมอจะได้ นอนสบาย” ต้ นธาราไม่ตอบ สัมผัสเย็นชืดแตะผิวแก้ ม หลับตาพริ ม0 ในหัวเบาโหวง “รู้สกึ อยากอาเจียนไหมครับ?” คุณหมอสัน หัว ไม่ยอมตอบ ร้ อยเอกนาคีแนบริ มฝี ปากลงบนหน้ าผาก สัมผัสแผ่วเบาดุจขนนก คุณหมอหลับตาพริ ม0 คล้ ายพึงใจในรสสัมผัส ภานุเห็นสิ งที เกิดขึ 0นภายในห้ อง เหมือนกับความรู้ สึกบางอย่างหยุดลง เจ็บที อก ผู้ที ขึ 0นมาตามหลังมองเห็นทุกๆ ฉาก ถอยไปเงียบๆ ซุกซ่อนความรู้ สึก บางอย่างที ก่อเกิดขึ 0นในใจ “ว่าไง หน้ าบานเชียว ได้ คยุ กะคุณหมอธารรึไงวะ?” นาคียิ 0มไม่ยอมหุบ รอยยิ 0มอ่อนโยน ภานุสา่ ยหน้ าก่อนนํารถไปเก็บ ร้ อย เอกนาคี แ ยกกั บ เพื อ นเพื อ เข้ าเวรในตอนกลางคื น ชายหนุ่ ม เห็ น ว่ า ไฟจาก โรงพยาบาลภายในบริ เวณค่ายยังเปิ ดอยู่จึงลองเดินไปหาคุณหมอดู พบว่าคุณ หมอต้ นธารายังยุง่ อยูก่ บั งานเอกสาร ต้ นธาราเงยหน้ าขึ 0น “ยังไม่กลับบ้ านพักอีกหรื อครับ?” ร้ อยเอกนาคีทัก ส่งยิ 0มอ่อนโยนเป็ น เอกลักษณ์ให้ ดวงตาสีนํ 0าตาลเงยขึ 0นมอง คลีย ิ 0มจนเห็นลักยิ 0ม “อ้ อ อยูส่ ะสางงานอีกสัก หน่อยครับ แล้ วผู้กองมีธุระอะไรหรื อเปล่าครับ?” “เอ่อ...มาดูคณ ุ หมอน่ะครับว่ากลับหรื อยัง” ต้ นธาราทําหน้ าซื อย้ อนถามกลับ “มาหา?”
12
หวงรักเสนหา ร้ อยเอกนาคีเกาต้ นคออย่างเก้ อเขิน “คือว่าผมเป็ นห่วงคุณหมอน่ะครับ เห็นหน้ าซีดเชียวตอนที ตรวจคนไข้ เลยนึกว่าไม่สบาย” “อ้ อ...ขอบคุณที เป็ นห่วงครับ ผมแข็งแรงดี อีกประเดีUยวผมก็จะกลับแล้ ว” ต้ นธาราว่า หยิบแฟ้ มเก็บขึ 0นบนชัน0 พร้ อมกับดึงกระเป๋ าสะพายข้ างลงมา “ผมไปส่ง” ร้ อยเอกนาคีรีบอาสา “ลําบากเปล่าๆ ครับ บ้ านพักก็อยู่ใกล้ ๆ นี 0เอง ผมเดินไปคนเดียวได้ ครับ” กล่าวจบคุณหมอเดินผ่านร่างสูงที ยงั เดินตาม “มันอาจจะดูแปลกไปบ้ าง และคุณหมอได้ ฟังอาจตกใจ แต่ผมก็อยาก คุ้มครองคุณหมอจริ งๆ หากคุณหมอทุกข์ใจปรึกษาผมได้ เสมอ” มองรอยยิ 0มอันแสนอ่อนโยนทอดให้ ต้ นธารารู้สกึ ว่าแก้ มร้ อนผ่าว “ขอบคุณครับ” นาคีแตะต้ นแขนแผ่วเบา จูงด้ วยท่าทีสภุ าพ ต้ นธารานิ งงันไปกับสัมผัส จากมือหนา “เห็นคุณหมอไม่คยุ กับเจ้ าภานุสกั เท่าไร กลัวเจ้ าภานุมนั เหรอครับ?” นาคี ถามลอยๆ ต้ นธาราเกร็ งโดยไม่ร้ ูตวั ส่ายศีรษะปฏิเสธ “งันเหรอครั 0 บ เจ้ าภานุทําอะไรก็จริ งจัง ดุดนั ทําหน้ าตายังกับโจรแบบนัน0 แถมยังเป็ นไอ้ เสือยิ 0มยากอีก ใครเจอมันครัง0 แรกก็หวาดๆ ไปเหมือนกัน” ร้ อยเอก นาคีวา่ ต้ นธารารับฟั งเงียบๆ คุณหมอกับร้ อยเอกนาคีชะงัก ไม่ร้ ู ว่าบุญหรื อกรรม เมื อพบกับคนถูกกล่าวถึงกอดอก มองออกไปในความมืดในอาคารที ทํางานพอดี สายตาต้ นธาราสบกับดวงตาคมกร้ าว ภานุไม่ได้ มองคนทังคู 0 ่แม้ แต่น้อย คล้ ายกับไม่เห็น นาคีไม่ได้ ทกั ทายเพื อน พาคุณหมอเดินผ่านไปราวกับอากาศ 13
Rain-at-Rose ต้ นธาราเจ็บแปลบในอก สายตาเหลือบมองคนที หวั ใจปฏิพทั ธ์ ทุกอย่าง ว่างเปล่า เพียงแต่เขาคิดไปเองทุกครัง0 ว่าอีกฝ่ ายรัก “คุณหมอซึมเชียวครับ เหนื อยหรื อ?” เสียงกระซิบถามข้ างๆ จนตกใจ ต้ นธาราเงยหน้ ามอง “ไม่มีอะไรหรอก รบกวนผู้กองมากเกินไปแล้ วครับ” นํ 0าเสียงต้ นธาราติดเย็นชา ผู้กองหนุม่ ได้ แต่มองอย่างเสียดายเมื อร่ างโปร่ งก้ าวฉับๆ หายไปในความ มืด ต้ นธารารู้สกึ ตัวว่าเสียมารยาทกับผู้กองนาคี อาจเพราะรู้สกึ น้ อยใจมากเกินไป รึเปล่านะ แต่ตวั เขาก็ไม่ได้ เป็ นอะไรกับผู้กองภานุเสียหน่อย เวลาที ได้ อยู่ชิดใกล้ มนั ไม่เพียงพอแล้ วหรื อ ต้ นธาราหยุดอยู่หน้ าห้ องพัก กํากุญแจไว้ แน่น เขาผลักประตูก้าวไปใน ห้ องมืดสลัว เปิ ดไฟตรงผนัง แสงสว่างเผยให้ เห็นห้ องเล็กๆ สําหรับอาศัยคนเดียว ชายหนุม่ หยิบจดหมายจากบิดาขึ 0นมา ความรู้สกึ ต่างๆ ราวกับเป็ นเม็ดทรายล่องละ ลอยไปในสายลม รู้สกึ หมดเรี ยวแรง ชายหนุม่ เปิ ดจดหมายออกอ่าน ธาร พ่อหวังว่าลูกจะกลับมาประจํ าทีก รุงเทพฯ ลุงไตรอยากให้ลูกกลับมาเป็ น หมอประจํ าทีโ รงพยาบาลลุงมากกว่า อย่าทําเรื องไม่เป็ นเรื องอีกเลย พ่อตามใจลูก พอแล้ว เลิ กไร้สาระซะ อ้อ เรื องตรวจสุขภาพน่ะ พ่อจะส่งเอกสารไปให้ลูกอีกที ต้ นธาราขยําจดหมายเนื 0อหาสันๆ 0 ของบิดาวางลงข้ างกาย...ใช่สนิ ะ...สิง ที เขาทํามันไร้ สาระจริ งๆ นัน แหละ คนที ไม่คาดว่าจะได้ พบกันอีก ทังที 0 เคยคิดว่าจะ ตัดใจแต่ก็ไม่อาจทําได้ คุณหมอยกมือกุมหน้ าอก มันคงจะเป็ นเหมือนอย่างที พ่อ พูดจริ งๆ หรื อ เขาคงทําเรื องโง่เง่ามากสินะ? แต่เขาก็ไม่อาจห้ ามความรู้ สกึ นี 0ได้ อีก 14
หวงรักเสนหา แล้ ว ทุกเศษเสี 0ยวหัวใจบรรจุชายที ชื อภานุไว้ จนเต็มเปี ยม ผูกพันด้ วยคําว่ารักแรก พบ คุณหมอคลึงขมับ การทะเลาะรุนแรงกับบิดาเริ มต้ นขึ 0นเมื อต้ นธาราเลือก มาประจํายังชายแดนห่างไกลด้ วยเหตุผลเพียงเล็กน้ อย นัน ยิ งเป็ นชนวนสร้ างความ ร้ าวฉานระหว่างพ่อลูก ต้ นธาราเลือกที จะย้ ายไปประจําชายแดน แต่บิดาไม่ยอมเพราะด้ วยเรื อง สุขภาพ หากเขายังคาดหวังในสิง ที เป็ นไปไม่ได้ “ธาร ลูกจะย้ายไปไกลหมอไม่ ได้ พ่อรู้ว่าที นนั ขาดคน พ่อไม่ อยากให้ลูก ไป ลูกจะดือ/ ดึงถึงไหน ทําแบบนีม/ นั โง่เง่าไปไหม?” บิดาตะคอก ต้ นธาราดื 0อแพ่ง เขารู้ ว่าสัญญาณบางอย่างในร่ างกายบ่งบอกว่าอีกไม่ นานร่างกายนี 0จะสิ 0นสูญ “ทํ าไมครับพ่อ การที ผมไปที นนั ก็ไม่ ได้หมายความว่าจะตายเสียหน่อย? ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็ นลูกใคร พ่อไม่ตอ้ งห่วงหรอกครับ” นายพลพิภพกําหมัดแน่น “ธาร!” “ผมขอเวลาครับพ่อ รับรองว่าถึงเวลานัน/ ผมจะกลับมา” ต้ นธาราเอ่ย สี หน้ าสิ 0นหวัง นายพลพิภพมองดูสีหน้ าซีดเซียวของบุตรชาย นายพลอรุ ณ เพื อนสนิท ของบิดาเฝ้ ามองการทุม่ เถียงไกล่เกลีย ให้ “เฮ้ย พิ ภพ จะไปบังคับลูกเต้าแบบนัน/ ไม่ได้ ฉันรู้ว่าแกห่วงลูก ธารเขาก็ เป็ นหมอ เขาย่อมรู้ถึงขี ดอันตรายตัวเอง” นายพลพิภพกํามือแน่น “แต่ว่า...” ต้ นธาราก้ มหน้ าลง นายพลพิภพมองดูบตุ รชายที ดื 0อดึงกับตัวเอง ในที สดุ ท่านก็ตดั สินใจ “กลับมาซะ ถ้าลูกรู้สึกว่ามันไม่ดีขึ/น” 15
Rain-at-Rose ต้ นธาราจึงได้ มาประจํ าอยู่ค่ายสิงหราชโดยการช่วยเหลือจากนายพล อรุณ ผู้เป็ นสหายสนิทของบิดา ชายหนุ่ม ลงจากเตี ย ง รู้ สึก ร้ อนอบอ้ า ว เลิ ก ม่ า นหน้ า ต่ า งเพื อ รั บ ลม ท้ องฟ้ าสีหมึกเจือสีแดงฉาน คิดถึงคําพูดของหญิงกะเหรี ยง อีกไม่นานฝนคงตก เขา จึ ง กลับ เข้ า ไปอาบนํ า0 พอต้ น ธาราออกมาจากห้ อ งนํ า0 ด้ ว ยผมเปี ยกชื น0 หยิ บ ผ้ าขนหนูผืนเล็กมาซับตามใบหน้ าและลําคอ ฝนก็ พรํ าริ นๆ ชายหนุ่มหยุดอยู่ริม หน้ าต่าง มองสายฝนในความมืด ใบหน้ าซีดสะท้ อนบนกระจก คุณหมอเดินไปที ต้ เู สื 0อผ้ า หยิบเสื 0อมาเปลี ยน เสียงเคาะประตูดงั ขึ 0น ชาย หนุม่ นิ วหน้ า สงสัยว่าใครกันมาเคาะประตูดกึ ๆ ดื นๆ เปิ ดประตูรับก็พบกับร่างระหง ของคุณหมอมาริ สาซึง เป็ นทันตแพทย์อาสา “มีอะไรครับ?” “หมอธารคะ วันพรุ่งนี 0เราต้ องออกไปบ้ านกะเหรี ยงสะกออีกค่ะ” คุณหมอ มาริ สาเอ่ยแจ้ งธุระ ชายหนุม่ ผงกศีรษะเป็ นเชิงรับรู้ “ครับ?” คุณหมอหนุ่มขมวดคิ 0วเมื อเห็นสี หน้ าไม่ส้ ดู ีของคุณหมอมาริ สา “คือหมู่บ้านนี 0เป็ นพื 0นที สีแดงด้ วยน่ะค่ะ อยู่ในแนวรบของเวียงนวรัฐะกับ กองโจรกู้แผ่นดินพอดี บางที เอ่อ...” ท่าทีของคุณหมอมาริ สากังวลใจ ต้ นธารายิ 0มปลอบเธอ “ไม่เป็ นไรหรอกครับ ยังไงก็มีกองทหารคุ้มครองเรา คุณ สาทํ า ใจให้ ส บายเถอะครั บ อี ก อย่ า งไม่ มี ห มอไปรั ก ษาให้ ช าวบ้ า นสัก คน ชาวบ้ านก็จะเดือดร้ อนนะครับ เขาต้ องการยาและการรักษาจากหมอ” คุณหมอมาริ สาผงกหัว “ค่ะ ฉันมาแจ้ งหมอธารไว้ ล่วงหน้ า เจอกันวัน พรุ่งนี 0นะคะ” หญิงสาวเดินกลับห้ อง ต้ นธาราเลิกฟุ้งซ่าน จริ งจังกับงาน เตรี ยมพร้ อมสําหรับวันพรุ่งนี 0เช้ า 16
หวงรักเสนหา หกโมงครึ ง เหล่าคณะแพทย์อาสาต่างเตรี ยมพร้ อมเดินทาง หลังจากขน ถ่ายเวชภัณฑ์ที จําเป็ นขึ 0นรถ การเดินทางไปยังหมูบ่ ้ านกะเหรี ยงสะกออีกแห่งหนึ ง ด้ วยท่าทางเครี ยดเคร่ง เพราะว่าอยูใ่ นเขตพื 0นที สีแดง คณะแพทย์ไม่มีใครสบายใจ เลย เหลือบมองหน้ ากันและกัน มองทหารคุ้ม กันถื อปื นติ ด อาวุธ ครบครั นจนดู เหมือนไปรบเสียมากกว่า “ได้ ยิ น ว่า พวกทหารของนายพลคะฉิ น จะถอนรากถอนโคนกองโจรกู้ แผ่ น ดิ น ทํ า ให้ พ วกนี ต0 ้ องกระเสื อ กกระสนทํ า ตัว เป็ นโจร บางที . ..ทหารของ เวียงนวรั ฐะฆ่าชาวบ้ านทิ 0งอย่างโหดเหี 0ยมถ้ าหากไม่ยอมบอกแหล่งซ่องสุมกอง กําลัง ทุกหมูบ่ ้ านในเวียงนวรัฐะเลยกลัวนายพลคะฉิ น” เสียงใครบางคนกระซิบกระซาบ ต้ นธารารับฟั งเงียบๆ เขาได้ แต่เห็นใจ ชาวบ้ านที ไม่ร้ ูเรื องราว รถแล่นไปบนถนนลูกรัง ผ่านเส้ นทางยากลําบากเพราะใกล้ กับภูเขาและป่ าลึก คณะแพทย์อาสานัง ตัวลีบตลอดทาง ทุกคนโล่งใจที รถคณะแพทย์ อาสาถึงหมู่บ้านจุดหมายปลายทางเสียที ต้ นธาราลงมาประจําหน้ าที ตนเองเพราะต้ องแข่งกับเวลา เสียงเอะอะล้ งเล้ งจากเด็กน้ อยปนกับเสียงผู้ใหญ่ทําให้ เหล่าแพทย์ต่าง ทํางานเป็ นมือระวิง ต้ นธารารับหน้ าที ฉีดวัคซีนยังรู้สกึ เหนื อยแทนเพื อนๆ ทุกคนมีโอกาสได้ พกั เมือ ตอนพักเที ยงเท่านัน0 คุณหมอมองพื 0นดินชุ่มด้ วย นํ 0าฝน มองแนวป่ าทอดเขียวขจีผลิตอากาศบริ สทุ ธิXเพื อมวลมนุษย์ชาติ “นํ 0าครับคุณหมอธาร” ผู้กองนาคีมายืนข้ างหลังตังแต่ 0 เมื อไรไม่ร้ ู ยื นขวด นํ 0าให้ “ขอบคุณครับ” ต้ นธารารับมาดื มดับกระหาย 17
Rain-at-Rose นาคีเท้ าแขนพิงเสาศาลาไม้ “เมื อคืนฝนตก คุณหมอนอนหลับสบายไหม ครับ? เหนื อยรึเปล่า?” ต้ นธารายิ 0มให้ “ครับ” ตอบกลับสันๆ 0 โดยไม่พดู อะไร สายตาเหลือบมอง นาฬกิ าเป็ นระยะเพื อไม่ให้ พลาดเวลาทํางาน “ยังดีนะเนี ยที รถไม่ติดหล่ม” ดวงตาคมพราวระยับ ต้ นธาราไม่ได้ ตอบรับอะไรมาก เขาส่งขวดนํ 0าคืน แล้ วกลับไปทํางานเช่น เคย ผู้กองนาคีคอตกเมื อเห็นคุณหมอเข้ าสู่วงจรงานจนวุ่นวาย มองห่างๆ ด้ วย รอยยิ 0มเปี ยมรัก “เฮ้ ย ดูท่ามึงจะชอบขัดงานหมอจัง ใครให้ มาเกะกะแถวนี 0” ภานุใช้ เท้ า เตะขาเพื อน ผู้กองนาคีหน้ าเกือบคะมํา “ไอ้ เวร กูจะมาดูคุณหมอ มีปัญหาอะไร เห็น ยุง่ เผื อเขาเหนื อย” ภานุสา่ ยหัวช้ าๆ “ทําไปฝ่ ายเดียวน่ะสิ คุณหมอธารรู้สกึ อะไรกับแกไหมวะ ไอ้ นาคี เห็นแต่เฉยๆ” “เรื องนี 0มันต้ องค่อยเป็ นค่อยไปโว้ ย” ผู้กองนาคีวา่ ซํ 0ายักคิ 0วมัน ใจ “เออ ขอให้ แกสมหวังก็แล้ วกัน!” ภานุประชด เดินถือปื นออกมาข้ างนอก มองคุณหมอธารนัง ทํางานห่างๆ เม็ ด เหงื อ เกาะพราวบนจมูก โด่ ง สวย ริ ม ฝี ปากแดงธรรมชาติ เ จรจาพาที อ ะไร บางอย่างกับคนไข้ เด็กๆ ดวงตาสีนํา0 ตาลอ่อนยิ 0มไปด้ วย เรื อนผมสีนํา0 ตาลเข้ ม บางส่วนเปี ยกแนบลูข่ มับ รู้วา่ เหนื อยก็ยงั อดทน ผิวขาวเผือดเหมือนไม่เคยต้ องแดด ทําให้ ร้ ูสกึ เป็ นห่วงเพราะมันย้ อมสีแดงแจ่มชัด ...ก็หวังว่าคงไม่เป็ นอะไร...
18
หวงรักเสนหา ภานุเมินไปทางอื นเสีย เป็ นจังหวะเดียวที คณ ุ หมอเงยหน้ าขึ 0นมาทางชาย หนุม่ พอดี จึงคลาดกันเพียงเสี 0ยววินาที คุณหมอก้ มหน้ าก้ มตาทํางานต่อ เวลาแห่งความวุ่นวายเริ มเบาบาง เมื อ รั กษาคนไข้ ใกล้ เสร็ จ ต้ นธาราช่วยเพื อนเก็ บของ แม้ ร้ ู สึก เหน็ ดเหนื อยแค่ไหนก็ จํ า เป็ นต้ อ งทน ผู้ก องนาคี ยังมาคลอเคลีย ใกล้ ๆ คอยช่ วยเช่ นเคย ต้ น ธารานึก ขอบใจที ตวั เองไม่ต้องออกแรงมาก เขาไปรอเตรี ยมขึ 0นรถกลับได้ เลย สายตาสีนํ 0าตาลไล่ตามแผ่นหลังแกร่ ง ผู้กองภานุเมินเฉยตัวเขาเช่นกัน ทําไม? ถามตัวเองเงียบๆ หรื อเพราะเกลียด? ต้ นธารารู้ สกึ เศร้ า เพราะเขาก็ไม่ร้ ู ว่า ภานุเกลียดตัวเองเพราะอะไร ทําไมถึงได้ ปัน0 ปึ งเย็นชานัก ภานุผ่านหน้ าไป ต้ นธาราเมินหน้ าหนีมองลังยาแทน เขาปี นขึ 0นหลังรถ เสี 0ยวหนึง ของหัวใจตัดสินว่าจะออกจากที นี ในเมื อหัวใจของเขา...อยูใ่ นเงาทีไ ม่อาจ รัก รถของคณะแพทย์อาสาแล่นลงเนินช้ าๆ ฟ้ าครึ ม0 จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาทําให้ ถนนลูกรังบางช่วงกลายเป็ นแอ่งโคลน พลขับขับไปช้ าๆ เพื อหลบเลี ยงแอ่งโคลน ความเครี ยดเคร่งปรากฏในแววตาของแพทย์อาสาและนายทหารทุกคน “ผู้กองครับ มีไม้ ล้มขวางทางครับ” พลขับบอกแก่ภานุซึ งหรี ตามองผ่าน กระจกหน้ า ไม้ ใหญ่ล้มขวางดูน่าสงสัย ภานุลงไปสํารวจ เห็นร่ องรอยว่ามันถูกตัด ลงมา ผู้กองหนุม่ เครี ยดเคร่ง รี บบึง ไปยังหลังรถพร้ อมสัง เสียงเข้ ม “ทุกคนลงจากรถ คุ้มครองพวกคุณหมอไปในที ปลอดภัย” สัง กับทหาร ที มาคุ้มกันด้ วยนํ 0าเสียงเร่งร้ อน ฝนชุ่มใบหน้ ากร้ าน แพทย์ผ้ หู ญิงเริ มใจเสียจนร้ องไห้ เนื 0อตัวสัน เทา ต้ นธาราพามาริ สาลุกขึ 0น พร้ อมกับเพื อนๆ ของเธอ “เกิดอะไรขึ 0นคะ?” คุณหมอมาริ สาถาม 19
Rain-at-Rose ภานุไม่ตอบ สัง ให้ กระจายกองกําลังคุ้มครองย้ อนกลับไปทางเดิม “เร่ ง มือ! ให้ คณะแพทย์อาสาอยูใ่ นที ปลอดภัยที สดุ ” นาคีรับหน้ าที ค้ มุ ครองเหล่าคณะแพทย์ อาสา หญิ งสาวตื นกลัว กุมมือ เพื อนแน่น ต้ นธาราหันมองไปด้ านหลังบ่อยครัง0 ไม่สนแล้ วว่าเนื 0อตัวจะเปี ยกชุ่มโชก ขนาดไหน ปั ง!! เสียงปื นนัดแรกดังขึ 0น พร้ อมเสียงกรีY ดลัน เหล่าคณะแพทย์ทิ 0งตัวลงบน พื 0น ภานุตะโกนเสียงดังให้ ทหารคุ้มครองเหล่าแพทย์อาสาที หมอบคู้ด้วยความกลัว “เร็ ว! เคลื อนย้ ายคณะแพทย์ไปในที ปลอดภัย ติดต่อกับทางหน่วยให้ เร็ ว ที สดุ ” ต้ นธาราลุกขึ 0นฉุดข้ อมือสองสาวทันตแพทย์วิ งตามทหารซึ งคอยกระตุ้น หลบในที ปลอดภัย “อย่าตกใจครับ ตามผู้กองนาคีไป” ต้ นธาราปลอบ เหมือนกับเป็ นฝั นร้ ายเลยทีเดียวที หลงอยู่ในป่ าและอยู่ ท่ามกลางห่ากระสุนโดยไม่ร้ ูตวั เลยว่าตัวเองจะรอดไหม “ไม่ต้อ งห่ว งครั บ ผู้ก องภานุเชี ย วชาญการรบแบบซุ่มโจมตีค รั บ ต้ อ ง รับมือได้ แน่” สายตาของผู้กองนาคีมีความมัน ใจว่าจะควบคุมสถานการณ์ได้ ชีวิตของ คุณหมอมาริ สาและเพื อนของเธออยูใ่ นมือของทหารที คอยคุ้มครอง เสียงปื นดังเป็ นตับไม่หยุด มีสายรายงานเข้ าเรื องทหารถูกยิงบาดเจ็ บ ตอนนี ก0 ํ า ลัง ห้ า มเลื อ ด หากไม่ นํ า ออกจากพื น0 ที ต่ อ สู้ก็ มี สิ ท ธิX เ ป็ นตายเท่ า กั น คณะแพทย์อาสารับฟั งแล้ วรู้สกึ ใจคอไม่ดีเลย
20
หวงรักเสนหา “ผู้กองภานุคงตังกํ 0 าลังยิงโต้ แต่ถ้าทหารที ถกู ยิงไม่ได้ รับการรักษาโดยเร็ ว ละก็...” “หากเคลื อนย้ ายมาที นี ละครับ จะเสี ยงไปหรื อเปล่า?” ต้ นธาราถาม เขา กุมกระเป๋ าเก็บอุปกรณ์แพทย์ที ติดกับตัวไว้ แน่น “ผมมียาระงับปวด อุปกรณ์ ทําแผล พอจะช่วยอะไรได้ หรื อเปล่า?” คุณ หมอชูกระเป๋ าเครื องมือตัวเองขึ 0น ร้ อยเอกนาคีมองดวงตาสีนํ 0าตาลที ฉายความเด็ดเดี ยว “แต่มนั อันตราย นะครับ เสีย งด้ วย” ร้ อยเอกหนุม่ ค้ าน “พวกทหารที ค้ มุ ครองผมเสีย งกว่าผมเป็ นร้ อยเท่า จะปล่อยให้ เขาตายงัน0 หรื อครับ? ตัวผมไม่เป็ นไรหรอกครับ” ต้ นธาราว่าเสียงเข้ ม ร้ อยเอกหนุม่ เริ มคิดหนักเมื อเห็นความจริ งจัง “เราช้ าไม่ได้ นะครับ ยิ งเขาเสียเลือดมากเท่าไรก็ถือว่าเป็ นอันตรายมาก นะครับ” คุณหมอต้ นธาราเอ่ย ท่าทางเตรี ยมพร้ อมทุกเมื อ “คุณหมอไม่กลัว?” ต้ นธาราถอนใจ “คนเรามีชีวิตเดียวครั บ และผมก็ ฝากชี วิตไว้ กับผู้กอง นาคีด้วย ผมถึงไม่กลัวมากเท่าไร” ร้ อยเอกนาคีส่งมือให้ ต้ นธาราลังเลก่อนจับมือหนา “อย่าให้ คุณหมอที เหลือออกไปไหนละ คุ้มครองคณะแพทย์ให้ ด”ี ร้ อยเอกหนุ่ม สัง การกับคนที เ หลือ แล้ ว พาคุณหมอวิ ง ออกไปจากเขต ปลอดภัย ขณะที นาคีนําคุณหมอมายังจุดตังรั 0 บของหน่วยคุ้มครอง เขาได้ ยินเสียง ร้ องคราง นายทหารหนุม่ หันไปดูตามพุม่ ไม้ ต้ นธาราชะงักตาม “เกิดอะไรขึ 0นครับ?” เอ่ยถามเสียงแผ่ว
21
Rain-at-Rose ร้ อยเอกหนุ่มจุ๊ปาก ค่อยๆ ย่องเปิ ดพุ่มไม้ ตะลึงเมื อเห็นเด็กหนุ่มอายุไม่ เกินยี สบิ ห้ านอนหายใจรวยริ น ท้ องถูกคมกระสุนเจาะ การแต่งตัวเป็ นลักษณะพวก โจร ร้ อยเอกหนุม่ ยกปื นขึ 0นเล็ง ทว่ากลับลดปื นลง “ไปเถอะครับ” ร้ อยเอกหนุม่ กล่าว หากต้ นธาราชะงักฝี เท้ า “ผมสามารถช่วยเขาได้ ไหม?” นาคีมองหน้ าคุณหมอ ส่งสีหน้ าค้ าน ต้ นธาราเงียบงันไปก่อนจะเอ่ยอย่างนุ่มนวล “การที ผ้ กู องไว้ ชีวิตเขาโดย ไม่ฆา่ นัน0 แสดงว่าอยากให้ เขารอด อีกอย่างเขายังเป็ นเพียงแค่เด็กหนุ่มเท่านัน0 ได้ โปรดมอบชีวิตให้ เขาเถอะ แม้ วา่ เขาจะอยูต่ า่ งฝ่ ายเราก็ตาม” ต้ นธาราโน้ มน้ าว หากผู้กองนาคีลงั เล “งูมนั จะไม่แว้ งกัดเอาหรื อ?” คุณหมอหนุ่มพิศมองสีหน้ าเจ็บปวดจากบาดแผลทว่างดงาม ทังรู0 ปหน้ า คิ 0วคางอ่อนละมุน ดวงตาสีดําสนิทเจือความเจ็บปวดแต่ยงั เปล่งประกายเด็ดเดี ยว ต้ นธารารู้สกึ สงสารจับใจ “ถึงจะเป็ นแบบนัน0 ผมอยากลองเสีย งดู” ผู้กองนาคีไม่สามารถทุ่มเถี ยงได้ จึงผงกหัวอนุญาต คุณหมอหนุ่มเปิ ด กระเป๋ าอุปกรณ์เครื องมือทันที ลงมือช่วยเหลือไม่เลือกศัตรู หรื อมิตร ร้ อยเอกนาคี นับถือนํ 0าใจ หากเป็ นตัวเขาคงปล่อยให้ ตาย คนเจ็บขัดขืนเพียงเล็กน้ อยแต่นิ งงัน เมื อต้ นธาราจัดการห้ ามเลือดและจัดการปิ ดปากแผล “ต่อจากนี 0ก็ตามบุญตามกรรมเถอะครับคุณหมอ” เสียงแซ่กๆ ดังตามพุ่มไม้ ทําให้ ร้อยเอกหนุ่มสัง ให้ คุณหมอหยุดมือ ต้ น ธาราถูกกระชากให้ ลกุ ขึน0 วิ ง ทว่าจู่ๆ ร้ อยเอกหนุ่มก็ผลักร่ างต้ นธาราลงแล้ วร่ าง หนักๆ ก็ล้มทาบทับ คุณหมอรู้สกึ จุก สัมผัสเลือดที ไหลริ นซึมเข้ าไปในเนื 0อผ้ า หมวก 22
หวงรักเสนหา ทหารของผู้กองนาคีก ระเด็น ไปไกล ภาษาแปลกๆ ไม่ค้ ุน เคยดัง เข้ า หู ความ หวาดกลัวแผ่ซา่ นในใจ "อยูน่ ิ งๆ ครับ" ต้ นธาราดีใจที ผ้ กู องนาคียงั ไม่ตาย นํ 0าตาจึงไหลออกมาอย่างสุดกลัน0 "อย่าให้ มันรู้ นะครั บว่าคุณหมอไม่เป็ นอะไร" ลําแขนโอบรอบเอว ขยับ ไม่ให้ ผิดสังเกต นิ 0วเกลีย ซับนํ 0าตาให้ "ผู้กองบาดเจ็บ" คุณหมอกระซิบ ชายหนุม่ ยิ 0มให้ "เรื องเล็กครับ ชูว่ ์...พวกมันเข้ ามาแล้ ว" ต้ น ธาราจึง ปิ ดปากเงี ยบ พวกเขาตกอยู่ในวงล้ อ มของศัตรู เสียแล้ ว เสียงพูดคุยกันฟั งไม่ออก นาคีกดร่ างต้ นธาราไว้ ด้วยลําแขนไม่ให้ ขยับเขยื 0อน ต้ น ธารารับรู้ได้ ถึงเงาของปื นสัน0 เขาหลับตา แต่สงิ ที ไม่คาดฝั นกลับเกิดขึ 0น เพราะเสียง ตะโกนของคนที ถกู เขาช่วยพูดราวกับจะห้ าม ขณะพวกมันลังเล ภานุก็เคลื อนเข้ า มายิงตัวคนที ถือปื นพกของผู้กองนาคี ปื นกระเด็นเข้ ามาใกล้ ร่างทังคู 0 ่ ผู้กองนาคีลกุ ขึ 0นฉุดต้ นธาราลุกตาม ยิงปื นกราดใส่ศตั รู ก่อนจะผลักเขาไปสูอ่ ้ อมแขนของภานุ “ไปหาไอ้ ภานุ มะ...มันจะคุ้มครองคุณด้ วยชีวิต” นํ 0าเสียงขาดห้ วงบอก ต้ นธาราเซล้ มเสียก่อน เสียงปื นดังซ้ อนๆ กัน นึกว่าตัวเองจะตายไปเสีย แล้ ว แต่ก็เปล่า เพราะเมื อลืมตาขึ 0นมา ร่ างของผู้กองนาคีล้มเคียงข้ างเขา ตาม ลําตัวมีเลือดไหลไม่หยุด เหตุการณ์ ต่างๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ ว คุณหมอช็อกไป ชัว ขณะ ฝ่ ายตรงข้ ามรี บถอนตัวออกไปอย่างรวดเร็ วพร้ อมด้ วยคนเจ็บด้ วยความ ชํานาญพื 0นที กว่า ภานุวิ งเข้ ามาหาคุณหมอที พยายามช่วยเหลือร่ างที สิ 0นลมหายใจ ไปแล้ วของผู้กองนาคี คุณหมอพยายามปัY มลมหายใจและห้ ามเลือด
23
Rain-at-Rose นายทหารที ติดตามมาทีหลังดึงร่ างคุณหมอออกห่าง แต่ต้นธาราก็ ดิน0 เร่าๆ ผ้ าก๊ อซที ใช้ ซบั เลือดและมือชุ่มไปด้ วยหยาดของเหลวสีแดงเข้ ม ภานุหลับตา ลง สีหน้ าปวดร้ าว เขาไม่คิดฝั นว่าเจ้ าเพื อนสนิทที เคยเฮฮาหยอกล้ อเมื อเช้ าไร้ ลม หายใจไปเสียแล้ ว "ผมจะช่วยผู้กองนาคี” ภานุเดินเข้ ามาหาคุณหมอที พยายามดิ 0นรนพ้ นวงแขนแกร่ งที โอบรัด ชาย หนุ่มสะกดกลันความเศร้ 0 าเสียใจไว้ มองใบหน้ าขาวเผือดเปื 0อนคราบเลือดและ นํ 0าตา "คุณไม่สามารถช่วยคนตายได้ หรอก พอเถอะ…ผู้กองนาคีตายไปแล้ ว" พอได้ ยินเช่นนี 0ต้ นธารานํ 0าตาไหลเผาะอย่างไม่อาจห้ าม "ผู้กองช่วยผมไว้ ...ผู้กองนาคีเขา..." ภานุลบู หัวปลอบคนสะอื 0นไห้ ขวัญเสีย แม้ ตวั เองนํ 0าตาจะรื น0 คลอเบ้ าก็ ตาม "ผู้กองนาคีได้ ค้ มุ ครองคุณ มันทําหน้ าที บรรลุแล้ ว คุณอย่าโศกเศร้ าไปเลย" เพื อนทหารนําศพของผู้กองนาคีกลับฐาน คงเหลือแต่กลิ นคาวเลือดกรุ่ น ในอากาศ และร่างแข็งทื อของต้ นธาราที ยงั ไม่อาจขยับเยื 0อนไปไหนได้ เพราะช็อก "ผู้กองนาคีจากไปดีแล้ ว" ภานุปลอบ พยายามฉุดให้ ต้นธาราลุกขึ 0น "ผมไม่น่าไปช่วยพวกศัตรู เลย" คุณหมอเอ่ย มือเปื 0อนเลือดกําเข้ าหากัน แน่น พอเอ่ยประโยคที ไม่คาดฝั น ภานุชะงัก ฟั งคําพรั งพรู "ผมเป็ นคนฆ่าผู้กองนาคี ผมประมาทเองถึงทําให้ ผ้ ูกองตาย ถ้ าผมไป ตังแต่ 0 ทีแรก ถ้ าผมไม่ช่วยฝ่ ายตรงข้ าม...ผมมัน..." “เพราะความคิดโง่ๆ หรื อ เพื อนผมถึงต้ องตาย?!” ภานุตะลึง ไม่อยากจะ เชื อว่าคนๆ นี 0ยอมโง่ช่วยฝ่ ายตรงข้ ามจนกระทัง เพื อนรักของเขาต้ องเสียชีวิต 24
หวงรักเสนหา ชายหนุ่มผลักร่ างบางออก ตบใบหน้ าขาวเผือดฉาด ดวงตาวาวโรจน์ โกรธจัด ต้ นธาราทําให้ เพื อนเขาตาย! คนถูก ตบไม่แ ม้ แ ต่จ ะรู้ สึก เจ็ บ ร้ อยเอกหนุ่ม ทรุ ด นั ง บนพื น0 นํ า0 ตาไหล ออกมาอย่างสุดกลัน0 ทังเศร้ 0 าเสียใจ ทังโกรธเคื 0 องผสานกับความรู้สกึ สับสนในหัวใจ ต่างฝ่ ายต่างซึมเศร้ ากับการสูญเสียอย่างไม่มีวนั กลับ
25
Rain-at-Rose
E คุณหมอต้ นธารายังทําใจไม่ได้ ทุกข์ทรมานใจที เป็ นต้ นเหตุให้ ผ้ กู องนาคี เสียชีวิต หลังจากนําร่ างของนาคีกลับมายังฐานพร้ อมกับคุณหมอผู้เศร้ าโศก ภานุ เอาแต่กดั ฟั นกรอด เขาไม่อาจโทษใครได้ ในตอนนี 0 ร่ างของเพื อนเหมือนกับหลับไป ผู้พนั มีทรัพย์หลับตา สีหน้ าของท่านเจ็บปวดเมื อเห็นผู้ใต้ บงั คับบัญชาการจากไป อย่างไม่มีวนั กลับ ฝ่ ายคนที เ ป็ นเพื อ นสนิ ท นั ง เซื อ งซึม ผู้ก องภานุเ สยผม ท่า ที เ ศร้ าโศก นํ 0าตาคลอเบ้ าทําให้ ต้นธาราที ยืนพิงพนังห้ องต้ องเบือนหนี สายตาดุดนั แดงกํ า จ้ อง คุณหมอผู้เป็ นต้ นเหตุของเรื องราวทังหมด 0 ร่างไร้ ลมหายใจของผู้กองนาคีนอนกลาง ห้ อง พันเอกมีทรัพย์ซงึ เป็ นผู้บงั คับบัญชาใช้ ธงชาติคลุมร่างทหารหาญ "เจ้ านาคีมนั โชคร้ าย" ท่านเอ่ยแค่นนั 0 ดวงตาเสียใจเมื อสูญเสียลูกน้ อง ฝี มือดี ภานุลกุ ขึ 0นมาดูเพื อนเป็ นครัง0 สุดท้ าย ชายหนุ่มไม่พดู อะไรแม้ แต่น้อย กุม มือเพื อนสนิทเอาไว้ สัมผัสความเย็นชืด “คุณหมอก็ไปพักผ่อนล้ างเนื 0อล้ างตัวก่อนเถอะครับ” พันเอกมีทรัพย์เอ่ย กับคุณหมอที ยืนนิ งราวหุน่ ปั น0 ไม่ยอมขยับเขยื 0อนไปไหน “ไปสิ! อยูท่ ี นี คณ ุ หมอก็ชว่ ยอะไรเพื อนผมไม่ได้ หรอก” ภานุตวาด 26
หวงรักเสนหา ต้ นธาราหน้ าซีดมากขึ 0นกว่าเดิม ผู้พนั ตบบ่านายทหารหนุ่มเป็ นการเตือน ให้ ระงับอารมณ์รุนแรง ก่อนปรายตามองคุณหมอที ดจู ะช็อกไป ริ มฝี ปากของภานุ เม้ มแน่นเป็ นเส้ นตรง ต้ นธาราก้ มหน้ าลง ออกจากห้ องที เต็มไปด้ วยความเศร้ าโศก ผู้พนั มีทรัพย์เลีย งไปสูบบุหรี มองท้ องฟ้ าหม่นหมอง "ได้ ข่าวว่าคุณหมอต้ นธาราเห็นตอนที นาคีถกู ฆ่าเต็มตาเลยรึ น่าสงสาร นะ" ผู้พนั กล่าว ภานุไ ด้ ฟัง ความโกรธพลุ่ง พล่านขึน0 ชายหนุ่มเตะเก้ าอีท0 ี อ ยู่ใกล้ ๆ ตัว ระบายอารมณ์ "ครับผู้พนั มัน...เอ่อ...เขาเห็นตอนผู้กองนาคีถกู ยิง เลยเกิดอาการช็อก ครับ และอีกอย่างนาคีก็ตายเพื อปกป้องคุณหมอด้ วย ก็เลยตกใจจนขวัญหาย" นํ 0าเสียงกึ งแดกดัน ผู้พนั ส่ายหัว จับกระแสเสียงได้ วา่ กําลังโกรธคุณหมอผู้นา่ สงสาร "ไม่เอาน่า ภานุ เอ็งก็ร้ ู อยู่ไม่ใช่หรื อว่าการตายในสงครามมันเป็ นเรื อง ปกติ นาคีเขาปฏิบตั ิหน้ าที จนสําเร็ จแล้ ว อย่าโทษใครเลย" นายทหารหนุ่มเลือดร้ อนกําหมัดแน่น ไม่ยอมจํานนต่อคําพูดเหล่านัน0 "ผมทราบดีครับผู้พนั แต่..." อะไรบางอย่างทําให้ ภานุไม่กล้ าพูดในสิ งที ตวั เองคิด เจ้ าหมอดันใจดีเกิน เหตุ ช่วยฝ่ ายศัตรู จนนาคีต้องตาย เขาอยากจะพูดแต่นนั ไม่ใช่เหตุผลที จะเอามา อ้ างได้ เพราะเขายังไม่ร้ ูความจริ งแน่ชดั "เราติดต่อทางค่ายใหญ่ไว้ แล้ ว พร้ อมกับครอบครัวนาคีด้วย จะลาศพหรื อ ทําอะไรก็รีบทําซะ" ร้ อยเอกหนุม่ สะดุ้งตื นจากภวังค์ ชายหนุ่มมองศพของเพื อนสนิทเป็ นครัง0 สุดท้ าย ดวงหน้ ามืดมัวเต็มไปด้ วยความรู้สกึ โกรธอัดแน่น 27
Rain-at-Rose จ่าแม้ นพาคุณหมอไปยังบ้ านพัก จ่าชราปลอบใจระหว่างเดินคู่กนั ท่าที ของต้ นธาราเต็มไปด้ วยความรู้สกึ ผิด "คุณหมอใจเย็นๆ ครับ การตายในสนามรบเป็ นเรื องปกติของทหารอย่าง เราอยูแ่ ล้ ว อีกอย่างก็ไม่มีใครห้ ามโชคชะตาหรื อฝื นลิขิตได้ ผู้กองนาคีเขาไปดีแล้ ว ครับ" คําพูดดุจเป็ นมีดกรี ดเฉือน ต้ นธาราเช็ดหน้ าที เปื 0อนคราบนํ 0าตา คราบ เลือดติดแก้ มขาวซีด "แต่ผ้ กู องเขา..." ต้ นธาราอยากจะบอกเหลือเกินว่าที ผ้ กู องนาคีตายก็เพราะเขา แต่มนั ก็พดู ไม่ออก หวาดกลัวต่อความโกรธเกรี ย0 วที จะถาโถมใส่ "ยิ งคุณหมอร้ องไห้ ผู้กองนาคีอาจจะไม่สบายใจก็ได้ นะครับ ทหารหาญ อย่างเราพอใจแล้ วที ได้ ตายในสมรภูมิรบ" จ่าแม้ นพูดต่อเพื อให้ คุณหมอคลาย ความกังวล ต้ นธาราส่ายหัวเหมือนจะไม่รับฟั งคําพูดใดๆ เขากลับมาถึงบ้ านพัก ทรุ ด นัง เพราะเข่าอ่อน ยังจําได้ ติดตาตอนที ผ้ กู องนาคีล้มทับตน เลือดแดงกํ าไหลจน เปรอะเปื อ0 น ในอาชีพของเขา เขาเคยเห็นคนตายมาเยอะ แต่สาํ หรับผู้กองนาคีแล้ ว มันน่าเจ็บปวดใจยิ งนัก ถ้ าเขาเชื อฟั งและปล่อยให้ ฝ่ายศัตรูตายและหนีไปกับผู้กอง นาคีเสียก็ดี แต่เขาก็ไม่อาจย้ อนเวลาหวนกลับไปได้ คุณหมอหนุ่มซบหน้ าที ติด เลือดแห้ งเกรอะกรัง จ่าแม้ นถืออ่างใส่นํ 0าสะอาดมาให้ "ผมว่าคุณหมอล้ างหน้ าล้ างตา ทําใจให้ สงบก่อนเถอะครับ" ต้ นธาราพยายามยิ 0ม แต่รอยยิ 0มนันฝื 0 ดเต็มทน "ขอบคุณครับจ่าแม้ น" 28
หวงรักเสนหา นํ 0าเสียงเครื อเอ่ย ชายหนุ่มแช่มือในอ่าง เลือดติดมือละลายในนํ 0า คุณ หมอหนุม่ มองดูแล้ วใจหาย ยิ งตอกยํ 0าความผิดพลาดของตนเอง จ่าแม้ นส่งผ้ าขนหนูให้ "ไม่เป็ นไรครับคุณหมอ ผมว่าคุณหมอนอนพักให้ จิตใจสงบสักนิดจะดี ไหมครับ?" จ่าออกความคิดเห็น ต้ นธาราส่ายหัว เขายังไม่อยากนอน มันดูเหมือนกับว่าเขาสบายอยู่คน เดียว ทิ 0งให้ คนอื นต้ องลําบาก "คุณหมอเชื อผมเถอะครับ เดีUยวผมจะมาปลุกเอง นอนพักสงบจิตใจไม่ให้ ฟุ้งซ่าน อย่าคิดถึงเรื องอื น" ต้ นธารายอมคล้ อยตาม เขาแกะเชือกรองเท้ าเปรอะเปื อ0 นดินลูกรังวางไว้ ข้ างเตียง ถอดเสื 0อนอกออกคงเหลือแต่เสื 0อยืดสีขาว จ่าแม้ นเอานํ 0าไปเทแล้ วเติมเข้ า มาให้ ใหม่ คราวนี 0มาพร้ อมผ้ าเช็ดตัวผืนเล็กๆ "นีค รับ เช็ดหน้ าเช็ดตาเสียหน่อยจะได้ นอนสบาย" ต้ นธาราจัดแจงตามที บอก เขาเช็ดลําคอ เช็ดแขน เช็ดใบหน้ า เขารู้ สกึ ถึง ความโหวงเหวงและหนักอึ 0ง จ่าแม้ นรับผ้ าเช็ดตัวคืน ครู่ ใหญ่คณ ุ หมอหลับลงอย่าง ง่ายดาย ลงภาคสนามแล้วเจอเหตุการณ์ ไม่ ค าดฝั น ทนมาได้ถึ งขนาดนี /น บั ว่ า ประสาทแข็งเอาการ จ่าแม้ นคิดขณะซักผ้ าที เปื 0อนคราบสกปรกตากให้ พอเงยหน้ าขึ 0นก็เห็น ใบหน้ าบึ 0งตึงของผู้กองภานุ "สวัสดีครับผู้กอง" จ่าแม้ นทําความเคารพ ภานุผงกหัว เดินเข้ ามาในห้ องพักแคบๆ "คุณหมอเป็ นอย่างไรบ้ างจ่า" นํ 0าเสียงราบเรี ยบข่มอารมณ์โกรธ 29
Rain-at-Rose จ่าแม้ นชี 0ไปบนเรื อน "กําลังให้ พกั ผ่อนอยู่ครับ สงสารแกเหลือเกิน ออก ตรวจคนไข้ อยูด่ ีๆ ก็โดนโจมตี เฮ้ อ...ไม่นา่ เลย" จ่าแม้ นบ่นพึม ภานุยิ 0มหยัน “คนอื นล่ะ เป็ นไงบ้ าง?” “คุณหมอมาริ สากับเพื อนๆ หายช็อกแล้ วครับ เหลือแต่คณ ุ หมอธารดูท่า จะอาการหนักกว่าเพื อน” ภานุก้าวเข้ าไปในห้ อง มองคนที หลับใหลอย่างไม่ร้ ูเรื องรู้ ราว ในใจรู้ สกึ ชัง ขึ 0นมา ไม่เคยรู้ อะไรเลยสินะ? ทัง0 ที ห้ามไม่ให้ โกรธ แต่ใจมันยากจะห้ ามให้ หยุด ความคิดโกรธแค้ น สําหรับภานุ เขาไม่มีความสงสารหรื อความเมตตาใดๆ เหลืออยู่ เขามองใบหน้ าหลับสนิทอย่างชิงชัง อยากรู้ นกั ว่าเจ้ านี จะพอใจไหมที เพื อนรักเขา ตายเพราะผลงานของมันเอง เสียงเคาะประตูดงั ขึ 0น ชายหนุ่มหันมอง คุณมองมาริ สานัน เอง เธอมีสหี น้ ากังวล "ฉันมาเยี ยมคุณหมอธารค่ะ" หญิงสาวว่า เดินเข้ าไปในห้ องเล็กๆ สองคนยืนในห้ องยิ งทําให้ ร้ ูสกึ แคบ "คุณหมอธารเป็ นอย่างไรบ้ างคะ ฉันได้ ขา่ วจากเพื อน เห็นบอกว่าคุณหมอ ธารได้ รับบาดเจ็บ" เธอเอ่ยอย่างกังวลใจเมื อเห็นสภาพเพื อนร่วมงาน ภานุทําหน้ าเฉยเมย "คุณหมอธารไม่เป็ นอะไรมากหรอกครับ แค่ช็อกนิด หน่อย ให้ พกั สักนิดก็ดีขึ 0นแล้ วครับ" คําตอบเฉยชาทําเอาหญิงสาวทําหน้ าเจื อน นํ 0าเสียงของนายทหารหนุ่ม เย็นชายิ งนัก "ค่ะ...ฉันเสียใจเรื องผู้กองนาคีด้วยนะคะ" เธอเอ่ยอึกอัก ก่อนจะจ้ องใน แววตาคมกล้ า "คือฉันเพิ งไปเคารพศพน่ะค่ะ รู้สกึ เป็ นห่วงคุณหมอธารก็เลยมาดู " ชายหนุม่ ผงกหัวรับทราบเรื องที หญิงสาวบอก “ไม่ต้องเป็ นห่วงหรอกครับ”
30
หวงรักเสนหา หญิงสาวยิ 0มเจื อน ทําท่าว่าจะผละออกไปจากห้ องเมื อนายทหารหนุ่มไม่ สนใจ “ขอตัวก่อนนะคะ ต้ องเช็กจํานวนเวชภัณฑ์นะ่ ค่ะ” ภานุผงกหัว สายตาคมกร้ าวสํารวจเสี 0ยวหน้ าสงบ รู้ดีวา่ ไม่อาจทานทนได้ เมื อมองใบหน้ าของต้ นธารา ชายหนุม่ ลุกขึ 0น คิดจะกลับไปค่าย แต่ก็ได้ ยินเสียงบ่น พึมออกจากปากของต้ นธารา "ผู้กองนาคี ผมขอโทษ" ภานุชะงัก เขาหันมองใบหน้ าที มีหยาดนํ 0าตาใสๆ เอ่อล้ น เหมือนมีอะไร มาจุกอก ชายหนุ่มทรุ ดนัง อยากจะรู้ ว่าร่ างที นอนอยู่นี ต้องการอะไร ดวงตาคม กร้ าวจ้ องมองใบหน้ าอ่อนโยน มือที กําแน่นกลับคลายออก ต้ นธาราลุกขึ 0น ตกใจ เล็กน้ อยเมื อเจอผู้กองภานุนงั เฝ้ า "คุณ..." คุณหมอไอแค่ก ภานุลกุ ขึ 0นตักนํ 0าฝนมาให้ ต้ นธาราเอื 0อมรับ เขาดื มอย่างกระหาย ร้ อยเอก หนุม่ มองเงียบๆ สร้ างความอึดอัดใจให้ แก่คณ ุ หมออยูไ่ ม่น้อย "เป็ นอย่างไรบ้ าง?" นํ 0าเสียงถามห้ วน ต้ นธาราก้ มหน้ า เขาไม่กล้ าปริ ปากพูดอะไรออกไปเลย กลัวทําให้ ผ้ กู องไม่ พอใจ "เป็ นใบ้ กะทันหันรึไง?" คําพูดแดกดัน เสียดสี คุณหมอกระพริ บตา จะให้ ตอบไปว่าอย่างไรดี รู้ สกึ เหมือนถูกไล่ต้อน "ดี ขึ 0นแล้ วครับ" ตอบสันๆ 0 ด้ วยนํ 0าเสียงราบเรี ยบ รอคอยให้ อีกฝ่ ายพูดตอบ แต่ภานุกลับ นิ ง "แล้ วผู้กองล่ะครับ?" เมื อฝ่ ายชายหนุม่ ไม่ตอบ ต้ นธาราก็เป็ นฝ่ ายถามเอง 31
Rain-at-Rose ภานุเหลือบตามองราวกับเขาเป็ นแมงหวี ที น่ารํ าคาญ "ผมไม่ตายหรอก ครับ" คําตอบเรี ยบง่ายหากแต่แทงลึก ต้ นธาราหน้ าหม่นลง เขารู้ ตวั ดีว่าภานุไม่ พอใจ ยิ งชายหนุม่ เอ่ยอย่างนี 0ก็ยิ งยํ 0าให้ เป็ นจริ ง ต้ นธารากํามือของตัวเองแน่น เขา อยากจะพูดอะไรอีกสักเล็กน้ อยแต่มนั ก็ยากเย็น ต้ นธาราดูเหมือนกับคนหมดสิ 0นหนทาง เขาอยูใ่ กล้ ผ้ กู องภานุมากขนาดนี 0 แต่ดเู หมือนมันห่างหลายหมื นโยชน์ อาจเป็ นเพราะความผิดพลาดที เกิดขึ 0นโดยไม่ ตังใจสิ 0 นะ? "ถ้ าคุณหมอไม่เป็ นอะไรแล้ ว ผมขอตัว” "เอ่อ...ครับ..." สายตาสีนํ 0าตาลจ้ องจนแผ่นหลังนันลงจากเรื 0 อนพักไป
ต้ นธาราหลับไม่ลง ลุกขึ 0นไปยังห้ องที ใช้ เก็บศพของร้ อยเอกนาคีชวั คราว แต่ไม่เห็นศพของร้ อยเอกนาคีแล้ ว "สวัสดีครับผู้พนั ศพของผู้กองนาคีไปไหนครั บ?" ต้ นธาราถามอย่าง กระสับกระส่าย "ส่งกลับบ้ านเกิดของผู้กองนาคีแล้ วครับคุณหมอ" ต้ นธาราทําหน้ าเสียดาย เขาจะมาเคารพศพและขอบคุณที ช่วยปกป้อง เขา ดวงตาสีนํ 0าตาลเศร้ าหมอง "คุณหมอมาเคารพศพหรื อครับ?" ต้ นธาราผงกหัว ผู้พนั พาคุณหมอหนุ่มไปนัง ท่านชงกาแฟให้ แล้ วทรุ ดนัง ลงด้ วย 32
หวงรักเสนหา "ศพของผู้กองถูกส่งกลับไปนานยังครับ" ต้ นธาราเอ่ยถาม ผู้พนั จิบกาแฟร้ อนๆ "นานแล้ วครับ" ท่านตอบ ทอดตามองควันกาแฟลอย ม้ วนตัวสูอ่ ากาศ "เป็ นเพราะผมแท้ ๆ" ต้ นธาราว่า ผู้พนั วางถ้ วยกาแฟลง ต้ นธาราเงียบ เขาคิดจะสารภาพหากผู้พนั ชิงพูด ก่อน "ไม่นึกว่าเจ้ าพวกนันจะกล้ 0 าโจมตีทางฝ่ ายเรา เป็ นเรื องที เรารับมือยาก จริ งๆ" คุณหมอหนุ่มหลับตา คําพูดที ถ่ายทอดออกมา ยิ งฟั งเขาก็ยิ งเหมือนตก อยูใ่ นฝั นร้ าย "เวลานึกถึง รู้สกึ ว่ากองกําลังเราด้ อยเรื องข่าวสาร" ผู้พนั กล่าวเสียงเบา "ไม่หรอกครับผู้พนั กองกําลังเราแข็งแกร่ งแล้ ว" เขาปลอบคนอื นได้ แต่ไม่ อาจปลอบตัวเอง ได้ ฟังก็เหมือนถูกยํ 0าเตือนเรื องราวสะเทือนใจ ผู้พนั มีทรัพย์ยิ 0ม "เฮ้ อ...คุยกับคนแก่ก็เป็ นแบบนี 0แหละ" เสียงหัวเราะสดใสดังออกจากปากของคุณหมอหนุ่ม หากฟั งดูเหมือนกับ มันจะฝื นทําเสียมากกว่า "ไม่หรอกครับ คุยกับผู้พนั สนุกจะตาย" แต่ในหัวใจลึกๆ กลับไม่ใช่เลย เขาแค่กลัวความผิดที จะทําให้ คนอื น รังเกียจตัวเอง “ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ" ต้ นธาราคลีย ิ 0ม เขาเลือ นเก้ าอี 0ออก ผู้พนั มีทรัพย์มองคุณหมอผู้ร่าเริ ง ก่อน ส่ายหัว อยากจะรู้ จริ งๆ ว่าคนที มีการเรี ยนสูงๆ แบบนันอยากเข้ 0 ามาทํางานหนัก ตามชายแดนทําไม ผู้พนั มีทรัพย์ทราบมาว่าต้ นธาราเลือกที จะมาเป็ นแพทย์อาสา
33
Rain-at-Rose ประจําค่ายนี 0โดยเฉพาะ ทังที 0 มีโรงพยาบาลดีๆ ใหญ่ๆ ต้ องการตัวเยอะแยะ แต่ กลับมาหมกตัวอยูใ่ นป่ าที ไร้ สงิ อํานวยความสะดวก หรื อเป็ นจิตสํานึกดีกนั ?
คุณหมอต้ นธาราเดินออกจากห้ องทํางานก็เห็นแผ่นหลังของร้ อยเอกภานุ ไหวๆ เดินไปในทางมืดๆ สงสัยว่าผู้กองหิ 0วอะไรมา พอเดินตามไปทันพบว่าผู้กองนัง ดื มเหล้ าท่าทางเมามาย ดวงตาคมกร้ าวจับจ้ องอยู่ตรงร่ างที เดินเข้ ามาใกล้ แสง ตะเกียงเจ้ าพายุที แขวนไปกับขื อบ้ าน คุณหมอยิ 0มขื น ภานุเงยหน้ ามอง...อะไรกันนี แม้ แต่ในห้ วงแห่งความฝั นที เขาอยากจะลืม ยังเจอหน้ าคุณหมออยูอ่ ีกหรื อ? ผู้กองขยี 0ตา เหล้ าป่ าไหลริ นเปี ยกคอเสื 0อ ต้ นธาราขมวดคิ 0ว มือแตะราวบันได "ผมขออนุญาตขึ 0นไปนะครับ" คุณ หมอขอ ภานุผงกหัว เขาเดินสะเงาะสะแงะลงจากบ้ านประชิดตัวคุณหมอ กลิ น เหล้ าโชยหึ ง ต้ นธาราปิ ดจมูกเพราะเหม็นกลิ นเหล้ า นึกระแวดระวังท่าทีแปลกๆ ของผู้กองภานุ "เชิญ" นายทหารหนุม่ เปิ ดทางให้ คุณหมอเดินขึ 0นเรื อนนัง ลงอย่างเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย "ผมมารบกวนคุณ หรื อเปล่า?" ต้ นธาราถาม เขาส่ายหัวปฏิเสธเมื อเหล้ าป่ ารสแรงถูกยื นมาให้ “ขอบคุณครับ ผมมาดูคณ ุ เฉยๆ" ปฏิเสธอย่างสุภาพพร้ อมปั ดแก้ วเหล้ า ออกห่าง นํ 0าใสแจ๋วกระฉอก ภานุทําหน้ าบูดบึ 0ง ต้ นธาราหดคอ เขากลัวว่าชายคนนี 0จะทําร้ ายเขา แต่ ท้ ายที สดุ คนดื มจัดกลับคอพับคออ่อน แก้ วหล่นจากมือแตกละเอียด 34
หวงรักเสนหา คุณหมอมองร้ อยเอกภานุทอดตัวยาว ยืนนิ งอึ 0ง สักพักก็ลากตัวผู้กองหนุม่ เข้ าห้ องนอน รู้ ว่าผู้กองคงดื มเพื อคลายอารมณ์โศกเศร้ าเมื อสูญเสียเพื อนรักที สดุ ต้ นธาราคุกเข่า รู้สกึ ว่าตัวเองโชคไม่ดีนกั นิ 0วเรี ยวตบแก้ มหนาเบาๆ นายทหารหนุ่ม คราง "อือ..." ดวงตาของภานุพยายามมอง เขาเห็นดวงหน้ าเลือนรางของคุณ หมอ ผมสีนํ 0าตาลตกระใบหน้ า ภานุมองด้ วยสายตาดุจเพลิงพิโรธเผาผลาญ "มาทําไมฆาตกร...แกทําให้ คนดีๆ ต้ องตาย" ถึงแม้ ว่าต้ นธาราจะไม่ถือคําพูดของคนเมา แต่มนั กัดกินหัวใจตัวเองได้ พอสมควร เขาปิ ดปากเงียบไม่เอ่ยโต้ "เจ้ านาคีก็งี เง่าจริ งๆ ยอมตายเพื อหมอโง่ๆ คนหนึ ง แกไปหลงเสน่ห์อะไร มันว้ า" ต้ นธาราไม่เข้ าใจเรื องราวที ชายหนุม่ พูด ร่ างหนาพลิกตัว เชยใบหน้ าของ คุณหมอขึ 0น ต้ นธาราตกใจ "ไหน...ตรงไหนกันที นาคีมนั หลงใหล" นิ 0วแกร่งบีบคาง ต้ นธาราใช้ นิ 0วแงะนิ 0วที แตะใบหน้ าของตัวเองเสียจนเจ็บปวด ผิวขาวเป็ น รอยชํ 0า "คุณจะทําอะไรน่ะ!?" ต้ นธาราตวาด เขาตกใจกับการกระทําป่ าเถื อน จะลุก หนีแต่ก็ถกู คว้ าตัวไว้ "เฮ้ อย่าเพิ งหนีสิ ให้ ผมมองรอยยิ 0มนุม่ นวลแบบคนอื นๆ บ้ างไม่ได้ รึ?" ความป่ าเถื อนแสดงให้ เห็นเพราะฤทธิXเหล้ าครอบงํา ภานุกระชากร่ างของ ต้ นธารากลับมาอย่างง่ายดาย ดวงตาสีนํ 0าตาลเบิกกว้ าง "ผู้กอง! หยุดทําเรื องแบบนีเ0 ดีUยวนีน0 ะ" ต้ นธาราดิน0 ขลุกให้ พ้นจากอ้ อม แขนอันแน่นหนา "บอกให้ ปล่อย! ผู้กองจะทําอะไร!?" นํ 0าเสียงถามอย่างตระหนก เพราะรู้ชะตาของตัวเองว่าจะเผชิญกับอะไร 35
Rain-at-Rose ภานุเหยียดยิ 0ม "อา...พอมองใกล้ ๆ คุณหมอก็ดหู น้ าตาดีเหมือนกันน้ า ผิวพรรณก็ละเอียด แก้ มก็ใสสะอาด อีกทังดวงตาและริ 0 มฝี ปากก็ช่างรับกันเสีย จริ งๆ" ชายหนุม่ ลูบไล้ ลาํ คอเล็ก ต้ นธาราตัวแข็ง นึกชังสายตาน่ารังเกียจ ข้ อมือถูกพันธนาการด้ วยลําแขน แข็งแรง "นี หรื อคือสิง ที เจ้ านาคีต้องการ มันถึงยอมถวายชีวิตให้ กบั คนที ไม่ร้ ู เรื องรู้ ราวอะไรเลย" จมูกเฉียดแก้ ม ก้ มจูบตรงซอกคอ ร่ างของคุณหมอสะดุ้งเหมือนถูกนาบ ด้ วยไฟร้ อนๆ ชายหนุม่ คว้ าแก้ วเหล้ า นึกครึม0 ใจจึงราดลงบนผิวสวยๆ ต้ นธาราอยากจะพูดแต่มนั ก็พดู ไม่ออก สิ งที ภานุต้องการคืออะไรกันแน่ ลิ 0นอุน่ สัมผัสผิวละเอียด คุณหมอรู้สกึ หมดเรี ยวแรง อาจเพราะหัวใจรู้ สกึ ‘รัก’ จึงทํา ให้ นิ งงัน เผลอไผล "พอดีเลย จะได้ ทดสอบคุณแตกต่างจากพวกผู้หญิงตรงไหนบ้ าง?" ต้ นธารานิ งกับพูดกักฬขะของอีกฝ่ าย เขาดิ 0นอีกรอบจนแขนข้ างหนึ งเป็ น อิสระ ผู้กองหนุ่มควบคุมให้ อยู่ใต้ อาณัติตามเคย ลําแขนบางสลัดหลุดอีกครั ง0 เพราะภานุยงั ตกอยูใ่ นฤทธิXนํ 0าเมา ต้ นธาราหันไปตบหน้ าแกร่งเรี ยกสติฉาดใหญ่ ภานุนิ งไปชัว ขณะก่อนจะใช้ ฝ่ามือกดหัวคุณหมอซุกกับพื 0นจนแทบขาดใจ ตาย ยิ งดิ 0นก็ยิ งถูกร่ างใหญ่ทาบทับ ความทรมานแล่นริ ว0 ปอดทํางานหนัก ลม หายใจเริ มขาดห้ วง ครัง0 หนึง ที คิดว่าใกล้ จะตาย นิ 0วแกร่งก็จิกกระชากศีรษะได้ รูปขึ 0น เมื อนันปอดก็ 0 สดู อากาศอันสดชื น ต้ นธาราจ้ องเข้ าไปในแววตาของผู้กองหนุม่ ภานุอยากจะทําอะไรก็ได้ เพื อบรรเทาความรู้ สึกอึดอัดในใจ จึงลงมือทํา ร้ ายคุณหมอเพื อคลายโทสะ
36
หวงรักเสนหา ต้ นธาราดิ 0นรนเมื อรู้ สึกว่าเรื องมันชักเกินเลย แก้ มขาวแดงชํา0 ตัวสัน เทา ด้ วยความโกรธ นํ 0าตารื น0 ฉํ า เจ็บปวดจากแรงบีบคอ...จะทรมานให้ ตายเลยรึไงกัน... คุณหมอหนุม่ ส่ายศีรษะไปมา ท่าทีทรมานทําให้ ชายหนุม่ ลดโทสะลง "คุณต้ องการอะไรกันแน่ ลงโทษผมหรื อว่า..." ต้ นธาราพูดหอบๆ นํ 0าเสียง ปวดร้ าวอยูใ่ นลําคอ ภานุใช้ ร่างกดต้ นธาราไว้ นํ 0าหนักตัวกดเต็มๆ ริ มฝี ปากเผยอ เอื 0อนเอ่ย อย่างอยากลําบาก "คุณโกรธเรื องที ผมเป็ นต้ นเหตุให้ ผ้ กู องนาคีตายหรื อ?" คุณหมอว่าด้ วยสี หน้ าสิ 0นหวัง ภานุจ้องเข้ าไปในดวงตา เขาปลดเสื 0อของตัวเอง หน้ าอกเป็ นมัด ลําแขน คร่อมร่างบางไว้ ใบหน้ ากร้ านก้ มจรดชิดแก้ มเนียนใส "ตอนนี 0คุณหมอที น่ารักอยากเป็ นอะไรล่ะ?" เสียงนุ่มๆ ถาม ไม่สนใจ แม้ แต่น้อยว่าคนที อยูภ่ ายใต้ ร่างคิดอะไร ต้ นธาราอยากจะต่อยใบหน้ าอีกสักหมัด หากร่ างกายไม่อ่อนเปลี 0ยล่ะก็ ใบหน้ ากร้ านนัน คงมีรอยประทับอีกแน่ๆ ภานุลากขึ 0นเตียง ต้ นธาราขัดขืนหากสู้แรง ไม่ไหว "เป็ นถ้ วยเหล้ าให้ ผมดีกว่านะ" เสียงกระซิบหยาบคาย คุณหมอพยายามเอาตัวรอดอีกครัง0 ช่วงท้ องที ถกู ทับสัมผัสถึงความแข็ง ขึงของร่างสูงใหญ่ อีกฝ่ ายไม่เสียเวลาเปล่า ริ นเหล้ าที เหลือติดก้ นขวดราดเสื 0อผ้ า "คุณบ้ าไปแล้ ว!" ต้ นธาราว่าเมื อชายหนุ่มชูมีดพกเงาวับ ดวงตาสีนํ 0าตาล ปรากฏแววพรั นพรึ ง กลัวจับจิตว่าชายหนุ่มจะทําร้ ายตน แต่ก็ไม่ใช่ เพราะภานุ เพียงใช้ ตดั เสื 0อ "อย่าทําแบบนี 0นะ!" อีกฝ่ ายร้ องเสียงหลง นี มนั ยิ งกว่าถูกทําร้ ายเสียอีก 37
Rain-at-Rose เสียงเสื 0อฉี กขาด มื อหนากระชากติดมื อ เขาไม่อยากเป็ นแบบนีเ0 ลย ร่ างกายแข็งทื อท่อนดุจท่อนไม้ ทันทีที รอยจูบประทับลง ริ มฝี ปากหนาเบียดรุ ก พยายามเปิ ดปากของต้ นธาราให้ ได้ ดวงตาสีนํ 0าตาลหลับลง การจูบที บดขยี 0 มัน ช่างเจ็บปวดและทําให้ เขาตกใจ เมื อการจูบรุนแรงไม่ได้ ผล ภานุก็หนั มาเคล้ าเคลียกลีบปาก หยอกล้ อจน ทําให้ ร้ ูสกึ เคลิ 0ม ลิ 0นอุน่ ค่อยเบียดแทรกผ่านโพรงปาก ต้ นธาราเริ มตกอยูใ่ นอํานาจแห่งเสน่หา เขายอมให้ ผ้ กู องได้ ครอบครองริ ม ฝี ปาก นายทหารหนุ่มถอนริ มฝี ปาก ภานุจ้องเข้ าในดวงตาสีนํ 0าตาลราวกับจะ ดูดกลืนแต่ชายหนุม่ กลับจ้ องด้ วยแววตาเมินเฉย "หยุดเดีUยวนี 0 ผมบอกให้ คณ ุ หยุด!" ต้ นธาราห้ าม เหล้ าถูกริ นใส่เสื 0อผ้ า กลิ นลอยเตะจมูกจนแทบทนไม่ได้ ปลุกสติเตือนว่าอยูแ่ ห่งหนใด "โธ่! คุณเป็ นคนโรคจิตหรื อไง" ปากเรี ยวยังไม่หยุดด่า ดวงตาขุ่นเคือง ร่ าง บิดเร่าๆ ให้ พ้นจากอ้ อมอกหนา ภานุเงยหน้ ามอง "ผมน่ะหรื อโรคจิต?" ชายหนุม่ พึมพํา ต้ นธาราดิ 0นแล้ วดิ 0นอีก ชายหนุ่มใช้ เรี ยวแรงมหาศาลกดเขานอนหงาย ใบหน้ าของคุณหมอแดงกํ า เริ มหายใจไม่ออก ทรวงอกสะท้ อนขึ 0นลง เบือนหน้ าหนี จากเรี ยวปากหนาที จะประทับลงมา "พอใจหรื อยังล่ะ?" ความเหลืออดเหลือทนทําให้ ต้นธารากล่าวออกไป ผู้กองหนุ่มลุกออกจากตัวอย่างง่ายดายจนต้ นธาราแปลกใจ ไม่คิดว่าจะ รอดมาได้ ง่ายๆ ขนาดนี 0 "ผมพอใจแล้ วแหละ คุณไปอาบนํ 0าซะเถอะ" ท่าทีเหมือนหยอกเย้ าดูถกู ต้ นธารากัดฟั น เขาลุกขึ 0น มองดูเสื 0อของตัวเองที ไม่เหลือเป็ นชิ 0น "คุณ!" 38
หวงรักเสนหา “ถ้ าไม่อยากให้ คนอื นเห็นสภาพแบบนัน0 หลังเรื อนพักผมมีลําธารอยู่ ผม จะให้ เสื 0อผ้ าเปลีย น ไปซะ” ต้ นธารามองเสื 0อที อีกฝ่ ายส่งให้ เขาพูดไม่ออก ต้ นธาราลุกขึ 0นจากเตียง เขาเดินก้ มหน้ าผ่านชายหนุ่ม รู้ สึกถึงสายตาหยามแคลน ดวงหน้ าขาวแดงกํ า ภายในดวงตาสีนํ 0าตาลสับสนวุน่ วาย ภานุกอดอกพิงผนังบ้ านมองร่ างที เดินดุ่มหายในความมืด ก่อนจะปิ ด ประตู ไม่ไยดีวา่ อีกฝ่ ายจะไปไหน ชายหนุม่ รื อ0 ผ้ าปูเตียงเปื อ0 นคราบเหล้ าโยนลงพื 0น สร่ างเมาไปนานแล้ ว ชายหนุ่มนอนประสานท้ ายทอย จ้ องมองเพดานห้ อง นึก หงุดหงิดหัวใจของตัวเอง สิง ที เขาทําเมื อครู่เพราะเมาหรื อเปล่านะ ...ช่างเถอะ... ชายหนุ่ม พลิกกายไม่สนใจกับสิ ง ใดนอกจากอยากพักผ่อ น แต่ทว่า ความรู้สกึ ผิดเมื อครู่ยงั ไม่หายไป ภานุลกุ จากเตียง เพ่งมองออกไปนอกประตู
ฝ่ ายต้ นธาราโมโหจัด สิ งที ชายหนุ่มทํามันช่างดูถกู ศักดิXศรี เขานัก มือกํา เสื 0อของอีกฝ่ ายแน่น คุณหมอหนุ่มกอดอกเปลือยเปล่า เดินเลียบลําธารใกล้ เรื อน พักของภานุ คุณหมอรี บถอดกางเกงที เหลือลงอาบนํ 0าท่ามกลางเสียงของป่ าพงไพร นิ 0วเรี ยวใช้ นํ 0าลูบไปทัว กาย รู้ สกึ รังเกียจ ยิ งชําระล้ างก็ยิ งชวนให้ นึกถึง ต้ นธารากัด ฟั น เขาแช่นํ 0าเย็นเฉียบ เหม่อมองดูหมู่ดาว เพราะความโกรธแค้ นหรื อที ทําให้ ชาย หนุม่ ทําเช่นนัน0 เพราะความชิงชังหรื อเปล่า
39
Rain-at-Rose เขาวักนํ 0าล้ างหน้ าตาลบภาพที เกิดขึ 0นสดๆ ร้ อนๆ ออก มองดูเสื 0อผ้ าของ ตัวเอง เขาจะกลับ เข้ า ไปในค่ายได้ อย่างไร ให้ เปลี ยนเสือ0 ผ้ า ที ใ ห้ ม าด้ ว ยความ เหยียดหยามงันรึ 0 ไม่มีทาง! ความโมโหผุดอีกระลอก รู้ สึก หดหู่อย่า งบอกไม่ถูก สักพักหูแว่วได้ ยิ น เสียงแกรกกรากหลังพุม่ ไม้ งูตวั ใหญ่เลื 0อยออกมา คุณหมอตัวแข็งทื อ เขายืนนิ ง มัน จ้ องมองอยูช่ วั ครู่ มันก็เป็ นฝ่ ายเลื 0อยหนี ต้ นธาราระบายลมหายใจ ดูท่าเขาจะซวยซํ 0าซวยซ้ อนแน่ๆ ถ้ าหากยังไม่ รี บขึ 0นฝั ง เรื องไม่ดีต้องเกิดกับเขาอีกเป็ นแน่แท้ ต้ นธาราจึงว่ายขึ 0นฝั ง แต่เขาต้ องนิ ง อีกรอบ บนชายฝั งมีชายหนุม่ สูงพอๆ กับเขาโพกหัว ปิ ดหน้ าปิ ดตาถือปื นเล็งมาทาง เขา ต้ นธารากระพริ บดวงตาสีนํ 0าตาล...นี ไม่ใช่ภาพฝั น...คุณหมอนิ งงัน "แกเป็ นใครกัน?" ต้ นธาราถาม เขาค่อยๆ ถอยห่างไปกลางลําธาร เท้ ากระทบกรวดหิน แต่ ปลายกระบอกปื นก็ยงั ไม่เบนไปจากเป้าหมาย เสียงพูดเป็ นภาษาต่างชาติแปร่ ง ปร่า คุณหมอฟั งไม่ออกจึงได้ แต่นิ ง "ท่านไม่เข้ าใจภาษาเรา เราขอโทษ" ชายโพกผ้ ากล่าว ลดปื นลง ห้ ามไก ปื นแล้ วทรุดนัง ริ มฝั ง ต้ นธาราฟั งคําเอ่ยวาจาออกมาเป็ นภาษาไทย ถึงจะแปร่ งหูแต่ก็พูดได้ ชัดเจน "คุณหมอผู้มีบญ ุ คุณกับเรา" ชายโพกหน้ าก้ มหัวให้ คุณหมอหนุม่ อึ 0ง "ผู้มีพระคุณ เรามีนามว่ากิ งไผ่ นี เป็ นชื อที แปลความหมายในภาษาของ ท่าน เราอยากมาตอบแทนท่านที ช่วยรักษาเรา" เสียงนุม่ นวลดุจให้ คลายความหวาดกลัว มือก็ยื นห่อๆ หนึง ให้ 40
หวงรักเสนหา “อะไร?” ดูทา่ ชายลึกลับจะกังวลใจ “ได้ โปรดรับไว้ เถิด โชคดีเหลือเกินที หาท่านได้ เร็ วกว่าที คิด” คําพูดเร่งเร้ า ต้ นธาราขึ 0นจากนํ 0า ถือเสื 0อของภานุขึ 0นมาสวมใส่ “ถ้ าไม่ต้องการละ?” กิ งไผ่แก้ หอ่ ผ้ าขาวม้ าออก มันห่อหุ้มทองคําแท่งไว้ มูลค่าของมันมหาศาล ทีเดียว คุณหมอหนุม่ อึ 0งแต่ทําตาดุใส่ กิ งไผ่ยนื ห่อผ้ าขาวม้ าให้ เชิงบังคับ "ไม่ต้องการ เก็บไปเถอะ" ต้ นธาราบอกปั ด "ไม่ได้ หรอก ท่านผู้มีพระคุณ เอ่อ...เราเสียใจที คนของเราทําร้ ายคนของ ท่าน" ต้ นธาราได้ ฟัง ริ ว0 ความโกรธกริ ว0 ประดับใบหน้ า กิ งไผ่บอกด้ วยความ เสียใจจริ งๆ ต้ นธาราดูเหมือนจะไม่ฟัง แต่ข้าศึกจากต่างแดนกล่าวขอโทษและบอก ให้ ใจเย็นลงบ้ าง ต้ นธาราพยายามระงับสติ "ตอนนันหากท่ 0 านไม่ช่วยเรา ป่ านนี 0ก็ไม่ได้ มานัง ตรงนี 0เพื อเอ่ยขอบคุณ หรอก" ชายแปลกหน้ าเอ่ย "มันเป็ นจรรยาบรรณน่ะ ไม่จําเป็ นต้ องขอบคุณหรอก" "เราทราบดี แต่เราก็อยากมาตอบแทนท่านบ้ าง ช่วยรับนํ 0าใจนี 0ด้ วยเถิด" ต้ นธารามองดูห่อผ้ าบรรจุทองซึ งอาจปล้ นมาจากครอบครั วเศรษฐี ใน เมืองของเจ้ าหนุม่ ลึกลับก็เป็ นได้ "ไม่เอา” ยืนกรานปฏิเสธ กิ งไผ่นิ ง เขาอุตส่าห์ลอบเข้ ามาในดินแดนศัตรู เพื อพบผู้มีพระคุณด้ วย ความเสีย งแท้ ๆ กิ งไผ่ทําหน้ าเสียดาย "แต่นํ 0าใจที คณ ุ อุตส่าห์มาหา ผมก็จะรับไว้ เรื องทองนี 0เอาไว้ เถอะ ผมใช้ มันไม่ได้ อยูด่ "ี
41
Rain-at-Rose ต้ นธารากล่าวแบ่งรับแบ่งสู้ เมื อเห็นท่าทางอีกฝ่ ายซึ งดูเหมือนจะไม่ไป ไหนถ้ าเขายังไม่รับ ‘สินนํ 0าใจ’ นี 0ไว้ "คุณหมอเป็ นคนดีจริ งๆ" กิ งไผ่กล่าว "ผมไม่ได้ เป็ นคนดีถึงขนาดนันหรอก" 0 ดวงตาสีนํ 0าตาลหม่นอีกรอบ "เพราะเรื องลูกน้ องของผมที ทําร้ ายผู้กองใช่ไหมครับ?" ต้ นธาราผงกหัวบอกกล่าวตรงๆ "ใช่ เพราะลูกน้ องของคุณ ทําให้ ผ้ กู อง นาคีต้องตาย" กิ งไผ่ก้มหน้ า "ช่างน่าละอายใจนัก แต่เราได้ ลงโทษคนที ทําร้ ายผู้กองแล้ ว ถึงแม้ ชีวิตมันทดแทนกันไม่ได้ ก็เถอะ" ชายหนุม่ โพกหน้ าตอบ "ก็ไม่ได้ ถือโกรธหรอก รู้ดีวา่ มันเป็ นสงคราม" คุณหมอพูด กิ งไผ่มองผู้มีพระคุณด้ วยความเศร้ า "เป็ นสงครามและหน้ าที ที สวนทาง กันด้ วยและเราอยากจะขอโทษอีกครัง0 เราเสียใจ มันเป็ นเรื องเข้ าใจผิดน่ะ เราคิดว่า พวกคุณเป็ นทหารของนายพลคะฉิ น" ชายในผ้ าโพกกล่าว ต้ นธาราหลับตาลง เขาอยากพักหัวใจแต่ดนั มีตวั ขวาง แต่เขาก็ไม่เก็บมา คิดมาก สนทนาอยูก่ บั ศัตรูจากต่างแดนราวจะบรรเทาความรวดร้ าวในใจ
ภานุร้อนใจ เขานอนกระสับกระส่าย ไม่เห็นคุณหมอเดินทําหน้ าบูด กลับมาจึงรี บลุกขึ 0น คิดบางอย่าง...หรื อว่ากลับในค่าย แต่นนั ก็เป็ นไปไม่ได้ เพราะ เสื 0อผ้ าฉีกขาดหมด แถมเสื 0อผ้ าที ให้ ไปเปลี ยนก็เป็ นของเขา คนอื นย่อมสงสัย คุณ หมอหน้ าบางนัน ไม่มีทางใส่ไปแน่ๆ ชายหนุม่ ที ไม่คิดสนใจก็สนใจจนได้ ภานุนํามีด สันออกมา 0 เตรี ยมกระสุนกับปื นให้ พร้ อมก่อนจะออกตามหาคุณหมอต้ นธารา 42
หวงรักเสนหา ชายหนุ่มเดินมายังธารนํา0 ก็ เห็นคุณหมอหนุ่มคุยกับเงาๆ หนึ ง ภานุ เพ่งมอง ตกใจเมื อเงานัน กลับเป็ นฝ่ ายศัตรู มันถือปื นวางพาดตักพูดคุยเรื องอะไร สักเรื องกับคุณหมอ ใบหน้ าของต้ นธาราเคร่งขรึม ภานุดวงตาวาวโรจน์ โกรธยิ งกว่า โกรธ ชายหนุ่มเดินออกจากที ซ่อน เขาเกือบไปถึงเป้าหมายแล้ วแต่เป้าหมาย กลับลุกขึ 0นอําลา ชายหนุม่ จึงหลบเข้ าที ซอ่ นตามเดิม สิง ที เขาเห็น...คือการทรยศหัก หลังที เจ็บแสบที สดุ ภานุกํามือ เพราะเหตุนี 0สินะนาคีถึงตาย สิ งที สงสัยมาตลอด กลายเป็ นความจริ ง ต้ นธารารี บขึ 0นจากนํ 0า เขาไม่ร้ ู เลยว่านับจากนี 0ไป ชีวิตของเขาต้ องตกอยู่ ในอํานาจของผู้กองภานุ กับความใจดีนนั ...มันทําร้ ายตัวเขาเอง
43
Rain-at-Rose
F ภานุทรุดนัง ใบหน้ าของชายหนุม่ มีทงความโกรธแค้ ั0 นอัดอยูเ่ ต็มเปี ยม เขา รอให้ ศตั รู ไปไกลก่อนค่อยๆ ย่องออกมา คุณหมอหันมาเจอภานุยืนจังก้ าก็ตกใจ คุณหมอเหลือบมองไปทางฝ่ ายศัตรูที หลบหนีไปแล้ ว รู้สกึ กลัวสายตาวาวโรจน์ "อ๊ ะ...คุณมาตังแต่ 0 เมือ ไรครับ" คุณหมอเอ่ยด้ วยสีหน้ าไม่ร้ ูไม่ชี 0 "ผมมาตังนานแล้ 0 วครับ" นํ 0าเสียงเย็นจัด ต้ นธาราหน้ าซีด มองมือหนาถือปื นสันขึ 0 0นมาอวดโฉม "จะให้ ผมบอกกรม ทหารเกี ยวกับเรื องเมื อสักครู่ไหมครับคุณหมอผู้ใจดี ว่าคุณหมอสบคบกับฝ่ ายศัตรู" ชายหนุม่ หันปากกระบอกปื นไปทางต้ นธาราทีย ืนตัวสัน งันงก "เรื องนันผมอธิ 0 บายได้ นะครับ ผมไม่ได้ ทรยศเลย" ต้ น ธาราโต้ แ ต่ก ลับ ถูก บัง คับ ให้ เ ดิ น ลงนํ า0 เย็ น ๆ คุณ หมอทํ า ตามช้ า ๆ ใบหน้ าซีดเผือดเพราะเจอเรื องเลวร้ ายอีกรอบ "แล้ วถ้ างันมั 0 นอะไรล่ะครับ แอบนัดพบกับทางฝ่ ายศัตรู จะขายความลับ หรื อ?" ภานุแดกดัน “ผู้กองอย่าเพิ งต่อว่าผมสิ ฟั งเหตุผลก่อนได้ ไหม?" ต้ นธาราวอน สีหน้ ายุง่ ยากใจเรื อยๆ เขาถอยกรู ดๆ เมื อชายหนุ่มลงมาใน ลําธารพร้ อมลดปื นลง กระชากร่ างของคุณหมอให้ เข้ ามาหาก่อนจะแนบปลาย 44
หวงรักเสนหา กระบอกเย็นๆ แนบหน้ าท้ อง ต้ นธารานิ ง นายทหารหนุม่ อารมณ์กราดเกรี ย0 วจนเขา ไม่กล้ าดิ 0นหรื อขัดขืน กลัวผู้กองร่างใหญ่จะทําอะไรรุนแรง "ได้ โปรดเถิด ฟั งกันบ้ างได้ ไหม?" คุณหมอเว้ าวอน แต่ชายหนุ่มก็ผลักจนล้ มลง นํ 0าแตกกระจาย ร่ างบาง สัมผัสความเย็นเฉียบยิ งกว่าสายนํ 0ายามคํ าคืน ใบหน้ าอ่อนโยนปรากฏแววขลาด กลัว "นัน คือคนที ผมให้ ความช่วยเหลือ..." คุณหมอยังพูดไม่จบก็โดนบีบคาง ชายหนุ่มวางปื นที ห้ามไกแล้ วลงบนพื 0น ผิวขาวชํ 0า เสียงที ลอดออกมามี เพียงเสียงอู้อี 0ๆ "ปล่อยนะ...ปล่อยผม" ร่างของต้ นธาราดิ 0นสุดแรงเกิด นํ 0ากระเพื อมเป็ นวง กว้ างกระเซ็นถูกภานุเปี ยกชุ่ม "ปล่อยคนอย่างคุณไป สู้ให้ ไปตายเสียยังจะดีกว่า ไอ้ พ่อพระในคราบ ฆาตกร!" ผู้กองด่าลอดไรฟั น บีบคางมนแน่นจนแทบแหลกคานิ 0ว "อย่า..." นํ 0าตาคลอหน่วย แต่ไม่มีวนั ที ภานุจะเห็นใจ "อยากลิ 0มลองความตายไหม จะให้ ลิ 0มรสดู" ผู้กองภานุตะคอก จิกศีรษะ ได้ รูปของคุณหมอขึ 0นมา "ไม่..." ต้ นธาราครางแผ่ว ความกลัวเอ่อล้ น ชายหนุ่มกดหัวของคุณหมอที หวาดกลัวจมนํ 0า เรี ยวแรงเหลือเพียงน้ อย นิดจึงขัดขืนไม่ได้ ต้ นธาราดิ 0นหาทางรอดให้ กบั ตัวเอง ปอดอึดอัด เขาคงต้ องตาย จริ งๆ หรื อนี ความรู้สกึ เศร้ าเอ่อล้ น เจ็บปวดไปหมด ภานุมองร่ างที ค่อยๆ อ่อนแรงลงก็รีบอุ้มขึ 0น คุณหมอมีสีหน้ าเหนื อยอ่อน ร่ างอ่อนระทวยตกอยู่ในอ้ อมแขนของผู้กองหนุ่ม สายตาที ใกล้ ปิดมองเห็นใบหน้ า กร้ าน รับรู้ถึงความอ่อนโยน ต้ นธาราคงตาฝาดไป 45
Rain-at-Rose "ผมไม่ได้ ทรยศคุณ...ผม..." คําพูดแผ่วเบา ริ มฝี ปากบางขยับเขยื 0อนเพียง เล็กน้ อย ร่ างบางถูกโยนไปบนฝั ง เจ็ บกายไม่เ ท่า กับ เจ็ บ ปวดหัวใจ แผลทาง ร่างกายเขาสามารถรักษาได้ แต่แผลตรงหัวใจมันกรี ดเฉือนลึก เสี 0ยวหน้ าอ่อนโยน มองเสี 0ยวใบหน้ ากร้ าน ทําไม…เขาถึงต้ องตามหาชายคนนี 0 ทังที 0 ไม่มีทางก้ าวข้ าม หากันและกันได้ ความคิดระลึกย้ อนไปถึงวันที เจอในค่ายอาสาสมัคร มันเป็ นภาพที เขาลืม ไม่ลงเมื อได้ เจอพบหน้ าผู้กองภานุอีกครัง0 ใบหน้ าแข็งแกร่ งภายใต้ แสงอาทิตย์อนั อบอุน่ ท่าทีสงั งานด้ วยความเฉียบขาดและมัน ใจ และมือคูน่ นที ั 0 ‘เคย’ ฉุดเขาไว้ เมื อ ตอนนัน0 เขาลืมไม่ลงเลย เหตุการณ์นนั มันผ่านมานานแล้ ว นายทหารหนุ่มอาจลืมไปแล้ วก็ได้ เขา ยังจําได้ เวลานันหั 0 วใจเต้ นถี กระชันเพี 0 ยงใด ภานุทําให้ ต้นธาราตกหลุมรักก่อนจน ถอนตัวไม่ขึ 0น เป็ นรักครัง0 แรกที รุนแรงจนอยากเสีย งพนันด้ วย ‘หัวใจ’ สักครัง0 นิ 0วเรี ยวกรี ดหยาดนํ 0าตาให้ ชายหนุม่ ที มองอย่างไร้ ความรู้สกึ ผู้กองฉุดร่ าง ของคุณหมอขึ 0น "อย่ามาทําตัวอ่อนแออยูแ่ ถวนี 0" นํ 0าเสียงกระชากห้ วน ต้ นธาราขืนตัวเองไว้ จนชายหนุม่ ต้ องลากผิวสวยๆ กระทบกับเศษดิน เศษ หิน เสียดสีจนรู้สกึ เจ็บปวด ภานุหยุดนิ งเมื อไม่ได้ ดงั ใจ "นี คิดจะขัดขืนกันเรอะ" ต้ นธาราไม่ปริ ปาก ชายหนุ่มทรุ ดนัง จิกกระชากเรื อนผมสีนํ 0าตาลนุ่มมือ เห็นในแววตาว่างเปล่าก็คลายมือ แตะแก้ มเบาๆ "อยากจะพูดอะไรพูดมา ก่อนที จะไม่ได้ พดู อีก" นํ 0าเสียงราบเรี ยบ
46
หวงรักเสนหา ต้ นธารายังไม่ตอบ ชายหนุ่มกัดฟั นแน่นเพราะอีกฝ่ ายกลับสงบปากสงบ คํา "เมื อกี 0เห็นอยากจะพูดนัก ทําไมตอนนี 0ถึงได้ เงียบไปล่ะ แก้ ตวั สิ ทําไมไม่ ทํา?" ภานุแดกดัน ชายหนุม่ ทรุดนัง อย่างอ่อนแรง หมดแล้ วกับขีดสุดแห่งความ อดทน "คุณกล้ าทรยศคนอื น ผลักให้ คนอื นตายแทนคุณเพื อให้ อยู่รอด แล้ ว สําหรับเรื องแค่นี 0ยอมรับไม่ได้ หรื อไง!" แม้ จะบังคับให้ พดู หรื อใช้ นํ 0าเสียงกร้ าวเข้ าข่ม แต่คณ ุ หมอก็บื 0อใบ้ เอาแต่ ส่ายหัว "นาคีมนั เห็นคุณสําคัญเท่าชีวิต มันถึงปกป้องคุณจนถึงวินาทีสดุ ท้ าย" ผู้ กองภานุกล่าวอย่างเสียใจ คุณหมอเขยิบเข้ ามาใกล้ ๆ ใช้ วงแขนเรี ยวกอดภานุไว้ นุ่มนวลแผ่วเบา ผิวหน้ าแนบแก้ ม ร่ างกายถ่ายทอดไออุ่น ไม่ร้ ู เพราะสาเหตุใดต้ นธาราถึงได้ กอดผู้ กองภานุอยูแ่ บบนี 0 "ทําไม ผมไม่เข้ าใจ...เพราะอะไรนาคีถึงอยากป้องคุณนัก" ภานุเอ่ย เชย ดวงหน้ าขาวซีดให้ มาสบตา "ผู้กองนาคีเป็ นคนอ่อนโยน เขาเป็ นคนกล้ าหาญ ผมเสียใจที เขาต้ องมา ตายเพราะผม" คุณหมอกล่าวด้ วยความเศร้ าโศก ภานุจ้องเข้ าไปในดวงตาสีนํ 0าตาลที ฉายความรู้ สกึ ลึกซึ 0ง แววตานันไม่ 0 ได้ โกหกแม้ แต่น้อย สองสายตาประสานกัน เขาควรจะทําอย่างไรดี? ภานุเริ มสับสน
47
Rain-at-Rose ต้ นธาราเป็ นฝ่ ายโน้ มใบหน้ าเข้ าหาภานุ ริ มฝี ปากแตะสัมผัสนุ่มนวล ผิว เย็นเฉียบเสียดสีเนื 0อผ้ า ภานุกอดเอวแน่นโหยหาความอบอุ่น แต่กลับพบผิวเย็น เฉียบ ถึงแม้ เมื อครู่จะกราดเกรี ย0 วจนแทบฆ่าให้ ตายแต่เวลานี 0ห้ วงเสน่หาชักพา อารมณ์จนเตลิด ต้ นธาราเย้ ายวนภานุ ชายหนุม่ สัมผัสถึงความร้ อนรุ่ม ลูบไล้ ผิวนุ่ม เปื 0อนดินทัว เรื อนร่ าง สีหน้ าอยากจะกลืนกินร่ างของต้ นธาราเข้ าไปทังตั 0 ว เพียง สัมผัสด้ วยอาการแผ่วเบา ร่างของคุณหมอยอมอ่อนโอนผ่อนตาม ภานุจับ พาดตัก ใช้ ตัว เองเป็ นที ร องรั บ นํ า0 หนัก ลํา แขนคล้ อ งคอไว้ นายทหารหนุม่ จึงได้ สาํ รวจทัว กายอย่างง่ายได้ นิ 0วลูบไล้ ทวั หน้ าอก ลําแขนของคุณ หมอยิ งรัดแน่น แนบกายจนชิดใกล้ นิ 0วมือไล้ วนทัว ให้ ความรู้ สกึ ดุจอยู่ในห้ วงแห่ง ความฝั น นายทหารหนุ่มก้ มหน้ าลงบนยอกอก จูบซับที ผิวกาย ซอกคอก่อนจะขบ เม้ มยอดอก แนบริ มฝี ปากอีกครัง0 จนให้ ความรู้ สกึ ถึงหัวใจที หวิววาบ และความรัก แสนหวาน นิ 0วแกร่งไล้ ลงตํ าเรื อยๆ จนเจอกับส่วนต้ องห้ าม ภานุสมั ผัสมันแผ่วเบาจนตื นตัวและหลัง หยาดหยดใสออกมา แม้ จะกลัว เขากลับรู้ สกึ ดีอย่างน่าประหลาดใจ นิ 0วแกร่ งจิกเรื อนผมสีนํ 0าตาล ยิ งสัมผัสยิ งรู้ สกึ คล้ ายกับดาวพร่ าพราย เท่านันยั 0 งไม่พอ เขายังสัมผัสได้ ถึงความร้ อนรุ่ มของชาย หนุม่ ภานุหยุดมือที สร้ างความสุขสมให้ เขาใช้ นิ 0วที เปื อ0 นหยดคราบขุน่ แตะใบหน้ า เกลีย ริ มฝี ปาก หัวใจต้ นธาราเปี ยมด้ วยรัก แล้ วหัวใจของผู้กองภานุเล่า? สายตาของผู้ กองมองผู้ทปี รนนิบตั ิให้ กบั ตน ความอ่อนหวานทําให้ หวั ใจสัน ไหว คุณหมอเงยหน้ า มองใบหน้ าที ได้ อารมณ์ของผู้กองหนุม่ ภานุลกุ ขึ 0น "ทําไมถึงได้ ชํานาญนัก" ภานุถาม เสียงสัน เครื อ 48
หวงรักเสนหา ต้ นธารายัว ผู้กองหนุ่มผิดกับลักษณะนิสยั ใบหน้ าแสนสุภาพโดยสิ 0นเชิง ภานุกระชากร่างที เล่นกับตัวเองให้ เข้ าไปหา "หน้ ากากของคุณช่างน่าขยะแขยงนัก จิตใจที แสร้ งทําดีที แท้ ก็แฝงความ ร่านราคะไว้ " ชายหนุม่ ว่า จิกเรื อนผมนุม่ แน่น รอยยิ 0มละลายหัวใจเผยอยวนเย้ า...การกระทําที เหมือนกับความฝั น เขา เพียงแค่ดีใจที ได้ สมั ผัสกับคนที ตวั เองรักมาโดยตลอดเท่านันเอง...อยากจะทํ 0 าให้ มี ความสุขที สดุ ชายหนุ่มบดขยี 0ริ มฝี ปากที หลงเหลือรสชาติขื น จูบแนบชิดสนิท ต้ นธารา ผลิกร่างอยูด่ ้ านบน เพลิงปรารถนาลุกไหม้ จนยากจะดับ ภานุปิดริ มฝี ปากคู่ง ามที ครางแผ่ว หวาน มีเ พียงเสียงครางอู้อี ด0 ัง ลอด ออกมา ต้ นธาราจิกนิ 0วบนแผ่นหลังกดจนเลือดซึม ชายหนุ่มค่อยๆ แทรกความ อบอุ่นที ร่างของคุณหมอต้ องแบกภาระหนัก ส่วนแข็งขึงแทรกเข้ าไปช้ าๆ หากแต่ แฝงความนุ่มนวลไม่เร่ งเร่ า เมื อสิ 0นสุดก็ขยับไหวสร้ างความคุ้นเคย ไฟตัณหาร้ อน ขึ 0นอีก จนทนการปลุกเร้ าไม่ไหว ถึงฝั งฝั นเกือบพร้ อมๆ กัน คุณหมอหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื อย ซบใบหน้ ากับบ่าหนา กล้ ามเนื 0อ ตึงแน่นเสียดสีกับผิวอันอ่อนนุ่มที แดงขึ 0นเพราะอุณหภูมิของร่ างกาย ดวงตาสี นํ 0าตาลปิ ดลงอย่างเหนื อยอ่อนจนกระทัง ไม่รับรู้สงิ ใด
เมื อต้ นธาราตื นขึ 0นมา เขาก็เห็นว่าร่ างเปลือยเปล่าถูกวงแขนใหญ่กอด แน่นภายในเรื อนพักของนายทหารหนุ่มเอง ต้ นธารายิม0 อย่างอ่อนโยน เขามี 49
Rain-at-Rose ความสุขกับการที ได้ มอบสิง ที ภานุต้องการให้ ถึงแม้ วา่ มันจะเป็ นคนละความหมาย กับที ชายหนุม่ ทราบ ภานุรัง0 แขน ส่งสายตามองให้ นอนลงข้ างกาย ต้ นธารายอมอย่างง่ายดาย เขามองดูกองเสื 0อผ้ าที ถอดทิ 0งเกะกะ ความฝั น เมื อครู่ก็เป็ นความจริ ง ร่างกายถูกชําระล้ าง แขนเรี ยวโอบกอดร่ างบึกบึน สัมผัสอุ่น ไอแห่งรัก แม้ เพียงชัว ครู่ชวั ยามก็ตามแต่ ต้ นธาราก็อยากจะเก็บมันไว้ แม้ ความจริ ง จะเป็ นแค่สิ งลวงตา เขาได้ เพียงแค่นี 0ก็สขุ ใจ หากสิ 0นสุดถึงวันลาจาก หัวใจเขาจะ เป็ นเช่นไร? ต้ นธาราคิด ความสัมพันธ์ เริ มต้ นด้ วยตัณหา ดวงตาสีนํา0 ตาลจ้ อง ใบหน้ าคมสัน ไดอารี สีฟ้าพัดปลิวตามแรงลม เปิ ดไปหน้ าที เขียนถึงการพบภานุป็นครัง0 แรก ลายมือเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย ในหน้ าไดอารี อีกหน้ าสอดรู ปเดินสวนสนามซึ ง เลือนรางเพราะมีรอยหยดนํ 0า ...ในวันทีแ สงแดดสาดส่องเป็ นวันทีเ ราได้พบกัน... ความทรงจํานันสํ 0 าหรับต้ นธารา มันลํ 0าค่าที สดุ และเขาก็รักมันมากที สดุ แม้ จะสิ 0นลมหายใจก็ จะไม่ลืม เขาบอกกับตัวเองเช่นนัน0 บอกกับหัวใจเมื อพบ จุดเริ มต้ นทีเ พิ งค้ นเจอ
เช้ ามืด คุณหมอยังคงอยู่ภายใต้ อ้อมกอดของภานุ ซึมซับความอ่อนโยน ต้ นธาราหันหน้ ามองนายทหารหนุม่ เขาซ่อนความรู้สกึ ที ชายหนุ่มไม่มีทางเข้ าใจไว้ ภายใต้ สว่ นลึกของจิตสํานึก สิ งที เอ่อล้ นมันไม่สามารถอธิบายให้ คนที ห่างไกลเกิน เอื 0อมฟั ง 50
หวงรักเสนหา ดวงตาสีนํ 0าตาลจับจ้ องริ มฝี ปากหนาที เคยเบียดรุก จูบพรมไปทัว กาย มัน อาจจะเพียงพอสําหรับเขาแล้ วก็เป็ นได้ เพียงสัมผัสหนึ งที หวั ใจและร่ างกายได้ รับ หยดนํ 0าตาไหลกลิ 0งออกจากดวงตาคู่งาม เขาไม่น่าเอาหัวใจไปวางไว้ ในคนเย็นชา เลย คนทีเ ขาเฝ้ ารออยากจะพบเจอด้ วยหัวใจ ทําให้ เจ็บแปลบขึ 0นมา เหมือนกับนายทหารหนุม่ รู้ตวั ว่าคุณหมอตื นแล้ วจึงรัง0 ร่างเข้ าหาและเกลีย หยดนํ 0าตาออกจากพวงแก้ มให้ …ทําไมต้ องทําแบบนี 0...ทังที 0 ชงั ทําไมต้ องให้ ความหวัง...อย่าทําแบบนี 0เลย ...ได้ โปรด...เหมือนกับหัวใจจะแตกสลาย สําหรับภานุมีเพียงแค่ความชิงชัง อยาก กดลงให้ อยูใ่ ต้ อาณัติ หัวใจยับเยิน แม้ วา่ จะเตือนตัวเองไว้ แล้ วตาม ต้ นธารายกแขน พาดร่างออก ลุกขึ 0น ช่วงสะโพกรู้สกึ ชา ขาก็หนักอึ 0งไร้ ความรู้สกึ เขานวดขาให้ เลือดไหลเวียน เมื อรู้ สกึ ว่าขยับเขยื 0อนได้ เขาก็ลงจากเตียง ต้ องทรุดลงบนพื 0นไม้ เย็นเฉียบ ต้ นธารากําเสื 0อผ้ าแน่น เขาอยากชําระคราบสกปรก โสโครกที ติดตัวเหลือเกิน สายลมพัดโชย ร่ างเปลือยสัน เทา หัวใจเอ๋ยเหตุใดจึง เจ็บปวดนัก คุณหมอพยายามจะลุกขึ 0นให้ ได้ หยิบผ้ าเช็ดตัวกับข้ าวของส่วนตัวลง จากกระท่อมของภานุ พอคุณหมอลงไปแล้ ว ภานุก็ตื นขึ 0นมา เขาลุกขึ 0นขัดสมาธิ แตะหน้ าผาก ตัวเองอย่างกลัดกลุ้ม นิ 0วของเขายังเหลือรอยนํ 0าตาอุน่ ๆ ร้ องไห้ ทําไม? เขาอยากจะ ถามเหลือเกิน ชายหนุ่มเป็ นห่วงคุณหมอต้ นธาราจริ งๆ จึงลุกขึ 0น สายตาสะดุดกับ ผ้ าปูเตียงแสนยับเยิน เห็นรอยคราบเลือดจางๆ ภานุยิ งหน้ าเครี ยดขึ 0น ตัวเขาเองที ทําเรื องเลวร้ ายลงไป เขามองคราบเลือด...แค่อยากทําอะไรสักอย่างลงไป ร้ อยเอกหนุ่มปั ดผ้ าห่มออกจากตัว มองเห็นแผ่นหลังของคุณหมอในเงา มืดสลัว ร่ างผอมเดินเซก่อนจะล้ มลง ภานุทรุ ดนั งกอดร่ างบอบบางของคุณหมอ แน่น ถ่ายทอดความอบอุน่ ที มีให้ ดวงตากร้ าวมองสีหน้ าซีดขาว 51
Rain-at-Rose พออุ้มร่ างของคุณหมอวางบนพื 0นเรื อน ภานุยิ งรู้ สึกผิด ใบหน้ าละมุนตา เขียวชํา0 ริ มฝี ปากแตก ลําคอเขียวคลํ 0าเป็ นรอยมือ ถอดเสื 0อเชิต0 ออก มองเห็นรอย ตราบาปประทับไว้ บนผิวซีด นิ 0วแกร่งแตะแก้ มซีด ต้ นธาราปรื อตาขึ 0นมาเห็นเงาของ ผู้กองรางๆ “…” ต้ นธาราพูดอะไรไม่ออก มองดูสาบเสื 0อเปิ ดออกกว้ าง ดวงตาหวัน หวาด กลัวว่าภานุจะทําอะไรตนอีก เจ็บปวดไปหมดทังกาย 0 สื อแววตาร้ องขอ พร้ อมเอ่ย เสียงสัน เครื อ “ขอร้ องล่ะ...ปล่อยผมไปเถอะ” ภานุชะงัก ท่าทีหวาดกลัวทําให้ ร้ ูสกึ ไม่สบอารมณ์ ความโกรธเข้ าเกาะกุม จิตใจอีกครัง0 "ประชดผมเรอะ เมื อกี 0ยังไหวอยูเ่ ลยนี" เมื อถูกจิกกระชากใบหน้ าให้ แหงนหงาย ดวงตาเด็ดเดี ยวสบกับแววตา หวัน ไหว "ยังไม่สะใจกับบทลงโทษอีกหรื อไงครับ แค่นนน้ ั 0 อยไปใช่ไหม?" ต้ นธาราว่า หมดแรงที จะโต้ ตอบ มันชาด้ านไปทุกสัดส่วน ไม่อาจจะ เคลือ นไหว หรื อขยับปากโต้ ตอบได้ อีกนอกจากขมุบขมิบเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตาที เริ ม อ่อนล้ าจับจ้ องฝ่ ามือหนาที ดเู หมือนจะทําร้ ายอีก "อย่า..." ได้ แต่เผยอปากขมุบขมิบ ชายหนุ่มฟั งไม่ร้ ู เรื องหรอก ร่ างโปร่ ง อ่อนระทวยเหยียดยาว ก่อนดวงตาจะปิ ดลง ภานุผอ่ นแรง ส่ายหัว อุ้มร่างที เบาหวิวขึ 0นวางบนเตียง หัวใจลึกๆ ห่วงหา ภานุจําต้ องลบมันออก เขาจะเห็นใจคนทรยศไม่ได้ แต่ร่างของคนที เขาอุ้มอยูช่ ่างไร้ พลัง น่าปกป้อง สํานึกส่วนลึกบอก ชายหนุ่มหาเสื 0อผ้ าหนาๆ ใส่ให้ นัง มองใบหน้ า แสนใจดี 52
หวงรักเสนหา "ไม่มีใครสักคนที ทําให้ ร้ ูสกึ ว่าทุกอย่างถูกเติมเต็ม" ภานุพมึ พํา เขาไม่คิดไม่ฝันอะไร ปั ดออกจากใจ หัวใจและความรักมันเป็ นเรื องยาก จะตัดสินจริ งๆ เหมือนกับมันจะย้ ายมาในหัวใจอย่างรวดเร็ ว ชายหนุ่มลุกขึ 0นเดิน ก่อนจะหันมามองคุณหมอต่อ สีหน้ าซีดเซียว เขาไม่อาจตัดใจละสายตาได้ บางเวลา...บางความรู้สกึ ...หรื อว่าบางความทรงจํา ไม่ได้ สวยงามเลยซัก นิด "นับตังแต่ 0 วนั พรุ่งนี 0เป็ นต้ นไปทุกสิง จะเปลีย นแปลง" ผู้กองหนุม่ มองขอบฟ้ าที เริ มมีสสี ้ มระเรื อจับ เขาคิดถึงดวงตาที เฝ้ ามองอยู่ ตลอด เขาไม่เข้ าใจว่าทําไมทุกครัง0 ที ต้นธาราเจอเขามักจะทําสีหน้ าดีอกดีใจอยู่ เสมอ ชายหนุม่ วางมือบนหัว ลูบไล้ เส้ นผมสีนํ 0าตาลอย่างอ่อนโยน ไล้ ใบหน้ าเนียน ชายหนุม่ ถอนใจอีกเฮือก หาทางออกไม่เจอ ภานุพิงผนังบ้ าน ความรู้สกึ ดีๆ เริ มงอก งามในหัวใจ
ตอนสายต้ นธาราลุกขึ 0นจากเตียง เลิกผ้ าห่มออก เหงื อเหนอะหนะ อากาศ ก็ร้อนอบอ้ าว มองห้ องนอนที ว่างเปล่าแล้ วหลุบตาลง ร่ างกายชาด้ าน พอๆ กับ จิตใจ ฝื นกายลุกขึ 0นแล้ วต้ องชะงักเมื อเห็นผู้กองหนุ่มก้ าวขึ 0นมา ในมือมีผลส้ มและ ถุงกับข้ าวหลายถุง "คือ...ผมจะกลับแล้ ว" คุณหมอเอ่ย วางขาลงบนพื 0นห้ อง ก้ มหน้ าลง กลัว ชายหนุม่ จะโกรธ
53
Rain-at-Rose ภานุไม่ได้ ตอบหรื อว่าอะไรเลย ชายหนุ่มเงียบงัน ทําเหมือนเขาเป็ นธาตุ อากาศจนเจ็บปวดใจ ภานุวางของบนโต๊ ะ เดินผ่านคุณหมอที เอาแต่นงั ก้ มหน้ าก้ ม ตา ชายหนุม่ หยิบเสื 0อโยนให้ มันเป็ นเสื 0อยืดสีเขียวขี 0ม้ าตัวใหญ่ "ใส่ซะแล้ ว มานัง นี" ชายหนุม่ สัง ต้ นธาราทําตาม เขาลุกขึ 0น ท่าทางขัดเขิน มานัง ตามที สงั ภานุหาถ้ วยหา ชามตังตรงหน้ 0 า ต้ นธาราจะลุกขึ 0นไปช่วยแต่ได้ รับการปฏิเสธ "นัง อยูเ่ ฉยๆ เถอะ ลุกขึ 0นมาก็เกะกะผม" ชายหนุม่ ว่าอย่างนันเขาจึ 0 งนัง อย่างเหงาๆ นิ 0วเรี ยวหยิบถุงแกง เขาอยากรู้ ว่าเขาต้ องแกะไหม หากเขายื นมือช่วยแล้ วมันจะเป็ นอย่างไร เขามองดูภานุ เห็น ชายหนุม่ ไม่ได้ ใส่ใจสิง ที เขาทําจึงแกะถุงกับข้ าว เทแกงใส่ถ้วย "แกงส้ มสายบัว...ทางค่ายทําหรื อครับ?" เขาถามนายทหารหนุม่ ภานุสา่ ยหัว "เปล่า ชาวบ้ านแถวนี 0ให้ มาตอนไปตรวจหมูบ่ ้ านน่ะ" ชายหนุม่ พูดดีด้วย ต้ นธาราใจชื 0นขึ 0น เขายิ 0มให้ ด้วยรอยยิ 0มอ่อนโยน "ดีจงั เลยนะครับ" ภานุเห็นรอยยิ 0มนัน แล้ วเงียบไป ทังที 0 ถกู ทําร้ ายถึงขนาดนันยั 0 งยิ 0มได้ อีก? ต้ นธารานึกว่าตัวเองทําให้ ภานุไม่พอใจ ดวงตาสีนํ 0าตาลหมองลง "เอ่อ... ผมขอโทษครับ ถ้ าคําพูดนี 0มันทําให้ คณ ุ ไม่พอใจ" ภานุแค่นยิ 0ม "ก็ไม่ได้ พดู อะไรเสียหน่อย" ชายหนุม่ ทรุ ดนัง ลงตรงกันข้ าม เทข้ าวใส่จานสังกะสียื นให้ คณ ุ หมอ "ทานซะ" ต้ นธาราพึมพําคําขอบคุณ เขายังไม่ลงมือทานจนกระทัง ผู้กองหนุ่มยํ 0าอีก รอบนัน แหละ ต้ นธาราจึงตักแกงขึ 0นมาทาน ภานุนึกว่าต้ นธาราจะกินไม่ได้ เสียอีก แต่ร่างที อยูต่ รงหน้ าก็ทานน้ อยเหลือเกิน
54
หวงรักเสนหา "เอาข้ าวอีกไหม กลัวอะไร?" ภานุหยิบถุงข้ าวโยนให้ ต้ นธาราทําท่าผวา ปนเกรงใจ "หรื อว่ากับข้ าวไม่ถกู ปากคุณหนูละ่ ?" เริ มวกกลับเข้ ามาแดกดัน ต้ นธาราหน้ าซีดเผือดหมดอยากไปทันที "ไม่ใช่..." คุณหมอพึมพํา กลัวว่าชายหนุ่มจะเกลียดตนอีก มือถือช้ อนจึง สัน ระริ ก "อะไรกันหนักกันหนา ทําให้ หมดอยากหมด" นายทหารหนุ่มวางจานข้ าว เบือนหน้ าไปทางอื นเพราะเห็นคนตรงหน้ ามีนํ 0าตาไหลหยดออกมา "เอ่อ ผมขอโทษครับ" ต้ นธาราเช็ดนํ 0าตาออกอย่างรวดเร็ ว จริ งๆ แล้ วก็ไม่ต้องการให้ มนั เป็ น แบบนี 0เลย เพียงแต่เขารู้ สกึ เจ็บปวดแค่นนเมื ั 0 อเห็นความเย็นชาจากคนที ผกู พันกัน ในชัว ข้ ามคืน "ผู้กองภานุอยูไ่ หมครับ?" เสียงตะโกนเรี ยกดังจากหน้ าบ้ าน ภานุถอนใจ คุณหมอเช็ดนํ 0าตาจนแห้ ง ทําท่าทางปกติ ผู้กองหนุ่มออกมา ยืนพิงประตู "มีอะไรหรื อจ่า?" ภานุถามเมื อเห็นจ่าแม้ นแต่งตัวเต็มยศ สะพายปื นมาหา ถึงบ้ าน "ผู้กองครับ คุณหมอธารไม่อยู่ครับ ตอนนี 0ทางคุณหมอมาริ สาหาตัววุ่น เลยครับ เห็นคุณหมอธารไหมครับ?" จ่าแม้ นทําสีหน้ ากังวลใจ ภานุยงั ไม่ตอบหรื อเฉลยอะไร ยืนฟั งเฉยๆ อย่างทองไม่ร้ ูร้อน "คุณหมอมาริ สาจะตามไปทํางาน แต่ไปถึงบ้ านคุณหมอธารก็ หายไป ตามหาจนทัว ก็ไม่มีใครเห็น มีคนบอกว่าคุณหมอธารผ่านมาทางนี 0 ผู้กองเห็นไหม ครับ?" จ่าแม้ นท่าทางร้ อนใจ 55
Rain-at-Rose ภานุลงจากบ้ าน บุ้ยหน้ าไปบนเรื อนพัก "จ่าไม่ต้องห่วงหรอก คุณหมอธาร เขามาหาผม กลับไปบอกกับทุกคนเถอะว่าคุณหมอธารปลอดภัยดี" ชายหนุ่มว่า เรี ยบๆ ต้ นธาราโผล่หน้ าออกมา ยิ 0มอ่อนๆ ให้ จ่าแม้ น ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ 0น "ผมปลอดภัยดีครับจ่าแม้ น แค่มาดูผ้ กู องหน่อยน่ะครับ เห็นบอกว่าดู เหมือนจะเป็ นไข้ ขอโทษที ทําให้ เดือดร้ อนครับ" ต้ นธาราโกหก ภานุมองรอยยิ 0มคลี แย้ มละไมบนสีหน้ าใสซื อ มันก่อความชิงชังขึ 0นมาอีก เมื อนึกถึงว่าเพื อนสนิทตายเพราะอะไร จ่าแม้ นคลายใจเมื อเห็นรอยยิ 0มอ่อนโยน "ครับผม จ่าก็เป็ นห่วง เอ่อ...ใช่ ผู้กอง วันนี 0ผู้กองรู้ ไหมครับว่าจะมีคนใหม่ มาแทนร้ อยเอกนาคี" จ่าแม้ นบอก ภานุผงกหัว ต้ นธาราหน้ าเผือดเมื อได้ ยินชื อผู้กองนาคี "รู้ แล้ ว เห็นบอกว่ามาวันนี 0นี น่า" ภานุกล่าว เขามองต้ นไม้ เขียวชอุ่ม แสงแดดอาบไล้ นกป่ าร้ องเสียงไพเราะ "ครับ ผู้กองจะไปดูหน้ าไหมครับ" จ่าแม้ นถาม ร้ อยเอกหนุ่มบอกว่าจะไป จ่าแม้ นจึงขอตัวไปรายงานว่าหาคุณหมอต้ น ธาราเจอแล้ ว พอพ้ นเงาจ่าแม้ น ภานุมองคนบนบ้ าน "จะกลับไปที โรงพยาบาลไหม?" ต้ นธาราผงกหัว เขาเก็บถ้ วยชามซ้ อนกันไว้ ภานุปิดประตูบ้านพักที อาศัย เพียงลําพัง ยื นแขนให้ เกาะ "คุณดูเหมือนเดินไม่ถนัด ระวังจะล้ มเอา" ต้ นธารามองดูต้นแขนแกร่งอย่างลังเล ก่อนที จะเกี ยวแขนแกร่ง "เมื อคืนเป็ นอย่างไรบ้ าง ผมคงไม่ทําให้ คณ ุ เจ็บนะ"
56
หวงรักเสนหา คุณหมอไม่ตอบ รู้สกึ ประหลาดว่าเพราะเหตุใดจึงได้ อ่อนโยนปนโหดร้ าย คุณหมอส่ายหัวราวกับจะบอกว่าไม่เป็ นอะไรมาก แม้ ว่าเมื อคืนจะเกิดเหตุการณ์ เลวร้ ายกับตัวเองมากเพียงไหน ภานุมาส่งคุณหมอเข้ าบ้ านพักก่อน ชายหนุ่มทรุ ดนัง ริ มเตียงมองดูร่าง บางหาเสื 0อผ้ าเปลี ยน ชายหนุ่มตาไวจับจ้ องที รอยจูบบนผิวขาวสะอาด ทังรอยชํ 0 0า ทัว ตัว เขาลุกขึ 0นไปยืนซ้ อนทางเบื 0องหลัง "ขนาดนี 0ยังทําให้ ใจปั นป่ วน ช่างมีเสน่ห์เหลือล้ นจริ งๆ นะ" ภานุเย้ า ต้ นธาราเอาแต่เงียบ เมื อเปลี ยนเสื 0อผ้ าเสร็ จแล้ ว หันมาทางนายทหาร หนุม่ จะทําเป็ นไม่สนใจก็ถกู รัง0 สะโพกเข้ าแนบชิด “รอยชํ 0านี ไม่เป็ นไรรึไง?” ต้ นธารามองกระจก ผิวบริ เวณลําคอเป็ นสีม่วงอ่อนๆ มือหนาแตะผลงาน ที ตวั เองฝากไว้ บนผิวขาว “คุณทํามันเองไม่ใช่หรื อครับ?” ภานุนิ งงัน มองคุณหมอใส่เสื 0อคอเต่าปกปิ ดรอยชํ 0าบนคอ ภานุยิ 0มแสยะ เมื อเห็นคุณหมอรักษาหน้ าตัวเอง รู้สกึ สะใจที ได้ บีบบังคับกดขี ให้ ร้าวรานได้ บ้าง "ถ้ าคุณอยากอยู่เป็ นพ่อพระอยู่ที นี คืนนี 0ไปหาผม ทําแบบเมื อคืนอีก คุณ หมอดูจะพอใจอยูน่ "ี ชายหนุม่ ก้ มกระซิบ ต้ นธาราหน้ าชาวาบ ทําแบบนี 0เท่ากับว่าดูถูกกันชัดๆ ชายหนุ่มผลักร่ าง ของต้ นธาราห่างตัวดุจยํ 0าว่าเขามันตํ า ต้ นธารากัดฟั น เพราะอะไร...ถึงเห็นเขาเป็ น สิง ของที ยํ ายีได้ ตามใจ "ถ้ าผมไม่ไปตามคําที คณ ุ สัง ล่ะ" นํ 0าเสียงเย็นเยือกย้ อน ภานุยิ 0มเย็นราวกับว่าใครเป็ นต่อ "เรื องที คณ ุ ขายความลับมันก็จะรั วไหล ไปเช่นกัน คุณไม่อยากรักษาหน้ าพ่อพระไว้ หรื อ?" 57
Rain-at-Rose ต้ นธาราพูดอะไรไม่ออกเลย...แม้ จะเป็ นการเข้ าใจผิด เขาก็ไม่อาจแก้ ตวั "ทําไมคุณต้ องทําแบบนี 0?" ต้ นธาราถามเสียงแผ่ว ภานุไม่ตอบ ไม่ร้ ู ใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดถึงอยากทําแบบนีน0 ัก... ทําไมจึงรู้สกึ อยากรัง0 ไว้ ด้วยการบีบบังคับ บอกว่าเป็ นการแก้ แค้ น เพียงแก้ แค้ นที มนั ทําให้ เพื อนสนิทที สดุ ตายเพราะความโง่เง่า ให้ มันลิ 0มรสความเจ็ บปวดที อยู่บน ความเมตตา อยากทําลายให้ ยอ่ ยยับ! "จะพูดมากทําไม คุณมีสทิ ธิXแค่ทําตามคําสัง ผม" ชายหนุม่ ว่า ต้ นธารากัดฟั นกรอด...คําสัง งัน0 หรื อ? "ผมมีสิทธิX ที จะไม่ทําตามคุณ!" นํ 0าเสียงแข็งกระด้ าง ผู้กองหนุม่ ใช้ กําลังบีบคาง "เรามาดูกนั ว่าคุณกับผมใครมันจะแน่กว่ากัน" จากที เคยอารมณ์เย็น มันสิ 0นหวังแล้ วทุกๆ อย่าง เขาเงื 0อมือตบใบหน้ า ของผู้กองหนุม่ จนหน้ าหัน ภานุหนั กลับมามอง ดวงตาคมวาวขึ 0น "ฤทธิXมากนัก" ภานุผลักคุณหมอที ไม่ทนั ระวังให้ ล้มลง เอาคืนด้ วยการตบใบหน้ านัน0 มือ หนากระทบซีกแก้ ม ต้ นธาราหลับตา ลิ 0มรสความเจ็บปวด ได้ รับการปฏิบตั ิแบบ ตํ าๆ หัวใจข้ างในเจ็บแปลบ รอรับฝ่ ามือที แสนหนักหน่วงลงมาอีก ไม่มีการหลบ หรื อปกป้อง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ 0น เขาลืมตา ผู้กองหนุ่มมองเขานิ ง เล่นเอาหัวใจแทบหยุดเต้ น ภานุลกุ ขึ 0น ฉุดร่ างของ ต้ นธาราขึ 0นมา ใช้ นิ 0วจิกรัง0 ศีรษะให้ แหงนหงาย ประทับจูบอย่างแผ่วเบา ต้ นธารา เบิกตากว้ าง...ยิ งกว่าการลงโทษโดยใช้ กําลัง เขาดิ 0น แต่ก็ถกู ตรึงศีรษะแน่น ริ มฝี ปากบางถูกบดขยี 0 เล็บจิกเข้ าที ต้นแขน พยายามหลบใบหน้ าแกร่ งที โน้ มลง เขาจะหลงไปกับสัมผัสนี 0ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป อันตรายเกินกว่าที จะห้ าม
58
หวงรักเสนหา หัวใจให้ เชื อฟั ง สัมผัสอ่อนโยนและน่ากลัว ต้ นธาราพยายามหนี เขาไม่อยากถูก กระทําแบบตํ าๆ อีกต่อไป ชายหนุม่ ขยับตัวดันให้ ออก มีหรื อที จะขัดขืนได้ ท้ ายที สดุ ต้ นธาราต้ องรอ ให้ โชคชะตาช่วยเท่านัน0 และคําอธิ ษฐานในใจก็เป็ นจริ ง มีคนมาเคาะประตูเรี ยก อย่างกังวล เป็ นเสียงคุณหมอมาริ สานัน เอง เขาคิดว่าภานุจะเลิกกระทําแบบนี 0แต่ ผิดคาด ชายหนุม่ กลับดันเข้ าติดผนัง ก้ มซุกไซ้ ซอกคอ มือถูกตรึงแน่น...ไม่มีวนั ที จะ หลุดกรงเล็บนี 0ไป...ในสายตาของภานุบง่ บอกเช่นนัน0
59