1
ตัวอย่ าง With Wing of Love Vol. 4 Home Sweet Home Let you know (ยังไม่ ได้ แก้ ไขคําผิด/อีดิธนะคะ อาจจะมีหลุดบ้ าง) สังจองได้ ที www.navarattashop.com
บทนํา ในร้ านคาเฟ่ เดอ โมสาร์ ทคลาคลําไปด้ วยลูกค้ าหลากวัย ร่ างผอมสูง มัดรวบผมทียาวระต้ นคอด้ วยยาง พวงผม สะบัดไปมาในขณะกําลังถือซีโครงหมูอบลัดเลาะไปตามทางแคบๆ เพือนําไปเสิร์ฟให้ ลกู ค้ า อีกมือหนึงก็ถือแก้ วเบียร์ แก้ ว โต เสียงเพลงของโมสาร์ ทดังก้ องกังวาน ลูกค้ าทีมาอุดหนุนส่วนใหญ่เป็ นสาวกของโมสาร์ ท กําลังคุยเกียวกับบทเพลงที กําลังเล่นอยู่ในขณะนีอย่างออกรส ดวงตาสีเขียวมะนาวก็แสดงความชืนชมต่อบทเพลง Symphony No.4 in G minor ก่อนจะสะดุดกึกหลังเสียงของแชปแมนซึงเป็ นเจ้ าของร้ านดังขึน “เฟย์ระวังของหกละ” เฟรยา ไรลีย์ หันมองเจ้ าของร้ านโมสาร์ ทอยู่หลังบาร์ ก่อนจะหลิวตาให้ “ไม่พลาดอยู่แล้ ว” เขามองหาโต๊ ะสีซึงเป็ นโต๊ ะของราเชลกับแมทธิว สามีของเธอ ราเชลเป็ นลูกค้ าประจํา มือเรี ยว วางจานใบใหญ่ใส่เนือซีโครงลง ก่อนจะยิมหวาน “ขอบใจมากนะเฟย์ ไม่ผิดหวังจริงๆ ทีมาทีนี เพลงโมสาร์ ทยังดังก้ องและอาหารก็อร่อย สามีฉนั นึกว่าทีนีจะน่าเบือ เสียอีก เขาเริมชอบโมสาร์ ทแล้ ว” แมทธิวมองเฟรยาอิงสะโพกกับเก้ าอีว่าง ก่อนจะเอ่ยอย่างขบขัน “จริงๆ นะคุณ ทีแรกผมก็คิดว่าเธอจะเปิ ดเพลงอะไรอยู่ได้ ทุกวีทุวนั ผมไม่ค่อยชอบเพลงคลาสสิกเพราะมันน่าเบือ เธอโปรดมาก เราเองก็ทะเลาะกันบ่อยๆ ในทีสุดเราก็พบกันคนละครึงได้ ในทีสุด ผมตัดสินใจทีจะมาดูโมสาร์ ททีนีเพือจะหา
2
เหตุผลว่าทําไมเมียผมถึงชอบนัก ในทีสุด...ผมก็พบว่ามันสนุกกว่าทีคิด โมสาร์ ทไม่ได้ มีแค่จงั หวะเดียวและอาหารทีนีก็ยอด เยียม” “ขอบคุณครับ ผมว่าคําชมของคุณคงทําให้ แชปแมนยิมแก้ มปริ อย่าคิดว่าโมสาร์ ทน่าเบือละ” เฟรยาปรบมือสาม ครัง บทเพลงของโมสาร์ ทเปลียนจังหวะเร็ วขึน เขายิมอย่างมีความสุข เฟรยาเดินไปทํางานต่อเมือแชปแมนเรี ยก เขาวิง เสิร์ฟอาหารทังวันจนกระทังร้ านปิ ดตอนสองทุ่ม เฟรยาทีกําลังถูพืนอย่างขันแข็งนันหันมองเมือมีมือของใครบางคนสะกิด เขาหันมอง แชปแมนเจ้ าของร้ านร่ างอ้ วนพ่วงหน้ าทีพ่อครัวใช้ นิวโป้งชีไปหลังร้ าน “หาอะไรกินสักหน่อยไหม เห็นทํางานมาตังแต่สบิ โมงเช้ ายันปิ ดร้ านยังไม่ทนั ได้ กินอะไรเลยนีนา” เฟรยาหยุดงานทีทําอยู่ ส่ายศีรษะอย่างเพลียๆ “ผมยังไม่หิวครับคุณแชปแมน ผมอยากจะทํางานให้ เสร็จก่อน” “ฉันไม่ได้ ใจร้ ายขนาดนันหรอกนะ มาเถอะ ฉันรู้ ว่าปั ญหาของเธอคืออะไร ทําไมไม่พูดละ จะได้ ช่วย” แชปแมนเดินเข้ าไปในครัวหยิบแฮมเบอเกอร์ ชนโตออกมา ิ กลินเบคอนยัวนําย่อยในกระเพาะจนท้ องร้ องลัน ร่าง สูงต้ องนังลงอย่างยอมแพ้ เขามองหน้ าเจ้ าของร้ านเดอ โมสาร์ ทอย่างซึงใจและประหลาดใจทีอีกฝ่ ายรู้ สกึ ปั ญหาของขา ทัง ทีเขาไม่เคยบอกใคร “คุณรู้ได้ ไงครับ” แชปแมนมองเด็กเสิร์ฟพาร์ ทไทม์ในร้ านทีทํางานอย่างขยันขันแข็ง ไม่เคยยอมพักเทียงจนกว่างานจะเสร็จ ความ ปลาบปลืมใจมาพร้ อมกับความสงสัยจนได้ เห็นเฟรยาในโรงพยาบาล กําลังเยียมใครบางคนและพอลองเข้ าไปถามก็ต้อง ตกใจเพราะคนทีเฟรยาเข้ าเยียมซึงก็คือแม่ซึงเป็ นโรคมะเร็งในลําไส้ นางแยกทางกับสามีเพราะชอบใช้ กําลัง พอขาดเสา หลักอย่างบิดา ทังแม่ยงั มาล้ มป่ วยแต่เขาก็ไม่เคยเห็นเฟรยาบ่น ยังตังใจทํางานปกติ “ฉันไม่ร้ ูหรอกจนเห็นเธอในโรงพยาบาลและได้ คยุ กับแม่ของเธอ เธอเองก็ต้องทํางานหนักมากเพือหาค่าเรียนและ ค่ารักษาแม่ เรืองนีเธอน่าจะพูดกับฉัน ไม่ใช่ทํางานหนักแบบนี เดียวเธอก็ล้มป่ วยไปอีกคนหรอก” เจ้ าของร้ านว่า “ผมสบายดีครับและไม่อยากปรึกษาใครเพราะเรืองนีเล็กน้ อยเหลือเกิน ผมทําทุกอย่างด้ วยตัวเองได้ ครับ” แม้ จะมี ปั ญหาถาโถมเข้ ามามากมายแต่เฟรยาไม่คิดจะยอมแพ้ ทํางานหนักและไม่เคยบ่นหรือโทษโชคชะตา เขาเชือว่าทุกอย่างจะ ดีขนได้ ึ ถ้าเขามีความพยายามมากพอ “เห็นบอกว่าเรียนศิลปะไม่ใช่หรือ แล้ วมีเงินพอหรือเปล่า” แชปแมนยังคงเป็ นห่วง “เรืองเงินก็พออยู่พอกินครับ ส่วนเรืองศิลปะ ผมก็พอจะหาเงินจากมันได้ อยู่ ผมขายภาพตอนวันเสาร์ เลยไม่ เดือดร้ อนเท่าไร ขอบคุณทีห่วงครับคุณแชปแมน” ชายหนุ่มเอ่ยด้ วยความรู้ สกึ ขอบคุณจริ งๆ แชปแมนแม้ อยากจะช่วยแต่ เจ้ าตัวปฏิเสธก็ได้ แต่นิงงัน “มีเรืองเดือดร้ อนก็ปรึกษาฉัน แล้ วก็พักกินข้ าวบ้ าง เดียวคนอืนจะมองฉันใช้ งานเธอหนักมาก” เจ้ าของร้ านพูดติด ตลก เฟรยาอมยิม เขาคิดไม่ผิดจริ งๆ ทีเลือกมาสมัครงานนี “ขอบคุณครับ” “เอาละ วันนีก็พอแค่นีแหละ กินเสร็ จแล้ วก็กลับบ้ านได้ เลย” ดวงตาสีเขียวมะนาวมองอย่างซึงใจ แชปแมนลุกขึนหยิบผลไม้ สด แฮมแล้ วก็เนือ ผักอีกเล็กน้ อย “อย่าเลยครับ แค่นีก็มากเกินพอแล้ ว” “แค่นีเอง ไม่เป็ นไรหรอก” เฟรยาเอ่ยขอบคุณอย่างซึงใจ พร้ อมรับถุงกระดาษมาถือไว้ แชปแมนตบบ่า ก่อนทีเฟรยาจะลุกขึน เขานําจานไป ล้ าง แล้ วจึงถอดผ้ ากันเปื อนออก ลําลาเจ้ าของร้ านก่อนจะออกเดินไปตามท้ องถนน
3
ปกติเขาจะใช้ รถจักรยานแต่มีใครบางคนทํามันพังและเขาก็ไม่ได้ ใส่ใจ ไม่คิดว่ามันเป็ นเรืองโชคร้ าย เขาเองก็ยงั ไม่ มีเวลาซ่อมเนืองจากต้ องคอยดูแลมารดาทีป่ วยเป็ นโรคมะเร็ ง ในคําคืนนีอากาศอุ่น เจือด้ วยกลินแมกโนเลีย มันเป็ นกลินที เขาชอบจึงสูดเอากลินอายหอมหวานเข้ าไป ท้ องฟ้าในยามคําคืนแม้ ไม่มีแสงดาว แต่ก็มีแสงไฟส่องประกายระยิบระยับ มันทําให้ เขามีความสุขเหลือเกิน เฟรยาตรงไปยังบ้ านพักเล็กๆ ในย่านแมรี ควีน บ้ านของเขาเป็ นอพาร์ ทเมนท์เล็กๆ ดูซ่อมซ่อ สีกําแพงกะเทาะล่อน แต่หน้ าบ้ านก็สดใสด้ วยต้ นไม้ ภายในห้ องตกแต่งอย่างน่ารักด้ วยผ้ าลูกไม้ และด้ านในก็เต็มไปด้ วยเครืองเรือนน่ารัก ซึงมัน เป็ นของมารดา กลินซินามอนอวล พร้ อมเสียงฮัมเพลงแว่วๆ เฟรยาถอดเสือคลุมออกแขวนไว้ กบั เสาไม้ หน้ าบ้ านก่อนตรง เข้ าไปในครัว พบว่าป้าแคทเธอรีนกําลังอบสตอร์ เบอรีชอตเค้ ก เขามองดูไก่ทอดชินโตกับสลัดมันฝรังแล้ วก็ซุปหัวหอม “ทําอะไรเยอะแยะจังครับป้าแคท” แคทเธอรีนทีวางเค้ กลงหันมอง “กําลังหิวไหมละ ฉันว่าเธอคงหิวโซแน่” เฟรยาทรุ ดนังบนเก้ าอีทีวางเบาะรองลายดอกเดซีเอาไว้ แคทเธอรี นเป็ นพีสาวของแม่มาอยู่ด้วยในขณะทีแม่เข้ า โรงพยาบาล ป้ าแคทเธอรีนชอบทําอาหาร เย็บปั กถักร้ อยเหมือนแม่ “ผมกินมาแล้ ว แต่เห็นกับข้ าวทีป้าทําแล้ ว ท้ องผมร้ องโครก หิวขึนมาอีกล่ะ” แคทเธอรีนผละจากเค้ กยกอาหารมาให้ หลานชาย “งันก็กินซะสิ วันนีป้าไปเก็บของในห้ องทํางานให้ คงไม่ว่านะ จ๊ ะ ป้าชอบภาพดอกแดนดิไลออนมากเลย” เฟรยาใช้ ส้อมจิมไก่เข้ าปาก “ขอบคุณครับ ป้าว่ามันจะขายได้ ราคาเท่าไร” แคทเธอรีนรินชาใส่ถ้วย เธอถอนใจเล็กน้ อย “อืม น่าจะได้ สกั ห้ าสิบ ไม่ร้ ูสิ ลองถามร้ านอาร์ ตมิลเลเนียมทีหลานส่ง ภาพขายดูส”ิ “ผมไม่ร้ ูจะส่งอีกดีหรือเปล่า เพราะว่าทีนันให้ เงินน้ อย เอ่อ ผมกินเค้ กได้ หรือเปล่า” แคทเธอรีนตีมือ แล้ วส่ายศีรษะอย่างไม่ยินยอม “ไม่ได้ หรอก ป้ าจะไว้ ฝากหมอ วันพรุ่ งนีเราไปโรงพยาบาลหรือ เปล่า” “ครับ สิบโมง ผมจะไปเยียมแม่ ห่อมาให้ ผมได้ เลย” แคทเธอรีนลุกขึนห่อเค้ ก เฟรยากินเสร็จเอาจานไปล้ าง เขาลุกขึนบิดขีเกียจ “ผมขอนอนพักก่อนนะครับ” แคทเธอรีนมองหลานชายก้ าวขึนห้ อง “อย่าขีเกียจละ อาบนําด้ วย” เฟรยารับปาก เขาก้ าวขึนห้ อง เหนือยมากจึงนอนหลับทังๆ ทียังไม่ได้ อาบนํา ทุกอย่างมันน่าจะง่ายสําหรับ โทมัส ลูคัส ไมว่าจะประสบปั ญหาใดๆ ชายหนุ่มก็เอาตัวรอดได้ เสมอแม้ จะเจอพิษ เศรษฐกิจช่วงฟองสบู่แตก มันคือช่วงสมัยทีเขาเพิงตังบริษัทเรฟวิอัล ฟาร์ มาซูติคอล บริษัทผลิตยาขนาดใหญ่ขนมา ึ เขาก็ สามารถฝ่ าคลืนลมมรสุมพ้ นวิกฤตบริษัทล้ มสลายมาได้ อย่างหวุดหวิด จากนันบริษัทเรฟวิอัล ฟาร์ มาซูติคอลก็รุ่งเรืองจน เขาติดหนึงในสิบผู้รํารวยและเป็ นหนึงในผู้ทรงอิทธิพลทีนิตยสารฟอร์ บจัดอันดับขึน เขาคือชายหนุ่มวัยสามสิบห้ าผู้สร้ าง บริษัทของตัวเองขึนมาได้ ตังแต่อายุยีสิบสาม หล่อเหล่า มีเสน่ห์ เนือหอม และได้ แต่งงานกับ เดฟเน่ ซอร์ เรนเทน ดารา สาวสวยจากแวดวงฮอลลีวู้ด
4
เขาคบกับเธอสองปี จนแน่ใจจึงจัดการแต่งงานอย่างยิงใหญ่เหมือนงานแต่งของพวกราชวงศ์เลยทีเดียว ใช่ สําหรับเขา อะไรๆ ก็ดสู วยงาม ยกเว้ นแต่การตัดสินใจแต่งงาน! เดฟเน่ผ้ แู สร้ งว่ารักเขาหนักหนากลับสวมเขา ทีตลกร้ าย เธอท้ องกับพ่อบ้ านหนุ่มซึงฝึ กงานอยู่ในบ้ านของแอง! ชายหนุ่มจําได้ ดีว่า เขาเคยดีใจทีได้ ลกู พอรู้ ความจริ งภายหลัง ในใจของเขาเต็มไปด้ วยความโกรธแค้ น แต่ต้องปิ ด ปากเงียบ เก็บความลับอันน่าอดสูเอาไว้ คอยมองดูเมียรักคลอดลูกชู้และยกให้ เขาเลียงดู นันมันเป็ นการหยามคนอย่าง โทมัส ลูคสั เกินไป พอบุตรสาวคลอดไม่นาน ชายหนุ่มไล่เจ้ าพ่อบ้ านฝึ กหัดออกไป เขาทนอยู่กบั เมียรักทีแสร้ งทําเป็ นภรรยาแสนดี ให้ ใครๆ อิจฉาจนลูกสาวอายุสามขวบ เคราะห์ซากรรมซั ํ ดตอนมารู้ภายหลังว่าลิบบีเป็ นออทิสติก นันยิงเพิมความรังเกียจ ให้ กบั โทมัส ลูคัสยิงนัก ชายหนุ่มจึงใช้ กระบวนการหย่าเข้ าช่วยและมันทําให้ เป็ นข่าวดัง ฝ่ ายเดฟเน่ฟ้องร้ องกลับในเรืองทีเขาไม่ยอมรับลิบบีเป็ นลูก และเธอก็หาทางพิสจู น์จากดีเอ็นเอว่าลิบบีคือลูกเขา จริงๆ ไม่ใช่ลกู ชู้ เขาไม่เคยเชือหลักฐานสักนิดและเชืออย่างฝั งจิตฝั งใจว่าลิบบีไม่ใช่ลกู ของเขา ชัยชนะเกือบเป็ นของเขา ในตอนนีเขาก็รอผลอยู่ แต่แล้ วเกิดเรืองไม่คาดฝั นระหว่างทีศาลตัดสินคดี เดฟเน่เกิด หัวใจวายกะทันหัน ศาลยกเลิกการตัดสินไปก่อน แล้ วตอนนีเขาต้ องมาติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลกับภรรยาไม่รักดี “ฉันอยากได้ กาแฟ โรส เธอช่วยหากาแฟมาหน่อยสิ” โทมัสเอ่ยเสียงแข็ง ทําให้ โรสแมรี เลขาสาวซึงนังรออยู่ไม่ห่าง นันสะดุ้ง “เอ่อ...ค่ะ ท่าน แต่ในโรงพยาบาลแบบนี กาแฟมีแต่แบบกระป๋ องกับแบบกดนะคะ ท่านต้ องการหรือเปล่า” โรสแม รีถาม โทมัสหัวเสียเล็กน้ อย จนโรสแมรีอึดอัด กลัวว่าเจ้ านายจะระเบิดอารมณ์ ใส่ “กาแฟอะไรก็เอามาเถอะ ผมปวดหัวจะตายอยู่แล้ ว” ดวงตาของโทมัสจ้ องไปทางเด็กหญิงตัวน้ อยทีนังเซืองซึมอยู่บนตักพีเลียงซึงทําหน้ าตาเบือโลก ส่วนลิบบีนังเงียบ จ้ องออกไปทางหน้ าต่าง ไม่สนใจใคร แขนอวบเล็กปรากฏรอยจําบนผิวขาวเพราะการหกล้ ม แต่แม่หนูน้อยก็ไม่แสดง อาการว่าเจ็บ รอยชํานีทําให้ เขาถูกสือสกปรกโจมตีว่าดูแลลูกไม่ดี ยิงทําให้ เขาชิงชังเด็กน้ อย แม่หนูน้อยทีไม่มีพฒ ั นาการ อย่างเด็กทัวไปไม่เคยพูดจา เอาแต่อยู่ในโลกของตัวเอง บางทีก็จ้องอะไรซําๆ นังโยกตัวไปมา ไม่น่ารักเหมือนหน้ าตาสักนิด เขาได้ แต่โทษผลพวงของการเล่นชู้ของภรรยา ยิงคิด โทมัสก็ยิงปวดศีรษะมากขึนกว่าเก่า “เอ่อ ค่ะ” กว่าโรสแมรีจะเดินไปกดกาแฟให้ เขาก็เกือบด่าออกไป โทมัสกุมขมับจนกระทังหมออัลเฟร็ด คุณหมอ ชราประจําตระกูลเดินออกมาจากห้ องฉุกเฉินด้ วยสีหน้ าไม่ดีเท่าไร “คุณลูคสั ครับ ผมมีข่าวร้ ายจะแจ้ งคุณ ภรรยาของคุณเสียชีวิตด้ วยภาวะหัวใจล้ มเหลว” โทมัสยืนนิง เขาไม่ร้ ู ว่ามันเป็ นข่าวดีหรือข่าวร้ ายกันแน่ ในหัวมึนหนักยิงกว่าเดิม ดวงตาสีฟ้าเข้ มเห็นทุกอย่างพร่ า เลือน จู่ๆ ลิบบีก็กรีดร้ อง ร่างสูงหันมอง อาการปวดในหัวเพิมมากกว่าเดิม โรสแมรีถือแก้ วกาแฟมาให้ เธอหยุดชะงักเมือ เห็นเจ้ านายยืนนิง โทมัสรู้สกึ ว่าขมับเต้ นตุบๆ เสียงของลูกสาวทะลุโสตประสาทจนเขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม “ช่วยทําให้ มนั หยุดที!” เสียงตวาดทําให้ ลบิ บีตกใจ เด็กหญิ งกระโดดลงจากตักพีเลียง สายตาคุณหมออัลเฟรด ตําหนิ คุณหมอประจําตระกูลรับรู้เรืองฉาวในตระกูลด้ วย “ผมว่าคุณไม่ควรทําแบบนัน” ใบหน้ าของโทมัสถมึงทึง อัลเฟรดโคลงศีรษะ พีเลียงต้ องตามจับตัวลิบบีด้ วยอาการเบือหน่ายเต็มทน ก็แน่ละ อัลม่าอดทนแม่เด็กปี ศาจมามากพอแล้ ว พอตกใจก็กรีดร้ องลัน เป็ นแบบนีทุกครังถ้ าเขากับเมียทะเลาะกัน
5
โทมัสสูดลมหายใจลึกๆ จ้ องอัลม่าซึงทนเพือเงินเท่านัน เขาเห็นลิบบีผลักพีเลียงทีกําลังวิงตามเซชนผนังล้ ม อัลม่า ดูจะขุ่นเคือง เธอรีบลุกขึนตามลิบบีต่อ โทมัสมองความวุ่นวายทีเกิดหน้ าห้ องฉุกเฉินจึงทรุ ดนังลง ตระหนักได้ ว่าภรรยาของ ตนตายแล้ ว เขาบอกไม่ถกู ว่ารู้ สกึ อย่างไรกันแน่ อยากจะร้ องไห้ เศร้ าเสียใจหรือเปล่า ชายหนุ่มรู้สกึ จิตใจด้ านชา ออกจะ โล่งใจด้ วยซําทีตัวปั ญหาอันดับหนึงตายไปแล้ ว คราวนีเขาเหลือตัวปั ญหาอันดับสองนันก็คือ ลิบบี ลูกชู้ทีขวางหูขวางตา โทมัสคลึงขมับซึงเส้ นเลือดทีกําลังเต้ นตุบๆ ช่วยผ่อนคลาย อาการปวดบรรเทาลงบ้ าง ชายหนุ่มเงยหน้ ามองโรส แมรีทีตีหน้ าเศร้ ามันทําให้ เขาเกลียดนัก ถ้ าอยู่ลาํ พังปานนีร่างสูงคงยิมสมใจไปแล้ ว หมออัลเฟร็ ดเห็นโทมัสนิงเงียบก็ กระแอม “คุณลูคสั คุณฟั งผมอยู่หรือเปล่า” ใบหน้ าคมสันมองหมอประจําตระกูล “แน่นอน ผมกําลังฟั ง พูดมาเถอะ” “ภรรยาของคุณ ก่อนจะตายเธอได้ ฝากบางอย่างเอาไว้ ให้ กบั ผม นันก็คือสิงนี เธอมอบให้ ผมก่อนทีเธอจะเข้ าห้ อง ผ่าตัด” หมออัลเฟร็ ดยืนตุ๊กตารูปนางฟ้าให้ โทมัสมองอย่างรังเกียจ “นีน่ะเหรอ ให้ ผมหรือเปล่า” “เปล่าครับ ดูเหมือนว่าภรรยาคุณจะบอกว่ามอบให้ ลกู สาว” สายตาของสีฟ้าเข้ มมองตุ๊กตาหน้ าต่างสกปรกทีติดลูกแก้ วเป็ นดวงตาบนผ้ า และชุดไหมสีฟ้าเชยๆ ตัดเป็ นเดรส เย็บด้ วยมือ ส่วนปี กนุ่มนิมทําจากใยโพลีเอสเตอร์ โทมัสประเมินแล้ วก่อนจะตัดสินใจว่ามันไม่มีค่าพอทีจะสนใจ “คุณจะเอาให้ เธอก็เชิญ” ท่าทีทีแสดงออกนันช่างเฉยชาจนหมอประจําตระกูลอึดอัดใจ “คุณเดฟเน่สงให้ ั คณ ุ มอบให้ ลบิ บีด้ วยตัวเอง” โทมัสทําหน้ าเหนือยหน่าย เอ่ยเสียงห้ วนเป็ นการบอกว่าไม่พอใจ “มันจะยากอะไร กะอีแค่ต๊ กุ ตาตัวเดียว ทําไม คุณถึงมอบให้ เธอไม่ได้ ” สีหน้ าคับข้ องใจปรากฏ หมออัลเฟร็ ดมองตุ๊กตาในมืออย่างอ่อนอกอ่อนใจ ไม่ใช่ไม่ร้ ูถึงปั ญหาภายในครอบครัวของมหาเศรษฐี ใหญ่แต่การ ละเลยแบบนีก็ไม่ใช่สงที ิ คนเป็ นพ่อพึงกระทํา “ผมเข้ าใจว่าคุณไม่ชอบ แต่แบบนีมันผิดนะครับ อย่างน้ อยมันก็เป็ นคําขอจากภรรยาของคุณ” โทมัสไม่ชอบได้ ยินแบบนี เขาจึงชักสีหน้ าใส่ หมออัลเฟร็ดรู้ว่าตัวว่าแหย่หนวดเสือจึงลดตุ๊กตาลง เลิกเซ้ าซี ชาย หนุ่มกํามือแน่น ริ มฝี ปากเม้ มเป็ นเส้ นตรง “ก็ได้ คุณเอาใส่กล่อง ฝากให้ กบั โรสแม่รีก็แล้ วกัน” พูดจบเขาก็หนั มองลูกสาวซึงอัลม่ากําลังตามไล่จบั อย่างอ่อน ล้ า รุ่งเช้ า เฟรยาตืนตังแต่ตีหน้ า เขาลงมาด้ านล่าง พอป้ าแคทเธอรีนเห็นการแต่งตัวก็ถอนใจ แววตาดูเหนือยล้ าของ หลานจ้ องแก้ วกาแฟกลินหอมกรุน “ล้ างหน้ าล้ างตาสักหน่อยไหม แล้ วดืมกาแฟซะจะได้ สดชืน” เฟรยาทําตามทีป้ าสัง หลังดืมกาแฟเสร็จ เขาก็ร้ ู สกึ กระปรีกระเปร่า ป้ าวางกล่องเค้ กให้ หลานชายหยิบไปฝากหมอ และพยาบาล หลังจากแต่งตัวเรียบร้ อย ร่างโปร่ งก็ออกเดินทางไปยังโรงพยาบาล เขายังไม่ได้ กินข้ าวเช้ าเพราะรีบ อาการ หิวจึงเข้ ามาทักกระเพาะ แต่ก็ต้องทนข่มความหิวเอาไว้ ข้ ามถนนไปยังโรงพยาบาลทีแม่รักษาตัวอยู่ ชายหนุ่มเข้ าไปใน โรงพยาบาล ทักทายพนักงานหน้ าเคาน์เตอร์ ด้วยความคุ้นเคย “อรุณสวัสดิครับ”
6
“วันนีก็มาเยียมแม่ตังแต่เช้ าเหมือนเดิมเลยนะจ๊ ะ” เขายิมให้ กบั นางพยาบาลแล้ วกดลิฟต์ขนชั ึ นห้ า แต่ก็ต้องแปลกใจทีประตูลฟิ ต์เปิ ดออก เด็กหญิงตัวน้ อยวัยสาม ขวบก้ าวเมา ใบหน้ าน่ารักบึงตึง แววตาลอยเลือน เขายิมให้ แม่หนูน้อยก่อนกดลิฟต์ ค้างไว้ เพือรอให้ คนเป็ นแม่เข้ ามา แปลก ทีไม่เห็นมีใครตามเด็กน้ อย “แม่ไปไหนเอ่ย” เขาลองถาม แต่เด็กหญิงก็ไม่ตอบ ร่างเล็กยืนนิง แววตาเหม่อลอยจนเฟรยานึกห่วง เขาแตะแม่ หนูน้อย เธอก็ผลักแขนออก ชายหนุ่มย่อตัวลงส่งยิม “จะไปชันไหนเอ่ย” สายตาอ่อนโยนจ้ องมอง แม่หนูน้อยแตะแก้ มเมือเห็นดวงตาสีเขียวมะนาวทอดมองตรงมา “อ่า แม่” จู่ๆ แม่หนูก็ร้องไห้ ทําให้ เฟรยาทําตัวไม่ถูก ประลิฟต์เปิ ดออก สตรี ร่างท้ วมก้ าวเข้ ามาในลิฟต์ ใบหน้ าของ เธอไม่สบอารมณ์ สกั เท่าไร “คุณหนูลบิ บี หนีมาแบบนีไม่ได้ นะ คุณพ่อเป็ นห่วงแย่” ท่าทางของแม่หนูน้อยไม่อินงั ขังขอบ เธอนิงงันจนเฟรยา เป็ นห่วง “หวังว่าเธอคงสบายดีนะครับ” เขาถามอย่างห่วงใย จนสายตาดุจ้องมองมาราวกับจะบอกว่าไม่ใช่ธุระ เฟรยาจึง เงียบ แม่หนูน้อยดินรนยามมือหนาคว้ าแขน ก่อนจะร้ องไห้ “ลิบบีไม่ไป หนูจะไปหาแม่” “คุณแม่อยู่ตรงนี ไม่ไปไหนนะเจ้ าคะ” ท่าทางของแม่หนูน้อยดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ เฟรยาอยากจะไปเยียมมารดาก็ กระแอม “ขอโทษนะ พีขอทางไปหน่อยนะ” แม่หนูน้อยไม่ยอมถอย เฟรยามองสตรีร่างอ้ วมทีตัดสินใจอุ้มเด็กหญิ ง แต่ร่าง เล็กป้อมก็ร้องไห้ งอแง ทุบตีสตรีร่างท้ วมซึงมืออวบจับแขนเด็กน้ อยกันเอาไว้ “ไม่ทําแบบนีนะ มันเจ็บ” เธอพยายามจะถามด้ วยนําเสียงเหลืออดเหลือทน พาออกจากลิฟต์ แต่แม่หนูน้อยกลับ ไม่ยอม สะบัดร่างออก ความทีไม่ทนั ระวังแม่หนูน้อยจึงร่วงลงจากตัว เฟรยาปล่อยถุงเค้ ก รับร่างเล็กทันที ประตูลติ ฟ์เปิ ด ออกกว้ าง เสียงบ่นระยําดังก้ องเมือเห็นเค้ กสตรอเบอร์ รีร่ วงเละเทะ เนือครีมเปรอะพืนลิฟต์ “นีมันเกิดเรืองบ้ าอะไร” เสียงหงุดหงิดของโทมัสดังขึน สตรีร่างท้ วมตัวสันมองนายจ้ างอย่างกังวล เฟรยาทีอุ้มร่าง เล็กทันทอดถอนใจ แล้ วส่งเด็กหญิงให้ หญิงสาว “ไม่เป็ นไรแล้ วนะ” เขาเอ่ย ก่อนจะมองเค้ กอย่างเสียดาย แต่เพือความปลอดภัยของเด็กน้ อย เฟรยาจึงไม่เสียดาย เค้ กสักเท่าไร “โอ้ ดิฉนั ขอโทษเจ้ าคะคุณลูคสั พอดีหนูลบิ บีดิน เธอตกลงบนพืน คุณคนนีรับเธอทันพอดี แต่ของในมือกลับร่วง” เฟรยาเห็นท่าทีร้อนรนใจของสตรี ร่างท้ วมก็ออกหน้ า “เรืองเค้ กน่ะไม่เป็ นไรครับ แม่หนูคนนีปลอดภัยก็ดีแล้ ว” บอกแล้ วก็ก้มลงเก็บซากเค้ ก อดเสียดายนิดๆ ไม่ได้ “เท่าไร” โทมัสควักกระเป๋ าหนังแท้ ออกมา เตรี ยมจ่ายค่าเสียหาย เฟรยามองอย่างลังเล เพราะเค้ กชินนีไม่ใช่ของที ซือมาแต่เป็ นของทีป้ าทํา “ไม่เป็ นไรครับ ไม่ใช่ของราคาแพง ขอแค่แม่หนูน้อยปลอดภัยก็ดีแล้ ว” สายตาสีเขียวมะนาวมองเด็กน้ อยในอ้ อม แขนอย่างอ่อนโยน สีหน้ ารําคาญใจของชายหนุ่มปรากฏชัด “อย่ามาทําตัวเรืองมากเถอะ เท่าไรก็ว่ามา” “คุณครับ ผมบอกว่าไม่เป็ นไรก็คือไม่เป็ นไรสิ เป็ นห่วงเด็กบ้ างหรือเปล่า คุณไม่ถามสักคําเลยนะว่าเธอปลอดภัยดี หรือเปล่า” เฟรยาเอ่ย
7
“ถ้ าเธอปลอดภัยก็ดีแล้ ว คุณพูดมากจัง เด็กของคุณหรือไง ส่งลูกผมมา” แววตาของเฟรยาไม่พอใจ “คุณไม่มีแม้ แต่คําขอบคุณสักนิด นิสยั หยาบคาย คุณเป็ นคนยังไงกัน ออกไปซะ” โทมัสกอดอก มองอย่างดูแคลน ฝ่ ายแม่บ้านดูกงั วลทีมีคนต่อปากต่อคํากับเจ้ านาย “ผมไม่ออก คุณจะทําไม ก็ในเมือผมมาก่อน” แววตาสีมะนาวกลายเป็ นเข้ มขึน เชิดหน้ าท้ าทาย โทมัสไม่ชอบใจ เลยทีมีคนต่อปากต่อคําแบบนี “งันเหรอ คุณมาก่อนก็ใช่ว่าจะมีสทิ ธิครอบครองลิฟต์นี เพราะฉะนันคุณออกไปซะ” โทมัสสัง เฟรยาหงุดหงิด “คุณไม่มีสทิ ธิมาสัง ลิฟต์นีเป็ นลิฟต์ สาธารณะ ไม่ใช่ของส่วนตัวสักหน่อย” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ า กดหมายเลขหาโรสแมรี พูดอะไรบางอย่างทีทําให้ เฟรยาโกรธจัด “โรส ผม อยากได้ อะไรสักอย่าง ช่วยจัดซือหุ้นโรงพยาบาลแมรีนิวทาวน์ให้ ผมที ผมจะเอาตอนนี บอกเขาไปว่าจะได้ ค่ายาพิเศษกับ ผม” พูดจบโทมัสมองหน้ าคนทีบังอาจถกเถียง เฟรยาอึง จ้ องชายตรงหน้ าอย่างรังเกียจ “คุณไม่คิดจะแพ้ เลยใช่ไหม” โทมัสส่ายศีรษะ ผายมือไปทางประต “ใช่ เพราะฉะนันก็ออกไปได้ แล้ ว หวังว่าผมคงไม่ต้องอัญเชิญคุณซําสอง หรอกนะ” เฟรยาขบฟั นกรอด เขาชิงชังพวกคนรวยแต่ยโส โอหังนัก “ทีนียังไม่เป็ นของคุณสักหน่อย เพราะฉะนันผมเองก็มี สิทธิทีจะไปก่อน” โทมัสขบฟั นกรอด เขายิมออกมาในทีสุดเมือเสียงโทรศัพท์ในมือสัน หน้ าจอปรากฏเป็ นชือของโรสแมรี ซึงนิวใหญ่ กดรับอย่างรวดเร็ วสีหน้ าฉายความสุข “เสียใจด้ วย มันเป็ นของผมแล้ ว คุณเชิญออกไปได้ อย่าให้ ผมเรียกรปภ.มาเลย” เฟรยา รู้ สกึ เจ็บใจอย่างบอกไม่ถกู มองชายหน้ าตาหล่อเหลาแต่เห็นแก่ตวั อย่างขุ่นใจ “คุณคิดแค่นน่ี ะหรือ ก็ได้ ถ้ าคุณอยากจะชนะผมก็จะให้ ” พูดจบเฟรยาก็ยกถุงเค้ กขึนโปะใบหน้ าหล่อเหลา จากนันก็วิงออกจากลิฟต์ไป โทมัสคํารามลัน เศษครี มกับสตรอเบอร์ รีไหลจากหน้ า เขาหันไปหมายจะไล่ล่า แต่ร่างโปร่งก็ หายไปเสียแล้ ว สตรี ร่างอ้ วนซึงอุ้มเด็กน้ อยเอาไว้ ส่งผ้ าเช็ดหน้ าให้ กบั ร่างกํายําด้ วยมือสันระริ ก “เอ่อ คุณลูคัสใช้ ผ้าเช็ดหน้ าเถอะ” โทมัสปั ดมืออูมออก “ฉันไม่ชอบใช้ ของของใคร ขอบใจนะอัลม่า” อัลม่าไม่ร้ ูว่าจะทําอย่างไรดี เธอกอดลิบบีแน่น ไม่สามารถทนกับโทสะของโทมัสได้ ร่างสูงกดโทรศัพท์ในมือต่อ สายหาโรสแมรี “โรสเอาผ้ าเช็ดหน้ ามาให้ ผม ผมอยากจะอาบนํา เปลียนเสือผ้ าด่วน ผมอยู่ชนสองที ั เดิมนันแหละ” อัลม่าตัวสันเทายามเห็นร่างสูงใหญ่เงียบขรึม นันไม่ต่างอะไรจากภูเขาไฟรอวันปะทุ เธออุ้มเด็กหญิงออกจากลิฟต์ แววตากลัวกังวล โรสแมรี ดิงตรงมาเห็นสภาพชุดสูทบริอานีเปื อนคราบครีมขาว เลขาสาวก็เอามือปิ ดปากอย่างประหลาด ใจ “เกิดอะไรขึนกับคุณคะ” โทมัสเก็บโทรศัพท์ ใส่กระเป๋ า รับผ้ าเช็ดหน้ าใหม่ๆ สะอาดทีเลขาสาวนํามาให้ เช็ดหน้ าตา โรสแมรีเชิญเจ้ านายไป ยังห้ องว่างทีโรงพยาบาลเปิ ดให้ โทมัสเข้ าปาบนํา อัลม่าอุ้มลิบบีซึงหมดฤทธิเพราะง่วงงุน โรสแมรี กุมกระเป๋ ากุชชีแน่น “เกิดอะไรขึนกันแน่ ทําไมคุณลูคัสถึงได้ เปื อนครีม” เลขาสาวถามด้ วยนําเสียงกระซิบ เขยิบเข้ าไปใกล้ พีเลียง เกรง ว่าเจ้ านายทีกําลังอาบนําอยู่จะได้ ยิน อัลม่ามองไปรอบๆ ลิบบีหลับแล้ ว พีเลียงจึงเล่าให้ ฟัง
8
“เอ่อ คุณลูคัสโดนคนเล่นงานเข้ าให้ ส”ิ “ใครกล้ าเล่นงานคุณโทมัสกัน” เลขาสาวถามอย่างแตกตืน “ไม่ร้ ู สคิ ะ น่าจะเป็ นญาติไม่ก็เป็ นคนป่ วยก็ได้ พอดีว่าฉันมาตามหาคุณหนูลบิ บี คุณคนนันอยู่ในลิฟต์ก่อนเหมือน จะขึนชันบน แต่ติดทีหนูลบิ บี ฉันเข้ าไป หนูลบิ บีดิน คุณผู้ชายเข้ ามาพอดีตอนทีคุณคนนันช่วยคุณหนูลบิ บีทัน เกิดการทุ่ม เถียงเพราะว่าคุณผู้ชายบังคับให้ ยอมรับเงิน แต่ไม่เอ่ยขอบคุณน่ะสิ” โรสแมรีปิ ดหน้ าตัวเอง เธอไม่อยากจะเชือมีคนกล้ าแหย่หนวดเสือ “ตายละเขาหาเรืองตายชัดๆ ยังดีทีคุณลูคสั ไม่ หัวเสีย” ร่างกํายําก้ าวออกมา เรือนผมสีนําตาลแซมเทาเรียบแปล้ สะอาดเอียม “ผมจะหัวเสียเรืองอะไร” โรสแม่รีเขยิบออกจากแม่บ้าน ยิมแหยปฏิเสธเสียงสัน พลางดันแว่นขึน “ปะ..เปล่าค่ะ” เธอไม่อยากสูญงานดีๆ ที สามารถให้ เธอเหลือกินเหลือใช้ ได้ หรอกจึงทําเป็ นไม่ร้ ูไม่ชเสี ี ย “เอ่อ คุณเอาตุ๊กตานางฟ้ามารึยัง” โทมัสถามเหมือนนึกอะไรออก “เอามาจากหมออัลเฟร็ดแล้ วค่ะ อยู่นีค่ะ” เธอเปิ ดกระเป๋ าตัวเองออก หยิบตุ๊กตาส่งให้ โทมัสไม่รับมาถือไว้ แสดง ท่าทีรังเกียจ เธอเลยส่งให้ อัลม่าแทน พีเลียงรับมาถือไว้ “ของขวัญของคุณหนูลบิ บีหรือคะ เธอคงดีใจทีได้ ของขวัญจากคุณ” อัลม่าว่า “เปล่าหรอกของเมียเก่าผมน่ะ ให้ เธอไปซะจะได้ จบเรืองจบราวสักที ตอนนีผมป่ วยหัวมาก ขอนอนก่อนก็แล้ วกัน” โรสแมรีมองเจ้ านายอย่างกังวล แต่นิวแกร่งชีมาทางของในถุงกระดาษ “ส่วนคุณ เอาของในถุงกลับบ้ าน ส่งให้ แม่บ้านผมจัดการ” เลขาสาวทําตามทันที เธอรีบคว้ าถุงออกไปนอกห้ อง “คุณลูคสั จะพักอยู่ทีนีแน่หรือคะ” โรสแมรี ถาม แววตาข้ องใจเมือเห็นเจ้ านายล้ มตัวนอน “ก็ใช่น่ะสิ แปลกตรงไหน วันนีผมเหนือยมาก ขอพักสักงีบ เดียวผมจะตามคุณกลับ จัดการเรืองงานศพของดีต ภรรยาผมด้ วย รายงานมาในอีกครึงชัวโมงละ” “เอ่อ แล้ วเด็กละคะ” อัลม่าถาม โทมันทําสีหน้ ารําคาญ “ก็จดั การทําอะไรสักอย่างสิ มันหน้ าทีเธอไม่ใช่เหรอ” โทมัสเอ่ยก่อนจะถอดรองเท้ าปี นขึนไปนอนบนเตียง อัลม่ามี ท่าทีลาํ บากใจ เธออุ้มลิบบีขึนพาดบ่า “ดิฉนั จะกลับบ้ านนะเจ้ าคะ” โทมัสไม่ตอบ เขาเหนือยจนไม่ร้ ูว่าจะพูดอะไรดี ทังเรืองเมีย เรืองคดี ลูกทีศาลยัดเยียดให้ รับผิดชอบ นันไม่ใช่สงที ิ เขาปรารถนาเลย จู่ๆ ในหัวของเขาก็ปวดจีดขึนมา ร่างกํายําลุกขึนกะว่าจะไปคุยกับหมออัลเฟร็ ดสักหน่อยจึงออกจากห้ อง หลังทุกคนออกไปหมดแล้ ว จะใช้ โรสแมรีก็ไม่ได้ เขาจึงเป็ นคนตามหาหมออัลเฟร็ดเสียเอง “เออ ขอโทษครับ เห็นหมออัลเฟร็ดหรือเปล่า” เขากะจะไปหาหมอทีห้ องผ่าตัด แต่ก็ไม่พบจึงถามบุรุษพยาบาลที กําลังเดินเหลียวหายไปยังทางทีเขียนว่าห้ องเก็บศพ เขาชะงักเล็กน้ อยแต่ก็ถามออกไป บุราพยาบาลผู้นนชะงั ั กก่อนจะเอ่ย “เอ่อ พวกเขาไปแล้ ว เห็นว่าตามหาคุณลู...บู อะไรสักอย่างนันแหละ เขากําลังทําเรืองจําหน่ายศพออก” โทมัสชะงัก คําว่าศพทําให้ เขนิง นึกถึงภรรยาอย่างลังเลใจเพราะอย่างน้ อย ก็เคยรักกันมากแม้ จะจบลงด้ วยความ เลวร้ ายหลังจากทีเขาพบว่าเมียรักกําลังมีอะไรกับคนใช้ ในบ้ าน ความโกรธเกรี ยว ความสินหวังก็ปะเดปะดังเข้ ามา มันเป็ น ความรู้สกึ ทีทําให้ ชายผู้ก้าวข้ ามปั ญหาทุกอย่างได้ รับชัยชนะในศึกธุรกิจทีเต็มไปด้ วยการหลอกลวงและการแข่งขันแต่ก็ ต้ องพ่ายแพ้ ศึกในบ้ าน นีไม่ใช่สิงทีผู้ชายอย่างเขาต้ องเผชิญ ไม่ใช่ความแพ้ พ่ายแบบนี
9
โทมัสสูดลมหายใจลึกๆ ยังไม่ทนั ได้ ถามว่าศพภรรยาอยู่ไหน บุรุษพยาบาลคนนันก็เดินจากไปแล้ ว โทมัสกลับห้ อง ร่างสูงต้ องชะงักเมือเห็นเด็กปากมากทีขว้ างเค้ กใส่หน้ ากําลังถือกาแฟเดินตัดหน้ าไปยังลิฟต์โดยไม่ทนั เห็นเขาสักนิด เห็นดังนันโทมัสจึงตามไป เขาเห็นเด็กคนนันขึนไปชันห้ า ร่างสูงจึงตามไปแต่พอประตูลฟิ ต์เปิ ดเขาก็คลาดกับอีก ฝ่ าย ชันห้ ามีจํานวนสิบห้ องหันหน้ าชนกัน เขาลองเดินดูทีละห้ องบางห้ องก็ไม่ได้ ใช้ งาน บางห้ องก็ปิดไฟมืด เขาไม่อยาก เสียง พอดูสบิ ห้ องเสร็จ เขาก็มาต่ออีกสิบห้ อง โทมัสรู้ สกึ หัวเสียทีต้ องมาทําเรืองงีเง่าแบบนีแต่ในทีสุดเขาก็พบห้ องริมบันได หนีไฟ เขาแอบมองผ่านหน้ าต่างก่อน ไม่เห็นเด็กแสบจึงแอบเปิ ดประตูเข้ าไป คนป่ วยนอนหลับ ร่ างสูงใจเต้ นเหมือนกําลัง ก่ออาชญากรรมอยู่และเขาต้ องนิงเมือร่ างโปร่งออกมาจากห้ องเล็กๆ ซึงน่าจะเป็ นห้ องนํา ทรุ ดนังบนเก้ าอีพับ มองคนที นอนป่ วยบนเตียง และหยิบนิตยสารขึนมา “แม่ครับ เรายังมีหวังใช่หรือเปล่าครับ แม่จะหายดีแล้ วกลับมาอยู่กับผมใช่ไหม” เสียงนุ่มนวลเรียก ทําให้ โทมัส ชะงักนับตังแต่เขากับภรรยาระหองระแหง...เขาก็ไม่เคยยินเสียงนุ่มนวลอีก
ติดตามต่ อได้ ในเล่ ม สังซือได้ ที www.navarattashop.com ติดต่ อสอบถาม navarattaboard@hotmal.com