บทที่ 1
ร่างเปลือยเปล่าเผือดซีดล่องลอยอยูใ่ นของเหลวใสคล้ายกับเจลเพียง แต่มนั เหลวกว่า ริมฝี ปากสีชมพูออ่ นก�ำลังพ่นพรายฟองราวกับทรมาน เรือนผม ด�ำสนิ ทยาวปรกต้นคอล่องละลอยไร้ทิศทางคล้ายกับสาหร่ายใต้น้�ำ ดวงตาสี น�้ำตาลกะพริบด้วยความพิศวง มือปั ดป่ ายอยูใ่ นหลอดแก้วทรงกระบอกขนาด ใหญ่ราวกับต้องการทุ บกระจกหนาให้แตกละเอียด เมื่อเห็นเข็มขนาดใหญ่ เคลื่อนตัวหย่อนลงไปตรงปากหลอดเหมือนงู ปลายเข็มเรียวเล็กแทงผ่านเนื้ อ หนังอุ่นลึกจนถึงไขสันหลัง ร่างเปลือยเปล่าหลับตาลงราวกับยอมจ�ำนน หยด ของเหลวสีเขียวใสไหลผ่านเข้าไปในผิวเนื้ อจนหมด เพียงแค่หลับตาลง ซึมซับ ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายปานน�้ำแข็งก�ำลังกัดเซาะ ‘ความตายไม่ใช่สิ่งที่ น่ ากลัวสักนิ ด’ เสียงกระซิบฟั งอบอุ่นจากที่ไกลแสนไกลดังข้างหู ร่างกายเผื อดซีด กระตุกเพียงครั้งเดียว จากนั้นโลกความตายอันสุขสงบพลันอ้าแขนรับ อุณหภูมิ ของผิวกายที่เคยอุ่นแปรเปลี่ยนเป็ นเย็นเฉียบ ร่างซึ่งจมอยูใ่ นของเหลวใสล่อง ละลอยไร้ทิศทาง เสมือนว่าเป็ นตุ๊กตาที่เจ้าของทิ้ งลงในน�้ำเชี่ยว เสียงครางแผ่วดังขึ้ นเกิดจากกลไกที่แทนมือก�ำลังคีบสายบางอย่าง เสียบเข้ากับแนวไขสันหลัง ตรึงร่างที่ล่องละลอยเอาไว้และปล่อยของเหลวสี
E L P M A
วันวารปรารถนา
S X E
7
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
เหลืองอัดเข้าไป มันเป็ นอาหารส�ำคัญคอยหล่อเลี้ ยงร่างกายที่เปรียบเสมือนตาย แล้ว ดวงตาสีฟ้าว่างเปล่าไม่สามารถเห็นเงาสะท้อนจากอีกฟากของหลอดแก้ว ขนาดใหญ่ สายตาเพียงมองอย่างล่องลอยไร้จดุ หมายนอกกระจกบานกว้าง ด้าน นอกคือบรรยากาศมืดมิด มีเพียงจุดแสงระยิบระยับงดงามจับตาเป็ นจุดเด่น เดียวที่อยูท่ ่ามกลางรัตติกาลที่ไม่มีวนั สิ้ นสุด ในความเงียบสงบ ร่างที่เคลื่อนไหวอย่างไร้ทิศทางอยูใ่ นหลอดขนาด ใหญ่กระตุกขึ้ นอีกครั้ง ผิวกายเย็นเฉียบอุ่นขึ้ น ของเหลวคล้ายเจลช่วยคอยพยุง และรักษาร่างกายเหมือนดัง่ อยูใ่ นครรภ์มารดาถูกดูดออกไป ดวงตาว่างเปล่า เห็นภาพตรงหน้าได้ชดั เจน มันมีชีวิตชีวาและก�ำลังสะท้อนร่างเปลือยเปล่า ปรากฏบนอีกฟากของกระจก ดวงตาสีฟ้าฉายความสงสัยเหมือนแปลกใจ จาก นั้นมือเรียวจึงเอื้ อมไปแตะสัมผัสผิวกระจกอันเย็นเฉียบด้วยความพิศวง ความ สวยงามของแสงระยิบระยับสะท้อนเข้าดวงตาเบี่ยงเบนความสนใจ จุดแสงเล็กๆ ช่างพราวพร่างงดงามเหลือเกิน ประตูหลอดแก้วขนาดใหญ่เปิ ดออกออกกว้าง สายที่ตรึงแผ่นหลังหลุดออก ร่างเปลือยเปล่าก้าวออกจากหลอดแก้ว รอยยิ้ มมี ชีวติ ชีวาผุดขึ้ น
ไม่เคยเป็ นแบบนี้ มาก่อน มันงดงาม มีคุณค่ามากกว่านี้ ป่ าไม้อดุ มสมบูรณ์ สรรพ สัตว์และมนุ ษย์อยูร่ วมกันอย่างสมดุลดูเรียบง่ายกระทัง่ อัตราประชากรมนุ ษย์ เพิ่มมากขึ้ น สมดุลถูกท�ำลายลงโดยความโลภมากกระหายยากซึ่งมีไม่เคยจบ สิ้ นในตัวมนุ ษย์ ผืนป่ าเขียวชอุ่มแปรเปลี่ยนเมือง กินขยายอาณาเขตไม่หยุดยัง้ มนุ ษย์ไม่เคยตระหนักถึงผลเสียที่ตามมาสักนิ ด ซ�้ำยังไม่รตู ้ วั ก้าวถอยหลังไปสู่ จุดจบอย่างช้าๆ หลังเกิดเหตุ การณ์แพร่ระบาดของเชื้ อไวรัสซึ่ งคร่าหลายแสนชีวิต มนุ ษย์ถึงพบว่าตนเองได้เผชิญกับหายนะ ป่ าไม้ และน�้ ำมันหมดสิ้ นไปแล้ว อาหารการกินขาดแคลนเพราะสภาพอากาศที่ ปรวนแปร น� ำไปสู่การสร้าง สงครามนิ วเคลียร์เพื่อจะได้กลืนกินประเทศที่ยงั เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ ความบ้าคลัง่ เกิดขึ้ นทัว่ โลก มันเป็ นเนื้ อร้ายซึ่งเกินเยียวยา มนุ ษย์บางส่วนซึ่ง ตระหนักถึงผลของจุดจบก็หาทางแก้ไขแต่ก็ไร้ผล ท่ามกลางหายนะที่เกิดขึ้ นต่อเนื่ อง ฝนเกิดตกหนั กติดต่อกันหลาย เดือนราวกับว่าพระเจ้าต้องการช�ำระล้างโลกโสมมจากบาปที่มนุ ษย์ก่อ กลุ่ม คนรวยที่ตระหนักถึงภัยได้ระดมทุนให้กบั บริษทั นาโนเทคซึ่งโฆษณาถึงชีวติ ใหม่ ในห้วงอวกาศ หลังเกิดน�้ ำท่วมใหญ่ มนุ ษย์ที่ยงั หลงเหลืออยู่ได้ยา้ ยไปอยู่ใน อวกาศในสถานี อวกาศโฮปซึ่งเป็ นบ้านชัว่ คราว บ้าน...ที่อยูใ่ นสถานี อวกาศแคบๆ คอยเฝ้ ามองโลกสีฟ้าด้วยความระลึก ถึงอดีตอันแสนสุข พวกเขาโหยหาผืนแผ่นดินตามต�ำนานอันเล่าขานของผูอ้ พยพ กลุม่ แรกที่ขนไปอาศั ึ้ ยในห้วงอวกาศบรรยายว่ามันงดงามถึงเพียงใดก่อนจะเกิด หายนะที่ไม่สามารถแก้ไข ชาวอวกาศโฮปคิดว่ามันก็เป็ นแค่ความฝันเพราะโลก ยังเหมือนเดิม มีแต่ผืนน�้ำครอบคลุมทัว่ ทุกตารางนิ้ ว ความฝันที่จะสามารถก้าว เหยียบพื้ นดินอีกครั้งท�ำให้บริษัทนาโนเทคได้รบั มอบหมายจัดสร้างบ้านบนพื้ น ผิวโลก การส�ำรวจโลกหลังน�้ำท่วมจึงเริ่มต้น และแล้วความฝันของมนุ ษย์เป็ น จริงเมื่อบริษัทนาโนเทคได้จดั ท�ำโครงการนครเวหาขึ้ น
S X E
E L P M A
กายก�ำย�ำเปลือยเปล่าสวมเพียงกางเกงชั้นในขยับไปมาราวกับก�ำลัง ฝันร้าย เปลือกตาสัน่ ไหวก่อนดวงตาสีน้� ำตาลเข้มเบิกโพลง มองเพดานเหล็ก อันหนั กอึ้ งซึ่งเป็ นบ้านหลังใหม่หลังจากที่ อพยพลงมาจากสถานี อวกาศโฮป (Hope) ซึ่งเป็ นความหวังสุดท้ายของมวลมนุ ษย์ชาติ เชส บรูค๊ ยังจ�ำได้ดีถึงฝัน ร้ายที่เคยผ่านมาจากวัยเยาว์ มันท�ำให้เขาฝันทุกครั้งเมื่อหลับตาลง ชายหนุ่ ม มองไปรอบๆ ห้องกระจกกันรังสี ร่างสูงเหวีย่ งขาลงจากเตียงซึ่งผ้าปูสีเทายับย่น ก่อนหยิบกางเกงขึ้ นมา สวม นิ้ วแกร่งยืน่ ไปกดปุ่ มข้างผนัง ม่านหนาหนักเปิ ดออกกว้าง มือหยาบทาบ ลงบนผิวกระจกหนา ดวงตาจ้องมองไปด้านนอก แสงอาทิตย์ลำ� แรกสาดสะท้อน ผิวน�้ำซึ่งกินอาณาเขตกว้างสุดลูกหูลกู ตา ช่างงามยิง่ นักถ้าเป็ นในเวลาปกติ โลก 8
9
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
กระทัง่ ในปี ค.ศ. 2800 บริษัทนาโนเทคสร้างเมืองใหม่ได้สำ� เร็จหลัง พยายามมาหลายสิบปี เมืองใหญ่ต้งั อยูบ่ นแผ่นเหล็กขนาดใหญ่ซึ่งลอยอยูบ่ น ฟ้ าได้จากวิทยาการอันทันสมัย ก่อเป็ นประเทศเดียวในชื่อว่า ‘Fly’ และมีหน่ วย คุม้ กันแห่งมาตุภมู ิดแู ลคอยดูแลรักษาความปลอดภัย เด็กที่เกิดและเติบโตขึ้ น ในสถานี อวกาศจะถูกส่งมายังโลก เชสเองก็เป็ นรุ่นแรกที่มาอาศัยอยู่ในเมือง ลอยฟ้ าในฐานะที่เป็ นเด็กก�ำพร้า ครัง้ แรกที่มาถึงเขาได้อยูใ่ นสถานเด็กก�ำพร้ารอคอยให้มผี อู้ ปุ การะด้วย ความหวาดหวัน่ เพราะกลัวว่าจะไม่มีใครรับเลี้ ยงและต้องท�ำงานด้านกสิกรรม แต่แล้วเขาก็ได้รบั การดูแลจากพันเอกจอห์น นับจากนั้นเชสก็ได้มีเส้นทางของ ตัวเอง เขาเป็ นหนึ่ งในทหารหน่ วยคุม้ กันภัยแห่งมาตุภูมิและเป็ นกลุ่มมนุ ษย์ ทดลองของโครงการ Fly หรือเมืองลอยฟ้ าตามสมญานามที่ทุกคนเรียกขานว่า จะสามารถอยูไ่ ด้อย่างสงบสุขปลอดภัยหรือไม่ เมือ่ ประสบผลส�ำเร็จกลุม่ ผูอ้ พยพ รุ่นต่อไปก็ลงจากฟ้ ามาอาศัยในนคร เมืองลอยฟ้ ากินเนื้ อที่หลายเอเคอร์ ครอบคลุมโดยโดมแก้วกันรังสี ใน ส่วนของลานจอดยานกระสวยขนส่งก็จะมีชอ่ งเทียบพิเศษส�ำหรับล�ำเลียงมนุ ษย์ เข้ามาในนครเวหา ส่วนภายในเมืองมีสาธารณูปโภคทุกอย่าง มีท้งั สวนสวย โรงเรี ย น ห้อ งสมุ ด ที่ เ ป็ นระบบดิ จิ ต อล ส่ ว นอาหารก็ เ ป็ นผัก ปลูก ด้ว ยวิ ธี ไฮโดรโปนิ กส์ เนื้ อสัตว์ก็มาจากวิทยาการโคลนจากเซลล์ที่เก็บรักษาไว้สมัยยัง อยูใ่ นห้วงอวกาศ ส่วนในเรื่องการปกครอง ทางนครเวหาจะแบ่งเป็ นสี่ภาคส่วน ใหญ่ๆ มีฝ่ายกสิกรรมที่ต้งั อยูอ่ ีกฟากของนคร ส่วนนี้ จะสร้างแยกห่างจากเมือง โดยมีสะพานเหล็กเป็ นตัวเชื่อมระหว่างเมืองกับพื้ นที่เพาะปลูกเพราะต้องกัน เมืองออกจากฟาร์ม เพื่อความสะอาดปลอดภัย ฝ่ ายรัฐบาลคอยดูแลด้านกฎหมายและความเป็ นอยูใ่ นนครกับจัดล�ำดับ ชั้น ดี เ อ็ น เอว่า ใครควรได้อ ยู่ส่ ว นไหนของนครและท�ำ หน้ า ที่ ใ ด ฝ่ ายความ ปลอดภัยซึ่งก็คอื หน่ วยคุม้ กันแห่งมาตุภมู ิ สุดท้ายก็คอื ฝ่ ายเทคโนโลยีดา้ นต่างๆ กับเหล่านักวิทยาศาสตร์ที่คอยพัฒนาดูแลระบบ ส่วนบ้านพักแต่ละหลังจะจัด
เป็ นกล่องสี่เหลี่ยมกระจัดกระจายตามส่วนต่างๆ ตั้งอยูใ่ นท�ำเลที่ต่างกัน ใครได้ อยูใ่ นบ้านหลังใหญ่ก็มาจากการระบุดีเอ็นเอตามฐานะกับสายเลือดเดิมที่เคย เป็ นระหว่างที่อยูบ่ นโลกเก่า ทุกคนจะได้ตรวจดีเอ็นเอ ก่อนจะแยกตามฐานะว่า ใครควรท�ำอะไรหรืออยู่ที่ไหน ไม่มีขอ้ โต้แย้งใดๆ ทุกคนต่างยอมรับในกฎ เหล่ านี้ แลกกับการได้อยู่บนโลก ส�ำหรับเชสเลื อกที่ เป็ นหน่ วยรักษาความ ปลอดภัยเพราะไม่ตอ้ งตรวจดีเอ็นเอส�ำหรับการระบุวา่ ต้องท�ำงานในส่วนไหน งานที่เขาท�ำอยูแ่ ม้จะไม่ดีนักเพราะต้องเผชิญกับภัยอันตรายแต่มนั ก็ทำ� ให้เขามี ห้องส่วนตัวที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กอยูห่ ลังจากที่เขาออกจากบ้านพ่อเลี้ ยงมา ชายหนุ่ ม ได้อ ยู่ตึ ก บ้า นพัก ของหน่ ว ยคุ ม้ กัน แห่ ง มาตุ ภูมิ มัน เป็ น ห้องเล็กๆ มีครัวและห้องน�้ ำอยู่ในตัว เป็ นห้องที่ดูว่างเปล่าเพราะเขาไม่นิยม ตกแต่งอะไร นาฬิกาสี่เหลี่ยมบนผนังห้องบ่งบอกว่าเจ็ดโมงครึ่งแล้ว เขาต้องเต รียมตัวให้พร้อม สลัดฝันถึงคืนวันเก่าๆ ออกจากสมองจนหมดเพราะวันนี้ มีผู้ อพยพรุ่นที่สิบก�ำลังเตรียมออกจากสถานี อวกาศโฮปมายังโลกเป็ นผูอ้ าศัยใหม่ ที่วุน่ วายพอสมควรเพราะต้องจัดเตรียมขั้นตอนฉีดวัคซีนกันโรคติดต่อกับปรับ สภาพความดันของร่างกายและอบรมเกีย่ วกับนครเวหาและสิทธิ์ต่างๆ ที่ควรได้ รับ เชสผละจากหน้าต่างกระจกกันรังสี เขาตรงไปยังห้องน�้ำคับแคบ ขณะ ก�ำลังหยิบผ้าเช็ดตัวสีเทาผืนหนาซึ่งเป็ นสีมาตรฐานของบ้านพักหน่ วยคุม้ กัน แห่งมาตุภูมิ เสียงอินเตอร์คอมก็ดงั ขึ้ น นาฬิกาแขวนผนั งเปลี่ยนเป็ นใบหน้า แกร่งกร้าวของชายวัยห้าสิบ สวมแว่นตาด�ำกันรังสี มีหมวกเบเร่ตส์ เี ขียวขี้ ม้าคาด ตราอินทรีผยองและช่อชัยพกฤษ์สวมบนศีรษะ ท�ำให้เชสหยุดเดิน เพราะนัน่ คือ ผูบ้ งั คับบัญชาของเขาเอง พันเอก จอห์น เนสแซก นัน่ เอง “สวัสดีไอ้เสือ วันนี้ ภารกิจเราเริ่มเร็วหน่ อยนะเพราะสภาพอากาศแย่ มาก ด้านการสื่อสารเตรียมพร้อมเปิ ดรับกลุ่มผูอ้ พยพแล้ว เตรียมลาดตระเวน ด่วน ฉันได้แจ้งไปยังคนอื่นๆ ให้เตรียมลาดตระเวนแล้ว” เขารับค�ำทันที ร่างสูงรีบอาบน�้ำซึง่ เป็ นสาธารณูปโภคที่อาศัยจากภาวะ
S X E
E L P M A
10
11
วันวารปรารถนา
น�้ ำท่วมโลก ผ่ านกระบวนการท�ำให้สะอาดปล่อยมาตามท่อแจกจ่ายให้กับ ประชาชนในนครเวหา ส่วนการถ่ายหนักก็จะเก็บเป็ นเชื้ อเพลิงกับท�ำปุ๋ย ระหว่าง ที่น้�ำเย็นรินต้องร่างดุจเหล็กไหล เชสหลับตาลงเขานึ กถึงความสุขของผูอ้ พยพที่ ได้อาศัยในโลกที่พวกเขาฝันหา แต่พอ่ กับแม่เขาไม่มีโอกาสได้สมั ผัส หลังทั้งคู่ ตายเพราะการส�ำรวจอวกาศในฐานะอาสาสมัครหาดาวดวงใหม่ที่มนุ ษย์จะ อาศัยได้ มันเป็ นโครงการก่อนที่บริษัทนาโนเทคจะสร้างนครเวหาเสร็จสิ้ น เชสนึ กถึงดวงตาสีฟ้าของแม่และดวงตาสีน้�ำตาลอันเด็ดเดี่ยวของพ่อซึง่ เป็ นดวงตาที่เขาได้รบั ถ่ายทอดมา สายตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความเชื่อมัน่ ที่ จะค้นพบดาวดวงใหม่ที่เป็ นความหวังของมวลมนุ ษย์ จากนั้นไม่มใี ครเคยได้กลับ มา
บทที่ 2
เชสอาบน�้ำเสร็จ เขาก็กา้ วเข้าไปในห้องแต่งตัว ซึ่งมีชุดเกราะป้องกัน รังสีแขวนอยูใ่ นกล่องแก้ว เสียงทักทายจาก ‘นี น่า’ สมองกลอัจฉริยะที่คอยดูแล ระบบภายในบ้านทักทาย ในเมืองลอยฟ้ าทุกบ้านจะมีระบบปฏิบตั ิการสมองกล ไว้คอยดูแลควบคุมระบบต่างๆ ภายในบ้าน เช่น ท�ำความสะอาดหรือท�ำอาหาร ตรวจตราสุขภาพ ควบคุมระบบโทรคมนาคมกับการสือ่ สาร ไปจนถึงระบบรักษา ความปลอดภัย “อรุณสวัสดิ์คุณบรูค๊ เช้าวันนี้ สดใสนะคะ” นี น่าเอ่ยอย่างไร้ความรูส้ ึก เชสยิ้ มน้อยๆ เอ่ยตอบระบบสมองกล “อืม ก็สดใสนะ แล้วเธอล่ะนี น่า สบายดี” “สบายดี วันนี้ เป็ นวันปฏิบตั ิงานต้อนรับเหล่าผูอ้ พยพวันแรก คุณคง ยุง่ มาก ที่เกิดการเลื่อนเวลา เป็ นเพราะสภาพอากาศอีกสิบห้านาทีความเร็วลม อยูร่ ะดับที่ 28 หรือ 51.2 กิโลเมตรต่อชัว่ โมง ซึ่งจะท�ำให้เกิดพายุระดับปาน กลาง ค่ารังสีอยูท่ ี่ 500 เกรย์ต่อชัว่ โมง หากได้รบั ผลกระทบโดยตรงอาจท�ำให้ ค่าของเม็ดเลือดขาวต�ำ่ ลงและเสียชีวติ อย่างรวดเร็ว” นายทหารหนุ่ มรับฟั งเงียบๆ ในใจก็ จดจ�ำข้อมูลเอาไว้ไม่ให้พลาด เพราะเขาต้องออกไปเผชิญกับโลกที่เต็มไปด้วยรังสีกบั พายุรุนแรงที่อาจจะเกิด
E L P M A
S X E 12
13
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
ทุกเมือ่ ขณะเปิ ดตูไ้ ม้ซึ่งเป็ นมรดกตกทอดจากโลกเก่าออก ภายในอัดไปด้วยเสื้ อ ยืดสีเทากับกางเกงรัดรูป ด้านใต้อดั แน่ นด้วยรองเท้าบูต๊ หุม้ ข้อ เสียงนี น่าก็เตือน ขึ้ นมาอีก “คุณมีคา่ ระดับความเครียดมากเกินก�ำหนด หากออกไปปฏิบตั ิภารกิจ อาจเกิดผลกระทบต่อภารกิจ” เชสถอนหายใจที่นีน่าแอบส�ำรวจอารมณ์และความรูส้ ึกของเขา ร่างสูง ใหญ่นึกขุน่ เคือง ไม่ยอมรับง่ายๆ “ไม่เอาน่ านี น่า เรือ่ งความเครียดเธอก็เห็นอยูว่ า่ ฉันน่ ะรับมือได้ดีขนาด ไหน” เชสตอบด้วยน�้ำเสียงสบายๆ หวังว่าจะหลอกนี น่าได้ขณะสวมเสื้ อยืดกับ กางเกงรัดรูปซึ่งเผยให้เห็นต้นขาก�ำย�ำเต็มไปด้วยมัดกล้าม “ฉันสังเกตเห็น...” เสียงนี น่าตอบกลับทันควัน ร่างสูงขมวดหัวคิ้ วขณะหยิบเสื้ อกั๊กซึ่งเต็มไปด้วยช่องเก็บของสวมทับ เสื้ อยืด ภายในช่องมีมีดพับซึ่งเป็ นอาวุธจากโลกเก่าที่ พ่อเขาเก็บไว้ก่อนจะ ตกทอดมาถึงเขา มีช่องเก็บวิทยุสื่อสาร พลุแสงและปื นไฟฟ้ าซึ่งมีกำ� ลังแรงสูง ในที่สุดเขาก็ชูแขนขึ้ นบนผิวสีแทนสักด้วยรหัสหมายเลขประจ�ำตัวและฝั งชิป ควบคุมไว้ภายใน ทาบเข้ากับแป้นแบนๆ ข้างผนังส�ำหรับตรวจร่างกาย “อ่ า นดู สิ นี น่ า แล้ว เธอก็ จ ะรู ้ว่ า ฉั น น่ ะ แข็ ง แรงขนาดไหน ไม่ มี ความเครียดเลยเห็นไหม” เชสเอ่ย ระบบปฏิบัติการนี น่าเงียบเพราะก�ำลังประมวลผลค่าดัชนี ที่ได้จาก ไมโครชิปซึ่งฝังในร่างกายของชายหนุ่ ม ก่อนจะเอ่ยอย่างยอมแพ้ “ก็ได้ คุณผ่านการทดสอบ” “ขอบใจมากนี น่า” “ยินดีที่ได้รบั ใช้คะ่ คุณบรูค๊ ” เชสเหลือบมองกล่องแก้วซึ่งแขวนชุดเกราะกันรังสีเอาไว้ ยังไม่ถึงเวลา ที่ตอ้ งสวมใส่ เขาต้องกินอาหารเช้าก่อนออกไปปฏิบตั ิการ ร่างสูงนึ กถึงกาแฟ กลิ่นกรุ่น เบคอนกับไข่ดาวบนขนมปั งอบใหม่ อยูบ่ นโลกมันก็ดีอย่างนี้ เองที่ได้
ลิ้ มรสอาหารจริงๆ ไม่ใช่อาหารอัดเม็ดแบบในห้วงอวกาศ “วันนี้ มีอะไรกินบ้างนี น่า ฉันขอกาแฟสักถ้วย เบคอนกับไข่ดาวไม่สุก และขนมปั งอบใหม่ๆ ด้วย” นี น่ารับปาก ร่างสูงตรงไปยังส่วนที่เป็ นห้องครัว กลิน่ เบคอนทอดใหม่ๆ กรุ่น สมองกลก�ำลังใช้แขนเทียมจักรกลหยิบจับของในตูเ้ ย็นซึ่งทุกบ้านจะได้รบั อาหารสดทุกๆ หนึ่ งอาทิตย์ เสียงหม้อกาแฟเดือดพล่าน สมองกลจดจ�ำได้วา่ เขาชอบกาแฟด�ำไม่ใส่น้�ำตาลจึงจัดตั้งบนโต๊ะอย่าง ไม่รอช้า เชสเพียงทรุดนัง่ จิบกาแฟรอแขนกลยกอาหารเช้าวางเสิรฟ์ บนโต๊ะ เท่า นี้ เขาก็สำ� ราญกับมื้ อเช้าได้แล้ว มือแกร่งจับมีดสเต๊กใช้มดี หัน่ เบคอนส่งเข้าปาก ตาก็เลื่อนมองผนังครัวสีขาว “นี น่าเปิ ดดูขา่ วสิ” บนผนั งครัวสีขาวปรากฏจอโทรทัศน์ กำ� ลังฉายภาพของกลุ่มคนรอ ต้อนรับสมาชิกใหม่ที่จะมาอาศัยยังโลก ใบหน้าของผูอ้ พยพรุ่นก่อนๆ ต่าง เบิกบาน ในมือของแต่ละคนถือธงสัญลักษณ์อินทรีเหินเวหาล้อมด้วยดาวโบก สะบัดอยูบ่ นอัฒจันทร์ครึ่งวงกลมที่สามารถมองเห็นยานอพยพได้อย่างชัดเจน ทุกคนต่างก็มีความสุขที่จะได้เห็นญาติพี่น้อง การลงมาอยูบ่ นโลกอีกครั้งต้อง อาศัยการปรับตัวซึ่งกินระยะเวลายาวนาน และต้องผ่านความพร้อมทางด้าน จิตวิทยาด้วย เพราะสมัยผูอ้ พยพรุน่ แรกๆ เกิดอาการเสียสติจากความไม่คุน้ เคย และหวาดกลัวที่จะอาศัยในโลกใหม่ โชคดีที่เขาไม่เป็ นแบบนั้น เชสดื่ มกาแฟจนหมด เขาวางจานในเครื่องล้างจาน บิดกายอย่าง เกียจคร้านก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องแต่งตัว กดแป้นรหัสที่ติดบนผนังข้างกล่อง แก้ว เสียงเอี๊ยดดังขึ้ นเบาๆ ประตูแก้วเปิ ดออกกว้าง ชุดเกราะป้องกันรังสีเลื่อน ออกมา ตัวเกราะเป็ นสีดำ� คาดด้วยตราของหน่ วยคุม้ กันแห่งมาตุภมู ิ ชายหนุ่ มกางแขนออก ระบบแขนกลดึงเสื้ อเกราะสวมอกจากนั้นก็เป็ น แขนทั้งสองข้าง ก่อนจะส่งหมวกซึ่งมีท่อส�ำหรับเชือ่ มต่อเข้ากับระบบหายใจ และ สุดท้ายเป็ นแป้นควบคุมสี่เหลี่ยมติดข้อมือส�ำหรับบรรจุขอ้ มูลต่างๆ และไว้เป็ น
S X E
E L P M A
14
15
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
ช่องสื่อสาร ร่างสูงตรวจสอบ ใช้นิ้วซึ่งสวมถุงมือป้องกันรังสีกดลงบนแป้น เมื่อ ตรวจสอบระบบเสร็จ เชสเดินช้าๆ ตรงไปยังประตู เขาชูขอ้ แขนซึ่งเป็ นนาฬิกา ข้อมือขึ้ นทาบกับผนังสัญญาณสีเขียวที่ปรากฏขึ้ น ประตูเหล็กหนาหนักก็เคลื่อน ออกหลังค�ำว่า Unlock ปรากฏบนหน้าต่างทรงกลม ร่างสูงมองห้องพักของตัว เอง เห็นคนอื่นๆ เดินออกจากห้อง เชสยกมือทักทาย พวกเขาไม่พดู กันมาก เจ้า หน้าที่ในหน่ วยคุม้ กันแห่งมาตุภมู หิ ยุดอยูต่ รงประตูทางเชือ่ มไปสูท่ างออก ประตู เหล็กยกขึ้ นเผยให้เห็นโรงจอดยานพาหะนะซึ่งเป็ นมอเตอร์ไซค์แบบไอพ่นกับ ยานตรวจตราติดอาวุธ จอดนิ่ งสงบในแต่ละช่อง หนุ่ มหน้าตกกระสวมชุดหมี ด้านหลังเขียนไว้ว่าช่างเทคนิ ค และสวมหูฟัง มองทหารในหน่ วยคุม้ กันแห่ง มาตุภมู ิกอ่ นผงกศีรษะทักทาย ในมือถือแผ่นกระดานใสโปร่งแสงมีรายละเอียด ของพาหนะ ซึ่งบ่งบอกว่าทุกคันพร้อมใช้งาน “เฮ้ นิ กซ์ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม” เชสทักทาย หนุ่ มหน้าตกกระหันมอง ยกนิ้ วโป้งให้ “ยอดเยีย่ มเหมือนทุกที คุณเอา ไปซิ่งได้เลย” นิ กซ์กดรหัส ยานพาหนะทุกคันเข้าสู่ระบบเตรียมพร้อมใช้งาน เขามองช่างเทคนิ คทุกคนก�ำลังตรวจสอบพาหนะเป็ นครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อย ให้ทหารลาดตระเวนขึ้ นประจ�ำพาหนะ เชสก้าวขึ้ นมอเตอร์ไซค์ระหว่างที่ทีมช่างเทคนิ คก้าวเข้าไปในส่วนห้อง ควบคุมเพื่อกันรังสีจากการเปิ ดประตูเชื่อมต่อโรงเก็บยานพาหนะของหน่ วย รักษาความปลอดภัย นิ กซ์เฝ้ ามองทีมลาดตระเวนผ่านกระจกหนา โบกมือให้ เป็ นสัญญาณว่าประตูเชือ่ มก�ำลังเปิ ดออกในไม่ชา้ ร่างสูงจึงตะเบ๊ะตอบ นิ้ วกร้าน กดปุ่ มตรงแผงควบคุมซึ่งมีลกั ษณะโค้ง เฝ้ ามองตัวอักษรปรากฏตรงหน้ากระจก ไอพ่นส่งเสียงค�ำรามแข่งกับประตูบานพับกว้างค่อยๆ เปิ ดออกไปสู่โลกเบื้ อง นอก วันนี้ ท้องฟ้ าครึ้ ม เบื้ องล่างเป็ นผืนน�้ำสีน้�ำเงินเข้ม ไอพ่นแรงท�ำให้ผิวน�้ำ ไหวเป็ นระลอกคลืน่ ลมแรงพอสมควร มันเป็ นพายุรงั สีซงึ่ อาจจะรุนแรงขึ้ น ท�ำให้ การอพยพต้องเร่งท�ำเวลา เชสพ่นลมหายใจ พวกเขาไม่สามารถหายใจได้ตามธรรมชาติถา้ อยู่
ด้านนอกจากปริมาณออกซิเจนลดลงหลังเกิดน�้ำท่วมใหญ่ ยานพาหนะติดอาวุธ ล่วงหน้าไปก่อน เขาจึงตามขบวนไปพลางนึ กในใจว่างานวันนี้ ขอให้เรียบร้อย เพราะปริมาณแรงลมจากแผงหน้าปั ดตรงข้อมือแสดงค่าสูง พายุมาเร็วกว่าที่ คาดไว้....และเขาต้องระวังไม่ให้ลมตีตกลงไปในมหาสมุทรลึกล�้ำ
E L P M A
S X E
16
17
Rain-at-Rose
โลก...ที่พวกเขาคุน้ เคยจึงเป็ นค�ำตอบที่เหมาะสมที่จะสร้างบ้านอีกครั้ง ยานล�ำเลียงดิสคัฟเวอร์รี่วนั ลดเพดานต�ำ่ เตรียมเข้าสู่วงโคจรของโลก เปลือก ตาบางปิ ดลง สูดลมหายใจลึกๆ หลังระบบนับถอยหลังดังขึ้ น ใครๆ ต่างก็ตื่น เต้นทั้งนั้น รวมทั้งเขา...และแล้ว โลกก็อยูไ่ ม่ไกลเกินเอื้ อม บทที่ 3
สายตาสีฟ้ามองออกไปนอกยานล�ำเลียงดิสคัฟเวอร์รี่วนั (Discovery One) รอบข้างคือห้วงอวกาศอันว่างเปล่าหัวใจนั้ นเต้นแรง ขณะที่พยายาม หลับตาลง หูก็ได้ยนิ เสียงพูดคุยเกี่ยวกับโลกสีฟ้า มันเป็ นเสียงกระซิบกระซาบ พูดคุยถึงความงามที่ดลู ึกลับส�ำหรับมนุ ษย์ที่อาศัยในห้วงอวกาศตลอดมา ทุก คนต่างรับรูค้ วามเป็ นไปของโลกผ่านวิดีโอซึ่งฉายถึงจุดก�ำเนิ ดจนถึงจุดจบ โลก หลังน�้ำท่วมเหลือแต่ขอบฟ้ าเวิ้ งว้าง ไร้สิ้นความหวัง มนุ ษย์กลุ่มสุดท้ายออกจาก โลกพร้อมความหวังที่จะได้กลับมาสู่บา้ นอีกครั้ง ค�ำว่าบ้านที่คนรุ่นหลังไม่คุน้ เคยจนได้เห็นเรื่องราวและโครงการที่สร้างบ้านบนโลก พวกเขาถึงได้สมั ผัสกับ ค�ำว่าโลกอีกครั้ง ร่างโปร่งในชุดสีเงินติดตราประเทศใหม่เอนหลังพิงเบาะ มือยึดจับพนัก เก้าอี้ แน่ นด้วยความเกร็ง อาจเป็ นเพราะความกลัวที่จะเหยียบย่างในสถานที่ ใหม่จึงท�ำใจให้ชินไม่ได้เสียที ระหว่างที่พวกเขาอยูใ่ นสถานี อวกาศ พวกเขาเคย หาดวงดาวที่ ค ล้า ยกับ โลกแต่ มัน ไม่ เ คยส�ำ เร็ จ พวกเขาคิ ด ว่ า ดาวอัง คาร เหมาะสมแต่พอได้สำ� รวจเหล่านักวิทยาศาสตร์คิดว่าไม่คุม้ ที่จะก่อตั้งอาณาจักร ใหม่ที่นัน่ จึงส่งคนออกไปยังห้วงจักรวาลอื่น ทว่าเหล่าวีรบุรุษและวีรสตรีก็ไม่ เคยกลับมา
E L P M A
S X E
18
เชส บรูค๊ มองไปยังฟากฟ้ า ลมกระหน�ำ่ แรงขึ้ นเรื่อยๆ เสียงสัญญาณ วิทยุขาดๆ หายๆ ท�ำให้เขาปริวิตกเพราะยานล�ำเลียงอาจเกิดอุบตั ิเหตุเพราะ พายุรงั สีได้ทุกเวลา เสียงสัญญาณนับถอยหลังจากห้องควบคุมภาคพื้ นดังขึ้ น “Stand By Stand By” ค�ำ สัง่ ให้เ ตรี ย มพร้อ มดัง ขึ้ น เชสเลี้ ยวมอเตอรไซค์ไ ปยัง ลานจอด กระสวย เตรียมพร้อมรับ เขามองเห็นห้องควบคุมซึ่งติดกระจกใส ภายในมีเจ้า หน้าที่นัง่ ประจ�ำ ท่าทางของแต่ละคนเคร่งเครียด ต่างจากภายนอกห้องควบคุม ประชาชนภายในนครเวหาเฝ้ ามองนอกโดมกันรังสี ทุกคนต่างโบกธง ส่งเสียง กระหึม่ ด้วยท่าทีชนื่ มืน่ เชสพ่นลมหายใจ มันท�ำให้เขารูส้ ึกรังเกียจที่คนเหล่านั้น เฝ้ าแต่ดีใจไม่ได้รบั รูถ้ ึงภยันตรายที่อาจจะเกิดขึ้ นกับผูอ้ พยพกลุ่มใหม่ ร่างสูงลง จากมอเตอร์ไซค์ตรงเข้ามาในห้องควบคุม คอยมองว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือ ไม่ “ดิสคัฟเวอรี่วนั จากสกายไฮฟ์ ทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมให้คุณลงจอด ได้” เชสตั้งสติ เขาฟั งเสียงสัญญาณวิทยุระหว่างยานขนส่งดิสคัฟเวอรี่วนั กับสกายไฮฟ์ (Sky Hive) ซึ่งเป็ นชื่อเรียกของหอบังคับการรูปแปดเหลี่ยมที่คอย ติดต่อกับสถานี อวกาศโฮปและยานล�ำเลียงดิสคัฟเวอรี่วนั “ดิสคัฟเวอรี่วนั รับทราบ เตรียมลงจอด” เสียงสัญญาณดังขึ้ น “เราจะนับถอยหลัง ทุกคนประจ�ำที่ ต้อนรับยานดิสคัฟเวอรี่วนั ” เจ้า หน้าที่เทคนิ คเอ่ย ทุกฝ่ ายต่างรอคอยช่วงเวลาอันแสนระทึกใจแม้วา่ จะเคยผ่านช่วงเวลา 19
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
นี้ แล้วก็ตาม สายตาเข้มงวดของเชสมองเหล่าทีมช่างเทคนิ คผ่านกระจกไปยัง หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ จุดสีแดงแสดงว่าเป็ นยานล�ำเลียงดิสคัฟเวอรี่วนั ก�ำลังเข้าใกล้วงโคจรโลกมากขึ้ นทุกที “นับถอยหลัง ยานคัฟเวอรี่วนั เข้าสู่วงโคจร 10…9…8…” เสียงนับดังขึ้ น สัญญาณจากดิสคัฟเวอรีว่ นั แผ่วจาง ขาดหาย เป็ นเพราะ ยานเคลื่อนเข้าสูว่ งโคจรผ่านชัน้ บรรยากาศเทอร์โมสเฟี ยร์ อุณหภูมพิ งุ่ ขึ้ นสูงจาก การที่ยานเสียดสีเข้ากับชัน้ บรรยากาศจนลุกเป็ นไฟ ไม่มสี ญ ั ญาณใดๆ ตอบกลับ มาสิบนาที เจ้าหน้าที่ตา่ งระทึกใจกับการเดินทางที่เร็วกว่าเวลาปกติ สีหน้าแสดง ความกังวล สายตาของเจ้าหน้าที่ทุกฝ่ ายต่างจดจ้องไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขนาดใหญ่ พร้อมทั้งตรวจดูกระแสลมซึ่งแสดงว่าพายุรงั สีกำ� ลังก่อตัวในอีกครึ่ง ชัว่ โมง พายุมาเร็วกว่าที่คาดไว้ พวกเขาหวังว่าดิสคัฟเวอรี่วนั จะส่งสัญญาณตอบ กลับมา และแล้วยานดิสคัฟเวอร์รี่วนั ก็เข้าสู่ช้นั สตาร์โทสเฟี ยร์ สัญญาณจึงกลับ มาเป็ นปกติ เสียงโห่รอ้ งของทีมเทคนิ คดังลัน่ เชสจึงออกไปชมภาพการเดินทางอัน สวยงามตรงอัฒจันทร์ที่มีผูช้ มนั บพันอัดแน่ นรอคอยช่วงเวลาระทึกใจ ที่ยาน ดิสคัฟเวอรี่วนั จะปรากฏบนท้องฟ้ า นายทหารหนุ่ มแหงนหน้ามองขึ้ นท้องฟ้ า หลังได้ยินเสียงดัง จุดเล็กๆ โผล่จากชั้นบรรยากาศปรากฏบนท้องฟ้ าใต้กอ้ น เมฆ ตัวยานสีขาวสะท้อนแสงอาทิตย์ วินาทีนี้เชสเองก็อดชื่นชมกับความงาม ด้วยไม่ได้ ในใจของเขาทั้งยินดีและเต็มตื้ นที่จะได้เห็นสมาชิกใหม่ของนครเวหา ส�ำหรับเชส ความรูส้ ึกยินดีคือสิ่งงดงาม เหมือนทุกอย่างจะไปด้วยดี ทั้งๆ ที่มนั ควรจะเป็ นแบบนั้น เชสสะดุง้ หลังได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่เทคนิ คดังก้องผ่าน จากช่องสื่อสารตรงข้อมือ “เกิดปั ญหา ยานล�ำเลียงดิสคัฟเวอรี่วนั มีชิ้นส่วนเสียหายตรงปี ก ยาน ดิสคัฟเวอรี่วนั ไม่สามารถลงจอดตามปกติได้ ย�้ำยานคัฟเวอรี่วนั ไม่สามารถลง จอดได้” ทีมช่างเทคนิ ควิง่ กันวุน่ หลังได้ยนิ เสียงเตือนภัย พวกเขาเตรียมหาทาง
แก้ไข ส่วนฝ่ ายสือ่ สารก็ติดต่อกับทางยานคิสคัฟเวอรีว่ นั แต่ไร้สญ ั ญาณตอบกลับ เป็ นเรื่องแปลกเพราะพ้นชั้นบรรยากาศแล้ว สัญญาณทุกอย่างควรกลับมาเป็ น ปกติ หลังจากการพยายามเรียกหลายครั้งก็ไร้การตอบกลับ ด้านนอกตรงอัฒจันทร์ เหล่าประชาชนในนครเวหาส่งเสียงดังลัน่ เมื่อ เห็นยานอพยพรุน่ ที่สิบดิ่งตรงบนพื้ นโลกเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีวา่ จะหยุดยัง้ ความเร็ว เสียงร้องด้วยความยินดีแปรเปลี่ยนเป็ นเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ พวกเขา สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติแล้ว ยานร่วงลงมาเหมือนนกปี กหัก ถลาไปทางทิศตะวัน หมุนคว้างอย่างไร้ทิศทาง ต�ำ่ ลง...ต�ำ่ ลง เชสกับพรรคพวกรีบตามติดไปทันทีแต่พายุรงั สีเข้ารบกวน สัญญาณ จากจอคอมพิวเตอร์ขาดหาย รถของพวกเขาถูกพายุรงั สีซดั กระหน�ำ่ ไร้สญ ั ญาณ น� ำทางก็ไม่สามารถตามติดได้อีก ภาพสุดท้ายที่พวกเขาเห็นคือภาพของยาน ดิสคัฟเวอรี่วนั ตกลงไปในมหาสมุทร ก่อนที่พายุรงั สีจะบังตาจนไม่สามารถมอง เห็นสิ่งใด วิทยุส่งเสียงซ่าก่อนจะกลับมาใช้งานได้อีกครั้งระบบสื่อสารกลับมาใช้ งานได้แล้ว เชสสะดุง้ เมื่อได้ยนิ เสียงสัญญาณเรียก ทุกคนประจ�ำที่ เตรียมทีม กูช้ ีพและหน่ วยพยาบาลให้พร้อม เกิดความวุ่นวายบริ เวณอัฒจันทร์ กลุ่ม ประชาชนที่หว่ งใยญาติสนิ ทต่างลุกฮือ รุมถามเจ้าหน้าที่รกั ษาความปลอดภัย เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้ นกันเซ่งแซ่ หน่ วยรักษาความปลอดภัยจ�ำนวนหนึ่ ง คอยรักษาสถานการณ์ไม่ให้เกิดความวุน่ วาย พวกเขากันพวกนักข่าวออกไปเพือ่ ไม่ให้ถ่ายฉากโศกนาฏกรรม หน่ วยรักษาความปลอดภัยรีบล�ำเลียงผูค้ นออก จากอัฒจันทร์ให้เร็วที่สุด เชสออกไปรวมตัวกับทหารคนอืน่ ๆ ยังลาน บนอากาศ ฉายแผนที่โฮโลแกรมสามมิติซึ่งแสดงพื้ นที่มีแต่น้�ำ “เราจัดการแบ่งคนออกเป็ นสามส่วน ไปยังโซนเอ โซนบี และโซนซี ตรงจุดไฟที่กะพริบอยูค่ ือจุดที่ยานดิสคัฟเวอรี่วนั ตกลงไป หน่ วยกูภ้ ยั ล่วงหน้า ไปก่อนแล้ว เราต้องคอยสนับสนุ นพวกเขาและเฝ้ ามองเหตุการณ์นี้อย่างใกล้ชดิ ” “เตรียมพร้อมรับมือ การกูภ้ ยั ก�ำลังเริ่มต้นขึ้ น พวกคุณไปคุมความ
S X E
E L P M A
20
21
วันวารปรารถนา
ปลอยภัยที่โซนซีอย่างเร่งด่วน” พายุกนั รังสีพดั รุนแรง เชสกับพวกไม่มีทางเลือก ทันทีที่แผนที่โฮโล แกรมดับลง ร่างก�ำย�ำขึ้ นควบมอเตอร์ไซค์ขบั พุง่ ไปในอวกาศ เขตอัฒจันทร์ปิด แล้ว หลังคาโดมค่อยๆ เปิ ดออกช้าๆ มอเตอร์ไซค์พุ่งขึ้ นในอวกาศ ลมพัดพรู กระหน�ำ่ พวกเขาพยายามขับรถมอเตอร์ไซค์ผ่าพายุรงั สีไปยังจุดที่ยานขนส่งตก เสียงสัญญาณวิทยุดงั ขาดๆ หายๆจากพายุรงั สี เชสท�ำได้แค่มองจุดสีเขียวแสดง ต�ำแหน่ งเพือ่ นร่วมทีมบริเวณหน้าจอแทน แสงสีแดงกะพริบ เป็ นสัญญาณว่าเขา เข้าใกล้ตำ� แหน่ งจุดที่ยานตกมากขึ้ นทุกที “ลีโอนิ ค 03 เรียก ลีโอนิ ค 01 จ่าฝูง ผมเข้าใกล้เป้าหมายแล้ว ยืนยัน ผมเข้าใกล้เป้าหมายแล้ว” “ลีโอนิ ค 03 รอเรียกท�ำตามระบบ คุณเข้าใกล้จุดหมายปลายทาง เท่าไร” เชสหยีตามองไปยังหน้าจอแสดงต�ำแหน่ ง แว่นกันลมกลายเป็ นฝ้ า ชาย หนุ่ มเอามือที่สวมถุงมือหนังผลิตขึ้ นมาเป็ นพิเศษเช็ดแว่น จ้องไปยังหน้าจอก่อน จะตอบกลับ “ระยะสี่ไมล์ถึงเป้าหมาย” ร่างสูงรอให้จ่าฝูงของทีมตอบกลับ ทว่า สัญญาณวิทยุกลับขาดๆ หายๆ เชสเรียกซ�ำ้ ช่องสือ่ สารก็ดเู หมือนไม่เป็ นใจ เสียง ซ่าท�ำให้เขาหงุ ดหงิด เป้าหมายเหลื ออยู่สองไมล์ พายุรังสีท�ำให้เกิดความ ปั ่นป่ วนของสภาพอากาศ คลื่นทะเลซัดสูง กลุม่ เมฆกระจายตัวคลุมท้องฟ้ า การ กูภ้ ยั คงเป็ นไปได้ยาก เชสพยายามติดต่อกับจ่าฝูงโดยที่เขาไม่รเู ้ ลยว่าภารกิจนั้น ถูกระงับชัว่ คราวด้วยสภาพอากาศที่ไม่เป็ นใจ เหลือแต่เขาอยูท่ า่ มกลางกลุม่ เมฆ ที่กอ่ ตัวเป็ นสีดำ� ทึบ
บทที่ 4
E L P M A
S X E
22
เชสพยายามควบคุมสติ รถมอเตอร์ไซค์ของเขาป่ ายปั ดไปตามกระแส ลม เขาพยายามลดต�ำ่ มองคลื่นทะเลปั ่นป่ วนท่ามกลางเมฆหมอกด�ำมืด ไม่มี ความหวังว่าชีวติ คนในยานรอดปรากฏ ในใจของเชสคิดเช่นนั้น เสียงสัญญาณ เตือนบ่งบอกว่ารถมอเตอร์ไซค์ของเขาเข้าใกล้วตั ถุขนาดใหญ่ คลื่นโยนตัวขึ้ นสูง สายตาด้านหลังแว่นเห็นวัตถุขนาดใหญ่ปรากฏขึ้ นต่อหน้า หัวเรียวแหลมสีเงิน มันวาวโผล่พน้ ขึ้ นจากน�้ ำ ควันพวยพุงขึ้ นฟ้ า เชสลอบกลืนน�้ ำลาย สิ่งที่เขาคิด เป็ นจริง ถ้ามีใครรอดก็คงจะเป็ นปาฏิหาริยเ์ ป็ นแน่ แท้ เขาลอยวนอยูเ่ หนื อซาก ยาน แล้วสายตาหลังแว่นกันรังสีปะทะเข้ากับวัตถุสีเงินเป็ นมันเลื่อมก�ำลังลอย กระเพื่อมในคลื่นทะเลปั ่นป่ วน เชสใช้ไฟฉายพลังแรงสูงส่องไปที่ตวั ยาน แสงไฟกระทบเข้ากับโลหะ ขนาดใหญ่มนั ระยับ ชายหนุ่ มโล่งใจที่พบว่ายานที่เห็นแยกส่วนไปนั้ นคือยาน กูภ้ ยั เขาลดระดับมอเตอร์ไซค์ลงต�ำ่ พยายามไม่ให้คลื่นลากลงไปในน�้ำ แววตา ฉายความกังวล ไม่รวู ้ า่ จะติดต่อกับจ่าฝูงอย่างไร ร่างสูงบังคับมอเตอร์ไซค์บินวนเหนื อยาน เขาลังเล คิดอยากจะกลับ ไปยังฐานก่อน ขณะที่เผลอ ท่ามกลางพายุรงั สีกระหน�ำ่ สัญญาณต่างๆ กลับ รวนเร ความพยายามที่ติดต่อกับฐานสิ้ นสุด ลมรุนแรงขึ้ น ฟ้ าผ่าอยูใ่ กล้ๆ ก้อน 23
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
เมฆสีคล�้ำค่อยๆ แผ่ขยายกินพื้ นที่ทอ้ งฟ้ าสีใสอย่างรวดเร็ว รถมอเตอร์ไซค์ของ เชสก็สะบัดหมุนคว้างไปตามกระแสลมลอยลงต�ำ่ เหมือนจะพุ่งไปยังทะเลคลัง่ เสียงลมกรีดเข้ากับโลหะฟั งดูเหมือนสัตว์รา้ ยที่กำ� ลังตะกุยเล็บ ส�ำหรับเชสมัน น่ าสยดสยอง ชายหนุ่ มบังคับตัวเองไม่ให้แตกตื่นแม้ใจจะหล่นลงไปอยูต่ รงตาตุม่ แล้ว ก็ตาม มือหนาจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์แน่ น ก่อนจะบังคับทิศทางไม่ให้ไขว้เขว เสียง ไอพ่นท�ำงานอย่างหนักหน่ วงตัดกับเสียงลม ท�ำให้เชสรูส้ ึกใจชื้ นที่ระบบต่างๆ ยังท�ำงานดี รถมอเตอร์ไซค์หยุดหมุน มันลอยนิ่ งเพราะฤทธิ์ของลมไม่สามารถ ดึงให้ดิ่งลง เขาลดเพดานบินลงหลบอยูใ่ กล้ๆ กับซากล�ำตัวยานดิสคัฟเวอรี่วนั เพือ่ หลบกระแสลมที่ยงั กรรโชกไม่หยุด จากหยุดนี้ เชสสามารถมองผ่านหน้าต่าง ยานซึ่งแตกเป็ นรอยร้าวได้ บางจุดของล�ำตัวยานไฟลุกท่วม โอกาสรอดของลูก เรือพร้อมผูโ้ ดยสารเหมือนจะเป็ นศูนย์ ส่วนปี กของยานลอยไปกับคลื่ นลม ปั ่นป่ วน เชสกลืนน�้ำลงคอเมื่อเห็นความวินาศชัด เขาเศร้าโศกกับการสูญเสีย ผูอ้ พยพใหม่ ถึงแม้ว่าในใจของเชสจะไม่เชื่อมัน่ ว่าจะมีผูร้ อดชีวิตแต่เขาต้อง ปฏิบตั ิตามขั้นตอน ชายหนุ่ มเคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ไปยังส่วนหัวของยานก่อน สายตาส�ำรวจผ่านกระจกซึ่งภายในยานมืดสลัว มองเห็นอะไรไม่ชดั เจนนัก เขา เปิ ดกล่องหน้ารถ หยิบเอาเครื่องส�ำรวจความร้อนของสิ่งมีชีวิตออกมา มันมี ลักษณะลูกกลม สามารถลอยได้และติดตามผลการส�ำรวจผ่านหน้าจอโฮโลแก รม “เอาละ เจ้าลูกหมาน้อย ไปตามหาผูร้ อดชีวติ เลยนะแก” เชสโยนลูกบอลส�ำรวจไปในซอกแตกหัก ลูกบอลกลมลื่นไหลผ่านซอก ไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะสาดส�ำแสงสีแดงหลายสายออกมา พร้อมเสียงสัญญาณ ดังปี๊ บยาวๆ ตรงหน้าแผงควบคุมบ่งบอกว่าเครื่องติดตามนั้นเชื่อมต่อเข้าระบบ เรียบร้อย หน้ากระจกรถปรากฏเป็ นภาพแตกซ่ามัวๆ ก่อนกลายเป็ นภาพใน ยาน
ส่วนแรกที่ลกู บอลส�ำรวจคือห้องของนักบิน เศษสายไฟตรงแผงควบคุม ห้อยระโยงระยาง บางจุดเกิดการช็อร์ต กลุ่มควันโชยโขมง นักบินนัง่ ติดเก้าอี้ ซึ่ง หักพับพาร่างของนักบินหลักและนักบินผูช้ ว่ ยงอพับซุกเข้ากับอก มีสภาพอะไร ไม่ต่างจากตุ๊กตาถูกหักแขนขาบิดเบี้ ยว สัญญาณชีพไม่ปรากฏ ทั้งคู่ตายแล้ว หมดหวังที่จะช่วย ชายหนุ่ มจึงบังคับลูกบอลส�ำรวจกวาดมองไปรอบๆ เศษ กระจกนิ รภัยกระจายเกลื่อน ส่วนตรงประตูหอ้ งนักบินที่ควรจะปิ ดสนิ ทไม่วา่ จะ เกิดกรณีใดๆ ก็ตามกลับมีรอยงัด เหล็กกล้าบิดเบี้ ยว ช่องสัญญาณสแกนมือ กลายเป็ นสีแดงกะพริบถี่ๆ เป็ นการเตือนให้รวู ้ า่ มีผบู้ ุกรุก เชสใจเต้นแรง เขาต้องการข้อมูลการเข้าออกเพราะอะไรก็ตามที่ผ่าน เข้ามาต้องรับรู ้ ทั้งข้อมูลของลูกเรือ รายละเอียดของผูโ้ ดยสาร ภาพของกล้อง วงจรปิ ดภายใน เขาต้องได้ท้งั หมดจึงสัง่ ให้ลกู บอลส�ำรวจเคลื่อนตัวต่อ ก่อนจะ หยิบหุ่นยนต์เก็ บข้อมูลเข้าไปในส่วนของห้องนั กบิ นเพื่อเก็ บข้อมูลในฮาร์ด ไดร์ฟส่วนสายตายังจ้องยังภาพจากลูกบอลส�ำรวจเขม็งซึ่งมันลอยผ่านส่วนทาง เดินไปยังห้องผูโ้ ดยสาร ซึ่งในสภาพปกติ ทั้งชั้นนั้นคล้ายกับโรงแรมชั้นหนึ่ งแต่ ปั จจุบนั เบาะสีครีมนุ่ มฉีกขาดเปรอะด้วยเลือดของผูโ้ ดยสารสามสิบชีวิต ฉาบ ย้อมเหล็กกล้าแวววาวเป็ นสีแดงก�ำ่ ร่างของผูโ้ ดยสารบางร่างอยูใ่ นสภาพแขน ขาขาด บางร่างล�ำตัวแยกเป็ นสองท่อน ส�ำไส้ไหลทะลัก บางร่างคอหักคาที่ ดู เหมือนว่าจะไม่มรี อ่ งรอยความเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้า ความสยดสยองที่เชส ได้รบั ชมนั้น เขารูส้ ึกขนลุก ไม่มีผรู้ อดชีวติ ชายหนุ่ มส�ำรวจต่อ คราวนี้ เขาเทียบชือ่ แต่ละชือ่ จากหุน่ ยนต์เก็บข้อมูล ส่งมาโดยรายชื่อทั้งหมดมีสามสิบสองรายชื่อ จากที่เห็นด้วยสายตาปรากฏร่าง แค่สามสิบเอ็ดร่าง อีกหนึ่ งนั้นกลับหายไป เชสรูส้ ึกดีใจที่ยงั มีผรู้ อดชีวติ เขาดู ข้อมูลว่ามีกระสวยล�ำหนึ่ งดีดตัวออกไปก่อนที่ยานดิสคัฟเวอรี่วนั จะตก เขาตาม ติดยานกระสวยกูช้ ีพล�ำนั้ นทันที หลังเชื่อมสัญญาณได้ แผนที่ปรากฏบนจอ กระสวยกูภ้ ยั ล�ำนั้นห่างออกไปสามร้อยไมล์ เชสมองไปยังพายุ ฝนกระหน�ำ่ ลงมา เขาคิดว่าจะออกไปตามดีหรือจะ
S X E
E L P M A
24
25
วันวารปรารถนา
Rain-at-Rose
รอพายุหยุด ถ้ารอจนกว่าหน่ วยกูภ้ ยั มาถึงบางทีผรู้ อดชีวติ เพียงหนึ่ งเดียวอาจจะ เป็ นอันตรายถึงตายได้ เพราะต้องเผชิญกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุน้ เคย ถ้าต้อง รอจนกว่าหน่ วยกูภ้ ยั มาถึงคงหมดหวัง ในที่สุดชายหนุ่ มก็เลือกที่จะยอมเสี่ยง ออกไปตามหลังจากค�ำนวนช่วงเวลาพายุผ่านพ้นไป น่ าจะทันเวลาพอดี เชสเพิม่ แรงขับดัน มอเตอร์ไซค์ให้พงุ่ สูท่ อ้ งฟ้ า สายฝนสาดกระทบกระจกก่อเป็ นเงาพร่า มัว ภาพจากลูกบอลติดตามจางลงเพราะหยาดน�้ ำฝน เขาสูดลมหายใจลึกๆ วินาทีนี้เขาจ�ำใจเสี่ยงเพื่อจะช่วยชีวติ ผูร้ อดเพียงหนึ่ งเดียวให้ได้ มอเตอร์ไซค์ของเชสเหาะฝ่ ากระแสลมด้วยความเร็ว น�้ำฝนสาดกระทบ เข้ากับกระจกแตกเป็ นสาย เขารูส้ ึกหนาวแม้วา่ จะอยูใ่ นห้องกระจกและสวมชุด หนังพร้อมชุดกันรังสีเต็มพิกดั สายฝนด้านนอกนั้นเย็นยะเยือกดุจน�้ ำแข็ง เขา ไม่อยากให้มนั กระทบร่างกาย ชายหนุ่ มตรวจตราแผงควบคุม ระบบเชื้ อเพลิง เผาผลาญยังท�ำงานปกติ เชสใจชื้ นที่ทุกอย่างเรียบร้อยดีในยามที่ฟ้าฝนคะนอง เขาตรวจดูระยะทาง พิกดั ตามติดซึ่งกะพริบไม่หยุด หลายครั้งที่ลมพยายามกด ให้มอเตอร์ไซค์ลงต�ำ่ แต่ดว้ ยทักษะที่ร่างสูงฝึ กมาก็ทำ� ให้เขาเอาตัวรอดได้ ส่วน คลื่นทะเลก็ปั่นป่ วน ซัดยอดขึ้ นสูงอย่างบ้าคลัง่ ท่ามกลางบรรยากาศหม่นและฝนฟ้ าไม่เป็ นใจ เชสรูส้ ึกตัวเองเป็ น หนอนตัวจ้อยที่เคลื่อนไปอย่างช้าๆ เสียงสัญญาณแรงขึ้ นเรื่อยๆ หางตาเขา สังเกตเห็นอะไรแวววาวสะท้อนเข้าตาจึงลดมอเตอร์ไซค์ลงต�ำ่ เขม้นมองว่าสิ่งที่ เห็นเป็ นกระสวยกูภ้ ยั หรือเป็ นแค่สว่ นหนึ่ งของซากยานดิสคัฟเวอรี่ ข้อมูลปรากฏ บนหน้าจอที่ พร่ามัว เป็ นรายละเอียดเกี่ยวกับกระสวยกูภ้ ัย ซึ่งภายในมีน้� ำ อาหาร อากาศเหมาะสมที่จะอยูใ่ นหนึ่ งเดือน ส�ำหรับคนสองคนที่ติดอยูภ่ ายใน ยานอยูไ่ ด้อย่างสบายๆ ทีเดียว เชสดีใจที่ภารกิจเสร็จสิ้ นเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ ชายหนุ่ มส่งข้อความเรียก ไปแล้วรอตอบกลับ ในวินาทีของการรอก่อน เชสไม่ได้สงั เกตเห็นทิศทางของลม ที่เปลี่ยนแปลง รถมอเตอร์ไซค์ของเขาหมุนจากแรงปะทะจนเสียหลัก และแผง เครื่องยนต์รวนเร ภาพหน้าจอติดๆ ดับๆ ชายหนุ่ มร้องลัน่ ร่างของเขากระเด็น
กระทบกับกระจกป้องกันจนสลบไป รถมอเตอร์ไซค์ดิ่งร่วงเหมือนลูกกระสุนจม ลงไปท่ามกลางเกลียวคลื่นสูงซึ่งค่อยๆ กลืนกินรถมอเตอร์ไซค์ของเขาอย่างช้าๆ เชสแทบหยุดหายใจที่เห็นความมืดกลืนกิน เสียงน�้ ำกระทบเข้ากับ กระจกที่ดเู หมือนจะแตกออก บางส่วนก็ทะลักเข้ามาไม่ขาดสาย ร่างสูงลืมตา ขึ้ น หลังจากเห็นน�้ำท่วมถึงข้อเท้า ชายหนุ่ มพยายามจะตะเกียกตะกายลุกขึ้ น แต่เจอน�้ ำไหลทะลักเข้ามาดึงให้มอเตอร์ไซค์เอียงวูบจมลงไปใต้น้� ำด�ำมืดและ เย็นเยือก กระทัง่ แสงสุดท้ายลาลับท้องฟ้ า ร่างสูงตื่นกลัว เขาไม่คดิ ว่าจะพบเจอกับเรือ่ งเลวร้ายที่สุดอย่างการตาย ตั้งแต่ยงั หนุ่ ม น�้ำเย็นเฉียบนั้นท�ำให้เลือดแทบแข็งตัว ความรูส้ ึกดัง่ คนใกล้ตาย ก่อเกิด เขาเริ่มหายใจไม่ออก ชายหนุ่ มพยายามสูดเอาออกซิเจนเข้าปอด แต่ ระบบต่างๆ หยุดท�ำงาน สติที่เหลือเพียงน้อยนิ ดตื่นตัว แต่ก็แค่ชวั ่ คราวเท่านั้น ผลพวงจากภาวะขาดออกซิเจนปรากฏ เชสรูส้ ึกว่าร่างกายตัวเองหนักหน่ วงดุจ มีหินถ่วง ไม่สามารถขยับแขนขาได้ดงั ่ ใจ การที่จะตะเกียกตะกายออกไปจาก กรงขังของกระจกรถมอเตอร์ไซค์คใู่ จก็ยากเย็นแสนเข็ญ สติเริ่มเลอะเลือนมึนงง แสงจากหน้าปั ดควบคุมระบบต่างๆ ส่องแสงเรืองๆ ใต้ผิวน�้ำ ดวงตาหนักอึ้ งมอง เห็นแสงระยิบระยับจากข้างนอก ซึ่งไม่น่าจะเป็ นไปได้ เขาคิดก่อนจะหมดสติไป ว่า นี่ อาจจะเป็ นเพียงแค่ภาพลวงตา
S X E
E L P M A
26
27