เพียงริ้วหมอกสลาย
1
Yesterday Today Tomorrow เพียงริ้วหมอกสลาย ฉบับ Limited Edition โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
Genre Cover & Artwork Editor Sub Editor Book Design Printing Contact Us
Historical , Drama Jirito De Las Espadas ชาลิศ เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว ฟาสต์บุ๊คส์ (http://www.fast-books.com/)
http://my.dek-d.com/rain-at-rose/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/Navaratta pirunsaikulap@hotmail.com
พิมพ์ครั้งที่ 1 ตุลาคม 2551 พิมพ์ครั้งที่ 2 มิถุนายน 2556 ราคา 430 บาท นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น
Yesterday Today Tomorrow
Yesterday สะพานในสายหมอก
prologue
หวูดรถไฟดังลันแสบแก้ ่ วหู ควันสีดำ� ลอยคลุง้ ขึน้ สูท่ อ้ งฟ้าสีคราม ใบหน้าอิดโรย ขาวซีดทีโ่ ผล่พน้ จากหน้าต่างนัน้ เต็มไปด้วยความสิน้ หวังเมือ่ รูจ้ ดุ หมายปลายทางว่าจะไป ยังทีใ่ ด หลายคนต่างกระสับกระส่าย ด้วยรูว้ า่ พวกตนเป็ นกองก�ำลังทีส่ ง่ ไปแทนพวกทีต่ าย ระหว่างสร้างรถไฟสูพ่ ม่า พวกเขารูต้ วั ดีวา่ ไม่อาจกลับไป ‘บ้าน’ ได้อกี แล้ว ชีวติ ของพวก เขาอาจจะจะถูกฝงั อยูท่ น่ี นั ่ หากเป็ นจริงตามค�ำเล่าลือ พวกเขาคงจะได้ประสบกับความ โหดเหีย้ มทารุณและความน่ากลัวราวกับนรกบนดินในไม่ชา้ “Wat is uw naam?1” เสียงถามห้าวลึกในล�ำคอลอดจากปากชายหนุ่มผมทอง รูปร่างสูงใหญ่ซง่ึ นังพิ ่ ง ผนังเหล็ก ส่งผลให้ชายหนุ่มผมสีน้�ำตาลเข้ม ดวงตาสีเหล็กนังอย่ ่ างสงบผิดกับใครๆ ตื่น จากภวังค์และหันไปยิม้ ให้แก่ผถู้ าม “ผมไม่เข้าใจทีค่ ณ ุ พูด” เมื่อเห็นว่าชายหนุ่ มผมสีน้�ำตาลนัน้ พูดตอบกลับเป็ นภาษาอังกฤษจึงตอบกลับ ด้วยภาษาเดียวกัน “ผมก็พดู อังกฤษไม่คล่องเหมือนกัน...ผมมาร์ตนิ กิลฟอร์ด เป็ นทหาร ของเนเธอร์แลนด์” มาร์ตนิ แนะน�ำตัวเองพร้อมกับยืน่ มือให้แก่เพือ่ นใหม่ ชายผมสีน้�ำตาลลังเลเล็ก น้อย ท้ายทีส่ ดุ ก็เอือ้ มมือทักทายอีกฝา่ ย “ผมจาเรด คอนราท” ชายหนุ่มแนะน�ำตัวเองสัน้ ๆ ต่อด้วยรอยยิม้ “เป็ นคนอังกฤษรึ?” จาเรดส่ายหน้า “เปล่า...อเมริกนั น่ะ” มาร์ตนิ ร้องอ้อ ก่อนพินิจอีกฝา่ ย 1 Wat is uw naam? – What is your name
5
Yesterday Today Tomorrow “ดูคณ ุ น่าจะเป็ นทหารระดับสัญญาบัตรไม่น่าจะถูกจับมาเป็ นเชลยได้งา่ ยๆ” เขา เอ่ยถามอย่างข้องใจ จาเรดยิม้ เล็กน้อยเมือ่ ได้ยนิ ค�ำถาม “ใครๆ ก็ถามผมแบบนี้ทงั ้ นัน้ ตอนทีอ่ าสาเข้า ร่วมรบในสงคราม” ดวงตาสีเหล็กชืดชา มาร์ตนิ จ้องหน้านัน้ “อ้อ อาสาสมัครมารึ คงจะรักบ้านเมือง รักพวกพ้องล่ะสิ” จาเรดยักไหล่ก่อนจะหัวเราะ น�้ำเสียงแฝงการหยันตัวเอง “รักรึ...ก็ไม่ถูกเสียที เดียวหรอก” หนุ่มอเมริกนั เอ่ยแค่นนั ้ มาร์ตนิ ก็เข้าใจ “เป็นพวกนักศึกษาทีเ่ บือ่ หน่ายสังคมจอม ปลอมล่ะสิทา่ ” คนถูกว่ามองหน้ามาร์ตนิ เขม็ง ส่งผลให้อกี ฝา่ ยต้องพูดขยาย “เห็นคนหนุ่มๆ พูด แบบนัน้ กัน” จาเรดพยักหน้า “อืม...ก็เป็ นแบบนัน้ ล่ะ” เขายอมรับง่ายๆ แล้วชันเข่าข้างหนึ่ง ขึน้ มองออกไปข้างนอกต่อ ท่าทีคล้ายกับไม่อยากสนทนากับเพือ่ นร่วมชะตาเอาเสียเลย “แล้วเรียนอะไรมาล่ะ...มันไม่เข้าท่ารึไง ถึงเข้าร่วมรบในสงครามบ้าเลือดนี่” จาเรดหันมาทางเพือ่ นร่วมทางต่อ เขาตอบกลับตามปกติ ผิดกับท่าทีเมือ่ ครู่ “ผมเคยเรียนแพทย์...ก่อนเข้าร่วมรบก็เรียนใกล้จบ...ก็ปีสดุ ท้ายแล้ว” ร่างสูงใหญ่โยกไหวตามแรงรถไฟจนต้องหาทีย่ ดึ จับ มาร์ตนิ ตาเหลือกทันทีหลัง จากได้ยนิ ค�ำตอบ “จะเรียนจบอยูแ่ ล้วยังมาเข้าร่วมรบอีกเรอะ ไม่เคยเห็นใครมีความคิดบ้าๆ แบบ นี้มาก่อน” จาเรดยังคลีย่ ม้ิ ได้เหมือนไม่ใส่ใจกับเรือ่ งของตัวเอง “ครอบครัวผมยังว่าผมตัดสินใจผิดเลย” แมกไม้สเี ขียวผ่านสายตาสีเหล็ก มาร์ตนิ มอง ‘เพือ่ นใหม่’ ก่อนจะเอ่ยบ่น “เฮ้อ...ในนี้รอ้ นฉิบหาย ไอ้ยนุ่ มันคิดว่าเราเป็นสัตว์หรือไงวะ ถึงได้ยดั คนใส่รถไฟ มาเต็มแบบนี้” สายตาสีเทามองรอบๆ บนรถไฟแคบๆ มีเชลยศึกหลากหลายเชือ้ ชาติเบียดเสียด กันอยูเ่ ต็มขบวน ทุกคนต่างตกอยูใ่ นอาการเซื่องซึม บ้างก็พดั คลายร้อน เหงือ่ ไหลย้อยส่ง กลิน่ เหม็นเปรีย้ วคละคลุง้
6
เพียงริ้วหมอกสลาย “ไอ้หา่ ยุน่ มันลากเรามาลงนรกชัดๆ” มาร์ตนิ บ่นอุบ พลางเสยผมสีทองขึน้ ผิดกับ จาเรดทีน่ งสงบ ั่ “อย่าพูดดังไป เดีย๋ วไอ้ผคู้ มุ ยุน่ ได้ยนิ เข้าหรอก” จาเรดเอ่ย มาร์ตนิ มองหน้าคนเตือนซึง่ หันมองไปทางอืน่ แทนเสียแล้ว สายตาของหนุ่ มชาวเนเธอร์แลนด์จงึ เปลีย่ นเป็ นมองหาเสือ้ สีกากีของผูค้ ุมชาว ่ ญีป่ นุ แล้วก็พบว่าพวกนัน้ ก�ำลังยืนถือปืนอยูห่ า่ งไกลจากพวกเขาลิบ และไม่มที ที า่ สนใจ ต่อการพูดคุยของพวกเขาแม้แต่น้อย “ได้ข่าวมาว่าพวกไอ้ยุ่นมันบังคับให้เชลยสร้างทางรถไฟอย่างโหดเหีย้ ม ใคร ท�ำงานให้มนั ไม่มใี ครเคยชีวติ รอดกลับมา” น�้ ำเสียงของชายหนุ่ มสันระริ ่ ก มือหยาบเพราะจับอาวุธปื นและท�ำงานหนักมา ตลอดนัน้ เสยผมจนยุง่ เหยิงแสดงความหวันใจ ่ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยตีนกานัน้ หวาดกลัว ท่าทีของทุกคนในรถไฟต่างก็เป็ นแบบเดียวกับมาร์ตนิ เมือ่ รถไฟลดความเร็วลงช้าๆ จนจอดสนิทเทียบชานชาลา เสียงเอะอะเป็ นภาษา ญีป่ นุ่ ดังก้อง ทหารญีป่ นุ่ ต้อนเชลยให้ลงจากรถไฟ เหล่าเชลยศึกต่างทยอยออกจากรถไฟ แสนแคบช้าๆ ด้วยท่าทางหมดหวัง จาเรดก็เป็ นหนึ่งในนัน้ “เข้าแถวเรียงหนึ่ง ยกมือประสานทีท่ า้ ยทอยแล้วก้มหน้าลง!” พวกทหารญีป่ นุ่ สังด้ ่ วยน�้ำเสียงกระชาก ทุกคนท�ำตามค�ำสังท่ ่ าทางเซื่องซึม จาเรดเหลือบมองใบหน้า ของพวกทหารญีป่ นุ่ ขณะทีก่ ม้ หน้าลงก็อดสังเกตไม่ได้ ตัวเตีย้ กว่าเขาเป็ นกอง หากแต่เต็มไปด้วยแสนยานุภาพ หลังจากทีถ่ ล่มเพิรล์ ฮาเบอร์และบุกเข้ามาเลเซียได้ ทหารญีป่ นุ่ เตรียมบุกโจมตี ทหารอังกฤษในพม่า จึงได้ตดั สินใจสร้างทางรถไฟ โดยเริม่ ต้นจากสถานีชมุ ทางหนองปลา ดุกทีบ่ า้ นโปง่ ไปยังเมืองทันบูซายัทในพม่า เพือ่ ส่งเสบียงแทนการขนส่งทางเรือซึง่ เสีย่ งต่อ การถูกโจมตีทางอากาศ จาเรดแอบมองอีก ขณะทีม่ องก็เห็นทหารญี่ปุ่นนายหนึ่งวิง่ ไปรายงานผูบ้ งั คับ บัญชาทีม่ ยี ศสูงกว่าเป็ นภาษาญีป่ นุ่ ชายหนุ่มมองยศทีต่ ดิ บนเสือ้ นายทหารญีป่ นุ่ คนนัน้ ... เป็ นถึงร้อยเอกเสียด้วย นายทหารญีป่ นุ่ นายนัน้ หน้านิ่วเล็กน้อยขณะมองดูจำ� นวนของเชลยศึก ระหว่าง ทีส่ องทหารญีป่ นุ่ โต้ตอบกันพร้อมหันมามองดูจำ� นวนเชลยศึก จาเรดประหลาดใจเมือ่ เห็น
7
Yesterday Today Tomorrow ดวงหน้าชัดเจน เพราะดูอายุยงั น้อย กิรยิ าขึงขังเป็นทีน่ ่าชืน่ ชม ดวงตาสีดำ� แฝงความเฉียบ ขาด มันก�ำลังเปลีย่ นสีเพราะอารมณ์ขนุ่ มัว “ท�ำไมมีมาแค่น้ี?” ดวงตาคูส่ ดี ำ� ดุดนั กวาดมองเชลยศึกทีย่ นื เรียงเป็นแถวยาว นายทหารทีม่ ยี ศน้อย กว่ารีบตอบทันใด เกรงอ�ำนาจของชายตรงหน้า “เดีย๋ วจะมีตามมาสมทบครับผูก้ องคัทสึนาริ งวดนี้มเี ชลยศึกห้าร้อยคนครับ” ร่างนัน้ พยักหน้าอย่างเข้าใจ จาเรดมองสองนายทหารสนทนากันเป็ นภาษาญี่ปุ่นอย่างสนอกสนใจแต่แล้ว เจ้าของดวงตาสีดำ� เงยหน้าขึน้ ประสานกับดวงตาสีเหล็ก “มองอะไร” ผูค้ มุ ชาวญีป่ นุ่ ปรีเ่ ข้ามาทางจาเรด ชายหนุ่มก้มหน้าโดยพลัน หากแต่เส้นผมถูก จิกขึน้ “ฉันสังให้ ่ แกก้มหน้า แกฟงั ไม่ออกรึไง” เชลยศึกคนอื่นต่างก้มหน้าลงคางแทบชิดอกเมือ่ ได้ยนิ เสียงดังเพียะ จาเรดมอง อย่างแค้นเคืองหลังจากทีถ่ กู ตบ “แกคิดขัดขืนหรือ” เขาถูกเตะโดยผูค้ มุ จนทรุดลงกับพืน้ ทันใดนัน้ ก็มเี สียงร้องห้ามดังขัด “พวกนายท�ำอะไร หยุดเดีย๋ วนี้” ผูก้ องหนุ่มเข้ามาห้าม ผูค้ มุ ชะงักมือชะงักเท้าก่อนจะฟ้อง “มันขัดขืนค�ำสังครั ่ บท่าน!” ผูค้ มุ ทีซ่ อ้ มจาเรด ยืนตัวตรง รายงานให้หวั หน้าฟงั หากแต่ผกู้ องหนุ่มจ้องมองผูใ้ ต้บงั คับบัญชาด้วยสายตา เฉียบคม “แกก็รวู้ า่ เชลยพวกนี้สำ� คัญต่อเรา ขืนแกท�ำอะไรบุม่ บ่ามอีก แกจะถูกลงโทษ” เหล่าทหารทีถ่ กู ต�ำหนิวนั ทยหัตถ์รบั ค�ำสัง่ จาเรดเช็ดเลือดออกจากปาก ดวงตา สีเหล็กมองผูก้ องนายนัน้ อย่างขอบคุณ แต่สายตาสีดำ� คูน่ นั ้ กลับเมินเฉย ไร้อารมณ์ซง่ึ มนุษย์ พึงมี “กระจายเชลยศึกไปตามสถานีต่างๆ” สังจบร่ ่ างเล็กก็กา้ วฉับๆ หายไปในสถานี รถไฟ มีเสียงสังให้ ่ ลุกขึน้ เหล่าเชลยศึกต่างทยอยเดินตามผูค้ มุ
8
เพียงริ้วหมอกสลาย นันเป็ ่ นครัง้ แรกทีจ่ าเรดได้พบกับชายทีถ่ กู ขนานนามว่าเป็ น ‘ผูก้ องปีศาจ’ แห่ง ค่ายสร้างทางรถไฟสายมรณะแห่งนี้ จาเรดปาดเหงือ่ ออกจากหน้า กีว่ นั แล้วนะทีเ่ ขามาอยูท่ แ่ี ห่งนี้ วันคืนช่างผ่านไป อย่างเชือ่ งช้าเหลือเกิน ชายหนุ่มยกมือป้องหน้าจากแสงอาทิตย์ ขณะวางหมอนรถไฟแสน หนักลงในราง เขาทรุดลงหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ดวงตาสีเหล็กพร่าพราย ทัง้ เหนื่อย ทัง้ หิว เพราะเชลยศึกจะได้รบั อาหารแค่หนึ่งมือ้ ต่อวันเท่านัน้ มันไม่เพียงพอต่อร่างกายที่ เหนื่อยล้า เพียงไม่กอ่ี าทิตย์ มิตรสหายทีเ่ ขาได้รจู้ กั ก็ลม้ หายตายจาก พวกทีร่ อดชีวติ ก็ ท�ำงานอย่างคนตายไปแล้วครึง่ หนึ่ง เหล่าเชลยศึกทีอ่ ยูม่ านานกว่าเขาซูบผอมจนคล้ายกระดูกเดินได้ แววตาของพวก เขาไร้ซง่ึ ความหวัง ภายใต้การจับตามองอย่างไม่วางตาของเหล่าผูค้ มุ ชาวญีป่ นุ่ แต่ละคน แบกไม้หมอนรถไฟท่อนใหญ่กว่าตัวมาจัดเรียงเช่นเดียวกับจาเรด แต่นอกจากจาเรดซึง่ ยังเหลือกางเกงเก่าๆ ขาดๆ ไว้หอ่ หุม้ กาย เชลยคนอืน่ ๆ มี เพียงผิวกายเกรียมแดดและโซ่ตรวน เมือ่ ขยับเท้าแต่ละที เสียงของโซ่กป็ ระสานกับเสียง ค้อนตอกหมุดไม้หมอนซึง่ ดังก้องไปทัวป ่ า่ “Avez-vous des amis?2” ชายหนุ่มเงยหน้าจากงานของตนเมือ่ ได้ยนิ เสียงถาม เขามองใบหน้าซูบผอม แต่ ก่อนจะตอบอะไรออกไปนัน้ เขาก็มองผูค้ มุ เสียก่อน รอจนผูค้ มุ มองไปทางกลุม่ อืน่ จึงตอบ น�้ำเสียงแหบพร่านัน้ “ต้องขอโทษด้วย ผมพูดฝรังเศสไม่ ่ ได้ คุณพูดอังกฤษได้ไหม” ชายผูน้ นั ้ ร้องเบาๆ ในล�ำคอ “อา...ขอโทษทีนะพวก คิดว่าเป็ นชาวฝรังเศสเสี ่ ย อีก” ชายผูน้ นั ้ ว่า โยนเศษก้อนดินออกห่างจากตัว “ไม่เป็ นไร...ท�ำไมคุณถึงคิดว่าผมเป็ นคนฝรังเศสล่ ่ ะ” จาเรดถามกลับ ชายผูน้ นั ้ ยิม้ แสยะยิง่ ท�ำให้ดเู หมือนกับซากศพมากกว่าผูท้ ย่ี งั มีชวี ติ อยูเ่ สียอีก “หึห ึ ฉันเคยมีเพือ่ น ทีห่ น้าตาคล้ายๆ กับนายนี่ละ่ ...เขาชือ่ โจเซฟ เป็นชาวฝรังเศส ่ 3 แต่ขออาสามาร่วมรบในสงครามด้วย เราเจอกันทีม่ าลายา ก่อนจะถูกกวาดต้อนมาท�ำงาน 2 คุณมีเพือ่ นบ้างไหม 3 มาเลเซีย
9
Yesterday Today Tomorrow อยูท่ น่ี ่ี แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว” ชายผูน้ นั ้ กล่าว ดวงตารืน้ ด้วยน�้ำตา จาเรดมองภาพนัน้ ก็ไม่รวู้ า่ จะพูดอะไรออกไปดี “ผมเสียใจด้วย...เอ่อ เมือ่ กีค้ ณ ุ ถามผมว่าอะไรหรือ” ชายหนุ่มถามกลับ ท�ำท่าทางเหมือนก�ำลังแสร้งท�ำงานอยูเ่ มือ่ ผูค้ ุม หันมอง ผูถ้ กู ถามเงียบไป ก่อนจะเอ่ยหลังจากทีผ่ คู้ มุ หันกลับไปแล้ว “เมือ่ กีผ้ มถามคุณว่าเคยมีเพือ่ นไหม มาทีน่ ่ีครัง้ แรกโจเซฟก็ถามผมแบบนี้แหละ ครัง้ นัน้ ผมไม่เข้าใจหรอก อ้อ...ผมลืมแนะน�ำตัวเองไป ผมชือ่ มิเชล มาจากออสเตรเลีย โจ เซฟสอนให้ผมพูดฝรังเศสเอง ่ ถึงจะไม่คล่องก็เถอะ” มิเชลยักไหล่ จาเรดยิม้ ก่อนจะตอบไป “ผมจาเรด ยินดีทไ่ี ด้รจู้ กั นะมิเชล...ครัง้ หนึ่งผมเคยมี เพือ่ น...น่าจะนะ...เขาชือ่ มาร์ตนิ เรารูจ้ กั กันบนรถไฟ แต่ตอนนี้ไม่รเู้ ขาอยูไ่ หน” เสียงหัวเราะจากล�ำคอดังขึน้ มิเชลมองหน้าเชลยศึกคนใหม่ “จาเรด คุณเป็นคนตลกดีนะ... เป็นเรือ่ งปกติของทีน่ ่ลี ะ่ ...เพือ่ นของเรา มิตรสหาย ต่างจากลากันด้วยความตาย” มิเชลว่าอย่างไม่รสู้ กึ รูส้ า จาเรดมองเชลยศึกคนอืน่ ๆ ท�ำงานอย่างเหนื่อยล้า “ส�ำหรับทีน่ ่ี การตายเป็ นเรือ่ งปกติ อีกหน่อยคุณก็จะเห็นเอง” มิเชลว่า ระหว่าง นัน้ ก็ยกไม้ขน้ึ จาเรดเดินตามโดยแบกไม้หมอนรถไฟไปด้วย พวกเขานังลงยั ่ งรางรถไฟอีก จุด “มีคนตายเยอะขนาดนัน้ เลยหรือ เพราะอะไร” ชายหนุ่ มมองรอบกาย แล้วก็ กระจ่างเมือ่ เชลยศึกผูห้ นึ่งท�ำหมอนรถไฟหล่นทับตัวและแน่นิ่งไป “นันล่ ่ ะ สิง่ ทีพ่ วกเราเผชิญ มาอยูท่ น่ี ่ีได้กว่ี นั แล้วล่ะ” มิเชลถาม ก่อนจะโน้มกาย ให้แก่ผทู้ ต่ี ายจากเป็ นการเคารพ “ก็อาทิตย์หนึ่งแล้ว” จาเรดตอบ ดวงตาสีเหล็กมองผูค้ ุมชาวญี่ปุ่นใช้เท้าเขีย่ นักโทษทีต่ ายจาก เขาก�ำหมัดแน่น มิเชลหัวเราะเมือ่ เห็นท่าทีของเพือ่ นใหม่ “อย่าได้คดิ ขัดขืนเชียว เขาตายไปแล้ว เราก็ตอ้ งอยูด่ กู ารตายของคนอืน่ ๆ” “โจเซฟก็ตายเพราะอย่างนี้หรือ” ศีรษะของมิเชลส่ายไปมา ท่าทางกลัวจนตัวสันของมิ ่ เชลสร้างความโกรธเคืองให้ ่ แก่จาเรด เขาก�ำลังโกรธพวกทหารญีป่ นุ “เปล่าเลย...โจเซฟพยายามหนี สุดท้ายถูกจับได้แล้วก็ถกู ฆ่าตาย เขาเคยชวนผม
10
เพียงริ้วหมอกสลาย หนีแต่ผมปฏิเสธไป เพราะโทษการหนีนนั ้ โหดเหีย้ มมาก หากหนีพวกนักโทษจะต้องขุด หลุมตัวเองแล้วถูกตัดหัว” มิเชลเล่าด้วยน�้ำเสียงขาดห้วง จาเรดกัดฟนั แน่น “มันไร้มนุษยธรรมเกินไป” มิเชลหัวเราะขืน่ ๆ “พวกญีป่ นุ่ มันไม่เคยสนใจชีวติ ของใครหรอก หากเราตายมัน ก็หาคนมาแทน...วันนี้เรายังมีชวี ติ อยูแ่ ล้วคอยมองพ้องเพือ่ นทีค่ อ่ ยๆ ล้มหายตายไป” ดวงตาเลือ่ นลอยมองท้องฟ้าจ้าไปด้วยแสงอาทิตย์ “เราไม่มอี ดีต อนาคตก็ไม่แน่นอน...ไม่รวู้ า่ วันไหนจะพ้นจากขุมนรกนี้เสียที” มิเชลว่าก่อนจะไอเป็ นเลือด จาเรดตกใจ “มิเชล...คุณไม่เป็ นไรนะ” รอยยิม้ ของเพือ่ นชาวออสเตรเลียผุดขึน้ “เรือ่ งเล็กน้อย อย่าใส่ใจเลย ท�ำงานต่อเถอะ เดีย๋ วก็ถกู ลงโทษหรอก” มิเชลกล่าว แต่จาเรดส่ายหน้า “ผมเคยเรียนหมอพอจะรูว้ ธิ รี กั ษาอยูบ่ า้ ง...ผมช่วยคุณได้” มิเชลยิม้ กว้าง “คุณไม่มวี นั รักษาโรคผมหายหรอก มันเป็ นปกติอยูแ่ ล้วส�ำหรับ ผม...ดีแล้วทีผ่ มจะได้พน้ ขุมนรกเสียที” กล่าวจบมิเชลก็ลม้ ลง จาเรดรีบเข้าไปดู เขาจับ ชีพจรและรีบปฐมพยาบาล “หมอ...ตามหมอเร็ว” เขาตะโกนก้อง ส่งผลให้นกั โทษคนอืน่ ๆ ละจากงานลุกขึน้ มอง “บอกว่าต้องการหมอไงวะ” ผูค้ มุ ต่างเข้ามาดูและดึงร่างของจาเรดออก แต่ชายหนุ่มดิน้ รน พยายามสะบัดให้ หลุดจากการเกาะกุม “เห็นไหม เขาใกล้จะตายแล้ว เห็นใจกันบ้างสิวะ” ชายหนุ่มตะโกน เมือ่ เห็นผูค้ มุ ฟาดกระบองลงมาก็ยกแขนขึน้ กัน้ จาเรดกัดฟนั เมือ่ รูส้ กึ ปวดร้าวไป ทัวแขน ่ หูแว่วเสียงเอะอะล้งเล้งของผูค้ มุ ขณะพยายามจับตัวเขาให้ลุกขึน้ แต่จาเรดขัดขืน เหวีย่ งขาเตะผูค้ มุ คนหนึ่งกระเด็นไป “ストップ!4” เหล่าผูค้ มุ ต่างหยุดชะงัก ดวงตาสีดำ� ของผูร้ อ้ งห้ามแสดงความขัดเคืองเมือ่ เห็น ว่าเป็ นจาเรด คนทีเ่ คยก่อเรือ่ งบนชานชาลา “เขาท�ำอะไรอีก” ผูก้ องหนุ่มถาม 4 หยุด
11
Yesterday Today Tomorrow จาเรดมองท่าทีทเ่ี หนื่อยหน่ ายนัน่ ...เขาอยากรูจ้ กั ชื่อคนคนนี้จริงๆ ไม่รวู้ า่ เป็ น เพราะอะไร อาจเพราะดวงตาเรียบเย็นกับความแกร่งกร้าวก็เป็ นได้ทก่ี ระตุน้ ความสนใจ “พวกเชลยก่อเรือ่ งครับผูก้ องคัทสึนาริ” ผูค้ มุ รายงานกลับรวดเร็ว “พูดภาษาอังกฤษได้ไหม” ผูก้ องถาม จาเรดพยักหน้าแทนค�ำตอบ “ท�ำไมต้องอาละวาด” ค�ำถามรัวเร็วออกจากปาก จาเรดตอบกลับทันใด “เพือ่ นของผมปว่ ย ผมต้องการหมอ รักษาเขาด้วยเถอะ” ชายหนุ่ มวิงวอน ดวงตาสีเหล็กจับจ้องสีหน้าเย็นชา รูแ้ น่ แก่ใจว่าคงไม่มหี วัง สายตาสีดำ� ดุจนิลจ้องมองร่างของมิเชลทีส่ ลบไปพลางแค่นยิม้ “เอาหมอไปท�ำไม ในเมือ่ มันไม่รอดอยูแ่ ล้ว” ผูก้ องชาวญีป่ นุ่ ว่า ชายหนุ่มตาลุกวาว “เขาก็เป็ นมนุษย์คนหนึ่ง จริงทีพ่ วกผมเป็ นนักโทษ แต่ทา่ น จะกรุณารักษาเขาไม่ได้หรือ” คนผมด�ำส่ายหน้า “คุณเป็ นมนุษย์ไหมครับ” จาเรดถาม “เป็นสิ...” ดวงหน้าเรียบเฉยแปรเปลีย่ นเป็นเย็นเยียบ ตอบเรียบๆ กลับด้วยอยาก รูว้ า่ เชลยคนนี้ตอ้ งการอะไร จาเรดยิม้ เยาะ “ไม่ใช่...พวกแกเป็ นสุนขั ใจของพวกแกมันสัตว์นรก” เท่านัน้ เอง ผูค้ มุ ก็กรากเข้าไปตบหน้า “แกพูดดูถกู ผูก้ องคัทสึนาริได้ยงั ไง ไอ้เชลยศึกชัน้ ต�่ำ รนหาทีต่ ายเหรอ” ปืนถูกจ่อเข้าทีข่ มับ ดวงตาจาเรดวาววับไปด้วยแสงแห่งความโกรธ “เอาเลยสิ พวกแกฆ่าคนอย่างกับหมูกบั หมาอยูแ่ ล้วนี่ ฉันตายไปแกก็ไม่สะทก สะท้านไม่ใช่หรือ” เชลยศึกคนอืน่ ๆ มองเหตุการณ์นนั ้ อย่างระทึกขวัญ ร้อยเอกคัทสึนาริมองนักโทษ ทีก่ ล้าท้าทายอ�ำนาจเป็ นครัง้ แรก ความสนใจก่อเกิดผสมความกรุน่ โกรธ “หยุดก่อนพาตัวมันไป ฉันจะลงโทษมันเอง” เซกิยะสัง่ หลังจากนัน้ ก็พดู กับลูก น้องเป็ นภาษาญีป่ นุ่ สองสามค�ำก่อนหันหลังกลับไปยังแค้มป์พกั จาเรดไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน้ เพราะถูกรุนหลังตามติดเข้าไปยังแค้มป์ทพ่ี กั ของ ผูก้ องหนุ่ม นายทหารอเมริกนั เหลียวหลังมองร่างของมิเชลทีถ่ กู หามออกไปด้วยเปลสนาม
12
เพียงริ้วหมอกสลาย ผูค้ ุมปล่อยเขาอยูห่ น้าประตูหอ้ งพัก จาเรดรูส้ กึ หวันขึ ่ น้ มาทันทีทนั ใด เขาผลัก ประตูไม้เข้าไปก็เห็นแผ่นหลังตรงยืนก้มหน้ามองพืน้ เสีย้ วหน้าหนึ่งเศร้าสร้อย มือก�ำแน่น อย่างเจ็บปวด จาเรดมองภาพนัน้ อยูช่ วครู ั ่ ่ เขาก�ำมือแน่น สีหน้านัน้ เลือนหายไป ใบหน้าหยิง่ ผยองหันมา ดวงตาสีดำ� ยังคงวาววับแสง...ชัววู ่ บหนึ่งในใจของจาเรดก็คดิ ได้เมือ่ เห็นธงชาติ ่ ญีป่ นุ ประดับภายในห้อง ...สมกับเป็นลูกพระอาทิตย์ สาดแสงสุรยิ า...ทระนง...หยิง่ ในศักดิ ์...สูงค่าจนเอือ้ ม ไม่ถงึ ... อ�ำนาจลอยอวลรอบกายคนทีก่ า้ วเข้ามาใกล้จนจาเรดรูส้ กึ ถึงแรงกดดัน ผูก้ อง หนุ่มหยุดลง มองร่างสูงใหญ่จอ้ งตนอย่างไม่ยอมจ�ำนน ดวงตาสีเหล็กประสานดวงตาสีดำ� สนิท สายตาคูน่ นั ้ มองด้วยความชิงชังเต็มเปี่ ยม จนอดคิดไม่ได้วา่ เชลยปากกล้าคนนี้น่า กลัวและน่าเกรงขาม “ชือ่ อะไร” ผูก้ องคัทสึนาริเอ่ยถาม ดวงหน้าเข้มเผยรอยยิม้ หยันดูถกู “ชือ่ ของผมคือร้อยโทจาเรด คอนราทครับผูก้ อง!” ท่าทางมีการศึกษา รูม้ าก ฉลาดเฉลียว ท�ำให้เซกิยะไม่สบอารมณ์ ขณะเขาครุน่ คิด หาทางลงโทษชายผูไ้ ม่เจียมตนคนนี้ มืออันว่องไวของจาเรดกลับยกขึน้ แตะใบหน้ าเขา เซกิยะปดั ออกทันใด “แกคิดจะท�ำอะไร” จาเรดมองมือตน เขาก็ไม่เข้าใจได้วา่ ต้องการท�ำอะไร เพียงรูว้ า่ เขาอยากจะแตะ ต้องดวงอาทิตย์ทไ่ี ม่อาจเอือ้ มดูสกั ครัง้ ...เท่านัน้ เอง
13
Chapter 1
สิง่ ทีเ่ หลืออยู่คอื เกียรติซง่ึ มิอาจยอมให้หมิน่ มือทีเ่ คยไขว้หลังไว้ต่อยใบหน้ าที่ เต็มไปด้วยฝุน่ แรงกระแทกจากหมัดรุนแรงพอทีจ่ ะส่งผลให้จาเรดหน้าหัน ปากรับรูถ้ งึ รส เลือด ชายหนุ่ มถ่มน�้ำลายปนเลือดลงบนพืน้ ไม้ สายตายังไม่ยอมแพ้มองผูก้ องคัทสึนาริ ฉายแววโกรธเคือง มือก�ำแน่นหมายจะเข้าท�ำร้าย ทว่าร้อยเอกหนุ่มคว้าดาบบนโต๊ะขึน้ มา เสียก่อน เมือ่ ดาบซามูไรคมกริบพาดอยู่ทล่ี ำ� คอ และประสาทรับรูถ้ งึ รังสีแห่งการฆ่าฟนั นายทหารเจนสมรภูมจิ งึ ไม่อาจบุม่ บ่าม “แกคิดจะต่อต้านหรือ” สายตามองอย่างดูถกู ต่อการพยศอันไร้คา่ ความเย็นเยียบแฝงกลิน่ อายแห่งความ ตายสถิตในสายตาคูน่ นั ้ เซกิยะถือดาบซามูไร เตะหลังน่องนายทหารอเมริกนั ให้ลม้ ลง จาเรดคุกเข่าก้ม หน้าอยูใ่ ต้ดาบคมกริบ ภายในห้องเงียบสงัด จาเรดรูส้ กึ ว่าขนแถวต้นคอลุกวาบเมือ่ ปลาย ดาบสัมผัสผิวเนื้อแผ่วเบา เซกิยะหรีต่ ามองใบหน้าอีกฝา่ ยทีป่ รากฏหยาดเหงือ่ ไหลซึมแต่รา่ งกายแข็งแกร่ง กลับไม่ปรากฏอาการสันไหวด้ ่ วยความกลัว ผิดกับทีร่ อ้ ยเอกแห่งแดนอาทิตย์อุทยั คาดไว้ “รูจ้ กั การฮาราคีรไี หม” จาเรดไม่เข้าใจสักเท่าไรกับจุดประสงค์ของค�ำพูดนัน้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองข้าง หลัง คอก็กระทบกับคมดาบ ขณะก�ำลังจะถามว่ามันคืออะไรกัน ก็ได้ยนิ เสียงโลหะตก กระทบพืน้ เหลือบตามองก็เห็นมีดสัน้ อยูต่ รงหน้า “การกระท�ำฮาราคีรถี อื ว่าเป็ นการตายทีม่ เี กียรติ เป็ นการตายของนักรบของ ประเทศเรา แกจะกล้าสังหารตัวเองไหมชาวลิงขาวเอ๋ย”
14
เพียงริ้วหมอกสลาย จาเรดมองมีดสัน้ ชายหนุ่มคิดว่านายทหารแดนอาทิตย์อุทยั คนนี้คงล้อเล่นเป็ น แน่แท้ ครัน้ มองดวงตาสีดำ� กลับพบความเอาจริงปรากฏอยู่ “เมือ่ สักครูก่ ารกระท�ำของผมเป็ นการหมิน่ ศักดิ ์ศรีคณ ุ หรือ” นายทหารหนุ่มชาว อเมริกนั ถามด้วยน�้ำเสียงสงบนิ่ง มือทีจ่ บั ด้ามดาบชะงัก “การทีค่ ณ ุ ไม่ยอมรับความจริง ไม่สมกับเป็ นทหารกล้าเลย คุณคิดให้ผมตาย... ผมย่อมยินดีเพราะไม่อาจขัดขืนได้อยูแ่ ล้ว ทว่าเหตุผลทีค่ ณ ุ ‘ท�ำ’ นัน้ ต้องการข่มขูใ่ ห้กลัว ใช่หรือไม่ เหตุผลทีพ่ วกลูกน้องของคุณกระท�ำการอันโหดร้ายทารุณไม่มคี วามเมตตายิง่ กว่าสัตว์เดรัจฉานแบบนัน้ คืออะไร ” เซกิยะมองดวงหน้าเปื้อนฝุน่ แล้วขบริมฝีปากล่างแน่น เจ้าเชลยบังอาจดูถกู เขา คิดจะลงโทษด้วยการฆ่าฟนั ทิง้ เสีย สุดท้ายก็ไม่อาจท�ำเพราะค�ำพูดทีก่ นิ ลึกเข้าไปถึงข้าง ในใจ “ปากแกนี่มนั ไม่รกั ดีเลยนะ” เซกิยะว่า ลดดาบลง เก็บคืนเข้าสูฝ่ กั พร้อมก้มลง เก็บดาบสัน้ ดวงตาสีดำ� มองใบหน้าเชลยศึกก่อนลุกขึน้ วางมีดสัน้ ลงบนโต๊ะ จาเรดแหงนมองดวงหน้าทีห่ นั ไปมองนอกหน้าต่าง ไม่คดิ ว่าตัวเองจะรอดได้งา่ ยๆ “ก็ไม่คดิ จะให้มนั รักดีอยู่แล้ว” นายทหารอเมริกนั ยักไหล่กบั ค�ำพูดของตัวเอง เตรียมรอรับการลงโทษ แต่กไ็ ม่เกิดเหตุการณ์ใดๆ “ครัง้ นี้แกรอด แต่ครัง้ หน้าจะไม่มแี บบนี้อกี ” ร้อยเอกคัทสึนาริเรียกผูค้ มุ น�ำตัวของจาเรดออกไป พร้อมกับก�ำชับว่าไม่ตอ้ งให้ ข้าวให้น้�ำ เชลยศึกยิม้ หยันต่อโทษทีต่ วั เองได้รบั ก่อนถูกลากตัวออกจากห้องของร้อยเอก ปีศาจ เซกิยะหลับตาลงทันทีทจ่ี าเรดถูกน�ำตัวออกไป เขานัง่ บนโต๊ะท�ำงาน มองกอง เอกสารเรียงเป็นตัง้ อยูเ่ ต็มโต๊ะไม้เก่าๆ ค�ำพูดของนายทหารชาวอเมริกนั ยังก้องอยูใ่ นหู แม้ พยายามปดั ออกจากใจสักเพียงใด มันก็ยงั ก้องกังวานจนรูส้ กึ ว่าตัวเองไม่อาจท�ำอะไรได้ ตามปกติ ร้อยเอกหนุ่ มออกไปดูคา่ ยกักกัน เหล่าผูค้ ุมต่างถือปื นยาวติดดาบปลายปื นคุม เชลยศึกให้กลับสูค่ า่ ย บางครัง้ ก็ใช้พานท้ายปืนตีเข้าทีห่ ลังคนทีช่ กั ช้าเป็นการสังให้ ่ เร่งฝีเท้า เชลยแต่ละคนมีสภาพเหนื่อยอ่อนแต่กฝ็ ืนสาวเท้ากลับค่ายพัก ร่างกายผ่ายผอมไร้อาภรณ์
15
Yesterday Today Tomorrow ปิดปงั กลายเป็ นภาพคลืน่ มนุษย์ดแู ปลกตา หากมองมาจากหอสังเกตการณ์คอยสอดส่อง ความเรียบร้อยภายในค่าย เซกิยะกลับเข้ามาภายในห้องพัก นึกถึงหน้าทีท่ ไ่ี ด้รบั จากกองทัพ นันคื ่ อสร้าง ทางรถไฟจนเสร็จให้เร็วทีส่ ดุ เพือ่ ให้ทนั การล�ำเลียงเสบียงและอาวุธยุทโธปกรณ์ เส้นทาง ทีส่ ร้างยากทีส่ ดุ อยูต่ รงถ�้ำกระแซ ทางกองทัพจ�ำต้องใช้เชลยศึกเป็ นจ�ำนวนมาก เขาเห็น คนตายและการลงโทษมาจนชิน เพราะอะไรถึงรูส้ กึ ผิดเพราะค�ำพูดของคนคนเดียว ค�ำพูดทีก่ ระตุน้ สามัญส�ำนึกพืน้ ฐานของมนุษย์! แสงอาทิตย์ลำ� สุดท้ายเลือนหาย มองเห็นแสงคบไฟอยูไ่ กลลิบๆ ความรูส้ กึ ราวกับ ไหลไปตามกาลเวลา จาเรดถูกมัดมืดมัดเท้าเข้ากับหลัก นัยน์ตาสีเหล็กมองเหล่าเพือ่ นร่วมตายเดิน กลับเข้าค่ายเพือ่ รับประทานอาหารเพียงมือ้ เดียวของแต่ละวัน ชายหนุ่มแหงนหน้าพิงหลัก ยังโชคดีทเ่ี ขาถูกมัดใกล้ค่ำ� ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ความมืดทะมึนปกคลุม เมือ่ มองขึน้ ไปยัง ท้องฟ้ากลับไม่เห็นดาวสักดวง เขายิม้ ให้กบั โชคชะตาของตน รอบกายเขาเงียบสงบ เงียบจนได้ยนิ เสียงลม เสียง ใบไม้เสียดสีแผ่วๆ อยูไ่ กลๆ แต่สงิ่ ทรมานทีส่ ดุ คือยุงบินตอมหึง่ รอบกาย นายทหารหนุ่ม ไม่อาจปดั หรือตบตีมนั ได้แต่ปล่อยให้มนั ดูดเลือดจนอิม่ หน�ำส�ำราญ นี่เป็ นยิง่ กว่าการฆ่า ฟนั ให้ตายเสียอีก ลมหนาวเริม่ พัดโบก ร่างกายไร้เสือ้ ผ้าหนาๆ ปกคลุมสันระริ ่ ก อยากขดกายเข้าหา กันเพือ่ รักษาความอบอุ่น แต่ขาก็ถูกมัดไว้ ลมหนาวเสียดแทงผิวกายยิง่ กว่าคมมีดโกน ริมฝีปากหนาสันระริ ่ ก ใจสาปแช่งพวกทหารญีป่ นุ่ อยูเ่ นืองๆ ลองขยับแขนดูแต่เชือกรัดตรึง แน่น ใบหน้าเป็ นเพียงสิง่ เดียวทีข่ ยับได้ เขาถูกทิง้ ให้เดียวดายเสียแล้ว ไม่ เขาไม่อาจตายด้วยเรือ่ งเล็กน้อยแค่น้ีได้ นึกถึงใบหน้าของมิเชล ชายหนุ่มไม่รอู้ นาคตของนายทหารผูม้ าจากออสเตรเลีย มาร์ตนิ เพือ่ นใหม่ทร่ี จู้ กั กันเพียงแค่วนั เดียว ค�ำพูดของมิเชลซึมเข้าสูใ่ จ “เฝ้ามองเหล่าผองเพือ่ นสิน้ สูญชีวติ เหลือเพียงตัวคนเดียว ไม่รชู้ ะตาอนาคต” ไม่! มันต้องไม่เกิดกับเขาอย่างเด็ดขาด เขาต้องรอด...รอดเพือ่ อยูร่ อดูวนั พรุง่ นี้
16
เพียงริ้วหมอกสลาย เขาไม่มวี นั ยอมแพ้พา่ ยต่อพวกทหารญีป่ ุน่ เด็ดขาด เขาจะแสดงให้เห็นว่าทหารอเมริกนั อย่างเขามีความแข็งแกร่งเพียงใด จาเรดนัง่ อย่างทรหดท่ามกลางอากาศหนาวและยุงรบกวนตลอดคืน ความหิว จูโ่ จมจนไส้แทบขาด จนถึงรุง่ เช้า ผูค้ มุ เข้ามาดูคดิ ว่าจาเรดจะบ่นโอดครวญต้องนึกทึง่ หัน ไปคุยกับเพือ่ นด้วยเสียงเล็กแหลม ผูค้ มุ อีกคนจ้องมองอย่างนับถือ “แกอดทนได้แฮะ...ฉันเลยแพ้พนัน” พูดแค่นนั ้ ก็ตดั เชือกแล้วรุนหลังให้ไปสบทบกับเชลยคนอืน่ ๆ จาเรดมองกลับมา เขาคิดว่าคงจะได้รบั อาหารบ้างจึงร้องบอก เหล่าผูค้ มุ ก็ทำ� เฉยเสีย นายทหารหนุ่มเห็นท่าที นัน้ ก็แทบเข่าอ่อน เขาหิวจนแทบหมดแรง จอบกับเสียมถูกโยนมาให้ตรงแทบเท้า จาเรดมองดูมนั เชลยคนอืน่ ๆ หยิบขึน้ โดยไม่มใี ครพูดอะไร ชายหนุ่มจึงได้แต่กม้ หน้าก้มตาหยิบมันขึน้ มา “วันนี้พ้นื ที่ท่พี วกแกจะต้องท�ำงานอยู่ช่องเขาขาด ผู้คุมของพวกแกวันนี้คอื ร้อยเอกคัทสึนาริ ถือเป็ นเกียรติกบั พวกแกมากแล้ว รีบหยิบเครือ่ งมือแล้วเรียงแถว” ผูค้ มุ สัง่ ดวงตาของเชลยศึกแฝงความตื่นกลัวและความกระสับกระส่าย คนทีเ่ พิง่ มาถึง อย่างจาเรดสงสัยในอาการทีเ่ กิดขึน้ “หึห ึ ขอให้พวกแกโชคดี” จาเรดออกเดินตามขบวนนักโทษ เสียงโซ่กระทบกันดังเสียดหู เสียงบ่นพึมพ�ำใน ล�ำคอดังขึน้ เบาๆ “ไปนรกชัดๆ...ใครไปทีน่ นไม่ ั ่ เคยรอดกลับมาสักคน” ดวงตาสีเหล็กเหลือบมองร่างผอมกะหร่อง เรือนผมทีเ่ คยเป็ นสีน้� ำตาลสกปรก ยุง่ เหยิงเกาะกระเซิง บ่งบอกว่าไม่ได้ถกู น�้ำมานานแสนนาน “อยู่ทไ่ี หนก็ตายเหมือนกันละวะ ทนๆ ไปเหอะ เดีย๋ วอีกหน่ อยแกก็ได้ไปเฝ้า พระเจ้าแล้ว เหมือนกับคนอืน่ ๆ ได้ไปก่อนหน้านี้” เสียงตอบมาจากท้ายแถว เป็ นเหตุให้ นายทหารตรงหน้าจาเรดน�้ำตาไหลพราก “คิดถึงบ้านจังว่ะ อยูท่ น่ี ่ีมานาน มองเห็นแต่ปา่ กับปา่ วันๆ ต้องก้มหน้าท�ำงาน ไม่มพี กั ผ่อน ข้าวก็อดมือ้ กินมือ้ ตายไปเสียก็ดี ไม่อยากอยูแ่ ล้วโว้ยไอ้ทแ่ี บบนี้ ยิงกูให้ตาย เลยสิวะ ไอ้ยนุ่ ”
17
Yesterday Today Tomorrow ชายตรงหน้าอาละวาด ผูค้ มุ ต่างวิง่ เข้ามาหมายจับตัวไว้ จาเรดถูกชนจนล้ม จอบ ทีต่ ดิ มือหล่นลงดินแข็งๆ เชลยศึกผูน้ นั ้ ใช้ดา้ มจอบตีใบหน้าของผูค้ มุ จนเลือดอาบ เหล่าผู้ คุมเข้ามายึดแขนและขาเอาไว้ “จับมันไว้ น�ำมันออกจากกลุม่ ” เชลยศึกคนอื่นๆ จะกรูเข้าไปช่วยเพือ่ นแต่ถกู กันไว้ดว้ ยปื น เชลยศึกทีโ่ ชคร้าย ถูกผูค้ มุ ลากตัวออกห่างจากกลุม่ เพือ่ รุมท�ำร้าย มิไยทีล่ ำ� แขนไร้กำ� ลังจะยกปิดป้อง เท้าที่ ใส่คอมแบทหนักๆ ก็ตามกระทืบล�ำตัวและแขนขาจนเขียวช�้ำต้องส่งเสียงแหกปากร้องดัง ลัน่ จาเรดกลืนน�้ำลาย เขาลุกขึน้ มามองภาพทีเ่ กิดขึน้ ตรงหน้าราวกับมันเป็นภาพฝนั ผูค้ มุ บางคนชักดาบออกมา แทงเข้าไปทีท่ อ้ งของเชลยศึกผูเ้ คราะห์รา้ ย ร่างเชลยศึกสะดุง้ ใบหน้าเหยเก ดวงตาถลนออกนอกเบ้า คมดาบเสือกแทงลงอีกครัง้ ร่างนัน้ แน่นิ่งเมือ่ ดาบ ปลายปืนถูกแทงจนร่างพรุน นายทหารอเมริกนั มองภาพนัน้ แล้วอยากอาเจียนต่อความโหดเหีย้ มทีไ่ ด้เห็น เลือดไหลนองพืน้ แข็งๆ ซึมลงพืน้ กลายเป็ นสีเลือดหมู คล้ายกับซากสัตว์มากกว่าซากของ มนุษย์ เชลยศึกคนอืน่ ๆ ท�ำได้เพียงแค่หลับตาให้พน้ จากภาพตรงหน้าเท่านัน้ หลังจากร่าง ไร้วญ ิ ญาณถูกลากไปทิง้ ออกไป ผูค้ มุ ทีเ่ หลือก็ตวาดให้เหล่าเชลยศึกทีเ่ ฝ้ามองเหตุการณ์ เลวร้ายเดินต่อ จาเรดถูกฝูงชนกลืนไปด้วย เขาจ�ำต้องเดินต่อไป ภาพดวงตาเหลือกค้างยังคงติด สายตาไม่จางหายไปแม้แต่น้อย ความหิวก็เลือนไป จาเรดหยุดเดินก็ถกู สะกิดให้กา้ วเท้า ต่อ ชายหนุ่มไม่รสู้ กึ ตัวเลยว่าเดินมาถึงพืน้ ทีท่ ต่ี อ้ งท�ำงานได้อย่างไร ได้แต่เดินอย่างเหม่อ ลอยไปสบทบกับคนอืน่ ๆ แล้วท�ำงานคล้ายกับคนตายแล้ว ทางรถไฟทีก่ ำ� ลังก่อสร้างทอดตัวสงบอยูใ่ นผืนปา่ เสียงขวานจามไม้ดงั สะท้อน ทัวหุ ่ บเขา มันเป็นสิง่ จ�ำเป็นต้องใช้ในการสร้างทางรถไฟ จาเรดปรับพืน้ ทีโ่ ดยการถางหญ้า ออกให้หมด ฝา่ มือปริแตก ปวดแสบปวดร้อนแต่จำ� ต้องกัดฟนั ทน “ผูก้ องครับ มีเชลยศึกล้มปว่ ยลงคนหนึ่งครับ” เสียงร้องตะโกนบอกต่อเป็ นทอดๆ เปลสนามหามร่างผูป้ ว่ ยออกจากทางพุม่ ไม้ จาเรดมองเห็นทันพอดี ดวงหน้าตอบๆ ปากซีดขาว ตัวสันระริ ่ ก จาเรดรูท้ นั ทีวา่ เชลยศึก 5 คนนัน้ คงเป็ นไข้จบั สัน่ แล้ว โอกาสรอดตายมีน้อยทีเดียว 5 มาเลเลีย
18
เพียงริ้วหมอกสลาย ร่างของผูก้ องทีถ่ ูกเรียกปรากฏขึน้ ใบหน้าฉายความยุ่งยากใจ เพราะเข้ามาดู อาการของเชลยศึกอยูช่ วครู ั่ ่ “เอามันกลับฐาน” ร้อยเอกหนุ่มสัง่ จะรูไ้ หมว่าพวกพ้องของตัวเองได้ทำ� ระย�ำอะไรเอาไว้บา้ ง หรือว่าไม่ได้ใส่ใจเลย ร้อยเอกคัทสึนาริเดินไปทัวบริ ่ เวณสร้างทางรถไฟ สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่ารูส้ กึ อย่างไร สักพักก็สะพายปื นเดินหายไปยังหลังต้นไม้ใหญ่ซ่งึ เป็ นร่มเงาให้แก่เชลยศึกที่ ท�ำงานในละแวกนัน้ จาเรดก้มหน้าก้มตาท�ำงานของตัวเองต่อ แต่ยงั คอยแอบมองดวงหน้าซึง่ ก้มอยู่ เหนือแผนที่ เซกิยะนังคู ่ ก่ บั วิศวกรมองตามมือทีช่ ไ้ี ปทางช่องเขาสกัดเป็นอุโมงค์ให้วางราง รถไฟ แสงอาทิตย์ฉายตรงหัวบ่งบอกว่าเป็นเวลาเทีย่ งวัน นักโทษทุกคนยังไม่หยุดพัก ต่าง เร่งมือท�ำงานให้เสร็จ จาเรดรูต้ วั ตลอดเวลาว่าร้อยเอกหนุ่ มเดินไปทัวแต่ ่ ไม่ได้เฉียดใกล้ สถานทีท่ เ่ี ขาท�ำงานเลยสักนิด “ต้องใช้กำ� ลังคนมากเท่าไรถึงจะเจาะช่องเขานี้เสร็จ” เซกิยะถามวิศวกรเชือ้ ชาติ เดียวกัน “ก็มากทีเดียว เรามีเวลาไม่มากแล้ว พวกทหารฝา่ ยสัมพันธมิตรเริม่ บุกประชิด แล้ว ทางกองทัพจึงอยากสร้างให้เสร็จโดยเร็ว เกณฑ์คนมามากเท่าไรก็ยงิ่ ดี” สีหน้าของร้อยเอกหนุ่มล�ำบากใจ กล่าวว่า “เชลยศึกทีเ่ รากวาดต้อนมา บ้างก็ลม้ ปว่ ยตาย เกรงว่าไม่อาจท�ำเสร็จตามทีก่ องทัพต้องการ” วิศวกรท�ำหน้าอ่อนใจ “เราถูกกดดันให้สร้างเสร็จให้ทนั ภายในสิบเดือน ผูก้ องคง เข้าใจนะว่าหากสร้างไม่ทนั จะเกิดอะไรขึน้ ” เซกิยะเข้าใจ เพราะหากสร้างไม่ทนั หมายถึงความแพ้พา่ ยของกองทัพญีป่ นุ่ ต้อง เร่งมือท�ำให้เสร็จ แม้วา่ จะต้องบังคับมนุษย์ดจุ เครือ่ งจักรก็ตาม
19
Chapter 2
ค�ำสังที ่ ร่ บั มาท�ำให้เซกิยะหนักใจยิง่ นัก ชายหนุ่มมองช่องเขาทีใ่ ช้แรงงานเชลย ศึกขุดเจาะ ไม่รอู้ กี กีป่ ีกเ่ี ดือนจึงแล้วเสร็จ นายทหารญีป่ นุ่ เดินตรวจพืน้ ทีอ่ ่นื ๆ ผูค้ มุ วิง่ มา รายงานอาการปว่ ยของเชลยศึก “ผูก้ องครับ อาการของคนปว่ ยย�่ำแย่มาก จะให้ทำ� อย่างไรดีครับ” เซกิยะเท้าเอว สีหน้ามีแววหนักใจ...แล้วจะให้เขาท�ำอย่างไรดีละ่ นอกจากส่งให้ เชลยศึกผูน้ นั ้ ไปตาย เมือ่ ใช้งานไม่ได้มนั ก็ไร้ประโยชน์ ก�ำลังเป็นสิง่ ส�ำคัญทีจ่ ะท�ำให้งานการ สร้างทางรถไฟด�ำเนินต่อไปได้ “เดีย๋ วฉันจะกลับไปดูเอง” ผูก้ องปีศาจตามผูค้ มุ ไปยังค่ายพัก จาเรดเงยหน้ามองร่างทีเ่ ดินหายลับไปในพุม่ ไม้ มือหยุดท�ำงาน เสียงตะคอกปลุกสติให้ชายหนุ่มลงมือต่อ เขาก้มหน้าก้มตาท�ำงานไป เรือ่ ยๆ ทัง้ เหนื่อยทัง้ หิวโหย เซกิยะมองผูป้ ว่ ยทีน่ อนทรมานในแค้มป์ ไข้จบั สันจู ่ โ่ จมจนร่างกายคนปว่ ยสันเทิ ่ ม้ “จะจัดการอย่างไรครับ” ผูค้ มุ ถามความคิดเห็น ร้อยเอกคัทสึนาริละสายตาจากร่างของเชลยศึก “แล้วแต่แกจะคิด” เมือ่ สิน้ ค�ำเซกิยะผูค้ ุมผูน้ นั ้ หยิบปื นออกมา สายตาของเชลยศึกผูน้ ่าเวทนามอง อย่างหวาดกลัวแล้วก็ปลง เซกิยะมองสายตานัน่ มองความเจ็บปวดในดวงตาทุกข์ทรมาน ค�ำพูดนายทหารชาวอเมริกนั ผุดขึน้ ในห้วงค�ำนึง “เดีย๋ ว...เอามันไปรักษาเท่าทีจ่ ะท�ำได้ ใครถามอะไรหรือมีปญั หาให้มาถามฉัน” เซกิยะสัง่ ผูค้ มุ ผูน้ นั ้ มองอย่างแปลกใจ
20
เพียงริ้วหมอกสลาย “ผมน�ำรายงานเหตุการณ์ประจ�ำวันมาส่งครับ” ผูค้ มุ อีกคนวิง่ มาหา ยืน่ รายงาน ให้แก่เซกิยะ ชายหนุ่มรับมาดูแล้วขมวดคิว้ “นักโทษขัดขืนอีกแล้วรึ” เซกิยะถามเสียงเบา เมือ่ ผูค้ มุ อธิบายสาเหตุของการฆ่า เซกิยะจึงยักไหล่ วางเอกสารนัน้ ลงบนโต๊ะ “ผูก้ องมีอะไรจะสังเพิ ่ ม่ เติมไหมครับ” ผูก้ องส่ายหน้าก่อนจะไล่ให้ไปปฏิบตั หิ น้าทีต่ ่อ ส่วนตัวของเซกิยะเองก็กลับไป คุมการก่อสร้างทีช่ อ่ งเขาขาดต่อด้วยท่าทีเหม่อลอยนิดๆ ระหว่างยืนอยูท่ า่ มกลางเชลยศึกทีท่ ำ� งานอยูร่ ายรอบกาย สายตาของเซกิยะเห็น จาเรดนังปาดเหงื ่ อ่ พูดคุยกับเพือ่ นร่วมงานอย่างแผ่วเบา เซกิยะจึงเดินเข้าไปใกล้ ส่งผล ให้นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั พร้อมกับมิตรใหม่มองอย่างระแวดระวัง “มีอะไรหรือขอรับท่าน” เพือ่ นนักโทษทีอ่ ยูม่ านานเอ่ยถามอย่างประจบประแจง ด้วยภาษาญีป่ นุ่ เพราะอยูม่ านานจึงรูด้ วี า่ นิสยั ใครเป็ นเช่นไร “ไม่มอี ะไร” ขณะตอบสายตาก็มองตรงมาทีจ่ าเรดด้วยรูว้ ่าเซกิยะคงมีเรื่องบาง อย่างจะพูด ชายหนุ่มจึงลุกขึน้ ไปยังกองหินระเกะระกะ “ดูเหมือนคุณจะมีปญั หากับผมมากจริงๆ” จาเรดเอ่ยอย่างไม่กลัวเกรง สรรพนาม ทีเ่ รียกก็เปลีย่ นไป เซกิยะมองเขาดวงตามีแววเฉียบเย็นไม่เคยเปลีย่ น “ไม่กลัวว่าจะถูกลงโทษรึ” จาเรดหัวเราะในล�ำคอ เสียงห้าวเหมือนจะประกาศว่าถ้าโดนลงโทษก็จะดีไม่น้อย “เป็ นไงบ้าง” เซกิยะเอ่ยถามลอยๆ นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั แค่นยิม้ พูดอย่างไม่ยห่ี ระ “ก็ยงั ไม่ตาย...จะยังอยูด่ ู โลกนี้นานๆ แล้วก็จมอยูก่ บั ความทรมานทีไ่ ร้จดุ สิน้ สุดเหมือนเดิม” เซกิยะรูส้ กึ ขัดเคืองอยูห่ รอก แต่จำ� ต้องข่มอารมณ์เอาไว้เพราะอยากรูว้ า่ เชลยศึก จะปากกล้าได้แค่ไหน “แล้วคุณมีความสุขไหมละทีไ่ ด้ฆา่ คน” นายทหารอเมริกนั ถามเอือ่ ยๆ เซกิยะนิ่งเงียบกับค�ำถามซึง่ เขาไม่คาดคิดว่าชายผูน้ ้ีจะเอ่ยขึน้ มา “Humanity…” จาเรดเอ่ยพึมพ�ำในล�ำคอ
21
Yesterday Today Tomorrow
สินะ”
เซกิยะท�ำหน้าแปลกใจ “ส�ำหรับเรื่องไร้มนุ ษยธรรมทีน่ ่ีคงจะเห็นเป็ นเรื่องปกติ
ผูก้ องหนุ่มยืนฟงั ในใจนึกถึงรายงานทีไ่ ด้รบั เมือ่ สักครู่ “พูดถึงมนุษยธรรมกับที่ นี่ไม่ได้หรอก มัน...ไร้ประโยชน์” เซกิยะตอบกลับ รอยยิม้ หยัน เผยออก “จริงสินะ...ส�ำหรับทีน่ ่ี ความโหดร้ายมันคงกลายเป็ นเรือ่ งปกติไปแล้ว” ภาพของเชลยศึกทีถ่ กู ยิงตายยังติดตา แม้จะรูด้ วี า่ มันเป็ นกฎเหล็กส�ำหรับโลกที่ ผูแ้ ข็งแกร่งด�ำรงอยูแ่ ล้วผูท้ อ่ี อ่ นแอกว่าต้องตายจาก มันก็ยงั ขืน่ ขมอยูด่ ี “คิดอยากเป็ นพระเจ้ารึ ถึงได้พดู แบบนี้” สายตาของจาเรดทอดมองไปยังเพือ่ นเชลยศึกทีท่ ำ� งานอย่างเหน็ดเหนื่อย “แกคิดจะเปลีย่ นอะไร ในเมือ่ สุดท้ายชีวติ แกต้องนอนอยูใ่ นหลุมอยูด่ ”ี ร้อยเอก แห่งแดนอาทิตย์อุทยั ว่า หลุ ม ศพที่ต งั ้ อยู่ใ นค่า ย...เป็ น สถานที่สุด ท้า ยที่เ หล่า นัก โทษจะได้เ ข้า ไปอยู่ เซกิยะมองเห็นมัน...อยูก่ บั ความทรงจ�ำอันเลวร้าย นับตัง้ แต่ยา่ งเท้าเข้าสูส่ งคราม ก่อนจะ ถูกกองทัพสังให้ ่ มาเป็ นผูค้ มุ การสร้างเส้นทางรถไฟไปพม่า เขาชาชินกับการฆ่าฟนั กลิน่ คาวเลือด และความหวาดผวาปนความชิงชังและความทุกข์ทรมานของเชลยศึกนับพัน ชายหนุ่มไม่สนใจกับการตายของเชลยศึก สนเพียงแต่การสร้างทางรถไฟ สร้างเสร็จแล้ว ภาระอันหนักอึง้ จะได้สน้ิ สุดเสียที “ผมไม่คดิ ว่าจะเป็ นพระเจ้า ไม่คดิ ว่าตัวเองจะมาตายทีน่ ่ี ผมจะอยู.่ ..อยูเ่ พือ่ ช่วย เหลือเพือ่ นๆ ทีร่ ว่ มชะตาชีวติ เดียวกัน” ค�ำพูดของจาเรดหนักแน่นมันคงท� ่ ำให้เซกิยะรูส้ กึ ขัดเคืองใจยิง่ นัก นายทหารหนุ่ม ชาวอเมริกนั ท�ำงานของตัวเองต่อโดยไม่ได้สนใจกับคนทีย่ นื ค�ำ้ หัวตัวเอง “แกดูแตกต่างจากคนอืน่ ๆ นะ” เซกิยะกอดอก เอ่ยกับใบหน้าสกปรก เสือ้ ผ้าเก่า มอ จาเรดไม่ตอบอะไรเพราะเขาไม่จำ� เป็ นต้องพูดคุยกับฝา่ ยศัตรูอยูแ่ ล้ว “ดี...ดี! เดีย๋ วเราจะได้เห็นดีกนั ” ร้อยเอกหนุ่ มหันไปตะโกนดังก้องเป็ นภาษาญี่ปุ่นกับผูค้ ุม ชี้มอื มาทางจาเรด ผูค้ ุมอีกคนท�ำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ ค�ำสัง่ แต่กไ็ ม่ได้เอ่ยถามอะไร ได้แต่ ถ่ายทอดค�ำสังไป ่ เสียงร้องบอกให้หยุดมือ จาเรดมองรอยยิม้ แสยะ ดวงตากร้าวแกร่งแฝง ความเย็นชา
22
เพียงริ้วหมอกสลาย “พวกแกท�ำงานล่าช้า แกต้องโดนลงโทษ แกด้วย ลุกขึน้ ” กลุม่ เชลยศึกต่างเหลียวมองหน้ากันลอกแลก จาเรดนิ่งอึง้ “แกไม่มที างจะท�ำอะไรได้...ไม่มที างเลย” จาเรดถูกผลักให้ไปรวมกลุม่ สายตาสีเหล็กมองต้นไม้สงู ทีท่ หารชาวญีป่ ุน่ นัน้ น�ำ ร่างของเชลยศึกผูกเข้ากับลวด ร่างผอมห้อยต่องแต่ง สีหน้าเจ็บปวด ทุกๆ คนต่างถูกจับ มัด ทนอยูก่ บั ความทรมานทีไ่ ด้รบั จาเรดหูออ้ื ตาลาย เขารูว้ ่าทีท่ หารชาวญีป่ ุน่ ผูน้ ้ีลงโทษเขาเพราะอะไร มันเป็ น เพราะเขาเอง ชายคนนี้อยากให้เขารูส้ กึ ผิดในใจกับค�ำพูดและความคิดต่อต้าน จาเรดโกรธ และหัวเสีย เขาได้แต่นิ่ง ไม่อาจท�ำอะไรไปมากกว่านัน้ ชายหนุ่มมองเห็นรอยยิม้ ทีบ่ ง่ บอก ว่าไม่มที างทีจ่ ะเอาชนะได้ ใจของนายทหารชาวอเมริกนั ได้แต่ขนุ่ เคือง ร่างผูโ้ ชคร้ายห้อยต่องแต่งลงจากต้นไม้ ลวดหนามผูกมัดบาดเนื้อ เสียงร้องระงม เพราะแขนราวกับจะดึงฉีกขาดออกจากบ่า สุดท้ายก็มาถึงชะตากรรมของจาเรด ชายหนุ่ม ถูกดึงร่างขึน้ แขวน เจ็บ! ดวงตาเย็นชาเฝ้ามองฟนั ทีข่ บเป็ นสัน ข่มเสียงร้องทีไ่ ม่มวี นั ได้ยนิ จาเรดก้มหน้า เล็กน้อยเพือ่ ลดแรงดึง เส้นลวดบาดลึกเข้าเนื้อสุดท้ายชายหนุ่มก็รอ้ งลัน่ เสียงของนักโทษดังโหยหวนไปทัวป ่ า่ เซกิยะหมดความอดทน ก่อนจะสังให้ ่ ผคู้ มุ ปลดนักโทษทัง้ หมดลง จาเรดเห็นแววตาดูถกู ดูแคลน ชายหนุ่มกุมข้อแขนทีเ่ หวะหวะเอา ไว้ เลือดไหลทะลักปนกับคราบสกปรก นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั ฉีกชายกางเกงขึน้ มา มัดรอบแขนโดยมีสายตาของร้อยเอกคัทสึนาริเฝ้ามองดูอยูห่ า่ งๆ “บอกพวกมันให้กลับไปท�ำงานตามเดิม คราวนี้ขอให้เร่งมือหน่อย” เซกิยะสังกั ่ บผูค้ ุมทัง้ หมด เหล่านักโทษต่างเดินตัวสัน่ ข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ก้มหน้าก้มตาท�ำงานต่อทัง้ ทีแ่ ขนยังมีเลือดไหล จาเรดลุกขึน้ ครัง้ นี้เขาแพ้โดยสิน้ เชิง ใบหน้าเรียบเฉยผ่านผูก้ องปีศาจ ดวงตาด�ำ สนิทปรายมองแผ่นหลังแกร่ง ดวงตาสีเหล็กทอความขุน่ แค้น “ครัง้ นี้คณ ุ ชนะ” จาเรดกระซิบให้ได้ยนิ เพียงสองคน “แต่ครัง้ ต่อไป...ผมจะเอาคืน บ้าง” ร้อยเอกคัทสึนาริกอดอก การ ‘เอาคืน’ นัน้ มันคืออะไร เขาก็จะคอยดู จาเรดเหมือน
23
Yesterday Today Tomorrow กับเหรียญอีกด้านของเขา เซกิยะหวันและกลั ่ ว เขาไม่อาจมองด้านอีกด้านได้ เซกิยะกลับมายังค่ายพัก วันทัง้ วันได้แต่เดินคุมงาน พร้อมกับลงโทษเชลยศึกที่ ท�ำงานล่าช้า ร่างเล็กก้าวเข้ามาภายในอาคารไม้มงุ ด้วยหญ้าแฝกซึง่ เป็ นทีพ่ กั เซกิยะเห็น ลูกมะพร้าวสองลูกวางไว้บนโต๊ะไม้เก่าๆ “ได้มาจากไหน” เซกิยะเอ่ยถามผูค้ มุ ทีเ่ ฝ้าประตูคา่ ยด้วยความแปลกใจ “แถวปา่ นี่แหละครับ มีชาวบ้านเอามาให้” ผูค้ มุ ตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก “ไม่ใช่วา่ พวกแกไปขโมยมานะ” ผูก้ องหนุ่มคาดคัน้ ผูค้ มุ หน้าเผือด “มะ...ไม่ใช่นะครับ ชาวบ้านทีอ่ ยูแ่ ถวๆ ค่ายน�ำมาให้จริงๆ พวก ผมกะว่าจะเอาไปกิน แล้วนึกถึงผูก้ องได้จงึ เอามาฝาก” ผูก้ องหนุ่มพยักหน้า ไม่อยากคาดคัน้ ให้มากความ มองลูกมะพร้าวสองลูกกลิง้ อยูบ่ นโต๊ะ ชายหนุ่มไม่นึกอยากเท่าไรนัก จึงส่งให้แก่ลกู น้อง “เอาไปแบ่งกันกิน ฉันจะพักผ่อน” เซกิยะปิดประตู ลูกน้องมองผลมะพร้าวในมืออย่างดีใจ เอาไปแจกจ่ายเพือ่ นๆ ส่วนผูก้ องคัทสึนาริจดุ ตะเกียง ส่งให้แสงวอมแวมสาดห้องสว่างไสว แล้วเปิดบานหน้าต่าง รับลมเย็น คบไฟส่องแสงลอดออกมาตามสุมทุมพุม่ ไม้ ผ่านไปอีกวัน เซกิยะนังลงบนเตี ่ ยงทีม่ ผี า้ ปูสขี าวกระด�ำกระด่างรองพืน้ กระดาน แข็งๆ กว่าจะสิน้ สุด หลังจากนัน้ จะเป็ นอย่างไรบ้าง นึกถึงชัยชนะอันเกรียงไกรทีป่ ระเทศ ชาติจะได้รบั เขาคงยินดีดว้ ยไม่น้อย แต่พอนึกถึงทางรถไฟทีต่ อ้ งสร้างให้เสร็จภายในระยะ เวลาสัน้ ๆ แล้วใจหาย ส่วนหนึ่งเขาต้องรับผิดชอบ ร้อยเอกหนุ่มกุมขมับ นึกปวดหัวกับ ความรูส้ กึ บางอย่างทีร่ บกวนจิตใจ ภาพทรมานเชลยศึก ภาพเชลยศึกล้มปว่ ยด้วยพิษไข้จบั สัน่ คนทีน่ ่ าจะชินแล้ว กลับรูส้ กึ ว่าโดนมันตามหลอกหลอนทุกครัง้ ล้มตัวนอนทัง้ ชุดเครือ่ งแบบ ไม่อยากหลับตา ลงเพราะกลัวฝนั ร้าย เซกิยะลุกขึน้ พยายามท�ำใจให้สงบและไม่ยอมให้ความอ่อนแอเข้า ครอบง�ำ Humanity มนุษยธรรม...ค�ำๆ นี้กนิ ลึกในจิตใจ นึกถึงทีไรต้องมองเห็นใบหน้าแกร่งกับดวงตา
24
เพียงริ้วหมอกสลาย สีเหล็กร�่ำไป ใจไม่สงบเพราะค�ำพูดเดียว ลุกขึน้ มองหน้าต่าง แสงคบไฟวอมแวมคล้ายกับ ดวงวิญญาณของผูต้ าย แรงลมปะทะดวงหน้า สายลมเย็นชืน่ ใจบรรเทาความมัวหมองที่ เข้าเกาะกุม ดูทา่ ว่าค�่ำคืนนี้เขาจะหลับไม่สนิทเสียแล้ว จึงเดินออกจากห้อง ยามรักษาการณ์ ยืนเฝ้าเป็ นหุน่ อยูบ่ นหอคอย เสียงกระซิบดังแว่วตามสายลม พอมองเห็นโรงนอนของพวกเชลยศึกจึงเข้าไปตรวจ เชลยศึกทีก่ วาดต้อนมาจาก ทัวสารทิ ่ ศต่างนอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่มแี ม้ผา้ ห่มคลุมกาย สายตาของเซกิยะเฝ้า สอดส่ายหาดวงตาสีเหล็กอย่างไม่รตู้ วั ผูค้ มุ ทีเ่ ป็ นเวรยามเห็นร่างของผูก้ องคัทสึนาริจงึ ลุก ขึน้ เข้ามาถามถึงความประสงค์ “ผูก้ องมีอะไรหรือเปล่าครับ” เซกิยะยิม้ นิดๆ ก่อนบอกปฏิเสธ “เปล่าหรอก แค่มา ดูตรวจความเรียบร้อยเท่านัน้ ” ผูค้ มุ คนนัน้ จึงเป็นฝา่ ยน�ำผูก้ องตรวจดูจำ� นวนของเชลยศึก “พวกทีล่ ม้ ปว่ ยล่ะ เป็น ไงบ้าง” พูดพลางหันไปมองผูค้ มุ ระหว่างเดินตรวจร่างทีน่ อนหลับระเกะระกะ “บ้างก็ตาย บ้างอาการทุเลาแล้วครับ” เซกิยะเอามือไพล่หลังพยักหน้า “อืม แล้วคนปว่ ยทีอ่ ยูไ่ ซต์งานวางหมอนรถไฟ เมือ่ คราวก่อนล่ะ เป็ นอย่างไรแล้ว” ผูค้ มุ ท�ำท่านึกก่อนจะเข้าใจ “อ้อ มิเชลน่ะหรือครับ แรกๆ ก็ทำ� ท่าว่าจะหาย แต่ ตอนนี้ไปดีแล้วครับ” ใบหน้าของเซกิยะหนักอกหนักใจ “อืม แล้วทีเ่ หลือใช้งานได้มกี ร่ี าย” “ก็ประมาณสิบคนครับ จากสิบสามคนทีล่ ม้ ปว่ ย” ผูก้ องกอดอก หรีต่ า “ก็ยงั ดี หายเมือ่ ไรก็สงให้ ั ่ ไปท�ำงานล่ะ ฉันมีเรือ่ งแค่น้ีแหละ” หลังจากเดินทัวแต่ ่ ไม่เจอกับร่างของนายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั จาเรดหลับไม่ลงเลย ชายหนุ่มตบยุงหลายได้หลายตัวแล้ว พลิกกายไปมาหลาย รอบ ดวงตาทอดมองแขนทีเ่ ป็ นแผลรอยลวดบาด มันเจ็บแปลบๆ เมือ่ สะบัดข้อแขนหรือ ออกแรงหนักๆ ท้องยังร้องโครกคราก หากไม่ได้กนิ อะไรทีม่ ปี ระโยชน์มากกว่านี้ละก็ เขา คงล้มปว่ ยและก็ตายอย่างแน่นอน นายทหารหนุ่มกะพริบตาท่ามกลางคนรอบข้างทีห่ ลับ สนิท จิตใจเขากลับหนักอึง้
25
Yesterday Today Tomorrow เขายังลืมไม่ลง ความเจ็บปวด การดูถกู มันค่อยๆ กัดกินหัวใจ จาเรดทุกข์ เพราะ ความรูส้ กึ สุดท้ายทีเ่ หลือไว้คอื ความเกลียดชังจนไม่อาจแก้ไข
26
Chapter 3
รุง่ เช้า เสียงเคาะเกราะเป็ นสัญญาณปลุกให้ทกุ คนตืน่ ขึน้ จาเรดลุกจากเตียงด้วย ท่าทีอดิ โรย เขาได้ยนิ ข่าวซุบซิบว่ามิเชลตายแล้ว โดยร่างคนปว่ ยทีใ่ กล้สน้ิ ใจหรือดูทา่ ทาง ั วแต่บญ จะไปไม่รอดจะไปเก็บไว้ในโรงเก็บศพ ศพจะถูกเผาหรือไม่กฝ็ งแล้ ุ กรรม นายทหาร หนุ่มอเมริกนั ฟงั แล้วใจหายยิง่ เพือ่ นทีเ่ คยเห็นหน้าค่าตาล้มตายไปทีละราย ทีละราย เหล่าเชลยศึกต่างยืนเรียงแถวเพือ่ ตรวจพล จาเรดดูเหมือนว่าจะคุน้ กับวิธกี ารที่ ่ พวกญีป่ นุ ใช้ เสียงตรวจนับพลดังก้อง จาเรดจับจ้องเซกิยะทีเ่ ดินตรวจพล เชลยศึกทุกคน ต่างเชือ่ ฟงั สงบก่อนผูค้ มุ จะประกาศงานให้ฟงั “วันนี้พวกแกต้องวางหมอนรถไฟทีค่ า้ งไว้ให้เสร็จ ถ้าท�ำเสร็จไว พวกแกก็จะได้ พัก” เสียงพึมพ�ำดังรอบๆ กาย ทุกๆ คนต่างมองหน้ากันและคิดถึงวันทีจ่ ะได้นอน เอกเขนกพูดคุยเล่นหัว “แต่ถา้ ท�ำงานช้าละก็ แกต้องถูกลงโทษ” กล่าวจบ เสียงสังเลิ ่ กแถวก็ดงั ขึน้ ทุก คนต่างเรียงแถวรับประทานอาหารก่อนไปท�ำงาน เสียงพูดคุยทางด้านหลังท�ำให้จาเรดหัน มอง “โชคดีทพ่ี วกเราไม่ได้ไปขุดไอ้ทน่ี รกนันอี ่ ก” เสียงขูดชามสังกะสีกน้ ลึกตักข้าวทีไ่ ด้รบั เพียงกระหยิบมือเข้าปาก จาเรดมองร่าง ผอมกะหร่องของทัง้ คู่ “เออ...มันก็ด.ี ..ไม่ตอ้ งทนล�ำบากตรากตร�ำขุดหินใหญ่ๆ” อีกคนตอบ มองชาม ข้าวว่างเปล่าของตัวเองก่อนเหลือบมองเพือ่ น
27
Yesterday Today Tomorrow “ฉันไม่แบ่งแกแน่” สีหน้าของชายผูน้ นั ้ รับรูอ้ ยูแ่ ล้ว แต่ยงั คงมองตาละห้อยจนจาเรดเห็นแล้วรูส้ กึ แย่ เขามองชามข้าวทีย่ งั ไม่พร่องสักนิดของตัวเองก่อนเอ่ยเรียก “เพือ่ น...จะเอาหน่อยไหม ฉันชักไม่อยากว่ะ” ทันทีทเ่ี อ่ยเรียก ชายผูน้ นั ้ เงยหน้าขึน้ ดวงตาไต่ถามว่าจาเรดพูดจริงหรือ “เฮ้...พูดเล่นรึเปล่า” แม้ปากจะเอ่ยแบบนัน้ มือก็ยน่ื ออกไป จาเรดตักข้าวต้มเหลวๆ ใส่จานของอีก ฝา่ ยจนหมด “ท�ำแบบนี้นายจะแย่เอาน่า กว่าจะได้กนิ ข้าวก็วนั พรุง่ นี้” นายทหารหนุ่มอเมริกนั มองท้องฟ้า “ฉันไม่เป็ นไรหรอก” ค�ำตอบนัน้ ท�ำให้สองหนุ่มมองหน้ากัน “นายชือ่ อะไรล่ะ ส่วนมากคนในค่ายนี้มาจากหน่วยเดียวกันทัง้ นัน้ ฉันอีรคิ นัน่ พอล มาจากกองทัพของเนเธอร์แลนด์” จาเรดจับมือกับทัง้ สอง “ยินดีทไ่ี ด้รจู้ กั จาเรด คอนราท เป็นนักรบของทัพอเมริกนั มาจากกองร้อยฟ็ อกซ์ 303 ทีถ่ กู ส่งมาช่วยรบในสิงคโปร์” อีรคิ พยักหน้าเข้าใจเพราะน้อยนักทีท่ หารอเมริกนั จะเข้ามาร่วมรบในภูมภิ าค เอเชียนอกจากส่งมาช่วยสนับสนุนพันธมิตร “เพิง่ มาทีน่ ่ีใช่ไหม” พอลกล่าวขึน้ นายทหารหนุ่มพยักหน้า “ใช่...รูไ้ ด้ไงล่ะ” พอลหัวเราะก่อนจะบอก “ก็หนึ่ง...นายยังไม่ผอมกะหร่อง ยังดูมเี รีย่ วมีแรง สอง... น้อยนักทีใ่ ครจะท�ำแบบเมือ่ ครูก่ บั คนอืน่ ” รอยยิม้ ของนายทหารหนุ่ มชาวอเมริกนั ผุดขึน้ “จะท�ำไม่ทำ� ก็ไม่เห็นแปลก เรา เป็ นเพือ่ น...ก็ตอ้ งช่วยๆ กัน” จาเรดว่า อีรคิ และพอลมองหน้ากันอย่างแปลกใจในท่าทีของทหารอเมริกนั คนนี้ “มาจากเนเธอร์แลนด์ใช่ไหม หวังว่าคงเคยพบมาร์ตนิ นะ” ชายหนุ่มถามถึงเพือ่ น ทีไ่ ด้พบเป็ นคนแรก อีรคิ และพอลยักไหล่ สันหั ่ วบ่งบอกว่าไม่รจู้ กั “ถึงเราจะอยูก่ องพันเดียวกัน ก็ใช่ว่าจะรูจ้ กั กันหมด มาร์ตนิ ทีน่ ายพูดถึงคงเป็ น เชลยศึกทีส่ ง่ มาใหม่พร้อมกันสินะ”
28
เพียงริ้วหมอกสลาย จาเรดพยักหน้า “ใช่...แต่ตอนนี้ผมไม่รวู้ า่ เขาเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง นับตัง้ แต่ ลงจากรถไฟก็แยกย้าย ผมพยายามตามหาแต่ไม่พบเสียที” “น่าเห็นใจนะทีต่ อ้ งจากเพือ่ นไป...ทีน่ ่มี หี ลายค่าย จะถูกส่งไปค่ายไหนก็ไม่รู้ หรือ อีกที...เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้” มองไปทางโรงเก็บศพและทีฝ่ งั ศพ ความสยดสยองแผ่ซ่านตามขุมขน ดวงตาสี เหล็กเหลือบมองไม้กางเขนทีป่ กั อยูบ่ นหลุมอยูไ่ ม่หา่ งไกลจากโรงคนตายเท่าไรนัก “เหมือนกับใบไม้ทป่ี ลิดปลิวร่วงหล่นอย่างง่ายดาย” เสียงพึมพ�ำเอ่ยอย่างเจ็บปวด อีรคิ เอือ้ มมือมาตบบ่า “ชินเสียเถอะ ภาพพวกนี้เราพบเจอเป็ นประจ�ำอยูแ่ ล้ว เพียงแค่ไม่รวู้ า่ เมือ่ ไร เรา จะเป็ นหนึ่งในนัน้ เท่านัน้ เอง” ความขืน่ ขมเกาะกุมจิตใจ มองไปทางบ้านพักของผูค้ มุ ระดับสูง เห็นภาพร้อยเอก คัทสึนาริยนื คุยอยูก่ บั นายทหารระดับชัน้ ผูพ้ นั อย่างเคร่งเครียด “ส่วนมากพวกเชลยศึกตายเพราะอะไร” จาเรดถาม เขามองเจ้าของเสีย้ วหน้าเย็น ชา หยิง่ ทระนงโค้งกายค�ำนับนายทหารระดับชัน้ ผูพ้ นั ทีเ่ ป็ นผูบ้ ญ ั ชาการค่ายกักกันเชลย ศึกแห่งนี้ “หึห ึ เห็นงานทีห่ นักหนาสาหัสเกินกว่าคนท�ำได้ไหมล่ะ เห็นอาหารนี่หรือเปล่า แล้วยังการรักษาอีก ขืนใครล้มปว่ ย ก็มแี ต่ตายกับตาย กฎลงโทษก็ไร้มนุษยธรรมสิน้ ดี มี แต่ความโหดเหีย้ ม ไอ้ทหารยุน่ มันบ้าเลือด รูจ้ กั บูชโิ ดไหม” จาเรดส่ายหน้า อีรคิ จึงอธิบายให้ฟงั “มันเป็ นวิธที างแห่งนักรบทีไ่ อ้คนพวกนี้ยดึ ถือกัน เป็ นหลักแห่งซามูไรทีต่ อ้ งถือ เกียรติ ถือว่าตนนัน้ มีศกั ดิศรี ์ ไม่อาจให้ใครมาดูถกู และพวกนี้รกั เกียรติ อุทศิ ตนต่อองค์ จักรพรรดิสงู สุด” จาเรดนึกถึงวันทีพ่ วกทหารญีป่ ุน่ พาเขาประกอบพิธอี ะไรสักอย่าง ชายหนุ่มได้ แต่ทำ� ตามอย่างงกๆ เงิน่ ๆ มันคงเป็ นสิง่ ทีอ่ รี คิ ก�ำลังอธิบายอยูเ่ ป็ นแน่ “เมือ่ ผิดพลาดหรือเสือ่ มเกียรติ ก็จะกระท�ำการควานท้องตัวเอง ซึง่ เรียกว่าฮาราคี รีหรือเซ็ปปุกุ ชาวญีป่ นุ่ นัน้ รักชาติ เด็ดเดีย่ ว รักเกียรติยศยิง่ กว่าชีวติ ของตนเสียอีก” ค�ำพูดของอีรคิ นัน้ ท�ำให้จาเรคนึกถึงวันทีเ่ ขาเกือบต้องตายด้วย ‘ฮาราคีรหี รือเซ็ป ปุกุ’ เสียแล้ว
29
Yesterday Today Tomorrow
สิ”
“ท�ำไมดูนายรูเ้ กีย่ วกับพวกญีป่ ุน่ ดีจงั ” อีรคิ ยิม้ กว้างก่อนจะเสริม “ครัง้ หนึ่งเคยมีผคู้ มุ ทีเ่ ป็ นล่ามอยูใ่ นค่ายนี้เล่าให้ฟงั น่ะ
ดวงตาผิดกับรอยยิม้ ...มันมีความเศร้าเคลือบแฝง จาเรดคิดจะถามต่อทว่าหยุด ไว้เสียดีกว่า “ผูค้ มุ คนนัน้ เขาปว่ ยตายเสียแล้ว เขาใจดีกบั พวกเราทีเ่ ป็ นเชลยศึกมาก ใจดีผดิ กับนรกนี่นกั ” สายตาโกรธเคืองชิงชังมองไปยังผูค้ มุ ทีเ่ ฝ้าตามประตูคา่ ยและหอสังเกตการณ์สงู ลิว่ นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั ได้แต่รบั ฟงั เงียบๆ กับค�ำกล่าวนัน้ จาเรดนึกภาพไม่ออก ว่าผูค้ มุ แห่งแดนอาทิตย์อุทยั ที่ ‘ใจดี’ นัน้ เป็ นเช่นไร อีรคิ ระบายอารมณ์เสร็จก็เงียบไป “อย่างน้อยๆ เขาก็ชว่ ยเหลือเรายามเจ็บปว่ ยล่ะ ถึงมันจะเป็ นการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ก็เหอะ” พอลกล่าวเสริมเมือ่ อีรคิ เงียบ “แล้วผูค้ มุ คนอืน่ ไม่วา่ อะไรรึทเ่ี ห็นเขาท�ำแบบนัน้ ” พอลทอดถอนใจเล็กน้อย สายตามองไปทางทีฝ่ งั ศพก่อนจะกล่าวอย่างเศร้าๆ “ก็ถา้ มีคนเห็นนะ...เคยมีครัง้ หนึ่งทีอ่ รี คิ ปว่ ย พวกทหารยุน่ มันเอาอีรคิ ไปไว้ในโรง เก็บศพเพราะคิดว่าอีรคิ คงไม่รอด แต่ว่ายูกซิ งั นันกลั ่ บพาเขาออกมาให้พวกเราดูแลและ ช่วยกันรักษาจนหายดี พวกเราต่างปิดปากเงียบและซ่อนอีรคิ เอาไว้ ยูกซิ งั มักจะน�ำยามา ให้เสมอๆ จนกระทัง....” ่ พอลหยุดเล่า น�้ำตาเริม่ คลอเบ้า เขาไม่อยากเอ่ยต่อ จาเรดนังนิ ่ ง่ มองพอลเช็ดน�้ำตาออกจากใบหน้าเปื้อนสกปรกก่อนเล่าต่อด้วยสีหน้า ปกติ “มีผคู้ มุ ทีเ่ ห็นการกระท�ำของยูกซิ งั แล้วไปรายงานให้รอ้ ยเอกคัทสึนาริฟงั นับตัง้ แต่ วันนัน้ ยูกซิ งั ก็ถกู ลงโทษเพราะว่ายุง่ เกีย่ วกับเชลยศึกอย่างเรา ยูกซิ งั ไม่คอ่ ยแข็งแรงเท่าไร พอถูกลงโทษหนักๆ เข้าเขาก็ตายไป” หยาดหยดน�้ำตาระลึกถึงผูม้ พี ระคุณยิง่ ชีวติ นายทหารหนุ่ มได้ฟงั ชือ่ ของผูก้ อง คัทสึนาริหลุดออกจากปากของพอล มือก�ำเเน่นเข้าหากันโดยไม่รตู้ วั “ปีศาจ...” ชายหนุ่มว่าอย่างชิงชัง สายตาเกลียดชังจากส่วนลึกของจิตใจจับจ้อง ร่างของผูก้ องหนุ่มชาวญีป่ นุ่
30
เพียงริ้วหมอกสลาย พอลเงยหน้าขึน้ เมือ่ เห็นสายตาสีเหล็กแฝงความรูส้ กึ ชิงชังอย่างปิดไม่มดิ มองร่าง ของผูก้ องคัทสึนาริซง่ึ สีหน้าเรียบเฉยก�ำลังเดินออกจากบริเวณบ้านพักของผูบ้ ญ ั ชาการ ค่าย ก่อนจะกล่าวต่อ “คนคนนัน้ น่ากลัวยิง่ กว่าปีศาจเสียอีก ส�ำหรับเรือ่ งของยูกซิ งั ...เราโทษผูก้ องไม่ ได้ กฎก็คอื กฎ...แม้วา่ ยูกซิ งั จะได้รบั การอภัยและอนุญาตให้กลับไปท�ำหน้าทีต่ อ่ สิง่ สุดท้าย ทีย่ กู ซิ งั เลือกก็คอื ความตายรักษาเกียรติอยูด่ ”ี จาเรดทีไ่ ด้รบั ฟงั นัน้ สับสนกับผูค้ มุ ทีม่ นี ามว่ายูกซิ งั “การเห็นใจศัตรูไม่ใช่วถิ ที พ่ี วกญีป่ ุน่ นับถือ การช่วยเราก็หมายถึงว่าทรยศต่อเจ้า นาย มีเพียงทางเดียวทีย่ กู ติ อ้ งเลือกเพือ่ ให้พวกพ้องยอมรับนันคื ่ อลงโทษตัวเอง แต่เขาก็ ไม่อาจท�ำได้เพราะอาการปว่ ยก�ำเริบเสียก่อน” พอลว่าก่อนจะชีม้ อื ไปทางหลุมศพทีอ่ ยูห่ า่ งไกล “พวกเราขอทางผูค้ มุ ท�ำพิธศี พให้ ร่างของยูกซิ งั นอนพักอย่างสงบอยูท่ น่ี นั ่ ใต้รม่ เงาแห่งซากุระสีมว่ ง” ศีรษะของจาเรดหันมองไปยังต้นตะแบกออกดอกสีชมพูอมม่วงสะพรัง่ “เป็ นพิธกี ารทีเ่ งียบเหงานัก” อีรคิ เอ่ยเสียงพร่า อีรคิ ทีน่ งฟ ั ่ งั มานานร้องไห้ น�้ำตาอาบแก้มซูบตอบ “มันไม่ยตุ ธิ รรมเลยส�ำหรับยูกซิ งั ตอนทีเ่ ขาถูกลงโทษ ผมเคยเอาน�้ำไปให้ดม่ื แต่ ยูกซิ งั กลับยิม้ และบอกไม่เป็ นอะไร ผมระลึกอยูเ่ สมอว่ายูกซิ งั ตายเพราะผมแท้ๆ ทัง้ ทีเ่ ขา เคยช่วยผมแต่ผมกลับช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด” น�้ำเสียงของอีรคิ แฝงความเจ็บปวด จาเรดนังเงี ่ ยบขรึมไป “มันผ่านมาแล้วน่าอีรคิ ” พอลพยายามปลอบเมือ่ เห็นเพือ่ นสะอึกสะอืน้ “แม้มนั จะผ่านไปนานสักแค่ไหน ฉัน...ฉันก็ลมื ความใจดีของยูกซิ งั ไม่ได้...ทีค่ า่ ย แห่งนี้ไม่อาจหาใครทีจ่ ะดีเทียมเท่ายูกซิ งั ได้แล้ว” อีรคิ ว่า เขายังไม่ลมื ‘น�้ำใจ’ ทีถ่ กู หยิบยืน่ มา มันเป็ น ‘น�้ำใจ’ ทีย่ งั ไม่ได้ตอบแทน คืน ดอกตะแบกโบกพัดตามสายลม กลีบอ่อนบางร่วงหล่นคลุมเนินดินดังพรมสี ่ ออ่ นหวาน ปกคลุมน�้ำใจอันงดงาม “ทุกๆ วันอีรคิ จะหักกิง่ ตะแบกไปเคารพศพของยูกซิ งั เสมอ เพราะว่ามันเหมือน กับซากุระทีย่ กู ซิ งั ชอบ มันเป็ นสิง่ เดียวทีอ่ รี คิ ตอบแทนได้ในตอนนี้” พอลกล่าว อีรคิ มอง
31
Yesterday Today Tomorrow เพือ่ นร่วมค่ายอย่างทุกข์ระทม “วันไหนทีผ่ มล้ม นายช่วยเป็ นธุระจัดการเรือ่ งดอกไม้ให้ทนี ะ ผมกลัวเหลือเกิน ว่าหากผมตายไป จะไม่มใี ครวางช่อดอกไม้ให้แก่ยกู ซิ งั ” พอลตบบ่าของเพือ่ นเป็ นท�ำนองสัญญา นายทหารอเมริกนั มอง ‘มิตรภาพ’ ที่ ความโหดร้ายก็ไม่อาจขวางกัน้ “อีรคิ คุณไม่มวี นั ตาย...ยูกซิ งั ก็ดว้ ย” จาเรดเอ่ยขึน้ อีรคิ เงยหน้าขึน้ ก่อนจะยิม้ “ขอบคุณส�ำหรับค�ำปลอบใจนัน้ ผมไม่เคยคิดว่ามันจะ มีเหตุการณ์น้ีเกิดขึน้ อีกนับตัง้ แต่ยกู ซิ งั ตายไป น�้ำใจมันหายากนักในทีแ่ ห่งนี้ ทหารทีเ่ คย องอาจมีเกียรติกลับเป็ นดังสุ ่ นขั ข้างถนน ทุกๆ วัน ทุกๆ เดือนต่างคนต่างอยูอ่ ย่างซังกะ ตาย หมดหวังทีจ่ ะรอดชีวติ ” อีรคิ เอ่ยเสียงแผ่ว ทหารหนุ่มชาวเนเธอร์แลนด์จะเอ่ยต่อ หากแต่เสียงสัญญาณเรียกรวมพลดังขึน้ เสียก่อน เป็ นการเรียกของร้อยเอกคัทสึนารินนเอง ั่ เหล่าเชลยศึกต่างวิง่ ไปรวมพลอย่างว่องไว ไม่มใี ครชักช้า จาเรดและมิตรสหาย เข้าแถวตอน ยืนตัวตรงแหน่วรอรับค�ำสัง่ สายตาของร้อยเอกคัทสึนาริ เซกิยะจับจ้องเชลย ศึก เหมือนเคยทีด่ วงตาเมยเฉยต่อทุกสิง่ จะเฝ้ามองเหมือนเสือคอยตะปบเหยือ่ “มีขา่ วประกาศ ด้วยความกรุณาจากองค์สมเด็จพระจักรพรรดิ ได้อนุญาตให้เหล่า นักโทษมีวนั พักผ่อนหนึ่งวัน นับตัง้ แต่วนั พรุง่ นี้เป็ นต้นไป” เสียงเฮดังลันจากเหล่ ่ าเชลยศึกเพราะพวกเขาท�ำงานเหมือนเครื่องจักร จาเรด มองสีหน้าของเหล่านักโทษ ทุกๆ คนต่างชืน่ มืน่ ขึน้ มาบ้าง อีรคิ และพอลทีอ่ ยูม่ านานก็เช่น กัน ใบหน้าเรียบเฉยนันสั ่ งให้ ่ หยุด เสียงจ้อกแจ้กจอแจก็เงียบโดยพลัน “แต่ถา้ ท�ำงานชักช้ายืดยาดไม่เสร็จทันก�ำหนดเวลาละก็ กฎนี้ตอ้ งมีอนั ล้มเลิก!” สิน้ สุดค�ำกล่าวเสียงพูดเหมือนผึง้ ก็ดงั หึง่ ๆ เซกิยะตวาดอีกรอบด้วยใบหน้าเรียบ สนิท แขนทัง้ สองไพล่หลังระหว่างเดินตรวจดูเหล่าเชลยศึก “ถ้าพวกแกท�ำตัวดีกจ็ ะมีรางวัลให้ แต่ถา้ ท�ำงานเลวร้ายหรือผิดกฎไม่เชือ่ ฟงั ละ ก็...” ค�ำพูดทีเ่ ว้นไว้ เหล่าเชลยศึกต่างรูด้ วี า่ มันหมายถึงอะไร เพราะหากถูกลงโทษก็ หมายความว่าพวกเขาต้องตายทัง้ เป็ น จาเรดมองใบหน้าขาวอยู่ภายใต้แสงแดด เส้นผมสีด�ำสนิทปลิวไปตามสายลม
32
เพียงริ้วหมอกสลาย รองเท้าหนาเหยียบย�่ำพืน้ ดินแข็งๆ มันคงและสง่ ่ า เขาเดินไปถึงแถวทีส่ ามจากเจ็ดแถวที่ ยืนเรียงรายอย่างเป็ นระเบียบ มันเป็ นแถวของจาเรด ดวงตาเย็นชาจับจ้องจาเรด มองอยูช่ วครู ั ่ ก่ ่อนจะเดินผ่าน เสียงตุบ้ ดังขึน้ เซกิยะ หันมองก็พบร่างของนักโทษนายหนึ่งเป็ นลมสลบ ความวุน่ วายก่อเกิด เซกิยะเรียกทหาร ของตนให้มาดู ร่างสูงผมสีน้�ำตาลถลันออกมาดูก่อนจะปฐมพยาบาลอย่างคล่องแคล่วเสีย เอง เซกิยะมองก่อนจะดึงนายทหารหนุ่มออกห่าง “ผมมีสทิ ธิ ์ช่วยเขา! คนของคุณไม่เห็นท�ำอะไรสักที” จาเรดว่า แต่ผกู้ องคัทสึนาริกลับไม่ฟงั สังลู ่ กน้องเป็ นภาษาญีป่ ุน่ ให้ดงึ เชลยศึก คนนี้ออกไป มือก็ดงึ จาเรด แต่ชายหนุ่มกลับดิน้ ให้พน้ จากการดึงรัง้ “ผมเป็ นหมอ” จาเรดว่าอย่างโมโหระหว่างขัดขืน สายตาของอีรคิ และพอลมองอย่างเป็ นห่วง ทัง้ คูน่ ิ่งงันอย่างช่วยอะไรนายทหาร ชาวอเมริกนั ไม่ได้ เซกิยะมองภาพดิน้ รนก่อนจะสังให้ ่ หยุด สายตาคมจับจ้องร่างของชาย หนุ่มทีน่ งคลุ ั ่ กฝุน่ “แกเป็ นหมอรึ” จาเรดพยักหน้าก่อนอธิบาย “ใช่...ก่อนออกมาเป็ นทหาร ผมเป็ นนักศึกษาแพทย์ มาก่อน” ในรอยแววตานัน่ ขบคิดบางอย่าง...ดวงตาสีด�ำหวนคิดถึงร่างของนักโทษทีล่ ม้ ปว่ ยด้วยโรคภัยไข้เจ็บนับร้อย ซ�้ำในค่ายยังขาดเเพทย์ทหาร “งัน้ แกก็สามารถรักษาคนปว่ ยได้สนิ ะ” นายทหารหนุ่ มพยักหน้า ดวงตาสีเหล็กนันยั ่ งแฝงความทระนง ยอมแตกหักดี กว่ายอมงอ “พาตัวมันมา!” เซกิยะค�ำสังห้ ่ วนๆ ร่างของจาเรดถูกดึงขึน้ ชายหนุ่มมองแถวและร่างของเชลย ศึกทีล่ ม้ ลงอย่างเป็ นห่วง ตัวเขาก็ถูกพาไปยังบ้านพักของนายทหารระดับสูง จาเรดมอง แผ่นหลังดูบอบบางหากแต่แกร่งยิง่ กว่าหินผาอย่างคาดเดาไม่ได้ ได้แต่กา้ วตามแรงผลัก โดยไม่รชู้ ะตาอนาคต
33
Chapter 4
เซกิยะยืนอยู่ตรงหน้าผูบ้ งั คับบัญชา แผ่นหลังตรงเด่นเป็ นสง่า มีเพียงสายตา เหลือบมองมาทางนักโทษ จาเรดยืนตรงไม่ยอมท�ำความเคารพ สายตาของผูพ้ นั ระดับสูง จับจ้องด้วยแววตาไม่พงึ พอใจ ประสานมือจ้องนักโทษผูข้ ดั ขืนเขม็ง ผูก้ องหนุ่มเห็นดังนัน้ จึงรูด้ วี า่ ต้องท�ำอย่างไร จึงใช้สนั มือฟาดแผ่นหลังของคนดือ้ ดึงเต็มแรง นายทหารหนุ่มชาว อเมริกนั ถึงกับคูต้ วั ด้วยความเจ็บ สีหน้าของผูพ้ นั มีรอยพึงพอใจต่อการกระท�ำของผูก้ องคัทสึนาริ จาเรดตีหน้า เหยเก ชายหนุ่มเกือบจะทรุดลง ทว่าถูกดึงรัง้ ตัวเอาไว้ ร้อยเอกคัทสึนาริส่อื สารเป็ นภาษาญี่ปุ่นกับผูบ้ งั คับบัญชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาสีเหล็กมองอย่างโมโห กล่าวจบดวงตาสีดำ� จึงหันมาทางจาเรด “แกรักษาโรคอะไรได้บา้ ง” เซกิยะตัง้ ค�ำถาม จาเรดกะพริบตาอย่างงุนงงในครัง้ แรก “ฉันถามแกว่าแกรักษาโรคอะไรได้บา้ ง แกบอกว่าเป็ นหมอไม่ใช่ร”ึ ผูก้ องหนุ่ ม ถามย�ำ้ อย่างหงุดหงิด จาเรดได้ยนิ ค�ำถามย�ำ้ ก็เงียบไป...เขาไม่รวู้ า่ ไอ้พวกยุน่ จะมาไม้ไหนกัน หรีต่ าลง เล็กน้อยก่อนจะตอบค�ำถาม “ผมเป็ นแค่นกั เรียนแพทย์ปีหา้ เท่านัน้ ” ตอบกลับไปสัน้ ๆ เซกิยะขมวดคิว้ “ท�ำไมบอกว่าเป็ นหมอล่ะ แกบอกว่ารักษาคนปว่ ยได้ไม่ใช่ร”ึ ผูก้ องหนุ่มย้อนเรียบๆ เดินมองรอบๆ จาเรดทีก่ ม้ หน้าก้มตาซ่อนสีหน้าขุน่ เคือง เอาไว้ ดวงตาสีนลิ นัน้ มีรอยบางอย่างเคลือบแฝง จาเรดมองเห็นแต่ไม่อาจบอกได้วา่ มันคือ ั ำตอบ จาเรดฟงน� ั ้ำเสียงสูงๆ ต�่ำๆ จับอารมณ์ อะไรกัน ผูก้ องหนุ่มหันไปคุยกับผูพ้ นั ทีร่ อฟงค�
34
เพียงริ้วหมอกสลาย ไม่ได้ คราวนี้ผกู้ องหนุ่มคุยกับผูบ้ งั คับบัญชานานมากจึงค่อยหันมาถามจาเรดอีกครัง้ “แล้วแกสามารถช่วยหมอทีอ่ ยูป่ ระจ�ำค่ายนี้ได้ไหม” จาเรดนิ่ง หมายความว่าเขาจะได้เป็ นผูช้ ว่ ยแพทย์ประจ�ำค่ายแห่งนี้น่ะหรือ นาย ทหารหนุ่มชาวอเมริกนั มองใบหน้าขาวสะอาดทีไ่ ร้รอยยิม้ ใดๆ ประดับนอกจากความเย็น ชา หากเขาเป็ นแพทย์กห็ มายความว่างานใช้แรงเขาต้องงดไป แต่เขาจะฉวยโอกาสเอา เปรียบพวกเพือ่ นๆ ร่วมชะตาเพียงเพราะว่าเขาเป็ นหมอน่ะหรือ ชายหนุ่มขบคิด แต่ถา้ เขาเป็ นผูช้ ว่ ยหมอ อะไรๆ อาจจะดีขน้ึ ก็ได้ อย่างน้อยๆ เขาก็อยากจะรักษาเพือ่ นๆ ความ รูส้ กึ ทัง้ สองขัดกันในใจ เซกิยะเฝ้ามองสีหน้าคิดหนักของจาเรด “ว่าไงล่ะ” ดวงหน้าขาวคล้ายกับยิม้ เยาะสิง่ ทีจ่ าเรดต้องเลือก เสมือนรูด้ วี า่ มันท�ำให้ชายหนุ่ม ล�ำบากใจถึงเพียงไหน จาเรดมองออกไปนอกประตู มองเชลยศึกเดินขวักไขว่ภายใต้แสง อาทิตย์จดั จ้า ภาพร่างอันผอมกะหร่องรอวันตายเสียดลึกเข้าไปในใจ เขาไม่ต่างจากคนเหล่า นัน้ สักเท่าไร...ไม่ได้ตา่ งเลย...เป็นเพียงมนุษย์ทย่ี นื อยูบ่ นโลกอันโหดร้าย เต็มไปด้วยความ เห็นแก่ตวั จาเรดเม้มปากแน่น ทหารญีป่ นุ่ มองดูเชลยศึกทีน่ งิ่ เงียบไปนานจึงเร่งเอาค�ำตอบ “ผมจะท�ำ” จาเรดตัดสินใจ เซกิยะจึงหันไปพูดคุยกับผูบ้ งั คับบัญชา โต้ตอบกลับ ชัวขณะจึ ่ งหันไปทางผูค้ มุ ซึง่ อยูใ่ กล้ๆ “พามันไปทีโ่ รงแพทย์” ร่างสูงถูกผลักให้เดิน จาเรดไม่ทนั ตัง้ ตัวกับแรงกระแทก เซหลุนๆ ลงจากบ้าน พักของผูบ้ งั คับบัญชาค่าย เซกิยะเดินน�ำหน้ายังไม่ผอ่ นฝีเท้า จาเรดทีถ่ กู คุมตัวไว้นนั ้ เดิน ย�่ำพืน้ ดินร้อนๆ มองหลังคามุงด้วยหญ้าแฝกสร้างเป็ นโรงแพทย์อย่างลวกๆ พอเข้าไปภายในก็เห็นสภาพชวนอนาถใจ เตียงคนปว่ ยนัน้ สร้างจากไม้ไผ่เรียง ต่อๆ กันดูแออัดยัดเยียด คนปว่ ยใกล้ตายนัน้ ถูกย้ายไปยังโรงคนตายเพือ่ เตรียมเผาหรือ ไม่กฝ็ งั จาเรดเห็นสภาพนัน้ แล้วกลืนน�้ำลาย นายแพทย์วยั ห้าสิบปี ผูก้ �ำลังดามขาคนไข้เงยหน้าขึน้ เมื่อประตูเปิ ดออก มอง เซกิยะเดินมาพร้อมกับนักโทษจึงลุกขึน้ “สวัสดีครับผูก้ อง มีธรุ ะอะไรหรือเปล่าครับถึงมาทีน่ ่ี” นายแพทย์เจสัน คลาร์ก อดีตแพทย์ทหารของกองทัพอังกฤษทัก สายตาสีเทา
35
Yesterday Today Tomorrow จับจ้องเชลยศึกร่างสูงทีย่ นื เคียงคูผ่ คู้ มุ “ผมมาส่งคน...” เซกิยะบุย้ หน้าไปทางนายทหารหนุ่ มชาวอเมริกนั ซึง่ ก�ำลังยืน กวาดตามองสิง่ ทีเ่ รียกว่า ‘โรงแพทย์’ “เขาชือ่ ว่าจาเรด คอนราท เคยเรียนแพทย์มา น่าจะพอช่วยคุณได้” ผูก้ องหนุ่ม ว่า เจสันมองชายหนุ่มแล้วยิม้ ให้ “โอ้...เป็ นพระคุณยิง่ นักทีอ่ งค์สมเด็จพระจักพรรดิ ทรงเมตตา” คุณหมอคลาร์กเอ่ยด้วยน�้ำเสียงแสดงความยินดี เซกิยะเผยรอยยิม้ นิดๆ...แค่เพียงนิดเดียวเท่านัน้ ก่อนมันจะเลือนหายไป จาเรด ฟงั ค�ำพูดนัน้ มันระคายหูเขาเหลือเกิน “ผมเจสัน...เจสัน คลาร์ก ยินดีทไ่ี ด้รจู้ กั นะพ่อหนุ่ม” เจสันยืน่ มือออกมา นายทหารชาวอเมริกนั จับมือเขย่าเบาๆ ด้วยใจขุน่ ข้อง เจสัน มองแววตาสีเหล็กก็เข้าใจดีวา่ เป็ นเพราะอะไร หากนายแพทย์แห่งค่ายกักกันยังพูดด้วย สีหน้าปกติ “เคยเรียนหมอรึ ท�ำอะไรได้บา้ งล่ะ” หมอเจสันเอ่ยถาม จาเรดจับจ้องดวงหน้าใจดีแต่ในดวงตาปรากฏรอยอ่อนล้า ก่อนจะพึมพ�ำตอบ คล้ายกับฝืน “ก็...ผมเคยฝึกผ่าตัดกับพอวินิจฉัยโรคได้” เจสันพยักหน้าอย่างยินดีโดยไม่ฟงั ว่าน�้ำเสียงนันจะแฝงอะไรบ้ ่ าง “แล้วเคยเป็ น แพทย์สนามไหม” จาเรดสันหั ่ ว เขาอยูเ่ เค่เเนวหน้าเพียงอย่างเดียวจนกระทังถู ่ กกวาดต้อนมาเป็ น เชลยสงคราม ถ้าเป็ นเรือ่ งการปฐมพยาบาลเบือ้ งต้นในสนามรบ ชายหนุ่มเคยท�ำอยูบ่ า้ ง “ถ้าถึงขัน้ รักษาอาการบาดเจ็บหนัก ผมไม่เคย แต่ถา้ ปฐมพยาบาลเบือ้ งต้นล่ะก็ ผมผ่านมาหลายสนามแล้ว” “ไม่เคยรึ? แต่ชา่ งเถอะ...ขอให้ปฐมพยาบาลเบือ้ งต้นเป็ น เย็บบาดแผลได้กไ็ ม่ เกีย่ งอยูแ่ ล้ว” จาเรดมองดูคนปว่ ยนอนหน้าซีดหน้าเหลือง เป็ นตายเท่ากัน “ฝากดูดว้ ย” เซกิยะสังเมื ่ อ่ เห็นว่าเรียบร้อยก่อนจะปล่อยให้จาเรดอยูก่ บั เจสัน พอ ่ พ้นร่างทหารญีป่ นุ จาเรดเหลือบมองคนไข้ดว้ ยสายตาสงสาร “ส�ำหรับคนพวกนี้ ถึงมีหมอมาเพิม่ ก็ไม่มคี า่ อะไรเลย เพราะอย่างไรเสีย พวกเขา
36
เพียงริ้วหมอกสลาย ก็ตอ้ งตายอยูด่ ”ี จาเรดได้ฟงั ยิง่ รูส้ กึ ไม่พอใจ...ชีวติ เราไม่มสี ทิ ธิ ์เลือกอะไรเลยหรือ “ในเมือ่ แรงงานเป็นสิง่ จ�ำเป็น ท�ำไมทหารญีป่ นุ่ ถึงไม่ดแู ลดีกว่านี้ ท�ำไมใช้กนั เยีย่ ง ทาส ผิดอนุสญ ั ญาเจนีวา6” นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั นังลงบนเตี ่ ยงว่างๆ เตียงหนึ่ง ใช้สายตามองเจสัน อย่างกังขา “ไม่มใี ครบอกคุณหรือว่าท�ำไมพวกญีป่ ุน่ ถึงท�ำแบบนี้” เจสันย้อน นังลงแปะผ้ ่ า พันแผลให้แก่ผปู้ ว่ ยต่อ จาเรดนิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยเบาๆ เมือ่ นึกถึงค�ำพูดของอีรคิ ได้ “พวกญีป่ นุ่ รักศักดิ ์ศรีรนุ แรง แต่มนั ก็ไม่น่าย�่ำยีสทิ ธิ ศักดิ ์ศรีของคนอืน่ เลยนี่ครับ” เจสัน เก็บ เศษผ้า พัน แผลที่เ หลือ ไม่ม ากนัก ซึ่ง จ�ำ เป็ น อย่ า งยิ่ง ในสภาวะที่ ขาดแคลนเช่นนี้ ก่อนจะเอ่ยตอบ “มันก็ถกู ...แต่กไ็ ม่ถกู ต้องเสียทีเดียว” นายแพทย์เจสันมองดวงหน้าแกร่งขบฟนั เป็ นสันนูน “แล้วสิง่ ทีถ่ กู ต้องทีส่ ดุ ละคืออะไร ผมรูเ้ พียงว่าพวกญีป่ นุ่ โหดร้าย มันทรมาน มัน ฆ่าเพือ่ นๆ ของผม...มันเป็ นสัตว์นรกตัวจริง” เจสันถอนใจ เหลือบมองเชลยศึกทีน่ อนหายใจรวยรินอย่างไร้จดุ หมาย สีหน้าของ นายทหารอเมริกนั เต็มไปด้วยความแค้น “ผมรูว้ า่ คุณรูส้ กึ เช่นไรจาเรด...” เคาะนิ้วลงบนโต๊ะไม้ ก่อนจะกล่าวต่อ “ไม่มใี คร ชอบใจทีจ่ ะเป็ นอย่างนี้ ผมก็เกลียดพวกทหารญีป่ นุ่ ด้วย แต่คณ ุ สงสัยไหมว่าท�ำไมผมถึง อยูช่ ว่ ย ท�ำไมถึงพินอบพิเทาคนทีช่ งั นักชังหนา” จ้องมองหน้าของจาเรด ชายหนุ่มเงียบกริบ “คุณไม่รู้ และไม่มใี ครรู.้ ..ยา เวชภัณฑ์ตา่ งๆ อุปกรณ์ทำ� แผลของเหล่านี้ได้มาจาก ความร่วมมือ การอ่อนน้อมถ่อมตนต่อคนทีผ่ มเกลียดชังทัง้ นัน้ ...ผมท�ำไปเพือ่ ช่วยเพือ่ นๆ ของคุณ คุณคงเข้าใจว่าของพวกนี้ขาดแคลนมากขนาดไหนในภาวะสงคราม” จาเรดเข้าใจดีว่าในภาวะสงคราม อาหารการกินจะขาดแคลน หยูกยาเป็ นสิง่ ส�ำคัญ มีคา่ พอๆ กับทองค�ำ เพราะเขาเผชิญมาแล้วจากการเป็ นทหารในหลายสมรภูม.ิ .. อาหารและยาจะถูกส่งไปยังแนวหน้าทีเ่ ป็ นก�ำลังรบส�ำคัญ ชายหนุ่มก�ำมือแน่น เจสันมอง ท่าทีของชายหนุ่มอย่างเห็นอกเห็นใจ 6 อนุสญ ั ญาเจนีวา - สนธิสญ ั ญาระหว่างประเทศ ว่าด้วยการให้ความยุตธิ รรมและการปฏิบตั ติ ่อเชลย สงครามให้เหมาะสมและมีมนุษยธรรม จะกระท�ำอันตรายต่ออนามัยหรือชีวติ มิได้
37
Yesterday Today Tomorrow “มันก็ถกู ส่วนหนึ่ง...ทีญ ่ ป่ี นุ่ เป็ นชนชาติทร่ี กั ชาติอย่างรุนแรง แต่คณ ุ รูไ้ หมว่าทาง รถไฟสายนี้ตอ้ งสร้างเสร็จภายในสิบเดือน หากไม่เสร็จก็เท่ากับเป็ นการแพ้พา่ ยของญีป่ นุ่ มีทางเดียวคือการเคีย่ วเข็ญเอาจากเชลยศึกอย่างพวกเรา ในสงครามไม่มใี ครเห็นใจใคร ประเทศทีอ่ อ่ นด้อยกว่าย่อมตกเป็นของประเทศทีเ่ ข้มแข็งกว่า ผมไม่ได้พดู เข้าข้างใครหรือ พูดค้านใคร แต่ทผ่ี มพูดเพือ่ เตือนคุณว่า ต้องมองทุกอย่างให้ถถ่ี ว้ นก่อนจะตัดสินใจท�ำอะไร ลงไป จาเรด...เราจะมองเพียงด้านเดียวไม่ได้ คนเรามีสองมุม ผมผ่านมาหลายค่ายแล้ว ก่อนจะประจ�ำอยูท่ น่ี ่ี เลยพอจะรูอ้ ะไรหลายๆ อย่างว่าไม่มใี ครทีจ่ ะโหดร้ายเกินไป” “ผมรู.้ ..อีรคิ เคยบอกผมว่าในค่ายนี้มผี คู้ มุ ชือ่ ยูกิ เป็ นคนใจดีมากๆ” เจสันเบนสายตามามองจาเรดตรงๆ พยักหน้าหงึกหงัก “ร้อยตรียกู นิ ่ะหรือ...เป็ น คนทีน่ ่าสงสาร...ทัง้ ทีร่ า่ งกายไม่แข็งแรงแท้ๆ กลับถูกส่งมาประจ�ำการทีน่ ่ี” จาเรดท�ำหน้าสงสัย “พวกญีป่ นุ่ ท�ำไมถึงท�ำแบบนัน้ ล่ะ ก็น่าจะรูด้ นี ่ีนาว่าร้อยตรียู กิรา่ งกายไม่แข็งแรง ท�ำไมยังส่งมาทีน่ รกนี่ดว้ ย พรรคพวกตัวเองแท้ๆ” นายทหารหนุ่ม เอ่ยอย่างรังเกียจ เจสันลุกขึน้ ล้วงกระเป๋า พิงประตูโรงแพทย์ “รูไ้ ว้อย่างหนึ่งนะ การทีพ่ วกทหารมาเป็ นผูค้ มุ ทีน่ ่ี มันไม่ใช่สงิ่ น่ายินดีหรือเป็ น เกียรติเลย หน้าทีค่ มุ เชลยศึกเป็นหน้าทีอ่ นั น่าอัปยศส�ำหรับทหารญีป่ นุ่ หากอยากมีเกียรติ ต้องร่วมรบในแนวหน้า เผชิญหน้าศัตรู” นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั ขมวดคิว้ “แล้วท�ำไม เอ่อ...คนทีม่ คี วามสามารถอย่าง ร้อยเอกคัทสึนาริถงึ มาทีน่ ่ีละครับ” “ผมได้ขา่ วมาว่าผูก้ องคัทสึนาริรบั โทษแทนเจ้านายทีจ่ ะถูกเนรเทศมายังทีน่ ่ี ไม่รู้ ว่าเรือ่ งจริงเป็ นอย่างไร ระดับอย่างผูก้ องเป็ นเสนาธิการทหารได้แท้ๆ” คุณหมอว่า “อ้อ วันนี้ผมยังไม่มอี ะไรให้คณ ุ ช่วยมากหรอก กลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้ แล้วก็ อย่าลืมล่ะว่า ทุกอย่างทีค่ ดิ มันทรมานใจเราทัง้ นัน้ ” เจสันย�ำ้ จาเรดรับฟงั เงียบๆ...ถึงจะรูว้ า่ มันไม่ชว่ ยบรรเทาจิตใจทีม่ ดื หม่นก็ตาม “ท�ำไมผูก้ องคัทสึนาริถงึ ให้เพิม่ หมอวะ” ผูค้ ุมยศสิบตรีกระซิบกระซาบ สายตา เหลือบมองร้อยเอกหนุ่มนังปรึ ่ กษากับวิศวกรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
38
เพียงริ้วหมอกสลาย “รูส้ กึ ว่าผูก้ องจะดูออ่ นลงจากเมือ่ ก่อนนะ” อีกคนกระซิบตอบ เซกิยะตวัดสายตา มอง ผูค้ มุ ทัง้ สองตัง้ ตัวตรงแทบไม่ทนั “วันนี้ทเ่ี รือนท่านผูพ้ นั มีการจัดเลีย้ งใช่ไหม เรียนท่านทีวา่ ฉันต้องศึกษาแผนทีต่ อ่ อีกสักหน่อย” ผูก้ องหนุ่มหันไปสังลู ่ กน้อง ก่อนหันมาทางวิศวกรประจ�ำค่ายแห่งนี้ “เชิญ คุณอิชนิ ะไปงานเลีย้ งได้เลยนะครับ” “อ้อ ขอบคุณครับ” อิชนิ ะลุกขึน้ ม้วนแผนทีใ่ ห้เรียบร้อย เซกิยะคลึงขมับ มองไปทางเรือนท่านผูพ้ นั มองเห็นหญิงสาวทีถ่ กู ต้อนมาบ�ำรุงบ�ำเรอแล้วเมินหน้าหนี ท�ำไมถึงรูส้ กึ ผิด เซกิยะมองเปลวเทียวแวมวับ นึกถึงค�ำพูดของจาเรด “Humanity” ส�ำหรับเขาแล้วมันเป็นค�ำทีเ่ ข้าใจยากยิง่ นัก ย้อนถึงอดีตของร้อยตรียกู ิ เพือ่ นร่วม ชาติทถ่ี กู เขาลงโทษสอบสวนฐานสบคบกับเชลยศึก “ผูก้ อง...ผมเห็นใจเขาในฐานะทีเ่ ป็ นเพือ่ นมนุษย์ดว้ ยกัน แม้จะต่างเชื้อชาติ ต่าง ศาสนา ต่างวัฒนธรรม แต่สงิ ่ เหล่านี้ผมไม่น�ำมายึดถือ มนุษย์ต่างหากทีท่ ำ� ให้ผมปฏิบตั ติ น เช่นนัน้ ” หวนนึกถึงค�ำพูดก่อนสิน้ ใจ ทัง้ ๆ ทีไ่ ม่เคยคิดทีจ่ ะจดจ�ำ มาถึงวันนี้มนั กลับตาม หลอกหลอน นึกถึงตอนลงโทษเชลยศึกด้วยจิตใจเฉยชา เซกิยะรูส้ กึ ขอบตาร้อนผ่าว เพราะ เป็ น ‘มนุษย์’ หรือ ถึงรูส้ กึ ผิดบาป เขาก้มมองมือของตัวเองราวกับจะดูวา่ มันสกปรกหรือ ไม่ แต่มนั ก็ยงั สะอาดดี แต่จติ ใต้สำ� นึกบอกว่ามันยังคงย้อมด้วยเลือดแดงก�่ำ เซกิยะยกมือทาบใบหน้า ตลอดเวลาเขาใช้ชวี ติ เพือ่ ประเทศชาติ...แม้ใครจะเป็ น จะตายก็ช่าง...แต่มาถึงวันนี้เมือ่ มาพบกับจาเรด อดีต...ทีย่ กู เิ คยเป็ นค่อยๆ กลับคืนและ ย้อนมาสูเ่ ขาเอง รูส้ กึ หัวใจไม่สงบ นายทหารหนุ่มเดินออกจากห้องพัก ผ่านบรรดาหลุมศพทีม่ ไี ม้ กางเขนปกั เรียงราย ดินกองเป็ นเนินย่อมๆ ฝงั ร่างผูท้ ส่ี น้ิ ชีวติ มันช่างเงียบสงบและแสน วังเวง แต่รอ้ ยเอกคัทสึนาริยงั ตัง้ หน้าตัง้ ตาเดินเข้าไปภายในบริเวณสุสานทีอ่ ยูไ่ ม่หา่ งจาก โรงแพทย์ เซกิยะเหยียบดินร่วนเข้าไปภายใน สายลมหนาวก็พดั ปะทะกาย ยิง่ ก้าวผ่านหลุม
39
Yesterday Today Tomorrow ศพก็รสู้ กึ ถึงแววตาจับจ้อง แต่นนก็ ั ่ เพียงแค่รสู้ กึ ไปเอง หยุดอยูต่ รงหน้าหลุมศพของยูกซิ ง่ึ มีรม่ เงาต้นตะแบก กลีบดอกสีมว่ งคลุมบนหลุม ศพ สายตาดูป้ายหลุมศพแล้วรูส้ กึ ว่ามันบีบคัน้ หัวใจเหลือเกิน ร่างของผูห้ มวดใจดีถกู จับมัดเอาไว้เพือ่ ลงโทษและเค้นให้สารภาพ ไม่ต่างอะไร จากนักโทษในค่าย เขาเป็นคนออกค�ำสังเอง ่ ปล่อยให้ชายผูอ้ อ่ นแอปว่ ยตายก่อนได้รบั การ ยอมรับจากพวกพ้อง จิกเล็บเข้ากับฝา่ มือ เขารูส้ กึ เจ็บปวดทีใ่ จทัง้ ทีไ่ ม่เคยเป็ นมาก่อน! เพราะคนคนนัน้ ท�ำให้สว่ นลึกของ หัวใจมันทรมาน ตัวตนของเขาค่อยๆ เปลีย่ นไป แม้ภายนอกจะดูปกติดี แต่เซกิยะรูต้ วั เอง ดีวา่ ตัวเองค่อยๆ เปลีย่ น ไม่...เขาจะไม่มวี นั เป็ นแบบนัน้ เด็ดขาด! ั ผูก้ องหนุ่มคิดก่อนหมุนกายจากหลุมฝงศพเดิ นลัดเลาะกลับห้อง ผ่านทางโรงนอน ของพวกเชลยศึก เซกิยะไม่รสู้ กึ ตัวว่าสายตาสีเหล็กนัน้ มองเห็นตัวเขาแล้ว “เดีย๋ วมานะ” จาเรดเอ่ย ก่อนจะค่อยๆ มองซ้ายมองขวา เมือ่ เห็นว่าปลอดผูค้ มุ จึงค่อยๆ เร่ง ฝีเท้าตามติดร่างทีก่ า้ วฉับๆ เซกิยะรูส้ กึ ว่าถูกตาม หันมองพบกับจาเรดยิม้ ให้ในความสลัว เซกิยะขมวดคิว้ มองร่างสูงทีย่ นื อยูห่ ลังโรงเก็บอาวุธ “แกคิดจะหนีรไึ ง” ผูก้ องหนุ่มถาม จาเรดเพียงยิม้ “ดูท่าทางจะยังไม่เข็ดสินะ ท�ำไมยังออกมาเดินเพ่นพ่านแถวนี้” เอ่ยถามอย่าง หงุดหงิดและนึกโมโหผูค้ มุ เวรกลางคืนสะเพร่าปล่อยให้เชลยศึกคนหนึ่งเล็ดลอดออกจาก โรงนอนได้ “ผมออกมาเดินได้ เพราะเวรยามหละหลวม กะว่าจะมาขโมยอาวุธเตรียมหนีสกั หน่อย ดันเจอะกับผูก้ องพอดี” จาเรดเอ่ยหน้าตาย เล่นหัวกับเซกิยะ ผูก้ องหนุ่มโกรธจนตาลุกวาว ยกมือเตรียมลงโทษ จาเรดจับข้อมือทีเ่ ตรียมสะบัด เข้ากับใบหน้าไว้ดว้ ยความรูท้ นั “คราวนี้ละ่ ทีแ่ กจะโดนลงโทษบ้าง” นายทหารชาวอเมริกนั บีบข้อมือของผูก้ องคัทสึนาริแน่น เซกิยะเตะเท้าสวนหากแต่มอื แกร่งกัน้ ไว้ทนั เซกิยะรูส้ กึ เจ็บใจทีไ่ ม่อาจล้มคนที่ เป็ นเชลยได้ยงิ่ ท�ำให้คงแค้ ั ่ น ดวงตาสีดำ� ลุกวาวประสานกับดวงตาสีเหล็กอย่างไม่ยอมแพ้
40
เพียงริ้วหมอกสลาย ั ้ อยเข้าทีท่ อ้ งเต็มแรงจนร่างโปร่ง จาเรดมองแววตานัน้ อยูเ่ พียงครู่ แล้วใช้กำ� ปนต่ ล้มโครมใหญ่ เสียงอึกทึกท�ำให้ไฟฉายของผูค้ มุ กราดมา จาเรดมองผลงานตัวเองอย่างไม่ หวันกลั ่ ว “ผมเอาคืนแล้ว...” จาเรดว่า แต่มนั ยังไม่สาสมเท่าทีอ่ กี ฝา่ ยกระท�ำกับทุกๆ คน เซกิยะลุกขึน้ กุมท้อง แต่แล้วต้องหยัดกายตรงเมือ่ ผูค้ มุ เข้ามาถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับผูก้ อง เอ๊ะ! นี่แก...” ผูค้ มุ เวรกลางคืนหันมองจาเรด ชาย หนุ่มยืนนิ่ง “ไม่มอี ะไรหรอก ไม่ตอ้ งห่วง ฉันแค่เรียกเขามาคุยในฐานะหมอคนใหม่ พากลับ แทนฉันหน่อยได้ไหม” ผูค้ มุ คนนัน้ รับค�ำ เซกิยะค่อยๆ เดินออกไป จาเรดนิ่งอึง้ มองตามหลังร่างโปร่ง... ด้วยความงงงัน ท�ำไมกัน เพราะอะไรเขาถึงไม่ถกู ลงโทษ
41
Chapter 5
เซกิยะกุมท้องตัวเองไว้ ตักน�้ำจากอ่างวักลูบไล้ใบหน้า ดวงตาสีดำ� สะท้อนผิวน�้ำ ตะเกียงเจ้าพายุสาดแสงสีสม้ สว่างทัวห้ ่ อง ความเจ็บปวดราวกับเป็ นเข็มทิม่ แทงจิตใจ สิง่ ทีเ่ ขามีคอื เกียรติ ศักดิ ์ศรี ตลอดเวลาเขาภาคภูมใิ จกับสิง่ เหล่านี้ ดวงตาสีดำ� เป็ นประกายวาววับ ดวงตาเป็ นประกายสับสนเลือนหาย หลงเหลือ แค่ความว่างเปล่าและเงียบเหงา ลุกขึน้ เตรียมเข้านอน แต่พอข่มตาหลับก็ไม่อาจท�ำได้ลง จาเรดถูกทหารเวรยามควบคุมกลับมาในค่าย เก็บง�ำความสงสัยไว้ภายในจิตใจ “ไม่อยากเชือ่ ทีค่ ณ ุ ไม่ถกู ลงโทษนะจาเรด” อีรคิ ทักเมือ่ เห็นจาเรดเดินเข้ามา ชาย หนุ่มเดินมากับพอล “คนมันดวงดี...” ชายหนุ่มสัพยอก ดวงตาเหมือนครุน่ คิดเรือ่ งบางอย่าง “มีอะไรหรือเปล่า สีหน้าแบบนัน้ ” พอลเอ่ยด้วยสายตาเฉียบคม จาเรดชังใจว่ ่ าจะ ถามหรือไม่ถามดี ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย “รูจ้ กั นิสยั ของผูก้ องคัทสึนาริดแี ค่ไหน” สองทหารหนุ่มจากเนเธอร์แลนด์ประหลาดใจ “มีอะไรรึ” อีรคิ ถาม ใบหน้าเคร่งเครียด ไม่พอใจเท่าไรนักเมือ่ ได้ยนิ ชือ่ นัน้ หลุด ออกจากปาก “ก็ไม่มอี ะไรมากหรอก แค่อยากจะรู”้ จาเรดพูด พอลตบบ่าอีรคิ เป็ นท�ำนองเตือนให้สงบและเป็ นฝา่ ยอธิบายให้ฟงั “ผูก้ องคัทสึนาริน่ะหรือ ปกติผกู้ องเป็นคนเลือดเย็น เคร่งในหน้าที่ มีระเบียบทุกๆ
42
เพียงริ้วหมอกสลาย อย่าง มีบทลงโทษผูท้ ข่ี ดั ขืนรุนแรงจนได้รบั สมญานามว่าผูก้ องปี ศาจ” พอลเล่า ดวงตา ปรากฏร่องรอยหวาดกลัว การลงโทษร้อยตรียกู ยิ งั ติดอยูใ่ นความทรงจ�ำตราบนิรนั ดร์ “ปีศาจงัน้ รึ” จาเรดพึมพ�ำ ชืน่ ชอบกระหายเลือด หยิง่ แกร่งกล้า ความงามทีแ่ ฝง ความอันตราย ไม่อาจแตะต้อง เพียงเฝ้ามองก็จะถูกท�ำลายลงในชัวพริ ่ บตา! “เป็ นคนทีน่ ่านับถือและน่าชิงชังในคราวเดียวกัน” พอลทอดเสียงต�่ำ อีรคิ ย่นจมูก “มันเป็ นได้แค่ปีศาจทีน่ ่ารังเกียจเท่านัน้ แหละ เพราะมันไม่เคยมีหวั ใจ!” นายทหารจากเนเธอร์แลนด์วพิ ากษ์วจิ ารณ์ จาเรดมองใบหน้าทีย่ งั แค้นชิงชัง ไม่ม ี ทางไหนทีจ่ ะลบเลือนความรูส้ กึ นันได้ ่ ลง “นอนได้แล้ว เดีย๋ วพรุง่ นี้ไม่มแี รงท�ำงานนะ” เสียงของใครบางคนเตือน เชลยศึกทีน่ งเล่ ั ่ นเอกเขนกในโรงนอนต่างแยกย้ายกลับ ไปยังทีข่ องตน อีรคิ กับพอลลุกขึน้ “ยังไม่ได้อวยพรเลยว่าโชคดีทไ่ี ด้เป็ นผูช้ ว่ ยของหมอเจสัน” จาเรดจับมือทัง้ สองเขย่า ในดวงตาอีรคิ และพอลฉายร่องรอยแห่งความยินดีจริงๆ ไร้ความริษยาเคลือบแคลง “พวกเราต้องพึง่ นายอีกมาก” อีรคิ กล่าว จาเรดยิม้ จับมือทีเ่ ขย่าแน่น “ผมจะท�ำหน้าทีน่ ้ีให้ดที ส่ี ดุ ” จาเรดสัญญา... ในค่ายแห่งความทุกข์ทรมาน มันจะ ช่วยบรรเทาความรูส้ กึ เจ็บช�้ำได้ไหมนะ เสียงเคาะประตูยามดึกดืน่ ปลุกให้ผกู้ องหนุ่มตื่นเต็มตา เสียงร้องเรียกไม่ใช่ใคร เป็ นเสียงอิชนิ ะ วิศวกรประจ�ำค่ายนันเอง ่ เซกิยะลุกขึน้ นึกสงสัยอยูใ่ นใจอยูค่ รามครันว่ามีเรือ่ งอะไรกันแน่ เปิดประตูออก ก็พบใบหน้าแดงก�่ำ มีหญิงสาวผิวสีแทนยืนท�ำท่าเอียงอายปนกับขลาดกลัว ชายหนุ่มขมวด คิว้ มุน่ ทันที “มีของดีมาฝาก...ไม่เห็นผูก้ องไปสักทีเลยพามาให้” วิศวกรหนุ่มรุนหลังหญิงสาววัยก�ำดัดให้ยนื ตรงหน้า เซกิยะพิจารณาดูดวงหน้า ใต้แสงจันทร์รบิ หรี่ ดวงตาคมกล้าท�ำให้เธอรูส้ กึ กลัว “เหลืออยูเ่ เค่คนเดียว นึกถึงผูก้ องเลยเอามาให้”
43
Yesterday Today Tomorrow เซกิยะรับฟงั ก็ก�ำขอบประตูแน่ น รูส้ กึ ระคายหูราวกับฟงั เรื่องต�่ำช้า อิชนิ ะมอง กรามทีข่ บเป็ นสันนูน “เป็ นอะไรหรือเปล่าผูก้ อง” เซกิยะพยายามระงับอารมณ์โกรธทีไ่ ม่มที ม่ี าทีไ่ ป เพียงเงามืดก่อตัวอยูใ่ นใจลึกๆ “เอาเธอกลับไปเถอะ” เอ่ยด้วยน�้ำเสียงเย็นยะเยือกจนวิศวกรแปลกใจ “อ้าว...ท�ำไมล่ะ” อิชนิ ะนึกสงสัย เซกิยะก็บอกเหตุผลไม่ได้วา่ เพราะอะไร เพียง แต่เขารูส้ กึ ว่าไม่อยากท�ำเรือ่ งทีผ่ ดิ ต่อคุณธรรมประจ�ำใจอีกแล้ว “งัน้ ก็น่าเสียดายนะ” อิชนิ ะจับข้อมือสาวน้ อยด้วยท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ย ดวงตาเยิ้มฉ�่ ำบ่งบอกถึง อารมณ์กำ� หนัด แต่ดทู า่ ทางแม่สาวไม่อยากนอนกับอิชนิ ะเท่าไรนัก เซกิยะเตรียมปิดประตูหนีกพ็ อดีเห็นภาพสาวน้อยผูน้ นั ้ ขัดขืน สะบัดข้อแขนเล็ก จนอิชนิ ะชักจะโมโห ใช้ฝา่ มือตบเข้าทีใ่ บหน้าสวยเต็มๆ เสียงแหลมเล็กกรีดร้องท่ามกลาง ความเงียบสงัด เซกิยะอดทนดูไม่ได้ตอ้ งเปิดประตูออกมากอดอก “ท�ำเกินไปแล้วมัง้ อิชนิ ะซัง ผมว่าปล่อยเธอเถอะ” สายตาคมมองหญิงสาวกุมแก้มบวมช�้ำ น�้ำตาไหลร่วงมาเป็ นสาย อิชนิ ะหันมอง ด้วยท่าทีเมามาย “เธอไม่เล่นด้วยก็ปล่อยเธอกลับเถอะ” เซกิยะเป็นคนดึงมือหญิงสาวร่างบอบบางออกห่างจากวิศวกรขีเ้ มา อิชนิ ะมองตา ขุน่ แต่พอสบดวงตาคมกล้าข่มขูก่ ก็ ลัวจนหงอ ต้องเป็ นฝา่ ยผละจากด้วยความเสียดาย เซกิยะมองร่างของหญิงสาวนังกองอยู ่ ก่ บั พืน้ มองเขาตาแป๋ว เขาชีม้ อื ไปทางประตู ค่าย คล้ายจะบอกว่าให้ไปทางนัน้ ทว่าหญิงสาวทีเ่ ซกิยะช่วยไม่เคลือ่ นย้ายไปไหนยังคง นังนิ ่ ่ง “ไปรอพวกเพือ่ นๆ ของเธอทีป่ ระตูคา่ ยนู่น...รออยูท่ น่ี น” ั่ ชายหนุ่มเอ่ยเป็ นภาษาญีป่ นุ่ พลางฉุดล�ำแขนเสลาเพือ่ ให้ลกุ ขึน้ ตาม หญิงสาวลง จากเรือนด้วยความทุลกั ทุเล เซกิยะเดินเร็วๆ โดยไม่สนใจคนทีถ่ กู ลากตามหลังมาแม้แต่ น้อย หยุดเมือ่ ถึงหน้าประตูคา่ ย ยามทหารคว้าไฟฉายส่องหน้า “ผมเอง...ร้อยเอกคัทสึนาริ ฝากดูหญิงสาวคนนี้หน่อยได้ไหม” สายตากร้าวมอง ยามรักษาการณ์ เขารีบรับปากทันที
44
เพียงริ้วหมอกสลาย “ผมแค่ฝากดูน่ะ...พอเพือ่ นเธอมาก็ปล่อยให้กลับซะ” ทหารยามรีบพยักหน้า มองใบหน้าสวยซ่อนใต้เรือนผมด�ำขลับแล้วกลืนน�้ำลาย เซกิยะมองดูเธอโดยแววตาไม่เปลีย่ นแม้แต่น้อย ยังคงเฉยชาและไร้ความรูส้ กึ “เอ้านี่...เป็ นค่าแรงของเธอในคืนนี้” มือก็ลว้ งเงินส่งให้ หญิงสาวส่ายหน้า ไม่รบั เงิน เซกิยะยัดเยียดใส่มอื ก่อนเดินหนีกลับห้อง เธอมองแผ่นหลังของชายหนุ่มแล้วยิม้ ออกมาเหมือนส�ำนึกบุญคุณ รูส้ กึ ได้ถงึ หัวใจเต้น จากทีเ่ คยมีแต่ความเฉยชา กลับมานังทบทวนการกระท� ่ ำเมือ่ ครู่ มันไม่จำ� เป็ นแม้แต่น้อยทีต่ อ้ งช่วยเหลือ จะปล่อยให้เธอผูน้ นั ้ ถูกย�่ำยีกไ็ ด้ ทว่า...ค่าของ มนุษย์อยูท่ ใ่ี ด หลับตาลงมองเห็นแต่สงิ่ เลวร้าย เสียงกรีดร้องเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน เขาคงจะกลายเป็ นปีศาจไปแล้ว ดังที ่ ช่ าวค่ายนรกแห่งนี้เรียกขาน พอถึงรุง่ เช้า เซกิยะแต่งตัวให้เรียบร้อยเตรียมเดินตรวจเชลยศึก ใบหน้าขรึมลง ทันทีเมือ่ ก้าวย่างลงจากเรือนพัก วันนี้กเ็ หมือนเช่นวันเดิมๆ ทีเ่ ขาต้องตะโกนด้วยเรือ่ งกฎ และการสร้างทางรถไฟให้แล้วเสร็จ เซกิยะหมุนตัวกลับหลังจากเดินตรวจและพูดพร้อมไปด้วยจนสุดแถว สายตาของ เขาพยายามมองหาใครบางคนจนต้องชะงักไปชัวครู ่ ่ ก่อนตัง้ สติใหม่ “วันนี้กข็ อให้ทำ� งานกันด้วยความขยันขันแข็ง หากท�ำได้ดกี จ็ ะได้รบั ของรางวัล” ชายหนุ่มพูดก่อนสังเลิ ่ กแถว ถอนหายใจเบาๆ เมือ่ ทุกอย่างสิน้ สุด “ผูก้ องครับมีของสิง่ นี้สง่ มาให้ครับ” เซกิยะรับแผ่นกระดาษมีขอ้ ความเขียนด้วยลายมือเป็ นภาษาไทยโย้เย้ ดวงตาสี นิลสงสัย มองผูน้ �ำมาให้ซง่ึ เป็ นทหารยามเมือ่ ตอนกลางคืนนันเอง ่ “ผูห้ ญิงคนนัน้ บอกให้มอบแก่ผกู้ องให้ได้ ไม่รวู้ า่ เป็ นอะไรกันแน่” ชายหนุ่มมองแผ่นกระดาษในมือแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าก่อนเดินไปยังโรงแพทย์ จาเรดนังดู ่ อาการของคนปว่ ยขาอักเสบ เนื้อตรงขาเน่ าเฟะ ไม่มคี วามหวังทีจ่ ะ
45
Yesterday Today Tomorrow รักษาหายได้นอกจากตัดขาทิง้ เท่านัน้ ชายหนุ่มมองแผ่นหลังนายแพทย์เจสันใช้ผา้ พันแผล ผืนใหม่พนั ขาเน่าเฟะเอาไว้ “ถ้าไม่ตดั ขามันก็ลาม สุดท้ายก็ทำ� อะไรไม่ได้” “เกิดอะไรขึน้ ล่ะ” จาเรดถามหลังจากรับผ้าพันแผลม้วนเล็กเก็บลงกล่อง “โดนหินทับตอนขุดเจาะ เอามารักษาครัง้ แรกเลือดท่วม คิดว่าขาคงหัก แต่หมอ นี่กอ็ ดึ ” นายแพทย์เจสันบอก มองบาดแผลซึง่ เน่าเพราะการรักษาไม่สะอาดพอ “สมุนไพรก็ใช้ฆา่ เชือ้ ได้ไม่ใช่หรือครับ” จาเรดออกความเห็น เจสันมองใบหน้า ของอดีตนักศึกษาแพทย์กย็ ม้ิ ออกมา “ปกติถา้ ไม่อตั คัตนักก็ใช้รกั ษาแผลได้ แสดงว่าเรียนมาละสิ” จาเรดสันหั ่ ว “อ้อ...เปล่าครับ คือผมสนใจเรื่องพฤษศาสตร์น่ะ เลยลองศึกษา สมุนไพรทัวโลกดู ่ ก็พอทราบอยูบ่ า้ งแต่ไม่เชีย่ วชาญนัก” นายทหารอเมริกนั เอ่ย “งัน้ รึ เก่งน่าดู ไม่น่าเป็ นทหารอาสาเลยนะ” เจสันหยิบยาแก้อกั เสบบิออกครึง่ หนึ่งส่งให้คนปว่ ย จาเรดชะงักเมือ่ ได้ยนิ ค�ำพูด ของนายเเพทย์เจสัน “ผมไม่เก่งเท่าไรหรอก” ดวงตาสีเหล็กเหมือนเก็บง�ำความรูส้ กึ บางอย่างไว้ในใจ...ความรูส้ กึ ทีเ่ ขาทิง้ ไป นานแสนนานเมือ่ ตัดสินใจทิง้ อนาคต... หลังจากท�ำความสะอาดรอบแผลและพันผ้าเรียบร้อยก็ลกุ ขึน้ ใบหน้าขรึมลง นาย แพทย์เจสันเห็นก็เงียบกริบ “เอาไอ้น่ีไว้ไหนครับ” จาเรดชูมว้ นผ้าพันแผลขึน้ หันมาหานายแพทย์วยั กลางคน เจสันพยักหน้าไป ทางตะกร้าหวายบรรจุของจิปาถะ จาเรดวางของในมือลงในตะกร้า ท่าทีเหม่อเลื่อนลอย ถอนใจ คล้ายเหนื่อยหน่าย “คนหนุ่มๆ ก็เป็ นเเบบนี้ เต็มไปด้วยความฝนั ความทะเยอทะยาน หยิง่ ทระนง ไม่รวู้ า่ สุดท้ายสิง่ ทีไ่ ด้ไปก็คอื ความตาย สงครามมันไม่เคยปรานีใครหรอก” คนปว่ ยกล่าว ขึน้ มาเมือ่ เห็นสีหน้าคล้ายสิน้ หวังของจาเรด “ก็พดู ไป...อย่างน้อยๆ สิง่ นี้กเ็ ป็ นหน้าทีเ่ พือ่ ประเทศชาติ เพือ่ ปกป้องบุคคลอัน เป็ นทีร่ กั ไม่ใช่หรือ” คุณหมอกล่าวค้าน สีหน้าของคนปว่ ยมีรอ่ งรอยขืน่ ขม
46
เพียงริ้วหมอกสลาย “มันก็ไม่แน่เสมอไป สงครามมีแต่แก่งแย่งชิงอ�ำนาจ ยิง่ มีอำ� นาจมากเท่าไรก็ยงิ่ บ้าคลัง่ ท�ำเพือ่ คนรัก ท�ำเพือ่ ชาติงนั ้ หรือ แล้วเราได้อะไรตอบแทนบ้าง นอกจากความตาย และความเสียใจกับเหรียญทองประดับอก” “อย่าคิดมากเลยน่าแจ๊ค” “โทษทีหมอ แค่คดิ ถึงลูกถึงเมียมากไปหน่อย ไม่รวู้ า่ ตัวเองจะตายตอนไหน” ั ยบๆ นัน้ พลันรูส้ กึ เหมือน มองบาดแผลของตัวเอง จาเรดและหมอซึง่ ได้แต่รบั ฟงเงี มีอะไรมาจุกคอหอย ท�ำให้พดู อะไรไม่ออก สิง่ ทีเ่ จ็บปวดใจทีส่ ดุ คือการสูญเสียสิง่ ส�ำคัญทีร่ กั ยิง่ กับจากไปตลอดกาล “เดีย๋ วไปพักอีกสักระยะนะ” จาเรดประคองคนปว่ ยลุกขึน้ ไปทีเ่ ตียง กลับมาก็มาคุยกับหมอเจสัน “ใครๆ ต่างก็สน้ิ หวังทัง้ นัน้ เมือ่ อยูท่ น่ี ่ี...ไม่มแี ม้แต่ความหวัง” “ความหวัง...งัน้ หรือครับ” นายทหารหนุ่มพึมพ�ำ “ใช่...” แล้วก็เงียบลง เจสันหาข้อสนทนาทีไ่ ม่หดหูน่ กั “พวกทหารญี่ปุ่นนี่น่าอิจฉาจริงๆ ทีไ่ ด้กอดสาวๆ” คุณหมอกล่าวด้วยน�้ ำเสียง ติดตลก “ได้ขา่ วว่าเมือ่ คืนพวกวิศวกรส่งผูห้ ญิงไปหาผูก้ องคัทสึนาริดว้ ย” มือของจาเรดบีบแน่นเมือ่ ได้ฟงั “มันมีความสุขอยูบ่ นทุกข์ของคนอืน่ น่ะสิ” เจสันตกใจกับค�ำพูด พยายามห้ามแต่มนั ก็สายไป ร่างทีก่ ำ� ลังเดินเข้ามาชะงัก “หึ...มันไม่เคยใส่ใจใครหรอก” “จาเรด...เงียบ” นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั ไม่มที า่ ทีวา่ จะหยุดพูด จนเซกิยะโกรธขึน้ มา “ตามฉันมา” น�้ำเสียงเฉียบขาดสัง่ เจสันและทุกคนทีอ่ ยูใ่ นโรงแพทย์มองร่างสูงเดินอย่างองอาจไปหาผูก้ องปีศาจ “แกยังปากดีไม่เปลีย่ นเลยนะ” เซกิยะพูดกับคนเดินตามหลังมา “ผมก็ไม่อยากมีปญั หากับผูก้ องหรอกนะ” นายทหารหนุ่ มเอ่ยอย่างไม่กลัวเกรงเช่นเคย เซกิยะไม่รวู้ า่ จะจัดการเช่นไรดี... ยิง่ รูส้ กึ โมโห ยิง่ สติขาด
47
Chapter 6
ในทีส่ ดุ ผูก้ องคัทสึนาริกร็ ะงับอารมณ์ได้ จาเรดเห็นใบหน้าสงบนิ่งก็นึกฉุน มอง ใบหน้าเคร่งขรึม รอคอยว่าผูก้ องจะพูดอะไรกับเขาอีก “ผูก้ องมีธุระอะไรกับผมกันแน่” จาเรดเอ่ยถามเพราะไม่ชอบทีเ่ ห็นเงียบไปแบบ นี้ “ถ้าผูก้ องไม่มอี ะไรล่ะก็ ผมก็ขอลา” คนปากดีหนั หลังแต่ถกู คว้าแขนเอาไว้ “แกบังอาจมาก” นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั มองมือจับแขน ยิม้ น้อยๆ ยียวน “ผมบังอาจอะไรครับ ผูก้ อง” เอ่ยด้วยน�้ำเสียงเย้าหยอก เซกิยะนิ่งอึง้ “ถ้าผูก้ องไม่มธี รุ ะอะไร ผมไปล่ะ คนอย่างผมก็ไม่ควรอยูท่ น่ี ่ี” จาเรดว่าก่อนปลด มือทีก่ ุมต้นแขนแน่น ถอยห่าง เซกิยะได้แต่นิ่งงัน ต่างฝา่ ยต่างรูส้ กึ กดดันเหลือเกิน “ผูก้ องไม่ยอมพูดอะไร งัน้ ผมลาล่ะ” จาเรดเตรียมย่างเท้าออกจากห้องพักของผูก้ องหนุ่ม หลับตาลงเพียงนิดเดียวเมือ่ รูว้ า่ ตัวเองไม่อาจอยูใ่ กล้ได้อกี เซกิยะเกลียดตัวเองทีไ่ ม่ยอมตัดสินใจให้เด็ดขาด อะไรเป็ น ตัวฉุดรัง้ ทัง้ ทีต่ อ้ งลงโทษทีช่ ายหนุ่มดูหมิน่ ดูแคลนเขา “แกเกลียดใช่ไหม” จาเรดชะงักเมื่อเซกิยะเอ่ยปากถาม ชายหนุ่ มหันมองใบหน้าเต็มไปด้วยความ จริงจัง “หมายความว่าอะไร” จาเรดกอดอก เอ่ยถาม “แกเกลียดทีต่ อ้ งเป็ นเชลยศึกของพวกเราใช่ไหม” ผูก้ องหนุ่มถามย�ำ้ อีกครัง้
48
เพียงริ้วหมอกสลาย จาเรดก้มมองพืน้ ไม้ ทัง้ ๆ ทีผ่ กู้ องน่ าจะรู้ จาเรดเป็ นฝา่ ยนิ่งบ้าง เฝ้าทบทวน ค�ำถามนันมั ่ นหมายถึงอะไรกันแน่ “ธรรมดาอยูแ่ ล้ว ในเมือ่ การเป็นเชลยศึกของทีน่ ่ไี ม่ได้อะไรเลยนอกจากความตาย คนทีแ่ พ้สงครามต้องตกเป็ นเชลยของผูร้ บชนะ ผมไม่อาจบอกได้หรอกว่าเกลียดสักเพียง ไหน หากถามผมในฐานะทีเ่ ป็ นคนธรรมดาผมเกลียด...เกลียดนายทหารอย่างผูก้ อง!” เซกิยะผงะกับค�ำพูดตรงๆ “สาเหตุของความเกลียดชังผูก้ องย่อมรูด้ เี พราะความหวัง มีเพียงเหตุผลนี้เท่านัน้ ทีท่ ำ� ให้ผมยังมีลมหายใจ ต่อให้พวกผูก้ องตายผมคงไม่อาจลืมได้ ความโหดร้ายทีพ่ วกผู้ กองกระท�ำต่อทุกๆ คน หากเป็นในฐานะทหารแล้วผมคงไม่เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้นอกจาก เป็ นชะตากรรม” กล่าวจบก็เงียบไป เซกิยะกอดอก รับฟงั เหตุผลราวกับเป็ นเข็มทิม่ แทงใจ ชายหนุ่มไม่อาจเถียงหรือ โต้กลับได้เลย “ตลอดเวลาทีอ่ ยูท่ น่ี ่ี ฉันรูด้ วี า่ เชลยศึกทุกคนต่างเคียดแค้นมากเพียงใด ทว่ามัน ไม่อาจอ่อนข้อให้ได้ สงครามบังคับให้เป็ นเช่นนัน้ หวังว่าแกคงเข้าใจ” จาเรดเข้าใจดี เพราะเขาก็เป็ นนักรบคนหนึ่งเหมือนกัน พลีชพี เพือ่ ชาติ แพ้ชนะ เป็ นเรือ่ งปกติของสงคราม “ถ้าแค้นล่ะก็...戦場で会えば君の両手で僕を殺せ” เสียงกระซิบแผ่วย�ำ้ ถึงสองรอบ ช้าและชัดเจนคล้ายจะให้คนฟงั จดจ�ำค�ำพูด แวว ตาจริงจังสบมองดวงตาสีเหล็ก จาเรดนิง่ งัน ไม่เข้าใจความหมายของประโยคหลัง เซกิยะปล่อยตัวของนายทหาร หนุ่มชาวอเมริกนั “มันเป็ นค�ำตอบของฉัน” พูดเพียงแค่นัน้ เซกิยะจึงบอกให้จาเรดออกไป พอพ้นร่างของนายทหารชาว อเมริกนั ผูก้ องวางมือลงบนโต๊ะไม้ ไม่รวู้ า่ สิง่ ทีเ่ ขาพูดไปนันผิ ่ ดหรือถูก มือล้วงเป็นกระดาษ ทีห่ ญิงสาวฝากทหารยามน�ำมาให้ ข้อความเขียนด้วยลายมือไม่สวยเท่าไรนัก ชายหนุ่ม พอจะรูภ้ าษาไทยเป็ นบ้างตัวจึงเรียบเรียงเป็ นค�ำพูด เธอผูน้ ้ีกล่าวขอบคุณเขา ค�ำพูดแม้ สัน้ ๆ กลับเป็ นหยดน�้ำท�ำให้ใจชุม่ ชืน่ ค�ำขอบคุณ
49
Yesterday Today Tomorrow นับตัง้ แต่ชายหนุ่มมาอยูใ่ นค่ายนี้กไ็ ม่ได้คาดหวังตัง้ แต่แรก อ่านดูขอ้ ความทีฝ่ าก ระลึกถึง เซกิยะเก็บแผ่นกระดาษนัน้ ไว้ มองออกไปนอกหน้าต่าง รอยยิม้ ผุดขึน้ เมือ่ คิดถึง ใครสักคนด้วยใจ แต่แล้วหัวใจกลับเหน็บหนาวเมือ่ นึกถึงความจริงอันเจ็บปวด จาเรดเฝ้ามองผูก้ องผ่านประตู เมือ่ ครูน่ ้ีคนคนนัน้ ท�ำอะไรกันแน่...ท�ำไมถึงต้อง ยิม้ เช่นนัน้ นายทหารหนุ่มครุน่ คิด ก่อนตัดใจหันหลังเดินจากมา ดวงหน้าเย็นชานัน้ ยิม้ ได้ ด้วยหรือ เพียงครัง้ เดียวทีไ่ ด้เห็นรอยยิม้ ทีม่ คี า่ รอยยิม้ น้อยๆ ดุจประกายแสงอาทิตย์ตอ้ ง ผืนน�้ำ รอยยิม้ ทีไ่ ม่มใี ครได้เห็น ยิม้ มาจากสาเหตุใดกันนะ นายทหารหนุ่มยกแขนป้องแสงแดด เดินไปยังโรงแพทย์เชือ่ งช้า ค�ำพูดกระซิบ ผ่านริมหูผดุ ขึน้ มา น�้ำเสียงและใบหน้าจริงจัง มีเพียงคนเดียวทีจ่ ะให้คำ� ตอบได้ ชายหนุ่ม เปลีย่ นทิศทางไปยังค่ายพัก เห็นอีรคิ และพอลนังเอกเขนกอยู ่ บ่ นเตียงของแต่ละคน “ไง คุณหมอ” อีรคิ เงยหน้าขึน้ เห็นจาเรดเดินดิง่ ตรงเข้ามาหา จาเรดยิม้ ทัก “วันนี้ไม่ออกไปสร้างทางรถไฟหรือ” “ไม่...พวกผูค้ มุ บอกให้พวกเราหยุด ถึงพวกผูค้ มุ จะพูดอย่างนัน้ ก็เถอะ รูไ้ หมทาง รถไฟทีเ่ ราก่อสร้างขึน้ เกือบเสร็จแล้ว” ดวงตาของอีรคิ เต็มไปด้วยประกายรอยยิม้ จาเรดทรุดนังลง ่ “ก็ดนี ่ะสิ เห็นว่าสร้างกันมาตัง้ นานแล้วนี่ หากเสร็จพวกทหารญีป่ ุน่ จะปล่อยพวก เราไหม” พอลถาม “อย่าเพิง่ คาดหวังไปน่าพอล มันคงไม่ปล่อยเราง่ายๆ หรอก” “ทางรถไฟสร้างเสร็จแล้วหรือ” จาเรดถามย�ำ้ หลังจากนิ่งเงียบฟงั ทัง้ สองสนทนากัน “บางช่วงน่ะ ว่าแต่คณ ุ หมอไม่รกั ษาคนปว่ ยหรือ” “คนปว่ ยมีน้อย” จาเรดเอ่ยเล่นหัวกับพวกเชลยศึกด้วยกัน อีรคิ และพอลหัวเราะลันห้ ่ อง มันเป็ น ตลกร้ายแต่ทำ� ให้จติ ใจตึงเครียดผ่อนคลายลงบ้าง “แล้วมีอะไรรึเปล่าล่ะคุณหมอ” อีรคิ ถามบ้าง
50
เพียงริ้วหมอกสลาย จาเรดถอนใจเฮือกราวกับเบือ่ หน่ายก่อนจะเอ่ยเล่าให้ทงั ้ สองฟงั เกีย่ วกับเรือ่ งผู้ กองคัทสึนาริ “แปลก...สองครัง้ แล้วนะทีค่ ณ ุ รอดกลับมาจากการลงโทษได้” พอลพึมพ�ำกับนิสยั ทีเ่ ปลีย่ นไปของผูก้ องคัทสึนาริ “ผมก็ไม่รวู้ ่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ทผ่ี กู้ องไม่ลงโทษผม แต่ผมคิดว่ามันเป็ น โชคร้ายเสียมากกว่า” อีรคิ เกาคางก่อนจะว่า “ไม่นะ คุณโชคดีมากจาเรด คุณไปดูถกู พวกญีป่ นุ่ รอดมา ได้น่ีถอื ว่าพระเจ้าช่วยคุณมาก” จาเรดพยักหน้า ไม่รวู้ า่ ผูก้ องแห่งแดนอาทิตย์อุทยั คิดอะไรอยู่ บางครัง้ จาเรดก็ นึกกลัว “ก่อนออกมาผูก้ องพูดทิง้ ท้ายไว้ ผมไม่รวู้ า่ มันแปลว่าอะไรกันแน่ อีรคิ คุณพอรู้ ภาษาญีป่ นุ่ อยูบ่ า้ งใช่ไหม” แม้ทกั ษะการฟงั ของเขาจะยังไม่ถงึ ขัน้ เชีย่ วชาญ แต่ประโยค นัน้ เขากลับจดจ�ำได้จนขึน้ ใจ “ก็พอได้บา้ ง ผูก้ องคัทสึนาริพดู อะไรบ้างล่ะ” เอ่ยถามด้วยความเฉยชา เพราะ อีรคิ เกลียดผูก้ องคัทสึนาริจบั ใจ “เห็นพูดว่า senjou de aeba kimi no ryoute de boku wo korose นี่แหละ ผมไม่รวู้ า่ มันหมายถึงอะไรกันแน่” จาเรดเอ่ยประโยคทีผ่ กู้ องคัทสึนาริกล่าวกับตนเอง ข้อความนี้มนั ติดเเน่นในหัว จนไม่มวี นั ลืม อีรคิ นิ่งงันกับค�ำพูดทีจ่ าเรดเอ่ยออกมา พอลมองใบหน้าของเพือ่ นร่วมตาย “เป็ นความหมายที.่ ..แปลก...และท้าทายนัก” อีรคิ กล่าว จาเรดฉงน “ยังไงล่ะ” นายทหารชาวเนเธอร์แลนด์สดู ลมหายใจลึกๆ ก่อนจะแปลให้จาเรดฟงั “ถ้าเจอกันอยูใ่ นสนามรบ ขอให้คณ ุ ฆ่าผมซะด้วยสองมือของคุณ” อีรคิ กล่าว จาเรดนิ่งอึง้ ไปทันที “ท�ำไมผูก้ องต้องกล่าวแบบนี้ละ่ ” พอลสงสัย จาเรดนึกถึงค�ำสนทนา...เขาแค้นเคือง...ผูก้ องจึงต้องเอ่ยเช่นนี้ หากอยากแก้เเค้น
51
Yesterday Today Tomorrow เจอกันในสนามรบก็ให้ฆา่ ให้ได้งนั ้ หรือ “ฆ่างัน้ รึ...” อีรคิ ถอนใจ มองใบหน้าของจาเรคอย่างสงสัย “คุณไปพูดอะไรไม่ถกู หูผกู้ องล่ะ” น�้ำเสียงของพือ่ นทหารเรียบเฉย จาเรดไม่ตอบค�ำใดๆ ทัง้ สิน้ “จาเรด...เรือ่ งของผูก้ องคัทสึนาริกบั คุณ...” อีรคิ จะกล่าวบางอย่าง หากแต่หยุด ไปเสียดือ้ ๆ เมือ่ เห็นแววตาสีเหล็กเข้มขึน้ “ผมก็อยากรูเ้ หมือนกันว่าผมไปท�ำอะไรไปกระทบใจผูใ้ ห้กองโกรธ ถึงเอ่ยออ กมาเเบบนัน้ ” นายทหารหนุ่มชาวอเมริกนั ลุกขึน้ อีรคิ มองแผ่นหลังแกร่ง “ผมจะอยากจะบอกคุณว่าระวังตัวด้วย เพราะคนพวกนี้หากเคียดเเค้นก็แค้น จริงๆ” จาเรดหันมองใบหน้าของอีรคิ “ผมก็ไม่ได้ทำ� อะไรให้เขาแค้นเคืองเสียหน่อย พวกมันท�ำตัวเองทัง้ นัน้ ” “เอาเถอะ...ผมก็แค่อยากเตือน” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณส�ำหรับค�ำห่วงใย ก่อนเดินออกจากกระโจม พอลมองหน้า อีรคิ แล้วเอ่ยเบาๆ “การทีจ่ าเรดรอดมาได้สองครัง้ นันเป็ ่ นไปได้วา่ ...” อีรคิ มองสหายด้วยสายตาเฉียบคม เขาเอ่ยค้านทันทีทงั ้ ทีพ่ ดู ไม่จบ “ไม่มที าง ผูก้ องคัทสึนาริเป็นปีศาจตัวจริง มันไม่มวี นั เห็นใจใคร!” อีรคิ พูดด้วยน�้ำ เสียงกร้าว พอลเก็บปากเก็บค�ำไม่แสดงความเห็นใดๆ ออกไปอีกเลย “ถ้าเจอกันอยูใ่ นสนามรบ ขอให้คณ ุ ฆ่าผมซะด้วยสองมือของคุณ” จาเรดถอนใจเมือ่ นึกถึงค�ำแปลทีอ่ รี คิ แปลให้ มันเป็นค�ำพูดกรีดเฉือนยิง่ กว่าอาวุธ ใดๆ เส้นทางทีช่ ายหนุ่มและผูก้ องอยูไ่ ด้เพราะความชิงชัง เส้นขนานทีเ่ ชือ่ มต่อความรูส้ กึ ด้วยความแค้นเคือง เขาเดินเกือบถึงโรงแพทย์ หูของเขาก็แว่ว เงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม เครือ่ งบินทิง้ ระเบิด!
52
เพียงริ้วหมอกสลาย ใช่แน่ๆ ตาเขาดูไม่ผดิ จาเรดและเชลยศึกคนอืน่ ๆ ต่างวิง่ ออกมาด้านนอก แหงน ้ มองฟา เสียงเครือ่ งบินเข้ามาใกล้ ทหารญีป่ นุ่ ต่างถือปื นวิง่ สับสนอลหม่าน ราวกับฝูงผึง้ แตกรัง ต่างพากันเตรียมตัวรับการโจมตี ส่งเสียงเอะอะโวยวายไม่ต่างอะไรกับเชลยศึกที่ นังพั ่ กในค่าย จาเรดเห็นร่างของผูก้ องคัทสึนาริถลันออกมา สีหน้าของผูก้ องเต็มไปด้วยความ ตืน่ ตระหนก สุดท้ายก็ควบคุมสติได้ ผูก้ องหนุ่มตะโกนให้ผคู้ มุ ควบคุมเชลยศึก ดวงตาสีดำ� สนิทมองฟากฟ้า มฤตยูตดิ ปีกเคลือ่ นใกล้ ผูก้ องหนุ่มโล่งอก จาเรดก�ำมือแน่น สีหน้าของ นักโทษต่างสิน้ หวังเช่นเคย เครือ่ งบินทีม่ าช่วยชีวติ กลับบินเลยผ่าน จาเรดหันหลังวิง่ ไปยังโรงแพทย์ คุณหมอเจสันเท้าสะเอว มองเสียงจากท้องฟ้า เสียงเครือ่ งบินหายไปกับอากาศ “เริม่ รุกแล้วสินะ” คุณหมอเจสันว่า “อะไรนะครับ” คุณหมอถอนใจ ก่อนจะตอบจาเรด “ทางฝา่ ยพันธมิตรก�ำลังเริม่ โจมตีและรุกหนัก เพือ่ เอาชัยในสงครามให้ได้น่ะสิ” “แบบนี้...หมายถึง...” “การสูร้ บทีเ่ ดือดพล่าน เอาจริงเอาจัง ผมได้ยนิ ข่าวนี้จากวิทยุของคนในค่ายแอบ ท�ำขึน้ มา” จาเรดไม่รเู้ รือ่ งของโลกภายนอกสักนิด มีเพียงวันเวลาทีผ่ า่ นไปอย่างเชือ่ งช้า “เป็ นแบบนี้ญป่ี นุ่ ต้องเร่งสร้างทางรถไฟแล้วล่ะ” ยังพูดไม่ทนั ขาดค�ำ เสียงผูค้ มุ ดังขึน้ เรียกรวมพลเหล่าเชลยศึก คุณหมอเจสัน เดินไปดูเหตุการณ์โดยมีจาเรดตามติดไปด้วย ผูท้ อ่ี อกมาพูดเป็นผูก้ องคัทสึนารินนเอง ั ่ ดวง หน้าผูก้ องหนุ่มเฉียบขาดบอกกล่าวถึงงานสร้างรถไฟทีไ่ ม่มวี นั หยุดพัก ใบหน้าของเหล่า นักโทษต่างซีดเซียวและคัดค้านไม่ได้เลย “ภายในสองเดือนนี้ พวกแกต้องสร้างส่วนทีเ่ หลือให้เสร็จ” ค�ำพูดประกาศิต คุณหมอเจสันอุทานทันที “ภายในสองเดือนรึ มันเป็ นไปไม่ได้หรอก” จาเรดมองคุณหมอ เหลืออีกกีก่ โิ ลเมตรจะสุดสายปลายทางกันแน่ ตลอดสีเ่ ดือน ทีจ่ าเรดมาอยูท่ น่ี ่ีได้แต่สร้างกับสร้าง ไม่มวี นั หยุดพักจนได้เป็ นหมอ
53
Yesterday Today Tomorrow “ท�ำไมล่ะครับ ผมได้ขา่ วมาว่าทางรถไฟใกล้เสร็จแล้วไม่ใช่หรือ” คุณหมอเจสันถอนใจ “มันก็ใช่ แต่ถา้ ท�ำแบบนัน้ ต้องสูญเสียคนไปสักเท่าไร” ค�ำพูดนัน้ ท�ำให้จาเรดเงียบไป ผูก้ องคัทสึนาริกล่าวจบก็สงให้ ั ่ แยกแถว ท่าทีของเขาเหนื่อยล้า เดินเซเล็กน้อย ในใจรูส้ กึ หนักอึง้ เพราะทางผูพ้ นั เรียกประชุมด่วนเกีย่ วกับเรื่องเครื่องบินทิง้ ระเบิดทีบ่ นิ ผ่านค่ายไป ไม่มสี งิ่ อืน่ ใดน่าหวันใจไปมากกว่ ่ าคืออนาคตของประเทศ เซกิยะรูส้ กึ มึนศีรษะ ผูก้ องหนุ่ มทรุดฮวบแทบไม่รตู้ วั วงแขนแกร่งของใครคน หนึ่งเข้ามาประคับประคอง ผูก้ องหันมองจนสายตาสานสบดวงตาสีเหล็ก จาเรดไม่พดู ให้ระคายหู เขาหิว้ ปี กร่างทีอ่ ยูใ่ นวงแขนไปทางโรงแพทย์และผลัก ลงบนเตียง “แกจะท�ำอะไร” ค�ำพูดเย็นชา ใบหน้าไร้ความรูส้ กึ จนท�ำให้เขาคิดว่ารอยยิม้ ทีไ่ ด้เห็นคงเป็ นเพียง แค่ความฝนั เท่านัน้ !
54
Chapter 7
ใบหน้าขาวซีดพยายามส่งสายตาขับไล่ ไม่อยากให้กา้ วล�้ำมาสูอ่ าณาเขตส่วนตัว นายทหารหนุ่มก็ยงั ฝืนอยากจะรูเ้ มือ่ ตัวเองก้าวล�้ำอาณาเขตทีข่ ดี กัน้ ไว้ตวั เองจะเห็นอะไร “ไม่มอี ะไรท�ำก็ไสหัวไปซะ” ค�ำรามขูห่ วังจะให้กลัว หากแต่นายทหารชาวอเมริกนั ยืนนิ่งดุจตอไม้ “ผมยังไปไหนไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณยังมีสหี น้าแย่แบบนี้” “ถ้าคิดว่าฉันจะตายง่ายๆ เพราะโรคแบบนี้แกก็คดิ ผิดแล้วล่ะ” คนฟงั นึกฉุ นกับวาจาทีค่ ล้ายบังคับกลายๆ จาเรดเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลง จ้องใบหน้าเรียบเฉย “อย่างน้อยๆ ผูก้ องก็ตอ้ งพักบ้างล่ะ ดูหน้าซีดหน้าเซียวยังกะศพ ลูกน้องเห็นมัน น่าสมเพชกว่านะครับ” ริมฝีปากโค้งขึน้ เป็ นรอยเยาะ ผูก้ องแห่งแดนอาทิตย์อุทยั โกรธจนหน้ามืดตาลาย จนมือหยาบต้องแตะแก้มร้อนผ่าว ‘บอกแล้ว’ สายตาแหลมคมดุจเหยีย่ วราวกับจะสือ่ แบบนัน้ เมือ่ จาเรดแตะหน้าผาก กอดอก ดูทา่ ของคนอวดเก่งพยายามลุกขึน้ แต่แล้วเข่าอ่อนทรุดนังลงขอบเตี ่ ยงเช่นเดิม “เชือ่ หมอเถอะครับถ้าไม่อยากตายก่อนได้เห็นทางรถไฟจะสร้างเสร็จ!” แม้จะโกรธแต่เซกิยะได้แต่ทำ� ตาลุกวาว ร่างกายอ่อนเพลียไม่เชือ่ ฟงั สักนิดเดียว นึกหงุดหงิดทีไ่ ว้ชวี ติ เจ้าคนปากดีไว้หลายครัง้ หลายครา “แกมัน...” จาเรดเดินไปยังโต๊ะไม้ตงั ้ ข้างห้อง หยิบอ่างลงไปข้างล่าง เซกิยะมองรูปร่าง
55
Yesterday Today Tomorrow ผ่ายผอม นึกสะทกสะท้อนกับทุกสิง่ ทุกอย่าง ร่างสูงใหญ่ในชุดทหาร เครื่องหมายบ่งบอกถึงสถานะต�ำแหน่ งพร้อมกับเหล่า ทหารเวรยามอีกสองคนเคลือ่ นเข้ามาใกล้เรือนทีร่ อ้ ยเอกคัทสึนาริ เซกิยะพัก จาเรดต้อง เบีย่ งกายหลบ ใบหน้ามองพืน้ ดินและท�ำท่าว่าตัวเองนอบน้อมสุดๆ “ผูก้ องคัทสึนาริพกั อยูข่ า้ งบนรึ” ผูต้ ดิ ตามนายหนึ่งหันมา จาเรดเงยหน้ามอง เห็นดวงตาเต็มไปด้วยอ�ำนาจและ หยิง่ ผยองก็นึกรังเกียจโดยไม่รเู้ นื้อรูต้ วั “อยูด่ า้ นในครับ ตอนนี้ยงั พักผ่อนอยู”่ นายทหารยศสูงคนนี้เป็นผูบ้ งั คับบัญชาของผูก้ องเลือดเย็นงัน้ หรือ จาเรดหันหลัง กลับไปดูคนรีบร้อนก้าวขึน้ ห้อง เซกิยะได้ยนิ เสียงคนเคาะประตู คิดว่าเจ้าอเมริกนั จะเข้า มาค่อนแคะอะไรเขาอีก ชายหนุ่มปิดปากไอแค่ก พอประตูเปิดออกต้องชะงัก “ท่านผูพ้ นั ยาชิโมโตะ สวัสดีครับ” ชายหนุ่มค้อมศีรษะแทบไม่ทนั เมือ่ เห็นร่างสูง ใหญ่ รูส้ กึ เป็ นเกียรติยงิ่ นักทีผ่ พู้ นั ลงมาเยีย่ มด้วยตัวเอง “สวัสดี ผูก้ อง” ผูพ้ นั วัยห้าสิบห้าเอ่ยทักลูกน้อง มองใบหน้าขาวซีดจนดูน่ากลัว ชายหนุ่มพยายามเลือ่ นเก้าอีใ้ ห้ทา่ นผูพ้ นั นัง่ “ไม่ตอ้ งท�ำหรอก ผูก้ องไปนอนพักเถอะ” “สีหน้าของผูก้ องดูซดี เซียวจริง อาการหนักมากหรือ” ท่านผูพ้ นั นังไขว่ ่ หา้ งมอง ใบหน้าของผูใ้ ต้บงั คับบัญชา “ครับ...รูส้ กึ เจ็บคอกับเหนื่อยนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่เป็นอะไรมาก ขอบพระคุณครับ ทีท่ า่ นไถ่ถาม” “พูดแบบนัน้ ไม่ได้หรอกผูก้ องคัทสึนาริ หาหยูกยามาทานหรือยัง” “ทานแล้วครับได้นอนสักพักอาการคงดีขน้ึ ” ผูก้ องหนุ่มตอบไปด้วยน�้ำเสียงอิดโรย ไม่คดิ ว่าตัวเองจะเหนื่อยง่ายเอาถึงปา่ นนี้ “อย่างน้อยๆ ผูก้ องก็เป็นหนึ่งก�ำลังส�ำคัญในการสร้างทางรถไฟสายนี้” ท่านผูพ้ นั จ้องหน้าเข้ม ดวงตานิ่งสงบ “ได้ยนิ ข่าวว่าทางรถไฟจะสร้างเสร็จในไม่ชา้ นี่เองไม่ใช่หรือ นี่อาจเป็ นชัยชนะอัน ยิง่ ใหญ่ของเรา”
56
เพียงริ้วหมอกสลาย ท่านผูพ้ นั ยาชิโมโตะยิม้ ในหน้าเมือ่ นึกถึงชัยชนะทีอ่ ยูแ่ ค่เอือ้ ม “แต่เรือ่ งเครือ่ งบิน ทิง้ ระเบิดล่ะครับ” เซกิยะแย้ง สีหน้าของท่านผูพ้ นั สงบนิ่ง ก่อนจะตอบผูใ้ ต้บงั คับบัญชา “เรือ่ งนี้ในก�ำลังเข้ามติ ทีป่ ระชุมอยู่ ตอนนี้ขอให้รบั ผิดชอบงานทางฝา่ ยนี้ให้ดเี ถอะ” เซกิยะได้ฟงั แล้วไม่สบายใจเลยทีไ่ ม่สามารถได้คำ� ตอบทีแ่ น่ชดั แต่กร็ บั ค�ำด้วย น�้ำเสียงมันคง ่ “ครับ” ท่านผูพ้ นั มองรอบๆ ห้องก่อนหยุดตรงใบหน้านิ่งขรึม “ไม่คดิ เลยนะว่าผูก้ องจะ เลือกมาอยูท่ น่ี ่ี” ดวงตาของท่านผูพ้ นั ยาชิโมโตะมองนายทหารฝีมอื ดีอย่างเพ่งพิศ “ผมเลือกมาอยูท่ แ่ี ทนผูพ้ นั อิซาวะก็ดแี ล้วครับ” ค�ำตอบของร้อยเอกหนุ่ม ท่านผูพ้ นั ยาชิโมโตะไม่เห็นด้วยเลยสักนิด เพราะทาง กองทัพได้สญ ู เสียเสนาธิการทหารมือดีไปอย่างน่าเสียดาย “แต่กไ็ ม่น่าท�ำถึงเพียงนี้นะ อนาคตดีๆ มีให้ผกู้ องเลือก” “ผมได้ตดั สินใจเลือกแล้วครับท่าน เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็อยากตอบแทนผูพ้ นั อิซาวะด้วย ท่านช่วยผมมาตลอด ท่านถือว่าเป็ นพ่อคนทีส่ องของผมครับ” นึกถึงเงาอดีต มารดาดูรางเลือน ท่านจากไปในฤดูใบไม้รว่ ง บิดาแท้ๆ ผูม้ ยี ศถึง ท่านนายพลใหญ่คอยเคีย่ วเข็ญบังคับให้เขาเป็ นทหารรับใช้กองทัพญี่ปุ่น แม้ว่าจะภาค ภูมใิ จแต่ความหวังของเขาพลันลับหาย ชายหนุ่มในวัยเยาว์ ใจหายและนึกกลัวต่อสายลมเย็นยะเยือกของฤดูหนาว กลัว เพราะรูว้ า่ สึกว่า ‘มัน’ก�ำลังพรากชีวติ อีกครึง่ หนึ่งของเขาไป โชคดีทไ่ี ด้มอื คูห่ นึ่งโอบอุม้ จน กระทังเขาได้ ่ เป็ นร้อยเอกตัง้ แต่ยงั อายุน้อย “ธงแสงอาทิตย์แผดแสงแรงกล้าของเราก�ำลังโบกสะบัดประกาศก้องถึงชัยนะอัน เกริกเกียรติ เจ้าจงดูซะ ดูเกียรติภมู อิ นั งดงามทีเ่ จ้าจะได้รบั หลังศึกนี้” เสียงของ ‘พ่อ’ คนทีส่ องยังก้องกังวาน ภาพร่างของชายหน้าเสีย้ มเต็มไปด้วย อ�ำนาจชักจูงให้ในฮึกเหิม เขาไม่เคยเชือ่ ใครนอกจากบิดาผูใ้ ห้ชวี ติ ใหม่ ชีวติ ของเขาพลีเพือ่ ชาตินบั ตัง้ แต่กระโดดเข้าร่วมรบในสงครามทีป่ ะทุระอุ การบุกรุกท�ำลายข้าศึกเป็ นสิง่ ทีเ่ ขาในสมัยอดีตชืน่ ชอบ ลืมตัวตนเดิม กลายเป็ น เพียงสัตว์ปา่ กระหายเลือด ยิง่ เห็นเลือดจิตใจพลุ่งพล่านขึน้ มาทันใด ถูกจองจ�ำกักขังใน
57
Yesterday Today Tomorrow วังวนแห่งความชัวร้ ่ ายโดยไม่รตู้ วั เสียงกรีดร้องของผูท้ พ่ี า่ ยแพ้ตอ่ สงครามยังคงติดก้องในหูจนกระทังหั ่ วใจด้านชา ยามลิม้ รสความ ‘พ่ายแพ้’ ครัง้ แรก เป็ นการเข้าร่วมรบแนวหน้าครัง้ สุดท้ายก่อนทีเ่ ขาจะ เนรเทศตัวเองมาอยู่ค่ายซึง่ เต็มไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บ กระนัน้ กลิน่ คาวเลือดก็ยงั ชวนให้ หลงใหลอยูเ่ สมอ “เลยไม่คดิ จะขอย้ายกลับสินะ ตอนนี้ยงั ยืน่ เรือ่ งขอย้ายทัน” “ผมอยากจะอยูท่ น่ี ่ีครับ ไหนๆ ก็รบั โทษแล้ว ผมก็อยากท�ำให้ถงึ ทีส่ ดุ เอ่อ...ฝาก บอกสวัสดีแก่ผพู้ นั ด้วยนะครับ” “วันหลังหากว่างๆ จะแวะมาใหม่” พอปฏิเสธ ‘โอกาส’ เขาก็นึกถึงคนทีท่ ำ� ให้มมุ มองเปลีย่ นคือร้อยตรียกู ิ แต่เขาก็ ไม่ยอมรับมัน “ยังไม่นอนอีกรึ?” สังด้ ่ วยน�้ำเสียงดุๆ ทว่าแหบเครือ่ เซกิยะหันมองใจหายวูบเมือ่ จาเรดมาเมือ่ ไรไม่รู้ “ฉันไม่ได้เป็ นอะไรก็บอกไปแล้วนี่” ชายหนุ่มรูด้ วี า่ ราชสีหก์ ำ� ลังขุน่ เคือง แต่เขาไม่รวู้ ่าเรือ่ งอะไรกันแน่เพราะไม่เคย เห็นผูก้ องเลือดเย็นร้อนรนใจในเรือ่ งใดๆ เลย “ผมไม่อยากฟงั ค�ำยอกย้อนเอาเสียเลย คนปากเก่งมักตายไวจริงๆ ไม่เชือ่ หรือ ไง” ร�ำคาญทีไ่ ด้ยนิ ค�ำเป็ นห่วง เตรียมเปิดปากคนทีเ่ ป็ นฝา่ ยอ่อนก�ำลังกว่ากดให้รอ้ ย เอกหนุ่มนอนลง ดิน้ ด้วยแรงเหลือเพียงน้อยนิด นายทหารหนุ่มโยนผ้าลงในอ่างยกหลังมือ นาบหน้าผากอุ่น “กลัวทีจ่ ะตายหรือไง ผมมีจรรยาบรรณของแพทย์พอ ไม่ตอ้ งห่วง” ไออุ่นถ่ายทอดผ่านผิวเย็น เซกิยะหลับตาแน่ นสนิทพร้อมกัดริมฝี ปากล่างด้วย ความอดสู “ใครๆ ก็ตอ้ งล้มปว่ ยกันบ้างล่ะ อย่าเอาแต่กลัวนัก” พูดปลอบด้วยเสียงนุ่มหูไร้ รอยค่อนแคะแดกดันจนคนปว่ ยไว้วางใจจึงยอมนอนอย่างว่าง่าย เซกิยะไปทางอืน่ เมือ่ มือหยาบของจาเรดใช้ผา้ หมาดชืน้ ค่อยๆ เช็ดทัวใบหน้ ่ าคน ป่วยโดยเฉพาะจุดชีพจร กระตุน้ การไหลเวียนของโลหิต สัมผัสไล้ไปตามผิวกายท�ำให้
58
เพียงริ้วหมอกสลาย ร่างกายผ่อนคลายจนผล็อยหลับ พอได้ยนิ เสียงลมหายใจสม�่ำเสมอ จาเรดลุกขึน้ มองใบหน้าหลับอย่างสงบ ถอย ออกมาเงียบๆ “ท�ำไมเราต้องรูส้ กึ แบบนี้” มองภาพหลับสนิทเหมือนเด็กอย่างสับสนกับความรูส้ กึ ตัวเองก่อนมันจะกลับคืน ดังเดิมคือไร้ความรูส้ กึ
59