ห้วงรักเสน่หา
1
Rain-at-Rose
2
ห้วงรักเสน่หา
3
Rain-at-Rose
4
ห้วงรักเสน่หา
1 กลางฤดูฝน อากาศยังร้ อนอบอ้ าวจนเหงื่อไคลไหลย้ อยเต็มหน้ าทําให้ รู้สกึ เหนอะหนะ ต้ นธาราปาดเหงื่อออกจากหน้ าผาก ชายหนุ่มคลีร่ อยยิ ้มอบอุ่น มอบให้ แก่เด็กๆ ที่มารอรับฉีดวัคซีนพร้ อมมารดา “อากาศอบอ้ าวแบบนี ้ ดูท่าฝนคงจะตกนะครับ” ชายหนุ่มวางเข็มลงบนถาด คุยกับมารดาของเด็กน้ อยเบะหน้ าร้ องไห้ เมื่อ เห็นเข็มฉีดยาแหลมคม มารดาของเด็กน้ อยเหลือบมองท้ องฟ้าก่อนหันมาพูดกับ คุณหมอพร้ อมปลอบบุตรไปพลาง “ได้ ยินเสียงฟ้าคํารามครืนๆ คงไม่เ กิน เย็นนี ้ดอกคุณหมอ ” นํ ้าเสียงแปร่ง พยายามเอื ้อนเอ่ยภาษาไทย ต้ นธาราใช้ สาํ ลีเช็ดตรงรอยเข็มฉีดยา คุณหมอยิ ้มบางๆ ให้ สาวชาว กะเหรี่ยงสะกอหรือชาวกะเหรี่ยงขาว “เสร็จแล้ วครับ” ชายหนุ่มบอกเธอ หญิงสาวแม่ลกู อ่อนยิ ้มให้ นางก้ มหน้ าถามบุตรชายด้ วยสําเนียงภาษา ถิ่นที่ต้นธารายังไม่ชินเสียที “ต่า กุ๊ ญ่า ถ่อ เตอ แจ๊ ะ หา” (อาการดีขึ ้นหรือยัง)
5
Rain-at-Rose เด็กน้ อยผงกหัว คุณหมอหนุ่มมองภาพแม่ลกู อ่อนเดินจากไป รู้สกึ สะทก สะท้ อนเรื่องตัวเองในหัวใจ ต้ นธาราดึงถุงมือยางออก แตะขมับ “เหนื่อยหรือคะ?” เสียงใสๆ ของคุณหมอมาริสาถามขึ ้น ชายหนุ่มมองเธอขณะเก็บของลงในกระเป๋ า “นิดหน่อยครับ ” สายตามอง ชาวบ้ านที่มารอรักษาในศาลามุงแฝกเริ่มบางตา ต้ นธาราสะพายกระเป๋ าขึ ้นบ่ า เขา เดินตามคุณหมอมาริสาขึ ้นรถที่ทาง ค่ายสิงหราชส่งมารับเพื่อความปลอดภัย เนื่องจากปั ญหาความไม่สงบในเขตแดน ประเทศเวียงนวรัฐะ นับตั ้งแต่การล่มสลายของอํานาจ กษั ตริย์ แผ่นดินของชนกลุม่ น้ อยใน เวียงนวรัฐะถูกยึดครองโดยนายพลคะฉิ่นตั ้งตนเป็ นเจ้ าหลวง ผู้ที่ภักดีต่อเจ้ าหลวง องค์ก่อนถูกเข่นฆ่าอย่างทารุณรวมทั ้งองค์หญิงมนัสหยาผู้เป็ นเจ้ านางหลวง เจ้ า หลวงและรัชทายาทจึงต้ องหนีออกจากเวียง กลุม่ ผู้คนที่ยงั ภักดีจงึ จับอาวุธก่อตั ้งเป็ นกลุม่ กองโจรกู้แผ่นดินขึ ้นสู้เพื่อ ปลดแอกประเทศและสถาปนาเจ้ าหลวงขึ ้นใหม่ เหตุการณ์ว่นุ วายในเวียงนวรัฐะ ก่อให้ เกิดกองโจรที่อาศัยแฝงเหตุการณ์พลิกผันทางการเมืองเข้ าปล้ นสะดมหมู่บ้าน ตามเขตชายแดนจนเป็ นที่หวาดกลัว ทางกองกําลังรักษาดินแดนจึงเข้ มงวดกวดขัน ออกตรวจพื ้นที่และคุ้มครองเหล่าแพทย์อาสาเมื่อออกพื ้นที่ตรวจรักษาโรคฟรี ต้ นธารายกลังยาขึ ้นหลังรถ มือหนาคู่หนึง่ ยื่นมาช่วยอย่างมีมิตรไมตรี คุณหมอหนุ่มเงยหน้ าขึ ้น เห็นร่างสูงใหญ่ ดวงหน้ าอ่อนโยนยิ ้มให้ ด้วยความเป็ น มิตร “ขอบคุณครับผู้กองนาคี ” ต้ นธาราเอ่ยขอบคุณเบาๆ เมื่อร่าง สูงยกลังยา หนักๆ ขึ ้นหลังรถยีเอ็มซีให้ “เห็นคุณหมอตัวผอมๆ แบบนี ้แต่แข็งแรงน่าดูนะครับ” ร้ อยเอกนาคีเอ่ย 6
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธาราเพียงยิ ้ม แล้ วรับลังยามาจากเพื่อนร่วมงานอีกที “เฮ้ ย ไอ้ นาคี มึงอยู่นี่เองรึวะ ? มาอู้งานอะไรแถวนี ้ ” เสียงห้ าวๆ ดัง ด้ านหลัง คุณหมอหันมอง ในใจเต้ น ระสํา่ ใบหน้ าขาวเบือนหนี ส่งลังกระดาษให้ เพื่อนที่รอรับอยู่บนรถอีกทอด ร้ อยเอกนาคียืนจ้ องมองผู้มาใหม่ “อุวะ เอ็งมีอะไรหนักหนาไอ้ ภานุ ” นํ ้าเสียงร้ อยเอกนาคีหงุดหงิด ท่าที คล้ ายเสียดายบางสิง่ บางอย่าง สายตาคมกร้ าวของผู้มาใหม่จ้องแผ่นหลังผอม ของคุณหมอต้ นธาราก่อน เบนสายตามาทางเพื่อนสนิท “แกนี่ก็เหลือเกิน มานี่โว้ ย ไป! ไปช่วยเก็บของให้ เสร็จเลยโว้ ย จะได้ กลับ ค่ายเร็วๆ” ร้ อยเอกภานุว่า ดึงเพื่อนออกห่างจากคุณหมอ ต้ นธาราพรูลมหายใจเบาๆ หันมองร่างสูงสองร่างเดินเคียงกันไปในศาลา ดวงตาสีนํ ้าตาลมีรอยความรู้สกึ บางอย่างเอ่อล้ น ...ก็ได้ แต่คิดเท่านั ้นแหละ... สายตาทอแววเศร้ า ความรู้สกึ ในหัวใจเอ่อล้ นจนแทบระงับไม่อยู่ อยาก ร้ องเรียกจนไม่อาจห้ ามใจ มองแผ่นหลังของร่างสูงคุยกับเพื่อนสนิท ต้ นธารารู้ว่าไม่ มีวนั ที่จะก้ าวข้ ามเส้ นแห่งความจริงออกไปได้ จงึ กักขังตัวเองอยู่ในโลกแห่งความฝั น ...มันน่าสมเพชตัวเองจริงๆ... คุณหมอกลํ ้ากลืนความขมขื่นจากผลความรู้สกึ ไว้ “หมอธารครับ เหลือลังสุดท้ ายแล้ วครับ” คําพูดดังเหนือหัว ต้ นธารารู้สกึ ตั ว ก้ มลงหยิบลังยาส่งให้ เพื่อนต่ อจนกระทั่ งเสร็จงาน คุณ หมอขึ ้นนัง่ หลังรถ เหล่าแพทย์อาสาทุกคนเหนื่อยอ่อนจนไม่มีใครอยากพูดอะไร ทุก คนนัง่ เงียบงัน 7
Rain-at-Rose ต้ นธาราพิงแผ่นหลังกับพนัก เบาะ ตัวโยกไปมาเมื่อรถขับบนเส้ นทาง ขรุขระ เขาเผลองีบไปเหมือนกันแต่สะดุ้งตื่นเพราะจู่ๆ รถยีเอ็มซีก็หยุดกะทันหัน ต้ น ธาราเงยหน้ า ปรือดวงตาขึ ้นมอง ผู้กองภานุยืนเท้ าเอวบอกเหตุขดั ข้ อง “ขอโทษด้ วยครับ หม้ อนํ ้ารถเสีย เรา ต้ องรออยู่ที่นี่สกั ระยะ” เสียงบ่นอุบดังขึ ้นเบาๆ ผู้กองหนุ่มกล่าวขอโทษขอโพย ก่อนลงจากรถไป ดู ต้ นธาราลงมานัง่ ขัดสมาธิบนพื ้นรถ มองนาฬิกาข้ อมือ “นี่ก็เย็นแล้ ว จะถึงโรงพยาบาลก่ อนคํ่ารึเปล่าไม่ร้ ู ” เสียงเล็ก ๆ ของพวก ผู้หญิงดังขึ ้น สายตาของพวกหล่อนกังวลใจ “น่าจะถึงก่อนคํ่านะครับ ผู้กองคงใช้ เวลาซ่อมไม่นาน” ต้ นธาราบอกพวกเธอ ตัวเขากังวลใจไม่แพ้ กนั เพราะจู่ๆ รถเสียกลางทาง ขึ ้นมา เกรงว่าจะถูกปล้ น แม้ ว่ามีทหารคุ้มกันก็ตาม ต้ นธาราลุกขึ ้นเพื่อจะไปถามความคืบหน้ าเมื่อรู้สกึ ว่านานเหลือเกิน เขา กระโดดลงจากหลังรถ เดินไปข้ างหน้ า “ไอ้ เวรเอ๊ ย กูบอกให้ มึงเช็คดีๆ แล้ วนะ มึงก็ร้ ูว่าหม้ อนํ ้าคันนี ้ไม่ดี ” เสียง ห้ าวของผู้กองภานุดงั ลัน่ “ไอ้ เวร กูอยู่หน่วยพลขับรึวะ?” ร้ อยเอกนาคีแหงนหน้ ามองเพื่อนที่ทั ้งมือ และหน้ ามอมแมมด้ วยคราบเขม่า ภานุโคลงศีรษะ “กูไม่น่าหลวมตัวมากับมึงเลยว่ะไอ้ นาคี เพราะมึงคิด ...” เอ่ยไม่จบเพราะเห็นคุณหมอต้ นธาราเมี่ยงมองอยู่ “มีอะไรครับคุณหมอ?” ผู้กองภานุทําสีหน้ ากระด้ าง ต้ นธาราใจเสียทุกครั ้งที่เห็นแววตานั ้น ร้ อยเอกนาคีหนั ขวับทันที ดวงตาคู่ อ่อนโยนเป็ นประกาย 8
ห้วงรักเสน่หา “เอ่อ...ขอโทษครับที่มารบกวน คือว่าอยากจะทราบน่ะครับว่าจะซ่อมรถ เสร็จตอนไหน?” “ไม่นานหรอกครั บ คุณหมอไปรออยู่บนรถดีกว่า ” ภานุเอ่ยด้ วยนํ ้าเสียง ห้ วนสั ้น ต้ นธาราหมุนตัวหนีแต่ยงั ทันได้ ยินเสียงของผู้กองนาคีกระซิบกับเพื่อน แว่วๆ “ไอ้ เวร! มึงไล่คณ ุ หมอธารไปแ บบนั ้นได้ ไงวะ เขาอุตส่าห์ห่วง มี นํ ้าใจลง มาดู” ร้ อยเอกภานุย่นคิ ้ว ฟั งเพื่อนเอ่ยชมคุณหมอแสนดี “มีแต่เอ็ งที่คิดแบบนั ้น ถ้ ารู้สกึ ว่าน่ารักก็จีบเลยสิวะ” นํ ้าเสียงประชดกลายๆ ร้ อยเอกนาคีกอดอก หรี่ตามองเพื่อน “กูร้ ูว่ามึงเกรงใจกู” ภานุเงยหน้ าขึ ้น “มึงพูดอะไรวะ?” นํ ้าเสียงของร้ อยเอกหนุ่มเข้ มขึ ้น ผู้กองนาคีสา่ ยหน้ า “เปล๊ า ...กูแค่พดู เรื่อยเปื่ อย ว่าแต่มงึ เถอะ ซ่อมเสร็ จ ยังวะ” ภานุจมจ่ออยู่กบั การซ่อมรถแทน ปกปิ ดสิง่ ที่อยู่ในใจส่วนลึกจนยากจะ หยัง่ ว่ารู้สกึ เช่นไร
ต้ นธาราหลับตาลง เอนหลังพิงเบาะรถ จมจ่อในภวังค์ นึกถึงวันที่พบเจอ กับคนที่ทําให้ หวั ใจรู้สกึ ว่า ‘รัก ’ ได้ อย่างมากมาย แม้ จะรู้ว่าความหวังนั ้นน้ อยนิด แต่ก็อยากจะลองดูสกั ครั ้ง …พบกันครั ้งแรกเมื่อยังเป็ นนักศึกษาแพทย์ ต้ นธาราติดตามบิดาไปยังที่ ทํางานเพื่อเตรียมตัวไปงานสโมสรกับท่านพร้ อมด้ วยธีรเดชซึง่ เป็ น ทส .คนสนิทของ 9
Rain-at-Rose บิดา จึงได้ พบกับ ‘เขา’ โดยบังเอิญ ณ เวลานั ้นได้ มองอยู่ไกลๆ ในตอนนั ้นยังไม่ร้ ูสกึ อะไรมากนักจนกระทัง่ แอบได้ ยิน ‘เขา’ คุยกับผู้บงั คับบัญชาด้ วยนํ ้าเสียงจริงจัง “หน้าทีข่ องเราแม้อนั ตรายหรื อเหนือ่ ยยากเพียงไร เราต้องทาเพือ่ ประชาชนและอธิ ปไตย” จู่ๆ ในใจก็เต้ นแรง มันเป็ นความรู้สกึ ที่ไม่อาจระงับได้ แม้ ว่าจะพรํ่าบอก กับตัวเองว่ามันดูไร้ สาระขนาดไหนก็ไม่อาจหยุดหัวใจที่เต้ นแรงนี ้ได้ ต้ นธาราคิดว่ามันเป็ นพรหมลิขิตเมื่อพบ ‘เขา’ ที่ค่ายอาสาพัฒนาชนบท หมู่บ้านที่ต้นธารามาทําโครงการนั ้นบังเอิญอยู่ในพื ้นที่เดียวกันกับค่ายทหารที่ภานุ ประจําอยู่ เขาได้ พบกันตอนที่ภานุเข้ ามาดูแลความปลอดภัยให้ เมื่อได้ อยู่ชิดใกล้ ชายหนุ่มคนนี ้ เขาก็ได้ เห็นอีกด้ าน ได้ เห็นความน่าประทับใจ ผู้กองภานุเป็ นคน จริงจัง ทําอะไรก็ทําจริง มันคืออีกเหตุผลที่ทําให้ ต้นธาราประทับใจมากยิ่งขึ ้น ก่อให้ เป็ นอารมณ์ลกึ ซึ ้งเปี่ ยมด้ วยความคาดหวัง วินาทีที่ได้ พบกันนั ้น เขาก็ตกหลุมรักใน ชัว่ พริบตา ...คุณเชือ่ ในรักแรกพบไหม? การทีค่ ณ ุ รักใครสักคน คุณจะทา เช่นไร แม้รู้ ว่าความรักทีค่ ณ ุ มีให้แก่เขา มันไม่อาจตอบสนองได้ในความเป็ นจริ ง บางที ความรู้สึกบางอย่างก็ไม่อาจตอบได้เลย สิ่ งทีห่ วั ใจรู้สึก อยากจะตามหาความรู้สึกนี ้ มันอาจเป็ นแค่ความฝั น หรื อว่าคงอยู่ในโลกแห่งความจริ งกัน เป็ นเพราะอะไรถึงได้ มีความผูกพัน เพราะโชคชะตาอย่างนัน้ หรื อ หรื อเพราะจังหวะหัวใจที ่ เต้นถีก่ นั เรา ถึงได้พบกัน... ต้ นธาราตื่นจากภวังค์หวานเมื่อรถยีเอ็มซีติดเครื่องได้ อีกครั ้ง
10
ห้วงรักเสน่หา ผู้กองภานุพิงเบาะรถหลังจากส่งคณะแพทย์อาสาหน้ าโรงพยาบาล ร้ อย เอกนาคีเพื่อนสนิทไปช่วยแพทย์อาสายกของไปเก็บ เจ้ านาคีก็ทําอย่างเต็ มใจจน เห็นได้ ชดั มันรีบไปช่วยคุณหมอต้ นธาราทันทีโดยไม่มีใครบอก ท่าทีของเพื่อนสนิทมันไม่ต่างอะไรไปจากวันที่ได้ พบกับคุณหมอครั ้งแรก รอยยิ ้มแย้ มคลีจ่ นเต็มดวงหน้ า ดวงตาคู่สนี ํ ้าตาลก็ราวจะยิ ้มตามด้ วย ท่าทีมี เมตตาและอ่อนโยนอยู่เป็ นนิจ ช่างนําความรู้สกึ อยากรู้จกั จนลึ กซึ ้งได้ ง่ายดาย แต่ ต่อให้ ร้ ูสกึ ‘หลงใหล’ ขนาดไหนก็ได้ แต่เก็บไว้ เงียบๆ เพราะอะไรน่ะหรือ ? หากเพื่ อน สนิทไม่สารภาพว่าชอบหมอคนใหม่ก็คงไม่ทรมานใจแบบนี ้ ยังจําได้ ติดตา ในงานเลี ้ยงต้ อนรับหมอคนใหม่ คุณหมอที่ดรู ะมัดระวัง เรื่องสุขภาพดื่มเหล้ าป่ าไปเพียงแก้ วเดียวก็เมาเสี ยแล้ ว ต้ องวุ่นวายด้ วยการให้ เจ้ า นาคีมนั ไปส่งถึงที่พกั ซึง่ อยู่ไม่ห่างโรงพยาบาลนัก ภานุเห็นก็ร้ ูว่าเพื่อนสนิทคิดอะไร อยู่ในใจ เดินตามเพื่อนรักหากต้ องชะงักเมื่อได้ ยินเสียงอ่อนโยน คุณหมอต้ นธาราครางในลําคอ รู้สกึ ผะอืด ผะอมชอบกล ขนาดหลับตา นิ่งๆ ยังรู้สกึ เลยว่าโลกโคลงเคลง หยุดเดินกะทันหัน มือขาวปิ ดปากตัวเองไว้ ‚อยากอ้ วก...‛ เสียงคุณหมอแผ่วดุจเสียงกระพือปี กของแมลง มือหนาลูบหลังอย่างอ่อนโยน ‚ใจเย็นครับ รอไปถึงบ้ านพักก่อนดีไหม?‛ คนเมาผงกหัว รู้สกึ ว่าโลกทั ้งโลกหมุนคว้ าง มือหนาสอดเข้ าไปใต้ เเขน ก่อนอุ้มขึ ้น ‚อา...ไร?‛ พยายามจะถาม แต่ความรู้สกึ อยากจะอาเจียนผุดเป็ นระยะ จึง ปิ ดปากแน่น นาคีกระชับร่างต้ นธาราแนบอก เอามืออ่อนปวกเปี ย กคล้ องคอ ดวงหน้ า ขาวซุกแผ่นอกที่เจือกลิน่ เหงื่อจางๆ นาคียิ ้มอ่อนโยน ค่อยๆ วางร่างของคุณหมอลง บนเตียงแผ่วเบา ใช้ หลังมือแตะหน้ าผาก ลุกขึ ้นเตรียมผ้ าเช็ดตัว เสียงกุกกักส่งผล 11
Rain-at-Rose ให้ ต้นธาราลืมตาขึ ้น นาคีหนั มอง ยิ ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตา สีนํ ้าตาลพร่ามัว นํ ้าตา คลอหน่วย ‚ผมจะเช็ดตัวให้ คุณหมอจะได้ นอนสบาย‛ ต้ นธาราไม่ตอบ สัมผัสเย็นชืดแตะผิวแก้ ม หลับตาพริ ้ม ในหัวเบาโหวง ‚รู้สกึ อยากอาเจียนไหมครับ?‛ คุณหมอสัน่ หัว ไม่ยอมตอบ ร้ อยเอก นาคีแนบริมฝี ปากลงบนหน้ าผาก สัมผัสแผ่วเบาดุจขนนก คุณหมอหลับตาพริ ้มคล้ ายพึงใจในรสสัมผัส ภานุเห็นสิง่ ที่เกิดขึ ้นภายในห้ อง เหมือนกับความรู้สกึ บางอย่างหยุดลง เจ็บที่อก ผู้ที่ขึ ้นมาตามหลังมองเห็นทุกๆ ฉาก ถอยไปเงียบๆ ซุกซ่อนความรู้สกึ บางอย่างที่ก่อเกิดขึ ้นในใจ “ว่าไง หน้ าบานเชียว ได้ คยุ กะคุณหมอธารรึไงวะ?” นาคียิ ้มไม่ยอมหุบ รอยยิ ้มอ่อนโยน ภานุสา่ ยหน้ าก่อนนํารถไปเก็บ ร้ อย เอกนาคีแยกกับเพื่อนเพื่อเข้ าเวรใ นตอนกลางคืน ชายหนุ่มเห็นว่าไฟจา ก โรงพยาบาลภายในบริเวณค่ายยังเปิ ดอยู่จงึ ลองเดินไปหาคุณหมอดู พบว่าคุณ หมอต้ นธารายังยุ่งอยู่กบั งานเอกสาร ต้ นธาราเงยหน้ าขึ ้น “ยังไม่กลับบ้ านพักอีกหรือครับ ?” ร้ อยเอกนาคีทกั ส่งยิ ้มอ่อนโยนเป็ น เอกลักษณ์ให้ ดวงตาสีนํ ้าตาลเงยขึ ้นมอง คลีย่ ิ ้มจนเห็นลักยิ ้ม “อ้ อ อยู่สะสางงานอีกสัก หน่อยครับ แล้ วผู้กองมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?” “เอ่อ...มาดูคณ ุ หมอน่ะครับว่ากลับหรือยัง” ต้ นธาราทําหน้ าซื่อย้ อนถามกลับ “มาหา?”
12
ห้วงรักเสน่หา ร้ อยเอกนาคีเกาต้ นคออย่างเก้ อเขิน “คือว่าผมเป็ นห่วงคุณหมอน่ะครับ เห็นหน้ าซีดเชียวตอนที่ตรวจคนไข้ เลยนึกว่าไม่สบาย” “อ้ อ...ขอบคุณที่เป็ นห่วงครับ ผมแข็งแรงดี อีกประเดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ ว ” ต้ นธาราว่า หยิบแฟ้มเก็บขึ ้นบนชั ้น พร้ อมกับดึงกระเป๋ าสะพายข้ างลงมา “ผมไปส่ง” ร้ อยเอกนาคีรีบอาสา “ลําบากเปล่าๆ ครับ บ้ านพักก็อยู่ใกล้ ๆ นี ้เอง ผมเดินไปคนเดียวได้ ครับ ” กล่าวจบคุณหมอเดินผ่านร่างสูงที่ยงั เดินตาม ‚มันอาจจะดูแปลกไปบ้ าง และคุณหมอได้ ฟังอาจตกใจ แต่ผมก็อยาก คุ้มครองคุณหมอจริงๆ หากคุณหมอทุกข์ใจปรึกษาผมได้ เสมอ‛ มองรอยยิ ้มอันแสนอ่อนโยนทอดให้ ต้ นธารารู้สกึ ว่าแก้ มร้ อนผ่าว “ขอบคุณครับ” นาคีแตะต้ นแขนแผ่วเบา จูงด้ วยท่าทีสภุ าพ ต้ นธารานิ่งงันไปกับสัมผัส จากมือหนา “เห็นคุณหมอไม่คยุ กับเจ้ าภานุสกั เท่าไร กลัวเจ้ าภานุมนั เหรอครับ ?‛ นาคี ถามลอยๆ ต้ นธาราเกร็งโดยไม่ร้ ูตวั ส่ายศีรษะปฏิเสธ ‚งั ้นเหรอครับ เจ้ าภานุทําอะไรก็จริงจัง ดุดนั ทําหน้ าตายังกับโจรแบบนั ้น แถมยังเป็ นไอ้ เสือยิ ้มยากอีก ใครเจอมันครั ้งแรกก็หวาดๆ ไปเหมือนกัน ‛ ร้ อยเอก นาคีว่า ต้ นธารารับฟั งเงียบๆ คุณหมอกับร้ อยเอกนาคีชะงัก ไม่ร้ ูว่าบุญหรือก รรม เมื่อพบกับคนถูกกล่าวถึงกอดอก มองออกไปในความมืดในอาคารที่ทํางานพอดี สายตาต้ นธาราสบกับดวงตาคมกร้ าว ภานุไม่ได้ มองคนทั ้งคู่แม้ แต่น้อย คล้ ายกับไม่เห็น นาคีไม่ได้ ทกั ทายเพื่อน พาคุณหมอเดินผ่านไปราวกับอากาศ 13
Rain-at-Rose ต้ นธาราเจ็บแปลบในอก สายตาเหลือบมองคนที่หวั ใจปฏิพทั ธ์ ทุ กอย่าง ว่างเปล่า เพียงแต่เขาคิดไปเองทุกครั ้งว่าอีกฝ่ ายรัก “คุณหมอซึมเชียวครับ เหนื่อยหรือ?” เสียงกระซิบถามข้ างๆ จนตกใจ คุณหมอเงยหน้ ามอง “ไม่มีอะไรหรอก รบกวนผู้กองมากเกินไปแล้ วครับ ” นํ ้าเสียงต้ นธาราติดเย็นชา ผู้กองหนุ่มได้ แต่มองอย่างเสียดายเมื่อ ร่างโปร่งก้ าว ฉับๆ หายไปในความ มืด ต้ นธารารู้สกึ ตัวว่าเสียมารยาทกับผู้กองนาคี อาจเพราะรู้สกึ น้ อยใจมากเกินไป รึเปล่านะ แต่ตวั เขาก็ไม่ได้ เป็ นอะไรกับผู้กองภานุเสียหน่อย เวลาที่ได้ อยู่ชิดใกล้ มนั ไม่เพียงพอแล้ วหรือ ต้ นธาราหยุดอยู่หน้ าห้ องพัก กํากุญแจไว้ แน่น เขาผลักประตูก้าวไปใน ห้ องมืดสลัว เปิ ดไฟตรงผนัง แสงสว่างเผยให้ เห็นห้ องเล็กๆ สําหรับอาศัยคนเดียว ชายหนุ่มหยิบจดหมายจากบิดาขึ ้นมา ความรู้สกึ ต่างๆ ราวกับเป็ นเม็ดทรายล่องละ ลอยไปในสายลม รู้สกึ หมดเรี่ยวแรง ชายหนุ่มเปิ ดจดหมายออกอ่าน ธาร พ่อหวังว่าลูกจะกลับมาประจาทีก่ รุงเทพฯ ลุงไตร ภพอยากให้ลูกกลับมา เป็ นหมอประจาทีโ่ รงพยาบาลลุงมากกว่า อย่าทาเรื ่องไม่เป็ นเรื ่องอี กเลย พ่อ ตามใจลูกพอแล้ว เลิ กไร้สาระซะ อ้อ เรื ่องตรวจสุขภา พน่ะ พ่อจะส่ง เอกสารไปให้ ลูกอี กที ต้ นธาราขยําจดหมายเนื ้อหาสั ้นๆ ของบิดาวางลงข้ างกาย...ใช่สนิ ะ...สิง่ ที่ เขาทํามันไร้ สาระจริงๆ นัน่ แหละ ค นที่ไม่คาดว่าจะได้ พบกันอีก ทั ้ง ที่เคยคิดว่าจะ ตัดใจแต่ก็ไม่อาจทําได้ คุณหมอ ยกมือกุมหน้ าอก มันคงจะเป็ นเหมือนอย่างที่พ่อ 14
ห้วงรักเสน่หา พูดจริงๆ หรือ เขาคงทําเรื่องโง่เง่ามากสินะ ? แต่เขาก็ไม่อาจห้ ามความรู้สกึ นี ้ได้ อีก แล้ ว ทุกเศษเสี ้ยวหัวใจบรรจุชายที่ชื่อภานุไว้ จนเต็ม เปี่ ยม ผูกพันด้ วยคําว่ารักแรก พบ คุณหมอคลึงขมับ การทะเลาะรุนแรงกับบิดาเริ่มต้ นขึ ้นเมื่อต้ นธาราเลือก มาประจํายังชายแดนห่างไกลด้ วยเหตุผลเพียงเล็กน้ อย นัน่ ยิ่งเป็ นชนวนสร้ างความ ร้ าวฉานระหว่างพ่อลูก ต้ นธาราเลือกที่จะย้ ายไปประจําชายแดน แต่บิดาไม่ ยอมเพราะด้ วยเรื่อง สุขภาพ หากเขายังคาดหวังในสิง่ ที่เป็ นไปไม่ได้ “ธาร ลูกจะย้ายไปไกลหมอไม่ได้ พ่อรู้ว่าทีน่ นั่ ขาดคน พ่อไม่อยากให้ลูก ไป ลูกจะดือ้ ดึงถึงไหน ทาแบบนีม้ นั โง่เง่าไปไหม?” บิดาตะคอก ต้ นธาราดื ้อแพ่ง เขารู้ว่าสัญญาณบางอย่างในร่างกายบ่งบอกว่าอีกไม่ นานร่างกายนี ้จะสิ ้นสูญ “ทาไมครับพ่อ การทีผ่ มไปทีน่ นั่ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะตายเสียหน่อย ? ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็ นลูกใคร พ่อไม่ตอ้ งห่วงหรอกครับ” นายพลพิภพกําหมัดแน่น “ธาร!” “ผมขอเวลาครับพ่อ รับรองว่าถึงเวลานัน้ ผมจะกลับมา ” ต้ นธาราเอ่ย สี หน้ าสิ ้นหวัง นายพลพิภพมองดูสหี น้ าซีดเซียวของบุตรชาย นายพลอรุณ เพื่อนสนิท ของบิดาเฝ้ามองการทุ่มเถียงไกล่เกลีย่ ให้ “เฮ้ย พิ ภพ จะไปบังคับลูกเต้าแบบนัน้ ไม่ได้ ฉันรู้ว่าแกห่วงลูก ธาร เขาก็ เป็ นหมอ เขาย่อมรู้ถึงขี ดอันตรายตัวเอง” นายพลพิภพกํามือแน่น “แต่ว่า...”
15
Rain-at-Rose ต้ นธาราก้ มหน้ าลง นายพลพิภพมองดูบตุ รชายที่ดื ้อดึงกับตัวเอง ในที่สดุ ท่านก็ตดั สินใจ “กลับมาซะ ถ้าลูกรู้สึกว่ามันไม่ดีขึ้น” ต้ นธาราจึงได้ มาประจําอยู่ค่ายสิงหราชโดยการช่วยเหลือจากน ายพล อรุณ ผู้เป็ นสหายสนิทของบิดา ชายหนุ่มลงจากเตียง รู้สกึ ร้ อนอบอ้ าว เลิกม่านหน้ าต่างเพื่อรับลม ท้ องฟ้าสีหมึกเจือสีแดงฉาน คิดถึงคําพูดของหญิงกะเหรี่ยง อีกไม่นานฝนคงตก เขา จึงกลับเข้ าไปอาบนํ ้า พอต้ นธาราออกมาจากห้ องนํ ้าด้ วยผมเปี ยกชื ้น หยิบ ผ้ าขนหนูผืนเล็กมาซับตาม ใบหน้ าและลําคอ ฝนก็พรํ่าริ นๆ ชายหนุ่มหยุดอยู่ริม หน้ าต่าง มองสายฝนในความมืด ใบหน้ าซีดสะท้ อนบนกระจก คุณหมอเดินไปที่ต้ เู สื ้อผ้ า หยิบเสื ้อมาเปลีย่ น เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้น ชาย หนุ่มนิ่วหน้ า สงสัยว่าใครกันมาเคาะประตูดกึ ๆ ดื่นๆ เปิ ดประตูรับก็พบกับร่างระหง ของคุณหมอมาริสาซึง่ เป็ นทันตแพทย์อาสา “มีอะไรครับ?” “หมอธารคะ วันพรุ่งนี ้เราต้ องออกไปบ้ านกะเหรี่ยงสะกออีกค่ะ ” คุณหมอ มาริสาเอ่ยแจ้ งธุระ ชายหนุ่มผงกศีรษะเป็ นเชิงรับรู้ “ครับ ?” คุณหมอหนุ่มขมวดคิ ้ว เมื่อเห็นสี หน้ าไม่ส้ ดู ีของคุณหมอมาริสา “คือหมู่บ้านนี ้เป็ นพื ้นที่สแี ดงด้ วยน่ะค่ะ อยู่ในแนวรบของเวียงนวรัฐะกับ กองโจรกู้แผ่นดินพอดี บางที เอ่อ...” ท่าทีของคุณหมอมาริสากังวลใจ ต้ นธารายิ ้มปลอบเธอ “ไม่เป็ นไรหรอกครับ ยังไงก็มีกองทหารคุ้มครองเรา คุณสาทําใจให้ สบายเถอะครับ อีกอย่างไม่มีหมอไปรักษาให้ ชาวบ้ านสักคน ชาวบ้ านก็จะเดือดร้ อนนะครับ เขาต้ องการยาและการรักษาจากหมอ” 16
ห้วงรักเสน่หา คุณหมอมาริสาผงกหัว “ค่ะ ฉันมาแจ้ งหมอธารไว้ ลว่ งหน้ า เจอกันวัน พรุ่งนี ้นะคะ” หญิงสาวเดินกลับห้ อง ต้ นธาราเลิกฟุ้งซ่าน จริงจังกับงาน เตรียมพร้ อมสําหรับวันพรุ่งนี ้เช้ า
หกโมงครึ่ง เหล่าคณะแพทย์อาสา ต่างเตรียมพร้ อมเดินทาง หลังจากขน ถ่ายเวชภัณฑ์ที่จําเป็ นขึ ้นรถ การเดินทางไปยังหมู่ บ้ านกะเหรี่ยงสะกออีกแห่งหนึง่ ด้ วยท่าทางเครียดเคร่ง เพราะว่าอยู่ในเขตพื ้นที่สแี ดง คณะแพทย์ไม่มีใ ครสบายใจ เลย เหลือบมองหน้ ากันและกัน มองทหารคุ้มกันถือปื นติดอาวุธครบครันจนดู เหมือนไปรบเสียมากกว่า “ได้ ยินว่าพวกทหารของนายพลคะฉิ่นจะถอนรากถอนโคนกองโจรกู้ แผ่นดิน ทําให้ พวกนี ้ต้ องกระเสือกกระสนทําตัวเป็ นโจร บางที ... ทหารของ เวียงนวรั ฐะฆ่าชาวบ้ านทิ ้งอย่างโหดเหี ้ยม ถ้ า หากไม่ยอมบอกแหล่งซ่องสุมกอง กําลัง ทุกหมู่บ้านในเวียงนวรัฐะเลยกลัวนายพลคะฉิ่น” เสียงใครบางคนกระซิบกระซาบ ต้ นธารารับฟั งเงียบๆ เขาได้ แต่เห็นใจ ชาวบ้ านที่ไม่ร้ ูเรื่องราว รถแล่นไปบนถนนลูกรัง ผ่านเส้ นทางยากลําบากเพราะใกล้ กับภูเขาและป่ าลึก คณะแพทย์อาสานัง่ ตัวลีบตลอดทาง ทุกคนโล่งใจที่รถคณะแพทย์อาสาถึงหมู่บ้านจุดหมายปลายทางเสียที ต้ นธาราลงมาประจําหน้ าที่ตนเองเพราะต้ องแข่งกับเวลา เสียงเอะอะล้ งเล้ งจากเด็กน้ อยปนกับเสียงผู้ใหญ่ทําให้ เหล่าแพทย์ต่าง ทํางานเป็ นมือระวิง ต้ นธารารับหน้ าที่ฉีดวัคซีนยังรู้สกึ เหนื่อยแทนเพื่อนๆ 17
Rain-at-Rose ทุกคนมีโอกาสได้ พกั เมือ่ ตอนพักเที่ยงเท่านั ้น คุณหมอมองพื ้นดินชุ่ มด้ วย นํ ้าฝน มองแนวป่ าทอดเขียวขจีผลิตอากาศบริสทุ ธิ์เพื่อมวลมนุษย์ชาติ “นํ ้าครับคุณหมอธาร” ผู้กองนาคีมายืนข้ างหลังตั ้งแต่เมื่อไรไม่ร้ ู ยื่นขวดนํ ้า ให้ “ขอบคุณครับ” ต้ นธารารับมาดื่มดับกระหาย นาคีเท้ าแขนพิงเสาศาลาไม้ “เมื่อคืนฝนตก คุณหมอนอนหลั บสบายไหม ครับ? เหนื่อยรึเปล่า?” ต้ นธารายิ ้มให้ “ครับ ” ตอบกลับสั ้นๆ โดยไม่พดู อะไร สายตาเหลือบมอง นาฬิกาเป็ นระยะเพื่อไม่ให้ พลาดเวลาทํางาน “ยังดีนะเนี่ยที่รถไม่ติดหล่ม” ดวงตาคมพราวระยับ ต้ นธาราไม่ได้ ตอบรับอะไรมาก เขาส่งขวดนํ ้าคืน แล้ วกลับไปทํางานเช่น เคย ผู้กองนาคีคอตกเมื่อเห็นคุณหมอเข้ าสูว่ งจรงานจนวุ่นวาย มองห่างๆ ด้ วย รอยยิ ้มเปี่ ยมรัก “เฮ้ ย ดูท่ามึงจะชอบขั ดงานหมอจัง ใครให้ มาเกะกะแถวนี ้ ” ภานุใช้ เท้ า เตะขาเพื่อน ผู้กองนาคีหน้ าเกือบคะมํา “ไอ้ เวร กูจะมาดูคณ ุ หมอ มีปัญหาอะไร เห็น ยุ่ง เผื่อเขาเหนื่อย” ภานุสา่ ยหัวช้ าๆ “ทําไปฝ่ ายเดียวน่ะสิ คุณหมอธารรู้สกึ อะไรกับแกไหมวะ ไอ้ นาคี เห็นแต่เฉยๆ” “เรื่องนี ้มันต้ องค่อยเป็ นค่อยไปโว้ ย” ผู้กองนาคีว่า ซํ ้ายักคิ ้วมัน่ ใจ “เออ ขอให้ แกสมหวังก็แล้ วกัน!” ภานุประชด เดินถือปื นออกมาข้ างนอก มองคุ ณหมอธารนัง่ ทํางานห่างๆ เม็ดเหงื่อ เกาะพราวบนจมูกโด่งสวย ริมฝี ปากแดงธรรมชาติเจรจาพาทีอะไร 18
ห้วงรักเสน่หา บางอย่างกับคนไข้ เด็กๆ ดวงตาสีนํ ้าตาลอ่อนยิ ้มไปด้ วย เรือนผมสีนํ ้าตาลเข้ ม บางส่วนเปี ยกแนบลูข่ มับ รู้ว่าเหนื่อยก็ยงั อดทน ผิวขาวเผือดเหมือนไม่เคยต้ องแดด ทําให้ ร้ ูสกึ เป็ นห่วงเพราะมันย้ อมสีแดงแจ่มชัด ...ก็หวังว่าคงไม่เป็ นอะไร... ภานุเมินไปทางอื่นเสีย เป็ นจังหวะเดียวที่คณ ุ หมอเงยหน้ าขึ ้นมาทางชาย หนุ่มพอดี จึงคลาดกันเพียงเสี ้ยววินาที คุณหมอก้ มหน้ าก้ มตาทํางานต่อ เวลาแห่งความวุ่นวายเริ่มเบาบาง เมื่อ รักษาคนไข้ ใกล้ เสร็จ ต้ นธาราช่วยเพื่อนเก็บของ แม้ รู้สกึ เหน็ดเหนื่ อยแค่ไหนก็ จําเป็ นต้ องทน ผู้กองนาคียงั มาคลอเคลียใกล้ ๆ คอยช่วยเช่นเคย ต้ นธารานึก ขอบใจที่ตวั เองไม่ต้องออกแรงมาก เขาไปรอเตรียมขึ ้นรถกลับได้ เลย สายตาสีนํ ้าตาลไล่ตามแผ่นหลังแกร่ง ผู้กองภานุเมินเฉยตัวเขาเช่นกัน ทําไม? ถามตัวเองเงียบๆ หรือเพราะเกลียด ? ต้ นธารารู้สกึ เศ ร้ า เพราะเขาก็ไม่ร้ ูว่า ภานุเกลียดตัวเองเพราะอะไร ทําไมถึงได้ ปัน้ ปึ่ งเย็นชานัก ภานุผ่านหน้ าไป ต้ นธาราเมินหน้ าหนีมองลังยาแทน เขาปี นขึ ้นหลังรถ เสี ้ยวหนึง่ ของหัวใจตัดสินว่าจะออกจากที่นี่ ในเมื่อหัวใจของเขา...อยู่ในเงาที่ไม่อาจ รัก รถของคณะแพทย์อาสาแล่นลงเนินช้ า ๆ ฟ้าครึ ้ม จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาทําให้ ถนนลูกรังบางช่วงกลายเป็ นแอ่งโคลน พลขับขับไปช้ าๆ เพื่อหลบเลีย่ งแอ่งโคลน ความเครียดเคร่งปรากฏในแววตาของแพทย์อาสาและนายทหารทุกคน “ผู้กองครับ มีไม้ ล้มขวางทางครับ ” พลขับบอกแก่ภานุซงึ่ หรี่ตามองผ่าน กระจกหน้ า ไม้ ใหญ่ล้มขวางดูน่าสงสัย ภานุลงไปสํารวจ เห็นร่องรอยว่า มันถูกตัด ลงมา ผู้กองหนุ่มเครียดเคร่ง รีบบึง่ ไปยังหลังรถพร้ อมสัง่ เสียงเข้ ม
19
Rain-at-Rose “ทุกคนลงจากรถ คุ้มครองพวกคุณหมอไปในที่ปลอดภัย ” สัง่ กับทหาร ที่มาคุ้มกันด้ วยนํ ้าเสียงเร่งร้ อน ฝนชุ่มใบหน้ ากร้ าน แพทย์ผ้ หู ญิงเริ่มใจเสียจนร้ องไห้ เนื ้อตัวสั่ นเทา ต้ นธาราพามาริสาลุกขึ ้น พร้ อมกับเพื่อนๆ ของเธอ “เกิดอะไรขึ ้นคะ?” คุณหมอมาริสาถาม ภานุไม่ตอบ สัง่ ให้ กระจายกอ งกําลังคุ้มครองย้ อนกลับไปทางเดิม “เร่ง มือ! ให้ คณะแพทย์อาสาอยู่ในที่ปลอดภัยที่สดุ ” นาคีรับหน้ าที่ค้ มุ ครองเหล่าคณะแพทย์อาสา หญิงสาวตื่นกลัว กุมมือ เพื่อนแน่น ต้ นธาราหันมองไปด้ านหลังบ่อยครั ้ง ไม่สนแล้ วว่าเนื ้อตัวจะเปี ยกชุ่มโชก ขนาดไหน ปั ง!! เสียงปื นนัดแรกดังขึ ้น พร้ อมเสียงกรี๊ดลัน่ เหล่าคณะแพทย์ทิ ้งตัวลงบน พื ้น ภานุตะโกนเสียงดังให้ ทหารคุ้มครองเหล่าแพทย์อาสาที่หมอบคู้ด้วยความกลัว “เร็ว! เคลือ่ นย้ ายคณะแพทย์ไ ปในที่ปลอดภัย ติดต่อกับทางหน่วยให้ เร็ว ที่สดุ ” ต้ นธารา ลุกขึ ้นฉุดข้ อมือสองสาวทันตแพทย์ วิ่งตามทหารซึง่ คอยกระตุ้น หลบในที่ปลอดภัย “อย่าตกใจครับ ตามผู้กองนาคีไป” ต้ นธาราปลอบ เหมือนกับเป็ นฝั นร้ ายเลยทีเดียวที่หลงอยู่ในป่ าและอยู่ ท่ามกลางห่ากระสุนโดยไม่ร้ ูตวั เลยว่าตัวเองจะรอดไหม “ไม่ต้องห่วงครับ ผู้กองภานุเชี่ยวชาญการรบแบบซุ่มโจมตีครับ ต้ อง รับมือได้ แน่”
20
ห้วงรักเสน่หา สายตาของผู้กองนาคีมีความมัน่ ใจว่าจะควบคุมสถานการณ์ได้ ชีวิตของ คุณหมอมาริสาและเพื่อนของเธออยู่ในมือของทหารที่คอยคุ้มครอง เสียงปื นดังเป็ นตับไม่หยุด มีสายรายงาน เข้ า เรื่อ งทหารถูกยิงบาดเจ็บ ตอนนี ้กําลังห้ ามเลือด หากไม่นําออกจากพื ้นที่ต่อสู้ก็มีสทิ ธิ์เป็ นตายเท่ากัน คณะแพทย์อาสารับฟั งแล้ วรู้สกึ ใจคอไม่ดีเลย “ผู้กองภานุคงตั ้งกําลังยิงโต้ แต่ถ้าทหารที่ถกู ยิงไม่ได้ รับการรักษาโดยเร็ว ละก็...” “หากเคลือ่ นย้ ายมาที่ นี่ละครับ จะเสีย่ งไปหรื อเปล่า ?” ต้ นธาราถาม เขา กุมกระเป๋ าเก็บอุปกรณ์แพทย์ที่ติดกับตัวไว้ แน่น “ผมมียาระงับปวด อุปกรณ์ทําแผล พอจะช่วยอะไรได้ หรือเปล่า ?” คุณ หมอชูกระเป๋ าเครื่องมือตัวเองขึ ้น ร้ อยเอกนาคีมองดวงตาสีนํ ้าตาลที่ฉายความเด็ดเดี่ยว “แต่มนั อันตราย นะครับ เสีย่ งด้ วย” ร้ อยเอกหนุ่มค้ าน “พวกทหารที่ค้ มุ ครองผมเสีย่ งกว่าผมเป็ นร้ อยเท่า จะปล่อยให้ เขาตายงั ้น หรือครับ? ตัวผมไม่เป็ นไรหรอกครับ” ต้ นธาราว่าเสียงเข้ ม ร้ อยเอกหนุ่มเริ่มคิดหนักเมื่อเห็นความจริงจัง “เราช้ าไม่ได้ นะครับ ยิ่ง เขาเสียเลือดมากเท่า ไรก็ถือว่าเป็ นอันตรายมาก นะครับ” คุณหมอต้ นธาราเอ่ย ท่าทางเตรียมพร้ อมทุกเมื่อ “คุณหมอไม่กลัว?” ต้ นธาราถอนใจ “คนเรามีชีวิตเดียวครับ และผมก็ฝากชีวิตไว้ กบั ผู้กอง นาคีด้วย ผมถึงไม่กลัวมากเท่าไร” ร้ อยเอกนาคีสง่ มือให้ ต้ นธาราลังเลก่อนจับมือหนา “อย่าให้ คณ ุ หมอที่ เหลือออกไปไหนละ คุ้มครองคณะแพทย์ให้ ดี” 21
Rain-at-Rose ร้ อยเอกหนุ่ มสัง่ การกับคนที่เหลือ แล้ วพาคุณหมอวิ่งออกไปจากเขต ปลอดภัย ขณะที่นาคีนําคุณหมอมายังจุดตั ้งรับของหน่วยคุ้มครอง เขาได้ ยินเสียง ร้ องคราง นายทหารหนุ่มหันไปดูตามพุ่มไม้ ต้ นธาราชะงักตาม “เกิดอะไรขึ ้นครับ?” เอ่ยถามเสียงแผ่ว ร้ อยเอกหนุ่มจุ๊ปาก ค่อยๆ ย่องเปิ ดพุ่มไม้ ตะลึงเมื่อเห็นเด็กหนุ่มอายุไม่ เกินยี่สบิ ห้ านอนหายใจรวยริน ท้ องถูกคมกระสุนเจาะ การแต่งตัวเป็ นลักษณะพวก โจร ร้ อยเอกหนุ่มยกปื นขึ ้นเล็ง ทว่ากลับลดปื นลง “ไปเถอะครับ” ร้ อยเอกหนุ่มกล่าว หากต้ นธาราชะงักฝี เท้ า “ผมสามารถช่วยเขาได้ ไหม?” นาคีมองหน้ าคุณหมอ ส่งสีหน้ าค้ าน ต้ นธาราเงียบงันไปก่อนจะเอ่ยอย่างนุ่มนวล “การที่ผ้ กู องไว้ ชีวิตเขาโดย ไม่ฆ่านั ้น แสดงว่าอยากให้ เขารอด อีกอย่างเขายังเป็ นเพียงแค่เด็กหนุ่มเท่านั ้น ได้ โปรดมอบชีวิตให้ เขาเถอะ แม้ ว่าเขาจะอยู่ต่างฝ่ ายเราก็ตาม” ต้ นธาราโน้ มน้ าว หากผู้กองนาคีลงั เล “งูมนั จะไม่แว้ งกัดเอาหรือ?” คุณหมอหนุ่มพิศมองสีหน้ าเจ็บปวด จากบาดแผล ทว่างดงาม ทั ้งรูปหน้ า คิ ้วคางอ่อนละมุน ดวงตาสีดําสนิทเจือความเจ็บปวดแต่ยงั เปล่งประกาย เด็ดเดี่ยว ต้ นธารารู้สกึ สงสารจับใจ “ถึงจะเป็ นแบบนั ้น ผมอยากลองเสีย่ งดู” ผู้กองนาคีไม่ สามารถ ทุ่มเถียงได้ จงึ ผงกหัวอนุญาต คุณหม อหนุ่มเปิ ด กระเป๋ าอุปกรณ์เครื่องมือทันที ลงมือช่วยเหลือไม่เลือกศัตรูหรือมิตร ร้ อยเอกนาคี นับถือนํ ้าใจ หากเป็ นตัวเขาคงปล่อยให้ ตาย คนเจ็บขัดขืนเพียงเล็กน้ อย แต่นิ่งงัน เมื่อต้ นธาราจัดการห้ ามเลือดและปิ ดปากแผล 22
ห้วงรักเสน่หา “ต่อจากนี ้ก็ตามบุญตามกรรมเถอะครับคุณหมอ” เสียงแซ่ กๆ ดัง ตามพุ่มไม้ ทําให้ ร้ อยเอกหนุ่มสัง่ ให้ คณ ุ หมอหยุดมือ ต้ น ธาราถูกกระชากให้ ลุกขึ ้นวิ่ง ทว่า จู่ๆ ร้ อยเอกหนุ่ม ก็ผลักร่างต้ นธาราลงแล้ วร่าง หนักๆ ก็ล้มทาบทับ คุณหมอรู้สกึ จุก สัมผัสเลือดที่ไหลรินซึมเข้ าไปในเนื ้อผ้ า หมวก ทหาร ของผู้กองนาคี กระเด็ นไปไกล ภาษาแปลกๆ ไม่ค้ นุ เคยดั งเข้ าหู ความ หวาดกลัวแผ่ซ่านในใจ "อยู่นิ่งๆ ครับ" ต้ นธาราดีใจที่ผ้ กู องนาคียงั ไม่ตาย นํ ้าตาจึงไหลออกมาอย่างสุดกลั ้น "อย่าให้ มนั รู้นะครับว่าคุณหมอไม่เป็ นอะไร " ลําแขนโอบ รอบเอว ขยับ ไม่ให้ ผิดสังเกต นิ ้วเกลีย่ ซับนํ ้าตาให้ "ผู้กองบาดเจ็บ" คุณหมอกระซิบ ชายหนุ่มยิ ้มให้ "เรื่องเล็กครับ ชู่ว์...พวกมันเข้ ามาแล้ ว" ต้ นธาราจึงปิ ดปากเงียบ พวกเขาตกอยู่ในวงล้ อม ของศัตรูเสียแล้ ว เสียงพูดคุยกัน ฟั งไม่ออก นาคีกดร่างต้ นธาราไว้ ด้ วยลําแขน ไม่ให้ ขยับเขยื ้อน ต้ น ธารารับรู้ได้ ถงึ เงาของปื นสั ้น เขาหลับตา แต่สงิ่ ที่ไม่คาดฝั นกลับเกิดขึ ้น เพราะเสี ยง ตะโกนของคนที่ถกู เขาช่วยพูดราวกับจะห้ าม ขณะพวกมันลังเล ภานุก็เคลือ่ นเข้ า มายิงตัวคนที่ถือปื นพกของผู้กองนาคี ปื นกระเด็นเข้ ามาใกล้ ร่างทั ้งคู่ ผู้กองนาคีลกุ ขึ ้นฉุดต้ นธาราลุกตาม ยิงปื นกราดใส่ศตั รู ก่อนจะผลักเขาไปสูอ่ ้ อมแขนของภานุ “ไปหาไอ้ ภานุ มะ...มันจะคุ้มครองคุณด้ วยชีวิต” นํ ้าเสียงขาดห้ วงบอก ต้ นธาราเซล้ มเสียก่อน เสียงปื นดังซ้ อนๆ กัน นึกว่าตัวเองจะตายไปเสีย แล้ ว แต่ก็เปล่า เพราะเมื่อลืมตาขึ ้นมา ร่างของผู้กองนาคีล้มเคียงข้ างเขา ตาม ลําตัวมีเลือดไหลไม่หยุด เหตุการณ์ต่างๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คุณหมอช็ อกไป ชัว่ ขณะ 23
Rain-at-Rose ฝ่ ายตรงข้ ามรีบถอนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว พร้ อมด้ วยคนเจ็บด้ วยความ ชํานาญพื ้นที่กว่า ภานุวิ่งเข้ ามาหาคุณหมอที่พยายามช่วยเหลือร่างที่สิ ้นลมหายใจ ไปแล้ วของผู้กองนาคี คุณหมอพยายามปั๊ มลมหายใจและห้ ามเลือด นายทหารที่ติดตาม มาทีหลัง ดึงร่างคุณหมอออกห่าง แต่ ต้ นธารา ก็ดิ ้น เร่าๆ ผ้ าก๊ อซที่ใช้ ซบั เลือดและมือชุ่มไปด้ วย หยาดของเหลวสีแดงเข้ ม ภานุหลับตา ลง สีหน้ าปวดร้ าว เขาไม่คิดฝั นว่าเจ้ าเพื่อน สนิท ที่เคยเฮฮาหยอกล้ อเมื่อเช้ าไร้ ลม หายใจไปเสียแล้ ว "ผมจะช่วยผู้กองนาคี” ภานุเดินเข้ ามาหาคุณหมอที่พยายามดิ ้นรนพ้ นวงแขนแกร่งที่โอบรัด ชาย หนุ่มสะกดกลั ้ นความเศร้ าเสียใจไว้ มองใบหน้ า ขาวเผือด เปื อ้ นคราบเลือดและ นํ ้าตา "คุณไม่สามารถช่วยคนตายได้ หรอก พอเถอะ…ผู้กองนาคีตายไปแล้ ว" พอได้ ยินเช่นนี ้ต้ นธารานํ ้าตาไหลเผาะ อย่างไม่อาจห้ าม "ผู้กองช่วยผมไว้ ...ผู้กองนาคีเขา..." ภานุลบู หัว ปลอบคนสะอื ้นไห้ ขวัญ เสีย แม้ ตัวเองนํ ้าตาจ ะรื ้นคลอเบ้ าก็ ตาม "ผู้กองนาคีได้ ค้ มุ ครองคุณ มันทําหน้ าที่บรรลุแล้ ว คุณอย่าโศกเศร้ าไปเลย" เพื่อนทหารนําศพของผู้กองนาคีกลับฐาน คงเหลือแต่กลิน่ คาวเลือดกรุ่น ในอากาศ และร่างแข็งทื่อของต้ นธาราที่ยงั ไม่อาจขยับเยื ้อนไปไหนได้ เพราะช็อก "ผู้กองนาคีจากไปดีแล้ ว" ภานุปลอบ พยายามฉุดให้ ต้นธาราลุกขึ ้น "ผมไม่น่าไปช่วยพวกศัตรูเลย " คุณหมอเอ่ย มือเปื อ้ นเลือดกําเข้ าหากัน แน่น พอเอ่ยประโยคที่ไม่คาดฝั น ภานุชะงัก ฟั งคําพรั่งพรู
24
ห้วงรักเสน่หา "ผมเป็ นคนฆ่าผู้กองนาคี ผมประมาทเอง ถึง ทําให้ ผ้ กู องตาย ถ้ าผมไป ตั ้งแต่ทีแรก ถ้ าผมไม่ช่วยฝ่ ายตรงข้ าม...ผมมัน..." “เพราะความคิดโง่ๆ หรือ เพื่อนผมถึงต้ องตาย ?!” ภานุตะลึง ไม่อยากจะ เชื่อว่าคนๆ นี ้ยอมโง่ช่วยฝ่ ายตรงข้ ามจนกระทัง่ เพื่อนรักของเขาต้ องเสียชีวิต ชายหนุ่มผลักร่างบางออก ตบใบหน้ า ขาวเผือด ฉาด ดวงตาวาวโรจน์ โกรธจัด ต้ นธาราทําให้ เพื่อนเขาตาย! คนถูกตบไม่แม้ แต่จะรู้สกึ เจ็บ ร้ อยเอกหนุ่มทรุดนัง่ บนพื ้น นํ ้าตาไหล ออกมาอย่างสุดกลั ้น ทั ้งเศร้ าเสียใจ ทั ้งโกรธเคืองผสานกับความรู้สกึ สับสนในหัวใจ ต่างฝ่ ายต่างซึมเศร้ ากับการสูญเสียอย่างไม่มีวนั กลับ
25
Rain-at-Rose
2 คุณหมอต้ นธารายังทําใจไม่ได้ ทุกข์ทรมานใจ ที่เป็ นต้ นเหตุ ให้ ผ้ กู องนาคี เสียชีวิต หลังจากนําร่างของนาคีกลับมายังฐานพร้ อมกับคุณหมอผู้เศร้ าโศก ภานุ เอาแต่กดั ฟั นกรอด เขาไม่อาจโทษใครได้ ในตอนนี ้ ร่างของเพื่อนเหมือนกับหลับไป ผู้พนั มีทรัพย์หลับตา สีหน้ าของท่านเจ็บปวดเมื่อเห็นผู้ใต้ บงั คับบัญชาการจากไป อย่างไม่มีวนั กลับ ฝ่ ายคนที่เป็ นเพื่อนสนิ ทนัง่ เซื่องซึม ผู้กอง ภานุ เสยผม ท่าทีเศร้ าโศก นํ ้าตาคลอเบ้ าทําให้ ต้นธาราที่ยืนพิงพนังห้ องต้ องเบือนหนี สายตาดุดนั แดงกํ่า จ้ อง คุณหมอผู้เป็ นต้ นเหตุของเรื่องราวทั ้งหมด ร่างไร้ ลมหายใจของผู้กองนาคีนอนกลาง ห้ อง พันเอกมีทรัพย์ซงึ่ เป็ นผู้บงั คับบัญชาใช้ ธงชาติคลุมร่างทหารหาญ "เจ้ านาคีมนั โชคร้ าย " ท่านเอ่ยแค่นั ้น ดวงตาเสียใจเมื่อ สูญเสียลูกน้ อง ฝี มือดี ภานุลกุ ขึ ้นมาดูเพื่อนเป็ นครั ้งสุดท้ าย ชายหนุ่มไม่พดู อะไรแม้ แต่น้อย กุม มือเพื่อนสนิทเอาไว้ สัมผัสความเย็นชืด “คุณหมอก็ไปพักผ่อนล้ างเนื ้อล้ างตัวก่อนเถอะครับ ” พันเอกมีทรัพย์เอ่ย กับคุณหมอที่ยืนนิ่งราวหุ่นปั น้ ไม่ยอมขยับเขยื ้อนไปไหน “ไปสิ! อยู่ที่นี่คณ ุ หมอก็ช่วยอะไรเพื่อนผมไม่ได้ หรอก” ภานุตวาด 26
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธาราหน้ าซีดมากขึ ้นกว่าเดิม ผู้พนั ตบบ่า นายทหารหนุ่ม เป็ นการเตือน ให้ ระงับอารมณ์รุนแรง ก่อนปรายตามองคุณหมอที่ดจู ะ ช็อกไป ริมฝี ปากของภานุ เม้ มแน่นเป็ นเส้ นตรง ต้ นธาราก้ มหน้ าลง ออกจากห้ องที่เต็มไปด้ วยความเศร้ าโศก ผู้พนั มีทรัพย์เลีย่ งไปสูบบุหรี่ มองท้ องฟ้าหม่นหมอง "ได้ ข่าวว่าคุณหมอต้ นธาราเห็นตอนที่ นาคี ถกู ฆ่าเต็ม ตาเลยรึ น่าสงสาร นะ" ผู้พนั กล่าว ภานุได้ ฟัง ความโกรธพลุง่ พล่านขึ ้น ชายหนุ่มเตะเก้ าอี ้ที่อยู่ ใกล้ ๆ ตัว ระบายอารมณ์ "ครับผู้พนั มัน ...เอ่อ ...เขาเห็นตอนผู้กองนาคีถกู ยิง เลยเกิดอาการช็ อก ครับ และอีกอย่างนาคีก็ตายเพื่อปกป้องคุณหมอด้ วย ก็เลยตกใจจนขวัญหาย" นํ ้าเสียงกึง่ แดกดัน ผู้พนั ส่ายหัว จับกระแสเสียงได้ ว่ากําลังโกรธคุณหมอผู้น่าสงสาร "ไม่เอาน่า ภานุ เอ็งก็ รู้อยู่ไม่ใช่หรือว่าการตายใน สงคราม มันเป็ นเรื่อง ปกติ นาคีเขาปฏิบตั ิหน้ าที่จนสําเร็จแล้ ว อย่าโทษใครเลย" นายทหารหนุ่มเลือดร้ อนกําหมัดแน่น ไม่ยอมจํานนต่อคําพูดเหล่านั ้น "ผมทราบดีครับผู้พนั แต่..." อะไรบางอย่างทําให้ ภานุไม่กล้ าพูดในสิง่ ที่ตวั เองคิด เจ้ าหมอดันใจดีเกิ น เหตุ ช่วยฝ่ ายศัตรูจนนาคีต้องตาย เขาอยากจะพูดแต่นั่ นไม่ใช่เหตุผลที่จะเอามา อ้ างได้ เพราะเขายังไม่ร้ ูความจริงแน่ชดั "เราติดต่อทางค่ายใหญ่ไว้ แล้ ว พร้ อมกับครอบครัวนาคีด้วย จะลาศพหรือ ทําอะไรก็รีบทําซะ" ร้ อยเอกหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มมองศพของเพื่อนสนิทเป็ นครั ้ง สุดท้ าย ดวงหน้ ามืดมัวเต็มไปด้ วยความรู้สกึ โกรธอัดแน่น 27
Rain-at-Rose จ่าแม้ นพาคุณหมอ ไปยัง บ้ านพัก จ่าชราปลอบใจระหว่าง เดินคู่กนั ท่าที ของต้ นธาราเต็มไปด้ วยความรู้สกึ ผิด "คุณหมอใจเย็นๆ ครับ การตายในสนามรบเป็ นเรื่องปกติของทหารอย่าง เราอยู่แล้ ว อีกอย่างก็ไม่มีใครห้ ามโชค ชะตาหรือฝื นลิขิตได้ ผู้กองนาคีเขาไปดีแล้ ว ครับ" คําพูด ดุจเป็ นมีดกรีดเฉือน ต้ นธาราเช็ดหน้ าที่เปื อ้ นคราบนํ ้าตา คราบ เลือดติดแก้ มขาวซีด "แต่ผ้ กู องเขา..." ต้ นธาราอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่ผ้ กู องนาคีตายก็เพราะเขา แต่มนั ก็พดู ไม่ออก หวาดกลัวต่อความโกรธเกรี ้ยวที่จะถาโถมใส่ "ยิ่งคุณหมอร้ องไห้ ผู้กองนาคีอาจจะไม่สบายใจก็ได้ นะครับ ทหารหาญ อย่างเราพอใจแล้ วที่ได้ ตายในสมรภูมิรบ " จ่าแม้ นพูดต่อ เพื่อให้ คณ ุ หมอคลาย ความกังวล ต้ นธาราส่ายหัวเหมือนจะไม่รับฟั งคําพูดใดๆ เขากลับมาถึงบ้ านพัก ทรุด นัง่ เพราะเข่าอ่อน ยังจําได้ ติดตาต อนที่ผ้ กู องนาคี ล้ มทับตน เลือดแด งกํ่า ไหลจน เปรอะเปื อ้ น ในอาชีพของเขา เขาเคยเห็นคนตายมาเยอะ แต่สาํ หรับผู้กองนาคีแล้ ว มันน่าเจ็บปวดใจยิ่งนัก ถ้ าเขาเชื่อฟั งและปล่อยให้ ฝ่ายศัตรูตายและหนีไปกับผู้กอง นาคี เสียก็ดี แต่เขาก็ไม่อาจย้ อนเวลาหวนกลับไปได้ คุณหมอหนุ่มซบหน้ าที่ติด เลือดแห้ งเกรอะกรัง จ่าแม้ นถืออ่างใส่นํ ้าสะอาดมาให้ "ผมว่าคุณหมอล้ างหน้ าล้ างตา ทําใจให้ สงบก่อนเถอะครับ" ต้ นธาราพยายามยิ ้ม แต่รอยยิ ้มนั ้นฝื ดเต็มทน "ขอบคุณครับจ่าแม้ น" 28
ห้วงรักเสน่หา นํ ้าเสียงเครือ เอ่ย ชายหนุ่มแช่มือในอ่าง เลือดติดมือละลาย ในนํ ้า คุณ หมอหนุ่มมองดูแล้ วใจหาย ยิ่งตอกยํ ้าความผิดพลาดของตนเอง จ่าแม้ นส่งผ้ าขนหนูให้ "ไม่เป็ นไรครับคุณหมอ ผมว่าคุณหมอนอนพักให้ จิตใจสงบสักนิดจะดี ไหมครับ?" จ่าออกความคิดเห็น ต้ นธาราส่ายหัว เขายังไม่อยากนอน มันดูเหมือนกับว่าเขาสบายอยู่คน เดียว ทิ ้งให้ คนอื่นต้ องลําบาก "คุณหมอเชื่อผมเถอะครับ เดี๋ยวผมจะมาปลุกเอง นอนพักสงบจิตใจไม่ให้ ฟุ้งซ่าน อย่าคิดถึงเรื่องอื่น" ต้ นธารายอมคล้ อยตาม เขาแกะเชือกรองเท้ า เปรอะเปื อ้ นดินลูกรัง วางไว้ ข้ างเตียง ถอดเสื ้อนอกออกคงเหลือแต่เสื ้อยืดสีขาว จ่าแม้ นเอานํ ้าไปเท แล้ วเติมเข้ า มาให้ ใหม่ คราวนี ้มาพร้ อมผ้ าเช็ดตัวผืนเล็กๆ "นี่ครับ เช็ดหน้ าเช็ดตาเสียหน่อยจะได้ นอนสบาย" ต้ นธาราจัดแจงตามที่บอก เขาเช็ดลําคอ เช็ดแขน เช็ดใบหน้ า เขารู้สกึ ถึง ความโหวงเหวงและหนักอึ ้ง จ่าแม้ นรับผ้ าเช็ดตัวคืน ครู่ใหญ่ คุณหมอหลับลงอย่าง ง่ายดาย ลงภาคสนามแล้วเจอ เหตุการณ์ไม่คาดฝั น ทนมาได้ถึงขนาดนีน้ บั ว่า ประสาทแข็งเอาการ จ่าแม้ นคิด ขณะซักผ้ าที่เปื อ้ นคราบสกปรกตากให้ พอเงยหน้ าขึ ้นก็เห็น ใบหน้ าบึ ้งตึงของผู้กองภานุ "สวัสดีครับผู้กอง" จ่าแม้ นทําความเคารพ ภานุผงกหัว เดินเข้ ามาในห้ องพักแคบๆ "คุณหมอเป็ นอย่างไรบ้ างจ่า " นํ ้าเสียงราบเรียบข่มอารมณ์โกรธ 29
Rain-at-Rose จ่าแม้ นชี ้ไป บนเรือน "กําลังให้ พกั ผ่อนอยู่ครับ สง สารแกเหลือเกิน ออก ตรวจคนไข้ อยู่ดีๆ ก็โดนโจมตี เฮ้ อ...ไม่น่าเลย" จ่าแม้ นบ่นพึม ภานุยิ ้มหยัน “คนอื่นล่ะ เป็ นไงบ้ าง?” “คุณหมอมาริสากับเพื่อนๆ หายช็อก แล้ วครับ เหลือแต่คณ ุ หมอธารดูท่า จะอาการหนักกว่าเพื่อน” ภานุก้าวเข้ าไปในห้ อง มองคนที่หลับใหลอย่างไม่ร้ ูเรื่องรู้ ราว ในใจรู้สกึ ชัง ขึ ้นมา ไม่เคยรู้อะไรเลยสินะ ? ทั ้งที่ห้ามไม่ให้ โกรธ แต่ใจมันยาก จะห้ ามให้ หยุด ความคิดโกรธแค้ น สําหรับภานุ เขาไม่มีความสงสารหรือความเมตตาใดๆ เหลืออยู่ เขามองใบหน้ าหลับสนิทอย่างชิงชัง อยากรู้นกั ว่าเจ้ านี่จะพอใจไหมที่ เพื่อนรักเขา ตายเพราะผลงานของมันเอง เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้น ชายหนุ่มหันมอง คุณมองมาริ สานัน่ เอง เธอมีสหี น้ ากังวล "ฉันมาเยี่ยมคุณหมอธารค่ะ" หญิงสาวว่า เดินเข้ าไปในห้ องเล็กๆ สองคนยืนในห้ องยิ่งทําให้ ร้ ูสกึ แคบ "คุณหมอธารเป็ นอย่างไรบ้ างคะ ฉันได้ ข่าวจากเพื่อน เห็นบอกว่าคุณหมอ ธารได้ รับบาดเจ็บ" เธอเอ่ยอย่างกังวลใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนร่วมงาน ภานุทําหน้ าเฉยเมย "คุณหมอธารไม่เป็ นอะไรมากหรอกครับ แค่ช็ อกนิด หน่อย ให้ พกั สักนิดก็ดีขึ ้นแล้ วครับ" คําตอบเฉยชาทําเอาหญิงสาวทําหน้ าเจื่อน นํ ้าเสียงของนายทหารหนุ่ม เย็นชายิ่งนัก "ค่ะ...ฉันเสียใจ เรื่องผู้กองนาคี ด้ วยนะคะ " เธอเอ่ยอึกอัก ก่อนจะจ้ องใน แววตาคมกล้ า "คือฉันเพิ่งไปเคารพศพน่ะค่ะ รู้สกึ เป็ นห่วงคุณหมอธารก็เลยมาดู " ชายหนุ่มผงกหัวรับทราบเรื่องที่หญิงสาวบอก “ไม่ต้องเป็ นห่วงหรอกครับ”
30
ห้วงรักเสน่หา หญิงสาวยิ ้มเจื่อน ทําท่าว่าจะผละออกไปจากห้ อง เมื่อนายทหารหนุ่มไม่ สนใจ “ขอตัวก่อนนะคะ ต้ องเช็กจํานวนเวชภัณฑ์น่ะค่ะ” ภานุผงกหัว สายตาคมกร้ าวสํารวจเสี ้ยวหน้ าสงบ รู้ดีว่าไม่อาจทานทนได้ เมื่อมองใบหน้ าของต้ นธารา ชายหนุ่มลุกขึ ้น คิด จะกลับไปค่าย แต่ก็ได้ ยินเสียงบ่น พึมออกจากปากของต้ นธารา "ผู้กองนาคี ผมขอโทษ" ภานุชะงัก เขาหันมองใบหน้ าที่มีหยาดนํ ้าตาใสๆ เอ่อล้ น เหมือนมีอะไร มาจุกอก ชายหนุ่มทรุดนัง่ อยากจะรู้ว่าร่างที่นอนอยู่นี่ต้องการอะไร ดวงตาคม กร้ าวจ้ องมองใบหน้ าอ่อนโยน มือที่กําแน่นกลับคลายออก ต้ นธาราลุกขึ ้น ตกใจ เล็กน้ อยเมื่อเจอผู้กองภานุนงั่ เฝ้า "คุณ..." คุณหมอไอแค่ก ภานุลกุ ขึ ้นตักนํ ้าฝนมาให้ ต้ นธาราเอื ้อมรับ เขาดื่มอย่างกระหาย ร้ อยเอก หนุ่มมองเงียบๆ สร้ างความอึดอัดใจให้ แก่คณ ุ หมออยู่ไม่น้อย "เป็ นอย่างไรบ้ าง?" นํ ้าเสียงถามห้ วน ต้ นธาราก้ มหน้ า เขาไม่กล้ าปริปากพูดอะไรออกไปเลย กลัวทําให้ ผ้ กู องไม่ พอใจ "เป็ นใบ้ กะทันหันรึไง?" คําพูดแดกดัน เสียดสี คุณหมอกะพริบตา จะให้ ตอบไปว่าอย่างไรดี รู้สกึ เหมือนถูกไล่ต้อน "ดีขึ ้น แล้ วครับ" ตอบสั ้นๆ ด้ วยนํ ้าเสียงร าบเรียบ รอคอยให้ อีกฝ่ ายพูดตอบ แต่ภานุกลับ นิ่ง "แล้ วผู้กองล่ะครับ?" เมื่อฝ่ ายชายหนุ่มไม่ตอบ ต้ นธาราก็เป็ นฝ่ ายถามเอง 31
Rain-at-Rose ภานุเหลือบตามองราวกับเขาเป็ นแมงหวี่ที่น่ารําคาญ "ผมไม่ตายหรอก ครับ" คําตอบเรียบง่ายหากแต่แทงลึก ต้ นธาราหน้ าหม่นลง เขารู้ตวั ดีว่าภานุไม่ พอใจ ยิ่งชายหนุ่มเอ่ยอย่างนี ้ก็ยิ่งยํ ้าให้ เป็ นจริง ต้ นธารากํามือของตัวเองแน่น เขา อยากจะพูดอะไรอีกสักเล็กน้ อยแต่มนั ก็ยากเย็น ต้ นธาราดูเหมือนกับคนหมดสิ ้นหนทาง เขาอยู่ใกล้ ผ้ กู องภานุมากขนาดนี ้ แต่ดเู หมือนมันห่างหลายหมื่นโยชน์ อาจเป็ นเพราะความผิดพลาดที่เกิดขึ ้นโดยไม่ ตั ้งใจสินะ? "ถ้ าคุณหมอไม่เป็ นอะไรแล้ ว ผมขอตัว” "เอ่อ...ครับ..." สายตาสีนํ ้าตาลจ้ องจนแผ่นหลังนั ้นลงจากเรือนพักไป
ต้ นธาราหลับไม่ลง ลุกขึ ้นไปยังห้ องที่ใช้ เก็บศพของร้ อยเอกนาคีชวั่ คราว แต่ไม่เห็นศพของร้ อยเอกนาคีแล้ ว "สวัสดีครับผู้พนั ศพของผู้กองนาคีไปไหนครับ ?" ต้ นธารา ถามอย่าง กระสับกระส่าย "ส่งกลับบ้ านเกิดของผู้กองนาคีแล้ วครับคุณหมอ" ต้ นธารา ทําหน้ าเสียดาย เขาจะมาเคารพศพและขอบคุณที่ช่วยปกป้อง เขา ดวงตาสีนํ ้าตาลเศร้ าหมอง "คุณหมอมาเคารพศพหรือครับ?" ต้ นธาราผงกหัว ผู้พนั พาคุณหมอหนุ่มไปนัง่ ท่านชงกาแฟให้ แล้ วทรุดนัง่ ลงด้ วย 32
ห้วงรักเสน่หา "ศพของผู้กองถูกส่งกลับไปนานยังครับ" ต้ นธาราเอ่ยถาม ผู้พนั จิบกาแฟร้ อนๆ "นานแล้ วครับ" ท่านตอบ ทอดตามองควันกาแฟลอย ม้ วนตัวสูอ่ ากาศ "เป็ นเพราะผมแท้ ๆ" ต้ นธาราว่า ผู้พนั วางถ้ วยกาแฟลง ต้ นธาราเงี ยบ เขาคิดจะสารภาพหากผู้พนั ชิงพูด ก่อน "ไม่นกึ ว่าเจ้ าพวกนั ้นจะกล้ าโจมตีทางฝ่ ายเรา เป็ นเรื่องที่เรารับมือยาก จริงๆ" คุณหมอหนุ่ม หลับตา คํา พูด ที่ถ่ายทอดออก มา ยิ่งฟั งเขาก็ยิ่งเหมือนตก อยู่ในฝั นร้ าย "เวลานึกถึง รู้สกึ ว่ากองกําลังเราด้ อยเรื่องข่าวสาร" ผู้พนั กล่าวเสียงเบา "ไม่หรอกครับผู้พนั กองกําลังเราแข็งแกร่งแล้ ว " เขาปลอบคนอื่นได้ แต่ไม่ อาจปลอบตัวเอง ได้ ฟังก็เหมือนถูกยํ ้าเตือนเรื่องราวสะเทือนใจ ผู้พนั มีทรัพย์ยิ ้ม "เฮ้ อ...คุยกับคนแก่ก็เป็ นแบบนี ้แหละ" เสียงหัวเราะสดใสดังออกจากปากของคุณหมอหนุ่ม หากฟั งดูเหมือนกับ มันจะฝื นทําเสียมากกว่า "ไม่หรอกครับ คุยกับผู้พนั สนุกจะตาย" แต่ในหัวใจลึกๆ กลับไม่ใช่เลย เขาแค่กลัว ความผิดที่จะทําให้ คนอื่น รังเกียจตัวเอง “ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ" ต้ นธาราคลีย่ ิ ้ม เขาเลือ่ นเก้ าอี ้ออก ผู้พนั มีทรัพย์มองคุณหมอผู้ร่าเริง ก่อน ส่ายหัว อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนที่มี การเรียนสูงๆ แบบนั ้นอยากเข้ ามาทํางานหนัก ตามชายแดนทําไม ผู้พนั มีทรัพย์ทราบมาว่าต้ นธาราเลือกที่จะมาเป็ นแพทย์อาสา
33
Rain-at-Rose ประจําค่ายนี ้โดยเฉพาะ ทั ้ง ที่มีโรงพยาบาลดีๆ ใหญ่ๆ ต้ องการตัวเยอะแยะ แต่ กลับมาหมกตัวอยู่ในป่ าที่ไร้ สงิ่ อํานวยความสะดวก หรือเป็ นจิตสํานึกดีกนั ?
คุณหมอต้ นธาราเดินออกจากห้ องทํางานก็เห็นแผ่นหลังของร้ อยเอกภานุ ไหวๆ เดินไปในทางมืดๆ สงสัยว่าผู้กองหิ ้วอะไรมา พอเดินตามไปทันพบว่าผู้กอง นัง่ ดื่มเหล้ าท่าทางเมามาย ดวงตาคมกร้ าวจับจ้ องอยู่ตรงร่างที่เดินเข้ ามาใกล้ แสง ตะเกียงเจ้ าพายุที่แขวนไปกับขื่อบ้ าน คุณหมอยิ ้มขื่น ภานุเงยหน้ ามอง...อะไรกันนี่ แม้ แต่ในห้ วงแห่งความฝั นที่เขาอยากจะลืม ยังเจอหน้ าคุณหมออยู่อีกหรือ? ผู้กองขยี ้ตา เหล้ าป่ าไหลรินเปี ยกคอเสื ้อ ต้ นธาราขมวดคิ ้ว มือแตะราวบันได "ผมขออนุญาตขึ ้นไปนะครับ " คุณ หมอขอ ภานุผงกหัว เขาเดินสะเงาะสะแงะลงจากบ้ านประชิดตัวคุณหมอ กลิ่ น เหล้ าโชยหึง่ ต้ นธารา ปิ ดจมูก เพราะเหม็นกลิน่ เหล้ า นึกระแวดระวังท่าทีแปลกๆ ของผู้กองภานุ "เชิญ" นายทหารหนุ่มเปิ ดทางให้ คุณหมอเดินขึ ้นเรือนนัง่ ลงอย่างเป็ นระเบียบเรียบร้ อย "ผมมารบกวนคุณ หรือเปล่า?" ต้ นธาราถาม เขาส่ายหัวปฏิเสธเมื่อเหล้ าป่ ารสแรงถูกยื่นมาให้ ‚ขอบคุณครั บ ผมมาดูคณ ุ เฉยๆ " ปฏิเสธอย่างสุภาพ พร้ อมปั ดแก้ วเหล้ า ออกห่าง นํ ้าใสแจ๋วกระฉอก ภานุทําหน้ าบูดบึ ้ง ต้ นธาราหดคอ เขากลัวว่าชายคนนี ้จะทําร้ ายเขา แต่ ท้ ายที่สดุ คนดื่มจัดกลับคอพับคออ่อน แก้ วหล่นจากมือแตกละเอียด 34
ห้วงรักเสน่หา คุณหมอมองร้ อยเอกภานุทอดตัวยาว ยืนนิ่งอึ ้ง สักพักก็ลากตัวผู้กองหนุ่ม เข้ าห้ องนอน รู้ว่าผู้กองคงดื่มเพื่อคลายอารมณ์โศกเศร้ าเมื่อสูญเสียเพื่อนรักที่สดุ ต้ นธาราคุกเข่า รู้สกึ ว่าตัวเองโชคไม่ดีนกั นิ ้วเรียวตบแก้ มหนาเบาๆ นายทหารหนุ่ม คราง "อือ ..." ดวงตาของภานุพยายามมอง เขาเห็นดวงหน้ า เลือนราง ของคุณ หมอ ผมสีนํ ้าตาลตกระใบหน้ า ภานุมองด้ วยสายตาดุจเพลิงพิโรธเผาผลาญ "มาทําไมฆาตกร...แกทําให้ คนดีๆ ต้ องตาย" ถึงแม้ ว่าต้ นธาราจะไม่ถือ คําพูดของคนเมา แต่มนั กัดกินหัวใจตัวเองได้ พอสมควร เขาปิ ดปากเงียบไม่เอ่ยโต้ "เจ้ านาคีก็งี่เง่าจริงๆ ยอมตายเพื่อหมอโง่ๆ คนหนึง่ แกไปหลงเสน่ห์อะไร มันว้ า" ต้ นธาราไม่เข้ าใจเรื่องราวที่ชายหนุ่มพูด ร่างหนาพลิกตัว เชยใบหน้ าของ คุณหมอขึ ้น ต้ นธาราตกใจ "ไหน...ตรงไหนกันที่นาคีมนั หลงใหล" นิ ้วแกร่งบีบคาง ต้ นธาราใช้ นิ ้วแงะนิ ้วที่แตะใบหน้ าของตัวเองเสียจนเจ็บปวด ผิวขาวเป็ น รอยชํ ้า "คุณจะทําอะไรน่ะ!?" ต้ นธาราตวาด เขาตกใจกับการกระทําป่ าเถื่อน จะลุก หนีแต่ก็ถกู คว้ าตัวไว้ "เฮ้ อย่าเพิ่งหนีสิ ให้ ผมมองรอยยิ ้มนุ่มนวลแบบคนอื่นๆ บ้ างไม่ได้ รึ?" ความป่ าเถื่อนแสดงให้ เห็นเพราะฤทธิ์เหล้ าครอบงํา ภานุกระชากร่างของ ต้ นธารากลับมาอย่างง่ายดาย ดวงตาสีนํ ้าตาลเบิกกว้ าง "ผู้กอง ! หยุดทําเรื่องแบบนี ้เดี๋ยวนี ้ นะ" ต้ นธาราดิ ้นขลุก ให้ พ้นจากอ้ อม แขนอันแน่น หนา "บอกให้ ปล่อย ! ผู้กองจะทําอะไร !?" นํ ้าเสียง ถามอย่างตระหนก เพราะรู้ชะตาของตัวเองว่าจะเผชิญกับอะไร 35
Rain-at-Rose ภานุเหยียดยิ ้ม "อา...พอมองใกล้ ๆ คุณหมอก็ดู หน้ าตาดีเหมือนกันน้ า ผิวพรรณก็ละเอียด แก้ มก็ใสสะอาด อีกทั ้งดวงตาและริมฝี ปาก ก็ช่างรับกันเสีย จริงๆ" ชายหนุ่มลูบไล้ ลาํ คอเล็ก ต้ นธาราตัวแข็ง นึกชังสายตาน่ารังเกียจ ข้ อมือถูกพันธนาการด้ วยลําแขน แข็งแรง "นี่หรือคือสิง่ ที่เจ้ านาคีต้องการ มันถึงยอมถวายชีวิตให้ กบั คนที่ไม่ร้ ูเรื่องรู้ ราวอะไรเลย" จมูกเฉียดแก้ ม ก้ มจูบตรงซอกคอ ร่างของคุณหมอสะดุ้ งเหมือนถูกนาบ ด้ วยไฟร้ อนๆ ชายหนุ่มคว้ าแก้ วเหล้ า นึกครึ ้มใจจึงราดลงบนผิวสวยๆ ต้ นธาราอยากจะพูดแต่มนั ก็พดู ไม่ออก สิง่ ที่ภานุต้องการคืออะไรกันแน่ ลิ ้นอุ่นสัมผัสผิวละเอียด คุณหมอรู้สกึ หมดเรี่ยวแรง อาจเพราะหัวใจรู้สกึ ‘รัก ’ จึงทํา ให้ นิ่งงัน เผลอไผล "พอดีเลย จะได้ ทดสอบคุณแตกต่างจากพวกผู้หญิงตรงไหนบ้ าง?" ต้ นธารานิ่งกับพูดกักฬขะของอีกฝ่ าย เขาดิ ้นอีกรอบจนแขนข้ างหนึง่ เป็ น อิสระ ผู้กองหนุ่มควบคุมให้ อยู่ใต้ อาณัติตามเคย ลําแขนบางสลัดหลุดอีกครั ้ ง เพราะภานุยงั ตกอยู่ในฤทธิ์นํ ้าเมา ต้ นธาราหันไปตบหน้ าแกร่งเรียกสติฉาดใหญ่ ภานุนิ่งไปชัว่ ขณะก่อนจะใช้ ฝ่ามือกดหัวคุณหมอซุกกับ พื ้นจนแทบขาดใจ ตาย ยิ่งดิ ้นก็ยิ่งถูกร่ างใหญ่ทาบทับ ความทรมานแล่นริ ้ว ปอดทํางานหนัก ลม หายใจเริ่มขาดห้ วง ครั ้งหนึง่ ที่คิดว่าใกล้ จะตาย นิ ้วแกร่งก็จิกกระชากศี รษะได้ รูปขึ ้น เมื่อนั ้นปอดก็สดู อากาศอันสดชื่น ต้ นธาราจ้ องเข้ าไปในแววตาของผู้กองหนุ่ม ภานุอยากจะทําอะไรก็ได้ เพื่อบรรเทาความรู้สกึ อึดอัดในใจ จึงลงมือทํา ร้ ายคุณหมอเพื่อคลายโทสะ
36
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธาราดิ ้นรนเมื่อรู้สกึ ว่าเรื่องมันชักเกินเลย แก้ มขาวแดงชํ ้า ตัวสัน่ เทา ด้ วยความโกรธ นํ ้าตารื ้นฉํ่า เจ็บปวดจากแรงบีบคอ...จะทรมานให้ ตายเลยรึไงกัน ... คุณหมอหนุ่มส่ายศีรษะไปมา ท่าทีทรมานทําให้ ชายหนุ่มลดโทสะลง "คุณต้ องการอะไรกันแน่ ลงโทษผมหรือว่า ..." ต้ นธาราพูดหอบๆ นํ ้าเสียง ปวดร้ าวอยู่ในลําคอ ภานุใช้ ร่างกดต้ นธาราไว้ นํ ้าหนักตัวกดเต็มๆ ริมฝี ปากเผยอ เอื ้อนเอ่ย อย่างอยากลําบาก "คุณโกรธเรื่องที่ผมเป็ นต้ นเหตุให้ ผ้ กู องนาคี ตายหรือ ?" คุณหมอว่า ด้ วยสี หน้ าสิ ้นหวัง ภานุจ้องเข้ าไปในดวงตา เขาปลดเสื ้อของตัวเอง หน้ าอกเป็ นมัด ลําแขน คร่อมร่างบางไว้ ใบหน้ ากร้ านก้ มจรดชิดแก้ มเนียนใส "ตอนนี ้คุณหมอที่น่ารักอยากเป็ นอะไรล่ะ ?" เสียงนุ่มๆ ถาม ไม่สนใจ แม้ แต่น้อยว่าคนที่อยู่ภายใต้ ร่างคิดอะไร ต้ นธาราอยากจะ ต่อยใบหน้ าอีกสัก หมัด หากร่างกายไม่อ่อนเปลี ้ยล่ะก็ ใบหน้ ากร้ านนัน่ คงมีรอยประทับอีกแน่ๆ ภานุลากขึ ้นเตียง ต้ นธาราขัดขืนหาก สู้แรง ไม่ไหว "เป็ นถ้ วยเหล้ าให้ ผมดีกว่านะ" เสียงกระซิบหยาบคาย คุณหมอพยายามเอาตัวรอด อีกครั ้ง ช่วงท้ องที่ถกู ทับสัมผัสถึงความแข็ง ขึงของร่างสูงใหญ่ อีกฝ่ ายไม่เสียเวลาเปล่า รินเหล้ าที่เหลือติดก้ นขวดราดเสื ้อผ้ า "คุณบ้ าไปแล้ ว!" ต้ นธาราว่าเมื่อชายหนุ่มชูมีดพกเงาวับ ดวงตาสีนํ ้าตาล ปรากฏแววพรั่นพรึง กลัวจับจิตว่าชายหนุ่มจะทําร้ ายตน แต่ก็ไม่ใช่ เพราะภานุ เพียงใช้ ตดั เสื ้อ "อย่าทําแบบนี ้นะ!" อีกฝ่ ายร้ องเสียงหลง นี่มนั ยิ่งกว่าถูกทําร้ ายเสียอีก 37
Rain-at-Rose เสียงเสื ้อฉีกขาด มือหนา กระชาก ติดมือ เขาไม่อยากเป็ นแบบนี ้เลย ร่างกายแข็งทื่อท่อนดุจท่อนไม้ ทันทีที่รอยจูบประทับลง ริมฝี ปากหนาเบียดรุก พยายามเปิ ดปากของต้ นธาราให้ ได้ ดวงตาสีนํ ้าตาลหลับลง การจูบที่บดขยี ้ มัน ช่างเจ็บปวดและทําให้ เขาตกใจ เมื่อการจูบรุนแรงไม่ได้ ผล ภานุก็หนั มาเคล้ าเคลียกลีบปาก หยอก ล้ อจน ทําให้ ร้ ูสกึ เคลิ ้ม ลิ ้นอุ่นค่อยเบียดแทรกผ่านโพรงปาก ต้ นธาราเริ่มตกอยู่ในอํานาจแห่งเสน่หา เขายอมให้ ผ้ กู องได้ ครอบครองริม ฝี ปาก นายทหารหนุ่มถอนริมฝี ปาก ภานุจ้องเข้ าในดวงตาสีนํ ้าตาลราวกับ จะ ดูดกลืนแต่ชายหนุ่มกลับจ้ องด้ วยแววตาเมินเฉย "หยุดเดี๋ยวนี ้ ผมบอกให้ คณ ุ หยุด!" ต้ นธาราห้ าม เหล้ า ถูก รินใส่เสื ้อผ้ า กลิน่ ลอยเตะจมูกจนแทบทนไม่ได้ ปลุกสติเตือนว่าอยู่แห่งหนใด "โธ่! คุณเป็ นคนโรคจิตหรือไง" ปากเรียวยังไม่หยุดด่า ดวงตาขุ่นเคือง ร่าง บิดเร่าๆ ให้ พ้นจากอ้ อมอกหนา ภานุเงยหน้ ามอง "ผมน่ะหรือโรคจิต?" ชายหนุ่มพึมพํา ต้ นธารา ดิ ้นแล้ วดิ ้นอีก ชายหนุ่มใช้ เรี่ยวแรง มหาศาล กดเขานอนหงาย ใบหน้ าของคุณหมอแดงกํ่า เริ่มหายใจไม่ออก ทรวงอกสะท้ อนขึ ้นลง เบือนหน้ าหนี จากเรียวปากหนาที่จะประทับลงมา "พอใจหรือยังล่ะ?" ความเหลืออดเหลือทนทําให้ ต้นธารากล่าวออกไป ผู้กองหนุ่มลุกออกจากตัวอย่างง่ายดายจนต้ นธาราแปลกใจ ไม่คิดว่าจะ รอดมาได้ ง่ายๆ ขนาดนี ้ "ผมพอใจแล้ วแหละ คุณไปอาบนํ ้าซะเถอะ" ท่าทีเหมือนหยอกเย้ าดูถกู ต้ นธารากัดฟั น เขาลุกขึ ้น มองดูเสื ้อของตัวเองที่ไม่เหลือเป็ นชิ ้น "คุณ!" 38
ห้วงรักเสน่หา “ถ้ าไม่อยากให้ คนอื่นเห็นสภาพแบบนั ้น หลังเรือนพักผมมีลาํ ธารอยู่ ผม จะให้ เสื ้อผ้ าเปลีย่ น ไปซะ” ต้ นธารามองเสื ้อที่อีกฝ่ ายส่งให้ เขาพูดไม่ออก ต้ นธาราลุกขึ ้น จากเตียง เขาเดินก้ มหน้ าผ่านชายหนุ่ม รู้สกึ ถึงสายตาหยามแคลน ดวงหน้ า ขาว แดงกํ่า ภายในดวงตาสีนํ ้าตาลสับสนวุ่นวาย ภานุกอดอกพิงผนั งบ้ านมองร่างที่เดินดุ่มหายในความมืด ก่อนจะปิ ด ประตู ไม่ไยดีว่าอีกฝ่ ายจะไปไหน ชายหนุ่มรื ้อผ้ าปูเตียงเปื อ้ นคราบเหล้ าโยนลงพื ้น สร่างเมาไป นานแล้ ว ชายหนุ่มนอนประสานท้ ายทอย จ้ องมองเพดานห้ อง นึก หงุดหงิดหัวใจของตัวเอง สิง่ ที่เขาทําเมื่อครู่เพราะเมาหรือเปล่านะ ...ช่างเถอะ... ชายหนุ่มพลิกกายไม่สนใจกับสิง่ ใดนอกจากอยากพักผ่อน แต่ทว่า ความรู้สกึ ผิดเมื่อครู่ยงั ไม่หายไป ภานุลกุ จากเตียง เพ่งมองออกไปนอกประตู
ฝ่ ายต้ นธาราโมโห จัด สิง่ ที่ชายหนุ่มทํามันช่างดูถกู ศักดิ์ศรีเขานัก มือกํา เสื ้อของอีกฝ่ ายแน่น คุณหมอหนุ่มกอดอกเปลือยเปล่ า เดินเลียบ ลําธารใกล้ เรือน พักของภานุ คุณหมอรีบถอดกางเกงที่เหลือลงอาบนํ ้าท่ามกลางเสียงของป่ าพงไพร นิ ้วเรียวใช้ นํ ้าลูบไปทัว่ กาย รู้สกึ รังเกียจ ยิ่งชําระล้ างก็ยิ่งชวนให้ นกึ ถึง ต้ นธารากัด ฟั น เขาแช่นํ ้าเย็นเฉียบ เหม่อ มองดูหมู่ดาว เพราะความโกรธแค้ นหรือที่ทําให้ ชาย หนุ่มทําเช่นนั ้น เพราะความชิงชังหรือเปล่า
39
Rain-at-Rose เขาวักนํ ้าล้ างหน้ าตาลบภาพที่เกิดขึ ้นสดๆ ร้ อนๆ ออก มองดูเสื ้อผ้ าของ ตัวเอง เขาจะกลับเข้ าไปในค่ายได้ อย่างไร ให้ เปลีย่ นเสื ้อผ้ าที่ให้ มาด้ วยความ เหยียดหยามงั ้นรึ ไม่มีทาง! ความโมโห ผุดอีกระลอก รู้สกึ หดหู่อย่างบอกไม่ถกู สักพัก หูแว่วได้ ยิน เสียงแกรกกรากหลังพุ่มไม้ งูตวั ใหญ่เลื ้อยออกมา คุณหมอตัวแข็งทื่อ เขายืน นิ่ง มัน จ้ องมองอยู่ชวั่ ครู่ มันก็เป็ นฝ่ ายเลื ้อยหนี ต้ นธาราระบายลมหายใจ ดูท่าเขาจะซวยซํ ้าซวยซ้ อนแน่ๆ ถ้ าหากยังไม่ รีบขึ ้นฝั่ ง เรื่องไม่ดีต้องเกิดกับเขาอีกเป็ นแน่แท้ ต้ นธาราจึงว่า ยขึ ้นฝั่ ง แต่เขาต้ องนิ่ง อีกรอบ บนชายฝั่ งมีชายหนุ่มสูงพอๆ กับเขาโพกหัว ปิ ดหน้ าปิ ดตาถือปื นเล็งมาทาง เขา ต้ นธารากะพริบดวงตาสีนํ ้าตาล...นี่ไม่ใช่ภาพฝั น...คุณหมอนิ่งงัน "แกเป็ นใครกัน?" ต้ นธาราถาม เขาค่อยๆ ถอยห่างไปกลางลําธาร เท้ ากระทบกรวดหิน แต่ ปลายกระบอกปื นก็ยงั ไ ม่เบนไปจากเป้าหมาย เสียงพูดเป็ นภาษา ต่างชาติ แปร่ง ปร่า คุณหมอฟั งไม่ออกจึงได้ แต่นิ่ง "ท่านไม่เข้ าใจภาษาเรา เราขอโทษ " ชายโพกผ้ ากล่าว ลดปื นลง ห้ ามไก ปื นแล้ วทรุดนัง่ ริมฝั่ ง ต้ นธาราฟั งคํา เอ่ยวาจาออกมาเป็ นภาษาไทย ถึงจะแปร่งหูแต่ก็พดู ได้ ชัดเจน "คุณหมอผู้มีบญ ุ คุณกับเรา" ชายโพกหน้ าก้ มหัวให้ คุณหมอหนุ่มอึ ้ง "ผู้มีพระคุณ เรามีนามว่ากิ่งไผ่ นี่เป็ นชื่อ ที่แปลความหมาย ในภาษาของ ท่าน เราอยากมาตอบแทนท่านที่ช่วยรักษาเรา" เสียงนุ่มนวลดุจให้ คลายความหวาดกลัว มือก็ยื่นห่อๆ หนึง่ ให้ 40
ห้วงรักเสน่หา “อะไร?” ดูท่าชายลึกลับจะกังวลใจ “ได้ โปรดรับไว้ เถิด โ ชคดีเหลือเกินที่หาท่านได้ เร็วกว่าที่คิด” คําพูดเร่งเร้ า ต้ นธาราขึ ้นจากนํ ้า ถือเสื ้อของภานุขึ ้นมาสวมใส่ “ถ้ าไม่ต้องการละ?” กิ่งไผ่แก้ ห่อผ้ าขาวม้ าออก มันห่อหุ้มทองคําแท่งไว้ มูลค่าของมันมหาศาล ทีเดียว คุณหมอหนุ่มอึ ้งแต่ทําตาดุใส่ กิ่งไผ่ยื่นห่อผ้ าขาวม้ าให้ เชิงบังคับ "ไม่ต้องการ เก็บไปเถอะ" ต้ นธาราบอกปั ด "ไม่ได้ หรอก ท่านผู้มีพระคุณ เอ่อ ...เราเสียใจที่คนของเราทําร้ ายคนของ ท่าน" ต้ นธาราได้ ฟัง ริ ้วความโกรธกริ ้วประดับใบหน้ า กิ่งไผ่บอกด้ วยความ เสียใจจริงๆ ต้ นธาราดูเหมือนจะไม่ฟัง แต่ข้าศึกจากต่างแดนกล่าวขอโทษและบอก ให้ ใจเย็นลงบ้ าง ต้ นธาราพยายามระงับสติ "ตอนนั ้นหากท่านไม่ช่วยเรา ป่ านนี ้ก็ไม่ได้ มานัง่ ตรงนี ้เพื่อเอ่ยขอบคุณ หรอก" ชายแปลกหน้ าเอ่ย "มันเป็ นจรรยาบรรณน่ะ ไม่จําเป็ นต้ องขอบคุณหรอก" "เราทราบดี แต่เราก็อยากมาตอบแทนท่านบ้ าง ช่วยรับนํ ้าใจนี ้ด้ วยเถิด" ต้ นธารา มองดู ห่อผ้ าบรรจุทอ งซึง่ อาจปล้ นมาจากครอบครัวเศรษฐี ใน เมืองของเจ้ าหนุ่มลึกลับก็เป็ นได้ "ไม่เอา” ยืนกรานปฏิเสธ กิ่งไผ่นิ่ง เขาอุ ตส่าห์ลอบเข้ ามาในดินแดนศัตรู เพื่อ พบผู้มีพระคุณ ด้ วย ความเสีย่ งแท้ ๆ กิ่งไผ่ทําหน้ าเสียดาย "แต่นํ ้าใจที่คณ ุ อุตส่าห์มาหา ผมก็จะรับไว้ เรื่องทองนี ้เอาไว้ เถอะ ผมใช้ มันไม่ได้ อยู่ดี"
41
Rain-at-Rose ต้ นธารากล่าวแบ่งรับแบ่งสู้ เมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่ ายซึง่ ดูเหมือนจะไม่ไป ไหนถ้ าเขายังไม่รับ ‘สินนํ ้าใจ’ นี ้ไว้ "คุณหมอเป็ นคนดีจริงๆ" กิ่งไผ่กล่าว "ผมไม่ได้ เป็ นคนดีถงึ ขนาดนั ้นหรอก" ดวงตาสีนํ ้าตาลหม่นอีกรอบ "เพราะเรื่องลูกน้ องของผมที่ทําร้ ายผู้กองใช่ไหมครับ?" ต้ นธาราผงกหัวบอกกล่าวตรงๆ "ใช่ เพราะลูกน้ องของ คุณ ทําให้ ผ้ กู อง นาคีต้องตาย" กิ่งไผ่ก้มหน้ า "ช่างน่าละอายใจนัก แต่เราได้ ลงโทษคนที่ทําร้ ายผู้กองแล้ ว ถึงแม้ ชีวิตมันทดแทนกันไม่ได้ ก็เถอะ" ชายหนุ่มโพกหน้ าตอบ "ก็ไม่ได้ ถือโกรธหรอก รู้ดีว่ามันเป็ นสงคราม" คุณหมอพูด กิ่งไผ่มอง ผู้มีพระคุณด้ วยความเศร้ า "เป็ นสงครามและหน้ าที่ที่สวนทาง กันด้ วยและเราอยากจะขอโทษอีกครั ้ง เราเสียใจ มันเป็ นเรื่องเข้ าใจผิดน่ะ เราคิดว่า พวกคุณเป็ นทหารของนายพลคะฉิ่น" ชายในผ้ าโพกกล่าว ต้ นธาราหลับตาลง เขาอยากพักหัวใจแต่ดนั มีตวั ขวาง แต่เขาก็ไม่เก็บมา คิดมาก สนทนาอยู่กบั ศัตรูจากต่างแดนราวจะบรรเทาความรวดร้ าวในใจ
ภานุร้อนใจ เขานอนกระสับกระส่าย ไม่ เห็นคุณหมอเดินทําหน้ าบูด กลับมาจึงรีบลุกขึ ้น คิดบางอย่าง ...หรือว่ากลับในค่าย แต่นนั่ ก็เป็ นไปไม่ได้ เพราะ เสื ้อผ้ าฉีกขาดหมด แถมเสื ้อผ้ าที่ให้ ไปเปลีย่ นก็ เป็ นของเขา คนอื่นย่อมสงสัย คุณ หมอหน้ าบางนัน่ ไม่มีทางใส่ไปแน่ๆ ชายหนุ่มที่ไม่คิดสนใจก็สนใจจนได้ ภานุนํามีด สั ้นออกมา เตรียมกระสุนกับปื นให้ พร้ อมก่อนจะออกตามหาคุณหมอต้ นธารา 42
ห้วงรักเสน่หา ชายหนุ่มเดินมายังธารนํ ้า ก็เห็นคุณหมอหนุ่มคุยกับเงาๆ หนึง่ ภานุ เพ่งมอง ตกใจเมื่อเงานัน่ ก ลับเป็ นฝ่ ายศัตรู มันถือปื นวางพาดตักพูดคุยเรื่องอะไร สักเรื่องกับคุณหมอ ใบหน้ าของต้ นธาราเคร่งขรึม ภานุดวงตาวาวโรจน์ โกรธยิ่งกว่า โกรธ ชายหนุ่มเดินออกจากที่ซ่อน เขาเกือบไปถึงเป้าหมายแล้ วแต่เป้าหมาย กลับลุกขึ ้นอําลา ชายหนุ่มจึงหลบเข้ าที่ซ่อนตามเดิม สิง่ ที่เขาเห็น...คือการทรยศหัก หลังที่เจ็บแสบที่สดุ ภานุ กํามือ เพราะเหตุนี ้สินะนาคีถงึ ตาย สิง่ ที่สงสัยมาตลอด กลายเป็ นความจริง ต้ นธารารีบขึ ้นจากนํ ้า เขาไม่ร้ ูเลยว่านับจากนี ้ไป ชีวิตของเขาต้ องตกอยู่ ในอํานาจของผู้กองภานุ กับความใจดีนนั่ ...มันทําร้ ายตัวเขาเอง
43
Rain-at-Rose
3 ภานุทรุดนัง่ ใบหน้ าของชายหนุ่มมีทั ้งความโกรธแค้ นอัดอยู่เต็มเปี่ ยม เขา รอให้ ศตั รูไปไกลก่อนค่อยๆ ย่องออกมา คุณหมอหันมาเจอภานุยืนจังก้ าก็ตกใจ คุณหมอเหลือบมองไปทางฝ่ ายศัตรูที่หลบหนีไปแล้ ว รู้สกึ กลัวสายตาวาวโรจน์ "อ๊ ะ...คุณมาตั ้งแต่เมื่อไรครับ" คุณหมอเอ่ยด้ วยสีหน้ าไม่ร้ ูไม่ชี ้ "ผมมาตั ้งนานแล้ วครับ" นํ ้าเสียงเย็นจัด ต้ นธาราหน้ าซีด มองมือหนาถือปื นสั ้นขึ ้นมาอวดโฉม "จะให้ ผมบอกกรม ทหารเกี่ยวกับเรื่องเมื่อสักครู่ไหมครับคุณหมอผู้ใจดี ว่าคุณหมอสบคบกับฝ่ ายศัตรู" ชายหนุ่มหันปากกระบอกปื นไปทางต้ นธาราที่ยืนตัวสัน่ งันงก "เรื่องนั ้นผมอธิบายได้ นะครับ ผมไม่ได้ ทรยศเลย" ต้ นธาราโต้ แต่กลับถูกบังคับให้ เดินลงนํ ้าเย็นๆ คุณหมอทําตามช้ าๆ ใบหน้ าซีดเผือดเพราะเจอเรื่องเลวร้ ายอีกรอบ "แล้ วถ้ างั ้นมันอะไรล่ะครับ แอบนัดพบกับทางฝ่ ายศัตรู จะขายความลับ หรือ?" ภานุแดกดัน “ผู้กองอย่าเพิ่งต่อว่าผมสิ ฟั งเหตุผลก่อนได้ ไหม?" ต้ นธาราวอน สีหน้ ายุ่งยากใจเรื่อยๆ เขาถอยกรูดๆ เมื่อชายหนุ่มลงมาใน ลําธาร พร้ อม ลดปื น ลง กระชากร่างของคุณหมอให้ เข้ ามาหาก่อนจะแนบปลาย 44
ห้วงรักเสน่หา กระบอกเย็นๆ แนบหน้ าท้ อง ต้ นธารานิ่ง นายทหารหนุ่มอารมณ์กราดเกรี ้ยวจน เขา ไม่กล้ าดิ ้นหรือขัดขืน กลัวผู้กองร่างใหญ่จะทําอะไรรุนแรง "ได้ โปรดเถิด ฟั งกันบ้ างได้ ไหม?" คุณหมอเว้ าวอน แต่ชายหนุ่มก็ผลักจนล้ มลง นํ ้าแตกกระจาย ร่างบาง สัมผัสความเย็นเฉียบ ยิ่งกว่าสายนํ ้ายามคํ่าคืน ใบหน้ าอ่อนโยนปรากฏแววขลาด กลัว "นัน่ คือคนที่ผมให้ ความช่วยเหลือ..." คุณหมอยังพูดไม่จบก็โดนบีบคาง ชายหนุ่มวางปื นที่ ห้ ามไกแล้ วลงบนพื ้น ผิวขาวชํ ้า เสียงที่ลอดออกมามี เพียงเสียงอู้อี ้ๆ "ปล่อยนะ...ปล่อยผม" ร่างของต้ นธาราดิ ้นสุดแรงเกิด นํ ้ากระเพื่อมเป็ นวง กว้ างกระเซ็นถูกภานุเปี ยกชุ่ม "ปล่อยคนอย่างคุณไป สู้ให้ ไปตายเสียยังจะดีกว่า ไอ้ พ่อพระในคราบ ฆาตกร!" ผู้กองด่าลอดไรฟั น บีบคางมนแน่นจนแทบแหลกคานิ ้ว "อย่า..." นํ ้าตาคลอหน่วย แต่ไม่มีวนั ที่ภานุจะเห็นใจ "อยากลิ ้มลองความตายไหม จะให้ ลิ ้มรสดู " ผู้กองภานุตะคอก จิก ศีรษะ ได้ รูปของคุณหมอขึ ้นมา "ไม่..." ต้ นธาราครางแผ่ว ความกลัวเอ่อล้ น ชายหนุ่มกดหัวของคุณหมอที่หวาดกลัวจมนํ ้า เรี่ยวแรง เหลือเพียงน้ อย นิดจึงขัดขืนไม่ได้ ต้ นธารา ดิ ้นหาทางรอดให้ กบั ตัวเอง ปอดอึดอัด เขาคงต้ องตาย จริงๆ หรือนี่ ความรู้สกึ เศร้ าเอ่อล้ น เจ็บปวดไปหมด ภานุมองร่างที่ค่อยๆ อ่อนแรงลงก็รีบ อุ้ม ขึ ้น คุณหมอมีสหี น้ าเหนื่อยอ่อน ร่างอ่อนระทวยตกอยู่ในอ้ อมแขนของผู้กองหนุ่ม สายตาที่ใกล้ ปิดมอง เห็นใบหน้ า กร้ าน รับรู้ถงึ ความอ่อนโยน ต้ นธาราคงตาฝาดไป 45
Rain-at-Rose "ผมไม่ได้ ทรยศคุณ...ผม..." คําพูดแผ่วเบา ริมฝี ปากบางขยับเขยื ้อนเพียง เล็กน้ อย ร่างบา งถูกโยนไปบนฝั่ ง เจ็บกายไม่เท่ากับเจ็บปวดหัวใจ แผลทาง ร่างกายเขาสามารถรักษาได้ แต่แผลตรงหัวใจมันกรีดเฉือนลึก เสี ้ยวหน้ าอ่อน โยน มองเสี ้ยวใบหน้ ากร้ าน ทําไม…เขาถึงต้ องตามหาชาย คนนี ้ ทั ้งที่ไม่มีทางก้ าวข้ าม หากันและกันได้ ความคิดระลึกย้ อนไปถึงวันที่เจอในค่ายอาสาสมัคร มันเป็ นภาพที่เขาลืม ไม่ลงเมื่อได้ เจอพบหน้ าผู้กองภานุ อีกครั ้ง ใบหน้ าแข็งแกร่งภายใต้ แสงอาทิตย์อนั อบอุ่น ท่าทีสงั่ งานด้ วยความเฉียบขาดและมัน่ ใจ และมือคู่นั ้นที่ ‘เคย’ ฉุดเขาไว้ เมื่อ ตอนนั ้น เขาลืมไม่ลงเลย เหตุการณ์นนั่ มันผ่านมานานแล้ ว นายทหารหนุ่ม อาจลืมไปแล้ วก็ได้ เขา ยังจําได้ เวลานั ้นหัวใจเต้ น ถี่กระชั ้นเพียงใด ภานุทําให้ ต้นธาราตกหลุมรักก่อนจน ถอนตัวไม่ขึ ้น เป็ นรักครั ้งแรกที่รุนแรงจนอยากเสีย่ งพนันด้ วย ‘หัวใจ’ สักครั ้ง นิ ้วเรียวกรีดหยาดนํ ้าตาให้ ชายหนุ่มที่มองอย่างไร้ ความรู้สกึ ผู้กองฉุดร่าง ของคุณหมอขึ ้น "อย่ามาทําตัวอ่อนแออยู่แถวนี ้" นํ ้าเสียงกระชากห้ วน ต้ นธาราขืนตัวเองไว้ จนชายหนุ่มต้ องลากผิวสวยๆ กระทบกับเศษดิน เศษ หิน เสียดสีจนรู้สกึ เจ็บปวด ภานุหยุดนิ่งเมื่อไม่ได้ ดงั่ ใจ "นี่คิดจะขัดขืนกันเรอะ" ต้ นธารา ไม่ ปริปาก ชายหนุ่มทรุดนัง่ จิกกระชากเรือนผมสีนํ ้าตาลนุ่มมือ เห็นในแววตาว่างเปล่าก็คลายมือ แตะแก้ มเบาๆ "อยากจะพูดอะไรพูดมา ก่อนที่จะไม่ได้ พดู อีก" นํ ้าเสียงราบเรียบ
46
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธารายังไม่ตอบ ชายหนุ่มกัดฟั นแน่นเพราะอีกฝ่ ายกลับสงบปากสงบ คํา "เมือ่ กี ้เห็นอยากจะพูดนัก ทําไมตอนนี ้ถึงได้ เงียบไปล่ะ แก้ ตวั สิ ทําไมไม่ ทํา?" ภานุแดกดัน ชายหนุ่มทรุดนัง่ อย่างอ่อนแรง หมดแล้ วกับขีดสุดแห่งความ อดทน "คุณกล้ าทรยศคนอื่น ผลักให้ คนอื่นตายแทนคุณเพื่อให้ อยู่รอด แล้ ว สําหรับเรื่องแค่นี ้ยอมรับไม่ได้ หรือไง!" แม้ จะบังคับให้ พดู หรือใช้ นํ ้าเสียงกร้ าวเข้ าข่ม แต่คณ ุ หมอก็บื ้อใบ้ เอาแต่ ส่ายหัว "นาคีมนั เห็นคุณสําคัญเท่าชีวิต มันถึง ปกป้องคุณจนถึง วินาทีสดุ ท้ าย " ผู้ กองภานุกล่าวอย่างเสียใจ คุณหมอเขยิบเข้ ามาใกล้ ๆ ใช้ วงแขนเรียวกอดภานุไว้ น่มุ นวล แผ่วเบา ผิวหน้ าแนบแก้ ม ร่างกายถ่าย ทอดไออุ่น ไม่ร้ ูเพราะสาเหตุใดต้ นธาราถึงได้ กอดผู้ กองภานุอยู่แบบนี ้ "ทําไม ผมไม่เข้ าใจ...เพราะอะไรนาคีถงึ อยากป้องคุณนัก " ภานุเอ่ย เชย ดวงหน้ าขาวซีดให้ มาสบตา "ผู้กองนาคีเป็ นคนอ่อนโยน เขาเป็ นคนกล้ าหาญ ผมเสียใจที่ เขาต้ องมา ตายเพราะผม" คุณหมอกล่าวด้ วยความเศร้ าโศก ภานุจ้องเข้ าไปในดวงตา สีนํ ้าตาลที่ฉายความรู้สกึ ลึกซึ ้ง แววตานั ้นไม่ได้ โกหกแม้ แต่น้อย สองสายตาประสานกัน เขาควรจะทําอย่างไรดี? ภานุเริ่มสับสน
47
Rain-at-Rose ต้ นธาราเป็ นฝ่ ายโน้ มใบหน้ าเข้ าหาภานุ ริมฝี ปากแตะสัมผัสนุ่มนวล ผิว เย็น เฉียบเสียดสีเนื ้อผ้ า ภานุกอดเ อวแน่นโหยหาความอบอุ่น แต่กลับพบผิวเย็น เฉียบ ถึงแม้ เมื่อครู่จะกราดเกรี ้ยวจนแทบฆ่าให้ ตายแต่เวลานี ้ห้ วงเสน่หาชักพา อารมณ์จนเตลิด ต้ นธาราเย้ ายวนภานุ ชายหนุ่มสัมผัสถึงความร้ อนรุ่ม ลูบไล้ ผิวนุ่ม เปื อ้ นดินทัว่ เรือนร่าง สีหน้ าอยากจะกลืนกิน ร่างของต้ นธาราเข้ าไปทั ้ง ตัว เพียง สัมผัสด้ วยอาการแผ่วเบา ร่างของคุณหมอยอมอ่อนโอนผ่อนตาม ภานุจบั พาดตัก ใช้ ตวั เองเป็ นที่รองรับนํ ้าหนัก ลําแขนคล้ องคอไว้ นายทหารหนุ่มจึงได้ สาํ รวจทัว่ กายอย่างง่ายได้ นิ ้วลูบไล้ ทวั่ หน้ าอก ลําแขนของคุณ หมอยิ่งรัดแน่น แนบกาย จนชิดใกล้ นิ ้วมือไล้ วนทัว่ ให้ ความรู้สกึ ดุจอยู่ในห้ วงแห่ง ความฝั น นายทหารหนุ่ม ก้ มหน้ าลงบนยอกอก จูบซับที่ผิวกาย ซอกคอก่อนจะขบ เม้ มยอดอก แนบริมฝี ปากอีกครั ้งจน ให้ ความรู้สกึ ถึงหัวใจที่หวิววาบ และความรัก แสนหวาน นิ ้วแกร่งไล้ ลงตํ่าเรื่อยๆ จนเจอกับส่วนต้ องห้ าม ภานุสมั ผัสมันแผ่วเบาจนตื่นตัวและหลัง่ หยาดหยดใส ออกมา แม้ จะกลัว เขากลับรู้สกึ ดีอย่างน่าประหลาดใจ นิ ้วแกร่งจิกเรือนผมสีนํ ้าตาล ยิ่งสัมผัสยิ่งรู้สกึ คล้ ายกับดาวพร่าพราย เท่านั ้นยังไม่พอ เขายังสัมผัสได้ ถงึ ความร้ อนรุ่มของชาย หนุ่ม ภานุหยุดมือที่สร้ างความสุขสมให้ เขาใช้ นิ ้วที่เปื อ้ นหยดคราบขุ่น แตะใบหน้ า เกลีย่ ริมฝี ปาก หัวใจต้ นธาราเปี่ ยมด้ วยรัก แล้ วหัวใจของผู้กองภานุเล่า ? สายตาของผู้ กองมองผู้ที่ปรนนิบตั ิให้ กบั ตน ความอ่อนหวานทําให้ หวั ใจสัน่ ไหว คุณหมอเงยหน้ า มองใบหน้ าที่ได้ อารมณ์ของผู้กองหนุ่ม ภานุลกุ ขึ ้น "ทําไมถึงได้ ชํานาญนัก" ภานุถาม เสียงสัน่ เครือ 48
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธารายัว่ ผู้กองห นุ่มผิดกับลักษณะนิสยั ใบหน้ า แสนสุภาพโดยสิ ้นเชิง ภานุกระชากร่างที่เล่นกับตัวเองให้ เข้ าไปหา "หน้ ากากของคุณช่างน่าขยะแขยงนัก จิตใจที่แสร้ งทําดีที่แท้ ก็แฝงความ ร่านราคะไว้ " ชายหนุ่มว่า จิกเรือนผมนุ่มแน่น รอยยิ ้มละลายหัวใจเผยอยวนเย้ า ...การกระทําที่เหมือนกับความฝั น เขา เพียงแค่ดีใจที่ได้ สมั ผัสกับคนที่ตวั เองรักมาโดยตลอดเท่านั ้น เอง...อยากจะทําให้ มี ความสุขที่สดุ ชายหนุ่มบดขยี ้ริมฝี ปาก ที่หลงเหลือรสชาติขื่น จูบแนบชิดสนิท ต้ นธารา ผลิกร่างอยู่ด้านบน เพลิงปรารถนาลุกไหม้ จนยากจะดับ ภานุปิดริมฝี ปากคู่งามที่ครางแผ่วหวาน มีเพียงเสีย งครางอู้อี ้ดังลอด ออกมา ต้ นธาราจิกนิ ้วบนแผ่นหลัง กดจนเลือดซึม ชายหนุ่มค่อยๆ แทรกความ อบอุ่นที่ร่างของคุณหมอต้ องแบกภาระหนัก ส่วนแข็งขึง แทรกเข้ าไปช้ าๆ หากแต่ แฝงความนุ่มนวลไม่เร่งเร่า เมื่อสิ ้นสุด ก็ขยับ ไหวสร้ างความคุ้นเคย ไฟตัณหาร้ อน ขึ ้นอีก จนทนการปลุกเร้ าไม่ไหว ถึงฝั่ งฝั นเกือบพร้ อมๆ กัน คุณหมอหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ซบใบหน้ ากับบ่าหนา กล้ ามเนื ้อ ตึงแน่นเสียดสีกบั ผิวอันอ่อนนุ่มที่แดงขึ ้นเพราะอุณหภูมิของร่างกาย ดวงตาสี นํ ้าตาลปิ ดลงอย่างเหนื่อยอ่อนจนกระทัง่ ไม่รับรู้สงิ่ ใด
เมื่อ ต้ นธารา ตื่นขึ ้นมา เขาก็เห็นว่าร่างเป ลือยเปล่าถูกวงแขนใหญ่กอด แน่น ภายในเรือนพักของนายทหารหนุ่มเอง ต้ นธารายิ ้มอย่างอ่อนโยน เขามี 49
Rain-at-Rose ความสุขกับการที่ได้ มอบสิง่ ที่ภานุต้องการให้ ถึงแม้ ว่ามันจะเป็ นคนละความหมาย กับที่ชายหนุ่มทราบ ภานุรั ้งแขน ส่งสายตามองให้ นอนลงข้ างกาย ต้ นธารายอมอย่างง่ายดาย เขามองดูกองเสื ้อผ้ าที่ถอดทิ ้งเกะกะ ความฝั น เมื่อครู่ก็เป็ นความจริง ร่างกายถูกชําระล้ าง แขนเรียวโอบกอดร่าง บึกบึน สัมผัสอุ่น ไอแห่งรัก แม้ เพียงชัว่ ครู่ชวั่ ยามก็ตามแต่ ต้ นธาราก็อยากจะเก็บมันไว้ แม้ ความจริง จะเป็ นแค่สงิ่ ลวงตา เขาได้ เพียงแค่นี ้ก็สขุ ใจ หากสิ ้นสุดถึงวันลาจาก หัวใจเขาจะ เป็ นเช่นไร ? ต้ นธาราคิด ความสัมพันธ์ เริ่มต้ น ด้ วยตัณ หา ดวงตาสีนํ ้าตาลจ้ อง ใบหน้ าคมสัน ไดอารี่สฟี ้ าพัดปลิวตามแรงลม เปิ ดไปหน้ าที่เขียนถึงการพบภานุป็นครั ้ง แรก ลายมือเป็ นระเบียบเรียบร้ อย ในหน้ าไดอารี่ อีกหน้ าสอดรูปเดินสวนสนามซึง่ เลือนรางเพราะมีรอยหยดนํ ้า ...ในวันทีแ่ สงแดดสาดส่องเป็ นวันทีเ่ ราได้พบกัน... ความทรงจํา นั ้นสําหรับต้ นธารา มันลํ ้าค่าที่สดุ และเขาก็รักมันมากที่สดุ แม้ จะสิ ้นลมหายใจก็จะไม่ลมื เขาบอกกับตัวเองเช่นนั ้น บอกกับหัวใจ เมื่อพบ จุดเริ่มต้ นที่เพิ่งค้ นเจอ
เช้ ามืด คุณหมอยังคงอยู่ภายใต้ อ้อมกอดของภานุ ซึมซับความอ่อนโยน ต้ นธาราหันหน้ ามองนายทหารหนุ่ม เขาซ่อนความรู้สกึ ที่ชายหนุ่มไม่มีทางเข้ าใจไว้ ภายใต้ สว่ นลึกของจิตสํานึก สิง่ ที่เอ่อล้ น มัน ไม่ สามารถอธิบายให้ คนที่ห่างไกลเกิน เอื ้อมฟั ง 50
ห้วงรักเสน่หา ดวงตาสีนํ ้าตาลจับจ้ องริมฝี ปากหนาที่เคยเบียดรุก จูบพรมไปทัว่ กาย มัน อาจจะเพียงพอสําหรับเขาแล้ วก็เป็ นได้ เพียงสัมผัสหนึง่ ที่หวั ใจและร่างกายได้ รับ หยดนํ ้าตาไหลกลิ ้งออกจากดวงตาคู่งาม เขาไม่น่าเอาหัวใจไปวางไว้ ในคนเย็นชา เลย คนที่เขาเฝ้ารออยากจะพบเจอด้ วยหัวใจ ทําให้ เจ็บแปลบขึ ้นมา เหมือนกับนายทหารหนุ่มรู้ตวั ว่าคุณหมอตื่นแล้ วจึงรั ้งร่างเข้ าหาและ เกลีย่ หยดนํ ้าตาออกจากพวงแก้ มให้ …ทําไมต้ องทําแบบนี ้...ทั ้งที่ชงั ทําไมต้ องให้ ความหวัง...อย่าทําแบบนี ้เลย ...ได้ โปรด...เหมือนกับหัวใจจะแตกสลาย สําหรับภานุ มีเพียงแค่ความชิงชัง อยาก กดลงให้ อยู่ใต้ อาณัติ หัวใจยับเยิน แม้ ว่าจะเตือนตัวเองไว้ แล้ วตาม ต้ นธารายกแขน พาดร่างออก ลุกขึ ้น ช่วงสะโพกรู้สกึ ชา ขาก็หนักอึ ้งไร้ ความรู้สกึ เขานวดขาให้ เลือดไหลเวียน เมื่อรู้สกึ ว่าขยับเขยื ้อนได้ เขาก็ลงจากเตียง ต้ องทรุดลงบนพื ้นไม้ เย็นเฉียบ ต้ นธารากําเสื ้อผ้ าแน่น เขาอยากชําระคราบสกปรก โสโครกที่ติดตัวเหลือเกิน สายลมพัดโชย ร่างเปลือยสัน่ เทา หัวใจเอ๋ ยเหตุใดจึง เจ็บปวดนัก คุณหมอพยายามจะลุกขึ ้นให้ ได้ หยิบผ้ าเช็ดตัวกับข้ าวของส่วนตัวลง จากกระท่อมของภานุ พอคุณหมอลงไปแล้ ว ภานุก็ตื่นขึ ้นมา เขาลุกขึ ้นขัดสมาธิ แตะหน้ าผาก ตัวเองอย่างกลัดกลุ้ม นิ ้วของเขายังเหลือรอยนํ ้าตาอุ่นๆ ร้ องไห้ ทําไม ? เขาอยากจะ ถามเหลือเกิน ชายหนุ่ มเป็ นห่วงคุณหมอต้ นธาราจริงๆ จึงลุกขึ ้น สายตาสะดุดกับ ผ้ าปูเตียงแสนยับเยิน เห็นรอยคราบเลือดจางๆ ภานุยิ่งหน้ าเครียดขึ ้น ตัวเขาเองที่ ทําเรื่องเลวร้ ายลงไป เขามองคราบเลือด...แค่อยากทําอะไรสักอย่างลงไป ร้ อยเอกหนุ่มปั ดผ้ าห่มออกจากตัว มองเห็นแผ่นหลังของคุณหมอในเงา มืดสลัว ร่างผอม เดินเซก่อนจะล้ มลง ภานุ ทรุดนัง่ กอดร่างบอบบางของคุณหมอ แน่น ถ่ายทอดความอบอุ่นที่มีให้ ดวงตากร้ าวมองสีหน้ าซีดขาว 51
Rain-at-Rose พออุ้มร่างของคุณหมอวางบนพื ้น เรือน ภานุยิ่งรู้สกึ ผิด ใบหน้ า ละมุนตา เขียวชํ ้า ริมฝี ปากแตก ลําคอเขียวคลํ ้าเป็ นรอยมือ ถอดเสื ้อเชิ ้ตออก มองเห็ นรอย ตราบาปประทับไว้ บนผิวซีด นิ ้วแกร่งแตะแก้ มซีด ต้ นธาราปรือตาขึ ้นมาเห็นเงาของ ผู้กองรางๆ “…” ต้ นธาราพูดอะไรไม่ออก มองดู สาบเสื ้อเปิ ดออกกว้ าง ดวงตาหวัน่ หวาด กลัวว่าภานุจะทําอะไรตนอีก เจ็บปวดไปหมดทั ้งกาย สือ่ แววตาร้ องขอ พร้ อมเอ่ย เสียงสัน่ เครือ “ขอร้ องล่ะ...ปล่อยผมไปเถอะ” ภานุชะงัก ท่าทีหวาดกลัวทําให้ ร้ ูสกึ ไม่สบอารมณ์ ความโกรธเข้ าเกาะกุม จิตใจอีกครั ้ง "ประชดผมเรอะ เมื่อกี ้ยังไหวอยู่เลยนี่" เมื่อถูกจิกกระชากใบหน้ าให้ แหงนหงาย ดวงตาเด็ดเดี่ยว สบกับแววตา หวัน่ ไหว "ยังไม่สะใจกับบทลงโทษอีกหรือไงครับ แค่นั ้นน้ อยไปใช่ไหม?" ต้ นธารา ว่า หมดแรงที่จะโต้ ตอบ มันชาด้ านไปทุกสัดส่วน ไม่อาจจะ เคลือ่ นไหว หรือขยับปากโต้ ตอบได้ อีกนอกจากขมุบขมิบเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงตาที่เริ่ม อ่อนล้ าจับจ้ องฝ่ ามือหนาที่ดเู หมือนจะทําร้ ายอีก "อย่า ..." ได้ แต่เผยอปากขมุบขมิบ ชายหนุ่มฟั งไม่ร้ ูเรื่องหรอก ร่าง โปร่ง อ่อนระทวยเหยียดยาว ก่อนดวงตาจะปิ ดลง ภานุผ่อนแรง ส่ายหัว อุ้มร่างที่เบาหวิวขึ ้น วางบนเตียง หัวใจลึกๆ ห่วงหา ภานุจําต้ องลบมันออก เขาจะเห็นใจคนทรยศไม่ได้ แต่ร่างของคนที่เขาอุ้มอยู่ช่างไร้ พลัง น่าปกป้อง สํานึกส่วนลึกบอก ชายหนุ่ม หาเสื ้อผ้ าหนาๆ ใส่ให้ นัง่ มองใบหน้ า แสนใจดี 52
ห้วงรักเสน่หา "ไม่มีใครสักคนที่ทําให้ ร้ ูสกึ ว่าทุกอย่างถูกเติมเต็ม" ภานุพมึ พํา เขาไม่คิดไม่ฝันอะไร ปั ดออกจากใจ หัวใจและความรักมันเป็ นเรื่องยาก จะตัดสินจริงๆ เหมือนกับมันจะย้ ายมาในหัวใจอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มลุกขึ ้นเดิน ก่อนจะหันมามองคุณหมอต่อ สีหน้ าซีดเซียว เขาไม่อาจตัดใจละสายตาได้ บางเวลา...บางความรู้สกึ ...หรือว่าบางความทรงจํา ไม่ได้ สวยงามเลยซัก นิด "นับตั ้งแต่วนั พรุ่งนี ้เป็ นต้ นไปทุกสิง่ จะเปลีย่ นแปลง" ผู้กองหนุ่มมองขอบฟ้าที่เริ่มมีสสี ้ มระเรื่อจับ เขาคิดถึงดวงตาที่เฝ้ามองอยู่ ตลอด เขาไม่เข้ าใจว่าทําไมทุกครั ้งที่ต้นธาราเจอเขามักจะทํา สีหน้ าดีอกดีใจอยู่ เสมอ ชายหนุ่มวางมือบนหัว ลูบไล้ เส้ นผมสีนํ ้าตาลอย่างอ่อนโยน ไล้ ใบหน้ าเนียน ชายหนุ่มถอนใจอีกเฮือก หาทางออกไม่เจอ ภานุพิงผนังบ้ าน ความรู้สกึ ดีๆ เริ่มงอก งามในหัวใจ
ตอนสายต้ นธาราลุกขึ ้นจากเตียง เลิกผ้ าห่มออก เหงื่อเหนอะหนะ อากาศ ก็ร้อนอบอ้ า ว มองห้ องนอน ที่ว่ างเปล่าแล้ วห ลุบตาลง ร่างกายชาด้ าน พอๆ กับ จิตใจ ฝื นกายลุกขึ ้นแล้ วต้ องชะงักเมื่อเห็นผู้กองหนุ่มก้ าวขึ ้นมา ในมือมีผลส้ ม และ ถุงกับข้ าวหลายถุง "คือ...ผมจะกลับแล้ ว" คุณหมอเอ่ย วางขาลงบนพื ้นห้ อง ก้ มหน้ าลง กลัว ชายหนุ่มจะโกรธ
53
Rain-at-Rose ภานุไม่ได้ ตอบหรือว่าอะไ รเลย ชายหนุ่ม เงียบงัน ทําเหมือนเขาเป็ นธาตุ อากาศจนเจ็บปวดใจ ภานุวางของบนโต๊ ะ เดินผ่านคุณหมอที่เอาแต่นงั่ ก้ มหน้ าก้ ม ตา ชายหนุ่มหยิบเสื ้อโยนให้ มันเป็ นเสื ้อยืดสีเขียวขี ้ม้ าตัวใหญ่ "ใส่ซะ แล้ วมานัง่ นี่" ชายหนุ่มสัง่ ต้ นธาราทําตาม เขาลุกขึ ้น ท่าทางขัดเขิน มานัง่ ตามที่สงั่ ภานุหาถ้ วยหา ชามตั ้งตรงหน้ า ต้ นธาราจะลุกขึ ้นไปช่วยแต่ได้ รับการปฏิเสธ "นัง่ อยู่เฉยๆ เถอะ ลุกขึ ้นมาก็เกะกะผม" ชายหนุ่มว่าอย่างนั ้นเขาจึงนัง่ อย่างเหงาๆ นิ ้วเรียวหยิบถุงแกง เขาอยากรู้ ว่าเขาต้ องแกะไหม หากเขายื่นมือช่วยแล้ วมันจะเป็ นอย่างไร เขามองดูภานุ เห็น ชายหนุ่มไม่ได้ ใส่ใจสิง่ ที่เขาทําจึงแกะถุงกับข้ าว เทแกงใส่ถ้วย "แกงส้ มสายบัว...ทางค่ายทําหรือครับ?" เขาถามนายทหารหนุ่ม ภานุสา่ ยหัว "เปล่า ชาวบ้ านแถวนี ้ให้ มาตอนไปตรวจหมู่บ้านน่ะ" ชายหนุ่มพูดดีด้วย ต้ นธาราใจชื ้นขึ ้น เขายิ ้มให้ ด้วยรอยยิ ้มอ่อนโยน "ดีจงั เลยนะครับ" ภานุเห็นรอยยิ ้มนัน่ แล้ วเงียบไป ทั ้งที่ถกู ทําร้ ายถึงขนาดนั ้นยังยิ ้มได้ อีก? ต้ นธารานึกว่าตัวเองทําให้ ภานุไม่พอใจ ดวงตาสีนํ ้าตาลหมองลง "เอ่อ ... ผมขอโทษครับ ถ้ าคําพูดนี ้มันทําให้ คณ ุ ไม่พอใจ" ภานุแค่นยิ ้ม "ก็ไม่ได้ พดู อะไรเสียหน่อย " ชายหนุ่มทรุดนัง่ ลงตรงกันข้ าม เทข้ าวใส่จานสังกะสียื่นให้ คณ ุ หมอ "ทานซะ" ต้ นธาราพึมพําคําขอบคุณ เขายังไม่ลงมือทานจนกระทัง่ ผู้กองหนุ่มยํ ้าอีก รอบนัน่ แหละ ต้ นธาราจึงตักแกงขึ ้นมา ทาน ภานุนกึ ว่าต้ นธาราจะกินไม่ได้ เสียอีก แต่ร่างที่อยู่ตรงหน้ าก็ทานน้ อยเหลือเกิน
54
ห้วงรักเสน่หา "เอาข้ าวอีกไหม กลัวอะไร ?" ภานุหยิบถุงข้ าวโยนให้ ต้ นธารา ทําท่าผวา ปนเกรงใจ "หรือว่ากับข้ าวไม่ถกู ปากคุณหนูละ่ ?" เริ่มวกกลับเข้ ามาแดกดัน ต้ นธาราหน้ าซีดเผือดหมดอยากไปทันที "ไม่ใช่..." คุณหมอพึมพํา กลัวว่าชายหนุ่มจะ เกลียดตนอีก มือถือช้ อนจึง สัน่ ระริก "อะไรกันหนักกันหนา ทําให้ หมดอยากหมด" นายทหารหนุ่มวางจา นข้ าว เบือนหน้ าไปทางอื่นเพราะเห็นคนตรงหน้ ามีนํ ้าตาไหลหยดออกมา "เอ่อ ผมขอโทษครับ" ต้ นธาราเช็ดนํ ้าตาออกอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้ วก็ ไม่ต้องการให้ มนั เป็ น แบบนี ้เลย เพียงแต่เขารู้สกึ เจ็บปวด แค่นั ้นเมื่อเห็นความเย็นชาจากคนที่ผกู พันกัน ในชัว่ ข้ ามคืน "ผู้กองภานุอยู่ไหมครับ?" เสียงตะโกนเรียกดังจากหน้ าบ้ าน ภานุถอนใจ คุณหมอเช็ดนํ ้าตาจนแห้ ง ทําท่าทางปกติ ผู้กองหนุ่ม ออกมา ยืนพิงประตู "มีอะไรหรือจ่า?" ภานุถามเมื่อเห็นจ่าแม้ นแต่งตัวเต็มยศ สะพายปื นมาหา ถึงบ้ าน "ผู้กองครับ คุณหมอธารไม่อยู่ครับ ตอนนี ้ทางคุณหมอมาริสาหาตัววุ่น เลยครับ เห็นคุณหมอธารไหมครับ?" จ่าแม้ นทําสีหน้ ากังวลใจ ภานุยงั ไม่ตอบหรือเฉลยอะไร ยืนฟั งเฉยๆ อย่างทองไม่ร้ ูร้อน "คุณหมอมาริสาจะตามไปทํางาน แต่ไปถึงบ้ านคุณหมอ ธารก็หายไป ตามหาจนทัว่ ก็ไม่มีใครเห็น มีคนบอกว่าคุณหมอ ธารผ่าน มาทางนี ้ ผู้กองเห็นไหม ครับ?" จ่าแม้ นท่าทางร้ อนใจ 55
Rain-at-Rose ภานุลงจากบ้ าน บุ้ยหน้ าไปบนเรือนพัก "จ่าไม่ต้องห่วงหรอก คุณหมอธาร เขามาหาผม กลับไปบอกกับทุกคนเถอะว่าคุณหมอ ธารปลอดภัยดี " ชายหนุ่มว่า เรียบๆ ต้ นธาราโผล่หน้ าออกมา ยิ ้มอ่อนๆ ให้ จ่าแม้ น ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น "ผมปลอดภัยดีครับจ่าแม้ น แค่มาดูผ้ กู องหน่อยน่ ะครับ เห็นบอก ว่าดู เหมือนจะเป็ นไข้ ขอโทษที่ทําให้ เดือดร้ อนครับ" ต้ นธาราโกหก ภานุมองรอยยิ ้มคลีแ่ ย้ มละไมบนสีหน้ าใสซื่อ มันก่อความชิงชังขึ ้นมาอีก เมื่อนึกถึงว่าเพื่อนสนิทตายเพราะอะไร จ่าแม้ นคลายใจเมื่อเห็นรอยยิ ้มอ่อนโยน "ครับผม จ่าก็เป็ นห่วง เอ่อ...ใช่ ผู้กอง วันนี ้ผู้กองรู้ ไหมครับว่าจะมีคนใหม่ มาแทนร้ อยเอกนาคี" จ่าแม้ นบอก ภานุผงกหัว ต้ นธาราหน้ าเผือดเมื่อได้ ยินชื่อผู้กองนาคี "รู้แล้ ว เห็นบอกว่ามาวันนี ้นี่น่า " ภานุกล่าว เขามองต้ นไม้ เขียวชอุ่ม แสงแดดอาบไล้ นกป่ าร้ องเสียงไพเราะ "ครับ ผู้กองจะไปดูหน้ าไหมครับ" จ่าแม้ นถาม ร้ อยเอก หนุ่มบอกว่าจะไป จ่าแม้ นจึงขอตัวไปรายงานว่าหาคุณหมอ ต้ น ธาราเจอแล้ ว พอพ้ นเงาจ่าแม้ น ภานุมองคนบนบ้ าน "จะกลับไปที่โรงพยาบาลไหม?" ต้ นธาราผงกหัว เขาเก็บถ้ วยชามซ้ อนกันไว้ ภานุ ปิดประตูบ้านพักที่อาศัย เพียงลําพัง ยื่นแขนให้ เกาะ "คุณดูเหมือนเดินไม่ถนัด ระวังจะล้ มเอา" ต้ นธารามองดูต้นแขนแกร่งอย่างลังเล ก่อนที่จะเกี่ยวแขนแกร่ง "เมื่อคืนเป็ นอย่างไรบ้ าง ผมคงไม่ทําให้ คณ ุ เจ็บนะ"
56
ห้วงรักเสน่หา คุณหมอไม่ตอบ รู้สกึ ประหลาดว่าเพราะเหตุใดจึงได้ อ่อนโยนปนโหดร้ าย คุณหมอส่ายหัวราวกับจะบอกว่าไม่เป็ นอะไรมาก แม้ ว่าเมื่อคืนจะเกิดเหตุการณ์ เลวร้ ายกับตัวเองมากเพียงไหน ภานุมาส่งคุณหมอ เข้ า บ้ านพักก่อน ชายหนุ่ม ทรุดนัง่ ริมเตียงมองดูร่าง บางหาเสื ้อผ้ าเปลีย่ น ชายหนุ่มตาไวจับจ้ องที่รอยจูบบนผิวขาวสะอาด ทั ้งรอยชํ ้า ทัว่ ตัว เขาลุกขึ ้นไปยืนซ้ อนทางเบื ้องหลัง "ขนาดนี ้ยังทําให้ ใจปั่ นป่ วน ช่างมีเสน่ห์เหลือล้ นจริงๆ นะ" ภานุเย้ า ต้ นธาราเอาแต่เงียบ เมื่อเปลีย่ นเสื ้อผ้ าเสร็จแล้ ว หันมาทางนายทหาร หนุ่ม จะทําเป็ นไม่สนใจก็ถกู รั ้งสะโพกเข้ าแนบชิด “รอยชํ ้านี่ไม่เป็ นไรรึไง?” ต้ นธารามองกระจก ผิวบริเวณลําคอเป็ นสีม่วงอ่อนๆ มือหนาแตะผลงาน ที่ตวั เองฝากไว้ บนผิวขาว “คุณทํามันเองไม่ใช่หรือครับ?” ภานุนิ่งงัน มองคุณหมอใส่เสื ้อคอเต่าปกปิ ดรอยชํ ้า บนคอ ภานุยิ ้มแสยะ เมื่อเห็นคุณหมอรักษาหน้ าตัวเอง รู้สกึ สะใจที่ได้ บีบบังคับกดขี่ให้ ร้าวรานได้ บ้าง "ถ้ าคุณอยากอยู่เป็ นพ่อพระอยู่ที่นี่ คืนนี ้ไปหาผม ทําแบบเมื่อคืนอีก คุณ หมอดูจะพอใจอยู่นี่" ชายหนุ่มก้ มกระซิบ ต้ นธาราหน้ าชาวาบ ทํา แบบนี ้เท่ากับว่าดูถกู กันชัดๆ ชายหนุ่ม ผลักร่าง ของต้ นธาราห่างตัวดุจยํ ้าว่าเขามันตํ่า ต้ นธารากัดฟั น เพราะอะไร ...ถึงเห็นเขาเป็ น สิง่ ของที่ยํ่ายีได้ ตามใจ "ถ้ าผมไม่ไปตามคําที่คณ ุ สัง่ ล่ะ" นํ ้าเสียงเย็นเยือกย้ อน ภานุยิ ้มเย็นราวกับว่าใค รเป็ นต่อ "เรื่องที่คณ ุ ขายความลับมัน ก็จะรั่วไหล ไปเช่นกัน คุณไม่อยากรักษาหน้ าพ่อพระไว้ หรือ?" 57
Rain-at-Rose ต้ นธาราพูดอะไรไม่ออกเลย...แม้ จะเป็ นการเข้ าใจผิด เขาก็ไม่อาจแก้ ตวั "ทําไมคุณต้ องทําแบบนี ้?" ถามเสียงแผ่ว ภานุไม่ตอบ ไม่ร้ ูใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดถึงอยากทําแบบนี ้นัก ... ทําไมจึงรู้สกึ อยากรั ้งไว้ ด้วยการบีบบังคับ บอกว่าเป็ นการแก้ แค้ น เพียงแก้ แค้ นที่มนั ทําให้ เพื่อนสนิทที่สดุ ตายเพราะความโง่เง่า ให้ มนั ลิ ้มรสความเจ็บปวดที่อยู่บน ความเมตตา อยากทําลายให้ ย่อยยับ! "จะพูดมากทําไม คุณมีสทิ ธิ์แค่ทําตามคําสัง่ ผม" ชายหนุ่มว่า ต้ นธารากัดฟั นกรอด ...คําสัง่ งั ้นหรือ ? "ผมมีสทิ ธิ์ที่จ ะไม่ทําตามคุณ !" นํ ้าเสียงแข็งกระด้ าง ผู้กองหนุ่มใช้ กําลังบีบคาง "เรามาดูกนั ว่าคุณกับผมใครมันจะแน่กว่ากัน" จากที่เคยอารมณ์เย็น มันสิ ้นหวังแล้ วทุกๆ อย่าง เขาเงื ้อมือตบใบหน้ า ของผู้กองหนุ่มจนหน้ าหัน ภานุหนั กลับมามอง ดวงตาคมวาวขึ ้น "ฤทธิ์มากนัก" ภานุผลักคุณหมอที่ไม่ทนั ระวังให้ ล้มลง เอาคืนด้ วยการตบใบหน้ านั ้น มือ หนากระทบซีกแก้ ม ต้ นธาราหลับตา ลิ ้มรสความเจ็บปวด ได้ รับ การปฏิบตั ิแบบ ตํ่าๆ หัวใจข้ างในเจ็บแปลบ รอรับฝ่ ามือที่แสนหนักหน่วง ลงมาอีก ไม่มีการหลบ หรือปกป้อง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ ้น เขาลืมตา ผู้กองหนุ่มมองเขานิ่ง เล่นเอาหัวใจแทบหยุดเต้ น ภานุ ลกุ ขึ ้น ฉุดร่างของ ต้ นธาราขึ ้นมา ใช้ นิ ้วจิกรั ้งศีรษะให้ แหงนหงาย ประทับจูบอย่างแผ่วเบา ต้ นธารา เบิกตากว้ าง...ยิ่งกว่าการลงโทษโดยใช้ กําลัง เขาดิ ้น แต่ก็ถกู ตรึงศีรษะแน่น ริมฝี ปากบางถูกบดขยี ้ เล็บจิกเข้ าที่ต้นแขน พยายามหลบใบหน้ าแกร่งที่ โน้ มลง เขาจะหลงไปกับสัมผัสนี ้ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป อันตรายเกินกว่าที่จะห้ าม
58
ห้วงรักเสน่หา หัวใจให้ เชื่อฟั ง สัมผัสอ่อนโยนและน่ากลัว ต้ นธาราพยายามหนี เขาไม่ อยากถูก กระทําแบบตํ่าๆ อีกต่อไป ชายหนุ่มขยับตัวดันให้ ออก มีหรือที่จะขัดขืนได้ ท้ ายที่สดุ ต้ นธาราต้ องรอ ให้ โชคชะตาช่วยเท่านั ้น และคําอ ธิ ษฐานในใจก็เป็ นจริง มีคนมาเคาะประตูเรียก อย่างกังวล เป็ นเสียงคุณหมอมาริสานั่ นเอง เขาคิดว่าภานุจะเลิกกระทําแบบนี ้แต่ ผิดคาด ชายหนุ่มกลับดันเข้ าติดผนัง ก้ มซุกไซ้ ซอกคอ มือถูกตรึงแน่น ...ไม่มีวนั ที่จะ หลุดกรงเล็บนี ้ไป...ในสายตาของภานุบ่งบอกเช่นนั ้น
59
Rain-at-Rose
4 คุณหมอดิ ้นขลุก พยายามหลุดจากกรงขัง ต้ นธารารู้สกึ สะใจที่ได้ ข่วน ใบหน้ าของนายทหารหนุ่มบ้ าง ดวงตาเป็ นปร ะกายหากตอนนี ้มันแฝงแวว หวาดหวัน่ ดวงตาสีนํ ้าตาลจับจ้ องรอยแดงที่ประดับบนใบหน้ า ภานุบิดข้ อมือจน ข้ อมือแบบบางแทบหัก ต้ นธาราก็พยายามขัดขืนจนข้ าวของ ล้ มระเนระนาด แก้ ว ตกแตกกระจาย ภานุไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มจับคอขาวไว้ "คุณหมอคะ ...คุณหมอต้ นธารา ...คุณหมอธารเป็ นอะไรไหมคะ ?" หญิง สาวเคาะประตูแรงขึ ้น ตกใจกับเสียงที่เกิดขึ ้นข้ างใน "ไม่เป็ นอะไรครับ ผมลืน่ ล้ มน่ะครับ จะไปเปิ ดป ระตูให้ เดี๋ยวนี ้ แหละครับ ขอโทษที่ให้ รอนานนะครับ" คุณหมอหนุ่มหันมองนายทหารตาขวาง มือแข็งพาดบ นลําคอ หากยังไม่ ออกแรง บีบ ขืนออกแรง แม้ เพียงน้ อยนิด ลําคอขาว ผ่องนัน่ ต้ องหักอย่างแน่นอน ร้ อยเอกหนุ่มมองกลับ ต้ นธาราส่งสายตาพยศตอบ "ปล่อย!" คุณหมอหนุ่มตะคอก ภานุสา่ ยหัว ทําหน้ าตายียวนกวนอารมณ์ "ถ้ าผมบอกว่าไม่ละ่ ? ผมไม่ อายหรอกนะถ้ าถูกเห็นในสภาพแบบนี ้ แต่คณ ุ สิ ดูท่าจะหน้ าบางกว่าที่คิดนะ" 60
ห้วงรักเสน่หา นายทหารหนุ่มกระซิบ ใช้ ลิ ้นแลบไล้ ข้างแก้ ม ไล้ ไปถึงใบหูข้างใน จนขน ต้ นคอของคุณหมอลุกชัน "อย่า..." เสียงเคาะประตูแรงขึ ้นอีก "แน่ใจนะคะว่าคุณหมอธารไม่เป็ นอะไร ?" คุณ หมอมาริสาตะโกนอีกครั ้ง เธอไม่แน่ใจนักว่าคุณหมอต้ นธาราจะเป็ นอะไรหนักหรือ เปล่า "ปล่อย..." ต้ นธารากระซิบ เป็ นจังหวะเดียวที่คณ ุ หมอมาริสาลองบิดลูกบิด ประตู ภา นุยงั กระทําห่ามๆ อยู่เหมือนเคย ชายหนุ่มเลิกเสื ้อขึ ้น หญิงสาวแตะประตู เห็นว่า ไม่ได้ ลงกลอนไว้ เธอจะผลักประตูแง้ มออกเล็กน้ อย ต้ นธารา หน้ าร้ อนผ่าว แต่ ...ผู้ กองหนุ่มกระโดดลุกขึ ้นจับแขนของคุณให้ ลกุ ขึ ้นทันพอดีกบั คุณหมอมาริสาโผล่ พรวดเข้ ามา "เอ่อ ขอโทษนะคะที่มารบกวน" มาริสายิ ้ม ต้ นธาราโบกมือ ยันแขนไว้ ที่โต๊ ะ สีหน้ าเหยเก "ไม่เป็ นอะไรมากไหมใช่ไหมคะคุณหมอธาร" หญิงสาวเข้ ามาดูใกล้ ๆ ต้ นธาราเบี่ยงตั วหลบ พูดโดยไม่มองหน้ า "เอ่อ ไม่ครับ ผมไม่เป็ นอะไร มากครับ ขอบคุณ" ผู้กองหนุ่มจับแขนข้ างหนึง่ ไว้ ต้ น ธาราอยากให้ ปล่อยเหลือเกิน ทําได้ เพียงคาดหวัง "ขาคงแพลงน่ะครับ คุณหมอมาริสามีอะไรหรือครับ ?" ภานุออกหน้ าแทน ชายหนุ่มยิ ้มทําเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ ้น "เอ่อ เห็นคุ ณหมอธารหายไปน่ะค่ะ ดิฉนั ก็เลยนึกเป็ นห่วง เห็นว่ากลับ มาแล้ วเลยมาดูน่ะค่ะ" หญิงสาวว่า 61
Rain-at-Rose ผู้กองหนุ่มยิ ้มอย่างนุ่มนวลดุจสวมหน้ ากากไว้ "คุณหมอเขาไปพักกับ ผมน่ะครับ เป็ นคนดีมากเลยที่ยอมไปตรวจว่าผมเป็ นไข้ หรือเปล่า" สายตาคมปรายมอง ต้ นธารารู้คําๆ นั ้นเสียดสีตวั เขาอยู่ "งะ...งั ้นหรือคะ " คุณหมอมาริสาพยุงคุณหมอต้ นธาราให้ นงั่ บนเตียงไม้ เธอมองตรงแนวลําคอเมื่อเห็นคุณหมอสวมเสื ้อคอเต่า ฝ่ ายนายทหารหนุ่มกอดอกหยุดอยู่ตรงประตู เฝ้ามองท่าทีว่นุ วายใจของ ต้ นธารา "คุณหมอมาริสามีธุระแค่นี ้หรือครับ?" ต้ นธาราถาม เขาอยากให้ เธอออกไปเร็วๆ เสี ยจริง เขากําลังฝื นยิ ้ม ... รอยยิ ้มที่ผ้ กู องภานุว่ามันเป็ นของเสแสร้ งปั น้ แต่งขึ ้น "ก็จะมาบอกข่าวด้ วยน่ะค่ะว่าวันนี ้ทางค่ายจะจัดเตรียมต้ อนรับคนที่จะ มาแทนผู้กองนาคี" เธอพูดด้ วยรอยยิ ้ม ต้ นธาราผงกหัว "ครับ...แล้ วเขาจะมาตอนไหนหรือครับ" ความทรงจํา ย้ อนไปถึงวันที่ผ้ กู อ งนาคีได้ ตายจาก สร้ างความรู้สกึ สะทก สะท้ อนในหัวใจ ภานุมองสีหน้ าหม่นลงก็แค่นยิ ้ม "จะมาถึงตอนเที่ยงนี ้ล่ะค่ะ เห็นทางผู้พนั มีทรัพย์บอกว่า..." หญิงสาวชะงักคําพูด รู้สกึ อึกอัดกับบรรยากาศที่อยู่ในห้ องนี ้ ถึงคุณหมอ ธารจะยิ ้มอย่างอ่อนโยนแบบที่เคยทํา แต่มนั ก็ดเู หมือนกับฝื น "ผมขอแต่งตัวสักครู่นะครับ ขอบคุณที่มาบอก" คําพูดออกจะห้ วนผิดปกติ คุณหมอมาริสาบอกว่าจะไปคอยที่โรงพยาบาล พอหญิงสาวเดินออก ไป ผู้กองหนุ่มรอจนกระทัง่ หญิงสาวไปไกล ชายหนุ่มก็เตะประตูให้ ปิดและลงกลอน ต้ นธารารู้อยู่แล้ วว่ามันต้ องลงในรูปแบบนี ้ เขาหงุดหงิดจริงๆ เพราะอะไร เขาถึงต้ องรู้สกึ อย่างนี ้ นายทหารทรุดนัง่ เคียงข้ าง เชยใบหน้ าขาวสะอาดขึ ้น 62
ห้วงรักเสน่หา "รู้สกึ อย่างไรบ้ างล่ะ คนที่จะมาแทนผู้กองนาคี น่ะ ผมว่านิสยั เขาคงไม่ เหมือนกับผู้กองนาคีนะ คนที่โง่หลงคุณได้ " มือเรียวปั ดนิ ้วมือที่เกาะเกี่ยวคางออก ดวงตาแฝงรอยโกรธ เล็บจิกผ้ าปูสี ขาวสะอาดตา "ดีใจไหมล่ะที่มีคนมาแทนผู้กองนาคีได้ " เขารู้ว่าชายห นุ่มโกรธเคืองที่เขาเป็ นสาเหตุ ทําให้ เพื่อนรักของภานุตาย แต่ทําไมต้ องแดกดันเขาถึงขนาดนี ้ ลามปามไปถึงคนที่ยงั ไม่เคยพบหน้ า ค่า ตากัน เขาควรจะทําอย่างไร ...ตอบโต้ คืนหรือว่าเก็บงํามันไว้ อย่างเงียบงัน คอยให้ ชาย หนุ่มดูถกู อยู่แบบนี ้ ให้ โทสะนั ้น ผ่อนคลายลง แต่ทําอย่างไรเขาก็ไม่อยากให้ ผ้ กู อง ภานุเกลียดเขาเลย นายทหารร่างยักษ์ มองเสี ้ยวหน้ าที่มีแต่ความชํ ้าใจ รู้ทัง้ รู้ว่าทําให้ หวั ใจ หนึง่ เจ็บชํ ้าด้ วยความเห็นแก่ตวั อย่างมากมาย ด้ วยอคติ...ทําไมคุณหมอไม่ถามเลย ว่าทําไมเขาถึงลงมือทําร้ าย...ทําไมถึงยอมให้ อย่างง่ายดาย...ทําไมไม่ขดั ขืน หรือว่า ด้ วยความรู้สกึ ผิดที่เป็ นคนฆ่านาคีทางอ้ อมจึงไม่พดู อะไรออกไป ภานุค่อยๆ สอดมือรั ้งร่างบางเข้ ามาแนบชิด ต้ นธาราอยู่ในอ้ อมอกนั ้น อย่างเงียบงัน ชายหนุ่มบีบบ่าเล็กด้ วยความรู้สกึ อึดอัด...หากเขาแอบมองเข้ าไปใน ดวงตาคู่สนี ํ ้าตาล เขาก็จะเห็นแววอันอบอุ่นราวกับจะบอกว่า มีเพียงหัวใจเท่านั ้นที่ แปลมันออก ถ้ าหากชายหนุ่มใช้ หวั ใจรับรู้ ...ก็จะสามารถเดาได้ ว่าหัวใจดวงเล็กๆ คิดอย่างไร แต่ด้วยความรู้สกึ มืดหม่นปิ ดกั ้นไว้ จงึ ไม่รับรู้ ภานุพยายามปั ดความรู้สกึ นั ้นทิ ้ง "คืนนี ้คุณต้ องไปหาผม " ชายหนุ่มยังยํ ้าคําเดิม ก่อนจะผลักร่างที่กอด กระชับออก
63
Rain-at-Rose ต้ นธารามองตาม ความเศร้ าเอ่อล้ น เขาถอนใจ มือจับเสื ้อของตัวเองไว้ แน่น คืนนี ้อย่างนั ้นเหรอ ? เพราะอะไรกัน ต้ นธาราหาคําตอบในคําสัง่ นั ้น เพียง ต้ องการที่ระบายความใคร่เท่านั ้นหรือ ถึงได้ กกั ขังเขาไว้ นี่มนั ยิ่งกว่า โสเภณีเสียอีก เขาเป็ นมนุษย์ มีจิตใจ มีความรัก มีความรู้สกึ กับการกระทําเยี่ยงสัตว์ คิดอยากจะ ได้ ตวั ตอนไหนก็เรียกไป มันช่างทําร้ ายจิตใจเขายิ่งนัก หมดค่า ความเป็ นมนุษย์ ชายคนนั ้นมองเห็นเขาเป็ นอะไรกันแน่? ต้ นธาราลุกขึ ้น รู้สกึ อยากจะอาเจียน เขาจึงรีบปิ ดปากตัวเอง มองออกไป ข้ างนอกที่สดใส...หากไม่เกิดเหตุการณ์นั ้นขึ ้น ทั ้งเขาและผู้กองภานุจะเป็ นเช่นไร กัน? เขาก็ยงั ได้ แย้ มยิ ้ม พูดคุยกับผู้กองได้ ตามปกติใช่ไหม? ดวงตาสีนํ ้าตาล รื ้นนํ ้าตา เขาดึงเสื ้อผ้ าออกมาเปลีย่ น ผิว ขาวละเอียดมี รอยชํ ้าจากการกระทําของชายหนุ่ม เขาไม่ใส่ใจกับมัน พยายามไม่มอง รีบเปลีย่ น เสื ้อผ้ าให้ เร็วที่สดุ ก่อนจะลงจากเรือน เขาเดินอย่างเซื่องซึม ไม่ทกั ไม่ยิ ้ม ให้ ใคร ทั ้งนั ้น "คุณหมออารมณ์ไม่ดีหรือครับ ?" ชายคนหนึง่ อยู่ใต้ ร่มเงาของต้ นไม้ ใหญ่ แผ่นหลังแกร่งพิงลําต้ น ต้ นธารามองหน้ าชายหนุ่มที่ไม่ค้ นุ ตาอยู่ในชุดลายพราง คิ ้วเรียวขมวดมุ่น "พูดแบบนี ้หมายถึงอะไร?" นํ ้าเสียงย้ อนถามเย็นชืด ชายคนนั ้นหัวเราะ "ใครๆ ก็บอกว่าคุณหมอเป็ นคนใจดี นุ่มนวล ผมหวัง ว่าจะได้ เห็นคุณหมอที่ถกู เล่าลือ แต่ดเู หมือนจะผิดหวังซะแล้ ว..." ชายคนนั ้นกล่าวอย่างอารมณ์ดี แหงนหน้ าอาบไล้ แสงอาทิตย์ที่สดใส ต้ นธารายังหน้ าบึ ้ง "ยิ ้มหน่อยสิครับคุณหมอ ทําหน้ าแบบนั ้นเดี๋ยวก็ แก่ก่อนวัยกันพอดี " ชาย หนุ่มร่างสูงว่า 64
ห้วงรักเสน่หา คุณหมอหนุ่มกอดอก "ตัวผมจะเป็ นไง มันเกี่ยวข้ องอะไรกับคุณ?" ด้ วยอารมณ์ที่กรุ่นอยู่ข้างใน คําพูดออกจะกระแทกไปนิด แต่ชายหนุ่ม แปลกหน้ าก็ไม่ถือสา "อา...เมื่อยตัวจริงๆ ผมอุตส่ าห์มาก่อนเวลาไปตั ้งชัว่ โมงแท้ ๆ ...เดี๋ยวเรา ค่อยคุยกันอีกนะครับ" ชายหนุ่มคนนั ้นดึงมือของต้ นธาราที่กําลังเหม่อ มองอย่างไม่ อยากเชื่อสายตา "ไปก่อนนะครับ" ต้ นธาราอึ ้ง...เป็ นไปไม่ได้ ...คุณหมอยืนรากงอก เฝ้ามองชายหนุ่มแปลก หน้ าวิ่งเหยาะๆ ลับไปที่ กองบัญชาการชัว่ คราว รอยยิ ้มและคําพูดจา ขุดความรู้สกึ เก่าๆ ออกมา...ความผิดพลาดที่มอบความเจ็บปวดให้ ร่างโปร่งถอนใจ เขาลองยิ ้ม ไม่ได้ ทําสีหน้ าบูดบึ ้งเหมือนเคย เดินไปยัง โรงพยาบาล อาจเป็ นเ พราะคําพูดของชายแปลกหน้ า ...เขาถึง เป็ นไปถึ งขนาด นี ้ รอยยิ ้มที่ใจดีงั ้นหรือ? ถ้ ามันเป็ นจริงตามที่พดู ภานุคงรู้สกึ กับตัวเองอีกอย่าง ...ต้ น ธาราถอนใจ ลบความวุ่นวายใจออกจากอก
พอเข้ าไปในโรงพยาบาลเล็กๆ ชายหนุ่มก็ยิ ้มทักทายคนป่ วยที่นอนรักษา ตัวอยู่ คุณหมอมาริสาถือแฟ้มประวัติคนไข้ เรือนผมยาวถูกลมตีจนยุ่งเหยิง "สวัสดีค่ะ ขาเป็ นอย่างไรบ้ างคะ?" หญิงสาวทัก ต้ นธารายิ ้ม รอยยิ ้มนั ้นลบข้ อข้ องใจของคุณหมอมาริสา มันเป็ นรอยยิ ้มที่ นุ่มนวลอย่างแท้ จริง "ครับ ก็ค่อยยังชัว่ แล้ ว แต่คงเดินไม่ถนัดไปชัว่ ระยะแหละ" 65
Rain-at-Rose คําพูดร่าเริง มาริสาดีใจที่คณ ุ หมอหายหงุดหงิด "ผ่านไปสักอาทิตย์ก็จะดีขึ ้นเองล่ ะค่ะ ทนรําคาญสักหน่อย " เธอออก ความเห็น วางแผ่นประวัติคนไข้ ลง ต้ นธาราเดินเขยกๆ นัง่ ลงบนโต๊ ะทํางานของตัวเอง “คอคุณหมอเป็ นอะไรหรือคะ? ทําไมมันเขียวชํ ้าน่ากลัวแบบนั ้น” ต้ นธารากุมคอตัวเองไว้ ทําหน้ าปั น้ ยาก “เอ่อ ...บาดแผลจากเรื่องคราว นั ้นน่ะครับ” ต้ นธาราโกหก คุณหมอมาริสาขมวดคิ ้ว “แบบนี ้ก็แย่สคิ ะ คราวนั ้นยังไม่เห็ นชํ ้าขนาดนี ้ เลย” ต้ นธารารู้สกึ ร่างกําลั งสัน่ เทา แต่ก็พยายามควบคุมไว้ “แต่ก็ไม่เป็ น อะไร มากหรอกครับ สองสามวันคงหาย” ตอบไปก็ก้มหน้ ามองงานตรงหน้ าตัวเอง ทําท่าคล้ ายกับไม่อยากพูดอะไร อีก “ถ้ าปวดมากก็บอกนะคะ” หญิงสาวไม่ได้ ติดใจอะไร กลัวว่าพูดไปอาจกระทบกระเทือนจิตใจต้ น ธารา เธอเหลือบมองนาฬิกา "นี่ก็ใกล้ เที่ยงแล้ ว เราไปที่ค่ายกันไหมคะ?" หญิงสาวชวนไปต้ อนรับนายทหารคนใหม่ที่จะมาแทนผู้กองนาคี ต้ นธารา ผงกหัว นึกถึงชายแปลกหน้ าที่ได้ พบ "เอ่อ...เขาจะมาตอนเที่ยงตรงเลยหรือครับ?" คุณหมอหนุ่มถาม "ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่น่าจะมาตรงเวลานะคะ แล้ วคุณหมอเดินไหว หรือเปล่าคะ?" หญิงสาวยื่นแขนให้ คณ ุ หมอเกาะ "ขอบคุณครับ"
66
ห้วงรักเสน่หา เขาเดินคู่กบั หญิงสาว ในหัวของคิดถึงชายหนุ่มที่ได้ พบเจอ โดยบังเอิญ พอไปถึงกองบังคับบัญชา ผู้พนั มีทรัพย์แต่งตัวเต็มยศกําลังยืนพูดคุยกับชายหนุ่ม ร่างสูง สายตาของต้ นธารามองแค่ผ้ กู องภานุคนเดียว "อ้ าว...คุณหมอมาริสา คุณหมอต้ นธาราเชิญครับ" ผู้พนั ร้ องเรียก ต้ นธาราและมาริสาแย้ มยิ ้ม นายทหารคนใหม่ยิ ้มกริ่มให้ แก่คณ ุ หมอหนุ่ม "นี่คือร้ อยเอกธีรเดช ยศเรืองรองจะมารับตําแหน่งแทนผู้กองนาคี" "จะเรียกผมว่าธีก็ได้ นะครับ" นายทหารคนใหม่ยิ ้มกริ่ม คุณหมอมาริ สายกมือไหว้ ต้ นธารานิ่ง จ้ องใบหน้ าคมคายไม่วางตา ใน ส่วนลึกของจิตใจเหมือนถูกดึงลงในวังวนจนตัวเองเหม่อเลือ่ นลอย ไม่ยอมรับรู้ เรื่องราวรอบข้ าง "ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ค่ะ ดิฉนั มาริสา และนี่คณ ุ หมอต้ นธาราเป็ นแพทย์อาสา ประจําค่ายนี ้ค่ะ" หญิงสาวแนะนําตัว ธีรเดชยิ ้มแย้ ม สายตาจับจ้ องที่ต้นธาราเป็ นพิเศษ "ผู้กองธีรเดชเขาเพิ่งเขาย้ ายมาจากค่ายที่บรุ ีรัมย์ จะมาประจําการอยู่ที่นี่ เขาเป็ นรุ่นน้ องของผู้กองภานุด้วย " ผู้พนั มีทรัพย์แนะนํา "เป็ นคนหนุ่มที่มีผลงาน ดีเด่นมาก" ภานุฟังผู้พนั บรรยายโดยไม่ถามอะไรทั ้งนั ้น ใบหน้ ากวนอารมณ์ ตบบ่าผู้ กองธีรเดชดังป้าบ "ธี เอ็งนี่ก็แปลกที่ย้ายมาอยู่ในป่ าในเขา" ต้ นธาราเผลอเบือนหน้ าหนี ไม่อยากจ้ องมองร่างสูงยืนเคียงร้ อยเอกหนุ่ม คนใหม่ "ผู้กองภานุก็แปลกเหมือนกันแหละครับที่ใช้ ชีวิตอยู่ที่นี่ " ผู้กองธีรเดชย้ อน เล่นๆ ทําเอาชายหนุ่มที่แซวอึ ้งไป "พอใจอยู่เว้ ย" ผู้กองภานุว่า 67
Rain-at-Rose ผู้พนั มีทรัพย์หวั เราะ "เอ็งสองคนนี่กดั กันยังไม่เปลีย่ น " ผู้พนั กล่าว แล้ ว เดินไปเอานํ ้ามาต้ อนรับ ต้ นธาราต้ องนัง่ ลงอย่างไม่เต็มใจ เพื่อ อยู่ต้อนรับผู้กองคนใหม่ เพราะ สายตาของคนตรงกันข้ ามนี่ส.ิ ..ทําเอาหายใจไม่ออก "ผู้กองภานุกบั ผู้กองธีรเดชรู้จกั กันมาก่อนหรื อคะ?" มาริสาเอ่ย เธอสบตา ผู้กองหนุ่มที่ดเู หมือนกับจะจับจ้ องอยู่ที่ใครเป็ นพิเศษ "ผมกับผู้กองเป็ นรุ่นพี่รุ่นน้ องกันครับ" ธีรเดชตอบ ดวงตาหรี่ลงเมื่อรู้ว่ารุ่น พี่กําลังมองดูคณ ุ หมออย่างจาบจ้ วง "แถมยังเป็ นครูฝึกกับลูกศิษย์ด้วย" ผู้พนั มีทรัพย์เสริม คุณมาริสาเลิกคิ ้ว "จริงหรือคะ แหม...น่าตกใจจังนะคะ" เธอหัวเราะร่วน "คู่นี ้เป็ นคู่กดั กันด้ วย สมัยก่อนที่สองคนเป็ นลูกศิษย์อาจารย์กนั เจ้ าธีมนั ร้ าย ไม่ยอมเชื่อฟั งภานุเลย จนผมคิดว่าสองคนนี ้จะไม่ถกู กันเสียอีก " ชายชรา กล่าวถึงความหลัง ทั ้งหมดหัวเราะต่อวีรกรรมของธีรเดช ยกเว้ นคนเ ดียวที่เงียบที่สดุ คือต้ น ธารา "คุณหมอธารเป็ นอะไรไหมครับ ?" ผู้พนั มีทรัพย์ถามอย่างเป็ นห่วงเป็ นใย เมื่อเห็นสีหน้ าซีดราวกับกระดาษ "เอ่อ...ไม่ครับ" เขาตอบปฏิเสธและสร้ างรอยยิ ้มขึ ้น แต่มนั ไม่อาจจะรอด พ้ นจากสายตาของชายหนุ่มทั ้งสองได้ "เมื่อเช้ าคุณหมอธารเขาหกล้ มน่ะค่ะ คุณหมอธารเจ็บขาหรือคะ?" ผู้พนั มองเข้ าไปในแววตาคล้ ายฝื นจนถึงขีดสุด "แต่คณ ุ หมอหน้ าซีดมากๆ เลยนะครับ ไม่สบายหรือเปล่า?"
68
ห้วงรักเสน่หา เมื่อพูดแบบนี ้ ต้ นธาราก็ยิ่งถูกจับตามอง ยิ่งอึดอัดมากขึ ้นเรื่อยๆ อยากจะ อาเจียนออกมาเหลือเกิน "ขอโทษนะครับ ผม..." ต้ นธาราลุกขึ ้นกุมหน้ าอก สีหน้ าซีดเซียว คนที่ลกุ ขึ ้นไปรับร่างที่จวนเจียน ล้ มไว้ ทนั เป็ นธีรเดช ร่างของต้ นธาราอยู่ในอ้ อมแขนของผู้กองคนใหม่ "รู้สกึ อย่างไรบ้ างครับ สูดลมหายใจลึกๆ ปล่อยใจให้ สบาย " ผู้กองคนใหม่ ว่า ต้ นธาราเกาะแขน ใบหน้ ายิ่งซีดเซียว "รู้สกึ อยากจะอาเจียน" เขากระซิบ ธีรเดชแตะแขนเบาๆ "ใจเย็นๆ นะครับ หลับตาลง" ภานุที่ลกุ ขึ ้นมานั ้นนิ่งไป ผู้พนั มีทรัพย์และคุณหมอมาริสาเข้ ามาดูอาการ ของต้ นธารา "พาคุณหมอไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ” “คือ...ขอโทษ ผมแค่เหนื่อย" ต้ นธาราส่ายหัวปฏิเสธ ผลกระทบในสิง่ ที่ผ้ กู องภานุกระทําลง ส่งผลให้ คนที่ฝืนร่างกายนั ้นล้ มลง "ผมอยากกลับที่พกั มากกว่าครับ " กระซิบด้ วยเรี่ยวแรงทั ้งหมดก่อนจะ ทรุดฮวบ "คุณหมอธาร!" สิ ้นเสียงสุดท้ าย ดวงตากลมก็ปิดสนิท ‚พากลับที่พกั เถอะ ค่ะ ให้ นอนพักสักครู่ อาการก็จะทุเลาเอง " คุณหมอ มาริสาตรวจชีพจร ภานุมองร่างโปร่ง วูบหนึง่ ในแววตาคู่นั ้นฉายความอาทรระคนห่วงใย "คุณหมอต้ นธาราเป็ นอะไรหรือครับ?" ผู้กองภานุถาม 69
Rain-at-Rose มาริสาถอนใจ เธอวางแขนคุณหมอลง "แค่เหนื่อย แล้ วก็เครียดเกินไปน่ะ ค่ะ ดูเหมือนว่าจะพักผ่อนน้ อยเกินไปด้ วย" หญิงสาวอธิบาย "งั ้นก็แย่ส"ิ ผู้พนั ว่า ก่อนจะกุลกี จุ ออุ้มร่างของคุณหมอขึ ้น "ผมจะพาคุณหมอไปบ้ านพักเอง ครับ " ธีรเดชอุ้มคุณหมอ ต้ นธารา ขึ ้นมา ภานุมองตาขวาง "คุณหมอมาริสาช่วยพาผู้กองธีรเดชไปบ้ านพักของคุณหมอต้ นธาราทีนะ ครับ ผมยังมีธุระอยู่ที่ค่ายอีกสักหน่อย" ผู้พนั มีทรัพย์แตะแขนของภานุที่จะเดินตามทั ้งสองไว้ แล้ วบอกว่ามีธุระ เรื่องงาน "ค่ะ ผู้กองธีรเดชคะ เชิญทางนี ้เลยค่ะ" หญิงสาวเดินนํา ธีรเดชอุ้มขึ ้นหมอแนบอก เดินอย่างระมัดระวังตามหญิงสาวไป "ระยะนี ้ คุณหมอต้ นธาราทํางานหนักหรือครับ?" ชายหนุ่มถาม "ก็ค่ะ...ทางเราขาดแพทย์ คุณหมอธารเลยต้ องทํางานหนัก เมื่อคืนเห็นว่า ไปดูอาการป่ วยให้ ผ้ กู องภานุด้วย ทุกคนใจหายหมด นึกว่าคุณหมอธารถูกจับตัวไป เพราะไม่บอกไม่กล่าวเลยว่าจะไปไหน" มาริสาเล่าให้ ฟัง ธีรเดชผงกหัว เขาก้ มมองใบหน้ าขาวซีด "อีกอย่าง ยิ่ง มีเรื่องที่ผ้ กู องนาคีตายต่อหน้ าต่อหน้ าทําเอาคุณหมอช็อก ร่างกายก็เลยยิ่งอ่อนแอลง " เธอเสริม "น่าสงสารคุณหมอเหลือเกิน เจอแต่เรื่อง ร้ ายๆ" ธีรเดชอุ้มร่างบางแน่นขึ ้น "ต้ องขอโทษด้ วยนะคะ มาวันแรกก็รบกวนเสียแล้ ว" "ไม่หรอกครับ นัน่ ใช่ไหมครับ บ้ านพักของคุณหมอ" "ค่ะ นัน่ แหละ" 70
ห้วงรักเสน่หา หญิงสาวเปิ ดประตูให้ ชายหนุ่มวางร่างต้ นธาราอย่างนุ่มนวล มาริสาหา ผ้ ามาบิดชุบนํ ้าเช็ดตามตัว กําลังจะ คลายกระดุมที่รัดแน่นออก ทว่าร้ อยเอกหนุ่ม คนใหม่ห้าม “เดี๋ยวผมจัดการให้ ครับ รบกวนคุณหมอมาริสาเปล่าๆ” "’งั ้นเดี๋ยวจะเอายาลดไข้ ที่โรงพยาบาลมาให้ นะคะ " หญิงสาวลุกขึ ้น วาง กะละมังใส่นํ ้าไว้ บนเก้ าอี ้ "ครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณหมอต้ นธาราให้ นะครับ" คุณหมอมาริสาลงจากห้ องพัก ชายหนุ่มมองไปบนโต๊ ะ เห็นสมุดจด บันทึกสีฟ้าวางไว้ ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิ ดดูข้อความข้ างใน มือหนาถือรูปที่คั่ นหน้ า เอาไว้ ภาพนั ้นเป็ นภาพผู้กองภานุ ...สิ่ งทีห่ วั ใจคุณรู้สึก อยากจะตามหาความรู้สึกนี ้ เป็ นแค่ความฝั น หรื อ ว่าคงอยู่ในโลกแห่งความจริ งกัน เป็ นเพราะอะไรถึงได้มีความผูกพัน เพราะ โชคชะตาอย่างนัน้ หรื อ หรื อเพราะจังหวะหัวใจทีเ่ ต้นถีก่ นั ...เราถึงพบกัน แค่เพียง ได้สบตา...ก็สอนให้รู้สึกความหวัน่ ไหวในหัวใจสอนให้รู้จกั คาว่ารักจากความโดด เดีย่ วอ้างว้าง ก็หมดไปนับตัง้ แต่ได้พบกับเขา... ข้ อความที่จรดลงแผ่นกระดาษกับด้ านหลังของรูปภาพที่เขียนคําว่าคิดถึง เอาไว้ แม้ ตวั อักษรจางแต่ธีรเดชก็ร้ ูว่ามันสือ่ ถึงความรักแก่คนในรูปภาพ "คุณยังลืมเข้ าไม่ได้ อีกหรือคุณหนูธาร" ชายหนุ่มพึมพํา ต้ นธาราลืมตาขึ ้น เขามองชายหนุ่มที่ถือรูปภาพและสมุดจดบันทึกไว้ "สิง่ นี ้สําคัญกับคุณมากถึงขนาดนั ้นเลยหรือ คนที่ไม่เคยมองคุณเลย มัน สําคัญขนาดที่ยอมทิ ้งชีวิต?" 71
Rain-at-Rose นํ ้าเสียงขื่นขม ธีรเดชวางของทั ้งหมดลง หันมองคนที่ตื่นขึ ้นมาแล้ ว "แล้ วคุณล่ะ...มาที่นี่ทําไม?" คุณหมอหนุ่มไม่ได้ ตอบคําถามเหล่านั ้น "หึ...ผมคิดว่าคุณหมอธารแสนดีจะแสร้ งจําผมไม่ได้ เสียแล้ ว " ชายหนุ่มกุม มือขึ ้นมาแนบแก้ มสาก ต้ นธาราบิดออก มันหลุดจากพันธนาการอย่างง่ายดาย "มาที่นี่ทําไมอีก?" ต้ นธาราถามเสียงเข้ ม ธีรเดชก้ มมองพื ้น ไล้ พวงแก้ มขาวสะอาดเล่น "คงคิดถึงมั ้งถึงได้ ตามหา คุณ" ชายหนุ่มตอบทีเล่นจริง คุณหมอหันหน้ าหนี "...คุณก็ยงั คงหลงใหลคนที่ทําร้ ายหัวใจคุณอีกหรือ?" ความเงียบเข้ าครอบงํา หลังจากที่ธีรเดชสํารวจร่องรอยแห่ งตราบาป ใน ใจเกิดความเกรี ้ยวกราด เขาถนอมต้ นธารามากกว่าใคร ภาพที่เห็นจึงเหมือนถูกทิ่ม แทงลงกลางใจ "คุณมาที่นี่เพื่อตามหาเขา ละทิ ้งทุกอย่าง แม้ กระทัง่ ครอบครัว ผลสุดท้ าย คุณได้ อะไร ทําไมล่ะธาร ทั ้งที่ผม...ผมรักคุณมานานกว่ามัน ทําไมคุณยังหลงใหล ฝั นใฝ่ กับสิง่ ที่เป็ นไปไม่ได้ ด้วยล่ะ? เขาทําร้ ายคุณใช่ไหม?" ธีรเดชถาม ต้ นธารานอนตะแคงตัว มือหนาแตะแถวลําคอกลายเป็ นสีชํ ้าด้ วยความ อ่อนโยน “ใช่ไหมธาร?” ธีรเดชถามยํ ้า ต้ นธาราไม่ได้ พดู อะไรทั ้งสิ ้น คําตอบจึงเป็ น ‘ใช่ ’ ชายหนุ่มเลือ่ นมือหนา แตะดวงหน้ าอย่างทนุถนอม “ธาร...ถ้ าเจ็บปวดก็กลับเถอะ นายพลพิภพสัง่ มาว่าเลิกทําในสิง่ ที่เป็ นไป ไม่ได้ สกั ทีเถอะ” 72
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธารามองร้ อยเอกคนใหม่ แสดงว่าบิดารู้แล้ วว่าเหตุที่เขาไม่อยากย้ าย กลับไปเพราะอะไร คงได้ ข่าวของเขาจากปากนายพลอรุณ เพื่อนสนิทของพ่อและ มี ศักดิ์เป็ นบิดาคนที่สองของเขา ต้ นธาราสนิ ทกับท่าน จนไว้ วางใจพอที่จะเ ล่าเรื่อง ต่างๆ ให้ ฟัง ความจริงที่อยู่ในใจคงถูกขยายจากธีรเดช ผู้ที่ร้ ูจกั ตัวเขาอย่างลึกซึ ้ง นายพลพิภพสัง่ ให้ ย้ายกลับด้ วยความโกรธขึ ้ง "อย่าเอาคําพูดของตาแก่นนั่ มาพูด...นายพลพิภพใช้ นายมาที่นี่รึไง ?" ต้ น ธาราไม่รับฟั งวาจา หงุดหงิดหัวใจเมื่อเจอกับคนที่ร้ ูจกั ตัวเองลึกซึ ้ง "เปล่า...แต่ก็ไม่เชิงหรอก ท่านพิภพขอให้ ผมมาดูแลคุณ ตอนที่ย้ายมาอยู่ ที่ค่ายนี ้" ชายหนุ่มว่า มองร่างที่นอนตะแคงเอาผ้ าห่มคลุมหัว ราวกับอยากหนีให้ พ้ น "โกหกล่ะสิ ตาแก่พิภพนัน่ ต้ องการอะไร พูดยังไงก็ไม่กลับไปบ้ านหลังนั ้น หรอก" ต้ นธาราย้ อน ธีรเดชส่ายหัว "คุณดื ้อดึงไม่เปลีย่ นเลย...สิง่ ที่ท่านพิภพสัง่ มาคือ ถ้ าคุณใจ เย็นลงแล้ วขอให้ ย้ายกลับไปกรุงเทพ ธาร...ทําแบบนี ้ไปคุณยิ่งเจ็บปวดนะ" มีหรือที่ต้นธาราจะไม่ร้ ูถงึ ข้ อนี ้ เขาใช้ ความเงียบเป็ นการตัดบท ธีรเดชคอ ตก "ผมรู้ว่าคุณรักเขามาก แต่ขอให้ คณ ุ ตัดใจได้ ไหม ? ถ้ าเขาทําคุณเจ็ บปวด จากคําว่าไม่รักน่ะ คุณทานทนได้ หรือกับความเย็นชานั ้น" ต้ นธาราหันมายิ ้ม ... ช่างเป็ นรอยยิ ้มที่อ่อนโยน ... อ่อนโยนจนคนมอง หวัน่ ไหว มันมัน่ ใจและสือ่ ถึงความดื ้อดึงไม่เคยแปรเปลีย่ นไปเลย "ขอบคุณที่เป็ นห่วง " เขารู้ว่าธีรเดช ยัง รักเขาอยู่ รักมาตั ้งแต่ยงั เป็ นทส . หากแต่ความรักของเขากลับมอบให้ คนที่ไม่เคยเหลือบแลเลย 73
Rain-at-Rose "ผมห่วงคุณเสมอแหละ" ชายหนุ่มลูบไล้ เส้ นผมนุ่มมืออย่างอ่อนโยน จนคนที่ เดินขึ ้นเรือนมาอย่าง เงียบกริบ เห็นภาพนั ้นชะงัก หันกลับลงไปอย่างช้ าๆ มือกําแน่นจนเส้ นเลือดปูดโปน ร่างนั ้นลงจากเรือน เดินสวนกับคุณหมอมาริสาที่ทําหน้ าแปลกใจ "ผู้กองภานุเยี่ยมคุณหมอธารแล้ วหรือคะ?" เธอมองดูใบหน้ าที่เหมือน เจ็บ ร้ าวและเศร้ าหมอง ภานุผงกหัว "ครับ เสร็จแล้ ว...ตอนนี ้ผมจะกลับบ้ านพัก แล้ วคุณหมอมาริ สาล่ะครับ?" เขาย้ อนถามเมื่อเห็นกล่องปฐมพยาบาล "อ้ อ...ฉันจะเอายาลดไข้ ไปให้ คณ ุ หมอธารน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ชายหนุ่มผงกหัว มาริสาเดินอย่างเร็วๆ ก้ าวขึ ้นห้ องพักของคุณหมอธาร ธีรเดชก็ผละ มือ ออกจากต้ นธารา ในดวงตาลึกๆ ปรากฏแววสะใจเล็กน้ อย ...ชาย หนุ่มได้ ยินเสียงฝี เท้ า ไม่ต้องคาดเดาว่าเป็ นใคร คงจะเจ็บปวดน่าดู เพราะชายหนุ่ม ก็ร้ ูว่าภานุนั ้นก็มีความรู้สกึ ดีๆ แก่คณ ุ หมอธาร เพียงแต่ยงั คลุมเครือ ธีรเดชเคยเป็ นคนสนิทของนายพลพิภพ รู้จกั กับครอบครัวของท่านพิภพดี เคยอยู่เป็ นเพื่อนของคุณหนูธารก่อนจะไปประจําการที่บรุ ีรัมย์ เขาฝากหัวใจให้ แก่ ต้ นธารา แต่ ก็ถกู ปฏิเสธกลับมาโดยที่ต้นธารามอบหัวใจให้ แก่ผ้ กู องภานุเสียแล้ ว ชายหนุ่มยิ ้มเศร้ าจนต้ นธารามองอย่างฉงน "มีอะไรน่าเศร้ าใจหรือ?" ต้ นธารา ถาม แต่ธีรเดชนิ่งเฉยเสีย เสียงฝี เท้ าก้ าวขึ ้นบันได ต้ นธาราหัว ใจเต้ นแรงคาดว่าคนที่ขึ ้นมาจะเป็ นคนที่อยากพบเจอ คุณหมอหมอมาริสาโผล่หน้ า มา ต้ นธาราถอนใจทันที "ยามาแล้ วค่ะ คุณหมอธาร " เธอทักเมื่อเห็นต้ นธาราตื่นขึ ้นมาแล้ ว หญิง สาววางซองยาให้ 74
ห้วงรักเสน่หา "ขอบคุณ ที่อตุ ส่าห์เอา มาให้ ครับ " เขาลุกขึ ้นโดยมีผ้ กู องธีรเดชคอย ช่วยเหลือ "ไม่เป็ นไรค่ะ คุณหมอป่ วยไป สักคน ฉันก็ต้องหัวหมุนสิคะ " หญิงสาว กล่าวติดตลก "เมื่อสักครู่ฉนั เดินสวนกับผู้กองภานุด้วยค่ะ" เธอบอก "เขามาที่นี่หรือ?" "เอ๊ ะ ...ก็เห็นมาแล้ วนี่คะ คุณหมอธารไม่ได้ เจอหรือคะ ?" หญิงสาวทําสี หน้ าสงสัย คุณหมอหนุ่มส่ายหัว ก่อนจะล้ มตัวนอนอย่างอ่อนแรง "น่าแปลกจัง" ธีรเดชเห็นแววตาหม่นหมอง เขาระงับความริษยาที่เอ่อล้ นจิตใจ "คุณ หมอธารนอนหลับอยู่ครับก็เลยไม่ร้ ูเรื่อง" คุณหมอมาริสานิ่วหน้ า "เอ๊ ะ...แต่ว่าผู้ก องภานุเพิ่งไปเมื่อสักครู่เองนะคะ น่าจะเจอตอนคุณหมอตื่นแล้ ว เป็ นอย่างไรเนี่ย" "คงจะคลาดกันจริงๆ แหละครับ ตอนนั ้นผมอาจจะหลับอยู่ก็ได้ " ต้ นธารา พูดเบาๆ คุณหมอมาริสาก็ไม่ได้ ติดใจอะไร "งั ้นคุณหมอก็พกั ผ่อนเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวฉันต้ องไปดูแลคนไข้ อีก ไปก่อนนะคะผู้กองธี" หญิงสาวกล่าวอําลาแล้ วลงจาก บ้ านพัก พออยู่ตามลําพังธีรเดชมองใบหน้ าของต้ นธารา "นอนพักสักหน่อยนะ อย่าเก็บเรื่องอื่นมาใส่ใจเลย" ผู้กองธีรเดชเอ่ย ต้ นธาราหลับตาลงอย่างง่ายดาย...คนๆ นั ้นมาเยี่ยมเขาจริงๆ หรือ ...ตอน ไหนกัน? เขาไม่อยากจะคิดอะไรเลย
75
Rain-at-Rose เมื่อต้ นธาราหลับตา ธีรเดชก็ลกุ ขึ ้น ชายหนุ่มปิ ดประตูให้ หวังว่าต้ นธารา จะเข้ าใจกับสิง่ ที่เขาบอกไป พอหลับหลังธีรเดช ต้ นธาราลุกจากเตียง เขานัง่ เหม่อภายในห้ องพัก คิดถึงคําพูดของธีรเดช ซึง่ พูดถูกทุกอย่าง เขาละทิ ้งทุกๆ สิง่ เพื่อมาตามหาความว่าง เปล่าของหัวใจอย่างงั ้นหรือ แล้ วผลสุดท้ ายเขาได้ อะไรกลับไปบ้ างล่ะ? คุณหมอมองสมุดจดบันทึกในไดอารี่สฟี ้ า ธีรเดชไม่ได้ มองดูมนั ทั ้งหมด เขาฉีกหน้ ากระดาษที่เขียนถึงผู้กองภานุทิ ้ง เพราะอะไร...ถึงจะกลับไปเป็ นเหมือนเดิมได้ ...เพียงลืมเท่านั ้นหรือ ? มอง เศษกระดาษในมืออย่างเสียดาย นึกถึงคืนวันที่ย่างก้ าวออกจากบ้ า นหลังใหญ่เพื่อ ตามหาหัวใจของตนเอง "แกจะได้อะไรจากมัน ถ้าแกทิ้ งอนาคตทัง้ หมดไป มีแต่ความว่างเปล่ากับ ความเพ้อฝั นเท่านัน้ แหละทีช่ ีวิตแกจะได้ ความรักทีแ่ กบอกว่ามันเป็ นโชคชะตาก็ เป็ นแค่เรื ่องทีโ่ ง่ๆ สาหรับคนเขลาเท่านัน้ " ต้ นธาราหวนถึงคําพูดของบิดา นายพลผู้ยิ่งใหญ่ อย่างที่เขาใช้ เรียกท่าน อย่างประชดประชันนั ้นพูดถูก ชายหนุ่มเท้ าคาง สิง่ ที่ติดค้ างอยู่ในใจ หัวใจของเขา เรียกร้ องหาคําตอบ พอเขาออกก้ าวเดิน จุดจบของมั นคืออะไร ...ก็คือความว่าง เปล่ากับความชิงชัง คุณหมอลุกขึ ้น คลีก่ ระดาษแผ่นเดิม รีดให้ เรียบก่อนจะใช้ ลวด เย็บกระดาษเย็บให้ สมบูรณ์ เขาทรุดนัง่ ตรงหน้ าโต๊ ะทํางาน หยิบปากกาออกมาลง มือเขียน ...ถึงใครจะว่าอย่างไร ผมก็ยงั รักเขา สักวันหนึ่งผมจะทาให้เขาเข้าใจว่า หัวใจหนึ่งได้โหยหาเขามากเพียงใด แม้หมดลมหายใจ...ผมก็ยงั จะรัก... 76
ห้วงรักเสน่หา ต้ นธาราปิ ดสมุดบันทึก เขาลุกขึ ้น เก็บเสื ้อผ้ าและยาเข้ ากระเ ป๋ า รอให้ ยามราตรีเยี่ยมเยือน ก่อนจะลุกขึ ้นหยิบเป้ ...ถึงใครจะบอกว่าการกระทําของเขา เป็ นสิง่ ที่โง่เขลา ไร้ ประโยชน์ ถึงแม้ ว่าหัวใจจะเจ็บชํ ้า...แต่เขาก็จะทํา ทําตามหัวใจ หนึง่ เรียกร้ อง ก่อนทุกอย่างจะสายไป คุณหมอมองรอบๆ แล้ วจึงออกจากบ้ านพัก เดินไปตามชายป่ า ยาม กลางคืน ช่างน่ากลัวนัก เขาเดินอยู่ในความมืดมิด หวาดกลัวก็หวาด เพราะบ้ าน ของผู้กองภานุอยู่ห่างจากค่ายใหญ่พอสมควร หากเกิดอะไรขึ ้นข้ างทาง เขามีแต่ ตายกับตายอย่างเดียว เสียงแมลงกลางคืนขับกล่อมราตรีไพเราะจับจิต เสียงสะท้ อนที่ ดังที่ สดุ คง เป็ นเสียงฝี เท้ าของเขา ต้ นธาราผ่อนลมหายใจเมื่อเข้ าใกล้ อาณาเขตบ้ านพักของผู้ กองภานุ คืนนี ้เดือน มืดจนไม่เห็นทาง ตะเกียงเจ้ าพายุที่แขวนไว้ หน้ าบ้ านส่องให้ เห็นชายหนุ่มกําลังแหงนหน้ ามองดาว ดวงตาคมกร้ าวทอประกายเศร้ า ต้ นธาราหยุดมองห่างๆ เขาเห็นชายหนุ่มเช็ดดวงตาของตัวเอง ...ร้ องไห้ อย่างงั ้นหรือ ? กะพริบ ดวงตาอย่างไม่อยากเชื่อ แสงไฟ สลัว ทําให้ เขาตาฝาดใช่ ไหม? แต่นายทหารหนุ่มกรอกเหล้ าเข้ าปาก กลบใบหน้ าที่เต็มไปด้ วยนํ ้าตา คุณหมอ เดินออกม ายืนในรัศมีที่ตะเกียงเจ้ าพายุสอ่ ง ถึง ภานุมองคน ข้ างล่างที่ปรากฏท่ ามกลางแสงสว่าง ดวงหน้ าละมุน มีรอยทุกข์ระทม นิ ้วเรียวกํา เข้ าหากันแน่น ภานุกระโดดลงจากเรือนเตี ้ยๆ "คุณเป็ นอะไร?" ต้ นธาราถาม ชายหนุ่มกอดเขาแน่น ภานุตอบตัวเองไม่ได้ เลยว่าเป็ นเพราะอะไรเขาถึง ทําแบบนี ้...กับคนที่เขาทําตัวห่างเหิน "ในที่สดุ ก็มาตามคําบอกจริงๆ เหมือนกับหมาข้ างถนนชะมัด " คําพูดทํา ร้ ายจิตใจหลุดจากปาก 77
Rain-at-Rose ต้ นธารากัดฟั นแน่น "อยากถึงขนาดนั ้นเลยหรือครับ ? หรือว่าคนที่คอยปรนเปรอคุณมันให้ ไม่ พอ" ยิ่งฟั งก็ยิ่งต้ องการอุดหูแน่น "คุณหมายถึงใคร ?" คุณหมอถามเสียงเย็น จ้ องใบหน้ าของผู้กองหนุ่มเขม็ง "ใครล่ะที่ลบู ไล้ เรือนผมแสนนุ่มนวล...ส่งรอยยิ ้มแสนหวานให้ จับคนใหม่ ได้ เร็วจริงๆ นะครับ" ต้ นธารานิ่ง งัน โกรธจนพูดอะไรไม่ออก เขาปลดเป้ออกโยนใส่คนหน้ า ด้ าน "อย่ามาพูดตํ่าๆ แบบนี น้ ะ คุณธีมาเกี่ยวอะไรด้ วย ? ผมไม่ ได้ ต้องการจะ มาที่นี่เลยด้ วยซํ ้า" ภานุแสยะยิ ้ม "อ้ อ? นี่จําใจมาเพื่อปกปิ ดความผิดหรือครับคุณหมอ นึกว่า กระสันมากเสียอีก !" ผู้กองหนุ่มยึดเป้ใบเขื่องไว้ ไม่เ จ็บสักนิด ชายหนุ่มสัมผัสสิง่ นุ่มๆ อยู่ภายใน ต้ นธารากอดอก ฟั งคําพูดทําร้ ายจิตใจอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มถอนใจ "เรามาทําสัญญาแลกเปลีย่ นกันดีไหมครับ?" คุณหมอ มองหน้ า ... สัญญา ?... สิ่ งที่ภานุกระทํานัน่ หรือเป็ นสัญญา ? "สัญญาที่คณ ุ ได้ เปรียบข้ างเดียวสิ" เรียวปากสีเรื่อพึมพํา ภานุเพียงแค่นยิ ้ม ชายหนุ่มจูงมือต้ นธาราขึ ้นเรือน ดับตะเกียง ปล่อยให้ ทั ้งบ้ านตกอยู่ในความมืดมิด แสงดาวก็ยิ่งเด่นชัดเวลามองผ่านหน้ าต่างบานเล็ก "ผมได้ ประโยชน์คนเดียวซะที่ไหน ...เราทั ้งสองคนต่างหากที่ได้ ประโยชน์ จากมัน"
78
ห้วงรักเสน่หา ภานุพาต้ นธารานัง่ ลงบนพื ้น ยิ ้มให้ ขณะเกลี่ ยเส้ นผมเปี ยกชื ้นออกจาก แก้ ม "ผมจะเก็บความลับไม่ให้ คนของคุณรู้ รับรองจะรูดซิปปากสนิท เรื่องที่ คุณขายความลับด้ วย ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?" คุณหมอกลืนนํ ้าลาย มองดวงตาฉํ่าเยิ ้มของคนเมามาย "แต่คณ ุ เข้ าใจ เรื่องที่เกิดขึ ้นผิดนะ" ภานุกลับหรี่ตาราวกับบอกว่า ... โกหก ... นิ่งไปชัว่ ขณะแล้ วลดมือแตะ ใบหน้ าขาวซีดลง "จะให้ ผมเหลือความเชื่อใจในตัวคุณได้ บ้างหรือเปล่า " กระซิบ เสียงขรึม ต้ นธาราจึงค่อยๆ เงียบ เหตุผลที่ต้องการบอกละลายไปจากใจ ปล่อยให้ เป็ นแบบนี ้ดีแล้ ว แม้ หวั ใจเขาจะมีแต่ความว่างเปล่า แม้ จะมีแค่สมั พันธ์ ทางกายกับ บทลงโทษด้ วยข้ อผูกมัดอันเห็นแก่ตวั ที่มดั เขาไว้ จนไม่อาจหลุดพ้ น ขอแค่สกั วันหนึง่ ที่ชายคนนั ้นจะรับรู้ความจริง แต่ถ้าถึงวันนั ้นแล้ ว ทุกอย่างมันจะเลือนหายไปไหม ความจริงที่อยู่บนภาพลวงตา กรุ่นกลิน่ เหล้ าคละคลุ้ง อยากรู้นกั ว่าทําไมถึงได้ ดื่ม จัด ถึงเพียงนี ้ ความ ทุกข์ในหัวใจกระด้ างดวงนั ้น ชายหนุ่มจะเล่าให้ ฟังบ้ างไหม นายทหารร่างใหญ่เห็นคุณหมอหลับตาลงราวกับยอมจํานน ดวงตาคม กร้ าวมองเรียวปาก ... ครั ้งแรก ... เขาจับคุณหมอไว้ บังคับขืนใจเอาตามความ ต้ องการ เหตุผลที่อยากจะกอดมันไม่มีหรอก ชายหนุ่มพยายามจะคิดเช่นนั ้น กับ เหตุการณ์ครั ้งแรก แต่เขาก็ทําให้ คณ ุ หมอเจ็ บทั ้งตัวและหัวใจ ...เหตุเกิดจากโทสะ ไม่เข้ าใจ ชิงชัง...แต่ในตอนนี ้ล่ะ เขาจะนําความรู้สกึ ไหนมาตอบการกระทํานี ้ได้ ชายหนุ่มใช้ นิ ้วเกลีย่ รอบๆ ริมฝี ปาก ต้ นธาราลืมตาขึ ้นมา ดวงตาทั ้งสอง ต่างจับจ้ องกันและกัน หนึง่ เผยความรู้สกึ อีกหนึง่ ที่เก็บงําไว้ ใบหน้ าขาวอยู่ในอุ้ ง 79
Rain-at-Rose มืออันอบอุ่น เหมือนโลกทั ้งใบหยุดนิ่ง เหมือนหัวใจทั ้งดวงหลอมละลาย ความ นุ่มนวลของริมฝี ปากยังไม่คลายไปจากความทรงจํา ชายหนุ่มดึงร่างโปร่งเข้ าหา กดจมูกกับบ่าบอบบาง "สักวันถ้ าผมจากไปคุณจะรู้สกึ อย่างไร ?" ร่างโปร่งกระซิบถามแม้ จะรู้ว่า คงไม่ได้ คําตอบ จมูกอุ่นๆ ซุกไซ้ ซอกคอ ภานุได้ ยินทุกอย่าง...หากถึงวันจากลา หัวใจของ เขาจะทําเช่นไร ...ชายหนุ่มนําคําถามนั ้นมาถามตัวเอง ประมวลผลว่ าเหตุใดคุณ หมอถึงต้ องพูดเช่นนี ้ ดวงตาคู่สนี ํ ้าตาลเจือรอย เศร้ า ชายหนุ่มจับข้ อมือไว้ กดร่างให้ โอนอ่อน ผ่อนตาม ต้ นธาราคลีร่ อยยิ ้มอบอุ่นนุ่มนวล แทน ภานุมองดู ใบหน้ านั ้น หัวใจแข็ ง กระด้ างกระตุกเหมือนสัง่ ให้ ยอมรับหัวใจของตัวเองเสียที สัมผัสของชายหนุ่มแผ่วเบา สร้ างความสุขและฝั นแสนหวานได้ ภานุจบู หลังมือ...เป็ นเขาหรือเปล่าที่ได้ ครอบครองร่างนี ้ ชายหนุ่มแกะกระดุมออกทีละเม็ด เผยแผ่นอกข่าว ทุกอย่างงดงาม ทุกสัมผัสอ่อนละมุ น วินาทีหนึง่ ที่หวั ใจได้ ตอบรับ มีเพียงความอ่อนโยนเท่านั ้น ลําแขนเรียวแตะแผ่นหลังแกร่งแน่น การโอบกอดแม้ จะมีความรุนแรงแฝง ไปบ้ าง เท่านี ้ก็เพียงพอแล้ วกับหนึง่ ความทรงจําที่จะเก็บไว้ ผู้กองหนุ่มทาบทับไปบนร่างบอบบาง เฝ้ามองสีหน้ าเคลิ ้มฝั น ต้ นธาราก็ ยังยิ ้มนุ่มนวล คุณหมอแตะใบหน้ าแกร่ง ระยะนี ้เขารู้สกึ ว่าสุขภาพตัวเองแย่ลง ตอนที่เจอกับธีรเดชครั ้งแรกความเครียดและความรู้สกึ ต่างๆ ถาโถมเข้ ามาในจิตใจ ต้ นธารากลัว...ก่อนที่จะมาประจําการอยู่ที่นี่ เขาได้ ไปตรวจสุขภาพ เขา เป็ นหมอ จึงรู้ดีว่าอาการที่เกิดขึ ้นมันคืออะไร แต่เขาก็พยายาม ปั ดความทุกข์กงั วล ออกไปจากหัวใจ 80