Montraheman

1

DF

lP

Fil

PD ito

Ed ith

rw rit

ee W

Fr nd T

er a

oo ls

ข้อมูลทางบรรณานุกรมของสานักหอสมุดแห่งชาติ

โดย Rain-at-Rose Boy’s Love 17 The Series "Season of love" Chapter มนตราเหมันต์. กรุงเทพฯ : ทูบเี ลิฟ, 2553 จานวนหน้า 320 หน้า ราคา 299 บาท ISBN 978-616-7169-17-0

สร้างสรรค์และดาเนินการผลิตโดย

Fr

บริษทั พี เอ็น เค แอนด์ สกายพริน้ ติงส์ จากัด 99/51 หมู่ที่ 2 ซอยเพชรเกษม 81 ถนนเพชรเกษม แขวงหนองค้างพลู เขตหนองแขม กรุงเทพฯ 10160 DF

Ed

ito

rw

ith

พิมพ์ที่

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

บริษทั สานักพิมพ์ ทูบเี ลิฟ จากัด 61/425 ม.2 ถ.สุวินทวงศ์ แขวงลาผักชี เขตหนองจอก กรุงเทพฯ 10530 โทรศัพท์ 085-5157887, 02-9566984 โทรสาร 0-29563722 Website: www.2belovedbook.com E-mail : ta2belove@hotmail.com สั่งซื้อทางเว็บไซต์ จัดส่งฟรีได้ที่ www.2belovedbook.com / 085-5157887

lP

จัดจาหน่ายโดย

PD

Fil

บริษทั วาดศิลป์ จากัด 45/1197-99 หมู่บ้าน ดี.เค. 10 ถนนกาญจนาภิเษก แขวงบางบอน เขตบางบอน กรุงเทพฯ 10150 โทรศัพท์ 0-2417-7684-5 โทรสาร 0-2417-7686 บรรณาธิการ ผูช้ ว่ ยบรรณาธิการ รูปเล่ม ภาพประกอบ

เกตุกนก เอมวะดี สุคนธา อินทรบริสทุ ธิ์ วีรยา อุณาตระการ Snowcastel

©สงวนสิทธิต์ ามพระราชบัญญัติการพิมพ์ สานักพิมพ์ ทูบีเลิฟ ภาพประกอบในหนังสือเล่มนี้สงวนสิทธิต์ ามกฎหมายและไม่อนุญาตให้นาไปใช้เพือ่ การใดๆ โดยปราศจากคายินยอมจากสานักพิมพ์เป็นลายลักษณ์อักษร

2

คานาสานักพิมพ์

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

สวัสดีเพื่อนๆ นักอ่านทุกท่านค่ะ คราวนี้ทางเราส่ งท้ายเดือนตุลาคมด้วย โปรเจ็คสุ ดอลังการว่าด้วยความรักของสี่ พี่น้องแห่ งตระกูลอัครยานิ นท์ ที่เปรี้ ยว ขม หวาน ซ่ านอารมณ์ สี่ หนุ่ มสี่ รสชาติ สี่ ฤดูกาลกับ Boy’ love 17 The Series Season of Love ค่า ความรักความผูกพันที่มีต่อกันนั้นเหนี ยวแน่ นยากจะต่อ กร แต่เ มื่อได้ พบกับคนในพรหมลิขิตที่เกี่ยวพันกันในวังวนรักและแค้น สี่ พี่น้องจะทําเช่นไร ในหนทางรักซึ่งไม่ได้โรยไว้ดว้ ยกลีบกุหลาบ ประเดิมกันที่เล่มแรก มนตราเหมันต์ กับบทสัมภาษน์สุดคูล ระหว่าง กองบรรณาธิการและนักเขียน เป็ นนํ้าจิ้มก่อนเข้าไปอ่านข้างในค่ะ : ปกติออกผลงานเดี่ยวมาโดยตลอด มีความรู้ สึ ก ยังไงบ้างคะ กับการ ได้มาเขียนซี รียโ์ ปรเจคครั้งแรก?

Rain-at-Rose : ตอนแรกที่ได้รับมอบหมาย รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะ ไม่เคยเขียนนิยายร่ วมกับนักเขียนอื่นเป็ นจริ งเป็ นจังเลย เมื่อได้รับโปรเจคมา เรา สี่ คน (เรน อไลอา มักเกิ้ล และอากิจงั ) ก็มานั่งประชุมกันว่าจะเขียนเรื่ องอะไรดี แต่ล ะคนก็หาไอเดียมาถกกันจนวงเกือ บแตก ดี หน่ อ ยอไลอาบอกว่า เขียนตาม ถนัดแต่ละคนโดยผ่านนิสัยตัวละครสี่ ตวั ในบ้าน ‚อัครยานินท์‛ ซึ่งนามสกุลแสน อลังการนี้ อไลอาเป็ นคนคิดค่ะ เรนขอจองคาแรคเตอร์ ของพี่คนโต เพราะสไตล์ งานจะเป็ นผูใ้ หญ่เลยคิดว่า พี่คนโตนี่ ล่ะเหมาะสําหรับเราที่สุดแล้ว (แต่ที่สําคัญ ผูเ้ ขี ย นชอบคนแก่ >//<) เมื่อ ได้ค าแรคเตอร์ ห ลัก มาแล้ว ก็เ อามาใส่ ก ับ พล็อ ต สั ม ปทานที่ เ คยคิ ดอยากเขี ย น โดยผูก สัม พัน ธ์ตัว ละครอี ก ตัว คื อ ‚รพีร์ ‛ เป็ น เรื่ องราวความรักในรอยแค้น ตามที่ถนัดน่ะค่ะ แต่เล่มนี้จบหวานนะคะ หวานมาก ด้วย รับรองค่ะ 3

: ว่าแต่ …สมกับเป็ นซี รียส์ ี่ ฤดูจริ งๆ เลยค่ะ แต่ละเล่มชื่อสื่ อความหมาย เลย เล่มแรกนี้ หมายถึงอะไรเหรอคะ ?

Rain-at-Rose : ‚มนตราเหมันต์‛ นี้ถูกตั้งแทนพี่การันต์และน้องรพีร์ค่ะ เพราะคาแรคเตอร์ท้งั คู่ภายนอกออกจะเย็นชา และกว่าจะรักกันได้ แทบแช่แข็งใน ฤดูหนาว แต่เมื่อรักกันแล้ว กอดกันอบอุ่นนะคะ (แอบเลี่ยน หัวเราะ)

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

: แอบเห็ นมีดอกไม้บนปก มีความหมายอะไรกันบ้างคะ แต่ละดอกไม่ คุน้ หน้าคุน้ ตาเลย?

Rain-at-Rose : บนปกคือดอก Love in a mist ค่ะ เป็ นดอกไม้ที่บานใน ประเทศเขตหนาว แทน ‚การั น ต์‛ และ ‚รพีร์ ‛ ที่ ห ลงเดิ นในสายหมอกแห่ ง ความแค้นยาวนาน แต่ เมื่อเขาทั้งสองเรี ยนรู้ ‘ตัวตน’ ซึ่ งกันและกัน สายหมอก แห่ งความแค้นก็สลาย และให้ท้ งั คู่พบความรักที่แอบเก็บซ่ อนในหัวใจค่ะ (แอบ เลี่ยนรอบสอง^^) ก็อยากให้เพื่อนๆ ซื้ อให้ครบทั้งสี่ เล่มค่ะ แล้วมาละเอียดความ หวานทั้งสี่ เล่มพร้อมๆ กัน รับรอง อิ่มเอมแน่ๆ ค่ะ

PD

Fil

lP

แหม โฆษณาให้เ ลยแบบนี้ สงสัยต้องมีรางวัลหลังไมค์ซะแล้ว ล่ะค่ ะ คุณเรน แล้วเพื่อนๆ ล่ะคะ ออเดิร์ฟอร่ อยนุ่มลิ้นเสี ยขนาดนี้ อย่าช้าอยู่เลยค่ะ รี บ เปิ ดไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ เล่มหน้าพบกับ อไลอา ใน คิมหันต์เสน่ หา ค่า กองบรรณาธิการ

4

DF

lP

Fil

PD ito

Ed ith

rw rit

ee W

Fr nd T

er a

oo ls

สารบัญ

5

คานานักเขียน

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

สวัสดีอีกครั้งในผลงานเล่มที่หกเจ้าค่ะ ผลงานชิ้นนี้ ถือว่าเป็ นชิ้นพิเศษ เลยค่ะ เพราะเป็ นโปรเจคซี รียพ์ ิเศษของสํานักพิมพ์ แถมได้เขียนร่ วมกับเพื่อน ๆ อีกสามคนต่างหาก พอได้รับโปรเจคมา เราทั้งสี่ (เรน,อไลอา, Muggle, Aki_kaze) ก็มานัง่ สุ มหัวกัน ว่าจะเขียนอะไรดี ถกเถียงกันนานจนมาลงว่าตัวทําตามถนัดของ แต่ละคนแล้วมารวมกันเพื่อเป็ นซี รียเ์ ดียว จึงเกิดเรื่ องราวสี่ พี่น้องตระกูลอัครยา นินท์ ที่ต่างทั้งนิสัยและสไตล์ความรัก ผูท้ ี่ต้ งั นามสกุล ‚อัครยานิ นท์‛ อันแสนอลังการนี้ ก็คือ อไลอาค่ะ ก่อน ลงมือ เขียนก็ให้ทุกคนเลือกจะเขียนชายหนุ่ มคนไหนในตระกูล เรนเองขอจอง พี่ชายคนโต เพราะงานเขียนเดิมค่อนข้างผูใ้ หญ่ อึมครึ ม และอีกเหตุผล คนเขียน ชอบคนแก่ >_< เลยได้พี่การันต์ มาครอบครองสมใจ เริ่ มต้นงานเขี ยนเอง ก็เหมือนยังหลงทางอยู่ ยังดีที่น้อง ๆ ดูตน้ ทางให้ และดึงกลับเข้าที่เข้าทาง (หัวเราะ) เนื่ องจากเป็ นพี่ใหญ่แท้ ๆ ดันเขียนจบหลังคู่ น้อง ๆ พล็อตในเรื่ องนี้คิดไว้นานแล้วค่ะ ได้นาํ พล็อต ‚สัมปทาน‛ ในเรื่ องนี้ เป็ น อะไรที่เขียนสนุ กสนานมาก ๆ สองเดือนในการปั่ นต้นฉบับเลยหายไปกับทะเล สวย ทรายขาว นํ้าใส บนเกาะกับพี่การันต์และน้องรพีร์ เพราะเล่มนี้ เป็ นซี รียพ์ ิเ ศษ อะไร ๆ ก็พิเ ศษนิ ดนึ ง อย่างปกก็อ ยากใส่ ดอกไม้ให้หวาน ๆ ทุกปก ดอกไม้แต่ล ะคนคัดสรร สวยและความหมายดี และ ต้อ งขอบคุ ณผูร้ ั งสรรค์ปกสี่ ปก (รวมทั้งบ็อ กเซตพี่ น้อ งแสนเท่ ) ขึ้ นมาคื อ คุ ณ Snowcastle ซึ่งเคยร่ วมงานกันมาก่อนในปก ‛Boy’s Love 15 แสนแค้นแสนรั ก ‛ ปกนั้นน้องปกรณ์มาดแมน ได้ใจ ปกนี้ น้องรพีร์ก็หวานตามอิมเมจ ต้องขอบคุณ Snowcastle จริ ง ๆ ค่ะ ที่ถ่ายทอดทั้งพี่การันต์และน้องรพีร์ออกมาตรงใจ (แม้เรา จะแก้กนั หลายรอบ ขอบคุณที่ยงั อดทนกับเรน) 6

ด้วยรัก Rain-at-Rose

kissing_in_ice@hotmail.com http://my.dek-d.com/rain-at-rose/

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ขอขอบคุ ณพี่น้อ งอัครยานิ นท์อี ก สามท่านที่ทนพี่ชายคนโตมาได้จ น จบซีรีย ์ (หัวเราะอีกครั้ง) และร่ วมกันฝ่ าฟันอุปสรรคและปัญหาจนจบซีรียค์ ่ะ ขอบคุณเพื่อน ๆ ใน MSN ทั้งหลาย (โดยเฉพาะมาโชจังและอีกหลาย ท่าน) ที่ช่วยอดทนเวลาเรนไปสติแตกใส่ และช่วยเรี ยกสติเรนด้วยค่ะ ขอบคุณท่านผูอ้ ่านทุกท่านที่หยิบเราสี่ พี่นอ้ งติดกระเป๋ ากลับบ้านไปด้วย นะคะ อ่านแล้วมีความเห็นเช่นไร เข้ามาติชมกันได้ค่ะ รอรับฟังนะคะ

7

แนะนาตัวละครหลัก

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์ อัครยานิ นท์ : พี่ใหญ่ตระกูลอัครยานินท์ ภายนอกเหมือนเป็ นคนใจเย็น แต่ความจริ ง แล้วซ่อนลาวาร้อนจัดไว้ภายใน รักครอบครัว เป็ นหัวหน้าครอบครัวดูแลกิจการ หลักของบ้าน นับตั้งแต่บิดาเป็ นอัมพาต จากตระกูล ‚สิ ทธิ รัตน์‛ ซึ่ งเป็ นศัตรู ทาง ธุรกิจ หลังจากถูกลอบสังหาร ความรู้สึกเกลียดชังศัตรู ยิ่งเพิ่มขึ้นกว่าเดิม จน ต้องหาทางแก้แค้นโดยไม่สนใจว่าสิ่ งที่ทาํ ถูกต้องหรื อไม่ แต่เมื่อได้ทาํ กลับทุรนทุ รายยิง่ กว่าเดิม เพราะหัวใจถูกแผดเผาด้วยไฟที่ชื่อ ‘รพีร์’

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

รพีร์ สิ ทธิ์ รัตน์ : คุณหนูเล็กของบ้านสิ ทธิ รัตน์ รพีร์ไว้ผมยาวเพราะความเชื่อของทาง บ้าน ภายนอกเลือดเย็นจนดูไร้หัวใจ แต่แท้จริ งแล้วรพีร์อ่อนไหวง่าย เมื่อถูกจับมา เป็ นตัวประกันภายใต้เงื้อมมือ ‚อัครยานินท์‛ ก็ชอบหาเรื่ องท้าทายจนเจ็บตัวบ่อย ๆ กระนั้นก็ไม่เคยเข็ดหลาบ รพีร์หวัน่ ไหวกับการันต์เมื่อได้ชิดใกล้ เพราะส่ วนลึกของหัวใจแอบนึ ก ชื่นชมและอยากแข่งขันกับการั นต์ ผูเ้ ป็ นนัก ธุ รกิ จไฟแรงของจังหวัด การเป็ น เชลยครั้งนี้ เหมือนทําให้รพีร์เรี ยนรู้หัวใจตัวเอง เจษฎา : เพื่อนสนิทของการันต์ ทํางานแพทย์ ถ้าว่างงานมักจะมาขลุกช่วยเพื่อน ที่เกาะส่ วนตัวเพื่อรักษาคนงาน นิสัยส่ วนตัวเป็ นคนอารมณ์ดี เฮฮา เจษฎาแอบรัก สาริ นทร์ เลขานุการส่ วนตัวของเพื่อนสนิท แอบจีบแบบหมาหยอกไก่เป็ นประจํา 8

แม้จะรู้ว่าไม่มีหวังก็ตาม (แต่คุณหมออารมณ์ดีไม่เคยสิ้ นความพยายามสักที!)

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

สาริ นทร์ : เป็ นเลขานุ การส่ วนตัว ของ การันต์ จงรักภักดี ต่อเจ้านายที่สุด เพราะ ครอบครัวของการันต์อุปถัมภ์เลี้ยงดูจนจบการศึกษา สาริ นทร์ รักและบูชาการันต์ จนไม่เหลือหัวใจให้ใคร และอิจฉา รพีร์เมื่อก้าวเข้ามาในจุดที่ตวั เองไม่เคยได้เป็ น แม้จะอิจฉารพีร์แค่ไหน แต่สาริ นทร์กลับเป็ นคนทําให้รพีร์ เข้าใจหัวใจตัวเอง

ito

rw

ith

Gimmick PD

Fil

lP

DF

Ed

ดอก Love in a mist หรื อ อี ก ชื่ อ Devil in the Brush เป็ นพุ่มไม้ ขนาดเล็ก มีใบเดี่ยวแฉกแบบขนนก และมีใบประดับเป็ นฝอยยาวรอบ ๆ ดอกมีห ลายสี คื อ สี ฟ้า ม่ว ง สี ชมพู และม่ว งอมฟ้ า แต่ สี ที่ดูจ ะชิ นตา มากกว่าคือสี ฟ้า ดอกไม้ชื่อหวานนี้ชอบอากาศเย็น มีถิ่นกําเนิดที่ยโุ รปตอนใต้และ แอฟริ กาตอนเหนือ ขยายพันธุ์โดยเพาะเมล็ด ในภาษาดอกไม้จะมีความหมายว่า ‚Perplexity” ซึ่ งแปลว่า ‚งงงวย‛ ก็ คงเหมือนเดินหลงทางในสายหมอกสมชื่อดอกไม้น้ ี เปรี ยบดอก ‚Love in a mist‛ เหมือน ‚การันต์‛ และ ‚รพีร์‛ ที่หลงเดิน ในสายหมอกแห่ งความแค้นยาวนาน แต่เมื่อเขาทั้งสองเรี ยนรู้ ‘ตัวตน’ ซึ่ งกันและ กัน สายหมอกแห่ งความแค้นก็สลาย และให้ท้ งั คู่พบความรักที่แอบเก็บซ่ อนใน หัวใจ 9

oo ls nd T er a rit ee W

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

Names, Characters, places and incidents are the work of imaginations. เรื่ องนี้เป็ นเพียงจินตนาการของผูเ้ ขียน ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรื อเหตุการณ์จริ งใด ๆ ทั้งสิ้ น

10

อารัมภบท

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

02: 00 น. ตรัง แสงไฟนีออนเบื้องนอกสะท้อนลอดบานเกล็ดให้เห็นร่ างแกร่ งเปลือยเปล่า มีเ พีย งผ้าห่ มคลุ ม ส่ ว นล่ างเพีย งครึ่ งเดี ยว กล้า มท้อ งเป็ นลอนเกร็ งเขม็งนอน กระสับกระส่ ายบนเตียง เหงื่อเย็น ๆ ผุดพราวเต็มผิวสี แทนคลํ้าแดด ผ้าห่ มสี ขาว เลื่อนหลุดกายจากการดิ้นรน ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับทุกข์ทรมานแสนสาหัส ต้น ขาเกร็ งเขม็ง นิ้ วกําผ้าห่ มแน่ น ฝัน... ย้อนไปเจ็ดปี ก่ อน ลมหายใจขาดห้ว งก่อ น สะดุง้ ตื่นร้องตะโกนดัง ‚พ่อ แม่!‛ ใบหน้าโทรมด้วยเหงื่อ มือใหญ่ลูบหน้าตาอันตื่นตระหนกของตนเองก่อน พรู ลมหายใจช้า ๆ เมื่อรู้ ว่าภาพลวงตาที่คอยรบกวนยามคํ่าคืนเป็ นเพียงฝั นร้ าย ชายหนุ่มคว้านาฬิกามาดู มันเป็ นเวลาตีสองกว่า ๆ ดวงตาสี ดาํ ดุดนั เหม่อลอยก่อน ลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูเนื้อนุ่มแขวนตากยังราวเตี้ย ๆ ตรงไปยังห้องนํ้าซึ่ งมีคอกกั้น แยกเปี ยกกับแห้งออกจากกัน ชายหนุ่มมองกระจก ใต้ขอบตาดําคลํ้าดูอิดโรย มือ หนึ่งหยิบมีดโกนวางในกล่องใกล้ ๆ กับกระถางตะบองเพชรมาโกนหนวดเครา ออก มือแกร่ งลูบแก้มที่ออกจะซูบเซียวของตน เขาวางมีดโกนหนวดลง หมุนกาย เข้าคอกฝักบัวเปิ ดนํ้าอุ่น ๆ ไหลริ นรดกาย พอนํ้าอุ่น ๆ ริ นรดศีรษะ อาการเครี ยด เขม็งจับตามส่ วนต่าง ๆ มลาย ใช้เวลาไม่นานนักเดินออกจากคอก ใช้ผา้ เช็ดตัวซับ นํ้าออกจากกายให้หมดก่อนเดินเนื้ อตัวเปลือยเปล่าตรงไปยังหน้าต่างบานกว้าง สะท้อนภาพทะเลในยามราตรี ไฟตกหมึกส่ องแสงระยิบระยับอยู่ไกล ๆ ลมทะเล พัดยอดสนเอนไหว ชายหนุ่มหลับตาลงสร้างสมาธิเงียบ ๆ 11

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

...อย่าคิดในทางชัว่ ร้าย อย่าเอาตัว เองไปเปรี ยบกับมาร หากแค้นเคืองจง สงบเสี ย มันเป็ นแค่อุบตั ิเหตุไม่เกี่ยวกับพวกสิ ทธิรัตน์ ... ชายหนุ่มนิ่งอยูแ่ บบนั้นกระทัง่ เวลาเคลื่อนไปถึงตีสาม หนังตาถ่วงหนักอึ้ง จึงตัดสิ นใจเข้านอนเสี ย พอล้มตัว นอนก็หลับได้อย่างสนิ ทใจจนกระทัง่ รุ่ งสาง แสงอาทิตย์สาดส่องเป็ นลํากลืนดวงดาวสีเงินทีเ่ กลื่อนฟ้ าในยามราตรี หายหมดสิ้ น การันต์ตื่นอีกครั้งยามใกล้สาง เสี ยงอะไรบางอย่างกระทบหลังคาดังเป็ น ท่วงทํานองเสนาะโสต เขาลืมตาดู สายฝนกําลังตกทั้ง ๆ ที่ไม่มีเค้า สายฝนดุจม่าน สี เทาขมุกขมัวปกคลุมท้องทะเลที่เคยเป็ นสี ฟ้าคราม ชายหนุ่ มขยี้ตางัวเงียกระทัง่ ประตูไม้เปิ ดออก ‚ว้าย! ตาเถร คุณกานต์นึกยังไงถึงได้โชว์นูด้ ตั้งแต่เช้าแบบนี้ละคะ?‛ พรนภาหรื อป้ านุ่น หญิงวัยกลางคนร่ างอ้วนท้วนเค้าหน้าส่ อความใจดี นาง ถือผ้าขนหนูผนื ใหม่วางซ้อน ๆ กัน มีแชมพูกบั สบู่สมุนไพรทับไว้ไม่ให้ร่วงหล่น นางยกมือทาบอก การันต์ อัครยานิ นท์ พี่ใหญ่ของตระกูล อัค รยานิ นท์ รี บเอาผ้า ห่ มมาคลุมท่อนล่างแทบไม่ทนั ‚อากาศมันอ้าวครับป้ า เลยต้องนอนแบบนุ่งลมห่ มฟ้ าแบบนี้ ล่ะ ป้ านุ่ นเขิน หรื อครับ?‛ มือหนานวดต้นคอ เอ่ยแก้ตวั ไปเบาๆ แม้แอร์เย็นฉํ่า สายตาดําดุจถ่าน ก็หยอกล้อหญิงวัยกลางคน ป้ านุ่นเอาผ้าขนหนูกบั แชมพู สบู่กอ้ นใหม่ลงในตะกร้าหวายให้เรี ยบร้อย ก่ อ นทรุ ด นั่ง ยัง เก้าอี้ บุ น วมทรงกลมใกล้ที่ พ ัก เท้า และโต๊ะ กาแฟที่ มี นิต ยสาร เกี่ ยวกับการเงิ น การท่อ งเที่ ยววางอยู่เ ต็มโต๊ะ หนังสื อ กระจัดกระจายไม่เ ป็ น ระเบียบสักเท่าไร สายตามองสลับโต๊ะรกยุง่ เหยิงกับคนนัง่ ทอดหุ่ ยไม่ขยับเขยื้อน กายรึ คิดสวมใส่ เสื้ อผ้าอย่างระอา ‚ค้า ป้ านุ่นไม่อายร้อก ไอ้เราก็แก่แล้ว เห็ นคุณมาตั้งแต่ตวั จิ๋ว ๆ จนโตเป็ น หนุ่ มฟ้ อหล่ อเฟี้ ยวแล้ว นี่ เกรงแต่ว่าแม่ส าวรุ่ น ๆ จะใจแตกก่ อนน่ ะสิ ค ้า ถ้าเอา ผ้าขนหนู มาเปลี่ ยนให้ตอนเช้า ๆ แล้ว เจอแบบนี้ อ้อ ถ้าคุณหนู มีเ วลาว่างก็จ ัด 12

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

หนังสื อให้เป็ นระเบียบหน่อยสิ คะ โตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กแล้ว ‛ ป้ านุ่ นบ่นจูจ้ ้ ีตาม ประสาคนแก่ การันต์นงั่ เฉยมองหญิงวัยกลางคนผูเ้ ป็ นแม่นมอุม้ ชูเลี้ยงเขาและน้อง ๆ ทั้ง สามคนมานมนาน ‚ผมง่วงครับป้ าเลยไม่ทนั เก็บ‛ ชายหนุ่มซบหน้าลงกับหมอน แสร้งทําเป็ น ง่วง พรนภาส่ งเสี ยงจิ๊ กจัก๊ คล้ายกับจะบ่นคุณหนูใหญ่ อยู่กลาย ๆ หากการันต์ รู้ทนั เอาหมอนมาปิ ดหู ‚ได้ทีก็ข้ ีเกียจเลยนะเจ้าคะ‛ นางบ่นคนตัวใหญ่ การันต์หัวเราะร่ า ยิม้ ระรื่ น ฝันร้ายเมื่อคืนดุจจะแผ้วพานหายไปชัว่ คราว ป้ านุ่ นลุ ก ขึ้ นจัด ของให้ตามความเคยชิ น นางปั ด ถูช้ ันวางรู ปภาพของ ครอบครัวที่มีรูปของคุณหนูอคั รยานิ นท์ทุกคนในวัยต่าง ๆ กับรู ปคุณผูห้ ญิงและ คุณผูช้ ายฉายเคียงกันแล้วได้แต่เศร้าใจเพราะคุณผูห้ ญิงจบชีวิตในอุบตั ิเหตุรถควํ่า ส่ วนคุณผูช้ ายรอดปาฏิหาริ ยก์ ็กลายเป็ นอัมพาตต้องรักษาตัวที่กรุ งเทพฯ แทนด้วย ว่าอุ ปกรณ์ทนั สมัยกว่าและช่ ว งนี้ ก าํ ลังติ ดเรื่ อ งเปิ ดประมูล สัมปทานรั งนกอัน ดุเดือดที่จะเริ่ มต้นในอีกไม่กี่เดือนโดยมีตระกูลสิ ทธิ รัตน์ ซ่ึ งเป็ นตระกูลใหญ่ใน จังหวัดเป็ นคู่แข่ ง คุณหนู ใหญ่จึงต้องเตรี ยมรั บมือโดยไม่อาจดูแลบิดาเป็ นการ ชัว่ คราว บางครั้งบางคราวนางจะเห็นคุณหนูใหญ่มองภาพครอบครัวอย่างรวดร้าว โดยเฉพาะพักหลัง ๆ เมื่อได้ยนิ ชื่อตระกูลที่เต็มไปด้วยอิทธิ พลมืดอย่างสิ ทธิ รัตน์ เพราะคุณหนูคิดมาตลอดเวลาว่าอุบตั ิเหตุที่บิดา มารดาประสบนัน่ เพราะพวกสิ ทธิ รัตน์ลอบกัด ซํ้ายังสร้างรอยแผลในใจให้กนั ต์กวีผเู้ ป็ นน้องรอง เนื่องจากรถที่บิดา มารดานัง่ ไปในวันนั้น กันต์กวีเป็ นผูข้ บั ‚ไปอาบนํ้า แต่ ง ตัว เถอะค่ ะ ป้ านุ่ น จะได้ห าอะไรรองท้อ งให้ท านก่ อ น ตอนนี้คุณหนูท้ งั สามคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วนะคะ‛ ป้ านุ่ นกระวีกระวาด ออกจากห้อง 13

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์เดินเปลือยหยิบผ้าขนหนูกบั แชมพูและสบู่กอ้ นใหม่เดินเข้าห้องนํ้า ใช้เวลาไม่นานนัก ชายหนุ่ มจึงหยิบหมวกแบบคาวบอยขึ้นมาใส่ สวมเสื้ อแขน ยาวลายทางสี น้ าํ เงิ นเข้มและกางเกงยีนส์กบั รองเท้าบู๊ตอันเป็ นชุดที่ชายหนุ่ มใส่ ประจําจนชินตา การันต์ลงไปหาน้อง ๆ ภายในห้องรับแขกเงียบเชียบ เขาแวะดู กิตติภพ น้องสาม เห็ นว่าไม่ตื่น ชายหนุ่ มเท้าเอว เหลียวหากันต์ก วี น้องชายคน รอง สายตาเข้มปะทะเข้ากับศาลากลางสวนบริ เวณหน้าบ้าน ใบหน้าคมหวาน ของน้องรองรับเค้ามารดามาเต็มเปี่ ยมเหมือนกรวิก น้องชายคนเล็กของบ้าน กันต์ กวีกาํ ลังนั่งอ่านอะไรบางอย่าง บนโต๊ะหิ นอ่อนวางถ้วยกาแฟเย็นชืด ท่ามกลาง สายฝนตกปรอย ๆ ชายหนุ่มจึงตัดสิ นใจไปหา สิ้ นเม็ดฝนที่ตกหลัง่ ริ น เมฆยังก่อ ตัว เป็ นสี เทา ท้อ งฟ้ าอึ มครึ ม อากาศเย็นชื้นเล็กน้อย ดวงหน้ากร้ านแดดคมเข้ม แหงนมองไปยังฟากฟ้ าอย่างไม่สบายใจสักเท่าไร พอลดสายตาลงมองสวนสวยที่ อยูภ่ ายในอาณาเขตบ้านอันกว้างขวาง ร่ างแกร่ งพับแขนเสื้ อเชิ้ตขึ้นจนถึงต้นแขน กํายํา เท้ายํ่าไปบนพื้นอิฐชุ่มฉํ่าทอดยาวไปสู่ ศาลากลางสนามหญ้าเขียวขจี พุ่ม ดอกหงอนไก่ปลูกสลับสี งดงามรอบตัวศาลา ใบหน้าน้องรองส่ อเค้าอ่อนโยนหาก เด็ดเดี่ยวอยูใ่ นทีกาํ ลังนัง่ อ่านหนังสื ออยู่ พอร่ างพี่ใหญ่ไปถึง กันต์กวีเงยหน้าขึ้น มองดวงหน้าขรึ มเคร่ งของพี่ใหญ่อย่างแปลกใจ ‚มีอะไรหรื อพี่กานต์‛ การันต์ถอดหมวกคาวบอยออกทรุ ดนัง่ ตรงหน้าน้องชาย ‚เห็ นป้ านุ่ นบอก ว่าเราอยูท่ ี่นี่น่ะ ว่าจะมาพูดเรื่ องการยืน่ ซองประมูลสัมปทาน‛ การันต์ผงกศีรษะ เพราะพี่ชายเกริ่ นเรื่ องนี้ ไว้แล้วว่าจะให้เขาเป็ นคนดูแล การยืน่ ซองประมูล ‚ระยะเวลาสัมปทานห้าปี ในท้องที่อาํ เภอกันตังกับอําเภอสิ เทา ราคาที่กาํ หนดไว้ในคือสิ บเอ็ดล้านสองแสนบาท หลักประกันซองประมูลอยู่ที่ห้า แสนหกหมื่นบาท จ่ายเงินสด พี่เตรี ยมบัญชีให้แล้วนะ อย่าลืมดูแลดี ๆ ละ‛ พี่ชาย กําชับ ท่าทางเครี ยดขรึ มเพราะเงินที่ลงทุนไม่ใช่นอ้ ย ๆ เลย ‚ครับ ผมได้ยินมาว่าไทยแลนด์เนสท์ให้บริ ษทั STR อิมพอร์ ตเอ็กพอร์ ต 14

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

เข้าดูแลแทน เกรงว่าจะเกิดปัญหากับเรา ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่ องไม่ชอบมาพากล‛ การั นต์เ คาะโต๊ะยามครุ่ นคิ ด ‚พี่ว่าคงไม่มีอ ะไรหรอก การประมูล ต้อ ง โปร่ งใสเพราะนี่คือรายได้ครึ่ งหนึ่งของประชาชนในจังหวัดเช่นกัน พวกชาวบ้าน ย่อมต้องรักษาผลประโยชน์น่ะ‛ กันต์กวีผงกศีรษะเนิบๆ ‚แต่อย่างไรเสี ยเราก็ตอ้ งระวังไว้ก่อนเพราะคู่แข่ง เราคือ ฝ่ ายสิ ทธิ รัตน์ มันต้องหาทางเล่ นงานเราแน่ ‛ กันต์ก วีเ อ่ยอย่างรอบคอบ เพราะบาดแผลกรี ดลงในใจจากอุบตั ิเหตุในอดีตยังกินลึก ‚ไหวอยูใ่ ช่ไหมแกรนด์?‛ น้องรองมองพุ่มดอกหงอนไก่ซ่ึ งตกแต่งสลับสี งดงาม ผงกศีรษะอีกครา ‚ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ‛ กันต์กวียกั ไหล่ดว้ ยท่าทีสบาย ๆ ‚อืม พี่เบาใจจริ ง ๆ ที่มีพวกนายคอยช่วย‛ การันต์เอ่ย นึกขอบใจน้อง ๆ ที่ช่วยเหลือกันและกันมาตลอด ‚พี่ดูแลพ่อเถอะครับ‛ เอ่ยถึงบิดาที่เป็ นอัมพาตโดยพี่คนโตเป็ นคนดูแลจึง วุ่นวายจัดการกับเรื่ องการประมูลรังนกเมื่อเวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว ‚อืม...‛ ใบหน้าคมเข้มเบือนไปทางเนินเล็ก ๆ มีร้ ัวไม้ประดับกระถางดอกคุณนาย ตื่นสายแขวนไว้เป็ นระยะ บนถนนลาดยางมีเสี ยงคํารามลัน่ สายตาของสองพี่น้อง จับจ้องสปอร์ ตคันงามฉวัดเฉวียนไปบนถนนทอดสู่ ตัวบ้านอย่างน่ าหวาดเสี ยว คนขับเป็ น กรวิก น้องเล็กของตระกูลซึ่งกลับมาบ้านทุกศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ กันต์กวีลุกขึ้นมองน้องเล็กของบ้านก้าวลงจากรถ ผมไฮไลท์สีทองเด่นสง่า มาดของเด็กหนุ่มช่างแสนแบดบอยผิดพี่นอ้ ง พี่ใหญ่ส่ายศีรษะอย่างระอา ‚เฮ้อ...เจ้ากรเอารถไปซิ่ งไหนอีกละนั่น‛ กันต์กวีส่ายศีรษะมองน้องชาย จอมเพลย์บอยเดินอย่างกวนๆ ตามด้วยขบวนหญิงสาวมาหาพี่ชาย ‚ไปเที่ยวไหนมาฮึ?‛ การันต์ถามน้องเล็กอย่างเข้มงวด 15

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

กรวิกกอดคอพี่ชายคนโต ส่ งยิม้ อ้อน ๆ ประจบ ‚พี่จะดุผมใช่มา้ ‛ น้องชาย ทําเสี ยงประจบทําให้พี่ชายโกรธไม่ลงทุกที ‚เจ้าเด็กคนนี้ นี่ อ้อนพี่อีกแล้วสิ ‛ กันต์กวีเอ่ยด้ว ยรอยยิม้ ส่ ายศีรษะ มอง น้องชายอย่างเอ็นดู ด้ว ยความที่เป็ นน้องเล็ก ใคร ๆ ต่างก็เอาอกเอาใจจนกรวิก เรี ยกได้ว่าเหลิง ‚ผมเปล่าอ้อนซะหน่อย‛ น้องชายคนเล็กว่า การั นต์ยิ้มขรึ ม ‚แล้ว มือ นี่ ล่ ะหมายความว่าไงฮึ เรื่ อ งเงิ นอี ก ใช่ ไหม?‛ สายตาคมดุ มองมือน้องชายที่แบออกมา กรวิก ฉี กยิ้มกว้าง ดวงตาคู่ส วยระยับ ‚แฮ่ะ ๆ พี่กานต์นี่รู้ทนั ผมอีก แล้ว ‛ น้องเล็กทําหน้าทะเล้น ส่ ายมือร่ อนไปมาตรงหน้าพี่ชายไม่หยุด การันต์เหลือบมองน้องสุ ดท้อง อย่างไรเสี ยพี่คนโตอย่างเขาไม่สามารถขัด ใจน้องเล็กได้สักที กรวิกรู้ดีว่าพี่ชายต้องแพ้ลูกอ้อนจึงยืนรอรับเงินอย่างเย็นใจ ‚พี่ว่าเราชักจะเที่ยวเล่นมากเกินไปแล้วนะ ทํางานเสี ยบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ ช่วยพวกพี่ ๆ ประหยัดเงิน ประหยัดนํ้ามันซะบ้าง แล้วไหนจะเรื่ องเรี ยนอีก เทอม หน้านี่ หวังว่าพี่คงไม่ได้หนังสื อบอกว่าน้องตัวเองจะถูกรี ไทร์นะ‛ กันต์กวีเอ่ย น้องเล็กทําหน้างอเหมือนม้าหมากรุ ก การันต์ผงกศีรษะอย่างเห็ นด้วยกับ คําติติงของน้องรอง ‚โธ่...บ้านเราออกจะรํ่ารวย มีท้งั ธุรกิจสวนยางพาราเอย ร้านอาหาร รี สอร์ต ริ มทะเลเอย โรงงานผลิตเบียร์ แล้วก็ธุ รกิจสัมปทานรังนกที่ตรังที่เราจะเป็ นฝ่ าย ชนะการประมูลด้วย ผมขอเงินแค่นิดหน่ อยขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกน่ า ‛ กรวิก กล่าวอย่างเอาแต่ใจตัวเอง กันต์กวียกมือเคาะหัวน้องชายคนเล็กอย่างเอ็นดู ‚นี่ ...ขนหน้าแข้งไม่ร่วง เห็นพี่ใหญ่เป็ นเอทีเอ็มเคลื่อนที่ได้รึไงฮึ ‛ โดนพี่รองดุนอ้ งเล็กได้แต่ทาํ หน้าบุย้ การันต์อมยิม้ ส่ งผลให้ใบหน้าคมบึ้ง ตึงน่ามองขึ้นอีก 16

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚อ้าว...อยู่กนั สามคนพี่น้อ งหรื อนี่ แล้วคุ ณกิตติ ละคะ ออกมาหรื อยัง ป้ า นุ่ นอุตส่ าห์เอาปั้นสิ บปลามาให้ทานเป็ นของว่างรองท้องก่อนอาหารเช้าพร้อมชา จีนร้อน ๆ ค่ะ‛ พรนภา อดีตแม่นมเดินอุย้ อ้ายถือจานขนมตั้งบนโต๊ะหิ นอ่อนตาม ด้วยชาจีนร้อนจนควันกรุ่ น ที่สาวใช้ทยอยจัดบนโต๊ะ นางมองหนุ่ ม ๆ ต่างวัยซึ่ ง นางเป็ นคนเลี้ยงดูมากับมือตั้งแต่ออ้ นแต่ออกด้วยความรักใคร่ ‚กิตตินอนอยูใ่ นห้องครับ เห็ นบอกว่าอยากพักอยู่เงียบ ๆ เพิ่งกลับมาจาก การถ่ายแบบที่ฝรั่งเศสคงเหนื่อย‛ การันต์ตอบ น้องเล็กยื่นหน้าเข้ามาดูขนมแสน อร่ อยฝี มืออดีตแม่นมของพวกเขา ‚ ว๊าว วันนี้ มีลาภปากด้วย ยิ้มอะไรฮะป้ านุ่ น ‛ กรวิกเงยหน้ามองร่ างอวบอ้วนของหญิงชราอย่างสงสัย ก่อนใช้วงแขนเล็กดูไร้ พลังโอบกอดเอวหนาไว้แน่น พลางหอมแก้มซ้ายขวาจนพรนภาหัวเราะคิก ยิม้ จน ตาหยี ‚ช่ า งประจบจริ ง นะเรา‛ การั น ต์ เ อ่ ย ด้ว ยนํ้าเสี ย งเอ็ น ดู ริ นชาใส่ ถ ้ว ย กระเบื้องสี ขาวแจกจ่ายให้จนครบ อดี ต แม่ น มแตะถ้ว ยชา ดี ใ จที่ เ ด็ ก ๆ เติ บ โตขึ้ น ตามวัย แต่ นิ สั ย ยัง ไม่ เปลี่ยนแปลงสักคน...การันต์พี่คนโต เคร่ งขรึ มเยือกเย็นเหมือนนํ้าแข็งหากเก็บกด อารมณ์ราวกับลาวาร้อนจัดไว้ภายใน รักน้องมากที่สุด ด้วยความที่เป็ นพี่ใหญ่ของ ตระกูลจึงต้องเข้มแข็ง ลึก ๆ แล้วนางรู้ดีว่าการันต์เป็ นคนอ่อนไหวมากกว่าใคร ผิดไปกับ กันต์กวี น้องรองโดยสิ้ นเชิงเหมือนกับฤดูฝนที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะ ตกเมื่อไร ภายนอกใจดี อบอุ่ น อ่ อนโยน กันต์ก วีเ ป็ นคนที่ก ารั นต์ไว้ใจให้ดูแล กิจการเกือบครึ่ งของตระกูล ลูกชายคนที่สามของอัครยานินท์คือ กิตติภพ ชายหนุ่มมีนิสัยหุ นหันพลัน แล่น ไม่ยอมคนเหมือนวายุคลัง่ พัดผ่าน ส่ วน กรวิก น้องเล็กเป็ นคนขี้ออ้ น ดูร่าเริ ง ไม่คิดมากเพราะมีแต่พี่ ๆ เอาใจตั้งแต่เล็ก ๆ นิสัยดื้อซนหากก็เร่ าร้อนดุจไฟทีเดียว เล่นเอานางเหนื่อยกับการเลี้ยงเด็กสี่ คนที่แตกต่างนิสัยสุ ดขั้ว ‚ผมละร๊ ากกป้ านุ่ นที่ซู้ด แต่ ตอนนี้ ท้องผมหิ ว มาก ๆ เลย ตั้งแต่ บ่ึงจาก 17

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

มหา’ลัยยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ผมทานแล้วนะฮะ‛ กรวิกหยิบปั้นสิ บปลาโดย ที่ยงั ไม่ได้รับอนุญาต พรนภาตีมือเพียะอย่างรวดเร็ ว ‚ทําแบบนี้ไม่ได้นะคะ คุณหนูโตแล้ว เป็ นระเบียบเรี ยบร้อยหน่อย‛ นางบ่น การันต์กบั กันต์กวีอ มยิ้มเมื่อบทสวดจากอดีตแม่นมเริ่ มต้น กรวิก ถึงกับ หน้ามุ่ย ‚ผมหิ วนะป้ า กลับมาจากมหา’ลัยเหนื่อยๆ ก็ตอ้ งหาอะไรรองท้องก่อนสิ ‛ กรวิกเถียงข้าง ๆ คู ๆ พลางลูบท้องของตน เขาอุตส่ าห์ขบั รถมาจากมหาวิทยาลัย ชื่อดังของภาคใต้เพื่อพบบรรดาพี่ ๆ และขอเงินโดยเฉพาะ ยังถูกกีดกั้นจากอาหาร ว่างซะอีก มันน่าน้อยใจนักเชียว คนหิ วจัดทําปากยืน่ ดูน่ารัก พรนภาถอนใจ ‚เหนื่อยอะไรกันคะ มาตั้งไกลแถมพาสาว ๆ มาเยอะแยะ คงไม่ใช่ ว่ามาขอเงิ นนะแล้ว ก็ซิ่ งกลับนะคะ? แบบนี้ ป้าเสี ยใจแย่อุ ตส่ าห์ คิ ดถึ ง คุณหนูกรของป้ า‛ นางเย้าอย่างรู้ดี กันต์กวีรีบรับคําของอดีตแม่นมทันที ‚ใช่เลยครับป้ านุ่ น ตากรมาขอเงินพี่ กานต์อย่างเดียวเลย‛ พี่รองเย้าน้องเล็ก ยิ่งทําให้กรวิกหน้าบูดจนทุกคนขําที่ใคร ๆ ต่างไม่ยอม อ่อนให้ ไม่ผดิ ไปจากสมัยเด็กเลย นางมองน้องเล็กแห่ งตระกูลอัครยานิ นท์เคี้ยว ปั้นสิ บปลาฝี มือนางหมุบหมับอย่างงอน ๆ ‚เดี๋ยวพี่ให้ก็ได้‛ การันต์ใจอ่อน พรนภารี บห้าม ‚อย่าตามใจนะคะคุณกานต์ เดี๋ยวคุณหนูกรเอาแต่ใจตัวเองแย่‛ กรวิกได้ฟังทําหน้าละห้อย การันต์ขาํ เพราะใบหน้าน้องเล็กเหมือนกับลูก หมาไม่มีผดิ ‚ให้ครั้ งเดียว แล้ว มันจะได้ไปดูส าว ๆ ที่ยกโขยงมาสัก ที‛ พี่ค นโตควัก แบงค์ม่วงออกมาสามใบอย่างใจอ่อน น้องเล็กรี บแล่นริ บเงินในมือไปอย่างว่องไว ก่อนยกมือไหว้ปะหลก ๆ รี บกลับไปขึ้นรถอย่างเบิกบาน ‚เฮ้อ...ให้มนั ได้แบบนี้ สิ เดี๋ยวไม่พน้ เดื อนก็ก ลับมาอี กแหง‛ การันต์เ ดา 18

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

และเขาก็คงเดาไม่ผดิ พรนภามองการั นต์ดว้ ยสายตาตําหนิ การันต์เก็บกระเป๋ าหนังสี ดาํ ใส่ ใน กระเป๋ ากางเกงยีนส์ก่อนตอบอดีตแม่นมที่มองตาเขียว ‚ครั้งเดียวครับป้ านุ่น ครั้งต่อไปไม่มีแน่ ๆ‛ ชายหนุ่มสัญญา กันต์กวีเท้าคางมองพี่คนโต ‚แน่เร้อ พี่ยงิ่ ใจอ่อนกับเจ้ากรอยูด่ ว้ ย‛ ‚จริ งสิ ‛ พี่ชายรับคําหนักแน่น กันต์กวีหัวเราะในลําคอที่สามารถเย้าพี่ชายได้ ‚เอาเถอะค่ะ ป้ าไม่ว่าอะไรคุณกานต์หรอกเจ้าค่ะ ทานชาทานขนมกันก่อน จะเย็นชืดเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักเก็บท้องไว้ทานข้าวต้มปลาฝี มือป้ านุ่ นนะคะ ป้ าสั่ง ให้เด็กจัดโต๊ะแล้ว‛ พรนภาเลื่อนจานขนมให้หนุ่ม ๆ ‚เฮ้อ อยากให้ป้านุ่นไปเกาะมันตราด้วยจัง พี่กานต์พาไปด้วยนะจะได้กิน อาหารอร่ อย ๆ ตลอดเวลา‛ ‚อืม‛ การันต์รับคําเบา ๆ พรนภามองอย่างสงสัย ‚ไปทําไมคะ?‛ ‚พอดีมีเรื่ องการประมูลรังนกครับป้ านุ่น‛ ‚อ้อ...‛ นางผงกศีรษะเป็ นเชิงเข้าใจเพราะการันต์ตอ้ งดูแลแทนผูเ้ ป็ นบิดาซึ่ งป่ วย เป็ นอัมพาตรักษาตัวอยู่ที่กรุ งเทพฯ นางซึ่ งอยู่รับใช้กนั ต์กวีที่สวนยางพารา เหงา ใจยิง่ นัก ทั้ง ๆ ที่ได้อยูก่ นั พร้อมหน้าพร้อมตาสี่ พี่นอ้ งแท้ ๆ ‚วันนี้ ไอ้ตัวเล็ก อุตส่ าห์ มาก็รีบไปซะแล้ว เจ้ากิ ตติ ก็ไม่สนใจใครเอาแต่ นอน เหงาจริ ง ๆ พี่เราก็เอาแต่เครี ยด ระวังเถอะจะแก่ก่อนวัย ‛ กันต์กวีว่าตีกระ นาบพี่นอ้ ง ‚ทุกคนต่างมีธุระยุง่ ทั้งนั้นแหละค่ะ คุณแกรนด์‛ ‚ใช่ เออ จริ งสิ พ่ออยากให้เราไปพบกันพร้อมหน้าพร้อมตา ปลายอาทิตย์ หน้าหลังเสร็ จการยื่นซองประมูลจะได้ข้ ึนไปเยี่ยมพ่อ เตรี ยมจัดเวลาไว้ดว้ ยละ‛ 19

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์เอ่ยเพราะตั้งแต่โตขึ้นต่างก็วุ่นวายรักษาฐานกิจการแทนบิดาจนไม่ค่อยมี เวลาพบหน้ากัน กันต์กวีผงกศีรษะ ‚ครับ พี่ก็บอกทโมนกร แล้วก็นายกิตติดว้ ยละกัน‛ พี่ใหญ่ผงกศีรษะที่นอ้ งรองมอบหน้าที่น้ ีให้ตวั เอง พรนภายิม้ แย้มที่พี่น้องดู รักใคร่ เอ็นดูกนั ดี ‚พี่ก านต์ มีคนโทรศัพท์มาหา‛ กิ ตติ ภพโผล่ หน้ามาตะโกนตรงระเบียง บ้านไม้ ด้วยใบหน้ายังงัวเงียเหมือนเพิ่งลากสังขารออกจากเตียงได้ ‚โอนสายไปที่ ห้ อ งนั่ง เล่ น เลย‛ การั น ต์ลุ ก ขึ้ น ไปรั บ โทรศัพ ท์อ ยู่ต รง ห้องนั่งเล่นมองใบหน้ามุ่ยผลุบหายไปในห้องอย่างรวดเร็ ว ชายหนุ่ มยกสายขึ้ น ปลายสายไม่ใช่ใครอื่นเป็ นเจ้าเซ็งลูกน้องอยูท่ ี่ตรังนี่เอง ‚น...นาย ห...หัว ค...ครับ ก...เกิดเรื่ องใหญ่ ล...แล้ว...ครับ‛ เจ้าเซ็งเอ่ยติด อ่างละลํ่าละลักด้วยสําเนียงทองแดง การันต์ถือหู นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ‚เกิดอะไรขึ้นวะไอ้เซ็ง ไอ้เรื่ องใหญ่ ของเอ็งคืออะไร‛ เขาถามเรี ยบ ๆ รู้จกั นิสัยไอ้เซ็งดีว่ามันเป็ นคนประเภทกระต่าย ตื่นตูมจึงไม่ตอ้ งคิดมากกับ ‘เรื่ องใหญ่’ ของมัน ‚น...นาย ท...ทาง ส...สิ ทธิ รัตน์ ม..มัน ส...ส่ ง...ค...คนไปดูเกาะ ล...แล้ว ย...ยังข...เข้าหา ส.ส เกรี ยงศักดิ์ดว้ ยครับ ม...มันคง ค...คิด ต...ติด ส..สิ น บ...บน‛ เจ้าเซ็งรายงานเรื่ องคู่แข่งที่สั่งให้สืบระหว่างที่ตนมาบ้านใหญ่ชวั่ คราวเพื่อจัดการ เรื่ องเอกสาร ‚เออ แล้วได้ข่าวคืบหน้าว่ายังไงวะเซ็ง‛ การันต์ถามอย่างสนใจเพราะเป็ น ข่าวใหม่ แม้จะรําคาญเสี ยงติดอ่างไปบ้าง ‚ม...มัน พ...พยายาม ท...ที่ จ...จะ อ...เอา ช...ชนะ ท...ทุกทางครับนาย ค... คน ท...ที่ จ...จะม...มา ป...ประมูล ค...คือ ค...คุณ ร...รพีร์‛ ยามที่ชื่อนั่นหลุดจาก ปาก สี หน้าคมสันขรึ มเคร่ ง ‚จริ งหรื อวะเซ็ง?‛ 20

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚ค...ครับ ล...แล้ว...น...นายหัว...อ...อยู่ ท...ที่ ก..กรุ ง ท...เทพ ห...หรื อ ค... ครับ‛ เจ้าเซ็งถามเพราะบางครั้งนายของมันหากไม่อยู่ในบ้านใหญ่ในตัวอําเภอก็ จะไปดูแล มณฑล บิดาของเจ้านายที่เมืองหลวง ‚เปล่าโว้ย ตอนนี้ฉนั อยูท่ ี่บา้ นใหญ่‛ ‚ห...หรื อ ค...ครับ ...น...นาย ย...ใหญ่ ส...สบาย ด...ดี ม..ไหม ค...ครับ‛ ‚สบายดี แกไม่ตอ้ งห่ วงหรอก มีอะไรอีกไหมวะ‛ ‚ม...ไม่ ค...ครับ‛ ‚เออ แล้วทางนั้นสบายดี? ‚ ‚ส...สบายดี ท...ทุก ค...คน บ...บ่น ค...คิด ถ...ถึ ง น....นาย ม...มาก อ... อยาก ห...ให้ น...นาย...ก...กลับ ป...ไป‛ ‚เออ รอฉันจัดการเอกสารเสร็ จก่อน‛ เจ้าเซ็งรับคํา พอวางสายกิตติภพยืนกอดอกอยูเ่ บื้องหลังพี่ชาย ‚ว่าไงไอ้เจ้าชาย?‛ การันต์ทกั น้องคนที่สาม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาผิดไปจาก สิ บ นาที ก่ อ น ที่ ย งั งัว เงี ยคล้า ยคนเพิ่ ง ตื่ นนอน ดู ห ยิ่ง ในทีไ ม่ ผิด ไปกับ สมญา ‘เจ้าชาย’ ที่การันต์มอบให้ ‚เรื่ องสัมปทานรังนกอีกหรื อไงครับพี่?‛ กิตติภพปล่อยแขนลงข้างตัว ถาม ราวไม่สนใจแต่ในดวงตากลับวาววับสนใจ ชายหนุ่ มหยิบถ้วยชามาริ นปุ๊ บหยิบ ปั้นสิ บปลาเข้าปากปั๊บ ‚อื้อ‛ ‚มีเรื่ องยุ่งยากเกิดขึ้ นหรื อ ไงครั บ?‛ กิตติ ภพเอนหลังพิงโต๊ะ เบื้อ งหลังมี แจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ต้ งั ไว้บนราวระเบียง กลีบดอกชุ่มหยาดนํ้าฝนพร่ างพรม หมาด ๆ ‚ก็ไม่มีอะไร ไม่ตอ้ งห่ วงหรอก เรื่ องนี้ให้เจ้าแกรนด์จดั การแล้วล่ะ‛ ‚อ้อ พี่วุ่นเรื่ อ งพ่อ อยู่นี่ ท่านสบายดี ?‛ น้อ งคนที่ส ามถามอย่างเป็ นห่ ว ง เพราะไปเรี ยนที่องั กฤษตั้งแต่เด็กเลยไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับครอบครัวเท่าไรนัก ยิง่ 21

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ทําอาชีพนายแบบก็ยงิ่ ไม่มีเวลากลับบ้าน ‚สบายดี พ่ออยากพบกับทุกคน วันไหนว่างๆ ก็ไปหาพ่อกัน ‛ การันต์ตบ บ่าน้องสามเบา ๆ กิตติภพผงกศีรษะ ‚เป็ นเพราะพวกสิ ทธิ รัตน์ แท้ ๆ ทําให้พ่อต้องไปอยู่กรุ งเทพ‛ สี หน้าบ่ง บอกถึงความรู้สึกโกรธเกลียดตระกูลสิ ทธิ รัตน์ ชัดเจน มันก่อหวอดความวุ่นวาย ให้บิดาที่เป็ นอัมพาตเครี ยดจนพี่ใหญ่ตอ้ งย้ายท่านไปรักษาที่กรุ งเทพฯ ชัว่ คราว ‚อย่าไปโทษฝ่ ายนั้นเลย‛ การันต์เอ่ยเสี ยงเบา ‚เพราะทางฝ่ ายนั้นมีไอ้ภีร์ใช่ไหมพี่ถึงไม่อยากนึกถึงเรื่ องเก่า ๆ?‛ พี่ชายคนโตถึงกับสะดุง้ เมื่อได้ยนิ ชื่อที่ไม่อยากได้ยนิ ‚แกว่าอะไร ไม่เกี่ยวกับมันสักนิด‛ การันต์ปฏิเสธเสี ยงแข็ง กิตติภพเลิกคิ้วเรี ยวขึ้น มองสี หน้าฉุ นๆ ของพี่ชาย รู้ว่าคงจี้ใจดําของพี่ชาย เต็มๆ ‚ครับ ๆ ไม่เกี่ยว อย่าให้ผมไปยุง่ กับพวกนั้นแล้วกัน‛ กิตติภพเอ่ยก่อนทิ้งให้พี่ชายจมอยูก่ บั ห้วงคํานึงเงียบ ๆ รพีร์ สิ ทธิ รัตน์ ชื่อ นี้ทิ่มแทงใจเขาเสมอมา -----------------------------------------------แดดสี หมากสุ กฉายแสงตัดขอบฟ้ าโค้งขอบฟ้ า เรื อเร็ ว ติดตราสัญลักษณ์ บริ ษทั ไทยแลนด์เนสท์ของตระกูลสิ ทธิ รัตน์แล่นตัดยอดคลื่นจนนํ้าแตกฟอง ร่ าง สู งสง่าในเสื้ อฮาวายพลิ้วไปกับสายลม เรื อนผมยาวสลวยถึงกลางหลังปลิวสะบัด ล้อลม ที่เขาไว้ผมยาวแบบนี้ก็ดว้ ยความเชื่อของยายเพราะตอนช่วงเยาว์วยั เขามัก ป่ วยกระเสาะกระแสะง่ าย ยายจึงให้ไว้ผมยาวแก้เคล็ด นิ้ วเรี ยวเกี่ ยวแว่นตาดํา ออกเผยให้เห็นดวงตาสี นิลสวยแฝงความมัน่ ใจ ริ มฝี ปากแดงระเรื่ อ จมูกเชิดโด่ง ผิวขาวละเอียดยืนอยูข่ า้ งชายร่ างอ้วนเค้าหน้าออกเจ้าเล่ห์ในชุดเสื้ อเชิ้ตยิม้ แสยะ ‚นี่หรื อครับพ่อ เกาะมันตรา‛ 22

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

นํ้าเสี ยงเรื่ อยเรี ยบเอ่ยแล้วหันมองชายข้างกาย หลังผ่านเกาะที่ข้ ึนชื่อว่ามี สมบัติมีค่ามหาศาลซุกซ่อนอยู่ รอวันเวลาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ‚ใช่แล้วเจ้าภีร์ เราต้องเอามันมาให้ได้ เกาะมันตราจะสร้างผลประโยชน์ ให้กบั เรา‛ อธิปกล่าวนํ้าเสี ยงเหี้ ยมเกรี ยม บุตรชายคนเล็ก แห่ งตระกูล สิ ทธิ รัตน์มองบิดาราวคิ ดอะไรในใจ สี ห น้า ของบิดาละโมบ เขารู้ว่ามันเป็ นเพราะอะไร ผลประโยชน์มหาศาล ความรํ่ารวย จากรังนกที่มีมากมายบนเกาะมันตราทําให้ผคู้ นหมายปองยื่นซองประมูลรวมทั้ง บริ ษทั ของพ่อเขา เรื อล่องไปตามเกาะแก่งร้างผูค้ น รพีร์มองไปรอบ ๆ เกาะเปล่าเปลี่ยวเงียบ เชียบ เรื อบอดี้การ์ดแล่นตามคอยอารักขาอยูอ่ ยูไ่ ม่ห่าง ‚แต่ว่าเรายังมีคู่แข่งสําคัญอยูไ่ ม่ใช่หรื อครับ‛ รพีร์เอ่ย นึกถึงตระกูลอัครยา นินท์ซ่ึงเป็ นศัตรู ทางธุรกิจมาตั้งแต่สมัยอดีต อธิ ปกํามือ แน่ นทันทีเ มื่อ นึ ก ถึ งหน้าคู่แข่งที่ร่วมเปิ ดซองประมูลการทํา สัมปทานรังนกบนเกาะมันตรา ‚ฝ่ ายที่ชนะต้องเป็ นเรา ไอ้คนจากอัครยานินท์มนั ก็เป็ นแค่หมาขี้แพ้‛ รพีร์ถอนใจ เรื่ องราวความแค้นของคนแก่มาอีกแล้ว เขาไม่อยากรับรู้เลย สักนิดแต่จาํ เป็ นต้องเออออไปด้วย ‚ได้ข่าวว่าทางอัครยานินท์ส่งลูกชายคนโตเป็ นคนดูแลเรื่ องยืน่ ซองประมูล นี่ครับ?‛ ‚ใช่ ไอ้การันต์...รายนี้เราต้องระวังให้ดีเพราะมันเหมือนหมาบ้า‛ รพีร์แอบเบ้ปากเล็กน้อยทันทีที่ใบหน้าคมเข้มลอยขึ้นมาในห้วงความคิ ด ‚ผมว่าไอ้การันต์ก็เหมือนไก่อ่อนแหละครับ เราสามารถจัดการเชือดมันได้ง่าย ๆ‛ ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความมัน่ ใจ อธิปตบบ่าบุตรชายคนเล็ก ‚อย่าเพิ่งร้อนใจไปเจ้าภีร์ ถ้าเรายังไม่ได้เป็ นคน ชนะประมูลห้ามพูดคํานั้นออกมา เราต้องชนะ ทําลายอัครยานิ นท์ให้สิ้นซาก!‛ 23

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

อธิปเอ่ยเสี ยงหนัก รพีร์กอดอก ดวงตานึกสนุกฉายความไม่ยอมแพ้ มองป้ ายห้ามเข้าเขียนด้วย หมึ ก สี แดงดุ จ เลื อ ดปั ก บ่ง บอกอาณาเขตพื้น ที่ก ารทําสั มปทานที่ อ ดี ต เจ้าของ สัมปทานคนเก่าทําไว้ เขาผิวปากหวือ เลือดความอยากเอาชนะเดือดพล่านเมื่อเจอ เรื่ อ งหิ น การประมูล ยื่นซองสัมปทานรั งนกเป็ นเรื่ อ งอันตราย คู่ แข่ งจะทําทุก วิถีทางเพื่อเอาชนะจนกลายมาเป็ นเจ้าของสัมปทานที่มีค่ามหาศาล อยากรู้นักเจ้า พ่อคนดังของตรังจะทําสี หน้าเช่นไร ‚งั้นให้ผมดูแลเรื่ องนี้เถอะครับพ่อ ผมจะใช้นามบริ ษทั STR อิมพอร์ ตเอ็ก พอร์ตเข้าประมูลแทนบริ ษทั ไทยแลนด์เนสท์‛ เขาอยากจะรู้นักว่าเจ้าพ่อคนดังแห่ งตรังจะทําสี หน้าเช่นไร...การันต์เป็ น ไม้แข็งของเขา ปรารถนาที่จะล้มทําลายให้สิ้นซากไม่เหลือกระทัง่ ศักดิ์ศรี อธิ ป มองสี หน้ามุ่งมัน่ เอาชนะของบุตรชายคนเล็กจึงผงกศีรษะอนุญาต ‚ดี! แกต้องทําให้ได้เจ้าภีร์‛ ‚เชื่ อ มือ ผมเถอะครั บพ่อ ‛ สองพ่อ ลูก สิ ทธิ รัตน์ วาดฝั นถึ งชัยชนะอย่าง ลําพองใจ -----------------------------------------------บ่ายแก่ ๆ หลังออกไปสํารวจเกาะมันตรา เรื อเร็ วแล่นตัดผ่านเกาะส่ วนตัว ของการันต์ รพีร์เหลือบมองเกาะแสนโดดเดี่ยว บ้านไม้ท้งั หลังแอบอิงเขาลูกเล็กๆ หน้าชายหาดสงบเงี ยบไร้ วี่แววผูค้ น เหมือ นไม่ยี่หระต่ อการบุก รุ ก เรื อ เปลี่ ยน ทิศทางเข้าสู่ ฝั่งจอดเทียบท่าช้า ๆ บอดี้การ์ ดที่รอคอยอยู่ทาํ ความเคารพเจ้านาย อธิ ปก้าวขึ้นท่าเรื อตามด้วยบุตรชายผูง้ ามสง่า คุณหนูเล็ก แห่ งสิ ทธิ รัตน์เ ค้าหน้า ประดับด้วยความเฉยชาตลอดเวลา รพีร์ถ่ายทอดความเลือดเย็นจากบิดามาแทบ ทั้งหมด ใคร ๆ จึงเกรงใจไม่กล้ามีปากมีเสี ยง ‚เจ้านัทอยูท่ ี่บา้ นใช่ไหม?‛ อธิปถามหาบุตรชายคนโตกับลูกน้องคนสนิท ‚ครับ คุณนัทอยูก่ บั คุณผูห้ ญิง‛ ลูกน้องเอ่ยถึงฐาปนันท์กบั มณี รัตน์ ผูเ้ ป็ น 24

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ภรรยา อธิปขมวดคิ้วสงสัยว่าทําไมบุตรชายคนโตไม่ไปทํางาน ‚ตอนบ่ายมีประชุมกับเสี่ ยแมนอีก พี่นัทคงไปตอนนั้น‛ รพีร์ตอบแก้แทน พี่ชาย อธิปผงกศีรษะ สายตาเย็นชาของบุตรคนเล็กทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง รถแล่นผ่านชุมชนก่อนมุ่งสู่คฤหาสน์อนั ใหญ่โตกว่าใครในละแวกนี้ พอลงจากรถ ก็พบกับพี่ชายที่กาํ ลังเดินไปยังเรื อนเล็กซึ่ งแยกออกไปจากคฤหาสน์ซ่ึ งเป็ นที่พกั ของเขาเอง ‚พี่นทั ไปไหนหรื อ‛ ฐาปนันท์หันมองน้องชาย ‚พอดี จะเอาเอกสารนี้ ไปไว้ที่ห้อ งของนายสัก หน่ อย เป็ นไงบ้างละทริ ป ทัวร์เกาะ เริ่ ดหรู ไหม?‛ พี่ชายถามอย่างเย้า ๆ น้องชายยกยิม้ อ่อน ‚หึ ...สนุกมากครับพี่‛ น้องชายตอบคล้ายประชด ฐาปนันท์ตบบ่าน้อง ‚นายนี่มนั น่าเห็นใจนะ เพราะเป็ นคนที่พ่อรักมาก‛ น้องชายไม่พดู อะไร เงียบกริ บหลังได้ยนิ ประโยคนัน่ ‚หาอะไรแก้เครี ยดดูไหม‛ ฐาปนันท์ถามหลังทรุ ดนัง่ ในห้องรับแขก วาง เอกสารที่จะให้นอ้ งชายลง รพีร์เปิ ดตูเ้ ย็น หยิบแก้วที่แช่จนเย็นมาสองใบ ‚จอม...เอานํ้าแข็งกับวิสกี้มาสิ ‛ จอม เด็กสาวที่คอยอยูร่ ับใช้ในเรื อนเล็กวิ่ง จากหลังบ้านมาโดยเร็ ว ‚เจ้าค่ะ‛ นางรับคําสั่งไปหยิบวิสกี้กบั นํ้าแข็ง โซดามาตั้งโต๊ะ ‚เล่นสักเกมไหมครับ?‛ น้องชายชูตลับไพ่ข้ ึนเป็ นการเชิญชวน พี่ชายผงกศีรษะ จากนั้นเกมไพ่จึง เริ่ มต้น ไม่นานนักรพีร์วางไพ่ในมือลงหลังจากจบเกมโป๊ กเกอร์ อย่างสวยงาม เขา ได้ร อยัล สเตรทฟลัชซะด้ว ย ชายหนุ่ มมองฐาปนันท์ ผูเ้ ป็ นพี่ช ายทิ้ งไพ่ ในมื อ ตัวเองลงอย่างหมดแรง ‚แค่โชคดี‛ รพีร์เอ่ย 25

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ฐาปนันท์รู้ว่าไม่ใช่ความโชคดี น้องชายของเขาเก่งในการพนัน เมื่อรพีร์ หมดความสนใจในเกมไพ่ มือคว้าแก้ว วิสกี้ ข้ ึนมาจิบทีละนิ ดเพราะส่ วนตัวชาย หนุ่มเองเป็ นคนคออ่อน คิ้วเรี ยวเลิกขึ้นขณะมองท่าทีเรี ยบ ๆ เรื่ อย ๆ ของน้องชาย ‚ถ้าลงพนันเป็ นเงิน พี่หมดตัวแน่เจ้าภีร์‛ รพีร์หัวเราะในลําคอ ‚ไม่แน่หรอก บางทีผมอาจเป็ นฝ่ ายแพ้ก็ได้ ถ้าเราเริ่ ม เกมต่อไป‛ พี่ชายมองน้องลุกขึ้นไปยืนริ มหน้าต่าง ดวงตาเหม่อจ้องเกลียวคลื่นซัดสาด กระทบเข้าหาฝั่ง ลมเย็นพัดพาเรื อนผมยาวสลวยปลิวไสว ดวงหน้าเหม่อ โดยมี แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านตามใบไม้สีเขียวระยิบระยับช่างดูอ่อนโยน ทว่าความ เป็ นจริ ง รพีร์เลือดเย็นแค่ไหนฐาปนันท์รู้ดี ‚ฉันไม่กล้าเสี่ ยงกับนายหรอกภีร์‛ ฐาปนันท์เอ่ยก่อนยิม้ ออกมา ‚เรื่ องสัมปทานรังนก ทางส.ส.เกรี ยงศักดิ์พดู อะไรบ้างครับพี่นทั ‛ รพีร์หัน มาถามพี่ชายอย่างเย็นชา คนที่คุมบริ ษทั ไทยแลนด์เนสท์รินเหล้าใส่ แก้ว เงยหน้าขึ้นมาตอบ ‚ส.ส. เกรี ยงศักดิ์ไม่อยากยุง่ เพราะช่วงนี้เป็ นช่วงหาเสี ยงพอดีน่ะ มีทางเดียวคือเราต้อง ยื่นซองประมูลโดยวางวงเงินให้สูงขึ้น และนายก็ตอ้ งรับผิดชอบการประมูลครั้ง นี้น่ะ‛ น้อ งชายย่นจมูก เมื่อ การเดิ มพันในการแย่งชิ งเกาะรั งนกเริ่ มวุ่นวาย ‚ยุ่ง ยาก...เรื่ องเงินน่ะ ไม่มีทางที่ผมจะวางสูงกว่าเดิมที่เคยเสนอแน่ ‛ ‚แต่ถา้ ไม่ยนื่ วงเงินให้สูงกว่า เราก็ไม่มีทางชนะนะนายภีร์ อีกอย่างเราไม่รู้ ด้วยว่าทางอัครยานิ นท์จะเสนอวงเงินเท่าไร ตระกูลนี้ ทาํ ให้เราหนักใจ พ่อไว้ใจ แกมากกว่าพี่อีกนายภีร์‛ ฐาปนันท์เอ่ย นึกถึงคู่แข่งที่ขนาดเขาเองก็ไม่อาจโค่นล้ม หวังเพียงน้องชายจะมีฝีมือและลูกเล่นมากพอ รพีร์เอื้อมหยิบลูกเต๋ ามาเดาะเล่นใช้ความคิด ‚ถ้าเป็ นแบบนั้นฆ่ามันทิ้งก็ สิ้ นเรื่ อง‛ ริ มฝี ปากแสนงดงามเอ่ยคําพูดน่ากลัวออกมา 26

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ฐาปนันท์สะดุง้ โหยง เงยหน้ามองร่ างในเสื้ อเชิ้ตสี ขาวสะอาดราวกับเทว บุตรทันที ความคิดเลวร้ายของน้องทําให้เขาไม่ชอบสักเท่าไรจึงเอ่ยเตือน ‚แต่ เ รื่ อ งนี้ ...มันก็เ หมือ นกับกรณี สมัยที่พ่อ ทํากับลุ งมณฑลเลยนะ อย่า เสี่ ยงใช้วิธีลอบกัดเลย‛ รพีร์หัวเราะหึ หึ ‚เรื่ องในอดีตกับปัจจุบนั ได้ฟังพ่อพูด...ฟังแล้วน่าเบื่อ เอ... ถ้าเกิ ด ขึ้ น อี ก ครั้ งมัน ก็ดู น่าสนุ ก ดี น ะ อยากรู้ นัก ถ้าประวัติศ าสตร์ ซ้ ํารอย ไอ้ การันต์จะกล้าวางมือไหม?‛ น้องชายเอ่ยราวสนุกที่ได้เห็นความพินาศ ฐาปนันท์กลืนนํ้าลายเมื่อความคิดน้องชายยิง่ เลวร้ายมากกว่าเดิม ‚แต่นาย กานต์จะชังนายมากกว่าเดิ มนะ‛ พี่ชายเอ่ยเสี ยงอ่อน ไม่อยากให้น้องชายมีเรื่ อ ง ทะเลาะเบาะแว้งกับศัตรู เกินความจําเป็ น โดยเฉพาะคนที่เป็ นดุจราชสี ห์แห่ งอัคร ยานินท์ รพีร์เบือนใบหน้างดงามมาทางพี่ชายเหมือนโกรธที่ได้ยินเรื่ องเก่าก่อ น เกมธุรกิจไม่เคยปราณีผใู้ ดและเขาก็ชิงชังการันต์มากเท่า ๆ ที่อีกฝ่ ายชิงชังตนเอง ‚เรื่ องในอดีต มันจบลงแล้ว...ตอนนี้คือปัจจุบนั มันจะคิดยังไงก็ช่าง ฐานะ ของเราทั้ง คู่ คื อ ศัต รู พี่ นั ท จัด การตามที่ ผ มบอกก็ พ อ‛ คํา พู ด เฉี ย บขาดทํา ให้ฐาปนันท์ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ‚อื้ม พี่จะจัดการให้แล้วกัน‛ พี่ชายเก็บไพ่ลงในสํารับ มองน้องชายวางลูกเต๋ าลงเดินกลับเข้าห้องนอน ของตัวเองอย่างไม่ยหี่ ระต่อสิ่ งใดจนต้องส่ ายศีรษะ นี่ ล่ะคนที่พ่อโปรด เลือดเย็น เหี้ ยมเกรี ยม! ผิดไปจากเขาสิ้ นเชิง ‚คุณนัทจะให้จอมเก็บเลยไหมคะ‛ จอมถามเบา ๆ มองเหล้าที่เหลืออยูบ่ น โต๊ะ ฐาปนั น ท์ผ งกศี ร ษะ จอมรี บเก็ บ ของซ่ อ นไม่ ใ ห้ คุ ณ ชายเล็ ก โกรธ ฐาปนันท์อ อกจากเรื อนของน้องชาย มองนาฬิกา ก่อนจะไปพบหัวคะแนนของ ส.ส.เกรี ยงศักดิ์แล้วตรงเข้าสู่บริ ษทั ตนเอง 27

บทที่ 1

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

แมลงเม่ามักร่ อนถลาหาเข้าหากองไฟ แม้รู้ว่าคือความตาย...มันก็ยอมถูก แผดเผาจนปี กมอดไหม้ สายตาเหลือบแลไปทางสามพี่น้องอัครยานิ นท์คู่แข่งทาง ธุ รกิจเข้ามายื่นซองประมูล ใบหน้าสงบของการันต์ กันต์กวีและกิตติภพ ทําให้ คู่แข่งเดือดดาลใจอยู่ไม่น้อย รพีร์วางเอกสารยื่นซองประมูลให้เจ้าหน้าที่ ไม่สน แม้แต่นอ้ ยว่าใครจะรู้สึกเช่นไร กิตติภพขอออกไปรอด้านนอกแทนโดยให้เหตุผล ว่า ‘อึดอัด’ ให้พี่คนโตและคนรองเข้าไปยืน่ ซองประมูลกันสองคน การันต์เข้าใจ เนื่องจากกิตติภพเป็ นที่รู้จกั ในอาชีพนายแบบ จึงไม่อยากเผชิญนักข่าวสักเท่าใด พี่ ใหญ่บอกให้ไปรอที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ ‚ดูสงบยังไงไม่รู้ รู้สึกไม่ดีเลย‛ กันต์กวีเอ่ยกับพี่ชาย ขณะมองนักข่าวที่มา ทําข่ าวสลับกับสองพี่น้อ งตระกูล สิ ท ธิ รั ตน์ที่ มาพร้ อ มดิ ส ทัต ผูก้ องหนุ่ ม จาก กรุ งเทพฯ มาช่ วยราชการชัว่ คราวที่ตรังและมีความสนิ ทสนมกับคนในตระกูล สิ ทธิรัตน์เป็ นอย่างดี การันต์มองคนที่เป็ นดุจคู่แข่งด้วยสายตาสงบ ‚อาจเพราะว่าฝ่ ายตรงข้าม เงียบเชียบเกินไปก็ได้‛ พี่ชายตอบ รพีร์ทรุ ดนัง่ ข้าง ๆ ความงามสง่าฉายจับให้นกั ข่าวถ่ายภาพกันเป็ นทิวแถว ‚วันนี้ถือว่าเป็ นวันชิงชัยเลยนะครับว่าใครจะได้สิทธิ์ในการทําสัมปทานรัง นกไปครอบครอง‛ นักข่าวเอ่ยด้วยสี หน้าตื่นเต้นเพราะข่าวนี้ เป็ นข่าวเด็ดข่าวดัง ของหนัง สื อ พิมพ์ภูมิ ภาค ใครได้ข่ าวไปจะเป็ นประเด็นร้ อ นแรงในวันรุ่ งขึ้ น แน่นอน ต่างจ้องมองว่าคู่แข่งทางการประมูลจะแสดงกิริยาใดออกมาบ้าง

28

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚วันนี้ น่ าตื่ นเต้นนะครั บ‛ รพี ร์เ ป็ นฝ่ ายเอ่ ยขึ้ น มาก่ อ น ร่ างงามสง่ ามอง ใบหน้าขรึ มตรง ๆ การันต์จอ้ งดวงหน้าเย็น เรื อนผมยาวมัดรวบเป็ นหางม้าจนเป็ นเอกลักษณ์ เฉพาะตัวคนเลือดเย็น ‚ครับ‛ การันต์ตอบเรี ยบ ๆ รอเวลาเปิ ดซองประมูลเช่นกัน ตระกูลสิ ทธิ รัตน์ไปรออีกฝั่ง รพีร์เปิ ดยิ้มเยาะให้ การันต์ทอดสายตามอง ด้วยแววตาอ่านไม่ออก สักพักก็สะดุง้ โหยง สติกลับคืนเมื่อเสี ยงโทรศัพท์มือถือที่ คาดเอวไว้ดงั ขึ้น ‚แกรนด์ฝากจัดการที‛ เวลายื่น ซองเริ่ มต้น ขึ้ น กัน ต์ก วี รั บ เอกสารจากพี่ ช าย นั่ง รอพี่ ช ายรั บ โทรศัพท์ดว้ ยสี หน้าเครี ยด ๆ ‚อืม...รู้แล้ว พ่ออาการไม่ดีนักใช่ไหม? เสร็ จเรื่ อ งแล้วฉันจะไป‛ การันต์ ห่ วงบิดามากกว่าจึงไม่ได้สนใจเรื่ องการประมูลครั้งสําคัญสักเท่าไร กัน ต์ ก วี ม องนาฬิ ก า เวลาผ่า นไปราว ๆ สามสิ บ นาที หลัง พี่ ช ายวาง โทรศัพท์ลง สี หน้าดูไม่ดีเท่าไรนัก ‚พ่อ อาการไม่ ดี เ ลยแกรนด์ คงต้อ งให้ ใ ครสั ก คนรั บ ท่ า นมาดู แ ลเอง‛ การันต์ว่าเบา ๆ โดยมีสายตาของรพีร์เหลือบมอง ‚เรื่ องนี้ผมจะบอกนายกิตติเองครับพี่‛ การันต์ผงกศีรษะ มองนาฬิกาแขวนเหนือประตู คณะกรรมการอ่านหนังสื อยืนขอประมูลสองชัว่ โมงก่อนประกาศว่าใคร จะได้สิทธิ์ในการประมูลไป ‚ออกไปคอยข้างนอกก่อนดีไหมพี่กานต์ นายกิตติคงรออยู่ ‛ กันต์กวีชวน พี่ชาย การันต์เห็นด้วย หลังจากยืน่ เอกสารเสร็ จ สองพี่น้องฆ่าเวลาเพื่อรอทราบ ผลประมูล ยัง ร้ า นกาแฟเล็ ก ๆ หน้า ศาลากลางจัง หวัด ซึ่ งกิ ต ติ ภพรออยู่แ ล้ว น้อ งชายคนที่ ส ามสั่ง กาแฟรอเงี ยบ ๆ สองพี่น้อ งมองตระกูล สิ ทธิ รั ตน์ที่ ตาม 29

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ออกมาด้วยอย่างอาฆาต การอ่านซองประมูลนานกว่าที่คิดไว้ ฝ่ ายสิ ทธิ รัตน์จึงฆ่า เวลาด้วยการสั่งกาแฟดื่มเช่นกัน การั นต์ม องเจ้า หน้าที่ นัก ข่ าวที่ มาทําข่ า วการประมูล อย่างเครี ยดเคร่ ง ตระกูลอัครยานินท์จึงแสดงความใจกว้างโดยการเลี้ยงนํ้าให้กบั นักข่าวที่มาทําข่าว ฝ่ ายสิ ทธิรัตน์ยงั มีทีท่าสบาย ๆ จนผิดสังเกต ‚พี่กานต์ว่าผลจะเป็ นยังไง?‛ กันต์กวีถามหลังสังเกตการณ์เสร็ จสิ้ น การันต์ยกั ไหล่ เขาได้ข่าวจากนักข่าวที่ลงข่าวให้ว่าตระกูลอัครยานิ นท์มี ภาษี ดีก ว่าในการจัดการกับสัมปทานรั งนกน่ าจะชนะการประมูล ใคร ๆ ก็คิ ด เช่นนั้น เมื่อถึงเวลาสิ บเอ็ดโมงตรง หลังจากคณะกรรมการตรวจเอกสารเสร็ จก็ ออกมาประกาศผลการยื่นซองประมูล สองตระกูล รั บฟั งอย่างตื่ นเต้น นัก ข่ าว ท้อ งถิ่นเตรี ยมกล้องไว้ให้พร้อ มเพื่อ บันทึกภาพว่าบริ ษ ัทใดจะได้สัมปทานที่มี มูลค่ามหาศาลและเป็ นส่ วนหนึ่งของรายได้ทอ้ งถิ่นไปครอบครอง ‚ทางคณะกรรมลงมติเป็ นเอกว่ายกให้บริ ษทั STR อิมพอร์ ตเอ็กพอร์ ตเป็ น ผูด้ ูแลในการประมูลโดยยืน่ วงเงินเสนอยีส่ ิ บล้านสามแสนบาทถ้วน‛ เกิดเสี ยงฮือฮาทันทีเ พราะผิดไปจากที่คาํ นวณไว้ การันต์ผุดลุกขึ้ นเพราะ วงเงินที่ฝ่ายสิ ทธิรัตน์เสนอมากกว่าถึงสองเท่า ‚อะไรกัน‛ กันต์กวีพึมพํา มองพี่ชายอย่างงุนงง รพีร์จุดรอยยิม้ เป็ นเครื่ องหมายแห่ งชัยชนะ การันต์กาํ มือแน่น กันต์กวีมองหน้าน้องๆ ฝ่ ายนักข่าวต่างฮือฮาเช่นกันที่ การคาดเดาพลิกล็อก ‚มันโกงแน่ พี่‛ กิ ตติ ภพหั ว เสี ยเอ่ ยออกมาทันที ไม่ส นใจแล้ว ว่าจะมี นักข่าวเยอะแค่ไหน รพีร์หรี่ ตาเพราะคําพูดนัน่ กระทบหูเต็ม ๆ ดิสทัตส่ ายศีรษะ ในเกมมักมีคนแพ้ชนะทําไมไม่เข้าใจนะ ฐาปนันท์นิ่ง ก้มมองพื้ นเพราะรู้ ดี ว่าเรื่ อ งนี้ มี เ บื้อ งหน้าเบื้อ งหลัง เขาไม่อ ยากยุ่งมากจึ งให้ 30

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

น้องชายออกหน้าแทน ‚อย่าพูดพล่อย ๆ แบบนั้นนะคุณกิตติ‛ กิตติภพยันเหยาะ มองรพีร์อย่างเหยียด ๆ ราวกับจะบอกว่าเป็ นเด็กไม่ สิ้ นกลิ่นนํ้านมบังอาจผยอง ‚นิสัยของพวกแกมันหมาลอบกัดว่ะ‛ น้องคนที่สามเสี ยดสี รพีร์ดวงตาวาววาม กระชากคอเสื้ อกิตติภพหาเรื่ อง ‚หมาขี้แพ้ชวนตีนี่น่า!‛ ร่ างบอบบางกว่าหาเรื่ องกับคนตัวสูง กิตติภพจ้องมองใบหน้างดงามฉายแววโกรธเตรี ยมต่อยตีทว่าพี่คนรอง กระชากไว้ก่อน หากไม่ได้ผลนักเพราะเรี่ ยวแรงต่างกันหลายขุม น้องคนที่สาม ผลักพี่รองออกขู่อาฆาตโดยมีนกั ข่าวถ่ายรู ปกันจ้าละหวัน่ ‚แกอย่าคิดว่ามันจบแค่น้ ีนะ‛ การันต์เข้ามากระชากน้องชายออก ตําหนินอ้ งคนที่สามด้วยสายตา มอง คู่แข่งทางการค้าเขม็ง ไม่มีใครยอมอ่อนใคร รพีร์กดั ริ มฝี ปากล่าง สี่ พี่นอ้ งแห่ งอัครยานินท์มองคนที่ผกู ใจเจ็บ ‚อย่าเสี ยมารยาทสิ ภีร์ ‛ ดิ สทัตดึ งแขนออก พยายามระงับอารมณ์ค น เดือดจัด ฐาปนันท์ถอนใจ ‚ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทาํ ให้วุ่นวาย‛ การรันต์ผงกศีรษะอย่างเห็ นใจ ‚แพ้ก็ไม่เป็ นไรหรอก‛ พยายามปลอบ น้อง ๆ ทั้งที่ตวั เองยังคลางแคลงใจกับเรื่ องการประมูล ‚ผมคิดว่า เรื่ อ งนี้ ตอ้ งมีเลศนัย‛ กันต์กวีที่คิดเหมือนกัน มองแผ่นหลัง บอบบางผูไ้ ด้สัมปทานกอดอกตัวเอง ‚อะไรล่ะ?‛ กิตติภพถามเสี ยงเครี ยด ‚ฮั้วประมูล‛ กันต์กวีบอกเสี ยงเรี ยบนิ่ง การันต์เหลือบมองดวงตาวาววามที่ได้ยนิ ประโยคนัน่ ‚ลองงูมนั อาฆาตแล้วยากที่จะหยุดมันแน่ ในเมื่อมันได้สัมปทานไปแล้ว 31

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

มันต้อ งหาวิธี ทางที่จะตัดหางเราให้ห มด‛กันต์ก วีก ล่าว มองพี่ชายคนโตอย่าง กังวล การันต์กอดอกรู้ว่ามันเป็ นจริ งอย่างที่นอ้ งรองพูดและก็ไม่ผดิ เสี ยด้วย ‚ผมจะยืน่ เรื่ องอุทธรณ์ต่อศาล เราจะสู้กนั ในนั้น‛ กันต์กวีไม่ยอมแพ้ ฝ่ ายสิทธิรัตน์มองราวกับถูกตีเข้ากลางหลังโดยเฉพาะรพีร์ผเู้ ป็ นดัง่ งูพษิ ! ‚เกิ ด อะไรขึ้ นครั บ ?‛ เสี่ ย แมนเข้า มาถาม ซึ่ งเสี่ ย แมนเป็ นหนึ่ งใน กรรมการตัดสิ นมองหน้าเจ้าของซองประมูลทั้งสองตระกูล ‚เปล่ าครับ ไม่มีอ ะไร‛ รพีร์เ อ่ยปฏิ เสธเรี ยบ ๆ ทอดสายตามองเสี่ ยแมน อย่างเหี้ ยมเกรี ยม เสี่ ยแมนแสดงสี หน้าอึดอัดใจ กิริยาไม่พน้ สายตาของการันต์ไปได้ ‚เรามีเรื่ องต้องคุยกันยาวแน่ครับเสี่ ย‛ การันต์เอ่ยพอให้ได้ยินในหมู่พี่น้อง กับเสี่ ยแมน เสี่ ยแมนหน้าถอดสี การันต์ทอดสายตามองคู่แข่งที่มีชยั เหนื ออํานาจตน ไปอย่างง่ายดาย

PD

Fil

lP

-----------------------------------------------สิ้ นสายฝนที่ ต กลงมาในตอนเช้ า มื ด ร่ างแกร่ งยัง คงฝั น ร้ า ย นอน กระสับกระส่ ายทรมาน สะดุ ้งตื่นในตอนหกโมงเช้า เช่นเคยที่อ ดีตแม่นมจะนํา ผ้าขนหนูผนื ใหม่ ๆ มาผลัดเปลี่ยนให้ มองคุณชายคนโตทรุ ดนัง่ งัวเงีย ‚วันนี้ไม่นูด้ หรื อคะ?‛ ป้ านุ่นถามยิม้ ๆ การันต์ยมิ้ แห้ง ๆ ‚ไม่แล้วครับ‛ ชายหนุ่มปลดกระดุมชุดนอนเผยแผ่นอก กํายําเห็นได้ราง ๆ ผ่านรอยแยกของเสื้ อ ชายหนุ่มลุกจากเตียงบิดขี้เกียจ ‚วันนี้ทาํ ไมตื่นเช้าจังคะ แล้วเรื่ องการประมูลเป็ นอย่างไรบ้างคะเห็ นถาม คุณหนูแกรนด์แล้ว ทําหน้าเครี ยดทุกที?‛ ป้ านุ่นบ่น 32

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์ถอนใจ หยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ข้ ึนมาซับหน้าซับตา ‚อย่าถามเลย ครับป้ า เราแพ้ แพ้อย่างราบคาบ‛ ชายหนุ่ มตอบก่อนถอนใจยาว ๆ เข้าไปอาบนํ้า อาบท่าให้เรี ยบร้อย ‚น่ าเสี ยดายนะคะ แต่ คุ ณหนู อ ย่าเพิ่งกังวลใจไปเลยนะคะ เดี๋ ยวจะเสี ย สุ ขภาพจิตซะเปล่า ๆ‛ นางปลอบ การันต์ส่งยิม้ อ่อน ๆ แทนคําขอบคุณ ‚หลังอาบนํ้าเสร็ จแล้วลงไปดื่มกาแฟกับปาท่องโก๋ ร้อน ๆ นะคะ‛ การั นต์รั บคํา ออกมาจากห้อ งนํ้าด้ว ยหัว ยุ่ง เหยิงนิ ด ๆ ชายหนุ่ มลงไป ข้างล่างพบน้องรองน้องสามมีสีหน้าไม่สู้ดีนกั ‚มีอะไรกัน?‛ กิ ต ติ ภ พส่ ง หนังสื อ พิ ม พ์ท ้อ งถิ่ น ให้ ลงภาพฉากความวุ่ นวายเมื่ อ วาน ใบหน้าการันต์เครี ยดเคร่ ง ข่าวมีผลกระทบกับตัวธุรกิจอยูบ่ า้ งหากไม่เทียบเท่ากับ ข่าวเสี่ ยแมนตายยกครัว รุ่ งเช้าที่น่าสงบสุ ขกลับมีข่าวร้ายมาเยือนอัครยานิ นท์เมื่อ เสี่ ย แมน หั ว คะแนนของ ส.ส.เกรี ย งศัก ดิ์ โดนอาก้า ถล่ ม คารถกระบะพร้ อ ม ครอบครัว หนทางสุ ดท้ายที่จะสอบถามที่มาที่ไปเกี่ยวกับเรื่ องการประมูลหมดสิ้ น กิตติภพวางหนังสื อพิมพ์ลงบนโต๊ะอย่างแรง กระแทกหลังเข้ากับเบาะตัวนุ่ม ‚ผมว่าแล้วไม่มีผิด สิ ทธิ รัตน์มนั โกงเราจริ ง ๆ มันฆ่าเสี่ ยแมนเพราะเสี่ ย แมนรู้เรื่ องราคาดีมนั ถึงตามฆ่า อาจเป็ นหนึ่งในคณะกรรมการที่โกงเราด้วยก็ได้‛ ‚บางทีอาจจะตายด้วยสาเหตุอื่นก็ได้ ช่วงนี้ ช่วงหาเสี ยงด้วยสิ ‛ การันต์ว่า อย่างเป็ นกลาง ไม่อยากใส่ ร้ายใครเกินความจําเป็ น จิบกาแฟรสขมจัด มองข่าว หน้าหนึ่งของสํานักพิมพ์หัวเขียวพาดข่าวหราเต็มหน้า ‚พี่กานต์ มันไม่ใช่เรื่ องอื่ นแน่ ระวังเถอะมันจะจัดการเรา มันฮั้วกันเป็ น ทอดย่อมระแวดระวัง เราเป็ นเสี้ ยนหนามของมันเพราะผมส่ งเรื่ องให้ศาลพิจารณา ยืน่ การเปิ ดประมูลใหม่แล้ว‛ กันต์กวีคา้ นอย่างไม่เห็นด้วย ‚อย่าเพิ่งรี บร้อน‛ พี่ใหญ่เอ่ย สี หน้าสงบลังเล เกรงจะเกิดเรื่ องร้ายตามที่ น้องชายพูด 33

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

พรนภาวิ่ งหน้า ตาตื่ นเข้า มาพร้ อ มโทรศัพ ท์ ‚ตายแล้ว เจ้า ค้า ตายแล้ว ! คุณหนูกรถูกยิง ตํารวจเพิ่งโทรมาแจ้งเมื่อครู่ น้ ีเองค่ะ‛ การันต์ลุกพรวดจนแก้วกาแฟหกรดหนังสื อพิมพ์เป็ นทางยาว กันต์กวีกดั ริ มฝี ปากเมื่อการลอบสังหารขยายผลกว้างเร็ วกว่าที่คาดไว้และไม่คาดว่าฝ่ ายศัตรู จะกล้าลอบกัดน้องรักของพี่ใหญ่ ‚อะไรนะ?! ไอ้ตวั เล็กโดนยิง‛ การันต์โกรธเกรี้ ยวเมื่อมือลึกลับบังอาจแตะ ต้องน้อง ๆ ของเขา! ‚ยัง...แค่เ กือบจะ กําลังให้กลับ‛ กิตติภพบอกหลังรั บสายต่อจากพรนภา สายตาสี ดาํ เข้มของกิตติภพมองอดีตแม่นมที่เกาะตัวเองร้องสะอึกสะอื้นอย่างใจ เสี ย พี่ชายทั้งสองโล่งใจเมื่อได้ยนิ แบบนั้น ‚เรื่ องนี้มนั วุ่นแล้วล่ะพี่กานต์ เราจะช้าไม่ได้ เพราะไอ้พวกสิ ทธิ รัตน์มนั ไม่ หยุดแค่น้ ีแน่ ‛ การันต์ครุ่ นคิด ผงกศีรษะเห็ นด้วย แต่ในตอนนี้ ความปลอดภัยของพี่น้อง ต้องมาก่อน ‚ให้ใครที่ไว้ใจได้ไปรับได้ไหม?‛ ‚ผมให้ส ดายุไปรั บครั บ เขาไว้ใจได้แน่ เ พราะเป็ นบอดี้ การ์ ดส่ ว นตัว ผม เอง‛ กิตติภพเอ่ย การันต์ผงกศีรษะโล่งใจเพราะรู้จกั สดายุดี บอดี้การ์ ดมือหนึ่ ง อดีตตํารวจ หน่ ว ยปราบปราม ลาออกมาเปิ ดบริ ษ ัทรั ก ษาความปลอดภัย ชั้นหนึ่ ง เป็ นคน เข้มแข็ง เถื่อนและไว้หน้าใครไม่เป็ น ‚ผมเกรงว่ามันจะลามถึงพี่นอ้ งเราแบบนี้ เราหาทางโต้คืนบ้างเถอะ‛ กิตติ ภพเห็นด้วยกับความคิดของกันต์กวีจึงเอ่ยสนับสนุน ‚ไว้ก่อน ไปรับไอ้ตวั เล็กก่อน‛ พี่ น้ อ งทั้ง สองได้ แ ต่ ต ามใจพี่ ช ายผู้ใ จเย็ น ขั บ รถไปรั บน้ อ งเล็ ก ที่ มหาวิทยาลัย สดายุรออยูก่ บั เจ้าตัวเล็ก ใบหน้าบูดบึ้ง ทางตํารวจรอสอบปากคําอยู่ 34

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ก่อนแล้วพี่คนรองจึงเข้าไปรับน้องเล็ก ‚เดี๋ยวพี่ไปหาพวกสิ ทธิ รัตน์ก่ อนนะ‛ การันต์เอ่ ยเหมือ นคิ ดอะไรได้ ใน วิ น าที ที่ เ ห็ น น้อ งชายกุ ม ต้น แขนข้า งหนึ่ ง ไว้โ ดยมี ส ดายุค อยปลอบ พรนภา สวมกอดคุณหนูเล็กของบ้านแน่นด้วยความรัก ความห่ วงสุ ดขั้วหัวใจ ‚ไปทําไมครับ‛ ‚ไม่ตอ้ งห่ วงหรอก พี่จะไปพูดบางอย่างเท่านั้น ไม่นานจะกลับมา‛ การันต์ ตบบ่าน้องชายคนที่สาม กิตติภพไม่ร้ ังพี่ไว้เพราะรู้ดีว่าพี่ชายดูแลตัวเองได้จึงไปดูนอ้ งคนเล็กแทน ฝ่ ายการันต์ขบั รถไปยังคฤหาสน์ตระกูล สิ ทธิ รัตน์ เพื่อเอ่ ยถามเกี่ ยวกับ เรื่ องที่เกิดขึ้นกับพี่นอ้ งของเขากับคน ๆ นั้นตรง ๆ ...รพีร์... คุณหนูเล็กของตระกูล สิ ทธิรัตน์ สายตาคมกร้าวเหลือบมองยังกระจกส่ องหลังเมื่อเห็ นรถมอเตอร์ ไซค์ ตามมาอย่างผิดสังเกตขณะขับผ่านสวนยางพารา ชายหนุ่มจึงเร่ งความเร็ ว โชคร้าย มาเยือ นเมื่อ รถติ ดไฟแดง บนท้อ งถนนไร้ รถรา มอเตอร์ ไซค์ปริ ศนาชัก อาวุ ธ มรณะออกมา การันต์หน้าตาตื่น เสี ยงดังปั งหนึ่ งนัดหวังผลให้ตาย ร่ างแกร่ งผงะ เสี ยวแปลบตรงหน้าอก ก่อนฟุบไปหน้าคอนโซล รถเอียงไถลออกนอกเส้นทาง ไร้การควบคุมก่อนปะทะเข้ากับต้นไม้ใหญ่ดงั โครมสนั่น ร่ างแกร่ งปะทะเข้ากับ ถุงลมนิ รภัย เลือดอุ่นๆไหลปรี่ ในสติ อนั รางเลือ นเขาคิ ดถึงใบหน้าเย็นเยือกดุ จ นํ้าแข็ง ความคลัง่ แค้นก่อเกิดในใจอย่างเงียบเชียบหากรุ นแรงดุจคลื่นเชี่ยวกราก -----------------------------------------------‚พวกแกมันฆาตกรทั้งตระกูล! เป็ นได้แค่เต่าหดหัวในกระดอง ชอบเป็ น หมาลอบกัดคนอื่น สันดานโกงทั้งตระกูลระวังเถอะว่าจะเอาใบบัวมาปิ ดไม่มิด‛ กิตติภพเยาะเรี ยบ ๆ เมื่อเจอหน้าคู่อริ ที่เดินออกจากห้องสอบสวน รพีร์รอให้ปากคําอยู่เ หลื อบมองดิ ส ทัต นายตํารวจหนุ่ มนั่งใกล้ ๆ รพีร์ คอยอํานวยความสะดวกให้แก่ตระกูล สิ ทธิ รัตน์ นายตํารวจหนุ่ มเหมือ นสะกด 35

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

กลั้นความอดทนกับสองตระกูล เหลือบมองกันต์กวีที่นั่งนิ่ ง หน้าเครี ยด ไม่ห้าม น้องชายผูเ้ สี ยมารยาทสักคํา ‚ขอโทษนะครับคุณกันต์กวี ที่นี่เป็ นสถานที่ราชการ รบกวนสอนน้องชาย ให้รับรู้ขอ้ นี้ดว้ ยนะครับ‛ ดิสทัตเอ่ย กันต์กวีตวัดสายตามอง ไม่พอใจที่ถูกตําหนิ จากนายตํารวจผูม้ ีความสนิ ท สนมกับพวกสิ ทธิรัตน์ แม้จะรู้ว่าดิสทัตเป็ นนายตํารวจใสซื่อมือสะอาด กันต์กวีกอดอก มองตระกูลคู่อาฆาตอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกันเพราะคิด ว่าเป็ นฝ่ ายที่ทาํ ร้ ายคนสําคัญ ในครอบครั ว ในหัว ใจก็ยิ่งผูก ใจเจ็บมากกว่าเดิ ม ฐาปนันท์ออกจากห้องสอบสวน ท่าทีเหนื่อย ๆ รพีร์ตรงไปหาพี่ชาย ‚เรี ยบร้อยไหมครับ‛ ฐาปนันท์เหลือบมองกิตติภพซึ่งยืนล้วงกระเป๋ าอยู่ไม่ ห่ างจากกันต์กวีเท่าไรนัก เบือนสายตามองน้องชายก่อนผงกศีรษะ ‚เรี ยบร้อยแล้ว ไปเถอะ‛ ดิสทัตลุกขึ้นเงียบ ๆ ส่ งสองพี่น้องตระกูลสิ ทธิ รัตน์ โดยมีสายตาของฝ่ าย อัครยานินท์มองตามไม่คลาดสายตา จากเหตุการณ์ที่พี่น้องตระกูลถูกยิงในเวลา ไล่เรี่ ยกัน ตระกูลสิ ทธิรัตน์ถูกสอบสวนทันที มันทําให้คุณหนูเล็กรู้สึกหงุดหงิดที่ ถูกจี้ถูกไล่ตามดุจเป็ นจําเลย หลังเข้าให้ปากคําอารมณ์บดู สนิ ทยิ่งเพิ่มระดับเพราะ เจอกับไม้เบื่อไม้เมา ‚เกมธุรกิจ แพ้ก็ถือว่าแพ้สิ ทําไมต้องทําตัวขี้แพ้ชวนตีดว้ ย เฮอะ ใครจะไป ทิ้งหลักฐานไว้แบบนั้น สงสัยไอ้กิตติมนั คงไม่ได้ตายดีเข้าสักวัน!‛ รพีร์ทุบเบาะอย่างโมโหเพราะกิ ตติ ภพถากถางให้ห น้าชาด้วยคําพูดที่ว่า เป็ นพวกเต่ าในกระดอง ใช้แต่วิธีลอบกัด ริ มฝี ปากเม้มเป็ นเส้ นตรงเครี ยดเขม็ง จนฐาปนันท์เกรงว่าน้องชายจะเส้นเลือดในสมองแตกตายก่อนจึงเอ่ยปลอบ ‚ใจเย็นเถอะ เราโวยวายไปรังแต่จะทําให้เราเสี ยหายเปล่า ๆ‛ ดวงตาคมวาวจ้องมองข้างทาง สายตาหงุดหงิด คิดอยากจะเอาชนะ 36

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚ถ้ามันฟ้ องเรา ผมก็จะยื่นอุทธรณ์โต้กลับ ผมยอมไม่ได้หรอกครับที่พวก มันจะได้สัมปทานรังนกไป‛ รพีร์เอ่ย บดกรามแน่น อารมณ์โกรธเกรี้ ยวยังกรุ่ น ‚เราอาจจะพลาด เพราะทางกรรมการตัดสิ นเพ่งเล็งเราไว้อยู่ บางทีเราอาจ พลาดก็ได้ เรื่ องที่พ่อยัดสิ นบนใต้โต๊ะแดงขึ้นมาละทําไง? แล้วยังคดีเสี่ ยแมนอีก มันโยงใยกัน ฝ่ ายอัครยานินท์คงไม่อยูเ่ ฉยแน่ มันต้องขุดค้นเจอร่ องรอยแล้วใช้สิ่ง นี้ บ้ ีไล่ ให้เ ราตายเพื่อมันจะได้ค รองสัมปทานไปเพียงฝ่ ายเดียว‛ ฐาปนันท์ห้าม ปราม น้องชายใจเย็นขึ้นเมื่อพี่ชายเอ่ยคําพูดน่ากลัวออกมา ‚เราควรอยู่เฉย ๆ รอ ให้มนั ยืน่ การประมูลใหม่ก่อนค่อยคัดค้าน เราควรรอบคอบมากกว่านี้ ‛ รพีร์ไม่อาจยอมรับแต่ตอ้ งนิ่งเงียบ เขามองนอกหน้าต่าง คิดถึงใบหน้าของ เสื อ ใหญ่ แห่ งอัค รยานิ นท์ หงุดหงิ ดที่มนั ไม่ตายสัก ที ...ไม่อยากให้เ หนื อตนเอง ภาพของชายคนนั้นยังรบกวนไม่เลิกราทําอย่างไรก็ไม่อาจสลัดหลุด ในใจรุ่ มร้อน น่าประหลาด ฐาปนันท์โล่งใจที่นอ้ งชายยอมสงบอยูใ่ นโอวาท ‚เดี๋ยวผมขอลงไปหาอะไรดื่มก่อนนะครับ‛ พี่ชายมองนาฬิ กาเป็ นเวลาหกโมงกว่า ๆ ไม่อยากให้น้องชายไปไหนใน สภาวะเช่นนี้จึงห้ามปราม ‚อย่าเลย ไม่ดีม้งั ดึก ๆ ยิง่ อันตราย อยู่ในช่วงคดีดว้ ย ทางอัครยานิ นท์อาจ เล่นงานเราคืนก็ได้‛ รพีร์ยกั ไหล่อย่างไม่สนใจในคําเตือนเพราะอารมณ์อยากดื่มมีมากกว่า เขา อยากเดินเล่นริ มชายฝั่งทะเลด้วยจึงดื้อดึง ‚ผมดูแลตัวเองได้ครับ มิง่ จอดรถสิ ‛ ลุงมิ่งยังลังเลที่จะทําตามคําสั่ง ‚ภีร์ พี่เป็ นห่ วงนายนะ‛ ฐาปนันท์ขดั ด้วยท่าทีเป็ นห่ วงเป็ นใย น้องชายยิ้มจาง ๆ นึ กขอบคุณในความห่ วงใยของพี่ชาย ‚ผมรู้ ผมขอแค่ ดื่มสักแก้วเท่านั้น เดี๋ยวกลับเอง ไม่ตอ้ งห่ วงหรอกครับว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม‛ 37

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ฐาปนัน ท์รู้ ดี ว่ า ไม่อ าจห้ า มจึ ง ได้แ ต่ อ นุ ญ าต ‚ก็ ไ ด้ แต่ น ายห้ ามเมาแอ๋ กลับมาล่ะ‛ พี่ชายบอกคนขับรถหยุดส่ งน้องใกล้กบั ฟุตบาธ รพีร์กา้ วลงจากรถ ร่ างงามสง่ายืนตัวตรงริ มถนน มองพี่ชายนัง่ รถหรู จาก ไป ชายหนุ่ มมองถนนราวกับตั้งหลักเสี ยก่อนแม้ว่าจะคุน้ เคยดี แต่เมื่อเผชิญกับ เรื่ อ งที่เกิดในวันนี้ ทุก อย่างก็ดูเปลี่ยนแปลง รพีร์ปลดสู ทตัวนอก ดึงเน็ก ไทเก็บ ปลดกระดุมเชิ้ตสองสามเม็ดเดินทอดน่ องเรื่ อยเฉื่ อยไปตามถนน เกลียวคลื่นซัด ปะทะชายฝั่ง รพีร์ทรุ ดนัง่ ยังม้านัง่ สาธารณะ มองท้องฟ้ าค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็ นสี หมึกช้า ๆ ลมพัดปะทะใบหน้างามสง่า ในใจกลับรู้สึกเหงาจนน่ าแปลกใจ ดวง หน้าสวยส่ ายไปมา ก่อนลุกขึ้นมองนาฬิกาสองทุ่มแล้ว ราตรี ที่สงบเงียบมาเยือน เขาเดินไปเรื่ อย ๆ เลียบชายหาดจนกระทัง่ ถึงรี สอร์ตของอัครยานิ นท์ สายตาทอด มองวิลล่าสไตล์บาหลี หันออกสู่ ทะเล ประดับดวงไฟสี ส้ มพริ บพราวดุจดาวบน ผืนดิน วันนี้ แขกคงน้อยเพราะไม่เห็ นรถลูกค้าจอดสักคัน เขาจึงขึ้นรถสองแถว นั่งเงียบ ๆ ในมุมในสุ ด ผ่านย่านท่องเที่ยว เขามองป้ ายโรงพยาบาลที่การันต์พกั รักษาตัวอยูศ่ ตั รู เขาอยูท่ ี่นนั่ ชายหนุ่ มตัดสิ นใจลงจากรถเสี ย จ่ายเงินเสร็ จตรงไป ในโรงพยาบาล เหตุ ใดจึงต้องมา รพีร์สงสัย อยากหาคําตอบที่อยู่ในใจลึก ๆ ว่า อะไรทําให้ตอ้ งตัดสิ นเช่นนี้ เขาตรงไปยังห้องคนป่ วยพิเศษ สอบถามชื่อผูป้ ่ วยกับ ห้องพักของการันต์ หลังได้รับคําตอบ เขาเดินไปยังห้องในสุ ด เขาหลบเมื่อร่ าง อวบอ้วนของพรนภาเดินออกมาพร้อมกับน้อ งเล็กตระกูลอัครยานิ นท์และบอดี้ การ์ดหนุ่ม ‚เมื่อไรพี่จะฟื้ นนะ‛ กรวิกเอ่ยอย่างกังวล ‚อีกประเดี๋ยวแหละเจ้าค่ะ‛ แม่นมตอบ มองคุณหนูเล็กที่ทาํ หน้าเศร้า ๆ สดายุ บอดี้การ์ ดหนุ่ มกดประตูลิฟต์ให้ พอพ้นร่ างทั้งสาม รพีร์ออกจากที่ ซ่ อนตรงไปยังห้องพักฟื้ น อันดับแรกเขาแง้มประตูไว้นิด ๆ สํารวจเห็ นว่าการันต์ นอนหลับสนิ ทและไม่มีใครคอยเฝ้ าจึงเปิ ดประตูเข้าไป ร่ างโปร่ งหยุดอยู่กลาง ห้อง ร่ างแกร่ งเหมือนเสื อถูกเขี้ยวเล็บหลับสนิ ทโดยมีสายนํ้าเกลือระโยงระยาง 38

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ศีรษะพันด้ว ยผ้าพันแผลสี ขาว นอนนิ่ งไม่อาจขยับไหว เปลือกตาแกร่ งลืมช้า ๆ คล้ายรู้สึกตัวว่าใครอยูใ่ นห้อง ‚นํ้า...‛ เสี ยงแผ่ว ๆ เรี ยก รพีร์สะดุง้ หันรี หันขวาง พบแก้วนํ้ากับหลอดพลาสติกวางไว้บนโต๊ะข้าง เตียง จึงริ นนํ้าจากเหยือ กใสใส่ แก้ว ปั กหลอดให้ผปู้ ่ วยที่ยงั สลึมสะลื อ ริ มฝี ปาก หนาสัมผัสหลอดนํ้าค่อ ย ๆ ดูดช้า ๆ ดับกระหาย จากนั้นจึงนอนนิ่ ง ลมหายใจ สงบ รพีร์วางแก้วนํ้าลง มือสั่นอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขากําลังช่วย คนที่เขาคิดจะฆ่า มันเป็ นความรู้สึกที่แปลกประหลาด ในใจเต้นกระหนํ่าแรง แวว ตาสี ดาํ เข้มขึ้นเมื่อมองเสี้ ยวหน้าซีดเซียว รพีร์ทรุ ดนัง่ อยูช่ วั่ ครู่ ใหญ่ ๆ ก่อนลุกขึ้น ‚ใคร?‛ การันต์ลืมตาตื่น หลังจากได้กลิ่นหัวนํ้าหอมชั้นดี รพีร์ชะงัก ใบหน้าเครี ยดขรึ ม คนเจ็บเปิ ดเปลือกตากว้าง มองร่ างโปร่ งได้ ราง ๆ รพีร์หยุดนิ่ง การันต์อุทานออกมาทันทีเมื่อเห็นร่ างในชุดสี ขาวเต็มตา ‚คุณ...‛ ร่ างโปร่ งยกยิ้มดูเย็นยะเยือก ‚สวัสดี ไม่คิดว่าคุณจะรอดนะ‛ การทักทาย แฝงด้วยความเหี้ ยมเกรี ยม การันต์กาํ มือแน่นเพราะไม่อาจขยับได้อย่างใจนึ ก ค่อย ๆ เหยียดยิ้มตอบ โต้ ‚โชคยังเข้าข้างน่ ะครับ กระสุ นเลยยังไม่ทะลุหัวใจ‛ ร่ างแกร่ งตอบเสี ยงแผ่ว ทว่าหนักแน่น การันต์ปรายตามองยังโต๊ะวางดอกไม้และของเยีย่ ม รพีร์มองตาม บนโต๊ะตัวนั้นวางสร้อยคอสี เส้นสร้อยด้วยนาฬิกาล็อกเกต สลักลายดวงดาวบุบบูบ้ ้ ี สายตารพีร์เบนมองคนเจ็บทันที ‚ไม่ คิ ด ว่ า ตัว คุ ณ เองจะโชคดี อ ย่า งมหาศาล...ต่ อ ไปก็ ร ะวัง ไว้น ะครั บ โอกาสรอดน่ะไม่มีครั้งที่สอง ระวัง...‛ รพีร์เตือน การันต์ยมิ้ หยันคล้ายไม่กลัวคําขู่ 39

‚ผมเกิ ดมามีชีวิตเดียว ตายก็ตายครั้งเดี ยว ไม่ตอ้ งขู่ เพราะผมรู้ตวั ดี มีแต่ คุณเถอะ จงระวังเช่นกัน เสื อบาดเจ็บน่ะ มันกล้าทําอะไรมากกว่าที่คุณคิด !‛ รพีร์นิ่งเฉย ไม่ถือสาในคําขู่ ‚ผมจะรอวันที่คุณเอาคืนแล้วกันนะครับคุณ กานต์!‛ รพีร์กระซิบทิ้งท้าย ทิ้งให้การันต์เจ็บใจที่ถูกเย้ยถึงถิ่น รอยอาฆาตครั้งนี้ ลึก เสี ยจนอยากกระชากอินทรี ผยองลงมาให้แดดิ้นไม่อาจหวนคืนนภาได้อีก!

nd T

oo ls

------------------------------------------------

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

สองเดือนถัดมา การันต์พกั ฟื้ นให้หายดี เขากลับมาเริ่ มต้นใหม่ ขอยื่นเปิ ด ประมูลอี กครั้ง โดยให้น้อง ๆวางมือ เสี ย แล้ว ตนเองเป็ นตัว ตั้งตัวตี แน่ นอนว่า สิ ทธิรัตน์ดิ้นรนอยากพลิกคืนให้ได้จึงฟ้ องกลับ คดีน้ ีจึงยืดเยื้อ ‚คุณบอกว่าเราหมิ่นประมาทบริ ษทั SRTอิมพอร์ ตเอ็กพอร์ ตรึ ?‛ การั นต์ ถาม ทนายรี บส่ ายศีรษะปฏิเสธ ‚ขออภัยครับคุณกานต์ ผมแค่ถามดูก่อนที่ฝ่าย สิ ทธิรัตน์จะใช้ขอ้ อ้างนี้ในการทําลายชื่อเสี ยงคุณกับครอบครัว‛ การันต์ถอนใจ ทุกครั้งมันจะเจ็บแผลที่อกเมื่อนึ กถึงใบหน้าคมหวานแสน เยือกเย็น ‚เปล่าเลย...เราก็แค่บอกว่าไม่ยตุ ิธรรมเท่านั้น‛ ทนายเช็ ด เหงื่ อ อธิ บ ายต่ อ การต่ อ กรตระกูล ที่ มี อิ ท ธิ พ ลมื ด หนุ น หลัง ‚สําหรับตระกูลสิ ทธิรัตน์น่ะมีเส้นสายเยอะ ยากที่ตระกูลอัครยานิ นท์จะฟ้ องคืน กลับ และให้เปิ ดประมูลใหม่อีกรอบแต่ ผมจะพยายามรวบรวมหลักฐานให้มาก ที่สุดเพื่อให้ชนะในการประมูลครั้งใหม่‛ การันต์ได้ฟังรู้ว่าโอกาสมีแค่ห้าสิ บเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ‚หึ ...ผมพนันกับเกม นี้ไว้มาก อย่าทําให้ผมผิดหวังล่ะ‛ ทนายความวัยกลางคนได้ฟังก็เช็ดเหงื่ออีกครั้ง รับคําเบา ๆ ‚ค...ครับ‛ 40

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์ผงกศีรษะ เขาลุกขึ้นหลังพบปะทนายความประจําตระกูล ชายหนุ่ ม คิดกลับไปบ้านหากเขากลับวกไปยังคลับใกล้รีสอร์ ตที่เขาบริ ห ารอยู่ อยากพัก สมองบ้าง แต่กลับได้โอกาสไม่คาดฝัน เขาพบ ‘เหยื่อ’ ที่เขาจะใช้เล่นเกมแมวจับ หนู เชลยแสนหยิ่ง รอให้ เ ขาปราบกํา ลัง นั่ง ดื่ มเหล้า อย่า งมี ค วามสุ ข อย่า งไม่ ระมัดระวังตัวท่ามกลางวงล้อมสาวสวยและหนุ่มเจ้าสํารวย ใบหน้าสวยเริ่ มย้อมสี แดงกํ่า ริ มฝี ปากแดงระเรื่ อหัวเราะเผยให้เห็นแนวฟันขาวสะอาด เรื อนผมสี ดาํ ยาว ถึงกลางหลังนั้นถูกมือหญิงสาวปลดยางรัดผมออก มันแผ่สยายเต็มแผ่นหลัง ท่าที รพีร์เมามายเต็มที่ การันต์เลือกนัง่ ใกล้กบั เคาน์เตอร์ สั่งเบียร์ มาจิบคอยมองห่ าง ๆ สาวร่ างบางลุกขึ้นเต้นตามจังหวะเพลงด้วยความรื่ นเริ งสุ ดขีด อีกนางก็เต้นตาม ด้วยลีลายวนยัว่ เหล้าเบียร์เติมบนโต๊ะไม่อ้ นั ทิปที่เป็ นเงินแบงก์ห้าร้อยจับจ่ายแก่ เด็กเสิ ร์ฟอย่างทัว่ ถึง ริ มฝี ปากสี แดงสดของหญิ งสาวไซ้ซอกคอของรพีร์ นิ้ วเรี ยวยาวใช้ปลาย เล็บแกะกระดุมเมื่อไฟดับสลัว ร่ างโปร่ งปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่ เพื่อนฝูงเป้ าปาก เฟี้ ยวจับ คู่ดู สุ ข สั นต์ ไม่มี ใครกล้าปรามเพราะคนในกลุ่ ม คื อ บุ ตรชายของผูม้ ี อิทธิพลในพื้นที่ การันต์สุดทน ชายหนุ่มลุกขึ้นเป็ นจังหวะเดียวกันที่รพีร์เดินเอียง ซ้ายเอียงขวาตรงมายังเคาน์เตอร์ การันต์ไม่จาํ เป็ นต้องหลบเพราะอีกฝ่ ายเมามาย ขนาดนี้ก็จดจําตนไม่ได้อยูแ่ ล้ว พอทรุ ดนัง่ ปากสั่งออนเดอะร็ อคมาหนึ่งแก้ว ‚ไม่ดีก ระมังครั บ ‛ บาร์ เ ทนเดอร์ พยายามห้ ามปราม หากรพีร์ข่ มขู่ด้ว ย สายตา การั น ต์มองบาร์ เ ทนเดอร์ จ าํ ใจนํา มาให้ นิ้ ว เรี ย วหยิบแก้ว เหล้า มาดื่ ม บางส่ วนย้อมไหลอาบผิวขาว ‚เอามาอีก‛ คนเมาสั่งอ้อแอ้ ไม่ชา้ ออนเดอะร็ อคอีกแก้วถูกนํามาเสิ ร์ฟถึงที่ เพื่อนชายในกลุ่มลุกขึ้นมา หาทรุ ดนัง่ ข้างๆ การันต์จบั จ้องใบหน้าตี๋ของเพื่อนเจ้าสําราญแตะบ่าบอบบาง รั้ง ให้เข้าหาตัว โอบกอดอย่างโจ่งแจ้งโดยคนเมาไม่รู้สึกตัวสักนิ ด ร่ างแกร่ งถึงกับ 41

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ทนดูไม่ไหว หากไม่เ สนอตัวเข้าไปช่ ว ย ปล่อ ยให้มือ ใหญ่ ลูบไล้แผ่นหลังผ่าน เนื้อผ้า รพีร์พยายามตั้งสติ ในหัวกลับหนักอึ้ง เขาพยายามไม่คิดมาก ปลดปล่อย อารมณ์ที่คงั่ ค้างในใจโดยไม่รู้ว่ามีสายตาใครบางคนจับจ้อ งอยู่ รพีร์ทาํ เป็ นไม่ สนใจ สั่ง ออนเดอะร็ อ คมาอี ก แก้ว ทั้ง ที่สั ญ ญากับตัว เองว่ าแก้ว นี้ จ ะเป็ นแก้ว สุ ดท้าย มือของใครบางคนยุม่ ย่ามอยูไ่ ม่สุขดูน่ารําคาญ ปัดออกก็ยงั ยุม่ ย่ามไม่หยุด ร่ างโปร่ งขมวดคิ้วรําคาญใจ พลันได้ยนิ เสี ยงใครบางคนดังเหนือหัว ‚นี่...เดี๋ยวก็เมาหรอก‛ เขาวางแก้ว ออนเดอะร็ อ คลง ช้อ นสายตามองคนขัดขวางความสุ ข ด้ว ย สายตาปรื อปรอยเพราะความเมา เห็นร่ างสูงใหญ่ ใบหน้าคร้ามคมกําลังจับมือของ ชายหน้าตี๋เอาไว้แน่นพร้อมส่ งสายตาอํามหิ ตให้จนชายคนนั้นกลัวลนลาน ‚มาวรึ ? ยังไม่ถึ งสามแก้ว เลยด้ว ยซํ้าจะมาวได้ยงั ไง?‛ ปลายลิ้ นพันกัน อ้อแอ้เอ่ยออกมาแต่ละคํายากเย็น การันต์ไล่ชายคนนั้นไป แรก ๆ มันอึดอัดสุ ดท้ายร่ างแกร่ งก็บีบให้หลีกจน ได้ มือ ขาวนวลหยิบแก้ว เหล้าไม่สนใจใครนอกจากดื่มให้สมใจ มือแกร่ งเลื่อ น แก้วออกห่ าง สายตาสี ดาํ พร่ าพรายมองหลังมือ กร้ านแดดเห็ นเส้ นเลือ ดชัดเจน เป็ นมือที่แข็งแกร่ งและสามารถป้ องกันภัยได้เป็ นอย่างดี ขณะไล่สายตาจับจ้องคน ห้ามปราม ในหัวกลับรู้สึกมึน ควบคุมสติไม่อยู่ มือสั่นเอื้อมหยิบแก้วเหล้าหากมือ แกร่ งคว้าหมับยกขึ้นเหนือศีรษะของคนดิ้นรน ‚พูดแล้วยังไม่ฟังอีก‛ นํ้าเสี ยงเข้มงวดยิง่ กว่าเดิม รพีร์คลี่ ยมิ้ ผมยาวสลายปกปิ ดใบหน้า ริ มฝี ปากบิดเยาะหาเรื่ อง ‚แกเป็ น ใครวะ แกรู้ จกั รึ เ ปล่ ากูลูกใคร? บังอาจมาสั่ง เดี๋ ยวมึงได้เ ป็ นไข้โป้ ง‛ แม้เ สี ยง อ้อแอ้ก็คิดอยากจะข่มขู่ กิริยาหยาบคายขึ้นโดยไม่ต้ งั ใจ ใบหน้าแกร่ งฉายความเหนื่ อยหน่ าย เลิก คิ้ว เข้มขึ้ นตอบระอาใจ ‚ขนาด ตัวเองยังไม่รู้เลยว่าเป็ นใครแล้วจะถามคนอื่นรึ เจ้าขี้เมา พูดแบบนี้กบั คนอื่นบ่อย ๆ 42

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

เดี๋ยวก็ได้มีเรื่ องจริ ง ๆ หรอก‛ มือแกร่ งกุมข้อมือบอบบางไว้แน่ นบีบเบา ๆ เสมือนบรรเทาความกราด เกรี้ ยวเคืองขุ่น การันต์คิดว่าหาเรื่ องใส่ ตวั แท้ ๆ คนเมาหัวเราะหึ ลุกขึ้นเซเล็กน้อย เพื่อหาเรื่ องมารขัดความสุ ข หูได้ยนิ เสี ยงทุม้ สั่งจ่ายเงินค่าเหล้า ‚จดใส่ บญั ชีคุณกานต์เลยใช่ไหมครับ‛ รพีร์เลิกคิ้วเข้มขึ้น หวังว่าหูคงไม่ฝาดเฝื่ อนไปใช่ไหมทีไ่ ด้ยนิ ชื่อใครบางคน ‚ใช่‛ นํ้าเสี ยงหนัก แน่ นตอบกลับก่ อ นประคองร่ างเมามายกลับด้ว ยกัน รพีร์ พยายามตั้งสติ หากในศีรษะกลับปวดจี๊ ด รู้สึ กอยากอาเจี ยนขึ้นมา การันต์ที่มา เที่ยวในคลับนี้พอดีหลังจากประชุมกับทนายคิดยืน่ เรื่ องประมูลใหม่ เขาพาตัวเอง มาคลายเครี ยด ไม่คิดเลยว่าสวรรค์จะบันดาลให้พบกันอีกครั้ง เห็ นร่ างโปร่ งจิบ เหล้าด้วยท่าทีเปี่ ยมด้วยร่ านราคะ ใบหน้าซ่ อนใต้แสงไฟสลัวรางดึงดูดให้เข้าหา ทั้งที่ควรห้ามใจ เขาหยุดข้าง ๆ กาย อีกฝ่ ายกลับไม่รู้สึกถึงอันตราย เมามายไร้สติ จนควบคุมตัวเองไม่ได้ วินาทีแรกคือโกรธเคืองและคิดเอาคืน ต่อมาคือความรู้สึก ห่ วงใยลึก ๆ อย่างไม่มีสาเหตุ เขาคิดว่าซ้อนภาพกรวิก คงเพราะดวงหน้าหวานคม เหมือนกัน นิสัยเอาแต่ใจคล้าย ๆ กัน ถึงรู้สึกเช่นนี้ สายตาคมเข้มจับจ้องใบหน้า ขาวสะอาด เส้นผมบางส่ วนติดแก้มเปี ยกชื้นด้วยเหงื่อ ‚คออ่ อ นแท้ ๆ ก็ยงั ดื่ ม ไม่รู้จัก ประมาณตัว บ้างเลย‛ การั นต์พึมพําจาก สภาพที่เห็นอยู่ เปิ ดประตูรถพาคนเมามายทรุ ดนัง่ ก่อนที่ตนเองจะกลับมาประจําที่ ชายหนุ่มติดเครื่ องยนต์ ตอนแรกตั้งใจพาคนเมาไปส่ งที่บา้ นหากขับไปสักระยะก็ เปลี่ยนใจ ‚คงไม่ดีแน่ ‛ ชายหนุ่มคิดก่อนเลี้ยวรถไปยังอําเภอกันตังที่ที่เขาทํากิจการยางพาราอยู่ที่ นั่น พาตรงไปยังบ้านแถบท่าเรื อขนส่ งติดชายทะเล การั นต์ใช้เวลาไม่นานนัก ก็ มาถึ ง บ้า นสองชั้น ซึ่ งนาน ๆ ที เ ขาจะมาอาศัย อยู่ หลัง จากจอดรถหน้า บ้า น 43

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

เรี ยบร้อย ชายหนุ่มพาร่ างหลับสนิทออกมาจากรถ ประคับประคองอย่างอ่อนโยน พาเข้าบ้าน ชายหนุ่มคลําหาสวิตช์ไฟ เปิ ดไฟสว่างจ้า อุม้ ร่ างคนเมาจนหลับสนิ ท ไว้บนเตียงหลังเล็ก ‚อือ...อือ...จอม ฉันปวดหัว อยากอ้วก‛ รพีร์คราง หลุดปากเรี ยกชื่อสาวใช้ ตามความเคยชิน การันต์วางกุญแจลง หันมาสนใจกับร่ างอ่อนล้า ‚หึ ...นี่ แหละนะผลของ การดื่มไม่ดูตนเองว่าไหวไหม‛ ถึงจะบ่นแต่ชายหนุ่ มก็ถื ออ่างและผ้าขนหนูผืน ใหม่ที่พบั ไว้ในตูค้ บั บอร์ ดเหนื อศีรษะภายในห้องนํ้าออกมาใส่ น้ าํ อุ่นถือออกไป เช็ดเนื้อตัวให้ ‚อือ หนาว พอแล้วจอม‛ รพีร์ดิ้นหนี หากในพื้นที่อนั จํากัดของเตียงหลัง เล็กทําให้เขยิบหนีได้ยาก ชายหนุ่มเช็ดตามตัวให้อย่างนุ่มนวล ไล่จากใบหน้า ลําคอจนลงมาสู่ แผ่น อก ผ้าอุ่น ๆ สร้างความสดชื่นให้คนเมา คนดิ้นนอนนิ่ งเมื่อรู้สึกสบายตัว เจ้าตัว พยายามลืมตาขึ้นมองคนปฏิบตั ิดว้ ยความอ่อนโยน หากเปลือกตาหนักอึ้งคอยถ่วง ให้ ห ลับใหล เสน่ ห์ จ ากเรื อ นกายงดงาม ใครต่ อ ใครคงลุ่ ม หลงยามได้สั ม ผัส การันต์กลับไม่คิดเช่นนั้น แววตาฉายความเย็นชา ทิ้งให้คนป่ วยนอนเงียบ ๆ ปล่อยไปก่อน...รอเถอะ...รอก่อน เกมลงทัณฑ์ที่มอบให้แกจะเริ่ มต้นขึ้ น ในไม่ชา้ แน่ เสี ยงนกร้อ งขานอยู่ภายนอก ลมเย็น ๆ โชยพัดผ่าน ม่านหน้าต่างสี ขาว ปลิวไสว รพีร์ตื่นขึ้นมาเพราะแสงสว่างจ้า เขากระพริ บเปลือกตาถี่ ๆ สงสัยว่าตน อยูท่ ี่ไหนกัน ลุกขึ้นด้วยอาการวิงเวียน เหลียวไปรอบ ๆ ตกใจเมื่อมาอยูใ่ นสถานที่ ที่ไม่คุน้ เคย ...บ้านใคร?...

44

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ใบหน้าเงยมองร่ างแกร่ งเดิ นโขยกเขยกถื อแก้วกาแฟตั้งให้บนโต๊ะอย่าง นุ่ มนวลไร้ อากัปกิริยาการข่มขู่ ดวงตาสี ดาํ กระพริ บถี่ ๆ ราวกับคิดว่าเรื่ อ งนี่ คื อ ความฝัน ร่ างสูงเปลือยท่อนบน กางเกงยีนส์เอวตํ่าปลดกระดุมออกเพียงแต่รูดซิ บ ไว้เฉย ๆ จนเห็นขอบกางเกงในสี เทาและไรขนยังท้องน้อย ใบหน้ากร้านเยาะเมื่อ เห็นสายตาสื่ อถึงความไม่เชื่อ สับสน ‚แก...‛ รพีร์คาํ ราม ผุดลุกขึ้นแต่ก็เซถลาเพราะไม่อยากเชื่อว่าตนเองอยู่ใน มือของศัตรู การั นต์รับไว้ทนั ก่อ นจะล้ม ‚ทางที่ดีอย่าเพิ่งขยับดีกว่านะ‛ ร่ างสู งเตือ น กระซิบเตือนเรี ยบ ๆ ข้างหู ลมหายใจอุ่นเป่ ารดจนร่ างโปร่ งรู้สึกขายหน้า รพีร์ขยับออกให้พน้ จากร่ างสูง ท่าทีเหมือนแมวขู่ ‚แกทําอะไรฉัน!‛ เสี ยง สั่น รพีร์คิดว่าฝ่ ายตรงข้ามทําอะไรเกินเลยกับตัวเอง ดวงหน้าแกร่ งฉายสี หน้าเบื่อหน่ ายเมื่ออีกฝ่ ายมองสภาพไม่เรี ยบร้อยของ ตนเองแล้วคิดเองเออเองไปฝ่ ายเดียว ‚แล้ว คิ ดว่าผมทําอะไรล่ ะ ?‛ การั นต์ถ ามเป็ นปริ ศนาไล่ มองร่ างเปลื อ ย งดงามที่มีเพียงกางเกงในเป็ นอาภรณ์เพียงชิ้นเดียวด้วยสายตาจาบจ้วง รพีร์บอกไม่ถูก มองรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าคมกร้านอย่างเจ็บใจ ‚แก...‛ มือกําแน่น รู้สึกอึดอัดใจเมื่ออยูต่ ามลําพัง บางอย่างสั่งให้ร่างแกร่ งโน้มกระซิบริ มหู ‚จะเป็ นยังไงนะเมื่อลูกชายสุ ดที่ รักของตระกูลหายไปและถูกทรมานอยูใ่ นเงื้อมมือของศัตรู ไอ้อธิ ปจะคลัง่ ขนาด ไหนกันนะ?‛ เสมือนบีบให้จนมุม รพีร์สะท้านเยือก เงยหน้าขึ้นมองอย่างอาฆาต ในเกม ธุ รกิจย่อมทําทุกอย่างเพื่อให้ตนเองชนะไม่คิดว่าชายหนุ่ มจะกล้านําตัวเขามาเป็ น ตัวประกัน ‚แกมันทุเรศ!‛ 45

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚อา...ทุเรศรึ ? ยิง่ กว่าการที่แกทํากับคนอื่นซะอีก แค่น้ ี มนั น้อยไปด้วยซํ้า!‛ การันต์เอ่ยทั้งที่ไม่อยากพูดคํา ๆ นั้นออกมา รพีร์เม้มปากแน่ น ‚แกไม่มีว นั ที่จะควบคุมคนอย่างฉันได้แน่ อย่าคิ ดว่า ตุ๊กตาตัวนี้จะยอมให้ชกั เชิดแต่โดยดีล่ะ‛ มือกร้านกระชากร่ างเล็กเข้าหา ดันใบหน้าพยศขึ้น ‚ผมไม่คิดแน่ ‛ การันต์มองลึกเข้าไปในดวงตาแสนพยศก่อนมือแกร่ งจะผลักร่ างรพีร์ให้ พ้นทาง ร่ างโปร่ งเซล้มบนพื้นอย่างหมดท่า การันต์เดินออกไป พร้อ มล็อกห้อ ง จากภายนอก รพีร์ดนั ตัว เองลุกขึ้ น เสยผมยาวปรกหน้าปรกตาออก เดินงุ่ นง่าน ภายในห้อง เขาเจอกับตูเ้ สื้ อผ้า เปิ ดออกมามันว่างเปล่า แล้วเสื้ อผ้าที่เขาใส่ มาละ คิดแล้ว ก็เ จ็บใจ ร่ างอ่ อ นล้าทรุ ดนั่งข้างเตี ยง กุมขมับ ซบหน้าลงกับมือ ด่ าทอ ตัวเองในใจที่พลาดพลั้งไปเพราะเมามาย แล้วเขามีอะไรกับฝ่ ายนั้นหรื อเปล่า คิด แล้วเจ็บใจจนแทบทนไม่ได้ ถ้าได้ตวั เขาไป เขายอมตายเสี ยดีกว่า รพีร์ลุกขึ้นมองหาร่ องรอยของการร่ วมรัก มันน่าจะมีสักรอยบ้างแหละน่ า เขามองอย่างกังวล สํารวจตามผิวขาวสมกับลูกผูด้ ีของตนเองอย่างกังวล หากไม่ พบรอยอะไรที่ทาํ ให้กงั วลใจแม้แต่นอ้ ย วินาทีต่อมาคือโกรธ เขาโมโหที่การันต์ หลอกตัวเอง พอมาคิดดูดี ๆ เขาเองต่างหากที่ตีโพยตีพายไปก่อน ริ้ วแดงปรากฏ บนแก้ม เขาไม่ยอมตกเป็ นเบี้ยล่ างอี ก ต่ อ ไป ร่ างโปร่ งดึ งผ้าห่ มมาคลุ มทั้งตัว พยายามหาหนทางออกจากห้อ งที่เ ป็ นเหมือ นกรงขัง พอเข้าใกล้เปิ ดม่านออก แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่ อง เบื้องล่างกลับกลายเป็ นทะเล รพีร์เปิ ดหน้าต่าง เสี ยง ลมเคล้าเสี ยงทะเลฟังเสนาะหู ใบหน้าขาวซี ด ... รู้ว่าเบื้องล่างคือทะเลลึก อาราม โมโหรพีร์จึงกระแทกหน้าต่างเสี ยงดังจนกระจกแทบแตก เขากําชายผ้าม่านสี ครี ม แน่น ประตูห้องเปิ ดออกอีกครา คราวนี้การันต์ถือถุงอะไรบางอย่างมาด้วย วางไว้ ข้างประตูที่ล งกลอนแน่ นหนา รพีร์คุก เข่าใกล้ห น้าต่ างกุมชายผ้าห่ มจนนิ้ ว ซี ด เรื อนผมยาวทิ้ ง ตัว ไปกลางหลัง ให้ ค วามรู้ สึ ก เหมื อ นอิ ส ตรี ไร้ เ ขี้ ย วเล็ บ ไร้ พละกําลัง การันต์ไม่ยอมหลงในมายานั้นเด็ดขาด เรื่ องในอดีตเคลือบคลุมจิตใจ 46

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ให้ดาํ มืด ‚ว่าไง ถึงกับต้องซุกอยูม่ ุมห้องเลยรึ ?‛ รพีร์ลุกขึ้นประจันหน้ากันตรง ๆ ‚คิดว่าคนของสิ ทธิ รัตน์เป็ นเต่าหัวหดรึ ไง แกคิดผิดแล้วละ‛ ชายหนุ่มผลักร่ างบอบบางปะทะเข้ากับผนังบ้าน รพีร์ทรุ ดทันที หลังแทบ ร้าว เจ็บใจที่ไม่อาจสู้ได้ เขาพยายามลุกขึ้นแต่แข้งขากลับอ่อนล้า การันต์กา้ วเข้า มาหาดุ จ เสื อ ล่ า เหยื่อ ดวงตาคมกร้ า วฉายถึ ง ความแค้น แผลเจ็ บ ลึ ก กระตุ ้น ความรู้สึกป่ าเถื่อน รพีร์เม้มปากแน่ น เงาราชสี ห์แผ่คลุมอิ นทรี ปีกหัก ต่ างไม่มีใครยอมใคร ร่ างแกร่ งกระชากเรื อนผมนุ่มสลวยขึ้น บังคับให้สายตาคมวาวประสานกับดวงตา คมกริ บ ‚ผมยังจํารสชาติ ของลูกปื นยิงรถผมพรุ นได้ไม่ลื มเลยล่ ะ ...เล่ นเอาขยับ ไม่ได้แทบเป็ นอัมพาต...คุณอยากรู้รสชาตินั่นไหม?‛ มือแกร่ งลุกขึ้นเปิ ดตูเ้ หล็ก หยิบอาวุธปื นสี ดาํ มะเมื่อมออกมาชูให้ดูเป็ นการข่มขู่อยูใ่ นที ‚หึ ...แกไม่มีทางทําได้แน่ ‛ รพีร์กล่าวทั้ง ๆ ที่เจ็บตัวมากถึงขนาดไหนก็มิ ปริ ปากบ่น ‚บางทีผมอาจกล้าก็ได้ แถวนี้ คืออาณาเขตผม ไม่มีใครซะด้วยสิ คุณชอบ ไหมละได้กลับเข้าสู่ออ้ มกอดทะเล?‛ มือแกร่ งนาบปื นเข้ากับขมับ มองเหงื่อเม็ด โป้ งผุดตรงปลายจมูกโด่ง รพีร์อ้ ึง มองท่าทีเอาจริ งอย่างนึกเกรง ‚ยิงสิ ถา้ แกกล้าพอ!‛ เอ่ยกระตุน้ ด้วย อาการปากดี การันต์ส่ายศีรษะ ค่อย ๆ ลดปื นลงดันคางเรี ยวขึ้นจ้องลึกในดวงตาขัดขืน ริ มฝี ปากเรี ยวโค้งเยาะหยัน แสร้งไม่กลัวทั้ง ๆ ที่ในใจเครี ยดขมึง ‚ยังไม่ถึงเวลา...รู้ ไหมว่าวิธีทรมานคนน่ ะ ...แบบไหนทําให้ค นกลัวมาก ที่สุด?‛ 47

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์ถาม นิ้ วแกร่ งกระชากเรื อนผมยาวสลวยของเชลยขึ้นจนใบหน้า ขาวซีดแหงนหงาย ริ มฝี ปากแดงกํ่าเม้มสนิท ดวงตาสุ กใสวาววาม รพีร์ถ่มนํ้าลาย ใส่ ทาํ ให้การันต์ไม่พอใจทันที ความเหี้ ยมเกรี ยมแสดงออกมาทันที ‚แกจะหนีไม่ได้ แกต้องตายที่นี่รพีร์!‛ นัน่ คือประกาศิต ร่ างแกร่ งกระชากร่ างคนขัดขืน มีหรื อที่รพีร์จะยอมง่าย ๆ มือขาวนวลคว้า ปื นที่ ว างล่ อ สายตา การั น ต์ค ว้า ไว้ไ ม่ ท ัน อาวุ ธ ปื นที่ ช ายหนุ่ ม ใช้ข่ ม ขู่ก ลับ ชู ตรงหน้าเขาแทน รพีร์จบั ปื นขึ้น จ่อตรงหน้าอกแกร่ ง การันต์ชะงัก ‚ใครกันแน่ที่ตอ้ งตาย‛ ชายหนุ่มมองมือสั่นเทายกปื นข่มขู่ ยิ้มแสยะ ‚มือสั่นแบบนี้ คงยากที่จะยิง แล้วมั้ง ตั้งสติมนั่ คงกว่านี้สิ‛ การันต์ว่ารพีร์พยายามควบคุมมือสั่นเทาของตัวเอง เหนี่ ยวไกเตรี ยมยิง พอเหนี่ ยวไก เสี ยงแชะดังขึ้ น การันต์ยิ้มออกมา ดวงตาคม กร้าวฉายถึงความอํามหิ ต รพีร์โกรธที่ถูกหลอก มือ แกร่ งดันร่ างติดผนังกระซิ บ เย้ย ‚แกไม่มีวนั ที่จะหลุดไปจากกรงขังนี้ได้‛ รพีร์เบือนหน้าหนี มือแกร่ งดันกลับมาเผชิญเหมือนเดิม ‚ต่อให้แกทําสักเท่าไร แกก็ไม่มีวนั ชนะการประมูลแน่ การั นต์ ทางสิ ทธิ รัตน์ตอ้ งได้ไปอีกครั้ง!‛ ร่ างโปรงเอ่ยพร้อมเชิดหน้าหยิง่ ผยอง การันต์ขบขัน ‚คอยดูแล้วกัน! แต่ตอนนี้ กูแค้นมึงจนอยากหักแขนหักขา ทิ้งเป็ นสิ่ งแรกเลยว่ะ‛ การันต์ว่า ใบหน้าเต็มไปด้วยไรเคราเขียวแสยะยิม้ รพีร์กาํ มือแน่น มองความดิบเถื่อนฉายผ่านแววตาออกมา มือแกร่ งบีบข้อ แขน ในใจดุจมีไฟแผดเผา ------------------------------------------------

48

บทที่ 2

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

การันต์ไม่ได้ทาํ อย่างที่พดู ขู่ รพีร์กลัวไปเอง ฝ่ ายข่มขู่มองท่าทีหวัน่ ๆ ร่ าง แกร่ งจึงทําขึงขัง โยนเสื้ อ ผ้าในถุงข้างประตูให้จ นกระทัง่ รพีร์เปลี่ยนเรี ยบร้ อ ย การันต์หันไปหยิบกุญแจข้อมือที่วางในถุงมาคล้องมือคนขัดขืนไว้ ‚ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยูน่ ิ่ง ๆละเด็กดี‛ การันต์เอ่ย รพีร์ดิ้นรนขัดขืน เสี ยงกุญแจมือคล้องไว้กบั เสาระเบียงดังแกร็ ง สายตา วาวโรจน์พยายามหาทางหลุดพ้นจากการเป็ นเชลย แต่ก็ทาํ ได้ไม่ง่ายนักเมื่อข้อมือ ถูกพันธนาการไว้แบบนี้จากนั้นก็เป็ นข้อขา คุมขังดุจเป็ นเชลย การันต์จุดบุหรี่ สูบ หลังพันธนาการเสร็ จ รพีร์มองตาม ยังไม่สาแก่ใจการันต์ ร่ างถูกพันธนาไม่อาจ ขยับหรื อนัง่ ได้แม้แต่น้อย มันเป็ นเกมทรมานสําหรับรพีร์อยู่ไม่น้อยที่ตอ้ งยืนอยู่ ทั้งคืนโดยไม่อาจทําอะไรได้ อยากหลับก็หลับไม่ลง อยากนั่งกุญแจข้อมือก็ร้ ังไว้ จนตึง หนาวลมก็หนาว ไม่มีอะไรดีสัก อย่าง! รพีร์ สิ ทธิ รัตน์รู้สึกโกรธกับสิ่ งที่ ชายหนุ่มทํากับตนเอง ปล่อยให้ยนื กอดเสาตากลมอยู่ท้ งั คืน เขาชะแง้มองภายใน ห้องมืดสนิทไร้สรรพเสี ยงต่าง ๆ การันต์ไม่อยู?่ ร่ า งโปร่ ง สงสั ย แต่ แ ล้ว ความสงสั ยพลัน คลี่ ค ลายเมื่ อ แสงไฟสว่ า งจ้า การันต์ถือ ถุงพลาสติกถุ งใหญ่ติดมือมาด้วยหนึ่ งถุง ร่ างแกร่ งวางมันลงบนโต๊ะ แก้วตรงกลางห้องก่อนเอนหลังพิงโซฟาเอกเขนกอย่างสบายใจ เงยมองรพีร์ที่ถูก จับ มัน ไม่ อ าจขยับไปไหนได้นอกจากส่ งสายตาประท้ว งจึ ง ลุ ก ขึ้ น เปิ ดประตู ระเบียงรับลมยามเช้าที่พดั เบา ๆ ‚เป็ นยังไงบ้าง?‛ การันต์ถาม ส่ งสายตายัว่ เย้า ใบหน้าขาวเม้มแน่ นตอบประชดกลับเช่ นกัน ‚ดี สุดยอด!‛ ร่ างแกร่ งพิง 49

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ประตูมองดวงหน้าเรี ยบเย็นบึ้งบูด เรื อนผมยาวสลวยดูยงุ่ เหยิงเล็กน้อย ‚อยากให้ผมไขกุญแจให้ไหม?‛ การันต์ชูพวงกุญแจให้ดู รพีร์มอง มันล่อตาล่อใจไม่น้อยหากทิฐิเป็ นตัวบังคับ ใบหน้าหยิ่งปฏิเสธ ด้วยกิริยา การันต์จึงเก็บพวงกุญแจใส่ กระเป๋ ายีนส์ไม่ยหี่ ระเช่นกัน ‚แล้วแต่นะ‛ พูดจบร่ างแกร่ งเดินมายังโต๊ะกาแฟ ทรุ ดนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ รื้ อของในถุงเทกับข้าวใส่ จาน รพีร์มองผ่านกระจก ในท้องส่ งเสี ยงประท้วง เขา มองอาหารหน้าตารับประทานพร้อมกลืนนํ้าลายหลายอึก การันต์ตกั ยําวุน้ เส้นคํา โตส่ งเข้าปาก ตามด้วยกุง้ เผาตัวโต ท่าทางรับประทานอย่างเอร็ ดอร่ อย รพีร์มองด้วยความหิ วโหยเพราะตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ยงั ไม่มีขา้ วตกถึง ท้องสักเม็ด นอกจากเหล้ากับกับแกล้มเบา ๆ ยิง่ มองการันต์ส่งอาหารเข้ามาความ หิ วกระหายยิง่ เพิ่มพูน คุณหนูตระกูลสิ ทธิ รัตน์ไม่เคยผจญกับความหิ วมาก่อนจึง ได้แต่กลืนนํ้าลาย เก็บอาการหิ วโหยไว้ในส่ วนลึก การันต์แกะกุง้ เผาตัวโตวางลงในจานเปล ย้ายเปลือกกุง้ พูนจานใส่ ถงั ขยะ ทําเหมือนว่าไม่เคยมีเชลยอยู่ รพีร์รู้สึกขัดใจที่ทอ้ งไม่เชื่อฟัง คิดแค้นใจยังไม่ทนั ไร ร่ างแกร่ งถือจานเปลใบเล็กลุกขึ้นตรงมายังเขา มือแกร่ งเลื่อนประตูกระจกออก ดวงตากระจ่างมองอย่างสงสัย ‚หิ วไหม?‛ การันต์ถาม รพีร์กระพริ บตาปริ บ ๆ เตรี ยมอ้าปากตอบรับ พอมองเห็ นรอยยิ้มจุดตรง มุมปาก มันจุดโทสะได้ทนั ที ‚ของ ๆ พวกอัครยานินท์ สิ ทธิรัตน์ไม่ตอ้ งการ!‛ การันต์ถือขอบจานแน่ น ใบหน้าฉายความไม่พอใจ นาทีต่อมาชายหนุ่ ม กลับยิ้มน้อย ๆ ‚ผมแค่ถามเป็ นมารยาทเท่านั้นแหละ ถ้าคุณอยากกิน...ก็ตอ้ งกิ น เหมือนหมา!‛ เทกุง้ ตัวโตลงบนพื้น รพี ร์ มองเนื้ อ กุ้ง เกลื่ อ นพื้ น ดวงตาฉายถึ ง ความผิด หวัง เขามองอย่า ง เสี ยดายที่ปฏิเสธโอกาสสุ ดท้ายไป 50

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚ต่อให้หิวตายสักเท่าไรผมไม่สนหรอกและก็ไม่มีทางขอร้องคุณแน่ ‛ รพีร์ ทําปากแข็ง การันต์ถือจานเปล่าไว้ ‚ผมก็ไม่ได้มีความเมตตาให้บ่อย ๆ ซะด้วยสิ แต่ถา้ หิ วก็อย่าลืมละว่าคุณต้องเป็ นหมาให้ผม‛ ร่ างอ่ อนล้าทรุ ดนั่งลงกับพื้นอย่างอ่ อนแรง สายกุญ แจรั้ งแขนจนเจ็บไป หมด ซบหน้าลงกับระเบียงเหมือนซ่อนความอ่อนล้าเอาไว้ ‚แกมันชาติชวั่ ‛ ได้แต่ก่นด่าอย่างเจ็บใจ การันต์มองสักพัก ชายหนุ่มกวาดอาหารทิ้งใส่ ถงั ให้หมดเก็บจานเปล่า ๆ ออกไป ปิ ดประตูทิ้งให้รพีร์จมอยูก่ บั รุ่ งเช้าที่มีแต่ความหิ วโหย -----------------------------------------------ฐาปนันท์กงั วลใจที่น้องชายไม่กลับมาซักทีเพราะหายไปทั้งคืนแล้ว ดวง หน้าไม่สบายใจ กลัวจะเกิดเรื่ องอันตรายกับน้องชาย ถามกับลุงมิ่ง แกก็ปฏิเสธไม่ เห็นนายน้อยคนเล็กของบ้าน พอไล่ถามเอากับจอม สาวใช้คอยดูแลน้องชาย เธอ รายงานว่านายน้อยไม่เข้าเรื อนแยกตั้งแต่เมื่อคืนวานเล่นเอาเขากังวลใจยิง่ นัก ‚นายภี ร์ไปเหลวไหลแถวไหนนะ‛ พี่ช ายพึ มพํา กัง วลใจ เดิ นกลับไป กลับมาภายในห้องอาหาร อธิปถือสูทลงจากชั้นสองพร้อมกับมณี รัตน์ผเู้ ป็ นภรรยา สายตาคมกร้าว มองบุตรชายคนโตกําลังกระสับกระส่ าย ‚เป็ นอะไร?‛ ฐาปนันท์หมุนกายหันไปเผชิญกับบิดา ปรับสี หน้าเป็ นปกติ ‚เปล่าครับพ่อ‛ สายตาของบิดาเหลียวหาบุตรชายคนโปรด ‚แล้วนายภีร์ไปไหนล่ะ?‛ อธิ ป ถาม มณีรัตน์ทรุ ดนัง่ ข้าง ๆ นางเป็ นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยมีปากมีเสี ยงกับสามีสัก เท่าไร เขาได้รับนิ สัยนี้ มาจากแม่ พ่อจึงไม่พอใจสักเท่าไร ฐาปนันท์เสมองแก้ว 51

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

กาแฟที่สาวใช้กาํ ลังริ นนํ้ากาแฟสี ดาํ เข้มให้ทุกคน ‚คงยังไม่ตื่นกระมังคะ‛ มณีรัตน์ตอบแทนบุตรคนโตเบา ๆ อธิปหรี่ ตามองนาฬิกาข้อมือเรื อนแพง ‚ยังไม่ตื่น อะไรกัน วันนี้ ตอ้ งไปยื่น ซองประมูลกับศาลอีกครั้งไม่ใช่รึ?‛ คนเป็ นพ่อว่าคลี่ผา้ เช็ดปากพาดบนตัก สี หน้า ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรในคําตอบ ‚ครั บ‛ ฐาปนันทน์ได้แต่ตอบรับในลําคอ กังวลใจเรื่ อ งการประมูล ครั้ ง ใหม่เช่นกัน เพราะต้นหนไม่อยูแ่ ล้วใครเล่าจะคอยนําทาง ‚ไปเรี ยกคุณหนูเล็กมาทีสินวล‛ บิดาเอ่ยถึงบุตรคนรองอย่างรักใคร่ นวลค้อมศีรษะเตรี ยมไปเรี ยกคุณหนูเล็กของบ้าน ‚ไม่ตอ้ งหรอกนวล เมื่อ คืนเจ้าภีร์ไปเที่ยวซะดึ กป่ านนี้ คงยังไม่ตื่นหรอก นวล เธอไม่ตอ้ งไปปลุก เดี๋ยวเจ้าภีร์จะอารมณ์เสี ยเปล่า ๆ‛ ฐาปนันท์เอ่ยโกหกกัน ไว้ก่อน นวลชะงักมองหน้าจอมอย่างรู้กนั ปนโล่งอกที่ไม่โดนฟ้ าผ่า อธิปส่ ายศีรษะระอา ‚คงดื่มหนักละสิ ไม่ไหวจริ ง ๆ เลย‛ บิดาตําหนิ แต่ก็ ไม่จริ งจังนัก ‚ปล่อยไปบ้างครับพ่อ ภีร์มนั ก็เหนื่อยมากแล้ว‛ พี่ชายเอ่ยกับบิดาหลังท่าน ถามจบ อธิปจิบกาแฟหนึ่งอึกก่อนตั้งลงตามเดิม ‚เฮ้อ ให้นอนเต็มอิ่มซะสักเก้าโมง นวลค่อยไปปลุกนะ‛ ฝ่ ายพี่ชายโล่งใจที่ทาํ ให้พ่อสนใจกับมื้อเช้าแทนที่จะเป็ นน้องชายได้ ‚นัท น้องไปไหนหรื อ ‛ มณี รัตน์ถามเสี ยงเบา เพราะรู้ดีว่าบุตรชายคนโต โกหก นางมองสามีที่ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์พอดี ฐาปนันท์อ้ าํ อึ้ง ‚ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าน้อ งไปไหน เมื่อ คืนเห็ นบอกว่าจะไปดื่มแต่ วันนี้ยงั ไม่กลับมาเลย‛ พี่ชายกังวลใจ ‚แล้วโทรไปหายังละ‛ 52

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚ให้จอมลองโทรแล้วครับแต่ก็ติดต่อไม่ได้สักทาง‛ มณี รัตน์มองดูบุตรชายคนโต เหมือ นฐาปนันท์ไร้ ทางออก ไม่รู้ว่าน้อ ง หายไปไหน ติดต่อไปก็ไม่ได้ ‚ยิ่งวันนี้ ตอ้ งไปยื่นซองประมูลซะด้ว ยสิ ครั บ‛ นั่นคื อปั ญหาที่ค นเป็ นพี่ ลําบากใจ ‚บางทีอาจจะไปเมาอยูท่ ี่ไหนก็ได้นะ‛ มารดาคิดในแง่ดีท้ งั ที่นิสัยบุตรชาย ไม่ใช่คนเถลไถลสักนิดต่อให้เมาแอ๋ สักแค่ไหน ‚แต่ผมว่าไม่ใช่แบบนั้นแน่ครับ‛ นวลเข้ามาจด ๆ จ้อง ๆ ฐาปนันท์ขมวดคิ้ว มณีรัตน์หันมอง ‚มีอะไรหรื อเปล่าจ๊ะนวล?‛ นวลชี้ไปทางโทรศัพท์ที่วางยังโต๊ะเตี้ย ๆ ‚โทรศัพท์ค่ะคุณผูห้ ญิง‛ ‚จากใครล่ะ?‛ มณีรัตน์ถามอย่างสงสัย นวลส่ ายศีรษะ นางจึงลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ ‚สวัสดีค่ะ‛ ปลายสายเงียบไปจนมณีรัตน์กรอกเสี ยงลงไปอีกรอบ ‚สวัสดี ค่ะ ไม่ทราบว่าโทรมาหาใครคะ?‛ ฐาปนันท์ลุกขึ้นเข้ามาซ้อนเบื้องหลังมารดา ‚ใครครับแม่?‛ มณี รัตน์ส่ายศีรษะหวือ ‚ไม่รู้จะ้ ไม่ยอมพูด รึ คลื่นไม่ดีก็ไม่รู้ ลูกลองรั บ หน่อยสิ เผือ่ เป็ นน้อง‛ ฐาปนันท์รับโทรศัพท์แทนมารดา เขากรอกเสี ยงลงไป ‚สวัสดีครับ‛ ปลายสายหัวเราะหึ หึ หลังได้ยนิ เสี ยงของฐาปนันท์ ‚แกคือไอ้ฐาปนันท์?‛ ฐาปนันท์ส งสัยว่าใครกันที่พูดห้ว นสั้นเช่นนี้ ทั้งยังหัว เราะหยาบคายไร้ มารยาท ‚คุณเป็ นใครครับ?‛ ฐาปนันท์ถามกลับอย่างสุ ภาพ 53

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚เป็ นใครแกไม่ตอ้ งสนหรอก ตอนนี้แกสนความปลอดภัยของน้องชายแก ดีกว่า‛ ปลายสายข่มขู่ ฐาปนันท์ใจหายวาบ ‚แกพูดอะไรนะ!‛ ดวงตาดําขลับเบิกกว้าง หวังว่าหู คงไม่ฝาดเฝื่ อน ‚น้องของแก...ไอ้รพีร์อยูก่ บั ฉัน‛ เจ้าของเสี ยงข่มขู่เอ่ยช้าชัด ฐาปนันท์กาํ โทรศัพท์แน่น ‚แกต้องการอะไร? จะเอาเงินสักเท่าไรบอกมา‛ ‚อย่าพูดเรื่ องเงิน...เพราะมันทําให้ไม่สบอารมณ์สักเท่าไร แล้วมันอาจทํา ให้นอ้ งของแกตายได้‛ ฐาปนันท์ได้ฟังก็กดั ฟันกรอดเอ่ยใจเย็นโต้กลับ ‚แกรู้ไหมว่ากําลังพูดกับใคร?‛ ปลายสายหัวเราะราวขบขันเสี ยเต็มประดา ‚กูรู้ว่ามึงเป็ นใคร ตระกูลใหญ่ มีอาํ นาจขนาดไหน แต่ตอนนี้มึงเอามาอ้างไม่ได้หรอก มึงต้องฟังกูเท่านั้นถ้าอยาก ให้นอ้ งชายมึงมีชีวิตรอดกลับไปครบสามสิ บสองส่ วน‛ ปลายสายบีบ เหี้ ยมเกรี ยม เพราะมีนอ้ งชายมาเป็ นข้ออ้างฐาปนันท์จึงหัวเสี ยที่เป็ นฝ่ ายถูกบังคับ ‚แก จะเอายังไงว่ามา‛ ‚กูไม่ตอ้ งการอะไรมากหรอก แค่ ...หยุดยืน่ ซองประมูลในวันนี้ก็พอ‛ ฐาปนันท์ได้ฟังก็เข้าใจได้ทนั ทีว่าปลายสายคือคนจากอัครยานินท์! ‚แกคิดหรื อว่ามันจะเป็ นไปตามความต้องการของแก‛ ‚เอาสิ ถ้าแกคิดยื่นประมูลละก็ น้องชายของแกตายแน่ ‛ ปลายสายแสยะ ยิม้ เอ่ยเสี ยงเหี้ ยมก่อนตัดสายไป ฐาปนันท์รับฟั งคําเตือ นสุ ดท้ายด้วยใจหนักอึ้ ง มณี รัตน์เห็ นท่าไม่ดีนัก ก็ แตะแขนบุตรคนโต ‚เกิดอะไรขึ้นหรื อลูก ใครโทรมาหรื อจ๊ะ?‛ บุตรชายหันมาเกาะแขนมารดา สี หน้าซี ดเผือด ‚แม่ครับ...ผมมีข่าวร้ายจะ บอกแม่‛ 54

‚อะไรจ๊ะ?‛ มณีรัตน์ใจคอไม่ดี นางตีสีหน้ากังวล ฐาปนันท์เรี ยกบิดา อธิปเบือนสายตามองบุตรชายหัวคิ้วขมวดเข้าหากัน ‚มีอะไร‛ ท่านถามอย่างหัวเสี ย ฐาปนันท์มีสีหน้าไม่ดีสัก เท่าไร ‚คือว่า...ภีร์ถูกฝ่ ายอัครยานิ นท์จบั ตัวไป ครับ‛

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

อธิปกระพริ บตาปริ บ ๆ โลกทั้งใบเหมือนถูกถล่มด้วยความโกรธเกรี้ ยว ‚แกว่าอะไรนะ!? ไอ้ชาติหมาอัครยานิ นท์มนั จับเจ้าภีร์ไป ต้องแจ้งตํารวจ ลากคอมันเข้าคุก!‛ ‚ไม่ได้นะครับพ่อ ทางฝ่ ายนั้นอาจเอาชีวิตของน้องไปก็ได้‛ อธิปมองด้วยดวงตาวาวโรจน์ ‚มันกล้า? มันรู้ไหมว่ากําลังเล่นกับใคร‛ ฐาปนันท์กดั ริ มฝี ปากล่างอย่างอึดอัดใจ ‚พ่อครับ ใช่ว่าเราจะทําฝ่ ายนั้นฝ่ าย เดี ยวได้ซะเมื่อ ไร ถ้ามันคิ ดจะข่ มขู่เ พียงอย่างเดียวมันไม่กล้าโทรมาถึ งถํ้าเสื อ หรอกครับ‛ บุตรชายให้เหตุผล อธิปใจเย็นขึ้น ‚มันต้องการอะไร?‛ ‚ยกเลิกการประมูลครับ‛ อธิปได้ฟังเกรี้ ยวกราดทันใด ‚ไอ้บดั ซบ! มันไม่ได้ทุกอย่างไปแน่ ...‛ ฐาปนันท์กม้ หน้าลง แน่นอนว่าบิดาไม่ยอมรับข้อเสนอง่าย ๆ ‚แต่ว่าลูกภีร์จะ...‛ มณีรัตน์ขดั เกาะแขนสามีแน่น ‚อัครยานินท์มนั ไม่กล้าทําอะไรหรอก‛ ยังพูดไม่จบ นวลวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ‚คุณผูช้ ายคะ คุณผูช้ าย ม...มีของอะไรไม่รู้วางหน้า บ้านค่ะ ม..มีกลิ่นไม่ดีดว้ ย แช่มเป็ นคนเจอ เอ่อ..ป...ไปดูหน่ อยเถอะค่ะ‛ เธอเอ่ย ตะกุกตะกัก พี่ ค นโตของบ้า นสิ ทธิ รั ต น์ ข มวดคิ้ ว มณี รั ต น์ เ ป็ นฝ่ ายบอกให้ ไ ปดู ฐาปนันท์จึงรุ ดหน้าไปก่อน ตามด้วยอธิปและมณีรัตน์ ทั้งสามจ้องกล่องสี ขาววาง หน้าบ้านด้วยความสงสัย อธิ ปเรี ยกคนทําสวนและรปภ.ของบ้านมาจัดการ ท่าที 55

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ขลาดกลัว ของคนสวนกับรปภ.ทําให้นวลเกาะแขนจอมแน่น ‚คงไม่ใช่ระเบิดนะ น...น่ากลัว‛ นวลฝังหน้าลงกับแขนของจอมเมื่อรปภ. เปิ ดกล่องออกมาอย่างระมัดระวัง มณีรัตน์กบั อธิปถึงผงะหลังฝูงแมลงวันฝูงใหญ่บินว่อนจากกล่อง นวลกับ จอมร้องกรี๊ ด ๆ กอดกันกลมดิ ก ฐาปนันท์เ ม้มปากแน่ น ปิ ดจมูกเพราะกลิ่ นเน่ า เหม็นโชยจากกล่อง รปภ. และคนทําสวนใช้ผา้ ปิ ดจมูกทันที มองเข้าไปในกล่อง ‚อะไรกัน‛ อธิปพึมพําหัวเสี ย ใช้ผา้ เช็ดหน้าอุดจมูก คนใจอ่อน หัวอ่อนอย่างมณีรัตน์คล้าย ๆ จะเป็ นลมจนฐาปนันท์ตอ้ งเรี ยก จอมกับนวลเข้ามาประคองมารดาออกไปให้พน้ จากที่ตรงนั้นเสี ย ‚มีจ ดหมายด้ว ยครั บ‛ มือ บางรับจดหมายจากแช่ ม คนทําสวนมาดู อ่ าน เนื้อความด้านในพร้อมมองซากแมวตาย ดวงตาขุ่นฟ้ า หนอนไต่ย้วั เยี้ย ข้าง ๆ กัน มีเสื้ อผ้าที่นอ้ งชายใส่ ก่อนหายตัวไปแนบมาในกล่องด้วย ...แกยังมีเวลาตัดสิ นใจก่อนที่นอ้ งแกจะมีสภาพไม่ต่างไปจากไอ้แมวนี้ ... ‚มีใครเห็นคนเอากล่องมาวางบ้าง‛ ฐาปนันท์ถามขรึ ม ๆ ‚ผมเห็ นรถมอเตอร์ ไซค์ว นไปมารอบบ้านเราหลายรอบแล้วก็รีบบิดไป ครับ ไม่เห็นตอนวางกล่อง‛ คนสวนนายหนึ่งตอบ ‚จําทะเบียนรถได้ไหม?‛ ศีรษะคนสวนส่ ายไปมา ฐาปนันท์กุมจดหมายแน่ น อธิ ปโมโหฝ่ ายอัครยา นินท์ หันมองภรรยาที่ปิดหน้าร้องไห้โฮ ‚คุณนี่ขวัญอ่อนไปได้!‛ ในเมื่อไม่อาจลงกับใครได้อธิปจึงลงกับภรรยาแทน มณีรัตน์ซบหน้าลงกับ อกจอม นวลก้มหน้างุดไม่อยากกลายเป็ นที่รองรับอารมณ์ไปอีกคน ฐาปนันท์แตะ แขนบิดาปลอบให้ใจเย็น ‚พ่อโมโหไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกครับ ที่เราทําได้ในตอนนี้ คือ คิดจะ ทํายังไงเพื่อให้เจ้าภีร์ปลอดภัยกลับมา‛ 56

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

อธิปทําสี หน้ายุง่ เพราะลูกรักโดนจับตัวไปเพื่อแลกกการสละสิ ทธิ์ ในการ ประมูลที่ตนเองลงทุนลงแรงไปมากมาย จะยอมก็ไม่ได้ จะเสี ยก็ไม่อยาก ในขณะ สองจิตสองใจ เสี ยงข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือราคาแพง อธิปยกมาดู ...ตัดสิ นใจได้รึยงั อีกไม่กี่วินาทีลูกชายแกจะได้รับทุกข์ทรมานแสนสาหัส ถ้าแกตัดสิ นใจพลาด... อธิ ปแทบขว้างปาโทรศัพท์ทิ้ง ฐาปนันท์ยบั ยั้งไว้ทนั มองนาฬิกาข้อมือ ที่ บ่งบอกเวลาเก้าโมงตรง ‚ผมว่าเราควรรอเถอะครั บ เผื่อเป็ นแค่ค าํ ขู่ไว้หลอกลวงเรา‛ อธิ ป สิ ทธิ รัตน์เห็นด้วยกับบุตรชายที่ว่าให้รอก่อน เขาจึงรอ ฐาปนันท์พามารดามานัง่ ในห้องรับแขก อธิ ปเดินวนทัว่ ห้องเหมือนกําลัง คิดอะไรไม่ตก นิ้วเรี ยวของมณี รัตน์ใช้ผา้ เช็ดหน้าซับนํ้าตา ฐาปนันท์กอดมารดา ไว้อย่างปลอบประโลม ‚ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรที่ทาํ ให้ตาภีร์ถูกจับกันหนอ‛ คนเป็ นแม่ครวญปริ่ ม ใจจะขาด ฐาปนันท์ลุกขึ้น มองบิดาที่จอ้ งโทรศัพท์ตลอดเวลา ‚เจ้าภีร์ตอ้ งปลอดภัยครับ‛ มณี รั ต น์ผ งกศีร ษะ นางวางผ้าเช็ ด หน้า ลงบนตัก อธิ ป ส่ ง โทรศัพ ท์ใ ห้ บุตรชายหลังสัญญาณข้อความดังอีกครั้ง ...แกไม่เล่นตามกฎ ก็เตรี ยมตัวรับผลเลวร้ายนั้นได้เลย... ฐาปนันท์ก ลั้นใจ มองเวลาที่ส่ งข้อความมา มันเป็ นเวลาสิ บโมงตรงเป๊ ะ ชายหนุ่มเลือนหน้าจอดูเวลา ใบหน้าขรึ ม ก่อนข้อความอีกข้อความหนึ่ งจะส่ งมา ไล่ ๆ กัน พอเปิ ดออกดู ดวงหน้าขาวฉายสี หน้าตกอกตกใจ ‚มีอะไร?‛ อธิปถามบุตรชายคนโต ฐาปนันท์กุมโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมส่ งให้ดู อธิปหงุดหงิดใจจึงกระชาก ออกจากมือบุตรชายคนโต 57

oo ls

‚อย่าดูเลยครับ‛ สี หน้าซีดเผือดห้ามโดยเร็ วหากก็ชา้ ไป อธิปเปิ ดหน้าจอโทรศัพท์ดู ดวงตาเบิกกว้าง โกรธจัดจนหน้าแดงกํ่า ‚ไอ้ ชาติหมาอัครยานินท์มนั กล้าทําถึงขนาดนี้เชียวรึ มันไม่ได้ตายดีแน่ ‛ รู ปภาพที่ฉายขึ้นหน้าจอเป็ นรู ปของรพีร์ บุตรชายคนเล็กของตระกูลอยู่ใน สภาพถูก จับมัดติ ดเสาด้ว ยสภาพแสนน่ าอับอาย ขาเรี ยวกางออกกว้างราวกับ ยัว่ ยวน ท่อ นบนเปลือยเปล่าเผยผิวขาวสะอาดเรื อ นผมยาวยุ่งเหยิง ท่าทีอิดโรย พร้อมด้วยข้อความที่อ่านแล้วแทบกระอักเลือด ...ยอมได้หรื อยัง ลูกของคุณสวยนะ ระวังเถอะมันจะโดนรุ มโทรมไม่ต่าง er a

nd T

อะไรกับผูห้ ญิ ง คุณอธิ ปคงไม่กงั วลสิ นะครั บเพราะลูก คุณมันท้อ งไม่ได้ดว้ ยสิ อ้อ...แถมจับใส่ ตะกร้าล้างนํ้าไม่ได้อีก น่าเสี ยดายจริ ง ๆ เลยนะครับ...

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

มณีทิพย์เห็นแล้วทรุ ดไปอีกรอบ ‚ฮือ...ลูกแม่ เวรกรรมอะไรหนอที่ให้ลูก มาเผชิญชะตาแบบนี้ ‛ นางครวญอย่างอาลัย อธิ ป แทบปาโทรศัพ ท์ทิ้ ง ด้ว ยความอดสู ก ับ ท่ า ที แ สนน่ า อับ อายของ บุตรชายคนโปรด ‚ไอ้อคั รยานินท์!‛ ฐาปนันท์โกรธแค้น หากสัญญาณข้อความดังขึ้นอีกครั้ง เขารี บเปิ ดดูทนั ที ข้อความคล้ายกับอันเดิมหากบีบให้ยอมจํานนเรื่ อย ๆ ...หรื อว่าแกอยากให้ลูกชายแกโดนขึงพรื ด ...ลูกชายแกเป็ นผูช้ าย โดนนิ ด โดนหน่อยก็คงไม่เสี ยหายหรอกมั้งอย่าลืมซะละว่า แกยังมีเวลาตัดสิ นใจ!... ‚พ่อครับ เราต้องตัดสิ นใจแล้วนะครับ ว่าจะเอายังไง ฝ่ ายอัครยานิ นท์ค ง ไม่ปล่อยเจ้าภีร์แน่ ๆ‛ มณี รัตน์เห็ นท่าทีสามีลงั เลไม่อยากปล่อ ยมือ ไปจากการประมูล จึงเข้ามา ขอร้องอีกแรง นํ้าตาไหลอาบหน้าคนเป็ นมารดา ‚คุณคะ ฉันขอเถอะค่ะ เพื่อลูก ของเรา อย่ายืน่ ซองประมูลเลยค่ะ นะคะ...ฉันขอร้อง‛ อธิปมองภรรยาที่ทาํ ท่าว่าจะเป็ นลมเป็ นแล้งไปก็กดั ฟันกรอด 58

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

‚เราเลื อ กไม่ได้แล้ว นะครั บพ่อ ‛ ฐาปนันท์สนับสนุ นมารดาอี ก แรงด้ว ย ความห่ วงใยน้องชายคนเดียว การยืน่ ซองประมูลก็ดูราวจะไม่สาํ คัญอีกเลย อธิปคิดถึงผลประโยชน์มหาศาลอย่างหนักใจ จําเป็ นต้องเลือกลูกชายกับ สัญญาการประมูลที่ทาํ รายได้ให้นบั ล้าน ‚โอกาสเอาคืนเรายังมีอีกหลายครั้งนะครับ แต่เจ้าภีร์ไม่มีโอกาสให้อีกแล้ว นะครับ‛ อธิปทรุ ดนัง่ ใช้มือตบที่รองแขนโซฟาอย่างขัดใจ ‚ไอ้คนจากอัครยานนิ ท์ มันต้องไม่ตายดีแน่ !‛ ฐาปนันท์กม้ หน้าลงเมื่อบิดากําลังตัดสิ นใจ ในที่สุดด้วยความรักลูกจึงทํา ให้ตอ้ งยอม ‚ในเมื่อมันบีบบังคับมาแบบนี้ มีทางเดียวคือเราต้องยอม ถ้าเราตกลงแล้ว มันจะคืนนายภีร์มาหรื อเปล่า?‛ บิดาถาม ฐาปนันท์ลงั เล ‚บางทีครับ‛ ‚งั้น ส่ ง ข้อ ความไปบอกมัน ว่า ทางสิ ท ธิ รั ตน์ ย อมถอนตัว ออกจากการ ประมูล ขอให้มนั คืนนายภีร์มาก็พอ‛ มณี รั ตน์ โล่ งใจที่ไ ด้ยินคําตัดสิ น เช่ นนั้น ฐาปนัน ท์ท าํ ตามทันที โดยส่ ง ข้อ ความไปบอกกับ ทางอัครยานิ น ท์ พอส่ งเสร็ จ เขาโทรศัพท์ไปยกเลิ ก การ ประมูลทั้งหมด และรอเวลา -----------------------------------------------การันต์ยมิ้ อย่างสะใจเมื่อแผนทุกอย่างสําเร็ จด้วยดี ชายหนุ่ มมองร่ างทอด ยาวไปบนเตียง เรื อนผมยาวปรกคลุมหน้าบางส่ วน ทอดร่ างนอนหลับสนิท เขาจึง วางโทรศัพท์ลง ...แกก้าวเข้ามาหากับดักแล้วล่ะไอ้อธิป... รพีร์ขยับกายลืมตางัวเงียขึ้นมามองไปรอบ ๆ ภายในหัวหนักอึ้ง เขาตั้งสติ ถามกับตัว เองว่าเกิ ดอะไรขึ้ นหลังจากที่เ ป็ นลมสลบไป คิ ดเท่าไรก็คิ ดไม่อ อก 59

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ดวงตาฉายความเคลือบแคลงสงสัย ‚เป็ นยังไงบ้าง‛ รพีร์สะดุง้ หันขวับคนที่นี่งข้างเตียงด้วยใบหน้าสุ ขุม ‚แก...‛ ในสติอนั รางเลือน มีความทรงจําหนึ่งผุดเข้ามา ขณะที่ภายในท้องหิ วโหย ดวงตาพร่ าพราย ใครบางคนก้าวเข้า มาพร้ อ มกับกลิ่ นยาฉุ นเฉี ยวแล้ว เขาก็ไ ม่ รู้สึกตัวอีกเลย การันต์จอ้ งหน้านิ่งงันเอ่ยถามอีกครั้ง ‚สบายดีหรื อเปล่า?‛ ไม่มีค าํ ตอบใด ๆ กลับคืนมา รพีร์มองเรื อ นร่ างเปลื อ ยเปล่าของตนเอง ใบหน้างุนงง ‚แกทําอะไร!‛ เอ่ยถามกลับอย่างตกใจ การันต์จอ้ งดวงหน้ากังขาแตะแก้มรพีร์ปัดมือออกไม่อยากให้ชายหนุ่ มเข้า มายุม่ ย่าม การันต์กาํ มือแน่น ‚คุณหวงเนื้อหวงตัวด้วยรึ ไง‛ ‚ไม่มีความจําเป็ นอะไรที่เราต้องใกล้ชิดกัน‛ คําตอบแสดงความโอหัง การันต์กม้ หน้านิ่งงัน ‚เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้จะแตะต้องตัวหรื อพิศวาสอะไร นักหรอก ก็แค่เกมเท่านั้นแหละผมถึงกล้าแตะตัวน่าขยะแขยงน่ะ‛ รพีร์มองดวงหน้าแกร่ ง ในใจเกรี้ ยวกราดเพราะโดนดูถูกซึ่ ง ๆ หน้า ‚แล้ว มาแตะทําไม‛ การั น ต์ชู โ ทรศัพ ท์ข้ ึ นตรงหน้า แสดงให้ เ ห็ น ชัด ตาว่ า รู ป หน้ า จอบน โทรศัพท์คืออะไร ‚เอาไปโพสต์ลงเน็ตให้ไอ้พวกหื่ นกามมันช่ วยเหลือ ตัวเองดี ไหม มุมกล้องโอเค แสงสี ใช้ได้เลยแหละผมว่า ‛ รพีร์อ้ ึงเมื่อมองภาพบนหน้าจอ มันปรากฏภาพแสนน่ าอับอายที่สุด หาก ถูกประจานหรื อนําไปลงในเว็บไซต์รับรองว่าทั้งตระกูลเขาต้องเอาปี๊ บคลุมหัวแน่ อัครยานินท์ทาํ เจ็บไปถึงทรวงเลยทีเดียว รพีร์คว้าจับโทรศัพท์ ร่ างสู งยกหนี ทาํ ให้ 60

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

รพี ร์ ล ้มหน้า ควํ่า เกื อ บตกที่ น อน ร่ า งสู ง รั บ ไว้ท ัน โทรศัพ ท์จึ ง หล่ น แตกแทน หน้าจอพัง สายตาดําวาวฉายถึงความสะใจ ‚สมนํ้าหน้า‛ ได้เห็นแค่น้ นั ก็บรรเทาความโกรธเกรี้ ยวได้บา้ ง การันต์มองซากโทรศัพท์ เขาไม่เสี ยดายหรอกเพราะยังมีอีกหลายรู ปอยูใ่ นคอมพิวเตอร์ ‚แค่น้ ี...ก็ไม่อาจหยุดยั้งไฟของผมได้หรอกนะ คนสวย ๆ อย่างคุณก็ระวัง ไว้บา้ งแล้วกันนะ‛ การั นต์ลุ กขึ้ นเก็บเศษโทรศัพท์ข้ ึ นเพื่อ ไปทิ้งในถัง ปล่ อ ยให้รพีร์อ ยู่ค น เดียวเช่นเคยโดยไม่มีการกักขังหน่วงเหนี่ ยวใด ๆ แม้คุณหนูเล็กของสิ ทธิ รัตน์จะ แปลกใจแต่ก็ไม่ได้ทว้ งทัก เพราะปรารถนาที่จะอยู่ค นเดียว อีกครั้งที่รพีร์อยู่ใน ความเงียบงันและว่างเปล่า เขาลุกขึ้นไปเปิ ดประตูฟังเสี ยงลม กลิ่นคาวปนเค็มของ ทะเลอวลในห้อง รพีร์มองแสงแดดล้อระยิบระดับตัดเกลียวคลื่น ลมสงบ สี หน้า ฉายความสุ ข แม้จ ะอยู่ในอ้อมกอดของศัตรู ก็ยงั ไม่หวัน่ เขาจึ งเผลองีบหลับไป อย่างง่ายดายที่ริมระเบียง ปล่อยให้ลมพัดลู่เรื อนผมแนบแก้มแผ่วเบา -----------------------------------------------การันต์เฝ้ ามองทุกอิริยาบถผ่านกล้องวงจรปิ ดที่ติดไว้ ตอนอีกฝ่ ายหลับจะ ได้ไม่ตอ้ งล่ามโซ่อีก หลังรพีร์หลับอย่างสงบไร้วี่แววของความหวาดกลัว จู่ ๆ เขา ก็โล่ งใจอย่างน่ าประหลาดจนต้องเดินเข้าไปดูให้แน่ ใจว่ามันคื อความจริ ง ชาย หนุ่มอุม้ ร่ างบางเบาขึ้น วางบนเตียงก่อนห่ มผ้าให้เรี ยบร้อย รพีร์ขยับกายคล้ายจะ ตื่นสุ ดท้ายก็นอนสงบนิ่ ง ลมหายใจสมํ่าเสมอ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่ น การั นต์จึงปิ ด ประตูที่แง้มไว้เล็กน้อยขณะเข้ามาให้เรี ยบร้อย ปิ ดล็อกไว้ หยิบฉวยกุญแจเพื่ออก ไปทําธุ ระ ขณะคล้อ งกุญแจปิ ดบ้าน โทรศัพท์ที่คาดเอวหนาไว้ดงั ลัน่ ชายหนุ่ ม เอื้อมรับ ‚ว่าไงเจ้าแกรนด์‛ ‚พี่หายไปไหนครับ นี่ ไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวันแล้วนะครับเลยอดรู้ 61

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ข่าวดี‛ น้องชายถาม ระงับอาการตื่นเต้นไม่อยู่ ‚เออ มีเรื่ องอะไรละ?‛ พี่ชายไม่ตอบ เลี่ยงไปเสี ยดื้อ ๆ กันต์กวีรู้ว่าพี่ชายไม่ตอ้ งการยืดเยื้อมาก ‚ทางสิ ทธิรัตน์ขอถอนสิ ทธิ์ ยื่นการ ประมูลครับเพราะคนยืน่ ซองไม่อยูร่ ่ วมประมูล ฝ่ ายเราเลยชนะขาดลอย‛ การั น ต์ พ อจะรู้ ผ ลแล้ว จึ ง รู้ สึ ก เฉย ๆ ‚อื ม ก็ ดี แ ล้ว นี่ เราเองก็ ต้อ งจัด สัมปทานให้ดีที่สุดล่ะ‛ พี่ชายเอ่ยสั้น ๆ ‚มีอีกเรื่ องครับเห็นว่าลูกชายคนเล็กของบ้านสิ ทธิรัตน์หายไปครับ‛ ‚งั้นรึ ?‛ กันต์กวีลดเสี ยงกระซิ บ ‚ใช่ครับ หวังว่าพี่คงไม่ได้จดั การอะไรลงไปนะ ครับ?‛ ‚นายน่าจะรู้ดี ว่าเกมนี้มนั ไม่จบง่ายดายหรอก‛ เอ่ ยแค่ น้ ันกันต์ก วีก็เ ข้าใจว่าพี่ตอ้ งทําอะไรสัก อย่างเพื่อ ให้ตนชนะ ‚ผม ขอให้พี่โชคดีนะครับ‛ น้องชายอวยพรให้ ‚แน่นอนว่าชัยชนะอยูก่ บั เรา‛ พี่ชายสําทับ ต้องเร่ งเกมขึ้นมาสักนิ ดเพื่อให้ ได้ชัยชนะอย่างเด็ดขาด ชายหนุ่ มผลักประตูออกไปนอกบ้าน มองตัว บ้านหลัง น้อยริ มทะเล สักพักก่อนตัดใจยกสายโทรฯ ไปหาเจ้าเซ็ง ลูกน้องคนสนิททันที ‚รอก่อนเถอะรพีร์!‛ ชายหนุ่มคําราม เปิ ดประตูรถเพื่อขับไปยังอําเภอปะเหลียน มุ่งสู่ตาํ บลเกาะ สุ กรใช้เวลาไม่นานนักเขาก็ไปถึงยังอําเภอปะเหลียน โดยมีร่างผอมกะร่ องคล้าย คนติดยาในชุดเสื้ อม่อฮ่อมสี เงินทับกางเกงขาสามส่ วนสี กากีเก่ามอ พุงเคียนด้วย ผ้าขาวม้า รอรับใช้อย่างกระวนกระวาย ‚น...นาย...ห...หัว...ค...ครับ‛ การันต์หันตามเสี ยงเรี ยกพบกับลูกน้องคนสนิ ทยืนกุมเป้ ากังวล ก่อนเท้า สวมรองเท้าแตะคีบจะตรงมายังเขายกมือไหว้ทกั ทายสวัสดี การันต์ผงกศีรษะเนิบ ๆ ‚ว่าไงเซ็ง จัดการตามที่สงั่ แล้วใช่ไหม?‛ 62

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

เจ้าเซ็งผงกศีรษะเร็ ว ๆ แทนคําตอบที่เอ่ยแต่ละทีก็ติดอ่างอยูเ่ รื่ อยไป ‚จ...จัด...ห...ให้...ล...แล้ว...ค..ครับ‛ เจ้าเซ็งนํานายไปยังกระท่อมท่ามกลางดงมะพร้าว ถัดไปอีกไม่กี่เมตรเป็ น ดงต้นจากซึ่งปลูกเป็ นสวนนับร้อยไร่ โดยมีเจ้าเซ็งดูแล การันต์มองนาฬิกายิม้ อย่างพึงพอใจเมื่อเห็นกระท่อมหลังน้อยสร้างยกพื้น สู ง ภายในบ้านมีหยากไย่เกาะจับจองทุกพื้นที่ผสมรวมกับฝุ่ น ไร้ไฟฟ้ าเข้าถึง ใกล้ กับบันไดทางขึ้ นมี โอ่ ง ลายมังกรว่า งเปล่ า ตั้งเอนพิ งต้น มะพร้ าว สภาพที่ เ ห็ น ภายนอกเรี ยกได้ว่าทั้งเก่าทั้งโทรม ‚พ..พอ..ด...ได้..ม..ไหม ค..ครับ...น...นาย...หั...ว‛ เจ้าเซ็งถาม ใช้ผา้ ขาวม้า เคียนพุงซับใบหน้า ก่อนพาดกับบ่ารอรับฟังผลพึงพอใจของเจ้านาย ‚ดี สมกับที่ขอร้องแกจริ ง ๆ ว่ะเซ็ง‛ เจ้าเซ็งยิม้ แต้ มันจึงเขยิบเข้ามาใกล้นายทําหน้าใคร่ รู้ว่าทําไมนายถึงโทรฯ มาด่วนแถมให้ดูความเรี ยบร้อยของกระท่อมใช้เฝ้ าสวนที่ปล่อยทิ้งร้างไว้นาน ‚ผ...ผม...ต...ตก..จ...ใจ...ห...หมด...ท...ที่...น...นาย...หั..หัว..ท...โทร...ม... มา...กะ...ท...ทัน...หั น ล...แล้ว ...บ...บอก...ห...ให้ ...ผ...ผม...จะ...จัด บ...บ้า น ระ...ร้างไว้‛ ‚เออ มีธุระด่วนโว้ย จําเป็ นต้องใช้มนั ‛ ‚ธ...ธุระ...ด...ด่วน?‛ ดวงตาฉายความสงสัยแกมแปลกใจ ‚เออ‛ นายตอบสั้น เหมื อ นอารมณ์ ก าํ ลัง ขุ่น มัว มันจึ งไม่ก ล้า เซ้าซี้ ให้ รําคาญมาก ‚ล...แล้ว...ร...เรื่ อง...ก...การ...ป...ประมูล..ล...ครับ?‛ เจ้าเซ็งสงสัยว่านาย ของมันได้ประมูลสัมปทานรังนกไปหรื อไม่ ‚ทุกอย่างเรี ยบร้อยดีว่ะเซ็ง ถึงจะขลุกขลักไปนิดแต่ก็โอเคว่ะ ‛ ‚ผ...ผมด...ดี...จ...ใจ...ด...ด้วย.....ค.....ครับ‛ สี หน้าเจ้าเซ็งยินดี การันต์ผงกศีรษะ ‚อื้ม แกอย่าให้ใครมายุม่ ย่ามแถว ๆ บริ เวณนี้ ละเซ็ง แก 63

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

ต้อ งดูรั ก ษาให้ ดีเ ข้าใจไหม? ฉัน อุ ต ส่ าห์ มอบหน้าที่ น้ ี ใ ห้แก แกอย่าทําให้ฉัน ผิดหวังละเซ็ง‛ ‚ค...ครับ...น...นาย...ห....หัว‛ เจ้าเซ็งรับคําอย่างมุ่งมัน่ การันต์จึงควักแบงค์ม่วงให้สองใบ ‚เอาไว้กินเหล้าเซ็ง‛ เจ้าเซ็งพนมมือแต้ ดีใจที่ได้ลาภลอยกะทันหัน ‚ค...ครับ‛ การันต์มองลูกน้อง ในสมัยอดีตมันเคยเป็ นขี้ยา ไม่ทาํ งานทําการ แก่แล้วก็ ยังทําตัวเป็ นไม่เป็ นโล้เป็ นพาย แต่พอได้อยูก่ บั เขา การันต์จึงดึงจากวังวนนั้นมาสู่ ชีวิตใหม่ที่ดีกว่า หางานให้ทาํ ไปตามที่เ รี่ ยวแรงของอดีตไอ้ข้ ียาพอจะทําได้ เจ้า เซ็งดูจะสํานึกจึงไม่หันกลับไปพี้ยาอีก แต่เรื่ องเหล้าคือข้อยกเว้นของมัน มันบอก ไม่ได้กินจะลงแดงตาย การันต์จึงพูดอะไรไม่ออก ‚แกเอาเงินไปใช้ซ้ือข้าวซื้อของด้วยนะเซ็ง อย่าดวดแต่เหล้ามากนัก เดี๋ยว มะเร็ งตับได้ถามหา แกจะแย่เอา‛ ลูกพี่กล่าวทิ้งท้าย เจ้าเซ็งไปส่ งเจ้านายขึ้นรถ ‚น...นาย...หั...หัว จ....จะ...ม...มา...ว..วัน..อ... อีก...ค...ครับ?‛ ‚ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะเซ็ง เอาไว้ถึงวันจริ ง ๆ ก่อนถึงจะบอกแกได้ว่ะ วันนี้ ฉันกลับก่อนละ‛ เจ้าเซ็งผงกศีรษะ มันมองเจ้านายก้าวขึ้นรถ ขับถอยหลัง มันกระโดดเหย็ง ๆ ไปห่ าง ๆ รถเจ้านาย การันต์ลดกระจกลงตะโกนด่า ‚ไอ้เซ็งเดี๋ยวฉันก็ได้เหยียบแกไส้แตกหรอก ไอ้เวรนี่ จะมาขวางเพือ่ อะไรวะ‛ เจ้าเซ็งหัว เราะแหะ ๆ ก่อ นก้มหัวประหลก ๆ ขอโทษ การันต์ส่ายศีรษะ ก่อนที่จะขับรถเดินทางกลับไปยังอําเภอเมืองตรังเช่นเคย -----------------------------------------------เป็ นเวลาเกือบสี่ ทุ่มที่การันต์กลับไปถึงบ้านพอดี ชายหนุ่ มถือถุงกับข้าวถุง ใหญ่กา้ วเข้าไปภายในตัวบ้านมืดสนิท คลําหาไฟตรงผนังทางเดิน เปิ ดขับไล่ความ 64

PD

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

มืด สิ่ งแรกที่เขาทําคือสํารวจเชลยที่อยูใ่ นห้อง เขาสะดุง้ ตกใจเมื่อพบร่ างของรพีร์ ทรุ ดนัง่ บริ เวณทางเดินหน้าประตูห้อง เปลือยท่อนบน ผิวขาวนวลสะท้อนแสงไฟ สี ส้มเหนือศีรษะราง ๆ ผมยาวปรกหน้าปรกตาดูน่ากลัว ‚เฮ้ย ผีหลอก!‛ การันต์ผงะหลังชนประตู เกือบทําถุงกับข้าวหลุดมือ รพีร์เงยหน้าขึ้นมองดวงหน้ากร้าน ถอนใจแรง ทําสี หน้าโล่งอก ‚คุณมานัง่ ตรงนี้ทาํ ไม?‛ ดวงตาดําขลับจ้องยังถุงกับข้าว ด้วยความเหนื่ อยอ่อนและหิ วโหยบีบให้ รพีร์อ อกมาข้างนอก แต่จนใจที่จะออกมาได้เ พราะประตูถูกล็อ คจากภายนอก ดังนั้นจึ งได้แต่ นั่งหมดแรงอยู่ห น้าประตู รอให้เจ้าของบ้านมาเปิ ดเอง ใบหน้า ภายใต้กลุ่มผมบึ้งตึง ไม่ตอบ รพีร์ลุกขึ้น เสยผมปรกหน้าปรกตาออกให้พน้ หน้า พ้นตา ‚คิ ดจะฝั งกันให้ตายหรื อ ?‛ นั่นคื อ คํา พูดแรกที่รพีร์ก ล่ าวออกมา ด้ว ย ความกังวลว่าการันต์จะปล่อยให้ตวั เองอดตายไปจริ ง ๆ สายตาสี ดาํ ฉายถึงความ ข้องใจ การั น ต์ เ งี ย บงั น จ้ อ งมองสี หน้ า คมหวานแสดงความกั ง วล ท่ า ที กระสับกระส่ าย เขาจูงต้นแขนให้กลับเข้าไปในห้องนอน ‚ใครคิดจะให้เชลยตายง่าย ๆ กันละ ยิง่ เชลยที่มีค่ามากถึงขนาดนี้ อ้อ แล้ว ทําไมไม่ใส่ เสื้ อผ้า?‛ การันต์เอ่ย มองร่ างเปลือยท่อนบน เชลยนิ่ งงันไม่ตอบคําถามใด ๆ เดิ นไปยังไม่ทนั ใดเสี ยงโทรศัพท์แผดลั่น รพีร์จอ้ งมองร่ างสูงดูเบอร์เอ่ยพึมพําออกมาอย่างข้องใจ ‚ไอ้ตวั เล็กโทรมาทําไมนะ‛ รพีร์ฉวยข้อ แขนแกร่ งให้เ ผชิ ญ หน้าตัว เองตรง ๆ โทรศัพ ท์เ ครื่ อ งที่ใ ช้ พกพาอีก เครื่ องของการั นต์อ ยู่ในมือร่ วงหล่นลงพื้น แตกกระจายเป็ นสองส่ ว น เครื่ องดับทันที การันต์มองดวงหน้าบึ้งตึง ‚คุณทําโทรศัพท์ผมพังอีกแล้วนะ แบบนี้ตอ้ งชดใช้ยงั ไง?‛ 65

Fil

lP

DF

Ed

ito

rw

ith

Fr

ee W

rit

er a

nd T

oo ls

รพีร์ไม่สนใจเรื่ องนั้นสักนิด เขาเผชิญกับร่ างแกร่ งตรง ๆ ‚คุ ณ ต้อ งการอะไรกันแน่ ?‛ คํา ถามนั้น ทํา ให้ค นตอบเงี ยบกริ บ ‚เรื่ อ ง สัมปทานใช่ไหม?‛ รพีร์ถามยํ้าในสิ่ งที่อยากให้มนั่ ใจ ‚คุณก็รู้ดีนี่‛ สี หน้าขาวบ่งบอกอารมณ์ไม่ถูก ‚ใช่...เพราะเรื่ องสัมปทาน‛ การันต์ตอบ มือเรี ยวปล่อยข้อแขนแกร่ งลง รู้สึกแค้นเคืองยากจะทานทน ‚ทางสิ ทธิรัตน์ตอ้ งเป็ นฝ่ ายชนะ‛ ‚ก็ไม่แน่ เกมนี้ยงั ไม่จบนี่ ?‛ รพีร์ทรุ ดนัง่ ริ มเตียงมองร่ างสูงแกะถุงกับข้าวเทใส่ จาน ‚พนันกันใช่ไหม?‛ รพีร์ถาม กลืนนํ้าลายหลายอึก การั นต์จ ัดจานกับข้าวใส่ ถาดไม้ ตั้งข้างเตียงของเชลยเหมือ นจะบอกให้ ทานตามสบาย รพีร์ยงั เฉยทั้งที่หิวจนตาลาย ‚คุณชอบพนันนี่นะ เรามาพนันกันสักตาไหม ถ้าคุณแพ้ คุณต้องเป็ นเชลย ของผม แต่ถา้ คุณชนะ...อิสรภาพจะกลายเป็ นของคุณทันที!‛ PD

ข้อ เสนอแสนเย้า ยัว่ การั น ต์ก อดอก มองคนที่ ไ ม่รู้ ว่ าหลุ ม พรางมาอยู่ ตรงหน้า ‚คุณคิดว่าผมจะแพ้รึไง?‛ ‚อ้อ...ผมไม่คิดอย่างนั้นแน่ ‛ การันต์ทรุ ดนัง่ ไขว่ห้างพยักพเยิดให้รพีร์ทาน ข้าวเสี ย ‚รับรองว่าแกได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้แน่ ‛ ร่ างสูงเพียงจุดยิม้ มองเชลยทานข้าวเพื่อให้มีแรง รพีร์อ ยากพิสูจน์เ หมือ นกันแหละว่ารสชาติ ค วามแพ้พ่ายจะเป็ นเช่ นไร เพราะเขาไม่เคยแพ้ในเกมพนันสักครั้ง!

66